Lewin-poszukiwanie duchowe ( plus trochę więcej faktów z życia Lewina, co powinno się przydać podczas zaliczenia z ćwiczeń i nawiązanie do biografii Tołstoja bo była o tym mowa na wykładach)
Lewin zajmuje się gospodarstwem, dogląda pracy rolników, a w wolnych chwilach pisze książkę, która ma pokazać drogę, jaką powinna kierować się wieś, aby osiągnąć najlepsze stadium rozwoju. Bohater żywo interesuje się sprawami innych obszarników. Nie może się pogodzić z beznadziejną sytuacją, w jakiej znalazła się szlachta. Najszczęśliwsze chwile w życiu Lewina to chwile, kiedy może uwolnić swój umysł od dręczących go problemów, wątpliwości i w pełni oddać się pracy. Wtedy czuje całkowitą harmonię z przyrodą i zespolenie z ludem. Od razu nasuwa się na myśl pamiętna scena sianokosów. Dla Lewina, jak i dla Tołstoja, lud jest głównym nosicielem wartości estetycznych. Pociąga go piękno pracy mas chłopskich, ich proste, niczym nie skażone wiejskie życie, a przede wszystkim prostota wyznawanych zasad moralnych i wiary. Mężczyzna pragnie się zbliżyć do ludu, jednak czyni to przy zachowaniu wszelkich przywilejów szlacheckich. Według Konstantego prawdziwe uczucia towarzyszą człowiekowi tylko na odludziu, kiedy może obcować sam ze sobą na łonie przyrody, zaś wielkomiejski rozgardiasz czyni człowieka gadułą i błaznem. Godnym człowieka jest jedynie życie wiejskie. Lewin - Tołstoj pojmuje życie wiejskie na swój sposób. Jednak zbliżenie do ludu było powierzchowne i trwało krótko. Lewin pragnął, aby chłopi pracowali jak najefektywniej, a gospodarstwo przynosiło zyski. Chłopi zaś woleli pracować bezmyślnie, beztrosko, w sposób jak najbardziej lekki i przyjemny, do czego zresztą byli przyzwyczajeni. Konstanty nie mógł się dłużej oszukiwać, postanowił zaprzestać swoich starań o utrzymanie gospodarstwa.
Śmierć Mikołaja-brata Lewina staje się początkiem rozmyślań na temat życia i śmierci. Kwestie związane z sensem życia, śmierci i życia po śmierci zaczęły nurtować Konstantego do tego stopnia, że nie mógł się na niczym skupić, nic nie przynosiło mu radości życia. Zdawało mu się , że odpowiedź na to pytanie pociągnie za sobą odpowiedzi na pytania jak prowadzić gospodarstwo, jak ułożyć stosunki z chłopami.
Śmierć brata Tołstoja przyczyniła się do kryzysu duchowego autora Anny Kareniny, do filozoficznych rozmyślań, poszukiwań na stawiane sobie pytania. Sumienie nie dawało mu spokoju, domagało się ostatecznego rozwiązania dręczących go kwestii. Pisarz wierzył, że śmierć to narodziny duszy, dlatego też emocje towarzyszące scenie narodzin dziecka i śmierci brata są paralelne i obu towarzyszy atmosfera grozy, niezgłębionej tajemnicy, a jednocześnie piękna.
Innym wydarzeniem, które odcisnęło piętno na psychice bohatera były narodziny pierwszego dziecka. Kostia był przerażony widokiem cierpiącej żony, wpadł w popłoch i po raz pierwszy w życiu zwrócił się do Boga. Bezmyślnie powtarzał: „ Boże przebacz i wesprzyj”. Scena narodzin wzbudziła w nim podobne emocje ,do tych, jakie towarzyszyły mu przy łóżku umierającego brata. Myśl o śmierci Kitty była dla niego wstrząsem. Narodziny nie kojarzą mu się z biologicznym początkiem, lecz z granicą biologicznego unicestwienia. Końcowe karty powieści przynoszą ostateczne rozwiązanie rozterek wewnętrznych Konstantego Lewina. W poszukiwaniu odpowiedzi Lewin sięga po książki filozoficzne, wdaje się w dysputy z różnymi, przypadkowo napotkanymi ludźmi, skłania się ku religii.
Brak odpowiedzi wzbudza w bohaterze złość, pesymizm i pociąga za sobą szereg kolejnych nierozwiązanych kwestii i pytań, na które trudno znaleźć odpowiedź. Dochodzi do wniosku, że mylne były jego poglądy na temat wiary i religii.
Po wyczerpaniu wszystkich możliwych sposobów dotarcia do prawdy, zrozumienia świata, poznania istoty człowieczeństwa, które jak wydawało się Lewinowi, tylko odsuwają go od zamierzonego celu bohater był bliski samobójstwa, gdyż wydawało się ono być jedyną metodą uwolnienia się od rozterek. Jednak nie poddał się, żył nadal, potrafił znaleźć w sobie siłę by odrzucić od siebie myśli o śmierci i powrócić do obowiązków związanych z rodziną i gospodarstwem. Ostatecznie zajął stanowisko wobec kwestii chłopskiej, chciał żyć wzorem swoich przodków, ustalił hierarchię wartości, w której pierwsze miejsce zajmowała rodzina i troska o jej dobro. Nie sądził, że kiedy oddali od siebie i rozterki, które nieustannie zaburzały jego spokój ducha, spotka na swojej drodze człowieka, którego słowa będą antidotum na wszystkie zmartwienia. Osobą, która uwolniła umysł i duszę Lewina był chłop Fiodor Fokanych. Chłop wiedział, że cel życia nie stanowi pełny brzuch. Godne życie to życie dla duszy i nieustanna pamięć o Bogu. Sens tych prostych słów zawiera w sobie odpowiedz na wszystkie pytania, jakie dręczyły Lewina.
Konstanty sam przyznaje, że prawda była bliżej niż mu się wydawało. Prawdy duchowe od dziecka były mu znane, ale on postępował zawsze na przekór nim. Chce na dobre zakorzenić wiarę w swojej duszy. Jednak osoby Boga nie chce sprowadzić jedynie do kościoła chrześcijańskiego, ma też wątpliwości, co do nauki głoszonej przez cerkiew. Odtąd pragnie żyć zgodnie z ideałami chrystianizmu- szerzyć dobro, żyć, tak aby każda minuta miała sens.
Walka, jaka rozegrał się w duszy Lewina była odzwierciedleniem rozterek, jakie targały Tołstojem. Przełom lat 70 i 80-tych to okres tworzenia utworów religijnych i społeczno-politycznych, które opierają się na założeniach tołstojowskiej doktryny estetycznej. Pisarz propaguje idee pobożności, miłosierdzia, „wyzwalania w człowieku Boga” i niesprzeciwiania się złu na siłę. Doktryna, od imienia autora, nosi nazwę tołstoizmu. Obiektem krytyki Tołstoja staje się cerkiew, a dokładniej jej stanowisko wobec społecznych, ekonomiczny i moralnych problemów epoki. Pisarz przemawia do sumień warstw posiadających o podział majątków pomiędzy potrzebujących, stąd popularność jego doktryny wśród mas chłopskich.
Okres, w którym Tołstoj pisał „Annę Kareninę” rozpoczyna „szczęśliwe piętnastolecie” małżeństwa z Zofią Andriejewną, która stała się pierwowzorem przy tworzeniu postaci Kitty Szczerbackiej. Żona Tołstoja wiele wycierpiała z powodu swojego męża. Pomimo licznych ciąży, które niemalże przepłaciła życiem (scena porodu Kitty, przypomina scenę z życia Zofii), to ona pełniła rolę zarządczyni majątku, matki, żony i gospodyni. To ona była podporą rodziny, w okresie burzliwych lat pięćdziesiątych oraz pełnych zwątpień i rozterek lat siedemdziesiątych, gdy pisarz stał się „ prorokiem z Jasnej Polany” i odizolował się od wszystkiego, co związane z rodziną, państwem, Kościołem.
Oprócz osobistych doświadczeń, Tołstoj tchnął w Lewina swoje życie wewnętrzne, a wraz z nim rozterki, wątpliwości, rozmyślania nad sensem życia, moralnością, próby odpowiedzi na fundamentalne pytania dotyczące bytu. Lewin całkowicie odstaje od środowiska salonowego. Gardzi wszystkim, co miejsce, a idealizuje wszystko, co związane z wsią. Najwyższej rozkoszy duchowej i fizycznej dostarcza mu obcowanie z naturą z ludem. Bohater ma jasno sprecyzowany cel-chce ułożyć stosunki na linii chłop-pan. Wstrząsające wydarzenia w życiu bohatera rozpoczynają walkę wewnętrzną, która doprowadza do myśli samobójczych. Jednak ostatecznie Lewin ukojenie znajduje w religii, która nie ma być powtórzeniem nauki cerkwi, nie ma też opierać się na pojęciu jedynego Boga. Religia Lewina ma się opierać na doskonaleniu wewnętrznym. Lewin „zwraca swój wzrok” ku przemyśleniom religijnym, które powstały w umyśle Tołstoja już w latach czterdziestych.(tołstoizm).