Aleksander Jagiellończyk (ur. 1461, zm. 1506), czwarty syn Kazimierza Jagiellończyka, wielki książę litewski od 1492 r., król polski od 1501 r. Wybrany na tron Krakowski po zmarłym bracie Janie Olbrachcie, miał już za sobą ponad dziewięcioletnie rządy na Litwie. Dlatego sprawy litewskie zajmowały go i po koronacji na króla Polski. W latach 1492 - 94 i później toczył ze zmiennym szczęściem wojny z Moskwą, a kwestia ułożenia stosunków na wschodnim pograniczu była jedną z istniejących w jego polityce zagranicznej. Jeszcze przed koronacją zaakceptował w Mielniku (1501 r.) przywilej, który decyzje w sprawach państwowych powierzył senatowi, co było ustępstwem na rzecz magnatów. Wywołało to opozycję szlachty, na czele której stanął wybitny mąż stanu, kanclerz wielki koronny, Jan Łaski. Na sejmie w Piotrkowie w 1504 r. szlachta wymogła kilka antymagnackich ustaw. Rok później (1505 r.) król zaaprobował konstytucję zwaną nihil novi (nic nowego), w myśl której ustawy w sprawach państwa panujący mógł wydawać tylko za zgodą sejmu. Konstytucja ta unieważniała przywilej mielnicki. Na sejmie piotrkowskim zatwierdzono też zbiór praw, opracowany przez Jana Łaskiego i później wydrukowany.

---