1. Celowość emisji papierów wartościowych

Celem emisji papierów wartościowych jest zgromadzenie kapitału, mającego posłużyć finansowaniu określonej działalności. Wyróżnia się emisję własną i obcą.

W przypadku emisji własnej podmiot gospodarczy sam emituje i sprzedaje papiery wartościowe na drodze subskrypcji własnej (zapisów, przedpłat) lub z wolnej ręki (na giełdzie lub poprzez kontakty z potencjalnymi nabywcami).

1. Z prawem do kapitału ( akcji)

Akcje są emitowane przez spółkę. Pierwsza emitowana seria jest przy jej założeniu, natomiast następne wiążą sie już z podwyższeniem kapitału zakładowego. Akcje o równej wartości nominalnej
( nie niższej niż 1 grosz) składają się na kapitał spółki. Założyciele spółki dokonują wpłat na akcje
w celu pokrycia kapitału spółki.

Oprócz wartości nominalnej istnieje też cena emisyjna ( cena po której spółka zbywa akcje), która może być wyższa niż wartość nominalna akcji. Cena emisyjna jest głównie odzwierciedleniem popytu rynków finansowych na dany papier wartościowy. Różnica ze sprzedaży pomiędzy wartością nominalną a uzyskana ceną emisyjną jest przeznaczona na kapitał zapasowy

2. Dłużnych (obligacji)

Zawierają zobowiązanie emitenta wobec ich właścicieli (obligatariuszy) do spełnienia określonego świadczenia. Świadczenie to może mieć charakter pieniężny, bądź niepieniężny. Charakter pieniężny zobowiązania polega na tym, że dłużnik musi dokonać zapłaty wobec wierzyciela należności głównej wraz z odsetkami (należności uboczne), w sposób i w terminach określonych w warunkach emisji,
a środki pochodzące z emisji nie mogą być przeznaczone na inne cele, niż ustalone
w umowie. Świadczenie niepieniężne związane jest w szczególności z realizacją przyznanego wierzycielowi prawa do udziału w przyszłych zyskach dłużnika, prawa pierwszeństwa do objęcia
w przyszłości emitowanych akcji.

2. Kapitał zapasowy Agio - tworzenie i wykorzystanie

Kapitał zapasowy agio jest powstaje w wyniku różnicy pomiędzy ceną emisyjną a nominalną danej akcji.

3. Spółka akcyjna X wyemitowała i sprzedała (WB) 100 tys. sztuk akcji. Cena sprzedaży 106. Wartość nominalna 100. Należy ująć w ewidencji zaistniałe operacje gospodarcze

4. Polityka rachunkowości w zakresie wyceny rozchodu rzeczowych aktywów obrotowych

W polityce rachunkowości zawarte są informacje dotyczące:
a) określenia roku obrotowego i wchodzących w jego skład okresów sprawozdawczych,
b) metod wyceny aktywów i pasywów
c) ustalania wyniku finansowego,
d)sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych
e) systemu służącego ochronie danych i ich zbiorów, w tym dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych i innych dokumentów stanowiących podstawę dokonanych w nich zapisów.

Wycena rzeczowych składników majątku obrotowego (zapasów) polega na wycenie według kosztów nabycia i ceny wytworzenia. Materiały i towary są wyceniane po cenie nabycia , ponieważ zostały zakupione od innej jednostki gospodarczej. Produkty są wyceniane po koszcie wytworzenia, jako, że zostały przez nas wyprodukowane.

Wyróżnia się trzy momenty wyceny zapasów:

1. Wycena przychodu

1. Materiałów i towarów

2. Wyrobów gotowych

2. Wycena rozchodu zapasów

3. Wycena zapasów na dzień bilansowy

Jeżeli za podstawę wyceny materiałów i towarów przyjęto rzeczywiste ceny nabycia (zakupu) lub koszty wytworzenia, to wartość rozchodu (wydania lub zużycia) ustala się według jednej z następujących metod:

1. Cen (kosztów)przeciętnych AFKO czyli ustalonej w wysokości średniej ważonej cen (kosztów) danego składnika majątku

2. Metody FIFO

3. Metody LIFO

4. Szczegółowej identyfikacji rzeczywistych cen (kosztów)

5. Metody: LIFO i FIFO

LIFO (metoda ceny (kosztu) najpóźniejszej) jest to metoda wyceny rozchodu zapasów, polegająca na księgowaniu rozchodu począwszy od ostatniej jednostki przyjętej do magazynu. Nazwa LIFO jest to skrót pochodzący od angielskiego określenia Last In, First Out - dosłownie: ostatnie weszło, pierwsze wyszło. Metoda ta może być wykorzystywana do wyceny materiałów, towarów oraz produktów.

Zgodnie z modelem wyceny LIFO, w momencie wydawania zapasu z magazynu przedsiębiorstwo księguje wydanie w wartości ostatnio przyjętego towaru, a gdy jego ilość się wyczerpie, po cenie poprzedniej.

FIFO (metoda ceny najwcześniejszej) jest to metoda wyceny zapasów i ich rozchodu, polegającą na księgowaniu rozchodu począwszy od tej jednostki towaru, która została przyjęta do magazynu najwcześniej. Nazwa FIFO jest to skrót pochodzący od angielskiego określenia First In, First Out - dosłownie: pierwsze weszło, pierwsze wyszło. Metoda ta może być wykorzystywana do wyceny zarówno produktów, towarów jak i materiałów.

Zgodnie z modelem wyceny FIFO, w momencie wydawania zapasu z magazynu przedsiębiorstwo księguje wydanie w wartości zapasu, który był najwcześniej do magazynu przyjęty, a gdy jego ilość się wyczerpie, po cenie zapasu przyjętego, jako następny w kolejności. W warunkach zmiany cen jest to metoda najlepiej odzwierciedlająca aktualny stan zapasów wg cen najbardziej odpowiadających faktycznej wartości rynkowej towarów.

6. Metody amortyzacji

Metoda amortyzacji równomierniej (liniowej) zakłada, że środek trwały zużywa się jednakowo w

każdej jednostce czasu przez cały przewidywany okres jego używania.

Przy tej metodzie amortyzacji roczna kwota amortyzacji wynika ze wzoru:

 

 

gdzie:

a - roczna kwotowa stawka amortyzacji,

Wp - wartość początkowa środka trwałego,

t - przewidywany okres używania środka trwałego (w latach).

Na uwagę zasługuje fakt, iż amortyzacja środków trwałych metodą liniową polega na dokonywaniu równomiernych odpisów z tytułu ich zużycia za kolejne okresy (miesiące). Odpisów tych dokonuje się na bieżąco, a wylicza się je za pomocą rocznych stawek procentowych.

Procentowe roczne stawki amortyzacji wynikają ze wzoru:

 

gdzie:

a% - roczna procentowa stawka amortyzacji,

t - przewidywany okres używania (w latach).

 

W celu obliczenia kwoty odpisu rocznego należy przyjętą stawkę procentową pomnożyć przez wartość początkową środka trwałego zgodnie ze wzorem:

  

Ustalenie miesięcznej kwoty amortyzacji wymaga podzielenia kwoty odpisu rocznego przez 12.

7. Umorzenie a amortyzacja

Z reguły przedsiębiorstwa nie księgują amortyzacji bezpośrednio na koncie środków trwałych, ale na koncie „Umorzenie środków trwałych”. Konto to powstaje w wyniku pionowego podziału konta „Środki trwałe” na konta „Środki trwałe” oraz „Umorzenie środków trwałych” i służy do ewidencji umorzenia. Podziału dokonuje się w celu łatwiejszej administracji środkami trwałymi. Zestawiając wartość brutto środków trwałych ewidencjonowaną na koncie „Środki trwałe” z saldem konta „Umorzenie” otrzymujemy wartość netto środków trwałych, którą widzimy w bilansie.

8. Wycena bilansowa a cena ewidencyjna (na wybranym przykładzie)

9. Metody kalkulacji

· Przed rozpoczęciem produkcji sporządzane są kalkulacje wstępne(planowane) oparte na obowiązujących w chwili jej zestawienia norm zużycia środków produkcji i czasu pracy oraz cenach i stawkach a także na planowanych narzutach kosztów pośrednich

· Po zakończeniu produkcji sporządza się kalkulację wynikową - odzwierciedla faktyczne wykonanie przewidywanych norm zużycie na jedn. produkcji i jest sprawozdaniem prawidłowości zużycia środków produkcji i norm pracy

Metody kalkulacji:

Podziałowa- ustala jednostkowy koszt produkowanych wyrobów i usług jako wielkości przeciętne uzyskiwane drogą podzielenia łącznej sumy kosztów przez liczbę wykonanych jednostek

* Podziałowa prosta - wytwarzanie jednego asortymentu nieskomplikowanych wyrobów stosowany tam gdzie masowo wykonuje się jeden produkt

* Podziałowa współczynnikowi - Polega na sprowadzeniu wszystkich wyrobów do wspólnego mianownika przeliczając ich przy pomocy współczynników na jednorodne przedmioty kalkulacji. Wspólnym mianownikiem może być: ciężar, grubość, pojemność. Stosowana tam gdzie wyroby wytwarza się z tego samego surowca i podobną technologią.

* Podziałowa procesowa : Procesowa półfabrykatowa - r - ek kosztów uwzględnia ruch półfabrykatów między fazami; każda faza ma swoje indywidualne koszty, Procesowa bezpółfabrykatowa

Doliczeniowa - odrębnie są kalkulowane koszty wytworzenia całego przedmiotu kalkulacji objętego odrębnym zleceniem produkcyjnym. Przedmiotem kalkulacji może być seria .partia ,sztuka wyrobu lub asortyment produkowanych wyrobów robót lub usług. Dla każdego zlecenia otwiera się konto "K. produkcji” - urządzenie analityczne tzw karty kalkulacyjne. Odnosi się na nich k. bezpośr. na podstawie dokumentu. K. pośrednie dolicza się na poszczególne karty kalkulacyjne w stosunku do określonych wielkości, przyjętych za podstawę rozliczenia tych kosztów. K. pośr. i bezpoś. sumowane na poszczególnych kartach kalkulacyjnych Suma kosztów Ţ techniczny koszt wytworzenia

10. Przykład z kalkulacji podziałowej prostej

11. Kalkulacja kosztów jako podstawa kalkulacji w cenie sprzedaży

---