Kodeks cywilny niemiecki (BGB)

Ogłoszony na końcu roku 1896 obowiązywał od 1900 roku (długi okres vocatio legis i znacząca rola przepisów wprowadzających i przejściowych). Składał się z pięciu ksiąg: część ogólna, prawo rzeczowe, prawo rodzinne (familijne) zobowiązania i spadki. Przy pracach nad kodeksem współpracowali ze sobą prawnicy pozytywiści i prawnicy stosujący do lat dziewięćdziesiątych XIX w. prawo rzymskie w Rzeszy (pandektyści uniwersyteccy). Wiele miejsca w niemieckim kodeksie cywilnym zajmują ogólne zasady recypowanego prawa rzymskiego w tym zasada słuszności. Jednocześnie kodeks jest dość szczegółowy, dokładny i napisany trudnym prawniczym językiem (wpływ pozytywistów).

BGB należy do trzech wielkich kodyfikacji cywilnych XIX wieku. Kończąc stulecie, w którym był wydany oddziałał znacząco na wiele nowych kodyfikacji cywilnych w wieku XX (np. w Japonii, Turcji, i w Polsce)

Znał zarówno osoby fizyczne jak i prawne do których zaliczał m. nn. spółki cywilne czy przedsiębiorstwa państwowe. Osoby prawne w BGB dzieliły się na majątkowe (prowadzące działalność gospodarczą) i niemajątkowe: stowarzyszenia, korporacje i fundacje. Dużo miejsca poświęcono regulacjom dotyczącym stowarzyszeń oraz tradycyjnych na gruncie niemieckim korporacjom (związki producentów i związki zawodowe - pracownicze).

---