MARIE FERRARELLA

Noc Świętego Mikołaja

The Night Santa Claus Returned

Tłumaczył: Michał Wroczyński.

A jednak istnieje.

Mamie, dzięki której Boże Narodzenie, nawet wtedy, gdy miałyśmy tylko siebie, zawsze było czymś szczególnym. I Lucii Macro, dzięki której te święta były czymś szczególnym.

Przepis Marie Ferrarella - Pierogi z kapustą

- Ciasto: 1 jajo, 3 1/2 szklanki mąki, 1/2 szklanki wody, 1/2 łyżeczki soli

Wymieszaj wszystkie składniki. Dokładnie ugnieć i wyrób ciasto. Rozwałkuj je wałkiem na cieniutki placek, a następnie potnij na kwadraciki o wymiarach 8x8 centymetrów.

- Nadzienie: 1 kg kiszonej kapusty, 1 duża, drobno posiekana cebula, olej do smażenia, przyprawy do smaku

Obgotuj kiszoną kapustę, odsącz, odciśnij wodę tak, by kapusta była sucha. Na dużej patelni podsmaż na oleju posiekaną cebulkę. Gdy nabierze złocisto-brązowej barwy, dodaj kapustę i smaż całość przez około pięć minut. Przypraw solą i pieprzem do smaku.

- Wykonanie: woda do gotowania, rozpuszczone masło

Na wycięte z ciasta kwadraciki nałóż łyżką nadzienie z kapusty, a następnie zawiń je, formując niewielkie trójkąty. Pamiętaj, aby przed sklejeniem brzegów nieco je zwilżyć.

Gotuj pierogi we wrzącej, lekko osolonej wodzie przez pięć minut. Po wyjęciu i odcedzeniu wyłóż na talerz i podaj do stołu polane rozpuszczonym masłem.

Jeżeli za jednym razem nie uda się zjeść wszystkich (w co wątpię), nie martw się. Podsmażone i zrumienione na maśle będą następnego dnia wspaniałym śniadaniem. Smacznego!

Rozdział pierwszy

Ten strój miał jakieś tajemnicze właściwości.

Początkowo wydawało się, że jest to najnormalniejszy w świecie kostium. Kiedy zastępca kierownika piętra wręczył mu w przebieralni pudło, okazało się, że w środku jest typowy, jasnoczerwony kostium świętego Mikołaja, rozmiar czterdzieści dwa.

Stało się to wówczas, gdy włożył go na siebie. Kiedy wsunął ramiona w rękawy i zapiął kurtkę, zalał go potok żywych wspomnień, niczym przypływ jakiegoś czarodziejskiego oceanu, w którym ujrzał naraz odbicie Bożego Narodzenia widzianego oczami dziecka.

Timothy Holt popatrzył w lustro zajmujące całą ścianę przebieralni i poprawił białą perukę oraz brodę, które skrywały jego wzburzone jasne włosy i kwadratowy męski podbródek. Kiedy doprowadził już strój do porządku, mógł przysiąc, że czuje zapach pieczonych ciasteczek. Jego matka na święta zawsze robiła takie łakocie, ale zdążył już zapomnieć, jak bardzo lubił ich aromat. Zapomniał, jak ważne było dla niego Boże Narodzenie, święta szczególne i pełne czarów.

Gerald Lakewood obrzucił Tima szybkim, nerwowym spojrzeniem. Cud, że przed godziną udało mu się wynająć tego mężczyznę.

- Dobrze pan zamocował sztuczny brzuch? - zapytał. Tim skinął głową i poruszył biodrami, poprawiając wiszący z przodu dodatkowy ciężar. Poklepał się po brzuchu.

- Mam nadzieję, że nie odpadnie.

Gerald otworzył drzwi przymierzalni. W uszy nieprzyjemnie uderzył go gwar ludzi robiących w domu towarowym Mattingly'ego gorączkowe zakupy świąteczne.

- Musi pan tylko siedzieć i słuchać. I uśmiechać się do fotografa.

I robić notatki - zauważył w duchu Tim, wymijając Geralda.

Ruszył najbliższym przejściem i wszedł na ruchome schody, które zawiozły go do działu zabawek. Ze wszystkich stron dzieciaki uśmiechały się do niego, machały i coś wołały. Tim odpowiadał gestem ręki. Czuł, że się poci. „Wyposażenie" Mikołaja ważyło dobrych siedem kilogramów, ale mimo tego ciężaru czuł się dużo lżejszy niż zazwyczaj. Bardziej wolny. Pomachał do dziewczynki, która miała najwyżej trzy lata, i dziecko wlepiło w niego wielkie, pełne zachwytu oczy. Tim od dawna już nie był tak pogodny. Czuł się cudownie.

Napomniał się w duchu, że ma do wykonania pracę. Nie robił tego wszystkiego dla zabawy czy kaprysu. Prowadził badania.

- Proszę, niech pan tutaj usiądzie - powiedział Gerald, wskazując obite czerwonym aksamitem, przypominające tron krzesło, ustawione na niewielkim podium. Po lewej stronie krzesła znajdowała się chatka z elfem w środku, a na statywie stał aparat fotograficzny. Zdjęcie berbecia ze świętym Mikołajem kosztowało sześć dolarów.

Wszystko ma swoją cenę, pomyślał melancholijnie Tim. Gdyby jednak było inaczej, nie miałby pracy.

- Nie wiem, co odbiło Jackowi - mruknął Gerald. - Był u nas Mikołajem od pięciu lat. - Popatrzył na poprawiającego właśnie pas Tima. - I nie potrzebował sztucznego brzucha.

Może i nie, przyznał w duchu Tim, ale potrzebował dodatkowych trzystu dolarów, które zapłacił mu za natychmiastowe odstąpienie tej roli! Trzysta dolarów i całą gażę. Tima nie interesowały pieniądze, które za tę pracę płacił dom towarowy. Interesowała go jedynie rola świętego Mikołaja w popularnym sklepie.

- Dostał zapalenia ślepej kiszki - wyjaśnił Tim, któremu wytłumaczenie to przyszło akurat do głowy. Ostatecznie Jack mógł tej pracy potrzebować jeszcze w przyszłym roku. A Timowi potrzebna była na trzy tygodnie, żeby opracować raport handlowy.

- No cóż, tak się szczęśliwie składa, że może go pan zastąpić - powiedział Gerald pocierając brew.

- Po to ma się bratanka - odmruknął Tim. Tak bowiem przedstawił się Geraldowi. Wszystko poszło gładko.

Nagle pojawił się przed nim ciemnowłosy chłopiec, wyrywając dłoń z ręki najwyraźniej śpieszącej się matki.

- Jesteś bratankiem Mikołaja? - Dziecko bacznie przyjrzało się Timowi.

- Co? - Tim zakaszlał i dodał niskim, grobowym głosem: - Nie, to ja jestem prawdziwym Mikołajem. Mówiłem o swoim bratanku.

Chłopiec zacisnął usta.

- Nie wiedziałem, że Mikołaj mą bratanka.

- Pewnie, że ma. - Tim skinął na chłopca. - Ale lepiej pomówmy o tobie. - Uszczęśliwione dziecko usadowiło się Mikołajowi na kolanach. - Co chcesz ode mnie dostać?

Tim słuchał dźwięcznych dziecięcych głosów przez blisko trzy godziny. Spodziewał się czegoś całkiem innego. Nie było w nim żadnej rezerwy i niezdecydowania - nie potrafił sobie tego wytłumaczyć... Czuł się rozluźniony, jakby od urodzenia grał rolę świętego Mikołaja i rozmawiał z dziećmi. W tej chwili nie był Timem Holtem, dyrektorem Holt Enterprises, firmy marketingowej, która zaledwie w ciągu sześciu lat z nic nie znaczącego przedsiębiorstwa przekształciła się w czołową instytucję w tej branży. A już na pewno nie był wynajętym przez Imagination Toys badaczem, który miał zebrać informacje, co dzieci - a nie ich rodzice - naprawdę chcą dostawać na gwiazdkę.

Tim czuł, że należy do tego miejsca jako... święty Mikołaj.

To zapewne naftalina lub jakiś inny środek chemiczny, w którym od lat przechowywano ten kostium, sprawił, że Tim wpadł w tak euforyczny nastrój.

W miarę upływu godzin euforia rosła. Nie mieściło mu się to w głowie i w końcu przestał zastanawiać się nad tym problemem. Cokolwiek było tego przyczyną, Tima ogarnął błogi nastrój. Siedział na wygodnym pluszowym krześle i pozwalał pani Mikołajowej - siwowłosej kobiecie w okularach bez oprawki - przyprowadzać do siebie dzieci. Tak, był w siódmym niebie! Takiego uniesienia nie doświadczał nawet wtedy, kiedy urzędował w swoim gabinecie. Dzieci spoglądały na niego z ufnością, a jemu coraz bardziej przypadało to do serca. Uwielbiał słuchać ich paplaniny, szeptem przekazywanych Mikołajowi do ucha informacji, jakich prezentów spodziewają się pod choinką.

Dzięki swej niezwykłej pamięci uporządkował ogromną ilość informacji napływającą od małoletniej klienteli. Natychmiast katalogował w myślach wszystkie typy zabawek, o które nieustannie prosiły dzieci. Minuty zamieniły się w godziny, ale Tim, pochłonięty swym magicznym zajęciem, zupełnie stracił poczucie czasu.

Dlatego też początkowo nie zwrócił uwagi na jasnowłosego chłopca. Po prostu w pewnej chwili dostrzegł go, jak oparty o ladę przy kasie spogląda na niego z pełnym samozadowolenia wyrazem twarzy. Dziecko miało najwyżej sześć lat i było samo.

Sześć lat to wiek, w którym jeszcze bez zastrzeżeń wierzy się w świętego Mikołaja. Tim pamiętał, że sam bardzo długo w niego wierzył; pod koniec już tylko po to, żeby choć na trochę zatrzymać odchodzące dzieciństwo.

Pulchna blondyneczka w sukience w barwne kleksy zsunęła się z kolan Tima, zachwycona tym, że Mikołaj obiecał spełnić każde jej życzenie. Tim odwrócił się w stronę chłopca opartego o ladę, ale w tej samej chwili ktoś położył mu dłoń na ramieniu. Ujrzał radośnie uśmiechniętą panią Mikołajową.

Zamrugał oczyma.

- Słucham?

- Powinieneś trochę odpocząć, Mikołaju - powiedziała i od grupki malców dobiegł cichy jęk zawodu.

- Niedługo wrócę - zapewnił Tim, puszczając do nich perskie oko.

Wstał z krzesła. Dzieci, które brał na kolana, spłaszczyły mu nieco sztuczny brzuch. Poklepał się po żołądku, dyskretnie doprowadzając do porządku grubą wkładkę. Zszedł z podium i zbliżył się do chłopca przy kasie. Ujrzał wbite w siebie duże jasnoniebieskie oczy. Patrzyły wyzywająco.

Tim uśmiechnął się, broda na jego szerokich policzkach lekko zafalowała.

- Cześć.

Świetliste oczy popatrzyły na Mikołaja obojętnie, prawie wrogo.

- Cześć - odparło dziecko jak echo, a następnie wsunęło ręce do kieszeni i odwróciło się. Tim był pewien, że chłopak ma dłonie zaciśnięte w pięści. Zastanawiał się dlaczego.

- Czy wiesz, kim jestem? - zapytał starając się, żeby jego głos nie brzmiał zbyt protekcjonalnie.

Chłopiec, ciągle odwrócony tyłem, zaczął z uwagą badać zabawkę - ciężarówkę o dużych, szerokich kołach. Dotknął kciukiem jednego z nich, obrócił je - najpierw do tyłu, a potem do przodu.

- Facetem, który udaje świętego Mikołaja.

Tim wiedział, że nie ma sensu przekonywać dziecka, iż jest inaczej. Chłopiec wiedział swoje i za skarby świata nie zmieniłby tej opinii.

- No cóż, sam Mikołaj jest w tym roku bardzo zajęty i musi wynajmować ludzi...

Chłopiec odstawił samochodzik i popatrzył na Tima zadziwiająco dorosłym wzrokiem.

- Wcale nie.

- Wcale nie? - zdziwił się Tim, zbyt oszołomiony, żeby odpowiedzieć coś z sensem.

Chłopiec zacisnął usta, po czym dodał twardo:

- On nie istnieje.

Ponieważ rozmowa przybrała obrót zbyt poważny, żeby prowadzić ją na odległość, Tim przysunął się do chłopca i przykucnął. Ich twarze znalazły się na tym samym poziomie.

- Naprawdę?

Na twarzy dziecka odmalował się gniew i uraza, tak namacalne, że Tim mógł prawie ich dotknąć.

- Pewnie. Nie wiesz o tym?

Cóż sprawiło, że to dziecko było właśnie takie?

- Ile masz lat?

Chłopiec wspiął się na palce.

- Sześć.

Było to bardzo małe sześć lat!

- A zatem nie wierzysz we mnie... eee... to znaczy w świętego Mikołaja?

- Nie. - Zabrzmiało to jak zamknięcie drzwi. Tym razem stojącemu twarzą w twarz z Timem chłopcu nawet nie zadrżał głos.

- Jesteś tego absolutnie pewien? - spytał łagodnie Tim. Chłopczyk ponownie wepchnął ręce do kieszeni, jakby gest ten miał dodać mu sił i odwagi.

- Jasne.

Tim nie miał zielonego pojęcia, czemu ciągnie ten temat. Może to przez ten strój, który miał na sobie? A może dlatego, że nie spotkał dotąd dziecka tak kompletnie odartego z marzeń, nadziei i fantazji.

- A skąd masz tę pewność?

Chłopiec głęboko wciągnął powietrze, jakby szykował się do udźwignięcia ciężaru własnych słów.

- Ponieważ w zeszłym roku prosiłem o tatusia, i mi go nie przyniósł.

Tim w zadumie szarpnął brodę nie przejmując się wcale tym, że trochę ją przekrzywił.

- Tata to wygórowane żądanie. Chłopiec buntowniczo uniósł podbródek.

- Nie dla świętego Mikołaja. Jeśli to prawdziwy święty Mikołaj... - Urwał i dokończył cicho: - Ale on nie jest prawdziwy.

Tim położył dłoń na ramieniu dziecka. Sprawiło mu przyjemność, że chłopiec nie odtrącił jej.

- A co stało się z twoim tatą?

- Nie wiem - odparł cichym, bezradnym i pełnym bólu głosem chłopiec. - Nie ma go już od dawna. Od tak dawna, że go nie pamiętam. - Uniósł twarz i zaczął mówić szybciej.

- Prosiłem o tatę i o kolejkę elektryczną, żebyśmy się mogli razem bawić. I żeby mama nie była taka smutna. - Potok stów ustał i dziecko zmarszczyło brwi. - Ale nie dostałem taty.

- Może w tym roku... - odezwał się Tim, siłą woli zmuszając się do pogodnego uśmiechu.

Ale brwi chłopca pozostały zmarszczone.

- Nie. Przeprowadziliśmy się.

Tim bezskutecznie próbował doszukać się w tym stwierdzeniu logiki.

- A co ma jedno do drugiego? Chłopiec westchnął niecierpliwie.

- Przyjechaliśmy z daleka. Nikogo tu nie znamy. A tatusiowie w sąsiedztwie mają już dzieci. Pochodzimy z Ohio.

- Nazwę stanu dziecko powiedziało z wyraźnym ożywieniem. - Tu nie podoba mi się nic a nic.

Tim, który pochodził z Kalifornii bardzo kochał ten zakątek kraju.

- Kalifornia jest wspaniała. Chłopiec wciąż był nie przekonany.

- Tu nie ma śniegu.

- Cóż, to prawda, ale...

- Wiem, że nie jesteś prawdziwy... to znaczy wcale nie ma Mikołaja - poprawił sam siebie chłopiec. - Ale ja uwielbiam śnieg. - Jeszcze bardziej się nachmurzył. - W tym roku będziemy mieli sztuczną choinkę. Mama mówi, że to dużo taniej. - Głos mu zadrżał. - Nie ma niczego prawdziwego.

Dawno już nic nie poruszyło Tima do tego stopnia.

Zapragnął nagle przygarnąć do siebie dzieciaka, powiedzieć, że wszystkie smutki miną, wszystko będzie dobrze. Ale żadnego taty z worka wyciągnąć nie mógł.

- Jak się nazywasz?

Dziecko otarło grzbietem dłoni łzę z policzka.

- Robbie. Robbie Lekawski.

- A co tu robisz sam? - Tim rozejrzał się, ale w tłumie kupujących nie zobaczył nikogo, kto gorączkowo szukałby małego, jasnowłosego chłopca.

- Wcale nie jestem sam. Jestem z mamą. - Robbie rozejrzał się. - Gdzieś tu musi być.

- Gdzieś?

- Musiała się zgubić - w oczach Robbie'ego pojawił się niepokój.

Tim ujął w swą dużą, ubraną w rękawiczkę dłoń małą rękę dziecka.

- Więc lepiej jej poszukajmy, zanim zacznie się niepokoić - powiedział łagodnie.

Pani Mikołajowa z pewnością wie, co zrobić z dzieckiem, które się zgubiło - pocieszył się w myślach Tim. Rozejrzał się, ale jego towarzyszki już nie było. Najwyraźniej zrobiła sobie przerwę.

- Mamusia nie pozwala mi rozmawiać z obcymi - oznajmił nieoczekiwanie Robbie.

Tim popatrzył na niego z góry i szeroko się uśmiechnął.

- Ależ ja nie jestem obcy. Jestem ziemskim przedstawicielem świętego Mikołaja.

- Już ci mówiłem, że w niego nie wierzę - z uporem powtórzył chłopiec.

- Zgoda. Ale ja wierzę - odparł Tim i zaprowadził chłopca na swoje podium.

- Robbie!

Tim Holt zawsze był święcie przekonany, że istnieje na świecie ta jedna, jedyna kobieta. Nigdy jej wprawdzie jeszcze nie spotkał, ale wcale mu to nie przeszkadzało.

Wiedział, że ta konkretna osoba gdzieś istnieje. I wszystko było wyłącznie kwestią czasu. Pewnego dnia, w ten czy inny sposób, zapewne w chwili, kiedy będzie się tego najmniej spodziewał, spotka ją na swej drodze.

I natychmiast pozna, że to ona.

Ale w najkoszmarniejszych snach nie przychodziło mu do głowy, że stanie się to w chwili, kiedy na twarzy będzie miał długą, białą brodę i krzaczaste brwi opadające na oczy.

- Robbie, gdzież ty się podziewasz?

Laura Lekawski opadła na kolana i przytuliła do siebie syna. Z jej oczu płynęły łzy. Nie wiedziała, czy ma płakać i tulić dziecko, czy spuścić mu tęgie lanie za to, że tak ją wystraszyło. Przez ostatnie dwadzieścia minut, kiedy szukała synka, ułożyła już w myślach kilkanaście najgorszych scenariuszy.

- Jestem tutaj, mamo. Rozmawiam z nim - odezwał się Robbie stłumionym głosem, gdyż matka tuliła jego twarz do piersi. Dzieciak wywinął się z objęć Laury i wskazał Tima.

Laura uniosła twarz i ujrzała uśmiechającego się do niej szeroko świętego Mikołaja.

Rozdział drugi

Tim zawsze myślał, że kiedy już się zakocha, będzie to proces powolny, niczym rozwijający się stopniowo wątek ciekawej powieści. Powieść jednak okazała się dreszczowcem, który od pierwszej strony bez reszty pochłonął jego uwagę. Sądził, że budząca się miłość, niczym rozwijająca się piękna suita, w miarę powtarzania się refrenu powoli zapadałaby w jego duszę, serce i głowę. Ale rzeczywistość nie miała nic wspólnego z liryczną pieśnią. Był to raczej ognisty marsz Johna Philipa Sousy'ego, który od pierwszego grzmiącego tonu bez reszty wziął Tima w swe posiadanie.

To nie miało sensu. Czy można się zakochać w ułamku sekundy? Po ciele Tima przeszedł dreszcz; w jednej chwili wrył sobie w pamięć najdrobniejsze szczegóły fizjonomii cudownej kobiety, którą ujrzał przed sobą. Lęk o Robbie'ego sprawił, że dziewczyna była zarumieniona, sprawiała wrażenie zagubionej, co jeszcze bardziej potęgowało zachwyt Tima.

Poczuł, że świat wokół niego zaczyna wirować.

Laura, nie wypuszczając z ręki dłoni Robbie'ego, podniosła się z kolan. Najwyraźniej była w pełni świadoma tego, że on - święty Mikołaj - gapi się na nią jak cielę na malowane wrota. Ogarnął ją nagły niepokój.

Tim za wszelką cenę chciał wykorzystać tę szansę. Jak ma na imię ta niezwykła istota? Czy naprawdę jest niezamężna?

Nie mógł jednak zdobyć się na odwagę, by od razu zaspokoić swoją ciekawość.

Za tę niewybaczalną zwłokę musiał zapłacić. Po ramieniu poklepała go pani Mikołajowa. Odwrócił głowę i napotkał jej miły, uprzejmy uśmiech.

- Święty Mikołaju, koniec przerwy. Dzieci czekają.

- Pani synek wcale się nie bał - oświadczył Tim matce Robbie'ego, gorączkowo szukając w myślach słów, które choć trochę przypominałyby mowę kulturalnego człowieka, a nie bełkot idioty.

Laura spojrzała na syna i wyraz jej twarzy się zmienił.

- On nie, ale ja tak. - Rzuciła świętemu Mikołajowi ostatnie spojrzenie. - Dziękuję, że pan go odnalazł.

Odwróciła się, żeby odejść. W jednej ręce trzymała torby ze sprawunkami, w drugim dłoń dziecka.

- To on mnie znalazł! - zawołał zrozpaczony Tim. Pani Mikołajowa coraz energiczniej ciągnęła go za rękaw, kierując w stronę gwarnego tłumu dzieci.

Kiedy Tim ponownie znalazł się na podium i zajął miejsce na krześle, patrzył bezradnie, jak kobieta jego życia oddala się bezpowrotnie. Wymykała mu się z rąk niczym przesypujący się przez palce piasek, pozostawiając go na resztę dni w nieutulonej tęsknocie i rozpaczy.

Tak właśnie myślał Timothy Holt, choć przez jego głowę przemknęły, ledwo zauważone, inne myśli. Zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że wcale się nie zakochał w ciągu tych ostatnich trzech minut, bo w tak krótkim czasie zakochać się nie można. To jednak nie miało znaczenia.

A jednak Tim, choć nie wiedział dlaczego, był najgłębiej przekonany, że jeszcze spotka tę niezwykłą kobietę.

Po prostu to wiedział.

Myślał o niej do końca dnia. Myślał o niej, kiedy po pracy przemierzał parking, idąc do swego samochodu. Był tak pogrążony w myślach, że zapomniał pójść do przebieralni i zdjąć z siebie kostium.

- Cześć, święty Mikołaju! - krzyknęła za nim dwójka chłopców bliźniaków, których rodzice niecierpliwie wpychali do stojącego na parkingu samochodu.

Tim pomachał im, po czym, wymyślając sobie od najgorszych, zawrócił do domu towarowego, żeby zdążyć jeszcze przed zamknięciem i zmienić groteskowy strój na normalne ubranie.

I wtedy ponownie ją ujrzał.

Zakupy zabrały Laurze więcej czasu, niż przewidywała.

Torby ze sprawunkami pieczołowicie poukładała w bagażniku samochodu, który jak zwykle nie chciał zapalić. Kręciła kluczykami w stacyjce i kręciła, ale spod maski dobiegał jedynie głuchy, urywany klekot. Wysiadła z auta i obeszła je wokół, jakby samochód okazał się nagle przeciwnikiem, którego należy przechytrzyć.

Robbie postępował za matką krok w krok i marudził, że jest głodny. Laura była już bliska tego, żeby w ślepej furii kopnąć oponę przedniego koła. Wiedziała jednak, że nic by to nie pomogło, a na dodatek zdarłaby lakier z czubka granatowego pantofla na wysokim obcasie.

Na dodatek obok stał Robbie i nie wypadało jej wyładowywać w ten sposób złości. Spojrzała na dziecko myśląc, że nie byłby to najlepszy przykład dla syna, gdyby jego matka zachowywała się jak niepoczytalna.

Westchnęła ciężko i wzięła chłopca za rękę.

- Musimy zadzwonić do warsztatu. Wezmą nas na hol.

- Super! - wykrzyknął Robbie, który marzył tylko o powrocie do domu.

- Tak, super - mruknęła zgnębiona Laura. Przeciągnęła wolno dłonią po włosach. Była kompletnie załamana.

- Coś nie w porządku?

Laura drgnęła, odwróciła się i napotkała spojrzenie lśniących, zielonych oczu pod krzaczastymi brwiami. Kolejny święty Mikołaj, pomyślała. A może to ten sam?

Przyjrzała się dokładniej stojącej przed nią postaci.

To był ten sam święty Mikołaj! Rozejrzała się niespokojnie po opustoszałym parkingu. Po zamknięciu domu towarowego wszyscy klienci odjechali już do domów. I gdzież podział się ten tłum kupujących, kiedy jest naprawdę potrzebny? - błysnęła jej myśl.

Obronnym ruchem chwyciła Robbie'ego za ramię i zasłoniła dziecko własnym ciałem.

- Tak - odparła i dodała szybko: - Kim pan jest? Dojrzał w jej oczach niedowierzanie. Jaki syn, taka matka, pomyślał.

- Samarytaninem - odparł uprzejmie nie spuszczając wzroku z Laury. - Świętym Mikołajem. Niektórzy wołają na mnie Dziadek Mróz.

Czemu nie przebrał się w normalne ubranie? - zastanowiła się Laura. Czyżby czerpał perwersyjną przyjemność z paradowania po ulicach w takim stroju?

- A jeszcze inni biorą pana za wariata - powiedziała zanim zdążyła ugryźć się w język.

Tim wybuchnął dźwięcznym śmiechem.

- No cóż, dzisiaj już usłyszałem, że w ogóle nie istnieję. Popatrzył znacząco na Robbie'ego, który najwyraźniej nie wiedział, jak ma się w tej sytuacji zachować. Chłopiec spoglądał to na matkę, to na Tima, ciekaw, czy ten Mikołaj umie robić czary i sprawić, że ich samochód ruszy. Robbie oświadczył wprawdzie, że nie wierzy w świętego Mikołaja, ale z całej duszy pragnął, żeby ktoś przekonał go, że jest inaczej. Zwłaszcza, jeśli z odsieczą przybędzie jeszcze renifer.

Laura natomiast modliła się, żeby wreszcie ktoś pojawił się na parkingu. Bardzo by ją to uspokoiło. Przeciągnęła językiem po suchych wargach i nadała swej twarzy arogancki wyraz.

- Proszę posłuchać, panie... - zająknęła się, nie znając jego nazwiska. A „święty Mikołaj" zabrzmiałoby zgoła śmiesznie.

- Nazywam się Holt. Timothy Holt.

I widząc na twarzy chłopca kpiący uśmieszek dodał w myślach: Poczekaj, Robbie. Jeszcze ci pokażę, kim jest święty Mikołaj. Ale wszystko w swoim czasie.

- Panie Holt, ja... mmm... - Laura, kiedy ruszała w stronę samochodu poczuła, że drżą jej kolana.

Co mam powiedzieć? - myślała gorączkowo. Aha, że samochód się popsuł.

- Coś nie tak z autem? - Tim, widząc dezorientację i niepewność dziewczyny, pośpieszył jej z pomocą.

- Nie chce zapalić - odparł za matkę Robbie.

Laura zastanawiała się chwilę, czy aby nie popełnia błędu, przyznając się do tego przed obcym mężczyzną. Wciągnęła głęboko powietrze i ujrzała wbity w siebie wzrok zielonych oczu nieznajomego.

- A próbowała pani włączyć reflektory?

- Nie - odparła, uświadamiając sobie, że mówi szeptem. - Nie - powtórzyła dużo mocniejszym głosem.

Tim wskazał samochód.

- Proszę więc spróbować.

Laura pochyliła się, wsunęła głowę do szoferki i przekręciła kluczyk. Tim obserwował jej długie, kształtne nogi wyłaniające się spod prostej sukienki.

Reflektory zapaliły się, ale bardzo słabo.

Tim niechętnie oderwał wzrok od powabnych nóg Laury.

- To akumulator - stwierdził.

- Masz babo placek - westchnęła opierając się o maskę samochodu.

Tim nigdy w życiu nie grał roli błędnego rycerza w lśniącej zbroi. Ale w tej chwili z całej duszy zapragnął być takim wojownikiem, choć zamiast pancerza miał na sobie jedynie obramowany futrem czerwony strój, zapięty na duże kwadratowe sprzączki.

- Mam w samochodzie kable - oświadczył.

Laura nie lubiła prosić o pomoc obcych, zwłaszcza tak dziwnych obcych, przebranych w kostium świętego Mikołaja. Ale robiło się już późno i jej matka mogła się niepokoić. Zresztą, ona wszystkim się niepokoiła - było to wprost jej hobby.

Ściskając mocno dłoń Robbie'ego, Laura poddała się.

- A czy byłby pan tak uprzejmy i...

- Mamusiu, czemu mnie tak mocno ściskasz? Nie czuję palców.

Laura puściła dłoń chłopca. Spostrzegła, że twarz świętego Mikołaja pod białą brodą rozjaśnia szeroki uśmiech.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł Tim, wykonując ręką gest nakazujący Laurze, by nie ruszała się z miejsca. - Proszę tu chwileczkę zaczekać.

Dziewczyna znów oparła się o maskę zepsutego samochodu.

- Nie mamy innego wyboru - mruknęła do Robbie'ego, mając nadzieję, że podjęła słuszną decyzję.

Dzięki ci, święty Mikołaju, bez względu na to, gdzie jesteś, mruknął pod nosem Tim śpiesząc do swego jaguara.

Samochód Laury zapalił przy drugiej próbie.

Potem Tim odłączył kable i Laura zaczęła poganiać synka, żeby prędzej wsiadał do samochodu.

- No cóż, bardzo panu dziękujemy - powiedziała szybko piskliwym głosem. Zawsze, gdy była zdenerwowana, jej głos stawał się dużo wyższy.

Dziewczyna usadowiła się za kierownicą i chciała zatrzasnąć drzwiczki, ale Tim, pod wpływem nagłego impulsu, nie pozwolił jej tego zrobić. Było to do niego zupełnie niepodobne, ale też nigdy tak beznadziejnie się nie zakochał.

- Właściwie mogę wam towarzyszyć aż do domu - oświadczył i widząc odmowny błysk w oczach dziewczyny dodał: - Chcę się upewnić, że znów nie wysiądzie wam akumulator.

Laura zawahała się. Ostatecznie mężczyzna im pomógł. Ale ciągle nic o nim nie wiedziała. Absolutnie nic.

- Nie chciałabym sprawiać kłopotu...

- Ależ to żaden kłopot.

Laura obserwowała, jak poryw wiatru wzburza mu koniec brody. Może zareagowała zbyt nerwowo. Ale dlaczego nie zdjął przynajmniej brody? Czyżby miał zdeformowaną twarz? Wstydził się zajęczej wargi? A może skrywa coś dużo gorszego?

- Jest pan pewien, że nie sprawi to panu kłopotu? - spytała powoli.

- Słowo skauta - odparł, wznosząc w górę dwa palce. - Widzę, że niezbyt mi pani ufa.

Laura uniosła brew.

- Nie mam powodów, żeby ufać. Po prostu nie znam pana.

Nie trzeba było być psychologiem, żeby pojąć, że te słowa płynęły prosto z serca. Dlaczego? - zastanowił się Tim. Co sprawiło, że ta piękna kobieta jest tak podejrzliwie nastawiona do świata i ludzi?

- Jak się pani nazywa?

- Laura Lekawski. - Odruchowo uniosła ramię i położyła je na plecach syna.

- Laura - powtórzył powoli Tim, jakby smakował dźwięk tego słowa. Wypełniało mu głowę niczym najczystsza muzyka. Kobieta, którą kochał, miała na imię Laura. - To bardzo piękne imię.

Dziewczyna spoglądała prosto przed siebie, wypatrując drogi wyjazdu z parkingu.

- Moja matka w pełni by się z panem zgodziła.

- Pasuje do pani. Mam na myśli imię.

Laura obrzuciła go zniecierpliwionym spojrzeniem.

- Proszę pana, nie lubię komplementów.

Tak zaczęło się ostatnim razem! Od komplementów. Tanich i pustych komplementów.

- Wszyscy lubią komplementy - uśmiechnął się Tim.

- Ale ja nie. - Uwierzyła kiedyś w pochlebstwa, uwierzyła w miłość. Ale chociaż niczego nie żałowała, bo dzięki temu w jej życiu pojawił się Robbie, była na siebie wściekła za własną głupotę. Głupoty nie potrafiła sobie darować. - Lepiej będzie, jak już pojadę. Tim potrząsnął głową.

- Muszę codziennie spełnić dobry uczynek.

- Już pan spełnił - odparła. - Uruchomił pan mój samochód.

- Zgoda, ale to tylko pół dobrego uczynku. Nie będzie się liczył, jeśli pani cała i zdrowa nie dotrze do domu. - Przerzucił przez ramię kable. - Schowam je do bagażnika i...

Samochód Laury ruszył.

Tim wrzucił przewody na przednie siedzenie. Skrzywił się na myśl o śladach, jakie zostawią na jego nowym, skórzanym pokrowcu, ale Laura była w tej chwili najważniejsza. Była jego przyszłością.

Włączył silnik i ruszył za samochodem dziewczyny.

Laura zerknęła na wsteczne lusterko i ujrzała sunący z tyłu biały pojazd. W otwartym oknie furkotał na wietrze skrawek brody świętego Mikołaja. Dziewczyna potrząsnęła głową.

- Mamusiu, on nie jest prawdziwy? - spytał niepewnie Robbie, również obserwując samochód Tima.

- Słucham? - Matka popatrzyła na synka i przesłała mu wymuszony uśmiech. Nie chciała dziecka straszyć, ale sama ciągle żywiła wątpliwości co do intencji mężczyzny podążającego ich śladem. - Och, on jest na pewno prawdziwy.

Robbie, wyraźnie zakłopotany, zmarszczył brwi.

- Święty Mikołaj?

Podczas ostatnich Świąt Bożego Narodzenia, kiedy dzieciak nalegał, żeby powiedziała mu prawdę, matka przyznała, że święty Mikołaj nie istnieje, że jest wyłącznie postacią z bajki. Chłopiec to doskonale pamiętał. Czyżby teraz zmieniła zdanie? Czyżby święty Mikołaj jednak istniał?

- Nie mówię o Mikołaju. Mówię o tym jadącym za nami mężczyźnie. - Wskazała głową tylną szybę samochodu. - Święty Mikołaj nie jeździ samochodem marki Jaguar, rocznik 92.

Rozdział trzeci

Janka Lekawski gwałtownymi ruchami rozcierała ramiona.

Zimowe noce w południowej Kalifornii były wprawdzie dużo cieplejsze od tych, które pamiętała z dzieciństwa, gdy jako dziewczynka mieszkała w Polsce, ale i tutaj panował dotkliwy chłód. I w powietrzu, i w jej sercu.

Wiedziała, że nie ma powodów do obaw. Laura była dorosłą kobietą, miała dwadzieścia sześć lat i doskonale potrafiła zadbać zarówno o siebie, jak i o Robbie'ego. Istniało wiele logicznych przesłanek, które jeszcze przed trzema kwadransami Janka przyjmowała bez zastrzeżeń. Ale Laura była już spóźniona o godzinę, a jej matka nie potrafiła wyzbyć się nawyków, których nabrała przez całe życie.

Westchnęła i wyszła na ulicę. Z całej duszy pragnęła, żeby pojawił się już znajomy samochód.

Kiedy ujrzała zbliżającą się srebrną toyotę, z piersi wydarło się jej potężne westchnienie ulgi. Ale na widok jadącego za samochodem Laury auta, wyraz jej twarzy uległ natychmiastowej zmianie. Wprawdzie znajomość samochodów ograniczała się u niej do tych, które stały w garażach sąsiadów, to natychmiast pojęła, że drugie auto należy do tych bardzo drogich.

Kiedy toyota wjechała na podjazd, drzwi garażu za plecami Janki otworzyły się. Zanim samochód zdążył się w pełni zatrzymać, starsza kobieta stała już przy jego drzwiczkach.

- Gdzie ty szię podziewałaś? Jesteś szpóźniona ponad godzinę.

Laura wysiadła z samochodu i odrobinę za głośno zatrzasnęła drzwiczki. Po chwili z auta wygramolił się Robbie i stanął obok matki. Wiedział, że muszą stawić czoło kolejnym wyrzutom babci.

- To przerażające, moja droga - oświadczyła Janka. Laura wiedziała, że matka czeka na wyjaśnienie.

- Ulice były zatłoczone, mamo. A potem nie chciał mi zapalić silnik.

Usłyszała, że przed domem zatrzymuje się samochód Tima. Postanowiła zignorować jego obecność; może to go zniechęci.

Janka popatrzyła na srebrzystą maskę wozu córki.

- Ale jakoś w końcu dojechałaś - oświadczyła krótko.

Cichy trzask za plecami powiedział Laurze, że Tim wysiadł i zamknął samochód. Po chwili Holt dołączył do nich. Nie patrząc w jego stronę poinformowała sucho:

- To ten pan pomógł mi uruchomić samochód.

Janka zbliżyła się do nieznajomego. Tim uśmiechnął się i skinął jej głową. Kobieta popatrzyła na córkę i ponownie przeniosła wzrok na Tima.

- Świenty Mikołaj?

Laura odwróciła się w ich stronę. Ujrzała, że jej matka wpatruje się w ubranego na czerwono samarytanina.

- Święty, mamo - poprawiła ją. - Święty Mikołaj. Mimo iż Janka mieszkała w Ameryce już dwadzieścia dwa lata, ciągle źle wymawiała pewne słowa lub je przekręcała. Zazwyczaj Laurze to nie przeszkadzało, uważała to wręcz za sympatyczne. Teraz jednak, z jakichś bliżej nieokreślonych względów, kłopoty lingwistyczne matki niebywale ją zirytowały. Poczuła niepokój, choć nie potrafiła znaleźć jego źródła Kiedy Tim ściągnął z głowy perukę, Laurze z emocji zatkało dech w piersiach. Był przystojny. Nieprzyzwoicie przystojny. Do tej chwili myślała, że ma do czynienia z podstarzałym rencistą, i to zapewne człowiekiem prostym. Olśniewająco białe zęby, jakie pokazywał teraz w uśmiechu, oszołomiły Laurę. Z całej jego postaci biły delikatność i szczerość, które łagodziły ostre rysy twarzy, nadając mu jednocześnie wygląd człowieka twardego i zdecydowanego. Był po prostu wspaniałym, imponującym mężczyzną. Ileż potrafią ukryć sztuczne włosy? - błysnęła jej w głowie idiotyczna myśl.

Tim przesłał uśmiech ciemnowłosej kobiecie o żywych, orzechowych oczach, osadzonych w okrągłej twarzy.

- Masz uroczą matkę, Lauro - powiedział.

Na chwilę dziewczyna odrzuciła wszelką rezerwę. Popatrzyła na matkę z czułym uśmiechem.

- Prawie wszyscy tak uważają - odparła z dumą.

I była to prawda. Latem, w tydzień po ich przeprowadzce z Ohio, Janka miała już przyjaciół w całej okolicy. Kiedy w kolejną sobotę przybyła ekipa, która zajmowała się przewozem ich rzeczy, do pomocy stawili się wszyscy sąsiedzi.

Laura znów popatrzyła na Tima. Co za dużo, to niezdrowo, pomyślała dając krok w stronę domu. Była zdecydowana skończyć na dobre znajomość z samarytaninem, mimo że okazał się tak oszałamiająco przystojny. Położyła dłoń na ramieniu Robbie'ego.

- No cóż, będzie lepiej...

Janka dobrze znała ten ton. Laura wyraźnie się wycofywała. Starsza kobieta popatrzyła na wysokiego mężczyznę, po czym przeniosła wzrok na córkę i uśmiechnęła się. Ogień, który płonął w oczach młodzieńca, bardzo ją intrygował.

- Jeszcze mi nie przedsztawiłaś człowieka, który cię uruchomił - powiedziała.

Laura błyskawicznie odwróciła się na pięcie i zdążyła ujrzeć twarz Tima, który bezskutecznie próbował ukryć uśmiech.

- Uruchomił samochód, mamo. On uruchomił samochód. Janka wzruszyła ramionami. Dla niej angielski zawsze był trudny do opanowania. Słowa brzmiały tak samo, a niosły inną treść.

- Czy to ważne? - Popatrzyła bacznie na córkę.

Laura wiedziała, że będą stały przed domem tak długo, dopóki nie dokona prezentacji. Jej matka potrafiła być czasami nieprawdopodobnie uparta.

- Skoro już tak bardzo chcesz... - Laura wskazała Jankę.

- To jest moja matka, Janka Lekawski. Mamo, to jest pan Timothy Holt.

- Witaj, Timothy - powiedziała Janka, ujmując wyciągniętą dłoń Tima i potrząsając nią. Mężczyzna oddał jej szczery uścisk i kobieta w jednej chwili polubiła Timothy'ego Holta. Polubiła dobroć, która emanowała z jego oczu. I miłość.

Popatrzyła na stojącego obok wnuka, po czym znów przeniosła wzrok na Tima. Podjęła decyzję.

- A czy zna szię pan na lampkach świątecznych, które choć szą zapalone, nie chcą szię palić?

Tim rzucił okiem na dom i zobaczył szereg zgaszonych, kolorowych lampek okalających fasadę budynku.

Mamo, nie rób mi tego - chciała wrzasnąć Laura, która poczuła, że oblewa ją fala ukropu.

- Mamo, jestem pewna, że pan Holt... - zaczęła w tej samej chwili, w której Tim otworzył usta.

Janka machnęła w jej stronę ręką, by umilkła.

- Poczekaj, pan właśnie zamierza coś powiedzieć. Nie przerywaj Timothy'emu.

Odwróciła się w stronę mężczyzny z zachęcającym uśmiechem.

Tim w jednej chwili zrozumiał, po kim Laura odziedziczyła uśmiech. Uśmiech Janki był promienny.

- Jeśli pani sobie życzy, z chęcią spróbuję - odparł. Janka była zachwycona.

Ale Laura cały czas patrzyła na niego wilkiem. Zupełnie ignorowała wyraz twarzy swej matki.

- Czy nie ma pan domu, do którego musi pan wrócić?

- spytała obcesowo.

Ale nieznajomy oglądał już najbliższą lampkę. Pozornie wszystko było w porządku, lecz to jeszcze nic nie znaczyło.

- Mam, ale jest pusty i ciemny. - Popatrzył na Laurę. Stała w odległości zaledwie kilkudziesięciu centymetrów od niego. Czuł jej zapach. Delikatny, ulotny, słodki. I przyzywający. Tak, to była ona! - A ja kocham święta - dodał cicho.

Spojrzenie jego oczu sprawiło, że Laurze zawirowało w głowie. W jednej chwili, jak dziecko, odrzuciła wszelkie uprzedzenia. Poczuła magnetyczną siłę bijącą od tego mężczyzny - zniewalającą, pełną pasji i namiętności. Nie potrafiła się jej oprzeć.

- Jest pan rozwiedziony?

- Nie, po prostu nie na swoim miejscu. - Potrząsnął głową i pociągnął delikatnie za sznur lampek.

- Przyjechałem do Huntington Beach z Los Angeles. Reszta mojej rodziny - rodzice, bracia, siostry, bratankowie i siostrzenice - mieszkają w okolicy Santa Barbara. Zazwyczaj u nich spędzam święta, ale w tym roku sprawy służbowe zatrzymały mnie tutaj.

Laura spojrzała na jego przebranie i oczy jej się zwęziły.

- Sprawy służbowe? To znaczy co? Rola świętego Mikołaja?

- To złożony problem - odparł dochodząc do miejsca, gdzie kończył się sznur lampek. - Rozumiem. - Tim wszedł do dokładnie zamiecionego garażu i podniósł z ziemi przedłużacz. - Kto włączał ten kabel?

- My - pojawił się nieoczekiwanie Robbie, wskazując z dumą na siebie i matkę.

Tim najwyższym wysiłkiem woli powstrzymał się, żeby nie pogłaskać chłopca po głowie.

- Kawał solidnej roboty - pochwalił. Schylił się. Przełącznik w przedłużaczu nastawiony był na „wyłączone". - Myślę, że już wiem, w czym problem. - Przekręcił wyłącznik. - I jak teraz?

- Wszpaniale! - klasnęła w dłonie Janka, podziwiając rzęsiście oświetlony dom. Ignorując groźny wyraz twarzy córki, ruszyła do garażu, wzięła Tima pod rękę i wyprowadziła na zewnątrz.

- Szam zobacz, Timothy - Szerokim gestem ręki wskazała fasadę domu, która płonęła barwnym światłem lampek.

- Po prostu odpowiednio nastawiłem przełącznik.

- Zrobił pan dużo, dużo więczej. - Janka pogroziła mu palcem. Jej oczy były pełne życia. - Może w nagrodę za naprawienie światełek i za uruchomienie szamochodu mojej córki, napiłby się pan ajerkoniaku? Tim roześmiał się, świadom tego, że Laura cały czas obrzuca ich gniewnym spojrzeniem.

- Z największą przyjemnością.

Wiedział już na pewno, że wbrew nastawieniu Laury Jankę ma po swojej stronie.

Tim rozpiął w kurtce dwie najwyższe sprzączki i ruszył do jasno oświetlonego domu. Był przekonany, że zdobędzie Laurę Lekawski, choć w tym momencie wydawało się to jeszcze mało realne.

W salonie Tim ujrzał dwumetrowej wysokości drzewko, niebywale bujne i symetryczne.

- Piękna choinka - odezwał się do Robbie'ego. Dzieciak, nie patrząc nawet na choinkę, wzruszył ramionami.

- Sztuczna - mruknął, kiedy jego babcia wyszła do kuchni.

- Ale za to jest ładna i praktyczna - dodała Laura.

I na dłuższą metę dużo tańsza, dodała w myślach. Jednakże, przyznawała w duchu, brakuje upojnego zapachu żywej choiny, który w czasach jej dzieciństwa przenikał cały dom. Poczuła nagle wyrzuty sumienia, że pozbawiła własne dziecko tego rodzaju wspomnień.

Robbie sprawiał wrażenie, jakby chciał kopnąć drzewko.

- Ale sztuczna - upierał się z nadąsaną miną.

Tim przystanął i przez chwilę z uwagą obserwował choinkę.

- Czasami rzeczy sztuczne są równie dobre jak prawdziwe - oświadczył. - A często nawet lepsze.

- Jakie na przykład? - zaperzył się chłopiec.

- Na przykład wyprawa do lunaparku, podczas której czujesz się jak w prawdziwym statku kosmicznym.

Robbie natychmiast zrozumiał, o czym mówi Tim. Był w wesołym miasteczku przed tygodniem. Stanowiło to część planu jego matki, żeby zrekompensować chłopcu przykrości wynikające z przeprowadzki do południowej Kalifornii. Chłopiec uśmiechnął się, lecz natychmiast przypomniał sobie, że w czasie tych świąt nie będzie śniegu, że nie będzie obserwował, jak z nieba spadają cicho białe płatki, że nie będzie chwytał ich językiem.

- Naprawdę? - burknął pogardliwie.

Laura skrzyżowała ręce na piersiach. Zastanawiała się, co też Tim wymyśli, żeby zrobić jej na złość.

- Przeżywasz dreszcz emocji unikając przy tym wszelkich niewygód.

Robbie zmarszczył czoło. Był najwyraźniej zmieszany.

- Niewygód? - spytał.

Tim kątem oka dostrzegł, że z kuchni wyszła Janka z wielkim dzbanem w rękach. Przystanęła i najwyraźniej czekała na wyjaśnienia gościa.

- Choroby lokomocyjnej. Ciasnoty. Nieważkości. - Tim zniżył głos, żeby jego słowa brzmiały jeszcze poważniej. - Nie musisz się martwić, czy statek dobrze wyląduje.

Z zadowoleniem stwierdził, że na twarzy Laury pojawił się cień uśmiechu. Zdobywał punkty bez względu na to, czy dziewczyna życzyła sobie tego, czy nie.

Robbie popatrzył na choinkę z nowo rozbudzonym zainteresowaniem.

Wyraz twarzy Janki, kiedy zbliżała się do Tima, wyraźnie mówił, że jest olśniona jego odpowiedzią. Popatrzyła Timowi w oczy, a następnie wskazała głową wnuka.

- Jeszt pan w tym dobry.

Tim spojrzał w dół, na swój kostium, a następnie przeniósł spojrzenie na Jankę.

- Na tym polega moja rola. Święty Mikołaj wie wszystko o sztuczkach i czarach.

Rozdział czwarty

Timowi stanęły świeczki w oczach, kiedy palący ajerkoniak spłynął mu do żołądka. Chrząknął zastanawiając się, czy pozostały mu jeszcze struny głosowe. Janka bacznie go obserwowała. Wykonał kubkiem gest w stronę Laury.

- Czegoś takiego w sklepie nie kupisz, prawda? Laura nie potrafiła powstrzymać uśmiechu.

- Nie, nie kupisz.

Janka dała ręką znak, że powinien dokończyć trunek. Kiedy posłusznie wypełnił to polecenie, oświadczyła:

- To według mojego własznego przepiszu. Chodź ze mną do kuchni, to dosztaniesz nasztępną porcję.

Tamtej było już za dużo, pomyślała Laura, nie ruszając się z miejsca.

- Chodź z nami, córeczko - dodała Janka, nie odwracając się nawet w stronę dziewczyny.

Laura wiedziała, że koniecznie musi zakończyć tę farsę. Nie powinna wcale iść do kuchni. Ostatecznie nie jest już dzieckiem, któremu mówi się, co ma robić. Nie, wcale nie musi iść z nimi do kuchni!

Ale poszła. Nawet przed sobą nie ważyła się przyznać, że w gruncie rzeczy chciała tam iść.

Pocałowała Robbie'ego w czubek głowy. Uwagę chłopca bez reszty pochłaniała kolejna bitwa, jaką toczyli jego ołowiani żołnierze.

- Szykuj się do spania, synku - powiedziała. Dziecko popatrzyło w stronę kuchni.

- Nie chcę jeszcze spać. Chcę zostać z wami. Tego jestem pewna, pomyślała Laura.

- O tej porze powinieneś już dawno być w łóżku.

- Mamusiu, przecież jest piątek - odparł z kwaśną miną Robbie.

Laura wskazała ręką schody.

- Marsz na górę. Zaraz przyjdę powiedzieć ci dobranoc.

- Dobrze. - Przez pół minuty chłopiec miał przygnębioną minę, aż w końcu wymyślił nową zabawę dla żołnierzyków i wtedy dopiero grzecznie pomaszerował na górę. Przy odrobinie szczęścia matka nie tak szybko przyjdzie do jego pokoju i Robbie będzie mógł dłużej pobawić się w wojnę.

Laura westchnęła i ruszyła za Janką i Timem. Jej matki, kiedy coś już zaczęła, nie sposób było powstrzymać i najlepsze, co Laura mogła uczynić, to uzbroić się w cierpliwość i jakoś tę burzę przeczekać.

Idąc do kuchni wmawiała sobie, że jeśli tam nie pójdzie, to do północy matka ustali z Timem, jaki posag dostanie jej córka. Poza tym nie chciała zostawiać Janki sam na sam z nieznajomym.

Wmawiała sobie wiele rzeczy.

Wszystko poza prawdą.

Janka krzątała się przy kuchence, była w nieustannym ruchu. Cały czas zdejmowała coś z palników, stawiała na nich nowe garnki, co chwila pochylała się nad piekarnikiem.

Starsza kobieta przed świętami była zajęta w kuchni przez dwadzieścia cztery godziny na dobę.

A mnie przez to tylko przybywa na wadze, pomyślała ponuro Laura przesuwając dłońmi po biodrach.

Laura niechętnie spojrzała na siedzącego przy stole Tima. Musiała z przykrością stwierdzić, że ów nieproszony gość miał swoje zalety. Zwłaszcza kiedy się uśmiechał. Jego na pół łobuzerski, na pół dziecinny uśmiech sprawiał, że trudno mu było nie ufać.

Ale Laura mu nie wierzyła. Rzeczy nie zawsze są takie, jakimi się wydają na pierwszy rzut oka. Prawdy tej gorzko doświadczyła na własnej skórze.

Mężczyzna odwrócił się w jej stronę.

- Twoja matka jest czarująca.

Laura rozejrzała się po kuchni i widząc, że nie ma gdzie się podziać, usiadła naprzeciwko Tima.

Holt pochylił się w jej stronę i ściszając głos powiedział:

- Twoja matka ma pewne kłopoty z angielskim, prawda? Laura, na przekór sobie, roześmiała się.

- Mama przybyła do Ameryki, kiedy miała dwadzieścia kilka lat. Niektórych słów czy zgłosek nie jest w stanie poprawnie wymówić. Stąd zresztą Robbie jest Robbie, a nie Stephen. - Laura uśmiechnęła się na wspomnienie wojny, jaka wybuchła między nią a matką przy wyborze imienia dla dziecka. - Nie potrafi poradzić sobie z językiem.

Laura odwróciła twarz czując, że na widok jego oczu robi się jej nieznośnie gorąco.

Tim popatrzył na trzymany w obu dłoniach kubek. Ajerkoniak ciągle jeszcze szumiał mu w głowie.

- Nie wydaje mi się, żeby miała kłopoty z językiem. Laura odruchowo skinęła głową. Jej matka, kiedy zaczęła mówić, potrafiła robić to godzinami.

- Czasami gada jak katarynka.

Tim nie był pewien, czy Laura stara się go przeprosić za matkę, czy też nie. W każdym razie, w jego odczuciu nie było żadnych powodów do wstydu.

- Przypomina mi ciotkę Elisabeth.

Laura nie chciała nic więcej wiedzieć o Timie. Im mniej się wie o człowieku, tym mniej jest powodów do sympatii. A ona pragnęła tylko, by mężczyzna wyniósł się z jej domu na dobre.

- Ciotka Elisabeth, jak cała twoja rodzina, mieszka w Santa Barbara? - spytała Laura. Ciekawość okazała się silniejsza od rozsądku.

- Tak... - Miał czas tylko to powiedzieć, gdyż zbliżyła się Janka. W uzbrojonych w rękawice dłoniach trzymała tacę ze świeżo upieczonymi ciasteczkami. Ostrożnie postawiła ją na stole między Timem a Laurą.

- Czy wiesz, że Laura prowadzi właszną firmę? - Janka potrząsnęła delikatnie tacą, żeby rozdzielić ciasteczka, i rzuciła Timowi chytre spojrzenie.

Mężczyzna nie potrafił zapanować nad łakomstwem i wziął ciasteczko, które jednak natychmiast rzucił z powrotem na tacę.

A teraz matka opowie o ostatniej wizycie u dentysty, pomyślała Laura.

- Mamo, jego nie obchodzi moja firma - powiedziała ostro.

- Wręcz przeciwnie, bardzo mnie to interesuje. - Ciasteczka ciągle jeszcze były zbyt gorące, żeby utrzymać je w palcach. - Jaka branża?

Zdeterminowana Laura wzruszyła ramionami. No cóż, niech wie. pomyślała.

- Usługi biurowe. Przepisywanie na maszynie, prowadzenie ksiąg... - Unosząc dłonie wykonała placami ruch, jakby pisała na maszynie. Natychmiast jednak się opanowała. Co we mnie wstąpiło, że opowiadam to z takim zapałem, pomyślała. - Takie tam różne głupstwa.

Tim nie zrozumiał jej zakłopotania.

- Drobne usługi są bardzo ważne.

Laura buntowniczo poderwała brodę do góry, w oczach zapaliły się jej ognie.

- Ależ wiem o tym i bardzo je cenię!

W rzeczywistości była dumna z tego, co robi, z interesu, który sama rozkręciła i prowadziła. Obecnie pracowały już dla niej trzy dziewczyny.

- Przepraszam - powiedział Tim i popatrzył na Jankę. - Czy ona zawsze jest taka drażliwa?

- Wcale nie. - Janka skończyła właśnie przekładać ciasteczka na świąteczną plastikową tacę, którą miała od lat. - Myślę, że to twoja osoba robi z niej nerwusza. - Z aprobatą poklepała Tima po ramieniu i skinęła głową. - To bardzo dobrze.

Laura pomachała dłonią przed twarzą matki. Nienawidziła, kiedy ktoś rozmawiał o niej tak, jakby była nieobecna.

- Mamo, ja żyję, dobrze się mam i jestem tutaj - oświadczyła z gniewem.

Janka przesłała córce szeroki, serdeczny, pełen wyrozumiałości uśmiech.

- Oczywiście, kochanie, że jeszteś. Proszę, poczęsztuj szę ciaszteczkiem.

- Nie chcę żadnych ciasteczek - warknęła Laura, ale ze zdumieniem obserwowała, jak Tim pałaszuje piąte ciastko. A każde z nich było olbrzymie! Gdzie on to wszystko mieści?

- zastanawiała się dziewczyna. Ciekawe, czy to jego brzuszysko jest sztuczne?

- Potrzebuję kogoś do wykonania pewnego zlecenia komputerowego. - Kątem oka dostrzegł aprobujący, pełen zadowolenia uśmiech Janki.

Laura wyciągnęła się w krześle, założyła ręce na piersi i popatrzyła na Tima.

- A co wspólnego ma święty Mikołaj z komputerami?

- zapytała.

- Lauro, żyjemy w latach dziewięćdzieszątych dwudziesztego wieku - parsknęła Janka.

I po kiego diabła ona to wszystko komplikuje? - pomyślała starsza kobieta. Przecież od razu widać, że ten mężczyzna stracił dla niej głowę. A i sama Laura, bez względu na to, czy zdaje sobie z tego sprawę, czy nie, jest pod jego urokiem. W przeciwnym razie nie przekroczyłby progu tego domu. Oboje świetnie sobie zdają sobie z tego sprawę. Więc czemu Laura staje okoniem? Czemu nie chce chwycić szansy, jaką daje jej Tim?

Bo się boi. Tamten typek, ojciec Robbie'ego, wystraszył Laurę śmiertelnie. Nie przestaje się bać... Trzeba ją pchnąć. Po to właśnie ma się matkę.

- Nawet święty Mikołaj jeszt szkomputerowany - powiedziała, mrugając jednocześnie porozumiewawczo do Tima.

- Skomputeryzowany, mamo - poprawiła odruchowo Laura.

- Ma to po szwoim ojcu - powiedziała Janka pełnym wyrozumiałości tonem.

Tim przesłał jej najbardziej współczujące spojrzenie, na jakie było go stać.

- Też zawsze panią poprawiał?

- Nie, ale uważał, że ma rację - odparła z pełnym samozadowolenia uśmiechem. - Nie wyprowadzałam go z błędu. Tim nie wątpił, że tak właśnie było. Z całą pewnością pan Lekawski nie miał najmniejszych szans w konfrontacji z żoną.

Tim podjął natychmiastową decyzję. Shirley należy się urlop. Od dawna już skarżyła się, że zbyt mało czasu poświęca rodzinie. Trzeba więc jej zajęcia przekazać Laurze. Wyszczerzył zęby. Ostatecznie jest dyrektorem przedsiębiorstwa. Może zatrudnić każdego, kto mu się spodoba.

- Jak myślisz, Lauro, jutro o dwunastej w południe? - spytał.

Dziewczyna ciągle była przekonana, że to jakiś żart. Ale pieniędzy potrzebowała naprawdę. Te rachunki napływające ze wszystkich dosłownie stron, trzy osoby do wyżywienia...

- Ma pan bardzo nietypowe godziny pracy, panie Holt.

- Zgadza się.

- Moje dziewczęta mają już zajęty przyszły tydzień.

- Wystarczy mi pani.

W sposobie, w jaki wypowiedział te słowa, było coś, co sprawiło, że Laurze przeszedł po krzyżu dreszcz.

- Muszę sprawdzić w moim terminarzu - odparła Laura, nie chcąc okazywać nadmiernego entuzjazmu. Bo tak naprawdę jestem go kompletnie pozbawiona, pocieszyła się w duchu.

Sama nie wiedziała, dlaczego tak rozpaczliwie starała się samą siebie o tym przekonać.

Naraz uświadomiła sobie, że obok stoi matka, ciągle z tacą w rękach. Mina Janki nie miała w sobie nic anielskiego i nic dobrego nie wróżyła.

- Słucham?

- Lauro, przecież w szoboty nie pracujesz.

Ku uldze dziewczyny Tim nie skomentował uśmiechem tego oświadczenia.

- Ale chwilowo, niestety, mam nawał pracy - wycedziła. - A poza tym mam inne, osobiste zobowiązania.

- Nie masz - odparła z uporem Janka. - Wczoraj rano zosztawiłaś na kanapie otwarty terminarz. Szobotę masz wolną.

Tim zdecydował, że należy interweniować.

- Bardzo mi na tym zależy, Lauro. To pilna i terminowa praca, a moja sekretarka zachorowała. Jestem w dramatycznej sytuacji.

Nie wierzyła mu za grosz.

- Może pan mówić tak długo, aż spuchnie.

- Dobrze płacę.

- Świetnie. Nie jestem wcale tania.

Tym razem na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- Nigdy w to nie wątpiłem.

Laura nie wiedziała, czy Tim stroi sobie z niej żarty, czy mówi poważnie. Zacięła usta i opanowała się. Rozpaczliwie potrzebowała pieniędzy. Interesy nie szły najlepiej i mogła się umówić z nim na następny dzień. Może zdoła jednak zarobić na kolejkę dla Robbie'ego? Może gra jest warta świeczki? Chłopiec pytał już matkę o tę kolejkę, ale ona nie była pewna, czy wydatek ten nie przekroczy jej budżetu. „Święty Mikołaj" mógłby zapewnić dziecku prezent.

Popatrzyła na Tima.

- Zgoda, przyjdę do pana.

Tim wyjął z kieszeni marynarki portfel, wyciągnął wizytówkę, na której odwrocie napisał domowy adres i numer telefonu.

- W weekendy pracuję w domu - wyjaśnił. Pochylił się, żeby podać wizytówkę Laurze, ale nieoczekiwanie kartonik znalazł się w rękach Janki, która schowała go do fartucha. Poklepała się po kieszeni.

- Tak będzie lepiej - wyjaśniła w odpowiedzi na pytające spojrzenie mężczyzny. - Ona czaszami lubi gubić różne rzeczy.

Teraz Tim był już pewien, że Laura się u niego stawi. Skinął Jance głową.

- Dzięki. Sądzę, że na mnie już pora - powiedział wstając.

- I to najwyższa - dodała Laura nie ruszając się z krzesła. Dziewczyna trzymała gniew na wodzy aż do chwili, kiedy jej matka, odprowadziwszy gościa do drzwi wyjściowych, wróciła do kuchni.

- Mamo! - Janka uniosła w niemym pytaniu ciemne brwi. Laura czuła, że za chwilę zacznie wrzeszczeć. - Przestań mnie swatać!

Starsza kobieta zebrała talerze ze stołu i włożyła je do zlewozmywaka.

- Kto tu mówi o szwatach? Po prosztu zajmuję szię ludźmi. - Popatrzyła przez ramię na Laurę. - To bardzo miły młody człowiek, prawda?

- Nie. - Laura w pasji zacisnęła dłonie w pięści. Czemu matka nie zostawi mnie w spokoju, pomyślała, aż kipiąc ze złości. - Nic o nim nie wiem.

- Więc szię dowiesz. W szobotę. - Dla Janki sytuacja była klarowna i oczywista.

- Jesteś bardzo lekkomyślna. A może to jakiś Kuba Rozpruwacz?

Ale Janka wiedziała swoje.

- Timothy? Przecież on nikogo nie rozpruje! Potrafi naprawiać różne rzeczy. Szamochody, światła, a zapewne i... - uniosła głowę i popatrzyła przenikliwie na swoje jedyne dziecko - i szerca...

- Mamo, moje serce zostaw w spokoju - oświadczyła lodowatym tonem Laura.

- Najpierw biło ono pod moim szercem - odparła matka. Dotknęła kciukiem piersi córki. - Najpierw należało ono do mnie, a dopiero później do ciebie. Więc zosztawię je w szpokoju dopiero wtedy, kiedy będę pewna, że jeszt ono szczęśliwe.

Laura westchnęła. Naprawdę nie chciała ranić matki. Wzięła ją w ramiona i pocałowała w gęste włosy, które zaczynały już siwieć.

- Jesteś niemożliwa, wiesz o tym? - spytała serdecznym tonem.

- Być może. Ale cię kocham. Laura wybuchnęła śmiechem.

- Wiem o tym, mamo. Dobrze o tym wiem.

- Więc chodźmy. Trzeba Robbie'ego zawlec do łóżka.

- Zanieść, mamo. Zanieść - poprawiła Laura, nie wypuszczając matki z ramion.

- Zawlec, zanieść, co za różnica. Chodzi o to, żeby znalazł się w łóżku.

Laura, jak zwykle, dała za wygraną. Tak było najprościej; w każdym razie, jeśli chodziło o angielski.

- Nie mam bladego pojęcia, na czym polega ta różnica.

- Bladego? Dlaczego bladego?

- Nieważne, mamo. Nieważne.

Rozdział piąty

Wydawało się, że minęły wieki, nim Laura przekroczyła próg jego biura. Zrobiła to powoli, z godnością i majestatycznie. Miała na sobie prostą jasnobłękitną sukienkę, jaką można znaleźć na wystawie każdego domu towarowego.

A jednak wyglądała jak królowa.

Dziewczyna nie miała dotąd najmniejszego pojęcia, jak naprawdę wygląda Tim. Miał smukłą sylwetkę, którą zawdzięczał zapewne systematycznym ćwiczeniom. W dżinsach i zwykłej białobłękitnej koszuli z podwiniętymi rękawami mógł być typem mężczyzny ze snów każdej kobiety.

Laura na jego widok poczuła, że ziemia usuwa się jej spod stóp.

Gospodarz natychmiast zamknął za nią drzwi i pomógł jej zdjąć płaszcz; zupełnie jakby bał się, że dziewczyna mu ucieknie.

- Jak się miewa twoja matka, Lauro? - spytał.

Pytanie zabrzmiało sztucznie, ale pozbawiony wsparcia Janki Tim czuł. że coś wiąże mu język.

Laura rozejrzała się. Byli w dużym, ale przytulnym pokoju zalewanym promieniami słońca wpadającymi przez okna umieszczone na dwóch ścianach. Był to typowy apartament należący do biznesmena, któremu się wiodło w interesach. Poprzedniego wieczora Laura znalazła w książce telefonicznej numer jego fumy i rano dwukrotnie chciała odwołać spotkanie. Za każdym razem jednak w ostatniej chwili odkładała słuchawkę. Potrzebowała tej pracy, pragnęła również zobaczyć Tima. Lecz mimo to czuła niepokój, prawie lęk. Ale przed czym?

Przyszła tu gnana jakimś tajemnym nakazem, choć wiedziała, że to czyste szaleństwo. Ale bez względu na to, jak bardzo się tego wypierała, w Timie było coś, co pociągało Laurę z hipnotyczną wręcz siłą. Jednocześnie to samo coś mówiło jej, że ten mężczyzna wprowadzi zamęt w jej myśli i życie.

Ale mimo to przyszła.

- Ciągle mówi o panu - odparła siląc się na obojętność. - Wywarł pan na niej ogromne wrażenie.

- A na jej córce?

Po tych słowach Laurze wydało się, że Tim swoją osobą bez reszty wypełnia pokój. Nie było gdzie uciec, nie było gdzie się skryć.

- Jej córka musi zarobić trochę pieniędzy na święta. - Odwracając się w jego stronę, Laura nieco zbyt kurczowo przyciskała do piersi torebkę.

- Wyglądasz na zdenerwowaną - powiedział Tim czując, że i jemu trzęsą się ręce.

- Wcale nie! - prawie krzyknęła Laura.

- To bardzo dobrze - oświadczył cicho. - Ostatecznie nie masz żadnych powodów do obaw.

Ale tak naprawdę miała, i to bardzo dużo. Nie był to taki sobie zwykły strach i Laura świetnie o tym wiedziała. Tim z pewnością nie był psychopatą czy mordercą. Bała się czegoś stokroć bardziej skomplikowanego. Bała się go polubić.

Przeciągnęła językiem po wargach.

- Kiedy zaczynamy pracę? - spytała sucho.

Tim nie był w stanie dłużej się miarkować. Na tę chwilę czekał całe życie.

- Zaraz po tym - oświadczył schrypniętym głosem. Chciała coś odpowiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle; torebka wyślizgnęła z rąk. Dziewczyna stała niczym zaczarowana, niezdolna wykonać najmniejszego ruchu.

Timothy zanurzył palce w jej włosach. Delikatne. Jedwabiste. Dokładnie takie, jak sobie wyobrażał. Kiedy przykładał usta do jej warg, czuł, że w środku cały drży. Czy człowiek tak właśnie czuje się w chwilach miłosnego uniesienia? - błysnęło mu w głowie. Nie wiedział. Nigdy dotąd nie był zakochany.

Serce Laury waliło jak oszalałe. Dźwięk ten wypełniał jej czaszkę, kiedy wznosząc oczy popatrzyła w źrenice Tima.

Dostrzegła w nich namiętność i ten widok wzburzył w niej krew, sprawił, że kompletnie straciła poczucie miejsca i czasu. Znała cztery chwyty judo, każdym mogła swobodnie go powalić. Ale nie wykonała żadnego ruchu. Stała unosząc twarz, czując na ustach jego usta. Nie zaświtała jej nawet myśl, dlaczego robi coś tak idiotycznego.

Pragnęła tego pocałunku, potrzebowała go. Mogło to trwać nawet ulotną chwilę, ale chciała jeszcze raz poczuć się kobietą, a on sprawiał, że tak się właśnie czuła.

Pocałunek poruszył każdy nerw Laury. I rzeczywiście, nie był to tylko pocałunek. Przede wszystkim była to przygoda, doświadczenie, coś, co sprawiało, że nogi miała jak z waty. Laura straciła równowagę i żeby nie upaść, zarzuciła Timowi ręce na szyję. W uszach grzmiały jej wszystkie dzwony świata. Ogromne. Cudowne. Srebrzyste.

Kompletne szaleństwo.

Kiedy wreszcie oderwał wargi od jej ust, mogła tylko niemo spoglądać mu w oczy. Czy ciągle jeszcze jestem na Ziemi? - kołatało jej w czaszce. A może w jednym krótkim rozbłysku światła trafiłam do nieba?

Tim miał wrażenie, ze stoi na dachu najwyższego drapacza chmur na świecie.

- Kocham cię, Lauro.

- Tak? - odparła. Jej własny głos docierał do niej z jakiejś ogromnej odległości.

- Właśnie to sprawdzałem.

Laurze zaczął stopniowo wracać rozum. Cóż się tu w ogóle wydarzyło?

- Po co?

Wyczuł w jej głosie konsternację i czujność. Doskonale to rozumiał. Jego również szybkość zdarzeń prawie zwaliła z nóg.

- Żeby wiedzieć, że to ty.

Podniosła torebkę z podłogi. Serce ciągle obijało się jej o żebra. W jaki sposób udało się temu mężczyźnie zdobyć nade mną taką władzę? - pomyślała z rozpaczą.

- Po co?

- Powtarzasz się, moja droga - wyszczerzył zęby Tim.

Laura kątem oka popatrzyła w stronę drzwi. Nie było jeszcze za późno, żeby wyjść i wszystko zakończyć. Nie było za późno? Dręczyła ją myśl, że bez względu na to, jak bardzo pragnęłaby to uczynić, nie byłaby w stanie odwrócić się na pięcie i opuścić mieszkanie Tima. Odkryła właśnie istnienie czegoś, czego za żadne skarby nie chciałaby utracić.

- A ty opowiadasz jakieś bzdury...

Tim w głębi serca pragnął przygarnąć ją do siebie, całować każdy centymetr jej twarzy. Ale rozumiał, że Laura potrzebuje czasu, że musi się ze wszystkim oswoić.

- Musiałem przecież sprawdzić, czy się nie mylę. Nie myliłem się! To właśnie ty!

Laura przestała się zastanawiać, czy ma opuścić mieszkanie, i popatrzyła na gospodarza.

- Po co?

- Muszę wiedzieć, czy jesteśmy dla siebie stworzeni. Ta prosta odpowiedź oszołomiła ją.

- Słucham?

Dużo lepiej czuł się ukryty pod czerwonobiałym kostiumem. Teraz nic go nie kryło. Na jego twarzy malowały się uczucia, których nie maskowała już broda. Stanowił łatwy cel.

- Chyba nie wyłożyłem tego zbyt dobrze.

Zdając sobie sprawę, że robi głupstwo, Laura weszła do salonu. Jasne promienie słońca wpadające przez okno sprawiły, że poczuła się pewniej i bezpieczniej.

- Nie sądzę, żebyś mógł tę kwestię w ogóle wyłożyć.

- Mam dwadzieścia dziewięć lat.

- Naprawdę? Zwariował, pomyślała.

- Myślę, że powinnaś o tym wiedzieć.

Laura poczuła, że krew uderza jej do głowy. Zaczęła cofać się w stronę wyjścia. Tim działał zbyt szybko, ale i ona zareagowała zbyt pośpiesznie. Wiedziała, dokąd to wszystko prowadzi, i nie chciała, żeby historia się powtórzyła. Tę lekcję przećwiczyła zbyt dobrze i zbyt boleśnie.

- Czemu powinnam o tym wiedzieć? - spytała.

Nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Powinienem napisać list, pomyślał. Miałbym czas nad wszystkim się zastanowić, dobrze to skomponować i wyłożyć.

- Zazwyczaj kobiety lubią wiedzieć, ile lat ma mężczyzna, którego chcą poślubić.

To też zabrzmiało nie najlepiej.

Laura w jednej chwili pojęła, że Tim po prostu zamierza zaciągnąć ją do łóżka, nie do ołtarza. Zakaszlała i popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Co?

- Potrzebujesz trochę wody? - spytał i ruszył do kuchni. Usłyszała szum płynącej z kranu wody. - Nie twierdzę, że ma się to stać dzisiaj. - Wręczył jej szklankę. - Chodzi mi o to, że jest to nieuchronne.

Laura, dla zyskania na czasie, popijała ze szklanki. Mężczyźni nie składają takich propozycji kobietom po niecałym dniu znajomości. Pomyślała o Craigu i usta wykrzywił jej ponury grymas.

- Tim, chyba zwariowałeś.

- Jeśli chodzi o ciebie, tak!

- Jak mogłeś zwariować na moim punkcie? Przecież wcale mnie nie znasz.

Teraz, kiedy już sprawę postawił otwarcie, czuł się dużo, dużo lepiej.

- Ależ wręcz przeciwnie. Znam cię. Wiem, że to jesteś ty. Zawsze wiedziałem, że cię spotkam.

O nie! pomyślała. To nie dla mnie. Nie pozwolę, żeby robił ze mnie balona. To bzdury.

- Tim, może jakaś inna dziewczyna... - Boże, mogłabym nią być i ja, pomyślała, gdybym nie była tym, kim jestem, i nie wiedziała tego, co wiem. - Słuchając ciebie mam wrażenie, że czytam kartkę na dzień świętego Walentego. Ale to nie dla mnie.

Przypomniał sobie błysk paniki w jej oczach na chwilę przed pocałunkiem. Czego się bała?

- Dlaczego?

- Ponieważ przeżyłam już raz poryw serca. - Mówiła ostro, zdecydowanie. Wspomnienia pomagały. - Miałam maślane oczy zakochanej panienki i wiem, że po raz drugi to się nie stanie.

Położył delikatnie dłonie na jej ramionach.

- Ludzie potrafią wszystko przezwyciężyć, Lauro. Chciała strącić jego ręce, ale uczucie, jakie wywoływał w niej jego dotyk, trzymało ją mocniej niż dłonie.

- Być może - parsknęła. - Ale nie mam teraz czasu rozwodzić się nad tym. Masz dla mnie pracę czy nie?

- Mam - wskazał głową pokój po lewej stronie, który służył mu za domowe biuro. - Ale najpierw chciałbym porozmawiać.

Uniosła głowę.

- Płacisz mi za godziny - przypomniała.

- Traktuj to więc jako przerwę śniadaniową.

- Zazwyczaj takie rozmowy prowadzi się po wykonanej pracy.

- Nie jestem ortodoksem.

- Gadaj zdrów - mruknęła ze złością.

- Usiądziesz? - spytał nie zrażony, wskazując dwuosobową sofę.

- Nie. Tim usiadł.

- Nie masz się czego bać. Nie gryzę.

Laura usiadła. Sofa była mała i ich ramiona prawie się stykały. Znów poczuła się zagrożona. Zresztą, pomyślała, cały wszechświat jest za mały, żebym czuła się bezpiecznie.

- Nie boję się. I na nic nie licz. Nic się nie wydarzy.

- Bo ty nie chcesz, żeby się wydarzyło.

- Właśnie tak. - Jej oczy zwęziły się.

Tim tylko się uśmiechnął. Laura sprawiała wrażenie zwierzęcia schwytanego w pułapkę.

- Lauro - powiedział. - Nie szukam panienki o maślanych oczach. Pragnę kobiety takiej jak ty. Kobiety, która coś sobą reprezentuje, która kocha swego syna i swoją matkę.

Laura popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami.

Uświadomiła sobie, że ujął ją tymi słowami, a zupełnie się ich nie spodziewała. Craig uwodził ją szepcząc namiętne bzdury. Tim przemawiał do niej łagodnie i czule.

- Trudno ich nie kochać... - zawahała się. - Posłuchaj, Tim, jesteś człowiekiem miłym...

- To brzmi zachęcająco. Wcale nie zamierzała go zwodzić.

- Moje życie jest już wypełnione bez reszty.

- I nie ma w nim miejsca na miłość?

Laura patrzyła na niego przez chwilę, a potem opuściła głowę. Zaczęła sobie rozpaczliwie powtarzać, że jest zadowolona z życia, jakie prowadzi. A przecież jego pocałunek sprawił, że zatęskniła naraz za innym życiem; życiem, które cały czas miała w zasięgu ręki. Za światem, który był już dla niej martwy. Nienawidziła za to Tima.

- Kocham. Kocham dwie osoby.

Wiedział, że to właśnie usłyszy. Zaczynał rozumieć tok jej myśli, przynajmniej częściowo.

- W porządku, ale mówię o kimś innym. - Uśmiechnął się. - O kimś, kto sprawi, że poczujesz się szczęśliwa.

Patrząc na niego pojęła, że tym kimś mógłby być właśnie on. Prawie. Ale prawie nie wystarczało.

- Nie szukam tego rodzaju szczęścia.

- Dlaczego nie?

- Ponieważ go nie znajdę. - Postanowiła wszystko wyznać. Był to jedyny sposób, żeby Tim się od niej odczepił. - Posłuchaj, miałam dwadzieścia... nie, dziewiętnaście lat... no, prawie dwadzieścia, kiedy poznałam ojca Robbie'ego. Craig był miły, układny i nosił trzyczęściowe garnitury. Był cudowny. I miał w sobie, jak mi się wydawało, wszystkie zalety prawdziwego mężczyzny. Z wyjątkiem uczciwości. Kiedy zaciągnął mnie do łóżka, zapomniał o pewnym drobiazgu. - Jeszcze do tej chwili Laura nie mogła się z tego otrząsnąć. - Zapomniał powiedzieć, że jest żonaty.

Tim, na widok bólu, jaki malował się w oczach dziewczyny, znów zapragnął wziąć ją w ramiona. Ale wiedział, że tego akurat nie wolno mu zrobić. Laura musiała dokończyć swoją opowieść, wyrzucić to z siebie, a wtedy zamkną przeszłość na siedem pieczęci. Wspólnie.

- Dalsze przyjemności przyszły później, kiedy powiedziałam mu, że jestem w ciąży. - Roześmiała się na myśl, jak była wówczas naiwna. - Nawet się nie bałam. Przeciwnie, cieszyłam się z naszego wspólnego dziecka. Co za idiotka, prawda? - Popatrzyła na Tima, spodziewając się, że ujrzy w jego oczach wyraz współczucia, lub przynajmniej zrozumienia. Ale zaskoczył ją gniew malujący się w jego twarzy.

- Nie ciebie należałoby tak nazwać, ale jego. Najpierw powiedziałbym mu kilka słów prawdy, a potem dał zdrowy wycisk.

- No cóż. Wyzywałam siebie od najgorszych... - Wstała, dając tym znak, że rozmowa skończona. - A teraz, jeśli łaska, panie Holt, chciałabym zacząć zarabiać pieniądze. - Rozejrzała się po pokoju. - Gdzie jest komputer?

- Tam - ponownie wskazał mały pokoik przylegający do salonu.

Rozumiał, że nie należy dalej naciskać dziewczyny i ciągnąć tej rozmowy. Laura najwyraźniej chciała odgrodzić się od niego pracą, ale i tak jak na jeden dzień wyznała bardzo dużo. Tim poczynił wyraźne postępy.

Biurko z komputerem stało przy oknie. Tim jest najwyraźniej metodycznie działającym człowiekiem, który w życiu posługuje się wyłącznie logiką, myślała. Wyjątek stanowi tylko ta niewczesna propozycja małżeństwa. Laura położyła torebkę obok komputera i usiadła przed ekranem.

- Zastanawiam się, co taki biznesmen jak ty robi w przebraniu świętego Mikołaja.

Skoro dziewczyna wykazywała więcej ochoty do rozmowy podczas pracy, Tim zebrał przygotowane dokumenty i położył je obok niej na biurku.

- To właśnie jest część mojej pracy.

- A co to ma wspólnego... ? - wskazała papiery, nie widząc żadnego związku.

Mężczyzna, nie chcąc tracić Laury z oczu, przysiadł na skraju biurka.

- Firma, która wynajęła moje przedsiębiorstwo, pragnie dowiedzieć się, co dzieci naprawdę chcą dostawać na Gwiazdkę. A w jaki sposób łatwiej je wysondować, jak nie w przebraniu... - urwał. Na twarzy Laury odmalował się bowiem wyraz osłupienia i niedowierzania.

- Udajesz kogoś, komu ufają, żeby je wysondować; a wszystko to w imię wszechpotężnego dolara?

Zarzut ten zdumiał Tima.

- Nie, to nie na tym polega.

Laura wstała i gwałtownie odepchnęła krzesło.

- Jak mogłeś?

- No cóż, najpierw musiałem przekupić kogoś, żeby zająć jego miejsce. Następnie... - ujrzał, że Laura otwiera usta i natychmiast je zamyka. - Chyba nie musimy rozmawiać o szczegółach technicznych całego przedsięwzięcia, prawda?

I pomyśleć, że przez chwilę wzbudził we mnie cieplejsze uczucia, pomyślała z bezbrzeżną goryczą Laura. Czemu byłam aż tak naiwna? Oszust. Oni wszyscy są oszustami.

- Zdradzasz je.

- Słucham? - Tim w pierwszej chwili myślał, że się przesłyszał.

- Bierzesz te słodkie, niewinne dzieci i wypompowujesz z nich informacje dla swego spasionego, nadzianego forsą klienta!

Jej punkt widzenia kompletnie nie mieścił mu się w głowie.

- Chyba zbyt dajesz ponosić się uczuciom.

- Ja na pewno nie. Ale tobie by się to przydało. - Żałowała, że nie ma czegoś ciężkiego pod ręką, czym mogłaby w niego cisnąć, dając tym upust gniewowi - na niego, na siebie za własną głupotę, że przez chwilę dała się ponieść marzeniom i uwierzyła, że Tim jest miłym, przyzwoitym człowiekiem. A także... Niech go piekło pochłonie! - Uważam, że twoja praca opiera się na zwykłym kłamstwie, oszustwie! - krzyknęła. - Dzieciństwo to ostatni próg niewinności. A ty cynicznie to wykorzystujesz!

- Po prostu chcemy dać dzieciom to, czego rzeczywiście pragną.

Czyżby miał mnie za ostatnią idiotkę? - pomyślała. Czyżby całował mnie i uwodził po to tylko, żebym przestała rozsądnie myśleć?

- Nie. Ty chcesz im sprzedać to, czego najbardziej pragną. - Laura chwyciła torebkę i opuściła pokój. - A to jest ogromna różnica.

Tim długo jeszcze wpatrywał się w drzwi, które z hukiem za sobą zamknęła.

Rozdział szósty

- Czy mam ci ten prezent zapakować, Mikołaju?

Młody sprzedawca, choć wyraźnie zmęczony ośmiogodzinnym dniem pracy, uśmiechnął się na widok niecodziennego klienta. Pomysł pakowania prezentu dla świętego Mikołaja bardzo go śmieszył.

- Słucham?... O, tak, proszę zapakować.

Kiedy ekspedient zawijał kolejkę elektryczną w błyszczący jasnozielony papier, Tim błądził myślami gdzie indziej. Po pracy natychmiast udał się do sklepu z zabawkami. Wiedział, że jeśli najpierw pójdzie się przebrać, nie zdąży przed zamknięciem sklepu. W niedzielę wszystko zamykano wcześniej.

Mężczyzna bezskutecznie próbował usunąć z pamięci wspomnienie wzroku Laury w chwili, kiedy oburzona opuszczała jego mieszkanie. W jej oczach było coś, co budziło w nim poczucie winy, choć wiedział, że nic złego nie zrobił. Ostatecznie prowadził tylko badania rynku, jedno z wielu tego typu badań, a poza tym rozpierała go uzasadniona duma, gdyż sondaże w wykonaniu jego firmy były bardziej wnikliwe i miarodajne niż większość innych.

Kiedy sprzedawca wręczył mu olbrzymie pudło, Tim podziękował skinieniem głowy. Kiedy tylko przekroczył próg, ekspedient natychmiast zamknął sklep. Tim popatrzył w stronę domu towarowego Mattingly'ego. Magazyn również był już zamknięty na głucho. Mężczyzna westchnął i popatrzył w dół, na swój kostium. Uśmiechnął się pod nosem. Może to i dobrze, że jestem w tym stroju, pomyślał. Laura może złościć się na Tima Holta, ale nigdy nie na świętego Mikołaja.

Kiedy wchodził na parking, błysnęła mu myśl, że tak naprawdę gniew dziewczyny skierowany był nie przeciw niemu czy przeciw jego pracy w przebraniu świętego Mikołaja. Wylała po prostu gromadzący się w niej latami żal do ojca Robbie'ego, który tak okrutnie zadrwił z ufnej dziewiętnastolatki.

Po raz pierwszy w życiu Tim czuł, że ogarnia go szewska pasja, paląca nienawiść, chęć pobicia kogoś. Laura była młodziutką, niewinną, beznadziejnie zakochaną kobietą. Wszystkie jej ideały i nadzieje zniszczył ten gruboskórny cham, który był na dodatek zbyt głupi, żeby zrozumieć, jaki skarb podarował mu los.

Na szczęście dla mnie, dodał w myślach Tim.

Podszedł do swego auta i otworzył bagażnik. Pudło z kolejką położył obok kabli do akumulatora. Uśmiechnął się ciepło na ich widok, poklepał je i zatrzasnął bagażnik.

Mimo nieszczęścia, jakie ją spotkało, Laura nie stała się zgorzkniałą kobietą. Oczy miała jasne, świetliste, bez śladu owej rezygnacji, jaka czai się przeważnie w źrenicach ciężko doświadczonych ludzi. To jej oczy właśnie wywarły na Timie tak piorunujące wrażenie. Oczy i pełen ciepła uśmiech, jaki miała na twarzy tuląc do siebie Robbie'ego w dniu, kiedy ujrzał ją po raz pierwszy.

Pociągnął na szczęście swoją białą brodę, przekręcił kluczyki w stacyjce i pełen dobrych myśli ruszył w stronę domu Laury.

Melodyjny dźwięk dzwonka przy drzwiach zaskoczył Laurę. Było już po dziewiętnastej. Wiedziała, że o tej porze nikt ich nie powinien odwiedzić. Mieszkający w okolicznych domach sąsiedzi byli na tyle grzeczni, że w niedzielę nie narzucali się ze swym towarzystwem.

Potarła kark i uniosła głowę znad książki. Stół w jadalni zarzucony był papierami. Tego dnia Laura z różnych względów nie chciała być sama. Tęskniła za towarzystwem, pragnęła obserwować bawiącego się synka, słuchać krzątaniny matki, która w kuchni przygotowywała kolejny świąteczny specjał. Dlatego też zabrała ze swego małego pokoiku, który służył jej za pracownię, stos papierów i przeniosła się do jadalni, gdzie mogła jednocześnie pracować i być w centrum wydarzeń. Jadalnia łączyła się zarówno z kuchnią, jak i z salonem, i dziewczyna miała stamtąd doskonały widok na Robbie'ego, który leżąc na brzuchu na podłodze bawił się żołnierzykami. Laura natychmiast zorientowała się, że jego armia kieruje zmasowany ogień na znienawidzoną sztuczną choinkę.

Dzwonek u drzwi zadzwonił ponownie.

- Mamo, spodziewasz się gości? - spytała.

Z kuchni, wycierając ręce w fartuch, wyszła Janka.

- Czy szę szpodziewam? Może.

Laura potrząsnęła głową. Jej matka, kiedy już raz coś sobie umyśliła, dążyła do celu ze ślepym uporem, nie zważając na nikogo i na nic.

- Mamo, już ci mówiłam, że po tym, jak popędziłam Timowi Holtowi kota, drugi raz się u nas nie pojawi.

Laura obserwowała, jak starsza kobieta otwiera drzwi. Janka uśmiechnęła się, postąpiła krok do tyłu i do mieszkania wkroczył Tim.

- Najwyraźniej zbyt szłabo popędziłaś mu tego kota - oświadczyła Janka, uśmiechając się promiennie do gościa.

Tim ponownie odniósł wrażenie, że trafił do Krainy Czarów. Był to zresztą tylko jeden z powodów, dla których tak polubił ten dom. Jedno zachęcające spojrzenie Janki odbudowało natychmiast całą jego nadwątloną odwagę. Zrekompensowało również niezbyt miły widok gniewnej zmarszczki na czole Laury.

- Dobry wieczór. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam - powiedział ściągając perukę i brodę. Ujrzał Robbie'ego, który podniósł się z podłogi i z uwagą patrzył na ogromne pudło pod pachą gościa.

Laura nie dostrzegła paczki. Widziała jedynie Tima.

- Po co tu przyszedłeś? - spytała.

Janka zamknęła drzwi i wprowadziła Tima do salonu.

- Lauro, to brzydko i niegrzecznie.

- Nie, dlaczego, pani Lekawski. Ma prawo zapytać. Przyniosłem Robbie'emu coś, co może sprawi, że sztuczna choinka wyda mu się ładniejsza.

Robbie, który od początku liczył na jakąś niespodziankę, szeroko otworzył oczy.

Laura szybko przeszła przez pokój. Gniew z poprzedniego wieczora wrócił z całą siłą.

- Kolejne badania rynku?

- Dzisiaj jest niedziela i już nie pracuję.

- Więc chyba straciłeś sens życia - odparła zjadliwie. Sprzeczkę przerwał Robbie, który bezceremonialnie wyjął Timowi spod pachy pudlo. Dzieciak aż ugiął się pod jego ciężarem.

- Co to jest?

Tim chwycił pakunek z drugiej strony i wspólnymi siłami położyli go na podłodze.

- Kolejka elektryczna - wyjaśnił. - Puścimy ją wokół choinki. - Wskazał palcem nie przystrojone jeszcze drzewko. Zastanawiał się chwilę, czy Laura pozwoli mu wziąć udział w ubieraniu choinki.

- Czy... czy mogę już teraz otworzyć? - spytał chłopiec. Z emocji aż się zająknął.

- To świetny pomysł. - Nie zdążył jeszcze dokończyć zdania, a w powietrzu zaczęły latać strzępy zielonego papieru. Tim roześmiał się. Entuzjazm Robbie'ego przypomniał mu jego własne dzieciństwo.

Już sam wygląd opakowania mówił, że zabawka jest droga. Laury na pewno nie byłoby na nią stać.

- I tą kolejką chcesz do mnie dojechać? - wysyczała, zbliżając się do Tima.

Dla swoich celów potrafi wykorzystywać nawet dzieci, myślała z wściekłością. To już ustaliliśmy. Nie pozwolę, żeby traktował mojego synka jak pionek na swojej szachownicy.

Ale przede wszystkim miała do Tima żal o to, że pozbawił ją przyjemności podarowania Robbie'emu jego wymarzonej zabawki.

Natychmiast jednak, widząc wyraz twarzy synka, opamiętała się. Poczuła wyrzuty sumienia za swoją małostkowość. Czy to ważne, od kogo dziecko dostało zabawkę? Chłopiec był szczęśliwy i tylko to się liczyło.

Siłą woli stłumiła to pierwsze, cieplejsze uczucie, które zalęgło się na dnie jej serca. Tim grał nieuczciwie!

- Nie. - Mężczyzna schylił się i zaczął zbierać porozrzucane papiery. - Chcę dojechać tylko do Robbie'ego. A wtedy może i ty wyruszysz w podróż.

Janka zgrabnie odebrała od niego pogniecione strzępy papieru.

- Pewnie, że wyruszy.

I znów rozmawiają o mnie, jakbym była wystawionym na sprzedaż towarem, pomyślała z furią Laura.

- Mamo, nie...

- Lauro. - Tim zbliżył się do dziewczyny. - Słuchaj matki.

Mając przeciwko sobie aż trzy osoby, uniosła bezbronnie ręce.

- Poddaję się!

Tim przesłał jej wesoły uśmiech, któremu Laurze coraz trudniej było się opierać.

- No, nareszcie! - wykrzyknął nieco teatralnie.

- Musisz mi pomóc - odezwał się Robbie wskazując transformator. Na podłodze walało się już kilka wagoników, lokomotywa i niezliczone odcinki szyn.

Tim odłożył na bok brodę i perukę, rozpiął kurtkę i przesunął nieco sztuczny brzuch. Potem rozsiadł się po turecku na dywanie.

Czuje się jak u siebie w domu, pomyślała ze złością Laura, starając się wzbudzić w sobie jeszcze większy gniew. Kątem oka dostrzegła triumfujący uśmieszek na twarzy matki. Ciężko westchnęła, usiadła za stołem w jadalni i wróciła do przerwanej pracy.

Tim złożył dwa kolejne odcinki szyn i dołączył je do reszty gotowych już torów.

- Ostatni raz czymś takim bawiłem się jako dziecko. Tak naprawdę - pochylił się konfidencjonalnie do Robbie'ego - to wolno mi było tylko patrzeć. Całą frajdę z zabawki zagarnęli dla siebie mój tata i starsi bracia.

- Ja nie mam tak dużej rodziny - odparł rzeczowo Robbie. - Mam tylko mamę i Nanę. - Wręczył dorosłemu kolejny odcinek szyn. - Ale pozwolę ci się ze mną bawić.

Tim stłumił uśmiech.

- Dzięki, kolego - powiedział biorąc do ręki kolejny odcinek torów.

Potem dzieciak zajął się wagonikiem służbowym. Odkrył, że otwierają się w nim drzwi. Zachwycony roześmiał się na głos.

- Jak na kogoś, kto udaje świętego Mikołaja, jesteś bardzo fajny - oświadczył z powagą.

Tim popatrzył na niego badawczo.

- A co musiałby dać ci święty Mikołaj, żebyś w niego uwierzył?

Robbie wzruszył ramionami i odgarnął z czoła kosmyk włosów.

- Tatusia - szepnął, spoglądając z niepokojem w stronę matki. Zadowolony, że go nie usłyszała, dodał: - I śnieg. Dużo śniegu na Wigilię. - Westchnął rozmarzony wspomnieniami. - Dużo śniegu wokół domu. Tak, jak to było zeszłego roku na Boże Narodzenie. Sypało przez całe dwa dni.

W głosie chłopca brzmiał głęboki żal, ale Tim nie mógł na to nic poradzić. Mógł co najwyżej - i chciał - spełnić pierwsze życzenie chłopca.

- Prosić Mikołaja, żeby dał ci tutaj śnieg, to bardzo wygórowane żądanie, Robbie.

- Nie dla świętego Mikołaja. Jeśli oczywiście on istnieje.

- Popatrzył na siedzącego obok mężczyznę i szybko dodał:

- Ale święty Mikołaj nie istnieje, więc nie mamy o czym mówić.

Podał Timowi kolejny odcinek szyn.

- Teraz potrzebuję zakrzywionego - odparł mężczyzna wskazując stosowny element. - Żaden z małych chłopców, których znam, nie mówi tak jak ty.

Robbie dotknął maleńkiego dzwoneczka na szczycie zielono-czerwonej lokomotywki.

- Czy to dobrze?

- Nie jestem pewien - odparł szczerze Tim. Było coś bardzo przygnębiającego w małym chłopcu tak zupełnie pozbawionym typowo dziecięcych marzeń.

Robbie popatrzył na Tima z zainteresowaniem.

- Czy znasz wielu małych chłopców? Tim szybko policzył w myślach.

- Siedmiu.

- To twoje dzieci?

- Nie, kuzyni.

- Masz żonę?

Tim mógłby przysiąc, że w głosie chłopca zabrzmiały nutki nadziei. Zastanowił się, czy Robbie zdaje sobie z tego sprawę. Popatrzył w stronę Laury. Choć była zajęta pisaniem, był prawie pewien, że dziewczyna słyszy każde wypowiedziane przez nich słowo.

- Jeszcze nie.

Laura wzięła głęboki oddech, wstała od stołu i ruszyła do kuchni. Co za dużo, to niezdrowo!

- Już mi wybaczyłaś! - krzyknął za nią Tim.

- Zastanowię się nad tym - rzuciła przez ramię i wyszła z pokoju.

Janka popatrzyła na córkę znad kipiącego na kuchni garnka, z którego dolatywała smakowita, ostra woń.

- Co masz mu wybaczyć? - spytała.

- Tysiąc różnych rzeczy. - Laura nieświadomie dotknęła opuszkiem palca ust Janka uśmiechnęła się pod nosem i pokiwała głową. - Udaje świętego Mikołaja, żeby odkryć, czego dzieci najbardziej chcą na gwiazdkę.

- Tak?... - Janka popatrzyła na córkę czekając, aż ta wyjaśni wreszcie, jakiej to straszliwej zbrodni dopuścił się Tim.

- Nie rozumiesz? On drąży im mózgi.

Janka zmrużyła oczy zastanawiając się, co tak bardzo niepokoi jej córkę.

- Drąży mózgi?

Laura westchnęła głęboko.

- Zbiera informacje, których dostarczają mu nieświadome niczego dzieci. On później pisze raporty dla przedsiębiorstwa produkującego zabawki.

Janka chwilę rozważała słowa córki.

- A co w tym złego? Czyż dzieci nie powinny dosztawać takich rzeczy, jakich chcą, a nie śmiecie, z którymi potem nie wiadomo co robić?

- Po prostu niczego nie rozumiesz! - wykrzyknęła Laura siadając na najbliższym krześle.

- Przeciwnie - odezwał się nieoczekiwanie Tim, który również zawędrował do kuchni. - Twoja mama rozumie to doskonale. - Puścił do Janki perskie oko i usiadł na krześle obok Laury. - Sprawa jest dużo głębsza niż same raporty. Chodzi o to, żeby usunąć z rynku buble, żeby produkować rzeczy najlepsze, zabawki, które dzieciakom przyniosą prawdziwą radość.

Mając Tima tak blisko siebie, Laura nie potrafiła zebrać myśli. Jego oczy były zbyt zielone, zbyt wiele było w nich uczucia. Dziewczyna odwróciła głowę.

- Brzmi to tak, jakbyś poszukiwał lekarstwa na całe zło świata.

- Nie, chcę tylko choć trochę przyczynić się do uporządkowania bałaganu, jaki na tym świecie zapanował. Każdemu to, czego najbardziej pragnie. - Położył dłonie na dłoniach dziewczyny. - Każdemu.

Nie spodobało się Laurze to, że uczynił ten gest tak, jakby była to najnaturalniejsza rzecz pod słońcem. A jeszcze mniej się jej podobało, iż pod wpływem tego dotyku ogarnął ją spokój, poczucie bezpieczeństwa. Skoro nie jest szczery, nie ma prawa tego robić, pomyślała.

Nieoczekiwanie z pomocą przyszła jej, całkiem nieświadomie, matka.

- Napijmy się tego.

Zanurzyła warząchew w garze stojącym na kuchni i nalała do kubka czerwony, parujący napój. Z zachęcającym uśmiechem wręczyła naczynie Timowi.

Rozdział siódmy

Widząc niepewny wyraz twarzy Tima, Laura wybuchnęła śmiechem.

- Nie musisz tego pić.

Mężczyzna spostrzegł, że Janka bacznie go obserwuje. A niech to diabli, wypiję, zdecydował.

- Ależ z wielką przyjemnością tego skosztuję - oświadczył.

Wypił łyk. Płyn był gorący i gorzkawy, ale niesmaczny.

- Hmmm, co to takiego?

- Barszcz - poinformowała Janka.

Tak, to wszystko wyjaśnia - pomyślał cierpko Tim. Popatrzył na Laurę.

- Z czego to się robi?

Laura nie próbowała nawet ukryć rozbawienia.

- Z buraków.

- Aha. - Jego pierwszym odruchem było odstawić kubek jak najdalej od siebie. Ale ponieważ matka Laury nie spuszczała z niego wzroku, wmusił w siebie kolejny łyk. - Nie jest to takie złe.

Zadowolona Janka klasnęła w dłonie.

- Lubię cię, Timothy. Jesteś zabawka. Teraz już Laura parsknęła głośnym śmiechem.

- Wydaje mi się, że mama chciała powiedzieć: zabawny. Janka jednak nie widziała w tym wszystkim problemu.

- No właśnie. O to mi dokładnie chodziło. - Nalała kubek barszczu dla Laury. - Zabawka, zabawny, co za różnica.

Takiej okazji Tim nie mógł przepuścić. Wypił barszcz, pochwalił, zatem i Janka, i Laura muszą go wysłuchać.

- O to mi dokładnie chodzi. Istnieją różnice, które właśnie badamy.

Laura wzięła od matki pełen kubek. Tim z zainteresowaniem obserwował, jak dziewczyna bierze ogromny łyk barszczu. Najwyraźniej bardzo jej smakował. Zdumiewająca kobieta! Ale zapewne barszcz pija od dziecka.

Laura westchnęła.

- Przyjmuję twój punkt widzenia. Ale tylko przyjmuję. Nic więcej.

- Na początek dobre i to. - Zadowolony z siebie Tim wypił kolejny łyk. Niebawem ze wszystkim się oswoisz, dodał w myślach pod adresem dziewczyny.

Laura potrząsnęła głową, kiedy jej matka odwróciła się do piekarnika, żeby dopilnować wypieku swoich słodyczy.

- Czy zawsze jesteś takim optymistą? - spytała. Uśmiechnął się. Od dziecka potrafił znaleźć we wszystkim jasną stronę.

- Niepoprawnym.

Laura też kiedyś taka była, dopóki życie nie dało jej surowej lekcji.

- I nikt ani nic dotąd cię nie otrzeźwiło?

- Pewnie. Wylano mi na łeb niejeden kubeł lodowatej wody.

A zatem odbiera wszystkie sygnały, jakie do niego wysyłam, pomyślała Laura. Czemu więc nie daje mi spokoju? A może źle te moje znaki interpretuje? Może tak być. Na przykład... Nie, nie chcę nawet myśleć o tym, że odruchowo wysyłam sygnały dwojakiego rodzaju. Byłaby to groteska.

Uniósł beztrosko ramiona, po czym je opuścił.

- Tak czy siak, zawsze szybko wysychałem. Wysychał. Zużyty i wydrążony. Tak właśnie ona się czuła, kiedy Craig wsunął jej do ręki pieniądze i całkowicie znikł z horyzontu. Nigdy później nawet nie zainteresował się, czy urodziła dziecko, czy też usunęła ciążę, co jej z całego serca doradzał.

Laura ponuro spoglądała w kubek. W ciemnym płynie odbijało się światło lampy.

- Pewne rzeczy mogą zdarzyć się tylko raz i potem już nigdy nie będzie tak samo.

Tim chciał ująć jej dłoń, ale dziewczyna kurczowo zaciskała palce na kubku. Jeszcze nie była gotowa. Ale Tim święcie wierzył, że to ulegnie zmianie.

- Czasami może być nawet lepiej - powiedział cicho.

- Tim! - Z pokoju dobiegł zniecierpliwiony głos Robbie'ego. - Musisz mi pomóc.

- Nie tylko tobie - mruknął mężczyzna spoglądając Laurze prosto w twarz. - Zaczekaj, już idę.

Cóż on miał na myśli? Nie tylko tobie? Czyżby próbował powiedzieć mi, że i ja potrzebuję pomocy, a on jest gotów mi jej udzielić? No cóż, wcale jej nie potrzebuję, pomyślała Laura. Jest mi dobrze tak, jak jest.

Posiedziała w kuchni jeszcze chwilę, po czym wstała od stołu. Zostało jej jeszcze trochę pracy. Wzięła głęboki oddech i wkroczyła do jadalni.

Tim siedział na podłodze i kończył składać wielki, metalowy okrąg szyn, ciągnących się wokół choinki. Obok kręcił się z rozpaloną twarzą Robbie, gotów wykonać każde polecenie mężczyzny.

Zasiadła do papierów. Ale wyrazy skakały jej przed oczyma. Żadne słowo nie miało sensu. Porządek jej życia zawalił się.

Wcale nie chciała polubić Tima. Polubić go znaczyło odsłonić się, a to z kolei powodowało konsekwencje, których gorycz nie była jej obca. Słabo znała mężczyzn i zdawała sobie z tego sprawę. Wiedziała, że nie może ufać swojemu wyborowi. A gdyby zaryzykowała, w grę wchodziłyby nie tylko jej uczucia. Istniał przecież Robbie. Nie chciała, żeby ktoś go skrzywdził, żeby dziecko zaangażowało się w coś, co w końcu, z tego czy z innego powodu, rozwieje się jak dym.

Była to gra o wysoką stawkę; gra, w której kiedyś już wzięła udział i przegrała. Tak samo mogło się stać i teraz.

- Wygląda na to, że szę dogadali - szepnęła Janka. Zaskoczona Laura uniosła głowę. Zatopiona w myślach nie zauważyła, że obok niej stanęła matka.

- Tak, dogadali się.

Nie było sensu zaprzeczać temu oczywistemu faktowi. Ale czy tak naprawdę było? I czy taki stan trwałby długo?

Przynajmniej w tym punkcie jesteśmy zgodne, pomyślała Janka. Reszta przyjdzie z czasem.

- Czasz do łóżka, Robbie. - Janka zaklaskała w dłonie. Dzieciak popatrzył na babcię z miną zbitego psa.

- Ojejku, naprawdę muszę?

Laura zauważyła, że syn zwraca się z prośbą nie do niej, nie do babci, ale do Tima. A to już zaczynało być groźne.

- Kochanie, jutro masz szkołę.

- Mamusiu, jeszcze tylko pięć minut - prosił Robbie. - Już prawie podłączyliśmy trans... trans... - popatrzył rozpaczliwie na Tima, szukając u niego pomocy w trudnym słowie.

- Transformator.

- Właśnie to - zakończył chłopiec. - Tak bardzo chciałbym zobaczyć, jak kolejka jeździ. Proszę, mamo, dobrze?

Tim, ze śrubokrętem w dłoni, popatrzył w górę na Laurę.

- Pięć minut niczego chyba nie zmieni, prawda?

To już zaczynało zakrawać na kpinę. Od dwóch dni, kiedy w jej życiu pojawił się Tim, za każdym razem, kiedy postanawiała być nieustępliwa - miękła. Nie, zdecydowała. To musi ulec radykalnej zmianie. Ale ten ostatni raz chyba mogę jeszcze powiedzieć „tak".

- Ale tylko pięć minut.

Tim zasalutował jej śrubokrętem.

- Pod taką presją wykonam pracę najlepiej, jak umiem. Laura wolała się nie dopytywać, co przez to rozumie.

Pięć minut zamieniło się w dziesięć, a dziesięć - w kwadrans.

Janka siedziała na kanapie, obserwując dorosłego i dziecko, i aż w duszy jej grało. Kiedy ostatecznie wszystko podłączyli, Tim pozwolił Robbie'emu włączyć zasilanie, a następnie stopniowo zwiększyć prędkość. Staroświecki pociąg, złożony z pięciu wagonów, wagonu służbowego i dymiącej prawdziwym dymem lokomotywy, ruszył w drogę dookoła choinki.

- Bomba!

- Tak, bomba - przyznał Tim, bardziej zadowolony, niż się tego spodziewał.

Laura siłą woli tłumiła w sobie radość, jaką napełniał ją widok lśniących oczu synka, ponieważ ostatecznym źródłem tej radości był Tim. Ale w końcu musiała dać za wygraną.

- W porządku, panie inżynierze - powiedziała Janka wstając z kanapy. - Pora do łóżka.

Zdecydowanie wzięła wnuka za rękę i ruszyła do wyjścia.

- Dziękuję! - zdążyło jeszcze krzyknąć pod adresem Tima dziecko.

- Nie ma za co.

- Przyjdziesz jutro? - spytał nieoczekiwanie Robbie przystając na schodach.

- Postaram się - obiecał Tim.

O nie, wszystko, tylko nie to, solennie obiecała sobie Laura.

Udając, że całą uwagę skupia na pracy, ignorowała obecność Tima.

Czemu jeszcze nie wychodzi? - myślała. Siedzi sobie na podłodze i majstruje przy szynach. Po tym, co wydarzyło się w jego mieszkaniu, Laura nie chciała przebywać z nim sam na sam, nawet jeśli na piętrze był jej synek i matka. Czuła, że narasta w niej napięcie, niczym gromadząca się w kondensatorze elektryczność.

Tim podniósł się z podłogi i podszedł do Laury. Nie mogąc już dłużej nie zauważać jego obecności, uniosła znad papierów głowę.

- Dziękuję za kolejkę - powiedziała.

- A widzisz, miałem rację. Laurę zatkało.

- Słucham?

Skinął głową i wyjął jej z dłoni pióro. Oddała mu je bez oporu.

- Właściwy prezent, właściwe dziecko.

- A ty wciąż o swoich badaniach rynku.

- Nie, oczyszczam się z zarzutów. - Kiedy ujął jej rękę, zauważył, że dziewczyna ma palce zimne jak lód. Pojął, jak bardzo jest zdenerwowana, i ogarnął go nagły spokój.

Uśmiechnął się. Idealnie się uzupełniali.

- Nie jestem, Lauro, jakimś wysysającym dziecięce mózgi wampirem, jak mnie wczoraj określiłaś.

Laura poczuła, że ma suche gardło.

- Musisz mnie zrozumieć. Nie cierpię kłamstwa i obłudy w żadnej formie. - Pragnęła, żeby serce przestało jej tak mocno bić.

- To rozumiem. - Tim powolnym ruchem przeciągnął dłonią po policzku dziewczyny.

Wbrew własnej woli zamknęła oczy. Wszystko to działo się wbrew jej woli.

- Hmmm, nie powinieneś przypadkiem być już w domu?

- Nie.

Słowo to zdawało się pieścić jej skórę - czule, delikatnie.

- Twój raport... - Łapała się już każdego argumentu. Zdawała sobie sprawę z tego, że jeszcze chwila, a straci nad sobą kontrolę.

- Nie ma pośpiechu. Sam go przepiszę. - Było to niewinne kłamstwo, ale w grze o tak wysoką stawkę całkiem wybaczalne. - Bardzo szybko piszę na maszynie. - Pisał czterema palcami. - Więc jeśli zajdzie taka potrzeba, spokojnie dam sobie radę.

Poczuła wyrzuty sumienia, zwłaszcza teraz, kiedy Tim okazał tyle serca Robbie'emu.

- Jeśli chcesz, mogę ten twój raport wprowadzić do komputera.

Nie wierzyła, że to ona wypowiedziała te słowa. Przecież nie miała najmniejszego zamiaru niczego przepisywać.

- Bardzo bym chciał.

Ujął w dłonie jej twarz i skierował ku swojej. Przez ciało Laury przeszła fala ukropu.

- Tim, proszę.

Gładził delikatnie, uspokajająco i podniecająco jej policzki.

- Cicho. Nic nie mów. Pocałował ją.

Tym razem Laura była już gotowa. Tym razem wiedziała, co się wydarzy. Tym razem...

Świat eksplodował.

Nie można było porównać tych dwóch pocałunków. W mieszkaniu Tima nie czuła namiętności - ani u siebie, ani u niego.

Teraz było inaczej. Tłumione od tak dawna pasja i namiętność zalały ją nagłą falą. Jej usta były głodne jego ust w równym stopniu, jak jego jej. Zdjął dłonie z twarzy dziewczyny. Czuła dotyk jego palców sunących po plecach, czuła, że sama zanurza dłonie w jego włosach, że jeszcze mocniej przytula mężczyznę do siebie. Świat, a właściwie jego resztki, które zostały po eksplozji, zamienił się w jakąś olbrzymią otchłań pełną żaru, barw i nieprawdopodobnych snów.

Pocałunek, zdawało się, trwał całą wieczność.

A i tak skończył się za szybko. Każdy centymetr jej ciała domagał się więcej. Łaknął Tima.

Wystraszyło to Laurę śmiertelnie. Długą chwilę trwało, nim zdołała wykrztusić przez ściśnięte gardło:

- Naprawdę, proszę, nie rób tego więcej.

Tim milczał. Spoglądał tylko na nią badawczo i poważnie. W końcu nie potrafiła dłużej znieść tego wzroku.

- O co chodzi?

- O nic. Wydawało mi się, że powiedziałaś, że nie cierpisz oszustwa w jakiejkolwiek formie.

Laura zaczerwieniła się. Te ostatnie słowa wzbudziły w niej złość na Tima. Głównie dlatego, że ponownie wzbudził w niej takie emocje. Odwróciła się od niego plecami.

- Nie pozwolę, żeby kierowały mną hormony. Albo zaślepienie.

- Wcale tego od ciebie nie wymagam. - Sięgnął po kurtkę i włożył ją. - Wymagam tylko, żebyś podchodziła do tego wszystkiego logicznie, tak jak nakazuje zdrowy rozsądek.

Odwróciła się na pięcie i wlepiła w mężczyznę wzrok. Cóż on nowego wykombinował? - pomyślała.

- Słucham?

Zapiął kurtkę świętego Mikołaja. Bez sztucznego brzucha wisiała na nim niczym namiot.

- To, co słyszałaś. Twoja matka polubiła mnie. Myślę, że Robbie również. - Podniósł sztuczną brodę, czapkę oraz perukę i położył je na sztucznym brzuchu, którym wszystko to owinął. Podniósł pakunek i zajrzał Laurze głęboko w oczy. - Teraz zostajesz tylko ty.

- Tak, tylko ja. - Wciągnęła w płuca powietrze, dodając sobie tym odwagi. - Ale ja chcę, żebyś zostawił mnie w spokoju, Tim. Przeszłam zbyt wiele. I nawet w przypadku, gdybym... - uświadomiła sobie swój błąd, kiedy było już za późno.

- Gdybyś co? - spytał podchodząc do niej. Westchnęła ciężko.

- Nie mogłabym, nawet gdybym chciała.

Wreszcie to z siebie wyrzuciła. Może wiec teraz zostawi mnie w spokoju, pomyślała. Ale widząc wyraz jego twarzy Laura pojęła, że do końca oblężenia jest jeszcze bardzo daleko.

- Zobaczymy. - Złożył na jej ustach delikatny pocałunek, przeciągając go tylko o sekundę. Ale to wystarczyło, żeby zrozumiał, jak na Laurę działa. Niebawem, obiecał sobie. Niebawem! - Powiedz ode mnie swojej matce dobranoc.

- Dobrze, pożegnam ją od ciebie.

- Nie pożegnasz. Powiesz jej dobranoc - poprawił kładąc dłoń na klamce. - To duża różnica.

Po tych słowach wyszedł. Różnica. Tak, tego Laura bała się najbardziej. Przyłożyła dłoń do piersi, w której serce biło jak oszalałe. I znów zachowuję się jak nastolatka, pomyślała.

Rozdział ósmy

Minęło niewiele ponad trzy tygodnie od chwili, kiedy Laura po raz pierwszy zobaczyła tę brodatą twarz i zajrzała w zielone oczy, zielone niczym roziskrzone jezioro we Florida Keys.

Tylko trzy tygodnie!

I oto w ciągu tak krótkiego czasu Tim stał się nieodłączną częścią prawie każdego dnia Laury. Dokładniej - każdego wieczoru. Ponieważ całe dnie wypełniała mu praca, raport trzeba było pisać wieczorami. Czując się niezbyt swobodnie w mieszkaniu Tima, Laura zaproponowała, żeby pracę dla Imagination Toys wykonywać u niej.

Przystał na to z ochotą. Dawało mu to świetny pretekst, żeby codziennie u niej bywać. A Janka instynktownie wiedziała, kiedy należy zostawić ich samych.

Laura usłyszała śmiech dobiegający z salonu, gdzie Robbie z Timem od dwóch godzin ubierali choinkę. Miała wrażenie, że Tim specjalnie wynajduje bez przerwy "jeszcze jeden element" do raportu. A to nowy grafik, a to nowa interpretacja...

- Lauro! - zawołał mężczyzna tak poufale jak ktoś, kto osiągnął zamierzony cel, a teraz umacnia tylko swoje pozycje.

Popatrzyła na barwne punkty na ekranie komputera i wznosząc oczy do góry poprosiła niebiosa o więcej cierpliwości.

- Słucham?

- Chodź do nas - powiedział przymilnie. - Tracisz kapitalną zabawę.

Chyba nie tylko zabawę, dodała w duchu.

- Muszę skończyć przepisywanie twojego raportu. - Laura wiedziała, że zachowuje się jak stara złośnica, ale zdawała też sobie sprawę z tego, że to jedyna rozsądna taktyka wobec Tima.

Ten zajrzał właśnie do jej pokoiku. Z palców sypał mu się srebrzysty proszek, którym ozdabiał gałęzie świątecznego drzewka. Srebro zalśniło odbitym światłem rzucanym przez lampę. Oparł się biodrem o framugę drzwi i spoglądał na Laurę z uśmiechem. Miał na sobie normalne ubranie i dziewczyna zatęskniła naraz za jego absurdalnym przebraniem świętego Mikołaja. Był zbyt atletycznie zbudowany, zbyt niebezpieczny. W ciemnozielonym pulowerze, włożonym na bawełnianą koszulę koloru khaki, stanowił poważne zagrożenie dla spokoju umysłu Laury.

- Mam czas do końca roku, dokładnie do piątego stycznia. Pół godziny cię nie zbawi.

Zbawi, zbawi, pomyślała zaciekle Laura. Zwłaszcza przed tobą, skoro te pół godziny miałabym spędzić w twoim towarzystwie.

Już teraz poświęcała za dużo czasu na rozmyślania o nim, wyczekiwanie na dźwięk jego kroków, marzenia o ciepłym, serdecznym uśmiechu, z którym tak mu było do twarzy.

Do twarzy też mu było w przebraniu świętego Mikołaja.

Obok Tima pojawił się Robbie. W obu garściach zaciskał lśniące srebrem pasemka anielskiego włosa. Przybranie znaczyło również drogę chłopca, którą przebył po dywanie.

- Chodź, mama, poubieraj z nami choinkę.

No cóż, przez te pół godziny chyba mnie nie zje, pomyślała cierpko. I tak spędziłabym ten czas z Robbie'em. Ta nie moja wina, że przyplątał się również Tim.

Wstała od biurka. Nacisnąwszy kilka klawiszy wprowadziła dane do twardego dysku. Przykryła komputer.

Tim popatrzył na Robbie'ego. Mężczyzna i dziecko wymienili pobłażliwe uśmiechy.

- Nie bardzo się zna na ubieraniu choinek, prawda? - spytał Tim.

- Ona... ona jest w porządku... jako mama - odparł lojalnie Robbie.

Ponieważ Laura nie ruszała się z miejsca, Tim zaszedł ją od tyłu, położył lśniące srebrnym proszkiem dłonie na jej plecach i delikatnie popchnął w stronę drzwi.

- Pokażemy ci, jak należy ubierać choinkę - oświadczył.

- Hurra!

Oczy Robbie'ego zalśniły radosnym blaskiem. Trzymał się cały czas blisko matki, jakby bał się, że w ostatniej chwili im ucieknie.

Laura nie mogła nie zauważyć szczęścia malującego się na twarzy jej synka. Od chwili kiedy Tim wszedł w nasze życie, Robbie odmienił się nie do poznania, pomyślała cierpko.

Żołądek wypełniła jej nagle lodowato zimna kula. Muszę się cały czas mieć na baczności, upomniała się w duchu.

Takie marzenia na jawie i naiwne nadzieje mogą doprowadzić do tego, że znów uwierzę w rzeczy, w które wierzyłam kiedyś, i z powodu których zostałam wystrychnięta na dudka! Ale drugi raz tak się już nie stanie!

- A teraz patrz i ucz się - powiedział Tim, świadom tego, że wyraz twarzy Laury uległ lekkiej zmianie. Zastanawiał się, co było tego powodem. - Robbie, ognia!

Dzieciak nabrał całą garść srebrnego proszku i cisnął nim w choinkę. Następnie obszedł drzewko i rzucił z drugiej strony. Trochę pyłu osiadło na gałązkach, lśniąc jaskrawo w elektrycznym świetle lampy. Ale ponad połowa wylądowała na dywanie, tworząc niewielkie plamy czystego srebra.

- Dekorujecie choinkę czy dywan? - zwróciła się do Tima Laura.

Mężczyzna roześmiał się i wplótł jej we włosy kilka pasemek anielskiego włosa.

- Dekorujemy wszystko, co się da. Zdjęła z włosów srebrzystą przędzę.

- Dziękuję za ostrzeżenie.

- Zawsze do usług. - Puścił do niej oko. Uśmiechnął się i Laura poczuła, że serce topnieje jej jak wosk. Tak było zawsze, kiedy Tim się do niej uśmiechał. Rozklejała się równie łatwo jak koperty, które otwierała nad jednym z parujących imbryków swojej matki.

- Czy ktoś ma ochotę na chruścik? - spytała Janka, wkraczając do pokoju z tacą pełną pokrytych cukrem pudrem, poskręcanych ciasteczek, jeszcze gorących.

- Co proszę? - spytał Tim, wręczając Robbie'emu kolejną garść proszku.

- Chruścik - powtórzyła powoli i wyraźnie Janka. Kiedy podsuwała Timowi tacę, na jej twarzy gościł łobuzerski uśmiech.

Tim wiedział już, że ryzykiem było próbować czegokolwiek w tym domu, ale ciasteczka akurat sprawiały wrażenie niegroźnych.

- I ta kobieta ma kłopoty z angielską wymową? - zwrócił się zdumiony do Laury. On sam nie potrafił nawet zacząć nowo usłyszanego słowa.

Gość ugryzł kawałek ciasteczka i twarz rozjaśnił mu szeroki uśmiech. Na ustach została mu odrobina cukru pudru.

- To jest wspaniałe!

- A szpodziewałeś szę, że uraczę cię jakimś paszkudztwem? - zaperzyła się Janka.

Zrobiła miejsce na małym stoliku i postawiła tacę. Robbie natychmiast wrzucił do pudełka srebrny proszek i żwawo zabrał się do faworków.

- Musiałem chyba zupełnie stracić rozum - mruknął Tim wkładając do ust resztę chrustu. Nie był w stanie oprzeć się łakomstwu i sięgnął po następne ciasteczko, tym razem w kształcie krawata. - Ale wiecie co? Jak tak dalej pójdzie, nie będę potrzebował sztucznego brzucha do stroju Mikołaja.

- Ja bym szę nie przejmowała. Masz brzuch płaszki jak sztół i twardy jak kamień. - Janka poklepała go po brzuchu, uśmiechnęła się i ruszyła do kuchni. - Ale zosztaw szobie jeszcze miejszce na piernik.

- To będzie i piernik! - jęknął Tim.

- Szpecjalny piernik - dobiegł z kuchni jej głos.

Trudno było dąsać się na kogoś, kogo od pierwszego wejrzenia polubiła matka, kto sprawił, że Robbie jest tak szczęśliwy. Niewiele myśląc, Laura starła kciukiem odrobinę cukru z kącika ust Tima.

Opuściła natychmiast rękę świadoma, że mężczyzna bacznie się jej przygląda.

- Moja matka, kiedy widzi, jak pałaszujesz jej smakołyki, jest w siódmym niebie.

Janka wróciła ze złocisto-brązowym ciastem, które zdążyła nawet pokroić.

- Teraz to - oświadczyła stawiając tacę obok chrustu. Kiedy wręczała Timowi serwetkę, w kuchni zadzwonił „sklerotyk". Tim obawiał się, że na stół wjadą kolejne przysmaki.

Kiedy Janka ponownie zniknęła w czeluściach kuchni, Tim położył na serwetce plasterek ciasta. Laura dla siebie wybrała najmniejszy kawałek.

- Matka zawsze dodaje do piernika odrobinę rumu - wyjaśniła.

- Macie zamiar rozmawiać czy ubierać choinkę? - spytał zniecierpliwiony Robbie. Otarł usta wierzchem dłoni, ścierając zaledwie połowę cukru, który przylgnął mu do warg.

Laura podniosła serwetkę do ust.

- Naturalnie że ubieramy choinkę.

Z wielką uwagą wyjęła z pudełka kilka srebrnych pasm anielskiego włosa i zaczęła dekorować wysoką gałąź, do której Robbie, mimo najszczerszych chęci, nie potrafi) dosięgnąć.

Odwróciła się i ujrzała, że Tim z chłopcem obserwują jej poczynania z wyraźną dezaprobatą.

- No, zrobione - oświadczyła. - Bardzo ładnie.

Ale nie dla nich.

Tim westchnął i potrząsnął głową. Sięgnął po kolejny kawałek piernika, a następnie wyjął z pudełka garść srebrnego pyłu. Laura obserwowała go z niepokojem.

- Co chcesz zrobić? - spytała.

- Będę cię uczył.

O tak, rzeczy, których wcale nie mam zamiaru się uczyć, pomyślała. Na przykład jak tracić nad sobą kontrolę w jego obecności.

Włożył jej w dłoń proszek.

- O, właśnie tak - poinstruował ją. Mimo że oboje dobrze wiedzieli, jak działa na nich wzajemny kontakt, chwycił jej dłoń.

A ja, głupia, sądziłam, że nikt już nie jest w stanie wzbudzić we mnie takich uczuć, pomyślała z goryczą Laura.

Tylko niewiele proszku opadło na gałęzie. Prawie wszystko wylądowało na dywanie.

- Chyba już wiem, o co chodzi - powiedziała Laura odsuwając się od Tima. Jej głos lekko drżał. Podobnie jak całe ciało.

Tim roześmiał się. Kiedy wreszcie skapituluje? - pomyślał.

- Też mam taką nadzieję.

Rozdział dziewiąty

Następny wieczór minął zbyt szybko. Tim jak zwykle pojawił się z kolejnymi, ostatnimi już poprawkami do raportu dla Imagination Toys. Następnego dnia była Wigilia. Koniec ze świętym Mikołajem, koniec z badaniami rynku. Kiedy Tim wręczył Laurze nowe dane, dziewczyna bardzo sprawnie po raz ostatni przetworzyła raport. Robiąc to, czuła jakiś nieokreślony żal.

Potem gotowy materiał został wydrukowany, a Tim, Laura, jej matka i Robbie zasiedli do spóźnionego obiadu. Zupełnie jak w normalnej rodzinie. Tak powinno być zawsze, myślał Tim. Gdyby tylko Laura okazała mi więcej serca.

Zastanawiał się, czy przypadkiem nie próbuje dotrzeć do tęczy. Ale spoglądając przez szerokość stołu w oczy Laury, doszedł do wniosku, że czasami można dotrzeć nawet i tam.

Jeśli bardzo się tego chce.

Lecz teraz zbliżał się czas rozstania. Obiecał rodzinie, że pojawi się na Wigilii. Stanowiło to rodzinną tradycję, szczególnie miłą jego sercu od czasu, kiedy interesy zawiodły go w inne strony kraju. W tej chwili jednak wyjątkowo niechętnie wybierał się do rodzinnego domu.

Położył już prezenty pod choinką. Dla Janki pięknie tkany wełniany szal, dla Robbie'ego prom kosmiczny, a dla Laury złoty amulecik w kształcie figurki świętego Mikołaja. Nie pozostało już więcej nic do zrobienia. Powinien wstać i pożegnać się życząc wesołych świąt.

Niechętnie ruszył w stronę drzwi wejściowych. Poruszał się tak wolno, jakby w żyłach miał nie krew, lecz gumę arabską. Nie chciał, by wieczór się skończył. Pod pachą niósł schludnie zapakowany w teczkę raport.

- Och, zapomniałbym. - Sięgnął do kieszeni i wręczył Laurze czek.

Dziewczyna popatrzyła nań ze zdumieniem.

- Aż tyle?

Chciała mu go zwrócić, ale Tim cofnął rękę i pokręcił głową.

- Nadgodziny - oświadczył po prostu.

Janka koniecznie chciała wiedzieć, czy mężczyzna, który bywał u nich każdego wieczoru, pojawi się również w Wigilię.

- Liczymy na ciebie - powiedziała, wręczając mu skórzaną kurtkę, którą przyniosła z przedpokoju. - Wydajemy szpore przyjęcie. Sząsiedzi, przyjaciele. To dla nasz duże święto.

- Obchodzimy Wigilię tak, jak wy pierwszy dzień świąt - dodała Laura, kładąc dłonie na ramionach syna, zupełnie jakby ten gest miał zgasić niepokój, który drążył jej serce.

- Kiedyś zawsze tłumaczyłam Robbie'emu, że do nas święty Mikołaj przychodzi pierwszy, zanim jeszcze zacznie inne wizyty.

Robbie strząsnął z ramion ręce matki. Kolejka pędziła właśnie przez tunel, który Tim zbudował tego wieczoru i chłopiec koniecznie chciał na to popatrzeć.

- To było jeszcze przed tym, zanim odkryłem, że Mikołaja nie ma - rzuciło przez ramię dziecko.

Tim potrząsnął głową.

- Ciągle w niego nie wierzysz?

Robbie popatrzył na imponującą makietę kolejki. Każdego wieczoru Tim przynosił coraz to nowe elementy: figurki kolejarzy, budynki, drzewa. Wszystko to rozstawiano obok szyn. Obecnie Robbie był dumnym właścicielem całej wioski ze stacją kolejową.

- Nie ma śniegu - odparł krótko.

I tatusia, dodał w myślach Tim. Nie wypowiedziane słowo zawisło między nimi ciężką ciszą.

- Wpadniesz jutro, prawda? - Janka wspięła się na czubki palców i poprawiła Timowi kołnierz kurtki.

Mężczyzna odwrócił się w stronę starszej kobiety. Tak bardzo nie chciałby sprawić jej zawodu.

- Obawiam się, że nie. Zmarszczyła brwi.

- Dlaczego?

- Mamo, on ma inne plany - wtrąciła spokojnie Laura, choć ona również czuła straszne rozczarowanie.

No i widzisz, strofowała się w duchu. Historia się powtarza: rozczarowanie, smutek, żal. Lepiej skończ z tym teraz, zanim pojawią się dużo większe kłopoty.

- Jakie plany? - spytała nieustępliwa Janka.

- Jutro po południu wyjeżdżam do domu rodzinnego. - Choć kierował te słowa do Janki, patrzył na Laurę.

Jej to wcale nie obchodzi, czy będę z nią, czy nie, pomyślał gorzko.

- Jadę do Santa Barbara. Tam już na mnie czekają. No, może nie wszyscy - poprawił się mając na myśli brata Sama.

Sam niedawno się ożenił i niewiele obchodzili go inni, z wyjątkiem Eileen. Tim pragnął tego samego: tak się zakochać, żeby cały świat przestał być ważny. Mógł to przeżyć z Laurą. Czuł to w jej pocałunkach, widział w jej oczach, kiedy zdradzała się obserwując, jak bawi się z Robbie'em.

Janka popatrzyła wyczekująco na Laurę, ale ta tylko skinęła głową, biorąc tłumaczenie Tima za dobrą monetę. Starsza kobieta westchnęła. Niektóre sprawy załatwić mogła jedynie sama Laura, i w takich przypadkach matka była bezradna.

- Nie szkosztujesz moich pierogów - powiedziała. Tim uniósł brew.

- Pierogi?

- Rodzaj ravioli, ale z kwaszoną kapustą - wyjaśniła automatycznie Laura. Roześmiała się. - To moje ulubione danie w pierwszy dzień świąt.

Tim ujął dłoń Janki.

- Mogłabyś kilka zostawić?

Janka uśmiechnęła się i skinęła głową.

- Lubię tego chłopca, Lauro.

Gdyby mu naprawdę na tym zależało, znalazłby sposób, żeby z nami zostać, błysnęła Laurze myśl. Oto kolejny dowód na to, że moje pierwsze odczucia były słuszne. Nie wolno ci się z nim wiązać. Po prostu nie jest tego wart.

- O tym wszyscy doskonale wiemy, mamo. Janka odwróciła się do córki.

- A ty?

Laurze odpłynęła z twarzy cala krew. Popatrzyła rozwartymi ze zdumienia oczyma na matkę.

- Mamo!

Tim nie próbował nawet ukryć rozbawienia, ale wiedział, że najlepsze, co może zrobić, to zaoszczędzić Laurze dalszego zmieszania.

- Muszę już iść. Mam kilka rzeczy do załatwienia.

- Wstąpisz jeszcze do nas przed wyjazdem? - spytała nieoczekiwanie Laura.

Nie sądził, żeby był to dobry pomysł. Jeśli wstąpi, Janka zrobi wszystko, żeby został. A on tak bardzo pragnął z nimi zostać.

- Nie jestem pewien...

Laura potrząsnęła gwałtownie głową, przerywając jego nieporadne tłumaczenia.

- Nieważne. Tak mi się wyrwało. Nie wiem, co mnie naszło.

Tim wziął dziewczynę w ramiona. Kątem oka dostrzegł, że Janka podeszła do Robbie'ego i zaczęła rozmawiać z nim o elektrycznej kolejce. Święta kobieta!

- Cieszę się, że to powiedziałaś. Laura nie miała siły go odepchnąć.

- Byłeś bardzo dobry dla Robbie'ego.

- Ale nie dla ciebie. - Czubkiem palca uniósł jej brodę. - Zajmiemy się tym zaraz po świętach.

Pocałował ją, niepomny obecności w pokoju dwóch innych osób, niepomny na cały świat. Liczyła się tylko ta cudowna kobieta, którą kochał do szaleństwa. Choć musiał hamować namiętność, jaka ogarniała go, kiedy trzymał Laurę w objęciach, jej reakcja na jego pocałunek powiedziała mu wszystko, co chciał wiedzieć.

No cóż, dumał, wypuszczając dziewczynę z objęć, w tym punkcie wygrałem. Uśmiechnął się. Ostatecznie ciągle miał jeszcze cień szansy.

- Zobaczymy się po świętach - obiecał.

- Wesołych Świąt.

Nawet z mleczarzem czy dostawcą ze sklepu warzywnego potrafi rozmawiać serdeczniej, pomyślał.

Zatrzasnęła za Timem drzwi. Natychmiast ogarnęło ją dręczące uczucie pustki i samotności. Przeklinała własną głupotę.

Janka podniosła się ciężko z podłogi, gdzie wraz z wnukiem bawiła się kolejką, i obrzuciła Laurę karcącym wzrokiem.

- Czemu nie próbowałaś nawet go zatrzymać?

Laura nie miała siły dyskutować z matką. Najpierw chciała dojść do ładu z własnymi uczuciami.

- Przecież słyszałaś, że wyjeżdża do rodziny - powiedziała podniesionym głosem.

- Tak, wiem. - Janka skrzyżowała ramiona na piersiach. Twarz jej spochmurniała. - Ale nie zrobiłaś nic, żeby został. Dlaczego nie zaprosiłaś do nas jego rodziny?

- To zawsze można zrobić później. - Laura przeszła do kuchni. Koniecznie musiała napić się ajerkoniaku. - Mamo, on tu pojawiał się z różnych względów.

Wyciągnęła z lodówki jedną z butelek.

- Moja droga, zapewniam cię, że tylko z jednego.

Laura energicznie odwróciła się w stronę matki. W oczach miała wyraz niemej prośby.

- Mamo, tak naprawdę jest lepiej.

- Dla kogo? - spytała Janka, ale już dużo łagodniej. Laura poczuła nieprzepartą chęć rąbnięcia flaszką w ceramiczną wykładzinę zlewozmywaka.

- Dla nas wszystkich. - I po chwili dodała ciszej: - Dla mnie. Nie chcę przechodzić przez to jeszcze raz.

Czyżby Laura była naprawdę aż tak niemądra? - zastanawiała się przez chwilę Janka.

- A kto mówi, że będzie tak szamo?

Ale Laura nie dawała się przekonać. Poprzednim razem była okropnie pewna siebie, zakochana. Tak samo. Och, Boże! Dokładnie tak samo. Przecież ja go kocham, jęknęła w duchu. Ale to już nie było ważne. To już niczego nie zmieniało.

- Nie stać mnie na takie ryzyko. - Kiedy nalewała ajerkoniak, drżała jej ręka.

Janka wyjęła jej z dłoni butelkę i sama napełniła szklankę.

- Lauro, w imię własznego szczęścia musisz zaryzykować.

Dziewczyna pociągnęła z naczynia potężny łyk. Gęsty napój gładko przeszedł jej przez gardło.

- Wielkie dzięki, już raz zaryzykowałam. - Trzymała szklankę w obu dłoniach. - O jeden raz za dużo.

Janka, słysząc taką filozofię, zjeżyła się.

- Raz to za mało. Chyba że chodzi o śmierć. Ta rzeczywiście wysztarczy tylko raz.

Laura zamknęła oczy. Nigdy nie udało się jej przegadać swojej matki.

- Mamo, proszę, już prawie Boże Narodzenie.

- Wiem.

Laura odstawiła szklankę na stół i objęła matkę za szyję.

- Mamo, nie chcę się kłócić.

- To się nie kłóć. Zadzwoń do niego.

Laura zacięła gniewnie usta. Chwilami matka doprowadzała ją do szału.

- Nie. Gdyby chciał, sam zmieniłby plany jutrzejszego dnia. O nic go nie będę prosić.

Janka westchnęła i poklepała córkę po ramieniu.

- Jeszteś sztrasznie uparta, dziecko. Laura wybuchnęła śmiechem.

- Ciekawe, po kim to mam.

- Tego nie wiem. Ale wiem, że jeśli go odepchniesz, gorzko tego pożałujesz.

Laura opuściła ręce i wsunęła dłonie do kieszeni.

- No to pożałuję - odparła czupurnie.

- A żebyś wiedziała - pokiwała posępnie głową Janka. - Pożałujesz.

Nie doszły do porozumienia. Laura wskazała głową kipiący wielki gar i spytała:

- Może ci w czymś pomóc?

Janka nie znosiła w kuchni niczyjego towarzystwa. Był to zresztą jedyny przypadek, kiedy godziła się na samotność. W kuchni czuła się jak królowa i nie lubiła, gdy ktoś zaglądał jej do garnków, kiedy eksperymentowała.

- Nie trzeba. Jeśli koniecznie chcesz zrobić coś pożytecznego, to zawiń prezenty dla Robbie'ego.

- Jeszcze ich nie popakowałaś?

I co w tym dziwnego? - zapytała samą siebie. Przecież matka wszystko zostawia na ostatnią chwilę. To stanowiło największą kość niezgody między matką i córką.

Janka obojętnie wzruszyła ramionami.

- Czemu nie przygotujesz wszystkiego wcześniej? - chciała wiedzieć Laura.

Janka uśmiechnęła się szeroko.

- Ponieważ wtedy mogę prosić ciebie o pomoc. Wiesz, jak nie cierpię pakowania prezentów. Lubię je tylko kupować i patrzeć, jak rozjaśnia szię z radości buzia Robbie'ego.

- A moje są popakowane? - Tak.

- No cóż, zatem ty...

- Muszę wracać do pracy. - Janka odwróciła się do zlewu, ale kiedy Laura wychodziła z kuchni, rzuciła przez ramię: - Telefon sztoi w przedpokoju koło szafy.

Laura nie zadała sobie nawet trudu, żeby popatrzeć w stronę matki.

- Mamo, wiem gdzie jest telefon.

- Chciałam ci tylko przypomnieć - odparła serdecznie Janka.

Rozdział dziesiąty

Laura nie miała w życiu smutniejszej Wigilii. Jej matka zaprosiła licznych sąsiadów, nauczycielkę Robbie'ego oraz dziewczyny zatrudnione w firmie córki. Ludzie, prezenty, piękna muzyka, smaczne jedzenie i przyjacielskie rozmowy wypełniały dom od szóstej po południu prawie do jedenastej. Ale Laura nigdy jeszcze nie czuła się tak samotna. Zupełnie jakby opuścił ją ktoś bliski, na kogo czekała, na kogo liczyła i komu ufała.

Opuścił ją.

A ona okazała się kompletną idiotką.

Usiadła na łóżku i podciągnęła kolana pod brodę. Cóż się, do diabła, ze mną dzieje? - pomyślała.

Przecież Boże Narodzenie było jej ulubionym świętem, porą, kiedy wszystko wydawało się lepsze, łatwiejsze, prostsze. Nawet w tamtych chudych latach, kiedy notorycznie brakowało im pieniędzy, a ona i jej rodzice nie mieli nic poza wzajemną miłością, nigdy nie czuła się tak opuszczona i wypalona od środka.

Nie czuła się tak nawet wtedy, gdy porzucił ją Craig.

Laura westchnęła i przeciągnęła palcami po włosach. To śmieszne żywić takie uczucia do człowieka, którego prawie nie znała. W porządku, ale jego uśmiech potrafił dotrzeć do najmroczniejszych, najskrytszych zakamarków jej umysłu, jego pocałunek sprawiał, że jasne światło zalewało jej duszę... że czuła takie uniesienie, iż prawie traciła zmysły. Czyżby to on, jego nieobecność sprawiała, że Laura czuje się tak zagubiona, tak załamana?

Skąd to wrażenie, że znalazłam się na samym dnie jakiejś upiornej otchłani? Przecież, do cholery, nic o nim nie wiem poza skąpymi informacjami i zasłyszanymi tu czy tam plotkami, które i tak niewiele mnie obchodziły, myślała.

Ale w głębi serca Laura znała prawdę aż za dobrze.

Wypełniająca ją pustka stawała się coraz większa. Mroczniejsza. Dziewczyna zaczęła cicho płakać.

Niech go piekło pochłonie, szeptała. Niech go piekło pochłonie za to, że wzbudził we mnie takie namiętności. Za to, że znów pragnę być kochana. Za to, że uwierzyłam, iż ponownie mogę kogoś pokochać.

- Nie śpisz?

W sypialni rozległ się głos jej matki. Laura uniosła głowę i zobaczyła tak dobrze znaną, krępą sylwetkę stojącą w drzwiach. Janka miała na sobie długi różowy szlafrok, a na nogach ulubione, schodzone kapcie.

- Czemu nie śpisz? - spytała Laura.

Janka zbliżyła się do łóżka. Szlafrok ciągnął się za nią po dywanie.

- Szłyszałam twoje wesztchnięcia. Tutaj ściany szą bardzo cienkie. Szłychać cię było chyba aż w Ohio. Tęszknisz za nim, prawda?

Janka usiadła na brzegu łóżka, gotowa wysłuchać wyznań Laury. Tak jak dawniej, gdy dziewczyna była dużo młodsza i każdy problem można było rozwiązać w ciągu godziny lub dwóch. Położyła rękę na dłoni córki.

- Nie... - Och, po co kłamać, pomyślała Laura. A zwłaszcza po co samą siebie okłamywać. - Nie wiem. Może... - bezradnie wzruszyła ramionami. - Coś utraciłam. - Uniosła buńczucznie twarz. Oczy jej zapłonęły. - Ale przecież mam wszystko. Ciebie, Robbie'ego, pracę, którą lubię, dom.

- I ulubiony program telewizyjny co tydzień - zakpiła starsza kobieta.

Laura roześmiała się. Nigdy nie udało jej się wyprowadzić w pole swojej matki.

- Czego próbujesz dowieść? - spytała.

Janka w pierwszym odruchu chciała przytulić Laurę, pogładzić po włosach, zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Ale wiedziała, że jej córka nie jest już dzieckiem. Istniały rzeczy, z którymi sama musiała sobie radzić, ryzyko, które sama musiała podejmować. Nikt nie mógł zrobić tego za nią.

- Próbuję ci powiedzieć, że używasz wielu szłów tylko po to, żeby udowodnić, że czarne jeszt białe i odwrotnie.

- Nie potrzebuję mężczyzny, mamo.

W to Janka w żaden sposób nie mogła uwierzyć. Zgoda, mężczyzny nie, ale tamtego mężczyzny - tak. Mężczyzny, który będzie ją kochał zawsze.

- Wszyszcy potrzebujemy kogoś do kochania.

- W porządku. - Laura straciła rezon, odeszła ją cała odwaga. - Ale ja się boję mężczyzn.

- Wszysztkie szię boimy. - Uśmiech Janki był krzepiący, pełen ciepła. Stara kobieta przypomniała sobie swoją młodość, swoją miłość. - Ale to jeszt właśnie wszpaniałe. W przeciwnym razie miłość nie byłaby czymś tak wyjątkowym. A poza tym myślę, że Timothy jeszt w porządku. - Ścisnęła dłoń Laury. - Zadzwoń do niego rano.

Laura również bardzo chciała zadzwonić. Ale bała się.

- I co mu powiem?

- Wysztarczy „Weszołych Świąt".

- Też tak sądzę - roześmiała się Laura, ale po chwili twarz jej spochmurniała.

- O co chodzi?

- Przecież wyjechał do rodziny - odparła Laura. - Nie znam numeru.

Nocną ciszę zmącił donośny, dudniący hałas.

- Co to było? - zainteresowała się Laura.

Janka wzruszyła ramionami. Miała ważniejsze sprawy na głowie niż uliczne hałasy.

- Może jakiś szamochód włączył wszteczną gazownicę.

- Włączył wsteczny bieg, mamo - poprawiła Laura.

Uniosła głowę. Dźwięk dobiegał z niedaleka, jakby z ulicy. Odchyliła kołdrę i sięgnęła po szlafrok. - Brzmi to tak, jakby pan Sinclair przywiózł na święta autobusem całą swoją rodzinę. I zwalił ją na trawnik przed domem. Przeszła do holu, jej matka za nią.

- Zapomniałaś kapci.

- Jesteśmy w Kalifornii, mamo. - Laura zacisnęła mocniej pasek szlafroka i wyciągnęła spod kołnierza włosy. - Nie potrzebuję butów.

Kiedy tylko znalazły się w holu, dobiegło ich wołanie Robbie'ego.

- Mamo! Mamo, chodź tu szybko!

Laura, przestraszona, wmawiała sobie, że w głosie synka słyszy tylko podniecenie, nie strach. Ruszyła do jego sypialni.

- Robbie? Robbie, gdzie jesteś?

- W przedpokoju!

Nie czekając, aż matka go znajdzie, dzieciak zbiegł do holu. Chwycił ją za rękę.

- Mamo, musisz to zobaczyć! Ty też, Nana! To święty Mikołaj!

Obie kobiety wymieniły spojrzenia.

- Na naszym trawniku święty Mikołaj lepi bałwana! Z prawdziwego śniegu!

- Co? - Laura spojrzała przez ramię na matkę, ale starsza kobieta, równie zmieszana jak córka, wzruszyła tylko ramionami.

- Może coś mu szię przyśniło. Albo doształ gorączki. - Janka odruchowo położyła dłoń na czole dziecka.

- Nie! Chodźcie! Zobaczcie! - Robbie zaciągnął Laurę na piętro do okna w korytarzu. Księżyc w pełni dokładnie oświetlał trawnik. Laura ujrzała ubranego na czerwono mężczyznę. Miał rozwianą białą brodę i lepił ze śniegu coś, co przypominało bałwana. Z prawdziwego śniegu.

Laura w pierwszej chwili myślała, że śni.

- Co to jest?...

- On jest prawdziwy, mamo! - krzyknął Robbie. - Tim miał rację. Święty Mikołaj naprawdę istnieje!

Rozentuzjazmowany chłopiec wyrwał się matce, wybiegł z pokoju i przeskakując po dwa stopnie, niemal sfrunął ze schodów. Kiedy wybiegł przed dom, nie zamknął nawet za sobą drzwi wejściowych.

- Robbie, poczekaj na mnie! - Laura zdała sobie sprawę, że dziecko jej nie słyszy. Ruszyła śladem synka, za nią matka.

To rzeczywiście był śnieg.

Najprawdziwszy w świecie śnieg.

Laura przekonała się o tym na własnej skórze, kiedy stanęła na nim bosymi nogami. Gdyby nie była tak przejęta, zadrżałaby z zimna. Śnieg pokrywał cały trawnik, sięgając prawie do frontowych schodków. Stanęła obok mężczyzny w stroju Mikołaja i patrzyła na niego ze zdumieniem.

- I co o tym myślisz? - spytał Robbie, który pojawił się nieoczekiwanie obok niej.

Laura pociągnęła obcego za brodę. Zastanawiała się, czy przypadkiem nie jest świadkiem cudu. Broda odeszła łatwo. Ale nawet wtedy bała się mieć nadzieję, bała się uwierzyć.

- Tim?

Skinął głową. Widok jej miny wart był wszystkich zabiegów, kłopotów i wydatków, jakie poniósł. Spojrzenie, jakim go obdarzyła, było bezcenne.

- Prawdziwy Mikołaj nie mógł przyjść osobiście. Rozumiesz, tyle dzieci i tyle zabawek - wyjaśnił Robbie'emu. - Dzisiejszej nocy jest bardzo zajęty.

- Śnieg! - wrzasnął Robbie, wyrzucając w górę fontannę białego puchu, który opadł mu na głowę.

Tim zmierzwił mu dłonią włosy.

- Możesz być tego pewien na sto procent Robbie nie mógł uwierzyć. To było zbyt piękne.

- Ale skąd?...

- Wierzysz w biegun północny?

Laura wiedziała, że teraz Robbie gotów jest uwierzyć we wszystko.

- Nie - pokręciła głową.

Tim pociągnął ją na werandę, nie chcąc burzyć wiary Robbie'ego w czary. Jak dorośnie, Tim wszystko mu osobiście wytłumaczy. Po to są tatusiowie.

- Znam kogoś, kto dostarcza śnieg do farmy Knott's Berry. Złożyłem więc prywatne zamówienie.

Laura dotknęła jego twarzy. Ciągle jeszcze nie mogła uwierzyć, że Tim jest przy niej.

- A Santa Barbara? A twoja rodzina?

- Rodzina ma tę dobrą stronę, że wszystko zrozumie i wybaczy.

Rodzina Tima nie tylko go rozumiała - pragnęła mu wręcz nieba przychylić. Dzięki temu mógł zrobić, co zrobił.

Zaaranżowanie wszystkiego zajęło mu większą część dnia: kontakt z właściwymi ludźmi, złożenie zamówienia, wypożyczenie stroju świętego Mikołaja, stary bowiem spoczywał w pudle w magazynku domu towarowego Mattingly'ego.

Tim wziął Laurę za rękę i odwrócił się do Robbie'ego.

- No i co? Powiedziałeś, że uwierzysz w świętego Mikołaja, jeśli sprowadzi ci na Wigilię śnieg.

Laura poczuła, że coś chwyta ją za gardło. Tim zrobił to wszystko dla Robbie'ego, żeby uwierzył w świętego Mikołaja.

- Prosiłem też o tatusia. - Robbie uniósł twarz i wyczekująco patrzył to na matkę, to na Tima.

Mężczyzna bezradnie rozłożył ręce.

- To już zależy od twojej mamy.

Laura dopiero w tej chwili uświadomiła sobie, że płacze. Policzki miała mokre od łez, w których odbijało się światło księżyca. Zarzuciła Timowi ręce na szyję i przytuliła policzek do białej brody, która teraz luźno zwisała mu aż na piersi.

Czy warto dalej się wypierać? - pomyślała. Wypierać się samej siebie. Przecież go kocham. I każdy widzi, że Robbie pragnie, żebym została z Timem. Chłopiec zwariował na jego punkcie. Podobnie jak i jego matka.

- Człowiekowi, który w południowej Kalifornii obsypał śniegiem małego chłopca po to, by uwierzył w czary, chętnie dam szansę.

Tim objął Laurę.

- Nie, nie szansę, Lauro. To rzecz absolutnie pewna.

Na werandzie, pod wypełnionym gwiazdami zimowym niebem, Tim całował Laurę. Chciał pokazać swą miłość całemu światu. W jego pocałunku była obietnica nadejścia jeszcze wielu, wielu czarów.

- Wydaje się, kolego, że wszystkie twoje życzenia zostały spełnione - odezwał się Tim. - Teraz już musisz uwierzyć w świętego Mikołaja.

- Skoro ktoś tak duży jak ty w niego wierzy, muszę uwierzyć i ja - odparł chłopiec, strząsając śnieg ze swego dziecięcego szlafroka.

Tim uśmiechnął się do Laury, po czym, wciąż obejmując ją w pasie, zwrócił się do Janki.

- Czy zostały jakieś pierogi? Twarz starszej kobiety rozjaśniła się.

- Dla ciebie zawsze. A jeśli zabraknie, to dorobię. I poszłuchaj, Timothy...

- Tak?

- Jeśli ona zmieni zdanie i nie wyjdzie za ciebie, ja to zrobię.

Tim roześmiał się.

- Układ stoi.

- Ani mi się waż - ostrzegła matkę Laura. - Znajdź sobie własnego świętego Mikołaja.

Janka odwróciła się, wzięła lodowatą dłoń Robbie'ego i zaczęła ją rozcierać.

- Myślę, że dziszejszej nocy wszyszcy znaleźliśmy świętego Mikołaja.

Laura popatrzyła Timowi w oczy. W duszy grały jej wszystkie dzwony świata.

- Myślę, że masz rację, mamo.

Od autorki

Kiedy Harlequin poprosił mnie, abym napisała opowiadanie do bożonarodzeniowego zbioru, zgodziłam się bez wahania. Zadanie to wydało mi się niezwykle ekscytujące. Dlaczego? To jasne - ja wprost uwielbiam te święta! Z reguły przedświąteczne zakupy zaczynam robić już w lipcu. Pewnie, wiem, że to nierozsądne myśleć o Gwiazdce już pół roku wcześniej, ale co zrobić, kiedy te przygotowania sprawiają mi taką radość? No, a poza tym unikam w ten sposób całej tej przedświątecznej bieganiny...

Boże Narodzenie to dla mnie przede wszystkim święta wspomnień. Wspomnień bardzo różnych, takich na przykład jak to, kiedy miałam dwanaście lat i mieszkałam wraz z rodzicami oraz młodszymi braćmi w Nowym Jorku. Nie pamiętam już teraz, jaki był tego powód, ale tamtego roku nigdzie nie można było kupić choinki. I mimo że wszystko inne było zapięte na ostatni guzik, to w Wigilię wciąż byliśmy bez świątecznego drzewka. Ja oraz moi bracia byliśmy zrozpaczeni aż do momentu, kiedy... do domu wrócił tatuś. Udało mu się gdzieś wytrzasnąć jakieś drzewko i w ostatniej chwili przywiózł je metrem. Oczywiście, choinka jechała z ważnym biletem. Bez taryfy ulgowej!

Święta to także zapach pieczonego ciasta, niekończące się listy upominków, dla mamy, dla taty, dla braci, a także... Źle zapakowane prezenty. Niezależnie od tego, jak bardzo się starałam, zawsze łamałam sobie palce, a efekt i tak był mizerny. Przede wszystkim jednak Boże Narodzenie kojarzy mi się z Mamą. To dzięki niej święta zawsze były dla nas czasem niezwykłym, zaczarowanym, nawet wtedy, gdy nie mieliśmy pieniędzy na prezenty i wspaniałe ozdoby choinkowe. Jej uśmiech, serdeczność, kolędy, które śpiewała, gdy razem ubieraliśmy choinkę, wszystko to jest i na zawsze pozostanie dla mnie częścią świąt.

Moja mama umarła dziesięć lat temu. Mimo to każdego roku, gdy zapalam lampki na choince, czuję, że jest z nami. Wtedy znowu jesteśmy razem.

Życzę Wam, drogie Czytelniczki, wesołych świąt. Niech w Waszych domach zagości szczęście i radość. Teraz i na zawsze.

Marie Ferrarella

---