"Kwiatki św. Franciszka" to zbiór legend z życia świętego i jego towarzyszy. Tekst ten powstał w II połowie XIV w. napisany przez anonimowego Włocha. Analiza dotyczy rozdziału XII, XXI i XXX.
Rozdział XIII uświadamia, że św. Franciszek wybrał ubóstwo i z niego czerpał radość z życia. Chlubił się nim i ofiarował Bogu. Rozdział XXI uczy sztuki cierpliwości.
Zasady filozofii św. Franciszka:
- radosna wiara
- miłość do ludzi, świata i wszystkich innych stworzeń
- miłosierdzie
- ubóstwo
- braterstwo
- pogodzenie się z życiem i ze wszystkim tym, co ono przynosi.
"Kwiatki..." to odmienny wzorzec świętego. Zwraca się do świata z miłością i radością. Główny bohater opowiadań stanowi na pewno wzór godny naśladowania, a co ważniejsze ponadczasowy.
Główne zręby nauki św. Franciszka
Wszechmogąca miłość - miłość jest podstawą do wiary. Jest to miłość do każdej istoty żywej jako dziecka Bożego. Jest to miłość do "brata - ciała", i dlatego wyklucza udręczenie, umartwienie cielesne. Jest to też miłość do chorych i cierpiących, miłość pełna poświęceń, które widać w opowieści o Franciszku i trędowatym. Miłość rozdawana otaczającemu światu jest w tym ujęciu miłością do Boga - jego stwórcy.
Radość - wyrazem radości, pojęcia kluczowego w filozofii św. Franciszka jest "Pieśń słoneczna". Radość wynikająca z faktu istnienia, z piękna świata, z miłości, postu z trudu pracy i zwykłych obowiązków. Radości takiej uczy Franciszek swych braci, przypominając mękę Chrystusa.
Ubóstwo to ideał św. Franciszka. Chce on być ubogi, aby być wolnym. Owszem, św. Franciszek zrezygnował z dóbr materialnych, które mógł posiadać. Często jest zwany świętym Biedaczyną, gdyż nie chciał mieć nic dla jedności z ubogimi, dla pokonania chciwości, dla idei, że człowiek jest wolny i szczęśliwy tylko wtedy, gdy posiada tyle, ile jest mu niezbędne do życia.
"Zostaw wszystko i pójdź za mną" mówił Chrystus. Ideę tę propagował św. Franciszek.
Postać św. Franciszka to postać szlachetna, zaprzyjaźniona z dziećmi, ptakami i kwiatami.
Ideały głoszone przez św. Franciszka:
- życie ludzkie nie musi być ustawicznym, bolesnym oczekiwaniem na śmierć, ale może być również afirmacją tego, co rodzi się z miłości i dobroci serca;
- sens ludzkiego istnienia tkwi w czynnej miłości braterskiej oraz w chwaleniu boskiego Stwórcy i Ojca jako jedynego dobra;
- człowiek cierpię radość z obcowania z przyrodą oraz z miłości do Boga i wszelkiego stworzenia;
- ubóstwo jest wyrazem miłości do bliźniego, miłość zaś prowadzi do radości i doskonałości wewnętrznej, a doskonałość wewnętrzna prowadzi do świętości;
- ubóstwo uczy pokory i współczucia innym;
- ostatecznym szczęściem człowieka jest śmierć.