(istniejącą lub planowaną) każdego regionu, należy opracować dla poszczególnych mikroregionów program lokalizacji ferm i ustalić ich wielkość. Należy przy tym pamiętać o zachowaniu stref ochronnych. Minimalna odległość ferm od terenów chronionych, zabudowanych i rekreacyjnych wynosi 500 m.
Ostatni szczebel lokalizacji — czyli lokalizacja szczegółowa — dotyczy bezpośrednio poszczególnych przedsiębiorstw, które powinny planować budowę ferm przemysłowych zgodnie z programem mikroregionu. Wszystkie czynniki przyjęte do programowania generalnego oraz mikroregionów w lokalizacji szczegółowej muszą być jeszcze raz uwzględnione. Niezależnie od tego przedsiębiorstwo powinno określić wielkość fermy i jej lokalizację na podstawie analizy, dotyczącej: l) możliwości produkcji pasz, 2) rolniczego wykorzystania odchodów, 3) zasobów wody (pitnej i technologicznej), 4) systemu produkcji na fermie (cykl otwarty, zamknięty), 5) sieci i stanu dróg, 6) ukształtowania terenu i klasy gleby (pod budowę należy przeznaczać gleby niższych klas), 7) zdolności produkcyjnych zakładów przetwórczych (mleczarnie, rzeźnie, chłodnie składowe, przetwórnie mięsa).
Oprócz samej lokalizacji fermy, istotne znaczenie ma rodzaj zastosowanej technologii produkcji oraz system stałej odnowy stada podstawowego (zapewnienie wysokiej wartości genetycznej zwierząt). Wiąże się z tym organizacja wychowu jałowizny we własnym przedsiębiorstwie lub w kooperacji z kilkoma sąsiadującymi przedsiębiorstwami. W ostatnim przypadku konieczne jest skoordynowanie systemu chowu, hodowli i produkcji w przedsiębiorstwach kooperujących z fermą krów mlecznych.
Układ przestrzenny fermy. Przy projektowaniu układu przestrzennego fermy bydła należy pamiętać, że:
— system obiektów, urządzeń i ich lokalizacja muszą spełniać wymagania funkcjonalne procesu produkcyjnego;
— przy rozmieszczaniu obiektów formowych i sektorów produkcji trzeba uwzględnić ich wzajemne powiązania, aby w procesie produkcji nie występowały kolizje;
— czynnikiem decydującym przy wyborze układu przestrzennego powinien być główny kierunek produkcji ferm, np. w fermach mlecznych trzeba zapewnić krowom odpowiednią ilość ruchu.
Przy budowie ferm bydła stosowane są dwa systemy zabudowy, tj. pawilonowy i zblokowany. System zabudowy pawilonowej polega na tym, że w skład fermy wchodzi kilka obór (pawilonów). Układ tych obór jest równoległy, tylko hala udojowa jest usytuowana w środku między pawilonami w celu skrócenia dróg dojazdu krów. Poszczególne pawilony połączone są z reguły jednym korytarzem przepędowym łączącym budynki produkcyjne z halą udojową. Korytarz ten przebiega zwykle przez
21