CASSANDRA CLARE

MIASTO UPADŁYCH ANIOŁÓW
Tom IV cyklu "Dary Anioła"
Przełożyła Anna Reszka

Wydawnictwo Mag Warszawa 2011

1

Część pierwsza Anioły zagłady

"Są plugastwa, które czają się w mroku, i są anioły zagłady, które latają spowite w zasłony niematerialności i nieprzystępnej natury; których nie możemy zobaczyć, lecz czujemy ich moc i padamy pod ich mieczem". - Jeremy Taylor, "Modlitwa pogrzebowa"

1

2

Pan

- Poproszę tylko kawę. Kelnerka uniosła pomalowane brwi. Nic do jedzenia? - spytała z silnym akcentem i wyraźnie rozczarowaną miną. Simon Lewis wcale się jej nie dziwił; pewnie miała nadzieję na większy napiwek niż za jedną filiżankę kawy. To jednak nie była wina wampirów, że nic nie jadły. Czasami w restauracjach zamawiał jedzenie, żeby zachować pozory normalności, ale w ten późny wtorkowy wieczór, kiedy "Veselka" była prawie pusta, uznał, że nie warto się trudzić. - Tylko kawę. Kelnerka wzruszyła ramionami, wzięła od niego menu i poszła zrealizować zamówienie. Simon odchylił się na twarde oparcie plastikowego krzesła i rozejrzał po sali. "Veselka", tania restauracja na rogu Dziewiątej Ulicy i Drugiej Alei, była jednym z jego ulubionych miejsc na Lower East Side: stara knajpka o ścianach pokrytych biało-czarnymi muralami, w której można było siedzieć przez cały dzień, jeśli co pół godziny zamawiało się kawę. Podawano w niej również jego niegdyś ulubione pierogi wegetariańskie i barszcz, ale tamte czasy już się dla niego skończyły. Była połowa października, przy wejściu już umieszczono dekoracje na Halloween: krzywą wywieszkę z napisem "Barszcz albo psikus!" i kartonową postać wampira o przezwisku hrabia Blinula. Kiedyś Simon i Clary uważali te tandetne świąteczne rekwizyty za komiczne, ale teraz hrabia ze sztucznymi kłami i w czarnej pelerynie już nie wydawał mu się taki zabawny. Simon spojrzał za okno. Noc była chłodna, wicher gonił liście po Drugiej Alei niczym garść confetti. Ulicą szła dziewczyna w ciasno zawiązanym trenczu, o długich czarnych włosach, które powiewały na wietrze. Ludzie odwracali się za nią, kiedy ich mijała. Simon też kiedyś gapił się na takie dziewczyny i dla zabicia czasu zastanawiał się, dokąd idą, z kim się spotykają. Na pewno nie z takimi facetami jak on, tyle wiedział. Ta jedna była wyjątkiem. Zabrzęczał dzwonek, kiedy drzwi restauracji się otworzyły i do środka weszła Isabelle Lightwood. Uśmiechnęła się na widok Simona i ruszyła w jego stronę, zdejmując po drodze płaszcz. Rzuciła go na oparcie krzesła i usiadła. Pod spodem miała "strój typowy dla Isabelle", jak określała go Clary: krótką, obcisłą sukienkę z aksamitu, kabaretki i wysokie buty. Z lewego wystawał nóż, który widział tylko Simon, ale i tak wszyscy obecni obserwowali ją, jak siadała, odrzucając włosy do tyłu. W każdym stroju Isabelle przyciągała uwagę niczym pokaz fajerwerków. Piękna Isabelle Lightwood. Kiedy Simon ją poznał, od razu doszedł do wniosku, że ta dziewczyna nie znajdzie czasu dla takiego faceta jak on. Okazało się, że prawie miał rację. Isabelle lubiła chłopców, którzy nie znajdowali uznania u jej rodziców, co w jej świecie oznaczało Podziemnych: faerie, wilkołaki i wampiry. To, że spotykali się regularnie od paru tygodni, nadal go zdumiewało, nawet jeśli ich znajomość ograniczała się głównie do nieczęstych randek, takich jak dzisiejsza. I wciąż się zastanawiał, czy, gdyby nie stał się wampirem, gdyby całe jego życie nie zmieniło się w jednej chwili, w ogóle by się umawiali? Isabelle odgarnęła kosmyk włosów za ucho i powiedziała z olśniewającym uśmiechem: - Ładnie wyglądasz. Simon zerknął na swoje odbicie w szybie. Odkąd zaczęli ze sobą chodzić, wpływ Isabelle zaznaczył się przede wszystkim w jego wyglądzie. To ona zmusiła go do porzucenia bluz z kapturami na rzecz skórzanych kurtek, a adidasów na rzecz designerskich butów, które, nawiasem mówiąc, kosztowały trzysta dolarów za parę. Simon nadal nosił ulubione koszulki z napisami - ta, którą teraz miał na sobie, głosiła: "Egzystencjaliści robią to na próżno" - ale dżinsy już nie miały dziur na kolanach i oberwanych kieszeni. Zapuścił również włosy, tak że teraz opadały mu na oczy, to jednak była bardziej konieczność niż wpływ Isabelle. Clary żartowała sobie z jego nowego wyglądu, ale, z drugiej strony, wszystko w nowym miłosnym życiu Simona uważała za prawie komiczne. Nie mogła uwierzyć, że Simon na poważnie umawia się z Isabelle. Oczywiście nie mogła też uwierzyć, że jej przyjaciel spotyka się, również na serio, z Maią Roberts, która, rak się składało, była wilkołakiem. A największe zdziwienie budziło w niej to, że Simon jeszcze żadnej z nich nie powiedział o tej drugiej. On sam nie był pewien, jak właściwie do tego doszło. Maia lubiła odwiedzać go w domu i korzystać z jego Xboxa - w opuszczonym komisariacie, gdzie mieszkało stado wilkołaków, nie mieli takiego sprzętu - ale dopiero za trzecim czy czwartym razem pocałowała go na pożegnanie. Simon od razu zadzwonił do Clary i spytał ją, czy powinien wyznać prawdę Isabelle. "Najpierw się zastanów, co jest między tobą i Isabelle, a potem jej powiedz", doradziła przyjaciółka. Okazało się to złą radą. Upłynął miesiąc, a on nadal nie był pewien, co dzieje się między nim i Isabelle, więc nic jej nie mówił. Im więcej czasu mijało, tym bardziej kłopotliwe stawało się wyznanie prawdy. Do tej pory jakoś mu się udawało lawirować. Isabelle i Maia nie były bliskimi koleżankami i rzadko się widywały, ale -

3

niestety, to miało się zmienić. Matka Clary i jej długoletni przyjaciel Lukę pobierali się za kilka tygodni i zaprosili obie dziewczyny na ślub. Ta perspektywa przerażała Simona bardziej niż myśl, że po ulicach Nowego Jorku ściga go wściekły tłum łowców wampirów. - Dlaczego tutaj, a nie w "Taki"? - spytała Isabelle, wyrywając go z rozmyślań. - Tam podają krew. Simon się skrzywił. Izzy nie grzeszyła subtelnością. Na szczęście, nikt ich nie słyszał, nawet kelnerka, która właśnie się zjawiła i z trzaskiem postawiła filiżankę kawy na stoliku przed Simonem, zmierzyła wzrokiem Isabelle i odeszła, nie przyjmując od niej zamówienia. - Podoba mi się tutaj - odparł Simon. - Clary i ja przychodziliśmy do "Veselki", kiedy ona miała zajęcia w Tisch. Mają świetny barszcz i bliny, coś w rodzaju słodkich serowych placków. A poza tym są otwarci przez całą noc. Isabelle spojrzała ponad jego ramieniem. - Co to jest? Simon podążył za jej wzrokiem. - Hrabia Blinula. -Hrabia Blinula? Simon wzruszył ramionami. - To dekoracja na Halloween. Hrabia Blinula jest dla dzie-i iiików. Jak hrabia Chocula albo Liczyhrabia z "Ulicy Sezamko-woj". - Uśmiechnął się szeroko, widząc jej puste spojrzenie. -No wiesz, ten, który uczy dzieci liczyć. Isabelle pokręciła głową. - Jest w telewizji program, w którym wampir uczy dzieci liczyć? - Zrozumiałabyś, gdybyś zobaczyła - wymamrotał Simon. - Ten pomysł ma mitologiczne podstawy - stwierdziła Isabelle, przybierając mentorski ton Nocnego Łowcy. Niektóre legendy mówią, że wampiry mają obsesję na punkcie liczenia i że jeśli rozrzuci się przed nimi ziarna ryżu, przestaną robić to, co robią, i zaczną je liczyć. Oczywiście nie ma w tym krzty prawdy, podobnie jak w tych historiach z czosnkiem. Wampiry nic powinny uczyć dzieci. Wampiry są przerażające. - Dziękuję - powiedział Simon. - To był żart, Isabelle. Ten Liczyhrabia lubi liczyć, rozumiesz. "Co hrabia dzisiaj zjadł, dzieci? Jedno ciasteczko czekoladowe, dwa ciasteczka czekoladowe, trzy ciasteczka czekoladowe...". Kiedy drzwi restauracji się otworzyły i do środka wszedł kolejny gość, zrobił się przeciąg. Isabelle zadrżała i sięgnęła po czarny jedwabny szal. - To jest mało realistyczne. - A co byś wolała? "Co hrabia dzisiaj zjadł, dzieci? Jednego bezradnego wieśniaka, dwóch bezradnych wieśniaków, trzech bezradnych wieśniaków...". - Cii. - Isabelle otuliła szyję szalem, nachyliła się i położyła dłoń na nadgarstku Simona. Jej ciemne oczy nagle ożyły, tak jak wtedy, gdy polowała na demony albo myślała o polowaniu na demony. - Spójrz tam. Simon podążył za jej wzrokiem. Przy szklanej gablocie pełnej wypieków - grubo lukrowanych ciastek, rogalików i babeczek z kremowym nadzieniem stali dwaj mężczyźni, ale żaden z nich nie wyglądał na zainteresowanego słodyczami. Obaj byli niscy i tak wychudzeni, że kości policzkowe sterczały w ich bezkrwistych twarzach jak noże. Obaj mieli cienkie mysie włosy i jasnoszare oczy, a na sobie długie do podłogi płaszcze w kolorze łupku. - Jak myślisz, kim oni są? - zapytała Isabelle. Simon zerknął na nich, mrużąc oczy. Obaj odwzajemnili jego spojrzenie. Ich oczy pozbawione rzęs wyglądały jak dziury. - Przypominają złe ogrodowe krasnale. - To ludzcy niewolnicy - syknęła Isabelle. - Należą do wampira. - Należą...? Izzy prychnęła ze zniecierpliwieniem. - Na Anioła, ty nic o nich nie wiesz, prawda? A w ogóle masz pojęcie, jak powstają wampiry? - No cóż, kiedy mama wampirzyca i tatuś wampir bardzo się kochają... Isabelle skarciła go wzrokiem. - Wampiry nie potrzebują seksu, żeby się rozmnażać, ale założę się, że tak naprawdę nie wiesz, jak to działa. - Wiem - obruszył się Simon. - Jestem wampirem, bo wypiłem trochę krwi Raphaela, zanim umarłem. Picie krwi plus śmierć równa się wampir. - Niezupełnie - powiedziała Isabelle. - Jesteś wampirem, bo wypiłeś trochę krwi Raphaela, potem zostałeś ugryziony przez inne wampiry, a jeszcze potem umarłeś. W którymś momencie tego procesu musiałeś zostać ugryziony. - Dlaczego? - Ślina wampirów ma... pewne właściwości. Właściwości transformacyjne.

4

- Fuj! - mruknął Simon. - Nie mów tak. Ty też masz magiczną ślinę. Wampiry trzymają przy sobie ludzkich niewolników i żywią się nimi, kiedy brakuje im krwi. To dla nich chodzące automaty z przekąskami. - Izzy mówiła z niesmakiem. Można by sądzić, że ci ludzie będą słabi z powodu utraty krwi, ale ślina wampirów ma właściwości lecznicze. Zwiększa u nich liczbę czerwonych krwinek, wzmacnia ich i czyni zdrowszymi, dzięki czemu żyją dłużej. Dlatego wampir żywiący się krwią człowieka nie łamie Prawa, bo tak naprawdę nie robi mu krzywdy. Oczywiście, kiedy wampir uzna, że potrzebuje czegoś więcej niż przekąski, zaczyna karmić niewolnika niewielkimi ilościami swojej krwi, żeby przywiązać go do siebie. Niewolnicy kochają swoich panów, uwielbiają im służyć. Chcą zawsze być blisko nich. Ty też wróciłeś do hotelu Du-mort, bo przyciągał cię tam wampir, którego krwi spróbowałeś. - Raphael - rzucił Simon ponurym głosem. - Nie powiem, żebym ostatnio czuł palącą potrzebę jego bliskości. - Bo ta potrzeba mija, kiedy sam stajesz się w pełni wampirem. Czują ją tylko niewolnicy, którzy wielbią swoich panów i nie są w stanie ich nie posłuchać. Nie rozumiesz? Kiedy wróciłeś do Dumort, klan Raphaela osuszył cię z krwi, a ty umarłeś i stałeś się wampirem. Gdyby zamiast tego dali ci trochę krwi wampira, stałbyś się niewolnikiem. - To wszystko jest bardzo interesujące - stwierdził Simon -ale nie wyjaśnia, dlaczego tamci się na nas gapią. Isabelle obejrzała się na nowych gości. - Gapią się na ciebie - zauważyła. - Może ich pan umarł i szukają innego właściciela. Mógłbyś mieć swoich pupilów. -Uśmiechnęła się szeroko. - Albo przyszli tutaj na ziemniaki z cebulą - podsunął Simon. - Ludzcy niewolnicy nie jedzą. Żyją dzięki mieszance krwi wampira i zwierzęcej. Nie są nieśmiertelni, ale starzeją się bardzo powoli. - To smutne. - Simon zmierzył mężczyzn wzrokiem. - Nie wyglądają najlepiej. Isabelle usiadła prosto. - I idą do nas. Chyba zaraz się dowiemy, czego chcą. Ludzcy niewolnicy poruszali się jak na kółkach. Wydawało się, że nie stawiają kroków, tylko bezgłośnie suną naprzód. Przejście przez salę zajęło im sekundy. Kiedy zbliżyli się do stolika, Isabelle wyjęła z buta sztylet ostry jak szpilka i położyła go na stole. Zrobiony z ciężkiego, ciemnego srebra, z krzyżami wypalonymi po obu stronach rękojeści, lśnił w blasku świetlówek. Większość broni przeciwko wampirom jest ozdobiona krzyżami, jakby z góry zakładano, że wszystkie wampiry są chrześcijanami, pomyślał Simon. Czyżby wyznawanie innej religii mogło choć raz okazać się korzystne? - Wystarczy - rzuciła Isabelle, kiedy dwaj niewolnicy dotarli do stolika. Rękę trzymała obok sztyletu. Mówcie, o co wam chodzi. - Nocna Łowczyni - przemówił syczącym szeptem osobnik stojący po lewej stronie. - Nie wiedzieliśmy o twojej obecności. Isabelle uniosła brew. - I co z tego? Drugi niewolnik wskazał na Simona długim, szarym palcem o pożółkłym i ostrym paznokciu. - Mamy sprawę do Chodzącego za Dnia. - Nie mam pojęcia, kim jesteście - odezwał się Simon. - Nigdy was nie widziałem. - Ja jestem pan Walker - przedstawił się pierwszy mężczyzna. - Obok mnie stoi pan Archer. Służymy najpotężniejszemu wampirowi Nowego Jorku. Głowie największego klanu na Manhattanie. - Raphaelowi Santiago - domyśliła się Isabelle. - W takim razie musicie wiedzieć, że Simon nie należy do żadnego klanu. Sam sobie jest panem. Pan Walker się uśmiechnął. - Mój pan ma nadzieję zmienić tę sytuację. Simon popatrzył na Isabelle. Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Czy Raphael nie przykazał ci, że masz trzymać się z dala od jego klanu? - spytała. - Może zmienił zdanie - powiedział Simon. - Wiesz, jaki on jest. Kapryśny. Nieprzewidywalny. - Nie wiem. Nie widziałam go od tamtego czasu, kiedy zagroziłam, że zabiję go świecznikiem. Ale całkiem dobrze to przyjął. Nawet nie drgnął. - Fantastycznie - rzucił Simon. Dwaj niewolnicy wpatrywali się w niego jasnymi oczami o białawo-szarym odcieniu brudnego śniegu. - Najwyraźniej Raphael czegoś ode mnie chce. Możecie mi powiedzieć, o co chodzi. -Nie jesteśmy zaznajomieni z planami naszego pana -oświadczył pan Archer wyniosłym tonem. - A więc nie ma mowy - skwitował Simon. - Nigdzie nie pójdę.

5

- Jeśli z nami nie pójdziesz, jesteśmy upoważnieni do tego, żeby doprowadzić cię siłą. Wydawało się, że sztylet sam wskoczył w dłoń Isabelle. Nie wykonała żadnego widocznego ruchu, a mimo to trzymała go w ręce. Obróciła nim lekko. - Nie robiłabym tego na waszym miejscu. Pan Archer obnażył zęby. - Odkąd to dzieci Anioła są stróżami Podziemnych? Sądziłem, że jesteście ponad takie rzeczy, Isabelle Lightwood. - Nie jestem jego stróżem, tylko dziewczyną - oznajmiła Isabelle. - Co daje mi prawo kopnąć was w tyłek, jeśli będziecie go niepokoić. Tak to działa. Dziewczyną? Simon spojrzał na nią z osłupieniem, ale ona patrzyła na dwóch niewolników. Jej ciemne oczy płonęły. Z jednej strony, nigdy wcześniej nie przedstawiła się oficjalnie jako jego dziewczyna, a z drugiej, jakie dziwne stało się jego życie, skoro najbardziej tego wieczoru zaskoczyły go jej słowa, a nie fakt, że właśnie został wezwany na spotkanie z najpotężniejszym wampirem Nowego Jorku. - Mój pan ma propozycję dla Chodzącego za Dnia - powiedział pan Walker tonem, który zapewne uważał za pojednawczy. - On ma na imię Simon - warknęła Isabelle. - Simon Lewis. - Propozycję dla pana Lewisa. Mogę zapewnić, że pan Lewis uzna ją za bardzo korzystną, jeśli raczy nam towarzyszyć i wysłuchać mojego pana. Przysięgam na honor mojego pana, że nie stanie ci się żadna krzywda, Chodzący za Dnia, a jeśli postanowisz odrzucić propozycję mojego pana, twój wybór. "Mój pan, mój pan". Pan Walker wymawiał te słowa z mieszaniną adoracji i nabożnego lęku. Simon lekko zadrżał. Jakie to straszne być do kogoś tak przywiązanym i nie mieć własnej woli. Isabelle pokręciła głową i bezgłośnie powiedziała "nie" do Simona. Prawdopodobnie miała rację. Była doskonałym Nocnym Łowcą. Polowała na demony i łamiących Prawo Podziemnych -wampiry renegatów, czarowników praktykujących czarną magię, zdziczałe wilkołaki, które kogoś zjadły - odkąd skończyła dwanaście lat i zapewne była lepsza w tym, co robiła, niż inni Nocni Łowcy w jej wieku, z wyjątkiem jej brata Jace'ego. A Sebastian był jeszcze lepszy od nich obojga. Ale on już nie żył. - Dobrze, pójdę - zadecydował Simon. Oczy Isabelle zrobiły się okrągłe. - Simon! Obaj niewolnicy zatarli ręce jak łotry z komiksu. Nie sam gest był niepokojący, ale to, że wykonali go jednocześnie i w taki sam sposób, jakby byli marionetkami, których sznurki zostały pociągnięte w tym samym momencie. - Doskonale - ucieszył się pan Archer. Isabelle z brzękiem cisnęła nóż na stół i pochyliła się. Jej lśniące ciemne włosy zamiotły blat. - Simon, nie bądź głupi wyszeptała pośpiesznie. - Nie ma powodu, żebyś z nimi szedł. Raphael to dupek. - Raphael to główny wampir - przypomniał jej Simon. -Jego krew zrobiła ze mnie wampira. Jest moim... nie wiem, jak to nazywają. - Stwórcą, ojcem, rodzicielem... jest milion określeń na to, co zrobił - z roztargnieniem odparła Isabelle. - I może jego krew uczyniła cię wampirem, ale również Chodzącym za Dnia. Spojrzała mu w oczy ponad stołem. "Jace uczynił cię Chodzącym za Dnia". Nie powiedziała tego na głos; tylko ich garstka znała całą prawdę, kim jest Jace i kim z tego powodu stał się Simon. - Nie musisz robić tego, co on każe. - Oczywiście, że nie muszę - odparł Simon ściszonym głosem. -Ale jeśli odmówię, myślisz, że Raphael się z tym pogodzi? Nie. Przyjdzie po mnie. - Zerknął na niewolników. Mieli takie miny, jakby się z nim zgadzali, a może tylko tak mu się zdawało. - Znajdą mnie wszędzie. Kiedy będę poza domem, w szkole, u Clary... -I co? Clary sobie nie poradzi? - Isabelle uniosła ręce z rezygnacją. - Dobrze. Przynajmniej, pozwól, że pójdę z tobą. - Wykluczone - wtrącił się pan Archer. - To nie jest sprawa Nocnych Łowców, tylko Nocnych Dzieci. -Ja nie... - Prawo pozwala nam załatwiać nasze sprawy bez obcych ingerencji - oświadczył sztywno pan Walker. Wśród swoich. Simon zmierzył ich wzrokiem. - Dajcie nam chwilę, proszę. Chcę porozmawiać z Isabelle. Zapadła cisza. Wokół nich toczyło się dalej restauracyjne życie. Po ostatnim seansie w pobliskim kinie zaczął się wieczorny ruch. Kelnerki biegały z parującymi talerzami, na zapleczu kucharze przekazywali sobie zamówienia, pary śmiały się i rozmawiały przy sąsiednich stolikach. Nikt na nich nie patrzył ani nie zauważył, że dzieje się coś dziwnego. Simon był przyzwyczajony do czarów, ale w obecności Isabelle czasami nie mógł oprzeć się wrażeniu, że jest uwięziony za niewidzialną szklaną ścianą, odcięty od reszty ludzkości i jej codziennych spraw.

6

- Dobrze - zgodził się pan Walker, robiąc krok do tyłu. Ale mój pan nie lubi czekać. Obaj mężczyźni wycofali się pod drzwi. Najwyraźniej nie przeszkadzały im zimne podmuchy powietrza, kiedy ktoś wchodził do restauracji albo z niej wychodził. Stali nieruchomo jak posągi. Simon odwrócił się do Isabelle. - Wszystko będzie dobrze, nic mi nie zrobią - zapewnił. -Raphael wie o... - Niezręcznym gestem wskazał na swoje czoło. - O tym. Isabelle sięgnęła przez stół i odgarnęła mu włosy. Jej dotyk był nie tyle czuły, ile kliniczny. Zmarszczyła brwi. Simon czasami sam patrzył na Znak, w lustrze, i dobrze wiedział, jak on wygląda. Jakby ktoś wziął cienki pędzelek i narysował prosty wzór tuż nad oczami. Jego kształt czasami się zmieniał jak układ chmur pędzonych wiatrem, ale zawsze był wyraźny, czarny i trochę groźny, niczym ostrzeżenie skreślone w obcym języku. -To naprawdę... działa? - zapytała szeptem Isabelle. - Raphael tak uważa - odparł Simon. - A ja nie mam powodu sądzić, że nie działa. - Chwycił ją za nadgarstek i odsunął jej rękę od swojej twarzy. - Wszystko będzie dobrze, Isabelle. Dziewczyna westchnęła. - Moje wyszkolenie i doświadczenie mówią mi, że to nie jest dobry pomysł. Simon ścisnął jej palce. - Daj spokój. Sama jesteś ciekawa, czego chce Raphael, nie? Isabelle poklepała go po dłoni i odchyliła się na oparcie krzesła. - Opowiesz mi wszystko, kiedy wrócisz. Do mnie zadzwoń najpierw. - Dobrze. - Simon wstał, zapiął kurtkę. - Wyświadczysz mi przysługę? A właściwie dwie przysługi. Isabelle spojrzała na niego z ostrożnym rozbawieniem. -Jakie? - Clary mówiła, że będzie dzisiaj cały wieczór trenować w Instytucie. Gdybyś się na nią natknęła, nie mów jej, dokąd poszedłem. Będzie się martwić bez powodu. Isabelle przewróciła oczami. - Dobrze, dobrze. A druga przysługa? Simon nachylił się i pocałował ją w policzek. - Spróbuj barszczu, zanim wyjdziesz. Jest fantastyczny. *** Pan Walker i pan Archer nie byli zbyt rozmownymi towarzyszami. W milczeniu szli ulicami Lower East Side, sunąc swoim dziwnym chodem kilka kroków przed Simonem. Zrobiło się późno, ale chodniki były pełne ludzi, którzy śpieszyli do domów, wracając z późnej zmiany albo z kolacji na mieście, z opuszczonymi głowami, z kołnierzami podniesionymi dla ochrony przed silnym, zimnym wiatrem. Na St. Marks Place były rozstawione stoliki do gry w karty. Leżały na nich najróżniejsze towary, od tanich skarpet po ołówkowe szkice Nowego Jorku i dymiące kadzidełka. Liście chrzęściły pod butami jak suche kości. Powietrze pachniało spalinami wymieszanymi z drzewem sandałowym, a spod tych wszystkich woni przebijał zapach ludzkich istot: skóry i krwi. Simonowi ścisnął się żołądek. Przechowywał w swoim pokoju zapas buteleczek z krwią - w głębi szafy ukrył przed matką małą lodówkę - żeby nigdy nie być głodnym. Krew zwierzęca była obrzydliwa. Myślał, że się do niej przyzwyczai, a nawet zacznie jej pragnąć, lecz, choć zabijała głód, nigdy nie polubił jej tak, jak kiedyś czekoladę, wegetariańskie burritos czy lody kawowe. Pozostawała zwykłą strawą. Jednakże głód był o wiele gorszy. Głodny, Simon wyczuwał zapachy, których wcale nie miał ochoty wąchać: sól na skórze, słodką woń krwi bijącą z porów obcych ludzi. Od tych aromatów robił się jeszcze bardziej głodny, wynaturzony i zły. Przygarbił się, wcisnął pięści w kieszenie kurtki i próbował oddychać przez usta. Skręcili w prawo w Trzecią Aleję i zatrzymali się przed restauracją, nad którą widniała tablica: "Kawiarnia Klasztorna. Ogród czynny przez cały rok". - Co tutaj robimy? - zapytał Simon, łypiąc na szyld. - To miejsce spotkania, które wybrał nasz pan - odparł pan Walker uprzejmym tonem. - Hm. - Simon był zaskoczony. - No wiecie, sądziłem, że bardziej w stylu Raphaela jest spotkanie na szczycie niepoświę-conej katedry albo w krypcie pełnej starych kości. Nie wygląda mi na bywalca modnych lokali. Obaj niewolnicy wbili w niego wzrok. - Jakiś problem, Chodzący za Dnia? - zapytał w końcu pan Archer. Simon poczuł się jak skarcony uczniak. - Nie. Żaden problem. Wnętrze restauracji było ciemne, wzdłuż jednej ściany biegł marmurowy kontuar. Nie podszedł do nich nikt z personelu, kiedy szli przez salę do drzwi znajdujących się w głębi pomieszczenia. Wiele nowojorskich restauracji ma ogródki, ale niewiele jest otwartych o tej porze roku. Ten mieścił się na dziedzińcu między kilkoma budynkami. Ściany ozdobiono muralami typu trompe 1'oeil, przedstawiającymi

7

włoskie ogrody pełne kwiatów. Drzewa o złotych i rdzawych jesiennych liściach były obwieszone girlandami białych lampek, promienniki porozmieszczane między stołami rozsiewały czerwonawą poświatę. Pośrodku dziedzińca ciurkała melodyjnie mała fontanna. Tylko jeden stolik, pod ścianą, był zajęty. Nie przez Raphaela. Siedziała przy nim smukła kobieta w kapeluszu z szerokim rondem. Kiedy uniosła rękę i pomachała mu, zdziwiony Simon odwrócił się do swoich towarzyszy, ale Walker i Archer już sunęli przez dziedziniec. Zatrzymali się kilka kroków od nieznajomej. Zdeprymowany Simon podążył za nimi. Walker ukłonił się głęboko i powiedział: - Pani. Kobieta się uśmiechnęła. - Walker. Archer. Dobrze się spisaliście. Dziękuję, że przyprowadziliście Simona. - Chwileczkę! - Simon przeniósł wzrok z kobiety na dwóch niewolników i z powrotem. - Pani nie jest Raphaelem. - O mój Boże, nie! - Gdy kobieta zdjęła kapelusz, na jej ramiona opadła masa srebrzystoblond włosów, lśniących w blasku bożonarodzeniowych lampek. W gładkiej, białej, owalnej i bardzo pięknej twarzy dominowały ogromne jasnozielone oczy. Nieznajoma miała na sobie czarną jedwabną bluzkę, ołówkową spódnicę, czarny szal owinięty wokół szyi i długie czarne rękawiczki. Trudno było określić jej wiek... albo przynajmniej, ile miałaby lat, gdyby nie zmieniła się w wampira. - Jestem Camil-le Belcourt. Miło mi cię poznać. Wyciągnęła dłoń. - Powiedziano mi, że mam się tutaj spotkać z Raphaelem Santiago - oświadczył Simon, nie ujmując jej ręki. Pracuje pani dla niego? Camille Belcourt zaśmiała się niczym szemrząca fontanna. - Oczywiście, że nie! Choć kiedyś on pracował dla mnie. I wtedy Simon sobie przypomniał. "Myślałem, że przywódcą wampirów jest ktoś inny", powiedział kiedyś do Raphaela, w Idrisie, zdawało się, że wieki temu. "Camille jeszcze do nas nie wróciła", odparł Raphael. "Ja dowodzę w jej zastępstwie". - Jest pani szefem klanu wampirów z Manhattanu - stwierdził Simon i zwrócił się do niewolników: Oszukaliście mnie. Mówiliście, że mam się spotkać z Raphaelem. -Mówiłem o spotkaniu z naszym panem - przypomniał Walker. Jego oczy były przepastne i puste, tak puste, że Simon przez chwilę zastanawiał się, czy naprawdę zamierzali wprowadzić go w błąd, czy po prostu byli zaprogramowani jak roboty i niezdolni do odstępstw od scenariusza. - Oto on. - Istotnie. - Camille obdarzyła swoich niewolników promiennym uśmiechem. - Proszę, zostawcie nas teraz, Walker i Archer. Muszę porozmawiać z Simonem na osobności. - Mówiła w taki sposób, że ich nazwiska i słowa "na osobności" zabrzmiały jak pieszczota. Niewolnicy ukłonili się i wycofali. Kiedy pan Archer się odwracał, Simon dostrzegł ślad na jego szyi, ciemny siniak, który wyglądał jak farba, z dwoma ciemniejszymi punktami w środku. Te punkciki były dziurkami o zaschniętych, poszarpanych brzegach. Simona aż przeszedł dreszcz. - Usiądź, proszę - powiedziała Camille, poklepując krzesło obok siebie. - Chciałbyś się napić wina? Simon przycupnął niezgrabnie na brzegu twardego metalowego krzesła. - Ja właściwie nie piję. - Oczywiście - rzuciła Camille ze współczuciem. - Przecież jesteś jeszcze pisklakiem, prawda? Ale nie martw się za bardzo. Z czasem tak się wyszkolisz, że będziesz mógł pić wino i inne napoje. Najstarsi z nas potrafią nawet jeść ludzkie potrawy prawie bez skutków ubocznych. Prawie bez skutków ubocznych? Simonowi wcale się to nie spodobało. - Dużo czasu zajmie ta rozmowa? - spytał, zerkając na swoją komórkę. Zobaczył, że jest już wpół do jedenastej. - Muszę wracać do domu. Camille wypiła łyk wina. - Naprawdę? A dlaczego? "Bo mama na mnie czeka". Jednakże nie było powodu, żeby ta kobieta o tym wiedziała. - Przerwała mi pani randkę - odparł. - Ciekawe, co było aż tak ważnego. - Nadal mieszkasz z matką, prawda? - powiedział Camille, odstawiając kieliszek. To dość dziwne, nie sądzisz, że potężny wampir taki jak ty nie chce opuścić domu, żeby dołączyć do klanu? - Więc zepsuła mi pani randkę, żeby mnie wyśmiewać za to, że nadal mieszkam z mamą? Nie mogła pani tego zrobić w inny wieczór? Czyli w większość wieczorów, jeśli to panią ciekawi. - Nie drwię z ciebie, Simonie. - Wampirzyca przesunęła językiem po dolnej wardze, jakby smakowała wino, które właśnie wypiła. - Chcę wiedzieć, dlaczego nie wstąpiłeś do klanu Raphaela.

8

"Czyli do pani klanu, tak?". - Odniosłem wrażenie, że nie chciał mnie w swoim klanie -wyjaśnił Simon. - Wyraźnie dał do zrozumienia, że zostawi mnie w spokoju, jeśli ja zostawię w spokoju jego. Więc zrobiłem to. - Tak? - Jej zielone oczy rozbłysły. - Nigdy nie chciałem być wampirem - ciągnął Simon, zastanawiając się, dlaczego to wszystko mówi nieznajomej kobiecie. - Pragnąłem normalnego życia. Kiedy odkryłem, że jestem Chodzącym za Dnia, pomyślałem, że mogę je mieć. Albo przynajmniej coś do niego zbliżonego. Mogę chodzić do szkoły, mieszkać w domu, widywać mamę i siostrę... - Dopóki przy nich nie jesz - wtrąciła Camille. Dopóki ukrywasz swoje pragnienie krwi. Nigdy nie żywiłeś się ludzką krwią, prawda? Tylko zwierzęcą z woreczków. Starą. Nadpsu-tą. - Zmarszczyła nos. Simon pomyślał o Jasie i pośpiesznie odepchnął od siebie tę myśl. Jace właściwie nie był człowiekiem. -Nie. - Kiedyś zaczniesz i już nigdy tego nie zapomnisz. - Camille się pochyliła. Jasne włosy musnęły jej dłoń. Nie możesz wiecznie ukrywać swojego prawdziwego ja. - A jaki nastolatek nie okłamuje rodziców? - retorycznie zapytał Simon. - Tak czy inaczej, nie rozumiem, dlaczego to panią obchodzi. I nadal nie mam pojęcia, po co tutaj przyszedłem. Camille pochyliła się jeszcze bardziej. Czarna jedwabna bluzka rozchyliła się na dekolcie. Gdyby Simon nadal był człowiekiem, zarumieniłby się mocno. - Pozwolisz mi go obejrzeć? Simonowi omal oczy nie wyszły z orbit. -Co? Wampirzyca się uśmiechnęła. - Znak, głuptasie. Znak Wędrowca. Simon otworzył usta, ale szybko je zamknął. Skąd ona wie? Niewiele osób wiedziało o Znaku, który Clary zrobiła mu w Idrisie. Raphael ostrzegł, że to sprawa wymagająca całkowitej dyskrecji, i Simon tak właśnie ją traktował. Zielone oczy Camille były nieruchome. I z jakiegoś powodu Simon zapragnął spełnić jej życzenie. Może chodziło o sposób, w jaki na niego patrzyła, albo o melodię jej głosu. W każdym razie uniósł rękę i odgarnął włosy, obnażając czoło. Oczy wampirzycy się rozszerzyły, usta rozchyliły. Jej palce powędrowały do szyi, jakby chciała sprawdzić nieistniejący puls. -Och, szczęściarz z ciebie, Simonie. Wielki szczęściarz. - To przekleństwo, a nie błogosławieństwo. Przecież pani dobrze to wie, prawda? Oczy Camille rozbłysły. - "Wtedy rzekł Kain do Pana: Zbyt wielka jest wina moja, by można mi ją odpuścić". A ty potrafisz ją znieść, Simonie? Simon odchylił się na oparcie krzesła. Włosy opadły mu z powrotem na czoło. - Potrafię. -Ale nie chcesz. - Camille przesunęła palcem po brzegu kieliszka, nie odrywając od niego oczu. - A gdybym zaproponowała ci sposób, jak zmienić w korzyść to, co uważasz za przekleństwo? W końcu wyjawiasz powód, dla którego mnie tu sprowadziłaś, co zawsze jest jakimś początkiem. - Słucham. - Rozpoznałeś moje imię, kiedy się przedstawiłam - rzekła Camille. - Raphael wspomniał o mnie, prawda? Mówiła z lekkim akcentem, którego Simon nie potrafił rozpoznać. - Powiedział, że jest pani głową klanu, którym on kieruje pod pani nieobecność. Zastępuje panią, jak wiceprezydent, czy coś w tym rodzaju. - Aha. - Camille przygryzła wargę. - To niezupełnie prawda, .ile chciałabym złożyć ci propozycję, Simonie. Najpierw jednak muszę mieć twoje słowo w pewnej sprawie. -Jakiej? - Że wszystko, co się tutaj wydarzy dziś w nocy, pozostanie tajemnicą. Nikt nie może się dowiedzieć o naszym spotkaniu. Ani twoja mała rudowłosa przyjaciółka Clary, ani żadna z twoich dziewczyn. Żadne z Lightwoodów. Nikt. Simon rozparł się na krześle. - A jeśli nie zechcę tego obiecać? - W takim razie możesz już iść. Tyle że wtedy nigdy się nie dowiesz, co chciałam ci powiedzieć. I tej straty będziesz później żałować. - Zaciekawiła mnie pani - wyznał Simon. - Nie wiem jednak, czy aż tak bardzo. W oczach wampirzycy pojawił się błysk zaskoczenia, rozbawienia i może nawet... odrobiny szacunku. - To, co mam ci do powiedzenia, żadnego z nich nie dotyczy. Nie wpłynie na ich bezpieczeństwo ani samopoczucie. Tajemnica ma chronić mnie.

9

Simon łypnął na nią podejrzliwie. Mówiła serio? Wampiry nie były jak faerie, które nie potrafiły kłamać. Musiał jednak przyznać, że jest ciekaw. - W porządku. Dotrzymam tajemnicy, o ile nie uznam, że w ten sposób narażam moich przyjaciół na niebezpieczeństwo. Wtedy wszystkie umowy staną się nieważne. Uśmiech Camille był lodowaty. Najwyraźniej nie podobał się jej jego brak zaufania. - Dobrze - powiedziała. - Chyba nie mam wyboru, bo bardzo potrzebuję twojej pomocy. - Pochyliła się nad stolikiem, smukłą dłonią obracając nóżkę kieliszka. - Do niedawna z powodzeniem kierowałam manhattańskim klanem. Mieliśmy piękne kwatery w starym przedwojennym budynku na Upper East Side, a nie tę szczurzą norę, w której teraz Santiago trzyma moich ludzi. Santiago... Raphael, jak go nazywasz, był moim zastępcą. Moim najbardziej lojalnym towarzyszem... przynajmniej tak sądziłam. Pewnej nocy odkryłam, że on dla rozrywki porywa ludzi, przywozi ich do tamtego starego hotelu w hiszpańskim Harlemie i pije ich krew. Szczątki wyrzuca do śmietnika stojącego na zewnątrz. Podejmuje głupie ryzyko, łamie Prawo Przymierza. Camille wypiła łyk wina. - Kiedy do niego poszłam, by rzucić mu oskarżenie w twarz, zorientowałam się, że powiedział reszcie klanu, że to ja jestem morderczynią i przestępczynią. To była pułapka. Zamierzał mnie zabić, żeby przejąć władzę. Uciekłam. Razem z Walkerem i Archerem dla bezpieczeństwa. - Więc przez cały czas Raphael oszukiwał, że kieruje klanem tylko do pani powrotu? Camille się skrzywiła. - Santiago to wierutny kłamca. Chce, żebym wróciła, a wtedy mnie zabije i przejmie władzę nad klanem. Simon nie bardzo wiedział, co wampirzyca chce od niego usłyszeć. Nie był przyzwyczajony do tego, żeby dorosłe kobiety patrzyły na niego wielkimi oczami pełnymi łez albo opowiadały mu historię swojego życia. - Przykro mi - wydukał w końcu. Camille wzruszyła ramionami tak ekspresyjnie, że Simon zaczął się zastanawiać, czyjej akcent nie jest przypadkiem francuski. - Przez cały ten czas, kiedy mnie nie było, ukrywałam się w Londynie, szukałam sojuszników, wyczekiwałam. Potem dowiedziałam się o tobie. - Uniosła rękę. - Nie mogę ci zdradzić, w jaki sposób. Przyrzekłam dochować tajemnicy. Ale gdy tylko o tobie usłyszałam, uświadomiłam sobie, że to na ciebie czekałam. - Na mnie? Naprawdę? Camille dotknęła jego dłoni. - Raphael się ciebie boi, Simonie, i słusznie. Jesteś wampirem, lecz nie można cię skrzywdzić ani zabić. On nie może tknąć cię palcem, nie ściągając na siebie gniewu Bożego. W ciszy, która zapadła po jej słowach, Simon usłyszał cichy elektryczny szum świątecznych lampek wiszących nad ich głowami, plusk wody w kamiennej fontannie stojącej pośrodku dziedzińca, gwar miasta. Kiedy się wreszcie odezwał, jego głos był prawie jak szept. - Pani to wymówiła. - Co takiego, Simonie? - Gniew... - Jak zawsze słowo utknęło mu w gardle, zapiekło w ustach. - Tak. Bóg. - Wampirzyca zabrała rękę z jego dłoni, ale jej oczy pozostały ciepłe. - Nasz gatunek ma wiele sekretów, tyle mogę ci powiedzieć. Udowodnić ci, że nie jesteś przeklęty. - Proszę pani... - Camille. Mów mi Camille. - Nadal nie rozumiem, czego od mnie chcesz, Camille. - Nie rozumiesz? - Gdy potrząsnęła głową, jasne włosy rozsypały się wokół jej twarzy. - Chcę, żebyś się do mnie przyłączył, Simonie. Stań u mojego boku przeciwko Santiago. Razem wejdziemy do tego zaszczurzonego hotelu. Gdy jego zwolennicy zobaczą, że jesteś ze mną, zostawią go i przyjdą do mnie. Wierzę, że są wobec mnie lojalni, mimo strachu przed nim. Kiedy ujrzą nas razem, przestaną się bać i przejdą na naszą stronę. Człowiek nie może walczyć z tym, co boskie. - No, nie wiem - zaoponował Simon. - W Biblii Jakub walczył z aniołem i wygrał. Camille uniosła brwi i zmierzyła go wzrokiem. Simon wzruszył ramionami. - "I nazwał Jakub to miejsce Peniel, mówiąc: Oglądałem Boga twarzą w twarz". Widzisz, nie tylko ty znasz Pismo. Spojrzenie wampirzycy złagodniało, na jej twarzy pojawił się uśmiech. - Może nie zdajesz sobie z tego sprawy, Chodzący za Dnia, ale dopóki nosisz ten Znak, jesteś karzącą ręką niebios. Nikt nie może przeciwko tobie wystąpić. A z pewnością żaden wampir. - Boisz się mnie? - zapytał Simon i od razu tego pożałował. Zielone oczy Camille pociemniały jak chmury burzowe.

10

- Ja boję się ciebie? - Po chwili opanowała się i rozpogodziła. -Oczywiście, że nie. Jesteś inteligentnym człowiekiem. Z pewnością docenisz wartość mojej propozycji i przyłączysz się do mnie. - A jaka jest właściwie twoja propozycja? To znaczy, rozumiem tę część, że razem występujemy przeciwko Raphaelowi, ale co potem? Ja nie nienawidzę Raphaela ani nie chcę się go pozbyć. Zostawił mnie w spokoju, a o to właśnie mi chodziło. Camille złożyła dłonie przed sobą. Na lewym środkowym palcu nosiła srebrny pierścionek, wsunięty na rękawiczkę. - Myślisz, że Raphael wyświadcza ci przysługę, zostawiając cię w spokoju, jak się wyraziłeś. Teraz uważasz, że nie potrzebujesz nikogo ze swojego rodzaju. Wystarczają ci przyjaciele, których masz: ludzie i Nocni Łowcy. Ukrywasz buteleczki z krwią w swoim pokoju i okłamujesz matkę. - Skąd... Camille zignorowała go i mówiła dalej: - Ale co będzie za dziesięć lat, kiedy będziesz miał dwadzieścia sześć? Za dwadzieścia lat? Trzydzieści? Myślisz, że ludzie nie zauważą, że oni zmieniają się i starzeją, a ty nie? Simon nie odpowiedział. Nie chciał przyznać, że nie wybiegał myślami tak daleko naprzód. Że nie chciał myśleć o tak odległej przyszłości. - Przejścia z Raphaelem nauczyły cię, że inne wampiry są dla ciebie trucizną. Ale nie musi tak być. Wieczność to zbyt dużo czasu, żeby spędzić go samotnie, bez podobnych tobie, takich, którzy rozumieją. Przyjaźnisz się z Nocnymi Łowcami, ale nigdy nie staniesz się jednym z nich. Zawsze będziesz inny. Do nas możesz przynależeć. - Gdy Camille się pochyliła, białe światło odbiło się od jej pierścienia i zakłuło go w oczy. - Mamy tysiące lat wiedzy, którą możemy się z tobą podzielić, Simonie. Mógłbyś się nauczyć, jak dochować sekretu, jak jeść i pić, jak wymawiać imię Boga. Raphael perfidnie ukrył przed tobą tę wiedzę, a nawet pozwolił ci wierzyć, że ona nie istnieje. Istnieje. I ja mogę ci pomóc. - Jeśli ja najpierw pomogę tobie - dokończył Simon. Wampirzyca się uśmiechnęła. Jej zęby były białe i ostre. - Nawzajem sobie pomożemy. Simon odchylił się do tyłu. Metalowe krzesło było twarde i niewygodne. Nagle poczuł się zmęczony. Spojrzał na swoje dłonie. Zobaczył, że jego żyły pociemniały i wiją się na kostkach jak pająki. Potrzebował krwi. Rozmowy z Clary. Czasu na myślenie. - Widzę, że tobą wstrząsnęłam - zauważyła Camille. - Wiem. Za dużo tego na jeden raz. Byłabym szczęśliwa, mogąc dać ci tyle czasu, ile potrzebujesz na zastanowienie, ale nie mamy go zbyt wiele, Simonie. W tym mieście grozi mi niebezpieczeństwo ze strony Raphaela i jego kohort. - Kohort? - Simon uśmiechnął się mimo woli. Camille wyglądała na zdezorientowaną. -Tak? - Chodzi o te... kohorty. To tak, jakby powiedzieć "złoczyńcy" albo "sługusy". - Widząc jej puste spojrzenie, Simon westchnął. -Przepraszam. Pewnie nie obejrzałaś tylu złych filmów, co ja. Między brwiami Camille pojawiła się cienka zmarszczka. - Uprzedzano mnie, że jesteś trochę dziwny. Może chodzi o to, że nie znam wielu wampirów z twojego pokolenia. Ale czuję, że dobrze mi zrobi bliskość kogoś tak... młodego. - Świeża krew dodał Simon. Tym razem wampirzyca się uśmiechnęła. - Więc jesteś gotowy przyjąć moją propozycję? Zacząć współpracę? Simon spojrzał w niebo. Sznury białych lampek przyćmiewały gwiazdy. - Posłuchaj, doceniam twoją propozycję. Naprawdę. - Cholera. Musiał istnieć jakiś sposób, żeby jego słowa nie zabrzmiały tak, jakby odrzucał zaproszenie na bal maturalny. "Naprawdę jestem zaszczycony, że mnie zaprosiłaś, ale...". Camille, podobnie jak Raphael, mówiła językiem oficjalnym, sztywnym, trochę staroświeckim, jak postać z baśni. Może powinien spróbować tego samego... - Potrzebuję trochę czasu na powzięcie decyzji. Z pewnością to rozumiesz. Camille uśmiechnęła się nieznacznie, pokazując tylko koniuszki kłów. - Pięć dni - powiedziała. - Nie dłużej. - Wyciągnęła do niego dłoń w rękawiczce. Coś w niej zalśniło. Mała szklana fiolka wielkości próbki perfum, wypełniona brązowawym proszkiem. -Ziemia z grobu - wyjaśniła Camille. - Zmiażdż ją, a wtedy ja będę wiedziała, że mnie wzywasz. Jeśli nie wezwiesz mnie w ciągu pięciu dni, przyślę Walkera po odpowiedź. Simon wziął fiolkę i schował ją do kieszeni. - A jeśli odpowiedź będzie odmowna? - Wtedy będę rozczarowana, ale rozstaniemy się w przyjaźni. - Camille odsunęła kieliszek. - Do widzenia, Simonie. Kiedy wstał, krzesło zazgrzytało głośno. Czuł, że powinien coś jeszcze dodać, ale nie miał pojęcia co. Wyglądało na to, że został odprawiony. Doszedł do wniosku, że woli wyjść na jednego z tych dziwnych, nowoczesnych wampirów o złych manierach niż ryzykować, że Camille z powrotem wciągnie go w rozmowę.

11

Oddalił się bez słowa. Idąc przez restaurację, minął Walkera i Ar-chera, którzy stali przy dużym drewnianym barze, przygarbieni pod ciężarem długich szarych płaszczy. Czując na sobie ich spojrzenia, pomachał im palcami - ni to w przyjaznym pożegnaniu, ni to w geście mówiącym "spadajcie". Archer obnażył zęby -płaskie ludzkie zęby - i przemaszerował obok niego w stronę ogrodu. Walker deptał mu po piętach. Simon zobaczył, że obaj siadają na krzesłach naprzeciwko Camille. Wampirzyca nie podniosła na nich wzroku, ale białe lampki oświetlające ogród nagle zgasły, nie pojedynczo, tylko wszystkie naraz, jakby ktoś wyłączył gwiazdy. Zanim kelnerzy się zorientowali i blade światło ponownie zalało ogródek, Camille i jej ludzcy niewolnicy zniknęli. *** Simon otworzył frontowe drzwi swojego domu, jednego z długiego szeregu identycznych budynków o ceglanych fasadach ciągnących się wzdłuż brooklyńskiej ulicy, i pchnął je lekko, nasłuchując uważnie. Wcześniej powiedział matce, że idzie poćwiczyć z Erikiem i chłopcami z zespołu, żeby przygotować się do sobotniego występu. Kiedyś ona po prostu by mu uwierzyła. Elaine Lewis nigdy nie była strażnikiem dwójki swoich dzieci, nie upierała się, żeby syn i córka wcześnie wracali do domu po szkolnych imprezach. Simon zwykle przesiadywał do późna u Clary, otwierał sobie drzwi własnym kluczem i padał na łóżko o drugiej nad ranem, a matka pozostawiała jego zwyczaje bez komentarzy i zrzędzenia. Teraz sytuacja się zmieniła. Prawie dwa tygodnie spędził w Idrisie, rodzinnym kraju Nocnych Łowców, zniknąwszy z domu bez uprzedzenia. Na szczęście, czarownik Magnus Bane pojawił się u jego matki i rzucił na nią czar, tak że teraz w ogóle nie pamiętała o nieobecności syna. Albo przynajmniej nie miała świadomych wspomnień. Mimo to, jej zachowanie się zmieniło. Stała się podejrzliwa i czujna, wciąż go obserwowała i nalegała, żeby wracał do domu o określonych porach. Kiedy ostatnim razem wrócił z randki z Maią, zastał matkę w przedpokoju. Siedziała na krześle naprzeciwko drzwi, z rękoma skrzyżowanymi na piersi i wyrazem ledwo hamowanego gniewu na twarzy. Tamtej nocy usłyszał jej oddech, zanim ją zobaczył. Teraz do jego uszu dotarł z salonu tylko cichy dźwięk telewizora. Czekając na niego, matka zapewne oglądała jeden z tych tasiemcowych seriali szpitalnych, które uwielbiała. Simon zamknął drzwi i oparł się o nie, zbierając siły do kłamstwa. Wystarczająco trudne było unikanie jedzenia. Na szczęście, matka wcześnie wychodziła do pracy i wracała późno, a Rebecca, która rzadko przyjeżdżała do domu z college'u w New Jersey, żeby zrobić pranie, nie miała okazji do tego, by zauważyć coś dziwnego. Kiedy rano wstawał, na stole w kuchni czekały na niego przygotowane przez matkę śniadanie i obiad. W drodze tlo szkoły wyrzucał je do śmieci. Gorzej było z kolacją. W te wieczory, które Elaine spędzała w domu, musiał rozgrzebywać jedzenie na talerzu, udawać, że nie jest głodny albo że chce zabrać jedzenie do swojego pokoju i przy okazji się pouczyć. Parę razy musiał się zmusić do jedzenia, żeby ją uszczęśliwić, a potem przez kilka godzin pocił się w łazience i wymiotował, aż pozbył się posiłku. Nienawidził jej okłamywać. Zawsze trochę współczuł Clary z powodu jej napiętych relacji z Jocelyn najbardziej nadopiekuńcza matką na świecie. Teraz sytuacja się odwróciła. Od śmierci Valentine'a Jocelyn stała się prawie normalnym rodzicem. Natomiast, kiedy Simon był w domu, czuł na sobie ciężar spojrzenia matki, niczym oskarżenie. Rzucił torbę przy drzwiach, wyprostował plecy i ruszył do salonu, żeby wypić piwo, którego nawarzył. Telewizor ryczał, właśnie nadawano wiadomości. Prezenter mówił, że w zaułku za śródmiejskim szpitalem znaleziono porzucone dziecko. Simon był zaskoczony; matka nienawidziła dzienników telewizyjnych. Uważała je z przygnębiające. Zerknął na kanapę i przestał się dziwić. Elaine spała, jej okulary leżały na stoliku, na podłodze stała do połowy opróżniona szklanka. Simon z daleka wyczuł zapach whisky. Poczuł ukłucie w sercu. Jego mama rzadko piła. Poszedł do jej sypialni i wrócił z szydełkową narzutą. Elaine nadal oddychała wolno i równomiernie. Była kobietą drobną jak ptak, z aureolą czarnych kręconych włosów przetykanych siwizną, której nie chciała farbować. Pracowała w nienastawionej na zysk organizacji ekologicznej, na większości jej ubrań widniały zwierzęce motywy. Teraz miała na sobie suknię w delfiny i fale oraz broszkę, która była kiedyś żywą rybą, obecnie zatopioną w żywicy. Jej polakierowane oko łypnęło oskarżycielsko na Simona, kiedy pochylił się, żeby zarzucić matce narzutę na ramiona. Poruszyła się niespokojnie i odwróciła głowę. - Simon - wyszeptała. - Simon, gdzie jesteś? Wstrząśnięty Simon wyprostował się, puszczając narzutę. Może powinien ją obudzić, uspokoić, że wszystko jest w porządku. Ale wtedy zaczęłyby się pytania, na które nie miał ochoty odpowiadać. I jeszcze ten zraniony wyraz twarzy, którego nie potrafił znieść. Odwrócił się i poszedł do sypialni. Rzucił się na pościel i odruchowo sięgnął po telefon stojący na nocnej szafce, żeby zadzwonić do Clary. Zawahał się jednak, słuchając ciągłego sygnału. Nie mógł jej powiedzieć o Camille. Obiecał wampirzycy, że zachowa jej propozycję w sekrecie. Nie był Camille nic winien, ale, jeśli czegoś się nauczył w ciągu ostatnich

12

kilku miesięcy, to tego, że niedotrzymywanie obietnic złożonych nadnaturalnym istotom jest złym pomysłem. Mimo to, chciał usłyszeć głos Clary, jak zawsze po ciężkim dniu. Ostatnio głównie skarżył się jej na swoje życie miłosne, co nieodmiennie ją bawiło. Przewrócił się na łóżku, naciągnął poduszkę na głowę i wybrał numer Clary.

2
Upadek

- Dobrze się dzisiaj bawiłeś z Isabelle? - Ze słuchawką przyciśniętą do ucha Clary ostrożnie przesuwała się z jednej długiej belki na drugą. Dźwigary znajdowały się na wysokości dwudziestu stóp nad podłogą sali treningowej, urządzonej na strychu Instytutu. Chodzenie po belkach stropowych miało nauczyć ją zachowania równowagi. Clary ich nienawidziła. Cierpiała na lęk wysokości, więc cały trening był dla niej przykrym doświadczeniem mimo elastycznej liny zawiązanej w pasie, która miała ją uchronić przed upadkiem. - Jeszcze nie powiedziałeś jej o Mai? Simon wymamrotał coś niezrozumiałego, co Clary wzięła za zaprzeczenie. W tle słyszała muzykę. Oczami wyobraźni zobaczyła, jak jej przyjaciel leży na łóżku z telefonem w ręce, a obok cicho gra stereo. Miał zmęczony głos, śmiertelnie znużony, a to oznaczało, że lekki ton nie oddaje jego prawdziwego nastroju. Na początku rozmowy kilka razy zapytała go, czy dobrze się czuje, ale zbywał jej troskę burkliwymi odpowiedziami. Prychnęła. - Igrasz z ogniem, Simonie. Mam nadzieję, że o tym wiesz. - Nie wiem. Naprawdę uważasz, że to taka wielka sprawa? -Simon mówił płaczliwym tonem. - Ani razu nie rozmawiałem z Isabelle - ani z Maią - o wyłączności. - Pozwól, że coś ci zdradzę na temat dziewczyn. - Clary usiadła na belce i zwiesiła nogi. Przez otwarte okna w kształcie półksiężyców wpadał chłodny, nocny wiatr, chłodząc jej spoconą skórę. Zawsze sądziła, że Nocni Łowcy trenują w swoich mocnych, skórzanych strojach, ale okazało się, że wkładają je tylko na późniejsze ćwiczenia z bronią. W trakcie szkolenia, które ona teraz przechodziła - służącego zwiększeniu giętkości, szybkości i wyczucia równowagi - miała na sobie lekką koszulkę bez rękawów i spodnie ściągane w pasie tasiemką. - Nawet jeśli nie rozmawiałeś z nimi o wyłączności, one i tak się wściekną, kiedy odkryją, że umawiasz się z inną i nic o tym nie wspomniałeś. Taka jest zasada chodzenia ze sobą. - A skąd miałem znać tę zasadę? - Wszyscy ją znają. - Myślałem, że będziesz po mojej stronie. - Jestem po twojej stronie! - Więc dlaczego nie okazujesz mi więcej zrozumienia? Clary przeniosła słuchawkę do drugiego ucha i spojrzała w dół. Gdzie się podziewał Jace? Poszedł po drugą linę, obiecując, że wróci za pięć minut. Gdyby przyłapał ją tutaj, jak rozmawia przez telefon, pewnie by ją zabił. Rzadko nadzorował jej trening. Zwykle robiła to Maryse, Kadir albo inni członkowie nowojorskiego Konklawe do czasu znalezienia nowego nauczyciela po śmierci Hodgea, ale kiedy Jace ich zastępował, traktował swoje obowiązki bardzo poważnie. - Bo twoje problemy nie są prawdziwymi problemami - powiedziała. - Umawiasz się z dwiema pięknymi dziewczynami jednocześnie. Zastanów się. Przecież to problemy... gwiazdy rocka. -Problemy gwiazdy rocka to pierwszy krok do zostania prawdziwą gwiazdą rocka. - Nikt ci nie kazał nazywać swojego zespołu Sprośna Pleśń, przyjacielu. - Teraz jesteśmy Millenijnymi Szarpiami - oznajmił Simon. - Posłuchaj, po prostu przemyśl to wszystko jeszcze przed ślubem mamy i Lukę'a. Jeśli twoje dziewczyny się tam spotkają i dowiedzą, że umawiasz się z nimi obiema, zabiją cię na miejscu. - Wstała z belki. - Zepsujesz w ten sposób ślub mojej mamy, a wtedy ona też cię zabije. Tak więc zostaniesz zabity dwukrotnie. A ściśle mówiąc, trzykrotnie...

13

- Nie zaprosiłem żadnej na ślub! - W głosie Simona zabrzmiała panika. -Tak, ale one będą się tego spodziewać. Właśnie dlatego dziewczyny mają chłopaków. Żeby ktoś zabierał je na nudne uroczystości. - Clary przesunęła się na brzeg belki i spojrzała w mrok rozjaśniony czarodziejskim światłem. Zobaczyła narysowany kredą na podłodze krąg treningowy. Wyglądał jak środek tarczy. - Teraz muszę skoczyć z sufitu i pewnie zginę straszną śmiercią. Porozmawiamy jutro. - Mam o drugiej próbę zespołu, pamiętasz? Tam się spotkamy. - Do zobaczenia. - Rozłączyła się i wsunęła telefon za stanik. Lekkie ubranie treningowe nie miało żadnych kieszeni, więc co innego dziewczyna mogła zrobić? - Zamierzasz sterczeć tam całą noc? Jace wkroczył w środek tarczy i spojrzał na nią. Miał na sobie strój bojowy, a nie treningowy jak Clary. Jego jasne włosy pięknie odbijały się od czerni. Z końcem lata odrobinę ściemniały i nabrały barwy starego złota, co, pomyślała Clary, jeszcze bardziej do niego pasowało. Poczuła się absurdalnie szczęśliwa, że teraz, kiedy zna go dostatecznie długo, potrafi dostrzec drobne zmiany w jego wyglądzie. - Myślałam, że tu wejdziesz! - zawołała. - Zmiana planów? - To długa historia. - Jace uśmiechnął się szeroko. - No więc? Chcesz poćwiczyć skoki? Clary westchnęła. Ćwiczenie skoków oznaczało, że musi rzucić się z belki w otchłań i, asekurowana przez elastyczną linę, uczyć się obrotów, kopnięć i uników, odpychając się od ścian i nie martwiąc o twarde podłogi i siniaki. Widziała, jak Jace to robi. Wyglądał wtedy jak fruwający anioł. Sunął w powietrzu, okręcał się i wirował z baletową gracją. Ona natomiast tuż nad podłogą kuliła się jak robak, mimo pewności, że w nią nie uderzy. Zaczęła się zastanawiać, czy nie ma znaczenia fakt, że urodziła się jako Nocny Łowca, ale nie szkoliła się w sztuce walki od dziecka i może było dla niej za późno, żeby się stać dobrym lub przynajmniej w miarę sprawnym wojownikiem. Albo wrodzone dary zostały nierówno między nich podzielone, tak że Jace dostał cały fizyczny wdzięk, a ona... cóż, niewiele. - No dalej, Clary - ponaglił ją Jace. - Skacz. Zamknęła oczy i skoczyła. Przez chwilę czuła się jak zawieszona w powietrzu, wolna od wszystkiego. Potem grawitacja przejęła nad nią władzę i Clary runęła ku podłodze. Odruchowo przyciągnęła do siebie ręce i nogi, mocniej zacisnęła powieki. Lina się napięła i Clary z powrotem pofrunęła w górę. A potem znowu zaczęła spadać. Kiedy zwolniła, otworzyła oczy i stwierdziła, że wisi na końcu liny jakieś pięć stóp nad Jace'em, którym uśmiechał się szeroko. - Ładnie - powiedział. - Jak spadający płatek śniegu. - Krzyczałam? - zapytała Clary. - No wiesz, w drodze na dół. Jace kiwnął głową. - Na szczęście, nikogo nie ma w domu, bo inaczej uznaliby, że cię morduję. - Bardzo śmieszne. Nawet byś mnie nie dosięgnął. - Zakręciła nogą i leniwie zawirowała w powietrzu. Oczy Jace'ego rozbłysły. - Chcesz się założyć? Clary znała ten wyraz twarzy. - Nie - powiedziała szybko. - Cokolwiek zamierzasz zrobić... Ale on już to zrobił. Kiedy poruszał się szybko, jego pojedyncze ruchy były prawie niewidoczne. Sięgnął ręką za pas, a potem coś błysnęło w powietrzu. Rozległ się świst i odgłos darcia. Lina została przecięta, a Clary, zbyt zaskoczona, żeby krzyknąć, spadla... prosto w ramiona Jace'ego. Impet sprawił, że oboje runęli na podłogę wyłożoną miękkimi matami. Clary wylądowała na |;ice'em, a on wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Teraz o wiele lepiej - stwierdził. - Wcale nie krzyczałaś. - Nie zdążyłam. Zabrakło jej tchu, nie tylko z powodu upadku. Gdy czuła jego bliskość, ręce jej drżały, a serce biło szybciej. Kiedyś sądziła, że może jej fizyczna reakcja na Jaceego - ich wzajemna reakcja na siebie - z czasem osłabnie, ale tak się nie stało. Jeśli już, było coraz gorzej, im więcej czasu z nim spędzała... albo lepiej, zależnie od punktu widzenia. Patrząc w jego ciemnozłote oczy, zastanawiała się, czy ich kolor nie stał się intensywniejszy od spotkania z Razjelem na brzegu jeziora Lyn w Idrisie. Nie mogła nikogo o to zapytać. Wszyscy wiedzieli, że to Valentine wezwał Anioła i że Anioł uzdrowił Jace'ego od ran zadanych przez ojca, ale nikt oprócz ich dwojga nie wiedział, że Valentine nie tylko ranił adoptowanego syna. Dźgnął Jace'ego nożem w serce podczas rytuału wezwania, a potem trzymał go w ramionach, kiedy chłopiec umierał. Na życzenie Clary Razjel wskrzesił Jace'ego. Potworność tamtych wydarzeń nadal ją szokowała. Między sobą uzgodnili, że nigdy nikomu nie powiedzą, że Jace umarł. To miała być ich tajemnica. Jace odgarnął jej włosy z twarzy.

14

- Żartuję - pocieszył ją. - Nie jesteś taka kiepska. Nauczysz się wszystkiego. Powinnaś widzieć pierwsze skoki Aleca. Zdaje się, że raz nawet kopnął się w głowę. - Jasne - mruknęła Clary. - Miał wtedy pewnie jedenaście lat. - Zmierzyła Jace'ego wzrokiem. Przypuszczam, że ty od początku byłeś w tym wyjątkowy. - Urodziłem się wyjątkowy. - Jace pogładził jej policzek opuszkami palców, bardzo lekko, ale ona i tak zadrżała. Nic nie mówiła. Żartował, ale w pewnym sensie miał rację. Urodził się, żeby być tym, kim był. - Jak długo możesz dzisiaj zostać? Uśmiechnęła się. - Skończyliśmy trening? - Myślę, że skończyliśmy tę część, która była absolutnie konieczna, ale jest jeszcze parę rzeczy, które chciałbym poćwiczyć... Pociągnął ją w dół, ale w tym momencie drzwi się otworzyły i do sali wkroczyła Isabelle. Obcasy jej wysokich butów stukały o wypolerowaną drewnianą podłogę. Zobaczywszy Clary i Jace'ego rozciągniętych na podłodze, uniosła brwi. - Widzę, że się migdalicie. Sądziłam, że mieliście trenować. - Nikt cię nie nauczył, że nie wchodzi się bez pukania, Iz. -Jace nie wstał, tylko odwrócił głowę w bok i popatrzył na Isabelle z mieszaniną irytacji i czułości. Clary natomiast zerwała się z podłogi i wygładziła pogniecione ubranie. - To sala treningowa, czyli przestrzeń publiczna - zauważyła Isabelle, ściągając rękawiczkę z jaskrawoczerwonego aksamitu. -Dostałam je w Trash and Vaudeville. Na wyprzedaży. Podobają się wam? Chcielibyście mieć takie same? - Pomachała do nich. - Sam nie wiem - odparł Jace. - Myślę, że gryzłyby się z moim strojem. Isabelle spiorunowała go wzrokiem. - Słyszeliście o martwym Nocnym Łowcy, którego znaleziono na Brooklynie? - zapytała. - Ciało było w takim stanie, że jeszcze nie wiadomo, kto to jest. Pewnie właśnie tam pojechała mama. - Tak potwierdził Jace, siadając. - Zebranie Clave. Wpadłem na nią, jak wychodziła. - Nic mi nie powiedziałeś - obruszyła się Clary. - Dlatego tak długo ci zeszło z tą liną? Jace kiwnął głową. - Przepraszam. Nie chciałem cię wystraszyć. - On ma na myśli to, że nie chciał zepsuć romantycznego nastroju - skomentowała Isabelle. Przygryzła wargę. - Mam tylko nadzieję, że to nikt z naszych znajomych. - Nie sądzę. Ciało porzucono w opuszczonej fabryce. Leżało tam kilka dni. Gdyby to był ktoś, kogo znamy, zauważylibyśmy, że go nie ma. - Jace odgarnął włosy za uszy. Patrzył na Isabelle z lekkim zniecierpliwieniem, jakby był zirytowany, że poruszyła ten temat. Szkoda, że nic mi nie powiedział, pomyślała Clary, nawet gdyby miał tym zepsuć nastrój. To, co robili Nocni Łowcy, narażało ich na ciągły kontakt ze śmiercią. Lightwoodowie nadal opłakiwali najmłodszego syna Maksa, który zginął tylko dlatego, że znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Dziwne, że Jace bez szemrania zaakceptował jej decyzję o porzuceniu ogólniaka i rozpoczęciu szkolenia. Unikał jednak rozmowy o niebezpieczeństwach związanych z życiem Nocnego Łowcy. - Idę się ubrać - oznajmiła i ruszyła do drzwi prowadzących do małej przebieralni znajdującej się obok sali treningowej. Szatnia była bardzo prosto urządzona: jasne drewniane ściany, lustro, prysznic i wieszaki na ubrania. Na ławie przy drzwiach leżały równo ułożone ręczniki. Clary szybko się wykąpała i przebrała w zwykłe ubranie: rajstopy, wysokie buty, dżinsową koszulę i nowy różowy sweter. Spojrzawszy na siebie w lustrze, zauważyła, że na rajstopach ma dziurę, a wilgotne kręcone rude włosy tworzą na jej głowie kołtun. Nigdy nie wyglądała tak idealnie jak Isabelle, ale Jace'owi najwyraźniej to nie przeszkadzało. Gdy wróciła do sali treningowej, Isabelle i Jace już porzucili temat zabitego Nocnego Łowcy i omawiali nowy: randki Isabelle z Simonem, dla Jace'ego najwyraźniej jeszcze bardziej przerażający. - Nie mogę uwierzyć, że zabrał cię do prawdziwej restauracji. - Jace sprzątał maty i sprzęt, a Isabelle opierała się o ścianę 1 bawiła nowymi rękawiczkami. - Sądziłem, że w jego wyobrażeniu powinien zmusić cię na randce, żebyś patrzyła, jak on gra w "World of Warcraft" ze swoimi porąbanymi przyjaciółmi. - Ja jestem jednym z jego porąbanych przyjaciół - odezwała się Clary. - Dziękuję. Jace uśmiechnął się do niej szeroko. -To właściwie nie była restauracja, tylko tania knajpka -sprostowała Isabelle. - Z różową zupą, której kazał mi koniecznie spróbować. A w ogóle był bardzo słodki. Clary od razu poczuła wyrzuty sumienia, że nie powiedziała jej - ani Jace'owi - o Mai.

15

- Mówił mi, że mieliście ubaw. Isabelle pomknęła ku niej wzrokiem. Miała dziwną minę, jakby coś ukrywała, ale ten wyraz twarzy szybko zniknął, tak że Clary nie była pewna, czy jej się nie przywidziało. - Rozmawiałaś z nim? - Tak. Zadzwonił do mnie kilka minut temu. Tylko po to, żeby się zameldować. - Clary wzruszyła ramionami. -Rozumiem - powiedziała Isabelle nagle chłodnym tonem. - Cóż, jak już wspomniałam, był bardzo słodki. Nawet trochę za słodki. To może być nużące. - Wcisnęła rękawiczki do kieszeni. - W każdym razie to nic poważnego. Zwykłe rand-kowanie. Sumienie Clary ucichło. - Czy wy kiedyś rozmawialiście, no wiesz, o wyłączności? -spytała. Isabelle wyglądała na szczerze przerażoną. - Oczywiście, że nie. - Ziewnęła i przeciągnęła się jak kot. -No dobrze, pora do łóżka. Zobaczymy się później, gruchające gołąbki. Wyszła, zostawiając za sobą chmurę jaśminowych perfum. Jace spojrzał na Clary i zaczął rozpinać strój ochronny nałożony na ubranie. - Chyba musisz już iść do domu? Clary z niechęcią skinęła głową. Przekonanie matki, żeby pozwoliła jej rozpocząć trening Nocnego Łowcy, było długą i nieprzyjemną kłótnią. Jocelyn z uporem przypominała, że przez całe życie starała się chronić ją przed kulturą Nocnych Łowców, którą uważała za niebezpieczną, nie tylko pełną przemocy, ale również izolacjonistyczną i okrutną. Jeszcze rok wcześniej, przypomniała córce, jej decyzja, żeby szkolić się na Nocnego Łowcę, oznaczałaby, że już nigdy więcej nie mogłaby rozmawiać z matką. Clary odpowiedziała, że Clave zawiesiło tę zasadę, a nowa Rada pracowała nad zmianą Prawa, co oznaczało, że Clave się zmieniło, odkąd Jocelyn była dziewczynką, a poza tym Clary powinna wiedzieć, jak się bronić. - Mam nadzieję, że to nie z powodu Jace'ego - powiedziała w końcu Jocelyn. - Wiem, jak to jest być w kimś zakochanym. Chce się przebywać blisko tej osoby, robić to, co ona, ale... - Nie jestem tobą - odparowała Clary, starając się pohamować gniew. - Nocni Łowcy nie są Kręgiem, a Jace to nie Valen-tine. - Nic nie mówiłam o Valentinie. - Ale o nim myślałaś - stwierdziła Clary. - Może i wychował Jace'ego, ale Jace nie jest taki jak on. - Mam nadzieję, że nie - wyszeptała Jocelyn. - Ze względu na nas wszystkich. W końcu ustąpiła, ale pod pewnymi warunkami. Clary mieszkała nie w Instytucie, tylko z matką u Lukę'a. Jocelyn otrzymywała cotygodniowe raporty od Maryse, by mieć pewność, że córka się uczy, a nie tylko gapi przez cały dzień na Jace'ego, czy o co tam się martwiła. Clary nie wolno było spędzać nocy w Instytucie. - Żadnego zostawania na noc w miejscu, gdzie mieszka twój t błopak - oznajmiła twardo Jocelyn. - Nie obchodzi mnie, że lo Instytut. Nie, i już. Chłopak. To słowo nadal robiło na niej wstrząsające wrażenie. Tak długo wydawało się niemożliwe, że Jace kiedykolwiek /.ostanie jej chłopakiem, że będą dla siebie kimś innym niż brat i siostra. Ta świadomość była trudna do zniesienia. Już lepiej nigdy więcej się nie widywać, doszli do wniosku, albo najlepiej umrzeć. A potem stał się cud. Minęło już sześć tygodni, ale Clary wciąż nie miała dość tego określenia. - Muszę iść do domu - powiedziała z żalem. - Już prawie jedenasta, a mama się denerwuje, jeśli wracam po dziesiątej. - W porządku. - Jace rzucił górną część stroju na ławkę. Pod spodem miałT-shirt. Przez cienką bawełnę Clary widziała Znaki, niczym cienkie atramentowe zacieki na wilgotnym papierze. - Odprowadzę cię. W Instytucie panowała cisza. Akurat nie mieszkali w nim żadni Nocni Łowcy z innych miast. Robert, ojciec Isabelle i Aleca, pomagał w Idrisie ustanowić nową Radę, Hodge i Max odeszli na zawsze, Alec podróżował z Magnusem. Clary miała wrażenie, że pozostali mieszkańcy są gośćmi w prawie pustym hotelu. Chciałaby, żeby inni członkowie Konklawe pojawiali się częściej, ale przypuszczała, że na razie dają Lightowoodom spokój ze względu na żałobę. Czas na wspominanie Maksa i czas na zapomnienie. - Miałeś ostatnio wieści od Aleca i Magnusa? - zapytała. -Dobrze się bawią? - Na to wygląda. - Jace wyjął z kieszeni telefon i podał go Clary. - Alec wciąż przysyła mi irytujące fotki. Mnóstwo podpisów w stylu: "Szkoda, że was tu nie ma, albo i nie". - Trudno mu się dziwić. To mają być romantyczne wakacje. Przeglądając zdjęcia w komórce Jace'ego, Clary chichotała. Zakochani pod wieżą Eiffela: Alec jak zwykle w dżinsach, Magnus w pasiastej marynarskiej bluzie, skórzanych spodniach i śmiesznym berecie. W Ogrodach Boboli Alec nadal miał na sobie dżinsy, a Magnus obszerną wenecką pelerynę i kapelusz gondoliera. Wyglądał jak Duch w Operze. Przed muzeum Prado był ubrany w lśniącą kurtkę matadora i buty na platformie; w tle Alec spokojnie karmił gołębie.

16

- Oddaj mi to, zanim dojdziesz do foteli z Indii - powiedział Jace, zabierając jej komórkę. - Magnus jest w sari. Niektórych rzeczy nigdy się nie zapomina. Clary się roześmiała. Gdy dotarli do windy, Jace wcisnął guzik. Po chwili jej drzwi otworzyły się z przeciągłym zgrzytem i oboje weszli do środka. Kiedy winda ruszyła w dół - Clary sądziła, że nigdy nie przyzwyczai się do gwałtownego szarpnięcia w chwili startu - Jace zbliżył się do niej w półmroku i przyciągnął ją do siebie. Położył jej dłonie na swojej piersi, tak że poczuła jego twarde mięśnie pod T-shirtem i bicie serca pod nimi. - Szkoda, że nie mogę zostać - wyszeptała. - Nie żałuj. - W jego głosie było napięcie, które ją zaskoczyło. - Jocelyn nie chce, żebyś się stała taka jak ja. I wcale się jej nie dziwię. - Jace, dobrze się czujesz? - spytała, zdumiona nutą goryczy w jego tonie. Zamiast odpowiedzieć, pocałował ją, mocno tuląc do siebie. Przycisnął ją do chłodnego lustra w metalowej ramie, otoczył ramieniem w talii, wsunął dłonie pod sweter. Zawsze lubiła sposób, w jaki ją obejmował. Ostrożnie, ale nie aż tak delikatnie, by czuła, że on ma większą kontrolę nad sytuacją niż ona. Żadne z nich nie panowało nad tym, co do siebie nawzajem czują, i Clary się to podobało. Lubiła, kiedy jego serce tak dudniło, że czuła je na skórze, lubiła, kiedy szeptał z ustami na jej ustach. Winda zatrzymała się ze zgrzytaniem, krata się rozsunęła. Clary zobaczyła pustą nawę katedry, migotliwy blask świeczników stojących wzdłuż środkowego przejścia. Przywarła do Jace'ego, zadowolona, że w windzie panuje półmrok, dzięki czemu nie widzi w lustrze swojej rozpalonej twarzy. - Mogłabym jeszcze chwilę zostać - wyszeptała. Jace nie odpowiedział. Wyczuła w nim napięcie i sama też zaczęła się denerwować. To było coś więcej niż pożądanie. Całe jego ciało drżało, kiedy wtulił twarz w zagłębienie jej szyi. - Jace - szepnęła Clary. Puścił ją nagle i cofnął się o krok. Jego policzki płonęły, oczy się jarzyły. - Nie - rzekł zdecydowanym tonem. - Nie chcę dawać twojej matce kolejnego powodu, żeby mnie nie lubiła. Ona już uważa, że jestem wcieleniem swojego ojca... Umilkł, nim Clary zdążyła zaprotestować: "Valentine nie był twoim ojcem". Jace starał się używać nazwiska Morgenstern, nigdy nie mówił "mój ojciec"... jeśli w ogóle go wspominał. Zwykle unikał tego tematu, a Clary nigdy nie powiedziała mu o skrywanych obawach jej matki, że jest taki jak Valentine. Wiedziała, że sama sugestia bardzo by go zraniła. Jedyne, co mogła robić, to trzymać tych dwoje z dala od siebie. Zanim się odezwała, Jace otworzył szarpnięciem drzwi windy. - Kocham cię, Clary - wyznał, nie patrząc na nią, tylko na wnętrze kościoła, na rzędy zapalonych świec. Ich złote płomyki odbijały się w jego oczach. - Bardziej niż kiedykolwiek... Boże. Chyba bardziej niż powinienem. Wiesz o tym, prawda? Clary wyszła z windy i odwróciła się do Jaceego. Chciała mu powiedzieć tysiąc rzeczy, ale on już odwrócił od niej wzrok i wcisnął guzik. Zaczęła protestować, ale drzwi się zatrzasnęły i winda ruszyła z powrotem na wyższe piętra Instytutu. Przez chwilę gapiła się na wizerunek Anioła z rozpostartymi skrzydłami i uniesionym wzrokiem. Anioł był namalowany na wszystkim. Jej głos wypełnił echem puste pomieszczenie, kiedy powiedziała: - Ja też cię kocham.

3 Siedmiokrotna pomsta

- Wiecie, co jest fantastyczne? - rzucił Erie, siadając do bębnów. - Mieć wampira w zespole. To jest rzecz, która wyniesie nas na szczyt. Kirk opuścił mikrofon i przewrócił oczami. Erie wciąż mówił o sukcesach i sławie, ale na razie ich największym osiągnięciem był występ w Knitting Factory i to, że przyszły na niego cztery osoby. Jedną z nich była mama Simona. -Nie rozumiem, jakim cudem zaprowadzi nas to na szczyt, skoro nikomu nie możemy powiedzieć, że on jest wampirem. - Szkoda - odezwał się Simon. Siedział przy jednym z głośników, obok Clary, zajętej esemesowaniem, prawdopodobnie do Jace'ego. - I tak nikt wam nie uwierzy, bo tylko na mnie spójrzcie. Jestem Chodzącym za Dnia. - Pokazał na słońce sączące się przez dziury w dachu garażu Erka, ich obecnym miejscu prób.

17

- Rzeczywiście, trochę to źle wpływa na naszą wiarygodność przyznał Matt, odgarniając z oczu jasnorude włosy. - Mógłbyś, na przykład, nosić fałszywe kły. - Onniepotrzebujefałszywychkłów-wtrąciłazirytacjąClary, odkładając telefon. - Ma prawdziwe. Przecież je widzieliście. To była prawda. Simon musiał wysunąć kły, kiedy przekazywał nowinę zespołowi. Z początku koledzy sądzili, że odniósł ranę głowy albo przeszedł załamanie nerwowe. Kiedy błysnął kłami, zmienili zdanie. Erie nawet stwierdził, że nie jest szczególnie zaskoczony. - Stary, zawsze wiedziałem, że istnieją wampiry. No bo, wiecie, są ludzie, którzy zawsze wyglądają tak samo, nawet kiedy mają... dajmy na to, sto lat. Jak David Bowie. Bo są wampirami. Simon postanowił nie mówić kolegom, że Clary i Isabelle są Nocnymi Łowczyniami. To nie on powinien wyjawić ten sekret. Nie wiedzieli również, że Maia jest wilkołakiem. Sądzili, że Maia i Isabelle to dwie gorące dziewczyny, które jakimś cudem zgodziły się chodzić z Simonem. Jak się wyraził Kirk, musiał na nie podziałać "seksapil wampira". Simona nie obchodziło, jak nazywają przyczynę jego niezrozumiałego powodzenia, dopóki trzymali język za zębami i nie mówili Mai o Isabelle i na odwrót. Na razie udawało mu się zapraszać je na występy na zmianę, tak że nigdy nie pojawiły się obie na tym samym. - Może powinieneś pokazać kły na scenie, stary? - zaproponował Erie. - Tak jak wtedy nam. Błysnąć nimi przed tłumem. - Gdyby to zrobił, przywódca nowojorskiego klanu wampirów zabiłby was wszystkich - odezwała się Clary. - Przecież wiecie, prawda? Pokręciła głową, patrząc na Simona. Nie mogę uwierzyć, że im powiedziałeś dodała ściszonym głosem, tak że tylko on ją słyszał. - Oni są idiotami, gdybyś wcześniej tego nie zauważył. - Są moimi przyjaciółmi - odszepnął Simon. - Przyjaciółmi i idiotami. - Chcę, żeby ludzie, na których mi zależy, znali prawdę. - Tak? - rzuciła Clary niezbyt miłym tonem. - Więc kiedy zamierzasz wyznać ją swojej matce? Zanim Simon zdążył odpowiedzieć, rozległo się głośne stukanie. Chwilę później drzwi garażu się uniosły i do środka wlało się więcej jesiennego słońca. Simon podniósł wzrok i zamrugał. To był odruch, pozostałość po czasach, kiedy był człowiekiem. Teraz jego oczy nie potrzebowały więcej niż ułamek sekundy, żeby przyzwyczaić się do ciemności albo światła. W wejściu do garażu stał chłopak, oświetlony od tyłu przez jasne słońce. W ręce trzymał kawałek papieru. Popatrzył na niego niepewnie i wyciągnął rękę w stronę zespołu. - Cześć - powiedział. - To tutaj znajdę zespół Niebezpieczna Plama? - Teraz zespół nazywa się Dychotomiczny Lemur - odparł Erie, wstając zza perkusji. - A kto chce wiedzieć? - Jestem Kyle - odparł chłopak, przechodząc pod uniesionymi drzwiami garażu. Potem się wyprostował i odgarnął z oczu brązowe włosy. Podał kartkę Ericowi. Przeczytałem, że szukacie wokalisty. - Chwila! - wykrzyknął Matt. - Powiesiliśmy ogłoszenie jakiś rok temu. Całkiem o nim zapomniałem. - Taa - mruknął Erie. - Wtedy graliśmy inną muzykę. Teraz przeważnie wycinamy wokale. Masz jakieś doświadczenie? Kyle, bardzo wysoki, ale wcale nie chudy, wzruszył ramionami. - Niezupełnie. Ale mówiono mi, że potrafię śpiewać. - Miał powolny, nieco zaciągający sposób mówienia. Bardziej surfer niż południowiec. Członkowie zespołu spojrzeli po sobie niepewnie. Erie podrapał się za uchem. - Możesz dać nam chwilę, stary? - Jasne. Kyle wyszedł z garażu, drzwi się za nim opuściły. Simon usłyszał, że chłopak cicho pogwizduje na zewnątrz. Brzmiało to jak "Shell Be Corning' Round The Mountain". Niezupełnie bez fałszowania. - Sam nie wiem - zaczął Erie. - Nie jestem pewien, czy możemy teraz przyjąć kogoś nowego. No bo przecież nie możemy mu powiedzieć o tej historii z wampirem, tak czy nie? - Nie - potwierdził Simon. - Nie możecie. - Dobra. - Matt wzruszył ramionami. - Ale szkoda. Potrzebujemy wokalisty. Kirk jest do bani. Bez obrazy, Kirk. - Chrzań się - burknął Kirk. - Wcale nie jestem do bani. - Jesteś - powtórzył Matt. - Wielki, włochaty... - Myślę, że powinniście go przesłuchać - wtrąciła się Clary. Simon spojrzał na nią z ukosa. - Dlaczego? - Bo jest superciachem - wyjaśniła Clary ku zaskoczeniu Simona. Wygląd Kylea nie zrobił na nim szczególnego wrażenia, ale z drugiej strony, pewnie nie był najlepszym sędzią męskiej urody. - A wasz zespół potrzebuje trochę seksapilu.

18

- Dziękuję - rzucił Simon. - W imieniu nas wszystkich bardzo ci dziękuję. Clary prychnęła ze zniecierpliwieniem. -Tak, tak, wszyscy jesteście przystojni. Zwłaszcza ty, Simon. - Poklepała go po ręce. - Ale Kyle to prawdziwe ciacho. Moja obiektywna opinia jako kobiety jest taka, że jeśli przyjmiecie Kyle'a do zespołu, podwoi to liczbę waszych fanek. - Co oznacza, że będziemy mieli dwie fanki zamiast jednej -skwitował Kirk. - Której? - Matt wyglądał na szczerze zaciekawionego. - Przyjaciółki kuzynki Erica. Jak ona ma na imię? Ta, która durzy się w Simonie. Przychodzi na wszystkie nasze występy i każdemu, kto chce jej słuchać, mówi, że jest jego dziewczyną. Simon się skrzywił. - Ona ma trzynaście lat. - Tak działa twój seksapil wampira - skomentował Matt. -Damy nie mogą ci się oprzeć. - Och, na litość boską - zirytowała się Clary. - Nie ma czegoś takiego jak seksapil wampira. Wskazała palcem na Erica. -1 nawet nie mów, że Seksapil Wampira brzmi jak nazwa zespołu, bo... Drzwi garażu się podniosły. - Hej, koledzy? - To był znowu Kyle. - Słuchajcie, jeśli nie chcecie mnie przesłuchać, w porządku. Może zmieniliście brzmienie, wszystko jedno. Tylko powiedzcie słowo, a ja się zmywam. Erie przekrzywił głowę. - Wejdź i pokaż się. Kyle wszedł do garażu. Simon wlepił w niego wzrok, próbując ocenić, dlaczego Clary uważa, że chłopak jest ciachem. Był wysoki, szeroki w ramionach i smukły, o wydatnych kościach policzkowych, długich czarnych włosach, które lokami opadały mu na czoło i kark, i śniadej cerze ze śladami letniej opalenizny. Długie gęste rzęsy i zdumiewające orzechowo-zielone oczy nadawały mu wygląd gwiazdy rocka. Miał na sobie dopasowany T-shirt i dżinsy, nagie ręce oplatały tatuaże - nie Znaki, tylko zwykłe tatuaże. Wiły się po skórze jak odręczne pismo i znikały pod rękawami podkoszulka. W porządku, Simon musiał to przyznać. Chłopak nie był odrażający. - Wiecie co? - odezwał się w końcu Kirk, przerywając ciszę. - On naprawdę jest gorący. Kyle zamrugał i odwrócił się do Erica. - Więc chcecie, żebym zaśpiewał, czy nie? Erie zdjął mikrofon ze statywu i podał go Kyle'owi. - Śmiało. Próbuj. ***

- Wiesz, on naprawdę był dobry - powiedziała Clary. - Trochę żartowałam z tym przyjęciem Kyle'a do zespołu, ale on naprawdę potrafi śpiewać. Szli Kent Avenue w stronę domu Lukea. Niebo pociemniało i przybrało szarą barwę, przygotowując się do zmierzchu; nad East River nisko wisiały chmury. Clary sunęła dłonią w rękawiczce po ogrodzeniu, które oddzielało ich od popękanego betonowego nabrzeża. Siatka grzechotała. - Mówisz tak tylko dlatego, że uważasz go za ciacho - stwierdził Simon. Clary się uśmiechnęła. - Nie aż takie ciacho. Nie takie jak najgorętszy facet, jakiego kiedykolwiek spotkałam. - Zapewne Jace, ale Clary była na tyle miła, że nie powiedziała tego na głos. - Pomyślałam sobie jednak, że naprawdę przydałby się w zespole. Skoro Erie i reszta nie mogą mu zdradzić, że jesteś wampirem, nie powiedzą również nikomu innemu. Może to położy kres temu głupiemu pomysłowi. - Znajdowali się prawie przy domu Lukea, Simon widział po drugiej stronie ulicy okna jarzące się żółto na tle nadciągającej ciemności. Clary zatrzymała się obok przerwy w ogrodzeniu. - Pamiętasz, jak zabiliśmy tutaj bandę Raumów? Ty i Jace zabiliście parę demonów. Ja omal nie zwymiotowałem. Simon pamiętał, ale jego umysł zaprzątały inne sprawy. Myślał o Camille siedzącej naprzeciwko niego przy stoliku i o jej słowach: "Przyjaźnisz się z Nocnymi Łowcami, ale nigdy nie staniesz się jednym z nich. Zawsze będziesz inny". Zerknął z ukosa na Clary, zastanawiając się, jak by zareagowała, gdyby opowiedział jej o spotkaniu z wampirzycą i o jej propozycji. Wprawdzie nie można mu było zrobić krzywdy, ale przyjaciółka i tak się martwiła o jego bezpieczeństwo. -Teraz byś się nie przestraszył - powiedziała cicho, jakby czytała mu w myślach. - Teraz masz Znak. Spojrzała na Simona, nadal oparta się o siatkę. - Czy ktoś w ogóle go zauważył albo o niego pytał? Simon pokręcił głową.

19

-Włosy go zakrywają, a poza tym bardzo wyblakł. Widzisz? Odgarnął grzywkę. Clary wyciągnęła rękę i dotknęła Znaku. Jej oczy były smutne, jak tamtego dnia w Wielkiej Sali Anioła w Alicante, kiedy wycięła na jego skórze najstarszą klątwę świata. - Boli? - Nie. - "Wtedy rzekł Kain do Pana: Zbyt wielka jest wina moja, by można mi ją odpuścić". - Wiesz, że cię nie winię. Uratowałaś mi życie. - Wiem. - Jej oczy lśniły. Przesunęła wierzchem dłoni w rękawiczce po twarzy. - Cholera, nienawidzę płakać. - Lepiej się do tego przyzwyczaj - powiedział Simon, a kiedy jej oczy się rozszerzyły, dodał pośpiesznie: Miałem na myśli ślub. To już w następną sobotę, tak? Wszyscy płaczą na ślubach. Clary prychnęła. - A przy okazji, jak twoja mama i Lukę? - Nieprzyzwoicie zakochani. To po prostu straszne. No, dobrze... - Poklepała go po ramieniu. - Powinnam już iść. Zobaczymy się jutro? Simon kiwnął głową. - Jasne. Do jutra. Patrzył, jak Clary przechodzi przez ulicę i wbiega po schodach prowadzących do frontowych drzwi domu Luke'a. Jutro. Jeszcze do niedawna rzadko się zdarzało, żeby nie widział się z Clary przez kilka dni. Przez chwilę zastanawiał się nad słowami Camille, że jest uciekinierem i wędrowcem. A co powiedział Raphael? "Głos krwi brata twego woła do mnie z ziemi". Nie był Kainem, który zabił brata, ale ciążyła na nim jego klątwa. To dziwne, pomyślał, czekać, aż straci się wszystko, nie wiedząc, czy to się stanie, czy nie. Gdy drzwi zamknęły się za Clary, Simon odwrócił się i ruszył Kent Avenue w stronę przystanku linii G na Lorimer Street. Już prawie całkiem się ściemniło, niebo było szaro-czarne. Simon usłyszał za sobą pisk opon, ale się nie obejrzał. Samochody zawsze bardzo szybko jechały tą ulicą, mimo dziur i wybojów. Spojrzał w bok dopiero, kiedy obok niego gwałtownie zatrzymała się niebieska furgonetka. Kierowca wyłączył silnik, wyszarpnął kluczyki ze stacyjki i otworzył drzwi. To był wysoki mężczyzna w szarym dresie z kapturem i w adidasach. Nisko zsunięty kaptur zakrywał mu prawie połowę twarzy. Kiedy nieznajomy wyskoczył z samochodu, Simon dostrzegł w jego ręce długi, lśniący nóż. Później myślał, że powinien był wtedy uciekać. Był wampirem, szybszym od każdego człowieka. Powinien od razu rzucić się do ucieczki, ale był zbyt zaskoczony. Stał bez ruchu, podczas gdy mężczyzna z nożem ruszył prosto na niego i powiedział coś cichym, gardłowym głosem w języku, którego Simon nie znał. Simon zrobił krok do tyłu. - Posłuchaj - zaczął, sięgając do kieszeni. - Możesz wziąć mój portfel... Mężczyzna rzucił się na niego i wbił mu nóż w pierś. Simon spojrzał z niedowierzaniem w dół. Wszystko działo się tak wolno, jakby czas stanął w miejscu. Simon zobaczył nóż sterczący z jego piersi, przebitą skórę kurtki. Raptem nóż przesunął się w bok, jakby ktoś szarpnął napastnika za ramię. Mężczyzna krzyknął, gdy nagle pofrunął w górę niczym marionetka pociągnięta za sznurki. Simon rozejrzał się gorączkowo. Z pewnością ktoś musiał usłyszeć albo zauważyć zamieszanie, ale nikt się nie pojawił. Napastnik wciąż krzyczał i miotał się jak szalony, podczas gdy jego koszula rozeszła się z przodu, jakby została rozdarta niewidzialną ręką. Simon patrzył z przerażeniem na wielkie rany, które pojawiły się na torsie mężczyzny. Jego głowa poleciała do tyłu, z ust trysnęła krew. Napastnik nagle przestał krzyczeć i runął na chodnik, jakby niewidzialna ręka wreszcie go puściła. Po zetknięciu z ziemią rozpadł się jak szkło na tysiąc lśniących kawałków. Simon opadł na kolana. Nóż, który miał go zabić, leżał niedaleko, w zasięgu jego ręki. Tylko on został po napastniku, nie licząc stosu migoczących kryształków, które już zaczynał rozwiewać silny wiatr. Simon ostrożnie dotknął jednego. To była sól. Spojrzał na swoje ręce. Drżały. Wiedział, co się stało i dlaczego. "I rzekł Pan do niego: Nie! Ktokolwiek by zabił Kaina, siedmiokrotną pomstę poniesie". A więc tak wyglądała ta siedmiokrotna pomsta. Ledwo dotarł do rynsztoka. Zgiął się wpół i zwymiotował krwią. *** W chwili, kiedy Simon otworzył drzwi, zrozumiał, że się przeliczył. Myślał, że matka już śpi, ale tak nie było. Siedziała w fotelu naprzeciwko frontowych drzwi, obok stolika, na którym leżał telefon. Od razu zauważyła krew na kurtce syna. Ku jego zaskoczeniu nie zaczęła krzyczeć, tylko zakryła dłonią usta. - Simon! - To nie moja krew - uspokoił ją pośpiesznie. - Byłem u Erica i Mattowi poleciała krew z nosa... - Nie chcę tego słuchać. - Rzadko używała ostrego tonu. W podobny sposób mówiła w ostatnich miesiącach choroby jego ojca, głosem nabrzmiałym niepokojem. - Nie chcę więcej słuchać kłamstw. Simon rzucił klucze na stolik.

20

- Mamo... - Wciąż mówisz mi same kłamstwa. Mam tego dość. - To nieprawda - zaczął się bronić, choć wiedział, że matka ma rację. - Po prostu teraz dużo się dzieje w moim życiu. - Wiem. - Matka wstała fotela. Zawsze była chuda, ale teraz zrobiła się wręcz koścista. W ciemnych włosach, takiego samego koloru jak u Simona, pojawiło się jeszcze więcej srebrnych nitek. - Chodź ze mną, młody człowieku. Natychmiast. Zaskoczony Simon poszedł za nią do małej jasnożółtej kuchni. Tam matka zatrzymała się i wskazała na blat szafki. - Raczysz mi to wyjaśnić? Simonowi zaschło w ustach. Na blacie, niczym rząd ołowianych żołnierzyków, stały buteleczki z krwią, które trzymał w malej lodówce w swojej szafie. Jedna była do połowy opróżniona, pozostałe pełne. Czerwony płyn lśnił oskarżycielsko. Matka znalazła również puste woreczki po krwi, które mył i przezornie chował w torbie na zakupy przed wyrzuceniem ich do śmietnika. One też leżały na blacie niczym groteskowa dekoracja. - Z początku myślałam, że w butelkach jest wino - powiedziała Elaine Lewis drżącym głosem. - Potem znalazłam woreczki, więc otworzyłam butelki. To jest krew, prawda? Simon nic nie odpowiedział. Nie mógł dobyć głosu. - Ostatnio zachowywałeś się dziwnie - ciągnęła matka. -Wciąż byłeś poza domem, nic nie jadłeś, prawie nie spałeś, masz przyjaciół, których nigdy nie poznałam ani nawet o nich nie słyszałam. Sądzisz, że nie widzę, kiedy mnie okłamujesz? Widzę, Simonie. Myślałam, że może chodzi o narkotyki. Simon odzyskał głos. - Dlatego przeszukałaś mój pokój? Matka się zarumieniła. -Musiałam! Pomyślałam... że jeśli znajdę tam narkotyki, będę mogła ci pomóc, wysłać na leczenie. Ale to? Gwałtownym gestem wskazała na butelki. - Nawet nie wiem, co o tym sądzić. Co się dzieje, Simonie? Trafiłeś do jakiejś sekty? Simon pokręcił głową. - Więc powiedz mi prawdę - zażądała matka. Jej usta drżały. - Bo jedyne wyjaśnienia, które przychodzą mi do głowy, są straszne i chore. Simonie, proszę... - Jestem wampirem - wypalił Simon. Nie miał pojęcia, jak i dlaczego to zrobił, ale stało się. Słowa zawisły między nimi w powietrzu niczym trujący gaz. Pod matką ugięły się kolana. Opadła na kuchenne krzesło. - Co powiedziałeś? wyszeptała. - Jestem wampirem - powtórzył Simon. - Od dwóch miesięcy. Przepraszam, że nie powiedziałem ci wcześniej. Nie wiedziałem jak. Policzki Elaine Lewis zrobiły się białe jak kreda. - Wampiry nie istnieją, Simonie. - Istnieją. Nie prosiłem o to, żeby stać się wampirem. Zostałem zaatakowany. Nic nie mogłem zrobić. Nieoczekiwanie wrócił myślami do ulotki, którą dawno temu dała mu Clary, o tym, jak ujawniać rodzicom swoją orientację. Wtedy wydawało mu się to zabawne, teraz już nie. - Wydaje ci się, że jesteś wampirem - powiedziała z rezygnacją Elaine. - Wydaje ci się, że pijesz krew. - Piję krew. Zwierzęcą. - Przecież jesteś wegetarianinem. - Matka była na skraju łez. - Byłem. Teraz już nie jestem. Nie mogę. Żywię się krwią. -Simon miał ściśnięte gardło. - Nigdy nie skrzywdziłem żadnego człowieka. Nigdy nie piłem ludzkiej krwi. Nadal jestem tym samym człowiekiem. Nadal jestem sobą. Matka walczyła o odzyskanie panowania nad sobą. -Twoi nowi przyjaciele... to też wampiry? Simon pomyślał o Isabelle, Mai, Jace'em. Nie mógł teraz zacząć opowiadać o Nocnych Łowcach i wilkołakach. Tego byłoby za wiele. - Nie. Ale wiedzą, że ja nim jestem. - Czy oni... dawali ci narkotyki? Zmusili cię, żebyś coś wziął? Jakieś środki, które powodują halucynacje? Matka sprawiała wrażenie, jakby nie usłyszała jego odpowiedzi. - Nie. Mówię prawdę, mamo. - Nie - wyszeptała. - Wydaje ci się, że to jest prawda. O, Boże, Simon. Tak mi przykro. Powinnam była wcześniej zauważyć. Znajdziemy ci pomoc. Jakiegoś dobrego lekarza. Nieważne, ile to będzie kosztowało... - Nie mogę pójść do lekarza, mamo. - Możesz. Musisz. Może do szpitala... Simon wyciągnął do niej rękę. - Zbadaj mi puls.

21

Matka spojrzała na niego zdezorientowana. -Co? - Puls. Weź moją rękę. Jeśli wyczujesz puls, w porządku. Pójdę z tobą do szpitala. Jeśli nie, musisz mi uwierzyć. Matka otarła łzy i powoli sięgnęła po jego dłoń. Tak długo opiekowała się ojcem Simona, kiedy chorował, że umiała mierzyć puls jak pielęgniarka. Przycisnęła palec wskazujący do wnętrza jego nadgarstka. Simon obserwował, jak zmienia się wyraz jej twarzy, od cierpienia i zdenerwowania po zaskoczenie, a potem przerażenie. Nagle puściła jego rękę, zerwała się z krzesła i cofnęła gwałtownie. Jej oczy były ogromne i ciemne w bladej twarzy. - Kim jesteś? Simonowi zrobiło się niedobrze. - Mówiłem ci. Wampirem. - Nie jesteś moim synem. Nie jesteś Simonem. - Elaine drżała. - Jaka żywa istota nie ma pulsu? Co z ciebie za potwór? Co zrobiłeś z moim dzieckiem? - Jestem Simon... - Zrobił krok w stronę matki. Elaine krzyknęła. Jeszcze nigdy nie słyszał z jej ust takiego krzyku i nie chciałby więcej go usłyszeć. To był straszny dźwięk. - Odejdź ode mnie. - Jej głos się załamał. - Nie zbliżaj się. -Zaczęła szeptać: - Barukh ataAdonai shomea t'fila... Wstrząśnięty Simon uświadomił sobie, że matka się modli. Tak się go bała, że próbowała odpędzić go modlitwą. A co gorsza, on to poczuł. Imię Boga sprawiło, że ścisnął mu się żołądek, rozbolało go gardło. Matka ma rację, że się modli, pomyślał, poruszony do głębi. Był przeklęty. Nie należał do tego świata. "Jaka żywa istota nie ma pulsu?". - Mamo - wyszeptał. - Mamo, przestań. Spojrzała na niego wielkimi oczami. Jej usta nadal się poruszały. - Mamo, nie musisz się tak denerwować. - Usłyszał własny głos jakby z oddali, cichy i kojący, obcy. Mówiąc, nie odrywał oczu od matki, wbijał w nią wzrok jak kot czający się na mysz. - Nic się nie stało. Zasnęłaś w fotelu w salonie. Miałaś zły sen, o tym, że przyszedłem do domu i powiedziałem ci, że jestem wampirem. Ale coś takiego nigdy się nie wydarzyło. Matka zamrugała. Przestała się modlić. - Ja śniłam - wyszeptała. - Tak, to był tylko zły sen - zapewnił ją Simon. Zbliżył się i położył dłoń na jej ramieniu. Tym razem matka się nie cofnęła. Jej głowa zaczęła opadać jak u zmęczonego dziecka. - Tylko sen. Nie znalazłaś niczego w moim pokoju. Nic się nie stało. Po prostu spałaś, to wszystko. Wziął ją za rękę, zaprowadził do salonu i posadził w fotelu. Elaine uśmiechnęła się, kiedy syn otulił ją kocem, i zamknęła oczy. Wtedy Simon poszedł do kuchni i szybko, metodycznie, wyrzucił butelki z krwią i puste pojemniki do śmieci. Zawiązał worek i zaniósł go do swojego pokoju. Tam zmienił zakrwawioną kurtkę na czystą, wrzucił pośpiesznie kilka rzeczy do worka żeglarskiego. Zgasił światło i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Matka nadal spała, kiedy szedł przez salon. Zatrzymał się przy fotelu i lekko dotknął jej ręki. - Zniknę na kilka dni - wyszeptał. - Ale nie będziesz się martwić ani oczekiwać mojego powrotu. Będziesz myśleć, że jestem na szkolnej wycieczce. Nie musisz dzwonić. Wszystko jest w porządku. Zabrał rękę. W przyćmionym świetle jego matka wyglądała na starszą i jednocześnie młodszą, niż pamiętał. Skulona pod kocem, była mała jak dziecko, ale na jej twarzy pojawiły się nowe zmarszczki, których nie pamiętał. - Mamo - wyszeptał. Poruszyła się, gdy dotknął jej dłoni. Nie chciał jej budzić, więc cofnął rękę i bezszelestnie ruszył do drzwi, biorąc po drodze klucze ze stolika. *** Instytut był cichy. Ostatnio zawsze panowała w nim cisza. Jace nabrał zwyczaju otwierania na noc okna, więc słyszał ruch uliczny na York Avenue, od czasu do czasu wycie karetki i klaksony. Słyszał również dźwięki, których uszy przyziemnych nie rejestrowały. Sączyły się przez całą noc do jego snów: szum powietrznego motocykla wampirów, trzepot skrzydeł wróżki, odległe wycie wilków w czasie pełni księżyca. Teraz była druga kwadra, księżyc rzucał tyle światła, że Jace mógł czytać wyciągnięty na łóżku. Przed sobą trzymał otwartą szkatułkę ojca i przeglądał jej zawartość: stelę, sztylet myśliwski o srebrnej rękojeści z inicjałami SWH i - najbardziej interesujący dla niego - plik listów.

22

W ciągu sześciu tygodniu nabrał zwyczaju czytania jednego listu co wieczór, żeby spróbować zrozumieć człowieka, który był jego biologicznym ojcem. Powoli wyłaniał się przed nim obraz myślącego młodego mężczyzny z surowymi rodzicami, którego zafascynował Valentine i Krąg, ponieważ dawał mu okazję wyróżnienia się w świecie. Pisał do Amatis nawet po ich rozwodzie, o czym ona Jacemu nie powiedziała. Z listów przebijało rozczarowanie Valentine'em i odraza wobec działalności Kręgu, ale rzadko, jeśli w ogóle, wspominał w nich matkę Jace'ego Celinę. To wydawało się zrozumiałe - Amatis nie chciała słyszeć o swojej następczyni - ale Jace'owi bardzo się to nie podobało. Jeśli nie kochał jego matki, dlaczego się z nią ożenił? Skoro tak bardzo nienawidził Kręgu, dlaczego go nie opuścił? Valentine był szaleńcem, ale przynajmniej trzymał się własnych zasad. Z drugiej strony, Jace czuł się jeszcze gorzej z tego powodu, że wolał Valentine'a od swojego prawdziwego ojca. Co z niego za człowiek? Pukanie do drzwi wyrwało go ze spirali samooskarżeń. Wstał z łóżka i poszedł otworzyć, spodziewając się Isabelle, która chciała pewnie coś pożyczyć albo na coś ponarzekać. Ale to nie była Isabelle, tylko Clary. Ubrana nie tak jak zwykle, tylko w mocno wycięty czarny top, narzuconą na niego białą bluzkę i krótką spódniczkę, na tyle krótką, że było jej widać nogi aż do połowy ud. Rude włosy zaplotła w warkocze, luźne kosmyki przykleiły się do skroni, jakby na dworze lekko padało. Uśmiechnęła się na jego widok i uniosła brwi. Były miedziane, podobnie jak delikatne rzęsy okalające zielone oczy. - Nie wpuścisz mnie? Jace wyjrzał korytarz. Dzięki Bogu, pusto. Wziął Clary za ramię, wciągnął do pokoju i zamknął drzwi. Oparł się o nie i zapytał: - Co tutaj robisz? Wszystko w porządku? - Tak. - Clary zrzuciła buty i usiadła na brzegu łóżka. Spódniczka podjechała w górę, pokazując więcej ud. Widok nie poprawił koncentracji Jace'ego. - Tęskniłam za tobą. Mama i Lukę śpią. Nie zauważą, że mnie nie ma. - Nie powinno cię tu być. - Jego słowa zabrzmiały jękliwie. Jace nienawidził się za to, że je wypowiada, ale wiedział, że musi to zrobić z powodów, których Clary nawet nie znała. I miał nadzieję, że nigdy ich nie pozna. - Cóż, jeśli chcesz, żebym sobie poszła, to pójdę. - Wstała z łóżka. Jej oczy jarzyły się zielenią. Zrobiła krok w jego stronę. - Ale przyszłam tutaj taki kawał drogi, że mógłbyś przynajmniej pocałować mnie na dobranoc. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Niektóre rzeczy trzeba zrobić, nawet jeśli jest to zły pomysł. Clary wtuliła się w niego niczym delikatny jedwab. Jace wsunął dłonie w jej włosy i przesiał je między palcami, rozplótł warkocze, aż włosy opadły jej na ramiona, tak jak lubił. Pamiętał, jak wielką miał na to ochotę, kiedy pierwszy raz ją zobaczył, ale wtedy odrzucił ten pomysł jako szalony. Ona była Przyziemną, obcą, nie było sensu jej pragnąć. A potem pocałował ją po raz pierwszy, w szklarni, i omal nie doprowadziło go to do szaleństwa. Kiedy zeszli na dół, przeszkodził im Simon. Jace jeszcze nigdy tak bardzo nie pragnął kogoś zabić jak Simona w tamtym momencie, choć wiedział, że chłopak nie zrobił nic złego. Ale jego odczucia nie miały nic wspólnego z intelektem, a kiedy sobie wyobraził, że Clary zostawia go dla Simona, ta myśl przyprawiła go o mdłości i przeraziła tak, jak jeszcze żaden demon. A potem Valentine oznajmił mu, że są bratem i siostrą, i Jace uświadomił sobie, że są rzeczy gorsze, zdecydowanie gorsze niż to, że Clary zostawia go dla kogoś innego. Gorsza była świadomość, że miłość do niej jest czymś kosmicznie niewłaściwym, a najczystsze i najsilniejsze uczucie w jego życiu zostało bezpowrotnie zbrukane. Pamiętał słowa ojca, że kiedy anioły upadają, ich udręka jest tym straszniejsza, że kiedyś widziały twarz Boga, a teraz nigdy więcej jej nie zobaczą. Jace wtedy pomyślał, że wie, jak one się czuły. Te refleksje wcale nie sprawiły, że mniej pragnął Clary. Po prostu jego pragnienie zamieniło się w torturę. I czasami cień tego cierpienia sprawiał, że kiedy ją całował, tak jak teraz, przytulał ją do siebie jeszcze mocniej. Clary wydała odgłos zaskoczenia, ale nie zaprotestowała, kiedy wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Położyli się na nim, gniotąc listy. Jace odsunął szkatułkę. Jeszcze nigdy nie leżeli razem w łóżku tak jak teraz. Kiedyś spędzili noc w jej pokoju w Idrisie, ale prawie się wtedy nie dotykali. Jocelyn nie pozwalała córce zostawać na noc w Instytucie, gdzie mieszkał Jace. Nie przepadała za nim, a on wcale się jej nie dziwił. Wątpił, czy sam siebie bardziej by lubił, gdyby był na jej miejscu. - Kocham cię - wyszeptała Clary. Zdjęła mu podkoszulek i opuszkami muskała blizny na jego plecach. Ta w kształcie gwiazdy na jego ramieniu była bliźniaczką jej własnej, pamiątką po aniele, którego krew oboje dzielili. - Nigdy nie chcę cię stracić. Jace przesunął rękę w dół, żeby podciągnąć jej bluzkę. Drugą dłoń oparł o materac i poczuł zimny metal. Sztylet myśliwski musiał wypaść na łóżko razem z resztą zawartości szkatułki. - To się nigdy nie stanie. Spojrzała na niego. - Skąd możesz być pewien? Jace zacisnął dłoń na rękojeści noża. Kiedy go uniósł, blask księżyca wpadający przez okno odbił się od klingi.

23

- Jestem pewien - powiedział i opuścił sztylet. Ostrze przebiło jej ciało jak papier, usta otworzyły się w wyrazie zaskoczenia, krew zmoczyła przód białej koszuli, a Jace pomyślał: "Boże, tylko nie znowu". *** Przebudzenie się z koszmaru było jak wypadnięcie przez szybę w oknie. Ostre odłamki pocięły Jace'ego, zanim usiadł, dysząc ciężko. W odruchu ucieczki stoczył się z łóżka i uderzył w kamienną podłogę dłońmi i kolanami. Zimne powietrze wlewające się przez otwarte okno przyprawiło go o dreszcze, ale oczyściło z resztek snu. Jace spojrzał na swoje ręce. Nie było na nich krwi. Prześcieradła i koce utworzyły splątany kłąb od jego miotania się, ale szkatułka z rzeczami ojca nadal stała na szafce nocnej, gdzie ją postawił przed zaśnięciem. Kiedy pierwszy raz miał koszmary, zwymiotował zaraz po przebudzeniu. Teraz już się pilnował, żeby nic nie jeść kilka godzin przed pójściem spać, więc ciało mściło się na nim gorączką i spazmami mdłości. Teraz też chwycił go skurcz. Jace zwinął się w kłębek i wymiotował na sucho, dopóki atak nie minął. Kiedy było po wszystkim, przycisnął czoło do chłodnej kamiennej podłogi. Pot stygł na jego ciele, koszula lepiła się do skóry, a on zastanawiał się, czy te sny w końcu go zabiją. Próbował wszystkiego, żeby się od nich uwolnić: pigułek nasennych i wywarów, runów snu, runów spokoju i zdrowienia. Nic nie działało. Sny wkradały się jak trucizna do jego umysłu, a on nie mógł nic zrobić, żeby je przepędzić. Nawet na jawie trudno mu było patrzeć na Clary. Zawsze potrafiła go przejrzeć jak nikt inny, a Jace mógł jedynie sobie wyobrażać, co by pomyślała, gdyby wiedziała, o czym on śni. Przekręcił się na bok i spojrzał na szkatułkę stojącą na nocnej szafce. Odbijał się od niej blask księżyca. I pomyślał o Valen-tinie. O Valentinie, który uwięził i torturował jedyną kobietę, którą w życiu kochał, który nauczył swojego syna - obu swoich synów że kochać znaczy niszczyć. Jego myśli wirowały jak szalone, kiedy w kółko powtarzał słowa, które stały się dla niego czymś w rodzaju mantry i jak w mantrze zaczęły tracić indywidualne znaczenie. Nie jestem taki jak Yalentine. Nie chcę być taki jak on. Nie będę taki jak on. Nie będę. Zobaczył Sebastiana - a właściwie Jonathana - swojego jakby brata, szczerzącego się do niego spod czupryny srebrnobiałych włosów, o czarnych oczach jarzących się bezlitosną uciechą. I zobaczył, jak wbija nóż w ciało Jonathana, a potem toczy się ono w stronę rzeki, krew miesza się z trawą i wodorostami. Nie jestem taki jak Valentine. Nie żałował, że zabił Jonathana. Gdyby miał okazję, zrobiłby to znowu. Nie chcę być taki jak on. Z pewnością nie jest normalne zabicie kogoś - w dodatku swojego własnego adoptowanego brata - i to, że z tego powodu zupełnie nic się nie czuje. Nie będę taki jak on. Ale ojciec nauczył go, że zabijanie bez litości to cnota, a być może nigdy nie da się zapomnieć nauk rodziców. Nieważne, jak bardzo by się tego chciało. Nie będę taki jak on. Może ludzie tak naprawdę nigdy się nie zmieniają. Nie będę.

4

Sztuka ośmiu członków

"Tutaj są złożone tęsknoty wielkich serc i szlachetne rzeczy, które górują nad falą, magiczne słowa, które dokonują wzniosłego cudu, nagromadzona mądrość, która nigdy nie umiera". Napis był wyryty nad drzwiami Brooklyńskiej Biblioteki Publicznej na Grand Army Plaża. Simon siedział na frontowych stopniach i patrzył na fasadę. Pozłacane inskrypcje lśniły złotem, każde słowo ożywało na chwilę, kiedy padało na nie światło reflektorów przejeżdżających samochodów.

24

Biblioteka zawsze była jednym z jego ulubionych miejsc. Z boku znajdowało się osobne wejście dla dzieci, a on przez lata w soboty spotykał się tam z Clary. Oboje brali stos książek i szli do ogrodu botanicznego znajdującego się po sąsiedzku. Mogli czytać godzinami wyciągnięci na trawie, podczas gdy z oddali dobiegał szum ruchu ulicznego. Sam nie był pewien, jak dzisiaj tu trafił. Zaraz po wyjściu z domu zdał sobie sprawę, że nie ma dokąd pójść. Na pewno nie do Clary. Byłaby przerażona, prosiłaby go, żeby wrócił do domu i wszystko naprawił. Erie i inni koledzy nie zrozumieliby. Jace go nie lubił, a poza tym nie mógł wpuścić go do Instytutu. Ne-lilim właśnie dlatego mieszkali w starym kościele, żeby trzymać z dala od siebie takie istoty jak on. W końcu uświadomił sobie, do kogo mógłby zadzwonić, ale perspektywa była na tyle nieprzyjemna, że minęło trochę czasu, nim zdobył się na odwagę. Usłyszał motocykl, zanim go zobaczył. Głośny ryk silnika przebijał się przez odgłosy niewielkiego ruchu na Grand Army Plaża. Motor przemknął przez skrzyżowanie i wjechał na chodnik, a następnie w górę po stopniach. Simon odsunął się na bok, kiedy motocykl zatrzymał się obok niego. Raphael puścił uchwyty kierownicy. Silnik natychmiast ucichł. Motocykle wampirów były napędzane przez demoniczne duchy i reagowały na polecenia właścicieli jak psy. Simona przyprawiały o dreszcz. - Chciałeś mnie zobaczyć, Chodzący za Dnia? - Raphael, jak zawsze elegancki w czarnej marynarce i drogich dżinsach, zsiadł z pojazdu i oparł go o poręcz. - Lepiej niech to będzie coś ważnego - dodał. - Nie chciałbym przyjechać po nic aż na Brooklyn. Raphael Santiago nie lubi peryferii. - Zaczynasz mówić o sobie w trzeciej osobie - zauważył Simon. - Oczywiście, to nie jest oznaka megalomanii ani nic takiego. Raphael wzruszył ramionami. - Mów, o co chodzi, albo odjeżdżam. Wybór należy do ciebie. - Spojrzał na zegarek. - Masz trzydzieści sekund. - Powiedziałem matce, że jestem wampirem. Brwi Raphaela powędrowały w górę. Były bardzo cienkie i bardzo ciemne. W chwilach gorszego nastroju Simon się zastanawiał, czy wampir czasem ich nie wyskubuje. - I co się stało? - Nazwała mnie potworem i próbowała odstraszyć modlitwą. - Na to wspomnienie Simon poczuł w ustach gorzki smak starej krwi. - A potem? - Potem nie jestem pewien, co się stało. Zacząłem mówić do niej dziwnym kojącym głosem, że nic się nie stało i że to był tylko sen. - A ona ci uwierzyła. - Uwierzyła - potwierdził Simon niechętnie. - Oczywiście, że tak, bo jesteś wampirem. Taką mamy moc. Encanto. Urok. Siła perswazji, nazwij to jak chcesz. Potrafisz przekonać Przyziemnego o prawie wszystkim, jeśli nauczysz się właściwie wykorzystywać tę zdolność. - Ale ja nie chciałem jej użyć wobec matki. Istnieje jakiś sposób, żeby zdjąć z niej ten czar i wszystko naprawić? - Naprawić, żeby znowu cię znienawidziła? Żeby uważała cię za potwora? Bardzo dziwna definicja naprawy. - Nic mnie to nie obchodzi - oświadczył Simon. - Jest jakiś sposób? - Nie - odparł wesoło Raphael. - Nie ma. Wiedziałbyś o tym oczywiście, gdybyś tak bardzo nie pogardzał swoim rodzajem. - Racja. Zachowuję się, jakbym was odrzucał. Dziwne, skoro wcale nie próbowaliście mnie zabić, i w ogóle. Raphael wzruszył ramionami. - To była polityka. Nic osobistego. - Oparł się plecami o poręcz i skrzyżował ręce na piersi. Nosił rękawiczki motocyklowe. Wyglądał całkiem nieźle, musiał przyznać Simon. - Błagam, powiedz mi, że nie ściągnąłeś mnie tutaj, żeby opowiedzieć nudną historię o swojej siostrze. - O matce - poprawił go Simon. Raphael niedbale machnął ręką. - Wszystko jedno. Jakaś kobieta w twoim życiu cię odrzuciła. Nie ostatni raz, tyle mogę ci powiedzieć. Dlaczego zawracasz mi głowę? - Chciałem zapytać, czy mógłbym zatrzymać się w Dumort - szybko wyrzucił z siebie Simon. Ledwo mógł uwierzyć, że o coś takiego prosi. Z hotelu wampirów pamiętał tylko krew, strach i ból. Ale było to jedyne miejsce, do którego mógł pójść, miejsce, gdzie nikt by go nie szukał. I nie musiałby wracać do tlomu. Był wampirem. To głupota bać się hotelu pełnego wampirów. - Nie mam gdzie się podziać. Oczy Raphaela rozbłysły.

25

- Aha - mruknął z nutą triumfu, która nieszczególnie spodobała się Simonowi. - Teraz czegoś ode mnie chcesz. - Chyba tak. Swoją drogą, to odrażające, że tak cię to ekscytuje, Raphaelu. Wampir prychnął. - Jeśli przyjdziesz do Dumort, nie nazywaj mnie Raphaelem, tylko Panem, Mistrzem albo Wielkim Przywódcą. Simon zebrał się na odwagę i zapytał: - A co z Camille? Raphael drgnął. - Co masz na myśli? - Mówiłeś mi, że tak naprawdę nie jesteś przywódcą wampirów - przypomniał Simon beznamiętnym tonem. Wtedy w Idrisie wymieniłeś imię Camille i powiedziałeś, że jeszcze nie wróciła do Nowego Jorku. Ale przypuszczam, że kiedy wróci, to ona będzie panem czy kimś tam? Oczy Raphaela pociemniały. - Chyba nie podobają mi się twoje pytania, Chodzący za Dnia. - Mam prawo wiedzieć. -Nie - rzekł krótko Raphael. - Nie masz. Przychodzisz do mnie i pytasz, czy możesz zamieszkać w moim hotelu, bo nie masz się gdzie podziać, a nie dlatego, że chcesz być wśród swoich. Odtrącasz nas. - Jak już wspomniałem, próbowaliście mnie zabić. - Dumort nie jest przechowalnią dla niechętnych wampirów - ciągnął Raphael. - Mieszkasz wśród ludzi, chodzisz w świetle dziennym, grasz w swoim głupim zespole... tak, nie myśl, że o tym nie wiem. W żaden sposób nie akceptujesz tego, kim naprawdę jesteś. I dopóki to się nie zmieni, nie jesteś mile widziany w Dumort. Simon pomyślał o słowach Camille: "Gdy jego zwolennicy zobaczą, że jesteś ze mną, zostawią go i przyjdą do mnie. Wierzę, że są wobec mnie lojalni, mimo strachu przed nim. Kiedy ujrzą nas razem, przestaną się bać i przejdą na naszą stronę". - Mam inne propozycje - powiedział. Raphael spojrzał na niego jak na wariata. -Jakie? - Po prostu propozycje - wymamrotał Simon. - Jesteś beznadziejny w zagrywkach politycznych, Simonie Lewis. Proponuję, żebyś więcej ich nie próbował. - Dobrze, przyszedłem tutaj, żeby ci coś powiedzieć, ale teraz nie zamierzam. - Przypuszczam, że zamierzasz również wyrzucić prezent urodzinowy, który dla mnie kupiłeś - zakpił Raphael. - To wszystko jest bardzo tragiczne. - Postawił motocykl i przerzucił nogę przez siodełko. Kiedy silnik ożył, z rury wydechowej posypały się czerwone iskry. - Jeśli jeszcze kiedyś zechcesz mnie niepokoić, Chodzący za Dnia, lepiej, żebyś miał dobry powód. Bo inaczej nie będzie przebaczenia. Motocykl wyrwał do przodu i wzbił się w górę. Simon zadarł głowę i obserwował, jak Raphael, niczym anioł, jego imiennik, szybuje w niebo, zostawiając za sobą ogień. *** Clary siedziała ze szkicownikiem na kolanach i w zamyśleniu gryzła koniec ołówka. Rysowała Jace'ego dziesiątki razy - była to chyba jej wersja dziewczyńskiego pisania pamiętnika o chłopcach - ale nigdy nie potrafiła oddać go właściwie. Po pierwsze, uchwycenie go w bezruchu wydawało się prawie niemożliwe, więc pomyślała, że skorzysta z okazji, kiedy Jace śpi. Jednak i tym razem nie wyszło tak, jak chciała. On po prostu nie wyglądał jak on. Z westchnieniem irytacji rzuciła szkicownik na koc i podciągnęła kolana, obserwując Jace'ego. Nie spodziewała się, że on zaśnie. Wcześniej poszli do Central Parku, żeby zjeść lunch i potrenować na dworze, póki dopisywała pogoda. Zrobili tylko jedną z tych rzeczy. Na trawie obok koca leżały rozrzucone puste pudełka z "Taki". Jace tylko pogrzebał w sezamowym makaronie, odstawił kartonowy pojemnik, wyciągnął się na kocu i wbił wzrok w niebo. Clary siedziała i patrzyła na chmury odbijające się w jego jasnych oczach, na zarys mięśni rąk skrzyżowanych pod głową, na pasek nieskazitelnej skóry widoczny między rąbkiem T-shirtu a paskiem dżinsów. Miała ochotę przesunąć dłonią po twardym, płaskim brzuchu. Zamiast tego uciekła spojrzeniem i sięgnęła po szkicownik. Kiedy odwróciła się z ołówkiem w ręce, oczy Jace'ego były zamknięte, oddech cichy i równy. Teraz miała trzy szkice i nie była ani trochę bliżej rysunku, który by ją zadowolił. Przyglądając się Jace'owi, zastanawiała się, dlaczego, do licha, nie potrafi go narysować. Światło było idealne: październikowe, jasnobrązowe, kładło dodatkową warstwę złota na już złotą skórę i włosy Jace'ego. Zamknięte powieki były okolone złotymi rzęsami o odcień ciemniejszymi od włosów. Jedna ręka leżała luźno na piersi, druga przy boku. Twarz rozluźniona we śnie, wydawała się łagodniejsza i mniej kanciasta niż na jawie. Może na tym polegał

26

problem. Jace tak rzadko bywał zrelaksowany i bezbronny, że uchwycenie jego rysów w takich chwilach sprawiało jej trudności. Wydawał się... nieznajomy. Nagle się poruszył, z jego gardła wyrwały się ciche, zdławione dźwięki. Gałki oczne poruszały się szybko pod zamkniętymi powiekami. Ręka drgnęła i zacisnęła się na piersi. Jace usiadł tak raptownie, że omal nie przewrócił Clary. Otworzył oczy. Przez chwilę wyglądał na oszołomionego. Straszliwie zbladł. - Jace? Skupił na niej wzrok i chwilę później przyciągnął ją do siebie bez zwykłej delikatności. Wziął ją na kolana i pocałował żarliwie, wplatając palce w jej włosy. Clary poczuła dudnienie jego serca i stwierdziła, że jej policzki płoną. Znajdowali się w publicznym parku, ludzie pewnie się na nich gapili. W końcu Jace się odsunął i posłał jej krzywy uśmiech. - Przepraszam. Chyba się tego nie spodziewałaś. - To była miła niespodzianka. - Głos miała zdławiony i zachrypnięty. - Co ci się śniło? - Ty. - Nawinął kosmyk jej włosów na palec. - Zawsze śnię o tobie. - Naprawdę? - rzuciła Clary, nadal siedząc na jego kolanach. - Bo ja myślałam, że dręczy cię koszmar. Jace odchylił głowę do tyłu i spojrzał jej w oczy. - Czasami śni mi się, że odeszłaś. Wciąż się zastanawiam, kiedy stwierdzisz, że będzie dla ciebie lepiej, jeśli mnie zostawisz. Clary dotknęła opuszkami jego twarzy, delikatnie przesunęła nimi po kościach policzkowych w dół, obwiodła kontur ust. Jace nigdy nie mówił takich rzeczy nikomu oprócz niej. Alec i Isabelle, którzy go kochali i dobrze znali, wiedzieli, że pod ochronną zbroją ironii i udawanej arogancji dręczą go wspomnienia z dzieciństwa. Ale tylko jej o tym mówił. Potrząsnęła głową. Włosy opadły jej na czoło, a ona odgarnęła je niecierpliwym gestem. - Chciałabym umieć mówić tak jak ty - powiedziała. -Wszystkie twoje słowa są idealnie dobrane. Zawsze znajdujesz właściwy cytat, umiesz przekonać, że mnie kochasz. Skoro ja nie potrafię przekonać ciebie, że nigdy cię nie opuszczę... Chwycił jej dłoń. - Powtórz to jeszcze raz. - Nigdy cię nie opuszczę. - Nieważne, co się stanie, nieważne, co zrobię? - Nigdy z ciebie nie zrezygnuję - zapewniła. - Nigdy. To, co do ciebie czuję... Zabrakło jej słów. - To najważniejsza rzecz, jaką w życiu czułam. Cholera, pomyślała. Zabrzmiało to beznadziejnie głupio. Ale Jace chyba tak nie uważał, bo uśmiechnął się smutno i wyrecytował: - Lamor che muove ilsole e 1'altre stelle. - To łacina? - Włoski. Dante. Przesunęła palcami po jego wargach, a Jace zadrżał. - Nie mówię po włosku - powiedziała bardzo cicho. - To znaczy, że miłość jest najpotężniejszą siłą na świecie. Miłość potrafi wszystko. Zabrała rękę z jego dłoni, czując, że on obserwuje ją spod półprzymkniętych powiek. Splotła palce na jego karku i dotknęła wargami jego ust. Nie był to właściwie pocałunek, tylko muśnięcie. Wystarczyło jednak, żeby jego puls przyśpieszył. Jace pochylił się i spróbował chwycić jej usta swoimi, aledary potrząsnęła głową. Jej włosy rozsypały się wokół nich jak kurtyna zakrywająca ich przed oczami wszystkich obecnych w parku. - Jeśli jesteś zmęczony, możemy wrócić do Instytutu - zaproponowała półgłosem. - Na drzemkę. Nie spaliśmy razem w tym samym łóżku, odkąd... od Idrisu. Ich spojrzenia się spotkały. Clary wiedziała, że Jace wspomina tamte chwile podobnie jak ona. Blade światło sączące się przez okna gościnnej sypialni Amatis, jego głos pełen rozpaczy. "Ja po prostu chcę leżeć z tobą i obudzić się przy tobie, tylko raz, jeden jedyny raz w życiu". Przez całą noc leżeli obok siebie, stykając się tylko dłońmi. Od tamtej pory dotykali się dużo więcej, ale nigdy nie spędzili razem nocy. Jace zdawał sobie sprawę, że ona proponuje mu coś więcej niż drzemkę w jednej z nieużywanych sypialni Instytutu. Clary czuła, że on widzi to w jej oczach... nawet jeśli sama nie była całkiem pewna, co właściwie proponuje. Ale to nie miało znaczenia. Jace nigdy nie poprosiłby jej o nic, czego ona nie chciałaby mu dać. - Chciałbym. - Żar, który dostrzegła w jego oczach, i napięcie w głosie powiedziały jej, że Jace nie kłamie. Ale nie możemy. Ujął mocno jej nadgarstki i pociągnął je w dół. Utworzył między nimi barierę z ich własnych rąk. Oczy Clary się rozszerzyły. - Dlaczego? Jace wziął głęboki wdech. - Przyszliśmy tutaj trenować i powinniśmy to robić. Jeśli cały czas przeznaczony na ćwiczenia spędzimy na obściskiwaniu się, w ogóle nie pozwolą mi cię trenować.

27

- Nie mieli zatrudnić kogoś na pełny etat? - Owszem - potwierdził Jace, wstając i ciągnąc ją w górę. -I martwię się, że jeśli nabierzesz zwyczaju obściskiwania się ze swoimi instruktorami, z nim również będziesz to robić. - Nie bądź seksistą. Mogą znaleźć instruktorkę. - W takim razie masz moje pozwolenie, żeby się z nią obściskiwać, o ile będę mógł na was popatrzeć. -No, pięknie. - Clary uśmiechnęła się szeroko i schyliła, sięgając po koc. - Po prostu martwiłeś się, że zatrudnią instruktora, który okaże się gorętszy od ciebie. Jace uniósł brwi. - Gorętszy ode mnie? - Tak może się zdarzyć. No wiesz, teoretycznie. - Teoretycznie planeta może nagle rozpaść się na pół, tak że ja i ty znajdziemy się po dwóch stronach, na zawsze i tragicznie rozdzieleni, ale jakoś się tym nie martwię. Niektóre rzeczy są po prostu zbyt nieprawdopodobne, żeby o nich rozmyślać - powiedział Jace ze swoim zwykłym krzywym uśmieszkiem. Wyciągnął rękę, a Clary ją ujęła i razem ruszyli przez trawnik w stronę zagajnika na skraju East Meadow, o którym wiedzieli chyba tylko Nocni Łowcy. Clary podejrzewała, że to miejsce jest zaczarowane, ponieważ oboje trenowali tam dość często i jeszcze nikt im nie przeszkodził, z wyjątkiem Isabelle czy Maryse. Central Park jesienią był prawdziwą orgią kolorów. Drzewa okalające łąkę przybrały jaskrawe barwy i otoczyły zieleń płonącym złotem, czerwienią, miedzią i rudością. To był piękny dzień na romantyczny spacer po parku i całowanie się na jednym z kamiennych mostków. Najwyraźniej jednak dla Jace'ego park stanowił przedłużenie sali treningowej Instytutu, i szli tam, żeby Clary mogła ćwiczyć, między innymi, orientację w terenie, ucieczkę, uniki i zabijanie gołymi rękami. Normalnie byłaby podekscytowana, że nauczy się zabijania gołymi rękami, ale teraz nie mogła pozbyć się dręczącego uczucia, że coś jest nie w porządku z Jace'em. Gdyby tak istniał Znak, który skłoniłby go do powiedzenia jej, co naprawdę czuje. Ale ona nigdy nie stworzyłaby takiego Znaku, upomniała siebie pośpiesznie. Nieetyczne byłoby wykorzystywanie swoich mocy, żeby zdobyć nad kimś władzę. A poza tym, odkąd w Idrisie wymyśliła znak wiążący, jej dar wydawał się uśpiony. Nie czuła palącej chęci, żeby rysować stare runy, ani nie miała żadnych wizji nowych. Maryse obiecała, że będą starali się sprowadzić specjalistę od runów, żeby ją uczył, kiedy już zacznie się prawdziwe szkolenie, ale do tej pory tak się nie stało. Nie chodziło o to, że Clary ma coś przeciwko temu. Sama nie była pewna, czy żałowałaby, gdyby jej moc zniknęła na zawsze. - Może się zdarzyć, że natkniesz się na demona i nie będziesz miała przy sobie broni - mówił Jace, kiedy szli pod rzędem drzew o gęstych liściach w kolorach od zieleni do jaskrawego złota. - W takim momencie nie wolno ci wpaść w panikę. Po pierwsze, musisz pamiętać, że wszystko może być bronią. Gałąź drzewa, garść monet - są z nich świetne kastety - but, wszystko. Po drugie, zapamiętaj, że ty też jesteś bronią. Teoretycznie, kiedy skończysz szkolenie, powinnaś umieć kopniakiem zrobić dziurę w murze albo powalić łosia jednym ciosem pięści. - Nigdy nie uderzyłabym łosia - oświadczyła Clary. - One są gatunkiem zagrożonym. Jace uśmiechnął się lekko i obrócił twarzą do niej. Dotarli do małej polanki w środku kępy drzew. Na pniach były wyryte runy, które oznaczały, że to miejsce należy do Nocnych Łowców. -Istnieje starożytny styl walki zwany muay thai - ciągnął Jace. Słyszałaś o nim? Clary pokręciła głową. Słońce mocno przygrzewało, a jej w dresowych spodniach i ocieplanej kurtce powoli robiło się za gorąco. Jace zdjął już kurtkę i odwrócił się do Clary, zginając smukłe dłonie pianisty. Jego oczy były intensywnie złote w jesiennym świetle. Znaki szybkości, zręczności i siły wiły się niczym winorośl od jego nadgarstków do bicepsów i znikały pod rękawami T-shirtu. Clary zastanawiała się, dlaczego Jace zadał sobie trud naznaczenia siebie w taki sposób, jakby była wrogiem, z którym należy się rozprawić. - Słyszałem plotki, że nowy instruktor, którego dostaniemy w przyszłym tygodniu, to mistrz muay thai powiedział. -I sambo, lethwei, tomoi, krav magi, dżiu-dżitsu i jeszcze jednej sztuki walki, której nazwy nie pamiętam, ale jest w niej zabijanie za pomocą małych patyków albo czegoś takiego. Chodzi mi o to, że on nie będzie przyzwyczajony do pracy z kimś w twoim wieku i z twoim brakiem doświadczenia, więc jeśli nauczymy cię podstaw, może okaże się dla ciebie łaskawszy. Położył ręce na jej biodrach. - A teraz odwróć się twarzą do mnie. Clary spełniła polecenie. Gdy tak stali naprzeciwko siebie, głową sięgała do jego podbródka. Położyła lekko ręce na bicepsach Jace'a. - Muay thai jest nazywany "sztuką ośmiu członków". To dlatego, że do zadawania ciosów używa się nie tylko pięści i stóp, ale również kolan i łokci. Najpierw przyciągasz do siebie przeciwnika, a potem tłuczesz go, czym się da, aż go powalisz. - To działa na demony? - Clary uniosła brwi. - Na mniejsze. - Jace przysunął się do niej. - No dobrze. Chwyć mnie teraz ręką za kark.

28

Udało się jej wypełnić polecenie, nie stając na palcach. Nie po raz pierwszy Clary przeklęła swój niski wzrost. - A teraz drugą ręką zrób to samo i spleć obie ręce na moim karku. Kark Jaceego był ciepły od słońca, miękkie włoski łaskotały jej palce. Ich ciała się stykały. Clary czuła, że pierścionek, który nosiła na łańcuszku, wciska się między nich jak kamyk w złączonych dłoniach. -Byłoby dobrze, gdybyś w prawdziwej walce zrobiła to o wiele szybciej - powiedział Jace. Albo jej się wydawało, albo jego głos brzmiał trochę niepewnie. - Taki chwyt zapewnia ci dźwignię. Używasz jej, żeby przyciągnąć do siebie przeciwnika i nadać większy impet kopniakom kolanami w górę... - No, no - usłyszeli chłodny, rozbawiony głos. - Zaledwie sześć tygodni, a już skaczecie sobie do gardeł? Szybko gaśnie miłość śmiertelników. Clary puściła Jaceego i odwróciła się do intruza. W cieniu między drzewami stała królowa Jasnego Dworu. Gdyby Clary nie wiedziała o jej obecności, mogłaby jej nie zobaczyć mimo Wzroku. Władczyni faerie miała na sobie suknię zieloną jak trawa, opadające na ramiona włosy przybrały kolor jesiennych liści. Była piękna i groźna jako pora roku oznaczająca umieranie. Clary nigdy jej nie ufała. - Co pani tutaj robi? - warknął Jace, mrużąc oczy. - To miejsce Nocnych Łowców. - Mam ciekawe wieści dla Nocnych Łowców. - Kiedy królowa z wdziękiem wkroczyła na polankę, słońce przedarło się przez drzewa i odbiło od diademu ze złotych jagód, który nosiła na głowie. Clary czasami się zastanawiała, czy władczyni planuje te dramatyczne wejścia, a jeśli tak, to w jaki sposób. - Doszło do kolejnej śmierci. - Jakiej śmierci? - Kolejnego z was. - W głosie królowej pobrzmiewała nuta radości. - Ciało Nefilim znaleziono dziś o świcie pod Dębowym Mostem. Jak wiecie, park to moje terytorium. Zabijanie ludzi mnie nie obchodzi, ale ta śmierć nie wygląda na zadaną przez Przyziemnych. Ciało przyniesiono do Dworu, zbadali je moi medycy i oznajmili, że martwy śmiertelnik to jeden z was. Clary spojrzała szybko na Jaceego, przypomniawszy sobie wiadomość sprzed dwóch dni o martwym Nocnym Łowcy. Jace pobladł. Najwyraźniej pomyślał o tym samym. - Gdzie jest ciało? - zapytał. - Wątpicie w moją gościnność? Zapewniam was, że na moim dworze potraktujemy ciało z całym szacunkiem należnym Nocnemu Łowcy. Teraz, kiedy jeden z moich poddanych zasiada razem z wami w Radzie, nie możecie wątpić w naszą dobrą wolę. - Dobra wola i milady jak zawsze idą ręka w rękę. Królowa uśmiechnęła się mimo wyraźnego sarkazmu w głosie Jace'ego. Lubiła go w sposób, w jaki faerie lubią ładne istoty za samą urodę. Clary nie sądziła natomiast, żeby ją królowa lubiła, i to uczucie było odwzajemnione. - Ale dlaczego przekazuje pani tę wiadomość nam, a nie Maryse? Zwyczaj nakazuje... - Och, zwyczaj. - Królowa lekceważąco machnęła ręką. -Byliście tutaj. Uznałam, że to dobra okazja. Jace zmierzył ją wzrokiem spod przymrużonych powiek i sięgnął po komórkę. Skinął na Clary, żeby została na miejscu, i odszedł parę kroków dalej. - Maryse? Potem jego głos został zagłuszony przez okrzyki dobiegające z pobliskich boisk. Clary z lękiem wróciła spojrzeniem do władczyni faerie. Nie widziała jej od swojej ostatniej nocy w Idrisie, a wtedy nie była dla niej szczególnie uprzejma. Wątpiła, by królowa zapomniała i wybaczyła jej tamto zachowanie. "Naprawdę odrzucasz propozycję królowej Jasnego Dworu?". - Słyszałam, że Meliorn dostał miejsce w Radzie - powiedziała Clary. - Na pewno jest pani z tego zadowolona. - Istotnie. - Królowa patrzyła na nią z rozbawieniem. - Jestem dostatecznie zadowolona. - A więc żadnej urazy? - spytała Clary. Uśmiech władczyni stał się zimny, jakby lód skuł brzegi stawu. - Przypuszczam, że nawiązujesz do mojej propozycji, którą tak niegrzecznie odrzuciłaś. Jak wiesz, mój cel i tak został osiągnięty. Większość by się zgodziła, że to ty straciłaś. - Nie chciałam tej umowy. - Clary bez powodzenia siliła się na uprzejmy ton. - Ludzie nie mogą zawsze robić tego, co pani sobie życzy. - Nie waż się robić mi wykładów, dziecko. - Spojrzenie królowej podążyło za Jace^m, który spacerował wzdłuż linii drzew z telefonem w ręce. - Jest piękny - stwierdziła. - Rozumiem, dlaczego go kochasz. Ale czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, co jego pociąga w tobie? Clary milczała. Nic nie przychodziło jej do głowy. - Łączy was krew niebios powiedziała królowa. - Krew wzywa krew. Ale miłość i krew to nie to samo. - Zagadki - prychnęła z gniewem Clary. - Czy mówiąc w taki sposób, w ogóle coś ma pani na myśli?

29

- On jest tobą zafascynowany - ciągnęła królowa. - Ale czy cię kocha? Clary poczuła świerzbienie w rękach. Miała wielką ochotę wypróbować na królowej jedną z nowych technik walki, których właśnie się nauczyła. Wiedziała jednak, że byłoby to niemądre. - Tak, kocha. - A pragnie ciebie? Bo miłość i pożądanie nie zawsze są tym samym. - To nie pani sprawa - ucięła Clary, ale spojrzenie królowej nadal przeszywało ją jak szpile. - Pragniesz go tak, jak jeszcze nigdy niczego nie pragnęłaś. Ale czy on czuje to samo? - Cichy głos królowej był nieustępliwy. - Może mieć wszystko i każdą, której zapragnie. Zastanawiasz się, dlaczego wybrał akurat ciebie? Zastanawiasz się, czy tego nie żałuje? Zmienił się w stosunku do ciebie? Clary poczuła łzy zbierające się w kącikach oczu. - Nie, nie zmienił się. - Pomyślała o jego twarzy w windzie i tonie, jakim powiedział, żeby szła do domu, kiedy zaproponowała, że zostanie. - Oświadczyłaś, że nie życzysz sobie zawierać ze mną żadnej umowy, bo nie ma nic, co mogłabym ci dać. Twierdziłaś, że niczego na świecie nie pragniesz. - Oczy władczyni zalśniły. - Kiedy wyobrażasz sobie życie bez niego, nadal tak sądzisz? Dlaczego mi to robisz? Clary chciała wykrzyczeć te słowa, ale nic nie odpowiedziała, bo królowa faerie spojrzała za jej plecy i uśmiechnęła się, mówiąc: -Wytrzyj łzy, bo on wraca. Niedobrze byłoby dla ciebie, gdyby zobaczył, że płaczesz. Clary pośpiesznie otarła twarz wierzchem dłoni i odwróciła się. Jace szedł w ich stronę z pochmurną miną. - Maryse jest w drodze na Dwór - oznajmił. - Gdzie się podziała królowa? Clary popatrzyła na niego zdziwiona. - Jest tutaj... - Obejrzawszy się, urwała w pół zdania. Królowa zniknęła. Została po niej tylko kupka liści u stóp Clary. *** Simon leżał na plecach, z kurtką pod głową, i patrzył na dziurawy sufit garażu Erica z poczuciem całkowitej beznadziei. Pod nogami miał worek żeglarski, do ucha przyciskał telefon. Właśnie teraz znajomy głos Clary po drugiej stronie był jedyną rzeczą, która chroniła go przed całkowitym załamaniem. - Simon, tak mi przykro. Słyszał, że Clary jest gdzieś w mieście. Zagłuszał ją uliczny hałas. - Naprawdę jesteś w garażu Erica? A on o tym wie? - Nie. Nikogo nie było w domu, ale ja mam klucz od garażu. Tylko tu mogłem przyjść. A ty gdzie jesteś? - W mieście. - Dla mieszkańców Brooklynu "miastem" zawsze był Manhattan. Inne nie istniały. Trenowałam z Jace'em. Potem on musiał wrócić do Instytutu w jakichś sprawach Clave, a ja teraz idę do domu. - W tle głośno zatrąbił samochód. - Posłuchaj, nie chciałbyś zatrzymać się u nas? Mógłbyś spać na kanapie Lukę'a. Simon się zawahał. Miał dobre wspomnienia z domu Lukę'a. Przez wszystkie lata jego znajomości z Clary Lukę mieszkał w tym samym zapuszczonym, ale miłym szeregowcu nad księgarnią. Clary miała klucz, więc razem z Simonem spędzili tam wiele miłych godzin, czytając książki, które "pożyczali" ze sklepu na dole, albo oglądając stare filmy w telewizji. Teraz jednak wszystko się zmieniło. - Może moja mama mogłaby porozmawiać z twoją mamą zaproponowała Clary, zaniepokojona jego milczeniem. - Pomogła jej zrozumieć. - Pomogła jej zrozumieć, że jestem wampirem? Clary, myślę, że ona to rozumie w jakiś dziwaczny sposób. Co nie oznacza, że to zaakceptuje albo że kiedykolwiek dobrze się z tym poczuje. - Cóż, nie możesz wciąż kazać jej zapominać, Simon - stwierdziła Clary. - Ten sposób nie może działać wiecznie. - Dlaczego? - Wiedział, że mówi nierozsądnie, ale leżąc na twardej podłodze, w oparach benzyny, wśród pająków snujących sieci w kątach garażu, czuł się bardziej samotnie niż kiedykolwiek dotąd, a rozsądek wydawał mu się czymś bardzo odległym. - Bo wtedy twoje relacje z nią będą wyłącznie kłamstwem. Nie będziesz nigdy mógł pójść do domu... - I co z tego? - przerwał jej ostro Simon. - To część przekleństwa, nie wiesz? "Będziesz tułaczem i wędrowcem na ziemi". Mimo ulicznego hałasu i rozmów w tle Simon usłyszał, że Clary gwałtownie wciąga powietrze. - Myślisz, że o tym również mam jej powiedzieć? - zapytał. - Że zrobiłaś mi Znak Kaina? Że właściwie jestem chodzącą klątwą? Myślisz, że ona będzie chciała mieć kogoś takiego w domu?

30

Dźwięki w tle przycichły. Clary pewnie weszła do bramy. Simon słyszał, że powstrzymuje szloch, kiedy wykrztusiła: - Simonie, tak mi przykro. Wiesz, że mi przykro... -To nie twoja wina. - Nagle poczuł się wykończony. Właśnie, najpierw śmiertelnie przeraź matkę, a potem doprowadź najlepszą przyjaciółkę do płaczu. Cudowny dzień, Simonie. - Posłuchaj, najwyraźniej powinienem dzisiaj unikać ludzi, a z Erikiem pogadam, kiedy dotrze do domu. Clary zaśmiała się przez łzy. - A co, Erie nie zalicza się do ludzi? - Później ci powiem, na czym stanęło - obiecał i się zawahał. - Zadzwonię jutro, dobrze? - Zobaczymy się jutro. Obiecałeś pójść ze mną na przymierzanie sukien, pamiętasz? - O rany, muszę naprawdę cię kochać - skomentował Simon. - Wiem. Ja też cię kocham. Simon wyłączył telefon i położył go na piersi. To zabawne, pomyślał. Teraz mógł mówić do Clary "kocham cię", podczas gdy przez lata walczył ze sobą, żeby wypowiedzieć te słowa, i nie potrafił. Okazało się to łatwe, kiedy zmieniły znaczenie. Czasami zastanawiał się, co by było, gdyby nie istniał Jace Way-land. Gdyby Clary nigdy nie odkryła, że jest Nocną Łowczynią. Ale odepchnął od siebie tę myśl: bez sensu, nie idź tą drogą. Nie można zmienić przeszłości. Można iść tylko naprzód. Nie-siety, nie miał pojęcia, co ta przyszłość oznacza. Nie mógł na zawsze zostać w garażu Erica. Nawet w obecnym nastroju musiał przyznać, że to żałosne miejsce do mieszkania. Nie było mu zimno - już nie odczuwał chłodu ani gorąca - ale miał trudności z zaśnięciem na twardej podłodze. Żałował, że nie może wyłączyć zmysłów. Głośny hałas dobiegający z ulicy utrudniał mu odpoczynek, podobnie jak nieprzyjemny odór paliwa. Ale najbardziej dręczyła go kwestia, co robić dalej. Wyrzucił prawie cały zapas krwi, a resztę upchnął do plecaka. Na kilka dni powinno mu wystarczyć, ale wiedział, że polem zaczną się kłopoty. Erie, gdziekolwiek się teraz podziewał, na pewno pozwoliłby mu zostać u siebie, gdyby Simon chciał. Lecz równie dobrze mogłoby się skończyć na tym, że jego rodzice zadzwoniliby do mamy Simona. Co nie wyszłoby mu na dobre, ponieważ Elaine Lewis myślała, że syn jest na szkolnej wycieczce. Parę dni. Tyle czasu miał. Zanim skończy mu się krew i zanim matka zacznie się zastanawiać, gdzie jest syn, aż w końcu zadzwoni do szkoły. Nim zacznie sobie przypominać. Podobno miał przed sobą wieczność. Ale teraz zostało mu tylko kilka dni. Był taki ostrożny. Tak się starał prowadzić w miarę normalne życie: szkoła, koledzy, rodzinny dom, własny pokój. Było trudno, ale takie jest życie. Inne opcje wydawały się tak przygnębiające, że nawet nie mógł o nich myśleć. Mimo to, w jego głowie rozbrzmiewał głos Camille. ,Ale co będzie za dziesięć lat, kiedy będziesz miał dwadzieścia sześć? Za dwadzieścia lat? Trzydzieści? Myślisz, że ludzie nie zauważą, że oni zmieniają się i starzeją, a ty nie?". Nowe życie, które tak starannie sobie ułożył na wzór starego, nie może trwać wiecznie, pomyślał, czując ucisk w piersi. Jego wysiłki były z góry skazane na niepowodzenie. Czepiał się wspomnień i złudzeń. Znowu pomyślał o Camille i jej ofercie. Teraz brzmiała lepiej niż wtedy. Propozycja wspólnoty, nawet jeśli nie była to wspólnota, jakiej pragnął. Miał jeszcze tylko trzy dni, zanim wampirzyca zgłosi się po odpowiedź. I co on jej wtedy powie? Sądził, że wie, ale teraz już nie był tego pewien. Zgrzytliwy dźwięk przerwał jego rozmyślania. Drzwi garażu uniosły się i jasne światło przeszyło mroczne wnętrze. Simon usiadł, nagle czujny. - Erie? - Nie. To ja. Kyle. - Kyle? - powtórzył bezmyślnie Simon, zanim sobie przypomniał... gość, którego zgodzili się przyjąć na głównego wokalistę. Omal znowu nie opadł na ziemię. - A, racja. Nie ma na razie żadnego z chłopaków, więc jeśli chciałeś poćwiczyć... - W porządku. Nie po to przyszedłem. - Kyle wszedł do garażu, mrugając w półmroku. Ręce trzymał w tylnych kieszeniach dżinsów. - Jesteś... nie wiem, jak masz na imię... basistą, tak? Simon wstał i otrzepał kurz z ubrania. - Jestem Simon. Kyle rozejrzał się po garażu, marszcząc brwi. - Wczoraj zostawiłem tu klucze. Chyba. Szukałem ich wszędzie. O, są. - Zanurkował za zestaw perkusyjny i chwilę później wyłonił się stamtąd, triumfalnie pobrzękując kluczami. Oparł się o jeden z głośników. Wyglądał mniej więcej tak samo jak poprzedniego dnia. Miał na sobie niebieski T-shirt pod skórzaną kurtką, a na szyi złoty medalik z jakimś świętym. Ciemne włosy były tym razem w jeszcze większym nieładzie. - A więc sypiasz tutaj? Na podłodze? Simon kiwnął głową.

31

-Wyrzucili mnie z domu. - Nie była to cała prawda, ale tylko tyle miał ochotę powiedzieć. Kyle pokiwał ze współczuciem głową. - Mama znalazła ukryte zioło, co? Niedobrze. - Nie. Nie zioło. - Simon wzruszył ramionami. - Mieliśmy różne opinie co do mojego stylu życia. -Więc dowiedziała się o twoich dwóch dziewczynach? -Kyle uśmiechnął się szeroko. Był przystojny, Simon musiał to przyznać, ale w przeciwieństwie do Jace'ego, który, zdaje się, dokładnie wiedział, jaki jest przystojny, Kyle sprawiał wrażenie, jakby nie czesał się od wielu tygodni. Była w sobie miła otwartość i przyjazna szczenięcość. - Tak, Kirk mi o nich powiedział. Dobrze ci, stary. Simon pokręcił głową. - Nie o to poszło. W garażu na chwilę zapadła cisza. Przerwał ją Kyle. - Ja też nie mieszkam w domu. Odszedłem parę lat temu. -Objął się rękoma i zwiesił głowę. Głos miał cichy. Od tamtej pory nie rozmawiałem z rodzicami. To znaczy, sam sobie dobrze radzę, ale... rozumiem cię. - Twoje tatuaże - powiedział Simon, dotykając lekko swoich ramion. - Co oznaczają? Kyle wyciągnął przed siebie ręce. - Shaantih shaantih shaantih - wyrecytował. - To mantry z Upaniszad. Sanskryt. Modlitwy o pokój. Normalnie Simon uznałby, że robienie sobie sanskryckich tatuaży jest trochę pretensjonalne. Ale teraz tak nie pomyślał. - Szalom. Kyle zamrugał. -Co? - Oznacza pokój - wyjaśnił Simon. - Po hebrajsku. Po prostu przyszło mi do głowy, że te słowa brzmią trochę podobnie. Kyle zmierzył go wzrokiem, jakby się nad czymś zastanawiał. W końcu powiedział: -To zabrzmi trochę po wariacku... - No, nie wiem. W ciągu ostatnich miesięcy moja definicja wariactwa stała się dość elastyczna. - ...ale mam mieszkanie. W Alphabet City. I mój współloka-tor właśnie się wyprowadził. Są tam dwie sypialnie, więc mógłbyś u mnie przenocować. Jest łóżko, i w ogóle. Simon się zawahał. Z jednej strony, wcale nie znał Kyle'a, a wprowadzenie się do mieszkania nieznajomego wydawało się beznadziejnie głupim posunięciem. Mimo pokojowych tatuaży ten facet mógł się okazać seryjnym mordercą. Z drugiej strony, ponieważ zupełnie nie znał Kyle'a, miałby pewność, że nikt nie będzie go u niego szukał. A zresztą, co z tego, nawet gdyby ich nowy wokalista okazał się seryjnym mordercą? - pomyślał Simon z goryczą. Kyle wyszedłby na tym gorzej niż on, podobnie jak rabuś zeszłej nocy. - Wiesz, chyba skorzystam z twojej propozycji, jeśli mówisz serio - rzekł w końcu. Kyle kiwnął głową. - Moja furgonetka stoi na zewnątrz, jeśli chcesz pojechać ze mną do miasta. Simon schylił się po worek żeglarski i przewiesił go przez ramię. Schował telefon do kieszeni i rozłożył ręce. - Chodźmy.

5
Piekło wzywa piekło

Mieszkanie Kyle'a mile zaskoczyło Simona. Spodziewał się brudnej nory w czynszówce przy Alei D, gdzie karaluchy biegają po ścianach, a rolę łóżka pełnią skrzynki po mleku i gąbkowy materac. W rzeczywistości okazało się, że jest to czyste mieszkanko z dwiema sypialniami, małym salonem, mnóstwem półek na książki i fotografiami na ścianach, przedstawiającymi słynne miejsca do surfowania. Wprawdzie Kyle najwyraźniej hodował marihuanę na schodach pożarowych, ale nie można mieć wszystkiego. Pokój gościnny był właściwie pusty. Miał nagie ściany, gołą podłogę i jedno okno, przez które Simon mógł dojrzeć neonowy szyld chińskiej restauracji mieszczącej się po drugiej stronie ulicy. Ktokolwiek mieszkał tam wcześniej, nie zostawił po sobie nic oprócz futonu. - Podoba ci się? - zapytał Kyle, stojąc w drzwiach. Jego orzechowe oczy były szeroko otwarte i przyjazne. - Jest super - odparł Simon szczerze. - Dokładnie to, czego potrzebowałem. Najdroższą rzeczą w mieszkaniu był telewizor z płaskim ekranem, stojący w salonie. Obaj opadli na kanapę i zaczęli oglądać jakiś kiepski program, podczas gdy na dworze dogasało słońce. Simon doszedł do wniosku, że

32

Kyle jest w porządku. Nie drążył, nie węszył, nie zadawał pytań. Nie chciał nic za pokój oprócz tego, żeby Simon dokładał się do zakupów. Po prostu miły chłopak. Simonowi przyszło do głowy, że chyba już zapomniał, jacy są zwyczajni ludzie. Gdy Kyle wyszedł do pracy na wieczorną zmianę, Simon zwalił się na materac w swoim pokoju i wsłuchał w ruch uliczny na Alei B. Odkąd opuścił dom, prześladowała go twarz matki, jej spojrzenie pełne nienawiści i strachu, jakby był groźnym intruzem. Wprawdzie nie musiał oddychać, ale to wspomnienie nadal przyprawiało go o ściskanie w piersi. Ale teraz... W dzieciństwie zawsze lubił podróżować, bo przebywanie w nowym miejscu oznaczało, że znalazł się daleko od wszystkich swoich problemów. Nawet tutaj, zaledwie po drugiej stronie rzeki od Brooklynu, obrazy, które nie dawały mu spokoju -śmierć rabusia, reakcja matki na jego wyznanie - wydawały się dalekie i zamazane. Może właśnie na tym polegał sekret, żeby być ciągle w ruchu. Jak rekin. Zmierzać tam, gdzie nikt człowieka nie znajdzie. "Będziesz tułaczem i wędrowcem na ziemi". Niestety, ta metoda była dobra tylko dla tych, którzy nie zostawiali nikogo bliskiego. Tej nocy spał niespokojnie. Choć słońce nie czyniło mu krzywdy, miał naturalną potrzebę, żeby przesypiać dzień, i kiedy już zwalczył niepokój i koszmary, obudził go późno słoneczny blask wlewający się przez okno. Simon włożył czyste ubranie i, worka żeglarskiego i wyszedł z sypialni. W kuchni zastał gospodarza smażącego bekon i jajka na teflonowej patelni. - Cześć, współlokatorze - pozdrowił go wesoło Kyle. - Chcesz śniadanie? Na widok jedzenia Simonowi zrobiło się niedobrze. - Nie, dzięki. Ale chętnie napiję się kawy. Usadowił się na jednym z lekko rozchwianych stołków barowych. Kyle pchnął w jego stronę po blacie wyszczerbiony kubek. - Śniadanie to najważniejszy posiłek dnia, bracie. Nawet jeśli już jest południe. Simon objął kubek i poczuł, jak ciepło wsącza się w jego zimną skórę. W myślach gorączkowo szukał tematu do rozmowy, żeby uniknąć uwag o tym, że tak mało je. - Nie zapytałem cię wczoraj... jak zarabiasz na życie? Kyle zdjął z patelni bekon i ugryzł kawałek. Simon zauważył, że złoty medalik na jego szyi ma wygrawerowany wzór z liści i słowa Beati Bellicosi. Wiedział, że słowo "beati" ma coś wspólnego ze świętymi. Widocznie Kyle był katolikiem. -Jako goniec rowerowy - odparł, żując bekon. - Świetne zajęcie. Jeżdżę po całym mieście, widzę wszystko, rozmawiam ze wszystkimi. To dużo lepsze niż ogólniak. - Rzuciłeś szkołę? - Zdałem GED. Wolę szkołę życia. - Simon uznałby, że Kyle jest śmieszny, gdyby nie fakt, że powiedział "szkoła życia" w taki sposób, w jaki mówił wszystko inne: z całkowitą szczerością. -A ty? Jakieś plany? O, żebyś wiedział. Tułać się po ziemi, siać zniszczenie i zadawać śmierć niewinnym ludziom. Może wypić trochę krwi. Żyć wiecznie, ale nie mieć z tego żadnej zabawy. Zwykłe rzeczy. - Na razie zdaję się na los. - To znaczy, że nie chcesz zostać muzykiem? - spytał Kyle. Na szczęście, w tym momencie zadzwonił telefon. Simon wyłowił go z kieszeni i spojrzał na wyświetlacz. To była Maia. - Cześć. O co chodzi? - Idziesz dziś po południu z Clary na mierzenie sukien? -Jej głos trzeszczał od zakłóceń na linii. Zapewne telefonowała z kwatery stada w Chinatown, gdzie łączność pozostawiała wiele do życzenia. - Wiem od niej, że zmusiła cię, żebyś dotrzymał jej towarzystwa. - Co? A, racja. Tak. Będę. - Clary zażądała, żeby Simon poszedł razem z nią na mierzenie sukien dla druhny, a potem do księgarni do działu komiksów, by mogła odreagować te katusze. - W takim razie ja też przyjdę - oznajmiła Maia. - Muszę przekazać Lukę'owi wiadomość od stada, a poza tym mam wrażenie, że nie widziałam cię od wieków. -Wiem. Przepraszam... - W porządku - rzuciła lekko Maia. - Ale będziesz musiał mi zdradzić, co włożysz na ślub, żebyśmy do siebie pasowali. Rozłączyła się, a Simon jeszcze przez chwilę gapił się na telefon. Clary miała rację. Ślub był dniem "D", a on był tragicznie nieprzygotowany do bitwy. -Jedna z twoich dziewczyn? - zapytał Kyle z ciekawością. -Czy ta ruda laska z garażu to jedna z nich? Ładniutka. - Nie. To Clary, moja najlepsza przyjaciółka. - Simon schował telefon do kieszeni. -1 ma chłopaka. I to jakiego! Prawdziwą bombę nuklearną. Wierz mi. Kyle uśmiechnął się szeroko.

33

- Ja tylko pytałem. - Wrzucił pustą patelnię do zlewu. - Więc jakie są te twoje dwie dziewczyny? - Bardzo, bardzo... różne. - Pod pewnymi względami są przeciwieństwami, pomyślał Simon. Maia była spokojna i mocno stąpała po ziemi, Isabelle prowadziła ekscytujące i niebezpieczne życie. Maia była spokojnym światłem w ciemności, Isabelle rozżarzoną gwiazdą, wirującą w pustce. - To znaczy, obie są wspaniałe. Piękne i bystre... - I nie wiedzą o sobie nawzajem? - Kyle oparł sie o blat. -W ogóle? Simon nieoczekiwanie wdał się w wyjaśnienia: że kiedy wrócił z Idrisu (choć nie wymienił tej nazwy), obie zaczęły do niego wydzwaniać i koniecznie chciały spędzać z nim czas. A ponieważ lubił obie, umawiał się z nimi na randki. I w końcu z każdą zrobiło się trochę romantycznie, jednak on nigdy nie miał okazji im wyjaśnić, że spotyka się z kimś jeszcze. I potoczyła się śnieżna kula. On nie chciał zranić żadnej z nich, ale nie wiedział również co dalej. - Cóż, jeśli pytasz mnie o zdanie - rzekł Kyle, wylewając resztkę kawy do zlewu - powinieneś wybrać jedną z nich i przestać kręcić. Tak uważam. Ponieważ stał do niego plecami, Simon nie widział jego twarzy i przez chwilę zastanawiał się, czy Kyle jest zły, bo mówił wyjątkowo ostrym tonem. Ale kiedy się odwrócił, wyraz twarzy miał jak zawsze przyjazny. Simon doszedł do wniosku, że musiało mu się wydawać. - Wiem - powiedział. - Masz rację. - Spojrzał w stronę sypialni. - Posłuchaj, na pewno ci nie przeszkadza, że tutaj mieszkam? Mogę się wynieść w każdej chwili... - Możesz zostać tak długo, jak potrzebujesz. - Kyle otworzył kuchenną szufladę i zaczął w niej grzebać, aż znalazł to, czego szukał: zapasowe klucze na gumowym kółku. - To dla ciebie. Jesteś tu mile widziany, jasne? Muszę iść do pracy, ale ty możesz zostać, jeśli chcesz. Zagraj sobie w "Halo" albo w coś innego. Będziesz, kiedy wrócę? Simon wzruszył ramionami. - Pewnie nie. Muszę być o trzeciej na przymierzaniu sukien. - Świetne - rzucił Kyle, przewieszając torbę przez ramię i kierując się do drzwi. - Każ sobie uszyć coś czerwonego. To zdecydowanie twój kolor. ***

- No i jak? - spytała Clary, wychodząc z przymierzalni. - Co o tym sądzisz? Wykonała obrót. Simon, balansujący na niewygodnym białym krześle w salonie sukien ślubnych Karyn, skrzywił się, zmienił pozycję i powiedział: - Wyglądasz ładnie. Wyglądała lepiej niż ładnie. Była jedyną druhną swojej matki, więc pozwolono jej samej wybrać suknię. Zdecydowała się na bardzo prosty model z jedwabiu w kolorze miedzi, na wąskich ramiączkach, które podkreślały jej drobną budowę. Za jedyną ozdobę służył pierścień Morgensternów zawieszony na szyi. Bardzo skromny srebrny łańcuszek zwracał uwagę na kształt obojczyków i szyi. Jeszcze parę miesięcy wcześniej widok Clary ubranej na ślub wzbudziłby w Simonie całą gamę uczuć: czarną rozpacz (że ona nigdy go nie pokocha) i wielkie podniecenie (że może pokocha, jeśli on zdobędzie się na odwagę i powie jej, co czuje). Teraz ogarnął go jedynie lekki smutek. - Ładnie? - powtórzyła Clary. - I to wszystko? Phi! - Odwróciła się do Mai. - A ty co sądzisz? Maia zrezygnowała z niewygodnych krzeseł i usadowiła się na podłodze, oparta plecami o ścianę udekorowaną tiarami i długimi welonami z gazy. Na kolanach trzymała DS Simona i wyglądała na mocno pochłoniętą grą w "Grand Theft Auto". - Mnie nie pytaj - mruknęła. - Nienawidzę sukien. Nosiłabym dżinsy na ślubach, gdybym mogła. To była prawda. Simon rzadko widywał Maię w innym stroju niż dżinsy i T-shirt. Pod tym względem stanowiła przeciwieństwo Isabelle, która nosiła suknie i wysokie obcasy nawet w najbardziej nieodpowiednich momentach. (Choć, po tym, jak rozprawiła się z demonem Vermisem butem na szpilce, był mniej skłonny się o to martwić). Nagle zabrzęczał dzwonek i do salonu weszła Jocelyn, a za nią Luke. Oboje trzymali w rękach parujące kubki z kawą. Matka Clary patrzyła na narzeczonego z rumieńcem na twarzy i błyszczącymi oczami. Simon przypomniał sobie słowa Clary, że są nieprzyzwoicie w sobie zakochani. On nie uważał ich zachowania za nieprzyzwoite, bo nie chodziło o jego rodziców. Oboje wydawali się tacy szczęśliwi, że jego zdaniem było to właściwie całkiem miłe. Oczy Jocelyn się rozszerzyły, kiedy zobaczyła Clary. - Skarbie, wyglądasz wspaniale!

34

- Jasne. Musisz tak mówić, bo jesteś moją matką. - Ale Clary i tak uśmiechnęła się szeroko. - Hej, czy to nie jest przypadkiem czarna kawa? - Uznaj, że to przeprosiny za spóźnienie - powiedział Luke, podając jej kubek. - Zatrzymały nas sprawy cateringu. - Skinął głową Simonowi i Mai. - Cześć. Maia ukłoniła się uprzejmie. Garroway był przywódcą miejscowego stada, do którego należała. Choć Luke położył kres zwyczajowi tytułowania go "mistrzem" albo "panem", w jego obecności zachowywała postawę pełną szacunku. - Przynoszę wiadomość od stada-oznajmiła, odkładając konsolę. - Mają pytania w związku z przyjęciem w Ironworks... Kiedy Maia i Luke zajęli się omawianiem szczegółów przyjęcia, które stado wilkołaków zamierzało wydać na cześć ślubu swojego samca alfa, właścicielka salonu sukien ślubnych, wysoka kobieta, która czytała czasopisma za ladą, podczas gdy młodzi gawędzili ze sobą, zorientowała się, że oto przyszli ludzie, którzy będą płacić za stroje, więc pośpieszyła ich przywitać. - Właśnie dostałam pani suknię, wygląda wprost cudownie zaczęła tokować, biorąc matkę Clary za ramię i prowadząc ją na zaplecze. Proszę ją przymierzyć. Kiedy Luke ruszył za nimi, pogroziła mu palcem. - Pan zostaje. Luke patrzył z zaskoczoną miną, jak jego narzeczona znika za białymi wahadłowymi drzwiami pomalowanymi w weselne dzwonki. - Przyziemni uważają, że nie wolno zobaczyć panny młodej w sukni ślubnej przed ceremonią - wyjaśniła mu Clary. - To przynosi pecha. I tak pewnie się tu dziwią, że w ogóle przyszedłeś. - Jocelyn chciała poznać moją opinię... - Luke pokręcił głową. - No dobrze. Zwyczaje Przyziemnych są takie dziwne. -Opadł na krzesło i skrzywił się, kiedy jedna z rzeźbionych rozet wbiła mu się w plecy. - Auć! - A co ze ślubami Nocnych Łowców? - zainteresowała się Maia. - Oni też mają swoje zwyczaje? - Tak - odparł Luke. - Ale to nie będzie typowa uroczystość Nocnych Łowców. Obyczaje nie przewidują sytuacji, kiedy jeden z uczestników nie jest Nocnym Łowcą. - Naprawdę? - Maia wyglądała na poruszoną. - Nie wiedziałam. - Częścią ceremonii ślubnej u Nocnych Łowców jest kreślenie stałych runów na ciałach uczestników wyjaśnił Luke. Jego głos był spokojny, ale oczy smutne. - Runów miłości i oddania. Ale oczywiście nie-Nocni Łowcy nie mogą nosić Znaków Anioła, więc zamiast tego Jocelyn i ja wymienimy się obrączkami. - To do kitu - skwitowała Maia. Luke się uśmiechnął. - Niezupełnie. Zawsze pragnąłem poślubić Jocelyn i nie obchodzą mnie takie drobiazgi. Poza tym, wszystko się zmienia. Nowi członkowie Rady zrobili duże postępy w sprawie przekonania Clave, żeby tolerowało tego rodzaju... - Clary! - zawołała Jocelyn z zaplecza. - Możesz przyjść na chwilę? - Idę! - odkrzyknęła Clary i pośpiesznie wypiła kawę. - Oho, zdaje się, że to nagły wypadek. - Powodzenia. - Maia wstała, rzuciła Simonowi DS na kolana i cmoknęła go w policzek. - Muszę iść. Mam spotkanie z paroma znajomymi w Hunter s Moon. Przyjemnie pachniała wanilią. Ale pod tym zapachem Simon jak zwykle wyczuł słoną woń krwi zmieszaną z ostrym cytrynowym aromatem, charakterystycznym dla wilkołaków. Krew każdego Podziemnego pachniała inaczej: faerie - zgniłymi kwiatami, czarowników - spalonymi zapałkami, a wampirów metalicznie. Clary kiedyś zapytała go, czym pachną Nocni Łowcy. "Słońcem" - odparł. - Do zobaczenia. - Maia zmierzwiła Simonowi włosy, wyprostowała się i ruszyła do wyjścia. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, Clary przeszyła Simona wzrokiem. - Musisz uporządkować swoje życie miłosne przed następną sobotą - zapowiedziała. - Mówię serio. Jeśli im nie powiesz, ja to zrobię. - Co i komu? - spytał zdezorientowany Luke. Clary wskazała głową na Simona. - Stąpasz po cienkim lodzie, Lewis. - Po tym oświadczeniu ruszyła na zaplecze, podtrzymując w górze jedwabną suknię. Simon z rozbawieniem zauważył, że przyjaciółka ma pod nią zielone trampki. - Najwyraźniej dzieje się coś, o czym nic nie wiem - stwierdził Luke. - Czasami myślę, że to jest motto mojego życia - powiedział Simon. Luke uniósł brwi. - Coś się stało? Simon się zawahał. Z pewnością nie mógł zwierzyć się Luke'owi ze swojego życia miłosnego. Maia należała do jego stada, a wilkołaki były bardziej lojalne wobec siebie niż członkowie ulicznych gangów. Wyznanie prawdy postawiłoby Luke'a w bardzo niezręcznej sytuacji. Z drugiej strony, jako przywódca manhattańskiego stada wilkołaków, Garroway miał dostęp do wielu informacji i dobrze się znał na polityce Podziemnych.

35

- Słyszałeś o wampirzycy Camille? Luke zagwizdał cicho. - Wiem, kto to jest. Ale dziwię się, że ty wiesz. - To szefowa nowojorskiego klanu wampirów, a ja trochę ich znam - wyjaśnił chłodno Simon. - Nie wiedziałem. Sądziłem, że chcesz żyć jak człowiek, dopóki możesz. - W głosie Luke'a nie było osądu, tylko ciekawość. W czasie, kiedy przejąłem śródmiejskie stado po poprzednim przywódcy, Camille oddała władzę Raphaelowi. Nie sądzę, by ktoś wiedział, gdzie właściwie wtedy zniknęła. Ale jest legendą. To niezwykle stara wampirzyca słynąca z okrucieństwa i przebiegłości. Prawdziwa konkurencja dla faerie. - Widziałeś ją kiedyś? Luke pokręcił głową. - Nie sądzę. Skąd ta ciekawość? - Raphael o niej wspomniał - odparł wymijająco Simon. Luke zmarszczył czoło. - Widziałeś się z nim ostatnio? Nim Simon zdążył odpowiedzieć, ponownie zabrzęczał dzwonek przy drzwiach i ku zaskoczeniu Simona do sklepu wszedł Jace. Clary nie wspomniała, że jej chłopak też tu przyjdzie. Prawdę mówiąc, uświadomił sobie Simon, Clary ostatnio niewiele mówiła o Jasie. Jace spojrzał na Luke'a i Simona. Wyglądał na lekko zaskoczonego ich widokiem, ale trudno to było stwierdzić na pewno. Simon wyobrażał sobie, że na twarzy Jace'ego maluje się cała gama uczuć, kiedy jest sam na sam z Clary, ale przy innych ludziach zwykle przybierał nieprzeniknioną albo odpychającą minę. "Sprawia wrażenie, jakby myślał o czymś głębokim i znaczącym, ale jeśli go zapytać, o czym, zdzieli cię pięścią w twarz" -powiedział kiedyś Simon do Isabelle. "Więc go nie pytaj" - poradziła, lekceważąc jego komentarz. - "Nikt nie twierdzi, że wy dwaj powinniście zostać przyjaciółmi". - Jest Clary? - spytał Jace, zamykając za sobą drzwi. Wyglądał na zmęczonego. Miał cienie pod oczami, nie zadał sobie trudu włożenia kurtki, choć jesienny wiatr był silny. Na Simonie zimno już nie robiło wrażenia, ale widok Jace'ego w samych dżinsach i cienkiej termoaktywnej koszulce przyprawił go o dreszcz. - Pomaga Jocelyn - odpowiedział Luke. - Ale możesz z nami zaczekać. Jace rozejrzał się niepewnie po ścianach, na których wisiały welony, wachlarze, tiary i treny wysadzane perełkami. - Wszystko jest takie... białe. - Oczywiście, że jest białe - powiedział Simon. - To ślubne stroje. - Biały to dla Nocnych Łowców kolor pogrzebowy - wtrącił Luke. - Ale dla Przyziemnych kolor ślubów. Biel symbolizuje czystość panien młodych. - Jocelyn chyba mówiła, że jej suknia nie jest biała - zauważył Simon. - Przypuszczam, że ten statek już odpłynął - skomentował Jace. Luke zakrztusił się kawą. Nim zdążyć jakoś zareagować, wróciła Clary. Włosy miała wysoko upięte lśniącymi spinkami. Kilka pasm wisiało luźno. - Sama nie wiem. Karyn mnie dopadła i uczesała, ale nie jestem pewna co do tych błyskotek... Urwała na widok Jace'ego. Jej mina zdradzała, że ona też się go tutaj nie spodziewała. Rozchyliła usta ze zdumienia, ale nic nie powiedziała. Jace z kolei gapił się na nią bez słowa i po raz pierwszy w życiu Simon mógł czytać w jego twarzy jak w książce. Było tak, jakby wszystko inne na świecie zniknęło oprócz niego i Clary. Jace patrzył na nią z nieukrywaną tęsknotą i pożądaniem, co sprawiło, że Simon poczuł się niezręcznie, jakby zaskoczył ich w intymnej chwili. Jace odchrząknął. - Wyglądasz pięknie. - Jace, wszystko w porządku? - Clary była wyraźnie zaintrygowana. - Mówiłeś, zdaje się, że nie możesz przyjść z powodu zebrania Clave. - Racja - odezwał się Luke. - Słyszałem o martwym Nocnym Łowcy znalezionym w parku. Są jakieś nowe wieści? Jace pokręcił głową, nadal patrząc na Clary. - Nie. To żaden z członków nowojorskiego Konklawe, a poza tym jeszcze go nie zidentyfikowano. Zresztą, żadnego ciała. Cisi Bracia ich teraz pilnują. -To dobrze - stwierdził Luke. - Bracia ustalą ich tożsamość. Jace nie odpowiedział. Nadal patrzył na Clary i, zdaniem Simona, było to bardzo dziwne spojrzenie. Zupełnie, jakby patrzył na ukochaną, której nigdy nie będzie mógł mieć. Kiedyś właśnie tak wyglądała sytuacja, ale teraz? - Jace? - Clary zrobiła krok w jego stronę. Oderwał od niej wzrok. - Ta kurtka, którą wczoraj pożyczyłaś ode mnie w parku -powiedział. - Masz ją jeszcze? Jeszcze bardziej zdziwiona Clary wskazała na zwykłą kurtkę z brązowego sztruksu, wiszącą na oparciu jednego z krzeseł. - Jest tam. Zamierzałam ci ją oddać po...

36

- Dobrze. - Jace zdjął kurtkę z krzesła i włożył ją szybko, jakby nagle zaczął się śpieszyć. - Już nie musisz. -Jace - zaczął Luke swoim zwykłym kojącym tonem. -Chcemy później zjeść wczesną kolację w Park Slope. Zapraszamy cię. - Nie - odparł Jace, zapinając kurtkę. - Mam po południu trening. Lepiej już pójdę. -Trening? - zdziwiła się Clary. - Przecież trenowaliśmy wczoraj. - Niektórzy z nas muszą trenować codziennie. - W głosie Jace'ego nia było gniewu, tylko szorstkość. Clary się zarumieniła. - Zobaczymy się później - dodał, nie patrząc na nią, i praktycznie pobiegł do wyjścia. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, Clary ze złością wyrwała spinki z wymyślnego koka i jej włosy rozsypały się kaskadą na ramiona. - Clary, co robisz? - zapytał łagodnie Luke. - Nie chcę takiej fryzury. - Clary wyrwała ostatnią szpilkę. Jej oczy lśniły. Simon widział, że jego przyjaciółka z wielkim trudem próbuje zapanować nad płaczem. - Wygląda idiotycznie. -Wcale nie. - Luke wziął od niej szpilki i odłożył je na mały biały stolik. - Posłuchaj, śluby to same nerwy. Nie przejmuj się. - Racja. Clary próbowała się uśmiechnąć. Niemal się jej udało, ale najwyraźniej Luke jej nie przekonał. Simon wcale się jej nie dziwił. On również mu nie wierzył po tym, jak zobaczył wyraz twarzy Jace'ego. Restauracja przy Piątej Alei była rozjarzona jak gwiazda na ile niebieskiego zmierzchu. Simon szedł ulicą obok Clary, kilka kroków za Jocelyn i Lukiem. Clary zdjęła suknię i była znowu w dżinsach, a szyję okręciła grubym białym szalikiem. Od czasu do czasu obracała pierścień na łańcuszku nerwowym gestem, z którego chyba nie zdawała sobie sprawy. Po wyjściu z salonu sukien ślubnych zapytał ją, czy wie, co się dzieje z Jace'em, ale Clary nie odpowiedziała, tylko wzruszyła ramionami i z kolei zaczęła wypytywać jego, czy już rozmawiał /. matką i czy podoba mu się u Erica. Kiedy wyjawił, że nocuje u Kyle'a, była zaskoczona. - Ale przecież wcale go nie znasz - stwierdziła. - Może być seryjnym mordercą. - Też o tym pomyślałem. Sprawdziłem jego mieszkanie, ale nie znalazłem w lodówce uciętych rąk. Wydaje się całkiem szczery. - A jakie jest jego mieszkanie? - Ładne jak na Alphabet City. Powinnaś kiedyś tam wpaść. - Nie dzisiaj - uprzedziła Clary trochę nieobecnym tonem. Znowu bawiła się pierścieniem. - Może jutro? Dzisiaj spotyka się z Jaceem? pomyślał Simon, ale o nic nie zapytał. Skoro sama nie chciała o tym rozmawiać, nie zamierzał nakłaniać jej do zwierzeń. - Jesteśmy. - Otworzył jej drzwi restauracji. Buchnęło na nich ciepłe powietrze pachnące suwlaki. Znaleźli boks w kącie, pod jednym z dużych płaskich telewizorów przymocowanych do ścian. Stłoczyli się w nim wszyscy. Jocelyn i Luke z ożywieniem omawiali weselne plany. Stado Luke'a poczuło się urażone, że nie zaproszono go na uroczystość - choć lista gości była skromna - i uparło się, żeby zorganizować własne przyjęcie w odnowionej fabryce w Queens. Clary tylko się przysłuchiwała. Gdy podeszła kelnerka i rozdała karty, tak sztywno laminowane, że można by ich użyć jako broni, Simon położył swoją na stole i wyjrzał przez okno. Po drugiej stronie ulicy znajdowała się siłownia. Widział przez szybę ludzi ze słuchawkami na uszach, ćwiczących na stepperach albo atlasach. Takie bieganie donikąd, pomyślał. Oto mój los. Spróbował odpędzić od siebie ponure myśli i prawie mu się to udało. Była to jedna z najbardziej znajomych scen w jego życiu: narożny boks w taniej restauracji, on, Clary i jej rodzina. Luke zawsze należał do rodziny, nawet kiedy jeszcze nikomu się nie śniło, że poślubi matkę Clary. Simon powinien się czuć jak w domu. Siląc się na uśmiech, uświadomił sobie, że Jocelyn właśnie go o coś zapytała, a on jej nie usłyszał. Wszyscy przy stoliku patrzyli na niego wyczekująco. - Przepraszam bąknął. - Co mówiliście? Jocelyn się uśmiechnęła. - Clary mi powiedziała, że przyjęliście nowego członka do swojego zespołu? Simon wiedział, że matka Clary jest po prostu uprzejma. Uprzejma jak rodzice przyjaciół, kiedy udają, że poważnie traktują czyjeś hobby. Z drugiej strony, Jocelyn była już na kilku jego występach, żeby zapełnić salę. Zawsze go lubiła. W mrocznych zakamarkach umysłu Simona czaiło się podejrzenie, że wiedziała, co on czuje do Clary. Zastanawiał się nawet, czy nie wolałaby, żeby jej córka dokonała innego wyboru. Nie przepadała za Jace'em. Świadczył o tym nawet sposób, w jaki wymawiała jego imię. - Tak - potwierdził. - Kyle'a. To dość dziwny facet, ale bardzo miły. - Zachęcony przez Luke'a, żeby wytłumaczył, na czym polega dziwność Kyle'a, opowiedział im o jego mieszkaniu (pomijając szczegół, że on tam teraz nocuje), o pracy gońca rowerowego i starej, poobijanej furgonetce. - I hoduje dziwne rośliny na balkonie - dodał. - Nie zioło... sprawdzałem. Mają srebrzyste liście...

37

Luke zmarszczył brwi, ale nim zdążył coś powiedzieć, zjawiła się kelnerka z dużym srebrnym dzbankiem kawy. Była młoda, o farbowanych jasnych włosach zaplecionych w dwa warkocze. Kiedy się pochyliła, żeby napełnić kubek Simona, wyczuł jej pot, a pod nim krew. Ludzką krew, zapach najsłodszy ze wszystkich. Poczuł znajome ściskanie w żołądku. Był głodny, a miał u Kyle'a jedynie ciepławą krew, która już zaczynała się rozkładać. Niemiła perspektywa, nawet dla wampira. "Nie piłeś jeszcze ludzkiej krwi, prawda? Ale będziesz. A kiedy jej spróbujesz, nigdy tego nie zapomnisz". Zamknął oczy. Kiedy je otworzył, kelnerka zniknęła, a Clary uważnie mu się przyglądała ponad stołem. - Wszystko w porządku? - Tak. - Objął kubek z kawą drżącą dłonią. Nad nimi ryczał telewizor. Właśnie nadawano wieczorne wiadomości. - Słuchacie tego? - zapytała Clary, patrząc na ekran. Simon podążył za jej wzrokiem. Prowadzący miał wyraz twarzy, jaki przybierają wszyscy nowi prezenterzy, kiedy relacjonują szczególnie ponure wydarzenie. -Jeszcze nie zidentyfikowano niemowlęcia porzuconego w zaułku za szpitalem Beth Israel kilka dni temu. Chłopiec jest biały. Waży sześć funtów i osiem uncji, i poza tym jest zdrowy. Znaleziono go za śmietnikiem, w samochodowym foteliku dziecięcym. Za kocyk była zatknięta kartka z odręcznie napisaną prośbą do władz szpitala, żeby dokonały eutanazji dziecka, ponieważ "ja nie mam siły, żeby to zrobić". Policja uważa, że matka chłopczyka jest umysłowo chora. Podobno ekipa śledcza trafiła na "obiecujące ślady". Każdy, kto posiada informacje na temat dziecka, jest proszony o telefon do Crime Stoppers, numer... - Jakie to okropne. - Clary zadrżała, odwracając się od telewizora. - Nie mogę zrozumieć, jak ludzie mogą wyrzucić dziecko jak śmieci... - Jocelyn - odezwał się Luke głosem pełnym troski. Simon spojrzał na matkę Clary. Była biała jak płótno i wyglądała, jakby zaraz miała zwymiotować. Gwałtownie odsunęła talerz, wstała od stołu i popędziła do łazienki. Po chwili Luke rzucił serwetkę i poszedł za nią. - Cholera! - mruknęła Clary, przykładając rękę do ust. - Nie wierzę, że to powiedziałam. Ależ jestem głupia! - Co się dzieje? - Simon był skonsternowany. Clary oklapnęła na krześle. - Pomyślała o Sebastianie - wyjaśniła. To znaczy o Jonathanie. Moim bracie. Chyba go pamiętasz. Mówiła z sarkazmem. Żadne z nich raczej nie mogło zapomnieć Sebastiana, którego prawdziwe imię brzmiało Jonathan. Chłopaka, który zamordował Hodge'a i Maksa i omal nie udało mu się pomóc Valentine'owi w wygraniu wojny oznaczającej zagładę wszystkich Nocnych Łowców. Jonathana o płonących czarnych oczach i uśmiechu jak ostrze brzytwy. Jonathana, którego krew smakowała jak kwas z baterii. Mimo to Simon nie żałował, że go ugryzł. - Przecież twoja mama go nie porzuciła - zaprotestował. Wychowywała go, chociaż wiedziała, że jest z nim coś nie w porządku. - Ale go nienawidziła - przypomniała Clary. - Nie sądzę, żeby kiedykolwiek się z tym uporała. Wyobraź sobie, że nienawidzisz własnego dziecka. Co roku w jego urodziny otwierała szkatułkę /. jego dziecięcymi rzeczami i płakała. Myślę, że opłakiwała syna, którego by miała, gdyby Valentine nie zrobił tego, co zrobił. - A ty miałabyś brata - dodał Simon. - Prawdziwego. Nie mordercę i psychopatę. Clary odsunęła talerz, bliska łez. - Niedobrze mi - powiedziała. - Znasz to uczucie, kiedy jesteś głodny, ale nie możesz zmusić się do jedzenia? Simon spojrzał na farbowaną kelnerkę, opierającą się o kontuar. -Tak. Znam. *** Luke w końcu wrócił do stołu, ale tylko po ty, by oznajmić Clary i Simonowi, że zabiera Jocelyn do domu. Zostawił im pieniądze, a oni zapłacili za kolację i prosto z restauracji udali się do Galaxy Comics przy Siódmej Alei. Niestety, nie bawili się dobrze, więc umówili się na następny dzień i rozstali. Simon pojechał do miasta, z kapturem nasuniętym na oczy i słuchawkami w uszach. Muzyka zawsze była dla niego sposobem, żeby odciąć się od wszystkiego. Kiedy dotarł do Drugiej Alei i ruszył Houston, zaczął padać lekki deszcz. Skręcił w First Street, prawie opustoszały pas ciemności między jasnymi światłami Pierwszej Alei i Alei A. Ponieważ miał włączonego iPoda, nie słyszał, jak nadchodzą, dopóki nie znaleźli się blisko. Pierwszą oznaką, że coś jest nie w porządku, był długi cień, który padł na chodnik, nakładając się na jego własny. Z drugiej strony dołączył do niego drugi cień. Simon się odwrócił...

38

Zobaczył za sobą dwóch mężczyzn. Obaj byli ubrani identycznie jak opryszek, który niedawno go zaatakował: szare dresy z szarymi kapturami zasłaniającymi twarze. Stali tak blisko, że 1 mógłby ich dotknąć. Simon odskoczył do tyłu. Siła i możliwości wampira były dla niego czymś nowym i nadal potrafiły go zaskoczyć. Kiedy wylądował na ganku kamienicy czynszowej, kilka stóp od bandytów, był tak zdumiony, że znieruchomiał. Mężczyźni ruszyli za nim. Mówili tym samym gardłowym językiem co tamten pierwszy, który, jak zaczął podejrzewać Simon, wcale nie był złodziejaszkiem. O ile wiedział, rabusie nie tworzyli gangów, a wydawało się mało prawdopodobne, żeby pierwszy napastnik miał przyjaciół, którzy postanowili go pomścić. Najwyraźniej działo się tutaj coś innego. Bandyci dotarli do ganku i odcięli mu drogę ucieczki. Simon wyrwał słuchawki z uszu i pośpiesznie uniósł ręce. - Posłuchajcie, nie wiem, o co wam chodzi, ale naprawdę będzie dla was lepiej, jeśli zostawicie mnie w spokoju. Napastnicy tylko na niego popatrzyli. Albo przynajmniej sądził, że na niego patrzą. W cieniu kapturów nie można było dostrzec ich twarzy. - Mam wrażenie, że ktoś was na mnie nasłał - ciągnął Simon. - Ale to samobójcza misja. Poważnie. Nie wiem, za co wam płacą, ale na pewno za mało. Jeden z prześladowców się roześmiał. Drugi sięgnął do kieszeni i coś z niej wyjął. Czarny przedmiot, który zalśnił w świetle ulicznych latarni. Pistolet. - Człowieku, naprawdę nie powinieneś tego robić - ostrzegł go Simon. - Nie żartuję. - Tyłem wszedł o jeden stopień wyżej. Może gdyby znalazł się dostatecznie wysoko, dałby radę ich przeskoczyć. Wszystko, byle nie dopuścić do ataku. Nie zniósłby po raz kolejny jego konsekwencji. Mężczyzna z pistoletem uniósł broń. Rozległ się trzask, kiedy pociągnął za spust. Simon przygryzł wargę. W panice wysunęły mu się kły. Przeszył go ból, kiedy wbiły się w skórę. - Nie... Jakaś ciemna rzecz runęła z nieba. Z początku Simon myślał, że coś wypadło z jednego z okien, oderwał się klimatyzator albo ktoś leniwy wyrzucił śmieci, zamiast zejść na dół do kontenera. Ale spadającym obiektem okazał się człowiek, poruszający się celowo, z gracją. Wylądował na rabusiu, powalając go na ziemię. Pistolet wypadł napastnikowi z ręki, a on sam wydał z siebie cienki, wysoki krzyk. Drugi bandyta schylił się po broń. Zanim Simon zdążył zareagować, mężczyzna uniósł pistolet i nacisnął spust. Na końcu lufy błysnął płomień. I pistolet się rozpadł, a napastnik razem z nim, tak szybko, że nawet nie krzyknął. Zaplanował szybką śmierć dla Simona, a w zamian spotkała go jeszcze szybsza śmierć. Roztrzaskał się na drobne kawałki jak szkło. Po stłumionym huku jedynym dźwiękiem był szmer soli opadającej na chodnik niczym zestalony deszcz. Simon osunął się na stopnie. W uszach mu szumiało, wzrok miał zaćmiony. Nagle ktoś chwycił go brutalnie za nadgarstki i potrząsnął nim mocno. - Simon, Simon! Podniósł wzrok. Osobą, która nim potrząsała, był Jace. Nie miał na sobie stroju bojowego, tylko nadal dżinsy i kurtkę, którą odebrał od Clary. Był potargany, ubranie i twarz miał umazane sadzą, włosy mokre od deszczu. - Co to było, do diabła? - zapytał. Simon rozejrzał się po ulicy. Nadal żadnych przechodniów. Asfalt lśnił, czarny, mokry i pusty. Drugi napastnik zniknął. - Ty - odpowiedział lekko zamroczony. - Skoczyłeś na bandytów... - To nie byli bandyci. Śledzili cię, odkąd wysiadłeś z metra. Ktoś ich nasłał. - Jace mówił z całkowitym przekonaniem. - A ten drugi? Co się z nim stało? -Po prostu zniknął. - Jace pstryknął palcami. - Zobaczył, co się stało z jego kumplem, i rozpłynął się w powietrzu, o tak. Nie wiem, kim byli. To nie demony, ale i niezupełnie ludzie. - Tak, domyśliłem się tego, dziękuję. Jace przyjrzał mu się uważniej. - To... co się stało z napastnikiem... to byłeś ty, prawda? Twój Znak. - Wskazał na jego czoło. - Widziałem, jak płonie na biało, zanim ten gość po prostu... się rozpuścił. Simon milczał. - Dużo widziałem - ciągnął Jace. Dla odmiany w jego głosie nie było sarkazmu ani drwiny. - Ale czegoś takiego nigdy nie widziałem. - Nie zrobiłem tego - oświadczył Simon cicho. - Nic nie zrobiłem. - Nie musiałeś - stwierdził Jace. Złote oczy płonęły w jego brudnej twarzy. - ,Albowiem napisano: Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan".

6
Obudzić umarłego

39

W sypialni Jace'ego jak zwykle panował idealny porządek: łóżko równo zaścielone, książki na półkach ustawione według alfabetu, notesy i podręczniki starannie ułożone na biurku. Nawet broń wisiała na ścianach według wielkości, od masywnego pałasza po kolekcję małych sztyletów. Stojąc w drzwiach, Clary stłumiła westchnienie. Schludność to dobra rzecz. I, jak zawsze uważała, sposób Jace'ego, żeby zachować kontrolę nad elementami życia, które inaczej mógłby ogarnąć chaos. Jace tak długo nie wiedział, kim jest naprawdę, że nie mogła mieć do niego pretensji o pedantyczne ustawianie tomików poezji w porządku alfabetycznym. Mogła jednak i miała pretensję o to, że go nie zastała. Skoro nie wrócił do domu po wyjściu z salonu sukien ślubnych, gdzie się podział? Kiedy rozejrzała się po pokoju, ogarnęło ją uczucie nierzeczywistości. Przecież niemożliwe, żeby to wszystko się działo. Z narzekań innych dziewczyn wiedziała, jak dochodzi do zerwań. Najpierw oddalanie się, unikanie kontaktów, nieod-bieranie telefonów. Niejasne zapewnienia, że nie dzieje się nic złego, że ta druga osoba po prostu potrzebuje trochę przestrzeni. Potem gadki w rodzaju: "nie chodzi o ciebie, tylko o mnie". I wreszcie łzawy koniec. Nigdy nie sądziła, że coś takiego może się przydarzyć jej i Jace'owi. To, co ich łączyło, nie było zwyczajne i nie podlegało normalnym regułom związków i zerwań. Należeli do siebie całkowicie, i mieli należeć zawsze, po prostu. Ale może wszyscy tak sądzili? Do chwili, kiedy uświadamiali sobie, że są jak inni i że rozpadło się to, co uważali za prawdziwe. Jej uwagę nagle przyciągnął srebrny błysk w drugim końcu pokoju. To była szkatułka z delikatnym wzorem z ptaków na bokach, którą Amatis dała Jace'owi. Clary wiedziała, że Jace powoli zapoznaje się z jej zawartością, czyta listy i notatki, ogląda zdjęcia. Niestety, nie mówił za dużo na ten temat, a ona nie chciała być wścibska. Jego uczucia wobec biologicznego ojca były sprawą, z którą sam musiał się uporać. Teraz jednak szkatułka przyciągała ją jak magnes. Clary pamiętała, jak Jace siedział na frontowych stopniach Wielkiej Sali Anioła w Idrisie właśnie z tym pudełkiem na kolanach. "Jakbym mógł przestać cię kochać", powiedział wtedy. Dotknęła wieczka, jej palce same natrafiły na zamek, otworzyły go lekko. W środku leżały papiery i stare fotografie. Clary wyjęła jedną i spojrzała na nią zafascynowana. Zdjęcie przedstawiało dwoje ludzi: młodą kobietę i młodego mężczyznę. Od razu rozpoznała siostrę Lukę'a. Spojrzała na mężczyznę wpatrującego się w Amatis promiennym wzrokiem kogoś zakochanego pierwszy raz. Był przystojny, wysoki i jasnowłosy, ale oczy miał niebieskie, nie złote, a rysy mniej kanciaste niż u Jace'ego. Domyśliła się jednak od razu, że to jego ojciec, i poczuła ucisk w żołądku. Pośpiesznie odłożyła na miejsce fotografię Stephena Herondalea i omal nie skaleczyła palca o wąski nóż myśliwski leżący w poprzek szkatułki. Na rękojeści były wyryte ptaki, a na ostrzu widniały plamy rdzy albo czegoś, co wyglądało na rdzę. Zapewnie nie wyczyszczono go dokładnie. Szybko zamknęła pudełko i odwróciła się z poczuciem winy ciążącym jej na barkach. Pomyślała, żeby zostawić liścik, ale uznała, że lepiej będzie zaczekać i porozmawiać z Jace'em osobiście, więc wyszła z jego sypialni i ruszyła do windy. Wcześniej zapukała do Isabelle, ale jej również nie było w domu. Nawet magiczne pochodnie płonące na korytarzach świeciły słabiej niż zwykle. Przygnębiona, sięgnęła do guzika przy windzie... i zobaczyła, że on już się świeci. Ktoś jechał w górę. Jace. Na tę myśl jej puls natychmiast przyśpieszył. Ale to wcale nie musiał być on. Może wracała Izzy, Maryse albo... - Luke? - wykrztusiła zaskoczona, kiedy drzwi się otworzyły. - Co tutaj robisz? - O to samo mógłbym zapytać ciebie. - Lukę wyszedł z windy i zasunął kratę. Miał na sobie flanelową kurtkę na misiu, zapinaną na zamek błyskawiczny, którą Jocelyn próbowała wyrzucić, odkąd zaczęli się ze sobą spotykać. To miłe, pomyślała Clary, że chyba nic nie jest w stanie zmienić Lukę'a, choćby nie wiadomo co działo się w jego życiu. Lubił to, co lubił, i już. Nawet jeśli to była sfatygowana, stara kurtka. - Tyle że ja chyba domyślam się odpowiedzi. On tutaj jest? - Jace? Nie. - Clary wzruszyła ramionami, siląc się na obojętność. Zobaczymy się jutro. Lukę się zawahał. - Clary... - Lucian. - Chłodny głos, który rozległ za nimi się, należał do Maryse. - Dziękuję, że tak szybko przyszedłeś. Lukę odwrócił się i skinął głową. - Maryse. Pani Lightwood stała w drzwiach, trzymając rękę na framudze. Jasnoszare rękawiczki pasowały do szytego na miarę szarego kostiumu. Clary zastanawiała się, czy matka Isabelle i Aleca kiedykolwiek nosi dżinsy. Nigdy nie widziała jej w ubraniach innych niż sztywne kostiumy albo strój bojowy. - Nie wiedziałam, że tu jesteś, Clary. Clary się zarumieniła. Maryse nie miała nic przeciwko jej wizytom, ale z drugiej strony, nigdy oficjalnie nie przyjęła do wiadomości jej związku z Jace'em. Trudno było się jej dziwić. Wciąż jeszcze przeżywała śmierć Maksa, który zginął przed zaledwie sześcioma tygodniami, i musiała sama zmagać się z bólem, ponieważ Robert Lightwood nadal przebywał w Idrisie. Miała ważniejsze rzeczy na głowie niż życie miłosne Jace'ego. - Właśnie wychodziłam - oznajmiła Clary. - Odwiozę cię do domu, kiedy skończę - obiecał Lukę, kładąc jej dłoń na ramieniu. - Maryse, czy Clary może zostać, podczas gdy my będziemy rozmawiać? Wolałbym, żeby została. Maryse pokiwała głową.

40

- Nie ma problemu. - Z westchnieniem przeczesała włosy palcami. - Wierz mi, żałuję, że muszę zawracać ci głowę. Wiem, że za tydzień się żenisz... a tak przy okazji, gratulacje. Nie pamiętam, czy wcześniej składałam ci życzenia. - Nie - powiedział Luke. - Ale dziękuję. -Tylko sześć tygodni. - Maryse uśmiechnęła się słabo. -Krótkie zaloty. Dłoń Luke'a zacisnęła się mocniej na ramieniu Clary, jedyna oznaka irytacji. - Chyba nie wzywałaś mnie tutaj, żeby mi pogratulować zaręczyn? Maryse pokręciła głową. Wyglądała na bardzo zmęczoną. W zaczesanych do góry ciemnych włosach pojawiły się pasma siwizny, których wcześniej tam nie było. - Nie. Chyba słyszałeś o ciałach znalezionych w ciągu ostatniego tygodnia? - O martwych Nocnych Łowcach? Tak. - Dzisiaj znaleźliśmy kolejne. Wciśnięte za śmietnik przy Columbus Park. Na terytorium twojego stada. Luke uniósł brwi. -Tak, ale inne... - Pierwsze ciało odkryto na Greenpoincie. Terytorium czarowników. Drugie pływało w stawie w Central Parku. To królestwo faerie. A teraz mamy teren wilkołaków. - Wbijała wzrok w Luke'a. - Co o tym sądzisz? - Że ktoś, kto jest niezbyt zadowolony z nowych Porozumień, stara się nastawić jednych Podziemnych przeciwko innym Podziemnym - odparł Luke. - Mogę cię zapewnić, że moje stado nie ma nic wspólnego z zabójstwami. Nie wiem, kto za tym wszystkim stoi, ale to bardzo niezdarna próba, jeśli pytasz mnie o zdanie. Mam nadzieję, że Clave ją przejrzy. - Jest coś jeszcze - ciągnęła Maryse. - Zidentyfikowaliśmy pierwsze dwa ciała. Zabrało to trochę czasu, ponieważ pierwsze spłonęło, a drugie znajdowało się w daleko posuniętym stanie rozkładu. Domyślasz się, kim były ofiary? - Maryse... -Anson Pangborn i Charles Freeman. Zwróć uwagę, że o żadnym z nich nie słyszano od śmierci Valentine'a... - Ale to niemożliwe - przerwała jej Clary. - Luke zabił Pang-borna w sierpniu w Renwick. - Zabił Emila Pangborna - sprostowała Maryse. - Anson był młodszym bratem Emila. Obaj należeli do Kręgu. - Podobnie jak Freeman - dodał Luke. - Więc ktoś zabija nie tylko Nocnych Łowców, ale byłych członków Kręgu? I zostawia ich ciała na terytoriach Podziemnych? - Pokręcił głową. Wygląda to tak, jakby ktoś próbował wstrząsnąć niektórymi co bardziej opornymi członkami Clave. I skłonić ich do przemyślenia nowych Porozumień. Należało się tego spodziewać. - Chyba tak - zgodziła się Maryse. - Spotkałam się już z królową Jasnego Dworu i wysłałam wiadomość Magnusowi. Gdziekolwiek on się podziewa. - Przewróciła oczami. Lightwoodowie chyba zaakceptowali związek syna z Magnusem Bane'em, ale Clary widziała, że przynajmniej Maryse nie traktuje go poważnie. - Przyszło mi do głowy, że może... Westchnęła. - Byłam ostatnio taka wyczerpana. Odnoszę wrażenie, że nie potrafię myśleć jasno. Miałam nadzieję, że może ty wpadniesz na pomysł, kto to robi. Luke pokręcił głową. - Ktoś niechętny wobec nowego systemu. Ale to mógł być każdy. Jak przypuszczam, przy ciałach nie znaleziono żadnych śladów? Maryse westchnęła. - Nic rozstrzygającego. Gdyby tak martwi mogli mówić, co, Lucianie? Było tak, jakby pani Lightwood rozpostarła kurtynę przed oczami Clary, bo nagle wszystko pociemniało oprócz pojedynczego symbolu, jaśniejącego na tle czarnego nocnego nieba. Wyglądało na to, że Clary jednak nie straciła mocy. - A jeśli... - zaczęła wolno, spoglądając na Maryse. - A gdyby mogli? *** Patrząc na siebie w łazienkowym lustrze w małym mieszkanku Kyle'a, Simon zaczął się zastanawiać, skąd wzięły się historie o tym, że wampiry nie widzą swojego odbicia. On widział się doskonale w gładkiej, przybrudzonej powierzchni: zmierzwione kasztanowe włosy, duże ciemne oczy, biała skóra bez skazy. Wytarł resztkę krwi z rozciętej wargi, która już zdążyła się zagoić. Wiedział, że, obiektywnie patrząc, wampiryzm uczynił go atrakcyjniejszym. Isabelle wyjaśniła mu, że jego ruchy stały się wdzięczne i podczas gdy wcześniej wyglądał po prostu niechlujnie, teraz był atrakcyjnie niedbały, jakby właśnie wstał z łóżka. "Czyjegoś łóżka", dodała, a on na to, że dziękuje, ale sam się domyśla, co miała na myśli. Kiedy jednak patrzył na siebie, nie widział żadnej z tych cech. Jak zawsze niepokoiła go bladość gładkiej skóry i ciemne pajęczyny żył na skroniach, widomy znak, że dzisiaj jeszcze nic nie jadł. Wyglądał obco, zupełnie jak nie on. Może całe to gadanie, że nie można zobaczyć się w lustrze, wynikało z myślenia życzeniowego. A w rzeczywistości było tak, że wampir już nie rozpoznawał swojego odbicia. Odświeżony, wrócił do salonu, gdzie Jace leżał na kanapie i czytał podniszczony egzemplarz Władcy pierścieni. Kiedy Simon wszedł do pokoju, rzucił książkę na stolik do kawy. Jego włosy znowu wyglądały na mokre, jakby spryskał twarz wodą w kuchennym zlewie. - Rozumiem, dlaczego ci się tutaj podoba - powiedział, wskazując szerokim gestem ręki na kolekcję plakatów filmowych i książek science fiction. - Na wszystkim tutaj jest piętno nerda. - Dzięki, rozumiem.

41

Simon zmierzył Jace'ego wzrokiem. Z bliska, w jasnym świetle nagiej żarówki wiszącej na suficie, Nocny Łowca wyglądał... niezdrowo. Cienie pod oczami rysowały się jeszcze wyraźniej, skóra na kościach twarzy była napięta. Jego ręka lekko drżała, kiedy charakterystycznym gestem odgarnął włosy z czoła. Simon potrząsnął głową. Odkąd to znał Jace'a na tyle dobrze, że potrafił rozpoznać, które jego gesty są charakterystyczne? Przecież nie byli przyjaciółmi. - Wyglądasz parszywie - stwierdził. Jace zamrugał. - Dziwna pora na rozpoczynanie konkursu zniewag, ale jeśli nalegasz, może też wymyślę coś dobrego. - Mówię serio. Nie wyglądasz dobrze. - I słyszę to od faceta o seksapilu pingwina. Posłuchaj, rozumiem, że możesz być zazdrosny, bo dobry Pan nie obdarował cię tak hojnie jak mnie, ale to nie jest powód, żeby... - Nie próbuję cię obrazić - warknął Simon. - Naprawdę wyglądasz na chorego. Kiedy ostatnio coś jadłeś? Jace się zamyślił. - Wczoraj? - Jadłeś coś wczoraj. Jesteś pewien? Jace wzruszył ramionami. - Nie przysiągłbym na Biblię. Ale myślę, że to było wczoraj. Simon sprawdził wcześniej zawartość lodówki Kyle'a i niewiele w niej znalazł. Pomarszczoną cytrynę, kilka puszek wody sodowej, funt mielonej wołowiny, i, o dziwo, paczkę tostów w zamrażalniku. Wziął klucze z kuchennej lady. - Chodźmy - powiedział. - Na rogu jest supermarket. Kupimy ci coś do jedzenia. Jace przez chwilę sprawiał wrażenie, jakby miał ochotę się sprzeciwić, ale tylko wzruszył ramionami. - Dobrze - powiedział takim tonem, jakby zupełnie go nie obchodziło, dokąd pójdzie ani co tam będzie robił. - Chodźmy. Kiedy Simon zamykał drzwi wejściowe, Jace przestudiował listę nazwisk przy dzwonkach. - To wasze? - zapytał, wskazując numer 3A. - Dlaczego tu jest napisane tylko "Kyle"? Czy on nie ma nazwiska? - Kyle chce zostać gwiazdą rocka - odparł Simon, schodząc po schodach. - Myślę, że pracuje nad tym, żeby być znanym z imienia. Jak Rihanna. Jace podążył za nim, garbiąc się lekko dla ochrony przed wiatrem, ale nie zapiął sztruksowej kurtki, którą wcześniej tego dnia odebrał od Clary. - Nie mam pojęcia, o kim mówisz. - Z pewnością. Kiedy wyszli w Aleję B, Simon zerknął na niego z ukosa. - Śledziłeś mnie? zapytał. - Czy to tylko zadziwiający zbieg okoliczności, że znalazłeś się na dachu budynku, obok którego przechodziłem, kiedy zostałem zaatakowany? Jace zatrzymał się na rogu, czekając na zmianę świateł. Najwyraźniej nawet Nocni Łowcy przestrzegali przepisów. - Śledziłem cię. - Czy teraz wyznasz mi, że w sekrecie od dawna się we mnie kochasz? Urok wampirów znowu zadziałał. - Nie ma czegoś takiego jak urok wampirów - oświadczył Jace, tak samo jak niedawno Clary. - Śledziłem Clary, ale potem wsiadła do taksówki i już nie dałbym rady jej dogonić. Zawróciłem więc i dla odmiany poszedłem za tobą. Głównie po to, żeby się czymś zająć. - Śledziłeś Clary? - zdziwił się Simon. - Udzielę ci ostrzeżenia: większość dziewczyn nie lubi, kiedy się je prześladuje. - Zostawiła telefon w kieszeni mojej kurtki - wyjaśnił Jace, klepiąc się po prawym boku, gdzie przypuszczalnie miał schowaną komórkę. - Pomyślałem, że jeśli się zorientuję, dokąd ona się wybiera, podrzucę tam telefon, a ona go znajdzie. - Mógłbyś też zadzwonić do niej do domu i powiedzieć, że masz jej komórkę, żeby mogła przyjść i ją odebrać podsunął Simon. Jace nie odpowiedział. Gdy światło się zmieniło, ruszyli przez ulicę do supermarketu C-Town. Był jeszcze otwarty. Wyglądało na to, że sklepy na Manhattanie nigdy nie są zamykane, co stanowiło miłą odmianę po Brooklynie. Manhattan to dobre miejsce dla wampira, pomyślał Simon. Można robić zakupy do północy i nikt nie uzna tego za dziwne. - Unikasz Clary - stwierdził. - Ale pewnie nie zechcesz mi powiedzieć, dlaczego? - Nie zechcę - potwierdził Jace. - Uważaj się za szczęściarza, że cię śledziłem, bo inaczej... - Co? Kolejny bandyta byłby martwy? - Simon usłyszał gorycz we własnym głosie. - Widziałeś, co się stało. - Tak. I zwróciłem uwagę na wyraz twojej twarzy, kiedy to się stało. - Jace mówił neutralnym tonem. - Nie po raz pierwszy coś takiego widziałeś, prawda? Simon przyłapał się na tym, że opowiada Jacemu o człowieku w dresie, który zaatakował go w Williamsburgu, a on wtedy uznał, że to złodziejaszek. - Po śmierci zamienił się w sól. Tak jak ten drugi facet. Coś podobnego chyba jest w Biblii. Słupy soli, żona Lota. Jace pchnął drzwi supermarketu, Simon wszedł za nim i wyprowadził miniaturowy wózek z rzędu stojącego przy wejściu. Zaczął go pchać przejściem między półkami. Jace ruszył za nim, pogrążony w myślach. - A więc pytanie brzmi: czy domyślasz się, kto mógłby chcieć cię zabić? - odezwał się w końcu. Simon wzruszył ramionami. Choć nie miał apetytu na żadną rzecz, którą tutaj sprzedawano, widok ogromnej ilości jedzenia powodował ssanie w żołądku, przypominał mu o głodzie. - Może Raphael. On chyba mnie nienawidzi. Już wcześniej chciał...

42

- To nie Raphael - przerwał mu Jace. - Skąd ta pewność? - Bo Raphael wie o twoim Znaku i nie byłby taki głupi, żeby zaatakować cię bezpośrednio. Dobrze by wiedział, co się stanie. Ten, kto chce cię dopaść, dużo o tobie wie i zna miejsce twojego pobytu, ale nie ma pojęcia o Znaku. - Ale to może być każdy. - Właśnie. - Jace uśmiechnął się szeroko. Przez chwilę wyglądał niemal jak zawsze. Simon pokręcił głową. - Posłuchaj, wiesz, na co masz ochotę, czy po prostu chcesz, żebym pchał ten wózek między półkami, bo cię to bawi? - To też, ale poza tym nie bardzo się znam na tym, co sprzedają w sklepach Przyziemnych. Zwykle gotuje Maryse albo zamawiamy jedzenie. - Jace wzruszył ramionami i sięgnął po pierwszy z brzegu owoc. - Co to jest? - Mango. - Simon wbił w niego wzrok. Czasami Nocni Łowcy naprawdę sprawiali wrażenie, jakby pochodzili z innej planety. Odebrał mu owoc i wrzucił do koszyka. - Świetnie. Co jeszcze lubisz? Jace zastanawiał się przez chwilę. - Zupę pomidorową - odparł w końcu. - Zupę pomidorową? Chcesz zupę pomidorową i mango na kolację? Jace wzruszył ramionami. - Naprawdę nie interesuje mnie jedzenie. - Dobrze. Mniejsza o to. Zostań tutaj. Zaraz wracam. Nocni Łowcy. Simon mamrotał pod nosem, idąc wzdłuż półki z zupami w puszkach. Stanowili osobliwe połączenie milionerów, którzy nigdy nie musieli zajmować się drobiazgami, na przykład kupowaniem jedzenia albo kasowaniem biletów w metrze, i żołnierzy z ich sztywną samodyscypliną i ciągłym szkoleniem. Może łatwiej im było iść przez życie z klapkami na oczach, pomyślał, biorąc z półki puszkę. Łatwiej jest się skupić na czymś ważniejszym, a skoro ich praca polegała na chronieniu świata przed złem, sprawa rzeczywiście była doniosła. Niemal współczuł Jace'owi, kiedy wracał tam, gdzie go zostawił. Nagle przystanął. Jace opierał się o wózek i obracał coś w rękach. Z tej odległości Simon nie widział, co to jest, i nie mógł również podejść bliżej, bo drogę tarasowały mu dwie nastolatki, które stały pośrodku przejścia, chichotały i szeptały coś sobie do ucha jak to dziewczyny. Były tak ubrane, że mogły uchodzić za dwudziestolatki: na wysokich obcasach, w krótkich spódniczkach, w biustonoszach push-up, bez kurtek. Pachniały błyszczykiem do ust, pudrem dla dzieci i krwią. Oczywiście słyszał je dobrze, choć szeptały. Mówiły o Jasie, jakim jest ciachem, zachęcały się nawzajem, żeby podejść i go zagadać. Omawiały szczegółowo jego wygląd: zwłaszcza włosy i brzuch, choć Simon nie mógł zrozumieć, jak mogły dojrzeć mięśnie pod T-shirtem. To niedorzeczne, pomyślał. Już miał powiedzieć "przepraszam", kiedy jedna z nich, wyższa i ciemniejsza, ruszyła wolnym krokiem w stronę Jace'ego, chybocząc się lekko na platformach. Kiedy się do niego zbliżyła, Nocny Łowca podniósł na nią czujny wzrok. Simon nagle się zaniepokoił, że Jace weźmie ją pomyłkowo za wampira albo sukuba i wyrwie zza pasa jeden z serafickich noży, a potem obaj zostaną aresztowani. Niepotrzebnie się bał, bo Jace tylko uniósł brew. Dziewczyna powiedziała coś do niego jednym tchem. Nocny Łowca wzruszył ramionami. Małolata wcisnęła mu do ręki jakąś karteczkę i wróciła do przyjaciółki, po czym obie wyszły ze sklepu chwiejnym krokiem, przez cały czas chichocząc. Simon podszedł do Jace'ego i cisnął puszkę z zupą do koszyka. - O co chodziło? - Chyba zapytała, czy mogłaby dotknąć mojego mango -odparł Jace. - Tak powiedziała? Jace wzruszył ramionami. - Tak, a potem dała mi swój numer. - Pokazał Simonowi świstek papieru z kompletnym brakiem zainteresowania na twarzy i wrzucił go do koszyka. - Możemy już iść? - Chyba do niej nie zadzwonisz, co? Jace popatrzył na niego jak na szaleńca. -Zapomnij, że to powiedziałem - rzucił pośpiesznie Simon. - Takie rzeczy przytrafiają ci się przez cały czas, prawda? Dziewczyny wciąż do ciebie podchodzą? - Tylko wtedy, gdy nie jestem osłonięty czarem. -Tak, bo wtedy jesteś dla nich niewidzialny. - Simon pokręcił głową. - Stanowisz zagrożenie publiczne. Nie powinno się ciebie puszczać samego. - Zazdrość to brzydkie uczucie. - Jace uśmiechnął się krzywo, co zwykle budziło w Simonie nieodpartą chęć, żeby go uderzyć. Nie tym razem jednak, bo właśnie zauważył, czym się bawi Jace, obracając tę rzecz w palcach, jakby była bardzo cenna albo niebezpieczna. Albo jedno i drugie. To był telefon Clary. ***

43

- Nadal nie jestem pewien, czy to dobry pomysł - stwierdził Luke. Clary zerknęła na niego z ukosa, skulona przed chłodem Cichego Miasta. - Może trzeba było to powiedzieć, zanim tu przyszliśmy. - Na pewno mówiłem. I to kilka razy. - Głos Luke'a odbijał się echem od wysokich kolumn w pasy z półszlachetnych kamieni: czarnego onyksu, zielonego jadeitu, różowego karneolu i niebieskiego lapisu. Pochodnie przymocowane do kolumn rozsiewały srebrzysty magiczny blask, który oświetlał mauzolea ciągnące się wzdłuż ścian i sprawiał, że na ich oślepiającą biel trudno było patrzeć. Niewiele się zmieniło w Cichym Mieście od ostatniego razu, kiedy Clary tutaj trafiła. Nadal wydawało się obce i dziwne, ale teraz wzory i runiczne zawijasy wyryte na podłogach drażniły jej umysł swoimi znaczeniami, zamiast być całkowicie niezrozumiałymi. Maryse zostawiła ją i Luke'a w przedsionku, a sama poszła naradzić się z Cichymi Braćmi. Nie było gwarancji, że wpuszczą całą trójkę i pozwolą obejrzeć ciała, ostrzegła ich pani Lightwood. Martwi Nefilim należeli do strażników Miasta Kości, a nikt nie miał nad nimi władzy. Co prawda, tych strażników nie zostało wielu. Valentine zabił prawie wszystkich, kiedy szukał Miecza Anioła. Przeżyło tylko paru, których nie było w tym czasie w Cichym Mieście. Od tamtej pory do zakonu wstąpili nowi członkowie, ale Clary wątpiła, czy na całym świecie zostało więcej niż dziesięciu czy piętnastu Cichych Braci. Głośny stukot obcasów na kamiennej posadzce obwieścił powrót Maryse, zanim ona sama się pojawiła. Za nią sunął Cichy Brat w długiej szacie. - Tu jesteście - powiedziała, jakby Clary i Luke nie stali dokładnie w tym samym miejscu, w którym ich zostawiła. - Oto brat Zachariasz. Bracie Zachariaszu, to właśnie ta dziewczyna, o której wam mówiłam. Cichy Brat lekko podsunął kaptur w górę. Clary omal nie drgnęła z zaskoczenia. Ten mnich nie wyglądał jak brat Jeremiasz o pustych oczodołach i zaszytych wargach. Brat Zachariasz miał oczy zamknięte i wydatne kości policzkowe naznaczone bliznami pojedynczego czarnego Znaku, ale usta niezaszyte, a głowę chyba nieogoloną. Trudno było stwierdzić, czy pod kapturem widać cienie czy ciemne włosy. Clary poczuła w umyśle dotyk głosu. Naprawdę wierzysz, że potrafisz to zrobić, córko Valentine'a? Clary zapiekły policzki. Nienawidziła przypominania jej, czyją jest córką. - Z pewnością słyszałeś, bracie, o innych rzeczach, których dokonała - odezwał się Luke. - Jej znak wiążący pomógł nam zakończyć Śmiertelną Wojnę. Brat Zachariasz zsunął kaptur, zasłaniając twarz. Chodź ze mną do ossuarium. Clary spojrzała na Luke'a, oczekując, że skinie głową na potwierdzenie, ale on patrzył prosto przed siebie i bawił się okularami, jak zawsze, kiedy był niespokojny. Z westchnieniem ruszyła za panią Lightwood i bratem Zachariaszem. Mnich poruszał się cicho jak mgła, podczas gdy stukot obcasów Maryse na marmurowej posadzce brzmiał jak wystrzały. Clary zastanawiała się przez chwilę, czy skłonność Isabelle do niestosownych butów nie jest przypadkiem genetyczna. Idąc krętą ścieżką między kolumnami, przecięli wielki plac Mówiących Gwiazd, gdzie Cisi Bracia po raz pierwszy powiedzieli Clary o Magnusie. Za placem znajdował się łuk z ogromnymi żelaznymi drzwiami. Na ich powierzchni wytrawiono runy śmierci i pokoju. Nad drzwiami znajdowała się łacińska inskrypcja. Na jej widok Clary pożałowała, że nie ma przy sobie notesu. Bardzo słabo znała łacinę jak na Nocnego Łowcę, dla których ten język był prawie jak ojczysty. Taceant CoUoąuia. Effugiat risus. Hic locus est ubi mors gaudet succurrere vitae. - Niech zamilkną rozmowy. Niech pierzchnie śmiech - przeczytał na głos Luke. - To jest miejsce, gdzie weseli się śmierć miast życia. Brat Zachariasz położył dłoń na drzwiach. Przygotowano dla ciebie ostatniego zabitego. Jesteś gotowa? Clary głośno przełknęła ślinę. W co ona się znowu wpakowała? - Jestem gotowa. Drzwi otworzyły się szeroko. Weszli do środka. Znaleźli się w dużym pomieszczeniu bez okien, o ścianach z gładkiego białego marmuru. Pustych, nie licząc haków, na których wisiały srebrne instrumenty sekcyjne: lśniące skalpele, coś w rodzaju młotków, piły do kości i rozszerzacze do żeber. Obok nich na półkach leżały jeszcze dziwniejsze narzędzia: masywne niby-śrubokręty, rolki papieru ściernego i słoje z różnokolorowymi płynami, w tym jeden zielonkawy z nalepką "Kwas", który wyglądał, jakby parował. Przez środek pokoju ciągnął się rząd wysokich marmurowych stołów. Większość była pusta, a tylko trzy zajęte. Na dwóch z tych trzech Clary dostrzegła ludzkie kształty nakryte białymi prześcieradłami. Na trzecim prześcieradło było zsunięte poniżej klatki piersiowej nagiego mężczyzny, Nocnego Łowcy. Całą trupio bladą skórę pokrywały atramentowe Znaki. Oczy, zgodnie ze zwyczajem Nocnych Łowców, przewiązano białą jedwabną opaską. Walcząc z mdłościami, Clary zbliżyła się do zwłok. Luke podszedł razem z nią, trzymając dłoń na jej ramieniu. Maryse stanęła naprzeciwko nich i z zaciekawieniem obserwowała wszystko niebieskimi oczami, takiego samego koloru jak Aleca. Clary wyjęła stelę z kieszeni. Kiedy nachyliła się nad umarłym, poczuła przez koszulę chłód marmuru. Z bliska dostrzegła różne szczegóły: rudawokasztanowe włosy i szarpaną ranę na szyi, jakby rozerwały ją potężne szczęki. Brat Zachariasz wyciągnął rękę i zdjął jedwabną opaskę z oczu zmarłego. Możesz zaczynać. Clary wzięła głęboki wdech i przyłożyła czubek steli do ramienia martwego Nocnego Łowcy. Znak, który wyobraziła sobie wcześniej w holu Instytutu, powrócił tak wyraźny jak litery jej własnego imienia. Zaczęła rysować.

44

Z czubka steli spłynęły spiralą czarne linie Znaku, ale tym razem jej ręka wydawała się ciężka, a samo narzędzie stawiało lekki opór, jakby Clary pisała w błocie, a nie na ludzkim ciele. Wydawało się, że stela jest zdezorientowana, że sunie po powierzchni martwej skóry, na próżno szukając żywego ducha Nocnego Łowcy. Clary wywracał się żołądek i zanim skończyła rysować, była cała spocona i miała mdłości. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. I nagle oczy martwego Nocnego Łowcy się otworzyły. Były niebieskie, z białkami czerwonymi od krwawych wybroczyn. Maryse gwałtownie wciągnęła powietrze. Najwyraźniej nie wierzyła, że Znak będzie działał. - Na Anioła! Z krtani martwego człowieka wydobył się świszczący oddech, jakby nieszczęśnik próbował oddychać z poderżniętym gardłem. Poszarpana skóra na szyi zatrzepotała jak rybie skrzela. Pierś się uniosła, z ust wydobyły się słowa. - Boli. Luke zaklął i spojrzał na Zachariasza, ale Cichy Brat pozostał nieporuszony. Maryse zbliżyła się do stołu. Spojrzenie miała ostre, niemal drapieżne. - Nocny Łowco, kim jesteś?-spytała. -Żądam twego imienia. Mężczyzna poruszył głową na boki. Jego ręce uniosły się i opadły konwulsyjnie. - Boli... Niech przestanie boleć. Stela omal nie wypadła z ręki Clary. To było o wiele straszniejsze, niż sobie wyobrażała. Spojrzała na Luke a, który cofał się od stołu, z oczami wielkimi z przerażenia. - Nocny Łowco! - Ton Maryse był władczy. - Kto ci to zrobił? - Proszę... Luke odwrócił się plecami do Clary. Szukał czegoś wśród instrumentów Cichych Braci. Clary stała jak wrośnięta, podczas gdy Maryse szybko wyciągnęła dłoń w szarej rękawiczce i zacisnęła ją na ramieniu trupa, wbijając w nie palce. - W imię Anioła, rozkazuję ci odpowiedzieć! - Podziemny... wampir... - wykrztusił Nocny Łowca. - Jaki wampir? - naciskała Maryse. - Camille... starożytna... - Z ust zmarłego buchnęła czarna, zakrzepła krew. Maryse wydała stłumiony okrzyk i gwałtownie zabrała rękę. Wtedy pojawił się Luke ze słojem zielonkawego kwasu, który Clary wcześniej zauważyła. Jednym gestem zerwał pokrywkę i chlusnął płynem na ramię trupa. Zmarły wydał z siebie przeraźliwy wrzask, kiedy jego ciało zaczęło skwierczeć... po czym opadł na stół, z wytrzeszczonymi oczami. Luke odstawił puste naczynie na stół. - Maryse. - W jego głosie brzmiała nagana. - Nie tak traktujemy naszych umarłych. - Ja będę decydować, jak traktujemy naszych umarłych, Podziemny. - Maryse była blada, ale na jej policzkach wykwitły czerwone plamy. - Mamy imię. Camille. Może nie dopuścimy do następnych śmierci. - Są gorsze rzeczy niż śmierć. - Luke wyciągnął rękę do Clary i, nie patrząc na nią, powiedział: - Chodźmy. Na nas chyba czas. ***

- Więc naprawdę nie przychodzi ci do głowy nikt, kto chciałby cię zabić? - zapytał Jace po raz kolejny. Kilkakrotnie zrobili listę i Simon miał już dość wciąż tych samych pytań. Nie wspominając o swoich podejrzeniach, że Jace nie jest zbyt skupiony na jego kłopocie. Po zjedzeniu zupy kupionej w supermarkecie zimnej, prosto z puszki, co Simon uznał za bardzo nieapetyczne - wyglądał przez okno. Zasłony były lekko rozsunięte, tak że mógł obserwować ruch uliczny w Alei B i jasno oświetlone okna mieszkań po drugiej stronie ulicy. Ich lokatorzy jedli kolację, oglądali telewizję i rozmawiali przy stołach. Zwykłe rzeczy, które robili zwykli ludzie. Patrząc na te sceny, Simon poczuł się dziwnie pusty. - Inaczej niż w twoim przypadku, nie ma aż tylu osób, które mnie nie lubią - stwierdził Simon. Jace zignorował jego zaczepkę. - Czegoś mi nie mówisz - rzucił oskarżycielsko. Simon westchnął. Wcześniej nie chciał mówić o propozycji Camille, ale w sytuacji, gdy ktoś próbował, na szczęście nieskutecznie, go zabić, zachowanie tajemnicy może jednak nie było priorytetem. Opowiedział więc o spotkaniu z wampirzycą, podczas gdy Jace obserwował go uważnie. - Interesujące, ale to raczej nie ona próbuje cię zabić - zawyrokował Jace, kiedy Simon skończył. - Przede wszystkim, wie o twoim Znaku. Poza tym, raczej nie jest skora do tego, żeby dać się przyłapać na łamaniu Porozumień. Starzy Podziemni zwykle potrafią unikać kłopotów. - Odstawił pustą puszkę. - Moglibyśmy wyjść - zaproponował. - I zobaczyć, czy ktoś spróbuje zaatakować cię po raz trzeci. Gdybyśmy zdołali złapać jednego z napastników, może... - Nie - uciął Simon. - Dlaczego wciąż szukasz śmierci? - To moja praca. - To ryzyko związane z twoją pracą. Przynajmniej dla większości Nocnych Łowców. Ale dla ciebie samo narażanie się na śmierć najwyraźniej jest celem. Jace wzruszył ramionami.

45

- Mój ojciec zawsze mówił... - Urwał, a jego twarz przybrała twardy wyraz. - Przepraszam, chciałem powiedzieć: Valentine. Na Anioła! Za każdym razem, kiedy go tak nazywam, czuję, jakbym zdradzał prawdziwego ojca. Simonowi zrobiło się go żal. - Posłuchaj, myślałeś, że jest twoim ojcem, przez ile... szesnaście lat? Nie zapomnisz o tym w ciągu jednego dnia. W dodatku, nigdy nie poznałeś faceta, który naprawdę był twoim ojcem. Zresztą, on nie żyje, więc nie możesz go zdradzić. Po prostu pomyśl sobie, że przez jakiś czas miałeś dwóch ojców. - Nie można mieć dwóch ojców. - Jasne, że można - upierał się Simon. - Kto mówi, że nie można? Możesz sobie kupić jedną z tych książeczek dla małych dzieci: Timmy ma dwóch tatusiów. Ale chyba nie ma zatytułowanej Timmy ma dwóch tatusiów, z których jeden jest bardzo zły. Tę kwestię musisz sam rozpracować. Jace przewrócił oczami. - Fascynujące - rzucił ironicznie. - Znasz tyle słów i wszystkie są angielskie, ale kiedy łączysz je w zdania, po prostu tracą sens. - Lekko szarpnął zasłonę. - Nie oczekuję, że zrozumiesz. - Mój ojciec nie żyje - powiedział Simon. Jace na niego spojrzał. -Co? - Domyśliłem się, że nie wiesz. To znaczy, wcale nie zamierzałeś spytać ani nie jesteś szczególnie zainteresowany moją osobą. Ale tak, mój ojciec nie żyje. Mamy więc ze sobą coś wspólnego. Nagle wyczerpany, odchylił się na oparcie kanapy. Miał mdłości, kręciło mu się w głowie i był zmęczony. Głębokie znużenie przenikało do samych kości. Jace natomiast miał niespożytą energię, co Simon uznał za trochę niepokojące. Nie było mu również łatwo patrzeć, jak Nocny Łowca je zupę pomidorową. Jak na jego gust, za bardzo przypominała krew. Jace przyjrzał mu się uważnie. - Od jak dawna nie jadłeś? Źle wyglądasz. Simon westchnął. Ale nie mógł nic odburknąć po tym, jak sam namawiał Jace'ego, żeby coś zjadł. - Zaraz wracam - powiedział. Zwlókł się z kanapy, poszedł do sypialni i wyciągnął spod łóżka ostatnią butelkę krwi. Starał się na nią nie patrzeć. Widok rozwarstwionej krwi przyprawiał go o mdłości. Mocno potrząsnął flaszką i ruszył do salonu. Jace nadal wyglądał przez okno. Simon oparł się o ladę, odkręcił butelkę i pociągnął z niej łyk. Normalnie nie pożywiał się w obecności innych ludzi, ale to był Jace, a Simona nie obchodziło, co on sobie pomyśli. Poza tym, Jace już widział go pijącego krew. Dobrze, że przynajmniej Kyle'a nie było w domu. Miałby trudności z wyjaśnieniem mu sytuacji. Nikt nie lubi gości, którzy trzymają krew w lodówce. Dwaj Nocni Łowcy - jeden prawdziwy, drugi odbity w szybie - zmierzyli go wzrokiem. - Nie powinieneś opuszczać posiłków, przecież wiesz. Simon wzruszył ramionami. - Teraz jem. - Tak, ale ty jesteś wampirem. Krew nie jest dla ciebie pokarmem. Krew to... krew. - Bardzo pouczające. - Simon opadł na fotel przed telewizorem. Aksamitne obicie, niegdyś zapewne koloru jasnego złota, teraz nabrało szarego odcienia. - Masz więcej takich głębokich przemyśleń? Krew to krew? Toster to toster? Lodowy rożek to lodowy rożek? Jace wzruszył ramionami. - Dobrze. Zlekceważ moją radę. Będziesz później żałował. Zanim Simon zdążył odpowiedzieć, usłyszał, że otwierają się drzwi wejściowe. Spiorunował Jace'ego wzrokiem. - To mój współlokator. Bądź miły. Jace uśmiechnął się czarująco. - Zawsze jestem miły. Simon nie miał okazji wyrzucić z siebie słów, które cisnęły mu się na usta, bo chwilę później do salonu wszedł Kyle, rozpromieniony, pełen energii. - Człowieku, jeździłem dzisiaj po całym mieście - zaczął opowiadać. - Omal się nie zgubiłem, ale wiesz, jak się mówi: Bronx na górze, Battery na dole... - Z opóźnieniem spostrzegł, że w pokoju jeszcze ktoś jest. - O, cześć. Nie wiedziałem, że masz gościa. - Wyciągnął rękę. - Jestem Kyle. Ku zaskoczeniu Simona Jace cały zesztywniał i zmrużył jas-nożółte oczy. Nagle rozbudzona czujność Nocnego Łowcy sprawiła, że ze zwykłego nastolatka w jednej chwili przemienił się w kogoś zupełnie innego. - Interesujące powiedział. - Simon nie wspomniał, że jego współlokator jest wilkołakiem. *** Większość drogi powrotnej na Brooklyn przejechali w milczeniu. Clary patrzyła przez szybę na przesuwające się w tył Chinatown, a potem na Most Williamsburg, rozjarzony niczym łańcuch z diamentów na tle nocnego nieba. W oddali, za czarnymi wodami rzeki, widziała Renwick, oświetlony jak zawsze. Teraz znowu wyglądał na ruinę, czarne okna ziały jak puste oczodoły w trupiej czaszce. Głos zmarłego Nocnego Łowcy rozlegał się w jej głowie: "Boli... Niech przestanie boleć". Zadrżała i mocniej otuliła się kurtką. Luke zerknął na nią z ukosa, ale nadal milczał. Dopiero kiedy zatrzymał się przed domem i wyłączył silnik, odwrócił się do niej i powiedział: - Clary, to, co zrobiłaś... Było złe - dokończyła za niego. - Wiem, że było złe. Widziałam to na własne oczy. - Wytarła twarz brzegiem rękawa. -No dalej, nakrzycz na mnie.

46

Luke wyjrzał przez przednią szybę. Nie zamierzam na ciebie krzyczeć. Nie wiedziałaś, co się stanie. Do diabła, ja też myślałem, że się uda. Nie pojechałbym z tobą, gdybym w to nie wierzył. Powinna poczuć się lepiej, ale tak się nie stało. - Gdybyś nie chlusnął kwasem na Znak... - Ale to zrobiłem. - Nie wiedziałam, że w taki sposób można zniszczyć Znak. -Jeśli się go zniekształci, można zmniejszyć albo całkiem osłabić jego moc. W czasie bitwy wrogowie próbują spalić albo wyciąć Znaki ze skóry Nocnych Łowców, żeby pozbawić ich runicznej ochrony. - Luke mówił z roztargnieniem. Clary poczuła, że jej usta drżą. Zacisnęła je mocno. Czasami zapominała o niektórych koszmarnych aspektach bycia Nocnym Łowcą. "To życie pełne blizn i zabijania", powiedział jej kiedyś Hodge. - Nie zrobię tego więcej - zapowiedziała. - Czego nie zrobisz? Tego konkretnego Znaku? Nie wątpię, ale nie jestem pewien, czy to rozwiąże problem. - Luke zabębnił palcami w kierownicę. - Posiadasz dar, Clary. Wielki talent. Ale absolutnie nie masz pojęcia, co on oznacza. Brak ci wyszkolenia. Nie wiesz prawie nic o historii runów ani o tym, co one znaczyły dla Nefilim przez wieki. Nie potrafisz odróżnić Znaku czyniącego dobro od tego, który krzywdzi. - Chętnie pozwoliliście mi wykorzystać mój dar, kiedy to był znak wiążący - rzuciła gniewnie Clary. - Nie mówiliście mi wtedy, żebym nie tworzyła runów. -Teraz też ci nie mówię, żebyś nie wykorzystywała swojej mocy. Problem polega na tym, że rzadko jej używasz. Na pewno nie po to, żeby zmienić lakier do paznokci czy żeby metro przyjechało wtedy, kiedy chcesz. Używasz jej tylko w sprawach życia i śmierci. - Runy przychodzą do mnie tylko w takich chwilach. - Może dlatego, że jeszcze nie zostałaś przeszkolona i nie wiesz, jak działa twoja moc. Pomyśl o Magnusie. Dar czarownika jest jego nieodłączną częścią, a ty traktujesz swój jak rzecz zupełnie odrębną. Jako coś, co się tobie przytrafia. Ale tak nie jest. To narzędzie, które musisz nauczyć się wykorzystywać. - Jace wspomniał, że Maryse chce zatrudnić eksperta od runów, żeby ze mną popracował, ale jeszcze tego nie zrobiła. - Tak - potwierdził Luke. - Myślę, że Maryse ma teraz inne sprawy na głowie. - Wyjął kluczyki ze stacyjki i przez chwilę siedział w milczeniu. - Utrata dziecka... Nie potrafię sobie tego wyobrazić. Powinienem być dla niej bardziej wyrozumiały. Gdyby coś ci się stało... Zawiesił głos. - Chciałabym, żeby Robert już wrócił z Idrisu - powiedziała Clary. - Nie rozumiem, dlaczego Maryse musi ze wszystkim radzić sobie sama. To okropne. - Wiele małżeństw rozpada się, kiedy umiera dziecko. Para nie może przestać obwiniać się nawzajem. Sadzę, że Robert wyjechał, bo potrzebuje przestrzeni. Albo Maryse jej potrzebuje. - Ale oni się kochają - stwierdziła Clary, poruszona. - Czy nie to właśnie oznacza miłość? Że trzeba być blisko drugiej osoby, niezależnie od wszystkiego? Luke spojrzał na rzekę, na ciemną wodę płynącą powoli w blasku jesiennego księżyca. - Czasami miłość nie wystarcza, Clary.

7

Praetor Lupus

Butelka wyśliznęła się z ręki Simona i roztrzaskała na podłodze. Odłamki poleciały we wszystkie strony. - Kyle jest wilkołakiem? - Oczywiście, że jest wilkołakiem, idioto powiedział Jace. Spojrzał na Kyle'a. - Jesteś? Kyle nie odpowiedział. Pogodny wyraz zniknął z jego twarzy. Orzechowe oczy były twarde i gładkie jak szkło. - A kto pyta? Jace odsunął się od okna. Nie zachowywał się w otwarcie wrogi sposób, jednak wszystko w nim emanowało wyraźną groźbą. Ręce trzymał luźno opuszczone po bokach, ale Simon parę razy widział go tuż przed wybuchem i przystąpieniem do akcji bez najmniejszego ostrzeżenia. - Jace Lightwood - przedstawił się. - Z Instytutu Lightwoo-dów. Do jakiego stada należysz? - Jezu, Nocny Łowca! - powiedział Kyle. Spojrzał na Simona. - Ta ładniutka rudowłosa, która była z tobą w garażu, też jest Nocnym Łowcą, prawda? Zaskoczony Simon kiwnął głową. - Niektórzy ludzie uważają, że Nocni Łowcy to mit. Jak mumie i dżinny. - Kyle wyszczerzył się do Jace'ego. - Potrafisz spełniać życzenia?

47

Fakt, że Kyle właśnie nazwał Clary ładniutką, najwyraźniej nie przypadł do gustu Jace'owi, bo jego twarz ściągnęła się niepokojąco. - To zależy - odparł. - Chcesz dostać pięścią w twarz? - No, no, a ja myślałem, że ostatnio wy wszyscy z wielkim entuzjazmem odnosicie się do Porozumień... - Porozumienia dotyczą wampirów i likantropów, których przynależność jest oczywista - przerwał mu Jace. - Powiedz mi, do którego stada należysz, albo będę musiał cię uznać za renegata. - Dobrze, wystarczy - wtrącił się Simon. - Obaj przestańcie zachowywać się, jakbyście zaraz mieli skoczyć sobie do gardeł. -Zmierzył Kyle'a wzrokiem. - Powinieneś był mi powiedzieć, że jesteś wilkołakiem. - Nie pamiętam, żebyś ty mi powiedział, że jesteś wampirem - odparował Kyle. - Może uznałem, że to nie twój interes. Simon aż drgnął z zaskoczenia. - Co? - Spojrzał na roztrzaskane szkło i krew na podłodze. -Ja nie... nie... - Daj spokój - rzekł Jace. - On czuje, że jesteś wampirem. Tak jak ty będziesz w stanie wyczuwać wilkołaki i innych Podziemnych, kiedy nabierzesz więcej wprawy. Od samego początku wiedział, kim jesteś. Prawda? Popatrzył w lodowate oczy Kyle a. Ten milczał. - A jeśli chodzi o zielsko, które on hoduje na balkonie, to tojad. Teraz już wiesz. Simon skrzyżował ręce na piersi i spiorunował Kylea wzrokiem. - Co to jest, do diabła? Jakaś pułapka? Dlaczego mnie zaprosiłeś i pozwoliłeś u siebie zamieszkać? Wilkołaki nienawidzą wampirów. -Ja nie - oświadczył Kyle. - Chociaż za tymi nie przepadam. - Wycelował palec w Jaceego. - Uważają, że są lepsi od wszystkich. - Wcale nie - zaprotestował Jace. - To ja uważam, że jestem lepszy od wszystkich. I tę opinię potwierdza mnóstwo dowodów. Kyle spojrzał na Simona. - On zawsze tak gada? -Tak. - Czy coś jest w stanie go uciszyć? Oczywiście, coś innego niż stłuczenie na kwaśne jabłko. Jace odszedł od okna. - Chciałbym, żebyś spróbował. Simon wkroczył między nich i oświadczył zdecydowanie: - Nie pozwolę wam się bić. - A co zrobisz, jeśli... No, tak. - Jace powiódł wzrokiem ku Znakowi na czole Simona. Uśmiechnął się niechętnie. - Więc grozisz, że zamienisz mnie w coś, czym można posypać popcorn, jeśli nie robię tego, co chcesz? Kyle wyglądał na zdezorientowanego. - Co... - Po prostu uważam, że wy dwaj powinniście ze sobą porozmawiać - przerwał mu Simon. - Kyle jest wilkołakiem, a ja wampirem. Ale ty też nie jesteś chłopakiem z sąsiedztwa. Proponuję, żebyśmy rozeznali się w sytuacji i zaczęli wszystko od nowa. - Twoja ufność i głupota nie mają granic - stwierdził Jace, ale usiadł na parapecie i skrzyżował ręce na piersi. Po chwili Kyle usiadł na kanapie. Obaj przeszywali się wzrokiem. Zawsze to jakiś postęp, pomyślał Simon. - Dobrze, więc jestem wilkołakiem - zaczął Kyle. - Nie należę do żadnego stada, ale wszedłem w sojusz. Słyszeliście o Prae-tor Lupus? - Słyszałem o lupusie - wyskoczył Simon. - To rodzaj choroby? Jace posłał mu miażdżące spojrzenie. - "Lupus" znaczy wilk - wyjaśnił. - A pretorianie byli elitą rzymskiej armii. Zgaduję więc, że tłumaczenie brzmi "Wilcza Straż". - Wzruszył ramionami. - Natknąłem się na wzmianki o nich, ale to dość tajemnicza organizacja. - A Nocni Łowcy tacy nie są? - wtrącił Kyle. - Mamy dobre powody. - My również. - Kyle pochylił się i oparł łokcie na kolanach. Mięśnie jego ramion się rozluźniły. - Są dwa rodzaje wilkołaków - zaczął. - Pochodzące od rodziców wilkołaków i takie, które zarażają się likantropią przez ugryzienie. Simon popatrzył na niego zaskoczony. Nie pomyślałby, że wiecznie wyluzowany goniec rowerowy zna słowo "likantropią", a w dodatku wie, jak je wymówić. Ale to był zupełnie inny Kyle: skupiony, czujny i bezpośredni. - Dla tych z nas, którzy zmienili się po ukąszeniu, kilka pierwszych lat jest kluczowych. Demoniczny wirus wywołujący likantropię powoduje również wiele innych zmian: napady agresji, niezdolność do kontrolowania gniewu, samobójczą wściekłość i rozpacz. Stado może wtedy pomóc, ale wielu świeżo zainfekowanych nie ma tyle szczęścia, żeby na jakieś trafić. Są zdani na siebie, próbują sami sobie radzić, ale często stają się gwałtowni wobec siebie i innych. Dochodzi do licznych samobójstw i aktów przemocy domowej. - Spojrzał na Simona. - To samo dotyczy wampirów, tylko że sytuacja może być jeszcze gorsza. Osierocony pisklak nie ma pojęcia, co się z nim dzieje. Bez przewodnika nie potrafi bezpiecznie się żywić albo nie wie, że powinien unikać światła słonecznego. I wtedy pojawiamy się my. - I co robicie? - zapytał Simon. - Śledzimy "osieroconych" Podziemnych - wampiry i wilkołaki, które uległy przemianie i jeszcze nie wiedzą, kim się stały. Czasami nawet czarowników, bo niektórzy przez lata nie zdają sobie sprawy, kim są. Interweniujemy, staramy się włączyć ich do stada albo klanu, pomagamy im kontrolować własną moc.

48

- Dobrzy Samarytanie? - Oczy Jace'ego błyszczały. - Właśnie tak. - Kyle starał się zachować neutralny ton. - Interweniujemy, zanim nowy Podziemny wpadnie w szał i zrobi krzywdę sobie albo innym. Wiem, co by się ze mną stało, gdyby nie Straż. Robiłem złe rzeczy. Bardzo złe. - Jak złe? - zainteresował się Jace. - Nielegalne? - Zamknij się, Jace - rzucił Simon. - Nie jesteś na służbie, tak czy nie? Przestań na chwilę być Nocnym Łowcą. - Odwrócił się do Kyle'a. - Więc jak trafiłeś na przesłuchanie do mojego gównianego zespołu? - Nie wiedziałem, że zdajesz sobie sprawę z tego, że jest gówniany. - Odpowiedz na pytanie. - Dostaliśmy meldunek o nowym wampirze, Chodzącym za Dnia, który żyje sam, a nie z klanem. Twój sekret nie jest takim sekretem, jak sądzisz. Bez klanu, który im pomoże, świeże wampiry potrafią być bardzo niebezpieczne. Wyznaczono mnie, żebym miał na ciebie oko. - A więc teraz, kiedy wiem, że jesteś wilkołakiem, nie każesz mi się wyprowadzić, tylko nie pozwolisz mi się wyprowadzić? -domyślił się Simon. - Zgadza się potwierdził Kyle. - To znaczy, możesz się wyprowadzić, ale ja pójdę z tobą. - To nie będzie konieczne - odezwał się Jace. - Ja sam potrafię doskonale przypilnować Simona, dziękuję. On jest moim neofickim Podziemnym, z którego mogę drwić i nim rządzić, a nie twoim. - Zamknijcie się! - ryknął Simon. - Obaj. Żadnego z was nie było w pobliżu, kiedy ktoś próbował mnie dzisiaj zabić... - Ja byłem - przypomniał mu Jace. - No wiesz, w końcu. Oczy Kyle'a rozbłysły jak u wilka w nocy. - Ktoś próbował cię zabić? Co się stało? Simon spojrzał na Jace'ego. I w tej krótkiej chwili zawarli niemą umowę, żeby nie wspominać o Znaku Kaina. - Dwa dni temu i dzisiaj śledzili mnie i zaatakowali jacyś faceci w dresach. - Ludzie? - Nie jesteśmy pewni. - I nie masz pojęcia, czego chcieli? - Zdecydowanie chcieli, żebym był martwy - odparł Simon. A co poza tym, naprawdę nie wiem. - Mamy pewne tropy - dodał Jace. - Będziemy prowadzić śledztwo. Kyle pokręcił głową. - Świetnie. I tak w końcu się dowiem, czego mi nie mówicie. - Wstał z kanapy i oświadczył: - Jestem wykończony. Idę spać. - Spojrzał na Simona. - Zobaczymy się rano. A ty - zwrócił się do Jace'ego - pewnie kiedyś jeszcze się spotkamy. Jesteś pierwszym Nocnym Łowcą, jakiego poznałem. - Szkoda - skwitował Jace. - Bo wszyscy, których poznasz w przyszłości, straszliwie cię rozczarują. Kyle przewrócił oczami i wyszedł z pokoju. Zatrzasnął za sobą drzwi sypialni. Simon spojrzał na Jace'ego. - Nie wracasz do Instytutu? - zapytał. Jace pokręcił głową. - Potrzebujesz ochrony. Nie wiadomo, kiedy znowu ktoś spróbuje cię zabić. - Unikanie Clary rzeczywiście przybrało dramatyczny obrót - skomentował Simon, wstając z fotela. Wybierasz się w ogóle do domu? Jace zmierzył go wzrokiem. - A ty? Simon pomaszerował do kuchni, wziął miotłę i zamiótł rozbite szkło. To była jego ostatnia butelka. Wrzucił odłamki do śmieci i, minąwszy Jace'ego, poszedł do swojej małej sypialni. Tam, zdjąwszy kurtkę i buty, rzucił się na materac. Chwilę później do pokoju wszedł Jace. Rozejrzał się, unosząc brwi. Na jego twarzy malowało się rozbawienie. - Masz tu dużo wolnego miejsca - zauważył. - Minimali-styczny wystrój. Podoba mi się. Simon przekręcił się na bok i popatrzył na niego z niedowierzaniem. - Proszę, powiedz mi, że nie zamierzasz zostać w moim pokoju. Jace usiadł na parapecie i spojrzał na niego z góry. - Nie kupiłeś tej gadki o ochronie, co? - Nawet nie pomyślałem, że aż tak bardzo mnie lubisz - powiedział Simon. - Chodzi o to, że należy trzymać się blisko przyjaciół, a wrogów jeszcze bliżej? - Sądziłem, że należy trzymać się blisko przyjaciół, żeby miał cię kto podwieźć, kiedy zakradasz się nocą do domu wroga i rzygasz do jego skrzynki na listy. - Jestem pewien, że nie o to chodzi. A ta bajeczka z ochroną wcale nie jest wzruszająca, tylko dziwna. Nic mi nie grozi. Widziałeś, co się dzieje, kiedy ktoś próbuje mnie skrzywdzić. - Owszem - przyznał Jace. - Ale w końcu osoba, która próbuje cię zabić, dowie się o Znaku Kaina. A wtedy albo zrezygnuje, albo znajdzie inny sposób, żeby cię dopaść. - Oparł się o framugę okna. - I dlatego tu jestem. Mimo rozdrażnienia Simon nie dostrzegł żadnych luk w jego argumentacji, a przynajmniej nie takich dużych, żeby zawracać sobie nimi głowę. Przewrócił się na brzuch i ukrył twarz w ramionach. Chwilę później już spał. *** Szedł przez pustynię, po palącym piasku, obok kości bielejących w słońcu. Nigdy jeszcze nie był równie spragniony. Kiedy przełykał ślinę, wydawało mu się, że ma usta pełne piasku, a gardło naszpikowane nożami. Ostre brzęczenie komórki obudziło Simona. Przewrócił się na bok i ze znużeniem sięgnął po kurtkę. Kiedy wyłowił wreszcie telefon z kieszeni, ten umilkł.

49

Spojrzał na wyświetlacz. To był Luke. Cholera. Założę się, że mama mnie szuka i zadzwoniła do Clary, pomyślał, siadając. Umysł nadal miał zamroczony od snu, tak że minęła chwila, zanim sobie przypomniał, że kiedy zasypiał, nie był sam w pokoju. Spojrzał szybko w stronę okna. Jace spał na siedząco, z głową opartą o szybę. Obok niego przesączało się do środka bladonie-bieskie światło poranka. Wyglądał bardzo młodo. Żadnej drwiny na twarzy, sarkazmu czy odpychającej miny. Można było niemal wyobrazić sobie, co Clary w nim widzi. Najwyraźniej nie traktował obowiązków ochroniarza aż tak poważnie, ale to było oczywiste od początku. Simon zastanawiał się, nie po raz pierwszy, co, u licha, się dzieje między Jace'em a Clary. Telefon znowu zaczął brzęczeć. Simon wstał z materaca i poczłapał do salonu, wciskając po drodze guzik, zanim dzwoniący się rozłączy. - Luke? - Przepraszam, że cię obudziłem, Simon. - Garroway jak zwykle był uprzejmy. - Już i tak nie spałem - skłamał Simon. - Muszę się z tobą spotkać, w Washington Square Park za pół godziny - oznajmił Luke. - Przy fontannie. Teraz Simon na serio się zaniepokoił. - Wszystko w porządku? Z Clary wszystko w porządku? - Tak. Nie chodzi o nią. - W tle rozległ się warkot. Simon domyślił się, że Luke uruchamia furgonetkę. Spotkajmy się w parku. Nie przyprowadzaj nikogo ze sobą. Rozłączył się. Warkot furgonetki Luke'a ruszającej podjazdem wyrwał Clary z niespokojnych snów. Usiadła i skrzywiła się. Łańcuszek, który nosiła na szyi, zaplątał się jej we włosy, kiedy spała. Zdjęła go przez głowę i ostrożnie wyplątała. Położyła pierścień na dłoni, łańcuszek zwinął się wokół niego. Mały srebrny krążek ozdobiony wzorem z gwiazd jakby mrugał do niej drwiąco. Przypomniała sobie, jak Jace go jej dał, zawinięty w liścik, który napisał, kiedy wyruszył w pościg za Jonathanem. Mimo wszystko nie mogę znieść myśli, że ten pierścień przepadnie na zawsze, podobnie jak myśli, że opuszczam Cię na wieki. To się wydarzyło prawie dwa miesiące temu. Clary była pewna, że Jace ją kocha, tak pewna, że królowa Jasnego Dworu nie dała rady jej skusić. Czego więcej mogła pragnąć, skoro miała Jace'ego? A jeśli nigdy tak naprawdę nie można nikogo mieć, pomyślała teraz. Nieważne, jak bardzo się kocha, ten ktoś może się wyśliznąć między palcami jak woda i nic nie da się zrobić. Rozumiała, dlaczego ludzie mówią o "złamanych" sercach. Czuła, jakby jej było z popękanego szkła, a odłamki kłuły jak małe noże, kiedy oddychała. "Wyobraź sobie życie bez niego", powiedziała królowa... Zadzwonił telefon i przez chwilę Clary czuła tylko ulgę, że coś, cokolwiek, przerwało jej smutne rozważania. Potem natychmiast pomyślała: Jace! Może nie mógł złapać jej pod komórką i dlatego telefonował do domu. Rzuciła pierścień na szafkę nocną przy łóżku i sięgnęła po słuchawkę. Właśnie miała się odezwać, kiedy zorientowała się, że telefon już został odebrany przez matkę. - Halo? - Głos Jocelyn był niespokojny i zadziwiająco rześki jak na tak wczesną porę. W nieznajomym głosie, który odpowiedział, wyczuwało się lekki obcy akcent. - Tu Catarina z Beth Israeli. Szukam Jocelyn. Clary zamarła. Szpital? Coś się stało, może Luke'owi? Tak szybko ruszył podjazdem... - Tu Jocelyn. - Matka nie wydawała się przestraszona. Zupełnie, jakby się spodziewała tego telefonu. Dziękuję, że tak szybko pani oddzwoniła. - Oczywiście. Ucieszyłam się, że panią słyszę. Nieczęsto widuje się ludzi dochodzących do siebie po klątwie, z powodu której pani cierpiała. Racja, pomyślała Clary. Jej matka leżała w Beth Israel w śpiączce po wypiciu wywaru, który sporządziła, żeby Valentine nie mógł wyciągnąć z niej żadnych informacji. - A przyjaciele Magnusa Bane'a są moimi przyjaciółmi. - Czy moja wiadomość była zrozumiała? - W głosie Jocelyn zabrzmiało napięcie. - Wie pani, po co dzwoniłam? - Chciała się pani dowiedzieć o dziecko - odparła kobieta po drugiej stronie linii. Clary wiedziała, że powinna odłożyć słuchawkę, ale nie mogła. Jakie dziecko? Co się dzieje? - To, które zostało porzucone. - Tak. - Jocelyn się zawahała. - Pomyślałam... - Przykro mi, ale chłopczyk nie żyje. Umarł zeszłej nocy. Przez chwilę Jocelyn milczała. Nawet przez kabel telefoniczny Clary wyczuła, że jest wstrząśnięta. - Umarł? Jak? - Sama nie wiem, czy to rozumiem. Zeszłej nocy przyszedł kapłan, żeby ochrzcić dziecko i... - O mój Boże. - Głos Jocelyn drżał. - Czy mogę... Mogłabym przyjść i spojrzeć na ciało? Zapadła długa cisza. W końcu pielęgniarka powiedziała: - Nie jestem pewna. Ciało znajduje się teraz w kostnicy, czeka na sekcję. - Catarino, chyba wiem, co się stało chłopcu. - Jocelyn mówiła, jakby zabrakło jej tchu. - Gdybym zdołała to potwierdzić, może nie doszłoby do następnych tragedii. -Jocelyn... - Przyjadę - zapowiedziała krótko matka i się rozłączyła. Clary przez chwilę tępo wpatrywała się w słuchawkę, a w końcu ją odłożyła. Wstała z łóżka, szybko przeczesała włosy szczotką, wcisnęła się w dżinsy i sweter. Wyszła z sypialni w chwili, kiedy matka kładła przy aparacie telefonicznym pośpiesznie skreślony liścik. Kiedy Clary weszła do salonu, Jocelyn podniosła wzrok i drgnęła jak przyłapana na gorącym uczynku. -Właśnie wychodziłam - oznajmiła. - Pojawiło się kilka spraw w ostatniej chwili przed ślubem i...

50

- Nie wysilaj się na kłamstwa - przerwała jej Clary bez wstępów. - Słyszałam twoją rozmowę i dokładnie wiem, gdzie się wybierasz. Jocelyn zbladła. Powoli odłożyła długopis. - Clary... - Musisz przestać mnie chronić - oświadczyła Clary. - Założę się, że Luke'owi też nic nie powiedziałaś o telefonie do szpitala. Jocelyn nerwowo odgarnęła włosy do tyłu. -To byłoby wobec niego nie fair. Zbliża się ślub, i w ogóle... - Racja. Ślub. Masz ślub. A dlaczego? Bo wychodzisz za mąż. Nie sądzisz, że czas zacząć ufać Luke'owi? Ufać mnie? - Clary, nie sądzę... - Wiem, co sądzisz. Myślisz, że to jest to samo, co przydarzyło się Sebastianowi... to znaczy, Jonathanowi. Podejrzewasz, że ktoś robi dzieciom to, co Valentine zrobił mojemu bratu. - Valentine nie żyje. - Głos Jocelyn lekko drżał. - Ale są inni, którzy należeli do Kręgu i nigdy nie zostali złapani. Ciała Jonathana też nigdy nie znaleziono. Nie była to rzecz, o której Clary lubiła myśleć. Poza tym, Isabelle zawsze z przekonaniem twierdziła, że Jace przeciął Jonathanowi kręgosłup sztyletem i że Jonathan był martwy, kiedy zeszła do wody i osobiście to sprawdziła. Nie było pulsu, bicia serca. - Mamo. To był mój brat. Mam prawo iść z tobą. Jocelyn bardzo powoli skinęła głową. - Masz rację. Chyba. - Sięgnęła po torebkę wiszącą na wieszaku przy drzwiach. - Chodźmy więc. I weź płaszcz. Zapowiadali deszcz. *** Wczesnym rankiem Washington Square Park był prawie opustoszały, powietrze było rześkie i czyste. Liście gęsto zaścielały alejki dywanami czerwieni, złota i ciemnej zieleni. Simon rozkopywał je, idąc pod kamiennym łukiem na południowym krańcu parku. Na terenie parku przebywało niewiele osób: dwóch bezdomnych okutanych w śpiwory albo przetarte koce spało na ławkach, paru facetów w zielonych uniformach opróżniało kosze na śmieci. Jeden mężczyzna pchał wózek z pączkami, kawą i preclami. Na środku parku, przy dużej, okrągłej kamiennej fontannie stał Luke. Miał na sobie zieloną wiatrówkę zapinaną na zamek błyskawiczny. Pomachał na widok Simona. Simon odwzajemnił gest, z lekką rezerwą. Nadal nie był pewien, czy nie znalazł się w kłopotach. Wyraz twarzy Luke a, kiedy Simon podszedł bliżej, tylko wzmocnił jego złe przeczucia. Garroway wyglądał na zmęczonego i mocno zestresowanego. Jego spojrzenie wyrażało głęboką troskę. - Simon, dzięki, że przyszedłeś - rzucił na powitanie. - Jasne. - Simonowi nie było zimno, ale wsadził ręce do kieszeni kurtki, żeby coś z nimi zrobić. - Co się stało? - Nie mówiłem, że coś się stało. - Nie ciągnąłbyś mnie tutaj o świcie, gdyby się nic nie stało -zauważył Simon. - Jeśli nie chodzi o Clary, to w takim razie...? - Wczoraj w salonie sukien ślubnych zapytałeś mnie o niejaką Camille - powiedział Luke. Z pobliskich drzew zerwało się stado ptaków. Simon przypomniał sobie dziecięcą wyliczankę, którą kiedyś recytowała mu matka: "Tu sroczka kaszkę warzyła, ogonek sobie sparzyła... temu dała na miseczkę, temu dała na łyżeczkę, temu, bo grzecznie prosił, temu, bo wodę nosił, a temu najmniejszemu nic nie dała, tylko ogonkiem zamieszała, i frrrr... daleko poleciała!". - Zgadza się - potwierdził Simon. Stracił rachubę. Chyba odleciało siedem ptaków. - Słyszałeś o Nocnym Łowcy, którego ciało znaleziono w mieście w zeszłym tygodniu? - zapytał Luke. Simon wolno pokiwał głową. Miał coraz gorsze przeczucia. - Zdaje się, że to Camille może być odpowiedzialna za ostatnie zabójstwa - oznajmił Luke. - Przypomniałem sobie, że o nią pytałeś. Gdy po latach nagle słyszy się dwukrotnie to samo imię w jednym dniu... to dziwny zbieg okoliczności. - Zbiegi okoliczności się zdarzają. - Czasami - przyznał Luke. - Ale rzadko jest to najbardziej prawdopodobna odpowiedź. Dzisiaj Maryse wezwie Raphaela, żeby go przesłuchać co do roli Camille w tych morderstwach. Jeśli się okaże, że coś o niej wiesz, że się z nią kontaktowałeś... nie chcę, żebyś był niemile zaskoczony, Simonie. -To jest nas dwóch odparł Simon. W skroniach znowu zaczęło go łupać. Czy wampiry miewają bóle głowy? Nie pamiętał, kiedy ostatni raz przydarzyła mu się migrena, nie licząc kilku ostatnich dni. - Poznałem Camille. Jakieś cztery dni temu. Myślałem, że wezwał mnie Raphael, a okazało się, że to ona. Zaproponowała mi umowę. Jeśli będę dla niej pracował, uczyni mnie drugim najważniejszym wampirem w mieście. - Dlaczego chce, żebyś dla niej pracował? - Ton Luke'a był neutralny. - Wie o moim Znaku - wyjaśnił Simon. - Powiedziała, że Raphael ją zdradził, a ona mogłaby mnie wykorzystać, żeby odzyskać władzę nad klanem. Mam wrażenie, że nie przepada za Raphaelem. - To bardzo ciekawe - stwierdził Luke. - Ja z kolei słyszałem, że jakiś rok temu Camille wzięła nieokreślonej długości urlop od kierowania klanem i wyznaczyła Raphaela na tymczasowego zastępcę. Skoro sama go wybrała, dlaczego miałaby teraz występować przeciwko niemu? Simon wzruszył ramionami. - Nie wiem. Po prostu powtarzam to, co mi powiedziała. - Dlaczego od razu nam o niej nie powiedziałeś? - spytał Luke.

51

- Nie pozwoliła mi - odparł Simon i uświadomił sobie od razu, jak głupio to brzmi. - Nigdy wcześniej nie spotkałem takiego wampira jak ona - dodał. - Tylko Raphaela i innych z Dumort. Trudno wyjaśnić, jaka ona jest. Chce się wierzyć we wszystko, co mówi. Chce się zrobić wszystko, o co poprosi. Chciałem ją zadowolić, chociaż wiedziałem, że mną manipuluje. Znowu mijał ich mężczyzna z wózkiem. Luke kupił od niego kawę i usiadł na brzegu fontanny. Po chwili Simon do niego dołączył. - Człowiek, który podał nam imię Camille, nazwał ją "starożytną" - rzekł Luke. - Myślę, że ona jest jednym z najstarszych wampirów tego świata. Sądzę, że przy niej większość ludzi czuje się bardzo mała. -Ja przy niej poczułem się jak robak - wyznał Simon. -Obiecała, że jeśli w ciągu pięciu dni nie zdecyduję się dla niej pracować, nie będzie mnie więcej niepokoić. Więc obiecałem jej, że się zastanowię. -1 zastanowiłeś się? - Jeśli ona zabija Nocnych Łowców, nie chcę mieć z nią nic wspólnego - oświadczył Simon. - Tyle mogę ci powiedzieć. - Maryse poczuje ulgę, kiedy to usłyszy. - Jesteś sarkastyczny. - Nie - zapewnił Luke z poważną miną. W takich momentach Simon potrafił odłożyć na bok wspomnienia o Luke u - kimś w rodzaju ojczyma Clary, faceta, który zawsze był w pobliżu, chętnie podwoził go ze szkoły do domu, pożyczał dziesięć dolców na książkę albo na bilet do kina -i przypominał sobie, że Garroway kieruje największym stadem wilkołaków w mieście, że jest kimś, kogo w najważniejszych chwilach słucha całe Clave. - Zapominasz, kim jesteś, Simonie. Zapominasz, jaką masz moc. - Chciałbym zapomnieć - rzucił Simon z goryczą. - Chciałbym, żeby po prostu zniknęła, jeśli nie będę jej używał. Luke potrząsnął głową. - Władza to magnes. Przyciąga tych, którzy jej pragną. Camille jest jedną z nich, ale będą inni. Mieliśmy szczęście, w pewnym sensie, że spokój trwał tak długo. - Popatrzył na Simona. -Czy jeśli ona znowu cię wezwie, dasz znać nam albo Konklawe, gdzie można ją znaleźć? - Tak - odparł wolno Simon. - Powiedziała mi, jak mam się z nią kontaktować. Ale nie jest tak, że się zjawi, gdy dmuchnę w magiczny gwizdek. Ostatnim razem, kiedy chciała ze mną rozmawiać, kazała swoim pachołkom, by przyprowadzili mnie do niej. Tak więc nie wystarczy, żebyście mnie obserwowali, kiedy spróbuję nawiązać z nią kontakt. Wtedy złapiecie jej niewolników, a nie ją. - Hm. - Luke się zasępił. - Więc musimy wymyślić coś sprytniejszego. - Lepiej myślcie szybko. Camille dała mi pięć dni na zastanowienie, co oznacza, że jutro spodziewa się jakiegoś sygnału ode mnie. - Wyobrażam sobie - powiedział Luke. - A właściwie na to liczę. *** Simon ostrożnie otworzył drzwi mieszkania Kylea. - Cześć! - zawołał, wchodząc do przedpokoju i wieszając kurtkę. - Ktoś jest w domu? Nikt się nie odezwał, ale z salonu dobiegały znajome odgłosy gry wideo. Ruszył w tamtą stronę, niosąc przed sobą niczym dar pokoju białą torbę z bajglami, które kupił w Bagel Zone na Alei A. - Przyniosłem śniadanie... Umilkł nagle. Nie był pewien, czego się spodziewał, kiedy jego samozwańczy ochroniarze się zorientują, że wymknął się z mieszkania. Oczekiwał tekstu w rodzaju: "Spróbuj tego jeszcze raz, a cię zabijemy". Nie przypuszczał jednak, że ci dwaj będą siedzieli obok siebie na kanapie jak najlepsi przyjaciele na świecie. Kyle trzymał joystick, a Jace, z łokciami na kolanach, pochylał się i z uwagą obserwował grę. Ledwo zauważyli wejście Simona. - Tamten facet w kącie patrzy w inną stronę - podpowiedział Jace, wskazując na ekran. - Kopniak z półobrotu by go załatwił. - W tej grze nie mogę kopać ludzi, tylko do nich strzelać. Widzisz? - Kyle wcisnął parę guzików. -To głupie - stwierdził Jace i spojrzał na Simona, jakby dopiero teraz go zobaczył. - Wróciłeś ze spotkania przy śniadaniu, widzę. - W jego tonie nie było serdeczności. - Na pewno uznałeś, że to sprytne tak się wymknąć. - Średnio sprytne - przyznał Simon. - Jak skrzyżowanie Georgea Clooneya w OceansEleven z tymi facetami z Pogromców mitów, tylko że, no wiecie, przystojniejsze. - Zawsze się cieszę, że nie mam pojęcia, o czym tak nawijasz - wypalił Jace. - Napełnia mnie to spokojem i zadowoleniem. Kyle odłożył joystick, zamroziwszy ekran na zbliżeniu wielkiego pistoletu. - Wezmę bajgla. Simon rzucił mu jednego, a Kyle ruszył do kuchni, oddzielonej od salonu długą ladą. Jace spojrzał na białą torbę i niedbale machnął ręką. - Nie, dziękuję. Simon usiadł przy stoliku do kawy. - Powinieneś coś zjeść. - I kto to mówi? - Skończyła mi się krew - powiedział Simon. - Chyba że ty mnie poczęstujesz swoją.

52

- Nie, dzięki. Już to przerabialiśmy i myślę, że lepiej nam idzie, kiedy jesteśmy tylko przyjaciółmi. - Ton Jaceego był jak zawsze lekko sarkastyczny, ale z bliska Simon widział jego bladość i cienie pod oczami. Kości twarzy rysowały się wyraźniej niż kiedykolwiek. - Naprawdę powinieneś coś zjeść - powtórzył Simon, popychając torbę w stronę Jaceego. - Nie żartuję. Jace popatrzył na jedzenie i się skrzywił. Z powodu wyczerpania jego powieki były aż sine. - Na samą myśl robi mi się niedobrze, naprawdę. - Zasnąłeś zeszłej nocy - rzucił Simon. - A podobno miałeś mnie strzec. Kiedy ostatnio spałeś? - Przez całą noc? - Jace się zastanowił. - Dwa tygodnie temu. Może trzy. Simon rozdziawił usta. Jace uśmiechnął się blado. - "Ja mógłbym zamknąć się w orzechowej łupinie i uważać się za króla nieskończonych przestrzeni, byłem tylko snów złych nie miewał". - Znam to. Hamlet. Więc mówisz, że nie możesz spać, bo masz koszmary? - Nie zrozumiesz tego, wampirze - stwierdził ze znużeniem Jace. - Hej. - Kyle wyszedł zza kontuaru i opadł na fotel. Ugryzł bajgla. - Co się dzieje? - Poszedłem spotkać się z Lukiem. Simon opowiedział im, co się ostatnio wydarzyło, bo nie widział powodu, żeby to ukrywać. Nie wspomniał tylko, że Camille chce go zwerbować nie tylko dlatego, że jest Chodzącym za Dnia, ale również ze względu na Znak Kaina. Gdy skończył, Kyle pokiwał głową. - Luke Garroway. Przywódca śródmiejskiego stada. Słyszałem o nim. To jest ktoś. - On tak naprawdę nie nazywa się Garroway - wtrącił Jace. -Kiedyś był Nocnym Łowcą. - Racja. O tym też słyszałem. A teraz gra główne skrzypce przy tworzeniu nowych Porozumień. - Kyle spojrzał na Simona. - Znasz ważnych ludzi. - Ważni ludzie to duży kłopot - skomentował Simon. - Na przykład, Camille. - Kiedy Luke powie Maryse, co się dzieje, Clave się nią zajmie - pocieszył go Jace. - Istnieją zasady, jak postępować z Podziemnymi, którzy łamią Prawo. Kyle zerknął na niego z ukosa, ale Jace chyba tego nie zauważył. - Już wam mówiłem, że według mnie, to nie ona próbuje cię zabić. Wie... - Jace urwał. - Jest na to za mądra. - A poza tym, chce cię wykorzystać - dodał Kyle. - Słuszna uwaga - zgodził się z nim Jace. - Nikt nie pozbywa się cennych rzeczy. Simon przez chwilę wodził wzrokiem od jednego do drugiego, wreszcie pokręcił głową. - Od kiedy to jesteście takimi kumplami? Zeszłej nocy kłóciliście się, kto jest najlepszym wojownikiem. A dzisiaj chwalicie się nawzajem za dobre pomysły. - Uświadomiliśmy sobie, że mamy ze sobą coś wspólnego -odparł Jace. - Ty wkurzasz nas obu. - Jeśli o to chodzi, mam pomysł - oznajmił Simon. - Nie sądzę, żeby się wam spodobał. Kyle uniósł brwi. - Posłuchajmy. - Problem polega na tym, że dopóki obserwujecie mnie przez cały czas, faceci, którzy próbują mnie zabić, nie spróbują tego znowu, więc się nie dowiemy, kim są, a więc będziecie musieli pilnować mnie w nieskończoność. A przypuszczam, że wolelibyście robić inne rzeczy. No, może ty nie - dodał, patrząc na Jace'ego. - A więc, co proponujesz? - zapytał Kyle. - Wywabimy ich. Zmusimy, żeby zaatakowali ponownie. Wtedy wy złapiecie jednego z nich i dowiecie się, kto ich przysłał. - O ile sobie przypominam, sam miałem taki pomysł przedwczoraj, a tobie niezbyt się spodobał - zauważył Jace. - Wtedy byłem zmęczony - powiedział Simon. - Ale potem się zastanowiłem. Z moich dotychczasowych doświadczeń ze złoczyńcami wynika, że oni nigdy nie zrezygnują tylko dlatego, że będzie się ich ignorować. Tacy próbują do skutku. Zatem, albo zmuszę tych gości, żeby do mnie przyszli, albo będę wiecznie czekał, aż znowu zaatakują. - Wchodzę w to - oświadczył Jace, ale Kyle nadal patrzył na Simona z powątpiewaniem. - Chcesz po prostu wyjść i chodzić po mieście, aż się pojawią? - Pomyślałem sobie, że ułatwię im sprawę. Pokażę się tam, gdzie wszyscy się mnie spodziewają. - Masz na myśli...? - Kyle zawiesił głos. Simon wskazał na ulotkę przyczepioną do lodówki. "Mille-nijne Szarpie, 16 października, bar Alto, Brooklyn, godz. 21". - Mam na myśli występ. Dlaczego nie? Nadal bolała go głowa, mocno, ale postanowił nie dumać o tym, jaki jest wyczerpany, ani nie zastanawiać się, jak przetrwa koncert. Musiał jakoś zdobyć krew. Musiał. Oczy Jace'ego rozbłysły. - Wiesz, to naprawdę dobry pomysł, wampirze. - Chcesz, żeby cię zaatakowali na scenie? - zapytał Kyle. - Byłby niezły show skomentował Simon z większą zuchowatością, niż rzeczywiście czuł. Nie chciał wyobrażać sobie ponownego ataku, nawet jeśli nie bał się o osobiste bezpieczeństwo. Nie wiedział, czy potrafi po raz kolejny patrzeć na skutki działania Znaku Kaina. Jace potrząsnął głową. - Nie zaatakują publicznie. Poczekają do końca koncertu. A wtedy my się z nimi rozprawimy. Kyle pokręcił głową. - Nie wiem...

53

Dyskutowali jeszcze przez jakiś czas, Jace i Simon po jednej stronie, Kyle po drugiej. Simon miał wyrzuty sumienia. Gdyby Kyle wiedział o Znaku, łatwiej byłoby go przekonać. W końcu ustąpił pod presją i niechętnie zgodził się na plan, który nadal uważał za głupi. - Ale robię to tylko dlatego, że wy i tak to zrobicie, czy ja się zgodzę, czy nie - oświadczył w końcu, wstając z fotela i strzepując okruszki bajgla z koszuli. - Więc równie dobrze mogę tam z wami być. - Spojrzał na Simona. - Kto by pomyślał, że chronienie cię przed samym sobą okaże się takie trudne? - Mogłem cię uprzedzić od razu - rzucił Jace. Kyle włożył kurtkę i ruszył do drzwi. Wyjaśnił im, że musi pracować. Wyglądało na to, że rzeczywiście jest gońcem rowerowym; widać Praetor Lupus, mimo odjazdowej nazwy, nie płacili aż tak dobrze. Kiedy drzwi zamknęły się za gospodarzem, Jace zwrócił się do Simona. - Koncert jest o dziewiątej, tak? Co zrobimy z resztą dnia? - My? - Simon popatrzył na niego z niedowierzaniem. -W ogóle nie wybierasz się do domu? - A co, już znudziło cię moje towarzystwo? - Pozwól, że o coś spytam - zaczął Simon. - Jestem dla ciebie aż taki fascynujący, żeby ze mną przebywać tyle czasu? - Co, co? - mruknął Jace. - Sorry, ale chyba się zdrzemną łem. No dalej, kontynuuj swą hipnotyzującą przemowę. - Przestań - warknął Simon. - Choć na chwilę daj sobie spokój z tym sarkazmem. Nie jesz, nie spisz. Wiesz, kto jeszcze tak ma? Clary. Nie mam pojęcia, co się między wami dzieje, bo prawdę mówiąc, ona też nic mi nie powiedziała. Ale jest oczywiste, że się kłócicie. A jeśli z nią zerwiesz... - Zerwę z nią? - Jace wytrzeszczył oczy. - Oszalałeś? - Skoro jej unikasz, ona zerwie z tobą - ostrzegł Simon. Jace wstał. Zniknęła jego swoboda. Był teraz cały napięty jak polujący kot. Podszedł do okna i szarpnięciem rozchylił zasłonę. Przez szczelinę wlało się poranne słońce. - Mam swoje powody, żeby tak się zachowywać - odburknął w końcu Jace. - Świetnie - powiedział Simon. - A Clary o nich wie? Jace milczał. - Ona cię kocha i ci ufa - ciągnął Simon. - Jesteś jej winien... - Są ważniejsze rzeczy niż uczciwość - przerwał mu Jace. -Myślisz, że lubię ją ranić? Myślisz, że podoba mi doprowadzanie jej do wściekłości, aż w końcu mnie znienawidzi? Jak sądzisz, dlaczego tutaj jestem? Obrzucił Simona ponurym spojrzeniem. - Nie mogę być z nią. A skoro nie mogę być z nią, nie ma dla mnie znaczenia, gdzie jestem. Równie dobrze mogę siedzieć tu z tobą, bo przynajmniej, gdy ona się dowie, że staram się ciebie chronić, może będzie szczęśliwa. - Więc starasz się ją uszczęśliwić, choć to właśnie przez ciebie jest nieszczęśliwa? - zapytał Simon niezbyt uprzejmym tonem. - Nie sądzisz, że to sprzeczność? - Miłość jest sprzecznością - skwitował Jace i odwrócił się do okna.

8

Spacer w ciemności

Clary już zapomniała, jak bardzo nienawidzi zapachu szpitali, dopóki nie weszły do Beth Israel. Sterylność, metal, stara kawa i za mało wybielacza, żeby zamaskować odór choroby i nieszczęścia. Wspomnienie Jocelyn leżącej w śpiączce w kokonie z rurek i przewodów było jak cios w twarz. Gwałtownie wciągnęła powietrze, próbując nie wdychać nielubianych woni. - Dobrze się czujesz? - spytała Jocelyn, zdejmując kaptur płaszcza i patrząc na córkę zaniepokojonym wzrokiem. Clary kiwnęła głową, garbiąc ramiona pod kurtką. Rozejrzała się. Hol był cały w zimnych marmurach, metalu i plastiku. Za dużym biurkiem recepcji kręciło się kilka kobiet, prawdopodobnie pielęgniarek. Znaki wskazywały drogę na oddział intensywnej terapii, na radiologię, chirurgię onkologiczną, pediatrię, i tak dalej. Bar Clary znalazłaby nawet we śnie. Liczba kubków letniej kawy, które stamtąd przyniosła Luke'owi, wystarczyłaby do napełnienia stawu w Central Parku. - Przepraszam. - Smukła pielęgniarka pchająca wózek ze starym mężczyzną omal nie przejechała kółkami po jej palcach. Clary odprowadziła ją spojrzeniem i... zobaczyła coś... rodzaj migotania... - Nie gap się, Clary - syknęła matka. Objęła ją i skierowała do poczekalni przed laboratorium, gdzie pobierano krew. Clary widziała odbicie swoje i matki w ciemnym szkle drzwi. Choć nadal była o pół głowy niższa od Jocelyn, ich podobieństwo naprawdę rzucało się w oczy. W przeszłości zawsze wzruszała ramionami, kiedy ludzie tak mówili. Jocelyn była piękna, a ona nie. Ale kształt oczu i ust miały takie same, podobnie jak rude włosy, zielone oczy i smukłe dłonie. Jak to możliwe, że tak niewiele cech zewnętrznych odziedziczyła po Valentinie, podczas gdy jej brat dostał

54

wszystkie? Miał włosy ojca i jego zdumiewające ciemne oczy. Choć może, gdyby przyjrzała się uważniej, dostrzegłaby trochę z Valentine'a w zarysie podbródka... - Jocelyn. Obie się odwróciły. Za nimi stała pielęgniarka, która przed chwilą pchała wózek ze starcem. Była szczupła, młoda, ciemnoskóra i ciemnooka... ale kiedy Clary wbiła w nią wzrok, czar opadł. Kobieta pozostała szczupła i młoda, lecz teraz jej skóra okazała się ciemnoniebieska, kontrastująca z jasnoróżowym uniformem, a włosy, związane w kok z tyłu głowy, śnieżnobiałe. - Clary, to jest Catarina Loss - powiedziała Jocelyn. - Zajmowała się mną, kiedy tutaj leżałam. Też jest przyjaciółką Magnusa. - Jest pani czarownicą. - Te słowa wyrwały się z ust Clary, zanim zdążyła je powstrzymać. - Cii. - Kobieta zrobiła przerażoną minę i spiorunowała wzrokiem Jocelyn. - Nie mówiła pani, że przyprowadzi córkę. To jeszcze dziecko. - Clarissa potrafi się zachować. - Jocelyn spojrzała surowo na (]lary. - Prawda? Clary kiwnęła głową. Podczas bitwy w Idrisie widziała innych czarowników oprócz Magnusa. Wszyscy mieli jakąś cechę, która odróżniała ich od ludzi, na przykład, kocie oczy jak u Bane'a. Niektórzy natomiast skrzydła, błonę między palcami stóp albo pazury. Ale granatową skórę trudno ukryć pod szkłami kontaktowymi albo obszernymi kurtkami. Wśród ludzi Catarina Loss musiała przez cały dzień zasłaniać się czarem, zwłaszcza że pracowała w szpitalu Przyziemnych. Czarownica wskazała na windy. - Chodźcie ze mną. Miejmy to już za sobą. Clary i Jocelyn pośpieszyły za nią do rzędu wind i wsiadły do pierwszej, która się otworzyła. Kiedy drzwi zamknęły się za nimi, Catarina wcisnęła guzik oznaczony literą M. Obok niego widniała szczelina świadcząca o tym, że na piętro M można się dostać tylko z kluczem dostępu, ale kiedy pielęgniarka dotknęła guzika, z jej palca skoczyła niebieska iskra i przycisk się zaświecił. Winda ruszyła w dół. Catarina pokręciła głową. - Gdyby nie była pani przyjaciółką Magnusa Banea, Jocelyn Fairchild... - Fray - poprawiła ją Jocelyn. - Teraz nazywam się Fray. - Koniec z nazwiskami Nocnych Łowców? - Catarina się aśmiechnęła ze zrozumieniem. Jej usta były zdumiewająco czerwone na tle niebieskiej skóry. - A ty, dziewczynko? Będziesz Nocnym Łowcą jak twój tata? - Nie - odparła, próbując ukryć irytację. - Będę Nocnym Łowcą, ale nie zamierzam być taka jak mój ojciec. I mam na imię Clarissa, ale może mi pani mówić Clary. Winda się zatrzymała. Wzrok kobiety czarownika na chwilę spoczął na Clary. - Znam twoje imię - powiedziała. - Clarissa Morgenstern. Mała dziewczynka, która zatrzymała dużą wojnę. - Chyba tak. - Clary wysiadła za nią z windy. - Była tam pani? Nie pamiętam, żebym panią widziała. - Catarina tam była - wtrąciła Jocelyn, lekko zdyszana szybkim tempem marszu długim, prawie pustym korytarzem, bez okien i drzwi, o ścianach pomalowanych na chorobliwie bladą zieleń. - Pomogła Magnusowi użyć Białej Księgi, żeby mnie obudzić. Potem została, żeby jej pilnować, kiedy on wrócił do Idrisu. - Pilnować księgi? - To bardzo ważna księga - powiedziała Catarina. Jej gumowane podeszwy kląskały na podłodze. - Sądziłam, że to bardzo ważna wojna - mruknęła Clary. W końcu dotarły do drzwi z osadzonym w nich kwadratem matowego szkła i dużym, czarnym napisem "Kostnica". Catarina odwróciła się, trzymając rękę na klamce, i z wyrazem rozbawienia na twarzy spojrzała na Clary. - Wcześnie w swoim życiu dowiedziałam się, że mam dar uzdrawiania - powiedziała. - Dlatego pracuję za nędzną pensję w tym szpitalu i pomagam Przyziemnym, którzy krzyczeliby, gdyby wiedzieli, jak naprawdę wyglądam. Mogłabym zarobić fortunę, sprzedając swoje umiejętności Nocnym Łowcom i tępym Przyziemnym, którym się wydaje, że wiedzą, czym jest magia, ale tego nie robię. Pracuję tutaj. Więc nie traktuj mnie z góry, mały rudzielcu. Nie jesteś lepsza ode mnie, tylko dlatego, że jesteś sławna. Policzki Clary zapłonęły. Nigdy wcześniej nie myślała o tym, że jest sławna. - Ma pani rację wymamrotała. Przepraszam. Spojrzenie czarownicy pomknęło ku Jocelyn, bladej i spiętej. - Jest pani gotowa? Jocelyn skinęła głową i spojrzała na Clary. Ona też kiwnęła głową. Catarina otworzyła drzwi i weszły do kostnicy. Pierwszą rzeczą, która uderzyła Clary, był chłód. W pomieszczeniu panowało lodowate zimno, więc czym prędzej zapięła kurtkę. Drugą rzeczą był przenikliwy odór środków czyszczących zmieszany ze słodkawą wonią rozkładu. Świetlówki zamontowane na suficie rozsiewały żółtawy blask. Pośrodku stały dwa duże, puste stoły sekcyjne. Znajdował się tam również zlew i metalowy stojak z wagą do ważenia organów. Jedną ścianę zajmował rząd stalowych szafek, podobnych do sejfów depozytowych w banku, tylko dużo większych. Catarina podeszła do nich, chwyciła za metalową rączkę i pociągnęła. Szuflada wysunęła się na rolkach. W środku, na stalowej płycie leżało ciało niemowlęcia. Jocelyn wydała zdławiony odgłos i po chwili wahania szybko podeszła do Catariny. Clary ruszyła za nią trochę wolniej. Widywała już martwe ciała... widziała zabitego Maksa Light-wooda, którego dobrze znała. Miał zaledwie dziewięć lat. Ale niemowlę... Jocelyn zasłoniła usta ręką. Jej oczy były w tym momencie bardzo duże i ciemne. Clary spojrzała w dół. Na pierwszy rzut oka chłopiec wyglądał normalnie. Miał wszystkie dziesięć palców u rąk i nóg. Ale kiedy przyjrzała mu się uważniej - tak jak wtedy, gdy chciała coś dostrzec pod czarem - zobaczyła, że palce dziecka wcale nie są palcami, tylko szponami, zagiętymi do środka, ostro zakończonymi. Jego skóra była szara, a oczy, szeroko otwarte i nieruchome, całkowicie czarne, łącznie z białkami.

55

-Takie same miał Jonathan, kiedy się urodził - wyszeptała 1 Jocelyn. - Jak czarne tunele. Później zmieniły się na bardziej ludzkie, ale pamiętam... Z drżeniem odwróciła się i wybiegła z kostnicy. Wahadłowe drzwi zamknęły się za nią bezszelestnie. Clary spojrzała na Catarinę. - Lekarze nie zauważyli jego oczu i rąk? Pielęgniarka zachowała beznamiętną minę. Potrząsnęła głową. - Nie widzą tego, czego nie chcą zobaczyć - powiedziała i wzruszyła ramionami. - Działa tutaj magia, jakiej nigdy wcześniej nie widziałam. Demoniczna magia. Niedobra. - Wyjęła coś z kieszeni. Kawałek materiału zamknięty w plastikowej torebce. -To część tkaniny, w którą był owinięty, kiedy go przyniesiono. Też cuchnie demoniczną magią. Daj go matce. Niech pokaże go Cichym Braciom. Może oni coś znajdą. Odkryją, kto to zrobił. Clary sięgnęła w odrętwieniu po torebkę. Kiedy dotknęła plastiku, przed jej oczami pojawił się Znak: wzór z linii i zawijasów, zarys obrazu, który zniknął, gdy tylko schowała woreczek do kieszeni kurtki. Jej serce dudniło. Cisi Bracia nie dostaną próbki, póki nie zobaczę, jak działa ten Znak, pomyślała. - Będziesz rozmawiać z Magnusem? - zapytała Catarina. -Powiedz mu, że pokazałam twojej mamie to, co chciała zobaczyć. Clary kiwnęła głową jak lalka. Nagle zapragnęła się wydostać z żółto oświetlonej sali, uciec od zapachu śmierci i od maleńkiego ciałka leżącego nieruchomo na metalowej płycie. Pomyślała o matce, o tym, jak co roku w urodziny Jonathana wyjmowała szkatułkę i płakała nad jego lokiem, płakała nad synem, którego zamieniono w istotę taką jak ta. Nie sądzę, żeby właśnie coś takiego chciała zobaczyć. Raczej miała nadzieję, że to okaże się niemożliwe. - Jasne - zgodziła się jednak. - Powiem mu. *** ,Alto" był typowym barem hipsterów, mieszczącym się częściowo pod estakadą autostrady Brooklyn-Queens na Green-poincie. Ale co sobota miał klientelę w każdym wieku. Erie przyjaźnił się z właścicielem, więc pozwalano zespołowi Simona grać tam w prawie każdy sobotni wieczór, choć wciąż zmieniali nazwę i nie można było liczyć na to, że przyciągną tłumy. Członkowie zespołu już rozstawiali sprzęt na scenie i po raz ostatni go sprawdzali. Zamierzali zagrać jedną ze starych składanek, ale z nowym wokalistą. Kyle szybko nauczył się tekstów, tak że czuli się całkiem pewnie. Simon zgodził się zostać za kulisami do rozpoczęcia występu, co wyraźnie uspokoiło Kyle'a. Teraz Simon wyglądał zza zakurzonej aksamitnej kurtyny i próbował dostrzec, kto przyszedł. Wnętrze baru kiedyś było stylowo urządzone: ściany i sufit z blachy tłoczonej, pamiątka po czasach prohibicji, i matowe szkło art deco za kontuarem. Teraz, z zastarzałymi plamami od dymu na ścianach, wyglądał bardziej niechlujnie niż w chwili otwarcia. Podłogę pokrywały trociny, zbijające się w kupki od rozlanego piwa albo gorszych rzeczy. Na plus należało zapisać, że stoliki ustawione pod ścianami były w większości zajęte. Simon zobaczył przy jednym Isabelle w krótkiej sukience z szarej siatki, która wyglądała jak kolczuga. Włosy miała zebrane w niedbały kok, z wpiętymi srebrnymi pałeczkami. Simon wiedział, że każda z tych pałeczek jest ostra jak brzytwa, zdolna przeciąć metal albo kość. Pomadka Isabelle była jaskrawoczerwona, jak świeża krew. Weź się w garść, przykazał sobie Simon. Przestań myśleć o krwi. Dostrzegł też innych znajomych zespołu. Blythe i Kate, dziewczyny Kirka i Matta, siedziały razem i dzieliły się talerzem bladych nachos. Dziewczyny Erica obsiadły różne stoliki. Zjawiła się również większość jego kolegów ze szkoły, tak że bar wyglądał na prawie pełen. W kąt wcisnęła się, samotnie, Maureen, fanka Simona, drobna, chuda blondynka, która wyglądała na dwanaście lat, choć twierdziła, że ma szesnaście. On oceniał ją na czternaście. Gdy zauważyła go wychylającego się zza kurtyny, pomachała mu energicznie, z radosnym uśmiechem. Simon cofnął głowę jak żółw i szarpnięciem zasunął kurtynę. - Hej - powiedział Jace, który siedział na odwróconym głośniku i patrzył na wyświetlacz swojej komórki. Chcesz zobaczyć zdjęcie Aleca i Magnusa w Berlinie? - Niekoniecznie - odparł Simon. - Magnus ma na sobie skórzane spodenki. - Mimo wszystko, nie. Jace schował telefon do kieszeni i zmierzył Simona bacznym spojrzeniem. - Dobrze się czujesz? - Tak - odparł Simon, choć to nie była prawda. Kręciło mu się w głowie, miał mdłości i był podenerwowany, co przypisywał obawom o dalszy przebieg wieczoru. Oczywiście głód nie poprawiał jego stanu. Zamierzał coś z tym zrobić, wkrótce. Żałował, że nie ma Clary, ale ona już dawno temu go uprzedziła, że z powodu przedślubnych obowiązków nie da rady przyjść. Powiedział o tym Jace'owi, zanim dotarli do baru. Wydawało się, że Jace poczuł jednocześnie ulgę i rozczarowanie, co zrobiło na Simonie należyte wrażenie. - Hej, jesteśmy prawie gotowi - oznajmił Kyle, nurkując za kurtynę. Spojrzał uważnie na Simona. - Jesteś pewien? Simon przeniósł wzrok z Kyle'a na Jace'ego. - Pasujecie do siebie. Umówiliście się czy jak? Nocny Łowca i wilkołak spojrzeli najpierw na siebie, a potem jeden na drugiego. Obaj byli ubrani w dżinsy i czarne T-shirty z długimi rękawami. Z lekkim zażenowaniem Jace skubnął rękaw koszulki. - Pożyczyłem ją od Kyle'a. Moja była dość brudna. - O rany, już nosicie swoje ciuchy. To najprawdziwsza przyjaźń.

56

- Czujesz się wykluczony? - odparował Kyle. - Może chcesz ode mnie pożyczyć czarny T-shirt. Simon powstrzymał się od oczywistej uwagi, że rzeczy dobrze leżące na Kyle'u i Jace'em niekoniecznie pasowałyby na jego chucią sylwetkę. - Pod warunkiem, że wszyscy zostaną we własnych spodniach. - Widzę, że zjawiam się w fascynującym momencie rozmowy. - Erie wsadził nos za kurtynę. - Chodźcie. Pora zaczynać. Kiedy Kyle i Simon ruszyli na scenę, Jace wstał z głośnika. Tuż pod brzegiem pożyczonej koszulki Simon zauważył lśniący czubek sztyletu. - Połamania nóg - życzył im Jace ze złośliwym uśmiechem. -Ja zaczekam tutaj i mam nadzieję, że połamię cudze. Raphael miał się zjawić o zmierzchu, ale kazał im czekać trzy godziny po wyznaczonej porze, zanim jego projekcja ukazała się w bibliotece Instytutu. Polityka wampirów, pomyślał z lekką irytacją Luke. Przywódca nowojorskiego klanu wampirów musiał przyjść, kiedy zapraszali go Nocni Łowcy, ale nie zamierzał traktować tego jak wezwania i stawiać się punktualnie. Luke wykorzystał godziny oczekiwania, czytając książki w bibliotece, ponieważ Maryse nie była zainteresowaną rozmową. Większość czasu spędziła przy oknie, pijąc czerwone wino z kryształowego kieliszka i obserwując ruch uliczny na York Avenue. Odwróciła się, kiedy pojawił się Raphael, niczym biały rysunek kredą narysowany na czarnym tle. Najpierw ukazała się biała twarz i ręce, a potem ciemne ubranie i włosy. W końcu jego projekcja stanęła przed nimi jak żywy człowiek. Wampir spojrzał na Maryse śpieszącą w jego stronę i przemówił: - Wzywałaś mnie, Nocna Łowczyni? - Następnie przesunął wzrokiem po Luke'u. - I wilkołak też tu jest, jak widzę. Zostałem wezwany na coś w rodzaju Rady? - Niezupełnie. - Maryse odstawiła kieliszek na biurko. - Słyszałeś o ostatnich zabójstwach, Raphaelu? O znalezionych ciałach Nocnych Łowców? Wampir uniósł brwi. - Tak. Ale nie zwróciłem uwagi na te historie. One nie mają nic wspólnego z moim klanem. - Jedno ciało znaleziono na terytorium czarowników, jedno na terytorium wilkołaków, a jedno na terenie faerie - powiedział Luke. - Wygląda to na próbę zasiania niezgody wśród Podziemnych. Jestem tutaj w dobrej wierze, na dowód, że nie przypisujemy tobie tych zbrodni, Raphaelu. - Co za ulga! - prychnął Raphael, ale jego oczy pozostały ciemne i czujne. - A skąd pomysł, że mógłbym być za nie odpowiedzialny? - Jeden z zamordowanych zdołał nam powiedzieć, kto go zaatakował - odparła ostrożnie Maryse. - Zanim... umarł, zdradził nam, że zrobiła to Camille. - Camille. - Głos Raphaela był beznamiętny, ale zanim on sam zdążył się opanować, po jego twarzy przemknął wyraz zaskoczenia. To niemożliwe. - Dlaczego to niemożliwe, Raphaelu? - zapytał Luke. - Ona jest przywódczynią waszego klanu. Bardzo potężną i znaną z bezwzględności. W dodatku, zdaje się, że zniknęła. Nie pojawiła się w Idrisie, żeby walczyć z wami na wojnie. Nie zgodziła się na nowe Porozumienia. Żaden Nocny Łowca nie widział jej ani nie słyszał o niej od miesięcy... aż do teraz. Raphael nie odpowiedział. - Coś się dzieje - stwierdziła Maryse. - Chcieliśmy dać ci szansę wyjaśnienia sytuacji, zanim powiemy Clave o podejrzeniach wobec Camille. To wyraz naszej dobrej wiary. - Bez wątpienia - rzucił Raphael. - Raphaelu... - odezwał się Luke całkiem uprzejmie. - Nie musisz jej chronić. Jeśli ci na niej zależy... - Zależy? - Wampir odwrócił głowę w bok i splunął, ale że był projekcją, chodziło raczej o demonstrację niż o rezultat. -Nienawidzę jej. Pogardzam nią. Co wieczór, kiedy wstaję, życzę jej śmierci. - Aha - mruknęła Maryse. - Więc może... - Kierowała nami przez lata - ciągnął Raphael. - Była przywódczynią klanu, kiedy stałem się wampirem, a to było pięćdziesiąt lat temu. Przyjechała do nas z Londynu. Choć obca w mieście, okazała się dostatecznie bezwzględna, żeby w ciągu i zaledwie kilku miesięcy objąć przywództwo manhattańskiego klanu. W zeszłym roku zostałem jej zastępcą. Kilka miesięcy j temu odkryłem, że ona zabija ludzi. Robiła to dla rozrywki, i piła ich krew. Łamała Prawo. To się czasami zdarza. Wampiry wpadają w szał i w żaden sposób nie da się ich powstrzymać. Ale żeby to przytrafiło się głowie klanu... przecież oni mają być lepsi. - Raphael stał nieruchomo, pogrążony we wspomnieniach. Jego ciemne oczy patrzyły w dal. - Nie jesteśmy jak te dzikusy, wilki. Nie zabijamy jednego przywódcy, żeby mieć nowego. Podniesienie ręki na innego wampira jest dla nas najgorszą zbrodnią, nawet jeśli ten wampir złamał Prawo. A Camille ma wielu zwolenników. Nie mógłbym ryzykować pozbycia się jej, więc poszedłem do niej i oświadczyłem, że musi nas opuścić, albo udam się do Clave. Nie chciałem oczywiście tego robić, bo wiedziałem, że gdyby prawda wyszła na jaw, ściągnęłoby to gniew na cały klan. Nie ufano by nam, wszczęto dochodzenie. Okrylibyśmy się hańbą i zostali upokorzeni przed innymi klanami. Maryse prychnęła ze zniecierpliwieniem. - Są ważniejsze rzeczy niż utrata twarzy. - Kiedy jest się wampirem, może to oznaczać różnicę między życiem a śmiercią. - Raphael ściszył głos. Założyłem, że Camille uwierzy w mój blef. I uwierzyła. Zgodziła się odejść. Wypędziłem ją, ale zrobiłem to dyskretnie. Nie mogłem zająć jej miejsca, bo ona oficjalnie nie abdykowała. Nie mógłbym również wyjaśnić jej odejścia, nie wyjawiając, co zrobiła. Musiałem usprawiedliwić jej nieobecność długim urlopem, potrzebą podróży. Zamiłowanie do włóczęgi nie jest nam obce. Nachodzi nas od czasu do czasu. Kiedy żyje się wiecznie, pozostawanie w jednym miejscu może się wydawać nudnym więzieniem po wielu, wielu latach. - Jak długo zamierzałeś ciągnąć tę farsę? - zapytał Luke.

57

- Tak długo, jak się da - odparł Raphael. - Wygląda na to, że do tej chwili. - Odwrócił od nich wzrok i spojrzał za okno. Luke oparł się o jedną z półek na książki. Z rozbawieniem zauważył, że stoi obok działu pełnego woluminów na temat wilkołaków, nag, kitsunów i selkie. - Może zainteresuje cię, że Camille opowiedziała nam taką samą historię o tobie. - Luke pominął szczegół, komu o tym mówiła. - Myślałem, że opuściła miasto. - Może opuściła, ale wróciła - rzekła Maryse. -I wygląda na to, że już nie zadowala się tylko ludzką krwią. - Nie wiem co mam powiedzieć. Próbowałem chronić swój klan. Jeśli Prawo musi mnie ukarać, przyjmę dowolną karę. - Nie jesteśmy zainteresowani karaniem cię, Raphaelu -oświadczył Luke. - Chyba że odmówisz współpracy. Ciemne oczy wampira zapłonęły. - Współpracy? - Chcielibyśmy schwytać Camille, żywą - wyjaśniła Maryse. - I przesłuchać ją. Musimy wiedzieć, dlaczego zabijała Nocnych Łowców, a w szczególności tych Nocnych Łowców. - Jeśli naprawdę zamierzacie tego dokonać, mam nadzieję, że obmyśliliście bardzo sprytny plan. - W głosie Raphaela rozbawienie mieszało się z pogardą. - Camille jest przebiegła, nawet jak na nasz gatunek, a my jesteśmy naprawdę przebiegli. - Mamy plan - oznajmił Luke. - Jest w nim rola dla Chodzącego za Dnia. Simona Lewisa. Raphael się skrzywił. - Nie lubię go. Wolałbym nie być częścią planu, który opiera się na jego udziale. - Wielka szkoda - skwitował Luke. *** Głupio, że nie wzięłam parasolki, pomyślała Clary. Zanim dotarła do baru Alto przy Lorimer Street, słaba mżawka, którą matka zapowiedziała rano, przeszła w ulewny deszcz. Clary przecisnęła się przez tłumek palaczy stojących na chodniku i z wdzięcznością zanurzyła się w suchym cieple baru. Zespół Millenijne Szarpie już był na scenie. Chłopcy znęcali się nad instrumentami, Kyle mruczał seksownie do mikrofonu. Clary poczuła satysfakcję. Głównie dzięki niej w ogóle przyjęli go do kapeli, a on najwyraźniej dobrze się spisywał, tak że byli z niego prawie dumni. Rozejrzała się po sali w nadziei, że zobaczy Maię albo Isabelle. Wiedziała, że nie będzie ich obu, ponieważ Simon pilnował się, żeby nie zapraszać jednej i drugiej na ten sam koncert. Jej wzrok padł na smukłą postać o czarnych włosach. Ruszyła w jej stronę, ale zatrzymała się w pół drogi. To nie była Isabelle, tylko znacznie starsza kobieta o oczach podkreślonych czarną kredką. Miała na sobie tradycyjny kostium i czytała gazetę, wyraźnie obojętna na muzykę. - Clary! Tutaj! Obejrzała się i zobaczyła prawdziwą Isabelle, przy stoliku blisko sceny. Nocna Łowczyni miała na sobie srebrną suknię, która jaśniała jak latarnia morska. Clary podeszła do stolika i opadła na krzesło naprzeciwko niej. - Widzę, że złapał cię deszcz - zauważyła Izzy. Clary ze smętnym uśmiechem odgarnęła mokre włosy z twarzy. - Zakładasz się z matką naturą, przegrywasz. Isabelle uniosła ciemne brwi. - Myślałam, że dzisiaj nie przyjdziesz. Simon mówił, że masz jakieś weselne sprawy do załatwienia. - Clary już się zorientowała, że na Isabelle nie robią wrażenia żadne śluby i inne tego rodzaju otoczki romantycznej miłości. - Moja mama nie czuje się dobrze - wyjaśniła. - Postanowiła zmienić plany. To była prawda, do pewnego stopnia. Kiedy wróciły do domu ze szpitala, Jocelyn zamknęła się w swoim pokoju. Clary, bezradna i sfrustrowana, usłyszała cichy płacz przez drzwi, ale matka nie wpuściła jej ani nie chciała z nią rozmawiać. W końcu wrócił Luke i Clary z ulgą zostawiła mu opiekę nad Jocelyn, a sama ruszyła do miasta i później na występ Simona. Zawsze starała się przychodzić na jego koncerty, jeśli mogła, a poza tym rozmowa z nim mogła poprawić jej samopoczucie. - Hm. - Isabelle dalej nie pytała. Jej niemal całkowity brak zainteresowania problemami innych ludzi czasami bywał dobrą rzeczą. - Cóż, Simon na pewno się ucieszy, że przyszłaś. Clary spojrzała na scenę. - Jak im idzie? - Dobrze. - Isabelle w zamyśleniu żuła słomkę. - Ten nowy wokalista jest niezły. Ma kogoś? Chętnie przegoniłabym go po mieście jak złego, bardzo złego kucyka... - Isabelle! - Co? - Izzy spojrzała na nią i wzruszyła ramionami. - Och, nieważne. Simon i ja nie mamy wyłączności na siebie. Już ci mówiłam. Simon rzeczywiście nie mógł nic zarzucić swojej dziewczynie w tej konkretnej sytuacji, pomyślała Clary. Ale nadal był jej przyjacielem. Już miała stanąć w jego obronie, kiedy znowu spojrzała na scenę... i jej wzrok przyciągnęła znajoma postać wyłaniająca się z zaplecza. Rozpoznałaby go wszędzie, zawsze, w najciemniejszym pokoju i najmniej oczekiwanej chwili. Jace. Ubrany jak Przyziemny, w dżinsy i obcisły czarny T-shirt, pod którym wyraźnie rysowały się smukłe mięśnie ramion i pleców. Jasne włosy lśniły w światłach sceny. Kiedy szedł przez salę, towarzyszyły mu ukradkowe spojrzenia. Jace doszedł do ściany i oparł się o nią, intensywnie wpatrując się w drzwi wejściowe. Clary zaczęło dudnić serce. Miała wrażenie, że minęły wieki, odkąd go ostatnio widziała, choć minął: zaledwie

58

jeden dzień. Mimo to, już patrzyła na niego jak na kogoś obcego. I co on w ogóle tutaj robił? Przecież nie lubił Simona! Do tej pory nie przyszedł na żaden jego występ. - Clary! - wykrzyknęła Isabelle z pretensją w głosie. Clary odwróciła się i zobaczyła, że niechcący trąciła szklankę i woda oblała srebrną suknię Izzy. - Przepraszam - bąknęła. Isabelle machnęła rękami. - Idź sobie. Clary wstała i poprawiła swoją sukienkę. Gdyby wiedziała, że Jace tu będzie, włożyłaby coś innego niż czerwone rajstopy, wysokie buty i wściekle różową kieckę od Betsey Johnson, którą znalazła w zapasowej szafie Luke'a. Kiedyś uznałaby, że zielone guziki w kształcie kwiatów biegnące przez cały przód są odlotowe i bajeranckie, ale teraz po prostu poczuła się mniej stylowa i wyrafinowana niż Isabelle. Ruszyła przez parkiet, pełen tańczących i osób, które tylko stały, piły piwo i kołysały się w takt muzyki. Od razu przypomniał się jej pierwszy raz, kiedy zobaczyła Jace'ego. Wypatrzyła go w klubie, po drugiej stronie sali. Zwróciła uwagę na jego jasne włosy i arogancką postawę. Pomyślała wtedy, że jest piękny, ale nie w sposób, który robiłby na niej wrażenie. Nie należał do chłopców, z którymi mogłaby się umawiać. Był jak z innego świata. Nie zauważył jej teraz, dopóki nie stanęła tuż przed nim. Z bliska zobaczyła, że jest zmęczony, jakby nie spał od wielu dni. Twarz miał ściągniętą z wyczerpania, kości wyraźniej rysowały się pod skórą. Opierał się o ścianę, palce trzymał zatknięte za pasek dżinsów, oczy były czujne. - Jace. Drgnął i spojrzał na nią. Na chwilę jego oczy pojaśniały, jak zawsze na jej widok, a ona poczuła, że w jej sercu rośnie szalona nadzieja. Blask w oczach Jace'ego prawie natychmiast zgasł, z twarzy zniknęły resztki koloru. - Myślałem... Simon mówił, że nie przyjdziesz. Clary ogarnęły mdłości i musiała oprzeć się ręką o ścianę. - Więc przyszedłeś tylko dlatego, że myślałeś, że mnie tu nie będzie? Pokręcił głową. -Ja... - Zamierzałeś jeszcze kiedyś ze mną porozmawiać? - Clary przyłapała się na tym, że podnosi głos. Opanowała się z wielkim trudem. Dłonie trzymała zaciśnięte po bokach, paznokcie wbijały się w skórę. - Jeśli chcesz zerwać, możesz mi to powiedzieć wprost, a nie unikać kontaktu i skazywać mnie na domysły. - Dlaczego, do diabła, wciąż wszyscy mnie pytają, czy zamierzam z tobą zerwać? Najpierw Simon, teraz... - Rozmawiałeś o nas z Simonem? - Clary potrząsnęła głową. - A dlaczego nie ze mną? - Bo nie mogę z tobą rozmawiać - odparł Jace. - Nie mogę być z tobą, nie mogę nawet na ciebie patrzeć. Clary głośno nabrała tchu. Odniosła wrażenie, że powietrze smakuje jak kwas z baterii. -Co? Najwyraźniej Jace uświadomił sobie, co powiedział, bo umilkł, wyraźnie skonsternowany. Przez chwilę tylko patrzyli na siebie. Potem Clary odwróciła się i pobiegła przez salę, rozpychając się łokciami, ślepa na wszystko. Chciała jedynie jak najszybciej dotrzeć do drzwi. *** - A teraz zaśpiewamy nową piosenkę - ryknął Erie do mikrofonu. - Właśnie ją napisaliśmy. Dla mojej dziewczyny. Chodzimy ze sobą od trzech tygodni i, cholera, nasza miłość jest prawdziwa. Będziemy razem na zawsze, dziecino. Piosenka ma tytuł "Bębnię w ciebie jak w bęben". Jego słowa spotkały się ze śmiechem i aplauzem publiczności, choć Simon nie był pewien, czy Erie zdaje sobie sprawę, że ludzie potraktowali jego przydługie wprowadzenie jako żart. Jego kolega za każdym razem zakochiwał się w dziewczynie, z którą zaczynał chodzić, i dla każdej pisał niewłaściwą piosenkę. Normalnie, Simona by to nie obchodziło, ale teraz miał nadzieję, że zejdą ze sceny po poprzednim numerze. Czuł się coraz gorzej: kręciło mu się w głowie, był lepki od potu, w ustach miał metaliczny smak starej krwi. Muzyka atakowała go zewsząd, jakby ktoś wbijał mu gwoździe w bębenki. Jego palce ślizgały się na strunach. Zauważył pytające spojrzenie Barka. Próbował się skoncentrować, ale było tak, jakby starał się uruchomić samochód z rozładowanym akumulatorem. W jego głowie rozbrzmiewał głuchy zgrzyt, lecz silnik nie zapalał. Popatrzył w stronę baru, szukając wzrokiem Isabelle - choć nie był pewien, dlaczego akurat jej - ale widział tylko morze zwróconych ku scenie białych twarzy. Przypomniała mu się pierwsza noc w hotelu Dumort i oblicza wpatrzonych w niego wampirów, które wyglądały jak białe papierowe kwiaty rozwijające się w ciemności. Poczuł silne, bolesne skurcze i mdłości. Zachwiał się do tyłu, ręce zsunęły mu się z gryfu. Ziemia pod stopami zafalowała. Pozostali członkowie zespołu, pochłonięci muzyką, niczego nie zauważyli. Simon zerwał pasek gitary z ramienia, przepchnął się obok Matta do kurtyny na tyłach sceny i zanurkował za nią w samą porę, żeby paść na kolana i zwymiotować. Ale jego żołądek był pusty jak wyschnięta studnia. Simon wstał i oparł się o ścianę, przyciskając lodowate dłonie do policzków. Już od wielu tygodniu nie odczuwał zimna ani gorąca, teraz jednak wydawało mu się, że ma gorączkę. Przestraszył się. Co się z nim dzieje? Przypomniał sobie słowa Jace'ego. "Jesteś wampirem. Krew nie jest dla ciebie pokarmem. Krew to... krew". Czy to wszystko dlatego, że nie jadł? Ale nie czuł się głodny ani nawet spragniony, tylko chory, jakby umierał. Może został otruty? Może Znak Kaina przed czymś takim go nie chronił? Ruszył wolno w stronę drzwi pożarowych, które wychodziły na tyły klubu. Może zimne powietrze rozjaśni mu w głowie. Może to tylko wyczerpanie i nerwy. - Simon? Cichy głos tuż obok niego, jak ćwierkanie ptaka. Obejrzał się i zobaczył Maureen. Z bliska wyglądała na jeszcze drobniejszą: kości jak u ptaka, dużo jasnych włosów wymykających się spod robionej na drutach

59

różowej czapki i opadających kaskadą na ramiona. Na przedramionach miała ocieplacze w tęczowe paski, a do tego biały T-shirt z krótkimi rękawami i nadrukiem w postaci Truskawkowego Ciastka. Simon jęknął w duchu. -To naprawdę nie jest dobry moment, Mo - powiedział. - Ja tylko chciałam zrobić ci zdjęcie komórką. - Dziewczynka odgarnęła nerwowym gestem włosy za uszy. Żebym mogła pokazywać je znajomym, dobrze? - Dobrze. - Simonowi huczało w głowie. To śmieszne. Tyle że wielbicielki go nie osaczały. Maureen była dosłownie jedyną fanką zespołu, o której wiedział, a na dodatek smarkatą kuzynką Erka. Chyba nie mógł sobie pozwolić na to, żeby ją zniechęcić. - Śmiało. Rób. Dziewczynka kliknęła zdjęcie i zmarszczyła brwi. - A teraz jedno wspólne? Zbliżyła się szybko i przytuliła do jego boku. Simon poczuł zapach truskawkowego błyszczyka, a pod nim słony pot i jeszcze bardziej słoną ludzką krew. Maureen uniosła telefon wolną ręką i uśmiechnęła się szeroko. Miała szparę między jedynkami i niebieską żyłę na szyi, pulsującą wraz z oddechem. - Uśmiech - powiedziała. Bliźniacze szpile bólu przeszyły Simona, kiedy jego kły się wysunęły i przebiły wargę. Usłyszał cichy okrzyk Maureen, telefon poleciał na ziemię, kiedy ją złapał, obrócił do siebie i wbił zęby w jej gardło. Do ust trysnęła mu krew o smaku nieporównywalnym z niczym innym. Było tak, jakby brakowało mu powietrza, a teraz wdychał wielkie hausty zimnego, czystego tlenu. Maureen walczyła i odpychała go, ale nie zwracał na to uwagi. Nawet nie zauważył, kiedy zwiotczała, a jej bezwładny ciężar zaczął go ciągnąć ku ziemi, tak że po chwili na niej leżał i pił, ściskając ją kurczowo za ramiona. "Nigdy jeszcze nie próbowałeś ludzkiej krwi, prawda?" - zapytała Camille. - "Ale spróbujesz". "I już nigdy tego nie zapomnisz".

9

Z ognia w ogień

Clary dotarła do drzwi i wypadła na wieczorne powietrze mokre od ulewy. Teraz z nieba lało się strugami, tak że przemokła w jednej chwili. Krztusząc się łzami, przebiegła obok znajomej żółtej furgonetki Erica, po której deszcz spływał do rynsztoka, i już miała wyskoczyć na ulicę mimo czerwonych świateł, kiedy jakaś ręka chwyciła ją za ramię i okręciła. To był Jace. Równie przemoczony jak ona, z włosami przyklejonymi do głowy i koszulą oblepiającą ciało jak czarna farba. - Clary, nie słyszałaś, jak cię wołam? - Puść mnie. - Jej głos drżał. - Nie, dopóki ze mną nie porozmawiasz. - Rozejrzał się po opustoszałej ulicy. Wielkie krople deszczu rozbijały się o czarny chodnik jak szybko rozkwitające kwiaty. - Chodź. Na pół zaciągnął ją w wąski zaułek obok baru Alto. Przez wysokie okna nad nimi wydostawały się przytłumione dźwięki muzyki. Otoczona ceglanymi murami uliczka najwyraźniej służyła jako składowisko nieużywanego sprzętu muzycznego. Na ziemi walały się połamane wzmacniacze i stare mikrofony wraz /. rozbitymi butelkami po piwie i niedopałkami. Clary wyrwała ramię z uścisku Jace'ego i odwróciła się do niego twarzą. -Jeśli zamierzasz mnie przepraszać, lepiej się nie wysilaj. -Odgarnęła z twarzy mokre, ciężkie włosy. - Nie chcę tego słuchać. - Zamierzałem ci powiedzieć, że próbowałem pomóc Simonowi. -Woda deszczowa skapywała z rzęs Jace'ego i spływała mu po policzkach jak łzy. - Mieszkałem u niego przez ostatnie... -1 nie mogłeś mi tego wcześniej powiedzieć? Wysłać choć jednego esemesa, gdzie się podziewasz? No tak, nie mogłeś, bo nadal masz mój cholerny telefon. Oddaj mi go. W milczeniu sięgnął do kieszeni dżinsów i podał jej komórkę. Clary wcisnęła ją do torby, żeby nie zniszczył jej deszcz. Jace obserwował ją z taką miną, jakby go spoliczkowała, co jeszcze bardziej ją rozzłościło. Jakim prawem miał czuć się skrzywdzony? - Chyba uznałem, że będę najbliżej ciebie, czuwając nad bezpieczeństwem Simona. Głupio się łudziłem, że zrozumiesz, że robię to dla ciebie, i wybaczysz mi... Tłumiony gniew wypłynął na powierzchnię gorącą, niepowstrzymaną falą. - Nawet nie wiem, co miałabym ci wybaczać! - krzyknęła Clary. - To, że już mnie nie kochasz? Bo jeśli tak, Jace Lightwood, możesz śmiało... Zrobiła krok do tyłu i omal nie potknęła się o porzucony głośnik. Kiedy wyciągnęła rękę, żeby złapać równowagę, torba zsunęła się z jej ramienia na ziemię, ale Jace już przy niej był. Chwycił ją, ale nie zatrzymał się, tylko szedł dalej, aż jej plecy dotknęły ceglanego muru. Potem objął ją mocno i zaczął całować jak szalony. Clary wiedziała, że powinna go odepchnąć. Tak nakazywał jej rozsądek, ale ona nie była w stanie go posłuchać. Nie, kiedy Jace całował ją tak, jakby uznał, że warto za to pójść do piekła.

60

Wbiła palce w jego twarde ramiona, w mokrą tkaninę T-shirtu, i oddała mu pocałunek z całą desperacją nagromadzoną przez kilka ostatnich dni, kiedy nie wiedziała, gdzie on jest ani co myśli. Czuła się tak, jakby ktoś wyrwał jej z piersi kawałek serca. Nie mogła zaczerpnąć dość powietrza. - Powiedz mi - wyszeptała między pocałunkami. - Powiedz mi, co się dzieje... Och! Odsunął się od niej tylko na krótką chwilę. Objął ją w talii, postawił na zepsutym głośniku, tak że byli teraz prawie równego wzrostu. Potem ujął w dłonie jej głowę i przysunął się tak blisko, że ich ciała niemal się zetknęły... ale nie całkiem. Clary czuła bijące od niego gorączkowe ciepło. Dłonie nadal trzymała na jego barkach, to jednak jej nie wystarczało. Chciała, żeby przytulił ją mocno, całą ją oplótł. - Dlaczego nie możesz ze mną porozmawiać? - zapytała szeptem. Dlaczego nie możesz na mnie patrzeć? Spojrzał jej w twarz. Jego oczy okolone rzęsami pociemniałymi od deszczu były intensywnie złote. - Bo cię kocham. Nie mogła dłużej znieść napięcia. Zabrała ręce z jego barków, wsunęła palce w szlufki paska i przyciągnęła go do siebie. Nie stawiał najmniejszego oporu. Położył dłonie płasko na murze, przywarł do niej całym ciałem, tak że stykali się wszędzie - piersi, biodra, nogi - jak kawałki puzzli. Pocałował ją, długo i bez pośpiechu, aż zaczęła drżeć. Nagle się odsunęła. - To nie ma sensu. - Nic mnie to nie obchodzi - powiedział. - Mam dość udawania, że mogę żyć bez ciebie. Nie rozumiesz? Nie widzisz, że mnie to zabija? Rozumiała, co miał na myśli, widziała to w jego oczach, które znała tak dobrze jak swoje własne, w cieniach pod nimi, w pulsie dudniącym na jego szyi. Chęć, żeby usłyszeć odpowiedź, walczyła z bardziej pierwotną częścią jej umysłu i przegrała. - Pocałuj mnie - wyszeptała. Gdy przycisnął wargi do jej ust, ich serca zabiły we wspólnym rytmie przez cienkie warstwy mokrej tkaniny, która je oddzielała. Clary zatonęła w doznaniach. Czuła deszcz spływający z jej rzęs, usta Jace'ego, jego dłonie błądzące swobodnie po przemoczonej sukience, cienkiej i klejącej się do ciała. Było niemal tak, jakby dotykał jej nagiej skóry, piersi, talii, brzucha. Kiedy dotarł do rąbka sukienki, przycisnął ją mocniej do ściany, a ona objęła go ramionami w pasie. Wydał z siebie gardłowy pomruk, gdy dotknął rajstop. Oczywiście natychmiast się podarły, a jego mokre palce nagle znalazły się na jej nagiej skórze. Clary wsunęła dłonie pod mokrą koszulkę Jace'ego i badała palcami, co jest pod nią: napięta, gorąca skóra na żebrach, mięśnie brzucha, blizny na plecach, kości biodrowe nad paskiem dżinsów. Było to dla niej nieznane terytorium, ale wyglądało na to, że jej eksploracje doprowadzają Jace'ego do szaleństwa. Jęczał cicho z ustami na jej ustach, całował ją coraz mocniej, jakby nigdy nie miał się nasycić... Przeraźliwy brzęk eksplodował nagle w uszach Clary, wyrywając ją ze snu o całowaniu i deszczu. Krzyknęła cicho i odepchnęła Jace'ego na tyle mocno, że ją puścił, zeskoczyła z głośnika i pośpiesznie obciągnęła sukienkę. Jej serce tłukło o żebra jak taran i czuła zawroty głowy. - Cholera! - Stojąca u wlotu uliczki Isabelle, z mokrymi, I czarnymi włosami, które okrywały jej ramiona jak płaszcz, kopniakiem usunęła z drogi pojemnik na śmieci i zrobiła groźną minę. - Na litość boską! Nie mogę uwierzyć, że to wy. Dlaczego tutaj? Co jest nie tak z sypialniami? A gdzie prywatność? Clary zerknęła na Jaceego. Był kompletnie przemoczony, woda spływała po nim strumieniami, jasne włosy przyklejone do głowy wyglądały prawie jak srebrne w bladej poświacie dalekich ulicznych latarni. Patrząc na niego, Clary znowu zapragnęła go dotknąć, nie zważając na Isabelle, i to pragnienie było niemal bolesne. Jace łypał na Izzy jak człowiek nagle wyrwany ze snu: oszołomiony, zły, powoli przytomniejący. - Ja tylko szukałam Simona - zaczęła się tłumaczyć Isabelle, widząc minę Jace'ego. - Nie mam pojęcia, gdzie się podział po tym, jak wybiegł ze sceny. Rzeczywiście, muzyka ucichła, a Clary tego nie zauważyła. - W każdym razie nigdzie go nie ma. Możecie wracać do swojego zajęcia. Jaki sens marnować dobrą ceglaną ścianę, skoro można kogoś na nią rzucić. Zawsze to powtarzam. - Odmaszerowała w stronę baru. Clary spojrzała na Jace'ego. Kiedy indziej śmialiby się razem z humorów Isabelle, ale teraz w wyrazie jego twarzy nie dostrzegła śladu rozbawienia. Od razu zrozumiała, że to, co między nimi zaszło - w wyniku jego chwilowego braku samokontroli - już się nie powtórzy. Poczuła smak krwi w ustach i nie była pewna, czy sama ugryzła się w wargę, czy on to zrobił. - Jace... - Zrobiła krok w jego stronę. - Nie - zatrzymał ją ochrypłym głosem. - Nie mogę. I pobiegł przed siebie tak szybko, jak tylko on potrafił. Zniknął w oddali, zanim zdążyła nabrać powietrza, żeby go zawołać. ***

- Simon! Gniewny głos wwiercił się w uszy Simona. Puściłby Maureen - albo tak sobie wmawiał - ale nie zdążył. Silne ręce chwyciły go za ramiona i ściągnęły z dziewczynki. Został postawiony na nogi przez pobladłego Kyle'a, nadal spoconego po występie. - Co robisz, do diabła? Co, do diabła...

61

- Nie chciałem-wysapał Simon. Mówił dziwnie niewyraźnie. Jeszcze nie nauczył się rozmawiać z wysuniętymi kłami. Obok Kyle'a zobaczył leżącą na ziemi Maureen, bezwładną i straszliwie nieruchomą. - To po prostu się stało... - Mówiłem ci! - krzyknął Kyle i pchnął go. - Mówiłem! Simon zatoczył się do tyłu z płonącym czołem, podczas gdy niewidzialna ręka uniosła Kylea i cisnęła go o mur. Chłopak uderzył w ścianę i osunął się po niej na ziemię. Wylądował w wilczym przysiadzie, ale zaraz podniósł się chwiejnie, wytrzeszczając oczy. - Jezu Chryste! Simon... Ale on już opadł na kolana obok Maureen i gorączkowo zaczął szukać pulsu na jej szyi. Kiedy wyczuł trzepot pod palcami, słaby, ale równomierny, omal nie zapłakał z ulgi. - Odejdź od niej! - rozkazał Kyle z napięciem w głosie, stając nad Simonem. - Wstawaj i wynoś się. Simon wyprostował się niechętnie i spojrzał na Kylea ponad bezwładnym ciałem Maureen. Przez szczelinę w kurtynie oddzielającą ich od sceny sączyło się światło. Dochodziły stamtąd rozmowy pozostałych członków zespołu, którzy właśnie zaczęli zbierać sprzęt i w każdej chwili mogli się tu zjawić. - To, co przed chwilą zrobiłeś... - Kyle się zawahał. - Pchnąłeś mnie? Bo nie widziałem, żebyś się poruszył. - Nie chciałem - powtórzył Simon żałosnym tonem. Zdaje się, że ostatnio tylko to mówił. Kyle pokręcił głową. - Wynoś się stąd. Zaczekaj przy furgonetce. Ja się nią zajmę. - Pochylił się i wziął Maureen na ręce. Była przy nim malutka jak lalka. Kyle spiorunował Simona wzrokiem. - Idź już. I mam nadzieję, że czujesz się naprawdę parszywie. Simon posłusznie ruszył do drzwi pożarowych. Gdy je pchnął, nie włączył się żaden alarm. Był zepsuty od miesięcy. Wyszedłszy na zewnątrz, Simon oparł się o tylną ścianę klubu. Zaczął drżeć na całym ciele. Klub wychodził na wąską uliczkę, wzdłuż której stały magazyny. Po drugiej stronie znajdowała się pusta działka odgrodzona siatką. Przez pęknięcia w chodniku wyrastała szorstka trawa. Deszcz padał strumieniami, moczył śmieci walające się w zaułku, zmywał puszki po piwie do przepełnionych rynsztoków. Simon pomyślał, że jest to najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widział. Cała noc jakby eksplodowała pryzmatycznymi światłami. Siatka była zrobiona z błyszczących srebrnych drutów, każda kropla deszczu wyglądała jak platynowa łza, a trawa rozsadzająca popękany asfalt jak ogniste frędzle. "Mam nadzieję, że czujesz się naprawdę parszywie". Niestety, było o wiele gorzej, bo czuł się fantastycznie jak nigdy wcześniej, pełen życia. Fale energii przepływały przez niego niczym prąd elektryczny. Ból głowy zniknął, skurcze żołądka również. Mógłby teraz przebiec tysiąc mil. To było straszne. - Hej, ty. Dobrze się czujesz? Głos był kulturalny, pobrzmiewała w nim nuta rozbawienia. Simon odwrócił się i zobaczył kobietę w długim czarnym tren-czu, z jaskrawożółtą parasolką nad głową. W jego nowym pryzmatycznym obrazie świata parasolka wyglądała jak migoczący słonecznik. Sama kobieta była piękna - choć teraz wszystko wydawało mu się piękne - o lśniących czarnych włosach i umalowanych ustach. Niewyraźnie przypomniał sobie, że widział ją przy jednym ze stolików w czasie występu. Kiwnął głową, nie ufając własnemu głosowi. Musiał wyglądać, jakby był w szoku, skoro obcy podchodzili do niego i pytali, czy dobrze się czuje. - Chyba nieźle dostałeś po głowie - stwierdziła nieznajoma, wskazując na jego czoło. - Bardzo brzydki siniak. Jesteś pewien, że mam nikogo nie wzywać? Simon pośpiesznie zgarnął włosy na czoło, zasłaniając Znak. - Wszystko w porządku. Nic mi nie jest. - Skoro tak mówisz. - W głosie kobiety pobrzmiewało powątpiewanie. Sięgnęła do kieszeni, wyjęła z niej wizytówkę i podała ją Simonowi. Widniało na niej nazwisko Satrina Kendall, a pod nim, wydrukowane małymi literami: "promotor zespołów", numer telefonu i adres. - To ja. Podobało mi się to, co dzisiaj robiliście. Gdybyście byli zainteresowani czymś większym, zadzwoń do mnie. Po czym odwróciła się i oddaliła wolnym krokiem, kołysząc biodrami. Simon gapił się na nią przez dłuższą chwilę. Z pewnością ta noc nie mogła stać się jeszcze dziwniejsza, pomyślał. Potrząsnął głową - siejąc na wszystkie strony kroplami deszczu - i poszedł za róg, gdzie stał zaparkowany van. Drzwi baru były otwarte, ludzie wylewali się na zewnątrz. Wszystko nadal było nienaturalnie jasne, ale efekt pryzmatycznego widzenia zaczynał słabnąć. Scena przed nim wyglądała zwyczajnie: pustoszejący bar, otwarte boczne drzwi, Matt, Kirk i paru ich znajomych ładujący sprzęt do furgonetki. Kiedy Simon podszedł bliżej, zobaczył Isabelle opartą o bok samochodu, z jedną nogą ugiętą w kolanie i wbitą obcasem w odrapaną karoserię. Oczywiście mogła pomagać przy załadunku - była silniejsza od członków zespołu, może z wyjątkiem Kylea - ale najwyraźniej jej się nie chciało. Simon nie oczekiwał po niej innego zachowania. Spojrzała na niego, kiedy się zbliżył. Deszcz słabł, ale ona chyba spędziła na dworze trochę czasu, bo włosy opadały jej na plecy ciężką, mokrą kurtyną. - Hej, ty, gdzie byłeś? - zapytała, odsuwając się od furgonetki. - Wybiegłeś ze sceny... - Tak. Nie czułem się dobrze. Przepraszam... - Najważniejsze, że teraz czujesz się lepiej. - Uśmiechnęła się i objęła go. Simon poczuł falę ulgi, że nie ma ochoty jej ugryźć. I od razu zalała go następna fala, tym razem wyrzutów sumienia, kiedy sobie przypomniał, co się stało. - Nie widziałaś gdzieś Jacea? - spytał. Isabelle przewróciła oczami. - Natknęłam się na niego i Clary, jak obściskiwali się pod murem - odparła. - Ale teraz już poszli do domu, mam nadzieję. Widać było po nich, że potrzebują sypialni.

62

- Nie sądziłem, że Clary przyjdzie na koncert - powiedział Simon, choć wcale go to nie dziwiło. Przypuszczał, że wybieranie tortów albo coś tym rodzaju zostało odwołane. Nie miał nawet energii, żeby złościć się na Jace'a, który okazał się fatalnym ochroniarzem. Wcale się nie spodziewał, że Nocny Łowca poważnie potraktuje kwestię jego bezpieczeństwa. Miał tylko nadzieję, że Jace i Clary doszli jakoś do porozumienia. - Mniejsza o nich. - Isabelle uśmiechnęła się szeroko. -Chcesz gdzieś pójść i... Z ciemności poza zasięgiem najbliższej latarni dobiegł głos... bardzo znajomy głos: - Simon? O, nie, tylko nie teraz. Akurat teraz. Odwrócił się powoli. Isabelle nadal obejmowała go ramieniem w pasie, choć Simon miał przeczucie, że to nie potrwa długo. Nie mylił się. Maia weszła w krąg światła i patrzyła na niego z wyrazem niedowierzania na twarzy. Jej zmoczone przez deszcz kręcone włosy przykleiły się do głowy, bursztynowe oczy były szeroko otwarte, dżinsy i kurtka całkiem mokre. W lewej ręce ściskała zrolowany kawałek papieru. Simon zarejestrował kątem oka, że koledzy z zespołu spowolnili ruchy i otwarcie zaczęli się na nich gapić. Ramię Isabelle zsunęło się z jego pasa. - Simon? Co się dzieje? - Mówiłeś, że będziesz zajęty - rzuciła Maia oskarżycielskim tonem. - Dziś rano ktoś wsunął to pod drzwi posterunku. - Pokazała rulon. Okazało się, że jest to jeden z plakatów informujących o dzisiejszym występie zespołu. Tymczasem Isabelle przenosiła wzrok z Simona na Maię i z powrotem. Po chwili na jej twarz wypłynął wyraz zrozumienia. - Chwileczkę - powiedziała. - Wy dwoje się spotykacie? Maia wysunęła brodę do przodu. - A wy? - Tak - odparła Isabelle. - Od kilku tygodni. Maia zmrużyła oczy. - My też. Chodzimy ze sobą od września. - Nie mogę w to uwierzyć - wykrztusiła Isabelle. Rzeczywiście sprawiała takie wrażenie. - Simon? Odwróciła się do niego, kładąc ręce na biodra. - Masz dla mnie jakieś wyjaśnienie? Koledzy, którzy w końcu upchnęli sprzęt w furgonetce -bębny na ławce z tyłu, gitary i basy w części bagażowej - stali z tyłu samochodu i z zainteresowaniem obserwowali całą scenę. W pewnym momencie Erie przyłożył dłonie do ust na kształt megafonu i ryknął: - Drogie panie! Nie ma potrzeby się bić. Wystarczy Simona dla wszystkich. Isabelle posłała mu spojrzenie tak mrożące, że Erie natychmiast zamilkł. Tylne drzwi furgonetki zatrzasnęły się z hukiem i samochód ruszył. Zdrajcy, pomyślał Simon, choć z drugiej strony, pewnie uznali, że on zabierze się do domu samochodem Kyle'a, który stał zaparkowany za rogiem. O ile tego dożyje. - Nie mogę w to uwierzyć, Simonie. - Maia powtórzyła słowa Isabelle i stała w identycznej pozie jak ona, z rękami na biodrach. - Co sobie myślałeś? Jak mogłeś tak kłamać? - Nie kłamałem - zaprotestował Simon. - Nigdy się nie umawialiśmy, że mamy na siebie wyłączność! Odwrócił się do Isabelle. - My również! A ja wiem, że umawiasz się z innymi... - Nie z takimi, których znasz - odparowała Isabelle. - Nie z twoimi przyjaciółmi. Jak byś się czuł, gdybyś odkrył, że spotykam się z Erikiem? - Szczerze mówiąc, byłbym zdumiony - odparł Simon. - On naprawdę nie jest w twoim typie. - Nie o to chodzi, Simonie. Maia zbliżyła się do Isabelle i obie teraz piorunowały go wzrokiem, zwarty mur kobiecej wściekłości. Bar tymczasem opustoszał i oprócz ich trojga na ulicy nie było nikogo. Simon zastanawiał się, jakie miałby szanse, gdyby rzucił się do ucieczki, ale doszedł do wniosku, że marne. Wilkołaki były szybkie, a Isabelle od dziecka szkoliła się na pogromcę wampirów. - Naprawdę przepraszam - powiedział Simon. Czuł, że odlot po wypitej krwi na szczęście się kończy. Był mniej oszołomiony, ale bardziej spanikowany. Co gorsza, wciąż wracał myślami do Maureen i zastanawiał się, czy wszystko z nią w porządku. Proszę, niech wszystko będzie dobrze. - Powinienem był wam powiedzieć wcześniej. Ja tylko... naprawdę lubię was obie i nie chciałem urazić waszych uczuć. Gdy tylko te słowa wydostały się z jego ust, uświadomił sobie, jak głupio zabrzmiały. Kolejny gnojek usprawiedliwiający swoje gnojkowate zachowanie. Simon nigdy nie myślał o sobie w ten sposób. Był miłym facetem, który nie chciał uchodzić za seksownego, niegrzecznego chłopca albo udręczonego artystę. Egocentrycznego gościa, który uważa, że nie ma nic złego w umawianiu się z dwiema dziewczynami jednocześnie, nie okłamuje ich, ale i nie mówi im całej prawdy. - O rany, jestem prawdziwym dupkiem - skonstatował w końcu, zwracając się głównie do siebie. - To chyba pierwsza prawdziwa rzez, którą powiedziałeś, odkąd tu przyszłam - stwierdziła Maia. - Amen - dodała Isabelle. - Choć, jeśli pytacie mnie o zdanie, to trochę za mało i za późno... Boczne drzwi baru się otworzyły i ktoś wyszedł na ulicę. Kyle. Miał poważną minę, ale nie tak poważną, jakby coś strasznego stało się z Maureen. Simon odetchnął w duchu. Kyle ruszył w ich stronę. Maia i Isabelle stały plecami do niego i przeszywały Simona laserowymi spojrzeniami. - Nie oczekujesz, mam nadzieję, że którakolwiek z nas będzie z tobą jeszcze rozmawiać - powiedziała Isabelle. - Będę musiała bardzo, bardzo poważnie pogadać z Clary, na temat jej doboru przyjaciół. - Kyle - odezwał się Simon z nieskrywaną ulgą w głosie. -Eee... Maureen, czy ona... Nie miał pojęcia, jak sformułować pytanie, żeby Maia i Isabelle nie zorientowały się w sytuacji. Niepotrzebnie się wił, bo nie udało mu się dokończyć zdania. Obie dziewczyny się odwróciły, Isabelle z irytacją, Maia ze zdziwieniem. Najwyraźniej zastanawiała się, kim jest nowo przybyły.

63

Gdy tylko go zobaczyła, jej oczy się rozszerzyły, krew odpłynęła z twarzy. Kyle z kolei gapił się na nią z miną człowieka, który budzi się z koszmarnego snu i odkrywa, że to wszystko dzieje się naprawdę. Jego usta się poruszyły, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. - Hej, czy wy się znacie? - zapytała Isabelle, przenosząc wzrok z jednego na drugie. Maia nadal wpatrywała się w Kyle'a. Simon zdążył tylko pomyśleć, że na niego nigdy nie patrzyła z taką intensywnością, kiedy ona wyszeptała: -Jordan... - Skoczyła na Kyle'a z wyciągniętymi pazurami i wbiła mu je w jego gardło.

64

Część druga Za każde życie

"Nic nie jest za darmo. Za wszystko trzeba płacić. Za każdą korzyść płaci się inną rzeczą. Za każde życie śmiercią. Nawet za twoją muzykę, o której tyle słyszeliśmy, trzeba było zapłacić. Zapłatą za tę muzykę była twoja żona. Piekło jest teraz zadowolone". -Ted Hughes, "TheTigers Bones"

65

10 Riverside Drive 232

Simon siedział w fotelu w salonie Kyle'a i gapił się na ekran telewizora stojącego w rogu pokoju. Był na nim zamrożony obraz, fragment gry, w którą grali Kyle i Jace, wilgotny podziemny tunel ze stosem martwych ciał na ziemi i bardzo realistycznymi sadzawkami krwi. Mimo niepokojącego widoku Simon nie miał energii ani ochoty, żeby wyłączyć telewizor. Obrazy, które przelatywały przez jego głowę przez całą noc, były o wiele gorsze. Światło wpadające do pokoju przez okna zmieniło się, od wodnistej poświaty do bladego słonecznego blasku wczesnego poranka, ale Simon ledwo to zauważył. Wciąż widział nieruchome ciało Maureen leżące na ziemi, jej blond włosy poplamione krwią. Wspominał swój własny chwiejny marsz przez noc, z jej krwią śpiewającą mu w żyłach. Później Maia skakała Kyle'owi pazurami do gardła, a on nawet nie podniósł ręki, żeby się obronić. Pewnie pozwoliłby się zabić, gdyby nie interweniowała Isabelle. Ściągnęła z niego Maię, przetoczyła ją na chodnik i przytrzymała, dopóki jej wściekłość nie rozpuściła się w łzach. Simon próbował do niej podejść, ale Isabelle powstrzymała go gniewnym spojrzeniem i machnięciem ręki, podczas gdy drugim ramieniem otaczała płaczącą dziewczynę. - Wynos' się stąd i weź go ze sobą - wysyczała. - Nie wiem, co on jej zrobił, ale musiało to być coś bardzo złego. I było. Simon znał imię Jordan. Słyszał je już wcześniej, kiedy zapytał Maię, jak stała się wilkołakiem. Ona odpowiedziała, że zrobił to jej były chłopak, który zaatakował ją w ataku szału, a potem uciekł, zostawiając ją samą. Miał na imię Jordan. Stąd samo "Kyle" na tabliczce przy dzwonku. Bo to było jego nazwisko, a pełne brzmiało Jordan Kyle, uświadomił sobie Simon. Był głupi, niewiarygodnie głupi, że nie domyślił się tego wcześniej. Zresztą, akurat teraz potrzebował kolejnego powodu, żeby się nienawidzić. Kyle, czy też raczej Jordan, był wilkołakiem, więc szybko doszedł do siebie. Zanim Simon postawił go, niezbyt delikatnie, na nogi i zaprowadził do jego własnego samochodu, głębokie rany na szyi i na piersi pod podartą koszulką zagoiły się, tak że zostały po nich tylko blizny pokryte strupami. Simon wziął od niego kluczyki i zawiózł go na Manhattan. Przez większość drogi milczeli. Jordan siedział bez ruchu na miejscu pasażera i wpatrywał się w swoje zakrwawione ręce. - Z Maureen wszystko w porządku - odezwał się w końcu, kiedy dojechali do Mostu Williamsburg. Wyglądało to gorzej, niż było w rzeczywistości. Nie masz jeszcze wprawy w piciu ludzkiej krwi, więc nie straciła jej dużo. Wsadziłem ją do taksówki. Niczego nie pamięta. Myśli, że zemdlała przy tobie, i jest naprawdę zawstydzona. Simon wiedział, że powinien mu podziękować, ale nie potrafił się do tego zmusić. - Jesteś Jordanem, byłym chłopakiem Mai, tym, który zamienił ją w wilkołaka. Znajdowali się już na Kenmare. Simon skręcił na północ, kierując się na Bowery pełną noclegowni i sklepów z oświetleniem. -Tak - potwierdził Jordan. - Kyle to moje nazwisko. Zacząłem go używać, kiedy dołączyłem do Praetor. - Maia by cię zabiła, gdyby Isabelle jej pozwoliła. - Miała wszelkie prawo mnie zabić - rzekł krótko Jordan. Nie odzywał się więcej, kiedy Simon parkował furgonetkę i potem, kiedy szli na górę do mieszkania. Od razu ruszył do swojego pokoju, nie zdejmując nawet zakrwawionej kurtki, i zatrzasnął za sobą drzwi. Simon wrzucił rzeczy do plecaka i już zmierzał do wyjścia, ale jeszcze się zawahał. Nie był pewien, dlaczego, zamiast wyjść, rzucił torbę przy drzwiach i wrócił na fotel. Przesiedział w nim resztę nocy. Żałował, że nie może zadzwonić do Clary. Było za wcześnie, a poza tym wiedział od Isabelle, że poszła razem z Jace'em. Zniechęcała go sama myśl o przeszkodzeniu im w jakiejś wyjątkowej chwili. Zastanawiał się, jak się czuje jego matka. Gdyby widziała go zeszłego wieczoru, z Maureen, pomyślałaby, że jest w każdym calu potworem, za jakiego go miała. Może nim był? Podniósł wzrok, kiedy drzwi sypialni się uchyliły i wyszedł z niej Jordan. Boso, w tych samych dżinsach i koszuli, które miał na sobie poprzedniego dnia. Blizny na szyi już zmieniły się w czerwone kreski. Jego orzechowe oczy, zwykle jasne i wesołe, teraz były pochmurne.

66

-Myślałem, że sobie poszedłeś - rzucił zamiast powitania. - Zamierzałem, ale potem przyszło mi do głowy, żeby dać ci szansę wytłumaczenia się. - Nie ma z czego się tłumaczyć. - Jordan poczłapał do kuchni, pogrzebał w szufladzie i wyjął z niej filtr do kawy. - Nie wiem, co mówiła o mnie Maia, ale na pewno samą prawdę. - Mówiła, że ją uderzyłeś. Jordan znieruchomiał. Spojrzał na filtr, jakby zapomniał, po co go wyjął. - Mówiła, że chodziliście ze sobą przez kilka miesięcy i wszystko było dobrze - ciągnął Simon. - Potem nagle zrobiłeś się gwałtowny i zazdrosny. Kiedy ci to wypomniała, uderzyłeś ją. Zerwała z tobą, a kiedy pewnej nocy wracała do domu, ktoś ją zaatakował i omal nie zabił. A ty... ty zniknąłeś z miasta. Bez przeprosin, bez wyjaśnienia. Jordan odłożył filtr na blat. - Jak się tutaj dostała? Jak znalazła stado Luke'a Garrowaya? Simon pokręcił głową. - Wsiadła do pociągu i przyjechała do Nowego Jorku, a potem ich wytropiła. Jest twarda. Nie pozwoliła, żeby zniszczyło ją to, co jej zrobiłeś. Wielu ludzi by się załamało. - I dlatego zostałeś? - zapytał Jordan. - Żeby mi powiedzieć, że jestem draniem. Ja sam to wiem. - Zostałem ze względu na to, co zrobiłem zeszłej nocy - odparł Simon. - Gdybym dowiedział się prawdy o tobie wczoraj, odszedłbym. Ale po tym, co zrobiłem Maureen... - Przygryzł wargę. - Myślałem, że mam kontrolę nad tym, co się ze mną dzieje, ale nie miałem. I skrzywdziłem kogoś, kto na to nie zasłużył. Właśnie dlatego zostałem. - Bo jeśli ja nie jestem potworem, to i ty nim nie jesteś. - Bo chcę wiedzieć, co dalej, i może ty potrafisz mi odpowiedzieć na to pytanie. - Simon się pochylił. -I byłeś dla mnie dobry, odkąd cię poznałem. Nigdy nie widziałem cię podłego albo wściekłego. Potem pomyślałem o Wilczej Straży i o tym, że do niej wstąpiłeś, bo wcześniej robiłeś złe rzeczy. I pomyślałem, że może próbowałeś naprawić zło, które wyrządziłeś Mai. - Tak - powiedział Jordan. - Chodziło o nią. *** Clary siedziała przy biurku w pokoju gościnnym Luke'a, nad kawałkiem płótna, który zabrała z kostnicy Beth Israel. Przycisnęła go z obu stron ołówkami i ze stelą w ręce usiłowała odtworzyć w pamięci Znak, który przyszedł jej do głowy w szpitalu. Trudno było jej się skupić. Wciąż myślała o Jasie, o ostatniej nocy. Dokąd mógł pójść? Dlaczego był taki nieszczęśliwy? Dopóki go nie zobaczyła, nie zdawała sobie sprawy, że jest równie nieszczęśliwy jak ona, i teraz pękało jej serce. Chciała do niego zadzwonić, odkąd wróciła do domu, ale powstrzymała się kilka razy. Jeśli zamierzał jej wyjaśnić, o co chodzi, musiał to zrobić bez pytania. Znała go dostatecznie dobrze, żeby to wiedzieć. Zamknęła oczy i próbowała się zmusić do wyobrażenia sobie Znaku. To nie ona go wymyśliła, tego była pewna. On naprawdę istniał, choć nie była pewna, czy widziała go w Szarej Księdze. Szeptał jej o wyjawieniu tajemnicy, pokazywał kształt czegoś ukrytego pod ziemią, mówił o zdmuchiwaniu kurzu, żeby odczytać napis pod spodem... Stela drgnęła w jej ręce. Clary otworzyła oczy i ku własnemu zaskoczeniu zobaczyła, że udało się jej nakreślić mały wzór na brzegu tkaniny. Wyglądał prawie jak kleks z dziwnymi wypustkami odchodzącymi we wszystkich kierunkach. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się, czy nie straciła swojego daru. Ale materiał nagle zaczął migotać jak gorące powietrze unoszące się nad rozgrzanym asfaltem. Na jej oczach na tkaninie pojawiły się słowa, jakby pisała je niewidzialna ręka: Kościół Tako. Riverside Drive 232. Ogarnęło ją podniecenie. To był ślad, prawdziwy ślad. I ona sama go znalazła, bez żadnej pomocy. Riverside Drive 232. To było na Upper West Side, przy par- j ku Riverside, naprzeciwko New Jersey, tylko po drugiej stronie wody. Nie tak daleko. Kościół Tako. Clary odłożyła stelę z zafrasowaną miną. Cokolwiek to było, brzmiało jak zła wiadomość. Przysunęła krzesło do starego komputera Luke'a i włączyła Internet. Nie była zaskoczona, kiedy po wpisaniu hasła "kościół Tako" nie pojawiły się żadne wyniki. Słowa napisane na skrawku tkaniny pochodziły z purgatyckiego, cthoniańskiego albo jakiegoś innego demonicznego języka. Jedno Clary wiedziała na pewno: kościółTalto stanowił tajemnicę, prawdopodobnie złą. Jeśli brał udział w zmienianiu ludzkich niemowląt w istoty z pazurami zamiast dłoni, nie była to żadna prawdziwa religia. Clary zastanawiała się, czy matka, która porzuciła noworodka w pobliżu szpitala, jest członkiem tego kościoła i czy wiedziała, co robi, zanim jej dziecko się urodziło. Nagle zrobiło się jej zimno. Sięgnęła po telefon... i zamarła. Chciała zadzwonić do matki, ale doszła do wniosku, że nie powinna wciągać jej w tę sprawę. Jocelyn dopiero przestała płakać i zgodziła się wyjść z Lukiem, żeby obejrzeć pierścionki. I choć Clary uważała ją za dostatecznie silną, żeby poradziła f sobie z każdą prawdą, bez wątpienia jej matkę czekałyby wielkie

67

kłopoty z Clave, gdyby kontynuowała swoje śledztwo, nie informując nikogo. Luke. Ale on był z jej matką. Nie mogła do niego zadzwonić. Może Maryse? Na samą myśl, żeby do niej zatelefonować, poczuła się dziwnie onieśmielona. Poza tym wiedziała - i nie całkiem chciała przyznać przed sobą, że jest to istotny czynnik - że jeśli pozwoli Clave przejąć śledztwo, zostanie odesłana na ławkę rezerwowych. Zepchnięta na pobocza tajemnicy, którą zaczęła traktować bardzo osobiście. W dodatku, zdradziłaby w ten sposób przed Clave, co robi Jocelyn. Ale iść tam samotnie, nie wiedząc, co zastanie... Cóż, przeszła szkolenie, ale niezbyt wielkie. I zdawała sobie sprawę z własnej skłonności, żeby najpierw działać, a potem myśleć. Niechętnie włączyła komórkę i po chwili wahania napisała krótką wiadomość: "Riverside Drive 232. Spotkajmy się tam jak najszybciej. To ważne". Wcisnęła przycisk wysyłania i siedziała przez chwilę, zanim ekran się rozjarzył i wyświetliła się na nim odpowiedź: "OK". Z westchnieniem odłożyła telefon i poszła po broń. *** - Kochałem Maię - powiedział Jordan. Siedział na kanapie, z kawą, którą w końcu udało mu się zrobić, ale nie wypił jej dużo. Po prostu trzymał kubek w dłoniach i obracał go, mówiąc: - Musisz to wiedzieć, zanim powiem coś więcej. Oboje pochodziliśmy z tego ponurego piekła, New Jersey, a Maia od początku miała przechlapane, bo jej ojciec był czarny, a matka biała. I do tego jeszcze brat Daniel, kompletny psychol. Nie wiem, czy ci o nim opowiadała. - Niewiele - odparł Simon. - Jej życie było piekłem, ale ona się nie poddawała. Poznałem ją w sklepie muzycznym, gdzie kupowałem stare winyle. Gdy zaczęliśmy rozmawiać, uświadomiłem sobie, że jest to najfajniejsza dziewczyna w promieniu wielu mil. Piękna. I miła. - Wzrok Jordana był nieobecny. - Zaczęliśmy ze sobą chodzić i było fantastycznie. Byliśmy w sobie totalnie zakochani. Tak jak wtedy, gdy się ma szesnaście lat. Potem zostałem ugryziony. Pewnej nocy stoczyłem bójkę w barze. Często wdawałem się w bójki i przywykłem do tego, że mnie kopano i bito, ale gryziono? Pomyślałem, że facet, który to zrobił, jest szurnięty. Zresztą nieważne. Poszedłem do szpitala, zszyli mnie, zapomniałem o wszystkim. Jakieś trzy tygodnie później się zaczęło. Napady niekontrolowanego gniewu i wściekłości. W oczach robiło mi się ciemno i nie wiedziałem, co się dzieje. Kiedyś wybiłem pięścią okno w kuchni, bo zacięła się szuflada. Byłem jak wariat zazdrosny o Maię, przekonany, że patrzy na innych facetów, przekonany... Nie wiem nawet, co sobie myślałem. Wiem tylko, że raz nie wytrzymałem i ją uderzyłem. Chciałbym powiedzieć, że nie pamiętam, jak to zrobiłem, ale pamiętam. I wtedy ona ze mną zerwała... - Upił łyk kawy. Chyba jeszcze nigdy nikomu nie opowiadał tej historii, pomyślał Simon. - Kilka nocy później poszedłem na jakieś party i ona tam była. Tańczyła z innym facetem. Całowała go, jakby chciała mi udowodnić, że wszystko między nami skończone. Wybrała kiepską noc, choć nie mogła o tym wiedzieć. Akurat była pierwsza pełnia, odkąd zostałem ugryziony. - Jego kostki zbielały, kiedy mocniej ścisnął kubek. - Zmieniłem się wtedy po raz pierwszy. Podczas transformacji kości rozdarły mi skórę. Byłem w agonii, ale nie tylko z tego powodu. Pragnąłem Mai, chciałem, żeby wróciła, chciałem wszystko wyjaśnić, ale mogłem tylko wyć. Pędziłem ulicami i nagle ją zobaczyłem, jak idzie przez park. Wracała do domu... - Zaatakowałeś ją i ugryzłeś - dopowiedział Simon. - Tak. - Jordan wpatrywał się niewidzącym wzrokiem w przeszłość. - Kiedy się obudziłem następnego ranka, od razu przypomniałem sobie, co zrobiłem. Poszedłem do jej domu, żeby spróbować wyjaśnić. Byłem w połowie drogi, kiedy drogę zastąpił mi wielki gość i zmierzył mnie wzrokiem. Wiedział, kim jestem, wiedział o mnie wszystko. Wyjaśnił, że jest członkiem Praetor Lupus i że został do mnie przydzielony. Nie był zbyt szczęśliwy, że dotarł do mnie za późno i że już kogoś ugryzłem. Nie chciał dopuścić mnie w pobliże Mai. Twierdził, że tylko pogorszyłbym sprawę. Obiecał, że Wilcza Straż będzie nad nią czuwać. Powiedział, że ponieważ już ukąsiłem człowieka, co jest surowo zabronione, mogę uniknąć kary tylko w jeden sposób: wstępując do Straży i ucząc się panowania nad sobą. Splunąłbym na niego i przyjął każdą karę, jaką by mi wyznaczyli, bo aż tak bardzo siebie nienawidziłem. Ale kiedy mi wyjaśnił, że mógłbym pomagać innym ludziom w mojej sytuacji, zapobiegać temu, co przydarzyło się Mai, zobaczyłem światełko w ciemności, drogę w przyszłość. Szansę naprawienia tego, co zrobiłem. - No dobrze, ale czy to nie dziwny zbieg okoliczności, że w końcu zostałeś przydzielony do mnie? zauważył Simon. -Do faceta dziewczyny, którą kiedyś ugryzłeś i zmieniłeś w wilkołaka? - To żaden zbieg okoliczności - oznajmił Jordan. - Twoje akta znajdowały się w pliku, który dostałem. Wybrałem ciebie, bo w notatkach było wymienione imię Mai. Wiesz, to duża sprawa, wilkołak i wampir chodzą ze sobą. Wtedy po raz pierwszy zrozumiałem, że ona stała się wilkołakiem po tym, jak ja... po tym, co zrobiłem. - Nigdy wcześniej tego nie sprawdziłeś? To wydaje się dość...

68

- Próbowałem. Praetor nie chcieli, żebym drążył sprawę, ja ij jednak robiłem wszystko, żeby odkryć, co się z nią stało. Wiedziałem, że uciekła z domu, ale i tak miała gówniane życie rodzinne, więc niewiele mi dała ta informacja. Poza tym nie istnieje jakiś krajowy rejestr wilkołaków, w którym można by jej poszukać. Ja tylko... miałem nadzieję, że się nie zmieniła. - Więc wybrałeś mnie z powodu Mai? Jordan się zarumienił. - Pomyślałem, że może, jeśli cię poznam, dowiem się, co się z nią stało. Czy u niej wszystko w porządku. - To dlatego odradzałeś mi spotykanie się z dwiema dziewczynami naraz? - domyślił się Simon. - Chroniłeś ją. Jordan łypnął na niego znad kubka z kawą. - Tak, to było wredne. - I to ty wsunąłeś plakat z zapowiedzią naszego występu pod jej drzwi, tak? - Simon pokręcił głową. Mieszanie w moim życiu miłosnym było częścią zadania czy tylko twoim osobistym wkładem? - Zrobiłem jej krzywdę - powiedział Jordan. - Nie chciałem patrzeć, jak ktoś inny ją krzywdzi. - I nie przyszło ci do głowy, że jeśli Maia zjawi się na naszym koncercie, skoczy ci do oczu? Gdyby się nie spóźniła, może nawet by to zrobiła, kiedy byłeś na scenie. Dodatkowa atrakcja dla publiczności. - Nie - przyznał Jordan. - Nie zdawałem sobie sprawy, że ona aż tak bardzo mnie nienawidzi. Ja nie nienawidzę faceta, który mnie zmienił. Właściwie rozumiem, że mógł nad sobą nie panować. -Tak, ale ty nie kochałeś tego gościa - zauważył Simon. - Nie tworzyłeś z nim pary. Maia cię kochała. Myśli, że ją ugryzłeś, a potem się zmyłeś i nigdy więcej nawet o niej nie pomyślałeś. Będzie cię nienawidzić tak bardzo, jak kiedyś kochała. Zanim Jordan zdążył odpowiedzieć, zabrzęczał dzwonek, ale nie domofon na dole, tylko na klatce schodowej, jakby ktoś już stał pod drzwiami. Chłopcy wymienili zaskoczone spojrzenia. -Spodziewasz się kogoś? - zapytał Simon. Jordan pokręcił głową i odstawił kubek. Razem wyszli do małego przedpokoju. Jordan skinął na Simona, żeby stanął za nim, a sam otworzył drzwi. Nikogo za nimi nie było. Zamiast nieoczekiwanego gościa zobaczyli leżącą na wycieraczce kartkę przyciśniętą solidnym kamieniem. Jordan schylił się po liścik i wyprostował, marszcząc brwi. -To do ciebie - powiedział, podając papier Simonowi. Zdziwiony Simon rozłożył kartkę. W środku była wiadomość napisana dziecinnymi drukowanymi literami: "Simon Lewis. Mamy twoją dziewczynę. Musisz dzisiaj przyjść na Ri-verside Drive. 232. Bądź przed zmierzchem albo poderżniemy jej gardło". -To żart - stwierdził Simon, z osłupieniem wpatrując się w papier. - To musi być żart. Jordan bez słowa chwycił go za ramię i wciągnął do salonu. Tam rozejrzał się w poszukiwaniu telefonu bezprzewodowego. W końcu go znalazł. - Zadzwoń do niej - polecił, wciskając Simonowi słuchawkę. - Zadzwoń do Mai i upewnij się, że nic jej nie jest. - Ale to może nie chodzić o nią. - Simon gapił się na telefon, podczas gdy z wolna docierała do niego groza sytuacji i tłukła się z wyciem po jego głowie, jak duch po nawiedzonym domu. Skup się, nakazał sobie. Nie panikuj. - Tylko o Isabelle. - O, Jezu! - Jordan spiorunował go wzrokiem. - Masz jeszcze jakieś inne dziewczyny? Musimy zrobić listę, do kogo zadzwonić? Simon wyrwał mu słuchawkę z ręki i odwrócił się, wybierając numer. Maia odezwała się po drugim dzwonku. - Halo? - Maia, tu Simon. Przyjacielski ton w jednej chwili zniknął z jej głosu. - A. Czego chcesz? - Po prostu chciałem sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku. - Tak. - Nadal mówiła sztywnym tonem. - To, co działo się między nami, nie było aż takie poważne. Nie jestem szczęśliwa, ale przeżyję. A ty nadal jesteś dupkiem. - Nie - powiedział Simon. - To znaczy, chciałem sprawdzić, co u ciebie. - Chodzi o Jordana? - W jej głosie przebijały napięcie i gniew, kiedy wymówiła to imię. - Racja. Przecież jesteście przyjaciółmi czy coś w tym rodzaju, prawda? Cóż, możesz mu powiedzieć, żeby trzymał się ode mnie z daleka. Prawdę mówiąc, to dotyczy was obu. Rozłączyła się. Ciągły sygnał na linii zabrzmiał jak bzyczenie rozgniewanej osy. Simon spojrzał na Jordana. - U niej w porządku. Nienawidzi nas obu, ale nie wydaje się, żeby poza tym działo się coś złego. - To dobrze - skwitował Jordan. - Dzwoń do Isabelle. Izzy odebrała po dwóch próbach. Simon już był w strachu, kiedy wreszcie usłyszał jej głos, roztargniony i zirytowany.

69

- Ktokolwiek tam jest, lepiej niech sprawa będzie ważna. Żyłami Simona popłynęła ulga. - Isabelle, tu Simon. - Och, na litość boską, czego chcesz? - Po prostu chciałem się upewnić, że u ciebie wszystko w porządku... -Tak. A co, mam być zdruzgotana, bo jesteś kłamliwym, podstępnym, zdradliwym sukin... - Nie. - Simon naprawdę zaczynał tracić cierpliwość. - To znaczy, dobrze się czujesz? Nie zostałaś porwana ani nic takiego? Na linii zapadła długa cisza. - Simon - odezwała się w końcu Isabelle - to naprawdę, mówię serio, najgłupszy pretekst do płaczliwego telefonu na przeprosiny, jaki w życiu słyszałam. Co z tobą? -Nie jestem pewien. - Simon się rozłączył, zanim ona zdążyła to zrobić. Podał słuchawkę Jordanowi. - U niej też wszystko w porządku. - Nie rozumiem. - Jordan wyglądał na zdezorientowanego. -Kto wysuwa takie groźby, jeśli są całkowicie puste? Przecież łatwo sprawdzić i przekonać się, że to kłamstwo. - Pewnie myślą, że jestem głupi... - Simon urwał nagle, gdy zaświtała mu w głowie straszna myśl. Wyrwał Jordanowi telefon z ręki i zaczął wybierać numer drżącymi palcami. - Do kogo dzwonisz? - spytał Jordan. *** Telefon Clary zadzwonił, kiedy na rogu Dziewięćdziesiątej Szóstej skręcała w Riverside Drive. Wszystko wokół wyglądało, jakby deszcz umył miasto ze zwykłego brudu. Słońce świeciło na pogodnym niebie, a jego promienie padały na jasnozielony pas parku biegnący wzdłuż rzeki, której wody tego dnia wydawały się prawie niebieskie. Clary sięgnęła do torby po komórkę. - Halo? Do jej ucha popłynął głos Simona. - O, dzięki... - Urwał raptownie. - Wszystko u ciebie w porządku? Nie zostałaś porwana ani nic takiego? - Porwana? Clary zerkała na numery mijanych budynków. 220, 224. Nie była pewna, czego właściwie ma szukać. Budowli wyglądającej jak kościół? Czy opuszczonej działki, przynajmniej dla oczu zwykłych śmiertelników. - Jesteś pijany? - Trochę na to za wcześnie. - W głosie Simona wyraźnie było słychać ulgę. - Nie, ja tylko... dostałem dziwny list. Ktoś grozi, że dopadnie moją dziewczynę. - Którą? - Ha, ha. - Simon wcale nie wydawał się rozbawiony. - Zadzwoniłem już do Mai i Isabelle i u obu wszystko jest w porządku. Potem pomyślałem o tobie... to znaczy, no wiesz, spędzaliśmy ze sobą dużo czasu. Ktoś mógł niewłaściwie to zinterpretować. Ale teraz już sam nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. - Ja też. Nagle wyrosło przed Clary Riverside Drive 232, duży kwadratowy budynek z kamienia, ze spadzistym dachem. Kiedyś mógł to być kościół, choć teraz na niego nie wyglądał. - A przy okazji, Maia i Isabelle dowiedziały się o sobie wczoraj w nocy - dodał Simon. - Nie było miło. Miałaś rację z tym igraniem z ogniem. Clary przyjrzała się fasadzie. Większość budowli stojących wzdłuż bulwaru to były drogie apartamentowce z portierami w liberii. Ten miał tylko wysokie drewniane drzwi z półokrągłą górą i staroświeckie klamki zamiast gałek. - Och, tak mi przykro, Simon. Czy któraś z nich z tobą rozmawia? - Niezupełnie. Clary chwyciła za klamkę. Drzwi otworzyły się z cichym sykiem. - Może to któraś z nich podrzuciła liścik? - Clary mówiła ściszonym głosem. - Nie wydaje się, żeby to było w ich stylu - powiedział Simon, szczerze zaskoczony. - Myślisz, że Jace zrobiłby coś takiego? Dźwięk tego imienia był jak cios w żołądek. Clary na chwilę wstrzymała oddech. -Nie sądzę. Nawet gdyby był zły. - Odsunęła telefon od ucha i wysunęła głowę przez uchylone drzwi. Zobaczyła pomieszczenie, które wyglądało jak wnętrze normalnego kościoła: długa nawa i migoczące świece. Z pewnością nie zaszkodzi zajrzeć do środka. - Muszę kończyć, Simon. Zadzwonię do ciebie później. Wyłączyła komórkę i weszła w półmrok. ***

70

- Naprawdę myślisz, że to żart? - Jordan chodził po mieszkaniu niczym tygrys po klatce. - Sam nie wiem. To byłby naprawdę chory żart. - Nie powiedziałem, że to nie jest chore. - Simon zerknął na kartkę leżącą na stoliku do kawy. Drukowane litery były wyraźnie widoczne nawet z daleka. Samo patrzenie na nie przyprawiało go o dziwne sensacje w żołądku. - Ja tylko próbuję odgadnąć, kto to mógł przysłać. I dlaczego. - Może powinienem zrobić sobie dzień urlopu od pilnowania ciebie, żeby mieć oko na nią - rzucił Jordan. No wiesz, tak na wszelki wypadek. - Domyślam się, że mówisz o Mai - powiedział Simon. -Wiem, że chcesz dobrze, ale naprawdę nie sądzę, żeby chciała cię widzieć. W dowolnym charakterze. Jordan zacisnął szczęki. -Trzymałbym się z daleka i uważał, żeby mnie nie zobaczyła. - O rany! Nadal ci na niej zależy, co? - Poczuwam się do odpowiedzialności - oświadczył sztywno Jordan. To, co czuję do niej jeszcze, nie ma znaczenia. - Możesz robić, co chcesz - odparł Simon. - Ale myślę... Znowu zabrzęczał dzwonek. Chłopcy wymienili spojrzenia i razem rzucili się wąskim korytarzem do drzwi. Jordan dopadł ich pierwszy. Zerwał płaszcz z wieszaka, chwycił go i, trzymając jak oszczep, szeroko otworzył drzwi. Stojący po drugiej stronie Jace wytrzeszczył oczy. - To powitanie? Jordan postawił wieszak na podłodze i westchnął. - Byłby dużo bardziej użyteczny, gdybyś był wampirem. - Albo po prostu kimś, kto ma dużo płaszczy - podsunął Jace. Simon wysunął głowę zza Jordana i powiedział: - Wybacz. Mieliśmy stresujący poranek. - Tak, jasne. I będzie jeszcze bardziej stresujący. Przyszedłem po ciebie, Simon. Konklawe chce cię widzieć w Instytucie, a oni nie lubią czekać. *** Kiedy drzwi kościoła Tako zamknęły się za nią, Clary poczuła, że jest w innym świecie, tak całkowicie odcięły zgiełk Nowego Jorku. Wnętrze okazało się duże i wysokie, po obu stronach wąskiej nawy biegły rzędy ławek. W kinkietach przymocowanych do ścian paliły się brązowe świecie, ale pomieszczenie wydawało się słabo oświetlone, może dlatego, że Clary była przyzwyczajona do jasności magicznego światła. Ruszyła przed siebie po zakurzonej posadzce. Jej trampki nie wydawały żadnego odgłosu. W końcu dotarła do apsydy i kamiennych stopni prowadzących na podwyższenie z ołtarzem. I dopiero wtedy zauważyła ze zdziwieniem, że w tym kościele nie ma żadnych krzyży, tylko pionowa kamienna tablica zwieńczona rzeźbą sowy, z wyrytymi słowami: Bo jej ścieżka schodzi w dół do śmierci, A jej drogi do krainy cieni. Nikt z tych, którzy do niej wchodzą, nie wraca I nie osiąga ścieżek życia. Clary nie znała dobrze Biblii - z pewnością nie potrafiła tak jak Jace cytować z pamięci dużych jej ustępów ale choć słowa brzmiały jak religijne, był to dość dziwny tekst jak na kościół. Zadrżała i zbliżyła się do ołtarza, na którym leżała duża zamknięta księga. Jedna ze stron była zaznaczona. Kiedy Clary otworzyła księgę, zobaczyła, że tym, co wzięła za zakładkę, jest czarny sztylet z wyrytymi na nim okultystycznymi symbolami. Widziała wcześniej taki nóż na rysunkach w swoich podręcznikach. Był to athame, używany w czasie rytuału wzywania demonów. Przeszedł ją zimny dreszcz, ale nachyliła się nad zaznaczoną stronicą, zdecydowana, żeby się czegoś dowiedzieć. Zobaczyła tylko ściśnięte, stylizowane pismo, którego nie potrafiłaby odczytać, nawet gdyby książka była napisana po angielsku. A nie była. Takich ostrych, pajęczych liter alfabetu Clary nigdy wcześniej nie widziała. Słowa znajdowały się pod ilustracją przedstawiającą krąg wezwań - rodzaj wzoru, który czarownicy rysowali na ziemi, zanim przystąpili do rzucania czarów. Zadaniem kręgów było ściąganie i skupianie magicznej mocy. Ten, skreślony na papierze zielonym atramentem, wyglądał jak dwa koncentryczne koła z kwadratem w środku każdego z nich. W wolne miejsca między kołami były wpisane runy. Clary nie rozpoznała ich, ale poczuła w kościach ich znaczenie i zadrżała. Śmierć i krew. u Pośpiesznie odwróciła stronę i trafiła na inne ilustracje. Na ich widok wciągnęła z sykiem powietrze.

71

Ciąg rysunków zaczynał się od postaci kobiety z ptakiem siedzącym na jej lewym ramieniu. Ptak, chyba kruk, wyglądał złowieszczo. Na drugim rysunku już go nie było, a kobieta miała wyraźnie zaokrąglony brzuch. Na trzecim leżała na ołtarzu podobnym do tego, przed którym teraz stała Clary. Przed nią stał człowiek w długiej szacie, z całkiem współczesną strzykawką w ręce, wypełnioną ciemnoczerwonym płynem. Kobieta chyba wiedziała, co zaraz zostanie jej wstrzyknięte, bo krzyczała. Na ostatnim rysunku kobieta siedziała z dzieckiem na kolanach. Dziecko wyglądało prawie normalnie, z tym że jego oczy były zupełnie czarne, bez białek. Matka patrzyła na swojego potomka z wyrazem przerażenia na twarzy. Clary poczuła, że włoski jeżą się jej na karku. Jej matka miała rację. Ktoś próbował stworzyć więcej dzieci takich jak Jonathan. A właściwie już to zrobił. Odsunęła się od ołtarza. Każdy nerw jej ciała krzyczał, że z tym miejscem jest coś nie w porządku. Nie potrafiłaby spędzić tutaj nawet sekundy dłużej. Wolała wyjść na zewnątrz i tam zaczekać na przybycie kawalerii. Wprawdzie sama odkryła ten ślad, ale nic więcej nie mogła w pojedynkę zdziałać. I wtedy coś usłyszała. Cichy szmer, jakby cofała się powolna fala, która dochodziła z góry. Clary uniosła wzrok, mocno ściskając athame w ręce. I wytrzeszczyła oczy. Wszędzie wokół niej stały na galerii rzędy milczących postaci. Miały na sobie coś w rodzaju szarych strojów treningowych: adidasy, ciemnoszare dresy i kamizelki zapinane na zamki błyskawiczne, z kapturami nasuniętymi na twarze. Postacie stały zupełnie bez ruchu, trzymając ręce na poręczach galerii i patrząc na nią. W każdym razie przypuszczała, że na nią patrzą, bo ich twarze były ukryte w cieniu. Clary nie potrafiła nawet stwierdzić, czy to mężczyźni, czy kobiety. -Ja... przepraszam - wykrztusiła. Jej głos odbił się głośnym echem od kamiennych ścian. - Nie zamierzałam się włamywać... Odpowiedziała jej cisza. Przygniatająca jak wielki ciężar. Serce Clary zabiło szybciej. - W takim razie już sobie pójdę - powiedziała, przełykając ślinę. Położyła athame na ołtarzu i zaczęła odwracać się do wyjścia. I wtedy poczuła zapach, znajomy odór gnijących śmieci. Między nią a drzwiami wznosił się niczym ściana koszmarny miszmasz łuskowatej skóry, zębów jak miecze i wysuniętych pazurów. Przez ostatnie siedem tygodni Clary szkoliła się do walki z demonami, nawet największymi. Ale teraz, kiedy jeden naprawdę stanął jej na drodze, umiała tylko wrzasnąć.

11

Nasz rodzaj

Demon rzucił się na Clary, a ona nagle przestała krzyczeć i jednym doskonałym saltem w tył przeskoczyła przez ołtarz. Przez krótką chwilę żałowała, że Jace tego nie widział. Opadła na ziemię w przysiadzie w tej samej chwili, w której coś rąbnęło w stół ofiarny z taką siłą, że kamień aż zawibrował. W kościele rozbrzmiało wycie. Clary uniosła się i zerknęła ponad marmurową krawędzią. Demon okazał się nie taki duży, jak z początku myślała, ale też nie był mały: wielkości lodówki, z trzema głowami na chwiejnych szyjach. Nie miał oczu, a z ogromnych rozdziawionych paszczy zwisały sznury zielonkawej śliny. Wyglądało na to, że demon rąbnął o kamień lewą głową, bo teraz kiwał nią w tył i w przód, jakby chciał, żeby mu się w niej rozjaśniło. Clary szybko spojrzała w górę, ale postacie w dresach stały w tym samym miejscu co poprzednio. Żadna się nie poruszyła. Najwyraźniej obserwowały to, co się dzieje na dole, z bezstronnym zainteresowaniem. Clary obejrzała się za siebie, ale wyglądało na to, że z kościoła nie ma innego wyjścia oprócz drzwi, przez które weszła, a drogę do nich tarasował demon. Uświadomiwszy sobie, że traci cenne sekundy, wstała, porwała athame z ołtarza i błyskawicznie schowała się z powrotem, kiedy demon znowu na nią ruszył. Przetoczyła się na bok, w chwili, gdy chybotliwy łeb nagle pojawił się nad ołtarzem, a wysunięty gruby czarny jęzor zaczął jej szukać. Clary z bojowym okrzykiem wbiła ostrze w szyję stwora, po czym wyszarpnęła sztylet i cofnęła się błyskawicznie.

72

Z rany trysnęła czarna krew, demon wrzasnął, odchylił głowę do tyłu. Ale to nie był śmiertelny cios. Obrażenie zaczęło się goić na oczach Clary, rozcięte czarnozielone ciało zrastało się jak zszywana tkanina. Serce jej podskoczyło. Oczywiście. Nocni Łowcy używali broni pokrytej runami właśnie po to, żeby demony nie mogły zdrowieć w okamgnieniu. Lewą ręką sięgnęła po stelę zatkniętą za pasek i wyjęła ją w chwili, kiedy demon ponownie zaatakował. Uskoczyła w bok i rzuciła się w dół po schodach. Stoczyła się po nich, tłukąc się boleśnie, i zatrzymała się na pierwszym rzędzie ławek. Demon zawrócił i, lekko utykając, ruszył ku niej po raz kolejny. Uświadomiwszy sobie, że nadal ściska stelę i sztylet - jego ostrze skaleczyło ją podczas koziołkowania, tak że przód kurtki splamiła krew - Clary przerzuciła nóż do lewej ręki, a stelę do prawej i z desperacką szybkością wycięła Znak enkeli na rękojeści athame. Inne symbole wyryte na rękojeści zaczęły się topić i znikać, kiedy wziął nad nimi górę Znak anielskiej mocy. Clary podniosła wzrok. Demon był już prawie przy niej, wyciągał trzy łapy, rozdziawiał paszcze. Zerwała się na równe nogi, zamachnęła i cisnęła sztyletem najmocniej, jak zdołała. Ku jej wielkiemu | zaskoczeniu nóż trafił centralnie w środkową głowę i wbił się ' w nią aż po rękojeść. Ranny demon zaryczał - serce Clary aż podskoczyło - a potem jego łeb po prostu spadł na podłogę z nieprzyjemnym trzaskiem. Mimo to, demon szedł dalej, wlokąc za sobą głowę na bezwładnej szyi. Nagle z góry dobiegł odgłos wielu kroków. Clary spojrzała na galerię. Postacie w dresach zniknęły. Jej serce wykonało dzikie tango w piersi. Nie zwlekając ani chwili dłużej, Clary odwróciła się i pobiegła do wyjścia, ale demon okazał się szybszy. Ze stęknięciem przeskoczył nad nią i wylądował przed drzwiami, blokując jej drogę. Wydał z siebie syczący odgłos i znowu ruszył w jej stronę. Jego dwie żywe głowy zachwiały się i uniosły, prostując na całą długość, gotowe do ataku... Raptem coś ze świstem przecięło powietrze. Łby demona się odwróciły, syk przeszedł we wrzask, ale było już za późno. Sre-brzystozłoty płomień otoczył chude szyje i błyskawicznie odciął dwie głowy w fontannie czarnej krwi. Clary odtoczyła się na bok, ale kilka kropel piekącej posoki spadło na jej skórę. Skuliła się, kiedy bezgłowe cielsko zachwiało się i runęło prosto na nią... Padając, demon zniknął, wessany z powrotem w swój wymiar. Clary ostrożnie uniosła głowę. Frontowe drzwi kościoła były otwarte, w progu stała Isabelle w wysokich butach i czarnej sukni, z biczem z elektrum w dłoni. Zwijała go powoli wokół nadgarstka, rozglądając się po kościele. Ciemne brwi miała ściągnięte w gniewnym wyrazie. Kiedy jej wzrok padł na Clary, uśmiechnęła się szeroko i rzuciła: - Cholera, w co tym razem się wpakowałaś, dziewczyno? *** Dotyk rąk sług wampira był zimny i delikatny, jak muśnięcie lodowatych skrzydeł. Simon zadrżał, kiedy zdejmowali mu opaskę z oczu. Ich pomarszczona skóra była szorstka. Wykonawszy zadanie, ukłonili się i cofnęli o krok. Simon rozejrzał się, mrugając. Chwilę wcześniej stał w blasku słońca na rogu Siedemdziesiątej Ósmej i Drugiej Alei, dostatecznie daleko od Instytutu, żeby bez wzbudzania podejrzeń skontaktować się z Camille, używając ziemi z grobu. Teraz znajdował się w dość dużym, słabo oświetlonym pomieszczeniu z gładką marmurową posadzką i eleganckimi marmurowymi kolumnami podtrzymującymi wysoki sufit. Wzdłuż lewej ściany biegł rząd boksów o szklanych frontach, z wiszącą nad każdym mosiężną tabliczką i napisem: "Kasjer". Inna mosiężna tablica przybita do ściany głosiła, że jest to Narodowy Bank Douglas. Podłogę i kontuary, przy których kiedyś ludzie wypisywali czeki, pokrywały grube warstwy kurzu, a oprawione w mosiądz lampy wiszące u sufitu były zaśniedziałe. Na środku sali stał wysoki fotel. Siedziała w nim Camille. Nieupięte blond włosy o srebrzystym odcieniu opadały jej na ramiona jak lameta. Piękna twarz była bez makijażu, ale usta miała nadal bardzo czerwone. Stanowiły chyba jedyny kolorowy akcent w całym banku, o ile Simon mógł to stwierdzić w panującym tu półmroku. - Normalnie, nie zgodziłabym się spotkać o tej porze, Chodzący za Dnia - rzekła wampirzyca. - Ale dla ciebie zrobiłam wyjątek. - Dziękuję. Simon zauważył, że nie przewidziano dla niego krzesła, więc stał skrępowany. Gdyby jego serce nadal biło, teraz dudniłoby głośno. Kiedy zgadzał się spełnić prośbę Konklawe, nie pamiętał, jak bardzo przeraża go Camille. Może to nielogiczne - bo co tak naprawdę mogła zrobić? - ale tak właśnie było. - Domyślam się, że rozważyłeś moją propozycję - powiedziała Camille. - I postanowiłeś ją przyjąć. - A dlaczego tak pani sądzi? - zapytał Simon, mając nadzieję, że wampirzyca uzna jego pytania za próbę zyskania na czasie. Twarz Camille wyrażała lekkie zniecierpliwienie. - Nie dostarczałbyś osobiście tej wiadomości, gdybyś postanowił mi odmówić. Bałbyś się mojego gniewu.

73

- A powinienem się go bać? Camille odchyliła się na szerokie oparcie fotela i uśmiechnęła. Fotel wyglądał nowocześnie i luksusowo, w przeciwieństwie do wszystkich innych rzeczy w opuszczonym banku. Musiał zostać przyciągnięty z innego miejsca, prawdopodobnie przez niewolników Camille, którzy teraz stali po obu jej bokach niczym milczące posągi. - Wielu się boi - odparła wampirzyca. - Ale ty nie masz powodu do strachu. Jestem z ciebie bardzo zadowolona. Choć czekałeś do ostatniej chwili, żeby się ze mną skontaktować, czuję, że podjąłeś właściwą decyzję. Akurat w tym momencie zabrzęczał telefon. Simon drgnął i pośpiesznie wyłowił komórkę z kieszeni. Strumyczek potu spłynął mu po plecach. - Przepraszam - wymamrotał. Camille zrobiła przerażoną minę. - Nie odbieraj. Simon zaczął podnosić słuchawkę do ucha. Udało mu się przy tym kilkakrotnie wcisnąć przycisk aparatu fotograficznego. - To zajmie tylko chwilkę. - Simon! Wcisnął klawisz wysyłania i szybko zamknął telefon. - Przepraszam, nie pomyślałem. Pierś Camille gniewnie unosiła się i opadała, choć wampirzyca nie musiała oddychać. - Domagam się większego szacunku od moich sług - wysyczała. - Nigdy więcej tego nie rób, bo... - Bo co? - zapytał Simon, pozwalając sobie na nutę arogancji w głosie. - Nie może pani zrobić mi krzywdy, podobnie jak nikt inny. I obiecała mi pani, że nie będę sługą, tylko wspólnikiem. - Zrobił pauzę. - Może powinienem na nowo przemyśleć pani propozycję? Oczy Camille pociemniały. - Och, na litość boską! Nie bądź głuptasem. - Jak pani może wymawiać to słowo? - zdziwił się Simon. Camille uniosła brwi. - Jakie słowo? Złościsz się, że nazwałam cię głupcem? - Nie. A właściwie tak, ale nie to miałem na myśli. Powiedziała pani: "Och, na litość...". - Głos mu się załamał. Nadal nie potrafił wymówić słowa Bóg. - Bo nie wierzę w niego, głuptasie - odparła Camille. - A ty nadal tak. - Przechyliła głowę i patrzyła na niego, jak ptak na robaka, którego zamierza zjeść. - Chyba już czas na przysięgę krwi. - Przysięgę... krwi? - Simon nie był pewien, czy dobrze usłyszał. - Zapomniałam, że twoja znajomość naszych zwyczajów jest mocno ograniczona. - Camille pokręciła srebrzystą głową. -Każę ci podpisać krwią przysięgę, że będziesz wobec mnie lojalny, co nie pozwoli ci w przyszłości okazać mi nieposłuszeństwa. Uznaj to za rodzaj... intercyzy. - Gdy się uśmiechnęła, błysnęły jej kły. - Chodź. Pstryknęła palcami, a słudzy podbiegli do niej z pochylonymi głowami. Pierwszy wręczył jej coś, co wyglądało jak staroświeckie szklane pióro ze zbiorniczkiem na atrament. - Będziesz musiał naciąć sobie skórę i utoczyć trochę krwi. Normalnie zrobiłabym to sama, ale Znak mi nie pozwoli. Dlatego musimy improwizować. Simon się zawahał. Było źle. Bardzo źle. Wiedział dość o nadnaturalnym świecie, by zdawać sobie sprawę, co dla Podziemnych oznaczają przysięgi. Dla nich nie były one tylko pustymi obietnicami, które można złamać, tylko naprawdę wiązały przysięgającego niczym wirtualne kajdany. Gdyby podpisał się krwią, musiałby być lojalny wobec Camille. Możliwe, że już na wieki. - Chodź - powtórzyła Camille z nutą zniecierpliwienia w głosie. Nie ma potrzeby zwlekać. Przełknąwszy ślinę, Simon zrobił niechętnie krok do przodu, potem następny. Nagle przed nim wyrósł sługa i podał mu nóż, groźnie wyglądający, z ostrym czubkiem. Simon wziął go do ręki i uniósł nad nadgarstkiem. Po chwili wahania opuścił sztylet. - Wie pani, nie lubię bólu - powiedział. - Ani noży... - Zrób to - warknęła Camille. - Musi być jakiś inny sposób. Camille wstała z fotela. Simon zobaczył, że jej kły są całkiem wysunięte. Była naprawdę wściekła. -Jeśli nie przestaniesz marnować mojego czasu... W tym momencie nastąpiła cicha implozja i na przeciwległej ścianie pojawiła się wielka migocząca tafla. Camille odwróciła się i zamarła na ten widok. Od razu rozpoznała, co to jest, podobnie jak Simon. Brama. Wlewało się przez nią do środka co najmniej dwunastu Nocnych Łowców. ***

74

- W porządku - powiedziała Isabelle, odkładając zestaw pierwszej pomocy. Znajdowali się w jednym z wielu gościnnych pokoi Instytutu, przeznaczonych dla członków Clave. Każdy był skromnie urządzony: łóżko, komoda, szafa i mała łazienka. Oczywiście, w każdym znajdował się również zestaw pierwszej pomocy z bandażami, kompresami i nawet zapasowymi stelami. - Masz ładne iratze, ale trochę potrwa, zanim niektóre z tych siniaków znikną. A to... - przesunęła dłonią po oparzeniach na przedramieniu, gdzie na skórę Clary trysnęła krew demona -pewnie zostanie do jutra. Jeśli będziesz odpoczywać, wszystko wygoi się szybciej. - Dobrze. Dziękuję, Isabelle. - Clary spojrzała na swoje ręce. Na prawej miała bandaż, spódnica była podarta i zakrwawiona, ale dzięki runom rany pod nią już się zagoiły. Clary sama potrafiłaby narysować iratze, jednak było przyjemnie, kiedy ktoś się nią zajmował, a Izzy, choć nie należała do najcieplejszych osób na świecie, potrafiła być miła i pomocna, jeśli miała na to ochotę. -1 dzięki, że się pojawiłaś i uratowałaś mnie przed tym... cokolwiek to było... - Demon Hydra. Już ci mówiłam. One mają dużo głów, ale są tępe. A ty całkiem nieźle sobie z nim radziłaś, zanim się zjawiłam. Podoba mi się to, co zrobiłaś z athame. Szybkie myślenie pod presją. Jest ono równie ważne dla Nocnego Łowcy jak umiejętność robienia dziur w różnych istotach. - Isabelle opadła na łóżko obok Clary i westchnęła. - Powinnam chyba poszukać czegoś na temat kościoła Talto, zanim wróci Konklawe. Może to pozwoli nam zorientować się w sytuacji. Cała ta historia ze szpitalem, dziećmi... - Zadrżała. - Nie podoba mi się to wszystko. Clary opowiedziała wcześniej Izzy, jak znalazła się w kościele, i o demonicznym dziecku ze szpitala, choć nie wspomniała o swojej matce i udawała, że to ona była podejrzliwa. Isabelle zrobiło się niedobrze, kiedy Clary opisała jej niemowlę, które wyglądało zupełnie normalnie, nie licząc całkowicie czarnych oczu i pazurów zamiast dłoni. - Myślę, że próbują stworzyć kolejną istotę taką jak... mój brat. Myślę, że eksperymentowali na jakiejś biednej przyziemnej kobiecie. Kiedy dziecko się urodziło, postradała rozum. To po prostu... kto robi coś takiego? Jakiś zwolennik Valentine'a? Niektórych nigdy nie złapano i może teraz jeden z nich próbuje kontynuować jego dzieło? - Może - zgodziła się Isabelle. - Albo to jakaś sekta czcicieli demonów. Jest ich dużo. Choć nie potrafię sobie wyobrazić, dlaczego ktoś chciałby stworzyć więcej takich istot jak Sebastian. - W jej głosie zabrzmiała nuta nienawiści. - Jego prawdziwe imię brzmi Jonathan... - Jonathan to imię Jace'ego - powiedziała z naciskiem Isabelle. - Nie będę nazywać tego potwora takim samym imieniem jak mojego brata. On zawsze będzie dla mnie Sebastianem. Clary musiała przyznać jej rację. Jej też trudno było myśleć o nim jako o Jonathanie. Zapewne nie było to uczciwe wobec prawdziwego Sebastiana, ale żadne z nich go nie znało. Łatwiej przypisać złemu synowi Valentine'a imię kogoś obcego niż członka najbliższej rodziny. Isabelle mówiła lekkim tonem, Clary jednak wiedziała, że jej umysł pracuje, rozważając różne możliwości. - W każdym razie cieszę się, że przysłałaś mi esemesa. Wyczytałam z niego, że dzieje się coś dziwnego, a, szczerze mówiąc, bardzo się nudziłam. Wszyscy zajmowali się jakimiś tajemniczymi sprawami Konklawe, ale ja nie chciałam z nimi iść, bo miał tam być Simon, a ja go teraz nienawidzę. - Simon jest z Konklawe? - zdziwiła się Clary. Zauważyła, że Instytut wydaje się bardziej pusty niż zwykle. Jace'ego oczywiście nie było, ale wcale się go nie spodziewała... choć nie wiedziała dlaczego. - Rozmawiałam z nim rano i nic nie mówił, że coś dla nich robi. Isabelle wzruszyła ramionami. - To ma coś wspólnego z polityką wampirów. Nic więcej nie wiem. , n - Myślisz, że wszystko u niego w porządku? - On już cię nie potrzebuje, żebyś go chroniła. - W głosie Isabelle brzmiała irytacja. - Ma Znak Kaina. Można go zastrzelić, utopić, zadźgać, i nic mu nie będzie. - Spojrzała na Clary twardym wzrokiem. Zauważyłam, że nie spytałaś mnie, dlaczego nienawidzę Simona. Przypuszczam, że wiedziałaś o tym, że umawia się z dwiema dziewczynami jednocześnie? - Wiedziałam - przyznała się Clary. - Przepraszam. Isabelle zbyła jej słowa machnięciem ręki. - Jesteś jego najlepszą przyjaciółką. Byłoby dziwne, gdybyś nie wiedziała. - Powinnam była ci powiedzieć. Tylko że... ja nigdy nie miałam wrażenia, że ty z Simonem tak na poważnie, rozumiesz? Isabelle się nachmurzyła. - Bo taka jest prawda. Ale chodzi o to... myślałam, że przynajmniej on traktuje to poważnie. No wiesz, bo byłam poza jego ligą, i w ogóle. Chyba spodziewałam się po nim więcej niż po innych facetach. - Może - zgodziła się Clary. - Simon nie powinien umawiać się z kimś, kto jest spoza jego ligi. - Widząc na sobie spojrzenie Isabelle, poczuła, że się rumieni. - Przepraszam. Twoje związki to nie moja sprawa. Isabelle zaczęła nawijać ciemny lok na palec. Tak robiła zawsze, kiedy była podenerwowana.

75

- Rzeczywiście. Ja też mogłabym cię zapytać, dlaczego akurat do mnie, a nie do Jace'ego napisałaś esemesa, żebym przyszła do kościoła, ale tego nie zrobię. Nie jestem głupia. Wiem, że dzieje się między wami coś niedobrego, niezależnie od namiętnych spotkań w zaułkach. Spojrzała na nią uważnie. - Spaliście już ze sobą? Clary krew napłynęła do twarzy. - Co... to znaczy, nie, ale nie rozumiem, co to ma wspólnego z czymkolwiek. - Nie ma - przyznała Isabelle, poprawiając włosy. - Po prostu chorobliwa ciekawość. Co was powstrzymuje? - Isabelle... - Clary podciągnęła nogi, objęła kolana i westchnęła. - Nic. Po prostu się nie śpieszymy. Ja nigdy... no, wiesz. - A Jace tak - powiedziała Isabelle. - To znaczy, tak przypuszczam. Nie wiem na pewno. Ale gdybyś czegoś potrzebowała... - Reszta zdania zawisła w powietrzu. - Potrzebowała? - Zabezpieczenia. No wiesz, musisz być ostrożna. - Isabelle mówiła praktycznym tonem jak o dodatkowych guzikach przy sukience. - Można by oczekiwać, że Anioł będzie przewidujący i da nam Znak kontroli płodności, ale nic z tego! - Oczywiście, że będę ostrożna - wykrztusiła Clary. Piekły ją policzki. - Dość tego. Czuję się niezręcznie. - Zwykłe dziewczyńskie rozmowy - rzuciła niedbałym tonem Isabelle. - Czujesz się niezręcznie, bo przez całe życie miałaś tylko jednego przyjaciela. W dodatku z Simonem nie możesz rozmawiać o Jasie. Byłoby trochę głupio. - A Jace naprawdę nic ci nie mówił? O tym, co go dręczy? -spytała cicho Clary. - Naprawdę? - Nie musiał - odparła Isabelle. - Trudno nie zauważyć, że coś się dzieje. Wasze zachowanie i to, że Jace wygląda jak żywy trup... Trzeba było wcześniej przyjść ze mną porozmawiać. - A przynajmniej wszystko z nim w porządku? - zapytała jeszcze cichszym głosem Clary. Isabelle wstała z łóżka i spojrzała na nią z góry. - Nie. Bardzo z nim nie w porządku. A z tobą? Clary tylko pokręciła głową. - Tak myślałam - skwitowała Isabelle. *** Ku zaskoczeniu Simona Camille, ujrzawszy Nocnych Łowców, nawet nie próbowała z nimi walczyć. Krzyknęła i pobiegła do drzwi, ale zatrzymała się raptownie, kiedy sobie uświadomiła, że na zewnątrz jest dzień i że wychodząc z banku, spłonie. Z cichym sykiem wydobywającym się z krtani i z obnażonymi kłami cofnęła się pod ścianę. Simon usunął się na bok, kiedy wokół niego zaroiło się od Nocnych Łowców z Konklawe, czarnych jak stado kruków. Zobaczył, że Jace, z twarzą białą i zastygłą jak z marmuru, od niechcenia tnie mieczem jednego z ludzkich niewolników, jakby przechodzień odganiał muchę. Maryse, krocząca z rozwianymi czarnymi włosami, przypominała Simonowi Isabelle. Rozprawiła się z drugim sługą ciosem serafickiego noża i ruszyła ku Camille z wyciągniętym lśniącym ostrzem. Jace szedł obok niej, a u drugiego jej boku inny Nocny Łowca wysoki mężczyzna z czarnymi runami oplatającymi jego przedramiona niczym winorośl. Reszta Nocnych Łowców rozbiegła się po banku i przeczesywała wszystkie kąty, posługując się Sensorami w poszukiwaniu śladu demonicznej aktywności. Nie zwracali uwagi na ciała niewolników Camille, leżące nieruchomo w sadzawkach zasychającej krwi. Ignorowali również Simona. Równie dobrze mógłby być jedną z kolumn. - Camille Belcourt! - Głos Maryse odbił się echem od marmurowych ścian. - Złamałaś Prawo i poniesiesz za to stosowną karę. Poddasz się i pójdziesz z nami czy będziesz walczyć? Camille płakała, nie starając się nawet ukryć zabarwionych krwią łez. Ciekły po jej białej twarzy, zostawiając długie czerwone linie. - Walker... i mój Archer... - zaszlochała. Maryse popatrzyła na nią skonsternowana i odwróciła się do mężczyzny po swojej lewej stronie. - O kim ona mówi, Kadir? - O swoich ludzkich sługach - odparł Nocny Łowca. - Chyba opłakuje ich śmierć. Maryse niedbale machnęła ręką. - Robienie niewolników z ludzkich istot jest wbrew Prawu. - Zrobiłam z nich niewolników, zanim Podziemni zaczęli podlegać waszym przeklętym prawom, suko wysyczała Camille. - Służyli mi od dwustu lat. Byli dla mnie jak dzieci. Maryse zacisnęła dłoń na rękojeści noża. - Co ty wiesz o dzieciach? - powiedziała zduszonym głosem. - Co twój rodzaj wie o czymkolwiek oprócz niszczenia?

76

Zapłakaną twarz Camille na chwilę rozjaśnił wyraz triumfu. -Wiedziałam. Nieważne, co mówicie, jakie kłamstwa wymyślacie, nienawidzicie naszego gatunku, prawda? Twarz Maryse stężała. - Bierzcie ją! - rozkazała. - Zaprowadźcie ją do Sanktuarium. Jace szybko podszedł do Camille i wziął ją za ramię. Kadir zrobił to samo z drugiej strony. Razem unieruchomili ją między sobą. - Camille Belcourt, zostaniesz oskarżona o mordowanie ludzi - wyrecytowała monotonnym głosem Maryse. -I o mordowanie Nocnych Łowców. Zostaniesz doprowadzona do Sanktuarium i tam przesłuchana. Karą za zabójstwo Nocnych Łowców jest śmierć, ale możliwe, że jeśli będziesz z nami współpracować, twoje życie zostanie oszczędzone. Rozumiesz? Camille wyzywająco odrzuciła głowę do tyłu. -Jest tylko jeden człowiek, z którym będę rozmawiać -oświadczyła. - Jeśli go nie sprowadzicie, nic wam nie powiem. Możecie mnie zabić, ale niczego ode mnie nie usłyszycie. - Dobrze - zgodziła się Maryse. - Kto to jest? Camille obnażyła zęby. - Magnus Bane. - Magnus Bane? - Maryse osłupiała. - Wysoki Czarownik Brooklynu? Dlaczego chcesz z nim rozmawiać? - Odpowiem tylko jemu - powtórzyła Camille. - Albo nikomu. I tak się stało. Nie wypowiedziała więcej ani jednego słowa. Simon obserwował wampirzycę, kiedy Nocni Łowcy wyprowadzali ją z banku. Wbrew własnym oczekiwaniom nie czuł triumfu, tylko pustkę. I miał mdłości. Spojrzał na ciała zabitych sług. Nie przepadał za nimi, ale z drugiej strony, oni nie prosili o to, żeby stać się tym, kim byli. W pewnym sensie, może Camille również tego nie chciała. Jednakże dla Nefilim i tak była potworem. Może nie tylko dlatego, że zabijała Nocnych Łowców. Może oni po prostu nie potrafili myśleć o niej w inny sposób. Camille została wepchnięta w Bramę. Znalazłszy się po drugiej stronie, Jace niecierpliwym gestem przywołał Simona. - Idziesz czy nie?! - zawołał. "Nieważne, co mówicie, jakie kłamstwa wymyślacie, nienawidzicie naszego gatunku". - Idę! - odkrzyknął Simon i niechętnie ruszył przed siebie.

12
Sanktuarium

- Jak myślisz, po co Camille chce się widzieć z Magnusem? -zapytał Simon. Stali z Jace'em pod ścianą Sanktuarium, ogromnego pomieszczenia połączonego z głównym budynkiem wąskim korytarzem. Nie była to właściwie część Instytutu. Celowo jej nie poświęcono, żeby można tutaj przetrzymywać demony i wampiry. Sanktuaria, poinformował go Jace, wyszły z mody, odkąd wymyślono projekcje, ale od czasu do czasu okazywały się przydatne. Wyglądało na to, że właśnie teraz jest jedna z tych sytuacji. Był to duży pokój wyłożony kamieniem, z podwójnymi drzwiami, kolumnami i również kamiennym przedsionkiem, który prowadził na korytarz łączący Sanktuarium z Instytutem. Wielkie wyżłobienia w kamiennej posadzce świadczyły o tym, że przez lata więziono tutaj bardzo niegrzeczne... i bardzo duże istoty. Simon zastanawiał się, w ilu jeszcze ogromnych salach pełnych kolumn przyjdzie mu spędzić czas. Camille stała pod jednym z filarów, z rękami wykręconymi do tyłu, strzeżona z obu stron przez Nocnych Łowców. Maryse chodziła w tę i z powrotem po Sanktuarium i od czasu do czasu naradzała się z Kadi-rem. W pomieszczeniu z oczywistych powodów nie było okien, ale wszędzie paliły się magiczne pochodnie, rozsiewające dziwną białawą poświatę. - Nie wiem odparł Jace. Może chce porozmawiać o modzie.

77

- Ha, ha. Kim jest ten facet, z którym rozmawia twoja matka? -To Kadir. Prawdopodobnie poznałeś jego brata Malika. Zginął w czasie ataku na statek Valentine'a. Kadir jest drugim najważniejszym człowiekiem w Konklawe, po mojej mamie. Ona na nim polega. W tym momencie Kadir ujął ręce Camille, otoczył nimi kolumnę i skuł jej nadgarstki. Wampirzyca krzyknęła cicho. - Błogosławiony metal - powiedział Jace z lekkim drżeniem w głosie. - Parzy je. "Je", pomyślał Simon. Masz na myśli "was". Jestem taki jak ona. Nie różnię się od niej tylko dlatego, że mnie znasz. Kadir odsunął się z obojętną twarzą od pojękującej Camille. Runy, czarne na ciemnej skórze, oplatały całe jego ramiona i szyję. Kiedy się odwrócił i powiedział coś do Maryse, Simon usłyszał słowa "Magnus" i "ognista wiadomość". - Znowu Magnus - mruknął. - Czy on przypadkiem nie jest w podróży? - Magnus i Camille są naprawdę starzy - powiedział Jace, jakby go nie usłyszał. - Chyba nic dziwnego, że się znają. -Wzruszył ramionami, najwyraźniej niezainteresowany tym tematem. - W każdym razie jestem pewien, że skończy się wezwaniem Magnusa. Maryse bardzo potrzebuje informacji. Wie, że Camille nie zabijała Nocnych Łowców tylko dla krwi. Są łatwiejsze sposoby, żeby ją zdobyć. Simon pomyślał o Maureen i zrobiło mu się niedobrze. - Cóż, to chyba oznacza, że wróci również Alec - powiedział, siląc się na obojętność. - To dobrze, prawda? - Jasne. - Jace mówił głosem zupełnie pozbawionym życia. I nie wyglądał dobrze; a biaława poświata jeszcze bardziej podkreślała wystające kości policzkowe, które zdradzały, że stracił na wadze. Paznokcie miał ogryzione do krwi, pod oczami cienie. - Przynajmniej twój plan zadziałał - powiedział Simon, próbując dodać mu trochę otuchy. To był pomysł Jace'ego, żeby Simon zrobił zdjęcie telefonem komórkowym i wysłał je Konklawe, co pozwoliło im stworzyć Bramę. - Wiedziałem, że zadziała. - Jace sprawiał wrażenie znudzonego komplementem. Podniósł wzrok, kiedy drzwi prowadzące do Instytutu otworzyły się i weszła przez nie Isabelle z powiewającymi czarnymi włosami. Rozejrzała się po sali - ledwo zaszczycając spojrzeniem Camille i pozostałych Nocnych Łowców - i podeszła do Jace'ego i Simona. Obcasy jej wysokich butów stukały na kamiennej podłodze. - O co chodzi z tym psuciem wakacji biednemu Magnusowi i Alecowi? - spytała. Mają bilety do opery. Jace wyjaśnił jej sytuację, podczas gdy Isabelle stała z rękami na biodrach, ignorując Simona. - Dobrze - powiedziała, kiedy Jace skończył. - Ale cała ta sprawa jest niedorzeczna. Ona tylko próbuje zyskać na czasie. Co może mieć do powiedzenia Magnusowi? - Zerknęła przez ramię na Camille, teraz już nie tylko skutą kajdankami, ale również przywiązaną do kolumny srebrno-złotym łańcuchem, który opasywał ją w talii kolanach i kostkach, całkowicie unieruchamiając. To błogosławiony metal? Jace kiwnął głową. - Kajdanki są wyściełane dla ochrony nadgarstków, ale jeśli za bardzo się będzie ruszać... - Syknął. Simon, który dobrze pamiętał, jak zapiekły go ręce, a skóra nabiegła krwią, kiedy dotknął Gwiazdy Dawida w swojej celi w Idrisie, z trudem zwalczył impuls, żeby na niego warknąć. - Cóż, kiedy wy łapaliście wampiry, ja byłam w mieście i walczyłam z demonem Hydrą - oznajmiła Isabelle. - Razem z Clary. Jace, który dotąd przejawiał nikłe zainteresowanie wszystkim, co się wokół niego działo, teraz wyprostował się gwałtownie. - Z Clary? Wzięłaś ją ze sobą na polowanie na demony? Isabelle... - Oczywiście, że nie. Ona już walczyła, kiedy tam dotarłam. - Ale skąd ty...? - Napisała mi esemesa - wyjaśniła Isabelle. - Więc tam pojechałam. - Przyjrzała się swoim paznokciom, które oczywiście były jak zawsze w idealnym stanie. - Napisała ci wiadomość? - Jace chwycił ją za rękę. - Nic jej nie jest? Została ranna? Isabelle spojrzała na dłoń ściskającą jej nadgarstek, a następnie przeniosła wzrok z powrotem na twarz Jace'a. Simon nie potrafił stwierdzić, czy Jace zadaje jej ból, ale mina Izzy mogłaby roztrzaskać szkło, podobnie jak sarkazm w jej głosie. - Tak, na górze wykrwawia się na śmierć, ale pomyślałam, że nie powiem ci od razu, bo lubię suspens. Jace puścił jej rękę, jakby nagle uświadomił sobie, co robi. -Jest tutaj?

78

- Na górze. Odpoczywa... Jace już biegł do drzwi. Gdy wypadł na korytarz, Isabelle, która odprowadzała go wzrokiem, tylko pokręciła głową. - Chyba nie sądziłaś, że zachowa się inaczej - rzekł Simon. Przez chwilę Isabelle nic nie mówiła, aż Simon zaczął się zastanawiać, czy planuje ignorować go do końca świata. - Wiem - przemówiła w końcu. - Ale chciałabym też wiedzieć, co się z nimi dzieje. - Nie jestem pewien, czy oni sami wiedzą. Isabelle przygryzła dolną wargę. W tym momencie wyglądała na bardzo młodą i niezwykle poruszoną, jak na nią. Simon czekał w milczeniu, podczas gdy ona najwyraźniej podejmowała jakąś decyzję. - Nie chcę taka być - stwierdziła po dłuższej walce ze sobą. -Chodź, porozmawiajmy. - Ruszyła do drzwi Instytutu. - Naprawdę? - zdumiał się Simon. Isabelle odwróciła się i spiorunowała go wzrokiem. - Teraz chcę, ale nie mogę obiecać, że to potrwa długo. Simon uniósł ręce. - Ja też chciałbym z tobą porozmawiać, Iz, ale nie mogę wejść do Instytutu. Między jej brwiami pojawiła się zmarszczka. - Dlaczego? - Przeniosła wzrok z niego na drzwi, na Camille i z powrotem. - A, racja. Więc jak się tutaj dostałeś? - Przez Bramę - odparł Simon. - Ale Jace mówił, że jest przejście do drzwi prowadzących na zewnątrz. Żeby wampiry mogły tutaj przychodzić w nocy. - Wskazał na wąskie drzwi osadzone w ścianie kilka stóp dalej. Były zamknięte na zardzewiałą żelazną sztabę, jakby od długiego czasu ich nie używano. Isabelle wzruszyła ramionami. - Dobrze. Zasuwa zazgrzytała przeraźliwie, płatki rdzy posypały się z niej jak drobny czerwony prysznic. Po drugiej stronie znajdował się mały kamienny pokój, coś w rodzaju zakrystii, i kolejne drzwi prowadzące chyba na zewnątrz. Nie było tu żadnych okien, ale zimne powietrze przedostawało się szparą pod drzwiami, i Isabelle, w krótkiej sukience, zadrżała. - Posłuchaj, Izzy. - Simon uznał, że to on powinien rozpocząć rozmowę. - Naprawdę żałuję tego, co zrobiłem. Nie ma wytłumaczenia... - Nie ma - zgodziła się Isabelle. - A skoro już o tym mowa, możesz równie dobrze mi powiedzieć, dlaczego zadajesz się z chłopakiem, który zamienił Maię w wilkołaka. Starając się zachować bezstronność, Simon powtórzył jej historię, którą opowiedział mu Jordan. Wyjaśnił też Isabelle, że z początku nie wiedział, kim jest Kyle, i że chłopak żałuje tego, co zrobił. - Nie chodzi o to, że od razu wszystko ma być w porządku dokończył. Ale, wiesz... Wszyscy robimy złe rzeczy. Nie potrafił jednak zmusić się do tego, żeby powiedzieć jej o Maureen. Nie teraz. - Wiem - powiedziała Isabelle. - I słyszałam o Praetor Lu-pus. Skoro oni chcą mieć go u siebie, facet nie może być kompletną porażką. Zmierzyła Simona wzrokiem. - Choć nie rozumiem, dlaczego potrzebujesz ochrony. Masz... - Wskazała na jego czoło. - Nie mogę pozwolić, żeby do końca życia z powodu Znaku ginęli ludzie, bo niechcący na mnie wpadli powiedział Simon. - Muszę się dowiedzieć, kto próbuje mnie zabić. Jordan mi w tym pomaga. I Jace. - Naprawdę myślisz, że Jordan ci pomaga? Bo Clave ma jakiś wpływ na Praetor. Mogą kazać go zastąpić. Simon się zawahał. -Tak. Naprawdę myślę, że mi pomaga. Nie zawsze mogę polegać na Clave. - W porządku. - Isabelle oparła się o ścianę. - Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, dlaczego tak się różnię od moich braci? - spytała bez wstępów. - To znaczy, od Aleca i Jace'ego. Simon zamrugał. - To znaczy, oprócz tego, że ty jesteś dziewczyną, a oni... nie? - Nie. Nie o to chodzi, idioto. Tylko spójrz na nich dwóch. Nie mają kłopotów z zakochiwaniem się. Obaj są zakochani. Na amen i na wieki. Obaj są straceni. Popatrz na Jace'ego. On kocha Clary jak... jakby nikogo innego nie było na świecie i nigdy miało nie być. Alec to samo. A Max... - Jej głos się załamał. - Nie wiem, jak z nim by było. Ale ufał wszystkim. A jak pewnie zauważyłeś, ja nie ufam nikomu. - Ludzie są różni - stwierdził Simon. - To nie znaczy, że są szczęśliwsi od ciebie... -Jasne. Myślisz, że tego nie wiem? - Isabelle spojrzała na niego twardym wzrokiem. Znasz moich rodziców. - Niezbyt dobrze. - Lightwodoowie nigdy nie palili się, żeby poznać chłopaka córki, co utwierdziło Simona w przekonaniu, że jest jedynie ostatnim z długiego szeregu niepożądanych zalotników. - Wiesz, że oboje należeli do Kręgu. Ale na pewno nie wiedziałeś, że to wszystko był pomysł mojej mamy. Tata nigdy nie odnosił się entuzj astycznie do Valentine'a i całej reszty. A później, kiedy po tym wszystkim, co się wydarzyło, zostali wypędzeni, uświadomili sobie, że właściwie zmarnowali życie. Myślę, że tata obwiniał

79

mamę. Ale wtedy już mieli Aleca, a ja byłam w drodze, więc został, choć sądzę, że chciał odejść. Potem, gdy Alec skończył dziewięć lat, ojciec znalazł sobie kogoś. - No co ty! Twój tata zdradzał twoją mamę? To... to okropne. - Powiedziała mi. Miałam wtedy trzynaście lat. Mówiła, że odszedłby, ale dowiedzieli się, że ona jest w ciąży z Maksem, więc zostali ze sobą, a tata zerwał z tamtą kobietą. Mama nigdy mi nie wyjawiła, kto to był. Ostrzegła mnie tylko, że nie można ufać mężczyznom. I kazała nikomu o tym nie mówić. - I nie powiedziałaś? Nikomu? - Do tej pory. Simon pomyślał o młodszej Isabelle, która latami dochowywała sekretu i nie wygadała się nawet przed braćmi. Wiedziała 0 rodzinie rzeczy, których oni nigdy mieli się nie dowiedzieć. - Nie powinna cię o to prosić - obruszył się Simon, nagle rozgniewany. - To było nie fair. - Może - przyznała Isabelle. - Ale uważałam, że to mnie wyróżnia. Nie myślałam, że ten sekret może mnie zmienić. A teraz patrzę, jak moi bracia oddają serca, i myślę sobie: ty przecież jesteś mądrzejsza? Serca są kruche. I nawet kiedy człowiek zdrowieje, już nigdy nie jest taki jak wcześniej. - Może jesteś lepsza - powiedział Simon. Ja wiem, że jestem lepszy. - Masz na myśli Clary. Bo złamała ci serce. - Na drobne kawałeczki. Wiesz, kiedy ktoś woli własnego brata od ciebie, nie dodaje to pewności siebie. Sądziłem, że może kiedyś Clary zrozumie, że z Jace'em nigdy jej się nie uda, i wróci do mnie. Ale w końcu to ja zrozumiałem, że ona nigdy nie przestanie kochać Jace'ego, czy jej z nim wyjdzie, czy nie. I pomyślałem sobie, że jeśli ona będzie ze mną tylko dlatego, że nie może mieć jego, wolę być sam, więc z tym skończyłem. - Nie wiedziałam, że z nią zerwałeś - zdziwiła się Isabelle. -Wydawało mi się... - Że nie mam szacunku do samego siebie? - Simon uśmiechnął się krzywo. - Myślałam, że nadal kochasz Clary. I że nie jesteś w stanie związać się na poważnie z żadną inną. - Bo ty wybierasz facetów, którzy nigdy nie traktują cię poważnie zauważył Simon. Więc ty również nie musisz traktować ich poważnie. Isabelle spojrzała na niego rozjarzonymi oczami, ale się nie odezwała. - Lubię cię - powiedział Simon. - Zawsze cię lubiłem. Zrobiła krok w jego stronę. Stali całkiem blisko siebie w małym pomieszczeniu, a Simon słyszał szmer jej oddechu i trochę cichsze bicie serca. Isabelle pachniała szamponem, potem, perfumami z gardenii i krwią Nocnego Łowcy. Na myśl o krwi przypomniała mu się Maureen. Jego ciało stężało. Isabelle oczywiście to zauważyła - jej zmysły wojownika reagowały nawet na najmniejszy ruch innych - i cofnęła się z wyrazem napięcia na twarzy. - Cieszę się, że porozmawialiśmy. - Isabelle... Ruszył za nią do Sanktuarium, ale Izzy szła szybkim krokiem. Kiedy drzwi zakrystii zamknęły się za nim, ona była już w połowie pomieszczenia. Simon w końcu się poddał i tylko obserwował, jak Isabelle znika za podwójnymi drzwiami prowadzącymi do Instytutu. Wiedział, że tam za nią nie wejdzie. *** Clary usiadła i potrząsnęła głową, żeby odpędzić senność. Minęła chwila, nim sobie przypomniała, gdzie jest: w gościnnej sypialni Instytutu. Pomieszczenie rozjaśniał jedynie blask sączący się przez pojedyncze wysokie okno. Było to niebieskawe światło zmierzchu. Leżała owinięta w koc. Na krześle przy łóżku zobaczyła swoje porządnie ułożone dżinsy, kurtkę i buty. A obok niej siedział Jace, jakby wyczarowała go we śnie. Był w stroju bojowym, jakby właśnie wrócił z bitwy. Włosy miał potargane, słabe światło wpadające przez okno podkreślało cienie pod jego oczami, zapadnięte skronie i kości policzkowe. To nikłe oświetlenie przydawało mu niezwykłego, prawie nierealnego piękna, jak z obrazu Modiglianiego, same wydłużone płaszczyzny i kąty. Clary potarła oczy i zamrugała. - Która godzina? - spytała. - Jak długo... Jace przyciągnął ją do siebie i pocałował. Clary na chwilę znieruchomiała, nagle świadoma, że ma na sobie tylko cienki T-shirt i bieliznę. Potem zwiotczała w jego objęciach. Od długiego pocałunku niemal zrobiło się jej słabo i utwierdziła się w przekonaniu, że wcale nie jest źle, że jest tak jak wcześniej, a Jace się cieszy, że ją widzi. Jednakże, kiedy uniósł brzeg jej koszulki, odepchnęła jego ręce. - Nie - powiedziała, zaciskając palce na jego nadgarstkach. -Nie możesz rzucać się na mnie za każdym razem, kiedy mnie spotykasz. To nie zastąpi prawdziwej rozmowy. Jace zaczerpnął urywanie tchu i spytał: - Skoro byłaś w kłopotach, dlaczego napisałaś do Isabelle, a nie do mnie?

80

- Bo wiedziałam, że ona przyjdzie - odparła Clary. - A ciebie nie jestem pewna. Nie teraz. - Gdyby coś ci się stało... - W końcu byś się o tym dowiedział. Gdybyś raczył odebrać telefon. - Puściła jego nadgarstki i się odsunęła. Wydawało się jej prawie fizyczną niemożliwością, żeby być tak blisko i nie dotykać go, ale zmusiła się, by opuścić ręce. - Albo mi powiesz, co się dzieje, albo możesz wyjść z pokoju. Jace rozchylił usta, ale nic nie powiedział. Clary od dawna nie mówiła do niego takim ostrym tonem. - Przepraszam - wymamrotał w końcu. - Wiem, że po tym, jak się ostatnio zachowywałem, nie masz powodu, żeby mnie słuchać. I chyba nie powinienem tutaj przychodzić. Ale kiedy dowiedziałem się od Isabelle, że jesteś ranna, nie mogłem się powstrzymać. - Kilka oparzeń - uspokoiła go Clary. - Drobiazg. - Nic, co ci się przytrafia, nie jest dla mnie drobiazgiem. -Tak, to z pewnością wyjaśnia, dlaczego ani razu do mnie nie oddzwoniłeś. A kiedy ostatnio cię widziałam, uciekłeś bez słowa wyjaśnienia. To jest zupełnie jak chodzenie z duchem. Usta Jace'ego lekko wykrzywiły się w kącikach. - Niezupełnie. Isabelle naprawdę umawiała się z duchem i mogłaby ci opowiedzieć... - To była metafora. I dobrze wiesz, co mam na myśli. Przez chwilę Jace milczał, a następnie zażądał: - Niech spojrzę na te oparzenia. Clary wyciągnęła ręce. Na wnętrzach nadgarstków widniały jaskrawoczerwone plamy w miejscach, gdzie trysnęła na nie krew demona. Jace lekko ujął jej dłonie i, poprosiwszy najpierw wzrokiem o pozwolenie, odwrócił je. Clary przypomniała sobie pierwszy raz, kiedy jej dotknął, na ulicy przed Java Jones, kiedy szukał na jej przedramionach Znaków, których nie miała. - Krew demona - stwierdził. - Znikną za parę godzin. Boli? Clary potrząsnęła głową. - Nie wiedziałem. Nie miałem pojęcia, że mnie potrzebujesz. - Zawsze cię potrzebuję. - Jej głos zadrżał. Jace pochylił głowę i pocałował oparzenia na jej nadgarstku. Rozżarzony szpikulec, który przeszył Clary, dotarł aż do żołądka. - Nie wiedziałem - powtórzył Jace. Pocałował następne oparzenie, na przedramieniu, a potem kolejne, przesuwając się w górę. Tak napierał na nią ciałem, że po chwili leżała na poduszkach i na niego patrzyła. Jace oparł się na łokciach, żeby nie przygnieść jej swoim ciężarem, i też na nią spojrzał. Jego oczy zawsze ciemniały, kiedy się całowali, jakby samo pożądanie było w stanie zupełnie zmienić ich kolor. Dotknął białej gwiazdy na jej ramieniu. Takie piętna nosiły dzieci tych, którzy mieli kontakt z aniołami. -Wiem, że ostatnio dziwnie się zachowywałem powiedział. - Ale nie z twojego powodu. Kocham cię. To się nigdy nie zmieni. -Więc z jakiego...? - Myślę, że chodzi o wydarzenia w Idrisie - Valentine, Max, Hodge, nawet Sebastian. Wciąż to wszystko od siebie odpycham, próbuję zapomnieć, ale tamte obrazy nie dają mi spokoju. Ja... znajdę pomoc i poczuję się lepiej. Obiecuję. - Obiecujesz. -Przysięgam na Anioła. - Cmoknął ją w policzek. - Db diabła! Przysięgam na nas. Clary zacisnęła palce na rękawie jego T-shirtu. - Dlaczego na nas? - Bo nie ma niczego innego, w co bardziej bym wierzył. -Przekrzywił głowę. - Gdybyśmy mieli się pobrać... - Musiał wyczuć jej napięcie, bo się uśmiechnął. - Nie panikuj, nie oświadczam ci się. Po prostu się zastanawiałem, co wiesz o ślubach Nocnych Łowców. - Żadnych obrączek, tylko runy - powiedziała Clary, muskając palcami delikatną skórę na jego karku. - Jeden tutaj. - Opuszkiem dotknął blizny na jej ramieniu. -I drugi tutaj. - Przesunął palec w dół, na obojczyk, a potem jeszcze niżej, tuż nad jej galopujące serce. - Rytuał wziął się z Pieśni nad pieśniami. "Połóż mnie jak pieczęć na swoim sercu, jak obrączkę na swoim ramieniu. Albowiem miłość jest mocna jak śmierć". - Nasza jest silniejsza - wyszeptała Clary. Pamiętała, jak go wskrzesiła. I tym razem, kiedy jego oczy pociemniały, przyciągnęła go do siebie. Całowali się długo, aż większość światła uciekła z pokoju, tak że oboje stali się tylko cieniami. Jace nie próbował jej dotknąć, nie błądził rękami po jej ciele, a ona wyczuła, że czeka na jej pozwolenie. Uświadomiła sobie, że to ona będzie musiała zdecydować, czy chce posunąć się dalej. A chciała. Jace przyznał, że dzieje się z nim coś złego i że to nie ma nic wspólnego z nią. To był już jakiś postęp. Powinien zostać nagrodzony, prawda? Lekki uśmieszek wykrzywił kącik jej ust. Kogo ona oszukuje? Pragnęła tego ze względu na siebie. Bo był Jace'em, bo go kochała, bo był taki wspaniały, że czasami miała ochotę uszczypnąć go w ramię, by się upewnić, że jest prawdziwy. I właśnie tak zrobiła.

81

- Au! - syknął Jace. - Za co to było? - Zdejmij koszulę - wyszeptała, sięgając do jego T-shirtu, ale on już ściągnął go przez głowę i cisnął na podłogę. Gdy potrząsnął włosami, niemal się spodziewała, że jasnozłote pasma zaczną sypać iskrami w ciemnym pokoju. - Usiądź. Jej serce dudniło. Zwykle nie przejmowała inicjatywy w tego rodzaju sytuacjach, ale Jace najwyraźniej nie miał nic przeciwko temu. Uniósł się powoli i pociągnął ją za sobą. Clary usiadła na jego kolanach, objęła go nogami w biodrach. Teraz byli zwróceni twarzami do siebie. Clary usłyszała, jak Jace z sykiem wciąga powietrze. Sięgnął do jej koszulki, ale łagodnie odepchnęła jego ręce i przycisnęła mu je do boków. Sama zaczęła wodzić opuszkami po jego piersi i barkach, po bicepsach, gdzie splatały się czarne Znaki, po bliźnie w kształcie gwiazdy na jego ramieniu. Palcem wskazującym przesunęła po linii między mięśniami piersiowymi, po twardym, płaskim brzuchu. Oboje oddychali ciężko. Kiedy sięgnęła do paska jego dżinsów, Jace się nie poruszył, tylko patrzył na nią w wyrazem twarzy, który mówił: "Co tylko zechcesz". Jej serce dudniło. Chwyciła za brzeg swojej koszulki i ściągnęła ją przez głowę. Żałowała, że nie ma na sobie bardziej kuszącego stanika - jej był ze zwykłej białej bawełny - ale kiedy podniosła wzrok i zobaczyła minę Jaceego, ta myśl wyparowała bez śladu. Usta miał rozchylone, oczy prawie czarne. Clary ujrzała w nich swoje odbicie i zrozumiała, że Jace'ego nie obchodzi, czy jej stanik jest biały, czarny czy zielony. Widział tylko ją. Sięgnęła po jego ręce i położyła je na swojej talii, jakby mówiła: "Możesz mnie dotknąć". Jace uniósł głowę i jej usta zetknęły się z jego wargami. Znowu zaczęli się całować, ale tym razem nie leniwie, tylko namiętnie, z żarem płonącego ognia. Jego dłonie były wszędzie: w jej włosach, na ciele, ściągnęły ją w dół, tak że leżała pod nim. I nagle Clary wyraźnie sobie uświadomiła, że między nimi nie ma nic oprócz jego dżinsów, jej stanika i majtek. Wplotła ręce w jego jedwabiste, potargane włosy i przytrzymała głowę, kiedy ją całował. Jak daleko się posuniemy? Co my robimy? pytała niewielka część jej umysłu, ale reszta krzyczała na tą mniejszą, żeby zamilkła. Clary chciała go dotykać, całować. Chciała, żeby ją tulił, chciała się przekonać, że jest prawdziwy, że jest tutaj z nią i że już nigdy nie odejdzie. Jego palce znalazły klamerkę stanika. Clary napięła mięśnie. Jego oczy były duże i błyszczące w ciemności, uśmiech spokojny. - Wszystko w porządku? Skinęła głową. Oddech miała przyśpieszony. Jeszcze nikt nie widział jej topless, a w każdym razie żaden chłopiec. Jakby wyczuwając jej zdenerwowanie, Jace delikatnie objął jej twarz jedną dłonią, musnął wargami usta, a Clary poczuła, że zaraz rozpadnie się z napięcia. Prawą ręką Jace pogłaskał ją po policzku, potem po ramieniu, uspokajającym gestem. Ona nadal nerwowo czekała, aż on drugą ręką rozepnie jej stanik. Jednakże Jace sięgał po coś, co znajdowało się za nim... Co on robił? Clary raptem pomyślała o słowach Isabelle na temat ostrożności. Och... Zesztywniała i odsunęła się szybko. -Jace, nie jestem pewna, czy... Ciemność przeszył błysk srebra. Coś zimnego i ostrego drasnęło bok jej ręki. Zaskoczona Clary poczuła pieczenie. Spojrzała w dół i zobaczyła płytkie nacięcie biegnące od ramienia do łokcia. Na skórze już wykwitały kropelki krwi. - Co... - wykrztusiła, bardziej z irytacji i zaskoczenia niż z bólu. Jace błyskawicznie zerwał się z łóżka i stanął na środku pokoju, bez koszuli, biały na twarzy jak płótno. Przyciskając dłonią zranione ramię, Clary zaczęła się podnosić. -Jace, co... Urwała raptownie. W lewej dłoni Jace ściskał nóż o srebrnej rękojeści, który widziała w szkatułce należącej do jego ojca. Na ostrzu widniała plama krwi. Clary spojrzała na swoją rękę, potem znowu na niego. - Nie rozumiem... On bez słowa otworzył dłoń i nóż z brzękiem upadł na podłogę. Przez chwilę Jace wyglądał, jakby znowu zamierzał uciec, tak jak wtedy przed barem. Potem osunął się na kolana i ukrył głowę w dłoniach. *** - Podoba mi się ta dziewczyna - powiedziała Camille, kiedy drzwi zamknęły się za Isabelle. - Przypomina mi mnie samą. Simon odwrócił się i spojrzał na nią. W Sanktuarium było bardzo mroczno, ale widział ją wyraźnie, stojącą plecami do kolumny, z rękami związanymi z tyłu. Drzwi prowadzących do Instytutu pilnował Nocny Łowca, ale nie usłyszał wampirzycy ani nie wykazywał najmniejszego nią zainteresowania. Simon podszedł bliżej. Więzy, które ją krępowały, budziły w nim dziwną fascynację. Błogosławiony metal. Łańcuch lśnił lekko na tle jej bladej skóry. Simonowi zdawało się, że widzi kilka nitek krwi sączącej się spod kajdanek, którymi były skute jej nadgarstki.

82

- Ona nie jest taka jak pani. - Ty tak uważasz. - Camille przekrzywiła głowę. Blond włosy miała starannie ułożone wokół twarzy, choć nie mogła ich dosięgnąć. - Bardzo ich kochasz, tych swoich przyjaciół, Nocnych Łowców. Podobnie jak sokół kocha pana, który go pęta i trzyma w ciemności. - Wcale tak nie jest - zaprotestował Simon. - Nocni Łowcy i Podziemni nie są wrogami. - Nie możesz nawet wejść z nimi do ich domu - zauważyła Camille. - Zamykają ci drzwi przed nosem, ale ty jesteś bardzo chętny, żeby im służyć. Stanąłbyś po ich stronie przeciwko swojemu rodzajowi. - Nie mam swojego rodzaju - oświadczył Simon. - Nie jestem jednym z nich, ale jednym z was również nie jestem. I raczej wolę być taki jak oni niż taki jak wy. - Jesteś jednym z nas. - Camille poruszyła się niecierpliwie, aż zagrzechotały łańcuchy, i wydała cichy okrzyk bólu. - Czegoś ci nie powiedziałam, wtedy w banku. - Uśmiechnęła się mimo bólu. - Ale potrafię wyczuć w tobie ludzką krew. Żywiłeś się nią ostatnio. Krwią Przyziemnego. - Ja... - zdołał jedynie wykrztusić Simon. - Było cudownie, prawda? - Camille wykrzywiła wargi. -Pierwszy raz, odkąd stałeś się wampirem, nie jesteś głodny. -Nie. - Kłamiesz. - W głosie wampirzycy brzmiało przekonanie. -Próbują nas zmusić, żebyśmy walczyli z naszą naturą. Nefilim. Akceptują nas tylko wtedy, kiedy udajemy, że jesteśmy inni niż w rzeczywistości. Że nie jesteśmy myśliwymi, drapieżnikami. Twoi przyjaciele nigdy nie przyjmą cię takim, jaki jesteś naprawdę, tylko takim, jakiego udajesz. Nigdy nie zrobią dla ciebie tego, co ty robisz dla nich. ' - Nie wiem, dlaczego pani się tym przejmuje powiedział Simon. - Co się stało, to się stało. Nie zamierzam pani wypuścić. Dokonałem wyboru. Nie chcę tego, co mi pani zaproponowała. - Może teraz nie zgodziła się Camille. Ale kiedyś zechcesz. Zechcesz. Strażnik odsunął się od drzwi i do Sanktuarium weszła Maryse. Za nią kroczyły dwie postacie, dobrze znane Simonowi: brat Isabelle, Alec, i jego chłopak, czarownik Magnus Bane. Alec był ubrany w stateczny czarny garnitur, Magnus, ku zaskoczeniu Simona, podobnie, tyle że z dodatkiem długiego szala z białego jedwabiu, wykończonego frędzlami, i miał białe rękawiczki. Jego włosy sterczały jak zawsze na wszystkie strony, ale dla odmiany nie były posypane brokatem. Na jego widok Camille zamilkła. Magnus nie patrzył na nią, tylko słuchał Maryse, która dziękowała mu, dość nieskładnie, że przybył tak szybko na wezwanie. - Naprawdę nie spodziewaliśmy się was wcześniej niż jutro. Alec prychnął cicho z irytacji i wbił wzrok w przestrzeń. Nie sprawiał wrażenia szczęśliwego, że się tu znalazł. Poza tym, doszedł do wniosku Simon, wyglądał mniej więcej tak samo jak zawsze: czarne włosy, niebieskie oczy - ale chyba był bardziej wyluzowany niż kiedyś, jakby w końcu dojrzał. - Na szczęście, niedaleko opery wiedeńskiej jest Brama - powiedział Magnus, wytwornym gestem przerzucając szal przez ramię. - Gdy tylko dostaliśmy waszą wiadomość, pośpieszyliśmy tutaj. - Nadal nie bardzo rozumiem, co to wszystko ma z nami wspólnego - odezwał się Alec. - Złapaliście wampira, który knuje coś brzydkiego. Co w tym nadzwyczajnego? Simon poczuł, że żołądek mu się wywraca. Zerknął na Camille, by zobaczyć, czy nie śmieje się z niego, ale ona miała wzrok utkwiony w Magnusie. Alec zarumienił się, patrząc na Simona po raz pierwszy od wejścia do Sanktuarium. Zawsze było to po nim widać, bo miał bardzo bladą skórę. - Przepraszam, Simon. Nie chciałem. Ty jesteś inny. Ciekawe, czy tak samo byś myślał, gdybyś zobaczył mnie zeszłej nocy, jak piłem krew czternastoletniej dziewczyny? Simon nie powiedział jednak tego na głos, tylko kiwnął Alecowi głową. - Camille Belcourt jest przedmiotem naszego obecnego śledztwa w sprawie śmierci trzech Nocnych Łowców - wyjaśniła Maryse. - Potrzebujemy od niej informacji, a ona oświadczyła, że będzie rozmawiać tylko z Magnusem. - Naprawdę? - Alec z zaciekawieniem spojrzał na wampirzycę. -Tylko z Magnusem? Bane podążył za jego wzrokiem i po raz pierwszy - albo tak przynajmniej się wydawało Simonowi - spojrzał bezpośrednio na Camille. I przemknęło między nimi coś w rodzaju iskry porozumienia. Usta Magnusa wykrzywił smutny uśmiech. - Tak - odpowiedziała Maryse i na jej twarzy pojawił się wyraz zdziwienia, kiedy dostrzegła wymianę spojrzeń między czarownikiem i wampirzycą. - To znaczy, o ile Magnus zechce. - Porozmawiam z Camille - rzekł krótko Bane, zdejmując rękawiczki. - Camille? - Alec popatrzył na niego, unosząc brwi. - Znasz ją? A może... ona zna ciebie? - Znamy się. - Magnus wzruszył ramionami, bardzo lekko, jakby mówił: "Cóż można na to poradzić?". Kiedyś była moją dziewczyną.

83

13
Znaleziono martwą dziewczynę

- Twoją dziewczyną? - Alec osłupiał. Podobnie jak Maryse. Simon nie mógłby powiedzieć, że sam nie jest zaskoczony. -Umawiałeś się z wampirem? Z wampirzycą? - To było sto trzydzieści lat temu - odparł Magnus. - Nie widziałem jej od tamtej pory. - Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? - zapytał z wyrzutem Alec. Magnus westchnął. -Alexandrze, żyję setki lat. Byłem z mężczyznami, byłem z kobietami - z faerie, czarownikami, wampirami, nawet z dżin-nami. - Zerknął na Maryse, która wyglądała na lekko przerażoną. - Za dużo informacji? - Wszystko w porządku - powiedziała pani Lightwood trochę niepewnym głosem. - Muszę omówić coś z Kadirem. Zaraz wrócę. Podeszła do swojego zastępcy i po chwili razem wyszli z Sanktuarium. Simon też cofnął się o parę kroków i zaczął udawać, że z zainteresowaniem przygląda się jednemu z witraży, ale słuch miał tak dobry, że słyszał każde słowo Magnusa i Aleca, czy tego chciał, czy nie. Camille też ich podsłuchiwała, z przekrzywioną głową i półprzymkniętymi, zamyślonymi oczami. - A z iloma ludźmi? - dopytywał się Alec. - Tak z grubsza. Magnus pokręcił głową. - Nie potrafię zliczyć, zresztą to nie ma znaczenia. Teraz najważniejsze jest to, co czuję do ciebie. - Więcej niż sto? - nie ustępował Alec. Bane popatrzył na niego pustym wzrokiem. - Dwieście? - Nie mogę uwierzyć, że akurat teraz odbywamy tę rozmowę - powiedział Magnus. Simon był skłonny się z nim zgodzić. Wolałby, żeby nie kłócili się przy nim. - Dlaczego tak dużo? - Niebieskie oczy Aleca jarzyły się w półmroku, ale Simon nie potrafił stwierdzić, czy chłopak jest zły. Nie wydawał się rozgniewany, tylko mocno zaintrygowany. Z drugiej strony, był zamkniętym człowiekiem, więc może jednak w duchu się wściekał. - Szybko się nudzisz? - Ja żyję wiecznie - przypomniał mu cicho Magnus. - Ale inni nie. Alec miał taką minę, jakby ktoś go uderzył. - Więc jesteś z nimi, dopóki żyją, a potem znajdujesz sobie kogoś innego? Magnus patrzył na Aleca oczami lśniącymi jak u kota. - Wolałbyś, żebym całą wieczność spędził sam? Usta Nocnego Łowcy zadrżały. - Idę poszukać Isabelle - oznajmił, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył do Instytutu. Magnus odprowadził go posępnym wzrokiem. Jednak nie po ludzku zasmuconym, pomyślał Simon. Oczy czarownika wyrażały smutek, który nagromadził się w nim przez wieki, ale mijające lata wygładziły trochę jego ostre brzegi, tak jak morska woda wygładza krawędzie rozbitego szkła. Jakby wyczuwając, że Simon o nim myśli, Magnus łypnął na niego z ukosa. - Podsłuchujesz, wampirze? - Naprawdę nie lubię, kiedy ludzie tak mnie nazywają -oświadczył Simon. - Mam imię. - Chyba lepiej, żebym je zapamiętał. Ostatecznie, za sto albo dwieście lat zostaniemy tylko my dwaj, ty i ja. Magnus zmierzył go w zamyśleniu wzrokiem. - Tylko my zostaniemy. Simon nagle poczuł się jak w windzie, która nagle się zerwała i runęła tysiąc pięter w dół. Oczywiście, już wcześniej taka myśl przemykała mu przez głowę, ale zawsze ją odpędzał. Myśl, że on pozostanie szesnastolatkiem, podczas gdy Clary się zestarzeje, Jace się zestarzeje, wszyscy, których znał, się zestarzeją, że dorosną i będą mieli dzieci, a dla niego nic się nie zmieni, była zbyt straszna, żeby ją rozważać. Wydawało się, że świetnie jest mieć zawsze szesnaście lat, dopóki człowiek naprawdę się nad tym nie zastanowił. Wtedy perspektywa przestawała być taka wspaniała. - Patrzysz wieczności w twarz - stwierdził Magnus. Jego kocie oczy były zielonozłote. - Niezbyt zabawne, co? Zanim Simon zdążył odpowiedzieć, wróciła pani Lightwood. - Gdzie Alec? - spytała, rozglądając się ze zdziwieniem. -Poszedł poszukać Isabelle - odparł Simon, uprzedzając Magnusa.

84

- Dobrze. - Maryse wygładziła przód marynarki, choć wcale nie była pognieciona. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu... - Porozmawiam z Camille - rzekł Magnus. - Ale wolę zrobić to na osobności. Gdybyś zechciała poczekać na mnie w Instytucie, przyjdę tam, kiedy skończę. Maryse się zawahała. - Wiesz, o co ją pytać? Wzrok Bane'a był nieruchomy. - Owszem, wiem, jak z nią rozmawiać. Jeśli w ogóle zechce coś powiedzieć, powie to tylko mnie. Oboje najwyraźniej zapomnieli o Simonie. - Mam wyjść? - zapytał, przerywając ich pojedynek na spojrzenia. Maryse popatrzyła na niego z roztargnieniem. - A, tak. Dziękuję za pomoc, Simonie, ale już nie jesteś potrzebny. Możesz iść do domu. Magnus się nie odezwał. Simon wzruszył ramionami, odwrócił się i ruszył w stronę zakrystii. W progu zatrzymał się i obejrzał. Maryse i Magnus nadal ze sobą rozmawiali, ale strażnik już otworzył drzwi Instytutu, gotowy do wyjścia. Tylko Camille pamiętała o Simonie. Uśmiechnęła się do niego spod kolumny, unosząc lekko kąciki ust. Jej oczy lśniły jak obietnica. Simon wyszedł z Sanktuarium i zamknął za sobą drzwi. *** - To zdarza się co noc. - Jace siedział na podłodze, z rękami zwieszonymi między kolanami. Odłożył nóż na łóżko obok Clary, a ona słuchała, trzymając dłoń na rękojeści. Bardziej, żeby go uspokoić, niż z potrzeby obrony. Wydawało się, że Jace'ego opuściła cała energia. Nawet głos miał pusty i daleki, jakby mówił do niej z oddali. - Śni mi się, że przychodzisz do mojego pokoju i... zaczynamy robić to, co właśnie robiliśmy. A potem cię ranie. Tnę, duszę albo dźgam nożem, a ty umierasz, patrząc na mnie tymi zielonymi oczami, podczas gdy życie wycieka z ciebie między moimi palcami. - To tylko sny powiedziała łagodnie Clary. - Właśnie widziałaś, że nie tylko - przypomniał jej Jace. -Byłem całkiem rozbudzony, kiedy sięgnąłem po nóż. Clary musiała przyznać mu rację. - Boisz się, że wariujesz? Jace wolno pokręcił głową. Włosy opadły mu na oczy. Odgarnął je do tyłu. Nie podcinał ich od jakiegoś czasu i były trochę za długie. Clary zastanawiała się, czy to dlatego, że nic go nie obchodziło. Jak mogła nie zwrócić uwagi na cienie pod jego oczami, na obgryzione paznokcie, na wyczerpanie widoczne na jego ściągniętej twarzy? Tak zadręczała się pytaniem, czy on nadal ją kocha, że nie myślała o niczym innym. - O to się nie martwię, naprawdę - zapewnił. - Raczej o to, że trucizna, która wżera się w moje sny, przesączy się do prawdziwego życia i... - Ścisnęło mu się gardło. - Nie skrzywdziłbyś mnie. - Miałem nóż w ręku, Clary. - Spojrzał na nią i szybko odwrócił wzrok. - Gdybym zrobił ci krzywdę... Nocni Łowcy umierają młodo. Wszyscy to wiemy. Ty chciałaś być Nocnym Łowcą, a ja nie zamierzałem cię powstrzymywać, bo to nie moje zadanie mówić ci, co masz robić ze swoim życiem. Zwłaszcza kiedy ja podejmuję takie samo ryzyko. Co byłby ze mnie za człowiek, gdybym ci powiedział, że ja mogę ryzykować życie, a ty nie? Zastanawiałem się więc, jak to by było, gdybyś umarła. Założę się, że ty też o tym myślałaś. - Wiem, jak by było - powiedziała Clary, przywołując z pamięci jezioro, miecz, krew Jace'ego na piasku. On leżał tam martwy i Anioł przywrócił go do życia, ale to były najgorsze minuty jej życia. - Chciałam umrzeć. Wiedziałam jednak, że bardzo bym cię rozczarowała, gdybym po prostu się poddała. Jace uśmiechnął się słabo. - Ja pomyślałem to samo. Gdybyś umarła, nie chciałbym żyć. Ale nie zabiłbym się, bo cokolwiek dzieje się z nami po śmierci, chcę wtedy być z tobą. A gdybym się zabił, wiem, że nigdy więcej byś ze mną nie rozmawiała. Więc starałbym się zrobić coś ze swoim życiem do czasu, aż znowu mógłbym być z tobą. Gdybym jednak cię skrzywdził... gdybym spowodował twoją śmierć, nic nie mogłoby mnie powstrzymać przed samobójstwem. - Nie mów tak. - Clary przeszedł dreszcz. - Powinieneś był mi powiedzieć. - Nie mogłem. - Jego głos był beznamiętny, ton stanowczy. - Dlaczego? - Myślałem, że jestem Jace'em Lightwoodem. Łudziłem się, że wychowanie nie miało na mnie wpływu. Ale teraz zastanawiam się, czy ludzie mogą się zmienić. Może już zawsze będę Jace'em Morgensternem, synem Valentine'a. On wychowywał mnie przez dziesięć lat i może tej plamy nigdy nie da się wywabić.

85

- Sądzisz, że to wszystko z powodu twojego ojca - powiedziała Clary i przypomniał się jej morał z historii, którą kiedyś opowiedział jej Jace: "Kochać to niszczyć". I wtedy pomyślała, jakie to dziwne, że ona nazywa Valentine'a ojcem Jace'ego, podczas gdy to w jej żyłach płynie jego krew. Ale nigdy nie czuła do Valentine'a tego, co mogłaby czuć do ojca. Natomiast Jace tak. - Dlatego nie chciałeś, żebym wiedziała? -Jesteś wszystkim, czego pragnę. I może Jace Litghwood zasługuje na to, żeby dostać wszystko, czego pragnie. Ale Jace Morgenstern nie. Gdzieś w środku muszę to wiedzieć. Bo inaczej nie próbowałbym zniszczyć tego, co nas łączy. Clary wzięła głęboki wdech i wolno wypuściła ustami powietrze. - Nie sądzę. Jace uniósł głowę i spojrzał na nią pytająco. - Co masz na myśli? - Uważasz, że to kwestia psychologiczna - stwierdziła Clary. -Że coś jest z tobą nie w porządku. A ja podejrzewam, że ktoś tobie to wszystko robi. -Ja nie... - Ithuriel zsyłał na mnie sny - ciągnęła Clary. - Może na ciebie też ktoś zsyła sny. - Ithuriel próbował ci pomóc. Doprowadzić cię do prawdy. A jaki byłby cel tych koszmarów? Są chore, bezsensowne, sadystyczne... - Może nie są bezsensowne - powiedziała Clary. - Może ich znaczenie jest inne, niż myślisz. Albo może ten, kto je zsyła, próbuje cię skrzywdzić. - Kto, na przykład? - Ktoś, kto bardzo nas nie lubi. - Clary odepchnęła od siebie obraz królowej Jasnego Dworu. - Może zgodził się Jace, patrząc na swoje ręce. - Sebastian... On również nie chce nazywać go Jonathanem, pomyślała Clary. Nic dziwnego. To było także jego imię. - Sebastian nie żyje - przypomniała mu trochę ostrzejszym tonem, niż zamierzała. - A gdyby miał tego rodzaju moc, użyłby jej już wcześniej. Na twarzy Jaceego stoczyły ze sobą walkę powątpiewanie i cień nadziei. - Naprawdę sądzisz, że ktoś mógłby mi to robić? Serce Clary uderzało mocno o żebra. Bardzo chciała, żeby to była prawda, ale jeśli nie, niepotrzebnie wzbudzałaby nadzieje Jace'ego. Nadzieje ich obojga. Z drugiej strony, odnosiła wrażenie, że minęło sporo czasu od chwili, kiedy Jace w ogóle miał jakieś nadzieje. - Uważam, że powinniśmy pójść do Cichego Miasta -oświadczyła. - Bracia wejdą do twojej głowy i zorientują się, czy ktoś tam majstrował. Tak samo zrobili ze mną. Jace otworzył usta, ale zaraz je zamknął. - Kiedy? - zapytał w końcu. - Teraz. Nie chcę czekać. A ty? Nie odpowiedział, tylko wstał z podłogi i sięgnął po koszulkę. Spojrzał na Clary i prawie się uśmiechnął. -Skoro idziemy do Cichego Miasta, może chciałabyś się ubrać. To znaczy, doceniam twój skąpy strój, ale nie wiem, jak Cisi Bracia. Zostało ich tylko kilku, więc nie chciałbym, żeby umarli z wrażenia. Clary wyskoczyła z łóżka i rzuciła w niego poduszką, ale czuła przede wszystkim ulgę. Sięgnęła po swoje ubranie. Zanim przełożyła T-shirt przez głowę, w oczy rzucił jej się nóż leżący na prześcieradle, lśniący jak srebrzysty płomień. - Camille - przywitał ją Magnus. - Dużo czasu minęło, prawda? Wampirzyca uśmiechnęła się lekko. Jej skóra wyglądała na bielszą, niż Bane pamiętał, tuż pod powierzchnią zaczynały się rysować ciemne pajęczyny żył. Włosy zachowały srebrny odcień, oczy nadal były zielone jak u kota. Wciąż zachwycała urodą. Patrząc na nią, Magnus na chwilę przeniósł się z powrotem do Londynu. Zobaczył latarnie gazowe, poczuł zapach dymu, brudu, koni, metaliczną woń mgły, kwietne aromaty płynące z Kew Gardens. Ujrzał chłopca o czarnych włosach i niebieskich oczach jak u Aleca, dziewczynę o długich kasztanowych lokach i poważnej twarzy. W świecie, w którym wszystko w końcu tracił, ona pozostawała jedną z niewielu stałych. - Tęskniłam za tobą, Magnusie - powiedziała Camille. -Wcale nie. - Magnus usiadł na podłodze Sanktuarium. Poczuł przez ubranie chłód kamienia. Dobrze, że miał ze sobą szal. - Po co mnie wezwałaś? Próbujesz zyskać na czasie? - Nie. - Gdy Camille się pochyliła, zagrzechotały łańcuchy. Bane niemal słyszał syk palonej skóry w miejscach, gdzie pobłogosławiony metal dotykał jej nadgarstków. - Docierały do mnie różne słuchy o tobie, Magnusie. Podobno ostatnimi czasy Nocni Łowcy wzięli cię pod swoje skrzydła. A ty zdobyłeś miłość jednego

86

z nich. Zapewne tego chłopca, z którym przed chwilą rozmawiałeś. Z drugiej strony, zawsze okazywałeś różnorodne upodobania. - Nasłuchałaś się plotek - stwierdził Magnus. - A mogłaś po prostu mnie zapytać. Przez wszystkie te lata mieszkałem na Brooklynie, całkiem niedaleko, ale nie miałem od ciebie żadnych wieści. Nie widziałem cię na żadnym z moich przyjęć. Jakby dzieliła nas góra lodowa, Camille. - Nie ja ją zbudowałam. - Zielone oczy się rozszerzyły. - Zawsze cię kochałam. - Zostawiłaś mnie - przypomniał Magnus. - Najpierw traktowałaś mnie jak zabawkę, a potem porzuciłaś. Gdyby miłość była pokarmem, umarłbym z głodu na ochłapach, które od ciebie dostawałem. - Mówił rzeczowym tonem. Upłynęło wiele czasu. - Mieliśmy przed sobą całą wieczność - zaprotestowała Camille. - Musiałeś wiedzieć, że do ciebie wrócę... - Camille, czego chcesz? - Magnus mówił z anielską cierpliwością. Jej pierś zafalowała, ale Bane nie dał się nabrać na tę efektowną sztuczkę. Wampirzyca nie musiała oddychać. - Wiem, że masz posłuch u Nocnych Łowców - powiedziała w końcu. - Chcę, żebyś porozmawiał z nimi w moim imieniu. - Chcesz, żebym zawarł z nimi układ - poprawił ją Magnus. Camille spiorunowała go wzrokiem. - Zawsze wyrażałeś się w bardzo nowoczesny sposób, niestety. - Twierdzą, że zabiłaś trzech Nocnych Łowców. To prawda? - Byli członkami Kręgu. - Dolna warga Camille zadrżała. -Torturowali kiedyś i zabijali moją rasę... -I dlatego to zrobiłaś? Z zemsty? - Kiedy jej milczenie się przedłużało, Magnus dodał: - Wiesz, co się dzieje z tymi, którzy obijają Nefilim. Oczy Camille rozbłysły. - Potrzebuję cię, żebyś się za mną wstawił, Magnusie. Chcę immunitetu. Chcę obietnicy na piśmie, że jeśli udzielę informacji Clave, oszczędzą mnie i uwolnią. - Nigdy nie wypuszczą cię na wolność. - Więc nigdy się nie dowiedzą, dlaczego ich towarzysze musieli umrzeć. - "Musieli umrzeć"? - powtórzył Magnus. - Interesujący dobór słów, Camille. Mam rację, że chodzi o coś więcej, niż się wydaje na pierwszy rzut oka? O coś więcej niż krew czy zemsta? Wampirzyca patrzyła na niego w milczeniu. Jej pierś unosiła się i opadała teatralnie. Wszystko w niej wydawało się sztuczne: fale srebrnych włosów, wygięcie szyi, nawet krew na nadgarstkach. -Jeśli chcesz, żebym z nimi rozmawiał w twoim imieniu, musisz mi zdradzić choć jeden drobny szczegół zażądał Bane. - Na znak dobrej woli. Camille uśmiechnęła się promiennie. - Wiedziałam, że z nimi porozmawiasz, Magnusie. Wiedziałam, że przeszłość nie całkiem dla ciebie umarła. - Uważaj sobie, że nie jest martwa, jeśli chcesz - uciął Magnus. No więc, Camille? Wampirzyca przesunęła językiem po dolnej wardze. - Możesz im powiedzieć, że zabijając tych Nocnych Łowców, działałam na rozkaz. Nie wahałam się, bo oni zabijali moich pobratymców i zasłużyli na śmierć. Ale nie zrobiłabym tego, gdyby nie prośba kogoś o wiele potężniejszego ode mnie. Serce Magnusa zabiło szybciej. Cała ta sprawa bardzo mu się nie podobała. -Kto? Camille pokręciła głową. - Immunitet, Magnusie. - Camille... - Wystawią mnie na słońce, żebym umarła. Tak właśnie postępują z tymi, którzy zabijają Nefilim. Magnus wstał z podłogi. Szal był cały w kurzu. Czarownik obejrzał go z niepocieszoną miną. - Zrobię, co będę mógł, Camille - powiedział. - Ale niczego nie obiecuję. - Oczywiście - rzuciła Camille, mierząc go spojrzeniem spod półprzymkniętych powiek. - Podejdź do mnie, Magnusie. Nie kochał jej, ale była snem z przeszłości, więc zbliżył się do niej posłusznie i zatrzymał w takiej odległości, że mógłby jej dotknąć. - Pamiętasz Londyn? - spytała cicho Camille. - Przyjęcia u de Quinceya? Pamiętasz Willa Herondale'a? Wiem, że tak. Ten twój chłoptaś, Lightwood. Nawet są podobni. - Naprawdę? - zdziwił się Magnus, jakby nigdy wcześniej nie przyszło mu to do głowy. - Zawsze miałeś słabość do ładnych chłopców - stwierdziła Camille. - Ale co mogą ci dać jacyś mali śmiertelnicy? Dziesięć lat, dwadzieścia, nim zaczną się starzeć. Czterdzieści, pięćdziesiąt, nim zabierze ich śmierć. Ja mogę ci dać całą wieczność. Magnus dotknął jej policzka, zimniejszego niż kamienna podłoga.

87

-Mogłaś dać mi przeszłość - powiedział z lekkim smutkiem. - Alec to moja przyszłość. - Magnusie... Drzwi Instytutu się otworzyły i w progu stanęła Maryse. W magicznym świetle padającym z tyłu było widać tylko jej sylwetkę. Towarzyszył jej syn, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Magnus przez chwilę zastanawiał się, czy Alec słyszał rozmowę między nim a Camille. Chyba nie. - Doszliście do porozumienia? - spytała Maryse Lightwood Magnus opuścił rękę i odsunął się od Camille. - Nie jestem pewien, czy można to nazwać porozumieniem -powiedział. - Sądzę jednak, że mamy parę rzeczy do omówienia. *** Clary ubrała się i poszła z Jace'em do jego pokoju. Do małego brezentowego worka Jace wrzucił parę rzeczy, jakby wybierał się na piżama party rodem z horroru, pomyślała Clary. Spakował głównie broń: kilka serafickich noży, stelę i, po namyśle, nóż ze srebrną rękojeścią, już wyczyszczony z krwi. Potem narzucił czarną skórzaną kurtkę i zaciągnął zamek, wyjmując zza kołnierza pasma jasnych włosów. Kiedy się odwrócił i, przewieszając worek przez ramię, uśmiechnął się do niej lekko, Clary dostrzegła lekkie wyszczerbienie w jego lewym kle. Tę drobną skazę w zbyt idealnym wyglądzie zawsze uważała za uroczą. Ścisnęło się jej serce. Uciekła od niego wzrokiem, oddychając z trudem. Jace wyciągnął do niej rękę. - Chodźmy. Nie mogli wezwać Cichych Braci, więc złapali taksówkę i ruszyli w stronę Houston i Marble Cemetery. Do Miasta Kości prowadziła również droga przez Bramę - Clary była już tam wcześniej i wiedziała jak ono wygląda - ale Jace jej wyjaśnił, że w takich sytuacjach obowiązują pewne zasady. Clary uznała więc, że Cisi Bracia prawdopodobnie uznaliby ich zachowanie za niegrzeczne. Siedząc obok niej na tylnym siedzeniu taksówki, Jace trzymał ją za rękę i wodził palcami po jej wierzchu. W ten sposób skutecznie rozpraszał uwagę Clary, ale nie na tyle, żeby nie mogła się skupić, kiedy opowiadał jej, co się dzieje z Simonem, relacjonował historię Jordana, mówił o schwytaniu Camille i jej oświadczeniu, że będzie rozmawiać tylko z Magnusem. - Z Simonem wszystko w porządku? - spytała z niepokojem Clary. - Był w Instytucie, ale ja nawet go nie widziałam... - Nie w Instytucie, tylko w Sanktuarium. Jakoś się trzyma. Lepiej, niż można by sądzić, zważywszy na to, że jeszcze tak niedawno był Przyziemnym. - Cały ten plan wygląda mi na niebezpieczny. Zdaje się, że Camille jest szalona. Jace musnął opuszkami jej kostki. - Musisz przestać myśleć o Simonie jako o Przyziemnym chłopcu, którego kiedyś znałaś. Wciąż wymagał ratowania, ale teraz nie można zrobić mu krzywdy. Nie widziałaś działania swojego Znaku. Ja widziałem. Prawdziwy gniew Boży, który spadł na świat. Powinnaś być z siebie dumna. Clary zadrżała. - Nie wiem. Zrobiłam to, bo musiałam, ale, tak czy inaczej, to jest klątwa. I nie wiedziałam, przez co przechodzi Simon. Nic mi nie mówił. Słyszałam, że Isabelle i Maia dowiedziały się o sobie, ale nie miałam pojęcia o Jordanie. Że to były chłopak Mai, i tak dalej. Bo nie pytałaś. Byłaś zbyt zajęta martwieniem się o Jace'ego. Niedobrze. - A ty opowiadałaś mu, co robisz? - spytał Jace. - Bo to działa w obie strony. - Nie. Tak naprawdę nie mówiłam nikomu. Clary opowiedziała Jace'owi o swojej wyprawie do Cichego Miasta z Kyle'em i Maryse, o tym, co zobaczyła w kostnicy Beth Israel, i o odkryciu Kościoła Talto. - Nigdy o nim nie słyszałem - stwierdził Jace. - Ale Isabelle ma rację. Istnieją najdziwniejsze sekty czcicieli demonów. Większości z nich nigdy nie udało się wezwać żadnego demona. Ale najwyraźniej ci mieli więcej szczęścia. - Myślisz, że demon, którego zabiłyśmy, to był ten, któremu oni oddawali cześć? Sądzisz, że teraz... dadzą sobie spokój? Jace pokręcił głową. -To był tylko demon Hydra, coś w rodzaju psa obronnego. Poza tym: "Już dom jej ku śmierci się chyli, ku cieniom jej droga". Wygląda mi to na żeńskiego demona. A właśnie sekty czczące żeńskie demony często wyprawiają straszne rzeczy z niemowlętami. Mają różne dziwaczne poglądy na temat płodności i dzieci. - Jace odchylił głowę na oparcie siedzenia i przymknął oczy. Konklawe na pewno wybierze się do tego kościoła i dokładnie go sprawdzi, ale stawiam dwadzieścia do jednego, że nic nie znajdą. Zabiłaś ich demonicznego

88

stróża, więc sekta zniknie i zatrze po sobie wszelkie ślady. Możliwe, że będziemy musieli poczekać, aż otworzą kram gdzie indziej. - Ale... - Clary ścisnął się żołądek. - Tamto dziecko. I rysunki w księdze, którą widziałam. Myślę, że oni próbują stworzyć więcej istot takich jak... Sebastian. - To niemożliwe - powiedział Jace. - Oni wstrzykują ludzkiemu dziecku krew demona, co jest bardzo złe, owszem, ale kogoś takiego jak Sebastian można stworzyć wyłącznie przez wstrzyknięcie krwi demona dziecku Nocnych Łowców. Inne umierają. - Lekko ścisnął jej rękę, jakby dla dodania otuchy. - To nie są mili ludzie, ale nie wyobrażam sobie, żeby próbowali znowu zrobić to samo, bo za pierwszym razem im się nie udało. Taksówka zatrzymała się z piskiem opon na rogu Houston i Drugiej Alei. - Dziesięć dolców - rzucił taksówkarz. Jace, który w innych okolicznościach prawdopodobnie poczęstowałby go sarkastyczną uwagą, teraz bez słowa wcisnął mu do ręki dwudziestkę, wysiadł z taksówki i przytrzymał Clary drzwi. - Gotowa? - zapytał, kiedy ruszyli w stronę żelaznej bramy prowadzącej do Cichego Miasta. Clary skinęła głową. - Nie powiem, żeby moja ostatnia wizyta w tym miejscu była zabawna, ale jestem gotowa. - Wzięła Jace'ego za rękę. - Dopóki jesteśmy razem, jestem gotowa na wszystko. Cisi Bracia czekali na nich przy wejściu do Miasta, niemal jakby się ich spodziewali. W milczącym szeregu, który zagradzał nieproszonym gościom dalszą drogę, Clary rozpoznała brata Zachariasza. Po co tu przyszliście, córko Valentine'a i synu Instytutu? Clary nie była pewna, który z braci odezwał się w jej głowie. A może przemówili wszyscy. To niespotykane, żeby dzieci przybywały do Cichego Miasta bez nadzoru. Określenie ubodło Clary, choć wiedziała, że dla Cichych Braci wszyscy poniżej osiemnastego roku życia są dziećmi i podlegają innym regułom. - Potrzebujemy waszej pomocy - oznajmiła Clary, bo Jace nie kwapił się z odpowiedzią. Przenosił wzrok z jednego brata na drugiego z umiarkowaną ciekawością człowieka, który od wielu różnych lekarzy usłyszał wyrok śmierci, a teraz, dotarłszy wreszcie do najlepszego specjalisty, bez wielkiej nadziei czekał na ostateczną diagnozę. - Czy nie na tym polega wasza praca: na pomaganiu Nocnym Łowcom? Nie jesteśmy sługami na każde wasze wezwanie. I nie każdą sprawą się zajmujemy. -Tą powinniście - stanowczo powiedziała Clary. - Sądzę, że ktoś wkrada się do umysłu Jace'ego, ktoś potężny, i miesza w jego wspomnieniach i snach. Zmusza go do robienia rzeczy, których on nie chce robić. Hipnomancja, stwierdził jeden z Braci. Magia snów. To dziedzina tylko dla największych i najpotężniejszych istot stosujących magię. - Takich jak anioły - dodała Clary. Odpowiedziała jej cisza wynikająca z zaskoczenia. Może powinniście pójść z nami do Mówiących Gwiazd, rzekł w końcu brat Zachariasz. To nie było zaproszenie, tylko rozkaz, ponieważ Bracia natychmiast się odwrócili i ruszyli w głąb Cichego Miasta, nie czekając na Jace'ego i Clary. Dotarłszy do pawilonu Mówiących Gwiazd, Bracia zajęli miejsca za czarnym bazaltowym stołem. Miecz Anioła, który już wrócił na swoje miejsce, lśnił za nimi na ścianie niczym skrzydło srebrnego ptaka. Znalazłszy się na środku sali, Jace spojrzał na wzór z metalicznych gwiazd wypalonych w czerwonych i złotych płytkach podłogi. Patrząc na niego, Clary poczuła ból w sercu. Nie mogła patrzeć na niego w tym stanie. Zwykła energia całkiem go opuściła, jakby, przysypany popiołem, zgasł magiczny płomień. Nagle Jace uniósł głowę i zamrugał. Clary od razu się domyśliła, że to Cisi Bracia przemówili w jego umyśle, choć nie słyszała ich słów. Jace pokręcił głową i powiedział: - Nie wiem. Myślałem, że to zwykłe sny. - Potem zacisnął usta, a Clary zaczęła się zastanawiać, o co Bracia go pytają. -Wizje? Nie sądzę. Tak, spotkałem Anioła, ale to Clary miała prorocze sny, nie ja. Clary wstrzymała oddech. Jeszcze chwila i zapytają go o tamtą noc nad jeziorem Lyn. Nie pomyślała o tym. Co właściwie zobaczyli Cisi Bracia, kiedy szperali w jej umyśle? Tylko to, czego szukali? A może wszystko? Jace skinął głową. - Dobrze. Jestem gotowy. Zamknął oczy, a Clary, patrząc na niego, trochę się odprężyła. Kiedy Cisi Bracia pierwszy raz sondowali jej umysł i Jace ją obserwował, to wszystko musiało wyglądać podobnie. Teraz zobaczyła szczegóły, których wtedy nie widziała, schwytana w sieć połączonych umysłów, powracająca do najdawniejszych wspomnień, stracona dla świata. Zobaczyła, że Jace cały sztywnieje, jakby Bracia dotknęli go rękami. Odchylił głowę do tyłu. Otwierał i zamykał dłonie opuszczone po bokach, gdy gwiazdy pod jego stopami rozjarzyły się oślepiającym srebrnym blaskiem. Clary odpędziła mruganiem łzy. W jaskrawym świetle Jace był pełną wdzięku, ciemną sylwetką, jakby stał w samym środku wodospadu. Zewsząd otaczały ich ciche, niezrozumiałe szepty.

89

Jace osunął się na kolana, oparł ręce o ziemię. Serce Clary się ścisnęło. Kiedy Cisi Bracia przebywali w jej głowie, sama omal nie zemdlała. Ale Jace był przecież silniejszy? Teraz powoli zgiął się wpół, przycisnął pięści do brzucha, jednak nie krzyknął, mimo wyraźnego cierpienia. Clary, która nie mogła dłużej znieść tego widoku, pobiegła przez kolumny światła, opadła przy nim na kolana i go objęła. Szepty wokół nich zmieniły się w burzę protestów; Jace odwrócił głowę i na nią spojrzał. Srebrny blask sprawił, że jego oczy stały się matowe i białe jak marmurowe płytki. Usta ułożyły się w jej imię. I raptem światło zgasło, szepty ucichły, a oni klęczeli na nagiej posadzce pawilonu, otoczeni ciszą i półmrokiem. Jace drżał. Kiedy otworzył pięści, Clary zobaczyła krwawe ślady w miejscach, gdzie paznokcie przebiły skórę. Nadal trzymając go za ramię, spojrzała z tłumionym gniewem na Cichych Braci. Wiedziała, że równie dobrze mogłaby być wściekła na lekarza, który musiał zastosować leczenie bolesne, lecz ratujące życie, ale tak trudno o rozsądek, kiedy cierpi ukochana osoba. Jest coś, czego nam nie powiedziałaś, Clarisso Morgenstern, przemówił brat Zachariasz. Wasz wspólny sekret. Lodowata dłoń zacisnęła się wokół serca Clary. - Nie rozumiem - bąknęła. Znak śmierci na tym chłopcu. Tym razem odezwał się inny z Braci, chyba Enoch. - Śmierci? - powtórzył Jace. - Czy to znaczy, że umrę? - Nie wydawał się zaskoczony. Chodzi nam o to, że byłeś martwy. Przekroczyłeś bramę do królestwa cieni, twoja dusza oddzieliła się od ciała. Nocni Łowcy wymienili spojrzenia. Clary przełknęła ślinę. - Anioł Razjel... - zaczęła z wahaniem. Tak, jego znak również jest na chłopcu. Głos Enocha nie zdradzał żadnych emocji. Istnieją tylko dwa sposoby, żeby przywrócić martwego do życia. Nekromancja, czarna magia posługująca się dzwonkiem, księgą i świecą. Ona jednak przywraca tylko pozory życia. Jedynie Anioł zasiadający po prawicy Boga może umieścić z powrotem ludzką duszę w ciele, tak jak życie zostało tchnięte w pierwszego człowieka. Enoch pokręcił głową. Równowaga życia i śmierci, dobra i zła, jest bardzo krucha, młodzi Nocni Łowcy. I wy j ą zakłóciliście. - Ale Razjel jest Aniołem - powiedziała Clary. - Może wszystko. Oddajecie mu cześć, więc skoro postanowił to zrobić... Czyżby? - przemówił inny z Cichych Braci. Sam tak postanowił? - Ja... - Clary zerknęła na Jaceego. Mogłam poprosić o wszystko. O pokój na świecie, lekarstwo na raka, o wieczne życie. Ale chciałam tylko ciebie. Znamy rytuał Darów, rzekł Zachariasz. Wiemy, że ten, kto posiada je wszystkie, może poprosić Anioła o jedną rzecz. Nie sądzę, żeby mógł ci odmówić. Clary uniosła podbródek. - Cóż, stało się - powiedziała krótko. Jace zaśmiał się cicho, bez cienia wesołości, i rzucił kpiąco: - Zawsze mogą mnie zabić, żeby przywrócić równowagę. Clary zacisnęła dłoń na jego ramieniu. - Nie bądź śmieszny. Powiedziała to cienkim głosem i zamarła, kiedy brat Zachariasz odłączył się od grupy i podszedł do nich, sunąc bezszelestnie po Mówiących Gwiazdach. Gdy dotarł do Jace'ego, Clary z trudem zwalczyła impuls, żeby go odepchnąć. Zachariasz ujął Nocnego Łowcę pod brodę i uniósł jego twarz. Palce miał długie, smukłe, gładkie, bez zmarszczek. Clary nigdy wcześniej nie interesowała się wiekiem Cichych Braci. Sądziła, że wszyscy są bardzo starzy i zgrzybiali. Nadal klęcząc, Jace spojrzał na Zachariasza, który stał nad nim i przyglądał mu się z twarzą bez wyrazu. Clary przyszły na myśl średniowieczne obrazy świętych, którzy na klęczkach kierowali wzrok ku górze, a ich oblicza były skąpane w złotym blasku. Gdybym tutaj był, kiedy dorastałeś, przemówił Cichy Brat nieoczekiwanie łagodnym głosem, wyczytałbym prawdę z twojej twarzy, Jace Lightwood, i wiedziałbym, kim jesteś. Jace zrobił zdziwioną minę, ale się nie poruszył. Zachariasz odwrócił się do pozostałych mnichów. Nie możemy i nie powinniśmy skrzywdzić tego chłopca. Między Uerondaleami i Cichymi Braćmi istnieją odwieczne więzy. Jesteś m y mu winni pomoc. - Pomoc w czym? - zapytała Clary. - Coś jest nie w porządku... z jego głową? Kiedy rodzi się Nocny Łowca, Cisi Bracia i Żelazne Siostry odprawiają rytuał umieszczenia na dziecku czarów ochronnych. Clary wiedziała, że Żelazne Siostry są żeńskim odpowiednikiem Cichych Braci. Żyjące w jeszcze większym odosobnieniu niż oni, zarządzały produkcją broni dla Nocnych Łowców. Kiedy Jace umarł, ciągnął brat Zachariasz, a potem powrócił do życia, narodził się po raz drugi, ale został pozbawiony tych rytuałów i ochrony. Teraz jest otwarty jak niezamknięte drzwi i bezbronny wobec wszelkiego zła i demonicznych wpływów.

90

Clary oblizała wyschnięte usta. - Został opętany? To nie opętanie, tylko wpływ. Podejrzewam, że potężny demon szepcze do twoich uszu, Jonathanie Herondale. Jesteś silny, walczysz z nim, ale on pozbawia cię sił, tak jak morze wymywa piasek. - Jace - wyszeptał chłopak bladymi wargami. - Jace Lightwood, nie Herondale. - Skąd pewność, że to demon? - Clary skupiła się na praktycznych kwestiach. - I co możemy zrobić, żeby zostawił go w spokoju? Tym razem przemówił Enoch, z wyraźnym namysłem w głosie. Należy ponownie dokonać rytuału, po raz drugi nałożyć na niego ochronę, jakby dopiero się urodził. - Możecie to zrobić? - spytała Clary. Zachariasz skinął głową. Można to zrobić. Ale najpierw trzeba poczynić przygotowania, wezwać jedną z Żelaznych Sióstr, wykonać amulet... Jonathan musi zostać z nami do chwili zakończenia rytuału. Tu jest dla niego najbezpieczniejsze miejsce. Clary spojrzała na Jaceego, oczekując jakiejś reakcji - wyrazu nadziei, ulgi, zachwytu, czegokolwiek - ale jego twarz pozostała beznamiętna. - Jak długo musiałby tu zostać? - spytała. Zachariasz rozłożył chude ręce. Dzień, może dwa. Rytuał jest przeznaczony dla niemowląt. Będziemy musieli go zmienić, żeby został dostosowany do dorosłego. Gdyby Jace miał więcej niż osiemnaście lat, to w ogóle byłoby niemożliwe. A tak, będzie tylko trudne. Na szczęście, chłopiec nie jest nie do uratowania. Nie jest nie do uratowania. Nie na taką odpowiedź liczyła Clary. Chciała usłyszeć, że sprawa jest prosta, problem łatwy do rozwiązania. Popatrzyła na Jace'ego, na jego zwieszoną głowę, na włosy zasłaniające twarz. Jego kark wyglądał na taki kruchy, że Clary ścisnęło się serce. - Wszystko będzie dobrze - powiedziała cicho. - Zostanę z tobą... Nie. Wszyscy Bracia przemówili jednym, nieustępliwym głosem. On musi zostać tutaj sam. Nie może sobie pozwolić na brak skupienia w trakcie rytuału. Clary poczuła, że Jace tężeje. W czasie swojego ostatniego pobytu w Cichym Mieście został niesprawiedliwie uwięziony, był świadkiem strasznej śmierci większości Cichych Braci, dręczył go Valentine. Potrafiła sobie doskonale wyobrazić, że myśl o kolejnej samotnej nocy w Mieście jest dla niego straszna. - Jace - szepnęła. - Zrobię wszystko, co zechcesz. Jeśli wolisz stąd wyjść... - Zostanę. - Jace uniósł głowę, jego głos był silny i czysty. -Zrobię wszystko, co będzie konieczne. Chcę tylko, żebyś zadzwoniła do Izzy i Aleca. Powiedz im... powiedz im, że zostaję u Simona, żeby mieć na niego oko. Powiedz, że zobaczymy się jutro albo pojutrze. -Ale... - Clary. - Delikatnie ujął jej dłonie. - Miałaś rację. Te wszystkie rzeczy nie dzieją się we mnie. Ktoś próbuje nas skrzywdzić. Wiesz, co to oznacza? Gdyby można... to wyleczyć, już nie musiałbym bać się o ciebie, kiedy jesteś przy mnie. Jeśli będzie trzeba, spędzę nawet tysiąc nocy w Cichym Mieście. Nie zważając na obecność Cichych Braci, Clary nachyliła się i pocałowała go. -Wrócę - wyszeptała. - Jutro wieczorem, po przyjęciu w Ironworks, przyjdę zobaczyć się z tobą. Nadzieja w jego oczach sprawiła, że omal nie pękło jej serce. - Może wtedy będę już wyleczony. Clary dotknęła jego twarzy. - Może. *** Simon obudził się wyczerpany po długiej nocy pełnej złych snów. Przewrócił się na plecy i spojrzał w światło wpadające przez okno sypialni. Mimo woli zaczął się zastanawiać, czy spałby lepiej, gdyby tak jak inne wampiry spał w ciągu dnia. Choć słońce nie wyrządzało mu krzywdy, czuł zew nocy, miał ochotę wyjść pod ciemne niebo i migoczące gwiazdy. Jakaś jego część chciała żyć w mroku i odbierała słoneczny blask niczym cienki, ostry nóż zadający ból. Tak samo pragnął krwi. I wystarczyło popatrzeć, jak skończyła się walka z tym pragnieniem. Wstał chwiejnie, narzucił na siebie stare ubranie i poszedł do salonu. Pachniało tam tostami i kawą. Jordan siedział na stołku barowym, jego włosy jak zwykle sterczały na wszystkie strony, plecy miał przygarbione. - Cześć rzucił Simon. Co słychać? - Mamy problem - poinformował go Jordan. Był blady pod opalenizną. Simon zamrugał. Nie widział swojego współlokatora od poprzedniego dnia. Kiedy późnym wieczorem wrócił z Instytutu i padł z wyczerpania, Jordana nie było w domu. Simon uznał, że jest jeszcze w pracy. Ale najwyraźniej coś się stało. - O co chodzi? - spytał. - Ktoś wsunął to pod nasze drzwi.

91

Jordan podsunął mu "New York Morning Chronicie", otwartą na jednej ze stron. U góry było zamieszczone ziarniste zdjęcie ciała leżącego na chodniku; w oczy rzucały się przede wszystkim patykowate kończyny wygięte pod dziwnym kątem. Jak to czasami bywa z martwymi ciałami, wcale nie przypominało ludzkiego. Simon już miał zapytać Jordana, dlaczego mu to pokazuje, kiedy jego wzrok padł na tekst wydrukowany pod fotografią. "Znaleziono martwą dziewczynę Policja prowadzi śledztwo w sprawie śmierci czternastoletniej Maureen Brown, którą znaleziono martwą w niedzielę o godzinie jedenastej w nocy za śmietnikiem Big Apple Deli przy Trzeciej Alei. Nie podano jeszcze oficjalnie przyczyny zgonu, ale właściciel delikatesów, który natknął się na ciało, Michael Garza, twierdzi, że dziewczyna miała poderżnięte gardło. Policja na razie nie znalazła broni...". Simon nie był w stanie czytać dalej. Ciężko opadł na krzesło. Nie miał wątpliwości, że na zdjęciu jest Maureen. Poznał jej tęczowe rękawki i głupią różową czapkę, którą miała na głowie, kiedy ostatni raz ją widział. Mój Boże. O, Boże, myślał gorączkowo, ale żadne słowo nie wydostało się z jego ust. - Czy w tamtym liściku przypadkiem nie było napisane, że jeśli nie pójdziesz pod wskazany adres, poderżną gardło twojej dziewczynie? - zapytał Jordan posępnym głosem. - Nie - wykrztusił Simon. To niemożliwe. Nie. Przyjaciółka kuzynki Erica. Jak ona ma na imię? Ta, która podkochuje się w Simonie. Przychodzi na wszystkie jego występy i wszystkim opowiada, że jest jego dziewczyną. Simon przypomniał sobie małą różową komórkę z naklejkami, którą Maureen zrobiła im wspólne zdjęcie. Pamiętał wyraźnie dotyk jej dłoni na swoim ramieniu, lekkiej jak motyl. Czternaście lat. Skulił się i objął rękami, jakby w ten sposób mógł zniknąć.

14

Sny

Jace rzucał się niespokojnie na wąskim łóżku. Nie wiedział, gdzie spią Cisi Bracia, bo oni sami nic na ten temat nie wspomnieli. Jedynym miejscem, w którym mógł przenocować, okazały cię cele pod Cichym Miastem, gdzie zwykle trzymano więźniów. Gospodarze zostawili mu otwarte drzwi, żeby nie czuł się jak w lochu, ale nawet przy największej dozie wyobraźni nie można byłoby nazwać tego miejsca przyjemnym. Powietrze wydawało się aż gęste. Jace zdjął koszulę i leżał na pościeli w samych dżinsach, ale nadal było mu za gorąco. Ściany miały ciemnoszary kolor. Ktoś wyrył litery JG w kamieniu tuż nad jego pryczą. Jace zaczął się zastanawiać, co one mogą oznaczać. W celi znajdowało się tylko łóżko, popękane lustro, w którym widział swoje zniekształcone odbicie, i umywalka. Pomieszczenie budziło w nim bardziej niż nieprzyjemne wspomnienia. Bracia przez całą noc wkraczali do jego umysłu i z niego wychodzili, aż w końcu poczuł się wyżęty jak ścierka. Niestety, nie miał pojęcia, czy robią jakieś postępy, bo również w tej kwestii okazali się bardzo skryci. Nie wyglądali na zadowolonych, ale, prawdę mówiąc, nigdy tacy nie byli. Jace wiedział, że prawdziwym sprawdzianem będzie sen. Co mu się przyśni? Spać, może śnić. Przewrócił się na bok i ukrył twarz w ramionach. Nie mógłby znieść nawet jednego snu więcej o krzywdzeniu Clary. Sądził, że naprawdę traci rozum, i ta myśl go przerażała. Bardziej niż perspektywa śmierci. Nie potrafił sobie wyobrazić gorszej rzeczy. Ale jedynym sposobem, żeby się przekonać, czy nie wariuje, był sen. Zamknął oczy i nakazał sobie zasnąć. Zasnął i śnił. Znowu przeniósł się do Idrisu. Do doliny, gdzie walczył z Sebastianem i zginął. Była jesień, a nie późne lato jak wtedy. Liście eksplodowały złotem, czerwienią, rudościami i oranżem. Stał na brzegu małej rzeczki, właściwie strumienia, który przecinał dolinę na pół. Z daleka nadchodził ktoś, kogo jeszcze nie widział wyraźnie, ale kroki tej osoby był równe i zdecydowane. Jace nie był pewien, czy to Sebastian, dopóki nieznajomy się nie zbliżył. Stwierdził wtedy, że to nie może być on. Sebastian był wysoki, wyższy od niego, a ten ktoś okazał się o dwie głowy niższy od Jace'ego, chudy, o cienkich, dziecinnych ramionach i kościstych nadgarstkach wystających ze zbyt szerokich rękawów koszuli.

92

Max. Widok młodszego brata był jak cios. Jace opadł na kolana w zieloną trawę. Upadek go nie zabolał, bo w snach wszystko jest miękkie. Max wyglądał tak jak zawsze. Chłopiec o sterczących kolanach, na progu dorastania, już nie dziecko. Ale on już nie miał nigdy dorosnąć. - Max - powiedział Jace. - Max, tak mi przykro. - Jace. - Lekki wietrzyk zdmuchnął brązowe włosy z twarzy! chłopca. Oczy, ukryte za okularami, były poważne. - Nie przyszedłem tutaj, żeby cię straszyć albo budzić w tobie poczucief winy. Oczywiście, że nie, powiedział głos w głowie Jace'ego. Max zawsze cię kochał, był w ciebie wpatrzony, uważał, że jesteś wspaniały.' - Sny, które miałeś, to wiadomości - ciągnął Max. - Sny to wpływ demona, Max. Cisi Bracia powiedzieli... - Mylą się - przerwał mu brat. - Zostało ich tylko kilku i ich moce są słabsze niż kiedyś. Te sny mają coś ci przekazać. Źle je zrozumiałeś. One nie każą ci skrzywdzić Clary, tylko ostrzegają, że już to robisz. Jace wolno pokręcił głową. - Nie rozumiem. - Przysłali mnie aniołowie, żebym z tobą porozmawiał, bo cię znam - mówił Max czystym dziecięcym głosem. - Wiem, jaki jesteś dla ludzi, których kochasz. Wiem, że nigdy świadomie byś ich nie skrzywdził. Jednak nie zniszczyłeś w sobie całego wpływu Valentine'a. Jego głos nadal do ciebie szepcze. Uważasz, że go nie słyszysz, ale słyszysz. Sny mówią ci, że dopóki nie zabijesz tej części siebie, nie możesz być z Clary. - Więc zabiję - oświadczył Jace. - Zrobię wszystko, co muszę. Tylko powiedz mi, jak. Max uśmiechnął się promiennie i wyciągnął do niego rękę. Trzymał w niej sztylet o srebrnej rękojeści, nóż Stephena Herondale'a, ten ze szkatułki. Jace od razu go rozpoznał. - Weź go - powiedział Max. - I obróć przeciwko sobie. Ta część ciebie, która jest tu we śnie razem ze mną, musi umrzeć. To, co się potem obudzi, będzie oczyszczone. Jace wziął nóż. Max się uśmiechnął. - Dobrze. Jest nas po tej stronie wielu, którzy martwią się o ciebie. Twój ojciec również. - Nie Valentine... - Twój prawdziwy ojciec. Kazał mi powiedzieć, jak masz tego użyć. Nóż wytnie wszystko co zgniłe w twojej duszy. Max uśmiechnął się jak anioł, kiedy Jace skierował nóż w swoją stronę. W ostatniej chwili Jace się zawahał, gdy przypomniał sobie, jak Valentine przeszył mu serce. W końcu jednak zrobił długie nacięcie na prawym przedramieniu, od łokcia do nadgarstka. Nie poczuł bólu. Przełożył nóż do prawej ręki i zrobił to samo na drugim przedramieniu. Krew trysnęła z długich ran, czerwieńsza niż w prawdziwym życiu, koloru rubinów. Spłynęła po skórze na trawę. Jace usłyszał, jak Max wypuszcza powietrze z płuc. Chłopiec schylił się i prawą ręką dotknął krwi. Kiedy ją uniósł, jego palce lśniły szkarłatem. Zrobił krok w stronę brata, potem następny. Z bliska Jace wyraźnie zobaczył jego twarz - dziecięcą skórę bez skazy i rozszerzonych porów, przezroczyste powieki, oczy - nie pamiętał, żeby Max miał takie ciemne oczy. Chłopiec przyłożył dłoń do piersi Jace'ego tuż nad sercem i zaczął kreślić krwią jakiś wzór. Znak. Jace jeszcze nigdy takiego nie widział: kanciasty, dziwny, z zachodzącymi na siebie rogami. Skończywszy rysować, Max odsunął się z przekrzywioną głową, niczym artysta oceniający swoje najnowsze dzieło. Jace'ego nagle przeszyła włócznia bólu. Miał wrażenie, że skóra na jego piersi płonie. Brat obserwował go z uśmiechem, otwierając zakrwawioną dłoń. - Boli, Jace Lightwood? - spytał, już nie głosem Maksa, tylko innym, wysokim, chrapliwym, znajomym. - Max... - wyszeptał Jace. - "Jak zadawałeś' ból, tak sam będziesz cierpiał" - wyrecytował Max, którego twarz zaczęła migotać i zmieniać rysy. - "Jak powodowałeś smutek, tak sam będziesz się smucił". Teraz jesteś mój, Jace Lightwood. Jesteś mój. Ból był oślepiający. Drapiąc pierś, Jace zgiął się wpół i runął w ciemność. *** Simon siedział na kanapie z twarzą ukrytą w dłoniach. W głowie mu huczało. - To moja wina - powiedział. - Mogłem zabić Maureen, kiedy piłem jej krew. Umarła przeze mnie.

93

Jordan półleżał w fotelu naprzeciwko niego. Miał na sobie dżinsy i zielony T-shirt nałożony na termoaktywną koszulkę z długimi rękawami i dziurami na mankietach. Wtykał w nie palce i skubał materiał. Na jego szyi lśnił złoty medal Praetor Lupus. - Daj spokój. Skąd mogłeś wiedzieć? Kiedy wsadzałem ją do taksówki, nic jej nie było. Ci faceci musieli ją złapać i zabić później. Simonowi kręciło się w głowie. - Ale ją ugryzłem. Ona nie wróci, prawda? Nie zmieni się w wampira? - Nie. Daj spokój. Przecież wiesz, jak to działa. Musiałbyś dać jej trochę swojej krwi, żeby stała się wampirem. Gdyby wypiła twoją krew, a potem umarła, wtedy czuwalibyśmy na cmentarzu przy jej grobie. Ale nie wypiła. Bo chyba pamiętałbyś coś takiego. Simon poczuł gorzki smak krwi w gardle. - Myśleli, że jest moją dziewczyną. Ostrzegali mnie, że ją zabiją, jeśli nie przyjdę, a kiedy się nie zjawiłem, poderżnęli jej gardło. Czekała cały dzień i zastanawiała się, czy przyjdę. Miała nadzieję, że się zjawię... Żołądek zaczął mu się buntować. Simon zgiął się, oddychając ciężko i walcząc z mdłościami. - Tak, ale pytanie brzmi, kim oni są? - Jordan posłał Simonowi twarde spojrzenie. - Chyba pora, żebyś zadzwonił do Instytutu. Nie kocham Nocnych Łowców, ale zawsze słyszałem, że ich archiwa są wyjątkowo dokładne. Może mają coś o tym adresie z listu. Simon się zawahał. - No dalej - ponaglił go Jordan. - Już dość dla nich zrobiłeś. Niech teraz oni coś zrobią dla ciebie. Simon wzruszył ramionami i poszedł po telefon. Wracając do salonu, wybrał numer Jace'ego. Po drugim sygnale odebrała Isabelle. - To znowu ty? - Przepraszam - bąknął Simon. Najwyraźniej ich krótkie spotkanie w Sanktuarium nie ułagodziło jej tak, jak się spodziewał. - Szukałem Jace'ego, ale chyba mogę porozmawiać z tobą... - Czarujący jak zawsze - skomentowała Isabelle. - Myślałam, że Jace jest z tobą. - Nie. - Simon poczuł ukłucie niepokoju. - Kto ci tak powiedział? - Clary. Może wykradli dla siebie trochę czasu albo coś w tym rodzaju. - Mówiła zatroskanym głosem. I nic dziwnego. Ostatnią osobą, która kłamałaby w sprawie miejsca pobytu Jace'ego, gdyby znajdował się z kłopotach, była Clary. - Tak czy inaczej, Jace zostawił swoją komórkę w pokoju. Jeśli go zobaczysz, przypomnij mu, że dzisiaj wieczorem ma być na przyjęciu w Ironworks. Jeśli się nie pokaże, Clary go zabije. Simon sam prawie zapomniał o przyjęciu zaręczynowym. - Dobrze - obiecał. - Posłuchaj, Isabelle, mam problem. - Mów. Uwielbiam problemy. - Nie wiem, czy ten ci się spodoba - rzekł z powątpiewaniem i krótko przedstawił jej sytuację. Isabelle aż krzyknęła cicho, kiedy wyznał, że ugryzł Maureen. - Simon - wykrztusiła. - Wiem, wiem. Myślisz, że nie jest mi przykro? Jeszcze jak. - Gdybyś ją zabił, złamałbyś Prawo. Byłbyś wyrzutkiem i ja musiałabym cię zabić. - Ale tego nie zrobiłem. - Simonowi lekko drżał głos. - Nie zrobiłem tego. Jordan przysięga, że Maureen dobrze się czuła, kiedy wsadzał ją do taksówki. A w gazecie piszą, że miała poderżnięte gardło. Ja tego nie zrobiłem. Ktoś chce mnie wrobić. Tylko nie wiem dlaczego. -Jeszcze nie skończyliśmy z tą sprawą. - Głos Isabelle był surowy. - Ale najpierw zajmijmy się listem. Przeczytaj mi go teraz. Simon spełnił jej prośbę, Isabelle głośno wciągnęła powietrze. - Tak mi się wydawało, że adres brzmi znajomo - stwierdziła. -Właśnie tam kazała mi wczoraj przyjść Clary. To kościół w północnej części miasta. Siedziba jakiejś sekty czcicieli demonów. -A czego mogłaby chcieć ode mnie sekta czcicieli demonów? - zdziwił się Simon i i dostrzegł zaciekawioną minę Jordana, który jednym uchem przysłuchiwał się rozmowie. - Nie wiem. Jesteś Chodzącym za Dnia. Masz wielką moc. Będziesz celem szaleńców i ludzi zajmujących się czarną magią. Tak to już jest. Simon uznał, że Isabelle mogłaby okazać mu więcej współczucia. - Posłuchaj, idziesz dzisiaj na przyjęcie do Ironworks, prawda? - zapytała dziewczyna. - Możemy się tam spotkać i zastanowić, co dalej. Opowiem mamie o tym, co się dzieje. Oni już badają sprawę kościoła Tal to, więc dorzucą nowe informacje do akt. - Chyba tak - bąknął Simon. Ostatnim, na co miał ochotę, było dzisiejsze przyjęcie. -I przyprowadź ze sobą Jordana - dodała Isabelle. - Przyda ci się ochroniarz. - Nie mogę. Maia tam będzie.

94

- Porozmawiam z nią - obiecała Isabelle. Mówiła z większą pewnością siebie, niż Simon na jej miejscu. - Do zobaczenia. Rozłączyła się, a Simon spojrzał na Jordana, który leżał na futonie z głową opartą o jedną z dekoracyjnych poduszek. - Ile słyszałeś? - Tyle, żeby się domyślić, że wybieracie się dzisiaj na przyjęcie - odparł Jordan. - Słyszałem o imprezie w Ironworks. Nie należę do stada Garrowaya, więc nie zostałem zaproszony. - Chyba pójdziesz jako moja para. - Simon schował komórkę do kieszeni. - Jestem dostatecznie pewny swojej męskości, żeby się zgodzić - oświadczył Jordan. - Lepiej znajdźmy ci coś fajnego do ubrania! - zawołał, kiedy Simon ruszył do swojego pokoju. -Chcę, żebyś ładnie wyglądał. *** Przed laty, kiedy Long Island City było ośrodkiem przemysłowym, a nie modną dzielnicą pełną galerii sztuki i kawiarni, Ironworks było fabryką tekstylną. Teraz została po niej wielka ceglana skorupa, której wnętrze urządzono na nowo w sposób minimalistyczny, ale piękny. Podłogę zrobiono z kwadratów szczotkowanej stali. Smukłe stalowe belki biegnące w górze opleciono sznurami małych białych lampek. Ozdobne żelazne schody prowadziły spiralą do pomostów udekorowanych wiszącymi roślinami. Masywny szklany sufit na wspornikach otwierał się na nocne niebo. Z zewnętrznego tarasu wychodzącego nad East River roztaczał się spektakularny widok na most Fifty-Ninth Street, ciągnący się od Queens po Manhattan niczym pozłacana lodowa włócznia. Stado Luke'a zadało sobie wiele trudu, żeby uczynić to miejsce wyjątkowym. W przemyślnie rozmieszczonych cynowych wazonach stały kremowe kwiaty na długich łodygach. Nakryte białymi obrusami stoły otaczały kręgiem podwyższenie, na którym kwartet smyczkowy złożony z wilkołaków grał muzykę klasyczną. Clary żałowała, że nie ma tu Simona. Na pewno doszedłby do wniosku, że Wilczy Kwartet Smyczkowy to świetna nazwa dla zespołu. Clary wędrowała od stołu do stołu i przekładała rzeczy, które nie wymagały przekładania, poprawiała kwiaty i srebrne sztućce, które wcale się nie przekrzywiły. Na razie zjawiło się niewielu zaproszonych, w dodatku żadnego z nich nie znała. Jej matka i Lukę stali przy drzwiach i z uśmiechem witali gości. Lukę najwyraźniej czuł się źle w garniturze, natomiast Jocelyn promieniała w szytej na miarę niebieskiej sukni. Po wydarzeniach kilku ostatnich dni Clary cieszyła się, że matka jest szczęśliwa, choć zastanawiała się, na ile jej dobry humor jest prawdziwy, a na ile udawany. Wokół jej ust widziała lekkie napięcie, które ją martwiło. Jocelyn naprawdę była zadowolona czy tylko uśmiechała się mimo cierpienia? Natomiast ona sama dobrze wiedziała, jak się czuje. Cokolwiek się działo, nie potrafiła odpędzić od siebie myśli o Jasie. Czy wszystko u niego w porządku? Co z nim robią Cisi Bracia? Uzdrowią go, przepędzą z niego demona? Spędziła bezsenną noc, wpatrując się w ciemność sypialni i zamartwiając, aż zrobiło się jej niedobrze. Najbardziej ze wszystkiego pragnęła, żeby on tutaj był. Sama wybrała sukienkę na ten wieczór - jasnozłotą i bardziej dopasowaną niż rzeczy, które zwykle nosiła - i miała nadzieję, że Jace'owi się spodoba, a on w ogóle jej nie zobaczy. Wiedziała, że przejmuje się mało ważną rzeczą. Mogłaby do końca życia chodzić w worku, żeby tylko Jace poczuł się lepiej. Poza tym, zawsze jej mówił, że jest piękna, i nigdy nie narzekał, że wiecznie chodzi w dżinsach i trampkach, ale teraz chybaby mu się spodobała. Stojąc przed lustrem, poczuła się niemal piękna. Matka jej mówiła, że sama późno rozkwitła, i teraz, patrząc na swoje odbicie, Clary zastanawiała się, czy tak samo będzie z nią. Już nie była płaska jak deska - od jakiegoś czasu musiała kupować większy rozmiar stanika - a gdy zmrużyła oczy, wydawało się jej, że widzi... tak, zdecydowanie to były biodra. Nareszcie miała krągłości. Małe, ale od czegoś trzeba zacząć. Biżuterię wybrała bardzo skromną. Dotknęła pierścienia Morgensternów zawieszonego na szyi. Dziś rano włożyła go po raz pierwszy od wielu dni. Był to gest zaufania do Jace'ego, znak lojalności, czy on o tym wiedział, czy nie. Postanowiła, że będzie go nosić, dopóki znowu się nie zobaczą. - Clarissa Morgenstern? - usłyszała za plecami cichy głos. Odwróciła się zaskoczona. Za nią stała smukła, wysoka dziewczyna wyglądająca na dwadzieścia lat. Skórę miała mlecz-nobiałą, poznaczoną żyłkami koloru żywej zieleni, blond włosy o takim samym zielonkawym zabarwieniu, oczy całe niebieskie jak szklane kulki. Była ubrana w bardzo skąpą niebieską sukienkę, tak cienką, że musiała w niej marznąć. Z głębi umysłu Clary powoli wypłynęło wspomnienie. - Kaelie. - Rozpoznała kelnerkę faerie z "Taki", która nieraz obsługiwała ją i Lightwoodów. Przy okazji przypomniała sobie, że dawno temu Kaelie i Jace'ego coś łączyło, ale wobec ostatnich wydarzeń ten fakt wydawał się tak mało ważny, że nie była w stanie się nim przejąć. - Nie wiedziałam, że znasz Lukea. - Nie weź mnie przez pomyłkę za gościa - powiedziała Kaelie, chudą ręką robiąc niedbały gest. - Przysłała mnie tutaj moja pani, żebym cię odnalazła, a nie żebym uczestniczyła w zabawie. - Z ciekawością obejrzała się przez ramię. Jej niebieskie oczy błyszczały. - Choć nie miałam pojęcia, że twoja matka wychodzi za wilkołaka.

95

Clary uniosła brwi. -I? Kaelie zmierzyła ją wzrokiem z lekkim rozbawieniem. - Moja pani uprzedzała, że jesteś zadziorna mimo niewielkiego wzrostu. Przy twojej mikrej posturze wszyscy na Dworze patrzyliby na ciebie z góry. -Nie jesteśmy na Dworze - odparowała Clary. - Ani w "Taki", co oznacza, że ty przyszłaś do mnie, a więc masz pięć sekund, żeby mi powiedzieć, czego chce królowa Jasnego Dworu. Nie przepadam za nią i nie jestem w nastroju, żeby godzić się na jej gierki. Kaelie wskazała cienkim palcem o zielonym paznokciu na szyję Clary. - Moja pani kazała mi cię zapytać, dlaczego nosisz pierścień Morgensternów. Przez wzgląd na ojca? Clary powędrowała ręką do szyi. - Ze względu na Jace'ego, bo to on mi go dał - wyjaśniła, zanim zdołała się powstrzymać, i natychmiast skarciła się w duchu za nadgorliwość. Nierozsądnie było mówić królowej Jasnego Dworu więcej, niż się musiało. - Ale on nie jest Morgensternem, tylko Herondale'em - zauważyła Kaelie. - A Herondale'owie mają własny pierścień. Z czaplami, a nie z gwiazdami porannymi. Nie uważasz, że to lepiej do niego pasuje: dusza, które szybuje swobodnie jak ptak, a nie spada jak Lucyfer? - Kaelie, czego chce królowa Jasnego Dworu? - wycedziła Clary przez zęby. Faerie się roześmiała. - Tylko, żebym dała ci to. - Pokazała mały srebrny wisiorek w kształcie dzwonka, z pętelką na końcu, żeby można było zawiesić go na łańcuszku. Kiedy Kaelie wyciągnęła rękę, dzwoneczek zabrzęczał cicho i melodyjnie. Clary się cofnęła. - Nie chcę prezentów od twojej pani, bo wiążą się z nimi kłamstwa i oczekiwania. Nie będę niczego winna królowej. - To nie jest podarunek, tylko urządzenie do wzywania - powiedziała Kaelie ze zniecierpliwieniem. Królowa wybacza ci twój wcześniejszy upór. Spodziewa się, że wkrótce będziesz potrzebować jej pomocy. Chętnie ci jej udzieli, jeśli ją poprosisz. Wystarczy, że zadzwonisz dzwoneczkiem, a zjawi się sługa Dworu i zaprowadzi cię do niej. Clary potrząsnęła głową. - Nie zadzwonię. Kaelie wzruszyła ramionami. - W takim razie przyjęcie go nic nie będzie cię kosztować. Jak we śnie Clary zobaczyła, że jej ręka wysuwa się do przodu i zawisa nad dzwoneczkiem. - Zrobiłabyś wszystko, żeby go uratować - stwierdziła Kaelie głosem cienkim i słodkim jak dźwięk dzwoneczka. - Bez względu na koszty, bez względu na dług wobec piekła czy nieba, prawda? W głowie Clary rozbrzmiały głosy. "Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, jakie nieprawdy mogła opowiadać ci matka, ponieważ służyły jej celom? Naprawdę sądzisz, że znasz każdy sekret ze swojej przeszłości?". "Madame Dorothea przepowiedziała Jace'owi, że zakocha się w niewłaściwej dziewczynie". "On nie jest nie do uratowania. Ale to będzie trudne". Dzwoneczek zabrzęczał, kiedy Clary wzięła go do ręki. Kaelie się uśmiechnęła, jej niebieskie oczy zalśniły jak szklane koraliki. - Mądry wybór. Clary się zawahała. Ale zanim zdążyła oddać dzwoneczek faerie, usłyszała, że ktoś woła jej imię. Odwróciła się i zobaczyła, że w jej stronę idzie matka. Szybko odwróciła się z powrotem do Kaelie, ale nie była zaskoczona, kiedy zobaczyła, że dziewczyna zniknęła, rozpłynęła się w tłumie gości niczym mgła wypalona przez poranne słońce. -Clary, wszędzie cię szukałam - powiedziała Jocelyn. -W końcu Lukę mi pokazał, że stoisz tu sama. Wszystko w porządku? Stoisz tu sama? Ciekawe, jakiego czaru użyła Kaelie, skoro nawet matka jej nie zobaczyła. - W porządku, mamo. - Gdzie Simon? Myślałam, że przyjdzie. Oczywiście najpierw pomyślała o Simonie, a nie o Jasie, który w dodatku, jako chłopak córki, już dawno powinien tu być. - Mamo, czy ty kiedyś polubisz Jace'ego? - spytała. Zielone oczy Jocelyn złagodniały. - Zauważyłam, że go nie ma, Clary. Po prostu nie wiedziałam, czy chcesz o tym rozmawiać. - Sądzisz, że jest coś, co mógłby zrobić, żebyś go polubiła? -nie ustępowała Clary. - Tak - odparła Jocelyn. - Mógłby uczynić cię szczęśliwą. -Dotknęła lekko twarzy córki.

96

Clary zacisnęła dłoń i poczuła, jak dzwoneczek wbija się jej w skórę. - Jestem z nim szczęśliwa - zapewniła. - Ale on nie może kontrolować wszystkiego na świecie, mamo. Zdarzają się różne rzeczy... - Jak miała wyjaśnić, że to nie Jace ją unieszczęśliwia, ale to, co się z nim teraz dzieje? - Bardzo go kochasz - stwierdziła łagodnie matka. - I to mnie przeraża. Zawsze chciałam cię chronić. - I spójrz, jak wyszło - zaczęła Clary, ale natychmiast się pohamowała. To nie była pora, żeby obwiniać matkę czy się z nią kłócić. Nie teraz, kiedy Lukę zerkał na narzeczoną od drzwi z miłością i niepokojem na twarzy. - Gdybyś tylko go znała. Ale chyba wszystkie dziewczyny tak mówią o swoich chłopakach. - Masz rację - przyznała Jocelyn, zaskakując córkę. - Właściwie go nie znam. Trochę przypomina mi swoją matkę. Nie wiem dlaczego. Nie jest do niej podobny, choć ona też była piękna i miała w sobie tę nieszczęsną wrażliwość, którą on... - Wrażliwość? - zdziwiła się Clary. Nigdy nie sądziła, że jeszcze ktoś inny oprócz niej dostrzega w Jaceem tę cechę. - Tak - powiedziała matka. - Chciałam ją nienawidzić za to, że zabrała Amatis Stephena, ale Celinę we wszystkich budziła opiekuńcze uczucia. Jace trochę z niej w sobie ma. - Jocelyn pogrążyła się w myślach. - A może po prostu jest tak, że świat tak łatwo niszczy piękne istoty. - Opuściła rękę. - Zresztą, nieważne. Mam wspomnienia, z którymi muszę się zmagać, ale to są moje wspomnienia. Jace nie powinien dźwigać ich ciężaru. Powiem ci jedno. Gdyby nie kochał cię tak, jak kocha - ma to wypisane na twarzy, kiedy na ciebie patrzy - nie tolerowałabym go ani przez chwilę. Więc pamiętaj o tym, kiedy jesteś na mnie zła. Machnięciem ręki zbyła protesty Clary, że wcale nie jest na nią zła. Z uśmiechem poklepała córkę po policzku i przypomniała jej, żeby zajęła się gośćmi, a sama ruszyła z powrotem do Lukę a. Clary bez słowa skinęła głową i odprowadziła matkę wzrokiem. Czuła, że dzwoneczek parzy wnętrze jej dłoni jak płonąca zapałka. *** Teren wokół Ironworks zajmowały głównie magazyny i galerie sztuki. Takie dzielnice pustoszeją wieczorem, tak że znalezienie miejsca do parkowania nie zabrało im dużo czasu. Gdy Simon wyskoczył z furgonetki, zobaczył, że Jordan już stoi na chodniku i patrzy na niego krytycznie. Opuszczając dom, Simon nie wziął ze sobą żadnych ładnych ubrań - zresztą, nie miał nic wymyślnego, nie licząc kurtki lotnika, która kiedyś należała do jego ojca - więc razem z Jordanem przez całe popołudnie buszowali po East Village, szukając przyzwoitego stroju. W końcu znaleźli stary garnitur Ze-gni w sklepie z używaną odzieżą o nazwie Love Saves the Day, w którym sprzedawano głównie błyszczące buty na platformie i szale Pucciego z lat sześćdziesiątych. Simon podejrzewał, że właśnie stąd pochodziła większość rzeczy Magnusa. - I co? zapytał teraz ze skrępowaniem, obciągając rękawy marynarki. Była dla niego trochę za mała, ale Jordan stwierdził, że jeśli Simon nie zapnie jej na guziki, nikt nic nie zauważy. -Bardzo źle wyglądam? Jordan wzruszył ramionami. - Lustra nie popękają. Właśnie się zastanawiałem, czy jesteś uzbrojony. Chcesz coś? Może sztylet? Odpiął marynarkę i Simon zobaczył coś długiego i metalicznie lśniącego na tle podszewki. - Nic dziwnego, że ty i Jace tak bardzo się lubicie - skomentował. - Obaj jesteście szurniętymi chodzącymi arsenałami. Ze znużeniem pokręcił głową i odwrócił się w stronę dawnej fabryki, która znajdowała się po drugiej stronie ulicy. Prostokąt chodnika przed Ironworks, który ocieniała duża złota markiza, był wyłożony ciemnoczerwonym dywanem, a jego środek zdobił wielki złoty wilk. Ten widok lekko rozbawił Simona. O jeden ze słupków markizy opierała się Isabelle. Włosy miała wysoko upięte, a na sobie długą czerwoną suknię z rozcięciem na boku, odsłaniającym prawie całą nogę. Prawe ramię opasała złotymi zwojami, które wyglądały jak bransoletki, ale Simon wiedział, że jest to w rzeczywistości bicz z elektrum. Liczne Znaki oplatały jej ręce, pięły się po udzie, okalały szyję i częściowo wyłaniały się z głębokiego dekoltu. Simon starał się nie gapić na te ostatnie. - Cześć, Isabelle. Stojący obok niego Jordan również odwracał wzrok od runów. - Cześć, jestem Jordan - przedstawił się. - Już się poznaliśmy - rzuciła chłodno Isabelle, ignorując wyciągniętą rękę. - Maia próbowała rozorać ci twarz? I słusznie. - Ona tutaj jest? - Na twarzy Jordana odmalował się niepokój. - Dobrze się czuje? - Jest - potwierdziła Isabelle. - A jej samopoczucie to nie twoja sprawa... - Poczuwam się do odpowiedzialności - oświadczył Jordan.

97

- A gdzie ona się mieści? Może w spodniach? Jordan zrobił obrażoną minę. Isabelle machnęła smukłą dłonią. - Posłuchaj, cokolwiek robiłeś w przeszłości, to już przeszłość. Wiem, że teraz jesteś w Praetor Lupus i wyjaśniłam Mai, co to oznacza. Ona jest gotowa pogodzić się z twoją obecnością tutaj, ale będzie cię ignorować. To wszystko, na co możesz liczyć. Nie naprzykrzaj się jej, nie próbuj z nią rozmawiać, nawet na nią nie patrz, bo inaczej złożę cię tyle razy, że będziesz wyglądał jak wilkołak origami. Simon parsknął. - Śmiej się! - Isabelle wskazała na niego palcem. - Z tobą Maia też nie chce rozmawiać. Więc, choć wygląda dzisiaj tak zabójczo, że gdybym leciała na laski, straciłabym dla niej głowę, żadnemu z was nie wolno do niej zagadać. Jasne? Obaj kiwnęli głowami, patrząc na swoje buty jak uczniowie, którzy za karę muszą zostać po lekcjach. Isabelle odsunęła się od słupka. - Świetnie. Chodźmy do środka.

15

Beati bellicosi

Wnętrze Ironworks rozjaśniały sznury migoczących różnokolorowych lampek. Część zaproszonych już siedziała, ale wielu kręciło się po sali, z kieliszkami wypełnionymi jasnym, musującym płynem. Kelnerzy również wilkołaki, bo najwyraźniej cała impreza była obsługiwana przez członków stada Luke'a -chodzili wśród gości i rozdawali im kieliszki szampana. Simon odmówił. Od czasu swoich przygód na przyjęciu u Magnusa, wolał nie pić tego, co sam nie przygotował. Roześmiana Maia stała obok jednej z ceglanych kolumn w towarzystwie dwóch wilkołaków. Miała na sobie błyszczącą, dopasowaną suknię z pomarańczowej satyny, która podkreślała ciemną karnację cery. Niesforne kasztanowozłote loki tworzyły aureolę wokół jej twarzy. Gdy dostrzegła Simona i Jordana, demonstracyjnie się odwróciła. Tył sukni był głęboko wycięty, tak że odsłaniał dużo nagiej skóry, łącznie z motylem wytatuowanym w dolnej części pleców. - Chyba go nie miała, kiedy ją znałem - stwierdził Jordan. -Mam na myśl tatuaż. Simon zerknął na niego z ukosa. Jordan wpatrywał się w swoją byłą dziewczynę z tęsknotą, która groziła mu spoliczkowa-niem przez Isabelle, jeśli nie będzie uważał. - Chodź - powiedział Simon, kładąc rękę na plecach Jordana i lekko go popychając. - Poszukajmy naszych miejsc. Isabelle, obserwująca ich przez ramię, uśmiechnęła się jak kot. - Dobry pomysł. Ruszyli przez tłum w stronę stołów i przekonali się, że ich jest już w połowie zajęty. Na jednym z krzeseł siedziała Clary ze wzrokiem utkwionym w szampance wypełnionej napojem, który wyglądał na piwo imbirowe. Towarzyszyli jej Alec i Magnus, obaj w tych samych ciemnych garniturach, które mieli na sobie, kiedy wrócili z Wiednia. Czarownik bawił się frędzlami długiego białego szala. Alec, z rękoma skrzyżowanymi na piersi, zawzięcie wpatrywał się w przeciwległą ścianę. Ujrzawszy Simona i Jordana, Clary z wyraźną ulgą zerwała się na równe nogi. Obeszła stół i przywitała się z Simonem. Miała na sobie bardzo prostą suknię ze złotego jedwabiu i złote sandałki. Bez obcasów, które dodawały jej wzrostu, była malutka jak dziecko. Jej szyję zdobił srebrny pierścień Morgensternów, zawieszony na łańcuszku. Uściskawszy Simona, szepnęła: - Alec i Magnus chyba się kłócą. - Na to wygląda - odszepnął Simon. - Gdzie twój chłopak? Clary zdjęła ręce z jego szyi. - Utknął w Instytucie. - Odwróciła się. - Cześć, Kyle. Chłopak uśmiechnął się trochę niepewnie. - Właściwie Jordan. - Tak słyszałam. - Clary wskazała na stół. - Możemy usiąść. Niedługo chyba będą toasty i takie rzeczy. A potem, mam nadzieję, jedzenie. Gdy wszyscy usiedli, przy stole zapadła długa, niezręczna cisza.

98

- A więc - odezwał się w końcu Magnus, przesuwając długim, białym palcem po brzegu kieliszka do szampana. - Jordan, słyszałem, że należysz do Praetor Lupus. Widzę, że nosisz jeden z ich medalionów. Co jest na nim napisane? Jordan pokiwał głową. Był zarumieniony i wyraźnie nieobecny duchem, a jego orzechowe oczy się iskrzyły. Śledził Maię wzrokiem, nerwowo mnąc w palcach brzeg obrusa, z czego chyba nie zdawał sobie sprawy. - Beati bellicosi - odpowiedział z roztargnieniem. - Błogosławieni są wojownicy. - Dobra organizacja - stwierdził Bane. - Znałem człowieka, który założył ją w dziewiętnastym wieku. Woolsey Scott. Z szanowanej, starej rodziny wilkołaków. Alec wydał brzydki dźwięk z głębi gardła i rzucił z sarkazmem: - Z nim też spałeś? Kocie oczy Magnusa się rozszerzyły. - Alexandrze! - Nic nie wiem o twojej przeszłości, prawda? Nic mi nie opowiadasz. Powtarzasz tylko, że to nie ma znaczenia. Twarz czarownika pozostała bez wyrazu, ale w jego głosie zabrzmiała nuta gniewu. - Czy to znaczy, że za każdym razem, kiedy wspomnę o kimś, kogo znałem, będziesz mnie pytał, czy miałem z nim romans? Na twarzy Aleca malował się upór, ale w jego niebieskich oczach było widać cierpienie. Simon zaczął mu współczuć. - Może. - Kiedyś spotkałem Napoleona - powiedział Magnus. - Ale nie mieliśmy romansu. Okazał się zadziwiająco pruderyjny jak na Francuza. - Poznał pan Napoleona? - Jordan, który na pozór nie zwracał uwagi na rozmowę toczącą się przy stole, był wyraźnie pod wrażeniem. - Więc to prawda, co mówią o czarownikach? Alec posłał mu bardzo nieprzyjemne spojrzenie. - Jaka prawda? - zapytał burkliwie. -Alexandrze - odezwał się Magnus chłodnym, karcącym tonem. - Nie powinieneś być niegrzeczny wobec kogoś, kto ze mną rozmawia. Clary odszukała ponad stołem wzrok Simona. Jej duże zielone oczy mówiły: "O-ho!". Alec wykonał ręką szeroki gest. -A dlaczego? Przeszkadzam ci? Masz nadzieję poflirtować z tym wilkołakiem. Jest całkiem atrakcyjny, jeśli podobają ci się rozczochrani chłopcy o szerokich barkach i wyrazistych rysach. - Hej! - obruszył się Jordan. Magnus oparł głowę na dłoniach. - Widzę tu również dużo ładnych dziewczyn, bo, zdaje się, lubisz różnorodność - ciągnął Alec. - Istnieją w ogóle istoty, które cię nie pociągają? - Syreny - odparł Magnus. - Zawsze pachną wodorostami. - To nie jest zabawne. - Alec zerwał się od stołu, odkopnął krzesło i pomaszerował w tłum. Magnus nadal trzymał głowę w dłoniach. Czarne szpikulce włosów sterczały mu spomiędzy palców. - Po prostu nie rozumiem, dlaczego przeszłość musi mieć znaczenie - powiedział. Ku zaskoczeniu Simona na jego uwagę zareagował Jordan. - Przeszłość zawsze ma znaczenie. Tak mówią, kiedy wstępuje się do Praetor. Nie można zapomnieć rzeczy, które robiło się w przeszłości, bo inaczej nie wyciągnie się z nich żadnej nauki. Magnus podniósł na niego wzrok. Między palcami błysnęły złotozielone oczy. -Ile masz lat? - zapytał. - Szesnaście? - Osiemnaście - odparł Jordan, lekko przestraszony. Tyle co Alec, pomyślał Simon, powściągając uśmiech. Nie uważał, że dramat Magnusa i Aleca jest zabawny, ale mina Jordana mogła budzić lekkie rozbawienie. Chłopak musiał być ze dwa razy większy od Magnusa czarownik, choć wysoki, był tak smukły, że prawie chudy - ale najwyraźniej się go bał. Simon odwrócił się do Clary, żeby wymienić z nią spojrzenie, ona jednak patrzyła na frontowe drzwi. Nagle zbladła jak płótno, rzuciła serwetkę na stół i bąknęła: - Przepraszam. Wstała i niemal odbiegła od stołu. Magnus uniósł ręce. - Cóż, skoro już ma nastąpić masowy exodus... - Wstał z gracją, zarzucając szal na szyję. Po chwili rozpłynął się w tłumie gości. Przypuszczalnie ruszył na poszukiwanie Aleca. Simon spojrzał na Jordana i zobaczył, że ten znowu wpatruje się w Maię. Dziewczyna stała zwrócona plecami do nich i rozmawiała z Lukiem i Jocelyn, ze śmiechem potrząsając kręconymi włosami.

99

- Nawet o tym nie myśl - rzucił Simon ostrzegawczym tonem i wstał, pokazując palcem na Jordana. - Ty tu zostajesz. -1 co mam robić? - To, co robi w takiej sytuacji Praetor Lupus. Medytuj. Kontempluj swoje moce Jedi. Cokolwiek. Wrócę za pięć minut i lepiej, żebyś wtedy tu był. Jordan odchylił się na oparcie krzesła i skrzyżował ręce na piersi w wyraźnie buntowniczym geście, ale Simon już przestał zwracać na niego uwagę. Odwrócił się i ruszył za Clary, która była plamą czerwieni i złota wśród kłębiącego się tłumu gości. Dogonił ją przy jednej z kolumn oplecionych lampkami i położył dłoń na jej ramieniu. Odwróciła się z okrzykiem zaskoczenia, z wielkimi oczami i uniesioną ręką, jakby chciała się przed nim obronić. Odprężyła się na jego widok. - Przestraszyłeś mnie! - Najwyraźniej - zgodził się Simon. - Co się dzieje? Czego tak się boisz? -Ja... - Clary opuściła rękę i wzruszyła ramionami. Mimo wymuszonej obojętności, żyła na jej szyi pulsowała szybko. -Zdawało mi się, że widzę Jace'ego. - Domyśliłem się. Ale... -Ale? - Wyglądasz na naprawdę wystraszoną. Nie był pewien, dlaczego właściwie to powiedział ani jakiej reakcji się spodziewał. Clary przygryzła wargę, jak zawsze, kiedy była zdenerwowana. Jej spojrzenie na chwilę stało się nieobecne. Ten wyraz twarzy Simon dobrze znał. Jedną z rzeczy, które zawsze w niej kochał, była łatwość pogrążania się w świecie własnej wyobraźni, łatwość odgradzania się od rzeczywistości i ukrywania w iluzorycznych krainach magii, klątw, książąt i przeznaczenia. Kiedyś on też potrafił zamieszkiwać wymyślone kosmosy, wszystkie bardziej ekscytujące od realnego i bezpieczne, bo fikcyjne. Teraz, kiedy ten prawdziwy i wyobrażony się zderzyły, Simon zastanawiał się, czy Clary, tak jak on, tęskni do przeszłości, do normalności. I czy normalność, podobnie jak wzrok albo ciszę, docenia się dopiero po ich stracie. - On przechodzi teraz trudne chwile - powiedziała cicho Clary. - Boję się o niego. - Wiem. Posłuchaj, nie chcę być wścibski, ale... czy Jace już rozgryzł, co jest z nim nie tak? Albo ktoś inny? - On... - Clary się zawahała. - Czuje się dobrze. Po prostu przeżywa ciężkie chwile. Musi uporać się z tym, co mu zrobił Valentine, no wiesz. Simon wiedział. Wiedział również, że Clary kłamie. Jego przyjaciółka, która nigdy niczego przed nim nie ukrywała. Posłał jej twarde spojrzenie. - Miał złe sny - wyjawiła Clary. - Martwił się, że to ingerencja demonów... - Ingerencja demonów? - powtórzył z niedowierzaniem Simon. Jace sam mu powiedział, że ma koszmary, ale nie wspomniał o demonach. - Zdaje się, że istnieją demony, które próbują dopaść człowieka we śnie. - Clary mówiła takim tonem, jakby żałowała, że w ogóle poruszyła ten temat. - Ale to na pewno nic wielkiego. Wszyscy czasami mają złe sny, prawda? - Położyła dłoń na ramieniu Simona. - Idę zobaczyć, co u niego. Niedługo wrócę. Ominęła go spojrzeniem i pomknęła nim ku drzwiom prowadzącym na taras. Simon skinął głową, a następnie obserwował, jak Clary idzie przez salę. Wyglądała jak w pierwszej klasie, kiedy odprowadził ją pod dom i patrzył, jak wchodzi po schodach, mała i zdeterminowana, z torbą na lunch obijającą się o kolana. Poczuł, że ściska się jego niebijące serce, i zadał sobie pytanie, czy jest na świecie coś gorszego niż niemożność chronienia ludzi, których się kocha. - Wyglądasz na chorego - rozległ się obok niego matowy, znajomy głos. - Rozmyślasz o tym, jaką okropną jesteś osobą? Simon odwrócił się i zobaczył Maię opartą o kolumnę. Wokół szyi miała owinięty sznur świecących białych lampek, twarz zarumienioną od szampana i ciepła panującego na sali. -A może powinnam zapytać, jakim okropnym wampirem jesteś? - ciągnęła. - Tyle że to by zabrzmiało, jakbyś był kiepski w byciu wampirem. - Jestem kiepski w byciu wampirem - powiedział Simon. - Ale to nie oznacza, że nie byłem również kiepski w byciu twoim chłopakiem. Maia uśmiechnęła się krzywo. - Bat uważa, że nie powinnam być dla ciebie taka twarda. Mówi, że faceci robią głupie rzeczy, jeśli chodzi o dziewczyny.Zwłaszcza nudziarze, którzy wcześniej nie mieli dużo szczęścia z kobietami. - Zupełnie, jakby potrafił zajrzeć w moją duszę. Maia potrząsnęła głową.Trudno się na ciebie wściekać - stwierdziła. - Ale pracuję nad tym. - Odwróciła się na pięcie. - Maia. - Simona rozbolała głowa. Jeśli teraz z nią nie porozmawia, nigdy tego nie zrobi. Zaczekaj, proszę.

100

Obejrzała się przez ramię, pytająco unosząc brwi. - Przepraszam za to, co zrobiłem - wykrztusił Simon. Wiem, że już to mówiłem, ale naprawdę tak czuję. Maia wzruszyła ramionami z obojętną miną i nie odpowiedziała. Simon przełknął ślinę. - Może Bat ma rację. Myślę jednak, że chodzi o coś więcej. Chciałem być z tobą, bo... to zabrzmi trochę egoistycznie, ale pomagałaś mi czuć się normalnie. Jak człowiek, którym byłem wcześniej. - Jestem wilkołakiem, Simonie. Czyli niezupełnie normalną osobą. -Ale ty jesteś... jesteś... - Simon zaczął się jąkać. - Jesteś szczera i autentyczna jak mało kto z moich znajomych. Chciałaś mnie odwiedzać i grać w "Halo". Chciałaś rozmawiać o komiksach, chodzić na koncerty, tańczyć, robić normalne rzeczy. I traktowałaś mnie, jakbym był normalny. Nigdy nie nazywałaś mnie Chodzącym za Dnia ani wampirem, tylko Simonem. - To przyjaźń, a nie chodzenie ze sobą - stwierdziła Maia. Znowu opierała się o kolumnę, jej oczy lśniły lekko. Simon patrzył na nią bez słowa. W głowie mu dudniło. - A potem się zjawiasz i przyprowadzasz Jordana - dodała. -Co sobie myślałeś? - To nie fair - zaprotestował Simon. - Nie miałem pojęcia, że twój były... - Wiem - przerwała mu Maia. - Isabelle mi powiedziała. Po prostu mam ochotę i tak dać ci popalić. - Tak? - Simon zerknął na Jordana, który siedział samotnie przy okrągłym stole, jak chłopak, którego dziewczyna nie zjawiła się na balu maturalnym. Nagle poczuł się bardzo zmęczony. Znużony martwieniem się o wszystkich, poczuciem winy za rzeczy, które zrobił i pewnie zrobi w przyszłości. - Czy Izzy ci mówiła, że Jordan postarał się, żeby przydzielono mu właśnie mnie, bo chciał być blisko ciebie? Powinnaś słyszeć, jak o ciebie wypytuje. Jak wymawia twoje imię. Jak na mnie napadł, kiedy się zorientował, że cię oszukuję... - Nie oszukiwałeś. Nie umawialiśmy się na wyłączność. Zdrada to coś innego... Simon się uśmiechnął, kiedy Maia nagle urwała i oblała się rumieńcem. - Chyba to dobrze, że bez względu na wszystko bierzesz moją stronę, bo tak bardzo go nie lubisz skomentował Simon. - Minęły lata, a on nigdy nie próbował się ze mną skontaktować - wyjaśniła Maia. - Ani razu. - Próbował. Wiedziałaś, że tamtej nocy, kiedy cię ugryzł, zmienił się po raz pierwszy? Maia pokręciła głową, aż podskoczyły jej loki. Duże ciemne oczy były poważne. - Nie. Myślałam, że wiedział... - Że jest wilkołakiem? Nie. Wiedział, że traci nad sobą kontrolę, ale kto się domyśla, że zmienia się w wilkołaka? Dzień po tym, jak cię ugryzł, poszedł cię szukać, jednak zatrzymali go Praetor. Nie dopuszczali go do ciebie, ale nawet wtedy nie przestał szukać. Chyba nie było dnia w ciągu ostatnich dwóch lat, żeby się nie zastanawiał, gdzie jesteś... - Dlaczego go bronisz? - spytała szeptem Maia. - Bo powinnaś wiedzieć. Jestem ci to winien, bo schrzani-łem. Powinnaś wiedzieć, że on nie chciał cię opuścić. Wziął mnie pod opiekę tylko dlatego, że znalazł twoje imię w moich aktach. Usta Mai się rozchyliły. Kiedy potrząsnęła głową, lampki naszyjnika zamigotały jak gwiazdy. - Po prostu nie wiem, co mam z tym zrobić, Simonie. No co? - Nie wiem - odparł Simon. Miał wrażenie, jakby ktoś wbijał mu gwoździe w głowę. - Ale mogę ci powiedzieć jedno. Jestem ostatnim facetem na świecie, którego powinno się prosić o radę na temat związków. Przycisnął dłoń do czoła. - Idę się przewietrzyć. Jordan siedzi przy tamtym stole, jeśli chcesz z nim porozmawiać. Wskazał kierunek i odwrócił się od pytających oczu Mai, od oczu wszystkich obecnych na sali, od podniesionych głosów i śmiechów. Chwiejnie ruszył do drzwi. *** Gdy Clary otworzyła drzwi prowadzące na taras, przywitał ją podmuch zimnego powietrza. Zadrżała, żałując, że nie ma płaszcza, ale nie chciała tracić czasu i wracać po niego do stołu. Wyszła na taras i zamknęła za sobą drzwi. Rozległą przestrzeń wyłożoną kamiennymi płytami otaczały balustrady z kutego żelaza. Pochodnie tiki, osadzone w dużych cynowych uchwytach, nie ogrzewały powietrza, co prawdopodobnie wyjaśniało, dlaczego na dworze nie było nikogo oprócz Jaceego, który stał przy balustradzie i patrzył na most Queens-boro biegnący łukiem nad rzeką.

101

Chciała do niego podbiec, ale się zawahała. Miał na sobie ciemny garnitur, rozpiętą marynarkę na białej koszuli, głowę odwróconą w bok. Nigdy nie widziała go w takim stroju. Wyglądał dojrzalej i trochę obco. Wiatr wiejący od rzeki rozgarnął jego jasne włosy, a wtedy Clary zobaczyła małą bliznę z boku szyi, gdzie kiedyś ugryzł go Simon. Pamiętała, że Jace pozwolił mu się ugryźć, ryzykował życie, dla niej. -Jace. Odwrócił się i spojrzał na nią z uśmiechem, tak dobrze jej znanym, że podbiegła do niego i go objęła. On podniósł ją z ziemi i tak trzymał przez dłuższą chwilę, z twarzą wtuloną w jej szyję. - Jesteś zdrowy? - zapytała Clary, gdy w końcu postawił ją na ziemi. Szybko wytarła łzy, które pociekły jej z oczu. - To znaczy... Cisi Bracia nie wypuściliby cię, gdybyś nie był wyleczony, ale czy nie mówili, że rytuał potrwa długo? Nawet parę dni? - Okazało się jednak, że krócej. - Jace ujął w dłonie jej twarz. -Znasz Cichych Braci. Lubią ze wszystkiego robić wielkie halo. Ale to była prosta ceremonia. - Uśmiechnął się szeroko. Czułem się trochę głupio. To uroczystość przewidziana dla małych dzieci, ale ja cały czas myślałem, że jeśli szybko się skończy, zdążę jeszcze zobaczyć cię w seksownej sukni. To mnie podtrzymywało na duchu. - Powiódł po niej wzrokiem z góry na dół. -I powiem ci, że nie jestem rozczarowany. Wyglądasz wspaniale. - Ty też dobrze wyglądasz. - Clary roześmiała się trochę przez łzy. - Nawet nie wiedziałam, że masz garnitur. - Nie miałem. Musiałem sobie kupić. - Przesunął kciukami po jej mokrych policzkach. - Clary... - Dlaczego tu stoisz? - zapytała. - Jest lodowato. Nie chcesz wrócić do środka? Jace potrząsnął głową. - Chciałem porozmawiać z tobą sam na sam. - Więc rozmawiajmy szepnęła Clary. Odjęła jego dłonie od swojej twarzy i położyła je na swojej talii. Musiała czuć go jak najbliżej siebie. Coś nie w porządku? Wszystko będzie z tobą dobrze? Proszę, niczego przede mną nie ukrywaj. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, powinieneś wiedzieć, że potrafię znieść złe wieści. Zdawała sobie sprawę, że nerwowo paple, ale nie potrafiła się powstrzymać. Jej serce biło jak szalone. - Ja tylko chcę, żebyś był zdrowy - dokończyła, siląc się na spokój. Jego złote oczy pociemniały. - Wciąż przeglądam szkatułkę. Tę, która należała do mojego ojca. Nie czuję nic. Listy, fotografie... są dla mnie mało realne. Yalentine był realny. - Pamiętasz, jak cię uprzedzałam, że to wymaga czasu... - zaczęła Clary, zdziwiona jego otwartością. Jace chyba jej nie usłyszał. - Gdybym naprawdę był Jace'em Morgensternem, czy nadal byś mnie kochała? Gdybym był Sebastianem, kochałabyś mnie? Clary ścisnęła jego dłonie. - Nigdy nie mógłbyś być taki jak on. - Gdyby Valentine zrobił mi to samo, co Sebastianowi, kochałabyś mnie? W jego tonie Clary wyczuwała natarczywość, której nie rozumiała. - Ale wtedy nie byłbyś sobą. Jace wstrzymał oddech, jakby jej słowa sprawiły mu ból... Jak to możliwe? Przecież powiedziała prawdę. Nie był taki jak Sebastian. Był sobą. - Nie wiem, kim jestem - wyznał. - Patrzę na siebie w lustrze i widzę Stephena Herondale'a, ale zachowuję się jak Lightwood, a mówię jak mój ojciec... jak Valentine. Widzę, kim jestem w twoich oczach, i staram się być tym człowiekiem, bo ty w niego wierzysz, a ja myślę, że wiara może wystarczyć, żeby uczynić mnie takim, jakiego chcesz. - Już jesteś taki, jakiego chcę, zawsze byłeś - uspokoiła go Clary, ale nie mogła oprzeć się wrażeniu, że mówi do ściany. Zupełnie, jakby Jace nie był w stanie jej usłyszeć, nieważne, ile razy zapewniała, że go kocha. Odnosisz wrażenie, że nie wiesz, kim jesteś, ale ja wiem. Wiem. I pewnego dnia ty również będziesz wiedział. A tymczasem nie możesz wciąż się martwić, że mnie stracisz, bo to się nigdy nie stanie. - Jest sposób... Jace uniósł wzrok. - Daj mi rękę.

102

Zaskoczona Clary spełniła jego prośbę, przypominając sobie, jak pierwszy raz ujął w ten sposób jej dłoń. Teraz miała na niej Znak, otwarte oko, Znak, którego on wtedy szukał, ale go nie znalazł. Jej pierwszy stały Znak. Teraz obrócił jej rękę tak, że wyeksponował nadgarstek, wrażliwą część przedramienia. Clary zadrżała. Wiatr od rzeki przenikał do kości. - Jace, co robisz? - Pamiętasz, co mówiłem o ślubach Nocnych Łowców? Zamiast wymieniać obrączki, naznaczamy się nawzajem runami miłości i oddania? - Spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. - Chcę zrobić ci Znak, który nas ze sobą zwiąże. To tylko mały Znak, ale stały. Zgadzasz się? Clary się zawahała. Stały Znak, kiedy jest się takim młodym... jej matka byłaby wściekła. Ale żadne słowa ani zapewnienia Clary nie mogły go przekonać. Może ten sposób okaże się lepszy. W milczeniu podała mu swoją stelę. Jace ją wziął, muskając przy okazji jej palce. Clary drżała coraz mocniej, było jej zimno, wszędzie, z wyjątkiem miejsca, gdzie jej dotykał. Przycisnął jej rękę do siebie, opuścił stelę i zaczął nią wodzić po jej skórze, najpierw lekko, a potem, kiedy nie zaprotestowała, z większą siłą. Była tak zmarznięta, że pieczenie wydało się jej niemal przyjemne. Patrzyła, jak spod czubka steli spływają ciemne linie i układają się we wzór o twardych, kanciastych zarysach. Raptem ogarnął ją niepokój. Wzór wcale nie mówił o miłości i oddaniu. Było w nim coś mrocznego, kojarzącego się z władzą i poddaniem, stratą i ciemnością. Czyżby Jace narysował niewłaściwy run? Ale przecież to był Jace. Z pewnością wiedział, co robi. I nagle Clary poczuła bolesne mrowienie, jakby budziły się nerwy, i ręka zaczęła jej drętwieć, poczynając od miejsca, którego dotknęła stela. Zakręciło jej się w głowie, jakby ziemia pod nią drgnęła... - Jace! - W głosie Clary zabrzmiał lęk. Jace, nie sądzę, żeby to było... Puścił jej rękę. Trzymał stelę w dłoni z taką samą gracją, z jaką trzymał broń. - Przepraszam, Clary - powiedział. - Chcę być z tobą związany. Nigdy bym nie skłamał w tej sprawie. Otworzyła usta, żeby go zapytać, o czym, u licha, on mówi, ale nie wydobyły się z nich żadne słowa. Szybko nadciągała ciemność. Ostatnią rzeczą, którą poczuła, były ramiona Jace'ego, kiedy upadała. *** Zdawało mu się, że przez całą wieczność krąży po wyjątkowo, jak na jego gust, nudnym przyjęciu, aż w końcu znalazł Aleca siedzącego samotnie w kącie, za dużą wiązanką sztucznych białych róż. Na stole stało dużo kieliszków do szampana, w większości do połowy pełnych, jakby zostawiali je tam przechodzący goście. Alec wyglądał na osamotnionego. Opierał brodę na rękach i smętnie wpatrywał się w przestrzeń. Nie podniósł wzroku, nawet kiedy Magnus przysunął sobie nogą krzesło, obrócił je do siebie i usiadł naprzeciwko niego, kładąc ręce na oparciu. - Chcesz wracać do Wiednia? - zapytał. Alec nie odpowiedział, tylko nadal patrzył przed siebie. - Albo moglibyśmy pojechać w inne miejsce - nie poddawał się Magnus. - Gdzie chcesz. Do Tajlandii, Południowej Karoliny, Brazylii, Peru... Nie, zaczekaj, wypędzono mnie z Peru. Całkiem o tym zapomniałem. To długa historia, ale zabawna, jeśli chcesz jej posłuchać. Sądząc po jego minie, Alec nie chciał słuchać żadnych opowieści. Demonstracyjnie odwrócił głowę i spojrzał na salę, jakby nagle zafascynował go wilczy kwartet smyczkowy. W tej sytuacji Magnus postanowił sam się rozerwać, zmieniając kolory szampana w kieliszkach stojących na stole. Jeden zrobił się niebieski, drugi różowy, a trzeci właśnie przybierał zielony odcień, kiedy Alec sięgnął przez stół i chwycił go za nadgarstek. - Przestań! - syknął. - Ludzie patrzą. Magnus spojrzał na swoje palce, z których sypały się niebieskie iskry. Rzeczywiście, może trochę przesadził. Zamknął dłonie. - Muszę coś robić, żeby nie umrzeć z nudów, skoro ty ze mną nie rozmawiasz. - Nie - powiedział Alec. - To znaczy, nie rozmawiam z tobą. - Tak? Właśnie cię zapytałem, czy chcesz jechać do Wiednia, do Tajlandii czy na Księżyc, i nie przypominam sobie, żebym usłyszał jakąś odpowiedź. - Nie wiem, czego chcę. - Alec, z pochyloną głową, bawił się porzuconym plastikowym widelcem. Niebieski kolor jego oczu przebijał nawet przez opuszczone powieki, białe i cienkie jak pergamin. Magnus zawsze uważał, że ludzie są piękniejsi niż inne istoty żyjące na ziemi i często zastanawiał się, dlaczego tak jest. Jeszcze tylko kilka lat i zacznie się rozkład, powiedziała Camille. Ale to właśnie śmiertelność czyniła ich takimi. Byli jak płomienie, które, migocząc, płoną jaśniej. Śmierć jest matką piękna, napisał poeta. Magnus zastanawiał się, czy Anioł kiedykolwiek brał pod uwagę uczynienie swoich sług nieśmiertelnymi. Mimo całej swej siły, Nefilim padali w bitwach, jak ludzie przez całe wieki historii świata.

103

- Znowu masz tę minę zauważył Alec z rozdrażnieniem, zerkając na niego spod rzęs. - Jakbyś patrzył na coś, czego nie możesz zobaczyć. Myślisz o Camille? - Niezupełnie - odparł Magnus. - Ile z naszej rozmowy podsłuchałeś? - Większość. - Alec dźgnął obrus widelcem. - Stałem pod drzwiami. Dość usłyszałem. - Wcale nie. Magnus łypnął na widelec, a ten wyśliznął się z ręki Aleca i poleciał do niego przez stół. Czarownik przycisnął go dłonią do obrusa i powiedział: - Przestań się wygłupiać. Co z naszej rozmowy tak bardzo cię poruszyło? Alec uniósł wzrok. - Kto to jest Will? Magnus parsknął. - Will. Dobry Boże! To było tak dawno temu. Will był Nocnym Łowcą, jak ty. I owszem, wyglądał jak ty, ale ty w niczym go nie przypominasz. Jace jest o wiele bardziej do niego podobny, przynajmniej jeśli chodzi o osobowość, a mój związek z tobą jest zupełnie inny niż z Willem. Czy to cię dręczy? - Nie podoba mi się myśl, że jesteś ze mną, bo wyglądam jak jakiś martwy facet, którego kiedyś lubiłeś. - Nigdy czegoś takiego nie mówiłem. Camille to zasugerowała. Jest mistrzynią aluzji i manipulacji. Zawsze taka była. - Nie powiedziałeś jej, że się myli. -Jeśli na to pozwolisz, Camille zaatakuje cię na każdym froncie. Zaczniesz bronić jednego, uderzy w inne miejsce. Jedyny sposób, żeby sobie z nią poradzić, to udawać, że się nie rozumie o czym ona mówi. - Powiedziała, że ładni chłopcy są twoją słabością - przypomniał Alec. - Co brzmi tak, jakbym był tylko jedną z twoich licznych zabawek. Jeśli umierają albo odchodzą, znajdujesz sobie następnego. Jestem dla ciebie nikim. - Alexandrze... - Co uważam za wyjątkowo niesprawiedliwe, bo ty wcale nie jesteś dla mnie nikim - ciągnął Alec, znowu wpatrując się w stół. Zmieniłem dla ciebie całe swoje życie. Ale w twoim nigdy nic się nie zmienia, prawda? Chyba to właśnie oznacza żyć wiecznie. Nic tak naprawdę się nie liczy. - Mówię ci, że ty się dla mnie liczysz... - Biała Księga. Dlaczego tak bardzo pragnąłeś ją mieć? Magnus spojrzał na niego zdziwiony. - Przecież wiesz dlaczego. To potężna księga czarów. - Ale chciałeś jej z konkretnego powodu, prawda? Z powodu czaru, który się w niej znajduje? - Alec zaczerpnął tchu. - Nie musisz odpowiadać. Widzę po twojej twarzy, że tak było. Chodziło o czar... który uczyniłby mnie nieśmiertelnym? Magnus wyglądał na do głębi wstrząśniętego. - Alec, nie - wyszeptał. - Ja... nie zrobiłbym tego. Chłopak utkwił w nim przeszywające spojrzenie niebieskich oczu. - Dlaczego? Dlaczego przez wszystkie lata wszystkich swoich związków nigdy nawet nie próbowałeś uczynić żadnego z nich nieśmiertelnym? Gdybyś mógł zostać ze mną na wieki, nie chciałbyś tego? - Oczywiście, że bym chciał! - Magnus uświadomił sobie, że prawie krzyczy, i z trudem ściszył głos. - Ale ty nie rozumiesz. Nie dostaje się czegoś za nic. Ceną za wieczne życie... - Magnusie. - W ich stronę szła szybkim krokiem Isabelle /. telefonem w ręce. - Magnusie, muszę z tobą porozmawiać. - Isabelle. - Bane lubił siostrę Aleca, ale nie w tej chwili. -Urocza, cudowna Isabelle. Czy mogłabyś nas zostawić? To nie jest dobry moment. Izzy przeniosła wzrok z czarownika na brata i z powrotem. - Więc nie chcesz usłyszeć nowiny, że Camille właśnie uciekła z Sanktuarium, a moja matka żąda, żebyś natychmiast wrócił do Instytutu i pomógł im ją znaleźć? - Nie - powiedział Magnus. - Nie chcę tego słyszeć. - Szkoda, bo to prawda - skwitowała Isabelle. - To znaczy, nie musisz iść, ale... Reszta zdania zawisła w powietrzu, ale Magnus sam ją sobie dopowiedział. Gdyby nie poszedł, Clave zaczęłoby podejrzewać, że miał coś wspólnego z ucieczką Camille, a to było ostatnie, czego potrzebował. Maryse byłaby wściekła, co jeszcze bardziej skomplikowałoby jego związek z Alekiem. I jeszcze... - Uciekła? - zdziwił się Alec. - Nikt jeszcze nie uciekł z Sanktuarium. - Ktoś jednak uciekł - ucięła Isabelle. Alec zsunął się niżej na krześle i powiedział: - Idź. To sytuacja kryzysowa. Możemy porozmawiać później. - Magnusie... - Ton Isabelle był na pół przepraszający, ale brzmiało w nim również wyraźne ponaglenie. - Dobrze. - Bane wstał. Po drodze zatrzymał się przy krześle Aleca, nachylił się do jego ucha i szepnął: - Nie jesteś dla mnie nikim. Alec się zarumienił. - Skoro tak mówisz.

104

- Tak mówię - rzekł z mocą Magnus i ruszył za Isabelle do drzwi. *** Wyszedłszy na opustoszałą ulicę, Simon oparł się o ceglany mur Ironworks porośnięty bluszczem i spojrzał w niebo. Światła mostu przyćmiewały gwiazdy, tak że było widać tylko aksamitną czerń. Nagle Simona ogarnął silny żal, że nie może odetchnąć zimnym powietrzem, poczuć go na twarzy, na skórze, w otumanionej głowie. Miał na sobie tylko cienką koszulę, ale oczywiście nie było mu zimno. Nie mógł drżeć i nawet wspomnienie tego, jak kiedyś drżał, zacierało się po trochu z dnia na dzień, jakby pochodziło z innego życia. - Simon? Znieruchomiał. Głos, cichy i znajomy, snuł się jak nić w chłodnym powietrzu. "Uśmiech". Tak brzmiało ostatnie słowo, które do niego powiedziała. Ale przecież to niemożliwe. Ona nie żyła. - Nie spojrzysz na mnie, Simonie? - Głosik był cichy jak zawsze, zaledwie tchnienie. Jestem tutaj. Strach przebiegł mu po kręgosłupie. Simon otworzył oczy i powoli odwrócił głowę. Maureen stała na rogu Vernon Boulevard w kręgu światła ulicznej lampy. Miała na sobie długą białą suknię, na nogach białe kapcie. Włosy rozpuszczone na ramiona lśniły żółto w blasku latarni. Utkwiło w nich trochę ziemi z grobu. Jej twarz była trupio blada, z różem na kościach policzkowych, usta były ciemnoróżowe, jakby pociągnięto je kolorowym markerem. Pod Simonem ugięły się kolana. Osunął się po ścianie, o którą się opierał, i usiadł na ziemi z podciągniętymi nogami. Miał wrażenie, że jego głowa zaraz eksploduje. Maureen wydała z siebie dziewczęcy chichot i wyszła z blasku lampy. Zbliżyła się i spojrzała na niego z góry. Na jej twarzy malowały się rozbawienie i satysfakcja. - Tak przypuszczałam, że będziesz zaskoczony - powiedziała. - Jesteś wampirem - wykrztusił Simon. - Ale... jak? Ja tego nie zrobiłem. Wiem, że nie. Maureen pokręciła głową. - Nie ty, ale to się stało przez ciebie. Myśleli, że jestem twoją dziewczyną, wiesz. Zabrali mnie w nocy z mojej sypialni i trzymali w klatce przez cały następny dzień. Powiedzieli mi, żebym się nie martwiła, bo po mnie przyjdziesz. Ale ty nie przyszedłeś. W ogóle. - Nie wiedziałem. - Głos Simona się załamał. - Przyszedłbym, gdybym wiedział. Maureen odrzuciła do tyłu blond włosy gestem, który nagle i boleśnie przypomniał Simonowi Camille. -To nie ma znaczenia powiedziała dziewczęcym głosikiem. - Kiedy słońce zaszło, powiedzieli mi, że mogę umrzeć albo wybrać życie wampira. -1 wybrałaś. - Nie chciałam umrzeć - wyszeptała Maureen. - A teraz będę zawsze młoda i ładna. Mogę nie spać całą noc i nie muszę wracać do domu. Ona się mną opiekuje. - O kim mówisz? - zapytał Simon. - Jaka ona? Masz na myśli Camille. Maureen, ona jest szalona. Nie powinnaś jej słuchać. -Simon dźwignął się chwiejnie. - Ja mogę ci pomóc. Znaleźć jakieś miejsce do mieszkania. Nauczyć, jak być wampirem... - Och, Simon. - Maureen się uśmiechnęła, pokazując równy rząd małych białych zębów. - Nie sądzę, żebyś wiedział, jak być wampirem. Nie chciałeś mnie ugryźć, ale to zrobiłeś. Pamiętam. Twoje oczy zrobiły się całe czarne jak u rekina i ugryzłeś mnie. -Tak mi przykro. Gdybyś pozwoliła mi sobie pomóc... - Mógłbyś pójść ze mną - powiedziała. - To by mi pomogło. - Dokąd pójść? Maureen rozejrzała się po pustej ulicy. W cienkiej białej sukni wyglądała jak duch. Wiatr owiewał jej ciało, ale ona najwyraźniej nie czuła zimna. - Zostałeś wybrany, ponieważ jesteś Chodzącym za Dnia. Ci, którzy mi to zrobili, chcą ciebie. Ale wiedzą, że nosisz Znak. Nie mogą cię dostać, póki sam nie postanowisz do nich przyjść. Więc przysłali mnie jako posłańca. - Przekrzywiła głowę, jak ptak. - Może ja nic dla ciebie nie znaczę, ale następnym razem to będzie ktoś inny. Oni wciąż będą przychodzić do ludzi, których kochasz, aż nie zostanie nikt, więc równie dobrze możesz pójść ze mną i dowiedzieć się, czego chcą. - A ty wiesz? - spytał Simon. - Wiesz, czego chcą? Maureen pokręciła głową. Była taka blada w rozproszonym świetle latarni, że wyglądała na niemal przezroczystą. Simon mógłby niemal ją przeoczyć. Jak to robił do tej pory. - A czy to ma znaczenie? - zapytała Maureen, wyciągając do niego rękę. - Nie - powiedział Simon. - Chyba nie ma. -I ujął jej dłoń.

105

16
Nowojorskie anioły

- Jesteśmy - powiedziała Maureen do Simona. Zatrzymała się na środku chodnika i patrzyła na masywny budynek z kamienia i szkła, który wyrósł przed nimi. Najwyraźniej został zaprojektowany tak, żeby wyglądać jak jeden z luksusowych apartamentowców na manhattańskiej Upper East Side, wznoszonych przed drugą wojną światową, ale jego współczesne pochodzenie zdradzały nowoczesne elementy: wysokie okna, miedziany dach nietknięty przez śniedź, reklamy na fasadzie obiecujące "ekskluzywne mieszkania za 750 000 dolarów". Nabycie jednego z nich uprawniało do korzystania z ogrodu na dachu, siłowni, podgrzewanego basenu i całodobowej recepcji, poczynając od grudnia. W tej chwili budowa jeszcze trwała, na rusztowaniach umieszczono tablice: "Teren prywatny, zakaz wstępu". Simon spojrzał na Maureen. Wyglądało na to, że szybko przyzwyczaiła się do bycia wampirem. Przebiegli przez Most Que-ensboro i Drugą Aleję, tak że jej białe kapcie były w strzępach, ale ona nie zwolniła ani na chwilę i nie dziwiła się, że w ogóle nie czuje zmęczenia. Patrzyła teraz na gmach z zachwytem i oczekiwaniem, malującymi się na drobnej twarzy. - Ten budynek jest zamknięty - stwierdził Simon oczywistą rzecz. - Maureen... -Cii. Dziewczynka szarpnęła gipsowo-kartonową płytę, przymocowaną do rogu rusztowania, a ta ustąpiła z odgłosem darcia i wyrywania gwoździ. Niektóre z brzękiem upadły na ziemię u stóp Simona. Maureen odrzuciła płytę na bok i uśmiechnęła się szeroko na widok dziury, którą zrobiła. Stary mężczyzna, który akurat tamtędy przechodził z psem na smyczy, małym pudlem w sweterku, zatrzymał się i wytrzeszczył oczy. - Powinieneś włożyć siostrzyczce płaszcz - powiedział do Simona. - Takie chude stworzenie zamarznie przy tej pogodzie. Zanim Simon zdążył odpowiedzieć, Maureen odwróciła się do staruszka i w drapieżnym uśmiechu obnażyła zęby, łącznie z kłami ostrymi jak igły. - Nie jestem jego siostrą wysyczała. Mężczyzna zbladł i oddalił się pośpiesznie, ciągnąc psa. Simon pokręcił głową. - Nie musiałaś tego robić. Kły przebiły dolną wargę Maureen, co często zdarzało się Simonowi, zanim się do nich przyzwyczaił. Po jej brodzie pociekły małe strużki krwi. - Nie mów mi, co mam robić - rzuciła ze złością, ale schowała kły Dziecięcym gestem wytarła brodę wierzchem dłoni, rozmazując krew. Potem odwróciła się do otworu w rusztowaniu. - Chodź. Zanurkowała do środka, a Simon podążył za nią. Znaleźli się w miejscu, gdzie ekipa budowlana najwyraźniej zostawiała zużyty sprzęt. Na ziemi walały się połamane narzędzia, rozbite cegły, stare worki plastikowe i puszki po coli. Maureen uniosła suknię i zręcznie ruszyła przez śmietnisko z wyrazem niesmaku na twarzy. Przeskoczyła wąski wykop i weszła na popękane kamienne schody. Simon szedł za nią. Schody prowadziły do szklanych drzwi. Za nimi znajdował się imponujący marmurowy hol. Z sufitu zwisał masywny żyrandol, choć nie było światła, które odbijałoby się od kryształowych wisiorów. W tym ciemnym pomieszczeniu człowiek nie dojrzałby żadnych szczegółów: marmurowego biurka portiera, zielonego szezlongu pod lustrem w złoconych ramach, rzędów wind po obu stronach holu. Maureen wcisnęła przycisk na ścianie, a ten, ku zaskoczeniu Simona, się rozjarzył. - Dokąd jedziemy? - zapytał. Rozległ się dzwonek, Maureen wsiadła do windy, Simon za nią. Winda była wyłożona złoto-czerwoną boazerią i lustrami. - Na górę. - Dziewczynka wcisnęła najwyższy guzik i zachichotała. Do nieba. Drzwi się zamknęły. ***

106

- Nie mogę znaleźć Simona. Isabelle, która stała oparta o kolumnę i usiłowała się nie zamartwiać, podniosła wzrok i zobaczyła Jordana. Jest naprawdę wysoki, pomyślała. Musiał mieć ze sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu. Kiedy pierwszy raz go zobaczyła, uznała, że jest bardzo atrakcyjny z tymi swoimi potarganymi ciemnymi włosami i zielonkawymi oczami, ale teraz, wiedząc, że jest byłym Mai, przesunęła go do mentalnej przestrzeni zarezerwowanej dla chłopców zakazanych. - Nie widziałam go - odparła. - Myślałam, że ty jesteś jego strażnikiem. - Powiedział mi, że zaraz wraca. To było czterdzieści minut temu. Sądziłem, że poszedł do łazienki. - Co z ciebie za strażnik? - zakpiła Isabelle. - Nie powinieneś iść do łazienki razem z nim? Jordan zrobił przerażoną minę. - Faceci nie chodzą z innymi facetami do łazienki - oświadczył. Isabelle westchnęła. - Ukryte skłonności homoseksualne potrafią człowieka wykończyć - rzuciła mentorskim tonem. - Chodź. Poszukajmy go. Okrążyli salę, lawirując między gośćmi. Alec siedział przy stole, ponury jak chmura gradowa, i bawił się pustym kieliszkiem od szampana. - Nie, nie widziałem go - odpowiedział na ich pytanie. -Choć przyznaję, że nie patrzyłem. - Możesz poszukać go razem z nami - podsunęła Isabelle. -Przynajmniej będziesz miał coś do roboty, zamiast tu siedzieć z grobową miną. Brat wzruszył ramionami i wstał z krzesła. Postanowili się rozdzielić i dokładnie przeszukać całe Ironworks. Alec ruszył na górę, żeby sprawdzić pomosty i drugie piętro. Jordan wyszedł na zewnątrz, żeby rozejrzeć się wokół wejścia i na tarasach. Isabelle wzięła na siebie salę. Właśnie się zastanawiała, czy zaglądanie pod stoły nie będzie śmieszne, kiedy za nią wyrosła Maia. - Wszystko w porządku? - zapytała. Spojrzała w górę na Aleca, a potem w kierunku, gdzie zniknął Jordan. Umiem rozpoznać ekipę poszukiwawczą, kiedy ją widzę. Czego szukacie? Jakieś kłopoty? Isabelle pokrótce zapoznała ją z sytuacją. - Rozmawiałam z nim pół godziny temu - powiedziała Maia. - Jordan też, ale teraz Simon zniknął. A ponieważ ostatnio próbowali go zabić różni ludzie... Maia odstawiła kieliszek na stół. - Pomogę wam szukać. - Nie musisz. Wiem, że nie przepadasz teraz za Simonem... -To nie oznacza, że nie chcę mu pomóc, jeśli ma kłopoty - oświadczyła Maia, jakby Isabelle mówiła od rzeczy. - Czy Jordan nie miał go pilnować? Izzy wyrzuciła ręce w górę. - Tak, ale podobno faceci nie idą z innymi facetami do łazienki czy coś w tym rodzaju. Po prostu bredził. - Jak to zwykle faceci - skwitowała Maia i ruszyła za nią. Razem zaczęły krążyć w tłumie gości, choć Isabelle już była właściwie pewna, że tu nie znajdą Simona. Gula w jej żołądku robiła się coraz większa i zimniejsza. Kiedy wszyscy zebrali się z powrotem przy stole, poczuła się tak, jakby jednym haustem połknęła szklankę lodowatej wody. - Nie ma go tutaj - stwierdziła. Jordan zaklął i skruszony popatrzył na Maię. - Przepraszam. Maia wzruszyła ramionami. - Słyszałam gorsze rzeczy. Co dalej robimy? Ktoś próbował do niego zadzwonić? - Odzywa się poczta głosowa - powiedział Jordan. - Jakieś pomysły, dokąd mógł pójść? - zapytał Alec. - Najlepszy scenariusz to taki, że wrócił do mieszkania - podsunął Jordan. - A najgorszy, że ludzie, którzy go ścigali, w końcu go dopadli. - Ludzie, którzy co? - Alec wyglądał na zdezorientowanego. Isabelle opowiedziała Mai historię Simona, ale jeszcze nie zdążyła powtórzyć jej bratu. - Wracam do domu - oznajmił Jordan. - Jeśli Simon tam będzie, świetnie. Jeśli nie, będę dalej szukał. Ci ludzie wiedzą, gdzie on mieszka. Przysyłali nam wiadomości. Może będzie jakaś nowa. - Nie miał zbyt wielkiej nadziei w głosie. Isabelle podjęła decyzję w ułamku sekundy. - Idę z tobą. - Nie musisz...

107

- Owszem, muszę. Powiedziałam Simonowi, że powinien tu dzisiaj być. Czuję się odpowiedzialna. Poza tym, i tak cholernie się nudzę na tym przyjęciu. - Ja też - poparł ją Alec z wyraźną ulgą, że ma okazję stąd uciec. - Może wszyscy powinniśmy iść? Powiedzieć Clary? Isabelle potrząsnęła głową. - To byłoby nie fair wyciągać ją z przyjęcia jej mamy. Zobaczymy, co zdziałamy we trójkę. - We trójkę? - powtórzyła Maia z nutą irytacji w głosie. - Chcesz iść z nami? - spytał Jordan. Isabelle zamarła. Nie była pewna, jak Maia zareaguje na bezpośrednie pytanie byłego chłopaka. Dziewczyna zacisnęła usta i przez chwilę patrzyła na Jordana... nie z nienawiścią, tylko z namysłem. - Chodzi o Simona - powiedziała w końcu, jakby to przesądzało sprawę. - Pójdę po płaszcz. *** Gdy drzwi windy się otworzyły, Maureen znowu zachichotała piskliwie i tanecznym krokiem wyszła w ciemność i chłód. Simon podążył za nią z westchnieniem. Znaleźli się w dużym marmurowym pomieszczeniu bez okien i bez oświetlenia, ale z wysokimi podwójnymi drzwiami ze szkła na lewej ścianie od windy. Za nimi Simon widział płaską powierzchnię dachu, a w górze czarne nocne niebo naszpikowane słabo świecącymi gwiazdami. Wiał porywisty wiatr. Kiedy wyszli przez drzwi, suknia za-łopotała wokół Maureen jak ćma bijąca skrzydłami. Ogród na dachu rzeczywiście okazał się tak elegancki, jak obiecywały tablice reklamowe. Był wyłożony gładkimi, ośmiokątnymi płytami z kamienia, pod szkłem kwitły kwiaty, żywopłoty starannie przystrzyżono w kształt potworów i zwierząt. Po obu stronach chodnika, którym szli, ciągnęły się dwa rzędy małych lampek. Wokół wznosiły się wysokie budynki mieszkalne ze szkła i stali, z rozjarzonymi oknami. Ścieżka kończyła się ślepo przy wyłożonych płytkami stopniach, prowadzących na duże kwadratowe podwyższenie, otoczone z trzech stron wysokim murem. Najwyraźniej przewidziano tu miejsce spotkań mieszkańców domu. Pośrodku placu wyrastał duży betonowy blok, na którym pewnego dnia prawdopodobnie miał stanąć grill. Dokoła rosły starannie przycięte krzewy róż, zakwitające w czerwcu, a nagie kratownice zdobiące mur kiedyś miały zniknąć pod listowiem. W ten sposób mógł niebawem powstać atrakcyjny zakątek w luksusowym ogrodzie na dachu na Upper East Side, gdzie można się relaksować na leżaku z widokiem na East River w blasku zachodzącego słońca i miasto rozciągające się w dole niczym mozaika migotliwych światełek. Tyle że na razie posadzka była zbryzgana jakimś czarnym, kleistym płynem, którego użyto do namalowania nierównego kręgu wewnątrz większego. W wolne miejsce między dwiema liniami wpisano runy. Choć Simon nie był Nocnym Łowcą, widział dość Znaków Nefilim, żeby rozpoznać symbole pochodzące z Szarej Księgi. Te z niej nie pochodziły. Wyglądały groźnie i obco, jak klątwa skreślona w nieznanym języku. Sam środek mniejszego kręgu zajmował betonowy blok. Na nim stał niski, prostokątny obiekt, nakryty ciemnym płótnem. Kształtem przywodził na myśl trumnę. Wokół podstawy bloku widniały kolejne runy. Gdyby krew Simona płynęła, teraz zmieniłaby się w lód. Maureen klasnęła w dłonie. - Och, jakie to ładne! - wykrzyknęła głosikiem elfa. - Ładne? - Simon zerknął na beton. - Maureen, do diabła... - A więc go przyprowadziłaś - przemówił kobiecy głos, kulturalny, silny i... znajomy. Simon się odwrócił. Na ścieżce stała wysoka kobieta o krótkich, ciemnych włosach. Była bardzo smukła, w długim ciemnym płaszczu z paskiem, niczym femme fatale z filmu szpiegowskiego z lat czterdziestych. - Dziękuję, Maureen. Miała surową, piękną twarz o ostrych rysach, wydatnych kościach policzkowych i dużych ciemnych oczach. Dobrze się spisałaś. Możesz już iść. - Skierowała wzrok na Simona. - Simon Lewis. Dziękuję, że przyszedłeś. Rozpoznał ją w chwili, kiedy wypowiedziała jego nazwisko. Ostatnim razem widział j ą w ulewnym deszczu przed barem Alto. - To pani. Pamiętam panią. Dała mi pani swoją wizytówkę. Promotor muzyczny. O rany! Naprawdę musiał się pani spodobać mój zespół. Nawet nie sądziłem, że jesteśmy tacy dobrzy. - Nie bądź sarkastyczny skarciła go kobieta. - To bez sensu. - Zerknęła w bok. - Maureen, możesz odejść. - Tym razem jej ton był twardy. Dziewczynka, która stała wyczekująco z boku jak mały duszek, wydała cichy pisk i pobiegła w stronę, z której niedawno przyszli. Gdy zniknęła za szklanymi drzwiami prowadzącymi do wind, Simon niemal poczuł żal. Maureen nie była dla niego towarzystwem, ale bez niej poczuł się nagle bardzo samotny. Ta dziwna, nieznajoma kobieta roztaczała wokół siebie wyraźną aurę mrocznej mocy, której przy pierwszym spotkaniu nie zauważył, oszołomiony krwią.

108

- Przysporzyłeś mi kłopotów, Simonie. Teraz głos dochodził z innej strony i z większej odległości. Simon odwrócił się i zobaczył kobietę przy betonowym bloku, w środku kręgu. Chmury szybko pędziły po niebie, zasłaniając Księżyc i rzucając dziwne cienie na jej twarz. Ponieważ Simon stał u stóp schodów, musiał odchylić głowę do tyłu, żeby na nią spojrzeć. - Myślałam, że łatwo będzie cię dopaść. Rozprawić się z jednym wampirem. W dodatku całkiem świeżym. Nawet Chodzący za Dnia nie jest dla mnie nowością, choć nie widziałam żadnego od stu lat. - Tak - dodała z uśmiechem, widząc jego minę. - Jestem starsza, niż wyglądam. - Wygląda pani dość staro. Kobieta zignorowała zniewagę. -Wysłałam za tobą moich najlepszych ludzi i tylko jeden wrócił, z jakąś bełkotliwą opowieścią o świętym ogniu i gniewie Bożym. Okazał się potem całkiem dla mnie bezużyteczny. Musiałam się go pozbyć. To było bardzo irytujące. Dlatego doszłam do wniosku, że muszę sama się tobą zająć. Poszłam na to głupie muzyczne widowisko, a kiedy później zbliżyłam się do ciebie, zobaczyłam twój Znak. Znałam Kaina osobiście, więc dobrze pamiętam ten kształt. - Znała pani Kaina osobiście? - Simon pokręcił głową. -Chyba pani nie oczekuje, że w to uwierzę? - Wierz albo nie - powiedziała kobieta. - Dla mnie to bez różnicy. Jestem starsza niż sny twojego gatunku, chłopczyku. Chodziłam ścieżkami Edenu. Znałam Adama, zanim poznała go Ewa. Zostałam jego pierwszą żoną, ale nie byłam mu posłuszna, więc Bóg mnie przepędził i stworzył Adamowi nową żonę z jego własnego ciała, żeby zawsze mu ulegała. - Uśmiechnęła się słabo. - Mam wiele imion. Ale możesz nazywać mnie Lilith, pierwszą ze wszystkich demonów. W tym momencie Simon, który od miesięcy nie czuł zimna, zadrżał. Słyszał już wcześniej imię Lilith. Nie pamiętał, gdzie dokładnie, ale wiedział, że kojarzy się ono z ciemnością, złem i strasznymi rzeczami. - Twój Znak to dla mnie kłopot - wyznała Lilith. - Potrzebuję cię, Chodzący za Dnia. Twojej siły życiowej, twojej krwi. Ale nie mogę cię do niczego zmusić ani zrobić ci krzywdy. Mówiła takim tonem, jakby fakt, że potrzebuje jego krwi, był najzwyklejszą rzeczą na świecie. - Pani... pije krew? - zapytał Simon. Czuł się oszołomiony, jakby utknął w dziwnym śnie. Z pewnością to wszystko nie mogło dziać się naprawdę. Kobieta Lilith się roześmiała. - Krew nie jest pokarmem demonów, głuptasie. Chcę jej nie dla siebie. - Wyciągnęła swą smukłą dłoń. Podejdź bliżej. Simon potrząsnął głową. - Nie wejdę do tego kręgu. Lilith wzruszyła ramionami. - Dobrze. Chciałam jedynie zapewnić ci lepszy widok. Wykonała lekki, prawie niedostrzegalny ruch palcami, jakby odsuwała kurtynę. Czarne płótno przykrywające obiekt o kształcie trumny zniknęło. Simon wytrzeszczył oczy. Nie mylił się co do kształtu. Zobaczył duże, szklane pudło, dostatecznie długie i szerokie, żeby zmieścił się w nim człowiek. Jak Królewna Śnieżka, pomyślał Simon. Ale to nie była bajka. Trumnę wypełniał mętny płyn, a w nim pływał nagi od pasa w górę, z jasnymi włosami dryfującymi wokół jego głowy jak wodorosty... Sebastian. *** W drzwiach mieszkania Jordana nie było żadnych liścików, nic nie leżało na wycieraczce ani pod nią. Podczas gdy Alec stał na dole na czatach, Maia i Jordan przeszukali plecak Simona pozostawiony w salonie, a Isabelle poszła do jego sypialni. Stojąc w drzwiach, przyjrzała się w milczeniu pokojowi, w którym sypiał przez kilka ostatnich dni: cztery puste ściany, naga podłoga, żadnych ozdób, futon i biały koc w rogu materaca. Pojedyncze okno wychodziło na Aleję B. Słyszała miasto, którego hałasy otaczały ją od zawsze. Spokój Idrisu wydał się jej straszliwie obcy: żadnych klaksonów, ludzkich krzyków, zawodzenia karetek, muzyki, która w Nowym Jorku nigdy nie milkła, nawet w środku nocy. Ale teraz, stojąc w tym małym pokoju, pomyślała, że te odgłosy wydają się bardzo obce i dalekie. Przyszło jej do głowy, że Simon musiał czuć się w nocy bardzo samotny, kiedy tak tutaj leżał i patrzył w sufit. Z drugiej strony, nigdy nie widziała sypialni w jego domu rodzinnym. Prawdopodobnie pełnej plakatów zespołów, trofeów sportowych, ulubionych gier, instrumentów muzycznych, książek, wszystkich tych rupieci nieodłącznych od normalnego życia. Nigdy nie pytała, czy może do niego przyjść, a on nigdy tego nie zaproponował. Obawiała się spotkania z jego matką, Nie chciała zrobić albo powiedzieć czegoś, co świadczyłoby o zaangażowaniu, na które nie była gotowa. Ale teraz, patrząc na tę pustą klitkę, słysząc wokół siebie gwar dużego miasta, poczuła strach o Simona... zmieszany w równym stopniu z żalem.

109

Odwróciła się w progu, ale znieruchomiała, gdy do jej uszu dotarł szmer rozmowy toczącej się w salonie. Rozpoznała głos Mai. Nie było w nim gniewu, co zaskoczyło Isabelle, zważywszy na to, jak bardzo ta dziewczyna nienawidziła Jordana. - Nic - mówiła. - Parę kluczy, plik kartek z wynikami gier. Isabelle wychyliła głowę za drzwi. Zobaczyła Maię stojącą po jednej stronie kuchennego kontuaru, z ręką w kieszeni plecaka Simona. Jordan obserwował ją z drugiej strony blatu. Patrzył nie na to, co robiła, tylko pożerał ją wzrokiem jak facet zafascynowany każdym ruchem dziewczyny, która mu się podoba. - Sprawdzę portfel - powiedziała Maia. Jordan, który zdążył przebrać się z garnituru w dżinsy i skórzaną kurtkę, zmarszczył brwi. - Dziwne, że go zostawił. Mogę zobaczyć? - Sięgnął nad kontuarem. Maia odskoczyła do tyłu tak gwałtownie, że upuściła portfel. -Ja nie... - Jordan szybko cofnął rękę. - Przepraszam. Dziewczyna wzięła głęboki wdech. - Posłuchaj, rozmawiałam z Simonem - zaczęła. - Wiem, że nie chciałeś mnie ugryźć. Nie wiedziałeś, co się z tobą dzieje. Pamiętam, jak było. Pamiętam, że mnie przerażałeś. Jordan wolno opuścił ręce i ostrożnie położył je na kontuarze. Dziwnie to wygląda, pomyślała Isabelle, kiedy ktoś tak wysoki stara się sprawiać wrażenie małego i niegroźnego. - Powinienem być przy tobie. - Praetor by ci nie pozwolili - stwierdziła Maia.
I spójrzmy prawdzie w oczy, nie wiedziałeś nic o wilkołactwie. Bylibyśmy razem jak dwoje ślepców, którzy się nawzajem prowadzą. Może lepiej, że zniknąłeś. Dzięki temu uciekłam tam, gdzie mogłam dostać pomoc. Do stada. - Z początku miałem nadzieję, że Praetor Lupus cię przyjmą - powiedział cicho Jordan. - Żebym mógł cię znowu widywać. Potem zrozumiałem, że jestem samolubny i że powinienem się raczej martwić, czy nie przekazałem ci choroby. Wiedziałem, że szanse są pół na pół. Miałem nadzieję, że będziesz należeć do szczęściarzy. - Cóż, okazało się, że jest inaczej - skwitowała krótko Maia. -A ja przez lata stworzyłam sobie w głowie twój obraz jako potwora. Myślałam, że wiedziałeś, co robisz. Myślałam, że to była zemsta za to, że pocałowałam tamtego chłopca. Więc cię znienawidziłam. I ta nienawiść wszystko mi ułatwiała. To, że miałam kogo obwiniać. -I słusznie, bo to moja wina - stwierdził Jordan. Maia przesunęła palcami po blacie, unikając jego wzroku. -I obwiniam, ale... nie tak jak wcześniej. Jordan chwycił się za włosy i mocno je szarpnął. - Nie ma dnia, żebym nie myślał o tym, co ci zrobiłem. Ugryzłem cię. Zmieniłem w wilkołaka. Uczyniłem cię tym, czym jesteś. Skrzywdziłem. Jedyną osobę, którą kochałem bardziej niż kogokolwiek na świecie. Oczy Mai zalśniły od łez. - Nie mów tak. To nie pomaga. Myślisz, że pomaga? Isabelle odchrząknęła głośno i weszła do salonu. - Znaleźliście coś? Maia szybko zamrugała powiekami. Jordan opuścił ręce i powiedział: - Nie. Właśnie mieliśmy przeszukać jego portfel. - Podniósł go z ziemi i rzucił Isabelle. - Masz. Izzy go złapała i otworzyła. W środku była szkolna przepustka, dowód wystawiony przez stan Nowy Jork, kostka do gitary wetknięta w miejsce przeznaczone na karty kredytowe, banknot dziesięciodolarowy i jakiś paragon. Ale jej uwagę przyciągnęło coś jeszcze: wizytówka wsunięta niedbale za zdjęcie Simona i Clary z rodzaju tych, jakie się robi w budce samoobsługowej w tanim markecie. Oboje się uśmiechali. Isabelle wzięła do ręki wizytówkę. Był na niej wytłoczony zawiły, niemal abstrakcyjny wzór w postaci gitary szybującej w chmurach. Pod nią widniało nazwisko. Satrina Kendall. Promotor zespołów. A pod spodem numer telefonu i adres na Upper East Side. Isabelle zmarszczyła brwi. Przez jej głowę przemknęło jakieś niewyraźne wspomnienie. Pokazała wizytówkę Mai i Jordanowi, którzy starannie unikali patrzenia na siebie. - Co o tym myślicie? Zanim zdążyli odpowiedzieć, drzwi mieszkania się otworzyły i do środka wszedł Alec z bardzo ponurą miną. - Znaleźliście coś? Sterczę na dole od trzydziestu minut i nie pojawił się nawet cień zagrożenia. Chyba że uznać za groźnego studenta NYU, który zwymiotował na frontowych schodach. - Spójrz na to - powiedziała Isabelle, podając mu wizytówkę. - Czy coś nie wydaje ci się tu dziwne? - Poza tym, że żaden promotor zespołów nie mógłby być zainteresowany beznadziejnym zespołem Lewisa? Brat wziął wizytówkę w dwa palce. Między jego brwiami pojawiła się zmarszczka. - Satrina? - Czy to imię coś ci mówi? zapytała Maia. Oczy nadal miała zaczerwienione, ale głos spokojny. - Satrina to jedno z siedemnastu imion Lilith, matki wszystkich demonów. To dlatego czarownicy są nazywani dziećmi Lilith. - wyjaśnił Alec. - Bo stworzyła demony, a z nich z kolei powstała rasa czarowników. - A pamiętasz wszystkie siedemnaście imion? - W głosie Jordana brzmiało powątpiewanie.

110

Alec posłał mu chłodne spojrzenie. - A kim ty właściwie jesteś? - Och, zamknij się, Alec - warknęła Isabelle tonem, którym zwracała się tylko do brata. - Posłuchaj, nie wszyscy z nas mają głowę do nudnych faktów. Nie sądzę, żebyś pamiętał pozostałe imiona Lilith. - Satrina. Lilith, Ita, Kali, Batna, Tako... - zaczął recytować Alec z miną pełną wyższości. -Talto! - wykrzyknęła Isabelle. - To jest to. Wiedziałam, że coś pamiętam. Wiedziałam, że musi istnieć jakiś związek! Szybko opowiedziała im o kościele Talto, o odkryciu Clary i jego powiązaniu z martwym półdemonicznym dzieckiem z Beth Israel. - Szkoda, że nie wspomniałaś nam o tym wcześniej - zbeształ ją Alec. - Owszem, Talto to kolejne imię Lilith, a ją samą zawsze kojarzono z dziećmi. Była pierwszą żoną Adama, ale uciekła z Edenu, bo nie chciała słuchać męża ani Boga. Bóg przeklął ją za nieposłuszeństwo. Zapowiedział, że każde urodzone przez nią dziecko umrze. Podobno Lilith wciąż próbowała, ale wszystkie jej dzieci rodziły się martwe. W końcu przysięgła, że zemści się na Bogu, mordując ludzkie niemowlęta. Można powiedzieć, że jest demoniczną boginią martwych dzieci. - Ale mówiłeś, że jest matką demonów - przypomniała Maia. - Mogła tworzyć demony, spryskując kroplami swojej krwi ziemię w miejscu zwanym Edomem wyjaśnił Alec. - Ponieważ narodziły się z jej nienawiści do Boga i ludzkości, stały się demonami. - Czując na sobie wzrok całej trójki, wzruszył ramionami. - To tylko bajka. - We wszystkich bajkach jest ziarno prawdy - stwierdziła Isabelle. Wierzyła w to, podobnie jak wszyscy Nocni Łowcy. Dla nich nie istniała jedna religia ani jedna prawda, żaden mit nie był pozbawiony sensu. Dobrze o tym wiesz, Alec. - Wiem coś jeszcze - dorzucił brat, oddając jej wizytówkę. -Że ten numer telefonu i adres to kit. Wykluczone, żeby były prawdziwe. - Może - zgodziła się Isabelle, chowając wizytówkę do kieszeni. - Ale nie mamy innego adresu, więc zacznijmy szukać właśnie tam. *** Simon mógł jedynie patrzeć. Ciało unoszące się w trumnie nie wyglądało na żywe. W każdym razie Sebastian nie oddychał. Ale najwyraźniej nie był też martwy. Minęły dwa miesiące od jego śmierci. Gdyby nie żył, na pewno wyglądałby znacznie gorzej. Skórę miał białą jak marmur, zamiast jednej ręki - obandażowany kikut, ale poza tym nie rzucały się w oczy inne obrażenia. Wyglądał, jakby spał: oczy miał zamknięte, ręce leżały luźno po bokach. Tylko fakt, że jego pierś nie unosiła się i nie opadała, świadczył o tym, że coś jest bardzo nie w porządku. - Ale przecież on nie żyje - wykrztusił Simon, choć wiedział, że jego słowa brzmią niedorzecznie. Jace go zabił. Lilith położyła bladą dłoń na szklanej powierzchni trumny. - Jonathan - powiedziała, bo w rzeczywistości Sebastian tak właśnie miał na imię, przypomniał sobie Simon. Jej głos miał w sobie dziwne miękkie tony, jakby gaworzyła do małego dziecka. - Jest piękny, prawda? - Uhm - mruknął Simon, patrząc z nienawiścią na potwora spoczywającego w trumnie, potwora, który zamordował dziewięcioletniego Maksa Lightwooda, potwora, który zabił Hodge'a i próbował zabić ich wszystkich. - Ale nie w moim typie. - Jonathan jest wyjątkowy - oświadczyła Lilith. - To jedyny znany mi Nocny Łowca, który jest w części Wielkim Demonem, co czyni go bardzo potężnym. - Jest martwy - zauważył Simon. Czuł, że powinien z uporem to powtarzać, bo Lilith najwyraźniej tego nie pojmowała. Patrząc w dół na Sebastiana, zmarszczyła brwi. - To prawda. Jace Lightwood zakradł się do niego od tyłu i wbił mu nóż w plecy, prosto w serce. - Skąd pani... - Byłam w Idrisie. Kiedy Valentine otworzył drzwi do świata demonów, przeszłam przez nie, ale nie po to, żeby walczyć w tej głupiej bitwie. Bardziej z ciekawości, czy Valentine rzeczywiście ma w sobie tyle nieposkromionej pychy... - Wzruszyła ramionami. - Oczywiście, niebiosa go za nią ukarały. Widziałam, jaką złożył ofiarę. Widziałam, jak Anioł powstaje i zwraca się przeciwko niemu. Widziałam wskrzeszenie. Jestem najstarszym z demonów. Znam stare prawa. Życie za życie. Pobiegłam do Jonathana. Omal się nie spóźniłam. To, co było w nim ludzkie, umarło natychmiast, serce przestało bić, płuca przestały pracować. Stare prawa nie

111

wystarczyły. Próbowałam przywrócić go do życia. Ale odszedł za daleko. Mogłam zrobić tylko to. Zachować go na tę chwilę. Simon zastanowił się, co by się stało, gdyby teraz rzucił się do ucieczki, przemknął obok starej demonicy i skoczył z dachu budynku. Ze względu na Znak żadna żywa istota nie mogła zrobić mu krzywdy, ale Simon wątpił, czy jego moc działałaby także w razie upadku z wysokości czterdziestu pięter. Z drugiej strony, był przecież wampirem. Gdyby runął na ziemię i roztrzaskał wszystkie kości, czy jakoś doszedłby do siebie? Przełknął ślinę i zobaczył, że Lilith patrzy na niego z rozbawieniem. - Nie chcesz wiedzieć, jaką chwilę mam na myśli? - spytała chłodnym, uwodzicielskim głosem. - Zanim Simon zdążył odpowiedzieć, pochyliła się i oparła łokciami o trumnę. - Zapewne znasz historię powstania Nefilim? Że Anioł Razjel zmieszał swoją krew z krwią ludzi, dał ją człowiekowi do wypicia i ten człowiek został pierwszym Nefilim? - Słyszałem. - W rezultacie Anioł stworzył nową rasę istot. A teraz, wraz z Jonathanem narodziła się kolejna. Podobnie jak Jonathan Nocny Łowca prowadził pierwszych Nefilim, tak ten Jonathan pokieruje nową rasą, którą zamierzam stworzyć. - Nową rasą... - Simon uniósł ręce. - Jeśli rzeczywiście chce pani stworzyć nową rasę, poczynając od tego martwego gościa, proszę bardzo, ale nie rozumiem, co to ma wspólnego ze mną. - Teraz jest martwy, ale nie musi taki pozostać - rzekła Lilith głosem pozbawionym emocji. - Oczywiście istnieje pewien rodzaj Podziemnych, których krew stwarza możliwość, powiedzmy... zmartwychwstania. - Wampiry - domyślił się Simon. - Chce pani, żebym zmienił Sebastiana w wampira? - On ma na imię Jonathan - poprawiła go ostrym tonem. -I w pewnym sensie tak, chcę, żebyś go ugryzł, wypił jego krew i dał mu swoją krew w zamian... - Nie zrobię tego. - Jesteś pewien? - Świat bez Sebastiana... - Simon celowo użył tego imienia -jest lepszy niż z nim. Nie zrobię tego. - Szybką falą narastał w nim gniew. - Zresztą nie mógłbym, nawet gdybym chciał. On nie żyje. Wampiry nie potrafią wskrzeszać zmarłych. Powinna to pani wiedzieć. Kiedy dusza opuszcza ciało, nic nie może jej sprowadzić z powrotem. Na szczęście. Lilith wpatrywała się w niego. - Naprawdę nie wiesz, tak? Clary ci nie powiedziała. Simon miał już dość zgadywanek. - Czego mi nie powiedziała? Lilith zachichotała. - Oko za oko, ząb za ząb, życie za życie. Żeby nie było chaosu, musi istnieć porządek. Jeśli Światłu zostaje oddane jedno życie, drugie należy się również Mrokowi. - Naprawdę nie mam pojęcia, o czym pani mówi - oświadczył Simon. - I nie obchodzi mnie to. Zaczynacie mnie nudzić wy, dranie, i wasze odrażające programy eugeniczne. Więc już sobie pójdę. Może pani spróbować mnie zatrzymać, grożąc mi albo robiąc krzywdę. Proszę bardzo. Lilith znowu zachichotała, mierząc go wzrokiem. - "I rzucił się Kain na brata swego...". Ty jesteś trochę podobny do tego, którego Znak nosisz. Był uparty, tak jak ty. I lekkomyślny. - On wystąpił przeciwko... - Simon zadławił się słowem "Bóg". - Ja mam do czynienia tylko z panią. Odwrócił się na pięcie. - Na twoim miejscu nie odwracałabym się do mnie plecami, Chodzący za Dnia - ostrzegła Lilith takim tonem, że Simon się obejrzał. - Myślisz, że nie można zrobić ci krzywdy. - Uśmiechnęła się szyderczo. Rzeczywiście nie mogę podnieść na ciebie ręki. Nie jestem głupia. Widziałam święty boski ogień. Nie chcę, żeby zwrócił się przeciwko mnie. Nie jestem Valentine'em, żeby igrać z tym, czego nie potrafię zrozumieć. Jestem demonem, bardzo starym. Znam ludzkość lepiej, niż przypuszczasz. Znam jej słabości: dumę, żądzę władzy, pożądliwość ciała, chciwość, próżność i miłość. - Miłość nie jest słabością. - Doprawdy? - Lilith przeniosła wzrok, lodowaty jak sopel, gdzieś poza niego. Simon obejrzał się mimo woli. Na ceglanej ścieżce stał Jace. Miał na sobie ciemny garnitur i białą koszulę. Przed sobą, obejmując ją jednym ramieniem, trzymał Clary, nadal w ładnej złotej sukni, którą miała na przyjęciu w Ironworks. Jej długie, falujące rude włosy wymknęły się z koka i opadały teraz na ramiona. Wyglądaliby razem całkiem romantycznie, gdyby nie to, że Jace przyciskał do szyi Clary czubek długiego, lśniącego noża z kościaną rękojeścią. Simon wytrzeszczył oczy, kompletnie osłupiały. Na twarzy Jaceego nie było żadnych emocji, żadnego blasku w oczach. Wydawał się całkowicie obojętny. - Przyprowadziłem ją, pani Lilith - powiedział. - Tak jak pani prosiła.

112

17

I rzucił się Kain

Clary jeszcze nigdy nie było tak zimno. Nawet kiedy wyczołgała się z jeziora Lyn, kaszląc i plując zatrutą wodą, nie było jej aż tak zimno. Nawet kiedy myślała, że Jace nie żyje, nie czuła tego straszliwego lodowatego paraliżu w sercu. Wtedy płonęła wściekłością, gniewem na ojca. Teraz czuła tylko mróz aż po czubki palców. Odzyskała przytomność w marmurowym lobby dziwnego budynku, pod nieświecącym żyrandolem. Jace niósł ją na rękach. Nadal oszołomiona i senna, wtuliła na chwilę twarz w jego szyję, próbując sobie przypomnieć, gdzie jest. - Co się stało? - zapytała szeptem. Dotarli do windy, Jace wcisnął guzik, Clary usłyszała hurgot maszynerii. Gdzie oni są? Co to za miejsce? - Byłaś nieprzytomna - powiedział Jace. - Ale jak... - I nagle wszystko sobie przypomniała. Jego dłonie, ukłucia steli na skórze, fala ciemności, która później ją ogarnęła. Jace narysował jej na ręce jakiś nieznany, zły Znak, który dziwnie na nią podziałał. Na chwilę znieruchomiała w jego ramionach, a potem zażądała krótko: - Postaw mnie. Gdy spełnił jej żądanie, spojrzeli na siebie z bliska. Dzieliła ich tylko niewielka odległość. Clary mogłaby wyciągnąć rękę i dotknąć Jace'ego, ale po raz pierwszy, odkąd go poznała, nie miała ochoty tego zrobić. Odnosiła niepokojące wrażenie, że patrzy na kogoś obcego. Wyglądał jak Jace, zachowywał się jak Jace, mówił jak Jace. Ale jego spojrzenie było obce i odległe, podobnie jak uśmieszek igrający na wargach. Za nim otworzyły się drzwi windy, a Clary przypomniało się, jak stała w nawie Instytutu i mówiła: "kocham cię" do zamkniętych drzwi innej windy. Za tymi ziała czarna pustka niczym wejście do jaskini. Clary sięgnęła do kieszeni. Jej stela zniknęła. - Pozbawiłeś mnie przytomności - rzuciła oskarżycielsko. -Znakiem. Przyniosłeś mnie tutaj, Dlaczego? Jego spojrzenie było puste. - Musiałem. Nie miałem wyboru. Clary odwróciła się i pobiegła do frontowych drzwi, ale on był szybszy. Jak zawsze. Stanął przed nią, odcinając jej drogę, i wyciągnął ręce. - Clary, nie uciekaj. Proszę. Zrób to dla mnie. Spojrzała na niego z niedowierzaniem. Jego głos był taki sam, Jace'ego, ale brzmiał jak nagranie, pomyślała. Zachował wszystkie cechy charakterystyczne, ale uszło z niego całe życie. Dlaczego nie zauważyła tego wcześniej? Sądziła, że wydaje się odległy z powodu stresu i cierpienia, ale nie, on po prostu zniknął. Jej żołądek się wywrócił. Znowu rzuciła się do drzwi, ale Jace złapał ją w pasie i obrócił do siebie. Zacisnęła ręce na jego koszuli i próbowała go odepchnąć. Materiał pękł. Clary zamarła, wytrzeszczając oczy. Na piersi Jace'ego tuż nad sercem widniał Znak. Nigdy wczes'niej takiego nie widziała. Nie był czarny jak runy Nocnych Łowców, tylko ciemnoczerwony, koloru krwi. I brakowało mu delikatności Znaków z Szarej Księgi. Był brzydkim gryzmołem o liniach ostrych i okrutnych, a nie łagodnych i szlachetnych. Jace najwyraźniej go nie widział. Patrzył na swoją pierś, jakby się zastanawiał, na co Clary patrzy. Potem spojrzał na nią zdziwiony. - Wszystko w porządku. Nie zraniłaś mnie. -Ten Znak... - zaczęła Clary. Może on o nim nic nie wiedział. - Puść mnie, Jace - powiedziała, cofając się przed nim. -Nie musisz tego robić. - Mylisz się. - Znowu wyciągnął do niej ręce. Tym razem nie walczyła. Co by to dało, nawet gdyby uciekła? Nie mogła tak po prostu zostawić go tutaj. Jace nadal gdzieś tam był, uwięziony w powłoce o pustym spojrzeniu, może ją wołał. Musiała z nim zostać. Musiała odkryć, co się dzieje. Pozwoliła mu się wziąć na ręce i zanieść do windy. - Cisi Bracia zauważą, że cię nie ma - ostrzegła, podczas gdy kolejno zapalały się przyciski w windzie jadącej w górę. - Zaalarmują Clave. Przyjdą cię szukać...

113

- Nie muszę bać się Braci. Nie byłem ich więźniem. Nie spodziewali się, że odejdę. Do jutra rana nie zauważą, że mnie nie ma. - A jeśli obudzą się wcześniej? - Nie. - W głosie Jaceego brzmiała chłodna pewność. - Bardziej prawdopodobne, że goście w Ironworks zauważą twoją nieobecność. Ale co mogą zrobić? Nie będą mieli pojęcia, gdzie poszłaś, a trop prowadzący do tego budynku jest zamaskowany. - Pogłaskał ją po włosach. Clary znieruchomiała. - Po prostu musisz mi zaufać. Nikt po ciebie nie przyjdzie. Wyjął nóż, dopiero kiedy wysiedli z windy. - Nigdy bym cię nie skrzywdził - zapewnił, odgarniając jej włosy czubkiem noża i przyciskając go do jej szyi. - Wiesz o tym, prawda? Kiedy wyszli na dach, lodowate powietrze smagnęło jej nagie ramiona. Ręce Jace'ego były ciepłe, Clary czuła żar jego ciała przez cienką suknię, ale to jej nie ogrzewało. W środku wypełniały ją ostre kawałki lodu. Zrobiło się jej jeszcze zimniej, kiedy zobaczyła Simona, patrzącego na nią i Jace'ego wielkimi, ciemnymi oczami, jakby zobaczył coś bardzo złego. Jego twarz była biała jak kartka papieru. Tak mogłaby wyglądać mapa świata, z której zniknęły wszystkie lądy, a został tylko bezkresny ocean. Clary ledwo spojrzała na kobietę stojącą obok niego, o ciemnych oczach i chudej, okrutnej twarzy, i pomknęła wzrokiem ku ustawionemu na piedestale z kamienia przezroczystemu sarkofagowi, który jakby jaśniał od wewnątrz, jakby był oświetlony w środku mlecznym światłem. Woda, w której pływało ciało Jonathana, prawdopodobnie nie była wodą, tylko czymś innym, mniej naturalnym płynem. Normalna Clary krzyknęłaby na widok brata, martwego i unoszącego się nieruchomo w czymś, co wyglądało jak szklana trumna Królewny Śnieżki. Ale ta obecna, zamrożona Clary, tylko wpatrywała się w nią osłupiała i jednocześnie obojętna. "Usta czerwone jak krew, skóra biała jak śnieg, włosy czarne jak heban". Cóż, niektóre rzeczy się zgadzały. Kiedy poznała Sebastiana, włosy miał czarne, ale teraz wokół jego głowy pływały srebrnobiałe pasma niczym albinotyczne wodorosty. Takiego samego koloru jak u jego ojca. Ich ojca. Blada skóra wyglądała jak odlana z przezroczystego kryształu. Usta też były bezbarwne, tak samo jak powieki. - Dziękuję, Jace - przemówiła kobieta, którą Jace nazwał pani Lilith. - Ładna robota i bardzo szybka. Z początku myślałam, że będę miała z tobą więcej kłopotów, ale okazuje się, że niepotrzebnie się martwiłam. Clary wytrzeszczyła oczy. Choć kobieta nie wyglądała znajomo, jej głos był znajomy. Słyszała go już wcześniej. Ale gdzie? Próbowała wyrwać się Jaceowi, ale przytrzymał ją mocniej. Czubek noża drasnął jej szyję. Wypadek, pomyślała natychmiast Clary. Jace - nawet ten Jace - nigdy by jej nie skrzywdził. - Hej, ty, co zrobiłaś Jaceowi? - wysyczała przez zaciśnięte zęby. - Córka Valentine'a przemówiła. - Ciemnowłosa wiedźma się uśmiechnęła. - Simonie? Zechciałbyś jej wyjaśnić? Simon sprawiał wrażenie, jakby zaraz miał zwymiotować. - Nie mam pojęcia. - Mówił tak, jakby się dławił. - Wierz mi, Clary, że was dwojga nigdy nie spodziewałbym się tu zobaczyć. - Cisi Bracia stwierdzili, że za to, co się dzieje z Jaceem, jest odpowiedzialny demon - powiedziała Clary i zobaczyła jeszcze bardziej zdezorientowaną minę Simona. Kobieta natomiast tylko patrzyła na nią oczami jak obsydianowe koła. - Ten demon to ty, prawda? Ale dlaczego Jace? Czego od nas chcesz? - "Nas"? - Lilith zaniosła się śmiechem. - Jakbyś ty miała tu znaczenie, dziewczynko. Dlaczego wy? Bo jesteście środkiem do celu. Bo potrzebowałam obu tych chłopców, a obaj cię kochają. Bo Jace Herondale jest jedyną osobą, której ufasz bardziej niż komukolwiek innemu na świecie. A Chodzący za Dnia kocha cię tak bardzo, że jest gotów oddać za ciebie własne życie. Tobie nie można zrobić krzywdy - skierowała wzrok na Simona - ale jej tak. Jesteś tak uparty, że będziesz stał i patrzył, jak Jace podrzyna jej gardło, i nie oddasz swojej krwi? Simon, który sam wyglądał jak śmierć, wolno pokręcił głową, ale zanim zdążył się odezwać, Clary krzyknęła: - Simon, nie! Nie rób tego, czegokolwiek ona żąda. Jace nie zrobi mi krzywdy. Oczy kobiety zwróciły się ku Jace'owi. - Skalecz ją - rozkazała z uśmiechem. - Tylko troszeczkę. Clary poczuła, że mięśnie rąk Jace'ego się napinają, tak jak wtedy w parku, kiedy pokazywał jej, jak walczyć. Poczuła na szyi coś w rodzaju kłującego pocałunku. Zimnego i gorącego jednocześnie. Strużka ciepłej cieczy spłynęła jej na obojczyk. Oczy Simona się rozszerzyły. Skaleczył ją. Naprawdę to zrobił. Clary pomyślała o Jasie skulonym na podłodze w sypialni Instytutu, o bólu widocznym w samym ułożeniu ciała. "Śniło mi się, że przychodzisz do mojego pokoju. A wtedy ja cię ranie. Tnę, duszę albo dźgam nożem, a ty umierasz, patrząc na mnie tymi zielonymi oczami, podczas gdy życie wycieka z ciebie między moimi palcami".

114

Nie uwierzyła mu wtedy. Niezupełnie. To był Jace. Nigdy by jej nie skrzywdził. Spojrzała w dół i zobaczyła krew plamiącą dekolt jej sukni. Wyglądała jak czerwona farba. - Teraz widzisz, że on zrobi wszystko, co mu każę - powiedziała kobieta. - Nie wiń go za to. Jest całkowicie w mojej władzy. Przez całe tygodni zakradałam się do jego głowy, oglądałam jego sny, poznawałam obawy i pragnienia, winy i marzenia. We śnie przyjął mój Znak i ten Znak od tamtej pory wnikał przez skórę do jego duszy. Teraz jego dusza jest w moich rękach, mogę ją kształtować i kierować nią, jak chcę. On zrobi wszystko, co mu każę. Clary przypomniała sobie słowa Cichych Braci. "Kiedy rodzi się Nocny Łowca, Cisi Bracia i Żelazne Siostry odprawiają rytuał umieszczenia na dziecku czarów ochronnych. Kiedy Jace umarł, a potem powrócił do życia, narodził się po raz drugi, ale został pozbawiony tych rytuałów i ochrony. Teraz jest otwarty jak nieza-mknięte drzwi i bezbronny wobec wszelkiego zła i demonicznych wpływów". Ja to zrobiłam, pomyślała Clary. Ja go sprowadziłam z powrotem i chciałam zachować to w tajemnicy. Gdybyśmy powiedzieli komuś, co się stało, może dałoby się odprawić rytuał, żeby przepędzić Lilith z jego głowy. Poczuła się chora z nienawiści do siebie. Jace stał za nią w milczeniu nieruchomy jak posąg, obejmował ją i przyciskał nóż do jej szyi. Clary poczuła stal na skórze, kiedy zaczerpnęła tchu i siląc się na spokój, rzekła: - Rozumiem, że kontrolujesz Jace'ego. Nie rozumiem tylko dlaczego. Z pewnością są inne, łatwiejsze sposoby, żeby mnie zastraszyć. Lilith westchnęła, jakby cała ta sytuacja ją znużyła. - Potrzebuję cię, żeby zmusić Simona do zrobienia tego, czego chcę, to znaczy, żeby dał mi swoją krew wyjaśniła z przesadną cierpliwością. - A Jace był mi potrzebny nie tylko do tego, żeby cię tu sprowadził, ale jako przeciwwaga. W magii wszystko musi się równoważyć, Clarisso. - Wskazała na nierówny czarny krąg namalowany na kamiennych płytach, a potem na Jaceego. - On był pierwszy. Pierwszy wskrzeszony, pierwsza dusza przywrócona temu światu w imię Światła. Dlatego musi być obecny, żebym mogła skutecznie wskrzesić drugiego, w imię Ciemności. Teraz rozumiesz, głupia dziewczyno? Wszyscy jesteśmy tutaj potrzebni. Simon, żeby umrzeć, Jace, żeby żyć, Jonathan, żeby powrócić, a ty, córko Valentine'a, żeby być katalizatorem tego wszystkiego. Głos demonicy przeszedł w cichy śpiew. Clary z zaskoczeniem uświadomiła sobie, że już wie, gdzie go wcześniej słyszała. Zobaczyła swojego ojca stojącego w środku pentagramu i czarnowłosą kobietę z mackami zamiast oczu klęczącą u jego stóp. Kobieta powiedziała: "Dziecko zrodzone z tej krwi przewyższy mocą Wielkie Demony z otchłani między światami. Ale ona wypali wszystkie jego ludzkie cechy, tak jak trucizna wypala życie z krwi". -Wiem - powiedziała Clary zesztywniałymi wargami. -Wiem, kim jesteś. Widziałam, jak tniesz swój nadgarstek i twoja krew skapuje do naczynia przygotowanego przez mojego ojca. Anioł Ithuriel pokazał mi to w wizji. Wzrok Simona biegał między Clary a Lilith. W ciemnych oczach demonicy pojawił się błysk zaskoczenia. Clary domyślała się, że niełatwo ją zaskoczyć. - Widziałam, jak mój ojciec cię wezwał. Wiem, że zwracał się do ciebie słowami "pani Edomu". Jesteś Wielkim Demonem. Oddałaś swoją krew, żeby uczynić mojego brata takim, jaki jest. Zmieniłaś go w... potworną istotę. Gdyby nie ty... - Tak. Wszystko to prawda. Oddałam swoją krew Valenti-ne'owi Morgensternowi, a on podał ją swojemu synowi, i oto rezultat. - Kobieta delikatnie, niemal pieszczotliwie, położyła rękę na szklanej trumnie Sebastiana. - Można powiedzieć, że w pewnym sensie jestem matką Jonathana. - Mówiłem wam, że ten adres jest zmyślony - przypomniał Alec. Isabelle go zignorowała. Gdy tylko weszli do tego budynku, rubinowy wisiorek, który miała na szyi, zaczął słabo pulsować. Przypominało to uderzenia serca i wskazywało na demoniczną obecność. W innych okolicznościach spodziewałaby się, że brat zauważy, jakie to dziwne miejsce, ale on najwyraźniej był z powodu Magnusa za bardzo rozkojarzony, żeby się skupić. - Wyjmij magiczne światło - powiedziała. - Swoje zostawiłam w domu. Brat łypnął na nią z irytacją. W holu było tak ciemno, że zwykły człowiek nic by tutaj nie widział. Maia i Jordan, którzy mieli doskonały wzrok wilkołaków, stali w przeciwległych końcach pomieszczenia. Jordan badał duże marmurowe biurko, a Maia opierała się o ścianę i kontemplowała swoje pierścionki. - Powinnaś zabierać je ze sobą wszędzie wyburczał Alec. - Tak? A wziąłeś swój Sensor? odcięła się siostra. - Nie sądzę. Ja przynajmniej mam to. - Dotknęła wisiorka. -1 mogę ci powiedzieć, że jest tutaj coś demonicznego. Jordan gwałtownie odwrócił głowę. - Są tutaj demony? - Nie wiem... może tylko jeden - odparła Isabelle. - Sensor najpierw pulsował, a potem zgasł. Ale to zbyt duży zbieg okoliczności, żeby adres okazał się niewłaściwy. Musimy sprawdzić to miejsce.

115

Wokół niej rozbłysło przyćmione światło. Isabelle zobaczyła, że Alec trzyma w górze magiczny kamień, rzucający blask, który przesiewał się przez jego palce. Na twarzy brata tańczyły dziwne cienie, przez co wyglądał starzej, a jego oczy wydawały się ciemniejsze. - Chodźmy - zadecydował. - Będziemy przeczesywać teren po jednym piętrze. Ruszyli w stronę wind. Alec pierwszy, za nim Isabelle, a na końcu Maia i Jordan. Buty Isabelle miały na podeszwach runy bezszelestności, ale obcasy Mai stukały głośno na marmurowej posadzce. Dziewczyna zmarszczyła brwi, zatrzymała się, zdjęła je i dalej poszła boso. Gdy wsiadała do windy, Isabelle zobaczyła na dużym palcu jej lewej stopy złoty pierścionek z turkusem. Jordan też go zauważył i powiedział z zaskoczeniem w głosie: - Pamiętam ten pierścionek. Kupiłem ci go w... - Zamknij się - warknęła Maia, wciskając guzik. Drzwi się zasunęły i Jordan umilkł. Zatrzymywali się na każdym piętrze; większość z nich nadal była w budowie, brakowało oświetlenia, z sufitu zwisały kable jak winorośle. Okna były zabite deskami. Płachty malarskie powiewały na słabym wietrze jak duchy. Isabelle trzymała rękę na wisiorku, ale nic się nie działo, póki nie dotarli na dziesiąte piętro. Kiedy drzwi windy się otworzyły, poczuła trzepotanie w zamkniętej dłoni, jakby trzymała w niej maleńkiego ptaszka bijącego skrzydłami. - Coś tutaj jest - wyszeptała. Alec tylko kiwnął głową. Jordan otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Maia dźgnęła go mocno łokciem w żebra. Isabelle minęła brata i wysiadła z windy. Rubin pulsował i wibrował w jej dłoni jak rozzłoszczony owad. Stojący za nią Alec szepnął: - Sandalphon. Wokół Isabelle zabłysło światło, rozjaśniając hol. W przeciwieństwie do innych pięter, które po drodze widzieli, to wyglądało na przynajmniej częściowo wykończone. Ściany były wyłożone granitem, podłoga gładkimi czarnymi płytami. Korytarz prowadził w dwóch kierunkach. W jednym jego końcu piętrzyła się góra sprzętu budowlanego i splątanych przewodów, w drugim znajdował się łuk, za którym ziała czarna pustka. Isabelle odwróciła się i spojrzała na swoich towarzyszy. Alec schował magiczny kamień i trzymał teraz w górze jarzący się seraficki nóż, który oświetlał wnętrze windy jak latarnia. Jordan ściskał w prawej dłoni duży, groźnie wyglądający nóż. Maia właśnie upinała włosy. Kiedy opuściła ręce, w jednej miała długą, ostrą szpilkę. Jej paznokcie zmieniły się w pazury, oczy nabrały dzikiego, zielonkawego blasku. - Idźcie za mną - powiedziała Isabelle. - Cicho. Rubin podskakiwał na jej szyi, kiedy szli korytarzem, jakby drogę wskazywał im natarczywy palec. Isabelle nie słyszała swoich towarzyszy, ale wiedziała, że idą za nią, bo widziała ich długie cienie na ciemnych granitowych ścianach. Gardło miała ściśnięte, nerwy napięte jak zawsze przed bitwą. Ten etap lubiła najmniej: oczekiwanie na wybuch przemocy. W czasie walki nic nie miało znaczenia oprócz samej walki. Teraz musiała z wielkim trudem skupić się na czekającym ją zadaniu. Nad nimi zamajaczył łuk. Był z ciosanego marmuru, dziwnie staroświecki jak na taki nowoczesny budynek, o bokach ozdobionych wolutami. Isabelle szybko zerknęła w górę i osłupiała na widok rzeźbionego w kamieniu gargulca, wyszczerzonego i łypiącego na nią szyderczo. Odpowiedziała mu brzydkim grymasem i skierowała wzrok na pomieszczenie, do którego weszli. Było rozległe, wysokie, najwyraźniej przeznaczone na loft. Całą jedną ścianę zajmowały okna sięgające od podłogi do sufitu, z widokiem na East River, daleki Queens i neon coca-coli rzucający krwistoczerwone i granatowe błyski na czarną wodę. Światła okolicznych budynków migotały w nocnym powietrzu jak lampki choinkowe. Samo poddasze było ciemne i pełne dziwnych, przygarbionych kształtów, rozmieszczonych w regularnych odstępach nisko przy podłodze. Isabelle zmrużyła oczy, zaintrygowana. Te rzeczy nie były żywymi istotami, wyglądały jak kwadratowe, toporne meble, ale co...? - Alec - powiedziała cicho Isabelle. Wisiorek wił się na jej szyi jak żywy, jego rubinowe serce aż parzyło skórę. Brat znalazł się przy niej w ułamku sekundy. Uniósł broń i pokój wypełniło światło. Isabelle przytknęła dłoń do ust. - O, Boże! - wyszeptała. - Och, na Anioła, nie. - Nie jest pani jego matką. - Głos Simona się załamał. Lilith nawet na niego nie spojrzała. Nadal trzymała dłonie na szklanej trumnie. Pływał w niej Sebastian, cichy i nieświadomy niczego. Jego stopy były bose. - On ma matkę. Jocelyn Fray. Clary jest jego siostrą, Sebastian... Jonathan... nie będzie zbyt zadowolony, jeśli zrobi jej pani krzywdę. Na te słowa Lilith podniosła wzrok i zaśmiała się nieprzyjemnie.

116

- Odważna próba, Chodzący za Dnia. Ale ja wiem swoje. Widziałam, jak mój syn dorasta. Często odwiedzałam go pod postacią sowy. Widziałam, że kobieta, która urodziła Jonathana, nienawidzi go. On jej nie kocha, i nie powinien, nie obchodzi go również siostra. Jest bardziej podobny do mnie niż do Jocelyn Morgenstern. - Spojrzenie jej ciemnych oczu przeniosło się z Simona na Jace'ego i Clary. Clary nadal stała w kręgu ramion Jaceego, z nożem na gardle. Jace trzymał ją niedbale, jakby nie zwracał na nią uwagi. Ale Simon wiedział, jak szybko ten pozorny brak zainteresowania może się zmienić w błyskawiczne działanie. -Jace, wejdź do kręgu - poleciła Lilith. - Przyprowadź ze sobą dziewczynę. Jace posłusznie ruszył do przodu, popychając Clary przed sobą. Kiedy przekroczyli barierę czarnej linii, namalowane w środku runy rozjarzyły się nagle jaskrawą czerwienią... i nie tylko one. Znak na piersi Jaceego, tuż nad sercem, zajaśniał raptem tak mocno, że Simon zamknął oczy. Ale nawet przez powieki widział złowieszcze, gniewne linie. - Otwórz oczy, Chodzący za Dnia - warknęła Lilith. - Nadszedł czas. Oddasz mi swoją krew czy odmówisz? Wiesz, jaka będzie cena, jeśli to zrobisz. Simon spojrzał na trumnę... i osłupiał. Znak taki sam jak ten, który właśnie zapłonął na piersi Jaceego, widniał również na piersi zmarłego i właśnie zaczynał blaknąć. Po chwili zniknął, a Sebastian znowu był sztywny i biały. Nie poruszał się. Nie oddychał. Był martwy. - Nie mogę go wskrzesić - oświadczył Simon. - On nie żyje. Oddałbym mu swoją krew, ale on nie jest w stanie jej połknąć. Lilith syknęła z irytacją i przez chwilę jej oczy jarzyły się ostrym, jadowitym blaskiem. - Najpierw musisz go ugryźć. Jesteś Chodzącym za Dnia. W twoim ciele, żyłach, ślinie, łzach płynie anielska krew. Ona ożywi go na tyle, żeby mógł ją wypić. Ugryź go i daj mu swoją krew, przywróć go do życia. Simon spojrzał na nią dzikim wzrokiem. -Ale pani mówi... pani mówi, że mam moc wskrzeszaniu umarłych? - Masz tę moc, bo jesteś Chodzącym za Dnia, ale nie masz prawa jej użyć - powiedziała Lilith. - Prawa? Demonica uśmiechnęła się, wodząc czubkiem długiego czerwonego paznokcia po wieku trumny Sebastiana. - Mówi się, że historię piszą zwycięzcy. Może nie ma takiej dużej różnicy między stroną Światła i stroną Ciemności, jak przypuszczasz. Ostatecznie, gdyby nie ciemność, światło nie miałoby czego rozjaśniać. Simon patrzył na nią pustym wzrokiem. - Równowaga - wyjaśniła Lilith. - Istnieją prawa starsze, niż potrafisz sobie wyobrazić. I jedno z nich mówi, że nie można wskrzesić umarłego. Kiedy dusza opuszcza ciało, ono należy do śmierci. Nie można jej odzyskać bez zapłacenia pewnej ceny. -1 jest pani gotowa ją zapłacić? Dla niego? - Simon wskazał na Sebastiana. - On jest ceną. - Lilith odrzuciła głowę do tyłu i zaśmiała się niemal ludzkim śmiechem. - Jeśli Światło sprowadzi jakąś duszę z powrotem, Ciemność też może sprowadzić swoją. To jest moje prawo. Może powinieneś zapytać swoją małą przyjaciółkę Clary, o czym mówię. Simon spojrzał na Clary. Wyglądała, jakby była bliska omdlenia. - Razjel - wyszeptała. - Kiedy Jace umarł... - Jace umarł? - Głos Simona podniósł się o oktawę. Jace, choć był tematem rozmowy, pozostał spokojny i obojętny. Ręka z nożem nawet nie drgnęła. - Valentine przebił go sztyletem - wyszeptała Clary. - Potem Anioł zabił Valentine'a i rzekł, że mogę dostać wszystko, czego zapragnę. A ja chciałam odzyskać Jaceego. Powiedziałam Aniołowi, że chcę Jaceego, i on go wskrzesił... dla mnie. - Jej oczy były ogromne w drobnej białej twarzy. - Nie żył tylko przez kilka minut... bardzo krótko... - Wystarczyło - przerwała jej Lilith. - Krążyłam w pobliżu mojego syna w czasie jego walki z Jaceem. Widziałam, jak pada i umiera. Podążyłam za Jaceem do jeziora. Patrzyłam, jak Va-lentine go zabija, a potem, jak Anioł go wskrzesza. Wiedziałam, że to jest moja szansa. Pobiegłam z powrotem do rzeki i zabrałam ciało mojego syna. Przechowuję je do tej pory. - Spojrzała z czułością na trumnę. - Wszystko jest w równowadze. Oko za oko. Ząb za ząb. Życie za życie. Jace jest przeciwwagą. Skoro Jace żyje, Jonathan też będzie żył. Simon nie mógł oderwać wzroku od Clary. - O czym ona mówi? Ta historia z Aniołem to prawda? I nikomu o niej nawet nie wspomniałaś? Ku jego zaskoczeniu to Jace mu odpowiedział, muskając policzkiem włosy Clary: - To był nasz sekret. Zielone oczy Clary zapłonęły, ale ona sama się nie poruszyła.

117

- Widzisz więc, Chodzący za Dnia, że ja tylko biorę to, co mi się należy według prawa - powiedziała Lilith. - A prawo mówi, że ten, kto pierwszy został wskrzeszony, musi znajdować się w kręgu, podczas gdy ten drugi będzie wskrzeszany. - Wskazała na Jaceego lekceważącym gestem. - On jest tutaj. Ty jesteś tutaj. Wszystko gotowe. - Więc nie potrzebuje pani Clary - stwierdził Simon. - Proszę ją wypuścić. - Oczywiście, że jej potrzebuję. Potrzebuję jej, żeby ciebie zmotywować. Nie mogę zrobić ci krzywdy, nosicielu Znaku, ani zagrozić, ani zabić. Ale mogę zabrać ci serce, kiedy zabiorę jej życie. I zrobię to. Spojrzała na Clary. Simon podążył za jej wzrokiem. Clary była taka blada, że prawie sina, być może z zimna. Wielkie oczy jarzyły się zielenią w białej twarzy. Strużka zasychającej krwi ciekła z obojczyka na dekolt sukni, gdzie powiększała się czerwona plama. Ręce wisiały luźno po bokach, ale drżały. Simon widział ją taką, jaka była teraz, ale również jako sied-miolatkę z chudymi kończynami, piegami i niebieskimi plastikowymi spinkami, które nosiła we włosach jeszcze w wieku jedenastu lat. Przypomniał sobie, jak pierwszy raz zauważył, że pod workowatym T-shirtem i dżinsami, które zawsze nosiła, nabiera dziewczęcych kształtów, i nie był pewien, czy powinien patrzeć czy odwrócić wzrok. Pomyślał o jej śmiechu, o szybkich ruchach ołówka na kartce, pozostawiającego misterne rysunki: zamki z wieżami, galopujące konie, kolorowe postacie, które wymyślała. "Możesz sama iść do szkoły", powiedziała jej matka, "ale pod warunkiem, że Simon pójdzie z tobą". Znowu poczuł jej rękę w swojej dłoni, kiedy przechodzili przez ulicę, i odpowiedzialność z powodu ważnego zadania, którego się podjął. Odpowiedzialność za jej bezpieczeństwo. Kiedyś był w niej zakochany i może w głębi duszy zawsze będzie ją kochał, bo obdarzył ją swoją pierwszą miłością. Ale teraz nie miało to znaczenia. Clary była jego częścią. Kiedyś i na zawsze. I gdy tak na nią patrzył, ona pokręciła głową, ledwo dostrzegalnie. Simon wiedział, co przyjaciółka chce mu przekazać. "Nie rób tego. Nic jej nie dawaj. Niech stanie się ze mną, co ma się stać". Wszedł do kręgu. Kiedy przekroczył namalowaną linię, poczuł dreszcz, jakby przeszedł go prąd. - Dobrze, zrobię to - powiedział. - Nie! - krzyknęła Clary, ale Simon na nią nawet nie spojrzał. Patrzył na Lilith, która z zimnym, triumfującym uśmiechem przesunęła prawą ręką po wieku trumny. Odsunęło się w sposób, który przypomniał Simonowi zdejmowanie kawałka blachy z puszki sardynek. Górna warstwa szkła stopniała i ściekła po bokach granitowego piedestału, a po zetknięciu z ziemią krople skrystalizowały się w maleńkie okruchy szkła. Trumna była teraz otwarta jak akwarium, ciało Sebastiana dryfowało w środku. Simonowi wydawało się przez chwilę, że znowu widzi błysk Znaku na jego piersi, kiedy Lilith sięgnęła do zbiornika. Ujęła bezwładne ręce Sebastiana i skrzyżowała mu je na piersi dziwnie czułym gestem, chowając tę zabandażowaną pod zdrową. Odgarnęła kosmyk mokrych włosów z gładkiego, białego czoła i odsunęła się, strzepując mleczną wodę z dłoni. - Do dzieła, Chodzący za Dnia - rozkazała. Simon ruszył w stronę trumny. Twarz Sebastiana była nieruchoma, powieki zamknięte. Na szyi nie było widać pulsu. Simon przypomniał sobie, jak bardzo chciał się napić krwi Maureen. Jak pragnął wbić zęby w jej skórę, poczuć słonawy smak. Ale to... to było jak jedzenie trupa. Na samą myśl wywrócił mu się żołądek. Choć nie patrzył na nią, był świadomy, że Clary patrzy na niego. Czuł jej oddech, kiedy pochylał się nad trumną. Czuł również, że Jace obserwuje go pustymi oczami. Zacisnął dłonie na zimnych, śliskich ramionach Sebastiana. Zwalczywszy mdłości, zatopił zęby w jego szyję. Do ust wlała mu się czarna krew demona, gorzka jak trucizna. *** Isabelle poruszała się wolno między kamiennymi piedestałami. Alec szedł obok niej, z Sandalphonem rozjaśniającym pomieszczenie. Maia trzymała się ręką ściany i wymiotowała w kącie, zgięta wpół. Jordan stał nad nią i sprawiał wrażenie, że chce wyciągnąć rękę i pogłaskać ją po plecach, ale bał się, że zostanie odtrącony. Isabelle nie dziwiła się reakcji Mai. Gdyby nie miała za sobą lat szkolenia, sama by zwymiotowała. Nigdy jeszcze czegoś takiego nie widziała. W pokoju znajdowały się tuziny, może z pięćdziesiąt, kamiennych postumentów. Na każdym stał niski kosz podobny do kołyski. W każdym leżało dziecko. I wszystkie dzieci były martwe. Kiedy chodziła wzdłuż rzędów, z początku miała nadzieję, że choć jedno znajdzie żywe. Ale te niemowlęta nie żyły już od jakiegoś czasu. Skórę miały szarą, małe twarzyczki posiniaczone i odbarwione. Były owinięte w cienkie koce i choć w pomieszczeniu panował chłód, Isabelle nie sądziła, żeby zamarzły na śmierć. Nie wiedziała, jak umarły; wolała ich dokładnie nie oglądać. To była sprawa dla Clave.

118

Po twarzy Aleca płynęły łzy. Przeklinał pod nosem, zanim dotarli do ostatniego piedestału. Tymczasem Maia wyprostowała się i oparła o szybę. Jordan podał jej jakąś szmatkę, może chusteczkę. Za oknami jarzyły się zimne, białe światła miasta, przebijając się przez ciemne szkło jak diamentowe wiertła. - Iz, kto mógł coś takiego zrobić? - zapytał Alec. - Dlaczego ktoś miałby... nawet demon... Urwał. Isabelle wiedziała, o czym myśli brat. O Maksie tui po urodzeniu. Ona miała wtedy siedem lat, Alec dziewięć. Pochylali się nad braciszkiem leżącym w kołysce, rozbawieni i zachwyceni fascynującym nowym stworzeniem. Bawili się jego małymi paluszkami, śmiali się z dziwacznych min, które robił, kiedy go łaskotali. Ścisnęło się jej serce. Max. Kiedy tak chodziła wzdłuż rzędów kołysek, teraz zamienionych w małe trumienki, zaczęło ją ogarniać uczucie przemożnego lęku. Nie mogła zignorować faktu, że wisiorek na jej szyi jarzy się ostrym, stałym blaskiem. Blaskiem świadczącym o obecności Wielkiego Demona. Pomyślała o tym, co Clary zobaczyła w kostnicy Beth Israel. "Wyglądał jak normalne dziecko. Z wyjątkiem rąk. Były zakrzywione w pazury...". Ostrożnie podeszła do jednej z kołysek. Starając się nie dotknąć dziecka, odsunęła cienki kocyk otulający jego ciało. Następny oddech wydostał się z jej ust wraz z cichym okrzykiem. Zwykłe tłuściutkie ramionka, krągłe dziecięce nadgarstki, delikatne rączki. Ale palce... palce były wykrzywione w szpony, czarne jak spalona kość, zakończone ostrymi małymi pazurkami. Isabelle odruchowo zrobiła krok do tyłu. - Co się stało? - Maia nadal była blada, ale głos miała zdecydowany. Jordan szedł za nią z rękami w kieszeniach. - Co znaleźliście? - Na Anioła! - Stojący obok siostry Alec zajrzał do kołyski. - Czy to... wygląda tak samo jak u dziecka, o którym mówiła Clary? U tego z Beth Israel? Isabelle pokiwała głową. - Zdaje się, że nie skończyło się na jednym dziecku - powiedziała. - Ktoś próbuje stworzyć ich więcej. Więcej... Sebastianów. Powtórzyła im to, co mówiła jej Clary o niemowlęciu w kostnicy, o księdze, którą znalazła w kościele Talto. - Ktoś eksperymentuje na dzieciach. Próbuje zrobić więcej Sebastianów. - Dlaczego ktoś chciałby mieć więcej takich potworów jak on? - W głosie Aleca brzmiała czysta nienawiść. - Był szybki i silny. - Isabelle niemal fizycznie bolało mówienie dobrych rzeczy o chłopcu, który zabił jej brata i próbował zabić ją. - Chyba próbują wyhodować rasę superwojowników. - Nie udało im się - stwierdziła Maia. Jej oczy pociemniały ze smutku. Do uszu Isabelle dotarł dźwięk tak cichy, że prawie niesłyszalny. Gwałtownie uniosła głowę, powędrowała ręką do pasa, gdzie miała nawinięty bicz. Coś poruszyło się w gęstym mroku niedaleko drzwi, ledwo dostrzegalnie, ale Isabelle zostawiła swoich towarzyszy i popędziła do wyjścia. Wypadła do holu z windami. Jakiś cień oddzielił się od gęściejszej ciemności i przemieszczał pod jedną ze ścian. Nocna Łowczyni przyśpieszyła kroku i skoczyła, powalając intruza na ziemię. To nie był duch. Kiedy razem runęli na podłogę i potoczyli się po niej, Isabelle zaskoczyło bardzo ludzkie stęknięcie, które wydobyło się z tajemniczej postaci. Była to postać zdecydowanie ludzka, lżejsza i niższa od Isabelle, w szarym dresie i trampkach. Ostre łokcie dźgnęły ją w obojczyk. Twarde kolano wbiło się w splot słoneczny. Isabelle sapnęła i odtoczyła się na bok, sięgając po bicz. Zanim go chwyciła, przeciwnik już nad nią stał. Nocna Łowczyni przekręciła się na brzuch i zamachnęła. Jeden koniec bicza owinął się mocno wokół kostki nieznajomego. Isabelle szarpnęła bat do siebie, ścinając napastnika z nóg. Błyskawicznie zerwała się z podłogi i wolną ręką sięgnęła po stelę, zatkniętą za dekolt sukni. Szybkim ruchem zrobiła sobie Znak nyx na lewym ramieniu. Gdy Znak nocnego widzenia zaczął działać, jej wzrok poprawił się w jednej chwili, cały pokój wypełniło światło. Teraz wyraźniej zobaczyła swojego przeciwnika. Chudy osobnik w szarym dresie i szarych trampkach zaczął się przed nią cofać, aż wpadł plecami na ścianę. Spadł mu kaptur, odsłaniając twarz. Głowa była gładko ogolona, ale twarz zdecydowanie kobieca, o wydatnych kościach policzkowych i dużych, ciemnych oczach. - Przestań uciekać! - wrzasnęła Isabelle i mocno pociągnęła bicz. Kobieta krzyknęła z bólu i obnażyła zęby. - Robak - wysyczała. - Niewierna. Nic ci nie powiem. Isabelle wsunęła stelę z powrotem za dekolt sukni. - Jeśli mocniej pociągnę ten bat, odetnie ci nogę - ostrzegła i ruszyła do przodu, aż stanęła przed nieznajomą i spojrzała na nią z góry. - Te dzieci. Co się z nimi stało? Kobieta wydała z siebie bulgoczący śmiech. - Nie były dostatecznie silne. Za słabe. - Za słabe na co? - Nie otrzymawszy odpowiedzi, Isabelle warknęła: - Powiesz mi albo stracisz nogę. Twój wybór. Nie myśl, że nie pozwolę ci wykrwawić się na śmierć tutaj na podłodze. Morderczynie dzieci nie zasługują na litość. Kobieta obnażyła zęby i zasyczała jak wąż. - Jeśli mnie skrzywdzisz, Ona cię zabije.

119

-Kto... - W tym momencie Isabelle przypomniała sobie, co powiedział Alec. "Talto to kolejne imię Lilith. Można powiedzieć, że ona jest demoniczną boginią martwych dzieci". -Lilith. Czcisz Lilith. Zrobiłaś tb wszystko... dla niej? - Isabelle. - To był Alec z Sandalphonem w uniesionej ręce. -Co się dzieje? Maia i Jordan szukają... więcej dzieci, ale zdaje się, że wszystkie są tam, w dużym pokoju. Co się tutaj dzieje? -Ta... osoba to członkini Kościoła Talto - wyjaśniła Isabelle z pogardą w głosie. - Zdaje się, że czczą Lilith. I to dla niej ona zamordowała te wszystkie dzieci. -Nie zamordowałam! - Kobieta z trudem dźwignęła się z podłogi. - Nie zamordowałam. To była ofiara. Zostały zbadane i okazały się słabe. To nie nasza wina. - Niech zgadnę - powiedziała Isabelle. - Wstrzykiwałaś ciężarnym kobietom krew demona. Ale krew demona to toksyczne świństwo. Dzieci nie mogły przeżyć. Urodziły się zdeformowane i umarły. Kobieta jęknęła. Isabelle zobaczyła, że jej brat mruży oczy. To on z nich dwojga zawsze potrafił lepiej rozszyfrować ludzi. - Jedno z tych dzieci było twoje - stwierdził. - Jak mogłaś własnemu dziecku dać krew demona? Usta kobiety zadrżały. - Nie zrobiłam tego. To my dostałyśmy zastrzyki z krwi. Matki. Miały nas uczynić silniejszymi, szybszymi. Naszych mężów również. Ale zachorowałyśmy. Byłyśmy coraz słabsze. Wypadały nam włosy. Paznokcie... Uniosła ręce, pokazując sczerniałe paznokcie. Niektóre odpadły, pozostawiając krwawe rany. Jej ramiona były pokryte ciemnymi siniakami. - Umieramy. - W jej głosie zabrzmiała nuta satysfakcji. - Wszyscy wkrótce umrzemy. - Zmusiła was do przyjęcia trucizny, a jednak ją czcicie? -zdziwił się Alec. - Nie rozumiesz. - Kobieta mówiła zachrypniętym, sennym głosem. - Nie miałam nic, zanim mnie znalazła. Żadne z nas nie miało nic. Ja mieszkałam na ulicy. Spałam na kratkach metra, żeby nie zamarznąć. Lilith dała mi miejsce do życia, rodzinę, która się mną zajęła. Dała mi bezpieczeństwo. Nigdy wcześniej nie czułam się bezpieczna. - Widziałaś' Lilith - powiedziała Isabelle z nutą niedowierzania w głosie. Znała demoniczne kulty, kiedyś' pisała o nich na lekcjach u Hodgea. Za swoją pracę dostała wysoką ocenę. Ludzie najczęściej oddawali cześć demonom, które sami sobie wymyślili. Niektórym udało się wezwać pomniejsze słabe demony, które albo ich zabiły, kiedy zostały uwolnione, albo ograniczyły się do przyjmowania hołdów od swoich wyznawców. Ci zaspokajali ich wszystkie potrzeby, a w zamian o niewiele je prosili. Isabelle jeszcze nigdy nie słyszała o kulcie Wielkiego Demona, którego członkowie rzeczywiście kiedykolwiek ujrzeli tego demona na własne oczy. A tym bardziej Wielkiego Demona tak potężnego jak Lilith, matkę czarowników. - Widziałaś ją? Półprzymknięte powieki kobiety zatrzepotały. - Tak. Mam w sobie Jej krew, więc czuję, kiedy jest blisko. A teraz jest. Isabelle mimo woli powędrowała ręką do wisiorka. Pulsował, odkąd weszli do budynku. Z początku sądziła, że dzieje się tak z powodu demonicznej krwi w martwych dzieciach, ale bliskość Wielkiego Demona miałaby więcej sensu. -Jest tutaj? Gdzie? Kobieta jakby odpływała w sen. - Na górze - wymamrotała. - Z wampirem. Tym, który chodzi za dnia. Posłała nas, żebyśmy go schwytali, ale on był chroniony. Nie mogliśmy go tknąć. Ci, którzy po niego poszli, zginęli. A kiedy wrócił brat Adam i powiedział nam, że chłopaka strzeże święty ogień, pani Lilith wpadła w gniew. Zabiła go na miejscu. Miał szczęście, że zginął z Jej ręki, wielkie szczęście. - Jej oddech zrobił się chrapliwy. - Ona jest mądra, pani Lilith. Znalazła inny sposób, żeby sprowadzić chłopca... Bicz wypadł z nagle osłabłej ręki Isabelle. - Simon? Sprowadziła tutaj Simona? Dlaczego? - "Nikt z tych, którzy do niej wchodzą, nie wraca"- wyszeptała kobieta. Isabelle opadła na kolana i chwyciła bat. - Przestań - wykrztusiła drżącym głosem. - Przestań bredzić i gadaj, gdzie on jest! Dokąd go zabrała? Gdzie jest Simon? Mów albo... - Iz, to bezcelowe - powiedział z naciskiem Alec. - Ona nie żyje. Isabelle z niedowierzaniem spojrzała na kobietę. Nieszczęsna chyba rzeczywiście umarła między jednym a drugim oddechem. Oczy miała otwarte, twarz zastygłą. Teraz można było zobaczyć, że mimo zagłodzenia, siniaków i łysiny, prawdopodobnie nie skończyła jeszcze dwudziestu lat. - Niech to diabli!

120

- Nie rozumiem - powiedział Alec. - Czego Wielki Demon chce od Simona? On jest wampirem. Fakt, potężnym wampirem, ale... - Znak Kaina - rzuciła z roztargnieniem Isabelle. - To musi mieć coś wspólnego ze Znakiem. - Ruszyła w stronę windy, wcisnęła guzik. - Jeśli Lilith naprawdę była pierwszą żoną Adama, Znak Kaina jest niemal równie stary jak ona. - Dokąd idziesz? - Powiedziała, że jest na górze - odparła Isabelle. - Idę przeszukać wszystkie piętra, aż go znajdę. - Ona nie może zrobić mu krzywdy, Izzy - przypomniał jej Alec rozsądnym tonem, którego nie znosiła. Wiem, że się martwisz, ale on ma Znak Kaina. Jest nietykalny. Nawet Wielki Demon nie może go skrzywdzić. Nikt nie może. Isabelle łypnęła na brata. - Więc czego, twoim zdaniem, od niego chce? Żeby odbierał jej rzeczy z pralni? Doprawdy, Alec... Rozległ się brzęczyk i zapaliła strzałka nad najdalszą windą. Isabelle ruszyła w jej stronę, kiedy drzwi zaczęły się otwierać. Ze środka wylało się światło... a po nim fala mężczyzn i kobiet - łysych, wyniszczonych, ubranych w szare dresy i trampki. W rękach wszyscy ściskali prymitywną broń znalezioną na placu budowy: poszarpane odłamki szkła, wyrwane pręty, kawałki betonu. W całkowitym i dziwacznym milczeniu wysiedli z windy jak jeden organizm i ruszyli prosto na młodych Lightwoodów.

18
Blizny po ogniu

Chmury toczyły się nad rzeką, niosąc ze sobą gęstą mgłę. Nie przesłoniła ona tego, co działo się na dachu, tylko nakryła czymś w rodzaju welonu całą resztę. Budynki otaczające ich ze wszystkich stron wyglądały jak kolumny przyćmionego światła, Księżyc ledwo świecił przez mleczny tuman niczym słaba lampa. Szczątki szklanego wieka trumny rozrzucone po kamiennej posadzce lśniły jak kryształki lodu. Lilith też jaśniała w bladej księżycowej poświacie, obserwując, jak Simon pochyla się nad sztywnym ciałem Sebastiana i pije jego krew. Clary nie mogła na to patrzeć. Wiedziała, że Simon robi to wyłącznie dla niej. Dla niej i może trochę dla Jace'ego. I wiedziała, jaki będzie następny etap rytuału. Simon odda z własnej woli krew Sebastianowi i umrze. Wampiry mogą umrzeć, kiedy stracą krew. Ona na zawsze straci Simona, i to będzie wszystko jej wina. Czuła za sobą Jace'ego, jego ramiona opasujące ją ciasno, ciche, regularne uderzenia serca na łopatkach. Pamiętała, jak obejmował ją na schodach Wielkiej Sali Anioła w Idrisie. Pamiętała szum wiatru w liściach, kiedy ją całował, dotyk jego ciepłych rąk na policzkach. I bicie jego serca w rytmie zgodnym z jej własnym. Jace musiał gdzieś tam być. Uwięziony jak Sebastian w szklanej trumnie. Musiał istnieć jakiś sposób, żeby do niego dotrzeć. Lilith wpatrywała się w Simona pochylonego nad Sebastia- i nem. Ciemne oczy miała szeroko otwarte, nieruchome, jakby zapomniała o całym świecie. -Jace - szepnęła Clary. - Jace, nie chcę tego oglądać. Przycisnęła się plecami do niego, jakby próbowała wtulić się w jego ramiona, a potem udała, że się krzywi, kiedy nóż musnął bok jej szyi. - Proszę, Jace - wyszeptała. - Nie potrzebujesz tego noża. Wiesz, że nic nie mogę ci zrobić. - Ale dlaczego... - Po prostu chcę na ciebie spojrzeć. Chcę zobaczyć twoją twarz. Poczuła, że jego pierś unosi się i opada gwałtownie, jeden raz. Jaceego przeszedł dreszcz, jakby z czymś walczył, coś odpychał. Potem, jak tylko on to potrafił, wykonał ruch szybszy od błyskawicy. Trzymając ją mocno prawym ramieniem, lewą ręką wsunął nóż za pasek. Serce Clary podskoczyło. Mogłaby uciec, ale on by ją dogonił, a poza tym przegapiła swoją szansę, bo chwilę później znowu objął ją i obrócił twarzą do siebie. Poczuła na plecach jego dłonie.

121

Teraz już nie widziała Simona ani demonicy, ale nadal czuła ich obecność za plecami i dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Spojrzała na Jaceego. Jego twarz była taka znajoma. Jej rysy, sposób, w jaki włosy opadały mu na czoło, ledwo widoczna blizna na kości policzkowej, kolejna na skroni. Rzęsy miały odcień ciemniejszy niż włosy, oczy kolor jasnozielonej trawy. I na tym polegała różnica między obecnym a dawnym Jaceem, że te oczy były czyste i pozbawione wyrazu, jakby zaglądała przez okno do pustego pokoju. - Boję się - powiedziała. Pogłaskał ją po ramieniu, przyprawiając o drżenie. Z uczuciem obrzydzenia Clary uświadomiła sobie, że jej ciało nadal reaguje na jego dotyk. - Nie pozwolę, żeby coś ci się stało - obiecał. Popatrzyła na niego uważnie. Ty naprawdę tak myślisz, co? Nie potrafisz dostrzec rozdźwięku między swoimi intencjami a czynami. Ona odebrała ci tę zdolność. - Nie zdołasz jej powstrzymać - ostrzegła. - Ona mnie zabije, Jace. Pokręcił głową. - Nie. Nie zrobi tego. Clary miała ochotę krzyknąć, ale postarała się mówić spokojnym, wyważonym głosem. - Wiem, że tam jesteś, Jace. Ty prawdziwy. - Przytuliła się do niego mocniej. Klamra jego paska wbiła się jej w talię. - Mógłbyś z nią walczyć... Powiedziała niewłaściwą rzecz. Jace cały stężał, a w jego oczach odmalowała się udręka, spojrzenie zwierzęcia schwytanego w pułapkę. W następnej chwili jego wzrok stał się twardy. - Nie mogę. Clary zadrżała. Wyraz jego twarzy był straszny. Gdy Jace zobaczył jej reakcję, jego oczy złagodniały. - Zimno ci? - spytał i przez chwilę brzmiał jak dawny Jace, zatroskany o jej samopoczucie. Clary boleśnie ścisnęło się gardło. Skinęła głową, choć fizyczne zimno teraz najmniej ją obchodziło. - Mogę schować ręce pod twoją marynarkę? Kiwnął głową. Marynarkę miał rozpiętą. Clary dotknęła jego pleców. Wokół panowała dziwna cisza. Wydawało się, że miasto zamarzło wewnątrz góry lodowej. Nawet światła okolicznych budynków były nieruchome i zimne. Jace oddychał powoli, równomiernie. Przez rozdarty materiał koszuli Clary widziała Znak na jego piersi, który pulsował przy każdym oddechu. Wyglądał obrzydliwie, jak pijawka wysysająca z niego wszystko co dobre, co było prawdziwym Jace'em. Clay przypomniała sobie, co powiedział jej Lukę o niszczeniu runu. "Jeśli go zdeformujesz, możesz zmniejszyć albo całkiem zniszczyć jego moc. Czasami, w bitwie wróg próbuje spalić albo wyciąć skórę Nocnego Łowcy, żeby pozbawić go runicznej ochrony". Patrzyła na Jace'a. Zapomnij o tym, co się dzieje, pomyślała. Zapomnij o Simonie, o nożu na gardle. To, co powiesz teraz, ma większe znaczenie niż wszystko, co kiedykolwiek w życiu powiedziałaś. - Pamiętasz, co mi mówiłeś w parku? - wyszeptała. Jace spojrzał na nią zaskoczony. -Co? - Kiedy powiedziałam, że nie znam włoskiego, przetłumaczyłeś mi tamten cytat. Że miłość jest najpotężniejszą siłą na świecie. Potężniejszą niż wszystko inne. Między jego brwiami pojawiła się zmarszczka. -Ja nie... - Tak, pamiętasz. - Uważaj, przykazała sobie, nie zdołała jednak usunąć napięcia ze swojego głosu. Powiedziałeś mi, że to najpotężniejsza siła. Potężniejsza niż niebo czy piekło. I potężniejsza niż Lilith. Nic. Patrzył na nią, jakby jej nie słyszał. Zupełnie, jakby krzyczała w głąb czarnego, pustego tunelu. "Jace, Jace, Jace. Wiem, że tam jesteś". - Jest sposób. Mógłbyś mnie bronić i jednocześnie robić to, co ona chce. Czy to nie byłoby najlepsze? Przytuliła się do niego mocniej, czując, że skręca jej się żołądek. Obejmowała Jaceego, a jednocześnie miała ochotę go odepchnąć. Radość i przerażenie były w niej wymieszane w równym stopniu. I czuła, że jego ciało na nią reaguje, słyszała bicie jego serca. Nie przestał jej pragnąć, niezależnie od władzy, którą Lilith przejęła nad jego umysłem. - Szepnę ci to - powiedziała, muskając ustami jego szyję. Wdychała jego zapach, znajomy jak woń jej własnej skóry. -Słuchaj. Uniosła głowę, on się ku niej nachylił... Clary przesunęła dłoń w dół jego pleców, zacisnęła ją na rękojeści noża wsuniętego za pasek. Wyszarpnęła broń, tak jak jej pokazywał, kiedy razem trenowali, zważyła sztylet w ręce i cięła nim przez lewą stronę jego piersi szerokim, płytkim łukiem. Jace krzyknął, bardziej z zaskoczenia niż z bólu, krew trysnęła z rany, spłynęła po Znaku. Jace przytknął dłoń do piersi. Kiedy ją odsunął, była czerwona. Popatrzył na Clary rozszerzonymi oczami, jakby naprawdę nie potrafił uwierzyć w jej zdradę. Odwróciła się, kiedy Lilith krzyknęła. Simon już nie pochylał się nad ciałem Sebastiana, tylko stał wyprostowany i patrzył na Clary, przyciskając wierzch dłoni do ust. Czarna demoniczna krew kapała z jego brody na białą koszulę. Oczy miał szeroko otwarte.

122

- Jace. Głos Lilith wyrażał szczere zdumienie. Jace, trzymaj ją... rozkazuję ci... Jace nawet nie drgnął. Przenosił wzrok z Clary na Lilith, na swoją zakrwawioną rękę, i z powrotem. Simon zaczął się odsuwać od trumny. Nagle się zatrzymał, zgiął wpół, opadł na kolana. Demonica ruszyła w jego stronę z wykrzywioną twarzą. - Wstawaj! - wrzasnęła. - Wstawaj! Wypiłeś jego krew. Teraz on potrzebuje twojej! Simon z trudem usiadł, ale zaraz osunął się bezwładnie na ziemię i zwymiotował czarną cieczą. W Idrisie mówił, przypomniała sobie Clary, że krew Sebastiana smakowała jak trucizna. Lilith wzięła zamach, żeby go kopnąć... i zatoczyła się do tyłu, jakby z całej siły popchnęła ją niewidzialna ręka. Demonica wrzasnęła. Z jej ust nie wydostały się słowa, tylko krzyk podobny do sowiego, wyraz niepohamowanej furii i nienawiści. Nie był to głos, jaki mogłaby wydać z siebie ludzka istota. Clary odniosła wrażenie, że wbijano jej w uszy poszarpane odłamki szkła. - Zostaw Simona! - krzyknęła. - On jest chory. Nie widzisz, że jest chory? Natychmiast pożałowała swoich słów. Lilith odwróciła się powoli, przesunęła po Jasie zimnym, władczym wzrokiem. - Mówiłam ci, Jace Herondale, żebyś nie pozwolił tej dziewczynie opuścić kręgu powiedziała. - Zabierz jej broń. Clary prawie zapomniała, że nadal trzyma w ręce nóż. Wściekła na Lilith - na wszystko - i niemal zdrętwiała z zimna, upuściła broń na ziemię. Nóż potoczył się po płytach i zatrzymał u stóp Jace'ego. On spojrzał w dół, jakby nigdy wcześniej nie widział broni. Usta Lilith wyglądały jak cienkie czerwone kreski. Białka zniknęły i teraz jej oczy były całe czarne. Już nie wyglądała jak człowiek. - Jace wysyczała. - Jace Herondale, bądź mi posłuszny. - Podnieś go - powiedziała Clary, patrząc na Jace'ego. - Weź nóż i zabij ją albo mnie. Twój wybór. Jace schylił się powoli i podniósł sztylet. *** Alec trzymał w jednej ręce Sandalphona, a w drugiej hachi-warę, dobrą do odpierania licznych atakujących. U jego stóp leżało co najmniej sześciu napastników, martwych albo nieprzytomnych. Walczył już w życiu z paroma demonami, ale w bitwie z wyznawcami kościoła Talto było coś osobliwego. Poruszali się wszyscy razem, nie jak ludzie, ale jak dziwna, czarna fala, tacy byli, cisi, silni i szybcy. Wydawało się również, że nie boją się śmierci. Choć Alec i Isabelle krzyczeli, żeby się wycofali, oni wciąż posuwali się naprzód milczącą, zwartą hordą i atakowali Nocnych Łowców z autodestrukcyjną bezmyślnością i uporem lemingów skaczących z urwiska. Zepchnęli Aleca i Isabelle do dużego, otwartego pomieszczenia pełnego kamiennych piedestałów, kiedy gwar bitwy w końcu ściągnął ich towarzyszy. Jordan był w wilczej postaci, Maia nadal w ludzkiej, ale już miała wysunięte pazury. Wyznawcy ledwo zauważyli ich obecność. Walczyli dalej, padając jeden po drugim pod ciosami noży, pazurów i mieczy. Bicz Isabelle kreślił w powietrzu migotliwe wzory, ciął napastników, aż w górę tryskały małe fontanny krwi. Zwłaszcza Maia dobrze się spisywała. Wokół niej leżało co najmniej dwunastu przeciwników, a ona kładła kolejnych z wściekłą furią, z rękami czerwonymi aż do nadgarstków. W pewnym momencie jeden z wrogów skoczył na Aleca z wyciągniętymi rękami. Pod kapturem Alec nie widział jego twarzy, nie mógł również domyślić się płci ani wieku. Wbił Sandalphona w jego klatkę piersiową i usłyszał krzyk: męski, głośny, ochrypły. Mężczyzna runął na ziemię, łapiąc się za pierś. Płomienie już lizały brzeg rozcięcia w jego bluzie. Alec odwrócił się z obrzydzeniem. Nienawidził patrzeć, co się dzieje z ludźmi, kiedy serafickie ostrze przebija ich ciało. Nagle poczuł piekący ból w plecach, odwrócił się i zobaczył, że drugi napastnik ściska w ręce kawałek pręta zbrojeniowego. Ten mężczyzna był bez kaptura, twarz miał tak chudą, że kości policzkowe wyglądały, jakby przebijały skórę. Zasyczał i ponownie rzucił się na Nocnego Łowcę, a on uskoczył w bok, tak że broń ze świstem przeszyła powietrze obok niego. Alec obrócił się i kopniakiem wytrącił pręt z ręki przeciwnika. Stal z brzękiem upadła na podłogę, napastnik wycofał się i uciekł, omal nie przewracając się o jakieś ciało. Alec wahał się przez chwilę. Człowiek, który właśnie go zaatakował, już prawie dotarł do drzwi. Nocny Łowca wiedział, że powinien go dogonić - mężczyzna mógł biec, żeby kogoś ostrzec albo sprowadzić posiłki ale nagle poczuł się bardzo zmęczony, zdegustowany i trochę chory. Ci ludzie mogli być opętani. Może wcale już nie byli ludźmi, ale mimo wszystko Alec czuł, że zabija ludzkie istoty. Zastanawiał się, co by powiedział Magnus, ale prawdę mówiąc, nie musiał zadawać sobie tego pytania. Już wcześniej walczył z takimi istotami, ze sługami demonów. Prawie wszystko, co było w nich ludzkiego, wyssały z nich demony, tak że została im tylko żądza mordu i cielesna powłoka umierająca w długich

123

cierpieniach. Nie można było im pomóc, nie dało się ich uzdrowić ani odratować. Usłyszał głos Magnusa, jakby czarownik stał tuż obok niego. "Zabicie ich to najbardziej litościwa rzecz, jaką możesz dla nich zrobić". Wsunąwszy hachiwarę z powrotem za pas, Alec rzucił się w pościg za uciekającym napastnikiem. Hol był pusty, najdalsza winda otwarta, w korytarzu rozbrzmiewał wysoki sygnał alarmu. We foyer znajdowało się kilkoro drzwi. Alec wzruszył w duchu ramionami i wybrał jedne na chybił trafił. Znalazł się w labiryncie małych pokoików, jeszcze nie wykończonych: niepomalowane płyty gipsowe, pęki wielobarwnych przewodów sterczące ze ścian. Blask serafickiego ostrza wydobywał je z mroku, kiedy Alec ostrożnie, z napiętymi nerwami szedł przez kolejne pomieszczenia. Nagle w tym tańczącym świetle coś mu mignęło. Alec drgnął. Kiedy opuścił nóż, zobaczył parę czerwonych oczu i szare, kosmate stworzenie czmychające do dziury w ścianie. Wykrzywił usta. Oto Nowy Jork. Nawet w nowych budynkach takich jak ten pieniły się szczury. W końcu dotarł do większego pomieszczenia, choć nie tak dużego jak poddasze z kamiennymi postumentami. Tu również jedna ściana była cała ze szkła, gdzieniegdzie zaklejonego kartonem. W kącie pokoju, obok odsłoniętych rur, Alec dostrzegł jakiś skulony, czarny kształt. Ostrożnie ruszył w jego stronę. Czy to gra światła? Nie, wyraźnie była to ludzka postać, pochylona, zgarbiona, w ciemnym ubraniu. Gdy uaktywnił się Znak nocnego widzenia, Alec zmrużył oczy i ruszył dalej. Zobaczył smukłą kobietę, bosą, z rękami przykutymi do rury. Kiedy się zbliżył, uniosła głowę. Przyćmione światło wlewające się przez okna padło na jej jasne włosy. -Alexander? - odezwała się głosem pełnym niedowierzania. - Alexander Lightwood? To była Camille. *** - Jace. - Głos Lilith zabrzmiał jak smagnięciem biczem po nagim ciele. Nawet Clary drgnęła na ten dźwięk. Rozkazuję ci... Jace odsunął rękę do tyłu - Clary napięła mięśnie w oczekiwaniu - i cisnął nożem w Lilith. Broń poleciała łukiem, obracając się w powietrzu, i wbiła się w jej pierś. Demonica zatoczyła się do tyłu i straciła równowagę, gdy jej obcasy pośliznęły się na gładkim kamieniu. Wyprostowała się z warknięciem, wyrwała nóż z klatki piersiowej i cisnęła go na ziemię, rycząc coś w języku, którego Clary nie zrozumiała. Po zetknięciu z kamiennymi płytami broń zasyczała. Jej ostrze wyglądało jak do połowy strawione przez silny kwas. Lilith odwróciła się do Clary. - Co mu zrobiłaś? Co mu zrobiłaś? Chwilę wcześniej jej oczy były całe czarne. Teraz napęczniały, zrobiły się wyłupiaste i z oczodołów wypełzły małe czarne węże. Clary cofnęła się z krzykiem i omal nie potknęła się na niskim żywopłocie. To właśnie ją ujrzała w wizji Ithuriela: Lilith z wężowymi oczami i ochrypłym, przenikliwym głosem. Demonica ruszyła ku niej... I nagle między nimi wyrósł Jace, odcinając Lilith drogę. Clary oniemiała. Znowu był sobą. Płonął gniewem, tak jak Razjel tamtej strasznej nocy nad jeziorem Lyn. Wyciągnął zza pasa seraficki nóż. Srebrnobiały blask ostrza odbijał się w jego oczach, po nagiej skórze widocznej pod rozciętą koszulą ściekała krew. Patrzył na Lilith tak, pomyślała Clary, jak patrzyliby aniołowie, gdyby mogli wstać z piekła. - Michael - powiedział. Clary nie była pewna, czy sprawiła to moc imienia czy wściekłość w głosie, ale broń, którą trzymał w ręce, zapłonęła jaśniej niż inne serafickie noże, jakie widziała w życiu. Oślepiona, na chwilę odwróciła wzrok i zobaczyła, że Simon leży bezwładnie obok szklanej trumny Sebastiana. Jej serce podskoczyło. A jeśli krew Sebastiana go otruła? Nie pomógłby mu Znak Kaina, bo wypił ją dobrowolnie. Dla niej. Simon. - A, Michael. - Głos Lilith był nabrzmiały śmiechem. - Kapitan zastępu Pana. Znałam go. Demonica ruszyła na Jace'ego. Nocny Łowca uniósł seraficki nóż, a ten zapłonął niczym gwiazda, tak jasno, że Clary zastanawiała się, czy całe miasto może go zobaczyć jako blask reflektora przeczesującego niebo. - Nie podchodź bliżej - ostrzegł Jace. Ku zaskoczeniu Clary Lilith się zatrzymała. - Michael zabił demona Sammaela, którego kochałam - powiedziała. - Jak to jest, mały Nocny Łowco, że wasi aniołowie są tacy zimni i bezlitośni? Dlaczego łamią tych, którzy nie chcą ich słuchać? - Nie miałem pojęcia, że jesteś taką orędowniczką wolnej woli - rzucił Jace głosem pełnym sarkazmu, co najbardziej upewniło Clary, że znowu jest sobą. - Może w takim razie pozwolisz nam zejść z tego dachu? Mnie, Simonowi i Clary? Co ty na to, demonesso? To już koniec. Już nie masz nade mną władzy.

124

Nie skrzywdzę Clary, a Simon nie będzie cię słuchał. A ten kawałek łajna, który próbowałaś przywrócić do życia... proponuję, żebyś się go pozbyła, nim zacznie gnić. Bo on nie wróci. Jego termin przydatności dawno minął. Lilith wykrzywiła twarz i splunęła na Jace'ego. Jej ślina była czarnym ogniem, który na posadzce zmienił się w wijącego węża, a ten ruszył na nich z rozdziawioną paszczą. Jace zmiażdżył go butem i skoczył na demonicę z nożem. Ale Lilith zniknęła jak cień, gdy zaświeci na niego światło. Zniknęła i tuż za nim zmieniła postać. Kiedy się odwrócił, niemal leniwie wyciągnęła rękę i uderzyła go otwartą dłonią w pierś. Michael wypadł z jego ręki i zaczął sunąć po płytach, a Jace pofrunął w powietrzu i uderzył w niski murek, z taką siłą, że w kamieniu pojawiły się rysy. Gdy runął na ziemię, był wyraźnie ogłuszony. Clary krzyknęła cicho i pobiegła po seraficki nóż, ale do niego nie dotarła, bo Lilith chwyciła ją dwiema chudymi, lodowatymi rękami i z niewiarygodną siłą cisnęła w niski żywopłot. Gałęzie smagnęły ją bezlitośnie, głęboko rozcięły skórę. Clary próbowała się uwolnić, ale jej suknia zaplątała się w listowie. Usłyszała, że jedwab się drze, a kiedy się odwróciła, zobaczyła, że Lilith stawia Jace'ego, ciągnąc go za zakrwawiony przód koszuli. Demonica uśmiechnęła się do niego szeroko, pokazując czarne zęby, lśniące jak metal. - Cieszę się, że stoisz na własnych nogach, mały Nefilim -powiedziała. Chcę widzieć twoją twarz, kiedy będę cię zabijać. Nie wsadzę ci noża w plecy, tak jak ty mojemu synowi. Jace wytarł twarz rękawem. Krwawił z długiego rozcięcia na policzku. Tkanina zrobiła się czerwona. - On nie jest twoim synem. Podarowałaś mu trochę swojej krwi. To nie czyni go twoim. Matka czarowników... - Odwrócił głowę w bok i splunął. Krwią. - Nie jesteś niczyją matką. Wężowe oczy Lilith z wściekłością śmignęły w przód i w tył. Clary, wyplątawszy się z żywopłotu, zobaczyła, że każdy wąż ma parę własnych oczu, błyszczących i czerwonych. Poczuła mdłości, kiedy prześliznęły się spojrzeniami po Jasie od góry do dołu. - Wyciąłeś mój Znak! - zawyła demonica. - Jakie to prymitywne. - Ale skuteczne - odparował Jace. - Nie możesz ze mną wygrać, Jace Herondale - powiedziała Lilith. - Możesz sobie być największym Nocnym Łowcą na tym świecie, ale ja jestem czymś więcej niż Wielkim Demonem. - Więc walcz ze mną - rzucił Jace. - Dam ci broń. Ja będę miał seraficki nóż. Walczmy jeden na jednego, a zobaczymy, kto wygra. Patrząc na niego, Lilith wolno pokręciła głową. Ciemne włosy zawirowały wokół niej jak dym. - Jestem najstarszym z demonów, a nie człowiekiem. Nie mam męskiej dumy, na której mógłbyś grać, i nie interesuje mnie walka jeden na jednego. To jest słabość twojej płci, nie mojej. Jestem kobietą. Użyję każdej broni, żeby dostać to, czego chcę. Puściła go i odepchnęła z pogardą. Jace zachwiał się, ale szybko odzyskał równowagę i sięgnął po leżący na ziemi seraficki nóż. Chwycił go w chwili, kiedy Lilith się zaśmiała i uniosła ręce. Z jej otwartych dłoni wyskoczyły na pół przezroczyste cienie. Nawet Jace wyglądał na zaskoczonego, kiedy cienie zmieniły się w dwa czarne demony o jarzących się, czerwonych oczach i spadły na ziemię, warcząc i drapiąc pazurami. To były psy, stwierdziła Clary ze zdumieniem, dwa chude, groźne psy które wyglądem przypominały dobermany. - Piekielne ogary - wyszeptał Jace. - Clary... Jeden z psów skoczył na niego z rozdziawioną paszczą, szeroką jak u rekina, a z jego gardła wydobyło się głośne, przeciągłe wycie. Chwilę później drugi rzucił się na Clary. *** - Camille. - Alecowi kręciło się w głowie. - Co tutaj robisz? Natychmiast sobie uświadomił, że mówi jak idiota. Z trudem zwalczył odruch, żeby stuknąć się w czoło. Ostatnia rzecz, jakiej chciał, to wyjść na głupca przed byłą dziewczyną Magnusa. - To Lilith - powiedziała kobieta cichym, drżącym głosem. -Kazała swoim wyznawcom włamać się do Sanktuarium. Nie jest strzeżone przed ludźmi, a oni nimi są... choć ledwo. Przecięli moje pęta i przyprowadzili mnie tutaj. - Uniosła ręce przykute do rury. Łańcuchy zagrzechotały. - Traktowali mnie brutalnie. Alec ukucnął tak, że ich oczy znalazły się na tym samym poziomie. Wampiry nie miewały siniaków, ich obrażenia goiły się na to zbyt szybko, ale włosy Camille były sklejone krwią po lewej stronie, co świadczyło o tym, że mówiła prawdę. - Powiedzmy, że ci wierzę. Czego ona chciała od ciebie? Z tego, co wiem o Lilith, nic nie wskazuje na jej szczególne zainteresowanie wampirami.

125

- Wiesz, dlaczego Clave mnie uwięziło - powiedziała Camille. - Słyszałeś. - Zabiłaś trzech Nocnych Łowców. Podobno zrobiłaś to, bo ktoś ci rozkazał... - Alec umilkł na chwilę. Lilith? -Jeśli ci powiem, pomożesz mi? - Dolna warga Camille drżała. Oczy miała wielkie, zielone, błagalne. Była piękna. Alec zastanawiał się, czy kiedyś tak właśnie patrzyła na Magnusa. Ta myśl sprawiła, że nagle zapragnął nią potrząsnąć. - Może. - Zdumiał go chłód brzmiący w jego własnym głosie. - Nie masz tutaj dużej siły przetargowej. Mógłbym odejść i zostawić cię Lilith. Nie zrobiłoby mi to dużej różnicy. - Owszem, zrobiłoby. - Camille mówiła bardzo cicho. -Magnus cię kocha. Nie kochałby cię, gdybyś należał do osób, które potrafią zostawić bezbronną osobę na pastwę losu. - Ciebie kochał - zauważył Alec. Wampirzyca uśmiechnęła się ze smutkiem. - Od tamtej pory widać zmądrzał. Alec lekko zakołysał się na piętach. - Posłuchaj. Jeśli powiesz mi prawdę, uwolnię cię i zaprowadzę do Clave. Oni potraktują cię lepiej niż Lilith. Camille spojrzała na swoje nadgarstki. - Clave mnie uwięziło - przypomniała. - Lilith przykuła do rury. Nie widzę dużej różnicy w tym, jak mnie potraktowali. - W takim razie wybór należy do ciebie. Zaufaj mi albo nie. - Alec wiedział, że to jest gra. Czekał przez dłuższą chwilę pełną napięcia, aż w końcu Camille powiedziała: - Dobrze. Skoro Magnus ci ufa, ja też ci zaufam. - Uniosła głowę, starając się wyglądać godnie mimo podartego ubrania i zakrwawionych włosów. - To Lilith do mnie przyszła, a nie ja do niej. Słyszała, że staram się odzyskać pozycję przywódczyni manhattańskiego klanu od Raphaela Santiago. Zaproponowała, że mi pomoże, jeśli ja jej pomogę. - Mordując Nocnych Łowców. - Chciała ich krwi - wyjaśniła Camille. - Dla tamtych dzieci. Wstrzykiwała ich matkom krew Nocnych Łowców i demonów, próbując powtórzyć to, co Valentine zrobił ze swoim synem. Nie udało się jednak. Dzieci rodziły się zdeformowane, a potem umierały. - Widząc odrazę na twarzy Aleca, dodała: - Z początku nie wiedziałam, do czego ona potrzebuje tej krwi. Może nie masz o mnie dobrego zdania, ale nie gustuję w mordowaniu niewinnych. - Nie musiałaś tego robić tylko dlatego, że dostałaś propozycję - stwierdził Alec. Camille uśmiechnęła się ze znużeniem. - Jeśli dożyjesz tego wieku co ja, to tylko dzięki temu, że dobrze nauczyłeś się grać w tę grę: zawierać sojusze we właściwym momencie. Sprzymierzać się nie tylko z potężnymi, ale również z tymi, którzy mogą ciebie uczynić potężnym. Wiedziałam, że jeśli nie zgodzę się pomóc Lilith, ona mnie zabije. Demony nie są z natury ufne, więc mogła pomyśleć, że pójdę do Clave z tym, co wiem o jej planach, nawet jeśli obiecam jej, że będę milczeć. Uznałam, że Lilith jest dla mnie większym zagrożeniem niż wasz rodzaj. - I nie miałaś nic przeciwko zabijaniu Nocnych Łowców. -To byli członkowie Kręgu - odparła Camille. Zabijali mój rodzaj. I twój. - A Simon Lewis? Dlaczego się nim zainteresowałaś? - Wszyscy chcą mieć Chodzącego za Dnia po swojej stronie. - Camille wzruszyła ramionami. - Poza tym wiedziałam, że Simon ma Znak Kaina. Jeden z podwładnych Raphaela jest nadal lojalny wobec mnie. Przekazał mi tę informację. Niewielu Podziemnych o tym wie. A Znak czyni z Simona nieocenionego sojusznika. - Czy tego właśnie chce od niego Lilith? Oczy Camille się rozszerzyły. Jej twarz była bardzo blada. Alec dostrzegł siateczkę ciemnych żył rozchodzącą się po tej bieli jak rysy na porcelanie. Głodne wampiry najpierw stawały się gwałtowne, a potem traciły przytomność, jeśli za długo obywały się bez krwi. Im były starsze, tym dłużej mogły głodować, jednak Alec nie mógł się nie zastanawiać, od jak dawna Camille nie jadła. - Co masz na myśli? - Podobno wezwała Simona na spotkanie - wyjaśnił Alec. Są teraz gdzieś w tym budynku. Camille patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, po czym się roześmiała. - Prawdziwa ironia. Lilith nigdy mi o nim nie wspomniała, ja jej również, a mimo to obie na niego polowałyśmy dla naszych własnych celów. Jeśli ona chce Simona, to dla jego krwi. Rytuał, który Lilith odprawia, to z pewnością krwawa magia. Mieszana krew Podziemnego i Nocnego Łowcy bardzo by się jej przydała. Alec poczuł ukłucie niepokoju.

126

- Ale ona nie może zrobić mu krzywdy. Znak Kaina... - Znajdzie inny sposób - przerwała mu Camille. - To Lilith, matka czarowników. Żyje bardzo długo, Alexandrze. Alec się wyprostował. - Więc lepiej się dowiem, co ona zamierza. Łańcuchy zagrzechotały, kiedy Camille próbowała dźwignąć się na kolana. - Zaczekaj... mówiłeś, że mnie uwolnisz. Nocny Łowca odwrócił się i spojrzał na nią z góry. Wcale nie. Powiedziałem, że oddam cię w ręce Clave. - Ale jeśli mnie tu zostawisz, Lilith znajdzie mnie pierwsza. -Wampirzyca odrzuciła sklejone włosy do tyłu. Na jej twarzy pojawiły się zmarszczki. - Alexandrze, proszę, błagam cię... - Kto to jest Will? - zapytał Alec. Ku jego przerażeniu te słowa same wypadły mu z ust. - Will? - Przez chwilę wyraz twarzy Camille był pusty, potem pojawiło się na niej zrozumienie i prawie rozbawienie. - Słyszałeś moją rozmowę z Magnusem. - Fragment. - Alec odetchnął ostrożnie. - Will nie żyje, prawda? Magnus mówił, że znał go bardzo dawno temu... - Wiem, co cię dręczy, mały Nocny Łowco. - Głos Camille stał się melodyjny i miękki. - Z początku byłeś szczęśliwy. Myślałeś o obecnej chwili, a nie o przyszłości. Teraz zrozumiałeś, że się zestarzejesz i kiedyś umrzesz. A Magnus nie. On nadal będzie żył. Nigdy nie zestarzejecie się razem. Będziecie musieli się rozstać. Za oknem Alec zobaczył migające światła samolotu lecącego nad miastem. Pomyślał o pasażerach, którzy spoglądają z wysoka na pole diamentów iskrzących się daleko w dole. Sam nigdy nie leciał samolotem. Domyślał się tylko, jakby się wtedy czub samotny, oddalony od świata. - Nie możesz tego wiedzieć. Że się rozstaniemy. Camille uśmiechnęła się ze współczuciem. - Teraz jesteś piękny - powiedziała. - Ale jak będziesz wyglądał za dwadzieścia lat? Za czterdzieści? Pięćdziesiąt? Czy on będzie kochał twoje niebieskie oczy, kiedy wyblakną, twoją miękką skórę, kiedy wiek wyrzeźbi na niej bruzdy? Twoje ręce, kiedy się pomarszczą i osłabną, włosy, kiedy posiwieją... - Zamknij się. - Alec usłyszał drżenie w swoim głosie i poczuł wstyd. - Po prostu się zamknij. Nie chcę tego słuchać. - Ale wcale nie musi tak być. - Camille pochyliła się, wbijając w niego wzrok. - Gdybym ci powiedziała, że nie musisz się zestarzeć? Że nie musisz umrzeć? Aleca zalała fala gniewu. - Nie interesuje mnie zostanie wampirem. Nawet się nie trudź składaniem mi propozycji. Nawet jeśli alternatywą jest śmierć. Na mgnienie oka jej twarz się wykrzywiła, ale Camille szybko odzyskała panowanie nad sobą. Grymas zniknął, zastąpiony przez blady uśmiech. - Wcale nie zamierzałam ci tego proponować oświadczyła. - Ale gdybym ci powiedziała, że istnieje inny sposób? Inny sposób, żebyście mogli być razem na wieki? Alec przełknął ślinę. W ustach mu zaschło. - Mów. Camille uniosła ręce. Łańcuchy zagrzechotały. - Uwolnij mnie. - Nie. Najpierw mi powiedz. Wampirzyca pokręciła głową. - Nie zrobię tego. - Wyraz twarzy miała twardy jak marmur, podobnie głos. - Stwierdziłeś, że nie mam nic do zaoferowania. Ale mam. Jednak tego nie zdradzę. Alec się zawahał. W głowie usłyszał cichy głos Magnusa. "Ona jest mistrzynią aluzji i manipulacji. Zawsze nią była". Ale ty nigdy mi nie powiedziałeś, Magnusie, pomyślał Alec. Nie ostrzegłeś mnie, że tak będzie, że pewnego dnia się obudzę i uświadomię sobie, że zmierzam tam, dokąd ty nie możesz ze mną pójść. Że nie jesteśmy tacy sami. Dla tych, którzy nie umierają, nie ma "Póki śmierć nas nie rozłączy". Zrobił krok w stronę Camille, potem następny. Uniósł rękę z serafickim nożem i zadał nim potężny cios z góry. Ostrze przecięło metalowe ogniwa. Nadgarstki pozostały zakute w kajdany, ale były wolne. Camille poruszyła rękami z triumfującą miną. - Alec, co tutaj robisz? - dobiegł głos od drzwi. Alec odwrócił się i zobaczył Isabelle stojącą w progu z biczem u boku. Bat był zaplamiony krwią, podobnie jak ręce i jedwabna suknia jego siostry. - Nic. Ja... - Aleca ogarnęły wstyd i przerażenie. Prawie nie myśląc, zrobił krok i ustawił się tak, jakby chciał zasłonić Camille przed wzrokiem siostry.

127

- Wszyscy nie żyją - posępnym głosem oznajmiła Isabelle. -Wyznawcy. Zabiliśmy wszystkich. A teraz chodź. Musimy zacząć szukać Simona. - Uważniej popatrzyła na brata.
Dobrze się czujesz? Jesteś bardzo blady. - Uwolniłem ją - wypalił Alec. - Nie powinienem. Ja tylko... - Kogo uwolniłeś? - Isabelle weszła do pomieszczenia. Światła miasta odbiły się od jej sukni, tak że Nocna Łowczyni zajaśniała jak duch. - Alec, co ty bredzisz? Na jej twarzy malował się wyraz dezorientacji. Alec odwrócił się, podążajc za jej spojrzeniem, i... nic nie zobaczył. Rura nadal była odsłonięta, obok niej leżał łańcuch, kurz na podłodze wyglądał na lekko poruszony. Ale Camille zniknęła. *** Clary ledwo zdążyła, unieść ręce, kiedy ogar uderzył w nią z impetem jak pocisk z mięśni, kości i gorącego, cuchnącego oddechu. Tracąc równowagę, przypomniała sobie słowa Jace'a, jak najlepiej jest upadać, ale rada uciekła jej z głowy i Clary uderzyła w ziemię łokciami. Przeszył ją ból. Chwilę później pies siedział na niej i łapami ugniatał jej klatkę piersiową, zamiatając ogonem na boki w groteskowej parodii machania. Koniec ogona był najeżony wyrostkami podobnymi do gwoździ, jak w średniowiecznej maczudze, z beczkowatej piersi wydobywało się głuche warczenie, tak głośne i silne, że Clary czuła wibrację w kościach. - Trzymaj ją! Rozerwij jej gardło, jeśli spróbuje uciec! - Lilith rzucała rozkazy, podczas gdy drugi ogar atakował Jace'a. Tocząc się razem po podłodze, tworzyli kłąb rąk, nóg, łap, zębów i groźnie smagającego ogona. Clary z trudem odwróciła głowę w bok i zobaczyła, że Lilith kroczy ku szklanej trumnie i Simonowi, który nadal leżał obok niej bez życia. W trumnie pływał Sebastian, nieruchomy jak topielec. Mleczna woda pociemniała, zapewne od krwi. Ogar przygniatający ją do podłogi warczał tuż przy jej uchu. Ten dźwięk budził w niej strach... ale z tego strachu zrodził się gniew. Gniew na Lilith i na siebie. Była Nocnym Łowcą. Zostać powaloną na ziemię przez Pożeracza, kiedy jeszcze nawet nie słyszała o Nefilim, to jedna sprawa, ale teraz miała za sobą trochę treningów i powinna lepiej sobie poradzić. "Wszystko może być bronią", powiedział jej w parku Jace. Ciężar ogara był miażdżący. Clary wydała odgłos dławienia się i sięgnęła do szyi, jakby walczyła o powietrze. Pies warknął, obnażając zęby. Clary zacisnęła palce na łańcuszku, na którym wisiał pierścień Morgensternów. Rozerwała go mocnym szarpnięciem, po czym z całej siły smagnęła nim bestię po oczach. Ogar szarpnął się do tyłu, wyjąc z bólu, a Clary przetoczyła się na bok i dźwignęła na kolana. Zwierzę, z zakrwawionymi oczami, przysiadło na tylnych łapach, gotowe do ataku. Naszyjnik wypadł Clary z ręki, pierścień potoczył się po podłodze. Gdy sięgnęła po łańcuszek, ogar skoczył... Lśniące ostrze przecięło noc, omijając o kilka cali twarz Clary, i ucięło psu łeb. Bestia zawyła raz i zniknęła, zostawiając po sobie sczerniały ślad na podłodze i odór demona w powietrzu. Jakieś ręce delikatnie podniosły Clary z podłogi. To był Jace. Schował jarzący się seraficki nóż za pas i, nie puszczając jej dłoni, spojrzał na nią szczególnym wzrokiem. Clary nie potrafiłaby opisać ani nawet narysować tego spojrzenia. Mieszały się w nim nadzieja, strach, miłość, tęsknota i gniew. Koszulę miał rozdartą w kilku miejscach, przesiąkniętą krwią. Marynarka zniknęła, jasne włosy były sklejone od potu i krwi. Przez chwilę po prostu na siebie patrzyli, podczas gdy Jace mocno ściskał jej ręce. Potem oboje odezwali się jednocześnie: - Czy ty... - Clary. - Odsunął ją od siebie, wyciągnął z kręgu i lekko popchnął w stronę chodnika prowadzącego do wind. - Idź - powiedział urywanym głosem. - Idź stąd, Clary. -Jace... Wziął drżący oddech. - Proszę. Puścił jej ręce, wyciągnął seraficki nóż zza pasa i odwrócił się z powrotem do kręgu. *** - Wstawaj - warknęła Lilith. - Wstawaj. Jakaś ręka potrząsnęła ramionami Simona tak mocno, że jego głowę przeszyła fala bólu. Wcześniej dryfował w ciemności, a kiedy teraz otworzył oczy, zobaczył nocne niebo, gwiazdy i majaczącą nad nim białą twarz Lilith. Zamiast oczu miała wijące się, śliskie, czarne węże. Ten widok wystarczył, żeby poderwać Simona na równe nogi.

128

Kiedy tylko się wyprostował, zwymiotował i omal znowu nie opadł na kolana. Zamknął oczy, walcząc z mdłościami, i usłyszał, że Lilith wywarkuje jego imię, a potem kładzie dłoń na jego ramieniu i popycha go naprzód. Pozwolił jej na to. Usta miał pełne mdlącego, gorzkiego smaku. Krew Sebastiana rozpływała się również po jego żyłach, przyprawiając go o nudności, osłabienie i dreszcze. Miał wrażenie, że jego głowa waży tysiąc funtów, zawroty nasilały się i cofały falami. Nagle Lilith zabrała lodowatą rękę z jego ramienia. Simon otworzył oczy i zobaczył, że znowu stoi nad szklaną trumną. Sebastian pływał w ciemnym, nieprzejrzystym płynie, twarz miał gładką, żadnego pulsu na szyi. Z boku jego gardła widniały dwie ciemne dziurki w miejscu, gdzie ugryzł go Simon. Daj mu swoją krew. Głos Lilith, niezbyt głośny, rozbrzmiał echem w jego głowie. Zrób to natychmiast. Simon rozejrzał się oszołomiony. Przed oczami miał mgłę. Przez ogarniającą go ciemność próbował dojrzeć Clary i Jace'a. Użyj kłów, rozkazała Lilith. Otwórz swoje nadgarstki. Daj Jonathanowi swoją krew. Ulecz go. Simon uniósł rękę do ust. Ulecz go. Wskrzeszanie kogoś to coś więcej niż uzdrawianie, pomyślał. Może Sebastianowi od-rośnie ręka. Może właśnie to Lilith miała na myśli. Czekał, aż wysuną mu się kły, ale nic się nie działo. Był zbyt chory, żeby czuć głód. Zwalczył szalony impuls, żeby się roześmiać. - Nie mogę - wykrztusił. - Nie mogę... - Lilith! Głos Jace'a przeszył noc. Demonica odwróciła się z sykiem niedowierzania. Simon powoli opuścił rękę, próbując skupić wzrok na jasności, która nagle się przed nim pojawiła. Zobaczył płomień serafickiego noża, który Jace trzymał w ręce. Teraz wyraźnie widział Nocnego Łowcę, obraz namalowany na ciemnym tle. Jace nie miał na sobie marynarki, był brudny, koszulę miał podartą i zakrwawioną, ale spojrzenie czyste, spokojne i skupione. Już nie wyglądał jak zombie czy lunatyk śniący straszny sen. - Gdzie ona jest? - zapytała Lilith, wysuwając wężowe oczy przed siebie. - Gdzie jest dziewczyna? Clary. Jeszcze trochę zamglonym wzrokiem Simon przeszukał ciemność wokół Jace'a, ale nigdzie jej nie zobaczył. Dostrzegł natomiast krwawe plamy na kamiennych płytach, skrawki podartej satyny zaczepione o ostre gałęzie żywopłotu. Na krwi było widać ślady łap. Simon poczuł ściskanie w piersi. Zerknął na Jace'a. Nocny Łowca wyglądał na rozgniewanego - naprawdę rozgniewanego - ale nie na zdruzgotanego, czego należałoby się spodziewać, gdyby coś złego stało się Clary. Więc gdzie ona się podziała? - Clary nie ma z tym nic wspólnego oświadczył Jace. Twierdzisz, że nie mogę cię zabić, demonesso. A ja mówię, że tak. Przekonajmy się, które z nas ma rację. Lilith poruszała się tak szybko, że wyglądała jak zamazana plama. W jednej chwili stała obok Simona, w następnej znalazła się na stopniu nad Jace'em. Zamachnęła się na niego ręką, a Nocny Łowca zrobił unik, okrążył ją i opuścił serafickie ostrze na jej ramię. Lilith krzyknęła i błyskawicznie okręciła się w jego stronę. Z rany trysnęła krew. Była lśniąca i czarna jak onyks. Lilith gwałtownie złączyła ze sobą ręce, jakby zamierzała chwycić w nie nóż. Jej dłonie zderzyły się z odgłosem pioruna, ale Jace już znajdował się kilka stóp dalej. Światło serafickiego noża tańczyło w powietrzu przed nim niczym drwiące mruganie okiem. Gdyby to był inny Nocny Łowca, pomyślał Simon, już by nie żył. Przypomniały mu się słowa Camille: "Człowiek nie może walczyć z tym, co boskie". Mimo anielskiej krwi w żyłach Nocni Łowcy byli ludźmi, a Lilith czymś więcej niż demonem. Simon poczuł raptem ostre ukłucie. Z zaskoczeniem uświadomił sobie, że jego kły w końcu się wysunęły i przecięły dolną wargę. Ból i smak krwi do reszty go otrzeźwiły. Zaczął się prostować ze wzrokiem utkwionym w Lilith. Ona najwyraźniej nie zwracała na niego uwagi. Patrzyła na Jace'a. Nagle znowu na niego skoczyła z głuchym warknięciem. Simon chwilami odnosił wrażenie, jakby obserwował muchy śmigające tu i tam, kiedy ci dwoje zaczęli ze sobą walczyć, przemieszczając się po całym dachu. Mimo wzroku wampira miał trudności ze śledzeniem ich ruchów, gdy skakali przez żywopłoty, pędzili po ścieżkach. Lilith przyparła Jace'a do niskiego murku, który otaczał zegar słoneczny o cyfrach zrobionych ze złota. Nocny Łowca poruszał się tak szybko, że był prawie cieniem, światło Michaela błyskało wokół Lilith, tak że wyglądała jak otoczona iskrzącą się siecią. Każdy inny przeciwnik zostałby w ciągu paru sekund posiekany na wstążki przez serafickie ostrze, ale demonica przenosiła się z miejsca na miejsce jak ciemna woda, jak dym. Wciąż znikała i się pojawiała, i choć Jace na pozór się nie męczył, Simon wyczuwał jego frustrację. W końcu się stało. Jace zamachnął się serafickim nożem... a Lilith złapała klingę w powietrzu. Kiedy szarpnęła broń do siebie, z jej ręki pociekła czarna krew. Spadając na ziemię, krople zmieniały się w małe obsydianowe węże, które, wijąc się, uciekały w krzaki. Lilith ujęła nóż oburącz i uniosła go nad głowę. Krew spływała po jej białych nadgarstkach i przedramionach niczym strugi smoły. Z szerokim uśmiechem i warknięciem złamała ostrze na pół. Jedna połowa zmieniła się w jej rękach w lśniący proszek, druga - rękojeść i poszarpany odłamek klingi - buchnęła czarnym płomieniem, trochę przygaszonym przez popiół.

129

Lilith uśmiechnęła się i powiedziała: - Biedny mały Michael. Zawsze był słaby. Jace dyszał, z rękami zaciśniętymi po bokach i włosami przyklejonymi do czoła przez pot. -Ty i te twoje przechwałki - rzucił drwiąco. - "Znałam Michaela". "Znałam Sammaela". "Archanioł Gabriel czesał mi włosy". A może: "Gram w jednym zespole z biblijnymi postaciami"? Oto Jace śmiałek, pomyślał Simon, dzielny i kąśliwy, bo uznał, że Lilith go zabije, i chciał odejść bez strachu, stojąc mocno na nogach. Jak prawdziwy wojownik. Jak Nocny Łowca. To była jego pieśń śmierci: żarty, szyderstwa, udawana arogancja i spojrzenie, które mówiło: "Jestem lepszy od ciebie". Simon nie zdawał sobie wcześniej z tego sprawy. - Lilith - imię zabrzmiało w ustach Jace'a jak przekleństwo -uczyłem się o tobie w szkole. Niebiosa przeklęły cię bezpłodnością. Urodziłaś tysiące dzieci i wszystkie umarły. O to chodzi? Demonica zachowała nieprzeniknioną twarz, trzymając w górze resztkę świecącego ostrza. - Uważaj, mały Nocny Łowco. - Bo co? Zabijesz mnie? - Krew ciekła po twarzy Jace'a z rany na policzku, ale on jej nie wycierał. - Śmiało. Nie. Simon próbował zrobić krok, ale kolana się pod nim ugięły. Uderzył dłońmi o kamienną płytę. Wziął głęboki wdech. Nie potrzebował tlenu, ale jakoś mu to pomogło, uspokoiło go. Wyciągnął rękę i chwycił za brzeg kamiennego piedestału. Użył go, żeby dźwignąć się z ziemi. W głowie mu dudniło. Nie było czasu. Jedyne, co musiała zrobić Lilith, to dźgnąć ułamaną klingą... Ale tego nie zrobiła. Stała bez ruchu, patrząc na Nocnego Łowcę. Oczy Jace'a nagle rozbłysły. - Nie możesz mnie zabić - rzekł donośnym głosem. - Wcześniej powiedziałaś, że jestem... przeciwwagą. Jedyną rzeczą, która trzyma go na tym świecie. - Wskazał ręką na szklaną trumnę Sebastiana. - Jeśli ja umrę, on też umrze, prawda? - Zrobił krok w tył. - Mógłbym teraz skoczyć z dachu. Zabić się. I zakończyć to wszystko. Po raz pierwszy Lilith wyglądała na prawdziwie poruszoną. Zaczęła kręcić głową, jej wężowe oczy drżały, jakby przeczesywały okolicę. - Gdzie ona jest? Gdzie dziewczyna? Jace wytarł krew i pot z twarzy, uśmiechnął się szeroko. Wargę miał rozciętą, krew płynęła mu po brodzie. - Zapomnij. Posłałem ją na dół, kiedy nie zwracałaś na nią uwagi. Uciekła, jest bezpieczna. - Kłamiesz! - warknęła Lilith. Nocny Łowca zrobił kolejny krok do tyłu. Jeszcze kilka i znalazłby się przy niskim murku okalającym brzegu dachu. Simon pomyślał, że Jace potrafi dużo przeżyć, ale raczej nie upadek z czterdziestego piętra. - Sam zapomnij - rzuciła demonica. - Ja tam byłam, Nocny Łowco. Widziałam, jakpadasz i giniesz. Widziałam, jak Yalentine szlocha nad twoim ciałem. A potem widziałam, jak Anioł pyta Carissę, czego chce, czego pragnie najbardziej na świecie, a ona owiedziała, że ciebie. Łudziła się, że będziecie jedynymi ldźmi na świecie, którzy odzyskali martwego kochanka i nie ponieśli za to żadnych konsekwencji. Tak myśleliście oboje, prawda? Głupcy. - Lilith prychnęła. - Kochacie się, każdy to widzi, atrząc na was, kochacie się taką miłością, która potrafi spalićświat albo przynieść mu chwałę. Nie, ta dziewczyna nigdy by cię nie opuściła. Zwłaszcza w niebezpieczeństwie. - Jej ręka wystrzeliła w przód, palce zgięły się w szpony. - Tam. Rozległ się krzyk. Jeden z krzewów się rozchylił, odsłaniając Clary, która za nim przykucnęła. Choć się zapierała, kopała i próbowała czegoś uchwycić, została wyciągnięta z kryjówki. Jej ręce zostawiały krwawe ślady na płytach. - Nie! - Jace skoczył do przodu, ale zatrzymał się w miejscu, kiedy Clary została uniesiona w powietrze i zawisła przed Lilith. Była bosa, satynowa suknia - teraz tak podarta i brudna, że wyglądała raczej na czerwono-czarną niż złotą wirowała wokół niej na jednym ramiączku. Włosy całkiem wysunęły się z błyszczących grzebieni i spłynęły na plecy. Zielone oczy wpatrywały się z nienawiścią w Lilith. - Suka! - wysyczała Clary. Twarz Jace' a zastygła w maskę przerażenia. On naprawdę wierzył, że Clary uciekła, uświadomił sobie Simon. Myślał, że jest bezpieczna. Ale Lilith miała rację. I teraz triumfowała, a jej wężowe oczy tańczyły, kiedy poruszała rękami jak lalkarz, a Clary obracała się w powietrzu. Gdy Lilith pstryknęła palcami, suknię Clary i skórę pod nią przecięło coś w rodzaju srebrnego bicza. Dziewczyna krzyknęła i chwyciła się za ranę. Krew spryskała kamienne płyty jak szkarłatny deszcz. - Clary! - Jace odwrócił się do Lilith i powiedział: - W porządku. - Był blady, cała jego zuchowatość zniknęła bez śladu. Ręce miał zaciśnięte w pięści i zbielałe na kostkach. - Dobrze. Puść ją, a zrobię, co chcesz. Simon też. Pozwolimy ci... - Pozwolicie? - Rysy Lilith się zmieniły. Węże wiły się w oczodołach, biała skóra zrobiła się lśniąca i zbyt mocno naciągnięta, usta za duże. Nos prawie zniknął. - Nie macie wyboru. A ściślej mówiąc, rozgniewaliście

130

mnie. Wszyscy. Może gdybyście zrobili to, co wam kazałam, wypuściłabym was. Ale teraz już nigdy się tego nie dowiecie, prawda? Simon puścił kamienny piedestał, zachwiał się i odzyskał równowagę. Potem ruszył. Stawiając stopy jedna za drugą, czuł się jakby dźwigał na plecach wielkie worki z mokrym piaskiem i schodził po urwisku. Za każdym razem, kiedy jego noga dotykała ziemi, ból przeszywał mu ciało, ale cały skupił się na tym, żeby podążać naprzód, krok za krokiem. - Nawet jeśli nie mogę cię zabić, mogę ją torturować, aż tego nie wytrzyma i oszaleje, a ty będziesz na to patrzył - powiedziała Lilith do Jace'a. - Są gorsze rzeczy niż śmierć, Nocny Łowco. Znowu poruszyła palcami i srebrny bat opadł tym razem na ramię Clary, tnąc je głęboko. Clary drgnęła, ale nie krzyknęła, tylko przyłożyła ręce do ust i skuliła się, jakby chciała ochronić się przed demonica. Jace zrobił ruch, jakby zamierzał skoczyć na Lilith... i zobaczył Simona. Ich spojrzenia się spotkały. Na chwilę świat jakby zamarł w oczekiwaniu. Lilith całą uwagę skupiła na Clary, rękę miała odchyloną do tyłu, gotową do następnego, jeszcze silniejszego ciosu. Twarz Jace'a była biała z udręki, oczy mu pociemniały i wpatrywał się w Simona. Nagle pojawiło się w nich zrozumienie. Jace cofnął się o krok. Kiedy Simon rzucił się do przodu, uświadomił sobie dwie rzeczy. Po pierwsze, że nie uda mu się w porę dopaść Lilith; jej ręka już wystrzeliła do przodu, w powietrzu przed nią pojawił się srebrny wir. A po drugie, że wcześniej nie zdawał sobie sprawy, jak szybko potrafi poruszać się wampir. Miał wrażenie, że mięśnie jego nóg, pleców się rozrywają, kości stóp i kostek pękają... I zanim demonica opuściła rękę, wśliznął się między Lilith i Clary. Długi, srebrny drut z ostrymi kolcami ciął go przez twarz i pierś - przeszywając straszliwym bólem - a potem powietrze wybuchło wokół niego jak lśniące konfetti i Simon usłyszał krzyk Clary, czysty głos pełen zaskoczenia i szoku. - Simon! Lilith zamarła. Popatrzyła na Simona, potem na Clary, nadal wiszącą w powietrzu, i wreszcie na swoją rękę, teraz pustą. Zaczerpnęła długi, urywany oddech. - Siedmiokrotna pomsta - wyszeptała. I umilkła, kiedy oślepiający żar rozjaśnił noc. Kiedy wielki ognisty promień spadł z nieba i przeszył Lilith, oszołomiony Simon pomyślał o wiązce światła skupionej przez szkło powiększające. Przez dłuższą chwilę demonica płonęła bielą na tle ciemności, uwięziona w słupie ognia, z ustami otwartym w niemym krzyku, czarnymi jak tunel. Jej włosy się uniosły - masa palących się włókien - ona sama zmieniła się w białe złoto i wreszcie w sól, tysiące krystalicznych granulek, które opadły deszczem na stopy Simona, piękne i zarazem straszne. A potem Lilith zniknęła.

19

Piekło jest zadowolone

Niewyobrażalna jasność utrwalona pod powiekami Clary raptem zgasła. Ciemność trwała zaskakująco długo, a następnie powoli ustąpiła miejsca szarawemu światłu przetykanemu plamami cienia. Pod plecami czuła coś twardego i zimnego, w całym ciele bolesne pulsowanie. Nad sobą usłyszała szepty, od których jej głowę przeszył ból. Ktoś dotknął lekko jej szyi i zaraz cofnął rękę. Clary wzięła głęboki wdech. Rozchyliła powieki i rozejrzała się, uważając, żeby za bardzo się nie poruszyć. Leżała na kamiennych płytach ogrodu na dachu, jedna wpijała się jej w plecy. Po zniknięciu Lilith Clary upadła na ziemię, cała w ranach i siniakach, bez butów, z krwawiącymi kolanami, suknią pociętą w miejscach, gdzie demonica smagnęła ją magicznym batem. Krew wyciekała przez dziury w jedwabiu. Simon klęczał nad nią z niepokojem na twarzy. Znak Kaina lśnił białawo na jego czole. - Puls równy, ale przecież macie te wszystkie swoje runy uzdrawiające mówił. - Na pewno coś możecie dla niej zrobić...

131

- Bez steli nie da rady. Lilith zmusiła mnie do wyrzucenia steli Clary, żeby nie mogła mi jej zabrać, kiedy oprzytomnieje. - Głos był cichy i pełen powstrzymywanej udręki. Jace klęczał po jej drugiej stronie, naprzeciwko Simona, z twarzą ukrytą w cieniu. - Możesz zanieść ją na dół? Jeśli znajdzie się w Instytucie... - Chcesz, żebym ją niósł? - W głosie Simona brzmiało zdziwienie. - Wątpię, czy chciałaby, żebym jej dotykał. - Jace wstał, jakby nie mógł długo wytrzymać w jednym miejscu. - Gdybyś mógł... Jego głos się załamał. Jace odwrócił się i spojrzał tam, gdzie przed chwilą stała Lilith, na nagie kamienne płyty pokryte kryształkami soli. Clary usłyszała teatralne westchnienie, a następnie Simon pochylił się i położył dłonie na jej ramionach. Wtedy całkiem otworzyła oczy i ich spojrzenia się spotkały. Choć Simon zobaczył, że jest przytomna, nie odezwał się ani słowem. Clary trudno było na niego patrzeć, na znajomą twarz ze Znakiem, który sama mu narysowała, płonącym na czole niczym biała gwiazda. Wiedziała, że kreśląc Znak Kaina, robi coś niezwykłego, doniosłego i przerażającego, o nieprzewidywalnych skutkach. I nie cofnęłaby się przed tym znowu, żeby uratować mu życie. Ale kiedy stał ze Znakiem jarzącym się jak błyskawica, podczas gdy Lilith, Wielki Demon, stary jak sama ludzkość, zmieniała się w sól, pomyślała: Co ja zrobiłam? - Nic mi nie jest - powiedziała, unosząc się na łokciach. Bolały ją straszliwie. W którymś momencie wylądowała właśnie na nich i zdarła sobie całą skórę. - Mogę chodzić. Na dźwięk jej głosu Jace się odwrócił. Jego wygląd wstrząsnął Clary: był posiniaczony i zakrwawiony, jego policzek przecinała długa rana, dolna warga spuchła, ubranie wisiało na nim w krwawych strzępach. Jeszcze nie widziała go w takim stanie, ale skoro nie miał steli, żeby ją uzdrowić, sam też nie mógł siebie wyleczyć. Twarz miał pustą. Nawet Clary, przyzwyczajona do czytania w niej jak w otwartej księdze, nie potrafiła nic z niej odgadnąć. Jego wzrok padł na jej szyję i zakrzepłą krew w miejscu, gdzie nadal czuła piekący ból po tym, jak zranił ją nożem. Szybko odwrócił głowę, zanim dostrzegła, jak zmienia się wyraz jego twarzy. Odsunęła pomocną dłoń Simona i sama spróbowała wstać. Gdy ból przeszył jej kostkę, krzyknęła i czym prędzej przygryzła wargę. Nocni Łowcy nie krzyczeli z bólu, upomniała siebie surowo. Znosili go stoicko. Żadnego skamlania. - Moja kostka - powiedziała. - Chyba jest zwichnięta albo złamana. Jace spojrzał na Simona. - Zanieś ją, tak jak ci mówiłem. Tym razem Simon nie czekał na pozwolenie Clary, tylko wsunął jedną rękę pod jej kolana, drugą pod plecy i dźwignął ją z ziemi. Ona zarzuciła mu ręce na szyję i przytrzymała się mocno. Jace ruszył w stronę drzwi prowadzących do budynku. Simon poszedł za nim, niosąc ją ostrożnie, jakby była z kruchej porcelany. Clary niemal zapomniała, jaki jest silny teraz jako wampir. Już nie pachnie jak dawny Simon, pomyślała z lekkim smutkiem - mydłem, tanim płynem po goleniu (którego wcale nie potrzebował) i ulubioną gumą cynamonową. Włosy nadal wydzielały woń tego szamponu co zawsze, ale poza tym nie miał własnego zapachu, a jego skóra w dotyku była lodowata. Clary mocniej objęła go za szyję, żałując, że nie może się przy nim ogrzać. Czubki palców miała sinawe, ciało zdrętwiałe z zimna. Jace, idący przed nimi, pchnął ramieniem szklane drzwi. W środku na szczęście było trochę cieplej. To dziwne, pomyślała Clary, być niesionym przez kogoś, czyja pierś nie porusza się wraz z oddechem. Simon wydawał się jak naelektryzowany, zapewne po jaskrawym rozbłysku, w wyniku którego Lilith została unicestwiona. Clary chciała go zapytać, jak się czuje, ale bała się zakłócić grobowe milczenie Jace'a. Dotarłszy do windy, Jace sięgnął do guzika przywołania, ale zanim go dotknął, drzwi same się rozsunęły i wypadła przez nie Isabelle ze srebrno-złotym biczem ciągnącym się za nią jak ogon komety. Za nią szedł Alec, prawie następując jej na pięty. Na widok Jace'a, Clary i Simona Izzy zatrzymała się raptownie, a brat omal na nią nie wpadł. W innych okolicznościach cała sytuacja byłaby dość zabawna. - Ale... - wykrztusiła Isabelle. Była poraniona i zakrwawiona, jej piękna czerwona suknia oberwana nierówno na wysokości kolan, czarne włosy rozczochrane, posklejane krwią. Alec wyglądał tylko trochę lepiej. Jeden rękaw marynarki miał rozcięty wzdłuż całego boku, ale skóra pod nim wydawała się nieuszkodzona. Co tutaj robicie? Jace, Clary i Simon popatrzyli na nią pustym wzrokiem, zbyt oszołomieni, żeby jej odpowiedzieć. W końcu Jace rzucił sucho: - O to samo moglibyśmy was zapytać. -Ja nie... - zająknęła się Isabelle, która wyjątkowo straciła swoje zwykłe opanowanie. - Myśleliśmy, że ty i Clary jesteście na przyjęciu. Szukaliśmy Simona. Clary poczuła, że pierś Simona unosi się w czymś w rodzaju ludzkiego okrzyku zaskoczenia. - Szukaliście mnie? Isabelle się zarumieniła. -Ja... -Jace? - przemówił Alec rozkazującym tonem. Obrzucił Clary i Simona zdziwionym spojrzeniem, ale potem całą uwagę jak zwykle skierował na Jace'a. Może już nie był w nim zakochany, jeśli kiedykolwiek był, ale nadal pozostali parabatai i w każdej bitwie Alec zawsze najpierw myślał o nim. - Co tutaj robisz? I na litość Anioła, co ci się stało? Jace popatrzył na niego, jakby go nie znał. Wyglądał jak człowiek uwięziony w koszmarnym śnie i badający nową okolicę nie dlatego, że jest piękna czy niezwykła, ale żeby przygotować się na okropieństwa, które mogą tam na niego czyhać. - Stela - powiedział w końcu łamiącym się głosem. Masz stelę? Zdumiony Alec sięgnął do pasa. - Oczywiście. - Podał stelę Jace'owi. - Jeśli potrzebujesz iratze... - Nie dla mnie - przerwał mu Jace nadal tym samym dziwnym, zachrypniętym głosem. - Dla niej. - Wskazał na Clary. -Ona potrzebuje go bardziej niż ja. - Zwarł się z Alekiem spojrzeniem. - Proszę, Alec. - Chrypa zniknęła z jego głosu równie nagle, jak się w nim pojawiła. - Pomóż jej.

132

Odwrócił się i ruszył przez pokój w stronę szklanych drzwi. Stanął przy nich i spojrzał na ogród na dachu albo na swoje odbicie, Clary nie umiała tego stwierdzić. Alec przez chwilę patrzył za nim, a następnie podszedł do Simona i Clary ze stelą w ręce. Pokazał Simonowi, żeby położył ranną przyjaciółkę na podłodze, a ten ostrożnie oparł ją plecami o ścianę. Odsunął się, robiąc miejsce Nocnemu Łowcy. Kiedy Alec nad nią ukląkł i zobaczył paskudne rany na jej ramieniu i brzuchu, na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie i konsternacja. - Kto ci to zrobił? -Ja... - Clary bezradnie spojrzała na Jace'a, który nadal stał plecami do nich. Widziała jego odbicie w szklanych drzwiach, białą plamę twarzy, pociemniałą tu i ówdzie od siniaków, przód koszuli zaplamiony krwią. - Trudno to wyjaśnić. - Dlaczego nas nie wezwaliście? - spytała Isabelle urażonym głosem. - Dlaczego nam nie powiedzieliście, że tu idziecie? Dlaczego nie przysłaliście nam ognistej wiadomości albo czegokolwiek? Wiecie, że byśmy przyszli, gdybyście nas potrzebowali. - Nie było czasu - odparł Simon. - A ja nie wiedziałem, że Clary i Jace tu będą. Myślałem, że jestem sam. Uznałem, że nie powinienem was wciągać w swoje kłopoty. - Wciągać w swoje kłopoty? - zirytowała się Isabelle. - Ty... Ku zaskoczeniu wszystkich, łącznie z nią samą, podbiegła do Simona i zarzuciła mu ręce na szyję. Simon zatoczył się do tyłu, nieprzygotowany na taki atak, ale szybko odzyskał równowagę. Też objął dziewczynę, omal nie zahaczając o rozwinięty bat. Przytulił ją mocno, tak że jej ciemna głowa znalazła się tuż pod jego brodą, a Isabelle zaczęła coś do niego cicho mówić. Clary przypuszczała, że robi mu wyrzuty. Na ten widok Alec uniósł brwi, ale powstrzymał się od komentarza i zasłonił sobą Isabelle i Simona przed wzrokiem Clary. Przytknął stelę do jej skóry, a ona aż drgnęła, gdy poczuła silne pieczenie. - Wiem, że to boli - powiedział cicho Alec. - Magnus powinien cię obejrzeć. A co z Jace'em? Ma poważne rany? - Nie wiem - odparła Clary. Nie pozwolił mi się do siebie zbliżyć. Alec ujął ją ręką pod brodę i obrócił w bok jej twarz, po czym narysował drugie iratze na szyi, tuż pod linią szczęki. - Co takiego strasznego zrobił? Clary zerknęła na Aleca. - A dlaczego sądzisz, że coś zrobił? Alec puścił jej brodę. - Bo go znam. I sposób, w jaki siebie karze. Nie pozwalając się do siebie zbliżyć, karze siebie, a nie ciebie. - On mnie nie chce stwierdziła Clary. Usłyszała nutę buntu we własnym głosie i znielubiła się za małostkowość. - On chce tylko ciebie - powiedział Alec zaskakująco łagodnym tonem i usiadł na piętach, odgarniając długie ciemne włosy z oczu. Ostatnio było w nim coś dziwnego, pewność siebie, której mu brakowało, kiedy Clary pierwszy raz go zobaczyła. I ta pewność pozwalała mu być wspaniałomyślnym wobec innych, choć dla siebie nigdy taki nie był. - A tak przy okazji, jak wy dwoje się tutaj znaleźliście? Nawet nie zauważyliśmy, że opuściliście przyjęcie razem z Simonem... - Nie ze mną - odezwał się Simon. On i Isabelle odsunęli się od siebie, ale nadal stali blisko jedno od drugiego. - Przyszedłem tutaj sam. No cóż, niezupełnie sam. Zostałem... wezwany. Clary pokiwała głową. - To prawda. Nie opuściliśmy przyjęcia razem z nim. Kiedy Jace mnie tutaj przyprowadził, nie miałam pojęcia, że Simon też tu będzie. - Jace cię tutaj przyprowadził? - zdziwiła się Isabelle. - Jace, skoro wiedziałeś coś o Lilith i kościele Talto, powinieneś był nam powiedzieć. Jace nadal wpatrywał się w drzwi. - Chyba zapomniałem - rzucił przez ramię bezbarwnym głosem. Clary pokręciła głową, kiedy Alec i Isabelle przenieśli wzrok na nią, jakby szukali u niej wyjaśnienia jego zachowania. - Tak naprawdę to nie był Jace - powiedziała w końcu. -On... był pod władzą Lilith. - Opętany przez demona? - Oczy Isabelle zrobiły się okrągłe ze zdumienia, dłoń odruchowo zacisnęła się na rękojeści bicza. Jace odwrócił się od drzwi i powoli rozchylił podartą koszulę, demonstrując brzydki Znak opętania i biegnące przez niego krwawe cięcie. - To znak Lilith - powiedział, nadal tym samym obojętnym tonem. - W ten sposób mnie kontrolowała. Alec pokręcił głową. Wyglądał na głęboko poruszonego. - Zwykle jedyny sposób, żeby przeciąć taką więź, to zabić demona, który ma nad tobą władzę. Lilith jest jednym z najpotężniejszych demonów, jakie... - Ona nie żyje - wtrąciła Clary. - Simon ją zabił. Albo raczej zabił ją Znak Kaina. Wszyscy spojrzeli na Simona. - A wy dwoje? - spytał zaczepnym tonem. - Jak się tutaj znaleźliście? - Szukaliśmy ciebie - odparła Isabelle. - Znaleźliśmy wizytówkę, którą chyba dała ci Lilith. W twoim mieszkaniu. Jordan nas wpuścił. Jest z Maią na dole. - Zadrżała. - Istoty, które próbowała stworzyć Lilith... nie uwierzyłbyś... to takie potworne... Alec uniósł ręce. - Spokojnie i po kolei. Najpierw my wyjaśnimy, co się nam przydarzyło, a potem Simon i Clary opowiedzą, co ich spotkało. Wyjaśnienia zabrały więcej czasu, niż Clary przypuszczała. Mówiła głównie Isabelle, podkreślając swoje słowa szerokimi, zamaszystymi gestami rąk, które groziły odcięciem batem nie-chronionych kończyn jej przyjaciół. Alec skorzystał z okazji, żeby wyjść na dach i wysłać do Clave ognistą wiadomość, gdzie są i że proszą o wsparcie. Jace bez słowa odsunął się na bok, żeby go przepuścić, kiedy Alec szedł na dach, a potem z

133

niego wracał. Nie odezwał się słowem podczas relacji Simona i Clary o tym, co się wydarzyło w ogrodzie na dachu, nawet kiedy opowiadali o tym, jak Razjel wskrzesił go w Idrisie. To Izzy w końcu się wtrąciła, kiedy Clary zaczęła tłumaczyć, dlaczego Lilith jest "matką" Sebastiana i dlaczego trzymała jego ciało w szklanej trumnie. - Sebastian? - Isabelle uderzyła batem o ziemię z taką siłą, że zrobiła rysę w marmurze. - Sebastian tam leży? I nie jest martwy? - Odwróciła się i spojrzała na Jace'a, który stał oparty o szklane drzwi, z rękami skrzyżowanymi na piersi i twarzą bez wyrazu. - Widziałam, jak umiera. Widziałam, jak Jace przecina jego kręgosłup. I widziałam, jak Sebastian wpada do rzeki. A teraz mi mówicie, że on żyje? - Nie - pośpiesznie zapewnił ją Simon. - Tam leży jego ciało, ale on właściwie nie żyje. Lilith nie dokończyła ceremonii. - Położył dłoń na jej ramieniu, lecz Isabelle ją strząsnęła, śmiertelnie blada. - "Właściwie nie żyje" oznacza dla mnie "nie jest dostatecznie martwy". Idę tam i potnę go na tysiąc kawałków. - Ruszyła do drzwi. - Iz! - Simon chwycił ją za ramię. - Izzy. Nie. - Nie? - Spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Podaj mi choć jeden dobry powód, dla którego nie powinnam go posiekać na nic niewarte konfetti. Simon przebiegł wzrokiem przez pokój, zatrzymał na chwilę spojrzenie na Jacsie, jakby oczekiwał, że ten się odezwie albo doda jakiś' komentarz. Nie zrobił tego. Nawet się nie poruszył. W końcu Simon powiedział: - Posłuchaj, wiesz, na czym polega rytuał, prawda? Ponieważ Jace został wskrzeszony, Lilith miała prawo wskrzesić Sebastiana. A, żeby to zrobić, potrzebowała żywego Jacea jako... jak ona to określiła... - Przeciwwagę - podpowiedziała mu Clary. - Znak, który Jace ma na piersi. Znak Lilith. - Simon odruchowo dotknął własnej piersi, tuż nad sercem. Sebastian również go ma. Widziałem, jak oba rozbłysły w tym samym momencie, kiedy Jace wszedł do kręgu. Isabelle, nerwowo machając batem przy boku, przygryzła dolną wargę i ponagliła go niecierpliwie: -1? - Chyba stworzyła między nimi więź - rzekł Simon. - Gdyby Jace umarł, Sebastian nie mógłby żyć. Więc jeśli potniesz Sebastiana na kawałki... - Może to zaszkodzić Jace'owi - dokończyła Clary i w chwili, kiedy te słowa wydostały się z jej ust, dotarło do niej ich znaczenie. - O, mój Boże! Och, Izzy, nie możesz. - Więc po prostu pozwolimy mu żyć? - W głosie Isabelle zabrzmiało niedowierzanie. - Potnij go na kawałki, jeśli chcesz - w końcu odezwał się Jace. - Masz moje pozwolenie. - Zamknij się - zgasił go Alec. - Przestań zachowywać się, jakby życie nie miało dla ciebie znaczenia. Iz, nie słyszałaś? Sebastian nie żyje. - I również nie jest martwy. Nie dość martwy. - Potrzebujemy Clave - stwierdził Alec. - Musimy oddać go Cichym Braciom. Oni potrafią przeciąć jego więź z Jace'em, a wtedy go dostaniesz, Iz. On jest synem Valentine'a. I mordercą. Wszyscy stracili kogoś bliskiego w bitwie w Alicante albo znają osoby, które kogoś straciły. Myślisz, że będą dla niego mili? Rozerwą go na strzępy bardzo powoli, kiedy jeszcze będzie żył. Isabelle popatrzyła na brata. W jej oczach powoli wezbrały łzy i spłynęły po policzkach, zmywając brud i krew. - Nienawidzę tego - powiedziała Izzy zdławionym głosem. -Nienawidzę, kiedy masz rację. Alec przyciągnął siostrę do siebie i pocałował ją w czubek głowy. - Wiem. Isabelle ścisnęła rękę brata i odsunęła się od niego, mówiąc: - Dobrze. Nie tknę Sebastiana. Ale nie mogę znieść jego bliskości. - Spojrzała w stronę szklanych drzwi, przy których nadal stał Jace. - Chodźmy na dół. Możemy zaczekać na Clave w holu. I musimy znaleźć Maię i Jordana. Pewnie się zastanawiają, gdzie jesteśmy. Simon odchrząknął. - Ktoś powinien tu zostać, żeby mieć oko... na wszystko. Ja to zrobię. - Nie - odezwał się Jace. - Ty idź na dół. Ja zostanę. To wszystko moja wina. Powinienem się upewnić, że Sebastian jest martwy, kiedy miałem okazję. A jeśli chodzi o resztę... Clary przypomniała sobie, jak dotykał jej twarzy w ciemnym holu Instytutu i szeptał: "Mea culpa, mea maxima culpa". Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Odwróciła się i spojrzała na pozostałych. Isabelle już wcisnęła guzik przy windzie i, marszcząc brwi, powiedziała do brata: - Alec, może powinieneś zostać tu z Jace'em. - Nie potrzebuję pomocy - oświadczył Jace. - Nie ma tu się czym zajmować. Poradzę sobie. Isabelle wyrzuciła ręce w górę, kiedy winda się zatrzymała i w holu rozbrzmiało "dzyń". - Dobrze. Wygrałeś. Stój tu sam i się dąsaj, skoro chcesz. Wsiadła do windy, Simon i Alec poszli za nią. Clary była ostatnia. Obejrzała się jeszcze na Jace'a, ale on już wrócił do wpatrywania się w szklane drzwi i zobaczyła tylko jego odbicie. Usta miał ściągnięte w bezkrwistą kreskę, oczy ciemne. Jace, pomyślała, kiedy drzwi windy zaczęły się zamykać. Nakazała mu się odwrócić, spojrzeć na nią. Nie zrobił tego, ale poczuła silne dłonie na ramionach, popychające ją do przodu. Usłyszała, jak Isabelle mówi: - Alec, co ty, do diabła... Wypadła na korytarz, złapała równowagę i odwróciła się do windy. Drzwi już się zasuwały, ale w szparze dostrzegła Aleca. Posłał jej smutny półuśmiech i wzruszył ramionami, jakby mówił: ,A co innego miałem zrobić?". Clary zrobiła krok do przodu, ale było już za późno. Drzwi się zamknęły. Została sama z Jaceem. ***

134

Pokój był zasłany martwymi ciałami, ludzie w szarych dresach z kapturami leżeli nieruchomo na podłodze albo pod ścianami. Maia stała przy oknie, oddychając ciężko i z niedowierzaniem patrząc na scenę, którą miała przed oczami. Brała udział w bitwie w Brocelind w Idrisie i myślała wtedy, że to najgorsza rzecz, jaką w życiu widziała. Ale to okazało się gorsze. Krew, która wypłynęła z martwych wyznawców Lilith, nie była demoniczną posoką, tylko ludzką krwią. A dzieci, ciche i martwe w swoich kołyskach, ich rączki zakończone małymi szponami założone jedna na drugą, jak lalki... Spojrzała na swoje dłonie. Pazury miała wysunięte, splamione krwią. Gdy je schowała, krew spłynęła na nadgarstki. Jej stopy były nagie i też czerwone, na nagim ramieniu widniało długie zadrapanie, które nadal się sączyło, choć już zaczynało się goić. Maia wiedziała, że mimo szybkiego zdrowienia, które zapewniała jej likantropia, obudzi się rano cała w siniakach. Ale kiedy się jest wilkołakiem, siniaki rzadko utrzymują się dłużej niż jeden dzień. Pamiętała, jak była człowiekiem, a jej brat Daniel nauczył się szczypać ją w miejscach, gdzie nie zostają żadne ślady. - Maia. Jordan wszedł przez jedne z niewykończonych drzwi, schylając się pod pękiem przewodów. Wyprostował się i ruszył do niej między ciałami. - Dobrze się czujesz? Na widok troski na jego twarzy Maia poczuła ściskanie w żołądku. - Gdzie Isabelle i Alec? - spytała. Jordan potrząsnął głową. Odniósł o wiele mniej widoczne obrażenia niż ona. Ochroniła go gruba skórzana kurtka, podobnie jak dżinsy i wysokie buty. Na policzku miał długie skaleczenie, zaschniętą krew w jasnokasztanowych włosach i na ostrzu noża, który trzymał w ręce. - Przeszukałem całe piętro. Nigdzie ich nie znalazłem. Tylko parę trupów w innych pokojach. Może... Noc rozjarzyła się jak seraficki nóż. Okna zrobiły się białe, jasne światło zalało całe pomieszczenie. Przez chwilę Maia myślała, że świat stanął w ogniu, a Jordan, idący ku niej, prawie zniknął w migotliwym srebrnym blasku. Usłyszała swój krzyk i zaczęła cofać się na oślep, aż uderzyła głową w szybę. Uniosła ręce, żeby zasłonić oczy... I światło zgasło. Pokój wokół niej się kołysał. Maia sięgnęła przed siebie po omacku i natrafiła na Jordana. Objęła go, jak wtedy, kiedy przychodził po nią do domu, porywał ją w objęcia, nawijał kosmyki jej włosów na palce. Wtedy był szczuplejszy, o wąskich ramionach. Teraz zmienił się w same mięśnie, tak że miała wrażenie, że przytuliła się do solidnej granitowej kolumny pośród szalejącej na pustyni burzy piaskowej. Przywarła do niego i usłyszała bicie jego serca tuż pod uchem, podczas gdy on głaskał ją po włosach, szorstko, kojąco i... znajomo. - Maiu... już wszystko w porządku. Uniosła głowę i przycisnęła usta do jego ust. Zmienił się bardzo, ale pocałunek był taki sam, jego wargi miękkie jak zwykle. Jordan na chwilę zesztywniał z zaskoczenia, ale potem przygarnął ją do siebie i zaczął powoli kreślić dłońmi koła na jej nagich plecach. Mai przypomniał się pierwszy raz, kiedy się pocałowali. Podawała mu swoje kolczyki, żeby je włożył do schowka w samochodzie, a jemu tak bardzo drżała ręka, że je upuścił, a później przepraszał i przepraszał, aż w końcu go pocałowała, żeby wreszcie umilkł. Pomyślała wtedy, że jest najmilszym chłopcem, jakiego kiedykolwiek znała. A potem został ugryziony i wszystko się zmieniło. Cofnęła się niemal zamroczona, oddychając ciężko. Puścił ją natychmiast i spojrzał na nią z wyrazem oszołomienia w oczach. Za oknem, które znajdowało się za nim, zobaczyła miasto. Spodziewała się ujrzeć białą pustynię, zrównaną z ziemią, ale wszystko wyglądało tak samo. Nic się nie zmieniło. W budynkach po drugiej stronie ulicy mrugały światła. Z dołu dobiegał słaby szum samochodów. - Powinniśmy iść - stwierdziła. - Poszukać tamtych. - Maiu, dlaczego mnie pocałowałaś? - Nie wiem. Myślisz, że możemy zaryzykować windę? - Maiu... - Nie wiem, Jordan. Nie wiem, dlaczego cię pocałowałam, i nie mam pojęcia, czy zrobię to znowu, ale wiem, że jestem przerażona, martwię się o swoich przyjaciół i chcę się stąd wydostać. W porządku? Jordan skinął głową. Wyglądał, jakby miał milion rzeczy do powiedzenia, ale postanowił ich nie mówić, za co była mu wdzięczna. Przeczesał ręką potargane włosy, obsypane tynkiem, i powiedział krótko: - Dobrze. *** Cisza. Jace nadal opierał się o szklane drzwi, tylko że teraz przyciskał do nich czoło. Oczy miał zamknięte. Clary zastanawiała się, czy on w ogóle zdaje sobie sprawę z jej obecności. Zrobiła krok do przodu, ale zanim zdążyła się odezwać, Jace otworzył drzwi i wyszedł do ogrodu. Clary przez chwilę stała bez ruchu i za nim patrzyła. Mogła oczywiście przywołać windę, zjechać na dół i w holu zaczekać ze wszystkimi na Clave. Skoro Jace nie chciał z nią rozmawiać, to trudno. Nie była w stanie go do tego zmusić. Jeśli Alec miał rację i Jace karał samego siebie, musiała jedynie czekać, aż on się ze wszystkim upora. Ruszyła w stronę wind i... zatrzymała się w pół kroku. Zapłonął w niej mały płomyk gniewu, od którego aż zapiekły ją oczy. Nie, pomyślała. Nie pozwoli mu tak się zachowywać. Wobec innych, proszę bardzo, ale nie wobec niej. Był jej winny coś więcej. Nawzajem byli sobie winni coś więcej. Odwróciła się i ruszyła do drzwi. Kostka nadal ją bolała, ale iratze, które narysował na niej Alec, już zaczęły działać. Ból przeszedł w tępe pulsowanie. Wyszła na taras i skrzywiła się, kiedy jej nagie stopy zetknęły się z zimnym kamieniem.

135

Od razu zobaczyła Jace'a. Klęczał przy stopniach, na płytach splamionych krwią i posoką, lśniących od soli. Wstał, kiedy się zbliżyła, i odwrócił. W palcach trzymał coś błyszczącego. Łańcuszek z pierścieniem Morgensternów. Zerwał się wiatr i zdmuchnął mu na twarz ciemnozłote włosy. Jace odgarnął je niecierpliwym gestem i powiedział: -Przypomniałem sobie, że go tutaj zostawiliśmy. Jego głos brzmiał zadziwiająco normalnie. -To dlatego chciałeś zostać? spytała Clary. - Żeby go zabrać? Jace obrócił pierścień w palcach, po czym zamknął go w dłoni. -Jestem do niego przywiązany. To głupie, wiem. -Mogłeś mi powiedzieć albo Alec mógł zostać... -Nie należę do was - wyrzucił z siebie gwałtownie. - Po tym, co zrobiłem, nie zasługuję na iratze, na leczenie, na uściski, pocieszanie i czego tam jeszcze potrzebuję według moich przyjaciół. Wolę zostać tutaj z nim. Wskazał brodą na nieruchome ciało Sebastiana leżące w otwartej trumnie na kamiennym piedestale. - I z całą pewnością nie zasługuję na ciebie. Clary zaplotła ręce na piersi. - Czy kiedykolwiek pomyślałeś o tym, na co ja zasługuję? Może na szansę porozmawiania z tobą o tym, co się stało? Jace zmierzył ją wzrokiem. Dzieliło ich zaledwie kilka kroków, ale wydawało się, że między nimi leży niewyobrażalna przepaść. - Nie wiem, dlaczego miałabyś w ogóle chcieć na mnie patrzeć, nie mówiąc o rozmowie. - Jace. Te rzeczy, które zrobiłeś... to nie byłeś ty. Zawahał się. Niebo było czarne, okna pobliskich wieżowców tak jasno oświetlone, że wydawało się, że stoją w samym środku sieci zrobionej z iskrzących się klejnotów. - Skoro to nie byłem ja, to dlaczego pamiętam wszystko, co robiłem? - zapytał Jace. - Kiedy ludzie są opętani, potem zdrowieją, nie pamiętają, co robili, kiedy demon w nich mieszkał. Ale ja pamiętam wszystko. Odwrócił się i ruszył w stronę ogrodowego muru. Clary poszła za nim, czując ulgę, że powiększa się dystans między nimi a ciałem Sebastiana, teraz zasłoniętym przez rząd krzewów. - Jace! - zawołała, a on stanął plecami do muru i oparł się o niego. Za nim światła miasta rozjaśniały noc jak demoniczne wieże Alicante. - Pamiętasz, bo ona chciała, żebyś pamiętał. -Clary dogoniła go, lekko zdyszana. Zrobiła to, żeby cię dręczyć w ten sposób zmusić Simona do wykonania jej rozkazu. Chciała, żebyś musiał patrzeć, jak ranisz ludzi, których kochasz. -I patrzyłem - powiedział cicho Jace. - To było tak, jakby część mnie obserwowała wszystko z daleka i krzyczała, żebym przestał. Ale reszta mnie czuła się spokojna, jakbym robił same właściwe rzeczy. Jakbym nie mógł robić nic innego. Zastanawiam się, czy Yalentine też był całkowicie przekonany, że postępuje słusznie. - Uciekł od niej wzrokiem. - Nie powinnaś być tutaj ze mną. Powinnaś po prostu odejść. Zamiast odejść, Clary stanęła obok niego przy murze i objęła się rękoma, drżąc z zimna. W końcu, niechętnie, Jace odwrócił głowę i znowu na nią spojrzał. - Clary... - Nie ty będziesz decydował, kiedy i gdzie mam iść - oświadczyła. - Wiem. Zawsze wiedziałem. - Głos mu się rwał. - Dlaczego musiałem zakochać się w kimś, kto jest jeszcze bardziej uparty niż ja? Clary milczała przez chwilę. Jej serce ścisnęło się na samo słowo: "zakochać". - Wszystkie te rzeczy, które mówiłeś na tarasie w Ironworks... mówiłeś serio? - zapytała półszeptem. Jego złote oczy pociemniały. - Jakie rzeczy? "Że mnie kochasz", omal nie wypaliła, ale kiedy wróciła pamięcią do tamtej chwili, nabrała wątpliwości. Właściwie nie powiedział tego wprost. Nie chodziło o same słowa, tylko o ich sens i o niezbitą prawdę, że się kochają, czego była całkowicie pewna, tak jak swojego imienia. - Wciąż mnie pytałeś, czy kochałabym cię, gdybyś był taki jak Sebastian, jak Valentine. - A ty odpowiedziałaś, że wtedy to nie byłbym ja. I spójrz, co się okazało. - W głosie Jace'a brzmiała gorycz. - To, co dzisiaj zrobiłem... Clary zbliżyła się do niego, a on zesztywniał, ale się nie odsunął. Ona chwyciła za przód jego koszuli, przysunęła się i powiedziała, wyraźnie wymawiając każde słowo: - To nie byłeś ty. - Powtórz to swojej matce - rzucił Jace. - Powtórz Lukę'owi, kiedy zapytają, skąd to masz. - Delikatnie dotknął jej obojczyka. Rana już się zagoiła, ale jej skóra i jedwab sukni nadal były splamione krwią. - Powiem im. I wyjaśnię, że to była moja wina. Jace spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Nie możesz ich okłamywać. - Nie okłamię. Wskrzesiłam cię. Byłeś martwy, a ja cię wskrzesiłam. To ja naruszyłam równowagę, a nie ty. Otworzyłam drzwi Lilith i jej głupiemu rytuałowi. Mogłam poprosić o wszystko, a poprosiłam o ciebie. Mocniej ścisnęła jego koszulę, aż zbielały jej palce. -1 zrobiłabym to znowu. Kocham cię, Jacsie Wayland. Herondale. Lightwood, jakkolwiek chcesz się nazywać. Nie obchodzi mnie to. Kocham cię i zawsze będę kochać, a udawanie, że może być inaczej, jest zwykłą stratą czasu. Po jego twarzy przemknął wyraz takiego bólu, że Clary ścisnęło się serce. Potem Jace wyciągnął ręce i ujął jej twarz. Jego dłonie były ciepłe na jej policzkach. - Pamiętasz, jak ci mówiłem, że nie wiem, czy Bóg istnieje czy nie, ale i tak jesteśmy całkowicie zdani na siebie? - Mówił cichym głosem. - Nadal nie znam odpowiedzi. Wiedziałem tylko, że istnieje taka rzecz jak wiara i że ja na nią nie zasłużyłem. I potem zjawiłaś się ty. Zmieniłaś wszystko, w co wierzyłem. Pamiętasz ten werset z Dantego, który cytowałem ci w parku? Lamor che muove il sole e l'altre steltii

136

Usta Clary lekko wykrzywiły się w kącikach. - Nie mówię po włosku. - To fragment ostatniego wiersza z Raju Dantego. ,A już wtórzyła pragnieniu i woli jak koło, które w parze z kołem krąży, miłość, co wprawia w ruch słońce i gwiazdy"1. Dante próbował wyjaśnić wiarę, tak sądzę, jako wszechpotężną miłość, i może to bluźniercze stwierdzenie, ale ja właśnie tak cię kocham. Wkroczyłaś do mojego życia i nagle mam jedną prawdę, w którą mogę wierzyć: że ja cię kocham i ty mnie kochasz. - Choć na nią patrzył, jego spojrzenie było dalekie i nieobecne. - Potem zacząłem mieć te sny. I pomyślałem, że może się myliłem. Że nie zasłużyłem na ciebie. Że nie zasłużyłem, żeby być doskonale szczęśliwym... ale właściwie, kto na to zasługuje? A po dzisiejszej nocy... - Przestań. - Clary puściła koszulę Jace'a i położyła płasko dłonie na jego piersi. Jego serce galopowało pod jej palcami, twarz miał zarumienioną, nie tylko z zimna. - Po wszystkim, co wydarzyło się dzisiejszej nocy, wiem jedno. Że nie ty mnie skrzywdziłeś. Nie ty robiłeś te wszystkie rzeczy. Mam całkowite i niepodważalne przekonanie, że jesteś dobry. I to nigdy się zmieni. Jace wziął głęboki, drżący wdech. - Nawet nie wiem, jak próbować sobie na to zasłużyć. - Nie musisz - zapewniła go Clary. - Ja mam dość wiary w ciebie za nas oboje. Jace wsunął dłonie w jej włosy. Mgła ich oddechów utworzyła między nimi białą chmurę. - Tak bardzo za tobą tęskniłem. Pocałował ją delikatnie. Nie rozpaczliwie i zachłannie jak ostatnio, tylko znajomo, czule, miękko. Clary zamknęła oczy, kiedy świat zawirował wokół niej jak na karuzeli. Przesunęła dłonie w górę jego piersi, stanęła na palcach i objęła jego szyję. Dotknęła wargami jego ust. On zaczął wodzić dłońmi po jej ciele, po skórze i jedwabiu sukni. Clary zadrżała i przywarła do niego mocniej. Była pewna, że oboje smakują krwią, popiołem i solą, ale to nie miało znaczenia. Miasto, jego światła, życie i cały świat skurczyły się do niej i Jace'ego, do gorącego serca zamrożonego kosmosu. Jace odsunął się pierwszy, niechętnie. Chwilę później Clary zrozumiała, dlaczego to zrobił. Z dołu wyraźnie dotarły na górę klaksony samochodów i pisk opon. - Clave - powiedział z rezygnacją Jace. Musiał najpierw odchrząknąć, żeby wydobyć z siebie głos, z zadowoleniem stwierdziła Clary. Na policzkach miał rumieńce, tak jak zapewne i ona. - Już tu są. Trzymając go za rękę, Clary wychyliła się poza brzeg muru otaczającego dach i zobaczyła, że pod rusztowaniem zatrzymała się spora liczba długich czarnych samochodów. Wyskakiwali z nich ludzie. Trudno było ich rozpoznać z tej wysokości, ale wydawało się jej, że widzi Maryse i parę innych znajomych osób w rynsztunku bojowym. Chwilę później do chodnika podjechała z rykiem furgonetka Luke'a i wysiadła z niej Jocelyn. Clary poznałaby matkę z jeszcze większej odległości, choćby po samym sposobie poruszania się. Odwróciła się do Jace'a i powiedziała: - Przyjechała moja mama. Lepiej zejdę na dół. Nie chcę, żeby weszła na górę i zobaczyła... jego. - Wskazała brodą na trumnę Sebastiana. Jace odgarnął jej włosy z twarzy. - Nie chcę tracić cię z oczu. - Więc chodź ze mną. - Nie. Ktoś powinien tu zostać. - Wziął jej dłoń, obrócił ją i upuścił na nią pierścień Morgensternów. Łańcuszek zwinął się w srebrną spiralę. Kiedy Clary zrywała go z szyi w czasie walki, wygięła się klamerka, ale Jace'owi udało się ją naprawić. - Proszę, weź go. Opuściła wzrok, a potem niepewnie spojrzała mu ponownie w oczy. - Chciałabym zrozumieć, co on dla ciebie znaczy. Jace lekko wzruszył ramionami. - Nosiłem go przez dziesięć lat. Została w nim część mnie. To znaczy, że powierzam ci moją przeszłość i wszystkie sekrety, które ta przeszłość skrywa. A poza tym... - lekko dotknął jednej z gwiazd wygrawerowanych wokół brzegu - "miłość, co wprawia w ruch...". Udawaj, że właśnie to oznaczają te gwiazdy, a nie ród Morgensternów. W odpowiedzi Clary przełożyła łańcuszek przez głowę i poczuła, że pierścień układa się jak zwykle w zagłębieniu szyi. Było tak, jakby kawałek puzzli trafił na swoje miejsce. Na chwilę ich spojrzenia się spotkały w niemym porozumieniu, pod pewnym względami bardziej intensywnym niż fizyczny kontakt. Clary zachowała w umyśle obraz Jace'a z tej chwili: splątane złote włosy, cienie rzucane przez rzęsy, pierścienie ciemniejszego złota wokół jasnego bursztynu tęczówek. - Niedługo wrócę - zapowiedziała, ściskając jego dłoń. - Za pięć minut. - Idź - rzucił szorstko Jace, puszczając jej rękę. Clary ruszyła ścieżką. Gdy tylko oddaliła się od niego, zrobiło się jej chłodno i zanim dotarła do drzwi, trzęsła się z zimna. Przystanęła w progu i obejrzała się na Jace'a, ale zobaczyła tylko jego sylwetkę na tle nowojorskiej poświaty. Miłość, co wprawia w ruch słońce i gwiazdy, pomyślała i usłyszała słowa Lilith, jakby odpowiedziało jej zniekształcone echo: "Kochacie się taką r miłością, która potrafi spalić świat albo przynieść mu chwałę". Przeszedł ją dreszcz, nie tylko z chłodu. Poszukała wzrokiem, Jace'a, ale on już zniknął w mroku. Odwróciła się i weszła do budynku. Drzwi zasunęły się za nią. *** Alec pojechał na górę, żeby poszukać Jordana i Mai, a Simon i Isabelle zostali sami w holu. Siedzieli obok siebie na zielonym szezlongu, Izzy z magicznym kamieniem Aleca w ręce, który zalewał pomieszczenie niemal widmową poświatą. Od wielkiego żyrandola odbijały się tańczące iskierki ognia.
1Przekład: Edward Porębowicz.

137

Isabelle niewiele mówiła. Głowę miała pochyloną, ciemne włosy opadały jej na twarz, wpatrywała się we własne dłonie. Były to delikatne ręce, o długich palcach, ale pełne odcisków jak u jej brata. Na prawej miała srebrną orączkę z wygrawerowanymi płomieniami i dużym L pośrodku. Simon wcześniej jej nie zauważył, ale przypomniała mu sygnet z gwiazdami, który Clary nosiła na szyi. -To pierścień rodziny Lightwoodów - wyjaśniła Isabelle, dostrzegłszy jego wzrok. - Każdy ród ma swój emblemat. Naszym jest ogień. Pasuje do ciebie, pomyślał Simon. Bo Izzy była jak ogień w swojej szkarłatnej sukni, z nastrojami zmiennymi jak płomienie. Na dachu omal go nie udusiła, gdy oplotła mu szyję rękami, i, nazywając wszelkimi imionami pod słońcem, zaczęła ściskać go tak, jakby nigdy nie zamierzała wypuścić z objęć. Teraz wpatrywała się w dal, nietykalna jak gwiazda. Było to bardzo deprymujące. "Kochasz ich, tych swoich przyjaciół, Nocnych Łowców", powiedziała Camille. "Podobnie jak sokół kocha pana, który go pęta i trzyma w ciemności". - Mówiłaś... na dachu - zaczął Simon z lekkim wahaniem, patrząc, jak Isabelle nawija kosmyk włosów na palec wskazujący - że nie wiedziałaś, że Clary i Jace'a tu nie ma, a przyszłaś szukać mnie... Czy to prawda?! Izzy podniosła wzrok, zatknęła włosy za ucho. -czywiście, że to prawda - odparła z oburzeniem. - Kiedy zobaczyłam, że wyszedłeś z przyjęcia... a od wielu dni groziło , ci niebezpieczeństwo, i jeszcze ta ucieczka Camille... Jordan za ciebie odpowiadał. Szalał z niepokoju. - Więc to był jego pomysł, żeby mnie szukać? Isabelle przyglądała mu się przez dłuższą chwilę. Jej oczy były czarne i niezgłębione. - To ja zauważyłam, że cię nie ma. Ja chciałam cię znaleźć. Simon odchrząknął. Kręciło mu się w głowie. - Ale dlaczego? Myślałem, że teraz mnie nienawidzisz. Powiedział coś niewłaściwego. Isabelle potrząsnęła głową, powiewając ciemnymi włosami, i trochę się od niego odsunęła na kanapie. - Och, Simon. Nie bądź tępy. - Iz. - Z wahaniem dotknął jej nadgarstka. Isabelle nie zabrała ręki, tylko na niego patrzyła. - Camille powiedziała mi w Sanktuarium, że Nocni Łowcy nie kochają Podziemnych, tylko ich wykorzystują. Powiedziała, że Nefilim nigdy nie zrobiliby dla mnie tego, co ja dla nich zrobiłem. Ale ty zrobiłaś. Przyszłaś po mnie. Przyszłaś mnie szukać. - Oczywiście, że tak. - Izzy mówiła stłumionym głosem. -Kiedy pomyślałam, że coś mogło ci się stać... Nachylił się do niej, tak że ich twarze znalazły się w odległości kilku cali od siebie. Simon widział w jej czarnych oczach iskry odbite od żyrandola, widział rozchylone usta, czuł żar oddechu. Po raz pierwszy, odkąd stał się wampirem, rejestrował ciepło jako coś w rodzaju wyładowania elektrycznego przebiegającego między nimi. - Isabelle. - Nie Iz, nie Izzy, tylko Isabelle. - Mogę... W tym momencie zadźwięczał dzwonek, drzwi windy się rozsunęły i wysypali się z niej Alec, Maia i Jordan. Alec łypnął podejrzliwie na Simona i Isabelle, którzy błyskawicznie odskoczyli od siebie, jednak zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, otworzyły się szeroko podwójne frontowe drzwi budynku i do holu wpadli Nocni Łowcy z Kadirem i Maryse na czele. Pani Lightwood od razu podbiegła do córki i chwyciła ją za ramiona, pytając, co się stało. Simon wstał z kanapy i stanął z boku. Po chwili omal nie został stratowany przez Magnusa, który chyba w ogóle go nie zauważył, pędząc do Aleca. "Za sto, dwieście lat będziemy tylko ty i ja. Tylko my zostaniemy", powiedział mu czarownik w Sanktuarium. Wśród kłębiącego się tłumu Nocnych Łowców Simon nagle poczuł się nieswojo i bardzo samotnie. Przycisnął się plecami do ściany w złudnej nadziei, że nikt nie zwróci na niego uwagi. *** Alec podniósł wzrok w chwili, kiedy Magnus do niego dotarł. Czarownik chwycił go w objęcia i przyciągnął do siebie. Zaczął wodzić palcami po jego twarzy, jakby badał siniaki i skaleczenia, i szeptać: - Jak mogłeś tak odejść i nic mi nie powiedzieć. Przecież bym wam pomógł... - Przestań. - Alec odsunął się buntowniczo. Magnus się opanował. - Przepraszam. Nie powinienem był wychodzić z przyjęcia, tylko zostać z tobą. Camille i tak zniknęła. Nikt nie miał pojęcia, gdzie się podziała, a ponieważ ty nie potrafisz tropić wampirów... - Wzruszył ramionami. Alec odepchnął od siebie obraz Camille przykutej do rury i patrzącej na niego roziskrzonymi zielonymi oczami. - Mniejsza o to - powiedział. - Ona nie ma znaczenia. Wiem, że ty jedynie próbowałeś pomóc. I nie jestem na ciebie zły, że opuściłeś przyjęcie. - Ale byłeś - stwierdził Magnus. - Widziałem, że jesteś. Dlatego tak się martwiłem. Uciekłeś i naraziłeś się na niebezpieczeństwo tylko dlatego, że byłeś na mnie zły... - Jestem Nocnym Łowcąprzypomniał mu Alec. - Prowadzę niebezpieczne życie, Magnusie. Nie chodzi o ciebie. Następnym razem zakochaj się w agencie ubezpieczeniowym albo... - Alexandrze, nie będzie następnego razu. - Bane oparł czoło o jego czoło, złotozielone oczy wpatrzyły się w błękitne. Serce Aleca przyśpieszyło. - Dlaczego? - zapytał. - Przecież ty żyjesz wiecznie, a inni nie. - Wiem, że tak powiedziałem - przyznał Magnus. - Ale posłuchaj, Alexandrze... - Nie nazywaj mnie w ten sposób. Tak mówią do mnie rodzice. Przypuszczam, że jak na ciebie to duży postęp, że z takim fatalizmem pogodziłeś się z moją śmiertelnością - wszystko umiera, ple, ple, ple - ale jak myślisz, jak ja się z tym czuję? Zwykłe pary mogą mieć nadzieję. Nadzieję, że razem się zestarzeją, że będą żyć długo i razem umrą, ale my nie możemy jej mieć. Na wet nie wiem, czy chciałbym.

138

Alec sam nie był pewien, jakiej reakcji oczekiwał - gniewu, wykrętów czy nawet żartów - ale Magnus odparł ściszonym, łamiącym się głosem: Alex... Alec, jeśli odniosłeś wrażenie, że pogodziłem się z myślą o twojej śmierci, mogę cię tylko przeprosić. Próbowałem, myślałem, że mi się udało... ale wciąż wyobrażałem sobie ciebie za pięćdziesiąt, sześćdziesiąt lat. Sądziłem, że może będę gotowy pozwolić ci odejść. Ale teraz wiem, że kiedyś nie będę bardziej gotowy cię stracić niż teraz. - Delikatnie ujął w dłonie jego twarz. - Czyli wcale. Więc co zrobimy? - zapytał szeptem Alec. Magnus wzruszył ramionami i nagle się uśmiechnął. Ze sterczącymi czarnymi włosami i błyskiem w złotozielonych oczach wyglądał jak psotny nastolatek. To, co wszyscy - odparł. - Jak powiedziałeś, zostaje nam nadzieja. *** Gdy Alec i Magnus zaczęli się całować w kącie, Simon nie wiedział, w którą stronę patrzeć. Nie chciał, by pomyśleli, że gapi się na nich w tak intymnej sytuacji, ale gdziekolwiek spojrzał, napotykał gniewne oczy Nocnych Łowców. Choć walczył z Camille u ich boku, żaden z nich nie spoglądał na niego przyjaźnie. Isabelle akceptowała go i lubiła, ale reszta Nocnych Łowców to była zupełnie inna historia. Wiedział, co sobie myślą: "Wampir, Podziemny, wróg". Te słowa były wypisane na ich twarzach. Poczuł ulgę, kiedy drzwi znowu się otworzyły i do holu wpadła matka Clary, nadal w niebieskiej sukni z przyjęcia. Lukę wszedł tuż za nią. - Simon! - krzyknęła Jocelyn, podbiegła i ku jego zaskoczeniu uściskała go mocno. - Gdzie jest Clary? Czy ona... Simon otworzył usta, ale nie wydostał się z nich żaden dźwięk. Jak mógł akurat Jocelyn wyjaśnić, co się wydarzyło tej nocy? Byłaby przerażona, gdyby wiedziała, że tyle zła wyrządzonego przez Lilith, dzieci, które zamordowała, krew, którą przelała, wszystko to służyło stworzeniu istot takich jak jej zmarły syn, którego ciało leżało teraz w trumnie na dachu? Nie mogę jej tego wszystkiego powiedzieć. Nie mogę. Spojrzał na stojącego za nią Lukę a, który patrzył na niego wyczekująco. Trochę dalej Nocni Łowcy otaczali kręgiem Isabelle, prawdopodobnie relacjonującą im wydarzenia nocy. - Ja... - zaczął bezradnie, ale w tym momencie drzwi windy się rozsunęły i wyszła przez nie Clary. Była bez butów, piękna satynowa suknia wisiała na niej w strzępach, siniaki już bladły na jej nagich ramionach i nogach. Ale się uśmiechała... całkiem promiennie. Takiej szczęśliwiej Simon nie widział jej od tygodni. - Mamo! - wykrzyknęła. Jocelyn podbiegła do córki i uściskała ją. Clary uśmiechnęła się do Simona nad ramieniem matki. Simon rozejrzał się po holu. Alec i Magnus nadali kleili się do siebie w kącie, Maia i Jordan zniknęli. Isabelle wciąż otaczali Nocni Łowcy, a opowiadanej przez nią historii towarzyszyły ich okrzyki przerażenia i zdumienia. Simon podejrzewał, że nawet bawi ją ta sytuacja. Isabelle uwielbiała być w centrum uwagi, niezależnie od przyczyny. Poczuł dłoń na ramieniu. To był Luke. - Dobrze się czujesz, Simon? Luke wyglądał jak zawsze: solidny, profesorski, godny zaufania. Nic w jego postawie nie zdradzało, że jego przyjęcie zaręczynowe zostało przerwane przez nagłe dramatyczne wypadki. Ojciec Simona umarł tak dawno temu, że on ledwo go pamiętał. Rebecca przypominała sobie jakieś szczegóły - że miał brodę i pomagał jej budować wymyślne wieże z klocków - ale Simon nie. To była jedna z rzeczy które łączyły go z Clary: oboje nie mieli ojców, oboje wychowywały silne samotne kobiety. Cóż, w każdym razie jedna z tych kobiet pozostała samotna, pomyślał Simon. Choć jego matka chodziła na randki, nigdy nie czuł stałej męskiej obecności w swoim życiu, nie licząc Luke'a. W pewnym sensie dzielili się nim razem z Clary. Stado wilków również zwracało się do niego po rady i przewodnictwo. Jak na bezdzietnego kawalera Luke miał strasznie dużo dzieciaków pod opieką. - Nie wiem. - Simon odpowiedział szczerze jak własnemu ojcu. - Nie sądzę. Luke odwrócił go do siebie. - Jesteś cały usmarowany krwią - stwierdził. - Domyślam się, że to nie twoja, bo... - Wskazał Znak na jego czole. - Ale nawet zakrwawiony, ze Znakiem Kaina na czole, nadal jesteś Simonem. - Mówił łagodnym tonem. - Chcesz mi opowiedzieć, co się wydarzyło? - To nie moja krew, masz rację - odparł Simon zachrypniętym głosem. - Ale to długa historia. - Odchylił głowę do tyłu i spojrzał na Lukea. Zawsze się zastanawiał, czy gdyby któregoś dnia urósł nagle jeszcze parę cali, mógłby spojrzeć mu prosto w oczy... nie mówiąc o Jasie. W każdym razie na pewno nie teraz. - Myślisz, że można zrobić coś złego, nawet jeśli się tego nie chce, i już nie móc tego cofnąć? Niewybaczalną rzecz? Luke patrzył na niego przez dłuższą chwilę. - Pomyśl o kimś, kogo kochasz. Naprawdę kochasz. Czy jest coś, co ten ktoś mógłby zrobić, żebyś przestał go kochać? Obrazy przemknęły przez głowę Simona jak ilustracje na odwracanych stronach książki: Clary uśmiecha się do niego przez ramię, siostra go łaskocze, kiedy bawią się, będą małymi dziećmi, matka śpi na kanapie, przykryta kapą. Izzy... Odpędził pośpiesznie te myśli. Clary nie zrobiła tak strasznej rzeczy, żeby nie potrafił jej wybaczyć. Żadna z osób, które przyszły mu do głowy, nic takiego nie zrobiła. Pomyślał o Clary, która przebaczyła matce, że ta ukradła jej wspomnienia. Pomyślał o Jasie, o tym, co zrobił na dachu i jak potem wyglądał. Jace nie działał z własnej woli, ale Simon wątpił, czy będzie potrafi siebie rozgrzeszyć. I wreszcie pomyślał o Jordanie, który nie mógł darować sobie krzywdy, którą wyrządził Mai, ale żył dalej, wstąpił do Praetor Lupus, znalazł cel w życiu, pomagał innym.

139

- Ugryzłem kogoś - wyznał w końcu. Słowa same wypłynęły z jego ust, a Simon od razu pożałował, że nie może ich cofnąć. Przygotował się na przerażoną minę i gwałtowną reakcję, ale Luke tylko zapytał rzeczowym tonem: - Przeżyła? Ta osoba, którą ugryzłeś? Przeżyła? -Ja... - Jak wyjaśnić, co się stało z Maureen? Lilith kazała jej odejść, ale Simon był przekonany, że jeszcze kiedyś ją zobaczy. - Nie zabiłem jej. Luke kiwnął głową. - Wiesz, w jaki sposób wilkołaki zostają przywódcami stada. Muszą zabić starego przywódcę. Ja zrobiłem to dwa razy. Na dowód mam blizny. - Odsunął kołnierz koszuli, pokazując brzeg grubej, nierównej blizny, jakby ktoś rozorał mu pierś pazurami. - Za drugim razem to było zabójstwo z zimną krwią. Chciałem zostać przywódcą i osiągnąłem cel. - Wzruszył ramionami. - Ty jesteś wampirem. W twojej naturze leży pragnienie krwi. I tak długo bez niej wytrzymałeś. Wiem, że możesz chodzić w słońcu i starasz się żyć jak normalny chłopiec, ale jesteś, kim jesteś. Podobnie jak ja. Im bardziej starasz się stłumić swoją prawdziwą naturę, tym większą ma ona nad tobą władzę. Bądź sobą. Nikt, kto naprawdę kocha, nie przestanie cię kochać. - Moja mama... - zaczął Simon ochryple. - Clary powiedziała mi o twojej matce i o tym, że zamieszkałeś u Jordana Kyle'a przerwał mu Luke. Posłuchaj, twoja mama pogodzi się z sytuacją. Tak jak kiedyś moja siostra Ama-tis. Nadal jesteś jej synem. Porozmawiam z nią, jeśli chcesz. Simon potrząsnął głową. Jego matka zawsze lubiła Luke'a. Gdyby jeszcze musiała zmierzyć się z faktem, że Luke jest wilkołakiem, mogłoby to tylko pogorszyć sprawę. Luke skinął głową, jakby zrozumiał. - Jeśli nie chcesz wracać do Jordana, możesz dzisiaj spać na mojej kanapie. Clary na pewno się ucieszy. A jutro się zastanowimy, co zrobić w związku z twoją matką. Simon wyprostował plecy. Spojrzał przez hol na Isabelle, na jej lśniący bat, wisiorek na szyi, gestykulację, kiedy mówiła. Isabelle, która nie bała się niczego. Pomyślał o swojej matce, o tym, jak cofała się przed nim ze strachem i łzami w oczach. Uciekał przed tym wspomnieniem. Ale teraz uznał, że pora przestać uciekać. - Nie - postanowił. - Dzięki za propozycję, ale dzisiaj nie potrzebuję noclegu. Chyba... pójdę do domu. *** Jace stał sam na dachu i patrzył na miasto, na East River, srebrzysto-czarny wąż wijący się między Brooklynem i Manhattanem. Ręce i usta miał jeszcze ciepłe od dotyku Clary, ale wiatr od rzeki był lodowaty i ciepło szybko z niego uciekało. Zimne powietrze przeszywało cienki materiał koszuli jak ostrze noża. Wziął głęboki wdech, wciągając w płuca chłodne powietrze, i wypuścił je wolno ustami. Wszystkie mięśnie miał napięte. Czekał na dźwięk windy, na syk rozsuwanych drzwi, na kroki Nocnych Łowców wchodzących do ogrodu. Z początku będą współczujący i zatroskani. Potem, kiedy zrozumieją, co się stało, zacznie się odsuwanie, wymiana znaczących spojrzeń, kiedy będą sądzili, że on nie widzi. Był opętany - nie przez zwykłego demona, ale przez Wielkiego Demona - działał przeciwko Clave, zagroził innemu Nocnemu Łowcy. Pomyślał o tym, jak na niego spojrzy Jocelyn, kiedy usłyszy, co zrobił Clary. Luke może zrozumie, wybaczy. Ale Jocelyn. Nigdy nie potrafił zdobyć się na to, żeby porozmawiać z nią szczerze, znaleźć słowa, które mogłyby ją uspokoić. "Kocham pani córkę bardziej, niż sądziłem, że to możliwe. Nigdy bym jej nie skrzywdził". A ona tylko na niego spojrzy tymi zielonymi oczami jak u Clary. Będzie oczekiwała czegoś więcej. Będzie chciała usłyszeć, jak on mówi to, czego sam nie był pewien. Nie jestem taki jak Valentine. Naprawdę? Zimne powietrze przyniosło szept przeznaczony tylko dla jego uszu. Nigdy nie znałeś swojej matki. Nigdy nie znałeś ojca. Oddałeś serce Valentine'owi, kiedy byłeś dzieckiem. Stałeś się jego częścią. Nie możesz teraz wyciąć tego z siebie jednym czystym cięciem noża. Poczuł chłód w lewej dłoni. Spojrzał w dół i ku swojemu przerażeniu zobaczył, że trzyma w niej nóż, rzeźbiony srebrny sztylet swojego prawdziwego ojca. Ostrze strawione przez krew Lilith znowu było całe i lśniło jak obietnica. Po piersi Jace a zaczęło się rozchodzić zimno, które nie miało nic wspólnego z pogodą. Ile razy budził się spocony, dyszący, ze sztyletem w ręce? I Clary, zawsze widział Clary martwą u swoich stóp. Ale Lilith nie żyła. Wszystko skończone. Próbował wsunąć nóż za pas, ale ręka nie słuchała rozkazów umysłu. Jace poczuł piekący ból na piersi. Opuścił wzrok i zobaczył, że krwawa rana, która przecinała znak Lilith na pół, zadana przez Clary, już się zasklepiła. Run lśnił teraz świeżą czerwienią. Jace znieruchomiał. Jego kostki zbielały, kiedy mocniej ścisnął rękojeść i wykręcił nadgarstek w rozpaczliwej próbie skierowania broni przeciwko sobie. Jego serce dudniło. Nie przyjął żadnych iratze. Jakim cudem cięcie wygoiło się tak szybko? Gdyby znowu zniszczył Znak, choćby na chwilę... Ale ręka nie chciała go słuchać. Ramię zwisało sztywno u jego boku, a on sam ruszył, wbrew swojej woli, ku piedestałowi, na którym leżało ciało Sebastiana. Trumna zaczęła się jarzyć zielonkawą poświatą, niemal magiczną, lecz w tym przyćmionym blasku było coś przykrego, raniącego wzrok. Jace próbował się cofnąć, ale jego nogi nawet nie drgnęły. Lodowaty pot spłynął mu po plecach. Jakiś głos szepnął w głębi umysłu: Chodź tutaj. To był głos Sebastiana. Myślałeś, że jesteś wolny, bo Lilith odeszła? Obudziło mnie ugryzienie wampira. Teraz wzywa cię jej krew płynąca w moich żyłach. Podejdź tutaj.

140

Jace próbował stawić opór wezwaniu, ale ciało go zdradziło i znowu ruszyło do przodu. Choć usiłował zawrócić, nogi niosły go ścieżką ku trumnie. Namalowany krąg zapłonął zielenią, kiedy do niego wszedł, a trumna odpowiedziała rozbłyskiem takiego samego szmaragdowego światła. Po chwili Jace stał nad nią i popatrzył w dół. Przygryzł dolną wargę w nadziei, że ból wyrwie go ze stanu zamroczenia, w jakim się znajdował. Nie udało się. Poczuł smak własnej krwi, kiedy patrzył na Sebastiana unoszącego się w wodzie jak topielec. Zamiast oczu perły dwie. Włosy przypominały bezbarwne wodorosty, zamknięte powieki były sine, usta zimne i zaciśnięte jak u jego ojca. Jakby Jace patrzył na młodego Valentine'a. Wbrew woli, całkowicie wbrew jego woli, ręka Jace'a zaczęła się unosić. Lewa dłoń przyłożyła ostrze sztyletu do wnętrza prawej dłoni, gdzie przecinały się linie życia i miłości. Z jego ust popłynęły słowa. Usłyszał je, jakby dochodziły z bardzo daleka. Były w języku, którego nie znał, ale wiedział, że to rytualna pieśń. Umysł nakazywał krzykiem ciału przestać, ale ono nie reagowało. Lewa ręka ściskająca nóż opadła w dół i zrobiła czyste, pewne, płytkie cięcie na prawej dłoni. Niemal natychmiast rana zaczęła krwawić. Jace próbował cofnąć rękę, ale była jak zatopiona w cemencie. Gdy on patrzył na to z przerażeniem, pierwsze krople krwi spadły na twarz trupa. Oczy Sebastiana się otworzyły. Były czarne, czarniejsze niż Valentine'a, czarne jak u demona, który nazywał siebie jego matką. Niczym w wielkich, ciemnych lustrach odbijała się w nich twarz Jace'a, zniekształcona i nierozpoznawalna, usta, z których jak strumień czarnej wody wylewał się bezsensowny bełkot, słowa rytuału. Krew płynęła teraz swobodnie, zmieniając barwę mlecznego płynu w trumnie na czerwoną. Sebastian się poruszył. Krwista woda zafalowała, kiedy usiadł, ze wzrokiem utkwionym w Jasie. Druga część rytuału prawie dopełniona, rozbrzmiał głos w głowie Jace'a. Woda spływała po ożywionym trupie jak łzy. Jasne włosy przyklejone do czoła wydawały się zupełnie odbarwione. Sebastian uniósł jedną rękę i wyciągnął ją do Jace'a, a on, mimo krzyku we własnym umyśle, podał mu sztylet ostrzem do przodu. Sebastian przesunął dłonią wzdłuż zimnej, ostrej klingi. Z nacięcia biegnącego przez wnętrze jego dłoni pociekła krew. Stwór odrzucił nóż i ujął dłoń Jace'a. Tego Jace się nie spodziewał. Nie mógł się poruszyć. Poczuł zimne palce niczym kleszcze na swojej dłoni i obie rany się zetknęły. I nagle jego żyłami popłynął lód. Przeszedł go dreszcz, potem kolejny. Drżenie było tak silne i bolesne, jakby całe jego ciało się przenicowywało. Próbował krzyknąć... I krzyk zamarł mu w gardle. Jace spój rzał w dół na ich splecione ręce. Krew płynęła po palcach i nadgarstkach, lśniła w zimnych elektrycznych światłach miasta, poruszała się nie jak płyn, tylko jak stalowa linka. Wiązała ich dłonie szkarłatnymi pętami. Jace'a ogarnęło dziwne uczucie spokoju. Stał na szczycie góry, a pod nim rozpościerał się świat, cały dla niego. Światła miasta już nie były elektryczne, tylko jarzyły się jak tysiące diamentowych gwiazd. Oblewały go łagodną poświatą, która mówiła: "To jest dobre. To jest słuszne. Właśnie tego zawsze chciał twój ojciec". Zobaczył Clary, jej bladą twarz, rozpuszczone rude włosy, usta wymawiające słowa: "Zaraz wracam. Za pięć minut". A potem jej głos ucichł, zagłuszony przez inny. Jej obraz cofnął się, zmalał i zniknąłw ciemności, tak jak zniknęła Eurydyka, kiedy Orfeusz się obejrzał, żeby na nią spojrzeć po raz ostatni. Ujrzał wyciągnięte do niego jej białe ręce, a potem otoczyły ją cienie i w końcu całkiem ją pochłonęły. Teraz w głowie Jace'a odezwał się nowy głos, kiedyś znienawidzony, teraz dziwnie miły. Głos Sebastiana. Wydawało się, że płynie wraz z krwią, która łączyła ze sobą ich dłonie niczym ognistoczerwony łańcuch. Teraz jesteśmy jednym, braciszku, t y i ja, powiedział Sebastian. Jesteśmy jednym.

Podziękowania Jak zawsze rodzina udziela wsparcia potrzebnego do napisania powieści: mój mąż Josh, ojciec i matka, Jim Hill i Kate Con-nor; rodzina Esonsów; Melanie, Jonathan i Helen Lewis; Flo-rence i Joyce. Ta książka jeszcze bardziej niż inne jest produktem intensywnej pracy zespołowej, a więc dziękuję: Delii Sherman, Holly Black, Sarah Rees Brennan, Justine Larbalestier, Elce Clo-ke, Robin Wasserman, a Maureen Johnson za użyczenie imienia postaci Maureen. Dziękuję Margie Longorii za poparcie dla projektu Book Babe. Michael Garza, właściciel Big Apple Deli, otrzymał imię i nazwisko od jej syna Michaela Eliseo Joe Garzy. Zawsze jestem wdzięczna mojemu agentowi Barry'emu Goldblattowi; mojemu wydawcy Karen Wojtyle; Emily Fabre za wprowadzanie zmian długo po ostatecznym terminie; Cliffowi Nielsonowi i Russellowi Gordonowi za piękne okładki; zespołom w Simon and Schuster i Walker Books za odprawienie reszty magii; i wreszcie podziękowania dla Linusa i Lucy, moich kotów, które tylko raz zwymiotowały na rękopis. Miasto upadłych aniołów zostało napisane w San Miguel de Allende w Meksyku.

141