Jesień, na dworze ciemno, pada deszcz. Jurek siedzi w pokoju i patrzy przed siebie. Kiedy tylko przymknie oczy, wtedy pojawiają się straszliwe obrazy ostatnich dni: sprzedawczyni w domu towarowym, krzyk: Łapcie złodzieja! Ręce ludzi wyciągnięte do niego. Wreszcie milicja i przesłuchania. Wreszcie najgorsze ze wszystkiego: spotkanie z rodzicami. Matka patrzy na niego przerażona. Kiwa głową, nie chce wierzyć, że syn jest złodziejem. Ojciec bardzo zdenerwowany, nic nie mówi.
Już po wszystkim. Jurek siedzi w pokoju i patrzy. Wchodzi mamusia, mówi: Ojciec chce porozmawiać z tobą! A więc wszystko będzie tak, jak myślałem - mówi Jurek idąc do ojca.
- Synu, czy ty wiesz, czy zdajesz sobie sprawę z tego co zrobiłeś? - pyta ojciec. Jurek milczy. - Czy ty wiesz co zrobiłeś? - pyta ojciec głośniej. - Jak mogłeś? Kiedy przyszło ci coś takiego do głowy? Czy musiałeś? Czy nie mogłeś porozmawiać ze mną? Czy nie kupowałem ci wszystkiego co chciałeś? Powiedz mi, synku, dlaczego to zrobiłeś? - prosi ojciec.
Jurek wyczuwa w głosie ojca troskę, niepokój. Wie, jak bardzo przykro jest ojcu. Prawdą jest, że kupiłby mu ten pasek. Poszliby razem do sklepu: podwójna radość: i dla niego i dla ojca. Tak się jednak nie stało. Dlaczego? Jurek nie będzie dłużej ukrywał tajemnicy. - Tato, koledzy mnie namówili. Tym czynem miałem wykazać im spryt i odwagę. Ojciec wstaje, podchodzi do okna, powtarza: - Odwaga, spryt! Nawet gdyby ci się udało ukraść, to tym wcale nie udowodniłbyś swojej odwagi i sprytu. Pokazałeś
tylko swoją zależność od kolegów, to, że oni panują nad tobą, że się ich boisz. Czy wiesz, że zrobiłeś coś złego? Coś, co zasługuje na karę? - Wiem ojcze! - odpowiada Jurek. - Czy zastanowiłeś się nad tym, w jaki sposób zło, które stało się przez ciebie, mógłbyś naprawić? - pyta ojciec. Zostawmy Jurka z ojcem. Niech dalej rozmawiają, niech znajdą dobre rozwiązanie tej przykrej dla nich sytuacji.
Jurek zrobił coś złego. Nikt nie ma najmniejszych wątpliwości. Nie ma nikt wątpliwości co do tego, że Jurek potrzebuje pomocy. Znajduje ją u rodziców. Rozmawiają z nim. Jestem przekonany, że już nigdy, w całym swoim życiu, czegoś podobnego nie zrobi. Jurek potrzebuje pomocy swoich kolegów w szkole. Uległ wpływom złych kolegów. Ale nie wszyscy są źli. Uległ, ponieważ nie było wokół niego tych, którzy by go powstrzymali, odradzili taki czyn. To była "dobra" zabawa. Wielu wiedziało o tych "próbach odwagi" i nie protestowało. Wielu wiedziało, lecz nikt nic nie powiedział. To nie była jego sprawa! Wielu patrzyło i kiwało głową z politowaniem, lub podziwem. Los poddających się próbie odwagi był im obojętny. Nikt nie chciał odważnych powstrzymać, nikt nie powiedział: To głupota, a nie odwaga!
Ojciec pomógł Jurkowi zrozumieć wiele rzeczy. Wierzę, że koledzy i koleżanki z klasy równieź mu pomogą. Że razem stworzą taką atmosferę w klasie, na podwórku, w miejscu zamieszkania, która będzie słabszych, o słabszej woli chroniła, "zmuszała" do dobrego, a nie złego.
Ojciec przebaczył synowi i pomógł mu odkryć prawdziwe wartości. Wierzę, że koleżanki i koledzy przebaczą Jurkowi i pomogą mu wykazać się odwagą i sprytem w czynieniu dobra. Tyle jest ku temu okazji, tyle możliwości. Tylko w ten sposób można Jurka uratować.
Ks. J Machnacz Kazania niedzielne dla dzieci Część III Kalwaria Zebrzydowska 1999