Niezniszczalna

Tej nocy mało spałem.

Moje oczy, zamknięte niczym okiennice,

między którymi pozostają otwarte szparki, czekają,

by wyłowić sny jakiejś usłużnej rzeczywistości.

Czuję ciebie, ale nie w postaci ciężaru na moim łóżku.

Nic nie rusza się ani nie skrzypi oprócz mego własnego niepokoju.

Zabłąkane słowa same się zebrały, same ukształtowały i wypuściły w noc

jak mantra powoli zatapiająca się w muzyce.

Twoja obecność rośnie wraz z muzyką pochłaniając ją w uspokojeniu.

Przyszłaś do mnie tak wyraźnie,

że moje zdolności odczuwania pobudziły się

w elektrycznych burzach klarowności.

Buczą lampy rtęciowe rzucające swoje nieważkie światło

wzdłuż dróg pełnych kolein.

W całym tym czekaniu na ciebie

nie skrywam się w żadnej fortecy czy lisiej norze.

Leżę na Sawannie gapiąc się w słońce, mając nadzieję wbrew nadziei,

że ono mrugnie, zanim ja to zrobię.

Moje zranione komórki, malutkie świątynie z nas wymieszanych,

osłabły w czasie twojej nieobecności.

---