Tomasz Pacyński

Zbiór opowiadań "Smokobójca"

Spis treści :

1) O Sir Rogerze z Mons (BRAK)

2) Zapłata

3) Nic osobistego

4) Diabelska alternatywa

5) Komu wyje pies

Zapłata

Krzyk urwał się nagle na wysokiej, wibrującej nucie. Kigva naciągnęła mocniej kap tur, kryjąc w jego cieniu uśmiech satysfakcji. Niepotrzebnie. Noc była głęboka. A mieszkańcy zamku mieli zupełnie inne zajęcie niż wyglądanie przez okna. Kigva nie musiała się wysilać, żeby wyobrazić sobie, co dzieje się wewnątrz murów. Zresztą kolejne wrzaski, pełne rozpaczy krzyki i płacz, który bardziej przypominał zawodzenie strzygi niż głos ludzki, doskonale jej w tym wyobrażaniu pomagały.

Powinni jej czym zatkać tę gębę, choćby i onucą, pomyślała nie bez złośliwości.

Ktoś na zamku doszedł widać do tego samego wniosku, bo krzyki ucichły. Mimo że wciąż słychać było stłumione odgłosy dalekiej krzątaniny, Kigva miała wrażenie, że cisza aż dzwoni jej w uszach.

Szczelniej otuliła się płaszczem. Nic to, nie ma co tak tu dłużej sterczeć. Tym bardziej że wszystko najwyraźniej odbywa się zgodnie z planem. Ci na zamku zaczynają mieć powoli dość. Wytrzymają jeszcze dzień, może dwa. No, góra trzy. I wtedy...

Z uśmiechem, na poły rozmarzonym, na poły usatysfakcjonowanym, Kigva ruszyła w ciemność.

- Gdzie się pchasz, chamskie nasienie! - warknął

zbrojny, chwytając łokieć kobiety okutanej w czarny,

podniszczony płaszcz.

Dzień był mglisty, niemal bez ustanku siąpił drobny deszczyk, pokrywając wszystko wokół warstewką lśniącej wilgoci. Niewiasty, które niczym pszczoły do miodu zbiegły się oglądać widowisko, chowały głowy w kapturach, tak jak i ta. Pozornie niczym nieróżniąca się od innych przybyłych na odbywający się w mieście targ bab z podgrodzia, czy też okolicznych wiosek. A jednak różnica jakaś być musiała, bo skarcona kobieta, choć w okryciu skromnym jak u wsiowej baby, nie wykazała się bynajmniej skromnością w innym zakresie. Nie opuściła głowy pokornie, nie zamamrotała przeprosin, w ogóle nie zrobiła niczego. Stała, jak stała. Zbrojny nie myślał przymknąć oka na taką zniewagę, ucapił mocniej trzymany w garści kościsty łokieć i szarpnął.

- Bo... - zaczął, mając zamiar obiecać krnąbrnej kobiecinie przynajmniej kilka płazów mieczem, ale urwał nagle, bowiem szarpnięcie, wcale nielekkie, zsunęło jej kaptur z głowy. A spod kaptura niczym wąż czarny i połyskliwy, a zbrojny byłby gotów przysiąc, że równie złowrogo syczący, wysunął się czarny warkocz z wplecionymi weń źdźbłami różnorakich traw.

Wojak byłby odskoczył jak oparzony, jednak w tłumie gawiedzi nie miał takiej możliwości. Cofnął tylko rękę gwałtownie i odruchowo począł wycierać palce

o portki.

- Bo panienkę jeszcze stratują... - dokończył niepewnie, boleśnie świadomy, że plecie głupoty, bo kilka niepewnych słów i tak nie poprawi jego sytuacji. Zielsko w warkoczu nosiła jedynie Kigva. Wiedźma. On zaś wolałby dowolnie ciężkie terminy niż zadrzeć z czarownicą. I nie był w tym względzie wyjątkiem.

Kigva nie cieszyła się popularnością, co w zasadzie nie powinno dziwić, skoro była wiedźmą. Wiedźmy z reguły nie uskarżają się na nadmiar przyjaciół. Ale brak popularności Kigvy był dość wyjątkowy, jak i ona

sama.

Kigva była bowiem irytująco młoda. I nawet dość ładna. Jej skurczona we dwoje, nieustannie mamlająca poprzedniczka, o twarzy zdobnej w bulwiastego nochala, pokrytego stosowną liczbą odrażających brodawek, budziła mimo wszystko mniejszą niechęć. A chyba i nawet mniejszą obawę. Nikt wprawdzie nie wątpił w umiejętności starej Pyskuli, ale bez trudu dało się zwątpić w doskonałość jej słuchu, a czasem nawet pamięci. Szczególnie gdy przyszło ją prosić o stosowny afrodyzjak. No i niewątpliwie łatwiej było w kwestii osobistej niemocy prosić o pomoc zgrzybiałą starowinę niż młodą dziewczynę. Owszem, Kigva była równie biegła w sporządzaniu magicznych wywarów i czarodziejskich mazideł, ale wręczała je klientom ze swoim zwykłym uśmieszkiem. W czym jedni dopatrywali się politowania, inni kpiny. Zależnie od stanu

ducha i rodzaju kłopotów, na które szukało się panaceum u wiedźmy. Nadto o jej złośliwości krążyły wręcz legendy.

Mieszkał kiedyś w mieście niejaki Jonuś. Za krawca się uczył. Ale szło mu mizernie, bowiem taki był z niego nie uroda, że panny nie chciały, by się ich sukien dotykał.

Zmęczyło chłopaka wieczne siedzenie w kącie warsztatu i poszedł do wiedźmy, by mu los odwróciła. Czy mu Kigva maści zadała, czy mikstury, czy też potraktowała urokiem, tego ludziska nie wiedzieli. Bo krawczyk w tydzień z miasta uciekł, niemalże ducha nie wyzionąwszy przody od nadmiaru kobiecej atencji. Dzień po jego ucieczce przyszło ludziom młódki na trakcie wyłapywać, bo niejedna życia dalszego bez terminatora nie widziała. Jakiś czas później któryś z kupców przywiózł wieść, że Jonuś Bogu siebie poświęcić postanowił i pustelnikiem ostał. Przysiągłszy życie w odosobnieniu przepędzić, z dala od płci niewieściej. Czy była to prawda, nikt nie wiedział, no, może z wyjątkiem wiedźmy, ale ta się z nikim myślami nie dzieliła, tylko swoim zwyczajem uśmiechała złośliwie pod nosem.

A jednak los musiał chyba sprzyjać nadgorliwemu wojakowi, bo czarownica nadal nie zwracała na niego uwagi. Stała wciąż nieruchomo patrząca przed siebie, marszcząc lekko te swoje czarne brwi. Zbrojny postanowił się wycofać na z góry upatrzone pozycje, ot tak, na wszelki wypadek, zanim spocznie na nim spojrzenie zielonych oczu.

Do Kigvy całe to zdarzenie nawet nie dotarło, ani słyszała wojaka, ani poczuła targanie za łokieć.

Stała jak wmurowana, nie odrywając zafascynowanego spojrzenia od widowiska, które rozgrywało się na wyciągnięcie ręki. A właściwie nie tyle widowiska, co jego głównego bohatera.

Sztywno wyprostowany, w pełnej, niebiesko szmelcowanej zbroi, wyglądał niczym sam święty Michał, a może Jerzy. W każdym razie ten od smoków. W niezłomnej prawicy dzierżył kopię z powiewającym u ostrza proporcem. Spod uniesionej przyłbicy patrzył z łagodną wyższością na gawiedź nieszczędzącą mu wiwatów.

W niemym zachwycie Kigva wlepiała zielone spojrzenie w rycerza, który wydał jej się równie niepokonanym co i pięknym - ucieleśnieniem wszelkich legend i baśni. Opowieści, tych, których słuchała przed zaśnięciem, i tych, które czytała już sama. I jako żywo nigdy nie spodziewała się zobaczyć na własne oczy.

Jako wychowanka wiedźmy, a później i wiedźma, całe życie swoje przepędziła z dala od miejskich rozrywek, z dala nawet od miejskich murów. Owszem, widywała rycerzy, a jakże, bywali u księcia i bywali też w jej chatce w lesie. Nigdy jednak nie zachodzili z wizytą odziani w błyszczące zbroje, nie przybywali wierzchem na ogromnych rumakach. Być może dlatego, że owe ukradkowe odwiedziny trudno było nazwać wizytami nawet. Zaś ostatnią rzeczą, jakiej panowie ci sobie życzyli, było, by wyszły one na jaw.

W ten sposób w ów mglisty, wilgotny dzień, kiedy sławny smokobójca sir Roger z Mons wjeżdżał do miasta, Kigva zafascynowana patrzyła, jak bajka staje się rzeczywistością. I z każdą chwilą rozpalała się w niej chęć dotknięcia tej rzeczywistości własną ręką. A może nawet czymś więcej.

Sir Roger z Mons nie był zadowolony. Dokładniej - był wściekły i rozgoryczony. Nie mógł się tylko zdecydować, czy wścieka się na siebie, czy na okoliczności. Już drugi tydzień siedział w mieście i... I nic!

Z irytacji aż zgrzytnął zębami. Tym razem nie było co liczyć na smoka. Od lat w okolicy nie widywano nawet gryfów, a co dopiero smoków. Te pojawiały się w najlepszym razie w opowieściach snutych w zimowe wieczory. Szanse, by smokobójca ocalił miasto i lud okoliczny, a tym samym zasłużył na jej przychylność, dalej posuniętą niż powłóczyste spojrzenia rzucane spod czarnych rzęs, były znikome. Dokładniej -nie było ich wcale. Sławny rycerz wręcz gotował się od owych spojrzeń, ale musiał przyznać sam przed sobą, że nic nie zapowiadało zmiany w tym względzie.

Żadnych potworów z piekielnych czeluści, żadnego plugastwa. Nawet pogan jak na lekarstwo. Gdzieś w okolicznych lasach bytowała wprawdzie wiedźma, ale jakoś nikt nie kwapił się wyznaczyć za jej głowę nagrody. Gorzej - czarownica zdawała się cieszyć czymś w rodzaju cichej ochrony, a sam książę na najbłahszą nawet wzmiankę o wszetecznicy milkł, czerwieniał na gębie i natychmiast zmieniał temat.

Nie, na nagrodę za łeb wiedźmy nie było co liczyć, za jakikolwiek łeb zresztą. Właściwie to na jakąkolwiek nagrodę. Dlatego też powinien już dawno opuścić miasto i ruszyć tam, gdzie rycerz jego profesji i sławy był ze wszech miar pożądany. Właśnie - pożądany.

Powinien, ale nie mógł. Bo choć byłaby to ze wszech miar słuszna decyzja, to na przekór jej realizacji stawało wspomnienie włosów barwy miodu, oczu bursztynowych jak najprzedniejsze piwo, ust cudownie kapryśnych, lic białych, szyi, której musiały zazdrościć łabędzie i...

Na samo wspomnienie rycerz gotował się w środku i natychmiast porzucał myśl o wyjeździe. Tkwił w tym mieście jak, nie przymierzając, kołek w płocie, zanosząc ciągle nowe modły do swego patrona i wypatrując na jesiennym niebie znajomego kształtu lecącego smoka. Choćby był i maluśki, całkiem, byle tylko był.

Trzask pękającej gałązki wyrwał go z zamyślenia. Z pewnym zaskoczeniem i dużo większą irytacją rycerz zorientował się, że gnany swymi pragnieniami dawno zostawił miejskie mury za sobą. Teraz stał na trakcie, spieszony, jak jaki pielgrzym niespełna rozumu, i z właściwą takiemu niemądrą miną gapił się na wiejską dziewkę, która wychynęła zza drzew. Już miał na nią huknąć, przegonić grubszym słowem, ale zanim mu jakieś ślina na język przyniosła, poczuł narastające zdziwienie. Bowiem dziewka ani myślała oczu skromnie spuścić, pokłonić się możnemu panu, tylko skrzyżowawszy ręce na piersi, wlepiała w niego zielone ślepia. Spojrzenie miała przy tym zupełnie jak kot, któremu pod nos podstawiono miskę przedniej śmietany. Co gorsza, uśmiechała się jakoś tak kącikiem ust, kpiąco i nad wyraz bezczelnie. Zupełnie jakby miała na myśli coś wyjątkowo nieprzyzwoitego.

- Czego?! - warknął rycerz niezbyt wymownie, bo od tego uśmiechu odszedł go jakoś wszelki koncept.

- Wreszcie raczyliście przyjść, panie rycerzu. Będzie tak ze trzy pacierze, jak tu na was czekam - odpowiedziała dziewczyna, wprawiając smokobójcę w prawdziwe osłupienie.

- A kto ty jesteś? Czego chcesz? - wykrztusił.

- Kigva, panie. Jestem Kigva, choć tutejsi to najczęściej mnie wiedźmą wołają. - Uśmiechnęła się krzywo. -A wedle tego, co chcę, to coś mi się widzi, że pierwej wy, panie, będziecie mieli sprawę do mnie niż ja do was.

Z odgadnięciem uczuć targających sławnym rycerzem Kigva nie miała większych kłopotów. Jego myśli płonęły jak smolna szczapa. Cały płonął. I wiedźmie bez trudu udało się odkryć dlaczego. Tym łatwiej, że w dziedzinie niespełnionych pragnień sama stała się ostatnio nie lada znawcą. No dobrze, od całkiem długiego czasu, ale ostatnio niespełnionych pragnień miała jakby więcej i były wcale konkretne. Dziwnym zbiegiem okoliczności owo ostatnio datowało się zupełnie jak u sławnego smokobójcy, od chwili jego przyjazdu do miasta.

W przeciwieństwie do sir Rogera miała jednak nieco lepsze środki do dyspozycji niż modlitwy zanoszone do świętego Jerzego. I dużo lepsze widoki na owych pragnień urzeczywistnienie.

Nagły afekt rycerza okazał się wprawdzie niejakim utrudnieniem, bo wedle wszelkich prawideł sztuki magicznej osoby będącej pod wpływem uroku nie da się

zauroczyć. Tak jak nie da się ponownie zgubić już zgubionej rzeczy. Ale Kigva nie zwykła się łatwo poddawać. Przelotnie zastanowiła się nad tym, czego może tak naprawdę pragnąć ów wspaniały rycerz od książęcej córki i znalazłszy odpowiedź, ułożyła plan.

- Jesteś pewna, że to zadziała? - Plan wydał się sir Rogerowi mocno przewrotny i niekoniecznie dopracowany.

- Oczywiście, że zadziała - mruknęła z taką pewnością, że rycerz poczuł się niemal do końca przekonany. - Tylko pamiętajcie, panie, zanim udacie się do książęcej córki, musicie całuski natrzeć się miksturą z tego flakonika. Całuski. I o języku nie zahaczcie. Dwie, trzy krople na język wystarczą. Pamiętajcie, panie.

Smokobójca ostrożnie przyjął wręczany mu flakonik.

- Teraz, panie, musicie tylko poczekać na wezwanie. Niedługo. Kilka dni najwyżej.

- A co potem?

- A potem zrobicie swoje, a jak już zrobicie, to przyjdziecie, panie, do mnie zapłacić swoją część umowy - przypomniała mu, a rycerz był gotów przysiąc, że w jej oczach płonie iście piekielny ogień. Co było wielce prawdopodobne, bo takiego sposobu zapłaty nie wymyśliłaby żadna przyzwoita i bogobojna niewiasta. Te bowiem rzeczonych sposobów używały celem poczęcia, a nie regulowania należności.

Wieść o tajemniczej chorobie książęcej córy szybko dotarła nawet pod strzechy wiejskich chat i w miarę jak oddalała się od zamkowych murów, nabierała coraz fantastyczniejszych kształtów. Chłopki, rozglądając się trwożnie i spluwając zabobonnie raz po raz, opowiadały jedna drugiej o zastępach demonów hulających po zamku. O Kusym, któremu ponoć książę progenitu-rę obiecał w zamian za sukcesję. O klątwie, którą miał ponoć rzucić poprzedni władca. Chwilę przed tym, jak nieoczekiwanie przyszło mu się pożegnać ze światem doczesnym. O południcach, północnicach i na co tam komu jeszcze starczyło fantazji albo własnego strachu.

Plotkom sprzyjał fakt, że choroby księżniczki nie dało się utrzymać w tajemnicy. Sama księżniczka miała w tym spory udział. Jej przejmujące krzyki słychać było od rana do wieczora. Od wieczora do rana też, i to jeszcze lepiej. A im głośniej księżniczka wrzeszczała, tym gorliwiej jej ojciec poszukiwał medyków. Po kilku dniach zbrojni zawlekli nawet na zamek miejscowego alchemika, który jak dotąd zasłynął jedynie ze spektakularnego spalenia połowy zajazdu. Nietrudno się domyślić, że i on nie znalazł rady na cierpienie książęcej córki.

Wszystko odbywało się zgodnie z planem.

Plan nie przewidywał wprowadzania dodatkowych utrudnień, więc Kigva postanowiła iść zbrojnym na rękę. Żaden nie odważył się zbliżyć do jej chaty, choć już od świtu kręcili się po okolicy. Na dobrą sprawę mogli się tak czaić do końca dnia. Tkwiło w nich chyba

przekonanie, że obejście czarownicy jest równie niebezpieczne jak ona sama. Dwóm niebezpieczeństwom naraz nie byli w stanie stawić czoła. Kryli się po krzakach tak uporczywie, że wiedźma poczuła się nieco zniecierpliwiona. Wszystko wskazywało na to, że sytuacja nie ulegnie zmianie do jej albo, co bardziej prawdopodobne, ich smutnej śmierci.

W zasadzie powinna się już przyzwyczaić. W zasadzie nie powinna już od dawna czuć nawet najmniejszego zniecierpliwienia. Zdążyli ją już przecież nauczyć...

Ów wiek Kigvy, zgoła młodzieńczy, był problemem nie tylko dla tych, którzy u wiedźmy spodziewali się twarzy stosownie pomarszczonej i możliwie wielu ubytków w uzębieniu. Był również problemem dla samej czarownicy. Wiekowi temu przypisane są bowiem z natury pewne potrzeby, może i nieprzyzwoite, za to bardzo ludzkie. Posiadanie nadnaturalnych mocy nie czyniło zaś wiedźmy różną w tej kwestii od pierwszej lepszej wiejskiej baby. Miejskiej zresztą też. Utrudniało natomiast mocno rozwiązywanie owej kwestii w sposób naturalny. Wiejskie i miejskie baby stanowczo cieszyły się dużo większym powodzeniem. Nadto Kigva, jak znakomita większość wiedźm, nie była zbyt dobra w racjonalnym postrzeganiu rzeczywistości. Gorzej - była niepoprawną romantyczką. I dlatego też wkroczywszy w wiek dojrzały, sporo czasu zmarnotrawiła, czekając, aż jakiś chłop wreszcie wylezie z krzaków. Dobrowolnie. Czekała na próżno.

Tym razem jednak wyciąganie sług księcia z gąszczy za pomocą uroków nie wchodziło w grę. Nie dałoby się ukryć, że działali posłuszni jej czarom, a to wykluczało

przekonanie ich pana, że wiedźmę dostarczono przed jego oblicze na jego rozkaz i niekoniecznie po jej woli. Dlatego też Kigva postanowiła iść zbrojnym na rękę. A dokładniej, iść na grzyby.

Zbrojni umieli docenić okazję. A może po prostu dość mieli siedzenia w zaroślach. W każdym razie stanęli na wysokości książęcego zadania. Jeden zarzucił wiedźmie na głowę cuchnącą szmatę. Na nos był to płaszcz jednego z kamratów. Na oko trudno było powiedzieć. Drugi ucapił czarownicę pod kolana. A trzeci, sądząc po odgłosach, skupił się na bieganiu w kółko. Czwartego, tego, który pilnował wierzchowców, wystraszyli śmiertelnie. Wiedźma uznała bowiem za swój obowiązek zaprotestować przeciwko tak obcesowemu traktowaniu. Efektem była panika wśród traktujących. Jednak perspektywa gniewu księcia musiała im się wydać znacznie gorsza niż gniewu skrępowanej i do pewnego stopnia bezbronnej czarownicy, bo wytrwali

w swym zamiarze.

Przerzucona przez grzbiet wierzchowca Kigva podążała do zamku.

- Słyszysz? - Książę rozmawiał z wiedźmą jak równy z równym. Jak równiejszy z równym właściwie. Ale Kigva nie miała pretensji o ów ton wyższości. Już samo to, że zaproszono ją do zamku, i to w sposób nieprzewidujący ewentualnej odmowy, świadczyło o stanie ducha, w jakim znajdował się władyka. Z tego, co wiadomo było o jego cierpliwości i wytrzymałości, wiedźma

mogła łacno wywnioskować, że kres jednej, jak i drugiej dawno zostawił za sobą. Gdyby jednakże były jakie wątpliwości, starczało spojrzeć na książęce oblicze, poszarzałe z niewyspania. Na przekrwione oczy, pod którymi kładły się głębokie cienie. Na dłonie kurczowo zaciśnięte na zdobionych oparciach siedziska.

- Słyszysz?! - powtórzył, dodając do pytania zgrzytnięcie zębami. Wiedźma wzdrygnęła się lekko. Na mgnienie oka zdziwiła się nawet, że spod wąsów władyki nie sypnęły iskry.

- Tak, wasza książęca mość. Ktoś krzyczy - odpowiedziała, splatając palce przysłonięte fałdami spódnicy. Niewielki urok nie zaszkodzi, pomyślała. Maleńki, tak dla bezpieczeństwa. Skoncentrowała się.

Książę wstrząsnął głową raz i drugi, jakby chciał się pozbyć natrętnie brzęczącej muchy. I popatrzył na czarownicę nieco nieprzytomnie. Kolejny krzyk, zakończony piskliwym jękiem, pomógł mu zebrać myśli i dobitnie przypomniał o niewesołych okolicznościach.

- Ja ci mogę nawet powiedzieć, kto krzyczy - rzekł nad wyraz spokojnie i na moment obdarzył wiedźmę czymś na kształt zmęczonego uśmiechu. Więcej entuzjazmu nie mógłby z niego wydusić nawet najcięższy i najlepszy urok. - Moja córka. A ty mi powiesz, co trzeba zrobić, żeby przestała. I krzyczeć, i... drapać się -dodał.

- Drapać, wasza wysokość? - zdziwiła się obłudnie Kigva.

- Ano drapać - westchnął ciężko. - Pierwej trzeba jej było ręce spętać, bo paznokciami skórę darła... -Przerwał na chwilę i gestem wygonił służbę z komnaty.

Odczekał, aż drzwi zamkną się za ostatnim z czeladnych, i westchnąwszy raz i drugi, podjął konfesję. Niecodzienną mocno, zważywszy na to, kogo uczynił swym powiernikiem. Widać było, że nadzieję na ratunek z innej strony stracił bezpowrotnie.

- Ani opanowania żadnego, ani pomyślunku w niej widać nie było. Nie szło jej nawet przekonać, że urodę jak nic popsowa.

Kigva skinęła głową ze zrozumieniem. Nawet było w nim odrobinę szczerości. Książę troskał się nie całkiem bez powodu. W końcu trafiały się białogłowy, co mimo stanu znacznego dokonywały życia w panieństwie, bo tak były nie urodne, że nawet bogactwo i splendory nie były w stanie zaćmić wzroku zalotników. Na nic była księciu taka córka. Ani do zawarcia sojuszu, ani do zdobycia fortuny, ani pomnożenia majątku. Tylko na sromotę i pośmiewisko.

Władyka nie zwrócił uwagi na owo milczące wsparcie ze strony czarownicy. Było mu ono zresztą potrzebne jak psu na budę, bo nie pociechy oczekiwał, a rady na swoje kłopoty. Mówił więc dalej.

- To się zaczęła czochrać jak, nie przymierzając, suka, kiedy ją pchły oblezą. - Splunął z obrzydzeniem. - Trzeba ją było zamknąć. Spętać całkiem. Bo już nawet czeladni w kułak parskali od tych sztuk, co wyczyniała. Myśleć by można, że dziewkę od wiłów na zamek wziąłem!

Wiedźma znów kiwnęła głową. Choć tym razem nie siliła się nawet na zrozumienie. Książęca córka nie tyle z urody słynęła, co z dumy i pychy. Na pozór miła, ludzi niczym robaków marnych traktowała. Każdemu wyższość własną umiała wykazać. A nieczęsto w sposób tak dotkliwy, że się tym pomniejszonym gałąź sucha i sznur konopny zwidywały jako sposób na uwolnienie ziemi matki od tak paskudnego brzemienia, jakim sami się czuli. Oj, nie kochano książęcej córki powszechnie. Właściwie to mało kto ją darzył cieplejszym uczuciem. Nawet ojciec własny, wylewając potok skarg i wyrzekań, niewiele miał dla niej żalu. Za to znacznie więcej złości i pretensji o despekt uczyniony jego książęcej osobie.

- Od czasu, jak się skrobać nijak nie może, wrzeszczy... Nie pomogły zioła i maści. Nie pomogły mikstury. Nawet dym kadzidlany żadnej zmiany nie poczynił, choć się sam opat starał... Znikąd się pomocy nie doczekaliśmy. Jeszcze trochę, a nie tylko ona na rozumie zacznie słabować od tych wrzasków, ale my! - zakończył ze złością. Sapnął raz i drugi, a ochłonąwszy nieco, popatrzył na wiedźmę spod zmarszczonych gniewnie brwi.

- Pomożesz, a wynagrodzę cię sowicie. Zawiedziesz, to obie was końmi włóczyć każę. Za bratanie się z plugastwem piekielnym, co rozum i dusze odbiera. Za czary wszeteczne i obcowanie z piekłem. Obie was na rynek powloką. Nie będzie odwołania ani ratunku i wierzaj mi, z rąk moich nawet na miotle nie umkniesz.

- No? Zdało się na coś twoje czarownictwo? Gadają o was, wiedźmach, mądre. Co wymądrzyłaś? - Zniecierpliwiony książę pochylił się ku wiedźmie. - Mów! -rozkazał.

- To jaszczurczy świąd, panie - powiedziała Kigva, skłoniwszy się pierw nisko.

- Jaszczurczy?! - Książę tak się zdziwił, że nawet ulgi nie poczuł na wieść, że czarownica okazała się tak mądra, jak to prości ludzie zazwyczaj gadają. - Jak to jaszczurczy? Toć u nas na zamku nikt jaszczurów żadnych nie widział! Te maluśkie to zaraz padają, ledwie się do fosy zbliżą, a o większych to nawet nasi ojcowie nie słyszeli! Coś mi się widzi, wiedźmo, że łżesz! Jako pies! -Tym razem nawet urok nie zdołał złagodzić książęcego charakteru. Władyka aż poczerwieniał na twarzy, i to tak mocno, iż zdawało się, że krew zaraz tryśnie z jego policzków. - Myślisz głowę tym sposobem uchronić?! Zaprawdę, nim kogut po trzykroć zapieje, trafisz w objęcia mistrza mało dobrego! - obiecał z wściekłością.

- Nie stałoby mi śmiałości, by samemu księciu jasnemu bajędami czas marnotrawić. - Kigva skłoniła się jeszcze niżej. Cała jej postawa, ton głosu, spojrzenie nawet emanowały skromnością i uznaniem dla większej władzy niż ta jej dana. - A jaszczura można i tutaj, na zamkowych komnatach, znaleźć.

- Gdzież to?! - dał się złapać książę.

Kigva niemal uśmiechnęła się szeroko. Zadam ci ja bobu, pomyślała złośliwie. I zaraz wspomniała tych wszystkich dworaków, rycerzy, tych mniej czy bardziej zacnych, co się nocą opłotkami do jej chaty zakradali. Każden jeden chciał jej pomocy, jej maści i mikstur, ale żaden nawet prostego „dziękuję" nie wykrztusił. Żaden się nie witał i żaden nie żegnał. O dalej posuniętych dowodach życzliwości nawet nie wspominając. Przypomniała sobie nienawistne spojrzenia, wykrzywione

pogardą, albo nawet wstrętem oblicza, spluwanie przez ramię, bądź to dla odwrócenia uroków, bądź ze zwykłego obrzydzenia. Teraz trafiała się okazja, by im wszystkim odpłacić za zniewagi równie dobrą monetą.

- Jaszczura, panie, nie koniecznie żywego szukać trzeba. I nie w fosie zasiedziałego lub niebem żeglującego. Bywają miecze, których pochwa lub rękojeść jaszczurem są wyłożone.

- Prawda! - zdumiał się władyka. - I stąd on? Ten świąd? Jakimż to sposobem?!

- Nie mnie, wasza wysokość, wiedzieć, który z twych rycerzy pierwej za miecz swój chwytał, a potem za twą córkę, panie - stwierdziła Kigva spokojnie, prostując się i spoglądając księciu w oczy. Władyka zamarł na swym tronie. Patrzył na wiedźmę, raz po raz mrugając. To otwierając, to zamykając usta. Niczym ryba na brzeg wyrzucona. A taką miał przy tym minę, że można by przypuszczać, iż chwilę temu w łeb obuchem oberwał. Wreszcie chrząknął niepewnie.

- Świąd jaszczurczy, powiadasz... - mruknął. - Jest na to jaka rada? - zapytał niemalże uprzejmie.

- Jest, wasza wysokość, ale trudna to rada. Bardzo trudna - odpowiedziała Kigva, starając się ze wszech miar, by w jej głosie nie zadźwięczała nawet najcichsza nuta triumfu.

- Mów - rozkazał książę. Zaprowadzenie porządku i dobrych obyczajów wśród swych dworzan i lenników odłożył sobie na później, choć widać było, że decyzja w tej kwestii już w nim stwardniała na granit.

- Otóż z choroby uleczyć może jedynie ten z jaszczurów najznamienitszy. Ten, co ma wszystkie inne

pod sobą. Bestia, której się ani choroba, ani nawet magia nie ima. Oddechem swoim, kroplą krwi, dotknięciem może świąd odegnać. Do uzdrowienia córki wasza wysokość potrzebuje smoka! - To powiedziawszy, Kigva westchnęła ciężko, jakby chciała powiedzieć, że wie, jakiej podzięki może oczekiwać za swą radę. Bo i wiedziała doskonale.

- Skąd ja ci smoka wezmę, szalona wiedźmo?! - wybuchnął książę zgodnie z przewidywaniami. Zerwał się i zaczął przemierzać komnatę wielkimi krokami. - Lata całe minęły, jak mój stryj jednego zakłuł w rzetelnej bitwie! To nie jest trudne, to jest niemożliwe!

Kigva milczała, czekając, aż złość księcia nieco osłabnie. Kiedy ucichł już potok przekleństw, przestąpiła z nogi na nogę i chrząknęła cichutko.

- Co tam mamlesz pod nosem, czarownico?! - huknął władyka.

- Może jest jeszcze inny sposób... - szepnęła, zręcznie symulując zakłopotanie i niepewność.

- Jaki?! Gadaj! - zażądał książę, stając przed nią. W ostatniej chwili powstrzymał się, by nie złapać czarownicy za kubrak i nie potrząsnąć nią jak słomianą

kukłą.

- Sir Roger z Mons... - wyszemrała wiedźma.

- Smokobójca?! - Książę zmarszczył brwi z namysłem. - Jak on może pomóc? Fiolkę krwi smoczej w jukach ukrywa? Bo łba nie przywiózł, sam widziałem!

- Taka krew, co ją kto w jukach tygodniami wozi, całkiem niezdatna by była. - Kigva pokręciła głową. -Ale sam rycerz... Niejednemu smokowi stawał. Niejednego mieczem pochlastał. Niejeden mu swym oddechem skórę osmalił. Może być, jaka część smoczej mocy zalęgła się w rycerzu...

- Sir Roger z Mons - powtórzył książę z namysłem i uśmiechnął się pod wąsem. - Smoczy rycerz...

- Jeno, wasza wysokość... - Kigva skuliła się jakby w oczekiwaniu na cios.

- Co znowu?! - ryknął władyka, a jego twarz natychmiast ponownie poczerwieniała.

- To człowiek, panie, nie smok, ale zwykły człek -jęknęła wiedźma, zasłaniając twarz rękoma. - Nie starczy, by oddechem owionął - mamrotała bojaźliwie zza palców - bo w jego tchu nawet szczypty płomienia nie uświadczysz. Trzeba więcej...

- Ile więcej? - zapytał rzeczowo książę.

Książę przyjął smokobójcę z wszelkimi honorami. Chwilę rozmawiał, wcale uprzejmie. Chwilę przekonywał. Nawet nie mocno gwałtownie. Po czym osobiście odprowadził gościa do komnaty księżniczki. Dwóm zbrojnym nakazał u drzwi stanąć i baczyć, by nikt nie śmiał progu przekroczyć. Sam zaś udał się do swoich komnat, gdzie czas przepędzał, wędrując w kółko niczym zwierz dziki zamknięty w klatce. Raz po raz nasłuchiwał przy tym uważnie odgłosów dobiegających z zamkowych korytarzy.

Nasłuchiwali i czeladni.

Mimo że książę nie dzielił się z nikim swoimi planami, służba i tak wiedziała, że oto rycerz sławny, sir Roger z Mons, przybył ratować książęcą córkę od straszliwej niemocy. Wsłuchiwali się więc uważnie w gardłowe jęki księżniczki, nieomylny dowód jej straszliwego cierpienia. W postękiwanie słynnego rycerza, jasny znak, że walka z przeklętą chorobą łatwą nie jest, jednak smokobójca pola nie ustępuje i z poświęceniem dzieła ozdrowieńczego dopełnia. Nasłuchiwali i na równi z księciem zastanawiali się, kto w owej walce zwycięży. Tymczasem zmagania sir Rogera zdawały się nie mieć końca. Dopiero nad ranem opuścił komnatę książęcej córki i w kompanii zbrojnych podążył na spotkanie z władyką. Przez uchylone drzwi zajrzała zaś służka i niemal natychmiast po zamku gruchnęła wieść, że księżniczka śpi spokojnie. A lico jej, choć wciąż noszące ślady przebytej choroby, wygładził wyraz błogości i zadowolenia.

Nim sam uzdrowiciel dotarł do księcia, wieść o cudzie przez niego dokonanym opuściła już zamkowe mury.

Sir Roger z Mons odkrył zdumiony, że można zostać bohaterem, nie ubiwszy wprzódy smoka. Nie było wprawdzie wiwatujących tłumów, ale i nie dało się przeoczyć licznych dowodów uznania. Jak chociażby ogromne pieczyste, które właśnie postawił przed nim karczmarz, odmawiając przy tym przyjęcia jakiejkolwiek zapłaty. Nietrudno było odgadnąć, że już całe miasto wie, iż sławny rycerz nie tylko umiał czoła stawić bestiom piekielnym, ale i poradził sobie z równie okropną niemocą. Której skutki niewątpliwie odczuło całe miasto.

Choroba księżniczki nie łagodziła bynajmniej i tak gwałtownego charakteru władcy. Książę wprawdzie wzdragał się przed pochlastaniem na dzwona swojej córki, ale dużo mniejsze miał opory w stosunku do poddanych. A wściekłości gdzieś musiał dawać ujście. I dawał. Teraz zaś wszystko miało wrócić do normy.

I to dzięki mnie, pomyślał zadowolony rycerz, wdychając z lubością aromat korzennych przypraw. O przyczynach choroby książęcej córki jakoś zupełnie zapomniał.

Opuściwszy zamkowe mury, Kigva nie wróciła do swojej chatki w lesie, a postanowiła zostać w mieście. Wy-koncypowała bowiem, że tak łacniej smokobójcę napotka i będzie mu mogła o swojej zapłacie przypomnieć. Tak się też i stało.

Rycerz, raz po raz odpowiadając skinieniem głowy na pozdrowienia, zmierzał właśnie w kierunku zamtuza, licząc, że miejscowe dziwki też mu będą chciały za bohaterstwo podziękować. Afekt wprawdzie mu z głowy nie wywietrzał, ale zaznawszy niejakiego ukojenia trawiącej go gorączki, rycerz zapragnął dla odmiany zaznać nieco zachwytów i uwielbienia. Szedł więc właśnie, dumając nad tym, jak się będą ów zachwyt i uwielbienie przejawiać, kiedy jakaś moc tajemnicza obróciła go w miejscu i skierowała jego kroki wprost w ciemnawy i odludny zaułek.

Kigva, skrzyżowawszy ręce na piersi, patrzyła na rycerza płonącymi oczami.

- Witajcie, sir Rogerze. - Uśmiechnęła się lekko, za to nad wyraz bezecnie. - Całe miasto aż huczy od plotek. Ponoć noc spędziliście na zamku. Ponoć uzdrowiliście książęcą córkę.

- Uzdrowiłem, uzdrowiłem - smokobójca odpowiedział szerokim uśmiechem. - Muszę podziękować ci za to, żeś mi przypomniała na język miksturę zadać. Zaiste przedni był to koncept! Książę sam na ów sposób leczenia nalegał! - Sir Roger roześmiał się rubasznie. -W niczym żem jego woli nie uchybił, a nawet to i owo od siebie dołożyłem - pochwalił się zadowolony.

Wiedźma spokojnie skinęła głową. Przez moment rycerzowi zdało się, iż jej oczy zalśniły jeszcze intensywniej.

- Zadowoleniście więc, panie? - zapytała cicho.

- Zadowolonym - potwierdził rycerz. Bo dlaczego nie miałbym?, pomyślał przy tym. Nie dość, żem dostał, co chciałem, to jeszcze wszyscy dank składają.

- Wywiązałam się więc z umowy. Com obiecała, się dopełniło, czyż nie tak, panie? - głos wiedźmy zawibrował niepokojącą, gardłową nutą.

- Owszem. Wywiązałaś się. - Sir Roger ani myślał kłócić się z czarownicą. No i w końcu jakieś tam zasługi miała. Wprawdzie myślał o nich nad wyraz niechętnie, ale zanegować całkiem nie mógł.

- Czas więc na to, byście i wy, panie, się wywiązali. Czas na moją zapłatę - stwierdziła takim tonem, że smokobójca aż się wzdrygnął. Prawdziwie wszeteczna z niej wiedźma, pomyślał.

- A owszem, oczywiście - zgodził się szybko. Po czym sięgnął do mieszka i wysupławszy z niego złotą

monetę, wcisnął czarownicy w garść. - Oto twoja zapłata.

To rzekłszy, obrócił się na pięcie i odszedł, zanim zdążyła mu odpowiedzieć.

W zaułku pociemniało nagle. Mrok zakłębił się, za-kipiał i zafalował wokół nóg wiedźmy.

- Nie tak się umawialiśmy, sir Rogerze - szepnęła

Kigva. - Nie złotem miałeś płacić.

Sięgnęła do warkocza i wyjęła zeń kilka źdźbeł. Roztarta je w dłoniach i sypnęła wokół siebie. Ciemność za-syczała wściekle, wzburzyła się i otoczyła czarownicę wirującym kręgiem.

- Ale skoroś tak wybrał, niech się stanie - wymruczała czarownica. - Oto moja zapłata. - Tym razem ona sięgnęła do mieszka u pasa. Zagrzechotały amulety. -

Może na przyszłość wyniesiesz naukę, iż prawdę mówią mędrcy, że i w piekle nie znajdziesz takiego gniewu, co dorównałby wściekłości wzgardzonej kobiety. Albo choćby i taką, żeby płacić umówioną monetą...

Książę przemierzał komnatę krokiem bardziej nerwowym i gwałtownym niż zwykle. Nie miał zresztą innego wyjścia, bo siedzieć nijak nie mógł. Przynajmniej o ile nie chciał się na śmieszność narazić, wiercąc się nieustannie i szurając zadkiem po siedzisku. Chodził więc i chodził, ostatkiem sił się powstrzymując, by nie drapnąć choć raz. Dla ulgi choćby i chwilowej. Ale to by despekt był okrutny, sromota. A wciąż jeszcze książę

pragnął szacunku bardziej, niźli możliwości poskrobania swędzącego miejsca.

Nie ustawał w swej wędrówce po komnacie, czując, jak z każdym krokiem wzmaga się nie tylko swędzenie, ale i wściekłość, jaka go przepełniała.

Tym razem jednak nie miał na kogo owej wściekłości wylać. Nie miał kogo o swoje cierpienie oskarżyć. I za męki swoje dotkliwie ukarać. Doskonale wiedział, jakim sposobem świąd przeklęty zalągł mu się w portkach. Nie kto inny, a on sam za rękojeść wyłożoną jaszczurem złapał, a potem nierozważnie ulżył sobie w potrzebie. On sam, nikt inny.

Ogarniającej go złości nie łagodził nawet fakt, że kazał wszelkie ślady jaszczurów z zamku usunąć. Może było to i mądre, ale z pewnością za późne działanie.

Na szczęście święci patroni księcia mieli go w swojej opiece i nie było za późno, by wezwać cudotwórcę i uzdrowiciela. Sir Rogera z Mons, smoczego rycerza, którego książęcy zbrojni właśnie zawracali od bramy...

Nic osobistego

Sir Roger z Mons kuląc się pod przenikliwymi podmuchami niosącego mokry śnieg wiatru zastanawiał się ponuro. Zastanawiał się, jak długo jeszcze powinien stać pod zamkniętą na głucho bramą.

Wyniosłe ceglane mury lśniły wilgocią. Płatki śniegu miotane wiatrem topniały w błocie.

Zawodzący wicher szarpał wilczą szubę rycerza, łopotał płachtami okrywającymi wozy ze sprzętem.

Kołysał wisielcami na przydrożnej szubienicy, nie pozwalając wypasionym krukom na spokojne kontynuowanie posiłku.

Przecież nie zacznę łomotać do bramy, pomyślał rycerz ze złością, czując przenikające do szpiku kości zimno. Nie uchodzi, nie honor. Herolda trzeba, żeby otrąbił. Zaklął pod nosem. Herolda musiał zostawić po drodze, w odległej wsi, po tym, jak ów nieostrożny człek napił się miejscowego piwa.

Rycerz przypuszczał, iż herold wciąż jeszcze skręca się w boleściach. W każdym razie gdy rankiem odjechali wszystko na to wskazywało. Został jeno róg, cóż z tego jednak, kiedy nikt ze zbrojnych nie potrafił na nim zatrąbić. Podczas prób wydobywali jedynie ciche, aczkolwiek mocno obscenicznie brzmiące odgłosy.

Wiatr z lekka zmienił kierunek. Wiało teraz prosto od szubienicy. Sir Roger skrzywił się jeszcze bardziej. Nie, żeby miał cokolwiek przeciw surowemu traktowaniu poddanych. Ale tak pod samymi murami...

Po raz kolejny pożałował, że w ogóle podjął tę wyprawę. Po raz pierwszy udał się na odległe kresy cywilizacji. Niektórzy twierdzili zresztą, iż kraj ów leży poza jakimikolwiek kresami. Po tygodniu podróży rycerz zaczął przyznawać im rację. Po dwóch tygodniach był o tym przekonany.

Przepaściste, ciemne i ponure lasy, gdzieniegdzie lśniące ciemnymi wodami jeziora. Zwierz srogi w lasach. Gościńce podłe. Wioski... Nie, o wioskach lepiej nie wspominać...

Podczas drogi, męczonego zgagą po pieczonej rzepie, stanowiącej tu podstawę jadłospisu rycerza ogarniały coraz większe wątpliwości. Owszem, kraj dziki i niezbadany, srogie bestie muszą kryć się w niedostępnych komyszach. Smoki, jakich za Zachodzie nikt już od wieków nie widział. Co z tego, skoro rzemiosło było ty najwidoczniej na bardzo niskim poziomie.

Ledwie widoczny na blankach knecht wysmarkał się z odgłosem, który dobiegł wyraźnie mimo świstu wiatru. Był to jedyny przejaw aktywności knechta od dłuższego czasu. Na nawoływania nie reagował zupełnie, spoglądając w dół tępym wzrokiem. Wyglądał jak mokra, obleczona w pancerz kukła.

Rycerz popatrzył w tył, na swych zbrojnych skulonych obok wozów. Zaklął po raz kolejny, nie wiedzieć już który.

Nie takiego powitania oczekiwał. Wiózł glejty do wszystkich załóg zakonnych, wiózł list do samego komtura. Nie spodziewał się wprawdzie powitania z fanfarami, ale to, co zobaczył przeszło wszelkie oczekiwania.

Gdy tylko ukazał się na drodze prowadzącej do zamku, gdy zza zakrętu wyjechali zbrojni na blankach muru wszczął się ruch. Brona opadła ze zgrzytem i hukiem, zadźwięczały łańcuchy podnoszące most. I to wszystko. Na blankach muru został tylko ten jeden knecht, sprawiający wrażenie głuchego i ślepego zarazem. W każdym razie nie zwracał uwagi na nic, na nawoływania, przekleństwa.

Zaczynało się ściemniać.

Śnieg gęstniał. Płatki spadające na ziemię nie topniały już, zaczynały pokrywać ją białym, coraz grubszym całunem. Przyjdzie wracać do miasta. Miasta, zaklął rycerz pod nosem.

Ortelsburg. Paskudna mieścina na paskudnym zadupiu. Zamek, kilka domków, gospoda. Na myśl, że zapewne przyjdzie tam stanąć rycerz aż się wstrząsnął. Zdążył już nazbierać złych doświadczeń.

Pchły jak myszy, myszy jak szczury, szczury jak koty... Ciekawe, jakie tu są smoki... Pomyje zwane piwem i pieczona rzepa.

- Co mnie tu skusiło... - mruknął pod nosem.

Wiedział dobrze, co. Smoki były coraz rzadsze. A żyć z czegoś trzeba. Nie miał żadnych

doświadczeń w innych sposobach zarobkowania. Nie walczył na turniejach. Sama myśl o uprawie rodowych dóbr, o hodowli owiec przyprawiała go o mdłości. Trudno zresztą byłoby, kmiecie rozpierzchli się, gdy nie poświęcał im uwagi. Trudno zresztą doglądać dóbr, gdy człowiek cały czas w rozjazdach. Zarządca go okradał w sposób jawny. Gdy go powiesił, nie szukał już następnego.

Cały rok szukał okazji. Pieniądze z ostatniej nagrody topniały, nie było po co wracać do zamku.

A smoków ani na lekarstwo.

Skuszony opowieściami ruszył na wschód. Ale tam też nie było lepiej. Wprawdzie sława pozwalała przeżyć, każdy z rycerstwa uważał za zaszczyt gościć słynnego pogromcę smoków, ale co z tego.

Trudno przecież żyć z opowieści, jak jaki minstrel czy inny wierszokleta. Nie uchodzi.

Tak, sytuacja nie była najlepsza.

- Zawsze można wrócić do... - mruknął rycerz pod nosem i splunął.

Zaczynam gadać sam ze sobą, pomyślał ze złością. I to jeszcze takie głupoty.

Nie ma co, zdecydował, trzeba ruszać. Może nikogo nie ma w zamku, poza załogą, może ruszyli na wyprawę. Durne klechty boją się wpuścić, rozkazów pewnie nie mają. Trzeba ruszać, co będę tak stał...

Spojrzał po raz ostatni w górę, na ledwie widoczne już w mroku i padającym coraz gęściej śniegu mury. Prawie nic nie widział, śnieg sypał się do oczu. Przetarł rękawicą zaśnieżone brwi.

Knecht zniknął. Za to podniesionego mostu dały się słyszeć niewyraźne okrzyki, brzmiące jak przekleństwa.

Ze szczękiem zardzewiałych łańcuchów i skrzypieniem kołowrotu most począł zwolna opadać.

***

Na zamkowym podwórcu było zaciszniej. Nie dochodziły tu podmuchy wiatru, płatki śniegu wirowały spokojnie rozświetlane trzymanymi przez knechtów pochodniami. Sir Roger po raz kolejny przetarł oczy, mając nadzieję, iż czyni to tego dnia po raz ostatni. W krąg migotliwego blasku wszedł wysoki mężczyzna w łosiowym, naznaczonym odciskami od zbroi kubraku. Skłonił się dwornie.

Sir Roger zeskakując z konia miał mocno mieszane uczucia. Radość z ujrzenia znajomej twarzy w tym koszmarnym zakątku. Złość na tego, który go do tej wyprawy namówił.

Arnold von Egger, zwany Czarnym Eggerem, świecki rycerz w służbie krzyżackiej skłonił się jeszcze raz. Na młodej, szerokiej twarzy malowało się poczucie winy.

- Wybaczcie, panie... - zaczął nie patrząc gościowi w oczy. - Wybaczcie, zaniedbałem... Wiem, nie czas na tłumaczenia, ale kto się spodziewał w taki czas...

Sir Roger machnął tylko ręką. Perspektywa znalezienia się w ciepłej izbie, garnca grzanego wina, ciepłej strawy odegnała złość, która wzbierała w nim podczas długiego oczekiwania pod murami.

- Nie szkodzi - wymamrotał łaskawie, czując, że cała twarz zdrętwiała z zimna.

- Nie szkodzi - ·············powtórzył już wyraźniej. -Wiem, czas wojenny u was, tu, na posterunku u kresów, na rubieży...

Istotnie, wiedział, iż mimo formalnego pokoju wojna tli się wciąż na pograniczu. Ostrzegano go po drodze przed bandami grasantów, przybywających z ościennego królestwa by pogan przeciwko Zakonowi wspierać. Ostrzegano przed samymi poganami, utajonymi wśród miejscowego ludu, poganami krwi chrześcijańskiej chciwymi, wciąż odprawiającymi swe obrzędy wszeteczne.

Rycerz uwierzył w ostrzeżenia. Uwierzył tym bardziej, że ostrzegający go młynarz sam miał gębę zdeklarowanego poganina, który dopiero co zakończył wszeteczny obrzęd i nawet nie umył po tym rąk.

Arnold von Egger speszył się jeszcze bardziej. Pokręcił głową.

- Komtur zapewne przeciw pogaństwu pociągnął? - spytał sir Roger nie spostrzegłszy dziwnego zachowania młodego rycerza. - Plugastwo tępić, na chwałę Bożej Rodzicielki, którą na chorągwiach i w sercu nosicie?

- Amen! - odparł machinalnie Arnold. - To jest, nie... To znaczy, tak, i w sercu....

Zaplątał się beznadziejnie. Sir Roger poklepał go krzepiąco po ramieniu.

- Nie, komtur jest, w swojej komnacie... - wydusił z siebie młody rycerz po krótkiej chwili. -

Wiecie, panie, to taka głupia sprawa wyszła, aż wstyd powiadać... Ale tego, pozwólcie, panie, do izby, ziąb srogi...

Ziąb istotnie był srogi, lecz sir Roger zaciekawił się.

- Ależ mówcie, panie. I tak zaczekać muszę, aż konia do stajen odprowadzą, cenny to rumak, jakiego w całym chrześcijańskim świecie nie znajdziesz. Dopilnować trza, czy stajenny zadbać potrafi...

- Potrafi, potrafi - zapewnił młody rycerz skwapliwie. - Sam baczenie będę miał, możecie być spokojni. Zachodźcie do izby.

Wyraźnie unikał wzroku sir Rogera, zaostrzając tylko jego ciekawość.

- No dobrze... - mruknął wreszcie von Egger, widząc, że gość nie rusza się z miejsca. - Już powiem.

Jednak milczał jeszcze chwilę, zanim w końcu zaczął.

- Bo widzicie, panie, komtur w zamku jest, jeno w izbie się swojej zamknął. Kazał most podnieść i mówić, że go nie ma. Bo to wszystko przez knechtów głupich...

Zaciął się znowu.

- Co przez knechtów? - spytał sir Roger już ostrzej. Arnold von Egger wyprężył się słysząc ten ton. Rycerz uśmiechnął się nieznacznie. Sława największego pogromcy smoków miała swoje dobre strony. W hierarchii stał nieskończenie wyżej od młodego, choć dzielnego i prawego Arnolda, dobijającego się już swej własnej sławy pogromcy pogan.

- Bo wiecie, głupi knecht pomylił się. - wypalił von Egger nie patrząc na sir Rogera. - Myślał, że to ten Mazur, co tu cały czas przyjeżdża.

- I co? - spytał z niedowierzaniem sir Roger. - Przed jednym Mazurem kazał bramę podnosić? Co, myślał może, że zamek będzie zdobywać?

- Nie znacie, go, panie... - pokręcił głową von Egger. - Znaczy, tego Mazura, nie komtura... On tu cały czas przyjeżdża, po córkę. Co to ją na zamku trzymamy, zbójom na gościńcu odjąwszy. To straszny człek, panie... Bardzo straszny...

Sir Roger skrzywił się. Walka z pogaństwem swoją drogą, pogranicze, rubieże, pełzająca wojna.

Ale żeby dziewkę w niewoli trzymać, nawet córkę śmiertelnego wroga... Nie rycerski to uczynek, pomyślał z dezaprobatą. Nie przystoi rycerzowi prawemu nawet słuchać o tym. Dziwne obyczaje tu panują, widać i oni, heroldzi cywilizacji pogaństwem i zdradą na wskroś przesiąkli. Spojrzał wyniośle na młodego rycerza, aż ten skulił się pod tym miażdżącym spojrzeniem.

- To nie tak, panie, jak myślicie - wyjąkał, spuściwszy wzrok. - My byśmy ją oddali, nawet zaraz. Kłopot jeno i zgryzota. Cięgiem jeno po nocach na gęśliczkach gra, śpiewa, spać nie daje. A w dzień szkudna taka, tego nie zje, to niedobre... Zaraz byśmy ją oddali...

- To czemu nie oddajecie? - warknął sir Roger ze złością. - Okupu chcecie?

- Jakiego okupu? - von Egger wybałuszył oczy. - Toż komtur sam by zapłacił, by ją ojciec zabrał.

Wszyscy bracia rycerze by dołożyli! Ino nie da się...

- Jak to się nie da?

- Ano, ojciec, jak ją zobaczył, pieklić się srodze począł od razu. żeśmy ją zamienili, niedojdę mu chcemy oddawać. Nijak nie chciał słuchać, że taka od początku była. Powiedział, że takiej nie weźmiei już. Zezłościł się i knechtów jeno poszczerbił, szkód narobił.

- Może istowo nie tę zbójom odjęliście? - zastanowił się rycerz. - Albo i zły ją odmienił? - Gdzie tam! - parsknął Arnold ze złością. - Od początku taka była! Toż ona znana na całą okolicę, a wierzcie mi, panie, nie z mądrości! Z urody, po prawdzie, też nie... Próbowalim...

Arnold przerwał na chwilę. Z wieży poprzez szum wiatru dobiegł tęskny, acz mało harmonijny śpiew. Sir Roger wzdrygnął się, Arnold splunął. Konie zaczęły się szarpać u koniowiązu, z szubienicy za murem wzbiły się spłoszone kruki.

- Sami słyszycie... - Arnold pokręcił głową zrezygnowany. - Próbowalim... Wiecie, panie, komtur próbował przyuczyć, choć by obyczajów nabrała. Służkę zakonną przydał do towarzystwa i nauki. Ale gdzie tam! Jak była głupia, tak i jest. A służka chce przejść do zakonu kontemplacyjnego, tam, gdzie milczenie ślubują.

Za murami, gdzieś daleko w obskurnym miasteczku poczęły wyć psy.

- Prowadźcie, panie, do izby - zdecydował sir Roger. Ciężka jest misja prawych rycerzy na pograniczu.

***

W wielkiej zamkowej sali wiało chłodem, mimo ognia buzującego na olbrzymim palenisku. Długi stół był pusty, dopiero teraz służba poczynała się krzątać.

Rycerz ciężko opadł na ławę. Dopiero teraz z całą siłą poczuł zmęczenie, dopiero teraz uświadomił sobie jak jest przemarznięty i głodny.

- Wybaczcie, panie - z zażenowaniem odezwał się von Egger, gdy wydał już rozkazy służącym. - Komtur nie będzie nam towarzyszył. Tłumaczył, że niezdrów. Może to zresztą lepiej...

Arnold przygryzł wargi, jakby wymknęło mu się coś niepotrzebnego. Sir Roger nie zwrócił na to uwagi, pochłonięty widokiem wnoszonych do sali mis z dymiącym mięsiwem i parujących dzbanów, z których unosił się korzenny aromat.

- Będę czynił wam honory - powiedział Arnold. - Musicie, panie, zrozumieć... Tu pogranicze, rycerze zakonni z podjazdu wrócili, strudzeni wielce...

Zabójca smoków machnął łaskawie ręką. Nie pora zwracać uwagę na honory. Po tylu dniach na solonym mięsie i pieczonej rzepie...

Urwał potężny kawał razowego chleba, sięgnął do misy. I zamarł ze zdziwienie, widząc jak młody rycerz dobywa miecza. Arnold chwycił pieczony udziec, zamachnął się. Uciął plaster mięsa, usłużył sir Rogerowi. Ależ upadek obyczajów, pomyślał rycerz. No cóż, wysepka cywilizacji otoczona pogaństwem... Widząc jego wzrok Arnold poczerwieniał.

- Wybaczcie - sumitował się po raz kolejny. - Mieczów ci u nas dostatek, ale tasaków zbrakło. Widzicie, było u nas niedawno poselstwo, od księżnej mazowieckiej. I taki jeden wszystkie tasaki w trąbkę poskręcał, myślał, że to kogoś bawi. Chełpił się, marne u was żelazo, mówił, niewiela nim dokażecie. Może i niewiela, a tymczasem nie ma czym mięsa rąbać. Czymkolwiek rąbana, pieczeń była niezła. Zwłaszcza po takiej drodze. Po kilku kubkach grzanego wina sir Roger zaczął dochodzić do siebie.

- Wiecie, sir Rogerze... - zaczął rycerz Arnold niepewnie. - Jest jeszcze jedna sprawa...

Dostaliście, widzę, mój list...

Zabójca smoków skinął głową, nie mogąc mówić z pełnymi ustami. Przełknął z wysiłkiem.

- Dostałem - odparł zaniepokojony. - Wszystko mi skryba odczytał. Czyż nie jest tak, jak napisaliście?

- Ależ na pewno! - zapewnił von Egger pospiesznie. - To znaczy, o ile skryba dobrze zapisał... - zatroskał się. Otarł jasne wąsy.

- Jest tylko jeden mały... A właściwie to nie ma...

Sir Roger z trudem powstrzymał się, by nie zerwać się z ławy. Opanował się, takie zachowanie nie przystoi rycerzowi.

- Nie ma smoka?! - okrzyku jednak nie powstrzymał. Po takiej drodze! Po poniewierce na kiepskich gościńcach, wśród ludu do zwierza bardziej podobnego. Po noclegach w zapchlonych gospodach, po pieczonej rzepie...

Arnold wbił wzrok w stół, nerwowo kreślił esy floresy palcem zamoczonym w winie.

- Ależ, co wy, panie... - mruknął cicho. - Jest smok, niejeden. Dużo ich tutaj. Ino nagrody nijakiej nie ma...

Sir Roger już nie pytał. Cała droga na nic. Nie miał najmniejszej ochoty na darmowe łowy na potwora. Był zbyt zmęczony, by chociaż zakląć. Zbyt zmęczony, by zastanawiać się nad swym niewesołym położeniem. Jutro będzie czas, by się martwić.

Swoją drogą, pomyślał, ten gołowąs ma szczęście. Szczęście, że nie poluję na ludzi.

Z przyjemnością wytrzaskałbym go po gębie rękawicą, wyzwał na udeptaną ziemię.

Wymamrotał pod nosem przekleństwo.

- Wybaczcie, panie... - Arnold von Egger znów zaczął przepraszać, jak to czynił od samego początku. - Pomyślałem sobie, że dla samej sławy potwora ubijecie, takiego, jakiego u was ze świecą szukać. że szczęśliwi będziecie, mogąc bestię srogą pokarać, lud od terroru uwolnić...

A pies z ludem tańcował, prawie na głos pomyślał sir Roger. Co mnie obchodzi lud, chudoba, nawet dziewice. Jedyne, czego potrzebuję, to pieniądze. A tu, okazuje się, nic z tego. Sława dzielnego zabójcy smoków to dobra rzecz. Ale oznacza też duże wydatki. Trzeba żyć na poziomie.

- Panie? - z ponurego zamyślenia wyrwał rycerza natarczywy głos. Arnold wpatrywał się weń z napięciem.

- Czego? - mruknął sir Roger niezbyt uprzejmie.

- Bo wiecie, panie, jest jeszcze jedna sprawa... - von Egger swoim zwyczajem patrzył w ziemię. - Komturowi nie lza mówić, po coście przyjechali... Bo wiecie, on myśli, że przeciw pogaństwu ruszycie... Dobre sobie! Co on tu nagadał, z rozpaczą pomyślał sir Roger. Jeszcze tego brakowało, przeciw pogaństwu! Cholera, jakbym chciał przeciw pogaństwu, to w Palestynie ich ile chcesz. A klimat lepszy. Sam dolał sobie wina, uprzedzając usłużnego Arnolda. Pociągnął wystygły już nieco napój.

Trzeba się spokojnie zastanowić. Miesiąc już straciłem, zima za pasem. Trzeba stąd ruszać czym prędzej, żeby tu do wiosny nie ugrzęznąć. Wstrząsnął się na samą myśl o spędzeniu zimy w Ortelsburgu. Chyba z samych nudów wyruszyłby przeciw poganom. Dobrze, wracać, tylko co dalej?

- Smoków tu dużo, pod samym bokiem - Arnold niezrażony brakiem okazywanego

zainteresowania ciągnął swój monolog. - Szkody czynią okrutne. Co prawda nie nam, jeno wioski pustoszą, bydło porywają. Nawet to dobrze, bo te wioski to ostoja pogaństwa. W ogóle, dziwny to kraj...

Z kolei Arnold otrząsnął się z obrzydzeniem.

- Smoki, poganie, kłobuki - ciągnął, popiwszy wina. - Takie, wiecie, złe duchy, jak zmokła kura wyglądające. Strzygi po lasach, utopce w jeziorach. Powiadam wam, pogaństwo to nic, nawet najazdy Mazurów zza granicy. Tu nie tylko rycerzy zbrojnych trzeba, ty trzeba specjalistów, nie przymierzając, jak wy... Albo i czarnoksiężnika. Ale cóż, komtur nawet słuchać nie chce. On tylko pogan widzi. Wszystko inne do niego nie dociera, nawet jak skrzaty nocą po zamku harcują. Myszy, mówi... A widzieliście, żeby myszy szczały do mleka? Sir Roger wzruszył ramionami. Starał się nie pijać mleka, niewiele go to więc obchodziło.

- Nie widzieliście! - powiedział triumfalnie młody rycerz nie doczekawszy się odpowiedzi. - Co ja zresztą mówię, skrzaty! Tu w co drugim zagajniku złe siedzi, ślepia wytrzeszcza. Jeno komtur tego nie widzi, pogan ino... Ot, będzie ze dwie niedziele, smok nad samym zamkiem przeleciał. Krowę w pazurach niósł, żywą jeszcze. Tumult się wszczął, knechci z kusz poczęli szyć. Postrach w mieście. A komtur popatrzył w górę, głową pokiwał. Duże te bociany w tym roku, powiada. Nie dociera, mówię, nie dociera... Hier ist Krieg, powiada, obowiązków pilnować, nie za smokami ganiać. Dlatego nagrody nijakiej nie ma...

- Mieszczanie nic nie dają? - spytał sir Roger bez większej nadziei. - Cechy?

Arnold von Egger pokręcił smutno głową.

- Ano, nie dają. Kraj wojną wyniszczony, biedny. Wioski wrogie, a miastu potwory się nie naprzykrzają.

- A cechy? - nalegał rycerz. - Choćby po to, by łeb wypchany na ścianie powiesić, splendoru dodać. - Cechy też nie dają... - von Egger rozwiewał kolejne nadzieje. - Z tej przyczyny, że nie masz w mieście cechów. Dziura to prawa, powiadam wam, panie. Na zamku rzemieślników mamy, płatnerzy... W mieście szewców kilku, bednarz, i to wszystko. To jest... Tak, wiem, dopowiedział w myśli rycerz. To jest pogranicze. Pociągnął z kubka mocno już wystygłe wino, pogrążając się w niewesołych rozmyślaniach.

***

Długo nie mógł zasnąć. Przewracał się z boku na bok na twardym posłaniu w surowo urządzonej komnacie. Trzeba przyznać, że zakonni rycerze nienawykli byli do luksusów. Może też srogi komtur, zahartowany nieustanną wojną nie pozwalał im zgnuśnieć.

Cały zamek nosił piętno surowości obyczajów i ascezy. Począwszy od wielkiej sali, noszącej jeszcze widome ślady gniewu srogiego Mazura po ostatniej wizycie w sprawie córki, aż do tej komnaty. Wyścielona grochowiną prycza, toporny zydel stanowiły całe umeblowanie. Nawet wierny giermek musiał zadowolić się wiązką słomy przykrytą płaszczem na kamiennej posadzce.

Zza okiennic dobiegały dźwięki gęśliczek i monotonny śpiew. W oddali wtórowały psy. Giermek chrapał, przewracając się z chrzęstem na swym słomianym posłaniu.

Sir Roger rozmyślał z wytężeniem. Sytuacja była nieciekawa, chociaż już pod koniec wieczerzy usłyszał od Arnolda coś, co dało pewną nadzieję. Nie było nagrody za smoka. Nagrody z góry wyznaczonej. I nie było co na nią liczyć w państwie krzyżackim. Ale na południu, na Mazowszu... Jak mógł wywnioskować ze słów von Eggera panowały tam nieco inne obyczaje, bardziej przypominające te, do których przywykł. Można ubić bestię, zawieźć tam łeb, potargować się. Nie musi od razu mówić, że smoka ubił za granicą. Arnold wprawdzie mówił, że lud tam dziki, w dodatku poganom sprzyjający. Ale też opowiadało dwornych obyczajach na ciechanowskim zamku, o turniejach, gonitwach, pięknych damach. O goszczących zachodnich rycerzach. Coś mówiło sir Rogerowi, że będzie tam lepiej niż tu, w tym zamku, gdzie czuło się nastrój oblężonej twierdzy. Pozostawał tylko jeden problem. Trzeba zabić smoka. Właściwie problemy były dwa. Po pierwsze, jak zdążył się zorientować z opowiadań, smoki były tu wyjątkowo okazałe i groźne. Przypuszczał, że to z powodu srogiego klimatu, a być może dlatego, że nikt ich tu jak dotąd nie tępił.

Drugi problem był gorszy. Rzemiosło było tu bardzo słabo rozwinięte. Mógł się sam przekonać, widząc wyjątkowo źle uszyte ciżmy, które nosili służący. W dodatku brak nagrody. Nie ma co liczyć na przedsiębiorczego szewczyka znęconego wizją awansu.

Smoka trzeba zabić samemu. No cóż, nie pierwszy raz, pomyślał melancholijnie zdmuchując kaganek. Nie był zachwycony, ostatecznie było to bardzo dawno. Jednak nie było wyjścia. Gdy zasypiał, pomyślał jeszcze, że komtur jest wyjątkowo skąpy. Nie miał wprawdzie córki na wydaniu, zawsze jednak mógł zaoferować dzielnemu szewczykowi za żonę swą mazurską brankę.

***

Ranek wstał ciemny, bardziej zimowy niż jesienny. Gdy rycerz wyszedł na podwórzec śnieg pokrywał bruk cienką, lecz nie topniejącą warstwą. Sir Roger przeciągnął się, rozprostowując kości obolałe po niewygodnym posłaniu.

Zamek był okazały. Wysokie, potężne mury z czerwonej cegły, masywne wieże. Potężne budynki spichrzy i arsenałów.

Most był opuszczony. Przed bramą stał wóz, dwóch żydowskich kupców zamaszyście gestykulując kłóciło się ze strzegącym bramy knechtem. Knecht dłubał spokojnie w nosie nie zwracając uwagi na coraz natarczywsze głosy i gesty.

Rycerz postanowił zajrzeć do stajni, jak też zajęto się jego bojowym wierzchowcem. Wprawdzie młody Arnold obiecał wszystkiego dopilnować, ale zawsze warto sprawdzić. Koń wart był majątek, zaś w obecnej sytuacji był niewątpliwie najcenniejszą częścią dobytku rycerza. Rycerz ruszył w kierunku stajni.

- Herr Roger! - usłyszał za sobą. Odwrócił się, by z szacunkiem pokłonić się rycerzowi

i zakonnikowi.

Komtur odkłonił się niedbale, nie zatrzymując się nawet. Czerwona twarz buchała złością, nie licującą z powagą zakonnej osoby. Nie bacząc na powagę sir Rogera, na sławę znaną w całym chrześcijańskim świecie stanął tuż przed nim.

Mimo wczesnej pory komtur miał na sobie pełny pancerz, okryty białym, przekreślonym krzyżem płaszczem. Brakowało jedynie hełmu, spod okrywającej głowę misiurki wymykały się rude kosmyki. Komtur był wściekły. Sir Roger skłonił się raz jeszcze, nieco chłodniej. Ostatecznie był gościem, nie chciał uchybiać obyczajom. Twarz komtura poczerwieniała jeszcze bardziej. Rycerz chciał wypowiedzieć słowa powitania, nie zdążył jednak.

- Tu przedmurze chrześcijaństwa, verstanden? - wykrzyknął komtur łamaną francuszczyzną. - Tu walczyć z pogany! Nie ze strzyga, nie z Teufel! Znaczy, z Teufel też, ale po naszemu! Pracą i modlitwą, czasem tylko mieczem przez łeb! Nie sława, jeno obowiązek!

Komtur aż się zachłysnął. Knechci i sługi starali się zniknąć z pola widzenia. Korzystając

z przerwy sir Roger wpadł mu w słowo.

- Smok, szlachetny komturze, Bogu przeciwną bestią jest - zaczął pojednawczo. Nie miał problemów z językiem, poznał tutejszą mowę podczas rocznych bez mała wędrówek po niemieckich księstwach.

- Przeto uczynkiem dobrym na miarę rycerską jest pokonać go, moce piekielne upokorzyć. Co na pożytek Zakonu całego...

Urwał, widząc jak komtur wybałusza oczy ze złością.

- Himmelherrgott! - zgrzytnął zębami prawy i święty rycerz Maryi Panny. - Hier ist ordnung! Tu nie ma żaden szmok! Keine szmok!

Knecht wykłócający się z żydowskimi kupcami zniknął z załomku murów. Kupcy pozbawieni słuchacza zamilkli, zaintrygowani znajomym słowem.

- Shmock? - spytał jeden unosząc brwi. Drugi pociągnął go za rękaw chałata. Pierwszy spojrzał na komtura, po czym obaj skwapliwie poszli za przykładem knechta.

- Keine szmok, keine Geld!

Przyczyna niechęci komtura do wiary w smoki stała się jasna.

- Szlachetny komturze - zaczął znów rycerz, widząc, że twarz komtura zaczyna sinieć. - Nie oczekuję ja doczesnej nagrody. Pełnię swoją misję ile sił starcza, by świat od plugastwa zbawiać, w imię Boże i Świętego Jerzego, któregom na patrona swych poczynań i wzór niedościgły przyjął. Tak i teraz bez trwogi na bestię wyruszę nie mieszkając...

Komtur przybrał znów nieco zdrowszy odcień. Być może krew zaleje go jeszcze nie tym razem.

- Skoroś nie dla zysku a czczej sławy przybył... - zaczął łagodniejszym głosem. - Wprawdzie nie smok naszym głównym jest wrogiem, jeno poganie i przeklęte Mazury, że o śmudzinach już nie wspomnę, ale skoro przybyłeś... I nagrody nie oczekujesz... Witaj przeto w naszym zamku, gościem bądź, póki w bój nie wyruszysz...

Sir Roger odetchnął nieznacznie. Jego przemowa, najlepsza od lat odniosła skutek. Komtur sięgnął do boku.

- Klnę się... - sapnął wydobywając miecz. - Klnę się na tę rękojeść, iż pomocy w twym zbożnym dziele...

Z wieży dobiegły pierwsze tony gęśli.

- Herr Jesus! - wrzasnął komtur, wzywając imienia Zbawiciela swego jak najbardziej nadaremno, śpiew bowiem nie ucichł. Zamachnął się i cisnął mieczem w stronę ciemnego okienka, z którego dobywała się melodia. Oręż z brzękiem uderzył o mur, odbił się nieszkodliwie.

Komtur zgarbił się, przycisnął dłonie do głowy jakby w obawie, by nie pękła. Ruszył przed siebie mamrocząc coś pod nosem. Sir Roger posłuchał chwilę tęsknych tonów, po czym pospiesznie podążył za nim.

***

Grube mury chroniły nieco, zwłaszcza gdy zawarto wierzeje. Komtur opadł na ławę.

- Słyszycie, panie? - spytał z rezygnacją. - Ona tak cały dzień... A i w nocy potrafi.

Rycerz przytaknął. Mimo, iż spędził w zamku tylko jedną noc zdążył już sam się przekonać

- Smoki, mówicie, zabijacie... - komtur zamyślił się. - Wiem, sława was wyprzedza, nawet tu słyszeliśmy o was. Chwalebna to rzecz, chwalebna, piekłu na pohybel stwory diabelskie niszczyć. Ale wiecie, u nas gorsze plagi...

Popatrzył chytrze na rycerza.

- Nie mówię, smoka roztratować, wielka to rzecz. Ale tutaj, skoro przybyliście, możecie inaczej się Bożej sprawie przysłużyć...

Sir Roger słuchał przez uprzejmość, domyślając się już, co usłyszy.

- Tu pogaństwo wrogiem jest głównym, i źli sąsiedzi. Ot, jest taki, niedaleko, na grodzie Pupy osiadły. Kat męża i niewiasty, przez niego całe pogranicze krwią spływa. Nie, nie, nie mówię, że rady mu nie damy, ale skoro już jesteście, to może najpierw spróbujecie...

Rycerz stanowczo pokręcił głową.

- żałuję, cny komturze - odparł. - Rad bym wielce pomóc wam, alem śluby poczynił. Zabraniają mi one z ludźmi walczyć, póki ostatni smok oddechem swym ziemię plugawi...

Komtur posmutniał wyraźnie.

- Jeden wyjątek śluby mi dozwalają, honoru swego bronić - ciągnął rycerz.

- A, to nie ma problemu! - ożywił się komtur. - Powiedzcie jeno, że ode mnie przybywacie, zaraz wam w gębę napluje. Wtedy honoru bronić możecie.

- żałuję, może innym razem - uciął dalsze namowy sir Roger.- Smok mym jest przeznaczeniem.

Zapadło milczenie. Dopiero gdy słudzy przynieśli garnce piwa komtur odezwał się.

- A kiedyż to na smoka zamierzacie ruszyć? - spytał.

Zabójca smoków otarł pianę z ust.

- Nie wcześniej niż w dwie niedziele. Teren obcy, ludzi rozpytać trza, bestii plugawe obyczaje poznać.

Plotkę po mieście puścić, dodał w duchu. Popatrzył nieznacznie na służących, stojących pod ścianą sali. Zobaczył, że nadstawiają uszu.

- Bo wiecie, szlachetny komturze, smok bestią straszliwą jest, ale czasem głupią. Jako ten funt hufnali. Zdarza się, że tak się w swej pazerności zapamięta, iż nie tylko rycerz, ale człek prosty zdoła go pokonać... Ha, wiele znam przypadków, gdy bestię srogą prosty szewczyk albo i inny pachoł poraził, do sławy i zaszczytów dochodząc.

Jeden z pachołków postąpił do przodu, nie chcąc uronić słowa.

- Sposobem też można, jako to dzielny szewczyk kiedyś uczynił - ciągnął rycerz udając, iż nie dostrzega zainteresowania. - Podstępem bestię struć. Ale nawet i z orężem dzielne pachołki nieraz stawały, sławę zdobywając, do rycerskiego stanu się wynosząc. Książęce córki za żony pojmując.

Komtur kręcił z powątpiewaniem głową.

- Ten nasz głupi nie jest - mruknął. - Szkody straszne czyni. Wioski spustoszył, nawet tabory potrafi atakować.

Rycerz zdziwił się srodze. Nie spotkał jeszcze takiego potwora, co ryzykowałby atak na chronione tabory. Owszem, wioskę spustoszyć, bydło pożreć, nawet dziewicę. Widać wygłodzone bestie w tym wyniszczonym wojną kraju. Znów poczuł przypływ zwątpienia. Z tego co słyszał, wszystkie smoki, które w życiu napotkał były niczym w porównaniu z miejscowymi.

- Wiecie, panie, tak myślę... - komtur ściągnął misiurkę, w zamyśleniu podrapał się po rudej, przetykanej siwizną spotniałej czuprynie. - Tak myślę, że i wam trudno z bestią będzie. Co tu mówić o szewczykach czy innej hołocie. Toż kiedyś kompania knechtów smokowi nie zdzierżyła, srodze ich poszczerbił. Nie mam mowy, żaden szewczyk, żaden podstęp się nie zda, jeno wy, panie, wasza sława...

A niech cię, zaklął w duchu rycerz. Dzięki za dobre słowo. Spostrzegł, jak pachołkowie usuwają się cichaczem. No nic, pomyślał, jeszcze mamy czas, może ziarno zakiełkuje. Zbrojni w karczmie też swoje opowiedzą. Szewcy tutaj marni, ale może któryś się skusi. Nie, żeby od razu smoka zabił, ale może odciągnie uwagę, łatwiej będzie.

Nieco podniesiony na duchu rycerz zajął się piwem.

Smok unosił się wysoko, niesiony prądami powietrza na rozpostartych nieruchomo skrzydłach. Wysoko, patrząc z ziemi można było wziąć go za dużego ptaka. Jego ostry, smoczy wzrok pozwalał z tej wysokości dostrzec wszystkie szczegóły na ziemi.

Był bestią groźną i złośliwą, dufną w swą siłę i przebiegłość. Od lat grasował w tej okolicy, sprzyjała temu wojna i panujący chaos. Nikt go nie ścigał, nikt nie próbował ubić w jamie. Ludzie bronili się tylko, i to tylko wtedy, gdy atakował ich bezpośrednio. Na rabunki bydła nawet nie reagowali, traktując je jak dopust Boży.

Tu nie było błędnych rycerzy, szukających sławy w łowach na smoki. Nie było zawodowych zabójców. Smok przypominał sobie, jak to w latach młodości musiał sypiać czujnie, nasłuchując, czy nie zbliża się żądny chwały rycerz. Tak było w kraju, który dawno opuścił. Tutaj, w tych lasach, w bezkresnej puszczy zwanej przez ludzi Wildniss znalazł to, czego szukał. Tu miał wszystko, czego chciał. Obfitość pożywienia, ludzki strach i odrazę. Zwłaszcza z tej odrazy był szczególnie kontent.

Jego orli wzrok dostrzegł na dole ruch. Wąskim traktem wśród bagien poruszał się tabor. Zniżył nieco lot by się lepiej przyjrzeć.

Kilka zaprzężonych w woły wozów, eskortowanych przez zbrojnych. Wozy ciężko wyładowane, pewnie wiozą ziarno. Zawahał się. Nic mu po ziarnie.

Z drugiej strony... Z drugiej strony warto ludziom przypomnieć, kto rządzi w tych lasach. Niewiele myśląc, co zresztą jest u smoków normalne, ruszył do ataku. Rycząc pikował prosto na tabor, widząc rozbiegające się ludzkie figurki.

Nie spodziewał się przeciwdziałania, nie przy zaskoczeniu. Istotnie, na jego spotkanie nie wzbiły się bełty. Nad ziemią wyrównał i pomknął wzdłuż traktu. W jednym nalocie mógł zaledwie dwukrotnie ziać ogniem, toteż gdy minął kolumnę zakręcił w ostrym podciąganym zakręcie, nabierając wysokości. Rzucił okiem na kolumnę, na trzy płonące wozy, na osmalone poskręcane z żaru ludzkie sylwetki. Trzeba jeszcze raz, postanowił, skręcając ostrzej, uważając, by przy utracie szybkości nie zwalić się w skręcie na ziemię. Znów zapikował. Okazało się, że paru knechtów było odważniejszych, albo po prostu nie mieli tyle wyobraźni. Gorączkowo kręcąc korbami kusz zdążyli je napiąć. Gdy wyrównywał lot nad kolumną powitały go bełty. Poczuł trafienia, na szczęście pociski przebiły tylko błonę skrzydeł. Trafienia, oraz to, że oślepiał go dym spowodowały, że udało się zapalić tylko jeden z dwu pozostałych wozów. Opuścił się tuż nad korony drzew by uniknąć ostrzału podczas odchodzenia od celu. Trafione skrzydło drgało nieco, nie czuł jednak bólu. Takie trafienie było niczym, nawet po ugodzeniu w bardziej żywotne części byłby zdolny powrócić do pieczary.

Dla pewności trzymał się nisko, omijając machinalnie przeszkody terenowe. Taki lot był

najbezpieczniejszy. Znów pokazał, kto jest panem tych uroczysk. Nikt nie ośmieli się zakłócać mu spokoju.

***

Zasiane ziarno plotki wschodziło. Miejscy rzemieślnicy, marni, bo marni, szeptali po kątach o nadarzającej się okazji. Nagle okazało się, że w małej mieścinie na krańcu świata jest wielki popyt na smołę, siarkę, saletrę i skóry owcze. Rycerz, gdy mu o tym doniesiono, uśmiechnął się pod wąsem.

Wprawdzie od wieków już smoki nie nabierały się na faszerowane owce, ale widać sprawy szły w dobrym kierunku. Hołota szukała sposobów. Tylko patrzeć, jak ktoś, komu nie starczy cierpliwości i środków na zakup niecodziennych ingrediencji ruszy na smoka osobiście.

Wschodzące kiełki rzemieślniczych nadziei jak mróz zwarzyła wiadomość o ataku na konwój. Sir Roger, gdy mu o nim doniesiono zaklął szpetnie. Bestia była bardziej agresywna, niż to sobie wyobrażał. Nastroje wśród rzemieślników opadły.

Na szczęście tylko na chwilę.

Tym razem nie można było liczyć na zwykłe szczęście. Toteż przed wyruszeniem prócz kuszy sprawdził pieczołowicie miecz. Podociągał rzemienie uprzęży, naoliwił przyłbicę.

Tym razem może przyjdzie samemu stanąć naprzeciw bestii. Tak, jak kiedyś, dawno temu, pomyślał, przyglądając się, jak kapelan zamkowy błogosławi go znakiem krzyża. A, co tam, jakoś to będzie....

Gdy przejechał dobrą milę przez przepastne lasy począł powoli zmieniać zdanie. Gdy za zakrętem drogi zniknęły wyniosłe zamkowe mury, nad głową zamknął się dach ciemnych, świerkowych gałęzi rycerz poczuł ogarniające go zwątpienie.

Zaczął zastanawiać się, czy dobrze uczynił, ruszając samopas. Bez czeladzi, bez ciężkiego sprzętu, który woził ze sobą.

Jak dotąd tak się składało, Że sprzęt nie przydał się ani razu. Nigdy nie musiał organizować obławy, nie musiał oblegać bestii w jej barłogu. Wyruszał sam, co w końcu stało się częścią jego legendy, jego znakiem. Zbrojni czekali, popijając piwo i wielce sobie chwaląc takie postępowanie.

Musiał ruszać sam. Nie mógł pozwolić sobie na świadków swych dokonań.

Ciężki sprzęt zgromadził już dawno, na wszelki wypadek. Część odkupił prawie za bezcen od wdowy po rycerzu, który podczas obławy na całkiem niewielkiego gryfa potknął się w najgorszym dla siebie momencie. Nie to zresztą było najgorsze, iż potknął się, ścigany przez potwora. Gorsze było, Że zaraz próbował powstać. Trafił go bełt przeznaczony dla gryfa. Sprzęt był zacny. Były plecione z grubych sznurów sieci, do chwytania potworów jak tłustych karasi. Były odporne na smoczy ogień zbroje i specjalne pancerze dla koni, ciężkie zresztą i nieporęczne, niechętnie Używane przez wytrawnych łowców. Cóż z tego bowiem, że można przetrzymać atak płomieni, gdy nie sposób było uchylić się przed ciosem ogona? Tak czyniła większość smoków, najpierw ziały, a potem dla pewności na odlew ogonem. Była też niewielka balista, strzelająca monstrualnymi, okutymi żelazem strzałami. Takie strzały przebijały bez problemów smoka na wylot, nawet te nieliczne bestie z warstwowym pancerzem. Miała jednak istotną wadę, była bardzo ciężka i nieporęczna, trudno było nią manewrować w terenie.

Sir Roger dokupił kiedyś od sławnego alchemika i czarodzieja magiczne bełty, przeznaczone specjalnie na smoki. Bełty owe naprowadzały się same na cel, alchemik stawiał na to swą cała reputację. Do tej pory rycerz ich nie Użył, słyszał bowiem opowieści, Że pociski potrafiły się naprowadzać równie dobrze na inne przypadkowe cele w okolicy, jak to konie, psy lub podwładnych.

Wyglądały jednak bardzo profesjonalnie, robiły wielkie wrażenie gdy pokazywał je przed wyprawą. Teraz, jadąc podobną do ciemnego tunelu wśród przepastnych lasów rycerz zastanawiał się ponuro, czy dobrze uczynił. Czy nie lepiej byłoby tym razem ruszyć całą potencją, zorganizować obławę, podciągnąć ciężki sprzęt. Dać wreszcie rozleniwionej świcie zarobić na chleb. Po kilku dniach przymrozków szła odwilż. Z gałęzi wyniosłych drzew kapała wilgoć, zimna mgła osiadała na odzieniu. Śnieg jeszcze nie topniał.

Nie topniał. I na wąskim trakcie widać było odciśnięte wyraźnie ślady. Ktoś jechał tędy całkiem niedawno, jechał kierując się wprost na smoczy barłóg.

Rycerz zwolnił, pochylił się w kulbace przyglądając śladom. Jeden jeździec, śpieszył się wyraźnie. Na twarzy ocienionej zwilgotniałym od mgły kapturem pojawił się nieznaczny uśmiech. A więc jednak!

Wyprostował się, ruszył teraz wolniej, ostrożniej, nasłuchując uważnie. Nieznajomy wyprzedzał go znacznie, świadczyły o tym rozmazujące się już, nadtajałe ślady. Jak dobrze pójdzie, powinien dojechać już po wszystkim.

Legowisko potwora było coraz bliżej. Nadstawiał ucha, chcąc usłyszeć zawczasu ryki, łopot skrzydeł, trzask tratowanych zarośli. Ale jeszcze nie. Z lasu dobiegł tylko szyderczy, przypominający pianie koguta chichot kłobuka.

***

Przez gęsty młodnik przedzierał się ostrożnie, przeklinając pod nosem uderzające w twarz kłujące gałęzie, uchylając się przed spadającą za odrzucony na plecy kaptur nie stopniałą jeszcze okiścią. Dochodzące z coraz mniejszej odległości odgłosy walki już ucichły. Po ostatnim głuchym "puff", oznaczającym niechybnie erupcję ognia ze smoczej gardzieli, po ostatnim bolesnym ryku zakończonym głuchym łomotem, od którego zadrżała ziemi, wszystko zamilkło. Słychać było tylko z dala skrzeczenie przerażonej sójki. Na skraju młodnika rycerz pochylił się, ostrożnie odgarnął zasłaniające widok gałęzie. Spojrzał na podmokłą, pokrytą stratowanym śniegiem i błotem polanę. Znów uśmiechnął się pod wąsem. Wszystko odbyło się tak, jak zawsze. Tak, jak powinno się odbyć. Nad olbrzymim, pół polanki zda się zawalającym nieruchomym cielskiem stał oddychając chrapliwie pleczysty osiłek w skórzanym kubraku bez rękawów. W chłodnym powietrzu parował cały z wysiłku jak koń po wyczerpującym biegu. W opuszczonej, powęźlonej muskułami ręce trzymał wielką, okutą pałę, zbroczoną na końcu czarną krwią posoką. Na ten widok sir Roger skrzywił się.

Pała, a więc trofeum popsute, musiał rozbić smokowi łeb.

Rozpostarte bezwładnie na ziemi błoniaste skrzydło jeszcze lekko drgało.

Rycerz sięgnął po bełt, by załadować napiętą kuszę. Wiedział, Że przedzieranie się przez gąszcz z naładowaną bronią to proszenie się o nieszczęście. Starannie ułożył pocisk w rowku kuszy. Uniósł broń. I zaraz opuścił. Poczuł, jak coś nieprzyjemnie ostrego napiera na łopatkę, prawie przebijając łosiowy kubrak.

Sir Roger nie miał zwyczaju dyskutować z faktami, zwłaszcza nieprzyjemnymi. Ostrożnie położył kuszę przed sobą, trzymając palce z daleka od spustu. Uniósł dłonie, nie próbując się odwracać, stał spokojnie, bez ruchu.

Tak dać się podejść, prawie splunął ze złości. Nic nie usłyszeć, nie obejrzeć się za siebie. Nacisk zelżał. Rycerz odwrócił się powoli, dbając, by uniesione ręce były cały czas widoczne. Coś nieprzyjemnie ostrego okazało się ostrzem sulicy, które teraz znalazło się pod podbródkiem rycerza. Na jej drugim końcu zobaczył równie pleczystego draba jak ten, co stał z pałą nad pokonanym smokiem. Drab wpatrywał się w rycerza bezczelnym spojrzeniem, w równym stopniu pełnym nienawiści co wrodzonej tępoty.

Trzeba spróbować, pomyślał rycerz. Cholera, i tak pewnie nie zrozumie... Spojrzał wyniośle na draba, z wyglądu ucznia szewskiego z małymi szansami na wyzwolenie.

- Zabieraj to, sierściuchu! - zaczął lodowatym tonem. Wiedział, Że chama najlepiej od razu z góry.

Znam ja was, skurwysyny, pomyślał, znam, jak... Skrzywił się na niezamierzoną ironię. Jednocześnie spróbował odsunąć godzący prosto w grdykę grot.

Grot ani drgnął, człowiek trzymający drzewce nie zmienił wyrazu twarzy. Wynikało z tego kilka ważnych wniosków. Drab był głuchy, albo nie rozumiał. Ale był silny, bardzo silny.

- Na szlachcica się porywasz! - wrzasnął rycerz już z mniejszym przekonaniem. - Nie ujdzie ci to....

Z boku zatrzeszczały gałęzie. Ktoś przedzierał się przez młodnik. Ten nie szedł cicho, robił tyle hałasu, Że słychać go było z daleka. Rycerz usiłował dojrzeć, nie tracąc jednocześnie z oczu zagrażającego wciąż ostrza. Zrobił przy tym straszliwego zeza.

Z gąszczu wyszedł drugi rzemieślnik. Starszy, postawny mężczyzna z posiwiałymi, obwisłymi wąsami. Nieco przygarbiony od wieloletniego ślęczenia nad kopytem. Uśmiechał się złośliwie i złowrogo.

Kurwa, o co tu chodzi, prawie na głos jęknął sir Roger. Przecież nie o rabunek. Zbój, psia jego mać, na traktach napada, tam jego miejsce przyrodzone. Nie lezie za człowiekiem pod smocze legowisko...

- Rycerza oprymujecie! - spróbował jeszcze raz. - Chamy bure! Na szubienicę za to!

Ćwiartowanie! A potem rozwłóczenie! żeby człeka wyższego stanu...

Stary tylko pokręcił głową uśmiechając się ironicznie. Widać zrozumiał.

- Uspokójcie się, panie rycerzu - podszedł bliżej. - Nie uchodzi, by słynny sir Roger z Mons...

Pochylił twarz, zionąc rycerzowi prosto w nos piwem i niewątpliwie czosnkiem. Rycerz usiłował się odsunąć, jednak nacisk ostrza na skórę nie pozwolił na to.

Z tyłu zatrzeszczały łamane gałęzie. Ktoś jeszcze przedzierał się przez zarośla, czyniąc jeszcze więcej hałasu. Stary wyszczerzył popsute zęby.

- Uspokójcie się, panie szlachcic - zasyczał jadowicie. - Uspokójcie się, szlachetny sir Rogerze! A może wcale nie Rogerze? Może wcale nie sir?

Krew odbiegła z twarzy rycerza. Poczuł, jak mięknął mu nogi.

- Skąd, kurwa, wiesz?! - wypalił bez zastanowienia, zanim zdążył ugryźć się w język.

Z tyłu ktoś sapnął, jakby krztusząc się śmiechem.

- Ode mnie! - usłyszał za sobą głęboki, kulturalny głos.

Rycerz odwrócił się, jakby ostrze sulicy dźgnęło go w tyłek.

Na pysku smoka trudno rozpoznać uczucia. Jednak widząc przed sobą smoczą gębę sir Roger mógłby przysiąc, Że smok jest szczerze ubawiony.

***

- Ode mnie - powtórzył potwór, z ukontentowaniem machnął ogonem obalając kilka młodych sosenek i przy okazji osiłka z pałką, stojącego opodal. - O, przepraszam.... - dodał, widząc, jak osiłek zbiera się z ziemi wypluwając śnieg i igliwie.

Z zamętem w głowie rycerz spojrzał tylko na starego szewca. Ten tylko skinął głową przygryzając z zadowoleniem siwego wąsa.

- Dogadaliśmy się - dodał smok swym głębokim głosem. Gdyby zamknąć oczy można by przysiąc, że przemawia gruby, jowialny szlachcic. Nawet akcent był odpowiedni, bez typowego dla smoków chrapliwego przydechu, bez połykania końcówek wyrazów.

- Dogadaliście się? - prawie szeptem, z niedowierzaniem zwrócił się rycerz do starego. - Dogadaliście się? Ze smokiem?!

- A wierę, ze smokiem! Bo bestyja to wprawdzie plugawa i piekielna...

Smok chrząknął znacząco, buchając niewielkim obłoczkiem dymu. Stary zastrzygł uszami i nieco spuścił z tonu.

- Tego, co to ja mówiłem... Ano w porównaniu z nim to jesteście kurwi syn, panie, he, he, rycerzu... Dogadalim się. Powiedział nam, co z ciebie za sukinsyn, co z naszymi kamratami robisz.

Powiedział nam, ktoś ty, chamie bury, jako to sam na nas mówiłeś, lepszy nie będąc. Tfu! Stary strzyknął śliną na buty rycerza, celnie zresztą. Sir Roger pobladł jeszcze bardziej.

- A ty? - spytał cicho. - Skąd wiesz?

Smok popatrzył uważnie.

- Rzekłbym, Że w twojej obecnej sytuacji to wszystko jedno, czy się dowiesz, czy nie - zaczął z namysłem. - Ale nie, nie będę taki. Otóż młodym smoczęciem będąc...

Przysiadł wygodniej na tylnych łapach.

- Młodym smoczęciem będąc, ze stryjcem swym przed jamą się siedziałem, nie wadząc nikomu, kości dogryzając. I zjawił się ten, no wiesz Roger. Prawdziwy. Bez dania racji na nas uderzył, wyzwawszy wprzódy od... Nie, nawet nie będę powtarzał. Przyznaję, pola ustąpiłem, stryjca w opresji zostawiając. Poradziłby sobie, gdyby nie ty...

Rycerz przymknął oczy. Owszem, poradziłby sobie. Gdyby nie młody czeladnik szewski, co w poszukiwaniu losu odmiany pociągnął chyłkiem za zabójcą smoków. Wspomniał powalonego ciosem ogona rycerza, hełm strącony z zakrwawionej głowy. Jego przerażone oczy, rękę macającą rozpaczliwie w poszukiwaniu rękojeści wytrąconego ciosem miecza. Pamiętał, jak nie bacząc na nic wyskoczył z zarośli, porwał oręż, ciął na odlew we wznoszącą się nad nim, łabędzi wygiętą szyję, na końcu której kołysał się potworny łeb szczerzący kły. Pamiętał, jak cielsko zwaliło się z łomotem. Jak cucił rycerza, jak podtrzymywał go, wstrząsanego torsjami. Jak padł na kolana...

- Widziałem, jak padłeś przed nim na kolana - dodał smok, obserwując uważnie poruszoną wspomnieniem twarz. - Jak błagałeś, by swym giermkiem pozwolił zostać, buty niemalże mu całowałeś.

Sir Roger, czy jak mu tam, nie był już blady. Poczerwieniał na samo wspomnienie.

- Słyszałem, jak ci powiedział, Żebyś, excusez le mot, spierdalał... - wydawało się, Że w głosie potwora zabrzmiało coś na kształt współczucia.

Ten dzień, kiedy po raz pierwszy zabił smoka. Kiedy słuchając wzgardliwych słów o tym, jak to cham chamem, zobaczył zamiast wykrzywionej szyderczo, jeszcze zakrwawionej twarzy czerwoną mgłę przesłaniająca wszystko. Kiedy poczuł w dłoni wciąż ściskaną kurczowo rękojeść miecza.

Rycerz też ją spostrzegł. Kazał oddać miecz, by chamska dłoń nie brukała szlacheckiej broni. Dostał ją z powrotem, natychmiast. Prosto w gardło.

- Zastanawiałem się, jak ci się udało. - ciągnął smok. - odjechałeś w jego zbroi...

- Dosyć gadania, smoku plugawy - wyrwał się stary. - dogadalim się, to przetrąć mu kulasy, jak było ustalone, a mu go już sprawim...

- Cisza, chamy bure! - huknął smok, aż echo zagrzmiało po lesie. - Teraz ja mówię!

Chamy bure istotnie się uciszyły, cofnęły się nawet nieco.

Jak się udało, pomyślał człowiek zwany sir Rogerem. Sam się nieraz nad tym zastanawiał. Gdy stał wtedy nad trupem rycerza był pełen rozpaczy. Nic nie wyszło ze służby u możnego, dzielnego pana. Teraz czekała w najlepszym wypadku szubienica. Nie zastanawiał się wiele, gdy obdzierał zwłoki ze zbroi. Chciał tylko uciec jak najdalej. Jednak gdy ochłonął... Gdy ochłonął, zaczął myśleć. I postanowił zaryzykować. Wiedział wiele o smokach, o rycerzach. Od lat czekał na swą okazję, święcie wierzył, Że będzie kimś więcej, niż pieprzonym szewcem. Od lat

marzył. Wiedział sporo. Zjawił się w zamku, cisnął smoczy łeb komesowi pod nogi. Zgarnął nagrodę, opuszczoną cały czas przyłbicę tłumacząc ślubami srogimi, co dwie niedziele po zabiciu bestii zakazują twarz odsłaniać. Wszyscy uwierzyli, bo dlaczego nie? Z początku zamierzał odjechać w dal, ciesząc się pieniędzmi. Potem jednak postanowił kontynuować grę. Wiedział, Że sir Roger był błędnym rycerzem, od lat bawiącym poza domem. Był w jego wieku, podobny nawet trochę. Zaryzykował.

Wszystko poszło dobrze. Nawet zaniedbywana od lat żona nic nie podejrzewała, gdy zjawił się na rodowym zamku. Broda i długie włosy (znowu śluby!), blizna, której dorobił się jeszcze w warsztacie, gdy majster przeciągnął go pocięglem po grzbiecie, a on rozbił sobie twarz o kopyto. Wszystko to odsuwało podejrzenia. Tylko żona, całkiem niezła zresztą, była mile zaskoczona sprawnością w alkowie.

Wszelkie pytania zbywał opowiadając o pamięci szwankującej nieco po wrednym ciosie smoczego ogona w potylicę.

Udało się... Udawało się... Do czasu, jak widać.

- I co teraz? - spytał smoka. Z chamami nie chciał rozmawiać. - Dogadaliście się, mówisz. Może mnie więc oświecisz.

Był zrezygnowany. Smokowi może by się odjął, ale nie tym...

- Znam ja was, skurwysyny - mruknął pod nosem. - Znam jak siebie samego...

- Co tam mruczysz? - zainteresował się smok uprzejmie. - Nie ważne zresztą. Otóż wyjaśnię ci. Mam ci przetrącić kulasy, jako rzekł ten dobry człek. Potem cię sprawią. Ja zaś oddalę się i wszystko zostanie po staremu, tak jak było, zanim cię tu przyniosło...

Dogadali się ze smokiem, niebywałe, pomyślał rycerz. Wciąż uważał się za rycerza, zapracował na to. Może nie?

- To nic osobistego - zapewnił smok. - Nie chodzi o zemstę, w każdym razie nie mnie. Ty burasom owszem, zemścić się chcą za konfratrów, zawzięte to takie. Ja nie chcę się mścić, nawet za stryja. Należało mu się, bijał mnie zawsze, kąski najlepsze zabierał, owieczki, mnie tylko dziewice zostawiał. A one, jak wiesz, nienajlepsze, niezależnie od tego, jak się ich używa... Smok zaśmiał się, puszczając obłoczki dymu.

- Ja chcę tylko spokoju. Ma zostać po staremu. I nie potrzeba nam tutaj różnych błędnych czy obłędnych, nieważne, prawdziwych, czy fałszywych... Jak oni cię sprawią, odstraszy to innych, wierz mi...

Dogadali się ze smokiem...

- Dogadaliśmy się - smok popatrzył po zadowolonych gębach szacownych rzemieślników. - Wieść o tym, jak sobie poczynałeś, szeroko się niesie. Widziano cię nie raz, nie myśl sobie, zdarzali się świadkowie, byłeś nieostrożny. Teraz ci dobrzy ludzie są na ciebie naprawdę źli. Chcą pomścić kamratów. Taka, widzisz, szewska solidarność...

Dobrzy ludzie dobywali zza cholew dobrze wywecowanych noży, spoglądając ze

zniecierpliwieniem na gadatliwego smoka. Oczekiwali wypełnienia jego części umowy.

Dogadali się ze smokiem...

***

- Umowa jest umową - smok pokiwał łbem, aŜ zakołysały się zwisające ośle uszy. - Trzeba się wywiązać...

Uniósł ogon, machnął nim parę razy, aŜ zaświszczało. Osiłek z sulicą odsunął się nieco.

- Dogadaliśmy się - smok mówił spokojnie, nabierając rozmachu. - A zatem...

Rycerz przymknął oczy. Nie było sensu uciekać, mając przed sobą smoka, za sobą draba z dzidą.

Szkoda, kurwa... To była jedyna refleksja, na jaką się zdobył.

- ...a zatem padnij!

Padł na ziemię, wiedząc od razu, kogo dotyczą te słowa. Nad nim z hukiem rozcinanego powietrza przewalił się potężny ogon. Tępe uderzenia świadczyły jasno, że trafił. Ktoś kwiknął dziko, kwik ucichł, przechodząc w odgłosy rozdzierania. Ktoś zacharczał, zagulgotał, niedługo zresztą. Wszystko ucichło.

W promieniu zasięgu ogona młode sosenki były powalone. Gdy rycerz przetarł zalepione mokrym śniegiem oczy dojrzał dwa nieruchome, pogruchotane ciała, plamiące zryty śnieg parującą krwią. Trzecie... Trudno było powiedzieć, gdzie znajdowało się trzecie. Na pierwszy rzut oka wszędzie.

Smok wypluł coś spomiędzy zębów.

- Tfu - z niesmakiem wykrzywił i tak odrażający pysk. - Czym oni te skóry garbują? Cały tym przesiąkł...

Dogadali się ze smokiem, pomyślał rycerz z przekąsem. Tylko że smoki nigdy nie dotrzymują układów.

***

- I co teraz? - spytał rycerz. - Uczciwa walka, jeden na jednego?

Smoczy łeb zakolebał się w geście przeczenia.

- Nie - odparła bestia po chwili. - Pójdziemy każdy w swoją stronę. Ty wrócisz tam, skąd przybyłeś, i nigdy tu nie wrócisz. Ja zostanę...

Na pysku wykwitło coś na kształt uśmiechu. Rycerz odwrócił się. Nawet bez uśmiechu smok wyglądał wystarczająco wstrętnie.

Rycerz spoglądał z zastanowieniem, ważąc coś w umyśle. Smok zrozumiał.

- Nie bój się, nie powiem. Chodziło mi tylko o to, żebyś się stąd wyniósł. Mnie tam za jedno, czy ty szlachcic, czy nie. Zresztą... Kto ma konia, miecz, zbroję, zamek to szlachcic. Kto ma gówno, to cham. Ty masz zbroję i wszystko inne. Toś szlachcic...

Pokręcił łbem z dezaprobatą.

- Mnie tam za jedno - powtórzył. - To tylko u was, ludzi, wszystko tak popieprzone. U nas, smoków, to wszyscy równi... No, może za wyjątkiem tej bagiennej hołoty...

Sir Roger, uprawniony do tego miana z racji posiadania wszystkich koniecznych akcesoriów milczał.

- Nie powiem, obiecuję - zapewnił smok. - Pod warunkiem że zabierzesz dupę w troki i nie pokażesz się tu więcej. Co robisz gdzie indziej, to mnie nie interesuje. To co, układ stoi?

Rycerz schylił się, podjął z ziemi porzuconą, okutą żelazem pałę. Zważył ją w dłoni. Dobra, ciężka.

Smok przyglądał się z niepokojem.

- Nie, przyjacielu - powiedział z wolna rycerz. - Niestety nie stoi...

Stanął w pozycji bojowej.

- To nic osobistego - dodał, widząc jak smok nadyma się groźnie. - Ja po prostu potrzebuję gotówki. Cholernie potrzebuję... Nie mogę wracać z niczym. Potrzebny mi twój łeb... Smok zrozumiał. Ryknął gniewnie, wspiął się na tylnych łapach. Ryk zagłuszył ostatnie słowa rycerza.

- To naprawdę nic osobistego...

Rycerz Roger, zabójca smoków stanął do drugiej w życiu uczciwej walki.

No, może niezupełnie uczciwej...

***

Po tej stronie granicy wszystko wyglądało tak samo. Takie same przepastne, mroczne lasy, kiepskie gościńce. Może tylko lud wyglądał odrobinę bardziej dziko.

Posoka ze zwisającego u kulbaki smoczego łba plamił czaprak konia. Dziko wyglądający lud patrzył z podziwem, gdy rycerz przejeżdżał przez puszczańskie osady.

Smoki nigdy się niczego nie nauczą. Zawsze oczekują szlachetnego pojedynku, idioty rycerza szarżującego z kopią, by mogły go zwalić z siodła jednym ognistym oddechem. Oczekują kwiecistej tyrady, wyzwań i wyzwisk, podczas której mogą zdzielić tokującego szlachcica ogonem po goleniach.

Oczekują wiekopomnej walki, którą bardowie będą mogli wysławiać w balladach.

Stąd sukcesy szewczyków, rzeźników i chłopów, którzy nad szlachetną sztukę walki przedkładają skuteczność i zwykłe chamstwo. Stąd sukcesy chłopów, którzy na smoka idą hurmem, grzebiąc potem potrzaskany kłonicami, pokłuty widłami zewłok gdzieś w opłotkach obok poborców podatkowych.

Zaiste, reputacja smoków przewyższa ich rzeczywistą sprawność. Na szczęście mało kto o tym wie. Smocza szyja, długa, wyniosła, znakomita jest do ataku, gdy smok uderza sztychem, jak czapla rybę. Zupełnie nie jest odporna na zdradliwy cios z boku ciężką pałą. Może to i nieładnie, trochę tak, jakby na turnieju rycerskim, w szrankach, po wytwornym salucie nagim ostrzem kopnąć znienacka przeciwnika w jaja.

Może to i nieładnie. Ale skutecznie. Sir Roger z Mons, zabójca smoków, rycerz prawy i dzielny wesoło pogwizdując zdążał w stronę Ciechanowa.

Diabelska alternatywa

Diabelska alternatywa

Skórzane kubraki żołnierzy opinały się na muskularnych ramionach, gdy drzewce sulic napierały na tłoczących się ludzi. Ciżba rozstępowała się niechętnie, z ociąganiem, ale błysk grotów chłodził temperament bardziej opornych. Wychylające się z okiem mieszczki obrzucały zbrojnych wyzwiskami, idąc w zawody z małoletnimi obdartusami, którzy posuwali się nawet do obrzucania straży końskimi pączkami. Przy celnych trafieniach ponad jednostajny gwar radosnej ulicy wzbijały się ciężkie, litewskie przekleństwa. Koła wesoło turkotały po wyboistym bruku, rozchlapywały mętną wodę z kałuż i rynsztoków. Obok wozu szli kusznicy, czujnie przepatrując okna i dachy, budząc respekt samym swym wyglądem i znanym powszechnie faktem, iż mechanizmy spustowe w ich broni były bardzo czułe. Sir Roger z

Mons kochał festyny. Wprost przepadał za uroczystymi wjazdami do miasta, pełnymi zachwytu i zazdrości

spojrzeniami mężczyzn, omdlewającym wzrokiem statecznych mieszczek i trzpiotowatych młódek. Tym bardziej, że zwykle bywał najważniejszą osobą owych festynów, ośrodkiem uwielbienia i podziwu. Nie inaczej było i dziś. Jak wiele razy wcześniej, uśmiechał się w centralnym miejscu orszaku, puszczał oko do dziewic, uprzejmie machał dłonią napotkawszy twardy wzrok mężczyzn. Uchylał się zręcznie przed rzucanymi wiązkami kwiatów, pamiętając niefortunne wydarzenie sprzed lat, kiedy to pewna mieszczka o mało nie wybiła mu oka dorodną różą. Posyłał całusy matronom, które, złożywszy obfite biusty na parapetach, wychylały się z okien o mało nie wypadając na wąską uliczkę.

Tłum gęstniał, im bliżej było do celu. Zbrojni nie mogli już torować drogi drzewcami, dowódca rzucił niezrozumiałą dla gawiedzi komendę, ocierając pot z czoła i rozmazując przy tym na policzkach koński gnój. Błysnęły nastawione ostrza, ktoś zaklął plugawo, nie zdążywszy się w porę wycofać. Piski młódek osiągnęły szczyt, żywo przypominający szczytowanie. Poważni niemieccy mieszczanie w paradnych strojach cechowych nie pchali się bliżej jak reszta gawiedzi, ale i kilku z nich grubym słowem zganiło brutalność litewskich zbrojnych. Twarze wojaków poczerwieniały jeszcze bardziej, zadając kłam rozpowszechnionemu przekonaniu, jakoby nie rozumieli żadnego ludzkiego języka.

Dzielny rycerz, pogromca smoków uśmiechnął się melancholijnie do młodej kramarki, która, nie mając kwiatów pod ręką, rzuciła w niego obwarzankiem. I tak dobrze, pomyślał, że nie prowadzi akurat kramu rybnego. Zabawa udała się ponad wszelkie oczekiwania, zaledwie dwie przecznice dalej widział handlarkę płazującą okazałym węgorzem nieszczęsnego halabardnika, który miał nieszczęście napatoczyć jej się pod rękę. Jedno było pewne, sympatia ludu była po stronie rycerza. Jak zawsze. Co prawda sir Roger wolałby, żeby i pozostałe elementy triumfalnego przejazdu przez miasto były takie jak zawsze. Wolałby siedzieć dumnie wyprostowany na swym olbrzymim bojowym rumaku, przypominającym bardziej zamorskie monstrum, niż zwykłego konia. Zamiast zbrojnej asysty lepiej byłoby mieć za sobą jak zwykle własne wozy wyładowane sprzętem przeciwsmokowym, rzadko wprawdzie używanym, ale niezwykle

efektownym i znakomitym wręcz do ulicznych parad. Gdyby tak jeszcze u siodła zwisała paskudna, brocząca czarną posoką smocza głowa... Sir Roger wyprostował się więc dumnie na wyścielonym słomą, zaprzężonym w chuderlawego konika wózku. Zamiast paradnej zbroi miał na sobie lnianą, zgrzebną koszulę. Zamiast bojowego rumaka tenże wózek, podskakujący na wybojach. Towarzystwa zaś dotrzymywał mu ponury ksiądz, którego pociągła, smutna twarz nijak nie pasowała do ogólnego nastroju wesołego święta. Na dodatek był strasznie natrętny i przejęty swoją rolą, wciąż pytał rycerza czy już pogodził się z Bogiem. Na domiar złego dojeżdżali do celu. Już widać było plac, świecące świeżymi,

jasnymi belkami rusztowanie i niecierpliwie przestępującego z nogi na nogę muskularnego mężczyznę w czerwonym kapturze. Rycerz uśmiechnął się, robiąc dobrą minę do niewątpliwie złej gry. Co za paskudny kraj, pomyślał, żadnej pieprzonej wdzięczności. Mężczyzna w kapturze uniósł jego rąbek, by podłubać w nosie. Czekał. Nie był zazdrosny, wiedział z doświadczenia, że wkrótce to on stanie się ośrodkiem zainteresowania. Uśmiechnął się dobrotliwie do urwisów rozciągających płachtę pod rusztowaniem, by schwytać w nią krew skazańca. Tłum rozstąpił się, już nie było potrzeby, by zbrojni kłuli gawiedź ostrzami sulic. Zbliżała się najciekawsza część ludowego festynu. Uśmiech nie zniknął ze zdrętwiałej nagle twarzy rycerza, który wkroczył na pierwsze stopnie wiodących na podest schodków.

Jednak uśmiech był już tylko sztucznym rozciągnięciem warg. Sir Roger rozglądał się nerwowo, szukając w ciżbie znajomej twarzy. Nie znalazł. Kłamał drań jeden, zrozumiał wreszcie. Tylko po to, bym do końca łudził się nadzieją, że wszystko dobrze się skończy. Miejscowi mieli rację, nigdy nie można wierzyć Krzyżakowi. Kat wyciągnął pomocną dłoń, gdy rycerz zachwiał się na ostatnim stopniu. Rozczarowany tłum zaszemrał głośniej, nie było zabawniejszego widoku niż skazaniec, który, spadał z rusztowania. Tym razem nic z tego, kat był solidnym fachowcem, nie dopuścił do zakłócenia poważnej, bądź co bądź uroczystości. Jeszcze jedno spojrzenie po otaczających podest twarzach, już bez wielkiej nadziei. Von Egger, ty draniu... *

Arnold von Egger nie wiedział gdzie podziać oczy. Wyglądał jak

niezwykle rosła, barczysta kupa nieszczęścia. Bo też i otoczenie nie napawało optymizmem. Mała, nisko sklepiona izba w zamkowej wieży, solidne kraty w małym okienku. I ziąb, jak w krypcie. Sir Roger niecierpliwił się. Miał do tego prawo, zważywszy, że w izdebce przebywał już rok z okładem. I wciąż nie mógł się przyzwyczaić, mimo iż poznał już wszystkie miejscowe szczury a nawet ponadawał im imiona. Rycerz von Egger ociągał się. Niepotrzebnie. Gdy tylko strażnik wprowadził go do celi, wyraz twarzy młodego Krzyżaka powiedział więźniowi wszystko. Nici z okupu. Słowa padały powoli. Ciężko było szlachetnemu młodzianowi je wypowiadać, gdy patrzył na ściągniętą twarz szlachetnego

pogromcy smoków. Tym niemniej musiał to powiedzieć, dla zakonnego rycerza prawda, nawet najgorsza, była ponad wszystko. - ... I w bezwstydzie swym lady Isabella zawrzeć bramy zamku nakazała, bronę spuścić i most zwodzony podnieść. Z blank jeno krzyczała, że dobrze się stało, iż ten impo... Arnold urwał, zasromany nagle. - Iż wy, panie, znaczy jej małżonek... - podjął po chwili, wbijając wzrok w posadzkę. - Iż w niewolę popadliście i gardło przyjdzie wam dać. Żebym sobie ze łba zakutego wybił okup albo i co innego... Słusznie prawiła, w hełmie byłem, i dobrze, bo z murów różności rzucali. A i wylewali po prawdzie... Zapadła cisza, którą przerwał pisk szczura w ciemnym kącie.

Arnold instynktownie podkulił nogi. - Wiecie panie, najgorsze było, jak jej gach zza niej się wychylił i lżyć mnie począł okrutnie... W przygasłym spojrzeniu pogromcy smoków błysnęło zaciekawienie. - A jak wyglądał? Von Egger popatrzył zdziwiony. - Jak wyglądał... - odparł po chwili. - No, zwyczajnie, jako to normandzki rycerz. Tłusty, spaśny, z ryżym łbem... Sir Roger zdziwił się. - Jesteś pewien? A nie mały, czarniawy, lekko zezowaty? Młody Krzyżak odruchowo sięgnął do rękojeści, by na jej krzyż przysiąc prawdę swoich słów. Ręka chwyciła pustkę, broń musiał zostawić u dowódcy straży. - Żebym tak zdrów był! - z braku miecza musiało to wystarczyć. - No, no... - mruknął rycerz kręcąc głową. - A dałbym sobie łeb uciąć... Tfu, cholera, co też mi chodzi po głowie! Splunął z niesmakiem na posadzkę, omal nie trafiając szczura, który spojrzał z urazą i czmychnął w kąt. - Ryży, powiadasz? - z namysłem powtórzył sir Roger. - To Cedric, baron Cedric. Popatrz, a dałbym... Tfu! Pewien byłem, że to będzie Geoffrey. Arnold

spoglądał nic nie rozumiejącym wzrokiem. - No, Geoffrey, ten czarniawy. Widać musiał go baron pochlastać... Rycerz wstał z koślawego zydla, zaczął przechadzać się po izdebce. Rozważał coś widać, bo zaciskał szczęki, aż guzy wyskoczyły mu na policzkach. Von Egger przyglądał mu się z niepokojem. Zemstę widno planuje, pomyślał z mimowolnym podziwem, choć i jemu na księżą oborę jeno się oglądać. Prawy to rycerz, w tak srogiej obieży czci dochować pragnie, wiarołomną ukarać, gacha przykładnie po podwórcu rozwłóczyć. Młody Krzyżak zaniepokoił się całkiem serio. Wychodziło na to, że to on właśnie będzie tym, który ostatnią wolę prawego rycerza będzie musiał spełnić. Nie miał specjalnej ochoty, Cedric, choć tłusty, wyglądał na tęgiego zabijakę. A i czci niewieściej, sądząc z wyglądu małżonki sir Rogera, do obrony pozostało niewiele. Ale cóż, pomyślał Arnold twardo, honor droższy niż życie. - Panie... - wtrącił nieśmiało, gdy kroki rycerza wciąż rozbrzmiewały na kamiennej posadzce a milczenie przedłużało się nad miarę. Sir Roger zatrzymał się, wytrącony nagle z zamyślenia. - No dobrze, druhu wierny, dobrą wiadomość oznajmiłeś, to teraz przejdź do tych złych. Uśmiechnął się mężnie. Ot, uśmiech fortuny, nieoczekiwany w ciężkich terminach. Ma wiedźma za swoje. Baron Cedric goły jest jak święty turecki, majątek przehulał. Zdziwisz się, zołzo, zdziwisz... Zwłaszcza jak już lichwiarze przyjdą, o procenty się upominać. Kwadratowa szczęka von Eggera opadła ze zdziwienia, nawet nie odtrącił szczura obwąchującego łakomie jego ciżmy. *

Ale nie same dobre wiadomości przywiózł młody rycerz z dalekiej wędrówki. Prawdę mówiąc, pozostałe były wyłącznie złe. - Wielki Mistrz? - poddał sir Roger, już bez wielkiej nadziei. Arnold pokręcił głową. - Nic nie da. Gdybyś, panie, między pogany poszedł, wiarę prawdziwą krzewić, i tam w niewolę popadł, to może... Ale tu, powiedział rycerz Konrad, chrześcijański kraj, choć żmogus świeżo ochrzczony na tronie. Nie godzi się rycerza, który prawa miejscowe naruszył, z niewoli wykupywać, od topora i pnia katowskiego bronić. Radził Wielki Mistrz jeno... Von Egger zamilkł na chwilę.

- No co, gadajże! - zniecierpliwił się więzień. - Co radził? - Żebyście się panie, z Bogiem pojednali, a on za tak sławnego rycerza modlitwy nie poskąpi... Choćby i ów rycerz na koniec zbłądził, ale chrześcijańską i godną Rycerza Najświętszej Maryi Panny powinnością błędy wybaczać. Gdy pokraśniały mocno Krzyżak wysłuchał już monologu, co Wielki Mistrz może sobie zrobić ze swoją modlitwą, w mrocznej celi zapadło ciężkie milczenie. Tylko straże nawoływały się na podwórcu. Gdzieś w załomie murów pohukiwała sowa. Wielki Mistrz Konrad był ostatnią nadzieją.

Zawiodło wszystko, nawet Gildia, tajne stowarzyszenie zabójców smoków. Nie chcieli uznać go za swego, zwłaszcza po tym, jak użył zakazanego, wyklętego przez wszystkich prawych i błędnych rycerzy sposobu. Sir Theriminus, posiwiały i poznaczony bliznami łowca aż trząsł się z irytacji, usłyszawszy jak sir Roger ubił bestię. Stanowczo odmówił wyłożenia pieniędzy na okup, poparty zresztą przez całe zgromadzenie. Arnold bardzo niemile wspominał wyniosłego, wciąż krzepkiego starucha, który cedził słowa o niegodnych rycerza postępkach, bardziej pasujących komuś z gminu, plamiących cześć szlachetnej i tajnej Gildii. Starzec z oburzeniem odrzucił też sugestię, że powodem niechęci zgromadzenia jest ustawiczne zaleganie sir Rogera ze składkami. Jakby nie było, stamtąd też nie przyszła pomoc, jeno słowa potępienia. Na całej linii zawiedli lichwiarze. Zła sława sir Rogera jako dłużnika dorównywała jego

rozgłosowi jako zabójcy smoków. - Ot, przyjdzie łeb położyć... - mruknął w końcu z rezygnacją sir Roger,

wysłuchawszy do końca relacji von Eggera z całorocznych peregrynacji w poszukiwaniu okupu. Arnold nie przeczył.

Było to wielce prawdopodobne. - Paskudny kraj... - mruknął tylko. * Kraj w istocie wyglądał paskudnie. Być może sir Roger był niesprawiedliwy w ocenie, ale obiektywne spojrzenie mąciła mu świadomość pustki w sakiewce. Cały rok do tyłu. Zaczęło się już pechowo, gdy tylko przybył do ciechanowskiego dworzyszcza, które w jego rodzinnym kraju mogłoby być zaledwie kasztelem dla zubożałego szlachcica. A tu popatrzcie tylko, siedziba księżnej! Drewniany częstokół, niskie, zapadnięte dachy kryte gontem. Zarośnięta fosa. Już kiedy stał pod bramą, czekając aż niewątpliwie pijany strażnik ocknie się i otrąbi jego przyjazd, wiedział, że interesu tu nie zrobi. Trudno będzie dostać nagrodę za smoczy łeb. Nie mylił się, aczkolwiek ze zgoła innych powodów. Już w wielkiej sieni dojrzał na ścianie inne trofeum, mówiąc szczerze, znacznie bardziej okazałe. Okazało się, że w miejscowych lasach smoków było pełno, a nie cieszyły się wcale sławą im należną. Przeciwnie, uważane były za plugawe szkodniki, niegodne rycerskiego ostrza, a co gorsza, zupełnie niejadalne. Przeto tępieniem ich zajmowali się borowi w ramach zwykłych obowiązków. Rycerz dumnie odmówił przyjęcia dwóch miar jęczmienia, zwyczajowej nagrody według ustalonych stawek. Szybko skłamał, że smoka napotkał przypadkiem po drodze i zabił ot tak, żeby się paskudztwo po gościńcu nie szwendało. Łeb ukradkiem cisnął do gnojówki. W swoje strony wracać nie mógł. Szła zima, a droga daleka. Postanowił przezimować, po czym wielokrotnie pluł sobie w brodę, wspominając tę decyzję podczas niekończących się, długich nocy. Same noce wspominał bardzo niechętnie. Kurczyły się zapasy gotówki. Na szczęście utrzymanie było tanie, nie musiał

wyprzedawać ekwipunku, skromnego zresztą, gdyż przybył tu konno, bez wozów, bez świty. Przaśne rozrywki miejscowego rycerstwa, paskudne piwo, wszechobecna pieczona rzepa. Dziewki zakutane w grube kożuchy. Lud zamieszkujący okoliczne, nieprzebyte puszcze, podobny do wilkołaków raczej, a nie zwykłych drwali czy smolarzy.

Zima ciągnęła się w nieskończoność. Oszalałby z nudów, gdyby nie towarzystwo dwóch Lotaryńczyków, którzy przyciągnęli tu w poszukiwaniu przygód, ofiarowawszy swe służby księżnej. Od nich to dowiedział się, iż ten kraj, wyglądający na wciąż beznadziejnie pogrążony w mrokach pogaństwa i zacofania, ma daleko na południu całkiem okazałą stolicę. Nie dorównująca może najświetniejszym miastom Zachodu, ale bez porównania lepszą od owego dworzyszcza i rozrzuconych wokół chałup. Do tego miasta, powiadali Lotaryńczycy, kwiat rycerstwa zjeżdża, by na turniejach się znosić i przeciw poganom zmawiać. Co było tym dziwniejsze, że sam król poganinem był całkiem jeszcze niedawno. Polityka nie interesowała sir Rogera. Wyprawy przeciw pogaństwu były mało opłacalne, a i sami poganie wielce przywiązani do swych ohydnych bałwanów, nie zdradzali wielkiej ochoty do nawrócenia. Ale opis miasta był zachęcający. Tym bardziej, że rycerze wspominali coś o smoku, który panoszył się tuż pod murami, u stóp samego królewskiego zamku. Dziwne to było, ten kwiat rycerstwa i bestia pod bokiem. Rycerz pomyślał, że smok musi być wielce srogi, skoro tyle czasu się uchował. Musi wielu rycerzy z koni zwalił, ogonem pochlastał, oddechem ognistym poraził. Nie dziwota, że wciąż tam ściągają, by z potworem w szranki stanąć, sławę nieśmiertelną uzyskać.

Lotaryńscy rycerze o smoku mówili z respektem i skrywanym lękiem. Straszna była sława bestii. Sir Roger uśmiechał się tylko. To typowe, myślał, lęk przed nieznanym, naturze przeciwnym. Tak myśleli zwykli ludzie, których widok smoka porażał strachem, podsycanym przez baśnie i klechdy. Tymczasem dla zawodowca smok był zwykłą zwierzyną. Owszem, niebezpieczną i plugawą, ale tylko zwierzyną. Kraj musiał być strasznie zacofany, jeśli nikt dotąd nie potrafił gadziny ubić. To dziwne, na rubieżach

smoki były pospolite i tępione zajadle, a w metropolii z jednym nie mogli sobie poradzić. Czekając z utęsknieniem, aż wyschną trakty po wiosennych roztopach, rycerz zastanawiał się, z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Postanowił już, że sam stanie w szranki, bez żadnych podstawionych szewczyków. Udało się ostatnio, uda się i teraz. A jeśli bestia będzie zbyt groźna, trzeba użyć sposobu, na który nie wpadnie żaden z prawych rycerzy. *

- To nie był dobry pomysł - mruknął Arnold von Egger. Rycerz poderwał się, jak pchnięty mizerykordią w słabiznę. - I teraz mi to mówisz?! - wrzasnął, aż zaniepokojony strażnik załomotał do drzwi. - Teraz?! A kto mnie namawiał? Kto fortuną kusił? Młody Krzyżak nie wiedział, gdzie podziać oczy ze wstydu. Sir Roger przez chwilę parskał gniewnie. Złość jednak szybko przeszła, miał wiele czasu, żeby wybaczyć Arnoldowi. Cały rok. *

Miasto było okazałe. Solidne mury, barbakan, wesołe kamieniczki, zewsząd widać było dostatek. Po ciechanowskim dworze, po beznadziejnej, długiej zimie w otoczeniu śmierdzących baranicami indywiduów, rycerz wprost chłonął miejski gwar. Dopiero widok kramów w sukiennicach przypomniał mu bolesną prawdę. Pustki w sakiewce. Resztę zasobów, oszczędzanych przez zimę zużył w podróży. Istotnie, zbliżał się do cywilizacji, z każdym stajaniem było coraz drożej. Zaczął się zastanawiać w jaki

sposób zabrać się do rzeczy. Nie można przecież po prostu ruszyć, wyciągnąć gadzinę za ogon z pieczary i ubić, nie upewniwszy się wprzódy, czy jest jakaś nagroda. Zresztą na pewno jest, co nie znaczy, iż nie warto się potargować. Tylko z kim? To nie jest przecież grodziszcze jakiegoś pośledniego suwerena, z którym można gadać jak równy z równym. To stolica, jakby nie było, sporego europejskiego mocarstwa. Siedziba króla. Rycerz zasępił się. Nikogo tu nie znał, trzeba pewnie majątek na łapówki wydać, żeby dotrzeć choćby do kanclerza koronnego. Nie mówiąc już o samym królu. Ten sposób odpadał. Na łapówki nie mógł już przeznaczyć ani grosza. Na nic innego zresztą też nie. A

może rzeczywiście ubić, i już? Przytargać łeb pod zamkową bramę, wpuszczą przecież? No tak, ale targować się po wykonaniu roboty?... Puścił konia swobodnie, zajęty myślami. I o mało nie przegapił znajomej twarzy pod okapem zdobionego pawimi piórami hełmu.

* W mrocznej izbie karczmy zabójcy smoków przeszła złość, którą nieodparcie odczuwał po spotkaniu z Arnoldem von Eggerem, obecnie posłem krzyżackim przy królewskim dworze. Wybaczył

młodemu rycerzowi, że ów opływał w dostatki, kiedy on sam żywił się wędzoną dziczyzną przegryzając pieczoną rzepą i popijając kurpiowskim piwem. Arnold nieźle poznał miasto, sir Roger miał nadzieję rychło z tego skorzystać. Ostatecznie dla posła bagatelką powinno być umówienie na audiencję u kanclerza koronnego, ba, może nawet u samego króla. Tym bardziej, że, jak wywnioskował z nieskładnej nieco opowieści Krzyżaka, sam monarcha był człekiem dość rubasznym. Ale kiedy tylko usiłował skierować rozmowę w najbardziej interesującym kierunku, młody poseł natychmiast zmieniał temat. Unikał też wzroku rycerza, wpatrując się w swój garniec miodu. Przedniego zresztą i zasługującego na zainteresowanie. Rycerz nie naciskał zbytnio. Ostatecznie po raz pierwszy od długiego czasu mógł

spokojnie zjeść, a i perspektywy na przyszłość były coraz lepsze. Arnold nie narzekał na brak gotówki, widać komtur nie poskąpił na fundusz reprezentacyjny. Zaś niekłamany podziw, jaki von Egger żywił dla sir Rogera pozwalał przypuszczać, że nie jest to ostatnia taka uczta. W końcu jednak trzeba było przejść do konkretów. - Smok, powiadacie... - mruknął Arnold przyciśnięty wreszcie do muru. - Wiecie, panie, ze smokiem jest problem... Istotnie, był problem. Oficjalnie smok nie istniał. Nie wspominano o nim, o straty w pogłowiu owiec i bydła nieodmiennie oskarżano wilki i złodziei. Sir Roger słuchał zdumiony. - Nie uwierzycie, panie - mówił Arnold przyciszonym głosem, rozglądając się nieufnie na boki. - Bestia pod samą prawie królewską komnatą porykuje, chrapie, bąki smrodliwe puszcza. Toć ubić ją przykładnie należałoby... A tu nic, żaden rycerz pod jamę nie przybieży, nie zelży stosownie, wreszcie kopią serca plugawego nie przebije. Gorzej... Von Egger zniżył jeszcze bardziej głos, pochylił się do zabójcy

smoków. - Nawet ofiary bestii składają, owieczki... - mówił chrapliwym szeptem. - I dziewice ponoć, nie wiem, ile w tym prawdy... Niewiele, pomyślał sir Roger, wieść gminna wszystko wyolbrzymia. W swej praktyce nie spotkał nigdy smoka, który mając do dyspozycji owce, połaszczyłby się na łykowate, zasuszone dziewice. - Do rzeczy - przynaglił Arnolda, który wymrukiwał pod nosem jakieś przekleństwa. - Powiadasz, że oficjalnie go nie ma? I wszystkim to odpowiada? Pasterzom chociażby, tym od owieczek? Krzyżak rozejrzał się jeszcze raz, choć pobliscy goście, spoczywający w malowniczych pozach na ławach nie sprawiali wrażenia, by cokolwiek mogli dosłyszeć. - No, różnie ludzie gadają. Cechy pono szemrzą, odkąd ostatniego szewczyka, który na bestię się zasadził, zbrojni przykładnie obili i wrzucili do pieczary. A i wielmoże narzekają, mówią, że król... Von Egger urwał, uświadomił sobie, że za dużo gada.

Z zakłopotaniem pociągnął z garnca. - No, dalej... - zimno przynagli go rycerz. Speszony Arnold dolał miodu z dzbana.

- Kiedy nie godzi się posłowi opowiadać... - I tak to przecież powiesz kiedyś komturowi. Ostatecznie tylko po to tu siedzisz. - No, niby prawda... To, co sir Roger za chwilę usłyszał, brzmiało bardzo interesująco. Król nie cieszył się zbytnią estymą szlachty. Powiadano, że pod baranicą, którą rad odziewał, kryje się zatwardziały poganin. Ponoć i diabłu ogarek potrafił w kaplicy stawiać. A smok był tym, co okrutnie drażniło mieszczan. Rycerz podjął decyzję. Przerwał von Eggerowi niecierpliwym machnięciem dłonią. - Umów mnie - powiedział tylko. - Z kim? - wybałuszył oczy zaskoczony Arnold. - Z niezadowolonymi. Ostatecznie obojętne, kto mi za gadzinę zapłaci. W oczach młodego Krzyżaka rycerz dostrzegł podziw. Oto szybka decyzja. - Wiecie, panie - Arnold wyglądał na wielce ukontentowanego.

- Dobrze się stanie, jak smok plugawić to miejsce przestanie. Zacny to gród, polubiłem go, przyzwyczaiłem się... Przymknął z rozmarzeniem oczy. - Umówię, możecie na mnie polegać jak na Zawiszy. - Na kim? - spytał sir Roger ze zdziwieniem. - Na Zawiszy. To przecież wielki rycerz, jeden z najtęższych między chrześcijanami mocarzy... - Nie słyszałem. Pogromca smoków rozglądał się z roztargnieniem po izbie. Nagle jego wzrok znieruchomiał, zatrzymawszy się na zarośniętej postaci. - Widziałeś? - spytał podekscytowany rycerz, chwytając Arnolda za rękaw. - Kogo? - Toż to

Cztan z Rogowa! Obaj rycerze spoglądali z podziwem na mocarza, który, jako legenda głosiła, wkurzywszy się strasznie, sam wielki głaz wokół kościoła trzykrotnie przetoczył. Zaiste, wielkie to miasto, pomyślał sir Roger, skoro takich herosów napotkać tu można. * - Jesteście pewni, panie? - spytał z powątpiewaniem von Egger. Opierał się o ścianę podejrzanej szopy na podgrodziu. - Jehtem - odparł sir Roger, nieco niewyraźnie, z powodu trzymanej w zębach dratwy. Owczy zewłok był spory. Musiał taki być, by pomieścić w sobie dużo siarki, saletry, węgla drzewnego i ze trzy funty hufnali. Wprawdzie stare klechdy zalecały wyłącznie siarkę i saletrę, ale rycerz był zdania, że działanie odłamkowe nie zaszkodzi. Popatrzył z namysłem prosto w wypchane wnętrze, widoczne jeszcze przez nie do końca

zszyty otwór. Czy proporcje aby właściwe? - pomyślał jeszcze. Chyba tak, nic więcej już nie wymyślę. Można jeszcze trochę smoły... Nie, wystarczy, byle nie przedobrzyć. Dla pewności napluł do środka i zaczął zszywać skórę wprawnymi ruchami. Arnold przyglądał się z zainteresowaniem. - Dobrze wam idzie z tą dratwą - zauważył. Rycerz o mało nie zakłuł się w palec. Podniósł znad ścierwa ciężkie spojrzenie. - Mówiłeś coś? - spytał nerwowo. Niemożliwe, żeby coś wiedział, pomyślał. Ale dlaczego powiedział akurat to? Czyżby? Arnold nie miał złych intencji. Po prostu uważał, że wszystko, co tyczyło się łowów na smoki było wiedzą tajemną. Sam bardzo chciał jej kiedyś dostąpić, dlatego pilnie śledził wszystkie poczynania. Zaczerwienił się. Pewnie sir Roger jest zły, że asystuje mu przy obrządkach ktoś niewtajemniczony. - Ja tylko tak... - burknął nieśmiało. - Popatrzeć chciałem. Nie zwracając więcej na niego uwagi, rycerz zakładał ostatnie szwy. Gdy skończył, ze stęknięciem postawił wypchaną owieczkę. Stała pewnie

na raciczkach, dzięki solidnym kołkom wstawionym w nogi. Kunszt rycerza był wielki, zachowała nawet zwykły durny wyraz pyska. Sir Roger klepnął w wełnisty zadek. - Jak żywa - stwierdził z zadowoleniem. Nie była to do końca prawda. Jednak smok, z natury dalekowzroczny nie będzie się przyglądał z bliska, nie zobaczy takich szczegółów jak oczy z guzików. Wiedziony nieposkromionym apetytem połknie od razu. - Wszystko umówione? - spytał rycerz. Arnold kiwnął głową. Jak dotąd wywiązywał się ze swojej części zadania. Najwięcej dawał starszy cechu szewców, zirytowany widać dużą śmiertelnością wśród czeladników. Spowodowaną zresztą nie tyle żarłocznością smoka, co bezwzględnością królewskich przybocznych, strzegących smoczej jamy. Cechy były bogate. I choć nagroda za śmierć potwora nie dorównywała zwyczajowym, fundowanym przez wielmoży i wysokie rody, to była całkiem nie do

pogardzenia. A przynajmniej dawała nadzieję na wyrwanie się z tego kraju, na powrót w lepsze strony. Poza tym była konkretna, pieniężna, nie oferowała innych mglistych form zapłaty jak pół księstwa i księżniczka albo odwrotnie. - Bez kłopotów - powiedział Arnold. - Nawet się nie targowali. Dziwili się tylko... Urwał, zakłopotany. Rycerz spojrzał pytająco. - Że takim sposobem. Mówili, ze rycerz powinien w zbroi na bestię wyruszyć, kopią ugodzić, zatratować ku większej chwale bożej. A tak, to oni sami potrafią... - To niech spróbują - odpalił sir Roger, dokonując ostatnich oględzin faszerowanej owcy. - Jak tacy mądrzy, to proszę bardzo... Sam wolałby użyć innego sposobu. Faktycznie, chwała z roztratowania smoka większa, pal diabli tę bożą, ale chodzi o własną. Ale nie dałby rady wyruszyć konno i w

zbroi, litewscy zbrojni zatrzymaliby go zanim zdołałby zbliżyć się do pieczary. Albo i co innego gotowi uczynić. *

Przedzieranie się przez nadbrzeżne łozy z owczym zewłokiem pod pachą było trudniejsze niż przypuszczał. Na szczęście ścierwo było lekkie, siarka i saletra nawet z hufnalami ważyły mniej niż prawdziwe owcze bebechy. Innej drogi, prócz tej przez zarośla, nie było. Zbrojni obstawiali szczelnie smoczą pieczarę, dbając, by nikt nie zakłócał snu potworowi. Pilnowali starannie i skutecznie, aż nad sam brzeg niosło się pochrapywanie smoka. Lekki wietrzyk przynosił smród siarki i gnijących odpadków. Rycerz skrzywił się. Zaiste pogański to władca, tolerować coś takiego pod samym zamkiem. Księżyc zachodził już. Straże nawoływały się jakby rzadziej. Pora była zacząć najbardziej niebezpieczną część wyprawy. Choć i początek nie był łatwy. Już samo wywiezienie owcy z miasta nastręczało trudności. Strażnicy kontrolowali wozy, sumiennie dźgali sulicami w wyściełającą je słomę, kazali odbijać beczki i

otwierać skrzynie. Szczególnie pilnie sprawdzali ludzi o wyglądzie szewców, ale i rycerzom potrafili zadawać kłopotliwe pytania. Udało się tylko dzięki Arnoldowi. Zbrojni nie śmieli sprawdzać co wiezie krzyżacki poseł, zwłaszcza jak huknął na nich z wysokości siodła. Szybko odstąpili od wozu. Odskoczyło też dwóch przerażonych pachołków, zdających sobie doskonale sprawę, że w przypadku wykrycia wszystko spadnie na nich. Ale von Egger nie mógł zajechać wozem pod samą smoczą pieczarę. Resztę musiał zrobić sam sir Roger. Niedługo brzask. Najgorsza pora dla straży, zmęczonych całonocnym czuwaniem. Teraz! Łozy skończyły się szybko, sir Roger wypełznął na łąkę.

Nawet w ciemnościach czeluść jaskini wyróżniała się z otoczenia smolistą czernią. I dochodzącym z niej straszliwym smrodem. Czołgając się rycerz wyczuwał lekkie drżenie ziemi, wzbudzone smoczym chrapaniem. Straże zostały za nim. Musiał uważać już tylko, by nieostrożnie nie zbudzić bestii. Sen smoków był przysłowiowo lekki. Klął z cicha, gdy w wysokiej trawie natrafiał coraz częściej na kości, na szczęście czyste, wylizane do cna szorstkim, smoczym językiem. Było ich coraz więcej, niektóre zetlałe już, rozpadające się. Coś zabrzęczało trącone kolanem, rycerz przywarł do ziemi, spojrzał. Była to zardzewiała, żelazna rękawica, w której tkwiły jeszcze wyschnięte palce i nadgarstek. Więc jednak ktoś próbował, pomyślał tylko. Nie miał czasu na rozważania, zbyt długie przebywanie tak blisko legowiska mogło się źle skończyć. Ocenił odległość od czeluści. W sam raz, na tyle blisko, by bestia zauważyła od razu, na tyle daleko, by wiedziona łakomstwem rzuciła się na zdobycz i zbytnio nie przyglądała. Postękując przysiadł, ustawił starannie przynętę. Począł czołgać się z powrotem, rozwijając za sobą długi szpagat. *

W łozach było niewygodnie, zaczynały kąsać komary. Z trudem powstrzymywał się, by nie zabijać ich z głośnymi klapnięciami. Straże znów się ożywiły, jeden ze zbrojnych, ziewając rozdzierająco, przeszedł niedaleko kryjówki. Byle tylko nie dostrzegł szpagatu, zaniepokoił się rycerz. Dniało już. Powinien wziąć przed świtem. Zazwyczaj o tej porze smoki opuszczały pieczary, przeciągały się z chrzęstem pancerza, rozkładały zdrętwiałe od snu skrzydła. Ten jest pewnie przyzwyczajony, że o tej porze pojawia się posiłek, nikt rozsądny nie karmiłby przecież smoka w dzień. Sir Roger był zdenerwowany, choć nie po raz pierwszy siedział tak w ukryciu, czekając na branie. Uświadamiał sobie, że niepokój spowodowany jest czymś innym, nie obawą przed smokiem. Był w obcym mieście, w obcym kraju, o dziwnych, niepojętych zwyczajach. Zdawał sobie niejasno sprawę, iż rozprawa ze smokiem to początek problemów. Trzeba

jeszcze odebrać nagrodę i wyjechać stąd, najlepiej cało. To miało być zadanie Arnolda. Von Egger nie raz opowiadał o swych dobrych stosunkach z dworem. Przysięgał, iż w otoczeniu króla mają dość plugawej bestii i chętnie ochronią przed królewskim gniewem każdego, kto miasto od niej uwolni. Choć młody poseł zarzekał się, że to prawda, i wszystko już ustalone, jakieś ziarenko niepokoju kiełkowało uparcie w umyśle rycerza. A jeśli?... Szarpnięcie za szpagat omotany na nadgarstku było bardzo delikatne. Przez chwilę sir Roger myślał, że wszystko na nic, że któryś ze strażników potknął się o szpagat, a teraz patrzy z niedowierzaniem i za chwilę bluźnie niezrozumiałym przekleństwem.

Potem nastawi swoją sulicę, skrzyknie kolegów i jak po nitce do kłębka trafią prosto do rycerza, niestosownie do swego stanu skulonego w łozach. Sprężył się do ucieczki. Następne delikatne szarpnięcie. I lekkie drżenie ziemi od smoczych kroków. Rycerz momentalnie zapomniał o strażach. Wprawdzie dawno już nie używał tego sposobu, lecz dobrze pamiętał, co należy czynić. Zaczął delikatnie ściągać cienką linkę. Chodziło o to, by przynęta poruszała się choć trochę. Smoki już od dawna przestały się nabierać na nieruchome kukły. Nieznajomość tego faktu kosztowała już życie wielu szewczyków, smok, stwierdziwszy oszustwo, stawał się straszny. Rycerz ostrożnie odwinął zamotany na nadgarstku szpagat. Nie chciał, by bestia urwała mu rękę. W samą porę. Branie było z początku delikatne, jednak teraz nastąpiło potężne szarpnięcie. Koniec sznurka wyskoczył w dłoni, zniknął w zaroślach. Trzask tratowanych krzaków, zakończony potężnym beknięciem. Już po wszystkim. Sir Roger począł wycofywać się pod osłoną wiklin. Teraz trzeba tylko poczekać. *

Wybuch wstrząsnął grodem. Z kamieniczek posypały się dachówki, gołębie wzbiły się z łopotem z

rynku. Zaczęły bić dzwony. Przerażeni mieszczanie spoglądali na nadrzeczne błonia, na rozerwany, poszatkowany hufnalami zewłok. Nienaruszona ocalała tylko zębata paszcza. Błotnisty wąwóz, którym niegdyś płynęła rzeka, srebrzył się drgającymi rybami, chwytającymi powietrze spazmatycznymi ruchami skrzeli. Były tam karaski, leszcze, jazie, nawet kilka jesiotrów i zabłąkana troć. Gdańska szkuta utkwiła przechylona w mule, zboże wysypywało się, mieszając ze szlamem. Smok musiał mieć straszne pragnienie. Ale nie zdołał zapobiec eksplozji. Sir Roger opadł z powrotem na siano, przygarniając do siebie przerażoną dziewoję. Teraz trzeba odczekać, pomyślał, jutro odebrać nagrodę. Zupełnie nieźle poszło. Jednak nie poszło. Następną noc spędził już sam, w lochu. * - I to za co! - rycerz z rozmachem walnął pięścią w ścianę. - Nawet nie mieli odwagi przyznać, że za tego parszywego smoka! Psiakrew,

nawet duży nie był, za to stary jak diabli. Niedługo sam by zdechł. Von Egger milczał. Czuł się winny, poniekąd słusznie. Pierwszym, który doniósł, był sprytny szewc, starszy cechu. Smoka już nie było, a sakiewka złota piechotą nie chodzi, można zaoszczędzić. Niewiele wyprzedził biskupa, tego, który obiecał, iż opuszczą miasto przez nikogo nie niepokojeni. - Za spowodowanie zagrożenia żeglugi! Zakłócenia w dostawach importowanego zboża! Bo to też prawda, pomyślał Arnold, przezornie nie mówiąc tego na głos. Rzeka wyschła aż do małej mieściny zwanej Warszawą.

Gdańszczanie słusznie mieli za złe. Z sir Rogera uszła nagle cała energia. Ciężko opadł na zydel, ponuro wpatrując się w posadzkę. Za jego złe samopoczucie można było obwiniać uprzejmego strażnika, który codziennie informował o postępach w pracy cieśli, budujących rusztowanie na rynku. - To prawda, że już kończą? - spytał z rezygnacją rycerz. - Prawda - ożywił się Krzyżak. - Już dziś suknem obijają, zacnym, czerwonym. Aż z Gdańska sprowadzałem, nie może to być, byś skonał, panie, na tym samym suknie, na którym mieszczan ścinają... - A więc to już... Arnold bąknął coś pod nosem, pokręcił głową. Sir Roger popatrzył na niego z nagłą nadzieją - Jest jeszcze jakiś sposób? - spytał gwałtownie. - Nie wiem... - pod natarczywym spojrzeniem Arnold zmieszał się. - Może i jest, ale to nic pewnego... - Przebóg, mówże... Von Egger długo się wykręcał, nie chcąc wzbudzać czczej nadziei. Zbyt podziwiał niezłomnego, prawego rycerza, swego mistrza, by łudzić go bez potrzeby. W końcu jednak zaczął. - Bo wiecie, panie, jakem wracał z Malborka... To na trakcie spotkałem poczet zacny, a w nim młokosa jednego. Na drodze do Tyńca chyba... Zamyślił się, podrapał po głowie. - Tak, do Tyńca, ani chybi... W oczach sir Rogera błysnęła wściekłość. - Streszczaj się - warknął. - No, i ów młodzian podjechał do mnie, szlachcic widać, ale nie pasowany. I pyta, czym Krzyżak? Głupi jakiś, bo przecie płaszcz zakonny miałem i pióra pawie na hełmie. Bo trzeba wam wiedzieć, panie, że zbroję jeno paradną miałem, jako to we zwyczaju na trakcie, kiedy posłem się jest. Nie można tak w skórzniach jeno i w kubraku... Rycerz położył ciężką rękę na ramieniu Krzyżaka. Ten spojrzał mu w oczy i pospiesznie ciągnął: - Na czym to stanąłem? A, już wiem. Spytał, to odpowiadam, co, nie widać? Przecie, żem Krzyżak. No to on wtedy jak mnie w gębę

nie zamaluje, tak bez dania racji. Aż mi się hełm przekrzywił i z konia spadłem. To on wtedy jeszcze mi nakopał... Sir Roger pokręcił głową. Na nic to, dobry chłop z tego Arnolda, ale nie za mądry. Bo co ma jedno do drugiego? Ech, przyjdzie gardło dać... - No i za napaść na posła na ścięcie go skazali. Ot, siedzi tu, obok. Żalu ja nie mam, młody, głupi. Ale godność Zakonu obraził, nie mnie wybaczać. A król surowy, oj, bardzo surowy, nie ułaskawi. Krzyczy tylko "szyję mu uciąć", jak i do was, nie przymierzając. I wiecie, jakeśmy się kiedyś napili z jego stryjcem, młodego znaczy, nie króla, to powiedział mi, że jest pono sposób... Rycerz już nie słuchał. Arnold miał dobre intencje, ale na ogół nic mu z nich nie wychodziło. Przyjdzie gardło dać... Siedział skulony na zydlu, nie docierały do niego wypowiadane słowa. Aż wreszcie strażnik załomotał do drzwi. Widzenie skończone. Arnold von Egger odwrócił się jeszcze wychodząc. - Zaufaj mi - rzucił z pokrzepiającym uśmiechem. *

Ostatnie spojrzenie z wysokiego rusztowania, obitego rzeczywiście pierwszorzędnym, czerwonym suknem. Gwar gawiedzi przycichał, mieszczki unosiły dzieci, by nic nie straciły z widowiska. Ponury klecha mamrotał modlitwy. Sir Roger odwrócił się do kata, spojrzał w oczy widoczne w wycięciach kaptura. Wyciągnął spotniałą dłoń z chudym mieszkiem, zwyczajową zapłatą. Kat zważył sakiewkę w dłoni. Był wyraźnie zadowolony. - Zaraz będzie po wszystkim - mruknął pocieszająco, rozciągając w

uśmiechu wargi widoczne pod kapturem. - Nie denerwujcie się, panie, mnie też nie jest przyjemnie... Rycerz po raz ostatni chciał ogarnąć spojrzeniem błękitne niebo, białe, przesuwające się leniwie chmury. Już nie miał nadziei. Ostatnie spojrzenie. Nagle coś przesłoniło oczy, coś białego, szorstkiego i drapiącego. Zamarł, nie wiedząc, czy to już kat znienacka nie zdzielił go toporem po szyi, nie czekając, aż położy głowę na pniaku. Czy to już śmierć? Przez tętnienie w skroniach przebił się piskliwy krzyk. - Mój ci jest! Mój ci jest! - Jej ci jest - huknął tłum jednym głosem. - Do kasztelana! Rycerz nic nie widział, walczył z białą materią okrywającą mu szczelnie głowę, dusząc się z emocji i braku powietrza. Kat zerwał z głowy kaptur, cisnął z rozmachem na sukno. - Kurwa mać! - ryknął. - Znowu! Chuderlawy ksiądz począł wyrywać mu sakiewkę. - Nie należy się! - krzyczał. Kat nie dawał za wygraną, szarpiąc się zduchownym, popatrywał wymownie na wbity w pieniek topór. Rycerz wciąż walcząc z okrywającą głowę materią, skojarzył sobie, co mówił von Egger, o starym zwyczaju, kiedy to dziewka niewinna obiecuje poślubić oddanego już śmierci. - Jej ci jest! - huczał tłum. - Nałęczką go nakryła! Dziewka niewinna. Dziewica, w mieście nawiedzonym przez smoka... Zerwał wreszcie nałęczkę, spojrzał i wrzasnął. Najstarsza dziewica, którą wzgardziła gadzina. Von Egger, ty... Rycerz zdecydowanie odwrócił się, szukając wzrokiem kata. Może jeszcze nie wszystko stracone.

Ostatecznie przecież zapłacił.

Koniec

Komu wyje pies

Dziewka służebna siedziała pod ścianą. Dłoń zaciskała na drewnianej rękojeści kuchennego tasaka, lecz długie na pół łokcia, lśniące ostrze, do którego przywierały jeszcze włókna wieprzowego mięsa spoczywało nieruchomo na podołku. Spoglądała spokojnie szeroko otwartymi błękitnymi oczyma, w których zastygło bezbrzeżne zdumienie.

Człowiek obok niej wyglądał na starego żołnierza. Też był uzbrojony, w krótki, jednosieczny kord, podniszczony solidnie, z klingą pocieniała od ostrzenia i wyślizganymi, prawie czarnymi okładzinami rękojeści, w które nieraz wsiąkały pot i krew. Ale trzymał swój oręż jak, nie przy­mierzając, chłop drzewce wideł do przerzucania gnoju, bez niedbałej nonszalancji starych wojaków. Zupełnie jakby ktoś włożył broń w martwą dłoń, zamknął przemocą palce.

Blady, czarnowłosy mężczyzna podniósł się, popatrzył krytycznie na swe dzieło. Prawie dobrze, ocenił, tak po­winno być. Siedzą i patrzą. I choć są już martwi, widzą wszystko.

Pozostali dwoje też. Jeszcze dzieci, choć paniczowi wąs już się nieźle sypał. Oni nie mieli broni, zresztą po cóż broń niedorostkowi, a tym bardziej ośmioletniej dziew­czynce. Zwłaszcza tutaj, w komnacie sypialnej nad wielką izbą stołpu, za murami zamku, którego wszak nikt prze­cież nie oblegał.

Nie, jeszcze nie jest dobrze. Policzek czarnowłosego drgnął nerwowo, mężczyzna znów przykucnął. Tępo chrupnął wyłamywany palec. Teraz lepiej. Kord nie wypadnie z garści, zbrojny trzyma go jak należy.

Na dźwięk łamanej kości od szerokiego łoża dobiegło westchnienie. Tylko tyle, może zresztą to jedynie odgłos spazmatycznego oddechu. Twarz bladolicego ściągnęła się, wargi wykrzywił grymas, odsłaniając zęby. Dłoń sięg­nęła do rękojeści sejmitara wystającej znad ramienia.

Mężczyzna odwrócił się powoli. Popatrzy na łoże, na nagą, rozkrzyżowaną kobietę, której zaciśnięte mocno rze­mienie raniły boleśnie kostki i nadgarstki. Nie walczyła, nie krzyczała. Nawet nie błagała o litość. Oddychała tylko coraz szybciej i coraz głośniej, jakby zdawała sobie spra­wę, że każdy oddech może być ostatnim.

Nie broniła się też wcześniej, choć przecież mogła. Rysy zabójcy drgnęły nagle, zmiękły. Tak bywa często. Nie bronią się, choć mogą. Nie próbują. Tylko czekają, jakby w poddaniu się dostrzegali ostatnią, cienką nić nadziei.

Zaciśnięte na rękojeści sejmitara palce pobielały. Klin­ga nawet nie zgrzytnęła, tak powolny był ruch. Nad poch­wą pokazał się cal jasnej stali.

Mężczyzna wpił wzrok w twarz leżącej. Tak znaną, tak bliską. Teraz martwą i nieruchomą jak maska, zastygłą w przeczuciu bliskiego końca. W wargi, spuchnięte i roz­bite.

Wydawało się, że jego ręka żyje własnym życiem, wbrew woli właściciela. Ostrze wyłoniło się na kolejny cal, potem następny. Zacisnął usta. Zdawało się, że jego blada już twarz stała się zupełnie bezkrwista, niczym u marmurowej rzeźby. Na skroniach nabrzmiały niebies­kawe żyły. Cicho zgrzytnęła klinga, wpychana przemocą z powrotem do pochwy. Oczy skrępowanej ofiary za­szkliły łzy szalonej nadziei. Wstrzymała oddech, nie chwytała już konwulsyjnie powietrza.

I wtedy przez oblicze zabójcy przebiegł nagły skurcz. Pod jego czaszką rozbrzmiało wycie bestii. Aż skulił się raptownie, i w tej samej chwili zasyczał dobywany sejmitar. Ręka nie dała się już powstrzymać.

Zdawało mu się, że widzi psa, jak wyje długo, wznosi ostry, wilczy pysk ku pochmurnemu niebu. Wychudzone boki, pokryte skołtunioną sierścią zapadają się, po czym stercząca klatka żeber znów się wznosi, a przejmujący od­głos milknie, by za chwilę ponownie rozbrzmieć pełną mocą.

Nie widział już niczego poza swą wizją. Komnaty o bielonych ścianach, szerokiego loża, upiornej widowni pod ścianą. Tylko psa. Jego skowyt, natarczywy i prze­nikliwy wypełniał cały umysł. Przyzywał i nakazywał.

Wargi bladolicego ściągnęły się jeszcze bardziej, z gar­dła, do wtóru, dobył się głuchy charkot. Mężczyzna spieszył na wezwanie bestii. Stawał się nią.

Szerokie, zadane na oślep cięcie trafiło bezbłędnie, sa­mym piórem klingi. Wachlarzyk małych, karminowych kropel splamił odsunięte na boki zasłony, zwisające z bal­dachimu wielkiego łoża. Ciężkie, niegdyś jasne, błyszczą­ce złotem haftów, teraz pociemniałe od dymu z wielkiego komina i kopcia woskowych świec. Pani nigdy nie pozwa­lała świecić w sypialnej łuczywem, właśnie ze względu na kotary. Kosztowały majątek, nikt inny nie miał takich, może sam król albo któryś z biskupów. Teraz troska i ostrożność nie na wiele się zdały.

Krew bryznęła na tkaninę, ożywiła wypełzłe hafty świeżą czerwienią. Rzemienie napięły się do granic moż­liwości, zdawało się, że popękają, zawibrowały jak na­pięte cięciwy. Ale wytrzymały, kiedy bose pięty bębniły chwilę w miękką skórę. Coraz słabiej, w miarę jak gasł upiorny skrzek, który miał być wołaniem o litość, i milkł poświst powietrza w przeciętej tchawicy.

Wycie też zamarło, urwane na najwyższej nucie. Cisza uderzyła nagle, aż ogłuszająca. Dzwoniła w uszach, które zabójca przed chwilą jeszcze chciał za­kryć dłońmi. Zdawała się spływać gęstą mgłą w głąb czaszki, tłumić miękko kołaczące się wspomnienie psiego zawodzenia.

Cisza. Pies opuścił pysk ociekający śliną, zwisającą srebrnymi nitkami spomiędzy pożółkłych kłów. Dyszał ciężko, a jego czerwony język drgał w takt oddechu niczym skrawek mięsa.

Mężczyzna przecierał ostrze krzywego sejmitara lnia­ną szmatką - krew nie powinna zasychać w pochwie, po­krywać rdzawymi wżerami wykutej w Damaszku klingi. Skupił się na tej czynności, odurzony jeszcze nagłym mil­czeniem, zdającym się napierać zewsząd. I zamarł nagle wpół ruchu, kiedy przez mgłę, w której błądziły myśli, przedarł się cichy skowyt.

W gardzieli bestii narastało bulgotliwe warczenie. Nie zaspokoiła jeszcze głodu. Damasceńskie ostrze spadło z brzękiem na kamienną posadzkę. Do zabójcy dotarło, że zabrakło perfekcji.

Nie zauważył, kiedy czoło panicza skłoniło się ku pier­si. Widać było tylko jasną, zlepioną krwią i mózgiem czuprynę. Dwoma krokami dopadł ściany, chwycił ciało chłopaka za ramię. Potrząsnął, aż głowa zakołysała się bezwładnie. Teraz to na nic, refleksja przedarła się przez odrętwiały umysł, za późno. Zapiekły oczy, łzy wściekłoś­ci spłynęły po policzkach, rozprysnęły się na kamieniach, znacząc je ciemnymi plamami. Wszystko na nic.

Szarpnął za włosy, sztywne od krwi. Popatrzył w sze­roko otwarte oczy. Nie wyrażały nic, ani strachu, ani zdzi­wienia. Były puste, jakby spoglądał w przygasły błękit wczesnojesiennego nieba. Szkliły się spokojem śmierci.

Za późno, pojął zabójca. On już nie dostąpi oświece­nia. A bestia nie odejdzie, nadal szarpana łaknieniem. Dostała zbyt mało, zaledwie marny ochłap, niczym dla kundla na gościńcu. Dla demona śmierć jest niczym. Wyznawcy wszystkim, nawet martwi.

Zwłaszcza martwi, bo tylko tacy staną się chciwymi wyznawcami. Zaśmiał się zgrzytliwie. Też jestem trupem, przypomniał sobie. Umarłem już dawno, niewiele pozo­stało z tego, kim byłem kiedyś. Ale wciąż mogę zabijać.

Poczuł szaloną chęć, by obudzić chłopaka, wyrwać ze snu śnionego z otwartymi oczyma. Spróbować jeszcze raz, choć jakaś racjonalna jeszcze część umysłu, resztki czło­wieczeństwa krzyczały głośno, że to niemożliwe.

Bez trudu stłumił ten krzyk, zepchnął go na dno świa­domości. Ale nie zrobił nic. Wpatrywał się tylko długą chwilę w twarz, na której śmierć położyła się cieniem i wyostrzyła rysy, dodając wieku i powagi. To nie było już oblicze niedorostka, straciło chłopięcą miękkość i nie­winność. Należało do młodzieńca, który już nigdy nie sta­nie się mężczyzną.

Ale było obce. Nie budziło wspomnień ani uczuć. Prócz złości.

Rozwarł palce wczepione we włosy i pchnął mocno, otwartą dłonią, aż czaszka uderzyła z głuchym trzaskiem o ścianę. Wstał, słysząc w uszach narastający skowyt, co­raz bardziej natarczywy. Bestia jęczała z żalu i niedosytu. Wzdrygnął się, kiedy w jej głosie doszukał się groźby.

Z trudem powstrzymał odruch, by zatkać uszy. Zdawał sobie sprawę, że to nic nie pomoże. Jest tylko jeden sposób, by demon zamilkł.

Dokądkolwiek by ruszył, bestia pobieży za nim. Bę­dzie szła krok w krok, wciąż będzie czuł na plecach jej oddech, słyszał bolesny jęk, upiorne wezwanie. Nigdy nie zdoła jej nasycić, płonne są wszelkie nadzieje. Nie ma na świecie tyle cierpienia. Wciąż będzie głodna. I wkrótce sko­wyt znów zamieni się w wycie i nie ucichnie, dopóki bes­tia nie dostanie znów jadła. Wtedy zamilknie. Na krótko.

Podniósł sejmitar, machinalnie obejrzał ostrze, czy nie doznało szwanku od uderzenia o twardą posadzkę. Ostroż­nie powiódł opuszką palca po lśniącej krawędzi i ode­tchnął z ulgą, gdy nie wyczuł żadnej, nawet maleńkiej szczerby.

Teraz wyjdę, myślał mozolnie. Zejdę po drewnianych, wąskich schodach do słonecznej izby. Potem na podwó­rzec. Pewnie ktoś zastąpi mi drogę...

Uśmiechnął się. Samym koniuszkiem języka przeje­chał powoli po górnej wardze.

Niech tylko, kurwa, spróbuje...

* * *

Płomyki wystrzeliły wyżej, zatańczyły nad suchą ga­łązką. W jasny dzień pod warstwą szarego popiołu nie było widać żarzących się węgli. Ale od małego ogniska promieniował żar, a co ważniejsze, snuły się z niego smużki dymu.

Nie pomagało to jednak za wiele. Claymore Ramirez zaklął, po czym klepnął się z rozmachem po karku. Jak zwykle za późno, skonstatował spojrzawszy z obrzydze­niem na umazane krwią wnętrze dłoni.

Wytarł rękę o spodnie, powstrzymując się ze wszyst­kich sił od drapania pokłutej szyi. Mełł pod nosem przek­leństwa na myśl o potencjalnym zleceniodawcy, który uparł się, by spotkać się właśnie tutaj, z dala od miasta, na pieprzonej polance pod pieprzonym dębem, pełnej pie­przonych komarów.

Dym zgęstniał, owionął skulonego przy ognisku Wa­lijczyka. Brzęcząca chmura uniosła się wyżej, za to Clay­more począł krztusić się i kasłać. Przetarł załzawione oczy, nieledwie współczuł owadom, które pobzykiwały wściekle w bezpiecznej odległości.

Gałązka dopaliła się szybko, ale na szczęście w zasię­gu ręki miał spory zapas. Ramirez miał nadzieję, że nie zbraknie ich do czasu, aż tajemniczy szlachcic wreszcie nadjedzie. Zapewne z całym pocztem, tacy nie zapuszcza­ją się do lasu samopas czy nawet samo wtór, z wiernym giermkiem jeno. Wydął wargi z pogardliwą złością. Dla­czego mamy spotykać się właśnie tutaj, pomyślał po raz któryś z rzędu, skoro i tak gówno z dyskrecji. Czeladź niechybnie rozgada.

Nie znosił pańskich fanaberii. O wiele lepiej współ­pracowało się z kupcami, oni rozumieli wszystko. A nawet i obiadem potrafili podjąć, co było istotną rzeczą w ciężkich czasach. Choć mieli też wady, byli skąpi i liczyli się z każdym pensem. Tu szlachta rzeczywiście miała przewagę, zwłaszcza jeśli chodziło o tak dziwne i nieuchwytne sprawy jak honor. Claymore już dawno odkrył, jak wysoko to właśnie cenią dobrze urodzeni. I jakże łatwo zazwyczaj przeliczają na srebro.

Płomyki tańczyły nad zwijającymi się w ogniu, czer­niejącymi gałązkami, a Claymore kasłał i przecierał oczy. Komary mimo dymu próbowały kąsać, co więcej, nie były to bynajmniej próby bezskuteczne.

Dorzucił następną gałązkę. Już nie klął nawet. Myślał tylko melancholijnie, że jeśli szlachcic się spóźni, zastanie tylko suchy, wysączony z krwi zewłok. I znów ludziska będą bajać o wampirach z puszczy Sherwood.

* * *

Niełatwo było zaskoczyć Ramireza. Ale szlachcicowi się udało. Przybył sam.

Claymore zdołał jakoś ukryć zdziwienie. Kiedy przy­bysz zeskoczył z konia najemnik wciąż grzebał patykiem w popiele, wzbijając rój iskierek, które wzlatywały w ciemniejące już niebo. Nie okazał też zniecierpliwienia, mimo iż musiał czekać całe popołudnie.

Wierzchowiec odszedł spokojnie, kiedy tylko jeździec puścił wodze. Dobry, wyszkolony bojowy koń, zauważył mimochodem Walijczyk. Musiał kosztować majątek, co naj­mniej dobrą wieś. Potężne zwierzę nie płoszyło się na wi­dok obcego, nie przeszkadzał mu dym z ogniska, który po­czął słać się nisko, nad samą polaną. Tylko gładka, kasz­tanowa skóra drgała lekko na zadzie, kiedy potężny ogier smagał się ogonem, odganiając natarczywe gzy i bąki.

Szlachcic nie odzywał się, mierzył tylko Claymore'a badawczym spojrzeniem, skrzywiony lekko, jakby spo­dziewał się zastać kogoś innego. Ramirez bez trudu po­wstrzymał kpiący uśmiech. Zawsze tak było.

Potrzebowali jego usług. Często zdarzało się, że nawet o nie błagali. Nie od razu, naturalnie. Ale przychodziła taka chwila. Prędzej czy później.

Najpierw była wyższość, zabarwiona odrobiną po­gardy. Nawet kupcy nie potrafili się powstrzymać, by nie spoglądać z góry na kogoś, kto był przecież tylko na­jemnikiem. A nawet gorzej, imał się spraw, których nie ruszyliby szanujący się cottereaux. A cóż dopiero szlachta. Ci okazywali pogardę szybciej. Dawali do zrozumienia, że są nieskończenie lepsi, że nie ubrudzą sobie przecież rąk.

Claymore wstał niespiesznie, by zajrzeć przybyłemu prosto w twarz, zimnym, wypraktykowanym przez lata

spojrzeniem. Zazwyczaj skutkowało natychmiast. Ale nie tym razem.

Szlachcic, posunięty już nieźle w latach, nie uciekł wzro­kiem w bok, nie maskował zdenerwowania odruchowym zacieraniem rąk. Pokryta zmarszczkami jak suszone jabł­ko twarz pozostała niewzruszona.

• Skończyłeś?

Ramirez drgnął, zaskoczony. Sądził, że to on pierwszy będzie musiał się odezwać.

• Co niby skończyłem? - starał się nadać swemu py­taniu jak najbardziej obojętne brzmienie. Szlachcic przy­mrużył wyblakłe, błyszczące starczymi łzami oczy. Jak
  topniejące bryłki lodu, nasunęło się Walijczykowi natrętne skojarzenie.

• Wiem, kim jesteś - odparł stary sucho. - Wiem, ile bierzesz, więc oszczędź sobie tych sztuczek, nie robią na mnie wrażenia. Do rzeczy, Ramirez.

Claymore uznał, że najlepszy będzie nieznaczny uśmiech. Niezbyt wyzywający, ot, życzliwe zainteresowa­nie, dowód sympatii, może współczucia z powodu kło­potów tego niemłodego już człeka.

Choć niemłody, szlachcic trzymał się prosto, wysoki i chudy jak maszt, siwy jak popiół. Właśnie, jak popiół, pomyślał Claymore, krótko przycięte włosy rycerza nie miały odcienia mlecznej bieli czy połyskliwego srebra. Miały barwę zmatowiałej szarości.

Nie ma przy sobie broni, spostrzegł Walijczyk. Zerknął nieznacznie na wierzchowca, który oddalał się powoli, poskubując trawę. Zauważył przytroczoną do siodła pochwę, sterczącą rękojeść półtoraręcznego miecza. Poczuł respekt dla starego. Człowiek, który wyrusza do puszczy samo-pas, z mieczem jeno, zasługuje na szacunek. Jest odważny, przemknęło mu przez myśl, albo głupi, co jakże często idzie ze sobą w parze. Ale raczej nie w tym wypadku. Idioci nie dożywają tak podeszłego wieku.

Była jeszcze trzecia możliwość i pomyślawszy o niej, Claymore opuścił na moment powieki, by ukryć błysk w oku. Szlachcic albo jest odważny, albo zdesperowany.

Pozwolił sobie na jeszcze jedno taksujące spojrzenie. Nie chciał przeciągać struny, ale intrygował go ten czło­wiek. I niepokoił.

Śmiech starego był zgrzytliwy i nieprzyjemny, roz­brzmiewały w nim świszczące tony, gdy rycerz zaczerpywał powietrza między kolejnymi paroksyzmami. Odrzucił głowę i śmiał się na całe gardło, aż wreszcie zaniósł się su­chym, rzężącym kaszlem. Niewzruszona dotąd twarz po­czerwieniała, łzy pociekły po pobrużdżonych policzkach.

Ramirez bezwiednie odetchnął z ulgą. Oto wreszcie pojawiła się pierwsza rysa. Pierwsza słabość, którą będzie . można wykorzystać. I wykorzystał ją bezwzględnie.

• Do rzeczy, panie - rzucił z burkliwą arogancją, za­nim jeszcze stary przestał się dławić. - Nie będziemy tak stać po próżnicy.

Kaszel przeszedł w rzężący chichot. Jest szalony, zro­zumiał nagle Claymore, szalony jak marcowy zając. Nie boi się niczego i nikogo, nawet własnej, bliskiej śmierci, którą człek w jego latach winien już mieć na uwadze. Chłodny dreszcz przebiegł Walijczykowi po krzyżu, kiedy tak stał i słuchał, jak uspokaja się świszczący i płytki oddech. To nie jest zwykła sprawa, uświadomił sobie, ten człowiek nie chce pomsty na nieuczciwym dłużniku, nie chce się wyręczyć cudzymi rękoma, żeby własnych nie zbrukać. To nawet nie rodowa wróżda czy zatarg z nie­miłym sąsiadem, którego miejsce nie na kasztelu, ale w ziemi, na głębokość sztychu.

To coś więcej, pomyślał, czując jak mrówki spacerują mu wzdłuż krzyża. Ale zaraz złe przeczucia odeszły, zastąpiła je ciekawość. Jak zwykle, kiedy Claymore sta­wał naprzeciw tajemnicy.

Szlachcic charknął, splunął na mech gęstą flegmą. Roztarł ją butem.

• Nie rozśmieszajcie mnie, panie Ramirez - mruknął głosem wprawdzie jeszcze nieco chrypliwym, ale brzmią­cym już prawie normalnie. - Bo jeszcze zajadów dostanę. A prędzej może się zdarzyć, po prawdzie, że zatchnę się przedwcześnie. Zmora na piersi legła i dusi...

Splunął ponownie i jeszcze szybciej roztarł plwocinę. Ale nie dość szybko, by nie można było dostrzec w niej czarnych nitek zakrzepłej krwi. Zostało mu niewiele czasu, zrozumiał Walijczyk.

Bardzo niewiele.

• Ano nie rozśmieszajcie - stary rzucił mu szybkie spojrzenie. - Bo wierzcie mi, panie Ramirez, nie opłaci wam się to. Moi spadkobiercy gówno wam zapłacą. Układ
  taki.

Otarł ostatnią łzę spływającą po policzku. Oddychał już normalnie, wyprostował się nawet. Znów górował nad Walijczykiem, znów roztaczał aurę pewności i siły.

• Jedziemy - rzucił krótko, kiedy Claymore stał w mil­czeniu, pewien już, że za chwilę dowie się, o co tak na­prawdę chodzi. - Nie będziemy tak sterczeć na tej zasranej polance.

Stulił usta jak do gwizdnięcia, ale spomiędzy cienkich, sinych warg wydobył się jedynie cichy syk. Wystarczyło, by skubiący trawę koń zastrzygł uszami i powoli ruszył do swego właściciela.

• Nie będziemy sterczeć - mamrotał szlachcic pod no­sem, poklepując szyję wierzchowca. - Bo cię komary zeżrą, panie Ramirez. Mnie, uważasz, nie ruszają...

Claymore drapał się po swędzącym od ukąszeń karku, czuł pod palcami nabrzmiewające bąble. Nieważne dokąd pojedziemy, przemknęło mu przez głowę, wszędzie będzie lepiej niż tutaj. Cóż za pomysł, spotykać się w puszczy, zwłaszcza w deszczowe lato.

No właśnie, nagle dotarło do niego z całą jasnością, cóż za pomysł. Przecież było tyle miejsc zapewniających dyskrecję, z dala od ciekawskich oczu. Mało to karczem przy traktach, mało wiosek, gdzie kmiecie choć piwskiem podejmą człowieka? A i nie chlapną nic, bo wiedzą, co ich za to może spotkać. Nic przyjemnego przecież, kiedy się płonąca strzecha za kołnierz sypie.

Co więcej, jak uświadomił sobie właśnie Claymore, nie znał tego człowieka. Było to tym dziwniejsze, iż zda­wał sobie sprawę, że to bez wątpienia ktoś znaczny. A jed­nak dotąd go nie spotkał, choć kręcił się już od dłuższego czasu w okolicy, wyjątkowo, jak się okazuje, sprzyjającej interesom. Zawsze tak jest w hrabstwach spustoszonych wojną, nawet niewielką i całkiem prywatną.

Nigdy nie zapominał twarzy. Ale mógł przysiąc, że to wychudłe, pobrużdżone zmarszczkami oblicze z głęboko zapadniętymi, zimnymi oczyma widzi po raz pierwszy. Dziwne, skrzywił się nieznacznie.

• I co tak frasujecie, panie Ramirez? - Stary szlachcic oderwał się na chwilę od dociągania popręgu. - Spro­wadźcie swojego wierzchowca, macie chyba jakiegoś? Na piechotę tu nie przyleźliście przecież?

Zaśmiał się, ale po chwili umilkł, kiedy chichot się nie­pokojąco załamał. Odkaszlnął i wrócił do sprawdzania uprzęży, powoli i systematycznie dociągając rzemienie.

Claymore uśmiechnął się pod nosem. Te machinalne, rutynowe czynności wiele mówiły o starym. Nawet teraz, kiedy czeka ich tylko przejażdżka, sprawdza wszystko jak przed pojedynkiem.

Ale uśmiech Walijczyka maskował też irytację. Dał sobie wytrącić z ręki inicjatywę i musiał ze złością przy­znać, że szlachcic ma przewagę. Nie doczekał się skamlą­cych próśb ani prób podbijania ceny. Nie usłyszał wyrzu­canej z siebie w gorączkowym pośpiechu historii, z tych niezbyt prawdziwych, ale kryjących gdzieś sedno sprawy, którą miałby za zleceniodawcę załatwić. Zazwyczaj tak było, wystarczyło odrzucić ozdobniki, niepotrzebne i nie­proszone usprawiedliwienia. Żaden z klientów nie zdawał sobie do końca sprawy, że nie mają one najmniejszego znaczenia. Ale wszyscy starali się przedstawić siebie w jak najlepszym świetle.

Ten był inny. Claymore przyłapał się na myśli, że to właściwie stary szlachcic czyni mu zaszczyt, chcąc wta­jemniczyć w swe sekrety. I aż zmełł pod nosem prze­kleństwo. Jak na razie wcale nie wtajemniczył.

• Co tam mruczycie pod nosem, panie Ramirez? - burczał stary. Wszystko było w porządku, bo poklepywał już wierzchowca po lśniącej szyi. - Zbierajcie się, a nie
  zapomnijcie ogniska zasikać.

Ramirez zacisnął bezwiednie pięści. Musiał przyznać, że rycerz potrafi wyprowadzić go z równowagi. Odetchnął głęboko. Bo też zdawał sobie sprawę, że szlachcic czyni to celowo.

• Zaraz zasikamy - odparł powoli, starając się pano­wać nad głosem. - A i po konia pójdziemy, istotnie, prawiście, panie. Nie przyleźliśmy tu na piechotę.

Stary zaciął wąskie wargi, dając tym Claymore'owi okazję do przelotnej satysfakcji. Jednak można cię trafić, staruchu, pomyślał Walijczyk.

Kolejna myśl nie była już jednak tak optymistyczna. O ciekawości, która kiedyś może przywieść do zguby.

* * *

Odstawiony kubek uderzył o blat z nieheblowanych desek mocniej niż Claymore zamierzał. Resztki wina chlusnęły, wsiąkły w drewno.

Walijczyk pokręcił głową.

• Nic z tego - powiedział zdecydowanie.

Zapadła cisza, słychać było tylko potrzaskiwanie polan na palenisku i niewyraźne przekleństwa, dochodzące zza ścian z grubych poczerniałych bali.

Mieli dla siebie całą karczmę, a raczej podły, przydroż­ny zajazd. I tak nie było żadnych gości. Claymore zastana­wiał się, z czego właściwie żyje właściciel, mały, szczurowaty osobnik z wystającymi, śmiesznymi siekaczami. Zwłaszcza teraz, kiedy rozsądni ludzie nadal szerokim łu­kiem omijają puszczę, choć rebelia zakończyła się już całe lata temu. Ale wciąż nikt nie odbudował puszczańskich przysiółków, osadnicy nie kwapili się do karczowania po­ręb czy choćby do obsiania leżących odłogiem poletek nieopodal zrębów spalonych sadyb.

Karczma, spora i przysadzista, kryta zapadniętym da­chem z pozieleniałych od mchów gontów, stała pusta. Niedaleko wprawdzie od traktu, ale i gościniec porastał chwastami, pieniły się na nim już całkiem spore brzózki. Widać niewielu jeździło tędy, a i kolein właściwie nie było już widać, znaczy żaden wóz nie przebył tej drogi od niepamiętnych czasów.

Kłótnia za ścianą dobiegała coraz głośniej. Nad baso­we pohukiwanie karczmarza wybijał się wyraźniej kobiecy jazgot.

Szlachcic odchylił się na swym zydlu, przymknął oczy. Ale Claymore widział, że spod spuszczonych powiek śledzi go wciąż uważne spojrzenie. Stary nawet się nie skrzywił, usłyszawszy zdecydowaną odmowę. Jego twarz, martwa niczym maska wyrzeźbiona ze stoczonego przez czerwie drewna, nawet nie drgnęła.

• Nic z tego - powtórzył Ramirez już ciszej. Milczenie się przedłużało i poczynał się niepokoić.

Aby zająć czymś ręce, uniósł ponownie kubek do ust, po­ciągnął łyk z samego dna. Wino już wystygło, splunął po chwili czymś, co mogło być goździkiem albo rozmoczonym karaluchem. W każdym razie po smaku nie sposób było stwierdzić. Stary miał jednak wyjątkowy dar do wy­prowadzania go z równowagi.

Jazgot za ścianą osiągnął najwyższą nutę i urwał się nagle jak ucięty nożem, kiedy rozległo się donośne klaśnięcie.

Po twarzy szlachcica przemknął cień uśmiechu.

• Baba to jak przyłbica... - mruknął.

Rozciągnął szerzej bezkrwiste wargi na widok zdzi­wienia towarzysza. W świetle paleniska błysnęły żółtawo zęby.

• Jak nie trzasnąć, to się nie zamknie - wyjaśnił. Clay­more parsknął resztką wina.

• Nie zapnijcie się, panie Ramirez - tamten nie prze­puścił okazji.

Walijczyk był zdziwiony. Spodziewał się wszystkiego, tylko nie leniwej, przyjaznej pogawędki, wprawdzie prze­platanej złośliwościami. Jakby dwóch przyjaciół gwarzyło sobie przy kominie. A przecież właśnie przed chwilą od­mówił i oczekiwał, w najlepszym razie, wyniosłego i gniewnego spojrzenia, może nawet przekleństw i wy­zwisk. Chyba jednak wyzwisk, bo stary zdążył już dać do zrozumienia jak wielka przepaść dzieli jego, szlachetnie urodzonego, leciwego rycerza od yeomana, który w do­datku zajmuje się podejrzanymi sprawkami.

• Wybaczcie, panie... - zaczął wbrew sobie, przed chwilą jeszcze nie przypuszczał nawet, że posunie się do przeprosin. - Ale nie...

• Zamknij się, Claymore - przerwał mu bezceremonialnie szlachcic. - Twoje ekskuzy potrzebne mi są jak, nie przymierzając, druga dziura w dupie.

Już nie mrużył oczu, utkwił w Walijczyku ciężkie spoj­rzenie. Coś było w tym wzroku takiego, że tamten zamilkł natychmiast.

• Ale wyjaśnienia, i owszem. Jesteś mi to winien, Claymore.

Już nie „panie Ramirez". Claymore bezwiednie pokrę­cił głową. W głosie starego nie wyczuwał teraz kpiny. Tyl­ko zniecierpliwienie. I .chyba starannie. maskowany zawód.

Postukiwał palcami o brzeg glinianego kubka, zajrzał doń, jakby prócz rozmiękłych korzeni spodziewał się znaleźć w nim coś jeszcze. Nic nie było, podobnie jak w dzbanie. Z irytacją odstawił naczynie.

• Wiecie, panie, nie obraźcie się - zaczął powoli, sta­rannie dobierając słowa. Coś przestrzegało go przed ro­bieniem sobie wroga ze starego człowieka, który choć stał nad grobem, potrafił budzić respekt. I szacunek.

• Nie obraźcie się - powtórzył. - Znam sprawę. Zamilkł na chwilę. Nie wiedział, jak kontynuować, pozbierać rozbiegane myśli. I zastygł z otwartymi ustami, widząc, jak stary uśmiecha się, już nie wilczym wyszcze­rzeniem zębów, ale zupełnie normalnie.

• Gówno wiesz, przyjacielu - zaskoczyło go. - Ale nie krępuj się, chętnie usłyszę twoją wersję. A potem, owszem, twoje przeprosiny również. Kiedy już zrozu­miesz, jakim jesteś głupcem.

Claymore pokiwał głową. Już zaczynał co nieco rozumieć.

***

• Nie, panie - powtórzył Walijczyk po raz któryś z rzędu, wciąż nie wywołując żadnej żywszej reakcji. -Nie do mnie z taką sprawą.

Zastanawiał się, ile z tego, co mówi, trafia do starego rycerza. Bo też nie dawał on po sobie nic poznać, znów przymknął oczy, jakby drzemał, już nawet spod opusz­czonych powiek nie widać było błysku spojrzenia. Wielkie, kościste łapska, poznaczone starczymi plamami spoczywały w bezruchu na rękojeści trzymanego między kolanami miecza. Ciekawe, jak szybko potrafiłby obnażyć ostrze, przemknęło Walijczykowi przez głowę. Przełknął ślinę. Doprawdy wolałby nie sprawdzać.

• Nie do mnie - powtórzył już bardziej do siebie. - To,
  jakby wam to, panie, powiedzieć, rodzinna sprawa. Ro­dzinna zemsta. Nie mieszam się w takie rzeczy.

• Kłamiesz - usłyszał cichy szept. Rycerz nawet nie uchylił powiek.

Claymore parsknął śmiechem, miał nadzieję, że nie zabrzmiał on zbyt nerwowo. Dostrzegł, że kostki zaciśnię­tych na rękojeści dłoni lekko zbielały.

• Nie kłamię - zapewnił solennie. Powstrzymał się od spojrzenia przez ramię, pamiętał, że tam jest tylko ściana, z wielką stertą śmierdzących, niegarbowanych jeszcze skór, co wyjaśniało poniekąd, z czego utrzymuje się kar­czmarz i jego rodzina na tym puszczańskim zadupiu. Zastanawiał się, czy w razie czego zdąży rzucić się na ple­cy, zanim ostrze rozrąbie stół, a przy okazji i jego samego.
  Miał wątpliwości.

• Nie kłamię - powtórzył. Odetchnął głęboko, starając się nie mówić coraz szybciej. - Owszem, mieszam się, przyznaję, ale nie w takie.

• A co w tej jest niezwykłego? - szept zabrzmiał jak syk.

Claymore przetarł oczy. Zaczynały mu łzawić, zu­pełnie jak staremu. Izba pełna była dymu, wtłaczanego przez dymniki porywami wiatru.

• Proponowano mi już - powiedział ostro. Zaczynało go to wszystko denerwować. - Odmówiłem, bo nie mój interes, zapłaty niewart. Bo nigdy nie wiadomo...

Pięść uderzyła o stół. Stary pochylił się, otworzył wreszcie oczy.

• Doszedłeś do sedna, przyjacielu - powiedział sucho. - I po co było tak kręcić? Pieprzyć o zasadach? Boisz się, i tyle.

Burczał coś jeszcze pod nosem. Zaciskał i otwierał na przemian kościstą dłoń. Claymore poczerwieniał. Bardziej ze złości na własną reakcję niż ze wstydu.

• Owszem, boję się - uciął. - Z doświadczenia. Bo rodzinne waśnie mają to do siebie, że obracają się przeciw obcym. Albo też trwają w nieskończoność. I wierzcie mi, panie, nie opłaca się. Za marną zapłatę, bo ona zawsze
  okazuje się marna.

Przeciągnął się, aż trzasnęło w stawach. Zydle były niewygodne. Dość tego, pomyślał, stary chyba się nie wścieknie. A i tak trzeba się jakoś wykręcić. Domyślał się kim jest siwy jak popiół szlachcic. Skoro słudzy nie dali rady, musiał się sam pofatygować.

• Odmówiłem już raz - powiedział twardo, spoglą­dając wprost w załzawione oczy. - Nie podając przyczyn, bo przecież nie muszę, prawda? Ale skoro sam się trudzi­łeś, panie, to winienem ci wyjaśnienie.

Rycerz prawie niedostrzegalnie kiwnął głową. Oczy zabłysły mu w mroku i Claymore ze zdziwieniem stwier­dził, że tli się w nich coś na kształt wesołości.

• Śmiało - padło jedno krótkie słowo. Ni to zachęty, ni to przyzwolenia. - Nie, zaczekaj.

Claymore zdążył tylko zaczerpnąć oddechu, szykując się do dłuższej przemowy. Nie dane mu było nawet zacząć.

• Powiesz, coś sobie wykoncypował - zaśmiał się sta­ry zgrzytliwie. Pochylił się nad stołem, chcąc zbliżyć się jak najbardziej do rozmówcy.

• Powiesz wszystko. A potem... Lubisz ryzykować, Claymore? - spytał znienacka.

Ramirez odsunął się nieznacznie. Owionął go oddech, nawet niespecjalnie smrodliwy. Ale mógł w nim wyczuć trawiącą rycerza gorączkę, niepochwytny zapach bliskiej śmierci. Wstrząsnął nim dreszcz.

• Nie lubię - odparł powoli i z namysłem. Znów był zaintrygowany. - Ale mogę.

• Możesz, powiadasz? - błysk w bladych oczach znów skrył się szybko pod powiekami. - No to mam propozycję. Powiesz, co wiesz, a potem, jeśli się mylisz, to wysłuchasz mnie jeszcze raz. Uważnie. I przychylniej niż dotąd.

• Tylko tyle? - roześmiał się Claymore. - Tylko takie warunki?

• Tak - w głosie rycerza zabrzmiała powaga. - Tylko takie. Albo aż takie. A dlaczego, to się sam przekonasz.

Walijczyk milczał chwilę, postukując pustym kubkiem w zalany winem, poplamiony starym tłuszczem blat. Spo­dziewał się czegoś innego. Zwykłej próby wytargowania -nie zgadniesz, mniejsza zapłata. Albo w ogóle bez zapłaty, tak też się zdarzało. Nigdy nie dawał się nabierać na takie układy.

Ale tym razem postanowił zaryzykować. Usiadł wygodniej

• W porządku - zaczął. - Pewien możny pan wrócił z Palestyny. Samowtór, z jednym zbrojnym jeno, tak przy­najmniej powiadają. Bo do swego kasztelu dotarł już sam.

Urwał, rzucił spojrzenie na starego szlachcica. Ten zdawał się drzemać. Tylko kościste palce drgały ledwie widocznie, wybijały rytm na pociemniałym drewnie stołu.

• Dotarł więc i jako to bywa, nie mieszkając do mał­żonki swej się udał. Która, dziwnym trafem, na murach nie stała ukochanego męża wypatrywać, a w stołpie się
  zamknęła, w izbie sypialnej. Tedy nasz rycerz, widno stęskniony, z konia zeskoczył, wodze jeno służbie cisnął i do niej podążył. Po czym małżonce swej prawej, wytęsknionej i dziatkom małym gardziołka poderżnął.
  Zdarza się.

Claymore zawiesił głos.

• Mów dalej - ponaglił stary beznamiętnie. Nawet nie uniósł powiek, nie zmienił się wyraz jego twarzy. Oświetlona mdłym blaskiem paleniska wciąż wyglądała
  jak drewniana maska.

• Mów, to wszystko przecież wiem.

No pewnie, że wiesz, pomyślał Claymore niechętnie. Właśnie zbliżał się do mniej bezpiecznych fragmentów swej opowieści.

I zastanawiał się, jak rycerz, niewątpliwie żywotnie zainteresowany, na nie zareaguje.

• Bywa, jak wiecie - mruknął. - W Ziemi Świętej cni się, a i głupie myśli przychodzą człekowi do głowy. Złe języki plotą, zawistni sąsiedzi mącą. I człek, zamiast ucie­szyć się, że dajmy na to białogłowa potomka powiła, o czym posłańcy donoszą, wzrusza się wpierw, ale potem kombinować zaczyna, że to już trzy lata z okładem, jak zamek rodzinny opuścił. Zdarza się.

Palce starego zamarły, dłoń znów zacisnęła się w pięść.

• Do rzeczy, Ramirez! - syknął rycerz, wciąż nie otwierając oczu. - Nie pieprz i się nie rozpraszaj. Dobrze wiesz, że tym razem nie o to poszło.

Walijczyk uśmiechnął się przepraszająco, choć pewnie rycerz i tak tego nie widział.

• Owszem - podjął szybko. - Nic z tych rzeczy. Dzieci podrastały już, i ich ojcem niewątpliwie był nasz możny pan. A jeśli nie, to nikt mu rogów in absentio nie przy­prawił, jeno, że tak się wyrażę, w przytomności. Dobrze,
  już kończę - uprzedził następny syczący szept.

Sięgnął do kubka, jakby spodziewał się, że cudownym zrządzeniem przybyło w nim wina.

• Nieważne - parsknął. - W każdym razie, panie, lu­dziom odbija. I czasem własnej żonie i dziatkom żelazem po gardłach przejadą. Zdarza się. I krew o pomstę wołać
  zaczyna, jak to gadają panowie Godfrey i Eric. Ludzka to rzecz siostrę pomścić, siostrzeńca i siostrzenicę. A i przy­kład dać ludzka rzecz i chwalebna. Najlepiej nie osobiście, cudzymi rękoma. Bo i po co je sobie brudzić?

Pytanie zawisło w powietrzu. Stary rycerz nie odpo­wiedział. Oddychał tylko głośniej i szybciej. Claymore zaczynał mieć dość.

• Spójrz na mnie, człowieku! - huknął wreszcie. Cała sytuacja zaczynała być nieznośna.

Stary otworzył oczy, popatrzył przeciągle prosto w twarz Walijczykowi. Mętna, połyskująca w świetle węgli na palenisku łza wezbrała w kąciku oka.

Milczał.

• Powiem wam, panie de Lisle, to samo, co kazałem odpowiedzieć waszym synalkom. - Claymore zniżył głos do szeptu. - Nie moja to sprawa, załatwiajcie to sami. Nic w tym wszystkim po mnie, to rodowa zemsta. Za krew
  waszej córki i wnucząt. Ale zróbcie to, kurwa, sami.

Roześmiał się pogardliwie.

• Nie, panie de Lisle. Nic z tych rzeczy, nie będę wam opowiadał dupereli o honorze. To wasza specjalność. Ale ja tu nie widzę interesu. Bo przecież chcecie go dostać, żeby poczuł, że umiera, prawda? Nie ustrzelić z kuszy,
  bezpiecznie. Nie zacnych cottereawc wynająć, żeby go na trakcie usiekli. On musi wiedzieć, za co umiera. Chciałbyś zajrzeć mu w oczy, żeby zobaczyć strach i ból, chcesz, żeby krzyczał, jak twoja córka. Żeby błagał o litość, jak błagała lady Olwyn. Nic z tego, mój dobry panie. To wasza specjalność.

Łza spłynęła po pooranym zmarszczkami policzku starego, zabłysła jaśniej, kiedy w palenisku strzelił smolny sęk i drewno zajęło się żywszym płomieniem.

• Nie widzę interesu - mówił już spokojniej Claymore. - A wręcz przeciwnie. Imaginuj sobie waszmość, że i pan William Hawes może mieć braci. Przyjaciół. I ta waśń ciągnąć się będzie przez lata. Nic tu po mnie, nie pcham paluchów między drzwi. Wyszczerzył się cynicznie.

• Załatwiam drobne sprawy, panie de Lisle. Zgoda, trudne i paskudne, ale nie mieszam się do honoru i spra­wiedliwości.

Sięgnął po omacku, zgarnął swoją sakwę i pas z mie­czem, który cisnął przedtem na skrzynię.

- Siadaj - głos starego szlachcica zabrzmiał cicho, lecz z naciskiem.

Claymore żachnął się, lecz posłusznie usiadł.

- Przecież powiedziałem wam, panie, nic tu po mnie - mruknął po chwili. - Sam przyznasz, wszystko się zgadza, wiesz przecież. Twoim synom też odmówiłem. Nawet ich widzieć nie chciałem. - Stary rycerz zaśmiał się złośliwie.

- Istotnie, panie Ramirez. Opowiedziałeś wszystko dokładnie, nie pominąłeś niczego. I niczym mnie nie zaskoczyłeś. Za to ja cię zaskoczę.

Zawiesił głos na chwilę.

- Nie nazywam się de Lisle - dokończył wreszcie i znów rozkaszlał ze śmiechu na widok miny Walijczyka.

* * *

Szczuropodobny karczmarz zmaterializował się błys­kawicznie, Claymore nie musiał nawet zbytnio nadwerę­żać gardła. Widać łobuz podsłuchiwał. Wino pojawiło się równie szybko, nawet nie najgorsze, jak zauważył Rami­rez, kiedy już skosztował. Nigdy by się nie spodziewał, że na takim zadupiu mają coś takiego.

• Dowiedziałem się sporo o tobie, Ramirez. - Stary ry­cerz umoczył obwisłe wąsy w swoim kubku. - Jak możesz zgadnąć, równie wiele złego, co i dobrego. A to dobre, to też takie, khem, mocno kontrowersyjne.

Przerwał, pociągnął łyk wina. Skrzywił się z obrzy­dzeniem.

• Cienkie - prychnął. - Nie zwykłem pijać takiego świństwa, wierz mi.

Claymore uwierzył. Wierzył we wszystko, odkąd usły­szał imię starego. Wciąż był jak ogłuszony, zupełnie nie spodziewał się takiego rozwoju sytuacji. Bardzo nie lubił się mylić.

- Rozmawiałem ze starym towarzyszem, hrabią Gisbourne. Sądzisz pewnie, że niewiele powiedział? Mylisz się. Wystarczająco. Chociaż nie wchodził zbytnio
w szczegóły.

Wino jednak nie jest takie złe, pomyślał Walijczyk i wzruszył lekceważąco ramionami. Guy był dobrym klientem, zbyt wiele nie gadał. We własnym, dobrze poj­mowanym interesie.

• Nieważne zresztą - rycerz także niecierpliwym ru­chem ręki okazał lekceważenie. - Masz rację, nie powie­dział dużo. Powiedział coś ważnego, ale o tym później.
  Zastanawiasz się zapewne, skoro już wiesz, kim jestem, co teraz ci zaproponuję? Domyślasz się już i zastanawiasz, jak się wykręcić.

To nie było pytanie, tylko stwierdzenie. Chwilę trwało milczenie. Ramirez siedział nieruchomo, wpatrywał się z zamyśleniem w powierzchnię trunku w swoim kubku.

• Niepotrzebnie - skwitował sir Hawes cierpko. - Znów się mylisz.

Claymore istotnie zastanawiał się usilnie, jak się z wy­kpić z całej sprawy. Nie bardzo wiedział jak, gdyż okazało się, że polecił go nie byle kto, a sam hrabia, Walijczyk zmełł pod nosem kilka serdecznych życzeń pod adresem de Reno. Ale teraz, kiedy już wiedział, z kim miał wąt­pliwą przyjemność, sprawa wyglądała gorzej niż z począt­ku. Znacznie gorzej.

Nie chodziło o zemstę. Zapewne o coś wręcz przeciw­nego. Wyglądało na to, że biedny William Hawes, od nie­dawna wdowiec, nie ma przyjaciół. Ma tylko bogatego i bezwzględnego ojca. A jedynym przyjacielem i ochroną ma stać się niejaki Claymore Ramirez, którego można wy­nająć do wszystkiego. Do obrony przed braćmi de Lisle na przykład, którzy dyszą żądzą pomsty za siostrę.

• Nic z tego, panie - spróbował Ramirez jeszcze raz. - Nie będę...

Wino chlusnęło na stół, kiedy gliniany kubek trząsł w pięści szlachcica.

• Będziesz, Ramirez - syknął Hawes. - Będziesz... Zrobisz to, co ci każę, i za co zapłacę. A wiesz dlaczego?

Nie doczekał się odpowiedzi.

• Bo jesteś ciekawy - podjął wreszcie ocierając mokre, zalane winem palce o swój kubrak, poznaczony rdzawymi odciskami od zbroi. - To mi właśnie powiedział de Reno: ty chcesz dojść prawdy. Dlatego jesteś tak skuteczny. In­nych zalet, podobno, masz niewiele.

Jego oczy zwęziły się złośliwie.

• Tak, jesteś w sam raz sprawny i okrutny. Bezwzględ­ny i wytrwały. Ale, przyznasz sam, takich jest na pęczki. Można ich zbierać na każdym gościńcu, a jak chcesz mieć pewność, to w każdym zasranym lochu. Ale ty masz coś
  więcej, człowieku...

Rycerz nie potrafił zataić pogardy, która dźwięczała w jego głosie. Ale to akurat Ramirezowi zwisało.

• Owszem, jesteś jednym z najlepszych. Dlatego kaza­łem cię odszukać. I dobrze zapłacę.

Tym razem Claymore miał już rzeczywiście dość.

• Wybacz, panie - powiedział twardo i skłonił się uprzejmie. - Ale na nic mi wasza zapłata, skoro pewnie nie dożyję dnia, kiedy mi ją wręczysz. Pan William jest sam i jeśli nie poprosi o azyl w jakimś klasztorku, nie po­kaja się przed Bogiem, nie dożyje zimy. A ja razem z nim, jeśli stanę po jego stronie. Poszukajcie sobie innego idioty, sir Hawes.

Oczekiwał wybuchu złości i był gotów stawić mu czo­ło. Zawiódł się po raz kolejny.

• Nie muszę szukać, właśnie znalazłem odpowiednie­go - stwierdził tylko szlachcic sucho. - Nadajesz się. A te­raz słuchaj...

Claymore postanowił jednak posłuchać. I rzeczywiś­cie, musiał się zgodzić ze starym szlachcicem.

• Nie będziesz go chronił, wręcz przeciwnie. Odszu­kasz, co zapewne nie będzie łatwe. A potem... Potem za­bijesz, szybko i sprawnie, co będzie jeszcze trudniejsze.

Ogień zalśnił krwawym odbiciem w załzawionych oczach.

• Przeklęty jest on i czyny jego. Ja, który go z lędźwi własnych na świat wydałem, przeklinam w imię wszyst­kiego co święte. Nie będzie przebaczenia. Ale...

Głos starca załamał się, przez chwilę słychać było tyl­ko ciężki, świszczący oddech. Nagle chuda dłoń pozna­czona wątrobianymi plamami zacisnęła się mocno na nadgarstku Ramireza, niczym szpony drapieżnego ptaka. Wa­lijczyk aż syknął z zaskoczenia i bólu, stary człowiek miał żelazny uścisk.

• Ale chcę wiedzieć - już tylko szeptał, świszczący szept tchnął wprost w twarz Claymore'a. - Chcę wiedzieć, a tylko ty możesz dojść prawdy. Jaka by ona nie była. Nie zabijesz go od razu, musi powiedzieć. Muszą przemówić
  demony, które go uwięziły, bo to przecież nie mój syn, nie mój William...

Gorąca łza kapnęła na nadgarstek Claymore'a.

• Musisz mi pomóc. Musisz go... uwolnić... Ramirez już wiedział, że pomoże. Chociaż coś w głębi duszy ostrzegało go, że gorzko tego pożałuje.

* * *

Stary rycerz odjechał, dawno ucichło już poparskiwanie wielkiego bojowego rumaka. Ogień na palenisku do­palił się już prawie, jaśniejące węgle powlekła warstwa popiołu. Wino smakowało niczym ocet.

Claymore nie mógł się zebrać do drogi. Nie zamierzał nocować tu, w tej izbie, na brudnej i zmierzwionej słomie pod ścianami. Oczyma wyobraźni widział legiony ro­bactwa, które ją niewątpliwie zamieszkiwały. A nie mógł d & liczyć nawet na siano w stodółce, z braku stodółki. Zostały z niej tylko zwęglone zręby, ktoś widać nieostrożnie ob­chodził się z łuczywem. Nie robiło to wielkiej różnicy w karczmie na uboczu, której jedynymi gośćmi byli za­pewne kłusownicy, smolarze i zapijaczeni borowi.

Czas nie naglił zbytnio. Ramirez nigdy nie zaczynał działać gorączkowo, zawsze starał się wszystko starannie przemyśleć. Przygotować się jak najlepiej, by pozbawić przeciwnika wszelkich szans. Ale teraz nawet nie zaczął snuć planów, nie zaczął analizować opowieści starego szlachcica, nieskładnej i przerywanej, wyrywanej zdanie po zdaniu, kiedy rycerz w końcu zaczął odpowiadać na pytania.

Gdyby ktoś powiedział mu jeszcze dzisiejszego ranka, że podejmie się takiego zlecenia, Walijczyk popukałby się tylko w czoło. Gdyby ów ktoś obstawał przy swoim, spy­tałby tylko uprzejmie, z kim się na łeb zamienił. Nawet, jeśli pytającym byłby sam hrabia Gisbourne.

Gisbourne. Na wspomnienie tego nazwiska Claymore zaklął głośno i plugawię. Jak spod ziemi pojawił się karczmarz.

• Wołaliście mnie, panie? - zahuczał basem, który nijak nie pasował do mizernej postury. Wyszczerzył wystające zębiska w nieszczerym uśmiechu.

• Nie, nie wołałem cię, chyba że nazywasz się... Ech, nieważne - Ramirez roześmiał się mimo woli.

Mały człowieczek zerkał rozbieganym wzrokiem. Naj­wyraźniej miał nadzieję na dodatkowy zarobek.

• Eeeee... - zaczął. - Może coś przekąsicie? Polewki na przykład, znakomita jest. Bo, tego, w komorze pusto, jako to na przednówku.

A od kiedy to u was, kłusowników, przednówek?, pomyślał Claymore. Sądząc po smrodzie tych skór, świeżych niewątpliwie, obżarliście się mięsa po dziurki w nosie, i to całkiem niedawno. A zresztą, machnął ręką, co mnie obchodzą królewskie jelenie, skoro i szeryf, i borowi mają to najwyraźniej głęboko w dupie.

Zwrócił się wprost do karczmarza, który stał w wycze­kującej, służalczej pozie.

• Spierdalaj, dobry człowieku - powiedział łagodnie. Dobry człowiek posłuchał od razu. Zanim drzwi się za nim domknęły, z podwórza, z letniej kuchni, doleciał za­pach polewki. Ramirez aż się wzdrygnął.

Dolał sobie wina, którym wzgardził sir Hawes. Znów powróciły niewesołe myśli. Zwłaszcza jedna, ta najgorsza.

Wspomniał starego rycerza, który wyrzucił już z siebie nieskładną opowieść, cały ból i rozpacz. I jedno imię, na „ dźwięk którego aż cały zesztywniał.

Przymknął oczy. Znów widział sir Hawesa, już nie że­laznego starca, trzymającego się prosto, z lodowatym spojrzeniem. Raczej złamanego, dobiegającego kresu swych dni człowieka, który stracił wszystko. Syna i wnu­ki. I teraz chce już tylko poznać prawdę, w nadziei, że ona go wyzwoli. Złudnej nadziei.

• To nie Gisbourne mnie do ciebie przekonał, Ramirez. To Bertrand de Folville, stary rzeźnik.

Rycerz mówił cicho, ramiona opadły mu bezradnie. Ale Claymore nie słuchał już uważnie, wystarczyło to imię, by wróciły wspomnienia, które starał się wyrzucić z pamięci.

• Folville cię nienawidzi, Ramirez - słowa starca do­cierały jak przez grubą zasłonę. - Jeśli cię kiedyś dopad­nie, pewnie zabije, znasz go, jest do tego zdolny.

To na pewno, przebiegło przez głowę Walijczyka, Zwłaszcza teraz, kiedy jak ludzie mówią, sir Bertrand zaczął zwalczać zło w każdej postaci. W imię zasad.

• Gardzi tobą - sir Hawes zdawał się znajdować w tym, co mówi, jakąś osobliwą przyjemność. - Powiada, że takich jak ty trzeba wyrywać jak chwasty, nie powinna
  ich święta ziemia nosić. Coś ty mu zrobił, człowieku?

Claymore otrząsnął się. Odegnał wspomnienia, te dal­sze i te bliskie.

• Dobre pytanie - mruknął pod nosem. Nie odpowie­dział na nie wtedy i nie zamierzał teraz. Nawet samemu sobie.

Ale gdzieś głęboko, zepchnięte z trudem na dno świa­domości tkwiły słowa, którymi Bertrand de Folville, prawy rycerz bez skazy zarekomendował jego usługi. Rami­rez obracał je w głowie, aż w końcu musiał wypowiedzieć na głos.

• Tylko świr może złapać świra - mruknął kwaśno. Obawiał się, że to może być prawda.

-II-

Brama była zamknięta.

Claymore wiercił się w siodle, jego wierzchowiec tań­czył w miejscu. Pod kopytami cmokało błoto, głębokie ślady w gliniastej drodze wypełniała powoli brudna woda. Deszcz wciąż zacinał ostro niczym jesienna ulewa.

Zimne krople siekły twarz, kiedy uniósł skraj przemo­czonego, ociekającego kaptura, by przez gęste strugi zoba­czyć cokolwiek. Przetarł oczy, przy tym ruchu poczuł ostry zapach nasiąkniętej skóry jeździeckiej rękawicy, zesztywniałej od wilgoci. Naturalnie znów niczego nie zobaczył.

Niczego ani nikogo.

Nienawidził takich sytuacji. Przestał już nawoływać, by nie zedrzeć sobie całkiem gardła, poza tym własny głos brzmiał w jego uszach jak niepoważne skrzeczenie, tłu­mione przez głośny szum deszczu, chlupot kałuży pod kopytami niespokojnego wierzchowca i jęk wiatru w zało­mach murów. Na blankach i krenelażach nie dostrzegł ni­kogo, żadnego zasmarkanego zbrojnego, który wypatry­wałby nadjeżdżających. A przecież zamek wyglądał jak przygotowany do oblężenia, z zamkniętą bramą, podnie­sionym na łańcuchach mostem nad fosą, w której siwa wo­da, smagana strugami ulewy i marszczona wichurą, zdawała się wrzeć.

Zimne strumyki spłynęły po szyi, pod skórzany kaftan. Claymore wstrząsnął się, opuścił kaptur. Zaklął plugawię, przekleństwo też utonęło w szumie ulewy.

To nie była burza z piorunami, jakiej można było spo­dziewać się na początku lata. I nic nie zwiastowało desz­czu ani huraganu, kiedy wyjeżdżał z Nottingham ani póź­niej, gdy podążał traktem wijącym się po obrzeżach pusz­czy, pośród pastwisk poprzekreślanych niskimi, zrujnowa­nymi kamiennymi murkami, które w większości poza­rastały chwastami i wysoką, wybujałą trawą.

Dopiero gdy dotarł do włości młodego pana Hawesa, poczęło ciemnieć. Jakby znikąd nadciągnęły chmury, nis­kie i ciężkie, brzemienne, o barwie ołowiu. Pierwsze po­dmuchy zaszumiały w gałęziach przydrożnych drzew, uniosły z traktu kłęby kurzu. Wiatr wzmagał się gwałtow­nie, cisnął raz i drugi w twarz drobnym piaskiem. W po­wietrzu można było wyczuć zapach nadchodzącego deszczu, ciężką, chłodną wilgoć, która po ciepłym, niemal upalnym dniu przenikała do szpiku kości. Claymore przy­spieszył wtedy, przynaglił niespokojnego konia do galopu. Chciał jak najszybciej stanąć pod zamkiem, którego syl­wetka majaczyła już w oddali, słabo jeszcze widoczna, przesłonięta wirującym pyłem.

Deszcz lunął niespodziewanie. Niepoprzedzony grzmotem ani nawet pomrukiem nadchodzącej burzy. I wciąż siekł z niepowstrzymaną siłą. Ciemne chmury kot­łowały się nisko, sprawiały wrażenie, jakby ich najciem­niejsze, najgęstsze centrum znajdowało się dokładnie nad wieżą, której sylwetka zakończona spiczastym dachem górowała nad zamkiem. Okazałym i bogatym, ale bez ży­wej duszy na murach i w czatowniach, z zamkniętą na głucho bramą. Nieliczne chaty na podgrodziu sprawiały wrażenie opustoszałych - żadnych szczekających psów, żadnych pałętających się pospołu z nierogacizną i równie umorusanych bachorów.

Gdyby Ramirez był przesądny pomyślałby może, że to znak. Ostrzeżenie. Ta ulewa, tak dziwna i niespotykana o tej porze roku, chmury ciemne i złowieszcze, które nijak nie chcą się rozwiać, utrzymywane tajemniczą siłą w jed­nym miejscu. I pustka.

Warownia jak przygotowana do oblężenia, pomyślał Claymore, ocierając twarz i obwisłe, ociekające wąsy. Albo wymarła.

Tkwił tu już na tyle długo, by złość przeszła w rezyg­nację. Przemókł do cna. I nie widział żadnego sposobu, jak zwrócić na siebie uwagę kogokolwiek, kto krył się za murami z wielkich, ciosanych wapiennych bloków. Po raz któryś z rzędu, odkąd zgodził się na tę robotę, klął cicho pod nosem. Klątwy padały zresztą wcale nie pod adresem sir Hawesa. Ramirez wciąż nie mógł się nadziwić, że przyjął jednak to zlecenie.

Coś nagle się zmieniło, Walijczyk w pierwszej chwili nie mógł się zorientować, co właściwie. Dopiero po dłuż­szej chwili dotarło do niego, że ulewa słabnie. Na kału­żach i rozlewiskach, które utworzyły się na zrytym podko­wami i kołami wozów trakcie, pryskały wesoło bąbelki. Krople siekły coraz rzadziej, coraz słabsze były podmuchy zimnego wiatru. Wartkie strumyki wypłukiwały żwir, spływały do fosy, marszczonej teraz drobną falką.

Claymore pomyślał, że może teraz ktoś wreszcie po­każe się na blankach. Bo nadal nie widział sensu w nawo­ływaniu, skoro jak dotąd nikt nawet nie kwapił się spraw­dzić, kto zacz jest ten, który przybył pod mury.

Nie krzyknął więc, zajęty niewesołymi myślami, sie­dział zgarbiony w siodle, na wierzchowcu, który uspokoił się już, nie mieszał podkowami błota. Czekał i ocierał wilgoć z twarzy, teraz już raczej z przemoczonych włosów i kaptura niż rzedniejącego deszczu. I wciąż zastanawiał się, po co się w to wszystko wpakował.

Nikt nie pojawił się na murach, nie wyjrzał zza blank ani z wąskich wykuszy. Nikt nie wezwał nieznajomego, przemoczonego do cna przybysza, by okrzyknął się wedle zwyczaju. Zahurkotał tylko kołowrót, pośród skrzypienia i pobrzękiwania łańcuchów pociemniałe bale mostu drgnęły i powoli zaczęły się opuszczać.

Claymore odrzucił na plecy ciężki, nasiąknięty kaptur. Odlepił od czoła kosmyk włosów. Sprężył się cały, tknięty złymi przeczuciami. To wszystko było dziwne, choć mógł się domyślać przyczyn. Wiedział przecież dobrze, co się tu wydarzyło.

Świat znów pojaśniał, kontury zamku ostro rysowały się w przejrzystym, spłukanym deszczem powietrzu. Sza­re, gdzieniegdzie prawie białe, wapienne bloki lśniły ocie­kając wilgocią. Ciężki most z głuchym stęknięciem osiadł nad fosą.

Wierzchowiec, przynaglony lekkim uciskiem kolan, ruszył powoli, pod kopytami znów chlupotało i cmokało błoto. Potem podkowy zadudniły głucho na moście. Clay­more wpatrywał się w ciemną czeluść bramy, za którą rozciągał się równie mroczny dziedziniec. Nikt nie wy­szedł mu na spotkanie. Nawet ludzie, którzy musieli prze­cież zmagać się z wielkim kołowrotem, gdzieś zniknęli.

Walijczyk pochylił machinalnie głowę, gdy ogarnął go cień i podkowy zastukały po bruku. Domyślał się, jakiego może oczekiwać powitania już wcześniej, jeszcze kiedy nawoływał bez rezultatu w strugach deszczu, pod murami i zamkniętą bramą. Teraz podejrzenia przeradzały się w pewność i niepokój mocniej ścisnął mu żołądek.

* * *

Szli szybko, przodem zgarbiony pokurcz w zgrzebnej opończy. Był to chyba najbardziej pośledni sługa, jakiego dało się znaleźć na zamku.

Idąc podrygiwał śmiesznie, podrzucał jednym, unie­sionym wyżej barkiem, powłóczył wyraźnie nogą. Co chwila oglądał się za siebie, wbijał w Claymore'a przynag­lające i natarczywe spojrzenie, po czym, jakby wystraszo­ny własną śmiałością i bezczelnością, potrząsał głową, chował ją głębiej w ramiona i szparko ruszał naprzód. Walijczyk ledwie za nim nadążał, obdartus pomykał żwa­wo niczym pająk, którego w rzeczy samej przywodził uporczywie na myśl.

Krople z przemoczonego płaszcza padały na zakurzo­ne, posypane starą, zdeptaną słomą kamienie posadzki. Rozpryskiwały się, zostawiały ciemne ślady, które w mi­gotliwym, mdłym blasku niesionego przez pokurcza łu­czywa były prawie czarne. Jak krew, nasunęło się Ramirezowi skojarzenie, wyjątkowo na miejscu, z czego natychmiast zdał sobie sprawę.

Kąty wielkiej sali ginęły w mroku. Przez wąskie okna, osłonięte błonami rozpiętymi w drewnianych ramach, niczym w środku zimy, wpadało niewiele światła. Pod ścianami coś majaczyło, Claymore przyjrzał się bliżej. Czarne, nieregularne kształty, jaśniejące gdzieniegdzie bielą. Potrzaskane, zwalone na sterty ławy.

Zatrzymał się. Nie zwracał uwagi na sługę, który też stanął i teraz kręcił się niecierpliwie. Światło zadrgało, łuczywo trzęsło się w niepewnym uchwycie, pokurcz wy­dawał niemiłe dźwięki, przypominające cmokanie lub posysanie zepsutego zęba.

Na nic więcej się nie ośmielił.

Ramirez rejestrował szczegóły. Wielki stół, przewró­cony na bok, w blacie z grubych dębowych desek ziały szerokie szczerby. Ławy potrzaskane ciosami mieczy albo toporów. Ktoś bronił się za nimi, zwalił niczym barykadę. Chyba nie pomogło, ocenił Claymore beznamiętnie.

Nie oglądając się za siebie, wyciągnął rękę w stronę garbusa. Odgłos ssania ucichł jak ucięty, ale niewydarzeniec zrozumiał od razu. Walijczyk poczuł, jak wciska mu w dłoń łuczywo.

Krąg chwiejnego światła sięgnął dalej. I zadrżał jesz­cze bardziej. Claymore nie mógł powstrzymać odruchu, choć przecież spodziewał się już, co zobaczy. Zanim jesz­cze zobaczył, poczuł zapach, którego nie sposób pomylić z niczym innym. Ciężki, słodkawy zaduch zakrzepłej krwi. Intensywny i mdlący, choć w mrocznej sali było zim­no, z wygasłego komina wiało przejmującym chłodem.

Blask łuczywa położył się na bielonej ścianie. Ramirez usłyszał sapnięcie, nie wiedział w pierwszej chwili, czy to on sam wciąga powietrze przez zęby, czy może stary sługa zaczął dyszeć, szybko, spazmatycznie i zgrzytliwie.

Ciemne bryzgi plamiły wapno. Wachlarze drobnych kropelek wsiąkły w zaprawę, łączyły dziwacznym wzo­rem większe kleksy, rozlane jak inkaust na pergaminie. Dużo tego, pomyślał niejasno Claymore. Bardzo dużo.

To jednak stary sapał. W świszczący odgłos wplótł się szept. Słowa wyrzucane rytmicznie i pospiesznie. Z po­czątku Ramirez sądził, że to modlitwa, że garbaty sługa wzywa świętych Pańskich dla dodania sobie odwagi albo błaga o spokój dla dusz tych, których pomordowano w tej mrocznej sali. Ale kiedy wsłuchał się uważniej, pojął, że się myli. Nie rozróżniał słów, czasem tylko padało jakieś

O bardziej znajomym brzmieniu. To nie była modlitwa. Wręcz przeciwnie.

Dreszcz przebiegł po okrytym przemoczonym odzie­niem grzbiecie Walijczyka. Słyszał już kiedyś podobne wersy, zrodzone w mrocznych lasach, wśród omszałych głazów ułożonych w kręgi. Kim ty jesteś, garbusie, po­myślał Claymore, unosząc łuczywo, którego blask odbił się czerwienią w oczach sługi. Skąd znasz te słowa, kto dał ci siłę, byś przeklinał i rzucał urok? I kto dał ci prawo, byś przeklinał w imieniu tych, którzy...

Szept umilkł, pokurcz osłonił dłonią porażone świat­łem oczy. Claymore odwrócił się powoli, słysząc pisk i skrobanie drobnych pazurków. Opuścił niżej dymiącą
i skwierczącą żywicą pochodnię.

Tych, którzy tu zostali, dokończył myśl. Spłoszone szczury pryskały w ciasne kąty z kręgu światła, jeden tylko przypadł do posadzki, zbyt przerażony, by uciekać, a może przeciwnie, odważniejszy od innych albo zbyt zachłanny by pozostawić posiłek. Claymore nachylił się, czuł narastające mdłości. Dłoń wystająca spod stosu zwalonych, potrzaskanych ław zaciskała palce, pozbawio­ne już ciała, tylko białawe ścięgna utrzymywały razem małe koraliki kosteczek.

Wyprostował się gwałtownie, cofnął omal nie wpada­jąc na garbusa. Zatrzymał się tak blisko, że poczuł odór niemytego ciała, smród nieświeżego oddechu, który za­głuszył na chwilę wszechobecny zaduch skrzepłej krwi.

Odetchnął głęboko, starając się czynić to przez usta. Łomot serca uspokoił się powoli, mdłości ustępowały, ale nie ustępował ciężar zalegający w piersi. Lecz tym razem był to gniew.

Claymore zrozumiał, że rycerz go okłamał. Potrząsnął głową. Nie okłamał, ale nie powiedział wszystkiego. Na jedno wychodzi.

Młody Hawes nie wyszedł ot tak, ze swego rodowego zamku. Wyrąbał sobie drogę, choć nikt nie ośmielił się go zatrzymywać. Bo jakże to tak, sprzeciwić się panu, choćby dokonał przed chwilą ohydnego i niezrozumiałego czynu? Zapewne stali i patrzyli ze zgrozą. Aż zaczął zabijać. Wtedy ci, którzy nie zdołali uciec, zaczęli się bronić. Ale też bezskutecznie.

To dlatego nikt nie wyszedł na spotkanie, nawet nie pojawił się na murach. Być może w zamku został tylko ten staruch. Inni uciekli albo leżą tu, pod zwałami potrzaska­nego drewna albo i gdzie indziej, w miejscach, w których dopadł ich gniew pana.

• Tylko... - głos zawiódł Claymore'a, załamał się na chrapliwej nucie.

Garbus pokiwał głową, dość groteskowo, zważywszy, że prawie nie miał szyi. Wyglądało, jakby rzadką siwą brodą zmiatał sobie okruchy z opończy.

• Tylko ja zostałem - odparł cicho. Jego twarz wykrzy­wił mimowolny, nerwowy grymas. - Nie miałem jak ich pogrześć, jeno przywaliłem. Chłód tutaj, jeszcze nie cuchną. Ale poczną niebawem.

Jeśli szczury cokolwiek zostawią, przemknęło Claymore'owi przez głowę i poczuł, jak znów żołądek pod­jeżdża mu do gardła. Opanował się z trudem.

• Wiesz, jak to było? - odchrząknął. - Widziałeś?

Stary sługa milczał przez chwilę. Zmrużył oczy, wy­krzywił i tak zniekształconą twarz. Głowa zaczęła mu się trząść, świszczący oddech przyspieszył, aż przeszedł w chichot.

• Gdybym widział... - sługa zakrztusił się, kaszlał przez chwilę. - Gdybym widział...

Nie potrafił dokończyć. Po policzkach popłynęły łzy.

Gdybyś widział, leżałbyś tu teraz, przywalony ławami, skorupami glinianych garncy, pomyślał Claymore. Ogryzałyby cię szczury. Nie, nie leżałbyś, nie miałby cię kto nimi przywalić, ale szczury i tak by się pożywiły.

Garbus uspokoił się wreszcie. Otarł łzy rękawem brud­nej opończy.

• Rozumiecie, panie? - spytał. Ramirez przytaknął.

• Gówno rozumiecie - rozzłościł się niespodziewanie sługa. - Gówno wiecie. On mnie nie zabił, chociaż mógł. Kiedy już oni wszyscy...

Urwał i trzęsącą się dłonią wskazywał gdzieś pod ścianę.

• Jednak stanąłeś mu na drodze, pojął Claymore. Uważ­niej przyjrzał się staremu słudze.

• Zrozumienie było jak błysk, jak wizja. Był w tej sali, rozświetlonej płonącymi na kominie polanami i łuczywa­mi w żelaznych kunach. Tak jasnej, że mógł widzieć wszystko, z dziwacznej perspektywy, jakby stał się nagle bezcielesnym duchem, który unosił się, zawieszony gdzieś w połowie między posadzką a sklepieniem wspartym na wielkich, niedbale obrobionych belkach.

Zatoczył się, prawie upadł. Poczuł nagłe ukłucie bólu pod czaszką. Pociemniało mu w oczach.

Kiedy znów odzyskał wzrok, uświadomił sobie, że sie­dzi na zimnych kamieniach, posypanych zdeptaną słomą. Ktoś pochylał się nad nim, potrząsał za ramię. Z wysiłkiem zogniskował spojrzenie, przez krótką chwilę miał zupełną pustkę w głowie. Powoli wracała świadomość, gdzie jest, po co tu przybył. I kim jest szpetny staruch, który się nad nim pochyla.

Przyjął wyciągniętą rękę, z jej pomocą dźwignął się ciężko. Krew pulsowała w skroniach. Mimochodem za­rejestrował, że garbus jest nadspodziewanie silny. Uścisk kościstej dłoni niemal zmiażdżył mu palce, a kaleka nawet się nie zachwiał. Tylko jego świszczący oddech stał się głośniejszy, Claymore słyszał go wyraźnie poprzez łomotanie własnego tętna.

• Co wam, panie?

• Nic - Claymore potrząsnął głową. Czuł się już lepiej. - Naprawdę nic...

Dopiero teraz dotarło do niego, że nie wypuścił łuczy­wa. Dopalało się już, miał szczęście, że nie poparzył się skapującymi wciąż kroplami płonącej żywicy.

Stary kiwał głową z wyraźnym niedowierzaniem.

• Co wam? - Wciąż mamrotał pod nosem, strzelając kosym spojrzeniem na boki. - Tak się na gębie zmieniliście.

Ramirez z trudem powstrzymał się, by nie chwycić go za odzienie, nie potrząsnąć z całej siły. A może i zdzielić kułakiem prosto w pomarszczoną gębę. Czuł z rozpaczą, że właśnie coś mu umyka, coś nieuchwytnego i niezwykle istotnego, a ten swoim burczeniem nie pozwala się skupić, nie pozwala zebrać myśli, które uciekały na wszystkie strony niczym stado spłoszonych ptaków. Została pustka.

• Panie...

• Zamknij się! - wrzasnął Claymore, a jego krzyk przetoczył się z pogłosem przez salę i odbił echem od na­gich, schlapanych zakrzepłą, czarną krwią ścian. - Za­milknij wreszcie!

Stary sługa urwał wpół słowa. Ale rozpierzchłe wraże­nia, niejasne obrazy nie chciały powrócić.

Podmuch wiatru zajęczał w dawno wygasłym kominie. Ramirez ocknął się, powrócił do rzeczywistości. To bzdu­ra, powiedział sobie, to tylko... No właśnie, co? Reakcja na to, co zobaczyłeś, podpowiedział rozsądek. Czego się nie spodziewałeś.

Walijczyk się wstrząsnął.

• To wszystko bzdura - mruknął pod nosem. - Wszystko. Garbus jeszcze bardziej wsunął głowę w ramiona, jak­ by na plecy spadł mu nagle wielki ciężar. Odwrócił się.

• Czas na nas - powiedział oschle. - Pochodnia już się dopala.

Ruszył nie odwracając się nawet.

Claymore stał jeszcze przez chwilę na środku ciemnej sali. Z trudem powstrzymywał dreszcze, mokre ubranie przywarło do grzbietu, dopiero teraz czuł, jak zmarzł przedtem, na deszczu, i teraz, otoczony murami, które za­chowały w sobie jeszcze zimowy chłód. To dobrze, po­myślał, przecież oni tu leżą już dobrych parę dni. I będą leżeć, bo nie ma ich kto pogrzebać, poza szczurami.

Łuczywo zamigotało, płomienie już przygasały. Claymore opanował nagłą chęć by cisnąć je na stertę po­łamanych ław i stołów, żeby zajęły się z trzaskiem, żeby ogień oczyścił to przeklęte, naznaczone śmiercią miejsce. Ale zamiast tego uniósł smolną szczapę wyżej i podążył za starym, garbatym sługą.

* * *

Małe, mętne szybki, osadzone w ołowiu podzwaniały cicho. Ramirez zdjął mokry płaszcz, cisnął go, zwinięty niedbale, na posadzkę. Miał nadzieję, że kubrak choć trochę podeschnie, zanim trzeba będzie wracać.

Wciąż wiało, choć już nie tak mocno, jak kilka pacie­rzy wcześniej, kiedy stał pod bramą. Wiatr jednak nie rozgonił do końca chmur wiszących nad zamkiem, światło wpadające przez okno było szare i rozproszone.

Garbaty sługa zniknął. Nie odezwał się już ani sło­wem, sapał tylko i mamrotał niezrozumiale, kiedy Clay­more próbował go zagadywać. Zupełnie jakby zapomniał języka w gębie. Na pożegnanie, kiedy już zaprowadził gościa do komnaty sypialnej, burknął coś głośniej. Kiedy nie usłyszał odpowiedzi ani nawet pytania, odwrócił się po prostu i odszedł.

Claymore go nie zatrzymywał. Jeszcze wciąż nie do­szedł do siebie. A teraz był po prostu zaskoczony. Uznał już, że garbus jest jedyną żywą istotą, która pozostała na zamku. Ludzką istotą, bo szczury nie zamierzały się ni­gdzie wynosić. Ale okazało się, że ktoś jednak go ocze­kiwał. Pod ścianą, na prostym zydlu, siedział mnich.

Kolejna sprawa, o której sir Hawes nie raczył mnie uprzedzić, pomyślał Ramirez. Był coraz bardziej zły.

Zakonnik nie dał po sobie poznać, że choćby zauważył przybysza. Siedział nieporuszony, z pochyloną głową. Pod nasuniętym nisko na twarz kapturem habitu można było dostrzec tylko wąskie wargi, które poruszały się bezgłoś­nie. Palce spoczywającej na kolanach dłoni przesuwały paciorki różańca.

Tu też było zimno. Obłoczek oddechu mnicha rozwie­wał się w strudze światła wpadającego przez szybki. W końcu Claymore zdecydował się przemówić. Głośno pochwalił imię Pańskie.

Żadnej reakcji. Braciszek wciąż szeptał coś, nie pod­niósł nawet głowy. Ramirez poczuł, jak zalewa go fala złości. Nie znosił takich sytuacji. Ale postarał się opanować. W końcu zakonnik robił swoje, modlił się zapewne o spokój dusz tych, którzy zginęli pomordowani w tej właśnie izbie. I czynił to rzetelnie i starannie, widać sir Hawes nie pożałował grosza.

Nie zwracał już uwagi na zajętego modłami mnicha. Zaczął się rozglądać, w końcu po to tu przyszedł, choć z początku nie bardzo rozumiał potrzebę, wszystko przecież było jasne. Ale stary szlachcic nalegał.

I słusznie nalegał, zreflektował się Ramirez. Nie po­wiedział przecież całej prawdy, sporo zataił. Można było się tylko domyślać dlaczego. Może chciał, by wynajęty przez niego człowiek sam zobaczył całą niecodzienność i potworność wypadków. Może chciał nim wstrząsnąć, by bardziej przyłożył się do swego zadania. A może był po prostu złośliwy.

W tej izbie było przynajmniej jasno. Kiedy zewsząd nie napierały ciemności odór zakrzepłej posoki wydawał się znośniejszy, choć nie dało się przed nim uciec. Krwi było dużo, plamiła ściany i posadzkę, ale Claymore wie­dział, czego się spodziewać. Szlachcic opowiedział dokładnie. Bardzo dokładnie, jak mógł teraz się prze­konać.

Skóry na szerokim łożu były skotłowane, miękka, dob­rze wyprawiona wilcza sierść zastygła w czarnych strą­kach. Niegdyś złote, teraz wypełzłe i ściemniałe zasłony zwisały sztywne. Wszystko się zgadzało. Coś zalśniło na wezgłowiu, Ramirez podszedł bliżej. Pasmo jasnych loków, zlepione na końcu tak jak włos na skórach okrycia. Tak było, pomyślał Claymore. Lady Olwyn zginęła właśnie tutaj. I aż zatrzymał się tknięty nagłą myślą. Nie, nie zgadza się.

Odszedł parę kroków, popatrzył na łoże. Potem na ściany, na plamy krwi, która wsiąkła w zaprawę. Na po­sadzkę, poznaczoną ciemnymi smugami.

Młody rycerz wrócił z Ziemi Świętej. I w jakimś nie­wytłumaczalnym szale pozabijał sługi, własną małżonkę, na koniec własne dzieci. Tak miało to wyglądać. Cóż, zdarza się, jeśli pani na zamku pod nieobecność męża ślubów nie dochowuje. Ale tym razem coś tu bardzo nie pasowało.

Claymore przetarł z namysłem twarz. Wciąż ciężko mu było się skupić, wciąż czuł tępy ból pod sklepieniem czaszki. Mozolnie spróbował uporządkować myśli, nadać im jakiś logiczny bieg.

Już wcześniej się nie zgadzało. Kimże był ów młody człowiek, skoro udało mu się pozabijać wszystkich? No, prawie wszystkich, jeśli wziąć pod uwagę starego garbusa. Ale to też było niewytłumaczalne. Owszem, mogli pró­bować go powstrzymać, nie bacząc na strach i wpojony posłuch. Ale kiedy zaczął zabijać i widać było, że w szale nie przestanie, musieli się bronić. Słudzy, a i na zamku była wszak załoga. A on w pojedynkę.

Ramirez wymruczał przekleństwo, splunął na posadz­kę. Zupełnie nie wiedział dlaczego, ale był pewien, że wszystkiego dokonał jeden człowiek. Zacisnął dłoń na rękojeści korda, trochę, by dodać sobie otuchy, a może ukryć jej drżenie. Zastanawiał się ponuro, co będzie, kiedy spełni życzenie starego rycerza i stanie twarzą w twarz z jego synem.

Kogo wtedy przed sobą ujrzy?

Odepchnął te myśli, czując, że jeszcze trochę, a wy­biegnie z komnaty i ruszy przed siebie, nie oglądając się • nawet, by zatrzymać się dopiero w sąsiednim hrabstwie. A może nawet i w następnym, dla pewności. Odetchnął głęboko, spróbował wziąć się w garść.

Nie tylko jatka w wielkiej sali nie dawała mu spokoju. Te plamy krwi na ścianach, coś z nimi było nie tak. Zmusił się, by podejść bliżej, przyjrzeć dokładniej. Po chwili już wiedział, szybki rzut oka na łoże upewnił go do końca.

Z gardła wydobył mu się nerwowy śmiech. Zamasko­wał go zaraz pokasływaniem, rzucając ukradkowe spoj­rzenie na mnicha. Ten jednak siedział wciąż nieruchomo, nie zwracał na nic uwagi.

Sir Hawes łgał jak pies, przemknęło Claymore'owi przez głowę. A raczej nie łgał, zreflektował się po chwili, tylko sam niewiele wiedział. Opowiadał wszystko jak najprościej, też podświadomie trzymał się wersji szału, gniewu zdradzonego męża, diabli zresztą wiedzą czego dokładnie. Ale nie był tutaj, nie widział zwłok. I nie został przy życiu nikt, kto mógłby opowiedzieć, co tak naprawdę się wydarzyło.

Ramirez pożałował, że nie mógł przybyć wcześniej. Lady Olwyn i jej dzieciom nie był pisany los pozostałych, których pochlastane ścierwa dogryzają teraz szczury. Ktoś zatroszczył się o godny pochówek, ale też zabierając zwłoki utrudnił zadanie. Na szczęście nie uniemożliwił, zostały ślady.

Smugi posoki ciągnęły się z korytarza. Szerokie, roz­mazane, ale niezbyt obfite. Oni już nie żyli, zrozumiał Claymore. Ktoś ich tu wciągnął i usadził pod ścianą, o czym świadczyły plamy wżarte w wapienną zaprawę. Któreś z ciał nie chciało się trzymać, osuwało się raz za razem, zanim znieruchomiało, być może oparte o martwego współtowarzysza.

Rozejrzał się. Izba była za mała, by w niej walczyć, usiec czworo ludzi. Pięcioro w zasadzie, ale lady Olwyn można było nie liczyć, ona zginęła właśnie tutaj. Jej krew trysnęła wysoko, kiedy ostrze przejechało po szyi. Na baldachimie łoża pozostał makabryczny wzór.

Teraz wszystko się zgadza, uznał Claymore. Tak mu­siało być, innego wytłumaczenia nie ma. Był pewien, że zginęła ostatnia, choć nie potrafił powiedzieć skąd ta pew­ność. Z wysiłkiem rozwarł palce zaciśnięte na rękojeści korda, czuł dreszcze, wmawiał sobie, że to skutek prze­moczenia i wyziębienia. Ale nie miał złudzeń. Po prostu zaczynał się bać.

I wciąż nie rozumiał. Spoglądał tępo na splamioną zaciekami ścianę. Nie dostrzegał celu.

• To proste - dobiegł go głos. - On chciał, żeby pa­trzyli.

Claymore wzdrygnął się, zaskoczony. Właśnie usły­szał odpowiedź na niewypowiedziane pytanie. Odwrócił się powoli.

Zakonnik wciąż siedział na zydlu. Tylko spod nasunię­tego kaptura błyskało uważne, zimne spojrzenie jasnonie­bieskich oczu.

• Chciał mieć świadków - słowa padały wolno i dobit­nie, jakby braciszek tłumaczył coś szczególnie niepojętne­ mu nowicjuszowi. - To był rytuał. Nie szał i nie wściek­łość zdradzonego męża. Oni mieli patrzeć.

• Przecież... - Głos zawiódł Ramireza.

Zakonnik zaśmiał się bezdźwięcznie, samym skrzy­wieniem wąskich, bladych warg.

• I co z tego, że nie żyli? - spytał chłodno. - Nie bądź idiotą, przecież to nie ma znaczenia.

Wstał powoli. Był wysoki, prawie równy wzrostem z Walijczykiem. Ten ze zdziwieniem spostrzegł, że nie­znajomy na biodrach zamiast zwykłego powrósła, jakie zwykli nosić zakonni bracia, ma solidny, skórzany pas. W dodatku obciążony krótkim kordem. Powiódł wzro­kiem po całej postaci człowieka, który jeszcze przed chwi­lą sprawiał wrażenie pokornego braciszka, w kącie i w ci­chości klepiącego zamówione modlitwy za spokój duszy zmarłych.

Mnich odrzucił kaptur na plecy. Włosy miał gęste, nie zajaśniała wygolona łysina. Claymore zmrużył oczy.

Kord u pasa, zamiast sandałów jeździeckie buty. To świecki brat, zrozumiał. W dodatku niezły twardziel, oce­nił spoglądając na chudą, ascetyczną twarz.

• Bez znaczenia - powtórzył braciszek, który nie­ wątpliwie nie na modły tu przyjechał. - Sam już rozu­miesz, Claymore.

Ramirez odetchnął głęboko, by nie bluznąć zbyt nieprzystójnym słowem.

• A ciebie jak zowią, bracie? - spytał jadowicie. - Bo mnie to już chyba wszyscy, kurwa, znają.

* * *

Świecki brat nosił imię Lance. Przynajmniej tak kazał się nazywać.

Stali na zamkowym dziedzińcu, pustym i przestron­nym. Garbaty sługa zniknął nieodwołalnie, a przynajmniej nie pojawił się mimo nawoływań, a potem i wywrzaskiwanych przekleństw, jakich nie poskąpił Claymore. Walij­czyk sam się sobie dziwił, ale kiedy tylko znów znalazł się na świeżym powietrzu, kiedy przestał mieć wrażenie, że mury warowni, schlapane krwią przytłaczają go i chcą w końcu zgnieść - musiał odreagować. Gdzieś głęboko w podświadomości czaił się strach, który należało ode­pchnąć daleko, choćby na chwilę.

Lance obserwował go spod oka. Ramirez miał wraże­nie, że na wąskich wargach braciszka błąka się ironiczny uśmiech. Na razie się nim nie przejmował, rad, że już niedługo opuści przeklęty zamek, jak zaczął go w myślach nazywać. Był tylko jeden problem, zupełnie nie wiedział, co robić dalej.

Ale zdawał sobie sprawą z jednego. Już nie odpuści. Poniesie każde ryzyko, żeby tylko odkryć prawdę. Aż zgrzytnął zębami, kiedy sobie to uświadomił. Stary szlachcic, sir Hawes, miał dobre oko i dobre informacje. Wybrał właściwego durnia.

• Lance, powiedz mi... - zaczął, zanim zdołał ugryźć się w język. - Wiem, dałem się wpuścić. Ale ty? Co w tym wszystkim robisz?

Musiał poczekać chwilę na odpowiedź. Twarz Lance'a nie zmieniła wyrazu, jakby w ogóle nie usłyszał pytania. Spoglądał w przestrzeń, nieobecnym wzrokiem, nad ramieniem rozmówcy. Jakby liczył właśnie wapienne bloki w jasnoszarej ścianie stołpu.

• To samo, co i ty - odparł wreszcie cicho. - To prze­cież oczywiste, szukam prawdy.

Claymore zaklął tylko. Nigdy w ten sposób nie myślał o swych poczynaniach. Zawsze powtarzał, sobie i innym, że to tylko interesy, nic osobistego. Żadnych wzniosłych porywów.

• Zaraz... - zaczął szybko i umilkł, powstrzymany sta­nowczym uniesieniem dłoni.

• Nie teraz, Claymore - Lance potrząsnął głową. - Nie chcesz tu przecież dłużej zostawać? Nic tu po nas, jeśli jeszcze nie zauważyłeś. I mam wrażenie, że niezbyt zdrowo będzie dalej zwlekać.

W jego głosie zadrgały złowróżbne nutki. Z tym Ra­mirez akurat się zgadzał. Nie, żeby obawiał się jakiegoś konkretnego niebezpieczeństwa, ale czuł, że nie chce spędzić ani chwili dłużej w wymarłym, opustoszałym zamku, w miejscu niepojętej tragedii, której przyczyny, i przebieg zamiast znajdować wyjaśnienie gmatwały się coraz bar­dziej, im więcej się dowiadywał. A wstręt brał go już na samą myśl, że mógłby zostać tu po zmroku, w towa­rzystwie niepogrzebanych trupów i szalonego garbusa. Tak, szalonego, pomyślał zaskoczony, że od początku tego nie spostrzegł.

• Dalejże - przynaglił go Lance widząc, iż najemnik wciąż nie rusza się z miejsca. - Daleka droga przed nami, a i porozmawiać musimy. Ale nie tutaj.

Wskazał niecierpliwie na rozklekotany wóz, przechy­lony na bok, wskutek braku jednego koła. Wierzchowiec Ramireza przestępował w miejscu, podrzucał łbem i parskał szarpiąc wodze przerzucone przez porozsychane des­ki. Może dochodził go zapach krwi, a może coś więcej. Najwyraźniej zwierzę czuło śmierć, która czaiła się w oko­licy, nie odeszła widać, mimo że jatki się zakończyły.

Claymore już chciał posłuchać, ale w ostatniej chwili zatrzymał się. Podszedł do świeckiego brata, stanął tuż przed nim.

• Nie - rzucił twardo. - Najpierw odpowiesz mi na pa­rę pytań.

Wyraz twarzy Lance'a nie zmienił się nawet odrobinę. Może tylko zimne, błękitne oczy zwęziły się nieco.

• A dlaczego to miałbym ci odpowiadać? - spytał cicho. Ramirez wytrzymał jego spojrzenie.

• A niby dlaczego miałbym ruszać z tobą dokądkol­wiek? - odparował. - Kim ty jesteś, kto cię przysłał? Czy może wynajął? A przede wszystkim po co?

Był przygotowany na wybuch gniewu, może na lekce­ważący gest. Ale nie na uśmiech. Lance wyglądał na szczerze rozbawionego.

• Ech, pytania... - w głosie zadźwięczała wesołość. -Mnóstwo pytań, jak słyszę. Ale wiesz, nie zadajesz tych właściwych. Zastanawiałeś się dlaczego?

Pytania istotnie kłębiły się pod czaszką Walijczyka. Te właściwe również. Zadał więc jedno z nich.

• Mamy to zrobić razem?

Sam nie wiedział, skąd mu to przyszło do głowy. Lance spoważniał momentalnie. Chwilę przyglądał się rozmówcy.

• Bystry jesteś - mruknął wreszcie. - Stary drań się nie pomylił.

Teraz Claymore roześmiał się głośno.

• Ciekawe, jak na to wpadł? - spytał z ironią. - Zresz­tą, nieważne. Sam wiesz, rozpytał kogo trzeba i znalazł mnie. Dobrze rozpytywał, bo wiedział z góry, że mu nie odmówię. Nie, bracie, nic nie mów.

Pokręcił głową, ale niepotrzebnie. Lance nie zamierzał mu przerywać.

• Wiedział, stary drań, na co mnie wziąć - ciągnął Clay­more, a w jego głosie pojawiła się nutka goryczy. - Nie na żadną pieprzoną prawdę. Tylko na zwykłą ciekawość.

Ze złością uderzył dłonią po rękojeści korda. Koń, spłoszony tym nagłym gestem, zachrapał. Przechylony wóz zaskrzypiał, kiedy zwierzę szarpnęło się na uwięzi.

Lance zachichotał cicho.

• Bystry jesteś, ale nie. za bardzo - wciąż chichotał, co sprawiało nieprzyjemne wrażenie, bo jego szczupła twarz wciąż była nieruchoma, tylko sieć zmarszczek w kącikach oczu stała się wyraźniejsza. - Bo nie tego starego drania miałem na myśli.

Na ustach Walijczyka zamarło przekleństwo, które już miał cisnąć na sam dźwięk ironicznego chichotu świeckie­go brata. Zamarł z półotwartymi ustami, zdając sobie spra­wę, że dopiero teraz wygląda jak dureń.

• Myślałem o Osbercie - skrzywił się Lance. - Bisku­pie Lincoln - dodał widząc w oczach Ramireza kompletną dezorientację.

* * *

• Zamierzasz iść piechotą? - Claymore niczemu już się nie dziwił, ale spytał dla pewności. - To pół dnia drogi.

Świecki brat tylko skinął głową.

• Ale wierzchem - dodał Ramirez złośliwie. Rozcza­rował się, bo reakcja była niezmiennie taka sama. A raczej jej brak.

• Twoja sprawa - mruknął tylko. Mocował się ze sprzączką popręgu. - Domyślasz się już, dokąd zamie­rzam pójść.

Lance znów potaknął.

• Do Nottingham, naturalnie.

• A ty pójdziesz ze mną, bo ktoś tam, aha, jego wielebność Osbert z Lincoln uznał, że najlepiej nam będzie razem - odparł Claymore z przekąsem.

Dociągnął wreszcie oporny rzemień. Uprząż była mokra, wolał się upewnić, że wierzchowiec nie nabawi się odparzeń. Nie miał ochoty wlec się, wzorem braciszka, na piechotę.

• Zaczynasz myśleć - skomentował sucho Lance. - Masz tam znajomych, popytasz się. Kogo trzeba, prze­kupisz. Stać cię, dostałeś środki, którymi jak zgaduję, mo­żesz dysponować wedle uznania i w granicach rozsądku.

Ramirez nie odpowiedział. Zastanawiał się wciąż, jaki cel miał biskup w wysyłaniu kogoś takiego jak Lance. I jakim cudem zwrócił w ogóle uwagę na kogoś tego pokroju, co on sam.

Poklepał wierzchowca po szyi. Zwierzę, czując obok swego pana, było już spokojniejsze.

• Powiedz... - zaczął, ale wysłannik biskupa nie pozwolił mu dokończyć.

• Zabierajmy się stąd wreszcie - po raz pierwszy pod­niósł głos z irytacją. - Jeszcze będzie czas, jeszcze porozmawiamy. Więcej nawet i dłużej, niż ci się wydaje.

W jego oczach zabłysła chłodna ironia.

Claymore poczuł, że ma dość. Dość przeżyć jak na je­den dzień, dość koszmarnych widoków. Dość wszyst­kiego. Chwycił Lance'a za habit na piersi, przyciągnął do siebie.

• Powiedz mi teraz - wysyczał mu prosto w twarz. - Powiedz, bo wiesz więcej ode mnie. Nie chcę być tylko jarmarczną laleczką, która tańczy, bo kuglarz trzyma za
  patyk, wetknięty w lalczyną dupę. Powiesz albo idź w swoją stronę. Bo tak, to nam razem nie po drodze...

Parsknął gniewnie, aż drobne kropelki śliny padły na twarz świeckiego brata.

Ten milczał chwilę. Nie opuścił wzroku, nie odepchnął Ramireza. Nawet nie otarł twarzy.

• Laleczka, powiadasz - wycedził wreszcie. - Pacynka z patyczkiem w dupie. Niezłe.

Nagłym ruchem chwycił za nadgarstek ręki trzyma­jącej fałdy materiału. Ścisnął. Palce Claymore'a rozwarły się same. Dopiero teraz Lance go odepchnął. I uśmiechnął się tylko, tym razem szeroko i szczerze.

• No dobrze - powiedział. - Powiem ci coś, a potem posadzisz swój zadek w siodle, bez ociągania. I ciesz się, że jeszcze nie masz w nim patyka.

W palcach Claymore wciąż czuł mrowienie. Rozcierał nadgarstek.

• Powiem ci, dlaczego ja tu jestem, pewnie cię to po­cieszy - braciszek wykrzywił chudą twarz. - Dokładnie z takich samych powodów, jak i ty. Ciekawość kiedyś
  mnie zgubi.

Ramirez poczuł, jak odchodzi go złość. Roześmiał się.

• To powiedz jeszcze, jak jakiś biskup Wpadł na po­mysł, żeby mnie w to wszystko mieszać. Skąd...

• Proste, Claymore - Lance wpadł mu w słowo. - Macie wspólnych znajomych. Ktoś cię przecie zarekomen­dował.

De Reno, pomyślał Claymore, a gdy tylko spojrzał w złośliwie zmrużone oczy zrozumiał, że nie trafił za pierwszym razem. Odwrócił się, nagle zmieszany, by zys­kać na czasie, włożył nogę w strzemię, dźwignął się.

Z wysokości kulbaki widział, jak braciszek z trudem ha­muje wesołość.

De Folville, pomyślał.

• Stary, pierdolony rzeźnik.

• Nie pytasz dlaczego?

• Bo jestem wystarczająco porąbany do tej roboty? - spytał kwaśno Claymore. Wciąż spoglądał wprost przed siebie, w ciemny otwór bramy okraczonej bliźniaczymi wieżyczkami.

• Jak zgadłeś? - uśmiechnął się. obłudnie Lance. - Nie martw się, o mnie biskup mówi dokładnie to samo...

Urwał. Jego dłoń opadła na rękojeść korda za pasem.

• Ale o tobie, Claymore, nie wiedzieli chyba wszyst­kiego - syknął ze złością. - Przyciągasz kłopoty.

Wtedy Ramirez też usłyszał. Bale mostu zadudniły, w tętent kopyt wmieszał się ochrypły okrzyk.

• Mówiłem, żeby się stąd zabierać jak najszybciej - nie darował Lance.

* * *

Obaj jeźdźcy byli do siebie podobni. Tak bardzo, że Claymore ani przez chwilę nie musiał się zastanawiać, kto zacz.

Bracia de Lisle.

Niestety, nie miał też wątpliwości, jakie są ich zamiary. Mimo to postanowił udawać durnia. Choćby po to, by zys­kać na czasie. Spostrzegł, że Lance cofnął dłoń z rękojeści, stanął nawet tak, by przybyli nie dostrzegli od razu, że jest uzbrojony. Pochylił głowę, można by go wziąć za pokornego braciszka, który nie śmie nawet wzroku pod­nieść na jaśnie panów.

Claymore poczuł nagły przypływ nadziei. Może jeszcze uda się wykpić, pomyślał, przecież, do wszystkich diabłów, nie mam na czole napisane kim jestem, i co tu robię. A nawet jakbym miał, to oni i tak nie potrafią czytać, błysnęła myśl w przypływie wisielczego humoru.

Starał się trzymać ręce z dala od pasa, w taki sposób, by je było widać. Nie chciał prowokować, może wezmą go za miejscowego zbrojnego. I aż chciał się palnąć w czoło, kiedy dotarło do niego, jak jest głupi. Przecież to bracia lady Olwyn. Musieli tu bywać nie raz, znają sługi swej siostry. A raczej znali, przypomniał sobie wystającą spod sterty potrzaskanych ław ogryzioną do czysta dłoń.

Jeden za drugim odrzucał kolejne pomysły na wy­dobycie się z opałów możliwie najmniejszym kosztem. Wiem, błysnęła myśl, powiem, że jestem eskortą tego klechy, powinni...

• Spierdalaj z siodła, Ramirez - ochrypły głos prze­rwał optymistyczne rozważania. - Na ziemię, gnoju!

Bliższy z jeźdźców brutalnie szturchnął wierzchowca ostrogami. Zwierzę chrapnęło, naparło na konia Walij­czyka, który podrzucił łbem i począł się cofać.

• Spokojnie, Godfrey! - krzyknął drugi. Ten z kolei nie mógł zapanować nad swoim, tańczącym w miejscu, zwierzęciem.

Starał się je uspokoić, ale teraz zwrócony był bokiem, co go wyraźnie denerwowało, obawiał się stracić ofiarę z oczu. Także Lance, na pierwszy rzut oka niegroźny, bu­dził jego wyraźny niepokój. Claymore dostrzegł, jak jeździec zaciska wargi ze złością, jak po policzkach spły­wają mu strużki potu, żłobiąc w pokrytej kurzem twarzy brudne smugi.

Przeniósł wzrok na tego bliższego, starszego, ale wi­dać bardziej zapalczywego. Eric de Lisle, przemknęło mu przez głowę. Chyba jednak ten głupszy. Dobrze.

Pozwolił, by wierzchowiec kroczył do tyłu, miał tylko nadzieję, że zwierzę nie potknie się na wyboistym bruku podwórca. Dwóch to jeszcze nie jest tak źle, kalkulował, starając się jednocześnie sprawiać wrażenie przestraszo­nego i ogłupiałego. Podejrzewał, że nieźle mu to wycho­dzi, naprawdę był zaskoczony i zdezorientowany. Kiedy mówił staremu Hawesowi o możliwości, iż bracia lady Olwyn opacznie ocenią jego intencje, nie brał tego poważ­nie, a raczej traktował jako argument w negocjacjach. Teraz ledwie się powstrzymał, by nie splunąć ze złością. Udało mu się wykrakać.

Eric de Lisle sapał chrapliwie, głośniej chyba nawet od swojego wierzchowca, wciąż bezlitośnie kłutego ostro­gami. Nie żałował ich też pewnie po drodze, jabłkowitą, spienioną sierść znaczyły ciemne smugi. Claymore poczuł przypływ irracjonalnej złości, tym bardziej bezsensownej zważywszy na to, co zamierzał zrobić za chwilę. Dwóch to jeszcze nie jest tak źle, pomyślał raz jeszcze.

Wciąż się cofał. Chciał rozdzielić przeciwników, dać sobie więcej czasu i swobody ruchu. Nie wiedział, czy może liczyć na Lance'a, choć braciszek kord nosił za­pewne nie tylko po to, by mu pas obciągał.

• Złaź, bo łeb rozwalę! - wysapał Eric.

Jego twarz poczerwieniała, kosmyki tłustych jasnych włosów lepiły się do czoła. Był gruby i ciężki, co z satys­fakcją zanotował Claymore. Pewnie jest nieruchawy, pomyślał z nadzieją.

Godfrey niepokoił się coraz bardziej. Raz po raz rzucał wściekłe spojrzenia, to na Claymore'a, to na brata. Udało mu się uspokoić swojego konia, widać traktował go lepiej, zwierzę, choć pokryte pianą po wyczerpującym galopie, nie nosiło śladów nadużywania ostróg.

• Spokojnie - krzyknął znów młodszy de Lisle. - A ty, złaź!

Jeszcze nie czas, żeby posłuchać, ocenił chłodno Clay­more. Starszy brat był za blisko. Ale napór zelżał, nie było wątpliwości co do tego, który z nich naprawdę decyduje.

• Złaź, gnoju - warknął Eric z wściekłością. Najwy­raźniej nie w smak mu pokrzykiwanie brata. - Złaź i na kolana.

Brutalnie zdarł wodze swego wierzchowca. Zwierzę wspięło się, chwilę zatańczyło na tylnych nogach. Eric chlasnął je otwartą dłonią między uszy.

• Powiesz, kto cię tu przysłał - krzyknął. - I tak wie­my, więc nie skłamiesz. A potem cię obwiesimy. Złaź, bo zaraz w łeb zajadę!

Claymore wzruszył ramionami, przerzucając nogę nad łękiem siodła. Nie zamierzał dyskutować, jeszcze nie te­raz. Zanim dotknął stopami bruku, poczuł już w garści rękojeść noża. Chłodne ostrze przylgnęło do nadgarstka.

Młodszy de Lisle był bystry. Dostrzegł luźno zwisa­jącą rękę, chwilę wpatrywał się w Claymore'a z niedo­wierzaniem. Przed momentem był jeszcze pewny siebie, przekonany, że ofiara im nie ucieknie. Że nikt nie poważy się powstrzymać rodowej zemsty. Żaden najmita za brudne pieniądze, które obiecał mu ojciec mordercy. Tym większe było zaskoczenie.

Zareagował szybko. Jego dłoń wystrzeliła prosto do rękojeści przerzuconego przez plecy miecza.

• Eric! -wrzasnął.

Błąd, pomyślał Claymore rzucając się do przodu, Zdążył jeszcze zauważyć, jak oczy Erica robią się coraz większe, niemal wyłażą z orbit. I zaraz przestał je widzieć, kiedy zanurkował pod końskim brzuchem. Wierzchowiec wspiął się z donośnym chrapaniem, tuż obok głowy Ramireza błyszcząca podkowa przecięła powietrze. Chrapanie zamieniło się w bolesny kwik, kiedy ostrze noża wbiło się po rękojeść w bok zwierzęcia.

Claymore nie próbował uskakiwać. Ciął, jak mógł naj­szerzej. Poczuł jak na dłoń chlusta mu ciepła, gęsta jucha. Zwinął się, przekoziołkował po bruku. Zapulsował bólem bark, kiedy wbiły się weń sterczące kamienie. Za sobą usłyszał głuche uderzenie i jeszcze jeden paskudny dźwięk, niezbyt głośny, ale przejmujący. Jakby pod stopą pękła nagle spróchniała gałąź. Starszy de Lisle nie zdążył wyjąć stóp ze strzemion, śmiertelnie zraniony rumak zwalił się wraz z nim.

• Eriiiiiic! - we wrzasku młodszego de Lisle brzmiała wściekłość i rozpacz.

Ramirez przetoczył się po bruku, chciał się poderwać, by stawić czoła przeciwnikowi, który jeszcze pozostał. Niepotrzebnie.

Różaniec Lance'a świsnął tylko, ołowiane kulki nani­zane na solidny rzemień z trzaskiem uderzyły w wyciąg­niętą rękę trzymającą miecz. Siła uderzenia owinęła je wokół nadgarstka, palce nieszczęsnego młodzieńca roz­warły się natychmiast i oręż poszybował wysoko. Zanim jeszcze spadł, braciszek szarpnął, wrzask Godfreya, gdy spadał z kulbaki, rozbrzmiewał już tylko strachem. Trwał krótko, ucichł zakończony uderzeniem bezwładnego ciała o bruk.

Wierzchowiec Erika wciąż kwiczał. Unosił głowę, wielkie, migdałowe oko zaszło mgłą bólu. Kopyta tylnych nóg, oplatanych wylewającymi się z rozchlastanego brzucha wnętrznościami podrygiwały w bezładnych drgawkach.

Godfrey był przytomny. Nie mógł się jednak poruszyć. Lance klęczał nad nim, wbijał mu w plecy kolano, wykręcał rękę. Drugą dłonią trzymał za włosy, brutalnie zadzierając głowę w górę. De Lisle jęczał cicho. Z jęków można było wyłowić jedno słowo.

• Eric...

• Zobacz, co z nim - rzucił Lance. Jego twarz jak zwykle nie wyrażała wiele.

Claymore podniósł się, postękując. Kulał lekko, prócz barku stłukł sobie kolano.

I dałby wiele, żeby wreszcie ucichł szarpiący nerwy, bolesny koński kwik.

Powlókł się powoli, obszedł nieszczęsnego wierz­chowca, ostrożnie, by nie podejść pod młócące wciąż ko­pyta. Spoglądał chwilę.

Kiedy odwrócił się, był blady.

• Gotów - powiedział krótko. Lance skinął głową.

• Żyje jeszcze - dodał niepotrzebnie Claymore. - Ale kość mu sterczy ze spodni jak...

Splunął, powstrzymując się przed obscenicznym porównaniem.

• Eric... - zajęczał Godfrey i z przekrwionych oczu pociekły mu łzy.

Claymore poczuł, jak miękną mu kolana. Z całej siły powstrzymywał chęć, by usiąść na podwórcu. Nadeszła reakcja po walce, zaczynał się trząść.

• Puść go, Lance - wymamrotał po chwili.

Niech to szlag, pomyślał. Nie dali szansy wyjaśnić. Przecież nie będę bronił mordercy, chociaż wynajął mnie jego ojciec. To wszystko było niepotrzebne.

Lance znów kiwnął głową z aprobatą. A potem puścił wykręconą rękę chłopaka, pochylił się i objął jego szyję.

Szarpnął. Chrupnęło i głowa Godfreya de Lisle opadła bezwładnie. Świecki brat począł odplątywać różaniec za­motany wokół nadgarstka zakrwawionej ręki.

Claymore przymknął oczy. Poczuł nagłą suchość w gardle. Właśnie dowiedział się czegoś nowego o swoim towarzyszu. Następna myśl była jeszcze gorsza. Przecież byli do siebie podobni. Nawet mówiono o nich to samo.

• Posprzątaj po sobie - głos Lance'a dobiegł go jak przez grubą ścianę mgły. - Dobij to cholerne zwierzę.

-III-

• Niech to szlag...

W przekleństwie była tylko rezygnacja. Elsie przeszła już złość, bo i ile można się dławić bezsilnością? Trzeba minimalizować straty.

Życie ją tego nauczyło. Raz jest się na wozie, raz pod wozem, normalna kolej rzeczy. Co prawda niepokoiło ją mocno, że ostatnio stale jest pod wozem. Tym razem na­wet w sensie dosłownym.

Miało to nawet swoje dobre strony. Grube deski osłaniały nieco przed zacinającym deszczem, zza litego, okutego rdzawą żelazną taśmą koła można było wyglądać bezpiecznie na świat. Niestety, złe strony też były.

Siedziała w podejrzanej kałuży i miała już coraz mniej wątpliwości, że barwę nadają wodzie głównie rozmoczone końskie pączki. Nasiąknięta wilgocią spódnica oklejała gołe łydki, a z zadrapań spływały strumyczki krwi, blade i wodniste w kroplach deszczu. Co gorsza, Elsie czuła też ciepło na policzku, kiedy już ustało nieco bolesne pulsowanie.

Ostrożnie dotknęła twarzy i zaklęła znów, widząc na palcach lepką czerwień. Pomyślała przede wszystkim o barwiczce. Kosztowała ładny grosz, a kupiec przysięgał, że pochodzi prosto z zamorskich krajów. Zapewne w rze­czywistości składała się głównie ze startej cegły, ale też pachniała ładnie. I długo trzymała się na twarzy. Teraz się zmywa, pomyślała, a w mieszku zostało jej już niewiele. Elsie mogła sobie ostatecznie darować czernienie brwi węgielkiem . Ale nie była już taka młoda, by nie ukrywać zmarszczek.

Już niedługo, a będę mogła pracować tylko nocą, przemknęło jej przez głowę i aż zgrzytnęła zębami. Za­częła się gramolić spod wozu. Paznokcie zgrzytnęły na żelazie, kiedy chwyciła za koło. Zabolało. Ból spowodował, że wróciła wściekłość.

• Oby ci jajca odpadły, sukinsynu - syknęła pod no­sem, na wspomnienie tłustego karczmarza z obleśną gębą, który wyrzucił ją z izby, na deszcz.

Dźwignęła się z trudem, otarła twarz. Splunęła, w plwocinie zabłysły czerwienią nitki krwi.

Wciąż kręciło jej się w głowie. Rozejrzała się, jakby po raz pierwszy widziała błotnisty zaułek na tyłach kar­czmy, pociemniałe od wilgoci ściany szop. Niestety, nie był to bynajmniej pierwszy raz.

Kiedyś było inaczej. Ale lata biegły nieubłaganie. Aż nawet pieprzony karczmarz zaczął się domagać zapłaty w brzęczącej monecie, nie w naturze. Skończyły się czasy, kiedy klientów przyjmowała w karczemnej alkowie. Co­raz częściej pozostawały cuchnące zakamarki, a nawet wóz - czego jeszcze niedawno nikt by jej nie śmiał zaproponować. Ale wciąż miała niezłe powodzenie.

Ale miała świadomość, że nie odłożyła wystarczająco, nawet nie na dostatnie życie, ale zwykłe, spokojne. A też szansę na to, że w ogóle jeszcze odłoży, malały i malały... Nieraz żałowała, że nie przystała do wesołego domku mateczki Annis. Zbytnia pewność siebie okazała się błędem. Była najpiękniejszą dziewką, nie tylko na podgrodziu. Nawet sam szeryf docenił, raczył zerżnąć nie raz i nie dwa razy, a i pensów nie skąpił. Ale to było dawno. Tłumaczyła sobie, że dobry pan de Reno w leciech się posunął i nijak mu za każdą dziewką ganiać, ale i zdawała sobie sprawę, że prawda leży pośrodku. W najlepszym razie.

Mateczka Annis była wredną, mściwą jędzą. Teraz Elsie nie mogła już liczyć na to, że przyjmie ją pod swój dach, zapewni ochronę, ciepły kąt i jadło nawet wtedy, kiedy nikt nie skusi się na wdzięki. Nie po tym, kiedy raz odmówiła. Nawet więc nie próbowała, reputacja pamiętliwej mateczki była znana, a z drugiej strony było przecież tyle lepszych kandydatek.

Lepszych, bo młodszych. Elsie splunęła tylko. Coraz lepiej zdawała sobie sprawę.

Pocieszające było, iż w ślinie nie widać było już krwi. Kobieta, ostrożnie dotknęła językiem rozciętego od wewnętrznej strony policzka. Na szczęście zęby się nie ruszały.

Ruszyła powoli. Człapała ciężko, bez lekkości i gracji. Buciki z cienkiej, miękkiej skórki przemokły, pociem­niały. Elsie machinalnie starała się omijać kałuże i błocko, unosiła rąbek uwalanej spódnicy, która lepiła się do ud i łydek. Klęła teraz cały czas, wymrukiwała klątwy pod nosem. Tak to się musiało skończyć, myślała ponuro.

• Bodajby ci jajca odpadły - powtarzała co chwilę, jakby to właśnie karczmarz był bezpośrednim sprawcą jej nieszczęść.

Była tylko zwykłą, starzejąca się dziwką. Nigdy by nie pomyślała, że jej życzenia mogą się wkrótce spełnić. Gdyby wiedziała, pewnie nie zawahałaby się wcale, tłusty sukinsyn zasłużył niewątpliwie na swój los.

Popatrzyła z nienawiścią na ślepą, szczytową ścianę karczmy, starej już i przechylonej pod ciężarem lat, wroś­niętej w ziemię. Nie mogła przebić wzrokiem grubych, nadżartych przez próchno i czerwie belek, ale znakomicie wiedziała, co się za nimi kryje. Ciepłe, mroczne wnętrze, rozjaśniane żarem węgli na wielkim kominie, długie stoły i ławy. Nawet zaduch, który pamiętała tak dobrze, woń polewki i grzanego piwa zmieszana ze smrodem przemo­czonych, parujących skór kojarzył się teraz tylko z przytulnością.

Wstrząsnęła się, jakby dopiero teraz zdjął ją przejmu­jący chłód. Po udach i po grzbiecie ciekły strumyczki, wełna zdążyła przesiąknąć na wylot.

Wcześniej była zbyt wściekła, nie czuła zacinającego deszczu, który wkrótce miał przeobrazić się w prawdziwą ulewę. Snuła się po pustych, wymarłych uliczkach. Nie śmiała zajrzeć do innych oberży, niepisane prawa zabra­niały tego srodze, a za naruszenie ich dziwki bijały dotkli­wie. Wróciła w końcu tam, skąd wyszła. Do zaułka na tyłach karczmy. To wciąż był jej teren.

Gdy z wieży opactwa St. Mary's rozbrzmiały dzwony na nieszpory, była już zdesperowana. Tak bardzo, że opuś­ciła ją zwykła ostrożność...

• Hej, panienko! - Ochrypły okrzyk przywrócił ją do rzeczywistości. W głosie było coś, co spowodowało, że zadrżała. Nie czuła już cieknących po plecach zimnych strużek, to nagły chłód gdzieś głęboko w trzewiach spra­wił, że skurczyła się jak uderzona. A jednocześnie poja­wiła się nadzieja. Może ten paskudny, deszczowy dzień nie będzie do końca stracony. Odwróciła się powoli, przy­wołując na ściągniętą twarz profesjonalny uśmiech. Klęła w duchu ulewę i rozmazaną na policzkach barwiczkę.

To szlachcic, pomyślała, zanim jeszcze przyjrzała się bliżej nieznajomemu. Nagle rozbudzona nadzieja pod­suwała obrazy bogatego pana, który nie poskąpi pensów. Może nawet zabierze do karczmy, by swym chuciom folgować w sposób bardziej przystojny dla ludzi jego stanu. Nie na stojąco na deszczu, w plugawym zaułku cuchnącym końskim łajnem i zgniłymi resztkami kapusty.

• Jak ci się wiedzie, panienko? - Głos zabrzmiał już ciszej, kiedy nieznajomy się zbliżył. Elsie wciąż nie widziała jego twarzy, rysy skrywał cień kaptura, nasuniętego nisko na czoło. W tym cieniu dostrzegła ulotny błysk i uśmiech zamarł jej na chwilę na twarzy.

Zdawało jej się, że ukryte w mroku oczy błysnęły czerwienią.

A co mi tam, pomyślała, choć dreszcz przebiegł jej po mokrych plecach. Dałabym samemu diabłu byle tylko zapłacił. Byle coś zarobić, nie tylko po łbie. Wrócić do izdebki na stryszku, zakopać się w skórach.

• Jak mi się wiedzie, panie? - spytała, znów uśmiecha­jąc się, w swym mniemaniu zalotnie. Zamrugała szybko, miała piękne, długie rzęsy. Wiedziała, że chłopów to kręci, nawet jeśli ulewa zmyła już czernidło z węgla drzewnego.

• Spytałem przecież. - Mężczyzna podszedł bliżej. Stanął przed nią, przez chwilę miała wrażenie, że spe­cjalnie tak, by nie mogła uciekać. Był rosły, nie widziała jego dłoni skrytych w fałdach opończy, ale była dziwnie
  pewna, że już nie pozwoli jej odejść. Mogła tylko stać, opierać się o belki. Uświadomiła sobie, że słyszy jego od­dech. Głośny i chrapliwy. Może taki napalony, pomyślała bez przekonania.

• Mów, dziewko - w glosie nie było nacisku. Ale w tym spokojnym tonie wyczuła bardziej niż usłyszała twardą nutkę groźby.

Jak mi się wiedzie?, pomyślała w budzącym się popłochu. Jak kurwie w deszcz...

Omal nie powiedziała tego na głos, powstrzymała się w ostatniej chwili. Coś zmusiło ją, by powiedzieć prawdę.

• Bywało lepiej, panie...

Opuściła głowę, mokry warkocz zwisł ciężko. Nagle zorientowała się, że płacze. Ciepłe łzy mieszały się z zim­nym deszczem, spływały po policzkach. Ależ ja, kurwa, wyglądam, uświadomiła sobie z nagłym ukłuciem wstydu. Stara, mokra, w dodatku rozmazana. A ten to jakiś zbo­czeniec, że chce spojrzeć na takie pomiotło. Toż dziewek pełno, młodych, cycatych. Nie takich, którym klienci za­miast zapłacić dają po łbie. Musi stary dziad albo szpetny jakiś, co uczciwej dziewce boi się gęby paskudnej po­kazać.

Wyprostowała się. A co mi tam, pomyślała. Dam na­wet samemu diabłu. Byle już więcej nie oglądać tego pierdolonego zaułka.

Nie bacząc na deszcz nieznajomy odrzucił kaptur w twarzy. Elsie aż syknęła, zaskoczona.

Nie był wcale stary. Młody, przystojny, czarnowłosy. W twarzy o barwie kredowych klifów czarne oczy błysz­czały jak w gorączce.

Dziewka znów poczuła lodowaty chłód. Ale podświa­domie rejestrowała szczegóły. Ciężki, złoty pierścień na palcu dłoni równie bladej jak twarz. Rękojeść o dziwnym kształcie wystająca znad ramienia. Nie znała się na broni, ale takiej jeszcze nie widziała. Drobne kropelki lśniące na czole. Nie wiedzieć skąd była pewna, że to nie deszcz, tylko pot. Nawet wąskie wargi były sine, prawie szarawe.

• I będzie lepiej, dziecko - dziwny człek pozbawiony barw, cały w tonacjach bieli, szarości i czerni, za wyjątkiem żółtego połysku pierścienia, uśmiechnął się niespodziewanie. - Będzie lepiej, obiecuję ci.

• Dziękuję, panie - wyjąkała i skłoniła głowę. Będzie, powtarzała sobie w myśli jak litanię, czując łomot tętna w skroniach. Będzie na pewno, ten panicz nie będzie chędożył od tyłu niczym to chamisko, cuchnące piwskiem i zepsutymi zębami. Chamisko, które śliniło się i sapało, szturchając ją nieporadnie, jakby całe życie nie trafiło mu się nic poza własnymi owieczkami. Elsie kręciła tyłkiem, pojękiwała, kiedy sapanie zaczęło przyspieszać, szykowa­ła się już do głośniejszych okrzyków, klienci to lubili. Wreszcie cham zakwiczał jak dorzynana świnia, a dziew­czyna poczuła, jak po udach pociekło jej ciepłe nasienie. I wtedy ten bydlak zamiast pogładzić brudnym łap­skiem po policzku, wysupłać z sakiewki garść mie­dziaków po prostu plugawię zarechotał i walnął ją kuła­kiem w skroń.

Kiedy sprzed oczu zniknęły czerwone i czarne plamy, kiedy ocucił ją chłód, siedziała pod wozem. Głowa pulso­wała, tępy ból promieniował od dołu krzyża. Widać cham i kopniaka nie pożałował.

Elsie podrzuciła głowę, spojrzała prosto w czarne, pałające gorączką oczy. Uśmiechnęła się.

Teraz będzie inaczej. Była tego dziwnie pewna. Czarne źrenice nieznajomego panicza przyciągały ją, nie mogła już odwrócić wzroku. Będzie inaczej.

Już nigdy nie zobaczę tego parszywego miejsca. Pójdę z nim, tak, na pewno z nim. Zabierze mnie stąd, przecież nie raz się zdarzało, że i królewicz zakochał się w dziwce. Nie tylko w bajkach. Dziś zdarzyło się mnie.

Pasmo mokrych czarnych włosów przylgnęło do po­liczka. Drobne kropelki lśniły na nich srebrem niczym delikatna siwizna. Młodzieniec wyciągnął rękę, dotknął policzka umazanego krwią zmieszaną z barwiczką. Pogła­dził delikatnie opuszkami i cofnął gwałtownie rękę.

Przyglądał się przez chwilę, jak z palców spływają wraz z deszczem różowe kropelki.

Zadrżał. Zadrżeli oboje.

• Klęknij - powiedział ochryple. Począł niezdarnie rozsupływać pod szyją rzemień opończy. Spieszył się.

Elsie posłuchała.

* * *

Wierzchowiec Godfreya był narowisty. Wielkie, bojo­we bydlę, warte dobrą wieś, widać rodzinie de Lisle nieźle się powodziło. Wcale nie było znać po zwierzęciu, że poprzedni właściciel gnał do zamku na złamanie karku. Jakby miał się do czego spieszyć, pomyślał mętnie Claymore, po własną śmierć.

Lance szybko poskromił rumaka, choć ten chrapał i wspinał się, kiedy świecki braciszek zbliżył się do niego po raz pierwszy. Wydawało się, że jak każdy dobrze wy­szkolony bojowy koń nie odejdzie od ciała swego pana, że rozniesie na wielkich kopytach każdego, kto ośmieli się zbliżyć.

Ale Lance, choć szczupłej i mizernej postury poradził sobie szybko. Nie zwracał uwagi na przekrwione ślepia, na wyszczerzone żółte zębiska, które błyskały matowo, kiedy zwierzą podrzucało łeb. Poradził sobie po swojemu. Żadnego uspokajającego przemawiania, żadnego po­klepywania po szyi. Lance nie bacząc na ostrzegawczy okrzyk Claymore'a zręcznie uchylił się przed złośliwym ugryzieniem, aż końskie zęby szczęknęły tylko, zamiast zacisnąć się i zgruchotać mu ramię, po czym chwycił zwisające wodze, szarpnął brutalnie. I drugą dłonią zwiniętą w kułak gruchnął rozszalałe zwierzę prosto w nozdrza.

Ramirez tylko przymknął powieki, oczekując wściekłego kwiku i łomotu padającego na bruk ciała mni­cha. Kiedy je otworzył, Lance siedział już w siodle. Rumak stał spokojnie, tylko jego oczy wciąż połyskiwały złością.

Gnali teraz gościńcem, koń Claymore'a chrapał z wy­siłku. Świecki brat pochylił się nad szyją zdobycznego wierzchowca, który biegł równym kłusem. Posłuszny pod swoim nowym panem.

Odsądzili się daleko od zamku, który zniknął już daw­no za zakrętami gościńca. Walijczyk nawet nie wiedział, ile ich minęli. Klął pod nosem, cicho i nieustannie, czasem głośniej, kiedy jego koń przesadzał wykroty i wymyte przez deszcz głębokie bruzdy w trakcie. Już pojmował, w co się wplątał, i zastanawiał ponuro, jak wybrnąć. Jak na razie nie miał pomysłu.

Po bokach traktu kończyły się uprawne pola i pastwis­ka. Wjeżdżali pomiędzy ugory, od dawna nie tknięte le­mieszem, zarośnięte chwastem i burzanem. Niektóre z nich porastały całkiem już spore brzózki-samosiejki, przysadziste krzaki tarniny i młode sosenki. Kamienne murki oddzielające pola były zrujnowane, pozostały po nich tylko kopczyki kamieni, porośnięte zielonym mchem. W mostkach nad strumykami pomiędzy omszałymi, popróchniałymi balami ziały szerokie szczerby. Tymcza­sem Lance, który wysforował się naprzód, nawet nie pró­bował powstrzymać konia, choć trochę zwolnić biegu.

Claymore otrząsnął się już na tyle, że zaczął się nie­pokoić. A złość na niechcianego towarzysza poczęła ustępować miejsca złości na siebie samego.

To nie była droga do miasta. Lance prowadził w zu­pełnie innym kierunku, zapuszczali się właśnie w dzikie, spustoszone wieloletnią rebelią obrzeża przeklętej pusz­czy Sherwood. Napotkają tu tylko zrujnowane wioski, wrośnięte w ziemię zręby spalonych chat i rozwalone cembrowiny studni.

Wojna skończyła się przed laty. Krwawy Wieprz przy­stał do szeryfa, banici poszli w rozsypkę, zostali wybici lub sami powymierali, kiedy na darmo było szukać opar­cia w spalonych do cna wioskach. Nikt jednak nie kwapił się do osiedlania na rubieżach przeklętego lasu. Rebelia dobiegła końca, klątwa pozostała.

• Lance! - wrzasnął Claymore.

Świecki brat nawet się nie obejrzał, zamiast tego stuk­nął zdobycznego rumaka piętami po bokach, przynaglając do szybszego kłusa. Claymore chciał głośno zakląć i tylko przygryzł sobie język, gdy jego koń przesadzał właśnie spory krzak, który wyrósł na środku nieuczęszczanego od dawna gościńca.

Poczekaj, skurwysynu, pomyślał bez nijakiego sza­cunku dla mnicha, nieważne, świeckiego brata, ale prze­cież w habicie. I splunął, celnie trafiając własnego wierzchowca między uszy.

Będzie musiał zwolnić, myślał widząc coraz częściej zarośla wpełzające z poboczy na trakt, pieniące się po­między wrośniętymi w ziemię kamieniami. Aż uśmiechnął się pod nosem. Poczekaj, powtórzył w myśli. Teraz ja cię zaskoczę.

Nie musiał czekać długo.

Gościniec omijał niewielki wzgórek i skręcał u jego podnóża. Kiedyś, gdy jeszcze turkotały tędy wozy wy­ładowane ziarnem i owczą strzyżą, ludzie troszczyli się o stan drogi, ale już od lat nikt tędy nie jeździł i teraz wiodła donikąd. I nikomu nie przeszkadzały spoczywają­ce w poprzek olszyny, którym deszcze podmyły korzenie, a jesienne wiatry dokończyły dzieła, zwalając drzewa w splątany stos. Zbyt szeroki, by go przeskoczyć.

Ciężki bojowy koń zarżał. Lance brutalnie zdarł wo­dze, zorientował się, że zwalisko można tylko objechać,

I to od strony koron. Zbocze, z którego zwaliły się drzewa, jaśniało piaskiem, było teraz bardziej urwiskiem niż ła­godnym wzgórkiem. Zaś łąka po drugiej stronie, po­rośnięta turzycą i sitowiem, wyglądała na podmokłą.

Claymore odetchnął głęboko. Wiedział, że złość jest złym doradcą. Trzeba załatwić sprawę spokojnie.

Zajechał z tyłu, powoli. Świecki braciszek nawet nie odwrócił głowy, spoglądał na łąkę. Pewnie zastanawia się, czy konie nie zelgną w tej młace, pomyślał Claymore. Podjechał bliżej, wyciągnął rękę, by chwycić za uzdę konia, który jeszcze niedawno należał do nieszczęsnego Godfreya. Powstrzymał go cichy głos.

• Nawet o tym nie myśl, Ramirez.

Lance nawet nie odwrócił głowy. W jego słowach nie było złośliwości, tylko znużenie. I coś na kształt polito­wania.

Claymore sapnął, wciąż jeszcze nie zamierzał rezyg­nować. Ale zamarł, kiedy świecki brat uniósł wolną rękę, i pokazał szczupłą dłoń oplecioną paciorkami różańca. Wolny koniec, zakończony niewielkim krucyfiksem ko­łysał się, zataczając nieznaczne kręgi.

Może Lance tylko się modlił, być może posądzenie, iż za chwilę ołowiane koraliki spadną Ramirezowi na nad­garstek, oplotą go druzgocząc kości było niesprawiedliwe. Jednak Claymore uznał, że lepiej będzie nie zakłócać bratu medytacji.

Opuścił rękę, dla pewności odjechał nieco w bok. Jego koń chrapał ciężko, daleko było mu do wytrzymałości wielkiego bojowego bydlęcia.

• Lance, kurwa mać - odezwał się w końcu Ramirez, już nie ze złością, a z rezygnacją. - Co ja ci takiego zro­biłem?

Świecki brat odwrócił się wreszcie. Jego twarz była tylko plamą jaśniejącą w zapadającym wzroku. Milczał.

• Mam przesrane - ciągnął z desperacją Claymore. - Rodzina de Lisle to nie tylko tych dwóch nieszczęsnych idiotów. To ród wielki i skoligacony. Mogliśmy się z tego wyplątać. Oberwali od nas, przecież nie chwaliliby się, że dostali łomot od mnicha i kogoś takiego jak ja, nawet nie szlachcica... - Urwał. Przetarł czoło nagle zroszone potem.

• Co ja pierdolę... - mruknął. - I tak przesrane, Eric wykrwawił się jak zarzynany wieprz. Miał pecha, spaśny sukinsyn. Ale i tak, po co zabiłeś Godfreya? Musiałeś mu
  łeb ukręcić? I wiesz, mam paskudne podejrzenia.

Podjechał do Lance'a i spojrzał mu prosto w bladoniebieskie oczy.

• Spaliłeś mosty. Mam takie paskudne podejrzenie, mniszku. Zabiłeś go, żeby nie można było już nic od­kręcić. Bo to i tak będzie na mnie, nikt nie uwierzy, że
  brat, nawet świecki, taka pokorna chudzina jak ty, mógł kogokolwiek zabić. O nie, to Claymore Ramirez, człowiek do wynajęcia, jest winien. I teraz, kurwa, będę miał
  szczęście, jak mnie tylko powieszą!

Lance wciąż milczał. W końcu jego wąskie wargi wy­krzywiły się w uśmiechu.

• Słuszne - powiedział.

Claymore'a zatkało. Nie załapał w pierwszej chwili.

• Co: słuszne? - sapnął.

Świecki brat pokiwał z politowaniem głową.

• Podejrzenie. Słuszne albo też paskudne, jak raczyłeś zauważyć.

Za późno było na przekleństwa. Zostałem wrobiony, zrozumiał Walijczyk. Wypuścił ze świstem powietrze.

• Co ty nie powiesz? - spytał z przekąsem. - To może powiesz mi jeszcze dlaczego.

W oczach mnicha błysnęło zniecierpliwienie.

• Przecież wiesz - rzucił sucho. - Mówiłem ci, durniu. Jesteś mi potrzebny. Masz coś, czego nie mam.

Ciekawe co?, zastanowił się Ramirez niewesoło. Na pewno nie świra, obaj jesteśmy równo porąbani. A ty w dodatku jesteś wrednym, zdradliwym sukinsynem. Jestem ci potrzebny, powiadasz? Czyli tak naprawdę komu?

• Nie zastanawiaj się za wiele - Lance, jakby słysząc jego myśli, przerwał je beznamiętnie. - Jedziemy dalej, już niedaleko. Aha, i słuchaj mnie, to może wyjdziesz z tego cało.

Claymore przytaknął skinieniem głowy. Istotnie, sam nie miał żadnych szans wyplątać się z tego bez szwanku, zdawał sobie sprawę. Ale też poprzysiągł sobie, dokładnie w tej chwili, że kiedyś przyjdzie taki czas, kiedy Lance akurat nie będzie się modlił. Kiedy będzie już po wszystkim.

Jeśli kiedykolwiek będzie po wszystkim, napłynęła niewesoła myśl. I zaraz druga. O co w tym wszystkim, kurwa, chodzi?

Kopyta bojowego konia grzęzły w miękkim błocie, kiedy Lance zjechał z traktu. Claymore chwilę stał, po czym stuknął konia piętami. Ruszył za mnichem.

• Hej, Lance! - krzyknął jeszcze. - Dokąd właściwie jedziemy? Przecież tu nie ma nic. Tylko ugory i ruiny.

Świecki brat nie odpowiedział. Nie odwrócił się nawet.

* * *

• Trzeba było powiedzieć, że o to ci właśnie chodzi. Lance się nie odezwał. Rozdmuchiwał drobiny żaru tlącej się hubki. W słabym blasku było widać tylko wydęte cienkie wargi.

• Ech, mogłem się spodziewać... - mruknął Claymore.

• Jednak jesteś świrem - stwierdził.

Na tle nieco jaśniejszego nieba ciemniała zrujnowana więźba dachowa chałupy. Na wpół zwęglone krokwie i łaty wyglądały niczym żebra martwego smoka. Duża wioska, pomyślał Ramirez, kiedyś była duża. I ludna. Po­zostały jeszcze rozwalające się ściany z grubych bali, gdzieniegdzie niestrawione pożarem. Ale opłotki dawno zarosły, musieli przedzierać się przez krzaki ostrożnie, by nie trafić na tkwiące jeszcze w ziemi, spróchniałe kołki. Obórki i chlewiki, postawione z cienkich desek i żerdzi rozsypały się już dawno.

• Na cholerę tu przyjechaliśmy? - ciskał się Walijczyk.

• Jeśli już nie chciałeś do miasta, to mogliśmy się za­trzymać w byle wiosce.

Zgrzytnął zębami.

• Nie, nie w byle wiosce. To jest byle wioska. Jeśli nie zauważyłeś, to spalona przed laty. Nieważne, przez zbroj­nych szeryfa, czy przez banitów Wieprza. Pieprzony wygwizdów, w którym po krzakach walają się pewnie kości.

Lance przestał dmuchać. Ostrożnie podkładał cienkie strużyny na żarzącą się hubkę. Zamigotały pierwsze nie­pewne płomyczki.

• Mogliśmy spać na stryszku w stajni, na sianie, a nie na tych pieprzonych kamieniach...

Ramirez kopnął pierwszy z brzegu wapienny złom z rozsypującej się cembrowiny studni. Trafił, kamień wpadł w ciemną otchłań, ale nie usłyszeli plusku, tylko głuchy łomot. Studnia też dawno wyschła.

• Napić się piwa. Nawet tych szczyn, które kmiecie warzą. Zjeść, kurwa, coś...

W dłoniach Lance'a trzasnęła sucha gałązka, potem druga. Pełgające płomyczki przeżarły wysuszone drewno, wystrzeliły wyżej. Chwiejny krąg blasku poszerzył się, wydobył z mroku twarz mnicha. Uśmiechał się złośliwie.

• I czego się cieszysz? - W głosie Claymore'a za­brzmiała gorycz i rezygnacja. Brakowało mu sił na po­rządną złość. - Może raczysz mi powiedzieć, dlaczego
  przyjechaliśmy właśnie tutaj, do tej pieprzonej trupiarni?

Świecki brat powstał. Podrzucił ostatnią gałązkę do ognia, otarł dłonie o habit.

• Bo to trupiarnia, Claymore - powiedział sucho, spoglądając Walijczykowi prosto w oczy. - Żywego ducha dokoła, za to martwych ile chcesz.

Wskazał na coś na skraju świetlnego kręgu, co Ra­mirez w pierwszym momencie uznał za okrągły, omszały kamień. Dopiero po chwili dotarło do niego, że spogląda na ludzką czaszkę, wrośniętą do połowy w ziemię i mech.

• To, co chcemy zrobić, Claymore, lepiej czynić z dala od ludzi.

Coś było takiego w głosie mnicha, że Walijczyka prze­szedł dreszcz, zanim sobie uświadomił, co w istocie usły­szał. W głosie Lance'a po raz pierwszy zadrgał lęk.

• Idź, nazbieraj jeszcze drewna - dodał świecki brat. - To będzie długa noc.

* * *

Świt wstawał zimny, srebrny od rosy i mgieł. Wilgoć przyciemniła rozsypane, zmurszałe belki, lśniła na końskiej sierści. Drobne paciorki kropelek, nawleczone na nitki pajęczyn połyskiwały niczym klejnoty. Gdzieś niedaleko załopotały skrzydła, zaszumiały liście i gałęzie. Ochryple wrzasnął pierwszy, poranny ptak.

Ramirez usiadł ciężko, oburącz ścisnął skronie. Głowa ciążyła jak ołów, myśli z trudem przebijały się przez spo­wijającą umysł gęstą, lepką mgłę. W pierwszej chwili nie wiedział, gdzie jest, skąd się tu wziął. Słabe światło po­ranka raziło oczy, zanim się zdążył rozejrzeć musiał za­cisnąć powieki. Świadomość wracała powoli.

Stary szlachcic. Krew na pobielanych ścianach. Eric de Lisle wyje jak pies z przetrąconym krzyżem, biała, skrwa­wiona kość sterczy z rozdartych skórzanych spodni. Jasna krew tryska łukiem, rozlewa się na bruku, drobne kropelki rozpryskują się, łączą w strumyki.

Rozszerzone rozpaczą oczy Godfreya. Źrenice ucieka­ją do góry, tańczą, kiedy z głuchym chrupnięciem pękają kręgi.

Claymore zacisnął szczęki, aż naruszony w niedawnej bójce ząb zapulsował bólem. Ten ból otrzeźwił go nieco. Wciąż nie otwierał oczu, kiedy spróbował wstać. Udało się, zachwiał się, ale nie upadł. Nogi miał miękkie w kolanach. Powoli wracała pamięć. Najświeższe wspomnienia. Wtedy Claymore znów poczuł, że koniecznie musi usiąść, i zanim skończył tę myśl, już ciężko gruchnął tyłkiem o ziemię. Tym razem nawet nie poczuł bólu.

Lance, pomyślał. Zmusił się do rozchylenia powiek, mimo iż światło wbijało się pod czaszkę niczym ostrze sztyletu.

Początkowo widział tylko rozmazane plamy. Po chwili z trudem zogniskował wzrok. Krąg wydeptanej trawy, po­piół wygasłego ogniska. Derka, ciśnięta niedbale. I obok niej brunatna plama habitu.

Claymore przyczołgał się do nieruchomej postaci. Wi­dział już lepiej, świecki brat leżał na wznak, nieruchomo. Zwykłą u niego bladość twarzy podkreślały głębokie cienie pod oczyma, które, przymknięte, jakby zapadły się w głąb czaszki. Splecione na piersi dłonie zdawały się kru­che jak u nieboszczyka w krypcie, białe i wręcz przejrzyste niczym żyłkowany sino marmur.

Pamiętaj, jeśli ockniesz się pierwszy... w skołatanym umyśle Walijczyka wróciło echem wspomnienie słów. Jeśli ockniesz się pierwszy, nic nie rób, poczekaj. Nie dotykaj mnie nawet.

Lance powtarzał to kilkakrotnie, z naciskiem, zanim... Nie chciał sobie przypominać, jeszcze nie teraz, jeszcze będzie czas. Odganiał natrętne strzępy obrazów, które układały się w to, co przeżył zaledwie wczoraj, tu, w rui­nach spustoszonej przed laty wioski. W ruinach, które tchnęły chłodem śmierci i zapomnienia. Jeszcze nie teraz. Jeszcze będzie czas. Wyciągnął rękę, chcąc dotknąć splecionych dłoni mni­cha, przygotował się, że poczuje zimno, a może nawet szczupłe palce z wyraźnie widocznymi stawami rozsypią się pod dotknięciem. W ostatniej chwili się powstrzymał. Nie •dotykaj! Mnich powtarzał to po wielokroć, chciał widać, by jego słowa zapadły Claymore'owi głęboko w pa­mięć. Z początku jakby mimochodem, jakby nie było to nic specjalnie ważnego, potem coraz bardziej natarczywie, w miarę jak Ramirez, powodowany ciekawością, uśmie­chał się tylko wymijająco. Tak, uświadomił sobie teraz Clay­more, to była ciekawość, a poza tym złośliwość. Po raz pierwszy zauważył, że świeckiemu bratu na czymś zależy, że stara się skłonić do czegoś, czego nie może nakazać.

Uśmiechnął się. I zaraz uśmiech spełzł z jego twarzy. Przypomniał sobie, co w końcu powiedział doprowadzony do ostateczności Lance.

Uważaj. Bo nie wiadomo, kogo obudzisz. Albo co obudzisz.

Claymore przełknął głośno ślinę. Jego wyciągnięta wciąż dłoń drżała. A potem zamknął oczy i zacisnął palce na splecionych dłoniach mnicha.

Przez nieskończenie długą chwilę nie czuł nic. Ani spodziewanego zimna, ani trupiej kruchości.

• Wiedziałem, durniu, że nie wytrzymasz - usłyszał wreszcie, zanim nawet poczuł najlżejsze drgnienie. Skrzy­wił się tylko i spojrzał.

Lance wpatrywał mu się w twarz szeroko otwartymi oczyma. Zapewne nie widział jeszcze wiele, jego wzrok wciąż był mętny i przymglony, w kącikach pod powiekami wzbierały łzy. Ale uśmiechał się, po raz pierwszy chyba szczerze, nie tylko ironicznym skrzywieniem bladych, bezkrwistych warg.

Claymore odwzajemnił uśmiech. A potem pociemniało mu w oczach i znów ciężko klapnął na tyłek.

* * *

Pod grubą warstwą popiołu tlił się jeszcze żar. Wy­starczyło odgrzebać, dorzucić garść suchej trawy, kilka cienkich gałązek, by wśród niebieskawego dymu znów zatańczyły płomyki. Było już całkiem widno, poranek wstawał pochmurny, lecz jasny.

Żaden z nich się nie odzywał. Widać obaj musieli się pozbierać, dojść do siebie po przeżyciach długiej nocy.

Przeżyciach? Claymore zacisnął zęby. Nie mógł do­świadczyć tego wszystkiego, co zobaczył, co pojął, a cze­go strzępy kołatały się pod czaszką, napierały zewsząd, układały w ciągi obrazów i zdarzeń. To niemożliwe, po­myślał. Nie można tego przeżyć i pozostać sobą.

Wyciągnął przed siebie dłoń, zacisnął ją w pięść, aż do bólu, kiedy paznokcie wpiły się w ciało. To wciąż ja, powtórzył z uporem. To były tylko majaki. Powtarzał to sobie cały czas, jak litanię, nawet wtedy, kiedy roz­prostował dłoń i w jej wnętrzu ujrzał głęboko odciśnięte ślady. Te świeże i te starsze. Wczoraj jeszcze ich nie było. Lance, zgarbiony w kucki jak chudy, nastroszony ptak, grzebał patykiem w ognisku. Jego rysy wyostrzyły się jeszcze bardziej, wyglądał na ozdrowieńca po długiej, ciężkiej chorobie. Poruszał wargami, jakby się modlił. Może istotnie się modli, pomyślał Claymore, kiedy do­strzegł, że świecki braciszek przesuwa w palcach paciorki swojego różańca. Może się modli, a może tylko zamyśla, komu tym różańcem przypieprzyć.

Roześmiał się. Pochylone plecy mnicha drgnęły, ale Lance nie odwrócił głowy.

Śmiech Claymore'a urwał się nagle. Walijczyk nie był jeszcze gotów, by wrócić do koszmarów, by przypomnieć je sobie dokładnie, zanalizować. Ale wiedział, że były ważne, i wiedział też, że przyniosły rozwiązanie. Przy­niosły pewność.

Popatrzył znów na zgarbionego, pogrążonego w roz­myślaniach mnicha. Uśmiechnął się, tym razem bezgłoś­nie. Mylisz się, Lance, myliłeś się od początku. Ale w jed­nym miałeś rację, jestem ci potrzebny. Bo tylko świr może złapać świra.

Omal nie wypowiedział tych słów na głos. I aż się zdziwił, kiedy pojął, że straciły swój szyderczy wydźwięk. Wszyscy jesteśmy porąbani, pomyślał. Ty, Lance, też, i ja. I on. Jedyna różnica między nami jest taka, że umiemy zapanować nad swymi demonami. Nie odwrotnie.

I uświadomił sobie jeszcze jedno, zerkając spod oka na zgarbioną, chudą postać, na ostry profil. Nie miał już żalu do Lance'a. Świecki brat nie był już kimś, kto wrobił na­jemnego zabójcę, wykorzystał jego naiwność i ciekawość, a może nawet chciwość dla własnych, niepojętych celów. Claymore zrozumiał, że są towarzyszami.

• W imię, kurwa, zasad... - mruknął. Sam nie wiedział, skąd przyszło mu to do głowy.

Lance odwrócił się. Długo spoglądał ciężkim, nieru­chomym wzrokiem. Wreszcie skinął głową.

• Tak - odparł wreszcie. - I w imię litości. A także takiej bzdury, jaką jest pierdolona sprawiedliwość.

Ramirez uśmiechnął się złośliwie. Owszem, przyjacie­lu. Ale jeśli chodzi o sedno sprawy, to się srodze mylisz.

* * *

Lance może się i mylił. Ale Claymore musiał przy­znać, że bez niego nigdy by owego sedna nawet nie ujrzał. Nie sam i nie bez pomocy.

• Nie ciskaj się tak, Ramirez, nic ci z tego nie przyj­dzie, jak już zapewne zdążyłeś pojąć - głos nie był suchy i beznamiętny, wręcz ociekał ironią. - Wpadłeś po uszy, domyślasz się zapewne, w co. Siedzisz w dole kloacznym i tylko gęba jeszcze wystaje ponad gówno. Uważaj, wystarczy, że cię popchnę, i się zachłyśniesz.

Claymore skrzywił się. W pierwszej chwili wydawało mu się, że mnich powtarza znów to samo, co zdążył powiedzieć wczorajszej nocy. Ale nie. Lance odwrócił się, znów zgarbił nad ogniskiem, zgiął chude plecy i objął kolana rękoma. To tylko wyobraźnia płata figle, zrozumiał Walijczyk. To tylko wspomnienie, sugestywne jak rze­czywistość. Potrząsnął głową. Ciągle nie mógł się pozbyć szumu w uszach, myśli nadal płynęły ospale.

Postanowił wziąć przykład z Lance'a. Podświadomie czuł, że nie siedzą bezczynnie bez powodu, choć wczoraj zaledwie wydawało się, że nie ma ni chwili do stracenia, a przynajmniej świecki brat tak uważa. Że należy gnać przed siebie, im szybciej tym lepiej, zanim stanie się...

Właśnie, pomyślał Ramirez. Stanie się. Wciąż miał wrażenie, że czas się kurczy, że zbliża się coś złego. Ktoś umrze. Może właśnie umiera. A może już umarł.

Sam się dziwił. Widział niejedną śmierć, niejedną sam zadał. Umiał odbierać życie bez refleksji i bez złości. Taka praca, potrafił nawet powiedzieć. A teraz czuł, jak coś nadchodzi, świadomość, że jeśli niczego nie zrobi...

• Wreszcie zrozumiałeś - odezwał się nagle Lance. Jakby śledził myśli Walijczyka, jakby znał te najtajniejsze. Ten uświadomił sobie, że może i zna. Kto wie, co jeszcze zdarzyło się tej dziwnej nocy.

• Już wiesz, że możesz czemuś zapobiec. Wiedziałeś od dawna.

Claymore skinął głową, choć mnich nie odwrócił się nawet.

• Wiem - odparł po prostu. - A teraz z tym się pogo­dziłem. I zrobię, co powinienem zrobić, bo tylko ja mogę.

Roześmiał się gorzko.

• Tylko świr może złapać świra, co, Lance? O to chodzi. Tym razem to mnich potwierdził ruchem głowy. Nie dodał nic więcej, ale jego zgarbione plecy zadrgały od tłumionego chichotu. Ramirez miał tego dość.

Wstał. Tym razem nie poczuł już łupnięcia w skro­niach, nie pociemniało mu w oczach. Może to złość spo­wodowała, iż nie zwracał uwagi, a może mijały skutki działania podejrzanych mikstur mnicha.

Szarpnął Lance'a za ramię. Przygotował się na opór, na zaciśnięcie dłoni na nadgarstku, może na cios. Albo wręcz na uderzenie różańcem z ołowianych paciorków. Na wszyst­ko był gotów, tylko nie na uśmiech, który zobaczył, kiedy Lance spokojnie odwrócił głowę i spojrzał mu w oczy.

• Owszem, o to chodzi. Wiesz przecież, że to prawda. Gniew Ramireza zgasł równie szybko, jak wybuchł.

Claymore puścił ramię obleczone w bury, zaplamiony i wytarty, jak spostrzegł teraz, habit. Zrozumiał, że i z tym się pogodził. Przynajmniej na razie.

Usiadł obok świeckiego braciszka. Zapatrzył się w bla­de, nieśmiałe płomyczki, w smużkę sinego dymu, która wiła się wspinając w równie sine niebo.

• I co, Lance? - spytał po chwili. - Kiedy przyjdzie kolej na mnie? Od razu, kiedy zrobią już swoje? Czy dopiero wtedy, kiedy bardziej mi odpierdoli?

Mnich nie odpowiadał. Jakby chcąc zyskać na czasie rzucił na żarzące się węgle cienką suchą gałązkę, spoglą­dał, jak zajmuje się ogniem, skręca i czernieje. Dopiero gdy zamieniła się w popiół, powiedział:

• Być może nigdy, Ramirez.

Popatrzył na swego młodszego towarzysza.

• Zresztą... - podjął po krótkiej chwili. - Tylko ty znasz odpowiedź. Powinieneś znać, zobaczyć ją tej nocy.

I zobaczyłem, przytaknął milcząco Claymore. Wiele zobaczyłem. Przyszedł czas, żeby to wszystko poukładać, choćby nie wiem jak było paskudne.

Z wysiłkiem odepchnął dręczący niepokój. Nie potrafił go zbagatelizować, tkwił wciąż gdzieś głęboko, ciężki i lodowaty, niczym bryła zmarzniętego śniegu. Ale już nie przeszkadzał jasno myśleć. Wspominać i klecić strzępy obrazów, tych, które Claymore widział wczoraj, i tych, co do których był pewien, że realnie nigdy nie ujrzał. Nie wiedział, czy zdarzyły się kiedyś, czy może dopiero na­dejdą.

Wstrząsnął się. Wolałby, żeby nie nadeszły. Kim ty naprawdę jesteś, Lance?, pomyślał po raz nie wiadomo który. Sługą Bożym? Zabójcą, takim jak ja i nie lepszym ode mnie? A może czarownikiem, druidem nie-ledwie? Cóż, to ostatnie było prawdopodobne.

Popatrzył z ukosa na mnicha. Ten zdawał się drzemać. Oczy, ukryte pod powiekami zapadły się głęboko, światło poranka, który przechodził powoli w pochmurny, ponury dzień, kładło głębokie cienie w oczodołach i pod kośćmi policzkowymi. Twarz Lance'a przywodziła na myśl czasz­kę, obciągniętą wyschłą, pergaminową skóra.

Claymore uświadomił sobie, że świecki brat zawsze tak wyglądał. Zwłaszcza kiedy się zamyślił lub po prostu odgradzał od rozmówcy barierą milczenia.

Tak też wyglądał wczorajszej nocy, kiedy ognisko roz­gorzało już blaskiem, a Ramirez ciskał się, klął i prosił na przemian. Wydawało się, że zakonnik nie słyszy. Siedział nieruchomo, z przymkniętymi oczyma, a tańczące płomie­nie wydobywały z mroku jego twarz niczym trupią maskę. Tylko nieznaczny ruch palców, które przesuwały paciorki różańca, i bezgłośne poruszenia wąskich warg świadczyły, że w ogóle żyje.

Walijczyk zachrypł w końcu. Jego przekleństwa, wy­zwiska, groźby, a w końcu i błagania odbijały się nie­szkodliwie od muru milczenia i obojętności, jakim Lance odgrodził się od doczesnego świata. Mnich poruszył się, dopiero gdy zapadła cisza. Wstał w milczeniu i ruszył do wierzchowców.

Siedziałem wtedy jak głupi, wspomniał Ramirez. Ten głuchy pień nie poświęcił mi odrobiny uwagi, zdawał się nie słyszeć, co do niego mówiłem, w końcu wykrzykiwałem. I już wtedy...

Uświadomił sobie, że już wtedy jego wściekłość po­czął przesłaniać lęk. Irracjonalny i nieokreślony, nie strach przed konsekwencjami masakry na zamkowym dziedziń­cu, nie obawa przed zemstą licznej i skoligaconej familii de Lisle. Co gorsza, zasobnej. Walijczyk podejrzewał, że bliżsi i dalsi pociotkowie Erica i Godfreya będą rozsądniejsi, a może po prostu bardziej leniwi. I niekoniecznie zginie od ciosu jaśniepańskiego miecza, prędzej ktoś, taki sam yeoman jak on, wepchnie mu sztylet między żebra, kiedy będzie się najmniej tego spodziewał.

To było realne zagrożenie, prawdziwy problem. Dał się wrobić jak dziecko, powtarzał to sobie kręcąc bez­radnie głową. Ale nie tego się bał.

Lance niedługo przebywał poza chwiejnym kręgiem światła rzucanym przez ognisko. Claymore usłyszał poparskiwanie uwiązanych koni, które głucho tłukły kopy­tami w ziemię, pomyślał wtedy, że może wielkie bojowe bydlę kopnie złośliwie nowego właściciela. Ale nic takie­go nie nastąpiło, usłyszał łagodny głos, nie rozróżniał wprawdzie słów, ale widać Lance zmienił postępowanie w stosunku do zwierzęcia, nie tłukł kułakiem, by okieł­znać i zmusić do posłuszeństwa. Wszystko ucichło, i mnich po chwili wrócił.

Bez słowa wyjaśnienia starannie rozesłał na ziemi derkę, złożył na niej podróżną, mocno podniszczoną sak­wę. Wyślizgana przez lata używania, gładka skóra lśniła w blasku płomieni. Przypomina właściciela, błysnęło Claymore'owi niespodziewane skojarzenie. Równie zuży­ta, równie twarda jak stare rzemienie. Równie mocna. Pojawiła się też ciekawość, co kryje się pod zniszczoną skórą. Tak jak i pod kapturem burego habitu.

Nic specjalnego na pierwszy rzut oka. Lance wyjmo­wał małe woreczki, starannie zasupłane rzemykami. Nie­które podnosił do ucha, naciskał, jakby słuchał dźwięku, jaki pod naciskiem wydaje zawartość. Niektóre wąchał, nawet nie rozwiązując, kiwał głową z aprobatą.

Zioła, domyślił się wtedy Claymore i jego zacieka­wienie wzrosło jeszcze bardziej. Kim ty jesteś? Przy­pomniał sobie teraz, że o mało nie powiedział tego na głos. Roześmiał się. Na głos też pytał. I też nie otrzymał odpo­wiedzi.

Zioła i małe, misterne gliniane flakoniki, zatkane rdze­niem czarnego bzu, zalepione gipsem nie pasowały do mnicha, nawet świeckiego brata. Trąciły czarami i herezją, starym kultem, który kościół pragnął wytrzebić, by ślad nawet po nim nie został. Walijczykowi kojarzyły się z ro­dzinnymi lasami, gęstymi i mrocznymi, które jak sądził, dawno już przepadły w mrokach niepamięci, tak wiele wiosen upłynęło, odkąd je opuścił.

Przestał się dziwić. Wszystko zaczynało się składać, nawet to miejsce, tchnące wonią śmierci, martwa wioska, po której zostały zręby chat, popalone, spróchniałe belki i rozsypane kamienie. I kości zabitych, których nikt nie grzebał, pozostawione tak, by rozwłóczyły je lisy, objadło ptactwo, a z resztek ciała oczyściły pracowite owady. By szkielety z tkwiącymi między żebrami ułomkami bełtów, roztrzaskane ciosami czaszki mogły wrastać w ziemię, po­krywać się zielonym liszajem mchów i zapomnienia. By półkręgi szczęk mogły szczerzyć się szyderczo spośród chwastów i burzanów.

Zaczynał rozumieć, że tylko tutaj, gdzie wciąż krążyła śmierć, której nikt z tego miejsca nie odpędził od lat, nie ułagodził pochówkiem ani ofiarą, mogą dokonać tego, co zamierzał Lance.

Na derce pojawiły się miseczki, wyrzezane z drewna, pociemniałe od mikstur i płynów, które wsiąkały w nie przez lata. Dwa kubki, też drewniane, obciągnięte skórą. Lance, skupiony i uważny przetarł je czystą, lnianą szmat­ką, która nie wiedzieć skąd pojawiła się nagle w jego dłoni.

Pierwsza garść ziół wpadła w ogień. Ognisko buchnęło płomieniem, złociste iskry, w które zamieniły się wysu­szone, drobno cięte listki, uniosły się w niebo migotliwym kłębem. Wirowały niczym robaczki świętojańskie, gasły niesione wiatrem, spadały na trawę w lekkich, nieważkich płatkach popiołu. Dym stał się słodki i gęsty. Wtedy Lance zaczął mówić.

Claymore z początku myślał, że mnich mamrocze coś do siebie. Może przepowiada sobie tajemnicze formułki, może modli się tylko. Nawet nie zastanawiał się do kogo. Kogo może wzywać na pomoc ten okrutny, beznamiętny człowiek o błyszczących fanatyzmem bladych oczach. Kogo przyzywa, błaga, a może odpędza.

Wstrząsnął się. Od słodkawego zapachu zaczynało mu się kręcić w głowie. Myśli poczynały się rwać. Zapłonęła następna garść wysuszonych listków i łodyżek, tuman unoszący się nad płonącymi żagwiami zgęstniał, jego woń stała się ostra i dusząca. Dym począł ścielić się nisko, ciężki i lepki, otulał siedzące postaci, wspinał się białymi, prawie dotykalnymi pasmami do ust i nozdrzy. Ramirez przez chwilę wstrzymywał oddech, oczy mu łzawiły, nie widział już prawie świeckiego brata, jego postać rozmy­wała się w opalizujących, prześwietlonych płomieniami kłębach, które zdawały się przybierać fantastyczne, niespotykane kształty,

Wreszcie odetchnął. Wciągnął opary głęboko do płuc. Glos Lance'a stał się wyraźniejszy, Claymore dokład­nie rozróżniał już poszczególne słowa.

• To nic osobistego, Claymore. Padło na ciebie, po prostu, bo się nadajesz. Jesteś bystry, chciwy, ciekawski. Odważny. I w sam raz pierdolnięty.

Istotnie, pomyślał Walijczyk. Ale ta myśl nie niosła już ze sobą złości, zaakceptował ją jak obiektywną prawdę, z którą trudno walczyć. I trudno się na nią obrażać. Czuł... Otępienie? Nie, to złe słowo. Tylko obojętność, jakby stał się samym umysłem, oderwanym od ciała. I być może na­wet tak było, bo choć miał świadomość iż, to ciało posia­da, to utracił nad nim władzę. Czuł ostre kamyki wpijające się w tyłek. Czuł ból mięśni, nadwerężonych w krótkim starciu z braćmi de Lisle. Mrowienie w nodze, która ścierpła od niewygodnej pozycji. Ale ciało było odległe, przesyłało sygnały tylko w jedną stronę. Nie słuchało.

Czegoś ty dosypał do ognia, Lance?, błysnęła trzeźwiejsza myśl. I zaraz zgasła. Nieistotne.

Wąskie wargi mnicha lśniły czarnym, oleistym połys­kiem. Pusty flakonik upadł na derkę. Claymore patrzył zafascynowany, jak toczy się powoli, jakby czas rozciągał się do granic możliwości. Jak roni z szyjki pojedyncze, ciemne krople, które zamiast wsiąknąć w tkaninę, roz­biegają się na boki jak żywe.

• Jesteś w sam raz, Claymore. Obserwowaliśmy cię od dawna, wiemy, co robiłeś i dlaczego...

My, czyli kto? Walijczyk popatrzył w oczy Lance'a, które nie były już bladoniebieskie i spłowiałe, nie było w nich chłodu jesiennego nieba ani zimnego połysku stali. Źrenice rozszerzyły się, zniknęły całkiem tęczówki. Claymore miał wrażenie, że zagląda prosto w pustkę ciemnej, bezdennej studni.

• My, panie Ramirez - świecki brat odpowiedział, acz wymijająco na niezadane na głos pytanie. - Szukamy ta­kich jak ty, od wieków. Od zawsze, z naszego punktu widzenia, bo i ty, i ja, jesteśmy nieważni. Ważny jest cel, w który wierzę, któremu poświęciłem się bez reszty. Cel, w który i ty zaraz uwierzysz.

W głosie nie było szyderstwa, była pewność.

Kłąb iskier strzelił w niebo. Claymore poczuł na war­gach zimny dotyk naczynia, smak płynu, niespodziewana paląca gorycz ściągnęła mu twarz mimowolnym grymasem. Mikstura paliła w ustach, drapała w gardle, rozpły­wała się ciepłem promieniującym od trzewi. Wszystko dokoła poczęło się rozmywać, malało w oddaleniu. Pozo­stały tylko oczy Lance'a, czujne i uważne.

• Jesteś gotów! - śmiech mnicha zazgrzytał niczym ostrze noża po szkle.

Jestem, pomyślał Claymore. Jestem gotów słuchać. I może uwierzyć.

Otrząsnął się na chwilę. Z szarego nieba zaczynał sią­pić deszcz. Kropelki chłodziły rozpalone czoło. Przetarł je dłonią. Przez chwilę przypatrywał się, jak drżą mu palce.

To dopiero początek, pomyślał. Później było gorzej. Znacznie gorzej. Kiedy już zaczął rozumieć, kim jest. A raczej kim może się stać.

Jestem gotów, zdecydował wtedy, choć decyzję raczej podjęła ostatnia przytomna jeszcze część jego umysłu. Bo też wiedział, że nie ma innego wyjścia.

• Jesteśmy tu od wieków - słowa Lance'a padały mia­rowo, beznamiętnie. - Od zarania. Bogowie przychodzą i przemijają. Królestwa padają w gruzy, na ich miejscu rodzą się nowe. A my trwamy. I będziemy trwać.

Szczupła twarz mnicha perliła się kropelkami potu. Błyszczące strumyki spływały po czole i policzkach.

• Niech cię nie zmyli ten habit. Po prostu jestem teraz po właściwej stronie. Tak wygodniej. Ale cel jest wciąż ten sam. Zawsze był i pozostanie.

Lance wstał.

• Równowaga, panie Ramirez.

Równowaga. Claymore mozolnie obracał to słowo w umyśle. Coś mu się kołatało, coś niepochwytnego. Zło i dobro.

Nie, to nie może być takie proste.

• Jesteście jak dzieci. Wy, prostacy i królewięta. Wład­cy i hołota. Wydaje wam się, że panujecie nad światem, czynicie go sobie poddanym...

My?, zdziwienie przebiło się przez mgłę, która tłumiła myśli. A co ja, kurwa, mam do tego? Poza tym, że jestem świrem?

• Owszem, ty jesteś inny. Widzisz więcej. I zobaczy­łeś, właśnie dziś.

Błysk i nagły ból. Czarne, zaschnięte sople spływające po bielonych ścianach. Świst powietrza w przeciętej tcha­wicy. Głęboki warkot głodnej bestii.

Czarny pies unosi ostry pysk, z pożółkłych kłów spły­wa gęsta ślina.

• Dalej, Claymore, jesteś już blisko...

Czy to złudzenie, czy piekielny mnich śmieje się szy­derczo. Znów zimny dotyk na wargach, znów do gardła spływa palący płyn.

• Dalejże!

Już tylko obrazy. Strzępki wspomnień. Tych, co się wydarzyły. Tych, co dopiero nadejdą. Gorąca krew spływa na dłonie, w szczelinach kamiennego muru zielenią się i szarzeją porosty. I nie ma prostej odpowiedzi na proste pytanie mordowanego na zimno człowieka.

Dym gęstnieje, ciężki i duszący. Już nie ma nic poza nim. Poza opalizującą bielą i czarnymi, bezdennymi źre­nicami. Dalej, Raimirez. Czyżby w głosie mnicha brzmia­ło zniecierpliwienie? Claymore nie jest pewien, czy rze­czywiście coś usłyszał, czy to może echo poprzednich słów tłucze się pod czaszką.

Głęboki wykop, który bez wątpienia jest mogiłą. Ciało owinięte w całun. Miękkość i ciepło dziewczęcej dłoni. Słowa gdzieś, kiedyś zasłyszanej ballady.

...Promise me, when you see a white rose you'll think ofme...

Nie zapomnę. I nagły skurcz serca. Nie zapomnę, na­wet kiedy cię stracę. Claymore potrząsa głową, usilnie stara się zogniskować wzrok. Przecież nie straciłem. Na­wet jeszcze nie poznałem.

• Czarny pies. On jest ważny, Claymore! Czarny pies! Zmienia się perspektywa. Twarz Lance'a jaśnieje bladą plamą na tle nieba, rozgwieżdżonego tańczącymi iskrami. Ciała nie ma już wcale, rozpłynęło się w dymie, w duszą­cych słodkich i palących oparach. Została świadomość i wizje.

Wciąż nie takie. Trupią maskę mnicha ściąga gniew. Lance coś mówi, natarczywie i gniewnie, słowa rozpły­wają się, rozpadają na poszczególne dźwięki i echa.

Kosmyk jasnych włosów, czerń brwi, dotyk gładkiej skóry. Smak miodu na wargach.

...I will be your ghost of a rose...

Policzek pali ogniem. Czy to już? Nie. Świadomość wraca na chwilę. To tylko ten skurwysyn dał mi w pysk, orientuje się Claymore.

• Skup się, durniu, nie ma czasu! Nie wytrzymasz już długo!

Nie ma?

Wewnętrzny chichot wstrząsa ciałem. Nie wiesz, Lance, jak wiele mogę wytrzymać. Sam się nie spodziewałem.

Głowa pod uderzeniem przetacza się z boku na bok.

Ech, poczekaj, jak tylko będę mógł wstać...

Ciało wciąż nie słucha. Nie ma go, rozpłynęło się w rozkołysanej, skłębionej przestrzeni.

• Czarny pies!

Twarde palce chwytają podbródek, unieruchamiają głowę. Można już tylko patrzeć w szkliste, pozbawione tęczówek oczy.

• Równowaga, Ramirez. Już wiesz, co się dzieje. My wiemy od dawna. Panicz William nie jest pierwszy.

Tak, nie jest. Claymore chce się uśmiechnąć, ale nie może, wargi ma zdrętwiałe i nieczułe. Nie on pierwszy wrócił z tej wojny, niepotrzebnej i krwawej. I nie jemu pierwszemu odbiło.

• My widzimy dalej. To początek zaledwie. Obce de­mony, przepaść, której nikt nie zasypie. Tak będzie, a my musimy być gotowi.

My, czyli kto? Wciąż wraca jedna, natrętna myśl. Kim ty jesteś, Lance, kim są ci, których obchodzi, co będzie za sto lat? Za kilkaset?

W oczach mnicha, czarnych punktach w bladym owalu twarzy lśni złość. Dotyk palców na policzkach przeradza się w twardy uchwyt, kiedy mnich przemocą rozwiera mu zaciśnięte zęby. Claymore krztusi się, choć lepki płyn nie pali już tak bardzo. Mgła gęstnieje.

• Mów, Ramirez! Już nie ma czasu. Mów, co widzisz! Co widzę? Nic, kurwa, nie widzę, chce powiedzieć

Claymore. I niczego nie powiem, jak mi będziesz zatykał gębę. Wręcz czuje chrzęst, kiedy dłoń Lance'a przesuwa się po pokrytym krótkim zarostem policzku i brodzie. Już może zaczerpnąć powietrza.

Nic nie widzę. Tylko mgła, biały, opalizujący dym. I słońce. Skąd tu słońce? Skąd błękit nieba? Przecież jest noc. Głowa uwolniona z uchwytu przetacza się po derce. Z boku na bok.

Błysk. Bliźniacze wieże lśnią bielą na tle błękitnego, jasnego nieba. Dym nie jest już biały, wznosi się skłę­bionymi kolumnami.

Drugi błysk. I ciemność.

* * *

Suchy patyk trzasnął nagle, ostry koniec wbił się w dłoń. Claymore syknął. Zlizał krew, która spłynęła na nadgarstek.

Drzazgi weszły głęboko. Posykiwał jeszcze, kiedy klnąc pod nosem wyciągał cienkie, łamliwe drewniane włókienka. Lance, zgarbiony nad dogasającym ogniskiem, poruszył się i otrząsnął, zupełnie jak wielkie, chude pta­szysko.

Padał drobny deszcz.

Ramirez miał dość. Już wszystko zrozumiał. Nie chciał już przeżywać wszystkiego raz jeszcze. Właśnie przeżywać, bo choć zdawał sobie sprawę, iż to, co ujrzał to tylko wizje, pozostawały przeraźliwie realne, nawet jeśli pominąć ich treść. Wiedział, że nie wyzwoli się od ich już nigdy, że położą się cieniem na całe przyszłe życie. Nic już nie będzie takie jak przedtem.

Cisnął ze złością ułomki patyka. Wpadły w wygasły, okryty mazią z padających kropli popiół.

Lance drgnął.

• Wiem wszystko - uciął Claymore, zanim mnich zdołał się chociażby odwrócić. - Wszystko już rozumiem. i ty...

Urwał.

Uświadomił sobie właśnie, że nie jest już pacynką na patyku, laleczką, która tańczy, jak chce ukryty za kurtyną kuglarz. Już nie Lance trzyma patyk, którego koniec jak dotąd tkwił w jego własnym tyłku.

Uśmiechnął się złośliwie, mimo bólu, który wciąż łomotał w skroniach, mimo paskudnych obrazów, które chciałby wyrzucić z pamięci, choć wiedział, że wypaliły się w jego umyśle i pozostaną tam na zawsze. Ale coś się mieniło.

Świecki brat odwrócił się powoli. Claymore widział jego twarz, wyczerpaną i postarzałą, zda się, przez tę jedną o co całe lata. Zapadnięte głęboko oczy łzawiły, źrenice wciąż były rozszerzone. Cokolwiek to było, cokolwiek zażyłeś, pomyślał Walijczyk, kosztowało cię wiele. Widocznie było warto.

Splunął. Sam mocno powątpiewał. Bo wiedział już, że Lance się myli. Że mylą się jego nieznani mocodawcy.

Pokręcił głową. Nie do końca. Bo przecież wiedział iż, że to co ujrzał, jest prawdą. Będzie prawdą. Ta świadomość spowodowała, że znów poczuł w żołądku twardy, lodowaty ciężar.

Zaklął bezradnie. Już nie czuł się oszukany i wplątany wbrew swej woli w wydarzenia, których nie rozumiał, miał przewagę nad mnichem, teraz to on sam będzie dyktował warunki.

• Gadaj, byle szybko - Lance przemówił szorstko, znów z protekcjonalną wyższością w głosie. Nie wiedział mszczę, jak wiele się zmieniło. - Nie mamy czasu.

Wstał. Zachwiał się lekko, jego twarz pobladła jeszcze bardziej. Ale zaraz wziął się w garść.

• Wiem, co widziałeś - rzucił krótko. - A teraz, zanim ruszymy, powiesz dokładniej. Będę wiedział, co zrobić.

Uśmiechnął się zimno.

• I co ty masz zrobić. Pojąłeś już, jaki jesteś ważny, jak wiele możesz. I powinieneś być wdzięczny. Ty, prostak, najemny żołdak.

Pochylił się, zaczął zwijać derkę. Pod podeszwą jego ciężkiego jeździeckiego buta coś trzasnęło. To pękł pusty, niepotrzebny już, gliniany flakonik. Lance odtrącił niecierpliwie skorupy.

• Nawet nie żołdak, zwykły zbój - dogadywał dalej, nie patrząc na Claymore'a. Jego kościste palce dociągały żemyki sakwy. - Powiem ci coś, bo cię polubiłem.

Podniósł głowę na chwilę, wykrzywił się szyderczo.

• Może się przydasz. Nie będziesz już zwykłym zbó­jem, zmądrzejesz trochę. Może nawet będziesz jeszcze kiedyś nam potrzebny. Bo masz talent, już ci mówiłem. Marnujesz się tylko.

Jego glos stwardniał.

• Ale dopiero wtedy, kiedy załatwimy tę sprawę. Kie­dy demony wrócą tam, skąd przyszły. Kiedy zginie ich sługa. Bo jeśli nie, jeśli ich nie pokonamy, to przyjdzie ich
  więcej...

Świecki brat cisnął sakwę. Claymore znów wyczuwał w jego głosie emocje. A nawet coś więcej. Wyczuwał nie­nawiść.

Kościste dłonie mnicha zacisnęły się na jego ramio­nach. Spojrzenie oczu, które były znów wyblakłe i załza­wione, ale pałały fanatycznym blaskiem, wpiło się w twarz Walijczyka.

- Jest świat Dar al-Islam - Lance mówił teraz cicho, ale z pasją. Obce słowa wypluwał, jakby były przekleń­stwem. - I Dar al-Harb, świat, w którym żyją niewierni.

Zaśmiał się. Krótki śmiech zabrzmiał niczym zgrzyt.

• Czyli my. I nie przypadkiem znaczy to również „pole bitwy". Bitwy, która się dopiero rozpala, w której niena­wiść przetrwa wieki. Która się nie skończy, dopóki nie zginiemy my albo oni.

Ramirez poczuł, jak twarde palce mnicha wbijają mu się w ramiona. Miał już dość. I tak czuł się, jakby ktoś wrzucił go do worka, a potem młócił kijem. Zresztą, pomyślał, może to i prawda. Ten szalony sukinsyn byłby do tego zdolny, żeby tylko zatrzymać dżihad.

I zaraz przyszła refleksja. Skąd ja, kurwa, znam takie słowa?

• Nic nie znaczysz, Claymore. Jesteś potrzebny tylko po to, by wystąpić przeciw demonowi. By pokonać ciało, które posiadł, zmusić je do wyznań. Żebyśmy wiedzieli, jak walczyć następnym razem. I jeszcze następnym. Ty
  jesteś nieważny.

Kropelki śliny spadły na twarz Ramireza. Umiesz zachęcić, doprawdy, pomyślał Walijczyk kpiąco.

Już chciał zacisnąć dłonie na nadgarstkach Lance'a, odepchnąć go, kiedy poczuł, że nacisk zelżał. Mnich sam wstał, odstąpił o krok. W jednej chwili zniknęła złość, zgasł fanatyzm w spojrzeniu.

• Zbieraj się - rzucił szorstko. - Nie ma czasu, sam wiesz. Po drodze opowiesz wszystko, czego nie wybełko­tałeś w wizjach.

Claymore nawet nie drgnął. Rozcierał sobie ramiona. Przysięgał w myśli, że jeśli ten szalony mnich jeszcze raz go dotknie, to dostanie w pysk aż się nogami nakryje. Bez względu na konsekwencje.

• Wstawaj! - syknął Lance. - Wstawaj, bo...

• Bo co? - spytał uprzejmie Ramirez, po czym jednak wstał.

Podszedł do świeckiego brata, stanął blisko.

• Wiesz, Lance... - zaczął powoli. - Oszczędzę nam obu zbędnych rozmów. Pierdol się, jeśli ci reguła oczywiś­cie pozwala.

Musiał przyznać, że świecki brat umiał nad sobą pa­nować. Tylko oczy rozszerzyły mu się nieco, nozdrza drgnęły. Zdążył nawet powstrzymać grymas, jego twarz pozostała dalej nieodgadnioną maską.

• Jesteś pewien? - spytał tylko.

Claymore od razu zrozumiał, że nie chodzi tu o kwes­tię, czy reguła zakonu, do którego Lance przynależał, jest wystarczająco elastyczna, by mnich mógł spełnić propo­zycję. Pokiwał głową z niechętnym uznaniem. Zakonnik umiał grać według zasad przeciwnika. Gdy tylko pojął, że układ się zmienił, potrafił natychmiast się dostosować.

• Jestem - odparł po prostu Walijczyk. - Sam mówiłeś, tylko świr może złapać świra.

Skrzywił się, choć ta myśl nie złościła go już tak jak kiedyś.

• I tylko świr może drugiego zrozumieć. Klepnął mnicha poufale w ramię.

• Dobrze o tym wiesz, prawda? Jesteś taki sam jak i ja. I jak on.

Lance skinął tylko głową.

* * *

Jechali powoli, obok siebie. Nie musieli się spieszyć, już obaj byli o tym przekonani. Dziś i tak było za późno.

Paskudna świadomość, myślał Claymore. Nic nie mogłem zrobić. Nie mogliśmy.

• Jesteś pewien? - spytał po raz któryś Lance. Ramirez przytaknął. Nie złościło go już ponawiane po raz któryś pytanie. Wiedział, że mnich nie podaje w wątpliwość jego wizji, jego osądu, że uznał ją za słusz­ną. I zadaje je tylko po to, by pomóc wydobyć z zakamar­ków podświadomości wszystko, co jest istotne. Wszystko, co może pomóc, a przed czym Claymore się wzdraga, bo ostatnią rzeczą, jakiej pragnie, jest przeżywanie tego ponownie.

Konie szły wolno, stępa. Można było puścić wodze, nawet przymknąć oczy. By, mimo wszystko, przywołać wizje jeszcze raz.

• Lance, jestem pewien - powiedział wolno Claymore.

• To nie to, o czym myślisz, to nie święta wojna, która jak mówisz, rozgorzeje już wkrótce...

Zaśmiał się, aż mnich spojrzał na niego uważnie. Pokręcił głową, machnął lekceważąco ręką.

• Nieważne, Lance. Zastanawiałem się, co dla ciebie... - zawahał się chwilę. - Co dla was znaczy „wkrótce". Czy przypadkiem nie martwisz się o coś, co stanie się po two­jej śmierci, po śmierci każdego z nas. Za dziesiątki, może setki lat.

Popatrzył na towarzysza. Widział tylko profil, kaptur znów naciągnięty na czoło, chociaż deszcz już nie padał. Wąską kreskę zaciśniętych warg.

• Nieważne - powtórzył. - Kimkolwiek byście nie byli, pewnie się doczekacie.

Milczeli obaj przez chwilę. Wjeżdżali już między uprawne pola, między pastwiska poprzekreślane murkami z jasnego kamienia, popstrzone białymi plamkami pasą­cych się owiec.

Daleko za nimi została wymarła, spalona przed laty wioska, przesiąknięta aurą śmierci i zgnilizny.

Claymore wstrząsnął się w siodle, przez chwilę roz­cierał ramiona w złudnej nadziei, że to powstrzyma dresz­cze. Po chwili zaczął jeszcze raz, analizując i ważąc każde słowo.

• To jeszcze nie dżihad, nie najazd demonów - uśmiechnął się krzywo. - Nie tym razem, Lance, jeszcze nie tym. To tylko młody Hawes nie wytrzymał. Wrócił
  stamtąd, z tej wojny, która jak powiedziałeś, tlić się będzie przez stulecia. Wrócił z krucjaty

Znów mrówki przebiegły Ramirezowi wzdłuż krzyża.

• Wrócił nie sam. Ale to, co w nim siedzi, to jego włas­ny demon. Jego własne przekleństwo. Może jest obcy, mo­że pojął go we władanie właśnie tam, w obcym kraju, pod obcym słońcem. Tam, gdzie młody William pojechał na
  krucjatę, w obronie prawdziwej wiary. I gdzie go nikt, kurwa, nie prosił.

Wstrzymał konia, Lance uczynił to samo. Jechali po­woli, zakonnik słuchał uważnie, by nie uronić ani słowa. Bo też za każdym razem Claymore dodawał nowe szczegóły.

• To jego demon, mnichu. I owszem, znajdziemy go i wypędzimy. To proste, jak wiesz. Trzeba tylko iść śladem kolejnych trupów, bo przecież bestia się nie nasyci. Prze­ciwnie, będzie coraz bardziej złakniona, będzie żądać co­raz więcej. I być może nad kolejnym ciałem dopadniemy ją wreszcie. Bo już nie będzie w stanie szybko odejść, skryć się, zanim uderzy następny raz. I wtedy dowiemy
  się, czy to istotnie demon, a może to tylko młody Hawes sam stał się potworem.

Smagnął konia między uszy. Mocno, ze złością, jaka w nim wciąż wzbierała. Zwierzak chrapnął tylko i znów ruszył stępa.

Lance szybko zrównał się z Walijczykiem.

• Jesteś pewien? - dopytywał się uporczywie. - Prze­cież widziałeś.

Claymore brutalnie szarpnął wodze. Gwałtownie wstrzymany wierzchowiec wspiął się na chwilę, a gdy opadł znów na przednie kopyta, przez chwilę tańczył w miejscu na gościńcu. Walijczyk osadził go mocnym szarpnięciem.

Miał dość.

• Kurwa, jestem! - wrzasnął, aż koń podrzucił łeb. - Jestem, i bardziej już nie mogę!

Świecki brat walczył przez chwilę z bojowym ruma­kiem Godfreya. Trwało to dłużej, zwierzę było silne i nie ufało do końca nowemu jeźdźcowi. Kiedy Lance już nad nim zapanował, podjechał bliżej, chwycił wodze wierz­chowca Walijczyka.

• Przecież widziałeś? - spytał chłodno. - Nie tylko to, o czym mówisz.

• Och, widziałem - wybuchnął Claymore. - Widzia­łem aż nadto.

Omal nie wykrzyknął na głos, że gówno mnichowi do tego, co tak naprawdę zobaczył. I do tego, co dowiedział się o sobie samym.

• Lance, widziałem - zaczął już spokojniej, kiedy odegnał sprzed oczu te gorsze obrazy. - Wiem, że nie ma latających smoków, które zmieniają się w kule ognia. Nie
  ma lśniących, białych wież sięgających nieba. Ale wiesz co?

Spojrzał braciszkowi prosto w twarz.

• Wiem, że tego nie ma, nie istnieje. Ale wierzę ci. Wierzę w to, co widziałem, to musi być prawda, to się kiedyś stanie...

Głos mu zadrgał.

• Widziałem więcej. Nagie dzieci, umazane zaschniętą krwią i własnym gównem. Kobiety w czerni, które obra­cają się w płomienie. I wiem, że to wszystko jest pierdoloną prawdą! Nawet nie pytaj, skąd wiem!

Lance spoglądał nieruchomym wzrokiem.

• Pieprz się, Lance. - Ramirez mówił już ciszej, nawet nie patrzył na swego towarzysza. - Nie chciałem tego wszystkiego, nie chciałem wiedzieć. Sam się w to wpako­wałem, to prawda. I trudno, sam się wypłaczę. Ale nigdy
  więcej, nigdy...

Wyrwał wodze z ręki mnicha, smagnął nimi wierz­chowca. Po chwili świecki brat ruszył za nim.

• Skończymy to, Lance - nie odwracając się mówił Claymore, na tyle głośno, że mnich doskonale go słyszał. - Może uznasz, że to już nie twoja sprawa, może uznają to ci, którzy cię wysłali. Bo to nie święta wojna, ale zwykły świr, któremu do końca odbiło. Ale i tak nie zamierzam odpuścić i nawet dam sobie radę z całą pierdoloną rodziną de Lisle. I tak, jestem pewien. A wiesz dlaczego? Bo roz­mawiałem z jego ojcem. I to on mi za niego zapłacił.

Lance zrównał się z nim, przez chwilę jechali obok siebie.

• Bo wiesz, mnichu, może jestem najemnym zbójem. Ale i tak skończę to, co zacząłem. Ze zwykłej, kurwa, ciekawości.

Wargi mnicha wykrzywił uśmiech.

• Jadę z tobą, Claymore - skwitował krótko. Ramirez spoglądał na niego przez chwilę, jakby widział go pierwszy raz. I roześmiał się głośno.

• Dzięki, łaskawco - rzucił ironicznie, kiedy tylko przestał się śmiać. - Co ja bym bez ciebie zrobił.

Obaj jednocześnie puścili wierzchowce w kłus. W od­dali majaczyły już mury i wieże Nottingham.

-IV-

• Przejście dla pana hrabiego!

Ochrypły głos górował nad szemraniem tłumu. Ale same okrzyki nie wystarczały. Ludzie rozstępowali się niechętnie, zbrojni musieli rozpychać ciżbę, pomagać so­bie ciosami łokciem, a czasem i styliskiem topora.

• Przejście! Pan hrabia nadchodzi!

Guy hrabia Gisbourne był zły. Co za brak szacunku, myślał ponuro, przedzierając się za rosłym żołnierzem przez podniecone, cuchnące piwskiem i przetrawioną cebulą zbiegowisko. Jakaś tłusta mieszczka boleśnie nastą­piła mu na nogę.

• Przejście! Pan hrabia...

• Pan hrabia widział przed sobą tylko szerokie plecy żołnierza. Potężne mięśnie napinały się pod suknem opi­nającym barki, kiedy strażnik wielkimi łapskami odgarniał mieszczan i kmiotków. Dwóch mniej postawnych zbrojnych szło po bokach, ci musieli korzystać z tarcz i stylisk. Gisbourne doszedł do wniosku, że znacznie lepiej sprawdziłyby się długie glewie, eskorta zebrała już swoje, ucho tego po prawej spuchło niczym kalafior, kiedy jakaś zajadła, spragniona sensacji mieszczka zdzieliła nieszczęsnego wojaka. Zapewne nie ręką.

• Tak, glewie byłyby lepsze, myślał hrabia ze złością. Ale nie chodziło przecież o to, by tę hołotę od razu wy­mordować.

• Przejście!

Jak dotąd hrabia wyszedł w miarę cało, jeśli nie liczyć szwanku poniesionego na ambicji. Musi to być nie lada widok, uświadomił sobie, skoro hałastra nie chce się roz­stąpić i udaje, że nie poznaje najznaczniejszej w hrabstwie osoby.

Wojacy zaczęli się wreszcie niecierpliwić. Z tyłu, tam gdzie za idącymi ciżba zamykała się natychmiast, dobiegł bolesny okrzyk, z przodu zgrzytnęła obnażana klinga. Ten najroślejszy, Wulf, jak przypomniał sobie Gisbourne, po­czął wreszcie płazować gawiedź, która teraz rozstępowała się szybciej.

Wreszcie posuwali się do przodu.

Tłum rzedniał, pierzchał przed ostrzem nieźle już ze­złoszczonego żołnierza. Ludzie cofali się pod ściany zauł­ka, kobiety nie podsadzały już dzieci w górę, by te miały jak najlepszy widok.

Jeszcze parę kroków. Jakiś ubogi, sądząc z odzienia, szlachciura zakwiczał cienko, kiedy klinga Wulfa z pias­kiem spotkała się z chudą, acz szlachetnie urodzoną rzy­cią. Jakaś kobiecina, pchnięta brutalnie potoczyła się po bruku.

• Przejście! Pan hrabia nadchodzi! - Wulf zachrypł już, lecz co chwila ponawiał swe wezwania. Wyglądało na to, że wreszcie skutkują. - Przejście...

Głos załamał się nagle. Zbrojny stanął jak wryty. Już zobaczył.

Gisbourne chciał go odsunąć. Równie dobrze mógłby próbować poruszyć skałę, Wulf był pleczysty i ciężki. Więc tylko wyjrzał ostrożnie zza jego pleców.

Przez chwilę nie mógł pojąć, co widzi. Błotnisty zau­łek, wyprzężone wozy. Stare, porozsychane beczki, które gubiły klepki i obręcze. Góra odpadków, zgniłej kapusty i czegoś jeszcze, po której harcowały tłuste szczury.

Nie tylko po niej. Belki starej, wrośniętej w ziemię karczmy plamiły ciemne smugi. Coś zwisało z pociem­niałej ściany

Gisbourne spróbował przyjrzeć się bliżej. Istotnie, zdążył pomyśleć, nie ma się co dziwić tym tłumom, jest na co popatrzeć. Odwrócił się, zasłaniając usta dłonią. Bulgotliwy odgłos spowodował, że Wulf ocknął się szybko.

• Przejście! - wrzasnął. - Pan hrabia będzie rzygał!

* * *

Gisbourne doszedł już na tyle do siebie, że mógł trzeźwo myśleć. Wstydził się chwili słabości, pocieszała go tylko bladość na twarzy Wulfa, którego, nie bez racji, uważał za twardego człowieka. Zbrojny spluwał co chwila i mełł pod nosem przekleństwa.

• Co to, kurwa, jest? - spytał hrabia. Głos miał wciąż zdławiony.

Wulf wzruszył ramionami. Sam trzymał się lepiej. Ale choć był doświadczonym żołnierzem, nawykłym do okrucieństwa, nie widział jeszcze czegoś takiego. I nie chciał więcej zobaczyć.

• Raczej kto to był, panie - jak zwykle w chwilach zdenerwowania obcy akcent w jego głosie zadźwięczał wyraźniej.

• No to zobacz! - wrzasnął Gisbourne.

Wciąż zbierało mu się na mdłości. Odszedł parę kro­ków, rozejrzał się.

Gawiedź nie zbliżała się już, utrzymywana z dala przez rozstawionych strażników. Hrabia zorientował się, że Wulf wezwał posiłki. Nowi strażnicy mieli już glewie, stali szeregiem, nie dopuszczając tłumu bliżej. Nie wyglą­dali na specjalnie zmartwionych faktem, że stoją odwró­ceni i nic ciekawego nie widzą.

• No, zobacz - polecił hrabia ponownie.

Wulf wahał się chwilę, po czym zbliżył się do ciała, które zwisało przybite za nadgarstki do belek ściany starej, przysadzistej karczmy. Wysunął przed siebie ostrze, chciał jego sztychem unieść opuszczoną na piersi głowę. Klinga drżała, ostrze odbijało mętne światło pochmurnego dnia.

• Dalej! - przynaglił hrabia, stojąc wciąż tyłem. Ciągle jeszcze przełykał głośno ślinę, która miała smak żółci.

Zbrojny zdecydował się wreszcie. Zgrzytnęła stal cho­wana do pochwy, Żołnierz powoli wyciągnął dłoń, wreszcie dotknął zimnego podbródka. Uniósł opuszczoną na piersi głowę. Za sobą usłyszał sapnięcie.

• Elsie...

Wulf nie wytrzymał napięcia. Cofnął gwałtownie rękę, głowa opadła znów na pierś, całe ciało szarpnęło się, omal nie wyrywając wbitych w nadgarstki noży. Zbrojny dusił się ze śmiechu widząc, jak bladość na twarzy Gisbourne'a przechodzi gwałtownie w purpurę.

• Wy też, panie hrabio? - wykrztusił wreszcie, wciąż wstrząsany paroksyzmami. - Ech, zawsze mówiłem, że to najlepsza ladacznica w całym mieście...

• Zamknij się, człowieku - chciał krzyknąć hrabia,
  jednak wydobył z siebie tylko cichy szept. Ale Wulf do­słyszał i zamknął się istotnie. Okoliczności były nie do śmiechu.

Gisbourne był zupełnie wytrącony z równowagi. Prze­żegnał się nerwowym gestem.

• Wulf, ją trzeba pochować, jak najszybciej - szeptał dalej gorączkowo. - I wezwać opata, niech to miejsce oka­dzi, egzorcyzmy odprawi, albo co... Bo to nie człek mógł coś takiego uczynić.

Zbrojny skinął poważnie głową. Gisbourne, mimo iż zarozumiały chłystek, mówił nad podziw rozsądnie. I tym razem Wulf wyjątkowo się z nim zgadzał, choć ta świadomość powodowała, że ciarki przebiegały mu wzdłuż krzyża. Tego nie mógł uczynić człowiek.

Gdzieś za miejskim murem zawył pies. I wył długo i przeciągle.

* * *

W pierwszej chwili hrabia pomyślał, że jego życzenia spełniają się w lot, kiedy tylko zostaną wypowiedziane. Ale coś się nie zgadzało. Człowiek, który przepchnął się przez ciżbę i odsunął niedbale skrzyżowane glewie zagra­dzające przejście, miał na sobie brudny, bury, połatany ha­bit. Był szczupły i niepozorny, w niczym nie przypominał kleryków z opactwa St. Mary's, choć jak i oni miał na biodrach pas obciążony kordem.

Szedł śmiało, nie obejrzał się nawet na skonsternowa­nych zbrojnych. Jego twarz, zastygła w maskę, nie zmie­niła się, gdy stanął przed hrabią i popatrzył na ścianę karczmy, na ciało do niej przybite. Może tylko lekko zwęziły się oczy.

Jak zauważył Gisbourne, blade i zimne.

• Każcie rozpędzić gawiedź, panie.

Głos przybysza był cichy, lecz stanowczy. Oczy hra­biego o mało nie wyszły z orbit, znów poczerwieniał.

• Im szybciej, tym lepiej, panie - dodał mnich, zanim jeszcze tamten zdążył dobyć głosu.

Ktoś jeszcze stanął przed hrabią. Trzymał się nieco z tyłu. Ramirez, poznał Gisbourne, zanim wściekłość cał­kiem zaćmiła mu wzrok. Też z kordem u boku.

Hrabia odetchnął głęboko.

• A kimże ty jesteś, braciszku? - spytał z podejrzaną słodyczą. - Kto cię tu, kurwa, prosił?

Mnich uśmiechnął się samym skrzywieniem wąskich warg.

• Nie musicie wiedzieć, panie - odparł cicho. - A teraz raczcie kazać zbrojnym, by rozpędzili gawiedź.

Claymore zbliżył się, szarpnął zakonnika za rękaw ha­bitu. Nachylił się i szepnął mu coś do ucha. Ten skinął głową.

• Dobrze - powiedział. - Nie rozpędzajcie. Każcie jeno, żeby ich trzymać z daleka.

Tego już było dla Gisbourne'a za wiele. Zniósł wiele, ale tak jawne lekceważenie jego osoby dopełniło miary. Za kogo, u diabła, uważa się tych dwóch, żeby wydawać rozkazy? Żeby się jeszcze przedtem naradzać? Znał Ramireza, korzystał nawet z jego usług. Mgliście przypominał sobie, ze nawet komuś ostatnio polecał, Walijczyk zna
komicie wywiązywał się z ryzykownych zleceń. Ale tym razem przebrał miarę.

• Wulf! - wrzasnął hrabia. - Precz z nimi!

Zbrojny niespiesznie popatrzył na Gisbourne'a, który wyglądał jakby za chwilę miała zalać go krew. Potem prosto w blade oczy mnicha. I bardzo nie spodobało mu się to, co tam zobaczył.

• Nie ma potrzeby tak się żołądkować, panie... - przy­bysz urwał znacząco. - Hrabio. - dodał po chwili z ironią.

Gisbourne przez chwilę nie mógł wykrztusić słowa, porażony taką bezczelnością. Kiedy wreszcie wydobył głos, nie był już nawet w stanie krzyczeć.

• Spadaj, klecho - syknął. - Wulf, do kurwy nędzy, weź i zrób coś! Do lochu z nimi. Albo zabij na miejscu, jak wolisz.

Dowódca straży znów skrzyżował spojrzenie z mni­chem. Potem popatrzył na Claymore'a, który uśmiechał się szeroko i bezczelnie. Wiedział doskonale, że zbrojni mają przewagę, nawet taka zbieranina, uzbrojona w glewie i topory da sobie radę z dwoma mężczyznami. Ale miał paskudne przekonanie, że będzie to trochę kosztowało.

Przeniósł wzrok na hrabiego, który zaciskał pięści i mamrotał pod nosem plugawe wyzwiska.

• Tak jest, panie hrabio! - szczeknął służbiście. Po czym nie zrobił nic. Służył wystarczająco długo by wie­dzieć, że nie można odmawiać wykonania rozkazu. Co in­nego się z wykonaniem spóźnić. Im dłużej, tym lepiej, może coś się wyjaśni.

Istotnie, wyjaśniło się rychło.

• Sam spadaj, Gisbourne - dobiegł gdzieś z boku spo­kojny glos, w którym brzmiało znużenie.

Robert de Reno, szeryf Nottingham przepchnął się przez szemrzącą wciąż gawiedź. Podszedł bliżej, minął mnicha i Claymore'a, nie zaszczycił hrabiego nawet jed­nym spojrzeniem. Stanął pod ścianą z grubych belek, przyglądał się przez chwilę. Po czym skinął na Wulfa.

Ten znów uniósł głowę martwej, przybitej do ściany, zamęczonej kobiety. Szeryf wpatrywał się chwilę w szkliste, otwarte oczy, które powlekła już mgiełka śmierci, spoglądał na blade, bezkrwiste rysy. Po jego twarzy przebiegł ledwie widoczny skurcz.

• Elsie - szepnął miękko. Odwrócił się.

• Zdejmijcie ją. Obmyjcie ciało. I rozgońcie tych ga­piów. A ty, Gisbourne, spieprzaj stąd, zanim znów się po­rzygasz.

Hrabia chciał coś powiedzieć, ale widząc ściągnięte rysy szeryfa rozsądnie zrezygnował. Wulf sięgnął do ręko­jeści wbitego w nadgarstek noża.

• Stój!

Lance miał głos nawykły do komendy. Zbrojny znie­ruchomiał w jednej chwili. Mnich postąpił krok, skłonił głowę.

• Panie...

Szeryf milczał. Ale też skinął głową. Nie był zasko­czony.

• Poczekajcie jeszcze - Lance mówił teraz z wyraź­nym szacunkiem. - I raczcie wydać rozkaz, by gawiedź trzymać z dala.

De Reno zwlekał z odpowiedzią. Przymknął na mo­ment powieki, a pod nimi miał wciąż obraz twarzy, pięknej i pociągającej, pełnej życia. Nie takiej, jaką ujrzał przed chwilą.

Kiedy spojrzał na mnicha, ten wyczytał w jego wzroku decyzję.

• Dobrze. Tylko pospieszcie się. Nie róbcie z tego widowiska.

* * *

Karczmarz miał pecha. Nie dość, że spełniło się jedno z ostatnich życzeń nieszczęsnej Elsie, to jeszcze długo nikt nie zwracał na niego uwagi. Co prawda i tak było mu już wszystko jedno.

Leżał na wznak tuż obok sterty cuchnących odpadków. Szczury zdążyły mu ogryźć palce, białe kości sterczały wśród różowych i woskowożółtych strzępów ciała. Dobrały się też do twarzy, mógł już tylko spoglądać w chmurne niebo czarnymi jamami oczodołów.

Szczury niechętnie pierzchały z piskiem, kiedy pod­chodzili bliżej. Jeden, bardziej bezczelny, a może zbyt obżarty nie zdążył, celny kopniak Ramireza posłał go prosto na ścianę. Gryzoń uderzył w nią głucho i legł nieruchomo u podnóża budynku. Nie zdążył się ocknąć, kiedy but szeryfa z cichym chrupnięciem zmiażdżył mu czaszkę.

• Nigdy paskudztwa nie znosiłem - mruknął de Reno, wycierając uwalaną posoką podeszwę o opończę karcz­marza.

• Ostrożnie, szeryfie - ostrzegł Lance. - Ślady. Szeryf wzruszył ramionami.

• A co tu chcecie zobaczyć? - skrzywił się. - Ktoś go zaszlachtował jak wieprza, a potem uciął jaja. Co tu jesz­cze oglądać?

Lance zachichotał z aprobatą. Claymore aż drgnął, tak zaskoczył go ten dźwięk.

• Słusznie prawicie, panie - śmiał się cicho mnich. - Najpierw zarżnął, potem uciął.

Ramirez zrozumiał, że i Lance jest na granicy wyczer­pania nerwowego. Stąd ten chichot, to gadanie błahostek. Odsunął stanowczo świeckiego brata, sam przyklęknął nad zwłokami.

Wpatrywał się chwilę w zalane krwią krocze. Wreszcie wstał.

• Nie urżnął powoli, nie babrał się nożem. To jedno cięcie, pewne i precyzyjne. Biedakowi po prostu jaja od­padły i potoczyły się, każde w inną stronę. Tylko, kurwa,
  po co?

Lance już się uspokoił. Uśmiechał się krzywo.

• Myśl, Claymore. Przecież wiesz. Zostaw już to truchło. On jest nieważny.

Elsie wciąż wisiała przybita do ściany. Krew na udach zakrzepła w czarnych soplach, stężała kałuża pod stopami, bosymi i poobijanymi. Claymore poczuł, jak dłoń szeryfa zaciska mu się na ramieniu.

• Ona żyła - chrapnął de Reno. - Żyła cały czas, do­piero kiedy się wykrwawiła...

• Tak - odparł po prostu Ramirez. Przełknął ślinę. Szeryf puścił jego ramię. Przetarł twarz, zgarbił się, jakby nagle przybyło mu lat.

• Wiesz, kto to zrobił? - spytał cicho. I sam sobie zaraz odpowiedział.

• Wiesz... Inaczej by was tutaj nie było. Lance ujął go pod ramię.

• Panie... - zaczął z wahaniem. - Nie jesteście tu po­trzebni, a my zaraz skończymy.

De Reno odtrącił jego rękę. Przez chwilę wydawało się, że wybuchnie. Ale tylko pokręcił głową.

• To ty jesteś Lance, bracie? - spytał. - Mój brat, opat, ostrzegał mnie przed tobą.

Świecki brat skłonił się lekko.

• Musisz być porządnym człowiekiem - skwitował su­cho szeryf. - Skoro mój braciszek twierdzi inaczej... A on?

Wskazał ruchem głowy na Claymore'a.

• Claymore Ramirez.

De Reno chwilę spoglądał na Walijczyka.

• Zapamiętam - obiecał. - A teraz do rzeczy, bracie. I ty, panie.

Ramirez przez chwilę nie wiedział, o kogo chodzi sze­ryfowi. W końcu zorientował się, że o niego.

• Domyślam się, że kiedy już go odnajdziecie, to nie będziecie mogli oddać mnie?

Lance nie odpowiadał.

• Tak myślałem. Nie, nie tłumacz - uciął szeryf. - Ale możecie obiecać... - Zawiesił znacząco głos.

• Tak, panie - pospieszył z odpowiedzią Claymore. - Już mi za niego zapłacono.

• Zapamiętam - powtórzył tylko szeryf.

* * *

• Patrzysz, Ramirez - w głosie Lance'a zadrżała nuta rozdrażnienia. - Patrzysz i nie widzisz.

Claymore potrząsnął głową z irytacją. Wiedział już wszystko, był pewien. Ale potrzebował dowodów, by przekonać samego siebie.

• Nie widzę - przyznał w końcu. Mdliło go od słodkawego zaduchu zakrzepłej krwi. Co gorsza, miał znów zawroty głowy. Niewątpliwy skutek mikstur Lance'a.

• Chciał, by patrzyła - powiedział bezradnie. - Jak przedtem. Chciał, by widziała, jak szlachtuje i sprawia te­go człeka. I chciał być tym razem pewien, że będzie pa­trzyła, nie tak, jak w zamku.

Tam ofiara, sam ostateczny akt odbijał się tylko w martwych oczach. Teraz Hawes chciał mieć pewność. Dlatego nie zabił Elsie od razu. Przybił do ściany, by wciąż przytomna była świadkiem, jak bestia się pożywia.

Bo bestia nie pragnie tylko krwi. Pragnie przerażenia. Tylko to może ją nasycić.

• Ale nie mógł jej przecież zmusić - mruknął. - Nie mógł sprawić, by nie wiła się z bólu...

• Ech... - Lance podszedł do ściany, huknął w nią pięścią. Szarpnął Claymore'a za ramię, siłą przyciągnął do siebie.

• Patrz, durniu.

Ramirez spojrzał. Kiedy już wiedział, gdzie patrzeć, wreszcie zobaczył. Miał ostateczne potwierdzenie.

W ciemnej belce jaśniały drzazgi. Ktoś wbił ostrze tuż nad głową Elsie.

• Warkocz - powiedział powoli Claymore. - Przybił jej warkocz. Nie mogła opuścić głowy.

Odwrócił się od ściany, odszedł parę kroków. Lance i szeryf podążyli za nim.

• Musiała patrzeć - podsumował Ramirez. - Po prostu musiała.

Spojrzał na pobladłą twarz szeryfa.

• To wszystko, panie. Już można dać jej spokój. Po­wiedziała nam wszystko, co mogła.

Odszedł na bok. Przykucnął na bruku, kiedy poczuł nagłą miękkość kolan.

• Każcie ją zdjąć - rzucił przez ramię. De Reno chwilę stał, niezdecydowany.

• Zaraz - powiedział cicho. - Już wiemy jak. Ale, na litość wszelakich bogów, dlaczego?

W śmiechu Ramireza zabrzmiała gorycz.

• Bo była kobietą, panie. Tylko kobietą.

* * *

Wulf chciał wydać rozkazy. Skinął już ręką na zbroj­nych. Ale de Reno powstrzymał nadbiegających nie­cierpliwym gestem.

• Pomóżcie mi, panie Ramirez. I wy, bracie. Claymore podniósł się powoli, podszedł do szeryfa, który podtrzymywał bezwładne, umazane skrzepłą krwią i błotem nagie ciało. Ujął rękojeść wbitego w nadgarstek noża. Pociągnął. Nie od razu się udało, siłę Hawesa nie-• chybnie wspomagały demony. Klinga drugiego noża, któ­rym zajął się Lance, pękła z głośnym trzaskiem. Ciało za­wisło w ramionach szeryfa.

De Reno złożył je ostrożnie na bruku.

• Przykryjcie ją czymś - powiedział cicho.

Nie wiadomo skąd pojawił się nagle Gisbourne. Chyba znów rzygał, bo jego zwykła bladość miała osobliwie zie­lonkawy odcień.

• Co wy, panie... - zadreptał w miejscu. - Zostawcie to ścierwo, uwalacie się.

Szeryf spojrzał na niego, jakby ujrzał pierwszy raz w życiu. Wstał niespiesznie. Hrabia chciał coś jeszcze po­wiedzieć, ale głos uwiązł mu w gardle. Za chwilę zatoczył się, pchnięty otwartą dłonią w pierś.

• Ejże, Gisbourne - zgrzytnął zębami szeryf. - Miarkujcie się. Bo baczcie, że to kobieta, którą...

Jego twarz ściągnęła się nagle i opuścił wzniesioną do ciosu rękę.

• Owszem, tylko za pieniądze, Gisbourne - dodał ci­cho, jakby do siebie. - Ale na twoim miejscu zamknąłbym ten plugawy pysk, zanim powiesz jeszcze coś głupiego.

Znów przyklęknął przy zwłokach. Patrzył chwilę w zamglone oczy, w których zastygły przerażenie i ból. Nie mógł się zdobyć, by zamknąć martwe powieki.

Hrabia stał nad nim. Z jego twarzy zniknęły złość i obrzydzenie. Rozejrzał się szybko, jakby ze wstydem, i też przyklęknął.

Szeryf wreszcie wyciągnął rękę. Nie zdążył, ubiegł go Gisbourne. Kiedy już zamknął powieki, pogładził zimny, umazany krwią i barwiczką policzek.

Chwilę trwali nieruchomo, wstydząc się spojrzeć w twarz jeden drugiemu. Wreszcie ich spojrzenia się spotkały.

• Dziękuję, Guy - powiedział szeryf po prostu.

* * *

Gapie nie rozchodzili się wciąż, choć już w zasadzie nie było na co patrzeć. Ale nie codziennie trafiają się takie jasełka. Pochlastana dziewka i oberżysta bez jajek.

Claymore wpatrywał się w gawiedź. Był dość daleko, zbrojni sprawiali się nieźle, trzymali pospólstwo z dala. Wi­dział tylko sylwetki, bezimienny, pozbawiony twarzy tłum podnieconych sensacją, dyszących piwskiem i cebulą ludzi.

Jesteś tam, Hawes?, zastanawiał się. Pewnie jesteś. Patrzysz na swoje dzieło. Sycisz głód bestii.

Zapamiętaj mnie. Zapamiętaj dobrze.

Ramirez podjął już decyzję. Była ryzykowna, ale nie chciał przeżywać wszystkiego kolejny raz. Spoglądać w następne martwe oczy.

• Jesteś tam - mruknął pod nosem. Już był pewien.

Lance i szeryf stali na uboczu. Rozmawiali cicho. Pod­szedł do nich hrabia. Wciąż był blady, ale stracił już interesujący, zielony odcień.

Elsie leżała spokojna. Spod opończy, która ją przykry­wała wystawały bose, poranione i poobijane stopy. Clay­more poczuł, jak zimny, lodowaty ciężar w żołądku za­mienia się w równie zimną, spokojną wściekłość.

Przed oczyma stanęła mu ziemia pomiędzy brukowca­mi, splamiona zakrzepłą krwią, zryta i skopana. Elsie umierała długo. Nie mogła się szarpać, zaciskać dłoni, ostrza przecięły ścięgna. Nie mogła nawet tłuc głową o belki, w nadziei, że straci przytomność.

Mogła tylko patrzeć i kopać twarde kamienie, śliskie od spływającej po udach krwi.

• Hej, szeryfie - krzyknął Claymore. - Trza wam szu­kać takiego, co to do baby mu stawać nie chce! Jeno kozy chędoży albo i co gorszego, tfu!

Tłum zaszemrał. Wreszcie coś się działo.

Twarz Lance'a ściągnęła się gniewem. Co ty wypra­wiasz, durniu?, chciał krzyknąć mnich. Szarpnął się, chciał ruszyć do Claymore'a, ale powstrzymał go twardy uchwyt szeryfa. De Reno spoglądał Claymore'owi prosto w oczy.

Walijczyk uśmiechnął się nieznacznie.

• Ani chybi kozy! - powtórzył jeszcze głośniej. - Albo i chłopów, tylko ich musi pochlastać najpierw, jako tego nieszczęśnika!

Wskazał na zwłoki oberżysty, których nikt nie pokwapił się nawet okryć. Zbrojni przewrócili go tylko na brzuch. Blade, tłuste pośladki sterczały w górę, budząc jednoznaczne skojarzenia.

Lance już zrozumiał. Pokręcił głową z podziwem zmieszanym z dezaprobatą.

• Macie rację, panie Ramirez! - de Reno bez mrugnię­cia okiem podjął grę. - Nie chłop to jest, ale sodomita je­bany! Pręt rozpalony w rzyć takiemu wetknąć, żeby
  niecnych praktyk oduczyć! Nierozpalonym końcem. Macie rację, panie Ramirez! - powtórzył dobitnie.

Właśnie mnie wystawił, zorientował się Claymore. I o to przecież chodziło. Puścił nieznacznie oko do sze­ryfa.

• Dlaczego nierozpalonym? - zaciekawił się głośno.

• Żeby za ten rozżarzony nikt nie mógł złapać i wyjąć! - roześmiał się de Reno.

Tłum zaszemrał z aprobatą, dały się słyszeć urągliwe okrzyki. Claymore spod oka powiódł wzrokiem po tłusz­czy. Był pewien, że wśród tłumu stoi ktoś, komu nie jest do śmiechu. Przepełnia go wściekłość, że jego czyn i jego ofiara zostały zbrukane. Wyśmiane i upodlone.

A czarna bestia wyje mu nad uchem, żądna następnej śmierci.

Czas kończyć, zdecydował Ramirez. Nie zawiedź mnie, Williamie Hawes. Czekam na ciebie, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Obiecuję, że uwolnię cię od demona.

Albo stanę się jego strawą. Odegnał tę myśl.

Gawiedź rozchodziła się z wolna. Tłum nie był już stłoczoną ciżbą, rozpadał się na grupki, na pojedynczych ludzi, którzy cichli, w miarę jak opadało podniecenie. Wymykali się z zaułka, wsiąkali w wąskie uliczki.

Szeryf podszedł do Claymore'a.

• Ryzykujecie sporo, panie Ramirez - stwierdził su­cho. Ten roześmiał się tylko.

• Jest ryzyko, jest zabawa - odparował. Czuł, jak opa­da napięcie, wewnętrznie drżał cały. Miał nadzieję, że tego nie widać.

De Reno pokiwał głową.

• Niby macie rację - powiedział z namysłem. - Ale jeśli pójdzie źle, to wasze jaja potoczą się po bruku.

Claymore miał nadzieję, że źle nie pójdzie. Do włas­nych jaj był osobliwie przywiązany.

* * *

Od ziemi ciągnęło chłodem. Nie pomogła derka, choć gruba i złożona wpół. Tyłek po prostu marzł, a Claymore nie zamierzał nic z tym zrobić. Absurdalnie pasowało mu to do nastroju.

Spoglądał na polanę, tę samą, co przed kilkoma mie­siącami. Trawy i sitowie poczynały już schnąć, szarzały i złociły się w promieniach nisko stojącego słońca. Wkrótce posrebrzy je szron, a potem ugną się pod śnie­giem, który skryje je aż do wiosny.

Długo to trwało, pomyślał, za długo. Jednak dziś się skończy definitywnie, co do tego miał pewność. Prze­ciągnął palcami po rękojeści miecza, który spoczywał w poprzek jego kolan. Poczuł szorstki dotyk jaszczura, chłód ciężkiej głowicy. Żelazo, ozdobione runicznym wzorem było zimne. Zimniejsze nawet, niż prześwietlony bladym słońcem jesienny dzień.

Dziś się skończy. Wciąż jednak zadawał sobie pytanie, czy na pewno wszystko. Czy bestia, którą ścigał, umilknie na pewno, kiedy już ten, kto przywołał ją z niebytu zamknie na zawsze oczy. Czy może zamiast umilknąć pogna dalej w świat, wyjąc z bólu i głodu, dopóki nie znajdzie następnej ofiary.

Claymore westchnął. Uświadomił sobie, że równie dobrze on sam może zostać na polanie, już na zawsze. Było to wielce prawdopodobne.

Szorstki dotyk rękojeści uspokajał. Ramirez zacisnął palce, pociągnął. Nad pochwą zalśnił może cal jasnej stali. To był dobry miecz. Podarunek od przyjaciela. Wargi Walijczyka wykrzywiły się w uśmiechu. Jeszcze niedawno nie potrafiłby sobie wyobrazić, że nazwie Lan­cet, bezwzględnego i wyrachowanego świeckiego braciszka, swym przyjacielem. Nawet w myśli.

Cóż, pomyślał, równie dobrze może to być prezent na ostatnią drogę. Żebym nie odszedł do Walhalli z pustymi rękoma. Do Walhalli czy gdzie tam się idzie po śmierci. Tak naprawdę było mu wszystko jedno.

Odpędził te myśli. Nie były zbyt bezpieczne, nie warto przed walką zbyt wiele się zastanawiać. I tak będzie trudna.

Odruchowo poruszył ręką. Zabolało. Już nie tak, jak przed kilkoma dniami, mógł teraz unieść lewe ramię wy­żej, panował nad mięśniami i ścięgnami. Ale wiedział, że w walce będzie zdany tylko na jedną rękę. Żadnych sztu­czek z płaszczem, żadnego przerzucania do lewicy. Nie wróżyło to najlepiej, zważywszy na to, z kim miał się spotkać.

Po raz pierwszy od lat myślał z wdzięcznością o sta­rym draniu, panu de Folville. Ciekawe, przemknęła myśl, co powiedziałby rycerz, gdyby się dowiedział. Gdyby domyślał się, że wszystko, czego kiedyś nauczył Claymore'a tym razem posłuży w dobrej sprawie.

Walijczyk roześmiał się na głos. Folville pewnie tylko splunąłby i życzył wszystkiego najgorszego. Długiej i bo­lesnej śmierci, stary drań miał zasady. I nigdy nie wy­baczał.

Śmiech umilkł szybko. Bo też i specjalnie nie było się z czego śmiać. A i co do tego, czy sprawa jest dobra, można było mieć wątpliwości.

Za późno na sprawiedliwość. Można ją wymierzyć, ale i tak jest za późno. Dla wszystkich, którzy zginęli. Dla wszystkich, których zostali wykorzystani i oszukani. I tyl­ko bestia winna wrócić tam, skąd przyszła, do mrocznych czeluści, które ją wypluły. Pytanie, czy zechce, wciąż nienasycona.

Claymore mocniej zacisnął palce na rękojeści. Za­uważył z niezadowoleniem i odrobiną lęku, że dłoń spotniała, a wilgoć wsiąka w przemyślnie wyprawioną skórę morskiego potwora. Nieważne, pomyślał, i tak się nie będzie ślizgać, to dobry, drogi miecz. Postarałeś się, Lance...

Nie chciało mu się rozpalać ognia, choć chłód był co­raz dotkliwszy. Nie chciało mu się nawet wstać, mimo iż wiedział, że" to niezbyt rozsądne. Powinien rozruszać mięśnie. Nie miał złudzeń, wiedział, że choć na tej polanie spotka się dwóch ludzi, to odjedzie w najlepszym wy­padku tylko jeden.

Zacisnął zęby. Dwóch ludzi i bestia, skorygował w myśli.

Czekał już długo. Dziś, na polanie, i w ogóle. Kiedy rzucał wyzwanie, kiedy drwił, by sprowokować bestię do ataku, by skierować jej nienawiść przeciwko sobie nie przypuszczał, że potrwa to tyle czasu. Nie spodziewał się, że demon będzie tak sprytny.

Już dawno przestał myśleć o przeciwniku jako o czło­wieku. William Hawes był nieważny. Był tylko narzę­dziem, bezwolnym, choć sprawnym.

Claymore znów roztarł lewe ramię. Zbyt sprawnym, pomyślał. Oby dziś było inaczej.

Słońce, czerwone i chłodne znikało już za drzewami. Prześwietlone jego promieniami jesienne, złote i czerwo­ne liście wydawały się prawie czarne. Długie cienie kładły się na polanie, kreśliły smugi na szarzejących sitowiu i trawach.

Gdzieś w lesie wrzasnęła sójka. Raz i drugi. Ktoś wreszcie nadjeżdżał.

Claymore dźwignął się ciężko ze złożonej derki. Sta­nął w rozkroku, z mieczem zarzuconym na ramię. Oddech skraplał się w zimnym, przejrzystym powietrzu.

Leśny ptak rozdarł się jeszcze raz, tym razem bliżej. Dukt był ciemny, nie sposób było jeszcze czegokolwiek zobaczyć, ale tętent był coraz głośniejszy. Ten, kto przybywał na spotkanie, spieszył się, jakby gnały go demony. Albo co najmniej jeden.

Claymore mocniej ujął rękojeść. Był gotów.

* * *

We wzroku przybyłego widniała tylko pogarda.

Sir Hawes stękając zeskoczył ze swego wielkiego, bo­jowego konia. Poklepał zwierzę po zadzie, nie zaszczy­ciwszy Claymore'a jak na razie następnym spojrzeniem. Grzebał w jukach, klnąc pod nosem i sapiąc, jak zwykle.

Nie, nie jak zwykle, pomyślał Ramirez. Coraz bar­dziej. Niewiele ci życia zostało, Hawes. A i tak żyłeś za długo.

Stary szlachcic wreszcie klepnął wierzchowca jeszcze raz i odwrócił się do Claymore'a. Zmierzył spojrzeniem owych załzawionych, starczych oczu. Jego wzrok zdawał się prześlizgiwać po postaci Walijczyka, przenikać na wskroś. Jakby stary spoglądał na przedmiot, niewart jego wagi. Albo wręcz na psie gówno, pomyślał Claymore, które paskudzi zamkowe posadzki.

Sir Hawes sapnął głośniej. Po czym cisnął coś pod nogi Walijczyka.

• Naści - w głosie zabrzmiała cała pogarda, jaką mógł siebie wykrzesać. - Oto zapłata.

Ramirez nie przestawał się uśmiechać, spoglądając prosto w oczy starego. Są martwe, zrozumiał nagle, mętne jak ślepia wyrzuconej na brzeg śniętej ryby. Nie ma w nich już nic. On cały jest martwy, już dawno powinien nie żyć, stoczony od wewnątrz przez starość i chorobę.

Wciąż z zastygłym uśmiechem, nie zdejmując miecza z ramienia, Claymore przytrzymał drugą dłonią pochwę. Odezwał się znajomy ból, ale nie zwrócił nań uwagi, pociągnął rękojeść. Stary drgnął, wciągnął ze świstem powietrze. Był zbyt pewny siebie, jego wysłużony półtorak v wytartej pochwie pozostał przytroczony pod siodłem.

• Nie obawiajcie się, panie - mruknął Walijczyk z całą złośliwością, na jaką mógł się zdobyć. Twarz Hawesa pociemniała nagle.

Klinga błysnęła w ostatnich promieniach słońca, wyostrzony sztych przeciął bez trudu skórę pękatej sakiewki. Po zdeptanych turzycach i sitowiu potoczyły się srebrne krążki.

Claymore gwizdnął tylko. Dużo tego, pomyślał. Mała fortuna, zważywszy nawet, że to zapłata za syna. Za jego życie.

• Podnieś! - głos starego rycerza był zduszony, na wargach pękły bąbelki śliny. - Pozbieraj to!

• A jeśli nie? - spytał cicho Ramirez. Trącił sztychem monetę, która odbiła krwawe światło zachodzącego słońca.

• Podniesiesz. I podziękujesz - syknął stary.

Nie miał broni, jego pasa nie obciążał nawet sztylet. Ale przez chwilę Claymore miał wrażenie, że rycerz rzuci się na niego, nie bacząc na nagie ostrze. Że zaciśnie kościste, poznaczone starczymi, wątrobianymi plamami dłonie na jego gardle, będzie smakował, jak pod palcami uchodzi życie.

Poczuł dreszcz. To chodzący trup, zrozumiał. I wal­czyć przyjdzie nie z nim, a z bestią, która nim kieruje, która wlewa w stygnące już członki życie i wściekłość.

Pora kończyć. Jeśli tylko dam radę, pomyślał. Odetchnął głęboko i opuścił wzniesione ostrze.

• Nie ciekawiście, panie? - spytał spokojnie. - Prze­cież chcieliście wiedzieć.

Wskazał rozsypane srebro.

• Za to mi zapłaciliście, nie pamiętacie? Stary rycerz splunął tylko pod nogi.

• Pozbieraj. Rzuć ten swój rożen - zaślinione wargi wykrzywiły się złym grymasem. - Na kolana, najmito, i zbieraj! Zarobiłeś.

Istotnie, zarobiłem co do pensa, pomyślał Ramirez. Miał już wszystkiego dość.

• Pierdol się, dziadu - złożył uprzejmie kontrpro­pozycję.

Rycerz charknął tylko, jakby się zachłysnął. I drgnął, chcąc rzucić się na Ramireza z gołymi rękoma. Powstrzy­mał go uniesiony sztych.

Wyblakłe, załzawione oczy zezowały na ostrze, wiel­kie, kościste pięści zaciskały się, aż bielały kostki pod wątrobianymi plamami. Ale klinga nie drżała, a na war­gach Ramireza, pod czujnie błyszczącym spojrzeniem, błąkał się drwiący uśmiech.

• No, dalejże - szepnął Claymore. - Chcesz mi ułat­wić? Czy wysłuchasz, co mam do powiedzenia?

Chuda postać zamarła nagle. Rycerz opamiętał się w ostatniej chwili. I nieoczekiwanie poznaczona bruzdami twarz odprężyła się, już nie była ściągnięta złym gryma­sem. Tylko wzrok pozostał czujny i zły.

• Masz rację, Ramirez - rzucił sucho. - Zapłaciłem ci i powinieneś opowiedzieć.

Claymore kiwnął głową. Mimo to wciąż nie opuścił wzniesionego ostrza. Stary żachnął się ledwie dostrzegal­nie. Sapał ciszej, już nie tak świszczące

• I opowiem - odparł równie zimno Walijczyk. - Bo pamiętam, jak mnie o to błagałeś. Chciałeś wiedzieć. A ja ci wtedy uwierzyłem.

Uwierzyłem w mętne, starcze łzy, pomyślał. Ale nie wiedziałem, nad czym je uroniłeś. Teraz już wiem.

Tylko nad sobą. Nad niespełnionymi pragnieniami. Nad rozczarowaniem.

Claymore wiedział, jak może zranić nieczułego starca, boleśnie i do głębi. Jak wytrącić go z wyniosłej obojętnoś­ci. I jak zranić bestię, która zrodziła się w jego umyśle, powstała z chorobliwych ambicji. I zamiast owładnąć nimi, ruszyła w świat, głodna krwi i cierpienia.

Wystarczy powiedzieć prawdę. Tę, którą stojący już nad grobem szlachcic zna bardzo dobrze. Ale której nie chce usłyszeć, choć za to zapłacił.

* * *

• Długo to trwało, Williamie Hawes. Nie spieszyłeś się zanadto.

Człowiek o długich czarnych włosach i bladej twarzy, w której gorączkowym blaskiem pałały oczy, roześmiał się drwiąco.

• A ty wciąż się spóźniałeś, Ramirez.

Claymore nawet się nie skrzywił. Hawes miał rację.

• Zbyt długo - uśmiech znikł z bladych warg. - Mu­siałem cię sam znaleźć. Sam nigdy być mnie nie dopadł.

To też była prawda. Wciąż szedł śladem, które znaczy­ły trupy. I wciąż przybywał za późno.

• Dlaczego znalazłeś mnie tak późno? - spytał. - Wiedziałeś, gdzie mnie szukać.

Śmiech zabrzmiał gorzko,

• Nie jestem sobą, Ramirez, uwierz mi, nie zawsze taki tyłem. Ale też nie daje ci to podstaw do podejrzeń, że jestem idiotą.

W ciemnych oczach, nieobecnych i rozgorączkowanych, teraz błysnął gniew.

• Rzeczywiście myślałeś, że przejmę się tym, co wy­krzykujesz? Co rozpowiadasz? Nie bądź głupi, teraz ty nie bądź.

Dłoń Williama drgnęła, jakby chciał już chwycić rę­kojeść sejmitara sterczącą nad barkiem. Ale tylko drgnęła.

• Idziesz za mną trop w trop, jak gończy pies. Albo jak wilk, wytrwały. Bo ta wytrwałość jest twoją siłą, innej nie masz. Nie rozumiesz i nie zrozumiesz nigdy.

Claymore widział, jak po twarzy Williama przebiega skurcz, jak wargi drżą, próbują się układać do wypowia­dania zupełnie innych słów niż te, które słyszał. On nie jest sobą, zrozumiał. Zaczyna przez niego przemawiać bestia.

Był gotów dobyć broni na pierwszy gwałtowniejszy ruch Williama. Byli sami, to się miało rozstrzygnąć między nimi dwoma. Ramirez już dawno przekonał się, że William nie da się wciągnąć w zasadzkę. Choć szalony i opętany, był sprytny. I w końcu Walijczyk musiał się pogodzić, że walka będzie uczciwa. On sam przeciwko Williamowi.

I bestii, która nim zawładnęła.

Twarz Williama wygładziła się nagle, mięśnie nie drgały już w nienaturalny, niekontrolowany sposób. Palce dłoni, gotowej chwycić rękojeść, wyprostowały się. Hawes popatrzył na własną dłoń jak na coś obcego, jak na żywe, nie dające się kontrolować stworzenie.

• Nie utrzymam jej dłużej, Ramirez - powiedział głucho. - Zrób to szybko.

Claymore zrozumiał i nagle poczuł współczucie. Pozo­stało jeszcze tylko jedno pytanie, które trzeba było zadać.

• Dlaczego, Williamie?

Odpowiedź nie zdążyła paść. Dłoń młodego Hawesa skoczyła do rękojeści, syknęła dobywana klinga. Choć Claymore był gotów, to ledwie odbił cięcie zadane od ra­zu, bez przygotowań i ostrzeżenia. Było silne, aż rękojeść zadrgała w dłoni, i poczuł, jak drętwieje mu ramię.

Całym wysiłkiem odepchnął Hawesa, który wywrzaskiwał mu prosto w twarz jakieś straszliwe klątwy, pryskał śliną, a jego głos załamywał się w skowyt. Nie mógł szybko unieść broni, przed następnym cięciem spróbował się tylko uchylić, i wtedy poczuł piekący ból w ramieniu. Klinga sejmitara cofnęła się, ciągnąc za sobą warkocz lep­kich, karminowych kropelek. Claymore mimo oszołomie­nia zyskał moment, żeby odskoczyć.

Przez chwilę stali nieruchomo, wodząc przed sobą żądłami sztychów. Hawes wyglądał znów normalnie, bla­dy, dyszący ciężko młodzieniec, któremu pasmo długich czarnych włosów przylepiło się do spotniałego policzka.

W jego oczach Claymore dostrzegł odpowiedź na swoje pytanie. I przez moment jeszcze coś innego. Prośbę.

* * *

W oczach starego Hawesa nie było prośby. Tylko złość.

• No dobrze, panie Ramirez - przerwał sucho. - Nie widzę powodu, by wysłuchiwać tych bzdur.

Odwrócił się, nie bacząc, iż Claymore znów uniósł miecz, mierząc sztychem tym razem prosto w gardło. Był pewien, że nie pchnie z tyłu. To nie byłoby przecież rozwiązanie.

Kościstymi paluchami o zgrubiałych stawach rozsupływał spokojnie rzemienie przy siodle. Gdy skończył, równie spokojnym, wyćwiczonym ruchem obnażył klingę. Niedbale odrzucona pochwa spadła na schnącą już je­sienną trawę.

Oddech starego już nie był starczy i świszczący.

• No dobrze, śmieciu - mruknął szlachcic. - Nie chciałeś srebra, zakosztujesz stali.

Mimo napięcia Claymore parsknął śmiechem.

• Kto cię, dziadku, nauczył takich powiedzonek? Twarz Hawesa pociemniała. Załzawione oczy błysnęły nienawiścią.

• Stawaj!

Claymore nieznacznie opuścił ostrze. Odstąpił o krok. Rycerz zamarł, zdezorientowany. Spodziewał się czegoś innego. Może rozpaczliwego ataku, może wykrętów, a nawet błagania o litość. Był pewien swej przewagi.

• Najpierw posłuchasz, Hawes, czy tego chcesz, czy nie chcesz - w głosie Ramireza nie było już rozbawienia. - Zapłaciłeś mi za głowę syna, a ja się wywiązałem. Więc teraz ty jesteś coś winien.

Pokręcił głową, nie spuszczając wzroku z przeciwnika.

• Nie mnie. Jemu.

W oczach starego zapalił się zły błysk, który zgasł jed­nak równie szybko, jak się pojawił.

• To twój demon, Hawes - ciągnął Claymore. - Wiesz o tym od dawna. Ty zamieniłeś życie Williama w piekło.

Roześmiał się.

• A przecież chciałeś tak niewiele. Tylko tyle, by stał się taki jak ty. Zmarnowałeś go, Hawes. A potem kazałeś zabić.

Ku jego zdziwieniu szlachcic tylko kiwnął głową. A potem ciął, wrednym cięciem, wyprowadzonym bez żadnego ostrzeżenia.

Zadźwięczała stal. Ale klinga długiego, półtoraręcznego miecza ześlizgnęła się nieszkodliwie po ostrzu Clay­more'a, zatrzymała na jelcu, aż rękojeść zadrżała Walijczykowi w dłoni. Chwilę stali, spoglądając na siebie znad skrzyżowanych kling, ziejąc w twarze oddechem. Potem obaj, jak na komendę odepchnęli się nawzajem.

Chwilę krążyli wokół siebie. Hawes poruszał się jak wielki kocur, nie pozostało nic ze starczego, podrygujące­go kroku, kanciastych ruchów. Wciąż badali się nawzajem.

Krótkie ścięcie. Odskok. Wargi starego wykrzywiły się w złośliwym uśmiechu.

• Folville jednak cię czegoś nauczył - to było proste stwierdzenie faktu, bez kpiny, bez podziwu. - Szkoda, że tak szybko od niego uciekłeś. Za bardzo...

Cios padł w połowie zdania, szybki jak uderzenie żmii. Claymore ledwie zdążył go odbić.

• ...wyginasz nadgarstek - dokończył szlachcic, jakby nic się nie stało.

Zamarkował wypad. Ramirez dał się nabrać, spróbo­wał zastawy. Wtedy świat rozbłysnął nagle i zapadł się w ciemność.

Zbierał się z trawy, potrząsał głową. Kiedy już zniknęły czerwone tańczące plamy, zobaczył starego, który opierał się na swoim długim mieczu. Dmuchał na kostki zaciśniętej pieści.

Zdzielił mnie piąchą, zrozumiał Claymore w przy­pływie rozpaczy i rezygnacji. Obawy przerodziły się w pewność, nie strzyma temu niesamowitemu staruchowi.

• Wstawaj! - krzyknął Hawes. - Wstawaj i walcz, bo zarżnę jak psa. Ech, nic nie jesteś wart, zupełnie jak William.

Ramirez poczuł w dłoni rękojeść miecza. Poczuł, jak spływa na niego lodowata wściekłość. I spokój.

Hawes już się nie uśmiechał. Też zauważył zmianę.

• Nie był nic wart? - rzucił Claymore, zataczając sztychem kręgi. - To dlatego...

Nie dokończył. Stary rycerz skoczył do przodu. Już się nie bawił, jego ciosy padały szybko, silne, trudne do za­trzymania. Claymore pojął, że już nie będzie kpin, nie będzie rozmów. Tylko walka, aż do końca.

Przez chwilę było nawet łatwiej, bo stary nie chciał już go upokorzyć, tylko zabić jak najszybciej. Nie próbował sztuczek. Ale i nie musiał. Jego ciosy były trudne do powstrzymania. W końcu któryś będzie skuteczny, przed którymś Claymore nie zdąży się osłonić drętwiejącą coraz bardziej ręką.

Hawes był nadspodziewanie silny i sprawny. A przy tym nieskończenie bardziej doświadczony.

Ostrza powtórnie zderzyły się z całą siłą, klingi zawib­rowały od uderzenia. Lodowaty spokój Claymore'a po­czynał się wyczerpywać.

Znów zwarli się na chwilę, znów dyszeli sobie prosto w twarze. Załzawione oczy Hawesa nie były już puste i bez wyrazu, pobłyskiwał w nich triumf.

• Nie jesteś nic wart - charknął stary. - Jak i on. Zobacz!

Odepchnął Ramireza pozornie bez wysiłku. Wzniósł miecz do szerokiego, sygnalizowanego cięcia, jakby spo­dziewał się, że i tak Claymore nie zdoła się już zasłonić. Klinga błysnęła, chwytając ostatnie promienie słońca.

Spadała już, kiedy nagle zmieniła kierunek.

W nagłym przebłysku intuicji Ramirez skulił się, przetoczył po ziemi. Krwawa od słońca błyskawica ostrza minęła go ze świstem, wcięła się w ziemię. Claymore wyrzucił z wysiłkiem rękę do przodu. Pchnął mając nadzieję, że trafi górujący nad nim chudy, czarny kształt.

Trafił. Poczuł, jak sztych zgrzyta o żebra.

Hawes stał jeszcze przez chwilę, nawet po tym, jak Walijczyk wyszarpnął ostrze, czerwone do połowy, dymiące w rześkim, jesiennym powietrzu. Wreszcie ugięły się pod nim kolana, upadł ciężko na twarz.

Claymore wciąż na klęczkach przysunął się do starca. Nie wypuszczając miecza z dłoni przewrócił go na plecy. Aż stęknął przy tym, stary był ciężki.

Na ustach Hawesa pękały krwawe bąble. Spoglądał w niebo załzawionymi, nieruchomymi oczyma.

• Jednak czegoś nauczyłeś Williama - mruknął Clay­more po chwili. - On też tak potrafił i tylko dlatego nie udało ci się mnie zaskoczyć.

Wargi szlachcica drgnęły. Walijczyk z satysfakcją spostrzegł, że rycerz wciąż go słyszy.

• Powiem ci coś więcej, starcze. Nie zarobiłem na twoje srebro, nie zabiłem go. Rzucił się na własny miecz. Udało mu się, przez chwilę był sobą. I wiem, że chciał,
  żebym ci to opowiedział.

Większy, krwawy bąbel pękł na wargach. Hawes nie patrzył już w niebo, wpatrywał się natarczywie w twarz Claymore'a.

• Chcesz coś powiedzieć? - spytał Walijczyk. Pochylił się nad umierającym.

Kiedy się wyprostował i wstał, był bardzo blady. Od­szedł parę kroków. Za sobą słyszał bulgotliwy poświst. To już nie był starczy oddech, sir Hawes topił się powoli we własnej krwi.

Odgłosy były coraz cichsze. Wreszcie umilkły. .

• Nie, nie dobiję cię - mruknął Claymore poniew­czasie. - Nie zasłużyłeś na to. Ani ty, ani twoja bestia.

Odszedł chwiejnym krokiem. Pod nogami, w zdepta­nej trawie coś zalśniło. Srebrna moneta.

Ramirez opadł na kolana. Może i nie zarobił, nie zabił przecież Williama, nie wykonał zlecenia. Ale srebro nie powinno się zmarnować.

W zapadających już ciemnościach przeczesywał suchą trawę palcami, wyławiał z niej zimne krążki monet. Starał się nie myśleć o niczym, a już najmniej o tym, co zrozumiał z rwącego się, świszczącego szeptu.

Jesteś taki sam jak on, Ramirez. Nic z ciebie nie będzie. Ciekawe, kiedy zawyje twój pies.

---