1.Dystrybucje systemu operacyjnego Linux

Linux jest to jądro będące podstawą jednej z wersji uniksowych systemów operacyjnych. Nazwa Linux jest też powszechnie używana do określenia całego systemu opartego o to jądro, choć niektórzy (m.in. projekt GNU oraz Debian) używają w tym celu nazwy GNU/Linux. Jest wielozadaniowy (może uruchamiać wiele procesów naraz), wielodostępny (umożliwia pracę wielu użytkowników jednocześnie), jest systemem zorientowanym sieciowo(obsługuje właściwie wszystkie protokoły sieciowe wysokiego i niskiego poziomu oraz dużą gamę kart sieciowych). Poprostu idealna platforma dla serwerów.

Linux jako system operacyjny jest bardzo stabilny. Powstaje na niego coraz więcej normalnego oprogramowania użytkowego. A co najważniejsze - jest stale rozwijany przez wielu ludzi na całym świecie.

Linux zaczął powstawać w 1991 roku, kiedy to fiński programista, Linus Torvalds stworzył jądro nowego systemu operacyjnego przeznaczonego do pracy z procesorami rodziny 80386 firmy Intel. Informacje o systemie, opublikowane przez Torvaldsa na internetowej liście dyskusyjnej, spotkały się z dużym zainteresowaniem i wkrótce przy rozwoju systemu pracowała już grupa ludzi. Znacznie przyspieszyło to jego rozwój - otrzymał on później nazwę "Linux". Im bardziej system ten stawał się popularny, tym więcej ludzi wspierało jego rozwój. Proces ten trwa do dziś, a liczbę użytkowników różnych dystrybucji Linuksa szacuje się obecnie na wiele milionów na całym świecie.

Debian

Debian jest niezwykle wielkim, stabilnym i silnym, ale jednocześnie skomplikowanym systemem. Właściwie brak programów konfiguracyjnych, instalacja jest bardzo trudna , konfiguracja też. Debian nie jest dobrym systemem dla początkujących. Zalety Debiana odczują osoby, które mają dużą wiedzę na temat konfiguracji plików tekstowych . Należy się jednak przyzwyczaić do różnic między red-hato-podobnymi a Debianem. Katalogi skryptów startowych init.d, rc0-6.d, rcS.d znajdują się bezpośrednio w /etc. Pojawiają się nowe pliki konfiguracyjne - np. environment i modules. Znika za to katalog sysconfig. Różnic jest mnóstwo - ale nie stanowią one przeszkody w eksploatacji systemu.

Podstawowymi zaletami Debiana są: wielkość (podstawowe binaria - 3CD), stabilność i bezpieczeństwo. Za zaletę uznałbym też programy apt i dselect (instalacja pakietów), mimo że wiele osób narzeka na ich interfejs. Debian jest doskonałą platformą dla serwerów, ale i w domu spisuje się świetnie. . Jest też świetną platformą dla programistów.

Instalacja

Instalacja Debiana jest zupełnie nietypowa . Przez cały czas trzeba siedzieć przed komputerem i obserwować ekran. Na początku zadawane jest pytanie o medium instalacyjne (m.in. CD-Rom, HD, FTP, NFS...). Następnie zadawane jest kilka podstawowych pytań. Później następuje instalacja systemu bazowego - podstawowych pakietów. Następnie system jest restartowany. Po zbootowaniu pojawia się pytanie o instalację pakietów. Są dwa sposoby - instalacja predefiniowanych zestawów lub przebieranie we wszystkich pakietach. Po instalacji od razu ukazuje się ekran logowania w trybie textowym.

Konfiguracja

Polska czcionka dla Xów i terminala jest obecna, układ klawiatury też. Brakuje modułów do np. USB, trzeba dokompilować. Dołączone jądro (v 2.2.17) nie ma obsługi dla zarządzania energią. Trzeba zrekompilować jądro. I można zacząć używać systemu operacyjnego.

X-Window

Instalator nie konfiguruje x-ów, więc trzeba to zrobić samodzielnie przez XF86Setup. Debian nie dostarcza żadnego własnego narzędzia do konfiguracji X, jak Red Hat (Xconfigurator) i SuSE (SaX). GDM uruchamia X'y przy starcie - domyślnie na konsoli 7. Pod X-ami wita nas środowisko GNOME.

Slackware

Slackware jest jedną z najstarszych dystrybucji Linuxa. Jest bardzo konserwatywna - nowe pakiety pojawiają się późno. Slackware jest dość małą dystrybucją, w liście pakietów tej dystrybucji brakuje wiele programów. Z drugiej strony Slackware uważany jest za jedną z bezpieczniejszych i stabilniejszych dystrybucji.

Instalacja

Instalator działa w trybie tekstowym. Nie obsługuje myszki. Dla niektórych osób może to być przeszkodą, ale mimo tego instalator jest dość prosty. Program ten prowadzi krok po kroku po procesie instalacji. Po pytaniu o układ klawiatury należy wybrać partycje do użycia. Przy formatowaniu głównej partycji można wybrać rozmiar bloku. Niestety, instalator ma błąd, który powoduje, że partycja zawsze zostanie sformatowana do wielkości bloków 4096, co jest dużą wartością. Jednak można to obejść, korzystając z drugiej konsoli. Po formatowaniu można wybrać pakiety do instalacji. Po instalacji i wstępnej konfiguracji można uruchamiać system.

Konfiguracja

System nie posiada żadnego programu konfiguracyjnego. Niestety, nie ma katalogu /etc/sysconfig, więc konfiguracja jest trochę utrudniona. Wszystkie inne pliki konfiguracyjne są jednak na miejscu. Nie ma polskich czcionek i do konsoli, i do X'ów! Można je pobrać z Internetu.

X-Window

Przy instalacji X-y nie są konfigurowane, trzeba więc zrobić to samodzielnie. Slackware nie dostarcza własnego programu konfiguracyjnego dla X, więc możemy użyć standardowego programu xf86config (choć XF86Setup też jest dostępny). Konfiguracja jest jednak bezproblemowa. W Slackware mamy do wyboru środowiska GNOME i KDE oraz menedżery okien Enlightenment, WindowMaker, fvwm2, twm, OpenWin i Sawmill. Ilość programów dla X'ów jest mała, ale dla podstawowych zadań wystarczająca.

Red Hat

Red Hat to najpopularniejsza dystrybucja Linuxa na świecie. Jej podstawowymi cechami są: łatwa instalacja w środowisku graficznym, uproszczona konfiguracja, dobra detekcja sprzętu i wiele innych cech, które sprawiają, że Red Hat jest znakomitym wyborem dla początkujących użytkowników. Każda kolejna wersja jest usprawniana w stosunku do poprzedniej. Niestety, nie jest też bez wad - posiada więcej dziur i niedoróbek niż Debian czy Slackware.

Instalacja

Instalacja Red Hata przebiega całkowicie w trybie graficznym. Instalator jest intuicyjny. Szkoda tylko, że nie obsługuje języka polskiego. Instalator zaczyna pracę od zapytania o klawiaturę i myszkę. Kolejnym krokiem jest wybranie rodzaju instalacji - stacja robocza, serwer, zaawansowany oraz aktualizacja. Po dokonaniu wyboru instalator odsyła nas do graficznego, intuicyjnego partycjonera. Po dokonaniu wyboru, gdzie instalujemy system, dostajemy kilka kolejnych pytań - m.in. o instalację LILO oraz hasła roota. Następnie wybieramy pakiety z listy - albo zaznaczając całe ich zestawy, albo przebierając we wszystkich dostępnych. RedHat to nie Debian, ma dość mało pakietów. Następnym krokiem jest konfiguracja X-ów, w wersji czwartej. Karta graficzna i monitor wykrywane są automatycznie. Po zakończeniu konfiguracji zaczyna się wgrywanie pakietów. Po jego zakończeniu system jest restartowany, a my przez LILO lub dysk startowy dostajemy się do systemu.

Konfiguracja

Po instalacji Red Hata właściwie nie ma co konfigurować. Trzeba jednak ustawić polski język, co niewprawionemu użytkownikowi może sprawić troche trudności. Wiele zadań konfiguracyjnych można zrealizować poleceniami setup oraz linuxconf.

X-Window

Red Hat 7 używa już X-ów 4, i robi z tego dobry użytek. Nie ma żadnych problemów z konfiguracją. Natomiast z interfejsów graficznych dostępny jest KDE i GNOME, choć domyślnym środowiskiem jest GNOME. Nie ma KDE 2.

Mandrake

System Mandrake Linux jest największym konkurentem Red Hata. Opiera się na Red Hacie, dziedzicząc najlepsze jego cechy i zachowując kompatybilność, dodając jednak bardzo dużo od siebie. Jest wyjątkowo łatwy w instalacji i konfiguracji. Optymalizowany jest na Pentium, co daje pewien wzrost szybkości. Już od wczesnych wersji istniało polskie tłumaczenie instalatora, o czym w Red Hacie można tylko pomarzyć.

Instalacja

Od razu po uruchomieniu instalatora z płyty bootowalnej możemy zauważyć , estetyczny, graficzny interfejs. Pierwszą rzeczą, o którą pyta instalator, był język. W olbrzymiej liście języków znalazł się polski. Następnie tradycyjne już pytania o klawiaturę i mysz. Po nich pojawia się partycjoner. Po udanym partycjonowaniu mamy możliwość wyboru pakietów. Można wybrać "zestawy funkcjonalne" takie jak: praca w Internecie, praca w konsoli, programowanie, gry, praca naukowa, KDE, GNOME, serwer WWW, FTP, DNS, poczty (znany i ceniony, szybki i bezpieczny Postfix), grup dyskusyjnych. Można również samemu wybrać pakiety do instalacji.

Po instalacji pakietów instalacja jest dokańczana. Na samym początku następuje pytanie o hasło roota i konta użytkowników oraz poziom zabezpieczeń. Potem następuje konfiguracja sieci. Znakomity program konfiguracyjny pozwala na łatwe skonfigurowanie sieci lokalnych, modemów analogowych, ISDN, łącz DSL/ADSL czy kablówek. Następnie konfigurujemy drukarkę (duży wybór sterowników), kartę dźwiękową (zwykle autodetektowana) i graficzną (też autodetektowana). Mamy możliwość wyboru instalowanej wersji X Window, a także (dla niektórych kart graficznych) włączenia sprzętowej akceleracji. Konfiguracja X Window jest bardzo prosta. Następnie konfigurujemy bootloadera. Ciekawostką jest fakt, że możemy wybierać z trzech różnych "obrazów" bootloaderów (LILO tekstowy, LILO graficzny, GRUB). Po zrobieniu tego pozostaje tylko restart.

Użytkowanie

System startuje w całości w trybie graficznym, wszystko utrzymane w estetycznej oprawie Mandrake'a. Kiedy system już się uruchomi, mamy możliwość korzystania z zainstalowanego oprogramowania. A jest tego sporo: kompletne środowiska KDE2 i GNOME 1.4 (wraz z Evolution i Nautilusem!), ponad dziesięć menedżerów okien, mnóstwo oprogramowania do różnych zadań, serwery sieciowe, czy nawet gry.

Konfiguracja

Pod względem "tradycyjnej" konfiguracji (ręczna instalacja pakietów, skrypty startowe, pliki konfiguracyjne) Mandrake jest całkowicie zgodny z Red Hatem. Ważniejsze jest oprogramowanie do konfiguracji w trybie graficznym. Mandrake jest wyposażony w szczególny program tego typu - Centrum Sterowania Mandrake, które pozwala za pomocą kilku kliknięć skonfigurować wyjątkowo dużo elementów systemu: czcionki, partycje, inicjalizację systemu, pakiety, użytkowników, sprzęt, połączenia z Internetem, udostępnianie połączeń, zabezpieczenia czy firewall - wszystko to jest dostępne z zunifikowanego interfejsu Centrum.

SuSE

Umożliwia instalację na DOSowej partycji jak Mandrake, lecz realizuje to w inny sposób: korzystając z systemu plików UMSDOS (wykorzystuje dodatkowe pliki do opisu UNIXowych atrybutów). Występuje program Y.a.S.T. (Yet another Setup Tool), pełniący funkcje administracyjne oraz instalacyjne. W tej dystrybucji zarządzanie RPMami jest chyba najprostsze. Po prostu dostajemy elegancko ułożoną listę pakietów, w przypadku kłopotów zależności YaST proponuje rozwiązanie.

X-Window

Konfiguracją XWindow zajmuje się SAX (SuSE Advanced X configurator), graficzne narzędzie z rozbudowaną funkcją autodetekcji. Możliwa jest też konfiguracja XF86Setupem lub xf86configiem. W pakiecie jest m. in. Apache, Emacs, GIMP, JDK 1.1.7, KDE, MC.

4.Poruszanie się po systemie plików Linux

Dla wielu osób pierwszy kontakt z Linuksem może być niezłym szokiem - szczególnie jeśli zetkną się od razu z konsolą tekstową. Ktoś, kto nigdy nie pracował w takich warunkach może się szybko znudzić się tym systemem. Zanim więc zaczniemy działać w Linuksie, warto poznać trochę podstawowych poleceń i innych praktycznych wskazówek.

Tryb tekstowy w systemach uniksowych ma o wiele większe znaczenie niż w systemach z rodziny Windows. Dlatego poznanie trybu tekstowego jest podstawą korzystania z systemu.

W Linuksie mamy użytkownika root. Root jest administratorem systemu i ma największe prawa. Root może edytować główne pliki konfiguracyjne, dodawać nowych użytkowników i przydzielać im prawa. Do zadań roota należy także instalacja nowego oprogramowania. Na komputerze każdy sam dla siebie jesteś administratorem i może korzystać z konta roota, ale odradzam ćwiczenie na tym koncie. Root ma nieograniczony dostęp do wszystkich plików i źle wydane polecenie może mieć katastrofalne skutki. Tworzenie nowego konta jest proste - jako root wydajemy polecenie adduser adam i już mamy konto o nazwie adam. Teraz tylko wprowadzimy hasło dostępu wydając polecenie passwd adam . Pojawi się prośba o podanie nowego hasła (New UNIX password:). Hasło musi być dłuższe niż 5 znaków. Wprowadzone hasło wpisujemy jeszcze raz w celu wyeliminowania pomyłek. Jeśli wpisaliśmy poprawne hasło zostanie one zatwierdzone jako hasło użytkownika adam. Teraz możemy się przełączyć na kolejną konsolę Alt+F2 i logujemy się jako użytkownik adam. Adam jest oczywiście nazwą przykładową i w jej miejsce przy zakładaniu konta podajemy własną. Mamy już konto więc możemy rozpocząć pracę.

PODSTAWOWE TRYBY PRACY

Poruszanie się po systemie LINUX a co za tym idzie obsługa tego systemu może odbywać się zasadniczo w dwóch trybach GRAFICZNYM i TEKSTOWYM . Dla początkujących można użyć porównania do WINDOWS i DOS , oczywiście porównania tych systemów tak naprawdę nie da się łatwo dokonać ale dla kogoś kto zaczyna przygodę z LINUXem takie właśnie porównanie może być sensowne.

TRYB TEKSTOWY

Kolejne generacje sprzętu są coraz szybsze, reklamy coraz bardziej agresywne. Można by się zastanawiać, czy komuś jeszcze jest naprawdę przydatny tryb tekstowy. Nie namawiam bynajmniej nikogo do całkowitej rezygnacji z Netscape'a, Acrobat Readera lub choćby Gimpa Pragnę tylko w pewnym stopniu przybliżyć zalety klawiatury i ciemnego ekranu. Śmiało można postawić tezę (i jej bronić), że już dla użytkownika średnio zaawansowanego praca w trybie tekstowym może być szybsza w większości przypadków od pracy w trybie graficznym. Kluczowe jest jednak średniozaawansowanie więc nie wolno wcześnie rezygnować. Weźmy przykładowo czytanie poczty (mutt, pine), newsów (slrn,tin) lub ircowanie (BitchX),czyli usługi zorientowane tekstowo, wygodniej się pisze, gdy nie trzeba odrywać rąk od klawiatury. Podobnie ma się sprawa z edytorami tekstu, nie mylić z procesorami, przykładowo vim lub emacs, po kilku godzinach wprawy są wygodniejsze od x-owych edytorów. Kolejną ważną zaletą środowiska tekstowego jest łatwiejsza automatyzacja często wykonywanych czynności i późniejsze wywoływanie skryptów w celu ich wykonania. Bash naprawdę jest względnie łatwy i przydatny niemal każdemu, a do bardziej wyszukanych zadań można użyć perla, który jest dostępny w każdej dystrybucji.

Nie bez znaczenia jest także możliwość pracy zdalnej na serwerze unixowym z wykorzystaniem szyfrowanego telnetu, czyli ssh. Można jak najbardziej zdalnie korzystać z trybu graficznego, ale wymaga to większej przepustowości łącza oraz X-serwera pod lokalny system operacyjny, co nie jest problemem pod unixem, ale pod Windows już nie jest bezproblemowe. Czasami może denerwować powolna praca Sieci. Jest na to pewne rozwiązanie. Większość stron WWW, które są nastawione na treść, a nie na olśniewającą formę graficzną i nie korzystają z Javy lub Java Scriptu można obejrzeć z pomocą tekstowych przeglądarek graficznych lynx/w3m. Natomiast jeśli preferujemy przeglądanie w trybie offline z pomocą przyjdzie nam wget, który będzie do skutku ściągał żądane pliki z Internetu, abyśmy później mogli je spokojnie przejrzeć. W celu obejrzenia sobie ściągniętych plików graficznych nie musimy koniecznie uruchamiać X-Window, wystarczy skorzystać z przeglądarki plików graficznych zgv, a jeśli akurat nie obsługuje ona jakiegoś niezbyt popularnego formatu, polecamy skorzystać z pakietu imagemagick, który potrafi wykonywać operacje na plikach graficznych. Gdy już zaczyna nam się przykrzyć cisza, można polecić umilić życie i posłuchać muzyki prosto z płyt CD ( workbone) lub z plików mp3( freeamp alsaplayer)Można powiedzieć, że w trybie tekstowym można zrobić niemal wszystko co się zapragnie, choć nie najłatwiej. Jeśli jednak chodzi o całość to łatwiej dokładnie się w nim zorientować niż np. pod KDE. Nie do przecenienia jest to, że można z niego naprawdę wygodnie korzystać już na i486.Choć ostatni argument , w XXI wieku już przestał być kluczowy.

Tworzenie katalogów w systemie Linux

Do tworzenia katalogów w systemie Linux służy polecenie mkdir (make directory). Aby utworzyć nowy katalog należy wydać następujące polecenie:

mkdir nazwa_katalogu

Za pomocą tego polecenia stosując opcję -p możemy tworzyć całe struktury katalogów, przykładowo polecenie mkdir -p gry/strategiczne utworzy katalog gry z podkatalogiem strategiczne, katalogi istniejące nie zostaną nadpisane. Polecenie mkdir --help wyświetli informacje na temat polecenia.

Wyświetlanie zawartości katalogów

Polecenie ls jest skrótem od słowa list i służy do wyświetlenia zawartości katalogów. Najprostsze użycie tego polecenia to po prostu:

ls

w wyniku otrzymamy listę plików i katalogów znajdujących się w bieżącym katalogu. Aby wyświetlić zawartość konkretnego katalogu należy podać odpowiednią ścieżkę, np:

ls /usr/local/games

Innymi wersjami ls jest polecenie dir oraz vdir.

Zmiana katalogów

cd jest skrótem od angielskich słów change directory co nie znaczy nic innego jak zmień katalog. Właśnie za jego pomocą przechodzimy pomiędzy katalogami wpisując ich nazwę.

cd /etc/X11 - przeniesie nas do katalogu /etc/X11 nieważne w którym miejscu w systemie się znajdujemy,

cd linux/teksty - przeniesie nas do katalogu linux/teksty, który znajduje się "ponad" miejscem naszego pobytu czyli np. jeśli jesteśmy teraz w katalogu /home/artur i chcemy wejść do /home/artur/linux/teksty wydajemy to właśnie polecenie

cd lub cd ~ - sprawią, że znajdziemy się we własnym katalogu domowym np. /home/artur, obojętnie w którym miejscu obecnie jesteśmy.

Usuwanie katalogów

Poleceniem służącym do usuwania katalogów jest :

rmdir - usuwa katalog

Kopiowanie plików

Do kopiowania plików służy polecenie cp:

cp plik1 plik2

TRYB GRAFICZNY

Interfejs graficzny o nazwie X Windows ustanowił nowy standard pracy dla systemów UNIX`owych. Swoją popularność zyskał dzięki systemom komercyjnym. Wraz z rozwojem darmowych systemów operacyjnych powstała jego darmowa wersji o nazwie XFree86. Pierwotnie była ona przeznaczona dla systemów opartych na architekturze x86, jednak z biegiem czasu rozwinęła się także na innych platformach. Obecnie ukazała się jego najnowsza wersja o numerze 4.Jednak sam X Windows to nie wszystko. Do pracy w okienkach potrzebny będzie tzw. Window Manager. Istnieje wiele tego typu aplikacji. Najpopularniejsze z nich to KDE i Gnome, ale spotkać też można inne , mniej wymagające np. Xfce, CDE.

Jeżeli ktoś ma ochotę popracować w interfejsie graficznym to jednym z wyborów może być KDE. Konfiguracja wszystkich programów napisanych dla KDE odbywa się graficznie co zaoszczędzi czasu na przyswojenie sobie wiedzy potrzebnej do ręcznej edycji plików konfiguracyjnych (chociaż polecana jest ręczną edycja). KDE wchodzi w skład wielu dystrybucji Linuxa więc zdobycie go nie stanowi żadnego problemu. Instalacja też takowego nie sprawia, gdyż wystarczy wybrać go przy instalacji, a system wszystko wykona za nas. Multum programów i polski interfejs stanowią kolejny duży plus.

Pozatym Kde 2 zawiera doskonałą przeglądarkę internetową Konqueror stanowiącą alternatywę dla tych, co nie chcą używać Mozilli, czy Netscape'a. Przeglądarka ta obsługuje włściwie wszystkie internetowe standardy: JavaScript, Java, HTML 4.0, CSS-1, CSS-2 (Cascading Style Sheets), SSL (Secure Socket Layer dla transmisji szyfrowanych), a także pluginy Netscape dla Flasha, odtwarzania dźwięku RealAudio, czy obrazu RealVideo. Dla tych co chcieliby popracować w biurze oczywiście także nie zabrakło odpowiedniej aplikacji.

A jest nią mianowicie Koffice. Aplikację do rysowania "obrazków" wektorowych - Kilustrator, nie mogło oczywiście zabraknąć edytora tekstu tutaj nazwanego KWord. Więc dostajemy do naszych rąk w pełni funkcjonalną aplikację i oczywiście darmową.

Drugim godnym uwagi środowiskiem graficznym jest GNOME (GNU Object Model Environment). Główną przyczyną powstania GNOME były problemy z biblioteką Qt (opiera się na niej KDE), a mianowicie istniało zagrożenie , że jej właściciel, firma Trolltech, zmieni kiedyś zasady licencji uniemożliwiając dalszy rozwój KDE (ale jak wiemy tak się nie stało i Qt jest teraz na licencji GPL). Pod koniec 1997 roku zaczęto tworzyć nowe środowisko oparte na bibliotece GTK. GNOME jest właściwie tak samo dobry jak KDE, a o wyborze zadecyduje chyba to, które z tych dwóch graficznych środowisk uruchomimy najpierw. Tak więc Linux posiada dwa prężnie rozwijające się programy co bardzo cieszy, gdyż pozwala nam wybrać to, co nam bardziej odpowiada.

PLIKI I KATALOGI W LINUX'IE

Pliki podobnie jak w innych systemach umieszczone są w katalogach. Układ katalogów przypomina strukturę drzewa, czyli jest katalog główny - korzeń ( root), a gałęzie to podkatalogi i pliki.

Katalog główny czyli root, jest katalogiem specjalnym założonym podczas instalacji Linuxa, większość z nich są to katalogi systemowe i muszą występować w określonej hierarchii, w zależności od dystrybucji mogą występować pewne różnice.

Możemy tworzyć nowe katalogi oraz pliki, w ich nazwach zabronione jest używanie ukośników, znaków zapytania oraz gwiazdek. Nazwa może mieć długość do 256 znaków.

W nazwach plików możemy używać rozszerzenia, jest to część nazwy po kropce. Rozszerzenia stosuje się w celu określenia kategorii pliku, np. nazwa kelwin.mp3 oznacza: plik ten jest plikiem muzycznym, a read.txt jest plikiem tekstowym. Możemy tworzyć własne rozszerzenia lub używać nazw bez rozszerzeń.

Istnieją także specjalne pliki ukryte, poprzedzone kropką (dot files), są to najczęściej pliki inicjujące i konfiguracyjne.

Midnight Commander jest programem do zarządzania plikami i katalogami w systemach unixowych. Jest wizualną powłoką, zatem wszystkie operacje można wykonać bez żmudnego wpisywania poleceń, używając "graficznego" interfejsu. MC pozwala na operowanie na plikach za pomocą myszki oraz używanie klawiszy funkcyjnych i kursora. Ekran Midnight Commandera podzielony jest na dwie części, a każda z nich wyświetla katalogi/pliki bądź informacje o nich. Dzięki temu możliwe jest szybie przenoszenie, kopiowanie plików, bez podawania ścieżki (program zrobi to za nas, wystarczy tylko potwierdzić). Górna belka służy do wyboru poleceń. Wywołuje się ją wciskając klawisz F9 i za pomocą kursorów kieruje na odpowiednią pozycję. Na dolnym pasku możemy wpisywać polecenia, tak jak byśmy pracowali na powłoce.

Midnight Commander jest programem o bardzo dużych możliwościach. Jak już wspomniałem potrafi operować na plikach i katalogach zastępując wydawanie poleceń linuxowych, więc dla początkujących jest to znakomita alternatywa do powłoki. Jakby tego było mało do wszystkich operacji można używać myszki, jest to wygodne, ale tylko w wypadku przeglądania katalogów, operacje szybciej wykonuje się za pomocą klawiatury. MC pozwala również na wydawanie poleceń na dolnym pasku, tak więc możliwe jest np. wywołanie programu pocztowego, a po jego zamknięciu powrót do mc. Znane już z dos`a porównywanie katalogów działa tutaj wyśmienicie, możliwe jest też uruchomienie jakiegoś zadania w tle (np. kopiowania) oraz odzyskiwanie plików (dotyczy tylko linuxowego ext2fs). Kolejnym argumentem świadczącym o ogromnych możliwościach mc jest fakt, że potrafi on łączyć się z zasobami ftp, przeglądać je, no i oczywiście operować na nich. Midnight może też służyć do oglądania skompresowanych plików i wyciągania ich z archiwów. Znakomicie radzi sobie też z pakietami RPM, które można przeglądać (np. dokumentacje), instalować lub robić upgrade.

9

---