Fresk (z wł. fresco - świeży) – technika malarstwa ściennego polegająca na malowaniu na mokrym tynku farbami odpornymi na alkaliczne działanie zawartego w zaprawie wapna.

Fresk jest jedną z najtrudniejszych technik malarstwa, ponieważ przy jej stosowaniu dokonywanie jakichkolwiek poprawek i zmian w malowaniu jest praktycznie niemożliwe. Należy jednak do najtrwalszych rodzajów malarstwa ściennego.

„Stworzenie Adama” jest fragmentem fresku znajdującego się na sklepieniu jednej z najsłynniejszych świątyń świata – Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie. Twórcą tego niesamowitego dzieła był Michał Anioł, wybitny, włoski artysta renesansu. Freski przedstawiające sceny ze Starego Testamentu powstawały w latach 1508-1512, a ich zleceniodawcą był sam papież, Juliusz II. Ogromnym wysiłkiem malarz stworzył arcydzieło, które jest doceniane od setek lat.

Na pierwszym planie malowidła widzimy dwóch mężczyzn – Adama i Stwórcę. Scena ta nawiązuje do fragmentu Księgi Rodzaju, w którym opisane jest powołanie do życia pierwszego człowieka.

Prawa część fresku przedstawia Boga. Stwórca zobrazowany jest jako starzec, z siwą brodą i długimi włosami, mimo to jego ciało nadal dobrze wygląda, jest bardzo umięśniony. Odziany jest w jasne szaty, co podkreśla jego majestatyczność. Unosi się nad ziemią, wokół niego jest kilka istot, wszystkie złapane są jakby w ogromną płachtę w ciemnoczerwonym, krwistym kolorze ; wśród nich znajduje się kobieta – jest nią prawdopodobnie Ewa.

Po lewej stronie widzimy postać Adama. Jest nagi a jego sylwetka jest dobrze, proporcjonalnie zbudowana. Znajduje się w pozycji półleżącej, z lekko omdlewającą ręką, wspartą na kolanie, wyciągniętą w stronę Boga. Jego ciało wydaje się być bezwładne, a twarz nie przedstawia żadnych emocji; jakby przed chwilą został wyrwany z głębokiego snu.

Centralnym punktem fresku są dwa prawie stykające się palce: Adama i Stwórcy. Profesjonalność i dokładność sprawia wrażenie, że scena ta została ujęta sekundę przed kulminacyjnym momentem – stworzeniem Adama. Warto zauważyć, że ręka Adama jest słaba, omdlewająca, natomiast Bóg podaje rękę silną, zdecydowaną, emanującą mocą. Ma to symbolizować największą władzę i siłę Stwórcy.

Tło w większej części stanowi białe niebo, jedynie podłoże, na którym leży Adam jest pewną formą krajobrazu, na wzór rajskiego Edenu; połączenie niebieskich wód z zielenią ziemi.

Całość kompozycji stanowi pewną idealność, patrząc na dzieło odczuwamy spokój, harmonię, ale równocześnie ogarnia nas energia emanująca z samej postaci Pana Boga. Tak niezbyt skomplikowany fresk w pełni obrazuje tchnięcie życia w pierwszego człowieka i pozwala nam zrozumieć jak wielki, potężny i wszechmogący jest Pan Niebios.