Wszystkie wyżej wymienione teksty opowiadają o wspomnieniach z czasów dzieciństwa bądź też wczesnej młodości. Większość bohaterów z opowiadań przeżywa znacznie różniące się od siebie wydarzenia, w inny sposób reaguje na otaczający ich świat i rzeczywistość. Mimo tych różnic, wszystkie utwory nie opowiadają jedynie o suchych, zwięzłych faktach, ale przede wszystkim o uczuciach, jakich doznawali bohaterowie podczas tych zdarzeń. Można więc powiedzieć, ze sam fakt jest tylko podkładem do burzy, jaka a miejsce w młodym umyśle. Postanowiłam skupić się na tekstach, które najbardziej mnie zaciekawiły i zainte-resowały. Będą to: „ Rozmowy Pambukiem ”, „Sekretny dziennik Adriana Mola lat 13 i ¾”, „Świat za szkłem ” oraz „Niezwykła istota”. W młodości, w tzw. wieku dojrzewania, człowiek nabywa wielu skłonności np. do interesowania się osobami przeciwnej płci. Ale jest to tylko jeden, przykładowy problem z jakim boryka się nastolatek – choć na pewno problem dużej wagi, mający olbrzymie znaczenie, często działający nawet na psychikę w dorosłym życiu. Właśnie ten problem dręczył Adriana Mola z „ Sekretnego dziennika...”.Zakochany w Pandorze często, bo prawie codziennie wspomina o niej w swoim pamiętniku, co jest w końcu pewnym dowodem na to, w jakim stopniu się nią interesował. Adrian miał również inne problemy – np. kompleks na punkcie swojego wyglądu. Dowodzi tego fragment opowiadania, kiedy chłopiec pisze w swoim dzienniku: „Jeśli pryszcz nie zniknie, pójdę do lekarza. Nie mogę dłużej znosić tego, jak mi się wszyscy przypatrują” Adrian często ukazuje swój krytyczny pogląd na otoczenie. Spostrzega wiele wad innych ludzi. Uwidocznia to w swoim dzienniku pisząc np. o swojej mamie ”Ona nie jest szczególnie bystra”. Ale młodego człowieka nurtują też o wiele poważniejsze i głębsze zapytania, niż te, o których napisałam. Są to tzw. pytania filozoficzne, mające na celu uświadomienie sobie, kim jesteśmy, skąd wziął się świat, czy istnieje Bóg, dlaczego istnieją rzeczy dobre i złe, czy sumienie jest takie same dla wszystkich ludzi. Podrozdział z powieści „ Świat Zofii” Josteina Gaardera pt. „Niezwykła istota” opowiada o „kursie filozofii, jaki piętnastoletnia dziewczyna imieniem Zofia otrzymuje od tajemniczego i nieznajomego filozofa. Kurs zmusza ją do zastanowienia się jakie miejsce we wszechświecie zajmuje człowiek – a więc również ona. Zofią, studiując historię filozofii i czytając o poglądach ludzi na przestrzeni wieków usiłuje znaleźć odpowiedź na dręczące ją pytanie. Ale to nie okazuje się łatwe – żadna z idei filozofów nie była do końca bliska zdaniu Zosi, za to większość brzmiała dosyć nieprawdopodobnie. Bohaterka opowiadania „Rozmowy z Pambukiem” opowiada o tym, jak w dzieciństwie postrzegała „Pambuka” , czyli Pana Boga. Nie podobało jej się, że urządził świat złożony z dobra i zła – z dobrych rzeczy, i ze złych rzeczy ,z dobrych chwil, i ze złych chwil, z dobrych rzeczy, i ze złych rzeczy. Sądziła, że o wiele wygodniej, mądrzej i lepiej byłoby stworzyć idealny świat bez usterek. Dopiero pewnego dnia odkryła tajemnicę „ Pambuka”. Znalazła odpowiedź na pytania, które nie pozwalało jaj żyć w przekonaniu o całkowitej dobroci Boga. Zrozumiała, że o prawdziwym szczęściu możemy mówić dopiero wtedy, kiedy następuje po czymś złym i przykrym – po burzy wschodzi słońce, a po nocy wstaje dzień. Inaczej zdolność do cieszenia się życiem, spostrzegania nadejścia wiosny itp. byłaby niemożliwa. Niestety, już po chwili zdobyte przekonanie „uleciało z wiatrem”. Pozwolę sobie przytoczyć cytat z opowiadania – „czy to, że wiadomo, co jest czym, to zasługa Pambuka?”. W ten sposób, narratorka poniekąd wyraża swoje zwątpienie w to, że istnieje Bóg. Z kolei w opowiadaniu „Świat za szkłem” Dariusza Romanowskiego” młody człowiek zastanawia się „ co jest za tym szkłem”. W swoich wątpliwościach nie ogranicza się jedynie do myślenia – zadaje pytania, lecz otrzymane odpowiedzi nie są zadowalające. Fascynacja czymś tajemniczym, przerażającym ogromem i kotłującym się masywem chmur – być może to właśnie powód, dla którego chłopiec godzinami przesiadywał w tym „nudnym i ponurym ” miejscu. Ale oprócz tego ten inny świat krył w sobie coś, co ciągnęło chłopca do niego. Lecz co to było? Być może właśnie ta odmienność, której nigdy nie doświadczył Problemy wieku dojrzewania były, są i chyba zawsze będą nieodłącznym elementem naszego życia. Taki jest świat i nie ma jak go zmienić. Poza tym, po co zmieniać coś, co wymyśliła i stworzyła istota doskonała, jaką jest Bóg?