O PIELGRZYMCE NA POŁUDNIE

Na świętej górze znajdowało się wiele klasztorów: wielkie były bardzo bogate, natomiast małe - bardzo biedne.

Pewnego dnia mnich z klasztoru małego wybrał się do współbrata z klasztoru dużego, bo chciał się pożegnać przed daleką i uciążliwą pielgrzymką na południe. Mnich bogaty zdziwił się, że pielgrzym zabiera ze sobą tylko kubek i miskę: kubek na wodę, miskę - aby użebrać po drodze trochę jedzenia. Potem wyznał, że sam planuje również wyprawę na południe i od lat czyni ku temu przygotowania, ale brakuje mu jeszcze wiele rzeczy. Na koniec upomniał go po ojcowsku, aby do tak wielkiej sprawy nie podchodził zbyt lekkomyślnie.

Po roku biedny zakonnik powrócił z pielgrzymki i zjawił się znów w sąsiednim klasztorze, aby podzielić się swymi wrażeniami. Bogaty współbrat był wprawdzie trochę zakłopotany, ale dalej utrzymywał, że jest dopiero w toku przygotowań do świętej wyprawy.

Życie klasztorne służy temu, aby w chrześcijańskim społeczeństwie zasiać szczyptę wątpliwości, która - jak się zdaje - przyczynia się do jego głębszego uduchowienia. (Thomas Merton)

Gdy będziesz postępował naprzód w życiu wspólnym i w wierze. Serce ci się rozszerzy i pobiegniesz drogą przykazań Bożych z niewysłowioną słodyczą miłości. (Reguła św. Benedykta)

Święte ubóstwo zawstydza wszelką chciwość i skąpstwo, i troski tego świata. (św. Franciszek z Asyżu)

Nasze naśladowanie Ubogiego Chrystusa stanowi świadectwo· że rzeczywiście stawiamy Boga ponad wszystkie rzeczy i że bardziej cenimy dobra duchowe niż materialne. (Konstytucja CR)

---