Strona ramki







Powrót upadłych
aniołów
 
Anna Atras i
Leszek Żądło
 
Powrót do Boga to obsesja wielu upadłych aniołów. Nawet 
anioł, który przypisuje sobie funkcje szatana, tęskni za Bogiem.
Tęsknota to najsilniejszy wzorzec upadłych aniołów
uniemożliwiający im powrót. Do tego trzeba dodać poczucie winy i niegodności, a
także pożądliwość.
Przez wiele milionów lat upadłe anioły starały się powrócić
do swego naturalnego stanu, czyli duchowego światła i miłości, poprzez
wykorzystywanie różnych praktyk duchowych. I niektórym się to udawało.  Inne
chciały zapomnieć o Bogu uciekając w szaleństwo lub praktyki lewej ręki. Miały
nadzieje, że pielęgnacja złości i odwracanie wszystkiego, co mogłoby się
kojarzyć z Bogiem, da im możliwość zapomnienia lub unicestwienia.
Wracać chciało wielu, ale mało który z nich postawił
uczciwą diagnozę swego stanu. Mało który przyznał się do tego, dlaczego tu jest
i nie chce tak naprawdę wracać.  Wolały okłamywać same siebie wierząc, że Bóg
się na to da nabrać. Przez miliony lat nie zauważyły, że bez uczciwej diagnozy
nie da się zaplanować drogi powrotu. I to cały czas stanowiło o słabości
wszelkich prób powrotu. To powodowało, że były one najczęściej nieudane. A
nieudane próby zniechęcały coraz bardziej, kazały odwracać się od Boga, a
przynajmniej inspirowały do zapomnienia o nierealnym marzeniu.
Ucieczka w zapomnienie stawała się tak bardzo atrakcyjna,
iż nie poprzestawano jedynie na praktykowaniu zła. Do atrakcyjnej zabawy
upadłych aniołów doszły jeszcze praktyki inicjacyjne. Pod wpływem hipnozy
kodowano upadłym aniołom, że nie są aniołami. Na każde określanie ich mianem
aniołów, istoty te miały reagować złością, lub miały wyzwalać u siebie tak silny
opór i blokadę świadomości, że niemożliwym dla nich  stawało się dopuszczenie
tej informacji do własnej świadomości. Jeszcze inni na sam dźwięk słów, kim są,
dostawali tak silnego pomieszania zmysłów, że kończyli w przytułku dla
obłąkanych, a później w wariatkowie. Zresztą ucieczka w szaleństwo była także
jedną z praktyk szukania zapomnienia i próbą ucieczki od wspomnień o własnej
przeszłości.
Przeszłość dla upadłego anioła była tym bardziej bolesna,
im bardziej nienawidził on swojego pobytu w materii. Za pobyt w czymś dla siebie
nieznanym, czym była materia, obwiniał anioł Boga.  Nienawidził on materii, gdyż
nie mógł w niej przejawiać mocy. Nie potrafił odnaleźć się w ciele. Nienawidził
ciało za ból, pomieszanie, jakiego doznawało czując emocje. Nienawidził za
niestałość energetyczną. Gdy zetknął się po raz pierwszy z wzorcem śmierci, na
początku zareagował szokiem. Potem, zaczął upatrywać w tym szansy powrotu.
Bardzo wielu upadłych aniołów do dziś próbuje skutecznie zniszczyć swoje ciała,
gdyż wierzą, że wtedy nie będą miały do czego wracać. Śmierć wydawała się
wyzwoleniem od życia na Ziemi i w ciele.
Brak znajomości praw rządzących materią doprowadził anioły
do szukania ucieczki w stawaniu się człowiekiem. Niektóre z aniołów bardzo
starały się stać ludźmi poprzez naśladownictwo. Starały się upodobnić do ludzi
aż tak bardzo, żeby nikt ich nie mógł rozpoznać. Doprowadzało to do tworzenia
mieszanych związków. Lecz pierwotna nienawiść lub pogarda do ludzi szybko daje o
sobie znać w takich układach partnerskich.
Upadłemu aniołowi trudno jest zaakceptować ludzi. Wielu z
upadłych aniołów traktuje bowiem ludzi jak rywali w drodze do Boga. Długo bowiem
wierzyli, że każdy z osobna jest jedynym, którego Bóg kocha. Gdy zaczęły
spotykać już w gęstszej energii inne anioły, narodziła się zazdrość. Gdy po
zejściu w materię spotkały ludzi, poczuły zazdrość o ludzi. Wielu aniołów po
zejściu w świat materii zwalczało ludzi doprowadzając do ich wyniszczenia. Inne
znowu widząc swą inność czuły się gorsze i odrzucone. Jeszcze inne uznawszy swą
wyższość nad ludźmi, w poczuciu chęci dominacji zaczynały przewodzić ludziom.
Jeszcze innym zależało na przejęciu wzorców dobrej zabawy poprzez narkotyki i
seks.
Motywów zejścia na ziemię pośród ludzi było wiele.
Narodziło się wiele linii upadku. Każda z linii zejścia inaczej motywowała sobie
samo zejście. Każda z linii znajdowała inne usprawiedliwienie dla swojego pobytu
na ziemi. Miało to usprawiedliwić poczucie winy, z jakim anioły schodziły na
ziemię.
Niektóre anioły wiedząc, że mają zejść w materię,
przybywały do świata materialnego starając się zapoznać z tym, co ich miało tu
czekać. Lecz to, na co trafiły tu na ziemi, wprawiało ich w zdumienie. Nie
potrafiły do niczego sobie znanego odnieść widoku doświadczeń seksualnych ludzi,
których często byli świadkami. Chciały doznawać tego samego myśląc, że Bóg dał
człowiekowi coś więcej niż aniołowi. Tym czymś więcej miał być seks.
Wielu aniołom wydawało się, że wystarczy im przejąć
telepatycznie tylko odpowiednie wzorce od ludzi, aby poznały materię. To
niestety z czasem odprowadziło je na skraj materii, w stojące niżej w hierarchii
gatunki zwierzęce. Z czasem u aniołów narodził się wzorzec zachłanności na
mnożenie doświadczeń w ciele ludzkim. Telepatycznie przejmowały od ludzi i od
innych upadłych aniołów wszelkie wzorce podświadome, wierząc, że to im umożliwi
szybsze przejście przez materię. Niestety doprowadzało to jedynie do coraz
bardziej zagmatwanego zagubienia się w świecie materialnym.
Co ma zatem zrobić upadły anioł, by się odnaleźć?
1. Przede wszystkim musi uznać swoje pochodzenie. Nie
walczyć z tym, jeśli już się dowie , lub sam przypomni sobie, kim jest i jaka
jest jego przeszłość.
2. Następnie musi zaakceptować się jednocześnie jako
człowieka i jako anioła. Teraz jest tu na ziemi, w ciele ludzkim. Gdy tego nie
zaakceptuje, jego rozwój może zostać zahamowany.
3. Musi także zaakceptować innych ludzi i przestać
traktować ich jak rywali w rozwoju duchowym. Rozwój duchowy to nie wyścig i
naprawdę nie ma znaczenia, na którym jest się etapie rozwoju. Ważnym natomiast
jest, jak przejawia się  to,  co już się osiągnęło pozytywnego dla siebie w
swoim własnym życiu. To, czego doświadczasz na co dzień,  jest wynikiem tego,
jak bardzo już oczyściłeś swoje wnętrze. I zależy to także od tego, jakie wzorce
udało ci się oczyścić. Nie wszyscy, będąc na tym samym etapie rozwoju, mają
oczyszczone i przepracowane te same wzorce.
4. Nie musisz kraść innym duszy, aby dostać się szybciej do
Boga. Albowiem nie oświecisz się, gdy sam nie poczujesz się godnym i gdy nie
otworzysz się na pełny przebłysk anielskiej - boskiej świadomości.
5. Nie poganiaj się w rozwoju duchowym. Niech wszystko
dokonuje się w najwłaściwszym i najkorzystniejszym dla ciebie czasie.
6. Systematyczność jest twoim najlepszym sprzymierzeńcem w
uwalnianiu się od bardzo głęboko zakodowanych w twojej podświadomości
negatywnych wzorców. Czasami będziesz się czuł zirytowany, szczególnie wtedy,
gdy nie będziesz od razu widział efektów swojej pracy. Pamiętaj jednak, że
efekty są widoczne wtedy, gdy pozwolisz zmianom działać.
7. Nie szukaj sobie żywych Bogów. Nie ma Boga wśród ludzi,
bez względu na to, za kogo się będzie uważała osoba ludzka. W każdym z nas jest
cząstka boskości, zwana Ego. Każdy z nas jest równą sobie istotą. Jeśli jesteśmy
złaknieni cudu, a nasze poczucie niegodności nie pozwala nam się zwracać
bezpośrednio do Boga, czcimy jakąś osobę żywą. Tymczasem w każdym z nas jest
boskość i każdy z nas jest ukochanym dzieckiem Boga. Każdy w Jego oczach jest
równy i nie ma wśród nas wybranych. Każdy wybranym może się poczuć, a nie stać.
Bóg objawia się tylko i wyłącznie jako najczystsza miłość. Nie jest więc
możliwym, aby wybierał sobie wybrańców, czy objawiał się im, by stwarzał
nierówność hierarchiczną.
Możesz polemizować w tym  momencie i zacząć zadawać sobie
niezliczoną liczbę pytań na temat Boga. Np., co by było, gdyby Bóg objawił się
jako człowiek?
Odpowiem ci: Bóg może
objawiać się, ale poprzez istotę oświeconą. Wtedy przejawia się w 100% jako
miłość, mądrość i moc. Ale i doznać jego miłości możemy jedynie w 100% tylko
jako istoty oświecone. Każdy niższy etap rozwoju i każdy zaniżony poziom
świadomości boskiej zaniży twoje widzenie Boga do tego poziomu, na jakim się
znajdujesz. Więc jeśli by nawet Bóg objawił ci się jako człowiek, to ty i tak
byś go nie rozpoznał, gdyż twoje widzenie Boga ograniczone jest wyobrażeniami,
jakie zakodowane masz w swojej podświadomości. A obraz, jaki byś stworzył,
odbiegałby od rzeczywistego wyglądu, jaki przybrałby Bóg dla ciebie.
Powrót do boskości - anielskości może ci się powieść, pod
warunkiem, że:
-         
będziesz przekonany, iż jest on w ogóle możliwy.
-         
przestaniesz sam sobie szkodzić -.zrezygnujesz z tego.
-         
pojmiesz i zaakceptujesz, że anioł jest istotą ze świata duchowego
światła i miłości, że jest to jego naturalny stan, jego ojczyzna.
-         
zrozumiesz, że Bóg cię kocha i wspiera w dążeniu do powrotu.
-         
wybaczysz Bogu, ludziom i innym aniołom wszystko, o co masz do nich żal i
pretensje.
-         
wybaczysz sobie to, z powodu czego czujesz się winny i niegodny.
-         
zaufasz Bogu i przyznasz, że życzy ci dobrze; jak najlepiej.
-         
zrozumiesz, że nikt cię nie będzie ośmieszał, potępiał czy karał z powodu
błędów, jakie popełniłeś dawno temu pożądając doświadczeń w materii.
-         
zrezygnujesz z zachłanności na mnożenie doświadczeń, szczególnie tych,
które z miłością nie mają nic wspólnego.
-         
uwolnisz się od pożądania seksu, mocnych wrażeń, misji itd.
-         
odpowiesz szczerze, co cię jeszcze trzyma w świecie materii i
zrezygnujesz z tego.
-         
zaakceptujesz w sobie czyste anielskie wibracje miłości, mądrości i mocy
jako jedynych uprawnionych uczuć w tobie.
Jest jeszcze coś, co musisz zrozumieć: powrót do
naturalnego środowiska nie oznacza śmierci ciała materialnego. Powrót to zmiana
perspektywy doświadczania tak, by były to doświadczenia najwyższej jakości,
czyli czysta boska miłość, mądrość i moc. Tego można doświadczać również w
ciele. A jaka to zabawa, kiedy okazuje się, że ciało wcale nie stanowi
przeszkody w kreacji!
To tyle z naszych porad dla ciebie na twojej drodze rozwoju
duchowego.
Czy skorzystasz z tych rad? 
Bez względu na to, co pomyślisz sobie, popatrz w głąb swego
serca. Tam na pewno odnajdziesz Boga i najwłaściwszą drogę do Niego.
 
 



Friko.pl - Darmowe serwery WWWFriko_stopka.style.display = 'none';