Drewniane domy MISONI

U podłoża zainteresowania architekturą drewnianą leży wynikający z tradycji szacunek dla drewna.

W budownictwie po epoce panowania kamienia wchodzimy w epokę lekkości i ekologii.

• E - produkty

• Porady eksperta

Współczesność zgodnie z przysłowiem Dalekiego Wschodu “teraźniejszość jest zwierciadłem przeszłości” nawiązuje do tradycji , jednakże nie we wszystkich obszarach naszego życia.

Często bywa tak, że wprowadzane rozwiązania idą dwutorowo, w nawiązaniu do zamierzchłych epok oraz w oderwaniu od nich.

Tym charakteryzuje się współczesne budownictwo.

Najnowsze trendy daleko odbiegają od wypracowanych przez wieki rozwiązań.

Czasami połączenie rozwiązań z minionych epok i nowoczesnych technologii pojawia się w budownictwie drewnianym.

Drewno towarzyszące człowiekowi od pradziejów stanowiło dla niego na początku materiał, z którego nauczył się budować proste, niewyszukane w swoim przeznaczeniu schronienia.

Z biegiem lat zaczął nadawać pniom skomplikowane kształty, dzięki którym powstawały wyszukane formy o wyrafinowanym smaku i elegancji.

Stanowiły one o zamożności i pozycji społecznej.

Wśród wielu konstrukcji ścian w polskiej architekturze znane są trzy podstawowe.

Najbardziej typową jest konstrukcja zrębowa, zwana także węgłową.

Bale, z których były budowane ściany, ciosane z dwóch stron, noszą nazwę ciesi lub płazów. Układane były warstwowo i łączone w narożach specjalnymi zacięciami.

Najstarszym, znalezionym rodzajem takiego zacięcia jest węgieł na obłap, obecny w osadzie biskupiej z V wieku p.n.e.

Rozwijał się on z czasem w nowe formy jak jaskółczy lub rybi ogon, na kryty zamek, na prostą nakładkę.

Pierwsza warstwa płazów stanowiła podwalinę umieszczaną bezpośrednio na ziemi lub na dębowych słupach wbitych w ziemię stanowiących fundament.

Ostatnia warstwa płazów zwana oczepem niejednokrotnie stawała się największą ozdobą domu. Między węgłami bale łączono specjalnymi kołkami zwanymi tyblami. Szczeliny między balami zapychano słomą, strużynami, mchem lub wrzosem.

Ozdobą naroży były mniejsze lub większe ostatki.

Drugim typem konstrukcji ścian jest konstrukcja sumikowi-łątkowa, niedawno odkryta we wsi Zagórzyce sprzed ponad 2000tys. lat.

Łątki to słupy narożne i pośrednie mające wyrobione wyżłobienia (pazy) w kształcie rowków czopowane pomiędzy podwalinę a oczep.

Sumiki to układane poziomo krótkie bale uzbrojone w specjalne zacięcia, które wpasowywały się w wyżłobienia łątek.

Konstrukcja ta często łączyła się z węgłową.

Tak jak w konstrukcji węgłowej sumiki łączyły się na narożach specjalnymi zacięciami, w innych miejscach używano łątek, które często pełniły funkcję słupów okiennych i drzwiowych.

Trzecim typem konstrukcji drewnianej jest konstrukcja szkieletowa zwana ramowo - słupową.

Pojawiła się w Polsce na początku XIV wieku.

Konstrukcja ta opiera się o ramę powstałą z pionowych słupów i poziomych bali łączonych za pomocą czopów i zacięć.

Jedną z niewielu firm na rynku europejskim, która od wielu lat wykorzystuje konstrukcje sumikowo-łątkową i węgłową (bal z naturalnym oflisem) jest firma MISONI.

Oferta firmy polega na umiejętnym łączeniu sprawdzonej przez wieki konstrukcji drewnianej domu a współczesnymi technikami budowlanymi, możliwościami zastosowania nowoczesnych materiałów wykończeniowych oraz starannie dobraną architekturą budynków.

Dziś następuje wzrost zainteresowania architekturą drewnianą.

U podłoża tego zainteresowania leży wynikający z tradycji szacunek dla drewna, a w szerszym rozumieniu dla środowiska naturalnego. W budownictwie po epoce panowania kamienia, ciężaru i przytłoczenia wchodzimy w epokę lekkości i ekologii.

Do przełomu XIX i XX stulecia architekturę drewnianą traktowano na równi z murowaną, a nawet uważano za styl narodowy, doceniano lekkość a zarazem siłę konstrukcji, dostrzegano piękno tradycyjnego wykonania.

Cieszmy się, że są wśród nas osoby, które poświęcają swój czas na propagowanie budownictwa drewnianego, odsłaniają przed nami jego uroki oraz wskazują kierunki rozwoju wynikające z wielowiekowej tradycji.

Zgodnie z wielowiekową tradycją w architekturze polskiej firma MISONI stosuje trzy typy konstrukcji:

Typ wiejski - konstrukcja wieńcowa;

Wykonywana jest z bali gr. 16 cm (opcja 22 cm) różnej wysokości, ponieważ bale pozyskiwane są z kłód tartacznych, a te są o różnych średnicach.

Pierwsza warstwa bali zwana podwaliną mocowana jest do fundamentu za pomocą kotew.

Łączenie bali w narożnikach wykonane jest na jaskółczy ogon, a pomiędzy sobą bale osadzone są w ten sposób, że w dolnej części bala wykonane jest wycięcie w kształcie trójkąta co powoduje zachodzenie bala na bal.

Dodatkowo ściany są dyblowane kołkami z drewna liściastego.

Budowa ścian w konstrukcji wieńcowej polega na tym, że bale układa się poszczególnymi warstwami na całej długości ścian.

Do budowy używa się drewna sosnowego lub świerkowego o naturalnej wilgotności.

W tej technologii można wykonać w narożnikach tzw ostatki (elementy ozdobne) wystające poza narożnik ściany.

Przy połączeniu na “jaskółkę” wystająca część połączenia (ok. 5 cm) poza narożnik lub tzw długi węgieł (wystający bal ok. 20 cm poza narożnik).

Typ polski - konstrukcja sumikowo-łątkowa;

Konstrukcja ta składa się z podwaliny, którą mocuje się do fundamentu za pomocą kotew.

Na podwalinie rozmieszcza się łątki (słupy).

W narożnikach domu montuje się słupy narożne i w odstępach od 0,5 m do 1,8 m słupy pośrednie.

Pomiędzy słupami wmontowane są sumiki.

Są to bale o gr. 7 cm i wysokości 14 cm z podwójnym własnym piórem.

Całą konstrukcję od góry zamyka się oczepem (belką) który usztywnia konstrukcję.

Elementy wykonywane są z drewna sosnowego wysuszonego w suszarniach do wilgotności 18%.

Typ polski z ostatkami - konstrukcja sumikowa na węgły z ostatkami;

Tak jak w typie polskim, jednakże sumiki łączą się w narożach specjalnymi zacięciami.

---