Fern Michaels
Dziki Miód
Wild Honey
Przełożył Jan Kabat
Słoneczny blask późnego popołudnia przedzierał się przez jasnozielone drzewa gęstego lasu i oświetlał żyzną, przykrytą mchem ziemię. Woń świeżo wyrosłej trawy, wciąż wilgotnej od dobroczynnego deszczu, była lekka i aromatyczna, a delikatne, zielone źdźbła, pełne chłodu i miękkości, uginały się pod stopami. Wysokie drzewa — jawory, sosny i jesiony o niezwykle grubych pniach sięgały prawie samego nieba, a najniższe gałęzie, niczym dach, kryły niewielką, trawiastą polankę.
Myśliwski nóż o kościanej rękojeści trafił w cel z dokładnością, która dowodziła wielkiej wprawy. Czerwonoskóry chłopiec wyszczerzył w uśmiechu zęby, oczy błyszczały mu figlarnie. Skrzyżował na szczupłej piersi młodzieńcze, muskularne ramiona.
— Dorównaj mi, bracie.
Sloan MacAllister przyjrzał się z uwagą drgającej rękojeści noża i wybuchnął śmiechem.
— Zrobię coś więcej. Strącę twój nóż. Stań z boku i patrz, jak to się robi! Kiedy wreszcie wbijesz sobie do głowy, Osceolo, że jestem równie dobry jak ty? To, że w twoich żyłach płynie indiańska krew, nie ma żadnego znaczenia. Gdybyś tylko chciał uświadomić sobie prawdę — kpił — to okazałoby się, że i twoja krew jest biała.
Nie czekając, aż jego przyrodni brat gniewnie zaprotestuje, co czynił, ilekroć mu dokuczano z powodu pochodzenia, Sloan rzucił swoim nożem, który poszybował i strącił nóż Indianina, wbijając się dokładnie w tym samym miejscu.
— Spójrz! — triumfował. — Mówiłem ci, że strącę twój nóż. No, i co ty na to?
Osceola uśmiechnął się szeroko.
— Wiatr zmienił kierunek; każdy głupiec to zauważy. Tylko nie ty. Z ust indiańskiego chłopca popłynął strumień słów wypowiadanych w narzeczu muskogee. Sloan zmarszczył brwi starając się zrozumieć epitety, którymi zasypał go Osceola.
— Mów po angielsku, do diabła. Jeśli nazwiesz mnie jeszcze kiedyś końskim zadem, zrobisz to po raz ostatni.
Osceola wybuchnął śmiechem i rzucił się do ucieczki, prowokując swego brata do gonitwy i zabawy w chowanego pośród leśnego gąszczu, w gasnącym świetle dnia.
Sloan ruszył w pogoń, jego szczupłe, młodzieńcze nogi niosły go lekko i niemal bezgłośnie przez zarośla otaczające farmę ojca. Starał się, zgodnie z naukami adoptowanego przez jego ojca Osceoli, zwracać uwagę na pewne znaki, pozwalające ustalić kierunek obrany przez brata. Jego przenikliwe, szare oczy, o spojrzeniu ostrym i badawczym, wpatrywały się uważnie w zasłonę mrocznych cieni. Wysoki, smukły młodzieniec starał się wykorzystać w tej zabawie wszystkie zmysły, tak jak uczył go Osceola. Ludzkie oczy widziały tylko na określoną odległość; uszy słyszały jedynie pewne dźwięki; lecz najlżejszy wietrzyk mógł również nieść zapach, jeśli myśliwy o tym wiedział. Sloan skoczył zwinnie i przylgnął do poskręcanego pnia orzesznika, po czym skupił się, wdychając ciężkie, leśne wonie, które zewsząd go otaczały: ostry, duszący zapach sosny, dojrzały aromat mchu pod stopami. I coś jeszcze. Zapach Osceoli; olejku, którym natłuszczał swe warkoczyki. Robił to dopiero od niedawna. Sloan marszczył nos pochylając się nisko, pełen radosnego oczekiwania. Podkradał się do Osceoli powoli i ostrożnie, chłonąc otoczenie wszystkimi zmysłami.
— Mam cię! — krzyknął triumfalnie, chwytając swego brata od tyłu. — Wygrałem!
Osceola wyrwał się przeciwnikowi, chcąc ukryć przed Sloanem niezadowolenie.
— Jak to zrobiłeś? Co mnie zdradziło?
— To proste. Olejek, którym smarujesz włosy. Inaczej nigdy bym cię nie znalazł. Wygrałbyś, bracie — przyznał uczciwie Sloan.
Osceola klepnął go dobrodusznie w ramię, lecz gdy się odwracał, Sloan dostrzegł cień smutku w jego uśmiechu. Osceola wyszedł nagle z zarośli na zalaną słońcem polanę, gołe ręce trzymał luźno przy ciele. Czarne włosy lśniły jak krucze skrzydła o granatowym odcieniu. Barwa jego ciała wraz z nadejściem lata stała się ciemniejsza, bardziej miedziana, upodabniając się kolorem do noszonej przez niego kamizelki z jeleniej skóry. Ich matka spędziła wiele długich nocy wszywając w wygarbowaną skórę jelenia różnokolorowe paciorki i haftując na niej zawiłe wzory. I znowu, jak działo się to wielokrotnie w ostatnich czasach, Sloan uświadomił sobie różnice, jakie pojawiły się między nimi. Chociaż przed rokiem byli tego samego wzrostu, teraz Sloan przewyższał swego czerwonoskórego brata o głowę. Jego włosy miały kolor świeżo skoszonej pszenicy, lśniące i miękkie, przyciągały promienie słońca i odbijały jego blask. Czupryna Osceoli była gęsta i sztywna i bardziej czarna od nocy. Na początku minionej zimy Osceola zaczął zapuszczać włosy, zrezygnował ze zwykłych spodni i koszuli, i zaczął nosić indiańskie spodnie z jeleniej skóry. Wychowywali się razem od siódmego roku życia i jeszcze do niedawna Sloan nie uświadamiał sobie tego wszystkiego, czym różnił się od brata. Ostatnio dzieci w szkole zaczęły dokuczać Osceoli i obrzucać go wyzwiskami. Między braćmi a pozostałymi uczniami wciąż wybuchały bójki, aż w końcu farmę MacAllisterów odwiedził miejscowy pastor i zaproponował, by Billy, które to imię nadano Osceoli, nic wracał do szkoły, lecz pobierał nauki w domu.
— Muszę z tobą poważnie pomówić, bracie — powiedział Osceola. Na jego twarzy malował się smutek, który Sloan zauważył już wcześniej.
Sloanowi serce podeszło do gardła. Od dawna spodziewał się tej rozmowy i bał się jej. Już teraz odczuwał ból tęsknoty, nieobecność brata. Osceola liczył czternaście lat, był więc o parę miesięcy starszy od Sloana i według indiańskiego zwyczaju zbliżał się powoli do progu męskości. Nadchodził kres ich zabaw, wspólnie spędzonych chwil i braterstwa. Było to nieuniknione.
— Chcesz porozmawiać tutaj, czy wolisz wrócić do domu7
— Wszystko jedno. Czas, bym stąd odszedł, bracie. Czas, bym przyłączył się do plemienia mojej matki. Muszę znaleźć sobie pośród niego miejsce; to moje przeznaczenie. Nie jestem farmerem i nigdy nim nie będę. Ten świat należy do ciebie, Sloan, ale nigdy nie będzie moim.
W oczach miał tyle smutku, że Sloanowi zaparło dech w piersiach.
— Chcę odejść za dwa dni, bracie.
Jego słowa padły ciężko jak kamienie.
— Powinienem był się domyślić. Już od tygodni zwracasz oczy na wschód. Kiedy zaplotłeś te warkocze, od razu wiedziałem, że zamierzasz odejść. Czy powiedziałeś już naszej matce?
W pytaniu zawarta była rozpaczliwa iskierka nadziei, która natychmiast zgasła. Matka Osceoli, sama będąc Indianką ze szczepu Muskogee, zrozumiałaby, że jej syn jako mężczyzna pragnie znaleźć sobie miejsce pośród swego ludu.
Na twarzy Osceoli widać było napięcie. Wiedział, że musi wyrzec się poczucia bezpieczeństwa i zerwać z młodością. Lubił, gdy Sloan mówił o Polly nasza matka, choć w rzeczywistości była ona jego macochą.
— Nasza matka zrozumie. Będzie się smucić, ale ona wie, że takie jest moje przeznaczenie. Uczyła cię naszych zwyczajów. Powiedz mi, bracie, że jesteś szczęśliwy i dobrze mi tyczysz.
W oczach Indianina widać było błaganie, potrzebę zrozumienia ze strony Sloana, ale i powątpiewanie, czy tamten naprawdę zrozumie. Decyzja została podjęta, a los był zapisany w gwiazdach. Nie mógłby żyć w dorosłym świecie białych. Było w nim zbyt wiele uprzedzeń, za dużo nienawiści do czerwonoskórych. Może, gdyby jego włosy nie były tak czarne a skora tak ciemna… Nie, to marzenia dziecka, które chce zmienić to, czego zmienić się nie da. Był Osceolą, synem Polly Copinger, Indianki z plemienia Muskogee. W głębi serca’ odczuwał przemożne pragnienie, by należeć do tego świata, pozostawić w nim swój ślad. Choć jego rodzony ojciec był białym handlarzem, a w szkole znano go jako Billy Powella, jego zewnętrzny wygląd wskazywał na indiańskie pochodzenie i tylko Indianie mogli go zaakceptować. To, że nosił imię białego człowieka, nie miało znaczenia, jeśli twarz określała jego przynależność do rasy czerwonoskórych. Tak naprawdę należał tylko do świata Indian, w którym przyjęto by go życzliwie, choć był także synem białego człowieka. Tutaj, pośród białych, na zawsze pozostałby mieszańcem, który stoi gdzieś z boku. Nawet Polly to wiedziała i rozumiała, aprobując z niechęcią jego decyzję.
— Wcale nie jestem szczęśliwy! — zaprotestował Sloan. — Jestem samolubny. Nie chcę stracić mego brata. Tato ledwie schodzi z łóżka, żeby posiedzieć przy ogniu, i może nie przetrwać zimy. Obaj jesteśmy tu potrzebni! Nie sądzisz, że jesteś mu coś winien? — dorzucił rozgorączkowany.
Osceola przestał wpatrywać się w swego brata, jego spojrzenie powędrowało w dół, ku miękkiej ziemi pod stopami.
— Jestem Muskogee.
— Akurat! Jest w tobie tyle białego co Indianina! — Sloan nie mógł zapanować nad swoim wzburzeniem. — Chryste, nawet nasza matka twierdzi, że ma białą krew. A ten Szkot, James McQueen, który był twoim pradziadkiem? I chyba mi nie powiesz, że twoja babka była zamężna z mieszańcem o nazwisku Copinger. Tak się nazywała nasza matka, nim poślubiła twojego ojca, Williama Powella, a teraz nosi nazwisko MacAllister, od czasu gdy poślubiła mojego ojca! Staliśmy się braćmi dzięki temu związkowi. Przyrodnimi braćmi!
— Jestem Muskogee. — Zostało to wypowiedziane bezbarwnym głosem, pozbawionym jakiejkolwiek emocji. Tylko w czarnych oczach widać było powagę tego stwierdzenia. — Zapominasz, bracie, że według praw mojego ludu człowiek należy do klanu matki, a jego dom jest tam, gdzie żyją kobiety tego klanu. To, że krew biała miesza się z indiańską nie ma znaczenia. Nasza matka zawsze mi mówiła, że jestem Muskogee, ponieważ ona jest Muskogee. A ona jest Muskogee, ponieważ jej matka, która poślubiła starego, białego człowieka wiele księżyców temu, była Muskogee. Mówiła, że moja krew jest Muskogee od wielu, wielu księżyców, a jest ich więcej niż liści na wielkim drzewie.
Przez chwilę, która wydawała im się wiecznością, chłopcy milczeli. Było między nimi coś więcej niż tylko przyjaźń; łączył ich także wspólne korzenie, poczucie bezpieczeństwa, jakie daje rodzina, braterska miłość.
W końcu Osceola przemówił, a jego słowa były łagodniejsze od wiatru, który przenikał wierzchołki drzew.
— Musisz tu pozostać, Sloan. Nigdy mnie nie stracisz, bracie. Jeśli ,kiedykolwiek nadejdzie dzień, kiedy będziesz mnie potrzebował, to wystarczy, że wypowiesz imię naszej matki albo moje, a mój lud stanie się twoim ludem. Nie, Sloan, nigdy nie stracimy siebie nawzajem.
— Pomyśl o naszej matce. Co z nią będzie?
— Powierzam ją tobie, mój bracie. Kocha cię tak jak mnie. Wiem, że będziesz dla niej dobry. Nie ma przede mną innej drogi. Powiedz, że rozumiesz.
Sloan dojrzał w oczach Osceoli spojrzenie dorosłego człowieka. I usłyszał głos dojrzałego mężczyzny.
— Rozumiem — powiedział uroczyście, zastanawiając się, skąd czerpie siłę, by pogodzić się z odejściem swego ukochanego brata. — Pozostanę tu przez wzgląd na naszą matkę. Przez wzgląd na nas obu.
Uściskali się serdecznie. Głęboka miłość, jaką do siebie odczuwali, nie była skażona nawet cieniem zakłopotania. I kiedy księżyc wysunął się zza chmur, oczy Indianina były wilgotne, a po policzku białego chłopca spłynęła samotna, bezwstydna łza. ‘Obejmując się szczupłymi ramionami, chłopcy ruszyli w milczeniu przez las.
Od czasu do czasu z Nowego Orleanu nadchodził list, wysłany niewątpliwie wiele miesięcy po jego napisaniu. Zdarzało się, że na farmę MacAllisterów przybywała grupa myśliwych czy zwiadowców Muskogee, którzy rozpalali tuż obok stodoły ognisko. Przynosili Polly wieści o jej synu, który zamieszkał pośród Seminoli, gdzieś w głębi Florydy. Słuchając z uwagą wiadomości o synu, ze stoickim spokojem przyjmowała przysłane przez niego podarki: ciepłe, skórzane pantofle i ręcznie tkane narzuty.
Sloan domyślał się, że Polly, od śmierci jego ojca, często zastanawia się, czy nie porzucić farmy i przyłączyć się do syna na Florydzie, ale cierpiała na reumatyzm, więc podróż ta była dla niej niemożliwa. Uważała też, że nie wolno jej opuścić drugiego syna, który pracował na farmie, by zapewnić im utrzymanie. Sloan niepostrzeżenie zajął w jej sercu miejsce tego, którego urodziła.
Gdy ukończył dziewiętnaście lat, Polly umarła. Sloan uważał, że przyczyną była samotność i tęsknota. Pochował ją i sprzedał farmę za znaczną sumę pieniędzy, z których połowę przesłał bratu.
Osceola rozpaczał, Sloan był o tym przekonany. Nie zdziwiło go jednak, że młody Indianin nie przyjechał, by uczestniczyć w pochówku; Jego brat bowiem wierzył, że chociaż ciało Polly umarło, jej duch żyje nadal.
Pewnego dnia na farmie pojawił się samotny jeździec indiański z osmalonym piórem, które wręczył uroczyście Sloanowi. Świadczyło to o głębokim smutku Osceoli. Słowa nie były potrzebne.
Sloan położył ostrożnie pióro pośród ważnych papierów, a potem owinął wszystko kawałkiem skóry.
Nadszedł czas na nowe życie. Dotrzymał obietnicy danej bratu, że zajmie się ich matką. Ten etap życia dobiegł końca. Nadszedł czas, by opuścić farmę.
Nie myślał o przeszłości, nie przesłał też Osceoli słów pożegnania. Nigdy by tego nie uczynił. Wiedział, że się spotkają.
Chata opierała się o stok łagodnego wzgórza, a jej dach wychylał się niespodziewanie, stając się widoczny z daleka na tle zielonego zbocza. Na palenisku płonął ogień, a matka pochylała się nad żelaznym garnkiem, mieszając potrawę na wieczorny posiłek. Savanna lubiła tę porę dnia najbardziej. Wiedziała, że wkrótce się ściemni i z pola wróci ojciec. Ponieważ matka zawsze stawiała dla niego na ganku miskę wody i kawałek brązowego mydła, wodził do izby czysty i odświeżony wypełniając jej wnętrze swoją potężną sylwetką. Wiedziała, że wtedy porwie ją w ramiona, całując jednocześnie mamę.
Savanna wprawiała się w pisaniu liter na niewielkiej tablicy, kopiując starannie alfabet, który mama wyrysowała jej na wzór. Kuchnię wypełniał miły zapał świeżo upieczonego chleba i potrawki z królika. Savanna słyszała, jak burczy jej w brzuchu. Ocierając dłonie o niebieski fartuszek, który na polecenie mamy zakładała do odrabiania lekcji, wyglądała przez okno, czekając niecierpliwie na zmierzch i powrót ojca.
Może po kolacji tata zagra na skrzypcach, a matka będzie się uśmiechać i wybijać rytm nogą, szyjąc i kołysząc się na bujanym fotelu obok kominka. Mama pokazała już Savannie kilka prostych ściegów i dziewczynka zupełnie nieźle radziła sobie z kawałkiem materiału, na którym ćwiczyła.
— Nie powinnaś myśleć o niebieskich migdałach, dziecko — skarciła ją łagodnie matka. — Wkrótce nadejdzie zima i dni będą krótsze. Taka mała dziewczynka musi odrabiać lekcje przy świetle dziennym, jeśli nie chce nosić okularów, gdy dorośnie.
Savanna zachichotała wyobrażając sobie, jak stara się utrzymać szkła na swoim małym, lekko zadartym nosku.
— Tata wróci lada moment. Mogę nakryć do stołu?
Mama wybuchnęła śmiechem.
— Szukasz tylko pretekstu, żeby wykręcić się od lekcji. — Gdy zerknęła w stronę okna, jej szare oczy i złote włosy oświetlały ostatnie promienie słońca. —Chyba naprawdę dzień się zaraz skończy. No dobrze, umyj ręce i nakryj do stołu. Masz już sześć lat i jest najwyższy czas, byś się nauczyła zajmować domem. Niedługo będziesz miała swój własny dom, mam nadzieję.
Caroline James spojrzała na córkę, niemal dotykając ją swoim łagodnym wzrokiem. Savanna była taka śliczna, bystra i inteligentna. Caroline często się zastanawiała czy słusznie postąpili z Alfredem porzucając Mobile, by ledwo wiązać koniec z końcem na tej ubogiej farmie, gdzieś pośrodku głuszy, która nawet nie miała nazwy. Gdyby pozostali w mieście i Alfred wciąż by pracował w sklepie swego ojca, Savanna nosiłaby najładniejsze sukienki i chodziła do szkoły z rówieśnikami. Wiedziała, jak bardzo dziecku potrzebne jest towarzystwo, coś, czego ona nie mogła córce zapewnić. Od narodzin Savanny nie utrzymała ani jednej ciąży do czwartego miesiąca.
— Uważaj na talerze — ostrzegła Caroline, gdy dziewczynka niosła je na stół.
— Dobrze, mamo. To wasz prezent ślubny, wiem. Czy też wezmę ślub i dostanę także ładne rzeczy do swojego domu?
— Oczywiście. Nie wolno ci tylko zapominać, że ładne rzeczy to nie wszystko. Pewnego dnia spotkasz kogoś i pokochasz go tak mocno jak ja tatę, a to najważniejsze.
— Czy nie mogłabyś kochać taty, gdybyśmy pozostali w Mobile, zamiast przyjeżdżać tu, na farmę? Czy pamiętam jeszcze Mobile?
— Nie wiem, Savanno. Tylko ty możesz coś o tym powiedzieć. Miałaś trzy i pół roku, kiedy przyjechaliśmy tutaj. Pamiętasz babcię i dziadka Jamesów?
W głosie, Caroline odezwała się jakaś nuta smutku i żalu.
— Pamiętam listy, jakie czasem dostawaliśmy, i te obrazki przechowywane w Biblii, pod tym drugim obrazkiem, na którym jesteś razem z tatą, w dniu waszego ślubu.
— Ale nie pamiętasz dziadków, nie pamiętasz, jak bardzo cię kochali?
No cóż — westchnęła Caroline — niedługo wszystko się zmieni. Babcia napisała, że przyjadą tu na wiosnę.
— Czasem mi się zdaje, że ich pamiętam. Ale najlepiej pamiętam strasznego człowieka w ciemnym płaszczu, który był rozgniewany. Ten człowiek krzyczał na ciebie, mamo, a ty płakałaś.
Dzieci zapamiętują takie rzeczy, stwierdziła w myśli ze smutkiem Caroline. Czyż mogło być inaczej? To była okropna scena. Thomas zachowywał się brutalnie, naprawdę groził, że zabije Alfreda. Biedny, łagodny Alfred, całkiem bezradny wobec wściekłości swojego szwagra. To przede wszystkim z powodu Thomasa opuścili Mobile. Jego ciągłe wtrącanie się i wrogość zatruwały im życie. Była pewna, że jego hojność wobec niej i Savanny miała dowieść, iż Alfred nie potrafi zapewnić rodzinie utrzymania. Często musiała stawać między obu mężczyznami. Ale zazdrość Thomasa była cierniem w ich małżeństwie. Kiedy Alfred powiedział, że chce spróbować swych sił w uprawie ziemi, i pozostawił żonie wolny wybór — życie z bratem albo wyjazd z mężem — Caroline nie wahała się ani chwili. Kochała Alfreda, jego łagodne, spokojne usposobienie. Jej miejsce było przy mężu, gdyż to właśnie z nim chciała być ponad wszystko. Thomas nigdy jej tego nie wybaczył.
Caroline znów zerknęła przez okno. Słońce prawie zaszło; Alfred już powinien iść ścieżką w kierunku domu, uśmiechając się szeroko, zadowolony ze swej pracy. Tego roku spodziewali się pierwszych zysków z farmy. Alfred mówił nawet o podróży do Mobile w okolicy Bożego Narodzenia.
Savanna nuciła układając sztućce obok talerzy, ale raptem umilkła, gdyż z zewnątrz dobiegł jakiś dziwny hałas. Odwróciła się zaskoczona w stronę drzwi. Nie słyszała, by ścieżką zbliżał się tata, gwiżdżąc jedną z melodii, które lubił wygrywać na skrzypcach. Zdjęta lękiem, poczuła dreszcz na karku.
Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie; Savanna zobaczyła, że mama zrywa się ze swojego fotela z dłonią na gardle. Gwałtowny podmuch powietrza sprawił, że ogień na palenisku podskoczył i wzmógł się; jasne, bawełniane zasłony, które mama zawiesiła w oknach, wydęły się na zewnątrz, jakby i one chciały uciec przed strasznymi istotami stojącymi w drzwiach.
Blask ognia wydobył z mroku sylwetki trzech Indian okrytych jelenimi skórami, o twarzach wykrzywionych przerażającym grymasem. Ich niskie, gardłowe głosy wypełniły swym brzmieniem izbę, a czarne, nieprzeniknione oczy myszkowały po izbie. Caroline sprawiała wrażenie opanowanej, stojąc przed nimi z podniesionym czołem i dłonią na głowie Savanny, która schowała się w fałdach matczynej spódnicy.
— Czego chcecie? Odejdźcie! Zostawcie nas w spokoju!
Savanna dosłyszała rozkazujący ton w głosie matki, ale powieki miała zaciśnięte, a głowę opuszczoną. Bała się patrzeć na intruzów.
Rozległ się jeszcze jeden gardłowy pomruk, a w chwilę później oderwano od niej krzyczącą matkę. Savannę chwyciły jakieś dłonie. Indianin nie zwracał uwagi na to, że wierzga nogami, drapie i woła matkę. Dziewczynka zauważyła, że Caroline znów stoi po drugiej stronie izby, tuż obok paleniska. Przerażenie widniejące w oczach matki udzieliło się dziecku. Caroline spojrzała w stronę okna modląc się bezgłośnie, by na ścieżce pojawił się wreszcie Alfred, pogwizdując jak zwykle.
— Jedzenie, chcecie jedzenia — mówiła drżącym głosem i gestykulowała, unosząc do ust niewidzialną łyżkę. Sięgnęła do garnka z wrzątkiem i ujęła rączkę chochli. Znów skierowała wzrok w stronę okna.
Indianin stojący najbliżej zdawał się rozumieć sens tego spojrzenia. Twarz wykrzywił mu okrutny, straszny uśmiech, a z ust dobyły się chrapliwe, niezrozumiałe dźwięki. W dłoni trzymał łańcuszek z krzyżykiem. Odbijały się w nim ostatnie promienie słońca. Caroline omal nie zemdlała; czuła, że za chwilę upadnie na podłogę. Łańcuszek Alfreda… Alfred nie nadejdzie już ścieżką, nie wróci na kolację!
Indianin z łańcuszkiem w dłoni zbliżył się do Caroline, która stała teraz między nim a kominkiem. Dzikus trzymający Sawannę ruszył nagle do przodu, jego grube jak konar ramię miażdżyło w stalowym uścisku jej żebra, pozbawiając ją tchu i tłumiąc wszelkie próby oporu, które podejmowała, by wyrwać się i podbiec do matki. Trzeci Indianin, chcąc odwrócić uwagę Caroline, okrążył stół i zbliżył się do niej od tyłu. W ostatnim geście rozpaczy podniosła chochlę pełną wrzątku i cisnęła mu w oczy.
Straszliwy krzyk odbił się echem od ścian, gdy mężczyzna chwycił się za twarz i zgiął w pół pod wpływem rozdzierającego bólu. Zdawało się, że cała chata rozbrzmiewa ogłuszającym hałasem. Indianin darł się z bólu, Caroline krzyczała z przerażenia, a Savanna zdzierała sobie gardło wołając matkę.
Dziewczynka wciąż wzywała matkę, gdy Indianin wynosił ją z chaty. Caroline leżała nieruchomo obok paleniska, wokół jej szyi widniało jasnoczerwone pasmo krwi. Sparaliżowana ze strachu Savanna w końcu umilkła, pozwalając się posadzić na grzbiecie konia i uświadamiając sobie mgliście, że jeden z Indian siada za nią. Dziewczynka wodziła wkoło szeroko otwartymi oczami, gdy opuszczali farmę. Słychać było gdakanie kurcząt i pochrząkiwanie świń, które czekały niecierpliwie na swój posiłek.
— Tata, tata — jej wargi poruszyły się bezgłośnie, gdy rozpoznała niewyraźny kształt tuż obok ścieżki. Ojciec leżał nieruchomo. Dlaczego nie przyszedł jej z pomocą? Albo mamie? Leżał zupełnie nieruchomo.
Wydawało się, że minęła cała wieczność, nim Indianin przynaglił konia kolanami do szybszej jazdy. Ten, na którego mama wylała wrzątek, zdążył już wyjść z chaty. Głowę, obwiązał kawałkiem materiału, zakrywając jedno oko. Niósł w ręku strzelbę taty, która wisiała nad kominkiem, i narzutę z łóżka mamy, wypełnioną przedmiotami z domu. Trzeci Indianin objuczył konia żywnością, którą wyniósł ze spiżarni, ocierając z zadowoleniem usta, tak jak czasem robił to tata po kolacji.
Savanna skierowała wzrok ku chacie i zobaczyła, że światło docierające z jej wnętrza jest coraz jaśniejsze. Po chwili płomienie sięgnęły dachu i pojawiły się w drzwiach. Miała niewiele lat, ale wiedziała, że to, co było, już nigdy nie powróci. Zdawało jej się, że pochłania ją noc, gdy jechała na grzbiecie konia, oddalając się coraz bardziej od mamy i taty, coraz bardziej… i bardziej…
Tuż przy wschodnim wybrzeżu Teksasu: usadowiona w kapryśnych wodach Zatoki Meksykańskiej, wznosiła się wyspa Galveston. Listopad był tradycyjnie porą deszczową, a ten rok nie stanowił wyjątku. Kręte uliczki wiodące z doków ku łagodnie wznoszącemu się lądowi, na którym zbudowano miasto, przykrywało błoto sięgające kolan. Kilka ruchliwszych ulic wybrukowano, co ułatwiało wędrówkę po mieście, nie dotyczyło to jednak Santabel Boulevard, gdzie stał dom Annemarie Duval.
Niebo na południu ciemniało groźbą kolejnej burzy, gdy Sloan MacAllister szukał najdogodniejszej drogi z miejskiej stajni do drzwi frontowych Annemarie. Odczułby prawdziwą ulgę, gdyby mógł usiąść przy jej kominku i rozgrzać zmarznięte palce u stóp, a potem spróbować koniaku z jej prywatnych zapasów, nim udałby się na górę wysokimi, kręconymi schodami w towarzystwie Beaunell, by zakosztować przytulności jej łoża i ciepła spragnionych ramion. Minęły niemal dwa lata od chwili, gdy widział ją po raz ostatni, ale dowiedział się od kowala, pod którego opieką pozostawił swego konia, że Beaunell Gentry wciąż pracuje u Annemarie.
Przeskoczył kałuże zagradzające mu drogę do frontowych schodów dwupiętrowego domu i przystanął na chwilę, by strzepnąć ostatnie krople z płaszcza, przesunąć dłonią po gęstych, jasnych włosach, i włożyć kapelusz o szerokim rondzie.
Ledwie zdążył zapukać, gdy drzwi otworzyła ogromna Murzynka w ciemnej sukni, białym czepku i takim samym fartuszku.
— Pan Sloan! — zawołała ciotka Jenny, pełna zdumienia. — Nigdy by nie pomyślała, że moje stare oczy zobaczą jeszcze kiedy pana. Wejdź pan, panna Annemarie chyba się przewróci, jak pana zobaczy.
Sloan znalazł się w pulchnych ramionach ciotki Jenny, która przyciskała go do obfitego łona.
— Zjawia się pan kiedy trzeba, panie Sloan. Panna Annemarie jest w salonie, a widok pana doda jej humoru!
Ciotka Jenny pomagała mu zdjąć płaszcz ciesząc się ze spotkania, co można było poznać po jej żywych, ciemnych oczach i szerokim uśmiechu, w którym ukazała białe zęby.
— Niech mnie diabli, jeśli nie jest pan balsamem dla umęczonych oczu.
Będzie chyba ze dwa lata, jak panna Annemarie wyrzuciła stąd pana. I jak dobrze rozumiem pytanie w pana oczach, to powiem, że panna Beaunell wciąż czeka i tęskni. Boże, ale się ucieszy, że znów wejdzie pan do jej łóżka! Zawsze mówiłam, że z pana mężczyzna jak się patrzy. Jak na białego, znaczy — oceniła.
— Wciąż jesteś taka sama, ciotko Jenny. Nadal uważasz, że nie jestem dla ciebie dość dobry. No dalej, ciotko — droczył się z nią, mrugając do niej lubieżnie — kiedy wreszcie zaprowadzisz mnie do swojego pokoju i pokażesz, co lubią kobiety?
Śmiech Jenny odbił się echem w holu, a jej podwójny podbródek zatrząsł się radośnie.
— Niech pana diabli wezmą! Jakbym wzięła to poważnie, tobyś pan wiał stąd jak pies, co mu ogon osmaliło.
— Ciotko Jenny! Co tu się dzieje… Sloan!
Annemarie Duval zastygła na chwilę w drzwiach, ale Sloan zdążył dostrzec, że dwa lata, jakie upłynęły od ich ostatniego spotkania, nie pozostawiły widocznych śladów. Jej biała, świeża cera kontrastowała z hebanowym kolorem włosów, niezwykłe, błękitne oczy były tak samo duże i promieniowały młodością, chociaż ta już przeminęła. Należała do kobiet, które zawsze są piękne, i Sloan żałował, nie po raz pierwszy, że ich związek, na prośbę Annemarie, pozostał platoniczny, choć on wolałby więź głębszą, bardziej intymną.
— Sloan, jak wspaniale znów cię widzieć. Nie wierzę własnym oczom. Ale — Annemarie uśmiechnęła się — powinnam się była domyślić, że to ty. Tylko ciebie ciotka Jenny tak wita. Wejdź i usiądź. Mamy tyle do omówienia. A może — mrugnęła szelmowsko — wolisz teraz odwiedzić Beaunell, a porozmawiać później?
— Tylko wówczas, jeśli owo później oznacza ciebie zamiast Beaunell. Nie — odparł nie czekając na odpowiedź swej pięknej gospodyni — chcę się napić i porozmawiać. Opowiesz mi o wszystkim, co działo się podczas mojej nieobecności. Tylko ty umiesz podawać suche fakty. — Usadowił się w głębokim, szkarłatnym fotelu i zaczął szukać w kieszonce na piersi cygara. — Mogę zapalić? — spytał.
— Tak, jeśli to dobry gatunek. Wino, whisky?
— Whisky będzie w sam raz. Napij się ze mną, Annemarie, nie lubię pić sam.
Jej długie, szczupłe dłonie nalewały trunek z kryształowej karafki.
Usiadła naprzeciwko Sloana i uśmiechnęła się ciepło.
— Tęskniłam za tobą, Sloan. Tęskniłam za tymi długimi rozmowami, jakie niegdyś prowadziliśmy, za kolacjami, po których zasypiałeś na tej sofie. Dzięki twoim listom wiedziałam, jak dobrze powodzi ci się w Europie. Czy opuściło cię szczęście i dlatego wróciłeś do Stanów? — uniosła pytająco wąskie brwi, jej usta rozchyliły się, odsłaniając białe zęby.
Sloan rozłożył ręce i uśmiechnął się. Annemarie zawsze była rzeczowa, pod tym względem można było na nią liczyć.
— Jesteś dobrą przyjaciółką, Annemarie. Chciałem cię po prostu zobaczyć.
Chciałem też zobaczyć Beaunell. Długo mnie nie było, zbyt długo, jak sądzę. Przerwał na chwilę, zmarszczył brwi, po czym stwierdził już z większą szczerością: — miałem złe przeczucia. Byłem w Europie, a mówiąc dokładniej w Rosji. Przywiozłem ze sobą wspaniałego konia. Nazwałem go Wybawcą.
Sloan uśmiechnął się szeroko, okazując dumę i radość z posiadania wspaniałego zwierzęcia.
— Koń! — parsknęła Annemarie. — Dlaczego nie przywiozłeś sobie żony i nie wyrzekłeś się tego dzikiego, . wędrownego życia? Czas się ustatkować, Sloan. Pewnego dnia obudzisz się stary, a wtedy żadna dziewczyna nie spojrzy na ciebie. Co wtedy zrobisz? ..
— Chyba wsiądę na Wybawcę i ruszę ku zachodowi słońca — wzruszył ramionami. — Tylko mężczyzna i jego koń. Ktoś się nade mną w końcu zlituje. Nigdy nie pozwolisz, żebym pozostał sam, prawda?
— Tylko wówczas, gdy wręczysz mi umowę sprzedaży twojego konia. Wybawca, powiadasz? Ma dla ciebie niewątpliwie wielkie znaczenie. Jak on wygląda?
— Nie ma szlachetnych przodków, to pewne. Podejrzewam, że jest w nim po trosze różnych ras. Kupiłem go od Kozaka, który ukradł go jakimś Cyganom, albo przynajmniej chciał mi to wmówić. Musisz go zobaczyć, Annemarie, by uwierzyć. Największe konisko, jakie kiedykolwiek oglądały moje oczy. Gdybym miał zgadywać, tobym powiedział, że to mieszanka araba, rosyjskiego ogiera i konia pociągowego. Wielki zwierzak o wielkim sercu. Nie pozwala się dosiąść nikomu prócz mnie.
— Sloan, to brzmi jak rumak krzyżowca.
— Jest nim pod wieloma względami — przyznał Sloan promieniejąc z dumy.
— A więc załatwione. Zdecydowanie zażądam tego konia w zamian za opiekę nad tobą w starczym wieku — roześmiała się cicho i dystyngowanie. — Bezlitosna jak zwykle. Zawsze byłaś kutą na cztery nogi kobietą interesu. Musisz być teraz warta fortunę.
Annemarie wzruszyła ramionami.
— Mam spore wydatki.
Zatoczyła leniwym gestem dłoni wkoło.
Sloan podążył wzrokiem za ruchem jej ręki. Musiał przyznać, że wnętrze urządzone było z klasą. Podobnie jak Annemarie — gustowne i bogate. Podawano tu tylko najlepsze trunki. Poza tym Sloan wiedział, że dobrze płaci dziewczynom, co było faktem bezspornym, a gdy przemijał urok ich młodości i nie mogły już przyciągnąć męskiego wzroku, dawała im sutą odprawę, albo wyszukiwała odpowiednich mężów. Dzięki temu mogły pracować na pełnym etacie, jak mawiała Annemarie.
Była damą o znakomitym pochodzeniu i manierach. Urodzona w Atlancie, w dobrej rodzinie, poślubiła nowoorleańskiego arystokratę. Bezdzietna, znudzona i z pewnością nie kochana przez męża, zadurzyła się w kreolskim hazardziście, dla którego porzuciła wszystko. Podróżowała ze swym kochankiem przez kilka następnych lat, poznając ciemniejsze strony życia i akceptując fakt, że stała się przyczyną skandalu w rodzinie, która wyparła się czarnej owcy. Gdy jej kochanek poniósł śmierć z ręki pokonanego przy stoliku karcianym przeciwnika, wzięła wszystko, co do niej należało, i założyła interes w Galveston. Mając pieniądze tylko na założenie sklepu, zdołała jednak otworzyć dom publiczny i czerpać z niego zyski. Sekret, twierdziła, polegał na tym, by odprawiać klientów z kwitkiem. Zapotrzebowanie na coś, co nie jest z miejsca dostępne, zawsze podbija cenę.
Jej spódnice z tafty szeleściły cicho, gdy przemierzała krwistoczerwony dywan perski i siadła obok niego na sofie. Sloan dostrzegł w jej twarzy subtelną zmianę. Wiedział z doświadczenia, że zamierza mu teraz powiedzieć coś ważnego.
— Słuchaj, Sloan, na nieszczęście, jak się zdaje, żaden z moich listów nie dotarł do ciebie, Prawdę mówiąc, kilka wróciło do mnie. Wiem, że gdybyś je dostał, to pojawiłbyś się tu wcześniej. Mam nadzieję, że twoje przedsięwzięcia okazały się zyskowne, gdyż obawiam się, że będziesz potrzebował każdego centa, który wpadnie ci w ręce. Powiedz mi, Sloan, kiedy ostatni raz widziałeś się z Osceolą?
Głos Annemarie był napięty a spojrzenie jej jasnozielonych oczu wydawało się oskarżycielskie.
Słysząc imię brata Sloan poczuł ukłucie w sercu. Przed kilku laty, pod wpływem szczególnie nostalgicznego nastroju, powierzył Annemarie tajemnicę swego związku z Indianinem.
— Przybiłem do brzegu zaledwie parę godzin temu i większość czasu spędziłem w kuźni. Potem przyszedłem wprost tutaj. Już od lat nie miałem od niego wiadomości.
Sloan wiedział tylko tyle, że Osceola znalazł sobie miejsce pośród Seminoli na Florydzie, stając się dzięki małżeństwu z jakąś wdową pełnoprawnym członkiem tego plemienia. Doszły go też słuchy, że Indianin, jako zwiadowca, zaoferował swe usługi armii, która, w związku z pomiarami kartograficznymi tych terenów, zakładała forty w dzikich ostępach Florydy. Sloan wywnioskował z tych informacji, że Osceola postanowił, w swoim własnym interesie, ukryć związki z białą rasą. Listy podpisywał pospiesznie skreślonymi inicjałami B.P., Billy Powell. O ile się Sloan orientował, tylko on i Annemarie znali prawdziwe pochodzenie Indianina.
Annemarie, dostrzegając przygnębienie Sloana, zwróciła się do niego łagodniejszym, współczującym tonem.
— Twój brat i jego ludzie są w bardzo trudnej sytuacji. Dotyczy to zresztą wszystkich Seminoli. Starałam się im pomóc, oczywiście dyskretnie, ale to nie takie proste. Robiłam to z przyjaźni do ciebie, ale — wzruszyła ramionami — obawiam się, że to za mało.
— Trudna sytuacja? Stosunki między Seminolami a rządem Stanów Zjednoczonych zawsze były złe, ale nie do tego stopnia, żeby Indianie nie mogli sobie z tym poradzić. A ponieważ ta ich ostatnia klęska, którą nazywają Wojną Seminoli, zakończyła się dwadzieścia lat temu, myślałem, że wszystko jest w porządku. O czym ty mówisz? — zapytał, odsuwając się lekko od niej.
Jej oczy przybrały z miejsca obojętny wyraz. Jakim cudem mógł nie wiedzieć?
— Gazety rozpisują się o konflikcie między Seminolami a prezydentem Jacksonem, który uparł się, żeby zmusić ich do opuszczenia swoich ziem. Na ogół opinia jest po stronie Jacksona, ale zawsze znajdzie się jakiś reporter O ciętym piórze, który udaje współczucie wobec losu Indian. Wiem, że robi się to dla efektu, podobnie zachowują się abolicjoniści z Północy, ale znasz powiedzenie: Nie ma dymu bez ognia.
— Co masz na myśli? — dopytywał się gorączkowo, naprężając mięśnie, jakby chciał ruszyć na pomoc Osceoli.
— Oni głodują, Sloan. Dosłownie głodują. Myślałam, że o tym słyszałeś, że wpadły ci w ręce jakieś amerykańskie gazety.
— Niech to diabli, nie wiedziałem! Jakim cudem mogą głodować? Przecież to bogata, żyzna ziemia… istny raj, pastwiska, wody pełne ryb…
Kładąc uspokajającą dłoń na ramieniu Sloana, Annemarie powiedziała cicho: — Opanuj się, Sloan. Chyba muszę opowiedzieć ci wszystko po kolei. Odetchnęła głęboko i mówiła dalej: — Zdaje się, że cały dramat rozpoczął się kilkanaście lat temu, choć ludzie niewiele o tym wiedzieli. O terytoria Florydy toczy się walka. W sześć czy siedem miesięcy po twoim wyjeździe do Europy przeczytałam w gazetach pierwsze artykuły o sytuacji Indian. Udało mi się, jak ci już wspominałam, posłać twojemu bratu przez kuriera parę rzeczy. Wiedziałam, że oczekiwałbyś tego ode mnie. Prawdę mówiąc, posłałam je w twoim imieniu. Było to ryzykowne i do dzisiaj nie wiem, czy przesyłka kiedykolwiek dotarła do Osceoli. Ze względu na naszą przyjaźń czytam uważnie gazety, szukając najmniejszej wzmianki o Seminolach.
— Jeśli Osceoli potrzebne są pieniądze, to będzie je miał! Powiodło mi się w Europie, Annemarie. Zwłaszcza w Rosji. Zaoferowano mi możliwość kupna akcji pewnego banku, w zamian za dług karciany. Miałem szczęście. Jestem teraz nieźle sytuowany i mogę pomóc. Kłopoty Osceoli wkrótce się skończą. Rano wyruszam na Florydę.
— Twoje pieniądze na nic się nie zdadzą. Według mnie Indianom może pomóc teraz tylko cud.
— Do diabła z cudami, Annemarie, powiedz mi, u licha, co się wydarzyło podczas mojej nieobecności. Chcę wiedzieć wszystko! — powiedział gniewnie, rozsiadając się ponownie wygodnie obok niej. Dotyk jej dłoni sprawiał mu ulgę.
— Seminole wędrują, Sloan. Są wypędzani ze swoich ziem przez rządowych grabieżców. Nie mogą siać, polować, nie wolno im łapać ryb. Otrzymują od władz racje żywnościowe, które są mizerne i, w najlepszym razie, nadają się na jednorazowy posiłek. Uciekają na mokradła i próbują tam jakoś egzystować.
— Rząd nie powinien tak postępować — Sloan uderzył pięścią o dłoń. — Gdzie mają pójść Indianie? Gdzie mają żyć?
— Mówi się coś o przeniesieniu ich na ziemie Krików, do Alabamy. Twarz Sloana przybrała wygląd kamiennej maski.
— To niemożliwe. Być może o tym nie wiesz, ale między Krikami a Seminolami panuje wrogość. Lud mojego brata nigdy się na to nie zgodzi. Kto wpadł na ten niemądry pomysł? — spytał gniewnie.
— Sam prezydent Andrew Jackson. Wrogość, powiadasz? To by wyjaśniało, dlaczego oddział wojowników z plemienia Krików zaoferował swoje usługi armii Stanów Zjednoczonych. Pewien dziennikarz oskarżył nawet rząd o sankcjonowanie samowoli. Widzisz, Sloan, jest całkowicie zrozumiałe, że ochotnicy na żołdzie armii mają prawo do zdobyczy, łupów wojennych, jeśli można tak powiedzieć. Opublikowano raporty, z których wynika, że zagarnięto ziemię i bydło, pochwycono nawet czarnych, którzy żyli pośród Indian, i uczyniono z nich na powrót niewolników.
Annemarie dała Sloanowi czas na przemyślenie, a potem mówiła dalej. — Prezydent Jackson kilka miesięcy temu zwolnił generała Scotta, a na jego miejsce powołał Richarda Calla i powierzył mu funkcję gubernatora Florydy. Teraz łączy on stanowisko cywilne z dowodzeniem armią. Powołał, jak wieść niesie, oddział bojowy liczący ponad tysiąc ludzi. Ale coś mu się nie powiodło i jego siły rozproszyły się, nim zdążył dotrzeć na pole bitwy.
— Pole bitwy! —w głosie Sloana słychać było przerażenie.
— Chcesz się złościć czy wolisz wysłuchać mnie do końca? Kongres zdał sobie sprawę, że powoływanie do wojska ochotników tylko na trzy miesiące jest głupotą, więc przedłużono służbę do dwunastu. Gubernator Call wzmocnił wtedy swoje oddziały ochotnikami z Georgii, Alabamy i Tennessee, i zdołał nawet namówić do współpracy Krików. Każdy chce się obłowić kosztem Seminoli. Nawet Krikowie z Alabamy zobowiązali się, że będą dostarczać ludzi do armii, dopóki Seminole nie zostaną podbici.
Sloan nie krył swego niepokoju, ale czekał cierpliwie, aż Annemarie skończy. Miał wyrzuty sumienia, że wtedy gdy ludzie Osceoli potrzebowali pomocy, on był nieobecny. Przez cały ten czas włóczył się po Europie, bawiąc się jak nigdy w życiu.
— Zeszłego lata wśród żołnierzy Calla wybuchła epidemia. Seminole skorzystali z okazji i zgromadzili gdzieś w okolicach rzeki Withlacoochee tyle żywności, ile tylko im się udało. Call za wszelką cenę pragnął zniszczyć wioski położone wzdłuż rzeki i zgarnąć łupy.
— I zrobił to? — spytał zatrwożony Sloan. — Udało mu się?
— Nie, nie udało. Kiedy dotarł na miejsce, zastał tylko opuszczone obozowiska. W ataku wściekłości spalił wszystko do gołej ziemi. Ale pod jednym względem osiągnął sukces. Indianie wędrują teraz, gdyż nie mają się dokąd udać, a ich skromne zapasy, jakiś jeszcze mieli, wyczerpały się. Głodują, a według wszystkich znaków na niebie i ziemi czeka ich ciężka zima. Nie ma siewu, nie ma plonów. Ale Seminole wciąż stawiają opór, a to już coś. Do kilku moich listów dołączyłam wycinki z gazet. Wydawało mi się, że powiedzą ci więcej niż moje słowa. Gdybyś je dostał, to przekonałbyś się, jak często wymieniano w nich imię Osceoli. Zdaje się, że twój brat jest uznawany przez swoich ludzi za wielkiego wojownika. Traktują go jak wodza.
W głowie Sloana kłębiły się myśli. Minęło osiemnaście lat od czasu, gdy po raz ostatni widział Osceolę. Co jego brat myślał i czuł? Jakim stał się człowiekiem, jeśli osiągnął godność wodza? Czy uważał, że Sloan go zdradził? Sloan żywił nadzieję, że tak nie myślał. Więź między nimi była zbyt silna.
— Nie miałem najmniejszego pojęcia, że Osceola zaszedł tak wysoko, że mianowano go wodzem.
— Według różnych relacji stało się to niedawno — stwierdziła ostrożnie Annemarie. — W jednej z nowoorleańskich gazet opublikowano krótką biografię. Chyba mu się przydała wiedza o amerykańskiej armii, którą zdobył będąc zwiadowcą. Przypuszczam też, że utrzymuje w tajemnicy swoją znajomość angielskiego. Czytałam gdzieś, że korzysta z usług tłumacza o imieniu Abraham.
Sloan uśmiechnął się.
— Przebiegły lis. To pasuje do niego. Nikt go nie przechytrzy, próbując wykorzystać jego nieznajomość języka. Pewnie doskonale się bawi obserwując, jak chcą go podejść. Mogę uwierzyć, że wśród swoich ludzi uchodzi za mądrego i przebiegłego człowieka.
Annemarie stukała zamyślona paznokciem o zęby.
— Hmm. To by się zgadzało. Słyszałam, że Osceola był obecny jako obserwator przy podpisaniu jakiegoś traktatu. Tłumacz wojskowy przekładał na język angielski wszystko, co mu mówiono, ale w tym samym czasie toczyły się zakulisowe rozmowy między gubernatorem Callem a generałem Scottem, które przeczyły temu, co przekazywano Indianom. Podobno Osceola wstał i oskarżył przeciwników o zdradę. Inny wódz uczestniczący w tym spotkaniu wyraził uznanie twojemu bratu, nazywając go mądrym i dzielnym człowiekiem, potwierdzając tym samym jego wysoką pozycję pośród Seminoli. Będziesz mógł im pomóc, Sloan? — spytała niespokojnie Annemarie.
— Oczywiście — odpowiedział zdecydowanie, choć wcale nie czuł się taki pewny.
— A zatem powinieneś wiedzieć, że człowiekiem, który zastąpił Calla, jest generał major o dwuznacznej reputacji. Nazywa się Thomas Sidney Jessup. Mówi się, że to karciarz lubiący grać o wysokie stawki.
W stalowoszarych oczach Sloana pojawił się błysk.
— Naprawdę? — jego głos przycichł nagle, w głowie kłębiły się myśli. Generał pokerzysta, który chce zgładzić Osceolę i jego ludzi. Nic z tego, na Boga, dopóki on ma coś w tej sprawie do powiedzenia. — A może wiesz przypadkiem, gdzie w tej chwili stacjonuje ten Jessup, co: Annemarie?
— Owszem,. wiem. Szukaj go w Nowym Orleanie. Floryda jest zbyt dzika jak na jego gust. — Na twarzy Annemarie pojawiła się nagle troska. Sloan, nie chcesz chyba zrobić niczego szalonego, prawda? Chodzi mi o to, że nielegalne przewożenie żywności dla Osceoli to jedno, lecz angażowanie się w całą tę sprawę to coś zupełnie innego. To… to zdrada!
— Mam sporo doświadczenia i szczęścia, Anne. W interesach i w kartach.
Dzięki przyjaciołom i znajomościom, jakie zawarłem w Europie. Nie przypuszczam, by teraz miało być inaczej.
— Jesteś bardzo pewny siebie — zauważyła Annemarie. Mówiła cicho i poważnie, a to świadczyło o tym, jak bardzo lęka się o los tego młodego, silnego mężczyzny, który nie raz okazał się dobrym przyjacielem. Ale Sloan MacAllister już taki był. Dowiódł tego, gdy miała kłopoty z wrogami swojego kochanka, dla którego porzuciła męża i rodzinę.
Kiedy się rozniosło, że Phillipe zginął podczas oszukańczej gry w karty, pozostawiając Annemarie pokaźną sumę, nagle jak spod ziemi zaczęli pojawiać się naciągacze. Wkrótce po otwarciu interesu w Galveston przekonała się, że to nie koniec jej kłopotów. Sully Birdson, niebezpieczny, zły człowiek, twierdził, że ma zapisy znacznych sum pieniędzy, jakie był mu winien Phillipe. Birdson pragnął przejąć interes Annemarie. Gdyby nie Slqan, stałaby pod latarnią. Na swoje nieszczęście Birdson nie docenił poczucia sprawiedliwości, które charakteryzowało MacAllistera, i jego wprawy w posługiwaniu się bronią. Pewnej mglistej nocy Birdson postanowił rozprawić się z wścibskim MacAllisterem raz na zawsze i zaczaił się na niego, gdy ten wychodził z domu Annemarie. Ale to Birdson zginął, z wyrazem bezgranicznego zdumienia zastygłym na brzydkiej twarzy.
W kominku strzeliła iskra. Sloan, wsparty na łokciach, wpatrywał się zmrużonymi oczami w pomarańczowe płomienie. Sam był zaskoczony tym, jak szybko zdecydował się stanąć po stronie Osceoli. Dopóki Annemarie nie wymówiła słowa zdrada, nie uświadamiał sobie w pełni konsekwencji, jakie pociągało za sobą udzielenie pomocy Seminolom. Zdrada. Brzydkie słowo. Ale głód, niesprawiedliwość, zagrabienie czyjejś ziemi czy niewolnictwo też nie brzmiały zbyt ładnie. Od lat już wiedział, że Seminole udzielali schronienia zbiegłym niewolnikom, i cała ta haniebna sprawa z czarnymi była nieodłącznym elementem owej politycznej zbrodni, jakiej dokonywano na Indianach. Było jasne, że rozproszenie czy też zagłada Seminoli przyniosłyby korzyści rządowi i wszystkim tym, którzy mienili się patriotami. Jeśli określenie patriota oznaczało bezczynne siedzenie i przyglądanie się eksterminacji narodu, to Sloan wolał zdradę. Wiedział, że można słać do Waszyngtonu petycje, przemawiać publicznie w obronie Indian, uprawiać przekupstwo i przekonywać najbardziej wpływowych. Ale to wszystko wymagało zbyt dużo cennego czasu, poza tym nie gwarantowało powodzenia. Wystarczyło tylko pomyśleć o działaniach i organizacji północnych abolicjonistów, i ich wysiłkach zmierzających do zniesienia niewolnictwa, by uświadomić sobie; jak mało skuteczne były podobne akcje. A tymczasem naród Osceoli, ofiara władz i jej chciwości, zginąłby. Indianie mieli niewielkie szanse na zwycięstwo, ale podjęcie walki było kwestią honoru. Sloan był zdecydowany pomóc swemu bratu.
Annemarie przyglądała mu się bacznie, kiedy znów rozsiadł się wygodnie, a potem przesunął dłonią po jasnych włosach. Widać było po jego minie, że podjął decyzję. Wiedziała, że Osceola otrzyma wkrótce wiadomość od swego brata.
— Jesteś zmęczony, Sloan. Chciałbyś pójść na górę? Mam wolny pokój, mógłbyś się przespać. A może wolisz zapomnieć o smutkach w towarzystwie BeaunelI?
Sloan uśmiechnął się i mrugnął do Annemarie. — A jak ci się wydaje?
— Powinnam była się domyślić — wybuchnęła śmiechem, zadowolona, że ten mężczyzna znów jest sobą. Gdyby Sloan odrzucił jej propozycję, Annemarie byłaby poważnie zatroskana.
Wstał i wyprostował się. Zdawało się, że wypełnia swoją postacią cały salon. — Jak myślisz, czy ciotka Jenny zajmie się moim ubraniem? Jeśli mam jechać do Nowego Orleanu, to muszę zadbać o swój wygląd.
— Sądząc po twojej minie, zdążyłeś już przekazać swoje rzeczy ze statku wprost na ręce Jenny. Będą gotowe przed twoim wyjazdem do Nowego Orleanu, żebyś mógł udawać dżentelmena, którego towarzystwo zaakceptuje generał Jessup.
— Czytasz w moich myślach, prawda?
— Tak. Zacząłeś kombinować, gdy tylko wspomniałam o jego zamiłowaniu do kart. A tymczasem na górze czeka ktoś, kto nie tylko cię zaakceptuje, ale zrobi coś więcej. Może rywalizować z samym Osceolą, poza tym jest na miejscu.
Wiedział, że chodzi jej o Beaunell.
— Nie wstawaj, Annemarie. Znam drogę.
Sloan wbiegł na górę. Celowo starał się zapomnieć o Osceoli i rozmowie z Annemarie. Ta noc należała do niego. Dzień jutrzejszy i każdy następny poświęci swemu bratu. Potrzebował tego wieczoru. Już dawno nie miał w ramionach kobiety.
U szczytu schodów skręcił w stronę gościnnej łazienki, jak nazywała to pomieszczenie Annemarie. Żaden mężczyzna, bez względu na stanowisko, nie śmiał wejść do łóżka z dziewczyną, dopóki nie wyszorowała go ciotka Jenny czy któraś ze służących. Ciotka Jenny zawsze poświęcała Sloanowi szczególną uwagę jęknął, kiedy dostrzegł w oczach Murzynki szelmowski błysk. Przypomniał sobie też niezbyt delikatny dotyk jej rąk. Jenny nie myła klientów miękką szmatką. Znacznie bardziej wolała sztywną, ostrą szczotkę, którą, jak podejrzewał, Annemarie czyściła swego konia.
— A teraz zrzucaj pan swoje łachy i wskakuj do wanny. Będę pana szorowała do połysku. Pannie Beaunell dostanie się najczystszy rozrabiaka w całym tym domu.
Sloan nie sprzeciwiał się. Zawsze słuchał ciotki Jenny. Siedział w wannie nieruchomo.
— Zęby też pan wyszorujesz, no nie, panie Sloan? Będziesz pan świecił dla panny BeaunelI jak latarnia morska. Panna Beaunell sprowadziła sobie piękny szlafrok aż z Nowego Jorku.
— Interesuje mnie coś innego niż szlafrok, ciotko Jenny.
— Ja to wiem i pan też to wiesz, ale ona tego nie wie. Szykuje się, jak tylko się dowiedziała, żeś pan przyjechał. Jesteś pan jak wszystkie chłopy, oni wszyscy chcą ładnego słodkiego ciałka.
Sloan czuł, że szczotka coraz mocniej wrzyna mu się w plecy, ale się nie poruszył. Wiedział, że lepiej się nie odzywać, kiedy ciotka Jenny gada jak najęta.
— A weź pan na ten przykład mnie; spójrz pan na ten tłuszcz. Żeby stary Ezechiel miał więcej do kochania, że tak powiem. Zdarza się, że nieźle wytrząśniemy materac. Ezechiel nigdy nie wychodzi ode mnie niezadowolony.
Sloan przytakiwał nerwowo. Szczotka zsuwała się w dół po jego klatce piersiowej.
— Niezwykła z ciebie kobieta, ciotko Jenny — powiedział rozgorączkowany. — Wiem, że sprawiasz przyjemność Ezechielowi. Rozpowiada o tobie po całym Galveston.
— Jakżeby inaczej, nie? No i co on takiego mówi, panie Sloan? O Boże, doigrał się.
— No cóż, same dobre rzeczy, oczywiście.
— Jakie rzeczy? — dopytywała się Jenny. Szczotka znajdowała się teraz poniżej pępka. Jego skóra zaczęła się pokrywać grubą warstwą piany.
— O tym, jaka jesteś ciepła i miękka. Jaka ładna. Powiedział nawet, że nie zamieniłby cię na żadną z dziewczyn Annemarie — dorzucił z determinacją.
Jenny zapomniała na chwilę o szczotce.
— Powiedz mi jeszcze trochę łgarstw,. panie Sloan. Uwielbiam tego słuchać. No, rodzinne klejnoty sam pan możesz sobie umyć.
Sloan westchnął z ulgą tak głośno, że usłyszeli go chyba na parterze.
— Do diabła, Jenny, mężczyzna nie kłamie, kiedy opowiada o kobiecie i o tym, jaka jest w łóżku. Ezechiel mówi, że jesteś najlepsza, i to mi wystarcza. — Miałeś kiedyś na mnie chętkę? — spytała Jenny zaciekawiona.
— Jesteś dla mnie za dobra. Annemarie obdarłaby mnie ze skóry, i ty o tym wiesz.
Do diabła, pocił się, a woda przecież była ledwie letnia. Musi wyjść z tej wanny i poszukać Beaunell. Nie czas wdawać się z Jenny w dyskusję i wysłuchiwać jej poglądów na temat mężczyzn.
Wyskoczył z wanny, owinął się ręcznikiem i ruszył w stronę korytarza, wołając przez ramię:
— Na rano muszę mieć czyste ubranie, Jenny. Wyjeżdżam o świcie do Nowego Orleanu.
Jenny przytaknęła, wlepiając duże, czekoladowe oczy w jego szczupłe, mocne ciało owinięte prześcieradłem kąpielowym. Sloan miał wrażenie, że pożera go żywcem. I że w końcu zrobiłaby to naprawdę, gdyby nie wyszedł z łazienki.
— Potem się z tobą rozliczę, Jenny.
Chcąc umknąć przed szponami ciotki Jenny popędził korytarzem, i wyhamował stopami, jak mały chłopak, pod drzwiami Beaunell. Co mu Jenny mówiła, coś o szlafroku z Nowego Jorku? Pewnie same koronki ozdóbki. Minie dobra godzina, zanim dobierze się do miękkiego, jedwabistego dnia pod spodem.
Odetchnął głęboko, zapukał i wszedł bez zbędnych ceremonii do pokoju. Beaunell odznaczała się lubieżnym apetytem, równie wielkim jak Sloan, nigdy nie przywiązywała wagi do konwenansów, gdy chodziło o niego.
Odwróciła się gwałtownie, udając, że wystraszył ją swoim najściem. Ale wiedział, że to nieprawda. Beaunell miała talent, umiała pojmować wszystko w lot. Mała lisica, pomyślał z zadowoleniem. Niemal wyczuwał pożądanie promieniujące z jej ciała. Zauważył z satysfakcją, że wszystko zostało zaaranżowane tak, by sprawić mu jak największą przyjemność. Lampa za plecami dziewczyny świeciła przyćmionym światłem, podkreślając zgrabne, giętkie ciało pod przezroczystym, najbardziej jaskrawoczerwonym szlafrokiem, jaki kiedykolwiek widział; uwydatniał jej lśniące, ciemne włosy i skórę o barwie kości słoniowej. Nie zmieniła się od ich ostatniego spotkania. Jej niewielkie, kształtne piersi wciąż wznosiły się wysoko. Spośród fałd szlafroka widoczne były jej kształtne smukłe nogi w pantoflach o niewiarygodnie wysokich obcasach. Ale ponad wszystko oczarował go jej uśmiech. Beaunell była drobna i niewysoka, ale wiedział z doświadczenia, że ta dziewczyna zmienia się w łóżku w istne tornado. Pozwoliła mu przez długą chwilę cieszyć oczy swym widokiem, a potem rzuciła mu się w ramiona, witając go radosnym piskiem.
Szukał dłońmi jej piersi, bioder, tulił ją, miażdżąc wargami jej usta. Zdążył jej jeszcze powiedzieć, że jest pięknie ubrana, nim ukazała mu się w całej okazałości.
— Sloan — wyszeptała chrapliwie. Miała wrażenie, że jego imię wypełniło swym brzmieniem cały pokój i ją samą. — Dlaczego kazałeś tak długo na siebie czekać? Wiedziałam, że wrócisz. Zawsze wiedziałam.
Owionął go zapach jej perfum. Czuł przyspieszony puls. Była piękna; słodkie, małe, zmysłowe stworzenie. Chciał się w niej zatracić, wchłonąć ją. Musnął miękką skórę na jej szyi, czerpiąc rozkosz z jej westchnienia. Jego dłonie zakrywały jej piersi, potem odszukały zwężającą się talię, pieściły bujne, kobiece biodra. Każda zapamiętana krągłość i zagłębienie potęgowały w nim pożądanie tej dziewczyny.
Poddawała się jego dotykowi, zapraszając go, pragnąc go równie mocno lak on jej. Odszukała dłońmi gładkie mięśnie męskiego karku, szczupłe i mocne biodra. Jej palce i usta podniecały go do granic wytrzymałości. Sloan MacAllister stanowił zagadkę dla Beaunell Gentry. Była zazdrosna o przyjaźń, jaka łączyła go z jej chlebodawczynią. Dlaczego Sloan nie miał do niej takiego zaufania jak do Annemarie? Ale to w jej łóżku zawsze lądował, głodny l spragniony, kochając się z nią jak żaden inny mężczyzna. Znał każdy jej wrażliwy punkt, znał jej reakcję na różne pieszczoty. Lubiła, gdy jego dłonie brały ją w swoją władzę, gdy jego usta szukały najbardziej wrażliwych miejsc na jej ciele, lubiła jego siłę i ciężar między swoimi udami. Był uważnym kochankiem. Nigdy nie musiała udawać satysfakcji, kiedy z nim była. Żaden mężczyzna, żaden z wielu innych, nie umiał pozbawiać jej tchu i wzbudzać w niej jeszcze silniejszego pożądania; nie mógł dać jej więcej niż on.
Z wyczuciem typowym dla profesjonalistki wiedziała, że ten mężczyzna delektuje się kobietą. Kiedy Sloan MacAlIister kochał, stawało się to sztuką, wyrafinowaną i intensywną przyjemnością, która przyspiesza puls i rozgrzewa krew.
Uwielbiała, gdy miażdżył ją w swych ramionach, dotykając i całując, żądając w zamian miłości. Gdy tulił ją w objęciach, zapominała o zazdrości i urazach, i po prostu go kochała. Przez krótką chwilę Sloan należał do niej i tylko to się liczyło.
Sloan posadził ją na sobie, żądając, by sama zadbała o swoją rozkosz, a potem pomagał jej, wyrzucając w górę biodra, podczas gdy ona ujeżdżała go w dzikim rytmie, którego ekstaza była sama w sobie rozkoszą. Ścisnęła mu udami biodra, napierając na przemian i zwalniając. Jej ciało było ofiarą złożoną jego dłoniom, miejscem, gdzie spotykali się oboje i tworzyli jedno. Oczy Sloana były wlepione w oczy Beaunell, obserwowały ją, cieszyły się jej rozkoszą, pławiły w niej.
Spazmy, jeden za drugim, wstrząsały jej ciałem. Czuł na sobie spojrzenie jej bezwstydnych oczu. W końcu, wyginając ciało w łuk, odrzucając do tyłu głowę, jęknęła z ulgą, osiągając zmysłowe zadowolenie, którego tak pragnęła.
Powoli, z rozmysłem, Sloan ujął ją za mocne, białe pośladki, przewrócił na plecy i przykrył swoim ciałem, pozostając głęboko między miękkimi, obejmującymi go udami. Zanurzył się w niej, czerpiąc swą rozkosz i poruszając się powolnym, niespiesznym rytmem. Jego ruchy stawały się coraz szybsze, co sprawiło, że zaczęła dyszeć, a spomiędzy jej warg wyrwało się jego imię, wypowiedziane z głębokim, pełnym zadowolenia jękiem.
Beaunell wstrzymała oddech i wyginała się pod nim zmysłowo, odpowiadając na każde pchnięcie jego bioder. Jej ciało pokryło się mgiełką potu. Wyciągnęła dłoń, by ująć w garść lwią grzywę jego włosów. Krzyknęła głosem bardziej zwierzęcym niż ludzkim:
— Kochaj mnie, Sloan, kochaj mnie!
Sięgnął pod nią i podniósł jej prężne, białe pośladki, przyciągając ją brutalnie do siebie.
Ich wzajemne pożądanie płonęło.
Spali, Sloan z głową między miękkimi, pełnymi piersiami Beaunell. Budził się tej nocy jeszcze dwukrotnie, by spełnić jej prośby, które szeptała mu do ucha. Z pierwszym brzaskiem dnia gotów był wysunąć się z ciepłego łóżka, ale Beaunell przyciągnęła go z powrotem. Jęknął w duchu. Była nienasycona.
Policzki Beaunell otulały długie, jedwabiste włosy, gdy pochylała się nad Sloanem. Jej podkrążone, szafirowe oczy były pełne łez, które potrafiła rozmyślnie przywołać.
— Sloan, zabierz mnie do Nowego Orleanu. Najwyższy czas, bym stąd odeszła. Załatwię to z Annemarie.
Sloan wystraszył się nie na żarty. Początkowo myślał, że dziewczyna chce jeszcze raz się pobawić. Beaunell, wlokąca się za nim po Nowym Orleanie, nie była mu do niczego potrzebna. Uświadomił sobie, że musi być ostrożny, że nie może odtrącić jej zdecydowanie i brutalnie. Ujął ostrożnie jej delikatną, owalną twarz w dłonie. Do diabła, jakie znaczenie miało jeszcze jedno kłamstwo.
— Tak bardzo chciałbym cię zabrać ze sobą, mały kurczaczku, ale nie mogę. Mam do załatwienia pewną sprawę z Indianami. Nie chciałabyś przecież, żeby któryś z tych dzikusów położył swoje łapy na twoim delikatnym ciałku, prawda? — a widząc tępe spojrzenie jej oczu spytał: — a może chciałabyś?
— Nie jestem głupia, Sloan. Nowy Orlean to cywilizowane miasto. Nie wyobrażam sobie, by mogły mnie napaść w twoim mieszkaniu jakieś dzikusy. Jesteś teraz bogaty. Ciotka Jenny opowiedziała mi o twojej podróży po Europie i interesach. Masz swój własny statek. Stać cię na to, by wziąć mnie na swoje utrzymanie i kupować to, co lubię. Dlaczego nie możesz być dla mnie tak dobry, jak ja byłam dla ciebie?
Sloan poczuł mrowienie między łopatkami. Dlaczego kobiety zawsze kierują się jakimiś ukrytymi motywami? Dlaczego nie mogą zaakceptować tego co mają, i poprzestać na tym? Dlaczego zawsze chcą wychodzić za mąż i zakładać dom? W jednym Beaunell miała rację, nie była głupia. Odpowiadając jej starał się zachować wyjątkową ostrożność.
— Posłuchaj, Beau — zwrócił się do niej łagodnie — nie nadaję się do żeniaczki. W przeciwnym razie — dodał pospiesznie — byłabyś pierwszą kandydatką na moją żonę. Jesteś gotowa schować do szafy te wszystkie stroje, wyrzec się tego światowego życia, zrezygnować ze spotkań z bogatymi, wspaniałymi mężczyznami, którzy tu przychodzą i dają ci prezenty i perfumy? Żadna dziewczyna przy zdrowych zmysłach nie chciałaby się z tym wszystkim rozstawać.
Miał nadzieję, że to, co powiedział, brzmiało przekonująco. Beaunell zastanawiała się przez chwilę. Nie wiedział, czy to dobry czy też zły znak.
— Przecież” to nie ma sensu, Sloan. Jesteś teraz bogaty; dlaczego miałabym się wyrzekać swoich strojów? A prezenty ty mógłbyś mi kupować. Wiem, że nieszczególna ze mnie kucharka, ale wszystkiego można się nauczyć. Albo zatrudniłbyś służących.
Sloan dosłyszał w jej głosie płaczliwą groźbę. Przeklęte kobiety, nigdy nie są zadowolone. Kupujesz im konia, a zaraz chcą powóz. Bierzesz je do łóżka, cieszysz, się z nimi obopólną pasją, a one chcą od razu małżeństwa. Zignorował dla własnej wygody fakt, że w ciągu ostatnich pięciu lat nie raz wchodził do sypialni Beaunell. Fakt, o którym szybko mu przypomniała.
— Kochanie, chciałbym tu zostać i porozmawiać z tobą, ale nie mogę.
Naprawdę mam pilny interes w Nowym Orleanie. Nie mogę ci nawet powiedzieć, kiedy wrócę.
Bez dalszych wyjaśnień wyskoczył z łóżka i zaczął się ubierać.
— Niech cię diabli, Sloan, czy jest ktoś prócz mnie? Czy zamierzasz się kiedyś ze mną ożenić?
— Nie ma innej kobiety w moim życiu. Wiesz, co myślę o małżeństwie. Do licha, mógł trafić gorzej. Ale musiał być realistą. Gdyby kiedykolwiek ją poślubił, to prawdopodobnie wykończyłaby go przed końcem pierwszego roku wspólnego życia. Przygładzał wąsy rozbawiony. Zastanawiał się, co by mu napisano na nagrobku. Umarł w łóżku? Umarł z uśmiechem na twarzy?
Nie podobało mu się wyrachowane spojrzenie jej oczu. Coś kombinowała, coś, co mogłoby mu zaszkodzić.
— Posłuchaj, Beau. Oto dwieście dolarów. Kup sobie, co tylko zechcesz, a kiedy wrócę, rozejrzymy się po mieście. Myślałem o wynajęciu dla ciebie jakiegoś mieszkania’ — dorzucił nierozważnie, nakładając marynarkę. W jej oczach pojawiła się chęć mordu. Przełknął z wysiłkiem licząc kroki dzielące go od drzwi. Dzięki Bogu, że ciotka lenny powiesiła wcześnie rano jego czyste ubranie na wieszaku po drugiej stronie drzwi. Reszta bagażu czeka pewnie gdzieś przy wejściu. Zjedzenie śniadania wydało mu się nagle kiepskim pomysłem.
— Obyś zgnił w piekle, ty draniu! Wynająć dla mnie jakieś mieszkanie! — wrzasnęła rozwścieczona Beaunell. — Ale nie ożenisz się ze mną, co? Nie jestem dość dobra do żeniaczki, co? No to ci powiem parę rzeczy. Byłeś tylko nędznym farmerem z brudnymi nogami, kiedy zjawiłeś się tu po raz pierwszy. Nie miałeś pojęcia o tym, jak się kochać z kobietą. Nauczyłam cię wszystkiego, co wiesz. Żaden mężczyzna, który kiedykolwiek przekroczył próg domu Annemarie, nie miał tak niecierpliwych i niezgrabnych rąk jak ty. Jesteś draniem. Kazałeś mi wierzyć, że jak wrócisz, to się pobierzemy. Dlaczego mnie okłamałeś? — wrzeszczała.
Sloan wzruszył ramionami, przesuwając się nieznacznie w stronę drzwi.
— Wydawało mi się wtedy, że tak należy mówić — bronił się szczerze.
— Wyjdź stąd — zaskrzeczała Beaunell. — Natychmiast!
Po twarzy Sloana przesunął się cień rozczarowania, kiedy, niemal zły, wychodził z pokoju. Gdyby uroniła choć łzę albo dwie, to wszystko wyglądałoby bardziej wiarygodnie. Jednocześnie nie mógł jej winić. Był draniem. Łajdakiem. Z wprawą dorzucił jeszcze setkę do pieniędzy leżących na toaletce. Wiedział, że nim nadejdzie południe, Beau prawie o nim zapomni, wędrując od sklepu do sklepu w poszukiwaniu ładnych strojów. Miłość, czemu nie. Małżeństwo? Nigdy!
Sloan MacAllister chłonął zapamiętane widoki i zapachy swego ulubionego miasta. Nowy Orlean. Barwny, czarujący, grzeszny Nowy Orlean. Uliczni sprzedawcy rozkładali stragany na ruchliwych skrzyżowaniach ulic, zachwalając swój towar w śpiewnej gwarze, która była czymś pośrednim między angielskim i francuskim. Posługiwano się nią tylko w tym magicznym mieście, usadowionym między błękitnozielonymi wodami Zatoki Meksykańskiej a ponurą, szarą mgłą, która unosiła się nad jeziorem Ponchartrain. Nawet powietrze było tu inne; przepojone wonią kwiatów z tysięcy ogrodów i zapachem dymu dobywającego się smużkami z niezliczonych kominów.
Sloan czuł się dobrze, kiedy tu powracał. Z ożywieniem i zapałem obmyślał sposób, dzięki któremu mógłby spotkać się z generałem majorem Thomasem Sidneyem Jessupem. Był przekonany, że jeśli dopisze mu szczęście, a zazwyczaj tak się działo, to jeszcze tego wieczoru zasiądzie naprzeciwko generała przy stoliku do pokera. Zamierzał się z nim zaprzyjainić, odsyłając go do domu ze sporym zwitkiem pieniędzy. Wiedział z doświadczenia, że jeśli oskubało się człowieka przy stoliku, to nie było mowy o przyjaźni.
Prezentował się wspaniale, podążając wzdłuż Saint Mark’s Place. Ciotka Jenny dokonała cudu prasując jego szyte na miarę europejskie ubrania i nadając koszulom śnieżną biel. Diamentowa szpilka w fularze i sygnet z szafirem były dobrane znakomicie. Świadczyły o zamożności, niezbyt nachalnie, ale na tyle wymownie, by sugerować posiadanie sporego pliku banknotów, które mogłyby się znaleźć w kieszeni Jessupa. Ale wszystko po kolei.
Najpierw należało zameldować się w dobrym hotelu, a potem sprowadzić bagaże z portu. Później trzeba było znaleźć lokum dla Wybawcy. Rzecz ostatnia, ale nie najmniej ważna, należało wywiedzieć się, dyskretnie oczywiście, o miejsce pobytu Jessupa, i znaleźć się w gronie uczestników kolejnej gry o szczęście, jakiej zwykł oddawać się generał.
To ostatnie, jak się spodziewał, było stosunkowo proste. Każdy człowiek, odznaczający się upodobaniem do pokera, był zawsze gotów sprawdzić się w konfrontacji z zawodowym hazardzistą. A za takiego właśnie przez jakiś czas zamierzał uchodzić MacAllister.
Generał Thomas Sidney Jessup, ubrany w mundur, siedział przy masywnym biurku w bibliotece wynajętego domu na Magnolia Street, spoglądając z aprobatą w lustro w pozłacanej ramie; po przeciwnej stronie pokoju ściany były zastawione szafkami pełnymi książek. Rozmyślnie uniósł kąciki ust, co miało uchodzić za uśmiech. Lubił sobie wyobrażać, że tak właśnie będzie wyglądał jego portret jako prezydenta. Inni wojskowi też docierali na Kapitol, więc dlaczego jemu nie miałoby się to udać?
Jessup był równie amerykański jak dolar, albo jak winchester, które to porównanie odpowiadało mu znacznie bardziej. Amerykanin, ot co. Lojalny, szczery, oddany walce dobra ze złem”. Nalegał, by wynajęto mu dom w amerykańskiej części miasta, a nie we wspaniałej dzielnicy francuskiej, gdzie rezydowali najbogatsi i najbardziej wpływowi ludzie w Nowym Orleanie. Amerykanin pod każdym, względem. Miał wreszcie szansę przydać się na coś swojemu krajowi. Nie mówiąc o korzyściach, jakie może mu dać kariera wojskowa i polityczna w przyszłości.
Zanim Jessup nie przejął dowództwa nad garnizonem Florydy od tego, jak go określał, opieszałego głupca, Richarda Calla, który tak nieporadnie postępował z Seminolami, przenoszono Jessupa często na tereny, gdzie toczyły się walki z Indianami. Ten bunt, który wybuchł minionej wiosny wśród Krików zamieszkujących Alabamę, wywołał w Waszyngtonie niemal panikę i obawy, że Seminole i Krikowie przezwyciężą wzajemną wrogość i zjednoczą siły. Dlatego dowódcom wojskowym w kraju Krików rozkazano zablokować drogi łączące Alabamę z Florydą.
Na początku maja Jessup otrzymał rozkaz rozprawienia się z krnąbrnymi Krikami, ale ledwie zdążył rozstawić swój namiot, kiedy z Florydy przybył Winfield Scott, by go zastąpić. Jeszcze teraz na to wspomnienie twarz Jessupa przybierała ponury wyraz. Miał w końcu okazję, by się wykazać, a uniemożliwił mu to taki głupiec jak Scott!
Scott, z typowym dla siebie zamiłowaniem do szczegółów, traktował Georgię jako teren koncentracji, na którym starał się zgromadzić dostatecznie dużo ludzi i sprzętu, by zmiażdżyć Krików. Bez zastanowienia polecił Jessupowi udać się do Alabamy, objąć dowództwo nad tamtejszymi oddziałami i przygotowywać się do późniejszej, wspólnej akcji przeciwko Indianom.
Wspó1na akcja, też coś! Jessup patrzył złym wzrokiem na swoje odbicie w lustrze. To on powinien dowodzić, to pn powinien odnieść zwycięstwo! Wiktoria zapewniłaby mu poparcie ze strony prezydenta i jego gabinetu, a zasłużyć sobie na przychylne spojrzenie samego Andrew Jacksona to był nie lada wyczyn.
Jessup przypomniał sobie z goryczą, jak wykonywał rozkazy Scotta, dopóki nie skontaktował się z milicją w Alabamie.
Po objęciu dowództwa dopilnował, by ci prostaczkowie z Alabamy wiedzieli, że znaleźli się pod rozkazami wybitnego wojskowego. Żelazną dłonią poprowadził swoje oddziały w pole i rozpoczął działania operacyjne bez powiadomienia Scotta.
Scott przysłał list przez indiańskiego kuriera, który przedarł się przez wrogie terytorium. Jessup otrzymał pismo następnego dnia. Nie życzę sobie, by zaprzestał pan wszelkich ofensywnych działań, dopóki jednostki w Georgii nie będą gotowe do akcji!”.
Później Jessup twierdził, że nie informował Scotta z powodu nawału obowiązków; przez dwa tygodnie nie sypiał więcej niż trzy godziny na dobę. Ale w swoim liście do Scotta tłumaczył się tym, że musiał działać, ponieważ wymagała tego sytuacja. „Nie odznaczam się aż taką odwagą — pisał najstaranniej jak potrafił — by zachowywać bierność, gdy kobiety i dzieci giną każdego dnia z rąk dzikich”.
Scott wiedział, że to tylko wymówka. Doskonale zdawał sobie sprawę z nienawiści, jaką Jessup żywił do Indian. Słyszał gdzieś, że jedyna siostra Jessupa została zamordowana, a jego sześcioletnia siostrzenica zaginęła bez wieści. Osobista tragedia, ale na polu bitwy nie było miejsca dla człowieka, u którego chęć zemsty dominowała nad poczuciem obowiązku. Wiedząc o tym i podejrzewając w duchu, że Jessup próbuje przypisać sobie wszystkie zasługi, Scott wysłał czym prędzej następny list. „Kto dał panu prawo buszować po kraju Krików?”.
Kiedy Jessup to przeczytał, krew uderzyła mu do głowy. Co za bezczelność! Bez względu na zajmowane stanowisko, Jessup był zdecydowany wykorzystać szansę i udowodnić, że odznacza się strategicznym talentem, zadając Indianom ciężki cios. Nienawidził z całej duszy czerwonoskórych. Wszystkich czerwonoskórych.
Jessup miał pod swymi rozkazami tysiąc pięćset indiańskich wojowników, Krików walczących jak zwykle ze swoimi współplemieńcami, którzy zdezerterowaliby, gdyby się wahał i czekał, tak jak rozkazał mu Scott; musiał się też posuwać do przodu, by utrzymać przy sobie członków milicji z Alabamy. Wbrew rozkazowi Scotta postanowił iść dalej i wziąć do niewoli znaczną liczbę jeńców.
Scott przysłał następny rozkaz. Jessup nie miał odwagi okazać nieposłuszeństwa po raz drugi, więc wstrzymał swoje siły i pospieszył do Fortu Mitchell, by spotkać się tam ze Scottem. Nie mogąc jednak odszukać swego przełożonego, wysłał jeszcze jedno pismo, w którym gładko wyraził przekonanie, że gdyby Scott zrobił swój ruch, wojna byłaby wygrana przed nastaniem kolejnej nocy. Zdając sobie sprawę z podejrzeń Scotta, Jessup dodał, że nie przykłada wagi do honorów wojennych, i że zależy mu tylko na tym, by zapobiec ucieczce wroga. Zasugerował, że gdyby Scott zaatakował od frontu, to opromieniłaby go gloria zwycięzcy.
— I znów ten głupi oszczerca zawalił sprawę — Jessup zaklął cicho, świadomy obecności adiutanta za drzwiami biblioteki. Uderzył pięścią w blat biurka. — Mogliśmy ich dopaść! Mogliśmy wszystkich wykończyć!
Czerwony z wściekłości, przerzucał papiery na biurku. Uśmiechając się złośliwie przypomniał sobie zamieszanie, jakie wywołał jego list do wydawcy Washington Globe. Francis Blair był przyjacielem prezydenta Jacksona, i Jessup wiedział, że zwierzchnik sił zbrojnych zostanie powiadomiony o treści listu. Oskarżył w nim Scotta o zwlekanie podjęcia działań operacyjnych, które zakończyłyby wojnę i zaoszczędziły rządowi góry złota i żywej gotówki. Przedstawił siebie w jak najlepszym świetle, dowodząc, że jego zwycięski marsz został wstrzymany rozkazami Scotta — marsz, który zgasiłby płomienie buntu na granicy zakreślonej przez białych osadników.
— Osiem dni — zachichotał Jessup — minęło tylko osiem dni, a Scott otrzymał rozkaz, by mnie przekazać dowództwo nad oddziałami w kraju Krików!
Napisanie tego listu było genialnym posunięciem. A Scott, nie wiedząc o nim, wierzył, że Jessup działa w dobrej wierze. Przynajmniej do chwili, gdy wezwano go do stolicy, gdzie dowiedział się o liście Jessupa do Blaira. Rozzłościł się i nazwał list ciosem noża w plecy.
Jessup wybuchnął śmiechem. Od tej chwili wojna między nim a Scottem toczyła się otwarcie, ale to Jessup okazał się w tym starciu zwycięzcą.
— I ten pompatyczny głupiec nazywa mnie oszustem — Jessup uśmiechał się szyderczo, spoglądając w lustro i podziwiając swoje oczy wyrażające odwagę i inteligencję, wystającą, kwadratową szczękę i zbyt wcześnie posiwiałe włosy. Bez względu na epitety, jakimi mnie obrzuci, ‘myślał, jestem człowiekiem, który według Waszyngtonu najlepiej poprowadzi wojnę na Florydzie.
Adiutant stojący za drzwiami biblioteki przestępował niespokojnie z nogi na nogę. Wiedział, że generał jest sam w bibliotece, i ilekroć słyszał, że dowódca śmieje się głośno do siebie, czuł przebiegające mu ciarki po plecach.
Sloan zamówił czystą whisky i wypił jednym haustem. Zamówił następną, wziął szklankę i usiadł przy małym stoliczku w sali hotelowej. Do diabła, upłynęły już trzy dni od chwili, gdy zjawił się w Nowym Orleanie. Trzy dni, w ciągu których dawał wszystkimi do zrozumienia, że ma mnóstwo pieniędzy i że chętnie rozstałby się z nimi podczas partyjki pokera. Wiedział, że jeśli nie otrzyma wkrótce zaproszenia od Jessupa, będzie musiał pomyśleć o czymś innym. Według słów recepcjonisty, generał Jessup organizował pokera w każdy piątek. A był właśnie piątek. Ktoś, kto pojawiał się w mieście z pieniędzmi, zawsze był zapraszany, tak przynajmniej twierdził recepcjonista. Sloan miał właśnie chwycić mężczyznę za karki zaŻądać zwrotu dwudziestu dolarów, gdy podszedł do niego posłaniec i wręczył mu zaklejoną kopertę. Sloan dał mu napiwek i dostrzegł uśmieszek na twarzy recepcjonisty.
Sloan przeczytał suchą informację: Jeśli nie miałby nic przeciwko temu, to może czuć się zaproszony do domu generała Jessupa na, partyjkę pokera. Będą zakąski, cygara i żetony. Gra zacznie się punktualnie o ósmej. Nie wspominano, ilu będzie graczy ani jak wysokie są stawki.
Sloan uśmiechnął się. Poker nie miał dla niego tajemnic. Istniały tylko nieliczne triki, których nie znał. Nauki pobierał u znakomitego nauczyciela, samej Annemarie. Ta dama przekazała mu wszystko, czego dowiedziała się podczas lat spędzonych u boku Phillipe’a, jednego z najbieglejszych graczy w Missisipi. Potem doskonalił swe umiejętności u najlepszych europejskich szulerów. Gdy obdarto go ze skóry przy niezliczonych okazjach, szybko uświadomił sobie, że uczciwa gra w pokera jest rzadkością. Wiedząc, że inteligentny człowiek zawsze grywa według pewnych ustalonych reguł, Sloan sam zaczął obdzierać innych ze skóry.
Wykąpany, ogolony, w starannie dobranym ciemnym garniturze i eleganckim płaszczu, Sloan podążał ulicą wysadzaną magnoliami. Punktualnie o ósmej zastukał kołatką do drzwi. Otworzył mu szczupły Murzyn w białej liberii.
Po chwili zbliżył się do niego łysiejący, siwowłosy mężczyzna w mundurze i wyciągnął dłoń. Sloan z miejsea nabrał do niego antypatii. Nasunęło mu się na myśl słowo chytry, gdy dostrzegł paciorkowate jak u węża oczy, głębokie bruzdy i ostrą linię ust.
— Generał Thomas Jessup — przedstawił się mężczyzna chrapliwym, przywykłym do wydawania rozkazów głosem. — A pan nazywa się Sloan MacAllister, jak przypuszczam.
Poprowadził gościa do stojącego w salonie obok kominka okrągłego stołu i przedstawił pozostałych graczy.
— Nasz czołowy bankier, pan Calvin WiIIer, po jego lewej ręce pan Nathaniel Devereau, handlarz bawełną i właściciel jednej z największych plantacji w Luizjanie. A tutaj, po mojej prawej ręce, major Henry Cooper. Nie ulegało wątpliwości, że Jessupowi zależy na zajmowaniu wysokiej pozycji towarzyskiej i że lubi otaczać się bogatymi, wpływowymi ludźmi. — Panowie, oto Sloan MacAllister. Wrócił pan właśnie z Europy, jeśli się nie mylę.
— Nie myli się pan — przyznał Sloan obserwując leniwy, podstępny uśmiech, który wykrzywił usta generała.
— I ufam, że przyniósł pan ze sobą trochę tych europejskich pieniędzy?
Z zadowoleniem witamy dopływ świeżej gotówki, MacAllister. Nie możemy co prawda zagwarantować, że wyjdzie pan stąd ze swoimi pieniędzmi. Gramy ostro.
Sloan uśmiechnął się, przyjmując słowa generała do wiadomości. — Tylko taka gra jest coś warta.
Jego wzrok powędrował ku majorowi Cooperowi, który bawił się łańcuszkiem od złotego zegarka. Zastanawiał się, gdzie ktoś taki jak Cooper zdobywa pieniądze, by zasiadać do pokera. Jego epolety świadczyły o tym, że służył w kawalerii. Nie widział powodu, dla którego Jessup miałby pozwalać prostemu oficerowi uczestniczyć w grze, chyba że wszystko było z góry ukartowane.
To Jessup wyznaczał miejsca przy stole i to Jessup nakazał Cooperowi usiąść naprzeciwko siebie. Sloan od razu dostrzegł dziwaczne ustawienie mebli w pokoju. Albo Jessup odznaczał się próżnością, albo też liczne lustra pełniły jakieś specjalne funkcje. W całym pokoju były porozstawiane małe stoliczki z mnóstwem bibelotów zastanawiał się, czy w tym domu mieszka jakaś .pani generałowa. Było to mało prawdopodobne, ponieważ pokój sprawiał wyjątkowo nieprzyjemne wrażenie. Na obu końcach gzymsu nad kominkiem stały wysokie, mosiężne wazony, wypolerowane jak lustra. Były puste. I nie na miejscu.
Sloan usiadł i kupił dla siebie żetony; zmobilizował wszystkie zmysły, by niczego nie przeoczyć.
— Gramy w ciemno — stwierdził Jessup, czekając aż pozostali kupią swoje żetony. Zwykła stawka wynosiła tysiąc dolarów. Sloan zapłacił za wejście i przysunął sobie nieduży stos żetonów. Wojskowym nieźle się płaci w dzisiejszych czasach, pomyślał kwaśno. Albo dostają premię za indiańskie skalpy.
Po kilku minutach pod sufitem unosiła się mgła gęstego dymu. Sloan grał niezgrabnie, rozmyślnie przegrywając do Jessupa. Bawił się, widząc chciwość wyzierającą z małych oczu, gdy generał przyciągał do siebie żetony. W prawdziwie amatorskim stylu przegrał trzy gry, wygrał niewielkie rozdanie, a potem przegrał trzy następne. Gdy mężczyźni wykładali karty na stół, panowała cisza. Zauważył, że Jessup ściska zębami cygaro, ilekroć zamierzał blefować. Cooper zasysał ślinę, którą celowo gromadził w ustach, a potem wypluwał ją do spluwaczki przy swoich butach. Nie ulegało wątpliwości, że tworzyli tandem. Tyle że Sloan nie przejmował się tym zbytnio.
Był tutaj po to, by wkraść się w łaski generała. Miał również nadzieję, że zdobędzie jakieś istotne informacje. Jessup byłby zadowolony, gdyby mógł się chełpić wszem i wobec, że oskubał zawodowego gracza. Sloan z kolei stwierdziłby, że ten oficer był zbyt dobrym graczem, a potem wróciłby i stracił kolejny tysiąc.
Jessup oszukiwał. Bez dwóch zdań. Sloan mógłby założyć się o własne życie, że nie skończy się na tej partyjce, że następna będzie w poniedziałek, a potem jeszcze jedna w środę, dopóki starczy mu pieniędzy. Miał do czynienia z amatorami, dla których nie warto się trudzić. Gdy mężczyźni coraz bardziej podbijali stawkę, jego uwagę przyciągnęło coś innego. Na gzymsie kominka, między wazonami, znajdował się portret pięknej blondynki. Zbyt młodej jak na żonę Jessupa. Zastanawiał się, kto to jest.
Przegrał ku uciesze Jessupa ostatnie rozdanie.
— Co powiecie na to, żeby odświeżyć się trochę i wyjść na zewnątrz?
W pokoju jest gęsto od dymu. Cooper, otwórz okna i nalej whisky. Ma pan złą noc, MacAllister — powiedział obłudnie, zwracając się do Sloana.
— Zdarza się — stwierdził nonszalancko Sloan. — Zbyt długo byłem w Europie. Jesteście, panowie, zbyt dobrymi graczami jak na mój gust.
— Niech pan da spokój, MacAllister, chce pan nam wmówić, że możemy złoić skórę graczowi z Europy? Człowieku, jesteśmy tylko wiejskimi prostaczkami, którzy zasiadają do kart. Diabła tam, to tylko mała przyjacielska rozgrywka. Lubimy nasze partyjki. Prawdę mówiąc, grywamy czasem w poniedziałki, kiedy nie mamy w wojsku nic do roboty. Nie zechciałby pan przyłączyć się do nas i odzyskać trochę z tego, co pan przegrał?
Mówił głosem służalczym i obłudnym, który działał Sloanowi na nerwy.
— Jeśli to zaproszenie, to przyjmuję je z prawdziwym zadowoleniem. Udawał, że nie dostrzega rozbawienia na twarzach pozostałych mężczyzn. Niech mi pan powie, generale, kim jest ta urocza kobieta, której portret zdobi kominek? To pańska żona?
— Moja siostra — stwierdził sucho generał. — Gotowi, by zaczerpnąć świeżego powietrza? — Po namyśle zwrócił się do Sloana. — Caroline została zamordowana w Alabamie przez Indian.
Gdy spacerowali po ogrodzie, Sloan próbował wyciągnąć coś od Coopera na temat Seminoli.
— Co teraz zrobi wojsko? Czy ci dranie mają jakieś szanse w starciu z waszymi siłami?
Major wybuchnął śmiechem.
— Mało prawdopodobne, zwłaszcza gdy dowodzi generał Jessup. Seminole są kiepsko zorganizowani. Rozproszyli się po całej Florydzie, co, przyznaję, nieco utrudnia nam zadanie, ale i oni na tym tracą. Działają jako niezależne grupki, a nie jedna, wielka siła. Zdaje się, że każda z tych grup ma swojego wodza. Prawdę mówiąc, armia ma do czynienia tylko z tymi, którzy działają w bezpośredniej bliskości fortów. Choć trzeba przyznać, że wybierają na swych przywódców inteligentnych ludzi. W okolicy St. Augustine, na wschodnim wybrzeżu, działa Phillip, Król Phillip, jeśli pan woli — stwierdził Cooper ze śmiechem. — To szczwany lis. Wiemy, że znajduje się w samym centrum rebelii na tamtym obszarze. Ma syna Coacoochee, wojownika; chętnie byśmy dopadli tego wichrzyciela.
Sloan pozwolił majorowi mówić, wtrącając jednocześnie swoje uwagi na temat Seminoli i słuchając uważnie, czy w czasie rozmowy nie pojawi się imię Osceoli.
— Na zachodnim wybrzeżu — wyjaśnił Cooper — gdzie udało nam się założyć najwięcej fortów, działa stary człowiek o imieniu Arpeika. Niektórzy twierdzą, że to uzdrowiciel, cokolwiek to, u diabła, znaczy. To chyba najstarszy człowiek na ziemi. I sprawia nam mnóstwo kłopotów. Mamy nadzieję, że z innym thlacko, co oznacza u Seminoli wodza, pójdzie nam lepiej — powiedział Cooper, chcąc uchodzić przed Sloanem za człowieka biegłego w sztuce konwersacji.
Sloan zaciągał się głęboko swoim cygarem i od czasu do czasu wypuszczał wonny dym. Czuł, jak serce zabiło mu żywiej.
— Kim jest ten Indianin? Czy mogłem natknąć się na jego imię w gazetach?
— Najprawdopodobniej. Paru korespondentów uważa go za niezwykle romantyczną postać. Ma na imię Osceola. Młody, bardzo przystojny, według indiańskiego gustu, oczywiście. Powiedziałbym, że jest w pańskim wieku. Według mnie Osceola będzie wkrótce najważniejszy. Zdaje się, że cieszy się między swymi znacznym autorytetem, ponieważ stary Arpeika wziął go pod swoje skrzydła. Szkoda, że nie wiemy o nim nic więcej; może wówczas zdołalibyśmy go przekonać, żeby wyniósł się ze swojego terytorium i zabrał ze sobą swoich parszywych ludzi. — Cooper splunął w krzaki. — Powiem panu jedno; jeśli ktokolwiek będzie w stanie wypędzić tych dzikusów z Florydy, to tylko generał Jessup. Nigdy nie spotkałem człowieka, który bardziej by nienawidził Indian. Niech pan zapamięta moje słowa, MacAllister, jeśli generał będzie miał coś w tej sprawie do powiedzenia, to Seminole już teraz są wymarłym narodem.
O północy gra dobiegła końca. Sloan przegrał tysiąc pięćset dolarów. Tysiąc dwieście wylądowało w kieszeni Jessupa, pozostałe trzysta znalazło się w kieszeni majora Coopera. Nieźle jak na jeden wieczór. Umówiono się na poniedziałek. Znowu w domu Jessupa.
— Miło było pana spotkać — Jessup wyciągnął dłoń. Sloan zwalczył pokusę, by rąbnąć tego człowieka między oczy. Uśmiechnął się tylko i zaczął wygadywać jakieś głupstwa o odegraniu się w nadchodzący poniedziałek.
— Cooper, odszukaj tego przeklętego psa i chodź z nim tak długo, aż zrobi to, co trzeba — zarządził Jessup, po czym zwrócił się ponownie do Sloana — cholerny pies jest tak gruby, że ledwie łazi. Jak nie prowadzi się go na smyczy, to siada i zasypia. Powinienem go zastrzelić jak tych diabelskich Seminoli i skrócić mu cierpienia.
Sloan uczestniczył jeszcze w sześciu spotkaniach, w sześciu kolejnych partiach pokera rozgrywanych w domu generała. Musiał przyznać sam przed sobą, że chyba nigdy się nie dowie od generała niczego na temat taktyki, jaką zamierzał zastosować w walce przeciwko Seminolom. Jeśli chodzi o zachowanie tajemnicy, człowiek ten był zawodowcem.
Sloan miał jeszcze jedną szansę, by dowiedzieć się czegokolwiek. Jessup powinien tego wieczoru przebywać w domu, ponieważ był wtorek. Sloan uśmiechnął się w ciemności. Przypomniał sobie, jak Jessup wlepiał w niego wzrok, starając się ocenić, ile jeszcze pieniędzy zdoła od niego wyciągnąć. Zasoby MacAllistera zdawały się niewyczerpane.
Ściskając pod pachą butelkę starej brandy Sloan zapukał do drzwi. Drzwi otworzył sam generał, który był najwyraźniej zaskoczony widząc Sloana w świetle płynącym z wnętrza domu.
— Co pana sprowadza, MacAllister?
Jego przenikliwe, badawcze spojrzenie zatrzymało się na butelce brandy. — Przyszedłem się pożegnać i podarować panu ten znakomity trunek w podzięce za pańską gościnność.
Na twarzy generała malowała się konsternacja.
— Wyjeżdża pan? Proszę, niech pan wejdzie. Napijemy się razem. Odwracając się szybko, by ukryć rozczarowanie, generał ruszył w stronę biblioteki. Nieźle oskubał tę złotą kurę, a można było jeszcze sporo wyciągnąć, był tego pewien. Bawiło go, że Sloan określa się mianem zawodowego hazardzisty. Jeśli ten dystyngowany mężczyzna był zawodowcem, to on, generał, był samym Andrew Jacksonem.
MacAllister patrzył z rozbawieniem, jak Jessup nalewa mu skąpo do wielkiego kieliszka. Sobie nalał nieco więcej.
Po pierwszym kieliszku Jessup stwierdził, że trunek jest zbyt słodki, i przyniósł butelkę swojej ulubionej whisky w kiepskim gatunku, zwanej w kawalerii maścią dla koni. Sloan pił ostrożnie i obserwował, jak generał wychyla szklankę za szklanką. Gdy dostrzegł, że Jessup mruży swoje szkliste, mętne oczy, zaczął zadawać pytania dotyczące Indian.
— To jasne, że Seminole zamieszkujący Florydę nie wzbudzają szczególnej sympatii — stwierdził od niechcenia Sloan. — Czytałem gazety. Bardzo rzadko prezentowano w nich argumenty samych Indian.
— To przeklęte dzikusy.— warknął bełkotliwie Jessup. — Powinno się ich wyrżnąć w dniu, w którym wyszli z suczego łona swych matek!
Sloan zacisnął i wściekłości palce na swojej szklance, aż mu skóra zbielała. Bydlę! Co ten człowiek wiedział o indiańskich kobietach i ich matczynej, łagodnej naturze? Starał się zapanować nad swoim gniewem i udawać, że podziela uczucia generała.
— Powinno się ich zarżnąć, tak jak zarżnęli moją siostrę. Zamordowali ją, jak pan wie. Ją i jej męża. Mówiłem Caroline, żeby nie jechała z tym durniem na ich ziemie. Ale nie chciała mnie słuchać. I zapłaciła za to swoim życiem. Miała córkę. Malutką dziewczynkę, która była do niej uderzająco podobna. To dziecko, Savanna, nigdy się nie znalazło. Ci przeklęci, brudni Indianie zabili moją małą siostrzyczkę. Nawet gdyby miała to być ostatnia rzecz, jaką bym zrobił, to wykończę tych czerwonoskórych dzikusów.
Wypił łapczywie i napełnił szklankę po brzegi. Jego małe oczka zamykały się sennie.
Zbyt mało się dowiedziałem, pomyślał MacAllister. Gdyby Jessup zasnął, straciłby szansę, by dowiedzieć się czegoś o militarnych planach na Florydzie. Widząc wzburzenie generała, kiedy mówił o swojej siostrze i jej córce, postanowił drążyć ten temat.
— Czy mówi pan, generale, jako wojskowy czy też jako człowiek, którego siostra i siostrzenica…
— Niech pan to powie! Niech pan powie zarżnięta. Zmasakrowana. A dziewczynka zniknęła bez śladu. Te dzikusy zapłacą za to. Dopóki starczy mi tchu, zapłacą. Biblia naucza: oko za oko! Zapłacą. Dopilnuję tego!
— Jak? — spytał obojętnie Sloan.
— Dzięki zastosowaniu najbardziej skutecznej metody, oczywiście — stwierdził generał. — Dziel i podbijaj. Seminoli czeka ciężka zima. Już my się o to postaramy. Zagłodzą się bez wątpienia, jeśli nie zdadzą się na moją łaskę.
Sloan zauważył kwaśno, że Jessup uzależnia los Seminoli od swej łaski. Bezczelność tego człowieka nie miała granic.
— Poprosiłem również Waszyngton — ciągnął Jessup — by wysłano więcej wojska na te tereny. Będziemy mieć nad nimi trzykrotną przewagę liczebną, nim zaczniemy walkę. Prezydent Jackson ma oczywiście nadzieję, że Seminole przyłączą się do Krików. Też na to liczę. Jak już będą wszyscy w jednym miejscu, z przyjemnością ich zmasakruję!
Pociągnął spory łyk ze swojej szklanki.
— Mówi pan, generale, o dzieleniu i podbijaniu. Jak ma pan zamiar to osiągnąć?
Generał pochylił się ze szklanką w ręku i oparł łokcie na kolanach.
— Jak długo według pana Indianie będą słuchać swoich wodzów, głodując i chorując? Gdy dzieci zaczną umierać na ich oczach, odzyskają rozsądek. I jeszcze jedno. Pozwoliłem białym, którzy zamieszkują te ziemie, odzyskać wszelką własność, żywy inwentarz czy niewolników, odebraną im przez Seminoli. Mogą to zrobić wszelkimi dostępnymi metodami, które uznają za stosowne.
Sloan pojął, co to oznacza. Ogłoszono sezon polowań na Indian. Białych farmerów na tych ziemiach może skusić możliwość zdobycia w majestacie prawa krowy czy niewolników. Wystarczy tylko zabić kilku Indian. Sloan przełknął gorzką ślinę, która zebrała mu się w ustach. Jeśli miał kiedyś wątpliwości, czy zrezygnować dla Osceoli ze swych uczuć patriotycznych, to właśnie się ich pozbył. Sposoby działania Jessupa były wprawdzie zgodne z interesem Stanów Zjednoczonych, ale budziły one niechęć i obrzydzenie Sloana. Po dłuższej chwili milczenia powiedział:
— Major Cooper mówił mi o pewnym Indianinie zwanym Osceolą. Z jego słów wynikało, że ten Osceola to człowiek wyjątkowej siły i odwagi.
— Też coś! Cooper wierzy w te gazetowe bzdury… Osceola niczym nie różni się od innych czerwonoskórych. Jest słaby i głupi. Słyszałem też, że jak każdy człowiek lubi mieć pełen żołądek. Prawdę mówiąc, mógłbym posłużyć się nim i przekonać Seminoli będących pod jego dowództwem, żeby opuścili terytorium Florydy. Rozumie pan, jeśli wyniesie się stamtąd jedna grupa, to pozostałe pójdą za nią posłusznie jak barany.
Sloan podniósł szklankę do ust, by ukryć złośliwy uśmiech. Jessupa czekała spora niespodzianka, jeśli sądził, że. Osceola podda się bez żadnego oporu. — Kiedy wyrusza pan na Florydę, generale? Mogę w niedługim czasie wrócić do Nowego Orleanu, by się odegrać. Da mi pan szansę, prawda?
— Wyruszam wkrótce. Kiedy wzmocnię swoje siły. Oczywiście — rozchmurzył się — z radością dam panu szansę odrobienia strat. W każdym razie spędzę tu jeszcze kilka tygodni. Z Waszyngtonu nadchodzą dostawy, więc muszę być na miejscu, by czuwać nad wszystkim. Potem wyruszam na środkową Florydę; do miejsca zwanego Silver Springs. Spróbujemy zawrzeć z Seminolami jeszcze jeden układ. Przypuszczam, że spotkam się z tym parweniuszem Osceolą twarzą w twarz.
To było wszystko, co Sloan chciał wiedzieć. Osceola będzie gdzieś w okolicy Silver Springs. Annemarie wspominała; że gazety donosiły o jego pobycie nad rzeką Withlacoochee. Dzięki informacji uzyskanej od generała mógł dokładnie określić miejsce, w którym przebywał jego brat. Chcąc się przekonać, czy wciąż sprzyja mu szczęście, Sloan nadal drążył temat Indian.
— Co według pana osiągniecie dzięki temu układowi?
Przez chwilę zdawało się, że generał odpowie na to pytanie. Po chwili, prostując się po wojskowemu, powiedział:
— Dobry żołnierz nigdy nie zdradza swej taktyki. Nigdy!
Sloan patrzył z szeroko otwartymi ustami na chwiejącego się Jessupa.
Generał próbował się wyprostować, ale zachwiał się żałośnie i zsunął z krzesła na podłogę. MacAllister uśmiechnął się szeroko. Widział kiedyś, jak jednej z dziewcząt Annemarie o imieniu Rowena przytrafiło się to samo. Przez trzy dni wylewali z niej whisky. Paskudny bimber. Minie mnóstwo czasu, nim pozbędzie się z ust tego smaku.
Stojąc nad leżącym generałem MacAllister zastanawiał się, czy nie posadzić go z powrotem na krześle. Po namyśle zdecydował jednak, że noc na zimnej, twardej posadzce dobrze zrobi temu człowiekowi. Będzie to zaprawa przed trudami czekającymi go na Florydzie. Generał uważał, że jej rubieże nie są dostatecznie ucywilizowane. Wolał wygody swego domu w Nowym Orleanie. Stosował kiepską wymówkę, że wiadomości z Waszyngtonu prędzej docierają do Nowego Orleanu niż na dzikie tereny najbardziej na południe wysuniętego terytorium Stanów.
Sloan stał już przy drzwiach, kiedy coś sobie przypomniał. Byłby skończonym głupcem, gdyby zostawił tej świni dobrą, czternastoletnią brandy. Zakorkował starannie butelkę, wsadził ją sobie pod pachę i wyszedł z domu.
Następnego ranka Sloan przeczytał najświeższą gazetę, zgrzytając ze złości zębami. Nie tknął nawet śniadania. Zawartość talerza ostygła. Uderzył pięścią w stół, aż podskoczył dzbanuszek na śmietankę. To, co Jessup mówił zeszłej nocy sprawdzało się. W gazecie pisano, że Seminole kradną drób, bydło i wszystko, co wpadnie im w ręce. Farmerzy współdziałali z wojskiem, by odzyskać swoją własność, lub też, jeśli było to możliwe, domagać się zadośćuczynienia. Zadośćuczynienia, pomyślał ironicznie Sloan. Pod postacią niewolników, co było najbardziej prawdopodobne. Dobry niewolnik wart był przynajmniej sześć krów. Ogłoszono sezon polowań na Seminoli. A wszystko w imię rzekomej sprawiedliwości, chociaż naprawdę kierowano się chciwością. Chciwy był rząd, który chciał w ten sposób zachęcić białych osadników do pozostania na terytorium Florydy.
A któż nie uległby pokusie kradzieży, kiedy się głoduje i widzi, jak umierają dzieci? Każdy by kradł: biały, czerwony, czarny czy żółty. Sloan dławił się swoim gniewem. Na Boga, nie zamierzał tracić ani jednej minuty. Rzucił na stół kilka banknotów i wybiegł z sali restauracyjnej.
W dwie godziny później patrzył, jak waży się ostatnie worki zboża, a potem wciąga do ładowni statku ,o .nazwie „Polly Copinger”. Ochrzcił go tak na cześć jedynej matki, jaką kiedykolwiek znał. Był to solidny statek wyposażony w dwa bliźniacze maszty i wysoki, dumny dziób. Pochodził z Portugalii, był dobrze uszczelniony i gotów do żeglugi po wodach Zatoki. Wracasz do domu, „Polly”, powiedział cicho. Na Florydę. Płyń szybko i niepowstrzymanie. Twój lud czeka na ciebie.
W kuźni szykowano muły, które wkrótce miały wejść na pokład. W kolejce czekało również kilka kóz, które zabierano na statki, gdyż w ich towarzystwie konie odbywające podróż morską zachowywały się spokojniej.
Zanim wymeldował się z hotelu i zapłacił rachunek, ładownie statku były pełne zapasów przeznaczonych dla Osceoli. Mogli wyruszyć z następnym odpływem.
— Trzy godziny do wysokiej wody, bracie.
Głos należał do kapitana Enwrighta Culpeppera, starszego, jowialnego człowieka, któremu pociąganie whisky nie przeszkadzało w refowaniu żagli. Jako Szkot, rzadko się odzywał, ale Sloan po jakimś czasie nabrał do niego zaufania, wierząc w jego przyjaźń i umiejętność posługiwania się sterem.
— Jesteśmy gotowi, kapitanie. Mam nadzieję, że dla żadnego z marynarzy Nowy Orlean nie stanowi większej pokusy niż wypłynięcie w morze. Nie ma czasu na zbieranie nowej załogi — narzekał Sloan.
— Nie martw się, bracie. Ci ludzie wypili tyle ile mogli i łajdaczyli się tak długo, aż ich klejnoty rodzinne skurczyły się do wielkości winogron. Nie ma obawy, to zgrana paczka. Zdecydowałeś już, gdzie zakotwiczymy na Florydzie?
Sloan roześmiał się słysząc barwny język Culpeppera.
— W pewnym miejscu na zachodnim wybrzeżu. Cedar Key. Według tego, co pokazują mapy w pańskiej kajucie, jest tam dobra przystań po zawietrznej stronie wysp. „Polly” potrzebuje wody o głębokości co najmniej około trzech metrów, prawda?
— Zgadza się, bracie. A jak już dopłyniemy, to co dalej? Jeśli się nie mylę, jest tam tylko puszcza. — Culpepper przerzucił ciężar ciała z kulawej nogi na zdrową. Miał sześćdziesiątkę i usposobienie równie trudne do zgłębienia jak morze. Po dziewięciu miesiącach bliskiego obcowania z tym człowiekiem MacAllister wciąż niewiele o nim wiedział z wyjątkiem tego, że można było na nim polegać. Był zdyscyplinowany i dobrze dowodził statkiem, do którego był bardzo przywiązany.
— Zejdę na ląd z jucznymi mułami i zapasami, które zdołają udźwignąć.
Reszta pozostanie w ładowni, dopóki nie przyślę po nie.
Kapitan Culpepper nie domagał się dodatkowych informacji. Jeśli jego pracodawca zdecyduje się ujawnić swoje plany, to uczyni to. Teraz najważniejsze były przygotowania do rejsu.
Kiedy ostatnie smugi światła zabarwiły niebo złotym odcieniem, „Polly” opuszczała swą przystań w Nowym Orleanie i zanurzała się w mroku, który zapadał już nad ciepłymi, błękitnymi wodami Zatoki. Sloan w ubraniu z jeleniej skóry i miękkich, skórzanych butach sięgających kolan, czuł się tak jakby znowu miał czternaście lat. Był gotów zaakceptować wszystko, co przyniesie mu los. Konsekwencje braterskiej miłości i poświęcenia.
Sloan mocno ściskał kolanami koński bok. Był pewien, że ktoś za nim podąża. Czuł dreszcz na karku i pulsowanie krwi, chłonąc wszystkimi zmysłami czające się w pobliżu niebezpieczeństwo. Nim wyruszył w podróż do krainy Seminoli, dokładnie ocenił szansę dotarcia do obozu swego brata w tajemnicy przed żołnierzami Jessupa. Polegając na swej znajomości lasu, przynaglany sytuacją, w jakiej znaleźli się ludzie Osceoli, zaryzykował.
Wybawca wyczuł napięcie swego pana. Podniósł masywną, ciemną głowę, strzygąc uszami i czekając, aż Sloan uderzy go ostrogami dając sygnał do galopu. Ale nic takiego się nie zdarzyło. Sloan jechał spokojnie, manipulując wodzami łagodnie, lecz z uwagą.
Słońce późnego popołudnia przeświecało między drzewami i rzucało pstrokate cienie; nie rozpraszało jednak ciemności pod wysokimi gałęziami sosen i jesionów. Skóra na końskiej szyi zadrżała nerwowo. Wybawca też coś posłyszał.
Sloan uśmiechnął się. Wiedział, że niebawem spotka się z Indianinem, który z taką wprawą naśladował głos sowy. Poczuł dreszcz, gdy do jego uszu dotarł szelest poszycia. Koń zwolnił kroku, ale Sloan wiedział, że nawet gdyby zmusił Wybawcę do galopu, to i tak nie zdołałby ujść niewidocznym obserwatorom. Seminole słynęli z uporu, z jakim ścigali wrogów. Dotrzymywaliby mu kroku, a gdy Wybawca zmęczyłby się, zacisnęliby pierścień wokół Sloana, by zaatakować z bliska. Wstrzymał konia, wystawiając się na łatwy cel.
Tętent, szelest poszycia, okrzyk wojenny i po chwili Sloana otoczyli młodzi wojownicy, których groźne twarze pokrywały barwy wojenne: pasy żółtej i czerwonej farby. Wybawca cofnął się, rżąc i pochrapując groźnie, wierzgając w powietrzu i miażdżąc tylnymi kopytami poszycie.
Sloan ścisnął końskie boki kolanami, by zmusić zwierzę do zachowania spokoju i zapobiec upadkowi. Jego szerokie bary i proste plecy stanowiły doskonały cel dla indiańskiej włóczni, obrócił więc konia, by mieć Seminoli przed sobą.
Sloan przyglądał się z wysokości końskiego grzbietu swoim przeciwnikom. Jego twarz zakrywał cień kapelusza o szerokim rondzie, więc Sloan odchylił go kciukiem, odsłaniając niewzruszone spojrzenie i zaciśnięte usta. Wiedział, że Indianie potrafili w tajemniczy sposób czytać z ludzkiej twarzy i poznawać czyjeś myśli. Żałował, że nie czuje tej pewności siebie, którą starał się okazywać. Wybawca zarżał cicho, chrapliwie. Sloan, nie mając odwagi uspokoić wierzchowca, siedział na jego grzbiecie nieruchomo i zachowywał czujność.
Krąg wojowników zacieśnił się wokół niego. Wyciągnęli ku niemu silne dłonie i muskularne ramiona. Nie stawiał oporu, pozwolił ściągnąć się z konia na ziemię, a potem obserwował, jak cofają się i patrzą na niego z góry. Ich twarze były nieprzeniknione, zdradzały jedynie dumę, która zawsze malowała się na obliczu Indianina. Sloan zauważył, że zatknęli świeże pióra za swoje przepaski na głowach, dowód niedawnej i pomyślnej wyprawy łowieckiej. Jednak skórzane woreczki na wysuszone ziarna, które nosili na szyi, były miękkie i puste, co potwierdzało tylko doniesienia na temat ich ubóstwa. Suszone zboże było podstawą ich wyżywienia w czasie długiego pobytu poza obozowiskiem. Jednak ci wojownicy odziani w jasne skóry i bogate pióropusze byli niezwykle zadowoleni, choć starali się to ukryć. Nie wierzył, że to on jest powodem dobrego nastroju Indian. Bardziej prawdopodobne było to, że przeprowadzili niedawno jakiś udany atak na kawalerię.
Indianie stali nieruchomo mierząc włóczniami w pierś Sloana i oceniając wzrokiem swój łup. To on powinien uczynić pierwszy gest. Obserwując ich z uwagą, starając się nie wykonać żadnego gwałtownego ruchu, który przypieczętowałby jego los, podniósł się do pozycji półsiedzącej, balansując na łokciach. Próbował się uśmiechnąć do najbliżej stojącego wojownika. Spojrzał w nieprzeniknioną ciemność jego oczu. Mierzyli się przez chwilę wzrokiem. Otworzył usta, by przemówić, przypominając sobie z trudem mowę swego brata.
— Wędruję po ziemi mego brata, Osceoli. Chronię się w cieniu jego drzew i piję wodę z jego źródeł. Śpię pod jego księżycem. Wasz wódz jest moim bratem.
Wysoki wojownik, który stał najbliżej, wykonał ruch włócznią, jego barwione na czerwono pióra zatańczyły w słońcu. Miał groźną minę, a jego oczy, jeśli było to w ogóle możliwe, pociemniały jeszcze bardziej. W spojrzeniu Indianina widać było nieufność i nienawiść, i Sloan uświadomił sobie, że słuchanie białego człowieka przemawiającego w ich języku nie było dla nich niczym nowym. Zbyt często byli oszukiwani przez przedstawicieli rządu posługujących się ich mową.
Odczuwając niewygodę pozycji, w jakiej się znajdował, Sloan zaczął powoli wstawać. Dwóch wojowników pchnęło go bez ceremonii na ziemię i przytrzymało. Tym razem Sloan zauważył, jak bardzo wychudzeni byli ci ludzie, żylaste muskuły i wysokie kości policzkowe były obciągnięte skórą. Współczuł tym dzielnym ludziom, choć rzadko się nad kimkolwiek litował.
Oblizał z wysiłkiem wargi i przemówił:
— Muły niosą na swych grzbietach żywność dla Seminoli. To dar dla mego brata.
Nie odwracał wzroku, patrzył wprost na młodego mężczyznę, który stał przed nim.
— On mówi w naszym języku; chce się widzieć z naszym wodzem! — wykrzyknął jeden z wojowników, młody mężczyzna, który nosił tylko jedno pióro.
Wysoki wojownik warknął coś niezrozumiale. Po chwili zaczął gniewnie przemawiać rzucając groźne spojrzenia na swoich ludzi. Jego autorytet nie ulegał żadnej wątpliwości.
— Wielu białych mówi naszym językiem. A wszyscy biali kłamią.
Z niewiarygodną szybkością chwycił Sloana za poły skórzanej kurtki i podniósł z ziemi.
— Nie jestem jak inni biali. Nie kłamię. Osceola to mój brat.
Mówił powoli, w słowach wyczuwało się powagę. Spojrzał na wysokiego wojownika. Stał z podniesioną głową i patrzył pewnym wzrokiem.
Indianie otaczający go kręgiem mamrotali do siebie ściszonymi głosami, nie wiedząc, co robić z człowiekiem, który twierdził, że jest bratem wodza. Sloan usłyszał, jak zwracają się do wysokiego wojownika.
— Mico, musimy zaprowadzić tę białą twarz do naszego thlacko. Jeśli ma takiego brata, to nam powie.
Twarz Mico zrobiła się purpurowa z wściekłości.
— Słowo tego psa jest dla was więcej warte niż moje? Myślicie, że nie wiedziałbym, czy nasz wódz ma takiego brata? — spytał szyderczo, zdradzając nienawiść, jaką żywił do białej rasy.
Sloan nie poruszył się czekając, aż ktoś zwróci się do niego i spyta o coś, ale nic takiego się nie stało. Mico odwrócił się i dał pozostałym znak, by szli za nim, zabierając ze sobą białego intruza.
MacAllistera podniesiono z ziemi. Zabrano mu pas, olstry i kapelusz. Ściągnięto mu z nóg buty i zdjęto z grzbietu koszulę, tak jak czyniono to z każdym jeńcem. Był teraz nagi do pasa, miał dłonie skrępowane na plecach, a na szyi pętlę sznura. Pociągnięto go jak psa i wskazano mu miejsce pośród wojowników.
Wzrok Sloana spoczął na Wybawcy, który grzebał kopytem w ziemi. Zagwizdał cicho, nakazując wielkiej, „czarnej bestii’ podążać swym śladem. Wiedząc, że dla Seminoli koń był zdobyczą cenniejszą niż największy nawet okup, upewnił się, że Wybawca nie zostanie gdzieś daleko. Muły mogłyby znaleźć drogę do obozowiska Seminoli, ale nie jego koń.
Najwyższy wojownik, Mico, kazał zabrać zwierzę. Przyglądał się z zachwytem drgającym mięśniom konia, uważając go bez wątpienia za swoją zdobycz. Gdy młody wojownik zbliżył się do konia, Wybawca przysiadł na zadzie, wierzgając w wilgotnym, leśnym powietrzu kopytami. Rżał niespokojnie, ślepia mu płonęły, chrapy nadymały się. Sloan uśmiechnął się, pomimo swej niewesołej sytuacji. Wiedział, że Wybawca będzie walczył i stawiał opór, że nie pozwoli się dosiąść nikomu z wyjątkiem swego pana.
Trzech innych wojowników stanęło przed Wybawcą machając rękami i uchylając się przed ostrymi kopytami, które mogły powalić ich na ziemię. Pokrzykiwali na niego, starając się uspokoić konia, który przysiadał na zadzie, rżał, i w którego oczach nie widać było strachu tylko bunt. Sloan zagwizdał cicho, a wtedy Wybawca uspokoił się z miejsca. Mięśnie jego klatki piersiowej unosiły się z podniecenia. Wstrząsając wielkim łbem, czarne zwierzę ruszyło za swoim panem. Sloan dostrzegł zdumienie na twarzach swych prześladowców, posłyszał też ciche pomruki podziwu dla tak wspaniałego zwierzęcia.
Niewielka grupa, za którą podążały juczne muły, zmierzała teraz na wschód przedzierając się przez gęsty las i pokonując grząski teren. Sądząc po tempie marszu, Sloan doszedł do wniosku, że obóz jest niedaleko, co wyjaśniało też, dlaczego Indianie są tak pewni siebie. Przypadkowo znalazł się bardzo blisko ich siedziby. Nic dziwnego, że Mico i jego ludzie okazywali tyle wrogości. To, że dopuścili obcego na tak niewielką odległość, nie najlepiej świadczyło o czujności ich zwiadowców i wartowników.
Długie sosnowe igły drapały Sloana w nagą pierś. Na jego spoconej skórze ucztowały owady. Szorstkie poszycie, porośnięte pokrzywami i pełne ostrych gałązek kłuło go w gołe stopy. Mimo to dotrzymywał kroku Mico, podążając uparcie za obutym w mokasyny Indianinem. Minęło już bardzo dużo czasu od chwili, gdy biegał po lesie z Osceolą, ale pamiętał surowe zasady, których nauczył go brat. Kontrolował oddech, wciągając długo powietrze i równie długo je wypuszczając. Koncentrował się jedynie na podłożu, które pokonywał zamaszystymi krokami, zapominając dzięki temu o bólu i wyczerpaniu. Teren był płaski, z rzadka tylko wznosił się albo opadał, zakłócając rytm jego marszu. Wiedział, że się nie potknie; nie wolno mu było tego zrobić. Okryłby się hańbą, i, co ważniejsze, także swego brata. Skórzany postronek owinięty wokół jego szyi szarpano brutalnie, niemal pozbawiając Sloana równowagi. Mico zmienił kierunek. Kilkaset metrów dalej ukazała się między drzewami wioska.
Przysadziste siedziby z sitowia i kory opierały się na niskich palach, a z otworów w dachach dobywał się dym i woń gotowanych potraw. Dzieci bawiły się, a kobiety przygotowywały posiłek i zajmowały się innymi obowiązkami. W obozie panował spokój, choć gwar przy ogniskach świadczył o świątecznej atmosferze. Sloan nie mylił się w swoich przypuszczeniach o udanym ataku na żołnierzy w niebieskich bluzach. W zadaszonej szopie bez ścian leżały worki ziarna, noszące rządowe stemple. Obok piętrzył się stos wojskowych kocy, a także starannie przebrane artykuły żywnościowe i garnki. Sloan domyślił się, że Indianie zdobyli je niedawno i że wioska nie miała jeszcze okazji dokonać ich podziału.
Mico wkroczył do obozu jak zwycięski wódz. Pierwsze dostrzegły go dzieci. Podbiegły i otoczyły jeńca, pokazując palcami i wołając do siebie, co zwróciło uwagę kobiet. Mężczyźni zebrali się wokół Mico i jego wojowników, przypatrując się badawczo MacAllisterowi, jakby chcieli ocenić jego siłę i znaleźć w nim jakieś słabości.
Sloan stał wyprostowany, podnosząc barki. Usłyszał za sobą rżenie Wybawcy, gdy któryś z wojowników zarzucił koniowi na głowę koc, a inny szybko spętał przednie nogi podwójnym węzłem skórzanego rzemienia. Sloana pchnięto brutalnie na środek obozowiska, miejsca, wokół którego wzniesiono szałasy i podłużne domostwa.
Mico stał dumnie z ramionami skrzyżowanymi na piersi i opowiadał, jak to złapał białego psa, który śmiał wkroczyć na teren Seminoli. Sloan zauważył, że Mico nie wspomniał nawet słowem, jak blisko obozu natrafiono na intruza i że unika jego wzroku relacjonując zdarzenie. Młody wojownik, który wcześniej, w lesie, odważył się przeciwstawić Mico, też milczał. Sloan wiedział, że jeśli odezwie się głośno i zacznie się powoływać na pokrewieństwo z Osceolą, to uczyni sobie z Mico wroga na całe życie. Lepiej nie zdradzać swoich zamiarów do chwili, gdy pojawi się Osceola.
Sloan rozejrzał się szybko po obozowisku, szukając wzrokiem swego brata. Zauważył długi szałas, większy od innych, nieco oddalony od pozostałych. Leżała przed nim tarcza i włócznia wodza, ale ku swemu rozczarowaniu nie dostrzegł na dachu żółtych i czerwonych piór, które zwykle oznaczały, że thlacko jest w środku. Poczuł, jak żołądek kurczy mu się ze strachu.
Reszta obozu zebrała się w pobliżu. Dojrzał czarne twarze zbiegłych niewolników, którzy znaleźli schronienie wśród Seminoli. Stali tam też młodzi ludzie, którzy, sądząc po kolorze skóry i rysach twarzy, pochodzili z murzyńsko–indiańskich związków, potomkowie zbiegłych dawno temu niewolników. Między nogami dorosłych przeciskały się półnagie dzieci o oczach szeroko otwartych z ciekawości. Zza pleców mężczyzn wyglądały kobiety o długich, czarnych, zaczesanych do tyłu włosach, zamiatając jasnokolorowymi sukniami ziemię. Były wyraźnie rozbawione. MacAllistera ścisnęło w dołku jeszcze mocniej. Widział, jak kobiety oblizują niecierpliwie wargi. Zdawał sobie sprawę, że mężczyznom nie wypada znęcać się nad pochwyconym. Zostawiano to kobietom. Były w tym równie zawzięte i okrutne jak mężczyźni w walce.
— Kobiety się radują. Nie co dzień mogą bawić się białym psem.
Sloan poczuł ponownie skurcz w żołądku, a jego wzrok powędrował ku chacie noszącej znaki thlacko.
— Osceoli nie ma dziś w obozie — uśmiechnął się Mico, obnażając zęby. — A kiedy już kobiety z tobą skończą, niewiele z ciebie pozostanie.
Prowokował Sloana wzrokiem, by błagał go o litość. Ale dostrzegł jedynie twarde spojrzenie płomiennych oczu MacAllistera.
W obozowisku zapanował złowieszczy gwar. Mężczyźni wraz z dziećmi cofnęli się na odpowiednią odległość. Kobiety podeszły bliżej, tłocząc się wokół swojej ofiary. Kilka z nich trzymało w rękach długie patyki i wierzbowe witki, inne wyszukiwały małe odłamki skał i kamienie. Nagle w te zwarte szeregi wkradło się zamieszanie. Jakaś kobieta głosem nie znoszącym sprzeciwu domagała się, by ją przepuszczono. W innych okolicznościach ten głos byłby miły i melodyjny, ale teraz wydawał się piskliwy, agresywny, domagając się wrzaskliwie posłuszeństwa.
— Ten pies jest mój! — słychać było co chwila.
Z ciżby wyłoniła się wysoka kobieta. Długie, przypominające len włosy spływały jej na ramiona i jaśniały na tle skóry o barwie miodu. Oczy, głębokie i zielone niczym leśna gęstwina, płonęły groźnie, a pełne, zmysłowe wargi rozchylały się w szyderczym uśmiechu, odsłaniając idealnie białe zęby. Była to twarz anioła kryjąca się pod maską dzikusa. Kobieta, szczupła, gibka i zgrabna, okrążała MacAllistera wzbijając stopami chmury kurzu, oceniała długość skręconego bata, który wlokła za sobą po suchej ziemi. Promienie zachodzącego słońca odbijały się od jej gładkiej skóry; wokół zgrabnych nóg owijała się wielobarwna spódnica, rozcięta bluzka z kołnierzem opinała jej dumne piersi. Wydała się Sloanowi nocną marą, sennym widziadłem.
Sloan niemal wyczuwał jej skupienie, gdy zbliżała się do niego. Zdawało się, że nad całą wioską zapanowała cisza. Sloan wpatrywał się w jasnowłose widmo, które zbliżało się wolno do niego.
Patrzył zafascynowany, gdy owijała wokół dłoni wlokący się za nią bicz.
Bez słowa, niemal beznamiętnie, z ogniem płonącym w oczach, dźgnęła go rękojeścią bata w brzuch, zbijając niemal z nóg. Cofnął się szybko, starając się zachować równowagę. Nie było to łatwe, gdy miało się związane na plecach ręce, ale Sloan był zdecydowany utrzymać się na nogach. Nie miał najmniejszej ochoty leżeć w kurzu i patrzeć z tej pozycji na kobietę demona.
Znowu go dźgnęła; cofnął się ponownie, tym razem zwinnie, ponieważ spodziewał się tego ruchu. Coraz bardziej go spychała, aż w końcu stanął na środku obozowiska.
Zaczęła go obchodzić, kołysząc się lekko i zawodząc jakąś mroczną pieśń o niezrozumiałych słowach, głosem niskim i gardłowym. Podążał za nią wzrokiem. Jej ruchy hipnotyzowały go, jak węża flet zaklinacza. Gdzieś w głębi jego umysłu szalała burza, zapowiedź zbliżającego się niebezpieczeństwa. Nagle skoczyła ku niemu, plując mu w twarz, co było oznaką najwyższej pogardy.
Bicz przeciął z trzaskiem powietrze, jego grubszy koniec wzbił kurz dosłownie kilka cali od stóp Sloana. Zmusił się do pozostania w miejscu, walcząc z odruchem, który nakazywał mu uniknąć następnego uderzenia. Dziewczyna stała przed nim, patrzyli sobie uparcie w oczy. Bicz znów smagnął, tym razem owijając się wokół jego kostek i przeszywając nogi ostrzem bólu. I smagnął jeszcze raz, dosięgając go w połowie łydek, a potem na wysokości kolan. Ból był niezwykle silny, pomimo ochrony, jaką dawały skórzane spodnie. Diablica uniosła ramię, by znów uderzyć, a wtedy Sloan cofnął się, nim zdążyła smagnąć biczem. Pleciony wąż trafił go w połowie uda, niemal zbijając z nóg.
Kobiety chichotały, a mężczyźni krzyczeli radośnie. Sloan poczuł, jak przepływa przez niego fala niekłamanego przerażenia, gdy wyobraził sobie, gdzie bicz go smagnie następnym razem. Jednak ta bestia chłostała go raz za razem po ramionach i piersi. Czuł żar bólu, kiedy jego skóra pokrywała się pręgami. Stał jednak nieruchomo, z wyrazem obojętności zastygłym na twarzy. Brat thlacko nie może się zhańbić płacząc jak dziecko z powodu kary wymierzonej ręką kobiety.
Jakiś zrzędliwy głos mieszał się z innymi, starając się zagłuszyć piskliwie wrzawę·
— Chala! Chala! — wołał ktoś do jasnowłosego demona. — Przekraczasz swoje prawa!
Głos należał do starej kobiety, która przeciskała się przez krąg widzów. Miała na sobie ciemny strój, który tak długo zanurzano w soku z jagód, aż w końcu jego żywe kolory przyblakły i nabrały barwy zszarzałego brązu. Włosy, poznaczone pasemkami siwizny, upięte były z tyłu głowy. Brak paciorków czy ozdób na jej ciele oznaczał, że jest wdową, podobnie jak smugi popiołu na twarzy i wierzchu dłoni. Sloan natychmiast przypomniał sobie Polly, matkę Osceoli, wcierającą jeszcze ciepły popiół w swoją ładną twarz krótko po tym, jak Jeb MacAllister umarł na jej oczach. Przez resztę życia ubierała się w bury, pozbawiony wszelkich ozdób strój wdowy po wojowniku, wyrzekając się swego upodobania do bransoletek i paciorków.
— Białooki jest mój! — zaprotestowała Chala. — Głupia kobieto, otwórz oczy i popatrz! Jego skóra jest tak biała jak moja. A włosy ma złote jak słońce, tak jak i moje. Co masz na swoje usprawiedliwienie?
— To, że jestem wdową — stwierdziła głośno kobieta. — Czy nie straciłam swego obrońcy, kiedy padł rażony grzmiącym kijem białookiego? Tylko dlatego wyjdę ze swej półśmierci i wkroczę w świat żywych. Zemszczę się na wrogu mego męża i mojego ludu!
Wykrzykując te słowa, biła się pięściami po piersiach. Rękawy jej bluzki zsunęły się niżej i odsłoniły twarde mięśnie ramion i zrogowaciałe, spracowane dłonie indiańskiej kobiety. Szybka niczym lisica, sięgnęła po bicz.
Dziewczyna zwana Chalą cofnęła się błyskawicznie.
— Nie zmuszaj mnie, bym domagała się uznania moich praw — zasyczała. — Ten pies należy do mnie. Nie chcę bić się z tobą o niego.
Jej głos był przepojony jadem; w oczach płonął ogień.
Sloan wyczuł w tłumie niepokój. Indiańskiej dziewczynie nie wolno było przemawiać do starej kobiety inaczej jak tylko z wielkim szacunkiem, lecz status wdowy pozbawiał kobietę oparcia w pozostałych członkach szczepu; bez męża czy syna, który mógłby ją chronić i utrzymywać, była dosłownie nikim.
— Będziesz się ze mną bić — ostrzegła kobieta. — Własnymi słowami pozbawiłaś się przynależności do tego szczepu.
Zdawało się, że słowa komety rozpaliły w Chali iskierkę dzikiej furii.
Oczy jej pociemniały a dłoń zacisnęła się na rękojeści bicza.
— Ani kroku, Yahi, na pół umarli nie mają praw — ostrzegła.
Nie słuchając, kobieta rzuciła się na nią, wznosząc okrzyk długo tłumionej wściekłości. Uwaga tłumu z miejsca skupiła się na walczących kobietach. Mężczyźni krzyczeli, dzieci piszczały. Kobiety stały jednak w milczeniu, obserwując i czekając.
Spódnica Chali zmieniła się w wielobarwny krąg, kiedy obie kobiety tarzały się i mocowały na ziemi. Z obnażonymi zębami, z rozwianym włosem, dziewczyna przeciwstawiła ciężar swego ciała i siłę starszej kobiecie, która odznaczała się atletyczną budową. Obie stękały i krzyczały, rzucały się i tarzały, starając się przygnieść przeciwniczkę do ziemi. Sloan usłyszał odgłos rozdzieranego materiału i zobaczył, że od bluzki Chali oderwał się rękaw. Na ciele widać było ślady i zadrapania pozostawione przez paznokcie Yahi. Kotłowały się, niczym kobra i mangusta, drapiąc i rozrywając się nawzajem, walcząc o uzyskanie przewagi. Skóra Chali lśniła od potu, kiedy próbowała zrzucić z siebie Yahi, która przygniotła ją do ziemi swoim ciężarem. Dysząc i jęcząc, Chala zdołała wydostać się spod przeciwniczki i unieruchomić ją przyciskając szyję ramieniem. Oddychając szybko i gwałtownie, ogłosiła się zwyciężczynią.
— Przyznasz się do porażki, Yahi, czy mam cię oskalpować? — zagroziła, zatapiając dłoń w jej włosach i ciągnąc bezlitośnie.
Z wahaniem, poniżona, Yahi uspokoiła się i przestała się szarpać.
W chwilę później Chala wstała z rozciągniętej na ziemi kobiety i stanęła dumnie, wysoko unosząc głowę.
— Czy jest pośród was ktoś, kto chciałby pozbawić mnie moich praw?— rzuciła wyzwanie. A nie słysząc sprzeciwu, schyliła się po bicz. Uniosła ramię i włożyła całą siłę swego ciężaru w cios, który wymierzyła. Wydając okrzyki, chłostała Sloana bezustannie po ramionach, aż w końcu ugięły się pod nim nogi i upadł, a potem zaczął tarzać się w kurzu, torturowany biczem i krzykami kobiety.
Wycie i śmiech tłumu rozbrzmiewały w uszach Sloana jak grzmot. Wieczorne niebo ściemniało i pokryło się czernią, a gwiazdy przeświecające między drzewami zamieniły się w iskierki skaczące przed oczami. Przekręcił się na brzuch wystawiając na ukąszenia bata tylko plecy. Nagle uświadomił sobie, że chłosta się skończyła. Przez zasłonę bólu i przytępionych zmysłów dotarła do niego cisza, która zapanowała w obozie.
Ku niebu wyskakiwały pomarańczowe płomienie nigdy nie gasnącego ogniska na środku polany. W ciszy, która nastąpiła, słychać było pieśń świerszczy zlewającą się z pohukiwaniem sowy. Przez zebranych, którzy stali w całkowitym milczeniu, przebiegł dreszcz oczekiwania. Tylko jakieś dziecko, z niewinnością typową dla swego wieku, odważyło się wypowiedzieć cicho imię.
— Thlacko!
MacAllister uniósł głowę i dojrzał jak przez mgłę wysoką postać stojącą na skraju łąki. Wyprostowana sylwetka i pióra na głowie nadawały jej pewien majestat. Szczupły mężczyzna o ciele urodzonego atlety, pełen naturalnego wdzięku, obserwował rozgrywającą się przed nim scenę. Jego spojrzenie zatrzymało się na dziewczynie, która stała z wysoko podniesioną głową i patrzyła nieustraszenie.
— Słyszałem, Chala, że złapałaś dzikiego psa. Czy to dlatego musisz pomagać sobie batem, który kiedyś wisiał na ścianie mojego chikkee?
— Psy trzeba uczyć posłuszeństwa, wodzu. Nie okryłam twego bata hańbą. — Zerknęła na leżącą postać MacAllistera, potem znów na Osceolę. A sądząc po wyglądzie tego białego, twoja broń nabrała szczególnego znaczenia.
Osceola spojrzał na Sloana, potem przeniósł wzrok na Chalę.
— I dlatego musiałaś być niemiła dla naszej siostry, Yahi, która czci pamięć swego męża żyjąc pośród półumarłych?
Chala spuściła ze wstydu chytre, zielone oczy.
— Moi zwiadowcy wyszli mi na powitanie i podzielili się ze mną nowinami — wyjaśnił Osceola.
Chala podniosła śmiało głowę, potrząsając wspaniałą grzywą jasnych włosów.
— Miałam prawo — stwierdziła buntowniczo — Spójrz na niego. Jego skóra jest biała; włosy żółte. Jest taki jak ja, więc miałam prawo!
— Tak jak twoje serce jest indiańskie. Czy miałaś też prawo postąpić wbrew życzeniu Yahi, która jest od ciebie starsza? Wtargnąć w świat na wpół umarłych i doprowadzić do fizycznej przemocy?
Skruszona Chala pochyliła głowę, ciesząc się, że jej malujące się na twarzy zawstydzenie kryje zasłona włosów.
— Jestem ci posłuszna, wodzu — wymamrotała. — Ale wiedz, że walczyłabym z najodważniejszym spośród twoich wojowników oprawo do radości, jaką daje zbicie białego psa!
— Psa, który twierdzi, że jest twoim bratem — wtrącił młody wojownik, ten, który przyprowadził Sloana z lasu.
Rzeźbione rysy Osceoli stwardniały. Obrócił wzrok na postać leżącą u stóp Chali. Zmarszczył brwi, po czym szybko podał swą włócznię najbliższemu zwiadowcy. Pokonał odległość dzielącą go od ofiary trzema długimi krokami. Ludzie rozstępowali się przed swym thlacko.
Chala dojrzała dziwny wyraz na twarzy Osceoli, a nie mogąc pojąć, co oznacza cień w jego oczach, poczuła dreszcz strachu. Przekonana o swojej racji, łudząc się, że to nieprawda, zwróciła się do młodego wojownika.
— Jesteś szalony! W dniu, w którym nasz thlacko nazwał białego człowieka swym bratem, nie wzeszło słońce!
Osceola stał dłuższą chwilę nad Sloanem, wpatrując się z niedowierzaniem w twarz poznaczoną pasemkami brudu. Osunął się na kolana i wyciągnął dłoń, by dotknąć gęstych, jasnych włosów. Potem jego palce błądziły po mocnej, dobrze zarysowanej szczęce. Ujął delikatnie twarz Sloana i obrócił ku sobie. Na męskim obliczu widoczne były rysy znane Osceoli z młodości.
Straszliwy i palący ból przeszył pierś Osceoli. W jego sercu narastał żal za wszystkim, co przez te lata utracili, żal podchodzący aż pod samo gardło. Uwolnił się od niego, płacząc bezgłośnie. Ten człowiek, bliższy mu niż jakikolwiek inny, zjawił się wtedy, gdy był najbardziej potrzebny.
Sloan otworzył z wolna oczy i spojrzał w twarz brata. Mimo to, że w ich żyłach płynęła inna krew, ich serca wciąż biły wspólnym rytmem. Choć nie padło ani jedno słowo, poznali się. Sloan pragnął wziąć Osceolę w ramiona i znowu poczuć, po tylu latach, braterską więź. Zbyt słaby, zbyt bezradny, by zdobyć się na coś więcej niż nieznaczny gest dłonią, opadł z powrotem na ziemię, tylko jego oczy wciąż wpatrywały się w chłopca, który był teraz mężczyzną i wodzem swego narodu.
Osceola nachylił się i wziął Sloana w ramiona. Szeptem, przytłumionym przez żal i przepełnionym nadzieją, wypowiedział słowa, które koiły ból duszy i przywoływały przeszłość:
— Synu mej matki, mój bracie.
Przezwyciężając ból, Sloan chwycił Osceolę za ramię i przemówił głosem niewiele mocniejszym od tchnienia.
— Mój bracie.
Poczuli, jak przeskakuje między nimi iskierka radości. Łączyły ich silniejsze więzy niż gdyby wyszli z tego samego łona. Po latach, które ich rozdzieliły, teraz zbliżyli się ponownie.
Osceola, wciąż trzymając Sloana w ramionach, spojrzał na Chalę.
— Słońce naprawdę wzeszło tamtego dnia — powiedział niskim, wibrującym głosem. Każdy mieszkaniec wioski nasłuchiwał z uwagą słów swego thlacko. — Mój brat zamieszka ze mną w chikkee. Będzie spał u mego boku. A ty, Chala, czym prędzej naprawisz zło wyrządzone temu człowiekowi, którego serce zawsze jest bliskie memu.
Tłum wydał z siebie westchnienie. Osceola, wódz Seminoli, wypowiadając te proste, pełne miłości słowa, wziął białego człowieka pod swoją opiekę i uczynił równym sobie.
Na policzkach kobiet i mężczyzn, słuchających z pełną szacunku uwagą, błysnęły łzy. Nawet dzieci zachowywały się cicho i stały bez ruchu, przejęte tym, co ujrzały.
Osceola podniósł się wydając cicho polecenie, by Sloana przeniesiono do chikkee wodza. Wystąpiło kilku wojowników, spełniając czym prędzej rozkaz, zaszczyconych tym, że mają okazję zatroszczyć się o człowieka, którego nazwał swym bratem.
Nim Osceola ruszył za Sloanem do swego chikkee, jeszcze raz zwrócił się do zdumionej Chali.
— Ufam, że mój brat okazał się człowiekiem odważnym.
Natychmiast rozległy się głosy sławiące dzielność człowieka, który zniósł chłostę bez najmniejszego jęku.
— Muszę ci podziękować za to, że pozwoliłaś memu bratu pokazać swą odwagę, Chala.
Choć wódz wypowiedział te słowa z humorem, jej twarz poczerwieniała.
Thlacko okazywał jej łaskę, a jego przenikliwe, czarne oczy nakazywały jej otworzyć swe serce. Wiedziała, co musi uczynić.
Zbliżyła się powoli do Yahi, która obserwowała ją w milczeniu. Głosem wystarczająco donośnym, by wszyscy mogli usłyszeć, upokorzyła się przed nią: — Proszę cię, byś pomogła wraz ze mną bratu naszego thlacko.
Yahi spuściła wzrok, ale po chwili spojrzała na złotowłosą dziewczynę, która już od tak dawna żyła .między jej ludem. Wpatrywała się w Chalę z wdzięcznością. Zajmować się bratem thlacko to był wielki zaszczyt. Oznaczało to też oddanie wielkiej przysługi wodzowi, a dzięki temu odzyskiwała swe miejsce Wśród członków plemienia jako osoba należąca do rodziny Osceoli.
Spojrzenie, Yahi powędrowało ku grupce kobiet, które zebrały się w pobliżu, by być świadkiem poniżenia Chali. Jej wzrok zatrzymał się na Inie i Che–cho–ter, żonach Osceoli. Widząc, że obie przytaknęły z aprobatą, ponownie spojrzała na Chalę. Potem wyprostowała się z wielką godnością i zaczęła rozkazywać szczekliwym głosem, by przyniesiono’ jej maści i lekarstwa.
Chikkee Osceoli wypełniał ostry aromat maści i balsamów. Palenisko, na którym przygotowywano posiłki, centralny punkt każdego domostwa Seminoli, płonęło leniwie. Yahi zawodziła, mieszając w maleńkim kociołku zioła zmieszane z korzonkami, z których miała przygotować opatrunki na rany MacAllistera.
Chala umyła twarz i ciało Sloana słodko pachnącym balsamem z płatków kwiatowych i tłuszczu zwierzęcego. Krzywiła się, gdy go dotykała. MacAllister wyczuwał jej obrzydzenie. Nienawiść, jaką dostrzegł w jej oczach, sprawiła, że chciał się od niej odsunąć, jeszcze dalej niż wtedy, gdy trzymała w dłoni bat.
Chikkee było większe niż zazwyczaj u Seminoli, świadcząc o przywilejach i pozycji, jakimi cieszył się Osceola. —Sloan obliczył, że stanowiło kwadrat o boku mającym ponad sześć metrów i było starannie uszczelnione błotem, które chroniło przed wiatrem i deszczem. W dachu, dokładnie nad paleniskiem, znajdował się nieodzowny otwór na dym. Wódz usiadł na dywaniku w głębi chikkee, podczas gdy obie kobiety krążyły w pobliżu, podając mu jedzenie i picie. Sloan nie dziwił się, że jego brat nie siedzi obok niego, dzieląc się wrażeniami z lat, jakie upłynęły. Na to nadejdzie czas później. Na razie Osceola ofiarował Sloanowi schronienie w swym domu, by mógł wyleczyć się z ran. Wódz siedział na jelenich skórach i przyglądał się zamyślony, jak kobiety opatrują rany jego brata.
Gdy Yahi klęczała przy swoim pacjencie, Chala pilnowała pod jej czujnym okiem kociołka z ziołami.
— To jest Ina i Che–cho–ter, żony naszego thlacko — wyjaśniła Yahi dostrzegając zaciekawione spojrzenie Sloana. Przemawiała tonem troskliwym i pełnym szacunku, tak jak należy się zwracać do brata wodza. Promieniowała też wdzięcznością, gdyż to dzięki temu białookiemu pełniła swoją służbę i znalazła miejsce w najbardziej szanowanym domostwie wioski.
Młodsza squaw podała Osceoli kubek. Ich dłonie spotkały się. Sloan zauważył, że patrzą sobie w oczy z miłością.
— Che–cho–ter to druga żona naszego thlacko — komentowała Yahi opatrując ramię MacAllistera.
— W twoim języku znaczy to Poranna Rosa — wtrąciła Chala, nie chcąc być gorsza od Yahi. — Często słyszałam, jak nasz wódz nazywa ją tym imieniem — wyznała, dając do zrozumienia Yahi i Sloanowi, że jest w zażyłych stosunkach z rodziną Osceoli.
— Ojciec Che–cho–ter był zbiegłym niewolnikiem — ciągnęła Yahi, ignorując uwagę Chali. — Jej matka była Seminolką ze szczepu Micanopy.
Sloan ponownie zerknął na Che–cho–ter, dostrzegając jej niezwykłe piękno i ciemny odcień skóry. Widać było, że Osceolajest do niej przywiązany. Stykając się po raz pierwszy z poligamią, Sloan skierował swoją uwagę na Inę, która była znacznie starsza od Osceoli.
Jakby czytając w jego myślach, Yahi wyjaśniła:
— Ina to córka słynnego wojownika. Dzieli z naszym thlacko chikkee od wielu lat. Nasz wódz był bardzo młody i nie miał domu ani rodziny. Jest zwyczajem Seminoli, że to szczep kobiety przyjmuje mężczyznę. Ina była wdową, tak jak ja, kiedy Osceola wziął ją pod swoją opiekę. Łapał dla niej ryby, polował i zbudował chikkee. — W głosie Yahi wyczuwało się smutek, gdy mówiła o chikkee. Myślała bez wątpienia o swoim własnym domu, który musiał spłonąć do szczętu wraz z wszystkim, co posiadała, gdy zmarł jej mąż. — Wymieniono podarki ze szwagrem lny, która została kobietą Osceoli — ciągnęła dalej. — Jej szczep stał się jego szczepem. Teraz Ina jest dla naszego thlacko i Che–cho–ter jak matka, i równocześnie babka dla ich trzech córek. W tym chikkee nie ma zazdrości, jest tylko szacunek i miłość. Inę błogosławią duchy lasu — westchnęła Yahi.
— A twój lud? — spytał Sloan zaciekawiony Chalę, która trzymała tuż obok kociołek z wrzątkiem dla Yahi. Lekarstwa Yahi czyniły —cuda i ból zaczął opuszczać jego ciało. Nie ulegało jednak wątpliwości, że Chala omal nie zachłostała go na śmierć.
Dziewczyna uniosła głowę zadzierając dumnie brodę.
— Seminole są moim ludem — odrzekła gniewnie. Poruszyła się niespokojnie i wychlapała trochę palącego płynu na nagi brzuch MacAllistera. Kiedy syknął z bólu, powiedziała ironicznie:
— Twoja skóra nie jest taka gruba, jak chciałeś nam to wmówić, białooki. Było w tej wyniosłej, zachowującej się jak arystokratka dziewczynie coś, co nie dawało Sloanowi spokoju. Widział już gdzieś tę twarz. Czy był to tylko sen? Wrażenie zbladło i więcej już o tym nie myślał. Yahi przycisnęła kubek do jego ust. Sen nadchodził szybko, zamazując ostre kontury bólu i okrywając myśli mgłą zapomnienia.
Przez następne dwa dni Sloan spał, budząc się tylko po to, by zjeść posiłek i wypić wywar Yahi, po czym zapadał w ozdrowieńczy sen. Trzeciego dnia ocknął się już ze znacznie lepszym samopoczuciem i uparł się, że sam zatroszczy się o siebie i że kobiety nie muszą się już nim zajmować. Przyniesiono mu jego osobiste rzeczy, i gdy się już porządnie umył, zabrał się za golenie. Ostrząc brzytwę o skórzany rzemień zwrócił na siebie uwagę Yahi. Obserwowała z nie ukrywanym zdumieniem, jak Sloan goli sobie baki i brodę. Indiańscy mężczyźni na ogół nie musieli się golić. Wystarczyło, że od czasu do czasu poskrobali się ostrzem noża.
Po tej toalecie Sloan doszędł do siebie, choć pręgi na jego ciele wciąż nabrzmiewały i paliły. Patrzył, jak kobiety opuszczają w milczeniu chikkee, by Osceola i jego brat mogli pozostać sami.
Siedząc na dywaniku niedaleko ognia obaj mężczyźni patrzyli sobie ciepło w oczy, znajdując w nich przyjaźń i braterstwo, które zawsze ich łączyły. Sloan pozwolił, by jego brat przemówił pierwszy:
— Minęło wiele lat od chwili, gdy moje oczy patrzyły na ciebie. — Osceola mówił językiem Seminoli, zachęcając Sloana, by uczynił to samo.
— Upłynęło zbyt dużo czasu, a lata rzuciły nas na inne drogi. — To, że Sloan rozumiał mowę Indian nie znaczyło, że potrafił posługiwać się nią tak biegle jak dawniej. Pewne zwroty sprawiały mu trudności. — Zapomniałeś angielskiego? — spytał Osceolę.
Indianin się roześmiał.
— Nie bardziej niż mego brata, Sloana — stwierdził w doskonałej angielszczyźnie. — Tylko nieliczni wiedzą, że znam ten język. Wolę korzystać z usług mego tłumacza, Abrahama, kiedy rozmawiam z wojskowymi. Pewne rzeczy lepiej się rozumie, gdy słyszy się je po raz drugi. Poza tym to pouczające, gdy inni mówią o tobie sądząc, że nie rozumiesz.
Sloan wybuchnął śmiechem.
— Ty stary, szczwany lisie. No cóż, niełatwo mi będzie przypomnieć sobie twoją mowę, ale spróbuję, jeśli nalegasz.
— Posługuj się nią, gdy będziemy sami. Wiem, komu mogę zaufać; pozwól mi decydować, kiedy mamy mówić w twoim języku.
— Zgoda. Nie wstydzisz się imienia MacAllister, prawda, bracie?
— Nigdy. Ale jeśli zdradza się wrogowi coś ze swojej przeszłości, to pozwala mu się decydować o przyszłości. I tak już wiedzą o mnie zbyt wiele.
Milczeli obaj przez chwilę. W końcu Sloan powiedział:
— Nie miałem pojęcia o twoich kłopotach, o których dowiedziałem się kilka miesięcy temu, kiedy wróciłem z Europy. W pierwszym momencie chciałem udać się wprost do ciebie, ale po jakimś czasie postanowiłem trochę się rozejrzeć i zdobyć nieco informacji z oficjalnych źródeł. Sprawy Seminoli nie wyglądają najlepiej, bracie. Waszyngton upiera się, by twój lud przeniósł się na terytorium Arkansas i połączył z Krikami.
— Krikowie! — Osceola splunął pogardliwie. — Będę przeciwstawiał się temu do ostatniego tchu. Powiedziano mi: „Naród Krików przyjmie Seminoli z otwartymi ramionami”. Akurat! Oczywiście, przyjmie z otwartymi ramionami i zaakceptuje, ale jako niewolników. Boję się też o naszych czarnych braci, którzy uciekli od swych okrutnych panów. Mieszkają niedaleko nas, wielu ma własne wioski. Nas, Seminoli, potępia się za to. Uważamy czarnych za naszych braci i sprzymierzeńców. W przeszłości, jeszcze przed nastaniem ciężkich czasów, wielu z nas kupowało czarnych niewolników od białych ludzi. Czarni pracowali i zwracali nam cenę swej wolności. Krikowie często napadali osady Seminoli w poszukiwaniu niewolników. Tfu! — znów splunął. — Jedyne, co do nich czujemy, to pogarda!
— Mówi się o napadach Seminoli na białe osady, tu, na Florydzie — stwierdził Sloan.
Osceola nie posiadał się z oburzenia.
— Nie ma co temu zaprzeczać. Traktat z 1823 roku pozbawił Seminoli ich pól uprawnych i bogatych terenów łowieckich. Przeniesiono nas do głuszy nie nadającej się pod uprawę czy do polowań. Z tego powodu stanęliśmy przed trudnym wyborem: zagłodzić się na śmierć pozostając w określonych granicach albo napadać na białych, by zdobyć żywność. Pomiędzy Seminolami a chciwymi osadnikami trwa nie kończąca się walka o przetrwanie. To niedobrze. Bardzo niedobrze. Powiedz mi, co słyszałeś, bracie, nie kryj niczego.
Sloan zawahał się, nie wiedząc, od czego zacząć. W końcu, odetchnąwszy głęboko, powiedział:
— Waszyngton udaje, że kierują nim wzniosłe motywy. Władze przyznają, że Seminole nie mogą tak dłużej żyć. By zmienić tę sytuację, proponują . przenieść naród Seminoli dalej na zachód, jak już mówiłeś, i zasymilować z Krikami. Nastąpiła też zmiana na stanowisku dowódcy. Nad terytorium Florydy pieczę sprawuje nowo mianowany generał, Thomas Sidney Jessup. Poznałem go; jest niebezpieczny. Pogardza czerwonoskórymi i myśli o dalszej karierze w wojsku, zwłaszcza kosztem Seminoli.
Osceola spuścił brodę na piersi i przygarbił się. Odezwał się cichym głosem; to co powiedział było przeznaczone tylko dla uszu Sloana:
— Pamiętasz ten dzień, gdy jako chłopcy ścigaliśmy się w lesie, i kiedy powiedziałem tobie, że muszę udać się na spotkanie swego przeznaczenia?
— Nigdy nie zapomnę dnia, w którym opuściłeś farmę. Odczułem wielką pustkę.
— I tu jest pustka — Indianin podniósł pięść do serca. — Być może, gdybym wiedział, jakie przeznaczenie ścigam, pozostałbym z tobą. Życie włożyło mi na barki wielką odpowiedzialność. Jestem thlacko, przywódcą, wodzem. Mam trzydzieści trzy lata, a już noszę w sercu smutek starego człowieka.
Sloan słuchał w milczeniu, wiedząc, że Osceola pragnie się otworzyć przed nim i podzielić z bratem prawdą o tym, co myśli i czuje.
— Nie pragnąłem być przywódcą mego ludu. Wystarczyło mi to, że żyłem między nimi, polowałem na ich ziemi i łowiłem w ich strumieniach. Lecz nadeszła wojna, a wraz z nią pojawił się chaos. Uznano mnie za człowieka honoru. Cieszyłem się szacunkiem ludzi i miejscem, które zajmowałem przy ognisku rady starszych. Czegóż więcej można było pragnąć? Gdy jako naród dostrzegliśmy, że grozi nam utrata naszego domu, wielu z nas ogarnęły wątpliwości. W którą stronę pójść? Co czynić? Czy powinniśmy zaryzykować i przeciwstawić się, czy też spełnić pokornie życzenia białych? Strach o dzieci zasnuł mgłą umysły niektórych z nas. Niepewność przyszłości zrodziła chaos. Ale ja się temu nie poddałem. Nie ja. Nigdy nie podałem w wątpliwość swych przekonań. Żyłem pośród białych. Znam zbyt dobrze ich uprzedzenia, obawy i nienawiść. Widziałem na własne oczy, jak traktują swoich niewolników. Wiem, co oznaczałoby odejść stąd i przyłączyć się do Krików w Arkansas. Nie, nigdy nie wahałem się w swoich decyzjach. Seminole muszą powstać i walczyć o to, co im się słusznie należy. Człowiek znany nam jako Arpeika domyślił się tego, co czuje moje serce. To stary znachor, a także wielki wojownik. Obawiając się, że nie będzie miał następcy, który podzielałby jego przekonania, wywyższył mnie w oczach swego ludu. Stałem się wodzem z woli Arpeiki, nie mojej własnej.
— A zatem to jest przeznaczenie, które wybrałeś, gdy byliśmy chłopcami — stwierdził Sloan.
— Moje przeznaczenie i przekleństwo. Jak to zwykle się dzieje w czasach wojny, niepewni słuchają głosu silniejszego. Nie zawsze jest to głos, który przekazuje mądrość czy prawdę, ale nieśmiali i zagubieni idą za jego radą. — Głos mego brata jest jednym spośród wielu mówiących podobnie pocieszał go Sloan.
— Tak, jednym spośród wielu. Chociaż nie tak wielu, jak byś sądził. Są między nami tacy, którzy uważają, że Seminole powinni przyłączyć się do Krików. Dali się uwieść obietnicom wojskowych, że dostaną bydło, ziarno i pieniądze. Lecz jeśli przyłączymy się do Krików, to staniemy się ich niewolnikami, a wszystko, co posiadamy, przejdzie na ich własność. Osceola roześmiał się. Był to twardy, pełen goryczy śmiech. — Jesteśmy małym narodem, bracie. Z grubsza dzielimy się na trzy grupy. Król Phillip i jego zwolennicy przebywają na północ stąd, na wschodnim wybrzeżu, tuż przy St. Augustine. Phillip to dzielny wojownik i równie chytry jak lis. Jego głos liczy się tak jak mój i Arpeiki. Ja i Arpeika jesteśmy tutaj. Ta wioska jest mniejszą z dwóch. Musieliśmy odłączyć się od jego osady, ponieważ łatwiej jest wyżywić mniejsze grupy ludzi niż jeden wielki obóz.
Odsuwając na bok trzcinową matę, która leżała przy jego stopach, Osceola odsłonił gołą ziemię. Narysował palcem prymitywną mapę·
— My jesteśmy tu, nad brzegiem rzeki Withlacoochee, która płynie ze środka Florydy do zatoki. Arpeika jest tam — wskazał na centralnie położony punkt. — A tu, na wschodzie, jest Król Phillip. W kierunku południowo—zachodnim rozciąga się wioska Coa Radjo. To są główne obozy; między tymi punktami, które ci pokazałem, znajduje się jeszcze wiele małych zgrupowań. Czarni w większości założyli własne osady. Wiele z nich położone jest wzdłuż brzegów Withlacoochee, a jedynie kilka bardziej na południe, bliżej Coa Radjo. Jesteśmy rozproszeni, wszyscy utrzymujemy się przede wszystkim z lasu, ale wciąż jesteśmy Seminolami.
Sloan przyglądał się Osceoli; kiedy ten podnosił głowę, jego czarne oczy płonęły gorączką i gniewem wywołanym poczuciem krzywd, jakie wyrządzono jego ludowi.
— Nie jesteśmy zbyt liczni — stwierdził z mocą i pewnością siebie ale biali żołnierze, nim wszystko dobiegnie kresu, poznają siłę każdego człowieka, kobiety i dziecka. Porozmawiamy o tym jutro. Widzę, że potrzebujesz odpoczynku.
Była to prawda; Sloan był wyczerpany, choć ożywiała go obecność brata. Przypomniał sobie, co przywiózł ze sobą do obozu.
— Przyprowadziłem ze sobą juczne muły, dźwigały żywność i wszystko, czego potrzebujecie. Chcę też, żebyś zobaczył Wybawcę.
— Dziękujemy ci za te dary. Pozwolą nam zapomnieć na chwilę o głodzie. To teraz nasz największy problem. A twoim wspaniałym koniem, na którego grzbiecie tu przybyłeś, zajął się już Mico. W nocy będzie go pilnował mój najodwlażniejszy wojownik. Wybawca, tak go nazwałeś? A zatem bardzo trafnie. Starzy, mądrzy ludzie z naszej wioski powiadają, że duch tego zwierzęcia symbolizuje waleczną determinację mego ludu. Twój Wybawca stanie się niebawem legendą między Seminolami. Chodź, razem obejrzymy ten twój skarb.
Sloan uśmiechnął się. Nie ulegało wątpliwości, że Wybawca jest wart indiańskiej legendy.
— Ten koń przypłynął ze mną z Rosji. Przypuszczam, że hodowano go dla cara. Widzieliśmy razem kawał świata. Dobrze, że nie widział, co pewna dziewczyna o barwie miodu zrobiła z jego panem. Może przyszłoby mu do głowy zrobić coś podobnego ze mną.
Sloan wyszedł za Osceolą z chikkee.
Indianin znowu zwrócił się do Sloana po indiańsku, wskazując na jego rany.
— Jako ofiara niesłusznej chłosty masz prawo do zadośćuczynienia — wyjaśnił.
Chala, która siedziała ze skrzyżowanymi nogami obok wodzowskiego chikkee, przyglądała się uważnie obu mężczyznom. Słyszała słowa Osceoli i patrzyła z nie ukrywaną nienawiścią na białego człowieka, przez którego upokorzono ją na oczach całej wioski. Według prawa Seminoli ten obcy mógł ukarać ją trzykrotną, publiczną chłostą. Czekała w milczeniu na jego odpowiedź.
— Nie biję kobiet, bracie. Można dziewczynę przywołać do porządku w inny sposób.
Chala zerwała się na równe nogi. Jej gwałtowny ruch zwrócił uwagę Sloana. Splunęła na niego z nienawiścią.
— Nie jestem tchórzliwą suką, która boi się męskiego buta. Zbij mnie, jeśli chcesz, a przekonasz się, że bat gryzie tylko trochę mocniej niż pchła.
Osceola nakazał jej swym władczym wzrokiem milczenie. Sloana rozbawił ten popis wojowniczości.
— Nie kuś mnie, mała — uśmiechnął się nie kryjąc ironii, która drażniła jej ambicję.
Zapominając o związkach łączących tego człowieka z wodzem, odcięła się:
— Nie należysz do mężczyzn, których pragnęłaby skusić jakaś kobieta. Nie zapominaj, że to ty nosisz na ciele ślady mojej chłosty — syknęła z satysfakcją.
Sloan wciąż uśmiechał się kpiąco. Jej słowa nie sprawiały na nim wrażenia, były jak narzekania małego dziecka. Stała przed nim, prowokując go do działania. Odrzuciła do tyłu jasne włosy, jej oczy płonęły pogardą i buntem.
Nie spuszczając z niej wzroku, Sloan zwrócił się do Osceoli:
— Jednak żądam zadośćuczynienia. — Mówił powoli i spokojnie, czekając na jej reakcję. — Oddaj mi Chalę.
Sapnęła z wrażenia. Na wszystkie duchy lasu, nie spodziewała się tego.
Zakrzywiając palce niczym szpony, rzuciła się na wysokiego, złotowłosego mężczyznę, jak sowa atakująca nocą swą ofiarę. Jej dziki krzyk niemal go ogłuszył. Ruchy miała szybkie i niebezpieczne. Sięgnęła dłońmi do jego twarzy, chcąc mu wydrapać oczy.
Sloan zareagował błyskawicznie. Powstrzymał jej atak, chwytając ją za ramiona i odsuwając od siebie. Chala kopała wściekle, próbując trafić go w krocze. Wierzgała nogami i szarpała się, chociaż Osceola rozkazał ostrym tonem, by się uspokoiła i odsunęła od Sloana. Znowu rzuciła się na niego z nienawiścią, chcąc zabić jego albo siebie, by nigdy nie należeć do białego mężczyzny.
Jeden z jej wściekłych kopniaków trafił Sloana w udo, niebezpiecznie blisko celu. Rozgniewany, odepchnął ją od siebie. Jej siła i furia zdumiały go. Znów się na niego rzuciła, łapiąc, go za ramiona i sięgając do włosów, by zedrzeć je z jego czaszki.
Siłą swej nieokiełznanej wściekłości powaliła go na ziemię i zaczęła tarzać się z nim w kurzu, nie zdając sol5ie sprawy, że Osceola bezskutecznie stara się ściągnąć ją z przeciwnika. Sloan chwycił ją za bujne włosy i szarpnął bezlitośnie do tyłu, omal nie łamiąc jej karku. Mimo to wciąż wierzgała dziko nogami, celując w krocze.
Wykorzystując swój ciężar i wzrost zrzucił ją z siebie i przygniótł do ziemi siłą ciała. Wiła się pod nim, wciąż machając rękami. Zdołał chwycić ją za ręce i unieruchomić nad jej głową, Leżał na niej i tłumił wściekłe próby oporu z jej strony. Nagle znieruchomiała, przyglądając mu się spod przymkniętych powiek. Jej ciemne, kontrastujące z kolorem włosów rzęsy rzucały długie cienie na policzki. Miodowa skóra była zaróżowiona, a usta rozwarte w bezgłośnym krzyku.
Sloan chłonął jej obraz. Pod tą dzikością kryło się niezaprzeczone piękno, które poruszało mu zmysły i przyspieszało bicie serca. Wiedział, że jej pragnie. Bardziej niż jakiejkolwiek kobiety na świecie.
Zdając się czytać jego myśli, Chala obrzuciła go ironicznym spojrzeniem i wybuchnęła zmysłowym śmiechem, który rozbrzmiewał mu w uszach niczym grzmot i rozpalał ogień w lędźwiach.
— Żądam mego zadośćuczynienia — powiedział głośno Sloan, zwracając się do Osceoli i nie spuszczając ani na chwilę wzroku z Chali. — Chcę mieć tę kobietę na własność.
— Prędzej oddałbym memu bratu przemoczone mokasyny niż taką kobietę — uśmiechnął się Osceola, który zdawał sobie sprawę, jak bardzo Chala pociąga Sloana. — Skoro jednak wyrażasz takie życzenie, dziewczyna należy do ciebie.
Słysząc te straszne słowa thlacko, Chala uświadomiła sobie swoją porażkę. Serce waliło jej jak przestraszonemu królikowi, a żołądek kurczył się ze strachu. Wszystko było już postanowione. Lata spędzone u Seminoli nauczyły ją posłuszeństwa, nawet jeśli nie stłumiły do końca oporu i poczucia niezależności. Ale wydano rozkaz; należała do tego złotowłosego wielkoluda, którego nigdy nie uda jej się pokonać. Gdy uświadomiła sobie swoją porażkę, poruszyło się w niej coś nieznanego i obcego, coś, co przyspieszyło bicie jej serca i oblało policzki rumieńcem. Coś, co ochłodziło jej uczucia, gdy Sloan uwolnił ją od swego ciężaru i pomógł wstać. Posłyszała, jak mruknął coś do thlacko o koniu, po czym obaj oddalili się. Czuła się odtrącona i porzucona. Wbiła wzrok w plecy oddalającego się Sloana. Przyrzekła sobie, że nigdy więcej nie pozwoli mu się upokorzyć.
W powietrzu wyczuwało się świąteczną atmosferę. W obozie zjawił się brat thlacko, by dzielić z nim chikkee. Wódz uśmiechał się. W dziecięcych głosach rozbrzmiewała radosna nuta; kobiety krzątały się przy ogniskach, szykując jedzenie z zapasów przywiezionych przez białego człowieka, które rozdzielono między mieszkańców.
Powietrze wypełniła woń świeżego chleba, przypominając Sloanowi jego chłopięce lata, kiedy Polly śpiewała swoje piosenki i przygotowywała posiłek dla mężczyzn.
Gdziekolwiek spojrzał, twarze rozjaśniał uśmiech; thlacko się uśmiechał, więc i jego ludzie czynili to samo. Wszędzie widać było szczęśliwe oblicza z wyjątkiem jednego, dziewczyny o imieniu Chala. Jeśli MacAlIister widział kiedyś morderczy wyraz twarzy, to właśnie teraz. Nawet Beaunell w chwili największej wściekłości nie mogła się równać z Chalą. Sloan przyrzekł sobie w duchu, że nigdy nie odwróci się plecami do tej dzikuski. Była to istna tygrysica, i nawet Osceola nie umiałby powstrzymać jej od dokonania zemsty. Sloan zbyt dobrze pamiętał radość, z jaką wymachiwała batem, a także siłę jej opalonego ramienia i szczupłych nóg. Nie miał żadnych wątpliwości, że gdyby dać jej okazję, to z radością by go zabiła, a dopiero potem martwiła się tym, co powie Osceola.
— Twoje oczy podążają za naszą Chalą — zauważył Osceola. Jego przystojną twarz rozjaśnił uśmiech zrozumienia. — Widywałem mężczyzn, którzy wodzili za nią wzrokiem.
Sloan wzruszył ramionami.
— To wcielona diablica. Nie pojmuję, jak ty i twoi ludzie ją znosicie. I skąd, u licha, ją wytrzasnąłeś? Nie jest Indianką, ma jasne włosy i skórę.
Osceola patrzył z czułością na Chalę.
— Zjawiła się u nas przypadkiem. Błąkała się po lesie, pod opieką Duchów, które strzegą dzieci. Miała wtedy ledwie sześć czy siedem lat. Znalazł ją zwiadowca i przyprowadził tutaj, by zamieszkała wśród naszych ludzi i uznała ich za swoich. Tak też się stało. Seminole mają miękkie serca dla małych dzieci. Oby dotyczyło to i białych. Może wtedy wojna dobiegłaby kresu.
— Nie wszyscy biali tęsknią za wojną. I nie wszyscy są tacy sami, podobnie jak Indianie — stwierdził poważnie Sloan.
— Mówisz prawdę, bracie. Powiedz mi, czy twoje oczy podążają za Dzikim Miodem i śmieją się na jej widok? — Osceola przetłumaczył imię Chali na angielski.
— Dziki Miód. — Sloan smakował to słowo. — Lubię życie, jakie prowadzę. Jak na razie jestem sam, nie pragnę też założyć z Chalą chikkee. Nie żartowałem jednak prosząc, byś mi ją oddał.
Wódz zmarszczył czoło.
— Jeśli nie pragniesz założyć z Chalą chikkee, to po co obarczasz się tak oczywistym… — przerwał i westchnął ciężko. — Muszę być z tobą szczery. Nie daję ci nagrody, bracie. Kiedy już zabierzesz ją z mojego chikkee, nie będziesz mógł jej zwrócić. Ina i Che–cho–ter czekały długo na dzień, w którym jakiś głupiec spróbuje okiełznać Chalę. Moim chikkee rządzą moje kobiety. Nie zechcą przyjąć jej z powrotem. Ja sam uznałbym, że nie mogę już jej rozkazywać. I żadne prośby nie zmienią mojej decyzji — dodał pospiesznie, czekając na reakcję Sloana.
— Jest taka zła? A więc nie myliłem się. No cóż, wkrótce się to zmieni.
Po twarzy Indianina przemknął cień współczucia i jednocześnie rozbawienia.
— Może powinniśmy coś podpisać, jak czynią to biali. Decyzja nieodwołalna — stwierdził twardo.
— Zgoda. Ale niebawem przywołam ją do porządku i sprawię, że będzie mi się ocierała o kolana jak stary kot naszej matki.
Osceola roześmiał się głośno. Jego brat przekona się wkrótce, że Chala, jak stary kot Polly, ma pazury. Nie było mu sensu mówić, że kiedy dziewczyna zaczynała drapać i miauczeć, wszyscy mieszkańcy wioski uciekali, co sił w nogach; o trwających godzinami awanturach, kiedy to jego żony brały z jej rąk cięgi; o tym, że dziewczyna nie ma pojęcia o gotowaniu i praniu. Sam się niebawem przekona. A wtedy będzie za późno — dla Sloana. Osceola zdecydował, że chce mieć to wszystko na piśmie, tak jak czynili to biali z rządu.
Sloan zawtórował śmiechem, wiedząc, że Osceola kpi sobie z niego.
— Zobaczysz, bracie. Ta mała kocica już niedługo będzie spełniać posłusznie moje rozkazy. Przekona się, kto jest jej panem.
— I zrobisz z niej niewolnicę? Nie wierzę, synu mej matki. Patrz, twoja niewolnica niesie ci posiłek. Sama go przygotowała — powiedział rozweselony, czekając aż Sloan skosztuje gęstej mazi, która wypełniała jego miskę.
Che–cho–ter zbliżyła się do nich z szacunkiem i podała swemu mężowi jedzenie. Sloan podążał za Chalą wzrokiem, gdy szła za Che–cho–ter, z podniesioną dumnie głową. Lniane włosy spływały jej na ramiona i kołysały się w takt ruchu jej bioder. Kiedy przyjął z jej rąk posiłek, od razu spostrzegł różnicę między jedzeniem Osceoli a swoim. Nie tylko w wyglądzie, ale i w zapachu. Zauważył też rozbawienie swego brata.
Sloan spróbował ostrożnie jedzenia. Zdołał przełknąć tylko dzięki sile woli. Wstał i z miską w ręku podszedł do Chali. Zdawało się, że w wiosce zapadło milczenie. Wszyscy patrzyli i czekali, i nikt się nie rozczarował, kiedy Sloan powiedział ostro:
— Chodź ze mną!
Chala cofnęła się widząc na twarzy mężczyzny grymas, który jej się nie podobał. Rozchyliła wargi i obnażyła idealnie białe zęby.
— Nie!
— Masz się zachowywać przyzwoicie i robić, co każę. Nie będę tolerował mściwości z twojej strony i tego świństwa, które nazywasz jedzeniem! A teraz chodź ze mną!— Jego głos niósł się po łące niczym grzmot, jakby odbijał się od chmur na niebie i wypełniał swym brzmieniem przestrzeń.
— Nie! — zawołała desperacko Chala. — Thlacko tylko żartował; nie muszę z tobą nigdzie iść!
Oczy płonęły jej gniewem. Ruszyła w jego stronę, patrząc mu bezczelnie w twarz i okazując bez osłonek swoją nienawiść.
Wyciągnięte ramię Sloana zastygło w powietrzu. Otworzył ze zdumienia usta. Nie zauważył w swym gniewie, że mówi po angielsku. A ona go rozumiała! Ochłonąwszy, pogroził jej.
— A więc mała kocica umie mówić po angielsku, co? Od tej chwili będziesz mówiła do mnie tylko w tym języku. Ilekroć przejdziesz na mowę Seminoli, wychłoszczę cię na oczach całej wioski. Nigdy nie mówię niczego dwa razy! Jeśli nie będziesz słuchać, przełożę cię przez kolano i złoję ci skórę. I nie udawaj, że mnie nie rozumiesz!
Nie czekając na odpowiedź, chwycił ją za ramię i zaciągnął do miejsca, w którym stał Wybawca, który czekał na wieczorną porcję owsa. Sloan podstawił zwierzęciu miskę, którą dała mu Chala. Koń powąchał, zarżał i cofnął się.
— To jedzenie nie jest odpowiednie nawet dla mojego konia! Przynosisz wstyd Osceoli i mnie! Wiem, że nie ubiłem z moim bratem dobrego interesu. Tak bardzo chciał się ciebie pozbyć, że zrobiłby wszystko, by się od ciebie uwolnić. Ugotujesz jeszcze raz, Chala. I lepiej, żeby dało się to zjeść!
— Kłamiesz! — syknęła Chala po angielsku. — Mój wódz ubił z tobą dobry interes. Kłamiesz bezwstydnie, jak wszyscy biali. Osceola jest moim ojcem i traktuje mnie jak swoje dziecko. Kłamiesz! — splunęła.
Miska, którą trzymał, upadła z brzękiem na ziemię a jej nieapetyczna zawartość rozprysnęła się obok jego butów. Chwycił ją za ramiona, unieruchamiając w stalowym uścisku.
— Nigdy nie kłamię! — powiedział przysuwając się tak blisko do niej, że poczuła na policzku jego oddech. Jeśli byłaś taka wspaniała, to dlaczego mój brat tak chętnie się ciebie pozbył?
— Bo… bo przywiozłeś żywność dla naszych ludzi, i był zobowiązany ci czymś odpłacić. — W jej głosie było słychać drżenie, które chciała za wszelką cenę ukryć.
— Wystarczyłoby mi proste podziękowanie. W końcu to mój brat. Oddał mi ciebie, gdyż poniżyłaś nas obu swoim barbarzyńskim zachowaniem. Postępujesz jak dzikus i przynosisz wstyd Seminolom. Najwyższy czas, by ktoś nauczył cię zachowania godnego damy. Jeśli to w ogóle możliwe! — Po każdym zdaniu potrząsał nią bezlitośnie, aż w końcu zaczął się lękać, że złamie jej kark.
— Halpatter — szydziła, znów przemawiając językiem Seminoli.
— Co powiedziałaś? — potrząsnął nią brutalnie. — Zapomniałaś, że kazałem ci mówić po angielsku?!
— Aligator! Aligator! Oto czym jesteś. Uśmiechniętą jaszczurką, która umie tylko chwytać zębami, gryźć i pochłaniać! Nie ma w angielskim słowa, które wyrażałoby moją nienawiść!
Stała przed nim, oczy jej płonęły, piersi unosiły się gwałtownie.
Prowokowała go. Zgodnie z obyczajem panującym wśród Seminoli, miał prawo ją uderzyć. Żadnej kobiecie nie wolno było przemawiać w ten sposób do mężczyzny; nawet ci najniżej stojący w hierarchii obozu nie byli narażeni na pogardę ze strony kobiet.
— Wąż, ropucha, łasica! — krzyczała. — Nie będziesz zwracał się do mnie w ten sposób. Nieważne, co mówi Osceola, nie zabierzesz mnie z tej wioski, nie rozdzielisz mnie i mego ludu. Tu jest moje miejsce. I nie zrobisz ze mnie damy. Nie będę ci gotowała — zagroziła buntowniczo. — Zdechnij z głodu!
Sloan działał szybko i pewnie. Zsunął dłonie z jej ramion i unieruchomił z tyłu jej ręce, zapobiegając uderzeniu, które mogłaby mu wymierzyć.
— Albo załatwimy to w prosty sposób, albo po twojemu. Co wybierasz? — skrzywił się widząc zawziętość na jej twarzy. — Dość tego, kobieto. Bo cię zwiążę. I masz milczeć, Chala. Jeszcze jedno słowo, a zaknebluję cię.
Chala otworzyła oczy ze zdumienia. Niemal czuła na sobie rozbawione spojrzenia mieszkańców wioski. Związana! Zakneblowana! Stanie się przedmiotem powszechnej kpiny, łatwym łupem dla kobiecej pogardy. Wstyd zniknął, a pojawiła się ślepa furia. Nim Sloan zdążył się zorientować, co się dzieje, Chala wymierzyła cios stopą, który trafił dostatecznie wysoko. Sloan zgiął się wpół, a wtedy Chala walnęła go zaciśniętą pięścią w kark. Nie tracąc ani chwili pchnęła go, a potem stanęła nad nim, gdy przewrócił się jak młode drzewo pod uderzeniem wiatru. Z jego ust dobył się ryk bólu. Chala przykucnęła wyciągając przed siebie ramiona, by zapobiec atakowi z jego strony. Widząc, że jest obezwładniony, podniosła się i zaczęła krzyczeć w języku Seminoli, zachęcając go do walki.
Przeklinał siebie w myślach. Czy ciążyło na nim jakieś mroczne, indiańskie przekleństwo, które czyniło go łupem tej dzikuski? Dźwignął się z wysiłkiem na kolana, czując płomień w kroczu. Kiedy wreszcie wstał, zaczęli krążyć wokół siebie czekając na dogodny moment do ataku. Ludzie z wioski obserwowali ich w milczeniu. Sloan, patrząc na ich twarze, nie potrafił powiedzieć, czy chcą, by pobił Chalę do nieprzytomności, czy też uciekł do lasu skomląc jak wychłostany pies.
Sloan rzucił się bez słowa ostrzeżenia na ziemię i chwycił ją za kostkę u nogi. Zdawało mu się, że nadgarstek przeszyła mu błyskawica bólu, gdy Chala uderzyła go z całej siły stopą. Zdołał się jednak uwiesić u szczupłej kostki, ciągnąc dziewczynę w dół. Musiał użyć dużo siły, by utrzymać ją w pozycji leżącej. W niewytłumaczalny sposób jej opór sprawiał mu przyjemność. Czuł, jak się. Pod nim wije bezsilna.
Przytrzymując jedną ręką jej dłonie, namacał skórzany rzemyk z paciorkami i świecidełkami, który nosiła na szyi. Ściągnął jej go przez głowę, obrócił się i usiadł na niej okrakiem, czując, jak wali go pięściami po plecach i krzyżu. Nie zwracał na to uwagi. Szybko i z wprawą obwiązał rzemieniem jej kostki, pętając ją jak źrebaka. Ponownie się obrócił, złapał ją za ramiona i postawił na nogi.
Wieczorną ciszę wypełniały przeraźliwe, pełne nienawiści wrzaski.
Wściekły, oderwał rękaw jej obszernej bluzki, odsłaniając przed oczami zebranych ramię dziewczyny i fragment piersi. Zwinął rękaw w kulę a potem zakneblował jej otwarte, wydające okrzyki usta. Nagła cisza przyniosła mu ulgę. Po chwili zagrzmiały brawa i śmiech. Brat thlacko zwyciężył; Chala otrzymała to, na co zasłużyła.
I co zyskał? Wystarczyło spojrzeć na uśmiechniętą złośliwie twarz Osceoli, by otrzymać odpowiedź. Niewiele prócz chikkee pełnego kłopotów. Podejrzewał, że dzięki taktyce „nieodwołalności”, jaką stosował Osceola, Sloan dostał dziewczynę, która mogła zabijać wzrokiem. Postanowił robić dobrą minę do złej gry i otoczył jej smukłą talię ramieniem. Choć szarpała się, zaniósł ją do ogniska i postawił ‘na ziemi.
— A teraz gotuj — powiedział i popchnął ją. Potknęła się, rzemień wokół kostek pozwalał jedynie na maleńkie kroczki. — Spróbuj tylko wypluć ten knebel, a wybiję ci wszystkie zęby!
W zielonych oczach Chali odbijały się płomienie niezliczonych ognisk palących się w obozie. Miała nadzieję, że następnego dnia silny brat thlacko nie zyska już nad nią przewagi.
Dwaj bracia siedzieli jeszcze długo w nocy, rozmawiając, chwilami ciesząc się w milczeniu braterstwem, które połączyło ich w młodości. Niebo było czarne, płonęły na nim gwiazdy i żółty sierp księżyca. Noc przyniosła świeże powietrze i chłód. Ognisko, które płonęło przed nimi z trzaskiem, promieniowało miłym ciepłem.
Od czasu do czasu wzrok Sloan wędrował ku naburmuszonej dziewczynie siedzącej po drugiej stronie obozu. Nie wolno jej było wejść do chikkee, dopóki nie przygotuje MacAllisterowi przyzwoitego posiłku. Mieszała w czarnym, żelaznym kociołku, przepełniona gniewem, którym się zbytnio nie przejmował. Rękaw od bluzki tkwił między jej zębami. Nie chciała go wypluć obawiając się, że znów ją upokorzy, a tego mogłaby już nie znieść. Sloan uświadomił sobie, że będzie musiał uważnie ją obserwować i pamiętać, by nie odwracać się do niej plecami.
Znów spojrzał na swego brata i dostrzegł żółty odcień jego skóry.
— Osceolo, widzę teraz coś, czego wcześniej nie zauważyłem.
— A co widzisz, bracie?
— Chorobę, nie ducha, lecz ciała. Wyglądasz jakbyś cierpiał. Powiedz mi szczerze, co ci jest.
— To nie tajemnica. Minionego lata wśród żołnierzy kawalerii wybuchła gorączka. Ja i wielu moich ludzi przywlekliśmy ją do naszych chikkee. Wyzdrowiałem, ale utraciłem sporo sił. Ta gorączka wciąż tkwi w moim ciele i od czasu do czasu pragnie się uwolnić. Nawet teraz czuję ją w barkach. Wiem, że za siedem nocy powali mnie na łoże.
— Malaria?
Osceola wzruszył ramionami.
— Malaria, gorączka. To to samo. Kiedy spada na mnie, jestem osłabiony. Ludzie nie powinni widzieć, jak ich wódz oblewa się potem i szaleje niczym obłąkany. Tylko biali bredzą i gadają jak najęci. Indianin cierpi w milczeniu.
Uśmiechnął się z wysiłkiem, czekając na reakcję Sloana.
Sloan milczał. Nie miał zamiaru wdawać się w dyskusję na temat różnic między białymi i czerwonymi. Miał dosyć wszelkich konfliktów, politycznych i prywatnych.
— Jutro opuścimy ten obóz — powiedział Osceola. — Dobrze, że się zjawiłeś akurat teraz, w przeciwnym razie byś mnie nie znalazł. Nadszedł czas, bym poszukał uzdrowiciela, Arpeiki. Biali zwą go Sam Jones. Wyruszymy o świcie ku bagnom Panasoffke, niedaleko rzeki Withlacoochee. Już czas połączyć się z naszymi czarnymi braćmi. Lojalnymi braćmi — stwierdził wyzywająco, niemal prowokując Sloana do sprzeciwu.
— Idę z tobą. To również moja walka. Przykro mi, że nie dotarłem tu wcześniej. Proszę cię o wybaczenie.
— Wybaczam ci. — Indianin znów się uśmiechnął. — Zdaje się, że sam potrzebujesz medyka. Chala ma ciężką rękę. Nie martw się, wyzdrowiejesz. Człowiek musi czasem wziąć baty. Jak na delikatnego, białego człowieka zniosłeś to zupełnie nieźle.
W słowach Indianina wyczuwało się dumę. Sloan przyjął komplement w milczeniu.
— Czego oczekujesz po czarnych? — spytał, zmieniając temat.
Osceola zastanawiał się przez chwilę. Było ważne, by Sloan zrozumiał rolę, jaką czarni odgrywali w konflikcie między Seminolami i rządem.
— Czy wiesz, bracie, że wtedy gdy dzikie bizony wciąż pasły się na równinach, a zza morza przybywali biali osadnicy, by zaludnić północne stany, na tym terytorium rządzili Hiszpanie?
Sloan skinął głową, pojmując, że Osceola mówi o czasach sprzed stu lat.
— Gubernator Hiszpanii pozwalał wówczas osiedlać się na Florydzie zbiegom z angielskich plantacji — ciągnął nieśpiesznie Osceola. — Nie robił tego z sympatii do czarnej rasy. Chciał zemścić się na Anglikach za to, że wtargnęli na hiszpańskie terytoria. Ów gubernator uzbroił czarnych i traktował ich jak wolnych ludzi. Przybyło tu w poszukiwaniu wolności mnóstwo niewolników z Karoliny. Rozniosło się, że na tej ziemi czarni mogą być wolni. Wielu zamieszkało w zachodniej części Florydy, podobnie jak Krikowie, którzy, o czym wiesz, są spokrewnieni z Seminolami. Liczba zbiegłych niewolników rosła coraz bardziej. Oferowali swą służbę Seminolom, gdyż żaden inny szczep nie traktował ich z równym szacunkiem. Czarni mieszkają w swoich wioskach i cieszą się takimi samymi swobodami jak my. Za prawo do korzystania z naszej ziemi czarni płacą nam daninę z plonów.
Sloan rozumiał, dlaczego czarni woleli żyć między Indianami niż między „bardziej cywilizowanymi” białymi właścicielami. Nie dzieliły ich rasowe bariery, a mieszane małżeństwa były czymś powszechnym. Ufali sobie w czasie wojny i pokoju.
Osceola mówił dalej:
— Pośród czarnych są niedawni zbiegowie, których wydania zażądają bez wątpienia ich właściciele. Ale tak samo lękam się o tych, którzy urodzili się pomiędzy Seminolami jako potomkowie zbiegłych niewolników. Biały człowiek patrzy chciwie na tę ziemię i ludzi, którzy mogliby na niej pracować. Ale ta ziemia prawnie należy się Seminolom, bracie. Udzielali schronienia zbiegom i nigdy nie wydadzą żadnego z nich.
— Mam wrażenie, że jesteś przekonany o lojalności czarnych — zauważył poważnie Sloan, chcąc się przekonać, jak bardzo jego brat ufa Murzynom.
Osceola skinął głową.
— Zdaję sobie sprawę, że Sam jeden nie mogę sprawować pieczy nad wszystkimi grupami. Ale moi zastępcy są dobrze wyszkoleni i potrafią się bić. Ten człowiek o nazwisku Jessup dysponuje podobno znacznymi siłami. Jesteśmy w mniejszości, ale niewielkie grupki złożone z czarnych i naszych wojowników mogą poruszać się szybko i nękać nieduże oddziały wojska. Jak wiesz, żaden aligator nie jest w stanie pożreć całego cielaka; halpatter tarza się i rzuca w wodzie, by odrywać małe kawałki, które zdoła połknąć. W końcu cielak znika bez śladu.
Sloan nie był przekonany, czy Osceola zdawał sobie sprawę, co w rzeczywistości oznaczają znaczne siły? W najlepszym razie jego działania zaczepne uczyniłyby armii tyle szkody co ukąszenie pchły.
Sloan słuchał Osceoli, który wyjaśniał, dlaczego Murzyni będą walczyć u boku Seminoli. Byli nie tylko zdyscyplinowani. Niejeden miał wśród swych przodków dzielnych wojowników afrykańskich. Czarni przystąpili do walki, której nie mogli uniknąć, i bili się odważnie. Mieli, jako rasa, więcej do stracenia; więcej pamiętali: bat nadzorcy na plantacji, żonę sprzedaną na targu niewolników, zgwałconą siostrę czy też bezustanną pracę na polach, potem kopniak i śmierć gdzieś w zapomnieniu. Walka u boku Seminoli mogła równać się samobójstwu, ale przynajmniej Murzyni samodzielnie decydowali o swoim losie, bijąc się o swe prawa jak ludzkie istoty. Sloan doszedł do wniosku, że wybrali słuszną drogę.
Ognisko obozowe paliło się niskim płomieniem, gałęzie pękały z sykiem.
Sloan spojrzał w górę. Pomarańczowy sierp księżyca wędrował po niebie. Sloan poczuł na plecach dreszcz. Niemal przed dwudziestu laty jego brat powiedział mu, że opuszcza farmę, by szukać swego przeznaczenia. A teraz, patrząc na mężczyznę, jakim stał się Osceola, Sloan się zastanawiał, dokąd zaprowadzi owo przeznaczenie tego chłopca, który uczył go, jak Indianin poluje i łowi ryby. Jego wizję zasnuła chmura, a może była to litość bogów, którzy kryli obraz przyszłości przed wzrokiem śmiertelnika?
Nadeszła pora odpoczynku. Jednak Osceola wciąż siedział przy gasnącym ognisku, grzejąc się jego ciepłem. Ponieważ nie poruszył się, Sloan sięgnął po kilka gałęzi i dorzucił do ognia. Zapaliły się sypiąc iskrami.
— W brzuchu mi burczy. Chyba czas na posiłek.
Nie chcąc krzyczeć na Chalę, wstał i ruszył powoli w jej stronę. Nałożył sobie sporą porcję czegoś, co przypominało wodny kleik, którym Polly zwykła karmić swoich synów, gdy byli chorzy. Skosztował ostrożnie nowej potrawy. Różniła się od poprzedniej jedynie konsystencją. Smak był ten sam. Skrzywił się, splunął, by okazać obrzydzenie, a potem jeszcze raz skosztował. Czuł się tak, jakby przewracały się w nim wnętrzności, ale musiał to zjeść; nie miał wyboru.
— Jutro przyrządzisz coś lepszego albo będziesz się gotować w jednym kotle z tą miksturą. Możesz już wypluć knebel, ale jak powiesz choć jedno słowo, wepchnę ci go z powrotem. Cała wioska śpi, a mój brat czuje zbliżającą się gorączkę. Rozumiesz?
Chala skinęła głową. Potem wyciągnęła z ust knebel, patrząc na niego ze znużeniem. Sloanowi zrobiło się żal tej nieszczęśliwej, pięknej dziewczyny, kiedy próbowała zwilżyć językiem wargi.
— Teraz kładź się spać. Twój wódz mówi, że o świcie wyruszamy na bagna Panasoffke. Będziemy udawać, że dzisiejszego dnia nigdy nie było i zaczniemy wszystko od początku. Idź spać.
Przemawiał do niej spokojnie, patrząc w ciemnozielone oczy, które w blasku ognia wydawały się czarne jak noc. Nic nie powiedziała, ale ruszyła posłusznie w stronę chikkee Osceoli.
Sloan wrócił do ogniska.
— Chyba będę dziś spał pod gołym niebem. Obudzę się o brzasku, żeby przygotować muły przed podróżą.
— Sloan.
Brzmiało to jednocześnie jak stwierdzenie, pytanie i rozkaz. Sloan czekał cierpliwie. Osceola rzadko zwracał się do niego po imieniu. Nie wiedział dlaczego, ale poczuł, jak mu się włosy jeżą na karku.
— Jeśli wyglądam na zatroskanego, to dlatego, że martwię się o swoich ludzi. Nie wiem, ile jeszcze cierpień ich czeka. Chcę, byś wiedział, że dzień, w którym się tu pojawiłeś, prócz dnia narodzin moich dzieci, pozostanie na zawsze w mojej pamięci. Przybyłeś, gdy cię potrzebowałem. Nie musiałem cię nawet o to prosić. Jesteś naprawdę synem naszej matki.
Osceola wyciągnął dłoń w geście powitania białych ludzi. Składał w ten sposób Sloanowi hołd i dziękował mu za chłopięce lata spędzone razem na farmie Jeba MacAllistera.’
Sloan uścisnął z powagą jego dłoń. Potem go objął.
— Nawet gdyby w naszych żyłach płynęła ta sama krew, nie bylibyśmy bardziej związani niż teraz. Widzę, że twoja Che–cho–ter położyła dla mnie koc obok chikkee. Dobrej nocy, Osceolo, śpij dobrze.
Chala stała milcząco w ciemności, przyglądając się braterstwu wodza i białego człowieka zwanego Sloanem. Zmarszczyła brwi, gdy Osceola wyciągnął dłoń. Cóż za głupi obyczaj. Lecz jej ·twarz rozjaśnił uśmiech, gdy ujrzała, jak biały człowiek o złotych włosach obejmuje swego brata. Na chwilę zapomniała o upokorzeniu i gniewie. Poczuła przypływ ciepłego uczucia, ale zaraz przypomniała sobie swoje położenie. Zmrużyła oczy, gdy Sloan wziął koc i rozłożył go w pewnej odległości od chikkee. Swój koc trzymała na ramieniu. Nie należała już do chikkee Osceoli. Gdziekolwiek ten mężczyzna pójdzie, ona będzie musiała pójść za nim. Gdy się położył, podeszła do niego. Rozłożyła bez słowa swój koc i położyła się, starając się trzymać od niego jak najdalej. Musiała wciąż sobie przypominać, że należy do tego człowieka. Przynajmniej na razie.
Sloan czekał długi czas, by dziewczyna wyjaśniła mu, dlaczego położyła się obok niego. Usłyszał jedynie lekki, równy oddech. Był to podstęp. Miała pewnie nóż schowany w mokasynie. Podejrzewał, że gdy tylko zaśnie, jego krew wsiąknie w ziemię. Leżał cicho. Miał wrażenie, że trwa to bardzo długo. Nerwy miał napięte jak cięciwa ‘łuku. Nie bał się śmierci, ale nie chciał po prostu umrzeć z ręki młodej dziewczyny. Byłaby to hańba.
Zachrapał umyślnie kilka razy, głośno i nieprzyjemnie. Udawał przez chwilę, że się wierci, potem znów ułożył się wygodnie. No dobrze. Teraz jej kolej. Policzył do dwustu. Znów zachrapał, zgrzytając lekko zębami. Po chwili jego ucho wyłowiło jakiś dźwięk. Płakała!
Nie tak jak Beaunell; to było ciche, rozpaczliwe łkanie, które chwytało go za serce. Gdyby to była Beaunell, dałby jej pewnie pieniądze na nową parę pantofli i podsunął chusteczkę. Beaunell wytarłaby sobie porządnie nos, pocałowała go wilgotnymi ustami i wszystko byłoby w porządku. Ale teraz nie bardzo wiedział, jak ma się zachować.
Przekręcił się na bok i przyciągnął Chalę do siebie. Odsunął jej delikatnie włosy z czoła i mokrych policzków. Szeptał do niej uspokajająco. W końcu ułożyła się wygodnie w zagięciu jego ramienia. Podobał mu się dotyk jej ciała. Pasowała do niego idealnie. Po chwili już spała. Sloan trwał tak jeszcze kilka chwil, napawając się jej ciepłem i kobiecym zapachem. Poczuł przypływ pożądania. Wiedział, że może wziąć ją, tutaj i zaraz. Wiedział też, że opierałaby się. Lecz nigdy nie wziął żadnej kobiety wbrew jej woli i nie zamierzał robić tego również teraz. Był pewien, że znajdzie się jeszcze odpowiednie miejsce i nadejdzie odpowiednia chwila.
Zdążył jeszcze pomyśleć o odpowiedzialności, która teraz na nim ciążyła, nim odpłynął w sen pozbawiony marzeń, wciąż trzymając Chalę w ramionach. Miał pod swoją opieką kobietę. Kłótliwą lwicę, która ani na chwilę nie zostawi go w spokoju. Przeklęta szczodrość Osceoli.
Osceola leżał w ciemności obok swej młodej żony, Che–cho–ter. W języku białych ludzi nazywała się Poranną Rosą. To imię pasowało do tej pięknej kobiety. Jej ciemna skóra, gładka i świeża, przypominała kwiat hibiskusa w pierwszym blasku dnia. Ilekroć spoglądała na męża, w jej oczach malowała się łagodność, miłość, uwielbienie i pożądanie. Miała w sobie wdzięk i miękkość, i należała do niego bez reszty. Była też jego największym przyjacielem, co cenił szczególnie.
Nawet w czasie snu zwracała się ku niemu, głaszcząc go po szyi i kładąc mu głowę na ramieniu. Wyznała kiedyś, że jest to jej ulubione miejsce. Gdy leżała w jego ramionach, świat wydawał się bezpieczny i sensowny.
Tuż obok, za zasłoną z kolorowego koca zwieszającego się z belki, spały jego trzy córki. Słyszał ich cichy, spokojny oddech. Ten dźwięk sprawiał mu radość, co odkrył dawno temu, gdy urodziła się ich pierwsza córka. Czegóż więcej mógł chcieć od życia człowiek, pytał samego siebie. Ciepła, kochająca kobieta w ramionach, dzieci tuż obok, nakarmione i pogrążone we śnie. Tylko to się w życiu liczyło.
A więc dlaczego, zastanawiał się, obarczono go odpowiedzialnością za życie tylu ludzi, podczas gdy pragnął od życia jedynie zwyczajności i spokoju?
Kiedy odwrócił głowę, by wdychać zapach włosów Che–cho–ter, powracał myślą do owego dnia sprzed lat; które wydawały się wiecznością, oznaczającego początek jego służby. Już wcześniej angażował się w działania szczepu i przy kilku okazjach zabierał głos przy obrzędowym ognisku, wokół którego zbierała się rada starszych. Myśli Osceoli biegły wstecz, przywołując każdy szczegół tamtego dnia, kiedy przeznaczenie, które ścigał jako chłopiec, w końcu samo go dosięgnęło.
Przygotował pod czujnym okiem Arpeiki swój strój na spotkanie z wodzami i starszymi szczepu. Zamierzano omawiać pogarszającą się sytuację między rządem a Seminolami. Jego sięgająca kolan bluza, którą haftowała cierpliwie Che–cho–ter, ozdobiona była zawiłymi wzorami, które przedstawiały legendy związane z jego rodem. Miał też na sobie wąskie i obcisłe spodnie, a na stopach skórzane mokasyny, które tłumiły odgłos kroków na ścieżce. Nawet teraz, leżąc obok Che–cho–ter, czuł zapach lasu tamtego dnia. Wyprzedził swych ludzi, by rozejrzeć się po okolicy. Wspiął się na orzesznik, z którego mógł obserwować fort i jednocześnie wyglądać przybycia Arpeiki, a także pozostałych przedstawicieli plemienia.
Gdy w pierwszych promieniach słońca ukazały się zarysy Fort King, Osceola poczuł ten szczególny zapach, towarzyszący żołnierzom stłoczonym w barakach. A także woń dymu, koni i stęchłego jedzenia. I zapach pieczonego chleba.
Dzięki swej przeszłości Osceola wiedział o zwyczajach białych więcej niż podejrzewali żołnierze czy nawet jego ludzie. Znał ich zamiłowanie do uporządkowanego życia i rutyny. Żołnierze wstawali jednocześnie, ubierali się podobnie, jedli na rozkaz. Gdy dzień biegł swoim torem, ćwiczyli posłusznie albo pracowali w pełnym słońcu, dopóki nie zezwolono na wypoczynek. Wreszcie ogłaszano capstrzyk i wszyscy, z wyjątkiem wartowników, kładli się spać. I tak dzień za dniem.
Takie zachowanie wydawało się Indianinowi dziwne, lecz Osceola poznał dzięki swemu ojczymowi jego dobre strony. Jeb MacAllister nauczył go, że żołnierze, którzy pracują jako jedna grupa i walczą na rozkaz, są dla wroga znacznie groźniejsi. Jeśli Seminole chcieli walczyć z białymi, to musieli się nauczyć posłuszeństwa.
Osceola usadowił się na drzewie, by obserwować początek dnia w Fort King. Owego mrocznego poranka las wypełniała chłodna, wilgotna woń zieleni. Powietrze było nieruchome. Wojownika otaczała cisza i spokój, niczym nieodłączni przyjaciele. Był sam, jeśli nie liczyć wilka, wychudzonego z głodu, którego wycie umilkło wraz z nadejściem dnia.
Brzask rozjaśnił niebo na wschodzie; jakiś ptak krzyknął przeraźliwie, a po chwili, gdzieś z oddali, odpowiedział mu inny. Wiewiórki szalejące na wysokich, obdartych z kory sosnach szczebiotały ze zdziwieniem na widok sylwetki milczącego Indianina, który stanowił zagrożenie dla ich podniebnych dziupli.
Gęste listowie orzesznika zapewniało dobrą osłonę i pozwalało widzieć, co dzieje się za palisadą fortu. Osceola patrzył i słuchał. Fort budził się do życia. Wiedział, że nim słońce zatoczy na niebie ćwierć łuku, przyłączy się do niego większość wodzów Seminoli. Tego dnia miała zapaść decyzja, czy Indianie wyruszą na wojnę z białym człowiekiem.
Czekał na Aligatora, Arpeikę i innych przywódców, przeciwnych emigracji Seminoli do Arkansas. Dopiero co otrzymali wiadomość, że traktaty z Paynes Landing i Fortu Gibsona zostały ratyfikowane i proklamowane przez prezydenta. Kiedy dotarło to do Seminoli, byli jak ogłuszeni. Nie mogli tego zrozumieć. Nikt nie zapytał Indian o zdanie! Był to bezprecedensowy przykład grabieży ziemi.
Sprawy Seminoli przyjęły zły obrót. Liczne, wygłodniałe grupki napadały na stada bydła i kradły zapasy białych, by przeżyć. Traktat z 1823 roku pozbawiał Seminoli ich ziemi uprawnej i terenów obfitujących w zwierzynę łowną. Przeniesiono ich na dzikie tereny nie nadające się do uprawy czy polowań. Ludzie głodowali.
W odpowiedzi na tę tragiczną sytuację władze zażądały, by Seminole przenieśli się na zachód i zasymilowali z narodem Krików w Arkansas, co potraktowano jako obelgę. Krikowie byli wrogami. Oba narody dzielił głęboki konflikt dotyczący niewolników. Zbiegli Murzyni, których Seminole przyjęli do siebie, zawierali z Indianami małżeństwa i mieli dzieci. Krikowie często najeżdżali wioski Seminoli w poszukiwaniu niewolników, niejednokrotnie uprowadzając także Indian. Jedynym uczuciem, jakie Seminole żywili wobec Krików, była nienawiść. Gdyby biali postawili na swoim, Seminole staliby się niewolnikami swych wrogów.
Słońce już wzeszło, i kiedy Osceola obserwował krzątaninę za palisadą, do jego uszu dotarł z daleka odgłos licznych stóp. Nadchodzili jego ludzie, by spotkać się z białymi i odrzucie postanowienia traktatu.
Po kilku minutach dojrzał jasne spódnice kobiet i pióropusze wojowników, którzy zjawili się, by pełnić rolę świadków i stawić opór żołnierzom. Kiedy czoło pochodu niemal dotarło do jego drzewa, Osceola zeskoczył lekko na ziemię, pozdrawiając Aligatora i Arpeikę.
— Widzę, że i kobiety przybyły z wami — stwierdził po prostu.
— Idzie też Che–cho–ter z twoimi córkami — odpowiedział Arpeika na pytanie, którego nie wypadało zadawać.
Osceola szukał wzrokiem i w końcu dojrzał ją. Prowadziła ich córki. Kiedy Che–cho–ter zauważyła męża, uśmiechnęła się.
— Znalazłeś mnie, mężu. — Mówiła niskim, melodyjnym głosem. Nie dzielił z nią chikkee już od dziesięciu nocy i był jej spragniony. To samo uczucie malowało się i w jej oczach, gdy stała przed nim dumnie. Ubrałyśmy się w nasze najlepsze rzeczy, by nie przynieść ci wstydu. Nawet mała Lilka — powiedziała podnosząc dziecko, by mógł je zobaczyć:
Osceola wyciągnął dłoń i pogłaskał najmłodszą córkę po aksamitnym policzku. Była żywym odbiciem Porannej Rosy. Nawet uśmiech i łagodne rysy odziedziczyła po matce. Zwrócił się ku ośmioletniej Holi i pięcioletniej Mic–cannie i objął je z miłością.
Mic–canna, która była odważniejsza od siostry, spytała:
— Czy mamy zachowywać się cicho, jak mówiła nam matka?
— Tak, maleńka. Musisz być bardzo grzeczna i pokazać żołnierzom, jak posłuszne są dzieci Seminoli.
Uśmiechnął się, patrząc w twarz Che–cho–ter. Ona znała ten wielki ciężar odpowiedzialności, który dźwigał na swoich barkach. Tylko ona znała lęk, jaki odczuwał na myśl o przelanej krwi jego ludu. Przechwałki były dobre dla młodych chłopców; jedynie dojrzali mężczyźni uświadamiali sobie znaczenie śmierci i rozłąki.
Był czwartek. Agent handlowy Wiley Thompson zorganizował spotkanie w siedzibie znajdującej się wewnątrz fortu agencji. Wodzowie Seminoli weszli do budynku, podczas gdy przywódcy o pomniejszym znaczeniu skupili się na ganku albo tłoczyli w głównej sali. Kobiety usiadły pod otaczającymi budynek drzewami, wspierając mężczyzn swą obecnością. Był to ważny dzień dla kobiet Seminoli. Wodzowie mieli zdecydować, czy opuścić domy, by wyruszyć na nieznane ziemie i stać się niewolnikami Krików, czy też przeciwstawić się białemu człowiekowi. Gdyby ogłoszono wojnę, wiele z tych kobiet siedzących w cieniu drzew zostałoby wdowami.
Agent Thompson reprezentujący rząd powitał zgromadzonych długą przemową, tłumaczoną przez Murzyna Abrahama. Z jego tonu wynikało, że uważa sprawę przeniesienia Indian niemal za przesądzoną.
Szczupły i wysoki Abraham tłumaczył słowa Thompsona na język Seminoli.
— Wasi szlachetni kuzyni na zachodzie zapraszają Seminoli na swoje ziemie.
W pomieszczeniu, rozległy się pomruki i gniewne szepty. Podobne zachowanie było naruszeniem indiańskiej etykiety i czymś tak rzadkim, że nawet Abraham nie mógł opanować zdumienia. Najbardziej obawiano się tego, że Krikowie albo biali poszuKIwacze zbiegłych niewolników zażądają wydania Murzynów.
Ogień towarzyszący naradzie w forcie King palił sie przez wiele dni, gdyż każdy thlacko, albo wódz, miał prawo głosu. Abraham, murzyński tłumacz, który reprezentował Indian podczas spotkań z białymi, był obecny na każdym zebraniu jako zaufany przyjaciel.
Osceola zachowywał na ogół milczenie, pilnując się, by nie wybuchnąć gniewem. W końcu nadeszła jego kolej. Kontrolując swój głos, zwrócił się do swych przywódców.
— Bracia, mowa jest rzeczą dobrą i pomaga wyleczyć rany zadane przez zdradę. Ale teraz musimy przygotować się na najgorsze. Seminole wyrośli z tej ziemi. Nasze duchy wędrują po lasach i łowią ryby w strumieniach. Poza granicami’ tej ziemi Seminole nie istnieją. Nasi ludzie muszą być zgodni w jednym. Nie mogą czynić tego, co dyktują im biali, którzy chcą zagarnąć te obszary na własność. Nasi ludzie muszą sobie uświadomić, że ich krew być może wsiąknie w tę glebę. Ale rhusimy być zjednoczeni jako naród, tak jak biali żołnierze jednoczą się pod rozkazami swych dowódców.
— Niektórzy z naszych wodzóW skłonni są ruszyć na zachód powiedział Aligator, którego twarzy nadawały gniewny wyraz głębokie bruzdy. — Holata Emathla i jego brat, Chariey Emathla, wierzą, że tak będzie lepiej dla Seminoli. Coa Hadjo z początku był temu przeciwny, ale teraz zmienił zdanie.
Osceola wstał, jego szczupła, wyprostowana sylwetka rysowała się wyraźnie na tle ognia.
— Nie! To nie przyniesie niczego dobrego. Wyruszyć na zachód to stać się niewolnikami Krików. Czyż nie widzieliśmy piętna niewoli na twarzach czarnych, którzy uciekli od swych panów, by żyć pośród Seminoli? Musimy przekonać Micanopy, aby pozostał nieugięty. Właśnie jego. Jest wielkim wodzem i ma pod swymi rozka1ami wielu wojowników. Arpeika ma na niego wpływ. — Zwrócił się ku staremu znachorowi, który był znany wśród białych jako Sam Jones.
— Każdy ma na niego wpływ — stwierdził z przekąsem Arpeika.
Starzec siedział ze skrzyżowanymi nogami, założywszy ręce na piersi. Znamy tę słabość mego krewniaka. Mimo to wierzę, że Micanopy prędzej umrze, niż pozwoli wygnać się z domu. Stawi opór, gdy inni go wesprą.
— Wiemy, bracie — zgodził się Aligator. — Ale słowa nie wystarczą.
Biali wojownicy będą próbowali usunąć nas siłą. — W jego głosie wyczuwało się nutę zdecydowania.
— Jeśli musimy walczyć, to będziemy walczyć! — krzyknął Osceola. Powinniśmy być gotowi do boju. Trzeba oszczędzać ołów i kupować beczki prochu. Każdy wojownik powinien być gotów! — Mówiąc głosem pełnym uczucia i zapału, rozglądał się wkoło, badając twarze zebranych wodzów. Dojrzał na twarzach zebranych smutek, a gdzieniegdzie — rezygnację.
I tak przemawiał donośnym głosem Osceola, trafiając do serc swego ludu, wskazując mu drogę, która oznaczała zwycięstwo za straszliwą cenę albo całkowitą klęskę. Jego słowa były twarde, głos nie skażony drżeniem, i w chwili niezdecydowania i zagubienia ten zapał i pewność siebie sprawiły, że to jego ludzie posłuchali.
Arpeika, opiekun Osceoli, dobrze wybrał swego protegowanego. W duszy tego młodego Seminola płonęła miłość do ludu i zapał potężnego wojownika. Pilnował, by Osceola zyskiwał coraz więcej wpływu na życie plemienia i by cały naród Seminoli widział w nim wodza.
Che–cho–ter poruszyła się we śnie, przywołując Osceolę do rzeczywistości. Wiedział, że tej nocy sen nie nadejdzie. Obejmując żonę ramieniem, podziękował milcząco Wielkiemu Duchowi za to, że jego brat zjawił się z pomocą. Jeśli to co odczuwał w sercu miało się spełnić, to on, Osceola, thlacko wszystkich Seminoli, będzie musiał pozostawić swe kobiety pod opieką białego brata, tak jak kiedyś własną matkę.
Sloan obudził się, gdy zaczynało świtać. Natychmiast oprzytomniał, uświadamiając sobie, gdzie się znajduje. Miękka szarość brzasku uspokoiła go nieco. Od razu odczuł nieobecność ciepłego ciała dziewczyny. Przekręcił się na bok, by poszukać jej wzrokiem. Zobaczył ją po swej lewej dłoni. Rozmawiała o czymś z Mico, tym przystojnym młodzieńcem, dowódcą zwiadowców, którzy przyprowadzili go do wioski. Indianin był czymś poruszony. Nagle Sloan zrozumiał. Miał wrażenie, że młody wojownik zieje nienawiścią. Chala była do niego odwrócona plecami, więc nie widział jej reakcji, ale Indianin gestykulował gwałtownie. Sloan postanowił się nie wtrącać. Chala sama musi to załatwić. Gdyby została przyrzeczona Mico, to Osceola nigdy by mu jej nie dał, bez względu na to, czy Sloan był jego bratem czy nie.
Koc Chali leżał zwinięty starannie obok. Sloan podniósł się wiedząc, że dziewczyna podejdzie, zwinie jego koc i położy na swoim. Znowu przyszło mu na myśl, że popełnił błąd, prosząc w przypływie gniewu o darowanie mu Chali.
Jakiś bezdomny pies otarł się o jego nogi i Sloan cofnął się. Zastanawiał się mgliście, jak wychudzone zwierzę zniosło jego posiłek. Był to pies o wystających żebrach, nędznej sierści i najsmutniejszych oczach, jakie Sloan kiedykolwiek widział. Patrzył, jak ociera się o śniade nogi Chali. Pochyliła się odruchowo, by podrapać psa za uchem. Nagle znieruchomiała i ukradkiem zerknęła przez ramię na Sloana. Zajął się wiązaniem sznurków przy skórzanych butach. Kiedy podniósł wzrok, Chala i pies już zniknęli. Uśmiechnął się do siebie. Jednak mała dzikuska miała serce. Łzy i wynędzniały pies były jej ucieczką, obroną przed tym wszystkim, z czym nie mogła: sobie poradzić.
Ogniska płonęły słabo, strawa w garnkach grzała się całą noc. Każdy dostał swoją ranną porcję. Nie mogąc się przekonać do jedzenia przyrządzonego przez Chalę, Sloan pojawił się obok chikkee Osceoli. Nie namyślając się długo Poranna Rosa nałożyła mu obfitą porcję do glinianej miski. Uśmiechnęła się zadowolona, gdy Sloan pochłonął jedzenie i wyciągnął miskę po dokładkę. Pierwsza żona Osceoli, Ina, podała mu chleb, który Sloan przełamał i zjadł do ostatniej okruszyny.
Osceola jeszcze się nie pokazał. Spytał o niego Inę, która wzruszyła tylko ramionami. Dała jasno do zrozumienia, że nie wolno jej komentować nieobecności męża.
Przygotowania do drogi były w toku. Yahi, owdowiała kobieta, miała pozostać w obozie, by zajmować się chikkee. Przyjęła te polecenia z dumą, czując się znowu potrzebna. W ciągu godziny wszystko było gotowe. Pozostało zabrać jeszcze z chikkee dwie ostatnie rzeczy, żółto–czerwony proporzec Osceoli i rozżarzone węgle, które umieszczono w glinianym pojemniku przymocowanym do kija. O zmierzchu, gdy trzeba będzie rozbić obóz, wystarczy do węgli dorzucić trochę uschłych igieł z sosny, by rozpalić ogień.
Dzieci biegały uradowane, ciesząc się porankiem. Potrzebowały tylko trochę jedzenia i ciepła, by poczuły się szczęśliwe. Sloan przysiągł sobie, że zrobi wszystko, by dzieci i ludzie Osceoli przetrwali ten trudny czas.
Wydawało się, że największą troską otacza się w obozie naczynia do gotowania. Sloan zauważył, z jaką uwagą kobiety Osceoli obchodzą się ze swoimi cennymi garnkami. Osceola wciąż się nie pokazywał. Chali nigdzie nie było widać. Kundel zniknął już dawno.
Wszyscy czekali, aż Osceola wyjdzie z chikkee i zdejmie proporzec. Oznaczało to, że wódz jest nieobecny. Proporzec był ostatnią rzeczą, którą się zdejmowało przy zwijaniu obozu, i pierwszą, którą się wieszało przy rozbijaniu nowego.
Sloan wdychał rześkie, chłodne powietrze. Nie zdawał sobie sprawy, jak zimny jest poranek, dopóki nie dostrzegł pary swojego oddechu. Ponieważ ogniska niemal się wypaliły, czuł, jak chłód przenika mu do butów i pod skórzane spodnie. Wiedział z doświadczenia, że w ciągu godziny będzie się pocił i z pewnością zdejmie koszulę. Lecz poranki na Florydzie wciąż były chłodne, do czego się z wolna przyzwyczajał.
W końcu wszystko było gotowe. Żony Osceoli stały przy dzieciach czekając na mężowski sygnał, oznaczający początek długiej wędrówki do miejsca przeznaczenia na mokradłach Panasoffke. Ich grupa była niewielka:
Osceola, jego dwie żony, trzy córki, Sloan, Chala i trzech wojowników. Jedenastu ludzi, nie licząc sześciu mułów i naturalnie Wybawcy. Sloan stał z cuglami konia w dłoni, czekając na Osceolę.
— Niech tylko zobaczę, że sprawiasz mojemu bratu choć trochę kłopotu, narowista bestio, to skończysz w tym samym kotle co te muły, słyszysz?
Wybawca podniósł łeb ukazując białka oczu i wydychając chrapliwie kłęby pary.
Wódz wyszedł z chikkee i bez szczególnej ceremonii ściągnął proporzec.
Stał w milczeniu, gdy przytwierdzano do kija pojemnik z węglami. Zabieranie z domu ognia, za pomocą którego rozpalano ogniska na szlaku, miało swoje religijne znaczenie. Ogień zapewniał bezpieczeństwo, ochronę i spokojny sen w nocy.
— Mój brat pojedzie na tej niegodnej bestii, którą przywiozłem aż z Rosji — powiedział Sloan przyglądając się niepewnie koniowi. Wybawca nigdy nie pozwolił dosiąść się komukolwiek z wyjątkiem swego pana.
Kiedy Osceola włożył stopę w strzemię, Wybawca odwrócił się i spojrzał na niego. Sloan na wszelki wypadek mocno dzierżył wodze. Wybawca musiał chyba wyczuć związek łączący jego pana z tym dziwnym, ciemnoskórym człowiekiem, który miał pióropusz na głowie. Albo też zorientował się, że człowiek ten jest chory i że trzeba go ponieść na grzbiecie. Osceola dosiadł Wybawcę z nieznacznym wysiłkiem; już wiele lat nie jeździł na koniu, były bowiem rzadkością wśród Seminoli. Wybawca okazał się „dżentelmenem”. Mieszkańcy wioski kiwali głowami z aprobatą widząc, że ich wódz z taką łatwością jedzie na czarnym rumaku. Był naprawdę wielkim człowiekiem żyjącym w bliskim związku z duchami lasu. Wszyscy wiedzieli, że zwierzę nie pozwala się dosiąść nikomu. Słuchało tylko białookiego.
Grupa ruszyła gęsiego, Osceola na przedzie. Stoicka twarz Yahi nie zdradzała żadnych uczuć, gdy jej nowa rodzina opuszczała niewielką wioskę. Sloan szedł na końcu. Nagle pojawiła się obok niego Chala. Unikała jego wzroku, pamiętając o swoich łzach w nocy. Było to jeszcze jedno poniżenie, które musiała znieść.
Całodzienna wędrówka była męcząca. Nim zapadł zmrok, Sloan zorientował się, że Osceola jest naprawdę chory. Uzdrowiciel Arpeika mógł mu pomóc, gdyby wyruszyli dostatecznie wcześnie. Do południa dnia następnego powinni rozbić nowy obóz i zastanowić się; jak przechytrzyć Jessupa i jego ludzi. Sloan odczuwał ból widząc, ile ta długa podróż kosztuje Osceolę.
Ina i Poranna Rosa dbały o wygody męża. Jego córki przyglądały się ojcu ciemnymi, poważnymi oczami. Najmniejsza złapała go za nogę. Drżała jej warga. Dawniej .Osceola zawsze się nachylał, podnosił ją i szeptał coś do niej, a ona śmiała się radośnie. Tym razem położył tylko zmęczoną dłoń na jej lśniącej, czarnej główce. Dziecko kołysało się leciutko, ciesząc się delikatnym dotykiem ojcowskiej dłoni. Osceola drżącą dłonią wbił w ziemię proporzec, a potem z ciężkim westchnieniem pozwolił Che–cho–ter zaprowadzić się do legowiska, na które opadł ciężko i niemal natychmiast zasnął.
Indianie zaczęli rozniecać ogień i przygotowywać posiłek. Sloan nie miał nic do roboty. Kobiety nie zniosłyby jego obecności przy ogniu; dzieciom wystarczała zabawa w swoim własnym gronie. Wojownicy zachowywali pełen szacunku dystans, kiedy już przekonali się, że naprawdę jest bratem ich wodza.
Usadowiwszy się wygodnie pod dużą sosną, Sloan obserwował Chalę, która szykowała mu jedzenie. Wyrozumiałym, wybaczającym gestem zdjął z jej nóg pęta przed długą wyprawą: Miał nadzieję, że to nie jest błąd. Ruszała się zgrabnie i sprawiała wrażenie kogoś, kto wie, co robi. Sloan zastanawiał się, jakim cudem przyrządzała mu tak okropne posiłki. Patrząc na nią uświadomił sobie, że zaczesała włosy do tyłu i założyła je sobie za uszy. Jej profil rysował się w blasku ogniska. Była młodą, piękną kobietą. Coś nie dawało mu spokoju, gdy przyglądał się, jak piecze chleb. Na pewno nie była podobna do Annemarie czy Beaunell, ale przypominała mu kogoś znajomego. Być może kogoś, kogo spotkał w Europie. Wiedział, że prędzej czy później sobie przypomni. Miał dobrą pamięć do twarzy i rzadko zapominał imiona czy miejsca. Wiedział, że sobie przypomni. Za to doskonale zapamiętał pożądanie, walkę z pokusą, które odczuwał, gdy Chala spała w jego ramionach. Zamknął oczy wiedząc, że dziewczyna go obudzi, kiedy jedzenie będzie gotowe. Musiał przyznać, że podróż i bezustanne troski zmęczyły go.
Osceola leżał wyczerpany na legowisku, podczas gdy kobiety szykowały ostatni posiłek dnia. W jego głowie kłębiły się myśli. Rok zbliżał się do końca, a znaki nie wróżyły niczego dobrego. Informacje, jakich udzielił mu Sloan o nowym dowódcy, generale Jessupie, były cenne, ale i Osceola był bardzo dobrze poinformowany o działaniach generała. Natychmiast po swej nominacji Jessup nakazał budowę kilku małych fortów w samym sercu indiańskiego terytorium. Nowy komendant oddziałów na Florydzie musiał opuścić Nowy Orlean wkrótce po wyjeździe Sloana, ponieważ Osceola otrzymał wiadomość, że generał ma przybyć w ciągu najbliższych dni. I to nie sam. Mówiło się, że zebrał oddział co najmniej czterystu ochotników z Tennessee, mających doświadczenie w walce z Indianami. Słyszał też, że owe niewielkie forty mają być obsadzone przez piechotę morską i marynarzy. Wznoszono je, by otoczyć obszar Withlacoochee i zapewnić sobie łatwy dostęp do zapasów.
Osceola uśmiechnął się. To dobrze, że Jessup sprowadzał zaopatrzenie na teren swoich działań wojennych. Być może dzięki temu w zimie nie zapanuje głód. Seminole nie będą musieli udawać się na dalekie wyprawy po mięso.
Można było się spodziewać, że obszar Withlacoochee będzie celem skoncentrowanych ataków. Podczas narady z wodzami Osceola sugerował, by grupki wojowników rozpraszały się i stopniowo przesuwały na południe. Arpeika, Aligator i Micanopy zmierzaliby ku kwaterze głównej nad rzeką OkIawaha. Aligator działałby w okolicy jeziora Apopka. Najstarszy i najbardziej sprytny pośród wodzów Seminoli, Król Phillip, miał utrzymać swą pozycję na południe od Sto Augustine, gdzie podejmowane przez niego częste ataki na miasto budziły w jego mieszkańcach przerażenie.
Na razie Osceola był zadowolony, że podjął decyzję o przeprowadzce do murzyńskiej wioski na mokradłach Panasoffke. Choroba zbliżała się szybko, a Osceola wierzył, że jego rodzinie będzie wygodniej u indiańsko—murzyńskich mieszańców, którzy go uwielbiali. Poza tym spodziewał się, że na tym terenie znajdzie Arpeikę, być może nawet w samej wiosce, a Osceola rozpaczliwie potrzebował jego lekarstw.
W końcu ogarnął go sen, przynosząc znużonemu Indianinowi chwilowy spokój.
Zapadła czarna noc, a gałęzie drzew, niczym zasłona, zakryły przed wzrokiem gwiazdy. Chala szła u boku Sloana, oddalając się od ogniska, przy którym czuwały Ina i Che–cho–ter. Wysoko na niebie świecił księżyc, zaglądając ciekawie przez konary. Do ich uszu docierał szelest krzewów i szum sowich skrzydeł.
Opuścili obóz, gdy Che–cho–ter próbowała uśpić dzieci. Traktowały wszystko jak wspaniałą przygodę. Podobała im się wędrówka u boku ojca, sen pod gołym niebem. W ogóle nie zamierzały zasypiać.
Sloan czuł bliskość Chali. Zapach jej włosów, tak dobrze zapamiętany z poprzedniej nocy, drażnił jego nozdrza. Chala milczała, zaprzątnięta swoimi myślami. Kiedy nie złościła się na niego, potrafiła być cichą, spokojną kobietą. Nauka obyczajów panujących u Seminoli nie poszła w las. Zastanawiał się, czy udało mu się ja choć trochę poskromić, skoro zaczęła już sobie uświadamiać, że należy do niego. A może uspokoiła ją obecność młodego wojownika, Mico? Indianin ani na chwilę nie spuszczał z niej wzroku, gdy krzątała się przy ogniu. Kiedy Sloan brał z jej rąk miskę z jedzeniem, dostrzegł w jego oczach prawdziwą furię.
Sloan też wodził za nią wzrokiem. Zauważył w niej coś zaskakująco znajomego. Nie mógł jednakże przypomnieć sobie, gdzie ją wcześniej widział. Tego wieczoru, po długim spacerze, zaczesała do tyłu nieposkromione włosy o barwie miodu i związała je w pojedynczy, gruby warkocz na plecach. Niesforne kosmyki zwijały się wokół twarzy, tworząc złotą aureolę, która łagodziła jej rysy i podkreślała oczy; oczy tak zielone jak wody Withlacoochee, z bardzo czarnymi rzęsami. Oczy, które już kiedyś gdzieś widział; był tego pewien. Jej długa, krągła szyja przechodziła w łagodnie opadające ramiona. Ciało miała szczupłe, gibkie i proporcjonalnie zbudowane. Kształtne piersi i wąską talię. Ale w jego pamięci odcisnęła swe piętno tylko jej twarz o zdecydowanym wyrazie, otwarta i piękna. Mógł do woli przyglądać się jej w blasku księżyca, mógł nawet jej dotknąć, lecz tożsamość dziewczyny wciąż mu umykała.
— Dlaczego oczy MacAllistera wciąż podążają za mną? — spytała nagle, przerywając obopólne milczenie. Odwróciła się do niego, jej oczy zdawały się płonąć gniewem. Pełne wargi wykrzywił dziecięcy grymas, wciąż jednak były pociągająco zaokrąglone, jakby w każdej chwili mógł na nich pojawić się uśmiech.
— Przypominasz mi kogoś, ale nie mogę sobie przypomnieć kogo. Musiało to być całkiem niedawno. Galveston, Nowy Orlean, może widziałem tę twarz gdzieś w tłumie, w jadącym powozie…
Nagle przypomniał sobie. Jessup. Portret na kominku. Te same miodowo–jasne włosy, wygięte usta, nieprzeniknione, zielone oczy. Siostra Jessupa, którą w Alabamie zamordowali Indianie. Jego myśli biegły wstecz. Co mówił Jessup? Dziecko? Córka? Savanna. Savanna James. Siostra miała na imię Caroline…
Chwycił ją nagle za ramię i obrócił, by spojrzeć na nią w blasku księżyca.
Ujął ją koniuszkami palców za brodę i upozował jak na portrecie.
— Co widzisz, MacAllister? — dopytywała się dziewczyna.
— Powiedz mi, Chala, co wiesz o swoim pochodzeniu?
Spuściła oczy, nie chcąc na niego patrzeć, jakby wstydziła się przyznać, że jest biała a nie czerwona.
— Musisz mi powiedzieć! Chcę wiedzieć! To może być dla Osceoli bardzo ważne.
Chyba ten ostatni argument ją przekonał.
— Wiem tylko to, co powiedzieli mi starsi w wiosce. Nic więcej.
— Kłamiesz. Pamiętasz coś jednak i z jakiegoś powodu nie chcesz się do tego przyznać. — Jego głos był niecierpliwy, ostry i natarczywy. — Cokolwiek to jest, musisz mi powiedzieć. Być może jesteś jedyną istotą, która może pomóc Seminolom. Uważasz ich za swoich; nie sądzisz, że jesteś im coś dłużna?
Na jej twarzy wciąż malowało się napięcie, oczy miała spuszczone, usta zaciśnięte.
— Powiem ci to, o czym wiem — rzekł łagodnie Sloan, prowadząc ją ku niewielkiemu wzgórkowi, który wznosił się w pobliżu.
Przyglądała mu się z uwagą, wsłuchana w jego głos, choć jej oczy nie zdradzały żadnych uczuć.
— Byłaś małym dzieckiem, kiedy twoich rodziców zabili Indianie, najprawdopodobniej Krikowie z Alabamy. Przypuszczam, że uprowadzili cię do swojego obozu. Jako wędrujący wojownicy, zabrali cię pewnie na Florydę, by sprzedać Seminolom. Nie mylę się, co, Chala?
Odwróciła wzrok; wydawało mu się, że słyszy szalone bicie jej serca.
— Dla Seminoli pochodzenie nie ma większego znaczenia. Ważne jest tylko to, na kogo się wyrasta. Miałam sześć lat, kiedy Osceola i Ina wzięli mnie do swojego chikkee.
— Pamiętasz imię matki? — spytał cicho, jakby przemawiał do płochliwego źrebaka.
— Nie.
Długa chwila milczenia zabiła w nim wszelką nadzieję. Po chwili dziewczyna powiedziała:
— Nazywałam ją po prostu mamą.
Było w niej tyle smutku. Zaczęła drżeć jej dolna warga.
— A jak nazywał ją twój ojciec?
Zdawało się, że to pytanie ją zaskoczyło; nigdy przedtem się nad tym nie zastanawiała. Poszczególne sylaby przychodziły jej z trudem; był to niemal szloch.
— C… caro… line. Caroline.
— A ona nazywała cię Savanną? Czy tak? Savanna — powtórzył imię, które Jessup wymawiał ochrypłym od whisky głosem.
Zdawało się, że dziewczyna powtarza to imię raz za razem. Ból wspomnień był jak ostrze sztyletu. Po jej policzku spływały łzy, ale Chala nie zdawała sobie z tego sprawy.
— Savanna James — powiedziała w końcu. — Zabili moją matkę. Widziałam ich. Taty nie było w domu, ale jego też zabili. Oni… zabrali mnie. Wieźli na koniu. Bałam się ich, krzyczałam i płakałam, ale nie słuchali; nie zwracali na mnie uwagi. Mieli pomalowane twarze i nosili pióra na głowach. Ich konie były wielkie i dzikie, musieli mnie trzymać… — Zdawało się, że nie jest w stanie mówić dłużej. Powiedziała mu już dostatecznie dużo. Była tą dziewczyną, którą generał Jessup uważał za martwą. Nie ulegało wątpliwości, że Savanna to naprawdę jego siostrzenica. Podobieństwo między portretem i żywą osobą z pewnością by go przekonało.
Urywany szloch Chali zakłócił ciszę i wypełnił las smutkiem, lękiem i żalem, których kiedyś, jako dziecko, nie mogła wyrazić.
Gdy wziął ją w ramiona i przytulił, wciąż drżała i łkała. Lecz z jej oczu już nie płynęły łzy. Płakała bezgłośnie przez całe swe samotne życie.
Ból wyczerpał ją. Leżała słaba i blada, niezdolna do ruchu. Sloana przepełniała litość i czułość. Wziął ją ostrożnie na ręce i poniósł przed siebie z taką samą łatwością, jak Wybawca niósł jego. Kołysała się w jego ramionach, opierając mu głowę na ramieniu. Jego troska przynosiła jej ulgę.
Droga powrotna do obozu nie była zbyt długa. Księżyc oświetlał ścieżkę swoim blaskiem. Kierując się światłem obozowego ogniska, Sloan wkroczył na polanę z Chalą na rękach i natknął się na Mico. Indianin pałał nienawiścią. Nie spuszczał ze Sloana płonących gniewem oczu, gdy ten zbliżał się do miejsca, w którym Savanna przygotowała im wcześniej legowisko. Przyklęknął i położył ją delikatnie, a potem przykrył starannie kocem, by ochronić dziewczynę przed chłodem nocy. Podnosząc się zauważył, że Mico stoi tuż za nim. Na twarzy Indianina malowała się z trudem tłumiona wrogość.
— Z radością stoczyłbym o nią z białookim walkę, gdyby wódz nie nazywał go swoim bratem! — mówił chrapliwie nie kryjąc wrogości. — Ja, Mico, Seminol Mikasuki, już od dawna patrzę na squaw o miodowych włosach.
Sloan wiedział, że dla młodego wojownika indiańskiego „patrzenie na kogoś” było pierwszym krokiem, by tego kogoś zdobyć. W pierwszej chwili żałował, że wprowadził zamęt w życie Chali i jednego z najlepszych wojowników Osceoli, usłyszawszy jednak zuchwałą groźbę Mico przestał odczuwać jakiekolwiek wyrzuty sumienia.
— Nigdy nie zabierzesz jej z tej ziemi — powiedział gwałtownie Mico bryzgając wkoło śliną. Czarne oczy lśniły mu groźnie.
Sloan wyprostował się i spojrzał bez zmrużenia powiek w oczy wojownika.
— Chała uczyni dla swego ludu to, co musi. Tak jak ty musisz walczyć u boku mego brata. Nie będziesz się do mnie więcej zbliżał, Mico, ani groził mi. Nie dlatego, że jestem bratem twego wodza, ale dlatego, że nie należę do ludzi, którym można grozić. — W jego głosie wyczuwało się świadomość własnej siły.
Mico sięgnął odruchowo po nóż, który nosił za pasem.
— Rozstrzygniemy to w innym czasie, białooki, kiedy mój wódz nie będzie cię już potrzebował. Chala będzie należeć do mnie, a dzikie psy będą rozkopywać ziemię w lesie, by pożreć twoje ciało.
Sloan wpatrywał się niewzruszony w oczy wojownika. Potem odwrócił się do niego plecami i położył obok Chali. Był niemal pewien, że Mico zatopi swój nóż w jego żebrach.
Po chwili usłyszał cichnące w dali kroki Indianina. Mico, przechodząc obok ogniska, kopnął z wściekłością niedużą stertę rozżarzonych węgli. Koc, pod którym Sloan leżał z Chałą zasypał deszcz iskier. MacAllister poczuł w nozdrzach ostrą woń przypalonej wełny, ale udawał, że niczego nie dostrzega. Osceola nie mógłby rozsądzić bezstronnie sporu między swoim bratem z dawnych lat i najcenniejszym wojownikiem.
Dotknął ramienia Chali, a ona odwróciła się do niego i oparła mu głowę na ramieniu. Nawet przez sen szukała u niego instynktownie opieki. Wzbierała w nim czułość, jakiej nigdy nie doznał.
W lesie rozległy się nagle ochrypłe wołania. Jasno upierzone ptaki powitały świt. Między drzewami przekradał się lis, przystając co chwila, by wciągnąć w nozdrza dym z obozowych ognisk, do których ludzie dorzucali chrustu. Las budził się do nowego dnia. Chała kuliła się w cieple promieniującym z ciała Sloana, przyciskając do niego instynktownie szczupłe plecy i krągłe biodra. Obejmował ją przez całą noc; chował twarz w jej włosach i dziewczyna czuła na swoim karku jego ciepły oddech.
Nagle otworzyła zielone oczy, od razu uświadamiając sobie, gdzie jest.
Znowu powrócił ból, który czuł poprzedniego wieczoru. Od lat już nie pozwalała sobie na wspomnienia o rodzicach i tym wszystkim, co sprawiło, że znalazła się pod opieką Osceoli. MacAllister zmusił ją, by sobie przypomniała, zdarł z niej zasłonę, która ją chroniła. To przez niego poczuła się słaba i przestraszona, jakby znowu była sześcioletnią dziewczynką.
Z chwilą, gdy ten człowiek zjawił się w wiosce, jej życie stało się nie do zniesienia. Została ukarana i upokorzona na oczach wszystkich, zmuszona do usługiwania mężczyźnie, którego nie znosiła, którego sama obecność przypominała jej, że nie jest Seminolką, lecz białą kobietą. Kazał jej mówić w języku, który, jak jej się zdawało, dawno zapomniała, i jakby tego wszystkiego było jeszcze mało, musiała dzielić z nim łoże i godzić się na to, by mógł się do niej zbliżać, nawet we śnie.
Chala leżała nieruchom. Zauważyła, że mężczyzna oddycha inaczej.
Jego ramiona, które jeszcze przed chwilą spoczywały nieruchomo, teraz zaciskały się wokół niej, przyciągając ją prawie niedostrzegalnie.
Sloan obudził się, przynaglany przeraźliwym krzykiem ptaków wygłaszających pochwałę nowego dnia. Czuł obok siebie ciężar dziewczyny, w nozdrzach miał świeży, leśny zapach jej włosów, a w ramionach uległe, miękkie ciało. Pierwszą jego myślą był ból, jaki jej sprawił poprzedniego wieczoru, kiedy wtargnął brutalnie w jej przeszłość. Była wyczerpana i bliska omdlenia, gdy niósł ją z powrotem do obozu i kładł na ich legowisku. W nocy czuł jej drżenie i słyszał, jak jęczy przez sen, i przeklinał się za swój brak delikatności i okrucieństwo. Chciał ją przytulić i chronić, nawet przed samym sobą. Przysunęła się do niego, jak mały kociak, szukając ciepła i opieki.
Sloan, już zupełnie przytomny, objął ją mocniej. Jego wargi muskały delikatnie cudowne i słodkie zaokrąglenie jej szyi.
Chala wyrwała się z jego ramion, porzucając gwałtownie ciepło ich wspólnego legowiska. Płonęły jej policzki, w oczach paliła się nie ukrywana wrogość, włosy opadły w dzikim nieładzie na twarz. Wciąż klęcząc, odwróciła się do niego pełna gniewu, który zmieniał jej głos w groźny syk.
— MacAllister bierze na siebie zbyt wiele! — ich twarze dzieliło od siebie zaledwie kilka cali. Przemawiała cicho, by nie obudzić innych, ale z taką mocą i przejęciem, że czuł się zaskoczony. — Muszę dla ciebie gotować. Muszę mówić w twoim języku. Muszę ci usługiwać jak nędzna niewolnica. Muszę nawet ogrzewać ci posłanie. Będę to robiła, bo tak mi każe mój wódz. Ale Osceola nie powiedział, że muszę to lubić! Albo że muszę umilać MacAllisterowi noce i dawać mu swe ciało!
Sloan był ogłuszony. To przecież ona odwracała się do niego nocą, by się przytulić. To ona kładła mu głowę na ramieniu i obejmowała! To ona była kusicielką, co już dawno wykorzystałby każdy mężczyzna! I pomyśleć, że zrobiło mu się jej żal, że oskarżał się o okrucieństwo!
Chala dostrzegła w jego szarych oczach nieme oskarżenie. Policzki zapłonęły jej jeszcze mocniej. Wiedziała, o czym Sloan myśli. Poczuła, jak w piersi wzbiera jej gniew, którym się niemal dusiła. Zakrzywiła palce jak szpony, chcąc wydrapać mu oczy.
Uprzedzając jej zamiary, Sloan chwycił ją z miażdżącą siłą za nadgarstek i przyciągnął gwałtownie do siebie. Oparła się o jego pierś. Zanurzył palce lewej dłoni w jej włosach i obrócił jej głowę w swoją stronę.
— Ty mała dzikusko! — szarpnął ją tak brutalnie, że skrzywiła się z bólu. — Słyszałem o Duchu, który chodzi po lesie szukając bezbronnych dzieci, by pożreć je jednym kłapnięciem paszczy! — mówił o potworze z indiańskich bajek. — Nie wiedziałem tylko, że Okeepapa ma miodowe włosy i zielone oczy!
Choć trzymał ją mocno, Chala, dotknięta do żywego tą obelgą, zaatakowała. Wijąc się uderzyła go w krocze. Ucieszył ją grymas bólu na jego twarzy. Zaparło mu dech w piersiach.
— Uważaj, MacAllister. Ten Okeepapa lubi białe mięso i dorosłych mężczyzn.
Unosząc w obronnym geście kolana, puścił ją. Chala cofnęła się błyskawicznie i spojrzała na niego.
— Przyniosę MacAllisterowi chleb. Musi nabrać sił, by znów walczyć w nocy z Okeepapą — powiedziała ironicznie, krzywiąc w złośliwym uśmiechu usta.
Sloan patrzył na nią ze złością, zastanawiając się, czy ma ją rzucić na ziemię i zbić, czy też poczekać i wziąć przez zaskoczenie. Wszystko zakończyło pojawienie się córek Osceoli, które rozglądały się za porannym posiłkiem.
Następnego dnia, wczesnym rankiem, oddział Osceoli wkroczył do murzyńskiej wioski na mokradłach Panasoffke. Od kiedy wojsko uniemożliwiło uprawę ziemi i hodowlę bydła, żyło tu w skrajnej nędzy czterystu czarnych. Sloan szedł obok Wybawcy, który niósł na swym grzbiecie Osceolę. Gdy zbliżali się do granic wioski, zauważył, że jego brat, osłabiony przez narastający atak malarii, prostuje się na siodle z ogromnym wysiłkiem. Prężąc plecy, podnosząc dumnie i wysoko głowę, był zdecydowany stanąć przed swymi czarnymi towarzyszami jako silny człowiek. Nie chciał, by stracili w niego wiarę.
Wyszedł im na spotkanie ich przywódca, dobrze zbudowany Murzyn, Artemus Woods. Od razu dostrzegł gorączkę Osceoli. Podniósł muskularne ramię i powitał wodza Seminoli.
— Nasz przyjaciel, Osceola, przybywa, by zamieszkać z nami.
Jego ciemne, niezgłębione oczy zatrzymały się pytająco na Sloanie.
— To mój brat, MacAllister — wyjaśnił Osceola mocnym, pewnym głosem, płacąc ogromną cenę za swój wysiłek. — Za nami podążają muły z darami.
Wokół obozu stały kobiety z dziećmi. Mężczyźni, uzbrojeni w strzelby, ani na chwilę nie spuszczali z oczu MacAllistera. Z obnażonymi piersiami, o ciałach barwy hebanu, od których odbijały się promienie słońca, sprawiali wrażenie silnego i zwartego oddziału. Osceola powiedział mu, że są nieustraszonymi wojownikami i cennymi sprzymierzeńcami Seminoli.
Największa, kryta strzechą chata została oddana do dyspozycji Osceoli i Che–cho–ter. Ina natychmiast zaprowadziła dzieci do środka, by wypoczęły po długiej wędrówce. Przyglądając się, jak jego brat zsuwa się ciężko z grzbietu Wybawcy, Sloan uświadomił sobie, ile kosztował go ten pokaz siły. Po jego twarzy ściekały kropelki potu i choć było ciepło, owinął się kocem aż po samą brodę. MacAllister wiedział, że niebawem zaczną się męczące dreszcze, które uczynią z Indianina bezradną ofiarę gorączki.
Sloan sam zajął się swoim koniem. Zaprowadził go do koryta z wodą i tam pozostawił, by podejść z kolei do mułów i ocalić choć jeden worek owsa, nim cały zapas znajdzie się w szałasie Murzynów. Chala przyłączyła się do kobiet siedzących teraz w chacie wodza, a Mico i dwóch innych wojowników pozostało na warcie, zajmując stanowiska przy zasłonie z koca, która służyła za drzwi.
Sloan przyłączył się do ‘Osceoli, gdy ten przemawiał do rady mieszkańców, którzy rozsiedli się w cieniu jesionu. Twarze mieli poważne i zamyślone. Wódz Seminoli przemawiał do nich głosem mocnym i dźwięcznym. Chodziło o to, by Murzyni nie odstąpili od opozycji przeciwko armii Stanów Zjednoczonych, zwłaszcza że niewiele by przez to zyskali.
— Postawa Seminoli wobec czarnych jest tak jasna jak woda w Srebrnym Źródle — powiedział, szukając w ich twarzach oznak powątpiewania. Żaden Murzyn nie powinien nigdy być wydany białym! — zawołał grzmiącym głosem. W jego oczach płonęło przekonanie. — Jeśli Seminole zrezygnują z oporu i przeniosą się na zachód, jak żądają tego władze, nasi czarni sprzymierzeńcy na Florydzie zginą albo znów będą cierpieć pod batem białego człowieka. Jeśli zaś ruszą z nami na przeciwległy brzeg Wielkiej Rzeki, to skutek będzie taki sam. Wówczas wszyscy padniemy ofiarą tych, którzy łapią zbiegłych niewolników. Nie wierzcie, że owe psy, spokrewnione z Seminolami, Krikowie, podniosą choć dłoń w obronie czarnego człowieka.
Osceola wpatrywał się w uniesione ku niemu twarze zebranych. Wskazał na Sloana, przedstawiając go jako swego białego brata, obrońcę ich sprawy.
— Jak ty to widzisz, MacAlister? Mów, niechaj i twój głos tu zabrzmi!
Sloan bez wahania zaprezentował swoje poglądy. Potwierdził to, co Osceola mówił o prawdopodobnym biegu wydarzeń. Był pewien, że i czarni myślą podobnie.
— Wasza jedyna nadzieja — powiedział — to walka z armią. Stanąć u boku swego brata, gdy wkroczy na wojenną ścieżkę. Trwać przy Osceoli! Walczy on nie tylko o sprawę Seminoli, ale także o was!
— Ten białooki o lwiej grzywie mówi prawdę! — wzniósł się nad innymi jakiś głos. Należał on do znachora, Arpeiki, opiekuna Osceoli. Arpeika był swarliwym, chudym starcem o białych włosach i skórze wiekowego żółwia. Osceola uprzedzał Sloana, że uzdrowiciel jest jak zwykle szorstki i nie w humorze. Obok niego stało dwóch Mikasuki, wojowników wysokiej rangi.
Dając pokaz swej władzy, Arpeika odciągnął Osceolę na bok. Ten zerknął za siebie i dał znak Sloanowi, by przyłączył się do nich. Kiedy zebrani nie mogli już ich usłyszeć, starzec powiedział:
— Mam plan.
Nawet jeśli Arpeika dostrzegł chorobę i słabość Osceoli, to nie dał tego po sobie poznać. Pomijając zwyczajowe powitanie, uzdrowiciel stwierdził: — Zamierzam poprowadzić wojowników. Spodziewam się, że podąży za mną wielu Mikasuki.
— Stanie się według twego życzenia — powiedział słabym głosem Osceola.
— Według życzenia, według życzenia — przedrzeźniał rozzłoszczony Arpeika. — Wciąż potrafię walczyć lepiej niż większość młodych głupców. — A zatem dobrze. Czy to znaczy, że nie zmieniłeś zdania co do przeniesienia się na zachód i zamieszkania pośród Krików?
— Nigdy! — zaskrzeczał ostro stary uzdrowiciel. — Jeśli mam umrzeć, to na własnej ziemi.
— Dobrze powiedziane. Ja także umrę na mojej ziemi — rzekł poważnie Osceola.
— Nie — zawołał starzec i prorok. Patrzył na Osceolę jakby szklanymi, pokrytymi pajęczyną czerwonych żyłek oczami. — Nie sądzę, byś umarł na tej ziemi. I nie sądzę, byś umarł gdzieś poza wielką rzeką Missisipi. Ale umrzesz.
— Znowu coś przepowiadasz! — powiedział z goryczą Osceola. Powtarzasz bajki białych ludzi. Jeśli od razu czegoś dla mnie nie uczynisz, umrę u twych stóp, a co wtedy powiesz moim ludziom?
— Tak. Uczynię coś dla ciebie. Czekałem na to cały ranek.
Ruszył za Osceolą do przeznaczonej mu chaty, a następnie odesłał Inę, Poranną Rosę i dzieci. Potem wskazał na Chalę.
— Ty też wyjdź.
Zignorował Sloana, jakby ten nie istniał.
Kiedy zostali sami, stary człowiek przyłożył choremu jakiś wywar z ziół i zaczął zawodzić rytualne pieśni, które stanowiły w jego przekonaniu najważniejszą część zabiegu.
Arpeika był nie tylko wojownikiem–kaznodzieją, ale też starym medykiem. Ziół, takich jak korzeń wężownicy czy sasafrzan, używał wraz z wieloma innymi. Lecz jako uzdrowiciel bardziej cenił słowa pieśni, wierząc, że sam obrzęd wypędza chorobę: zioła miały tylko drugorzędne znaczenie.
Kiedy stary Indianin wyszedł, Osceola zasnął i śnił, że ściga jelenia biegnąc co sił w nogach, aż dotarł do jeziora, nad którego powierzchnią wystawały odłamane z drzew gałęzie, niczym czarne, poskręcane palce. Jeleń popłynął między nimi, marszcząc toń czarnej wody, a Osceola skoczył w ślad za nim. Gdy wydostał się na przeciwległy brzeg, znowu ruszył w pogoń za zwierzęciem i dotarł do dziwnego miejsca,. gdzie w zboczu wzgórza otwierała się jaskinia. Jeleń wszedł do niej, ale Osceola zadrżał na samą myśl, że mógłby uczynić to samo. A jednak wkroczył do jaskini, w której mroku rozbrzmiewały głośne trzaski.
Osceola obudził się i ujrzał nad sobą pochylonego Sloana i swoje żony. Za nimi stali trzej wojownicy. Wciąż słyszał trzaski ze snu. Był to huk wystrzałów, jeszcze daleki, ale nasilający się z każdą chwilą. Jego żony zbierały pospiesznie koce i garnki. Dzieci czepiały się ich spódnic.
— Żołnierze! — rzucił Sloan. — Możesz się ruszać?
— Pójdę — powiedział ochryple Osceola. Zwracając się do trzech Mikasuki rozkazał:
— Jeden z przodu, drugi za mną, trzeci za moją rodziną. Sloan przy moim boku, gdybym zasłabł.
Zrobili, jak powiedział. Osłabiony czy nie, on był ich thlacko. Spytał szeptem Sloana:
— Powiedz mi.
— Wszystko stało się szybko. Zbyt szybko. Przypuszczam, że to Jessup kazał nas zaatakować jednemu ze swoich przednich batalionów. Nic tu nie zdziałamy.
— Musimy ruszać — Osceola potwierdził decyzję Sloana. — Znam kryjówkę na Withlacoochee. Przygotuj wszystko, bracie, musimy się spieszyć. Jak najmniej ofiar. Jeśli zdołam dotrzeć do jaskini i przesłać wiadomość, Seminole nadejdą na pomoc.
Później Sloan dowiedział się, że batalion Jessupa dokonał udanego wypadu na wioskę. Wzięto do niewoli ponad pięćdziesięciu czarnych, reszta zbiegła do lasu. Gdyby w tym momencie schwytano Osceolę, późniejsze zwycięstwa byłyby już niemożliwe.
Przecinając pospiesznie polanę otoczoną przez niskie, kryte strzechą chaty, Sloan kierował Osceolę w stronę bezpiecznej kryjówki, jaką był las. Walka wciąż toczyła się w pewnej odległości, w miejscu gdzie warty strzegące wioski dojrzały napastników. Sloan zerknął przez ramię i zobaczył Inę, która ciągnęła za sobą córkę Osceoli, Micannę Stopy dziewczynki wlokły się po ziemi, oczy miała szeroko otwarte z przerażenia. Che–cho–ter niosła Holę, a Chala trzymała najmniejsze dziecko, Lilkę. Dzieci milczały, ich twarze, były blade i ziemiste. Na obliczu Che–cho–ter malował się strach o męża. Spoglądała do przodu, tam gdzie szedł Osceola podtrzymywany przez Sloana.
Dotarli niemal do lasu, kiedy Sloan usłyszał kobiecy krzyk. Pchnął Osceolę w ramiona idącego na czele Mikasuki i pobiegł z powrotem w stronę wioski. Zdążył jeszcze zauważyć, że Chala oddała niesione przez siebie dziecko matce.
Błyskawicznie, bez chwili wahania, wydobyła zza paska nóż i ruszyła pędem w stronę chat. Biegła z rozwianym włosem unosząc groźnie nóż. Sloan powiódł wzrokiem dalej i zobaczył czarną kobietę, powaloną na ziemię, na której siedział okrakiem Indianin o nagich udach. To nie Chala krzyczała; krzyczała Murzynka.
Nim Sloan zdążył cokolwiek zrobić, Chala podbiegła od tyłu do Indianina i wbiła mu nóż w kark. Runął do przodu jak bezwładny wór, z wyrazem całkowitego zaskoczenia na twarzy.
Obok Sloana stał Mico z zadowoloną miną.
— To był Krik — powiedział młody wojownik plując na ziemię, jakby chciał pozbyć się z ust złego smaku. — Chala jest dzielna — dodał. — Prawdziwa Seminolka!
Chciał w ten sposób dać do zrozumienia, że bez względu na to, co Sloan sobie myśli, on, Mico, uważa Chalę za czerwonoskórą. Choć Osceola oddał ją MacAllisterowi, młody Indianin nie porzucił jeszcze myśli o tym, by zażądać jej dla siebie.
Nie zwracając na to uwagi, Sloan spytał:
— Krik? Co on tu robił?
— Armia wykorzystuje ich jako zwiadowców. Walczą obok białych żołnierzy. Jak lisy, pierwsi wdzierają się do kurnika. Żołnierze pozwalają im zatrzymać dla siebie wszystkich czarnych i Seminoli, których sami złapią.
Chala upewniła się, że zaatakowana Murzynka poradzi sobie sama, po czym przyłączyła się czym prędzej do kobiet, chowając w biegu nóż. Sloan zdążył już dojść do Osceoli, rozkazując wcześniej Mikasuki, by pomogli kobietom nieść dzieci. Gdy wkroczyli w głąb mokradeł, zaczął go prześladować obraz Chali zatapiającej nóż w szyi Krika. Uwielbiał ją, podobnie jak Mico. Jej poświęcenie dla Seminoli było absolutne. Była dzikim kotem, tygrysicą broniącą młodych. Uśmiechnął się rozmarzony przypominając sobie, jak nocą zmieniała się w męskich ramionach w ciepłą i miękką kotkę.
Gdyby nie Wybawca, chyba nie udałoby im się uciec. Podążali przez mokradła ścieżkami znanymi tylko Indianom. Kilka razy wódz Seminoli dawał ręką znak, by na grzbiecie konia posadzono któreś z dzieci. Odpoczywały i przestawały płakać.
Sloan szedł na czele, przypominając sobie wszystko, czego uczył go brat, gdy biegali razem po lasach otaczających farmę w Alabamie. Najważniejszy był czas. Osceola był niebezpiecznie osłabiony. Zioła Arpeiki zmniejszyły na jakiś czas gorączkę, ale Osceola tracił siły. Sloan wiedział, że przed nastaniem wieczoru wódz dostanie dreszczy i znowu będzie miał gorączkę.
Nocne ptaki ćwierkały ostatnią pieśń dnia. Mico i dwaj inni wojownicy szybko zabrali się do rozpalania ogniska. Na ich twarzach malował się niepokój. Tej nocy ogień miał zapłonąć po raz pierwszy; nie mieli czasu zabrać ze sobą węgli, które przynieśli z wioski. Wiedzieli, że dobre Duchy, które by ich strzegły, pozostały w domu.
Dzieci narzekały na głód. Che–cho–ter uciszyła je surowym spojrzeniem. Tego wieczoru musiały pójść spać głodne. Nie było czasu myśleć o pożywieniu, kiedy uciekali. Juczne muły i wszystko, co zabrali ze sobą do murzyńskiej wioski, wpadło w ręce wojska.
Chala rozłożyła jeden z pospiesznie zabranych koców, na miękkich gałązkach sosnowych, chroniących przed chłodną i twardą ziemią. Zatoczka, do której poprowadził ich Osceola, była otoczona pierścieniem gęstego lasu, porastającego brzegi rzeki Withlacoochee. Tutaj jej nurt zwężał się tak bardzo, że można było rzucić na drugi brzeg rzeki kamieniem. Było to miejsce wodopoju dla zwierzyny wychodzącej z lasu. Następnego dnia, w świetle ranka, zamierzali złowić coś na śniadanie i zastawić sidła. Mico chciał złapać wiewiórki i szopa. Byłaby prawdziwa uczta. Kobiety miały poszukać dzikich ziemniaków i selerów na zupę. Dzieci zapomniałyby o głodzie.
Chalę zaprzątały myśli o przetrwaniu. Nie chciała wspominać, jak ostrze jej noża zatopiło się w szyi Krika, jak rzęził, dławiąc się własną krwią. Ten obraz wciąż powracał, choć starała się za wszelką cenę usunąć go z myśli. Była roztrzęsiona, drżące palce nie mogły poradzić sobie z najprostszym zadaniem. Nawet teraz, gdy szykowała dla MacAllistera legowisko, czuła wewnętrzny dreszcz. Koc trząsł się jej w dłoniach, a sosnowe gałązki szeleściły.
Zabiła człowieka. To, że był wrogiem, nie stanowiło dla niej żadnej pociechy. Nie przynosiła jej ulgi myśl, że zabiłby ją bez wahania. Często, jako dziecko, żałowała, że jest kobietą, skazaną z racji płci na to, by niańczyć dzieci i zajmować się domem. Wolałaby przyłączyć się do młodych wojowników, którzy uczyli się łowić ryby, polować i walczyć. Teraz, wbrew tamtym tęsknotom, czuła ulgę, że może pozostawić zabijanie mężczyznom. Przyglądając się, jak Che–cho–ter i Ina kołyszą i śpiewają dzieciom do snu, uświadomiła sobie, że Wielkie Duchy wyznaczyły kobiecie rolę strażniczki i uzdrowicielki. Teraz już rozumiała, dlaczego silni wojownicy wracali do wioski znużeni i bladzi, prosząc kobiety smutnym wzrokiem o trochę ciepła i pociechy. Rola żony i matki była równie ważna jak rola wojownika. Była nawet trudniejsza. Krew, która plamiła kobiece dłonie, nie należała do wroga, lecz do ukochanej istoty. To kobieta opatrywała rany męża, przełykając łzy i wychwalając jego odwagę, by następnego dnia, odrodzony, mógł znowu stanąć do walki.
Jej wzrok powędrował ku Sloanowi. Siedział obok legowiska Osceoli i mówił do swego brata niskim, chrapliwym głosem. Słuchała go wcześniej, gdy przemawiał do czarnych przekonując, że ich jedyną nadzieją jest walka u boku Seminoli z oddziałami Jessupa. Poczuła dumę na myśl, że ten silny, mądry człowiek jest jej panem.
Zsunęła mokasyny i ułożyła się na posłaniu. W jej głowie kłębiła się burza sprzecznych myśli. Nie dalej jak tego ranka chciała wydrapać mu oczy. A jednak w południe słuchała go z podziwem. A potem zabiła człowieka. Czuła, jak drży cała; bez powodzenia starała się zapanować nad swoim ciałem.
W kilka minut później do legowiska wczołgał się MacAllister i położył obok niej. W tej chwili nie pragnęła niczego, tylko odwrócić się do niego, a potem leżeć w jego ramionach i czuć, jak bliskość tego mężczyzny przepędza demony, które ją prześladowały. W jego objęciach znalazła spokój, ale wiedziała, że gdy nastanie ranek, wszystko się skończy. Jednakże nocą duma nie mogła jej ogrzać i nie chroniła przed dręczącymi myślami.
— Zimno ci, maleńka? — spytał szeptem myśląc, że drży z chłodu. Jej milczenie tylko wzmogło w nim ciekawość. Ujął ją delikatnie za brodę i odwrócił jej twarz w swoją stronę. Dostrzegł w jej oczach cierpienie i zdawał się wszystko rozumieć. — Biedny, mały kociak — powiedział miękko, otwierając ramiona i przyciągając ją do siebie. — Odkryłaś sekret mężczyzn, zabijanie zmienia duszę w lód. Nawet krew wrogów plami serce. Nie ma większego grzechu. Ci, którzy muszą zabijać, wiedzą, że są potępieni.
Współczucie i troska, jakie jej okazał, wzruszyły ją do głębi serca. Leżała długą chwilę w jego ramionach. Z wdzięcznością przyjmowała pociechę, a oczyszczające łzy płynęły niepowstrzymanie po jej policzkach. W końcu wyszeptał:
— Śpij teraz. Jutro znowu jest dzień, a ja będę przy tobie, jeśli zechcesz. Wyczerpana, ułożyła się wygodnie w jego ramionach. Odpędził nocne demony i obiecał jej jaśniejszy dzień. Przyznała, że dobrze jest spać w objęciach mężczyzny. Dobrze dzielić z nim ciepło.
Po raz pierwszy od chwili, w której go ujrzała, Chala zastanawiała się, jak by to było mieszkać z nim w jednym chikkee, doznając rozkoszy ciała i jedności duchowej, kiedy będzie się z nią kochał. MacAllister musiał mieć piękną duszę. Nigdy nie zaznała mężczyzny, ale słyszała, jak mówiły o tym inne kobiety. I znowu zadrżała czując, że przysuwa się do niej jeszcze bliżej. Uśmiechnęła się i wtuliła twarz w jego ramię, obejmując go w pasie, ciesząc się jego bliskością i słuchając równego oddechu. Wiedziała, że śpi.
W jej sercu wezbrała nie znana wcześniej czułość do tego mężczyzny, który zdawał się czytać jej myśli. Nie wiedziała tylko, że ma wobec niej pewne plany. Gdyby je poznała, zaczęłaby żałować, że kiedykolwiek spotkała tego człowieka.
Był ranek, kiedy Poranna Rosa wpuściła Sloana i pozwoliła mu zbliżyć się do swojego męża. Pozostawił Chalę, której czułość po rannej rozmowie ze Sloanem minęła.
Sloan nie krył przerażenia, kiedy Osceola dźwigał się z posłania, by go powitać. Podniósł dłoń, by dać do zrozumienia, że nie wymaga od chorego żadnych formalności.
— Leż wygodnie, przyszedłem tylko z tobą porozmawiać, a zaraz potem wyjdę. Mam wiele do powiedzenia i chcę usłyszeć, co sądzisz o pewnym planie, który przyszedł mi na myśl.
Osceola skinął głową i opadł na posłanie.
— Zdradź mi swój wielki sekret.
Indianin starał się okazywać dobry humor. Sloan to doceniał.
— To dotyczy Chali. Obraz jej twarzy prześladował mnie od chwili, gdy ją pierwszy raz ujrzałem, ale nie potrafiłem przypomnieć sobie, gdzie i kiedy to było. Kilka dni temu zaświtało mi w końcu, gdzie już ją wcześniej widziałem. Zapamiętałem portret jej matki w domu generała Jessupa. Pamiętasz, jak grałem z nim w pokera, by zdobyć cenne informacje, które mogłyby ci pomóc? W jego bibliotece, na kominku, stał portret kobiety, która wyglądała dokładnie tak jak Chala. To nie mógł być nikt inny jak tylko jer matka. — Opowiedział pokrótce historię zasłyszaną od Jessupa. Zauważył u Osceoli pierwsze oznaki zmęczenia. — Chcę zabrać Chalę do Nowego Orleanu i podsunąć ją Jessupowi. Dopilnuję, by pobierała przez jakiś czas nauki u mojej przyjaciółki, dzięki czemu stanie się damą. Rozmawiałem już o tym z Chalą, ale ona oczywiście nie chce o niczym słyszeć. Powiedz jej, że nie ma innego sposobu, by wyciągnąć informacje, których potrzebujesz. Będzie miała znakomitą okazję poznać zamiary generała. Wymyślę jakąś wiarygodną historyjkę; nie obawiaj się. Nie wiem, co jeszcze mógłbym dla ciebie zrobić, Osceolo. W tej chwili to chyba nasza jedyna nadzieja.
— Przyślij do mnie dziewczynę. Muszę polegać na twoim zdaniu. To, co mówisz, brzmi rozsądnie, I niechaj z twych oczu zniknie troska, bracie. Choroba, którą nazywasz malarią, zmogła mnie już nie jeden raz. Wyzdrowieję, tak jak działo się to w przeszłości, ale to wymaga czasu. Już dziś czuję się lepiej. Och, widzę powątpiewanie w twych oczach. Czy kiedykolwiek cię okłamałem, synu naszej matki? Spytaj Inę i Poranną Rosę. Powiedzą ci, że zdrowieję.
— Twoje słowo mi wystarcza. Jakim byłbym bratem, gdybym nie martwił się o twoje zdrowie? Popłyniemy z Chalą na pokładzie „Polly Copinger”. Mico powiedział mi, że rzeką można dotrzeć do wysepek, przy których jest zakotwiczona. Wyślij ze mną kilku ludzi, przyniosą resztę zapasów ze statku. Dam ci znać, jak nam się powiodło. Mam nadzieję, że kiedy się ponownie zobaczymy, będziesz zdrowy i silny.
W oczach Osceoli było tyle bólu i smutku, że Sloan poczuł ściskanie w gardle.
— A zatem postanowione. Wyruszymy, jak tylko pomówisz z dziewczyną.
Nie trzeba było więcej słów. Osceola wiedział, że Sloan wróci z pomocą. Było to równie pewne jak zachód słońca.
MacAllister skinął na Chalę, by zbliżyła się do wodza. Spiorunowała go zabójczym wzrokiem, ale zrobiła jak kazał, nie złoszcząc się i nie protestując, tak jak wtedy gdy po raz pierwszy przedstawił jej swój plan.
Chala podeszła wolno do posłania swego thlacko. Jak mogła myśleć, że MacAllister ją rozumie? że czyta w jej sercu. Też coś! Nic nie rozumiał. Sądził, że złagodniała, i przez jakiś czas naprawdę tak było. Lecz związek z mężczyzną i dzielenie z nim chikkee to było jedno, ale porzucenie —swego plemienia, bo tak jej kazano, to coś zupełnie innego. Choć przeciwstawiała się z całych sił MacAllisterowi, Osceola był jej thlacko i musiała go słuchać.
Dwadzieścia minut później Chala oddaliła się od posłania Osceoli. Sloan nigdy nie widział jej tak przygaszonej. Mówiła cicho i starannie unikała jego wzroku. Wszystko, co od niej usłyszał to zwięzłe „Chala z tobą pojedzie”. Nadeszła odpowiednia pora, by pokonać kolejną przeszkodę.
— Od tej chwili jesteś Savanną James. Chala to Seminolka. Savanna to biała dama. — Podkreślił słowo dama i zaczął się zastanawiać, jak, u licha, Annemarie przerobi ten zgrzebny materiał na jedwab.
Blask słońca przedzierał się przez grube, wysoko rosnące konary. Chala i Sloan, podróżujący na grzbiecie Wybawcy, jechali bez pośpiechu przez las, zmierzając ku zachodniemu wybrzeżu Florydy. Mico i dwóch innych wojowników, których imion Sloan nigdy się nie nauczył, jechali wolno z tyłu. Wiedział, że gdy dotrą do miejsca, w którym las się przerzedza i ustępuje piaszczystym plażom, podróż będzie łatwiejsza i szybciej dotrą do Cedar Key, gdzie czekała „Polly Copinger” i kapitan Culpepper. W każdym razie taką miał nadzieję. Nie można było wykluczyć, że jakiś grasujący w okolicy oddział Krików czy przypadkowy regiment kawalerii natknął się na „PoIly” i że kapitan, by ratować statek, musiał wypłynąć w morze. Trudno byłoby tłumaczyć żołnierzom, co „Polly” robi w samym środku indiańskiego terytorium, wyładowana po brzegi towarami. CuIpepper nie musiał się jedynie obawiać, że jego załoga ucieknie z pokładu. Wokół ciągnęły się kilometrami lasy, więc marynarze zrobiliby najmądrzej pozostając na statku.
Wielobarwna spódnica Chali, okrywająca opalone nogi, uniosła się wysoko w górę, ukazując ich kształty. Widok zgrabnej, kobiecej nogi sprawiał Sloanowi zazwyczaj przyjemność, ale teraz skrzywił się. Z powodu strojów, jakie nosiła, a także słońca, jej skórę pokrywały prawdopodobnie brązowo–białe łaty. Żadna dama nie wystawiała się nigdy na działanie promieni słonecznych, a według najnowszych nakazów mody należało odsłaniać ramiona i piersi, a także ręce powyżej łokci. Sama Chala miała to niebawem czynić. Sloan zatroskany marszczył czoło. Trzeba coś zrobić! No i te ręce! Żadna dama z klasą nie miała tak spracowanych rąk jak Chala. Jako Savanna James powinna mieć miękkie, zadbane dłonie i wygładzone do połysku paznokcie.
Nie mógł wybielić jej skóry, ale mógł sprawić:, by odznaczała się jednolitą barwą! Miał taką nadzieję. Ale gdzie? Ich rejs po zatoce miał trwać tylko dwa dni, najwyżej trzy, gdyby „PolIy” natknęła się na przeciwne wiatry. Było zbyt mało czasu. Nawet gdyby powiesił ją nagą na rei, nic by to nie dało. Piaszczyste plaże też były nieodpowiednie, ktoś mógłby ich tam zauważyć. Wybrzeże zawsze znajdowało się pod obserwacją. Ale przecież istniały jeszcze zewnętrzne wyspy Cedar Key. Będą się doskonale nadawały do tego celu! MacAllister uśmiechnął się do siebie. Zastanawiał się, ilu mężczyzn mogło marzyć o pobycie na bezludnej wyspie z kobietą choć w połowie tak piękną jak Chala?
Wybawca niósł Sloana i Savannę bez wysiłku. Minęły już ponad trzy godziny od chwili, w której dotarli do wybrzeża. Sloan skierował konia bliżej wody, gdzie twardy piasek ułatwiał jazdę. Savanna wybuchała śmiechem, kiedy koń odskakiwał gwałtownie w bok, by nie zmtrczyć siebie i swego pana. Śmiech dziewczyny był beztroski i melodyjny, i Sloan uświadomił sobie, że słyszy go po raz pierwszy. Nawet dwaj wojownicy, biegnący za nimi, przyjmowali z humorem zachowanie konia. Tylko Mico, który miał minę jak chmura gradowa, podążał w milczeniu.
W odległości około kilometra Sloan dostrzegł maszty „PolIy”. Podniósł rękę i pokazał statek Indianom. Ścisnął boki Wybawcy kolanami i popędził wzdłuż wygiętej linii brzegu w stronę statku. Odczuł prawdziwą ulgę, gdy się przekonał, że Culpepper nie musiał uciekać w morze, by ratować się przed Indianami czy też kawalerią.
Morze było głębokie, błękitna woda falowała łagodnie wzdłuż wąskiego, piaszczystego pasa lądu. Drzewa rosły tutaj inne; wiatr kołysał palmami o wysokich, zgrabnych pniach i długich, ostro zakończonych zielonych liściach.
— Ahoj, przyjacielu! — zawołał z pokładu „Polly” Enwright Culpepper. Sloan zauważył, że kilku ludzi z załogi jest uzbrojonych w strzelby. „Polly” stała blisko brzegu. Większy statek musiałby zakotwiczyć na pełnym morzu. Kapitana Culpeppera spuszczono na wodę w szalupie. Chala przyglądała się „Polly” oczami szeroko otwartymi ze strachu. Nigdy przedtem nie widziała tak wielkiego statku i prawie nie wyobrażała sobie, by mogła wejść na jego pokład i żeglować po błękitnych wodach zatoki. Dla niej, przywykłej do drewnianych kanoe, „Polly” stanowiła prawdziwie groźny widok.
Zdawało się, że Mico i jego dwaj towarzysze podzielają uczucia Savanny. Stali na plaży wpatrzeni w statek, zasłaniając się ramionami przed blaskiem słońca, podczas gdy woda obmywała im mokasyny. By ich uspokoić, Sloan szybko wytłumaczył, jak należy rozładować zapasy, a następnie zgromadzić je w jednym miejscu.
Culpepper obserwował Seminoli podejrzliwym wzrokiem. Nigdy przedtem nie widział Indian z tak bliska. Nie podobali mu się zbytnio. Nie dał niczego po sobie poznać, kiedy MacAllister poprosił go o zapasy żywności dla dwojga ludzi, koce i inne rzeczy.
Piasek, słońce, niebo i morze… jak okiem sięgnąć. Sloan wziął drugą szalupę z „PolIy” i załadował ją zapasami, a potem zawiózł Chalę przez wąski przesmyk, na ostatnią wyspę w łańcuchu Cedar Key.
Jeśli się domyśliła, o co mu chodzi, to nie dała tego po sobie poznać. Robiła wszystko, co mówił. Choć lękała się pływać w małej łódce po takim bezmiarze wód, milczała. Przybili do płaskiej plaży otoczonej pierścieniem niskich drzew, które opierały się nieustannie wiejącemu wiatrowi. Sloan zarzucił kotwicę, wbijając ją głęboko w piaszczyste dno.
Pierwszą rzeczą, jaką należało tego dnia zrobić, to zbudować prowizoryczne schronienie przed wiatrem i deszczem. Chala wykazała się w tym przypadku doświadczeniem, pokazując Sloanowi, które gałęzie i liście palmowe powinien ściąć siekierą. W dwie godziny później był już gotowy szałas o płaskim dachu. Wznosił się zaledwie metr nad ziemią i trzeba było do niego wchodzić zginając się wpół, chronił jednak przed skutkami złej pogody.
Ich wieczorny posiłek składał się z gotowego jedzenia, które zabrali z pokładu „Polly”. Było niewyszukane, ale zaspokoiło ich głód. Wyczerpani po długim, ciężkim dniu, wczołgali się w milczeniu do szałasu i niemal natychmiast zasnęli. Chala uświadomiła sobie w pewnym momencie, że znowu leży z głową na ramieniu Sloana i słucha uspokajających dźwięków jego głębokiego, równego oddechu. Dawało jej to poczucie bezpieczeństwa.
Zbudził ją aromat świeżo palonej kawy i skwierczenie jajek na patelni.
Na gładkich, płaskich kamieniach leżących w pobliżu ogniska piekły się placki kukurydziane. Przecierając oczy z resztek snu, Chala patrzyła zdumiona. Nawet na szlaku mężczyźni jedli tylko to, co zabrali z wioski, czasem złapanego w lesie królika czy złowioną rybę. Nigdy nie piekli placków ani nie smażyli jajek, zwłaszcza gdy była z nimi kobieta, która dla nich gotowała. To niezwykłe zachowanie ze strony mężczyzny i chwilowe wytchnienie od obowiązków sprawiło, że Chala się uśmiechnęła. Jeśli wszyscy biali byli dla swoich kobiet tak dobrzy jak MacAllister, to być może przyszłość nie malowała się w tak czarnych barwach.
— No prędzej, śpiochu. Śniadanie gotowe! — Uśmiechnął się, kiedy dostrzegł jej zdziwienie.
Kawa, której Chala nigdy w swym życiu nie piła, była gorzka, dopóki Sloan nie dosypał do niej kilku łyżeczek białej, rozdrobnionej substancji, nazywanej przez niego cukrem. Już po pierwszym łyku polubiła ten czarny napój, tak aromatyczny w chłodzie wczesnego ranka.
Kawałkiem placka kukurydzianego zgarnęła z płaskiego, cynowego talerza resztkę jajka i wsunęła w usta, po czym westchnęła z zadowoleniem. Popatrzyła na niego zielonymi jak głęboki las oczami.
— Co MacAllister chce robić na tej wyspie? — spytała obracając twarz ku słońcu, którego dotyk na skórze sprawiał jej przyjemność.
Sloan nie bardzo wiedział, jak ma przedstawić prawdziwy powód, dla którego przywiózł ją na tę bezludną wyspę. Teraz sama dała mu doskonałą okazję.
— Cieszę się, że lubisz słońce, Savanno.
Spojrzała na niego pytającym wzrokiem.
Sloan zaczął się jąkać i w końcu uznał, że najlepiej będzie powiedzieć prawdę. Ale jak zacząć?
— Chodzi o kolor twojej skóry, Savanno…
Od razu się najeżyła, jak wszystkie kobiety, oburzona tym, że coś mu się w niej nie podoba.
— A co złego z moją skórą? Jest równie biała jak twoja! Nawet bielsza! Widzisz?
Ściągnęła górę bluzki, by pokazać kremowe ramiona.
— Widzę. I w tym właśnie problem — starał się przemawiać jak nauczyciel albo lekarz, ale zauważył kształt jej piersi. — W Nowym Orleanie, w ogóle wszędzie, dama, dobrze urodzona, dama z klasą, rozumiesz, nigdy nie wystawia się na słońce. Nie uda nam się usunąć tej opalenizny, ale możemy trochę ją wyrównać, tak że kiedy założysz wspaniałą suknię balową, twoje ramiona nie będą białe a szyja i barki brązowe: Tak nie może być, rozumiesz?
Chala wstała, strącając przy okazji talerz na ziemię.
— MacAllister ma rację. Tak nie może być. Jeśli biały człowiek myśli, że posadzi mnie na słońcu, bym usmażyła sobie skórę, to się myli. Nie, nie, nie! — Tupała nogą, podkreślając tym gestem swój sprzeciw.
— Właśnie to masz zrobić — powiedział głosem, w którym wyczuwało się ukrytą groźbę. Do diabła, jak kobieta mogła być w jednej chwili taka słodka, a zaraz potem tak się złościć?
— MacAllister się myli! — splunęła mu pod nogi. — Nikt nie będzie mnie smażył jak kurczaka!
Skrzyżowała ręce na piersiach i patrzyła na niego bez zmrużenia powiek pociemniałymi z gniewu oczami.
— Nie, MacAllister ma rację! — odrzekł, mierząc jednocześnie dzielącą ich odległość, gdyż był pewien, że ucieknie do lasu, który rozciągał się za ich plecami. — I jeszcze jedno, Savanno damy nie plują! Bez względu na sytuację, nigdy tego nie robią!
Wyciągnął błyskawicznie rękę, by ją złapać i obezwładnić. Savanna była szybsza. Odskoczyła do tyłu, niemal się przewracając. Była poza zasięgiem jego rąk i nie chciała tego zmieniać. Sloan dostrzegł w jej oczach zdecydowanie. Zagryzła wargę. Wiedział, że będzie musiał gonić za nią po całej wyspie, jeśli nie uda mu się złapać jej od razu. Rozłożył szeroko ręce, pochylił ramiona, napiął mięśnie. Zaczął ją okrążać jak złapanego królika, ani na chwilę nie spuszczając z niej wzroku.
Chala nie dała się tak łatwo pokonać. Cofała się, wyczuwając grunt piętą. Stwierdziwszy, że nie ma na swojej drodze żadnej przeszkody, odwróciła się i ruszyła przed siebie. Z rozwianym włosem, pracując łokciami, biegła ile sił w nogach. Miękki piasek pod stopami nie ułatwiał ucieczki. Zdawało jej się, że czuje na karku gorący oddech Sloana. Musiała umknąć przed tym obłąkanym białym człowiekiem, którego Osceola nazywał bratem. Gdyby jej wódz wiedział, jakim wariatem był MacAllister, to nigdy by jej mu nie podarował. Wszyscy wiedzieli, że wylegiwanie się na słońcu oznaczało śmierć! Nawet skończeni głupcy. Dotarła prawie do bezpiecznej granicy lasu, gdy poczuła, że złapał ją za spódnicę i ciągnie do tyłu, rozrywając materiał w talii. Chala leżała rozciągnięta na plecach, zakrzywiając palce jak szpony, gotowa z nim walczyć. Ale nim zdążyła cokolwiek zrobić, Sloan upadł na nią, chwycił ją za nadgarstki i zaczął ciągnąć z powrotem na plażę.
— Nie, nie! — krzyczała, opierając się z całej siły i starając się wykorzystać ciężar swego ciała. Ale on był silny, silniejszy niż mogła to sobie wyobrazić. Przez głowę przemknęło jej wspomnienie, jak chłostała go batem do krwi, jak osunął się z bólu na ziemię. Dobrze byłoby go jeszcze raz wychłostać, tyle że tym razem nic by jej nie zatrzymało. Pragnęła ‘bić go tak długo, aż zamieniłby się w krwawą miazgę. — Nie, nie!
— Tak! Jeśli będzie trzeba, to sam cię rozbiorę, a ty pójdziesz siedzieć na słońcu! Sprawię, że będziesz na całym ciele jednakowa, choćby to była ostatnia rzecz, jaką miałbym w życiu zrobić!
— MacAllister jest szalony! Szalony!
— Bardziej szalony niż ci się wydaje. Przede wszystkim dlatego, że poprosiłem o ciebie Osceolę. Gdybym wiedział, co biorę, nigdy bym nie otwierał swojej głupiej gęby!
Chala szarpała się z nim, próbując się uwolnić. Wierzgała nogami, wiła się, robiła wszystko, by się wyswobodzić z jego rąk. Chciała płakać, krzyczeć, ale nie było tu nikogo, kto mógłby ją usłyszeć. Jakim cudem ten człowiek, który tulił ją tak czule w chłodzie nocy, który pocieszał ją w chwili smutku, mógł postępować z nią w ten sposób?
Przyciskał ją mocno do siebie. Czuł, jak dyszy gwałtownie.
— Pójdziesz dobrowolnie czy mam cię zaciągnąć i związać? Pamiętaj, że jestem do tego zdolny.
Podniosła głowę, a wtedy złota zasłona włosów rozchyliła się. Oczy miała ciemne z nienawiści, niemal czarne. Ruszała nozdrzami i zaciskała usta, które tworzyły cienką, zdecydowaną linię. Nagle plunęła mu w twarz.
Nie zdążył jej powstrzymać. Ścisnął boleśnie palcami jej podbródek.
— Mówiłem ci, że damy nie plują. Tylko mężczyźni i zepsute dzieci!
Po raz pierwszy od chwili, w której spętał ją ku uciesze całej wioski, bała się go, naprawdę bała. Chwycił ją za ramię i ciągnął za sobą, nie zwracając uwagi na jej opór. Chala przełknęła ślinę. Posunęła się za daleko. Rozwścieczyła go poza dopuszczalne granice. Teraz ją zabije!
Jej krzyki słyszały tylko ptaki w górze i mężczyzna, który ciągnął ją po piachu, z powrotem do ogniska, przy którym stała dziesięciokilogramowa beczułka mąki. Usiadł na niej i przełożył Chalę przez kolano jednym ruchem, który świadczył o przerażającej wprost sile. Przez chwilę widziała jego twarz. Surowe, proste rysy, jak wykute z kamienia; białe, mocne zęby pod rozchylonymi wargami; połyskujące złotawo włosy, opadające w bezładzie na opalone czoło. Nabrzmiałe żyły na szyi. Był obłąkany, szalony i chciał ją zabić!
Leżała pośladkami do góry, zupełnie bezradna. Biła pięściami na oślep: w jego uda, łydki, biodra. Po pierwszym klapsie otworzyła oczy ze zdumienia. Karał ją! Spuszczał lanie jak dziecku, tłukąc raz po raz jej pośladki i sprawiając ból.
Jej pełne oburzenia krzyki, przeraźliwe i świdrujące, dźwięczały mu w uszach. Wstydził się tego, co robił, do czego go doprowadziła, lecz nim nauczy się być damą, musi wyzbyć się obyczajów dzikuski. Dobrze zapamięta tę lekcję, jak niegrzeczne dziecko.
Pełen obrzydzenia do siebie i do niej, jeszcze raz zdrowo jej przyłożył i wstał gwałtownie, zrzucając ją na ziemię. Przestąpił przez nią i poszedł w stronę wody. Nie obchodziło go, czy pobiegnie do lasu. Chciał nawet, by tak zrobiła. Później wysłałby Mica na jej poszukiwania. Niech sobie do niego należy; niech go truje swoim jedzeniem!
Łagodne fale uderzały o brzeg plaży uspokajającym, niezmiennym rytmem.
Sloan patrzył w dal i zastanawiał się, jak doszło do tego, że uderzył kobietę. Choć go rozgniewała, czuł wstyd z powodu swego zachowania. Ale postanowił, że nigdy się przed tą małą dzikuską do tego nie przyzna. Niemal udławił się własnym śmiechem. Kto tu kogo nazywa dzikusem!
Posłyszał swoje imię. Dosłyszał w jej głosie łzy. Bał się odwrócić do niej.
Po długiej chwili, kiedy zawołała go po raz drugi, zdobył się na odwagę, by na nią spojrzeć. To, co ujrzał, wprawiło go w zdumienie. Stała na piasku, łagodna bryza rozwiewała jej włosy, twarz pokrywały smugi po łzach, pełne usta drżały lękliwie, oczy spuchły od płaczu… była naga.
— Jeśli MacAllister mówi, że mam siedzieć na słońcu, to będę siedzieć.
Powoli, nie czując wstydu czy nieśmiałości, rozłożyła na piasku koc i wyciągnęła się na nim, by kąpać się w złotych promieniach słońca.
Miała piękne ciało. Domyślał się tego jedynie, kiedy zasypiała w jego ramionach, gdy czuł jej bliskość, miała pełne i kremowobiałe piersi, szczupłą talię i okrągłe, pełne biodra; nogi proste, zgrabne. Jej ciało było absolutnie kobiece a mimo to mocne. Nie widać było wystających kości, co zdarzało się nawet u kobiet tęższych od niej.
Wyciągnięta jak struna, oparła się na łokciach i patrzyła na niego.
— Czy tak mam się smażyć?’
Roześmiał się bezwiednie.
— Zgadza się. Ale nie zbyt długo za jednym razem, to musi potrwać parę dni.
— Dni?
— Oczywiście, słońce nie opali ci ramion i twarzy w jeden dzień. Miałaś przynajmniej czas, by przyblednąć po lecie. Całe szczęście. — Walczył z sobą, by nie patrzeć na nią. Nie mógł pozwolić, by ta mała kotka go podniecała. I tak był już zbyt zaangażowany. — Zostań tu, zaraz wracam.
Zostawił ją nad brzegiem morza i poszedł do obozowiska pod drzewami.
Musiał nad sobą zapanować! Doszedł do przekonania, że nie lubi obciążać się problemami; a ten związany z Chalą, Savanną James, nie był lekki. Lecz nie mógł wyrzucić z myśli jej obrazu. Poszedł z łopatą do lasu i zaczął kopać, wrzucając do wiadra bryły tłustej, czarnej ziemi, ale cały czas myślał o dziewczynie. Zastanawiał się przed chwilą, jak zrobić błoto z tej mazi i jak je rozprowadzić po jej opalonej twarzy, ramionach, szyi i nogach, nie tracąc jednocześnie panowania nad sobą. Potrafił sobie wyobrazić, jak miękka i jedwabista jest jej skóra, jak cudowne są te wszystkie okrągłości i ukryte wdzięki, które ujawniłyby się podczas smarowania jej błotem.
Odgarnianie chwastów i poszycia, kopanie między korzeniami drzew było okropną harówką, a mimo to wciąż o niej myślał. Wiedział, że musi pójść do niej!
Wrócił do obozu, by wziąć jedną ze swoich zapasowych koszul. Bał się, że Savanna doprowadzi go do szaleństwa.
Leżała na kocu, tak jak ją pozostawił.
— Masz — rzucił jej koszulę — przykryj tym swoje… ee… okryj się tym.
— Dlaczego? MacAllister powiedział, że muszę siedzieć na słońcu. No to siedzę.
— Tak, masz rację… ale nie chcesz się poparzyć, prawda?
— To właśnie cały czas mówię MacAllisterowi! Siedzenie na słońcu to śmierć! Krikowie torturują swoich jeńców trzymając ich siłą na słońcu. Po chwili usta są suche, skóra pali… Dlaczego MacAllister chce mnie zabić? — płonęła gniewem, jej zielone oczy błyszczały.
— MacAllister… to znaczy, nie chcę cię zabić, Savanno, tylko, ee… trochę wyrównać twoją opaleniznę. Masz, zakryj tym piersi i brzuch. Twoja skóra jest taka delikatna i biała, nie chcę, żebyś dostała przeze mnie bąbli.
Wzięła jego koszulę i zaczęła macać nieznany materiał, który jej się podobał.
— Co to za tkanina, MacAlIister? Kto to utkał?
Jej palce głaskały z podziwem koszulę.
— Robaki — odpowiedział krótko. Mieszał żyzną ziemię, którą wykopał, z morską wodą.
— Robaki? — wybuchnęła śmiechem, beztroskim, melodyjnym, tak różnym od jej wrzaskliwych protestów. — Kto może zrobić tak małe krosna, żeby nadawały się dla robaków? — Znów się roześmiała, pokazując rozmiar krosien na palcach.
— Nie, nie — zachichotał. Było tyle rzeczy, o których Savanna nie wiedziała. I których mógł ją nauczyć — Robaki przędą nić, podobnie jak gąsienica swój kokon. Potem się ją zbiera i przędzie z niej materiał nazywany jedwabiem. Jeśli zechcesz, wszystkie twoje stroje, które będziesz nosiła w Galveston, będą jedwabne.
Przestała się śmiać. Na jej twarzy malowało się zakłopotanie.
— Galveston? A gdzie to jest?
— Tam dalej — wskazał na zachód. — To wyspa na wysokości wybrzeża Teksasu.
— Teksas, wiem — powiedziała. — Wyspa? Taka jak ta?
— Nie, nie, znacznie większa.
Wymieszał ziemię z wodą i otrzymał gęste, kleiste błoto. Pokrywając nim niższe partie ramion i szyję wyjaśniał, że te fragmenty jej skóry nie mogą być już bardziej opalone. Podczas tej intymnej czynności cały czas odpowiadał na jej pytania dotyczące statku, „Polly Copinger”. Wyjaśnił, że tak się nazywała matka Osceoli. Miał wrażenie, że bardzo jej się to spodobało. Opowiedział jej o Annemarie Duval i domu w Galveston, o Nowym Orleanie i wspaniałych sukniach, jakie będzie nosić. I przez cały ten czas pocił się obficie, i czuł, że bełkocze jak uczniak. A pragnął jedynie powiedzieć tej kobiecie, jaka jest piękna. Jak gładka i miękka jest jej skóra, i jak bardzo chce ją dotykać, naprawdę dotykać, tak jak dotyka kobietę mężczyzna, kiedy się z nią kocha. Czuł na karku i głowie palące promienie słońca.
— MacAllister jest rozpalony… czy ma gorączkę? — spytała cicho, i gdy podniósł wzrok, by spojrzeć jej w oczy, dojrzał w nich zachętę.
To niemożliwe… powiedział sobie w duchu. Chyba mu się zdawało. Zobaczył tylko to, co chciał zobaczyć…
— Poleż tak, a za chwilę przekręć się na brzuch. Ale pamiętaj, żeby przykryć ten słodki tyłeczek koszulą, bo nie będziesz mogła na nim siedzieć przez tydzień!
— Już teraz nie mogę siedzieć — odrzekła z urażoną miną, odwracając się szybko i pokazując czerwone ślady po jego razach.
— Po prostu się opalaj! — wrzasnął i oddalił się biegiem, jakby użądliła go pszczoła.
— MacAllister! Dokąd idziesz?
— Łowić ryby! Na obiad!
Wrócił po swoich własnych śladach do obozu, poirytowany szybkim biciem serca, co nie miało nic wspólnego z krótkim biegiem.
Nie tracąc rachuby czasu, wrócił nad wodę. Cały czas trzymał się w pobliżu. Dostrzegł kątem oka, że się przekręca, posłuszna jego poleceniom, i że zakrywa ciało koszulą. Sloan potrząsnął głową. Seminole wierzyli, że ciało jest pięknym darem Duchów, i wszelka fałszywa skromność wywoływała u nich .zdziwienie. Savanna dawała teraz świadectwo swego wychowania i była absolutnie czarująca.
Kiedy złowił trzy ryby, uznał, że ma już dość słońca. Zbliżył się szybko do dziewczyny i powiedział, żeby zmyła z siebie w morzu błoto, a on zaniesie ryby do obozu. Nie zauważył nagłego rozczarowania w jej oczach.
Dziesięć minut później wciąż jej nie było. Spojrzał w stronę plaży i dostrzegł ją. Leżała tuż przy wodzie, fale niemal obmywały jej stopy. Wyglądała prawie komicznie z tymi nagimi ramionami i łydkami oblepionymi błotem, podczas gdy odkryte fragmenty ciała, z wyjątkiem torsu, były zaróżowione od słońca. Kiedy się odwróciła i zobaczyła, że na nią patrzy, przywołała go gestem dłoni.
— MacAllister, MacAllister!
— Do diabła! — zaklął, nie chcąc się do niej zbliżać, dopóki się nie ubierze. Znów go zawołała, machając zamaszyście ręką.
Gdy podszedł do niej, dostrzegł w jej oczach strach.
— Co się stało? — spytał ostro, coraz bardziej niezadowolony z powodu reakcji, jaką w nim wywoływała.
— MacAllister chce, żebym weszła do morza? Nie, nie! Chcesz mnie zabić?
— Wiesz, że nie chcę cię zabić, przestań tak mówić! O co ci chodzi z tym morzem? Wydaje ci się za zimne? Pływałaś w Withlacoochee, prawda? — w jego głosie pojawiło się zniecierpliwienie graniczące z wrogością.
— Withlacoochee jest taka głęboka — opuściła dłoń do poziomu talii, przyciągając jego wzrok do szczupłych bioder i trójkącika złotych włosów, tylko trochę ciemniejszych od tych na głowie.
— A morze też jest takie głębokie — przedrzeźniał ją — jeśli nie wejdzie się w nie zbyt daleko.
— Nie. Jeśli MacAllister nie wejdzie ze mną, to sama nie wchodzę! Będę spała z nim oblepiona błotem. — Okazując upór, skrzyżowała na piersiach ramiona gestem, do którego coraz bardziej się przyzwyczajał.
— W porządku, pójdę z tobą. Do diabła, kobieto. Doprowadzasz mnie do szału! Nie mam ochoty na lodowatą kąpiel.
Był już na bosaka, zdjął więc tylko koszulę, zostając w samych spodniach.
Savanna uniosła brwi.
— Wszystko — stwierdziła stanowczo pokazując palcem spodnie. Jeśli kąpiel jest dobra dla mnie, to jest jeszcze lepsza dla MacAllistera!
— Głupia kobieta — mruknął do siebie spuszczając spodnie, które opadły na piasek. Czuł się z jakiegoś nieokreślonego powodu urażony, gdy uważnie badała wzrokiem jego nagie ciało. Czego się spodziewała, zastanawiał się kwaśno. Pobiegł do wody i skoczył na głowę. Wypłynął parskając i plując. Chryste, ale zimno!
— No dobra, właź do wody i umyj się — wymamrotał.
Savanna posuwała się ostrożnie, aż woda sięgnęła jej do pół łydki, zatrzymała się, nie chcąc najwyraźniej posunąć się choć krok dalej. Sloan podpłynął do niej i zanim się zorientowała, co się dzieje, była już pod wodą. Wynurzyła się krzycząc i przeklinając.
— Na litość boską, nie drzyj się tak. Każdy Krik, stąd do Arkansas, może cię usłyszeć. A teraz się umyj! — nakazał.
Nie przestawała krzyczeć, rozchlapując wodę i tonąc.
— Chcesz mi powiedzieć, że nie umiesz pływać? — spytał przerażony chwytając ją za włosy i wyciągając po raz trzeci z rzędu.
— To właśnie ci mówię, MacAllister. Nie umiem pływać. Nie lubię wody. Jeśli nie dotykam stopami dna, nie zanurzam się. To proste. Będę trzymała się twoich ramion, a ty będziesz mnie mył.
— O, nie, nic z tego. — Odepchnął ją lekko od siebie. — Teraz dotykasz stopami gruntu. Myj się!
— Dlaczego mnie odpychasz? Uważasz, że jestem brzydka? Moje siostry w obozie Osceoli uważają, że jestem brzydka z tymi swoimi zielonymi oczami i jasnymi włosami. Wyglądam jak ty, MacAllister.
Sloan jęknął.
— No dobrze, chodź tutaj. — Zacisnął zęby i zaczął pospiesznie zmywać skorupę błota z jej ciała. Chryste, jeszcze minutę temu bał się, że zamarznie na śmierć, a teraz był gorący jak indiańskie ognisko. Ona też nie czuła zimna. Niby dlaczego, myślał, przecież miała na sobie chyba ze trzydzieści kilogramów błota. Tylko czemu w jej oczach palił się taki ogień? Z powodu błota, akurat; w jej żyłach też płynęła krew. Jezu, nawet oczy Beaunell nigdy nie były takie…
— No dobra, trzeba wyjść z tej wody, zanim zamarzniemy na śmierć — powiedział ciągnąc ją na brzeg.
Savanna westchnęła. Biali ludzie mieli wiele problemów. Szła za nim posłusznie, a potem czekała, aż zarzuci jej koc na ramiona. Nie było jej zimno. Wyprężyła się nieco na piachu i położyła ręce nad głową, by rozluźnić mięśnie. Zmarszczyła brwi usłyszawszy jęk Sloana. Coś było z nim nie tak, ale co?
Zapadła noc i w górze ukazało się mrowie gwiazd, tak blisko, że można je było niemal dotknąć. Kolacja była dobra, więcej niż dobra, wprost znakomita. Savanna zaskoczyła Sloana efektami swoich kulinarnych zabiegów. Po oczyszczeniu i oskrobaniu ryb, które złapał, nadziała je na patyk i opiekała powoli nad ogniem, aż mięso zrobiło się białe i odchodziło bez trudu od ości. Sloan zaparzył kawę, która tak jej smakowała, podczas gdy ona ugotowała warzywa nazbierane w lesie. Sloan rozpoznał wśród nich szczaw i skrzywił się, ale potrawa smakowała wspaniale.
W czasie posiłku pytała go o życie w cywilizacji, jak mówiła, robiąc przy tym tak kwaśną minę, że wybuchnął śmiechem.
— Niedługo będziesz przez tę cywilizację zepsuta, mała. A wtedy Bóg jeden wie, co z tobą zrobię! — Te słowa, które tak bezmyślnie wypowiedział, wprawiły go w zakłopotanie. No właśnie, co miał z nią zrobić? Należała teraz do niego; Osceola uprzedzał, że nie przyjmie jej z powrotem pod żadnymi warunkami: — Mico! — powiedział głośno. Odda ją Mico, i będą mogli zbudować sobie chikkee, mieć dzieci i zestarzeć się razem… Ta myśl przyprawiła go o złość, i to złość tak wielką, że rozlał sobie kawę na rękę. Niezgrabiasz…
— Co MacAllister powiedział? — spytała unosząc znad ognia wzrok.
— Powiedziałem, że niezgrabiasz ze mnie… Wylałem sobie kawę na rękę…
W mgnieniu oka była przy nim. Obracała jego dłoń, by sprawdzić oparzenie, i oświadczyć, że jest niegroźne.
— Co mówiłeś o Mico? — zainteresowała się. Dostrzegł pytanie w jej oczach, w których płonął blask ogniska.
— Nie, nic! — zaprzeczył zbyt głośno nawet dla własnych uszu. Wracaj do gotowania. Te kukurydziane placki czuć spalenizną.
Wróciła posłusznie do ognia. Podnosiła od czasu do czasu głowę i próbowała go zrozumieć.
Później, po kolacji zjedzonej niemal w całkowitym milczeniu, Sloan powiedział:
— Lepiej się połóż, Savanno. Mamy za sobą długi dzień. Jutro znowu będziesz siedzieć na słońcu.
Stojąc przy posłaniu, które, jak oczekiwała, będą dzielić, rzuciła niedbale swoje ubranie na ziemię. Niebieska bluzka i jasna spódnica w paski tworzyły na monotonnie zielonym tle dzikiej trawy kalejdoskop kolorów. Wśliznęła się powoli w jedwabną koszulę, którą dał jej wcześniej.
— MacAllister nie chce się mną opiekować — powiedziała cicho. Jej oczy posłały mu spojrzenie, którego nie śmiał interpretować. Powierzono mu tę dziewczynę; była pod jego opieką. Według prawa Seminoli należała do niego, ale to nie znaczyło, że mógł ją wykorzystać, a potem oddać Mico jak zużyty przedmiot.
— Kładź się, Savanno. Pospaceruję po plaży. — Mówiąc to czuł, że zapowiada się długa noc. Legowisko było przykryte warstwą poukładanych jeden na drugim kocy, które miały zapewnić ciepło. Niewielki szałas nie stanowił dobrej osłony przed nocnym chłodem. Zdał sobie też sprawę, że pragnie ponad wszystko wsunąć się razem z nią pod przykrycie i poczuć ciepło tej dziewczyny, leżącej sobie wygodnie w jego ramionach. Ale nie mógł. Nie tej nocy, ani żadnej innej. Nigdy. Po prostu nie ufał sobie! Nie po tym, jak doświadczył skutków wspólnej kąpieli, kiedy to poznał wilgotną gładkość jej skóry i poczuł miękkie i łagodne zaokrąglenia jej ciała, ocierające się o jego nagość. Doprowadziła go niemal do szału. Teraz też pragnął ją po prostu wziąć, szorstko i brutalnie, długo i rozkosznie, przez całą noc, a potem przez wszystkie następne, aż się nią nasyci. Prześladowała go jakaś uporczywa myśl, i bał się, że jeśli raz zakosztuje jej uroków, to już nigdy nie będzie miał jej dosyć!
— Dokąd MacAlIister idzie? — spytała bezlitośnie. Jej lodowato zimne oskarżenie zmroziło go.
— Mówiłem ci. Na plażę. — Mówił głosem bardziej napiętym niż by sobie tego życzył. Opryskliwym i złym.
— My, Seminole — powiedziała ironicznie — odtrącamy tych wojowników, którzy nie chcą patrzeć na kobietę i dzielić z nią chikkee. MacAllister jest dostatecznie silnym mężczyzną, by zbić kobietę, ale nie na tyle, by położyć się między jej nogami! — Mówiła szyderczo, obraźliwie. — Biedny, biedny MacAllister. Nie ma w sobie soków prawdziwego mężczyzny!
Wyglądała kusząco w jego jedwabnej koszuli, która zakrywała ją tylko do pół uda. Włosy odrzuciła do tyłu, ukazując pełen ironii uśmiech.
Poczuł, jak przepływa przez niego fala wściekłości i oburzenia. Pokonał błyskawicznie dwa dzielące go od niej kroki i spojrzał w jej zuchwałą twarz, na którą padał blask ogniska.
— Ty głupia kobieto! Nie rozumiesz, że cię ochraniam?
Chwycił ją za ramiona, potrząsając z taką wściekłością, że głowa chwiała się jej na szczupłej szyi tam i z powrotem.
Odzyskując nad sobą panowanie, próbował odepchnąć ją od siebie, ale ona przylgnęła do niego jeszcze bardziej. Spoglądała mu w oczy, a to co w nich ujrzał, przyprawiło jego serce o szaleńcze bicie, które pulsowało w nim niczym echo. Wydając z siebie błagalny jęk, przyciągnął ją do siebie, by zmiażdżyć pocałunkiem jej usta, smakować ją, czuć jej ustępliwe wargi. Kiedy oderwał się od niej, zobaczył rumieniec na jej policzkach i rozchylone usta. Znowu uniosła twarz w oczekiwaniu na pocałunek.
— Co ty ze mną robisz? — spytał opryskliwie.
— A co MacAllister robi ze mną? — spytała bez tchu, ochryple. — Co to jest, jak przykładasz swoje usta do moich?
— Pocałunek, do diabła! Dowód uczucia, dowód, że się kogoś lubi!
— MacAllister mnie lubi? Seminole się nie całują. Całuj jeszcze raz, do diabła — powiedziała naśladując go. — Chyba podobają mi się zwyczaje białych. Co jeszcze robią, żeby okazać u… uczucie? — Jej głos był głęboki, gardłowy. Wiedziała, jaką ma nad nim władzę, a on czuł się wobec niej bezsilny. — Całuj, do diabła — powtórzyła, podnosząc ku niemu twarz.
Bezradny, pałając do siebie nienawiścią, Sloan przyciągnął ją bliżej i poczuł woń morza w jej włosach. Jej skóra pachniała słońcem i delikatnym, kobiecym aromatem, niepowtarzalnym, charakterystycznym tylko dla niej. Objęła go za szyję ramionami jeszcze mocniej, ciągnąc ze sobą na posłanie. Uwodziła go. Uwodziła!
Coś w jego wnętrzu buntowało się, jakaś część jego męskości i dumy.
Chciał być agresorem; chciał być tym, który pokaże jej, jak to może wyglądać między mężczyzną a kobietą. Mico, bądź przeklęty!
Leżała w jego objęciach, delikatna niczym wiosenny kwiat. Zanurzył twarz w jej włosach, rozkoszując się ich bujnością.
Kiedy Sloan przyglądał się w blasku gwiazd zarysowi jej ciała, do głosu doszły wszystkie stłumione pragnienia, uczucia, których istnienia nie podejrzewał aż do dzisiejszego dnia. Położył się obok niej. Dotyk jej skóry, zmysłowe zaokrąglenia pod jedwabną koszulą, którą miała na sobie, podniecały go coraz silniej.
I znowu jego usta przywarły do jej ust. Savannie zakręciło się w głowie.
Był delikatny, a jego dłonie powolne, kiedy odkrywał jej ciało. Wrzały w niej zmysły, gdy wodził ustami po jej wargach. Znowu próbowała przysunąć się do niego bliżej, połączyć się z nim w jedność.
Kochał ją z nieskończoną czułością, uświadamiając sobie, że pomimo całej swej zmysłowości jest niedoświadczona. Panował nad gorączką, którą czuł w lędźwiach. Czekał na nią, rozbudzając ją cierpliwie, aż zapragnie go równie niespokojnie i łapczywie jak on.
Dotyk jego dłoni palił jej ciało, gdy wodził po niej, zatrzymując się na chwilę, by popieścić piersi, a potem uległe, wabiące uda. Jedwabna koszula, którą nałożyła z taką radością, była teraz irytującą zawadą, i Savanna pragnęła czym prędzej się jej pozbyć. Niecierpliwe dłonie odnalazły guziki i rozpięły je, odkrywając nagą skórę.
Jego usta porzuciły słodką wilgotność jej warg, by odnaleźć miękki zakątek, gdzie czuło się puls a szyja łączyła się z ramieniem. Wędrował ustami coraz niżej, pieszcząc źródła rozkoszy i pożądania. Wabił go blask jej piersi o barwie kości słoniowej, ich różowe sutki były nabrzmiałe i kuszące. Szczupła talia pasowała idealnie do jego dłoni, mocne, aksamitne w dotyku biodra bez wysiłku przyjmowały ciężar jego lędźwi. Złożył długi, zmysłowy pocałunek na złotym trójkącie pośrodku jej nagości, a wtedy Savanna poddała mu się, oddychając gwałtownie.
Kiedy nad ich głowami migotały gwiazdy, on dotykał ustami jej ciała, sycąc pragnienie tej kobiety, a jednocześnie rozbudzając w sobie wielki głód. Jej ciało odurzyło go swoją doskonałością. Prężna krągłość uda, płaskość brzucha, dołeczki w pośladkach, kształtne długie nogi. Ale zawsze powracał do ciepłego mroku między jej piersiami, wyobrażając sobie, że przywołują go milczącym, uwodzicielskim urokiem.
Ciało Savanny pragnęło go aż do bólu. Ofiarowała się bez reszty jego poszukującym dłoniom i ustom. I Sloan, wyczuwając jej pasję, posuwał się coraz dalej, spragniony jej bezgranicznego piękna, dotykając ustami tych sekretnych miejsc, które tak go fascynowały. Zatracał się w jej zmysłowej pasji, która dorównywała jego namiętności.
Zsunęła dłonie w dół jego płaskiego brzucha, chcąc poznać go i zaspokoić dręczące pragnienie. Starała się poznać każdy szczegół jego ciała, dotykając muskularnej gładkości i wyczuwając pod nią siłę. Przepojona pożądaniem, oddychając chrapliwie, całowała wklęsłość pod jego szyją, domagając się, by położył kres tej burzy, która się w niej rozpętała, i zaspokoił pragnienia, które w niej rozbudził.
Tysiące gwiazd nad ich głowami zlały się w jedno pod wpływem żaru, który w nich zapłonął. Wirowali gdzieś za księżycem, radując się pięknem, które sobie dawali, wpatrzeni w swoje odbicia. Dwa złotowłose duchy, jeden blady niczym promień gwiazdy, drugi o barwie miodu, złączone jedną pasją i rozpalające słoneczny blask w ciemnej, nieskończonej nocy.
Pierwszego dnia nowego roku „PoIly Copinger” wyruszyła do Galveston. Sloan wiedział, że nigdy nie zapomni strachu, jaki malował się na twarzy Savanny, gdy wchodziła na pokład. Wiedział, że boi się tej podróży. Na wyspie często pytała go, jak to jest, gdy brzeg ginie z oczu, czy może zdarzyć się coś złego… Gdy żyła pośród Seminoli, nie pływała na niczym większym niż kanoe albo na tratwie, a porośnięte trawą i drzewami brzegi zawsze były w zasięgu wzroku.
Dzięki słońcu osiągnięto pożądany efekt. Skóra Savanny wciąż była zaróżowiona a nie złotobrązowa, co miało wyrównać odcień jej karnacji, ale od Galveston wciąż dzieliły ich trzy dni, a pogoda zapowiadała się dobrze. Westchnął w duchu. Doszłoby pewnie do rękoczynów, gdyby próbował jej wyjaśnić, że nie powinna rozbierać się do naga na oczach całej załogi.
Pamięć ostatnich pięciu dni wracała do niego jak szalejąca, sztormowa fala. Pięć dni w raju, spędzonych z boginią słońca. Kochał się z nią na ostrym, żółtym piasku, widząc, jak w jej zmysłowych, zielonych oczach narasta pasja; kochał się z nią w nocy; zaznawał ciepła, którym emanowało jej ciało, jakby wchłaniało złote promienie słońca i płonęło własnym światłem.
Enwright Culpepper był nad wyraz zdziwiony obecnością swego nowego pasażera. Chytre, niebieskie oczy wpatrywały się spod krzaczastych, siwych brwi w dziewczynę. Widywał już przestraszone króliki, które miały więcej odwagi niż ta dziewczyna, w niebieskiej bluzce i szerokiej, wielobarwnej spódnicy. Jej paciorki i świecidełka były bez wątpienia indiańskie, i choć miała miodowe włosy i złotą skórę, wiedział, że musi należeć do jakiegoś szczepu dzikich. Zastanawiał się, co by było, gdyby z lasu wypadli nagle indiańscy wojownicy, by ratować tę młodą ślicznotkę. Według niego Sloan porwał ją, umykając w ostatniej chwili. Żadne inne wytłumaczenie nigdy nie przyszło mu na myśl. Albo zapłacił za nią towarami, które przywiózł z Nowego Orleanu. Boże Wszechmogący, ubił niezły interes, no ale Sloan zawsze wychodził na swoje.
— Czy ona umie gotować? — spytał zamyślony Culpepper. Każdy gotowałby lepiej niż ten osobnik w kuchni. Słabością Culpeppera, oprócz chorej nogi, w którą wcierał maść, było jedzenie. Mężczyzna musiał być silny, to prawda, ale istniały pewne luksusy, na które należało sobie pozwolić.
— O Boże, owszem — warknął MacAllister. Wiedział, że nie powinien przelewać swej irytacji na kapitana, ale był rozczarowany, że nie udało mu się w pełni zdobyć zaufania Savanny, pomimo tych wszystkich łączących ich intymnych chwil. Czyż nie wiedziała, że przy nim nic jej nie grozi? Dlaczego, na Boga, musiała mieć taką minę, jakby ją dopiero co wychłostano?
Zacierając dłonie w radosnym oczekiwaniu na przyzwoity posiłek, Culpepper naciskał:
— Chyba nie żądam zbyt wiele, co? Jak myślisz, uda ci się nakłonić małą damę, żeby upichciła coś dla załogi? Boję się, że będziemy mieli na pokładzie bunt, jeśli chłopcy nie dostaną czegoś lepszego od suszonej fasoli i słoniny. Ten pies, który urzęduje w kuchni, nie umie przyrządzić niczego innego. Suszona fasola i słonina. Wystarczy, żeby z przyzwoitego człowieka zrobić drania. Mamy świeże zapasy, ale ten osobnik zdaje się nie wie, co zrobić z kurczakami albo ziemniakami. Taka mała ślicznotka umie chyba gotować jak anioł.
Sloan wyszczerzył zęby.
— Coś w tym rodzaju.
Savanna siedziała na pokrywie skrzyni z linami, wpatrzona w brzeg. A więc była to prawda. Odchodziła z tym dziwnym człowiekiem, którego Osceola nazywał bratem. Pomimo to, co się między nimi rodziło, czuła lęk, ponieważ oderwano ją od wszystkiego, co znała i co było jej drogie. Nawet obietnica Osceoli, że będzie mogła powrócić, kiedy misja MacAllistera dobiegnie końca, nie rozproszyła jej smutku. Do kogo i dokąd miałaby powrócić? Czy pozostaną jeszcze jacyś Seminole, którzy mogliby żyć i polować w lasach Florydy, czy też padną wszyscy od kul żołnierzy? Chciała pomóc swym braciom i siostrom, ale pragnęła również żyć pośród białych ludzi, wyglądać jak oni, zapomnieć o indiańskich obyczajach… I udawać, że się kocha tego dziwnego człowieka, którego miała nazywać wujkiem, tego samego, który wzbudzał w Indianach strach i nienawiść, generała Jessupa… Nie, nie mogła tego uczynić! Żądano od niej zbyt wiele! Było tyle rzeczy, o których nie miała pojęcia… Z pewnością popełni jakiś straszny błąd i zawiedzie Osceolę, który był jej obrońcą, ojcem, bratem. Musiała sobie bezustannie przypominać, że poświęca się właśnie dla Osceoli i swego ludu.
W jej życiu dokonała się nieodwracalna zmiana owego dnia, gdy w wiosce pojawił się MacAllister. Została przez niego poniżona, a ludzie z wioski szydzili z niej i rzucali na nią obelgi za to, że obraziła brata ich wodza. Chociaż był białym człowiekiem, a czyż biali nie byli wrogami Indian? Dlaczego jeden z nich miał być lepszy od pozostałych? Nie rozumiała tego. A potem pozwoliła, by ujrzał jej łzy. Głupi, dziecinny błąd. Właśnie to, bardziej niż kolor skóry i jasny odcień włosów, silniej niż cokolwiek innego, oddzielało ją od jej indiańskich sióstr. To, że po tych wszystkich latach spędzonych w jednym chikkee z Osceolą i jego rodziną, wciąż potrafiła płakać. A przecież nawet jedna łza nie splamiła nigdy ciemnych, mądrych oczu seminolskich kobiet.
Teraz należała do MacAllistera. Wiedziała, że nigdy nie zamieszka w jednym chikkee z Mico, który chciał się przeciwstawić wodzowi. Zdołała przekonać młodego wojownika, że na nic by się to nie zdało. Słowo thlacko było prawem.
Jej policzki o barwie miodu pokryły się szkarłatnym rumieńcem, kiedy przypomniała sobie czas spędzony na wyspie. Poczuła, jak przenika ją dreszcz na myśl o tamtych szalonych nocach i dniach. Zawsze się zastanawiała, jak to jest dzielić z mężczyzną chikkee, i teraz już wiedziała. Niejednokrotnie słyszała, jak kobiety indiańskie śmieją się i szepczą coś, zakrywając dłonią usta, ale nie chciały odpowiadać, gdy je pytała. Mówiły, że sama się wkrótce przekona, gdy założy z Mico swoje własne chikkee.
Dotyk dłoni MacAllistera był miękki i delikatny. Sprawiał, że budziła się do nowego życia. Domyślała się, że Mico nigdy nie byłby takim kochankiem. W życiu wojownika nie było miejsca na łagodność i delikatność. Nie szeptałby też czułych słów, od których biło szybciej jej serce i które wywoływały w niej uczucie gorąca i niespokojnego głodu. Teraz należała do MacAllistera; była jego kobietą. Poczuła na plecach dreszcz podniecenia i oczekiwania. Należała do białego człowieka, lecz bez względu na to, co zgodziła się zrobić, bez względu na to, ile nocy z nim spędziła, nigdy nie będzie w sercu czy w myślach białą kobietą. Była Seminolką. I pozostanie nią aż do śmierci.
Przyglądała się spod zmrużonych powiek nadchodzącemu MacAllisterowi.
— Savanno, kapitan chciałby, żebyś zeszła pod pokład i zajęła się posiłkiem. Jesteśmy głodni. Chbdź, zaprowadzę cię do kuchni.
— Nie nazywaj mnie tym imieniem! Nigdy więcej nie nazywaj mnie tym imieniem! — syknęła przez zaciśnięte zęby, zdjęta nagłym lękiem, że coś traci; że nic już nie będzie takie jak dawniej. Przez tyle lat walczyła o to, by należeć do swego ludu, by zostać. Indianką, pomimo koloru skóry. Nie zabierze jej teraz tego wszystkiego. Nie teraz!
Sloan był zaskoczony tą nagłą zmianą, jaka w niej zaszła. Przez pięć dni na wyspie nazywał ją Savanną i ona się na to godziła. Zły na nią, warknął przez zaciśnięte zęby:
— To twoje imię i lepiej, żebyś się do niego przyzwyczaiła. Jak tylko dopłyniemy do Galveston, będziesz słyszała tylko to imię. Nie proszę cię, byś je akceptowała; ja ci rozkazuję. — Przez chwilę było mu jej ża1. Wiedział, jaką samotność i strach musiała odczuwać. — A teraz idź do kuchni i przygotuj trochę jedzenia.
— Nie jestem głodna. MacAllister nic nie mówił o gotowaniu na statku. Sam to zrób! — splunęła.
— Nie pytałem, czy jesteś głodna. Powiedziałem, że ja jestem głodny, a także reszta załogi. — Sloan odetchnął głębiej. — Jestem odpowiedzialny za statek i ludzi na jego pokładzie. Płacę im, a oni oczekują, że zostaną nakarmieni. Nie chcę już słyszeć z twoich ust ani jednego słowa. Jeśli nadal będziesz mi się przeciwstawiać, przełożę cię przez kolano i spiorę ci tyłek na kwaśne jabłko. Potrafię to zrobić, pamiętasz?
— Nieprawda! — odrzekła zdecydowanie i spokojnie. — MacAllister jest przecież cywilizowanym człowiekiem, a ja dzikuską!
Sloan poczuł się z miejsca rozbrojony.
— Czyżby? Nie prowokuj mnie, Savanno. Chodź ze mną do kuchni. Mówiłem poważnie o spuszczeniu ci lania i nie zamierzam niczego powtarzać!
Wyciągnął rękę i gdy tylko chwycił ją za nadgarstek, ona napięła mięśnie i szarpnęła dłonią do tyłu. Sloan spodziewał się z jej strony pewnego oporu, ale nie takiego pokazu siły. Jej dłoń była twarda jak niewyprawiona skóra. Stracił równowagę na pochyłym pokładzie i dosłownie przeleciał obok niej. Posłyszał pełen rozbawienia śmiech załogi.
Głęboki, dobywający się gdzieś z trzewi śmiech Enwńghta Culpeppera niemal ogłuszył Sloana.
— Madame — zwrócił się kapitan do Savanny kłaniając się nisko. — To prawdziwa przyjemność gościć tak piękną osobę na pokładzie tej łajby. Proszę wybaczyć memu podwładnemu jego niegrzeczne zachowanie; nie ma doświadczenia w postępowaniu z damami. Jest niewrażliwy, jeśli wie pani, co mam na myśli. Gburowaty i nieokrzesany, nie wspominając już o tępocie i braku ogłady. Dama, taka jak pani, zasługuje na grzeczniejsze zachowanie. Pozwolę sobie odprowadzić panią do kuchni, gdzie przygotowujemy nasze posiłki. Jestem pewien, że nigdy nie gotowała pani dla takich łobuzów jak my, ale czy nie zechciałaby pani, co poczytam za szczególną łaskę wobec mej osoby, przygotować coś niecoś, by złagodzić nasz głód? Nie musi pani szykować posiłku dla MacAllistera. Po tym, co zrobił, nie należą mu się z pani strony specjalne względy.
Sloan patrzył ogłupiały, jak Savanna uśmiecha się błogo i podaje do ucałowania dłoń. Przełknął z wysiłkiem, nie wierząc własnym oczom, gdy zatrzepotała długimi rzęsami, a potem zakryła nimi kokieteryjnie oczy. Nawet Beaunell nie była tak biegła w sztuce uwodzenia. Annemarie również nie. Kiedy kapitan i Savanna schodzili pod pokład, pozostawiając go w stanie osłupienia, posłyszał, jak Culpepper mówi swoim miękkim, szkockim akcentem:
— Moja kochana, jesteś najbardziej uroczą istotą, jaką udało mi się ostatnio widzieć. Lecz obawiam się, że nie znam twego imienia. Jak ono brzmi?
— Savanna James — odpowiedziała. Zdążyła jeszcze usłyszeć, jak MacAllister uderzył ze złością pięścią w reling statku.
O wczesnym zmierzchu, trzy dni później, kapitan Enwńght Culpepper rozkazał zarzucić kotwicę w porcie Galveston. Lubił Galveston i pewną owdowiałą damę, która miała swój rozum. Mężczyzna potrzebował kobiety, a Maeve Carpenter była kobietą jak się patrzy. Do licha, kiedy się nim odpowiednio zajęła, nawet jego kulawa noga poruszała się żwawiej. Postanowił, że gdy tylko MacAllister ruszy z miss Savanną James do miasta, on, Culpepper, zadba o własne potrzeby. Kapitan zawsze ostatni schodził ze statku. Żałował, że tej nocy nie może zmienić nieco tej zasady. Już od miesięcy nie czuł się tak stęskniony.
MacAllister nie sprawił mu zawodu. Gdy tylko zasłona nocy opadła, czekał przy burcie, aż opuszczą trap. Był równie podniecony jak Culpepper i trochę się obawiał, jak przyjmie go Annemarie. Jeśli chodzi o Beaunell, to nie myślał o niej w ogóle. Czekał z Savanną na nabrzeżu, aż któryś z marynarzy sprowadzi Wybawcę. Zamierzał pojechać wprost do Annemarie, a konia zaprowadzić do stajni później. Najpierw chciał dogadać się ze swoją przyjaciółką. Nie zamierzał liczyć na przypadek. Mając Wybawcę uwiązanego przy drzwiach, mogliby z Savanną szybko umknąć, jeżeli Annemarie uparłaby się wyrzucić ich na ulicę, nie chcąc uczestniczyć w planie Sloana.
Drzwi otworzyła ciotka Jenny. Pisk radości, który z siebie wydała, szybko ucichł, gdy jej ciemne oczy spoczęły na Savannie. Po raz pierwszy w życiu zabrakło jej słów. Nowa dziewczyna do pracy? Kobieta Sloana? Niech Bóg ma nas w swojej opiece, modliła się w duchu. Czy powinna wprowadzić ich drzwiami frontowymi czy też kazać wejść od tyłu? MacAllister jako stały klient cieszył się względami i dawał sowite napiwki. Poza tym był przyjacielem Annemarie. Lepiej ich zaprosić do środka, a zadawać pytania później. Drzwi otworzyły się szerzej. Sloan pchnął sztywną jak kij Savannę w stronę holu, który tonął w jaskrawym świetle. Patrzył rozbawiony, jak rozgląda się po barwnym pomieszczeniu. Dostrzegł zachwyt w jej ciemnozielonych oczach. Jezu, jeśli tak na nią podziałał hol, to co powie, kiedy ujrzy buduar Annemarie.
Musiał w duchu przyznać, że wolałby wkroczyć do jaskini lwa niż zasiąść do rozmowy z Annemarie, i to w obecności Savanny, której zachowania nie zawsze dawało się przewidzieć. Podążał nerwowo za ciotką Jenny, popychając co krok Savannę.
Annemarie odłożyła gazetę i wstała z uśmiechem zadowolenia na twarzy, by powitać wysokiego, jasnowłosego mężczyznę, który był przez te wszystkie lata jej dobrym przyjacielem. Przestała się uśmiechać, ujrzawszy przed sobą Savannę. Annemarie uniosła dłonie, by stłumić westchnienie. Spojrzała pytająco na Sloana.
— Jestem przejazdem w Galveston — stwierdził nonszalancko. Posłuchaj, Annemarie, potrzebuję pomocy, a ty jesteś jedyną osobą, która przyszła mi do głowy. — Przedstawił szybko Savannę i wyjaśnił, o co mu chodzi, kończąc słowami:
— Miesiąc albo szybciej, jeśli zdołasz. Co myślisz, Annemarie?
— Miesiąc! — zawołała Annemarie niemal piskliwie, ale zreflektowała się w porę i ściszyła głos. Dama nie podnosiła głosu, chyba że w sypialni. Masz na myśli pewnie rok albo dwa — stwierdziła dosadnie. — Jak bardzo jest zdziczała?
— Sama się niebawem przekonasz. Posłuchaj, nie oczekuję cudu. Oszlifuj ją trochę, naucz jeść i prowadzić rozmowę. Mówi po angielsku niemal bezbłędnie, ale trzeba nad tym trochę popracować. Chcę, by jej mowa brzmiała naturalnie.
— Ot, tak, po prostu? Wspomniałeś przed chwilą, że nie spodziewasz się cudu.
— Dasz radę, Annemarie. Trzeba tylko cierpliwości i porządnego bata.
Musisz dać jej do zrozumienia, że to ty jesteś szefem — powiedział ironicznie, wiedząc, że Savanna przysłuchuje się z uwagą każdemu słowu.
— A gdzie ty będziesz w tym czasie? — spytała kwaśno Annemarie.
— Zatrzymam się w hotelu. Pozostanę w pobliżu, żeby obserwować wasze postępy. Nie chcę ci przeszkadzać ciągłymi wizytami, poza tym nie jestem całkiem pewien, co ona o mnie myśli.
— Jeśli chcesz wiedzieć, spytaj mnie — stwierdziła poważnie Annemarie, patrząc w zielone, przepełnione nienawiścią oczy dziewczyny.
— A więc załatwione, zrobisz to?
— Spróbuję, Sloan. Ale będziesz moim dłużnikiem.
— To oczywiste. W przeciwnym razie o nic bym cię nie prosił. Zaopiekuj się nią, a ja pójdę na górę wziąć kąpiel.
Zwracając się do Savanny powiedział głosem celowo zimnym i twardym: — Masz robić to, co mówi Annemarie. Pamiętaj o obietnicy danej Osceoli i wybij sobie z głowy ucieczkę, bo nie masz dokąd pójść. Rozumiesz? Na Florydę możesz wrócić tylko ze mną. — Widząc jej obojętny wyraz twarzy, ciągnął dalej: — I jeszcze jedno. Nikt nie lubi białych kobiet, które żyły pośród Indian. Wystarczy, że zrobisz jeden krok bez pozwolenia Annemarie, a możesz wylądować w więzieniu. I nigdy więcej nie ujrzysz Seminoli.
Wiedział, że przesadza, ale nie przychodziło mu do głowy nic innego, co mogłoby wymusić na Savannie posłuszeństwo.
Pochylił się, chcąc pocałować ją delikatnie w policzek. Rzuciła się gwałtownie do przodu, próbując rozorać mu paznokciami twarz i szyję. Przeraźliwy krzyk rozdarł błogą ciszę panującą w salonie Annemarie. Stopa w mokasynie wylądowała na jego brzuchu. Savanna czuła każdy nerw w swoim ciele. Jak mógł? Jak mógł traktować ją w taki sposób, zwłaszcza po tym, co przeżyli razem na wyspie? Tak ją traktować w obecności tej kobiety! Z wściekłości napłynęły jej do oczu łzy, ale powstrzymała je siłą woli. Domyślała się, że to zemsta za jej zachowanie na pokładzie „Polly Copinger”, ale było to niesprawiedliwe. Niesprawiedliwe! Nie ujdzie mu to na sucho, już ona się o to postara.
— Ma temperament — stwierdził Sloan łapiąc oddech. — Wiem, że uda ci się nad nim zapanować. Chyba powinnaś wezwać do pomocy ciotkę Jenny albo którąś ze służących. Czasem trzeba ją wiązać. Między innymi podczas kąpieli — uśmiechnął się złośliwie, widząc furię na twarzy Savanny. — Zrób to teraz, Annemarie, zanim wyjdę.
Potem dorzucił cicho:
— Jeśli się naprawdę zezłości, zagroź, że wyrwiesz jej zęby, co do jednego. To czasem działa.
Annemarie sprawiała wrażenie zakłopotanej, niemal przestraszonej.
— Nie wiem, Sloan, czy to dobry pomysł. Nie mogę chyba trzymać tego dziecka związanego cały czas.
— A dlaczego nie? — warknął Sloan nie spuszczając wzroku z Savanny. — Przy pierwszej okazji zwiąże ciebie, a potem poderżnie ci gardło. A mnie się najbardziej w tobie podoba twoja liliowobiała szyja.
Rzucił niedbale zwitek banknotów na mały stoliczek.
— Dopilnuj, żeby miała odpowiednie stroje. Nie nosi nawet pantalonów — stwierdził rozbawiony. — I kup jej parasolkę, ale upewnij się, że nie będzie jej używała jako broni. — Dostrzegając zwątpienie w jej oczach, ciągnął dalej. — Posłuchaj, Annemarie, potraktuj to jako największe wyzwanie. Polegam na tobie. Musisz to dla mnie zrobić. Na zawsze pozostanę twoim dłużnikiem.
— W porządku — stwierdziła zdecydowanie Annemarie. Potrząsnęła małym dzwoneczkiem i po chwili do salonu weszły trzy dobrze zbudowane Murzynki. W kilka minut później Savanna miała skrępowane na plecach dłonie i starannie związane kostki u nóg. Sloan zauważył, że za chwilę z ust dziewczyny dobędzie się krzyk, wepchnął więc jej w usta swoją chusteczkę do nosa.
— Później do ciebie zajrzę — rzucił bez tchu i wybiegł z pokoju.
Kiedy już drzwi od salonu Annemarie zamknęły się, Sloan westchnął z ulgą. Wbiegł po kręconych schodach, pokonując po dwa stopnie naraz. Przystanął na chwilę w holu, by zabrać paczkę z czystym ubraniem. Był spragniony ciepłej, uspokajającej kąpieli i brzytwy. Nadeszła ciotka Jenny z prześcieradłem kąpielowym w dłoni i kostką mydła.
— Czekałam na pana, panie Sloan. A teraz zrzucaj pan te śmierdzące łachy i hop do wanny.
— Jenny, zejdź na dół i pomóż Annemarie. Potrzebuje cię. Sam mogę się wykąpać.
Jenny uśmiechnęła się szeroko.
— Nie, panie Sloan, moje miejsce jest tutaj, żeby cię porządnie wyszorować. Wleziesz do wody i ani słowa. Panna Beaunell za Boga nie wpuści do swojego łóżeczka takiego gościa, co śmierdzi.
— Annemarie cię potrzebuje, ciotko Jenny. Jeśli nie pójdziesz sama, to zaciągnę cię na dół i pokażę, co my, biali, robimy kobietom, które nie zachowują się jak należy.
Postąpił krok naprzód, potem drugi, uśmiechając się do niej lubieżnie. Obawiając się, że może mówić poważnie, stara kobieta odwróciła się i wybiegła z pokoju mrucząc pod nosem, że to tylko obiecanki cacanki.
Sloan zdejmował wysokie buty i spodnie z uśmiechem na twarzy. Rzucił koszulę na podłogę. Wszedł do okrągłej wanny i natychmiast się odprężył. Człowiek mógł bez trudu zasnąć w tym cieple. Zanurzając się coraz bardziej w pianie, uświadomił sobie, jak bardzo był napięty. Czego się spodziewał odgłosu uderzenia, krzyku? Huku broni palnej, który oznaczałby, że Annemarie nie dała sobie rady z Savanną i ją zastrzeliła? Ta myśl przyprawiła go o poty.
Nie chciał jej wiązać, nie chciał widzieć w jej oczach spojrzenia osoby zdradzonej, ale nie pozostawiła mu wyboru. Najważniejszy był Osceola. Gdyby nie chciała pomóc po dobroci, to użyłby siły. W takich okolicznościach musiał podejmować decyzje za oboje. Gdy związał ją za pierwszym razem, rzecz wyglądała zupełnie inaczej. Wtedy nic dla niego nie znaczyła, była po prostu dziewczyną o złych manierach. Teraz wszystko przedstawiało się odmiennie. Znał ją, przeżył z nią intymne chwile, kochał jej ciało i dotykał duszy. Wiedział też, że gdyby nie kazał jej związać, Savanna uciekłaby od Annemarie, a ta łaskawa dama nie pozwoliłaby jej wrócić pod żadnym pozorem, za żadne pieniądze. Mimo to czuł wyrzuty sumienia z powodu swojego okrucieństwa. Annemarie, ze swoimi manierami i uspokajającym głosem, może zdołałaby’ sobie poradzić z przestraszoną Savanną. Sloan wiedział przecież, że dziewczyna odczuwała raczej strach niż wrogość.
Kiedy zaczęło go opuszczać napięcie, Sloan pozwolił swoim myślom wędrować ku nocom spędzonym na wyspie i wyobrażał sobie, co Savanna czuła w jego ramionach. Ufała mu, przynajmniej przez jakiś czas. Nawet w czasie rejsu jej zachowanie było znośne, głównie dzięki Culpepperowi. Ale odczuwała też lęk, żeglując po rozległych wodach, do nie znanych jej miejsc. Znalazła się daleko od swego świata. Nic dziwnego, że była harda. On zachowywałby się tak samo, gdyby schwytali go Krikowie. Stary Jeb MacAllister zawsze go ostrzegał, by nigdy nie przypierać psa do ściany, bo gdy się już napatrzy na człowieka, to nie będzie dłużej stał w miejscu i się wymknie. Tego wieczoru przyparł Savannę do ściany. Tak czy inaczej była gotowa do ucieczki. Zabrałoby to jej trochę czasu, ale jakoś zdołałaby wrócić do Seminoli.
Z każdą minutą czuł coraz większe wyrzuty sumienia. W pewnej chwili drzwi uchyliły się, a potem otworzyły szerzej. Do pokoju wkroczyła dumnie Beaunell, w koronkach i piórach, i w pantoflach na nieprawdopodobnie wysokich obcasach.
— Wiedziałam, że tu jesteś — wyszeptała namiętnie.
Sloan jęknął cicho. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebował, to Beaunell.
Zamierzał spędzić noc na pokładzie statku, a dopiero nazajutrz przenieść się do hotelu, skąd kierowałby wszystkim. Dla Beaunell w ogóle nie było miejsca w jego planie!
— Pozwól, że umyję ci plecy — powiedziała sięgając po szczotkę, którą ciotka Jenny zostawiła na brzegu wanny. — Od czasu, gdy opuściłeś moje łóżko, nie myślałam o nikim innym.
— Już korzystałem ze szczotki — skłamał Sloan. — Posłuchaj, Beaunell, nie mogę… — Przez otwarte drzwi dobiegł jakiś hałas i przeraźliwy wrzask. Co to, u licha, było? — zawołał. Miał już się zerwać, ale potem pomyślał, że lepiej tego nie robić.
Beaunell zmarszczyła brwi. Jeśli Annemarie czegoś wymagała, to przede wszystkim spokoju i ciszy. Ciszy i spokoju. W tym domu każdy dźwięk był przytłumiony, nawet brzęk srebrnej zastawy było ledwie słychać. Przeraźliwy krzyk odbił się echem na schodach. Sloan zastanawiał się gorączkowo. Nie chciał, by Beaunell zeszła na dół i zobaczyła, co się dzieje. Gdyby Beaunell i Savanna stanęły do konfrontacji, to byłaby ona bardziej gwałtowna niż wojna między Jessupem i Seminolami. Gdyby jednak w końcu się spotkały, co było nieuniknione, to wolał być daleko. Uśmiechnął się z zadowoleniem, wiedząc, że to on będzie nagrodą dla zwyciężczyni.
— Nie zwracaj na to uwagi, Beau. Wydaje mi się, że Annemarie zatrudniła nową kucharkę, która właśnie stłukła kryształ. Powiedz mi mówił teraz głośniej niż zwykle — gdzie się podziała ta piękna suknia, którą miałaś na sobie ostatni raz? Jakie to ładne drobiazgi kupiłaś sobie za pieniądze, które ci zostawiłem?
Beaunell odpowiadała machinalnie, nasłuchując odgłosów za drzwiami.
Coś się działo. A Sloan nie chciał, by się dowiedziała, co to jest.
— Nie słyszałam o nowej kucharce. Co się stało z Dulcie? Pracowała dla Annemarie od zawsze.
Sloan wzruszył ramionami.
— Nie zajmuję się babskimi sprawami. Chętnie bym jeszcze z tobą pogadał, kochanie, ale muszę wracać na statek.
Beaunell zrobiła wielkie oczy.
— Wrócić na statek? Chcesz powiedzieć, że nie pójdziesz do mojego pokoju, do mojego łóżka? — spytała, nie wierząc własnym uszom.
— Interesy, Beaunell, tylko interesy. Wrócę, jak będę miał czas.
— Wrócisz, jak będziesz miał czas! — przedrzeźniała go.
— Mogłabyś wyjść i zamknąć drzwi? Nie to, żebym był skromny, ale są pewne rzeczy, które mężczyzna lubi robić w samotności. Wkrótce do ciebie zajrzę. Miło, że tu wpadłaś — bełkotał. Czas się stąd wynieść, zanim Beau zdąży zejść na dół. Musiał ją wyprzedzić. Jak, u diabła, mógł nie docenić zazdrości Beaunell?
— Jeśli tak, to wychodzę — zrobiła obrażoną minę jak księżniczka.
Poruszyła gniewnie nozdrzami.
No, doigrał się! Nie wiedział, co gorsze — wrzask Savanny czy gniew Beaunell. W każdym razie nie zamierzał długo pozostawać w tym domu, by się o tym przekonać.
Sloan skrzywił się. Miał wrażenie, że poruszyły mu się w dziąsłach zęby, kiedy drzwi od łazienki zatrzasnęły się z potwornym hukiem.
Po kilku minutach, suchy i w czystym ubraniu, zbiegł po schodach i skierował się do apartamentu Annemarie. Zapukał cicho. Otworzyła mu sama gospodyni.
— Ćśś — powiedziała przykładając palec do ust — Położyłyśmy ją do łóżka. Dałam jej lekki wywar nasenny, ale to biedactwo i tak było wyczerpane. Dziewczyna niemal straciła rozum ze strachu. Wykąpałyśmy ją, umyłyśmy jej włosy i przebrałyśmy w coś ładnego. Sam zobacz.
Sloan otworzył szeroko oczy. Na wysokim łożu z baldachimem leżała drobna postać w muślinowej koszuli nocnej z fryzą wokół szyi. Złote włosy rozsypały się na poduszce. Jego wzrok powędrował ku skrępowanym nadgarstkom i kostkom u nóg. Ścisnęło mu się serce.
— Jest piękna, Sloan. To najpiękniejsza istota, jaką kiedykolwiek widziałam. Mam nadzieję, że twój plan się powiedzie. Pomogę ci.
— Trzymaj Beaunell z dala od tego pokoju i nie pozwó1, by się dowiedziała o Savannie, jeśli to możliwe. Weszła do łazienki i usłyszała krzyki. Jest na mnie trochę zła i mogłaby narobić mnóstwo kłopotu. Wracam na statek. Wpadnę tu jutro. Staraj się utrzymać obecność Savanny w tajemnicy przynajmniej przez parę dni. Sceny zazdrości urządzane przez Beaunell są w tej chwili najmniej potrzebne.
Annemarie wzniosła oczy ku górze, wyobrażając sobie nadchodzące dni. — Zrobię, co w mojej mocy — stwierdziła niechętnie. Boże, zawsze pragnęła tylko spokoju i ciszy. A Sloan robił wszystko, by ją tego pozbawić.
„Polly Copinger” huśtała się na łagodnych wodach portu, kołysząc Sloana do snu. Budził się co chwila. Tuż przed świtem zapadł w męczącą drzemkę, śniąc, że ściga się z Osceolą w lesie niedaleko farmy. Na końcu ciemnego tunelu utworzonego przez drzewa stała Chala, Dziki Miód. Uśmiechała się ujmująco, kiedy Osceola objął prowadzenie. Ale ramiona wyciągnęła do Sloana, i kiedy obaj chłopcy minęli w tej samej chwili niewidoczną metę, roześmiała się. Był to melodyjny, cudowny śmiech szczęścia, który zdawał się współbrzmieć z pogodnym popołudniem.
Sloan rzucał się na wąskiej koi. Sen nie przestawał go męczyć. Był przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Chala pluła i krzyczała, nie chcąc wejść na pokład „Polly Copinger”. Wzdłuż linii brzegu galopował na rumaku Thomas Jessup, wykrzykując obsceniczne słowa i mierząc z winchestera w krocze Sloana. Annemarie, zakrywając się parasolką, stała obok Osceoli, który przyglądał się wszystkiemu kamiennym wzrokiem, przyciskając do boku strzelbę. Kiedy Jessup zbliżył się, Savanna pokazała coś palcem Sloanowi, krzycząc przerażona. Za Jessupem siedziała Beaunell. Okryta szkarłatnym szlafrokiem, wczepiła się kurczowo w generała. Jej nogi obijały się bezwładnie o końskie boki. Pomóż mi, MacAllister, błagała Savanna, lgnąc do niego. Pomóż mi, a zrobię wszystko, co zechcesz. Wszystko… wszystko… wszystko!
Sloan obudził się, ciało miał zlane potem. Sen był tak rzeczywisty, że niemal czuł obok siebie obecność Beaunell, której oddech palił jak ogień. Słyszał kiedyś, bez wątpienia od Annemarie: że najgorsze piekło potrafi zgotować kobieta wzgardzona. A na taką w jego śnie Beaunell wyglądała. Chryste Panie, jak mógł o niej zapomnieć? Coś trzeba było z tym zrobić. Może Annemarie udałoby się ją gdzieś wysłać. Podróż w jakimś wymyślonym celu, cokolwiek, byle wyjechała z Galveston. Ściskało go w dołku. Wiedział, że jest za późno. Wiedział też, że nim dotarłby do domu Annemarie, Beaunell byłaby w pełni zorientowana w sytuacji, bez jakiejkolwiek winy ze strony Annemarie. Beaunell była młodą, zaradną kobietą. Wiedział, że w taki czy inny sposób udało się jej znaleźć Savannę i prawdopodobnie szykowała już jakąś straszliwą zemstę z zazdrości, nie tylko dla biednej, niczego nie podejrzewającej Savanny, ale i dla niego.
Słońce stało już wysoko, kiedy na trapie zadudniły kroki Enwrighta Culpeppera. Sloan stłumił uśmiech. Gdziekolwiek stary wilk morski spędził noc, widać było, że dobrze się bawił.
— Moja głowa przypomina cholerną beczkę prochu — poskarżył się kapitan. — Na nic ci się dziś nie przydam, druhu. Jakbym strzelił sobie klina, to może przejrzałbym na oczy i zobaczył twoje przystojne oblicze — stwierdził chytrze.
— To się da załatwić — uśmiechnął się Sloan i poszedł do kajuty po butelkę. Podając kapitanowi alkohol, przyglądał mu się uważnie. Dolegliwości Culpeppera nie były spowodowane piciem. — Musi być z niej kawał baby — zachichotał.
Stary wilk morski zamrugał przekrwionymi oczami.
— Zgadza się, druhu. Dobry Bóg nie zsyła już takich kobiet jak Maeve. Tylko o niej myślałem jako o pannie młodej. Kocha mnie — wyjaśnił. Uwierzysz w to, druhu?
— Wiesz, że zawsze prowadziłem ryzykowne życie, Enwright. Nie sądzę, by ktokolwiek czy cokolwiek mogło mnie zadziwić. Jednak żyjesz bez panny młodej już tak długo, że może najwyższy czas się nad tym zastanowić. Ale chcę pomówić z tobą o czymś, co może trochę zmienić twoje plany, więc słuchaj mnie uważnie — powiedział Sloan oddychając głęboko. Jeśli cokolwiek sprawiało Enwrightowi Culpepperowi radość, to tylko niebezpieczeństwo i przygoda, niekoniecznie w takiej akurat kolejności.
— Mów, druhu, z moim uszami wszystko w porządku. Bolą mnie inne części ciała.
— To poważna sprawa. Mój brat, Osceola, potrzebuje pomocy. Chcę, byś poprowadził „Polly Copinger” z powrotem do Cedar Key. Weźmiesz tyle zapasów, ile tylko zdołasz. Jak już dopłyniesz na miejsce, będziesz musiał czekać, aż któryś z ludzi Osceoli zauważy statek. Nie możesz oddać towaru nikomu z wyjątkiem ludzi Osceoli. To niebezpieczna misja; może się zdarzyć, że zostaniesz ostrzelany przez Krików albo żołnierzy Jessupa. Myślisz, że dasz radę?
— Oj, druhu, pewnie, że dam, ale jest jeden mały problem. Każdy Indianin jest podobny do drugiego Indianina. Jak odróżnię ludzi twojego brata od tych podłych drani, Krików?
— Chryste, Culpepper, gdzieś ty był przez cały ten czas? Wojenne barwy Seminoli to żółty i czerwony, jak na proporcu Osceoli. Idę teraz do miasta, żeby załatwić dostawy. Weźmiesz na pokład muły, tak jak ostatnim razem. Wrócę po południu. Chcę, żebyś ruszył razem z przypływem. Zrobisz to? — Sloan miał nadzieję, że jego głos jest bardziej opanowany, niż mu się wydawało. Ostatnio stawiał wszystko na jedną kartę, choć zazwyczaj tego unikał.
Culpepper wzruszył ramionami.
— Śmierć nigdy mnie zbytnio nie martwiła, bracie. Ważniejsze jest to, jak się umiera. Gdybym miał wybierać, to wolałbym paść z ręki jakiegoś Indianina niż kobiety, jeśli wiesz, o co mi chodzi.
Sloan poczuł nagle dreszcz na plecach. Wiedział doskonale, o czym mówi Culpepper. Zszedł bez słowa po trapie i dosiadł Wybawcy. Culpepper obserwował młodego człowieka z zazdrością, ale i znużeniem. Dwa łyki brandy dodały mu ducha. Zabrał się do porządków na statku, jak stara kobieta, która nie ma nikogo do pomocy. Wszędzie panowała idealna czystość, ale splunął na chusteczkę i zaczął polerować mosiężne części statku. To był jego dom. Należał, razem ze swoimi sześćdziesięcioma czterema latami życia, do tej łajby. Sama myśl, że mógłby zmienić się w szczura lądowego, denerwowała go. Doznał chyba chwilowego zaćmienia umysłu. Dzięki Bogu, że miał dość rozumu, by powrócić na statek, zanim czar Maeve zaczął działać na dobre; dzięki za młodego MacAllistera i jego Indian. Mężczyzna, na Boga, musi mieć cel w życiu. Zabaw z rozpustnicami w rodzaju Maeve nie należało brać poważnie. W każdym razie nie dzisiaj. Za tydzień, za miesiąc, rzecz mogła wyglądać zupełnie inaczej. Ruszył sprężystym krokiem w stronę steru.
Annemarie szła cicho korytarzem, zmierzając do pokoju Savanny. Nie wybiła jeszcze nawet dziewiąta, a ona była już na nogach. Żałowała, że nie kazała Sloanowi iść do diabła. Annemarie z zasady przesiadywała do późnych godzin nocnych zajmując się interesami, a przecież jej klienci spodziewali się, że następnego dnia będzie radosna i zadowolona. Jeśli tak dalej pójdzie, to zaczną oglądać damę o podkrążonych oczach, która z trudem powstrzymuje ziewanie.
Ciotka Jenny była już z Savanną, kiedy Annemarie weszła do sypialni. Poranne światło, do którego Annemarie nie była przyzwyczajona, sączyło się przez okno przysłonięte koronkowymi firankami i padało na meble z wiśniowego drewna i różowe ozdoby na ścianach. Savanna siedziała przy toaletce, a ciotka Jenny czesała jej włosy. Dziewczyna nawet nie zauważyła obecności swojej gospodyni, tylko wpatrywała się w okno oczami uwięzionego zwierzęcia.
— Jak Boga kocham, ładna dziewczynka — stwierdziła z zachwytem ciotka Jenny. Nie po raz pierwszy Annemarie się zastanawiała, skąd ta stara kobieta czerpie siły. Przesiadywała do późna jak jej chlebodawczyni, a o świcie zawsze wydawała się rześka.
— Nie wiem, ciotko Jenny, jak ty to robisz — powiedziała Annemarie. Pojmując te słowa opacznie, ciotka Jenny wyszczerzyła w uśmiechu zęby. — Biorę zwyczajnie szczotkę i przesuwam po włosach. Ta dziewczyna ma piękne włosy, bez dwóch zdań. Niech pani tylko popatrzy, jakie są długie i jedwabiste, jak się zawijają dookoła moich palców.
Przyglądając się z uwagą pokazowi Jenny, Annemarie powiedziała:
— Tak. Cudownie. A teraz ułóż je. Naszym zadaniem jest zrobić z niej damę, więc trzeba zacząć od tego, by wyglądała jak dama. Powinna mieć prostą fryzurę, żeby mogła czesać się sama.
Podeszła do garderoby i wyjęła z niej ranny szlafrok w bladoniebieskim kolorze z satynowymi kokardami, obszyty kremową koronką. Przypomniała sobie z westchnieniem, że dziewczyna zjawiła się bez osobistej bielizny. Oceniła na oko jej rozmiary i pomyślała, że będą na nią pasować rzeczy Beaunell, dopóki czegoś się nie uszyje.
— Ciotko Jenny, jak myślisz, uda ci się zdobyć parę sztuk bielizny należącej do Beaunell, ale tak, żebyś nie musiała wchodzić do jej pokoju i tłumaczyć się?
— Tak, proszę pani. Na dole leży cały stos jej rzeczy z prania. Miałam przynieść je na górę, jak się obudzi.
— Beau lubi odmianę. Nie będzie żałować paru sztuk garderoby. Idź i przynieś je, proszę. Dokończę w tym czasie układać Savannie włosy.
Kiedy ciotka Jenny wyszła z pokoju, Annemarie wzięła do ręki szczotkę i stwierdziła, że stara Murzynka nie przesadzała mówiąc o bujności włosów Savanny.
— Cudowne — komplementowała ją Annemarie. Mimo to nie było żadnej reakcji ze strony dziewczyny, która wlepiała w okno posępny wzrok.
Należała do nielicznych kobiet, które potrafiły siedzieć przed lustrem i patrzeć na wszystko z wyjątkiem siebie. Próbując zwrócić uwagę Savanny, powiedziała bez ogródek:
— Założę się, że Sloan uwielbia przesuwać palcami po twoich włosach. Mówił ci, że są piękne?
Savanna od razu zerknęła w lustro i spojrzała na odbicie Annemarie. Na dźwięk imienia mężczyzny jej zielone oczy ożywiły się, a policzki oblał rumieniec.
— Mówi, że moje włosy przyciągają promienie słońca. — Po chwili spytała: — Gdzie jest MacAllister? Dlaczego nie przychodzi? Jak długo będzie mnie tu trzymał?
Był w tym dziecku jakiś smutek, coś, co chwytało Annemarie za serce. Ten przeklęty hultaj, MacAllister, nie miał prawa zostawiać tu tej wystraszonej dziewczyny, która próbowała ukryć swój lęk pod pozorami zuchwałości.
— Sloan załatwia interesy na mieście. Nie wątpię, że zjawi się niebawem, by cię zobaczyć. Bardzo się martwił o ciebie, Savanno. Chce, żebyś była szczęśliwa, ale potrzebuje też twojej pomocy. Pomożesz mu, prawda? Pomożesz Osceoli?
Savanna odwróciła się, by spojrzeć na Annemarie:
— Obiecałam, że pomogę. Czy się opieram? Czy trzeba mi wiązać ręce? Kneblować?
Na jej ciemnych rzęsach błysnęły łzy.
Annemarie odłożyła szczotkę i usiadła obok Savanny. Otoczyła ją instynktownie ramieniem, tuląc do siebie i pocieszając.
— Biedny kotek znalazł się nagle w wielkim, okrutnym świecie — użalała się nad nią cicho Annemarie. — Chcę być twoją przyjaciółką, Savanno. Chcę cię nauczyć, jak powinna się zachowywać biała kobieta. Masz przed sobą bardzo ważne zadanie, a Sloan pragnie, byś była do niego dobrze przygotowana. Dla twojego własnego dobra. Dla twojego bezpieczeństwa. Czy wiesz, że ubiegłej nocy przyszedł do twojej sypialni, kiedy już zasnęłaś? Chciał się upewnić, że wszystko jest w porządku. Nie przyprowadziłby cię do mnie, gdyby uważał, że nie mogę się tobą zająć.
Savanna zesztywniała, opierając się delikatnym ramionom Annemarie. — Znasz mojego MacAllistera. Za…
— Za dobrze, to masz na myśli, moje dziecko. Znam go od kilkunastu lat. Zawsze okazywał się dobrym przyjacielem. Przyjaciele sobie pomagają. Dlatego ja pomagam jemu teraz. Niech twoje serce będzie spokojne, dziecko. MacAllister nie sypia w moim łóżku, jeśli chcesz wiedzieć. Nigdy w nim nie sypiał. Mężczyzna i kobieta mogą być przyjaciółmi.
Savanna od razu się odprężyła. Choć żyła w świecie, w którym poligamia była raczej zasadą, a nie wyjątkiem, nie mogła znieść myśli, że będzie dzielić się MacAllisterem z inną kobietą. Nawet Seminolką! Annemarie przemawiała do niej cichym, uspokajającym głosem, i dziewczyna wierzyła, że chce naprawdę być jej przyjaciółką.
— Posłuchaj, mała, jeśli będziesz się szybko uczyć, to ani się obejrzysz, jak znów będziesz ze Sloanem. Pomyśl tylko, jaki będzie z ciebie dumny. Przyglądaj się uważnie, jak układam ci włosy, żebyś mogła sama to robić. Coś prostego i eleganckiego — powiedziała Annemarie, stając za Savanną ze szczotką w dłoni. Jeśli uda jej się paplać bez przerwy, to Savanna będzie zbyt zasłuchana, żeby myśleć o łzach. Mówiąc zastanawiała się nad Beaunell Gentry i nad tym, jak zareaguje na zainteresowanie Sloana tą dziewczyną. Wzdychając, Annemarie czesała długie, złote włosy. Niech Sloan się o to martwi. Na razie musiała się zająć edukacją Savanny.
W ciągu zaledwie godziny Savanna zrobiła wielkie postępy. Annemarie stwierdziła z zadowoleniem, że dziewczyna pamięta wiele rzeczy, których nauczyła ją matka. Poza tym była prawdziwą kobietą i uwielbiała, kiedy się nią zajmowano. Lekcje przebiegały zadziwiająco dobrze.
Savanna nauczyła się prostej metody zaczesywania swych gęstych włosów na czubek głowy i zawijania ich w gładki kok. Lubiła pachnącą wodę, którą ciotka lenny przynosiła w misce, i myła się perfumowanym, paryskim mydłem Annemarie. Zdążyła też docenić dotyk jedwabiu na skórze. Ciotka Jenny i Annemarie nauczyły ją bez większych trudności, jak ma wciągać kosztowne pończochy na swoje długie, piękne nogi, a potem zapinać plisowane podwiązki. Annemarie zorientowała się, że będą kłopoty z pantofelkami, ale postanowiła pokonać tę przeszkodę później. Może Dolores, jedna z dziewcząt Annemarie, znajdzie jakąś parę, która pasowałaby na stopy dziewczyny. Savanna zaczęła zdradzać pierwsze oznaki buntu, kiedy ciotka lenny zjawiła się z drucianym gorsetem, który miał wyszczuplić jej figurę zgodnie z modnym stylem owych czasów, nakazującym, by kobieta miała niewiarygodnie wąską talię, zaokrąglone biodra i bujne piersi.
Ubrana w stanik i marszczone pantalony, Savanna stała przez pewien czas cierpliwie, podczas gdy ciotka lenny nakładała biały, satynowy gorset i wiązała z tyłu, przewlekając długie tasiemki przez mnóstwo maleńkich dziurek: nagle jednak Savanna zaczęła narzekać.
— Nie! — sapnęła. — Co robisz, ciotko Jenny? Zabijasz mnie!
— Nie za mocno, Jenny — ostrzegła Annemarie, wiedząc, że dziewczyna jest nie przyzwyczajona do gorsetu i będzie stawiać opór. — Nie chcemy połamać jej żeber. Nigdy się w coś takiego nie wciskała, w przeciwieństwie do nas. Dzięki Bogu, że ma od urodzenia wąską talię. Wystarczy ubrać dziewczynę w szeroką spódnicę i poszerzyć jej ramiona. Poza tym nikt nie będzie przyglądał się jej talii, kiedy już ujrzy tę niezwykłą twarz.
— Tak, proszę pani — powiedziała śpiewnie lenny. Nie zgadzała się w duchu ze swoją szefową i zagryzała wargi, ciągnąc jednocześnie za sznurki gorsetu. — Nie możemy jej bardziej ściskać, bo inaczej nie będzie mogła chodzić i siedzieć.
Annemarie przyznała Jenny rację, ale współczuła Savannie, która z braku powietrza zrobiła się aż sina.
— Poluzuj, lenny. Potrzebuje czasu, by przywyknąć.
— Dlaczego mam nosić tę… tę… rzecz? MacAllister lubi dotykać mnie, a nie tego, co mam na sobie! — Savanna sapnęła z ulgą, gdy Jenny poluzowała gorset.
— Nie chodzi o to, by cię dotykał, ale by miał na to ochotę — poinstruowała ją Annemarie. Widziała, że ta logika absolutnie nie trafia do przekonania jej protegowanej. Spojrzała na dłonie Savanny zaciśnięte na słupku od łóżka i zauważyła szorstką skórę i zaniedbane paznokcie. Westchnęła i powiedziała Jenny, by przygotowała manikiur, podczas gdy ona będzie udzielała dziewczynie lekcji właściwego zachowania. Najważniejsze były maniery przy stole, więc Annemarie postanowiła, że zacznie właśnie od tego.
— Jenny, zadzwoń po Odile i każ jej przynieść tu moje śniadanie.
— Ale pani nigdy nie jada przed drugą po południu…
— Rób, co mówię, Jenny. Jeśli mam pracować także rano, to muszę mieć na to siły.
Savanna, której ciotka Jenny robiła manikiur cmokając przy tym z niezadowolenia, skupiła całą uwagę na Annemarie. Ta przysunęła mały stoliczek i krzesło, po czym zaczęła demonstrować odpowiednie maniery. Savanna, której pokaz bardzo się podobał, słuchała z uwagą słów swojej nauczycielki.
— Zachowanie kobiety przy stole musi być odpowiednie i akceptowane przez jej współtowarzyszy. Tak jak sam posiłek. Dama siedzi prostopadle do krzesła i nigdy się o nie nie opiera. Jej plecy zawsze pozostają w pewnej odległości od oparcia. Stopy trzyma tak — Annemarie uniosła spódnice i halki, by pokazać. — Płasko na podłodze i lekko złączone przy kostkach. Jedna dłoń na kolanie, o tak, druga spoczywa z wdziękiem na stole.
Savanna przytaknęła, wiedząc, że poradzi sobie z tym bez trudu. Zdaje się, że bycie damą polegało na znajomości głupich zasad, które wystarczyło zapamiętać. MacAllister będzie wychwalał ją pod niebiosa!
— A teraz uważaj, Savanno, pokażę ci, jak rozkładać serwetkę. Westchnęła widząc pytające spojrzenie dziewczyny. — To! — podniosła kwadratowy kawałek materiału. — Wyciera się tym delikatnie usta podczas jedzenia.
Savanna zerknęła na wierzch swojej dłoni, która doskonale pełniła rolę serwetki i była łatwa do umycia.
— Rozkładanie serwetki — ciągnęła Annemarie — powinno świadczyć dobrym urodzeniu i smaku. Kobieta, która podnosi serwetkę trzymając ją między kciukiem a palcem wskazującym, a następnie strzepuje, by ją rozłożyć, okazuje brak zasad i pewną słabość charakteru.
Ciotka Jenny potrząsnęła głową i wybuchnęła śmiechem.
— Pani Annemarie mówi, żebyś nie zachowywała się jak dziwka i nie wymachiwała na wszystkie strony serwetką.
— Co to jest dziwka…?
— Ehm! — Annemarie chrząknęła ostrzegawczo. — Kobieta odznaczająca się dobrym urodzeniem i smakiem — podniosła głos, by zagłuszyć pytanie Savanny — dyskretnie umieszcza serwetkę na kolanach i rozkłada ją. Serwetka jest cały czas złożona na pół.
— Ale usta mam tutaj — wskazała Savanna — nie między kolanami.
— Po prostu patrz, słuchaj i ucz się — w głosie Annemarie pobrzmiewała irytacja. — Większość z tych wszystkich rzeczy bierze się ze zdrowego rozsądku, reszta w ogóle jest bez sensu. Niemniej jednak będziesz musiała się tego wszystkiego nauczyć, jeśli masz zostać damą.
Savanna, przywołana do porządku, skupiła swoją uwagę na lekcji.
— A teraz przechodzimy do jedzenia. Dama kroi każdy kawałek na maleńkie kęsy, które w odpowiedni sposób podnosi do ust. Nigdy nie gryzie, nie żuje ani nie chrupie jedzenia, ale je cicho i delikatnie.
Annemarie pokroiła już zimne jajko i wsadziła odrobinkę w usta.
— Jak Boga kocham, cieszę się, że nigdy nie musiałam zgrywać damy — stwierdziła ciotka Jenny polerując ze zdwojoną uwagą paznokcie Savanny szorstką, różową pastą. — Dziewczyny takie jak ja zawsze chodzą na pikniki.
— Piknik! Dobra myśl, Jenny! — wykrzyknęła Annemarie, całkowicie pochłonięta lekcją. — Posłuchaj, Savanno, niewykluczone, że zostaniesz zaproszona na piknik. Jedzenie zabiera się ze sobą. Zwykle będziesz musiała siedzieć na kocu…
— To akurat wiem, jak robić! — stwierdziła z przekonaniem Savanna.
Annemarie nie była przekonana.
— No cóż, lepiej ci pokażę. — Ściągnęła narzutę z łóżka i rozłożyła na podłodze. — Kiedy siedzisz na kocu, jest bardzo ważne, by zachowywać się skromnie. Wiesz, co to skromność?
Savanna patrzyła pustym wzrokiem.
— Nie. To nie jest zwracanie uwagi na siebie, zwłaszcza na swoje ciało. Pokażę ci. Najpierw przyjmujesz pomoc swojego opiekuna, to znaczy dżentelmena, w którego towarzystwie akurat jesteś. Podejdź tu, ciotko Jenny. Zrobimy to jak należy.
— Nic z tego, pani Annemarie, niech pani to robi sama! Idę na piknik, żeby się zabawić. I żadna tam głupia skromność nie będzie mi psuła zabawy.
Annemarie ciągnęła poirytowana:
— Udawajmy, że obok mnie stoi dżentelmen, który zamierza pomóc mi przy siadaniu. Widzisz?
Zagryzając wargę, Savanna zauważyła:
— Tylko stare kobiety potrzebują pomocy. Czy jesteś stara, Annemarie? Bo ja nie! Sama mogę usiąść na kocu.
— To dlatego, że cię gorset jeszcze nie uwiera — wtrąciła Jenny. Poczekaj tylko, jak zaciągnę sznurki o oczko czy dwa. Dopiero wtedy będzie ci potrzebna pomoc!
— Uspokójcie się. Obydwie. A teraz popatrz. Po pierwsze, przyjmujesz pomoc towarzyszącego ci mężczyzny kładąc mu delikatnie dłoń na ramieniu i powoli uginając kolana. Widzisz? Należy to zrobić lekko i z wdziękiem, jakby liść spadał z drzewa. A teraz, jak jest się już w pozycji siedzącej, należy trzymać nogi po jednej stronie i, co najważniejsze, nie wysuwać ich spod spódnicy. Siedź z wyprostowanymi plecami i trzymaj dłonie na kolanach. Nigdy, ale to nigdy nie powinnaś się pochylać czy garbić. I nigdy, przenigdy nie unoś rąk nad głową! — Annemarie podniosła ręce, by pokazać, czego damie nie wolno za żadne skarby świata robić. Zahaczyła obcasem o zaszewkę spódnicy i tracąc równowagę, przewróciła się do tyłu.
Savanna i ciotka Jenny wybuchnęły śmiechem. Annemarie spiorunowała je wzrokiem.
— I, nigdy, nigdy, drogie dziecko, nie kładź się na ziemi z rozłożonymi nogami, płasko na plecach. Właśnie taka jest różnica między damą a dziwką!
Na twarzy Savanny pojawiło się zrozumienie, a z ust dobyła się salwa śmiechu.
Savanna leżała w poprzek swojego łóżka z baldachimem. Na pościel padało światło lampy naftowej. Choć był dopiero wczesny wieczór, Annemarie odesłała ją do jej sypialni, mówiąc, że był to bardzo długi dzień i że dziewczyna potrzebuje odpoczynku. Savanna była bardziej ożywiona niż zmęczona. Tyle rzeczy dama musiała wiedzieć. I tyle się trzeba było jeszcze nauczyć. Przyrzekła Annemarie, że się nauczy.
Przewracając stronę ilustrowanego żurnala, który dała jej do przejrzenia Annemarie, Savanna ponownie odczuła irytację z powodu rękawiczek. Ciotka Jenny nalegała, by nosiła je nawet w łóżku. Najpierw natarła jej spierzchnięte dłonie tłustym kremem, a potem założyła rękawiczki. Nie wolno jej było ich ściągać aż do rana, a nagrodą miała być ładna skóra. Ciotka Jenny podkreślała, że ten rytuał należy powtarzać co wieczór. Może teraz, pomyślała z niechęcią Savanna, ale nie wtedy, gdy znów będzie z MacAllisterem. Nie spodobałyby mu się rękawiczki. Na pewno chciałby, żeby dotykała go nagimi dłońmi, a w ciemności byłoby mu wszystko jedno, czy są ładne czy nie.
Kilka minut później z dołu dobiegł dźwięk fortepianu. Wiedziała, że to fortepian, gdyż przypominała sobie mgliście, że matka grywała na tym instrumencie. Dotarły też do niej głosy mężczyzn i kobiet. Zaczęła żywić nadzieję, że przyszedł MacAllister, żeby ją zobaczyć.
Miała ochotę podejść do szczytu schodów i zerknąć na dół, ale ciotka Jenny zamknęła drzwi na klucz. Tłumaczyła, że nie wolno jej spotykać się z gośćmi. Jakimi gośćmi? Zastanawiała się, kiedy pozna inne dziewczyny, które mieszkały w domu Annemarie. Czy jej gospodyni także je uczyła, jak być damą? Wszystko było tu takie tajemnicze. Dlaczego trzymano ją przez cały dzień w tym pokoju? Czy damy wychodziły kiedykolwiek na słońce?
Wciąż natężając słuch, by usłyszeć znajomy głos MacAllistera, zamknęła oczy i po chwili zasnęła.
Annemarie siedziała w milczeniu na brzegu szafirowoniebieskiej sofy udając, że przysłuchuje się słowom Lionela Bradshawa, starszego dżentelmena, który lubił odwiedzać jej dom przede wszystkim dla towarzystwa.
Przytakując od czasu do czasu, Annemarie nie spuszczała wzroku z. Beaunell Gentry, która siedziała na kolanach jednego z gości. Uchwyciwszy spojrzenie ciotki Jenny, Annemarie dała znak, żeby Beaunell nie dolewano więcej wina. Zachowywała się zbyt głośno i wulgarnie. Od tamtej nocy, kiedy Sloan przywiózł Savannę i odtrącił Beaunell, dziewczyna zbyt często zaglądała do kieliszka. O ile Annemarie potrafiła zrozumieć rozczarowanie Beau, o tyle nie mogła jej wybaczyć niewłaściwego zachowania. Nigdy nie prowadziła hałaśliwego burdelu, miała większe ambicje, i nie zamierzała tego zmieniać. Należało gdzieś odesłać Beaunell Gentry, przynajmniej dopóki Sloan nie zjawi się, by zabrać Savannę.
— Och, Sloan — westchnęła cicho Annemarie — pozbawiłeś mnie snu i spokoju, a teraz jeszcze pozbawiasz mnie procentu z zysków Beaunell.
Podjąwszy decyzję, że Beaunell musi opuścić na jakiś czas Galveston, Annemarie zastanawiała się, jak ją wyekspediować. Zaraz, zaraz, co mówił pan Bradshaw?
— Słuchasz mnie, Anne? Powiedziałem, że wyjeżdżam jutro do Mobile.
Uzupełniam zapas towarów w moim sklepie, a nie mogę tego powierzyć temu idiocie, który dla mnie pracuje. Ostatnim razem przywiózł mi tuzin bandżo. Bandżo! Nie mogę ich nawet porozdawać! Z pewnością będzie mi przez następne trzy tygodnie brakowało wieczorów spędzanych u ciebie. Eee… może znasz jakieś miejsce w Mobile, gdzie mógłbym spędzać wolne chwile? Minęło już trochę czasu od kiedy tam byłem, a znasz moje wymagania.
Annemarie patrzyła to na Beaunell, to na Mr Bradshawa. Spadło jej to jak z nieba. Beau była zbyt niebezpieczna, by trzymać ją w domu przez następne parę tygodni; trudno było przewidzieć, jakby się zachowała, gdyby dowiedziała się o planie Sloana. Annemarie wiedziała, że Beau jest mściwa i niebezpieczna, gdy wejdzie się jej w drogę.
— Panie Bradshaw — zwróciła się do mężczyzny słodkim głosem, uśmiechając się i otwarcie flirtując. — Ja sama potrzebuję paru rzeczy z Mobile, więc pomyślałam, żeby wysłać tam jedną z moich dziewcząt. Zaoszczędziłoby mi to mnóstwo czasu, gdyby zechciał pan pełnić rolę jej obrońcy i opiekuna. Nie sprawi panu kłopotu, zapewniam, i z chęcią będzie panu towarzyszyć w restauracjach i teatrach, które, jestem pewna, zechce pan odwiedzić. Taki wyrafinowany dżentelmen Jak pan niewiele znajdzie dla siebie w tamtejszych domach publicznych. To straszne miasto, panie Bradshaw. Straszne!
W oczach starego człowieka pojawiło się z miejsca zainteresowanie.
Samotność była przekleństwem starości, a on nie chciał wyjeżdżać do obcego miasta bez towarzystwa.
— Kogo wysyła pani do Mobile? — spytał, starając się ukryć podniecenie.
— Beaunell. Jest jedyną osobą, której mogłabym powierzyć moje sprawy. — Zauważyła, że Bradshaw skierował spojrzenie na Beaunell, oblizując przy tym wargi. Uśmiechnęła się. Czy uda mu się odnaleźć w jej towarzystwie dawną namiętność? Nachyliła się, kładąc mu dłoń na ramieniu. — Oczywiście, drogi panie Bradshaw, Beaunell będzie się spodziewała wynagrodzenia w zamian za przyjemność przebywania w jej towarzystwie. Rozumie pan, prawda? Dziewczyna musi mieć zabezpieczoną przyszłość.
— Oczywiście, oczywiście — zgodził się Bradshaw, już teraz myśląc o tym, co ma do zaoferowania Beaunell. Może nie był jeszcze tak stary jak sądził.
Pozostawało tylko powiadomić Beau. Annemarie wiedziała, że nie powinno być z tym kłopotu. Bradshaw był jednym z najbogatszych ludzi w Galveston, a Beau specjalistką, która potrafiła pozbawiać mężczyzn ich pieniędzy.
Było już dobrze po południu, kiedy Sloan wszedł kuchennym wejściem do domu Annemarie. Wszędzie panowała cisza. Poczuł lekki niepokój. Dlaczego w kuchni nikogo nie było? Gdzie się wszyscy podziali? Zwykle o tej porze dnia przygotowania do kolacji były już w pełnym toku i wszędzie unosiły się kuszące zapachy. Przemierzał kuchnię na palcach. Przyszło mu do głowy, że zachowuje się śmiesznie. Wszedł do salonu z zatroskaną miną. Westchnął z ulgą, gdy zauważył Savannę, która właśnie podnosiła do ust kruchą filiżankę z chińskiej porcelany. Zdawało się, że doskonale sobie radzi. To znaczy do chwili, w której go dostrzegła. Ich spojrzenia spotkały się. Odstawiła delikatnie filiżankę na spodek i złożyła eleganckim gestem dłonie na kolanach. Nie odezwała się.
Stał nie odrywając od niej wzroku. Wolałby dostać baty niż widzieć w jej oczach pretensję. Pełen poczucia winy, liczył dni od chwili, w której pozostawił ją u Annemarie. Dziewięć dni. Dziewięć. Spojrzał na minę gospodyni i uświadomił sobie, że opinia, jakoby pozostawił dziewczynę na pastwę losu, jest w tym domu powszechna. Przestępując z nogi na nogę, bawiąc się jak mały chłopiec kapeluszem, zaczął wyjaśniać, że zatrzymały go tak długo interesy. Zdawał sobie sprawę, jak śmiesznie musi to brzmieć w uszach Annemarie, i postanowił odważnie stawić czoło sytuacji. Nie chciał jednak głośno przyznać, że bał się stanąć twarzą w twarz z Savanną i że zmusił się, by przyjść tu i dowiedzieć się o jej postępy.
— Jesteś nareszcie — stwierdziła Annemarie tonem lekkim i przyjacielskim, nie chcąc dać Savannie do zrozumienia, że uważa zachowanie Sloana za godne potępienia. — Dziewczyna martwiła się, że być może porzuciłeś ją na dobre. Próbowałam ją uspokoić i przekonać, że tak nie jest. Winien jesteś jej zadośćuczynienie. Myślę, że przejażdżka po mieście nie zaszkodzi. Wspaniale jej idzie, Sloan. Uczy się bardzo szybko. Możesz być z niej dumny.
Sloan na widok Savanny oniemiał. Wiedział, że jest piękna, ale ta kobieta w jasnożółtej sukni o barwie żonkili była kimś więcej niż przypuszczał; była cudownym zjawiskiem. Miodowozłote włosy upięte w gładki kok nie zasłaniały zgrabnej szyi i ramion. Jej krągłe piersi prosiły się o pieszczotę. Skóra uzyskała odcień dojrzałej brzoskwini i Sloan wiedział, że w dotyku byłaby gładka i jędrna. Tęsknił za nią, pragnął mieć ją w nocy u swego boku, a jej widok wzbudzał w jego lędźwiach pożądanie, uczucie, które wciąż pamiętał. Serce zaczęło bić mu mocno w piersiach, a przez głowę przelatywały szalone myśli. Zdołał jedynie kiwnąć głową.
— Dzień dobry, MacAllister — powiedziała Savanna przesadnie melodyjnym głosem. Wiedział, że droczy się z nim, kpiąc ze swoich lekcji. Annemarie też o tym wiedziała, ale nie odezwała się. Chciała, by Sloan sam sobie poradził ze swoją protegowaną.
— Czy to wszystko, co potrafisz? — spytał zwięźle.
— To, że jestem twoją kobietą, nie znaczy, że muszę robić wszystko, co każesz. Przecież jestem posłuszna, nieprawda? — zwróciła się z tym pytaniem do Annemarie, która skinęła głową. — Widzisz, że nie jestem związana ani zakneblowana. — Jej melodyjny głos działał Sloanowi na nerwy. — Robię, o co mnie prosiłeś, ponieważ należę do ciebie. Jeśli natomiast sposób, w jaki to robię, nie zadowala cię, to odeślij mnie z powrotem do mojej wioski.
Sloan dostrzegł jej zdenerwowanie. A więc do tego zmierzała. Znosiłaby wszystko cierpliwie przez jakiś czas, aby potem, w ostatniej chwili, wycofać się. Wróciwszy do Osceoli mogłaby zgodnie z prawdą obwieścić, że była posłuszna i robiła, co kazał.
Przybrał surową minę.
— To ci się nie uda, Savanno. Osceola nie dałby się tak łatwo przekonać. Nawet gdybym musiał cię z jakiegoś powodu odesłać, to czy sądzisz, że byłby z ciebie dumny? Nie. Jeśli zawiedziesz, narazisz go na wstyd wobec jego ludzi. On liczy na ciebie, polega na tobie. To nie jest zabawa. Nie jesteś już dzieckiem, które dokazuje z dorosłymi. Jesteś teraz kobietą, a Annemarie pragnie jedynie ci pomóc. Nie jestem dziś z ciebie dumny. Spodziewałem się więcej. — Odwrócił się, jakby chciał wyjść, ale po chwili zastanowienia powiedział coś jeszcze. — Przez ciebie straciłem szacunek w oczach przyjaciół.
To akurat Savanna doskonale pojęła. Jej szmaragdowe oczy napełniły się łzami, gdy patrzyła na obecnych — na ciotkę Jenny, na Annemarie, na trzy dorodne Murzynki zatrudnione w kuchni. Jak na zawołanie, wszystkie kobiety spuściły głowy. Sloan dostrzegł na zmysłowych ustach Annemarie uśmiech zadowolenia.
— Dzień dobry, panie MacAli i ster. Cudowny dzień, nieprawda? Proszę napić się z nami herbaty — powiedziała Savanna w nienagannej angielszczyźnie. Jej rysy rozjaśniał delikatny, ujmujący uśmiech, kiedy czekała na reakcję Sloana.
Sloan wybuchnął śmiechem.
— Wiedziałem, że potrafisz! Mówiłem Annemarie, że jesteś mądra. — Po chwili stwierdził już bardziej formalnie:
— Z wielką chęcią napiłbym się w pani towarzystwie herbaty, panno James, ale sądziłem, że udamy się na przejażdżkę po mieście, by mogła je pani zobaczyć w ciągu dnia.
— Ciotko Jenny, przynieś pannie Savannie tę żółtą parasolkę — nakazała z rozbawieniem w głosie Annemarie. — Sloan, zostaniesz na kolacji. — Nie było to pytanie, tylko stwierdzenie. — Przekonasz się na własne oczy, czego się Savanna nauczyła w tak krótkim czasie.
— To zależy od tego, na którą godzinę planujesz kolację. Mam spotkanie z człowiekiem, który sprzedaje mi mąkę i wędzoną wołowinę Składuję to w porcie, zanim kapitan Culpepper nie wyruszy z powrotem do Cedar Key. Chcę wszystkiego dopilnować.
Mówił do Annemarie, ale patrzył na Savannę, chcąc się przekonać, czy dziewczyna rozumie, że on, Sloan, dotrzymuje słowa danego bratu, i że ona powinna zachowywać się tak samo. Poznał po jej pełnych wdzięczności oczach, że rozumie doskonale.
Żaden problem, Sloan. Kolacja będzie późno. Nic się nie stanie, jeśli zjawisz się w czasie jej trwania. Gdybyś przyszedł wcześniej, to dowiedziałbyś się, że nasza przyjaciółka — tu wzniosła oczy w górę wskazując pokój, który zwykle zajmowała Beaunell — udaje się do Mobile. Wprowadziłeś się już do hotelu?
— Słyszałam, że mówicie o jakimś hotelu. Co to takiego? — spytała niespodziewanie Savanna.
— To miejsce, w którym się sypia i płaci za to. To takie chwilowe mieszkanie, jeśli się kogoś odwiedza, albo miejsce do wypoczynku podczas podróży — pospieszyła z wyjaśnieniami Annemarie.
Zielone oczy Savanny ściemniały.
— Ale przecież jestem twoją kobietą. Dlaczego nie weźmiesz mnie do hotelu? Należę do ciebie — zwróciła się do Sloana. — Kiedy byliśmy na wyspie, to mówiłeś, że ty i ja to jedno. Jedno w domu, jedno w hotelu. Nie rozumiem. Jestem twoją kobietą czy nie?
— Savanno — wtrąciła się Annemarie — idź na górę z ciotką Jenny, ona da ci parasolkę, która będzie pasowała do twojej sukienki.
Savanna opuściła posłusznie pokój, przystając na chwilę, by rzucić Sloanowi pytające spojrzenie.
Annemarie starała się ukryć szelmowski uśmiech.
— Chciałabym zobaczyć, jak się od tego wykręcisz, potężny panie MacAllister. Ta młoda dama nawet przez minutę nie da sobie grać na nosie. I myślę, że będziesz miał spore kłopoty, kiedy ta nasza przyjaciółka odkryje, co się tu dzieje. To musi być naprawdę wspaniałe, kiedy mężczyznę pragną dwie piękne kobiety. Mam nadzieję, że masz dość zdrowego rozsądku, by nie popełnić błędu, którego byś później żałował.
— Ja też mam nadzieję, Annemarie. Ja też — zapewniał ją żarliwie. Mówisz, że nasza przyjaciółka jest poza miastem?
— Dopóki starczy serca albo pieniędzy panu Bradshaw. Stawiam na pieniądze. Mój apartament jest niedostępny dla dziewcząt, jak wiesz. Ale Savanna spotkała się z Dolores, Liną i kilkoma innymi. Uważają, że jest wprost urocza. Dziewczyny będą plotkować, Sloan. Wiesz o tym. Nie spodziewam się na razie żadnych kłopotów, ale jeśli ten ktoś, o kim mówimy, wróci prędzej niż się spodziewamy, to możemy je mieć. I sam będziesz musiał sobie z tym poradzić — dokończyła Annemarie.
Savanna przyglądała się Galveston szeroko otwartymi oczami, a Sloan z radością jej w tym towarzyszył, jakby tu był po raz pierwszy. Dziewczyna od czasu do czasu zadawała nieśmiało jakieś pytanie, a potem znowu siedziała milcząc. Patrzył rozbawiony, jak odwraca się za spacerującymi kobietami. Wiedział, że układa w myślach listę swojej garderoby. Savanna była kobietą. I zaczynała jej się podobać rola, którą odgrywała. Chwilami zapominała się, a wtedy jej błyszczące oczy rozpalały się na widok czegoś, co sprawiało jej przyjemność. Potem, kilka sekund później, na zielone oczy jakby opadała zasłona i dziewczyna znów pamiętała, kim jest i co robi. Gdyby jednak zdecydowała się w końcu wrócić do Seminoli, musiałaby zapomnieć o wszelkich luksusach w świecie białych ludzi. Myśl, że ona naprawdę chce wrócić, nie dawała mu spokoju i irytowała go. Byłoby trudno jej wytłumaczyć, dlaczego nie mógłby się do niej przyłączyć i zrobić z nią chikkee, jak to nazywała. Co czuł do tej pięknej, młodej kobiety, siedzącej u jego boku? Pożądanie? Z pewnością. Nie mógłby się w niej zakochać. MacAllister zmarszczył brwi. Annemarie natychmiast podjęłaby ten temat. Nie nadawał się do małżeństwa. Miał wiele innych rzeczy do zrobienia. Indianom pomagał tylko chwilowo. Savanna przypadkiem znalazła się na jego drodze. Nic nie mógł na to poradzić. Chciał być jak Enwright Culpepper, człowiek żyjący po swojemu. Ta myśl przyprawiła go o grymas.
Savanna przypatrywała się Sloanowi kątem oka. Rozpierała ją duma, kiedy prawił jej komplementy: i posyłał pełne podziwu spojrzenia. Musiała przyznać, że bycie damą miało swoje dobre strony. Robiła znacznie większe postępy niż się spodziewał. Jej angielski był niemal bezbłędny, podobnie jak maniery. Tylko gdy była zdenerwowana, plątała oba języki i wtedy jej angielszczyzna sprawiała wrażenie przesadnie starannej.
Czy plan MacAllistera powiedzie się? Tak, jeśli ona zrobi to, czego się od niej wymaga. Nie sprawiało jej żadnych trudności sypianie w łóżku pod słodko pachnącą pościelą. Jedzenie było wyborne, a siedzenie przy stole i posługiwanie się widelcem miała we krwi. Przesuwała bezwiednie palcami po miękkim materiale sukienki. Była elegancka. Co prawda wciąż nie mogła przyzwyczaić się do gorsetu, a i MacAllisterowi też by się nie spodobał. Wkładanie bielizny zabierało mnóstwo czasu, i niemal tyle samo jej zdejmowanie. Zastanawiała się, czy Sloan pozwoli spać jej w hotelu. Lubiła z nim spać. Był mocny i ciepły. Przy nim czuła spokój. Ale ponad wszystko lubiła się z nim kochać. Odwróciła się, by spojrzeć na niego.
— Kiedy znowu będziesz się ze mną kochał? — spytała.
Sloan wzruszył ramionami.
— Co to ma znaczyć? — powtórzyła jego gest.
— To znaczy, że wtedy, gdy będę gotowy. Damy nie zadają takich pytań.
— Dlaczego? — spytała nie zrażona Savanna. — Podobało mi się to.
— Wiem, że ci się podobało — Sloan zaczerwienił się przypominając sobie, jak reagowała na jego dotyk i jak mu się oddawała.
— Czy moje ciało nie dało ci przyjemności? Jestem twoją kobietą. Powiedz kiedy?
Niech to diabli, pomyślał.
— Oczywiście, że dałaś mi przyjemność, ale nie potrafię określić dokładnej daty. To nie tak. Muszę czuć… muszę być w… chodzi mi o to, że teraz nie czas na to — plątał się niezgrabnie.
Savanna pokiwała ze zrozumieniem głową. Słyszała, że starsi ludzie z jej wioski miewali takie problemy.
— Ile liczysz sobie pór letnich? — spytała niespokojnie.
Sloan nie był zadowolony z obrotu, jaki przyjęła ich rozmowa.
— Nie pór letnich, tylko lat. Trzydzieści dwa.
Stwierdził poirytowany, że dziewczyna otwiera szeroko oczy. Nie był jeszcze taki stary. Do diabła! Jak mógł pozwolić, by ich rozmowa potoczyła się takim torem?
— Zmierzch twego życia włożył na swe stopy szybkie mokasyny i dogania cię, MacAllister.
Na Boga, dosłyszał w jej głosie drwinę.
— Posłuchaj, Savanno, wszystko ze mną w porządku. Nie możemy w domu Annemarie… nie możesz… tego się nie da zrobić. Przestańmy o tym mówić. Nie chcę słyszeć ani jednego słowa.
— Nie zabierzesz mnie do hotelu, kiedy się ściemni? Nie zakryjesz mojego ciała swoim i nie będziesz się ze mną kochał? Nie tej nocy. Ani za cztery czy pięć. Pewnie za miesiąc. To za długo! — stwierdziła stanowczo.
— Może coś wymyślę. A teraz już pora wracać do Annemarie, mam umówione spotkanie. Porozmawiamy o tym kiedy indziej. Wolniej powiedział uderzając lekko konia po zadzie. Posłuszne zwierzę zawróciło i ruszyło w stronę stajni.
Savanna uśmiechnęła się na widok maleńkich kropelek potu, które zrosiły MacAllisterowi czoło. Lubiła, kiedy drgała mu skóra przy oku. Ale przede wszystkim podobały się jej jego muskularne uda opięte wąskimi spodniami. Była jego kobietą. Niech MacAllister lepiej o tym pamięta! Zmierzch życia, o którym mówiła, zbliżał się bardzo szybko, by w końcu zgasnąć w ostatnim śnie. Przecież była jego kobietą!
Minął tydzień, potem drugi i trzeci. Kiedy do Galveston zawitały ostatnie, leniwe dni zimowe, Savanna popadła w melancholię. Stała się uszczypliwa i zaczepna, nie chciała okazywać Annemarie posłuszeństwa. Twierdziła, że ma dosyć manier białej damy. Chciała biegać po dzikiej łące pełnej kwiatów.
Annemarie współczuła jej. Wiedziała, że tak naprawdę Savannę dręczy obojętność Sloana. Zjawił się dwa tygodnie wcześniej, by wyjaśnić, że ma interesy na Florydzie. Zamierzał towarzyszyć kapitanowi Culpepperowi przy transporcie ostatniej partii zapasów przeznaczonych dla Osceoli, a potem opłynąć najbardziej na południe wysunięty przylądek i dotrzeć aż do Atlanty. Łatwiej było tam zdobyć koce, przybory kuchenne i muły. Annemarie przypomniała sobie, jak Savannie, na wieść o planach Sloana, zaczęły trząść się wargi i jak go błagała, by ją zabrał ze sobą. Czuła się samotna i tęskniła za ludźmi ze swojego plemienia. Gdyby tylko mogła zobaczyć ich, porozmawiać z nimi… Nie! Sloan zareagował na ten pomysł gniewem. Jeszcze nie zakończyła swojej edukacji, poza tym nie będzie czasu odwieźć jej z powrotem do Galveston przed wypłynięciem do Atlanty.
Savanna leżała na łóżku słuchając muzyki dochodzącej z dołu. Rufusa, czarnego mężczyznę, który grywał wieczorami, poznała pewnego popołudnia, kiedy to zjawił się, by dostroić pianino. Był człowiekiem niewielkiego wzrostu i gdy otwierał usta, widać było z przodu złoty ząb. Grając podskakiwał w takt melodii na swoim taborecie. Wyobrażała go sobie teraz, jak ukazuje w szerokim uśmiechu złoty ząb i przebiega czarnymi palcami po klawiszach.
Od kilku dni drzwi do jej pokoju nie były już zamykane, więc często przekradała się ku szczytowi schodów i chowała za dużą komodą, by obserwować ludzi na dole. Z początku nie rozumiała, co się tam dzieje, dopóki nie wyjaśniła jej tego Odile, czarnoskóra pomoc kuchenna.
— Widzisz, kochanie, ci panowie przychodzą, żeby się trochę zabawić.
Pani Annemarie ma najbardziej zabawowe panienki w całym Teksasie. Mężczyźni lubią, jak dziewczyny chodzą w bieliźnie, uśmiechają się, a potem zapraszają ich do pokoi.
— Dlaczego? — dopytywała się Savanna. Być może, gdyby zachowywała się jak jedna z dziewcząt Annemarie, MacAllister pomyślałby, że i ona się zabawia, i odwiedzałby ją częściej. Podejrzewała, że Annemarie nie uczy jej wszystkiego, co miało związek z życiem białej kobiety.
Odile śmiała się zabierając naczynia po śniadaniu.
— Dlaczego? Bo lubią spać z dziewczętami. A zwłaszcza panna Beaunell. To najpopularniejsza dziewczyna w tym domu! Bo i pewnie! Panna Beaunell tylko spojrzy i zabiera ich na górę, żeby się z nią porządnie pokochali, a ci dżentelmeni pchają się do niej drzwiami i oknami. Bo i pewnie!
— Kto to jest panna Beaunell? — dopytywała się Savanna.
Odile spojrzała na nią tępym wzrokiem.
— Racja! Nigdy nie spotkałaś naszej gwiazdy. Jest teraz w Mobile z panem Bradshaw i nieźle się bawi! Pewnie! Nieźle się bawi.
Po tej rozmowie Savanna jeszcze bardziej pragnęła zobaczyć, co dziewczęta robią na dole, kiedy Rufus gra na pianinie. Zauważyła pewnego wieczoru, jak Dolores strzyże wielkimi ciemnymi oczami i uśmiecha się czarująco do mężczyzny, który sprawiał wrażenie, jakby nie mógł oderwać wzroku od jej piersi, zakrytych niedbale cienkim, przezroczystym szlafrokiem. Lina siedziała mężczyźnie na kolanach, łaskocząc mu ucho językiem, a jej jasnorude włosy opadały uwodzicielsko na blade, kremowe ramię. Chyba mu się to podobało, sądząc po tym, jak się śmiał, całował ją i głaskał po tyłeczku. Susan za to strzygła modrymi oczami do mężczyzny w niebieskim mundurze, który po chwili wziął ją na ręce, wbiegł po schodach na górę i skierował się do jej pokoju. Savannę najbardziej interesowała dziewczyna o imieniu Blossom. Ćwiczyła nawet przed lustrem niektóre z jej min, kiedy była sama w pokoju, dochodząc do wniosku, że potrafi ją imitować zadziwiająco dobrze. Wpierw pochyliła głowę i rzuciła gorące, uwodzicielskie spojrzenie. Rozchyliła zmysłowe i wilgotne wargi jak rozkapryszona dziewczynka i od czasu do czasu wodziła po nich językiem. Blossom lubiła wkładać czarne pończochy z czerwonymi podwiązkami i niewiele więcej. Jedwabne halki i wdzianka, które nosiła, nie pozostawiały zbyt wiele dla domysłu.
Zdążyła już odkryć, że każdej nocy dziewczęta wędrują kilka razy do swoich pokoi, często z innym mężczyzną. Był tylko jeden mężczyzna, którego chciała zabrać do swego pokoju — MacAllister. Otoczenie, w którym żyła, wciąż jej przypominało, jak bardzo tęskni za jego cudownymi ramionami i ustami. Wszyscy wkoło kochali się i miało to na nią dziwny wpływ. Czuła w sobie pustkę, którą tylko MacAllister mógł .wypełnić. Pożądała tego człowieka, odczuwała tęsknotę, która sięgała głębiej i boleśniej niż jakiekolwiek inne uczucie.
Raz, kiedy podglądała jakąś grupkę na dole, została przyłapana. Lina, prowadząc jakiegoś mężczyznę na górę, zauważyła Savannę, ukrytą za komodą.
— A co my tu mamy? — spytał mężczyzna zbliżając się do niej i wyciągając dłoń, by ją dotknąć.
Savanna zadrżała pod wpływem jego spojrzenia, którym zdawał się ją rozbierać. Tak samo patrzył na Linę, kiedy siedzieli na dole, i teraz dziewczyna poczuła lekki dreszcz. Chciała, by tak właśnie patrzył na nią MacAllister.
— Zostaw ją w spokoju — powiedziała Lina ciągnąc go za ramię. Ona nie jest jedną z nas. To gość Annemarie.
— Jak ci na imię? — spytał mężczyzna ignorując Linę. — Poproszę o ciebie następnym razem.
— Mówiłam ci już, żebyś ją zostawił! — ostrzegła Lina. — Annemarie się to nie spodoba.
— A, już wiem. Jest dziewicą i Annemarie chce za nią dobrą cenę! No cóż, nigdy nie będę miał w kieszeni więcej niż teraz. Gdzie jest szefowa?
Lina spojrzała na Savannę ze złością.
— Odejdź stąd — rozkazała gniewnie. Nie wolno ci tu być. No, jazda!
Pobiegła z powrotem do pokoju i zdyszana zatrzasnęła za sobą drzwi. Nie podobał się jej ten mężczyzna. Martwiła się też, że Lina będzie na nią zła i powie o wszystkim Annemarie.
Lina niczego nie powiedziała, lecz Savanna nie miała już odwagi chować się na podeście u szczytu schodów. Mężczyzna wystraszył ją, poza tym nie chciała rozgniewać Annemarie. Postanowiła zadowalać się muzyką Rufusa i marzeniami o MacAllisterze.
Kilka nocy później Savanna przemierzała tam i z powrotem swój pokój. Nuda była prawdziwą zmorą i dziewczyna wypowiadała każde indiańskie zaklęcie, jakie znała, by sprowadzić nieobecnego MacAllistera. Żurnale dla dam nie wzbudzały jej zainteresowania. Miała już dość kaligrafowania swojego nazwiska na tabliczce, którą dostała od Annemarie. Dni upływały jej na nauce manier i angielskiego. Ostatnio przychodziła krawcowa, wezwana przez Annemarie, i robiła przymiarki nowej garderoby. Savanna musiała stać godzinami bez ruchu, obwieszona materiałami z mnóstwem szpilek. Chciała szaleć i krzyczeć. Miała ochotę wierzgać nogami, płakać i demolować pokój. Gdzie był MacAllister, dlaczego o niej zapomniał?
Szykowała się do spania, sądząc, że przynajmniej sen przyniesie uwolnienie od długich, pustych godzin. Wyciągnęła z włosów szpilki i czesała je tak długo, aż nabrały puszystej miękkości, tak jak ją uczono. Odile napełniła miedzianą wannę gorącą wodą i Savanna wykąpała się, mając nadzieję, że to ją odpręży. Włożyła biały, jedwabny szlafrok, usiadła na brzegu’ łóżka i zaczęła polerować paznokcie według wskazówek ciotki Jenny. Jej myśli bezustannie zwracały się ku MacAllisterowi. W pierwszej chwili, kiedy usłyszała znajomy głos, sądziła, że to wyobraźnia płata jej figla. Dopiero gdy wyjrzała przez okno i zobaczyła Wybawcę przywiązanego do słupka uświadomiła sobie, że to nie był sen. On był tutaj! Był tutaj!
W pierwszej chwili chciała wyskoczyć z łóżka i usiąść przy toaletce, żeby się uczesać. Przeglądając w myślach swoje sukienki zastanawiała się, którą powinna dla niego założyć. Pragnęła za wszelką cenę zrobić dobre wrażenie. Nie chciała, by znów o niej zapomniał!
Będąc już w połowie drogi między łóżkiem a toaletką znieruchomiała.
Przyszło jej coś do głowy. Fryzura, sukienki i maniery nie miały żadnego znaczenia; MacAllister i tak o niej nie pamiętał; dlaczego teraz miałoby być inaczej? Tym razem musi zrobić wszystko, by jej nie zapomniał. Nigdy!
Sloana wpuściła jak zwykle ciotka Jenny, która wieczorami pełniła wartę przy drzwiach. Z braku czegoś innego, Murzynka dzierżyła w dłoni pękaty i poręczny rondel z żelaza który studził zapały zbyt natarczywej klienteli. Wchodząc do salonu szukał wzrokiem Annemarie. Dziewczęta jak zwykle były w negliżu, a mężczyźni rywalizowali o ich względy. Jenny powiedziała mu, że jej szefowa przebywa w swoich apartamentach, ale spotka się z nim. Szedł między półnagimi dziewczętami i mężczyznami o pożądliwym wzroku. W uszach rozbrzmiewała mu muzyka Rufusa. Boże, cieszyłby się, gdyby mógł wyciągnąć stąd Savannę. Pomimo starań Annemarie był to tylko burdel. Rozśmieszyła go ta myśl, nim zapukał do drzwi. Od kiedy to stał się taki delikatny? Nie tak dawno sam odwiedzał ten przybytek jako klient, a w jego oczach płonęło pożądanie. Z jednego był tylko zadowolony. Wszystko wskazywało na to, że Beaunell była nieobecna. Jeśli oczywiście nie przebywała na górze z jakimś klientem. Na czoło wystąpił mu pot. Pomyślał o wejściu do jaskini lwa. Te kotki miały miękkie piersi i chętne biodra. Ale miały też pazury. I głodne usta!
— Wejdź — usłyszał głos Annemarie w odpowiedzi na swoje pukanie.
Leżała na sofie przykładając sobie do czoła kompres.
— Migrena, Anne? — spytał współczująco.
— Silniejsza niż kiedykolwiek. I to przez ciebie. Kiedy, Sloan? Kiedy wreszcie ją stąd zabierzesz? Jak mogłeś tak odejść? Musiałam świecić za ciebie oczami! W ogóle nie wierzy, że wrócisz. Teraz przynajmniej się przekona, że jej nie okłamywałam.
— Nie zaproponujesz mi koniaku? — spytał wymijająco.
— Stoi tam — Annemarie wskazała palcem. — Wiesz gdzie. Mnie też możesz nalać. Muszę się napić.
Podał jej kieliszek i usiadł naprzeciwko.
— Zabiorę ją stąd, jak tylko Culpepper wróci z Florydy.
— Co? — zawołała siadając gwałtownie i rzucając w niego mokrym kompresem. — Jakim cudem twój statek może płynąć teraz na Florydę? Kiedy wróciłeś do Galveston?
— Zaledwie przed paroma godzinami. Posłuchaj, Anne. Zostałbym na Florydzie, ale chciałem zobaczyć, jak się czuje Savanna. Załoga porzuciła statek w Atlancie, a znaleźć nowych ludzi, którym moglibyśmy zaufać, nie było łatwo. Nie mogliśmy ryzykować dezercji tutaj, w Galveston, więc Culpepper wysadził mnie na brzeg i znów odpłynął. W przeciwnym razie byłbym nieobecny jeszcze przez tydzień.
— Jak to miło z twojej strony, Sloan. Kiedy się spodziewasz Culpeppera?
Musisz zabrać stąd dziewczynę. Beaunell wraca niebawem, a nie chcę, by zdemolowała mi lokal. Poza tym, choć nigdy o tym nie mówiliśmy, im mniej wie o tym, co robisz, tym lepiej. Potrafi być perfidna. A ty, chcesz czy nie, popełniasz zdradę pomagając Seminolom.
— Do diabła! Sądzisz, że o tym nie wiem? — uderzył pięścią o dłoń. — Nawet przy mojej pomocy, sytuacja Seminoli nie wygląda zbyt dobrze. Lotne oddziały Jessupa zbierają żniwo. Czy uważasz, że Savanna może już spotkać się ze swoim wujem? Lepiej, żeby tak było. Nie możemy już dłużej czekać.
— Niewiele da się już zrobić. Jeśli w ogóle będzie chciała się jeszcze uczyć, oczywiście. Widzisz, ta dziewczyna potrzebuje ciebie, a ty sprawiłeś, że poczuła się porzucona. Nie masz pojęcia, ile mnie kosztowała cała ta nauka. Savanna niewiele się różni od tej dzikuski, którą przywlokłeś tu ze sobą. Nie wypełnia poleceń; nigdy nie będzie posłuszna. Spędza coraz więcej czasu z dziewczynami i uczy się rzeczy, o których ci się nie śniło.
— Spędza czas z… — Sloana zatkało. — Dlaczego nie zamykałaś jej w pokoju? Polegałem na tobie… sądziłem że się nią zaopiekujesz…
— Uspokój się, Sloan. Nic się jeszcze nie stało. Nie mogę trzymać dziewczyny zamkniętej cały dzień w pokoju. Jest przygnębiona. Pozwoliłam jej nawet wychodzić do miasta w towarzystwie ciotki Jenny albo Odile. Na nieszczęście paru moich gości zobaczyło ją i zaczęło się nią interesować. Milczałam, ale nawet dziś wieczór ktoś pytał mnie, kim jest ta nowa dziewczyna. Najwyższy czas zabrać ją stąd, Sloan, bo któregoś dnia się okaże, że mam nową dziewczynę do pracy. Sam wiesz, mój drogi; że ciężko żyć w takim otoczeniu, opierając się ludzkim pokusom. Muszę przyznać, że i mnie to pociągało.
Sloan otworzył oczy ze zdumienia. Annemarie nigdy nie mówiła tak otwarcie, nigdy nie zdradzała swoich kobiecych pragnień i pasji.
— Och, daj spokój, nie patrz na mnie takim zdumionym wzrokiem. Nie, nie zaczęłam czerpać zysków z własnego łóżka, ale mam pewnego przyjaciela, który odwiedza mnie, ilekroć jest w mieście. Upłynęło sporo dni od czasu kiedy go widziałam, więc rozumiem, co przeżywa Savanna. Wciąż uważa, że jesteś jedynym mężczyzną, który chce dzielić z nią łoże; nie pozwól, by zaczęła myśleć inaczej, Sloan. A teraz wyjdź i zostaw mnie samą z moim bólem głowy i koniakiem.
W głowie Sloana kłębiły się myśli. Annemarie miała już dosyć Savanny James. Co ta dziewczyna knuła? Przed czym chciała go ostrzec Annemarie mówiąc, że pożałuje, jeśli szybko nie zabierze stąd Savanny? Czy wiedziała coś, o czym on nie wiedział?
Wychodząc od Annemarie spodziewał się, że w salonie nic się nie zmieniło. Było jednak inaczej. Lina i Dolores stały przy drzwiach. Opierały dłonie o biodra i uśmiechały się ironicznie. Rufus wciąż grał na pianinie, ale gubił takty, gdyż jego uwaga skupiała się na tym, co działo się w drugim końcu pokoju. Na sofie siedziała z kwaśną miną Suzanna. Coś się działo. Klienci otaczali pierścieniem leżankę. Kiedy Sloan usłyszał cichy, znajomy śmiech, przystanął jak wryty. Nie mógł uwierzyć! To niemożliwe!
Pomagając sobie łokciami przecisnął się przez tłumek gości i zobaczył Savannę. Śmiała się z czyjegoś głupiego żartu. Jej widok niemal pozbawił go tchu. Nie mógł uwierzyć, że ta ladacznica to Savanna!
Siedziała na leżance, przerzuciwszy nogę w czarnej pończosze przez oparcie. Nie miała na sobie nic oprócz białego jedwabnego szlafroka. Włosy opadały jej kaskadą na ramiona, wijąc się wokół ledwie okrytej piersi. W dłoni ściskała szklankę a między palcami wąskie, czarne cygaro. Kiedy podniosła głowę i zobaczyła go, posłała mu najbardziej prowokacyjny uśmiech, jaki kiedykolwiek widział. Jej zielone oczy patrzyły na niego przez gęste, ciemne rzęsy, usta były rozchylone i wilgotne. Nie mógł wykrztusić słowa, w końcu podszedł bliżej i stanął nad nią.
Nie spuściła wzroku, by chociaż w ten sposób go udobruchać, tylko wykrzywiła usta w dziecinnym grymasie i przesunęła palcami od szyi do rowka między piersiami, rozchylając szlafrok jeszcze bardziej. Błysk czarnego jedwabiu na jej miodowych udach rozpraszał go, więc wyciągnął dłoń, by zakryć je połą szlafroka.
— Co ty wyprawiasz? — ryknął.
— A niby co wyprawiam? — przedrzeźniała go, trzepocząc rzęsami.
— Wiesz doskonale, o czym mówię! Widywałem już dziwki!
— Dziwka leży na plecach z rozsuniętymi nogami; ciotka Jenny mi powiedziała — pospieszyła z wyjaśnieniem. Jej głos nie był tak pewny, jakby sobie tego życzyła. Przerażała ją wściekłość w jego oczach. Poczuła, jak jej ramiona i nogi pokrywają się gęsią skórką. Dlaczego patrzył na nią w taki sposób? Co złego zrobiła? Zdawało się, że innym mężczyznom to się podoba; dlaczego nie podobało się jemu? O co chodziło tym zwariowanym białym ludziom? Czyż nie był to dobry sposób, by mężczyzna nie zapomniał o kobiecie?
Zdumienie na twarzy MacAllistera ustąpiło miejsca istnej furii. Nie mógł uwierzyć, że powiedziała coś takiego! Gdzie się dowiedziała, co robią dziwki? Coś w nim pękło. Zacisnął dłonie w pięści, chcąc ją bić, zedrzeć z jej twarzy ten lubieżny wyraz doświadczonej ladacznicy. Mówił sobie, że powinien to zrobić. A potem samemu wziąć porządne baty. To była jego wina. Nie wolno mu było tak jej pozostawić.
— Na górę — rozkazał przez zaciśnięte zęby.
Savanna pomyślała, że chce w ten sposób się jej pozbyć i zbuntowała się.
— Nie. Tu mi się podoba — przesuwała palcami po udzie, obserwując jego reakcję. — Nie chcę iść na górę. Chcę pić, tańczyć i słuchać, jak Rufus gra na pianinie!
Oczy Sloana rozszerzyły się tak bardzo, że mogła dojrzeć białka. Były podobne do oczu Wybawcy, kiedy zrzucał z grzbietu obcego jeźdźca. Nie zapanował nad wściekłością. Nim zdążyła chociażby mrugnąć, chwycił ją i zarzucił sobie na ramię. Zgromadzeni wokół mężczyźni zaczęli protestować ochrypłymi głosami. Prawie nie odczuwając jej ciężaru, Sloan wbiegł po schodach pokonując po dwa stopnie naraz, nim ktokolwiek zdążył sprowokować go do bójki. W przeciwnym razie doszłoby do zabójstwa.
Zaniósł ją aż do samego pokoju. Słyszała jego ciężki oddech przypominający sapanie wielkiego zwierza, który właśnie zamierza pożreć swoją ofiarę. Wiedziała, że to nie ze zmęczenia, tylko z wielkiego gniewu. Nigdy przedtem nie widziała czegoś takiego! Biła go piąstkami po plecach, wierzgała nogami, próbując kopnąć go w czułe miejsca; krzyczała i przeklinała w języku Seminoli. Nic go nie mogło powstrzymać. Dał jej klapsa w wypiętą pupę i kazał się uciszyć.
Kiedy dotarli do jej pokoju, Sloan otworzył kopnięciem drzwi i rzucił ją na łóżko. Ani na chwilę nie spuszczając z niej wzroku wrócił do drzwi i przekręcił klucz w zamku. Na jego twarz padło światło lampy naftowej, i Savanna zobaczyła jego zniekształcone furią rysy.
— Jeśli chcesz być dziwką, to z pewnością przyda ci się trochę wiedzy na ten temat z pierwszej ręki.
Wpatrując się w nią twardymi jak głaz oczami manipulował przy pasku od spodni.
Savanna była ogłuszona. Dlaczego miotała nim taka złość? Dlaczego nie podobała mu się tak jak mężczyznom na dole? Chciała tylko, by jej pragnął, by ją kochał, by nigdy więcej jej nie zapomniał. Inne dziewczyny nigdy nie były traktowane w ten sposób. Dlaczego tak jej nienawidził?
MacAllister zbliżał się do niej, złote włoski pokrywające jego ciało błyszczały w żółtym świetle lampy. Savanna patrzyła na jego płaski brzuch i szczupłe biodra, na silne, muskularne nogi. Jego górna część ciała była mocna i umięśniona, choć pod ubraniem wydawała się zwodniczo szczupła i gibka. Savanna poznała już siłę jego ramion. Czuła kiedyś jego moc i była ofiarą jego gniewu. Ale tym razem gniew MacAllistera przekraczał wszelkie granice. Podchodził do łóżka powolnym, ostrożnym krokiem. Jego szeroka pierś podnosiła się z każdym oddechem, dłonie miał zaciśnięte w pięści.
Kuląc się na łóżku, Savanna cofała się: Zerkała co chwila w stronę drzwi. Nie było ucieczki.
Jego usta tworzyły prostą, mocną linię. Szare oczy ani na chwilę nie przestały się w nią wpatrywać. Jego dłonie były twarde i okrutne, kiedy przyciągnął ją do siebie; łóżko ugięło się pod jego ciężarem. Biały, jedwabny szlafrok rozchylił się gwałtownie, wystawiając jej bezbronne ciało na torturę zadawaną przez jego ręce i usta. Nie było żadnej czułości, tylko wściekłość. Nie było przyjemności, tylko ból, kiedy siłą rozchylał jej nogi i przytrzymał jej ręce nad głową, by uchronić się przed dzikimi, zakrzywionymi jak szpony palcami.
Serce zamarło Savannie ze strachu. W gardle wzbierała milcząca prośba o litość. To nie był jej MacAllister. Nie jej MacAllister!
Nagle runął na nią, a wtedy zebrała wszystkie siły czekając, aż wtargnie brutalnie w jej ciało. Ale on otoczył ją ramionami i wtulił twarz w jej szyję.
Przez długą, bardzo długą chwilę obejmował ją, tłumiąc jej lęk, szepcząc niezrozumiałe słowa, które mogło usłyszeć tylko serce.
W końcu przemówiła, cicho, kojąco, kierowana głosem kobiecego instynktu, głaszcząc jego szerokie, muskularne plecy, poddając swe ciało jego ciału.
— Chciałam należeć tylko do ciebie, MacAllister. Myślałam, że jak będę podobna do innych dziewczyn, to bardziej mnie polubisz. Myślałam, że mnie wtedy już nie zapomnisz. Inni mężczyźni ciągle przychodzą. Nigdy nie zapominają o Blossom i pozostałych dziewczynach.
Usłyszał w jej głosie prawdę, w słowach — prośbę. Była tak niewinna, tak kochająca, a on postąpił z nią jak brutal. To przez niego była tak długo sama. Czuła się porzucona, i to on ponosił za to odpowiedzialność.
— Savanno, jesteś moją kobietą. Nigdy nie mógłbym cię zapomnieć. Nigdy. Powinnaś mnie nienawidzić za to, co ci uczyniłem. Byłem jak zwierzę. Przyrzekam, że zawsze będę cię dotykał tylko z czułością.
Podniosła głowę i spojrzała mu w przepełnione bólem oczy. Dostrzegła w nich dziwny blask. Jego głos był nabrzmiały z przejęcia, jakby pękło mu serce. Tuląc głowę Sloana do piersi przemawiała do niego, gdyż umiała leczyć rany, tak jak umiała to każda kobieta od początku dziejów.
— Dotykaj mnie, MacAllister — szeptała. — Okaż mi swoją czułość. Jestem twoją kobietą.
Jego wargi zamknęły jej usta w delikatnej pieszczocie, miękko, słodko, jakby pił z chłodnego źródła. Otoczyła mu szyję ramionami i smakowała gorzkosłodkie łzy.
Kiedy Annemarie dowiedziała się następnego ranka od Blossom o zachowaniu Savanny, czym prędzej pospieszyła na górę, do pokoju swojej uczennicy. Spodziewała się, że dziewczyna będzie posiniaczona i pobita. Słyszała od ciotki Jenny, że Sloan już wyszedł, i przygotowywała się na to, że będzie musiała pocieszać biedne dziecko.
Gdy jednak weszła do pokoju, zastała Savannę w dobrym zdrowiu. Była już ubrana i siedziała przed lustrem, z wyrazem rozmarzenia i zadowolenia na pięknej twarzy. Nuciła sobie jedną z melodii, które Rufus grał na pianinie.
— Co się stało? — spytała Annemarie, nie mogąc złapać tchu.
Savanna odwróciła się zdziwiona.
— Stało się? Kiedy?
— Ostatniej nocy, mała idiotko. Czy nie mówiłam ci, żebyś nie ruszała się ze swojego pokoju wieczorami? Czy zdajesz sobie sprawę, że Sloan mógł cię zabić? I mnie też przy okazji!
Annemarie płonęła gniewem. Jej przyjaźń ze Sloanem była zbyt cenna, by można było narażać ją na szwank z powodu jakiegoś dzieciaka.
— MacAllister jest wciąż twoim przyjacielem, Annemarie. Nie jest zły ani na mnie, ani na ciebie. — Na jej twarz powrócił ten sam marzycielski wyraz. Znowu zaczęła nucić tę głupią melodię.
— No dobrze, ale co się stało? Wyglądasz, jakbyś pana Boga za nogi złapała! Czy Sloan nie był zły, kiedy spotkał cię na dole i stwierdził, że zachowujesz się jak inne dziewczyny?
— Zły? O, tak, ale mu wybaczyłam. To było wspaniałe!
— Gadasz bez sensu! — zbeształa ją Annemarie. — Dlaczego zeszłaś na dół?
— Bo nie chciałam być znów zapomniana. Blossom mówi, że mężczyźni mają krótką pamięć i że trzeba robić wszystko, by mieli się nad czym zastanawiać.
— Z tego, co słyszałam, to rzeczywiście będzie miał o czym myśleć — stwierdziła Annemarie nieco łagodniejszym tonem. — Wytłumaczyłaś mu, mam nadzieję, że to był twój pomysł i że nie miałam z tym nic wspólnego. — O, tak. Czasem mam dobre pomysły, prawda? Tym razem MacAllister mnie nie zapomni. Powiedział mi, że wyjeżdżamy pojutrze.
— Słysząc to doznaję prawdziwej ulgi — przyznała Annemarie i podeszła do okna. Boże, wciąż nie przywykła do wstawania o tak wczesnej porze. Nigdy nie zdawała sobie sprawy, jak mocno prześwieca słońce przez te koronkowe firanki. Może powinna zamówić nowe, które zatrzymywałyby poranne światło. Nie mogła się nadziwić, że Dolores, której pokój także znajdował się od frontu, nie skarży się, a przecież nie pokazywała się na dole przed trzecią po południu.
— Pojutrze? Musimy dać znać krawcowej i przynaglić ją, żeby kończyła tę ostatnią sukienkę. Gdzie jest teraz Sloan? Ciotka Jenny słyszała, jak wyjeżdżał o świcie.
— Nie, to nie było tak wcześnie — rzuciła mimochodem Savanna.
Zarumieniła się lekko, przypominając sobie, jak się kochali przed jego wyjściem. — Powiedział, że musi załatwić interesy i żebym się nie martwiła, i że wróci pojutrze.
Annemarie słuchała jednym uchem. Obserwowała powóz, który zatrzymał się pod jej domem. Jęknęła. Opuściła firankę i patrzyła teraz na ulicę przez koronkową zasłonę. Z wynajętego powozu wysiadła Beaunell Gentry, nakazując woźnicy, by wniósł jej bagaże do środka.
— Posłuchaj mnie, Savanno — zwróciła się pospiesznie do dziewczyny. — Masz pozostać w swoim pokoju. Nie chcę, byś wychodziła pod jakimkolwiek pozorem, rozumiesz? Pod jakimkolwiek! — usłyszała panikę w swoim głosie. Uspokoiwszy się, powiedziała powoli i wyraźnie: — Nie chcę, by Sloan gniewał się na mnie albo na ciebie. Później, kiedy cię zawołam, zejdziesz na dół i pozostaniesz w moim apartamencie. Ciotka Jenny przeniesie twoje rzeczy. Ale pamiętaj, siedź teraz w swoim pokoju i nigdzie się nie ruszaj! Zamknij za mną drzwi na klucz i siedź jak mysz pod miotłą. Nie otwieraj ani nie odpowiadaj nikomu oprócz ciotki Jenny albo mnie.
Savanna skinęła posłusznie głową, choć nie pojmowała, dlaczego Annemarie zachowuje się tak dziwnie.
Beaunell mówiła właśnie woźnicy, gdzie ma postawić bagaże, kiedy zobaczyła swoją szefową stojącą u szczytu schodów.
— Annemarie, co ty tu robisz o tej porze? Nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek widziała cię na nogach przed południem. W Mobile było cudownie. Nie wiem, jak ci się odwdzięczę za to, że tak wspaniale załatwiłaś wszystko z Lionelem.
— Z Lionelem, powiadasz? Pamiętam, że na początku nie bardzo ci się podobał pomysł spędzenia kilku tygodni z mężczyzną, który mógłby być twoim dziadkiem — stwierdziła sarkastycznie Annemarie.
Beaunell wzruszyła ramionami.
— Teraz to dla mnie Lionel. Jak mogłabym nadal nazywać go panem Bradshaw, kiedy kupił mi tyle pięknych rzeczy? Przysięgam, nie przywiozłam z powrotem ani jednej starej szmatki. Wszystko mam nowe. Wszystko! I bardzo drogie. Gdzie ciotka Jenny? Musi mi pomóc się rozpakować. Chcesz pójść ze mną do pokoju i zobaczyć co kupiłam?
Annemarie potarła sobie skronie. Czuła, że zbliża się następna migrena.
Dlaczego Beaunell nie mogła zostać w Mobile Jeszcze ze dwa dni?
— Nie teraz, Beau. Dostanę chyba migreny. Muszę się położyć.
— Annemarie, czy ktoś pytał o mnie w czasie mojej nieobecności? — spytała Beau, strzepując niewidoczny pyłek z nowej peleryny. Miała nadzieję, że szefowa zauważy darowany jej pierścionek, który miała na palcu. — To znaczy, czy przychodził tu Sloan, by się ze mną zobaczyć?
— Nie, nie przychodził — odpowiedziała szczerze Annemarie obserwując, jak zadowolenie, widoczne początkowo na twarzy Beau, ustępuje miejsca konsternacji.
— Czy wyjechał z Galveston? — konsternacja zmieniła się w rozczarowanie.
— Tak, chyba tak. Musisz mi teraz wybaczyć, Beau. Naprawdę muszę wziąć coś na ból głowy.
Pragnęła jak najszybciej znaleźć się w swoim apartamencie. Wiedziała, że zachowuje się tchórzliwie. Powinna po prostu powiedzieć Beau, jak stoją sprawy między Sloanem i Savanną, i zwyczajnie machnąć na nich ręką. Beau w gruncie rzeczy nie była zła i pracowała dla Annemarie już od dawna. Choć czasem zgrywała damę i zachowywała się irytująco, Annemarie wciąż była jej dłużniczką. Pomyślała jednak, że nie ma ochoty ‘być w pobliżu, kiedy rozpęta się piekło.
Beau nadal miała plany wobec Sloana i zamierzała kiedyś wyjść za niego.
Zawód miłosny nie był niczym przyjemnym, a jeśli kobieta zbliżała się do trzydziestki, tak jak Beau, to mógł się okazać wręcz niszczący. A Beau nie należała do tych, co znoszą wszystko w milczeniu. Gdyby kiedykolwiek zdołała wywęszyć, co knuje Sloan, to dopilnowałaby, żeby powieszono go za zdradę. Jeżeli nie mogłaby go zdobyć, to zrobiłaby wszystko, by nie udało się to też nikomu innemu. Annemarie roześmiała się. Dopiero co przekonywała samą siebie, że Beau nie była taka zła. Boże, ta migrena naprawdę zaćmiewała jej rozum!
Krótko po dwunastej w południe Savanna przeprowadziła się do apartamentu Annemarie. Ciotka Jenny zapewniła ją, że Dolores, Lina i Blossom nie wspomną Beau o obecności Savanny i że robią to specjalnie dla niej. Z Suzanną sprawa miała się zupełnie inaczej. Z radością zdradziłaby swojej najgroźniejszej rywalce, że Sloan znalazł sobie młodą, złotowłosą dziewczynę, która miała to wszystko, czego brakowało Beaunell. Widząc przerażone spojrzenie Annemarie, ciotka Jenny ją uspokoiła.
— Niech się pani nie martwi, pani Annemarie. Powiedziałam jej, że jak chlapnie choć jedno słówko Beaunell, to przysmażę żelazkiem każdy szew w jej sukienkach. Chyba nie chce, żeby ten ładny tyłeczek wyłaził jej z majtek. Niech się pani nie martwi, Suzanna będzie trzymać gębę na kłódkę!
Annemarie nie mogła powstrzymać się od śmiechu, widząc jak Murzynka kiwa swoim grubym paluchem, potrząsa podwójnym podbródkiem i kołysze potężnymi biodrami.
— Czasem myślę sobie, Jenny, że to ty jesteś tu szefową, nie ja! Savanna spędziła resztę dnia z Odile w kuchni, gdzie Beau nigdy nie zaglądała. Nawet jeśli zastanawiała się, dlaczego odseparowano ją od pozostałych mieszkańców domu, to nie dała tego po sobie poznać. Z wielkim zainteresowaniem chłonęła cudowności, które o swoim magicznym piecu na drewno opowiadała jej Odile, i uczyła się na pamięć przepisu na pudding. Zjadła kolację z Annemarie, a wkrótce potem pod drzwiami kuchni pojawiła się paczka. Sloan przysyłał jej upominki ze sklepu Bradshawa — gęsie pióro ze złotym czubkiem i przepięknie inkrustowany kałamarz. A także karteczkę ze słowami „Nigdy nie zapomnę. S.”.
Annemarie musiała jej to przeczytać.
— Muszę nauczyć się czytać — powiedziała Savanna podziwiając opalizujące pierzaste pióro. — Umiem podpisywać się swoim imieniem i znam jego litery. Teraz powinnam nauczyć się czytać.
Annemarie pomyślała, że nadarza się okazja, by zająć czymś dziewczynę, nim zjawi się Sloan. Postanowiła kuć żelazo póki gorące.
— Najlepiej zacząć od razu. Znasz już litery i wiesz, jak się je wymawia. Teraz wystarczy tylko nauczyć się składać je razem. Chyba mam tu jakąś książkę… — Annemarie przerwała, przyglądając się Savannie, która ściskała z zamkniętymi oczami karteczkę od Sloana. Nie było wątpliwości, że dziewczyna jest zakochana. Annemarie poczuła, jak poruszyła się w niej jakaś struna. Sloan w ogóle nie przejmował się przyszłością dziewczyny. Chyba uważał, że gdy misja Savanny dobiegnie już końca, to sama zechce wrócić do swego plemienia na Florydzie. Mężczyźni to głupcy, pomyślała ze smutkiem Annemarie, a ty, Sloanie MacAllister, jesteś największym, jakiego znam.
Następnego ranka, przed lunchem, dostarczono kolejną przesyłkę od Bradshawa. Tym razem były to perfumy prosto z Paryża. Savanna była wniebowzięta i błagała Annemarie, by przeczytała jej list. „Jutro. Nigdy nie zapomnę. S.”. Przez resztę dnia Savanna borykała się ze swoimi lekcjami, zdecydowana nauczyć się jak najszybciej czytać.
Annemarie, już w stroju wieczorowym, ze zdumieniem ujrzała Sloana, którego do jej apartamentu wprowadziła ciotka Jenny. Savanna ćwiczyła w sypialni litery na specjalnej karcie, którą Annemarie jej przygotowała.
— Sloan, spodziewałam się ciebie dopiero jutro. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę. Wróciła Beaunell. Rozpiera ją energia. Gdybym dostawała dolara za każdym razem, kiedy puka do moich drzwi, to zwinęłabym interes i żyła sobie jak królowa. Domyśli się, że coś się dzieje. Dziwi mnie tylko, że jeszcze się nie dowiedziała. A Savanna wciąż pyta, dlaczego nie poznała jeszcze Beaunell i dlaczego musi siedzieć zamknięta w moim apartamencie. Gdzie byłeś?
— Mam problemy. Culpepper wrócił z kolejnej wyprawy na Florydę. Głód chwilowo nie zagraża Seminolom, a to dzięki zapasom, które im posłałem. Ale potrzebują broni i amunicji. Według Culpeppera Jessup robi zbrojne wypady, doszło nawet do potyczki trwającej sześć dni. Grupa Krików chciała opanować mój statek. Culpepper i jego załoga musieli stoczyć niezłą bitwę, a ładunek ocalili tylko dzięki temu, że wypłynęli w morze i zakotwiczyli gdzie indziej. W końcu Krikowie przestali się interesować statkiem i „Polly” mogła wrócić do Cedar Key. Nie tylko muszę zdobyć broń, ale również znaleźć nowe miejsce, gdzie mógłbym spotkać się z ludźmi Osceoli. Naprawdę robię to z największą niechęcią, Annemarie, ale muszę cię spytać, czy nie znasz przypadkiem kogoś, kto zajmuje się bronią? Przypominam sobie, że poznałem u ciebie pewnego mężczyznę. Czy nie pochodził z Kuby?
Annemarie oblała się rumieńcem. Zaskoczyło to Sloana, który domyślił się, że jego przyjaciółkę łączą z tym człowiekiem zażyłe związki. Myślał, że jest po prostu klientem jednej z dziewcząt.
— Przepraszam, Annemarie, nie chciałem wprawiać cię w zakłopotanie… — Zdaje się, że ostatnio robisz to bardzo często. Nie przejmuj się, Sloan, któregoś dnia musiałeś się dowiedzieć, że nie jestem wcieleniem cnoty. Nie lubię po prostu dzielić się z nikim szczegółami prywatnego życia. Napiszę list, który mu zaniesiesz, a on ci pomoże. Nie za darmo, oczywiście. Jakaś gratyfikacja byłaby mile widziana. Będzie sporo ryzykował.
— Gdzie on jest?
— W Nowym Orleanie. Prowadzi tam biuro. Za odpowiednią sumę zdołasz go może przekonać, by załatwił dostawę towaru. To niebezpieczne, Sloan. Jeśli władze dowiedzą się, co robisz, to mogą cię powiesić za tę ładną szyję. Wysyłanie żywności i innych zapasów to jedno, wysyłanie amunicji to coś zupełnie innego.
— Pozwól, że sam będę się martwił o swoją szyję. Napisz list; wyruszymy z rannym odpływem. Wpierw będziemy musieli udać się na Florydę, żeby ustalić miejsce wyładunku. Nie ma sensu spotykać się z twoim człowiekiem, dopóki nie będę wiedział, gdzie ma dostarczyć towar. Savanna z radością spotka się z ludźmi ze swego plemienia, nawet jeśli pozostanie z nimi tylko przez parę dni. Uważasz, że jest już gotowa odegrać swoją rolę?
— Jak najbardziej. Jeśli potrafisz ją namówić, by nie ściągała butów westchnęła Annemarie. — Zrzuca je ze stóp przy byle okazji.
— Zobaczę, co da się zrobić — przyrzekł Sloan. — Gdzie ona jest?
— W sypialni z ciotką Jenny.
— Napisz ten list. Ja pójdę po Savannę. Spakowana? Ma wszystko, czego jej potrzeba?
— Z grubsza. W Nowym Orleanie kupicie resztę. Dołączyłam do jej bagażu listę sprawunków.
W drzwiach stanęła nagle Savanna.
— MacAllister! To ty! — jej twarz promieniała.
Sloan otworzył ramiona i dziewczyna podbiegła do niego.
— Savanno, jesteś gotowa wyjechać rano? Annemarie jest zadowolona z twoich postępów i mówi, że można cię już pokazać w towarzystwie. Co byś powiedziała, gdybyś znów założyła swoją starą bluzkę i spódnicę, które tak lubisz, i spędziła parę dni na Florydzie, nim wyruszymy do Nowego Orleanu?
Wyswobodziwszy się z jego objęć, Savanna otarła dłonie o różową, jedwabną koszulę nocną i zmarszczyła brwi. Przypomniała sobie szorstki materiał swojej niebieskiej bluzki i krótką spódnicę w kolorowe pasy. Jakim cudem tak szybko przywykła do aksamitów i jedwabi? Po chwili uświadomiła sobie, że znów będzie z MacAllisterem. Poczuła taką radość, że nie przeszkadzałoby jej, gdyby założyła stary worek i posypała się popiołem.
Podbiegła do Sloana, potykając się o dywan i wpadając wprost w jego ramiona. Całowała go uszczęśliwiona w usta i policzki, kiedy drzwi do salonu nagle się otworzyły. Sloan zerknął ponad ramieniem Savanny i napotkał spojrzenie gniewnych, ciemnych oczu Beaunell.
— Wiedziałam! Wiedziałam, że coś się dzieje! Kim jest ta osoba? — dopytywała się arogancko. — Cały czas się domyślałam, że coś się szykuje. To zmowa, co? — nie czekając na odpowiedź ruszyła do przodu; słowa pełne gniewu brzmiały jak syk wody w zetknięciu z rozżarzonymi węglami. Wykorzystać mnie, co? Kiedy akurat przyjdzie ci ochota? Wziąć mnie, kiedy tego potrzebujesz? Niech mnie diabli, jeśli pozwolę się tak oszukać. Słyszysz, Sloan? Kim jest ta kobieta?
Sloan cofnął się, niepewny jej następnego ruchu.
— Zachowujesz się jak dziecko, Beaunell. Opanuj się. Jestem zajęty.
— Właśnie widzę — stwierdziła lodowato. — Kłamca! Oszust! Znalazłeś sobie kogoś młodszego, ładniejszego, czy tak? Nie chcę o tym w ogóle słyszeć. Chcę tylko zapłaty za czas, który zmarnowałam czekając na ciebie. Czas, który mogłam spędzić z większym pożytkiem. Kim ona jest? Odpowiadaj, do diabła!
— Nazywam się Savanna. Jestem kobietą MacAllistera — wyjaśniła słodkim głosem Savanna.
— Tak ci się tylko wydaje. Ja jestem jego kobietą. Przypuszczam, że ci nic o mnie nie powiedział, co? No cóż, mnie o tobie też nie wspomniał. Ale zapewniam cię, że się nie dogadamy.
— To ja należę do MacAIlistera — stwierdziła już bardziej stanowczo Savanna.
— Tak mówi każdej — warknęła Beaunell. — Nie wierz w ani jedno jego słowo. Kłamca! — wrzasnęła na Sloana.
— To ja jestem jego kobietą — powtórzyła Savanna. — Kłamiesz! — Nagle zaświtała jej pewna myśl. — Gdzie sypiasz?
Beaunel zastanawiała się przez chwilę, nim odpowiedziała.
— Na górze. Dlaczego pytasz?
— MacAllister śpi w hotelu. To proste. Kłamiesz.
— Co? — wybuchnęła Beaunell. — Wszyscy mężczyźni sypiają w hotelach. Przychodzi tu, kiedy ma ochotę na kąpiel i moje łóżko. Chrapie; no i co ty na to? Ma trzy pieprzyki, tutaj, tutaj i tutaj — pokazała na swoim ciele.
Ciotka Jenny przewracała oczami. Miała ochotę oddalić się stąd jak najszybciej. Czy Annemarie nie zamierzała przerwać tego wszystkiego? Czy pozwoli, by Sloan sam wypił piwo, które nawarzył.
Wzrok Savanny wędrował między Sloanem a Beaunell. Nad czymś się zastanawiała, coś planowała. Cokolwiek miała na myśli, Sloan wiedział, że mu się to nie spodoba!
— Obiecał się ze mną ożenić — stwierdziła stanowczym tonem Beaunell.
— Zaraz, zaraz, Beaunell. Niczego takiego nie mówiłem. To ty wspominałaś o małżeństwie. Nigdy się nie zgodziłem, nie powiedziałem tak na jakąkolwiek propozycję.
Beaunell była wściekła, podejmując nieudane próby odzyskania utraconej pozycji.
— Wiedziałam, że jesteś kłamcą, ale nie sądziłam, że zrobisz ze mnie publicznie idiotkę.
— Nie robię z ciebie idiotki. Sama ją z siebie robisz.
— Ja zajmę się tą wiedźmą — stwierdziła Savanna i ruszyła na Beaunell.
Nim Sloan zdążył ją powstrzymać, Savanna chwyciła Beaunell za włosy i szarpnęła. Biła, kopała i popychała rozwrzeszczaną Beaunell bez krzty litości. — Przeprosisz MacAllistera i mnie za to, co powiedziałaś — zażądała Savanna łapiąc oddech.
— Powinnam była się domyślić. Działacie w zmowie — stwierdziła Beaunell unosząc nagle łokieć i uderzając Savannę prosto w szyję. Z ust dziewczyny popłynął potok indiańskich przekleństw. Chwyciła Beaunell za uszy i walnęła jej głową o ścianę.
Sloan próbował rozdzielić walczące kobiety, ale stał się tylko celem kilku starannie wymierzonych kopniaków.
— Annemarie! Annemarie, powstrzymaj je!
— Dlaczego?
— Pozabijają się! Musisz powstrzymać Beaunell. Wyślij ją na górę, wyrzuć ją. Nieważne co, bylebyś tylko coś zrobiła.
— Doskonale, ale niby dlaczego mam się przejmować drobną awanturą po tych wszystkich kłopotach, które mi sprawiłeś? Beaunell, uspokój się natychmiast. — Annemarie klasnęła w dłonie.
Nawet jeśli Beaunell słyszała polecenie szefowej, to się nim nie przejęła. Okładała pracowicie Savannę, która z kolei próbowała zedrzeć jej z kremowych ramion przystrojony piórami szlafrok. W tym momencie Annemarie oderwała ją od przeciwniczki i dosłownie rzuciła w stronę Sloana.
— Idź do swojego pokoju, Beaunell, i siedź tam, póki nie będę gotowa pomówić z tobą o twoim karygodnym zachowaniu. Wiesz, że nienawidzę jakichkolwiek rękoczynów. A w ciebie co wstąpiło, Savanno? Damy się nie biją, nie wrzeszczą i nie zachowują w ten sposób. Wstydź się! — Zwracając się do Sloana dodała: — Po raz ostatni wyciągam za ciebie kasztany z ognia. Sam to piwo nawarzyłeś, więc sam je wypij. Chwała Bogu, że zabierasz ze sobą Savannę. Może uda mi się dogadać z Beaunell. Jeśli ją stracę, to słono zapłacisz, Sloan. Wiesz, że jestem kobietą interesu.
Sloanowi nie podobało się milczenie Savanny. Czuł, że to jeszcze nie koniec kłopotów. Potrafił znosić jej krzyki i gniew, ale milczenie dziewczyny denerwowało go. Powodem musiała być Beaunell. Myślał, że zapadnie się pod ziemię, kiedy Savanna spytała rywalkę, gdzie sypia. Był pewien, że o to właśnie chodzi. Dobry Indianin zawsze zacierał swój ślad, w taki czy inny sposób. Czuł w głębi duszy, że powinien to zrobić, zanim jeszcze dziewczyna będzie miała czas się nad wszystkim zastanowić.
Z dala widać było światła portu w Galveston. Savanna siedziała w powozie obok Sloana. Jej bagaż leżał z tyłu. MacAllister miał w kieszeni list polecający Annemarie do, handlarza broni z Kuby, seniora Rico Mendozy. Kazała też Sloanowi kupić w Nowym Orleanie więcej garderoby dla Savanny. Ale nawet perspektywa kupna sukien i jedwabnej bielizny nie rozjaśniła oczu dziewczyny, w których czaił się mrok. .
Kapitan Enwright Culpepper powiadomił Sloana o pewnym problemie. — Chodzi o rumpel, sir. Musieliśmy go uszkodzić, gdy szukaliśmy miejsca do postoju w czasie ostatniej wyprawy na Florydę. Podejrzewałem, że nie jest w porządku, ale nie wyglądało na to, by groziły nam z tego powodu jakieś kłopoty, w przeciwnym bowiem razie zająłbym się tym w Galveston. Zdaje się, że musimy zmienić kurs i popłynąć od razu do Nowego Orleanu.
Sloan był rozczarowany, gdyż. Savanna nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie znów ujrzy Osceolę i jego rodzinę.
— Nie możemy ryzykować opóźnienia, Culpepper. Obierz kurs na Nowy Orlean. Muszę się tam spotkać z pewnym dżentelmenem.
Sloan był nad wyraz zdumiony, gdy Savanna weszła na pokład „Polly Copinger” i od razu skierowała się do swojej kajuty. Nie padło ani jedno słowo o wspólnej kajucie. Ogarnął go niepokój. Może przydałaby się męska rozmowa z Enwrightem Culpepperem. Potrzebował czasu, by spokojnie pomyśleć.
Całą noc przeleżał na wąskiej koi, wspominając chwile spędzone z Savanną. Dwa razy usiłował wstać z łóżka. Beaunell była dla Savanny gorzką pigułką, którą musiała przełknąć, choć jej z pewnością nie smakowała. Być może istniał jakiś sposób, by wytłumaczyć jej to wszystko, ocalić jej kobiecą dumę. Przecież nie potraktował dziewczyny z pogardą, nie odtrącił z powodu Beaunell. Beaunell była przeszłością i nie miał zamiaru tego zmieniać, ani teraz, ani potem.
Wiedział, że nie zaśnie. Spacer po pokładzie mógłby go uspokoić. Kilka łyków jakiejś dobrej brandy przywróciłoby mu równowagę. Miejsce było idealne; nastrój też był odpowiedni, by kochać się z Savanną. Jęknął, wspinając się po schodach prowadzących na pokład.
Poczuł powiew słonej bryzy, w górze świeciły miliony gwiazd, ścigających się po niezmierzonym niebie. Księżyc zalewał statek srebrną poświatą omiatając blaskiem mosiądz i wyszorowane deski pokładu. Noc przygody miłosnej. Noc kochanków, którzy leżą spleceni ramionami. Czy Savanna spała czy też leżała na swojej wąskiej koi równie niespokojna jak on? Savanna była uparta. Cecha, z którą stykał się u kobiet wielokrotnie. Cecha, której nie znosił, ponieważ czuł się wtedy slaby i bezradny.
Otarł czoło z potu, który nie był wywołany ciepłą bryzą. Do diabła, pragnął Savanny, pragnął czuć ją w swoich ramionach, pragnął wiedzieć, że ona pożąda go tak jak on jej. Do licha, zawsze był dobry w języku. Gdyby się postarał, to może udałoby mu się przekonać Savannę o… no właśnie, o czym?
Kiedy już się zdecydował, ruszył pospiesznie w stronę schodów prowadzących pod pokład. Otworzył ostrożnie drzwi i wszedł cicho do środka. Przez luk wpadało miękkie światło księżyca. Jego ciężki, urywany oddech zmieszał się z jej głębokim i równym. Zmusił się do spokoju, którego wcale nie odczuwał. To nie mogła być ona! A jednak była, pogrążona we śnie, oddychająca regularnie. Jak mogła spać w takiej chwili? Czy nie czuła tego co on? Czy nie pragnęła go tak mocno jak on jej?
Stał przez dłuższy czas, niezdecydowany. Powinien ją chyba obudzić?
Pragnął schylić się i pocałować ją delikatnie w usta, mając nadzieję, że ją to zbudzi? Na jego czole pojawiła się zmarszczka. Indianie spali tak jakby mieli otwarte oczy, a ich słuch zdolny był wyłowić najcichszy nawet dźwięk. A on myślał, że była taką Indianką jak Osceola. Poczuł przypływ niechęci. Annemarie, w ciągu jednego miesiąca, zabiła w niej jedną z najbardziej cennych umiejętności, jakie posiadali Indianie.
Zauważył w miękkim świetle księżyca, że Savanna wciąż śpi w jego koszuli. Przypomniał sobie z zadowoleniem, jak Savanna walczyła zawzięcie, by nie zamieniać tej koszuli na jedną z miękkich, plisowanych koszul nocnych Annemarie, ozdobionych fryzą i kokardami.
Savanna usłyszała kroki Sloana w chwili, gdy postawił stopę na ostatnim szczeblu drabinki. Czekała; jej łzy dawno już obeschły. Zmusiła swoje ciało do przyjęcia swobodnej pozy, jak we śnie, udając, że oddycha głęboko. Poruszyła się nieznacznie, próbując lepiej widzieć przez zasłonę długich rzęs mężczyznę stojącego w kajucie. Powinna czuć do niego nienawiść, ale jej ciało czekało, kiedy weźmie ją w ramiona. Tak jak brał w ramiona kobietę przystrojoną piórami i wstążkami. Nie, nie czuła nienawiści do MacAllistera, ale nienawidziła tę piękną kobietę, którą zaatakowała z taką mściwością. Czy była jego kobietą, czy nie? Osceola miał dwie kobiety. Być może i Sloan potrzebuje dwóch kobiet. Serce waliło jej jak oszalałe na myśl o dzieleniu chikkee z drugą kobietą MacAllistera. Jeśli nie zabierał jej do hotelu, to go nie chciała. Nie potrzebowała. Chikkee pozostało w tamtym życiu. Wiedziała, że teraz należy bardziej do świata białych niż Seminoli. Cokolwiek miała dzielić z MacAllisterem, dzieliłaby to tylko ona, bez tej kobiety z piórami i wstążkami, która na policzkach i ustach miała czerwoną farbę. Dla Savanny ten jaskrawy kolor na twarzy Beaunell znaczył, że kobieta jest gotowa wyruszyć na wojnę, by zdobyć dla siebie MacAllistera. Annemarie kłamała mówiąc, że damy nie walczą. Nawet MacAllister kłamał. Ta myśl była jak strzała, która trafia prosto w serce.
Savanna raczej poczuła niż zobaczyła, że Sloan zbliża się do koi, poczuła ruch jego ciała, kiedy osunął się na kolana. Drgnęła, czarne rzęsy uniosły się powoli. Gdy jego szczupłe, silne ręce wyciągnęły się do niej, chwyciła jego nadgarstki i przytrzymała w żelaznym uścisku.
— Nigdy więcej nie podkradaj się do Indianina, MacAllister, bo możesz być martwy w okamgnieniu. Mogłabym cię zabić gołymi rękami. Dlaczego wszedłeś do mojej kajuty? Czego chcesz ode mnie w środku nocy?
— Porozmawiać z tobą — powiedział Sloan szczerze. Uświadomił sobie, że słowa, które wypowiedział tak pokornym głosem, były prawdą. Chciał z nią porozmawiać, chciał, by wszystko między nimi było dobrze. I chciał, by przestała miażdżyć mu nadgarstki. Znajdował się wobec niej w najgorszej z możliwych pozycji. Był na kolanach, a ona trzymała go w swym uścisku jak wojownik. Wystarczyło, by uniosła kolano na wysokość jego brody i przetrąciła mu kopniakiem kark. Przełknął z wysiłkiem czekając, aż się na coś zdecyduje. Decyzja białej kobiety.
— A więc możesz powiedzieć mi jeszcze więcej kłamstw? Nie chcę ich już słyszeć z twoich ust albo z ust Annemarie.
— Nie okłamywałem cię. I o ile wiem, nie robiła też tego Annemarie. Żyłaś pośród nas zbyt krótko, by pojąć pewne rzeczy, pewne reakcje ludzi, którzy czują, że… chodzi mi o to, że czasem człowiek, który czuje się oszukiwany z jakiegoś powodu, reaguje w trudno zrozumiały sposób.
— Rozumiem lepiej niż ci się zdaje, MacAIlister. Wierzyłam ci. Ufałam. A wszystko dlatego, że jesteś bratem Osceoli, a on powiedział, że ufać jemu to tak jak ufać tobie. Wierzyłam w twoje słowa, MacAllister. Byłam twoją kobietą. A ty zostawiłeś mnie samą w tym domu, w którym spała ta twoja druga kobieta. To nie jest zaufanie. Nie pozwoliłeś mi spać w hotelu. Nie chcę już dłużej słuchać twoich oszukańczych słów. Mówisz tak jak biali ludzie, którzy zawierają układy z ludźmi Osceo1i. Składają obietnice, a gdy tylko słowa znajdą się na papierze, wszystko przekręcają. Wszyscy biali kłamią! — ostatnie słowo wypowiedziała z taką mocą, że Sloan zacisnął zęby.
— Nie jestem jak wszyscy biali. Mówię tylko, że nie rozumiesz. Nie kłamię i nie oszukuję. Mój brat mnie słuchał, więc dlaczego ty tego nie możesz robić?
Zapominając na chwilę, że trzyma go za nadgarstki, Savanna podniosła dłoń i uderzyła się w piersi.
— Bo mnie tu zraniłeś — zawołała dramatycznie.
Tylko na to czekał. Podniósłszy się z kolan rzucił ją z powrotem na koję i przygniótł swoim szczupłym, mocnym ciałem, chcąc jedynie uchronić się przed jej ostrymi paznokciami. Jej rozczarowanie rozgniewało go, i to bardzo, jak sobie uświadomił. Nie zrobił nic, co mogłoby sprawić jej taki ból. Ból, który według niej zadał jej rozmyślnie. Męska duma, ego, głupota nie pozwalały mu wypowiedzieć słów pociechy.
— Puść mnie, MacAllister! — kipiała złością, walcząc z jego ciężarem, próbując wysunąć się spod niego. — Wracaj z powrotem do Galveston i do swojej malowanej damy! Wracaj i weź od niej, co tylko zechcesz! Nie będę już taka głupia, by dzielić z tobą łoże!
Jej oczy wezbrały łzami, które połyskiwały na rzęsach w świetle sączącym się przez luk.
Sloan patrzył na nią z niedowierzaniem. To nie mogła być ta sama kobieta, która uwiodła go po raz pierwszy na wyspie. Musiało mu się przyśnić, że tamtego dnia, gdy zabrał ją na przejażdżkę po mieście, poddała mu się całkowicie, prosząc, by zabrał ją do hotelu. Niemożliwe, myślał irracjonalnie, nie ta diablica, której wrzask podnosił włosy na głowie!
Usta wykrzywił mu przebiegły uśmiech, a w oczach pojawił się błysk, jak u lisa, który za chwilę dopadnie królika. Savannie krew zmroziła się w żyłach, kiedy zobaczyła, że przysuwa się do niej, że wyciąga po nią ręce. Znieruchomiała, niezdolna do ruchu, bojąc się oddychać. Zobaczyła jego wyciągnięte dłonie tak blisko, tak bardzo blisko. Chciała biec, uciekać, ale jego dłoń zbliżała się nieubłaganie, aż w końcu dotknęła ją. Poczuła ciepło jego palców na swoim policzku. Jego dotyk był delikatny, uspokajający, koił jej ból i rozczarowanie, które raniły jej serce.
— Będę dotykał cię tylko z czułością — powiedział głosem cichym i intymnym.
Przyjrzał się jej w świetle sączącym się przez luk i pomyślał, że nigdy nie była tak piękna. Jej włosy połyskiwały blaskiem, którym mogły poszczycić się tylko gwiazdy; skóra była gładka i lśniąca, bardziej miękka i delikatna niż jedwab, w który się ubierała. Gdy dotknął jej policzka, wtuliła twarz w jego dłonie, zamykając oczy i rozchylając usta. On głaskał w milczeniu jej złote włosy.
Odwróciła się do niego i podała mu usta, obejmując go w pasie ramionami, tuląc się do niego. Jej pożądanie było równie silne jak jego, i ta świadomość podsycała w nim tylko żar uczuć. Była najbardziej podniecającą kobietą, jaką znał; w jednej chwili uległą i cudowną, w następnej waleczną i gotową rozorać przeciwnikowi twarz, ale zawsze, zawsze piękną.
Sloan, w odpowiedzi na pragnienia Savanny, przylgnął wargami do jej ust, łapczywie, rozpaczliwie, by ukoić potrzebę posiadania tej kobiety. Ich dłonie pełne delikatności szukały się nawzajem, odkrywając na nowo słodycz pieszczoty.
Sloan zdjął z niej koszulę, która zasłaniała przed jego chciwymi wargami najdelikatniejsze, najbardziej czułe miejsca jej ciała. Całował ją smakując słodko pachnący płatek ucha, łagodnie wygiętą miękkość szyi, wgłębienie między piersiami, które wabiło go bezustannie. Jej tajemne zakątki, niewidoczne gołym okiem, które czyniły ją inną niż wszystkie kobiety. Jego wargi poruszały się leniwie, czerpiąc i dając rozkosz.
Dłonie Savanny poczuły gładkość jego skóry pod koszulą, ciepło i moc męskiego ciała. Zsunął z siebie krępujące ubranie. Pieściła delikatnie ustami miejsce, w którym jego muskularne ramię łączyło się z szyją, świadoma dreszczu rozkoszy, który nim wstrząsnął.
MacAllister odsunął się od niej na chwilę, i gdy znów się zetknęli, był nagi. Jego dłonie zsuwały się w dół jej ciała, by ją wielbić, czcić, unosząc ich do szczytu pożądania, znanego tylko kochankom.
Objął ją ramionami, przyciągając do siebie i rozkoszując się jej ciałem, którym całkowicie przylegała do niego.
Zatopiła mu dłonie we włosach, odsłaniając czoło i całując go, otwierając usta, zachęcając, by wszedł w nią. Jej naprężone ciało unosiło się i opadało rytmicznie, pragnąc rozpaczliwie zaspokoić pragnienie, które w niej pulsowało.
Chwyciła go za ramiona i przycisnęła do łóżka. Oddychał szybko i chrapliwie, i gdy się nad nim pochyliła, przyciskając swe piersi do jego owłosionego torsu, posłyszała cichy, głęboki jęk.
Jego skóra lśniła pod jej palcami warstwą potu, a widok rosłego, mocnego ciała potęgował jej żądzę. Pamiętna lekcji, których jej udzielał, smakowała każdą cząstkę jego muskularnego ciała.
Kiedy wznosiła się nad nim, łączyła z nim, wynosiła się na szczyty pożądania. Dotyk, który łączył ich ciała, był równie gładki jak jedwab, tak przez nią uwielbiany. Przytuliła swoje piersi do jego twarzy, dając… chcąc dawać… tylko dawać. Dając brała i napełniała się poczuciem mocy, świadomością, że potrafi wzbudzić w tym silnym mężczyźnie takie uczucia. Sprawiając mu rozkosz, doznawała jej również.
Ożywał pod jej dotykiem, i ona czuła, jak pulsuje między nimi jego oczekiwanie. Nie odrywał od niej wzroku, przenikając ciemność, chłonąc ją nie tylko oczami. Była boginią, złotą i promienistą, obdarzając jego zimne, przepełnione głodem pragnienia swoim ciepłem.
Przykryła go swym ciałem, uwalniając jego lędźwie od pragnień. Ofiarowała swe piersi jego dłoniom, jej usta były równie łapczywe jak jego, i wiedział, że jest między nimi coś więcej niż szukanie chwilowej ucieczki od niecierpliwego pożądania.
Księżyc spowijał blaskiem „Polly Copinger”, kiedy unoszony falami żaglowiec sunął do Nowego Orleanu. W kajucie, pod pokładem, Sloan leżał obok Savanny, wtulony w jej ciało głaszcząc ją czule po ramieniu i odsuwając jej włosy sprzed twarzy. Statek kołysał się łagodnie, a oni wraz z nim.
Skórę miała ciepłą i gładką, pachnącą lekko jego ciałem. Przysuwając usta do jej ucha przytulił ją i wyszeptał:
— Savanno, jesteś naprawdę kobietą MacAllistera!
Mrucząc przez sen, wtuliła się jeszcze bardziej w zagłębienie jego ciała, nie słysząc słów, które sprawiłyby, że jej serce uleciałoby szlakiem trzmiela, którego ulubionym nektarem był dziki miód — indiańskie imię Savanny.
„Polly Copinger” wpłynęła do portu w Nowym Orleanie, chwytając w żagle rześki wiatr. Jej kadłub wznosił się wysoko nad wodą i zdawało się, że statek przeskakuje nad falami, które niosły go do brzegu. Sloan i Savanna stali przy dziobie. Wiatr targał im włosy i głaskał policzki. Za ich plecami kapitan Culpepper rozkazywał krzykiem załodze, by refowała i opuściła kliwer. Savanna czuła, jak przepływa przez nią fala podniecenia. Była to jej pierwsza, naprawdę przyjemna podróż.
Sloan wpatrywał się w twarz Savanny, kiedy spoglądała w dal, obserwując gwarny port, i pełne życia miasto. W jej zielonych oczach dostrzec można było pragnienie przygody; cera nabrała świeżości dzięki wiatrowi, który owiewał ich twarze. Cieszyło go jej podniecenie. Zdążyła mu już powiedzieć, ile szlafroków i halek chce kupić, no i tych nieprzyzwoitych, jedwabnych pończoch, które, według słów Annemarie, nosiła każda dama. Kiedy wspomniał o odpowiedniej bieliźnie i pantoflach, zmarszczyła brwi. Stwierdziła bez zakłopotania, że znacznie bardziej woli spać w jego koszuli, a jeśli chodzi o pantofle, to z niechęcią je nosi!
Roześmiał się głośno, zadowolony, że tak bardzo lubi jego koszule, i zaraz podarował jej drugą, najlepszą, z monogramem wyhaftowanym nad lewą kieszenią.
Nim zszedł na ląd, poprosiła go, żeby nalał jej gorącej wody do wanny. Spuściła powieki, zapraszając go w kokieteryjny sposób do wspólnej kąpieli. Sloan musiał z największą niechęcią przypominać sobie, że najpierw interes, a potem przyjemność.
Zatrzymał skinieniem ręki powóz, a potem przez całą drogę rozkoszował się obrazem Savanny zanurzającej swe nagie, wypieszczone słońcem ciało w wannie i cieszącej się pachnącą wodą. Nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie do niej wróci, słodkiej i chętnej.
Było jeszcze wcześnie, gdy Sloan otworzył drzwi prowadzące do biura Rico Mendozy. Nie przewidywał żadnych kłopotów, nie brał pod uwagę możliwości odmowy. Miał przy sobie lekko perfumowany list polecający od Annemarie, a w kieszeni tyle pieniędzy, że mógłby wyposażyć w broń całą armię Stanów Zjednoczonych. Nie myślał o tym, że działa na szkodę swego kraju. Wystarczyło przypomnieć sobie twarz Osceoli i te wszystkie głodne kobiety i dzieci, by utwierdzić się w przekonaniu, że postępuje słusznie. Jeśli rząd nie umiał dotrzymywać przyrzeczeń złożonych Seminolom, to on, Sloan, był usprawiedliwiony w swych działaniach. Wiedział, że transakcja, którą miał właśnie przeprowadzić, nie spędzi mu snu z powiek.
Jakiś osobnik o wyglądzie nauczyciela przyjął od niego list.
— Jedną chwilę, senior. Zaraz wrócę. Proszę się rozgościć. Na stole znajdzie pan najświeższą gazetę.
Sloan usadowił się wygodnie i zdążył przewrócić zaledwie jedną stronę, kiedy pojawił się sam Rico Mendoza, by go powitać.
— Senior MacAllister — powiedział wyciągając dłoń — miło mi pana poznać. Proszę do mojego biura, tam będziemy mogli spokojnie porozmawiać.
Sloan domyślił się, dlaczego’ Annemarie żywiła wobec niego takie uczucia. Był szczupłym, przystojnym mężczyzną o szpakowatych włosach, bardzo opanowanym. Przypuszczał, że ma około pięćdziesięciu lat. Nieskazitelna, pozbawiona zmarszczek twarz o oliwkowym odcieniu podkreślała siwiznę włosów. Mendoza nalał do kryształowych kieliszków brandy z karafki, równie jak on eleganckiej. Kiedy jego silne, opalone dłonie zamknęły się wokół kieliszka z trunkiem, Sloan zwrócił uwagę na ciężki, złoty sygnet z diamentem wielkości ziarna fasoli. Obaj mężczyźni usadowili się wygodnie w głębokich, skórzanych fotelach. Rozmawiali przez chwilę o pogodzie w Nowym Orleanie, innej niż w Galveston. Imię Annemarie nie pojawiło się ani razu. To Mendoza nakierował w końcu rozmowę na właściwe tory.
Mówił głosem człowieka kulturalnego, głosem, którego brzmienie sprawiało Sloanowi przyjemność. Od pierwszej chwili polubił tego człowieka.
— Jak pan wie, mówimy o bardzo dużej transakcji. Dla mnie nie przedstawia ona problemu. Jestem biznesmenem i nie obowiązuje mnie lojalność ani wobec Amerykanów, ani Seminoli. Chcę być pewien, że rozumie pan całą sprawę. Panna Duval wyjaśniła mi w swym liście pańską sytuację.
— Czy może mi pan pomóc? — spytał ostrożnie Sloan, nie będąc do końca przekonany, dokąd zmierza ich rozmowa. Czuł w kieszeni na piersi paczkę banknotów.
— Ależ oczywiście. Czy żywił pan jakiekolwiek wątpliwości, zjawiając się tutaj?
Sloan potrząsnął głową. Pieniądze zawsze przemawiały silniej niż jakiekolwiek słowa.
— Nie jestem żołnierzem. Wiem, że strzela się ze strzelby i zabija. Potrafię strzelać, i to nieźle. To cała moja wiedza, senior Mendoza.
— A więc proszę pozwolić, bym udzielił panu krótkiej lekcji. Amerykański piechur polega na swym ramieniu. Mówiąc ogólnie, posługuje się muszkietem skałkowym ładowanym przez lufę, kaliber 69. Oznacza to, że broń strzela dzięki zamkowi skałkowemu, jest ładowana od przodu i nie ma gwintowanej lufy. Proszę mi wierzyć, to nie jest najnowocześniejsza broń. Armia posiada pewną liczbę strzelb, jednakże zaledwie jedna przypada na ponad dwadzieścia muszkietów.
Sloan zmarszczył brwi. Nie potrzebował lekcji na temat amerykańskiego uzbrojenia. Chciał tylko dostać strzelby dla Osceoli. Musiał jednak być grzeczny i wysłuchać tego człowieka do końca. Annemarie utrzymywała, że jest ekspertem.
— Dzięki umiejętnościom moich ludzi Seminole nie muszą posługiwać się muszkietami. Korzystają z małych, hiszpańskich strzelb wyrabianych na Kubie. Niestety, używają ich nieprawidłowo. Po pierwszym strzale zdają się tracić nad nimi kontrolę. I nie pomoże im cała broń świata, jeśli nie nauczą się posługiwać nią właściwie. Krótko mówiąc, senior MacAllister, pańscy Seminole muszą przejść odpowiednie przeszkolenie. Znam wiele opowieści na ten temat. Mówi się, że przykładają się do pierwszego strzału, ale potem z reguły strzelają nieuważnie. Ludzie z kawalerii twierdzą, że strzał oddany przez Seminola nie jest niebezpieczny, jeśli odległość przekracza sześć metrów. Choć może to pana irytować, muszę powiedzieć, że wygląda to tak: Seminole strzelają, niekoniecznie celując, wydają dziki okrzyk radości i znów strzelają. Trzeba ich przeszkolić.
— Nie wiedziałem o tym, senior Mendoza — wyjaśnił pospiesznie Sloan.
— Tak myślałem. Mogę panu sprzedać strzelby z niewielkiego arsenału, ale w tej chwili nie więcej niż trzysta sztuk. Nim zacznie się lato, będę mógł dostarczyć panu dwa tysiące. Proponowałbym strzelby Halla. Niosą do czterystu metrów w porównaniu z muszkietami, które są skuteczne do stu. Dzięki temu, że jest to broń odtylcowa, można strzelać z niej cztery razy szybciej. Muszę jednak uprzedzić pana o pewnej sprawie. Zdarza się często, że z powodu bardzo silnego odrzutu przy wystrzale pęka łoże karabinu. Za odpowiednią sumę możemy usunąć tę drobną usterkę. To znacznie lepsza broń od tej, którą posługują się teraz Seminole. Decyzja należy do pana, senior MacAllister.
— Wezmę ją pod warunkiem, że usunie pan usterki, jak pan to określa. Jaka jest jej cena?
— Dwadzieścia pięć tysięcy dolarów teraz. Dwadzieścia pięć tysięcy dolarów amerykańskich, oczywiście. Pozostałe dwadzieścia pięć tysięcy przy dostawie. Jeśli napotkam jakieś problemy, cena wzrośnie. Przyjmuje pan warunki?
— Przyjmuję — powiedział Sloan wyciągając z kieszeni paczkę pieniędzy. Odliczył dwadzieścia pięć nowiutkich, jednotysięcznych banknotów i ułożył starannie przed Mendozą. — Zastanówmy się nad miejscem dostawy. Jeśli to możliwe, chciałbym, by znajdowało się około dziesięciu czy dwunastu, kilometrów na południe od Cedar Key, na zachodnim wybrzeżu. Kapitan Enwright Culpepper poinformuje pana o szczegółowej lokalizacji. Twierdzi, że znajdzie tam odpowiednio głęboką wodę.
— Miejsce równie dobre jak każde inne. Oddziały generała Jessupa i tak patrolują wybrzeże na całej długości. Handel bronią to nie jest to, co szczególnie lubię. Pomyślę nad tą sprawą. Jeśli uznam za konieczne skontaktować się z panem, prześlę wiadomość pannie Duval. Zgoda? kiedy Sloan skinął głową, ciągnął dalej: — Dostawa tych trzystu sztuk nie nastręcza żadnych problemów. Mogę przesłać je wszędzie tam, gdzie jest zakotwiczony pański statek. Przybył pan tu konno?
— Statkiem.
— Za kilka godzin znajdą się w porcie, załadowane w beczkach, jakich używa się do przewozu wody. Moi ludzie wiedzą, jak to zrobić. A pańscy niech lepiej nie otwierają tych beczek. Kiedy już znajdą się w waszych rękach, nie przyznam się do jakichkolwiek związków z tą sprawą, comprende?
Sloan ponownie skinął głową. Wstał. Spotkanie dobiegło końca. Mendoza nie zrobił najmniejszego gestu, by podnieść leżące przed nim pieniądze, jakby nie chciał pobrudzić sobie rąk. Podali sobie dłonie; uścisk Mendozy był mocny i świadczył o pewności siebie. Na gładkich ustach Hiszpana błąkał się nieznaczny uśmiech.
— Jeszcze się spotkamy jestem tego pewien.
Sloan wlepił wzrok w czarne niczym węgiel oczy swego rozmówcy.
— Wątpię. Chyba że coś pójdzie nie tak. Na przykład nie zostaną usunięte te usterki, o których pan mówił. Ufam, że się rozumiemy.
— Rozumiemy się doskonale, senior MacAllister — stwierdził chłodno Mendoza.
Wybawca galopował po brukowanych ulicach, jakby chciał dotrzeć na miejsce w rekordowo szybkim czasie. Sloan, pędząc na złamanie karku, czuł powiew ciepłej bryzy, która zwiastowała nadchodzącą wiosnę Nie mógł się już doczekać, kiedy wreszcie podzieli się z Savanną nowinami. Ucieszyłaby się na wieść, że zdobył broń dla Osceoli. Miał z tego powodu tak dobre samopoczucie, że postanowił zabrać ją po zakupy. Niech sobie wybierze, co chce. Kilka świecidełek i korali, nowy kapelusz, parasolkę. Wystarczy, żeby sprawić Savannie ogromną przyjemność. Czuł się jak dwudziestolatek, który umówił się na randkę z dziewczyną. Podobało mu się to.
Culpepper krzyknął do niego z pokładu. Savanna stała obok kapitana, w ciemnobrązowej sukni. Za jej plecami świeciło oślepiające słońce, pogrążając jej sylwetkę w cieniu. Miał wrażenie, że dziewczyna uśmiecha się radośnie do Culpeppera. Czy tak bardzo cieszyła się z jego powrotu? Ta myśl sprawiła mu przyjemność. Zbyt długo był pozbawiony obecności kogoś, kto troszczyłby się o niego. Każdy człowiek potrzebował życzliwej duszy.
Opowiedział im bezzwłocznie o swojej rozmowie z Mendozą Zwracając się do Culpeppera dodał:
— Patrz uważnie, czy nie nadjeżdża wóz z dostawą. Zabieram Savannę po zakupy, i jeśli starczy nam czasu, to może napijemy się herbaty w pewnej kawiarence, którą znam. Kupić ci coś, kapitanie?
— Absolutnie nic, bracie. Idź i załatw sprawunki dla Savanny. Będę czekał na dostawę.
— Jest piękny dzień, Savanno. Miałabyś ochotę się przejść? Sklepy są niedaleko stąd. W drodze powrotnej wynajmiemy powóz.
— Z wielką chęcią, MacAllister. Co kupimy? — spytała, a jej ciemnozielone oczy iskrzyły się z radości. Miała to być jej pierwsza wyprawa po zakupy. Annemarie bała się zabierać ją do sklepu w Galveston, więc sprowadzała krawcowe do domu. Savanna odczuwała podniecenie na myśl, że Sloan będzie jej towarzyszył i doradzał w sprawunkach. Postanowiła, że będzie kupować tylko to, co jemu się spodoba. Jego szare oczy złagodnieją wtedy. Umiała posługiwać się pieniędzmi. Annemarie upewniła się, że dziewczyna wie, co ile kosztuje i jak się w tym wszystkim połapać. Savanna czuła się w tej chwili bogata, choć stać ją było zaledwie na kilka wstążek. Jeśli naprawdę była kobietą MacAllistera, to on da jej pieniądze.
Savanna szła obok Sloana, szczęśliwa jak nigdy w życiu. Zdarzało jej się w ciągu minionych kilku tygodni zapominać o Osceoli i jego ludziach, a także o dawnym życiu. Wszystko było takie nowe i podniecające.
Kiedy dotarli do okolicy pełnej sklepów, Sloan zatrzymał się i pogrzebał w kieszeniach. Wręczył jej plik banknotów i kilka monet. Nie zawracał sobie głowy liczeniem, po prostu dał jej pieniądze.
— Kup sobie, co chcesz, wszystko, co ci się podoba. Widzisz tę kawiarnię? — spytał. — Tam na ciebie poczekam. Dżentelmeni nie towarzyszą damom w zakupach.
— Skąd będę wiedziała, czy kupuję właściwą rzecz i czy ci się podoba? Spytała z niepokojem Savanna.
— Kupuj to, na co masz ochotę. Jeśli tobie będzie się podobać, to i mnie się spodoba. Nie spiesz się. Napiję się i wypalę sobie cygaro.
Savanna miała wątpliwości, ale była posłuszna poleceniom Sloana.
W pierwszym sklepie kupiła torebkę damską z plecionym paskiem i szal w kolorze brzoskwini z długimi jedwabnymi frędzlami. Uśmiechnęła się przyciskając go do policzka. Jak cudowny będzie jego dotyk na nagich ramionach. W drugim sklepie kupiła sześć par rękawiczek. Nie lubiła prać. Nigdy za dużo rękawiczek, mawiała Annemarie. Potem doszły grzebienie i jeszcze lusterko. Kolejnym nabytkiem była koronkowa halka, która przyprawiła ją o rumieniec. Była pewna, że MacAllisterowi się spodoba. I koronkowy stanik. Wciąż była zarumieniona, kiedy wychodziła ze sklepu. Na sam koniec wstąpiła do salonu modystki.
Sloan rozsiadł się wygodnie. Wiedział, że ma sporo czasu. Zapalił wonne cygaro i oparł stopy o sąsiednie krzesło, prowokując właściciela wzrokiem, by zwrócił mu uwagę. Był środek dnia, ruch niewielki, i korpulentny człowieczek dostrzegł szansę niezłego zarobku. W końcu gość zamówił całą butelkę, poza tym wyglądał na takiego, co daje sute napiwki. Dlatego też gospodarz stał się niezwykle wyrozumiały, wiedząc, że mu się to opłaci. Szczerząc zęby w uśmiechu, podał Sloanowi pomiętą gazetę. Sloan wziął ją do ręki, ale wkrótce znudziły go nieaktualne wiadomości. Zaczął przyglądać się przechodniom, którzy przemierzali ulicę. Nagle jego wzrok przyciągnęła postać, która wydała mu się znajoma. Był to major generał Thomas Sidney Jessup. W mundurze. Zdawało się, że spaceruje. Przechadzał się z wolna, zatrzymując się co jakiś czas, by popatrzeć na wystawy.
Sloan nieomal podskoczył na krześle. W sklepie, do którego zaglądał Jessup, była akurat Savanna. Domyślił się, że generał dostrzegł dziewczynę, gdyż zesztywniał nagle i podniósł nerwowym ruchem dłoń do czoła. Nabrał niemal pewności, kiedy Jessup pochylił się i przycisnął twarz do szyby. Niech to diabli! Co robić? Czekać, aż Savanna przyjdzie do kawiarni, czy podejść do Jessupa i próbować go zmylić? Niech to licho, dziewczyna nie była jeszcze całkiem gotowa. Nie dla kogoś takiego jak Jessup. Wciąż brakowało jej pewności siebie niezbędnej do wykonania całego planu.
Sloan zaniepokoił się, kiedy zobaczył, jak generał prostuje ramiona i wchodzi do sklepu. Było zbyt późno, by cokolwiek zrobić. Nalał sobie drżącą dłonią jeszcze jednego drinka i czekał.
Savanna przymierzała kuszącą kreację ozdobioną maleńkimi szkarłatnymi wstążkami. Obracała się to w jedną, to w drugą stronę, podziwiając swoje odbicie w lustrze. Posłyszała dźwięk dzwonka w drzwiach i pomyślała, że to jakiś klient.
W głowie Savanny odezwał się ostrzegawczy sygnał, gdy uchwyciła natarczywe spojrzenie mężczyzny. Jej ciemnozielone oczy ściemniały jeszcze bardziej, kiedy dostrzegła jego mundur. Przyszło jej do głowy, że tak mogłaby wyglądać jej pierwsza próba. Rozmyślnie odwróciła wzrok i znów spojrzała w lustro.
— Wezmę tę i tę drugą, z błękitnymi wstążkami — powiedziała spokojnie.
— Czy jeszcze coś?
— Nie, dziękuję. Może innym razem.
Wyczuła, że mężczyzna podchodzi do niej. Jej oddech stał się szybszy.
Otworzyła oczy ze zdumienia, kiedy zwrócił się do niej nie przedstawiając się, czym dał dowód złych manier. Annemarie przestrzegała ją, by nigdy nie rozmawiała z nieznajomymi!
— Musi mi pani wybaczyć, ale tak bardzo mi pani przypomina… kogoś bliskiego. Proszę się nie obawiać.
Savanna cofnęła się o krok, potem jeszcze jeden, podnosząc do szyi dłonie w geście wyrażającym oburzenie śmiałością tego mężczyzny. Nic nie powiedziała, tylko patrzyła gdzieś w przestrzeń, obliczając szanse ucieczki. Człowiek w mundurze sięgnął do kieszeni, wyciągnął wizytówkę i wręczył Savannie. Wzięła ją, choć nie umiała czytać. Rozpoznała kilka liter, których nauczyła ją Annemarie, ale teraz nie potrafiła ich sobie przypomnieć. Nie zdążyła się nauczyć czytać i pisać.
Savanna spojrzała na kartkę.
— To mi nic nie mówi — stwierdziła chłodno:
— Miałem nadzieję, że będzie inaczej — powiedział drżącym głosem generał. Nie było na całym świecie drugiej kobiety, która stanowiłaby żywe odbicie jego siostry Caroline. To musiała być Savanna, jej córka, a jego siostrzenica. — Czy mogę spytać panią o imię i cel pobytu w Nowym Orleanie?
Savanna pragnęła za wszelką cenę, by Sloan był z niej dumny. Wiedziała, że musi zachować spokój i ostrożność. Żałowała, że nie ma wachlarza, za którym mogłaby ukryć twarz. Annemarie mówiła, że wachlarz zawsze pomaga kobiecie. No cóż, nie miała go, musiała więc poradzić sobie bez niego.
— Owszem, może spytać mnie pan o imię — odrzekła nieśmiało. Savanna James. Podróżuję z przyjaciółmi. Dlaczego pan pyta?
Jessup na przemian bladł i czerwieniał.
— Wiedziałem! — zawołał. — Wiedziałem! Zdaję sobie sprawę, moja droga, że ciężko ci będzie w to uwierzyć, ale jestem twoim wujem, bratem twej matki. Szukałem cię przez całe lata, i w końcu dałem za wygraną. A teraz taka niespodzianka — mówił rozgorączkowany. — Wprost nie mogę uwierzyć. Dziecko, jestem twoim wujem, czy to nic dla ciebie nie znaczy?
Savanna cofnęła się o jeszcze jeden krok.
— Obawiam się, że nie, sir. Widzi pan, moi rodzice umarli, kiedy byłam bardzo mała. Ledwie ich pamiętam, a wuja w ogóle sobie nie przypominam. Przykro mi. Być może wziął mnie pan za kogoś innego. Muszę już iść, jeśli pan pozwoli.
— Nie. Nie może pani odejść. Muszę pani wyjaśnić, jak doszło do tego, że została pani pozbawiona swojej rodziny i mnie! Stało się to przez tych dzikusów, Indian! Proszę, błagam, niech się pani spotka ze mną jutro w tamtej kawiarni i pozwoli się przekonać. Proszę przyprowadzić ze sobą swoich przyjaciół, jeśli w ich towarzystwie poczuje się pani pewniej. Mogę udowodnić, że jestem pani wujem. Mam stosowne dokumenty. Mam wszystkie papiery pani rodziców. Mam nawet pani podobiznę; wykonano ją, gdy miała pani pięć lat.
Savanna udała, że się waha. MacAllister będzie tym wszystkim taki podniecony.
— Pomówię o tej sprawie z moimi przyjaciółmi. Możliwe, że się bliżej poznamy, ale niczego nie mogę panu przyrzec. Prawie pana nie znam. Niczego nie obiecuję.
Savanna, płacąc za kapelusz, stwierdziła ze zdumieniem, że nie trzęsą się jej dłonie. Gdy tylko za generałem Jessupem zamknęły się drzwi, poczuła, jak uginają się pod nią kolana. Przytrzymała się krawędzi rzeźbionej lady, za którą sprzedawczyni wypisywała rachunek.
— Myślę — powiedziała Savanna opanowanym, wysokim głosem — że zostawię tu sprawunki i zabiorę je później. Ne będzie z tym żadnego kłopotu?
— Oczywiście, że nie. Już prawie zamykamy, a ja nie spodziewam się więcej klientów. Poczekam na panią; żaden problem. Mieszkam obok sklepu.
Savanna podziękowała sprzedawczyni i wyszła. Stanęła na chwilę przed sklepem i popatrzyła w jedną i drugą stronę, by sprawdzić, czy widać gdzieś jeszcze generała. Gdy tylko się upewniła, że zniknął, uniosła suknię i pobiegła do kawiarni. Jej policzki pokrywał rumieniec, a oczy błyszczały z podniecenia, kiedy usiadła naprzeciwko Sloana.
— Nigdy nie zgadniesz, kogo właśnie spotkałam! I nie zgadniesz, co mi powiedział! — Widząc brak zainteresowania z jego strony otworzyła szeroko oczy. — Jutro mam się z nim spotkać i przyprowadzić do kawiarni swoich przyjaciół. MacAllister, czy ty mnie słyszysz? Dlaczego nic nie mówisz? Spójrz, dał mi wizytówkę. Udawałam, że ją czytam, a on nie zorientował się, że go przechytrzyłam. Nie umiem czytać, MacAllister.
Ta myśl zdawała się zaprzątać ją bardziej niż cokolwiek innego. Jeszcze przed miesiącem nauka pisania liter była dla niej najgłupszą rzeczą pod słońcem. Teraz wydawała się czymś niezwykle ważnym.
Sloan wziął wizytówkę do ręki.
— Major generał Thomas S. Jessup.
— Wiesz, bo przeczytałeś. Chciałam, żebyś zgadł.
Była najwyraźniej rozczarowana. Sloan nie chciał psuć jej przyjemności, ale był do tego zmuszony.
— Widziałem go, jak przypatrywał ci się przez szybę. Nic nie mogłem zrobić, tylko czekać. Powiedziałaś mu, jak się nazywasz?
— Ależ oczywiście!— z jej twarzy zniknął już rumieniec. — Niczego nie obiecałam. Uznałam, że tak będzie najlepiej, na wypadek, gdybyś chciał przemyśleć sobie wszystko. Czy dobrze postąpiłam, MacAllister?
— Bardzo dobrze.
Sloan uśmiechnął się. Zamówił filiżankę herbaty i zaczął się intensywnie zastanawiać. To zmieniało postać rzeczy Ledwie zauważył, że Savanna dolała sobie sporo whisky do swojej parującej herbaty. Miał teraz poważny problem na głowie. Nadal się uśmiechał, gdy Savanna sączyła swoją „herbatę”.
Godzinę później wstał.
— No dobrze, powiem ci, co zrobimy. Zameldujemy cię w najbardziej eleganckim hotelu w Nowym Orleanie. Jutro spotkasz się z Jessupem, tak jak się umówiliście. Chcę, żebyś na to spotkanie poszła sama. Będziemy tu razem z Culpepperem, na wypadek, gdyby coś poszło nie tak jak trzeba. Powiesz mu, że masz do załatwienia pewien interes i że musisz się zastanowić, czy się do niego wprowadzić. To pierwsza rzecz, jaką ci zaproponuje. Nie wolno ci okazać szczególnego zainteresowania. Chcę, żebyś się wahała, opierała mu się jak najdłużej.
— MacAllister, nie umiem pisać ani czytać. Co jeśli…
— Będziesz musiała udawać, tak jak było z tą jego wizytówką. Jestem pewien, że przybędzie na spotkanie z podobizną twojej matki, by dowieść ci, że to, co mówił ci dziś po południu, to prawda. Nie przyjmie do wiadomości twojego nie. Będziesz czarująca, ale stanowczo odmówisz, kiedy poprosi, żebyś z nim poszła.
— MacAllister, a co z podróżą na Florydę i bronią dla Osceoli?
— Nie mogę zostawić cię teraz samej. Nie zrobię tego. Wszystko zaszło już za daleko. Na razie Osceola jakoś się trzyma. Ma zapasy żywności, które pozwolą mu przetrwać do lata. Culpepper powiedział mi, że pokazał Mico mapy i wyjaśnił, najlepiej jak potrafił, gdzie mają się spotkać następnym razem.
— A co z nowymi strzelbami? Kto wyszkoli ludzi mego wodza? — spytała zaniepokojona Savanna.
Wiedział, że przeraża ją perspektywa zamieszkania w domu swego wuja. Że boi się popełnić jakiś błąd, który będzie drogo kosztował Osceolę. Seminole znów obchodzili ją najbardziej ze wszystkiego. Sloan rozumiał to i podziwiał. Kochała swój naród i chciała mu pomóc, tak jak on. Ale wiedział też, że pewnego dnia, kiedy to wszystko już się skończy, tak czy inaczej, on powróci do dawnego życia w świecie, który zna. W świecie białych. A Savanna? Który świat wybierze? Przyrzekł jej, że będzie mogła powrócić do Indian. Nienawidził tej myśli i nie chciał dłużej zaprzątać sobie nią głowy.
— Culpepper będzie mógł udzielić im krótkiej lekcji, na razie to musi im wystarczyć — wyjaśnił jej wątpliwości. — Teraz ważniejszy jest Jessup.
Nie zakładałem, że spotka cię tak szybko, ale co się stało, to się nie odstanie. Będziemy umawiać się tu na spotkania, byś mogła mnie informować o wszystkim, co się dzieje. Nie masz się czym martwić. Zapomnij o Osceoli i skup się na swoim zadaniu. Jutro zamieszkasz w hotelu. Dzisiejszą noc spędzimy na pokładzie „Polly Copinger”.
Savannie błysnęły oczy. Cieszyła się, że tę ostatnią noc spędzi z nim na statku, gdzie zaznała tyle szczęścia.
Był już wczesny wieczór, kiedy Sloan wprowadził Savannę po trapie na pokład. Culpepper czekał na nich przy relingu.
— Spóźniłeś się na obiad, bracie. Kucharz przyrządził breję, którą nazwał potrawką z królika. I to świeżo ubitego, którego kupił wczesnym popołudniem od jakiegoś myśliwego. Nie ma porównania z tą ambrozją, którą mi pani przyrządziła, Savanno — dodał pospiesznie. Po tym pierwszym i jak dotychczas jedynym dniu, kiedy to wystąpiła w roli kucharki, Culpepper nigdy już jej nie poprosił, by zeszła do kuchni. Prócz kobiet, a w szczególności Maeve Carpenter, najważniejszą rzeczą w życiu Culpeppera było dobre jedzenie i butelka whisky.
Nazajutrz, krótko przed dwunastą, Sloan i Savanna zameldowali się w Grand America, najlepszym nowoorleańskim hotelu. MacAllister wynajął pokój naprzeciwko, by dodać Savannie odwagi. Wcześniej otworzył w banku konto na jej nazwisko. Nie mogła wyjść ze zdumienia, jak dużą sumę pieniędzy Sloan jej powierza.
Savanna usiadła na brzegu łóżka w swoim pokoju i rozejrzała się wokół.
A więc tak wyglądał hotel. Nie była szczególnie zachwycona. Podłogę przykryto dywanem w zielone i niebieskie wzory, które uznała za wyjątkowo brzydkie. Obszyta falbaną narzuta na łóżku była miękka i puszysta w dotyku, ale Savannie wydawała się niezbyt czysta. Pochyliła się, by ją powąchać. Zmarszczyła nos. Przydałoby się kilka godzin słońca i świeżego, silnego wiatru; zdziałałoby cuda. W pokoju unosiła się bowiem nieprzyjemna woń, jakby mieszkały tu tysiące ludzi. Teraz, gdy rozumiała już znaczenie wyrazu hotel, wiedziała, że tak w istocie było.
Rozpakowała swoje bagaże, a rzeczy powiesiła w drewnianej szafie. Podobał jej się słodki, silny zapach cedru, który bił z jej wnętrza. Wymacała w chropowatym drewnie dziurę po sęku. Było to coś innego i podobało jej się. Ale czy podobał jej się ten hotel? Drzwi były zamknięte, a ona musiała siedzieć w czterech ścianach. Brakowało jej przestrzeni. Miało to jednak swoje dobre strony. Była wreszcie w hotelu z MacAllisterem. Teraz, kiedy już zabrał ją ze sobą, była naprawdę jego kobietą Zrobiło jej się ciepło od tej myśli.
Jak bardzo skomplikowało się jej życie i uczucia. Czasami trudno jej było przywołać wyraźny obraz Osceoli i jego ludzi. O wiele łatwiej wywoływała z swej pamięci obraz Sloana, Annemarie i kapitana Culpeppera. Zmęczona opadła na poduszki. MacAl1istęr powiedział, że jej wuj przyniesie ze sobą podobiznę matki. Jak będzie się czuła? Czy od dawna tłumione wspomnienia powrócą i zaczną ją prześladować? Czy zdoła prowadzić długie rozmowy o swoich rodzicach i słuchać spokojnie o tym wszystkim, co łączyło matkę z wujem?
Miała tylko sześć lat, kiedy straciła rodziców. Lata spędzone wśród Seminoli były dobre: miała wolny wybór, mogła wspominać, ale nie musiała, jeśli tego nie chciała. Czasem, późno w nocy, kiedy cały obóz spał, przypominało jej się łóżeczko i lalka, prezent na Boże Narodzenie. Boże Narodzenie. Dziwne, że pamiętała to święto i to słowo. Choinka ze świeczkami. Uroczysta wieczerza z lnianymi serwetkami, potem prezent. Porcelanowa lalka z zielonymi oczami i złotymi lokami. Wspomnienia napływały niepowstrzymanym strumieniem, jakby rozwarły się jakieś długo zamknięte drzwi. Był nakrapiany kucyk. Wysoki mężczyzna ze śmiejącymi się, niebieskimi oczami, który ją podnosił i sadzał na grzbiecie zwierzęcia. I przypomniała sobie lęk, kiedy ten wysoki mężczyzna zniknął jej z oczu. Jego ramiona były silne i opiekuńcze. I piękna, podobna do niej kobieta, która trzymała się ze strachu za gardło, bojąc się, że dziewczynka spadnie z grzbietu rozbrykanego konia. To było tak dawno temu.
W oczach czuła palące łzy tęsknoty za tym wszystkim, co minęło. Stukot i szum krosien, na których matka tkała jakiś materiał, był czerwony; pelerynę z błękitną podpinką; deszcz bijący o szyby; szarlotkę w piecu. Kto nosił tę czerwoną pelerynę, ona czy też matka? Żałowała, że nie wie. Pamiętała tylko, że materiał był szorstki, w przeciwieństwie do sukien, które nosiła teraz. Gdyby tylko mogła go dotknąć. Tylko raz. Móc go przycisnąć do policzka i przypomnieć sobie jeszcze więcej.
Była znużona. Zmęczona wspomnieniami, które raniły i z którymi nie wiedziała, co uczynić. Nie chciała płakać. Tylko małe dzieci płaczą. Czy płakała jako dziecko? Oczywiście. Kiedy odpadła lalce jedna ręka. I krzyczała z bólu, kiedy spadła z konia. Wspomnienia, nagromadzone gdzieś w zakamarkach pamięci, wciąż napływały, prześladowały ją, wypełniały dokuczliwym bólem. Przypominała sobie różne rzeczy przez całą długą noc, śmiejąc się i płacząc na przemian; w końcu zasnęła. I nigdy się nie dowiedziała, że Sloan wśliznął się w ciemności do jej pokoju, żeby otrzeć łzy z jej policzków.
Na godzinę przed wyznaczonym spotkaniem Sloan i Enwright Culpepper usadowili się przy jednym z dalszych stolików w ulicznej kawiarni. Sloan trzymał przed sobą gazetę. Culpepper z kolei zajął się butelką, omiatając spojrzeniem pobliskie ulice. Gdyby tylko zauważył gdzieś wojskowy mundur, natychmiast kopnąłby pod stołem Sloana. Kazali Savannie zająć stolik w rogu, tuż obok wejścia, i usiąść przy nim piętnaście minut wcześniej, by to Jessup przysiadł się do niej, nie odwrotnieh.
—Co się dzieje, Culpepper? — spytał w dwie godziny później Sloan.
— Niewiele. Generał gada przez cały czas. Savanna właśnie zwróciła mu miniaturę. To chyba była ta podobizna jej matki, o której mi wspominałeś. Chyba panuje nad wszystkim. Siedzi jak prawdziwa dama. Nie zauważyłem, by choć raz splunęła czy warknęła na swojego wuja. Savanna zachowuje się jak prawdziwa dama.
— Dlaczego miałaby zachowywać się inaczej? Jest damą.
Nie zdawał sobie sprawy z szorstkości swojego głosu. Culpepper uśmiechnął się pod wąsem.
— Potrząsa teraz głową. Znów to robi. Ma surową minę. Teraz wyciąga rękę i dotyka ramienia generała. Wciąż potrząsa głową. Odłóż gazetę, bracie, i spójrz na ten anielski uśmiech na twarzy dziewczyny. Adorujesz piękną, silną kobietę, bracie. Powiedz mi — mówił lekko bełkotliwym głosem — co zrobisz, jak generał skojarzy ją z jakimś przystojnym kawalerzystą. Kobiety mdleją na widok munduru. Możesz się znaleźć na pełnym morzu bez wiosła w ręku. Nie ma co liczyć na wierność kobiety, kiedy wkoło pełno pięknych chłopaków. Ten Jessup wygląda mi na starego dandysa.
Sloan, ukryty za gazetą, zmarszczył brwi. Niech to diabli, dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej? Culpepper miał rację. Z jakichś dziwnych powodów kobiety ciągnęło do mężczyzn w dobrze skrojonych, ozdobionych mosiężnymi guzikami mundurach i wyglansowanych butach. Jak zareaguje Savanna na tłum przystojnych, młodych mężczyzn, którzy będą ją adorować? Pomyślał o tych wszystkich oficerach kręcących się przy generale Jessupie i zacisnął pięści, aż zbielały mu kostki.
Culpepper znowu miał powód do radości. Chłopakowi dobrze zrobi, jak się trochę powścieka. Są i inne ryby w morzu, jak mu przy niejednej okazji przypominała Maeve.
Sloan zaszeleścił niespokojnie gazetą.
— Mam nadzieję, że Jessup kupi tę opowiastkę Savanny o kupcu i jego rodzinie, która przygarnęła ją, a potem zabrała do Baton Rouge. Przerabiałem to z nią dostatecznie często.
— Pewnie, bracie. Historia trzyma się kupy. Savannę przygarnął John Palmer i jego żona, Sophie, handlarze tekstylni, którzy dopiero co osiedlili się w Baton Rouge. Nie martw się, Maeve Carpenter była ich bliską przyjaciółką, więc Savanna jest na bezpiecznym gruncie, jeśli Jessup zacznie przejawiać niezdrową ciekawość i zechce sprawdzić jej opowieść. Palmerowie zmarli rok temu, a Maeve powtórzy wszystko, co jej każę. Ale nie bój się, Jessup jest tak zapatrzony w Savannę, że uwierzy we wszystko, nawet w to, że mieszkała na księżycu.
— Modlę się, byś miał rację, kapitanie. Nie chciałbym, by Savanna musiała przechodzić przez to wszystko na próżno. — Sloan był ponury i zaciskał wargi. — Nauczyłem się ostrożności, a kiedy chodzi o Jessupa, trzeba uważać podwójnie. Ale jestem pewien, że Savanna postąpi zgodnie z moimi instrukcjami i nie okaże zbytniej chęci, by przeprowadzić się do Jessupa. Powiedziałem jej, by dała się przekonać dopiero po pewnym czasie. Przynajmniej po tygodniu. — Nagle przyszło mu coś do głowy. — Posłuchaj Culpepper, sądzisz, że zechce ją wziąć do siebie? Bo na to właśnie liczymy. Kiedy odkryje, że jest zupełnie sama na świecie, to czy zechce się nią zaopiekować?
— Spokojnie, bracie, spokojnie. Wszystko pójdzie tak, jak sobie zaplanowałeś. Nawet ten Jessup o kamiennym sercu nie zdoła się jej oprzeć. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Weźmie ją do siebie, bez dwóch zdań. Już widywałem takich osobników. Tylko arogancja i duma, uważają się za wielkich panów. W końcu, bracie, byłoby rzeczą słuszną przyjąć dziewczynę pod swój dach, i jeśli ma aspiracje objąć stanowisko prezydenta, to przyda mu się taka gospodyni jak Savanna. Spójrz, wygląda na to, że spotkanie dobiega końca, bracie. Generał wstaje, a Savanna strzyże do niego oczami i znów potrząsa głową. On marszczy brwi, ale przyjmuje jej odmowę ze spokojem. Tak bardzo chce jej dotknąć, że aż go nosi, bracie. Tak samo patrzyła na mnie moja mama staruszka, kiedy byłem jeszcze małym szkrabem. On tęskni za więzami rodzinnymi i nie pozwoli dziewczynie odejść. Pisze teraz coś na kartce i podaje jej. Pewnie swój adres. Oddala się. W porządku, możesz odłożyć gazetę. Savanna odchodzi. Lepiej pomóż mi osuszyć tę butelkę, a potem idź w swoją drogę. Wyruszę z odpływem. Wrócę najpewniej za tydzień. Masz jakieś wiadomości dla tego ponuraka Mico?
— Co?
— Jakieś wiadomości dla tego Indianina, Mico? — powtórzył kwaśno Culpepper. Nie lubił widoku mężczyzny tak oczarowanego kobiecymi wdziękami, że trzeba mu było pewne rzeczy mówić dwa razy. Ale wybaczył Sloanowi, gdyż był on tylko młokosem z wypchanymi gotówką kieszeniami, zakochanym w kobiecie, która stała się obiektem jego zazdrości. Culpepper zastanawiał się, czy Sloan wie, że jest zakochany. Mało prawdopodobne. Mężczyźni zawsze dowiadywali się o tym na końcu.
Savanna była przygnębiona. Zdawało, się, że nic nie może ją rozruszać czy rozweselić. Sloan zabrał ją na kolację do jednej z najlepszych restauracji nowoorleańskich. Zamówił raki gotowane na parze. Sądził, że potrawy, które jadła żyjąc wśród Seminoli, poprawią jej humor. Ale teraz kosztowała ich tylko dlatego, że ją o to prosił. Biała, delikatna ryba w sosie winnym, ostrygi, świeże jarzyny, nawet płonące naleśniki nie pobudziły jej apetytu. Sloan, który wiedział, że dziewczyna jest łakomczuchem, zmarszczył brwi.
— To smakowite, MacAllister — powiedziała cicho, zmuszając się do uśmiechu.
Wiedział, że nie zwraca uwagi na jedzenie i nie czuje jego smaku. Myślała przede wszystkim o generale Jessupie i o tym, że ma się z nim spotkać następnego dnia i powiedzieć mu, że z przyjemnością przyjmuje jego propozycję i że wprowadzi się do jego domu, by zapoznać się bliżej z bratem swej matki i pokochać go. Było to kłamstwo, podstęp, i Sloan zdawał sobie sprawę, że Savanna nie jest tym wszystkim zachwycona.
— Myślisz o Jessupie — stwierdził. — Co cię martwi, Savanno? spytał delikatnie. — Cokolwiek to jest, powiedz mi. — Nagle przyszło mu coś do głowy. — A może jesteś zaniepokojona, bo w końcu spotkałaś kogoś ze swojej rodziny? Kogoś, kto jest naprawdę z tobą spokrewniony i kto znał i kochał twoją matkę? Wiesz, że tak było. Pomimo wszystkich swoich wad, jest człowiekiem, który żywił głębokie uczucia wobec swojej rodziny.
Savanna wykrzywiła ironicznie usta i pomyślała, że gdyby nie lekcje Annemarie, toby splunęła teraz.
— MacAllister chce wiedzieć, czy mogę kochać tego człowieka, jak wuja. Odpowiedź brzmi: nie. Nie, nie, nie! Jak mogłabym go kochać? On nienawidzi Indian. Ludzi, którzy uratowali mi życie! A za to, co robi Seminolom… Wiem, MacAllister, że nawet gdybym powiedziała generałowi, że to Osceola mnie uratował i przyjął do swego plemienia, to niczego by to nie zmieniło — powiedziała uderzając się piąstką w pierś. — Ten człowiek jest na wpół obłąkany, kiedy mówi o czerwonoskórych. Wiem, że to, co o nim powiedziałeś, jest prawdą. Chce wygrać wojnę z Seminolami, ponieważ ich nienawidzi i ponieważ może to przynieść mu chwałę. Powiedział mi nawet, że jeżeli u niego zamieszkam, to uda się pewnego dnia do stolicy, Waszyngtonu, gdzie zacznie robić karierę polityczną. MacAllister, ten człowiek wierzy, że przy odrobinie szczęścia może zostać prezydentem jak Andrew Jackson! Nienawidzę Jacksona i nienawidzę generała Jessupa!
— Wuja Thomasa, Savanno, nie zapominaj o tym. Wuja Thomasa.
Oczy Savanny zwęziły się tak bardzo, że przypominały dwie wąskie szparki.
— I ciebie też mogę znienawidzić, MacAllister!
Po policzkach zaczęły płynąć jej łzy.
Sloan z bólem uświadomił sobie, jakie katusze cierpi ta dziewczyna. W jej duszy rozpętał się konflikt lojalności. Kogo kochać? Komu być wierną? Choć zastrzegała się, jak bardzo nienawidzi Jessupa, i choć wierzyła w to, co mówi, istniały przecież rodzinne więzy. Więzy krwi. Żyjąc pośród Seminoli nauczyła się, że są one bardzo ważne. Jak mogła się oprzeć uczuciom wobec generała? Kłopot w tym, że nienawidziła się za to.
Kiedy wracali do hotelu, Savanna wciąż była zbyt cicha jak na gust Sloana. Nie interesowała się otoczeniem; ulicami zalanymi blaskiem latarń czy powozami wiozącymi na przyjęcia przystojne pary w eleganckich strojach, tylko szła w milczeniu obok. Prowadził ją z powrotem do hotelu, jakby była w transie. Zostawił ją niechętnie pod drzwiami jej pokoju i powiedział, że niebawem wróci.
Savanna weszła do siebie i zapaliła lampę naftową, która stała na stoliku obok łóżka. Nie mogła otrząsnąć się z przygnębienia, choć bardzo się starała. Wiedziała, że wkrótce, za parę dni, przeprowadzi się do obozu wroga. Miała szpiegować dla Osceoli, zbierać najbłahsze nawet informacje i przekazywać MacAllisterowi.
Rzuciła niedbale szal i kapelusz, potem zrobiła to samo z suknią i bielizną. Zazwyczaj tak ostrożna w obchodzeniu się z rzeczami, które dostała od Annemarie, cisnęła je bezładnie na podłogę. Miała nadzieję, że nie będzie musiała już ich zakładać. Tęskniła do swojej niebieskiej bluzki i spódnicy w kolorowe pasy. Do mokasynów i paciorków. Chciała znów być na Florydzie, jeszcze zanim zjawił się MacAllister, by pomóc Osceoli. Wtedy była bezpieczna, choć naród Seminoli był w stanie wojny. Wiedziała wtedy, kim jest i czego może się spodziewać od życia. Teraz wszystko się poplątało. Była Savanną James; była też Chalą, Dzikim Miodem. Kiedyś myślała, że stanie się, być może, kobietą Mico, a przestanie należeć do MacAllistera. Nic już nie było prawdą, nic nie wydawało się pewne. Nałożyła koszulę Sloana i ściągnąwszy narzutę położyła się do łóżka. Jeszcze nie tak dawno temu spała na kocach w chikkee Osceoli. Teraz koce były miękkie, a bielizna pościelowa, której przedtem nie znała, była gładka, biała i prasowana. Gdzie się podziało jej dawne życie? Do czego doszła? Kładąc głowę na puchowej poduszce, próbowała odpowiedzieć sobie na pytanie, którego tak długo unikała, dłużej, niż chciała to pamiętać. Czy teraz, kiedy już spędziła tyle czasu w świecie, do którego należała z racji urodzenia, będzie w stanie wrócić do Seminoli? Czy w ogóle zechce?
Sloan, po odprowadzeniu Savanny do pokoju, zszedł do holu, by sprawdzić, czy Culpepper nie pozostawił dla niego jakiejś wiadomości. Kiedy okazało się, że nie ma żadnej informacji dla niego, wszedł do jadalni i zamówił butelkę znakomitego wina i poprosił o dwa kieliszki. Chciał, by Savanna spała dobrze tej nocy i pozbyła się ciemnych obwódek pod oczami, nawet jeśli musiałby ją upić!
— Z przyjemnością dostarczę panu wino do pokoju, sir — zaproponował grzecznie kelner.
— Nie, nie trzeba — odparł Sloan wsuwając mu do ręki banknot — wolę sam to zrobić.
Nie chciał, by usługiwał jej ktokolwiek inny. Uśmiechnął się ze smutkiem, kiedy pomyślał o cierpieniu Savanny. Miał nadzieję, że potrafi je choć trochę złagodzić, te pomoże jej przetrwać noc.
Wszedł do pokoju i zauważył z zadowoleniem, że jest już gotowa do spania. Doskonale, wino jej dobrze zrobi. Postawił tacę na stole obok okna, wziął korkociąg i otworzył butelkę. Nalał jej do pełna kieliszek i usiadł na brzegu łóżka, zachęcając do picia.
W pierwszej chwili zmarszczyła nos, ale potem wypiła duży łyk, rozkoszując się lekkim, owocowym trunkiem i wyciągnęła dłoń z kieliszkiem, by jeszcze jej dolał.
— Kochanie, nie musisz pić tego jak robotnik portowy. Wino sączy się powoli; należy je smakować.
— Smakuję je, MacAllister — zapewniła go z powagą, robiąc nachmurzoną minę. — Proszę o więcej.
Po trzecim kieliszku zaczęły jej ciążyć powieki. Nagle zadrżała jej dolna warga, a w oczach pojawiły się łzy. Biorąc od niej kieliszek, Sloan myślał, że serce mu pęknie. Była małą, zagubioną dziewczynką, która nie wie, gdzie jest ani co ją czeka. Usiadł obok niej opierając się O poduszki i wziął ją w ramiona. Przytuliła się do niego, próbując odpędzić dręczące ją lęki.
— Możesz mi wszystko powiedzieć, Savanno — wyszeptał łagodnie.
— Tak się boję. Nie wiem, gdzie jest moje miejsce — odpowiedziała.
Chciał jej powiedzieć, że przy nim — na zawsze. Ale jego usta nie drgnęły. Nie chciał jeszcze bardziej zwiększać ciężaru, który dźwigała na swych barkach, i dodawać jej nowych wątpliwości. Chwila była nieodpowiednia, nie tylko, by odwodzić ją od powrotu do Seminoli, ale i namawiać, by została z nim jako jego kobieta, jego żona.
Tulił ją do siebie jak małe dziecko i pocieszał, chcąc uchronić przed lękami, które odbierały jej sen i urastały w ciemności do niewyobrażalnych rozmiarów. Trzymał ją w objęciach jeszcze bardzo długo.
Savanna łkała z twarzą wtuloną w jego ramię. Wyczuwała troskę w jego zachowaniu. Wiedziała, że on rozumie, że niepotrzebne są jakiekolwiek słowa. Tulił ją i nie żądał nic w zamian, dając jej wszystko, co miał do ofiarowania. Była jego kobietą, tylko jego; znalazła pociechę w tej myśli, nie mając odwagi zadać sobie pytania: czy on był jej mężczyzną?
Nim upłynął tydzień, nerwy Sloana były napięte do granic wytrzymałości. Savanna to wybuchała płaczem, to znów popadała w stan przygnębienia. W dniu, kiedy zniesiono jej osobiste rzeczy do holu, Sloan był niemal tak samo przygnębiony i milczący jak Savanna. Sześć kufrów, dwanaście pudeł na kapelusze, cztery walizy, osiem pojemników na buty, a także kartony i pudełka zajęły sporą część holu. Recepcjonista z zakrzywionym jak ptasi dziób nosem i wąskimi oczami patrzył na pakunki prawie nienawistnym wzrokiem. Jego twarz przybrała natychmiast służalczy wyraz, kiedy do holu wkroczył sam generał major Jessup, by osobiście dopilnować wysyłki bagaży. Należało trzymać z wojskowymi. Nigdy nie wiadomo, kiedy Indianom strzeli do głowy najechać zbrojnie Nowy Orlean.
Savanna zeszła do holu w chwili, gdy jeden z ludzi Jessupa zanosił do powozu ostatnie pudło z butami. Gdyby tylko mogła cofnąć czas. Wiedziała, że musi przejść przez tę całą komedię. Nawet akceptowała to wszystko, ale to nie znaczyło wcale, że ma się to jej podobać. Nie darzyła sympatią swego wuja, Thomasa Jessupa, który miał zachłanne oczy i białe dłonie. Nieraz się zastanawiała, dlaczego go w ogóle nie pamięta, zwłaszcza tych chwil, o których jej opowiadał, jak to huśtał ją na kolanach, kiedy odwiedzał farmę, gdzie mieszkała razem z rodzicami. O swojej siostrze Caroline mówił serdecznie i z miłością, ale rzadko wspominał jej ojca. Może MacAllister miał rację, może Jessup nienawidził Alfreda Jamesa za to, że odebrał mu siostrę. To by się zgadzało. Bez względu na to, jak było, nie lubiła go i z lękiem myślała o przeprowadzce do jego domu. Co tam będzie robić? Czym wypełni godziny? Wuj twierdził, że zajmie się czytaniem i haftowaniem, jak czynią to wszystkie damy. Pod maską uśmiechu skrywała niechęć. Będzie musiała udawać, że wpatruje się w drukowane litery, których nie znała. Szycie było czymś, czego damy uczyły się od dzieciństwa, umiejętnością, której nigdy nie zdołałaby opanować, o czym doskonale wiedziała, przypominając sobie robótki Annemarie. Mogłaby chodzić na długie spacery. Jessup wspomniał, że ma bardzo starego psa, który potrzebował ruchu. Zastanawiała się, co stało się z wychudzonym kundlem z wioski. Zagłodził się na śmierć czy też ktoś pamiętał, by rzucić mu czasem jakiś ochłap? Trudno jej było teraz wyobrazić sobie psa z wystającymi żebrami i smutnymi oczami.
Thomas Jessup podał ramię swej uroczej siostrzenicy, a na jego ustach zagościł szeroki uśmiech. Wreszcie ją odnalazł. Jak bardzo przypominała jego Caroline. Czuł się tak, jakby znów miał przy sobie siostrę. Wyglądała cudownie w zielonej muślinowej sukni wykończonej koronką i małym kapelusiku, przekrzywionym kokieteryjnie na czole. Włosy i skóra Caroline były odrobinę jaśniejsze, bardziej złote niż miód, ale córka miała jej rysy. Savanna James. Dziecko jego ukochanej Caroline. Zmarszczył posiwiałe brwi. Może później Savanna zgodzi się zmienić nazwisko na Jessup. To by naprawdę sprawiło mu przyjemność. Zawsze uważał Alfreda Jamesa za mięczaka. Nigdy nie potrafił pojąć, co jego siostra w nim widziała. Dlaczego Savanna miałaby nosić nazwisko człowieka, którego ledwo pamiętała? Za to nazwisko Jessup, myślał, będzie któregoś dnia wymawiane w Waszyngtonie z szacunkiem, a ona uczyni swemu wujowi zaszczyt i okaże wdzięczność przyjmując je jako własne.
Savanna starała się okazać nieco entuzjazmu, gdy zajechali pod jego dom, ale widok czterech wartowników przed drzwiami i adiutanta siedzącego za biurkiem w holu przestraszył ją. Jessup, dostrzegając jej smutny wzrok, zapytał:
— Co się stało, kochana? Jesteś rozczarowana moją siedzibą?
— Nie spodziewałam się, że będę pod strażą, wuju…
Jessup roześmiał się. Po raz pierwszy usłyszała jego śmiech.
— Nie musisz tak myśleć. Człowiekowi na moim stanowisku potrzebna jest asysta — stwierdził z powagą. — Widzisz, wartownicy przy drzwiach dodają znaczenie mojej randze, a adiutant siedzi w holu, żeby wykonywać moje rozkazy, przyjmować różne wiadomości i tym podobne. Mówiąc krótko, chronią nas przed inwazją z zewnątrz. Jest mnóstwo ludzi, którzy chcieliby zobaczyć się ze mną w osobistych sprawach. Teraz już czujesz się lepiej, Savanno?
— Tak, wuju — zapewniła; zmrużyła oczy myśląc o tym, jak ciężko będzie umknąć uwadze generała. Wiedziała, że będzie ją obserwować co najmniej sześć par oczu.
Wnętrze domu Jessupa odznaczało się miłą dla oka skromnością, ale czuło się brak kobiecej dłoni; w przeciwieństwie do apartamentu Annemarie, urządzonego gustownie, z kobiecym wdziękiem. Jedynym urozmaiceniem były starannie wyeksponowane militaria, wśród nich medale, mapy na ścianach i oprawione dokumenty.
— Podejdź tu, Savanno. Coś ci pokażę.
Generał otworzył drzwi i wprowadził ją do pokoju urządzonego zdecydowanie po męsku, ze skórzanymi krzesłami i mnóstwem stolików. Od razu dostrzegła okrągły stół obity miękkim, zielonym suknem, wokół którego stało sześć krzeseł. To tutaj MacAllister musiał grać z generałem w karty, pomyślała Savanna i stwierdziła, że nie czuje się już taka samotna.
Jessup podprowadził ją do kominka i wskazał na portret nad gzymsem.
— Spójrz — powiedział. — Mam go od lat. Zabieram go ze sobą wszędzie tam, gdzie mnie posyłają. — Wzruszenie złagodziło ton jego głosu.
Z portretu patrzyła na Savannę jej matka, Caroline. Chwilami mogłoby się zdawać, że to podobizna samej dziewczyny. Chłonęła każdy szczegół, czując instynktownie, że artysta dobrze oddał rysy jej matki. Gładkie, białe dłonie Caroline spoczywały na sukni o barwie brzoskwiniowej. Szyję miała długą i kształtną, ramiona białe i łagodnie zaokrąglone. Ale Savannę poruszyły przede wszystkim matczyne oczy. Turkusowe, z długimi rzęsami i łagodne, tak bardzo łagodne. Savanna pamiętała ich spojrzenie, kiedy matka kładła ją spać; te dłonie, o miękkim dotyku, które gładziły jej loki. Te ramiona, w których chowała głowę, słuchając cichego śpiewu. Matka.
Do oczu Savanny napłynęły łzy, a po chwili zaczęły toczyć się po policzkach. Jessup natychmiast to zauważył.
— No, no, dziecko — cmokał uspokajająco, wyciągając jedwabną chusteczkę, by mogła otrzeć oczy. — Twoja matka była urocza i bardzo cię kochała. Z pewnością zrobiłoby się jej przykro, gdyby zobaczyła, że płaczesz. Była moją małą siostrzyczką, poza którą świata nie widziałem. Gdyby nie odeszła z tym niedojdą Alfredem, jej życie potoczyłoby się zupełnie inaczej…
— Kochała mojego ojca — stwierdziła szorstko Savanna, nie chcąc słyszeć z ust generała ani jednego słowa przeciwko człowiekowi, który był dla niej i dla matki wszystkim.
Jessup z miejsca się zorientował, że palnął gafę.
— Oczywiście, dziecko — zapewnił gorliwie, nie chcąc jej tracić. Pragnął za wszelką cenę, by go pokochała jako swego wuja i brata matki. Później, kiedy już poznają się lepiej, będą mogli razem wspominać Caroline.
Do pokoju weszła wysoka, sympatyczna kobieta o siwych włosach. Taksowała przez chwilę Savannę badawczym wzrokiem.
— Savanno, to jest pani Bouvier, moja gospodyni. A zatem, jak widzisz, nie będziesz jedyną damą w tym domu. Pani Bouvier, to moja siostrzenica, Savanna James, o której już mówiłem. Proszę dopilnować, by niczego jej nie zabrakło.
— Oczywiście, sir. Panno James, czy zechce pani obejrzeć swój pokój? Gdy kobieta się uśmiechała, podnosiły jej się kąciki oczu, co świadczyło o przyjaznej naturze.
— Tak, z chęcią — odpowiedziała cicho Savanna, jeszcze raz zerkając na portret. — Będziesz mi towarzyszył przy kolacji, wuju?
Czy ten wystudiowany, kobiecy głos należał do niej? Sama była zaskoczona swoimi zdolnościami aktorskimi, jakie w tym przedstawieniu okazała. Bo to było przedstawienie. Nie mogła znaleźć w sobie jakichkolwiek głębszych uczuć do tego człowieka, bez względu na jego niekłamaną miłość do niej. Może i matka uciekła przed zaborczością tego człowieka, wybierając miłość Alfreda Jamesa, choć miał do zaoferowania niewiele więcej. Przyszło jej do głowy, że w oczach Caroline czai się jakiś smutek, że patrzy z portretu jak zwierzątko schwytane w sidła.
Spojrzenie Jessupa zmiękło. Dziewczyna już zdążyła zapomnieć o jego gafie.
— Oczywiście, że będę ci towarzyszył przy kolacji, moja droga. Nic w tej chwili nie sprawi mi większej przyjemności.
Uśmiechając się słodko, Savanna odwróciła się i ruszyła za gospodynią do holu.
Prowadząc Savannę po kręconych schodach, pani Bouvier nie przestawała mówić.
— Już poleciłam wnieść pani bagaże. Jeśli pani chce, mogę pomóc przy ich rozpakowywaniu.
— Może nie teraz, pani Bouvier, dziękuję. Chyba trochę odpocznę.
— To właśnie będzie pani teraz przede wszystkim robiła, moja droga. Generał jest zachwycony, że zgodziła się pani z nim zamieszkać. Znam go od niedawna, od kiedy przybył do Nowego Orleanu, ale zauważyłam, że bardzo się ożywił i że oczy mu się śmieją. Jesteśmy tacy szczęśliwi, że się tu pani zjawiła. Pani podobieństwo do matki jest uderzające. Obydwie jesteście takie piękne.
Kiedy Savanna weszła do swojego pokoju, stanęła jak wryta. Zdawało jej się, że jest w ogrodzie. Poczuła odurzającą woń kwiatów, które stały dosłownie wszędzie. Była zachwycona, trochę wbrew sobie, dotykając delikatnych płatków i wdychając ich zapach.
— Wszystko to przygotował pani wuj, panno James. Sama pani widzi, jaki jest szczęśliwy. Pozwoli pani, że pomogę jej się rozebrać? Jeśli pani sobie życzy, zatrudnimy służącą. A może woli pani sama zajmować się swoją garderobą?
— Prawdę mówiąc, pani Bouvier, wolałabym… wolałabym robić to sama. Widzi pani… — jąkała się wiedząc, że za chwilę skłamie — posłałam już po kogoś z Baton Rouge. Osoba ta przybędzie tu za kilka tygodni. Wolałabym na nią poczekać.
— Ależ oczywiście, panno James — powiedziała pani Bouvier przyglądając się z uwagą dziewczynie. Było dziwne, że ktoś taki może obyć się choć jeden dzień bez służącej, a co dopiero kilka tygodni. Jednak to miło, że w domu pojawi się jeszcze jedna dama. Była poirytowana brakiem kobiecego towarzystwa i okazji, by wykazać się swoimi talentami. Zaczną się bale, proszone kolacje, herbatki i spotkania towarzyskie… przyszło jej nagle do głowy, że nie ma pojęcia, w jakim stanie są obrusy. Postanowiła zająć się tym bezzwłocznie.
— Proszę mi wybaczyć, panno James. Mam pewne obowiązki.
— Oczywiście, pani Bouvier. Czy zechce pani zamknąć drzwi?
Wreszcie sama, Savanna usiadła na małym krześle obok okna i spojrzała w dół, na zarośnięty ogród. Siedziała tak bardzo długo, myśląc o wszystkim i o niczym. Wspominała MacAllistera i tamtą noc, kiedy przyszedł do niej i trzymał w objęciach aż do brzasku, dodając jej sił, by mogła zrobić to, co zrobić musiała. Z pierwszym światłem dnia, kiedy wszystko stało się dla niej bardziej zrozumiałe, wziął ją w ramiona i wytyczył pocałunkami delikatną ścieżkę od jej ucha do najbardziej ulubionego miejsca między piersiami. I gdy pod wpływem niecierpliwego pożądania ściągnął z niej koszulę, by odsłonić ją dla swoich dłoni, poszybowała z nim gdzieś poza gwiazdy, gdzie nie istniał czas i gdzie była tylko kobietą MacAllistera, nikim innym.
Dwa dni później wuj poinformował ją, że zamierza wydać na jej cześć przyjęcie. Savanna zdrętwiała. A kiedy dowiedziała się, że uroczysta kolacja jest planowana na następny wieczór, niemal zemdlała. Nagle przypomniała sobie, mądre słowa Annemarie: Jeśli znajdziesz się nagle w sytuacji, z którą nie będziesz umiała sobie poradzić, udaj ból głowy, albo uśmiechnij się i zacznij obserwować. Nigdy nie otwieraj ust, póki nie jesteś pewna, co z tego wszystkiego wyniknie!”. Zastanawiała się, czy dzięki radom Annemarie zdoła cokolwiek przełknąć w czasie kolacji. Była przerażona. Mieli przyjść oficerowie i adiutanci z żonami, a także kilku bliskich przyjaciół.
— Jak myślisz, Savanno, co należy podać na stół? Dla mnie to nie ma większego znaczenia. Od tej chwili nadzorowanie kuchni będzie należeć do twoich obowiązków. Lubię krewetki i przepadam za mięsną zupą, ale nie sugeruj się tym. Przygotujesz kolację według swego gustu. Wszyscy będą na ciebie patrzeć, moja droga, nie na jedzenie. Nie chcę ci narzucać swojego zdania, więc rób jak uważasz. Zdaję sobie sprawę, że to wszystko jest dla ciebie nowe. Wiem, że po tylu latach jestem dla ciebie kimś obcym, ale mam nadzieję, że to się wkrótce zmieni. Chcę, byśmy żyli teraz pełnią życia. Na nas kończy się moja linia.
— A co z rodziną mego ojca, wuju, czy wiesz coś o niej? Dostrzegła jego zacięty wyraz twarzy.
— Nie kontaktowałem się z nimi w ostatnich latach. Chyba miał brata gdzieś w Dakocie, ale nie pamiętam dokładnie.
Savanna przyglądała się wujowi, domyślając się, co kryje się za tym niepewnym tonem głosu. Wiedziała, że kłamie. Nie ulegało wątpliwości, że chciał ją mieć tylko dla siebie i nie zamierzał dzielić się nią z rodziną jej ojca. Ta myśl natchnęła ją smutkiem. Rodzina jej ojca. Nie Seminole. Nie Osceola i jego rodzina, ale rodzina jej ojca. Uśmiechnęła się. Wuj, widząc to, ucieszył się.
— Wiedziałem, że ci się spodoba, w naszym domu.
Savanna udała, że nie słyszy słowa nasz. To nigdy nie mógłby być jej dom, nieważne, jak długo by tu mieszkała. Nie podobały jej się sztywne, brzydkie meble, wypolerowane stoły, które pachniały woskiem. Wszystko było surowe i smutne. Ten dom potrzebował kobiecej ręki. Lecz nigdy nie odważyłaby się czegokolwiek zmienić w tym surowym wystroju. Na szczęście pozostanie tu zbyt krótko, by rodziło się w niej jakieś uczucie do tego ponurego domu.
Tłusty pies chodził za nią na swoich krótkich, grubych nogach, oddychając z wysiłkiem. Nienawidziła go, sądząc, że Jessup rozkazał temu brzydactwu ją pilnować. Wiedziała, że to głupie tak uważać, ale nie mogła uwolnić się od tej myśli. Nawet kiedy spała, pies siedział za drzwiami, węsząc i łapiąc z trudem oddech. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego wuj nie skróci jego cierpień.
. Minął tydzień, potem następny. Z każdym dniem coraz bardziej tęskniła za MacAllisterem. Kilka razy na tydzień wychodziła pod pozorem zakupów i spotykała się z nim w Vieux Carre, po czym biegli do jego pokoju hotelowego. Konieczność ukrywania się i ryzyko dodały smaku ich związkowi, zwłaszcza że Jessup nalegał, by jego siostrzenica nie udawała się po sprawunki sama, i wyznaczył adiutanta, który jej towarzyszył w charakterze eskorty. Savanna najpierw kupowała kilka drobiazgów, a potem nalegała, by adiutant poszedł się czegoś napić. Twierdziła, że musi spotkać się z krawcową albo modystką. Chichotała, widząc z jaką niechęcią wojskowy spogląda na sprawunki, które niosła. Uważał ją najprawdopodobniej za bardzo próżną kobietę. Gdyby tylko wiedział, śmiała się w duchu, że kiedy on czeka na mnie, ja leżę w ramionach MacAllistera i czuję, jak mnie dotyka i całuje… Dość tego! Miała wrażenie, że palą ją policzki!
Nadszedł dzień przyjęcia. Wuj zdawał się czymś zaniepokojony i podenerwowany. Savanna powiedziała tego popołudnia Sloanowi, że według niej nie ma to związku z planowaną kolacją, tylko z jakimiś sprawami wojskowymi. Kiedy próbowała dowiedzieć się czegoś od Jessupa, ten nabrał wody w usta. Powiedział jej tylko, że z pewnością nie chciałaby słuchać o dzikusach. Jakże się mylił! Savanna bała się nalegać, ale miała nadzieję, że coś mu się wyrwie podczas rozmów, jakie będzie prowadził z oficerami przy kolacji.
Skomplikowane zabiegi przy toalecie zajęły Savannie niemal trzy godziny. Żałowała czasami, że nie pozwoliła pani Bouvier zatrudnić dla siebie służącej. Nie chciała, by śledziła ją jeszcze jedna para oczu, co utrudniałoby jej i tak już niełatwe życie. Ale teraz, podenerwowana zbliżającym się wieczorem, nie mogła zapanować nad drżeniem dłoni. Najpierw była niezadowolona z uczesania i sukni, zmieniając toaletę co najmniej siedem razy. Miała wrażenie, że halka źle leży a jedwabne pończochy drażnią jej skórę; podkoszulek był za ciasny. Rzuciła w kąt szpilki i grzebyki podtrzymujące włosy i zaczęła układać fryzurę od nowa. W końcu zaczesała włosy do tyłu i związała aksamitną wstążką w kolorze lawendy, która pasowała do jej sukni. Drugą zawiązała wokół szyi, razem z kameą, którą ofiarował jej Jessup, mówiąc, że należała niegdyś do jej matki. Nie miała pojęcia, jakim cudem znalazła się w jego posiadaniu. Nie lubiła tego człowieka, wuja czy nie wuja. Zaczynała wierzyć, że jej niechęć nie ma nic wspólnego z jego nienawiścią do Indian.
Savanna stała obok generała, witając przybywających gości. W salonie od frontu, z którego rzadko korzystano, dokonywano prezentacji i serwowano napoje. Pani Bouvier zatrudniła na ten wieczór służących do pomocy. Savanna cały czas się uśmiechała i rozmawiała z gośćmi. Wiedziała, że Annemarie i Sloan byliby z niej dumni.
Kobiety oceniały nawzajem swoje suknie, prawiły sobie komplementy i kłamały bez zmrużenia oka. Spośród dziesięciu obecnych dam, Savanna była najlepiej ubraną i najładniejszą, a już z pewnością najmłodszą. Uśmiechała się bezustannie. Miała wrażenie, że twarz jej się w końcu wykrzywi. Żadna z kobiet, jak dotąd, nie wspomniała o Indianach. Savanna już zamierzała poruszyć ten temat, kiedy pani Bouvier ogłosiła, że podano do stołu.
Thomas Jessup podszedł z dumą do swej siostrzenicy i podał jej ramię.
Położyła dłoń na jego przedramieniu i razem zbliżyli się do wykwintnie zastawionego stołu. Przerażona, próbowała przez chwilę przypomnieć sobie zasady, jakie obowiązywały przy stole Annemarie. Gdy sobie w końcu przypomniała, wyrwało jej się westchnienie ulgi, które rozbawiło wuja.
— Przyznaję, że to dość duże przyjęcie, jak na pierwszy raz. Ale sama widzisz, że to moi bliscy przyjaciele. Chciałem, byś poznała ich wszystkich od razu. Czas zaprzyjaźnić się z damami. Nie możesz spędzać czasu na czytaniu i szyciu. Wspólny obiad, przechadzka po mieście czy po nabrzeżu to świetny sposób na nudę.
Przy stole prowadzono zwykłe przy takich okazjach rozmowy. O pogodzie, o tym, jaka będzie tego roku wiosna. Kilka kobiet nie mogło się zdecydować, czy posadzić kwiaty, czy nie, ponieważ nie wiedziały, czy ich mężowie nie zostaną do lata przeniesieni w inny rejon kraju. Pewna otyła dama stwierdziła głośno, że ogród warzywny to konieczność. Z kolei chuda jak patyk kobieta o zakrzywionym nosie spytała, czy ktoś z obecnych wybiera się na oburzająco nieprzyzwoitą sztukę w nowo odbudowanym teatrze przy Rue de la Paix. Panie oblały się rumieńcem i potrząsnęły przecząco głowami.
— Zamierzam pójść — rzuciła Savanna. — Gdy tylko zdobędę bilet.
— Moja droga, czy to rozsądne? — spytał cierpko jej wuj.
— Ależ oczywiście. Był to przebój, kiedy mieszkałam w Baton Rouge. Chciałam to wówczas zobaczyć, ale moje plany uległy nagle zmianie. Może poszedłbyś ze mną na to przedstawienie, wuju.
Jessup uśmiechnął się blado i stwierdził, że z wielką przyjemnością. Kobieta o imieniu Clarisse powiedziała, że jej stara klacz właśnie padła, i że nie wie co ma robić. Savanna pospieszyła z radą, namawiając, by kupiła nową. Trzeba mieć jakiś środek lokomocji, stwierdziła najbardziej dystyngowanym i wyniosłym tonem. I znowu wuj się z nią zgodził. W tym momencie stwierdziła, że jej udział w rozmowie powinien się na tym zakończyć i pozostawiła ją damom przy stole. Wszystkie stały się raptem małomówne. Jessup zaczął konwersację o mało istotnych sprawach. To droga donikąd, pomyślała kwaśno. Nadszedł czas, by sprowokować rozmowę na interesujący ją temat.
Powiedz mi, wuju, jak sobie radzisz z Indianami? — spytała, grożąc mu palcem. — Tylko mi nie mów, że sprawa Seminoli to nieodpowiedni temat w czasie kolacji. Wiesz, że wszyscy jesteśmy zafascynowani tym, co twoi ludzie robią, by zapewnić nam bezpieczną przyszłość. — Uśmiechnęła się tak czarująco, że Jessup niemal się rozpłynął i zrewanżował się tym samym.
— Masz słuszność, moja droga, chronimy przed dzikusami wszystkie stany naszego kraju. Nie widzę przeszkód, by cię poinformować, że za dwa dni podpisujemy z Seminolami traktat. — Czekał na westchnienia zaskoczonych kobiet. Nie pomylił się. Zachęcony, mówił dalej. — Negocjujemy już od miesiąca w Camp Dade. Postanowiliśmy zaprzestać walki. Osceola i jego ludzie przyrzekli udać się przed dziesiątym kwietnia do Tampa Bay i wsiąść na statki płynące na zachód. Pożeglują na wybrzeże Teksasu, a stamtąd poprowadzimy ich na północ, do Arkansas, gdzie zasymilują się z innymi dzikusami, Krikami. — Z uśmiechem, schylając lekko głowę, Jessup zwrócił się do siedzących obok niego pań. — Z początku mieli przejść przez Luizjanę, ale przekonałem Waszyngton, że to piękne miasto i jego przemili mieszkańcy nie mogą być w żaden sposób narażeni na tak mało sympatyczne towarzystwo. Dodam, że nasz rząd planuje wspomagać ich przez rok. No cóż, musimy czynić pewne ustępstwa. Seminole nalegają, by zapewnić im, a także ich dobytkowi, bezpieczeństwo ze strony Krików. Ponadto chcą, by w drodze na zachód towarzyszyli im Murzyni, których uważają za swoją własność. Nazywamy to kapitulacją narodu Seminoli.
Savanna była ogłuszona słowami wuja. Co miała powiedzieć? Jak się zachować? To nie były żarty. Wiedziała, że musi się skontaktować z MacAIIisterem. Czy to zmieniało postać rzeczy? Czy był to podstęp, kłamstwo, ze strony wuja? Przybrała obojętny wyraz twarzy, gdy Jessup kontynuował:
— Jest ważne, by Seminole czuli się bezpiecznie. Jeśli ktoś ich ostrzeże i powstrzyma, to znów dojdzie do wojny. To właśnie z tych powodów w traktacie znajduje się słowo „sprzymierzeńcy” na określenie wolnych Murzynów, którym zagwarantowano życie i majątek. Traktat gwarantuje również, że ci, którzy są własnością Indian, będą mogli udać się ze swymi panami na zachód. Jest pośród Seminoli Murzyn o imieniu Abraham, który się tego domagał. Armia uważa podobnie. Jeśli zbiegli niewolnicy otrzymają gwarancję bezpieczeństwa ze strony białych właścicieli, to tym samym nie będą stanowić przeszkody dla migracji Seminoli. Czego natomiast w tej chwili nie możemy przewidzieć, to reakcji osadników na Florydzie i białych właścicieli. Mogą z tego wyniknąć niemałe kłopoty, jeśli nie zachowamy ostrożności.
Savanna poczuła, jak zamiera w niej serce. Za jaką cenę Osceola przystał na ten traktat? Wiedziała instynktownie, że to jej thlacko nalegał, by zagwarantowano w tej umowie bezpieczeństwo czarnym. Bardziej niż inni cenił życie i wolność. Ale wyrzec się ojczystej ziemi!? Opuścić Florydę, by zacząć niepewne życie wśród Krików!? By ocalić ludzkie istnienia, by zapewnić pokój, tłumaczyła sobie, gotowa płakać z powodu bólu, jaki musiał odczuwać Osceola. MacAllister; potrzebowała go, chciała dzielić z nim swój smutek.
Savanna wyczuwała, że ten traktat jej wujowi się nie podoba. Wolałby pozabijać wszystkich Seminoli żyjących na Florydzie. MacAllister opowiadał jej o swym spotkaniu z Jessupem, jeszcze przed wyprawą do obozu Osceoli, i o jego nienawiści do Osceoli i jego ludzi. Nie, za tym krył się jakiś podstęp. Przy pomocy jakiejś sztuczki zmuszono Osceolę i jego plemię do porzucenia ziemi. Jak mógł się zgodzić? Abraham, owszem, ale Osceola? Czy rozumiał? Czy w pełni rozumiał? Czy uczestniczył w obradach? Czy to możliwe, że uwierzył tym białym oczom? Znowu myślała jak Indianka. Przekleństwo. Musi myśleć jak ci ludzie przy stole. Był już najwyższy czas, by się odezwać; wszyscy na nią patrzyli. Ponieważ to ona zachęciła wuja do tych wyznań, do niej należała teraz odpowiedź.
— Drogie panie, czyż to nie wspaniałe, co robi mój wuj i wasi mężowie? — zachwycała się. — Jesteśmy dumni, że rząd Stanów Zjednoczonych rzucił Indian na kolana.
Rozległ się chór zgodnych głosów. Jessup rozkoszował się tym aplauzem. — Z pokorą przyjmuję twoje wyrazy uznania — uśmiechnął się. Zawsze twierdziłem, że ten wielki kraj został ucywilizowany przez białych, i dlatego powinien należeć do naszej rasy.
Jego uśmiech zmienił się w grymas samozadowolenia, kiedy to wygłaszał. Niejedna osoba przy stole pomyślała, że już zaczął kampanię prezydencką.
— W gazetach piszą, że jest mnóstwo wrogości między Seminolami a Krikami, generale. Czy sądzi pan, że to przesiedlenie doprowadzi do kolejnych wybuchów niezadowolenia na naszych zachodnich rubieżach? — spytała jedna z żon oficerów. Z jej tonu Savanna wywnioskowała, że kobieta zdążyła już dokładnie przedyskutować całą sprawę z mężem.
— Wrogość, owszem. Ale to zdaje się ich problem, prawda? Poza tym przeniesienie Seminoli na inne terytorium jest korzystne z punktu widzenia strategii wojskowej. Być może będziemy mieli szczęście, i Indianie pozabijają się nawzajem, oszczędzając nam tym samym kłopotu.
Savanna myślała, że się zakrztusi. Czuła, jak z twarzy odpływa jej krew. Zbladła gwałtownie.
— Moja droga — Jessup zerwał się z miejsca i szybko stanął u jej boku, podtrzymując ją, czym uratował ją przed upadkiem na podłogę. — Wybacz mi, proszę. To karygodne z mojej strony, że pozwoliłem, by rozmowa przybrała taki obrót. Zraniłem twoje delikatne uczucia.
Savanna odzyskiwała powoli władzę nad zmysłami. Chciała uwolnić się od dotyku swego wuja. Uśmiechając się dzielnie, wyszeptała, że czuje się świetnie i żeby nie zwracać na nią uwagi. Upewniwszy się, że mówi szczerze, Jessup znów zajął miejsce przy stole zwracając na nią co chwila pełen troski wzrok. Czuła się, jak ryba w akwarium.
Po kolacji kobiety znowu uwolniły się od towarzystwa swoich mężów.
Savanna zobaczyła, że wuj zaprasza mężczyzn na werandę, najpierw częstując wszystkich cygarami hawańskimi. Nie umknął jej wyraz samozadowolenia na jego twarzy: Od razu nabrała podejrzeń. Wytłumaczyła się, jak przystało na damę, I obiecała, że za chwilę dołączy do towarzystwa rozszczebiotanych dam. Zbliżyła się bezgłośnie do drzwi prowadzących na werandę i stanęła w odległości kilku cali od progu. Podsłuchiwała bezwstydnie.
Generał brygadier Davis klepnął Jessupa po plecach.
— Wspaniałą bajeczkę opowiedział pan przy stole swojej siostrzenicy. Niemal uwierzyłem przez chwilę, że będziemy honorować postanowienia tego traktatu.
— To, co mówię, i to, co robię, to dwie różne rzeczy — stwierdził z zadowoleniem Jessup. — Kobiety chcą słyszeć tylko zrozumiałe, miłe historyjki. Nie chcą myśleć o twardych rokowaniach, krwi i barbarzyństwie, które pociąga za sobą każdy układ zawarty z tymi dzikusami. Spodziewam się wielkiej presji ze strony właścicieli niewolników z południa, jak i posiadaczy ziemskich z Florydy. Jeśli będę musiał — stwierdził niedbale, jakby ta decyzja nie dotyczyła ludzkiego życia — to dokonam podziału między czarnymi, którzy żyli pośród Seminoli przed wojną, a tymi, którzy uciekli do nich albo zostali przez nich złapani już w czasie działań wojennych. Zrobię, co w mojej mocy, by Seminole zaakceptowali tę różnicę i przekazali nam wszystkich zbiegłych podczas wojny niewolników.
Savanna myślała, że udławi się własną śliną. Teraz naprawdę czuła ból głowy. Osceola miał podpisać fałszywy dokument. Trzeba go powstrzymać! Szybko obliczyła w myślach odległość między Nowym Orleanem a Cedar Key, uwzględniając także dystans, jaki należało pokonać konno do Camp Dade. Pojęła, że musi jak najszybciej skontaktować się z MacAllisterem. Kiedy wreszcie skończy się ten przeklęty wieczór? Jak szybko zdoła się stąd wymknąć? Postanowiła, że poczeka pół godziny. Bała się, że dłużej nie wytrzyma i w końcu zemdleje z podniecenia.
Trzydzieści minut zmieniło się w sześćdziesiąt, a potem dziewięćdziesiąt. Nim za drzwiami zniknął ostatni gość, Savanna myślała, że oszaleje. Nie mogła znieść widoku swego wuja, nie potrafiła się przemóc, by pocałować go w policzek. Przyłożyła bezwiednie dłoń do głowy, a jej twarz wykrzywił grymas niechęci. Generał będzie musiał sam wyprowadzać psa. Od tej chwili będzie musiał robić sam mnóstwo rzeczy. Wstrętny, kłamliwy biały człowiek. Splunęła wchodząc do pokoju. Zatrzasnęła drzwi z taką siłą, że o mało nie wyleciały z zawiasów.
Gdy tyko wuj poszedł spać, wymknęła się ze swojego pokoju. Ześliznęła się cicho na dół i nie robiąc hałasu wyszła z domu. Nim zbiegła z werandy, zdjęła pantofle i wsunęła pod wiklinowe krzesło.
Gdy dotarła do hotelu, zatrzymała się nagle. Nie miała butów na nogach. Co sobie recepcjonista pomyśli? Kto w końcu przejmował się tym, co myśli recepcjonista. Nie minęło kilka sekund, a już biegła po kręconych schodach, a potem korytarzem, w stronę pokoju MacAllistera. Omiatała wzrokiem numery na drzwiach. Odwrócona do góry nogami szóstka, przeciwieństwo numeru, pod którym sama mieszkała w hotelu. Zaczęła się dobijać do drzwi, tłukąc w nie pięściami. Sloan otworzył i cofnął się o krok.
— Co się stało? — zdołał z siebie wykrztusić.
Savannie plątały się słowa, a łzy spływały jej po policzkach.
— Nic już nie możemy uczynić dla Osceoli. Za późno. Co mamy zrobić, MacAllister? Mój wódz podpisze sfałszowany dokument. Twoi ludzie znowu nas oszukali. Mój wuj — wykrzywiła gniewnie wargi, jakby brzydziła się tego słowa — wyrusza do Camp Dave już jutro. Udaje się drogą lądową. Gdybyś popłynął na „Polly Copinger”, to może zdążyłbyś przed nim. — W jej zielonych oczach widać było błaganie o jego zgodę.
— Spróbuję. — Już wkładał buty, podczas gdy Savanna dalej rzucała gromy na białych ludzi. Nie odpowiadając, wciągnął przez głowę pogniecioną koszulę, a potem wepchnął do niewielkiej torby swoje rzeczy. — Chodź, odprowadzę cię do domu.
— Nie wrócę tam. Jadę z tobą — odparła zdecydowanie Savanna.
— Musisz tam wrócić’. Nie mogę cię teraz ze sobą zabrać. Zrobię, co się da, i będę z powrotem. Nie przewidziałem takiego obrotu spraw. Musisz zostać, Savanno. Prawdę mówiąc, co innego mogłabyś zrobić? Bądź teraz ze mną szczera. Tu jesteś bardziej potrzebna. Możesz siedzieć w kawiarni, gdzie zbierają się wojskowi, i zdobywać informacje. Albo jadać obiady z damami, których mężowie są najbliższymi współpracownikami generała. Sondować ich myśli. Liczę na ciebie. Generał wyjedzie, a ty zostaniesz sama. Nie będziesz musiała na niego patrzeć. Obiecaj mi, Savanno, że tu pozostaniesz. Nie chcę się martwić o ciebie.
Gdyby nie powiedział, że liczy na nią; walczyłaby z wszystkich sił, by z nim jechać. Miał rację, cóż więc mogła zrobić?
— Chodź — powiedział Sloan, biorąc ją za ramię. Nachylił się, by ją pocałować i dodać odwagi, i wtedy zauważył, że nie ma butów na nogach. Nic nie powiedział, domyślając się, że biegła przez całą drogę do hotelu.
— Nie czas na pocałunki, MacAllister. Musisz się pospieszyć. Sama trafię do domu. Bierz Wybawcę ze stajni i pędź do portu. Zrobię, jak mówisz. Niech ci sprzyjają wiatry, MacAllister, bo moje serce jest z tobą.
— Wrócę tak szybko, jak to tylko możliwe. Pamiętaj, Savanno, nie mogę ci niczego obiecać, czasu jest bardzo mało. — Stał w ciemności, która ich otaczała, i patrzył jej dłuższą chwilę w oczy. — Po powrocie spotkamy się w kawiarni, albo przyślę Culpeppera. Idź już.
Savanna odwróciła się bez słowa i pobiegła ciemną, zadrzewioną ulicą. Po policzkach spływały jej łzy, wywołane poczuciem zdrady. Jej własny wuj. Osceola nigdy by tego nie zrozumiał.
Minęło jedenaście niczym nie wyróżniających się dni, nim Thomas Jessup powrócił do swego domu przy Mulberry Street. Savanna siedziała na werandzie w wiklinowym fotelu, z grubym psem u swych stóp. Przypatrywała mu się już od dłuższego czasu. Było w nim coś dziwnego. Przyjrzała się dokładniej. No tak, nie oddychał. Był martwy. Poczuła radość, wiedząc, że Jessup będzie żałował swojego psa. Zastanawiała się właśnie, co zrobić ze zwierzęciem, kiedy w chmurze pyłu nadjechał Jessup. Zdecydowała się. Jakże nienawidziła tego człowieka, którego była zmuszona nazywać wujem. Czuła przez chwilę litość do leżącego na podłodze psa. Był tylko głupim zwierzęciem i nie mógł sam sobie radzić. Wychudzony pies w obozie mógł przynajmniej się poruszać. Głód zawsze zmuszał do wędrówki i czujności. Pies Jessupa jadał lepiej niż Indianie. Tym, co pochłaniał w ciągu jednego dnia, mogli nasycić się trzej wojownicy. Nie, nie czuła litości ani dla człowieka, ani psa.
Jessup przywiązał konia do palika obok ogromnego drzewa. Przygładził dłońmi w rękawiczkach niebieskie rękawy i szybko wbiegł po schodach. Cmoknął ją radośnie w policzek.
— Nie potrafię ci nawet powiedzieć, jak wspaniale jest do kogoś wracać. Moja droga, tak bardzo tęskniłem za twoją obecnością i piękną twarzą. Jak dotychczas zawsze witał mnie tylko mój pies i dozorca.
Savanna skierowała wzrok na zwierzę. Jessup podążył za jej spojrzeniem.
— O, nie — westchnął ze smutkiem. — Biedny, stary Henry. Kiedy to się stało?
— Nie mam pojęcia. Jakoś tak dziwnie leżał. Od wczoraj. — Miała nadzieję, że nie było słychać złośliwości w jej głosie. Po namyśle doszła do wniosku, że niewiele ją to obchodzi. Może nadeszła odpowiednia chwila na rozmowę, teraz, gdy przepełniał go żal za zdechłym psem. — Czy podpisałeś traktat, wuju? Czy wszystko przebiegło zgodnie z planem?
— Co? O, tak, moja droga. Byli tam wszyscy wodzowie. Wiesz, oczywiście, że traktat był gotowy już w lutym, ale musieliśmy czekać na wszystkich wodzów. Przybyli na czas. Nie spodziewałem się żadnych problemów. Seminole ufają swoim białym braciom. Szkoda, że my nie możemy zrewanżować się im tym samym.
Savanna poczuła gorycz w ustach. Z trudem nad sobą panowała. Jeśli wszystko przebiegło po myśli wuja, to MacAllister się spóźnił. Serce zabiło w niej żywiej na myśl, że wkrótce powróci. Nie musiała znać wszystkich szczegółów dotyczących podpisywania traktatu, nie chciała słuchać przechwałek Jessupa. Wystarczyło wiedzieć, że Osceolę i innych wodzów przechytrzono.
— Może wybierzesz się, dziecko, na spacer, a ja zajmę się starym Henrym. Chcę zostać sam ze swoim starym przyjacielem.
Savanna przyglądała mu się przez chwilę. Jakże smutne było to, że miał tyle uczuć dla starego psa i jednocześnie tyle obojętności dla ludzkich istnień. Być może nie był osobiście odpowiedzialny za podpisanie akurat tego traktatu, ale dopomógł w tym. Cieszył się, że Indian znów oszukano. Nigdy nie mogłaby obdarzyć Thomasa Jessupa uczuciem innym niż nienawiść.
Ujęła w dłonie suknię, zeszła po schodach i ruszyła wolno ulicą. Jej serce zaśpiewałoby ze szczęścia, gdyby zobaczyła w kawiarni Culpeppera.
Sloan musiał czekać trzy dni, nim Culpepper zdołał zakotwiczyć statek. Było popołudnie, kiedy Savanna odstawiła na stolik swoją szklankę z lemoniadą i spostrzegła MacAllistera. Chciała zerwać się z miejsca i podbiec do niego. Wyglądał na smutnego i przygnębionego. Było jasne, że mu się nie udało.
Obaj mężczyźni usiedli przy sąsiednim stoliku i zamówili butelkę whisky. Savanna poczekała, aż mężczyźni rozsiądą się wygodnie, a potem się odezwała:
— Mój wuj wrócił trzy dni temu i powiedział, że wszystko poszło dobrze. Osceola podpisał traktat wraz z innymi wodzami. Nie podobał się jej ton wymówki we własnym głosie, ale nic nie mogła na to poradzić.
— Nie mogliśmy zakotwiczyć przeklętego statku, nie mówiąc już o zejściu na ląd. Roiło się tam od Krików, jak od much na zgniłym owocu. Raz nawet ruszyłem na Wybawcy do brzegu i zostałem od razu zawrócony przez żołnierzy. Wszystkiego próbowaliśmy. Powinienem był wszystko to przewidzieć. Wojskowi planowali to od dawna. Każda ścieżka, każdy szlak i rzeka były strzeżone. Nawet pies by się nie prześlizgnął. Nie miałem tam nic do roboty. Byliśmy zmuszeni zawrócić. Przykro mi, Savanno, ale wszystko na nic.
Savanna oddaliła się, a w ślad za nią Culpepper, który powiedział, że Maeve obiecała spędzić z nim noc. Sloan siedział przez dłuższy czas. Nie pamiętał już, kiedy czuł się równie samotny. Zdążył już napocząć drugą butelkę, kiedy wyczuł obok siebie czyjąś obecność.
— Beaunell! — wykrztusił.
Beaunell Gentry zbliżyła się do jego stolika, maleńkie piórko na jej modnym kapeluszu drgało w takt jej kroków. Miała na sobie szafirową, jedwabną suknię obszytą galonami wojskowego typu i mosiężnymi guzikami. Ciemne włosy były zebrane z tyłu głowy, a różowe błyszczące usta rozchylały się w sztucznym uśmiechu. Beaunell była damą w każdym calu; nic nie wskazywało na jej profesję.
— Sloan, tak mi się wydawało, że to ty, ale nie byłam pewna. Co robisz w Nowym Orleanie?
Sloan przyjął obronną postawę.
— A ty, co tu robisz? Czy coś się stało u Annemarie?
Beaunell zachichotała.
— Zawsze coś się dzieje w domu Annemarie, jak wiesz. Rozstałyśmy się. Był już najwyższy czas. Pewien dziarski major zaprosił mnie do Nowego Orleanu, a ponieważ nie miałam nic lepszego do roboty, postanowiłam skorzystać z jego propozycji. Jest bardzo przystojny i niezwykle hojny stwierdziła Beaunell spokojnie, mając nadzieję, że wzbudzi zazdrość Sloana.
— Cieszę się, Beau. Jestem zadowolony, że spotkałaś kogoś, kto ci się podoba. Zamierzasz tu zostać czy ruszysz dalej ze swoim majorem?
— Co masz na myśli mówiąc, że się cieszysz? Czego się spodziewałeś, że będę siedzieć i obgryzać paznokcie czekając na ciebie? To nie w moim stylu, Sloan. Jak mogłeś mnie odrzucić po tym wszystkim, co razem przeżyliśmy, czym się dzieliliśmy. Kazałeś mi wierzyć…
— Daj spokój, Beau. Nigdy ci niczego nie obiecywałem. Płaciłem za wszystko, co mi dawałaś, a przypominam, że byłem więcej niż hojny. Jeśli opacznie mnie rozumiałaś, to nie moja wina. Lubię cię; zawsze cię lubiłem. Na swój sposób darzę cię sympatią, ale nie jestem w tobie zakochany. Nie mam zamiaru się z tobą żenić. Łączy nas kilka dobrych lat i miłe wspomnienia. Dlaczego na tym nie poprzestać? Jeśli potrzebujesz pieniędzy…
Na twarzy Beaunell pojawiła się wściekłość.
— Nie chcę twoich pieniędzy. Nie potrzebuję twoich pieniędzy. Nawet przez minutę nie dałam się oszukać. To ta przeklęta dzikuska, co? Ta, która rzuciła się na mnie w salonie Annemarie. Nie martw się, twoja droga Annemarie nie wygadała się, tylko Jenny. Stara, gruba Jenny nie mogła się doczekać, kiedy mi powie wszystko, co było do powiedzenia. Wiedziałam, że coś knujesz? Załatwię cię Sloan, w taki czy inny sposób. Nie ujdzie ci na sucho to, co mi zrobiłeś — warknęła z nienawiścią.
— Jezu, Beau, zamknij się, nim usłyszą cię wszyscy mieszkańcy Nowego Orleanu. Kiedy wreszcie to zrozumiesz, że i tak nic by z tego nie wyszło? Było nam dobrze w łóżku, ale w życiu to nie wszystko.
— Jak zabawianie się z Indianami, co? — rzuciła Beaunell. — Dowiem się, co zamierzasz, a wtedy pożałujesz, że tak mnie potraktowałeś.
— Wracaj do swojego majora i wyjdź za niego, jeśli tak tego chce. Miej z nim dzieci i osiedl się gdzieś. Zapomnij o mnie, ułóż sobie nowe życie. — Mogłabym to zrobić, gdybym poślubiła ciebie, Sloan. Wiesz, że zawsze cię kochałam. I myślałam, że i ty mnie kochasz. Kiedy wspominałam o małżeństwie, nie mówiłeś nie. Dawałeś mi do zrozumienia…
Sloanowi nie podobał się ten żałosny ton jej głosu, te łzy, które napłynęły do jej okrągłych oczu. Były nieszczere. Miał więcej pieniędzy niż major; chodziło tylko o to. Wciąż jednak musiał postępować z nią delikatnie, przekonać ją, że i tak był dla niej nieodpowiednim mężczyzną, jeszcze nim spotkał Savannę. Włos mu się jeżył na głowie, gdy myślał, do czego Beaunell jest zdolna.
Kilka dni później, wchodząc do swojego pokoju, Savanna zauważyła, że drzwi do pokoju wuja są szeroko otwarte. Zajrzała ostrożnie do środka i zobaczyła, że pakuje do torby swoje rzeczy. Wyjeżdżał. Poczuła, jak wali jej serce. Nic nie powiedziała, ale w jej oczach można było dostrzec zdziwienie. Przecież niedawno wrócił. Coś musiało się stać:
— To ty, moja droga Savanno? Jak pięknie wyglądasz. Wyjeżdżam rano. Udaję się na front, by rozprawić się z tymi przeklętymi dzikusami. To będzie totalny atak. Zamierzamy stłumić każdy opór w zarodku.
Savanna myślała gorączkowo.
— Ale przecież dopiero co podpisałeś traktat. Mówiłeś…
— Wiem, co mówiłem, i wiem, co mówię teraz. Każdy z tych dzikusów, bez wyjątku, zostanie zabity. Dopilnuję tego osobiście. Myślałem, że pójdziemy dziś wieczór na kolację do Antoine’a. Chcę cię zapamiętać w ładnym otoczeniu, a Antoine jest idealnym miejscem. Obsługa jest bez zarzutu, a jedzenie wspaniałe. Muszę wyruszyć przed świtem, by dotrzeć na stację i dopilnować załadunku oddziałów. To mój obowiązek. Nie ma powodu, byś wstawała tak wcześnie. Zjemy kolację, napijemy się wina i pożegnamy już dzisiaj. Wszystko załatwiłem. Przekazałem na twoje konto dodatkowe pieniądze. Pani Bouvier nadal będzie zajmować się domem. Zapewni ci wszelkie wygody. Wiem, że może ci dokuczać samotność, ale będą cię odwiedzać żony moich oficerów. Postaram się przyjeżdżać do ciebie jak najczęściej. Nie zamierzam nigdy więcej tracić córki Caroline. Nie wiesz nawet, jaki jestem z twego powodu szczęśliwy. To tak, jakby znów mieszkała tu ze mną moja ukochana Caroline.
Savanna była porażona. Jedyne, co jej przychodziło do głowy, to następna wyprawa bez butów do pokoju MacAllistera, ale najpierw będzie musiała pójść ze swym wujem na kolację. Jak Sloan zareaguje na nowiny?
— Czy godzina ci wystarczy, by przebrać się do kolacji?
Savanna skinęła głową. Mogła się przebrać w ciągu pięciu minut, gdyby musiała. Pięć minut na zmianę stroju, a pięćdziesiąt na myślenie, a może w godzinie było czterdzieści minut? Nie mogła sobie przypomnieć. Nie miało to zresztą większej różnicy. Wuj czekałby na nią, nawet gdyby spóźniła się o dwie godziny. Mógłby ją zbesztać, ale tylko uśmiechałby się i mówił, jak bardzo kocha córkę Caroline.
Savanna przebrała się w prostą, elegancką suknię, która pasowała do koloru jej oczu. Aksamitną wstążkę z kameą zawiązała na szyi. Zastanawiała się nad zmianą pantofli. Nienawidziła butów wszelkiego rodzaju. Kiedy już miała je na stopach, wolała je nosić aż do wieczora. To, że musiała je zdjąć i szukać nowej pary, która pasowałaby do sukni, było dla niej torturą. Ale zrobiła to. Uczesała się szybko. Włosy opadały jej teraz swobodnie na ramiona. MacAllister mówił, że lubi, jak ma rozpuszczone włosy, bo wygląda wtedy jak anioł. Może zobaczy w restauracji MacAllistera i zacznie z nim flirtować. Annemarie miała rację; łatwo było flirtować. Podobał jej się nawet ten wyraz niepokoju na jego twarzy, kiedy trzepotała rzęsami patrząc na niego. Uwielbiała, kiedy w jego oczach pojawiała się senność, kiedy zaczynał się wiercić na krześle, jakby obsiadły go mrówki.
Thomas Jessup wodził wzrokiem po sali restauracyjnej, aż w końcu wybrał odpowiednie dla nich miejsce. Był to mały, intymny stolik otoczony palmami w donicach. Po lewej stronie znajdowała się złota klatka z parą papużek siedzących obok siebie na, żerdzi. Każdy, kto wchodził do restauracji, od razu dostrzegał dekorację, a potem gości przy stoliku, zwłaszcza córkę Caroline.
Jessup zamówił dania dla obojga: pieczone jagnię, ziemniaki z pietruszką, kruchą, zieloną sałatę i marchewkę. Na koniec miękkie, rozpływające się w ustach bułeczki grubo posmarowane masłem. Wino, co stanowczo podkreślił, miało być odpowiednio schłodzone. Kawa i truskawki na deser.
Savanna nie mogła sobie poradzić z miętową galaretą, w której podano jagnię. Annemarie nie mówiła, jak się to je. Radziła, by w razie wątpliwości bawić się jedzeniem, mieszać je na talerzu tak długo, aż zjawi się w końcu ktoś, kto je zabierze. Savanna postąpiła zgodnie z jej radą.
— Nie jesteś głodna, moja droga? — spytał Jessup z troską w głosie. Spojrzała przestraszona na wuja.
— Nie, myślałam tylko o tym, że jutro wyjeżdżasz.
— I ja o tym myślałem. Nie martw się. Wrócę, jak tylko będę mógł. Wszystko będzie dobrze.
Jego głos był pełen troski. Nadal bawiła się galaretą, która zaczęła się roztapiać. Małe, białe ziemniaki, posypane pietruszką, już dawno zamieniły się w nieapetyczną masę i zmieszały z galaretą. Skręcał jej się żołądek, kiedy patrzyła na swój talerz.
— To niezłe, ale myślę, że pani Bouvier przyrządza lepszą pieczeń.
Wydaje mi się, że cały sekret w przyprawach, których używa. Nie ma dwóch kucharek, które gotowałyby tak samo — stwierdził tonem kulinarnego eksperta Jessup.
— Z pewnością masz rację, wuju.
Przy wejściu do restauracji powstało małe zamieszanie. Savanna zaniemówiła z wrażenia. To była kobieta, która ją zaatakowała w salonie Annemarie. Dawna kobieta MacAllistera! Zagryzła język i poczuła słony smak krwi. Co ona tu robiła? Czy podejdzie do ich stołu? Po raz pierwszy w swym życiu Savanna odczuła strach. Nie miała gdzie się ukryć, dokąd uciec. Mogła tylko udawać, że nie wie, o co chodzi. Beaunell, wsparta na ramieniu przystojnego mężczyzny w mundurze, ruszyła między stolikami, wysoko podnosząc głowę i na nikogo nie zwracając uwagi. Bardzo dobrze. Savanna westchnęła i zaatakowała łyżeczką soczyste, czerwone truskawki, które przed nią stały. Żałowała, że nie może wziąć ich w palce i włożyć do ust. Bardzo trudno było jeść owoce łyżeczką, tak jak robił to jej wuj.
Gdzie usiadła dawna kobieta MacAllistera? Czy zauważy ją i jej wuja, gdy będą już wychodzić? Żałowała, że nie zwróciła większej uwagi na rozstawienie stołów w restauracji, kiedy weszli. Ale było już za późno. Teraz miała do przekazania MacAllisterowi dwie wiadomości. Siedzieli nad kawą i resztką wina. Savanna prowadziła z wujem błahą rozmowę na nieistotne tematy, takie jak jej ostatni haft czy kolor nici, których używała. Dostrzegła, że wuj nie jest specjalnie zainteresowany jej nudnymi zajęciami. Podobnie jak ona.
— Jeśli skończyłaś, moja droga, to możemy chyba wyjść. Chcę wyjechać wcześnie rano. Pociąg odchodzi o siódmej, a muszę być na stacji dobrą godzinę wcześniej. Bardzo się cieszę, że mogłem z tobą spędzić te cenne chwile dzisiejszego wieczoru. To niemal tak, jakbym miał przy sobie swoją ukochaną Caroline. Chodź, moja droga — powiedział podnosząc się, by odsunąć jej krzesło.
Savanna próbowała wstać od stołu tak, by tamta kobieta nie zauważyła jej. Poszło jej fatalnie. Nawet z daleka mogła usłyszeć, jak kobieta westchnęła poruszona. Odwróciła się rozmyślnie i spojrzała wprost na Beaunell, prowokując ją do awantury.
— Kto to jest? — spytała Beaunell swego towarzysza, majora Stevena Foxe’a.
— To panna Savanna James. Znasz ją? Jeśli tak, to chciałbym, żebyś mnie przedstawiła.
— Pewnie, że chciałbyś. Nie chodzi mi o nią, tylko o mężczyznę, który jej towarzyszy. Kto to jest?
Foxe spojrzał zdziwiony na Beaunell.
— To generał Thomas Jessup, mój dowódca. Chcesz się z nim zapoznać? Panna James to jego siostrzenica. Każdy oficer, który służy pod jego rozkazami, czeka niecierpliwie na zaproszenie do jego domu.
Beaunell poczuła, że wszystko się w niej burzy. A więc to tak. Starała się pojąć swoim bystrym umysłem, o co tu chodzi. Pod koniec kolacji miała wrażenie, że już wie. Głos Foxe’a przestraszył ją, wyrywając z głębokiej zadumy.
— Jessup wyjeżdża koleją z samego rana. Rusza na front. Ja zostaję jeszcze przez jakiś czas, by dopilnować kilku szczegółów. Za tydzień dołączę do niego. Nawet wcześniej, jeśli będzie mnie potrzebował.
— Rano, powiadasz?
Kiedy przytaknął, Beaunell wgryzła się w krwisty kawałek mięsa. Przeżuwała zawzięcie i mrużyła oczy, co major brał za dowód lubieżności.
Savanna weszła do salonu i rozsiadła się na eleganckim krześle. Kiedy jej wuj zamierzał w końcu pójść do łóżka? Dlaczego wciąż kręcił się po domu? Jego torby były już spakowane i stały przy drzwiach wejściowych. Może był niespokojny i nie bardzo wiedział, jak ma powyrzynać ludzi Osceoli. Może martwił się też o własne bezpieczeństwo.
Była już północ, kiedy Savanna poszła na górę, do swojego pokoju. Nie mogła pobiec teraz do Sloana. Ranek wkrótce nadejdzie. Jak tylko jej wuj uda się na stację.
Spała źle, przewracając się i rzucając na łóżku. Obudziła się zlana potem, kiedy wciąż było ciemno. Umyła się i włożyła świeżą suknię. Zeszła po cichu do kuchni. Pani Bouvier już się krzątała. Na piecu bulgotała kawa. Na stole stały wiktuały potrzebne do przyrządzenia obfitego śniadania, jakie zwykł jadać Jessup. Na samą myśl o jedzeniu robiło jej się niedobrze, ale wiedziała, że musi towarzyszyć swemu wujowi przy rannym posiłku i życzyć mu bezpiecznej podróży, kiedy będzie pił swoją kawę i pochłaniał pół tuzina jaj ze stosem kromek pszennego chleba.
Savanna siedziała już na swoim miejscu, kiedy Jessup wszedł do jadalni.
Na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie a potem radość. Była nieodrodną córką swej matki. Jak to miło z jej strony, że wstała tak wcześnie, by go pożegnać. Caroline zachowałaby się tak samo.
— Dzień dobry, moja droga. Chcę ci powiedzieć, że miło mi cię widzieć o tak wczesnej porze. Dzięki temu zniosę nasze rozstanie o wiele łatwiej. Nie wiesz nawet, jak się cieszę. Żałuję, że nie mogę posiedzieć tu z tobą i porozmawiać, ale czekają na mnie moi ludzie.
Otarł usta i wstał od stołu. Savanna też się podniosła i odprowadziła go do drzwi wejściowych. Na zewnątrz prężył się adiutant. Natychmiast zabrał torby generała i zapakował do powozu. Zasalutował i odjechał. Jessup objął Savannę i spojrzał jej w oczy.
— Jesteś naprawdę lustrzanym odbiciem Caroline.
Oddalił się, nie mówiąc nic więcej.
Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły; Savanna popędziła na górę po szal. Spryskała się szybko perfumami i przyczesała włosy. Właśnie zamierzała zbiec po schodach, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Zerknęła ciekawie przez poręcz. Drzwi otworzyła pani Bouvier i zaprosiła młodą kobietę do środka. Savanna zasłoniła usta dłonią, by stłumić okrzyk zdumienia — to była Beaunell.
— Chciałabym zobaczyć się z generałem Jessupem — powiedziała cicho Beaunell, jak przystało na damę.
— Generała nie ma, proszę pani. Ale powinna go pani jeszcze spotkać na stacji. Pociąg odchodzi o siódmej.
Beaunell zastanawiała się przez chwilę.
— A siostrzenica generała, Savanna, jest w domu?
— Tak, jest. Czy mam ją zawołać? Udała się do swego pokoju, gdy tylko generał wyjechał. Podejrzewam, że czuje się z tego powodu bardzo samotna. — Z pewnością. Nie będziemy jej przeszkadzać. Przyjdę ponownie, kiedy już będzie w lepszym nastroju. Teraz udam się na dworzec, by zobaczyć się z generałem Jessupem.
Beaunell odwróciła się i odeszła; z jej postaci biła pewność siebie, jakby przez cały tydzień nie robiła nic innego, tylko składała wizyty o szóstej rano.
Savannie tak bardzo trzęsły się kolana, że ledwie mogła ustać na nogach.
Oddychała głęboko, starając się zapanować nad sobą. Wiedziała, że musi się stąd wydostać, nim ta kobieta dotrze na stację. Nie miała pojęcia, gdzie ta stacja się znajduje, nie mówiąc już o tym, ile czasu będzie potrzebowała, by tam dotrzeć. Podbiegła do okna i zdążyła jeszcze zauważyć, że powóz, którym przyjechała kobieta, znika za rogiem. Zrzuciła buty, a założyła mokasyny. Nikt by ich nie dostrzegł pod suknią. Z tego, co widziała za oknem, niewielu ludzi kręciło się o tej porze po ulicy.
Zeszła cicho na dół i wymknęła się z domu. Gdy tylko znalazła się na dworze i poczuła rześkie poranne powietrze, ruszyła biegiem. Dotarła zdyszana do hotelu. Ignorując niezadowolonego recepcjonistę skierowała się ku schodom. Nie zawracała sobie głowy pukaniem. Otworzyła drzwi jednym szarpnięciem. Wyglądało na to, że Sloan śpi. Jak mógł, w takiej chwili?
— Co u diabła! — krzyknął zaniepokojony, widząc ją w drzwiach o tak dziwnej porze. — Savanna!
— Posłuchaj, MacAllister.
Szybko zrelacjonowała to, co usłyszała poprzedniego dnia od Jessupa, niczego nie pomijając, nawet śmierci psa. Na zakończenie powiedziała o Beaunell i jej wyprawie na stację.
Sloan ściągnął pospiesznie piżamę i założył spodnie, a następnie buty.
— Beaunell — mruknął. — Mała suka. Powinienem się domyślić, że będą z nią kłopoty. Nie ma czasu na pakowanie. Niczego nie muszę stąd zabierać. Wyciągnął z portfela plik banknotów.
Recepcjonista spojrzał na stos papierowych pieniędzy, które rozsypały się na kontuarze. Potem popatrzył szeroko otwartymi oczami na plecy Sloana i Savanny. Co za dziwna para, mruknął do siebie. Ale jego matka lubiła słuchać opowieści o niezwykłych gościach, którzy zjawiali się w hotelu. A pięćdziesięciodolarowy napiwek, który pozostawił ten mężczyzna, spodoba jej się jeszcze bardziej.
Sloan zaprowadził Savannę do stajni, dał następny plik banknotów chłopcu stajennemu i osiodłał Wybawcę. Nawet wielkie zwierzę zdawało się rozumieć, że już czas ruszać.
Sloan wiedział, że Jessup, po rozmowie z Beaunell natychmiast wróciłby do domu, by przesłuchać siostrzenicę. Gdyby się zastanowił, w jakim celu Savanna go okłamała i nie powiedziała mu, gdzie spędziła te wszystkie lata, i dlaczego postanowiła się ujawnić akurat wtedy, gdy zaangażował się w najbardziej zaciętą wojnę z Seminolami, od razu uzyskałby odpowiedź. Savanna, która spędziła życie pośród Seminoli, wkroczyła w jego życie po to, by go szpiegować na rzecz Indian. Nie wiadomo, co by zrobił. Niewykluczone, że przyszłoby mu do głowy nawet morderstwo. Po tym, co mu opowiadała Savanna, MacAllister wiedział, że Jessup jest przywiązany do dziewczyny tylko ze względu na siostrę. Savanna ją po prostu zastąpiła.
Podążali bulwarem Vieux Carre w kierunku nabrzeża. „Polly Copinger” czekała na swoim miejscu. Miał nadzieję, że Culpepperowi udało się skompletować załogę. MacAllister pocieszał się, że Beaunell nic nie wie o statku. Tej jednej informacji nie mogła przekazać Jessupowi. Na razie nie groziło im żadne niebezpieczeństwo. Czuł się jednak tak, jakby siedziała mu na karku cała sfora diabłów, chciał więc wypłynąć z Nowego Orleanu jak najszybciej.
Godzina była późna. Na twarz Savanny padały światła portu, wydobywając ją z mroku.
— Powinniśmy zejść na dół — powiedział, dotykając delikatnie jej ramienia. — Zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy. Culpepper zebrał załogę i planuje wyruszyć z następnym odpływem. Za niecałe pięć godzin. Lepiej się prześpijmy.
— Wiesz, MacAllister, nie mogę przestać myśleć o tym, że wszystko to było na próżno. Wszystko. Bardziej przydałabym się Osceoli, gdybym pozostała z jego ludźmi i opatrywała rannych. Wszystko na nic. Na nic.
— To nieprawda — zaoponował Sloan. — Zrobiłaś wszystko, co mogłaś.
Nikt nie zrobiłby więcej. Zebrałaś wiele cennych informacji; to ja ponoszę odpowiedzialność za to, że nie dotarły do Osceoli.
Uderzył dłonią w burtę z taką siłą, że Savanna się skrzywiła.
Rozpętała się w niej burza sprzecznych uczuć. Nie, nie wszystko na próżno. Gdyby została z Seminolami, nigdy nie dowiedziałaby się, kim jest Thomas Jessup. Nigdy nie dowiedziałaby się dostatecznie dużo, by móc odszukać któregoś dnia rodzinę ojca. Dowiedziała się o swojej matce rzeczy, których nie znała. Spędziłaby resztę życia w rozterce, odczuwając brak jakiejś cząstki siebie samej.
Kajutę wypełniał miękki blask lampy naftowej. Savanna przebrała się w jedwabną koszulę, którą MacAllister zostawił na statku. Czuła, jak się jej przygląda, jak chłonie ją oczami. Tu było jej miejsce, u boku MacAllistera. W takich chwilach łączyła ich wspólna pasja. Ale wiedziała, że tej nocy będzie inaczej, że muszą nieść sobie nawzajem pociechę i łagodzić ból rozczarowania.
Sloan wysunął ramiona i przyciągnął ją do siebie. Stanęła między jego rozchylonymi kolanami.
— Zawsze masz na sobie jedną z moich koszul; lubię to.
Potargała mu włosy, rozkoszując się ich gęstością. Nawet jeśli tego nie powiedział, była jego kobietą. Tylko jego.
Otoczył ramionami jej biodra i przycisnął twarz do płaskiego brzucha.
Trzymał ją tak przez chwilę, nim pociągnął na łóżko. Jego usta rozpoczęły cudowną wędrówkę po jej brodzie, szyi, aż do ulubionego miejsca między piersiami.
Savanna uległa, ofiarując mu samą siebie, czekając na rozkosz, którą miał jej dać. Rozkosz, która pomogłaby uleczyć smutek i zapomnieć o lękach, choć na krótką chwilę.
Sloan powiedział jej, że płyną na Florydę. Do Seminoli. Gdy jego dłonie znalazły gładkość jej ud i źródło pożądania, wiedziała, że na zawsze pozostanie ze Sloanem i że razem zbudują chikkee.
Był koniec marca; ziemię Osceoli owiewała balsamiczna bryza znad Zatoki Meksykańskiej. Drzewa zazieleniły się i obsypały pąkami. Za sprawą wiosny pojawiło się nowe życie. Młode, głodne liski trącały nosami matczyny brzuch; ptaki szukały pracowicie pożywienia dla swych piskląt, a polne kwiaty składały hołd słońcu, mieniąc się żywymi barwami.
„Polly Copinger” zakotwiczyła u ujścia niewielkiej rzeczki, która wpadała do zatoki, dostatecznie daleko od Fortu Dade, by pozostać niewidoczną dla patroli wojskowych.
Nawiązawszy kontakt z grupą czarnych, którym polecono wypatrywać przybycia „Polly”, Sloan i Savanna wyruszyli do prowizorycznego obozowiska w głębi lądu. Byli zadowoleni, że załoga pozostanie na pokładzie razem z Culpepperem. Każdy Murzyn dźwigał na swych mocnych plecach skrzynkę z bronią.
Savanna szybko zaadaptowała się do nowych warunków i bez trudu odbyła jednodniowy marsz. Zapadał zmierzch, gdy dotarli do obozowiska Seminoli.
Nie było końca powitaniom i słowom, którymi Osceola zasypywał ich przy ognisku.
— Co się nie udało? — spytał.
— Generał Jessup nie jest człowiekiem, który dotrzymuje słowa. Próbowałem dotrzeć do ciebie już wcześniej, ale nie mogłem zbliżyć się do brzegu. Krikowie i ludzie Jessupa patrolowali każdy skrawek lądu. Musiałem wrócić do Nowego Orleanu. Przywiozłem ze sobą trzysta strzelb typu Hall. Przed końcem maja nadejdzie kolejny transport dwóch tysięcy, a trzeci i ostatni w pierwszym tygodniu czerwca. Ty i inni wodzowie podpisaliście dokument bez wartości. Wiesz już chyba o tym. Stał za tym Jessup, jak się zapewne domyśliłeś. A teraz zapoznaj mnie z sytuacją; powiedz, co się dotychczas tu wydarzyło. Jak możemy pomóc?
Osceola rozważał przez kilka chwil pytanie Sloana, nim odpowiedział.
— Tylko tobie, bracie, powierzę swoje troski. Mój lud traci siły. Moimi najlepszymi wojownikami są teraz czarni, którzy wkrótce ode mnie odejdą. Muszą myśleć też o sobie. Jestem dumny z mych czarnych braci. Krąży plotka, że Coa Hadjo, który ma wielu Murzynów pod swym przywództwem i który rozbija obozy na południe stąd, nad jeziorem Okeechobee, dogaduje się z Jessupem. Nie dalej jak wczoraj dotarło do mnie, że grupa czarnych przeciwstawiła się Coa Hadjo, który chciał ich odesłać białym. Mówili, że to nie on ich złapał, więc nie on będzie ich odsyłał. Nie mam powodu, by nie wierzyć w tę historię. Jesteśmy teraz podzieleni, i trudno powiedzieć, kto mówi słowa prawdy, a kto fałszu. Sam starłem się z Coa Hadjo tydzień temu, na ostatniej naradzie. Chciał, by wydano zbiegłych niewolników. Wygłosiłem mowę pełną gniewu przeciwko takiej zmianie postępowania. Dopóki tu jestem, nic takiego się nie wydarzy. Cóż więcej mogę ci rzec, bracie?
— Zamierzam wyszkolić twoich ludzi w obchodzeniu się z nową bronią — powiedział Sloan — wpoić im dyscyplinę, której potrzebują, by walczyć z białym człowiekiem. Bez dyscypliny i dobrej organizacji nie można liczyć na zwycięstwo. Nasz sukces będzie w znacznej mierze zależał od dobrych chęci wojowników. Zacznę od twych zastępców, a oni z kolei będą mogli szkolić innych. Jessup przystąpi do ataku przed końcem lata. Twoi ludzie muszą być wtedy gotowi. — Zrelacjonował szybko, jak on i Savanna spędzali czas w Nowym Orleanie. — Nie byłoby nas tutaj, gdyby nie Savanna. Uważa, mój bracie, że na niewiele się przydała. Chciała powrócić z podniesioną głową, pełna dumy. Na pewno by się ucieszyła, gdybyś wypowiedział pod jej adresem jakieś dobre słowo.
— Uczynię to. Jestem wam obojgu wdzięczny. Zapasy, które nam dostarczyłeś, sąjuż na wyczerpaniu, ale przetrwamy. A jeśli mamy umrzeć, co przepowiada Wielki Bóg na niebie, to będzie nadal żył nasz duch. Ty zaś, bracie, dopóki z nami przebywasz, jesteś w niebezpieczeństwie. Biały człowiek, który nie potrafi wytłumaczyć, co tu robi, jest już martwy. Będziesz musiał przywdziać nasz strój. A gdzie twój statek, „Polly Copinger”? Lękam się o ciebie, bracie.
— Nie lękaj się. Słyszałem już o tym wszystkim od pewnego przyjaciela w Galveston. Zapewniam cię, że już dawno temu wszystko rozważyłem. Jestem Amerykaninem. Białym człowiekiem. Lecz nie mogę patrzeć na oszustwa, jakich się tu dokonuje. Nie uważam swych postępków za zdradę. Staram się jedynie dopomóc choćby trochę w tej nierównej walce. Jeśli większość Amerykanów zrozumie, co uczyniono Seminolom, to nie uznają mnie za winnego. Dość już powiedziałem. — W głosie Sloana, poważnym do tej chwili, pojawił się lżejszy ton. — Co zaś się tyczy „Polly”, to stoi ona w głębokiej zatoczce, pod opieką starego wilka morskiego o sokolim wzroku, który będzie wiedział, co robić w razie kłopotów. Moja załoga jest dobrze opłacona i posłuszna. Imienniczka naszej matki nie pójdzie na dno, a może się nawet zdarzyć, że ocali nas w trudnej sytuacji.
— Chciałbym zobaczyć kiedyś ten statek, który nazwałeś imieniem naszej matki.
Wpatrywał się w płomienie ogniska z nieznacznym uśmiechem na ustach, wspominając dawno minione dni, kiedy to dorastał pod czujnym okiem Polly.
Nastało kojące milczenie. Kiedy Osceola znowu przemówił, jego głos brzmiał już łagodniej:
— A dziewczyna, czy znaczy coś już dla ciebie? Zbudujesz z nią chikkee, kiedy nadejdzie właściwa pora? A może już to zrobiłeś?
Sloan roześmiał się. Święta prawda, pomyślał.
— Zawsze chciałeś znać odpowiedź, nim postawiono pytanie. Tak. — To było wszystko, co miał do powiedzenia.
W czarnych jak węgiel oczach Indianina błysnęło rozbawienie.
— Poskromiłeś żbika!
— To bardziej ona mnie poskromiła — uśmiechnął się Sloan.
— Robi się późno, bracie. Wyślę” jeźdźca z wiadomością, moi zastępcy będą tu o pierwszym brzasku. Jutro znowu porozmawiamy. Obiecałem dzieciom opowiedzieć jakąś historię przed snem. Czekają na mnie. Jak myślisz, Sloan, czy to ma być o dwóch braciach, którzy dorastali razem, by któregoś dnia pokochać się jeszcze mocniej?
— Gdybym miał tak urocze córki jak twoje, to właśnie taką historię bym im opowiedział. Śpij dobrze, bracie. Jutro zaczyna się nowy dzień. Dla nas wszystkich. Stworzymy wspólnie coś, czego nie odbierze ci żaden człowiek.
Obaj mężczyźni podnieśli się w tej samej chwili. Czarne oczy wpatrywały się w stalowoszare. Obaj wyciągnęli jednocześnie ręce i dotknęli delikatnie swych ramion. Cieszyli się, że znów są razem.
Sloan był zmęczony i udał się na poszukiwanie Savanny. Stała trochę dalej i rozmawiała cicho z jakąś kobietą. Dostrzegła Sloana i ruszyła w jego stronę. Zauważył w migotliwym świetle ogniska, że zdjęła swoją jedwabną suknię i włożyła jasnobłękitną, wełnianą spódnicę i żółtą bluzkę. Podarunek, wyjaśniła później, od Porannej Rosy, za to, co starała się zrobić dla jej męża. Sloan przyglądał się, jak rozkłada koce obok ogniska, ale na tyle daleko, by zapewniało to choć trochę intymności.
Mico pełnił nocną wartę. Kiedy zobaczył, że Savanna rozkłada koce, zacisnął zęby. Jego ciemne oczy chłonęły dwie przytulone do siebie sylwetki.
Przez dwa tygodnie Sloan szkolił ludzi Osceoli tak zawzięcie, aż zaczęli w końcu błagać swego wodza o litość.. Osceola nie chciał w ogóle słuchać i nawymyślał swoim wojownikom od chorych bab.
— Mój brat pragnie jedynie uratować życie wam, waszym żonom i dzieciom. Każdy, kto odważy się narzekać, zostanie ukarany.
Młodzi wojownicy ładowali posłusznie, mierzyli i strzelali. Ćwiczyli bezustannie, aż bolały ich ramiona z wysiłku.
Pewnego dnia Sloan stwierdził, że są gotowi, i obiecał urządzić pokaz dla Osceoli i reszty obozu. Wojownicy pokryli twarze wojennymi barwami i założyli swoje najlepsze stroje.
Osceola zasiadł ze skrzyżowanymi nogami obok swego chikkee. Jego córeczki usiadły przy nim, ich matka z tyłu.
— To ty musisz rozkazać zastępcom, by szkolili innych tak jak oni sami byli szkoleni — zwrócił się do niego Sloan. — Jeśli nie będą postępować według moich wskazówek i bezlitośnie ćwiczyć ludzi, to wszystko na nic. Teraz, gdy już opanowali sztukę strzelania, muszą przekazywać ją innym. Nie ja tu wydaję rozkazy.
— Będzie, jak mówisz. Widzę po błysku w ich oczach, że są pewni siebie i podnieceni. To dumni ludzie. Mogę liczyć na każdego z nich. Nie będziemy mieć z nimi żadnych kłopotów. Nie martw się, bracie.
— Potrafią strzelać lepiej od jakiegokolwiek żołnierza liniowego, Osceolo. Potrzebowali jedynie dyscypliny. Jestem zadowolony, że udało mi się kupić tę broń.
— Zrobiłeś wiele dla naszych ludzi. Nigdy ci tego nie zapomnimy.
Pokaz trwał dobrze ponad dwie godziny. Na początek wojownicy ustawili się w szeregu i strzelali do celu. Potem strzelali jednocześnie do innego celu. Ilekroć Sloan podnosił albo opuszczał ramię, kucali i strzelali, lub też biegli, mierzyli i dopiero wtedy wypalali ze swej broni. Potrafili rzucić się na ziemię, potoczyć w prawo i strzelić, a potem potoczyć się w lewo, ładując jednocześnie. Nigdy nie strzelali z tej samej pozycji dwa razy. Na końcu wojownicy stanęli w szeregu, z bronią na ramieniu. Czekali. Sloan wstał i przeszedł przed frontem oddziału, jak generał dokonujący inspekcji wojska. Z każdym zamienił osobiście kilka słów. Zwracając się do Mico, który stał na samym końcu, powiedział cicho:
— Jesteś najlepszym strzelcem w całym obozie. Jestem z ciebie dumny.
Mico spojrzał Sloanowi w twarz. Czarne jak smoła oczy Indianina niczego nie wyrażały.
MacAllister odwrócił się do zebranych.
— Nie mam żadnych zastrzeżeń! — krzyknął. Rozległy się gwizdy i krzyki radości.
Osceola wstał, trzymając jedną z córek na ramieniu.
— Jestem dziś z was dumny. Memu bratu należą się podziękowania. Podziękowania, których nie da się wyrazić słowami. Od tej chwili jest on też i waszym bratem. — Jego usta wykrzywił szelmowski uśmiech. — Spocznij! — krzyknął głośno. — Zwrócił się szeptem do Sloana. — Czy zrobiłem to jak należy?
Sloan odpowiedział mu uśmiechem.
— Lepiej niż generał.
Osceola siedział blisko ogniska, wokół którego zebrała się rada. Starał się powściągnąć język, czekając na swoją kolej. Płonął w nim gniew, przy którym tańczące płomienie ogniska wydawały się zimne. Kiedy wreszcie będzie mógł przemawiać? Jak nakłoni braci, by zwrócili swe głowy w tym samym kierunku? Sloan, który siedział za jego plecami, wyczuwał gniew Indianina i podziwiał jego opanowanie. Sam Jones, Arpeika, siedział naprzeciwko Osceoli. Przysłonięte powiekami, starcze oczy wpatrywały się w pełne rozterki oblicze wodza.
Osceola czuł gniew z powodu tego, co tu usłyszał. Micanopy, Holacoochee, Aligator, Jumper… wszyscy opowiadali się za tym, by pójść ze swoimi ludźmi do Tampa Bay, a stamtąd wyruszyć na zachód statkami, które miał dostarczyć rząd. Było to jednoznaczne z przekazaniem czarnych, których wzięto do niewoli podczas wojny, oficerom dowodzącym posterunkami na rzece St. Johns.
Sloan i Osceola byli już świadkami cierpień, jakie spadły na ich czarnych braci. Żaden z nich nie chciał towarzyszyć wodzom Seminoli w drodze do warowni nad rzeką St. Johns. Będąc wojownikami, stawiali opór. Kiedy w końcu ulegli swym indiańskim braciom, zostali skrępowani. Osceola nigdy nie przypuszczał, że dożyje dnia, w którym Seminole zdradzą czarnych. A jednak taki dzień nadszedł. Może żył już zbyt długo.
Wiedział, że był już najwyższy czas, by znów dowieść swej siły i przejąć władzę. Coa Hadjo, Król Phillip i Coacoochee już zdążyli wydać swych Murzynów w forcie Mellon.
Jeszcze przed radą, podczas której każdy thlacko miał prawo przemawiać, Arpeika i Osceola przedyskutowali jej spodziewany wynik. Obaj się zastanawiali, jaki powinien być ich następny ruch. Myśl o wydaniu czarnych była nie do przyjęcia, nawet gorsza od decyzji, by wyruszyć na zachód. Teraz byli osamotnieni.
Mamy tylko jeden wybór — powiedział Osceola staremu uzdrowicielowi. PhiIlip i Coacoochee poszli do Fortu Mellon. Myślę, że zgodzą się z nami i stawią białym opór. Nie mogą przyłączyć się do nas, nie narażając się tym samym na poważne kłopoty, ale my możemy przyłączyć się do nich!
Kiedy Micanopy skończył mówić, zachęcając innych, by położyli kres tej wojnie, nadeszła w końcu kolej na Osceolę. Był tak zatopiony w swych myślach, że siedzący za nim Sloan musiał trącić go w plecy. Stojąc przed ogniskiem, Osceola zaczął mówić donośnym głosem, wkładając w jego brzmienie całą siłę i przedstawiając wojennej radzie fakty.
Savanna, siedząca między kobietami, słuchała z uwagą, starając się zapanować nad łzami, które napływały jej do oczu pod wpływem pełnych przejęcia słów wodza.
— Tu, na Florydzie, pod czujnym okiem Wielkich Duchów, jesteśmy wszyscy braćmi. Jesteśmy braćmi czarnych, którzy byli naszymi przyjaciółmi i którzy dobrze nam służyli. Wydanie Murzynów białym żołnierzom, którzy zwrócą ich właścicielom niewolników jest obrazą dla Duchów. — W tym miejscu Osceola przypomniał wodzom o wielkiej liczbie Seminoli, którzy wzięli sobie czarne żony, i o dzieciach, w których żyłach płynęła krew indiańska i murzyńska. — Phillip i Coa Hadjo postanowili przekazać swoich czarnych białym żołnierzom, dlatego że nie byliśmy dość silni, by się zjednoczyć i wpłynąć na ich decyzję. Lecz jeśli zbierzemy się wszyscy w Fort Mellon i przyłączymy się do nich, to wiem, że staną u naszego boku!
Osceola przemawiał przez niemal dwie rodziny, wspominając minione zwycięstwa i klęski, nieodmiennie przekonując, że pokaz jedności skłoni Króla Phillipa i Coa Hadjo do zmiany decyzji.
Wśród uczestników rady zrodziła się nadzieja. Osceola wypowiedział słowa, które chcieli usłyszeć. Zamiast żyć w poczuciu klęski, Seminole mogli pokusić się o zwycięstwo.
Sloan czuł podniecenie i dumę. Zerkając ponad dogasającym ogniskiem napotkał wzrok Savanny i zobaczył, że się uśmiecha. Arpeika skłonił swoją siwą głowę i uderzył się w piersi poskręcaną, starczą dłonią. Seminole znów okażą się mężczyznami. Uwolnią czarnych z rąk żołnierzy. Słyszał pogłoski, że cały naród Seminoli zostanie załadowany na dwadzieścia sześć statków czekających w Tampa Bay i zatopiony na morzu, nim zdąży dopłynąć do Teksasu.
Dlaczego, dopytywał się Arpeika, dlaczego ludzie o białych oczach nie pozwolą Indianom i ich sprzymierzeńcom udać się na południe, gdzie ziemia jest żyzna a zwierzyny w bród? Tam, mieszkając na terenach, których nikt inny nie chce, mogliby żyć w pokoju. Ziemia zwana Everglades zapewniłaby przetrwanie jego ludowi. Potrząsając ze smutkiem głową Arpeika pomyślał, że robi się już zbyt stary, by poprowadzić Mikasuki, wojowników, do bitwy. Jego siwą głowę coraz częściej wypełniały myśli o spokojnym polowaniu i łowieniu ryb, zamiast okrzyków wojennych jego ludzi.
Zgodnie z rozkazami Osceoli, Sloan został w obozie, by poprowadzić Indian, kiedy thlacko ich wezwie. Osceola przybył wraz z Arpeiką do Fort Mellon i zameldował się u porucznika Williama Harneya, informując go, że Seminole są gotowi do emigracji.
Osceola był wychudzony i wyczerpany, gdyż nawiedził go kolejny atak malarii. I choć przygnębiony, był gotowy zrealizować swój plan. Wiedział, że albo uwolni swych ludzi, albo umrze. Wyprostowany, promieniując siłą i pełen przekonania, meldował porucznikowi Harneyowi, że do Fort MelIon przybędzie niebawem ponad dwa tysiące pięciuset Indian.
Wieści dotarły szybko do generała Jessupa, który zamierzał udać się na miejsce, by ujrzeć w końcu na własne oczy porażkę sławnego Osceoli. Jessup był poirytowany epidemią odry w obozie w Tampa Bay. Indianie byli wystraszeni, pojawiły się też plotki o ospie, co jeszcze bardziej opóźniało emigrację.
Osceola był przygotowany na spotkanie z generałem Jessupem, wrogiem, którego darzył szacunkiem. Dzień był ciepły, zbyt ciepły jak na późny maj, i Osceola czuł, jak szkarłatne sztylpy i barwny pióropusz przyklejają mu się do ciała.
Okazując swoją irytację powolnym napływem Seminoli do obozu przejściowego, Jessup podszedł bezceremonialnie do czekającego wodza; twarz miał czerwoną od gniewu.
— Osceola — rzucił pospiesznie, wykrzywiając usta i okazując swą antypatię wobec Indian. — Twoi ludzie opóźniają przybycie do obozu w Tampa Bay!
Choć Osceola zrozumiał i choć mówił świetnie po angielsku, zwrócił swe ciemne, niesamowite oczy na indiańskiego tłumacza, którego przywiózł ze sobą Jessup.
Odpowiadając mu rzekł:
— Moi ludzie lękają się choroby białych, ospy. Czy koniecznie trzeba ich zabijać, nim wejdą na statki dostarczone przez armię? Czyż nie dość już ich smutku, że muszą opuścić tę ziemię, którą nazywali domem na długo przedtem, nim przybyli tu biali ze strzelbami i nienawiścią?
Jessup aż się zachłysnął złością, słuchając odpowiedzi tłumacza.
— Powiedz temu dzikusowi, że nie ścierpię dłuższej zwłoki! — grzmiał. — Powiedz mu, że zamierzam przez całe lato wysyłać lotne oddziały do każdego zakątka kraju i wyłapywać wszystkich czarnuchów, którzy należą do białych. Powiedz mu także, by uprzedził Indian, że jeśli przyłączą się do czarnych, to też będą złapani. — Jessup zamilkł na chwilę, w jego małych, niespokojnych oczach błyskało niezadowolenie. — I powiedz temu dzikusowi, że sprowadzę z Kuby psy gończe, by ścigały jego ludzi, i że powieszę każdego, kto nie zjawi się tutaj z własnej woli!
Osceola słuchał tłumacza uważnie i z powagą. Doskonale zrozumiał słowa Jessupa. Pojął też, ku swemu zadowoleniu, że generał nie ma możliwości manewru. Chciał jak najszybciej zakończyć tę wojnę i spodziewał się, że wyjdzie z niej w pełni chwały. Gdyby tylko Seminole nie opóźniali swego przybycia. Osceola stłumił uśmiech. Niemal wyczuwał desperację generała.
Osceola i Arpeika już dawno wyruszyli do Fort Mellon. Sloan wiedział, że do tego czasu powinni nawiązać kontakt z Coa Hadjo i Królem Phillipem, którzy, wbrew panującej pośród Seminoli opinii, postanowili przeciwstawić się żądaniom władz. Sloan wiedział też, że Osceola nie zdoła szybko przekonać innych wodzów o słuszności oporu wobec armii. Potrzeba będzie na to wielu nocy przy ognisku rady. Gdy już postanowili wszem i wobec wydać czarnych i wyemigrować do Arkansas, wycofanie się z postanowień traktatu oznaczałoby dla nich utratę twarzy.
Sloan spędzał większość czasu z zastępcami Osceoli na szkoleniu wojowników. Z Kuby przybył od Mendozy transport strzelb, które rozdzielano między Indian. Teraz mieli przed sobą najtrudniejsze zadanie; czekali na sygnał Osceoli, by uwolnić tych Indian i czarnych, którzy wpadli w ręce armii.
MacAllister pragnął jak najszybciej wyruszyć i sprawdzić w praktyce to, czego uczył wojowników. Chciał przyczynić się do sukcesu, którego Seminole tak bardzo potrzebowali. Wiedział, że Jessup już atakuje Indian, by pokazać swą siłę i zmusić ich do zgody na postanowienia traktatu z Dade. Człowiek ten musiał dbać o swój publiczny wizerunek. Znając generała jak nikt inny, Sloan czuł, że Jessup nie zadowoli się przeniesieniem Indian na inne tereny i wysłaniem czarnych na targ niewolników. Polował na znacznie większą zwierzynę; pragnął zagłady Seminoli, i jeśli nie mógł dokonać tego tu, na Florydzie, to zrobiłby to w Arkansas, gdzie przy okazji zniszczyłby też naród Krików. Według Sloana, Jessup chciał poczekać, aż Indianie z Florydy opuszczą te tereny; wówczas upolowałby jednym strzałem dwa ptaki. Zarówno Seminole, jak i Krikowie padliby pod silnym ciosem armii.
Przed świtem, gdy wypaliło się już ognisko, przy którym zbierała się rada, Arpeika i Osceola siedzieli pod wierzbą, na brzegu jeziora Munroe, i przyglądali się rybom, które chwytały krążące nad wodą owady. Indianom pozostawiono swobodę poruszania się po tych terenach, gdyż władze doszły do wniosku, że nie da się zamknąć Seminoli za drewnianą palisadą. Wojskowi rozumowali, że wodzowie i tak nie odeszliby zbyt daleko, gdy ich ludzie przebywali w forcie jako zakładnicy. Obaj mężczyźni siedzieli w milczeniu, każdy zatopiony w swoich myślach. Minęło już wiele dni od chwili, gdy pojawili się w forcie, by nawiązać kontakt z Coa Hadjo i Królem Phillipem, ale tego wieczoru ich wysiłki zostały wreszcie wynagrodzone. W końcu dwaj wodzowie skapitulowali i zgodzili się przyłączyć do Osceoli, by przeciwstawić się rozkazowi migracji.
Od strony fortu dobiegły dźwięki capstrzyku. Osceola poczuł dreszcz podniecenia, jak zawsze przed bitwą. Trzeba było jedynie zdecydować, kiedy Sloan ma zorganizować atak.
— A więc wielki thlacko zamyka swe oczy we śnie — stwierdził ironicznie Arpeika, spluwając do nieruchomej, czarnej wody jeziora.
— Nie śpię — bronił się Osceola — tylko śnię na jawie.
— Tak, z jednym okiem uchylonym, jak aligator polujący na ptaka. Opowiedz mi swój sen — mruknął stary, swarliwy człowiek.
— Śniłem, że jutro, o tej porze, zabiorę swych wojowników do Tampa Bay. — Znaczyło to, że zamierza następnej nocy dać Sloanowi sygnał do ataku. — Kiedy wszyscy będą spali, uwolnimy Micanopy i naszych ludzi. Przesłaliśmy też wiadomość Coacoochee. Śniłem, że Micanopy, zdrajca swego ludu, nie będzie już wodzem. Śniłem, że pojawi się nowy wódz, by poprowadzić wszystkich Seminoli pod rozkazami jednego serca, jednego umysłu.
— Phillip? — warknął Arpeika i znów splunął, by okazać swój sprzeciw.
— Nie, nie Phillip. Ten wódz musi być wielkim wojownikiem, który odznacza się wielką mądrością. Musi być Mikasuki. Nazywa się Arpeika.
— Phi — parsknął stary wojownik–uzdrowiciel. — Jeśli Duchy pozwolą mi żyć tak długo. A ty? Jesteś młodszy, silniejszy. To ty powinieneś być wodzem wszystkich Seminoli.
— Nie ja, starcze. Miałem jeszcze inny sen. Tak jak mi niegdyś powiedziałeś. Nie umrę tu, na ziemi Seminoli. Nie umrę w Arkansas, za Wielką Rzeką. Ale umrę.
Arpeika milczał, słuchając śpiewu świerszczy w wysokiej trawie. Osceola mówił prawdę. Odczytał to kiedyś w znakach i piasku. Tylko starczy upór nie pozwolił mu położyć uspokajającej dłoni na ramieniu młodszego mężczyzny.
Sloan obserwował spod przymkniętych powiek kobiety, które gromadziły swój dobytek. Wiodły w najlepszym razie ciężkie życie. W bezustannej wędrówce, by przeżyć. Jaki głód malował się na ich twarzach. Ale dostrzegł też i dumę, gdy zbierały wokół siebie dzieci. Ruszały w drogę, kiedy było to potrzebne, głodowały tak często, jak było to konieczne. Były przyzwyczajone do koczowniczego życia, którego Sloan nienawidził.
Bał się nadchodzącej rozmowy z Savanną, i to bardziej niż chciał się do tego przyznać. Co miał jej powiedzieć, by uczynić ich rozstanie łatwiejszym? Ostatnio słowa przychodziły mu z trudem. Stwierdził, że coraz więcej myśli, a mniej mówi. Wydarzenia następowały zbyt szybko po sobie, by mógł w pełni pojąć ich sens. Wiedział, że nigdy nie zapomni dnia, w którym trzech czarnych przywlokło do obozu Culpeppera, który darł się, że jest wujem Osceoli. Nim Sloan zdążył przeciąć sznury krępujące starego wilka morskiego, dowiedział się, że Maeve szykowała wielkie przyjęcie weselne i że Culpepper umknął w ostatniej chwili. Zażądał, by pozwolono mu walczyć obok Sloana o to wszystko, w co dzięki niemu i jego braciom uwierzył. Jeśli nadejdzie mój czas, druhu, to chcę pójść do swego Stwórcy robiąc coś, w co wierzę A wierzę w twoją sprawę. Daj mi więc strzelbę, a stanę u twego boku na dobre i złe.
Sloan był zachwycony. Culpepper okazał się nieoceniony, gdyż oprócz broni przywiózł ze sobą sporo zapasów.
— Cena była wysoka, bracie. Ten twój człowiek zażądał trzydziestu pięciu tysięcy dolarów. Zapłaciłem, jak kazałeś, bez szemrania.
— Życie nie ma ceny, Enwright — zwrócił się Sloan do kapitana po imieniu, by dać mu do zrozumienia, że mówi poważnie. — Jak za życie mego brata i jego ludu, to niedrogo. Ale tych dwanaście koni, które przywiozłeś, uratuje nam życie. Nie mów mi, skąd je wziąłeś, nie chcę wiedzieć.
— I tak byś mi nie uwierzył. To prezent ślubny Maeve. Wziąłem je i zwiałem — stwierdził kwaśno Culpepper. — To dobre konie — dodał z dumą.
— Chryste — wyrwało się Sloanowi. — Muszę przyznać, że masz styl, Enwright. Niewielu odważyłoby się na to, co ty. Jestem z ciebie dumny powiedział klepiąc starego po ramieniu. Culpepper uśmiechnął się zadowolony.
W ciągu godziny zwinięto obóz. Kobiety były gotowe do długiej drogi. Sloan nie mógł znaleźć sobie miejsca. Savanna była samotna i wystraszona. Nienawidził jakichkolwiek pożegnań, ale nigdy nie czuł się tak jak teraz. Zbliżył się do niej powoli i przyciągnął delikatnie do siebie.
— Musisz iść. Pamiętaj, by pokonać za dnia jak najwięcej drogi. Opiekuj się dziećmi. Ja i mój brat liczymy na ciebie.
W oczach Savanny pojawiły się łzy.
— Dlaczego nie mogę iść z tobą? Znam te lasy lepiej od ciebie. Nie chcę iść z kobietami i opiekować się dziećmi. Chcę być przy tobie.
— Już o tym mówiliśmy, Savanno. Kapitan Culpepper powiedział, że wybuchła epidemia odry. Wiemy obydwoje, że Indianie są nieodporni na tę chorobę. Musisz iść do lasu. Dałem ci mapę. Idź według niej, tak jak ci pokazałem. Przyłączę się do ciebie tak szybko jak to możliwe.
Savanna otarła oczy wierzchem dłoni, ale stanęła posłusznie za Iną i Yahi. Sloan nigdy w życiu nie widział równie smutnego i chwytającego za serce widoku. Poczuł ściskanie w gardle. Culpepper poklepał go po ramieniu, okazując mu sympatię. Razem dołączyli do pozostałych i ruszyli w przeciwnym kierunku. Nic więcej nie mógł zrobić.
Dwustu ludzi przydzielonych Sloanowi z rozkazu Osceoli wkroczyło rzędem, jeden za drugim, do lasu. MacAllister i Culpepper jako ostatni opuścili obóz. Sloan obrzucił wszystko długim, gniewnym spojrzeniem. Właśnie wtedy pojawił się posłaniec. Sloan stał i słuchał, gdy zdyszany Indianin wyrzucał z siebie wieści.
— Mówi się, że jeśli marsz będzie opóźniany, generał Jessup spuści ze smyczy psy gończe z Kuby. Indianie w obozie przejściowym zostaną powieszeni, jeśli zwłoka będzie się przedłużała.
Sloan zastanawiał się nad tą informacją.
— Niech się rozniesie, że Indianie już wyruszyli. Kiedy żołądki są puste, mokasyny ruszają się powoli.
Posłaniec oddalił się, niezadowolony z wiadomości, jakie za jego sprawą miały dotrzeć do generała Jessupa.
Droga, którą podążali, by połączyć się z Osceolą, była długa i wyczerpująca. Ale tylko Culpepper zostawał w tyle. Sloan, któremu zrobiło się żal starego wygi, nakazał mu dosiąść jednego z koni. Kapitan protestował zawzięcie wobec tej zdrady ze strony Sloana, mówiąc, że przez niego czuje się jak baba.
— Martwię się o twoją nogę. Chcę, byś nadawał się do walki, kiedy połączymy się z Osceolą — powiedział Sloan.
Culpepper skrzywił się, ale w duchu odczuł ulgę, że będzie mógł jechać konno i patrzeć na wszystko z wysoka.
Księżyc wędrował wysoko na niebie, majestatyczny w swej jasności, gdy Sloan dotarł na miejsce spotkania. Jego ludzie rozłożyli się wygodnie, czekając na wodza. Tampa Bay leżało o rzut kamieniem.
Osceola przybył jako pierwszy. W ciągu paru minut jego ludzie przyłączyli się do oddziału Sloana. W ciszy lasu wymieniano szeptem słowa.
— Mico, Yahoola, Culpepper, za mną. — Widząc, że jego brat chce zaprotestować, Sloan zwrócił się do niego po angielsku. — Nie, ja pójdę. Jeśli coś mi się przytrafi, ty będziesz bezpieczny. Twoi ludzie cię potrzebują. Ze mną to inna sprawa. Idziemy tylko sprawdzić rozmieszczenie posterunków i rzucić okiem na garnizon. Nie lękaj się, bracie, jestem przywiązany do swej skóry. Nie mam zamiaru umierać w Tampa Bay. Planuję dożyć późnego wieku i mieć mnóstwo wnucząt. Czy myślisz, że podobałoby im się, gdyby w tej historii zabrakło trochę szaleńczej brawury?
Bez dalszych słów ruszył w ślad za Mico; Yahoola i Culpepper zamykali pochód.
Godzinę później wrócili do miejsca postoju. Sloan przekazał Osceoli informacje.
— Obóz otacza kampania kawalerii i ponad stu Krików. Razem około stu pięćdziesięciu ludzi. Mamy liczebną przewagę i możemy ich pokonać bez większego trudu.
Osceola skinął głową, dając tym do zrozumienia, że zgadza się z wszystkim, co mówi Sloan. W jasnym świetle księżyca Sloan odłamał z drzewa gałązkę i narysował na ziemi prosty schemat obozu przejściowego. Zastępcom Osceoli wyznaczono pozycje. Wojownicy kiwali głowami; nikt nie wypowiedział ani jednego słowa.
Sloan podniósł rękę i mężczyźni rozdzielili się. Ich mokasyny nie wydawały najmniejszego nawet dźwięku, gdy otaczali obóz.
Była to milcząca, krwawa bitwa. Krikowie, rozgniewani na swych białych pracodawców za krzywdy, jakich ich rodziny doznały od osadnikow w Alabamie, nie mieli ochoty walczyć na śmierć i życie, i wkrótce doświadczenie i wprawa wojowników Osceoli przeważyły szalę zwycięstwa na ich stronę. Krikowie uciekli w stronę zatoki i zaczęli wbiegać do wody. Kiedy w niecałą godzinę później Osceola wzniósł dłoń, co miało oznaczać koniec bitwy, Sloan upadł na ziemię. Został draśnięty w szyję i ogłuszony. Zdążył jeszcze dostrzec obok siebie Mico, który miał wielką ranę na piersi. Zakręciło mu się w głowie, a potem już niczego nie widział.
Osceola wkroczył do obozu i zaczął szukać w długim baraku Micanopy.
Poczuł obrzydzenie na widok grubego wodza. Nie ulegało wątpliwości, że był dobrze karmiony przez białych. Jeszcze większe obrzydzenie wywołał w Osceoli fakt, że Indianin przespał całą bitwę. Pociągnął go za grubą nogę. Micanopy usiadł, sapiąc i pojękując. Zaciągnięto go w przeciwległy koniec baraku, gdzie było więcej światła.
— Jak widzisz, jesteś okrążony. Pojedziesz z nami.
— Nie mogę. Obiecałem, dałem słowo, że ruszę na zachód — zaprotestował lękliwie Micanopy.
Twarz Arpeiki wykrzywiła nienawiść.
— Albo idziesz, albo umierasz.
— Więc mnie zabijcie — wybuchnął Micanopy.
— Wsadźcie tego starego głupca na konia — warknął Arpeika do stojących za nim wojowników. — Jutro zmieni zdanie.
Osceola obrzucił uważnym spojrzeniem Aligatora i Jumpera. Jego wzrok napotkał oczy tego drugiego.
— Gdzie twój koń?
— Sprzedałem — jęknął Jumper.
— Więc będziesz szedł. Pomówimy później.
— Ja tylko słuchałem Micanopy — stwierdził Indianin ze strachem.
— Później. Powiedziałem, że pomówimy później — rzucił ostrym tonem Osceola, z miejsca zapominając o skomlącym wodzu. Wiedział, że musi odnaleźć swego brata. Dostrzegł Culpeppera i podbiegł do niego. — Mój brat? Widziałeś go?
Culpepper był zaskoczony lękiem, który dostrzegł w oczach Indianina. Lękiem i troską o Sloana.
Kapitan zmusił się do jowialnego tonu.
— Drasnęło go w szyję, ale będzie żył. Sam się chłopakiem zająłem, i teraz odpoczywa sobie na boku. Musicie zrobić nosze dla rannych. Mamy tylko trzech zabitych i siedemnastu rannych. Mico też dostał. Nawet dobry lekarz mu nie pomoże. Inni się chyba wyliżą.
Ulga, którą dostrzegł w czarnych oczach Osceoli, poprawiła Culpepperowi humor. Żałował, że nie ma brata, kogoś z kim mógłby dzielić uczucia, kogoś, kto przejmowałby się jego losem. Sloan był dla niego kimś w rodzaju syna. Drżała mu ręka, kiedy opatrywał MacAllisterowi ranę, delikatniej niż robiłaby to jakakolwiek kobieta. Kochał tego dziwnego człowieka, który stoczył bitwę u boku Indianina, zwanego bratem.
Sloan siedział oparty plecami o wykrzywione, poskręcane drzewo. Jego usta wykrzywił uśmiech, gdy spojrzał na Osceolę.
— Wielokrotnie sprawiałeś, że z dumą nazywałem cię swoim bratem rzekł cicho Osceola. — Dziś znów to uczyniłeś. Jest mi przykro, że zostałeś ranny. — Osunął się na kolana; jego twarz dzieliło od twarzy Sloana zaledwie kilka cali. — Nie ma w twoim ani w moim języku słów, które mogłyby przekazać głębię mego uczucia wobec ciebie. Tak wiele zrobiłeś dla mego ludu. Słuchaj, Sloan — podniósł nieco głos — nie mówiłem ci, jakim mianem obdarzyli cię moi wojownicy. To prawdziwy zaszczyt. Będziesz mógł opowiedzieć o tym któregoś dnia wnukom. Nazywają cię Lisem z Mokradeł. Naprawdę nim jesteś.
Sloan usłyszał słowa Osceoli, ale najbardziej ucieszył się z tego, że Indianin nazwał go jego chrzestnym imieniem. Poczuł ciepło, a ból zdawał się łagodnieć. Uśmiechnął się słabo.
— Kiedy będę opowiadał wnukom tę historię, już jako siwy i stary człowiek, to dodam trochę krwi, powiększę swoją ranę i dorzucę jeszcze tę nadaną mi nazwę. Będą słuchały jak urzeczone.
Osceola roześmiał się serdecznie.
— Wierzę, że dzięki swemu darowi opowiadania zrobisz z tej historii coś wspaniałego. Teraz muszę cię pożegnać.
Sloan nie chciał rozstawać się ze swym bratem, ale wiedział, że tak być musi. Osceola był potrzebny swoim ludziom.
— Bracie — rzekł cicho — zamierzam popłynąć na imienniczce naszej matki do Galveston, gdy tylko Culpepper uzna, że będziemy mogli wyruszyć. Wrócę z zapasami. Zrobię, co w mojej mocy, by wypełnić jej ładownie. Konie, żywność, muły i trochę świecidełek dla dzieci.
Gdy Osceola zwrócił się do niego, w jego głosie słychać było jakiś miękki ton.
— Chciałbym prosić o coś mego brata. Czy mógłbyś kupić podarki dla mojej rodziny? Nie znam się na tym, ale widziałem, jak oczy Porannej Rosy świecą się na widok sukienki Chali i tej ozdoby, którą nosi na szyi. To takie piękne.
Sloan znowu poczuł, jak palą go oczy.
— Myślę, że uda mi się coś zdobyć. Culpepper ma wyjątkowy gust, jeśli chodzi o kobiety. — Wyciągnął dłoń, którą Osceola bezzwłocznie uścisnął, mocno i pewnie. — Myślę, że nasza matka byłaby dziś z nas dumna — rzekł cicho Sloan.
— Ty tylko tak myślisz — uśmiechnął się Osceola. — A ja to wiem.
— Powodzenia, Sloan.
Nim Sloan zdążył odpowiedzieć, Osceola ruszył biegiem do lasu, by przyłączyć się do swoich ludzi.
Kobiety i dzieci były posłuszne rozkazom swego wodza, rozbijając niewielkie obozy, gdzie oczekiwały mężczyzn, którzy przebywali w lesie. Inne kobiety z dziećmi, uwolnione z Tampa Bay, zaczęły napływać w coraz większej liczbie. Savanna domyśliła się, że atak Osceoli i MacAllistera na obóz białych zakończył się sukcesem. Nowo przybyłe mówiły o ogniu broni palnej i rannych. Wielu żołnierzy zostało zabitych na miejscu. Rozwodziły się nad siłą i odwagą swoich wojowników, ale w ich oczach malował się ból i niepokój. Czy ich mężczyźni ocaleli? A co z rannymi, leżącymi w tej wilgoci, która sprawiała, że rany ropiały i nie chciały się goić? Czasem zawodziły nawet najsilniejsze leki.
Savanna uświadomiła sobie mądrość Osceoli, który zakazał kobietom zbierać się w jednym, wielkim obozowisku. Żołnierze wyłapaliby je bez trudu.
Che–cho–ter i Ina, razem z dziećmi rozbiły obozowisko bardziej na północ, oczekując wieści od swego męża i ojca, Osceoli. Tylko Yahi, owdowiała kobieta, która walczyła niegdyś o przywilej wychłostania MacAIlistera, postanowiła towarzyszyć Savannie do obozu położonego najbliżej Tampa Bay. Wydawało się, że minęły całe wieki od chwili, gdy Savanna po raz pierwszy ujrzała MacAllistera, i teraz bała się, że znów może upłynąć całe życie, nim go zobaczy.
Tylko niewielka grupka kobiet zawodziła zgodnym chórem modlitwy. Ich głosy wznosiły się pod same szczyty drzew. Inne szykowały w milczeniu lekarstwa i kładły dzieci do snu. Secunna, stara, siwowłosa kobieta, która, jak powszechnie wierzono, rozmawiała z Duchami, dreptała wkoło w swych mokasynach i potrząsała kośćmi nanizanymi na sznurek, odganiając złe moce starczym głosem.
Ponieważ obóz leżał najbliżej pola bitwy, tu właśnie znoszono rannych i zabitych. Savanna w milczeniu odmawiała modlitwy Indian i białych ludzi, których nauczyła się od Seminoli i swej matki. Rozgorączkowana, wlepiała oczy w ciemność, która rozciągała się poza kręgiem światła pochodni, wypatrując pierwszego posłańca.
Od chwili powrotu na Florydę niemal dwa księżyce temu… osiem tygodni, poprawiła się w myślach, nie rozstawała się ze Sloanem nawet na jeden dzień, na jedną noc. Teraz czuła się osierocona. Już dawno leżeliby w swoim chikkee, oddzieleni od świata grubą, wiklinową ścianą, i chłonęli tę cudowność, którą w sobie znaleźli, dotykając się nawzajem, całując… Była jego kobietą. Kobietą MacAllistera. A gdyby znów zrodziła się w nich niecierpliwa pasja, zaspokoiliby ją, nasycili, tak jak Duchy karmiły ryby w strumieniach i ptaki w lesie. Słowa, które szeptał jej do ucha, były ciche i wzruszające. Podniecałyby ją i wiodły aż poza granice ziemi, i jeszcze dalej, aż za księżyc, gdzie istnieli tylko oni dwoje. Mówiłby jej, że jest piękna, kusząca…
— Proszę, proszę — wpatrywała się w niebo, skąd spoglądał Bóg MacAllistera — proszę, sprowadź go do mnie!
Dostrzegała ten sam strach w oczach każdej kobiety, która miała kogoś bliskiego, męża czy syna, gdzieś w Tampa Bay, poza granicą ciemności. Tej nocy decydowały się, być może, losy wojny. Tej nocy Seminole musieli pokonać białych żołnierzy i sprawić, by ich głos wzniósł się ponad najwyższe drzewa lasu. Tej nocy. Tej nocy.
Każda chwila, którą razem spędzili, stawała się dla niej coraz cenniejsza. Dni, podczas których przyglądała się, jak szkoli wojowników Osceoli, noce, gdy padał wyczerpany na ich legowisko, ale nigdy na tyle, by nie wziąć jej w ramiona i przycisnąć z całej mocy do piersi. Popołudnia nad rzeką, gdzie się obmywali nawzajem delikatnymi, niecierpliwymi dłońmi. Zamykała oczy i widziała go.
— Proszę… proszę… — modliła się.
Noc była cicha, nabrzmiała niepokojem i nadzieją. Większość dzieci zdawała się spać; tylko kobiety siedziały w oczekiwaniu, wpatrując się w ciemność i nasłuchując z uwagą kroków powracających mężczyzn.
Zza kręgu światła dobiegły jakieś hałasy, uderzenia stóp o ziemię, zdyszany oddech. Savanna zebrała całą swą odwagę. To nie był odgłos zwiastujący nadejście żołnierzy. Był za cichy, świadczył o zbyt dużej wprawie biegnącego. Pełna niepokoju, wyciągnęła rękę i poczuła pod dłonią chropowatą korę sosny.
— Proszę… proszę… — zdawało się, że słowo to pada z każdym uderzeniem serca.
Chakika, młody wojownik liczący sobie siedemnaście lat, przybył z pola bitwy jako pierwszy. Twarz miał zlaną potem po długim biegu, ale oczy świeciły zwycięstwem. Kobiety skupiły się wokół młodzieńca dopytując się o swoich. Tylko Savanna stała z boku, czekając na wieści o Lisie z Mokradeł.
Chakika zrelacjonował pospiesznie wydarzenia nocy, dodając, że jest wielu rannych. Kobiety dopytywały się o wodza.
— Thlacko Osceola czuje się dobrze. Widziałem to na własne oczy. Zmierza do obozu, w którym czekają na niego Che–cho–ter i Ina. Arpeika też jest bezpieczny. Przyłączył się do naszego wodza, by wraz z nim zaplanować następny ruch. — Chakika miał do przekazania mnóstwo wieści. Nagle umilkł czując na plecach spojrzenie Savanny. Odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. — Nie mam wieści o Lisie z Mokradeł. Gdy ostatni raz go widziałem, był z Mico i Yahoolą. Stary wuj, Culpepper, był przy nim. Nic więcej nie wiem.
Oddech uwiązł Savannie w gardle. Proszę… proszę…
Tak jak się spodziewała, rannych przenoszono do obozu, który leżał bliżej pola bitwy niż pozostałe. Nosząc wodę i bandażując rany szukała wzrokiem jasnej głowy MacAllistera. Każda z kobiet, której mąż jeszcze nie powrócił, wlepiała wytężony wzrok w krawędź mroku, patrząc badawczo w twarze nadchodzących wojowników i pytając o mężów. Secunna podchodziła do rannych i kładła swą poskręcaną, starczą dłoń na ich głowach, zawodząc zaklęcia i wpatrując się z godnym medyka zainteresowaniem w ich rany. Cmokała i zalecała odpowiednie środki.
Noc rozbrzmiewała co chwila radosnymi powitaniami i przejmującymi krzykami smutku. Savanna stała bezradnie, gdy kobieta, z którą pracowała, dowiedziała się o śmierci męża. Wznosząc ku niebu zaciśnięte pięści, wołała go, a dźwięk jej głosu wbijał się boleśnie w serce każdej kobiety, której mąż jeszcze nie powrócił.
Savanna wykonywała swe obowiązki, wciąż nasłuchując, wciąż wypatrując. Przyniesiono znacznie większą liczbę rannych. Twarze, które znała i rozpoznawała. Twarze z jej wioski. Nie była jednak zdolna spytać o MacAllistera, jakby chcąc odwlec tę straszliwą i nieuniknioną chwilę.
— Chala, Chala! — posłyszała jakiś przepełniony bólem głos, który wołał jej imię. Był gardłowy, jakby dobywał się z ust tonącego człowieka. Odwróciła się z niepokojem. Mico!
Ktoś już położył go na legowisku i przewiązał mu klatkę piersiową kawałkami materiału. Przez bandaże przesiąkała krew, spływając po jego boku na koc. W świetle ogniska, które padało na jego wyraziste, jastrzębie rysy, można było dostrzec, że jest blady i że pod jego oczami kładą się mroczne cienie.
Podeszła i uklękła u jego boku. Wyciągnęła ostrożnie dłoń, by go dotknąć. Śmierć już była przy nim, wchłaniając jego życie głębokimi, chciwymi haustami. Oddychał z wysiłkiem; a w hebanowoczarnych oczach malował się ból.
Savanna wzięła go za rękę i przycisnęła do swej piersi. Ten mężczyzna, którego znała od dziecka, umierał. Ten mężczyzna, do którego miała kiedyś należeć jako kobieta, opuszczał świat smutku, by unieść się nad ziemią na skrzydłach Ducha. Odczuła głęboki żal, jak po stracie starego przyjaciela.
— Chala — westchnął zadowolony, że jest przy nim. Uśmiechnął się z największym trudem, krzywiąc kąciki ust, i podniósł drżącą dłoń, by dotknąć jej miodowych włosów.
— Mico — wyszeptała — nie wolno ci mówić, musisz oszczędzać siły.
— Kobiety zawsze każą umierającemu mężczyźnie oszczędzać siły. Zawsze chcą, by ostatnie słowo należało do nich, nie pozwalając mężczyźnie otworzyć swego serca.
Savanna umilkła. Czekała, aż Mico złapie oddech. Dłoń, którą trzymała, momentalnie zacisnęła się, gdy napłynęła nowa fala bólu. Wiedziała, że nie wolno jej płakać. Ten jeden raz musi zachować się jak prawdziwa Indianka. Tego oczekiwał po niej Mico.
— Chciałem zbudować z tobą chikkee, Chala, wziąć cię za żonę… — mówienie kosztowało go tyle wysiłku, że zamknął oczy. — Nie byłem dość szybki… czekałem… zbyt długo. Kiedy MacAllister cię wziął… chciałem go zabić, chciałem poczuć, jak mój nóż wbija się między jego żebra…
Głowa Mico opadła z wyczerpania, ale powieki znów drgnęły. Był zdecydowany otworzyć swe serce do końca.
— Moje myśli zawsze były przy tobie, Chala. Nawet gdy żeglowałaś z białym człowiekiem po wielkim morzu, wiedziałem, że wrócisz.
Z gardła Savanny wyrwał się szloch. Ten mężczyzna mówił jej, że ją kocha. Duma nigdy nie pozwoliła mu tego zdradzić.
— Nienawidziłem MacAllistera. Myliłem się. Był odważnym człowiekiem, prawdziwie oddanym swemu bratu. A kiedy ujrzałem, jak pada od żołnierskiej kuli, pojąłem, jak źle robiłem, będąc zazdrosnym o miłość, którą znalazłaś w jego chikkee.
Mico skrzywił się z bólu, wyginając plecy w łuk. Co on mówił? MacAllister padł? Martwy? Nie, nie!
— Chala — westchnął Mico, ciszej niż uderzenie sowiego skrzydła w powietrzu. Próbował się podnieść, dotknąć ją. Savanna nachyliła się jeszcze bardziej i wzięła w ramiona jego głowę, tuliła go, pocieszała, czując, że pęka jej serce. Wiedziała, że musi teraz myśleć o Mico, zadbać o spokój jego ostatnich chwil. Potem będzie czas na płacz. Przycisnęła usta do jego czoła. Na twarz Indianina spadła samotna łza.
Minęło wiele czasu, nim ktoś wyswobodził Mico z jej objęć i odprowadził ją na bok. Niczego nie czuła, nie roniła łez. Bez MacAllistera nie było życia.
Porwanie, jak generał Jessup wolał nazywać ucieczkę z obozu przejściowego, zniweczyło jego plany pokojowe, a wraz z nimi chwałę, która miała przypaść mu w udziale. Zgorzkniały, winił różne czynniki: szpiegów z plemienia Krików, którzy rzekomo ostrzegli Seminoli; kapitana Grahama, który sprawował dowództwo w obozie; chciwych właścicieli niewolników, którzy zbyt mocno nalegali na zwrot własności. Natomiast przeciwnicy niewolnictwa winili samego Jessupa. Gdyby skrupulatnie wypełnił postanowienia traktatu z szóstego marca i dotrzymał słowa w sprawie zbiegłych niewolników, nie doszłoby do ataku na Tampa Bay.
Na generale Jessupie porwanie pozostawiło niezatarte piętno. Z początku popadł w głęboką depresję. Kampania, której celem była migracja Indian pisał do jednego z generałów — skończyła się całkowitą klęską. Teraz jedynym sposobem na pozbycie się Seminoli z Florydy była ich całkowita eksterminacja. Wiedząc, jaką plamę na jego honorze pozostawiłaby tego typu akcja, zaniechał jej.
Od kiedy dowiedział się o zdradzie Savanny, jego zapał do walki ostygł. Wydawało mu się, że stracił swą ukochaną siostrę po raz drugi. Nie mógł uwierzyć, że Savanna wychowała się pośród tych dzikusów, dopóki nie wrócił ze stacji do domu, po rozmowie z panną Gentry. Wtedy przekonał się, że odeszła naprawdę. Cały dzień na nią czekał, każąc swym oficerom przeczesywać miasto. Uciekła, zniknęła bez śladu, i od tej pory słuch po niej zaginął.
Jessup czuł się osobiście zraniony przez Indian. Najpierw siostra, potem siostrzenica. Stając się z każdym dniem coraz bardziej cyniczny, był gotów posłużyć się podstępem, by zniszczyć Seminoli, pomimo ostrej krytyki, której nie szczędziła mu brukowa prasa.
Nie ufał w najmniejszym nawet stopniu obietnicom Indian i sam też nie miał specjalnych skrupułów z powodu niedotrzymania słowa. Wojna wkraczała w nową fazę, gdzie wszystko było dozwolone, a liczyło się jedynie zwycięstwo.
Zamierzał zastosować ulubioną strategię: dziel i rządź. Jego pierwszym posunięciem było wbicie klina między oddziały łagodniejszego plemienia Alachua a naród Seminoli. Obiecał tym pierwszym, że jeśli będą walczyć z innymi Indianami, to zagwarantuje im pozostanie na terytorium Florydy. Niewiele to dało. Na stronę białych przeszli nieliczni Alachua, co tylko wzmocniło opór Seminoli. Micanopy został zdegradowany, a wodzem wszystkich Seminoli został Arpeika, spełniając tym samym marzenie Osceoli. Kościsty, stary wojownik i jego ludzie walczyli z jeszcze większym zapałem, unikając szczęśliwie niewoli.
Plan pod hasłem dziel i rządź wciąż może przynieść owoce, przekonywał swych oficerów Jessup. Teraz zamierzano odseparować czarnych od czerwonych. Generał wpadł na ten pomysł, kiedy posłyszał, że niektórzy ze zbiegłych niewolników opuszczają Seminoli i wracają na plantacje. Kiedy pogłoski o niedostatkach i niewłaściwym traktowaniu czarnych przez Indian dotarły do uszu przeciwników niewolnictwa, którzy stali się najsurowszymi krytykami generała, była to woda na jego młyn. Nikt nie brał pod uwagę faktu, że po dwudziestu miesiącach ciężkiej walki jedynie pięćdziesięciu czarnych zbiegów znad rzeki St. Johns zdecydowało się zamienić wolność na chleb. Jednym z nich był John Phillip, niewolnik wodza Phillipa.
Jeszcze jedną przyczyną dezercji czarnych, nad którą generał nie chciał się zastanawiać, było uwięzienie znacznej liczby murzyńskich przywódców.
Jessup skorzystał z tej szansy. Obiecał czarnym wolność i bezpieczeństwo w zamian za opuszczenie Seminoli. Coraz liczniejsze grupy Murzynów przyjmowały jego ofertę i odchodziły. Większość z nich była wygłodzona. Generał wiedział, że nie ma uprawnień, by obdarzać ich wolnością, którą im obiecywał, i że ci, którzy należeli do białych, znowu staną się niewolnikami.
O to właśnie chodziło właścicielom czarnych; byli przekonani, że Murzynom lepiej jest w niewoli niż gdziekolwiek indziej. Rozpuszczali wieści o skrajnych cierpieniach i torturach, jakich czarni doznawali z rąk Seminoli.
Generał Jessup chodził nerwowo po swoim skromnym biurze. Opowieści o głodzie były prawdziwe tylko w przypadku pojedynczych Murzynów, którzy nie umieli znaleźć drogi powrotnej do obozów Seminoli. Do diabła! Walnął ciężką pięścią w biurko. Skąd te dzikusy miały zapasy żywności? Z początku lekceważył relacje, które do niego docierały, dotyczące jakiegoś tajemniczego człowieka, znanego wśród Seminoli jako Lis z Mokradeł, który zajmował się zaopatrzeniem Indian. No i te przeklęte strzelby! Skąd Indianie je wytrzasnęli? Wyprodukowano je na Kubie, jak wiedział, ale co jeszcze bardziej go zdziwiło, a także jego oficerów, to fakt, że Seminole nauczyli się, jak się nimi posługiwać! Nie było już mowy o bezładnej kanonadzie i pudłowaniu. Gdzie się tego nauczyli? Kto ich wyszkolił? Niektórzy z czarnych mówili o złotowłosym, białym człowieku, którego Indianie nazywali Lisem z Mokradeł, a który uchodził za ich dobroczyńcę. Kim był? Skąd przyszedł? Czy naprawdę istniał?
Pocierając dłonią brodę, Jessup opadł na fotel. Biorąc pod uwagę tak dobre zaopatrzenie Indian, armia potrzebowała dodatkowych zapasów, które pozwoliłyby przetrwać następną kampanię. Lista, którą układał, spoczywała pod jego dłonią. Przejrzał ją sprawdzając, czy czegoś nie przeoczył.
Najważniejsze rzeczy znajdowały się na samym początku listy. Wozy. Bardzo cenne, gdyż miały duże koła i mogły jechać przez mokradła. Można było ich użyć nawet jako łodzi, gdyby zaszła taka potrzeba ..
Konie, muły i wozy. Juki, łodzie do podróżowania po rzekach i setki podręcznych narzędzi. Generał był gotowy nawet wypróbować nową broń, taką jak rewolwery Colta i karabiny automatyczne Cochrana. Strzelby były na wyposażeniu lekko uzbrojonych kompanii. Przydatne mogły być łodzie typu Mackinaw, o płaskich dnach, z podwójnym zestawem wioseł, z których każda mogła pomieścić dwudziestu ludzi.
Chlebaki, namioty dla dowództwa, namioty zwykłe, szpitalne, garnki, menażki, siekiery, szpadle, tasaki, wszystko musi przybyć na czas. Skóry baranie pod siodła, postronki, uździenice, uprzęże do wozów, baty, narzędzia rymarskie, kilka tysięcy podków, wszystko to musiało być na podorędziu kawalerii. I naturalnie żywność.
Jessup uśmiechnął się ponuro, czytając ponownie list, jaki otrzymał od sekretarza obrony w Waszyngtonie. Rząd miał dostarczyć wszystkiego, czego zażądałby Jessup, gdyby ten zgodził się wstrzymać operację do listopada. Pora letnia była nieznośna, stwierdzał sekretarz obrony, poza tym zgromadzenie w tak krótkim czasie ogromnych zapasów było niemożliwe.
Uśmiechał się kwaśno, wkładając listę do koperty. Był przekonany, że jest kompletna. Teraz znajdzie się w rękach sekretarza. On, Jessup, będzie dowodził najlepiej wyposażoną armią w dziejach Stanów Zjednoczonych. Nawet Lis z Mokradeł nie mógł równie dobrze wyekwipować swych Indian!
Po przybyciu do Galveston Sloan wynajął dla siebie i Culpeppera pokój w hotelu znajdującym się niedaleko domu Annemarie. Obaj mężczyźni uraczyli się długą kąpielą, ogolili i włożyli czyste ubrania. Sloan udał się do Annemarie, chcąc zdobyć najświeższą gazetę i pochłonąć ją, sącząc jednocześnie najlepszy koniak swej przyjaciółki.
Annemarie powitała go z otwartymi ramionami. Zapomniała już o dawnych urazach. Interesowały ją szczegóły życia Savanny w Nowym Orleanie, wieści o Rico Mendozie i przygody samego Sloana.
— Chcę wiedzieć wszystko — zawołała podniecona. — Nie pomijaj nawet najdrobniejszego szczegółu.
Szybko zrelacjonował ostatnie wypadki, wyrażając jednocześnie nadzieję, że przyczynił się do zwrotu, jaki dokonał się w wojnie między Seminolami a Stanami Zjednoczonymi.
— Fatalnie, że ty i Savanna rozdzieliliście się. Biedne dziecko musi odchodzić od zmysłów. Powinieneś przywieźć ją ze sobą. Mogłaby zostać u mnie. Wiem, wiem, chce się na coś przydać Seminolom. Ale wiem i to, Sloan, że ona jest już częścią twego świata. Gdyby musiała wybierać, stanęłaby po tej stronie muru.
Annemarie z pewnością sprawiła Sloanowi przyjemność. Wiedział, że nadejdzie dzień, gdy Savanna będzie zmuszona dokonać wyboru.
Pochłonął gazetę, którą dała mil Ąnnemarie, od początku do końca.
— A cóż to takiego? — zachichotał w pewnym momencie rozbawiony. Generał Thomas Jessup napisał do Waszyngtonu prosząc o dymisję, jeśli nie otrzyma wsparcia i pozwolenia ze strony rządu na skuteczne rozwiązanie problemu Seminoli. — Uśmiech Sloana zmienił się w gniewny grymas, a w stalowoszarych oczach pojawił się błysk nienawiści. — Jeszcze przez chwilę miałem jakąś nadzieję. Ale nawet głupiec widzi, że Jessup trzyma rząd w szachu, grożąc zrzeczeniem się dowództwa, gdyż wie doskonale, że każdy, kto przyjdzie na jego miejsce, będzie tylko przeciągał całą rzecz w nieskończoność. Jeśli rząd nie przyjmie rezygnacji Jessupa, to tym samym pozwoli mu wymordować Seminoli bez oglądania się na względy humanitarne czy polityczne.
Autor artykułu dowodził dalej, że według niego Jessup miał tylko jeden cel: przerwać wojnę, powstrzymując Osceolę, który miał na swych braci tajemniczy wpływ. Choć inni wodzowie też się liczyli, wszyscy byli tylko bladym cieniem zdecydowanego na wszystko Osceoli.
— Ten korespondent ma rację, Annemarie. Kiedy po raz pierwszy przybyłem na Florydę, Osceola był jednym z pomniejszych wodzów. To prawda, miał pod swymi rozkazami znaczną grupę Seminoli i zyskał pewne wpływy, ale nie da się tego porównać z dniem dzisiejszym. Mój brat płonie ogniem sprawiedliwości; zdaje się nim promieniować. Przysięgam ci, że jest w nim coś świętego, i jego ludzie to dostrzegają. Tylko on się liczy, oprócz starego człowieka, Arpeiki, który nigdy nie objął dowództwa. Inni, Phillip, Coa Hadjo, Micanopy i pozostali wahają się. Dla mego brata istnieje tylko jedna droga. Żąda sprawiedliwości dla swego narodu i będzie walczył, dopóki jej nie uzyska.
Annemarie słuchała go z uwagą.
— Wydaje się, że ten sam ogień płonie też w tobie, Sloanie MacAllister. Nigdy nie spotkałam człowieka bardziej oddanego jakiejś sprawie. Ryzykowałeś wiele, pomagając Seminolom, i wciąż narażasz głowę. Bądź ostrożny, Sloan, z tego, co mi mówiłeś o Jessupie, wynika, że osobiście założyłby ci pętlę na szyję!
— Święta prawda, Anne. Ponosił klęskę za klęską. Wciąż nie może pochwalić się żadnym większym zwycięstwem w tej wojnie, i, oby Bóg to sprawił, by nigdy mu się to nie udało. W tym artykule Jessup przedstawia bitwę w Tampa Bay jako zwykłe uprowadzenie. Nie wspomina ani słowem, że roznieśliśmy jego żołnierzy w pył i uwolniliśmy emigrantów.
Czas dłużył się Sloanowi, gdy zajmował się gromadzeniem zapasów. Było to trudne zadanie. Armia Stanów Zjednoczonych płaciła najwyższe ceny, by wyposażyć oddziały na południu, i kupowała towary w takich ilościach, że na rynku zaczęły występować braki. Sloan i Culpepper podróżowali wielokrotnie wzdłuż wybrzeża, zatrzymując się w każdym mieście i kupując to worek tego, to tamtego, i jeszcze kilka kilogramów czegoś innego. Annemarie i jej dziewczęta też pomagały, gromadząc zapasy w miarę swoich możliwości. Ale wciąż było tego zbyt mało.
Na początku sierpnia Sloan usłyszał, że do kilku wojskowych posterunków przybyli niektórzy wodzowie indiańscy, zwłaszcza do Fort King. Jessup, którego rezygnację zgodnie z przypuszczeniem Sloana Waszyngton odrzucił, zgodził się rozmawiać z Coa Hadjo, Tuckose Emathla i Tuskeneho. Mówiło się też, że Osceola i Arpeika wyślą swoich przedstawicieli, ale sami się nie pojawią.
Kilka dni po konferencji Sloan przeczytał w gazecie, że Jessup odmówił uznania Arpeiki za wodza i że przesunął początek emigracji na październik. Dalej było napisane, że zagroził egzekucją indiańskich więźniów, jeśli zaczną się nowe grabieże. Zacytowano jego słowa: Mam pod rozkazami tysiąc Krików, którzy są gotowi zabijać Seminoli.
Sloan domyślał się, w jakiej rozterce żyje Osceola, który musiał się zastanawiać nad swym następnym ruchem. Dotąd prowadził wojnę obronną, i Sloan wiedział, że jego brat nadal opowiada się za taką taktyką. Gdyby go zaatakowano, walczyłby. Sloan wiedział też, że Osceola nigdy nie pozostałby w granicach wyznaczonych przez Jessupa. Podobnie Arpeika, PhiIIip i Coa— coochee, syn Phillipa.
Był początek września, gdy „Polly” znowu wyruszyła z zapasami, końmi i mułami. W kabinie Sloana, przewiązane kolorowymi wstążkami, stały pudełka z podarkami, które Annemarie kupiła dla rodziny Osceoli.
Poranna Rosa miała dostać delikatny koronkowy szal o barwie nieba w letni dzień. Obok cienkiego jak pajęczyna materiału leżały paciorki w tym samym kolorze. Dla Iny była przeznaczona spódnica w kwiaty z jasnym obrębkiem. Dla Yahi, która mieszkała teraz w chikkee Osceoli, para szkarłatnych pantofli wyłożonych wełną. Dla dzieci lalka w stroju indiańskim, harmonijki, kilka kolorowych bransoletek i ładne, żółte grzebyki. A w zamkniętym pojemniku cukierki o starannie dobranym kolorze i smaku. Dla najmłodszego dziecka miękka, szmaciana lalka i pudełko kolorowych klocków.
„Polly Copinger” zakotwiczyła na głębokiej wodzie, u ujścia rzeki Halifax. Sloan i Culpepper czekali dwa dni, nim przybyli Seminole. Sloan był niespokojny, z trudem znosząc przymusową bezczynność.
— Coś jest nie tak, czuję to — powiedział.
Drugiego dnia, wkrótce po południu, na pokład statku wspiął się Indianin o imieniu Hola Alto. Sloan spojrzał mu w oczy i poczuł, jak serce w nim zamiera.
— Mów — rozkazał chrapliwie.
— Cztery dni temu podwładny Jessupa, generał Hernandez, złapał Króla Phillipa. O ile nam wiadomo, biwakował na zniszczonej plantacji, około pięćdziesięciu kilometrów na południe od St. Augustine. Otoczyli obóz Phillipa przed północą i zaatakowali o pierwszym brzasku. Nie wystawiono żadnych wart. Ani jeden koń nie zarżał; żaden pies nie zaszczekał. Nie było ofiar. Tomoka John, Murzyn, też został złapany. Podobno zaofiarował się poprowadzić oddziały do obozu Yuchisa, dziesięć kilometrów dalej. Żołnierze znów otoczyli obóz nocą i zaatakowali o świcie. Złapali Yuchi Billa i jego brata, Jacka. — Na twarzy Hola Alto pojawiła się nienawiść. Żołnierze nigdy by nie dotarli do obozu, ponieważ znajdował się na otoczonej sosnami polanie, w środku mokradeł, niczym wyspa. Tylko ktoś znający szlak mógł tam trafić. — Tomoka John zdradził Semmoli.
Sloan nie był zaskoczony. Zwracając się do Culpeppera powiedział:
— Bałem się, że coś takiego się wydarzy. To może spowodować poważny rozłam w dowództwie Seminoli. — Sloan wiedział, że stojący przed nim Indianin ma jeszcze coś do powiedzenia. — Chcę usłyszeć resztę.
— Generał Jessup rozkazał Królowi Phillipowi wysłać posłańca po jego synów, Coacoochee i B1uesnake’a. Kiedy przybyli z białą flagą, kazał ich zamknąć, lekceważąc podstawowe prawo wojny. Moi ludzie są rozgniewani rzekł z kamienną twarzą.
— Mają do tego prawo. Co się stało z Bluesnake’em i Coacoochee?
— Generał wypuścił tego drugiego i odesłał, by sprowadził swoich zwolenników. Coacoochee wiedział, że jego ojciec jest trzymany jako zakładnik.
Sloan patrzył przez chwilę na Culpeppera, lękając się następnego pytania, które musiał zadać.
— Co z Osceolą? Gdzie jego ludzie?
Nie był w stanie spytać o Savannę.
Indianin patrzył na Sloana wyzywającym wzrokiem.
— Osceola i Coa Hadjo powiadomili generała Jessupa, że chcą pertraktować. Spotkanie ma się odbyć obok Fort Peyton, niedaleko Moultrie Creek. Stacjonuje tam garnizon kawalerii.
— Kiedy Osceola ma pertraktować? — dopytywał się Sloan szorstkim głosem.
Hola Alto wzruszył ramionami.
— Trudno powiedzieć coś pewnego. Za parę dni, za tydzień, za jeden księżyc. Lis z Mokradeł wie, że mój wódz nie będzie pertraktował, że zostanie złapany tak samo jak Król Phillip i Tomoka John. Twój brat wywiesił nad obozem białą flagę.
— Co? — wybuchnął Sloan. — A co z żółto–czerwonym proporcem?
— Twój brat wywiesił białą flagę — powtórzył uparcie Hola Alto.
— Ile dni jazdy dzieli nas od obozu?
— Konno, na grzbiecie twojego potwora, może półtora dnia. Będę musiał cię poprowadzić. Nie mam konia. Nieprędko tam dotrzemy. — Czy będziemy po drodze mijać jakieś mniejsze obozy?
— Jeden, może dwa, ale tylko z kobietami i dziećmi. Nie mogą nam pomóc.
— Słuchaj, Culpepper, przetransportuj Wybawcę i konie dla siebie i Hola Alto. Kiedy już znajdziemy się na lądzie, dasz swoim ludziom sygnał do spotkania tutaj — Sloan zwrócił się do Indianina, pokazując palcem miejsce na mapie. — Popędzimy co koń wyskoczy przez trzy godziny. Spróbujmy chociażby wpłynąć na innych, jeśli nie możemy uczynić nic innego. Nie mogę tu siedzieć bezczynnie. Spotkamy się przy Moultrie Creek i zaatakujemy w ciemności.
— Czy Lis z Mokradeł ma oczy orła? — w głosie Indianina słychać było rozbawienie.
— Nie, do diabła. Musimy po prostu z nimi walczyć ich tchórzliwymi metodami. Kiedy śpią. Tak jak oni walczą z Indianami. Zastosujemy ich strategię. Nie będą się nas spodziewać. Jessup siedzi pewnie w miękkim, wygodnym fotelu, sącząc brandy i paląc cygara, podczas gdy jakiś inny drań wykonuje za niego brudną robotę.
Sloan pędził za Hola Alto czując wiatr na plecach. Indianin gnał swego konia, jakby ścigały go demony. Sloan raz obejrzał się za siebie i zobaczył Culpeppera, który z całych sił trzymał się swego wierzchowca, nie otwierając załzawionych oczu.
Minęło sześć godzin, nim dotarli do umówionego miejsca. Panowała już zupełna ciemność, kiedy pojawili się pierwsi Seminole. Za nimi nadchodzili w pośpiechu pozostali, aż w końcu ich siły liczyły sześćdziesięciu siedmiu ludzi. Sloan był zadowolony. Rozpoznał kilku szkolonych przez siebie wojowników. Wszyscy spoglądali na niego z szacunkiem.
— Nie podoba mi się to — stwierdził ostrym tonem Yahoola. Dlaczego twój brat, nasz wódz, wywiesił nad swoim obozem białą flagę? — pytał głosem wyzywającym i pełnym gniewu.
Sloan wpatrywał się w stojącego przed nim człowieka. Był znakomitym strzelcem, lepszym nawet niż on, Sloan.
— Nie widziałem się ostatnio z Osceolą. Może uważa, że nadszedł czas na pokój. Nie potrafię ci odpowiedzieć.
— Pokój. To niemożliwe z białymi ludźmi! Kłamią, oszukują i zabijają nasze kobiety i dzieci. Mówisz mi o pokoju. Oszczędź swój oddech, gdyż nie przekonasz mnie. Moi ludzie, którzy stoją przed tobą gotowi do walki, myślą tak samo jak ja. Czy wierzysz, że twoi biali generałowie będą pertraktować z Osceolą? Jeśli tak, to się mylisz. To jeszcze jeden podstęp białookich, by wziąć do niewoli wszystkich naszych wodzów. Zapamiętaj moje słowa, Lisie z Mokradeł, mówię bowiem prawdę. Posłaniec jest już w drodze do Osceoli, by powiadomić go o tym ataku, który planujemy. A także o oddziałach, które zmierzają w jego stronę. W niewłaściwą stronę Jeśli zamiarem białych jest pertraktować, to dlaczego Ashby i Hernande kierują się na jego obóz?
— Do diabła, nie powiedziałem, że się mylisz. Nie mówię nawet, że Osceola się myli. Nie wiedziałem, co się dzieje. Przybyłem tu dopiero wczoraj. Mój brat nie robi niczego bez zastanowienia. Musimy zaufać jego osądowi. Możliwe, że on i jego ludzie też planują atak. Nie pomyślałeś o tym?
— Oczywiście, że było to brane pod uwagę. — Yahoola splunął na ziemię, by okazać, co myśli o metodach stosowanych przez Osceolę.
— Więc dlaczego tu jesteś? Dlaczego są tu ci ludzie? Jeśli nie ma już nadziei, to po co planujecie atak na obóz białych?
— Gdyż nadszedł czas, bym umarł, a nim mój duch opuści ciało, chcę zabrać ze sobą kilku wrogów. Inni czują tak samo. Białych, którym Osceola mógłby zaufać, będzie już znacznie mniej, gdy runą na jego obóz.
Sloan skrzywił się, doskonale pojmując logikę Yahooli.
— Nie jesteśmy kobietami; więc nie rozumujmy jak kobiety. Cokolwiek zrobimy, będzie lepsze od bezczynności. Czy wszyscy się zgadzają?
Rozległy się głośne pomruki i szuranie stóp.
— Zgoda — rzekł zdecydowanie Yahoola.
— Dobrze. A teraz pokażcie mi drogę. Kiedy dotrzemy na miejsce?
Yahoola przykucnął i zaczął rysować na ziemi mapę.
— Mamy mało koni. Moi bracia mogą prześcignąć twego potwora, więc się nie lękaj. Nie poruszamy się w grupie. Rozpraszamy się i ponownie spotkamy tutaj, gdy księżyc będzie stał już wysoko — powiedział pokazując miejsce na mapie, którą wyrysował na suchej ziemi. Mężczyźni podchodzili kolejno do mapy, a Yahoola rozmawiał z każdym. Rozchodzili się potem bezgłośnie, aż w końcu pozostali tylko Culpepper i MacAllister.
— Czy nie masz wrażenia, druhu, że ci twoi bracia nie mają zbytniej ochoty pokazywać się z kimś takim jak my? Uważają nas za brudasów, czy jak?
Sloan wybuchnął śmiechem.
— Nigdy! Indianin najszybciej podróżuje sam. Nawet konno trudno nam będzie dotrzymać im kroku. Zapominasz, że nie możemy pojawić się na miejscu w dużej grupie, poza tym konie robią dużo hałasu. Dobry zwiadowca usłyszy uderzenie kopyt z odległości prawie dwóch kilometrów.
Sloan czuł wściekły ból między łopatkami, gdy wjechał w gęste zarośla, by spotkać się z Yahoolą i jego ludźmi. Culpepper wyglądał na całkowicie wykończonego. Stary człowiek nie przywykł do jazdy przez dwanaście godzin na końskim grzbiecie. Sloan musiał przyznać, że on też nie.
— Jak daleko jeszcze? — dopytywał się Yahooli.
— Godzina pieszo.
Godzina pieszo. Zostawić konie czy zabrać? Sloan się zastanawiał. Być może najlepiej byłoby posuwać się doliną, przebrnąć przez wodę i zaatakować od tyłu. Jeśli w obozie białych byli indiańscy zwiadowcy, to należało użyć każdego możliwego podstępu, każdego znanego mu fortelu, by mogło dojść do zaskoczenia.
— Przeprawimy się przez wodę. Spętamy konie i zostawimy na brzegu, żeby nie opóźniały marszu. Jest ktoś przeciwnego zdania?
Ze zdziwienia malującego się na twarzach Indian wywnioskował, że nie pomyśleli o rzece. Dobrze było mieć Lisa z Mokradeł za towarzysza walki. Sloan pokazał, jak należy nieść broń w wodzie sięgającej pasa. Pasy z amunicją zawiesili na szyjach. Wiedzieli, co się stanie, jeśli zamokną.
Księżyc schował się za grubą zasłonę chmur, a woda była zimna. Sloan szczękał zębami.
Culpepper modlił się, brnąc niezgrabnie przez ciemną wodę, gdy księżyc pozostał zakryty. Lubił wodę, dopóki znajdował się na pokładzie statku. Ta paskudnie cuchnąca, bagnista ciecz przyprawiała człowieka o wymioty; raz nawet się pośliznął i gdyby nie pomocna dłoń potężnego, bezzębnego Indianina, zniknąłby pod jej powierzchnią. Indianin uśmiechnął się szeroko, wyciągając Culpeppera za kołnierz i stawiając na nogi.
— Jestem wielce zobowiązany — zdołał wykrztusić kapitan.
Indianin mruknął coś i ruszył do przodu.
— Kłopoty, Culpepper? — spytał Sloan.
— Nie takie, z którymi nie mógłbym sobie poradzić — skłamał kapitan.
Księżyc w kwadrze bawił się w chowanego przez następne pół godziny, sadowiąc się w końcu za ciemną chmurą. Był to dobry znak. Wiedzieli, że nim nastanie dzień, będą już w powrotnej drodze.
Idący na przedzie Yahoola podniósł dłoń, by pokazać, że zbliżyli się do obozu żołnierzy na splunięcie; jak mawiali Indianie. Do Sloana dotarła wiadomość: psy zarżnąć nożami; wartowników udusić, a potem ruszyć do walki.
Sloan wyskoczył na brzeg, strząsając z siebie wodę i drżąc w zimnym, nocnym powietrzu. Culpepper stał tuż za nim, czekając na rozkazy. Na razie wszystko szło dobrze. Nie słychać było poszczekiwań psów, co już samo w sobie było niezwykłe, chyba że były to psy indiańskie, które rozpoznały napastników z innych obozów. Konie też zachowywały się cicho, następna rzecz, która zdziwiła Sloana. Albo biali wierzyli, że nic im nie grozi, albo jakimś cudem spodziewali się zasadzki. Wolał, by prawdą było to pierwsze, a nie to drugie. Panował dziwny spokój, który Sloanowi się nie podobał. Culpepper tak głośno szczękał zębami, że mógł obudzić cały obóz. Sloan zdjął z czoła czerwoną przepaskę, która chroniła oczy przed opadającymi włosami, i podał kapitanowi.
— Ściśnij to zębami— wyszeptał. — Robisz tyle hałasu, że zbudziłbyś martwego.
Culpepper zagryzł chustę i od razu poczuł się lepiej. Były chwile, gdy żałował swej decyzji. Ale gdyby miał wybierać jeszcze raz, postąpiłby tak samo. Człowiek robi to, co musi robić.
Sloan i Culpepper podczołgali się bliżej obozu. Niemal czuli ciepło żarzącego się ogniska. Krążył wokół niego sennie wartownik, trzymając przy boku wycelowany w ziemię karabin. Gdy oczy Sloana przywykły już do ciemności, dostrzegł nieco dalej śpiącego psa. Po chwili ujrzał, jak obaj, człowiek i pies, odchodzą w niebyt. Potem upadł wartownik stojący na pierwszej linii posterunków, potem jeszcze jeden. Trzeci zdążył przyłożyć broń do ramienia, kiedy poderżnięto mu gardło nożem. Sloanowi zdawało się, że słyszy chlupot krwi płynącej z szyi tego człowieka. Culpepper, znajdujący się za plecami Sloana, zakrztusił się. Rzeź trwała przez cały następny kwadrans. Nagle rozbłysły pochodnie i zagrzmiały strzały. Rozległy się dzikie krzyki, kiedy Yahoola i jego ludzie ruszyli wściekle do ataku. Sloan wystrzelił w krótkich odstępach trzy razy. Trzej żołnierze padli, jeden krzycząc obelżywe słowa pod adresem przodków Sloana. Rozległ się kolejny wystrzał, tym razem ze strzelby Culpeppera. Jakiś mężczyzna z dystynkcjami kapitana zwalił się na plecy Sloana.
— Wydawało mi się, że go nie zauważysz, bracie — wyszczerzył zęby Culpepper. Sloan odpowiedział uśmiechem, ciesząc się ze strzeleckiego sukcesu starego kapitana. W normalnych warunkach nie trafiał nawet w ścianę stodoły. — Uratowałeś mi życie, Enwright. Jestem ci je winien.
— Zawiadomię cię, kiedy nadejdzie pora — rzucił Culpepper strzelając ponownie i trafiając przeciwnika w pierś. Zbladł trochę, ale szybko się opanował i przeładował broń.
Sloan wirował jak tancerz, strzelając i ładując. Trafiał za każdym razem. Na znak dany przez Yahoolę zaczął się wycofywać.
— Odnieśliśmy zwycięstwo. Nie ma sensu narażać na niebezpieczeństwo naszych ludzi. Odejdziemy, dopóki biali wciąż są zaskoczeni. Muszą zameldować przełożonym, że to my wygraliśmy tę bitwę. Nie straciliśmy ani jednego człowieka i nikt nie został ranny. Nie lubią bić się w nocy, chyba że chodzi o łapanie kobiet i dzieci albo podrzynanie we śnie gardeł moim braciom. Walczymy jak oni. Jesteśmy zwycięzcami!
Rozległ się mrożący krew w żyłach okrzyk wojenny. Sloan zadrżał.
— Culpepper, gdzie, u diabła, jesteś? Wynosimy się stąd. Culpepper, rusz swój tyłek i podejdź tu, nim ktoś cię zastrzeli. Jazda! — rozkazał Sloan. — Już idę, bracie, tyle że powoli. Dostałem w stopę. Jakiś durny kapral pomyślał, że nie potrzebuję stopy. Do diabła, drań się mylił. Trafiłem go w same bebechy.
Po twarzy Sloana przemknął cień ulgi. Właśnie się zastanawiał, co zrobić z Culpepperem, kiedy pojawił się wysoki, bezzębny Indianin, ten sam, który wyciągnął kapitana z wody. Spojrzał swoimi ciemnymi oczami na krwawiącą stopę Culpeppera. Schylił się bez słowa i przerzucił sobie kapitana przez ramię. Ruszył zamaszyście za Yahoolą i pozostałymi.
— To hańba — krzyczał Culpepper do Sloana. — Każ mu mnie puścić. To nieprzyzwoite, powiadam ci!
— Zamknij się Culpepper. Będziesz opóźniał marsz, jeśli spróbujesz iść sam. Chcesz na pewno opowiedzieć Maeve, jak odważnie walczyłeś. Kobiety kochają rannych bohaterów wojennych.
Wystrzelił jeszcze dwa razy, trafiając jednego z żołnierzy w kolano, drugiego w nasadę szyi. Nie czuł nic, kiedy ci ludzie padali na ziemię, jeden w milczeniu, drugi z jękiem. Sloan dokonał już wyboru i nie miał zamiaru się cofnąć, bez względu na to, jak białą miał skórę.
Słoneczny blask przedzierał się przez korony drzew i padał na twarz Che–cho–ter. Osceola pomyślał, że taką zawsze chciał ją zapamiętać. Po kąpieli w rzece, ubierającą się na jego oczach. Ta kobieta o ciemnej skórze i gęstych, czarnych włosach dała mu dzieci. Niebawem, nim księżyc zatoczy kolejny łuk na nocnym niebie, pozostawi ją.
— W oczach mego męża widać cień smutku. — rzekła cicho Poranna Rosa, dotykając jego policzka.
Osceola odwrócił głowę, tuląc twarz do jej dłoni.
— Moje oczy pełne są ciebie, Che–cho–ter, oddechu mojej duszy. Nigdy nie patrzyłem na żadną kobietę tak, jak patrzę na ciebie.
Czuł potrzebę mówienia tego wszystkiego, o czym doskonale wiedziała. Obydwoje odczuwali wtedy ulgę. Wziął ją na chwilę w ramiona, ciesząc się dotykiem jej ciała. Jak długo był w stanie ją przytulać? Całą wieczność, skarcił się w myślach. Dopóki istnieje pamięć, dopóki oddycham.
Che–cho–ter tuliła się do niego; serce miała ciężkie a myśli pełne troski.
Nie odczuwali nigdy szczególnej potrzeby wypowiadania jakichkolwiek słów; więc dlaczego mówił jej to wszystko? Czy uważał, że dopiero się spotkali i mieli właśnie zbudować swe pierwsze chikkee? Takie słowa zwykle wypowiadali młodzi, pozbawieni wiary i zaufania, które przychodzą wraz z miłością.
Wziął ją za rękę i zaprowadził nad brzeg rzeki, gdzie usiedli, wpatrzeni w swoje odbicia..
— Widzę nas, jakimi niegdyś byliśmy, nie tak dawno temu. Byłaś brzemienna naszą pierwszą córką. Położyłem ci rękę na brzuchu, o, tak, i poczułem życie, które w tobie było. — Uśmiechnął się na to wspomnienie. — Powiedziałaś, że taki człowiek jak ja powinien mieć synów. A jeśli będzie córka? Powiedziałem ci, że dziecko z łona Che–cho–ter jest owocem miłości, błogosławioną istotą, która ujrzy, jak uśmiecha się Duch lasu. I tak było.
Pochylił głowę, uśmiechając się w smutnej zadumie.
— I tak było, mój mężu — powtórzyła Che–cho–ter. — I znów tak będzie. Jest czas na nowe dzieci, na to, by twe nasienie rozpłynęło się w mym ciele i zrodziło nowe życie.
— Nie, żono mej duszy, nie ma już czasu. — Głos mu drżał, uginał się pod wielkim ciężarem smutku i żalu.
Che–cho–ter próbowała wyrwać go z tego cierpienia.
— Mówisz tak tylko dlatego, że twoje wysiłki pozostają bez nagrody. Wkrótce, mój mężu, inni wodzowie też znajdą odwagę i staną u twego boku. — Tak, niebawem to uczynią. Ale tylko dzięki wielkiemu poświęceniu, mojemu i mej żony. Wiem, że tak jest, i że Arpeika widział to w swych snach.
Po twarzy Che–cho–ter przesunął się cień. Ona też miewała sny, ale zawsze powracał ranek i wtedy znajdywała u swego boku męża. Kiedy jej dusza rozmawiała nocą z Duchami, okłamywały ją. Musiały ją okłamywać! Chyba ż… chyba że… jej oczy wpatrywały się badawczo w twarz Osceoli, znajdując w niej prawdę. Tak miało być. Wiedziała, że powinna zachować na zawsze te cenne chwile. Gdy będzie starą kobietą, opowie synom swych córek o ich dziadku, który walczył z białymi żołnierzami, by bronić domu na Florydzie. Jej opowieści zaludnią bohaterowie.
Las nagle znieruchomiał, ciszę mącił jedynie przeraźliwy krzyk jakiegoś ptaka. Czuła już w sercu pustkę, a iskierka w jej duszy, która łączy wszystkie żywe istoty z Wielkim Duchem, nieco przygasła. Tak, mój mężu, zapłakała bezgłośnie. Zjednoczysz Seminoli, ale to będzie nas kosztowało twoje życie.
— Kiedy? — spytała tylko, a on poczuł, jak bardzo kocha ją za to, że zna go tak dobrze.
— Niebawem. Kiedy nadejdzie czas. Pozwolę złapać się białemu generałowi. Pozwolę, by podszedł mnie podstępem, jak lis podchodzi królika. I wybuchnie wielki krzyk między moim ludem, i wszyscy się przekonają, że Jessupowi nigdy nie wolno ufać, że jego słowa nie mają znaczenia, że rozwiewają się niczym chmury ocierające się o wierzchołki drzew. Wylej swe łzy teraz, Che–cho–ter, gdy bowiem nadejdzie czas, będziesz musiała okazać odwagę. Będziesz musiała otworzyć przed ludźmi moje serce i sprawić, by nigdy nie zapomnieli, że dom Seminoli jest na Florydzie.
Che–cho–ter była poruszona tym beznamiętnym stwierdzeniem. Mówił gorzkim tonem, ciemne oczy patrzyły ostro i przenikliwie. Otoczyła go ramieniem, chowając twarz na jego piersi, pragnąc, by z serca jej męża zniknęła nienawiść, by znów był czysty, gotów przyjąć jej miłość.
Błądziła palcami po jego twarzy, powierzając jej kształt pamięci. Pragnęła, ponad wszystko, zapamiętać jego spojrzenie i ciepło ramion, gdy trzymał ją w objęciach. Śmierć była smutnym rozstaniem dla tego, kto pozostawał na świecie, mając za towarzyszy długich nocy jedynie wspomnienia. Ujęła z miłością jego ukochaną twarz w dłonie i przytuliła do niej swój policzek.
— Mój mężu, mój wodzu — rzekła miękko — dopóki w ciele twej żony mieszka oddech, nigdy nie będziesz zapomniany.
Osceola stał w cieniu drzew obok Coa Hadjo. Wciąż było niezwykle ciepło jak na późny październik, co Seminole brali za dobry omen. Wiedzieli, że znów nadejdą dzikie wichry od wschodu, wzburzając wody oceanu, świszcząc po lasach i przynosząc ze sobą ulewne deszcze. Właśnie taka pogoda zatrzymywała białych żołnierzy, dając Indianom czas na przegrupowanie.
Przez krótką jak okamgnienie chwilę Osceola myślał o Che–cho–ter i dzieciach. Przekonany, że pożegnał się z nimi na zawsze, był gotowy na wszystko, co może go spotkać ze strony generała Jessupa. Wyprostowany, nieugięty, był wcieleniem indiańskiego wojownika. Do dowództwa białych wysłano wiadomość, że Osceola i Coa Hadjo chcą pertraktować.
Osceola zmrużył oczy, zatopiony w myślach. Generał z pewnością podjął już decyzję, i jeśli była ona taka, jak się Osceola spodziewał, to Jessup znajdował się na najlepszej drodze, by okryć się hańbą. Licząc na jego pragnienie chwały i znając nienawiść do Indian, Osceola planował wykorzystać słabości generała w celu zjednoczenia narodu Seminoli. Gdy rozejdzie się wieść o postępku generała, Seminole znów powstaną, walcząc o swoją ziemię. Zrozumieją, że nie mogą wierzyć w obietnice tego białego wodza. Zerkając w górę, Osceola skupił wzrok na białej fladze powiewającej nad obozem.
— No chodź, Jessup — zaklął cicho pod nosem, na podobieństwo białych — chodź, ty draniu!
Szpiedzy donieśli już Osceoli, że generał Hernandez otrzymał rozkaz wymarszu do Fort Peyton i objęcia dowództwa nad oddziałem kawalerii. Fort Peyton znajdował się zaledwie około dwóch kilometrów od obozu Osceoli i wódz spodziewał się gości w każdej chwili.
Usłyszał konnicę zbliżającą się do obozu i przypuszczał, że będzie bardzo liczna. Przybył posłaniec, meldując się swemu wodzowi, Coa Hadjo.
— Jeźdźcy na mokradłach, niczym moskity — relacjonował bez tchu. — Tyle koni, że stąd można wyczuć ich woń!
Oczy posłańca były szeroko otwarte ze strachu. Był tylko młodym chłopcem, niedoświadczonym w boju. Lecz nie był to dzień bitwy.
Osceola obdarzył chłopca nieodgadnionym uśmiechem. A zatem Jessup połknął przynętę! Generał nie mógł oprzeć się pokusie ujęcia dwóch najważniejszych wodzów Seminoli. Tylko Sam Jones, Arpeika, stał wyżej w indiańskiej hierarchii.
— Jesteśmy gotowi —— rzekł poważnie Coa Hadjo.
— Ale wywiesiliśmy białą flagę! — zawołał młody posłaniec. Według praw wojennych to znak rozejmu! Nie wolno stosować przemocy!
— Tak by to zrozumiał człowiek uczciwy — wyjaśnił Osceola. Stój prosto i popatrz na swego wroga, gdy się pojawi. Wiedz, że te ziemie na Florydzie należą do Seminoli i nigdy nie zapomnij tego, czego za chwilę będziesz świadkiem.
Osceola przełknął z wysiłkiem ślinę, czując suchość i pieczenie w ustach. Zwalczył niedawno kolejny atak gorączki i wciąż nie odzyskał w pełni sił.
— Kiedy nadjadą, Coa Hadjo, ty będziesz mówił w imieniu Seminoli.
Nie można dopuścić, bym popełnił jakiś błąd. Niech słowa należą dziś tylko do białych. Nie można potępiać człowieka za to, czego nie powiedział.
Coa Hadjo spojrzał ze smutkiem na swego starego przyjaciela. Wiedział, czego Osceola spodziewa się po Jessupie, i ciążyło mu to na sercu.
Do obozu wjechała z grzmotem kopyt konnica, prowadzona przez dowódcę ze złotymi epoletami, który przedstawił się jako generał Hernandez. A więc, pomyślał Osceola, Jessup nie chciał wykonać tej brudnej roboty osobiście.
Generał Hernandez zsiadł z konia i zbliżył się do obydwu wodzów. Towarzyszyło mu dwóch adiutantów. Unosząc dłoń w geście powitania przystąpił do rokowań.
— Przychodzę tu jako przyjaciel — stwierdził mierząc surowym wzrokiem stojących przed nim ludzi. — I jako przyjaciel mam pytanie. Co skłoniło was do pertraktacji?
Osceola wciąż milczał. Przemówił Coa Hadjo.
— Przyszliśmy tu dla dobra naszego narodu.
Nie przyjmując tego wyjaśnienia, Hernandez dopytywał się:
— Na czyją prośbę się tu zjawiliście?
— Otrzymaliśmy wiadomość od Króla Phillipa, przyniesioną przez jego syna, Coacoochee.
— I czego się po mnie spodziewacie? — nalegał Hernandez. — Czy przyszliście tu, by oddać się w moje ręce?
— Nie — stwierdził spokojnie Coa Hadjo. — Chcemy ustanowić pokój.
Marszcząc czarne brwi Hernandez spytał:
— Jesteście też gotowi zrzec się wszelkiej własności, którą zagarnęliście?
Udając niewinność, Coa Hadjo wzruszył ramionami.
— Nie mamy niczego, co nie należałoby do nas. Mamy tylko kilku czarnych…
Nie pozwalając mu dokończyć, Hernandez spojrzał groźnie.
— Dlaczego nie przyprowadziliście swoich czarnych, jak obiecaliście to w Fort King? Dlaczego zamiast wysyłać posłańca nie zjawili się Micanopy, Jumper i Cloud?
Coa Hadjo stwierdził chłodno i spokojnie:
— Wszyscy chorują na odrę.
W jego spojrzeniu kryło się oskarżenie. Przed przybyciem białych, odra czy ospa były nieznane wśród Indian. Choroby te dziesiątkowały Seminoli.
Widząc gniew Coa Hadjo Hernandez uspokoił się i stwierdził gładko: — Jestem starym przyjacielem Phillipa i życzę wam jak najlepiej, ale ponieważ tyle razy nas oszukano, musicie się ze mną udać. Zobaczycie, że będziecie dobrze traktowani. Cieszcie się, że trafiliście na mnie, a nie na kogoś innego.
— Przekonamy się — stwierdził sucho Coa Hadjo, wiedząc, że serce Osceoli raduje się zwycięstwem. Właśnie tego spodziewał się i pragnął jego przyjaciel. Teraz Jessup straci twarz. Rozniesie się, że Coa Hadjo i Osceola, a wraz z nimi niewielki oddział liczący ledwie siedemdziesięciu ludzi, zostali wzięci do niewoli przez dwustu pięćdziesięciu kawalerzystów na zdradziecki rozkaz samego generała Jessupa. Indianie zgodzili się pertraktować, a białoskóry generał wykorzystał tę okazję, by ich schwytać! Pod białą flagą!
Kiedy Hernandez dał umówiony wcześniej sygnał, zbliżyli się kawalerzyści, kierując swe lance ku więźniom. Choć Seminole byli uzbrojeni w broń palną, nie stawiali najmniejszego oporu.
Nim wyprowadzono ich z obozu, Osceola ściągnął białą flagę. Niósł ją odważnie, by wszyscy mogli zobaczyć. Nigdy się nie zdarzyło, by Seminole złamali rozejm, którego symbolem była owa flaga. We wszystkich cywilizowanych częściach świata honorowano ten symbol, a jednak Jessup urządził sobie z niej pośmiewisko. Wsiadając na konia, którego dostał od MacAllistera, Osceola pomyślał, że Seminole zjednoczą się, gdy tylko zobaczą, jak poważne wykroczenie popełniono.
Zaczęło się roznosić po kraju, że Osceola, słynny wódz Seminoli, został ujęty podczas pertraktacji pod białą flagą. Opinia publiczna zareagowała z wściekłością: Jessup popełnił haniebny czyn, plamiąc honor swego kraju. Wszystkie gazety pisały o tym, jakimi to podstępnymi metodami schwytano indiańskiego wodza. Anglicy byli zaszokowani niehonorowym postępkiem amerykańskiego generała. Pewien pisarz angielski powiedział, że nigdy nie popełniono na cywilizowanej ziemi bardziej niegodziwego czynu. Pisarzem tym był Andrew Welch, który dodał skonsternowany, że Amerykanie uznali przecież Seminoli za naród podpisując z nimi wcześniej traktaty. Nie uznawali ich więc za rebeliantów. Równie haniebne byłoby ujęcie w podobnych okolicznościach generała amerykańskiego przez angielskiego.
Fort Marion, dokąd przyprowadzono Osceolę i Coa Hadjo, był starym budynkiem zwanym niegdyś Castillo de San Marco. Został wzniesiony w 1672 przez Hiszpanów i był najstarszym fortem w Stanach Zjednoczonych. Używano go już dawniej jako więzienia. W 1821 odkryto loch pod wysoką wieżą, pełen ludzkich kości. Świadczyło to o okrucieństwach, których dopuszczano się w tym miejscu.
Więźniów przetrzymywanych przez armię można było odwiedzać. Tyle się mówiło o niehonorowych metodach dzięki którym schwytano Indian, że patrzono przez palce na przepisy.
Sloan dostał się do fortu wczesnym popołudniem. Zażądano jedynie, by się wpisał do rejestru i by Indianie wyrazili zgodę na odwiedziny.
Zastał Osceolę siedzącego na posłaniu ze słomy. Otwarte drzwi celi umożliwiały dostęp świeżego powietrza i słońca wpadających z więziennego dziedzińca, strzeżonego przez wartowników w niebieskich mundurach. Było jasne, że wbrew wszelkim intencjom, więźniom pozostawiono swobodę.
Sloan stał na progu celi swego brata. Osceola przypominał w swym cierpieniu schwytanego orła. Wiedział, że został schwytany podstępem, i nie mógł się z tym pogodzić, ale można w nim było dostrzec radosne ożywienie. Doniesiono mu, że wodzowie, którzy wciąż cieszyli się wolnością na mokradłach Florydy, przysięgli walczyć o swe prawa i własność.
— Mój bracie — rzekł miękko Sloan, w którego głosie pojawił się wielki smutek. — Czuję ból, widząc cię w takim stanie. Jesteś więźniem na własnej ziemi.
— Niech twe serce się nie smuci, MacAllister, mój bracie. Nie mam się czego wstydzić. Moja dusza jest wolna i może wędrować razem z Duchami powietrza i lasu. Wstyd niech odczuwają ci, którzy mnie uwięzili.
Osceola spojrzał na Sloana wzrokiem, w którym malował się spokój i pewność. Wiedział, że patrzy w oczy odważnego człowieka honoru. Człowieka, który poświęcał się dla swego narodu.
— Planowałeś to, stary lisie, prawda? Okryć wroga wstydem, a jego słowa zmienić w fałsz? — MacAllister mówił w języku Seminoli, zgodnie z życzeniem brata, dając mu choć namiastkę domu.
— Spełniam tylko proroctwo Arpeiki. Powiedział mi, że nie umrę w domu, ani też poza granicami Missisipi. Ale umrę. Jestem na to gotów, bracie. Ale nie moi ludzie. Jessup już zaczął swoją kampanię, a jego magazyny pełne są zapasów aż po dach. Lecz Seminole są gotowi walczyć, a ich zapasy nigdy się nie wyczerpią dzięki hojności Lisa z Mokradeł. — Osceola uśmiechnął się smutnie, patrząc na Sloana wzrokiem pełnym wdzięczności.
— Lud mego brata jest również moim. Czy mogę coś dla ciebie zrobić? Przesłać komuś wiadomość?
— Tak — odpowiedział szybko Osceola. — Idź do obozu, w którym przebywają Che–cho–ter, Ina i moje dzieci. Przyprowadź je tutaj. Nikt tego nie będzie zabraniał.
— Dlaczego nie przyprowadzono ich do ciebie wcześniej? — dopytywał się Sloan, wiedząc, że Osceola chciał mieć w takiej chwili rodzinę przy sobie.
— Nie było nikogo, komu mógłbym zaufać. Nie mogłem ryzykować, że armia weźmie ich jako zakładników i będzie przetrzymywać z dala ode mnie. Ale teraz — wzruszył ramionami — panuje wobec Jessupa taka wrogość, że nie odważyłby się na kolejny akt zdrady wobec mnie. No i ty się pojawiłeś. Przyprowadź je do mnie, bracie. Prędko. Każdego dnia, gdy budzę się i widzę słońce, zastanawiam się, czy jestem błogosławiony czy przeklęty. Życie za murami więzienia łamie ludzkiego ducha.
Siedzieli w milczeniu długą chwilę. Słowa nie były potrzebne. Żadne też nie padły. Ich braterstwo osiągnęło pełnię.
Była połowa listopada. Dzikie huragany dawno już przeminęły. Savanna siedziała przy ognisku z córkami Osceoli u swych stóp. Okrutna pogoda i trudy, które musiały znosić kobiety i dzieci, zmroziły jej serce. Z coraz większym wysiłkiem czekała na każdy kolejny dzień. Dzieci bawiły się cicho patyczkami i kamykami, uśmiechając się czasem do Savanny.
— Nie miej takiej smutnej miny, Chala — odezwała się miękko Micccanna. — Mój ojciec nie lubi patrzeć w twoje oczy, gdy jest w nich cierpienie.
— Nie jestem smutna z powodu twojego ojca, maleńka, ktoś inny jest tego przyczyną.
— Kto?
— Brat twego ojca, którego straciłam. Moje serce już nie śpiewa, gdyż nie ma go tutaj. Moje oczy nie mogą już płakać. Pozostały mi tylko wspomnienia.
— Moja matka też jest smutna. Moje siostry są smutne. Jesteśmy smutnymi ludźmi, prawda, Chala?
— Tak — powiedziała łamiącym się głosem Savanna.
— Czy będziemy musiały porzucić tę ziemię? — spytała mała dziewczynka.
Czy tak będzie? Nie wiedziała. Dni zdawały się ciągnąć bez końca i nadziei. Jak miała odpowiedzieć temu dziecku?
— Być może, któregoś dnia — powiedziała niepewnie, modląc się, by dziecko zadowoliło się jej odpowiedzią.
Grzebała bezcelowo w ziemi gałązką. Jak krucha była. Pękłaby, gdyby nacisnęła mocniej. Rzuciła ze złością gałązkę w ogień i patrzyła, jak pochłaniają ją płomienie. Coś takiego stało się też z nią. Dzięki MacAllisterowi zaczęła żyć na nowo; ale odszedł, i teraz była niczym — zimną, pustą skorupą.
Sloan wyruszył na poszukiwanie rodziny swego brata. Ludzie Osceoli, z powodu grożących im niebezpieczeństw, rozproszyli się po lasach i Sloan tylko z najwyższym trudem był w stanie się dowiedzieć, w którym obozie przebywa Che–cho–ter z córkami. Choć wiedział, że Savanna pozostała z żoną Osceoli, jego wzrok błądził po każdym obozowisku, szukając złotej grzywy włosów i zielonych oczu. Zaledwie dzień wcześniej dowiedział się, gdzie może je znaleźć.
Wybawca reagował posłusznie na rozkazy jeźdźca i podążał korytem strumienia. Leniwa z początku strużka wody płynęła coraz szybciej i szerzej, zmierzając ku morzu. Minął już ponad tydzień, gdy Sloan wyruszył na poszukiwania Che–cho–ter; najpierw kierował się na południe, a potem na zachód, gdyż sądził, że żona brata wciąż obozuje gdzieś w okolicach jeziora Okeechobee. Zatoczywszy niemal pełne koło Sloan uświadomił sobie, że Indianie posuwali się na północny wschód i że wędrówka zawiodła ich w miejsce odległe o jakieś dwa dni drogi od St. Augustine, gdzie więziono Osceolę.
Co jakiś czas przychodziło mu do głowy, że Savanna musi czuć się przez niego porzucona. Annemarie miała rację; powinien zabrać ją wtedy ze sobą do Galveston. Nie zaznał ani jednej chwili spokoju od czasu, gdy był z nią po raz ostatni. Nawet teraz, w promieniach ciepłego słońca, które przedzierały się przez korony drzew, czuł w sobie chłód, pustkę, którą mogła wypełnić jedynie Savanna. Nigdy nie przypuszczał, że jakaś kobieta może tyle dla niego znaczyć. Nigdy mu się nie śniło, że jakaś kobieta potrafi tak zawładnąć jego sercem. Otoczyła go miłością, i teraz Sloan potrzebował jej obecności. Zawsze.
Był tak pochłonięty myślami o Savannie, że miał wrażenie, jakby śnił, kiedy dojrzał między drzewami szczupłą, kobiecą sylwetkę klęczącą przy strumieniu. Przyglądał się w milczeniu, gdy Savanna czesała swe jedwabiste, długie włosy grzebieniem, który zabrała ze sobą z Galveston. Ręce miała uniesione ponad głową i wyginała się lekko do tyłu, podkreślając zarys piersi i krągłość bioder. Musiała dopiero wyjść z kąpieli; obok leżała kostka drogiego, perfumowanego mydła i ręcznik. Cienka bluzka przywarła do jej wilgotnej skóry, szeroki dekolt ukazywał kremowe, kształtne ramię.
Sloan, ożywiony obecnością dziewczyny, chłonął jej widok. Znów zaczął odczuwać spokój, którego była źródłem. Żałował, że nie zjawił się wcześniej i nie widział, jak się kąpie, przypominając sobie tamte szczęśliwe dni na wyspie i doznając dreszczu podniecenia, który tylko ona potrafiła w nim wzbudzić. Unosiła ku słońcu swoją piękną twarz, a jego promienie oświetlały nos o szlachetnym kształcie, uroczy łuk brody i gładkość czoła, czyniąc z niej uosobienie kobiecości. Dopiero gdy odwróciła głowę, dostrzegł mrok w jej oczach.
Wybawca parsknął przyjaźnie, rozpoznając szczupłą dziewczynę, którą niósł kiedyś na grzbiecie wraz ze swoim panem. Savanna wystraszyła się i natychmiast zwróciła oczy w jego stronę, wpatrując się w cienie zalegające między drzewami. Sloan w oka mgnieniu zsunął się z siodła i ruszył w jej stronę szybkimi krokami. Savanna poczuła pod stopami kołysanie ziemi i zachwiała się. Upadłaby, gdyby Sloan nie wziął jej w ramiona, tuląc do siebie, wypełniając sobą jej świat, uwalniając ją z krainy martwych i zabierając tam, gdzie jego miłość była cieplejsza i jaśniejsza od słońca.
Zanurzył dłonie w jej włosach, błądził ustami po jej twarzy. Jak bardzo za nią tęsknił. Poczuł nagły przypływ ulgi, jak gdyby wstrzymywał przez te długie tygodnie oddech i teraz, wreszcie, mógł zaczerpnąć świeżego, słodkiego powietrza. Wchłaniał jej bliskość, poznawał zapach mydła zmieszany z ostrym aromatem lasu. Teraz, gdy miał już ją w ramionach, nie był w stanie jej uwolnić, wyjaśnić, gdzie był i dlaczego nie odszukał jej wcześniej. Chciał wpierw się nią w pełni nasycić, o ile to w ogóle było możliwe.
Savanna przylgnęła do niego, radując się dotykiem jego ramion i ust. Nie chciała psuć tej chwili pytaniami. Może był tylko zjawą, wywołaną jej straszliwą tęsknotą, zesłany przez Duchy, by uzdrowić jej samotne serce. A jeśli był zjawą, to nie wolno jej było zniszczyć tego czaru; wiedziała, że musi zamknąć oczy i pogrążyć się w jego ramionach. Posłyszała swe imię, jego dotyk podrażnił jej zmysły. Istniał tylko MacAllister, wszystko inne było pustką, którą przenikał jedynie ból rozłąki. Poczuła, jak pod ciężarem jego ciała dotknęła ziemi. Zrozumiała jego nagły głód i odpowiedziała tym samym, splatając nogi z jego nogami, chcąc zrzucić z siebie jak najszybciej resztki ubrania. Chciała być naga, tak jak na wyspie, kiedy słońce ogrzewało im ciała a morska bryza chłodziła ich gorączkę.
Jakby znając jej myśli, Sloan zaczął manipulować przy rzemykach swojej skórzanej bluzy i pasa. Savanna wstała i zsunęła z bioder kolorową spódnicę, potem zdjęła też bluzkę. Złota skóra i złote włosy, zmysłowe, zielone oczy i rozchylone usta… Była boginią, stworzoną do miłości, wymyśloną przez muzy, by wzniecać pożądanie mężczyzny.
Przywarli do siebie, szukając tego, co mogli sobie nawzajem dać, pragnąc położyć kres cierpieniu, które zrodziło wzajemne pragnienie. Z każdą chwilą powracała do życia cząstka ich istot. Każda pieszczota, każdy pocałunek niósł . ze sobą ozdrowieńczą moc, niweczył czas rozłąki. Kochał ją, wrócił po nią, i teraz szeptał czułe słowa, mówiąc o swojej miłości.
Słowa, które zapadały w jej duszę, były słodsze od dzikiego miodu. Ofiarowała mu samą siebie, przyciskając do swej piersi jego dłoń, przysuwając mu usta do ucha, by je pocałować, otwierając oczy, by go widzieć; wreszcie uwierzyła, że naprawdę z nią jest.
Słoneczny blask całował jego włosy i ślizgał się po gładkich, muskularnych ramionach. Sloan wpatrywał się w jej oczy i zdawało się, że wchłania ją w siebie, i teraz już wiedziała wszystko, co powinna wiedzieć; była kobietą MacAllistera, a on ją kochał.
Zapadł zmierzch, nim Sloan i Savanna opuścili swój raj nad strumieniem, by powrócić do obozu. Szli obejmując się nawzajem; Wybawca kroczył za nimi.
Kobiety krzątały się przy ogniskach przygotowując wieczorny posiłek. Dzieci kręciły się w pobliżu. Che–cho–ter wyszła ze swojego chikkee z najmłodszą córką na ręku. Zastygła, gdy ujrzała brata swego męża.
Savanna przestała obejmować Sloana, czując wyrzuty sumienia, że jej ukochany powrócił, podczas gdy mąż Che–cho–ter siedział w więzieniu.
Che–cho–ter ochłonęła po chwili, a jej łagodne, ciemne oczy patrzyły badawczo na Savannę, przekazując jej bez słów, że jest szczęśliwa z powrotu MacAllistera. Che–cho–ter, z wrodzonym wdziękiem i godnością, podeszła do Sloana. Głowę trzymała wysoko, z jej postawy biła duma. Dopiero gdy się zbliżyła, zauważył samotną, wzruszającą łzę, która połyskiwała na jej policzku.
— Opowiedz mi o moim mężu — poprosiła.
— Osceola chce, byś była przy nim, a ja przybyłem tu, by cię zabrać do niego. Potrzebuje swojej rodziny. Wyruszymy o świcie. To będzie długa podróż dla dzieci, ale ich ojciec pragnie mieć je przy sobie.
— Czuje się dobrze. — Nie było to właściwie pytanie, tylko stwierdzenie.
Nie mógł jej okłamywać.
— Nie, nie czuje się dobrze. Nie wiem, ile czasu mu jeszcze pozostało. Nic już nie mogę uczynić. Twój wódz sam podjął decyzję o oddaniu się w ręce Jessupa, i obydwoje musimy to zaakceptować.
— Akceptuję, ale moje serce zamiera z trwogi, MacAllister. On jest moim mężem. Ojcem moich dzieci. Co stanie się z naszymi ludźmi? — Głos jej się załamał przy ostatnich słowach.
— Nie trzeba się martwić. Zaopiekuję się tobą, dziećmi, i pozostałymi. Dopóki żyję, niczego wam nie zabraknie. To jedyne, co mogę ci obiecać.
— To bardzo dużo. Czy Osceola wie o twojej obietnicy?
— Między mną a Osceolą takie słowa nie są potrzebne. Wie, bez pytania, że będę cię ochraniał. Tak było zawsze. Gdybym mógł tchnąć w mego brata życie, kosztem własnego, uczyniłbym to. Gdybym mógł oddać mu krew, zrobiłbym to. Uczynię wszystko, by ulżyć mu w ostatnich chwilach. Jesteśmy braćmi.
— Żaden człowiek nie miał nigdy takiego brata — powiedziała cicho Che–cho–ter, kładąc z wdzięcznością dłoń na ramieniu Sloana .
Wilgotna, kleista mgła owinęła się wokół stóp Sloana, gdy wyczołgał się z chikkee Savanny. Kobiety były już przy ognisku. Skończyły jeść i czekały na niego. Przecież nie zamierzały chyba wszystkie… potrząsnął głową. Powinien był się domyślić. Wiedział, że będzie musiał zabrać ze sobą cały obóz. Zrobiło mu się smutno, gdy ujrzał Che–cho–ter, okrytą jedynie cienkim, niebieskim szalem, z paciorkami na jeszcze cieńszej bluzce. Yahi miała na nogach czerwone, wykładane wełną pantofle, a Ina założyła wspaniałą spódnicę. Dzieci tuliły do piersi lalki, patrząc szeroko otwartymi, ciemnymi oczami. Nawet najmłodsze trzymało w rączkach szmaciankę. Podarunki od ich ojca.
Wszyscy założyli swoje najlepsze ubrania. Długi sznur idących gęsiego ludzi przypominał swą barwnością tęczę. Sloan uśmiechnął się. Nie można było postąpić inaczej. Jeśli widok tych ludzi mógł sprawić Osceoli radość, to warto było wziąć ich ze sobą. Savanna dołączyła do kolumny jako ostatnia. Miała na szyi czarną wstążkę z kameą. Tylko ona świadczyła o jej pochodzeniu.
Sloan prowadził mieszkańców obozu przez las, w kierunku północno–wschodnim. Był zdecydowany dotrzeć do St. Augustine nazajutrz, przed południem. Ludzie Osceoli, o zaciętych twarzach, milczący, podążali w ślad za nim; kobiety, dzieci, starcy. Nie było młodych wojowników ani walecznych mężczyzn, by chronić ten pochód i pełnić rolę zwiadowców. Wszyscy zdolni do walki pozostali z Arpeiką w środkowej części Florydy.
Savanna szła obok Che–cho–ter, pomagając jej nieść dzieci i towarzysząc w milczeniu. Czuła na sercu ciężar wielkiego smutku, gdy przypominała sobie serdeczność, jaką Che–cho–ter zawsze jej okazywała. Savanna miała prawie dwanaście lat, kiedy Osceola przyprowadził do chikkee swoją drugą żonę. Od chwili, gdy ta ciemnoskóra dziewczyna uśmiechnęła się do nich swymi łagodnymi, czarnymi oczami, stali się jedną rodziną. Osceola zawsze był dumny ze swoich kobiet. Nie było między nimi żadnych kłótni ani zadrażnień, jak to czasem zdarzało się w innych chikkee, gdzie mieszkały dwie kobiety. Ina, której małżeństwo z Osceolą zostało zawarte dla obopólnej wygody i z rozsądku, przejęła rolę matki ich wszystkich, a Che–cho–ter, zawsze pełna szacunku, pokochała Inę w szczególny sposób.
I teraz siostra Savanny prowadziła swe dzieci do więzienia, by były blisko ojca. Oczy Che–cho–ter ciągle wpatrywały się w horyzont, odmierzając każdy krok przybliżający ją do człowieka, którego kochała.
Gdy słońce schowało się za drzewami, Sloan nakazał rozbić obóz. Przyniesiono zapasy zgromadzone poprzedniego dnia. Tej nocy wszyscy mieli spać pod gwiazdami. Nazajutrz zaś zamierzali przybyć do St. Augustine. Savanna spała na legowisku obok Sloana. Wyciągali do siebie ręce, dotykając się, tuląc, pocieszając. Nie dzielili się radością, a jedynie niepokojem. Przez całą noc płakało jakieś dziecko, matka nuciła mu cicho, by je uspokoić. Savanna oparła głowę na ramieniu Sloana i słuchała bicia jego serca. Jutro. Jutro.
Gdy zbliżyli się do Sto Augustine, poczuli w nozdrzach świeży i ostry zapach morskiego powietrza, napływającego z nad Atlantyku. Ale unosiła się tu w powietrzu też inna woń; zła, woń zgnilizny, odór cywilizacji; ludzi wtłoczonych w mury miasta, śmieci i resztek jedzenia.
Kolumna Seminoli, prowadzona przez jasnowłosego, białego mężczyznę na wielkim, czarnym koniu, zwracała powszechną uwagę. Wzdłuż wybrukowanych ulic gromadzili się ludzie, nie kryjąc ciekawości. Mali chłopcy, których wychowano w uprzedzeniach i nienawiści, ciskali kamykami i patykami, aż w końcu złajali ich dorośli. Ci Indianie mieli w sobie tyle godności, że nie dotykały ich żadne obrazy.
Castillo, albo Fort Marion, jak nazywali go teraz żołnierze, wznosił się ponad miastem. Żółte mury połyskiwały matowo w słońcu. Sloan prowadził swych ludzi w górę wysokiego zbocza, ku bramom fortu. Zsiadł z konia i szedł razem z Savanną na czele pochodu. Umundurowani żołnierze otworzyli bramę, pozwalając Seminolom zebrać się na głównym dziedzińcu, który z wszystkich stron otaczały wysokie blanki.
— Pójdziesz z nami., MacAllister? — spytała z nadzieją w głosie Savanna.
— Przywiodłem was tak daleko; nie porzucę was teraz. Chodź, najpierw musimy poprosić o zgodę na widzenie z Osceolą. To tylko formalność.
Osceola pojawił się w tej części fortu, gdzie przebywała jego rodzina i reszta obozu. Podszedł wolno do żony i wziął ją w ramiona. Ucałował dzieci i uśmiechnął się do nich. Rozpoznał „swoje” podarki, po czym podniósł pełne wdzięczności oczy na brata.
Sloan stał dyskretnie z boku. Poczuł na sobie wzrok Osceoli. Indianin skinął nieznacznie głową. Słowa były niepotrzebne.
— Generale, generale, co mam zrobić z tymi wszystkimi ludźmi? — krzyknął młody sierżant ponad głowami rozmawiających Indian.
— Nakarm ich. Nie jesteśmy barbarzyńcami — odezwał się ostry głos.
Teraz, kiedy Osceola był w ich rękach, można było okazać wspaniałomyślność, pomyślał arogancko Jessup. To dobrze wygląda w podręcznikach. Generał Thomas Jessup nakarmił i ugościł Indian z obozu Osceoli, kiedy zjawili się w forcie Marion, by odwiedzić swego wodza. Pęczniał z dumy, rozkoszując się tworzonym w myślach obrazem.
— Generale? Czy ci ludzi przybyli tu na dłuższy czas czy tylko w odwiedziny?
— Na dłuższy czas, dzięki mojej wielkoduszności. Zapewnij im wszelkie wygody.
— A co z białym mężczyzną i białą kobietą?
Jessup zmarszczył brwi.
— O kim mówisz?
— O tych, którzy przyprowadzili tutaj ludzi Osceoli.
Młody sierżant zauważył, że z oczami Jessupa dzieje się coś dziwnego.
Generał patrzył tak, jakby właśnie otrzymał na piśmie wyrok śmierci.
— Gdzie oni są?
— Tuż za pańskim oknem.
Jessup czuł ból w piersi podchodząc do okna. Wiedział, co zobaczy, i nie pomylił się. Lecz ten mężczyzna, stojący obok jego siostrzenicy, wyglądał znajomo. Na Boga, to był ten pokerzysta Sloan MacAllister z Nowego Orleanu. Sloan MacAllister. Sloan MacAllister i Savanna. Powinien był się domyślić. Jak ciężko było mu udawać brak zainteresowania tamtego dnia, jak starał się uratować twarz, kiedy Beaunell Gentry podeszła do niego na stacji kolejowej. Do tego czasu się łudził. Lepiej nad tym się nie zastanawiać. Łatwiej było myśleć tylko o siostrze, Caroline. Ona nigdy by go nie zdradziła. Raz to uczyniła, ale wybaczył jej. Była tylko młodą dziewczyną, która brała jego opiekuńczość za zaborczość.
Jessup obciągnął bluzę munduru, dotknął z czcią galonów i przygładził włosy. Postanowił zachowywać się jak generał i brać przykład z tych dwojga za oknem, którzy czekali na niego.
Myślał gorączkowo, przyglądając się MacAllisterowi. Jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mu, że to jest Lis z Mokradeł, że ten mit jest rzeczywistością. Savanna patrzyła na niego wyzywająco. Jak śmiała nosić kameę Caroline! Wyciągnął bez słowa rękę i zerwał ją z szyi Savanny. Sloan natychmiast zesztywniał. Z największym trudem panował nad sobą. Chciał bić generała pięściami po twarzy, chciał słyszeć jego wołanie o litość, ale wiedział, że nie wolno mu tego zrobić. Nie mógł ryzykować walki, której jedynym rezultatem byłaby zemsta na Osceoli i jego rodzinie.
— Nie masz prawa nosić kamei mojej siostry — syknął Jessup. Dostała ją ode mnie. Okryłaś hańbą jej pamięć, wiążąc się z dzikusami, którzy ją zamordowali! Zdradziłaś swoją matkę i rasę. Nigdy ci tego nie wybaczę!
— Nie potrzebuję twojego przebaczenia — stwierdziła spokojnie Savanna, podczas gdy twarz generała poczerwieniała z wściekłości. — Wiem, dlaczego moja matka porzuciła wszystko, odchodząc z moim ojcem na farmę. Chciała być daleko od ciebie, od twej niechęci i ciągłego wtrącania się. Jesteś złym człowiekiem, wuju, i moja matka o tym wiedziała.
Wydawało się, że coś w generale pękło. Savanna powtarzała oskarżenie, które usłyszał od Caroline, kiedy odchodziła.
— Kochałem twoją matkę. Caroline była moim życiem! Zrobiłbym dla niej wszystko — odparł gniewnie Jessup głosem nagle ochrypłym i pełnym emocji.
— Zrobiłbyś wszystko z wyjątkiem tego, co uczyniłoby ją szczęśliwą. A ona była szczęśliwa. Dziecko wyczuwa takie rzeczy. A najbardziej nienawidziłeś tego, że to mój ojciec umiał ją uszczęśliwić a nie ty. Byłeś głupcem, Jessup.
Generał z trudem łapał oddech. Savanna stała przed nim niczym wyrzut sumienia, z takim samym wyrazem oczu jak Caroline, kiedy odchodziła.
— Kochałem ją — mówił teraz szeptem — chciałem tylko…
— Chciałeś tylko mieć ją na własność, posiadać ją. Potrzebowałeś jej wdzięczności, zobowiązania, że będzie cię kochać. Tego samego chciałeś ode mnie, kiedy mieszkałam z tobą w Nowym Orleanie. To nie Indianie zabili moją matkę. Ty to zrobiłeś! Wypędziłeś ją na tę odludną farmę… odegnałeś od siebie. Nie potrafisz z tym żyć, więc winisz Indian. Krikowie zabili moją rodzinę. Seminole przyjęli mnie do siebie i uczynili jedną z nich. Ironia losu, co? Seminole ocalili mnie, a ty chcesz ich oddać w ręce zaprzysięgłych wrogów, tych samych, którzy zabili moich rodziców. – Savanna wykrzywiła szyderczo usta. — Mogłabym cię nienawidzić, Jessup, ale czuję wobec ciebie tylko litość.
Jessup wyciągnął desperacko rękę, by dotknąć ramienia Savanny.
— Jestem bratem twojej matki, twoim wujem. Z czasem wszystko może się między nami odmienić. Proszę cię, Savanno, byś nie odrzucała tego wszystkiego, co moglibyśmy mieć…
— Nie dotykaj mnie! — wzdrygnęła się dziewczyna. — Spójrz tam. To moja rodzina. To ci, którzy się mną opiekowali, kochali, pomagali i nigdy nie żądali niczego w zamian. Nie możesz nikomu rozkazać, by cię kochał, generale. To coś, na co trzeba zasłużyć. A wszystko, na co zasługujesz, to moja litość.
Jessup patrzył, jak Savanna i Sloan odwracają się i odchodzą. Chciał ją zaatakować, sprawić jej ból. Bez większych trudności mógłby kazać aresztować MacAllistera i uwięzić pod zarzutem zdrady. Jeśli był Lisem z Mokradeł, a Jessup wiedział instynktownie, że tak jest, to MacAllisterowi groził pluton egzekucyjny. Już miał zawołać dyżurnego sierżanta, ale przyszło mu do głowy coś innego. Gdyby się rozeszło, że jego własna siostrzenica wspierała Seminoli i że człowiek zwany Lisem z Mokradeł był przyjmowany w bibliotece generała, to Jessup straciłby wszelką szansę na polityczną karierę w Waszyngtonie. Postanowił niczego nie robić. Niczego nie będzie udowadniał. Niech sobie tu zostaną, nie będzie im przeszkadzał. Ale to on będzie śmiał się ostatni, mówił sobie. Miał Osceolę!
Savanna jechała na grzbiecie Wybawcy, siedząc za Sloanem. Zostawiała za sobą część swego życia. Osceola był przetrzymywany w forcie jako więzień, ale miał przynajmniej przy sobie żony i dzieci. Jej wuj, ogniwo łączące ją z przeszłością, też tam pozostawał, na swój sposób jeszcze bardziej zniewolony niż sam Osceola.
Savanna ukryła twarz za szerokimi plecami Sloana i płakała. Obejmując go w pasie, przytuliła się do niego z całych sił. Mówiła sobie, że to on jest jej przyszłością. Ten człowiek o stalowoszarych oczach i sercu lwa. Wydawało się, że upłynęło całe życie od czasu, gdy została mu oddana i znalazła w nim opiekuna. Uśmiechnęła się przez łzy.
Coa Hadjo podszedł do Osceoli na dziedzińcu Fort Marian. Zbliżał się koniec roku. Byli więzieni od niemal, siedmiu tygodni, w czasie których Osceola doznał kilkakrotnie silnych ataków malarii. Ale tego dnia słońce przynosiło ulgę, ogrzewając kości i łagodząc nieco ból. Otrzymali wiadomość o toczących się walkach, daleko na południe od St. Augustine i fortu. Seminole odnosili małe zwycięstwa. Każdy z uwięzionych Indian marzył, by i on mógł chwycić za broń i ruszyć na wroga.
— Słyszałem plotkę — odezwał się nagle Coa Hadjo — że według generała nie jest to odpowiednie więzienie dla tak niebezpiecznego wroga. Obawia się, że mogą się tu zjawić nasi ludzie, by nas uwolnić. Mają nas przenieść do miejsca zwanego Fort Moultrie. Przygotuj swą rodzinę, thlacko. Wyruszymy na statku, nim skończy się ten tydzień.
Osceola nic nie powiedział. Wrócił z obojętną miną do swojej celi.
Osceola stał na pokładzie kanonierki, płynącej z Florydy do Karoliny Południowej, do więzienia w Fort Moultrie. Wielką pociechą była dla niego obecność rodziny. Stał, szczelnie otulając ramiona szalem, oblany zimnym potem, i patrzył, jak wybrzeże Florydy znika w oddali. Od strony lądu napływała bryza, i Osceola wyczuwał lekki zapach ziemi, drzew, trawy. Poranne światło odbijało się od wieżyczek i blanków Fort Marion; nad statkiem krążyły mewy. Za rufą kanonierki ciągnęła się niebieska wstęga prądu zatokowego.
Niektórzy szeptali, że walka się już skończyła, że marzenia o wolności rozwiały się na wietrze, ale Osceola, wódz Seminoli, wiedział, że jest inaczej. Wolność zawsze miała swoją cenę, ale była już blisko, widniała na horyzoncie.
Wtem nagły cień przesłonił mu oczy. Zwiastun jego śmierci. Tylko na Florydzie życie miało cel i sens. Opuszczając ją zostawiał swego ducha, nieodłącznie związanego z lasami i ziemią, po której stąpał. Porzucić tego ducha to porzucić życie i umrzeć.
Parowy statek „Poinsett” przybił do Fort Moultrie pierwszego stycznia 1838 roku. Więźniów, w tym Micanopy, Phillipa, Coa Hadjo i Clouda, a także stu szesnastu wojowników i osiemdziesiąt dwie kobiety z dziećmi, wprowadzono w obręb murów. Kwatera Osceoli była dostatecznie duża, by pomieścić całą rodzinę. Kobiety przystąpiły bezzwłocznie do prac domowych.
Przez następne dni Osceola spędzał mnóstwo czasu zastanawiając się nad wojennymi wydarzeniami. Czy mylił się przystępując do walki? Czy popełnił przestępstwo przeciwko naturze, prowadząc ludzi do bitwy, w której odnieśli rany albo znaleźli śmierć? Czy biały człowiek miał słuszność, kiedy kazał im opuszczać rodzime lasy i strumienie i zaczynać nowe życie w Arkansas?
Nie: Biały człowiek kłamał, oszukiwał i zsyłał na nich głód. A potem chciał okraść ich z gorzkiej dumy towarzyszącej śmierci głodowej i zmusić pod lufami karabinów do opuszczenia rodzimej ziemi. Opór był jedynym wyjściem.
Che–cho–ter podeszła do niego pewnego wczesnego ranka, kiedy wpatrywał się w niebo.
— Mój mąż się martwi — rzekła cicho.
Otoczył ją ramieniem i przytulił.
— Patrzysz na niebo z taką tęsknotą, że, czuję tu ból — powiedziała, przyciskając dłoń do piersi.
— Mój brat, MacAllister, powiedział to samo, kiedy byliśmy małymi chłopcami. Wciąż spoglądasz na niebo. A ja mu odrzekłem, że tam znajdę swe przeznaczenie. I znalazłem.
Che–cho–ter poczuła nagły dreszcz. Nie z powodu chłodu, lecz z przeczucia nadchodzącej śmierci. Wiedziała, że będzie mogła niebawem wrócić z dziećmi na Florydę. Tylko Osceola i wojownicy byli więźniami. Kobiety mogły odejść w każdej chwili.
Myśl o dniach, które ją czekały, dniach bez niego, legła wielkim ciężarem na jej sercu. Walczył z chorobą od chwili przybycia do Karoliny Południowej i przegrywał. Jego wola życia dawno już wygasła, zniszczona przez mgły znad mokradeł. Nie pozostało jej nic innego, jak tylko czekać razem z mężem na koniec.
Dwudziestego ósmego stycznia czuwano w forcie przez całą noc. Żołnierze ulegli czarowi Osceoli, paląc ogniska przez szacunek dla tego Indianina. Wezwano lekarza, doktora Strobela, który był profesorem anatomii na wydziale medycznym uniwersytetu Karoliny Południowej. Kiedy doktor, człowiek dobrze po pięćdziesiątce, krępy i zażywny, wszedł do celi Osceoli, zobaczył wodza leżącego z głową na kolanach Che–cho–ter, która przemywała mu szyję szmatką nasączoną wywarem z ziół.
— Przynieście świecę — nakazał doktor, od razu spostrzegając, że stan Indianina jest poważny. Zajrzał mu do gardła i zauważył nabrzmiałe migdałki, a także warstwę śluzu wokół krtani. Pokręcił głową.
— Udusi się, jeśli nie natniemy migdałków.
Słysząc to, Pa–hay–okee, znachor, zerwał się gwałtownie i potrząsnął magicznymi kośćmi zawieszonymi na skórzanym rzemyku. Jego cień drgał i tańczył na kamiennej ścianie.
— Nie — odparł czarownik patrząc doktorowi prosto w oczy.
— On się udusi, człowieku! — ostrzegł lekarz, nakazując wzrokiem tłumaczowi, by bezzwłocznie przekazał jego opinię. Ale odpowiedź wciąż brzmiała nie. Nie!
Zaproponowano kilka innych metod leczenia. Za każdym razem doktor Strobel otrzymywał tę samą odpowiedź. Nie.
Osceola oddał się pod opiekę Che–cho–ter. Wiedział, że jego życie dobiegło końca. Pragnął, by tak było. Ten mroczny cień, który ścigał go przez ostatnie miesiące, był już blisko. Myślał o swojej rodzinie, dzieciach, a ciemność, która zdawała się rozciągać tuż za kręgiem światła, majaczyła groźnie. Czuł straszliwy ból w gardle; w jego ciele szalała gorączka. Koniec był już bliski.
Nie mogąc mówić, spojrzał głęboko w oczy Che–cho–ter. Gestem dłoni dał do zrozumienia, że chce zostać sam z rodziną. Wskazał na swój strój wojenny i ponownie zerknął na Che–cho–ter. Chciał go mieć na sobie, gdy nadejdzie koniec. Chciał opuścić ten świat ubrany jak wojownik, a nie okryty kocem jak rodząca kobieta. Usiadł na łóżku ostatkiem sił, by można było go ubrać w koszulę, jasnoczerwone spodnie i mokasyny.
Ina, stara kobieta, którą Osceola poślubił, by oszczędzić jej trudów wdowieństwa, zapięła mu na wąskiej talii pas wojenny z woreczkiem na kule i rogiem na proch. Obok łóżka, na zimnej kamiennej posadzce, położono z czcią jego nóż myśliwski.
W ostatnim geście buntu Osceola poprosił o lusterko i farbę. Namalował sobie na twarzy i szyi jasnobarwne paski, składając tym samym przysięgę, że będzie prowadził walkę do końca. Po raz ostatni ujął drżącymi dłońmi nóż i wsunął do pochwy przy pasku. Ostrożnie, ale i z łatwością świadczącą o dużej wprawie, wsadził sobie na głowę opaskę, za którą Che–cho–ter umieściła trzy pióra — symbol pozycji, jaką zajmował wśród Seminoli.
Tak przygotowany, zwrócił się do swych żon, dzieląc się z nimi ostatnią chwilą świadomości. Dał im znak, by ułożyły go na posłaniu. Sięgnął powolnymi, niepewnymi dłońmi po nóż i przyłożył go sobie do piersi. Pomimo bólu uśmiechnął się i wydał ostatnie tchnienie, nieruchomo i w milczeniu.
„Polly Coppinger” stała zakotwiczona w Charleston od dnia, w którym Osceolę przywieziono do Fort Moultrie. Choć Sloanowi i Savannie nie pozwolono się z nim widzieć, byli zdecydowani zostać w pobliżu wodza. Czasem Sloan miał wrażenie, że czuwa przy łożu śmierci; docierały do nich wieści o pogarszającym się zdrowiu Osceoli.
Tego dnia Sloan odczuwał dreszcze. Chciał wyjść na ląd, ale ponad wszystko pragnął porozmawiać ze swym bratem.
Savanna stanęła na pokładzie obok męża. Zimny wiatr znad oceanu rozwiewał jej jasne włosy. Na ramiona zarzuciła sobie gruby, wełniany szal. Ciemny kolor sukni zdawał się odzwierciedlać jej uczucia. Zielone oczy wpatrywały się w horyzont, a ręce szukały ciepła w dłoniach Sloana.
— Niebawem — wyszeptała — jego męka dobiegnie końca.
Biorąc ją w ramiona, Sloan poczuł jej zaokrąglony brzuch i nowe życie, które w niej kiełkowało. Tej nocy, gdy mu powiedziała, że spodziewa się dziecka, wybuchnęła płaczem. Szloch, którym się zachłystywała, wstrząsał jej ciałem. Przestraszony, przytulił ją i prosił, by mu powiedziała, dlaczego jest taka nieszczęśliwa.
— Mam wszystko, czego może pragnąć kobieta — odparła. — Ukochanego mężczyznę, rodzinę, dziecko. Wszystko, a moi bracia nie mają niczego. Nawet przyszłości.
Port w Charleston wyglądał ponuro. Z drzew pospadały już wszystkie liście. Sloan czuł przygnębienie, kiedy machał Savannie z nabrzeża. Było przenikliwie zimno, szczękały mu zęby. Nie wiedział, czy to z powodu jakiegoś niepokoju czy też pogody. Im prędzej kupi gazetę, tym prędzej się dowie.
Wszedł do najbliższego hotelu i poprosił o świeżą gazetę. Zobaczył ogromny nagłówek, który wstrząsnął nim: „Wódz Seminoli umiera w Fort Moultrie”. Położył szybko pieniądze na kontuarze, ale recepcjonista zdążył dostrzec łzy w szarych oczach. Spływały mu po policzkach, lecz Sloan nie uczynił najmniejszego gestu, by je otrzeć. Szedł jak ślepiec długą, wyludnioną ulicą, wracając do portu i Savanny. Zawsze do Savanny. Jak miał jej to powiedzieć?
Powłóczył nogami i w pewnym momencie musiał chwycić się liny przy trapie, by odzyskać równowagę. Wszedł na pokład i odszukał ją. Nie zadawała żadnych pytań, domyślając się prawdy po jego przygarbionych ramionach i smutnych oczach.
W końcu to ona go pocieszyła.
— Duch twego brata wciąż żyje, Nigdy nie umrze, dopóki po ziemi będzie chodził choć jeden Seminol. Wodzowie już jednoczą się dla wspólnego działania. Na pewno czytałeś o tym w gazecie.
— Skąd o tym wiesz? — spytał Sloan, zdumiony spokojem, z jakim przyjęła wiadomość o śmierci Osceoli.
— Przewidział, że tak się stanie. Zapominasz, mój mężu, że żyłam pośród Seminoli przez wiele lat. Osceo1a był dla mnie wszystkim. Nauczyłam się odczytywać znaki. On pragnął pokoju.
Savanna stała przez długą chwilę na pokładzie „Polly”. Zdawała sobie sprawę, że Sloan chce być teraz sam i uszanowała to. Zszedł na dół, by w samotności przeżywać smutek i wspominać. Szare niebo przybrało barwę ołowiu. Wieczór był spokojny i cichy; ledwie wyczuwalny wietrzyk kołysał zacumowanym statkiem. Łagodne, białe płatki padały dziewczynie na twarz i ramiona. Śnieg. Wiedziała, że niebawem przykryje ziemię swoją nieskazitelną bielą i sprawi, że wszystko będzie wydawało się czyste i jasne. To, że spadł akurat tego dnia, wydało jej się symboliczne. Był rzadkością w tej okolicy. Ona sama widziała go tylko raz w życiu. Może Bóg i Duchy zesłały ten śnieg, by przykrył smutne klęski przeszłości i przyniósł nadzieję na przyszłość.
Savanna zeszła pod pokład. Był już czas. Sloan przebywał sam dostatecznie długo. Wiedziała, że niebawem będzie jej potrzebował i że musi być przy nim.
Weszła cicho do kajuty i ujrzała, że śpi na ich koi. Łagodny blask lampy ukazał smutek na jego twarzy i gorzki grymas ust. Wyswobodziła się cicho z sukni, położyła na łóżku i przysunęła się do niego, obdarzając go ciepłem i ukojeniem.
Poruszył się i wyciągnął muskularne ramię, by przyciągnąć ją jeszcze bliżej. Tulił jej głowę do swej piersi i całował miękkie, złote włosy. Posłyszała, jak wzdycha, i wyczuła policzkiem, że jego pierś unosi się gwałtownie. Zacisnął instynktownie ramiona i wypowiedział szeptem jej imię.
— Przysuń się bliżej, Savanno. Pozwól się kochać.
Bezustannie szeptał jej imię, spragniony miłości.
Później leżał z głową na jej piersiach, pieszcząc dłonią łagodne wzniesienie jej brzucha, gdzie spało ich dziecko. Słowa były niepotrzebne. Dopóki byli razem, tak jak teraz, i dopóki trwała ich miłość, mogli patrzeć w przyszłość, znosząc ciężar przeszłości.
Osceola nigdy nie został pokonany, choć umarł w więzieniu jako ofiara zdrady i kłamstwa. Seminole nigdy się nie poddali jako naród; a rząd Stanów Zjednoczonych nie zdołał wypędzić Indian z Florydy. Pomimo chciwości białych i ich podstępnego działania, Seminole byli zwycięzcami. Śmierć Osceoli nie oznaczała końca drugiej wojny indiańskiej. Duch wodza zagrzewał jego ludzi do dalszej walki. Osceola wygrał.