Rok akademicki 1996/97 |
Laboratorium z fizyki |
|||
Nr ćwiczenia: 26 |
Wyznaczanie pojemności kondensatora metodą drgań relaksacyjnych |
|||
ZiMwBiEM M06 |
Bartłomiej Kobierowski
|
|||
Data wykonania |
Ocena |
Data zaliczenia |
Podpis |
|
|
T |
|
|
|
|
S |
|
|
|
1. Zasada pomiaru
W obwodzie składającym się z oporu R, źródła prądu stałego, kondensatora o pojemności C i wyłącznika W napięcie na kondensatorze będzie wzrastało w czasie zgodnie z równaniem: (1.1)
Rozbudowując obwód przez równoległe podłączenie do pojemności C neonówki o napięciu zapłonu i gaśnięcia odpowiednio Uz i Ug. Po zamknięciu wyłącznika w obwodzie napięcie na kondensatorze wskutek periodycznego rozładowywania przez neonówkę będzie się zmieniać w sposób piłokształtny.
Obliczamy okres T drgań relaksacyjnych (czas upływający między dwoma kolejnymi rozbłyskami neonówki). (1.2)
T = t1 + t2
gdzie: t1 - czas ładowania kondensatora od napięcia Ug do napięcia Uz;
t2 - czas rozładowania kondensatora od napięcia Uz do napięcia Ug
Czas ładowania t1 obliczymy jako różnicę czasów potrzebnych do naładowania kondensatora od 0 - Uz i od 0 - Ug.
Równanie (1.1) można zapisać w postaci:
Przekształcając te równania otrzymano:
czas ładowania:
t1 = tz - tg
Zmiana napięcia, w czasie rozładowywania kondensatora przebiega zgodnie z równaniem:
W przypadku gdy U0 = Uz a U = Ug, więc czas t2 potrzebny na rozładowanie kondensatora od napięcia Uz do Ug wyniesie:
Podstawiając do równania (1.2) otrzymujemy (1.3)
Nie zmieniając w obwodzie napięcia zasilania U0 oraz neonówki, stwierdzamy, że dla danego obwodu wyrażenie:
jest wartością stałą. Wzór (1.3) można zapisać:
T = R * C * K
Wzór ten stanowi podstawę wyznaczania pojemności kondensatora metoda drgań relaksacyjnych.
Włączamy do obwodu kondensator o znanej pojemności C. W czasie t zaobserwujemy n rozbłysków neonówki. Okres drgań T obliczymy:
Jeżeli teraz do obwodu, w miejsce kondensatora o znanej pojemności, wstawimy kondensator o nieznanej pojemności, to ilość rozbłysków neonówki w tym samym czasie t wyniesie n1, a okres drgań
Dzieląc stronami otrzymujemy:
2. Schemat układu pomiarowego
3. Ocena dokładności pojedynczych pomiarów
1. Dokładność pomiaru czasu Δt = 1 [s]
2. Dokładność wyznaczenia ilości błysków Δn = 2
4. Tabele pomiarowe
a) C = 1 μF A = 180 s
|
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
N |
84 |
85 |
88 |
96 |
93 |
n1 |
164 |
169 |
178 |
172 |
175 |
Cx [μF] |
0.51 |
0.50 |
0.49 |
0.55 |
0.53 |
b) C = 1 μF n = 100
|
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
t [s] |
210 |
211 |
208 |
189 |
193 |
t1 [s] |
111 |
105 |
100 |
104 |
105 |
Cx [μF] |
0.52 |
0.50 |
0.48 |
0.55 |
0.54 |
Cx = 0.517 [μF]
5. Przykładowe obliczenia wyników pomiarów wielkości złożonej
a) c = 1 [μF]
n = 84
n1 = 164
b) C = 1 [μF]
6. Rachunek błędów
Lp |
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
6 |
7 |
8 |
9 |
10 |
|
0.007 |
0.017 |
0.027 |
0.033 |
0.013 |
0.003 |
0.017 |
0.037 |
0.033 |
0.023 |
Cx = 0.517 [μF]
Dla dziesięciu pomiarów obliczono wartość średnią i błędy rzeczywiste. Błąd przeciętny obliczono ze wzoru:
n =10
Sp = 0.021 [μF]
Ze względu na to, że pomiary były wykonywane w prawie identycznych warunkach można skorzystać z metody Gaussa do obliczenia odchylenia standardowego pojedynczego pomiaru i średniej arytmetycznej. Warunkiem stosowalności metody Gaussa jest stosunek . Jeżeli ten stosunek jest prawdziwy w przynajmniej 10% to możemy stosować metodę Gaussa do obliczenia średniej standardowej, średniej arytmetycznej.
L.p |
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
6 |
εi [μF] |
0.007 |
0.017 |
0.027 |
0.033 |
0.013 |
0.003 |
εi2 [μF] |
4.9*10-5 |
2.9*10-4 |
7.3*10-4 |
1.1*10-3 |
1.7*10-4 |
9.0*10-6 |
L.p |
7 |
8 |
9 |
10 |
εi [μF] |
0.017 |
0.037 |
0.033 |
0.023 |
εi2 [μF] |
2.9*10-4 |
1.4*10-3 |
1.1*10-3 |
5.3*10-4 |
Warunek w przybliżeniu jest spełniony w 3%.
7. Zestawienie wyników pomiarów
1. Cx = (0.510 ± 0.025 ) μF 6. Cx = (0.520 ± 0.025 ) μF
2. Cx = (0.500 ± 0.025 ) μF 7. Cx = (0.500 ± 0.025 ) μF
3. Cx = (0.490 ± 0.025 ) μF 8. Cx = (0.480 ± 0.025 ) μF
4. Cx = (0.550 ± 0.025 ) μF 9. Cx = (0.550 ± 0.025 ) μF
5. Cx = (0.530 ± 0.025 ) μF 10. Cx = (0.540 ± 0.025 ) μF
Cx = (0.517 ± 0.008 ) μF
8. Uwagi i wnioski
W doświadczeniu pojemność kondensatora mogła być zmierzona nieprecyzyjnie, ponieważ wpłynęło na to błąd reakcji obserwatora przy wyłączaniu i wyłączaniu stopera, oraz przy liczeniu ilości błysków na neonówce. Zauważono, że rozbłyski neonówki nie były regularne co oznacza, że czas został zmierzony nieprecyzyjnie.
8
R
+
N
C
U0
-