Z cyklu - Jak napisać powieść... Bohater czy ja?



Emocjonująca wymiana zdań odbywająca się w komentarzach do poprzedniego postu wywołuje wewnętrzny przymus
należy się ustosunkować do tematu, który można by streścić jako: ęPo co wymyślać bohatera, skoro bohaterów pełno wkołoł. Na przykład świetnym bohaterem mogłaby być ta oto kaczka.







Oczywiście, wspomniany przez mojego tatę pan, któremu udało się zostać emerytem, jest świetnym materiałem na opowiadanie. Aż mnie ręce świerzbią, żeby wykorzystać tę postać, ale trochę się martwię, czy dzielny i ambitny pan ęod grubych kopertł nie obraziłby się, gdyby zanurzyć go w cudzą opowieść. Korzystamy z naszych rodzin i znanych nam środowisk i jest to oczywiste. Moja Linka z "Kawy z Kardamonem" ma cechy mojej córki, a jednak nią nie jest. Właściwie jestem bardziej zadowolona z bohaterek, które nie mają nic ze mną wspólnego, niż tych, które w jakikolwiek sposób mnie przypominają, z opowiadań, które nie są autobiograficzne. Bo pisanie o sobie to największa pułapka. Książka nie ma być lekiem na nasze rany, ani autoanalizą, chyba, ze nie zamierzamy jej drukować. Bo nasze życie tak naprawdę nikogo nie interesuje, nawet jeśli wydaje nam się bardzo ciekawe. Dlatego jeśli zainspiruję się postacią spełnionego po trudach emeryta, to będzie to tylko inspiracja. Stworzona przeze mnie postać będzie miała swoje przyzwyczajenia, ulubioną markę papierosów i swój dom, niekoniecznie na Mariensztacie. W dodatku zapewne cos się tej postaci przytrafi
więcej pewnie niż spotkało ją w rzeczywistości. A jeśli (jak każdy początkujący pisarz) zobaczę zbyt dużo autobiografizmu, natychmiast użyję klawisza DELETE. Którego używam codziennie, żeby wyczyścić pozostałe w mojej głowie resztki poczucia, że mój los jest wyjątkowy i warty opisania. Jak DELETE działa zimowy spacer po parku, po którym umysł się oczyszcza. Moje prywatne ZEN, z miejscem na nowonarodzonych bohaterów.