Błogosławiona Anna Katarzyna
Emmerich

Anna Katarzyna Emmerich urodziła się 8 września 1774 roku w Flamschen w Niemczech. Była piątym dzieckiem z dziewięciorga, z ubogiej wiejskiej rodziny. Jako najstarsza dziewczynka w rodzinie miała obowiązek uczestniczyć we wszystkich pracach domowych. Do szkoły chodziła tylko kilka tygodni, ale nauczyła się czytać i pisać. W latach 1786-94 pracowała jako służąca, a następnie krawcowa, szyjąc dla okolicznych mieszkańców. Była przy tym osobą bardzo pobożną, spędzającą wiele godzin na modlitwie i medytacjach, adorując zwłaszcza słynący łaskami krzyż w miejscowym kościele.

Wcześnie odkryła w sobie powołanie zakonne i wielokrotnie próbowała wstąpić do jakiegoś klasztoru, wreszcie w latach 1799-1802 pracowała u kościelnego w Coesfeld, ucząc się jednocześnie gry na organach. Podczas medytacji przed figurą Chrystusa przyszła błogosławiona otrzymała stygmaty wewnętrzne, co przez długi czas ukrywała. W 1802 r. wstąpiła wreszcie wraz ze swą przyjaciółką do zakonu kanoniczek regularnych św. Augustyna (augustianek) Agnetenberg koło Dülmen i w rok później złożyła śluby.

Z wielką, może nawet nadmierną gorliwością pełniła wszystkie obowiązki w klasztorze, co czasami nawet gorszyło jej współsiostry, które poza tym niezbyt ją ceniły ze względu na jej ubóstwo i niski stan społeczny. Doszła do tego wkrótce ciężka choroba, która z przerwami trwała do 1811, powodując, że młoda zakonnica rzadko mogła się poruszać o własnych siłach. Po rozwiązaniu klasztorów przez Napoleona w 1812 r. musiała opuścić Agnetenberg i przeniosła się do Dülmen, gdzie ponad rok prowadziła dom francuskiego kapłana Lamberta, który schronił się w tej miejscowości przed prześladowaniami Kościoła w swej ojczyźnie.

Wkrótce jednak znów zachorowała, z czym zbiegło się ujawnienie się jej ukrytych dotychczas stygmatów. Jako pierwszy pojawił się na jej piersiach podwójny krzyż, podobny kształtem do krzyża z Coesfeld, następnie - otwarte rany na czole i rękach. Gdy w 1813 r. była już tak słaba, że nie mogła opuszczać łóżka i prawie nie przyjmowała pokarmów, wikariusz generalny w Münster zarządził kościelne dochodzenie w jej sprawie. Potwierdziło ono, że u zakonnicy co pewien czas pojawiają się stygmaty oraz że może ona żyć, przyjmując minimum pokarmów. Wiadomość o tym szybko się rozniosła i Dülmen zaczęło odwiedzać coraz więcej osób.

W 1818 r. na kilka lat osiedlił się tam znany poeta Clemens Brentano, na którym wielkie wrażenie zrobiły pobożność i widzenia siostry Anny Katarzyny. Stały się one inspiracją do licznych wierszy jej poświeconych. Spisane przez niego w latach 1818-1824 wizje i doświadczenia mistyczne Katarzyny ukazały się drukiem w dwóch książkach: Bolesna Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa według widzeń świątobliwej Anny Katarzyny Emmerich, augustianki z klasztoru Agnetenberg w Dülmen (Salzbach 1833) oraz Życie Świętej Dziewicy Maryi według [...] (Monachium 1852). Brentano sporządzane notatki podawał Katarzynie do akceptacji, a ostatecznie spisał je w literackiej niemczyźnie z pewnymi zmianami i upiększeniami, uzupełniając je własnymi przemyśleniami.

Na podstawie szczegółowych wskazówek zawartych w tych objawieniach archeolodzy odnaleźli w Efezie domniemany dom św. Jana Apostoła, w którym Maryja miała spędzić ostatnie lata życia. Potwierdzają to zachowane inskrypcje pielgrzymów na ścianach. Najwięcej szczegółów objawień dotyczyło męki Chrystusa, m.in. kształt krzyża i rodzaj drzewa, z którego krzyż był zrobiony oraz gwoździe, które były użyte. To wszystko opisane jest w najdrobniejszych szczegółach. Późniejsza konfrontacja wizji z danymi biblistyki wykazała pewne niezgodności z topografią i historią biblijną. Natomiast analiza teologiczna nie ujawniła żadnych błędów doktrynalnych.

Dla wizjonerki podstawą było Pismo Święte, które formowało jej życie duchowe połączone z cierpieniem, przez miłość do Chrystusa i Kościoła. Wizje zakonnicy stały się też - prawie sto lat później - inspiracją dla amerykańskiego aktora i reżysera Mela Gibsona w przygotowaniu filmu "Pasja". Anna Katarzyna zmarła w opinii świętości w Dülmen, gdzie od dawna czczona jest jako święta. Beatyfikacyjny proces informacyjny rozpoczęto w 67 lat po jej śmierci i zawieszono w 1927 r., a wznowiono dopiero w 1973 r. z inicjatywy ówczesnego biskupa Münsteru Heinricha Tenhumberga. Od 1975 r. grób przyszłej błogosławionej znajduje się w krypcie kościoła Świętego Krzyża w Dülmen. Papież Jan Paweł II beatyfikował Annę Katarzynę Emmerich w Rzymie trzeciego października 2004 roku.