Napędy CD

      Budowa dysku
      Zasada działania
      Budowa

Budowa dysku

      Dysk kompaktowy - mały wymienny krążek wykonany z tworzywa sztucznego o średnicy 12 cm i grubości 1,2 mm potrafi pomieścić ok. 650 MB danych.       Najmniejszą jednostką informacji(zapisanej na dysku kompaktowym), którą można zaadresować, jest sektor (zwany też ramką - ang. Frame) zawierający 2352 bajty. Rozróżnia się kilka formatów zapisu danych na dysku (kilka formatów sektorów). Ścieżka na płycie kompaktowej ma długośc ok. 6 km i szerokość 0.6 mikrometra, a odległość między sąsiednimi ścieżkami wynosi 1.6 mikrometra.

Zasada działania

      Głowica odczytu zawiera laser diodowy emitujący światło o długości fali ok. 780 nm. Promień po przejściu przez obiektyw pada na powierzchnię dysku i odbija się od niej na różne sposoby od zagłębień (pitów) i powierzchni płaskiej (landów). Głębokość pitów jest tak dobrana, żeby odbijające się od niego światło zostało w całości wygaszone przez fotodiody. Natomiast światło odbite od landów trafia przez układ optyczny do fotodiody, która zamienia je na impuls elektryczny. Na dysku kompaktowym CD dane są więc prezentowane jako pity i landy. Logiczne zero prezentowane jest przez pit lub land, jedynka zaś poprzez przejście pomiędzy pitem a landem lub odwrotnie.
      W starszych napędach CD, odzczyt informacji z dysku odbywał się ze stałą prędkością, wg tzw. systemu CLV (ang. Constant Dysk Velocity - stała prędkość liniowa), którą można osiągnąć poprzez zmienną prędkość obrotową. Dysk wirował szybciej, gdy głowica

odczytu zbliżała się do środka dysku.
Dla przykłady pierwsze czytniki CD (podobnie jak standard CD-Digital Audio) odczytywały dane z szybkością 250 KB/s (prędkość liniowa nośnika informacji była stała i wynosiła 1,25 m/s). Aby uzyskać stałą prędkość liniową, dysk obracał się z szybkością od 200do 500 obr/min, zależnie od tego czy odczytywana była zewnętrzna czy wewnętrzna ścieżka. Oczywiście proces dostosowania prędkości obrotowej do położenia głowicy, wpływał na zwiększenie czasu dostępu do danych.
      Współczesne czytniki dysków kompaktowych pracują z szybkościami przewyższającymi kilkadziesiąt razy szybkość odczytu swego protoplasty. Oczywiście aby zwiększyć n-krotnie szybkość odczytu, należy zwiększyć również odpowiednio n-krotnie szybkość obrotową dysku. Jednak przy tak dużych szybkościach obrotowych (zwłaszcza w przypadku wymiennego nośnika), bezbłędny odczyt staje się praktycznie niemożliwy, dlatego najnowsze napędy podczas odczytu danych pracują wg systemu CAV (ang. Constant Anguar Velocity) ze stałą prędkością kątową. Szybkość odczytu danych jest n-krotna (i osiąga maksymalną wartość) tylko dla ścieżek zewnętrznych. Odczyt danych ze ścieżek położonych bliżej środka dysku jest zdecydowanie wolniejszy. Najszybszy napęd CD osiągną 72-krotną szybkość transmisji. Zastosowany w nim podwójny dynamiczny system uchwytu płyty (ang. DDSS - Double Dynamic Suspension System ) zapobiega wibracjom napędu.
      Dysk CD napędzany jest za pomocą silnika napędu dysku do prędkości od kilkuset do kilku tysięcy obrotów na minutę (w zależności od modelu czytnika). Po naciśnięciu przycisku znajdującego się na płycie czołowej mechanizmu, wysunięta zostaje kieszeń służąca do umieszczenia weń dysku kompaktowego. Wysuw kieszeni odbywa się za pomocą specjalnego mikro silnika. Ten sam przycisk służy również do zamknięcia kieszeni. Głowica napędu napędzana jest za pomocą przekładni ślimakowej. W zależności od kierunku obrotów mikrosilnika, głowica przesuwa się od środka lub do środka dysku.

Budowa

       Na płycie czołowej napędu znajduje się potencjometr siły głosu oraz gniazdo służące do podłączenia słuchawek. Czytnik łączony jest z kontrolerem dysków twardych komputera za pomocą 40-stykowego złącz IDE. Napęd posiada standardowe 4-stykowe gniazdo służące do zasilania elektroniki i mechanizmu oraz 4-stykowe stereofoniczne wyjście AUDIO. Zworki konfiguracji pozwalają ustawić tryb Master lub Slave (fabrycznie ustawiony jest tryb Slave).

---