SAM DECYDUJ O SWOIM ŻYCIU!
Eutanazja - jeden z najbardziej kontrowersyjnych tematów ostatnich lat. Nie da się ukryć, że podzielił on społeczeństwo. Ciągle trwa gorąca dyskusja "za i przeciw", która do dziś nie przyniosła żadnego rozstrzygnięcia. Większość przeciwników odwołuje się do wartości płynących z Pisma Świętego, inni nawołują do przestrzegania pewnych norm etycznych, jeszcze inni twierdzą, że na decyzję o przyśpieszeniu śmierci ma wpływ przejściowe załamanie psychiczne bądź chęć ulżenia swym najbliższym. Entuzjaści szanują prawo człowieka do decydowania o własnym losie. Widząc sytuację nieuleczalnie chorych ludzi, chcą skrócić ich cierpienie. Jak pogodzić oba fronty? Co zrobić, by eutanazja nie była tak negatywnie postrzegana?
Sprawę mogłyby rozwiązać dobrowolnie podpisywane deklaracje jeszcze "za normalnego życia", które pozwalałyby na uśmiercenie poszkodowanego. Nieuleczalnie chory człowiek po upływie okresu przejściowego (np. 9 miesięcy) musiałby podtrzymać wcześniejszą decyzję, by można było przeprowadzić zabieg bądź przerwać proces podtrzymujący życie. Każdy tym samym mógłby zgodnie z własnym sumieniem zadecydować, czy w razie danej choroby chce żyć czy woli zakończyć swe męki.
Eutanazja w Polsce
Eutanazja - bardzo często napotykane pojęcie w czasopismach, programach telewizyjnych, audycjach radiowych, czasem poruszane w codziennych relacjach, ale czy tak naprawdę wiemy, co ono oznacza i z czym się wiąże? Czy zastanawialiśmy się kiedyś, co czują osoby dotknięte tym problemem, co kieruje ich działaniem i czy naprawdę nie widzą innego rozwiązania? Eutanazja to bardzo kontrowersyjne zagadnienie, dlatego każdy z nas widzi je trochę inaczej, w zależności od indywidualnych doświadczeń. Jednak to, co może łączyć różne spojrzenia odnośnie tej kwestii, to z pewnością fakt, że jest to pewnego rodzaju sposób na ucieczkę od cierpienia fizycznego, ale także psychicznego. Zdarza się, że osoba poszkodowana przez los prosi o pomoc w paradoksalny sposób - prosząc o śmierć. Czy mamy słuchać takich wołań? Czy mamy zgadzać się na uśmiercanie takich ludzi? Czy nie ma innej drogi, która skutecznie odciągałaby od myśli o zakończeniu życia?
Nie da się ukryć, że jedną z głównych przyczyn próśb o eutanazję jest bierność. Bierność nie tylko społeczeństwa, ale także państwa. Brak pomocy materialnej i duchowej potęguje jedynie ból. Zjawisko odosobnienia społecznego, poczucia samotności, braku oparcia w najbliższym otoczeniu w dużej mierze wpływa na stan psychiczny człowieka. Strach przed bólem oraz bezradnością powoduje, że ludzie udają, że problemu eutanazji nie ma, wypierają go ze świadomości, ponieważ tak jest wygodnie, natomiast ludzie poszkodowani tak naprawdę pozostawieni są sami sobie, bardzo często bez wsparcia rodziny i najbliższych osób. Sytuacja jest trudna, dlatego że ludzie nie czują się zobowiązani by pogłębić wiedzę na ten temat, ale przecież problem ten może dotknąć każdego z nas.
Różnego rodzaju urzędy państwowe powinny zapewnić odpowiednie lokum, zaplecze technologiczne oraz płynność ekonomiczną. Organizacje pozarządowe powinny wspierać działania państwowe, a także wpływać na pomoc w organizacji czasu wolnego (mowa o działaniach wolontariatu). Urzeczywistnienie takich działań może wyciszyć "krzyki o pomoc". Należy jednak pamiętać, że nawet kompleksowa pomoc nie zatrzyma u wszystkich chęci skorzystania z tzw. "godnej śmierci".
W sprecyzowanych sytuacjach państwo powinno zezwalać na dokonanie eutanazji:
Uciążliwa choroba, paraliż - warunkiem możliwości skorzystania z eutanazji w normalnym trybie byłoby podpisanie deklaracji przez pełnoletnich obywateli jeszcze za "normalnego życia". Od momentu, gdy lekarz stwierdziłby, że stan zdrowia człowieka kwalifikuje się do procesu przerwania życia (wg odpowiednio przygotowanej listy), poszczególny człowiek miałby pewien okres przejściowy (np. 9 miesięcy), po upływie którego musiałby podtrzymać wcześniejszą decyzję bądź zrezygnować z dokonania eutanazji. Rezygnacja nie byłaby wiążąca na cały okres życia. W każdym momencie dany człowiek mógłby uruchomić ponownie procedury, które pozwoliłyby mu na tzw. "dobrą śmierć".
Osoby, które nie podpisałyby takiej deklaracji, mogłyby skorzystać ze specjalnie przygotowanych mechanizmów, które dokładnie analizowałyby ich sytuację. Po skrupulatnych badaniach psychiatrycznych i psychologicznych, po weryfikacji lekarskiej oraz po zgodzie sądowej można byłoby uruchomić wyżej opisany proces. Takie rozwiązanie dawałoby nam pewność, że prośba o śmierć nie jest pochopna, że dany człowiek dobrze wie, co czyni.
Utrata świadomości - warunkiem uśmiercenia poszkodowanego, oprócz zgody najbliższej rodziny, miałaby być postawiona diagnoza lekarska, która nie dawałaby żadnych szans na powrót do zdrowia.
"Policzone dni" - warunkiem uśmiercenia poszkodowanego miałaby być postawiona diagnoza lekarska, która bezsprzecznie stwierdzałaby, że poszczególny człowiek umrze w określonym czasie, a jego ostatnie dni będą prawdziwą męczarnią.
Wiadomo, że tzw. "godna śmierć" nie jest zgodna z zasadami religijnymi i etycznymi, jednakże nie powinniśmy zapominać, że najważniejszy jest człowiek. Człowiek, który znalazł się w tragicznej sytuacji, w jakiej nikt nie chciałby się znaleźć. Pomimo cenionych ideałów przez nasze społeczeństwo, powinniśmy podejść do tej kwestii w sposób obiektywny. Nie powinniśmy zapominać o tym, że każdy człowiek ma prawo do decydowania o własnym losie.
KOMENTARZE:
Halina Kowalewska (Kalisz) - 2009-06-16
Popieram w całej rozciągłości eutanazję, jako prawo człowieka do śmierci z wyboru, do uniknięcia fizycznych i psychicznych cierpień. Nie uznaję katolickiego filozofii cierpienia na ziemi dla iluzorycznego błogostanu gdzieś...
chciałbym mieć jakiś wybór.. - 2009-05-16
Jedna mała uwaga: procedura ubiegania się o eutanazję nie powinna być łatwa, żeby nie dochodziło do pochopnych decyzji np. osób źle zdiagnozowanych tak jak P. Marlena ale ta procedura NIE POWINNA TEŻ BYĆ ZBYT TRUDNA I ZBIUROKRATYZOWANA tzw. biurokracja śmierci.
Proszę zauważyć, że o eutanazji człowiek zaczyna myśleć w momencie jak cierpi. Jeżeli jego cierpienie jest fizyczne (np. ból) to chce się on od tego uwolnić i na pewno nie zależy mu na przeciągających się procedurach.
Oczywiście: opinia lekarska, konsultacja z lekarzem itp. Czy badanie psychologiczne to już można się zastanawiać? Jeżeli u kogoś np. depresja spowodowana jest m.in. długotrwałym cierpieniem fizycznym, to znaczy, że taka osoba nie ma prawa umrzeć?
Anna Janczura (Rumia) - 2009-04-21
Uważam że eutanazja w Polsce powinna być legalna każdy powinien mieć prawo do decydowania o swoim życiu móc samodzielnie lub poprzez ostatnią wole decydować o sobie.Jednym słowem jestem na TAK!!!!Gdyby mnie spotkała jakaś choroba chciałabym mieć wybór.
Jakub Rejniak (Bełżyce) - 2009-04-16
Na szczęście nie muszę myśleć o eutanazji dla siebie. Chciałbym jednak pomóc tym, którzy uważają, że to dla nich najlepsze rozwiązanie. Pozdrawiam wszystkich, a szczególnie tych którzy mają w głowie albo tysiąc myśli, albo właśnie tę jedną...
Anna Rajkowska (Radlin) - 2009-04-14
Mam stwardnienie rozsiane.Wiem ,że za kilka lat lub kilka miesięcy będę warzywkiem na wózku -w najlepszym wypadku.A mój syn będzie musiał na to patrzeć.Wystarczy ,że już nie ma matki ,która może z nim biegać ,chodzić na spacery itd prozaiczne czynności nie są dla mnie.Nie wyobrażam sobie jeszcze większej niepełnosprawności -ciągle zapominam czego już nie mogę.Życie w zamkniętym świecie nie jest łatwe co z tego że na razie myślę.Mogę jedynie wymyślać sposoby jak kiedyś pomogę sobie ...eutanazja wydaje mi się dobrym wyjściem.Gdybym miała możliwość wybrania godnej śmierci podpisałabym się obiema rękami- chociaż pisać też już nie potrafię.
Marian Kraśniewicz (Bąków) - 2009-03-11
Uważam,że bardzo dużo zła w decydowaniu o swoim "być albo nie" robi koścół katolicki z głosem którego liczą się wszyscy w tym kraju.A przecierz nie wszyscy wiemy co to cierpienie , jak to boli ,ja mogę sobie tylko wyobrażić co taka mama czy tata czuje opiekując się taką osobą.Zastanawiam się czemu kościół dysponując takim kapitałem na całym świecie(bo to jest najbardziej dochodowa firma)nie potrafi tym ludziom dać odrobiny szęscia w postaci spokoju i godnego odejścia.
Marek M. Kielgrzymski. Każdy człowiek winien mieć prawo decydowania o własnym życiu; jeśli cierpi i chce godnie odejść prawo powinno mu to umożliwić. Oczywiście musi to być obwarowane zabezpieczającymi przepisami i odpowiednią procedurą aby uniemożliwić nadużycia, morderstwa. Na razie to pieśń przyszłości, ale jestem przekonany, że PRAWO DO EUTANAZJI wejdzie kiedyś w życie - najpierw w krajach zaawansowanych cywilizacyjnie, potem wszędzie na świecie. TO właśnie prawo do świadomego decydowania o własnym losie JEST, moim skromnym zdaniem, HUMANITARNE!