Wykonał:
grupa nr 8
Wydział Leśny
Projekt zalesienia gruntów porolnych
Zadanie: Zalesić powierzchnię nieużytku porolnego.
Założenia: V/65
1. Powierzchnia 7 ha;
2. Kraina III Wielkopolsko-Pomorska; dzielnica 2 Pojezierza Krajeńskiego;
Warunki glebowe: gleba darniowo-bielicowa właściwa, średnio zbielicowana; wytworzona z piasków śródlądowych (piasek luźny, całkowity); potencjalne siedlisko można określić jako przejście między Bs a Bśw
pH 4,4;
Charakterystyka niektórych właściwości gleby: pod dawnym poziomem orki zbita warstwa trudno rozpuszczalnych związków mineralnych.
Zaprojektować i uzasadnić wybór niezbędnych zabiegów agromelioracyjnych oraz sposób ich wykonania.
Ze względu na ubogą, piaszczystą glebę oraz możliwość erozji wietrznej, nie decyduję się na całkowitą uprawę gleby, tzn. orkę pełną głęboką, a jedynie na wyoranie niezbyt głębokich bruzd, przy użyciu pogłębiacza. Wyoranie bruzd odsłoni glebę mineralną, co ułatwi późniejsze sadzenie i ograniczy rozwój chwastów, natomiast zastosowanie pogłębiacza zredukuje występowanie tzw. podeszwy płużnej.
Zakładam że na powierzchni nie występuje trzcinnik oraz inne wieloletnie chwasty rozłogowe, dla których orka w bruzdy mogłaby stać się dodatkowym stymulatorem rozwoju
Przygotowanie gleby pługiem dwuodkładnicowym LPZ-75 z pogłębiaczem L-01. Szerokość bruzdy około 40 cm, odległość między bruzdami 1,5 m.
Zaprojektować skład gatunkowy uprawy i uzasadnić jego wybór.
Zgodnie z rozdziałem „Zasad hodowli lasu” dotyczącym postępowania hodowlanego na gruntach porolnych przyjmuję jako gatunki główne: Brz 40%, So 40%, gatunek domieszkowy Dbc 20% oraz gatunki biocenotyczne i fitomelioracyjne: Lp, Bk, Jrz, Olsz.
Tak dobrany skład gatunkowy różni się z zaleceniami postępowania na gruntach leśnych w tej krainie przyrodniczo-leśnej, na siedlisku Bśw ( przyjąłem żyźniejszy wariant z możliwych na danej glebie), przede wszystkim ograniczeniem udziału So na rzecz Brz i Dbcz. Wynika to z faktu, że na gruntach porolnych nie występują praktycznie grzyby mikoryzowe, natomiast drzewka wchodzą w związki pseudomikoryzowe z hubą korzeniową, która staje się, w momencie osłabienia drzewek, przyczyną ich zamierania. Sosna pospolita należy do gatunków najmniej odpornych na ataki tego grzyba, natomiast gatunki liściaste są względnie odporne. Stąd też zwiększony udział gatunków liściastych, które powinny dać sobie radę, gdy przyjmiemy, że mamy do czynienia z potencjalnym siedliskiem Bśw.
Zaprojektować i uzasadnić formę zmieszania, wielkość płatów domieszek oraz więźbę sadzenia dla poszczególnych gatunków.
Formy zmieszania przyjmuję jako kępowe dla gatunków głównych i domieszkowego oraz pasowe dla pomocniczych. Chodzi o to aby kępy So izolować od siebie gatunkami liściastymi i nie dopuścić w ten sposób do rozprzestrzeniania się huby korzeniowej za pomocą kontaktu korzeniowego. Gatunki pomocnicze, głównie Olsz będą sadzone w miejsca przyszłych szlaków zrywkowych. W momencie zakładania szlaków prawdopodobnie duża część zacznie już wypadać, spełniając już do tej pory swoją biocenotyczną rolę. Wystarczy wtedy dociąć pozostałe i będziemy mieli szlaki zrywkowe.
So będzie zajmować 2,8 ha łącznie, co rozbiję na 8 kęp po 0,35 ha. Dbc zajmuje łącznie 1,4 ha, czyli 7 kęp po 0,2 ha, Brz będzie tłem drzewostanu ( 2,8 ha). Olsz zajmuje 0,114 ha jako 12 szlaków zrywkowych 40 x 3 m. Pozostałe gatunki będą stanowiły grupy po 2 ar: Lp 7 grup, Bk 7 grup, Jrz 7 grup
Więźba dla So będzie rozluźniona, w celu opóźnienia możliwie długo pierwszego zabiegu, rany „pionowe” powodują możliwość infekcji zarodnikami grzybów pasożytniczych, niech wynosi 1,2 x 1,5 m, co daje około 5600 sadzonek na 1ha. Dla Brz przyjmuję więźbę około 1,5 x 1,5 m ( ok. 4500 szt./ha), czyli zalecaną dla tego gatunku. Dbc posadzę w więźbie 1 x 1,5 m (ok. 6700 szt./ha), czyli w dolnych granicach zalecanych dla Db, przy czym tu należy się liczyć z wypadaniem sadzonek, na tym słabym siedlisku. Dla pozostałych gatunków 1,5 x 1,5 m, tak by korzystnie oddziaływały na glebę i gatunki główne.
Określić jakość i zapotrzebowanie na materiał sadzeniowy.
Do sadzenia przeznaczę sadzonki I klasy jakości o następujących symbolach produkcyjnych: So 2/0, Brz 1/0, Dbc 2/1, Lp 2/1, Bk 2/1, Jrz 1/1, Olsz 1/1. Moim zdaniem sadzonki o tych symbolach produkcyjnych są odpowiednie do sadzenia w tak trudnych warunkach dużej otwartej powierzchni.
Zapotrzebowanie na materiał sadzeniowy: So 16000 szt., Brz 13000 szt., Dbc 9400 szt., Bk 650 szt., Lp 650 szt., Jrz 650 szt., Olsz 650 szt..
Zaprojektować zabiegi po wykonaniu zalesienia w celu uodpornienia upraw i młodników.
Badanie zapędraczenia gleby i analiza glebowa przed założeniem uprawy pozwoli na odpowiednie zabiegi w celu poprawienia jakości zalesienia; oprysk chemiczny przeciwko pędrakom oraz ewentualne nawożenie mineralne, gdy w glebie rolniczo jednostronnie użytkowanej zabraknie jakiegoś pierwiastka.
Nawożenie organiczne odpadami z przerobu drewna, w celu dostarczenia do gleby tkanki zdrewniałej.
Stosowanie podsypki torfowej pod sadzonki Brz i Dbc przed posadzeniem, w celu poprawy warunków wilgotnościowych i pokarmowych.
Odpowiednie i staranne posadzenie, szczególnie bez podwijania korzeni.
Odchwaszczanie, gdyby zaistniała taka konieczność, uważne wykoszenie tak aby nie uszkodzić sadzonek.
Ograniczenie do minimum czyszczeń wczesnych.
Zabezpieczanie pniaków potrzebieżowych preparatem PG IBL, ścinka i zrywka powodująca jak najmniej zranień; właściwy kierunek obalania przy ścince, wykorzystanie szlaków zrywkowych.
W miarę możliwości finansowych także: kolonizacja mrówki ćmawej przez odkłady, szczepienie gleby leśnej, wprowadzenie borówki czarnej w wieku drzewostanu około 40 lat, ewentualnie kolonizacja wijów.
Wprowadzenie płatowo podszytów złożonych z tawliny jarzębolistnej, dębu bezszypułkowego, jarzębu pospolitego, innych gatunków.
Sporządzić terminarze wykonywanych zabiegów.
Sadzenie: wczesną wiosną, tuż po zejściu śniegu, co zapobiegnie nadmiernemu przesuszeniu gruntu, należy uważać szczególnie na to, żeby Brz nie rozpoczęła jeszcze wegetacji.
Nawożenie organiczne można połączyć z przygotowaniem gleby jesienią w roku poprzedzającym założenie uprawy.
Wykaszanie: dwukrotnie; pierwszy raz przed zakwitnięciem chwastów, drugi raz przed zimą, tak by wraz ze śniegiem nie przygniotły sadzonek Zabieg ten można powtórzyć w drugim roku życia uprawy.
Trzebieże należy wykonać zimą lub wczesną wiosną, w momencie gdy w powietrzu znajduje się najmniej zarodników grzybów patogenicznych.
Wprowadzenie podszytu w II klasie wieku. Można to wykonać jesienią po opadnięciu liści z sadzonek do podszytu.
3
2