Opowieści z Narnii

Powieść ta rozgrywa się w czasie bombardowania Londynu podczas drugiej wojny światowej. W tym czasie trójka rodzeństwa opuszcza miasto i udaje się do wiejskiej posiadłości Profesora. Dom jest stary i jest w nim mnóstwo kryjówek. To idealne miejsce do zabaw. Podczas zabawy w chowanego najmłodsza z rodzeństwa Łucja znajduję szafę, w której kryje się przed resztą. Niby zwykła szafa z ubraniami. Ale czy jest tak na pewno? Otóż nie. Szafa jest bramą do świata Narni. Świata rządzonego przez okrutną Białą Czarownicę. Jednak jak bywa w przypadku niezwykłych bram i tajemniczych krain, nikt nie chce w nie wierzyć, dopóki nie przekona się o tym osobiście. Tak też jest w przypadku rodzeństwa Łucji- Edmunda, Zuzanny i Piotra. Dopiero w momencie, gdy sami przechodzą do świata Narni zaczynają wierzyć. Łucja trafiając po raz pierwszy do Narni poznaje Tumnusa. Faun opowiada jej o rządach Białej Czarownicy, o strachu jaki czuje przed władczynią oraz o jej rozkazach. Jednak wbrew jednemu z nakazów nie oddaje dziewczynki w ręce Władczyni. Spotyka go za to kara. Rodzeństwo po wielu perypetiach postanawia przeciwstawić się Białej Czarownicy i wspólnie walczyć o lepsze jutro Narni. Jednak by to nastąpiło na tron musi wstąpić Dwóch Synów Adama i Dwie Córki Ewy. Przy pomocy mieszkańców tajemniczej krainy, w tym dotychczasowego władcy Aslana rodzeństwo pokonuje Białą Czarownicę. W Narni zaczyna się wiosna. Wrogowie zostają pokonani. Niesłusznie ukarani przez Białą Czarownicę przywróceni do życia. Łucja, Edmund, Piotr i Zuzanna zasiadają na tronie. Aslan niestety znika. Jednak to nie stoi na przeszkodzie by królestwo Narni rozkwitało. Po latach w czasie przejażdżki odkrywają wejście do świata ludzi i ze zdziwieniem stwierdzają, że na ziemi minęło dopiero kilka minut.