NIEZŁOŻONA ODMIANA PRZYMIOTNIKÓW W POLSKIEJ FLEKSJI.
Użycie niezłożonych form przymiotnika jest w dobie staropolskiej ograniczone syntaktycznie i morfologicznie.
składania:
Używa się formy niezłożonej tylko w funkcji orzecznika, ale nie przydawki. Występując w orzeczniku, zamyka się niezłożona forma przymiotnikowa w granicach mianownika, np. bądź przybytek ich pust, gniewien będziesz, będzie prozen, sierce ich prozno jest.
W składniowej funkcji przydawki, a dlatego w różnych przypadkach, pojawiają się z reguły tylko przymiotniki dzierżawcze, zwłaszcza z formantem -ow-, rzadziej -in -, np. z adamowa bloku, w dom panow, w brodę aaronową.
Inne przymiotniki w funkcji przydawki są rzadkością.
ograniczenie morfologiczne:
W formie niezłożonej występują zasadniczo przymiotniki rdzenne z wygłosem twardym, np. bos, chor, cudz, mił, młod, rad, sin, skąp, ślep, albo rozwinięte formantem zakończonym na spółgłoskę twardą, inną niż -k. Uchylenia od tej prawidłowości, np. miękkotematowe rowień, roczeń, są rzadkimi wyjatkami.
Skłonność do niemal wyłącznego użycia formy niezłożonej w funkcji orzecznika stwierdzamy w odniesieniu do imiesłowów biernych.
Mimo tych ograniczeń formy niezłożone, zwłaszcza w orzecznikowym mianowniku l. poj. r. m. są dla tej doby bardzo charakterystyczne. Im bardziej cofamy ku jej początkowi, tym żywotność form niezłożonych jest większa; w ciągu w. XV powoli wychodzą z użycia.