Fauna Australii - różni się zasadniczo od fauny z innych rejonów świata. Wiele australijskich zwierząt nie występuje nigdzie indziej. 83% ssaków, 89% gadów, 90% ryb i 93% płazów żyjących w Australii jest endemitami. Tak duża liczba endemicznych gatunków jest wynikiem długiej geologicznej izolacji kontynentu. Unikalną cechą fauny Australii jest całkowity brak rodzimych ssaków łożyskowych. W konsekwencji, torbacze wypełniły ekologiczne nisze, które w innych częściach świata zajmują łożyskowce. W Australii żyją dwa gatunki stekowców będących ogniwem pośrednim pomiędzy gadami i ssakami.

Przybycie ludzi (Aborygeni) do Australii około 50 000 lat temu przesmykiem z Azji i osadników europejskich od 1788, miało znaczący wpływ na australijską faunę. Przybysze z Azji przywieźli ze sobą psy (dingo), które zdziczały i zachwiały pierwotną równowagą pomiędzy żyjącymi tu gatunkami. Skutki pierwszej inwazji człowieka na bezludny wcześniej kontynent spowija mgła prehistorii odsłaniana pomału dzięki archeologii, etnografii i paleontologii. Europejczycy wprowadzili obce gatunki, często konkurujące z rodzimymi. Rozwój rolnictwa spowodował niszczenie pierwotnych środowisk co doprowadziło do wymarcia wielu gatunków. Obecnie chroni się pierwotne ekosystemy i rodzime gatunki poprzez przepisy ochronne i zakładanie Parków Narodowych. .

Kangurowate (Macropodidae) - rodzina torbaczy z rzędu dwuprzodozębowców. Jest drugą pod względem liczby gatunków rodziną torbaczy^[1]. Obejmuje ponad 50 gatunków zwierząt nazywanych powszechnie kangurami, czyli zwierzętami o silnych tylnych nogach i długim, mocnym ogonie, poruszających się skokami^[2]. Samice kangurów nazywane są kangurzycami. W klasyfikacji zoologicznej kangurami nazwano kilka gatunków z rodzaju Macropus, a oprócz kangurów do rodziny Macropodidae zaliczane są walabie, drzewiaki, pazurogony, filandry i pademelony. Wcześniej zaliczano również gatunki obecnie wyodrębniane do kanguroszczurowatych (Potoroidae).

Żywią się głównie trawą porastającą wzgórza lub parowy górskie. Pokarm to również liście, kora drzew i korzonki.

Koala (Phascolarctos cinereus) - gatunek torbacza z rodziny koalowatych, jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rodzaju Phascolarctos.Nadrzewne zwierzę roślinożerne, zamieszkujące wschodnią Australię. Koala schodzi na ziemię tylko po to, by przejść na kolejne drzewo. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach złożonych z samca i kilku samic.

Układ trawienny koali umożliwia trawienie jedynie liści wybranych (około 20) gatunków eukaliptusa. Dorosły osobnik dziennie zjada od 0,5 do 1 kg liści

Większość substancji mineralnych pobiera z soczystych liści eukaliptusa. Wodę pije rzadko, dopiero gdy z powodu suszy zmniejsza się jej ilość w liściach, pije częściej.

Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii) - gatunek torbacza z rodziny niełazowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Sarcophilus F. Cuvier, 1837.

O średniej wielkości ciała, krępy, przysadzisty, z serdelkowatym ogonem, w którym magazynuje tłuszcz i z dużą głową, co zapewnia największą siłę zgryzu w stosunku do masy ciała wśród żyjących ssaków^[1]. Wyjątkowo jak na torbacza ma przednie nogi dłuższe niż tylne. Długie wąsy czuciowe znajdują się na pysku i w kępce na czubku głowy. Ma jeden zestaw zębów rosnących powoli przez całe życie^[2].

Krokodyl australijski, krokodyl Johnstona, australijski krokodyl słodkowodny (Crocodylus johnstoni^[1]) - gatunek gada z rodziny krokodylowatych (krokodyle właściwe). Nie jest uważany za niebezpieczn

Kształt pyska, podobny jak ma gawial gangesowy, wskazuje przystosowanie do chwytania ryb. Oprócz nich różne bezkręgowce i małe kręgowce: ptaki, nietoperze, gady, płazy, ssakiy dla ludzi.

Kapodziób (Cereopsis novaehollandiae) - gatunek dużego ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący wyspy położone u południowych wybrzeży Australii oraz w Cieśninie Bassa. Żyje na otwartych, trawiastych stokach. Jest jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju Cereopsis oraz plemienia Cereopsini.

Rzekotkowate (Hylidae) - rodzina z rzędu płazów bezogonowych licząca około 400 gatunków. Większość gatunków cechuje wspaniałe ubarwienie ciała. U niektórych gatunków jest to ubarwienie ochronne, które doskonale maskuje je na tle podłoża. U innych zaś ubarwienie jest bardzo jaskrawe, odstraszające, informujące o nieprzydatności d spożycia z powodu trującychsubstancji zawartych w wydzielinach śliny.

---