Zakazane książki- cenzura w dwudziestoleciu międzywojennym (1918-1939):
W tych latach także funkcjonowała cenzura, kontrolująca wszelaką twórczość. Wcześniej przedmiotem ataku byli heretycy i wieszcze narodowi , teraz w dwudziestoleciu konflikty podejmowali literaccy prowokatorzy i poeci o radykalnych lewicowych poglądach politycznych. Pod koniec 1920 r. młodzi lubelscy poeci Konrad Bielski i Wacław Gralewski wraz z kilkoma innymi kolegami założyli pismo „Lucifer”, nawiązujące do Młodej Polski o charakterze propagandowym. Natychmiast uległo konfiskacie, gdyż teksty rzekomo obrażały uczucia religijne. Zajęto cały nakład jeszcze przed wypuszczeniem do sprzedaży. Ukryte i potem rozpowszechniane egzemplarze były wprost rozchwytywane. Wieść o tym zdarzeniu zdobyła rozgłos do tego stopnia, że pojawiły się skrajne opowiedzenia za i przeciw pismu. Sprawa „Lucifera” nabrała cech afery politycznej o której pisano w gazetach, zarówno polskich jak i zagranicznych.
Warto także przybliżyć osobę Józefa Łobodowskiego, uznanego za wielkiego lubelskiego skandalistę. Jego tomik „O czerwonej krwi” (1932) został skonfiskowany z polecenia prokuratora. Za ten tomik oraz za działalność polityczną wszczęto przeciw autorowi proces sądowy. Tomik składał się z utworów rewolucyjnych, wyrażających bunt przeciw obowiązującej moralności i wszystkim autorytetom. Poza konfiskatą żadnej kary na oskarżonego nie nałożono. Łobodowski nie poprzestał w swojej działalności tylko na tym, jego wiersze i artykuły były drukowane także na łamach innych pism za co również ponosił kary. W publicznej obronie Józefa stanęła Ewy Szelburg – Zarembina, której sztuki pt. „Ecce homo” także zakazano najpierw w całości potem tylko we fragmentach. Można podejrzewać, że wszystkie te zdarzenia były efektem strategii świadomie wykorzystującej skandal jako nadzwyczaj skuteczną metodę na zrobienie kariery literackiej.
Zakazane książki- cenzura władz komunistycznych (1944-1989):
Lata 1945 – 1948 były czasem umacniania władzy przez komunistów. Okres ten charakteryzował się jeszcze względną wolnością czytelniczą. Istniały prywatne wydawnictwa, a nawet wychodziła w miarę niezależna prasa. Ci, którzy powracali z emigracji, przywozili często ze sobą druki emigracyjne. Po upaństwowieniu rynku wydawniczego i księgarskiego rozpoczął się proces narzucania czytelnikom literatury zgodnej z obowiązującą ideologią oraz równoległy proces wycofywania z bibliotek wielu tzw. „nieprawomyślnych” książek. Powstawały listy zakazanych książek, a cenzura rosła w siłę. W ZSRR oraz w krajach bloku komunistycznego, w tym w Polsce, książki uznane za nieprawomyślne oddawano na przemiał. Pisano o tym nawet wiersze. W Lublinie każda publikacja podlegała trzykrotnemu zezwoleniu cenzury. Ubiegano się najpierw o pozwolenie na skład, następnie druk, a w końcu na rozprowadzenie. Przez całe lata siedziba cenzury mieściła się na trzecim piętrze budynku Akademii Medycznej stojącego na skrzyżowaniu ul. Narutowicza i Okopowej, potocznie nazywano ich hamulcami. Przez ich ręce musiało przejść wszystko co miało trafić do prasy i do odbiory publicznego. Każdy cenzor oceniał prace wg swojego systemu. Istniała jeszcze, nader sprawnie działająca „cenzura wewnątrzredakcyjna”, sprawowana przez redaktorów naczelnych i wielu innych tzw. dziennikarzy funkcyjnych. Najgorsza jednak była obowiązkowa autocenzura.