Caballero

/ Zbigniew Rawicz,Adam Wysocki, Mieczysław Fogg/

Señora Bianka z Madrytu

Jest w pełni rozkwitu

A jednak okropne ma zmartwienie

I to zmartwienie gnębi ją szalenie

Nie może jeść ni spać

Ni na gitarze grać!

Do córki mówi: O, Anno

Tyś ciągle jest panną

Choć dawno powinnaś być mężatką!

A buzię miłą przecież masz i gładką

Więc wreszcie ktoś pojawi się

Kto weźmie cię

Do domu wkroczy, zdejmując swe sombrero

Caballero! Caballero!

Z ukłonem szepnie wytwornie: Mio quero…

Caballero! Caballero!

A potem doda czule: O, urocza donno!

Czy zechcesz być mi skłonną

I pokochasz mnie?

I znów się skłoni uroczy caballero

I córeczce oświadczy się!

Señora Bianka z Madrytu

Jest w pełni rozkwitu

Aż wokół sąsiadki zazdrościły

Bo zjawił się uroczy ktoś i miły

I widać było, że w zamiarach zjawił się

Co dzień przychodził z kwiatami

I chodził z paniami

Na lody do sklepu narożnego

Aż zdecydował się i dnia pewnego

Pomyślał: Kocham ją!

I na odwagę wziął!

Do domu wkroczył, zdejmując swe sombrero

Cabellero! Caballero!

Z ukłonem szepnął wytwornie: Mio quero

Caballero! Caballero!

A potem dodał czule: o, urocza donno!

Czy zechcesz być mi skłonną

I pokochasz mnie?

I znów się skłonił uroczy caballero

I… mamusi oświadczył się!

---