Mao - Przemówienie do Albańskiej Delegacji Wojskowej

Wrzesień 3, 2010

Mao Tse-tung

Przemówienie do Albańskiej Delegacji Wojskowej

W przemówieniu tym Towarzysz Mao Tse-tung wyjaśnia zasadnicze zadanie Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej oraz metody jej przeprowadzenia. Wygłoszono je 31 sierpnia 1967 roku, a po raz pierwszy opublikowano w pekińskiej gazetce czerwonogwardyjskiej „Xin Yuejin” („Nowy Skok Naprzód”) 29 września 1967 roku.

Powiedziałem kiedyś na zgromadzeniu 7 000 ludzi w 1962 roku [1] „W walce pomiędzy marksizmem-leninizmem a rewizjonizmem kwestia kto zwycięży a kto przegra nie jest pewna, istnieje duża możliwość, że rewizjonizm będzie triumfował, a my przegramy. Użyliśmy możliwości porażki do zaalarmowania społeczeństwa i stwierdziliśmy, że prowadzi to do zwiększenia naszej czujności przeciwko rewizjonizmowi, oraz do zapobiegania i sprzeciwiania się mu…”. Rzeczywiście, walka pomiędzy dwoma klasami i dwoma liniami zawsze istniała wewnątrz partii komunistycznej. Nikt nie może temu zaprzeczyć i będąc materialistami nie myślimy by temu zaprzeczać. Od czasu tego zgromadzenia walka pomiędzy dwoma klasami wewnątrz naszej partii ujawniła się w formie „lewicowej” z pozorów lecz o prawicowej istocie, a opozycja polega na negacji istnienia walki klas wobec skupienia się na walce klas, na kompromisach wobec zintensyfikowania proletariackiej polityki itp. Zostało to przedyskutowane w odpowiednich dokumentach opublikowanych w tym czasie.

Dzisiaj delegacja wojskowa Albanii przybyła do nas, by zrozumieć naszą narodową Wielką Rewolucję Kulturalną. Pozwólcie, że najpierw streszczę moje podejście do tego problemu.

Dzisiaj przyjechała do nas delegacja wojskowa z waszego kraju, aby zorientować się w zagadnieniach Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej w naszym kraju. Dlatego najpierw chciałbym porozmawiać trochę na ten właśnie temat. Należy uważać, że Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna w naszym kraju rozpoczęła się pod koniec 1965 roku od krytycznego wystąpienia towarzysza Yao Wenyuana przeciwko dramatowi „Dymisja Hai Ruia”. W tym czasie w niektórych miejscowościach w naszym kraju w pewnych dziedzinach działalności nastąpiło wzmocnienie rewizjonizmu na tyle silne, że w rzeczywistości ani kropli (prawdziwego komunizmu) nie można było z niej wydusić ani gdzie gwoździa wbić (taki zatwardziały był ten rewizjonizm). W tym czasie zaproponowałem, aby towarzyszka Jiang Qing zorganizowała napisanie artykułu krytycznego o dramacie „Dymisja Hai Ruia”. Jednak w tym pięknym mieście nie można było tego dokonać; nie pozostało nic innego do zrobienia, jak przeprowadzić tę sprawę w Szanghaju. Gdy artykuł został już napisany, trzykrotnie go przeczytałem i orzekłem, że w zasadzie może być. Powiedziałem wówczas, żeby towarzyszka Jiang Qing wróciła do Pekinu i opublikowała ten artykuł. Zaproponowałem również, żeby artykuł ten przejrzeli niektórzy odpowiedzialni towarzysze z KC. Jednak towarzyszka Jiang Qing powiedziała: „Artykuł lepiej opublikować w takiej formie, w jakiej jest. Moim zdaniem nie trzeba, żeby go przeglądali towarzysze Zhou Enlai i Kang Sheng”.

[W tym miejscu Lin Biao wtrącił: ..Niektórzy mówią, że towarzysz Mao Zedong przeciąga na swoją stronę jednych, a kieruje uderzenie przeciwko innym, i że wszystkim tym odpowiedzialnym towarzyszom z KC, którzy obecnie cieszą się zaufaniem rewolucyjnych mas i zostali obdarzeni tym zaufaniem. Przewodniczący Mao Zedong już wcześniej przekazał w zarysie podstawowy plan wielkie] rewolucji kulturalnej i dlatego oni nie popełnili błędów. Moim zdaniem Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna to w końcu pewnego rodzaju egzamin: kto potrafi twardo stać na pozycjach marksizmu-leninizmu i idei Mao Zedonga, ten właśnie jest proletariackim rewolucjonistą. I dlatego zawsze mówiłem, że wszyscy powinni stosować w życiu idee Mao Zedonga: zarówno ci, którzy je sobie przyswoili i zrozumieli, jak i ci, którzy jeszcze ich nie pojmują”].

Po opublikowaniu artykułu Yao Wenyuana większość gazet na terenie całego kraju przedrukowała go. Jedynie nie opublikowano tego artykułu w Pekinie i w prowincji Hunan. Zaproponowałem wówczas, żeby artykuł ten wydać w formie oddzielnej broszury. Jednak moją propozycję zignorowano, nie przeszła ona.

Artykuł Yao Wenyuana był zaledwie sygnałem dla rozpoczęcia Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej. Dlatego pod moim kierownictwem w KC specjalnie opublikowano okólnik z 16 maja [2]. Jednak nieprzyjaciel był niezwykle czujny, bo kiedy tylko tutaj zabrzmiał sygnał, oni już tam zaczęli działać. Oczywiście my także zrzeszyliśmy się, aby przystąpić do działania, W tym rozporządzeniu już zupełnie jasno postawiliśmy zagadnienie linii. Postawione w nim zostało również zagadnienie dwóch linii. W owym okresie większość nie zgadzała się z moim punktem widzenia i przez pewien czas pozostawałem sam. Mówiono, że moje poglądy się zestarzały. Nie pozostało mi nic innego, jak poddać je pod dyskusję na XI Plenum KC, Dopiero po tej dyskusji i ocenie udało mi się zdobyć poparcie większości dla moich poglądów: nieco więcej niż połowa osób uczestniczących w plenum opowiedziała się po mojej stronie. Wówczas jeszcze wielu towarzyszy po dawnemu nie zgadzało się ze mną. Li Jingguan nie zgadzał się, również Liu Laotao [3] nie zgadzał się ze mną. Towarzysz Chen Boda w związku z tym rozmawiał z nimi, ale oni odpowiedzieli mu: „Skoro my tu w Pekinie nie podzielamy tego punktu widzenia, to po powrocie do domu, tak jak przedtem, też nie będziemy się z nim zgadzać”. W końcu nie pozostało nam nic innego do zrobienia, jak pozwolić, by w praktyce się okazało, kto ma rację.

Po Jedenastym Plenum Ósmego Komitetu Centralnego KPCh główne wydarzenia miały miejsce w październiku, listopadzie i grudniu 1966 roku. Reakcyjna linia burżuazyjna została poddana krytyce. Publicznie ukazano sprzeczności istniejące w partii. Przy okazji chciałbym tutaj zahaczyć o jedno zagadnienie, a mianowicie, że szerokie masy robotników i chłopów, trzon partii i młodzieżówki, w procesie krytyki reakcyjnej linii zostały wprowadzone w błąd podczas procesu krytyki reakcyjnej linii. Co mogliśmy zrobić dla tych towarzyszy którzy zostali oszukani, podczas studiowania tego problemu? Zawsze czułem, że szerokie masy robotników, chłopów i żołnierzy są dobre, przytłaczająca większość członków partii i młodzieżówki jest dobra, i że będą oni podstawową siłą podczas każdego etapu rewolucji proletariackiej. Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna nie jest oczywiście wyjątkiem. Szerokie masy robotników, chłopów i żołnierzy reprezentują sobą bezpośrednich producentów, jest więc rzeczą oczywistą, że słabo orientują się w tym, co się dzieje na górze. Ponadto szerokie masy członków partii i młodzieżówki w głębi serca mają bezgraniczne zaufanie do partii, do kadr partyjnych. A przy tym te osoby u władzy w partii, które kroczą drogą kapitalistyczną, występowały z czerwonym sztandarem przeciwko czerwonemu sztandarowi. Dlatego właśnie masy zostały oszukane i wprowadzone w błąd .Tak długo, jak ci, którzy byli oszukiwani poprawiali się, wszystko było w porządku!

Gdy ruch się rozwinął, masy raz jeszcze stały się główną siłą. „Styczniowy Sztorm” został wszczęty przez robotników tak samo jak rewolucja demokratyczna i Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna. Ruch 4 maja [4] został wszczęty przez inteligencję, przez co w pełni odzwierciedlał jej przewidywania i lęki. Jednak my musimy polegać na władcach tego czasu, na robotnikach, chłopach i żołnierzach, którzy służą jako główna siła niosąca naprzód wszechogarniające rewolucje w porządku prawdziwej Ekspedycji Północnej, czy Długiego Marszu. Prawdę mówiąc, robotnicy, chłopi i żołnierze to tylko robotnicy i chłopi, ponieważ żołnierze, to robotnicy i chłopi ubrani w mundury. Mimo, że inteligencja i szerokie masy studenckie rozpoczęły krytykę burżuazyjnej, reakcyjnej linii, to jednak, na barkach władców historii, robotników, chłopów i żołnierzy spoczywała odpowiedzialność służby jako główna siła mająca doprowadzić rewolucję do końca, od chwili, gdy „Styczniowy Sztorm” zdobył władzę. Inteligencja zawsze była szybka w zmianie postrzegania rzeczy, ale z powodu ograniczeń swoich instynktów i z powodu braków w ich rewolucyjnym charakterze, czasami bywa oportunistyczna.

Z punktu widzenia polityki i strategii, Wielką Proletariacką Rewolucję Kulturalną można podzielić na cztery etapy. Za pierwszy etap można uznać okres od publikacji artykułu Towarzysza Yao Wenyuana do Jedenastego Plenum Ósmego Komitetu Centralnego KPCh. Był to głownie etap mobilizacji. Od Jedenastego Plenum do „Styczniowego Sztormu” trwał etap drugi. Za trzeci etap można uznać artykuły XXX (Chi Penyu [5]) „Patriotyzm czy zdrada narodowa?” oraz „Kluczowy punkt „kultywacji” zdradza dyktaturę proletariatu”. Kolejny okres to czwarty etap. Podczas trzeciego i czwartego etapu problem zdobycia władzy był najważniejszy. Czwarty etap polegał na obaleniu i zastąpieniu ideologicznych sił rewizjonizmu i burżuazji. W rezultacie był  to etap kluczowy w decydującej walce pomiędzy dwoma klasami, dwoma drogami i dwoma liniami i był to główny motyw całego ruchu.

Po „Styczniowym Sztormie” Komitet Centralny nieustannie rozważał  problem wielkiego sojuszu, ale to nie działało. Później odkryto, że subiektywnych życzeń nie da się dołączyć do obiektywnych praw rozwoju walki klas. Spowodowane jest ot tym, że każda klasa i każda władza polityczna uparcie chce wszystkiego dla siebie. Burżuazyjne i drobnoburżuazyjne ideologie nieustannie pojawiają się jak nowe źródła wody, i tym samym podkopują wielki sojusz. Niemożliwe było opracowanie wielkiego sojuszu, a nawet gdyby, to nieuchronnie by się rozpadł. Dlatego obecna aktywność Komitetu Centralnego ogranicza się zaledwie do promowania go, nie do budowania. Metoda wyciągania kiełków by przyśpieszyć ich wzrost jest nieefektywna. To prawo walki klas nie może być zmienione przez subiektywną wolę kogokolwiek. W tej kwestii istnieje wiele przykładów, które można podać. Na zjeździe robotników, zjeździe Czerwonej Gwardii i zjeździe chłopów w miejscowości XX za wyjątkiem zjazdu chłopów, zjazdy Czerwonej Gwardii i robotników sporo się sprzeczały. Myślę, że rewolucyjny komitet miasta XX musi zostać zreorganizowany.

Z początku zamierzałem wyszkolić kilku następców spośród szeregów inteligencji, ale teraz wydaje się to niepraktyczne. Wydaje mi się, że światopogląd inteligencji, wliczając w to młodą inteligencję, która jeszcze kontynuuje edukację w szkołach, i tych którzy są zarówno poza jak i wewnątrz partii, jest jeszcze burżuazyjny. Powodem tego jest fakt, że w więcej niż 10 lat po wyzwoleniu, kręgi kulturalne i edukacyjne były zdominowane przez rewizjonizm i dlatego burżuazyjna ideologia wsiąkła w ich krew. Dlatego rewolucyjna inteligencja musi ostrożnie przebudować swój światopogląd podczas tego kluczowego etapu walki pomiędzy dwoma klasami, dwoma drogami i dwoma liniami. W innym wypadku znajdą się w obozie przeciwnym do rewolucji. Teraz ja chciałbym zadać wam pytanie. Co według was jest głównym celem Wielkiej Rewolucji Kulturalnej? (ktoś odpowiedział: Jest to walka przeciwko tym, którzy trzymają władzę wewnątrz partii a kroczą kapitalistyczną ścieżką). Walka przeciwko kroczącym kapitalistyczną ścieżką jest głównym zadaniem, ale nie jest głównym celem. Celem jest rozwiązanie problemu światopoglądu: jest to kwestia wyrwania korzeni rewizjonizmu.

Komitet Centralny kładł nieustannie nacisk na fakt, że masy muszą same się kształcić i same się wyzwolić. Światopogląd nie może być w nie wmuszony siłą. W celu transformacji ideologii konieczne jest dla zewnętrznych przyczyn funkcjonować poprzez przyczyny wewnętrzne, ponieważ te ostatnie są główne. Jeśli nie przekształcimy światopoglądu, to jak będzie można mówić o zwycięstwie Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej? Ponieważ nie było przekształcenia światopoglądu, to Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna wyciągnęła na światło dzienne dwa tysiące ludzi stojących u władzy i kroczących drogą kapitalistyczną, a następna rewolucja kulturalna zdemaskuje cztery tysiące takich ludzi. Cena, jaką zapłacono podczas tej rewolucji kulturalnej, jest bardzo wysoka. Zagadnienia walki dwóch klas, dwóch dróg, dwóch linii nie rozwiąże się za pomocą jednej, dwóch, trzech czy czterech rewolucji kulturalnych. Po tej rewolucji kulturalnej trzeba będzie co najmniej dziesięciu lat dla umocnienia jej wyników. W ciągu jednego stulecia można przeprowadzić dwie, trzy takie rewolucje, dlatego należy nieustannie zwracać uwagę na zagadnienie wykorzenienia rewizjonizmu i umacniać nasze siły, żeby zawsze mieć możność wystąpienia przeciwko rewizjonizmowi oraz zapobiegania jego powstawaniu

Teraz chciałbym zadać wam następne pytanie: Kim waszym zdaniem są ludzie u władzy kroczący drogą kapitalistyczną? (Nikt nie odpowiada). Tak zwani trzymający władzę kroczący drogą kapitalistyczną to ci, którzy są u władzy i kroczą drogą kapitalizmu! Rozumiem przez to tych, którzy podczas rewolucji demokratycznej aktywnie współpracowali przy sprzeciwie wobec trzech wielkich gór, ale gdy cały kraj został wyzwolony, nie byli aż tacy chętni do sprzeciwu wobec burżuazji. Aktywnie uczestniczyli w obalaniu lokalnych despotów i dystrybucji ziemi, ale po wyzwoleniu kraju, kiedy tworzono skolektywizowane rolnictwo, nie byli już tacy chętni. Ten, kto nie wszedł na drogę socjalizmu i jest dzisiaj u władzy - to ten, który kroczy drogą kapitalistyczną. Powiedzmy, że „doświadczone kadry napotkały nowe problemy”. Kiedy doświadczony członek partii napotka nowy problem, to gdy ma światopogląd proletariacki, zdecydowanie wejdzie na drogę socjalistyczną, ale jeśli ma światopogląd burżuazyjny, wejdzie na drogę kapitalistyczną. Oznacza to, że burżuazja chce transformować świat zgodnie ze swoim burżuazyjnym, światopoglądem, podczas gdy proletariat pragnie transformacji świata zgodnie ze światopoglądem proletariackim. Ci, którzy błędnie wybrali orientację i linię w Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej to sprawa „doświadczonych kadr, które napotkały nowe problemy”. Ale to, że popełniliście błąd mówi nam, że nie zostaliście do końca przesiąknięci światopoglądem burżuazyjnym. Od teraz doświadczone kadry są zobowiązane do stawienia czoła jeszcze większym problemom. By zapewnić to, że stanowczo wejdziecie na drogę socjalizmu, będziecie musieli wgłębić się ideologicznie w proces proletariackiej rewolucjonizacji. Pozwólcie, że zapytam, jak można rzeczywiście przejść od socjalizmu do komunizmu? Jest to wielkie wydarzenie dla narodu i jeszcze większe dla świata.

Odpowiadam, że rewolucyjnych duch, małych rewolucyjnych generałów jest bardzo silny i to jest wspaniałe. Ale nie można wejść na ten etap teraz, ponieważ jeśli wejdzie się na ten etap dzisiaj, to jutro cię z niego wykopią. Ale to słowo wyciekło z ust wicepremiera, i to jest bardzo nieodpowiednie. Jak długo mali generałowie rewolucji są zaangażowani, jest to kwestia wychowująca i trenująca ich. W czasie gdy popełnili konkretne błędy, użycie takich słów tylko podkopie ich ducha. Są tacy ludzie, którzy mówią, że wybory to bardzo dobra rzecz, bardzo demokra-tyczna. Moim zdaniem wybory to jedynie cywilizowane słowo i nie sądzę, że istnieją rzeczywiście prawdziwe (uczciwe) wybory. Ja zostałem wybrany z okręgu pekińskie¬go na delegata ludowego do Ogólnocńlńskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludo¬wych. A iluż jest ludzi w Pekinie, którzy rzeczywiście prawidłowo mnie rozumieją? Uważam, że Zhou Enlai jest premierem dlatego, że KC powierzył mu tę pracę. Są ludzie, którzy mówią, że Chiny miłują pokój. Myślę, że nie można o tym mówić w takim stopniu. Moim zdaniem naród chiński mimo wszystko jest wojowniczym narodem

Jeśli chodzi o kadry, musimy zdać sobie sprawę, że więcej niż 95% z nich to osoby dobre, albo relatywnie dobre, i nie możemy nigdy odstąpić od tego klasowego poglądu. Jeśli chodzi o tych, którzy w kręgach rządowych są rewolucjonistami, albo chcą być rewolucjonistami, powinno się ich chronić, chronić ich otwarcie i odważnie, i wyzwolić ich z ich błędów. Nawet pomimo tego, że szli drogą kapitalistyczną, musimy pozwolić im na włączenie się w rewolucję po dogłębnej edukacji a ich błędy zostaną naprostowane. W większości nie są to złe osoby. Prawdziwie złych ludzi jest niewielu - ogółem nie więcej niż 5 proc., a w partii i w młodzieżówce zaledwie 1-2 proc. Ci, którzy stoją u władzy i uparcie kroczą drogą kapitalistyczną, stanowią jedynie małą garstkę, jednak ta garstka jest ugrupowaniem wewnątrz partii kroczącym drogą kapitalistyczną. Garstka ta powinna stać się głównym obiektem naszej walki, dlatego że jej wpływ i wypuszczane przez nią zatrute strzały sięgają niezwykle daleko. Stąd walka przeciwko niej jest jednocześnie głównym zadaniem naszej Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej. Wśród nas złe elementy stanowią tylko 5 proc. I są rozproszone, nie mają siły. Te 5 proc. oznacza 35 min ludzi. Gdyby oni byli zorganizowani w jedną armię, gdyby w sposób zorganizowany wystąpili przeciwko nam, to wówczas nad tym zagadnieniem musielibyśmy naprawdę się zastanowić. Skoro jednak są rozproszeni po różnych miejscowościach, nie mają siły, nie należy więc czynić z nich głównego obiektu walki podczas Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej

Mimo to należy zwiększyć naszą czujność i, zwłaszcza w tym kluczowym etapie naszej walki, powstrzymać ich przed sianiem spustoszenia. Dlatego powinny być dwie przesłanki dla wielkiego sojuszu: jedna to zniszczenie egoizmu i promować oddanie interesowi publicznemu, innym jest fakt, że musi być walka. Bez walki wielki sojusz nie będzie efektywnym.

Czwarty etap Wielkiej Rewolucji Kulturalnej jest kluczowym etapem walki pomiędzy dwoma klasami, dwoma drogami i dwoma liniami. Dlatego odpowiednio długi okres czasu będzie potrzebny by zorganizować masowy krytycyzm. Jest to przedmiotem nieustannych dyskusji w Grupie Rewolucji Kulturalnej Komitetu Centralnego. Niektórzy czują, że koniec tego roku będzie do tego odpowiednim czasem, inni, że następny maj będzie odpowiedniejszy. Jednak czas ten musi odpowiadać prawom walki klas.

Przypisy:

1. Odniesienie do powiększonej roboczej konferencji KC KPCh, która odbyła się w styczniu 1962 roku.

2. Okólnik 16 maja (1966 roku) rozwiązywał „Grupę Pięciu” kierowaną przez Liu Shaoqi i ustanawiał „Grupę ds. Rewolucji Kulturalnej” kierowaną przez Stały Komitet Politbiura KC KPCh.

3, Li Jingguan - Pierwszy Sekretarz Południowozachodniego Departamentu KPCh od 1961

Liu Laotao - Pierwszy Sekretarz Północnozachodniego Departamentu KPCh i komisarz polityczny Regionu Wojskowego Lanchow.

4. Ruch 4 maja - 4 maja 1919 studenci w Pekinie demonstrowali przeciwko przekazaniu Japonii w Shantungu wielu suwerennych praw przez Wlk. Brytanię, a później na konferencji w Paryżu przez USA, Francję, Japonię, Włochy i inne państwa imperialistyczne. Ruch studencki wywołał natychmiastowy odzew w całym kraju. Po 3 czerwca protesty studenckie rozwinęły się w ogólnokrajowy, antyimperialistyczny i antyfeudalny ruch rewolucyjny, w który włączyła się duża liczba proletariatu, miejskiej drobnej burżuazji i nawet narodowa burżuazja.

5. Chi Penyu był edytorem Hong-chi (Czerwonej Flagi), teoretycznego organu KPCh.

---