Stephen King
TRUSKAWKOWA WIOSNA
Springheel Jack...
Te dwa słowa ujrzałem tego ranka w gazecie i, mój Bo\
e, jak\
e one cofnęły mnie w
przeszłość. Wszystko działo się osiem lat temu; prawie dokładnie, co do dnia. Wtedy właśnie
ujrzałem siebie w ogólnokrajowej sieci telewizyjnej - w Raporcie Waltera Cronkite'a.
Wprawdzie moja twarz mignęła tam tylko przez chwilę w tle, za plecami reportera, ale
wszyscy znajomi natychmiast mnie zauwa\
yli. Otrzymywałem telefony z innych miast i z
innych stanów. Mój tata domagał się ode mnie analizy i oceny sytuacji, był bardzo
rubaszny, serdeczny - taki do rany przyłó\
. Matka chciała tylko, \
ebym wrócił do domu. Ale
ja nie chciałem wracać do domu. Byłem oczarowany.
Oczarowany tą mroczną, spowitą mgłą truskawkową wiosną i wiszącym nad wszystkim
cieniem gwałtownej śmierci, która jej towarzyszyła w czasie tamtych nocy sprzed ośmiu lat.
Cień Springheel Jacka...
W Nowej Anglii nazywano to truskawkową wiosną. Nikt nie wie dlaczego; ot, po prostu
określenie u\
ywane przez starców. Twierdzą oni, \
e coś takiego zdarza się co osiem lub co
dziesięć lat. Wypadki, jakie miały miejsce w New Sharon Teachers' College tamtej
konkretnie truskawkowej wiosny... te\
mogłyby tworzyć cykl, ale poniewa\
nikt nie
przeprowadzał nad tym głębszych studiów, nigdy tego tak nie nazwali.
W New Sharon truskawkowa wiosna zaczęła się szesnastego marca tysiąc dziewięćset
sześćdziesiątego ósmego roku. Tego właśnie dnia nastąpił przełom w najostrzejszej od
dwudziestu lat zimie. Padał deszcz, a powietrze przesycał zapach odległego o trzydzieści
kilometrów morza. Śnieg, którego napadało na wysokość prawie dziewięćdziesięciu
centymetrów, zaczął gwałtownie topnieć i cały kampus tonął w grząskim błocku. Rzez
by ze
śniegu - pozostałość zimowego karnawału - które przez dwa miesiące trwały nietknięte w
minusowych temperaturach, przekrzywiały się i przygarbiały. Ulepiona przed budynkiem
bractwa Tep karykatura Lyndona Johnsona płakała rzewnymi łzami odwil\
y. Gołąb
widniejący przed Prashner Hall stracił wszystkie pióra i miejscami widać ju\
było jego
\
ałosny, wykonany ze sklejki szkielet.
W nocy nadeszła mgła i spowiła nieprzeniknioną białą opończą i ciszą wąskie alejki
college'u oraz wszystkie drogi dojazdowe. Okalające promenadę sosny sterczały niczym
wyciągnięte do liczenia palce, a mleczny opar, jak dym z papierosów, snuł się leniwie pod
niewielkim mostkiem, otulając armaty pochodzące jeszcze z czasów wojny domowej. Mgła
odbierała pejza\
owi spoistość, wszystko wydawało się obce i magiczne. Ktoś, kto niebacznie
opuścił dudniące muzyką z szafy grającej, jaskrawo oświetlone, zgiełkliwe wnętrze klubu
Grinder, spodziewając się widoku wypełnionego gwiazdami zimowego nieba, trafiał nagle w
pogrą\
ony w ogłuszającej ciszy świat dryfującej, białej mgły; w ciszę, którą mącił jedynie
dz
więk jego własnych kroków i plusk wody kapiącej ze staroświeckich rynien. Człowiek
niemal spodziewał się napotkać idącego śpiesznie Golluma, Frodo, Sama albo odwróciwszy
się skonstatować, \
e Grinder zniknął, a jego miejsce zajęła mglista panorama wrzosowisk,
cisów, druidzkich kręgów lub pryskających iskrami zaczarowanych pierścieni.
Tego roku szafa grająca odtwarzała Love is Blue. Bez przerwy dochodziły tony Hey,
Jude. Dz
więki Scarborough Fair.
Tamtego wieczoru, dziesięć po jedenastej, student pierwszego roku, John Dancey,
wracając do akademika, zaczął w tej mgle wrzeszczeć. Cisnął na ziemię ksią\
ki i darł się,
wpatrzony w rozrzucone szeroko nogi le\
ącej na śniegu w mrocznym naro\
niku na parkingu
przylegającym do Animal Sciences martwej dziewczyny, która miała gardło rozer\
nięte od
ucha do ucha. Jej rozwarte oczy zdawały się ciskać skry radości, jakby zrobiła najlepszy
dowcip w \
yciu - Dancey, student pedagogiki, lepszy w nauce ni\
w gębie, wrzeszczał,
wrzeszczał i wrzeszczał.
Ranek wstał posępny i pochmurny, a my szliśmy na sale wykładowe z cisnącymi się na
usta pytaniami: Kto? Dlaczego? Jak myślisz, czy go złapią? I ostatnie, budzące największy
1
dreszcz emocji: Znałeś ją? Znałaś ją?
Tak, chodziłem z nią na plastykę.
Tak, w zeszłym semestrze mój kumpel umawiał się z nią na randki. Tak, kiedyś w
Grinder poprosiła mnie o ogień. Siedziała przy sąsiednim stoliku.
Tak
Tak, ja...
Tak... tak... och, tak, ja...
Znaliśmy ją wszyscy. Nazywała się Gale Cerman (wymawiało się Kerr-man) i studiowała
na wydziale plastycznym. Nosiła okrągłe, druciane okulary i miała świetną figurę. Była
powszechnie lubiana, ale kole\
anki z pokoju jej nie znosiły. Niewiele udzielała się
towarzysko, chocia\
nale\
ała do najbardziej adorowanych dziewcząt w kampusie. Była
okropna, ale miła. Była niebywale \
ywa, ale rzadko zabierała głos i prawie nigdy się nie
uśmiechała. Była w cią\
y i chorowała na białaczkę. Była lesbijką, którą zamordował jej
chłopak. Siedemnastego marca była truskawkowa wiosna i wszyscy znaliśmy Gale Cerman.
W kampusie pojawiło się pół tuzina samochodów policji stanowej; większość
zaparkowała przed Judith Franklin Hall, gdzie mieszkała Cerman. Kiedy o dziesiątej rano
przechodziłem tamtędy w drodze na zajęcia, kazano mi się wylegitymować. Głupi nie byłem.
Pokazałem im dokument i nie robiłem \
adnych uwag.
- Czy nosisz przy sobie nó\
? - zapytał chytrze policjant.
- Czy chodzi o Gale Cerman? - próbowałem się dowiedzieć, gdy ju\
oświadczyłem, \
e
najniebezpieczniejszą rzeczą, jaką ze sobą noszę, są klucze przypięte do zasuszonej króliczej
łapki.
- Dlaczego pytasz? - nasro\
ył się.
Na zajęcia spóz
niłem się pięć minut.
Panowała truskawkowa wiosna i tej nocy nikt ju\
nie chodził samotnie po terenie na
poły akademickiego, na poły magicznego kampusu. Ponownie pojawiła się mgła pachnąca
morzem, cicha i otchłanna.
Mniej więcej o dziewiątej wieczorem wpadł do pokoju kolega, z którym mieszkałem. Od
siódmej wytę\
ałem mózgownicę, mozoląc się nad esejem o Miltonie.
- Złapali go - oświadczył. - Słyszałem to w Grinder.
- Od kogo?
- Nie wiem. Od jakiegoś chłopaka. Zrobił to jej narzeczony. Nazywa się Carl Amalara.
Rozparłem się na krześle. Poczułem ulgę, a jednocześnie byłem trochę rozczarowany.
Takie nazwisko nie budzi wątpliwości. Musiała to być prawda. Najzwyklejsze, odra\
ające,
nędzne morderstwo z namiętności.
- W porządku - powiedziałem. - I bardzo dobrze.
Wybiegł z pokoju, \
eby dalej rozgłaszać wieść. Jeszcze raz przeczytałem swój esej o
Miltonie i nie mogąc dojść do tego, co chciałem powiedzieć, podarłem go, po czym zacząłem
pisać od początku.
O wszystkim doniosła poranna prasa. Zamieściła a\
nieprzyzwoicie wyraz
ne zdjęcie
Amalary - zapewne ze świadectwa ukończenia szkoły średniej - pokazujące raczej smętnie
wyglądającego chłopaka o oliwkowej cerze, ciemnych oczach i z dziobami na nosie. Amalara
nie przyznał się jeszcze do winy, ale wszystkie okoliczności wskazywały na niego. On i Gale
Cerman przez ostatni miesiąc bardzo się kłócili, a tydzień przed morderstwem zerwali ze
sobą. Jego kolega z pokoju powiedział, \
e ostatnio Amalara był  przybity . W kuferku pod
jego łó\
kiem policja znalazła kupiony u L.L. Beansa nó\
myśliwski o
osiemnastocentymetrowej klindze i ewidentnie pociętą no\
yczkami fotografię jego
narzeczonej.
Obok zdjęcia Amalary widniała te\
podobizna Gale Cerman. Obok blondynki o raczej
mysim wyglądzie i w okularach dostrzec mo\
na było trochę rozmazanego psa oraz flaminga
z rozpostartymi skrzydłami. Na twarzy Gale Cerman gościł pełen zakłopotania uśmiech.
Mru\
yła oczy i rękę trzymała na łbie psa. A więc to prawda. To musiała być prawda.
Następnej nocy znów wystąpiła mgła, która słała się jak bluszcz, spowijając świat w
nieprzytomnej ciszy. Wyszedłem tego wieczoru na spacer. Bolała mnie głowa i miałem
ochotę zaczerpnąć nieco świe\
ego powietrza. Pachniało wiosną; która z wolna usuwała ze
swej drogi niechętnie ustępujący śnieg, zostawiając za sobą pozbawione \
ycia łaty
zeszłorocznej trawy, nagie i niczym nie zakryte jak głowa wiekowej babci.
Dla mnie był to jeden z najczarowniejszych wieczorów, jakie pamiętam. Ludzie, których
2
mijałem pod otoczonymi halo latarniami, byli mruczącymi cieniami i sprawiali wra\
enie
spleconych ramionami, patrzących sobie w oczy kochanków. Śnieg topił się i odpływał, topił
się i odpływał, ka\
dy podmuch wiatru osuszał świat, a mroczne morze zimy odpływało w
niepamięć.
Spacerowałem prawie do północy, do chwili, kiedy byłem ju\
przemoczony do suchej
nitki, a w alejkach zaroiło się od cieni, w krętych przejściach usłyszałem wiele tłumionych
mgłą kroków. Kto powie, \
e jednym z tych cieni nie był człowiek, czy stwór, nazwany
Springheel Jack? Na pewno nie ja, poniewa\
minąłem wiele cieni, ale we mgle nie
rozró\
niałem twarzy.
Następnego dnia obudził mnie dochodzący z korytarza zgiełk. Wylazłem zobaczyć, co się
dzieje. Dłońmi doprowadziłem do jakiego takiego stanu fryzurę i przeciągnąłem włochatą
gąsienicą, w którą podstępnie zamienił się mój język, po suchym jak pieprz podniebieniu.
- Wykończył następną - powiedział ktoś z pobladłą z wra\
enia twarzą. - Muszą go wypuścić.
- Kogo?
- Amalarę! - wykrzyknął inny rozradowany głos. - Kiedy to się stało, on siedział w więzieniu.
- Stało się co? - dopytywałem się cierpliwie.
Wiedziałem, \
e wcześniej czy póz
niej dowiem się wszystkiego. Tego byłem pewien.
- Dziś w nocy zabił następną. Teraz ciągle jej szukają.
- Kogo szukają?
Przede mną znów zamajaczyła ta blada twarz.
- Nie kogo. Czego. Jej głowy. Ktokolwiek zabił tę dziewczynę, zabrał ze sobą jej głowę.
New Sharon nie jest du\
ą uczelnią, a w tamtych latach była jeszcze mniejszą - instytucja
określana przez dziennikarzy mianem  uczelni środowiskowej . I rzeczywiście stanowiliśmy
niewielką społeczność: w ka\
dym razie wtedy. Wszyscy się znali; gorzej lub lepiej, ale się
znali. Gale Cerman była dziewczyną, której ka\
dy kiwał głową na powitanie, myśląc sobie,
\
e przecie\
gdzieś ju\
ją wcześniej spotkał.
Ann Bray znali wszyscy. Rok wcześniej, w paradzie podczas konkursu na Miss Nowej
Anglii, szła zaraz za zdobywczynią tytułu i wymachiwała laską w takt melodii Hey, Look
Over Me. Rozum równie\
posiadała nie od parady; do chwili śmierci była redaktorem
uczelnianej gazety (tygodnika), nale\
ała do studenckiego koła dramatycznego i pełniła
funkcję przewodniczącej filii Narodowego śeńskiego Koła Studenckiego w New Sharon. Na
fali entuzjazmu, jaki ogarnia ka\
dego studenta pierwszego roku, wymyśliłem nową kolumnę
do prowadzonej przez nią gazety i próbowałem się z Ann Bray umówić na randkę - w obu
przypadkach poniosłem sromotną pora\
kę.
A teraz była martwa... gorzej ni\
martwa.
Na popołudniowe wykłady chadzałem jak ka\
dy inny. Witając się mówiłem  cześć z
nieco mniejszym zapałem ni\
zwykle; zupełnie jakbym bał się przyglądać twarzom
znajomych. Oni zresztą zachowywali się podobnie w stosunku do mnie. Między nami trafiła
się czarna owca, czarna jak \
wir alejek krzy\
ujących się z deptakiem, jak wyrwa między
stuletnimi dębami rosnącymi na tylnym dziedzińcu gimnazjum. Czarna jak masywne
cielska armat z czasów wojny domowej oglądane w oparach półprzezroczystej mgły.
Patrzyliśmy sobie w oczy, próbując odnalez
ć wzajemnie w nich tę ciemność.
Tym razem policja nikogo nie aresztowała. W mgliste noce osiemnastego,
dziewiętnastego i dwudziestego marca niebieskie radiowozy nieustannie patrolowały teren
kampusu. Ich czołowe reflektory co chwila kłuły mroczne zakątki i zaułki. Administracja
uczelni wprowadziła od dwudziestej pierwszej godzinę policyjną. Parki obłapiających się
ryzykantów, których chwytano w krzakach na północ od Tate Alumni Building, zabierano
na posterunek policji w New Sharon i bezlitośnie maglowano przez trzy godziny.
Dwudziestego miał miejsce histeryczny, fałszywy alarm, kiedy na parkingu, w miejscu
gdzie znaleziono zwłoki Gale Cerman, natknięto się na nieprzytomnego chłopaka. Przygłupi
gliniarz z kampusu, nie badając nawet pulsu, załadował ciało na tylne siedzenie radiowozu,
rozło\
ył sobie przed nosem mapę i ruszył do najbli\
szego szpitala. Na terenie opustoszałego
terenu uniwersytetu syrena samochodu zawodziła jak walne zgromadzenie banshee.
W połowie drogi zwłoki usiadły i spytały głucho:  Gdzie, do diabła, jestem? Gliniarz
wrzasnął i zjechał z szosy. Zwłoki okazały się być studentem, który nazywał się Donald
Morris i przez ostatnie dwa dni przechodził cię\
ką grypę... Czy panowała wtedy grypa
3
azjatycka? Nie pamiętam. Tak czy owak, zemdlał po drodze do Grinder, dokąd wybrał się na
zupę i tosty.
Dni ciągle były ciepłe, choć pochmurne. Ludzie gromadzili się w niewielkich grupach,
które przejawiały zdumiewającą tendencję do błyskawicznego rozpadania się i formowania
ponownie w innych ju\
konfiguracjach. Jeśli człowiek zbyt długo oglądał te same twarze,
przychodziły mu do głowy głupie myśli o ich właścicielach. A plotki po kampusie rozchodzić
się zaczęły wręcz z szybkością światła. Powszechnie lubiany profesor historii widziany był
na niewielkim mostku, gdy śmiał się i płakał; Gale Cerman zostawiła tajemniczą,
składającą się z dwóch słów wiadomość wypisaną jej własną krwią na asfalcie parkingu
przy Animal Sciences; oba morderstwa tak naprawdę miały podło\
e polityczne i dokonało
ich odgałęzienie SDS; \
eby zaprotestować przeciw wojnie. Wszystko to było bardzo zabawne.
SDS w New Sharon liczyło siedmiu członków; jedno większe odgałęzienie mogłoby
doprowadzić do bankructwa całą organizację. Ten fakt, spowodował jeszcze bardziej
złowieszczą teorię wysnuwaną przez prawicowe ugrupowania kampusu - to robota
agitatorów z zewnątrz. Tak zatem w tamtych dziwacznych, ciepłych dniach odwracaliśmy
głowy, nie patrząc sobie w oczy.
Zawsze wietrząca sensację prasa zignorowała du\
e podobieństwo naszego mordercy do
Kuby Rozpruwacza i dokopała się o wiele głębiej - a\
do roku tysiąc osiemset
dziewiętnastego. Ann Bray znaleziono na rozmiękłym skrawku ziemi, zaledwie cztery metry
od najbli\
szego chodnika, ale nie odkryto \
adnych odcisków stóp; nawet nale\
ących do
ofiary. Obdarzony fantazją dziennikarz z New Hampshire, który uwielbiał takie mroczne,
tajemnicze historie, ochrzcił zabójcę mianem Springheel Jacka, czym nawiązał do
odra\
ającego lekarza, Johna Hawkinsa z Bristolu, który za pomocą ró\
nych dziwnych
mikstur farmaceutycznych zamordował swoich pięć \
on. I przezwisko to z powodu owego
błotnistego miejsca, na którym nie było \
adnych śladów, natychmiast się przyjęło.
Dwudziestego pierwszego znów padało, więc i deptak oraz tylny dziedziniec zamieniły się
w trzęsawisko. Policja oświadczyła, \
e zostawi w kampusie agentów w cywilnych ubraniach,
zarówno kobiety jak i mę\
czyzn, po czym połowa radiowozów odjechała.
Gazeta kampusu w nieco chaotycznym artykule wstępnym wyraziła z tego powodu du\
e
oburzenie. Generalnie sens publikacji był taki, \
e jeśli pojawi się tyle glin przebranych za
studentów, to ju\
na pewno nikt nie zdoła rozpoznać agitatorów z zewnątrz.
Nadszedł wieczór, a wraz z nim mgła. Wirowała po obramowanych drzewami alejkach,
prawie zamyślona, zasnuwała swymi oparami budynek za budynkiem. Była delikatna,
niematerialna, ale w jakiś sposób nieubłagana i przera\
ająca. Springheel Jack to mę\
czyzna
- co do tego nikt chyba nie \
ywił najmniejszych wątpliwości - ale mgła stanowiła jego
wspólniczkę, kobietę... tak w ka\
dym razie ja to odbierałem. Odnosiłem wra\
enie, \
e nasza
niewielka uczelnia wpadła między ich ciała i ściśnięta w ich miłosnym uścisku, stała się
częścią składową mał\
eństwa, które skonsumowane zostało w potokach krwi. Siedziałem,
paliłem i obserwowałem, jak w zapadającym mroku rozbłyskuje coraz więcej świateł.
Zastanawiałem się właśnie, czy to się ju\
skończyło, kiedy do pokoju wtargnął kolega, z
którym mieszkałem, i cicho zamknął za sobą drzwi.
- Będzie padał śnieg - powiedział.
Odwróciłem się w jego stronę.
- Wiesz to z radia?
- Nie - odparł. - Komu potrzebny meteorolog? Czy słyszałeś o truskawkowej wiośnie?
- Chyba tak - powiedziałem.  Dawno temu. To coś, o czym opowiadały babcie, prawda?
Stał obok mnie i patrzył w okno na skradający się chyłkiem mrok.
- Truskawkowa wiosna jest jak babie lato - powiedział. - Tyle, \
e zdarza się znacznie
rzadziej. W tej części kraju dobre babie lato masz co dwa, trzy lata. Pogoda, jaką mamy
teraz, przytrafia się raz na osiem albo dziesięć lat. To fałszywa wiosna, kłamliwa wiosna,
podobnie jak babie lato jest fałszywym latem. Moja babcia mawiała, \
e truskawkowa wiosna
poprzedza nadejście straszliwej burzy śnie\
nej - im dłu\
ej trwa truskawkowa wiosna, tym
burza ta będzie silniejsza.
- Klity-bajdy - odparłem. - Nie wierzę w ani jedno słowo. - Popatrzyłem na niego. - Ale wiesz,
jestem trochę podenerwowany. A ty?
Uśmiechnął się łaskawie i podgrandził mi papierosa z otwartej paczki le\
ącej na
parapecie okna.
- Myślę, \
e wszyscy tylko nie ty i nie ja - odparł i z twarzy zniknął mu uśmiech. - Wiesz,
4
czasami zastanawiam się nad tobą. Mo\
e pójdziemy do związku i pogramy sobie w bilard?
Załatwię cię dziesięć do ośmiu.
- W przyszłym tygodniu mam egzamin wstępny z trygonometrii. Zamierzam zająć się
magicznym cyrklem i stosem notatek.
Długo jeszcze po jego wyjściu mogłem tylko siedzieć i bezmyślnie gapić się w okno. A
nawet póz
niej, kiedy ju\
rozło\
yłem ksią\
ki i zabrałem się do pracy, jakaś cząstka mnie
przebywała poza pokojem, spacerowała w ciemnościach, gdzie wartę pełniło coś
niewyobra\
alnie mrocznego.
Tej nocy zabita została Adelle Parkins. W tym samym czasie kampus patrolowało sześć
wozów policyjnych i siedemnastu przebranych za studentów wywiadowców (ośmiu
stanowiły ściągnięte z Bostonu kobiety). Ale Springheel Jack, dą\
ąc do zabicia czterech z
nas, był nieulękły. Fałszywa wiosna, kłamliwa wiosna pomogła mu i pobudziła go - zabił
Adelle Parkins i zostawił ją za kierownicą jej dodge'a rocznik tysiąc dziewięćset
sześćdziesiąty czwarty, gdzie rano znaleziono zwłoki. Część ciała znajdowała się w
samochodzie, a druga część w baga\
niku. Na przedniej szybie widniały wymalowane krwią -
to ju\
nie była plotka - dwie sylaby: HA! HA!
Po tej tragedii kampus trochę zwariował. Wszyscy i nikt znaliśmy Adelle Parkins.
Nale\
ała do tych bezimiennych, zaharowanych kobiet, jakie pracowały w Grinder od szóstej
do dwudziestej trzeciej, zaspokajając w ka\
dej chwili hamburgerami wilczy apetyt
studentów, którzy wpadali do klubu w przerwach między wykładami a pracą w bibliotece.
Te ostatnie trzy mgliste wieczory stanowiły zapewne najmniej ucią\
liwe dni w jej \
yciu;
godzina policyjna była ściśle przestrzegana i po dwudziestej pierwszej Adelle obsługiwała
jedynie policjantów i uradowanych dozorców - opustoszałe budynki w du\
ym stopniu
poprawiły im zły zazwyczaj humor.
Niewiele zostało do opowiadania. Policja, równie bliska histerii jak my, ponownie waliła
głową w mur i aresztowała nieszkodliwego homoseksualistę, absolwenta socjologii. Hanson
Gray utrzymywał, \
e  nie pamięta , gdzie spędził ostatnie, krytyczne noce. Przymknięto go,
postawiono w stan oskar\
enia, a następnie, po ostatniej, niemo\
liwej do opisania nocy
truskawkowej wiosny, kiedy to na deptaku zar\
nięta została Marsha Curran, polecono mu
opuścić New Sharon i galopem wracać do rodzinnego miasteczka w New Hampshire.
Nikt nigdy się nie dowie, dlaczego wyszła samotnie - była tłustym stworzeniem o \
ałosnej
urodzie, które mieszkało w mieście z trzema innymi dziewczętami. Przesmyrgnęła się na
kampus równie cicho jak sam Springheel Jack. Co ją do tego skłoniło? Zapewne jakaś
potrzeba, równie głęboka i niemo\
liwa do opanowania jak \
ądza kierująca jej zabójcą. I
podobnie niezrozumiała. Mo\
e wiódł ją przymus jakiegoś rozpaczliwego, pełnego
namiętności romansu z ciepłą nocą, z ciepłą mgłą, z zapachem morza i zimnym no\
em?
Stało się to dwudziestego trzeciego marca. Dwudziestego czwartego dyrektor college'u
oznajmił, \
e ferie wiosenne zostaną przyśpieszone o tydzień, więc zanim nadeszła burza
śnie\
na, bynajmniej nie radośnie, lecz jak stado przera\
onych owiec, rozjechaliśmy się do
domów. Za nami został pusty kampus nawiedzany jedynie przez policję i mrocznego upiora.
Miałem własny samochód, więc zabrałem ze sobą sześć osób; ich baga\
upchaliśmy byle
jak. Nie była to przyjemna podró\
. Ka\
dy z nas zdawał sobie sprawę, \
e w samochodzie
mógł jechać Springheel Jack.
Tej nocy temperatura spadła do piętnastu stopni poni\
ej zera. Nad całą północną Nową
Anglią rozszalała się burza śnie\
na, która zaczęła się opadem deszczu ze śniegiem, a
zakończyła trzydziestocentymetrowymi zaspami. Jak zwykle odpowiednia liczba starych
pierników dostała zawałów serca odgarniając ten śnieg... I nagle, jak za sprawą jakiejś
magii, był ju\
kwiecień. Ciepłe, przelotne deszcze, gwiaz
dziste noce.
Nazwali to truskawkową wiosną - Bóg jeden wie dlaczego - i jest to zły, kłamliwy czas,
który nastaje tylko co osiem lub dziesięć lat. Springheel Jack odszedł wraz z mgłą, tote\
na
początku czerwca na kampusie mówiło się głównie o protestach przeciwko słu\
bie
wojskowej i pikiecie domu, w którym znany producent napalmu przeprowadzał nabór
nowych pracowników. W lipcu powszechnie ju\
unikano tematu Springheel Jacka - w
ka\
dym razie w rozmowach. Podejrzewam, \
e wiele osób roztrząsało ten problem na okrągło,
szukając jakiejś luki w tym całym szaleństwie, wytłumaczenia, które by cokolwiek
wyjaśniło.
W tym samym roku ukończyłem uczelnię, a w następnym o\
eniłem się. Doskonała praca
w lokalnym wydawnictwie. W tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym pierwszym urodziło nam
5
się dziecko; teraz jest ju\
prawie w wieku szkolnym. Śliczny, ciekawy świata chłopak o
moich oczach i jej ustach.
I oto dzisiejsza gazeta.
Oczywiście wiedziałem, \
e to przyszło. Wiedziałem o tym wczorajszego ranka, kiedy
obudziłem się i usłyszałem tajemniczy dz
więk tającego, spływającego rynnami śniegu.
Wiedziałem, gdy poczułem delikatną woń oceanu otulającą naszą frontową werandę, która
znajduje się w odległości piętnastu kilometrów od wybrze\
a. Wiedziałem, \
e ponownie
nadeszła truskawkowa wiosna, kiedy zeszłego wieczoru ruszałem z pracy do domu, bo
musiałem włączyć w samochodzie czołowe reflektory, \
eby przebić się przez mgłę, która
właśnie zaczęła się podnosić z pól i zagłębień terenu, rozmywać sylwetki budynków i
tańczyć w czarodziejskich halo wokół ulicznych latarni.
Poranna gazeta przyniosła wiadomość, \
e na kampusie w New Sharon, w pobli\
u dział z
czasów wojny domowej, znaleziono w topniejącej zaspie śnie\
nej zamordowaną dziewczynę.
Nie znaleziono... nie znaleziono jej całej.
Moja \
ona jest załamana. Chce wiedzieć, gdzie spędziłem ostatnią noc. Nie mogę jej tego
wyjaśnić, poniewa\
sam nie pamiętam. Pamiętam, jak wyruszyłem z pracy do domu,
pamiętam, jak włączałem reflektory, \
eby przebić się przez cudownie nadpełzającą mgłę; ale
to wszystko co pamiętam.
Rozmyślałem o tym owej mglistej nocy, kiedy przechadzałem się z bólem głowy po
terenach kampusu i mijałem te wszystkie urocze, niematerialne cienie pozbawione kształtu.
I rozmyślałem o baga\
niku swego samochodu  jakie\
to okropne słowo: baga\
nik  i
zastanawiam się, dlaczego tak bardzo boję się go otworzyć.
Kiedy piszę te słowa, słyszę, jak w sąsiednim pokoju płacze moja \
ona. Myśli, \
e ostatnią
noc spędziłem z inną kobietą.
Bo\
e drogi, wszystko bym oddał, \
eby tak właśnie było...
6