Winston Churchill (1874-1965). Był jednym z największych polityków brytyjskich. Urodził się w rodzinie z wielkimi tradycjami. Jego ojciec zerwał z partią konserwatywną i przez to utracił ważne funkcje polityczne. Winston bardzo przeżył to wydarzenie i postanowił w przyszłości zrehabilitować nazwisko Churchillów. Uczęszczał do Królewskiej Akademii Wojskowej. Ukończył ją ze stopniem oficera. Po śmierci ojca był korespondentem wojennym na Kubie, służył w Indiach i w Afryce Południowej. Jako dziennikarz uczestniczył w wojnie burskiej, gdzie został schwytany. Udało mu się jednak zbiec z niewoli.
W 1899 roku porzucił armię i zajął się polityką. Przegrał jednak w prawyborach z kandydatem partii konserwatywnej. Wyjechał z kraju. Wrócił po roku do Anglii niemal jako bohater narodowy, po wielu niesamowitych przygodach. W 1900 roku na dobre rozpoczął karierę polityczną. W wieku 26 lat wybrany został do parlamentu z ramienia partii konserwatywnej. Sześć lat później na znak protestu przeciw polityce konserwatywnego rządu wystąpił ze swojego ugrupowania i na pewien czas wszedł do partii liberalnej.
Pracował w ministerstwach kolonii oraz handlu, gdzie opowiadał się za postępowymi reformami socjalnymi. W 1910 roku stanął na czele ministerstwa spraw wewnętrznych i przeprowadził reformę więziennictwa. Pełnił też funkcję Pierwszego Lorda Admiralicji i zabiegał o rozbudowę floty angielskiej w obliczu niemieckiego niebezpieczeństwa. Podczas I wojny światowej przygotował i dowodził wojenną ekspedycją do Antwerpii. Potem został zmuszony do dymisji w związku z niepowodzeniem innej morskiej operacji - dardanelskiej. Churchill postanowił zrehabilitować się w boju i wrócił do wojska. W 1916 roku mianowany został ministrem uzbrojenia, a po wojnie kierował demobilizacją w ministerstwie obrony.
Poprzez swą działalność przyczynił się do polepszenia warunków życia robotników. Założył Giełdę Pracy i popierał w parlamencie projekt ustawy o ubezpieczeniu przed bezrobociem. Jego zasługą była w znacznym stopniu modernizacja floty brytyjskiej w przeddzień I Wojny Światowej, dzięki czemu mogła ona stawić czoło Niemcom. Potem przez pewien czas nie pełnił funkcji rządowych. Jednakże jego poparcie dla polityki zbrojeń w obliczu zagrożenia niemieckiego sprawiło, że wrócił do rządu. W 1940 roku objął urząd premiera oraz ministra wojny. Jako przywódca czasu wojny wykazał niezwykłą zdolność do podtrzymywania morale społeczeństwa, a także ścisłych więzi z USA.
Po upadku gabinetu konserwatystów przez ponad 10 lat nie piastował żadnej funkcji rządowej. Występował też publicznie zarówno przeciw władzy komunistów w Rosji, jak i faszystów w Niemczech. Winston Churchil był zdecydowanym przeciwnikiem Hitlera i jego polityki. Był zwolennikiem prowadzenia wojny aż do bezwarunkowej kapitulacji Niemiec. Opowiadał się za polityką angażowania się Wielkiej Brytanii w proces zjednoczenia świata zachodniego i za ścisłą współpracą z USA.
W sierpniu 1941 wspólnie z prezydentem Stanów Zjednoczonych (Rooseveltem) podpisał Kartę Atlantycką, która miała regulować stosunki międzynarodowe w powojennym świecie. Zakładała m.in. utrzymanie przedwojennego układu granic, równouprawnienie wszystkich państw, swobodny wybór formy rządów. Był też współautorem porządku jałtańskiego.
Świadom radzieckiego ekspansjonizmu, starał się, aby Stany Zjednoczone nie ustępowały zbyt daleko przed żądaniami Stalina. W wyborach 1945 stracił urząd lecz wrócił na niego 6 lat później. Był przeświadczony o konieczności zachowania przez Zachód jedności w obliczu zimnej wojny oraz utrzymywania "specjalnych stosunków" pomiędzy Wielką Brytanią i USA. Uczestniczył w konferencjach Wielkiej Trójki w Teheranie, Jałcie i Poczdamie. Zrezygnował z dalszej działalności ze względów zdrowotnych - przeżył udar mózgu. Był świetnym mówcą i młodym pisarzem. W 1953 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za napisane pamiętniki wojenne. Z powodu udziału w międzynarodowej konferencji na Bermudach laureat nie mógł osobiście przybyć po odbiór nagrody do Sztokholmu i zamiast niego uczyniła to żona. Po nagrodzie Nobla były też inne wyróżnienia. Samych tytułów doktor honoris causa doczekał się w swoim życiu ponad dwudziestu.
Jako pierwszy użył terminu "Żelazna kurtyna" - to potocznie przyjęty podział Europy po II wojnie światowej na nie komunistyczne państwa zachodnioeuropejskie i wschodnioeuropejskie pozostające w sferze wpływów ZSRR. Churchil:
* w depeszy do prezydenta USA Trumana napisał: “Z głębokim niepokojem dostrzegam (...), że między nami, a wszystkim, co znajduje się na wschodzie zapada żelazna kurtyna”
* z przemówienia na Uniwersytecie w Fulton: “Od Szczecina nad Bałtykiem po Triest nad Adriatykiem kontynent został rozcięty żelazną kurtyną”.
Żelazna kurtyna, rozumiana jako zamierzona polityka izolacji dwóch bloków, uległa likwidacji dopiero po przemianach z 1989.
19 września 1946 roku Winston Churchil w przemówieniu wygłoszonym na Uniwersytecie w Zurichu wezwał do pojednania francusko - niemieckiego i utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy. Wzywał do inicjatywy na rzecz stworzenia równorzędnej wobec USA i ZSRR siły politycznej i gospodarczej.
„Gdyby Europa kiedyś się zjednoczyła [...] byłoby bezgraniczne szczęście, dobrobyt, chwała, którymi cieszyłoby się trzysta lub czterysta milionów ludzi [...] Pierwszym krokiem ku odrodzeniu rodziny europejskiej musi być partnerstwo między Francją a Niemcami [...] Naszym stałym celem musi być budowanie i wzmacnianie siły ONZ. W ramach tej koncepcji, i zgodnie z nią, musimy odtworzyć rodzinę europejską jako regionalną strukturę, którą można by nazwać Stanami Zjednoczonymi Europy. Jeżeli na początku wszystkie państwa Europy nie będą chciały lub nie będą mogły przyłączyć się do Unii, musimy mimo wszystko postępować tak, by zebrać i połączyć tych, którzy chcą, i tych, którzy mogą [...] W tym całym pilnym przedsięwzięciu Francja i Niemcy muszą wspólnie objąć przewodnictwo. Wielka Brytania, Brytyjska Wspólnota Narodów, potężna Ameryka i, mam nadzieję, Rosja Sowiecka muszą być przyjaciółmi i opiekunami nowej Europy i muszą bronić jej praw do życia i blasku [...]"
17 stycznia 1947 roku w Londynie pod przewodnictwem Winstona Churchila powstał Komitet Zjednoczonej Europy.
od 7 do 11 maja 1948 roku z inicjatywy Międzynarodowego Komitetu Koordynacji Ruchów na rzecz Zjednoczenia Europy odbył się w Hadze Kongres Europy, pod przewodnictwem Churchilla. Uczestniczyło w nim 800 delegatów z 19 państw, w tym delegacja niemiecka pod przewodnictwem Konrada Adenauera. Kongres wzywa do federacji Europy i utworzenia unii europejskiej, w której będzie zapewniony swobodny przepływ ludzi, idei i dóbr. Postuluje powołanie zgromadzenia europejskiego (parlamentu), przyjęcie karty praw człowieka oraz utworzenie trybunału międzynarodowego, stojącego na straży przestrzegania postanowień karty. Kongres haski i jego idee przyczyniły się do powstania Rady Europy i utworzenia w jej ramach systemu ochrony praw człowieka. Cały ten kongres ten przekształcił się właśnie w Radę Europy obierając za swoją siedzibę Strasburg. Rada Europy została utworzona w intencji popierania wszelkich inicjatyw i działań zmierzających do ściślejszej współpracy pomiędzy państwami - członkami w zakresie ochrony ideałów politycznych i wolności tworzących wspólne dziedzictwo cywilizacji i demokracji współczesnej. Trzon założycieli Rady stanowiły państwa - sygnatariusze Traktatu Brukselskiego, a więc Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg i Wielka Brytania, jednak dziś do niej należy już 39 państw (od 1989 r. systematycznie włączały się do niej państwa Europy Środkowej, zaś w styczniu 1996 r. przyjęto do Rady Rosję). Polska dołączyła 26 listopada 1991 roku. Głównym celem Rady Europy jest stanie na straży praw człowieka (jednostek i mniejszości narodowych) oraz norm demokracji europejskich. Cel ten Rada urzeczywistnia za pośrednictwem swoich organów w drodze omawiania wspólnych problemów, przez zawieranie porozumień i podejmowanie wspólnych działań w sprawach gospodarczych, społecznych, kulturalnych, naukowych, prawnych 1 administracyjnych, jak również przez przestrzeganie i rozwój praw człowieka i podstawowych wolności. Organami Rady Europy są: Komitet Ministrów i Zgromadzenie Doradcze.
25 październik 1948 roku został utworzony w Brukseli Ruch Europejski. Jego honorowymi przewodniczącymi został między innymi Winston Churchil.
Długopis - wymyślił go węgierski dziennikarz Laszlo Biro. Wynalazek opatentował w 1943 roku, w rok później armia brytyjska zakupiła licencję i rozpoczęła produkcje długopisów dla RAF (dla pilotów nawigatorów). Ze względu na wygodę podczas lotów samolotem polecił wynalezienie czegoś co ułatwi mu pisanie i nie będzie wymagało rozlewającego się kałamarza. W ten sposób wymyślono długopis.
„V” - jako pierwszy użył tego symbolu - dwa palce rozłożone na kształt litery V. Ten gest oznacza "victory" - czyli zwycięstwo.
www.student.e-tools.pl