"Dom, mój dom. To brzmi bardzo swojsko. Jesteśmy uczuciowo z tym słowem związani. Może dlatego, ponieważ wiemy, co znaczy stracić dom. Najpierw są marzenia o tym domu, naszym domu: gdzie stanie, jaki będzie. Następnie poświęcenie kamienia węgielnego i zamurowanie skrzynki sporządzonej przez najmłodszych. A w niej skrawek pergaminu z napisem «Domu nasz! Bądź ucieczką i ostoją, przytułkiem nie tylko dla nas, ale dla wszystkich potrzebujących». W czasie ostatniej wojny ginie ojciec i wszystkie dzieci. Zostaje tylko matka. Niemcy spalili dom doszczętnie w październiku czy listopadzie 1944 roku. Tak przestał istnieć jeden z wielu polskich domów" (H. Pohoska).
Wielu z nas przeżywało podobną tragedię; patrzyło, jak wali się w gruzy własny dom, nie tylko ten dom z kamieni, ale żywy dom, rodzina. Wiemy, co znaczy opuścić własny dom i wrócić do niego po latach tułaczki. Dom to wspólnota krwi, myśli i serc. Dom to rodzina: ojciec, matka, rodzeństwo. Ludzie najbardziej bliscy pod słońcem, na których zawsze możemy liczyć. Dom to wspólna radość, ale również wspólne cierpienie, ofiary i troski. Dlatego właśnie tyle uczuć i wspomnień kojarzy się z domem, dlatego dziś głębiej niż kiedykolwiek możemy zrozumieć słowa Chrystusa o świątyni jako domu.
Ks. J. Kudasiewicz Ks. A Tronina Biblia na co dzień - t.III - Verbinum - Warszawa 1996