Wstęp 2
Rozdział I – Piękno i kanony piękna 4
1.1. Pojęcie piękna 4
1.2. Kanony piękna męskiego 8
1.3. Kanony piękna kobiecego 14
Rozdział II – Stosunek do cielesności mężczyzn i kobiet – atrakcyjność fizyczna 20
2.1. Pojęcie cielesności 20
2.2. Atrakcyjność fizyczna mężczyzn 24
2.3. Atrakcyjność fizyczna kobiet 25
Rozdział III – Mężczyzna i kobieta w mediach 28
3.1. Stereotypy płci w mediach 28
3.1. Wizerunek mężczyzny w mediach 29
3.2. Wizerunek kobiety w mediach 33
Zakończenie 38
Bibliografia 41
Spis rysunków 42
Każdy z nas jest codziennie bombardowany przez rozmaite obrazy i filmy przedstawiające pięknych lub brzydkich według naszej oceny ludzi. Rzadko jednak zdajemy sobie sprawę, że indywidualne poczucie estetyki, a więc również postrzeganie ludzkiego ciała jest ukształtowane kulturowo i zależy od tego gdzie i kiedy zostaliśmy wychowani. Ideał ludzkiego ciała, zwłaszcza kobiecego, ulegał dziesiątkom przemian w zależności od epoki. Proporcje, budowa, muskulatura mężczyzny nie podlega aż tak częstym zmianom, choć można bez wątpienia wyróżnić wpływy i preferencje danego okresy. To właśnie uroda kobieca jest zawsze rozpoznawalną ikoną czasów, bez względu na to, czy jest to twarz Marlin Monroe na plakacie Andy’ego Warhola, czy tajemniczo uśmiechająca się Mona Liza, czy też krągła w swych kształtach paleolityczna Wenus z Willendorfu1. Wszystkie te obrazy, które przedstawiają kanony kobiecego piękna są niezwykle mocno zakorzenione w ludzkiej świadomości. Jeśli przeanalizować problem w zależności od wypracowanego przed dany system kulturowy model, można zauważyć, że ideał piękna odzwierciedla zwykle sytuację społeczną i polityczną kobiet, a także jest związany często z filozofią, religia i stosunkiem do drugiego człowieka. Praktycznie tylko w starożytności kanony męskiej urody były ważniejsze i odgrywały większą rolę niż piękno kobiece, przy czym właściwie w żadnej innej epoce męskie kanony urody nie były związane z płodnością i erotyzmem, tak jak ma to miejsce w przypadku kobiecych kanonów urody. To kobiecy ideał nabierał z czasem (bądź też tracił) bujne kształty, matczyną delikatność, atrybuty związane z macierzyństwem, czasem również z władzą czy bóstwem. Zwykle jednak określony w danym czasie krąg kulturowy wyróżniał pewne zakorzenione w nim stereotypy, na których budowane było i jest postrzeganie kobiet, a więc „płci pięknej”.
Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, celem autorki niniejszej pracy było przedstawienie kanonów męskiego i kobiecego piękna oraz tego jak są one współcześnie postrzegane, przy czym główny nacisk położono na urodę męską, gdyż piękno kobiece zostało już opisane w wielu dostępnych opracowaniach.
Praca ma charakter opisowy. Autorka korzystała ze źródeł wymienionych w bibliografii oraz przeprowadziła kilka wywiadów celem zbadania postrzegania kanonów urody obu płci w mediach. Praca składa się z trzech rozdziałów poprzedzonych wstępem i podsumowanych w zakończeniu.
W rozdziale pierwszym autorka przedstawiła istotę piękna oraz zaprezentowała kanony męskiego i kobiecego piękna na przestrzeni kilku wybranych epok.
W rozdziale drugim przedstawiono problematykę cielesności obu płci i stosunku do niej.
Rozdział trzeci zawiera charakterystykę współczesnego spojrzenia na kanony urody przez pryzmat mediów (głównie reklam) oraz tego jak postrzegane jest męskie i kobiece piękno w mediach.
1 B. Osińska „Sztuka i Czas od prehistorii do rokoka”, WSiP, Warszawa 2004, s. 17