Julian Tuwim
Jak Bolesław Leśmian napisałby wierszyk
„Wlazł kotek na płotek”
Na płot, co własnym swoim płoctwem przerażony,
Wyziorne szczerzy dziury w sen o niedopłocie,
Kot, kocurzak miauczurny, wlazł w psocie-łakocie
I podwójnym niekotem ściga cień zielony.
A ty płotem, kociugo, chwiej,
A ty kotem, płociugo, hej!
Bezślepia, których nie ma, mrużąc w nieistowia
Wikłające się w plątwie śpiewnego mruczywa,
Dziewczynę-rozbiodrzynę pod pierzynę wzywa
Na bezdosyt całunków i mękę ustowia.
A ty płotem, kociugo, chwiej,
A ty kotem, płociugo, hej!
Jak Stanisław Wyspiański napisałby wierszyk
„Wlazł kotek na płotek”
W Atenach na agora
prasłowiańska gontyna,
W niej jak postać upiora,
Kołłątaj - i tak zaczyna
Kołłątaj:
Różanymi obłoki
Jutrznia, kniaziewno, wstawa,
Słysz! wzdłuż po płocie kroki,
to ON! to SŁOWO!!
Rzepicha:
Sława!
(zrywa)
(się)
(burza)
(nad Wisłą)
Alcybiades:
(z namiotu)
(wyszedł)
(paiżą osłonion)
(srebrzystą)
Mrugają jego oczy
hań ku wiślanej głębinie
Kołłątaj:
On - Hasło! Pieśń
Alcybiades:
Hasło - w CZYNIE!!!
Rzepicha:
Czyn w PIEŚNI! Niech zeskoczy!
Chór:
(idzie)
(ku)
(głębi kruchty)
(poza)
(chrzcielnicę)
Niech na płocie nie mruga,
Bo oto SPRAWY czas!
nie krótka pieśń, nie długa,
ale w sam raz.
Jak Władysław Broniewski napisałby wierszyk
„Wlazł kotek na płotek”
Płot przewrócony,
kot przestraszony,
historia
gnie nas i łamie,
lecz bez rozpaczy
górnicy, tkacze,
my płot dźwigniemy
sami.
I znowu kotek
siądzie na płocie
jak sztandar życia
nad klęską,
i będzie mrugał
radośnie, długo
wzwyż,
w dal,
w socjalizm,
w zwycięstwo.
Jak Jan Kochanowski napisałby wierszyk „Wlazł kotek na płotek”
Kocie, wejdź no chyżo na mnie, a odpocznij sobie!
Znajdziesz tu łacno wygody, przyrzekam ja tobie.
Choć me ostre sztachety będą w dupę koleć,
A twe modre oczęta od mrugania boleć.
Tu zawżdy nie znajdzie cię żadna sobaka,
Tu se miodu łykniesz, zalejesz robaka.
Tu se możesz mrugać i mrugać bez końca.
A swój krągły tyłek wystawiać do słońca.
Jak Adam Asnyk napisałby wierszyk „Wlazł kotek na płotek”
Tak mało, tak mało, jednego płota!
Jednego płota trzeba mi na świecie!
Co by przygarnął bezdomnego kota,
Uciszył w mem sercu wzburzone zamiecie!
Jednych ócz trzeba! Jednej dziury w płocie,
Gdzie dla piosnki tej znalazłbym natchnienie.
Tak niewiele mi trzeba, biednemu idiocie,
By zaspokoić złudnych kilka chwil marzenie.
Jednego płota, ale solidnego!
Co by mnie na obłoki uniósł, biednego
kocura.
Mrugałbym z nich na ludzi,
Tęsknoty bym budził,
Łażąc po chmurach.
Jak Maria Konopnicka napisałaby wierszyk „Wlazł kotek na płotek”
Pije kotek mleko z glinianej miseczki,
Nastawił uszy, słyszy ponętny śpiew fujareczki.
A kogo to wołasz prześliczna fujareczko,
Czy dla ciebie mam zostawić niedopite mleczko?
O zostaw je, koteczku, dam ci więcej przecie,
Dam słodycz, dam miłość, najpiękniejszą w świecie.
Wyskoczył kocur z chaty, bieży poprzez pola,
Wlazł na płot, zamrugał i smętnie zawołał.
O kurna, psia jucha, ty wredno wierzbino!
Złudnym wiatrem chcesz być, czy moją dziewczyną?
Jak kołek tkwię tutaj samotnie na płocie,
Miast namiętnych pocałunków, tylko łapy w błocie!
Nie pije już kotek z miseczki swej mleczka,
Ach, uciekła w las przez pola zwiewna fujareczka,
Jej głos dochodzi tylko z dalekiej doliny,
Nie bzyknął sobie kotek wyśnionej dziewczyny.
Jak Kazimierz Przerwa-Tetmajer napisałby wierszyk
„Wlazł kotek na płotek”
Mrugaj do mnie jeszcze, puszczaj pawie oko,
Za taką grą tęskniłem, a teraz z ochotą
Przyjmuję każde twoje zalotne mrugnięcie.
Mrugaj do mnie jeszcze, me słodkie kocięcie.
Mrugaj do mnie jeszcze, ludzie tu nie patrzą,
Oczy twe piękną piosnką moje serce raczą.
Każdym twym mrugnięciem miłośnie się pieszczę.
Mrugaj do mnie kotku, mrugaj do mnie jeszcze.
Jak Leopold Staff napisałby wierszyk „Wlazł kotek na płotek”
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni tej wiosny,
Wlazł kotek na płotek, zamiauczał radosny.
Ponętną kocicę wypatrzył w oddali
I miauczy, i mruga, wnet ślepia wypali.
A ona hen unosi swój zapach miłosny,
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni tej wiosny.