Parandowski Jan (1895-1978), polski prozaik, eseista i tłumacz. Ukończył gimnazjum klasyczne we Lwowie, 1913 rozpoczął studia w zakresie archeologii i filologii klasycznej na tamtejszym uniwersytecie, przerwane w czasie I wojny światowej z powodu internowania w Rosji, kontynuowane od 1920. 1922-1924 kierownik literacki w wydawnictwie A. Altenberga, gdzie uruchomił serię przekładów z literatur klasycznych. 1924-1926 odbył podróże studyjne do Grecji, Francji i Włoch. Od 1929 w Warszawie.
Od 1933 prezes polskiego PEN-Clubu, którą to funkcję pełnił (z przerwą w okresie wojny) do 1978. W czasie okupacji brał udział w konspiracyjnym życiu kulturalnym. 1945-1948 wykładowca Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1962 wiceprzewodniczący międzynarodowego PEN-Clubu.
Znawca i popularyzator kultury i literatury starożytnej, w których poszukiwał harmonii postaw - kontemplacyjnej i witalistycznej. Był także gorącym zwolennikiem renesansowego humanizmu.
Ważniejsze dzieła: Mitologia (1924) oraz popularne adaptacje eposów Homera Wojna trojańska (1927) i Przygody Odyseusza (1935) upowszechniające wiedzę o starożytności. Uznanie zdobył zbiór Eros na Olimpie (1924), opowieść Dysk olimpijski (1933, brązowy medal na Olimpiadzie w Berlinie 1936). Relacje z podróży, m.in.: Rzym czarodziejski (1924), Dwie wiosny (1927), Podróże literackie (1958).
Szkice i eseje, np.: Odwiedziny i spotkania (1934), Alchemia słowa (1951), Z antycznego świata (1958), Godzina śródziemnomorska (1956), Akacja (1967), Wspomnienia i sylwety (1960) - w wyborze Szkice seria I - II (1953-1968). Głośna powieść o kryzysie światopoglądowo-religijnym młodego człowieka - Niebo w płomieniach (1936), której kontynuacją jest Powrót do życia (1961), obrazki wspomnieniowe Zegar słoneczny (1953).