Lea Sanders

KOLORY TWOJEJ AURY

Jak będzie postrzegany przez potomnych koniec XX wieku? Jako zwycięstwo cywilizacji nad ideo­logią? Czy jako czas odradzania się narodowych interesów? A może w przyszłości odbierany będzie jako okres jednoczenia się ludzi? A może dwudzie­sty fin de siecle zapisze się na naszej planecie wy­rwaniem naturze części skrzętnie ukrywanych przez nią tajemnic? Czy będzie to odkrycie duszy, o której istnieniu wiemy tylko tyle, na ile silna jest w nas wia­ra i wyobraźnia?

Drogi Czytelniku!

Ta książka, którą właśnie bierzesz do ręki, jest częściową odpowiedzią na postawione wyżej pyta­nia. Nie jest to ani powieść pisana według jej klasy­cznych reguł, nie jest to też praca naukowa, oparta o dedukcję wiedzy z przeszłości i fak­tów, także tych sztucznie stworzonych, nie jest to również podręcznik do nauki pewnej gałęzi lu­dzkiej wiedzy. Jest to książka, którą powinno się przeczytać, żeby można było powiedzieć, iż nie przeżyło się życia bez zastanowienia.

Być może, to ona właśnie pozwoli Ci ujrzeć świat, jakiego nigdy dotąd nie zobaczyłeś, a jaki jest wokół Ciebie na codzień i od święta. Pozwoli Ci zo­baczyć kolory Twojego życia i życia innych, przez co świat stanie się bardziej zrozumiały i mniej nie­bezpieczny.

Nawet po przeczytaniu tej książki możesz tego wszystkiego nie ujrzeć, ale nie powinieneś się z tego śmiać, bo będziesz mógł spojrzeć w głąb siebie da­lej, niż kiedykolwiek wierzyłeś.

Drogi Czytelniku, jest to książka dla Ciebie i o To­bie. Jeśli zobaczysz w niej kolory własnego życia — będzie to także Twoja książka.

JOLANTA HERIAN - ŚLUSARSKA

_{Lea Sanders}

Kolory twojej aury

Jak nauczyć się dostrzegać naszą

aurę i czakramy — aby lepiej poznać

samego siebie

Tłumaczenie

Jolanta Herian - Ślusarska

_ASTER

OFICYNA WYDAWNICZA

Tytuł oryginału:

Die Farben Deiner Aura

Ilustracja na okładce: Halina Kicińska-Porczak

Redaktor:

Artur Strumiłowski

© Copyright by Wilhelm Goldmann Verlag, Miinchen 1989

© Copyright for the Polish Edition by Oficyna Wydawnicza "Aster", Kraków 1993

ISBN 83-900978-0-X

Kraków 1993

"Aster" Spółka z o.o.

31-017 Kraków, ul. św. Jana 15

Skład: "OPRESS", Kraków, ul. Wiśniowa 16/76

Druk i oprawa:

Drukarnia Narodowa

Kraków, ul. Marszałka J. Piłsudskiego 19

Spis treści

Wprowadzenie 5

I

Tęcza, kwiaty jabłoni i urok dzieciństwa 11

■

Do widzenia książki, marzenia i wspaniałe rzeki 19

III

Kamienista droga życia 24

IV

Ostatnia granica naszych czakramów 33

V

Wymiana i przemiana w polu aury 47

VI

Bank danych z naszej przeszłości 54

VII

Przemiana materii planetarnej 58

VIII

Powtarzanie wzorców postępowania z przeszłości 62

IX

Minione żywoty i zaufanie ludzi 70

X

Siła czakramów 75

XI

Mózg i świadomość 79

XII

Akceptacja osobistych zobowiązań 86

XIII

Aura jako osłona 93

XIV

Znaczenie pozytywnego myślenia 99

Podziękowanie 102

Aneks 104

Barwne przedstawienie czakramów

i ich objaśnienie 113

Wprowadzenie

Lea Sanders kołysała się powoli w fotelu na biegunach z wysokim oparciem. Siedziałem naprzeciw niej. Dzieliło nas około trzech metrów, przestrzeń pełna napięcia. Odziana by­ła w czystą biel i tylko na sercu przypięła sobie czerwony jak róża, rozwinięty kwiat. Z początku byłem nieco przytłoczony atmosferą, ale potem onieśmielenie ustąpiło miejsca niejasne­mu uczuciu wdzięczności. Czułem się zaszczycony, że dane mi było przeżyć ten fascynujący widok.

A zatem siedziałem, aranżer i producent "Cosmosis", cotygodniowego programu słowno-muzycznego w radiu Santa Fe, by przyjrzeć się pracy przyszłego gościa mojej audy­cji. I nagle w obecności tej posągowej kobiety, odczułem osobliwą pokorę! Gdy obserwowałem jej zwyczajnie urzą­dzony pokój, moje serce i dusza odpłynęły do niej — do ko­goś, kogo zaledwie znałem, a wewnętrzny głos mówił mi: "Przypadki nie istnieją. Pozwól, by teraz pomogła tobie; po­tem będziesz mógł zrobić coś dla niej w mass-mediach".

Z wieloma zaproszonymi w ciągu ostatnich czterech lat przeprowadzałem wywiady dla naszej stacji, były to magicz­ne chwile dyskusji o ludzkich możliwościach, o poznaniu sa­mego siebie i na tysiące innych tematów, które dotyczą naszej

5

planety; ale teraz włosy stanęły mi dęba i poczułem gęsią skórkę na myśl o tym, co miało nastąpić. Lea bowiem zapro­ponowała, że jako przygotowanie do wspólnej audycji odczy­ta moje czakramy. "Przypadki nie istnieją", pomyślałem.

Zrozumiałem szczególny talent Lei — albo lepiej jej bo­ski dar — gdy łagodnie lecz zdecydowanie objaśniała, co dzieje się podczas seansu. "Odczytuję twoje czakramy (na ile się orientowałem, były to centra energii lub siły), promienie, które z nich emanują, kolory, a na końcu twe wcześniejsze wcielenia. Myślę, że <Past Lives> (poprzednie istnienia) są niesłychanie ważne — twierdziła — a wyrażają się poprzez kolorowe promienie. Gdy nasze minione życia były przykre —a dotyczy to dziewięćdziesięciu procent wszystkich wcześ­niejszych wcieleń — wówczas komórki tak długo przecho­wują te przykre doznania, dopóki ich nie wyzwolimy".

Pomyślałem o karmie, o zależności między przyczyną a skutkiem w naszym życiu, i stało się dla mnie jasne, że na­prawdę wierzę, iż "zbieramy to, co zasiejemy". Zawsze stara­łem się żyć według złotej reguły: "Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe". Zgromadziliśmy jednak w tym życiu w naszej podświadomości wiele doświadczeń — nie wspominając o lekcjach karmy, które przynieśliśmy na świat z wcześniej­szych wcieleń, aby je przetworzyć dziś lub w przyszłości.

Gdy Lea kontynuowała i pokazywała mi barwną tablicę z różnymi odcieniami kolorów, objaśniając ich emocjonalne znaczenie, zdawałem sobie sprawę, że przekazywała mi wy­ższą prawdę. Każdy czakram, każdy kolor ma cechy pozy­tywne i negatywne; a Lea widziała te kolory, ich siłę, formę, kierunek i zasięg jako efekt mojego obecnego i wcześniej­szych wcieleń, mojego charakteru i najgłębszych dążeń du­szy.

Było jasne, że moje "ego" miało tu zostać zdemaskowa­ne. Ale nie odczuwałem potrzeby ukrywania, chronienia mo­ich najczulszych punktów. Przeciwnie, czułem się tak spokojny i tak niewymownie dobrze, że otwierałem się jesz­cze bardziej. Myślałem: "Przed Bogiem nie możesz się ukryć", i wiedziałem po prostu, że Lea Sanders była darem niebios dla mnie i dla każdego, kto może zaakceptować jej

prawdę. Skąd o tym wiedziałem? Czułem emanującą z niej bezwarunkową miłość połączoną z głębokim współczuciem dla wszystkich ludzi.

Lea skoncentrowała się na okolicy mojego żołądka i do-stroiła się do moich wibracji. Zdawało się, że jej spojrzenie przechodzi przez i ponad moim fizycznym ciałem. Chociaż nie była w transie, to całkiem wyraźnie odbierała informacje z jakiegoś absolutnie niezwykłego źródła. Mówiła o miłości i strachu, wierze we własne siły i niepewności, potępieniu i wybaczeniu, dobrym samopoczuciu i chorobie. Mówiła

0 parach przeciwieństw: o Yin i Yang życia.

Z zadziwiającą precyzją opisała generację, do której na­leżę: wyobrażenia o moralności, naiwność i materializm lat pięćdziesiątych; ruch na rzecz pokoju i protest lat sześćdzie­siątych — przechodziła tak od spraw ogólnych do osobistych

1 na odwrót. Generalne uwagi dotyczyły dynamiki społecz­
nych, duchowych i świadomościowych zmian na naszej pla­
necie. Uwagi osobiste odnosiły się do mojego charakteru,
domu rodzinnego, dzieciństwa, kariery i związków z innymi
ludźmi. Wskazywała moje słabe i silne strony, precyzyjnie
określała czas, a nieraz nawet konkretne okoliczności. Każda
wyrażona przez nią prawda poruszała mnie coraz głębiej, łzy
radości spływały, gdy poznawałem nowe możliwości rozwo­
ju swej osobowości.

W osobiste aspekty seansu Lea wplatała co chwilę kilka dobitnych zdań natury ogólno-filozoficznej. Wspominała swą pracę z bezdomnymi i mniej uprzywilejowanymi człon­kami naszego społeczeństwa. Mówiła o naszej powszechnej nieświadomości, o złym traktowaniu planety, zatruwaniu wody na Ziemi. Przypominała o coraz częstszym występo­waniu kwaśnych deszczów, a ja pomyślałem o radioaktyw­nym skażeniu, awariach w reaktorach jądrowych, odpadach przemysłowych, dziurach ozonowych, terroryzmie, głodzie, wojnie i o świecie, który wytrącony został z równowagi...

A jednak wypełniony byłem wewnętrznym spokojem.

Zastanowiłem się: dziś bardziej niż kiedykolwiek ważne jest, by każdy człowiek otworzył się na poznanie wyższych

prawd, dowiedział się o sile, jaką daje świadomość, i o naj­ważniejszym być może: o sile serca, miłości.

"Musimy poznać sami siebie i nasz stosunek do tego co stanowi całość" — mówiła Lea. Ziemia jest żywą, oddychają­cą istotą, a my stanowimy jej nieodłączną część. Nie możemy zranić ani ograniczyć żadnej istoty, która zdaje się egzysto­wać poza nami, nie czyniąc sobie tego samego. A jednoczącą siłą, która utrzymuje więź wspólnoty, jest miłość.

Po czterech godzinach seans dobiegł końca, a ja dostrze­głem w swoim życiu nowy, osobisty sens. Może jest więcej takich ludzi jak Lea Sanders — możemy z nich, na litość bo­ską, korzystać! Jeden nazwie ich być może prorokami, inny "odczyty waczami myśli" lub "nosicielami światła", i kto wie jak jeszcze. Ja uważam, że ich praca jest nieoceniona, bez względu na to jak ich nazwiemy. Jako człowiek czyn­ny w dziedzinie mass-mediów i komunikacji masowej, przy­rzekłem sobie w każdym razie popierać ich pod każdym względem w ich działaniu.

■

Alan Hutner, prowadzący audycję radiową "Cosmo-sis", Santa Fe, Nowy Meksyk, kwiecień 1987

Tam, gdzie źródło,

jest marzenie,

marzenie nazywa się miłość.

Trudno z początku, w walce i z wieloma przeszkodami,

jednak dzięki sile,

która tkwi w twoim celu,

nie możesz się zatracić.

Widzisz jak słońce zachodzi,

kiedy inni stoją ślepi na brzegu.

Widzisz odległą gwiazdę,

kiedy inni nie mogą przedrzeć się przez mrok,

i widzisz ukryte w ich sercach to,

co kiedyś można tam znaleźć.

Jednak z pomocą i wskazówkami z wnętrza

zaczynasz wspinaczkę na nowe szczyty,

a miłość,

twój najwyższy cel, będzie się wznosić

jak ptaki

w dzikim, swobodnym locie.

Stephanie ]o Rogers

I

Tęcza, kwiaty jabłoni i urok dzieciństwa

Była kiedyś mała dziewczynka, która o zmroku często siadywała ze swoją ukochaną starą babcią i powierzała jej swe najgłębsze tajemnice. Opowiadała o cudownych kwia­tach jabłoni, o motylach i o żuczkach, które przewracały się na grzbiet i zastygały w bezruchu jak nieżywe, gdy nie chcia­ły być niepokojone; przede wszystkim jednak próbowała wy­jaśnić babci, że widziała wokół ludzi tęcze. Babcia nie chciała w to wierzyć, ale dziewczynka upierała się przy swojej histo­rii. Wtedy babcia strofowała ją: "Nie opowiadaj takich rzeczy. Daj temu spokój".

• Babciu, dlaczego te wszystkie kolory są takie piękne?

• Nie mów o tęczach wokół ludzi, dziecko. Nie widzi
  tego żaden człowiek, a ty sprawiasz innym przykrość.

Mała dziewczynka nie mogła zrozumieć tego, co mówi­ła babcia, szła do łóżka i śniła o wspaniałych, barwnych tę­czach, jakie tańczyły wokół wszystkich, których kochała. We śnie nie musiała się wysilać, by zobaczyć coś innego niż to, co istniało, gdyż we śnie wszystko jest właściwe.

11

Jej wujek Woody, który chętnie malował r rysował, był zielony. Dorośli mówili, że był człowiekiem twórczym; i tak mała dziewczynka nauczyła się, że piękna zieleń sosnowa oz­nacza, iż ludzie chętnie coś tworzą. Byli też inni zieloni lu­dzie, jak wujek Wayne, który stale miał kłopoty finansowe. Jego zieleń mieściła się gdzieś pomiędzy kolorem zielonym a brązowym, a barwa ta nie za bardzo jej się podobała, cho­ciaż samego wujka mocno kochała. Był zawsze punktualny. Najbardziej ze wszystkich martwił się o jej stopę, gdy stanęła na zardzewiałym gwoździu biegnąc za rudzikiem, który od-fruwał akurat z tłustą dżdżownicą w dziobku. W krainie ma­rzeń wszystko miało swój sens, gdyż w końcu każdy wie, że tam nie potrzeba niczego zmieniać. W kraju marzeń nikt nie lekceważy pięknych, kolorowych barw.

Mała dziewczynka wiedziała, że tęcze wokół ludzi na tym świecie były równie piękne, jak w krainie snów. Ale nie wiedzieli o tym dorośli, więc dziewczynka spróbowała za­brać ludzkie tęcze do swej krainy marzeń i nie zdradzić tego nikomu. Nic dziwnego zatem, że wszystkich ludzi, których znała, widziała w różnokolorowych barwach, ale nie opowia­dała o tym dorosłym. Była kochanym dzieckiem i nie chciała ranić niczyich uczuć.

O wiele później, gdy babcia pewnego razu zapytała ją, czy pamięta moment, kiedy widziała barwy emanujące z lu­dzi, tę starą kobietę otaczała chmurka osobliwie różowego koloru, a babcia wyglądała na zakłopotaną. Odtąd dziew­czynka wiedziała, że ludzie zażenowani wysyłają promienie w kolorze głębokiego różu. Nie była to zresztą ta sama różo­wa barwa co u jej cioci, gdy ta z upodobaniem szczotkowała sobie włosy. Lea wcześnie zorientowała się, że miłość realizu­je się w kolorze ślicznego, miękkiego różu, a ten odcień był dla niej najukochańszym kolorem ze wszystkich.

Pewnego popołudnia, gdy na niebie rozpięta była tęcza, zapytała babcię, czy ową tęczę można schwytać.

— Nie — odparła babcia — ale gdyby to kiedyś ci się udało, na jednym jej końcu znajdziesz złoty skarb, a na dru­gim suknię w tęczowych barwach.

12

• Jaka jest tęcza w dotyku, babciu?

• Nie wiem. Nigdy jeszcze żadnej nie dotknęłam.

• A dokąd ona odchodzi, gdy znika z nieba?

• Nie wiem tego, dziecino. Dlaczego pytasz o tak nie­
  dorzeczne sprawy?

Mała dziewczynka wiedziała, że kiedyś znajdzie tęczę, ale prawdopodobnie będzie musiała to zrobić zupełnie sama. Najwyraźniej mówienie o tęczy na niebie było równie bezsen­sowne, co rozprawianie o tęczach wokół ludzi, ale ona czuła, że ma własną tęczę.

Mała dziewczynka spędzała wiele czasu w swoim po­koju na górnym piętrze domu i stamtąd obserwowała uko­chanych członków rodziny, którzy przechodzili przez podwórze. Stale dostrzegała tęcze wokół tych ukochanych dusz, które znała jakże dobrze. Tęcza wokół babci była naj­piękniejsza ze wszystkich. Miała wiele z twórczej zieleni, którą posiadał również wujek Woody. Gdy pisała wiersze, a czyniła to często, wówczas zieleń dokładnie spowijała po­stać babci aż do podłogi. Gdy układała w wazonie kwiaty, które mała dziewczynka zebrała na wzgórzach, także wyglą­dała zielono. Kiedy polewała ciasto białą lukrową pomadą, była całkiem zanurzona w owej zieleni. Mała dziewczynka sądziła, że zieleń powinna właściwie zafarbować ciasto, ale tak nie stało się nigdy.

Nieraz, gdy babcia zapraszała panie z kościoła na her­batę, wcześniej spędzając wiele godzin przy czyszczeniu sre-ber i szkła, miała wówczas osobliwie pomarańczowe plamy. Dziewczynka nie rozumiała tego, bo była jeszcze za mała, by /rozumieć, że nawet dorośli czasem coś udają. Ale gdy babcia kołysała ją na kolanach i cichutko nuciła piosenkę, wtedy wszystko było w najlepszym porządku. Wówczas życzyła so­bie, aby to nigdy się nie skończyło i by mogła zawsze słuchać babci, podczas gdy różowa miłość promieniuje daleko ponad jej głowę i opada znowu na dziewczynkę, która wreszcie szczęśliwie zasypia.

Dziadek miał w sobie więcej błękitu niż ktokolwiek w rodzinie. Był on zdania, że wszystko ma zostać wykonane

13

w określony sposób, a gdy tak się nie działo, wtedy jego tęcza zabarwiała się na bardzo, bardzo czerwony kolor, a babcia mówiła:

— No więc, John, przemyśl lepiej wszystko jeszcze raz, zanim zbyt się rozgniewasz.

I tak mała dziewczynka wkrótce poznała, że czerwień oznacza złość. To było bardzo nieprzyjemne uczucie, gdy ktoś był zły lub nieszczęśliwy. Ale w niedzielę, gdy przycho­dzili z wizytą odświętnie ubrani sąsiedzi i siedzieli w pokoju jadalnym, a dziadek mówił o tym, że jeden drugiemu powi­nien pomagać, to z serca jego wypływały swobodnie miękkie, błękitne barwy. Wówczas dziadek wyglądał wesoło, a mała dziewczynka wiedziała, że był to wspaniały człowiek kocha­jący innych ludzi. Nie tak jak babcia ze swym różowym kolo­rem, która potrafiła zaciągnąć ludzi do kuchni i poczęstować ich własnoręcznie upieczonym chlebem; dziadek kochał wszystkich w taki sposób, że życzył im wszystkiego najle­pszego.

Mała dziewczynka rosła, a kwiaty jabłoni rozkwitały dla niej, motyle figlowały na wietrze, a dęby zrzucały żołę­dzie, ale nigdy nie udało jej się schwytać tęczy. Miała dobry wzrok i gdy zaglądała ludziom w ich dusze i przenikała wzrokiem ściany, to zdawało jej się, że ma oczy orłów, które budowały gniazda na wysokich skałach po obu stronach jej domu. Nikt w rodzinie nie miał takich oczu jak ona, i wszyscy wyglądali na zmieszanych, gdy próbowała im wyjaśnić, co dostrzegła.

Pewnego dnia leżała na łące porosłej bujną lucerną z kwiatuszkami w kolorze lawendy. Ukryła się równie do­brze, jak małe fauny, które spotykała w głębi lasu, i wiedziała, że olbrzymi orzeł w powietrzu doskonale ją widzi i zastana­wia się, czy nie nadawałaby się na smaczny posiłek. Nagle zrobiło się jej bardzo smutno i zapytała siebie, czy rodzina nie lubi jej z tego powodu, że miała oczy, które widziały to, czego poza nią nikt nie postrzegał? Oglądała swoje ciało. Może była w połowie orłem a nie małą dziewczynką? Ale nie, wyglądała dokładnie tak samo, jak mała dziewczynka. A potem spo­strzegła ważkę: miała tak osobliwe ciałko i otaczało ją takie

14

przeźroczyste światło, że szybko zapomniała o wszystkim i pobiegła za ważką. Każda kropla rosy na każdym listku lu­cerny była tęczą zwiniętą w miniaturową piłeczkę. Całe niebo nad fioletowym kwieciem było aksamitnie błękitne. Na brze­gu kanału stał dumnie stary słonecznik, a z jego twarzy kapa­ły na liście żółte światełka. Przez chwilę dziewczynka dziwiła się, dlaczego kwiaty wysyłają światło w kolorze swych płat­ków, a ważka miała tylko światło przeźroczyste. Ale tylko przez chwilę, gdyż małe dziewczynki widzą w krainie ma­rzeń tak wiele interesujących xi£C7y, że nie mają czasu, by zajmować się dłużej szczegółami.

Pląsała więc z dziecięcą niewinnością po łąkach, ale nig­dy nie udało się jej schwytać tęczy. Zamiast tego, barwy ukła­dały się nad jej głową w wysoki łuk, i z niego uczyła się stopniowo rozpoznawać ich znaczenie. To, co widziała i cze-y,o się nauczyła, ukrywała jednak przed innymi, gdyż inni, w świecie ludzi, nie chcieli niczego słyszeć o jej cudownym świecie.

— Muszę znaleźć złoty skarb i piękną suknię na drugim brzegu tęczy — wołała wybiegając z domu i pędząc przez po­la do sosnowych lasów i jałowcowych zagajników. Tam lańczyły kolory i śpiewały swoją pieśń. Zwalniała kroku i kołysała się w ich rytm, w końcu zapominała, dlaczego wła­ściwie tu przyszła, aż nadchodziła pora, by znowu wrócić do domu.

I tak rosła mała dziewczynka w pełnej glorii ci­szy, a przed nią odsłaniały się najdelikatniejsze odcienie ko­lorów, każdy inny, a jednak pochodzące od jednego światła. Błękitne sklepienie nieba było spokojne, podczas gdy ona pa­trzyła, dziwiła się i zapominała o sobie wobec tych wszy­stkich barw.

Im więcej się uczyła, tym bardziej oczywiste stawało się dla niej, dlaczego jej ciało otaczało się tylko żółtymi promie­niami. Kiedyś spostrzegła, że kolory wokół ludzi rozciągały się, gdy je obserwowała, a czasem napływały na nie obrazy z innych czasów, jak kręcone schody barw wydobywających się z głów. Nigdy nie wiedziała, jaki obraz zobaczy w nastę­pnej kolejności. Nieraz w ogóle nie dostrzegała niczego; kiedy

15

indziej widziała obrazy i kształty, ale postaci nosiły staro­modne kostiumy, takie same jak w jej podręczniku historii. Przyjemnie było to obserwować, ale zawsze poczuwała się do winy, kiedy ktoś ją przyłapał na podglądaniu innych ludzi. Nie była w stanie wytłumaczyć nikomu, że jeszcze bardziej kocha ludzi, gdy obserwuje, jak te figurki wychodzą z ich głów. Ale dopóki nie gapiła się na innych zbyt otwarcie i na­tarczywie, mało kto zwracał na nią uwagę; więc stawała obok i obserwowała ukradkiem, jak cudownie ubarwione postaci unosiły się wzwyż i rozpływały w błękitnym powietrzu.

Jej ulubionym przedmiotem w szkole były "obce kraje". Tam dowiedziała się, że wujek Woody otoczony zielenią "wypuszczał" z głowy postaci, które nauczyciel opisywał ja­ko mieszkańców dalekich Indii. Gdy wujek Woody mówił o tym, że rząd powinien wspomagać ubogich, wówczas wy­pływał z niego tak szybko błękitny kolor, że ledwie widać by­ło jeszcze zieleń, jaka zwykle otaczała go podczas malowania. Wydobywały się z niego także postaci mnichów, a ona zasta­nawiała się, czy mnichów tak samo interesowało pomaganie ubogim jak wujka Woody.

Albo ciocia Ora. Była ładniejsza niż wszyscy pozostali w rodzinie. Nazywano ją pięknością, jakkolwiek wcale nie była ładniejsza od tych sympatycznych kobiecych postaci, które mieszały się w róż, zieleń i błękit, kolory, jakie ją zazwy­czaj otaczały. Ponadto ciocia Ora miała wokół siebie cudowne białe światło, a gdy czytała książkę, pojawiały się przy niej żółtawe blaski. Ale to nigdy nie utrzymywało się długo, gdyż Ora stale się wierciła, była ruchliwa i bardzo aktywna. Wtedy wracały do niej błękity, zielenie i róż, a znikały żółte cienie. Gdy ciocia Ora zakochała się i wyszła za mąż, często wśród jej barw pojawiała się ostra czerwień. Mała dziewczynka zasta­nawiała się, czy postaci kobiet wychodzące z głowy Ory też miały czerwone plamki. W szkole nauczyła się później, że wspaniałe kostiumy tych kobiet noszono na starych angiel­skich dworach królewskich, i że ludzie, którzy się szczególnie stroją, mają wokół siebie dużo czerwieni.

Wiosną mogła dostrzec wibracje energii wokół nowych liści i traw. Kwiaty drzew owocowych wysyłały najwspanial-

16

sze barwy, a pszczoły unosiły się nad ich kielichami i rozpra­szały kolory we wszystkich kierunkach. Lato z pełnym roz­kwitem przyrody sprawiało jej ogromną radość. Lubiła też jesień, porę żniw. Ale mroźną zimę lubiła najbardziej. Wyob­rażała sobie pana Mroza jako małego, ubranego na biało czło­wieczka, który nocami, gdy ona spała, malował na oknach piękne obrazy. Były zawsze doskonałe, raz palmy, kiedy in­dziej najdelikatniejsze paprocie; ale zawsze ponad mikrosko­pijnymi, rozgałęzionymi deseniami dostrzegała wzór energii, uformowany tak samo jak nad oryginałami. Każdego ranka przyglądała się tym wzorom, póki ciepło z rozpalonego przez 11 / iad ka pieca ich nie rozpuściło.

Życie było podniecające. Mała dziewczynka chętnie asystowała babci przy pracy, gdyż wszystko, co robiła babcia, l>vlo kolorowe. Najprzyjemniej to wyglądało, kiedy babcia [Obiła masło. Zimą śmietana nie była tak żółta jak latem, kie­dy krowy żywiły się zieloną trawą. Babcia zabarwiała wów­czas masło startą marchewką, moczyła ją w gorącym mleku i wlewała odrobinę do schłodzonej śmietany. To spra­wiało, że śmietana robiła się prawie pomarańczowa, a ubite nidsło żółte. Barwa marchwi była najbardziej interesująca. Kolor pomarańczy unosił się wysoko, potem promienie zała­mywały się i eksplodowały tworząc wszystkie możliwe geo­metryczne kształty. Ale gdy babcia zanurzała marchew w gorącym mleku wszystkie kolory znikały, a wówczas małej d/.iewczynce robiło się naprawdę przykro.

Rodzina i przyjaciele przebywali najchętniej w starej, ogromnej kuchni domu, zaś pokój stołowy używany był tyl­ko w niedzielę, i wówczas, kiedy przychodził ksiądz. Mała dziewczynka najlepiej czuła się w kuchni, gdyż była ona biel­sza i czerwieńsza od pozostałych pokoi. Zwisały tam białe i czerwone pelargonie, które rzucały własny blask na zielone liście. Babcia siadywała zawsze przy wschodnim oknie ku­chennym w fotelu na biegunach i szyła, podczas gdy jej różo­we promienie unosiły się wysoko, a potem powoli znowu na nią spływały. Kolory osób przebywających w kuchni cudow­nie otulały ich ciała. Sosnowe drwa paliły się w starym ko­minku, ogrzewały to przytulne pomieszczenie i czyniły je tak

17

miłym, że mała dziewczynka była w pełni szczęśliwa, a świat wydawał się najlepiej urządzony. W takich chwilach świat lu­dzi podobał jej się prawie tak samo jak świat tęcz.

Nie potrafiła pojąć, dlaczego nikt nie może dzielić z nią tego świata. Tam można było przecież tak nieskończenie wie­le zobaczyć, że zawsze dnia brakowało, aby wszystko obej­rzeć. A to zajączki baraszkowały ze sobą, to znów wiewiórki biegły do okruszków, które dla nich rzucała; zanosiły je do swoich dziupli i wracały pośpiesznie, aby zgromadzić ich je­szcze więcej. Mała dziewczynka przykucała na ziemi i w sku­pieniu obserwowała energie tańczące wokół wiewiórek. Nie różniły się wcale od ludzi. Kiedy były chciwe, ich energia wy­ginała się na obu końcach w górę. Gdy były złe, ich energia drgała niczym błyskawica. Kolory energii zwierząt nie były takie same jak u ludzi, ale widać było, że falowały według jednolitego wzorca. I tak całymi godzinami obserwowała energię zwierząt, by na podstawie widzianych kolorów roz­poznawać, jak się czuły te małe swawolnice. Gdy nauczyła się rozumieć kwiaty, drzewa i leśną zwierzynę, pojęła także, że wszystkie dzikie stworzenia współżyją w świecie tęczy w idealnej harmonii. Małe zwierzątka sadowiły się wygodnie w swych gniazdach i dziuplach, zanim nastał zmrok i nim przebudziły się żarłoczne zwierzęta, których pożywienie sta­nowiły małe. Żuczki i mrówki spiesznie wracały do domów, a gdy nad drzewami wschodził księżyc, już prawie zasypiały.

O Bogu, o jakim opowiadali księża i pastorzy, dziew­czynka wiedziała niewiele. Ale gdy o wieczornym zmierzchu biegła do domu i przysłuchiwała się ostatniej sprzeczce mię­dzy sroką a sójką, odczuwała bezmierną energię — jeszcze większą niż energia babci — a ta energia łączyła wszystkie światy. Nie mogła dostrzec tej energii, ale wiedziała, że jed­nak istniała. Gdy docierała na dziedziniec swego domu, świa­tło księżyca zaczynało już stapiać się z babcinymi malwami. Nie miało znaczenia, że babcia gniewała się, iż dziewczynka tak długo pozostawała w krainie tęczy. Uczucie niesamowitej energii sprawiało, że wszystko wracało do normy.

II

Do widzenia książki, marzenia i wspaniałe rzeki

Mój świat składał się głównie z tęcz, motyli i kwiatów jabłoni, aż do chwili, gdy skończyłam sześć lat i zmarła moja młodsza siostrzyczka. W trzy lata później zmarł również ma­ły braciszek. Dorośli mówili wówczas o ciemnej chmurze, która wisi nad domem, gdy ktoś umiera, o niebie i aniołach. Moja prosta dusza zaczęła natychmiast zadawać wiele pytań. Wiedziałam, że nie żyłam po raz pierwszy i że siostra i brat powrócą, by znowu być u nas. Pytałam, dlaczego dorośli o tym nie chcą słyszeć. Tęskniłam za moim rodzeństwem, ale bardziej jeszcze marzyłam o kimś, z kim mogłabym porozma wiać o kolorach. Widziałam je wszędzie. Byłam przekonana, że oboje, siostra i brat, powrócą w nowych ciałach.

Czas mijał, miałam dwanaście lat i organizm zaczął się rozwijać. Czytałam miłosne historie i zaczęłam się intereso­wać chłopcami. Cały czas wiedziałam, że muszę ukrywać swoje zdolności jasnowidzenia i osobliwy świat myśli. Może dlatego tak ważny był dla mnie mój wygląd. Miałam brunat­ne loki zamiast warkoczy, malowałam usta i wkroczyłam, mówiąc ogólnie, w najbardziej powierzchowny okres mego

19

życia. Nadal jeszcze jeździłam samotnie na starym koniu nad rzeką mego dzieciństwa,ale marzyłam teraz o fantastycznym mężczyźnie, który się pojawi i ożeni ze mną. Miał to być ktoś szlachetny, kochany i delikatny, miał w pełni mnie rozumieć i widzieć barwy wokół ludzi, zupełnie jak ja. Byłam pewna, że gdy ktoś taki mnie wreszcie znajdzie, będziemy mogli roz­mawiać o naszym świecie.

I tak stopniowo znikało "dziecko lasu", stawałam się co­raz bardziej towarzyska. Inni młodzi ludzie tolerowali mnie, dopóki zgadzałam się z ich poglądami. Młodzi mężczyźni lu­bili mnie także, a ja rozwinęłam w sobie cudowną zdolność udawania, że się nimi interesuję. Wiedziałam jednak co po­wiedzą, zanim wymówili słowo. Czytałam ich myśli, ale uda­wałam nieświadomą. I byłam jeszcze sobą jedynie wówczas, gdy samotnie spacerowałam pod jabłoniami i po lesie.

A potem skończyłam trzynaście lat. Jedna babcia umar­ła, a druga postanowiła zrobić wszystko, by wychować mnie na kulturalną młodą damę. W tym czasie byłam już prawie wcale niepodatna na naukę, tylko biologiczny pęd młodości, wystarczająco silny, pociągał mnie do innych ludzi, a ich do mnie. Skąd miałam wiedzieć, że to Bóg pomagał mi wówczas rozumieć innych, by stworzyć ze mnie później uzdrowiciel­kę? Nie wiedziałam wtedy, że miałam być prekursorką, le­czyć i kształcić ludzi. Był to akurat czas, gdy nasza stara planeta wchodziła w okres Wodnika. Moja energia była skie­rowana prawie wyłącznie na mnie samą. Mocno wierzyłam, że czekał na mnie świat doskonałej miłości. Wypatrywałam, kiedy wreszcie pojawi się ten "właściwy".

Gdy miałam piętnaście lat, przyszła wojna, a młodzi mężczyźni z kręgu moich znajomych niemal bez wyjątku udali się do Anglii, by zrzucać bomby na Europę. Jeden po drugim ginęli. Tygodnik w Nowym Meksyku publikował sy­stematycznie listę zabitych i zawsze był wśród nich ktoś, kogo znałam osobiście. Wiejscy chłopcy z naszej okolicy w dzień po Pearl Harbour zgłosili się w komplecie na ochot­nika, i tych pierwszych wojennych ochotników spotkało naj­gorsze. Rosłam z tymi chłopcami, jeździłam z nimi autobusem szkolnym, a potem wysyłałam do nich listy za

20

granicę. Ale mimo wszelkiego poparcia, jakie otrzymywali od naszej gminy, tylko jeden z nich wrócił żywy do domu.

Gdy dziś odczytuję wcześniejsze życia moich pacjen­tów, muszę często myśleć o tamtych chłopcach, ponieważ bez przerwy spotykam młodych ludzi, którzy szczerze nienawi­dzą wojny. Kilku odmówiło służby wojskowej i nigdy nie odpowiedzieliby na żaden apel rządu — tak przynajmniej twierdzą. Pacjenci przypominają sobie nieraz swą młodość z poprzedniego wcielenia podczas drugiej wojny światowej, śmierć i to, że ich ciała rozerwane zostały na kawałki. Przypo­minają sobie moment, kiedy ich samoloty zostały strącone przez wroga. Próbowali na powrót wtłoczyć się w swe rozer­wane ciała, ale na próżno. A potem przypominają sobie jesz­cze, że bezsilni i smutni szli na "drugą stronę" przysięgając nigdy więcej nie walczyć.

Nieraz, gdy ktoś siedzi przede mną i opowiada o swoim minionym życiu podczas drugiej wojny światowej, pytam, czy jest on jednym z tych młodych wieśniaków, albo czy znał któregoś z nich. Ci ludzie mówią, że nigdy już nie wyruszą na żadną wojnę, a gdy wystarczająco dużo dusz będzie mówić to samo, wówczas politycy mogą się wysilać, ile tylko chcą— żaden z tych młodych ludzi ich nie posłucha.

Nikt z moich dotychczasowych pacjentów nie stracił ży­cia w Wietnamie. Być może walczący w Wietnamie wypełnili swój obowiązek i oczyścili planetę, albo — zanim powrócą— przeczekają zachodzącą na całym świecie zmianę Świadomo­ści. Czekają, aż będą mogli wrócić na oczyszczoną Ziemię.

W połowie drugiej wojny światowej zakochałam się w człowieku, który odmówił pójścia na front. W tym czasie zrobiłam licencję pilota i przewoziłam pasażerów z Dalhart w Teksasie do Amarillo, gdzie mieli połączenie z głównymi li­niami lotniczymi.Miłość i latanie połączyły się odtąd w moich wspomnieniach. Marzyłam o lataniu, a wysoko nad ziemią często myślałam o barwności mojego dzieciństwa. Nadal wo­kół ludzi widziałam kolory, ale dawno już straciłam nadzieję na spotkanie kogoś, kto tak jak ja umiałby docenić urok aury. Słowo "aura" nie było mi jeszcze wówczas znane, ale to nie

21

odbierało mu znaczenia, gdyż każdy w końcu poruszał się we własnej tęczy.

Mój mąż był człowiekiem o dużej sile oddziaływa­nia i w następnych latach wspaniale rozwinęłam się pod jego opiekuńczymi skrzydłami. Prowadziliśmy o wiele bardziej ambitne życie od tego, do jakiego przywykłam w młodości na wsi. Dowiadywałam się wiele o ludziach i sto­pniowo poznawałam, co oznaczają poszczególne promie­nie czakramów, nie znajdując zresztą nikogo, z kim mogłabym na ten temat porozmawiać. Nikt nie dostrzegał jakichkolwiek barw. Nawet słowo "czakram" nie należało jeszcze do mojego słownictwa.

W kilka miesięcy po zakończeniu wojny mój mąż i ja przeprowadziliśmy się do Montany. Północny Nowy Meksyk był wybitnie rolniczym stanem, bardzo konwen­cjonalnym, a w latach czterdziestych ludzie byli tam jesz­cze bardzo zacofani. Ale Montana, kraina "szerokiego nieba", przewyższała kołtuństwem wszystkie inne stany w Ameryce. Skrycie myślałam, że powinnam raczej po­grzebać swoje tęcze. Ale równocześnie w sercu rodził się bunt: — Nie!

Minęło dalszych pięć lat. Były to lata szczęśliwe, w któ­rych pomagałam mężowi w prowadzeniu interesów, urodzi­łam dwoje wspaniałych dzieci i potajemnie radowałam się, gdy w osobie maleńkiej córeczki trzymałam w ramionach babcię, która zmarła, kiedy miałam dziesięć lat. Synek rów­nież był mi znany z jakiegoś obrazu z dzieciństwa. Opowiada­no mi, że wujek Mort, najmłodszy brat mojego dziadka ze strony matki, zmarł bohaterską śmiercią podczas pierwszej wojny światowej. W okresie mego dzieciństwa był on wciąż przedmiotem szczerego podziwu i często pytałam siebie, skąd znałam tego wujka? Wiedziałam, że między tą ofiarą wojny a mną istniał jakiś szczególny związek. Może właśnie już wówczas tak znienawidziłam wojnę? W dwa­dzieścia lat po tym, jak wujek Mort poległ na polach Flan­drii we Francji, odchyliłam kocyk, pod którym leżał mój nowo narodzony synek i powiedziałam pierwsze słowa:

22

— Wujku Mort, jesteś słodkim chłopakiem.

Wróciła dusza, by przebywać ze starym, dobrze zna­nym przyjacielem. Otoczeni poświatą naszej tęczy wędruje­my drogami życia stale i stale w towarzystwie dobrze znanych dusz z wcześniejszych wcieleń. Jeszcze dziś fotogra­fie wuja Mortona i mojego syna stoją w pokoju gościnnym obok siebie. Obie przedstawiają ich w okresie ukończenia szkoły, a odwiedzający nas nie mogą uwierzyć, że chodzi o dwie różne osoby.

Minęło pięć dalszych lat, podczas których nasza rodzi­na powiększyła się. A równocześnie ja patrzyłam i coraz wię­cej uczyłam się na własnej drodze, i coraz częściej przychodzili do mnie przyjaciele ze swymi problemami. Otwarta została nowa karta w księdze mego życia, a ja pod­dałam się losowi, gdyż ten los otoczony był tęczami.

III

Kamienista droga życia

Gdy minęło wiele lat i moje włosy posiwiały, odpowie­działam sobie na większość pytań związanych z centrami energetycznymi. I tak było dobrze, wkroczyłam w wiek doj­rzały. Zawsze znajdowałam czas na książki, nawet wówczas, gdy więcej znaczyły dla mnie las i zwierzęta. Chętnie zgłębia­łam wiedzę o Ziemi i o kulturach innych krajów. Z czasem coraz silniej odczuwałam, kim jestem, i przypominałam sobie liczne wcześniejsze wcielenia. Przyjaciele i znajomi nie wie­rzyli we wcześniejsze życia, ale ja wiedziałam, że byłam na Ziemi nie jeden raz, lecz już wiele razy.

Obserwując siebie w lustrze widziałam, że moja aura stała się już dość duża i wiedziałam, że ujawnia ukrytą wie­dzę o życiu duchowym, łącznie z wcześniejszymi wcielenia­mi. Przeżycia, od których nie mogłam się uwolnić, wracały do mnie stale we śnie i to od najmłodszych lat. W wieku dwóch lat nie widziałam jeszcze i nie znałam kobry, a prze­cież we śnie dusiłam ją. Wyglądała zupełnie inaczej niż grze-chotniki i żmije w mojej ojczyźnie Nowym Meksyku. Unosiłam tego węża do góry, a on prężył się i uderzał ogo­nem w moje ciało. Nie zwalniałam uścisku, aż jego oczy się zaszkliły i wiedziałam już, że jest martwy. Wówczas wypusz-

24

czałam go z rąk i budziłam się z krzykiem. Byłam spocona i potwornie wystraszona. Ukochany ojciec budził sią za każ­dym razem i pocieszał mnie, lecz moja energia była po takim wydarzeniu "wyciszona" na wiele godzin. Ów sen wracał do mnie wielokrotnie. Aż dobiegłam czterdziestki... Wpadła mi wówczas w ręce książka, która sytuację z mojego snu opisy­wała jako rytuał wtajemniczenia dla uzdrawiaczy na egi­pskich dworach panujących. Zrozumiałam, jak ten sen przystawał do innych wspomnień, w których widziałam sie­bie na brzegu Nilu w czasach starożytnych. Gdy przeczyta­łam tę książkę, sen więcej nie powrócił. Jednak już jako dwuletnie dziecko w głębi serca czułam, że ten sen miał coś wspólnego z moimi wcześniejszymi wcieleniami.

Miałam pięć lat, gdy urodziła się mała siostrzyczka. Po­kochałam ją od razu z taką czułością, która pozwalała do­mniemywać, że we wcześniejszym wcieleniu była ona moją własną córką. Wiedziałam, że żyłyśmy w Anglii w małej chat-ie pokrytej słomianym dachem. W pobliżu domu znajdował się staw i rosło wiele kolorowych kwiatów. Byłam żoną mło­dego człowieka zatrudnionego u pobliskiego chłopa. Całymi dniami kołysałam w ramionach dziecko i podziwiałam pier­ścionki loków na jego główce. Dziecko było jeszcze niemow­lęciem, gdy zostawiłam je pewnego dnia w kołysce i poszłam zanieść kolację mężowi. Gdy wróciłam, córka nie żyła. Wów­czas, w XVI wieku, nagła śmierć stanowiła wstrząs nie mniej­szy niż dzisiaj. Pogrążyłam się w żałobie do końca życia, i nawet w obecnym życiu bałam się zostawiać małe dzieci sa­me w pokoju.

Gdy to dziecko oddane zostało mi jako siostra, byłam równie przejęta jak ojciec, który w swym ostatnim wcieleniu był jej mężem. Nasza miłość była ogromna, ale dziewczynka po dwóch miesiącach zachorowała na zapalenie płuc i znowu zmarła.

Dziś wiem, że kształtują się pewne wzory zachowań, dotyczy to także śmierci, i że owe wzory trudno nieraz zmie­nić. Możliwe też, że dusze z własnej woli przebywają na Zie­mi tylko przez krótki czas, by wpłynąć na rozwój świadomości innych. Uczymy się przez cierpienie, a ból jaki

25

przecierpieliśmy, ja i mój ojciec, gdy po raz drugi traciliśmy to dziecko, był ogromny. Ale jestem pewna, że rozwinęła się przez to nasza osobowość.

Jeśli ktoś wątpi, że odradzamy się zawsze w tej samej rodzinie, jestem gotowa opowiedzieć historię własnej rodzi­ny. W dziewięć miesięcy po śmierci, 15 stycznia 1934, pier­wszej młodszej siostry na świat przyszli bracia bliźniacy, a pojawiali się także później przy powrotach myślowych do moich wcześniejszych żywotów. Jeden z nich był moim bra­tem w czasie, gdy epoka kamienna ustępowała epoce brązu. Oboje byliśmy wtedy wojownikami. To życie omówię jeszcze dokładniej w dalszej części książki. Drugi bliźniak, któremu stale matkowałam, również wracał do mnie wielokrotnie. Je­den z żywotów, pod względem uczuciowym bardzo bogaty, spędziłam w Szwajcarii w XVI wieku. W owym wcieleniu miałam sześcioro dzieci i umarłam w połogu, gdy ten chło­pak jako mój syn miał sześć lat. Cała rodzina zebrała się wo­kół łoża śmierci a on, w ostatnich minutach mego życia, wykrzyknął pełen złości "Dlaczego mnie opuszczasz?"

W obecnym życiu to dziecko dożyło dokładnie dwóch lat i dwudziestu siedmiu dni, zanim odeszło do wieczności. Ja, wówczas ośmioletnia, czułam się, jak gdybym grzebała własne dziecko. Wdrapałam się na jedną z jabłoni i siedzia­łam zupełnie sama, a moje serce pękało z bólu. Tam, właśnie na tej jabłoni, zostawiłam swoje dzieciństwo, rozstawałam się ze swymi książkami, rzekami, kwiatami jabłoni i marzeniami.

Osobliwością reinkarnacji z tego okresu było to, że przez najbliższe trzydzieści dwa lata każdy jasnowidz pytał mnie:

• Czy pani wie, że u pani stóp siedzi mały chłopczyk?

• Tak — odpowiadałam — i przesyłałam strumień mi­
  łości małemu braciszkowi, który tulił się do moich kolan. Gdy
  sama założyłam już rodzinę, miałam nadzieję, że wróci prze­
  ze mnie, ale nie był on żadnym z dzieci, które urodziłam, jak­
  kolwiek one także należały już kiedyś do mojej rodziny.
  A media nadal powtarzały:

• Obok pani stoi mały chłopczyk.

26

Dziewiętnaście lat później, gdy moja córka miała uro­dzić pierwsze dziecko, on nie spieszył się za bardzo na świat. Według lekarzy miał urodzić się 10 grudnia 1967 roku. Przez cały miesiąc przebywałam u córki w San Diego. Urodził się wreszcie 15 stycznia 1968 roku — dokładnie w trzydzieści cztery lata po tym, gdy przyszedł na świat jako bliź­niak i trzydzieści dwa lata po tym, jak umarł w tamtym wcie­leniu. Pozostawał w łonie matki o cztery tygodnie dłużej, niż przewidywali lekarze, i urodził się tego samego dnia, co w swym poprzednim życiu. Ważył niemal sześć kilogramów, więc od razu miał dobry start. Wiedziałam natychmiast, kim był, zanim jeszcze — tym razem jako wnuka — wzięłam go w ramiona. Już drugi raz przyszedł do mnie w tym moim ży­ciu. Oczywiście zbędne jest dodawanie, że media przestały widzieć obok mnie małego chłopczyka.

Ale w tym momencie historia wcale się nie kończy. Dziesięć lat później poczułam, że nie mogę prowadzić dłużej swych interesów i zdecydowałam się opuścić miejscowość, gdzie byłam blisko całej rodziny. Nadszedł czas, kiedy wobec Boga i siebie samej poczułam się zobowiązana udać się na miejsce, gdzie będę mogła oddać się całkowicie pracy z inny­mi ludźmi. Nadeszła pora uzdrawiania. Moja zdolność do­strzegania czakramów dojrzała i musiałam ją wykorzystać. Rodzina nie rozumiała decyzji i buntowała się przeciw niej. Wnuk nie tylko wyrażał niezadowolenie, ale był po prostu wściekły. Patrzył na mnie płomiennymi oczami i pytał za­gniewany:

— Dlaczego mnie opuszczasz?!

To samo powiedział do mnie w XVI wieku w naszym szwajcarskim życiu. Nie muszę dodawać, że kocham tego wnuka nad wszystko. Nie przebolał jeszcze całkowicie roz­stania, ale już wydoroślał i rozumie, że wszyscy musimy po­zostać na drodze, którą wybraliśmy jeszcze przed naszym powrotem na tę planetę.

Również z drugim bliźniakiem dzieliłam kilka żywo­tów. Najbardziej bolesny, gdy ludzie jaskiniowi zajmowali europejskie stepowe obszary. Wychodząc ze Skandyna­wii i Pirenejów rozprzestrzeniali się, a lodowiec właśnie ustę-

27

pował. Należeliśmy do plemienia z rejonu Pirenejów. Nasze jaskinie były zbyt zagęszczone, więc zaczęliśmy budować do­mostwa, które wyglądały jak gliniane igloo. W tym celu zako­twiczaliśmy oboma końcami w ziemi długie, giętkie drzewa, prawdopodobnie wierzby, długie na jakieś trzy metry. Umie­szczaliśmy pnie gęsto obok siebie, a przestrzeń między nimi zalepialiśmy gliną. Te schronienia znajdowały się zazwyczaj niedaleko pieczar. Mój brat bliźniak i ja byliśmy potężnymi, owłosionymi mężczyznami odzianymi w futra i strzępy skór, a na nogach mieliśmy coś w rodzaju rzemiennych sandałów.

W jakiś sposób nauczyliśmy się przetwarzać rudę mie­dzi w metal i wyklepywaliśmy go robiąc groty do dzid. Umieszczaliśmy je na długich drągach i traktowali jako najnowocześniejsze osiągnięcie w działaniach wojennych. Było to nasze wyobrażenie o "gwiezdnych wojnach". Nie różniąc się od dzisiejszych wojowników, postanowiliśmy przetestować naszą broń na ludziach, którzy zamieszkiwa­li gliniane chatki przy sąsiednich jaskiniach, ale nie należeli do naszego plemienia. Moją dzidą rozpłatałam brzuchy wielu ludziom, zabijałam ich i czułam się nieprawdopo­dobnie silna. Wspierał mnie brat, który zgruchotał wiele czaszek i śmiał się przy tym dziko — był to ten sam śmiech, który słyszałam także w obecnym życiu. Nie wiem, ilu za­biliśmy ludzi, ale dotarliśmy już do trzeciej osady glinia-nek, kiedy dopadło nas kilku wojowników uzbrojonych w łuki i strzały.

Podczas jednego z seansów "Past Life" widziałam moje martwe ciało i pomyślałam, że naprawdę nie mieli­śmy zbyt bogatej osobowości. Musieliśmy odpokutować winy z poprzedniego życia. Zneutralizować karmę czyli unicestwić przyczyny i skutki zła, które komuś kiedyś wy-rządziliśmy.Myślę nieraz o tym, jak często wielki "kompu­ter" po tamtej stronie uświadamiał nam, że musimy zrównoważyć nasze winy z tamtych czasów — i ile razy oboje potrafiliśmy wymodlić sobie jeszcze jeden darmowy żywot.

A potem przyszło teraźniejsze życie i mój brat za­przedał się duszą i ciałem pewnej fundamentalistycznej re-

28

ligii, podczas gdy ja od początku skłaniałam się ku metafizy­ce. Chodziło o to, by odpokutować naszą karmę jako ludzi jaskiniowych, a że Bóg jest łaskawy, więc dał nam taką możli­wość.

Byłam zupełnie zdrowa aż do czasu, gdy urodziłam pię­cioro dzieci, za każdym razem przy pomocy cesarskiego cię­cia . Kobieta ciężarna nie ma wyboru, jeśli nie może urodzić inaczej. Piętnaście lat później mój brzuch rozcinano jeszcze cztery razy, aby ratować mi życie. Dziewięć jest liczbą końca — i dziewięć razy byłam cięta, by zakończyć karmę człowie­ka jaskiniowego.

Podczas ostatniej operacji uznano mnie za klinicznie martwą. Moje ciało leżało w szpitalu, ale ja unosiłam się nad stromym wzgórzem pokrytym suchą trawą i kamieniami. U jego stóp znajdował się szumiący strumień, a babcia, która odwiedzała mnie z zaświatów w szpitalu, stała obok mnie. Szłyśmy wzdłuż potoku i milczałyśmy. Wtedy ujrzałam na drugim brzegu przecudny krajobraz z różnobarwnymi kwia­tami i ptakami o błyszczących piórach, a jakiś głos mówił:

— Lea, możesz przyjść do nas lub zostać na Ziemi. Wy­
bór należy do ciebie.

Wcale się nie zastanawiałam, lecz odparłam prosto z serca:

— Pozostanę na Ziemi. Niech mój ojciec nie grzebie na­
stępnego dziecka.

Ojciec był dobrym człowiekiem i stracił już dwoje dzie­ci, a mój jedyny żyjący brat był operowany w ostatnich mie­siącach dwukrotnie na guzy mózgu. Moja decyzja pozostania przy życiu była wyrazem najgłębszych uczuć. Babcia natych­miast zniknęła, a ja przebudziłam się w szpitalu z silnymi bó­lami. Ale wiedziałam, że wyzdrowieję i przez wiele jeszcze lat wypełniać będę dzieło Boga. Moja karma została spłacona.

Po tym doświadczeniu ze śmiercią w moim życiu nastą­pił zdecydowany zwrot. Nie chciałam już pracować w skle­pie, chociaż potrzebowałam jeszcze siedmiu lat, by się od tego uwolnić; owo doświadczenie ze śmiercią uczyniło ze mnie w końcu starą uzdrowicielkę, która mieszka dziś w ma­łym, szeregowym domku w Santa Fe.

29

A więc moja karma została spłacona, ale brat z epoki ka­miennej dopiero zaczynał neutralizować własną. Ja w tym ży­ciu odbyłam już wyprawy do około pięćdziesięciu wcześniejszych wcieleń i nauczyłam się lepiej rozumieć związki karmiczne. Po tym, jak mój brat przeszedł cztery dal­sze operacje guzów mózgu, uznanych przez lekarzy za nie-złośliwe, powiedziałam do córki:

• Przy dziewiątej operacji wujek Jerry umrze.

• Mamusiu — odrzekła — on nie wytrzyma tak długo!
  Przecież już teraz jest prawie po drugiej stronie.

• Dziewięć to liczba końca — odparłam.

Cztery lata później zmarł podczas dziewiątej operacji. Zapłacił za morderstwa, jakich dokonał na początku epoki kamiennej jako prymitywny wojownik.

Za każdym razem przed przyjściem na Ziemię decydu­jemy się na określony program życiowy, a stara dusza znowu wyrusza w drogę wraz ze swymi kolorami tęczy i wszystkim, czego się wcześniej nauczyła.

Z pełną świadomością obserwuję barwy promieniujące od ludzi, a zdolność ich interpretowania w różny sposób od­zwierciedla się w moim obecnym życiu. Ów dar miałam od zawsze. Niektórym ludziom jest przykro, gdy odczytuję ich aurę, podczas gdy inni wręcz zmuszają mnie, by powiedzieć im, co widzę. Faktom nie da się zaprzeczyć, ale na mnie, jako na uzdrowicielce i człowieku odpowiedzialnym, spoczywa decyzja, ile można ujawnić ludziom w danym momencie ich duchowego rozwoju. Próbuję być całkowicie szczera, chyba że widzę bliską śmierć.

Centra energii lub czakramy znane są ludziom od tysię­cy lat. Organizm ma wiele czakramów, ale siedem umiesz­czonych wzdłuż osi ciała pokazuje najdokładniej szczegóły z życia osoby. Te centra energii wywodzą się z krę­gosłupa i promieniują przez określone gruczoły na specjalne punkty ciała. Energia czakramów postrzegana jest jako światło, które drga w różnych częstotliwościach.

Pierwszy czakram znajduje się przy kości ogonowej i drga najwolniej spośród wszystkich siedmiu głównych cza-

30

kramów. Widzi się go jako kolor czerwony. Odczytywa­ne z dołu do góry następują kolejno częstotliwości drgań ko­lorów tęczy, od czerwieni po fiolet. Gdy obserwuję delikatne różnice w odcieniach barw, potrafię wyciągnąć z nich wnio­ski dotyczące stanu fizycznego, emocjonalnego i duchowego danej osoby. Rozmiar, kształt, głębia tonacji barwy i jakość drgania, jak i formy geometryczne widoczne w aurze, są u każdego człowieka inne.

Rozliczne cechy aury zdradzają najdrobniejsze szczegó­ły dotyczące osoby. Myśli, uczucia, talenty i możliwości są uwidocznione tak samo jak blokady, które są źródłem proble­mów. Doświadczenie nauczyło mnie, co oznaczają poszcze­gólne promienie. Ale nawet po życiu spędzonym jako jasnowidz, od czasu do czasu natrafiam na promień, którego nigdy nie widziałam, a którego znaczenie odgaduję dopiero podczas seansu.

Ponieważ już od dziecka dostrzegałam wokół ludzi ko­lory, moja wiedza o znaczeniu kolejnych promieni rodziła się z pracy podczas seansów, ale też z doświadczeń w codzien­nym życiu. Nie mam żadnego konwencjonalnego wykształ­cenia w tej dziedzinie, ale to, co wiem, mówi mi, że większość książek na ten temat nie do końca odpowiada prawdzie.

Każdy może mieć kontrolę nad własną aurą, jeśli się zdecyduje na jej uregulowanie. To przecież oczywiste, że nic nie daje nam więcej osobistej wolności, niż codzienne określa­nie własnego stanu świadomości przy całkowitej obojętności na to, co dzieje się dookoła. Gdyby każdy masażysta-terapeu-ta lub lekarz rozumieli, jak powstaje aura, jak się oczyszcza i ożywia, to moglibyśmy zrobić ogromny skok naprzód w sztuce uzdrawiania. Jeśli naprawdę chcemy pomóc najbar­dziej rozumnie i skutecznie, to musimy poznać kolory, jakie wiążą się z określonymi chorobami i dolegliwościami.

Aura ze swymi barwami jest czymś realnym, co można postrzec, gdy tylko człowiek pokona karmę w ostatnim, tak zwanym czakramie wykończeniowym — w krtani. Wymaga to wyzbycia się myśli samokrytycznych albo osądzających siebie samego lub innych. Podczas uwalniania się od tych blokujących wpływów nasze komunikowanie staje się wyra-

31

zem nieskrępowanej, bezwarunkowej miłości. Pięknie wyra­ził to Thomas Sugrue: "Duch jest mistrzem budowlanym; nie-przeżyta wiedza staje się grzechem. Nie krytykuj niczego w człowieku, lecz szukaj rzeczy, za które kochasz swojego Stwórcę, gdyż dojdziesz do Królestwa Niebieskiego tylko wsparty na ramieniu człowieka, któremu pomogłeś".

Jak już wspominałam, każdego pociąga kolor, który akurat z największą intensywnością występuje w jego aurze. Moja córka na przykład zawsze nosiła kolor różowy, gdyż ta barwa najlepiej pasowała do jej energii. Jest ona bardzo życz­liwym człowiekiem.

Chwilowy stan aury i jej stabilność oddziaływują w znaczący sposób na nasze zachowanie w środowisku. Gdy jesteśmy zmęczeni, słabi i bez energii, stajemy się bardziej po­datni na wpływy zewnętrzne: na ludzi, pogodę, najbliższe otoczenie. Takie zaburzenia we własnym polu energetycz­nym z powodu obcych wpływów mogą prowadzić do chorób i złego samopoczucia. Nasza aura jest odpowiednio bardziej odporna, gdy jesteśmy zdrowi i dobrze się czujemy.

Gdy otwieramy duszę, wówczas Bóg wskazuje drogę, która zaprowadzi nas do najwyższego rozwoju w tym życiu. Dla ludzi, którzy potrzebują dodatkowego bodźca, by mogli otworzyć swe dusze i czakramy, istnieją media takie jak ja. Aura ujawnia naszą rzeczywistość, to, o czym myślimy i co czujemy. Stoi ona otworem dla wprawnych ekspertów od in­terpretowania aur i czakramów i daje się odczuć w każdej chwili. Cieszę się już na czasy, gdy będziemy umieli rozma­wiać ze sobą zupełnie szczerze, bez konieczności skrywania się za maską konwencji. Wówczas naprawdę nastanie "New Age" (nowy wiek) i na całej planecie zapanuje miłość Boga. O ile dobrze przewiduję, to ów wiek nastąpi dla wielu ludzi w nadchodzącym dwudziestopięcioleciu do pięćdziesięciole­cia. Wszędzie na świecie widzę ludzi usilnie pracujących nad tym, by urzeczywistnić świadomość Boga. Podczas realizo­wania się tego rozwoju powstanie nowa cywilizacja, społe­czeństwo, które żyje w prawdzie. Stanie się to możliwe, gdy wszyscy ludzie na całej Ziemi będą postrzegać aury.

IV Ostatnia granica naszych czakramów

W jednym z moich ostatnich wcieleń byłam panem feu­dalnym w Japonii, shogunem, który wyjątkowo dbał o dobro­byt swych poddanych. Miałam wprawdzie bardzo mgliste pojęcie o tym, co dobre a co złe, jednak traktowałam swych poddanych jak ludzi, co nie było zwyczajne, jak wiemy z hi­storii o shogunach i ich postępowaniu. Myślę, że moja lojal­ność wobec innych i oczekiwanie, że inni w tym życiu będą mi życzliwi, pochodzą z tamtej epoki. W wielu z wcześniej­szych żywotów troszczyłam się o dobro innych i starałam się zrozumieć ich uczucia. Dlatego sądzę, że to nie przypadek, iż mogę widzieć czakramy. Bardzo długo, ciężko, w wielu kolej­nych żywotach pracowałam na to, by móc zaglądać w duszę innym ludziom. Stworzyłam sobie tę zdolność, tak jak każdy z nas tworzy sobie własną rzeczywistość.

Jakkolwiek skłaniamy się ku temu, by obecny czas tra­ktować jako okres wielkiego poznania, to jednak istnieje pilna potrzeba wyjścia poza granice tradycyjnego myślenia. "Mind", nasz rozum, jest ostatnią granicą. Sądzę, że jest to największa ekspedycja odkrywcza, jaką kiedykolwiek podję­to na naszej planecie. Gdyby Ziemia była planetą pokoju, na której rozwijalibyśmy się w korzystnych warunkach, to roz-

33

poczęlibyśmy pracę przy pierwszym czakramie i powoli prze­chodzilibyśmy w górę od promieni czerwonych aż do fioleto­wych, by wreszcie urzeczywistnić białą aurę, która jednoczy wszystkie poprzednie barwy, jest cechą mądrej i kochającej du­szy. Ale ewolucja ludzka nie postępowała w sposób tak upo­rządkowany i po linii prostej.

Promienie centrów energetycznych

Pierwszy czakram

Oba pierwsze promienie pierwszego czakramu są do te­go stopnia silne i naładowane energią, że określają naszą za­sadniczą energię aktywną. Negatywny aspekt pierwszego promienia wyraża się w pewnego rodzaju energii łokci. W każdym czakramie dana mu energia wyraża się zarówno pozy­tywnie jak i negatywnie. Prawdopodobnie pierwszy człowiek przy pomocy tego typu energii aktywnej wysyłał ludzkość na długą drogę walki przeciw nadużywaniu władzy i sam wal­czył o sprawiedliwość. Negatywny aspekt tej samej energii — zwalczanie drugich w sposób gwałtowny — pozostawał bez­użyteczny.

Drugi promień energii jest wyrazem naszej seksualności, a więc częścią podstawowego instynktu zachowania gatun­ku. Gdy po raz pierwszy człowiek wykorzystując negatywną energię łokci narzucił drugiemu swą wolę pod względem fi­zycznym lub seksualnym, powstał jako zjawisko dodatkowe także masochizm. Masochizm rodzi zawsze nowe czyny gwałtowne, a jeśli ktoś pobudzany jest do działania przez fizyczną przemoc, narasta równocześnie w nim nienawiść, złość, odraza, itp. Dlatego uważam, że wszystkie te uczucia powstają w pierwszym czerwonym czakramie. Gdy przyj­rzeć się dokładnie promieniom wszystkich czakramów, staje się jasne, że cała energia negatywna bazuje na żą­dzy władzy, pragnieniu dominacji i zagarniania wszy­stkiego, czego się pragnie. Owe promienie energetyczne znajdują się w stałym konflikcie z otoczeniem. Energia pozy­tywna działa natomiast w sposób otwarty, przepływa har­monijnie na otoczenie i wyraża się w postaci współczucia.

34

Myślę, że po pozytywnej stronie czerwieni znajdowali się zawsze ludzie, którzy starali się nadawać bieg spra­wom, a gdy to dokonywało się z pomocą innych, wówczas owa czerwień rozwijała się w różowy promień miłości do lu­dzi. Gdy kocha się kogoś, pragnie mu się oczywiście pomóc przy rozwiązywaniu problemów. Wtedy jest zupełnie obojęt­ne, o jaki problem chodzi.

Drugi czakram

Drugi, zabarwiony na pomarańczowo czakram jest o ty­le niezwykły, że w ciągu życia człowieka zmienia się bardziej niż pozostałe. Pozytywną stronę tego czakramu obserwuje się u ludzi, którzy potrafią przystosowywać się i umieją każ­dą sytuację w pełni i najlepiej wykorzystać. Wyraża się tu po­czucie solidarności i szczere dążenie do ukształtowania swego życia w sposób sensowny i ekspansywny. Najsilniej­szym promieniem energetycznym w tym czakramie jest pra­gnienie ekspansji, rozwijania się, pogłębiania horyzontów myślowych i zbierania nowych doświadczeń. Wyraźnie daje się tu zauważyć "ego". Pomarańczowe promienie rozwijają się i płyną od młodych ludzi, którzy mają zamiar opuścić dom rodzinny i udać się do szkół lub na studia. Podejmują oni bowiem krok ku nowemu wewnętrznemu rozwojowi. Młody człowiek, uwalniając się z ograniczeń domu rodzinne­go,, otwiera sobie nowe możliwości życiowe. Myślę, że ten promień był bardzo rozwinięty w aurze Abrahama, gdy opu­szczał krainę Ur i udawał się do Izraela. Krzysztof Kolumb musiał wyglądać jak wielka pomarańczowa piłka, gdy wyru­szał odkrywać Nowy Świat.

Po pozytywnej stronie pomarańczowej energii znaj­duje się też poczucie własnej wartości jako rezultat pozna­wania nowych obszarów i osiągania stawianych sobie wysokich celów. Natomiast po stronie negatywnej odnajdu­jemy zachowania konkurencyjne typu "muszę współza­wodniczyć z sąsiadami". Do tego obrazu pasuje też pewne lenistwo. Innymi słowy: po co mam pracować, skoro ktoś in­ny może to zrobić za mnie? Ten promień koloru brudno pomarańczowego upośledza energię ekspansywną, rozwój

35

i postęp. W dawnych dziejach energia ta była widoczna najwyraźniej u ludzi bogatych i możnych, u szlachty, wo­dzów, wszelkiego rodzaju mistrzów oraz zwierzchników państw i głów rodzin panujących. Ten wstrętny pomarańczowy promień, wyrażający myślenie konkurencyjne, znajduje zna­komity grunt do rozkwitu zarówno w Ameryce, jak i w in­nych kulturach tego świata. A zaczyna się to już, gdy matki porównują swe małe dzieci z innymi:

— Moje dziecko zaczęło chodzić już w dziesiątym miesią­
cu życia.

— Fantastyczne. A moje, gdy miało siedem miesięcy.
Posyłamy dzieci do szkoły tak wcześnie, jak to tylko

możliwe. W wielu rodzinach wymaga się od synów, by grali w football amerykański. Dzieci mają przynosić ze szkoły oce­ny bardzo dobre albo przynajmniej lepsze niż dzieci sąsia­dów. Lista wymagań jest nieskończenie długa, i tak wychowujemy dzieci w duchu myślenia rywalizacyjnego, w złym tego słowa pojęciu. U niektórych ludzi ten promień jest do tego stopnia wyrazisty, iż tracą oni przez to większą część pozostałej energii. Przy tym stale porównujemy naszą osobistą siłę z innymi, albo nawet z własnymi ideałami, by opanować sztukę pokonywania innych i rozkoszować się triumfem. Rywalizujący rozwinął tylko nieliczne promienie swego czakramu, a jego zachowanie jest z gruntu niezdrowe, gdyż degraduje nie tylko innych ale i jego samego. Przypomi­na ono walkę o przetrwanie w czerwonym czakramie i znaj­duje się z nią w ścisłym związku. Ten promień pojawia się natychmiast również wtedy, gdy porównujemy się w sposób arogancki, korzystny tylko dla siebie. Dzieje się tak, gdy daje­my innym do zrozumienia, o ile mądrzejsze jest nasze dziec­ko, lub że zarabiamy o wiele więcej pieniędzy, albo wręcz że jesteśmy bardziej wartościowymi ludźmi. Te wzorce zacho­wań znajdują odpowiednik w promieniach czakramu krta­niowego, wyrażających bezkrytycyzm wobec własnej osoby. Okłamywanie samego siebie jest naturalnym efektem wszystkich rodzajów myślenia konkurencyjnego. "Jeśli nie mogę dotrzymać kroku innym, to będę przynajmniej spra­wiał takie pozory, nawet jeśli przeczy to prawdzie. A jeśli bę-

36

dą odpowiednio długo udawać, to w końcu sam w to uwie­rzę". Podczas gdy "ego" nadyma się i puszy, tracimy kontakt z samym sobą. Poprzez identyfikację z "ego" stworzyliśmy taką ilość iluzji, że sami z siebie robimy skutecznie błazna i sami sobie nieustannie szkodzimy. Otaczanie się tajemnicą i zakłamanie też należą do tego promienia. Ukrywając kłamli­wie nasze prawdziwe uczucia i problemy, tłumimy je, a tym samym w tajemnicy musi trzymać je nasze "ego": "Tak zna­komity człowiek jak ja, nie może mieć przecież słabości! A zatem najlepiej będzie, gdy je starannie ukryję".

Jestem przekonana, że otaczanie się tajemnicą lub brak szczerości są najpoważniejszymi przeszkodami w rozwoju osobowości człowieka.

Trzeci czakram

Następny z kolei jest kolor żółty. Pierwsza negatywna energia w żółtym czakramie to strach: uniwersalne doświad­czenie, które zakorzenione jest głęboko w naszej świadomo­ści. Strach, ^ponieważ doświadczany jest powszechnie w najróżniejszych dziedzinach i sytuacjach, może zostać wy­wołany przez wszelkie możliwe okoliczności. Pojawia się na przykład jako lęk przed nieznanym, lęk przed zranieniem, lęk przed zranieniem innych, albo po prostu niepokój przed wszelkimi zmianami. Ten brudno-żółty promień może zostać przywrócony do równowagi przez silny promień odwagi. Owa energia dzielności, mężności sprawia, że możliwe staje się przeciwdziałanie i pokonanie energii strachu. Także dal­sze pozytywne promienie: wiedzy i poszukiwania prawdy mogą okazać się pomocne przy neutralizowaniu negatyw­nych aspektów. Wiedza jest potęgą; prawda wybawia nas od niewiedzy. Ujmując to inaczej: gdy przestrzegamy praw na­tury, Bóg rozjaśnia nasz zmącony wzrok i dostrzegamy .wte­dy jedność rzeczy. Strach w takim stanie świadomości nie ma już racji bytu.

Drugi negatywny żółty promień—ignorancja z własnej woli — stoi także w opozycji do czystego poznania. Ten pro­mień powstaje z promieni oszukiwania samego siebie, leni-

37

stwa lub obawy przed zmianami: "Muszę postarać się, by udało się uniknąć wszystkiego, co mogłoby wywołać zmiany lub nowe idee, musiałbym bowiem uczyć się na nowo. Więc niech raczej pozostanę nieuświadomiony i nie narażony na nowości". Zarozumiałość i pycha są dalszymi przyczynami tego promienia: "Wiem, co jest dobre i właściwe, i to nawet lepiej od innych. A zatem nie muszę się już kształcić, niczego nowego poznać, słuchać lub o nim myśleć".

Gdy wycofujemy się w nasz ochronny pancerz z nega­tywnego żółtego koloru, powstaje następny promień i dokła­da do całości jeszcze jedną warstwę: tchórzostwo. Tchórz opanowany jest przez strach, a ów lęk może się uzewnętrznić jako mania prześladowcza, odizolowanie od świata lub za­chowania defensywne.

Czwarty negatywny żółty promień to niepokój, określa­ny niekiedy jako troska. Jest to zasadniczo produkt wszy­stkich poprzednich negatywnych promieni: jesteśmy zatroskani, ponieważ boimy się. Znaczy to, że jesteśmy odcię­ci od naszego wyższego ja, naszego wszystkowiedzącego we­wnętrznego centrum. Umysł chronicznego "kłębka trosk" nigdy nie jest spokojny, strumień bojaźliwych myśli nigdy się nie kończy, a my wyobrażamy sobie wszystko, co najgorsze: "Co mam zrobić? Moja córka powinna wrócić już dwadzie­ścia minut temu, z pewnością miała wypadek, albo przyda­rzyło jej się coś przykrego". To jest zatroskanie, cierpienie na wyrost. Gdy ktoś się martwi, obciąża swym strachem innych, często całe otoczenie. Ale, jak powiedziano, pancerz ochron­ny, utworzony z negatywnych promieni, może zostać zbu­rzony przez energie pozytywne, jak: odwaga, umiłowanie prawdy, wyrozumiałość i rozsądek.

Czwarty czakram

Jako następna barwa pojawia się twórcza zieleń. Pier­wszy negatywny promień koloru zielonego to żądza pienią­dza i władzy. Dla wielu ludzi "pieniądz" znaczy "Bóg". Za pieniądze można kupić władzę i wpływy — wszystko, czego się pragnie. Pieniądz może więc rodzić silne namiętności.

38

Drugim negatywnym promieniem jest dążenie do spra­wowania nadzoru. Dobrym przykładem są międzynarodowe zbrojenia — wiara, że przez nagromadzenie broni możemy zmusić inny naród do posłuszeństwa, jakkolwiek mamy już dość broni, by wielokrotnie zniszczyć naszą planetę. Jeszcze jeden krok, a będziemy musieli bronić się przed opozy­cją i nadzorem innych, aby czuć się bezpiecznie. Innym przy­kładem są rodzice, którzy usiłują kontrolować zachowanie, środowisko i wszelkie decyzje dzieci. Im starsze dziecko, tym bardziej jest samowolne i uparte — i tym silniejsza staje się próba nadzoru ze strony rodziców. Dziecko reaguje na każde ograniczenie coraz impulsywniej i problem rozrasta się, po­głębia, a kończy się zwykle zrujnowaniem więzi rodzinnych.

Z poprzednimi wiąże się trzeci negatywny promień barwy zielonej, oznaczający manipulację. Ze strachu przed utratą kontroli lub bezpieczeństwa próbujemy manipulować.

Następnym negatywnym promieniem jest zawładnię­cie. Oczywiście, jeśli dąży się do kontroli, bezpieczeń­stwa i wpływu na otoczenie, niezbędne są pieniądze, władza i inne przywileje — jedynie w ten sposób można poczuć się pewniej jako "nadzorca". Osoba, którą możemy całkowicie kontrolować, jawi nam się jako nasza własność.

Bez kłopotu rozpoznaję następny negatywny promień: hipochondria, urojone choroby. Wiem, że Bóg nie wszystko stworzył na tym świecie perfekcyjnie, dlatego nie wątpię w ten promień. Ale dlaczego w tym miejscu Bóg? Być może polega to na tym, że hipochondryk włożył tyle energii w ne­gatywne promienie i wywołał we własnej gospodarce energe­tycznej tyle chaosu, że jest teraz słaby i wyczerpany. Ponieważ większa część energii jest zablokowana, aura ma jedynie bar­dzo słabe promieniowanie. Oczywiście każdego wyprowa­dza to z równowagi. Hipochondria jest wytworem ludzi, którzy czują się samotni, niekochani i niegodni miłości. Ta­cy ludzie odwiedzają nawet lekarzy i płacą im za okazane zainteresowanie i współczucie. Oni wołają o miłość. Nigdy jeszcze nie widziałam hipochondryka, który uwolniłby pierwszy pozytywny promień w skali zieleni, pomógł in­nym w sposób twórczy i podzielił się z nimi tym, co posiada.

39

Człowiek, który poddałby się temu promieniowi, nie miałby po prostu czasu na chorowanie. Jest to energiczny promień leczenia, opiekuńczości, który sprawia, że energia płynie ku innym i uwalnia nawet z blokady.

Drugi wśród zielonych pozytywny promień energety­czny zawiera umiejętność rozwiązywania problemów. Wy­korzystuje on siłę pierwszego zielonego promienia, dodaje mu jednak świeżej siły twórczej w poszukiwaniu najlepszych rozwiązań. Promień ten korzysta z pozytywnych energii, ta­kich jak: odwaga, wiedza, umiłowanie przyrody, a ponadto szczerość, niezbędna, jeśli pragnie się pomóc innym. W pra­gnieniu niesienia pomocy mieszczą się też delikatność i sub­telność, które pozwalają zrozumieć, co czują inni. Tym samym wrażliwość jest trzecim pozytywnym promieniem zieleni. Gdy kogoś kochamy, automatycznie czujemy się bli­scy temu człowiekowi. Odczuwamy jego miłość. Miłość jest zaraźliwa. Płynie do naszego otoczenia, rozprzestrzenia się i otwiera drogę do społecznych wolności. Gdy lubimy sa­mych siebie, wówczas jesteśmy prawdopodobnie zdrowi tak­że na ciele i duszy. Jeden z ostatnich promieni na pozytywnej stronie zieleni to wyraz tego zdrowia: pewność samego sie­bie, poczucie bezpieczeństwa we własnym bycie.

Pięty czakram

Gdybyśmy teraz rozwinęli te promienie w kolejności miłej Bogu, zgodnej z porządkiem, wówczas byłby to płynny, skuteczny i przyjemny proces. Ale nieraz decydujemy się na inną kolejność, i może on wówczas stać się dla nas przykry. Przykładem niech będzie pierwszy negatywny błękitny pro­mień, który rodzi się z zazdrości, egoizmu i nienawiści. Trud­no pokonać te uczucia, nawet jeśli rozwinęliśmy już wszystkie pozytywne promienie od czerwonego po niebieski czakram. Jeśli promień pozytywny — a więc poczucie lojalności, odpo­wiedzialności, szczere współczucie, zdolności umysłowe, po­święcenie się dla dobra innych, idealizm, miłość do rodziny i intuicja — zostanie rozwinięty, a osoba mimo wszystko od-

40

czuwa nadal jeszcze energię promienia negatywnego, jak za­zdrość, egoizm, nienawiść i poczucie winy — wówczas staje się to przykre i bolesne. Człowiek nie chce się obciążać poczu­ciem winy, ale oddziaływanie tego negatywnego promienia na innych prowadzi do sytuacji, w której człowiek sam siebie obwinia — i tak rodzi się poczucie winy.

W tym momencie człowiek zaczyna pielęgnować kon­wencjonalne idee i często zwraca się ku jakiejś tradycyjnej re­ligii, gdyż wydaje się mu, że życie uregulowane, o określonej strukturze, upłynie właściwie. W im większym jednak sto­pniu przejmuje on te dawne, zazwyczaj skostniałe idee, tym głębiej zanurza się w formalizm — negatywny wyraz błękit­nego promienia.

Następny negatywny promień błękitnego czakramu to zarozumiałość i arogancja, naturalne następstwo przesadne­go formalizmu, drętwych idei i dogmatycznych poglądów. Promień arogancji powoduje przesunięcie wartości w kie­runku negatywnym, przy czym główny nacisk kierowany jest na status społeczny, obszerny dom i fantastyczne samo­chody. Dla takiej osoby liczą się tylko wartości materialne. Gdy ktoś jest niewolnikiem tych energii, jego celem życio­wym staje się dążenie do władzy i zabezpieczenia materialne­go bytu niezależnie od tego, czy ktoś po drodze zostanie zraniony, obrażony i do jakich kryminalnych czynów trzeba się uciec. W takim przypadku trudno wyzwolić się od nega­tywnych niebieskich promieni. Żądza władzy zapanowała i tworzy poważną, narastającą przeszkodę dla powstania roz­winiętego, sympatycznego promieniowania aury. Im dłużej utrzymuje się taki stan, tym trudniej oczyścić ostatni nega­tywny promień błękitnego czakramu oznaczający samo­uwielbienie i konserwatywne poglądy. Mówiąc ogólnie, człowiek taki niewiele się dowiaduje o duchowości w tym ży­ciu i musi narodzić się na nowo, by ewentualnie następnym razem postępować lepiej. Niestety taka dusza rodzi się z ro­dziców, u których energia matki lub ojca jest identyczna z energią owej duszy. Tacy rodzice są usidleni przez żądzę wła­dzy, zarozumiałość i konserwatyzm myślenia — jedno staje się odbiciem drugiego.

41

My natomiast nie możemy rozwijać się, nie oczyszcza­jąc uprzednio tych negatywnych błękitnych energii.

Szósty czakram*

Jeśli udało nam się objaśnić dotychczasowe promienie, możemy przejść dalej, do pierwszego negatywnego promie­nia czakramu krtani, do barw błękitu indygo. Tu napotyka­my niepewność i wzburzenie. Zwykle potrzeba dość dużo czasu, by oczyścić błękitne promienie — sądzę, że jedynie czerwone zatrzymały nas równie długo. Moim zdaniem, ne­gatywne niebieskie promienie wyglądają wstrętnie, ale mają źródło w strukturze społecznej przeszłości.

Gdy tylko wejdziemy w skalę fioletu, nie wiemy co dalej robić, cały dotychczasowy porządek życia załamuje się. Nie każdy doznaje tej energii, ale gdy się jej działanie odczuwa, staje się ono w najwyższym stopniu niepokojące. I szybko występuje drugi negatywny promień w skali fioletu: potępia­nie... Możliwe, że jesteśmy nieco skołowani, ale wiemy, ile ciężkiej pracy i cierpień nas kosztowało dojście do tego pun­ktu, i dlatego oczekujemy oczywiście tego samego od innych. Zaczynamy porównywać ich ze sobą i odpowiednio oceniać. Jeśli niebieska energia negatywna jest szczególnie wyrazista, nasz osąd jest bezwzględny. Widzę, jak ten promień osądza­nia zatacza najpierw koła wokół twarzy, zanim opuści ciało człowieka. Różni się pod tym względem od innych promieni czakramów, które wychodzą z ciała równolegle do siebie.

Trzeci, a niekiedy także czwarty promień fioletu — to bezkrytyczność wobec samego siebie. Dzięki chytrym, wyra­finowanym osądom i porównaniom, zwłaszcza jednak myśli: "jestem Bogiem", a ponadto dojrzewającej zdolności do manifestowania życzeń, wydajemy się sobie "fantastyczni". Ale ostrożnie przy tym fioletowym promieniu! Aż nadto czę­sto podczas odczytywania "przeszłego życia" widziałam, że można tu stracić całą swoją moc, zwłaszcza gdy cztery nega-

*Uwaga: Wraz z postępującym rozwojem duchowym kolory tego cza­kramu zmieniają się od błękitu indygo do czerwono-fioletowego, a potem od fioletu lawendy po czystą biel.

42

tywne promienie pozostają sztywne i skostniałe. Człowiek ta­ki ryzykuje, iż utraci całą moc i spadnie z dużej wysokości. Przytrafiło mi się to w co najmniej jednym życiu, a widziałam to też u przyjaciół. Niebezpieczna sytuacja. Gdy jednak ujaw­nią się pozytywne fioletowe promienie, staje się prawdopo­dobnym osiągnięcie pieniędzy i sławy, ale wówczas grozi też skąpstwo. Owi ludzie są bardzo egoistyczni, a gdy trwają w egoizmie aż do śmierci, tracą wszystko, co wypracowali. A więc należałoby próbować od nowa. Zazwyczaj po takiej decyzji dusza rozwija się bardzo szybko, gdyż aura już wcześniej była dość jasna, ale naturalnie znów trzeba prze­skoczyć te same przeszkody: wewnętrzny niepokój i niepew­ność, potępianie innych, samozadowolenie i hardość.

Po innej stronie znajdują się pozytywne fioletowe pro­mienie energii, które wszyscy odczuwamy jako przyjemne i wspaniałe. Pierwszy z nich to swoboda i prostota. Naszą wolność wyrażamy uwalniając się od starych, "błękitnych" reguł, które trzymały nas przez tysiące lat w niewoli. Prostota oznacza oswobodzenie się z niejasności i iluzji. Nie spotka­łam nigdy człowieka o rozwiniętej duchowości, który nie tę­skniłby za swobodą. Drugi promień w tym rzędzie to umiłowanie pokoju. Rozwija się on sam z siebie, gdyż wszy­stko poza pokojem odczuwane jest w tym momencie jako nie­przyjemne.

Jako następny idzie tak zwany promień wizualizacji, którym obejmujemy nie tylko głębszą istotę życia, lecz przy jego pomocy także lepiej rozumiemy ludzi — jak gdybyśmy umieli rozpoznawać przyczynę wszystkich ich decyzji. Od tej chwili zaczyna się szybki postęp, zawsze w kierunku uniwer­salnej miłości, gdyż teraz w każdym rozpoznajemy potencjał, boskość.

Czwarty fioletowy promień to uniwersalna miłość. O, jak wspaniale jest kochać wszystko, co się spotyka! Gdy tylko zrozumiemy, że każdy wybiera dla siebie właściwą dro­gę, przestajemy potępiać innych ludzi. Każdy maszeruje w takt własnej muzyki, i nawet jeśli nie pozostaje z nami w harmonii, musimy uznać, że jest to jego własny, karmiczny wybór. Może ma jaśniejszy sposób myślenia niż my, może

43

nawet próbuje przełamać przepaść między nami a uniwersal­ną miłością. Ludzie nie są doskonali, są nastawieni bardzo materialistycżnie, a jedna z najtrudniejszych lekcji przy po­znawaniu miłości uniwersalnej brzmi: "Boże, przebacz mi, że oczekuję od bliźnich tego, co przystoi tylko bóstwom".

Piąty promień fioletowy to sztuka przekazywania. W siódmym promieniu komunikacji zostaje on udoskonalo­ny i dochodzi do pełnego rozkwitu. Jeśli jesteśmy zdolni zsiąść z naszego wysokiego rumaka i osiągnąć płaszczyznę porozumienia z innymi, to rozwijamy w sobie sztukę przeka­zywania informacji i mediacji.

Szósty fioletowy promień jest również czymś osobli­wym. Niewiele jeszcze rozumiem z tej energii, która ma coś wspólnego ze skłonnościami seksualnymi, jakie dają się roz­poznać po liczbie czerwonych punktów na tym promieniu. Większa liczba czerwonych kropek wskazuje na tendencje homo- lub biseksualne. Mała ilość czerwonych punktów oz­nacza heteroseksualny styl życia. Myślę, że ten promień bę­dzie można w najbliższym stuleciu lepiej poznać. Przeżywamy rewolucję seksualną, w której ważniejsze stanie się zjednoczenie myśli i uczuć niż ciał. Jak w tantra-joga ener­gie męska i żeńska doprowadzone zostaną do równowagi, przez co powstanie wewnętrzna jedność i seksualna rozwa­ga. Interesujące, że ten promień znajduje się obok promienia ostatniego, który wiąże się z pracą i jakimkolwiek wysiłkiem. Rozwój tej energii wskazuje na przebudzenie naszego społe­czeństwa. Kontakty międzyludzkie staną się o wiele mniej bolesne, gdy uwolnimy się od uczuć, które nie wymagały we­wnętrznego wysiłku. Wydaje się na świat mniej dzieci, te jed­nak są oczekiwane i kochane. Rodzice osiągnęli większą pewność siebie, a dzieci nie popadają w zakłopotanie, przy­chodzą bowiem na świat w zdrowej atmosferze.

Ostami fioletowy promień wiąże się z komunikowa­niem. Ów promień nie tylko oznacza umiejętność łatwego porozumiewania się z innymi, lecz także talent do pozosta­wania w kontakcie z naszym własnym wyższym "ja" i naszą wewnętrzną wiedzą. Powtarzam jeszcze raz: mamy jedynie bardzo powierzchowne pojęcie o tym, jak będzie wyglądało

44

komunikowanie się za sto lat. W następnych latach wyjdzie­my daleko poza to, co dziś możemy sobie wyobrazić w naj­śmielszych marzeniach. Dziś właśnie rozwijamy ten promień, a tym samym czynimy ważny krok dla całej ludzko­ści.

Tak i teraz, gdy przebrnęliśmy przez sześć "roboczych czakramow", dochodzimy do trzeciego oka pośrodku czoła. Trzecie oko jest podarunkiem indywidualnym — otwiera się tylko wówczas, gdy wszystkie poprzednie negatywne pro­mienie zostaną przetworzone i energia przepływa swobod­nie. Trzecie oko ani nie przyjmuje ani nie wysyła energii. Gdy się otwiera, stajemy się bardzo skromni i po prostu jasnowi­dzący.

Siódmy czakram

Na przedziałku znajduje się czakram korony albo, jak ja go nazywam, czakram wachlarzowaty. Emanuje z niego zbiorowa energia wszystkich poprzednich czakramow. Tutaj widoczne staje się przemieszanie energii z wszystkich pozo­stałych centrów, a odpływa ona z niesłychaną szybkością przez pokrywę czaszki. Nikt nie może absorbować energii przez czakram głowy. Energia ta wypływa w górę na zew­nątrz i powoli opada na osobę, by zostać ponownie zebra­na i wchłonięta przez pozostałe czakramy, przy czym energia pozytywna nie miesza się z negatywną. Rzut oka na ten wa­chlarz energetyczny natychmiast zdradza jasnowidzowi bar­dzo wiele informacji o danej osobie. Energia wysłana we właściwy sposób miesza się ponownie z energią tego samego rodzaju i tworzy biały wachlarz świetlny, który dany jest tyl­ko wysoko rozwiniętym duszom. Mówiąc innymi słowy: czy­ste, pozytywne promienie wszystkich czakramow mieszają się i dają białe światło.

Istnieją ludzie z białą aurą. Miesza się cała tęcza barw i wskazuje, że dusza wiele nad sobą pracowała. W następnym stopniu rozwoju aura robi się srebrna lub przeźroczysta. My­ślę, że wielu poważnych nauczycieli i mistrzów musiało mieć srebrne aury, ale niestety nie miałam jeszcze przyjemności

45

odczytywania takiej aury. Barwa srebrna jest zjawiskiem rzadkim. Gdy długo medytuję i bardzo się lubię, w mojej zwykle białej aurze pojawiają się srebrne plamki. Ale gdy je­stem wściekła, owe plamki jako pierwsze zmieniają kolor na czerwony. Gdy taksie dzieje, przywołuję do mej duszy na po­wrót miłość, aby wróciła barwa srebrna. Ludzkość jest stwo­rzona, by żyć w miłości i winniśmy zawsze w tym stanie pozostawać.

V

Wymiana i przemiana w polu aury

Negatywna energia nie może mieszać się z pozytywną, a wynika z tego wiele osobliwych zdarzeń. W takiej sytuacji znajduje się na przykład człowiek, który rozwinął się już w znacznym stopniu i jego aura jest lekko fioletowa lub biała. Wybiera się on na jakąś imprezę masową i natychmiast za­czyna źle się czuć. Chce szybko wracać do domu. Naukowo można to tak objaśnić, że wyższe ustępuje zawsze niższemu. Wyższe częstotliwości wchłaniane są przez niższe drgania, i tak osoba wyżej rozwinięta traci swą energię przebywając w zbiorowisku mniej rozwiniętych ludzi.

Większość ludzi na tym świecie pracuje jeszcze nad błę­kitnymi promieniami aury i uczą się oni obcowania z innymi. Ponadto przeciętny człowiek posiada ogromny blok energii przy najniższym promieniu czakramu zielonego. Ujawnia się w nim stosunek do pieniądza. Większość ludzi nie zrozumia­ła przykazania bożego: "Nie możesz służyć równocześnie Bo­gu i mamonie". W naszej kulturze gromadzenie bogactw traktowane jest jako jedyne opłacalne zajęcie. Jeśli taki czło­wiek stoi obok osobnika, którego aura wypływa w sposób

47

swobodny, bo nie dba on o swój stan posiadania, wówczas wysysa jego energię. I stan tego drugiego się pogarsza, gdyż traci energię ze swego splotu słonecznego.

Jeśli mi nie wierzysz, a jesteś człowiekiem, który pod­chodzi do dóbr materialnych w sposób wyważony, wybierz się w sobotę do supermarketu, gdzie małżeństwa dokonują wielkich zakupów na cały tydzień. Nie potrwa długo, a za­czniesz się czuć źle, a złe samopoczucie umiejscowi się do­kładnie pod splotem słonecznym. Wynika to stąd, że wokół tak wiele osób lęka się, że nie potrafi zarobić wystarczającej sumy pieniędzy, aby zakupić jedzenie na przyszły tydzień. Przez sam fakt, że stoisz obok tych ludzi, wasze pola energe­tyczne stapiają się, chociaż ty tego nie zauważasz, a jeśli jesteś stosunkowo wolny od trosk materialnych, to inni przyciągają do siebie twoją energię po prostu dlatego, że twoja jest silniej­sza i czystsza. Nauka powiada: "Większe żywi mniejsze".

Niekiedy stosunek do pieniądza, wyrażony w najniż­szym zielonym promieniu, ulega takim zakłóceniom, że po­wstrzymuje promienie czerwone, pomarańczowe i żółte, i dominuje nad nimi swą zielenią. Gdy to się zdarzy, w aurze pojawia się ponury kolor brązowy. Przyjrzyj się grupie ma­klerów giełdowych, gdy na Wall Street nastąpi spadek o 20 punktów. Jeśli w ogóle emitują jakieś kolory, to na pewno brudny brąz. Także ich towarzystwo powoduje u osób z jasną aurą złe samopoczucie.

Inny przypadek, gdy kolory negatywne nie mieszają się z pozytywnymi, występuje wówczas, gdy ślub zawiera dwo­je ludzi o zupełnie innych aurach. W dzisiejszych czasach partner wyżej rozwinięty duchowo przeważnie bardzo szyb­ko występuje o rozwód, ponieważ nieustannie traci swą ener­gię na korzyść współmałżonka. Zazwyczaj jednak nie rozumie, dlaczego czuje się podle i dlaczego instynktownie unika przebywania z drugą osobą, która odbiera mu energię, gdyż mało kto rozumie zjawisko wymiany energetycznej w aurach. W zależności od tego, z którego czakramu energia została wyssana przez partnera, ten wyżej rozwinięty może się na przykład wzbraniać przed dalszym finansowaniem ro­dziny. Tymczasem słabszy duchowo partner otrzymuje coraz

48

więcej energii do swych czakramów i zaczyna promieniować nawet w najbardziej zablokowanych dotąd obszarach. W efe­kcie słabszy partner pragnie za wszelką cenę utrzymać mał­żeństwo, nawet na zawsze, ponieważ jemu dzieje się dobrze i z każdym dniem się rozwija. W przeszłości, kiedy nie było rozwodów, a kobiety znajdowały się bliżej Boga, czy­li były bardziej rozwiniętym duchowo partnerem, z biegiem lat przemieniały się w potwory domowe, w jędze ciosające kołki na głowie współmałżonka, gdyż utrata energii sprawia­ła, iż czuły się bardzo nieszczęśliwe. Nienawidziły swych mę­żów nie pojmując dlaczego. Sąsiedzi dziwili się, skąd porządnemu człowiekowi dostała się taka baba-jędza, pod­czas gdy w rzeczywistości on przez długie lata wysysał ener­gię swej żony, i dzięki temu stał się lepszym człowiekiem.

Załóżmy odwrotność sytuacji, kiedy mężczyzna jest partnerem wyżej rozwiniętym. Na krótko sprawia mu przyje­mność oddawanie swej energii bezbronnej raczej żonie; wzmacnia się przez to jego męskie "ego". Ale po pewnym czasie zaczyna odczuwać zniechęcenie. Wykorzysta prawdo­podobnie swą pracę, która nagle całkowicie będzie go pochła­niać, a po powrocie żona odbierze mu resztki energii z jego czakramów, czego on naturalnie nie pojmuje. Miłość bezpo­wrotnie mija i w końcu on decyduje się na opuszczenie żony. W dawnych czasach istniał nawet typ mężczyzn, którzy opu­szczali rodziny z powodów, których nikt nie mógł zrozumieć. Obecnie tacy panowie po prostu rozwodzą się.

Gdy włączy się seksualność, ten rodzaj kradzieży ener­gii ujawnia się najszybciej. Podczas aktu miłosnego jednoczą się energie obojga partnerów. Biblia nazywa to: "stanie się jedno". Po stosunku cielesnym energie jeszcze conajmniej przez godzinę pozostają wymieszane i zachowują się w spo­sób, który mnie samą zaskakuje. Gdy na przykład przed kilku laty wykładałam w pewnej uczelni i prowadziłam tam semi­narium, obowiązywała podczas zajęć zasada, że ludzie, któ­rzy czuli do siebie pociąg seksualny, nie siadali obok siebie, by nie przeszkadzać innym studentom w pracy. Pewnego dnia na zajęcia spóźniła się para młodych ludzi. Moim sta­rym, jasnowidzącym oczom nie mogło ujść uwagi, że odbyli

49

przed chwilą stosunek, gdyż ich aury były jeszcze ze sobą sto­pione. Dziewczyna usiadła na krześle około siedem metrów od swego partnera, a mieszanka energii podążyła za nią, po­szybowała nad głowami innych studentów i utworzyła mię­dzy obojgiem jakby łuk tęczy. Potem ów łuk stopniowo bladł, a każdy z kolorów wracał do pierwotnego właściciela. Już wcześniej tłumaczyłam tej parze, że spokojnie mogą myśleć o małżeństwie, ponieważ zachodzi nadzwyczajny przypadek podobieństwa kolorów ich aury. Unaocznił on znakomicie moc energii aury. Żeby zakończyć tę historię: wkrótce pobrali się i przeprowadzili do Oregonu, gdzie po ośmiu latach nadal są ze sobą szczęśliwi. Bardzo by mnie zdziwiło, gdyby to mał­żeństwo się rozpadło. Ta para będzie rozwijać się wspólnie, każde z nich jest w stanie tyle samo dawać co brać, i dożyją razem starości. Możliwe, że w przyszłym życiu powrócą jako "soul mates", nierozerwalni partnerzy duchowi.

Inny przypadek, o którym często opowiadam, dotyczy mojej przyjaciółki. Należała ona do ludzi, którzy pracują już nad czakramem fioletowym. Czyniła w tym ogromne postę­py, gdy poznała mężczyznę, starszego od niej o dziesięć lat. Był wdowcem i miał czterech synów w wieku ośmiu, dziesię­ciu, dwunastu i czternastu lat. Był to dobry człowiek, ale pod­legły jeszcze pomarańczowemu promieniowi oznaczającemu pragnienie autorytetu oraz ekspansji, i zielonemu — dążenie do absolutnej kontroli. Potrzeba sprowadzenia wszystkich do roli poddanych jest negatywnym aspektem zielonego czakra-mu. Jeszcze przed pięćdziesięciu laty, gdy mężczyźni w ogól­ności traktowani byli jako "głowy rodziny", większość z nich miała z pewnością blokadę w tym czakramie. Tak więc złoży­ło się, że ów mężczyzna miał mocno ściągnięty drugi zielony promień. Jego żółty czakram był dość jasny, bo był to czło­wiek inteligentny, ale żółty promień energii, który zdradza, że ktoś się martwi, był również usztywniony. Mężczyzna ten miał mnóstwo pomysłów na zarabianie pieniędzy i nie był skąpy. Reszta jego zielonych promieni nie była zbyt rozwinię­ta, poza promieniem, który wskazuje na dobre zdrowie.

Twórcze zdolności mojej przyjaciółki stanowiły zupełne przeciwieństwo jego aury, zielone, doskonale rozwinięte pro-

50

mienie swobodnie u niej wypływały. Błękit mieli oboje dość czysty, oboje kochali życie rodzinne, kościół i parafię, ale zno­wu promień, który pokazuje uczucia do Boga i religii, był u mężczyzny mocno ściągnięty. Objawiał się w ten sposób je­go nazbyt tradycyjny stosunek do religii i umiłowanie reguł.

Odrzucał propozycje przyjścia do mnie na seans, gdyż moje jasnowidzenie uważał za dzieło szatana. Działo się to przed dwudziestu laty, a wówczas wszystko, co niezwykłe, określane było jako sprawka diabła. Wielu ludzi uważało te­lewizję, ubrania bez rękawów i kostiumy kąpielowe za wyna­lazek rogatego, toteż nie zaskoczyło mnie wcale, że nie chce mi pokazać swych barw. Jednak spotykałam go dość często i mogłam zapoznać się dokładnie z jego aurą, i na nic się zda­ły jego uporczywe odmowy. Wpadam po prostu od czasu do czasu w stan medytacji, czy tego chcę czy nie.

Przyjaciółka prosiła o wyrażenie opinii na jego temat, ale była wówczas zakochana w tym człowieku, miała pier­ścionek zaręczynowy, a ja wiedziałam, że zrealizuje własne plany bez względu na to, co jej powiem. A więc ostrożnie pró­bowałam jej wyjaśnić, z jakich obszarów jej energia będzie najbardziej podbierana, i mówiłam także, że dzieci są najwię­kszymi wysysaczami energii, a ci czterej chłopcy od lat nie odczuwali miłości macierzyńskiej, więc ich oczekiwania wo­bec niej będą ogromne.

Pobrali się zgodnie z planem. Przez krótki czas moja przyjaciółka promieniała. Potem zauważyłam, że jej promie­niowanie kurczy się, a jej aura robi się coraz mniejsza. Odwie­dzałam ją w domu i zrozumiałam, że wszystkie dzieci walczyły o jej względy, a wokół panował nieład. Musimy so­bie uświadomić, że działo się to w czasach, gdy mężczyźni zupełnie nie włączali się w prace domowe. Ojciec nie życzył sobie także, by chłopcy oddawali się babskim zajęciom, a sam nie kiwnął w domu nawet palcem. Za to wymagał, by jego rodzina udawała się w niedziele, środy i soboty do kościo­ła, i to w wykrochmalonych koszulach i wypucowanych bu­tach. Oznaczało to dla mojej przyjaciółki mnóstwo pracy.

Nie minął rok, a jej energia była całkowicie wyssana. Jej drgania uległy takiemu spowolnieniu, że zapadła na artre-

51

tyzm. Lekarze przepisali natychmiast lekarstwo, po którym stawy spuchły, a twarz nabrzmiała jak dynia. Cierpiała na nieznośne bóle i nie mogła wykonywać żadnych prac domo­wych, a potem skazana już była na fotel inwalidzki.

Przez sześć pierwszych miesięcy tego związku mąż i dzieci żyli energią mojej przyjaciółki i sami zaczęli promie­niować. Potem, niemal w ciągu jednej nocy, ona sama stała się potrzebującą, a jej aura straciła moc promieniowania. Aury dzieci tylko w przypadkach skrajnych jak złe traktowanie, lub gdy umrą rodzice, stają się mniejsze, ale aury tych chło­pców były całkiem spokojne. I tak minęły trzy lata: patrzyłam na cierpienie mojej przyjaciółki i cierpiałam wraz z nią. Wy­rzucałam sobie, że bardziej stanowczo powinnam ją była przestrzec przed małżeństwem, przed owym mężczyzną i je­go dziećmi. Temu głęboko religijnemu człowiekowi, który pojmował świat zawsze w jego ekstremalnych wartościach: od bieli po czerń, pewnego dnia zrobiło się wreszcie żal odda­wać swą energię inwalidce i opuścił ją wraz z dziećmi. Dzieć­mi zajęła się babcia, a moja przyjaciółka została sama w fotelu na kółkach. Przeniosła się potem do swej siostry, która była duszą wysoko rozwiniętą i nie miała kłopotów z przekaza­niem swej energii mojej wyjałowionej przyjaciółce. Nie upły­nęło sześć miesięcy, a chora mogła wstać z fotela, gotować posiłki i samodzielnie dbać o siebie. Po roku znów wróciła do pracy, a jej aura błyszczała silniej niż kiedykolwiek. Owo do­świadczenie wzajemnej kradzieży energii powiedziało jej wiele o życiu. Później spotkała człowieka o znakomicie roz­winiętej duszy, który umiał kochać i rozumiał, że wszelkie osądy należy pozostawić Bogu. Nadal pozostają w szczęśli­wym związku i wzajemnie podsycają swe energie.

Inny przypadek, który pokazuje, jak aury mogą wpły­wać wzajemnie na małżonków, dotyczy jednego z moich du­chowych przyjaciół. Człowiek ten ma jedną z najpiękniejszych aur, jakie kiedykolwiek spotkałam. Z jego aury płyną postaci mnichów i świętych, co oznacza, że w wielu wcześniejszych żywotach pracował intensywnie nad swoją duszą. Jedyne sła­be punkty w jego aurze znajdują się w zieleni "chęci posiada­nia pieniędzy" i w negatywnym żółtym promieniu strachu.

52

Założył on przedsiębiorstwo spirytystyczne i uczynił z tego najwspanialszą realizację marzeń. Wzbogacał się szybko gło­sząc przy tym posłanie miłości i pomocy bliźniemu. Może tylko ceny były zbyt wygórowane, a on cokolwiek za bardzo troszczył się o własną korzyść. Jak powiedziałam, promień zielony był u niego skurczony, ale on sam nadal był jeszcze twórczym człowiekiem. Potem poznał o wiele młodszą od siebie kobietą, zakochał się po uszy i ożenił. Oboje wychowywali się w Bronx (Nowy Jork) i mieli ze sobą wiele wspólnego, a szczególnie żółty promień strachu i zielony: żądzę pieniądza. Doszła do tego blokada w czakramie pomarańczowym u kobiety, bowiem zapragnęła należeć do wy­ższych sfer społecznych w swoim małym miasteczku.

Ich małżeństwo stało się katastrofą. Oboje byli zabloko­wani w tych samych obszarach. Żadne nie mogło drugiemu zapewnić poczucia równowagi, która była im tak potrzebna, więc oboje robili się coraz bardziej pazerni na pieniądze. Pra­gnienie społecznego uznania, jakie wykazywała żona, nie by­ło oczywiście żadną tajemnicą dla kochającego męża, który każde jej życzenie odczytywał z oczu. Swoje przedsięwzięcie traktował więc w coraz większym stopniu jako źródło docho­dów; w pogoni za pieniądzem nie stronił od zakłama­nia i podstępu. Uciekał się coraz częściej do perfidnych manewrów, jakie obmyśleć mógł tylko człowiek o tak wy­soko rozwiniętym intelekcie. W efekcie poszkodowanych zostało wielu niewinnych, uduchowionych ludzi, on stracił tysiące dolarów i zbankrutował. Został oskarżony o wyłu­dzenie tysięcy dolarów od ludzi, którzy dali się złapać na je­go podstępne sztuczki. Z mojego punktu widzenia, człowiek ten mógłby jeszcze dziś odnosić sukcesy, gdyby poślubił ko­bietę, która posiadałaby promień odwagi w żółtym czakra­mie i u której zieleń wypływałaby w sposób nieskrępowany; krótko mówiąc człowieka, który uznał fakt, że Bóg obdarza wszystkich tym, czego potrzebujemy.

Nie ma nic ważniejszego dla rozwoju duszy niż miłość do Boga lubdobra (co jestprawie równoznaczne) oraz partner, zktórym możemy dniem i nocą jednoczyć energię. Jest moim największym życzeniem, by każdy mógł znaleźć partnera, którego aura uzupeł­niałaby jego własną.

53

VI Bank danych z naszej przeszłości

Każdy człowiek posiada głęboką pamięć, w której zma­gazynowane są informacje z minionych wcieleń. Sądzę, że pamięć ta tkwi w prawej półkuli mózgowej, gdyż obrazy z wcześniejszych żywotów, które widzę podczas moich sean­sów, powstają w tej części głowy. Sposób, w jaki wcześniejsze żywoty pojawiają się w aurze zdradza mi, że człowiek pod koniec swego życia nawiązuje kontakt z eterycznym bankiem danych (Akashic Records). Wyższe lub boskie "Ja" dostrzega każde działanie, każdą myśl i każde uczucie, by wszystkie te doświadczenia zmagazynować i przechowywać w banku in­formacji, niczym w archiwum. Wyższe "Ja" dąży do ducho­wego wzrostu, a przy pomocy intuicji można z nim nawiązać kontakt i przywołać informacje na ekranie własnego eterycz­nego komputera. I w taki też sposób dowiadujemy się, jakie kroki, w jakim kierunku i z jakimi ludźmi należy przedsię­wziąć w nadchodzącym życiu.

W okresie pomiędzy kolejnymi żywotami decydujemy się na przyszłego partnera, członków rodziny i na pozostałe ważne układy. Istnieje generalna tendencja, by inkarnować się za każdym razem z tymi samymi duszami. Po części — gdyż kochamy tych ludzi, po części — gdyż jesteśmy do nich karmie/nic przywiązani. Przed każdą następną reinkarnacją nawiązany /.ost,i|r kontakt między związanymi ze sobądu-

54

szami, podczas którego rozstrzyga się, jakie formy związków i zależności będą najbardziej korzystne dla tych dusz w przy­szłym życiu.

Przed każdą inkarnacją ustalamy nie tylko najważniej­sze związki, ale także wyszukujemy spośród podstawowych tematów karmicznych te, nad którymi chcielibyśmy praco­wać. Czasem udaje nam się rozwiązać jakiś karmiczny prob­lem, a innym razem nie. Sukces zależy nierzadko od stopnia trudności wybranej karmy, a często po prostu zrealizowanie pierwotnego planu okazuje się zbyt bolesne. Niektórzy lu­dzie tylko dlatego pojawiają się w naszym życiu, że mają nam pomóc przy spłacaniu karmy i odblokowaniu energii. Tak też się stało, gdy spotkałam Eddiego, czterdziestotrzyletniego muzyka z Nowego Orleanu.

Obiecałam przyjaciołom, że spotkam się z nimi po po­łudniu w restauracji w Santa Fe. Kiedy przyszłam na spotka­nie, restauracja była zamknięta a jedynym człowiekiem, jakiego tam spotkałam, był młody mężczyzna opierający się niedbale o drzwi. Wewnętrzny głos powiedział mi: znasz te­go człowieka!

I ja, siwowłosa dama, podeszłam do niego, a wtedy on zapytał: — Dlaczego zabrali mi ciebie?

Potem wziął mnie w ramiona, a ja od razu wiedziałam, że te ręce już mnie kiedyś obejmowały. Zanim odczytałam je­go aurę, czułam, że spędziliśmy ze sobą wiele uprzednich ży­wotów. A on zaczął mi tłumaczyć, że moi przyjaciele prosili go, by mi przekazał, gdzie mogę ich znalaźć.

Następnego dnia, gdy odczytywałam jego aurę, okazało się, że we wcześniejszych wcieleniach był raz moim dziec­kiem, raz bratem, raz siostrą a w jednym, bardzo szczegól­nym życiu, moim mężem. W owym życiu był człowiekiem światłym i o wiele bardziej postępowym niż większość męż­czyzn tej samej epoki w Chinach. Nauczył mnie czytać, pisać i rachować. Wiązała nas głęboka miłość i większość czasu spędzaliśmy razem jeżdżąc konno lub oddając się innym przyjemnościom należnym klasie panującej. Pewnego popo­łudnia wyruszyliśmy na przejażdżkę i zostaliśmy napadnięci

55

przez hordę Mongołów. Pochwycili konie i mnie uprowadzi­li. Chociaż Eddie przeżył ten brutalny napad, i miał po mnie nawet inne żony, a z nimi dzieci, nadal handlował jedwa­biem, to zdanie "Dlaczego zabrali mi ciebie?" — na zawsze utkwiło w jego pamięci.

Natychmiast bardzo polubiliśmy się z Eddiem, a ja szybko zrozumiałam, że został przysłany, by dać mi okazję do przetworzenia tamtego życia z XVI wieku.Wielokrotnie wracałam już do tego życia, i za każdym razem widziałam siebie uprowadzoną przez Mongołów. Żyjąc wśród nich za­kochałam się w wodzu tej okrutnej bandy i przez prawie dwa lata dzieliłam z nim namiot. Pewnego dnia jego banda wróci­ła z wypadu rabunkowego prowadząc konia z przewieszo­nym na siodle ciałem mego ukochanego. Zaczęłam krzyczeć jak szalona i nie mogłam się uspokoić. Był to punkt, którego nie mogłam przekroczyć wracając pamięcią do tamtego ży­cia, bez względu na zdolności terapeuty. Tu po prostu za­wsze załamywałam się.

Eddie, który w życiu, o jakim opowiadam, był moim mężem, oczywiście nie wiedział, co potem, po porwaniu, działo się ze mną. Ale teraz, w obecnym życiu, wiele godzin spędziliśmy wspólnie na wspominaniu naszej chińskiej mło­dości i oboje mieliśmy uczucie powrotu do domu. Wyjechał do Nowego Orleanu, ale po niezliczonych rozmowach telefo­nicznych i listach zdecydował się w trzy miesiące później przyjechać do Santa Fe, by pomóc mi w uwolnieniu zabloko­wanej części mojego życia uczuciowego. Przez trzy dni prze-patrywaliśmy scena po scenie wspólne wspomnienia, trzymając w dłoniach najprzeróżniejsze kryształy. Wreszcie trzeciego wieczoru w mojej pamięci wypłynęły ostatnie lata owego "chińskiego" życia. Były to fragmenty, ale wreszcie zobaczy­łam kilka obrazów.

Następnego dnia udałam się z Eddiem do Light-Institu-te prowadzonego przez moją przyjaciółkę Chris Griscom (sła­wę zdobyła dzięki Shirley McLaine). Eddiemu nie wolno było przyglądać się jej przy pracy, więc stał przed drzwiami i kon­centrował się ściskając w dłoni kryształ, chcąc mi w ten spo­sób pomóc. Nie trwało długo, a zobaczyłam sprawcę mego

56

uprowadzenia, jak leżał martwy przewieszony przez siodło. Na moment skamieniałam i znowu chciało mi się krzyczeć, jak wówczas... Chris wyczuła, co działo się we mnie i natych­miast zaczęła pracować nad jednym z punktów, które pod wpływem akupunktury przywołują pamięć wcześniejszych żywotów. Napłynęły dalsze wspomnienia, i mimo całej zło­ści, bólu i strachu, jaki musiałam przeżyć, udało mi się wresz­cie przełamać i spadła ze mnie większa część brzemienia, które nosiłam od tamtej chwili przez wszystkie następne wcielenia.

Wówczas, w XVI wieku, nie spotkałam już więcej Ed-diego, ale w obecnym życiu jego pojawienie się pomogło mi w dokonaniu wewnętrznego przełomu, po prostu dlatego, że wpłynął na przebudzenie mojej najgłębszej pamięci.

TTTT

VII

Przemiana materii planetarnej

Wiem, że nie wszystkie moje przemyślenia i poglądy zostaną zaakceptowane przez czytelników. Mimo to pragnę wyrazić kilka bardzo osobistych, subiektywnych myśli.

Odczytywanie aury nie jest sztuką zastrzeżoną tylko dla wtajemniczonych. Jednak aury można odczytać właściwie tylko wówczas, gdy przez długie, pogłębione studia i uczci­we zainteresowanie innymi ludźmi zdobędzie się rzetelną, fachową wiedzę. Sądzę, że nie bez znaczenia są tu wcześniej­sze wcielenia, gdyż trzeba umieć najpierw przejrzeć własną aurę, zanim zacznie się odczytywać cudze. Własna aura musi być przeźroczyście biała, zwłaszcza w rejonie krtani. Jeśli ktoś nauczył się już nie potępiać ani innych ani samego siebie, zre­zygnował z bezkrytycyzmu wobec własnej osoby i kieruje się miłością w kontaktach z ludźmi, wówczas błękitno-fioletowy promień czakramu krtani zabarwia się na kolor lawendy i po­woli przechodzi w biały. Kolory czakramu krążą najpierw wokół twarzy, zanim wymieszają się z tęczą całego ciała.

Wraz z opanowaniem tej ostatniej i najtrudniejszej lekcji duchowego wzrostu, zaczynamy poprzez własną aurę do­strzegać kolory innych; z początku prawdopodobnie nieco jaśniejsze niż są w rzeczywistości. W tym momencie widzi się barwy, odczuwa drgania, a niekiedy rozpoznaje też kształty geometryczne. Kilkoro ludzi opowiadało mi, że od czasu do

58

czasu widzą obrazy po prawej stronie strumienia energetycz­nego. Ja bez trudu postrzegam te obrazy, ale niektórym przy­chodzi to nie bez kłopotów.

Mając doskonale przeźroczystą aurę, jaką posiadał Je­zus, widzi się wszystko, bez potrzeby przechodzenia w inny stan świadomości, i to chcielibyśmy, oczywiście, wszyscy osiągnąć.

Z biegiem lat nauczyłam się stawiać odpowiednie pyta­nia, by wyzwolić obrazy z zablokowanych obszarów pacjen­ta. Opisuję te obrazy dokładnie, wywołując u niego strumień uczuć, najczęściej w połączeniu ze łzami i gęsią skórką. Opi­suję kostiumy i okres historyczny, na ile mogę się zoriento­wać i zazwyczaj dany czakram dosłownie pęka, jak tama, przez którą wylewa się powódź spiętrzonych emocji. Słysza­łam, że opracowano już aparat, który umożliwia każdemu zobaczenie aury, ale nie sądzę, że nam się on na coś przyda, dopóki nie nauczymy się prawidłowo interpretować widocz­nych w aurach obrazów.

Kolory zależą od częstotliwości drgań światła. Aura po­wstaje poniekąd dzięki światłu i jest wyrazem duszy, która te kolory wywołuje. Nasza zdolność widzenia kolorów rozsze­rza się wraz z rozwojem świadomości. Jeszcze przed pięć­dziesięciu laty kolor różowy bardzo rzadko pojawiał się w kulturze amerykańskiej, jakkolwiek w europejskiej sztuce, a nawet w odzieży przeciętnych ludzi w innych kulturach występował często. Nie zapomnę nigdy radości, jaką odczu­łam, gdy po raz pierwszy zobaczyłam w jakiejś książce różo­wy kolor. Znalazłam tę barwę w elementarzu dziecięcym, gdzie na ilustracji przedstawiono malwy. Oczywiście widzia­łam malwy w ogródku mojej babci, ale ujrzenie tego koloru na obrazku to była sensacja. Oglądałam obrazek godzinami i porównywałam jego kolor z barwą różową w aurze moich bliźnich. Zarówno wówczas, jak i dziś wiem, że czysta mi­łość, w której chodzi o uczucie bez ocen i oczekiwania wzaje­mności, powiązana jest z różowymi promieniami. Nazywam ten rodzaj miłości — miłością do ludzkości, ale dokładnie uj­mując, powinno się ją nazywać "miłością bez stawiania wa­runków". Trzeba być rozwiniętym duchowo w bardzo

59

wysokim stopniu, by ją odczuwać. Jezus często o tym mówił i określał to uczucie mianem "miłości braterskiej". Kolor ten występuje z największą mocą u ludzi, których horoskop wskazuje, że mają węzeł wstępujący Księżyca w znaku Ko­ziorożca, a zstępujący w znaku Raka. Przeważnie zauważam natychmiast, że ludzie ci chcą pomóc innym i są zaintereso­wani dalszym rozwojem swych zdolności. Żyje na naszej pla­necie mnóstwo ludzi, którzy już dziś zdolni są do uniwersalnej miłości.

To, czego uczył Jezus, wywołuje wibracje w czakramie w kolorze błękitu indygo, podobnie jak wszelkie odcienie braterstwa i tolerancji. Dopiero, gdy ludzkość zaczęła żyć we­dług tych zasad (w tym celu nie trzeba zresztą wyznawać wiary chrześcijańskiej), nauczyła się cenić lecznicze działanie kolorów. Nauki Jezusa otwierają błękitne drgania (miłość braterska). Gdy Pan mówił: "Idźcie i głoście Słowo", nie my­ślał wówczas: "Idźcie i krytykujcie ludzi o innej kulturze". Do błękitnych promieni należy też: wierność, dotrzymywanie obietnic i zobowiązań, które w ostatnich dwu tysiącach lat mocno były akcentowane, lecz nasza zdolność postrzegania błękitu jako barwy jest jeszcze bardzo świeża.

"Błękitny Nil" nie był znany w Afryce pod tą nazwą, lecz nazywany był "Mózg". Homer opisuje w "Odyssei" Mo­rze Śródziemne nie jako błękitne, lecz jako "morze w kolorze ciemnego wina", co pozwala mi domniemywać, że poeta nie osiągnął był jeszcze poziomu rozwoju duchowego pozwa­lającego mu dostrzegać błękitne promienie. Prawdopodobnie widział morze tylko w barwie czerwonej lub brązowej. Cał­kiem podobnie Arystoteles dostrzegał w tęczy tylko trzy ko­lory: czerwony, żółty i zielony. Wskazuje to, że ludzkość jako całość nie była w stanie w jego epoce dostrzegać koloru nie­bieskiego i fioletowego.

Jestem przekonana, że nasze oczy dostrzegają dziś zna­cznie bogatszą skalę barw niż jeszcze przed stu laty. Faktem jest, iż wiele wysoko rozwiniętych dusz ma zdolność przewi­dywania wydarzeń. Mądrość przychodzi z wiekiem, a więc dar przewidywania jest nieraz znakiem rosnącej mądrości starych ludzi.

60

Ogólnie zrobiliśmy ogromne postępy — gdy wspomnę mentalność ludzi sprzed roku czterdziestego, staje się dla mnie jasne, że wówczas o wiele bardziej powszechna była nieuf­ność wobec obcych i że sądzono wówczas, iż władzę można zdobyć tylko stosując przemoc i gwałt. Generalnie panowało przekonanie, że sytuację światową można zmienić stosując wyłącznie surową siłę. Również obecnie na naszej planecie dzieje się wiele tragicznych rzeczy, ale rozgrywają się one na oczach całego świata i, moim zdaniem, nie powinniśmy mieć żadnych skrupułów, by wkroczyć i zaatakować bezpośrednio przyczyny tych negatywnych zjawisk.

Gdy wyleczymy blokady energii w świadomości raso­wej, to Ziemia zamieni się w raj, który jest przecież jej pier­wotnym przeznaczeniem. Myślenie rasistowskie jest źródłem wszystkich konfliktów. Gdyby każdy mężczyzna i każda ko­bieta oraz ich dzieci posiadali własny kawałek ziemi i być może małe własne rodzinne przedsiębiorstwo, to nie widzę powodu, dlaczego wszystkie aury nie miałyby być białe. I wówczas żylibyśmy w drugim Edenie, zdominowanym przez miłość i braterstwo. Moim zdaniem ten czas nie jest już odległy.

VI]

Powtarzanie wzorców postępowania z przeszłości

Odczuwam strach, gdy słyszę z ust uduchowionych lu­dzi słowa: "Bóg nie istnieje". Tacy ludzie są zwykle bardzo samolubni w sposobie traktowania innych. Wydaje im się, że dostatecznie rozwinęli już osobistą moc i kończą swe wywo­dy zdaniem: "Przerośliśmy Boga". Promień zielony, który wskazuje na manipulacje, jest u takich ludzi mocno ściągnięty i w ogóle się nie ujawnia. Chodzi tu o niezbyt subtelny ro­dzaj egoizmu.

Widzę, że wszechświat składa się z energii, i nie mam żadnych wątpliwości, że astrologia jest czystą nauką. Nasz świat jest częścią boskiej energii — rezultatem energii, któ­re rozdzielają się na całe uniwersum. Jest on tylko częścią nie­słychanych ilości energii, które wytwarzają wszelkie życie. Niebo i Ziemia są — przynajmniej ja to tak widzę — porusza­ne przez energię na tysiące sposobów. Uważam Boga za sku­pisko wszelkich energii i sądzę, że ON-ONA-ONO stało się wraz z rozwojem ludzkiej świadomości silniejsze. Ów rozwój świadomości w niedalekiej przyszłości przemieni naszą pla­netę w krainę ogrodów przecudnej urody — a przyczyniła się do tego każda odrobinka wiedzy wszystkich starych mistrzów.

62

Pierwszy negatywny promień w błękitnym czakramie wskazuje na negatywne uczucia wobec religii. Współcześni wyżej rozwinięci ludzie odrzucają tradycyjny Kościół. Mówię wtedy zawsze: "Pozwólcie im działać. Kościoły podnoszą świadomość ludzi, którym potrzebna jest dominująca, kieru­jąca siła. Ludzie ci pochodzą często z autokratycznych do­mów lub środowisk, w których nie mogli rozwijać samodzielnego myślenia. Kościoły owe muszą zamknąć swe bramy, jeśli nie chcą być nadal popierane przez ludzi, których ojciec bił po łapach linijką".

Wyższe "Ja" to Bóg w naszym wnętrzu, ale nie jest to bezgraniczny Bóg, lecz tylko jedna jego część. Istnieje Bóg, który oznacza całe dobro Wszechświata. My jesteśmy tylko jego małą cząstką.

Ostatnio miałam kilka seansów z ludźmi, którzy mówi­li: "Cała siła jest we mnie, Bóg nie istnieje". Ponieważ widzę, jak płynie energia z roślin do ludzi, a z ludzi w powie­trze i z powrotem, i wiem, co ten strumień powracającej energii w nas sprawia, nie mogę akceptować teorii, iż nie ma większego źródła energii od naszej zbiorowej energii Zie­mi, z centrum której jesteśmy zasilani. Nawet jeśli nie prze­czytalibyśmy więcej ani słowa, nie pomyśleli żadnej myśli, to i tak wzrastamy nadal, ponieważ znajdujemy się na tej plane­cie. Ale gdy uczymy się, myślimy, modlimy i medytujemy, rozwój postępuje, rzecz jasna, szybciej. Oczywiście pomaga oczyszczenie organizmu rozsądną dietą, dobrze też jest zbli­żyć się do natury.

Każdy z nas ma głębokie wspomnienia, które zmagazy­nowane są prawdopodobnie w prawej półkuli mózgowej, gdyż z tej połowy wychodzą obrazy z najwcześniejszych wcieleń, a stare wzorce postępowania są w nich wyraźne. Przykładowo, ktoś może teraz wykazywać negatywny pro­mień manipulacji (negatywna zieleń), i wówczas widać, że ów promień przyniósł ze swojego wcześniejszego życia, gdyż nie pracował nad symbolizującym go problemem, zanim przeszedł na drugi brzeg. A zatem już od najwcześniejszego dzieciństwa w jego aurze tkwi ten promień i wskazuje, że ów osobnik starał się w minionym życiu zdobyć władzę nad in-

63

nymi. Gdy podczas moich seansów nadmienię o czymś ta­kim, zazwyczaj z prawej strony głowy pacjenta zaczyna wy­pływać strumień obrazów, niezależnie od tego, czy on się ze mną zgadza, czy nie. Dostrzegam conajmniej wyższe "Ja", to co zdarzyło się we wcześniejszym życiu. Gdy potem opowia­dam pacjentom, jakie widziałam obrazy, wywołuję dalszy potok wspomnień.

W naszych głowach zmagazynowane jest tak wiele wie­dzy, że zadaję sobie czasem pytanie, jak właściwie może się tam pomieścić tak dużo materiału? Sposób, w jaki obrazy opuszczają głowę w postaci energii, pozwala mi sądzić, że każdy człowiek na końcu swego życia przechodzi przez ete­ryczny bank danych. Wyższe "Ja" magazynuje całą wiedzę, czym przypomina komputer, w którym przechowywane są wszystkie doświadczenia z wszystkich minionych żywotów, wzbogacone o najnowsze, współczesne przeżycia. Dusza po­łączona z siłą boską przebywając na "drugiej stronie" wyszu­kuje osoby, z którymi chce spotkać się w przyszłym życiu; planuje, która karma powinna zostać odkupiona i z kim chciałaby wejść w związki rodzinne. Zazwyczaj wyszukuje­my znajomych i planujemy utworzenie wspólnymi siłami na­stępnej "klasy szkolnej" na Ziemi. Na kogo przychodzi kolej, ten wraca na Ziemię i wyrusza znowu na kamienistą drogę wzwyż.

Niekiedy udaje nam się spełnić swoje oczekiwania, in­nym razem nie. Zależy to od tego, jak trudna jest karma, którą mamy rozwiązać. Ale jedno jest pewne: kierunek rozwo­ju z wcielenia na wcielenie wznosi się stale w górę. Każdy wyszukuje sobie ponownie te same dusze, po części dlatego, że miłość jest siłą wiążącą, a po części zmusza niektórych kar-miczna wina. Prawie zawsze znajduje się powód, by spotkać się ze starymi przyjaciółmi, choćby na krótko.

Spójrz na swoje dłonie — jeśli linie tworzą wyraźny trójkąt, oznacza to, że powróciłeś, aby pomóc innym w prze­zwyciężeniu ich karmy. Tacy ludzie, bez wyjątku, są nauczy­cielami, terapeutami, uzdrowicielami lub pracują w zawodach pozwalających służyć pomocą innym. Nie można zmienić duszy innego człowieka, ale jeśli emituje się różową

64

miłość do ludzkości, produkuje się przynajmniej pomocną energię.

Stwierdzam, że nad własną karmą pracuje się najszyb­ciej, powracając do okresu dzieciństwa. Dziecko potrafi wprawdzie złościć się, ale gdy okaże mu się miłość, od razu lepiej się czuje i szybko jest znowu gotowe do śmiechu. Im mniej wsparcia otrzymuje dziecko w domu rodzinnym, tym skromniejsza jest jego aura. Dzieci akceptują fakt, że nie wol­no robić pewnych rzeczy, i po prostu nie powtarzają zakaza­nych czynności. A czy nie to właśnie chcielibyśmy osiągnąć w życiu? Nieraz jest mi autentycznie przykro, gdy uczestni­czę w zakończeniu roku szkolnego. Zwykle kilkunastolatko-wie są pełni ideałów, dopóki żyją z rodzicami. Obserwowałam ten wzorzec u trzech generacji i stwierdziłam, że studenci col­lege^ wykazują znacznie więcej idealizmu, dopóki są wspie­rani finansowo przez rodziców i nie muszą zbyt ciężko pracować, by zarobić na studia. A potem zdobywają zawód, zawierają małżeństwo, zyskują społeczne uznanie, ale wiąże się to z przepracowaniem i wyczerpaniem. Młody człowiek uczy się wkrótce, że chcąc osiągnąć sukcesy w życiu musi ze wszystkich sił wykorzystywać ludzi, z którymi się styka.

Czytałam ostatnio artykuł na temat zachowań tak zwa­nych karierowiczów. Tacy ludzie odwracają się od przyjaciół i od rodziny, a cały czas spędzają wyłącznie z ludźmi, którzy mogą okazać się przydatni w ich karierze. Gdzie podziała się miłość, wierność i wrażliwość na uczucia innych? To są pozy­tywne promienie odpowiednich czakramów: miłość w cza-kramie czerwonym, wierność i współczucie w niebieskim.

Rządy państw powinny tym wartościom przyznać ab­solutny priorytet. Niektóre narody są już bliższe tego celu niż inne, ale nadal nie ma jeszcze takiego rządu, który starałby się kształtować i rozwijać u swych obywateli ten rodzaj uczuć. Myślę, że alkoholizm i nadużywanie narkotyków sprowa­dzają się do nieznośnego strachu przed nędzą, a lęk ten jest potęgowany przez nasze władze. Ale czerwona energia bru­talnego nadużywania władzy i manipulacji przez czynniki rządzące ustąpi kiedyś miejsca humanizmowi i trosce o ludzi, jakie wyrażają się w promieniu błękitnym. Inny promień, któ-

65

ry odzwierciedla działania naszych rządów, to pomarańczo­wa energia egoizmu w czakramie postępu i ekspansji. Rzut oka na historię świata uświadamia, jak powiększały się roz­maite królestwa wchłaniając sąsiednie prowincje. Wskutek tego wybuchały rewolucje i wszelkie wojny o niepodległość, ale gdy tylko uwolnione masy ludzi dochodziły do władzy, stawały się jednakowo egoistyczne i despotyczne jak ich po­przednicy. Ten cykl prawdopodobnie może zostać przerwa­ny przez jednostki, przez wartościowe indywidualności, które przeżyły wiele wcieleń zarówno jako panujący, jak i ja­ko poddani, i będą gotowe do nowej egzystencji w miłości, pokoju i harmonii.

Określone cechy charakteru przechodzą z życia w życie. I co ciekawe, nasze twarze odzwierciedlają tyle podobieństw z wcześniejszą przynależnością narodową, płcią i tak dalej, że bez trudu możemy się rozpoznać. Nawet nasze imiona po­wtarzają się. Prawdopodobnie istnieje rodzaj siły, która wpły­wa na rodziców przy wyborze imion dla dzieci.

W trzydziestu spośród pięćdziesięciu istnień, w które do dziś się wcielałam, moje imię brzmiało: Lee, Lea, Lei lub podobnie, na przykład: Lena, Mamalea, Mammie Lea, Maymilea i tak dalej, zawsze była to jakaś forma od imienia Lea. Mój ojciec wybrał mi to imię, a gdy go zapytałam dla­czego właśnie takie, odparł: "Sądziłem, że bardzo byś chciała się tak nazywać". Czyżbyśmy rozmawiali z rodzi­cami przed naszym urodzeniem? Wiele matek rzeczywi­ście ma uczucie, że ich nie narodzone dzieci rozmawiały z nimi na wiele miesięcy przed przyjściem na świat. A może to wszystko zostało już zaplanowane po tamtej stronie przez eteryczny komputer?

Mój syn w wielu wcześniejszych żywotach był już ze mną i zawsze nazywał się: Ronnie, Ronald, Vronnie. W obe­cnym życiu już jako dziecko wiedziałam, że nazwę syna Ro­nald. Nawet moim lalkom dawałam to imię. W mojej obecnej rodzinie nie było nigdy Ronalda, wśród przyjaciół także nie. Mimo to używałam tego imienia już jako mała dziewczynka. Skąd to się wzięło? Bardzo wcześnie też wiedziałam, jak moje dzieci będą wyglądać, jaka będzie ich skóra i kolor włosów.

66

Już we wczesnym stadium dostrzegam u ciężarnej ko­biety maleńką nową energię, wprawdzie tylko w postaci pun­kcików, ale już w tym momencie rozpoznaję, czy urodzi się dziewczynka czy chłopiec. Nasi dziadowie mieli rację sądząc, że osobowość nie narodzonego wywiera silny wpływ na cię­żarną matkę. Dlatego każde niemowlę rodzi się u określo­nych rodziców, gdyż jego energia wykazuje takie same wibracje, jakie posiadają rodzice. Te zgodne energie mieszają się natychmiast i występują jako mieszanka także po urodze­niu dziecka. Stąd dziecko o wiele silniej reaguje na prawdzi­we uczucia matki niż na to, co ona mówi lub jak wygląda. Znerwicowana matka rodzi dziecko, które cierpi później na kolki nerwowe, a ponieważ matka z ojcem stale wymieniają swe energie, więc także ojciec ma tutaj duży wpływ.

Trudno odczytać aury dzieci przed ukończeniem przez nie dziesięciu lat, gdyż bardzo szybko zmieniają się i nielicz­ne tylko promienie aury występują w jasnej, klarownej posta­ci. Ich barwy zmieniają się wraz ze zmianą nastroju dziecka. Dzieci wyglądają zazwyczaj tak, jakby biegały w chmurze ko­loru różowo-białego, w której pojawia się odrobina czerwie­ni, gdy się gniewają, lub zieleni, gdy pracują twórczo. Gdy koncentrują się, wypływa z nich nieraz żółta chmura, ale mi­mo wszystko bardzo trudno zinterpretować aurę przeciętne­go dziecka. Interesujący dla mnie jest także fakt, że wcześniejsze istnienia lepiej są dostrzegalne, gdy dziecko po­chłonięte jest zabawą. Myślę, że jako dzieci powtarzamy sce­ny z poprzednich żywotów, bawiąc się z członkami obecnej rodziny. Dzieci wykorzystują w rozmaity sposób wiedzę, ja­ką przynoszą na świat ze swoich wcześniejszych wcieleń.

Gdy miałam dwa lata, a rodzice nie mieli jeszcze dwu­dziestu, mieszkaliśmy u dziadków w gospodarstwie chło­pskim na północy Nowego Meksyku. Rodzice zabierali mnie często na najbardziej odległe tereny rancza. W lecie, gdy mia­łam trzy lata, chciałam koniecznie zbudować chatkę i wyko­rzystałam w tym celu kamienie, które po prostu ułożyłam w półokrąg jedne obok drugich. Przyniosłam moje naczyńka, małe brytfanny, by upiec w "domku" ciasto z błota dla wy­imaginowanych towarzyszy zabawy. Pewnego dnia matka

67

przyniosła mi którąś z lalek i zapytała, czy chciałabym mieć w domu dziecko? Wyjaśniłam jej z powagą, że nie mamy je­szcze dzieci i przedstawiłam jej Sama, mojego męża. Był to stary kij od miotły, ale równocześnie największa miłość mego życia. Tłumaczyłam jej, że mój mąż jest pięknie zbudowanym mężczyzną. Całe lato spędziłam w niewidzialnym do­mku i byłam bardzo szczęśliwa. Ale pewnego okropnego dnia mój Sam umarł, a ja byłam zdruzgotana. Nie mogłam przestać płakać, nawet gdy ojciec podał mi kij od miotły i po­wiedział: — Przecież on jest tutaj, zdrowy i wesoły jak wczo­raj. Byłam niepocieszona. Dla mnie Sam umarł. Płakałam jeszcze długo w nocy aż zmorzył mnie sen. Gdy zbudziłam się rano, nie płakałam już, ale też przestałam się bawić w chat­ce.

Jako dorosła osoba podczas podróży w minione żywoty stale trafiałam niechcący (albo miałam wspaniałego prze­wodnika) do tego wcielenia, gdy żyłam w małym domku w południowej Bawarii. Byłam wówczas niedużą, krągłą ko­bietą, żoną postawnego mężczyzny imieniem Sam. Żyliśmy szczęśliwie. On chodził do lasu, gdzie polował na dzikie zwierzęta, które potem sprzedawał mieszkańcom wioski. Nie mieliśmy dzieci, więc spędzałam czas piekąc chleb, który również sprzedawałam w wiosce. Mieszkaliśmy na skraju la­su, obcując z cudowną przyrodą. Nieraz mam wrażenie, że moja obecna prostota jest bezpośrednim rezultatem ówczes­nego życia. Sądzę, że ja i Sam nie zebraliśmy wówczas dużo karmy, gdyż byliśmy prostymi, szczerymi i dobrymi ludźmi, którzy żyli ze sobą szczęśliwie. On zmarł przede mną, a mój żal był tak głęboki, że zmarłam wkrótce po nim. Jeszcze dziś pewna moja cząstka jest bliska tej niedużej, krągłej gospodyni domowej, która chętnie pracuje i troszczy się o innych, która siedzi przy piecu chłodną zimową nocą i myśli, że cały świat zaczyna się i kończy w jej małym domku.

W obecnym życiu spotkałam znowu Sama. Nadal zna­komicie wyglądał, był potężnego wzrostu i zajmował się handlem. W najtrudniejszych latach był dla mnie niezastąpio­nym przyjacielem. Tym razem nie pobraliśmy się, ale łączyła nas specyficzna duchowa więź, jakiej nie zaznałam obecnie

68

w kontaktach z żadnym innym człowiekiem. Zmarł już, a ja jestem przekonana, że będzie stał na czele komitetu powital­nego przyjmującego mnie, gdy i ja wybiorę się na "drugi brzeg". Wówczas staniemy znowu przy wielkim "kompute­rze" i ułożymy nowy plan.

Wiele cech z wcześniejszych żywotów posiadamy także w obecnym wcieleniu, ale abstrahując od stałego wpływu tych pozostałości i od wszelkich psychologicznych walk, ca­łość posiada jeszcze jedną, mniej skomplikowaną stronę, do której Jezus zwraca się słowami: "O, jaką wspaniałość miałem w tobie, zanim nastał ten świat".

Odpoczywając na tamtym świecie możemy wygrzewać się w blasku tego rodzaju miłości. Proszę o prostotę serca dla nas wszystkich, abyśmy nie zapomnieli całkowicie o tej wspaniałości. Jestem prostą kobietą z własnego wyboru.

IX Minione żywoty i zaufanie ludzi

Jako dziecko wiedziałam już, że żyłam kiedyś w innych wcieleniach i widywałam migawki obrazów nie umiejąc jesz­cze połączyć ich w całość. Po szeregu operacji w roku 1970 bardzo przytyłam i robiłam wszystko, co było w mej mocy, by powstrzymać proces przybierania na wadze, albo jeszcze lepiej, by wrócić do dawnego wyglądu. Potem jeden z przyja­ciół, którego bardzo cenię i z którym wspólnie wiele się na­uczyłam, zaproponował mi, że poprzez hipnozę cofnie mnie w okres mego dzieciństwa, by tam znaleźć źródło problemu. Wszystko szło dobrze, wracałam wste.cz pamięcią coraz głę­biej, rok po roku, i opowiadałam, co widzę, aż dotarłam do momentu, kiedy miałam dwa i pół miesiąca i przypomniałam sobie okropną scenę z moją młodą matką. Wobec tego tera­peuta chciał mnie cofnąć do urodzenia, ale nagle zaczęłam mówić ze szkockim akcentem, przeskoczyłam pamięcią do życia, w którym byłam zwykłą wieśniaczką w XIII wieku i pędziłam bardzo szczęśliwy żywot.

Po tym wydarzeniu brałam udział w wielu jeszcze sean­sach, ale podczas tego rodzaju powrotów wprowadza się czę­sto świadomość w szokujące przeżycia. Dlatego nie pracuję w ten sposób, ponieważ kiedy sama jako pacjentka powróci-

70

łam kiedyś do życia szczególnie szokującego, niezbędna oka­zała się pomoc lekarza. Znacznie lepsze efekty daje powolne podążanie za własną duszą tam, dokąd ona sama chce wę­drować; można się wówczas więcej nauczyć. Gdy po seansie, podczas którego podążali za własnym wyższym "Ja" w mi­nione żywoty, ludzie opuszczają mój dom i idą do siebie, to dosłownie jakby im ktoś przydał skrzydeł. Widzę obrazy i mogę uczestnikom seansu pomóc w odnalezieniu właściwe­go miejsca, czasu, płci, ale lwią część pracy wykonują oni sa­mi. Myślę, że ten rodzaj pracy jest wyrazem Nowego Wieku. Im więcej ludzi będzie dostrzegać aury, co w bliskiej przy­szłości stanie się powszechne, tym bardziej spopularyzuje się ta metoda leczenia.

Zawsze widziałam obrazy wypływające z innych ludzi, na przykład z mojej matki, która w swym poprzednim życiu była ■"Southern Belle", piękną, młodą kobietą z południo­wych stanów Ameryki. Wówczas miała do dyspozycji całą rzeszę niewolników, ale co pozytywnego wyniosła z tego wcielenia, pozostaje dla mnie zagadką, poza oczywistym fa­ktem, że w każdym życiu człowiek czegoś się uczy. Jej umiło­wanie pięknych strojów i poczucie stylu towarzyszyły jej także w obecnym życiu aż do śmierci. Jestem przekonana, że duża część jej karmy w tym czasie pochodziła z okresu sprzed wojny domowej. Obrazy tej piękności w długich, barwnych sukniach należą do mych najwcześniejszych wspo­mnień. Gdy była zagniewana lub obrażona, z prawej strony jej głowy wypływały obrazy młodej, kapryśnej córki właści­ciela posiadłości ziemskiej. Była nadwrażliwa i łatwo było ją zranić, ale myślę, że ten wzorzec zachowania pochodził z jej wcześniejszego wcielenia, w którym na dobrą sprawę nie musiała ponosić za siebie żadnej odpowiedzialności.

Istnieje prawo energii, które mówi, że wrócimy na Zie­mię tak, jak ją opuściliśmy. W życiu mojej matki w stanach południowych jej obecny ojciec był jej matką, i teraz fizycznie nie mógł poradzić sobie z twardym życiem na amerykańskim środkowym zachodzie, chociaż duchowo stał bardzo wyso­ko. A zatem wróciła do tego ojca, gdyż jego energia była po­dobna do jej energii, więc ponownie urodziła się u rodziców,

71

którzy prowadzili życie wieśniacze, podobne do tego w sta­nach południowych, z tą różnicą, że nie mieli już czarnych niewolników lecz Meksykanów, którzy pracowali u nich za drobną zapłatę. Patrząc astrologicznie, była potrójną Panną, nadzwyczaj wrażliwą i znalazła się w sytuacji, w której znów była rozpieszczoną córeczką, okazującą zainteresowanie tyl­ko sobie samej i własnym zachciankom. W obecnym życiu dwukrotnie wychodziła za mąż za bardzo silnych mężczyzn, którzy troszczyli się o nią. Jestem pewna, że obydwaj dokona­li wyboru świadomie, gdy stanęli przed eterycznym kompu­terem. Obaj posiadali aury, które tolerowały się z aurą mojej matki jedynie w kilku punktach. Sądzę, że chodziło tu zasad­niczo o karmiczne winy, które musiały zostać odpłacone. Obaj mężowie byli mądrzy, troskliwi i z całych sił starali się na tyle zmienić system wartości mojej matki, by mogła czuć się szczęśliwa. Zrobiła niewielki postęp, ale za to kompletnie wyssała energię z obu mężczyzn. Dopiero po rozstaniu z nią mogli obaj dojść do siebie i zmarli osiągnąwszy bardzo wyso­ki poziom świadomości.

Podczas jednej z wędrówek pamięcią w lata mego dzie­ciństwa znowu musiałam przeżywać nienawiść do matki. Pewnego razu jechaliśmy starym samochodem przez zalaną słońcem Oklahomę. Siedziałam na kolanach mojego wujka Joe, a na głowie miałam czerwony, aksamitny kapelusz, któ­rego naprężona, elastyczna taśma boleśnie obcierała mi uszy. Chciałam oderwać tę piekielną ozdobę, w której nie mogłam się dopatrzeć najmniejszego sensu, ale moda była dla matki ważniejsza niż moje cierpienia, i musiałam się męczyć w ka­peluszu na głowie. To była moja matka w wieku dziewiętna­stu lat. Później, na krótko przed śmiercią, nie postąpiłaby tak. Ale nawet później nie potrafiła zrezygnować z narzucania in­nym swojej woli.

W innej sytuacji, którą pragnę przedstawić, miałam około dwa i pół miesiąca i z zadziwiającą wyrazistością od­bierałam wszelkie uczucia z otaczającego mnie świata. Matka i ojciec siedzieli obok siebie na krzesłach, które były własno­ścią babci, a których specyficzną konstrukcję wyrzuciłam po­tem świadomie z pamięci. Matka karmiła mnie piersią, a ja

72

musiałam ją niechcący ugryźć. Oderwała mnie brutalnie od piersi i odrzuciła w ramiona ojca. Czułam, że dosłownie pęka mi serce, a równocześnie bardzo się martwiłam o ojca, z któ­rego twarzy można było wyczytać, jak bardzo dotknęło go zachowanie matki. Nigdy nie przestanę się dziwić, jak dzieci od swych najmłodszych lat potrafią wykorzystywać swe umiejętności i doświadczenia z wcześniejszych żywotów.

Tu, na Ziemi, na powrót jesteśmy w szkole i znowu wy­ruszamy w drogę z nadzieją, że tym razem osiągniemy sto­pień doskonałości, którego pragniemy.

Bez trudu potrafię przenosić się we wszystkie moje wcześniejsze żywoty, ale moje wyższe "Ja" jest na tyle łaska­we, że kieruje mnie zawsze w moje przyjemne wcielenia. Każdy próbuje, w miarę możliwości, unikać cierpienia, i dla­tego dla mniej szczęśliwych wspomnień potrzebny jest bar­dzo doświadczony terapeuta. Czakramy ułożone są jeden na drugim, i jeśli zacznie się od najniższego lub od najłatwiej do­stępnego, to dusza będzie miała dość czasu, by poruszać się we wspomnieniach we własnym tempie. Jeżeli terapeuta przeniósł cię w jakieś wcześniejsze życie, wskazane byłoby najpierw zapoznać się na podstawie książek i kaset wideo z kulturą okresu, w którym wtedy żyłeś. Pewnego ranka bu­dzisz się nagle i wiesz o tamtym życiu wszystko, co jest ko­nieczne. Widzisz rzeczywiste wydarzenia i nie potrzebujesz korzystać z wytworów fantazji, jakkolwiek zawsze pomocne okazuje się wizualizowanie barwy fioletowej. Wiem, że na płaszczyznach astralnych uczymy się cały czas podczas snu. Zdobywamy doświadczenia na drugim brzegu i budzimy się z nową duchową wiedzą.

W Indiach normalni lekarze proszą do pomocy przy stawianiu diagnoz jasnowidzów takich jak ja, gdyż w Azji oczywistą jest prawda, że zdrowie zależy od przywrócenia równowagi w aurze człowieka. Istnieją uzdrawiacze, którzy nie widzą barw, lecz czują. Czakramy to są wiry drgań o indywidualnych kształtach i geometrycznych wzorach energii, z których każdy posiada swe znaczenie. Wszy­stkie te elementy zmieniają się wraz ze zmianą nastrojów, pochodzą wszakże z jednej zasadniczej bazy energii, któ-

ra wskazuje, czy dany promień zablokowany jest przejściowo czy na dłużej.

Współcześnie coraz więcej ludzi interesuje się swymi wcześniejszymi żywotami. Myślę, iż wynika to z faktu, że jas­nowidzenie w niedalekiej przyszłości nie będzie niczym nad­zwyczajnym i wszyscy chcą należeć do prekursorów. Będą to wspaniałe czasy, gdy nikt nie będzie mógł drugiego okłamać! Fakt, że niektórzy czują się emocjonalnie związani z określo­nym krajem lub okresem kulturowym mówi mi, że musieli spędzić tam prawdopodobnie kilka żywotów, ale prawdziwe rozszyfrowanie tych związków może udać się jedynie dobre­mu terapeucie, specjaliście od czakramów albo od wcześniej­szych żywotów. Tacy eksperci są w stanie pomóc człowiekowi w wyrównaniu energii, a wówczas karma może zostać wyjaś­niona w bardzo krótkim czasie.

Przez wiele lat zwlekałam z wydaniem tej książki, gdyż obawiałam się szarlatanów, którzy po jej lekturze nagle stwierdzą, że są jasnowidzami. Niedawno odmówiłam pro­wadzenia warsztatów dla wtajemniczonych i zaawansowa­nych uzdrawiaczy. Gdy zapytałam mego wyższego "Ja", czy mam prowadzić te warsztaty, otrzymałam taką samą odpowiedź, jaką otrzymuję od czterdziestu lat. Każda dusza musi wypraco­wać sobie sama umiejętność odczytywania aury, w końcu jest to dar boży.

Zbliżające się poważne zmiany na naszej planecie czy­nią swobodnie wypływającą aurę koniecznością życiową, gdyż tylko przy jej pomocy możemy ochronić się przed pro­mieniowaniem radioaktywnym i zarazami. Po trzęsieniach ziemi, burzach, wybuchach wulkanów i powodziach pozo­staną na Ziemi wyłącznie czyste dusze. Wówczas nie będzie już myślenia o rywalizacji, żądzy pieniądza czy władzy. Sta­nie się jak mówi Biblia: "Świat należeć będzie do pokornych".

X

Siła czakramów

Praca nad wcześniejszymi żywotami nie jest jedyną dro­gą prowadzącą do duchowego wzrostu. Kiedy wiadomo, które promienie własnej energii zwinęły się lub zamknęły, można rozpoznać własne słabości. Gdy tylko stwierdzimy, dlaczego jakiś promień jest zablokowany (a często powód znajduje się w innym życiu), podejmujemy następny krok, by uwolnić się wreszcie od kręcenia się w kółko. Istnieją specjal­ne terapie, które uwalniają zablokowane energie. Często wy­starczy, iż odezwę się do pacjenta, a jego zablokowane promienie energii zaczynają wypływać, jak gdyby strumienie siły leczniczej przerwały tamę. By uwolnić czakramy od wszystkich negatywnych promieni, należy postępować krok po kroku, zawsze w kierunku ukojenia duszy, wzrostu i miło­ści jako najważniejszego celu życia.

Wszystkie czakramy mają zarówno pozytywne jak i ne­gatywne promienie. Jeden z negatywnych promieni, który odbiera wędrowcowi wspinającemu się po drodze życia wie­le energii i utrudnia jego rozwój duchowy, tkwi w czakramie fioletowym. Nazywam go promieniem chaosu i niepewności. Możliwe, że ktoś posiada tylko pozytywny lub tylko nega­tywny aspekt promienia, ale obie energie, zarówno pozytyw-

75

na jak i negatywna, objawiają się w tym samym promieniu. Znam rozmaitych ludzi, którzy są bardzo zaawansowani w rozwoju, ale nadal wykazują w tym czakramie negatywny promień. Prawdopodobnie należy najpierw oczyścić pro­mień błękitny, który utrzymuje człowieka przy starym po­rządku i zasadach, do jakich przywykliśmy. Skoro wydaje się nam, że sprawy nie układają się tak, jakby powinny, zgodnie ze zwyczajem, możemy wskutek tego popaść w chaos. Do­datkowo mamy wątpliwości wobec siebie a największa nie­pewność zawiera się w pytaniu, czy jesteśmy kochani czy nie? Porządek jest składową częścią przyrody i jest absolutnie niezbędny dla duchowego dobrego samopoczucia.

Dziewięćdziesiąt procent ludzi, których aury odczytuję, pracuje nad fioletowym czakramem, ostatnim tzw. czakra-mem pracy, w którym zakotwiczone są najtrudniejsze proble­my: skłonność do potępiania innych, bezkrytyczność wobec siebie i zaburzenia w nawiązywaniu kontaktów z ludźmi. Tu­taj, poprzez wizualizowanie fioletowego światła, wiele moż­na zmienić na lepsze.

Aury uzdrowicieli są często tak czyste, że wydają się białe lub prawie białe. Młody człowiek z taką aurą jest na Zie­mi prawie zawsze tylko dlatego, ponieważ pragnie pomóc in­nym, a nie dlatego, że musiał tu jeszcze raz wrócić. Mam przyjaciółkę, jedną z najlepszych uzdrowicielek, jakie znam, której aura jest niemal całkiem biała. Dla mnie jest jasne, iż pojawiła się na Ziemi z własnej woli. Jeden z przyjaciół, który także jest uzdrowicielem, przedstawia interesującą grę kolo­rów. Jego aura jest jak tęcza, a kiedy dotyka ludzi, by przeka­zać im swą energię, z jego palców wypływa silne fioletowe światło.

Spotykam dziś więcej ludzi z fioletowymi promieniami niż dawniej, ponieważ większość z nich pracuje nad tym cza­kramem. Zadziwiające, że negatywny promień niepewno­ści i chaosu prowadzi do rozwoju talentu aktorskiego. Zrozumienie świata uczuć wszystkich ludzi, wszelkich ras i warstw społecznych rozwija zielone promienie inwencji twórczej i fioletowe promienie siły wyobraźni, podczas gdy równocześnie kurczy się promień niepewności i buntu. Wy-

76

nika to zapewne z tego, iż dusza jest zbyt przeciążona, by mogła być pewna samej siebie.

Gdy przestaniemy trzymać się wyłącznie własnych po­glądów i dostrzeżemy obszary pośrednich barw, w miejsce dawnego widzenia czarno-białego, staniemy się bardziej otwarci i twórczy w kontaktach z ludźmi. Niekiedy otwarcie promieni fioletowych wywołuje też otwarcie twórczych, zie­lonych. Dzięki temu pokonane zostaje w zielonym czakramie pragnienie posiadania, a człowiek staje się zdolny do wczuwania się w położenie innych. Dlatego zielone pro­mienie są u aktorów na ogół rozwinięte, a w ogóle aktorzy i aktorki są prawie zawsze bardzo starymi duszami, co pra­wdopodobnie polega na tym, że w niezliczonych poprze­dnich żywotach nagromadzili szeroką gamę doświadczeń. Fioletowy promień wizualizacji może się wyrażać po prostu w tym, że potrafią bez wysiłku przedstawić sobie puste po­mieszczenie jako kompletnie umeblowane, albo w najdrob­niejszych szczegółach wcielić się w inną osobę. Jeśli stosujemy ten fioletowy promień, by pojąć cierpienie wszy­stkich ludzi, a ponadto otworzyliśmy błękitny promień odpo­wiedzialności za własne czyny, to jesteśmy na drodze do uniwersalnej miłości — celu, do którego dąży każdy uducho­wiony człowiek.

Często pytają mnie, co mogą robić ludzie, by wykorzy­stać najskuteczniej kolory. Oto moja propozycja: zobacz sie­bie otoczonego czystym światłem, które leczy rany, jakiekolwiek by one były. Kolor, jaki sobie wyobrazisz, bę­dzie prawdopodobnie twą ulubioną barwą. Wyższe "Ja" j^est bardzo mądre. Wyobraź sobie, że masz takie ciało i takiego ducha, jakie od dawna pragnąłeś mieć. Połóż się, albo wprowadź się w stan medytacji, nie odchodząc od tej wizu­alizacji. Obojętne, co się dzieje wokół ciebie. Przy pomocy tej techniki odnajdziesz szybko wewnętrzną równowagę i spo­kój. Mózg uwolni kolorowe promienie w poszczególnych czakramach. Jeśli potrafisz przekonać swój mózg, że zrealizo­wałeś swe marzenie, to tak się stanie, chyba że twoje wyższe "Ja" ma coś przeciw temu. Niech dobry interpretator aur wskaże ci twoje słabe punkty. Potem musisz tylko przez jakiś

77

czas regularnie ćwiczyć się w sztuce wizualizacji. To powin­no wystarczyć, by uświadomić każdemu, o ile więcej, niż nam się wydaje, posiadamy władzy nad własną psychiką, snem i ogólnym stanem zdrowia.

XI Mózg i świadomość

Na Zachodzie funkcjonują różne opinie na temat umiej­scowienia kolorów w organizmie. Rozmawiałam z wieloma Hindusami i stwierdziłam, że oni widzą to samo co ja. Głów­ne kolory znajdują się przy kręgosłupie i ulegają zmianom wraz ze zmianami nastrojów i myśli. Informacje poszczegól­nych czakramów przekazywane są poprzez włókna nerwo­we, które przebiegają od mózgu do kręgosłupa i do prądów wirowych czakramów.

Uporządkowanie barw zgodne jest z zasadami przyro­dy. Kolor pomarańczowy znajduje się pomiędzy czerwonym a żółtym i jest mieszanką obu barw. Zielony znajduje się po­między żółtym a niebieskim i też jest ich mieszanką. Czakram błękitny indygo, a potem fioletowy, jest najbardziej różno­rodny i skomplikowany, gdyż pokonać trzeba tu najtrudniej­sze przeszkody życiowe, zanim osiągnie się stan miłości uniwersalnej. Negatywne promienie w fiolecie wydają się re­zultatem pracy nad negatywnymi błękitnymi promieniami, które znajdują się w okolicy piersi. Te negatywne błękitne promienie ograniczałyby sporą część naszego wzrastania, po­nieważ większość z nas tkwiła kiedyś głęboko w rygorach zorganizowanych religii i sztywnych dogmatów. Zamierza-

79

my właśnie minąć ten stopień ewolucji i musimy iść naprzód sami i z pomocą Boga, bez żadnych podpórek. Gdy zacznie oczyszczać się czakram w kolorze błękitu indygo, powstanie fioletowa mieszanka, która składa się z czerwieni aktywności i różu miłości do ludzi. Fiolet ten jest z początku ciemny, a potem się rozjaśnia. Wreszcie, gdy nadal pracujemy nad na­szą świadomością, fiolet przechodzi w kolor lawendy, a wre­szcie w czystą biel. Trzecie oko zawiera w sobie wszystkie barwy czakramów organizmu, ale dopiero w czakramie ko­rony lub wachlarza jednoczą się one tworząc czystą biel.

Odczytywałam aury ludzi wszystkich narodowości i wi­dzę, że wszyscy intensywnie pracują nad urzeczywistnie­niem własnej doskonałości. Gdy osiągnięty zostanie ten stan, Ziemia wyda zupełnie nową kulturę, w której panować bę­dzie tylko prawda. Hipokrates pisał około 400 roku przed Chrystusem: "Człowiek powinien wiedzieć, że tylko w móz­gu powstają nasze radości, śmiech i żart, tak samo jak nasze troski, lęki i kłopoty".

Starożytni Egipcjanie mawiali, że cierpienia są wytwo­rem własnych myśli. Dziś pod względem technologicznym przekroczyliśmy wszelkie progi tego, pośród czego dusza mogłaby czuć się dobrze, a gdy zobaczymy lęki i cierpienia wyraźnie odbite w kolorach, lepiej zrozumiemy prawdę tego powiedzenia.

By ułatwić naszemu "ego" wyzwolenie od obiektów pożądania i chęci posiadania, musimy sobie przyswoić nowy sposób myślenia. Pragnienie zachowania wiedzy, jaką zdo­być pomógł nam żółty czakram, wepchnęło nas w żądzę bogactwa i wywołało chciwość, wskazuje nieczystości w promieniach zazdrości, egoizmu i tendencji do manipula­cji. Z tego wynika znowu dążenie do coraz większego poczu­cia bezpieczeństwa, strach przed stratami i nowa żądza władzy. Mówiąc otwarcie, często wysysamy energię innych ludzi tyl­ko dlatego, że chcemy ulżyć poczuciu izolacji własnego "ego". Dlatego kradnie się bliźniemu światło i siły witalne.

Nie jest zadaniem innych dodawanie nam sił lub czy­nienie nas szczęśliwymi. Musimy czerpać z własnych sił i sa­mi się uszczęśliwiać. Z drugiej strony jednakże czujemy się

80

lepiej, gdy otoczeni jesteśmy energiami, które odpowiadają naszym. Jest to powszechnie obserwowane prawo natury. Rośliny potrzebują światła, a ich kwiaty i liście kierują się ku słońcu i podążają za nim w jego codziennej wędrówce. Fun­damentalnymi składnikami przyrody są wodór i węgiel. Wę­glowodory powstają wskutek wzajemnego odziaływania światła i wody w procesie zwanym fotosyntezą. Ludzkie ko­mórki odżywiają się światłem, dlatego automatycznie czuje­my się przyciągani przez ludzi ze świetlistą aurą. Całe życie dąży do wchłaniania jak największej ilości energii.

Zielony czakram najwyraźniej wykazuje rosnące ener­gie, tak więc człowiek emanujący zieloną barwę jest niezwy­kle witalny i przyciąga do siebie bogactwo w takiej lub innej formie. Kto wysyła wiele zielonych promieni, ma zwykle wiarę we własne siły. Taki człowiek potrafi łatwo pokonać problemy, ale potrzebuje do tego poczucia pewności i popar­cia. Jeśli nie zapewni mu się bezpieczeństwa lub część tego promienia jest zablokowana, człowiek taki miewa skłonności do bezsensownej aktywności i bezpodstawnych wybuchów gniewu. Mocno zredukowany promień bezpieczeństwa mo­że wywołać zazdrość i egoizm, a wtedy jeszcze bardziej kur­czy się promień, który w zielonym czakramie wskazuje na skłonność do manipulacji.

W przeciwieństwie do ludzi z zieloną aurą ci, których aura jest niebieska, żyją głównie przeszłością. Na wszelkie ich działania wpływają wydarzenia minione. Człowiek taki lubi tworzyć konstrukcje myślowe. Deklaruje wiarę w moc Boga, ale równocześnie ustala wszelkie reguły, aby Bóg dokładnie wiedział jak sprawy mają się potoczyć. Wszelako pozytywne promienie lojalności, odpowiedzialności, uczuć rodzinnych itd. są niezbędnym składnikiem rozwoju osobowości.

Nasz rozum jest wykonaną z grubego tworzywa częścią naszego ducha, a mózg jest duchem ucieleśnionym. Rozum formuje obraz i idee, wypełnia je świadomością i akceptuje potem te konstrukcje jako realne.

Miłość do określonych osób w obecnym życiu i żywo­tach wcześniejszych wyraża się w błękitnych promieniach. Ludzie z negacją w błękitnym czakramie byli w ostatnich

81

dwu tysiącach lat bardzo licznie reprezentowani. Są oni zado­woleni z siebie, często aroganccy i dumni z własnego ideali­zmu. Wszystko, co robią, napełnia ich samozadowoleniem, nawet jeśli są to bomby, które zrzucają na niewinne kobiety i dzieci. Z powodu zarozumiałości i przemożnego zadowole­nia z własnych poglądów nigdy nie mają kłopotów z uspra­wiedliwieniem swych postępków. Kochają dzieci i zwierzęta, dopóki stosują się one do ich dokładnych instrukcji. Przykła­dem może być dziecko, które mając dwa lata, zmuszane jest całymi godzinami siedzieć spokojnie na krześle. Zazwyczaj dzieci takich ludzi są rygorystycznie traktowane i karane su­rowo, aż stłumią w sobie naturalną potrzebę ruchu tak dale­ce, że potrafią długo spokojnie siedzieć. Jednak ludzie z błękitnymi czakramami wykazują mocno wykształcone po­czucie obowiązku i umiłowanie rodziny. Mają także silne po­czucie przynależności do grupy i demonstrują swą lojalność, dopóki wybrana grupa odpowiada ich wyobrażeniom i nie ulega przemianom. Dominują nad ludźmi sobie podległymi, natomiast podporządkowują się w pełni stojącym wyżej. Błę­kitny czakram wykazuje skrajne uczucia, zarówno w promie­niach pozytywnych jak i negatywnych.

W przeszłości tacy ludzie tworzyli sobie królewskie do­my i przestrzegali ich praw. Wydaje się, że komunizm stwo­rzony został przez naród, w którym ludzie pracowali nad błękitnym czakramem. Dopiero, gdy kraje dorosną do cza­kramu fioletowego, nauczą się wzajem porozumiewać i zre­zygnują z nagannego bezkrytycyzmu wobec siebie, mogą stać się naprawdę wielkimi narodami. Nasze amerykańskie kierownictwo państwowe pracuje, to zupełnie jasne, w błę­kitnym czakramie.

Błękitne promienie wiążą się z wartościami, dla których miarą sukcesu jest największy cadillac i najdroższe futro z no­rek. Na niebieskiej negatywnej płaszczyźnie aktywności ist­nieje tendencja do unikania jakichkolwiek zmian, nawet wobec zmieniających się warunków. Wychodzi się z założe­nia, że wszystko funkcjonuje perfekcyjnie, dopóki własne rozkazy wypełniane są dokładnie przez innych. Na szczęście na następnym stopniu rozwoju, gdy dotrze się do czakramu

82

w kolorze błękitu indygo i do ostatniego czakramu, osiąga się intuicyjną zdolność rozumienia rzeczy.

Ten postępujący rozwój prowadzi w interesujący spo­sób od przesadnej dyscypliny i ogromnego poczucia porząd­ku w błękicie do negatywnego promienia niepewności i chaosu w fiolecie. Wahadło musi wychylić się najpierw do drugiego skrajnego punktu, zanim zatrzyma się pośrodku. Ów promień występuje u ludzi przez wiele żywotów pozba­wionych władzy, której pragnęli i która im się należała. Gdy taki człowiek znajdzie się nagle u władzy, z niepewności trzyma się jej "rękami i nogami", zanim przyzwyczai się do nowej pozycji. Obserwowałam to zachowanie u wielu wyso­ko rozwiniętych dusz. Zazwyczaj łączą się niepewność i cha­os, choć niekoniecznie. Niektórzy ludzie mocno przykuci są do swego "ego", a mimo to dominuje u nich chaos. Przeci­wieństwem tego promienia jest energia wolności i prostoty. Wysoko rozwinięty człowiek u władzy pozostaje kilka lat, a potem wycofuje się, by używać wolnego i prostego życia. Jedno z największych niebezpieczeństw podczas pracy nad czakramem fioletowym polega na tym, że człowiek waha się pomiędzy żądzą władzy a całkowitą niepewnością i nie jest w stanie doprowadzić obu do równowagi.

Gdy ktoś stał się pokojowo usposobiony i prosty, oczy­szcza się z poczucia wyższości jego mętny niebieski promień. Nie jest przypadkiem, że prawie wszyscy wysoko rozwinięci ludzie prowadzą bardzo proste życie. Odżywiają się zwyczaj­nym jedzeniem i spędzają swój żywot z nieskomplikowaną lekkością.

Jeśli dotarłeś do fioletowego czakramu, zdobyłeś zdol­ność wyobrażania sobie wszystkiego dość dokładnie — to jest promień wizualizacji. Zaczyna się otwierać trzecie oko, a ty wiesz, co inni myślą i czują. Ale wtedy dochodzimy do tego mocno stwardniałego promienia krytyki i samokrytyki, który również znajduje się w fioletowym czakramie. Nie łatwo uwolnić się od potępiających uczuć, zwłaszcza gdy dopiero co pozbyliśmy się bezkrytycznego wobec siebie niebieskiego promienia przemądrzałości. Jeśli pragniemy się rozstać z tym krytykanctwem, do którego przywykliśmy, musimy całe na-

83

sze myślenie i działanie przestawić na pokojowe współży­cie i zacząć kochać ludzi takimi, jakimi są. Warto w tym mo­mencie uświadomić sobie, że sami wybraliśmy konstelację planet na nasz powrót na Ziemię i że nasz horoskop odzwier­ciedla energię, z którą ostatni raz opuściliśmy Ziemię. Nasza energia decyduje o wyborze rodziców, a potem musimy na nowo wdrapać się na szczyt naszej karmy. Powinniśmy sobie przy tym serdecznie nawzajem pomagać, ale miłość nie ozna­cza, że możemy innych zmieniać, lub że możemy potępiać ich sposób życia, gdyż każdy realizuje własny, ustalony wcześ­niej plan. Ludzie posiadający promienie w barwie błękitu in-dygo twierdzą często, że wiedzą już wszystko o duchowej drodze innych. Sami poddali się praktykom ducho­wym i skłaniają się potem znowu do bezkrytycyzmu wobec siebie. Przeciwieństwem potępiania jest uniwersalna miłość. Niewielu z ludzi pracujących nad czakramem fioletowym osiągnęło już to stadium, ale próbują z całych sił. By tam do­trzeć, pracowałam przez wiele lat z bezdomnymi. Mój wstę­pujący splot księżycowy znajduje się w znaku Raka, co oznacza miłość uniwersalną, dlatego było dla mnie absolut­nie koniecznym osiągnięcie i umocnienie tego stanu w obe­cnym życiu.

Jeżeli ludzie pracują nad negatywnym promieniem zdobywania i utrzymania władzy, a ich promień niepewno­ści i chaosu jest równocześnie bardzo zesztywniały, wykazu­ją oni pewną nieelastyczność i nieruchawość. To tak, jakby brakowało im wiary w siebie podczas pracy nad sobą i w ten sposób bronili się przed wszystkim i przed każdym, kto mó­głby stanowić dla nich zagrożenie i konkurencję. Z drugiej strony wiele niepewności idzie zwykle w parze ze sporą dozą bezkrytycyzmu wobec siebie — to typowa cecha wyżej roz­winiętej osoby błękitnej lub niedojrzałej fioletowej. Wydaje mi się, iż powinniśmy z tego wyciągnąć następującą naukę: pokojowe współżycie z ludźmi, którzy mają inne zdanie niż my, bez walk konkurencyjnych i bez odtrącania inaczej my­ślących. Człowiek, zdolny już do uniwersalnej miłości, trzy­ma się zazwyczaj daleko od takich sytuacji, ponieważ za bardzo ceni spokój. Promienie bezkrytycyzmu wobec siebie

84

muszą zostać oczyszczone, zanim będziemy mogli żyć na spokojnej planecie.

XII Akceptacja osobistych zobowiązań

Wielu ludzi nauczyło się do pewnego stopnia kontrolo­wać energię, świadomie lub nieświadomie. Wynik jest za­wsze ten sam: człowiek z wyższą energią oddaje energię znacznie niżej rozwiniętej osobie. Zauważyłam, że podczas kłótni ludzie wysocy często robią krok w kierunku osoby o skromniejszej posturze, zwykle z wyrazem niezadowolenia na twarzy. W ten sposób u niższej osoby wywołane zostają głęboko ukryte emocje, które pochodzą z mrocznego Średnio­wiecza, kiedy ludzie silniejsi fizycznie zawsze zwyciężali w walce. Przy tym czakramy mniejszej osoby szybko się kur­czą, nawet jeśli tylko na chwilkę, ale zewnętrzne warstwy energii powierzchni czakramu spadają w dół, a osoba prowo­kująca spór zbiera je, by włączyć do własnej aury. Taką samą wymianę energii obserwowałam też u psów i wilków na pre­rii. Gdy mniej wyrośnięty członek stada zbliża się do przy­wódcy czołga się na brzuchu, dopóki przywódca nie odwróci się lub nie odejdzie. Być może wykazujemy więcej, niż byśmy chcieli, podobieństwa z dużą sforą, która jednostce przekazu­je myślenie o całej grupie.

Myślę, że ludzkość w ogólności, aż do pojawienia się Konfucjusza, pracowała nad czerwonym czakramem. Potem

86

prawdopodobnie przeszliśmy od pomarańczowego do żółte­go. Kto zapoznał się z dziełem tego wielkiego nauczyciela, wie, że większość jego wypowiedzi przedstawiona została w formie stwierdzeń. Moim zdaniem Budda wprowadził nas w zielony czakram. Mówił to samo, co Konfucjusz, lecz w sposób twórczy. Jezus wprowadził nas w błękitne promie­nie, skąd bardziej zaawansowani poszukiwacze docierają do promieni fioletowych. Tradycyjne religie znajdują się nadal w czakramie niebieskim. Jezus nauczał tego samego co Bud­da i Konfucjusz, jednak do wiecznych prawd dodał bardzo wiele miłości. On istotnie był pierwszym wielkim mistrzem, który nauczał tego, co z taką łatwością przyszło mi zrozu­mieć: miłość leczy wszystko. Gdy kocham swoich rodziców, to ich szanuję. Gdy kocham ciebie, nigdy cię nie oszukam i nie zdradzę. Jak wszystkie prawa natury, tak i droga do po­koju i osobistej doskonałości jest drogą łatwą. A miłość oświe­ca nam tę ścieżkę.

Jezus nie głosił nigdy konwencjonalnych nauk, które rozpowszechniane były potem przez dogmatycznych książąt Kościoła. Stary Testament został napisany i był praktykowa­ny w głębi czakramu pomarańczowego. W owym czasie wszyscy ludzie na Ziemi pragnęli rozwinąć się w obszarze swej siły twórczej i posiadali silnie wykształcone "ego". Nie tylko Izraelici mieli ideę "narodu wybranego". Różne plemio­na zwalczały się, a to samo "ego" było podstawą wszelkich ich działań. Przyroda natomiast wspierała ewolucję naro­dów, które wobec siebie i krajów ościennych kierowały się pokojem i miłością, i one właśnie doszły do rozkwitu. Przy­kładem w historii świata jest wiedza starożytnych Greków w przeciwieństwie do potęgi starożytnego Rzymu.

Żółty czakram musiał rozwinąć się szerzej równocześ­nie z pomarańczowym, gdy wśród nas był Abraham, a nieco później Sokrates, Arystoteles i inni wielcy nauczyciele. Jezus mówił o prostych prawdach, by nas wyzwolić, ale żółty pro­mień strachu sprawiał w jego czasach jeszcze wiele proble­mów. Dlatego jego nauki brały jako podstawę "uwolnienie duszy od wszelkich lęków". Jezus miał zdolność jasnowidze­nia i stale mówił o wydarzeniach z przyszłości, lecz jego naj-

87

ważniejszym przykazaniem była miłość bliźniego. I wreszcie, po dwóch tysiącach lat, zaczynamy urzeczywistniać to przy­kazanie uniwersalnej miłości. Ten rodzaj miłości nie oczekuje wzajemności, lecz polega na kochaniu każdego na jego dro­dze życiowej. Akceptujemy i cieszymy się z miłości okazanej nam, ale nie mamy prawa wymagać jej od innych.

Piszę tę książkę w nadziei, że uda mi się pomóc wielu ludziom, którzy pragną uwolnić się od dawnych wymagań i oczekiwań. Przez lata ociągałam się z napisaniem książki o czakramach, gdyż zakładałam stale, że prawdziwy poszu­kiwacz widzi aury automatycznie, gdy tylko przejdzie odpo­wiednią drogę rozwoju. Nadal jestem przekonana, że cała tajemnica jasnowidzenia kryje się w czakramie krtani, ponie­waż energia tego czakramu otacza twarz.

Pozytywne promienie w fioletowym czakramie są naj­trudniejsze do opanowania ze wszystkich, docieramy bo­wiem do obszarów siły wyobraźni, sztuki przekazywania, pośredniczenia i największej ze wszystkich sztuk — siły le­czenia i dobrego porozumiewania się, czemu przeciwstawia­ją się negatywne promienie w tym samym czakramie: chaos i niepewność, krytykanctwo i bezkrytycyzm wobec sie­bie.

Załóżmy, że pracujesz dla zwierzchnika, który nakłania cię do zrobienia czegoś wbrew prawu, a ty wiesz, że to jest niewłaściwe. Zmuszony jesteś wówczas do rezygnacji z posa­dy, by przestrzegać własnych wartości, jeśli chcesz być prze­widujący. W okresie pomiędzy pokonaniem najsilniejszych negatywnych niebieskich promieni a osiągnięciem aury w kolorze lawendy lub bieli musi dokonać się niesamowity rozwój. Największa siła leży tu w woli, by nie zabłąkać się na własnej drodze, a mimo to z innymi postępować naprzód.

Przy dzisiejszych światowych konfliktach nadal u ludzi wyraźny jest czerwony promień energii gniewu i żądzy pa­nowania. Ów promień niszczy ludzi, którzy kierują go prze­ciw innym, a w efekcie niszczy też rząd, który posługuje się tą energią, gdyż nadchodzi zawsze moment, w którym każda energia musi nauczyć się obcowania z innymi. Jest to funda­mentalne prawo przeżycia. W przypadkach indywidualnych

88

odrzucanie tej zasady prowadzi do podniesionego ciśnienia krwi i zawałów serca, nie wspominając już o atakach migreny i ogromnej ilości międzyludzkich bolesnych sytuacji na ca­łym świecie. Wielu ludzi umiera kurczowo trzymając się tej mentalności, odpoczywają odrobinę na drugim brzegu i wra­cają, by dalej pracować nad tymi samymi problemami.

To wprowadza mnie w temat, który widzę bardzo jas­no, gdyż po wielu latach pracy nad wcześniejszymi żywota­mi mogę powiedzieć z pewnością, że każda dusza inkarnuje się do rodziców, których energia zgadza się z jej energią w momencie ostatniej śmierci. Nieraz bardziej harmonizuje z "nową" duszą energia przyszłej matki, nieraz ojca lub mie­szanina obydwóch, ale zawsze wyszukujemy sobie rodziców sami, w nadziei, że okażą się pomocni w neutralizowaniu na­szej nazbieranej karmy. Jeśli zmarłeś, na przykład, jako czło­wiek nie nasycony władzą, żądny panowania — idziesz do rodziców żądnych władzy, którzy konfrontują cię ze swymi regułami i mało się troszczą o twoje uczucia. Jeśli wcześniej pracowałeś nad otwarciem się promieni władzy i panowania, ponieważ świadom byłeś negatywnego znaczenia tych ener­gii, ale wbrew najlepszej wiedzy, mimo wszystko postępowa­łeś tak samo, to prawdopodobnie urodzisz się ponownie w rodzinie, gdzie jedno z rodziców jest żądne władzy, ale za to drugie dość życzliwe, by pomóc ci w tych karmicznych rozterkach.

Myślę, że w ten sposób możemy wreszcie stworzyć na tej planecie zdrową atmosferę, gdyż ludzie, którzy nie mogą wyrzec się żądzy władzy i współzawodniczenia, po prostu nie znajdą tu dla siebie rodziców, skoro wszyscy mieszkańcy Ziemi rozwiną czystą, przeźroczystą aurę. Będą musieli za­tem rozejrzeć się za inną planetą, która współgrałaby z takimi ich energiami.

Innym przykładem przepływu energii między ludźmi jest pobieranie jej od innych. Są ludzie, którzy nieustannie w sposób gwałtowny dają wyraz swemu niezadowoleniu. Bardzo uważnie obserwowałam takich ludzi i stwierdziłam, iż to zachowanie jest prawie zawsze nieświadome, ale za każ­dym razem prowadzi do jednakowego rezultatu. Czerwona

89

energia gniewu przepływa z najwyższą szybkością na ofiarę, której aura rozpada się i dosłownie, jak części puzzli, opada do stóp. Czerwony promień zagniewanej osoby wychyla się potem naprzód i zbiera porozsypywaną energię. Gdy tylko ofiara okaże urazę i utratę panowania nad sobą, czerwona energia wściekłości uśmierza się, gdyż atakujący nabrał świe­żej energii i teraz czuje się lepiej.

Źle traktowane kobiety i dzieci potwierdzają, że istnieje tylko jedna możliwość zachowania się wobec ludzi gwałtow­nych — nie stawiać żadnego oporu, ani fizycznego, ani psy­chicznego i dać się im wyładować. Ludzie skłonni do czynów gwałtownych są największymi rabusiami energii, jacy w ogó­le istnieją, a zaraz za nimi plasują się krzykacze, którzy stale obwiniają innych, że zrobili coś źle i dlatego są odpowiedzial­ni za ich gniew. Prawdopodobnie sądzą, że to werbalne po­niewieranie jest wyrazem ich prawdziwych uczuć, a zatem zdrową katharsis. Możliwe, że jest to zdrowe dla nich, ale nie dla ludzi z ich otoczenia. Należy więc tak wcześnie, jak to mo­żliwe, nauczyć się wyrażać swe uczucia bez korzystania z podniet wściekłości.

Wiele już powiedziałam o negatywnych wzorcach ener­gii, dlatego chciałabym teraz wskazać kilka pozytywnych dróg, które tłumaczą, jak najlepiej można obchodzić się z energią własną i cudzą. Poprzez myśli pozytywne, sil­ne, życzliwe rozwija się czystą aurę naładowaną energią. Jeśli masz dziś aurę tęczową swobodnie wypływającą, wówczas albo w tym życiu albo już wcześniej kultywowałeś ten sposób myślenia. Aura emanuje swobodniej, gdy człowiek akceptuje siebie i innych bez stawiania warunków. W negatywnych niebieskich promieniach kochaliśmy kogoś, gdyż on mógł coś dla nas zrobić. Nawet Bóg kochany był tylko dlatego, ponie­waż mógł nas wzbogacić, a większość naszych modlitw brzmiała: "Kochany Boże, uczyń dla mnie to lub owo". Ale prawdziwa miłość, która nas wreszcie wyzwala, nie żąda za­płaty.

Uniwersalna miłość oznacza, że akceptujemy innych ta­kimi, jakimi są, i nie oczekujemy od nich więcej, niż mogą nam dać w tym momencie. Zaglądałam w moim życiu do

90

mnóstwa dusz i nie znalazłam jeszcze człowieka, który nie miałby niczego boskiego. To jest właśnie cząstka, którą moż­na kochać, a resztę przekazujemy siłom karmy. Od rozpo­czynającego naukę nie oczekujemy osiągnięć w geometrii, porównywalnych z wynikami zaawansowanych; w równie małym stopniu można oczekiwać od agresywnej, ską­pej i żądnej władzy duszy, że będzie emanować wokół siebie energię pozytywną.

Jednak osoba wysoko rozwinięta duchowo powinna ro­bić jedno: trzymać się z dala od energii negatywnej, chyba że nie może tego unikać z przyczyn zawodowych. Podczas go­dzin pracy należy chronić się, otaczając się obłokiem białego lub różowego światła. Obie barwy są skuteczne. Najwięksi nauczyciele i prorocy na końcu zawsze wycofali się z życia publicznego i zabierali ze sobą tylko najwierniejszych i naj­ukochańszych zwolenników. Jezus usuwał się nieraz w sa­motność i dopuszczał do siebie tylko najulubieńszych uczniów. Podczas odświętnych uroczystości, w operze, lub gdy idę przez plac targowy, szybko się męczę. Wynika to stąd, że inni podkradają moją energię. Prawdopodobnie moż­na funkcjonować w świecie także z rozwiniętą aurą, ale nie jako część tego świata.

Istnieje mnóstwo ludzi, którzy rozmaitymi sposobami próbują kontrolować energię innych. Technikę tę wykorzy­stuje na przykład wprawny sprzedawca. Wiele z tych pra­ktyk stosowanych jest całkiem świadomie, ale ja sądzę, iż postępowanie bywa przeważnie nieświadome, z instynktow­nego wyczucia, że po takiej wymianie człowiek poczuje się wzbogacony, czy to dzięki językowej, psychicznej, czy napra­wdę potężnej fizycznej manipulacji.

Niektórzy ludzie stwierdzili, że serdeczne objęcie kogoś dodaje energii — ci ludzie są cokolwiek bliżsi globalnemu zbrataniu dusz. Obejmowanie się publicznie stało się dziś po­pularniejsze niż przed pięćdziesięciu laty, gdy większość mieszkańców Ziemi zachowywała się jeszcze z rezerwą, co nazywam "praenergią lat czterdziestych". Powoli zatem uczymy się pozytywnych sposobów wymiany energii. Wy­miana z innymi własnej energii w sposób sensowny i twórczy

91

z pewnością jest dziełem Boga i coraz częściej zgłaszają się do mnie ludzie, którzy egzystują na tej płaszczyźnie. Są oni otwarci i emitują cudowne barwy tęczy, prawdziwe odbicie boskiej siły we własnym wnętrzu i światła niebios ponad na­mi.

XIII

Aura jako osłona

Aura każdego mieszkańca Ziemi jest jego naturalną warstwą ochronną przed ostrymi jak nóż energiami nienawi­ści, zazdrości, żądzy kariery i władzy. Te mroczne siły spro­wadzają czasem z drogi nawet najwyżej rozwinięte dusze, wskutek czego powstaje nowa karma. Aura słabnie, często w czakramach wywoływane zostają nowe blokady i wszy­stko, co zdobyte, znowu się traci. Coś takiego może przytrafić się zaawansowanym w rozwoju duszom, które pracowały nad sobą przez wiele żywotów. System immunologiczny człowieka degradowany jest przez promienie radioaktywne, i w obecnym czasie zagrożenia nuklearnego czy bronią che­miczną silna aura spełnia niezwykle ważną funkcję ochron­ną. Silna, swobodnie wypływająca aura jest dla żywych istot tarczą powstrzymującą radioaktywne promieniowa­nie i działalność bakterii. Ale być może drastyczne przeobra­żenia na całej planecie są istotnie jedyną drogą do odnowienia Ziemi i usunięcia z jej powierzchni ludzi z zablo­kowanymi czakramami, tak by mogli żyć dalej w innym świecie, który lepiej odpowiadałby ich energii.

Teoria, jakoby zablokowani ludzie czekali na lepsze wa­runki socjalne, zanim powrócą na Ziemię, brzmi niepra-

93

wdopodobnie, jeśli zważyć — co nadmieniłam wcześniej — że wszystkie dusze, aby mogły się ponownie urodzić, muszą znaleźć rodziców z odpowiednimi energiami. Jeżeli na Ziemi pozostaną tylko ludzie z silnymi, ochronnymi aurami, to słabsza dusza musi sobie poszukać rodziców, którzy miesz­kają na innej planecie na niższym stopniu rozwoju.

Żyjemy w niezwykłych czasach, w których łatwo zdo­bywa się własne doświadczenia, gdyż prawda znajduje się blisko każdego, kto chce patrzeć. Istnieją dziś nauczyciele, książki, filmy wideo i ożywienie duchowe nie mające sobie równych, jakkolwiek negatywne przeciwdziałanie wzrasta w tym samym stopniu. Kulty szatana spychają ludzi na naj­niższy poziom, nie znany do tej pory, podczas gdy poszuki­wacze prawdy prowadzą ludzkość ku nie znanemu do tej pory punktowi szczytowemu. To zadziwiające, jaka polary­zacja odbywa się obecnie na naszej planecie.

Często pomagam ludziom w otwarciu ich zablokowa­nych czakramów, nieraz tylko dzięki temu, że przebywam z nimi w tym samym pomieszczeniu. Podczas seansów wy­dobywam coś na temat wcześniejszych żywotów pacjen­ta i po raz pierwszy może on uświadomić sobie pewne związki. Często dotyczy to bolesnych wspomnień: ale samo już tylko mówienie o tym wyzwala nagromadzone cierpie­nie, i człowiek może podążać drogą życia wolny od trosk. W ciągu dwóch, trzech godzin aura pacjenta zmienia się cał­kowicie. Ludzie opuszczają mój dom jak na skrzydłach, a po roku otrzymuję list, kartę świąteczną lub cokolwiek ze słowa­mi: "Dziękuję, że pomogłaś zmienić zupełnie moje życie, że wszystko w nim stało się lepsze. Zawdzięczam to tobie". A przecież nie zrobiłam niczego innego, tylko uświadomiłam im ich własną siłę.

Musimy nauczyć się dostrzegać własną energię i wyko­rzystywać ją do pracy, a nie kraść w tym celu energii sąsiada. Jedyną osobą, którą na tej planecie należałoby zmienić i którą możesz zmienić, jesteś ty sam. Odpowiedzialność za nasze duchowe przebudzenie spoczywa tylko na nas, tak samo jak wiedza o zastosowaniu sił przyrody, aż osiągniemy harmo­nię z sobą samym, z planetą i całym życiem na Ziemi. Wielo-

94

krotnie już Bóg zsyłał nam prawdę i światło Chrystusa, za­wsze w cielesnej powłoce zwanej "człowiekiem", gdyż wszy­scy jesteśmy dziećmi bożymi, a Bóg jest w każdym z nas. Teraz zbliżamy się do czasów, gdy wreszcie zrozumiemy, ile światła przynieśli nam wielcy nauczyciele wszystkich cza­sów. Zaczyna się szerzyć uniwersalne posłanie, jak budzący się smok na chińskich rycinach, który zaczyna ziać ognistym oddechem.

W ostatnich latach dużo pracowałam z alkoholikami, którzy po części byli bezdomni. Byłam oficjalnie uznaną doradczynią przy leczeniu ludzi z chorobą alkoholową, ale to nie certyfikat sprawia, że ich rozumiem. Wielu alkoholi­ków ma jaśniejsze aury niż nasi biznesmeni, ludzie z gór­nych warstw społecznych lub nawet głowy państw. Cierpienia, jakie niesie ze sobą ich nałóg, nauczyły ich po­wstrzymywać się przed potępianiem innych, gdyż wiedzą doskonale, jak to jest, gdy samemu jest się potępianym. Fakt, że większość alkoholików w ostatnim stadium kradnie to, co konsumuje. Dochodzą do stadium, kiedy nie są już zdolni do pracy i tak bardzo tęsknią za miło­ścią, że oddaliby za nią wszystko — poza alkoholem. Ale ich kłamstwa i kradzieże nie są godne potępienia w wię­kszym stopniu niż kłamliwe zachowania przywódców narodów, którzy oszukują z wyrachowaniem współoby­wateli. Nie upadli niżej niż biznesmen, który z przy­zwyczajenia kłamie, oszukuje, składa fałszywe deklaracje podatkowe i maksymalnie wykorzystuje podwładnych, chciałabym wiedzieć, dlaczego narkoman ma być gorszy od biznesmena, który handluje narkotykami, ale jeździ ca-dillakiem i kupuje żonie drogie futro. Tego drugiego określa­my mianem człowieka sukcesu. Może powinniśmy wreszcie zmienić nasze wyobrażenia o świecie.

Promienie energii na dole czakramu zielonego, tuż obok żółtego, są wybitnie negatywne. Są one wyrazem żądzy wła­dzy i pieniędzy. Ich kolor powstaje ze zmieszania negatywnej czerwieni, która wskazuje na żądzę władzy, twórczej ziele­ni i żółtej barwy inteligencji lub strachu — a do tego dochodzi zazwyczaj jeszcze trochę pomarańczowego koloru egoizmu

95

i rywalizacji. Większość bardzo bogatych ludzi ma te promie­nie. Funkcjonują one tylko w jednym kierunku: posiadania.

Całymi latami spotykałam ludzi, którzy dość daleko do­tarli na swej duchowej drodze i których aura była całkiem swobodna i czysta. Gdy potem stawali się bogaci lub sławni, ich promienie dawania i dzielenia się stopniowo się kurczyły, zaś gwałtownie uwidaczniały promienie żądzy, manipula­cji i egoizmu, co wskazywałoby, że owe zmiany dokonują się wbrew woli wyższego "Ja". Gdy tak się dzieje, to dusza zno­wu pogrąża się w surowym klimacie zielonego czakramu. Ów czakram jest naładowany energią i siłami witalnymi tyl­ko wówczas, gdy energia z niego wypływa w sposób swo­bodny. Ale kiedy przewagę zyskują w nim negatywne promienie, staje się on odpowiednio destruktywny dla wła­ściciela oraz jego bliźnich. Często zdarza się, że ktoś rozwinął inwencję twórczą, zanim zyskał bogactwo i uznanie, i gdy ta energia wymiesza się z zielonymi promieniami manipu­lacji i żądzy władzy, odrobiną zieleni strachu przed utratą zgromadzonych zasobów materialnych i odrobiną pomarań­czowego "ego", to z negatywnej strony zielonego czakramu wytryśnie wyjątkowo obrzydliwa mieszanka.

Jeśli jakiemuś człowiekowi uda się zdobyć bogac­two i pewne uznanie bez utraty świadomości prawdziwego "Ja", wówczas zielony czakram przedstawia cudowny wi­dok. Spośród wszystkich czakramów ten najczęściej zmienia się w codziennym życiu i zdradza natychmiast zmienne na­stroje.

Jestem zaprzyjaźniona z małżeństwem z południowej Kalifornii, które własnymi siłami doszło do bogactwa. Każde­go dnia dzielą się tym, co posiadają, z innymi ludźmi, bo chcą czynić dobro. Oboje mają niemalże białą aurę, która wypełnia swym blaskiem pomieszczenie, do jakiego wchodzą. Ów blask dają czyste myśli i kontakt z siłami świetlnymi w całym Kosmosie. Jest to boska energia, potencjalna świadomość chrześcijańska w każdym z nas. Mieszanka energii obojga da­je sposobność przeprowadzenia interesujących studiów nad porównywalnymi energiami. Oboje urodzili się w znaku Panny i oboje mają linie dłoni ułożone w trójkąty, z czego

96

można wnioskować, iż przybyli powtórnie na Ziemię, by po­móc przyjaciołom z wcześniejszych żywotów. Niektórzy twierdzą, że inkarnacja znaku Panny oznacza, iż przybywa się na Ziemię po raz ostatni, i że chodzi o bardzo starą duszę, która żyła już co najmniej dwanaście razy ale prawdopodob­nie jeszcze więcej. Oboje powrócili z bardzo podobnymi ener­giami, a po siedmiu latach wspólnego szczęśliwego związku małżeńskiego ich aury upodobniły się zupełnie.

Znałam kiedyś dwie siostry, których mężowie zmarli stosunkowo wcześnie, więc zdecydowały się kupić mały do­mek i spędzić tam razem resztę życia. Obie były istnymi po­chodniami światła, a ktokolwiek odwiedzał ich dom, czuł się wzbogacony duchowo i obdarowany. Jedna z sióstr miała pięcioro dzieci i wiele wnuków i prawnuków. Druga, bez­dzietna, troszczyła się serdecznie o rodzinę siostry. Czytały książki i rozmawiały o sprawach duchowych siedząc ra­zem i wykonując robótki ręczne dla całej rodziny. Każdy, kto do nich zachodził, otrzymywał cenne próbki dobrych rad. W wieku osiemdziesięciu lat ich aury były niemal identyczne i widać w nich było srebrne plamki, a dane jest to wyjątko­wym ludziom. Te plamki pojawiły się w ich aurach pod ko­niec życia. Sądzę, że aury srebrzyste są bardzo rzadkie, jakkolwiek co rusz zjawiają się ludzie, którzy opowiadają mi, że inny interpretator aur opisał ich aurę jako srebrzystą. Wy­daje mi się, że jeśli ktoś powiedział im coś takiego, to w rze­czywistości wcal? nie potrafił odczytywać aur. Myślę, że Chrystus, Konfucjusz, Budda i kilku innych mistrzów miało nad swymi głowami srebrne wachlarze, ale mnie osobiście nie zdarzyło się nigdy takie szczęście, by spotkać człowie­ka z całkowicie srebrną aurą.

Energia negatywna i pozytywna nie mieszają się, i dla­tego trudno jest dojść do srebrnej aury. A osiągnięcie złotej o metalicznym blasku jest jeszcze trudniejsze. Do tej pory wi­działam tylko jedną, w Denver, przed wielu laty. Ta cudowna aura otaczała piętnastoletnią dziewczynę, która w wieku osiemnastu miesięcy zachorowała na rodzaj gorączki mózgo­wej. Jej umysł zatrzymał się w tym momencie w rozwoju, a ona osiągnęła młodzieńczą urodę podczas gdy rozum był

97

taki jak u małego dziecka. Jej uroda zapierała dech, a ona uśmiechając się, pełna była miłości dla wszystkich i dla wszy­stkiego, co ją otacza. Rodzice byli ludźmi uduchowionymi, którzy okazywali dziecku wyłącznie miłość i życzliwość, a ich krąg przyjaciół składał się również z wysoko rozwinię­tych, sympatycznych ludzi. Dziewczynka tylko kilka razy w życiu opuszczała swój dom, a nawet wówczas przewożona była na miejsce, gdzie pozostawała pod najlepszą opieką. Nie doświadczała nigdy niczego oprócz miłości, a ja nie mogłam się powstrzymać od zadania sobie pytania, czy wszyscy stali­byśmy się tacy, gdyby cały świat wypełniła miłość do bliźnich? Widziałam taką aurę jeden jedyny raz i dlatego nie potrafię jej zinterpretować. Wiem, że nasze aury staną się du­że i białe, ale cienki głosik w moim wnętrzu mówi mi, że mo­że wszyscy, kiedyś tam, nabierzemy barwy złota, jak ta dziewczynka z Denver. Moje stare serce tęskni do czasów, gdy cały świat wzdłuż i wszerz wypełniać będzie bezwarun­kowa miłość.

XIV Znaczenie pozytywnego myślenia

■

Profesor Harvardu, psycholog William James twierdzi, że emocje postępują za myślami.

Jezus powiedział: "Jak pomyślisz w swym sercu, tak ci się stanie", co właściwie oznacza, że dobre, radosne my­śli i rozsądek powinny stopniowo odmieniać nasze serca. Je­stem tego samego zdania i dlatego myślę, że ludzie, którzy osiągnęli pewien stopień rozumienia i pragną dowiedzieć się więcej o sobie, muszą zajrzeć w swoje wcześniejsze żywoty. Sądzę, że wszyscy ludzie na Ziemi dotrą kiedyś do tego pun­ktu. Na długo zanim zaczęłam chodzić do szkoły, przemyśli-wałam o tym, gdzie znajdowałam się wcześniej i miewałam marzenia senne i sny koszmary, które potem miały się okazać wspomnieniami z wcześniejszych istnień.

"Powódź" to słowo, którego bardzo często używają psychologowie pracujący z weteranami wojny w Wietnamie. Chodzi tu o formę terapii, którą ja stosowałam przez całe ży­cie, nie znając jej nazwy. Metoda jest prosta. Poleca się pacjen­towi, by opowiedział o swych przeżyciach i pomaga mu się przypomnieć każdy detal, na przykład jaka była wówczas pogoda, w co był ubrany itp. Całość opiera się na założeniu, że pewne blokady psychiczne mają swe źródło w przeży-

99

ciach, z którymi normalny człowiek po prostu nie może się uporać, zwłaszcza gdy chodzi o weterana wojny, który wię­kszą część dzieciństwa spędził przed telewizorem, gdzie główna postać wszystkich programów dziecięcych okazuje się na końcu zawsze zwycięskim bohaterem. Nasi amerykań­scy wojownicy z Wietnamu należeli do generacji z wyższymi ideami niż którekolwiek wcześniejsze pokolenie. Z taką świa­domością wepchnięci zostali w sytuację, kiedy zrzucali bom­by z napalmem na wioski, by zabijać stare kobiety i małe dzieci. A robili, jak mi opowiadano, jeszcze gorsze rzeczy. Je­śli dodać do tego działanie takiej trucizny dla nerwów jak "Agent Orange", którą przyswajało sobie wielu walczących w Wietnamie, to uzyskamy obraz żołnierza, który po wszy­stkich przejściach nie wie, czy okrucieństwa, które widział i sam powodował, to była prawda czy nie. Ból tkwi głęboko w komórkach emocjonalnych, a "ego" wzbrania się przed za­akceptowaniem tych przeżyć, gdyż przeczą wszelkim naby­tym wyobrażeniom o świecie. Gdy taki człowiek usłyszy podczas rozmowy z terapeutą słowa: "Tak, rozumiem", to je­go wspomnienia uzyskują po raz pierwszy conajmniej po­twierdzenie. Potem może rozpocząć ich wyrażanie i wreszcie uwolnić się do nich.

Przy spojrzeniu na wcześniejsze żywoty pracuje się w taki sam sposób, zwłaszcza gdy chodzi o nieprzyjemne wspomnienia. Określone związki muszą zostać w całości wy­jaśnione, jeśli ktoś pragnie pozbyć się starych uczuć i iść swo­bodnie przed siebie. Trzeba wrócić do wcześniejszych żywotów, jeśli chce się duchowo uwolnić, gdyż organizm skłania się do kurczowego trzymania się komórek, które zmagazynowały wcześniejsze przeżycia. Ale i tu obowiązuje ta sama zasada: duch panuje nad ciałem. Jeżeli duch postrze­ga pewne problemy, komórki dostosowują się automatycznie i rozpoczynają proces oczyszczania. Czas nie odgrywa przy tym żadnej roli, gdyż jest on iluzją. Zatem komórki mogą się oczyścić z przeżyć z wcześniejszych żywotów, gdy tylko świadomość postrzeże te sprawy w sposób jasny. Tylko w ta­ki sposób otrzymuje się czyste pole energetyczne — a zablo-

100

kowana aura wywołuje uczucie izolacji od boskiej siły. Istnie­ją miliony rozmaitych wzorców zachowań, według których raz jesteśmy ofiarami, innym razem agresorami; raz jesteśmy tchórzami, to znów żądnymi władzy manipulatorami. A cza­sem po prostu opuszczonym dzieckiem.

Większość z nas była całkiem normalnymi ludźmi, ale robiliśmy rzeczy, które już od wielu poprzednich żywotów wydawały się niegodne, a na naszym obecnym poziomie świadomości wydają się niemożliwe. Najlepszą drogą do zer­wania z takimi wzorcami zachowań jest znalezienie dobrego terapeuty, który mógłby zaprowadzić nas w odległą prze­szłość i potwierdzić fakty. Wówczas zaczynamy nagle czuć się lżejsi. Wyrzuciliśmy za burtę kilka kilogramów przeżyć i ruszamy dalej z lżejszym bagażem. Powtarzam: ciało podą­ża za duchem, dlatego uczucia muszą bezwzględnie postępo­wać za duchowym odprężeniem.

Moja stara natura spod znaku Panny przemawia często głosem dzwonu, ale gdy zaczyna mówić Bóg, szepcze ci­chym, słabym głosikiem jak wiosenny wiatr, który muska moją twarz, i co rusz powtarza: "Miłujcie się!" Jest to decydu­jący i ostateczny krok. Jeżeli pokonanie przeżyć z wcześniej­szych wcieleń doprowadzi nas do punktu, w którym przestanie się liczyć potępianie, samolubstwo i chęć manipu­lowania innymi, to osiągnęliśmy szczyt góry, gdzie olbrzymi­mi literami wypisano: BEZGRANICZNA MIŁOŚĆ. Nadejdzie dzień, ranek i nowe przebudzenie świadomości wszystkich ludzi, a silny wiatr przyniesie nam Nowinę. A jest nią BEZGRANICZNA, BEZWARUNKOWA MIŁOŚĆ UNI­WERSALNA.

Podziękowanie

Mojemu przyjacielowi, uzdrowicielowi i uczniowi Ric-kowi Phillipsowi, który zachęcił mnie do napisania tej książ­ki, a z którego palców wypływa najwspanialsza, lawendowej barwy energia, gdy leczy ludzi własnymi metodami.

Mojej przyjaciółce i uczennicy Karin Griscom, która prowadzi w Light-Institute w Galisteo, Nowy Meksyk, tera­pię "Past Life". Ma dwadzieścia trzy lata, ale równocześnie liczy milion lat i dała mi na starość wiele radości. Prowadziły­śmy wspólne religijne życie w starożytnym kraju Midian, gdzie medytowałyśmy nad siłą węża, która unosiła się z palą­cych antycznych ołtarzy ofiarnych. Nie wiem, ile żywotów spędziłyśmy jeszcze razem, ale Karin jest bliższa widzenia czakramów i ich promieni energetycznych niż którykolwiek uzdrowiciel z kręgu moich znajomych. Sądzę, że już wkrótce zacznie dostrzegać czakramy. Skoro są uzdrowiciele jak ci oboje młodzi ludzie,to nieodległy jest czas, gdy będziemy mogli na Ziemi urzeczywistnić uniwersalną miłość.

Wszystkim ludziom, którzy pomogli mi z miłością:

—Jo Wynne Lancaster, nie tylko mojej córce, lecz także najlepszej przyjaciółce.

102

• Memu synowi Ronowi i moim sześciorgu wnuczętom,
  którzy pokazali mi, że rodzina jest najlepszą drogą, by rozwi­
  jać się duchowo na Ziemi.

• Mej przyjaciółce Chris Griscom ze słynnego Light- In-
  stitute w Galisteo, która rówież od lat dodawała mi odwagi,
  abym napisała tę książkę.

• Mej przyjaciółce Forest Reed, która jak wiele starych
  i wysoko rozwiniętych dusz pomagała mi w tak wielu dzie­
  dzinach, że za mało tu miejsca na opisanie wszystkiego.

• Barbarze Miller, która stała się dla mnie drugą córką.

-1 wreszcie podziękowanie mojej starej babci, która na­uczyła mnie, że ludzie są jedynymi prawdziwymi i znaczący­mi istotami na świecie. Mówiła do mnie stale: " Skarbie, materializmem jest kochać rzeczy, a wykorzystywać ludzi, zamiast kochać ludzi, a korzystać z rzeczy". Była najmą­drzejszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek znałam.

KOLOROWE PROMIENIE CZAKRAMÓW

Kolor

Negatywny

Czerwo­ny Poma­rań­czowy

1. Energia łokci i przemocy. Agresywność, przedkładanie siły nad prawo. 2. Masochizm. Naturalne następstwo brutalnej energii łokci. 3. Fizyczna przemoc. Dalsze następstwo agresywności, wiqże się z seksualnym zaspokojeniem. 4. Nagromadzona złość. Spotykana najczęściej u ludzi, którzy czujq się bezradni i zdani tylko na siebie. 5. Niezadowolenie, żywienie do kogoś urazy. Nagromadzenie zimnej wściekłości, pragnienie zemsty. 1. Absolutna żqdza władzy. Nie spocznie, dopóki nie zapanuje nad każdq sytuacją, nie potrafi pracować jako część społeczności. 2. Lenistwo. Strata energii z negatywnego czerwo­nego czakramu; rezygnacja z żqdzy pa­nowania. Energia nie karmi duszy. 3. Myślenie o rywalizacji. Promień ten objawia się szalonym pra­gnieniem, by zawsze i we wszystkim być najlepszym. 4. Egoizm. Silny instynkt samozachowawczy i ten­dencje do określania własnej osobowo­ści. 5. Tajemniczość. Skłonność do otaczania tajemnicą własnych interesów; nieufność, często zakłamanie.

104

Pozytywny

1. Aktywność. Ogólny postęp i zdolność kierowania się w działaniu własnymi decyzjami. 2. Umiarkowana seksualność. Umiejętność dostosowania się do sytu­acji, intuicja — jeśli promień jest rozwi­nięty. 3. Zrobić co można. Umiejętność działania bez instrukcji 1 wskazówek, zdolność samodzielnego podejmowania decyzji. 4. Miłość bliźniego. Życzliwy stosunek do wszystkich. W peł­nym rozwoju promień ten błyszczy różo­wo. 5. Moc lecznicza. Wykorzystywanie własnej energii w celu przyjaznego i pokojowego współżycia. 1. Akceptowanie faktów. Umiejętność przyjmowania sytuacji taki­mi, jakie sq. Nie wymuszanie niczego, lecz wykorzystywanie istniejqcego stanu w możliwie najlepszy sposób. 2. Umiłowanie towarzystwa i społeczeń­stwa. Rozwinięte współczucie, zrozumienie in­nych. 3. Rozwój. Rozrost i postęp; nowa wolność i nieza­leżność. 4. Poczucie własnej wartości. Wiara we własne siły.

105

Kolor

Negatywny

Żółty Zielony Niebieski

1. Lęk. Okropne panikarstwo, strach', niepokój, obawy przed przyszłością. 2. Ignorancja z wyboru. Niechęć uczenia się czegoś nowego, sprzeciwianie się wszelkim zmianom. 3. Tchórzostwo. Nieszlachetna bojaźliwość. Brak odwa­gi i lęk przed zobowiązaniami. 4. Troski. Zamęt, cierpienia duchowe, strach, co też może się wydarzyć. 1. Żądza pieniądza i władzy. Powoduje karmiczne uwikłanie; wyrze­kanie się moralności, wykorzystywanie innych. 2. Pragnienie sprawowania nadzoru. Życzenie, by mieć wpływ na działanie i styl życia innych; destrukcyjność; ro­bienia innym przykrości. 3. Potrzeba pewności. Może stać się siłą napędową, by wyzy­skiwać innych, a także siebie. 4. Manipulacja. Świadoma kontrola za pośrednictwem przemocy i oszustwa. Niebezpieczeń­stwo karmiczne. 5. Żądza posiadania. Panować nad innymi; dążenie do bo­gactwa lub władzy; chciwość. 6. Obsesja chorobowa. Terroryzowanie innych w celu zdobycia ich miłości, sympatii lub uwagi. 1. Zazdrość, sobkostwo. Skrajne uczucia, od miłości do nienawi­ści, tendencje do samounicestwienia, przesadny krytycyzm, nieufność.

106

Pozytywny

1. Odwaga. Stawia czoła trudnościom i niebezpieczeń­stwom z pełnq determinacjq; znosi krytykę i sprzeciw. 2. Wiedza. Zdobywanie informacji, spostrzegawczość, umiłowanie prawdy. 3. Poszukiwanie prawdy. Nie zadowala się tradycją, poszukuje prawdzi­wej wiedzy. 1. Zdolność dawania. Początek uleczenia samego siebie; radość i zdolność pomagania innym. 2. Umiejętność rozwiązywania problemów. Rozpoznaje problemy i spokojnie stawia im czoła; także zdolność relaksowania się. 3. Wrażliwość. Wysoki stopień wrażliwości, zdolność wczuwa-nia się w położenie innych. Nie przypisywanie sobie cudzych problemów. 4. Niezależność towarzyska. Dobre samopoczucie we wszystkich sytu­acjach; wyraz całkowitego panowania nad sobą. 5. Dobre zdrowie. Ciało promienieje zdrowiem. 6. Zaufanie do siebie. Umiejętność zaangażowania się mocno w ja­kąś sprawę, bez próżności i przeceniania włas­nej osoby. 1. Wierność, lojalność. Zdolność do prowadzenia mediacji pokojo­wych; poczucie sprawiedliwości; godny za­ufania.

107

K olor

Negatywny

Błękit Indygo

2. Zamiłowanie do istniejqcych idei. Zgodność z tradycyjnymi wyobrażeniami, regułami i kierunkami. Zachowania rutyno­we. 3. Poczucie winy. Obwinianie się za rzekome braki, winy, grzechy i pomyłki. Nieumiejętność sprosta­nia oczekiwaniom własnym i cudzym. 4. Przesadna konwencjonalność. Stałe poczucie osaczenia, winy i nieszczę­ścia. 5. Arogancja. Błędne poczucie wartości i sukcesu. Pra­gnienie bycia lepszym od innych, nieustan­ne porównywanie się z innymi. 6. Uciskanie słabszych — podporzqdkowanie się silniejszym. Kontrolowanie i wyzyskiwanie innych, suro­wość i brak elastyczności w postępowaniu. 7. Niechęć do zmian. Brak odwagi, lęk przed utratq pozycji, za­dowalanie się tym, co jest. 8. Skostniałe poglądy. Zarozumiałość, próżność, obłuda, hipokry­zja, kołtuństwo i sztywny formalizm. 1. Chaos i niepewność. Zakłopotanie z powodu własnej pozycji i wiedzy; zachowanie niezdecydowane, trudności w podejmowaniu decyzji; niepo­rządek, brak jasności przy analizowaniu no­wych idei i rozpoznawaniu prawdy. 2. Potępianie. Dyskryminowanie innych, spostrzeżenia i uwagi negatywne, izolacja.

108

Pozytywny

2. Poczucie odpowiedzialności. Gotowość włqczania się w sprawy i popie­rania ich. 3. Szczera troska i współczucie. Naturalny rezultat lojalności i poczucia odpowiedzialności. 4. Zdolności umysłowe. Zdolność budowania logicznych związków myślowych, rozumienia ich, posługiwanie się jasnymi konstrukcjami myślowymi, zdol­ność dokonywania wynalazków i odkryć. 5. Idealizm. Rozpoznanie i uznanie ducha jako warto­ści nadrzędnej. Wysoki stopień współudzia­łu i troskliwości. 6. Zmysł rodzinny. Prawdziwa miłość do przodków, krewnych, poszczególnych członków rodziny. 7. Intuicja. Talent do czerpania wiedzy z niewidocz­nych źródeł. 1. Swoboda i prostota. Tendencja do niekomplikowania spraw, daleko idqca swoboda myślowa, niezależ­ność, naturalność, opanowanie. 2. Umiłowanie pokoju. Poznanie praw Kosmosu. Dqżenie do miło­ści bezkrytycznej we wszystkich sytuacjach życiowych.

109

	Kolor	Negatywny
		3. Bezkrytycyzm wobec siebie. Jest to wynik potępiania innych, myśle­nia kategoriami czarne-białe, nieumlar-kowania; także egoizm, tępota; potrzeba usprawiedliwiania się; mrocz­na strona Jowisza. 4. Konserwatyzm. Wynik egoistycznego potępiania; za duże oczekiwania względem siebie i in­nych; nieumiejętność poddawania się kompromisom; dręczenie siebie.Promie­niowanie życzliwościg i przyciqganie ży­czliwości. ■

110

Pozytywny

3. Siła wyobraźni, wizualizowanie. Zdolność widzenia obrazów okiem wewnętrz­nym; wyższy stopień postrzegania, rozsqdek. Miłość uniwersalna. 4. Przyjaźń altruistyczna i bez zastrzeżeń. Zdolność pośredniczenia i przekazywania. 5. Umiejętność wpływania na innych i inspirowa­nia ich. Taktowny stosunek do ludzi. Skłonności seksualne. 6. Zainteresowanie płcią przeciwnq. Czułe i ser­deczne koleżeństwo. Porozumiewanie się. 7. Zdolność przekazywania głębokich uczuć i myśli; wyrażanie wyższych idei. Uwaga: Wraz z postępujqcym rozwojem osobowości promienie te zmieniajq się od czerwono-fiole-towych do niebiesko-fioletowych, aż w końcu stajq się białe.

1 11

Przedstawiłam zatem główne promienie poszczegól­nych czakramów. Im bardziej świadomy staje się człowiek, tym bardziej zmieniają się i otwierają. Po lewej stronie klatki piersiowej znajduje się centrum energetyczne, które przez wielu uważane jest także za czakram. To centrum świetlne nie jest wirem energii jak inne czakramy, a często wysyła energię, która nie godzi się z energią błękitnego czakramu piersiowego i łokciowego. Kolory czakramu łokciowego zmieniają się u niektórych ludzi. U uzdrawiaczy jest on silnie wykształcony i promieniuje barwami fioletowymi, białymi lub zielonymi. Młode matki kochające swe dzieci promieniu­ją różowym "światłem łokcia". Energia ta promieniuje pod kątem 45° od łokcia i tworzy pole energetyczne na lewo od klatki piersiowej. To pole energetyczne może się ukazywać w zmieniających się kolorach — zależy to od "mini-czakramu" przy łokciu. Szereg małych czakramów znajduje się na całym ciele człowieka. Czakram łokcia i oba czakramy na pode­szwach stóp są najważniejszymi "mini-czakramami".

Barwne przedstawienie

czakramów i ich objaśnienie

Konserwatyzm —skostnienie, bezkrytycz-ność wobec siebie, potępianie innych, chaos i niepewność.

Cechy negatywne

Kołtuństwo i skostniałe poglądy, niechęć do wprowadzania zmian, uciskanie słab-szych, poddawanie się silniejszym, arogancja, przesadna konwen-cjonalność, poczucie winy, zamiłowanie do znanych już idei i religii, zazdrość, sobkostwo, skrajne uczucia

Energia negatywna i pozytywna nie mieszają się.

Troski, tchórzostwo, ignorancja z własne­go wyboru, strach.

Tajemniczość, egoizm, hipokryzja, myślę nie o rywalizacji, lenistwo, absolutna żądza panowania.

Obsesja chorobowa — hipochondria, żądza posiadania, manipulacja, potrzeba poczucia pewności siebie, negatywne pragnie­nie sprawowania kontroli nad innymi we wszystkich sytuacjach, żądza pieniądza i władzy.

Niezadowolenie, nagromadzenie złości, wściekłość, skłonność do stosowania fizycznej przemocy, masochizm, energia przemo­cy i "łokci".

Cechy pozytywne

Kombinacja wszystkich barw staje się bia­ła, gdy otworzą się wszystkie promienie czakramów.

Porozumiewanie się, skłonności seksual­ne, sztuka pośredniczenia i przekazywa­nia informacji, uniwersalna miłość, zdolność wizualizowania, siła wyobraźni, umiłowanie pokoju, wolność i prostota.

Intuicja, umiłowanie rodziny, idealizm, do­trzymywanie zobowiązań, zdolności umy­słowe, prawdziwe współczucie i troska okazywana bliźnim, poczucie odpowie­dzialności, wierność, lojalność.

Zaufanie do samego siebie (silniejsze tu, niż w czakramie pomarańczowym), dobre zdrowie, towarzyska niezależność, wrażli­wość, umiejętność rozwiązywania proble­mów, dzielenie się z innymi dobrami materialnymi, pomaganie innym w spo­sób twórczy.

Poszukiwanie prawdy, wiedza, odwaga.

Poczucie własnej wartości, postęp, umiło­wanie towarzystwa i społeczności, akcep­towanie faktów.

Siły lecznicze, miłość bliźniego (różowy), energia "zrobić co można", wyważona se­ksualność, aktywność.

Błękit indygo przechodzi w fiolet.potem w kolor lawendy, a wreszcie robi się biały.

Lea Sanders jest jedną z niewielu osób, które po­trafią dostrzec, zinterpretować i leczyć aury innych.

W tej książce opowiada o swym dzieciństwie, o ta­jemnicy, którą mogła powierzyć tylko babci: wi­działa wokół ludzi jakby kolorowe tęcze. Każdy człowiek miał własne kolorowe widmo świetlne. Z upływem czasu zrozumiała, że każdy kolor ma swoje znaczenie i wskazuje na samopoczucie i cha­rakter człowieka. Obserwowała, że kolorowe pro­mieniowanie zmienia się, w zależności od stanu zdrowia człowieka.

Doświadczenia, które Lea Sanders zdobyła już jako mała dziewczynka, a które w ciągu życia wielo­krotnie weryfikowała, uporządkowała teraz w kon­strukcję myślową i opisała w tej książce. Ćwiczenia i medytacje dowodzą, że wszyscy może­my się nauczyć dostrzegać aury bliźnich.

Jak nauczyć się dostrzegać naszą aurę i czakramy - aby lepiej poznać

* *

Ta książka na Zachodzie okazała się

bestsellerem Tylko w Niemczech miała już pięć

wydań w wysokich nakładach

* * *

"Kolory twojej aury" zawierają

barwne przedstawienie czakramów

i ich objaśnienie

_ASTER

ISBN 83-900978-0-X