Słowo Boże w Kościele:
aspekt praktyczny: sposób czytania Słowa indywidualnie i w czasie liturgii
potrzeba zwrócenia uwagi na właściwy szacunek i poprawność w czytaniu i proklamacji Słowa
2. Przygotowanie i wygłoszenie homilii
Homilia ma być przepowiadaniem dobrze osaczonym w liturgii i związanym z czytaniami liturgicznymi
Potrzeba obecności elementów kerygmatycznych w przepowiadaniu, zarówno w tym bezpośrednio związanym z liturgią jak i tym, które ma charakter przygotowujący
Istnienie potrzeby przepowiadania o charakterze mistagogicznym
3. biedni i maluczcy, nie tylko ja ci, którym trzeba nieść nadzieję, ale także jako ci , którzy przeżywając ten stan i będąc naznaczeni swoim cierpieniem, mają w Imieniu Boga coś do powiedzenia dzisiejszemu światu.
relacja miedzy Pismem Świętym a Słowem Bożym = > rozumienie Słowa Bożego w odróżnieniu od księgi Pisma świętego (oraz umożliwienie człowiekowi słuchania, czyli pytanie o to, jak go wprowadzić w postawę przyjmowania słowa Bożego.)
kerygmat
osadzenie Słowa bożego w kontekście liturgicznym
relacja między podejściem do Biblii w sposób naukowy( biblijne studia uniwersyteckie) aspekt pobożnościowy i kultyczny
rola Słowa Bożego w modlitwie różańcowej jako kontemplacja historii zbawienia
relacja objawień prywatnych- uznanych czy nie uznanych przez Kościół - do objawienia zawartego w słowie Bożym i w tradycji Kościoła. Trzeba zawsze pamiętać, że to objawienie jest jedynym publicznym objawieniem prawdy w Kościele. Objawienia zaś prywatne mają charakter uzupełniający.
objawienie się Boga w rzeczach stworzonych i prawie naturalnym.
objawienie Bożej Prawdy przez działanie osób natchnionych, które w Kościele dokonują różnych dzieł, m.in. powołanie zakonów, nowych form życia konsekrowanego itp. Te pozabiblijne aspekty objawienia mają też rolę pomocniczą i są znakami tego, jak Pan Bóg daje odczytywać swój zamysł.
12. parafia, jako miejsce uprzywilejowane słuchania Słowa Bożego = > liturgia to miejsce uprzywilejowane. Ta liturgia odbywa się we wspólnocie. Instrumentum Laboris używa często terminu wspólnota, jednak nie precyzuje co ma na myśli. O jaką więc wspólnotę konkretnie chodzi? Są wspólnoty zakonne, parafialne; są różne wspólnoty wewnątrz parafii. Trzeba to uściślić, może nie tyle teoretycznie, ile praktycznie. To znaczy, jaka wspólnota jest praktycznie wspólnotą, która stanowi podmiot działania jako podstawowa cząstka Kościoła diecezjalnego. Taką wspólnotą jest właśnie parafia. To wspólnota parafialna ma wszystkie potrzebne i wystarczające struktury, by być miejscem działalności zbawczej - przepowiadania Słowa Bożego i sprawowania sakramentów. Trzeba więc poświęcić szczególną uwagę tej strukturze i tej rzeczywistości, jaką stanowi parafia. Na to zwracał uwagę już dokument Jana Pawła II Catechesi tradendae, z 1979 roku.
Należy więc w całej posłudze Słowa mięć na uwadze ten aspekt i dowartościować rolę parafii. Parafia jest miejscem, gdzie celebruje się Eucharystię. Jest to miejsce sprawowania rzeczywistości zbawienia. Proboszcz jest łącznikiem i wyrazicielem rzeczywistości oficjalnej i hierarchicznej Kościoła i jednocześnie jest najbliżej tej zwykłej ludzkiej prawdy życia w odniesieniu do konkretnego człowieka - członka wspólnoty.
13. wymowa obecności biednych w przekazie Słowa Bożego( miejsca i rola biednych w misji Słowa) = > nie można rozumieć, interpretować i głosić Słowa Bożego [z] pozycji mocnych i bogatych. Dobroć i dzieła miłosierdzia świadczone biednym nie jest dodatkiem do głoszenia Słowa i do misji Kościoła, lecz stanowią częścią integralną dynamiki Słowa i całej rzeczywistości Kościoła. Tylko z pozycji kogoś, kto ma w sobie ducha ubóstwa (albo jest gotów go przyjmować), można zbliżać się do Słowa, nim w prawdzie żyć i głosić je innym.
14. potrzeba inicjacji do lektury Biblii ( słuchania Słowa spisanego i natchnionego) podejmowana równolegle i równocześnie z wtajemniczeniem do wiary. Chodzi o taką inicjację, która otwiera ucho i w konsekwencji prowadzi do formacji w wierze wyznawanej ustami i przeżywanej jako dzieło Boga w życiu chrześcijanina.
15. zainteresowanie w słuchaniu = > Często ze słuchaniem Słowa dzieje się podobnie, jak z człowiekiem, który stoi na peronie i słyszy przejeżdżające pociągi. Pociągi przejeżdżają, a on nie wsiada. On słyszy tylko łoskot ich kół, ale z nich nie korzysta. Czy pociągi mają wiele wagonów czy tylko kilka - niewielka to dla niego różnica. Podobnie czy ich przejeżdża wiele czy mało. Tak w liturgii skuteczność słuchania nie zależy od długości i wielości czytań, lecz od kontaktu, od spotkania, od zainteresowania, od przygotowania do słuchania.
16. błędy czynione w przepowiadaniu, które zamykają uczestników liturgii na słuchanie. m.in.: m.in.: 1/. zredukowanie homilii do opowiadania Ewangelii i czytań własnymi słowami; 2/. opowiadania życia ludzi i podawanie przykładów, które ludzie znają ze swego doświadczenia, tak iż w rezultacie niewiele jest z Ewangelii i niewiele do życia. Brak dobrego przygotowania do wykonania czytań.
17. rola świeckich w liturgii i poza liturgią.
18. relacja Biskupa do Słowa Bożego = > mówca odwołał się do znaku (obrzędu), który jest stosowany podczas święceń biskupich. Wtedy to diakoni trzymają nad głową konsekrowanego biskupa otwarty Ewangeliarz, który przyjmuje formę dachu. Nawiązując do tego znaku Kard. Re powiedział, iż każdy biskup winien czuć się strzeżony prze Ewangelię tak, jak kto, kto przebywa w domu. Wychodzi o n z domu, idzie do swoich zajęć, ale wraca zawsze pod ten przedziwny dach Ewangelii.