24. MOSTEK CIEPLNY-

MIEJSCE w obudowie zewnętrznej budynku, w których występuje znaczne obniżenie temperatury wewnętrznej powierzchni i wzrost gęstości strumienia cieplnego w stosunku do pozostałej części przegrody

trzy grupy:

• mostki pierwszego rzędu (płaskie w obrysie przegrody zewnętrznej) – 1D,

• mostki drugiego rzędu (w miejscu połączenia przegród: w stykach, złączach, narożnikach) – 2D,

• mostki trzeciego rzędu (przestrzenne mostki cieplne zarówno w samej przegrodzie zewnętrznej, jak i w ewentualnym złączu przestrzennym tej przegrody z dowiązującymi lub przebijającymi ją ścianami lub stropami) – 3D.

Liniowe mostki cieplne (2D) występują najczęściej w ścianach zewnętrznych. Typowymi przykładami miejsc ich występowania są: słupy i rygle w ścianach, żebra w ścianach warstwowych, nadproża, naroża ścian, połączenie ściany zewnętrznej z płytą balkonową, połączenie ściany zewnętrznej ze stropem, ościeża okienne. Celem artykułu jest określenie parametrów cieplnych i wilgotnościowych ściany zewnętrznej z uwzględnieniem 

LINIOWY WSPÓŁCZYNIK PRZENIKANIA CIEPŁA- strumień ciepła w stanie ustalonym podzielony przez długość i przez różnicę temperatury między środowiskami po obu stronach mostka cieplnego

25. PROJEKTOWANIE BUDYNKW POD KATEM UNIKNIĘCIA MOSTKÓW CIEPLNYCH:

Sposób posadowienia budynku: wykonanie betonowych ław fundamentowych, wymurowaniu ścian fundamentowych, ociepleniu ich oraz ułożeniu izolacji przeciwwilgociowej lub przeciwwodnej. Odrębnym elementem konstrukcyjnym są zewnętrzne ściany parteru, które oczywiście mogą być jedno-, dwu- lub trójwarstwowe. podłoga na gruncie, (która w domach energooszczędnych i pasywnych zawsze powinna być ocieplona niezależnie od tego, czy jest ogrzewana). Styk tych trzech elementów konstrukcyjnych musi być tak zaprojektowany i wykonany, aby nie powstał mostek termiczny. Oznacza to, że izolacja termiczna ścian fundamentowych musi być połączona z ociepleniem ścian warstwowych (zachowana ciągłość). 

Natomiast izolacja termiczna podłogi na gruncie powinna stykać się ze ścianą nośną przyziemia, która zwykle charakteryzuje się lepszą izolacyjnością termiczną od ścian fundamentowych. 

Dzięki temu ciągłość poziomej izolacji cieplnej nie będzie nawet minimalnego mostka termicznego, jaki może się utworzyć na styku ścian fundamentowych i przyziemia.

Posadowienie budynku na płycie fundamentowej jest częstym rozwiązaniem w domach energooszczędnych. Opłaca się w przypadku zastosowania ogrzewania podłogowego, występowania wysokiego poziomu wód gruntowych lub podłoża o niewielkiej nośności. Wtedy nie wykonuje się ław i ścian fundamentowych, a jedynie rodzaj zmodernizowanej podłogi na gruncie. 

Konieczne jest zaprojektowanie dobrze zbrojonej i odpowiednio grubej (najczęściej 12–20 cm) płyty żelbetowej będącej jednocześnie elementem konstrukcyjnym i grzewczym. Po prostu płyta fundamentowa musi być sztywna, gdyż ułożona jest na elastycznym podłożu z polistyrenu ekstrudowanego lub styropianu grubości 15–20 cm. Przy czym należy pamiętać, że termoizolacja powinna składać się z dwóch wzajemnie prostopadłych warstw (o przesuniętych spoinach). 

okna: konieczne jest wykonanie tzw. węgarków. To rodzaj występów osłaniających ościeżnice od strony zewnętrznej. Najczęściej profiluje się je w warstwie termoizolacyjnej lub stosuje odpowiednie kształtki z pianki poliuretanowej, ewentualnie styropianu. Węgarki powinny zasłaniać około 80% szerokości ościeżnicy, a to oznacza, że muszą zachodzić na ramy okien przynajmniej na 6 cm. I to na całym obwodzie okna, także pod parapetem. 

dach: styropian ocieplający ściany zewnętrzne stykał się z warstwą wełny mineralnej stanowiącej termoizolację połaci dachowej. Jest to logiczne, gdy nie ma ścianek kolankowych lub mają wysokość około 1 m i są traktowane jako przedłużenia ścian zewnętrznych. Jednak przy niskich ściankach wykonanych z 2 warstw pustaków lub bloczków często projektowane są dodatkowe, wewnętrzne ścianki drewniane. 

połać dachowa: Warstwę termoizolacyjną wykonuje się głównie z elastycznych materiałów o strukturze włóknistej takich, jak wełna mineralna lub szklana. Nie dość, że charakteryzują się doskonałymi współczynnikami przewodzenia ciepła (λ=0,032–0,045 W/m•K). Jednak muszą być chronione przez dwie dodatkowe powłoki: wiatroizolację od strony zewnętrznej oraz paroizolację od wewnętrznej. 

Łączna grubość warstw wełny mineralnej w połaci dachowej powinna wynosić co najmniej 20 cm (w domach energooszczędnych). Jej układanie musi się odbywać co najmniej w dwóch etapach.

balkony: konstrukcja samonośna, całkowicie oddylatowanej od budynku. Płyta balkonowa powinna być podparta na niezależnych słupach. A wtedy materiał konstrukcyjny może być dowolny. Stal, beton, drewno, aluminium, szkło wszystko można zastosować w zależności od wystroju elewacji.

26, POJEMNOŚĆ CIEPŁA MATERIAŁÓW I ELEMENTÓW BUDOWLANYCH:

Pojemność cieplna (Q) to zdolność do akumulowania (pochłaniania) ciepła przez materiał budowlany w czasie jego ogrzewania. Jest to ilość ciepła jakie należy zużyć do ogrzania materiału o masie m, o temperaturę Δt.

Q = c m Δt,
gdzie:
c - wartość współczynnika pojemności cieplnej mierzona w kJ/(kg*K)

woda	4,187
drewno	od 2,4 do 2,7
silikat, ceramika, betony, zaprawy, kamień	od 0,85 do 0,92
aluminium	0,92
stal	0,44
ołów	0,13

m - masa materiału budowlanego [kg]

Masa wynika z pomnożenia objętości elementu budowlanego przez jego gęstość objętościową (pozorną).

Gęstość objętościowa (pozorna) [kg/m³] jest zależna od struktury materiału oraz budowy i kształtu elementu murowego i jest zwykle mniejsza od gęstości.

silikaty - wyroby pełne	1800
silikaty - wyroby drążone	1400
cegły pełne	1800
pustaki ceramiczne	750 - 900
beton komórkowy	400 - 700

Δt - przyrost temperatury

Ze względu na oszczędność energii należy stosować materiały o wysokich wartościach pojemności cieplnej czyli dużym iloczynie gęstości objętościowej, objętości i współczynnika pojemności cieplnej. Silikat ma kilkakrotnie większą pojemność cieplną od innych materiałów budowlanych używanych do wznoszenia ścian.

27. AKUMULACJA : związana z pojemnością cieplną,

AKUMULACYJNOŚĆ: zdolność do magazynowania cieplłą i oddawania go w momencie, gdy pomieszczenie się wychładza. W przegrodach wielowarstwowych o tej samej powierzchni mogą być akumulowane różne ilości ciepła , co jest związane z kolejnością ułożenia warstw.

STATECZNOŚĆ: zależy od akumulacyjności, zdolnośc przegrody budynku do utrzymania pewnej stałej temp., warunków ustabilizowanych pomimo zmieniających się warunków zewnętrznych.

28. SORPCJA: proces przenoszenia wilgoci z powietrza przez materiał

ADSORPCJA – proces wiązania się cząsteczek, atomów lub jonów na powierzchni lub granicy faz fizycznych, powodujący lokalne zmiany stężenia.

ABSORPCJA- proces wnikania jednej substancji (cząsteczek, atomów lub jonów) do innej substancji tworzącej dowolną fazę ciągłą (gazu, cieczy, ciała stałego itp.)

DESORPCJA- przemiana fizyczna odwrotna do sorpcji, polegająca na uwalnianiu cząsteczek, atomów lub jonów z powierzchni lub z masy jednej ciągłej fazy fizycznej do drugiej.

Desorpcji sprzyjają:

• podwyższenie temperatury;

• zmniejszenie stopnia dyspersji

• zmniejszenie stężenia adsorbowanych jonów.

IZOTERMA SORPCJI MATERIAŁÓW BUDOWLANYCH ??????????