Caroline Anderson

Zacznijmy od nowa

Rozdział 1

Nick Davidson był samotny.

Nie to, że sam. Do tego już przywykł. Był sam od lat, odkąd uznał klęskę swojego fatalnego małżeństwa.

Teraz po raz pierwszy czuł się samotnie. I to jeszcze nie wszystko. Jego duma leżała w gruzach.

Zawsze był przekonany, że gdyby naprawdę chciał, odzyskałby Jennifer.

– Cóż, stary, byłeś w błędzie – mruknął do siebie.

Powiódł wokół obojętnym spojrzeniem.

Typowy pokój w typowej przyszpitalnej rezydencji – czysty, nieciekawy, nieokreślony. Przypominał pokój w Audley, gdzie spędził ostatnie dwa miesiące, próbując swoich szans u Jennifer.

Strata czasu. W Wigilię Bożego Narodzenia wyszła powtórnie za mąż, za człowieka, dla którego Nick, wbrew swoim chęciom, żywił najwyższy szacunek. A Tim, syn Nicka, zamieszkał z nimi. To bolało. Wszystko inne – ona u boku Andrew, miłość w jej oczach, gdy składali sobie przysięgę – wbrew obawom Nicka właściwie nie bolało. Tylko Tim.

Zamrugał oczami, próbując skupić się na oględzinach pokoju, który co najmniej na kilka miesięcy miał stać się jego domem. Potem albo dostanie tę pracę na stałe, albo ruszy dalej.

Dom. Zbyt szumna nazwa dla tej pustawej ciasnej celi. W dodatku dusznej. Wszystkie one były albo za gorące, albo za zimne. Otworzył okno.

Był przenikliwie zimny wieczór sylwestrowy. Na kwadratowym dziedzińcu, wokół zamarzniętej fontanny, śpiewała i tańczyła grupka wczesnych balowiczów.

Jak tak dalej pójdzie, pomyślał zgryźliwie, o jedenastej będą już nie do użytku i stracą to, co najlepsze.

Zamknął okno, żeby nie słyszeć ich śpiewów i rzucił się na łóżko. Sprężyny zaprotestowały głośnym jękiem.

O, nie! Jeszcze w dodatku łóżko, które nie da mu zmrużyć oka!

W korytarzu usłyszał czyjeś głosy. Ktoś się śmiał, dobiegły go jakieś wesołe słowa o przyjęciu.

Cóż, jego nikt nie zaprosi, bo nikt go nie zna. I tak zresztą nie był w nastroju do zabawy.

Postanowił pokazać się na ortopedii. Wciągnął sweter, schował portfel i wyszedł na korytarz.

Coś miękkiego, delikatnie pachnącego uderzyło go w pierś. Odruchowo wyciągnął ręce.

To była smukła dziewczyna, o szczupłych, kruchych pod jego dłońmi barkach, promiennych zielonych oczach i twarzy okolonej burzą lśniących złocistych loków. Odchyliła się roześmiana.

– O, przepraszam!

– Cała przyjemność po mojej stronie – odparł z lekkim uśmiechem.

– Och! – Twarz zabarwił delikatny rumieniec, uśmiech przygasł, po czym pojawił się znowu. Robiły jej się od tego dołeczki w policzkach. Trochę zdyszana kontynuowała: – Nazywam się Cassie, Cassie Blake. Jesteś nowy, prawda? Widziałam, jak się wprowadzałeś.

– Starszy asystent na ortopedii, Nick Davidson.

– No to pewnie będziemy się często spotykać. Jestem tam instrumentariuszką. Na razie ciao! – Pomachała mu palcami w geście pożegnania. Nagle się odwróciła. – A tak przy okazji, co dzisiaj porabiasz?

– Nic, zupełnie nic. – Potrząsnął głową. – Myślałem, żeby przejść po oddziałach i się przedstawić.

– Ależ tam prawie nikogo nie ma! Wszyscy są na przyjęciu. Chodź i ty. Ja mam dyżur, więc będę tylko wpadać i wypadać, ale jeśli chcesz, to poznam cię z kolegami.

Nagle perspektywa samotnej wędrówki po szpitalu wydała się Nickowi odstręczająca. Uśmiechnął się szeroko.

– Idę. Zaczekaj sekundę, tylko się przebiorę.

Obrzuciła szybkim spojrzeniem jego sweter i dżinsy i potrząsnęła głową. Jasnozłote loki zatańczyły. Samotność cofnęła się o krok przed jej ciepłym, zachęcającym uśmiechem.

– Chodź, tak jest dobrze.

I oto znalazł się w barze. Ściskał czyjeś dłonie, zapominał nazwiska, niemal zanim jeszcze padły, śmiał się i opowiadał dowcipy, przekrzykując narastający harmider, aż za kwadrans dwunasta znów podeszła do niego Cassie. Twarz miała zatroskaną.

– Wiesz, który to jest Trevor Armitage?

– Nazwisko jakbym tu gdzieś słyszał. – Zmarszczył brwi. – A jak on wygląda?

– Niski blondyn z wąsami. Asystent z ortopedii. Mamy cały tłum połamańców z wypadków, a on nie odpowiada na beeper. Typowe! Niech go cholera!

– Hmm... zdaje się, że widziałem, jak szedł do w. c. Poczekaj, sprawdzę.

Rzeczywiście, w męskiej toalecie rozciągnięty na podłodze leżał głupkowato uśmiechnięty wąsaty blondyn.

– Ty jesteś Trevor? – spytał Nick.

– Może... A bo csso? – wybełkotał.

– Nic, nic, bracie. – Nick wyprostował się. – Ty już nie będziesz dziś potrzebny.

Cassie czekała pod drzwiami. – I co?

– Nie do użytku.

– O, cholera! Wiesz, co będziesz robić przez najbliższych kilka godzin?

– Operować? – Uśmiechnął się.

– Jesteś trzeźwy?

– W każdym razie bardziej niż on. Od dziesiątej piłem tylko wodę mineralną, a przedtem wszystkiego dwa drinki.

– Wspaniale. Chodź, zespół czeka. Kiedy oficjalnie zaczynasz pracę?

Nick spojrzał na zegarek.

– Za jakieś sześć minut.

– Doskonale.

– O rany... On jest nie-sa-mo-wi-ty.

– Hmm?

Cassie spróbowała oderwać oczy od lustra i od sylwetki Nicka w zielonym stroju chirurgicznym. Krótkie rękawy odsłaniały szczupłe, umięśnione ręce pokryte ciemnymi włosami. Takie same włosy wyłaniały się z wycięcia bluzy pod szyją. Wydawały jej się tak jedwabiste. Ciekawe, jakie są w dotyku...

– Co? – Drgnęła, jak przyłapana na gorącym uczynku, i spojrzała na koleżankę. – Przepraszam, Mary-Jo, mówiłaś coś?

– Mówiłam, że jest niesamowity. – Mary-Jo zachichotała. – Metr osiemdziesiąt prawdziwego mężczyzny!

– No, może, jeśli jest w twoim typie... – Cassie pospiesznie upchnęła włosy pod czepkiem, starając się nie słuchać cichego śmiechu Mary-Jo.

– O tak, jest... Ciekawe, czy ma kogoś? Muszę się dowiedzieć. – Mary-Jo przećwiczyła przed lustrem uśmiech i mrugnęła do Cassie. – Byłoby zbrodnią zmarnować tyle testosteronu.

– Jesteś okropna – roześmiała się Cassie.

– Nie, jestem normalna. Tobie też przydałby się od czasu do czasu mały zastrzyk testosteronu. Zresztą, z okazji Nowego Roku będę wspaniałomyślna. Weź go sobie w prezencie.

– Dziękuję, nie skorzystam – odparła sucho Cassie.

– Nie mów potem, że ci nie proponowałam. – Mary-Jo wzruszyła ramionami. – Ale moja hojność ma swoje granice, a on jest naprawdę fenomenalny... !

Fenomenalny? To za mało, pomyślała Cassie. Przyglądała mu się całe popołudnie, jak wnosił rzeczy do pokoju, a potem to spotkanie – och! Po zderzeniu z jego szeroką piersią niebezpiecznie wzrosło jej ciśnienie, ale do tej pory powinno było już wrócić do normy!

A teraz ma z nim pracować. Pojęcia nie miała, jak jej się to uda. Ilekroć spojrzała w tamtą stronę, jego postać wypełniała bez reszty jej pole widzenia i wprawiała serce w przyspieszony rytm.

Bóg raczy wiedzieć, co w nim jest takiego nadzwyczajnego. Niespecjalnie wysoki – jakieś metr osiemdziesiąt z niewielkim kawałkiem. Niezbyt atletycznie, chociaż harmonijnie zbudowany. W sumie dość przeciętny, może tylko z wyjątkiem oczu. Tak, to te oczy, ich zadziwiający, zniewalający i czysty błękit. A może to te spadające na czoło jedwabiste ciemne włosy albo ten chłopięcy uśmiech, trochę nadąsany, pełen wdzięku?

Potrząsnęła głową, aby otrzeźwieć i aż podskoczyła na dźwięk łagodnego niskiego głosu tuż przy uchu:

– OK?

Zmusiła się, żeby spojrzeć w jego piękne oczy w lustrze. Skinęła głową.

– Chodźmy więc. Pacjent czeka.

Zdążyła już przedstawić go reszcie zespołu. Teraz patrzyła, jak obejmuje dowództwo. Przyjrzał się zdjęciom rentgenowskim i potrzaskanej kości piszczelowej w polu operacyjnym. Oczyścił ranę i zbliżył do siebie końce kości. Teraz skupił się na naczyniach krwionośnych. Cassie patrzyła zafascynowana. Pracował szybko i efektywnie, maksymalnie oszczędzając sąsiednie tkanki.

Widziała, jak inni chirurdzy czyścili podobne rany, tak że potem trzeba było kłaść przeszczep skóry. Ale nie on. On był spokojny, dokładny i bez reszty skupiony, pochłonięty swoim zadaniem. Cassie uświadomiła sobie, że z łatwością przewiduje, jakich narzędzi będzie potrzebował i podaje mu je w tej samej sekundzie. Ich mózgi i ręce zestroiły się, jakby grali w orkiestrze, jakby byli jednością, jakby pracowali razem od lat. Bez komplikacji, bez przestojów, bez słów, poza absolutnym minimum.

W porównaniu z tym, jak się pracowało z Trevorem, to było coś cudownego. Nick był niebywale logiczny i metodyczny – po prostu bardzo jej odpowiadał.

O tym jednak myśleć nie chciała. Pracowała już kiedyś z chirurgiem, który jej „odpowiadał”. Niestety, okazało się, że odpowiada także komuś innemu, a tym kimś była jego żona. To doświadczenie było bolesne i choć minęły już trzy lata, nieufność pozostała. Och, miewała randki, ale z nikim nie łączyło jej nic poważnego, nic... intymnego. Z nikim, od czasu Simona.

Nick przesunął się odrobinę; stali teraz bardzo blisko siebie. Spróbowała się odsunąć, ale nie mogła tego zrobić, nie zmieniając położenia wózka z narzędziami. Zmuszona więc była stać tak dalej, biodro w biodro z nim, rozpaczliwie świadoma ciepła jego ciała i delikatnego ucisku uda.

Wyciągnął rękę. Cassie na ślepo chwyciła coś z wózka i wcisnęła mu w dłoń.

Mary-Jo syknęła, a Nick westchnął ostentacyjnie.

Oczy Cassie powędrowały w kierunku jego twarzy. Ku jej zdumieniu płonęła wściekłością i pogardą. Przerażona spojrzała na przedmiot, który trzymała w ręce. Był to skalpel.

– Niby jak mam tym szyć, do jasnej cholery?

Na dźwięk jego ostrego głosu fala czerwieni zalała jej dekolt i wypełzła na policzki.

– Przepraszam, zamyśliłam się – wymamrotała bezradnie.

– To widać. Chciałem...

– Wiem – przerwała, sięgając po zestaw do szycia.

Mruknął pod nosem coś, czego nie dosłyszała.

Z pewnością nie będzie go prosić, żeby powtórzył. Przygryzła wargi. Jego nagana zabolała ją.

Jeśli natychmiast się nie skoncentruje, nie będzie miał z niej wielkiego pożytku – ani Nick, ani pacjent!

Operacja dłużyła się w nieskończoność, ale wreszcie stan naczyń i unerwienia zadowolił Nicka i chory odjechał do sali pooperacyjnej.

Gdy Nick rozmawiał z anestezjologiem o następnym zabiegu, sprawdziła narzędzia, odprowadziła wózek i ściągnęła rękawiczki. Ręce jej się trzęsły i sama nie wiedziała, czy to na skutek bliskości jego ciała, czy też jest to reakcja na jego gniew. Czekała ją długa noc.

Była rzeczywiście długa, co do minuty wypełniona pracą. Jak słusznie zauważył Nick, najtrudniejsze zadanie miał anestezjolog – pacjenci nie byli na czczo, kilku wchodziło we wstrząs. Ale i tak zamieniłaby się z nim w każdej sekundzie. Wszystko byłoby lepsze, niż stać biodro w biodro z człowiekiem, którego wybuch tak ściął ją z nóg.

Fakt, zasłużyła. Choć przewinienie nie było znów aż tak wielkie. Ale wytrąciło go z równowagi. Jej nie. Jej równowaga leżała w gruzach na długo przedtem, inaczej nigdy by się tak nie wygłupiła. Gwałtowny gniew Nicka, nie mówiąc już o wzgardzie, zaskoczył ją. A tak im się dobrze pracowało...

Stan kolejnego pacjenta pogarszał się. Ciśnienie spadało. Nick potrząsnął głową.

– Nic tu po mnie. Krwawienie z uda jest stosunkowo niewielkie. Ktoś musi mu zajrzeć do brzucha.

– Śledziona? – mruknął anestezjolog.

– Tak sądzę. On prowadził, prawda? Przypuszczam, że ma krwotok wewnętrzny. Możemy poprosić kogoś z chirurgii miękkiej?

Ted, dyżurny chirurg, pojawił się natychmiast. W ciągu kilku minut umył się i otworzył brzuch.

– Ajajaj, splenektomia – mruknął. – Ładny początek roku!

Pospiesznie przetaczano krew. Po podwiązaniu naczyń zaopatrujących śledzionę stan chorego zaczął się szybko poprawiać. Chirurg zerknął na Nicka.

– Co masz zamiar zrobić z tym udem?

– Muszę gwoździować. To paskudne złamanie spiralne. Wolałbym zastosować wyciąg, ale końce będą się ześlizgiwać przy każdym jego poruszeniu.

– Krążenie wyrównane – zameldował anestezjolog.

– Możesz robić swoje – rzekł Ted. – J a już najtrudniejszą część skończyłem. Tylko uprzedź mnie, kiedy będziesz chciał stuknąć młotkiem, żebym przy wstrząsie nie wbił gościowi igły w aortę.

Pracowali zgodnie, czekając jeden na drugiego. Kiedy wreszcie skończyli i pacjenta zabrano, wyszli z sali operacyjnej do pokoju wypoczynkowego przeznaczonego dla personelu bloku.

– Jesteś nowy, co? – spytał Ted, mierząc Nicka wzrokiem.

– Można tak powiedzieć. – Nick uśmiechnął się szeroko do Cassie. Najwyraźniej zapomniał o przykrym incydencie. – Właściwie miałem zacząć we wtorek, ale formalnie mój kontrakt wchodzi w życie pierwszego stycznia, czyli należę do zespołu od – zerknął na zegar – jakichś sześciu godzin.

– Już szósta? – spytała Cassie z niedowierzaniem. W drzwiach pojawiła się głowa sanitariusza.

– To tyle, kochani. Na froncie panuje spokój.

– Dzięki Bogu. – Mary-Jo z głębokim westchnieniem zrzuciła gumowe buty, skuliła się na krześle i zaczęła rozcierać stopy.

Jak ona to robi, że nawet w takiej sytuacji wygląda elegancko, zastanawiała się Cassie. A jeszcze bardziej zdziwiło ją, że Nick zdawał się w ogóle tego nie zauważać. Zamiast podziwiać Mary-Jo, zwrócił się do niej akurat wtedy, gdy jej usta rozdarło szerokie ziewnięcie.

On także ziewnął, ukazując komplet równych, lśniących białych zębów, po czym zachichotał.

– Ciekawe, dlaczego ziewanie jest takie zaraźliwe – powiedziała wesoło.

– Mhm. Masz ochotę na śniadanie? Boja konam z głodu. Wczoraj wieczorem nie zdążyłem dorwać się do jedzenia i teraz zjadłbym konia z kopytami.

Żołądek Cassie zaburczał wyczekująco. Położyła sobie rękę na brzuchu i zaśmiała się.

– Zostałam zdemaskowana! Teraz nie mogę zaprzeczyć.

– No proszę, twoje ciało cię zdradza – zauważył leniwie.

Zarumieniła się. Co jeszcze może zdradzać jej ciało oprócz wyczerpania i głodu? O Boże, czyżby on wiedział, o czym myślała, kiedy podała mu niewłaściwe narzędzie?

Nick rozprostował nogi i wstał. Wyciągnął do niej rękę.

– Chodź, zrzućmy te przebrania i poszukajmy czegoś do zjedzenia.

Po kilku minutach spotkali się, już odświeżeni. Co prawda Nickowi przydałoby się golenie, a makijażowi Cassie nieco więcej uwagi, ale jak na taką noc i tak wyglądali całkiem przyzwoicie.

Jego nie skrywany podziw podczas śniadania w ponurej stołówce zaskoczył ją. Napotkawszy jego badawczy wzrok, zastygła z widelcem w powietrzu.

– Mam plamę na nosie? – zażartowała, chcąc przełamać napięcie.

– Nie przypuszczałem, że wspólny posiłek może mieć w sobie tyle erotyzmu – wyznał.

Fala gorąca zalała jej policzki. Odłożyła widelec.

– Nie bądź śmieszny.

– A jestem?

Jego spojrzenie paliło. Odgryzł kęs grzanki i zlizał okruszyny z warg. Serce Cassie zatrzepotało dziwnie. Próbowała znaleźć ucieczkę w kawie.

– Jesteś piękna. Zakrztusiła się.

– A ty jesteś stuknięty.

Kąciki jego ust uniosły się, jeden nieco wyżej od drugiego, co nadało jego pociągłej twarzy wygląd odrobinę piracki.

– Nie sądzę.

– Wyglądasz jak pirat – rzuciła odruchowo. Nachylił się do niej. Włosy opadły mu na czoło.

Świerzbiły ją palce, żeby je odgarnąć.

– To jest twoje skrywane marzenie? – szepnął.

– Dać się porwać i wywieźć na dalekie morza, pozwolić skazać na seksualną niewolę w rękach despotycznego króla piratów?

Prychnęła nieelegancko.

– Mam wrażenie, że to raczej twoje skrywane marzenie.

– Rozszyfrowałaś mnie. – Jego uśmiech miał odcień złośliwości. – Jedz. Obiecuję, że nie będę się gapić.

Ale Cassie straciła apetyt. Jego miejsce zajął inny, od dawna tłumiony głód.

– Nie mam ochoty. – Odsunęła krzesło i rzuciła okiem na zegarek. – Nie opłaca się już iść do łóżka.

– Na widok uniesionych brwi Nicka zapragnęła odgryźć sobie język.

– No, nie wiem.

Przyglądała mu się, usiłując nie zwracać uwagi na łomot serca i opływającą całe ciało gorącą falę krwi.

– Odprowadzę cię do pokoju. – Wstał.

– Nie ma potrzeby.

– Ależ jest. Jeszcze nie wiem, gdzie sypiasz. Jak w takim razie mogę się oddawać swoim skrywanym marzeniom?

– Właśnie o to mi chodzi – odparowała, ale serce biło jej coraz szybciej.

Czuła, że musi uciekać.

– Po prostu pójdę za tobą – przekomarzał się.

Zachichotała.

– Wierzę, że mógłbyś to zrobić. Dobrze, odprowadź mnie do drzwi, ale uprzedzam, że do środka nie wejdziesz.

– Jasne.

Gdy przemierzali korytarze, szpital budził się do życia. Nowa zmiana spiesznie podążała na swoje posterunki, sprzątaczki szykowały się do szturmu, który jak zwykle wypadał w porze największego ruchu. W części mieszkalnej zamieszanie było jeszcze większe. Trzaskały drzwi, szumiała woda, dudniło radio, ktoś się śmiał, ktoś skacowany i spragniony kilku godzin zapomnienia błagał o ciszę.

– To już tu – powiedziała Cassie i oparła się plecami o drzwi. – Moje mieszkanie, a raczej mieszkanko. Jest naprawdę zbyt małe, żeby można je było nazwać mieszkaniem, ale póki co, to mój dom. Przynajmniej jest o niebo czystszy i tańszy niż nora, którą mogłabym wynająć w Londynie. – Boże, co ja plotę, pomyślała gorączkowo. Jak go się teraz pozbędę? Spróbujmy prosto z mostu. Zmusiła się, żeby spojrzeć w jego leniwe, wszystkowiedzące oczy. – Dzięki za śniadanie. Do widzenia.

– Ale jeszcze nie wiadomo, czy jesteś bezpieczna. Może okazać się, że zgubiłaś klucze albo że w środku jest włamywacz...

– Niezły chwyt, doktorze Davidson. Do miłego.

– Tylko pół minuty. – Uśmiechnął się rozbrajająco. – Chciałbym ci jeszcze coś powiedzieć.

– Nie możesz mi tego powiedzieć tutaj?

– To trochę drażliwy temat. Chodzi o twoją... hmm... wpadkę w sali operacyjnej.

Otworzyła gwałtownie, wciągnęła Nicka do środka, zamknęła drzwi i oparła się o nie plecami.

– Przepraszam cię za tamto. Byłam...

– Roztargniona? – podsunął uczynnie. – To tak jak ja. Zdaje się, że jestem ci winien przeprosiny. Przykro mi, że straciłem panowanie nad sobą. Zachowałem się dość niesympatycznie, a wszystko przez to, że byłem...

– Roztargniony? – podpowiedziała.

Kąciki jego ust drgnęły.

– Strasznie. Nie mogłem myśleć o niczym innym, tylko o tym, że czuję twoje ciało tuż przy sobie. W dodatku ile razy próbowałem się odsunąć, ty się przysuwałaś...

– Nic podobnego! To ja próbowałam się odsunąć, a ty się przysuwałeś! – Fala gorąca zalała jej policzki.

– Mogłaś przecież przesunąć wózek. Tak czy owak przepraszam, że napadłem na ciebie przy wszystkich.

Zamrugała oczami. Jak to? Spodziewała się jeśli nie porządnej bury, to przynajmniej łagodnej wymówki, w każdym razie nie czegoś, co wyglądało na najzwyklejsze przeprosiny! A przy tym ten głos, miękki, pieszczotliwy, niczym miły aksamit.

Nick odwrócił się i zaciekawiony zaczął się rozglądać po pokoju, który był zarazem sypialnią i salonem.

Ale trafił, pomyślała w przypływie zakłopotania. Kaloryfer zdobiły suszące się majteczki: jedwabie i koronki, jej największa słabość. Z płonącymi policzkami pospiesznie zgarnęła je do szuflady. Nick pilnie oglądał karty świąteczne udając, że nie dostrzega jej zakłopotania.

– Hmm... – odchrząknęła i zamilkła.

Jak go spławić, zanim zrobi z siebie kompletną idiotkę?

Jakby czytając w jej myślach, wyprostował się.

– Już idę. Jeszcze tylko jedno... – Podszedł do niej, wyciągając jedną z kart. – Widzisz?

Obrazek przedstawiał gałązkę jemioły. Pojęła, do czego zmierza, ale było już za późno, żeby się wymknąć, a zresztą nie wiedziała, czy na pewno chce.

– Szczęśliwego Nowego Roku – zamruczał i trzymając kartę wysoko nad głową w jednej ręce, drugą objął Cassie, przyciągnął do siebie i nachylił się do jej ust.

Wrażenie było elektryzujące. Jego wargi, tak miękkie i jędrne zarazem, bicie jego serca tuż przy jej sercu. Wydała cichy okrzyk, a on wpił się w jej usta jeszcze mocniej. Karta opadła na podłogę. Ujął jej twarz obiema dłońmi i nie było już nic prócz jego żaru i jej aż bolesnego pragnienia, by się z nim stopić. Zarzuciła mu ręce na kark i przez sweter poczuła, jak drgają napięte mięśnie.

– Cassie – jęknął.

Jedna wprawna ręka mocniej przygarnęła jej biodra, a druga objęła pierś. Drżał. Cassie wygięła się w łuk w rozpaczliwym pragnieniu, by nie zostało między nimi nawet najmniejszej szczelinki. Nie miała siły go odepchnąć. Jej umysł skapitulował bezwarunkowo przed gwałtownym żądaniem ciała. W tej chwili pragnęła tylko tego mężczyzny ze śmiejącymi się oczami i zręcznymi, o, jak zręcznymi ustami.

Nagle te usta oderwały się od jej warg. Oparł policzek na jej głowie, a dłonią czule pogładził potargane loki.

– Och, Cassie – powiedział łagodnie i odsunął się. Wargi miał nabrzmiałe, włosy zmierzwione, oczy pociemniałe. – Miałaś rację – głos drżał mu lekko. – Nie powinnaś była mnie wpuszczać.

I wyszedł. Drzwi zamknęły się cichutko. Oszołomiona, przysiadła na brzegu łóżka.

Próbowała zanalizować to, co się stało, ale mózg odmówił jej posłuszeństwa. Tonęła w emocjach, rozbudzone ciało wibrowało, a do jej świadomości przeniknęła jedynie głucha, bolesna tęsknota, która przez cały dzień nie pozwoliła jej zasnąć.

Rozdział 2

Nick nie mógł ochłonąć ze zdumienia.

Fakt, już blisko rok nie był z kobietą. Tak długi post nie zdarzył mu się od czasu college’u. Ale mimo wszystko...

Rzucił się na łóżko. Gapiąc się w sufit, odtwarzał w myślach wydarzenia ostatnich godzin.

Zaczęło się oczywiście w sali operacyjnej. Ciepło i miękkość jej ciała, nieznaczny ruch biodra, subtelna woń włosów... A może nie? Może to się zaczęło już w chwili zderzenia na korytarzu, gdy przez chwilę czuł delikatny ucisk jej piersi i ten sam zapach opanował jego nozdrza, podrażnił zmysły?

Wciąż jeszcze czuł smużkę tego zapachu na swoim swetrze. Zamknął oczy i westchnął. Przepełniał go bolesny ciężar.

Nie ma się co oszukiwać. Tylko jedno mogłoby przynieść mu ulgę. Co się z nim dzieje? Nawet w swoim najgorszym okresie nie rzucał się ot tak do łóżka z kobietą, którą ledwo znał. Za stary już jest, żeby jak nastolatek przeżywać burze hormonalne i nie móc zapanować nad reakcją ciała, wszechogarniającym pożądaniem. Potrzebował prawdziwego związku, pełnego, dojrzałego, zrównoważonego, o podstawach znacznie głębszych niż tylko seks.

Przetoczył się na brzuch. Tak, jego rozum to wszystko wie. Gdyby jeszcze tylko wytłumaczyć ciału.

Próbował – przez dwie godziny. Potem poszedł na oddział. W dyżurce pielęgniarek siedział Trevor. Blady, ale nie stropiony, chłeptał czarną kawę. Rzucił Nickowi zbolałe spojrzenie.

– Słyszałem, że odwaliłeś kawał znakomitej roboty.

– Cóż, ktoś musiał, skoro ciebie nie można było nawet dopuścić w pobliże pacjenta.

– No tak, tak. Wiesz, stary, na twoim miejscu zatrzymałbym to dla siebie. Rozumiesz, układy rodzinne... Nie byłoby mądrze ze strony nowicjusza zaczynać od rozsiewania oszczerstw. – Dźwignął się i jęknął mimo woli. – Kiedyś ci się odwdzięczę.

– To nie będzie potrzebne. Lubię być trzeźwy, kiedy mam dyżur.

– Zdaje się, że nie słyszałeś, co powiedziałem.

– Owszem, słyszałem i bardzo mi się to nie spodobało. Mnie nie nastraszysz. Nie obchodzi mnie, z kim jesteś spokrewniony. Jeśli jeszcze raz nawalisz, złożę raport.

Trevor zaśmiał się pogardliwie.

– Umieram ze strachu. Przepraszam.

Nick odprowadził go wzrokiem. Wstręt i złość walczyły w nim o lepsze z gniewem. Bardziej niż ludzi posługujących się protekcją nienawidził tylko pogróżek z ich strony.

Zamienił z pielęgniarką kilka słów na temat pacjentów, a potem aż do zmroku spacerował po wyludnionych ulicach wokół szpitala. Wreszcie wrócił do siebie i wyczerpany rzucił się na łóżko. Może teraz zdoła zasnąć.

Ale słaby zapach perfum Cassie wciąż sączył się z jego ubrań i dręczył go wspomnieniem słodyczy i miękkości.

Czy nigdy nie znajdzie spokoju? Pozostało mu tylko jedno. Poznać ją bliżej – i to szybko.

Cassie zaniechała w końcu wysiłków, żeby zasnąć i robiła sobie właśnie herbatę, gdy rozległo się pukanie do drzwi.

Otworzyła i cofnęła się zaskoczona.

– Nick!

Uśmiechnął się z zakłopotaniem i podał jej bukiet kwiatów.

– To dla ciebie.

Wzięła je zmieszana i podejrzliwie spojrzała na mokre łodygi.

– Skąd je wziąłeś?

– Z oddziału. – Jego uśmiech był zaraźliwy, ale starała się nie poddawać.

– Powinnam ci kazać je odnieść.

– Nie ma sensu. Właścicielka została już wypisana i poszła do domu. Mogę wejść?

Odsunęła się i spojrzała na kwiaty. Były piękne, mieniły się kolorami jak klejnoty. Pokój aż pojaśniał. No to co, że wziął je z oddziału? Rozbawiła ją jego czelność.

– A zatem czemu zawdzięczam te... ? – zrobiła gest w stronę kwiatów.

– Jestem ci winien przeprosiny. Rzuciłem się na ciebie jak nadpobudliwy uczniak. Przepraszam.

Boże wielki, on się naprawdę zaczerwienił! Cassie ukryła uśmiech.

– Nie przejmuj się. Właśnie robiłam herbatę, napijesz się?

Sprawiał wrażenie zdziwionego, jakby spodziewał się, że go wyrzuci. Pewnie powinna. Wetknęła kwiaty do zlewu, opłukała ręce i wytarła w dżinsy. Bóg raczy wiedzieć, gdzie podziała się ściereczka.

– Tak czy nie?

– Co? – Oderwał zamglony wzrok od jej bioder.

– Herbata.

– Tak, chętnie. – Znowu się zaczerwienił.

– Jaką lubisz?

Podniósł na nią zdumione oczy i po chwili je zamknął.

– To chyba jednak nie był dobry pomysł – mruknął.

Odwrócił się, ale zatrzymała go, kładąc mu dłoń na ramieniu.

– Nick? Dlaczego przyszedłeś?

Westchnął i znów zwrócił się do niej. W jego błękitnych, jasnych i przejrzystych oczach malowały się sprzeczne uczucia.

– Chciałem cię lepiej poznać. Myślałem o tobie cały dzień. Tak bardzo cię pragnę, że jestem bliski szaleństwa. A przecież mamy razem pracować. Myślałem, że jeśli posiedzimy razem, porozmawiamy, dowiemy się czegoś o sobie, może jakoś ochłonę i będziemy mogli... do diabła, sam już nie wiem. Masz jakiś pomysł?

– Nie. – Potrząsnęła głową, podbita jego uczciwością. – Ja czuję to samo. Idiotyczne, prawda?

Uśmiechnęła się niepewnie, wyczekująco. Nick poczuł, że jego napięcie nieco zelżało.

– Absolutnie – przytaknął. – Z mlekiem, bez cukru.

– Siadaj.

Spojrzał na łóżko, nie posłane, zaledwie trochę przygładzone, bez wątpienia przesiąknięte znajomym zapachem, i wybrał jedyne krzesło.

– A więc. – Podała mu kubek i wyciągnęła się na łóżku. – Co chciałbyś wiedzieć?

– Wszystko. Cokolwiek. Ile masz lat?

– Dwadzieścia osiem.

– Naprawdę? – Uniósł brwi. – Nie wyglądasz na tyle.

– Nie mów do mnie jak do osiemdziesięcioletniej pacjentki – przycięła żartobliwie.

– Trafiony. Co jeszcze? Gdzie się szkoliłaś?

– Westminster. A ty?

– Barts. Znałaś Simona i Jodie Reeve’ow?

To kompletnie nieoczekiwane pytanie przyprawiło ją o gęsią skórkę. Zdołała odpowiedzieć, ale własny głos dziwnie brzmiał w jej uszach.

– Przez jakiś czas pracowałam z Simonem. Z Jodie spotkałam się tylko raz.

Ten raz, kiedy przyszła błagać, żeby Cassie nie rozbijała ich małżeństwa; małżeństwa, o którego istnieniu nie miała pojęcia.

– Rozeszli się trzy lata temu. Simon dostał się w łapy jakiejś pozbawionej skrupułów jędzy.

Powstrzymała odruch, żeby mu powiedzieć, że nie była pozbawiona skrupułów, tylko bezgranicznie, ślepo, głupio zakochana w podstępnym gadzie i notorycznym kłamcy. Ale tylko skinęła głową i szybko zmieniła temat.

– No a ty? Ile masz lat?

– Trzydzieści trzy. Byłaś już kiedyś zamężna?

– Nie. A ty? Jesteś żonaty?

– Nie. – Potrząsnął głową. Już nie. Ale nie czuł się jeszcze na siłach zagłębiać w szczegóły. Rana była zbyt świeża. Znów skierował rozmowę na jej sprawy. – Kochasz kogoś? Jest ktoś w twoim życiu?

Pomyślała o Simonie. Kiedyś go kochała, ale to już minęło. Może zresztą nie było to prawdziwe uczucie?

– Nie, nie ma nikogo poważnego. To znaczy, szczerze mówiąc, w ogóle nikogo. – Za jej smutnym uśmiechem kryła się samotność. – A w twoim?

Tylko Tim, pomyślał, ale jej nie o to chodziło, a skoro nie był w stanie mówić o Jennifer, to tym bardziej o synku.

– Nie. Jestem, jak to się mówi, wolnym strzelcem.

– Zatwardziały kawaler – zażartowała. Uśmiechnął się nieznacznie.

– Coś w tym rodzaju. Co robisz wieczorem?

– Nic. Czemu pytasz?

– Chodź ze mną na kolację.

– To nie jest dobry pomysł, Nick.

– Nic się za tym nie kryje, przysięgam.

– Nie będzie pocałunku na dobranoc?

Przez chwilę panowało pełne napięcia milczenie.

– Najwyżej jeden maleńki.

– A potem następny i następny, i zanim się obejrzę...

– Dobrze, więc nie będzie.

– Słowo?

– Słowo. – W jego spojrzeniu pojawiła się melancholijna wesołość.

– Wobec tego o siódmej. Nie chcę wracać zbyt późno. Jutro muszę być w formie; mam rodzinny obiad.

– W porządku. Ja też chciałbym się wyspać. Wpadnę po ciebie.

Wstał. Ona także zeskoczyła z łóżka. – Hmm... mam się bardzo wystroić? Dżinsy czy suknia balowa?

– Mam wybierać spośród tych dwóch możliwości?

– Może znajdzie się jakieś pośrednie rozwiązanie – odparła ironicznie.

Zawahał się, po czym rzucił jej badawcze spojrzenie.

– Lubisz tańczyć?

– Tańczyć?

– Tak. No wiesz, kręcić się przy muzyce.

– Uwielbiam tańczyć!

– Świetnie. Pójdziemy potańczyć. Włóż coś – zatoczył rękami szerokie koło – odpowiednio wystrzałowego.

– Odpowiednio wystrzałowego. Rozumiem. W porządku, zmykaj. Skoro idziemy tańczyć, potrzebuję więcej czasu na przygotowania.

Uśmiechnął się i puścił oko.

– Nie mogę się wprost doczekać.

Serce waliło jej jak młotem, a dłonie miała zimne i wilgotne. Wygarnęła z szafy wszystkie swoje ciuchy i przerzucała je z rosnącą desperacją. Jedyna, ale to jedyna rzecz, w której wyglądałaby tak, jak sugerował Nick, praktycznie nie miała góry i niewiele na dole. Czarna obcisła sukienka, której stanik idealnie obejmował jej drobne piersi, żebra i talię, a obficie marszczona na biodrach spódniczka była szokująco krótka. Dotąd nie miała okazji jej nosić. Do tego błyszczące rajstopy i pantofelki na wysokich obcasach. Gotowe. Mogła przetańczyć całą noc i to właśnie zamierzała zrobić!

Gdy po raz ostatni obracała się przed lustrem, usłyszała kroki za drzwiami, a potem energiczne pukanie.

Otworzyła i natychmiast zapomniała o zdenerwowaniu.

Wyglądał rewelacyjnie. Nawet zmęczony i rozczochrany po długiej nocy na bloku operacyjnym wydawał jej się pociągający, ale teraz, wykąpany, ogolony, w śnieżnobiałej koszuli, krawacie i wieczorowym garniturze, był wprost oszałamiający. Stał w drzwiach z rozdziawionymi ustami – zupełnie jak ona. Wzięła się w garść.

– Wejdź, proszę.

– Ach... hmm... – Odchrząknął i pokręcił głową. – Wyglądasz... Jesteś gotowa? Przytaknęła.

– Więc chodźmy. Taksówka czeka na dole.

Pojechali do klubu, w którym Cassie jeszcze nigdy nie była, ale w którym Nicka najwyraźniej dobrze znali. Pewną ręką poprowadził ją do restauracji.

– Nick, miło mi cię widzieć. Jak było w Suffolk? – Świetnie, Carlo. Pozwól, to Cassie Blake. Jest niezwykła. Mam nadzieję, że znajdziesz dla nas jakieś romantyczne miejsce.

– Ty jak zwykle romantyczny. – Carlo mrugnął do Cassie. – Dawno znasz tego faceta?

– Jakieś dwadzieścia cztery godziny.

– Ach, miłość od pierwszego wejrzenia. Mój najlepszy stolik jest do waszej dyspozycji...

Jedli i rozmawiali, ale co jedli i o czym mówili, Cassie nie umiałaby powiedzieć. Była całkowicie pochłonięta Nickiem. Wszystko inne przestało istnieć.

A potem poprowadził ją na parkiet i tańczyli, tańczyli godzinami.

Jak niewiarygodnie lekko było z nim tańczyć! Poruszał się płynnie, z wdziękiem, idealnie z nią zestrojony. Zupełnie jak na bloku operacyjnym, pomyślała. Przewidywali swoje ruchy, jakby tańczyli razem od lat. Narzucał coraz trudniejsze, wymyślniejsze kroki, a ona dostosowywała się bez najmniejszego potknięcia. Gdy zabrzmiała powolna melodia, wtuleni w siebie kołysali się łagodnie, zaczarowani muzyką i tym, co widzieli w swoich oczach.

Wreszcie poprowadził ją z powrotem do stolika i poprosił Carla, żeby sprowadził taksówkę.

– Chciałaś się wcześnie położyć – powiedział ze skruchą.

Ku swemu zdumieniu stwierdziła, że jest już trzecia nad ranem. Wcale tego nie czuła.

– Nie szkodzi – szepnęła.

W oczach miała gwiazdy. Nie czuła nawet cienia niepokoju, wątpliwości, wahania.

Gdy wysiedli pod bramą szpitala, Nick zwrócił się do niej:

– Lepiej, żebym nie szedł z tobą do pokoju. Dałem ci pewną obietnicę, a mam przeczucie, że mógłbym jej nie dotrzymać.

Pogłaskała go po ramieniu i przesunęła dłoń tam, gdzie gwałtownym rytmem biło jego serce. Jej serce waliło jeszcze szybciej, jak oszalałe, aż trudno jej było oddychać. Poczuła suchość w gardle, ale zdołała przemówić łagodnie:

– A jeśli zwolnię cię z tej obietnicy?

– Cassie...

– Chodź.

Wsunęła dłoń w jego rękę. Silne palce zacisnęły się w opiekuńczym geście. Ogarnęła ją fala szczęścia.

Będzie cudownie. On będzie delikatny, czuły. Żar wzajemnej namiętności stopi resztki rezerwy i będzie tylko...

– Muszę jeszcze wziąć coś z mojego pokoju – powiedział miękko.

Spiesznie szli korytarzem, nie mogąc się doczekać, aż będą sami.

W drzwiach pokoju czekała na niego kartka. Gdy ją czytał, na jego twarzy odmalowała się konsternacja.

– O, cholera...

– Co się stało?

– Nie wiem czemu, ale wzywają mnie na blok.

– Trevor – stwierdziła posępnie. – Znowu.

– Cassie, tak mi przykro... Zwalczyła rozczarowanie.

– Cóż, innym razem. – Muszę iść...

Odprowadzała go wzrokiem, gdy długimi krokami przemierzał korytarz, aż zniknął za zakrętem.

Ponieważ Nowy Rok wypadł w sobotę, poniedziałek był zwyczajowo dniem wolnym od pracy i dopiero we wtorek szpital zaczął funkcjonować normalnie. Także dopiero we wtorek Cassie znów zobaczyła Nicka – rano, na bloku operacyjnym.

Gdy wszedł, serce zamarło jej na chwilę, a potem znów żywo zabiło. Ruszył prosto do niej, a w oczach jaśniał mu uśmiech.

– Cześć.

– Cześć. Co porabiałeś?

– Pracowałem – odparł śmiejąc się. – Wygląda na to, że zraziłem sobie Trevora. Ilekroć go wzywają, odpowiada, żeby zawołać mnie i się zmywa.

– Nie trafia cię szlag? Tylko dlatego, że jego ojciec jest grubą rybą, uważa, że może robić, co mu się żywnie podoba.

– A kim jest jego ojciec? – zainteresował się Nick.

– Stary Armitage? Głównym kardiochirurgiem, no i szychą w zarządzie.

– Ach, teraz rozumiem! Próbował mnie postraszyć, żebym nie rozpowiadał, że upił się na dyżurze.

– Powiedziałem mu, że nie jestem bojaźliwy, a on znowu się urwał. Chyba powinienem złożyć na niego raport.

– Nie rób tego, jeśli ci życie miłe. W przeciwnym razie kontrakt może ci się nagle skrócić albo pensja skurczyć, albo twoje łóżka wyparują.

– To się jeszcze okaże – mruknął Nick z niesmakiem. – Dobrze, bierzmy się do pracy. Tu mamy plan na rano. Przyjemne, spokojne zabiegi: staw biodrowy, artroskopia i kciuk.

– Ale nudy!

– I bardzo dobrze! Po takim weekendzie chętnie się ponudzę. Do zobaczenia na sali.

Zniknął w męskiej szatni, a Cassie dokończyła mycia i weszła do sali operacyjnej.

Pierwszą pacjentką była trzydziestosiedmioletnia kobieta. Czekało ją wszczepienie protezy stawu biodrowego. W dzieciństwie przebyła chorobę Perthesa, a w dodatku w wieku jedenastu lat była operowana z powodu złamania szyjki kości udowej wskutek niefortunnego upadku z drzewa. Teraz, po dwudziestu sześciu latach, po kilku ciążach, cały staw biodrowy nadawał się już tylko do wymiany.

Gdy Nick i Cassie oglądali zdjęcia, w drzwiach pojawiła się uśmiechnięta twarz Milesa Richardsona, konsultanta ortopedii.

– No, jak tam nasz nowy? Słyszałem, że młody Armitage źle się czuł w weekend i musiałeś przejąć dyżur. Przykro mi. Sam bym to zrobił, ale mnie nie było; pojechałem do teściów.

– Nic nie szkodzi, panie doktorze. Nie mam nic przeciwko zaczynaniu od skoku na głęboką wodę.

– Dobry chłopak. Zadowolony z operacji? Niezły bigos, sądząc ze zdjęć. Długo czekała, zanim się – zdecydowała. No dobra, czas na oddział. Do zobaczenia.

Drzwi się zamknęły. Nick z uśmiechem zwrócił się do Cassie.

– Zaczynamy?

Tak jak poprzednio, praca z nim sprawiała jej prawdziwą przyjemność. Byli idealnie zgrani. Doskonała harmonia ciał i umysłów. Gdy wymieniali spojrzenia znad masek, wiedziała, że on czuje to samo. Ale teraz, gdy nie kryli już swoich uczuć, było jej jakoś łatwiej. Napięcie zelżało. To był po prostu element pracy z nim, tak samo jak zapach jego mydła i głębszy, naturalny zapach jego skóry – ciepły, jakby z nutką piżma.

Skończyli staw biodrowy, potem artroskopię stawu kolanowego młodego amatora futbolu. Ostatni przypadek okazał się zastarzałym złamaniem kości łódkowatej, która się nie zrosła, co spowodowało utratę ruchomości kciuka. Trwało to dość długo, ale Nick się nie spieszył. Skończył dopiero, gdy był naprawdę zadowolony.

– Przepraszam, ale to było trudniejsze, niż się spodziewałem – wyjaśnił całemu zespołowi.

Odpowiedział mu szmer uznania. Wszyscy zaczęli się rozchodzić.

Cassie zachichotała.

– O co chodzi?

– Trevor powiedziałby, że nie ma już czasu i poszedłby na lunch. Pacjent musiałby czekać do następnego dnia. Chociaż nie, on skończyłby wcześniej niż ty, bo nie bawiłby się tak z tym biodrem, a już kciukiem zupełnie by się nie przejmował.

– I to mu uchodzi na sucho? – mruknął Nick.

– Jemu wszystko uchodzi na sucho. Słyszałeś Richardsona? „Źle się czuł”!

Zeszli do stołówki na kanapkę i kawę. Zasiedli w kącie z nogami wyciągniętymi i opartymi nawzajem na swoich krzesłach. Zadowoleni, żuli w milczeniu. Nagle Cassie podniosła głowę.

– Zobacz, to właśnie stary Trevora. Ten siwy, z łysinką, brzuchaty, w granatowym garniturze.

Nick przyjrzał mu się uważnie. Skinął głową.

– Dzięki. Zapamiętam.

Powiedział to zimnym tonem, jakiego jeszcze u niego nie słyszała. Nawiedziło ją złe przeczucie.

– Nick? Bądź ostrożny, proszę. On może zrujnować twoją karierę.

– Ta nadęta purchawka? – zaśmiał się Nick. – Moja kariera opiera się na solidnych podstawach, Cassie. Nie martw się, nie zrobię niczego pochopnie. Ja też mam swoje kontakty. Tylko nie lubię ich wykorzystywać. A teraz co do dzisiejszego wieczoru...

– Dzi...

– Tak jest: dzisiejszego wieczoru. Co byś powiedziała na spokojną kolację w jakimś bistro? Żadnych szaleństw. Jestem jeszcze zmęczony po weekendzie. Przez te trzy dni odwaliłem porcję pracy na tydzień.

– Więc jesteś pewien, że chcesz...

– Absolutnie. Brakowało mi ciebie.

– Mnie też ciebie brakowało. Śmieszne, co? Przecież ledwo cię znam.

– Bardzo się cieszę. – Jakże serdeczny, kochany jest jego uśmiech. – O której?

– O siódmej?

– Świetnie. Po południu mam obchód z Milesem Richardsonem, ale do szóstej na pewno skończymy.

– Miles jest bardzo szybki. I bardzo dobry. Muszę powiedzieć, że ty mi go trochę przypominasz, to znaczy podobnie się z tobą pracuje.

– Czy to znaczy, że do niego też się tak przysuwasz i ocierasz?

Oblała się rumieńcem.

– Ależ skąd! Z tobą też tego nie robię!

– Jasne – droczył się.

Uniosła nogę, którą trzymała na jego krześle, i lekko kopnęła go w udo.

– Auć!

Złapał ją za stopę, zdjął pantofel i połaskotał. Pisnęła. W tej chwili na wolne krzesło przy ich stoliku opadła Mary-Jo.

– Widzę, dzieci, że się świetnie bawicie.

Nick z ociąganiem przejechał dłonią po grzbiecie stopy Cassie i puścił ją. Uśmiechnął się do Mary-Jo.

– Cześć. Dzięki za pomoc w czasie weekendu.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Trevor to wstrętny nygus, prawda? Ciekawe, kiedy dostanie kopa w górę.

– Poczekamy, zobaczymy. – Nick uśmiechnął się tajemniczo i wstał. – To o siódmej, Cassie.

– Dobrze.

Gdy odszedł, Cassie potrząsnęła głową.

– Mam złe przeczucie co do niego i Trevora, Mary-Jo.

– Tak? Ja też. Odnoszę wrażenie, że pod tym sympatycznym sposobem bycia kryje się nielichy temperament. Wystarczy wspomnieć, jak nagle na ciebie wsiadł tamtej nocy na bloku.

Cassie pokraśniała i zajęła się resztkami kawy.

– Zagapiłam się wtedy.

– Mhm. Na jego spodnie.

– Jesteś obrzydliwa, Mary-Jo!

– Nie, po prostu szczera. I zazdrosna. Wygląda na to, że nieźle wam idzie. Dziś znowu randka?

– Znowu?

– A co? W niedzielę o trzeciej nad ranem zjawił się na bloku w wieczorowym garniturze. Miał obłęd w oku i prychał jak rozwścieczony kocur. Nie trzeba być magistrem psychologii, żeby się domyślić, skąd przyszedł! Zresztą – wzruszyła ramionami – spytałam go.

Cassie jęknęła. Mary-Jo zaśmiała się.

– Hej, nie denerwuj się, dziecinko. Zrobiłam to subtelnie.

– Subtelnie, ty! – Znowu zamieszała ostatnie krople kawy. – No i... co powiedział?

– Że zabije Trevora, jak tylko go dopadnie. I coś na temat rujnowania jego życia osobistego. Wymachiwał skalpelem. Zaofiarowałam mu pomoc.

– Chętnie się przyłączę! We własnym żywotnym interesie!

Mary-Jo rzuciła jej przenikliwe spojrzenie.

– To co, widzę, że zanosi się na coś poważnego?

– Nie wiem. Może. Zobaczymy.

Przyjaciółka patrzyła na nią przez chwilę, po czym jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

– Cieszę się, dziecinko. Najwyższy czas.

– No, to na razie tyle. – Miles Richardson zamknął ostatnią historię choroby i oparł się na krześle. Popatrzył uważnie na Nicka. – Jak sobie radzisz?

– Dobrze. Nie ma problemu.

– Trevor?

Nick spojrzał w przestrzeń. Starannie dobierając słowa, odpowiedział:

– Odnoszę wrażenie, że współpraca z nim nie należy do najłatwiejszych.

– Nadęta ropucha! – prychnął Miles. – Podły chirurg, żaden diagnosta, a w dodatku podstępny gad. Ale za około trzy tygodnie pozbędziemy się go. Dzięki Bogu jest u nas tylko na stażu. Myślisz, że zdołasz tyle wytrzymać?

– Jeśli będę go widywał tak często jak dotąd, to może być draka.

Wymienili znaczące uśmiechy. Miles wstał.

– Belinda przykazała mi zaprosić cię na kolację. Nic nadzwyczajnego, domowe jedzenie, ale jesteś naprawdę mile widziany.

– Eee... – Nick zawahał się. – To bardzo uprzejmie z państwa strony, tylko że akurat dzisiejszy wieczór mam zajęty.

– Cassie Blake?

– Tak... – Odetchnął głęboko i roześmiał się.

– Ale skąd pan wie?

– Tam-tamy huczą. – Miles mrugnął. – U nas nie da się utrzymać sekretu. Jeśli tylko masz ochotę, przyjdź z nią. Ale może to ci pokrzyżuje szyki?

Zastanawiał się, czy się nie wykręcić, ale w końcu to jego szef, a Cassie powiedziała, że go lubi...

– Nie, skądże, dziękuję. Przyjdziemy razem, jeśli oczywiście jest pan pewien, że żona nie będzie miała nic przeciwko temu.

– Nie, przeciwnie, będzie zachwycona. Cassie to przemiła dziewczyna i cholernie dobra instrumentariuszka. Najlepsza, z jaką dotąd pracowałem.

– Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął wizytówkę.

– Czekamy kwadrans po siódmej. Trafisz? To tuż za rogiem.

– Na pewno. W razie czego spytam kogoś. Dziękuję.

Teraz pozostało mu tylko obwieścić złą nowinę Cassie.

Rozdział 3

– Bardzo cię przepraszam.

Cassie odpowiedziała ciepłym uśmiechem.

– Nie ma za co, naprawdę dobrze się bawiłam. Oni są szalenie mili.

Otoczył ją ramieniem i lekko uścisnął.

– Mimo wszystko wolałbym cię mieć tylko dla siebie.

Do szpitala dotarli wcześnie, tuż po dziesiątej. Gdy stanęli pod jej drzwiami, Cassie wyczuła w Nicku wahanie.

– Wejdziesz na kawę? – zaryzykowała.

Po chwili, w której zdawał się walczyć ze sobą, skinął głową.

– Dosłownie na moment. Chciałbym z tobą porozmawiać o sobocie.

Otworzyła drzwi, zapaliła światło i zakrzątnęła się koło kuchenki.

– No i co z tą sobotą? – Starała się, żeby to zabrzmiało możliwie najswobodniej, choć wcale nie czuła się swobodnie.

Miała wrażenie, że jest całkowicie bezbronna. Obawiała się, że wtedy, w poprzednią sobotę, zachowała się głupio, zbyt pochopnie. Była gotowa dać mu wszystko, czego by zechciał. Lecz dla niej to, co między nimi kiełkowało, było czymś niewiarygodnie cennym, czymś, co należało chronić i pielęgnować. Co będzie, gdy okaże się, że on ma całkiem inne nastawienie? Powinna okazać więcej rozsądku. To przecież mężczyzna, a mężczyźni, no cóż, w tych sprawach czują i myślą inaczej niż kobiety. Była pewna, że uznałby jej uczucia za sentymentalne bzdury. Jest jednak inteligentny i umie postępować z kobietami. Nawet osoba tak mało doświadczona jak ona musiała to zauważyć. Wiedziała więc, że będzie prowadził grę zgodnie z regułami i, aby ją zadowolić, włoży romantyczny kostium.

Poczuła na ramionach jego ciepłe dłonie. Odwrócił ją twarzą do siebie. Gdy zaczął mówić, w jego miękkim głosie dźwięczała szczerość:

– Bóg raczy wiedzieć, jak udało mi się oderwać od ciebie tamtej nocy, tak bardzo nie chciałem iść. I nie mam pojęcia, co wyprawiałem na bloku. Myślałem tylko o tobie. Potem doszedłem do wniosku, że może dobrze się stało. Może gdybym nie musiał cię zostawić, gdybyśmy przyszli tutaj i kochali się, rano żałowałabyś tego. Sam nie wiem dlaczego, ale to dla mnie ważne. Nie chcę, żebyś mnie znienawidziła, Cass.

Oniemiała. Nie spodziewała się takich wyznań, niemal spowiedzi. Albo jest bardzo dobrym aktorem, albo po prostu jest do szpiku kości uczciwy. Jakże pragnęła mu ufać. Niech piekło pochłonie Simona za to, że zniszczył jej wiarę w ludzi. Spojrzała mu w oczy. Z ich kobaltowej głębi wyzierało czyste uczucie.

– Nie wydaje mi się, żebym cię znienawidziła, Nick – szepnęła.

– Nie chcę ryzykować.

– Naprawdę. Jestem już dużą dziewczynką i znam siebie. Masz rację, to byłoby bardzo wcześnie, ale stałoby się, gdybyś nie musiał iść.

– Czy jeszcze się stanie?

– Nie wiem. Może. Chyba tak.

– Och, Cassie – szepnął, przymykając ociężałe powieki.

Pocałował ją najpierw delikatnie, potem coraz goręcej, aż musieli oderwać się od siebie, żeby zaczerpnąć tchu.

– Muszę iść, dopóki starcza mi charakteru. Jestem tak zmęczony, że rozczarowałbym cię dzisiaj, a zresztą niema się co spieszyć. – Uścisnął ją z czułym, tęsknym uśmiechem. – Myśl o mnie.

Odszedł.

Długo patrzyła w drzwi rozważając, czy nie pobiec za nim, aż odezwał się w niej głos rozsądku. A jeśli nie mówi prawdy? Byłaby głupia, gdyby mu uwierzyła. To zręczny, utalentowany, czarujący w swej naturalności uwodziciel, który umie opowiadać bajki.

A jednak to, co mówił, brzmiało tak szczerze...

„Myśl o mnie. „ Czyż mogła myśleć o czymkolwiek innym?

W najbliższy weekend nie miała dyżuru. Nick także. Może i był tylko uwodzicielem, ale Cassie ku swemu przerażeniu musiała przyznać, że rozpaczliwie pragnie spędzić te dni razem z nim. Pełna nadziei czekała, aż jej to zaproponuje, ale na próżno.

W końcu w czwartek wieczorem, nad talerzem spaghetti w okolicznym bistro, powiedział jej, że wyjeżdża.

– Co drugi weekend spędzam z rodzicami i teraz właśnie przypada ich kolej.

Czuła się zraniona. Miała żal, że nie powiedział jej tego wcześniej, że nie chciał tego odłożyć, że jej nadzieje na romantyczne sam na sam legły w gruzach.

– Co za obowiązkowość – zauważyła z nutą sarkazmu, która jej samej wydała się wstrętna. – Jesteś bardzo dobrym synem.

– To coś więcej niż obowiązkowość – odparł spokojnie. – Rodzina jest dla mnie bardzo ważna.

Miała wrażenie, że go rozczarowała, jakby przez swoją reakcję oblała jakiś egzamin. Ogarnęła ją wściekłość na samą siebie. Od tej chwili spotkanie się nie kleiło i Cassie niemal odetchnęła z ulgą, gdy pożegnał ją u drzwi części mieszkalnej szpitala i poszedł do pacjentów.

Następnego ranka pracowała z Trevorem. Przez cały czas zrzędził i złościł się na nią i musiała przyznać, że nie bez racji. Nie była w stanie skupić się na pracy.

Spotkała Nicka w porze lunchu, w drzwiach stołówki, i zrobiła wysiłek, żeby zatrzeć złe wrażenie.

– Kiedy jedziesz?

– Jak tylko skończę na oddziale. Drogi będą pewnie piekielnie zatłoczone.

Przezwyciężyła dumę.

– Baw się dobrze. Przepraszam, że zachowałam się niesympatycznie. Po prostu miałam nadzieję, że spędzimy trochę czasu razem.

– To byłoby bardzo miłe. – Zawahał się, a potem dotknął jej policzka. – Zobaczymy, o której uda mi się wrócić w niedzielę. Może jeszcze wyskoczymy na drinka.

Wiedziała, że twarz jej się rozjaśnia i nie mogła nad tym zapanować.

– Cudownie.

– Nie obiecuję. Zobaczę, co się da zrobić.

– Dobrze.

Zdawało jej się, że chciał ją pocałować, ale nagle uprzytomnił sobie, gdzie są.

– Ciao.

– Do zobaczenia w niedzielę.

Patrzyła za nim nieco podniesiona na duchu, a gdy się odwróciła, natknęła się na Trevora, który obserwował ją oparty o drzwi.

– Jaka wzruszająca scena. Zastawiasz sidła na nowego, Cassandro? Niezbyt to przezornie z twojej strony pokazywać się w jego towarzystwie.

– W czyim towarzystwie mam się pokazywać? W twoim? Nie wiem, czy zdołałabym zmazać taką plamę na honorze.

Ze złości wystąpiły mu na twarz czerwone plamy, ale ona była zbyt rozdrażniona, żeby bawić się w dyplomację. Niech go diabli! Dużo ją obchodzi, kim jest jego tatuś!

Było już prawie wpół do ósmej, gdy Nick zajechał pod dom Jennifer i Andrew w Suffolk. Rozświetlony, wyglądał tak przytulnie i zachęcająco. Ale Nick nie odczuwał najmniejszej chęci, żeby tam wchodzić. Nic dziwnego, zważywszy, że to dom jego eks-żony i jej obecnego męża. Gdyby nie Tim, wołami nie dałby się tam zaciągnąć.

Otworzył mu Andrew. Uśmiechnął się na powitanie, ale w jego oczach czaiło się napięcie. Najwyraźniej sytuacja dla nikogo nie była łatwa.

– Wejdź. Tim jest w łazience. Próbował podejrzeć borsuki w norze i cały się utytłał, więc Jennifer poszła zrobić z nim porządek. Napijesz się czegoś?

– Dziękuję, nie. Zaraz musimy ruszać, bo inaczej Tim bardzo późno pójdzie spać.

– Duży ruch?

– A czy w Londynie w piątek wieczorem może być inaczej? – zaśmiał się gorzko Nick.

– Niewiele o tym wiem; unikam Londynu jak ognia. Ale co kto lubi.

– Mam wrażenie, że już przestałem to lubić, że mieszkam tam i pracuję tylko z przyzwyczajenia. No bo... – Zatoczył ręką po przytulnym salonie. W kominku żarzyły się szczapy, na wygodnych krzesłach wylegiwały się koty, ściany ozdabiały obrazy. – Kominek, dom. A mój cały majątek to parę kartonów z ubraniami i książkami i pięcioletni samochód.

– I Tim.

– Tak. Choć tu mój wkład był minimalny. – Nick zaśmiał się, a w jego śmiechu zabrzmiał ton wzgardy dla samego siebie. – Kilka chwil uniesienia i Jen jest uwiązana do końca życia. – Westchnął i palcami przeczesał włosy. – Przepraszam, to było niesmaczne.

– Nie ma za co. Wiem, co masz na myśli, ale niepotrzebnie minimalizujesz swoją rolę. Łożyłeś przecież na jego utrzymanie i dzięki temu Jennifer nie musiała pracować, kiedy był mały. Gdyby nie to, mógłbyś bez trudu kupić dom.

– Gdybym chciał. Ale nigdy dotąd nie przywiązywałem do tego wagi. Zresztą, cóż mi po pustych murach? Dom to coś więcej.

– Nie wiem, co ci powiedzieć, Nick. Jestem z twoją żoną, twoim synem... Dają mi tyle radości, choć ty pewno wolałbyś tego nie słyszeć.

Nick napotkał współczujące spojrzenie ciemnych oczu. Poczuł ból pod powiekami. Odwrócił głowę, odetchnął głęboko i zamrugał.

– Cieszę się – mruknął. – Przepraszam. Po prostu czasem czuję się taki...

– Pusty?

– Tak. Jak dom do wynajęcia. Ale to nie twoja wina. Jennifer i ja nigdy nie pasowaliśmy do siebie.

Tim to co innego. Przedtem nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo chcę go mieć przy sobie.

– On też za tobą tęskni. Po świętach mówił tylko o tobie. Tak jakby dopiero cię odkrył.

– Dużo rozmawialiśmy, chyba po raz pierwszy w życiu. Chciałbym dać mu z siebie wszystko, wynagrodzić te lata, kiedy ledwo wiedziałem, że jest na świecie. Szkoda, że mieszkam tak daleko.

Andrew poprawił drwa na kominku. Patrzył w ogień.

– Wiesz, Nick, jeśli chcesz kupić dom, to teraz już nie musisz płacić na jego utrzymanie.

– Owszem, muszę. – Zabrzmiało to trochę ostrzej, niż chciał.

Andrew skinął z szacunkiem głową.

– Tak. Tak, oczywiście. Odkładamy to na konto. Kiedy dorośnie, będziecie mogli wspólnie zdecydować... O, już są – Tato!

Tim rzucił się Nickowi w ramiona, oplótł go rękami i ukrył twarz na jego piersi. Potem puścił go i skakał wokół niego z błyszczącymi oczami.

– Znaleźliśmy borsuczą norę i Andrew powiedział, że jeśli będę bardzo cicho, to może uda mi się zobaczyć, jak wchodzą i wychodzą, ale w lesie było błoto i mama kazała mi się umyć.

Nick z czułością rozwichrzył mu czuprynę i nad jego głową spojrzał na Jennifer. Uśmiechała się, ale z pewnym przymusem, wyraźnie niespokojna. Gdy odpowiedział uśmiechem, odprężyła się i twarz jej złagodniała. Pocałował ją w policzek.

– Cześć. Dobrze wyglądasz.

Jej wzrok pofrunął do Andrew, a policzki zabarwił ciepły rumieniec. Boże, jak ona go kocha, pomyślał Nick.

– I dobrze się czuję. Przepraszam za zwłokę. Tim wyglądał odrażająco.

– Nie szkodzi. No jak, synu, rzeczy gotowe?

– Jedziemy do babci i dziadka?

– Mhm. Chodź, czas na nas.

Przez całą drogę Nick słuchał paplania Tima, jak to on i Andrew zrobili to, a potem on i Andrew zrobili tamto, a mama i Andrew byli tu czy tam, i serce mało nie pękło mu na myśl o tym, co stracił.

Weekend dłużył się niemiłosiernie. Sobotę Cassie spędziła z rodzicami, ale w niedzielę rano uciekła do szpitala tłumacząc się, że ma dużo sprzątania i prania. Naprawdę Uczyła, że może Nick wróci wcześniej. Posprzątała, poprała i snuła się zabijając czas. Godziny upływały powoli. To było bez sensu. Oczywiście, że Nick nie przyjedzie tak wcześnie! Najwcześniej może się go spodziewać o siódmej.

Ale postanowiła być gotowa na szóstą.

O piątej była już wykąpana, włosy miała umyte i ułożone. Włożyła legginsy i luźny sweter. Nie chciała wyglądać na zbyt wyszykowaną. On przecież zachował się dość niezobowiązująco. Pewnie dlatego, że za bardzo go naciskała. Mężczyźni tego nienawidzą. O Boże!

O dziewiątej uznała, że Nick nie przyjdzie. O dziesiątej przebrała się w nocną koszulę. Jedwab i koronki, czysta ekstrawagancja – to prezent od matki. Nalała sobie wina i zwinęła się na łóżku przed telewizorem z pudełkiem czekoladek.

Pukanie do drzwi trochę ją zaskoczyło. Zsunęła się z łóżka, wciągnęła stary szlafrok i poszła otworzyć.

– Nick!

Wyglądał okropnie: zmęczony, spięty i tak bardzo wzruszający. Zawahał się.

– Już się położyłaś... Przepraszam. Jest bardzo późno.

– Nic nie szkodzi. Oglądałam telewizję. Napijesz się czegoś? Mam otwarte białe wino.

– Dziękuję, chętnie.

Zgarnęła swoje rzeczy z krzesła, a on opadł ciężko na sam brzeg, ze zwieszoną głową. Nalała wina i usiadłszy na łóżku przyglądała mu się, zmartwiona.

– Coś się stało?

– Nic. – Podniósł głowę i uśmiechnął się sztucznie. – Co się miało stać?

– Nie wiem. Jesteś taki zmęczony, smutny...

– Wszystko w porządku. Tęskniłem za tobą.

– Ja też. Myślałam, że już nie przyjdziesz.

– Mało brakowało. Nie byłem pewien, czy mój widok o tej porze cię ucieszy.

– Bardzo mnie ucieszył.

Chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, po czym Nick wstał, wyjął jej kieliszek z ręki, odstawił i przyciągnął ją do siebie.

Pocałunek był długi i namiętny. Gdy Nick w końcu podniósł głowę, w jego oczach malowało się pytanie.

Z twarzy Cassie wyczytał odpowiedź.

Drżącymi rękami zdjął z jej ramion szlafrok. Czubkami palców obrysował linię koronki na jej dekolcie. Dotarł do ramiączek i zsunął najpierw jedno, potem drugie.

– Jesteś taka piękna – szepnął zdławionym głosem.

Oczy mu pałały, oddychał szybko, gwałtownie.

Poczuła, że kolana odmawiają jej posłuszeństwa. Dłonie Nicka powędrowały wzdłuż jej tułowia, pociągając za sobą koszulę coraz niżej, przez łagodny łuk bioder, aż ześliznęła się na podłogę.

– Cassie... – jęknął.

Sięgnęła po jego sweter i zdjęła go, a potem dotknęła suwaka u dżinsów.

Chciał chwycić jej dłoń, zrobić to sam, ale powstrzymała go. Pragnęła go rozebrać, powoli, centymetr po centymetrze. Było w tym coś niezwykle podniecającego...

Dłuższą chwilę stali, patrząc sobie w oczy, po czym wszelkie bariery runęły. Przywarła do niego, jakby szukając oparcia, by nie zginąć w szaleńczej burzy, która się rozpętała.

A gdy burza ustała, zwinęła się w kłębek z głową na jego ramieniu i zasnęła.

Nick od paru minut stał przy łóżku i patrzył na Cassie.

Ze splątanymi włosami, ustami czerwonymi i nabrzmiałymi od pocałunków, z ognistym znakiem na piersi, z której spijał jej słodycz, była prześliczna. Chciał zostać, przespać noc w jej objęciach, ale nie mógł jej narażać na złośliwe szpitalne plotki.

I tak czuł się winny, że posłużył się nią w taki sposób, ale po prostu nie był w stanie znieść samotności w tę właśnie noc.

Ofiarowała mu się tak wspaniałomyślnie. Widząc ją teraz skuloną we śnie, nikt by nie pomyślał, że to ta sama szalona, bezwstydna dziewczyna, którą zaledwie przed godziną trzymał w ramionach.

Która z nich była prawdziwa? Śpiąca królewna czy czarownica? Intuicja mówiła mu, że ta pierwsza, ale doświadczenie...

Westchnął. Pobożne życzenia! A jednak...

Okrył ją starannie, zgasił światło i wymknął się cicho, zamykając za sobą drzwi.

Cassie była urażona. Urażona, zraniona, zdezorientowana. Jak go powitać, gdy znów spotkają się na bloku? Czy udawać, że nic się nie stało, czy rzucić mu się w ramiona i wyszlochać cały ból, którego doznała, gdy po przebudzeniu stwierdziła, że go nie ma?

To nie byłoby mądre. Trzeba ocalić resztki godności!

Mary-Jo już tam była. Jej oczy badawczo omiatały twarz Cassie jak dwa reflektory. Ona nie miałaby w tej sytuacji najmniejszego problemu, to pewne. Ale Cassie nie mogła prosić jej o radę. Nie w tej sprawie.

Uśmiechnęła się pogodnie udając, że nie dostrzega ciekawości przyjaciółki. Ale Mary-Jo nie należała do naiwnych.

– Udany wieczór?

– Dziękuję, wspaniały.

– No i jaki on jest?

Zaczerwieniła się i uciekła z oczami. Pytanie było pozornie niewinne i gdyby zadał je ktokolwiek inny, Cassie wzięłaby je za dobrą monetę. Ale to przecież Mary-Jo, wścibska jak mało kto. Co powiedzieć? Fantastyczny? Przechodzi moje najśmielsze wyobrażenia?

– Pilnuj swojego nosa, M-J.

Mary-Jo zaśmiała się, bynajmniej nie stropiona. W tej samej chwili do pokoju wszedł Nick. Cassie skupiła całą uwagę na umywalce. Mary-Jo natychmiast to zauważyła.

– Oho, twój luby już przyszedł. No to znikam.

– Tylko spróbuj – zagroziła Cassie. Ale Mary-Jo oddaliła się chichocząc.

– Nick stanął przy sąsiedniej umywalce i zaczął myć ręce aż do łokci. Pod strugami wody włosy na przedramionach były gładkie i lśniące. Dlaczego robiło to na niej takie wrażenie? Na miłość boską, przecież to tylko ręce!

– Cześć. – Jego głos zabrzmiał szorstko.

Cassie zakręciła kran i sięgnęła po papierowy ręcznik.

– Dzień dobry.

Tylko spokojnie, powiedziała sobie. Miło i po przyjacielsku, i bez histerii. Jakby nic wielkiego się nie stało – miejmy nadzieję, że wyglądasz przekonująco!

– Ciekawe dziś mamy zabiegi – zauważyła błyskotliwie.

– Mam gdzieś zabiegi – mruknął. – Co do dzisiejszej nocy...

– Dzisiejszej nocy? Ach tak, no i cóż takiego? Posłał jej groźne spojrzenie.

– Cassie – ostrzegł.

Zmusiła się, żeby spojrzeć mu w oczy.

– Co tu może być do powiedzenia?

Zacisnął szczęki.

– Cholernie dużo – warknął – ale nie tutaj. Porozmawiamy wieczorem. Gdzie chcesz iść?

– Skąd wiesz, że nie jestem zajęta?

Odskoczył od umywalki i wbił w nią płonący wzrok.

– Cassie, do cholery, tylko bez gierek! – warknął. – O której i gdzie?

Zrozumiała, że trzeba spasować.

– O ósmej, u mnie.

– O siódmej.

– Siódma trzydzieści.

– Załatwione. Dobra, zaczynamy przedstawienie.

– Mówiła prawdę – zabiegi były ciekawe. A raczej byłyby, gdyby mogła im poświęcić należną uwagę. Ale gdzieś w głębi duszy tliła się iskierka radości, że Nick tak zareagował. Jeśli się wściekł, to znaczy, że nie jest mu obojętna.

Niczego więcej nie potrzebuje.

Nick musiał się maksymalnie skoncentrować. Ręka, którą miał operować, była paskudnie zmiażdżona. Wypadek zdarzył się przed dziesięcioma dniami, w Sylwestra. To, że Richardson dał mu tę operację, było z jego strony komplementem i dowodem zaufania. Nick nie chciał go zawieść.

Stawy międzypaliczkowe palca środkowego od strony grzbietowej były dosłownie odarte z tkanek miękkich. Najłatwiej byłoby amputować palec, ale Nick myślał o tym niechętnie. Wyjątkowo brzydkie spiralne złamanie palca wskazującego, obejmujące także płytkę paznokciową, z uszkodzeniem nerwu. Gdyby się okazało, że pacjent nie odzyska władzy w tym palcu, środkowy byłby bardzo potrzebny do zachowania chwytu przeciwstawnego.

W strasznym stanie były też nerwy i ścięgna przebiegające przez kanał nadgarstka. W miarę jak operacja się przedłużała, Nick zaczął powątpiewać, czy wiara Milesa w jego umiejętności była uzasadniona.

Tak długo już siedział zgarbiony. Wyprostował się i odrzucił głowę do tyłu, chcąc rozluźnić mięśnie grzbietu.

– W porządku?

Zamrugał powiekami. Cassie. Pracowali w takiej harmonii, że prawie zapomniał ojej obecności.

Podniósł wzrok. Jej oczy uśmiechały się ciepło znad maski.

– Tak, w porządku. Ależ to długo trwa.

– Dobrze idzie, naprawdę. Mogło być znacznie gorzej.

Chwila zwątpienia minęła. Odpowiedział uśmiechem.

– Racja. No dobra, rzućmy okiem na ten palec wskazujący. W końcu będę musiał coś z nim zrobić.

Znów pochylił się nad poszarpaną dłonią. Otarł się przy tym udem o kolano Cassie. Dziwnie go to uspokoiło. Pozostał już w tej pozycji.

Z trudem mieściło jej się w głowie, że można wykonywać tak skomplikowaną operację i jednocześnie flirtować. A jednak Cassie była przekonana, że nie przypadkiem oparł się udem o jej kolano. Doznała niemal ulgi, gdy wreszcie skończył zabieg i mogła się odsunąć.

Nickowi też najwyraźniej ulżyło. Uznawszy, że zrobił już z ręką wszystko, co tylko możliwe, ułożył ją na szynie w pozycji, w której nie była narażona na przykurcz i zesztywnienie stawów, po czym wstał i spojrzał na zegar.

Właśnie minęło południe.

– Wielkie nieba – zdumiał się. – Czyżby zajęło mi to trzy godziny?

Pozostała już tylko artroskopia, z którą uporał się błyskawicznie.

– Przynajmniej to mi szybciej poszło – zażartował.

Anestezjolog roześmiał się szeroko.

– Gdyby nie twój perfekcjonizm, bylibyśmy już po lunchu.

– Cóż miałem robić, amputować tę rękę?

– Chyba lepiej nie. Miles jest na tym punkcie trochę przeczulony.

– Wyszli z sali operacyjnej i zaczęli się przebierać. – Trevor by tak zrobił – powiedziała Cassie zamyślona.

– Co by zrobił?

– Amputowałby tę rękę, a na pewno środkowy palec. On nie ma cierpliwości do rekonstrukcji. Miles musi bardzo uważać, co mu daje.

Nick zamarł z ubraniem w ręku.

– Nie do wiary. Ten facet to jakiś mafiozo.

– Mafiozo? – Cassie zaśmiała się głucho. – Przy Trevorze i jego tatusiu mafia to kółko różańcowe. – Obejrzała się przez ramię. – Wieczorem powiem ci więcej.

– Dobrze. A więc do zobaczenia o siódmej.

– O siódmej trzydzieści.

Odpowiedział jej uśmiech, nieco nadąsany i jakże podniecający!

– Może się zdarzyć, że przyjdę za wcześnie.

Rozdział 4

Zapukał do drzwi o siódmej piętnaście. W jednej ręce trzymał butelkę czerwonego wina, w drugiej bukiet żonkili – tym razem opakowany.

Radość zaróżowiła jej policzki. Zanurzyła nos w kwiatach, napawając się słodkim zapachem. Rzuciła mu figlarne spojrzenie.

– Czy to przeprosiny, że przyszedłeś za wcześnie?

– A przyszedłem za wcześnie? – spytał niewinnie.

– Owszem. Zrób przynajmniej coś pożytecznego i otwórz wino, a ja dokończę chili.

Zajrzał jej przez ramię do garnka.

– Prawdziwe mięso? – spytał z nadzieją w głosie.

– A czego oczekiwałeś, soczewicy?

– Nauczyłem się nie oczekiwać niczego. Dzięki temu unikam rozczarowań. Pachnie wspaniale.

Oparł podbródek na jej ramieniu i obserwował, jak miesza sos. Tymczasem ona zastanawiała się nad jego słowami. Dlaczego miałby niczego nie oczekiwać? Wygląda raczej na człowieka, który potrafi postawić na swoim, ale przecież pozory często mylą. Jakie rozczarowania miał na myśli?

On jednak najwyraźniej skierował uwagę na co innego. Wtulił twarz w jej szyję.

– Miałeś otworzyć wino – przypomniała mu zdławionym głosem.

– Mhm... Twoja skóra ma cudowny smak...

– Nick...

Podała mu korkociąg, lecz on zgasił płomień pod chili i przyciągnął ją do siebie. Roześmiała się, zaskoczona.

– Nie jesteś głodny?

– Jestem. – W oczach miał żar. – Jestem bardzo głodny. Od drugiej nad ranem marzę, żeby cię przytulić. Wątpię, żebym był w stanie zachowywać się grzecznie podczas kolacji, ale szkoda też, żeby się zmarnowała. Niech zaczeka.

Jego usta były ciepłe, miękkie, przekonujące. Zanim zdążyła zebrać myśli, leżeli na łóżku. Nick jeszcze mocniej oplótł ją ramionami.

– Przepraszam, że zostawiłem cię w nocy samą. Myślałem po prostu, że lepiej będzie nie wytaczać się rano z twojego pokoju. Każdy szpital to...

– Plotkarskie gniazdo?

– Coś w tym rodzaju. – Podźwignął się na łokciu i palcem obrysowywał łuk jej twarzy. – Miałaś mi coś powiedzieć o Trevorze.

– O Trevorze? Ach, tak. Mam na ten temat swoją teorię. Widzisz, wydaje mi się, że jego ojciec ma na sumieniu coś, czym on go teraz szantażuje.

– Przyjemna rodzinka – mruknął Nick z twarzą przytuloną do jej ciepłej skóry. Przesunął językiem po zagłębieniu nad obojczykiem.

– To zły człowiek, Nick... Uważaj na niego.

– Do diabła z nim – szepnął i zamknął jej usta gorącymi wargami.

Dużo, dużo czasu upłynęło, zanim zjedli chili, i jeszcze więcej, zanim Nick ją opuścił. Gdy senna mościła się w łóżku, pościel pachniała jeszcze wodą kolońską zmieszaną z wonią jego skóry. Cassie wtuliła nos w kołdrę i westchnęła głęboko. Cudowny...

Zasnęła z uśmiechem na ustach. Gdy się obudziła rano, jej wzrok padł na porzucone, zwiędłe kwiaty. Cisnęła je do kosza, ale nie wszystkie. Kilka włożyła między kartki starego podręcznika pielęgniarstwa, przeklinając swój sentymentalizm.

– Jak ci idzie z Davidsonem? On bardzo cię chwali.

Cassie dziękowała Bogu, że maska chirurgiczna zakrywała prawie całą jej twarz, a przenikliwy jazgot piły zagłuszał słowa Milesa, tak że mogli je usłyszeć tylko stojący najbliżej.

– Jest bardzo dobry – odparła, ignorując mruganie Mary-Jo.

– Ta ręka to był kawał znakomitej roboty, sam bym tego lepiej nie zoperował. Zajdzie daleko, o ile dostatecznie długo usiedzi w jednym miejscu. Niespokojny duch z niego. Masz, wrzuć to do wiadra.

Bez zmrużenia oka chwyciła odciętą nogę. Przywykła do Milesa i jego zwyczaju szokowania ludzi. Kończył amputację, a ona, sprawnie podając narzędzia, nici i gaziki, dumała nad jego pytaniem.

Prawdę mówiąc nie wiedziała, jak jej idzie z Nickiem. Pozornie bardzo dobrze, a w gruncie rzeczy niewiele więcej o nim wie teraz niż przy pierwszym spotkaniu. Mało mówił o sobie, a zgoła nic o swojej przeszłości. Nauczyła się przewidywać jego nastroje i dostosowywać się do nich, a on także okazywał jej podobną wrażliwość. Potrafił rozpogodzić ją, gdy była smutna i dzielił jej wesołość, gdy wszystko szło dobrze. Pod jego wpływem gorycz i podejrzliwość, które zaszczepiło jej postępowanie Simona, powoli ustępowały, a w ich miejsce rodziła się ufność, ale nie była jeszcze gotowa odkryć przed nim swoich uczuć.

Właściwie nie była nawet gotowa przyznać się do nich przed samą sobą. Lecz coraz trudniej było je tłumić. Gdy leżeli obok siebie w ciemnościach, przychodziły jej namyśl słowa, które ją przerażały.

Obawiała się go kochać, a już myśl, że miałaby się odsłonić, narazić na cierpienie, budziła w niej śmiertelny lęk.

Milczała więc i modliła się, by nic nie zburzyło jej zaufania.

Tego wieczora Nick przyszedł wcześniej. Pienił się ze złości.

– Niech szlag trafi tego bałwana! Tak spartaczył artroskopię, że za kilka lat facet będzie potrzebował protezy! Ja go chyba kiedyś zabiję!

Nie trzeba było jasnowidza, żeby zgadnąć, kogo ma na myśli. Cassie otworzyła lodówkę i wyjęła wino.

– Napijesz się?

– Co? Nie, dziękuję, mam dyżur. Cholerny idiota. Wyciął tyle łękotki, że staw został praktycznie bez osłony!

Zamknęła lodówkę i z kieliszkiem w dłoni skuliła się na łóżku. Nick musi to z siebie wyrzucić. Trzeba mu na to pozwolić. Obserwowała go uważnie. Był naprawdę wściekły. Czuło się to w każdym jego ruchu, w postawie, w głosie.

– Może byś usiadł? – wtrąciła po chwili łagodnie.

– Bo zaraz dostaniesz udaru.

– Ty chyba nie słyszysz, co mówię! – napadł na nią.

– Facet nadaje się do odstrzału. On jest po prostu groźny! To cud, że jeszcze nikogo nie uśmiercił, ale tak się to skończy, jeśli ktoś nie zrobi z nim porządku. To znaczy, tak się nie skończy, boja mam tego dosyć. Idę do Milesa z oficjalną skargą, a jeśli on nie przedstawi sprawy zarządowi, ja to zrobię. Takie rzeczy nie mogą uchodzić na sucho. I nie będą, dopóki ja mam w tej sprawie coś do powiedzenia.

Nie ma sensu go powstrzymywać. Może do rana trochę ostygnie. Zeskoczyła z łóżka i nalała mu herbaty.

– Masz, wypij. I tak nie możesz teraz nic zrobić, więc po prostu się uspokój. Z Milesem porozmawiasz jutro.

– Przepraszam. – Przestał biegać po pokoju i odetchnął głęboko. – Ale tak mnie rozwścieczył...

– Zauważyłam – powiedziała z uśmiechem, a on też się zaśmiał i potrząsnął głową.

– Jeszcze raz przepraszam, kochanie. Chodź tu. Muszę cię przytulić.

Kochał ją tak czule, jakby wraz z gniewem wypaliła się w nim wszelka namiętność, a pozostała sama łagodność. A potem przygarnął ją do piersi i westchnął.

– Och, Cass, jesteś naprawdę niezwykła.

– Ty też nie jesteś taki najgorszy – odparła lekko, ale głos jej się załamał i cieszyła się, że w ciemności nie widać łez.

Później wezwano go do szpitala i już nie wrócił, ale rano zatelefonował.

– Idę do Milesa – powiedział.

Serce jej zamarło. Tego dnia miała pracować z Trevorem. Cała nadzieja, że nie dowie się o niczym wcześniej niż w porze lunchu.

Trevor przyszedł spóźniony – i wściekły. Widocznie Miles zdążył mu już coś powiedzieć. Parł naprzód jak burza, a ona siłą powstrzymywała się, żeby czegoś nie wtrącić, gdy rzucał pod adresem powierzonych jego opiece pacjentów obelgę za obelgą.

Odetchnęła, kiedy skończył i – odwrotnie niż zazwyczaj – zaczęła błyskawicznie zbierać się do wyjścia. Na ogół lubiła po pracy posiedzieć jeszcze trochę na bloku i pogadać z ludźmi, ale dziś chciała się stamtąd jak najszybciej wydostać.

Trevor oczywiście przyłapał ją przy wyjściu. Próbowała go ominąć, ale chwycił ją za ramię i pociągnął pod ścianę.

– Uprzedzałem cię, żebyś trzymała się od niego z daleka – warknął złowieszczo. – Mówiłem ci, że głupio robisz, ale ty wiesz swoje, co, ty mała żmijo? W każdym razie pamiętaj, że ja cię ostrzegałem.

Po tych słowach puścił ją, a kiedy go mijała, poczuła zapach whisky. Ależ to chyba niemożliwe? Chyba nawet Trevor nie odważyłby się pić na bloku, i to rano.

W stołówce zastała Milesa i Nicka pogrążonych w rozmowie.

– Mogę się przyłączyć? – spytała cicho.

– Ależ oczywiście. – Nick podniósł głowę. – Jak było?

– Parszywie. – Skrzywiła się. – W dodatku zdaje mi się, że pił.

Miles westchnął ciężko.

– Rozmawiałem z nim, ale niestety niewiele mogę zrobić. On balansuje na granicy błędu w sztuce. Nie zrobił jeszcze nic tak jaskrawego, żebym mógł go dopaść. W tej sytuacji powinniśmy śledzić każdy jego ruch i czekać. Jeszcze tylko kilka dni, potem przechodzi do oddziału pomocy doraźnej.

Nick wzniósł oczy w górę.

– Niech Bóg ma w swojej opiece pacjentów ambulatoryjnych!

– Zawsze mogą zgłosić się do innego oddziału albo wręcz do swojego lekarza domowego.

– Wszyscy troje zaczęli się śmiać i atmosfera nieco się rozluźniła. W końcu, jak słusznie zauważył Miles, za kilka dni Trevor zejdzie im z drogi i problem zniknie.

Na ten weekend przypadał wyjazd Nicka. Cassie tęskniła. Zastanawiała się, czy przyjdzie kiedyś taki dzień, że Nick zaproponuje, by z nim pojechała albo przynajmniej opowie jej, jak spędził czas.

Poprzednim razem nawet o tym nie wspomniał, co natychmiast wzbudziło jej podejrzenia. Czyżby coś ukrywał? Może żonę?

Poczuła mdlący strach. Chyba nie przytrafi jej się dwa razy pod rząd to samo. Rzecz jasna najlepiej go po prostu spytać, ale nie była pewna, czy chce usłyszeć odpowiedź...

Nie, nic złego się nie dzieje. To tylko wyobraźnia podsycana przez ból, jaki sprawił jej Simon, i wrodzoną powściągliwość Nicka.

W końcu trzeba uczciwie przyznać, że i ona nie powiedziała mu o sobie zbyt wiele. Na przykład o Simonie. Jeśli w szafie Nicka jest jakiś trup, ma prawo zachować to w tajemnicy. Zresztą może nawet lepiej nie wiedzieć. Po kolejnej klęsce chyba nie starczyłoby jej sił, żeby zacząć jeszcze raz.

Pogoda była ohydna. Padał deszcz ze śniegiem. Nick musiał jechać bardzo wolno, miał więc mnóstwo czasu na rozmyślania zarówno o Timie, jak i o Cassie.

Ona jeszcze nie wiedziała o Timie, choć ich znajomość trwała już trzy tygodnie. Najwyższy czas, żeby jej napomknąć, że ma syna. Problem polegał na tym, że im dłużej zwlekał, tym trudniej mu było poruszyć ten temat.

Miał zamiar powiedzieć jej dziś. Tyle że przy takiej pogodzie na pewno wróci bardzo późno, a ma przed sobą cały dzień na bloku.

Powie jej rano. Nie, kiepski pomysł. W takim razie wieczorem, przy kolacji. Pójdą gdzieś... Nie, błąd. Muszą mieć możliwość swobodnej rozmowy. Wobec tego u niej. Tylko czy sam na sam z nią, taką ciepłą i zmysłową, zdoła się skoncentrować?

I jak zacząć?

Na zakręcie wpadł w poślizg. Zdjął nogę z gazu i wyprowadzając samochód obiecał sobie, że jutro powie jej na pewno; jeśli tylko dojedzie cały.

Dobrymi chęciami piekło wybrukowane. Dojechał bardzo późno i zobaczył się z Cassie dopiero w poniedziałek rano na bloku, a do wieczora opuściła go odwaga.

Zapukał do jej drzwi o szóstej. Otworzyła mu z głową owiniętą w ręcznik i w swoim starym szlafroku.

– Tak wcześnie?

– Nie mogłem dłużej wytrzymać – wyznał i wziął ją w ramiona.

Boże, jaki piękny zapach, taki świeży, kwiatowy. Włosy miała jeszcze wilgotne.

– Tęskniłam za tobą – szepnęła niskim, zmysłowym głosem.

Przepadł z kretesem. Ach, po co komu rozmowa? Później też można rozmawiać...

To był zwariowany tydzień. Normalny tok pracy całkowicie zdezorganizowała grypa. Wiele operacji spadło z planu, ponieważ pacjenci nie kwalifikowali się do ogólnego znieczulenia. A z drugiej strony było mnóstwo świeżych złamań spowodowanych upadkiem na śliskiej ulicy, przede wszystkim u ludzi starszych. Ich rekonwalescencja trwała z reguły bardzo długo. Zazwyczaj takich pacjentów przenoszono na oddział geriatryczny, ale tym razem nie dało się tego zrobić, bo geriatria zapełniona była staruszkami z infekcjami dróg oddechowych. W rezultacie ortopedia została zablokowana. Trzeba było odłożyć kolejne planowe zabiegi. Na bloku operacyjnym zrobiło się dużo wolnego czasu.

Nick miał oczywiście dość pracy na oddziale, ale Cassie tydzień się dłużył. Nieraz godzinami nie było nic do zrobienia – poza rozmyślaniem. A tymczasem gdzieś w głębi duszy zaczęło kiełkować maleńkie ziarenko podejrzenia...

Miesiączka się spóźniała. Przynajmniej tak jej się zdawało, bo nie zawsze miesiączkowała regularnie, a że nie miała potrzeby pilnować terminów, nie zapisywała dat. Była jednak prawie pewna, że ostatnią miesiączkę miała około Bożego Narodzenia, a gdy minął tydzień, jej podejrzenie przerodziło się w pewność.

Tylko raz, na samym początku, nie zadbali o środki zapobiegawcze. Później to był już prawie rytuał. Ale raz wystarczy i oto w jej łonie rosło dziecko – ich dziecko. Może powinna się martwić, w końcu sytuacja była daleka od ideału, ale jakoś nie mogła. Dni mijały, a nowe życie, które w sobie nosiła, napełniało ją coraz większą radością.

Tylko jedno mąciło jej szczęście.

Pragnęła dzielić je z Nickiem, a nie była pewna, jak przyjmie tę niespodziankę. W tym świetle jego tajemnicze weekendy nabrały zupełnie innej wagi. Nie mogła wszak wykluczyć, że spędza je z żoną i dziećmi.

Tak czy owak nie będzie mogła ukrywać swego stanu w nieskończoność, ale na razie postanowiła mu nie mówić. Wstrzyma się, aż będzie miała absolutną pewność. Wtedy wyczeka odpowiedniej chwili i powie...

W ostatni poniedziałek stycznia, gdy weszła na blok, trwało tam jakieś zebranie.

– Co się dzieje? – Cassie spytała przyjaciółkę.

– Zamykają nas – odparła krótko Mary-Jo.

– Co? Dlaczego?

– Nie ma już wolnych łóżek ortopedycznych, więc nie będzie roboty. Ergo, nasza sala operacyjna zostaje zamknięta do odwołania. Nas rozparcelują po szpitalu, zgodnie z zapotrzebowaniem, i będziemy dostawać pełne wynagrodzenie, ale gdyby się to przeciągało, zostaniemy zredukowani.

Cassie opadła na krzesło. Zakręciło jej się w głowie. Tylko nie to, nie teraz! Jeśli ją zredukują, straci zasiłek macierzyński, a co gorsza, urlop i gwarancję powrotu do pracy. Może nie będzie tego potrzebować, ale jeśli Nick nie zechce wziąć na siebie odpowiedzialności za dziecko...

Właśnie się pojawił i podszedł prosto do niej. Przykucnął i ujął jej dłonie.

– Cass? Właśnie się dowiedziałem. Panie Boże, dopomóż, zabiję sukinsyna.

– Kogo?

– Trevora! Możesz być pewna, że to jego sprawka.

– Niemożliwe. – Potrząsnęła głową. – Nie wierzę.

Przypomniała sobie, jak Trevor odgrażał jej się na korytarzu tego dnia, kiedy Miles udzielił mu nagany. Ale przecież...

– Myślę, że się mylisz – powiedziała. – Rzeczywiście w tym tygodniu nie mieliśmy pracy...

– W tym tygodniu! Nigdy dotąd nie słyszałem, żeby zamknięto salę operacyjną dlatego, że przez jeden tydzień było mało pracy. A zresztą wcale nie było tak mało. Planowe zabiegi spadły, ale za to w nocy, na ostro, operowaliśmy prawie non stop.

– Zauważyłam. – Uśmiechnęła się tęsknie. Ileż to razy, gdy budziła się w nocy, jego przy niej nie było.

– Ale mimo wszystko...

– Chodź. – Pociągnął ją za rękę. – Pójdziemy na kawę.

Na samą myśl o kawie zabulgotało jej w żołądku, ale poszła z nim do stołówki. Zamówiła herbatę. Niewiele jej to pomogło. Nick przyjrzał jej się ze zmarszczonymi brwiami.

– Dobrze się czujesz? Jesteś trochę blada.

Udało jej się uśmiechnąć.

– Jestem po prostu zaskoczona. Zastanawiam się, gdzie mnie skierują. Od lat nie pracowałam na oddziale.

– To nie potrwa długo. – Nick uścisnął jej rękę. – Miles jest wściekły. Dzisiaj ma spotkanie z zarządem i może coś się wyjaśni. Bądź cierpliwa.

Była. Przypadła jej nocna zmiana na internie. Po trzech nocach przewracania z boku na bok chorych po udarach i przyklejania na nowo elektrod od kardiomonitorów, które odkleiły się pacjentom w czasie snu, była wyczerpana, rozdrażniona i mdliło ją z każdą chwilą bardziej. Nick też był zmęczony. Widywali się coraz rzadziej.

– Jesteśmy jak okręty, które mijają się w nocy – powiedział znużonym głosem w czwartek wieczorem. Siedział na jej łóżku i patrzył, jak przebiera się na dyżur. – Mam wrażenie, że wieki minęły odkąd trzymałem cię w ramionach.

Poczuła ucisk w gardle.

– Bo minęły – odparła.

Podniósł się i przytulił ją do piersi.

– Ach, kochanie. Może następny tydzień będzie łatwiejszy.

Wyswobodziła się z jego objęć mówiąc, że musi się pospieszyć, ale naprawdę obawiała się wybuchnąć płaczem.

Muszą znaleźć czas na rozmowę. Na przykład w weekend.

– Może spędzimy razem sobotę? – zaproponowała z nadzieją w głosie.

– Nie mogę. – Twarz mu się wydłużyła. – To jest mój weekend z rodzicami.

Przepełniła ją gorycz i irytacja.

– Ale ja cię potrzebuję – powiedziała desperacko. – Nie możesz tego przełożyć? Tylko ten jeden raz?

Odwrócił wzrok.

– Bardzo mi przykro, ale to naprawdę niemożliwe.

Wygląda, jakby czuł się winny, uprzytomniła sobie z przerażeniem. Jakby coś ukrywał...

– Muszę już iść – mruknęła i wymknęła się.

W drodze na oddział nie odstępował jej lęk. Tak, on na pewno coś ukrywa. I strasznie się bała, że wie, co to jest.

Musi powiedzieć. Nie może jej dłużej zwodzić, karmić półprawdami i wykręcać się. W końcu przecież chce, żeby poznali się z Timem.

Czemu nie powiedział jej o Timie zaraz na początku? Jak mógł myśleć, że Cassie jest taka jak wszystkie? Ona jest inna. Słodka, uczciwa, kochająca. Nie powiedziała mu, że go kocha, ale czytał to w jej oczach.

Nie był jeszcze pewien, a chciał być, w stu procentach, że ona jest tą jedną jedyną, stworzoną dla niego. Zanim się bardziej zaangażuje, chciałby się dowiedzieć, jaki jest jej stosunek do dzieci. Bo teraz zrozumiał, że syn jest dla niego najważniejszy na świecie i za nic nie naraziłby go na najmniejszą przykrość.

Pójdzie i odszuka ją na oddziale. Powie jej, że w spokojniejszej chwili chce z nią porozmawiać. I wszystko się wyjaśni.

Otworzył drzwi i na korytarzu zobaczył Trevora.

– Ach, co za zbieg okoliczności! Możemy zamienić kilka słów na osobności? Może tutaj? – I minąwszy Nicka wszedł do pokoju Cassie. Omiótł go wzrokiem. Wszędzie leżały rzeczy Nicka. – Sympatyczne mieszkanko, prawda? Ona umie stworzyć przyjemną atmosferę. Fakt, że często przyjmuje gości.

Nick obrzucił go twardym spojrzeniem. Nie podobał mu się ten facet ani jego insynuacje.

– Czego chcesz, Armitage?

– Nic takiego. Chciałem cię ostrzec. Uważaj zamknięcie sali operacyjnej za coś w rodzaju strzału w powietrze. Nikt nie stanie mi na drodze do kariery, ani ty, ani Miles Richardson; nikt i nic. Uznałem, że powinienem postawić sprawę jasno. To byłoby prawie wszystko. Pozostaje jeszcze Cassie.

– Co z Cassie? – spytał Nick, choć wiedział, że po Trevorze nie może się spodziewać niczego dobrego.

– To też tylko ostrzeżenie. Ona jest trochę... no wiesz. Trochę luźnych obyczajów, jak to się mówi. Ja osobiście nie dotknąłbym jej nawet metrowym kijem, ale jak widać nie wszyscy jesteśmy tak wybredni.

Wziął spośród rzeczy Cassie dezodorant Nicka i podrzucił wysoko. Nick złapał go jedną ręką, nie odrywając wzroku od Trevora.

– Niedobrze mi się robi na twój widok – powiedział ze spokojem, który nie wróżył nic dobrego. – Wynoś się, póki jeszcze jesteś w stanie chodzić.

Trevor powoli ruszył do drzwi. Jeszcze raz się odwrócił.

– Oczywiście nie musisz mi wierzyć na słowo. Możesz zapytać Simona Reeve’a.

Wyszedł. Nick został, bezmyślnie patrząc w ścianę.

Simon Reeve? Dlaczego miałby pytać Simona Reeve’a? Chyba że... na pewno nie. To nie mogła być Cassie. A może?

Nie, tylko nie ona, nie jego Cassie, mądra, piękna, uczciwa dziewczyna o świetlistych oczach, łagodnym śmiechu i ciepłym, łaknącym ciele.

Zamknął oczy, by nie widzieć razem jej i Simona i potrząsnął głową.

– Nie – szepnął. – Nie Cassie. To niemożliwe. To tylko ten łajdak próbuje namieszać.

Ale skąd by wiedział, że Cassie zna Simona? Bo to nie było po prostu ślepe trafienie, tego Nick był pewien. A jeśli Trevor wie tyle, to może wie i coś, czego nie wie Nick: kim była kobieta, która zburzyła małżeństwo Simona i Jodie.

Nagle wstał. Do diabła z Trevorem. Jest obrzydliwy. To nie mogła być Cassie. Gdyby miała romans z Simonem, powiedziałaby mu przecież. Chyba że ona też ma swoje sekrety.

Rozdział 5

Weekend bez Nicka był długi, samotny i pełen wątpliwości.

Cassie czekała na niego w niedzielę wieczorem, ale się nie zjawił. Nie wiedziała, czy tak późno przyjechał, czyjej unika.

Rano miała silniejsze niż kiedykolwiek nudności, ale ponieważ wieczorem niczego nie jadła, zrobiła sobie grzankę, daremnie usiłując stłumić bunt żołądka.

Grzanka poskutkowała do chwili, gdy Cassie dowiedziała się, że została skierowana na oddział ortopedyczny, gdzie ma zastąpić siostrę Crusoe, która w czasie weekendu pośliznęła się na lodzie i upadła na plecy, doznając urazu kręgosłupa, a teraz leżała unieruchomiona na wyciągu.

– Ależ ja nie dam rady! – jęknęła bezradnie, ale przełożona tylko się uśmiechnęła.

– Oczywiście, że dasz sobie radę. Przecież Sheila jest na miejscu i odpowie na każde twoje pytanie. Jej głowa nie ucierpiała.

W tym właśnie był cały problem. Siostra Crusoe była fanatyczką ustalonego porządku i nie tolerowała żadnych odstępstw. Ale Cassie nie zdawała sobie sprawy, że jest też zdolna do głębokiego współczucia.

– Wyglądasz okropnie, dziewczyno – powiedziała jej otwarcie. – To chyba nie najlepsze miejsce dla ciebie.

– Więc co robimy? Wstanie pani i weźmie się do pracy? – spytała Cassie.

Siostra Crusoe roześmiała się.

– Dasz sobie radę, jestem przekonana. Tylko, na miłość boską, nie krępuj się pytać. Jill jest świetna i Sue też niezła. Zresztą, prawdę mówiąc, nie potrzeba tu wielkiego przygotowania ortopedycznego. Przynajmniej połowa roboty to typowa geriatria.

Cassie uśmiechnęła się, słysząc lekceważenie w jej głosie.

– Ja raczej lubię starszych pacjentów. Mają o wiele bardziej filozoficzne podejście do choroby niż młodzi.

– Cóż im, biedakom, pozostaje. Tak czy owak pamiętaj, że tu jestem i nudzę się piekielnie, więc korzystaj śmiało, dobrze?

– Na pewno skorzystam, nie ma obawy. Możemy sobie teraz powtórzyć rozkład zajęć?

Pół godziny później Cassie siedziała za zawalonym wydrukami komputerowymi biurkiem oddziałowej. Przypuszczała, że Nick pojawi się prędzej czy później i sama nie wiedziała, czy ma się z tego cieszyć. Po całym tygodniu wmawiania sobie, że na pewno jest żonaty, bała się stanąć z nim twarzą w twarz. Ale w końcu kiedyś trzeba będzie przekroczyć ten próg.

– Cassie... Nie spodziewałem się zobaczyć cię tutaj.

To on. Też nie wyglądał na uszczęśliwionego, co jeszcze bardziej ją przygnębiło. Ale jeśli jej podejrzenia są słuszne, lepiej mieć to już za sobą. Zmusiła się do uśmiechu.

– Cześć. Jak weekend?

– Dobrze – odparł po chwili wahania, nie patrząc na nią. – Jak sobie radzisz?

– Och, jakoś to będzie... Na razie najprostsze rzeczy wydają mi się nie do pokonania, ale wierzę, że w końcu się przyzwyczaję.

Zapadła niezręczna cisza, przerywana jedynie pobrzękiwaniem monet, którymi Nick bawił się w kieszeni.

– Słuchaj, Cassie, musimy porozmawiać – powiedział po chwili. – Masz dzisiaj czas?

– Tak. Kiedy tylko zechcesz. – Poczuła nagły strach.

– O siódmej? Skinęła głową.

– Świetnie. W takim razie do zobaczenia o siódmej.

– Do zobaczenia.

Wcale nie świetnie, ale najwyższy czas poznać fakty. Może dzisiaj...

Na szczęście reszta dnia upłynęła jej bardzo pracowicie, nie miała więc czasu na rozmyślania. Kiedy już się wciągnęła, stwierdziła, że to całkiem przyjemna praca.

– Miła odmiana pozajmować się trochę ludźmi, a nie uśpionymi ciałami – zwierzyła się w spokojniejszej chwili siostrze Crusoe. – Już zapomniałam, jak to kiedyś lubiłam.

– Cieszę się. Łatwiej mi tu leżeć, kiedy wiem, że ty nad wszystkim panujesz. A przy okazji: pan Jones jest strasznie zdenerwowany. Może byś z nim porozmawiała?

– Już rozmawiałam. Trochę się uspokoił, dostał premedykację i jest senny. Gorzej z panią Truman. Ciągle się martwi o dzieci.

– A widziałaś te dzieci? – prychnęła siostra Crusoe. – Gdybyś ty miała takie, też byś się martwiła. Kolczyki gdzie tylko się da i te dziwaczne fryzury, jeśli to w ogóle można nazwać fryzurami. Licho wie, co oni tam bez niej wyprawiają. Ten ich ojczulek też nieciekawy. Nic dziwnego, że dysk jej wypadł; po tylu latach obsługiwania wszystkich tych darmozjadów!

– Może ona po prostu lubi czuć się potrzebna?

– Potrzebna? Raczej wykorzystywana. Nieszczęsna idiotka. No, ale po laminektomii przynajmniej przez kilka dni nie będzie miała do nich głowy.

Umilkła i Cassie pomyślała, że wygląda na zmartwioną.

– A jak pani się czuje? – spytała cicho.

Siostra Crusoe westchnęła.

– Och, obolała, zmęczona bezczynnością. Nie jestem stworzona do leżenia i do roli posłusznej pacjentki.

– Może dzięki temu będzie pani jeszcze lepszą pielęgniarką – uśmiechnęła się Cassie. – To pouczające doświadczenie znaleźć się po drugiej stronie. Pamiętam, jak będąc jeszcze uczennicą spadłam ze schodów i złamałam rękę. Zadziwiające, o ileż bardziej boli własna ręka!

Siostra Crusoe roześmiała się.

– Jak to przyjemnie wreszcie z kimś porozmawiać! Mój zespół trochę się mnie boi, a pacjenci nie chcą się spoufalać, więc na ogół nikt się do mnie nie odzywa. Na szczęście niedługo odwiedziny.

Zabrzmiało to tak smutno, że Cassie postanowiła częściej do niej zaglądać.

– Mam prośbę – powiedziała w przypływie natchnienia. – Muszę ułożyć grafik dyżurów, a nie znam jeszcze dobrze personelu. Nie zechciałaby mi pani pomóc, jeśli przyniosę tu wszystko co trzeba?

– Z przyjemnością. – Siostra Crusoe aż się rozpromieniła. – Ale teraz zajrzyj do pani Truman. Ona potrzebuje cię bardziej niż ja.

Rzeczywiście, pani Truman potrzebowała Cassie. A potem, ledwo zdążyła zanieść Sheili Crusoe papiery, musiała się zająć panem Jonesem. Potem znowu pani Truman wróciła z bloku operacyjnego...

Gdy wreszcie udało jej się dotrzeć do pokoju siostry Crusoe, grafik był ułożony.

– Och, pani to zrobiła! Mam nadzieję, że goście nie poczuli się urażeni?

Siostra Crusoe uciekła spojrzeniem w bok, a po chwili przywołała na twarz wymuszony uśmiech.

– Dzisiaj nie mogli przyjść. Nie ma zmartwienia. Pewnie są bardzo zajęci. Teraz wszyscy są wiecznie zajęci.

Cassie mruknęła coś niewyraźnie i zatroskana wróciła do dyżurki.

– Masz kłopoty? – Na sąsiednie krzesło opadła uśmiechnięta Sue Bannister.

– Och... właściwie nic takiego. – Cassie westchnęła. – Chodzi o siostrę Crusoe. Jest taka samotna i smutna. Nikt do niej nie przyszedł.

– Hmm... i w weekend też nikogo nie było. Nic dziwnego. Nie ma najłatwiejszego usposobienia. Okropna zrzęda. Pracować z nią to prawie jak z ajatollahem Chomeinim. Nie zazdroszczę ci. Stale pod jej okiem.

– Jak dotąd jest w porządku – odparła Cassie niepewnie.

– Miałaś szczęście – prychnęła Sue. – Oby tylko jej nie przeszło. No, muszę lecieć. Do jutra!

Pomachała jej wesoło i zniknęła w drzwiach. Cassie została, żując koniec ołówka i zastanawiając się, w co się wplątała.

Nick przyszedł późno. Gdy w końcu zapukał do drzwi, Cassie pieniła się ze złości.

i Najpierw, przekonana, że chce jej powiedzieć, iż jest żonaty i między nimi wszystko skończone, usiadła i czekała jak baranek ofiarny.

Gdy minęła siódma, zaczęła się złościć, a za kwadrans ósma, kiedy to właśnie się zjawił, dyszała wściekłością.

– O, jesteś – zauważyła sarkastycznie.

– Przepraszam – powiedział znużonym głosem.

– Lepiej późno niż wcale. Chciałeś ze mną o czymś porozmawiać.

Westchnął i potrząsnął głową.

– Posłuchaj, dzisiaj niestety nic z tego. Mamy młodego mężczyznę, którego ciężarówka prawie przecięła na pół. Jest w potwornym stanie. Teraz zajmują się nim chirurdzy ogólni, a potem będę musiał zobaczyć, co się da zrobić z jego miednicą i kośćmi udowymi. Jeśli oczywiście dożyje. Nie mam pojęcia, ile to może potrwać.

– Kto z tobą pracuje?

– Bóg raczy wiedzieć. Jakaś Alice. Dlaczego pytasz?

Spojrzała mu w oczy. Jej gniew się ulotnił.

– Chcesz, żebym poszła do tego zabiegu? Alice jest dobra, ale gdybyś wolał pracować ze mną...

– Naprawdę mogłabyś to zrobić? Nigdy nie pracowałem z tą dziewczyną, a mając ciebie u boku czułbym się znacznie pewniej. To będzie i tak bardzo trudne.

Mimo wyczerpania, Cassie, prawdziwa profesjonalistka, nie mogła zawieść go w takiej sytuacji. – Idę.

Ten młody człowiek był rzeczywiście w okropnym stanie. Gdy weszli do sali operacyjnej, leżał na stole. Ramiona i stopy okrywały zielone serwety. Reszta, od klatki piersiowej po łydki, była doprawdy trudna do rozpoznania.

– Co stwierdziłeś? – zwrócił się Nick do Teda, młodego konsultanta chirurgicznego, z którym już kiedyś pracował.

Ted westchnął.

– Może raczej powiem, czego nie stwierdziłem. Śledziona i wątroba jakimś cudem całe. Lewa nerka stłuczona, ale cała, prawa zupełnie w porządku. To by było wszystko.

Nick skrzywił się.

– Ukrwienie kończyn?

– Hmm. Lewa tętnica udowa poszła. Trzeba będzie poprosić naczyniowca, żeby położył przeszczep. No i mam nadzieję, że chłopak ma już tyle dzieci, ile chciał. Jeszcze tylko rozległe pęknięcie jelita i pęcherz przecięty równiutko na pół. Poza tym nic mu nie jest.

– Miejmy nadzieję, że pożyje dostatecznie długo, żeby docenić, jakie miał szczęście – rzekł zgryźliwie Nick i zwrócił się do Cassie: – Gotowa?

– Jak zawsze – odparła cicho.

Nick przyjrzał jej się uważnie znad maski.

– Dobrze się czujesz?

– Tak, tylko na chwilę mnie zemdliło. Niezbyt ładnie to wygląda, prawda?

– Jak tylko załatam jelito, od razu będzie lepiej – wtrącił się Ted. – Nick, rzuć no okiem na te odłamki. Miednica pękła wzdłuż spojenia łonowego i gałęzie się rozeszły. – Wskazał ostre fragmenty kości sterczące do jamy brzusznej. – Coś z tym trzeba zrobić.

– Ty już się za niego bierz. Ja zacznę od prawej kości udowej. Nie chcę ruszać lewej, dopóki przeszczep nie będzie gotowy. Może będziemy pracować razem. Najpierw ty, po tobie ja, żeby oszczędzić mu jeszcze jednego cięcia.

– Myślisz, że jedna blizna więcej zrobi mu jakąś różnicę?

– Rzeczywiście, chyba nie. No więc do roboty.

Trwało to przeraźliwie długo. Nick i Ted pracowali ramię w ramię do późnej nocy. Przez pewien czas towarzyszył im chirurg naczyniowy, który przyszedł zoperować tętnicę udową, a po nim urolog, który zajął się pęcherzem. Pęcherz postanowiono tymczasowo zdrenować. Nick ciągle mordował się z rozkawałkowaną miednicą. Cassie obserwowała jego skupienie, zmęczenie, nad którym panował żelazną wolą, zimną krew. Bolały ją nogi, plecy, ciągłe nudności odbierały jej siły, ale towarzyszyła mu przy każdej czynności, podawała narzędzia, zanim zdążył poprosić, odgadując instynktownie, czego będzie potrzebował.

Raz czy dwa, gdy anestezjologa zaniepokoił ogólny stan pacjenta, musieli przerwać zabieg i podczas jednej z tych przerw Nick przyjrzał się Cassie spod zmarszczonych brwi.

– W porządku?

– Mhm. Jestem tylko zmęczona. Chyba mam niski poziom cukru we krwi.

– Idź zjeść jakiś batonik – poradził, a jej żołądek zareagował odruchem buntu.

Wydała nieartykułowany dźwięk i umknęła do łazienki. Mary-Jo nadeszła tuż za nią, prychając z dezaprobatą. Gdy Cassie wyprostowała się, przyjaciółka spojrzała jej prosto w oczy.

– Kiedy?

– Co kiedy? – Próbowała zyskać na czasie.

– Och, daj spokój! – Mary-Jo wzniosła oczy w górę.

Cassie westchnęła i oparła się o ścianę.

– Przepraszam. Na początku października. Boże, ależ podle się czuję. Muszę coś zjeść, tylko nie wiem co.

– Mam zwykłe herbatniki. Nie są słodkie. Spróbuj.

Cassie wzięła herbatnik i powolutku obskubywała brzegi. Po chwili poczuła się lepiej.

– Chcesz iść się położyć? Ja cię zastąpię. To już długo nie potrwa.

– Nie. – Cassie potrząsnęła głową. – Zostanę. On mnie prosił. Zrobię to.

– Czy on wie? – Mary-Jo przyglądała jej się badawczo.

– Nie, jeszcze nie. Miałam mu dziś powiedzieć.

– Aha. No, jeśli opinia o nim jest zasłużona, to powinien sam się domyślić. Wystarczy na ciebie spojrzeć.

Wróciły do sali. Jasne, niebieskie oczy Nicka śledziły wyraz jej twarzy.

– Lepiej?

Kiwnęła głową. Oby tylko Mary-Jo nie miała racji!

– Dobrze, można kontynuować.

Odetchnęła z ulgą i skupiła całą uwagę na chorym. Wkrótce skończyli. Nick poszedł z pacjentem do sali pooperacyjnej, a Cassie powlokła się do swojej „rezydencji”. Zdążyła się właśnie rozebrać i włożyć nocną koszulę, kiedy usłyszała pukanie do drzwi.

Nick stał oparty o ścianę. Twarz miał pobrużdżoną, na policzkach cień zarostu, a oczy płonęły mu dziwnym blaskiem.

– Bardzo jesteś zmęczona? – spytał cicho.

– Tak, ale wiem, że nie zasnę. Wejdziesz? Wszedł za nią i ostrożnie zamknął drzwi.

– Dzięki za pomoc.

– Nie ma za co.

– Biedaczysko.

– W jakim jest stanie?

Nick wzdychając potarł i tak zmierzwione włosy.

– Ciągle jedną nogą po tamtej stronie. A właściwie i połową drugiej. A ty? Już dobrze?

Uśmiechnęła się i skinęła głową.

– Tak, w porządku.

Rozmowa się urwała. Nagle Cassie uprzytomniła sobie, że oczy Nicka goreją pragnieniem. Gdzieś głęboko w niej także rozgorzał płomień. Wyciągnęła rękę. W kilka sekund później leżeli nadzy na łóżku, spleceni, złączeni chciwymi ustami. Nick podniósł głowę i zajrzał jej głęboko w oczy.

– Tęskniłem za tobą.

– Ja też za tobą tęskniłam.

Drżał cały, a gdy w nią wszedł, poczuła łzy pod powiekami. Tak bardzo pragnęła mu o wszystkim powiedzieć, ale było coś, co ją powstrzymywało, jakiś ważny powód, który wszechogarniające zmęczenie zatarło w jej pamięci. A potem wszystko straciło znaczenie, wszystko, prócz ciężaru jego ciała, żaru ust, czułości twardych rąk. Namiętność rosła. Cassie zaczął wciągać jakiś szaleńczy wir. Nagle Nick zesztywniał i wygiął się w łuk, a twarz mu stężała.

A gdy tylko i w niej ucichła burza, przemówił opornymi wargami, schrypniętym głosem, jakby ktoś wyrywał z niego te słowa:

– Kocham cię, Cassie...

Łzy trysnęły jej z oczu.

– Och, Nick, ja też cię kocham. Och, najdroższy...

Uścisnął ją konwulsyjnie, a gdy ją całował, zauważyła, że i jego policzki są mokre. Sama już nie wiedziała, czyje to łzy...

Ułożył się na boku, przytulił ją do siebie, a w sekundę potem już spał.

Cassie leżała wpatrzona w sufit. Przypomniała sobie, dlaczego nie mogła powiedzieć mu o dziecku.

On jest żonaty i właśnie tego wieczoru zamierzał jej to wyznać.

Tuż przed świtem kompletnie wyczerpana zapadła w sen, a gdy się przebudziła, Nicka nie było. Za czajnik zatknięta była kartka papieru, a na niej jedno zdanie:

„Kocham cię. N. „

Nie mogła powstrzymać łez. Przycisnęła liścik do brzucha, nisko, tam gdzie spoczywało ich dziecko, i zapłakała nad swoim szaleństwem.

– Mamy kłopoty z panią Truman – mówiła pielęgniarka schodząca z nocnego dyżuru podczas odprawy o ósmej trzydzieści. – Nie toleruje żadnych opiatów i wymiotuje po narkozie. Ma też silne bóle. Doktor Davidson wzywał anestezjologa na konsultację, ale w tej chwili niewiele da się zrobić.

– Może dać jej coś z kodeiną? – podsunęła Cassie.

– Może, pytanie tylko, czy zdoła ją utrzymać w żołądku. Nie może dostać nic doustnie, dopóki wymioty nie ustąpią.

– Nie dostaje leków przeciwwymiotnych?

– Bez efektu. No i jest jeszcze problem zaparcia. Biedactwo, za parę dni poczuje się znacznie lepiej, ale na razie możemy jej zaoferować czopki, laktulozę i wsparcie psychiczne.

Cassie uśmiechnęła się.

– A jak pozostali?

Pan Jones po wszczepieniu protezy stawu biodrowego czuł się znacznie lepiej, szczęśliwy, że ma to już za sobą. Ból też się zmniejszył. Siostra Crusoe – bez zmian. Znudzona, obolała, opuszczona.

Po porannym obchodzie Cassie wpadła do niej na pogawędkę. Wzięła sobie filiżankę gorącej wody i kilka biskwitów do poskubania.

– Jak sobie radzisz?

– Chyba nieźle – uśmiechnęła się Cassie. – Przypuszczam, że odkryje pani mnóstwo rzeczy, których nie zrobiłam, ale nikt nie umarł z zaniedbania, a to już coś.

Siostra Crusoe odpowiedziała uśmiechem, aczkolwiek dość ponurym.

– A co mówi personel o starej czarownicy? Wyobrażam sobie, jak się cieszą, że choć na trochę mają mnie z głowy.

Uśmiech Cassie przybladł.

– Właściwie... mmm...

– No, wykrztuszę to, dziewczyno. Wiem, że utopiliby mnie w łyżce wody.

– Nie. – Cassie potrząsnęła głową. – Uważają, że pani jest ostra, ale to dlatego, że pani dużo wymaga. I myślę, że zaczynają zdawać sobie sprawę, ile pani dla nich zrobiła. – To ostatnie było trochę naciągane, ale Cassie czuła się usprawiedliwiona troską o dobro pacjentki.

Siostra Crusoe pokraśniała i uciekła spojrzeniem w bok.

– Tere-fere. Nie opowiadaj bajek. Mówią, że ciągle się czepiam. – Przyjrzała się swoim dłoniom, po czym znów podniosła oczy na Cassie. – Ciekawe, czy jeszcze kiedyś będę zdolna do pracy na oddziale? Ortopedia jest ciężka. Tyle dźwigania... Przypuszczam, że dadzą mi jakieś biurowe zajęcie w przychodni lub coś w tym rodzaju.

Cassie wyczuła w tych słowach lęk i w głowie zakiełkowało jej ziarno podejrzenia.

– Od kiedy ma pani kłopoty z kręgosłupem?

Kobieta rzuciła jej zimne spojrzenie.

– Bystra jesteś, co? Od lat. Stąd to poganianie, pilnowanie i ujadanie na ludzi, stąd te góry papierkowej roboty: żebym miała się czym zająć, skoro prawdziwym pielęgniarstwem już nie mogę.

– Nonsens. Jestem pewna, że można bardzo dużo zdziałać w pielęgniarstwie bez forsownego dźwigania.

– Nie. – Siostra Crusoe z wolna pokręciła głową. – To nie fair w stosunku do innych. Chyba powinnam zrezygnować, ale gdy się nie ma na świecie nic poza pracą, trudno się zdecydować na taki krok...

Miękkie serce Cassie wyrywało się do niej. Sięgnęła po jej dłoń i uścisnęła.

– Może to wcale nie będzie potrzebne. Muszę już iść, mam mnóstwo pracy. Proszę leżeć i odpoczywać.

– A mam inne wyjście?

Wymieniły uśmiechy i Cassie, głęboko zamyślona, wróciła na oddział, gdzie czekało już nowe przyjęcie.

– Cieszę się, że jesteś ze mną – powiedziała do Sue Bannister. – Od lat nie pracowałam na ortopedii.

– Zawsze do usług. Współczuję ci z powodu zamknięcia sali operacyjnej.

– Mmm. – Cassie nie podjęła tematu, ale Sue nie dawała za wygraną.

– Brakuje ci tego, prawda? Słyszałam, że byłaś tam w nocy, od ósmej do trzeciej rano. A teraz tutaj. W końcu padniesz! Wyglądasz na wykończoną.

– Jestem wykończona. Ale to jeden z wątków bogatej tkaniny życia.

– Ja mogłabym się bez niego obejść – prychnęła Sue. – Nigdy nie lubiłam szycia. Ale poważnie, widać, że jesteś zmęczona, a dzisiaj jest jeszcze Jill. Po lunchu mogłabyś iść się zdrzemnąć.

– Żeby siostra Crusoe zobaczyła, że nie daję sobie rady? Nie ma mowy. Wszystko będzie w porządku.

Tak całkiem w porządku nie było, ale po lunchu żołądek trochę się uciszył. Znalazła spokojną chwilę i przysiadła w gabinecie oddziałowej. Że też jest ciągle taka śpiąca...

– Cassie?

Podniosła głowę i zamrugała powiekami.

– Nick! Przepraszam, chyba zasnęłam.

Grzała się w cieple jego uśmiechu – dopóki sobie nie przypomniała. Jej ciałem wstrząsnął zimny dreszcz.

– Wracam właśnie z OIOM-u, od Philipa Stephensona. Ma się zupełnie nieźle. Oczywiście jeszcze śpi, ale wydaje się już trochę silniejszy. Byli tam jego rodzice, rozmawiałem z nimi i dowiedziałem się, jak to się stało. Myślałem, że może będziesz ciekawa, no i oczywiście chciałem cię zobaczyć.

Jego chłopięcy uśmiech chwytał ją za serce. Ale stłumiła uczucia i skoncentrowała się na jego słowach.

– No więc, jak to się stało?

Patrzył na nią przez chwilę. Westchnął.

– Okazuje się, że dziecko, dziewczynka wybiegła zza barierki na jezdnię, akurat kiedy nadjeżdżała ciężarówka. On chciał ją złapać, ale mu się wymknęła, więc przeskoczył przez barierkę, chwycił małą i odrzucił do matki, właśnie gdy ciężarówka na niego najechała. Kierowca hamował, ale miał za mało czasu. Po prostu wgniótł go w tę barierkę.

– Straszne. Czy to było jego dziecko?

Nick potrząsnął głową.

– Nie, on nie ma żony ani dzieci, ani nic takiego w perspektywie, na ile się zorientowałem. Biedak.

Pomyślałem o nas. O nocy. Mike Hooper jest optymistą i twierdzi, że on jeszcze wróci do normalnego życia, ale jeśli nie? Jeśli nigdy nie będzie mógł się kochać?

Na wspomnienie ekstazy kradzionych godzin w ramionach Nicka Cassie zaschło w gardle. Skuliła się i ciasno objęła ramionami.

– Są w życiu większe sprawy niż seks.

– Oczywiście. W naszej ostatniej nocy też było coś więcej. – Pogłaskał ją czule po policzku. – Kochanie, musimy porozmawiać. Mam ci tyle do powiedzenia...

– Cassie, możesz mi pomóc rozdawać leki... ? Och, przepraszam.

Jill Taylor stała w drzwiach, najwyraźniej targana wewnętrzną walką między ciekawością a dobrym wychowaniem. Nick opuścił dłoń i mrugnął nieznacznie.

– Wracaj do pracy. Do zobaczenia.

Skinęła głową i przeszła obok niego. Każdym nerwem odbierała bliskość jego silnego, muskularnego ciała, teraz osłoniętego ubraniem. Zarazem miała świadomość, że bystre oczy Jill dostrzegły zdradziecki rumieniec, który wypełzł na jej policzki.

Wspólnie z Jill roznosiła leki, a tymczasem Nick badał swoich pacjentów. Przy łóżku pani Truman spotkali się znowu. Nick delikatnie uścisnął dłoń chorej.

– Jak się pani teraz czuje? – Och, tak boli...

– A nudności? Zmniejszyły się trochę?

– Tak, chyba tak, ale ten ból...

– Dobrze. Siostro Blake, podajmy pani podwójny Tylex i zobaczymy.

Wpisał coś do karty, uśmiechnął się do pacjentki i zniknął. Sprawdziwszy zlecenia Cassie stwierdziła, że dołożył także lek uspokajający. Podała chorej tabletki i ruszyła dalej, do młodej dziewczyny z połamanymi rękami. Nie minęło kilka minut, jak Nick ją tam odszukał.

– Mogę cię prosić na słówko?

– Naturalnie. – Odeszła od łóżka i zbliżyła się do niego. – Co takiego?

– Dziś wieczorem... nie wiem jak ty, aleja mam straszny deficyt snu. Możemy porozmawiać jutro? Cassie zaśmiała się głucho.

– Możemy spróbować.

– Głowa do góry, niedługo weekend.

– Masz dyżur.

– Tak, ale myślę, że uda mi się wyrwać na trochę. Słuchaj, muszę iść. Zobaczymy się jutro.

I może wreszcie dotrzemy do sedna, pomyślała Cassie z goryczą.

Ale nie było im to pisane. Następnego ranka, ledwo Nick zdążył przyjść na oddział i zaczął badać pacjentów, odezwał się sygnał wywoławczy. Przeprosiwszy podszedł do telefonu.

– Davidson przy telefonie. Tak, dziękuję. – Rzeczowy ton w jego głosie ustąpił miejsca przerażeniu. – Jen? Co się stało?

Cassie spojrzała. Krew odpłynęła mu z twarzy. Stał nieruchomo, jak skamieniały, tylko zaciśnięte szczęki drgały.

– Kiedy? Jak to nie wiesz? Co z ciebie za matka? Przepraszam, przepraszam, Jen, nie chciałem tego powiedzieć. O Boże! Gdzie on jest? Dobrze, zaraz przyjeżdżam. Powiedz mu, że jadę, powiedz, że go kocham... – Głos mu się załamał, zacisnął usta, starając się opanować.

Gdy odłożył słuchawkę, w jego oczach była rozpacz. Skierował na Cassie nie widzące spojrzenie.

– Mój syn... spadł z drzewa. Ma pękniętą czaszkę i nie wiadomo, czy mózg nie jest uszkodzony.

Rozejrzał się bezradnie i znów spojrzał na Cassie.

– Poszukasz Milesa? Ja muszę jechać...

Złapała go, gdy biegł korytarzem w kierunku głównego wyjścia.

– Nick, stój!

– Nie mogę. Muszę być przy nim...

Zrównała się z nim i chwyciła go za rękę. Zatrzymał się. Oczy miał dzikie, w twarzy lęk. Nie może jechać w takim stanie.

– Nick, uspokój się. Tak nigdzie nie pojedziesz – przemówiła stanowczo. – Idziemy do ciebie, zrobię ci kawy, a ty się spakujesz. Będziesz musiał przecież zostać tam kilka dni.

Zaciągnęła go do jego pokoju, pchnęła w stronę szafy i nastawiła wodę.

– Pakuj się – rozkazała.

Kiwnął głową. Zaczął wyciągać rzeczy i upychać je w torbie. Potem jednym haustem wypił parującą kawę i wstawił kubek do zlewu. Zwrócił się do niej.

– Cassie, ja...

– Idź już.

Uścisnął ją szybko i wyszedł. Opadła na brzeg łóżka i bezmyślnie wpatrzyła się w ścianę.

A więc miała rację. Jest żonaty.

Ta świadomość przyniosła jej jakby odrobinę ulgi.

Rozdział 6

Nick nie pamiętał, jak dojechał na miejsce. Pierwsze, co dotarło do jego świadomości, to widok synka, którego bladość podkreślał granatowy siniec w okolicy skroniowej i cień rzęs na prawie białych policzkach. Jennifer i Andrew czuwali przy nim. Wstali, by przywitać się z Nickiem.

– Co z nim?

Jennifer bezradnie rozłożyła ręce.

– Śpi. Pęknięcie czaszki jest pewne, ale czekamy jeszcze na wynik tomografii komputerowej, czy nie ma krwawienia. Boże, to wszystko moja wina...

Po jej twarzy potoczyły się grube łzy. Andrew uspokajającym gestem położył jej rękę na ramieniu.

– Bzdury. Jeśli ktoś tu zawinił, to ja. Ja go zachęcałem, żeby obserwował te przeklęte borsuki. Powinienem był zauważyć, że dostał obsesji na ich punkcie.

Nick spojrzał w pełne łez oczy Jennifer.

– Nie mam prawa krytykować was. Prawdziwym winowajcą jestem ja. Powinienem być przy nim, a tymczasem nawet nie mieszkam w tym samym mieście...

Jennifer bez słowa objęła go i uściskała. Ponad jej głową Nick napotkał współczujące oczy Andrew.

– Wkrótce dowiemy się czegoś więcej. Czekamy też na neurologa.

– Jakie jest wstępne rozpoznanie?

– Nie wiem. Może po prostu silny wstrząs mózgu, ale był bardzo senny i oszołomiony. Poza tym hipotermia. Tylko Bóg raczy wiedzieć, jak długo przebywał na dworze. Może całą noc? Na szczęście nie była bardzo zimna.

W tej chwili nadszedł neurolog. Poprosił ich do gabinetu oddziałowej.

– Mamy wyniki. Są dobre. Nie ma śladu krwiaka nadoponowego, a tego się najbardziej obawialiśmy. Kość skroniowa jest pęknięta, toteż trzeba było brać pod uwagę uszkodzenie tętnicy, ale do tego na szczęście nie doszło. Koniec końców miał chłopak szczęście.

– Więc dlaczego jest taki senny i zdezorientowany? – Nick zachrypł ze zdenerwowania.

– Ale daje się dobudzić. Proszę pamiętać, że całą noc siedział na drzewie, czekając na borsuki. Jest po prostu bardzo zmęczony. A poza tym zmarzł. To wystarczy, żeby sprawiał wrażenie półprzytomnego. Będziemy go jeszcze obserwować, ale jesteśmy przekonani, że uraz mózgu można wykluczyć.

Dało się słyszeć pukanie i w drzwiach ukazała się głowa pielęgniarki.

– Przepraszam, chciałam tylko powiedzieć, że chłopiec się obudził.

Wszyscy troje rzucili się do drzwi, ale neurolog ich zatrzymał.

– Bardzo proszę, najpierw tylko matka.

Drzwi się zamknęły. Nick odwrócił się i walnął pięścią w ścianę.

– Za chwilę wejdziesz – powiedział łagodnie Andrew.

– Muszę go zobaczyć...

– Wiem. Proszę, napij się kawy. Dają tu zupełnie przyzwoitą.

Nick wziął ofiarowany kubek i zrezygnowany usiadł na krześle.

– Nie mogę pozbyć się myśli, że gdybym był przy nim...

– Przestań szukać winnych. My też mieliśmy taki odruch, ale prawda jest taka, że to Tim powinien był mieć więcej rozumu. Po prostu zrobił głupstwo.

– Taak... – Nick bezmyślnie kręcił kubkiem i wpatrywał się w resztki kawy na dnie. – A więc co dalej?

– Ty mnie pytasz? – zaśmiał się dobrotliwie Andrew. – Przecież jesteś lekarzem.

– Nie teraz. Teraz jestem tylko ojcem.

Na twarzy Andrew odmalował się wyraz bólu i Nick się zawstydził.

– Przepraszam, to był cios poniżej pasa. Wiem, że traktujesz go jak własnego syna.

– Ale jednak on nie jest moim synem i to nie jest bez znaczenia.

– Więc?

– Więc przynajmniej jeszcze dobę zostanie na obserwacji, a potem go wypiszą. Przypuszczam, że będzie miał kilka tygodni zwolnienia ze szkoły, ale powinien szybko wrócić do formy. Może mieć najwyżej przemijającą amnezję. Zobaczymy.

W tej chwili wszedł szeroko uśmiechnięty neurolog.

– Wszystko będzie dobrze. Chłopiec jest co prawda obolały i ma nudności, poza tym trochę oszołomiony i niewiele pamięta, ale na tyle świadomy, że wie, jacy jesteście na niego źli.

– Źli? I to jeszcze jak! – zaśmiał się Andrew. – Możemy już wejść?

– Pyta o ojca. To, zdaje się, pan? – neurolog zwrócił się do Nicka, a on poczuł, że jego dusza, przed chwilą jeszcze zimna i martwa, zaczyna wracać do życia.

– Tak, ja. Dziękuję.

Wszedł i powoli zbliżył się do łóżka syna. Z kredowobiałej twarzy spojrzały na niego wielkie oczy barwy spłukanego deszczem nieba.

– Cześć, tato – zabrzmiał cieniutki głosik.

Nick stłumił gwałtowne pragnienie, by porwać go w objęcia i zmiażdżyć w uścisku.

– Cześć, mały. Co to za spadanie z drzew, co?

– Chciałem podejrzeć borsuki. Musiałem zasnąć. Głupio, nie?

– Troszeczkę. Zraniłeś się jeszcze gdzieś? Tim potrząsnął głową i skrzywił się.

– Nie ruszaj głową. Pewnie pęka z bólu. Przysiadł na brzegu łóżka, pochylił się i złożył na policzku Tima delikatny pocałunek.

– Biedactwo. Ale wkrótce będziesz jak nowy.

– Mama też tak mówi.

– Zmartwiłeś ją. Wszystkich nas zmartwiłeś.

– Wiem. Przepraszam – szepnął chłopiec. Nick delikatnie uścisnął jego palce.

– Już się tym nie martw. Odpoczywaj i zdrowiej.

Powieki dziecka opadły. Nick wstał i, nieco skrępowany, uśmiechnął się do Jennifer.

– Zostawię was na chwilę samych. Przydałby mi się łyk świeżego powietrza.

Poszedł na parking, wsunął się do samochodu i pojechał przed siebie, w otwartą przestrzeń. Tam, samotny, z dala od ciekawych spojrzeń, oparł głowę na kierownicy i z ulgą zapłakał.

Wieczorem Tim poczuł się lepiej. Był jeszcze senny, ale kiedy nie spał, zdawał się bardziej ożywiony i nudności też się zmniejszyły. Za to Jennifer była blada i wyczerpana.

– Jedź do domu – zaproponował Nick. – Ja zostanę z Timem na noc, bo niestety jutro muszę wracać.

– Musisz? Będzie mu ciebie brakowało.

– Nie chcę. – Nick przymknął oczy. – Tysiąc razy wolałbym zostać, ale mamy w tej chwili trudności kadrowe. Jeśli mnie nie będzie, nie będzie komu zrobić planowych zabiegów. Ale mogę tu być do wpół do siódmej rano.

– Naprawdę mógłbyś zostać? Tak bym się chciała wyspać. Czuję się zupełnie wypompowana.

– To widać. – Nick przyjrzał się jej krytycznie. – Tak mizernie wyglądałaś tylko wtedy, kiedy byłaś w ciąży z Timem.

Roześmiała się nerwowo i uciekła spojrzeniem.

– Właśnie miałam ci powiedzieć, ale nie wiedziałam jak zacząć...

Gdy znaczenie tych słów dotarło do Nicka, zalała go fala czułości. Ujął jej dłoń i podniósł do ust.

– Wspaniale. Zawsze przecież chciałaś mieć więcej dzieci. A Andrew będzie cudownym ojcem.

– Bałam się, żeby ci nie zrobić przykrości – powiedziała z ulgą.

– Nie zrobiłaś. Zazdroszczę wam, ale to co innego. – Uśmiechnął się gorzko. – Zabawne, jak człowiek zaczyna sobie cenić to, co stracił, prawda? Patrzę teraz na Tima i zastanawiam się, dlaczego spędzałem z nim przedtem tak mało czasu. – Z żalem spojrzał na twarz śpiącego synka. – Przecież nie dlatego, że go nie kochałem. Po prostu nie byłem jeszcze gotowy.

– A teraz jesteś?

– Tak, tak mi się wydaje. Właściwie ja też miałem zamiar coś ci powiedzieć.

– Spotkałeś kogoś?

– Mam nadzieję – przytaknął. – Jeśli zechce ze mną jeszcze rozmawiać. Próbowałem znaleźć odpowiedni moment, żeby jej powiedzieć o Timie, ale zanim zdążyłem to zrobić, ty zadzwoniłaś, a ona akurat była przy tym. Mam się teraz z czego tłumaczyć.

– Jestem pewna, że sobie poradzisz – zaśmiała się Jennifer. – Zawsze miałeś dar przekonywania.

Ale Nick jej nie zawtórował. Gdzieś w głębi duszy czaiło się złe przeczucie.

– Obyś miała rację. Teraz już za późno, żeby powiedzieć jej to w inny sposób.

– Zadzwoń do niej.

– Nie. – Pokręcił głową. – Muszę porozmawiać z nią osobiście. Tak będzie lepiej. W końcu trudno, żebym jej się oświadczał przez telefon, prawda?

Telefon nie dzwonił przez cały wieczór, toteż gdy Cassie o ósmej następnego ranka wkroczyła na oddział, była zaskoczona, zobaczywszy tam Nicka. Zaskoczona, zszokowana i niezdolna zapanować nad sercem, które aż podskoczyło z radości.

– Cassie – przemówił ciepłym tonem, przerwawszy rozmowę z kolegami i ruszył prosto do niej. – Kochanie, ja...

Obronnym gestem wyrzuciła przed siebie rękę.

– Nie. – Cofnęła się, chcąc zachować dystans, także uczuciowy. – Jak się czuje... twój syn?

– Będzie zdrów. Cassie, ja muszę z tobą porozmawiać.

Zmusiła się, żeby spojrzeć mu w oczy.

– Nie tutaj, nie teraz. Wieczorem. O siódmej?

Skinął głową i wrócił do przerwanej rozmowy.

Cassie zajęła się odprawą.

Dzień toczył się wolnym rytmem, ale wreszcie nadszedł wieczór, a wraz z nim do drzwi Cassie zapukał Nick. Otworzyła mu i odwróciła się. Wszedł i sam zamknął je za sobą. Dłuższą chwilę milczał i wpatrywał się w nią oczami bardziej niż kiedykolwiek niebieskimi. Malowała się w nich uczciwość: taka sama, jaką widziała kiedyś w oczach Simona. Boże, czy ona nigdy się niczego nie nauczy?

– Przepraszam, Cassie – zaczął w końcu. – Powinienem był ci powiedzieć wcześniej.

– Wcześniej? Powiedziałabym, że dużo wcześniej. Na przykład zanim do czegokolwiek między nami doszło. A ty utwierdzałeś mnie w przekonaniu, że mnie kochasz...

– Ależ kocham cię!

– O, tak – szydziła. – I sądzisz, że ja w to uwierzę? Skąd mam wiedzieć, że to nie jest następne kłamstwo?

– Ja nie kłamałem. – Zacisnął szczęki.

– Nie? „Jadę do rodziców”. To nie było kłamstwo?

– Cassie, pozwól mi wyjaśnić...

– Wyjaśnić? Co wyjaśnić? Że masz syna, o którym nie uznałeś za stosowne mi napomknąć, żonę, której istnieniu zaprzeczałeś? Nie wyobrażam sobie, jak można to wyjaśnić!

Odwróciła się do niego tyłem, ale złapał ją za ramię i szarpnął ku sobie.

– Do jasnej cholery, wysłuchajże mnie, kobieto!

– Nie chcę. Niedobrze mi się robi na twój widok. Jesteś kłamcą, oszustem. Idź do diabła razem z twoimi sekretami!

– I kto tu mówi o sekretach? A co powiesz o Simonie Reevie?

Krew odpłynęła jej z twarzy.

– Kto ci powiedział o Simonie? – wyszeptała.

– Nieważne. Czy to prawda?

Tak zimnego głosu jeszcze u niego nie słyszała. Wstrząsnął nią dreszcz.

– Tak, to prawda – przyznała ledwo słyszalnie.

Cofnął się ze stężałą twarzą.

– Ty dziwko – syknął. – I pomyśleć, że ja ci ufałem! Jesteś taka sama jak wszystkie!

Oczy jej zapłonęły.

– W takim razie jesteśmy kwita, prawda? Bo ja także ci ufałam, ale teraz koniec! Wynoś się!

Drzwi zamknęły się, jeszcze zanim przebrzmiało echo tych słów.

Następnego dnia miała na oddziale mnóstwo pracy. Unikała Nicka, a on bynajmniej jej tego nie utrudniał. Raz czy dwa napotkała jego wzrok. Malowała się w nim pogarda. A więc nie zależy mu na niej, okłamywał ją. Dobrze, że to już koniec.

W pracy była ciągle zajęta, ale w weekend miała dość czasu na myślenie. Wciąż od początku analizowała ich związek. Szukała jakiegoś wytłumaczenia, usprawiedliwienia dla jego postępowania, ale niczego takiego nie znalazła.

W poniedziałek rano, gdy weszła do gabinetu oddziałowej, zastała go przy telefonie.

– Jak tam poranne nudności, Jen? – pytał.

Cassie, zmrożona, zamarła w drzwiach.

Zaśmiał się ciepło, najwyraźniej w odpowiedzi swojej rozmówczyni, lecz nagle, odwróciwszy się, zobaczył Cassie i uśmiech zniknął z jego twarzy. Szybko zakończył rozmowę i odłożył słuchawkę.

– Przepraszam. Czy nie przeszkadzam?

– Czuj się jak u siebie – odparła lodowato.

– Chciałem z tobą porozmawiać.

– Nie mam ci nic do powiedzenia.

– Ale ja mam, więc bądź łaskawa zamknąć się i wysłuchać! Chodzi o Philipa Stephensona.

Zmarszczyła brwi. Nie mogła oderwać myśli od tej uwagi o porannych nudnościach. Jennifer też? Nieźle mu idzie, pomyślała ogarnięta histerią.

– Kogo?

– Stephensona, tego chłopaka, któremu ciężarówka zaparkowała na miednicy. Dziś przechodzi z OIOM-u na oddział i chcę ci powiedzieć, co z nim trzeba robić.

Cassie zapiekły policzki.

– Przepraszam – mruknęła. – Mów.

– Ciągle jeszcze ma silne bóle. Pielęgnacja jest skomplikowana, bo to musi być sprytna kombinacja unieruchomienia z poruszaniem tym, co może się poruszać. Nie można zmieniać jego pozycji, ale gimnastyka oddechowa i kończyn dolnych zmniejsza zagrożenie zakrzepicą. To oczywiście największe niebezpieczeństwo.

– Dostaje heparynę?

– Tak. I trzeba ściśle przestrzegać zasad antyseptyki. Nie daj Boże teraz infekcji. Prawdę mówiąc nie zazdroszczę ci tego zadania, ale on i tak jest dobrym pacjentem. Nie użala się, choć na pewno trudno mu wytrzymać taki ból. Bardzo dzielnie znosi wszystkie zabiegi. Ja na jego miejscu nie zdobyłbym się na tyle cierpliwości.

Nie wątpię, pomyślała Cassie, bynajmniej nie rozbawiona.

– Kiedy go przenosicie?

– Niedługo. Powinien być w pojedynczym pokoju i pod wzmożonym nadzorem. To nie znaczy, że trzeba bezustannie nad nim stać, ale po prostu mieć go na oku ze względu na ryzyko zatoru.

– Myślę, że to się da zrobić. A co mówi urolog?

– Na razie zostawił mu jeszcze cewnik nadłonowy, ale w tym tygodniu chce operować i spróbować zrekonstruować cewkę. Czekamy, aż zmniejszy się obrzęk. Zresztą sądzę, że Mike tu przyjdzie i sam ci powie, co i jak. Trzeba ciągle płukać pęcherz, no i od czasu do czasu skrzep zatyka cewnik, ale i tak jest lepiej, niż się spodziewaliśmy. Mike jest dobrej myśli.

Cassie pomyślała o sponiewieranym ciele, nad którym pracowali całą noc. Dziwne, że w ogóle przeżył. A to, że powoli zdrowieje, to już istny cud.

– W porządku, przygotujemy pokój – powiedziała.

Nick tylko kiwnął głową i zostawił ją samą.

Dzięki przyjściu Philipa będzie miała jeszcze mniej czasu na rozpamiętywanie swojego nieszczęścia. Bo była nieszczęśliwa, głęboko, nie do zniesienia, i ciągle jeszcze bardzo zakochana.

Philipa przywieziono w godzinę później. Cassie zaskoczyła jego spokojna determinacja i odwaga. Niewiele spał, ale najwyraźniej nie miał także ochoty na rozmowę. Po prostu cicho leżał.

Mamy ze sobą coś wspólnego, pomyślała. On też cierpi w milczeniu.

Wkrótce zjawił się Mike Hooper, urolog. Wyjaśnił, jak trzeba przepłukiwać pęcherz i jak ważna jest w tym przypadku aseptyka oraz dokładne prowadzenie bilansu płynów.

– Jeśli coś przeoczycie i skrzep zatka cewnik, a ktoś akurat zabierze się za płukanie pęcherza i napełni go płynem, moja dobra robota pójdzie na marne, a ja będę co najmniej rozczarowany waszymi umiejętnościami.

Cassie odwzajemniła uśmiech.

– W takim razie muszę się naprawdę postarać.

– Poradzisz sobie. Jesteś cholernie dobrą instrumentariuszką, więc ufam, że nie dobijesz go teraz fatalną pielęgnacją. A tak na marginesie: on nie wie wszystkiego na temat swoich obrażeń, więc z ewentualnymi pytaniami odsyłaj go do mnie, dobrze? Wprawdzie jeszcze o nic nie pytał, ale w końcu to zrobi, a urazy, których doznał, mogą mieć wpływ na sferę seksualną. Wszystko oczywiście zależy od rozmiaru uszkodzeń nerwów i od regeneracji. Jak dotąd jestem dobrej myśli.

– Nie sądzę, żeby w tej chwili to było dla niego najważniejsze. – Cassie uśmiechnęła się blado.

– Pewnie masz rację, ale gdy zobaczy przy sobie ładną dziewczynę, może stać się ważne. Musimy uważać, czy nie ma objawów depresji, bo bez względu na rezultat czeka go długa i trudna droga.

Przez resztę poranka Cassie czytała historię choroby i sprawdzała sprzęt wokół łóżka. Phil, pogrążony w stoickim milczeniu, wpatrywał się w ścianę. Od czasu do czasu zagadywała do niego, ale rozmowa go męczyła i chyba wolał leżeć spokojnie. Przyszedł fizjoterapeuta, poćwiczył z nim bierne ruchy rąk i nóg, oklepał klatkę piersiową i zalecił ćwiczenia oddechowe co pół godziny. Po południu w drzwiach stanęła niepewnie młoda kobieta z kwiatami.

– Czym mogę służyć? – spytała Cassie.

– Mmm... czy to jest pan Philip Stephenson?

– Tak. Pani jest jego krewną?

– Nie, nie. On... uratował moją córkę i chciałam mu podziękować. Do tej pory nie mogłam go odwiedzić, bo był w zbyt ciężkim stanie. Powiedziano mi, że jest już na oddziale, ale nie sądzę, żeby zechciał mnie widzieć. Proszę mu to dać i powiedzieć... że...

Urwała zdenerwowana. Cassie uścisnęła jej rękę.

– Chwileczkę, spytam go. Bardzo się nudzi, może odwiedziny go ucieszą. Jak się pani nazywa?

– Linzi. Linzi Wadę.

Cassie wsunęła się do pokoju i podeszła do łóżka.

– Phil? Przyszła do ciebie pewna młoda kobieta: Linzi Wade. To jej dziecku uratowałeś życie. Chyba chciała ci podziękować.

Roześmiał się gorzko.

– O Boże, przecież to bez sensu. Za co ona mi chce dziękować? To był po prostu odruch, każdy by zrobił to samo.

– Wcale nie. Większość ludzi wrosłaby w ziemię. Ty nie.

– Tak, i oto skutki! – zaśmiał się znowu. – Mam nauczkę, żeby nie udawać bohatera.

Cassie ścisnęła go za rękę.

– Mów co chcesz, a ja i tak uważam, że byłeś bardzo dzielny.

Poczerwieniał i odwrócił wzrok.

– Musiałem. Nie mogłem dopuścić, żeby ten dzieciak...

– Nie mogłeś. Więc jak, wpuścić ją?

Odetchnął głęboko i skinął głową.

– Dobrze, ale tylko na chwilę. I... siostro?

– Tak?

– Proszę tu zostać. Na wypadek, gdyby to się okazało zbyt trudne.

– Oczywiście.

Ale nie okazało się. Linzi ze wszystkich sił starała się panować nad sobą, choć nie zdołała ukryć, że stan Philipa ją zaszokował. To z kolei zestresowało Philipa. Wizyta trwała tylko kilka minut. Wychodząc Linzi odwróciła się w drzwiach.

– Czy mogę jeszcze przyjść? Może później, w tygodniu? Może mogłabym coś przynieść?

Na jego twarzy pojawił się przelotny uśmiech.

– Tak. Może. – Powieki mu opadły. Cassie wyprowadziła gościa.

– Jest zmęczony. Musi dużo wypoczywać.

– Czy będzie chodził?

Cassie pomyślała o poszarpanym ciele, które Nick tak długo składał, i o odwadze Phila.

– Chyba tak. Kiedyś.

Linzi pokiwała głową.

– Przyjdę w piątek. To jest mój numer telefonu. Gdyby czegoś potrzebował, proszę dzwonić.

Cassie odprowadziła ją wzrokiem. Biedaczka. Jakie brzemię winy musi dźwigać. Ale może ten kontakt pomoże im obojgu.

Ciekawe, kto pomoże jej?

Przy herbacie spotkała się z Mary-Jo. Przyjaciółka przyjrzała się jej pytająco.

– Co się stało? Nie widziałam cię parę dni. Wyglądasz jak z krzyża zdjęta.

– On jest żonaty – odparła po prostu.

– Co?

Cassie opowiedziała całą historię. Potem wróciła na oddział, pozostawiwszy Mary-Jo kipiącą gniewem.

Za chwilę wszedł Nick. Mary-Jo poderwała się z miejsca i ruszyła do ataku.

– Czy wiesz, że jesteś łajdakiem? – spytała bez żadnych wstępów.

– Co?

– Och, nie udawaj! Wy, faceci, jesteście wszyscy tacy sami. Żaden nawet się nie zająknie o żonie. Ale ona zasługuje na coś lepszego, zwłaszcza teraz. Tylko że takim jak ty jedno dziecko mniej czy więcej nie robi różnicy.

– Dziecko? Jakie dziecko?

– Boże, nie dosyć, że kłamczuch, to jeszcze ślepy! – Mary-Jo wzniosła oczy w górę. – Ona jest w ciąży, rybeńko. Z tobą. I co masz zamiar z tym zrobić?

Nie miał pojęcia. Ale poczuł, że przepełnia go radość. Radość i straszna, bolesna świadomość, że oto jeszcze jedno dziecko będzie rosło bez niego.

– Nie – powiedział do siebie. – Tym razem nie.

Zostawił Mary-Jo osłupiałą i z zamętem w głowie wrócił do kliniki.

O szóstej wiedział już, co ma robić. Jako że był to dzień Świętego Walentego, w szpitalnym kiosku znalazło się kilka wymęczonych róż.

Kupił jedną, kazał ładnie opakować i, spokojny i zdecydowany, ruszył do Cassie.

Pukanie do drzwi zaskoczyło ją całkowicie.

Otworzyła i bezmyślnie popatrzyła na Nicka. W końcu cofnęła się, ściągając mocniej poły szlafroka.

– Wejdź...

Przedstawiała sobą żałosny widok. Nie uczesana, oczy czerwone od płaczu. Nick był ostatnią osobą, której chciałaby się pokazać w takim stanie. Ale z jego twarzy wyczytała, że nie odejdzie, dopóki nie powie tego, co ma do powiedzenia. Podniosła więc głowę, starając się opanować.

Podał jej różę. Powąchała ją, ale nie poczuła żadnego zapachu.

– Czego chcesz? – spytała drżącym głosem.

– Porozmawiać.

– Myślałam, że powiedzieliśmy już sobie wszystko.

– Najwidoczniej nie. Kilka godzin temu napadła na mnie Mary-Jo, nazwała mnie łajdakiem i spytała, co mam zamiar zrobić w sprawie dziecka.

Cassie w panice wpatrzyła się w jego twarz.

– Dziecka?

– Tak, dziecka. Naszego: twojego i mojego.

– A czym ono się różni od twojego i Jennifer?

– Tim jest już duży. Ma siedem lat.

– Nie chodzi mi o Tima, jeśli tak ma na imię twój syn, tylko o to, przez które ma teraz poranne nudności. Trzeba przyznać, że nieźle sobie radzisz. Nie zaprzeczaj – rzuciła widząc, że marszczy brwi i wzdycha z irytacją. – Słyszałam, jak rozmawiałeś z nią przez telefon.

– Jennifer nie jest moją żoną, Cassie. To dziecko nie ma ze mną nic wspólnego.

Cassie gwałtownie opadła na krzesło, usiłując zrozumieć to, co jej powiedział.

– Jak to?

Nick usiadł naprzeciwko i ujął jej dłonie. Westchnął.

– Była moją żoną. Pobraliśmy się dziewięć lat temu, kiedy byłem jeszcze studentem, a od czterech lat jesteśmy rozwiedzeni. W Boże Narodzenie wyszła powtórnie za mąż. Tim mieszka z nimi. A ja co drugi weekend zabieram go do swoich rodziców.

Ulga.

– A ja myślałam, że jesteś żonaty. Że cały czas mnie okłamywałeś.

Zaczerwienił się, ale nie odwrócił wzroku.

– Bo tak było. Właściwie nie tyle cię okłamywałem, co nie mówiłem całej prawdy. Chciałem ci powiedzieć, ale jakoś nie mogłem znaleźć odpowiedniego momentu. A potem zdarzył się ten wypadek...

– Wyobrażałam sobie Bóg wie co.

– To zrozumiałe. Usłyszeć to, co ty usłyszałaś, i w taki sposób...

– Mogłeś mi powiedzieć. Do cholery, Nick, jeśli to miało dla ciebie takie znaczenie, to czemu mi nie powiedziałeś?

– Oj, miało! – zaśmiał się głucho. – Może nawet zbyt duże. Ale żeby to zrozumieć, trzeba chyba samemu stracić dziecko. Dlatego przyszedłem. Nie jestem w stanie przeżyć tego jeszcze raz, Cassie. Jeszcze jedno moje dziecko z dala ode mnie, żyjące osobnym życiem. Nie zniósłbym tego.

Słysząc determinację w jego głosie, odruchowo przesunęła dłoń w dół brzucha, jakby chciała je zasłonić.

– Więc co proponujesz? – szepnęła.

– Żebyśmy się pobrali.

– A jeśli odmówię?

– To będę walczył w sądzie o opiekę nad dzieckiem. I nie przegram.

Umknęła oczami przed jego palącym spojrzeniem.

– A jeśli ja nie chcę wyjść za ciebie?

– To sprawię, że zechcesz. – Jego głos złagodniał, nabrał pieszczotliwego tonu. – Posłuchaj, Cassie. Przeżyłem już jedno nieudane małżeństwo i nie mam zamiaru tego powtarzać. Nie pożałujesz. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby uszczęśliwić ciebie i nasze dziecko.

W jego głosie brzmiała szczerość i nie wątpiła, że mówi prawdę. Gdyby jeszcze robił to dla niej, a nie tylko dla dziecka.

– Kiedy chcesz wziąć ślub? – spytała martwo.

– Jak najszybciej. W przyszłym tygodniu. Chciałbym, żebyś najpierw poznała Tima i moich rodziców. Jadę tam w ten weekend. Mogłabyś pojechać ze mną.

– Nick, muszę się zastanowić...

– Ja nie zmienię zdania. Więc?

– Więc co?

– Wyjdziesz za mnie?

Cassie nieraz się zastanawiała, co by czuła, gdyby ktoś się jej oświadczył.

– Tak – powiedziała znużonym głosem. – Wyjdę za ciebie, Nick.

I niech Bóg ma nas troje w swojej opiece, pomyślała.

Rozdział 7

Następnego dnia Cassie uczyła Phila Stephensona posługiwać się pompą infuzyjną z petydyną, aby mógł sam regulować prędkość przepływu leku przeciwbólowego, gdy znienacka wyrósł przy nich Nick. Objął ją ramieniem i pocałował w policzek.

– Czy moja narzeczona dobrze się tobą opiekuje, Phil?

Cassie o mało nie zapadła się pod ziemię. Całą poprzednią noc, gdy odesłała Nicka do jego mieszkania, żeby móc spokojnie wszystko przemyśleć, powtarzała sobie, że to musiał być sen, a oto on jest obok, najzupełniej realny i zdecydowany spalić za sobą mosty.

Phil wodził oczami od jednego do drugiego i w końcu zatrzymał je na Cassie.

– Naprawdę chcesz wyjść za tego cyrkowca? – spytał żartobliwie.

– Nie ustaliliśmy jeszcze daty – odparła z wymuszonym uśmiechem.

– Ale to będzie któregoś dnia w przyszłym tygodniu – włączył się Nick. – Nie mogę jej dać za dużo czasu, bo się rozmyśli.

– Nie pleć głupstw – mruknęła Cassie, a on roześmiał się i uściskał ją.

Potem wziął historię choroby i zwrócił się do Phila:

– Jak sobie radzisz?

– Jak wy to mówicie? Tak jak można oczekiwać w tych okolicznościach.

– Ja bym powiedział, że radzisz sobie dużo lepiej, niż można by oczekiwać w tych okolicznościach. Boli?

– Jak cholera.

– No tak. To urządzenie powinno ci pomóc. Co ciekawe, pacjenci, którzy sami sobie dawkują leki przeciwbólowe, w rezultacie często biorą ich znacznie mniej, dzięki temu, że mogą zawsze zadziałać we właściwej chwili. A jeśli to nie wystarczy, mamy jeszcze w zanadrzu bardziej radykalne środki, aż do znieczulenia zewnątrzoponowego włącznie. Rzućmy teraz okiem na rany. Hmm. Nieźle. Obrzęk się zmniejsza, nie ma śladu infekcji. Poruszaj stopami, Phil.

– I co jeszcze? – burknął żartobliwie, ale wykonał polecenie, a nawet lekko nimi pokręcił, tak jak uczyli na fizjoterapii.

Na górnej wardze wystąpiły mu kropelki potu, ale nie poddał się. Nick skinął głową.

– Świetnie, doskonale. Po prostu bardzo dobrze. Wkrótce staniesz na nogi.

– Naprawdę? – W głosie Phila brzmiało powątpiewanie.

– No pewnie. Nie masz zaburzeń czucia...

– Ty mi to mówisz?! – prychnął Phil, a Nick zachichotał. – Przepraszam. Nie chciałem być niewdzięczny. Wiem, że miałem ogromne szczęście, że w ogóle przeżyłem, nie mówiąc już o tym, że będę chodził i... i tak dalej. Strach pomyśleć, jak to wszystko wygląda.

Nick śledził go bacznie.

– Rozmawiałeś z Mikiem Hooperem?

Phil wbił wzrok w sufit i odetchnął chrapliwie.

– Nie. Nie śmiałem się przyjrzeć i nie śmiałem pytać. Nie jestem pewien, czy chcę wiedzieć.

Nick położył mu rękę na ramieniu.

– Będzie dobrze. Czy Mike Hooper mówił ci o czwartku?

– Że znów idę na blok? Tak, powiedział, że chce „popracować nad tkankami miękkimi”. Domyślam się, że kiedy trzasnęła mi miednica, to i owo poszło w strzępy.

– Zgadza się. Szczegółowe wyjaśnienia pozostawię Mike’owi. Czy łóżko jest wygodne?

– Ujdzie. Nie przysparza mi cierpień, ale też trudno byłoby powiedzieć, że jest mi wygodnie!

– Przykro mi, stary, robimy, co możemy, ale to potrwa. Niemniej ból powinien się za kilka dni zmniejszyć.

Nick okrył Phila i wyszedł, pożegnawszy Cassie przelotnym pocałunkiem.

Cassie pilnie zajęła się poprawianiem pościeli. Unikała wzroku Phila, ale gdy podeszła dostatecznie blisko, nieśmiało ujął jej rękę.

– Masz szczęście – powiedział ciepłym tonem, – Oboje jesteście szczęściarzami.

– Dziękuję – mruknęła i uścisnąwszy jego dłoń, wyszła z pokoju.

– Hej, gratulacje!

Z dyżurki machała do niej Sue Bannister. Cassie z wymuszonym uśmiechem ruszyła w jej kierunku.

– Słyszałam, że ty i Nick w przyszłym tygodniu zakładacie obrączki. Chcesz zmienić grafik? Mogłabym wziąć za ciebie weekend.

– Nie, nie trzeba – odparła Cassie nieco zbyt skwapliwie. Sue przyjrzała się jej ze zdziwieniem.

– Macie zamiar wyjechać później?

– Nawet się jeszcze nad tym nie zastanawialiśmy. Tak nagle to wypadło. Przepraszam na chwilę.

Uciekła do kuchenki, zamknęła za sobą drzwi i opadła na stołek. A niech go! Powiedziała przecież, że potrzebuje czasu do namysłu, a on już wszystkim rozpowiedział. Co prawda za kilka tygodni dla każdego, kto zechce jej się przyjrzeć, stanie się oczywiste, skąd ten pośpieszny ślub. Właściwie im wcześniej się dowiedzą, tym mniej podejrzanie będzie to wyglądać.

– A niech sobie myślą co chcą – mruknęła do siebie.

W tym momencie drzwi się otworzyły.

– Tu jesteś? Właśnie się dowiedziałem. Wierzę, że będziecie bardzo szczęśliwi, moja droga Cassie. – Miles Richardson ujął ją za łokieć, cmoknął w policzek i mrugnął. – Tak nagle. Mam nadzieję, że nie byłaś na tyle nieprzezorna, żeby zajść w ciążę, co?

Cassie poczerwieniała i umknęła wzrokiem w bok.

– Prawdę mówiąc, istotnie jestem w ciąży.

– Och! Przepraszam, nie chciałem być wścibski. Ale skoro już o tym mowa, wyglądasz mizernie. Kiedy?

– W październiku.

– Mhm. No cóż, zdarzają się gorsze wypadki. Grunt, żeby to nie był jedyny powód. Belinda też była w ciąży, kiedy się pobieraliśmy, ale po trzydziestu latach ciągle dużo do siebie czujemy. Czasem po prostu człowiekowi potrzebny jest impuls.

Dobrze by było, pomyślała.

– A więc – ciągnął napełniając czajnik – gdzie zamierzacie się urządzić? Mam wrażenie, że twoje mieszkanko jest trochę za małe dla trojga.

– Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy. Dopiero wczoraj podjęliśmy decyzję.

– Aha. Co myślisz o parterze z ogródkiem? Pewien facet w naszym bliskim sąsiedztwie wynajmuje. Sam mieszka głównie za granicą, ale nie chce, żeby dom stał pusty. Poprzedni lokatorzy wyprowadzili się parę miesięcy temu, a on na razie nikogo nowego nie szukał, ale za kilka tygodni znów wyjeżdża. Mam mu szepnąć słówko? Nie przypuszczam, żeby żądał dużo. Chyba zależy mu raczej na tym, żeby mieć tam kogoś pewnego. Więc jak?

– Dziękuję. Powiem Nickowi.

– Co powiesz Nickowi?

Jak na komendę odwrócili głowy.

– O wilku mowa – rzekł Miles. – Być może znalazłem wam mieszkanie. Cassie ci później opowie. Możemy pogadać chwilę o Stephensonie?

Cassie patrzyła za nimi, gdy odchodzili, zatopieni w rozmowie, ciemna głowa Nicka nachylona ku siwiejącej Milesa. Miles miałby się nie domyślić! Inna rzecz, że takiego sekretu i tak długo się nie utrzyma. Będzie też musiała powiedzieć matce. Ale tę rozmowę miała zamiar odwlec jak najdłużej.

Mieszkanie było wspaniałe. Jasne i przestronne, z osobnym wejściem, parkingiem i prześlicznym ogrodzonym murem ogródkiem. Aż dziw, że coś takiego znalazło się w Londynie, a w dodatku kosztowało połowę tego, co powinno. Zdecydowali się od razu.

– Dobrze nam tam będzie, prawda? – zagadnął Nick w drodze powrotnej.

– Piękne mieszkanie – odparła wymijająco.

Szczerze mówiąc nie wyobrażała sobie, że gdziekolwiek będzie im dobrze. Gdyby nie perspektywa walki o dziecko, nigdy nie przystałaby na takie małżeństwo.

Jej odpowiedź widocznie go zadowoliła, bo ciągnął:

– Chciałem coś kupić, ale nie byłoby mnie stać na nic takiego, nawet w przybliżeniu. A ogród będzie wspaniały dla maluszka. I Tim może do nas przyjeżdżać.

Ujął jej dłoń i przyjrzał się jej uważnie.

– Postarasz się żyć z Timem w przyjaźni, prawda? To dla mnie bardzo ważne. Tak bardzo go kocham, a w przeszłości popełniłem wobec niego niewybaczalne błędy. Teraz staram się to naprawić i bardzo bym nie chciał, żeby coś stanęło nam na drodze.

Odsunęła się usztywniona.

– Nie mam najmniejszego zamiaru stawać na drodze tobie i twojemu synowi.

– Nie nadymaj się, Cass. Przez długi czas nie miałem z nim kontaktu. Chcę ci tylko wyjaśnić, co to dla mnie znaczy.

W jego głosie odbiło się echo minionego cierpienia i Cassie złagodniała. Jedno jest pewne: on będzie kochał to dziecko. Gdyby jeszcze mogła mieć pewność, że będzie kochał ją...

W czwartek rano Phil pojechał na blok na rekonstrukcję cewki moczowej i pęcherza, dzięki czemu Cassie po raz pierwszy od wielu dni mogła wpaść do siostry Crusoe.

– Słyszałam, że wychodzisz za Nicka Davidsona.

– Tak. We środę.

– Dobry wybór. To świetny chirurg. Cieszy się wielkim uznaniem. Przerobiłyśmy z Sue grafik, a Miles w czwartek zastąpi Nicka w klinice, więc macie oboje wolne od lunchu we środę do piątku rano. Przykro mi, że nie dłużej, ale tak nagle z tym wyskoczyliście, że tylko do siebie możecie mieć pretensję. Przypuszczam, że jeszcze się nie zastanawiałaś, w co się ubierzesz?

Istotnie. Nawet nie sądziła, że znajdzie czas, żeby się tym zająć.

– Może czarne legginsy i różowa bluza – zasugerowała ironicznie, ale siostra Crusoe nie dawała się łatwo zbyć.

– Idź po zakupy – poleciła. – Sue i Jill zostaną na posterunku.

– Nie mogę. Phil wraca z bloku operacyjnego. Siostra Crusoe zmiażdżyła ją wzrokiem.

– A Sue i Jill sobie nie poradzą?

– Przepraszam, oczywiście, że sobie poradzą. Po prostu czuję się odpowiedzialna za jego pielęgnację – tłumaczyła się zaczerwieniona Cassie.

– Ale nie jesteś. Rób, co ci każę. Jill powie ci, gdzie szukać. Brała ślub we wrześniu i dokładnie przestudiowała zagadnienie. A zanim pójdziesz, mogłabyś poprawić mi łóżko?

Cassie pomogła jej przewrócić się na bok i wygładziła prześcieradło. Zauważyła przy tym, że skóra w okolicy krzyżowej jest mocno zaczerwieniona i starta.

– Czy nie mogłaby pani więcej leżeć na boku? Skóra z tyłu jest bardzo podrażniona. Odleżyna pogrzebałaby moją zawodową reputację.

– No tak, to miejsce jest trochę bolesne, ale na boku nie mogę się sama dźwignąć i mam mniejszą swobodę ruchów, więc najczęściej leżę na wznak i staram się o tym nie myśleć. To rzeczywiście głupio z mojej strony.

– A może poleżałaby pani na brzuchu?

– Z moim biustem? – roześmiała się siostra Crusoe. – Na razie dajmy temu spokój. Idź po zakupy.

Pokonana, wyszła poszukać Jill Taylor.

– Siostra Crusoe ma podrażnioną skórę na kości krzyżowej. Położyłam ją na boku, ale boję się, że zrobi jej się odleżyna. Możesz rzucić na to okiem?

– Jasne. Wiesz co, zamienię jej materac; dam jej taki bez plastiku. To powinno pomóc. A co do ślubu...

Cassie jęknęła w duchu. Nie dadzą jej spocząć, już widać.

– Kazano mi się zwrócić do ciebie po poradę, gdzie kupić ślubny strój, ale jakoś nie mam ochoty na białe tiule. Masz inny pomysł?

Jill obrzuciła ją badawczym spojrzeniem.

– Mogę ci zadać jedno pytanie? Bierzesz ślub z najseksowniejsze, najzabawniejszym, najprzystojniejszym doktorem, jaki przekroczył progi tego szpitala przez ostatnie pięćdziesiąt lat, a sprawiasz wrażenie jakbyś miała stanąć przed plutonem egzekucyjnym. Dlaczego?

– Naprawdę? – Cassie unikała jej wzroku. – To wszystko stało się tak nagle. Poza tym chyba wszystkie panny młode mają tremę.

Jill nie wyglądała na przekonaną, ale nie podjęła tematu. Napisała coś na skrawku papieru i podała go Cassie.

– Spróbuj tam. Mają mnóstwo fantastycznych rzeczy, które powinny się zmieścić w twoim budżecie. No, chyba że masz jakieś dochody, o których nie wiemy.

– Chciałabym – zaśmiała się Cassie. – Dziękuję, Jill. Pójdę tam i się rozejrzę.

Rzeczywiście, było tam mnóstwo fantastycznych rzeczy, ale Cassie miała tak mieszane uczucia wobec całej ceremonii, że wyszła z pustymi rękami. Poszła do kawiarni i zamówiła herbatę z cytryną, której nie była w stanie wypić. W końcu wzięła wodę z lodem i zwykłą niesłodką bułkę. Gdy już zaśmieciła okruchami cały stolik, uznała się za pokonaną i ruszyła w drogę powrotną do szpitala.

Formalnie była już po pracy, ale poszła na oddział i zajrzała do Phila. Senny, ale przytomny, uśmiechnął się na jej widok.

– Hej, jak się czujesz?

– Uwierzysz, jeśli ci powiem, że wszystko mnie boli? – Możesz przecież dostać coś przeciwbólowego – powiedziała, ale Jill, która siedziała przy łóżku, roześmiała się.

– Więcej? Już i tak przedawkował. Po prostu się pieści, prawda, Phil?

– Tak, słusznie – przytaknął z niezbyt szczerym uśmiechem.

Cassie ścisnęła go za rękę.

– Świetnie sobie radzisz. Jutro przychodzi Linzi, prawda?

– Może. Nie wiem, czy będę miał siłę na wizyty. Przed chwilą odesłałem rodziców.

– Zobaczymy, jak się będziesz czuł. Może jutro nastrój ci się poprawi. No to na razie.

Poszła do siebie i w rozpaczy zaczęła przerzucać ciuchy. Nic. Nic, co by się choć w najmniejszym stopniu nadawało.

Ktoś zapukał do drzwi. Otworzyła i ujrzała Nicka. Pomachał jej przed nosem kluczami.

– Co to jest?

Podrzucił je i złapał w powietrzu, po czym z wesołym uśmiechem schował do kieszeni.

– Klucze do mieszkania. Naszego nowego domu. Możemy się wprowadzić w weekend.

– Myślałam, że to twój weekend z Timem.

– Tak jest i właśnie chcę, żebyś pojechała ze mną i żebyście się poznali. Ale Tim nie jest jeszcze na tyle zdrowy, żeby jechać do moich rodziców, więc po prostu spędzimy sobotę u Jennifer i Andrew. Do rodziców możemy wpaść w drodze powrotnej, a potem całą niedzielę będziemy mieć na urządzanie się. Co o tym sądzisz?

Patrzyła na jego ciemne włosy, zmierzwione nad czołem, nie ogoloną brodę, lekki uśmiech i serce ścisnęło jej się z miłości. Trudno będzie to znieść. Wiedziała przecież, choć Nick starał się zatrzeć ten niewątpliwy fakt, że ich małżeństwo to farsa. Nagle środa wydała jej się przeraźliwie bliska i poczuła niepokój na myśl o utracie niezależności.

– Dobrze, ale ja zatrzymam kilka swoich rzeczy i do ślubu zostanę tutaj. To będzie lepiej wyglądało – dodała słabo.

Nick prychnął.

– Naprawdę myślisz, że kogoś to obchodzi?

– Mnie obchodzi – odparła twardo. Wzruszył ramionami.

– Jak chcesz. Co robisz wieczorem?

– Będę próbowała znaleźć coś do ubrania na tę wielką uroczystość.

Zdziwił się.

– Chyba możesz wypożyczyć suknię ślubną?

– Białą z falbankami? Nie sądzę, żeby była odpowiednia.

Miała na myśli charakter ich małżeństwa, nie ciążę, ale Nick najwidoczniej zrozumiał ją inaczej i roześmiał się.

– Bo to pierwsze dziecko ukryte pod ślubną suknią? To twój dzień, powinnaś się wystroić!

– Nie chcę.

– Nie? No cóż, ty w ogóle nie chciałaś małżeństwa, prawda? Czasem robimy różne rzeczy wbrew sobie. Musisz się jakoś z tym pogodzić, Cass, boja nie dam ci wyboru. Będę z moim dzieckiem, czy ci się to podoba, czynie. A ty albo będziesz z nami, albo sama.

– A jeśli sąd nie przyzna ci opieki nad dzieckiem? Rzadko przyznaje sieją ojcu.

Uniósł brwi.

– Chcesz spróbować?

Długo wytrzymała jego wzrok, ale w końcu odwróciła głowę. Serce waliło jej jak szalone.

– Nie, nie. Weźmiemy ślub we środę, ale nie oczekuj ode mnie, że wystąpię w atłasie i koronkach i będę udawać ekstatyczną pannę młodą.

– Musisz być tak cholernie zrezygnowana, Cassie?

– Przykro mi. – Oczy jej płonęły. – Ale tak się składa, że nie lubię być szantażowana. A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym się położyć.

Chwilę patrzył na nią w milczeniu, po czym z ciężkim westchnieniem odwrócił się i wyszedł, cichutko zamykając za sobą drzwi.

Wolałaby, żeby nimi trzasnął.

Sobota nadeszła aż za szybko. Przez całą drogę do Suffolk Cassie, siedząc u boku Nicka, nie odezwała się ani słowem.

Zjechali z szosy na wąską alejkę wśród wysokich żywopłotów, aż dotarli do podjazdu malowniczego domku o witrażowych oknach i różowych ścianach. Nawet o tej porze roku ogród był feerią kolorów. Żonkile, narcyzy i krokusy zgodnie kiwały główkami na wietrze.

– Och, jaki piękny! – zachwyciła się Cassie odruchowo.

Nick zacisnął szczęki.

– Piękny, piękny. Nie rób sobie apetytu. Ja przez wiele lat nie będę sobie mógł na nic takiego pozwolić.

Jeśli każde głupstwo będzie ich tak wyprowadzać z równowagi, całe to małżeństwo stanie się jedną wielką udręką.

– Czemu jesteś taki cholernie drażliwy – zaczęła, ale nagle do ogrodu wybiegł szczuplutki chłopczyk z rozwianymi włosami.

Nick rozpromienił się w uśmiechu.

W tym jest sedno. Mały chłopiec, tak bardzo kochany, który rośnie rozdzielony z ojcem. Jej sercem targnęło współczucie. Jak to możliwe: widzieć się z nim raz na dwa tygodnie, odwozić go w niedzielę wieczorem i żegnać na kolejne czternaście dni?

Opiekuńczym gestem przesunęła dłonią po brzuchu. Na pewno nie odda dziecka Nickowi. I na pewno nie zażąda, żeby on się go wyrzekł, tak jak wyrzekł się Tima. Wątpliwości, jakie dotąd mogła żywić, pierzchły. Wyjdzie za Nicka, tak jak zostało postanowione, i będzie się starać, ze wszystkich sił będzie się starać, bo stawka jest zbyt duża.

W środę o czternastej wzięli skromny ślub w obecności rodziców i kilku najbliższych przyjaciół. Potem pojechali do szpitala, zabrali resztę dobytku Cassie i udali się do wynajętego mieszkania.

Wyglądało pięknie. Na stole stały kwiaty i butelka szampana w lodzie, ale Cassie ledwo to zauważyła.

Była kompletnie oszołomiona.

Pani Davidson. Cassie Davidson.

Usiadła ciężko na kwiecistej kanapie i bezmyślnie wpatrzyła się w ogród, obracając wokół palca cienką, złotą obrączkę.

Mężatka. Boże wielki, czy każda się tak czuje?

Weekend minął jej jak w gorączce. Najpierw spotkanie z Timem, jego matką i jej mężem: oboje przemili, nie zadawali krępujących pytań. Bardzo dobrze się czuła w ich towarzystwie. Potem, w drodze powrotnej, rodzice Nicka, a w niedzielę, po przeprowadzce, jej rodzice. Wymyci i przebrani pojechali do nich do Hampstead. Rodzice czynili heroiczne wysiłki, żeby wyglądać na uszczęśliwionych, ale Cassie widziała, że nie są i chciało jej się płakać.

Sofa zaskrzypiała. To Nick usiadł na poręczy i zaczął powoli, leniwie masować jej ramiona.

– Odpręż się – poprosił łagodnie.

– Nie mogę – odszepnęła.

Kucnął przed nią i ukrył jej zimne dłonie w swoich.

– Wszystko będzie dobrze, Cassie, obiecuję.

Niebieski blask jego oczu przyciągał ją z niepowstrzymaną siłą. Usta miał tak ciepłe, skwapliwe, a ręce tak delikatne. Chwycił ją w ramiona i zaniósł do sypialni.

– Będzie dobrze – szepnął znowu.

Rozbierał ją powoli, muskając wargami wyłaniającą się skórę. Dotykał jej ostrożnie, jak świętości. Przez chwilę zdawało jej się, że przestał oddychać, ale potem przyszło głębokie westchnienie. Zamknął oczy.

– Zmieniłaś się – rzekł miękko. – Schudłaś, ale piersi masz pełniejsze.

Pogładził palcami wgłębienie wzdłuż biodra. Pochylił głowę i przesunął po nim ustami. Targnął nią dreszcz.

– Zimno? – spytał. Potrząsnęła głową.

– Nie, nie zimno.

– Powiedz, że mnie pragniesz – zażądał.

– Pragnę cię. – Głos uwiązł jej w gardle.

– Boże, Cassie...

Pieścił ją, aż nie mogąc już tego znieść, zaczęła błagać o litość.

– Powiedz to jeszcze raz – wyrzekł przez zaciśnięte zęby.

– Pragnę cię! Nick, proszę! – załkała.

Wtedy ją wziął, drżąc z wysiłku, by trzymać na wodzy dzikie porywy, aż w końcu doprowadził ich oboje na skraj absolutnego zapomnienia.

Cassie przywarła do niego, uspokajając się z wolna, rozkoszując się dotykiem jego skóry, twardością mięśni i biciem jego serca tuż przy swoim.

Może to małżeństwo nie będzie jednak tylko farsą? Skoro potrafią kochać się tak, jak przed chwilą, to on musi przecież coś do niej czuć. Co do jednego nie miała wątpliwości: że ona wciąż go kocha.

Rytm oddechów zwolnił tempo i wyrównał się. Nick uniósł się na łokciu jednej ręki, a drugą opiekuńczym gestem pogładził jej brzuch.

– Nie zawiedziesz się na mnie – szepnął żarliwie.

Głęboko w jej duszy coś pękło. A więc chodzi mu o dziecko, nie o nią. Tylko o dziecko...

Zamknęła oczy, chcąc powstrzymać łzy, ale trysnęły spod zaciśniętych powiek.

Nick scałowywał je, lecz na ich miejsce natychmiast napływały nowe, więc tylko obejmował ją, aż się wreszcie wypłakała. Potem kochali się jeszcze raz i w końcu, wyczerpana, zasnęła w jego ramionach.

Rozdział 8

W ciągu kolejnych trzech tygodni Cassie ogarniały mieszane uczucia.

Nick był dla niej dobry, czuły i opiekuńczy. Dzielili sie pracami domowymi, gotowali na zmianę. Ich noce były długie, niespieszne, swobodne. Wzlatywała na wyżyny, o jakich nigdy jej się nie śniło. Komuś z zewnątrz ich małżeństwo mogło się wydawać idealne, ale dla Cassie miało jedną wadę, która przekreślała wszystko: Nick jej nie kochał. Prawda, wykonywał stosowne gesty, ale nie mówił, że ją kocha, Wiedziała, że jego troska o nią jest w gruncie rzeczy tylko troską o dziecko.

Mieszkanie miało sielankowe otoczenie. W ogrodzie śpiewały ptaki i wschodziły kwiaty. Czasem, w spokojniejszej chwili, Cassie stawała na małym tarasie i wdychała wilgotne, pachnące powietrze. Co rano przylatywał tu rudzik w poszukiwaniu robaków. Wkrótce oswoił się z nią i gdy przemawiała do niego, przekrzywiał główkę i nasłuchiwał. W całym tym zamęcie to była jej mała oaza, którą się rozkoszowała, Pewnego wieczoru, w tydzień po ślubie, Nick spotkał ją tutaj, jak stała w gasnącym świetle, przyglądając się nabrzmiałym pączkom na gałęziach.

– Hej! Co tak studiujesz?

– Pączki wiśni. Jak minął dzień?

– Powiedziałbym, że dość dramatycznie.

– Phil?

– Nie, nie Phil. Charles Armitage został wezwany na przesłuchanie.

– Ojciec Trevora? Coś takiego!

– Mhm. Zdaje się, że narobił malwersacji.

– Czy Trevor wiedział o tym?

– Prawdopodobnie tak. Co jest na kolację? Konam z głodu.

– Lasagne i sałatka. A skąd ty się dowiedziałeś?

– No wiesz, poczta pantoflowa nie próżnuje. Poza tym mam swoje tajne powiązania.

Zdziwiona, uniosła brwi.

– Mam wujka w Whitehall. Kilka tygodni temu, kiedy Trevor zrobił się zbyt bezczelny i zdradził się, że miał coś wspólnego z zamknięciem naszej sali operacyjnej, zadzwoniłem do niego. Zdaje się, że starego Armitage’a już wtedy mieli na oku, ale okazuje się, że nie był jedyny. Z tego co słyszałem, maczała w tym palce połowa zarządu.

Cassie usiadła i wlepiła w niego zdumione spojrzenie.

– Ależ to okropne! Takie szacowne osobistości!

– Okazuje się, że wcale nie szacowne. A wracając do Trevora, pozostali członkowie zarządu mają zamiar przeanalizować jego działalność zawodową i kto wie, czy go nie zawieszą. Straciłaś całkiem interesujący dzień.

– Na to wygląda. A jak tam Phil?

– Robi postępy. Dzisiaj po raz pierwszy się wysiusiał i wprawiło go to w ekstazę.

Roześmieli się oboje.

– Wyobrażam sobie. Musiał odczuć wielką ulgę, gdy zobaczył, że to działa. Zrobiłeś dobrą robotę, Nick. Możesz być z siebie dumny.

Zaczerwienił się.

– Chodźmy na kolację, jeśli jest gotowa. Mogą mnie w każdej chwili wezwać; mam dyżur pod telefonem.

– Powinieneś się nauczyć przyjmować komplementy – pouczyła go żartobliwie, rozstawiając talerze.

– A więc jak sądzisz, dostaniemy z powrotem naszą salę?

– Być może. Co za cudowny zapach. Muszę powiedzieć, że mi ciebie brakuje. Jesteś cholernie dobrą instrumentariuszką, Cassie. Ciebie nigdy nie musiałem o nic prosić.

Teraz ona się zaczerwieniła.

– Jesteśmy po prostu zgrani. Ja wcale nie jestem taka dobra. Pamiętasz, jak dałam ci skalpel zamiast igły?

– Cud, że to zauważyłem – zaśmiał się dobrodusznie. – Tak mi wtedy zawróciłaś w głowie. Ale naprawdę jesteś dobra.

– Po prostu staram się uważać na to, co robisz – wzruszyła ramionami.

– I właśnie dlatego jesteś dobra. Nie tylko ja to mówię, ale każdy, kto z tobą pracował.

– Przesadzasz.

– No i kto teraz nie potrafi przyjąć komplementu?

– zażartował, po czym skupił całą uwagę na posiłku.

– Ojej! – wymamrotał z pełnymi ustami. – Dobra pielęgniarka, dobra kucharka i seksbomba. Szczęściarz ze mnie!

Cassie roześmiała się, skrępowana. Gdyby jeszcze on ją naprawdę kochał, byłaby taka szczęśliwa. Grzebała widelcem w talerzu, aż Nick przerwał jedzenie.

– Zjedz trochę, Cass. Jesteś co dzień chudsza. Naprawdę powinnaś więcej jeść. Pomyśl o dziecku.

Odsunęła talerz.

– Och, do diabła z dzieckiem! – wybuchnęła.

Zalewając się łzami uciekła i zamknęła się w łazience. Nick gwałtownie zabębnił w drzwi.

– Cassie? Otwórz, kochanie.

– Nie. Nie chcę z tobą rozmawiać. Usłyszała pełne irytacji westchnienie.

– Co znowu źle zrobiłem, do cholery? Otwórz te przeklęte drzwi!

– Nie.

– Cassie... o, psiakrew!

Ona też usłyszała sygnał, a potem jego głos w jadalni. Po kilku minutach znów zbliżył się do drzwi łazienki.

– Cass, muszę iść. Jakiś wypadek. To może potrwać. Proszę, otwórz drzwi. Zanim wyjdę, muszę się przekonać, czy wszystko w porządku.

Podniosła się ociężale z brzegu wanny i odsunęła zasuwkę. Nick zmarszczył brwi i kciukiem otarł jej łzy.

– Idź do łóżka. Potrzebujesz odpoczynku.

– Dobrze. Przepraszam za tę histerię.

Otoczył ją ramieniem i lekko uścisnął.

– Nic się nie stało. Ciąża dziwnie wpływa na kobiety, a ty się stanowczo przepracowujesz. Zrelaksuj się. Chyba nie chcesz zaszkodzić dziecku.

Dziecko, nic tylko dziecko. Odprowadziła go wzrokiem, po czym naciągnąwszy obszerny sweter, wyszła do ogrodu. Usiadła w ciemnościach na kamiennych schodkach tarasu. Pod furtką przeszedł jeż i teraz buszował pod liśćmi. Cassie obserwowała go, zastanawiając się, czy to samiczka, czy może też jest w ciąży i jak się z tym czuje. Siedziała tak długo, aż przemarzła do szpiku kości, ale trudno. Potrzebowała wytchnienia.

W ten weekend Nick po raz pierwszy przywiózł do nich Tima.

– Tu jest ogród! – wykrzyknął chłopiec z entuzjazmem.

W sobotę od rana był już na nogach i zwiedzał.

– W bluszczu jest gniazdo strzyżyka – poinformował ich przy śniadaniu. – I chyba macie jeża.

– Mamy – odparła Cassie. – Przechodzi wieczorem pod furtką i szpera po krzakach.

– Tylko nie dawajcie mu mleka – ostrzegł Tim surowo. – To przesąd, że one je lubią. Najbardziej lubią karmę dla kotów.

– Będziemy musieli dopisać ją do listy zakupów. – Nick mrugnął do Cassie. – No dobrze, co dziś robimy?

– Idziemy na spacer?

Był piękny wiosenny dzień. Nick kroczył obok Cassie z uśmiechem pełnym dumy.

– Za rok o tej samej porze będziemy prowadzić wózek – powiedział miękko. – Czy to nie cudowne?

– Uhm – mruknęła Cassie niezobowiązująco.

Miała wątpliwości, czy to będzie takie cudowne, gdy cała uwaga Nicka, skupiona teraz na niej, nagle przeniesie się na dziecko.

Weekend minął aż za szybko. Tim odjechał do mamy, uzyskawszy od Cassie obietnicę, że będzie dawała jeżowi karmę dla kotów.

Gdy Nick wrócił, leżała jeszcze w łóżku. Wśliznął się pod kołdrę, wziął ją w ramiona i czule pocałował.

– Cudownie przyjęłaś Tima. Dziękuję ci – szepnął.

– To była sama przyjemność. On jest przemiły.

– Niestety, długo trwało, zanim to doceniłem – wyznał. – Ale chyba świetnie się tu czuł. Powiedział mi, że cię lubi.

– Cieszę się.

– Jesteś zmęczona, Cassie?

– Trochę. Czemu pytasz?

– Zbyt zmęczona na miłość?

Pogłaskała go po policzku. Gdybyż to naprawdę była miłość, pomyślała smutno.

– Nie, nie jestem zbyt zmęczona.

– To dobrze, bo jesteś mi bardzo potrzebna. Wyciągnęła do niego ramiona. Pieszczoty Nicka były gwałtowne, jakby walczył z rozpaczą, i Cassie zrobiło się go tak żal, że omal nie zapłakała.

Potem leżał, zamknięty w sobie, patrząc w sufit. Cassie uniosła się na łokciu.

– Coś cię dręczy, Nick? – szepnęła.

– Nienawidzę go odwozić – rzekł posępnie. – To nie do zniesienia. Cass, musimy coś zrobić, żeby nam się udało. Drugi raz czegoś takiego nie przeżyję.

Opadła na łóżko i położyła mu dłoń na piersi.

– Nie będziesz musiał – przyrzekła.

Phil Stephenson robił fantastyczne postępy. Na swoim następnym dyżurze Cassie zastała go, jak siedział w łóżku i czytał gazetę.

– O, cześć. Zdaje się, że coraz bardziej jesteś dawnym sobą.

– Taak... – Uśmiechnął się rozleniwiony i odłożył gazetę. – Rzeczywiście, sprawy mają się lepiej. Nie boli mnie już tak bardzo, no i w ogóle. Teraz dokucza mi głównie nuda. A wyobraź sobie, że wczoraj Linzi przyprowadziła tu Annę. I kiedy ją zobaczyłem i uświadomiłem sobie, że gdyby nie ja, to dziecko by zginęło, poczułem, że gra była warta świeczki. – Westchnął. – Wiesz, Cassie, to taka miła dziewuszka, a jej ojciec nie chce o niej słyszeć. Porzucił Linzi. Powiedział, że jej nie kocha i że ich związek nie ma sensu.

Cassie zaczęła pilnie kartkować zlecenia. Oto druga strona medalu.

– Przynajmniej uczciwie postawił sprawę – mruknęła.

– O tak, bardzo uczciwie! Wyniósł się do Australii i nie przysyła złamanego grosza! Łajdak!

– Jak ona sobie radzi?

– Pracuje w domu. Pisze na maszynie, na komputerze, głównie kiedy Anna śpi albo jest w klubiku. Mówi, że jest ciężko, ale bywają dużo gorsze sytuacje.

Cassie, która przeanalizowała chyba wszystkie możliwe rozwiązania, mogła tylko przytaknąć. Zanotowała wyniki Phila na karcie gorączkowej.

– Świetnie idzie. Za kilka tygodni chyba się ciebie pozbędziemy.

– Mhm. Jest może w pobliżu Mike Hooper?

– Nie wiem, ale mogę się dowiedzieć. Chciałbyś z nim porozmawiać?

– Tak... To nic pilnego, ale jeśli go spotkasz, powiedz, że mam do niego sprawę.

– Oczywiście.

Zostawiła go i poszła do siostry Crusoe. Po czterech tygodniach unieruchomienia nie tylko nie nastąpiła u niej poprawa, ale wręcz się pogorszyło. Teraz już i w prawej nodze odczuwała drętwienie i mrowienie, a lewa bolała ją tak, że nie mogła spać. Tomografia komputerowa wykazała poważne uszkodzenie piątego kręgu lędźwiowego i pierwszego krzyżowego i Miles zdecydował się na laminektomię. Cassie przyszła podać premedykację. Zastała siostrę Crusoe pozornie opanowaną, ale wyraźnie spiętą.

– Lepiej, że będzie pani miała to za sobą – próbowała ją pocieszyć. – To już za długo trwało.

– Wiem – westchnęła siostra. – Ale mam okropnego stracha.

– Niepotrzebnie. Przecież pani wie, że ból można łatwo opanować.

– Tak, właśnie będę miała okazję przekonać się o tym osobiście – odparła z żartobliwą nutą w głosie. Cassie poklepała ją po ręku.

– Niech pani spróbuje się przespać.

– Ba, gdybym mogła! Nie jestem w stanie znaleźć wygodnej pozycji. Już nie pamiętam, kiedy się ostatnio porządnie wyspałam.

– Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Przynajmniej dziś ma pani zapewnione parę godzin nieświadomości.

Wymieniły uśmiechy i Cassie poszła zająć się papierkową robotą. Wróciła już zastępczyni oddziałowej, Angela Newbold, i przejęła jej poprzednie obowiązki. Cassie trudno było się przyzwyczaić do spełniania poleceń, w dodatku poleceń osoby młodszej od siebie. Rozpaczliwie tęskniła za blokiem operacyjnym.

Toteż była uszczęśliwiona, gdy w czasie lunchu Nick odciągnął ją na bok, żeby jej powiedzieć, że odzyskają swoją salę.

– Fantastycznie! Kiedy?

– Nie wiem. Może dopiero na początku kwietnia, ale w każdym razie niedługo.

– To by było za trzy tygodnie.

– Coś około tego. Jak się czujesz? Jadłaś już lunch?

– Jadłam sałatkę i owoce.

– Do diabła, Cassie, to tyle co kot napłakał! Zjedz-że coś solidnego. Zaszkodzisz dziecku.

Wzięła głęboki wdech i policzyła do dziesięciu.

– Nick, z dzieckiem jest wszystko w porządku. Przestań się trząść.

– Ale...

– Żadne ale.

– Cassie, sprawiasz wrażenie... nie wiem, jak to określić. – Zmierzył ją zatroskanym spojrzeniem. – Wyczerpanej. Jesteś taka blada. Czemu nie weźmiesz sobie paru dni urlopu?

– Nick, posłuchaj, co mówię. Wszystko jest w porządku. Ze mną i z dzieckiem. Z obojgiem. A teraz przestań krakać.

– Ale...

– Nick! – rzuciła ostrzegawczo.

Wyciągnął przed siebie ręce w obronnym geście.

– Przepraszam! Przepraszam, ja tylko chciałem...

– Wiem, co chciałeś. Muszę już iść. Do zobaczenia.

Pocałowała go w policzek, na wypadek gdyby ktoś im się przyglądał, i z ciężkim sercem wróciła na oddział. Dziecko, dziecko i jeszcze raz dziecko!

A ja?! – miała ochotę krzyknąć, ale nie zrobiła tego, trochę z obawy, by nie wyjść na kompletną idiotkę, a trochę dlatego, że Nick miał dużo racji. Jest odpowiedzialna za to dziecko i zazdrość o nie to absurd. A na tym właśnie polegał jej problem. Całkiem po prostu. Była zazdrosna o miłość Nicka do ich nie narodzonego jeszcze dziecka.

W następnych tygodniach Cassie posługiwała się pracą jak środkiem znieczulającym. Celowo maksymalnie angażowała się w problemy pacjentów, żeby oderwać myśli zarówno od mdłości, jak i od bolesnej miłości do Nicka.

Zwłaszcza z siostrą Crusoe było nie najlepiej. Cierpiała dotkliwie, a że miała dużą nadwagę, pielęgnacja jej była bardzo trudna. Cassie starała się dźwigać jak najmniej, ale nie mogła zwalać wszystkiego na koleżanki. Stanęła przed takim samym problemem jak niegdyś siostra Crusoe i rozwiązywała go w identyczny sposób. Zrobiła się wybuchowa, nie cierpiała się za to, a w końcu i tak dźwigała. Gdy przyszedł weekend, który Nick miał spędzić z Timem, była zupełnie wykończona.

– Odwołam wizytę – zaproponował Nick w piątek po południu.

Cassie potrząsnęła głową. Wiedziała, jak bardzo czekał na te dni i jak tęsknił za synem.

– Nie. Przywieź go. On nie sprawia żadnych kłopotów.

– Ale będziesz miała więcej pracy. Choćby gotowanie. Już ja cię znam. Jeśli on tu będzie, nie odpoczniesz.

– To weź go do rodziców. Musisz się z nim zobaczyć.

Nick zawahał się, targany wątpliwościami.

– Nie mam ochoty zostawiać cię samej.

– Nie bądź niemądry. Wszystko będzie dobrze. Cały dzień przeleżę w łóżku. Albo posiedzę w ogrodzie. Naprawdę, nic mi nie będzie. Proszę. Musisz pojechać.

W końcu, choć niechętnie, do ostatniej chwili przynaglany przez Cassie, pojechał. Odetchnęła dopiero wtedy, kiedy zadzwonił wieczorem, już od rodziców, zapytać, jak się czuje.

Bolał ją krzyż. Zrobiła sobie ciepłą kąpiel, po czym położyła się i niemal natychmiast zasnęła.

Tuż przed świtem obudził ją tępy ból w dole brzucha. Z sercem w gardle zapaliła światło i odrzuciła kołdrę. Krwawiła.

– O Boże! – westchnęła.

Zadzwoniła po lekarza. Przyjechał już po siódmej. Zaledwie rzucił na nią okiem i wystawił skierowanie do szpitala. Karetka dotarła pół godziny później. W krótkim czasie Cassie znalazła się na ginekologii. Przyjął ją lekarz, którego znała z widzenia.

– Trzeba jeszcze zrobić usg, ale raczej nie ma wątpliwości. Który to tydzień?

– Dwunasty – odparła znużonym głosem.

– No tak. Poronienia samoistne często występują w tym właśnie okresie. Czy mąż jest z panią?

– Nie, wyjechał.

– Czy mamy się z nim skontaktować?

– Nie. – Potrząsnęła głową.

– Jest pani pewna? Może lepiej by się pani czuła, mając go przy sobie.

– To niemożliwe – odparła stanowczo.

Chciała najpierw sama ogarnąć myślami to, co się stało. Bo straciła nie tylko dziecko. Runął fundament ich małżeństwa. Straciła także Nicka. Odwróciła twarz przed współczującym spojrzeniem lekarza.

Po chwili przyszedł sanitariusz, którego także znała z widzenia. Zabrał ją do pracowni usg.

Kazano jej wypić kilka szklanek letniej wody. Gdy już poczuła, że musi natychmiast zeskoczyć z wózka i biec do toalety, wwieziono ją do środka i rozpoczęto badanie.

– Tak, łożysko się oddzieliło, widzi pani?

Spojrzała i zobaczyła maleńką postać, wyraźnie zarysowaną na zamazanym obrazie monitora. Lekarz pokazał jej fragmenty łożyska, ale Cassie to nie interesowało. Widziała tylko swoje dziecko.

– Czy mogę dostać zdjęcie? – spytała cicho.

– Zdjęcie? Ale... – Spojrzał na jej ściągniętą twarz i skinął głową. – Tak, oczywiście. Przepraszam.

Nacisnął guzik i po chwili podał Cassie polaroidową fotografię.

– Dziękuję – szepnęła.

Sanitariusz, gwiżdżąc wesoło, odwiózł ją na oddział, a ona przez całą drogę wpatrywała się w zdjęcie.

Potem zabrano ją na blok operacyjny, gdzie odessano to, co pozostało z jej ciąży i wyłyżeczkowano jamę macicy. Gdy się przebudziła, nie czuła bólu i nie miała już dziecka.

Resztę dnia przeleżała wpatrzona w ścianę. Na noc dostała środek nasenny.

Rano zjawił się konsultant.

– Jak się pani czuje?

– Chyba dobrze – wzruszyła ramionami. – Fizycznie nie najgorzej.

– A psychicznie? Odwróciła głowę.

– Nie najlepiej.

– No tak. Jeśli pani chce, może pani iść do domu. Czy mąż panią odbierze?

Cassie uprzytomniła sobie, że nie pozwolą jej wyjść samej. Zarazem czuła, że nie zniesie czekania na Nicka tutaj. Skłamała więc:

– Jest w domu, ale mamy uszkodzony telefon. Pojadę taksówką.

– Jest pani pewna, że to dobre rozwiązanie?

Przytaknęła, chyba dość przekonująco, bo poklepał ją po dłoni i wstał.

– W razie silnej depresji proszę zwrócić się do swojego lekarza, to pani coś przepisze. Ale na pewno zdaje pani sobie sprawę, że smutny nastrój po takim przejściu jest rzeczą naturalną.

– Tak, oczywiście. – Cassie przygryzła wargę i skinęła głową. – Dziękuję.

Sekretarka oddziału zamówiła dla niej taksówkę, pielęgniarka pomogła jej się ubrać i zawiozła na wózku do wyjścia.

Mieszkanie wydało jej się ciasne jak cela więzienna. Wyszła na taras, przysiadła na kamiennych schodkach i wpatrzyła się w kwiat wiśni. Było zimno, ale to jej nie obchodziło. Nic jej już nie obchodziło.

Nie mogła przestać myśleć o tym, że dziecko umarło, bo nie słuchała głosu swojego ciała i za dużo pracowała. Powinna była przerwać pracę, nie dźwigać, więcej jeść. Nick miał rację. Zlekceważyła dobre rady, a teraz było za późno.

Dlaczego, ach, dlaczego go nie słuchała? Albo siebie samej? Czy dlatego, że nienawidziła tego dziecka? Czy naprawdę była tak zazdrosna, że podświadomie szukała sposobności, by pozbyć się go?

Objęła kolana rękami i jęcząc cichutko, kołysała się powoli w przód i w tył.

– Co ja zrobiłam? Co ja zrobiłam? O Boże, przebacz mi...

O piątej usłyszała trzaśniecie drzwi i nawoływanie Nicka. Nie odpowiedziała. Cóż mogła powiedzieć?

– Cassie? Co ty tu robisz? Zmarzniesz na kość! Długo tu siedzisz? Cass? – Kucnął przed nią i ujął jej zziębnięte dłonie. Głos miał nabrzmiały troską. – Co ci jest, Cassie? Wyglądasz okropnie.

– Wcześnie wróciłeś – zauważyła bezbarwnym głosem.

– Tima rozbolała głowa. Cassie, co z tobą? Co się stało?

Potrząsnęła głową, niezdolna przemówić. Otoczył ją ramieniem i podźwignął.

– Chodź do środka. Jesteś zimna jak lód. To nie wyjdzie na dobre ani tobie, ani dziecku.

– Jemu już nie zaszkodzę – szepnęła drżącym głosem.

– Co? Co to znaczy, Cassie?

Wprowadził ją do mieszkania, zamknął drzwi i łagodnie posadził na sofie.

– A teraz wytłumacz.

Spojrzała w jasne, niebieskie oczy. Jej oczy wypełniły się łzami.

– Przykro mi. Wiem, jak go pragnąłeś, ale tak będzie chyba lepiej. I tak nic by nam z tego nie wyszło. Bez miłości...

– Cassie, ja nic nie rozumiem. Co będzie lepiej?

Usłyszała w jego głosie rozpaczliwą nutę i zamknęła oczy. Przemówiła głucho, beznamiętnie:

– Nie ma już dziecka, Nick. Zabiłam je. Przepraszam.

– Zabiłaś? Co się stało, Cassie? Mów, do diabła!

Wyciągnął rękę, ale go odepchnęła.

– Nie dotykaj mnie. Zostaw mnie w spokoju. Chcę być sama.

Podniósł się powoli i poszedł do sypialni. Po chwili wyszedł.

– Co tu się dzieje, do cholery? Tam jest pełno krwi. Byłaś u lekarza?

– Wczoraj miałam abrazję – odpowiedziała tym samym głuchym tonem.

Usłyszała krótki, gwałtowny wdech. Po chwili Nick odezwał się znowu. Głos miał spokojny.

– Powinnaś leżeć w łóżku. Poczekaj tutaj.

Słyszała, jak krząta się po sypialni, zmienia pościel.

Potem wprowadził ją, rozebrał i położył do łóżka. Przyniósł herbatę, którą posłusznie wypiła.

– Śpij – powiedział.

– Dokąd idziesz?

– Do salonu. Prześpię się na sofie. Gdybyś czegoś potrzebowała, to zawołaj.

Zamknął drzwi. Została sama. Z własnej winy, powiedziała mu przecież, że chce być sama, a teraz wiedziała, że wcale nie chce.

Pragnęła mieć go przy sobie, pragnęła, żeby ją przytulił, pocieszył, że nic takiego się nie stało. Ale oczywiście to byłaby nieprawda: stało się. Jedyny powód ich związku przestał istnieć.

Rozdział 9

Następnego dnia Nick długo nie mógł się wybrać do pracy. W nocy prawie nie spał. Wciąż na nowo analizował jej słowa. Było oczywiste, że obwiniała się za to poronienie. Ale jak mógł ją pocieszyć, skoro nie dopuszczała go do siebie?

Gdy rano wszedł do sypialni, wyglądała strasznie. Była biała jak płótno, przez co ciemne sińce pod oczami były bardziej widoczne. Nie chciał jej zostawiać samej. Postawił telefon przy łóżku i powiedział, żeby zadzwoniła, gdyby poczuła się gorzej.

Wzdrygnęła się, gdy ją pocałował. Serce w nim zadrżało. Czyżby jego czułości były jej aż tak niemiłe? Gdy się kochali, nigdy nie odniósł takiego wrażenia, ale może to było co innego. Może tylko pociągał ją fizycznie, ale nie chciała jego miłości? Może znosiła to tylko ze względu na dziecko? W takim razie ich małżeństwo stało pod wielkim znakiem zapytania.

Z ciężkim sercem pojechał do szpitala. Pewną ulgę przyniosła mu praca, gdy musiał skoncentrować się na technicznych szczegółach zabiegów i z konieczności oderwać myśli od dręczącego tematu. W porze lunchu zadzwonił do Cassie. Powiedziała, że czuje się dobrze, choć jej głos temu przeczył. Nie mógł jednak wyrwać się z pracy, żeby się przekonać, więc tylko wydobył od niej kolejną obietnicę, że zatelefonuje, gdyby czegoś potrzebowała, i wrócił do kliniki.

Skończył właśnie swoje zajęcia i miał wracać do domu, gdy wezwano go do izby przyjęć. Klnąc na to opóźnienie, zbiegł na dół.

– Podobno coś dla mnie macie – zwrócił się do pielęgniarki.

– Tak, w drugim boksie. Jest tam doktor Armitage.

– Dobrze. – Nick wszedł do boksu, gdzie Trevor właśnie kończył badanie. – Dobry wieczór. Mam coś obejrzeć?

– Ach, to ty. Tak, nogę. Pani Peters się przewróciła i zdaje się, że poszła szyjka kości udowej.

– Pani Peters? – Nick z uśmiechem pochylił się nad starszą panią. – Nazywam się Davidson, jestem ortopedą. Rozumiem, że pani upadła. Czy bardzo panią boli?

– O, tak. Bardzo, bardzo, a stale ktoś mną szarpie.

– Proszę się uspokoić, zaraz pani pomożemy. Mamy jakieś zdjęcia, doktorze Armitage?

Trevor ruchem głowy wskazał negatoskop. Nick uważnie przyjrzał się zdjęciom.

– Aha. Rzeczywiście, jest złamanie i trochę osteoporozy. Myślę, że wszczepimy protezę. No cóż, proszę pani, narobiła pani sobie bigosu w stawie biodrowym, więc teraz trzeba panią przyjąć do szpitala i dać nowy staw. Zgoda?

– Och, cudownie – westchnęła. – Od dwóch lat jestem na liście oczekujących i miałam jeszcze rok przed sobą. Hm... – Przysunęła się bliżej. – A może, skoro już tu jestem, wymieniłby pan od razu i drugi?

Nick zaśmiał się.

– Sądzę, proszę pani, że na razie jeden wystarczy. No dobrze, pójdę przygotować przyjęcie. Do zobaczenia.

Trevor odprowadził go do drzwi.

– Przykro mi z powodu tej operacji. Chciałeś wyrwać się wcześniej?

– Tak, dziś rzeczywiście mógłbym się bez niej obejść.

– Rozumiem, chciałeś wrócić do Cassie. Moje kondolencje z powodu dziecka. – Urwał i po chwili podjął. – Trzeba przyznać, że trochę to dziwne, że najpierw za ciebie wyszła, a potem się go pozbyła. To znaczy albo jedno, albo drugie, prawda? No, ale dziecko byłoby dla niej kulą u nogi.

Nick zesztywniał.

– Co chcesz przez to powiedzieć, Armitage?

– Cassie... Nie masz co jej pytać, bo oczywiście zaprzeczy, ale czy jesteś pewien, że wiesz, co się stało? Spędzasz tyle czasu poza domem... Bo to wiadomo, co ona wtedy robi?

Nick rzucił się na niego, ale Trevor zasłonił się rękami i uskoczył. Po chwili szybko odwrócił się i odszedł. Nick stał jak przymurowany.

On kłamie. Kłamie na pewno, bo ta druga możliwość była zbyt ohydna, żeby brać ją pod uwagę. A jednak Cassie powiedziała, że zabiła dziecko. Sądził, że przypisuje sobie winę za poronienie, ale może próbowała mu w ten sposób powiedzieć, że przerwała ciążę.

– Psiakrew!

– Słucham?

Podniósł głowę i napotkał zdumione spojrzenie pielęgniarki.

– Nic, nic. Przepraszam. Chciałbym się teraz wziąć za staw biodrowy pani Peters. Czy może pani przygotować dokumenty i przesłać ją na blok? Ja idę się myć. Aha, i proszę zawiadomić oddział.

– Zrobione. Będzie na bloku za dziesięć minut.

Półtorej godziny później zaszył ranę operacyjną i wybiegł ze szpitala. W głowie mu huczało.

Wciąż na nowo przebiegał myślami ich rozmowę z poprzedniego wieczora i uparcie nasuwał mu się jeden wniosek: Trevor mógł mieć rację.

Za chwilę się dowie, choćby się waliło i paliło.

Cassie siedziała w salonie, tępo wpatrzona w telewizor. Wyłączył go gwałtownie i stanął z nią twarzą w twarz. Serce waliło mu jak młotem.

– Czy zabiłaś moje dziecko? – spytał z trudem panując nad głosem.

Wzdrygnęła się jak od uderzenia. – Co?

– Słyszałaś, co powiedziałem – warknął. – Czy zabiłaś moje dziecko? Odpowiadaj, do cholery!

Powoli opuściła głowę.

– Przepraszam – szepnęła. – O mój Boże, przebacz mi...

Po kredowobiałej twarzy stoczyły się wielkie łzy. Rzęsy zatrzepotały i nowe łzy wytrysnęły spod zaciśniętych powiek.

– Przepraszam – szlochała. – Och, Nick, tak bardzo, bardzo przepraszam...

– Zabiję cię, ty podła dziwko, przysięgam, że cię zabiję!

Chwycił ją za poły szlafroka i szarpnięciem poderwał na równe nogi.

– Jak mogłaś?! – wykrzyczał jej w twarz i odepchnął brutalnie.

Nie zwracając uwagi na jej krzyk, gdy upadła, wbiegł do sypialni. Wyciągnął walizkę i zaczął się pakować. Usłyszał, że drzwi się otwierają.

– Co robisz?

– Odchodzę. Muszę wyjść, zanim zrobię coś, czego mógłbym żałować. Resztę rzeczy wezmę innym razem.

Wychodząc, rzucił klucze na telewizor i zatrzasnął za sobą drzwi.

Cassie wróciła do pracy po tygodniu. Ale takiego tygodnia nie chciałaby przeżyć nigdy więcej.

Nick nie dał znaku życia. W końcu musiała porzucić nadzieję.

Wiedziała, że spotkają się w szpitalu, ale na razie nie chciała się nad tym zastanawiać. Właściwie to już było bez znaczenia. W środku była martwa.

Za kilka dni otwierano salę operacyjną ortopedii, ale Cassie była pewna, że Nick użyje wszelkich możliwych wpływów, by tam nie wróciła.

Phila Stephensona zastała w dobrej formie. Od jego wypadku minęło już siedem tygodni. Robił nadzwyczajne postępy, ale stale był zniecierpliwiony, że to tak długo trwa. Poszła go odwiedzić w nadziei, że zobaczy w końcu jakąś znajomą twarz, z której nie wyczyta wiadomego pytania. Lecz natychmiast została odarta ze złudzeń.

– Cześć! Lepiej się czujesz? Przyjmij, proszę, wyrazy współczucia...

– Och. – Jej uśmiech przygasł. – A więc wiesz.

– Tak. Naprawdę bardzo mi przykro. To musiało być dla ciebie ciężkie przeżycie.

Odwróciła głowę. W oczach wezbrały łzy. – Przepraszam. Niech to diabli, nie chciałem... Masz. – Podał jej chusteczkę.

Wydmuchała nos i otarła policzki.

– To ja przepraszam. Czasem po prostu...

– Rozumiem. – Westchnął ciężko. – Wiesz, prawdopodobnie nie będę już mógł mieć dzieci. Nawet zakładając, że całość będzie jako tako funkcjonować, nasieniowody są prawie na pewno pozarastane.

Przysiadła na brzegu łóżka i spojrzała mu w oczy.

– Przykro mi. Nie wiedziałam. To znaczy... wiedziałam, że jest takie niebezpieczeństwo, ale Mike Hooper był dobrej myśli.

– No cóż, jeszcze nie przesądził sprawy, ale nie jest już takim optymistą. Ale i tak miałem szczęście. Ocaliłem skórę, a poza tym gdyby nie ten wypadek, nie spotkałbym Linzi. – Zaśmiał się sucho. – Nieszczególny moment, żeby się zakochać, co? Cóż mogę jej zaofiarować? Pokiereszowane ciało, z którego najprawdopodobniej niewiele będzie mieć pożytku, i zawód pod znakiem zapytania.

Phil był reporterem. Ta praca wymagała szybkości. Jakiekolwiek ograniczenie fizyczne mogło położyć kres jego karierze.

– Mógłbyś sprzedać jakiemuś pismu swoją historię. Do końca życia nie musiałbyś pracować.

– Nie sądzę, żeby mi aż tyle zapłacili – zachichotał.

– A Linzi? Jak ona to widzi?

– Nie wiem, naprawdę. Trzymałem swoje uczucia w tajemnicy, bo, jak ci już mówiłem, tak śmiesznie mało mam jej do zaoferowania, że nie byłoby w porządku wywierać na nią jakąś presję. Za nic w świecie nie chciałbym, żeby zgodziła się wyjść za mnie z poczucia winy.

– A może ona też się w tobie zakochała? W końcu nie musi tu przychodzić, a ciągle przychodzi.

Wyraz jego twarzy świadczył, że nie ma wielkiej nadziei.

– Może czuje się winna – powtórzył posępnie. – Och, nie wiem. Gdybym chociaż miał pojęcie, w jakim będę stanie, kiedy to wszystko się skończy!

Cassie ścisnęła go za rękę i wstała.

– Czas pokaże. Musisz czekać. Przecież jest coraz lepiej. No, miło mi cię było zobaczyć.

Obrzucił ją krytycznym spojrzeniem.

– Nie miej mi za złe tej uwagi, ale wyglądasz jak śmierć na chorągwi.

– Ale czuję się dobrze. Wolę być tutaj, pracować. Muszę sobie jakoś poradzić.

Siedziała właśnie nad stertą wydruków komputerowych, gdy wszedł Nick.

– Przepraszam – rzekł, patrząc przez nią jak przez szybę i podniósł słuchawkę telefonu.

– Nie przeszkadzaj sobie – mruknęła.

Starała się nie zwracać na niego uwagi, tak samo jak on nie zwracał uwagi na nią. Ale obrzuciła go ukradkowym spojrzeniem i zdumiała się, jak źle wyglądał. Nagle ich oczy się spotkały. Po dłuższej chwili Nick odwrócił wzrok, a ona, opuściwszy głowę, wpatrzyła się w litery i cyfry pozbawione w tej chwili wszelkiej treści. Nikt nigdy nie patrzył na nią w taki sposób, z taką nie skrywaną nienawiścią.

Sięgnęła po swoją kawę, ale ręce tak jej się trzęsły, że zalała sobie cały wydruk.

– Cholera!

Porwała garść chusteczek higienicznych i bezskutecznie próbowała oczyścić papiery. W końcu zmięła wszystko w dużą kulę i cisnęła ją w drugi koniec pokoju.

Nick przyglądał jej się zimno.

– Cóż to, czyżby wyrzuty sumienia tak wytrącały cię z równowagi? – spytał ironicznie.

Patrzyła na niego dłuższą chwilę. Jakże bolało ją serce!

– Ty mnie chyba serdecznie nienawidzisz – szepnęła.

– Mało powiedziane! – prychnął. – Będziesz tu cały dzień?

Skinęła głową.

– W czasie lunchu chcę pojechać do mieszkania i zabrać resztę rzeczy.

Spuściła wzrok. Nie była w stanie na niego patrzeć.

– Dobrze.

Drzwi zamknęły się cicho. Z westchnieniem wróciła do komputera, próbując zmusić go do wyjawienia swoich sekretów.

Salę operacyjną otwierano zaraz po Wielkanocy, ale Cassie nie znalazła się na liście personelu. Nic dziwnego. Przełożona pielęgniarek powiedziała jej, że ma zostać na ortopedii do powrotu siostry Crusoe, a potem, jeśli zechce, będzie mogła wrócić na blok.

Od Mary-Jo Cassie słyszała, że jej miejsce zajęła Alice i że Nickowi źle się z nią współpracuje.

– I bardzo dobrze – mruknęła.

Mary-Jo przyglądała się przyjaciółce z troską w oczach.

– Co się z wami stało? Dopóki nie poroniłaś, byliście tacy szczęśliwi.

– Czyżby? – Cassie zaśmiała się głucho. – Chyba oboje po prostu udawaliśmy. Bez dziecka wszystko straciło sens.

– Biedactwo. A ja myślałam, że dla ciebie to naprawdę było to.

– Bo dla mnie było. Ale dla Nicka... To wszystko z powodu jego syna. Nie mógł znieść myśli, że miałby przejść przez to całe piekło z kolejnym dzieckiem. Uważał, że mniejszym złem będzie małżeństwo. Ale to nie zdałoby egzaminu. On mnie po prostu nie kochał.

– Och, trele-morele!

– Co?

– Oczywiście że cię kochał. – Mary-Jo wzruszyła ramionami. – I założę się, że ciągle jeszcze kocha. Patrzy na ciebie jak na coś najcenniejszego na świecie.

Cassie odpowiedziała gorzkim śmiechem.

– Gdybyś zobaczyła, jak teraz na mnie patrzy, na pewno byś tak nie myślała. On mnie nienawidzi, M-J. Nienawidzi z całej duszy. Obwinia mnie za to poronienie. Z początku myślałam, że ma rację. Ale mój lekarz twierdzi, że w dwunastym tygodniu poronienia są stosunkowo częste i że nie mam powodu czuć się winną.

– Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? Na miłość boską, Cassie, nie mówże o tym tak, jakbyś przerwała ciążę!

– Ale ja się rzeczywiście forsowałam, nawet kiedy kiepsko się czułam. Powinnam była wziąć zwolnienie, ale tak mało było ludzi...

– A kiedy jest dużo?! – prychnęła Mary-Jo. – Lekarz ma rację, Cassie. To nie twoja wina. Przestań się zadręczać. Słuchaj, muszę lecieć. Uważaj na siebie. Jesteś bardzo blada. Uciekam, bo jeszcze się spóźnię i Nick rzuci we mnie narzędziem.

– Nie wątpię, że trzęsiesz się ze strachu.

– Jak galareta. Pa.

– Pa.

Cassie odprowadziła ją wzrokiem. A więc Nick zrobił się taki nieznośny w pracy? Świadomość, że on też jest nieszczęśliwy, przyniosła jej ponurą satysfakcję.

W następnym tygodniu z hukiem wyszły na jaw sprawki Charlesa Armitage’a i jego kumpli. Śledztwo dobiegło końca, a jego rezultatem była między innymi decyzja o zamknięciu z końcem kwietnia kilku oddziałów szpitala. Pacjentów zaczęto stopniowo przenosić do innych placówek. Poważnej redukcji miała ulec między innymi ortopedia. Ich sala operacyjna, dopiero co otwarta, miała zostać zamknięta, tym razem na dobre. Cały personel pielęgniarski stracił pracę.

Co do lekarzy, Miles Richardson odchodził na wcześniejszą emeryturę, a Nick został na bruku. Miles powiedział mu o tym w piątek, tuż przed jego wyjazdem do Suffolk.

– Przykro mi, chłopie. Nie wiem, gdzie pójdziesz, ale będę szczęśliwy, mogąc ci służyć najlepszymi referencjami. Jesteś świetny. To naprawdę cholerna strata.

Wzruszony pochwałą Milesa Nick odchrząknął.

– Dziękuję, panie doktorze.

– Nie „panuj” mi, Nick. Będzie mi brakowało ciebie i Cassie. Przykro mi z powodu tej ciąży. A jeszcze bardziej mi przykro, że wam się nie ułożyło. Ale może kiedy ona przyjdzie do siebie...

– Chyba najlepiej będzie, jeśli każde z nas pójdzie swoją drogą. Przepraszam, ale trochę się śpieszę. Zabieram dziś Tima na weekend.

Opuściwszy Milesa, ruszył korytarzem w kierunku wyjścia. Nagle się zatrzymał. Przy drzwiach stała Cassie. Przyglądała mu się niepewnie.

– Nick? – zagadnęła.

Spojrzał na nią. Boże, jak ona wygląda! Chuda i wymizerowana, pusty wzrok. Może poczucie winy jest wystarczającą karą?

– Słyszałam, że straciłeś pracę. Przykro mi.

– Ty też straciłaś swoją. Co teraz zrobisz?

– Nie wiem. – Wzruszyła ramionami. – Coś się znajdzie. Jedziesz do Tima?

– Tak.

Pogrzebała w kieszeni i wyciągnęła kopertę.

– Czy możesz mu to dać? Przyglądał się jej podejrzliwie.

– Po co ci korespondencja z moim synem?

– Och, na miłość boską, gdybym knuła jakiś podstęp, mogłabym przecież posłać to pocztą. Napisałam mu o jeżu. Ma małe. Myślałam, że chciałby wiedzieć.

Głos jej się załamał. Nick powoli wziął list.

– Przekażę. Dziękuję, że o nim pomyślałaś.

Odwróciła się i odeszła. Patrzył za nią z ciężkim sercem.

– Dlaczego, Cassie, dlaczego? – szepnął. – Mogło być tak pięknie...

W niedzielę, gdy Nick odwiózł Tima, zamiast uciekać do Londynu został na kolacji z Jennifer i Andrew. Tim leżał już w łóżku, a oni gawędzili w kuchni. Nick opowiedział im o stracie pracy i o Cassie. Oboje byli zaszokowani.

– Myślałam, że zabrałeś wtedy Tima do swoich rodziców, bo Cassie źle się czuła, a nie... Och, Nick!

– Szare oczy Jennifer były pełne ciepła i współczucia.

– Och, kochany!

Przykryła jego dłoń swoją i uścisnęła. Lecz Nick wyrwał jej rękę, gwałtownie wstał i wbił puste spojrzenie w okno.

– Zostaw go – powiedział cicho Andrew.

– Przepraszam – westchnął po chwili Nick. – Nie jestem dobry w przyjmowaniu kondolencji.

– Mogę to zrozumieć – mruknął Andrew. – Słuchaj, pamiętasz, jak mówiłeś, że nie zależy ci już na Londynie?

– Tak, pamiętam. Szczerze mówiąc, nie ma dla mnie znaczenia, gdzie będę pracował. A co, masz jakąś propozycję?

– Michael Barrington odchodzi na stanowisko konsultanta do Ipswich. Jak na razie jego miejsce jest wolne.

Nick wodził wzrokiem od jednego do drugiego.

– I nie miałbyś nic przeciwko temu? To znaczy, nie przeszkadzałoby ci, że tu jestem?

– Jakoś przeżyję. – Andrew uśmiechnął się nieznacznie. – Natomiast znam jednego faceta, który byłby absolutnie uszczęśliwiony.

Po raz pierwszy od wielu tygodni w sercu Nicka zapłonął promyk nadziei.

– Cudownie byłoby mieć Tima tak blisko. Musiałbym tylko zaczarować dyrekcję.

– Nie sądzę, żebyś miał z tym wielkie problemy. Mayhew wciąż bardzo dobrze cię wspomina. Pogadam z nim i powiem, żeby do ciebie zadzwonił.

– Chyba powinienem po prostu złożyć podanie. Jennifer roześmiała się.

– Chcesz tę pracę czy nie?

Przyglądał jej się chwilę, po czym kąciki warg uniosły mu się w uśmiechu.

– Tak. Tak, chcę! Koniecznie z nim porozmawiaj. Powiedz mu, że jestem do wzięcia.

– A... – Jennifer zawahała się. – Co z Cassie?

Twarz Nicka stężała.

– Co z Cassie? Z Cassie koniec, Jen. Skończone. Nie ma o czym mówić.

Rozdział 10

– Jesteś proszona na blok operacyjny.

– Co? – Cassie w osłupieniu odłożyła wydruk komputerowy i wlepiła wzrok w Angelę. – Ja?

– Tak, ty. Mają tam jakiś skomplikowany przypadek, a twój mąż rzucił piłę i oświadczył, że nie jest w stanie pracować z Alice. Kazał wezwać ciebie.

– Co za zaszczyt – mruknęła Cassie. – Poradzicie sobie beze mnie?

– Mam nadzieję – rzekła sucho Angela. – Nie ma ludzi niezastąpionych, moja droga. Idź już, bo z tego co słyszałam siostra Crusoe przy nim to anioł!

Cassie śmiechem pokryła zdenerwowanie.

– To tylko pogróżki. W gruncie rzeczy jest bardzo spokojny.

– Aha, spokojny! Zwłaszcza kiedy kopie wózek w drugi koniec sali!

– O Boże! – Cassie popchnęła stertę papierów w stronę Angeli. – W twoje ręce, siostro oddziałowa.

– Dzięki. Moje ulubione zajęcie. Czy to aby nie ty go napuściłaś?

– Możesz mi wierzyć, że wolałabym zostać tutaj!

Na bloku operacyjnym wszyscy chodzili na paluszkach.

– Nareszcie! – ryknął Nick. – Czemu tak długo?

– Kłania się teoria względności. Kiedy czekasz, czas się wlecze. Jak to miło być tak oczekiwaną!

Odburknął coś niewyraźnie i dodał, że skoro już tu jest, mogłaby się pospieszyć.

W szatni zastała wyciągnięte na krzesłach Alice i Mary-Jo.

– Oho, przybyły posiłki. No to bawcie się dobrze, moje miłe – rzekła Alice z filozoficznym spokojem.

– Ja idę lizać rany zadane mojej ambicji.

Cassie włożyła sterylne ubranie i podeszła do umywalki.

– Gotowa?

– Myję się! Uspokój się, Nick.

– Jak mogę się uspokoić? Mam na stole pacjenta ze zmiażdżonym barkiem i muszę operować w asyście kompletnych nieuków! Rusz się, do cholery!

Osuszyła ręce serwetą i rzuciła ją do kosza. – Dobrze. Fartuch, maska, rękawiczki i do roboty.

– Ja naprawdę wiem, co trzeba robić – powiedziała do oddalających się pleców Nicka.

Z ciężkim westchnieniem ubrała się do końca i weszła do sali.

Zdążyła już zapomnieć, jak to jest stać tak blisko niego. Odsunęła się trochę, a on rzucił jej znad maski groźne spojrzenie.

– Czemu stoisz metr ode mnie? Jak możesz stamtąd widzieć, co robię? Wróćże na miejsce, kobieto!

Musiała zmobilizować całą swoją wolę, ale wzięła głęboki wdech i stanęła przy jego boku.

– Teraz lepiej – burknął, a za chwilę dźgnął ją łokciem w klatkę piersiową. – Nie stójże mi na drodze!

– warknął.

Mary-Jo zachichotała.

Cassie straciła panowanie nad sobą. Całe to napięcie spowodowane jego bliskością, koniecznością powściągania emocji wybuchło w niepowstrzymanym śmiechu. Nick wbił w nią palące spojrzenie.

– Co cię tak bawi? – syknął.

– Ty! – powiedziała otwarcie. – Jesteś po prostu śmieszny!

Odetchnął głęboko i rozejrzał się po twarzach wokół siebie.

– Przepraszam. Możemy kontynuować?

Odpowiedziało mu zbiorowe westchnienie ulgi.

Od tej chwili już się nie odzywał, jeśli nie liczyć próśb o narzędzia i sporadycznych uwag skierowanych do anestezjologa. Po około godzinie skończył. Cassie zaczęła liczyć gaziki, a on zaszył ranę.

Gdy wyszli, zwrócił się do niej z niepewnym uśmiechem.

– Dzięki. Zdaję sobie sprawę, że naszą znajomość trudno nazwać udaną, ale chcę, żebyś wiedziała, że jesteś najlepszą instrumentariuszką, z jaką kiedykolwiek pracowałem.

Z trudem powstrzymała się, żeby nie wybuchnąć płaczem.

– Dziękuję – odparła drżącym głosem i uciekła do szatni.

– W porządku? – spytała łagodnie Mary-Jo.

– Przeżyję. Muszę już wracać na oddział. Mało nas tam ostatnio.

Przyszła w samą porę. Fizjoterapeutka postanowiła po raz pierwszy spionizować Phila Stephensona. Wspólnie pomogły mu przełożyć nogi przez krawędź łóżka i zsunąć się na brzeg.

Właśnie miał przenieść ciężar ciała na stopy, gdy Cassie rzuciła okiem na drzwi i ujrzała w nich Linzi.

Wpatrywała się w nogi Philipa. Twarz miała kredowobiałą.

– O Boże! – wyszeptała.

Cassie przyjrzała się Philipowi. Miednicę miał nadal unieruchomioną, nogi cienkie, wychudzone, uda i brzuch całe w pomarszczonych bliznach. Znów przeniosła wzrok na Linzi. Opierała się ciężko o framugę. Była wstrząśnięta.

– Och, Phil – szepnęła drżącym głosem i po policzkach spłynęły jej wielkie łzy.

Jej dłoń powędrowała do ust. Stłumiwszy krzyk, odwróciła się i uciekła.

– Pójdę po nią – zaproponowała Cassie. Philip przytrzymał ją zaskakująco silnie. Jego twarz była jak martwa.

– Nie. Niech idzie.

– Ona wróci, Phil.

– Nie, Cassie. Nie sądzę. Widziałaś jej twarz? Żadne poczucie winy nie przezwycięży wstrętu.

Nieoczekiwanie odepchnął się od brzegu łóżka i uczepił się Cassie i fizjoterapeutki.

– Pomóżcie mi – warknął.

W jego głosie dźwięczał taki ból, że Cassie mało serce nie pękło.

Powoli obeszli pokój i odprowadzili go do łóżka.

– Świetnie – powiedziała wesoło fizjoterapeutka. – Wkrótce będziesz biegał.

Odwrócił głowę. Fizjoterapeutka wzruszyła ramionami i spojrzała pytająco na Cassie.

– Zostanę – zasygnalizowała pielęgniarka samymi wargami i zwróciła się do niego.

– Jak się czujesz, Phil?

– A jak myślisz?

– Słuchaj, to był po prostu chwilowy szok. Na pewno przez to żelastwo.

– Bądź uczciwa, Cassie. Popatrz na mnie. Czy ty byś mnie chciała?

Spojrzała mu w oczy.

– Gdybym cię kochała, nie miałoby to dla mnie znaczenia. Nic nie miałoby znaczenia. W miłości tak już jest.

– Ty i Nick zerwaliście ze sobą?

– Tak. – Odwróciła wzrok.

– Przykro mi. Wiem, jak go kochałaś. Ciągle go kochasz, prawda?

– Tak. – Skinęła głową. – Ciągle go kocham i chyba zawsze będę go kochać.

– Ach, Cassie – westchnął ciężko Phil. – Dlaczego musiałem spotkać Linzi teraz, gdy tak mało mogę jej zaofiarować?

Mówił zdławionym głosem, a na jego poduszkę spadła samotna łza.

– Niezła z nas para, co Phil?

Podała mu chusteczkę, którą na moment przycisnął do oczu. Uśmiechnął się blado.

– Przepraszam. – Odetchnął głęboko i uścisnął jej dłoń. – Co zamierzasz teraz zrobić ze swoim życiem?

– Nie wiem. Co mogę zrobić? Pozbierać się i zacząć od nowa. Nie mam innego wyjścia. A ty?

– On ożeni się ze mną. Przynajmniej taką mam nadzieję – usłyszeli.

Phil odwrócił się ku drzwiom. Na jego twarzy malowało się niedowierzanie.

– Linzi?

Cassie zsunęła się z brzegu łóżka i wymknęła się na korytarz, cichutko zamykając drzwi. Obok niej przystanęła Sue.

– Co to ma znaczyć? Linzi wchodzi, potem wybiega, potem wpada z powrotem... Co się dzieje?

– Zdaje się, że właśnie mu się oświadczyła.

– Jak romantycznie! – rozmarzyła się Sue. – Uwielbiam szczęśliwe zakończenia, a ty?

Cassie odpowiedziała wymuszonym uśmiechem.

– Ciekawe, czy nie znalazłoby się jeszcze jakieś jedno... – powiedziała cicho.

Tego samego dnia koło południa Miles wezwał Nicka do swojego gabinetu.

– Siadaj, siadaj. Kawy?

– Chętnie, dziękuję.

Miles postawił przed nim kubek i opadł na krzesło.

– Słyszałem, że urządziłeś na bloku małą scenę.

– Tak. – Nick westchnął ciężko. – Przepraszam.

Niesłusznie wydarłem się na Alice. To nie była jej wina.

– Ja cię rozumiem. Kto raz pracował z Cassie, nie chce pracować z nikim innym. Prosiłem, żeby ją przenieść z powrotem na blok, ale podobno jest na razie niezbędna na oddziale.

– Ja też prosiłem, ale mojej opinii nikt nie bierze pod uwagę. Wszyscy myślą, że po prostu chcę być z żoną.

– A chcesz? – Miles obrzucił go badawczym spojrzeniem.

Nick drżącą ręką zamieszał kawę. – Tak. Chcę.

– To czemu nie spróbujesz tego naprawić?

– Ponieważ ona zabiła moje dziecko – rzekł cicho.

– Bzdura! Co ty pleciesz?

– To nie było poronienie. Ona przerwała ciążę.

– Nonsens, Nick. Znam Cassie od lat. Coś podobnego nawet nie przeszłoby jej przez myśl. Dlaczego tak sądzisz?

– Sama się do tego przyznała.

Miles był wyraźnie wstrząśnięty.

– Coś takiego. Biedactwo. Musiało się z nią dziać coś bardzo złego.

– To moja wina. Zmusiłem ją do małżeństwa. Nie dałem jej wyboru.

– A teraz nie możesz jej wybaczyć?

Spojrzał na swoje ręce, ręce, którymi ją pieścił, przytulał, a w końcu odepchnął.

– To już nie o to chodzi. Ona nie może wybaczyć sobie. To ją zabija. Ale wkrótce zejdę jej z drogi i wtedy może wróci do równowagi. Staram się o miejsce w Suffolk.

– Tak, o tym też chciałem z tobą porozmawiać. Tamtejszy konsultant, Mayhew, dzwonił do mnie. To wprawdzie niemal formalność, ale chce, żebym ci dał referencje. I co mam mu napisać o twoim zachowaniu na bloku operacyjnym?

– Nie wiem. – Nick nie zareagował na uśmiech Richardsona. – Napisz mu, że coś mnie napadło. Nieważne. Wszystko nieważne...

Głos mu się załamał.

– Miles... jaja kocham.

– Więc powiedz jej to. Idź do niej, porozmawiaj. Nigdy nie jest za późno, żeby przebaczyć, Nick, sobie i drugiemu człowiekowi. Proszę, spróbuj. Najwyżej się nie uda.

Nick zaśmiał się gorzko.

– To wszystko, co masz mi do powiedzenia?

– Powiedz, widzisz jakiś inny sposób?

– Nie. – Wstał. – Masz rację. Nie ma innego sposobu. Muszę spróbować. Nie mam nic do stracenia.

Gdy zadzwonił dzwonek u drzwi, Cassie siedziała w ogrodzie i rzucała okruszyny rudzikowi. Otworzyła i osłupiała.

– Nick? Co cię sprowadza?

Miał ze sobą róże i frezje. Wyczuła ich zapach, zanim podał jej bukiet.

– Chciałem z tobą porozmawiać. Mogę wejść?

Gdy brała kwiaty, trzęsły jej się ręce, aż papier szeleścił.

– Rozgość się. Wstawię je tylko do wody.

Poszła do kuchni. Napełniła wodą stary dzbanek.

Ułożyła kwiaty, nastawiła wodę w czajniku, umyła kilka kubków, wytarła ręce. Dopiero po chwili z bijącym sercem wróciła do salonu. Nick stał przy biurku i pilnie się czemuś przyglądał.

– Co to jest? – W jego głosie brzmiało napięcie. Serce Cassie zamarło.

– Zdjęcie usg.

– Dziecka? Przytaknęła.

– Wiem, że nie powinnam tego trzymać, ale to wszystko, co mi zostało...

Chwilę patrzył na zdjęcie, po czym odłożył je i skierował wzrok na nią.

– Przerwałaś tę ciążę, Cassie?

– Co? – Krew odpłynęła jej z twarzy. – Co ty wygadujesz, Nick?

– Odpowiedz!

– Nie! Oczywiście, że nie! Na Boga, Nick, skąd ci to przyszło do głowy?

– Przecież sama powiedziałaś, że zabiłaś dziecko!

– Bo za ciężko pracowałam, nie odpoczywałam, za mało jadłam, ale nigdy... o Boże, Nick, nie! Jakże mogłabym z zimną krwią zamordować nasze dziecko? Jak mogłeś w ogóle coś takiego pomyśleć?

– Trevor – powiedział chrapliwie. – Trevor tak powiedział, a ja mu uwierzyłem. Sugerował, że dziecko byłoby ci przeszkodą w przyjemnym spędzaniu czasu, gdy mnie nie ma. Uwierzyłem mu. Och, Cassie, co ja zrobiłem? Czy zdołasz mi kiedykolwiek wybaczyć?

– Kiedy ci to powiedział?

– W poniedziałek, tuż przed moim powrotem do domu.

– Jak mogłeś uwierzyć?

– Spytałem cię, czy zabiłaś dziecko, a ty powtarzałaś tylko, że bardzo przepraszasz. Co miałem myśleć?

– Powiedziałam tak, bo byłam udręczona poczuciem winy. Co za straszliwe nieporozumienie!

Podeszła do okna i wpatrzyła się w ciemniejący ogród.

– Czemu dziś przyszedłeś?

– Żeby ci powiedzieć, że cię kocham, że ci przebaczyłem i zapytać, czy ty możesz przebaczyć sobie i wrócić do mnie. Myślę, że to ostatnie jest aktualne, choć okazuje się, że to ja muszę cię błagać o przebaczenie.

Położył dłonie na jej ramionach i przyciągnął do siebie. Głos mu drżał.

– Kocham cię, Cassie. Nie mogę żyć bez ciebie. Czy dasz mi jeszcze jedną szansę? Tak bardzo cię potrzebuję. Jesteś całym moim światem, Cassie. Odezwij się do mnie, kochanie.

Umilkł, a ona wtuliła twarz w jego ramię.

– I jacie kocham. Och, Nick, tak za tobą tęskniłam – wyszlochała.

Ich usta spotkały się i pocałunek przekreślił długie tygodnie cierpienia.

Później, gdy leżeli objęci w łóżku, Nick powiedział Cassie o pracy w Suffolk.

– Byłbym bliżej Tima. Mógłbym chodzić na różne szkolne imprezy, widywać się z nim w dni powszednie. Z dala od niego czuję się samotnie. Nie wiem tylko, jak ty się zapatrujesz na wyprowadzkę z Londynu.

Cassie przywarła do niego jeszcze ciaśniej.

– Nieważne, gdzie będę mieszkać, byle z tobą. Wiem, jak bardzo tęsknisz za Timem. Między innymi dlatego zgodziłam się wyjść za ciebie, bo widziałam, jaki ból sprawia ci rozłąka z dzieckiem.

– Rozłąka z tobą też sprawiła mi straszny ból. Boże, chyba nigdy w życiu nie byłem taki nieszczęśliwy. Kiedy pomyślę, że zostawiłem cię tu samą, po stracie dziecka, że napadłem na ciebie jak furiat...

– Przestań – przerwała, chcąc być sprawiedliwa. – Gdybym postąpiła tak, jak myślałeś, miałbyś pełne prawo. Ja w każdym razie uważałam, że na to zasługuję.

– Bzdura, Cassie. To ja powinienem był cię powstrzymać, żebyś się nie przemęczała.

– Przecież próbowałeś. Aleja przyjmowałam to tak, jakby chodziło ci o dziecko, tylko o dziecko. A chciałam, żebyś mnie kochał dla mnie samej.

Jego oczy nigdy nie były tak błękitne.

– Ależ ja cię kochałem, Cassie. Zakochałem się w tobie już wtedy, gdy wpadłaś na mnie na korytarzu, gdy pierwszy raz cię dotknąłem. Nie chciałem tego, szczególnie odkąd zdałem sobie sprawę, że to ty rozbiłaś małżeństwo Jodie i Simona, ale nie mogłem ci się oprzeć.

Zdumiona, szeroko otworzyła oczy.

– Nie miałam z tym nic wspólnego. Oni rozeszli się na długo potem, jak się dowiedziałam, że w ogóle jest żonaty.

– Nie wiedziałaś?

– Oczywiście, że nie! Doprawdy, za kogo ty mnie masz, Nick?

– Przepraszam – westchnął ciężko. – Przez całe lata wybierałem sobie kobiety, które nie chciały się angażować uczuciowo, którym wystarczała ta odrobina, jaką mogłem im dać i nie oczekiwały niczego więcej. A teraz, kiedy wreszcie spotkałem prawdziwą, ciepłą, uczciwą dziewczynę, nie umiem z nią postępować. – Uścisnął jej palce. – Kochałem Jennifer. Ona jest taka jak ty: dobra, szlachetna, uczciwa. Lecz ja potraktowałem ją jak śmieć. Teraz ma to, na co zasługuje i naprawdę się z tego cieszę, ale ponieważ już od tak dawna nikomu na mnie nie zależało, po prostu nie śmiem w to uwierzyć. Tak zgorzkniałem, że nie umiem się poznać na autentycznej uczciwości.

– Jakbym siebie słyszała! Kiedy Jodie przyszła mnie prosić, żebym dała spokój Simonowi, byłam przerażona. Nie miałam pojęcia, że jest żonaty. Więc kiedy się dowiedziałam o Timie, od razu uznałam, że okłamujesz mnie tak samo jak on. Myślałam sobie: „Dwa razy ten sam błąd! Ależ się znam na ludziach, nie ma co!”.

– Rzeczywiście. Leżysz ze mną w łóżku. To chyba nie najlepiej o tobie świadczy – zaśmiał się.

Uniosła się na łokciu i zajrzała mu w oczy.

– Czy możemy zacząć od nowa? Żadnych kłamstw, żadnych sekretów, jeśli czegoś nie rozumiemy, pytamy. Dobrze?

– Och, Cassie, niczego bardziej nie pragnę. – Porwał ją w ramiona i czule pocałował. – Kocham cię. Przepraszam, że nie umiałem ci tego okazać, ale to się zmieni. Od zaraz.

– No dobrze. Masz tę pracę.

Nick uścisnął wyciągniętą nad biurkiem dłoń Mayhewa.

– Dziękuję. Bardzo się cieszę.

– Świetnie. Jest tylko jedna kwestia. – Tak?

– Współpraca z instrumentariuszkami.

– Ach, tak... – Nick odchrząknął. – To się więcej nie powtórzy. Widzi pan, panie doktorze, zapomniałem powiedzieć, że mogę przyjąć tę pracę tylko pod pewnym warunkiem.

Mayhew pytająco uniósł brwi.

– Przychodzę z własną instrumentariuszką.

– A czy jest jakiś szczególny powód, dla którego ta właśnie instrumentariuszką jest ci niezbędna?

– Tak. – Nick uśmiechnął się szeroko. – To moja żona.

– No cóż – Mayhew spojrzał na jakiś papier na swoim biurku. – Sądzę, że w interesie bezpieczeństwa publicznego lepiej będzie przyjąć także twoją żonę, Nick. Nawet zdaje mi się, że właśnie w tej chwili ma rozmowę z przełożoną pielęgniarek. A więc witam w zespole.

Nick roześmiał się szczerze i głośno, jak nie śmiał się od dawna.

– Dziękuję. Bardzo dziękuję.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Cieszę się, że wracasz.

– I ja się z tego cieszę.

– Oczywiście zdajesz sobie sprawę, że cały personel żeński będzie zdruzgotany na wieść, że wracasz z żoną?

– Trudno. Czy mogę teraz po nią pójść? Chciałbym ją panu przedstawić.

– Zdaje się, że już czeka.

Nick otworzył drzwi. Za nimi stała Cassie. Na jej wargach igrał uśmiech.

– Ty żmijko – powiedział. – Umawialiśmy się przecież, że nie będzie więcej sekretów.

– To należy do kategorii niespodzianek.

– Dostałaś?

– Oczywiście. A ty?

– Ja nie.

– Co?!

– No dobrze, dostałem – ustąpił. – Powiedziałem, że możemy pracować tylko razem i tak bardzo chcieli zatrudnić ciebie, że zgodzili się i na mnie. – Musnął jej wargi pocałunkiem. – Gratulacje.

– I vice versa.

– Stanowimy nadzwyczajny zespół.

– Mhm.

– Kocham cię.

– Twój nowy szef na nas patrzy. Chciałabym go poznać.

Nick sięgnął ręką do tyłu i zamknął drzwi.

– Później. Na czym to stanęliśmy... ?