17 MECZ (Midnight Sun)


17.Mecz


Posiedzieliśmy jeszcze jakiś czas u mnie w pokoju, aż w końcu postanowiłem odwieść ją do domu. W połowie drogi coś mnie zaniepokoiło, lecz nie potrafiłem tego nazwać. Gdy skręciliśmy w jej ulicę wszystko stało się jasne. Te dwa toki myślenia, tak różne od ludzkich, wyróżniały się w rażący i nieprzyjemny sposób. Mianowicie, przed domem Belli znajdował się Billy Black, ze starszyzny plemienia Quiletów i jego syn. Gdy dotarł do mnie rzeczywisty cel wizyty Indianina, w postaci jego koncepcji, zalała mnie fala złości. Moja wściekłość znalazła ujście w wiązance przekleństw, które mamrotałem cicho pod nosem, tak, by siedząca obok mnie dziewczyna ich nie usłyszała. Jednak różnica między tym, co myślał młody Black a tym, nad czym rozważał ojciec chłopaka, spowodowały, że uśmiechnąłem się w duchu. Billy zamierzał ostrzec Charli’ego, kiedyś, jeśli zajdzie taka konieczność, uchylić mu choć rąbek naszej tajemnicy. Poważna, przemyślana decyzja, która wiele go kosztowała. A jego syn? Z jednej strony chciało mi się śmiać z jego reakcji, na to, że Bella przyjechała ze mną. Znowu. Jednak z drugiej strony poczułem zazdrość. Moja dziewczyna najzwyczajniej w świecie mu się podobała, a on przyjechał tylko po to by ją zobaczyć i z nią porozmawiać.
- To już przesada - warknąłem.
- Przyjechał ostrzec Charliego? – zapytała. Mimo, że nie to miałem na myśli, nie sposób było zaprzeczyć. Pokiwałem głową.
- Pozwól, że ja się tym zajmę - zaproponowała. „W życiu bym tam nie poszedł. To by tylko pogorszyło sprawę” pomyślałem, patrząc w oczy Indianina.
- Tak chyba będzie najlepiej – zgodziłem się. - Tylko ostrożnie z dzieciakiem, on o niczym nie wie.
- Jacob jest tylko trochę młodszy ode mnie – Znów przejmowała się błahymi, nieistotnymi sprawami. To mnie bardzo rozbawiło.
- Wiem o tym doskonale – zapewniłem uśmiechając się.
Westchnęła zrezygnowana i położyła dłoń na klamce. Poczułem, że potrzebne są jej jakieś rady. Nie chciałem jednak wszystkiego mówić, byłem ciekaw jak to rozegra.
- Wpuść ich do środka – powiedziałem tylko. - Wrócę o zmierzchu.
- Pożyczyć ci furgonetkę? – zaproponowała. Jej zdolność do poświęceń wzbudzała u mnie głęboki podziw. Ciekawe co powiedziałaby Charli’emu. Jednak przy tych niesprzyjających okolicznościach nie chciałem się z nią droczyć. Wywróciłem tylko oczami.
- Wierz mi, pieszo dojdę do domu szybciej.
- Nie musisz sobie iść - powiedziała ze smutkiem. Gdyby moje serce biło, w tym momencie na pewno zamarłoby. Nie chciała się ze mną rozstawać! Nie posiadałem się ze szczęścia.
- Muszę, muszę. Kiedy już się ich pozbędziesz - skinąłem głową w stronę Blacków, którzy widocznie się niecierpliwili. - będziesz potrzebowała trochę czasu na przygotowanie Charliego. Nie co dzień poznaje się nowego chłopaka swojej córki. – Uśmiechnąłem się szeroko.
- Piękne dzięki - jęknęła.
Przypomniała mi się jej rozmowa z ojcem poprzedniego dnia i uśmiechnąłem się łobuzersko.
- Niedługo wrócę - przyrzekłem. Spojrzałem jeszcze raz na ganek i do głowy przyszła mi pewna myśl. Pewny, że nie zrobię jej krzywdy pochyliłem się i pocałowałem ją delikatnie w szyję. Ucieszyłem się słysząc, jak jej oddech przyspiesza i widząc jakie wrażenia zrobiło to na Blacku. Jego myśli zrobiły się nagle zbyt chaotyczne. Wiedziałem co to znaczy, ale nie podejrzewałem, że aż tak go to zdenerwuje.
- Niedługo - rzuciła Bella stanowczym tonem, przywracając mnie do rzeczywistości, po czym wysiadła z auta.
Patrzyłem jeszcze chwilę za nią. Podziwiałem jej drobną sylwetkę i opadające na plecy piękne, lśniące włosy.
- Dzień dobry – usłyszałem głos dziewczyny. - Charlie wyjechał na cały dzień. Mam nadzieję, że nie czekaliście długo.
- Niedługo - odparł Black, przyglądając jej się uważnie, myśląc jednocześnie „Nie wiedziałem, że to tak daleko zaszło.”
- Chciałem tylko wam to podrzucić – powiedział i wskazał na brązową torbę.
- Super – powiedziała Bella. - Zapraszam do środka, wysuszycie się.
Otworzyła drzwi kluczem i wpuściła ich do domu. Widząc, jak Indianin przygląda się jej, dotarło do mnie, że mój początkowy plan pozostania w furgonetce i przysłuchiwania się rozmowie, nie jest możliwy. Jeśli coś pójdzie nie tak i Belli nie uda się ich wyprosić, albo jeśli jej ojciec wróci wcześniej, a Black wyczuje moją obecność… To tylko pogorszy sytuację. Nie chciałem jednak zostawiać dziewczyny samej. Wyszedłem z furgonetki i pokierowałem się w stronę lasu z postanowieniem powrotu, gdy goście znikną. Oddaliłem się na bezpieczną odległość, jednak nadal słyszałem ich myśli.
- Czy mogę? – usłyszałem głos Belli w myślach Indianina. Siedzenie w głowie syna psa nie było przyjemne, ale nie miałem wyboru.
- Schowaj to lepiej do lodówki – doradził jej, podając torbę.. - W zimnie nie rozmięknie. To specjalna panierka do ryb Harry’ego Clearwatera. Domowej roboty. Charlie ją uwielbia.
- Super – powtórzyła. - Brakuje mi już pomysłów na przyrządzanie ryb, a tata z pewnością przywiezie dziś nową dostawę.
- Znów na rybach? - zainteresował się Billy. „Rozeznam się w tym co wie i natychmiast powiadomię przyjaciela o sprawie. To może nawet lepiej, że nie będzie tam jego córki” dodał w myślach. - Tam, gdzie zawsze? Może odwiedzimy go w drodze do domu.
- Nie, nie – skłamała. - To jakieś nowe miejsce, ale nie mam pojęcia gdzie. – Była naprawdę kiepską aktorką, ale faktem sprzyjającym była obecność młodego.
Nagle zadzwoniła do mnie komórka. Na wyświetlaczu zobaczyłem numer Carlisle’a. Odebrałem, nieco zły, że ktoś przeszkadza mi w tak ważnym momencie.
- Edward… – zaczął – Alice miała wizję…

Co się stało? Mów, byle szybko - ponagliłem go. - Do Belli przyjechali Blackowie...
- Wracaj do domu. Natychmiast - rzucił i rozłączył się.
Czułem się rozdarty. Nie chciałem zostawiać mojej ukochanej samej, ale ton przybranego ojca nie znosił sprzeciwu. Powinienem wrócić do domu. Miałem świadomość, że od jakiegoś czasu zaniedbuję rodzinę, ale musiałem walczyć o Bellę. O moją miłość.
Nękany wątpliwościami, dobiegłem do celu. Otworzyła mi zmartwiona Esme. Zwykle w takich sytuacjach nie pytałem, co się stało, ale tym razem było inaczej. Myśli domowników były tak zagmatwane, że nie mogłem wyłapać z nich powodu tego zamieszania.
- O co chodzi? – zapytałem. Wszyscy spojrzeli na mnie zdziwieni. W końcu nie często słyszeli ode mnie te słowa. Tylko Alice wiedziała, co mnie do tego sprowokowało i pospieszyła z wyjaśnieniami.
- Nie mam pojęcia, dlaczego tak jest. Zwykle, gdy pojawiają się nowe wampiry, widzę to bardzo wyraźnie, ze szczegółami. A teraz? Przebłysk - powiedziała szybko i pokazała mi w myślach całą wizję. Trójka wampirów. Chyba dwóch mężczyzn i jedna kobieta. Nic więcej nie dało się dojrzeć. Milczałem.
- To bardzo dziwne. Kiedy Carlisle do ciebie dzwonił czekaliśmy na kolejne widzenie - dokończyła.
- I co? – spytałem
- Nic. Kompletnie nic - powiedziała. - Sądzę, że jeśli nowy obraz mnie nie nawiedził, to nie ma się czego obawiać - dodała szybko, widząc moją pytającą minę.
- Myśleliśmy, że może ty będziesz coś wiedział. - Zabrał głos Carlisle - Pojawienie się wampirów w wizji nas nie zaniepokoiło, przecież mnóstwo ma w planach odwiedzenie nas... - "Jakbyśmy byli jakimiś okazami w zoo" dokończył w myślach - tylko raczej jej niewielka przejrzystość. Nie widać było nawet, czy to wegetarianie - skończył z cierpkim uśmiechem na twarzy. Nie zrobiło to na mnie żadnego wrażenia. Fakt, że obraz był niewyraźny, wydawał się dziwny, ale nie obawiałem się. Chyba wszystkim tu, w większej lub mniejszej mierze, chodziło o Bellę, lecz czy trójka wampirów miała jakieś szanse przy naszej rodzinie? Zbagatelizowałem sprawę.
- Jeśli już nic się nie pojawiło, to znaczy, że to nieważne - rzekłem. - Po za tym muszę już iść. Black postanowił ostrzec komendanta Swana.
- Ale... - zaczął Jasper. - Pakt...
- Nie mam pojęcia, jak to rozegra. Jeśli wyjawi tajemnicę, pakt zostanie zerwany. Wątpię, że byłby na coś takiego gotów, ale jego myśli mówią inaczej... Raczej traktuje to jako ewentualność.
- Musimy czekać na rozwój wydarzeń - powiedziała szybko Esme. - Nie możemy teraz działać.
- Ja już muszę iść. Jeśli będę coś wiedział na pewno was poinformuję. Do zobaczenia na polanie - rzuciłem tylko i wyszedłem na zewnątrz. Wybrałem jeepa Emmetta - był lepszy do jeżdżenia po nierównościach. Miałem głęboką nadzieję, że ten czas rozstania nie wpłynie na moją 'wrażliwość' na zapach Belli. Jadąc samochodem, zastanawiałem się, czy spotkam Blacków, ale byli już chyba poza granicą. Dotarły do mnie przytłumione myśli Charliego. Wracał do domu, więc postanowiłem zostawić auto w lesie. Gdy dojechałem na ulicę z mieszkaniem Swanów, usłyszałem moją ukochaną. Rozmawiała przez telefon.
- A co ty wczoraj porabiałaś? – doszedł do mnie skrzekliwy głos Jessici. Wstrzymałem oddech. Zamierzała jej powiedzieć?
- Nic takiego. Głównie kręciłam się wkoło domu, żeby złapać trochę słońca. - No, tak. Czego ja się spodziewałem...
Radiowóz prowadzony przez Charliego wjechał do garażu. Ja jednak nie poszedłem za nim. Musiała go najpierw przygotować.
Wysiadłem z jeepa, kiedy komendant Swan wszedł do domu.
- Edward Cullen się z tobą nie kontaktował? – znów wstrzymałem oddech, kiedy usłyszałem moje imię.
- Ehm - zawahała się Bella, gdy go zobaczyła.
- Cześć, maleńka! – zawołał do niej ojciec. Postanowiłem ich obserwować, więc wyszedłem z lasu i podszedłem bliżej. Wiedziałem, że to jest niemoralne, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby zobaczyć moją piękną. Teraz, siedząc na drzewie przed oknem ich kuchni, schowany między liśćmi, widziałem wszystko bardzo dokładnie. Mężczyzna włożył ryby do zamrażarki, potem zaczął myć ręce a dziewczyna nadal trzymała telefon
- Rozumiem, twój tata słucha - usłyszałem głos Jessici. - Nie ma sprawy, pogadamy jutro. Do zobaczenia na trygonometrii!
- Do jutra - Odwiesiła słuchawkę. - Cześć tato. Gdzie ryby?
- Włożyłem do zamrażarki.
- Wyjmę kilka sztuk, zanim stwardnieją na kamień. Billy wpadł dziś po południu i podrzucił ci trochę panierki Harryego Clearwatera - dodała z krzywym uśmiechem. Gra? Ciekawe, o czym myślała. Ubolewałem podwójnie, gdyż dodatkowo nie mogłem się dowiedzieć, co się działo po moim odejściu. Liczyłem, że potem wszystko mi opowie.
- Naprawdę? - spytał zadowolony Charlie - To moja ulubiona.
Taka swobodna wymiana zdań między córką a ojcem. Wszystko takie normalne, odruchowe, naturalne. Czy miałem jakiekolwiek prawo, by wstąpić do tego świata porządku? Czy miałem prawo by go zburzyć? Czy miałem prawo, by z niego korzystać?
Gdy Bella wzięła się za gotowanie obiadu, moje obawy pogłębiły się. Prosta, ludzka dziewczyna a przeklęty, potężny wampir. Egoistyczny wampir.
- Jak ci minął dzień? – spytał ją komendant Swan, wyrywając tym samym z zamyślenia.
- Po południu kręciłam się po prostu po domu... - Oburzyłem się, gdy to powiedziała. Przecież miała go naszykować. Bała się, czy wstydziła. Smutek zawładnął moim sercem. Wiedziałem, że mnie kocha, bo mi to powiedziała, a była przy tym tak szczera, że nie sposób było nie uwierzyć, ale po tym zdaniu zawahałem się. Czy mogła darzyć miłością takiego potwora jak ja? Nie powinienem wątpić w prawdziwość jej słów, jednak uważałem, że nie zasługuję na tak piękne uczucie od tak wspaniałej osoby. Dobrej osoby.
- A rano odwiedziłam Cullenów. - Dopiero po chwili doszedł do mnie sens słów, które wypowiedziała. Czyli jednak miała zamiar powiedzieć ojcu. Przedstawić mnie. Przedstawiać mnie jako jej... chłopaka? Przypomniały mi się słowa, które powiedziała rano. Byłem dla niej kimś więcej... Z dna smutku przeniosłem się na wyżyny radości. Zatraciłem się w tych wspomnieniach tak bardzo, że przez chwilę zapomniałem o rozmowie, której miałem się przysłuchiwać. Z zamyślenia wyrwały mnie chaotyczne, aczkolwiek mocno przytłumione myśli Charliego. Oho, zdenerwował się z jakiegoś powodu.
- Chodzisz z Edwardem Cullenem? - zagrzmiał i przywołał w myślach postać Emmetta. Uśmiechnąłem się w duchu. To małe nieporozumienie zbiło Bellę z tropu.
- Myślałam, że lubisz Cullenów - wyjąkała.
- Jest dla ciebie za stary! - zaprotestował Charlie. Owszem. Tu trafił w samo sedno.
- Oboje jesteśmy z tego samego rocznika - sprostowała moja ukochana. No, powiedzmy, że z tego samego...
- Czekaj... - Charlie zamyślił się. - To który jest Edwin?
- Edward, nie Edwin, jest najmłodszy z całego rodzeństwa. To ten rudy - rozmarzyła się, poprawiając go. Kolejna porcja uczuć zalała mnie w postaci fali ciepła, rozchodzącej się po całym moim ciele. Gdy patrzyłem na nią, nadal nieświadomie, powracałem myślami do wydarzeń z poprzedniego dnia. Do tych pięknych, ulotnych chwil. Do tych emocji, jakie mną targały. Do tego przeczucia, jakbym był przez moment w ciele zwykłego chłopaka, a te wspomnienia były tylko urywkami wydartymi z czyjegoś życia.
- Aha. No... to... - Głos komendanta Swana sprowadził mnie na ziemię. - Chyba nie tak źle. Ale ten wielki mi się nie podoba. Z pewnością to bardzo miły chłopak , ale wygląda na zbyt... dojrzałego, jak na ciebie. Czyli ten Edwin to twój chłopak? - Wyczułem panikę w jego głosie, ale nie było źle.
- Edward, tato.
- To twój chłopak, tak?
- Można tak powiedzieć.
- A kto mi mówił wczoraj wieczorem, że w Forks nie ma nikogo godnego uwagi? - Wiedział, że nic nie wskóra, więc postanowił się z nią podroczyć.
- Edward mieszka poza Forks, tato. - Ach, ta jej dbałość o szczegóły. Charlie pomyślał o tym samym. Uśmiechnąłem się.
- Tyle, że, tato, zrozum, dopiero zaczęliśmy się spotykać, więc, błagam, nic wyskakuj czasem z tym "chłopakiem", dobrze? - Co ona miała na myśli? Zaczęło mocno padać, więc nałożyłem kaptur.
- Kiedy ma po ciebie przyjść?
- Och, lada chwila.
- Dokąd cię zabiera? - Jęknęła. Miała coś przeciwko? Moja frustracja sięgała zenitu. To była chyba największa kara za moją naturę. Na co była mi umiejętność czytania w myślach, skoro te, które chciałem usłyszeć najbardziej, pozostawały poza moim zasięgiem?
- Mam nadzieję, że to już koniec przesłuchania, panie inkwizytorze. Będziemy grać w baseball z jego rodziną.
Charlie zdziwił się, a potem zachichotał.
- Ty i baseball? - zapytał. Też się zaśmiałem, przypominając sobie wspomnienia z jej lekcji w-f.
- Wiem, wiem. Sądzę, że będę głównie kibicem.
- Musi ci naprawdę zależeć na tym chłopaku - zauważył. Byłem ciekaw, co odpowie. Choć wiedziałem już wszystko, lubiłem słuchać, ile dla niej znaczę. To było jednak nic w porównaniu z uczuciem, jakim ja ją darzyłem. Była dla mnie najważniejszą istotą na świecie.
Westchnęła tylko i wywróciła oczami. Szkoda. Wyłapałem z myśli Charliego, że to już koniec dyskusji. Czas wkroczyć do akcji. Podbiegłem do samochodu, wsiadłem i ruszyłem w stronę ich domu. Powoli, w ludzkim tempie doszedłem do przedsionka, zadzwoniłem dzwonkiem i zdjąłem kaptur z głowy.
Usłyszałem ciężkie stąpanie Charliego i ciche kroki Belli, trzymającej się tuż za nim. Wstrzymałem oddech. Nie wiedziałem jak zareaguje na jej zapach mój organizm, po dość długiej przerwie. Drzwi otworzyły się. Ogień zapłonął w moim gardle, ale zignorowałem go. Ulżyło mi, bo coraz lepiej się kontrolowałem.
- Ach, to Edward. Zapraszamy do środka.
- Dzień dobry, panie komendancie. - Postanowiłem być grzeczny.
- Wchodź, wchodź. Możesz mi mówić po imieniu. Daj no płaszcz, to powieszę.
- Proszę. Dziękuję - odpowiedziałem, ale byłem trochę zaskoczony. Nie spodziewałem się tak miłego przyjęcia. Przeszliśmy do saloniku.
- Siadaj, Edward.
Usiadłem w fotelu i mrugnąłem do Belli, widząc jak ta krzywi się, siadając koło Charliego.
- Jeśli dobrze zrozumiałem, udało ci się przekonać moją córkę do baseballu? - "Co graniczy z cudem" dodał w myślach. Nie wypadało mi teraz roześmiać się.
- Zgadza się, proszę pana - odparłem całkiem poważnie.
- Cóż, musisz mieć jakiś dar. - Znów sama prawda. Wybuchliśmy śmiechem niemal w tym samym momencie. Może tylko z innego powodu. Wbrew pozorom i temu, co dziewczyna mówiła mi wcześniej, Charlie był bardzo sympatyczny. Skryty, nieraz oschły, ale sympatyczny.
- No dobra - rzekła moja dziewczyna wstając - Dość tych dowcipów moim kosztem. Zbierajmy się. - Przeszła do przedsionka i włożyła kurtkę. Ja również się podniosłem i poszedłem za nią. W ślad za mną podążył jej ojciec.
- Tylko nie wróć za późno, Bello - Martwił się o nią, bo ją kochał. Tylko nie potrafił jej tego powiedzieć.
- Nie martw się, Charlie - obiecałem. - Odstawię ją o przyzwoitej porze.
- Zaopiekujesz się moją dziewczynką jak należy? - zapytał. Jego córka jęknęła.
- Tak jest. Przyrzekam, że będzie przy mnie bezpieczna. - Czy tylko chciałem go zapewnić, czy przekonywałem samego siebie, że nie zrobię jej krzywdy?
Wyszliśmy za nią z domu, śmiejąc się z jej poirytowania. Jednak, gdy dotarliśmy do ganku, stanęła jak wryta, wpatrując się z niedowierzaniem z jeepa Emmetta. Charlie gwizdnął z uznaniem. Westchnąłem cicho. Nasze samochody zawsze robiły wrażenie.
- Zapnijcie pasy - wydusił z siebie.
Podszedłem z Bellą do samochodu i otworzyłem jej drzwi od strony pasażera. Spojrzała na dzielącą ją od siedzenia odległość i zaczęła się gotować do skoku. Starałem się nie roześmiać; westchnąłem tylko, zrezygnowany i upewniwszy się, że Charlie nie widzi, podsadziłem ją jedną ręką.
Zamknąłem za nią drzwi i obszedłem samochód w ludzkim tempie.
- Co to ma być? - zapytała Bella, wskazując na pasy.
- To specjalne szelki do jazdy po wertepach.
- Och.
Zaczęła się niezdarnie zapinać. Szło jej to bardzo opornie. Ponownie westchnąwszy, upewniłem się, że wytrzymam i pomogłem jej. Nachyliwszy się nad nią, potwor w moich wnętrznościach zaczął szarpać się i wić, jednak byłem zbyt podekscytowany bliskością mojej ukochanej, że nie zwróciłem na niego uwagi. Dotknąłem jej szyi, rozkoszując się tym gestem. Otarłem się dłońmi o jej obojczyki, pragnąc więcej. Oddech Belli przyspieszył, jednak w tym momencie miałem głęboką nadzieję, że nie ze strachu.
- Eee... Duży ten jeep - wyjąkała, gdy już ruszyliśmy.
- Emmetta. Stwierdziłem, że pewnie wolałabyś nie biec całą drogę. - Miałem nadzieję, że się nie zdenerwuje. Musieliśmy kawałek przebiec.
- Gdzie go trzymacie?
- Przerobiliśmy jeden z budynków gospodarczych na garaż.
- A ty nie zapniesz pasów? - Spojrzałem na nią z niedowierzaniem. Jak mogła uważać, że mi to potrzebne, po tym wszystkim co jej pokazałem i powiedziałem? Zapadła cisza.
- Nie biec całą drogę? - zapytała nagle piskliwym głosem. - Całą? Czy dobrze rozumiem, że kawałek drogi, mimo wszystko przebiegniemy? - Ups... A jednak. Była taka spostrzegawcza...
- Ty nie będziesz biec. - Próbowałem uratować sytuację. Uśmiechnąłem się cierpko.
- Za to będę wymiotować.
- Nie, jeśli zamkniesz oczy.
Przygryzła nerwowo wargę, patrząc przed siebie z przerażeniem w oczach. Postanowiłem dodać jej otuchy i delikatnie pocałowałem ją w czubek głowy. Ten zapach mnie oszołomił. Ogień zapłonął w moim gardle. Potwór zerwał więzy, ale resztkami sił opanowałem się. Samokontrola zwyciężyła. Kolejny raz mi się udało. Nie potrafiłem jednak zdusić cichego jęku. Bella spojrzała na mnie pytająco.
- Przy deszczowej pogodzie pachniesz intensywniej - wyjaśniłem z zaciśniętymi zębami.
- I jest ci z tym przyjemniej czy trudniej? - Westchnąłem. Nie potrafiłem tego określić. Ten zapach był przepiękny, ale wywoływał pragnienie. Dawał przyjemność, ale i ból. Znów sprzeczności. Znów musiałem dokonać wyboru. I znów zwyciężyła egoistyczna strona mojej natury.
- I tak i tak. Jak zawsze.
Wjechałem na górski szlak, nadal bijąc się z myślami. Jednak po jakimś czasie rozchmurzyłem się. Taka jazda po wertepach zawsze sprawiała mi frajdę. Teraz nie było inaczej, tym bardziej, że obok mnie siedziała moja ukochana. Ponure rozmyślania rozpłynęły się w oceanie szczęścia, którym byłem przepełniony. Dojechaliśmy do końca drogi.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
17 MECZ ciag dalszy (Midnight Sun)
Midnight Sun Rozdział 16 i 17(1)
Midnight Sun 23 cz. 1 (Zmierzch oczami Edwarda), Zmierzch oczami Edwarda
midnight sun 13 14 15
Midnight Sun 21 (Zmierzch oczami Edwarda), Zmierzch oczami Edwarda
Midnight Sun 19 (Zmierzch oczami?warda)
Zmierzch oczmi?warda Cullena Midnight Sun rozdział Siła woli autor offca
Rozdział 15, Midnight Sun
Midnight Sun 23 cz. 1 (Zmierzch oczami Edwarda), Midnighd sun
Midnight Sun 20 (Zmierzch oczami?warda)
Midnight Sun 13-15, Stephenie Meyer, Saga Zmierzch
Rozdział 22, Midnight Sun
Rozdział 20, Midnight Sun
Midnight Sun roz 21
Midnight Sun 21 (Zmierzch oczami Edwarda), Midnighd sun
Midnight sun ?łość
Midnight Sun 22 (Zmierzch oczami Edwarda), Midnighd sun
Midnight Sun 16 - 19
Midnight Sun 23 cz. 1 (Zmierzch oczami Edwarda), Zmierzch oczami Edwarda

więcej podobnych podstron