Nicholas John Spykman(1893 - 1943 ) -amerykanski politolog holenderskiego pochodzenia. Interesował się polityką międzynarodową.
Nicholas J. Spykman to jeden z wybitniejszych krytyków teorii geopolitycznej. Wskazywał słabe strony teorii Heartlandu, zwracał uwagę na przecenianie potencjału tego terenu.
Teoria Rimlandu
N. J. Spykman w swojej teorii połwyspowej starał się udowodnić, że to nie Heartland Rimland est sercem kontynentu. Według opinii Spykmana, obszary Heartlandu były słabo rozwinięte, cierpiały z powodu odizolowania (np. Gór Ural), ograniczonego dostępu surowców i słabego transportu wewnętrznego, jak i ograniczonych możliwości transportu zewnętrznego. Rimland to pas półwyspowy, który otacza Eurazję. Według Spykmana to właśnie ten obszar ma największe znaczenie geostrategiczne i jest największym źródłem konfliktów godzących w bezpieczeństwo światowe. Utrzymanie międzynarodowego pokoju miało być możliwe dzięki utrzymaniu kontroli nad tym regionem. Kontrola Waszyngtonu miała być zapewniona dzięki utrzymaniu baz wojskowych w Europie na dalekim wschodzie. Chciano rownież utrzymać dobre stosunki z Rosja. Sojusz Stanów Zjednoczonych Ameryki i Związku Radzieckiego miał pewne wytyczne granice, Moskwa nie mogła rozciągać swojej hegemonii nad Rimland. Gdyby zaistniała sytuacja, w której Moskwa opanowałaby Rimland, przewaga byłaby zbyt poważna i USA byłyby zmuszone do sprzymierzenia się z Europą Zachodnią i Dalekim Wschodem.
Teoria Spykmana streszczana jest w zdaniach:„W rzeczywistości nigdy nie występowało zwykłe przeciwieństwo między mocarstwem lądowym a mocarstwem morskim. Historycznie zawsze widzieliśmy pewne kraje Rimlandu u boku Wielkiej Brytanii, przeciwko innym krajom Rimlandu, które znalazły się po stronie Rosji, a także Wielką Brytanię i Rosję razem przeciwko mocarstwu, które chciało dominować na jamiś odcinku Rimlandu (...)Kto kontroluje obrzeża ten rządzi Eurazją, kto rządzi Eurazją kontroluje losy świata” . Zjednoczenie byłoby katastrofalne dla interesów USA, dlatego że priorytetem geopolityki amerykańskiej miało być zapobieżenie takiemu zjednoczeniu, zarówno poprzez utrzymanie baz wojskowych w Europie i na Dalekim Wschodzie, jak i przez utrzymanie dobrych stosunków ze Związkiem Radzieckim, Który jest „naturalnym” sojusznikiem Waszyngtonu w zapobieżeniu agregacji obrzeży.
Teza Spykmana o przewadze Rimlandu nie przyjęła się - panuje przekonanie o równoważności Rimlandu i Heartlandu. Rozważaniom Spykmana przypisuje się duży wpływ na politykę międzynarodową USA w kontekście jego sugestii na temat interwencjonizmu na obszarze Rimlandu. Spykman rozwinął poprzednie teorie geopolityczne dodając Rimland do dwóch głównych czynników: Heartlandu i Oceanu.
Hermann Cohen(1848 - 1912 ) niemiecki filozof pochodzenia żydowskiego. Uważany za założyciela marburskiej szkoły neokantyzmu interpretował w duchu idealizmu Platona .
Odrzucił pojęcie "rzeczy samej w sobie", jako nazbyt metafizyczne, a wraz z nim przeciwstawienie przedmiot-podmiot i wszelki realizm. Zakwestionował jakikolwiek udział zmysłów w poznaniu - za główne zadanie tego ostatniego uznał rekonstrukcję obiektywnych, logicznych form, stanowiących fundament aktywności poznawczej umysłu. Służyć temu miały matematyka i matematyczne przyrodoznawstwo, najmniej obciążone kontaktem z przypadkową, zmienną empirią i skupione przede wszystkim na relacjach, nie zaś na ich przedmiotach będących ich stronami. Swojej etyce nadał Cohen kształt humanitarny i prospołeczny, w religii za prawdziwie wartościowy uznawał czynnik moralny, pozostałe jej składowe traktował jako mit. Po 1912 zmienił swe przekonania: podjął głębsze studia nad wyznawanym przez siebie Judaizmem praprzyczynę wszelkiego bytu upatrywał w nie posiadającym żadnych atrybutów Bogu, którego jako czyste istnienie przeciwstawiał stającemu się światu.
James Monroe (1758 - 1831) - amerykański polityk i dyplomata. Był prezydentem w latach 1817 - 1925, był również senatorem.
Doktryna Monroe'a
Obawiając się, że kraje europejskie będą próbowały pomóc Hiszpanii w walce z wyzwalającymi się koloniami w Ameryce południowej prowadził politykę, która dwadzieścia lat po jego śmierci została nazwana „Doktryną Monroe'a”. Ta doktryna głosiła izolacjonizm Stanów Zjednoczonych. Prezydent uważał, że Ameryka powinna być dla Amerykanów, i że europejskie systemy polityczne nie są odpowiednie dla nowego kontynentu. Doktryna przewidywała również, że Stany Zjednoczone nie będą mieszały się w sprawy europejskie . Politykę tę poparła Anglia uważając, że żaden kraj nie powinien się mieszać do sporów pomiędzy Hiszpanią a jej koloniami. Polityka Monroe'a miała również uniemożliwić Rosji kontynuowanie podbojów, ekspansji południa i wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej.
Nie chcąc jednak zadrażniać stosunków z Hiszpanią, Stany Zjednoczone ociągały się z formalnym uznaniem niepodległości nowo powstałych państw Ameryki Południowej. Uczyniły to dopiero w 1822r. po tym, jak odkupiły w 1832 Florydę od władz Hiszpańskich.