Jak porusza się kot?

Zakres ruchów kota, który przecież jest drapieżcą, musi umożliwiać mu szybkie poruszanie się i skuteczne złapanie ofiary. Kot musi mieć dobre przyspieszenie, szybko zmieniać kierunek i dobrze radzić sobie z nierównościami terenu. Nasz kocurek musi także mieć cichy chód, który umożliwi mu atak pazurami lub chwyt zębami podczas ruchu. Ciało kota bardzo dobrze spełnia te założenia.

Chód kota. Ponieważ kot musi oszczędzać siły na końcowy atak, nauczył się ograniczać zużycie energii na chód. A osiągnął to w ten sposób:

Kot stawia nogi na krzyż - lewą przednią i prawą tylną, prawą przednią i lewą tylną. Przednie i tylne nogi nie poruszają się jednocześnie. Ich ruch jest przesunięty w fazie, a tylne nogi wysuwają się nieco wcześniej niż przednie. Punkt ciężkości naszego ulubieńca jest przesunięty w kierunku głowy, a przednie łapy podtrzymujące szkielet dają to niewielkie opóźnienie. Posuwanie się do przodu powodują tylne nogi. Koty są palcochodne tzn. poruszają się na czubkach palców. Takie rozwiązanie jest idealne do biegania. Biegnący człowiek również opiera się na palcach stóp.

Bieg. Kot jest mistrzem w biegach krótkodystansowych. Biegnący kot ma wszystkie nogi wyciągnięte w powietrzu. Kiedy przednie łapy dotykają ziemi, bardzo giętki grzbiet kota wygina się jak sprężyna, umożliwiając tylnej części ciała płynny i nie przerwany ruch do przodu. To umożliwia kotu zwiększenie szybkości przez wyciągnięcie ciała na całą długość i wydłużenie susów, a nie przez zwiększenie liczby dotknięć ziemi łapami. Podczas takiego galopu siła opóźniająca, która powstaje w wyniku zetknięcia się kończyn z ziemią, prawie całkowicie zanika. Kot domowy poruszający się z pełną szybkością może w jednym cyklu pokryć długość prawie 3-krotnie większą od długości ciała może w ten sposób osiągnąć prędkość 50 km/h, za to gepard może przez krótki czas poruszać się z prędkością dochodzącą do 112 km/h, a nawet nieco większej. Warto wspomnieć, że gepard ma unikatowe rowki na poduszeczkach, które zachowują się jak bieżnikowane opony, poprawiając przyczepność podczas sprintu, a zwłaszcza podczas zmiany kierunku na pełnym "gazie". Inne koty, także domowe, mają twarde poduszeczki, ale nie "bieżnikowane". Budowa kończyn kota świadczy o przystosowaniu do biegania - stopa jest długa, kości w pobliżu klatki piersiowej dość krótkie. Brak obojczyków i wąska pierś są cechami, które ułatwiają skręty i obroty, oraz długi krok.

Wspinanie. Dzięki silnym mięśniom kręgosłupa i kończyn tylnych sprawiają, że kot jest bardzo dobrym wspinaczem. Przednie nogi o szeroko rozstawionych i uzbrojonych w pazury palcach bardzo mu w tym pomagają. Jeśli kotu uda się chwyt, to wyposażone w pazury tylne nogi silnie popychają całe ciało do góry, aż do następnego chwytu. Większość kocich wspinaczek rozpoczyna się podskokiem.

Koty chętnie wdrapują się do góry. Nie lubią jednak schodzenia, dlatego tak jest, ponieważ mięśnie tylnych nóg nie nadają się do podtrzymywania ciała, a pazury są zakrzywione w niewłaściwym kierunku. Kot zsuwa się więc z drzewa tyłem w raczej niezgrabny i przypadkowy sposób, polegając na pazurach przednich łap.

Ćwiczenia fizyczne. Koty nie wykonują jakichś specjalnych ćwiczeń. Leniwe rozciąganie, które uprawiają wszystkie koty, stanowi całe ćwiczenie potrzebne do utrzymania świetnej kondycji przez kota.

Negatywne skutki naszej czasem niewłaściwej opieki (w tym otyłość) szkodzą bardziej niż się spodziewamy. Proponujemy profilaktyczne wizyty u weterynarza. Kot czasem wygląda na zdrowego pomimo bardzo poważnego stanu. Stąd wrażenie, że kocie choroby przebiegają błyskawicznie. Widzimy niekiedy objawy dopiero wtedy, gdy życie kiciusia jest poważnie zagrożone. W swoim mniemaniu reagujemy wystarczająco szybko ("dopiero dziś rano poczuł się źle"), a w rzeczywistości Kot stracił kolejne ze swoich 9-ciu żyć.

Dbajmy więc o nasze futrzaki najlepiej jak tylko możemy.