Naukowa organizacja pracy - Taylor

Oparł swój system zarządzania na pomiarach i analizie czasu pracy przy linii produkcyjnej. Rozkładał każde zadanie na elementy i projektował najszybsze i najlepsze metody wykonania każdej części pracy. Wprowadził też system zróżnicowanych stawek akordowych.

Zasady u podłoża metody:

• opracowanie prawdziwej nauki zarządzania, tak aby można było ustalić najlepszą metodę wykonania każdego zadania

• naukowy dobór pracowników, tak aby można było każdemu pracownikowi przydzielić pracę do której się najlepiej nadaje.

• naukowe wyszkolenie i doskonalenie pracownika

• bezpośrednia, przyjazna współpraca między kierownictwem i pracownikami

Najbardziej znanym twórcą podstaw nauki o organizacji jest Frederic W. Taylor. Jego działalność naukowo -badawcza została poprzedzona kilkunastoletnim doświadczeniem zawodowym w przemyśl. W swojej karierze zajmował niemal wszystkie stanowisk, od robotnika po dyrektora. W 1903 roku opublikował pierwszą na świecie pracę z zakresu nauki organizacji pt. „Zarządzanie zakładem wytwórczym”, a w roku 1911 „Zasady naukowego zarządzania”. W pracach swych rozwinął doświadczenia badawcze dotyczące głównie:

• metod analizy pracy, czasu pracy, pracy akordowej i wydajności pracy robotników,

• analizy stosunków pomiędzy robotnikami a kadrą kierowniczą ,

• funkcjonalnego systemu zarządzania.

Opisując przebieg eksperymentów badawczych, dotyczących wydajności indywidualnej pracy robotnika przy pracach przeładunkowych, dokonywanych za pomocą łopat, dowiódł, że stosując metody doboru człowieka do pracy wg cech fizycznych i doboru narzędzia pracy (łopaty)oraz racjonalnych przerw fizjologicznych, robotnik jest w stanie pracować znacznie wydajniej niż dotychczas. Udowodnił również, że jest to korzystne i dla robotnika i dla zakładu.

Doświadczenia Taylora polegały na badaniu procesu ładowania sypkich materiałów do wagonów. Zauważył, że posługując się typowymi i jednakowymi łopatami, robotnicy jednorazowo ładowali od 2 kg (koks) do 17 kg (rudy żelaza), w zależności od ciężaru właściwego przerzucanego materiału. Starał się ustalić taki ciężar jednej porcji materiału, aby uzyskać optymalną wydajność pracy. Po długotrwałych eksperymentach z łopatami o różnej pojemności (17,15,13,12,10,9 kg) dowiódł, że robotnicy uzyskiwali najwyższą wydajność pracy posługując się łopatą o pojemności 10 kg. Na tej podstawie zdecydował się wprowadzić 15 typów łopat pozwalających na nabieranie każdorazowo 10 kg (w zależności od przesypywanego materiału).

Porównanie pracy robotnika pracującego wg tradycyjnego systemu z pracą robotnika pracującego nową metodą, wskazywały na wyraźny wzrost wydajności pracy. Robotnik, który nie wykonywał normy wydajności (48 ton), tracił zazwyczaj pracę na rzecz robotników efektywniejszych. Sprzeciw i lęk robotników miał złagodzić system zróżnicowanych stawek akordowych dla różnego rodzaju robót. Zwolnienia robotników zwiększały opór wobec idei Taylora. W 1912 roku po masowych protestach robotniczych, Taylor został zmuszony do złożenia wyjaśnień przed Kongresem USA, aby objaśnić istotę nowej metody i przeciwstawić się krytyce prowadzonej przez związki zawodowe, robotników i osoby publiczne.

System naukowego zarządzania wg Taylora miał prowadzić do zwiększania wydajności i efektywności siły roboczej i składał się z 4 kroków.

F. Taylora dostrzegał zagrożenia jakie niesie za sobą zmiana wywołana wprowadzeniem nowej metody pracy przez wymagania dotyczące wzrostu wydajności i intensywności pracy w wykonywaniu akordowych norm. Dlatego głosił idee solidaryzmu klasowego, co samo w sobie było naiwnością.

Równie ważnym elementem systemu Taylora była koncepcja funkcjonalnego systemu zarządzania traktowana jako przeciwieństwo tradycyjnego modelu kierowania przedsiębiorstwem przez menedżera - właściciela na zasadzie liniowo podporządkowanych mu pracowników. Wyróżnił w swym systemie ośmiu kierowników - mistrzów biura organizacji podzielonych na dwie grupy.

Taylorowska koncepcja naukowej organizacji zdobyła sobie poczesne miejsce w naukach o organizacji i zarządzaniu. Koncepcję tę rozwijali jego przyjaciele i kontynuatorzy (Gant, Emerson, Gilbertowie i inni), a także przedstawiciele rozwijającej się współcześnie szkoły neoklasycznej.

3. Nadzorowanie pracowników by mieć pewność, że będą stosować się do przypisanych im metod wykonywania pracy

4. Współdziałanie kadry kierowniczej z robotnikami w wykonywaniu zadań celem likwidacji napięć i konfliktów

1.Naukowe opracowanie każdego elementu pracy na danym stanowisku w miejsce praktykowanych metod typu „mniej więcej”

2. Naukowy dobór pracowników i szkolenie ich oraz doskonalenie do wykonywania prac

---