JOHN GISHAM

OMINĄĆ ŚWIĘTA

(Przełożył: Jan Krasko)

ROZDZIAŁ 1

Poczekalnia była zapchana zmęczonymi podróżnymi, których większość tłoczyła się pod ścianami, ponieważ wszystkie znajdujące się tam plastikowe krzesła były od dawna zajęte. Każdy przylatujący i odlatujący samolot zabierał co najmniej stu pasażerów, tymczasem krzeseł było zaledwie kilkadziesiąt.

Zdawało się, że na wieczorny lot do Miami czeka tysiąc osób, ciepło opatulonych i obwieszonych podróżnymi torbami, zmęczonych i znużonych przebijaniem się przez zakorkowane ulice miasta i tłum w holu głównym oraz przejściem przez odprawę bagażową. Był wtorek przed Dniem Dziękczynienia, na wszystkich lotniskach najbardziej ruchliwy dzień roku. Potrącając się, tłocząc i przepychając w stronę wejścia, wielu z nich po raz setny zadawało sobie pytanie, dlaczego właściwie postanowili lecieć akurat tego dnia.

Powody były różne i w tej chwili zupełnie nieistotne. Jedni próbowali się uśmiechać, inni czytać, ale utrudniał im to ścisk i hałas. Jeszcze inni gapili się w podłogę i po prostu czekali. Stojący w pobliżu Święty Mikołaj, chudy i ciemnoskóry, irytował ich brzękliwym dźwiękiem dzwonka i świątecznymi życzeniami, które wygłaszał monotonnym basem.

Nadeszła mała, trzyosobowa rodzina. Spojrzeli na numer wejścia, zobaczyli kłębiący się tłum i przystanęli na końcu korytarza.

Córka była młoda i piękna. Miała na imię Blair i najwyraźniej tylko ona leciała do Miami. Rodzice nie. Wszyscy troje popatrzyli na zatłoczoną salę i tak jak pozostali podróżni zadali sobie w duchu pytanie, dlaczego właściwie wybrali akurat ten dzień.

Już nie płakali, przynajmniej ojciec i córka. Blair miała dwadzieścia trzy lata i chociaż właśnie skończyła studia - i to z niezłym wynikiem - nie była jeszcze gotowa do rozpoczęcia kariery zawodowej. Jeden z jej przyjaciół wyjechał do Afryki jako ochotnik Korpusu Pokoju i to podsunęło Blair pomysł, żeby poświęcić dwa lata życia na pomoc bliźnim. Skierowano ją do Peru, gdzie czekały małe peruwiańskie dzikuski: będzie je uczyć czytania i mieszkać w chatce bez kanalizacji, bez elektryczności i bez telefonu. Nie mogła się już doczekać, kiedy wreszcie rozpocznie podróż.

Miała lecieć do Miami, stamtąd do Limy, a potem przez trzy dni jechać autobusem w góry i trafić prosto do innego stulecia. Pierwszy raz w swoim młodym, bezpiecznym życiu miała spędzić święta poza domem. Matka trzymała ją kurczowo za rękę i próbowała być silna.

Już się pożegnali, i to kilka razy. Po raz setny zadali jej pytanie: “Czy na pewno tego chcesz?”

Luter, ojciec rodziny, patrzył na tłum z nachmurzoną miną. Co za obłęd, myślał. Wyrzucił je przy krawężniku przed halą odlotów i przejechał dobrych kilka kilometrów, żeby zaparkować na odległym parkingu. Wrócił na lotnisko zatłoczonym autobusem, a potem wraz z żoną i córką rozpychał się łokciami, żeby dotrzeć do tego wejścia. Martwił się, że Blair wyjeżdża, a skłębiony tłum działał mu na nerwy. Był w parszywym nastroju. Wkrótce miał być w jeszcze gorszym.

Nagle ożył stojący przy drzwiach pracownik hali odlotów i podróżni przesunęli się o kilka centymetrów do przodu. Zabrzmiało pierwsze ogłoszenie, to, w którym proszono do wyjścia osoby starsze i pasażerów pierwszej klasy. Przepychanie się przybrało na sile.

- Chyba już pójdziemy - powiedział Luter, patrząc na córkę, swoje jedyne dziecko.

Objęli się, z trudem powstrzymując łzy.

- Rok przeleci jak z bicza strzelił - powiedziała z uśmiechem Blair. - W następne święta będę już w domu.

Nora, jej matka, zagryzła wargę, kiwnęła głową i pocałowała ją jeszcze raz.

- Proszę, uważaj na siebie - powiedziała; nie mogła przestać tego powtarzać.

- Nic mi nie będzie.

Puścili ją i bezradnie patrzyli, jak dołączywszy do długiej kolejki, krok po kroku zaczyna się od nich oddalać: od nich, od bezpiecznego domu i od wszystkiego, co dotąd znała. Oddając kartę pokładową, odwróciła się jeszcze i uśmiechnęła do rodziców po raz ostatni.

- No dobrze - mruknął Luter. - Dość tego. Da sobie radę. Nora nie odpowiedziała: patrzyła za znikającą córką i nic nie przychodziło jej do głowy. Odwrócili się i dołączyli do tłumu ludzi zmierzających korytarzem w stronę wyjścia. Szli, mijając po drodze Świętego Mikołaja z irytująco brzękliwym dzwonkiem i rzędy maleńkich, zatłoczonych sklepików.

Kiedy wyszli z terminalu i stanęli w kolejce do autobusu, zaczęło padać. Kiedy autobus wjechał na mokry parking i wyrzucił ich dwieście metrów od samochodu, lało już jak z cebra. Wykupienie samochodu od zachłannych władz lotniska kosztowało Lutra siedem dolarów.

W drodze do miasta Nora w końcu się odezwała.

- Poradzi sobie?

Luter słyszał to pytanie tak często, że odpowiedział jak automat.

- Na pewno.

- Naprawdę tak myślisz?

- Oczywiście. - Myślał tak czy nie, jakie to miało teraz znaczenie? Blair wyjechała i nie mogli jej już powstrzymać.

Zacisnął ręce na kierownicy, przeklinając w duchu coraz wolniejszy ruch. Nie wiedział, czy żona płacze, czy nie, ale nic go to nie obchodziło. Chciał tylko dotrzeć do domu, wysuszyć się, usiąść przy kominku i poczytać gazetę.

Niecałe cztery kilometry od domu Nora oznajmiła nagle:

- Muszę kupić kilka rzeczy w spożywczym.

- Pada - burknął Luter.

- Trudno.

- Nie możesz z tym zaczekać?

- Nie musisz wysiadać. To potrwa tylko chwilę. Jedź do Chipa.

Więc pojechał do Chipa, sklepu, którego nie znosił za horrendalne ceny, nadętą obsługę i za beznadziejne miejsce. Wciąż padało, ale Nora oczywiście nie mogła wybrać Krogera, gdzie parkowało się tuż przed drzwiami i dawało nura prosto do sklepu. Nie, musiała wybrać Chipa, gdzie trzeba było parkować na odległym parkingu i dawać nura w ulewę.

A czasami nie parkowało się w ogóle. Jak właśnie tego dnia. Po prostu brakowało miejsc. Nawet drogi pożarowe były zastawione. Luter na próżno krążył dobrych dziesięć minut, wreszcie Nora powiedziała stanowczo:

- Wysadź mnie przed drzwiami. - Była wyraźnie poirytowana jego nieudolnością.

Luter skręcił, zatrzymał samochód przed restauracją z hamburgerami i warknął:

- Daj listę.

- Ja pójdę - mruknęła, udając, że naprawdę chce iść. Tymczasem to on miał wyjść na deszcz i oboje o tym dobrze wiedzieli.

- Daj listę.

- Kup białą czekoladę i pół kilo orzeszków pistacjowych - odrzekła z ulgą Nora.

- To wszystko?

- Tak, tylko weź czekoladę od Logana, taką w półkilogramowych blokach, i pistacje od braci Lance.

- I nie mogłaś z tym zaczekać?

- Nie, nie mogłam. Robię deser na jutrzejszy lunch. Jeśli nie chcesz iść, to zamknij się. Pójdę sama.

Luter wysiadł i trzasnął drzwiami. Pierwszy krok, drugi, za trzecim wdepnął w płytką dziurę. Prawą kostkę omyła mu zimna woda, która szybko wpłynęła do buta. Na sekundę zastygł bez ruchu, żeby złapać oddech, a potem ruszył przed siebie na palcach, omijając krążące samochody i rozpaczliwie wypatrując podstępnych kałuż.

Chip uważał, że nie ma to jak wysokie ceny i umiarkowany czynsz. Jego sklep mieścił się w bocznej uliczce, tak że nie było go znikąd widać. Tuż obok był sklep z winem, prowadzony przez jakiegoś Europejczyka, który twierdził, że jest Francuzem, chociaż plotka głosiła, że wyemigrował z Węgier. Mówił koszmarną angielszczyzną, ale szybko nauczył się języka zdzierców i lichwiarzy; pewnie od swego sąsiada. Jednakże fakt pozostawał faktem: wszystkie sklepy w tak zwanej Dzielnicy, jak nazywano ten rejon miasta, słynęły z horrendalnych cen.

I we wszystkich panował horrendalny tłok. Przed sklepem serowarskim stał Święty Mikołaj, który podzwaniał takim samym dzwonkiem jak Mikołaj z lotniska. Z głośnika ukrytego nad drzwiami sklepu o nazwie Matka Ziemia, którego wysuszeni na wiór klienci bez wątpienia nosili sandały nawet w listopadzie, niosły się rzężące dźwięki świątecznej piosenki Rudolf, czerwononosy renifer. Koszmar. Luter nie znosił tego sklepu, nie zbliżał się nawet do drzwi. Nora kupowała tam zioła, ale dlaczego akurat tam, tego nie wiedział. Stary Meksykanin, właściciel sklepu tytoniowego - fajka w kąciku ust, kłąb dymu nad głową - radośnie rozwieszał kolorowe lampki w oknie wystawowym, w którym stała już sztuczna choinka obsypana sztucznym śniegiem.

Istniała szansa, że nocą spadnie prawdziwy śnieg. Kupujący nie tracili czasu i śmigali od sklepu do sklepu. Skarpetka przymarzła Lutrowi do prawej kostki.

Przy wejściu nie było koszyków: zły znak, to oczywiste. Luter nie potrzebował koszyka, jednak ich całkowity brak oznaczał, że sklep jest zatłoczony. Przejścia między półkami były wąziutkie, a towary ułożone bez ładu i składu. Żeby zrobić zakupy, trzeba było przejść przez cały sklep, i to kilka razy.

Młody magazynier pracowicie układał świąteczne czekolady. Rzeźnik wywiesił tabliczkę z żądaniem, żeby wszyscy dobrzy klienci natychmiast zamówili świątecznego indyka. Właśnie przyszły świąteczne wina! I świąteczne szynki!

Co za marnotrawstwo, pomyślał Luter. Dlaczego tyle jemy i pijemy, żeby uczcić narodziny Chrystusa? Pistacje znalazł przy orzechach. Dziwne i całkiem sensowne jak na Chipa. W dziale z artykułami do pieczenia oczywiście nie było białej czekolady, więc Luter zaklął pod nosem i ruszył przed siebie, rozglądając się na wszystkie strony. Wpadł na niego ktoś z wózkiem. Przeprosin, rzecz jasna, nie było, bo ten z wózkiem nawet go nie zauważył. Spod sufitu płynęły dźwięki kolędy Niechaj Bóg was ukoi, mili panowie. Jakby Luter potrzebował ukojenia. Równie dobrze mogliby puścić Wesołego bałwanka.

Dwa rzędy półek dalej, tuż obok ryżu ze wszystkich stron świata, znalazł półkę z czekoladą do ciast. Podszedł bliżej i rozpoznał półkilogramowy blok czekolady od Logana. Zrobił jeszcze jeden krok i nagle blok zniknął w drapieżnych szponach srogo wyglądającej matrony, która nawet na niego nie zerknęła. Półeczka na słodycze Logana była pusta. Zrozpaczony Luter rozejrzał się na wszystkie strony, nie dostrzegając ani kawałeczka białej czekolady. Owszem, było mnóstwo ciemno- i jasnobrązowej, ale białej ani śladu.

Kolejka do kasy ekspresowej posuwała się oczywiście wolniej niż te do dwóch pozostałych kas. Upiorne ceny zmuszały do kupowania towarów w małych ilościach, jednak nie miało to żadnego wpływu na szybkość, z jaką klienci wchodzili i wychodzili ze sklepu. Nieuprzejmy kasjer brał każdy artykuł do ręki, uważnie go oglądał i ręcznie wbijał cenę do kasy.

Pakowacze pakowali lub nie, chociaż tuż przed świętami gwałtownie ożywali, by z entuzjastycznym uśmiechem na ustach przypomnieć sobie nazwisko każdego stałego klienta. Był szczyt sezonu napiwkowego, kolejny aspekt świąt Bożego Narodzenia, którego Luter nie znosił.

Ponad sześć dolarów za niecałe pół kilograma pistacji. Odepchnął na bok gorliwego pakowacza i przez ułamek sekundy gotów był go uderzyć, żeby nie odebrał mu bezcennych orzeszków i nie zapakował ich do torby. Wepchnął je do kieszeni płaszcza i szybko wyszedł na dwór.

Przed sąsiednim sklepem zebrał się tłum: wszyscy chcieli popatrzeć, jak stary Meksykanin ozdabia okno wystawowe. A on właśnie podłączył do prądu małe roboty, które ku uciesze gawiedzi brnęły przez sztuczny śnieg. Luter musiał zejść z chodnika na jezdnię i schodząc, zrobił krok w prawo zamiast w lewo. Lewa noga natychmiast zagłębiła się po kostkę w zimnej kałuży. Luter zamarł i gwałtownie wciągnął do płuc mroźne powietrze, przeklinając starego Meksykanina, jego roboty, gapiów i te cholerne pistacje. Podniósł nogę, strząsnął z nogawki brudną wodę i stojąc na krawężniku z przemarzniętymi stopami, przy akompaniamencie brzękliwego dzwonka i ogłuszających dźwięków piosenki Święty Mikołaj przyjeżdża do miasta, stwierdził, że zaczyna nienawidzić Bożego Narodzenia.

Zanim doszedł do samochodu, woda dotarła już do palców u stóp.

- Nie ma białej czekolady - syknął do żony, wciskając się za kierownicę.

Nora ocierała oczy.

- Co znowu? - warknął Luter.

- Właśnie rozmawiałam z Blair.

- Co? Jak to? Wszystko w porządku?

- Tak. Dzwoniła z samolotu. - Nora zagryzła wargę, próbując się opanować.

Ciekawe, ile kosztuje połączenie z wysokości dziewięciu kilometrów, pomyślał Luter. Tak, widział telefony w samolotach. Wystarczy jakakolwiek karta kredytowa.

Blair miała kartę, którą dostała od niego, jedną z tych, które obciążają rachunkami mamusię i tatusia. Z telefonu komórkowego tam do telefonu komórkowego tu, jak obliczył: co najmniej dziesięć dolarów. Na pewno.

I po co? Czuję się dobrze, mamusiu. Nie widziałam was prawie od godziny. Bardzo was kocham. Będę tęsknić. Pa, muszę już kończyć.

Silnik pracował, chociaż Luter nie przypominał sobie, żeby go uruchamiał.

- Zapomniałeś kupić białą czekoladę? - Nora doszła już do siebie.

- Nie, nie zapomniałem. Skończyła się.

- Pytałeś Reksa?

- Kogo?

- Rzeźnika.

- Nie, jakoś nie przyszło mi do głowy, żeby spytać rzeźnika, czy między kotletami i wątróbką nie ukrył przypadkiem białej czekolady.

Szarpnęła za klamkę z całym rozgoryczeniem, jakie mogła z siebie wykrzesać.

- Muszę ją mieć. Dziękuję ci, choć doprawdy nie wiem za co. - I już jej nie było.

- Mam nadzieję, że wdepniesz w kałużę - mruknął Luter. Gotował się ze złości, klął i mamrotał. Podkręcił ogrzewanie i skierował dyszę dmuchawy w dół, żeby ogrzać skostniałe stopy, a potem zaczął gapić się na tłumy ludzi wchodzących i wychodzących z restauracji z hamburgerami. Pobliskie ulice były kompletnie zakorkowane.

Ominąć święta, pomyślał. Jakby to było miło. Strzelić palcami, spojrzeć na kalendarz, a tam: drugi stycznia. Ani choinki, ani zakupów, ani bezsensownych prezentów, ani napiwków, ani kolorowych papierów do pakowania, ani zatłoczonych i zakorkowanych ulic, ani ciasta z owocami, ani whisky czy szynek, których nikt nie chce, ani Rudolfa, ani bałwana na dachu, ani przyjęcia w biurze, ani jednego zmarnowanego centa. Skulił się nad kierownicą, uśmiechnął i czekając, aż ciepłe powietrze rozgrzeje mu stopy, oddał się miłym marzeniom o ucieczce.

Nora wróciła z małym brązowym woreczkiem, który rzuciła obok niego na tyle ostrożnie, żeby czekolada nie pękła, dając mu do zrozumienia, że on jej nie znalazł, a ona tak.

- Wszyscy wiedzą, że trzeba spytać - warknęła, gwałtownie szarpiąc pas.

- Dziwny rodzaj marketingu - myślał na głos Luter. - Ukryć towar u rzeźnika, udać, że go brakuje i ludzie natychmiast zaczną o niego wypytywać. Ukryty jest pewnie droższy.

- Och, przestań już, Luter.

- Masz mokre nogi?

- Nie. A ty?

- Też nie.

- To dlaczego pytasz?

- Po prostu się o ciebie troszczę.

- Myślisz, że nic jej nie będzie?

- Blair? Jest w samolocie. Przed chwilą z nią rozmawiałaś.

- Nie, w tej dżungli.

- Przestań się zamartwiać, dobrze? Ci z Korpusu Pokoju nie naraziliby jej na niebezpieczeństwo.

- Bez niej to już nie to samo.

- Co?

- Święta.

Pewnie, pomyślał Luter i niewiele brakowało, żeby powiedział to na głos. To dziwne, bo manewrując między rzędami samochodów, lekko się do siebie uśmiechał.

ROZDZIAŁ 2

Z cieplutkimi, opatulonymi w grube, wełniane skarpety stopami, szybko zasnął i jeszcze szybciej się obudził. Nora buszowała po domu. Najpierw spuściła wodę w toalecie, pozapalała i pogasiła wszystkie światła, potem poszła do kuchni, gdzie zaparzyła sobie ziołową herbatę, a potem usłyszał, jak idzie do pokoju Blair, bez wątpienia gapi się na ściany i cicho łka na wspomnienie minionych lat. Wreszcie wróciła do łóżka i zaczęła przewracać się z boku na bok, szarpiąc kołdrą i robiąc wszystko, co tylko możliwe, żeby go obudzić. Chciała pogadać. Chciała, żeby zapewnił ją, że Blair nie grożą okropności peruwiańskiej dżungli.

Ale on ani drgnął i oddychał najgłośniej, jak umiał, ponieważ gdyby zaczęli rozmawiać, rozmawialiby do białego rana. Próbował nawet chrapać, co ją chyba uspokoiło.

Przestała się kręcić koło jedenastej. Luter miał szeroko otwarte oczy i upiornie gorące stopy. Zyskawszy absolutną pewność, że Nora śpi, ostrożnie wyślizgnął się z łóżka, ściągnął grube skarpety, cisnął je w kąt i poszedł na palcach do kuchni, żeby napić się wody. Potem zrobił sobie dzbanek bezkofeinówki.

Godzinę później siedział już na dole, w swoim gabinecie. Otwarte akta, mruczący komputer, drukarka wypluwająca tabelę za tabelą: przypominał śledczego, który szuka dowodów rzeczowych.

Z zawodu był księgowym, specjalistą od podatków, dlatego od lat prowadził bardzo staranną dokumentację przychodów i rozchodów. Dowodów przybywało i szybko zapomniał o śnie.

Na poprzednie Boże Narodzenie rodzina Lutra Kranka wydała sześć tysięcy sto dolarów. Sześć tysięcy sto dolarów! Sześć tysięcy sto dolarów na ozdóbki, lampki, kwiaty, nowego Śniegurka i kanadyjski świerk. Sześć tysięcy sto dolarów na szynki, indyki, orzeszki, sery, serki i ciasteczka, których nikt nie jadł. Sześć tysięcy sto dolarów na keksy od strażaków, kalendarze od policjantów i żarówki od tych z pogotowia. Sześć tysięcy sto dolarów na kaszmirowy sweter, którego nie znosił, sportową marynarkę, którą miał na sobie tylko dwa razy, i portfel ze strusiej skórki, który był drogi, brzydki i nieprzyjemny w dotyku. Sześć tysięcy sto dolarów na sukienkę Nory, którą nosiła podczas świątecznej kolacji w firmie, na jej kaszmirowy sweter, który zniknął w szafie zaraz po rozpakowaniu, i na modny szalik, który tak uwielbiała. Sześć tysięcy sto dolarów na kurtkę dla Blair, rękawiczki i buty, na walkmana do biegania i oczywiście na najcieńszy i najmniejszy telefon komórkowy na rynku. Sześć tysięcy sto dolarów na drobniejsze prezenty dla wybranej garstki dalekich krewnych, głównie tych ze strony Nory. Sześć tysięcy sto dolarów na świąteczne kartki ze sklepu papierniczego, trzy sklepy za sklepem Chipa w Dzielnicy, gdzie wszystkie ceny były dwa razy wyższe niż gdzie indziej. Sześć tysięcy sto dolarów na świąteczne przyjęcie, doroczną imprezę u Kranków.

Sześć tysięcy sto dolarów! I co z tego zostało? Najwyżej jeden czy dwa użyteczne przedmioty, nic więcej.

Podsumował straty tak drobiazgowo i skrupulatnie, jakby spowodował je ktoś obcy. Wszystkie dowody pasowały do siebie idealnie i jednoznacznie przemawiały za słusznością jego podejrzeń.

Pewne wątpliwości naszły go dopiero pod koniec, w trakcie analizy kwot, które wydali na cele dobroczynne. Datki na rzecz kościoła, prezenty dla biednych dzieci, dla bezdomnych ze schroniska i dla banku żywnościowego - szybko przejrzał wszystkie dane, by ponownie dojść do tego samego, straszliwego wniosku: sześć tysięcy sto dolarów na Boże Narodzenie.

- Dwanaście procent moich dochodów brutto - wymruczał z niedowierzaniem. - Sześć tysięcy sto dolarów. W gotówce. Z czego tylko sześćset wolne od podatku.

I ze zmartwienia zrobił coś, co robił bardzo rzadko: wyjął z szuflady butelkę i wypił kilka kieliszków koniaku.

Spał od trzeciej do szóstej, a o szóstej ożył z rykiem pod prysznicem. Nora próbowała wyprowadzić go z równowagi przy kawie i owsiance, ale nie zamierzał do tego dopuścić. Przeczytał gazetę, pośmiał się z komiksów, dwa razy zapewnił ją solennie, że Blair świetnie się bawi, pocałował ją na do widzenia i niczym człowiek obarczony ważną misją, popędził do pracy.

Biuro podróży mieściło się w atrium gmachu firmy. Mijał je co najmniej dwa razy dziennie, rzadko kiedy zerkając na wiszące w oknie plakaty z plażami, górami, żaglówkami i piramidami. Było to miejsce dla szczęśliwców, którzy mogli sobie pozwolić na podróżowanie. Nigdy tam nie zajrzał, nigdy nawet o tym nie pomyślał. Urlop spędzał z Norą na plaży, w domku przyjaciela: pięć dni, jeśli tylko pozwalał mu na to nawał pracy.

Wykradł się tuż po dziesiątej. Zszedł schodami, żeby nie musieć się przed nikim tłumaczyć i pognał prosto do biura podróży. Czekała na niego Biff.

Miała we włosach wielki kwiat, była opalona na brąz i wyglądała tak, jakby wpadła do firmy w drodze z plaży na plażę. Jej piękny uśmiech zmroził go i sparaliżował, a pierwsze słowa zdumiały i oszołomiły.

- Chce pan popłynąć w rejs.

- Skąd pani wie? - zdołał wymamrotać tylko tyle, bo Biff już ściskała mu rękę, już prowadziła go do długiego biurka, już wskazywała mu fotel, już siadała na krawędzi blatu. Ma długie nogi, zauważył. Brązowe i długie. Plażowe.

- Grudzień to najlepsza pora - zaczęła i poczuł, że połknął haczyk. Wyjęła broszury, kilogramy broszur, i rozłożyła je na biurku przed jego rozmarzonymi oczami.

- Pracuje pan w tym gmachu? - spytała, delikatnie zbliżając się do kwestii ceny.

- Na piątym piętrze, u Wileya i Becka - odrzekł, nie odrywając wzroku od pływających pałaców i niekończących się plaż.

- Jest pan poręczycielem?

Luter lekko drgnął.

- Nie, księgowym.

- Przepraszam. - Biff ugryzła się w język. Blada cera, podkrążone oczy, granatowa marynarka, kiepska imitacja uniwersyteckiego krawatu: powinna się była domyślić. Cóż, bywa. Sięgnęła po jeszcze bardziej błyszczące broszury. - Niewielu tu od was przychodzi.

- Nie mamy czasu na urlop. Za dużo pracy. Wezmę tę.

- Doskonały wybór.

Doszli do wniosku, że najlepsza będzie “Wyspiarska Księżniczka”, nowiuteńki gigant, statek z kajutami dla sześciu tysięcy pasażerów, z dwunastoma basenami i czterema kasynami. Do tego pięć posiłków dziennie, osiem przystanków na Karaibach - lista luksusów ciągnęła się w nieskończoność. Luter wyszedł z plikiem broszur i chyłkiem wrócił do swego gabinetu na piątym piętrze.

Zasadzkę zaplanował bardzo starannie. Po pierwsze, tego dnia pracował do późna, co nie było niczym niezwykłym, choć sprzyjało temu, co zamierzał zrobić wieczorem. Sprzyjała mu również pogoda, bo na dworze wciąż było pochmurno i posępnie. Kiedy niebo jest szare i pada deszcz, trudniej jest myśleć o świętach. I o wiele łatwiej marzyć o dziesięciu dniach w luksusie i słońcu.

Jeśli Nora przestała martwić się o Blair, na pewno ją do tego zmusi. Tak jest. Po prostu wspomni, że właśnie odkryto nowego, niebezpiecznego wirusa albo że w jakiejś kolumbijskiej wiosce doszło do kolejnej masakry. To wystarczy, żeby straciła głowę i przestała myśleć o świętach. Bez Blair i tak nie będą takie same, prawda?

A może byśmy w tym roku po prostu odpoczęli? Przywarowali gdzieś. Dokądś wyjechali. Uciekli. Trochę sobie pofolgowali.

Nie, Nora nadal była w dżungli; wystarczyło na nią spojrzeć. Objęła go na powitanie i uśmiechnęła się, próbując ukryć, że płakała. Dzień miała względnie dobry. Zjadła lunch z koleżankami i spędziła dwie godziny w klinice dla dzieci, co należało do ciężkich obowiązków każdej wolontariuszki.

Kiedy odgrzewała makaron, ukradkiem nastawił płytę reggae, ale jej nie puścił. Nie, najważniejsze to zgrać wszystko w czasie.

Pogawędzili trochę o Blair i już na początku kolacji Nora sama otworzyła mu furtkę.

- Bez niej święta będą zupełnie inne, prawda?

- Absolutnie - odparł, z trudem przełykając ślinę. - Bez niej to już nie to samo.

- Zostaliśmy sami. Pierwszy raz od dwudziestu dwóch lat.

- To rodzi depresję. Podczas świąt Bożego Narodzenia liczba przypadków depresji wyraźnie wzrasta. - Luter przełknął makaron i znieruchomiał z widelcem w ręku.

- Żeby tak można je było sobie odpuścić... - powiedziała Nora słabym głosem.

Luter drgnął, przekrzywił głowę i nadstawił lepiej słyszące ucho.

- Co się stało?

- Jeszcze nic - odrzekł dramatycznie, odsuwając talerz. - Ale skoro już zaczęłaś o tym mówić, owszem, jest coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać.

- Skończ jeść.

- Już skończyłem - odparł, zrywając się z krzesła. Teczka stała na podłodze zaledwie kilka kroków od niego. Luter gwałtownie ją otworzył.

- Co ty wyprawiasz? - spytała Nora.

- Zaraz zobaczysz. - Stanął po drugiej stronie stołu z wydrukami w ręku. - Oto mój pomysł - oznajmił z dumą. - Pomysł wręcz fantastyczny.

- Zaczynam się denerwować. Luter rozłożył wydruki na stole.

- Moja droga - zaczął - patrz, co zrobiliśmy w zeszłym roku: wydaliśmy sześć tysięcy sto dolarów na święta. Sześć tysięcy sto dolarów.

- Słyszę, nie musisz tego powtarzać.

- Ponad sześć tysięcy dolarów praktycznie na nic. To tak, jakbyśmy wrzucili pieniądze w błoto, roztrwonili je. Oczywiście nie wliczam w to zmarnowanego czasu, twojego i swojego, ulicznych korków, stresu, zmartwień, sprzeczek, kłótni, dąsów i bezsenności, czyli tych wszystkich cudownych rzeczy, które przeżywamy w każde Boże Narodzenie.

- O co ci chodzi?

- Dziękuję za pytanie. - Luter upuścił wydruki i jak zręczny magik przedstawił żonie “Wyspiarską Księżniczkę”. Stół zasłały broszury. - O co mi chodzi? Raczej o co nam chodzi. Karaiby. Dziesięć dni i dziesięć nocy na pokładzie najbardziej luksusowego i najpiękniejszego statku na świecie. Bahamy, Jamajka, Portoryko... Zaraz, chwileczkę.

Wpadł do salonu, wcisnął guzik z napisem “Play”, odczekał, aż zabrzmią pierwsze dźwięki reggae i podkręcił głos. Wrócił do kuchni, gdzie Nora oglądała broszurę.

- Co to jest?

- Reggae, muzyka, której tam słuchają. Na czym skończyłem?

- Skakałeś z wyspy na wyspę.

- Właśnie. Nurkowanie na Kajmanie Wielkim, w Cozumel ruiny starożytnych budowli Majów, surfing na Wyspach Dziewiczych. Dziesięć dni, Noro, aż dziesięć fantastycznych dni.

- Będę musiała trochę schudnąć.

- Przejdziemy na dietę. No więc? Co ty na to?

- Na pewno jest w tym jakiś kruczek.

- Kruczek? Ależ skąd! Po prostu unikniemy świąt. Zaoszczędzimy pieniądze i choć raz wydamy je tylko na siebie. Ani centa najedzenie, którego nie zjemy, na ubranie, którego nigdy nie będziemy nosić, na prezenty, których nikt nie potrzebuje. Ani złamanego centa. Urządzimy bojkot. Całkowity bojkot świąt Bożego Narodzenia.

- To okropne.

- Nie, to cudowne. Tylko w tym roku. Zróbmy sobie przerwę. Blair jest w Peru. Za rok wróci i jeśli zechcesz, znowu wskoczymy w świąteczny chaos. Nie daj się prosić, Noro. Przez dziesięć dni popluskajmy się na Karaibach.

- Ile to będzie kosztowało?

- Trzy tysiące.

- A więc zaoszczędzimy?

- Oczywiście.

- Kiedy wyjeżdżamy?

- W samo południe pierwszego dnia świąt. Umilkli i długo patrzyli na siebie.

Targu dobili w łóżku, przed telewizorem z wyłączonym głosem, pod prześcieradłem, na którym walały się nieprzeczytane czasopisma, przy nocnym stoliku, gdzie leżał plik broszur. On przeglądał dział finansowy jakiejś gazety, ale nic nie widział. Ona czytała książkę, ale nie przewracała kartek.

Kością niezgody były świąteczne datki dla ubogich. Nora po prostu nie chciała z nich rezygnować albo ich sobie odpuścić, jak z uporem powtarzał Luter. Niechętnie odstąpiła od kupna prezentów. Rozpłakała się cicho na myśl, że nie będą mieli choinki, chociaż Luter dobił ją bezlitosnym faktem, że podczas ubierania tego przeklętego drapaka rok w rok na siebie wrzeszczą. No dobrze, a Śniegurek? Nie wystawią na dachu Śniegurka? Jako jedyni na ulicy? Śniegurek sprowokował dyskusję na temat tego, czy nie zrobią z siebie pośmiewiska, czy sąsiedzi nie wyszydzą ich za bojkot świąt.

- No i co z tego? - powtarzał Luter. Co z tego? Niewykluczone, że sąsiedzi i przyjaciele początkowo nie będą tego pochwalać, ale w duchu na pewno im pozazdroszczą. Po prostu spalą się z zazdrości! Noro, dziesięć dni na Karaibach, mówił, aż dziesięć dni. Sąsiadom i przyjaciołom nie będzie do śmiechu, kiedy przyjdzie im odgarniać śnieg z chodnika, prawda? My będziemy wygrzewać się na słońcu, a oni tyć od indyka i tłustych sosów, i nikt nie będzie im kibicował. Dlatego kiedy szczupli i opaleni wrócimy z rejsu, żeby bez najmniejszej obawy wyjść po listy do skrzynki, nikt nie pośle nam szyderczego uśmieszku.

Rzadko bywał równie zdeterminowany. Metodycznie, jeden po drugim, zbijał wszystkie kontrargumenty, dopóki nie pozostał jeden: świąteczne datki dla ubogich.

- Chcesz, żeby głupie sześćset dolarów przekreśliło nasz rejs na Karaiby? - powiedział z sarkazmem.

- Nie, to ty tego chcesz - odparła chłodno.

Właśnie po tych słowach on gwałtownie przesunął się na swoją połowę łóżka, ona na swoją i oboje usiłowali sprawiać wrażenie, że są pochłonięci lekturą.

Po pełnej napięcia, spędzonej w całkowitym milczeniu godzinie Luter skopał z łóżka prześcieradło, ściągnął wełniane skarpety i powiedział:

- Dobrze. Wydamy dokładnie tyle samo co w zeszłym roku i ani centa więcej.

Nora odrzuciła książkę i objęła go za szyję. Przytulili się do siebie, pocałowali, a potem Nora sięgnęła po foldery.

ROZDZIAŁ 3

Chociaż autorem planu był Luter, ogniową próbę jako pierwsza przeszła Nora. W piątek rano, nazajutrz po Dniu Dziękczynienia, zadzwonił do nich pewien wścibski osobnik, za którym nie przepadała. Nazywał się Aubie i był właścicielem Gorczycy, małego, przesadnie wystawnego sklepu piśmienniczego o głupiej nazwie i absurdalnych cenach.

Przekazawszy Norze obowiązkowe życzenia, od razu przeszedł do rzeczy.

- Martwię się trochę o państwa karty - powiedział, udając, że bardzo go to trapi.

- Dlaczego? - spytała Nora. Nie podobało jej się, że nagabuje ją zrzędliwy sklepikarz, który przez resztę roku ledwie raczy się do niej odzywać.

- Zawsze wybiera pani najpiękniejsze. Musimy zamówić je już teraz. - Marny był z niego pochlebca. Powtarzał to każdemu klientowi.

Według danych Lutra, poprzedniego roku wydali na świąteczne karty trzysta osiemnaście dolarów. Pod wpływem chwili Nora uznała, że chyba trochę przesadzili. Trzysta osiemnaście dolarów. Niby niewiele, ale co z tego mieli? Luter kategorycznie odmawiał pomocy przy adresowaniu kopert i naklejaniu znaczków, dostawał białej gorączki, ilekroć pytała go, czy wciągnąć na listę kogoś nowego lub skreślić kogoś starego. Nie chciał oglądać kart, które otrzymywali, a Nora musiała w duchu przyznać, że i jej sprawiały coraz mniejszą radość.

Dlatego wyprostowała się i powiedziała:

- W tym roku nie zamawiamy kart. - Niemal słyszała, jak Luter bije jej brawo.

- Że co proszę?

- To, co pan słyszał.

- Czy mogę spytać dlaczego?

- Nie, absolutnie pan nie może.

Aubie zapomniał języka w gębie. Wyjąkał coś niezrozumiałego, odłożył słuchawkę, a Nora przez chwilę odczuwała ogromną dumę. Szybko jednak przestała być dumna, gdy pomyślała o pytaniach, które wywoła ta decyzja. Jej siostra, żona pastora, przyjaciółki z komisji do spraw zwalczania analfabetyzmu, ciotka z osiedla dla emerytów prędzej czy później wszyscy spytają, dlaczego nie wysłała im kart.

Nie miała czasu? Zawieruszyły się na poczcie?

Nie. Powie im prawdę. W tym roku nie wysyłaliśmy. Blair wyjechała, a my płyniemy na Karaiby. Jeśli tak bardzo brakowało wam naszych kart, za rok wyślemy wam dwie.

Z filiżanką świeżo zaparzonej kawy w ręku zadała sobie pytanie, ile osób z jej listy zauważy brak karty od Kranków. Corocznie otrzymywali kilkadziesiąt, choć z każdym rokiem coraz mniej, dlatego skrupulatnie zapisywała, kto raczył do nich napisać, a kto nie. Czy w świątecznym pandemonium ktoś zawraca sobie głowę kartą, która nie wiedzieć czemu nie przyszła?

Tu pomyślała o czymś, na co Luter wprost uwielbiał narzekać: o zapasie awaryjnym. Trzymała go na wypadek, gdyby natychmiast musiała odpowiedzieć na nieoczekiwaną kartę. Co roku dostawali dwie lub trzy od ludzi, których zupełnie nie znali, oraz co najmniej kilka od osób, które nigdy dotąd do nich nie pisały. W takim wypadku w ciągu dwudziestu czterech godzin musiała wysłać im pozdrowienia od rodziny Kranków, szablonowe i zdawkowe, choć własnoręcznie napisane: dobrej zabawy i spokoju ducha.

No, rzeczywiście, to trochę głupie.

Doszła do wniosku, że nie będzie jej brakowało rytuału świątecznych kart. Nudnego wypisywania tych wszystkich krótkich życzeń, ręcznego adresowania setki kopert, naklejania znaczków, wysyłania, zamartwiania się, czy o kimś nie zapomniała, wagi codziennej poczty w tym okresie, pospiesznie otwieranych kopert i sztampowych życzeń od ludzi równie zabieganych, jak ona.

Po przejściu ogniowej próby z kartami zadzwoniła do Lutra, szukając u niego wsparcia. Jak zwykle w piątek po Dniu Dziękczynienia Luter był w pracy, podobnie jak inni szefowie Wileya i Becka. Nora streściła mu przebieg rozmowy z Aubiem.

- A to glista - mruknął. - Moje gratulacje - dodał, gdy skończyła.

- To wcale nie było trudne - westchnęła podniecona Nora.

- Pomyśl tylko o tych plażach, które na nas czekają.

- Co jadłeś?

- Nic. Trzymam się trzystu kalorii.

- Ja też.

Odłożywszy słuchawkę, Luter na powrót zajął się pracą. Tego dnia zamiast jak zwykle zmagać się z liczbami i kwestionariuszami z urzędu skarbowego, pisał list do kolegów. Swój pierwszy świąteczny list. Delikatnie wyjaśniał w nim, dlaczego nie weźmie udziału w bożonarodzeniowej celebrze i prosił, żeby dali mu święty spokój. Nie zamierzał kupować żadnych prezentów ani żadnych prezentów przyjmować. Nie zamierzał przychodzić na uroczystą kolację ani brać udziału w powszechnym pijaństwie, które nazywano biurowym przyjęciem. Nie chciał ani koniaku, ani szynki, którą klienci wciskali wszystkim kierownikom. Ale oczywiście nie będzie zły, jeśli ktoś złoży mu życzenia wesołych świąt.

Po prostu omija Boże Narodzenie. I zamiast je obchodzić, płynie na Karaiby.

Większą część tego spokojnego poranka spędził nad listem i własnoręcznie przepisał go na maszynie. W poniedziałek zamierzał go powielić, a kopie rozłożyć na wszystkich biurkach w kancelarii.

Powaga i znaczenie tego, co zamierzali zrobić, dotarły do nich z całą mocą trzy dni później, tuż po kolacji. Owszem, można było radować się świętami bez świątecznych kart, bez przyjęć i uroczystych kolacji, bez nieprzydatnych prezentów i wielu innych rzeczy, którymi z jakiegoś powodu czczono dzień narodzin Chrystusa. Ale czy można obchodzić święta bez choinki?

Nie, tylko nie choinka, myślał Luter. Damy odpór tym z choinką i może nam się uda.

Właśnie sprzątali ze stołu, chociaż niewiele mieli do sprzątania, bo resztki pieczonego kurczaka i białego sera same schodziły z talerza. Zadzwonił dzwonek u drzwi, a Luter był wciąż głodny.

- Otworzę - powiedział.

Przez okno od ulicy zobaczył płaską przyczepę i już wiedział, że czeka go kwadrans nieprzyjemnej rozmowy. Otworzył drzwi i ujrzał trzy uśmiechnięte twarze. Stało przed nim dwóch chłopców w galowych skautowskich mundurach, a za nimi pan Scanlon, ich odwieczny komendant. On też był w mundurze.

- Dobry wieczór - zaczął Luter.

- Dobry wieczór - powiedział wyższy z chłopców. - Nazywam się Randy Bogan. W tym roku też sprzedajemy choinki.

- Pańska leży na przyczepie - dodał ten niższy.

- W zeszłym roku kupił pan kanadyjski świerk - dorzucił pan Scanlon.

Luter zerknął na długą przyczepę załadowaną dwoma równiutkimi rzędami choinek. Mała armia harcerzy pracowicie je wyładowywała i roznosiła po okolicznych domach.

- Ile? - spytał Luter.

- Dziewięćdziesiąt dolarów - odrzekł Randy. - Musieliśmy trochę podnieść cenę, bo dostawca też ją podniósł.

W zeszłym roku kosztowała osiemdziesiąt. - Niewiele brakowało i Luter powiedziałby to na głos, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język.

Jak spod ziemi wyrosła za nim Nora. Oparła policzek na jego ramieniu i szepnęła:

- Jakie śliczne.

Twarzyczki skautów czy choinki, miał ochotę spytać. Chryste, dlaczego nie została w kuchni i nie pozwoliła mu przebrnąć przez to samemu?

Uśmiechnął się szeroko i oświadczył:

- Przykro mi, ale w tym roku nie kupimy choinki.

Twarz bez wyrazu. Twarz zaskoczona. Twarz zasmucona. Bolesny jęk Nory. Patrząc na chłopców i czując na szyi oddech żony, Luter Krank wiedział, że nadszedł przełomowy moment. Pękną i tama runie. Kupią choinkę, ubiorą ją, a potem dojdą do wniosku, że choinka bez sterty prezentów nie jest prawdziwą choinką.

Trzymaj się, stary, pomyślał, a Nora szepnęła:

- O Boże.

- Ciii... - syknął.

Chłopcy gapili się na niego, jakby wyjął im z kieszeni ostatnie dziesięć centów.

- Przykro nam, że musieliśmy podnieść cenę - powiedział smutno Randy.

- Zarabiamy na nich mniej niż w zeszłym roku - dodał skwapliwie pan Scanlon.

- Nie chodzi o cenę, chłopcy - odparł Luter ze sztucznym uśmiechem. - W tym roku odpuszczamy sobie święta. Wyjeżdżamy. Nie potrzebujemy choinki. Ale dziękujemy za fatygę.

Skauci wbili wzrok w ziemię jak małe urażone dzieci, a pan Scanlon robił wrażenie człowieka, któremu właśnie pękło serce. Nora żałośnie jęknęła, już po raz drugi, i w tym momencie bliskiemu paniki Lutrowi przyszedł do głowy genialny pomysł.

- O ile dobrze pamiętam - powiedział - w sierpniu jeździcie na wielką wyprawę. Gdzieś na zachód, do Nowego Meksyku, tak?

Zaskoczeni i zbici z tropu, wszyscy trzej kiwnęli głowami.

- Więc zróbmy tak: ja nie kupię choinki, a wy przyjdziecie do mnie latem i dam wam sto dolarów na wyprawę.

Randy Bogan wykrztusił: “Dzięki”, ale tylko dlatego, że czuł się do tego zobligowany. Nagle chłopcy zapragnęli odejść.

Luter powoli zamknął drzwi. Czekał. Skauci postali chwilę na schodach, a potem, oglądając się przez ramię, zeszli na podjazd.

Dotarłszy do ciężarówki, przekazali dziwaczną nowinę innemu komendantowi w mundurze. Wiadomość błyskawicznie objęła resztę skautów i ruch wokół przyczepy nagle ustał, gdyż wszyscy chłopcy zbili się w gromadę na końcu podjazdu i gapili na dom Kranków, jakby na ich dachu wylądowali kosmici.

Luter przykucnął i ostrożnie wyjrzał zza zasłony.

- Co robią? - szepnęła Nora, też przykucnięta.

- Nie wiem. Patrzą.

- Może trzeba było kupić.

- Nie.

- Przecież nie musielibyśmy jej ustawiać.

- Cicho.

- Moglibyśmy trzymać ją za domem.

- Oj, przestań wreszcie. Dlaczego mówisz szeptem? To nasz dom.

- Z tego samego powodu, dla którego ty chowasz się za zasłoną.

Luter wstał i zasunął story. Harcerze poszli dalej za powoli sunącą ciężarówką, żeby sprzedać choinki pozostałym mieszkańcom Hamlock Street.

Luter rozpalił w kominku i usiadł w fotelu, żeby poczytać o podatkach. Był sam, ponieważ Nora znowu się odęła. Wiedział, że do rana jej przejdzie.

Skoro potrafił stawić czoło skautom, czego miał się bać? Nie ulegało wątpliwości, że czeka go więcej takich spotkań. Między innymi właśnie dlatego tak bardzo nie lubił Bożego Narodzenia. Wszyscy coś sprzedawali, wszyscy zbierali pieniądze na jakiś szczytny cel, wszyscy czekali na napiwek, na premię, na coś, na cokolwiek, na byle co. Ogarniało go coraz większe oburzenie i czuł się coraz lepiej.

Godzinę później wymknął się z domu i bez pośpiechu ruszył przed siebie. Było chłodno i rześko. Przystanął przed skrzynką pocztową Beckerów i spojrzał w okno ich salonu. Właśnie ubierali choinkę. Niemal słyszał, jak się przy tym kłócą. Ned balansował niebezpiecznie na najwyższym szczeblu małej drabiny, rozwieszając lampki, a Jude stała obok i wydawała rozkazy. W sprzeczce uczestniczyła również jej matka, wiecznie młody cud natury, kobieta jeszcze bardziej przerażająca niż Jude. Ona też wydawała rozkazy, z tym że były one sprzeczne z poleceniami córki. Powieś je tam, powieś je tu. Na tej gałęzi. Nie, na tamtej. Nie widzisz, że tam jest dziura? Na co, do licha, patrzysz? Rocky Becker, ich dwudziestoletni syn, który wyleciał z college'u, siedział na sofie z puszką czegoś do picia w ręku i naśmiewał się z nich, udzielając rad, które matka, ojciec i teściowa najwyraźniej ignorowali. Ale tylko jemu było do śmiechu, tamtym nie.

Luter ironicznie wykrzywił usta. Scena ta napełniła go dumą i wzmocniła jego wiarę w słuszność tego, co postanowili zrobić.

Poszedł dalej, wciągając w płuca chłodne powietrze, szczęśliwy, że pierwszy raz w życiu nie bierze udziału w straszliwym rytuale ubierania choinki. Przystanął dwa domy dalej, żeby popatrzeć, jak klan Frohmeyerów atakuje prawie dwuipółmetrowej wysokości drzewko. Pan Frohmeyer wniósł do małżeństwa dwoje dzieci z poprzedniego związku. Pani Frohmeyer wniosła troje swoich, po czym spłodzili kolejne. Ostatecznie poprzestali na sześciorgu, z których najstarsze nie skończyło jeszcze dwunastu lat. Całe stadko rozwieszało bombki i kolorowe świecidełka. Jedna z sąsiadek mawiała, że ich choinka wygląda okropnie: Luter słyszał to rok w rok. Jakby go to cokolwiek obchodziło.

Bez względu na to, czy choinka wyglądała okropnie, czy nie, dzieciaki cudownie się bawiły. Frohmeyer pracował na uniwersytecie - plotka głosiła, że zarabia sto dziesięć tysięcy dolarów rocznie - ale z sześciorgiem dzieci na karku nie miał się czym pochwalić. Jak co roku, na pewno rozbierze choinkę ostatni.

Luter zawrócił. W domu Beckerów Ned leżał na sofie z workiem lodu na ramieniu, a Jude krążyła wokół niego, gniewnie perorując i grożąc mu palcem. Teściowa pochylała się nad drabiną. Nieważne, dlaczego drabina się przewróciła: Luter wiedział, że cała wina i tak spadnie na biednego Neda.

Świetnie, pomyślał. Przez najbliższe cztery miesiące będę musiał wysłuchiwać szczegółowych relacji z przebiegu kolejnej choroby. Ned Becker już raz spadł z drabiny, pięć, może sześć lat temu. Zwalił się prosto na choinkę. Przewrócił ją i zmiażdżył bezcenne ozdóbki żony. Jude chodziła nadęta przez cały rok.

Obłęd.

ROZDZIAŁ 4

Nora i jej przyjaciółki zajęły stolik w swoim ulubionym barku mieszczącym się w dawnej stacji benzynowej, przekształconej w delikatesy, gdzie można było kupić wymyślne kanapki i kawę po trzy dolary za filiżankę. Jak zwykle w południe barek był przepełniony, a długa kolejka przyciągała jeszcze więcej klientów.

Był to lunch służbowy. Candi i Merry też należały do komitetu nadzorującego aukcję w muzeum - aukcję na cele dobroczynne, rzecz jasna. Przy sąsiednich stolikach trwały ożywione rozmowy na podobne tematy.

Nagle zadzwonił telefon komórkowy Nory. Przeprosiła przyjaciółki za to, że zapomniała go wyłączyć, ale Merry uznała, że nie ma sprawy; w barku ćwierkało ich tyle, że czuły się niemal jak w ptaszarni.

To był znowu Aubie. Norę początkowo zaskoczyło, że zna jej numer, ale szybko przypomniała sobie, że daje go dosłownie wszystkim.

- To Aubie - wyjaśniła przyjaciółkom, wciągając je do rozmowy. Candi i Merry bez zainteresowania kiwnęły głowami. Wszyscy znali Aubiego. Miał najwyższe ceny na świecie, dlatego ten, kto robił u niego zakupy, mógł łatwo przebić każdego, przynajmniej pod względem jakości papeterii i artykułów piśmienniczych.

- Zapomnieliśmy omówić sprawę zaproszeń na przyjęcie - powiedział Aubie i Norze zamarło serce. Zapomniała o tym i absolutnie nie chciała prowadzić tej rozmowy w obecności Merry i Candi.

- Ach tak, rzeczywiście.

Merry nawiązała rozmowę z wolontariuszką z sąsiedniego stolika. Candi natychmiast wodziła wokoło wzrokiem, żeby sprawdzić, kogo brakuje.

- Ich też nie potrzebujemy.

- Nie będzie przyjęcia? - spytał wyraźnie zaciekawiony Aubie.

- Przyjęcia? Nie, w tym roku nie będzie.

- Cóż...

- Dziękuję za pamięć - powiedziała cicho Nora i szybko wyłączyła telefon.

- Czego nie potrzebujecie? - spytała Merry, nagle przerywając rozmowę.

- Nie urządzacie przyjęcia? - rzuciła Candi, świdrując ją czujnymi niczym radary oczami. - Co się stało?

Nora zacisnęła zęby. Pomyśl o plażach, powtarzała sobie w duchu. O ciepłej, słonej wodzie, o dziesięciu dniach w raju.

- Przyjęcia? - powtórzyła. - Ach, przyjęcia... Nie. Płyniemy na Karaiby. Blair wyjechała. Chcemy odpocząć.

W barku zapadła głucha cisza, a przynajmniej tak się jej wydawało. Candi i Merry ze zmarszczonymi czołami trawiły nowinę. Pamiętając o słowach Lutra, Nora odważnie parła naprzód.

- Dziesięć dni na pokładzie “Wyspiarskiej Księżniczki”; to taki luksusowy statek. Bahamy, Jamajka, Kajman Wielki. Zrzuciłam już prawie półtora kilograma - dodała filuternie.

- Nie urządzacie świąt? - spytała z niedowierzaniem Merry.

- Tak. - Merry miała cięty język i bardzo lubiła osądzać innych, dlatego już przed laty Nora nauczyła się jej odgryzać. Zesztywniała, czekając na złośliwy komentarz.

- Jak można nie urządzać świąt?

- Można. Wystarczy je sobie odpuścić, i tyle - powiedziała, jakby słowa te wszystko wyjaśniały.

- To cudowne - wtrąciła Candi.

- A co będziemy robić w Wigilię? - spytała Merry.

- Na pewno coś wymyślicie - odparła Nora. - Są inne przyjęcia.

- Ale nie takie jak twoje.

- Jesteś słodka.

- Kiedy wyjeżdżacie? - spytała Candi, marząc o plażach bez stada okupujących je przez tydzień krewnych.

- W pierwszy dzień świąt. Koło południa.

Kiedy Luter zarezerwował bilety, uznała, że to trochę dziwna pora. “Mój drogi, powiedziała, skoro już mamy ominąć święta, dlaczego nie wyjedziemy wcześniej? Zrezygnujmy z Wigilii. Z tego całego bałaganu i zamieszania”. - “A jeśli zadzwoni Blair? - powiedział”. Poza tym Biff załatwiła sporą zniżkę - aż trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć dolarów - ponieważ dwudziestego piątego grudnia podróżuje niewielu ludzi. Tak czy inaczej, wycieczka była już zarezerwowana i opłacona, i Nora wiedziała, że nic tego nie zmieni.

- Więc dlaczego nie wydajecie przyjęcia w Wigilię? - drążyła Merry, bojąc się, że pod nieobecność przyjaciółki będzie musiała zorganizować coś u siebie.

- Bo nie chcemy. Robimy sobie przerwę. Rok przerwy. Żadnych świąt. Ani choinki, ani indyka, ani prezentów. Niczego. Bierzemy pieniądze i odpoczywamy na Karaibach. Jasne?

- Jasne - odrzekła Candi. - Chciałabym, żeby Norman coś takiego zrobił. Ale on nawet by o tym nie pomyślał. Miałby zrezygnować z kręgli? Przenigdy. Tak ci zazdroszczę, Noro...

Po tych słowach Merry odgryzła kawałek kanapki z awokado. Żując, zaczęła rozglądać się po barku. Nora dobrze wiedziała, o czym teraz myśli. Komu powiedzieć pierwszemu? Krankowie bojkotują święta! Nie wydają przyjęcia! Nie kupują choinki! Całą forsę chcą przepuścić na Karaibach!

Nora też jadła, zdając sobie sprawę, że kiedy tylko wyjdzie za drzwi, barek zatrzęsie się od plotek i do kolacji mieszkańcy jej światka o wszystkim się dowiedzą. No i co z tego? - myślała. Przecież to nieuniknione, zresztą co to za sensacja? Połowa przyjaciółek dołączy do obozu Candi, umierając z zazdrości i marząc o plażach, tak samo jak Nora. Druga połowa, ta zatrwożona myślą, że można tak po prostu ominąć święta, na pewno poprze Merry, ale Nora podejrzewała, że i wśród nich znajdą się takie, które spalą się z zawiści.

A za trzy miesiące kogo to będzie obchodziło?

Po kilku kęsach odłożyły kanapki i wyjęły dokumenty. Nie było już mowy o Bożym Narodzeniu, przynajmniej w obecności Nory. W drodze do domu zadzwoniła do Lutra z wieścią o najnowszym zwycięstwie.

Luter był raz w dobrym nastroju, a raz w złym. Jego sekretarka, pięćdziesięcioletnia zołza imieniem Dox, dogryzła mu, mówiąc, że będzie chyba musiała kupić sobie tanie perfumy sama, skoro Święty Mikołaj zastrajkował. Dwa razy już nazwano go Sknerusem, czemu towarzyszył głośny wybuch śmiechu. Bardzo oryginalne, myślał Luter.

Przed południem odwiedził go Yank Slader. Wpadł do gabinetu, jakby ścigało go stado rozjuszonych klientów. Wyjrzał na korytarz, zamknął drzwi i usiadł.

- Jesteś geniuszem, stary - powiedział to prawie szeptem. Był specjalistą od amortyzacji, bał się własnego cienia i uwielbiał wprost pracować osiemnaście godzin na dobę, ponieważ miał wredną żonę.

- Oczywiście - odrzekł Luter.

- Wczoraj wieczorem wróciłem do domu, zaciągnąłem do łóżka żonę i zrobiłem to samo co ty. Pokazałem jej zestawienia, rachunki, i tak dalej, i wyszło mi prawie siedem tysięcy. U ciebie?

- Sześć z hakiem.

- Niewiarygodne. I co z tego mamy? Nic. Rzygać mi się chce.

- Jedźcie na Karaiby - odparł Luter, dobrze wiedząc, że żona Yanka nigdy nie zgodzi się na takie szaleństwo. Boże Narodzenie zaczynało się dla niej już pod koniec października i powoli nabierając rozpędu, kulminację osiągało podczas dziesięciogodzinnego maratonu pierwszego dnia świąt, kiedy to wraz ze stadem gości zjadała cztery monstrualne posiłki.

- Na Karaiby - mruknął Yank. - Trudno wyobrazić sobie coś gorszego. Dziesięć dni sam na sam z Abigail. Wyrzuciłbym ją za burtę.

I nikt nie miałby ci tego za złe, pomyślał Luter.

- Siedem tysięcy dolarów - powtórzył Yank.

- Absurdalne, prawda? - rzucił Luter i przez chwilę obaj księgowi boleli w duchu nad bezsensowną stratą ciężko zarobionych pieniędzy.

- Płyniecie pierwszy raz? - spytał Yank.

- Tak.

- Nigdy na czymś takim nie byłem. Ciekawe, czy zabierają na pokład samotnych pasażerów.

- Na pewno. Nikt nie wymaga, żebyś z kimś podróżował. Myślisz o wypadzie na Karaiby?

- Nie myślę, Luter, tylko marzę. - Yank odpłynął. Powędrował myślami hen, w nieznane. W jego zapadniętych oczach pojawiło się coś w rodzaju nadziei, radości, coś, czego Luter nigdy dotąd w nich nie widział. Wyfrunął z gabinetu i przez chwilę szalał po Karaibach w cudownej samotności bez Abigail.

Luter milczał, pozwalając mu marzyć, wkrótce jednak ogarnęło go zażenowanie. Na szczęście zadzwonił telefon i na powrót przeniósł Yanka do surowego świata tabel amortyzacyjnych i kłótliwej żony. Wydawało się, że wyjdzie bez pożegnania. Jednak przy drzwiach przystanął i powiedział:

- Jesteś moim bohaterem.

Vic Frohmeyer dowiedział się o wszystkim od komendanta Scanlona, od siostrzenicy swojej żony, która wynajmowała pokój z dziewczyną pracującą na pół etatu w sklepie Aubiego, i od kolegi z uniwersytetu, którego brat załatwiał sprawy podatkowe u kogoś od Wileya i Becka.

Trzy niezależne źródła, więc w plotce musiało być wiele prawdy. Krank mógł sobie robić, co chciał, ale Vic i reszta mieszkańców ulicy nie zamierzali na to bezczynnie patrzeć.

Frohmeyer był samozwańczym, acz powszechnie akceptowanym przywódcą Hamlock Street. Dzięki stosunkowo łatwej i dochodowej pracy na uniwersytecie, miał sporo czasu, a jego niewyczerpana energia wypędzała go na ulicę, gdzie organizował wszelkiego rodzaju akcje i przedsięwzięcia. Miał sześcioro pociech, dlatego jego dom był ulubionym miejscem zabaw wszystkich dzieci z sąsiedztwa. Drzwi stały zawsze otworem, zawsze coś się tam działo, dlatego chociaż Vic wkładał dużo pracy w utrzymanie kwietników, to trawnik przed domem był w dość opłakanym stanie.

To właśnie on zwoził na Hamlock Street kandydatów startujących w różnych wyborach, to on smażył z nimi hamburgery na podwórzu. To właśnie Frohmeyer puszczał w obieg przeróżne petycje do władz, chodził od drzwi do drzwi, organizując protest przeciwko niesprawiedliwemu zaborowi takiego czy innego terenu, przeciwko budowie nowej czteropasmowej autostrady wiele kilometrów od Hamlock, organizował akcję wykupu obligacji szkolnych czy budowę nowego systemu kanalizacyjnego. To on dzwonił do urzędu oczyszczania miasta, kiedy przed domem któregoś z sąsiadów nie został opróżniony pojemnik na śmieci, a ponieważ Frohmeyer był Frohmeyerem, sprawę załatwiano błyskawicznie. Przybłąkał się do nich pies z sąsiedniej ulicy? Jeden telefon od Vica i na miejscu zjawiali się ludzie ze schroniska dla zwierząt. Ktoś zobaczył na ulicy zabłąkanego wyrostka, z długimi włosami, tatuażami i twarzą młodocianego przestępcy? Vic podnosił słuchawkę i po chwili policjanci dźgali ulicznika palcem w pierś, zasypując go gradem pytań.

Jeśli któryś z mieszkańców Hamlock Street trafiał do szpitala, Frohmeyerowie sporządzali wykaz odwiedzin, organizowali choremu jedzenie, a nawet zajmowali się jego trawnikiem. Gdy ktoś umarł, załatwiali kwiaty na pogrzeb i stałą opiekę nad grobem. Każdy sąsiad w potrzebie mógł zwrócić się do nich o pomoc w dowolnej sprawie.

To właśnie Vic wpadł na pomysł akcji ze Śniegurkiem, ale ponieważ widział podobną na przedmieściach Evanston, nie mógł przypisać sobie pełnych praw autorskich. Jednakowy bałwan na każdym domu przy Hamlock Street: wysoki na dwa i pół metra, z głupawym uśmiechem na twarzy, czarnym cylindrem na głowie, grubym wałkiem plastikowego tłuszczu na plastikowym brzuchu, a wszystko to podświetlone od środka dwustuwatową żarówką wkręconą gdzieś w okolicy odbytu. Pierwsza akcja ze Śniegurkiem, zorganizowana przed sześcioma laty, była oszałamiającym sukcesem. Dwadzieścia jeden domów po jednej stronie ulicy, dwadzieścia jeden po drugiej: dwa idealnie równe rzędy bałwanów świecących na wysokości dwunastu metrów nad ziemią. Na pierwszej stronie miejscowej gazety zamieszczono kolorowe zdjęcie i sympatyczny artykuł. Dwie stacje telewizyjne przekazywały z ulicy transmisję. Na żywo!

Rok później w ich ślady poszła Stanton Street, na południe od Hamlock, i Ackerman Street, ta na północ. Ci ze Stanton ustawili na dachu renifery, ci z Ackerman srebrne dzwony i od tamtego czasu, na wniosek Frohmeyera, rada miejska zaczęła przyznawać doroczne nagrody za świąteczny wystrój ulicy.

Przed dwoma laty dotknęła ich wielka klęska, gdy potężny podmuch wiatru zmiótł bałwany z dachów i porozsiewał je po dzielnicy. Ale Frohmeyer się nie załamał: ponownie skrzyknął sąsiadów i już rok później ulicę ozdobiła nieco niższa wersja Śniegurka. W akcji nie brały udziału tylko dwa domy.

Vic corocznie wyznaczał datę wskrzeszenia bałwanów, dlatego usłyszawszy plotkę o Kranku i jego wyprawie na Karaiby, postanowił, że Śniegurki zawitają na dach już następnego dnia. Po kolacji wystukał na maszynie krótki list do sąsiadów - robił to co najmniej dwa razy w miesiącu - sporządził czterdzieści jeden kopii i kazał swoim dzieciom roznieść je po wszystkich domach przy Hamlock Street. List brzmiał następująco: “Drogi sąsiedzie, jutro powinna być ładna pogoda: to znakomity moment na wskrzeszenie Śniegurka. W razie potrzeby proszę dzwonić po pomoc do Marty'ego, Judda lub do mnie. Vic Frohmeyer”.

Luter przyjął list z rąk uśmiechniętego dzieciaka.

- Kto to?! - zawołała z kuchni Nora.

- Frohmeyer.

- O co chodzi?

- O Śniegurka.

Nora weszła do salonu. Luter patrzył na list, jakby było to urzędowe pismo wzywające go do stawienia się w sądzie i uczestnictwa w pracach ławy przysięgłych. Wymienili zalęknione spojrzenia. Luter powoli pokręcił głową.

- Musisz - powiedziała Nora.

- Nie, nic nie muszę - odparł stanowczo Luter, czując, że z każdym słowem ogarnia go coraz większy gniew. - Nie muszę. Vic Frohmeyer nie będzie mi rozkazywał.

- Przecież chodzi tylko o Śniegurka.

- O nie, chodzi o wiele więcej.

- O co?

- O zasady, Noro. Nie rozumiesz? Cholera jasna...

- Nie klnij.

- Mamy prawo ominąć święta, kiedy tylko przyjdzie nam na to ochota i nikt, nawet sam Vic Frohmeyer, nie może nam tego zabronić. - Mówił coraz głośniej. - Nikt, nikt mnie do tego nie zmusi! - Jedną ręką wskazywał sufit, drugą, tą z listem, gwałtownie wymachiwał. Nora zrejterowała do kuchni.

ROZDZIAŁ 5

Śniegurek składał się z czterech części: szerokiej, okrągłej podstawy przymocowanej do podstawy kuli, korpusu i ozdobionej cylindrem głowy. Części mniejsze mieściły się w większych, dlatego przechowywanie Śniegurka przez jedenaście miesięcy w roku nie nastręczało dużych kłopotów. Kosztował osiemdziesiąt dwa dolary i dziewięćdziesiąt dziewięć centów za sztukę, plus koszty transportu, dlatego mieszkańcy Hamlock Street składali go i rozkładali z wielką starannością.

A rozpakowywali z prawdziwą radością. Przez całe popołudnie pod samochodowymi wiatami niemal wszystkich domów przy Hamlock Street widać było części plastikowego bałwana, które mieszkańcy pracowicie odkurzali i dokładnie sprawdzali. Następnie składali je i skręcali, by wciągnąć na dach gotowego, ponad dwumetrowego Śniegurka.

Zamontowanie figury nie było prostą sprawą. Wymagało to drabiny, liny i pomocy sąsiada. Najpierw trzeba było obwiązać się w pasie liną i wejść na dach, a potem wciągnąć tam ważącego osiemnaście kilo Śniegurka, i to bardzo uważnie, tak żeby nie zadrapał się na szorstkich asfaltowych dachówkach. Kiedy bałwan stał już na szczycie, przywiązywało się go do komina specjalną płócienną taśmą, którą wynalazł sam Vic Frohmeyer. Następnie wkręcało mu się do wnętrza dwustuwatową żarówkę i spuszczało po dachu elektryczny kabel.

Wes Trogdon, agent ubezpieczeniowy, wziął jednodniowe zwolnienie lekarskie tylko po to, żeby zaskoczyć dzieci i postawić na dachu pierwszego Śniegurka przy Hamlock Street. Zaraz po lunchu wymył go z Trish, a potem, pod jej czujnym okiem, wszedł na dach i zmagał się z nim dopóty, dopóki go nie umocował. Stojąc przy kominie na wysokości dwunastu metrów nad ziemią, skąd roztaczał się piękny widok na całą ulicę, Wes odczuwał coś w rodzaju złośliwej satysfakcji, że wyprzedził wszystkich sąsiadów, łącznie z Frohmeyerem.

Trish poszła gotować gorące kakao, a on zszedł do piwnicy i zaczął wynosić pudła z lampkami. Następnie rozłożył je na podjeździe, żeby sprawdzić, czy wszystkie świecą. Żaden z mieszkańców Hamlock Street nie rozwieszał więcej świątecznych lampek niż on. Otaczały całe podwórze, wiły się wokół krzaków, koron drzew, obrysowywały kontury domu, ozdabiały wszystkie okna: przed rokiem Wes rozwiesił czternaście tysięcy lampek.

Frohmeyer wyszedł z pracy trochę wcześniej, żeby sprawdzić, co się dzieje na ulicy i z przyjemnością stwierdził, że mieszkańcy Hamlock Street pracują jak pszczoły w ulu. Przez chwilę odczuwał zazdrość, że Trogdon go wyprzedził, ale czy naprawdę było to aż takie ważne? Niebawem wraz z kilkoma sąsiadami stał na podjeździe Ellen Mulholland, uroczej wdowy, która już piekła kruche ciasteczka. Jej Śniegurek znalazł się na dachu w okamgnieniu, a gdy ciasteczka zostały pożarte, wszyscy razem poszli pomagać gdzie indziej. Dołączyły do nich dzieci, wśród nich Spike Frohmeyer, dwunastoletni brzdąc, który odziedziczył po ojcu zmysł organizacyjny i jego społecznikowską pasję, i aż do późnego popołudnia chodzili od domu do domu, żeby zdążyć przed zapadnięciem zmroku.

Spike zadzwonił do drzwi Kranków, ale odpowiedziała mu głucha cisza. Lexusa pana Kranka nie było - o piątej to zupełnie normalne - ale pod wiatą stało audi pani Krank: oczywisty znak, że właścicielka samochodu jest w domu. Zasłony były rozsunięte, żaluzje podniesione, mimo to nikt mu nie otworzył. Grupa poszła dalej, do domu Beckerów, przed którym Ned mył Śniegurka, słuchając warkliwych rozkazów stojącej na schodach teściowej.

- Odchodzą - szepnęła Nora do słuchawki telefonu w sypialni.

- Dlaczego znowu szepczesz? - spytał poirytowany Luter.

- Bo nie chcę, żeby mnie usłyszeli.

- Kto przyszedł?

- Vic Frohmeyer, Wes Trogdon, ten Broxley z drugiego końca ulicy i dzieci.

- Prawdziwa banda, nie?

- Raczej uliczny gang. Są teraz u Beckerów.

- Bóg z nimi.

- Gdzie jest Śniegurek?

- Tam, gdzie stoi od stycznia. Bo co?

- Sama nie wiem.

- To po prostu komiczne. Szepczesz do słuchawki w zamkniętym na klucz domu, ponieważ nasi sąsiedzi chodzą od drzwi do drzwi, pomagając innym sąsiadom wciągnąć na dach dwumetrowego bałwana z plastiku, który, nawiasem mówiąc, nie ma nic wspólnego ze świętami Bożego Narodzenia. Myślałaś może o tym kiedykolwiek?

- Nie.

- Głosowaliśmy za reniferem, pamiętasz?

- Nie.

- To śmieszne.

- Jakoś mi nie do śmiechu.

- Śniegurek bierze sobie rok urlopu. Nasza odpowiedź brzmi: “nie”.

Luter delikatnie odłożył słuchawkę i spróbował skupić się na pracy. O zmroku wsiadł do samochodu i powoli pojechał do domu, powtarzając sobie w duchu, że zamartwianie się takimi głupstwami jak bałwan na dachu jest doprawdy niemądre. I przez całą drogę myślał o Walcie Scheelu.

- No, Scheel - mruczał. - Tylko mnie nie zawiedź.

Walt Scheel był jego rywalem, zrzędliwym gburem. Mieszkał dokładnie naprzeciwko nich. Miał dwoje dzieci po studiach, żonę walczącą z rakiem piersi, tajemniczą posadę w belgijskim koncernie i jeden z wyższych dochodów na Hamlock Street, ale bez względu na to, ile naprawdę zarabiał, on i jego żona stawali na głowie, żeby sąsiedzi myśleli, że zarabiają znacznie więcej. Luter kupił lexusa, więc lexusa musiał mieć również Scheel. Kiedy Bellington wybudował sobie basen, Scheel odczuł nagłą potrzebę pływania - zalecenie lekarskie! - i zafundował sobie podobny. Sue West, ta z zachodniego krańca ulicy, wyposażyła kuchnię w najnowocześniejszy sprzęt - plotka głosiła, że wydała na to osiem tysięcy dolarów. Pół roku później Bev Scheel wpakowała w kuchnię o tysiąc dolarów więcej.

Była beznadziejną kucharką i według różnych zeznań, potrawy sporządzone w nowej kuchni smakowały jeszcze gorzej niż te ze starej.

Półtora roku później Bev zachorowała na raka piersi i Scheelowie gwałtownie wyzbyli się pychy. Bardzo spokornieli. Ciągłe wyprzedzanie sąsiadów przestało mieć dla nich jakiekolwiek znaczenie. Posiadanie dóbr materialnych stało się bezsensem. Trwali w chorobie z cichą godnością, a mieszkańcy Hamlock Street wspierali ich jak krewnych. Po roku chemioterapii w belgijskim koncernie doszło do przetasowań kadrowych. Bez względu na to, jaką pracę Walt miał przedtem, teraz na pewno zajmował niższe stanowisko.

W poprzednie Boże Narodzenie Scheelowie byli zbyt pochłonięci chorobą, żeby myśleć o przystrajaniu domu. Nie wciągnęli na dach Śniegurka, nie kupili choinki i jakby po namyśle rozwiesili w oknach kilka lampek.

Bałwana nie było wówczas tylko na dwóch domach: na domu Scheelów i tym na zachodnim krańcu ulicy, którego właściciele, pakistańskie małżeństwo, wyprowadzili się już trzy miesiące od chwili zamieszkania. Dom wystawiono na sprzedaż i Frohmeyer poważnie rozważał, czy nie zakraść się tam nocą i nie ustawić na dachu zapasowego bałwana, którego trzymał w piwnicy.

- Nie poddawaj się, Scheel - mruczał Luter, jadąc do domu. - Nie wynoś Śniegurka z piwnicy.

Cały ten pomysł był sympatyczny przed sześcioma laty, kiedy Frohmeyer postanowił wcielić go w życie. Teraz wydawał się mdły i nijaki; Luter musiał jednak przyznać, że na pewno nie był nijaki dla dzieci z Hamlock Street. Ukradkiem zacierał ręce, gdy przed trzema laty burza zmiotła z dachów wszystkie bałwany i rozrzuciła je po całym mieście.

Skręcił w Hamlock i stwierdził, że jak wzrokiem sięgnąć, na dachach domów po jednej i drugiej stronie ulicy stoją Śniegurki. Przypominały jaskrawo świecących strażników, a w ich szeregach ziały tylko dwie czarne wyrwy: w domu Scheela i domu Kranków.

- Dzięki, Walt - szepnął Luter.

Dzieciaki jeździły na rowerach. Sąsiedzi rozwieszali lampki i gawędzili przez żywopłoty.

Zaparkował pod wiatą i spiesznie wszedł do domu. Zauważył, że uliczny gang zebrał się przed domem Scheela. Zgodnie z przewidywaniami, chwilę później, po błyskawicznie ustawionej drabinie, z wprawą doświadczonego dekarza wspiął się Vic Frohmeyer. Luter wyglądał przez szparę w żaluzjach. Walt Scheel stał na podwórzu przed domem w otoczeniu tuzina sąsiadów, Bev czekała na schodach w szlafroku, a Spike Frohmeyer szarpał się z elektrycznym kablem. Ktoś krzyczał, ktoś inny się śmiał, a wszyscy udzielali porad Vicowi, który wciągał na dach przedostatniego Śniegurka na ulicy.

Przy kolacji - makaron bez sosu i biały ser - mówili niewiele. Ona zrzuciła kilogram i trzydzieści sześć gramów, on kilogram osiemdziesiąt. Luter pozmywał i zszedł do piwnicy. Przez pięćdziesiąt minut chodził na elektrycznym bieżniku, spalając trzysta czterdzieści kalorii, a więc znacznie więcej, niż zjadł na kolację. Potem wziął prysznic i spróbował trochę poczytać.

Kiedy na ulicy opustoszało, poszedł na spacer. Nie zamierzał być więźniem we własnym domu. Postanowił, że nie będzie się ukrywał przed sąsiadami. Nie musiał się ich bać.

Podziwiając dwa równiutkie rzędy Śniegurków strzegących ich cichej uliczki, poczuł lekkie wyrzuty sumienia. Trogdonowie rozwieszali na choince kilogramy świecidełek, co przywołało wspomnienia z dawnych czasów, zwłaszcza z dzieciństwa Blair. Luter nie należał do typów nostalgicznych. Zawsze powtarzał, że żyje się dniem dzisiejszym, nie jutrzejszym, a już na pewno nie wczorajszym. Ciepłe wspomnienia szybko rozwiały się na myśl o zakupach, ruchu ulicznym i marnotrawstwie pieniędzy. Był bardzo dumny, że postanowili ominąć święta.

Zeszczuplał w pasie. Czekały na niego plaże.

Jak spod ziemi na chodniku wyrósł rower. Zahamował o krok przed nim.

- Dobry wieczór.

Spike Frohmeyer - pewnie wracał do domu po jakimś tajnym spotkaniu młodocianych aktywistów. Sypiał jeszcze mniej niż stary Frohmeyer i w sąsiedztwie krążyło mnóstwo opowieści o jego nocnych wyprawach. Był bardzo sympatycznym chłopcem.

- Witaj, Spike - powiedział Luter z westchnieniem. - Co cię tu sprowadza o tej porze?

- Nic, rozglądam się tylko - odparł jak nocny stróż.

- Po ulicy?

- Tata wysłał mnie na Stanton Street, żebym sprawdził, ile reniferów ustawili na dachach.

- No i? - spytał Luter. - Ile?

- Ani jednego. Znowu daliśmy im popalić.

Pełne zwycięstwo Frohmeyerów, pomyślał Luter. Niemal pełne. Co za głupota.

- Wystawia pan Śniegurka?

- Nie. W tym roku wyjeżdżamy, nie organizujemy świąt.

- Nie wiedziałem, że tak można.

- To wolny kraj, można robić niemal wszystko.

- Wyjeżdża pan dopiero w pierwszy dzień świąt.

- Co?

- W południe pierwszego dnia świąt, tak słyszałem. Ma pan jeszcze dużo czasu, żeby wystawić Śniegurka. Moglibyśmy zdobyć nagrodę.

Luter milczał, po raz kolejny podziwiając szybkość, z jaką sąsiedzi roznieśli plotkę o ich wyjeździe.

- Zbyt częste nagrody tracą na wartości - odrzekł z miną mędrca. - Niechaj choć raz wygrają inni.

- I pewnie wygrają.

- No, a teraz już jedź. Spike wsiadł na rower.

- Na razie - rzucił przez ramię.

Kilkadziesiąt metrów dalej Luter wpadł w zasadzkę, którą zastawił na niego ojciec chłopca.

- Dobry wieczór. - Vic powiedział to tak, jakby spotkanie było zupełnie przypadkowe. Stał na podjeździe przed domem, opierając się o skrzynkę pocztową.

- Dobry wieczór, Vic - odrzekł Luter. Zwolnił kroku, jakby chciał się zatrzymać, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie. Frohmeyer ruszył za nim.

- Co słychać u Blair?

- Wszystko dobrze, dziękuję. A u twoich dzieci?

- Są we wspaniałym nastroju. To najpiękniejsza pora roku, nie uważasz? - Frohmeyer przyspieszył kroku i szli teraz ramię w ramię.

- Absolutnie. Nigdy dotąd nie byłem szczęśliwszy. Ale tak, tęsknię za Blair. Bez niej to już nie to samo.

- Tak, wiem.

Przystanęli przed domem Beckerów, sąsiadów Lutra, i przez chwilę obserwowali, jak biedny Ned balansuje na szczycie drabiny, na próżno próbując zawiesić wielką gwiazdę na najwyższej gałęzi choinki. Za nim stała żona, która pomagała mu wydajnie licznymi wskazówkami, ani razu nie racząc przytrzymać drabiny, i teściowa, która dla lepszego widoku odeszła nieco dalej. W powietrzu wisiała kłótnia.

- Ale niektórych rzeczy na pewno nie będzie mi brakowało - dodał Luter.

- A więc naprawdę postanowiliście wyjechać?

- Naprawdę. Byłoby miło, gdybyście zechcieli nas zrozumieć.

- Nie wiem dlaczego, ale to chyba trochę nie tak.

- Ale chyba nie ty o tym decydujesz, prawda?

- Fakt, nie ja.

- Dobrej nocy, Vic. - Rozbawiony widokiem rodziny Beckerów, Luter poszedł dalej.

ROZDZIAŁ 6

Przedpołudniowa narada w schronisku dla maltretowanych kobiet miała fatalne zakończenie, gdyż Claudia, bardziej znajoma niż przyjaciółka, ni z tego, ni z owego wypaliła:

- A więc co z twoją Wigilią? Słyszałam, że nici.

Z ośmiu kobiet biorących udział w naradzie - wliczając w to Norę - pięć regularnie bywało u Kranków na świątecznych przyjęciach. Trzy, które nie bywały, chętnie ukryłyby się teraz w jakiejś dziurze, podobnie jak Nora.

Ty mała żmijo, pomyślała, ale zamiast powiedzieć to na głos, rzuciła szybko:

- Boję się, że nici. W tym roku niczego nie urządzamy. - “A jeśli kiedykolwiek coś urządzimy, droga Claudio, nie wstrzymuj oddechu, czekając na zaproszenie”. Miała wielką ochotę dodać to, ale zrezygnowała.

- Podobno płyniecie na Karaiby - powiedziała Jayne, jedna z trzech, które u nich nie bywały, próbując skierować rozmowę na wiadomy temat.

- Tak, wyjeżdżamy dwudziestego piątego.

- A więc odpuszczacie sobie całe święta? - spytała Beth, kolejna przygodna znajoma, którą Nora zaprosiła na zeszłoroczne przyjęcie tylko dlatego, że firma jej męża prowadziła interesy z firmą Lutra.

- Tak, całe - odparła wojowniczo Nora ze ściśniętym żołądkiem.

- Dobry sposób oszczędzania pieniędzy - wtrąciła Lila, największa zdzira z nich wszystkich. Nacisk, jaki położyła na słowo “pieniądze”, sugerował, że Krankowie muszą w tym roku zacisnąć pasa. Nora poczuła, że pieką ją policzki. Mąż Liii był pediatrą, lekarzem zarabiającym najmniej, ale jednak, co lekarz, to lekarz. Luter twierdził, że siedzą po uszy w długach: duży dom, duże samochody, częste wizyty w ekskluzywnych wiejskich klubach. Zarabiali sporo, ale jeszcze więcej wydawali.

Nawiasem mówiąc: gdzie w tych strasznych chwilach podziewał się Luter? Dlaczego skutki ich zwariowanego planu musiały skupić się tylko na niej? Dlaczego to akurat ona stała na pierwszej linii frontu, a on siedział sobie w zacisznym gabinecie, rozmawiając z ludźmi, którzy albo dla niego pracowali, albo się go bali? Jego kumple czuli się u Wileya i Becka jak w klubie dla oldbojów: byli bandą nudnych dusigroszów i pewnie wychwalali go za to, że miał odwagę ominąć święta i zaoszczędzić parę dolarów. Gdyby jego przekora miała kiedykolwiek wejść w modę, na pewno stałaby się popularna wśród księgowych.

No i tak: to ona po raz kolejny zbierała cięgi, a on siedział bezpiecznie w pracy i odgrywał bohatera.

To kobiety wyprawiały święta, nie mężczyźni. Robiły zakupy, ozdabiały dom, gotowały, organizowały przyjęcia, wysyłały świąteczne karty i zamartwiały się rzeczami, o których mężczyźni nigdy by nawet nie pomyśleli. Dlaczego Lutrowi tak bardzo zależało na bojkocie świąt, skoro tak mało wysiłku wkładał w ich przygotowanie?

Nora kipiała gniewem, lecz dzielnie powstrzymała się od odpowiedzi. Nie było sensu rozpoczynać awantury w ośrodku dla maltretowanych kobiet.

Ktoś rzucił propozycję, żeby skończyć już naradę i Nora pierwsza wyszła z sali. W drodze do domu zirytowała się jeszcze bardziej, myśląc o Lili i jej złośliwej uwadze o pieniądzach, a na myśl o Lutrze i jego egoizmie dosłownie się w niej gotowało. Kusiło ją, żeby zrezygnować - zaraz, teraz - wypuścić się na zakupy i ozdobić dom przed jego powrotem z pracy. Choinkę mogłaby mieć za niecałe dwie godziny. I zdążyłaby jeszcze zorganizować przyjęcie. Frohmeyer byłby szczęśliwy, gdyby poprosiła go o pomoc przy wystawianiu Śniegurka. Nawet gdyby nakupowała prezentów, zostałoby im wystarczająco dużo pieniędzy na Karaiby.

Skręciła w Hamlock Street i oczywiście pierwszą rzeczą, jaką zauważyła, było to, że ich dom jest jedynym na ulicy bez bałwana na dachu. Posłuchała Lutra i będą musieli żyć z tym przez następne trzy tygodnie. Ich piękny piętrowy domek rzucał się w oczy, jakby byli hindusami czy buddystami, w każdym razie kimś, kto nie wie, czym jest Boże Narodzenie.

Stanęła w salonie i popatrzyła w okno, w przestrzeń, którą zawsze zajmowała ich piękna choinka, i po raz pierwszy od wielu dni zdała sobie sprawę, jak zimny i nagi jest dom. Zagryzła wargę i zadzwoniła do męża, ale Luter właśnie wyszedł na kanapkę. Pośród pliku korespondencji, którą wyjęła ze skrzynki, między dwiema świątecznymi kartami zobaczyła coś, co zmroziło jej krew w żyłach: list z Peru. Z hiszpańskimi napisami na kopercie.

Usiadła i szybko go otworzyła. W środku były dwie kartki papieru zapisane pięknym pismem Blair. Och, jakże cenne były te słowa.

Bawiła się świetnie w peruwiańskiej dziczy. Nie mogła bawić się lepiej, gdyż mieszkała wśród członków indiańskiego plemienia o wielotysięcznej historii. W porównaniu z Amerykanami ludzie ci byli bardzo biedni, za to zdrowi i szczęśliwi. Cały tydzień zajęło jej przystosowanie się do życia w nowych warunkach, do braku wielu niezbędnych dla Amerykanki rzeczy. Dzieci były początkowo bardzo nieśmiałe i zamknięte w sobie, ale teraz garną się i do niej, i do nauki; w tym miejscu Blair rozpisała się na temat małych Peruwiańczyków.

Mieszka w chacie z trawy, ze Stacy, nową przyjaciółką ze stanu Utah. Dwaj pozostali wolontariusze mieszkają w pobliżu; przed czterema laty założyli tam małą szkołę. Blair jest zdrowa, syta, kocha swoją pracę i nie grożą jej żadne straszne choroby ani drapieżne zwierzęta.

W ostatnim akapicie Nora znalazła coś, czego tak bardzo jej brakowało i co natychmiast podniosło ją na duchu.

Wiem, że beze mnie będzie wam ciężko, ale proszę, nie smućcie się. Moje peruwiańskie maluchy nie wiedzą, co to Boże Narodzenie, szczerze mówiąc, chętnie je sobie wraz z nimi odpuszczę. Są tak matę, tak niewiele pragną, że mam wyrzuty sumienia, myśląc o bezsensownym materializmie zachodniej kultury. Nie ma tu ani kalendarzy, ani zegarów, dlatego chyba nawet nie zauważę, kiedy miną tegoroczne święta.

(A zaległości zawsze możemy nadrobić w przyszłym roku, prawda?)

Bystra dziewczynka. Nora przeczytała list jeszcze raz i nagle poczuła się dumna nie tylko dlatego, że wychowała taką mądrą i inteligentną córkę, ale też dlatego, że ostatecznie utwierdziła się w słuszności swojej decyzji: przynajmniej w tym roku ona i Luter nie ulegną bezsensownemu materializmowi zachodniej kultury.

Znowu zadzwoniła do męża i przeczytała mu list.

Piątek wieczorem w centrum handlowym! Centrum nie należało do jego ulubionych miejsc, ale czuł, że Nora ma ochotę wyjść z domu. Zjedli kolację w niby-pubie na końcu pasażu, przebili się przez tłum na drugi koniec, do kina, w którym grano romantyczną komedię w gwiazdorskiej obsadzie. Osiem dolarów za bilet: szesnaście dolarów za dwie godziny nudy, dwie godziny oglądania bandy przepłacanych, głupio chichoczących błaznów zmagających się z pseudoliterackim scenariuszem. Ale cóż, Nora lubiła chodzić do kina, więc powlókł się za nią. Mimo tłumu na ulicach, w kinie było zupełnie pusto i gdy pomyślał, że wszyscy uganiają się po sklepach, przeszedł go miły dreszczyk. Rozsiadł się wygodnie z torebką prażonej kukurydzy na kolanach i zasnął.

Nora obudziła go kuksańcem.

- Chrapiesz - syknęła.

- No to co? Nikogo tu nie ma.

- Och, zamknij się.

Wbił wzrok w ekran, ale po pięciu minutach miał dość.

- Zaraz wracam - szepnął i wyszedł z sali.

Oglądać te głupoty? Wolał już raczej, żeby stratowała go szalejąca w pasażu gawiedź. Wjechał schodami na piętro, oparł się o barierkę i spojrzał na rozedrgany chaos u swoich stóp. Na tronie siedział Święty Mikołaj, a przed nim wiła się długa kolejka. Z rzężących głośników na lodowisku ryczała muzyka, a po lodzie, wokół jakiegoś wielkiego, wypchanego stwora, pewnie renifera, krążyła setka dzieci przebranych za elfy. Wszyscy rodzice obserwowali je przez wizjery kamer wideo. Wszędzie snuli się znużeni ludzie, dźwigając ciężkie torby, wpadając na innych, użerając się ze swymi pociechami.

Lutra ogarnęła jeszcze większa duma.

Po drugiej stronie przejścia dostrzegł sklep sportowy. Podszedł do okna i stwierdził, że w środku roi się od klientów i że kasjerów jest stanowczo za mało. Ale on niczego nie kupował, tylko oglądał. Na końcu sali znalazł maskę i fajkę do nurkowania. Wybór był raczej mały, ale cóż, grudzień to grudzień. Kostiumy kąpielowe były zatrważająco małe i obcisłe, jakby zaprojektowano je wyłącznie dla nastoletnich członków pływackiej ekipy olimpijskiej. Przypominały woreczki, a nie majtki. Luter bał się ich dotknąć. Postanowił wziąć katalog i dokonać zakupu, siedząc bezpiecznie w domowym zaciszu.

Kiedy wychodził ze sklepu, przy kasie wybuchła dzika awantura, bo jednemu z klientów zginęła torba z zakupami. Co za głupcy.

Kupił sobie odtłuszczony jogurt i ruszył pasażem, uśmiechając się złośliwie na widok zaganianych nieszczęśników, szastających ciężko zapracowanymi pieniędzmi. Kilka kroków dalej przystanął, żeby popatrzeć na plakat ze wspaniałą, cudownie opaloną dziewczyną w stringach: zapraszała go do salonu o nazwie Wieczna Opalenizna. Luter rozejrzał się ukradkiem, jak przed drzwiami porno-shopu, po czym szybko wszedł do środka, gdzie czekała na niego pochłonięta lekturą Daisy. Posłała mu wymuszony uśmiech. Zdawało się, że jej ciemnobrązowa twarz pękła wzdłuż czoła i wokół oczu. Miała wybielone zęby i ciemnobrązową skórę. Luter zastanawiał się przez chwilę, jak wyglądała przed transformacją.

Nie zdziwił się, gdy powiedziała, że to najlepsza pora roku na opalanie. Na święta oferowali dużą zniżkę: osiemnaście wizyt za dziewięćdziesiąt dolarów. Tylko jedna wizyta dziennie: początkowo kwadrans, stopniowo coraz dłużej, maksymalnie do trzydziestu minut. Po osiemnastu wizytach Luter miał być wspaniale opalony i mężnie stawić czoło karaibskiemu słońcu.

Szedł za nią korytarzem z drzwiami prowadzącymi do małych, nagich kabin, w których stały łóżka do opalania i nic więcej. Właśnie otrzymali nowe wyposażenie, najnowocześniejszy sprzęt: FX-2000 BronzeMat, prosto ze Szwecji. Jakby Szwedzi byli ekspertami od opalania. Na pierwszy rzut oka łóżka wyglądały dość przerażająco. Daisy wyjaśniła, że trzeba się po prostu rozebrać - tak, tak, do naga, zamruczała - położyć się i zamknąć górne wieko, które przypominało Lutrowi żelazną formę do wypiekania wafli. Zamknąć wieko, smażyć się przez dwadzieścia minut, wyjść na dźwięk dzwonka, ubrać się, i po wszystkim. Nic trudnego.

- Bardzo się tam spocę? - spytał Luter, wyobrażając sobie, jak leży pod rzędem osiemdziesięciu lamp, które przypiekają każdą część jego ciała.

Daisy odrzekła, że owszem, bardzo. Po wyjściu trzeba po prostu przemyć łóżko sprayem i wytrzeć je do sucha papierowym ręcznikiem, tak żeby mógł położyć się na nim następny klient.

Rak skóry? Daisy roześmiała się sztucznie. Wykluczone. Być może groził opalającym się na starszych wersjach łóżka, ale w tych zastosowano najnowszą technologię całkowicie eliminującą promienie ultrafioletowe. FX-2000 BronzeMat były bezpieczniejsze od słońca. Ona opala się już od jedenastu lat.

I wyglądasz jak przypalona skóra wołowa, pomyślał Luter.

Wytargował dwa karnety za sto dwadzieścia dolarów i wyszedł z salonu z mocnym postanowieniem, że opali się bez względu na to, ile trudu miałoby go to kosztować. I zachichotał na myśl o Norze rozbierającej się do golasa za cieniutkim przepierzeniem i kładącej się na szwedzkim łóżku FX-2000 BronzeMat.

ROZDZIAŁ 7

Policjant nazywał się Salino i przychodził do nich co roku. Był krępy i przysadzisty, nie nosił ani broni, ani kamizelki, ani pałki, ani kajdanek, ani radia, ani żadnych innych gadżetów, które jego koledzy po fachu uwielbiali przytraczać sobie do pasa i ciała. W mundurze wyglądał fatalnie, ale ponieważ prezentował się tak od wielu lat, nikt nie zwracał na to uwagi. Patrolował południowo-wschodnią część miasta, Hamlock Street i sąsiadujące z nią ulice, a więc rejon, w którym jedynym przestępstwem bywała kradzież roweru czy przekroczenie dozwolonej prędkości.

Tego wieczoru jego partnerem był młody, muskularny byczek o kurczowo zaciśniętych zębach i potężnie umięśnionej szyi w obcisłym kołnierzyku granatowej koszuli. Nazywał się Treen i dźwigał na sobie wszystko to, czego nie nosił Salino.

Kiedy Luter zobaczył przez okno, że stoją na schodach i dzwonią do drzwi, natychmiast pomyślał o Frohmeyerze; na jego wezwanie policja zjawiała się szybciej niż na wezwanie burmistrza.

Otworzył drzwi i po obowiązkowym powitaniu - “Dobry wieczór”, “Jak się macie?” - zaprosił ich do środka. Nie chciał ich zapraszać, ale wiedział, że nie odejdą, dopóki nie wypełnią swego rytualnego obowiązku. Treen trzymał białą tubę z kalendarzem.

Nora, która zaledwie kilka sekund przedtem oglądała wraz z mężem telewizję, nagle znikła, chociaż Luter wiedział, że jest tuż obok, że ukryła się za kuchennymi drzwiami, żeby nie uronić ani słowa z ich rozmowy.

Mówił tylko Salino. Luter podejrzewał, że jego muskularny partner ma dość ograniczone słownictwo. Policyjne Towarzystwo Dobroczynne po raz kolejny stawało do wytężonej wałki, żeby zapewnić miejscowej społeczności same najcudowniejsze rzeczy. Zabawki dla maluchów. Świąteczne koszyki dla tych, którym się w tym roku nie poszczęściło. Wizyty Świętego Mikołaja. Przygody na lodowisku. Wycieczki do zoo. Poza tym jego członkowie rozdawali prezenty pensjonariuszom domów pogodnej starości i schorowanym policyjnym kombatantom. Salino przedstawił problem po mistrzowsku. Luter już to kiedyś słyszał.

Żeby zmniejszyć tegoroczne koszty tego jakże chlubnego przedsięwzięcia, Policyjne Towarzystwo Dobroczynne po raz kolejny zaprojektowało piękny kalendarz, zawierający sceny z życia policjantów służących mieszkańcom miasta. Jak na komendę Treen błyskawicznym ruchem wyjął kalendarz, rozwinął go i zaczął przerzucać wielkie kartki, które Salino dokładnie opisywał. Ilustracją na styczeń był policjant z drogówki. Z ciepłym uśmiechem wstrzymywał ruch, żeby przedszkolaki mogły bezpiecznie przejść przez ulicę. Policjant z lutego był jeszcze bardziej umięśniony niż Treen: pomagał strapionemu kierowcy zmienić koło samochodu i mimo wielkiego wysiłku, zdołał uśmiechnąć się do aparatu. Marzec ilustrowała pełna napięcia scena z nocnego wypadku, taka ze światłami błyskającymi na dachach radiowozów i trzema policjantami o zmarszczonych czołach.

Miesiąc mknął za miesiącem, a Luter bez słowa podziwiał zdjęcia i ich oprawę plastyczną.

Miał ochotę spytać: a gdzie są faceci w cętkowanych majtkach? A gdzie zdjęcia z łaźni? Albo ratownik w ręczniku na biodrach. Przed trzema laty Policyjne Towarzystwo Dobroczynne uległo modnym trendom i wydało kalendarz ze zdjęciami młodych, szczupłych i zupełnie nagich policjantów, z których jedni uśmiechali się głupkowato do obiektywu, a inni prezentowali udręczoną minę z cyklu: “Jak ja nienawidzę tego nowoczesnego pozowania”. Zdjęcia były niemal obsceniczne i w gazetach zrobił się szum.

Szum, a raczej wielkie zamieszanie. Mieszkańcy miasta zasypali ratusz skargami i burmistrz wpadł w furię. Dyrektor PTD został natychmiast zwolniony. Kalendarze, których nie zdążono rozprowadzić, spalono przed kamerami miejscowej stacji telewizyjnej. Podczas transmisji na żywo!

Nora trzymała swój w piwnicy i potajemnie cieszyła nim oczy aż do września.

Pomysł z nagim kalendarzem okazał się finansową klęską dla wszystkich zainteresowanych, ale przyczynił się do zwiększenia popytu rok później. Sprzedaż wzrosła niemal dwukrotnie.

Luter kupował kalendarz co roku, ale robił to tylko po to, żeby spełnić oczekiwania miejscowej społeczności. Dziwne, ale nie było na nim ceny, przynajmniej na tych egzemplarzach, które roznosili osobiście Salino, Treen czy im podobni. Osobiste zaangażowanie tych osób znacznie podbijało cenę, wymagało okazania dobrej woli, którą ludzie tacy jak Luter po prostu musieli okazać tylko dlatego, że tak wypadało. Było to wymuszenie, jawna łapówka, a Luter potępiał łapownictwo. W ostatnie święta dał im czek na sto dolarów, ale w tym roku postanowił nie dać nic.

Kiedy prezentacja dobiegła końca, wyprostował się dumnie i oznajmił:

- Nie potrzebuję kalendarza.

Salino przekrzywił głowę, jakby go nie zrozumiał. Obwód szyi Treena powiększył się co najmniej o dwa centymetry.

Na ustach Salina zagościł szyderczy uśmieszek. Może pan nie potrzebuje - mówił ten uśmiech, ale i tak pan kupi.

- Dlaczego?

- Już mam kalendarz na przyszły rok. - Nora, która podsłuchiwała, wstrzymując oddech i obgryzając paznokcie, nic o tym nie wiedziała.

- Nie, to nie tak - wykrztusił Treen.

Salino spojrzał na niego, jakby chciał powiedzieć: “Zamknij gębę!”

- Mam dwa kalendarze w biurze i dwa na biurku - mówił dalej Luter. - Przy telefonie w kuchni też mamy kalendarz. Zegarek zawiadamia mnie, jaki mamy dzień i rok, komputer też. Od lat nie wypadł mi z życia ani jeden dzień.

- Zbieramy pieniądze na kalekie dzieci, panie Krank. - Salinowi zmienił się głos. Był teraz cichy i chrapliwy. Nora poczuła, że zaraz się rozpłacze.

- Kalekie dzieci już je od nas dostają - odparował Luter. - Za pośrednictwem United Way, kościoła i podatków na wszelkiego rodzaju potrzebujących.

- Nie jest pan dumny ze swojej policji? - wtrącił bezpardonowo Treen, który najpewniej zasłyszał tę kwestię z ust Salina.

Luter zacisnął zęby i zaczekał, aż wzbierze w nim gniew. Kupno kalendarza nie może być miarą dumy z miejscowej policji. Podobnie dawanie łapówki we własnym salonie nie jest dowodem na to, że Luter Krank stoi murem za dzielnymi chłopcami w granatowych mundurach.

- W zeszłym roku zapłaciłem miastu trzysta dolarów podatku - wycedził, błyszczącymi oczami patrząc na Treena. - Część tych trzystu dolarów poszła na wasze pensje. Kolejna część na pensje strażaków, kierowców karetek pogotowia, nauczycieli, kanalarzy, śmieciarzy, burmistrza, jego rozbuchanego personelu, sędziów, woźnych sądowych, strażników więziennych, urzędników z ratusza, pielęgniarek i lekarzy naszego szpitala. Robią dobrą robotę. Pan też. Jestem dumny z pracowników naszego miasta. Ale co ma z tym wspólnego wasz kalendarz?

Treen, któremu jak dotąd nikt nie wyłuszczył tego w tak logiczny sposób, zapomniał języka w gębie. Salino też. Zapadła pełna napięcia cisza.

Nie mogąc wymyślić żadnej inteligentnej riposty, Treen poczerwieniał jak burak i postanowił, że spisze numer rejestracyjny samochodu Kranka, zastawi na niego zasadzkę i wlepi mu mandat za przekroczenie prędkości albo za niezatrzymanie się przed znakiem stopu. Każe mu zjechać na pobocze, rzuci sarkastyczną uwagę, wyciągnie go z wozu, rozpłaszczy na masce, na oczach innych kierowców zakuje w kajdanki i zawiezie do aresztu.

Na tę myśl Treen wykrzywił usta w uśmiechu. Salino nie uśmiechał się. Słyszał, że Krankowie chcą zrezygnować ze świąt. Frohmeyer mu powiedział. Poprzedniego wieczoru przejechał Hamlock Street i widział nieozdobiony lampkami domek bez Śniegurka, cichy i spokojny, dziwnie niepasujący do tych oświetlonych i przystrojonych.

- Przykro mi, że pan tak uważa - powiedział ze smutkiem. - Po prostu próbujemy zebrać trochę pieniędzy na biedne dzieci.

Nora chciała wpaść do salonu i krzyknąć: “Oto czek! Dajcie kalendarz!” Ale nie wpadła i nie krzyknęła, gdyż następstwa tego kroku byłyby fatalne.

Luter jeszcze mocniej zacisnął zęby i nie mrugnąwszy okiem, kiwnął głową, a wówczas Treen dramatycznym gestem zaczął zwijać kalendarz, który musieli teraz wcisnąć komu innemu. Pod ciężarem jego wielkich łap kalendarz marszczył się, trzeszczał, robił się coraz mniejszy i cieńszy, i w końcu, kiedy stał się cienki jak kij od szczotki, Treen włożył go do białej tuby, a tubę zatkał kapturkiem. Koniec ceremonii. Pora iść dalej.

- Wesołych świąt - rzucił Salino.

- Czy nadal sponsorujecie drużynę softballową z sierocińca? - spytał Luter.

- Oczywiście - powiedział Treen.

- Przyjdźcie do mnie na wiosnę, dam wam sto dolarów na stroje sportowe.

Ale to ich nie udobruchało. Nie zdobyli się nawet na krótkie: “Dziękuję”. Kiwnęli tylko głową i wymienili spojrzenia.

Podeszli do drzwi sztywno, w milczeniu i głuchej ciszy, którą przerywał jedynie irytujący odgłos postukiwania kartonową tubą o nogę. Postukiwał oczywiście Treen, niczym znudzony gliniarz z pałką, taki, co to tylko się rozgląda, komu by tu przyłożyć w łeb.

- To tylko sto dolarów - warknęła Nora, wchodząc do salonu. Luter wyglądał przez szparę w żaluzjach, sprawdzając, czy policjanci już poszli.

- Nie, moja droga - odrzekł przebiegle, jakby sytuacja była bardzo skomplikowana, i jakby tylko on nad nią panował. - Chodzi o dużo więcej. Masz ochotę na jogurt?

Głodny myśli tylko o jedzeniu. Co wieczór dogadzali sobie małym pojemnikiem odtłuszczonego jogurtu, namiastki prawdziwego jogurtu owocowego, którym delektowali się jak ostatnim posiłkiem w życiu. Luter zrzucił ponad trzy kilogramy, Nora dwa kilogramy i siedemdziesiąt gramów.

Objeżdżali okolicę furgonetką, szukając ofiar. Było ich dziesięcioro; siedzieli na belach siana i śpiewali. Pod łaciatą narzutą trzymali się za ręce i macali po udach, ale nie robili nic zdrożnego, przynajmniej nie w tej chwili. Ostatecznie byli luteranami. Ich przywódczyni siedziała za kierownicą, mając obok siebie żonę pastora, która podczas porannej mszy w niedzielę grała również na organach.

Samochód skręcił w Hamlock Street. Szybko znaleźli to, czego szukali: nieprzystrojony lampkami dom Kranków. Zwolnili. Mieli szczęście, gdyż po drugiej stronie ulicy zobaczyli Scheela. Scheel szarpał się z elektrycznym kablem, prawie dwa i pół metra za krótkim, żeby dało się wyprowadzić go z garażu i podłączyć do czterystu nowiutkich lampek, którymi starannie ozdobił krzewy bukszpanu. Ponieważ Luter nie przystrajał domu, Walt postanowił zrobić to z wyjątkowym pietyzmem.

- Czy tam ktoś jest? - spytała siedząca za kierownicą kobieta, ruchem głowy wskazując dom Kranków.

- Jest. A o co chodzi?

- O nic. Jeździmy z kolędami. Mamy tu grupę młodzieży ze świętego Marka.

Walt uśmiechnął się i rzucił kabel. Cudownie, pomyślał. Krank myśli, że uda mu się uciec od Bożego Narodzenia.

- Czy oni są żydami? - spytała kobieta.

- Nie.

- Buddystami albo kimś takim?

- Ależ skąd. Są metodystami. W tym roku chcą ominąć święta.

- Co takiego?

- To, co mówię. - Walt podszedł bliżej i stanął przy drzwiach od strony kierowcy. - Dziwak z niego. Bojkotuje święta, żeby zaoszczędzić pieniądze na rejs na Karaiby.

Siedzące w szoferce kobiety popatrzyły wojowniczo na dom Kranków. Kolędnicy przestali śpiewać i zastrzygli uszami. Machina poszła w ruch.

- Myślę, że kilka kolęd dobrze by im zrobiło - dodał usłużnie Scheel. - Śmiało, zaczynajcie.

Chórzyści ze świętego Marka zeskoczyli na chodnik i przystanęli przy skrzynce pocztowej Kranków.

- Podejdźcie bliżej! - krzyknął Scheel. - Nie będą mieli nic przeciwko temu.

Kolędnicy ustawili się przed domem obok ulubionego kwietnika Lutra. Walt wpadł do domu i kazał żonie zadzwonić do Frohmeyera.

Gdy buchnęła świąteczna pieśń, Luter wyskrobywał łyżeczką boki pojemnika po jogurcie. Chórzyści zaatakowali szybko i głośno, pierwszą zwrotką Niechaj Bóg was ukoi i Krankowie schowali się za stół. Potem - wciąż nisko pochyleni, Luter przodem, Nora tuż za nim - wbiegli do salonu. Wyhamowali przy oknie. Na szczęście zasłoniętym.

Luter wyjrzał na ulicę. Zrobił to bardzo ostrożnie, a mimo to tamci dostrzegli go i entuzjastycznie pomachali mu ręką.

- Kolędnicy - syknął, cofając się o krok. - Tuż za drzwiami, obok jałowców.

- Jakie to urocze - powiedziała cichutko Nora.

- Urocze? Wdarli się na naszą posesję. To pułapka.

- Nikt się tu nie wdarł.

- Oczywiście, że się wdarł. Weszli na trawnik bez pozwolenia, ktoś ich nasłał. Pewnie Frohmeyer albo Scheel.

- Kolędnicy nie są przestępcami - upierała się szeptem Nora.

- Ja wiem lepiej.

- To zadzwoń do swoich kumpli z policji.

- Może i zadzwonię. - Luter ponownie wyjrzał na ulicę.

- Zdążysz jeszcze kupić kalendarz.

W ich stronę pędził cały klan Frohmeyerów - na czele jechał Spike na desce - lecz uprzedzili ich Trogdonowie, którzy usłyszawszy hałas, natychmiast dołączyli do tłumu na podjeździe. Niebawem nadbiegli również Beckerowie, ciągnąc za sobą teściową i Rocky'ego, tego, co wyleciał z college'u.

Po Niechaj Bóg was ukoi przyszła kolej na Jingle Bells w głośnej, żywiołowej interpretacji, niewątpliwie zainspirowanej ogarniającym kolędników podnieceniem. Dyrygentka poprosiła sąsiadów, żeby przyłączyli się do chóru. Radośnie spełnili tę prośbę i kiedy przed domem Kranków rozbrzmiała Cicha noc, liczba kolędników wzrosła co najmniej do trzydziestu. Chórzyści ze świętego Marka śpiewali czyściutko, sąsiedzi byle jak, ale mieli to gdzieś. Najważniejsze, żeby śpiewać jak najgłośniej, żeby stary Luter wił się tam jak rozdeptana dżdżownica.

Po dwudziestu minutach Nora nie wytrzymała i poszła wziąć prysznic. Luter siedział w fotelu i udawał, że czyta, ale ponieważ każda następna kolęda brzmiała głośniej niż poprzednia, zirytowany zaczął cicho kląć. Kiedy ostatni raz wyglądał przez okno, na trawniku roiło się od roześmianych i rozkrzyczanych sąsiadów.

Gdy zaczęli śpiewać Wesołego bałwanka, zszedł do gabinetu, żeby napić się koniaku.

ROZDZIAŁ 8

Mieszkał przy Hamlock Street od osiemnastu lat i od osiemnastu lat ani razu nie zmienił porannych nawyków. Wstawał o szóstej, wkładał kapcie i szlafrok, parzył kawę i wychodził przez garaż na podjazd po gazetę, którą roznosiciel gazet, chłopak imieniem Milton, zostawiał godzinę wcześniej. Wiedział nawet, ile jest kroków z kuchni na podjazd i liczył je w pamięci, myląc się najwyżej o dwa lub trzy. Potem wracał. Filiżanka kawy z odrobiną śmietanki, dział sportowy, miejski, finansowy i, zawsze na końcu, dział wiadomości z kraju i ze świata. W połowie działu z nekrologami zanosił żonie kawę, zawsze w tej samej lawendowej filiżance i zawsze z dwiema kostkami cukru.

Nazajutrz po występie kolędników wyszedł rozespany na podjazd i już miał schylić się po gazetę, gdy kątem lewego oka dostrzegł wielką, kolorową plamę. Na kiju pośrodku trawnika wisiała tablica, a na tablicy widniał napis sporządzony wielkimi, czarnymi literami. Głosił on: UWOLNIĆ ŚNIEGURKA. Niech to szlag. Karton naklejony na białą tekturę, czerwono-zielona obwódka i rysunek skrępowanego łańcuchami bałwana na strychu, bez wątpienia na strychu Kranków. Kiepskie dzieło dorosłego artysty, który ma za dużo wolnego czasu, albo całkiem niezła praca jakiegoś dzieciaka i zaglądającej mu przez ramię mamusi.

Nagle poczuł, że obserwują go czyjeś oczy, mnóstwo oczu. Niedbałym gestem wetknął gazetę pod pachę i bez pośpiechu ruszył do domu, jakby niczego nie zauważył. Nalewając kawę, zrzędliwie mruczał, siadając na krześle, łagodnie klął. Lektura działu sportowego i miejskiego nie sprawiła mu żadnej przyjemności, jego uwagi nie przykuły nawet nekrologi. I nagle uświadomił sobie, że Nora zdecydowanie nie może zobaczyć plakatu. Zmartwiłaby się jeszcze bardziej niż on.

Z każdą nową próbą pogwałcenia jego obywatelskich praw, które pozwalały mu robić, co chce, Luter był coraz bardziej zdeterminowany, żeby zbojkotować święta. Ale niepokoił się o Norę. Wiedział, że nie pęknie, ale bał się o nią. Gdyby uwierzyła, że do protestu sąsiadów dołączyły dzieci, mogłaby się załamać.

Zaatakował błyskawicznie: wymknął się przez garaż, wysoko podnosząc nogi - trawa była mokra i oszroniona - przeciął trawnik, wyrwał szkaradztwo z ziemi i wrzucił je do pralni z postanowieniem, że zajmie się tym później.

Zaniósł Norze kawę i usiadł przy kuchennym stole, próbując skupić się na lekturze. Na próżno. Był zły i miał przemarznięte stopy.

Pojechał do pracy.

Kiedyś orędował na rzecz zimowej przerwy od połowy grudnia do Nowego Roku. I tak nikt wtedy nie pracuje, argumentował podczas narady w tej sprawie. Sekretarki muszą zrobić zakupy, więc wychodzą wcześniej na lunch, wracają spóźnione i już godzinę później wychodzą na kolejną serię zakupów. Zmuśmy wszystkich do grudniowego urlopu, nawoływał z całą mocą. Niech wezmą dwa tygodnie urlopu, oczywiście płatnego. Ilość spraw i tak w tym czasie spada, argumentował, potwierdzając to wykresami i diagramami. Klienci uciekają z biur i wracają do nich dopiero w pierwszym tygodniu stycznia. Nasza kancelaria, mówił, mogłaby zaoszczędzić parę dolarów, unikając bożonarodzeniowego przyjęcia w biurze. Rozdał im nawet kopie artykułu z “Wall Street Journal” na temat dużej firmy w Seattle, która zastosowała taką politykę z wyśmienitymi rezultatami, przynajmniej według gazety.

To była naprawdę znakomita prezentacja. Wniosek nie przeszedł - padły dwa głosy za i jedenaście przeciw - i Luter złościł się przez miesiąc. W gniewie wspierał go jedynie Yank Slader.

Tego dnia pracował machinalnie, krążąc myślami wokół wieczornego koncertu przy jałowcach i plakatu protestacyjnego na trawniku. Lubił Hamlock Street. Dobrze żył z sąsiadami, nawet z Waltem Scheelem, dlatego czuł się nieswojo, że stał się celem ataku bliskich mu ludzi.

Nastrój odmieniła mu Biff, agentka z biura podróży. Ledwie zapukawszy do drzwi - ta zołza Dox, jego sekretarka, siedziała z nosem w stercie świątecznych katalogów - tanecznym krokiem weszła do gabinetu, żeby wręczyć mu bilety na rejs, pięknie oprawiony plan podróży oraz najnowszą broszurę reklamową “Wyspiarskiej Księżniczki”. Kilka sekund później już jej nie było, czego Luter bardzo żałował, gdyż podziwiając jej figurę i opaleniznę, nie mógł się powstrzymać od marzeń o niezliczonych stringach i kostiumach bikini, które wkrótce miał oglądać. Zamknął drzwi na klucz i pogrążył się w błękitnych wodach Karaibów.

Po raz trzeci w tym tygodniu tuż przed lunchem wymknął się z biura i pojechał do centrum handlowego. Zaparkował najdalej jak mógł - chciał jak najwięcej chodzić: zrzucił już trzy kilogramy i sześćdziesiąt trzy gramy i był w znakomitej formie. Wraz z setkami innych klientów robiących popołudniowe zakupy znalazł się w pasażu. Z tym, że on przyszedł się zdrzemnąć.

Włożył ciemne okulary i wślizgnął się do przybytku Wiecznej Opalenizny. Miedzianoskórą Daisy zastąpiła Daniella, blada, rudowłosa dziewczyna, której liczne piegi - niewątpliwie dzięki nieustannemu naświetlaniu - powiększyły się i rozlały niemal po całej twarzy. Podbiła mu karnet, przydzieliła kabinę numer dwa i z miną doświadczonego dermatologa powiedziała:

- Dzisiaj powinno wystarczyć dwadzieścia pięć minut, Luter. - Była co najmniej trzydzieści lat młodsza i bez żadnych oporów mówiła mu po imieniu. Pracowała tu dorywczo za parę dolarów tygodniowo, ale do głowy jej nie przyszło, żeby zwracać się do niego per pan.

Omal na nią nie warknął. Dlaczego akurat dwadzieścia pięć? Dlaczego nie dwadzieścia sześć albo dwadzieścia cztery?

Mruknął coś pod nosem i wszedł do dwójki.

Łóżko było chłodne: dobry znak. Nie mógł znieść myśli, że kładzie się na nim tuż po wyjściu poprzedniego klienta. Szybko użył płynu do odkażania, z furią wytarł łóżko, sprawdził zamek u drzwi, rozebrał się wstydliwie, jakby ktoś mógł go tam zobaczyć i ostrożnie wczołgał się do środka.

Wyciągał się, rozciągał i poprawiał, dopóki nie ułożył się wygodnie, potem zamknął wieko, wcisnął przycisk i zaczął się smażyć. Nora była tu dwa razy, ale nie wiedziała, czy przyjdzie po raz trzeci, ponieważ w połowie ostatniej sesji ktoś stukał do drzwi i bardzo się przestraszyła. Coś wybełkotała - ze strachu nie pamiętała dokładnie co - i gwałtownie wstając, uderzyła mocno głową w wieko łóżka.

Oczywiście całą winę zrzuciła na męża. Luter wyśmiał ją, co nie polepszyło jego sytuacji.

Niebawem odpłynął w sen, marząc o “Wyspiarskiej Księżniczce”, jej sześciu basenach, leżących wokół nich szczupłych, opalonych na brąz ciałach, białych, piaszczystych plażach Jamajki i Kajmanów i ciepłych, spokojnych wodach Karaibów.

Do rzeczywistości przywrócił go natarczywy dźwięk dzwonka. Minęło dwadzieścia pięć minut. Luter miał już za sobą cztery wizyty. Stanąwszy przed zniszczonym lustrem na ścianie, nareszcie zauważył pewną różnicę w swoim wyglądzie. Wiedział, że jeszcze dzień czy dwa i w biurze zaczną to komentować. Tak bardzo mu zazdrościli.

Gdy spiesznie wracał do pracy - skórę miał jeszcze ciepłą, a ponieważ nie zjadł kolejnego lunchu, zmniejszył mu się brzuch - zaczął padać deszcz ze śniegiem.

Przyłapał się na tym, że boi się wracać do domu. Wszystko było dobrze, dopóki nie skręcił w Hamlock Street. Becker ozdabiał krzaki dodatkowymi lampkami i celowo wieszał ich najwięcej na skraju trawnika, tuż przy garażu Lutra. Trogdon nie miał już chyba miejsca na dodatkowe lampki, lecz Luter podejrzewał, że jakoś je znajdzie. U Walta Scheela też przybywało lampek, i to codziennie. Pomyśleć tylko, że przed rokiem rozwiesił tylko jeden marny sznur.

Swade Kerr, ich najbliższy sąsiad od wschodniej strony, który nagle uległ przedświątecznemu nastrojowi, z pasją owijał karłowate krzewy bukszpanu sznurami nowiutkich, rozmruganych, czerwono-zielonych lampek. Kerrowie uczyli dzieci w domu i zwykle trzymali je pod kluczem w piwnicy. Nie głosowali, ćwiczyli jogę, jedli tylko warzywa, zimą nosili sandały i grube skarpety, unikali stałej pracy i twierdzili, że są ateistami. Byli sąsiadami bardzo drażliwymi, ale w sumie nie można było na nich narzekać. Żona Swade'a, Shirley, miał nazwisko z myślnikiem i żyła z funduszów powierniczych.

- Osaczyli nas - mruknął do siebie Luter. Wjechał do garażu, wbiegł do domu i zamknął drzwi na klucz.

- Popatrz - powiedziała Nora ze zmarszczonym czołem, po tym, jak najpierw poklepała go po policzku i jak co dzień spytała: “Jak minął dzień?”

Dwie pastelowe koperty. Oczywista sprawa.

- Co to? - warknął. Ostatnią rzeczą, jaką miał ochotę w tej chwili oglądać, były świąteczne karty z krótkimi, fałszywymi życzeniami. Był głodny, a tego dnia mieli jeść rybę z warzywami na parze.

Wyjął karty z kopert. Obydwie przedstawiały Śniegurka, obydwie były niepodpisane i bez adresu zwrotnego. Świąteczne anonimy.

- Bardzo śmieszne - mruknął, rzucając je na stół.

- Myślałam, że ci się spodobają. Wysłano je z miasta.

- To Frohmeyer - powiedział Luter, ściągając krawat z szyi. -Uwielbia takie kawały.

W połowie kolacji zadzwonił dzwonek u drzwi. Luter mógłby pożreć rybę dwoma dużymi kęsami, ale Nora wierzyła w cnotę powolnego jedzenia. Był strasznie głodny, kiedy wstał, mamrocząc, kto to może być.

Strażak nazywał się Kistler, sanitariusz - Kendall. Obydwaj byli młodzi i szczupli, obydwaj w znakomitej formie od niezliczonych godzin dźwigania ciężarów w strażackiej siłowni - bez wątpienia na koszt podatnika, pomyślał Luter, zapraszając ich do środka i przystając tuż za drzwiami. Czekał go kolejny rytuał: znakomity dowód na to, że z Bożym Narodzeniem jest coś nie tak.

Kistler był w mundurze granatowym, Kendall - w oliwkowym. Żaden z tych mundurów nie pasował do czerwono-białych czap Świętego Mikołaja, które mieli na głowie, ale kogo to obchodziło?

Czapy były słodkie i cudaczne, lecz Luter nawet się nie uśmiechnął. Sanitariusz trzymał przy nodze papierową torbę.

- Sprzedajemy keks - powiedział Kistler. -Jak co roku.

- Pieniądze pójdą na zabawki dla dzieci - dodał z wyczuciem Kendall.

- Chcemy zebrać dziewięć tysięcy dolarów.

- W zeszłym roku zebraliśmy ponad osiem.

- Ale w tym roku lepiej się staramy.

- Na Wigilię rozdamy zabawki sześciuset dzieciom.

- To olbrzymie przedsięwzięcie.

Raz jeden, raz drugi, raz jeden, raz drugi. Znakomicie zgrani, żonglowali słowami jak w cyrku.

- Szkoda, że nie zobaczy pan tych dzieci.

- Za nic nie chciałbym stracić takiego widoku.

- Tak czy inaczej, musimy zebrać te pieniądze, i to jak najszybciej.

- Mamy tu wyśmienity keks. - Kendall machnął torbą w stronę Lutra, jakby sądził, że będzie miał ochotę chwycić ją i zajrzeć do środka. - Keks od Mabel. To stara, sprawdzona firma.

- Słynna na cały świat.

- Piekarnia Mabel mieści się w Hermansburgu w Indianie.

- Pracuje w niej pół miasta. Pieką tylko keksy. Biedni ludzie, pomyślał Luter.

- Stosują tajną recepturę i używają tylko najświeższych składników.

- I robią najlepsze keksy na świecie.

Luter nie znosił keksu. Tych wszystkich daktyli, fig, śliwek, orzechów, suchych, podbarwianych i rozdrobnionych na kawałki owoców.

- I to już od osiemdziesięciu lat.

- To najlepiej sprzedający się keks w kraju. W zeszłym roku sprzedali sześć ton.

Luter ani drgnął. Stał zupełnie nieruchomo, przenosząc wzrok to na jednego, to na drugiego.

- Nie zawiera żadnych chemikaliów ani konserwantów.

- Nie wiem, jak to robią, że tak długo zachowuje świeżość.

Dodają chemikalia i konserwanty, miał ochotę powiedzieć Luter.

Raptem zalała go fala ostrego głodu. Niewiele brakowało i ugięłyby się pod nim nogi, omal nie wykrzywił nieprzeniknionej dotąd twarzy. Bardzo polepszył mu się węch, co musiało być efektem ubocznym intensywnej diety, którą stosowali już od dwóch tygodni. Może doszedł go zapach pysznego keksu Mabel - nie był tego pewien - w każdym razie ogarnął go niepohamowany głód. Musiał coś zjeść. Nagle poczuł, że ma ochotę wyrwać Kendallowi torbę, otworzyć ją i zapchać sobie usta keksem.

Ale po chwili głód złagodniał. Luter zacisnął zęby, odczekał chwilę i odprężył się. Kistler i Kendall byli tak pochłonięci rutynową prezentacją, że niczego nie zauważyli.

- Mało ich dostajemy.

- Cieszą się taką popularnością, że musimy je reglamentować.

- W tym roku przyszło tylko dziewięćset porcji.

- Dycha za porcję i zbierzemy dziewięć tysięcy na zabawki.

- W zeszłym roku kupił pan pięć.

- W tym weźmie pan tyle samo?

Tak, przypomniał sobie Luter. Rzeczywiście, w zeszłym roku kupiłem pięć keksów. Trzy zawiozłem do biura i potajemnie podrzuciłem kolegom. Pod koniec tygodnia od ciągłego przenoszenia z biurka na biurko przetarły się papierowe torby. W końcu, tuż po Wigilii, Dox wrzuciła je do kosza na śmieci.

Nora dała dwa keksy fryzjerce. Fryzjerka ważyła sto trzydzieści sześć kilo i zbierała je tuzinami, dzięki czemu aż do czerwca nie musiała kupować żadnego ciasta.

- Nie - odparł w końcu Luter. - W tym roku sobie daruję. Zamilkli. Kistler spojrzał na Kendalla, Kendall na Kistlera.

- Słucham?

- W tym roku nie chcę keksu.

- Czy pięć kawałków to za dużo? - spytał Kistler.

- Tak, o pięć - odrzekł Luter, powoli krzyżując ręce na piersi.

- Nie kupi pan ani jednego? - spytał Kendall z niedowierzaniem w głosie.

- Ani jednego.

Kendall i Kistler nie mogli wyglądać bardziej żałośnie.

- Nadal sponsorujecie zawody w łowieniu ryb dla niepełnosprawnych dzieci? - spytał Luter. - Te czwartego lipca?

- Jak co roku - powiedział Kistler.

- Znakomicie. Przyjdźcie do mnie latem i dam wam sto dolarów na zawody.

Kistler zdołał wymamrotać coś w rodzaju: “Dziękujemy”.

Po kilku niezręcznych minutach wreszcie wyszli. Luter wrócił do kuchni, ale stół był już pusty. Zniknęła i Nora, i jego talerz z dwoma ostatnimi kawałkami gotowanej na parze ryby, i szklanka z wodą, nawet serwetka. Zniknęło dosłownie wszystko. Rozwścieczony wpadł jak burza do spiżarni, gdzie znalazł słoik masła orzechowego i kilka czerstwych krakersów.

ROZDZIAŁ 9

Ojciec Stanleya Wileya założył firmę w roku 1949. Beck umarł tak dawno, że nikt nie wiedział, dlaczego nad drzwiami wciąż wisi tablica z jego nazwiskiem. Wiley i Beck: ładnie to brzmiało, poza tym zmiana nagłówka na papierze firmowym byłaby zbyt kosztowna. To zdumiewające, ale jak na spółkę istniejącą na rynku od pięćdziesięciu lat, prawie wcale się nie rozrośli. W dziale podatkowym mieli dwunastu wspólników, a w rewizyjnym około dwudziestu. Ich klientami były średniej wielkości spółki, które nie mogły sobie pozwolić na zaangażowanie firmy o zasięgu krajowym

Gdyby przed trzydziestoma laty Stanley Wiley miał większe ambicje, Wiley i Beck mogliby chwycić wiatr w żagle i stać się prawdziwą potęgą. Rzecz w tym, że Stanley ambicji nie miał, dlatego wspólnikom nie pozostawało obecnie nic innego, jak udawać, że zadowala ich status tak zwanej “firmy butikowej”.

Luter właśnie planował kolejny wypad do centrum handlowego, gdy nagle jak spod ziemi wyrósł przed nim Stanley z długą kanapką, z której zwisała wystrzępiona sałata.

- Masz chwilę? - wymlaskał z pełnymi ustami.

I zanim Luter zdążył odrzec tak, nie, albo czy możemy załatwić to szybko, Stanley usiadł w fotelu. Nosił komiczne muszki, a jego tanią, granatową marynarkę zdobiły plamy po atramencie, majonezie i kawie. Był niechlujem, a jego gabinet czarną dziurą, w której dokumenty przepadały bez śladu na wiele miesięcy. “Zajrzyj do Stanleya” - tak radzono tym, którzy szukali zaginionych papierów bez nadziei, że kiedykolwiek je znajdą.

- Podobno rezygnujecie z naszej kolacji - powiedział, pracowicie żując. Lubił chadzać korytarzami z kanapką w jednej i butelką wody mineralnej w drugiej ręce, jakby był zbyt zajęty, żeby zjeść normalny lunch.

- Nie chcę nikogo urazić, ale w tym roku odpuszczamy sobie wiele rzeczy - odparł Luter.

- A więc to prawda.

- Prawda. Nie będzie nas.

Stanley zmarszczył czoło, przełknął przeżuty kęs i spojrzał na kanapkę w poszukiwaniu najbardziej apetycznego miejsca. Pełnił funkcję wspólnika zarządzającego, nie szefa firmy, a Luter był wspólnikiem od sześciu lat. Nikt od Wileya i Becka nie mógł go do niczego zmusić.

- Przykro mi to słyszeć. Jayne będzie rozczarowana.

- Napiszę do niej list.

Świąteczny wieczór w towarzystwie kolegów z firmy nie był nawet taki straszny: miła kolacja w sali bankietowej na piętrze starej restauracji w centrum miasta, dobre jedzenie, zacne wino, kilka przemówień, orkiestra i tańce do późnej nocy. Oczywiście obowiązywały stroje wieczorowe i panie robiły wszystko, żeby dorównać koleżankom, jeśli chodzi o biżuterię i suknie. Jayne Wiley była uroczą kobietą i zasługiwała na kogoś lepszego niż Stanley.

- Robicie to z jakiegoś konkretnego powodu? - spytał z nieukrywanym zainteresowaniem.

- Odpuszczamy sobie wszystko. Choinkę, prezenty, cały ten kram. Pieniądze przeznaczamy na dziesięciodniowy rejs po Karaibach. Blair wyjechała i musimy trochę odpocząć. Wszystkie zaległości nadrobimy w przyszłym roku, najdalej rok później.

- Święta są co roku, no nie?

- Fakt.

- Słyszałem, że schudłeś.

- Cztery i pół kilo. Plaże czekają.

- Świetnie wyglądasz. Podobno się opalasz.

- Tak, trochę. Inaczej nie wytrzymałbym na tamtejszym słońcu.

Wielki kęs bułki z szynką. Strzęp sałaty zawisł Stanleyowi między wargami. Ruch szczęk. I słowa: “W sumie to niezły pomysł”. Albo coś w tym rodzaju.

Wileyowie wyjeżdżali na urlop do domku na plaży, starej rudery, w którą Stanley od trzydziestu lat nie zainwestował ani jednego dolara. Luter i Nora spędzili tam kiedyś upiorny tydzień jako goście Wileyów. Gospodarze zajęli główną sypialnię, a ich umieścili w “apartamencie gościnnym”, kiszkowatym, nieklimatyzowanym pokoju z piętrową pryczą. Stanley pił dżin z tonikiem od rana do późnego popołudnia, nie wystawiając na słońce ani skrawka skóry.

Kilka minut później wyszedł z wypchanymi policzkami, ale zanim Luter zdążył czmychnąć do miasta, do gabinetu wpadł Yank Slater.

- Cztery tysiące dwieście - oznajmił. - A końca nie widać. Abigail wydała właśnie sześćset dolarów na suknię. Nie wiem, dlaczego nie może pójść na kolację w zeszłorocznej albo w tej, którą miała na sobie dwa lata temu, ale po co się stawiać? Buty? Sto czterdzieści. Torebka? Kolejne dziewięćdziesiąt. Szafy pękają od torebek i butów, ale lepiej mnie nie podpuszczaj. W tym tempie jak nic przekroczymy pięć tysięcy. Błagam, zabierz mnie na Karaiby.

Zainspirowany pomysłem Lutra, też zaczął prowadzić dokładne zestawienie świątecznych strat. Dwa razy w tygodniu wpadał z najświeższymi doniesieniami. Nie było pewne, co ostatecznie postanowi i co tak naprawdę zrobi. Najprawdopodobniej nic i dobrze o tym wiedział.

- Jesteś moim bohaterem - powtórzył i wypadł równie szybko, jak przyszedł.

Wszyscy mi zazdroszczą, pomyślał Luter. Forsa płynie strumieniami, świąteczne szaleństwo z każdym dniem przybiera na sile, więc zazdroszczą mi jak cholera. Jedni, jak Stanley, nigdy się do tego nie przyznają. Inni, jak Yank, są ze mnie bardzo dumni.

Ponieważ było już za późno na wyjście, Luter stanął przy oknie, żeby popatrzeć na miasto tonące w strugach zimnego deszczu. Szare niebo, nagie drzewa, kilka miecionych wiatrem liści, zakorkowane ulice. Cudownie, pomyślał z satysfakcją. Poklepał się po płaskim brzuchu i zszedł do biura podróży, żeby napić się z Biff coli bez cukru.

Zabrzęczał brzęczyk. Nora podniosła wieko, zerwała się z łóżka i chwyciła ręcznik. Nie lubiła się pocić, dlatego wytarła się energicznie i bardzo dokładnie.

Miała na sobie kuse, czerwone bikini, które wyglądało znakomicie na młodej, szczuplutkiej dziewczynie z katalogu. Wiedziała, że nigdy nie pokaże się w nim publicznie, ale Luter gapił się na zdjęcie, napierał na nią i napierał, wreszcie zagroził, że zamówi je sam. Nie było drogie, no i już je miała.

Zerknęła do lustra i zaczerwieniła się: ona w skąpym bikini. Owszem, bardzo schudła. Owszem, była trochę opalona, ale żeby wyglądać dobrze w tym, co miała na sobie, musiałaby głodować i intensywnie ćwiczyć przez pięć lat.

Ubrała się szybko, naciągnęła spodnie i sweter. Luter przysięgał, że opala się nago, ale ona nie zamierzała się rozbierać.

Nawet w kostiumie czuła się jak dziwka. Obcisłe bikini uwierało ją w najbardziej nieodpowiednich miejscach i kiedy szła, nie czuła się w nim najlepiej. Nie mogła już się doczekać, aż wpadnie do domu, rzuci je w kąt i weźmie długą, gorącą kąpiel.

Oddaliwszy się bezpiecznie od solarium, skręciła za róg i stanęła oko w oko z wielebnym Dougiem Zabriskie, pastorem. On był objuczony torbami, ona miała na ręku jedynie palto. On był blady, ona zaczerwieniona i nadal spocona. On miał na sobie starą, wygodną kurtkę i czarną koszulę z koloratką, ona to nieszczęsne bikini, które coraz bardziej się kurcząc, odcinało dopływ krwi do pewnych części ciała.

Objęli się przyjaźnie na powitanie.

- W niedzielę bardzo nam was brakowało. - Irytujący zwyczaj. Mówił tak od roku.

- Jesteśmy tacy zajęci... - odrzekła, sprawdzając, czy ma spocone czoło.

- Dobrze się czujesz?

- Świetnie - warknęła.

- Jesteś zdyszana.

- To od szybkiego chodzenia - powiedziała, okłamując własnego pastora.

Nie wiedzieć czemu, zerknął na jej buty. Tego dnia nie włożyła adidasów.

- Moglibyśmy przez chwilę pogawędzić? - spytał.

- Naturalnie.

Przy barierce antresoli stała pusta ławka. Wielebny zaniósł tam torby i położył je na posadzce. Kiedy Nora usiadła, skąpe, czerwone bikini przesunęło się i tuż nad biodrem coś pękło - może pasek, a po chwili zaczęło się z niej ześlizgiwać. Miała na sobie luźne, nawet bardzo luźne spodnie.

- Doszło mnie mnóstwo plotek - zaczął łagodnie wielebny. Miał denerwujący zwyczaj zbliżania twarzy do twarzy rozmówcy. Nora skrzyżowała i rozkrzyżowała nogi, ale każdy manewr tylko pogarszał sytuację.

- Jakie plotki? - spytała sztywno.

Wielebny nachylił się ku niej jeszcze bardziej i jeszcze bardziej zbliżył twarz do jej twarzy.

- Cóż, szczerze mówiąc, z wiarygodnych źródeł wiem, że postanowiliście nie obchodzić w tym roku świąt.

- Tak. Tak jakby.

- Nigdy dotąd nie spotkałem się z czymś takim. - Pastor powiedział to tak poważnie, jakby Krankowie odkryli nowy rodzaj grzechu.

Nora znieruchomiała, ale nawet znieruchomiawszy, miała wrażenie, że wciąż wysuwa się z ubrania. Na czoło wystąpiły jej świeże krople potu.

- Dobrze się czujesz? - spytał wielebny.

- Tak, i ja, i mój mąż. Nadal popieramy święta i pragniemy obchodzić narodziny Chrystusa, ale w tym roku rezygnujemy z tych wszystkich głupstw. Blair wyjechała i postanowiliśmy zrobić sobie przerwę.

Wielebny trawił to długo i w skupieniu, ona nieznacznie zmieniła pozycję.

- Jest w tym trochę szaleństwa, prawda? - spytał, patrząc na stertę toreb na posadzce.

- Owszem, jest. Posłuchaj, Doug. Czujemy się dobrze. Jesteśmy szczęśliwi i zdrowi, postanowiliśmy tylko trochę się odprężyć. To wszystko.

- Powiadają, że wyjeżdżacie.

- Tak, na dziesięciodniowy rejs po Karaibach.

Pastor potarł brodę, jakby nie był pewien, czy ma ten krok pochwalić, czy nie.

- Ale na pasterkę chyba przyjdziecie? - spytał z uśmiechem.

- Niczego nie obiecuję, Doug.

Poklepał ją po kolanie i pożegnali się. Nora odczekała, aż wielebny zniknie jej z oczu i wreszcie zdobyła się na odwagę, żeby wstać. Ściskając nogi, wyszła z centrum, przeklinając Lutra i jego bikini.

Najmłodsza córka kuzynki żony Vica Frohmeyera była aktywistką kościoła katolickiego, a w kościele tym działał duży chór, którego członkowie lubili kolędować na mieście. Wystarczyły dwa telefony i sprawa została nagrana.

Od początku koncertu padał lekki śnieg. Chórzyści ustawili się półkolem przy lampie gazowej na podjeździe i na znak dyrygenta zaśpiewali Miasteczko Betlejem. Kiedy Luter wyjrzał przez szparę w zasłonach, pomachali mu ręką.

Niebawem za nimi zebrał się mały tłumek: okoliczne dzieciaki, Beckerowie i cała rodzina Trogdonów. Dzięki anonimowemu cynkowi, przybył również reporter miejscowej gazety, który postał tam chwilę, a w końcu wziął się w garść i zadzwonił do drzwi Kranków.

Luter szarpnął klamką, gotów dać mu w twarz.

- O co chodzi?

W tle rozbrzmiewały dźwięki White Christmas.

- Pan Krank? - spytał reporter.

- Tak, a pan kto?

- Brian Brown z “Gazette”. Czy mogę o coś spytać?

- O co?

- O ten bojkot świąt.

Luter spojrzał na tłum ciemnych sylwetek na podjeździe. Któryś z nich go wsypał. Któryś z sąsiadów zadzwonił do redakcji. Albo Vic Frohmeyer, albo Walt Scheel.

- Nic nie powiem - odparł i zatrzasnął drzwi. Nora znowu brała prysznic, więc zszedł do piwnicy.

ROZDZIAŁ 10

Zaproponował kolację u Angela, w ich ulubionej włoskiej restauracji. Mieściła się w suterenie starego gmachu w centrum miasta, z dala od hord ludzi w pasażach handlowych, pięć ulic od trasy przemarszu parady. W wieczór taki jak ten dobrze było uciec z Hamlock Street.

Zamówili sałatkę z chudym sosem i spaghetti z sosem pomidorowym; oczywiście żadnych mięs, wina czy chleba. Ona opalała się siedem razy, on aż dziesięć i sącząc wodę sodową, chichotali na widok bladych twarzy przy sąsiednich stolikach. Jedna z babek Lutra była pół-Włoszką. Okazało się, że śródziemnomorskie geny są wyjątkowo wrażliwe na słońce, nawet sztuczne. Jego skóra była kilka odcieni ciemniejsza niż skóra Nory i koledzy zaczynali to zauważać. Luter miał ich gdzieś. Wszyscy wiedzieli, że płynie z żoną na Karaiby.

- Zaczyna się - powiedziała Nora, patrząc na zegarek.

Luter spojrzał na swój. Siódma.

Świąteczna parada jak co roku wyruszała z Parku Weteranów w śródmieściu. Otwarte platformy, wozy straży pożarnej, maszerujące orkiestry - scenariusz nigdy się nie zmieniał. Na końcu zawsze jechał Święty Mikołaj, w saniach zbudowanych przez miejscowy Klub Rotariański i eskortowanych przez ośmiu grubych członków Zakonu Strażników Świątyni na motorowerach. Uczestnicy parady szli na zachód, ale niedaleko Hamlock Street zataczali pętlę. Rok w rok, od osiemnastu lat, Krankowie wraz z sąsiadami wystawali wzdłuż trasy przemarszu i robili z tego wielkie wydarzenie. Wieczór był tak świąteczny i uroczysty, że w tym roku Luter i Nora pragnęli go uniknąć.

Wiedzieli, że na Hamlock zaroi się od dzieciaków, kolędników i Bóg wie od kogo jeszcze. Pewnie od band rowerzystów skandujących: “Uwolnić Śniegurka”, i od małych terrorystów z plakatami na ich trawniku.

- Jak było na kolacji? - spytała Nora.

- Słyszałem, że tak jak zwykle. Ta sama sala, te same kelnerki, ta sama polędwica, ten sam suflet. Slader mówił, że Stanley urżnął się koktajlami.

- Zawsze tak jest.

- Wygłosił to samo przemówienie: wielki wysiłek, więcej klientów, w przyszłym roku rzucimy ich na kolana, Wiley i Beck to jedna wielka rodzina, wszystkim bardzo dziękuję. Coś w tym stylu. Dobrze, że nie musieliśmy tego wysłuchiwać.

- Nie było kogoś jeszcze?

- Slader mówi, że Maupina, tego rewidenta.

- Ciekawe, w czym wystąpiła Jayne.

- Zapytam Sladera. Na pewno robił notatki.

Kelner przyniósł sałatki. Niczym przymierający głodem uchodźcy wbili wzrok w młody szpinak. Ale nie: niespiesznie polali potrawy sosem, dodali szczyptę soli i pieprzu, a potem zaczęli jeść, jakby jedzenie w ogóle ich nie interesowało.

Na “Wyspiarskiej Księżniczce” podawano pięć dużych posiłków dziennie. Luter zamierzał jeść, aż pęknie.

Przy pobliskim stoliku siedziała piękna, młoda dziewczyna z chłopakiem. Nora spojrzała na nią i odłożyła widelec.

- Myślisz, że wszystko u niej w porządku?

Luter rozejrzał się po sali.

- U kogo?

- U Blair.

Luter żuł szpinak, zastanawiając się nad pytaniem, które Nora zadawała mu ostatnio tylko trzy razy dziennie.

- Na pewno. Na pewno świetnie się bawi.

- Nic jej nie grozi?

Kolejne standardowe pytanie: pytała go, jakby ze stuprocentową pewnością wiedział, że dokładnie w tym i w tym momencie córce grozi lub nie grozi niebezpieczeństwo.

- Korpus Pokoju nie stracił ani jednego ochotnika od trzydziestu lat. Są bardzo ostrożni, a teraz jedz.

Nora dźgnęła szpinak widelcem, zjadła pół listka i odłożyła sztućce. Luter wymiótł talerz do czysta i łakomym wzrokiem spojrzał na jej sałatkę.

- Nie jesz? - spytał.

Zamienili się talerzami i Luter błyskawicznie wymiótł do czysta drugi. Ale gdy kelner przyniósł spaghetti, Nora zasłoniła rękami miseczkę. Po kilku kęsach nagle znieruchomiała z widelcem w połowie drogi do ust. Odłożyła go i powiedziała:

- Zapomniałam.

Luter intensywnie żuł.

- O czym? - Miała przerażoną twarz. - Co się stało? - spytał, z trudem przełknąwszy makaron.

- Czy ci jurorzy nie przyjeżdżają zaraz po paradzie?

Dopiero wtedy do niego dotarło. Odłożył widelec, wypił łyk wody i boleśnie spojrzał w dal. Tak, rzeczywiście. Nora miała całkowitą rację.

Po paradzie członkowie miejskiej komisji rekreacyjnej objeżdżali dzielnicę otwartą platformą ciągniętą przez traktor, oceniając poziom świątecznego nastroju. Przyznawali indywidualne nagrody w różnych kategoriach: za najoryginalniejszy wystrój zewnętrzny domu, za najładniejsze oświetlenie, i tak dalej. Była również nagroda za najlepsze dekoracje uliczne. Hamlock Street dwa razy zdobyła błękitną wstęgę.

Przed rokiem ulica zajęła drugie miejsce; plotka głosiła, że głównie dlatego, iż na dwóch spośród czterdziestu czterech domów nie ustawiono Śniegurka. Wszystkich zaskoczyli ci z Boxwood Lane, trzy ulice na północ od Hamlock, którzy ni z tego, ni z owego ozdobili dachy rzędem jaskrawo świecących choinkowych cukierków - mówili, że mieszkają przy “Cukierkowej” - i odebrali im pierwszą nagrodę. Frohmeyer przez miesiąc słał listy do sąsiadów.

Nastrój prysł, kolację szlag trafił. Wolno dziobali widelcem makaron, żeby zabić jak najwięcej czasu. Długo pili kawę. Kiedy restauracja opustoszała, Luter zapłacił rachunek i powoli pojechali do domu.

Oczywiście znowu przegrali. Luter znalazł po ciemku gazetę i z przerażeniem spojrzał na pierwszą stronę działu miejskiego. Wymieniono na niej zwycięzców: pierwsze miejsce Cherry Avenue, drugie Boxwood Lane, trzecie Stanton Street. Trogdon, ten z naprzeciwka - czternaście tysięcy lampek - zajął czwarte miejsce w kategorii najładniejszego oświetlenia.

Na środku strony zamieszczono duże, kolorowe zdjęcie domu Kranków. Zrobiono je z pewnej odległości i Luter spróbował ustalić skąd. Na pewno z góry, szerokokątnym obiektywem, jakby z samolotu.

Dom Beckerów, tych z lewej, dosłownie tonął w oślepiającym blasku kolorowych światełek. Dom i trawnik Kerrów, tych z prawej, był starannie obrysowany równiutkimi rzędami czerwonych i zielonych lampek, których liczba zdążyła już wzrosnąć do paru tysięcy.

Dom Kranków był ciemny.

Widać też było wschodnią część ulicy, domy Frohmeyerów, Nugentów i Galdy'ów, wszystkie rozjarzone miłym, ciepłym światłem, wszystkie ze Śniegurkiem na dachu. Domy stojące w części zachodniej, Dentów, McTierów i Bellingtonów, też promieniowały świątecznym blaskiem.

Dom Kranków był bardzo ciemny.

- To od Scheela - mruknął pod nosem Luter.

Zdjęcie zrobiono dokładnie z naprzeciwka. Walt Scheel pozwolił fotografowi wleźć na dach i zrobić zdjęcie. Pewnie zachęcała go do tego cała ulica.

Pod zdjęciem zamieszczono krótką notatkę z nagłówkiem: PRECZ ZE ŚWIĘTAMI.

Dom państwa Kranków jest w te święta dość ponury. Podczas gdy pozostali mieszkańcy Hamlock Street przystrajają swoje domy, szykując się na przyjazd Świętego Mikołaja, państwo Krank odpuszczają sobie Boże Narodzenie i - według anonimowych źródeł - przygotowują się do wyjazdu na Karaiby. Nie kupili choinki, nie rozwiesili lampek i jako jedyni na ulicy postanowili uwięzić Śniegurka na strychu (ku naszemu rozczarowaniu, Hamlock Street, tradycyjna już zwyciężczyni redakcyjnego konkursu na najpiękniej przystrojoną ulicę miasta, zajęła w tym roku zaskakująco niskie, bo dopiero szóste miejsce). “Mam nadzieję, że są z siebie zadowoleni”, powiedział nam jeden z sąsiadów. “Oto przykład najskrajniejszego egoizmu”, dodał drugi.

Gdyby Luter miał pod ręką karabin maszynowy, wybiegłby na ulicę i ostrzelał wszystkie domy.

Ale zamiast wybiec, długo siedział ze ściśniętym żołądkiem, próbując przekonać samego siebie, że to też wkrótce minie. Do wyjazdu zostały jeszcze tylko cztery dni, a kiedy wrócą, wszystkich tych przeklętych Śniegurków, lampek i choinek już dawno nie będzie. Zaczną napływać pliki rachunków i może wtedy ich cudowni sąsiedzi staną się sympatyczniejsi.

Przejrzał gazetę, ale nie mógł się skupić. W końcu wziął się w garść, zacisnął zęby i zaniósł złą nowinę żonie.

- Koszmarne przebudzenie - powiedziała Nora, próbując obejrzeć zdjęcia. Przetarła i zmrużyła oczy.

- Ten palant Scheel pozwolił fotografowi wejść na swój dach - syknął Luter.

- Jesteś tego pewny?

- Oczywiście. Spójrz tylko na zdjęcie.

Nora spojrzała. Przeczytała notatkę. Gdy doszła do “najskrajniejszego egoizmu”, głośno wciągnęła powietrze.

- Kto to powiedział?

- Nie wiem. Albo Scheel, albo Frohmeyer. Idę pod prysznic.

- Jak oni mogli! - krzyknęła Nora.

Zuch dziewczyna, pomyślał Luter. Tak jest, wścieknij się, uprzyj. Jeszcze tylko cztery dni. Nie załamiemy się. Już nie.

Tego wieczoru, po kolacji i nieudanej próbie oglądania telewizji, postanowił się przejść. Włożył palto i owinął szyję wełnianym szalikiem; temperatura spadła poniżej zera i zanosiło się na śnieg. On i Nora kupili jeden z pierwszych domów przy Hamlock Street i prędzej umrze, niż schowa ogon pod siebie. To jego ulica, jego dzielnica, jego przyjaciele. Pewnego dnia cały ten epizod pójdzie w niepamięć.

Włożył ręce do kieszeni i ruszył przed siebie, wciągając do płuc ożywcze powietrze.

Na rogu Hamlock i Moss Point wypatrzył go Spike Frohmeyer na desce.

- Dobry wieczór - powiedział, wyhamowując tuż przed nim.

- Jak się masz, Spike.

- Co tu pana sprowadza?

- Ot, wyszedłem na krótki spacer.

- Podziwia pan świąteczny wystrój ulicy?

- Oczywiście. A ty? Co tu robisz?

- Jeżdżę, patrzę, obserwuję. - Spike rozejrzał się, jakby groziła im jakaś inwazja.

- Co dostaniesz od Mikołaja?

Chłopak uśmiechnął się i myślał chwilę.

- Nie jestem pewien, ale chyba gameboya, kij hokejowy i zestaw bębnów.

- Niezły połów.

- Ja już w Mikołaja nie wierzę, ale Mikę ma dopiero pięć lat, dlatego wszyscy przed nim udajemy.

- Jasne.

- No, muszę już lecieć. Wesołych świąt.

- Wesołych świąt, Spike. - Luter wypowiedział zakazane życzenia po raz pierwszy i ostatni w tym roku. Spike zniknął w oddali: bez wątpienia popędził do domu, żeby zawiadomić ojca, że Krank wychynął z ukrycia i łazi po ulicy.

Luter przystanął przed domem Trogdonów. Prawdziwe cudo: czternaście tysięcy lampek na drzewach, krzewach, w oknach i na kolumnach ganku. Śniegurkowi towarzyszył Święty Mikołaj z reniferem - nos Rudolfa oczywiście błyskał - a wszystko to starannie obramowane białymi lampkami, tak samo jak dach, na którym mrugały na przemian czerwone i zielone światełka. Komin też mrugał - pulsował niebieskawo, zalewając Śniegurka upiornym blaskiem. Wzdłuż rzędu bukszpanów przy domu stał pluton blaszanych żołnierzy, każdy wzrostu dorosłego człowieka, każdy owinięty sznurem kolorowych lampek. Pośrodku trawnika był żłobek, z belami prawdziwego siana i kozą, która podnosiła i opuszczała ogon.

Niezłe przedstawienie.

Doszedł go jakiś hałas, łoskot drabiny walącej się w garażu obok domu Trogdonów. W głębokim cieniu dostrzegł Scheela szarpiącego się z kolejnym sznurem lampek. Luter podszedł bliżej i zupełnie go zaskoczył.

- Dobry wieczór, Walt - rzucił ciepło i przyjaźnie.

- Proszę, proszę - odrzekł Scheel z wymuszonym uśmiechem na twarzy. - Stary Sknerus we własnej osobie.

Ściskając sobie ręce, każdy z nich próbował wymyślić coś złośliwego i dowcipnego. Luter cofnął się o krok, zadarł głowę i spytał:

- Jak ten fotograf tam wlazł?

- Jaki fotograf?

- Ten z “Gazette”?

- Ach ten...

- Tak, ten.

- Po prostu wlazł.

- Naprawdę? Dlaczego mu pozwoliłeś?

- Nie wiem. Powiedział, że chce objąć całą ulicę. Luter prychnął i pogardliwie machnął ręką.

- Trochę mnie zaskakujesz, Walt - rzucił, chociaż wcale nie był zaskoczony. Od jedenastu lat zachowywali względem siebie pozory serdeczności, ponieważ ani jeden, ani drugi nie chcieli otwartej walki. Tymczasem tak naprawdę Luter nie lubił Walta za jego egoizm i chęć bycia najlepszym z najlepszych, natomiast Walt nie darzył Lutra sympatią dlatego, że od lat podejrzewał, iż zarabiają prawie tyle samo.

- A ty zaskakujesz mnie - odparł Walt, zdziwiony tak samo jak Luter.

- Żarówka się przepaliła - powiedział Luter, wskazując krzak owinięty setką lampek.

- Zaraz wymienię.

- Na razie - rzucił przez ramię Luter i odszedł.

- Wesołych świąt! - zawołał za nim Walt.

- Tak, tak.

ROZDZIAŁ 11

Świąteczne przyjęcie u Wileya i Becka zaczynało się od lunchu przygotowanego i serwowanego przez dwóch wiecznie kłócących się Greków, braci, którzy podawali najlepszego dorsza w mieście. Bar otwierano punktualnie o jedenastej czterdzieści pięć - dokładnie mówiąc, trzy bary - i wkrótce potem robiło się nieciekawie. Jako pierwszy upijał się Stanley Wiley i zrzuciwszy winę na zbyt mocnego adwokata, stawał na skrzynce u szczytu stołu, żeby wygłosić to samo przemówienie, które wygłaszał przed tygodniem podczas oficjalnej kolacji z żonami. Potem dostawał prezent, strzelbę, nowe pudełko na kanapki czy inny, równie bezwartościowy upominek: wzruszał się wtedy do łez, a kilka miesięcy później po cichu dawał go jakiemuś klientowi. Potem prezenty dostawali inni, inni zabierali głos, sypali kawałami, śpiewali, a cały czas alkohol płynął strumieniami. Przed paroma laty zaprosili dwóch striptizerów, którzy przy ryku wielkiego, przenośnego radia rozebrali się do kusych, cętkowanych majtek: mężczyźni pouciekali z sali, a sekretarki piszczały z radości.

Stanley rozesłał okólnik, w którym zakazał podobnych występów. Dox, sekretarka Lutra, piszczała najgłośniej i do dziś przechowywała zdjęcia rozebranych chłopców.

Parę godzin później nawet najsztywniejsi i najbardziej stateczni księgowi z Wileya i Becka próbowali podszczypywać najładniejsze sekretarki. Urżnięcie się w sztok było jak najbardziej dopuszczalne i akceptowane. Stanleya holowano do gabinetu, pojono go kawą i wysyłano do domu. Firma wynajmowała samochody, żeby nikt nie musiał prowadzić.

W sumie świąteczne przyjęcie było jednym wielkim ochlajem. Ale wspólnicy bardzo te imprezy lubili, ponieważ mogli napić się spokojnie bez żon, zabawianych na świątecznych kolacjach w restauracji. Nigdy nie zapraszano żon na pijaństwo w kancelarii. Sekretarki wprost uwielbiały te przyjęcia, gdyż widziały tam i słyszały rzeczy, które mogły wykorzystać do szantażowania szefów, i to przez cały rok.

Luter nie znosił tych przyjęć. Nigdy, nawet w dobrych latach. Pił mało, nie upijał się i zawsze żenowało go, jak koledzy robią z siebie idiotów.

Dlatego zamknął drzwi na klucz, usiadł za biurkiem i zaczął dopracowywać ostatnie szczegóły wyjazdu. Kilka minut po jedenastej w holu zabrzmiała muzyka. Wyczekał odpowiedniego momentu i zniknął. Był dwudziesty trzeci grudnia. Pracę rozpoczynał dopiero piątego stycznia i wiedział, że do tego czasu życie w biurze wróci do normy.

Wpadł do biura podróży, żeby pożegnać się z Biff, ale jej już nie było: wyjechała na urlop do nowego, przepięknego kurortu w Meksyku, który oferował atrakcyjne ceny. Luter ruszył do samochodu, dumny, że zrezygnował z pijackiego szaleństwa na piątym piętrze. Postanowił pojechać do centrum handlowego na jeszcze jedno opalanie i żeby jeszcze raz popatrzeć na tłum idiotów czekających do ostatniej chwili z wykupieniem ze sklepów resztki towarów. Ruch był duży i powolny, a kiedy w końcu dotarł do centrum, zobaczył policjanta, który bronił wjazdu na parking. Nie ma miejsc. Proszę zawrócić.

Chętnie, pomyślał Luter.

Umówił się z Norą na lunch w zatłoczonej restauracji w Dzielnicy. Zarezerwowali nawet stolik, co w pozostałych miesiącach roku nigdy im się nie zdarzyło. On się spóźnił. Ona płakała.

- Bev Scheel - powiedziała. - Była wczoraj na badaniach. Ma nawrót raka. To już trzeci raz.

Chociaż Luter i Walt nigdy nie darzyli się sympatią, ich żony utrzymywały od dwóch lat dość dobre stosunki. Prawda była taka, że żaden z mieszkańców Hamlock Street nie chciał mieć z Scheelami nic wspólnego. Walt i Bev ciężko pracowali, żeby mieć coraz więcej i więcej, i za bardzo obnosili się ze swoim bogactwem.

- Ma przerzuty na płuca. - Nora otarła oczy. Zamówili wodę sodową. - Podejrzewają, że na nerki i wątrobę też.

Luter drgnął, wyobrażając sobie, jak potworna choroba rozpełza się po organizmie Bev.

- Straszne - wymamrotał.

- To mogą być jej ostatnie święta.

- Lekarz tak powiedział? - spytał Luter, który nie znosił amatorskich diagnoz.

- Nie, ja.

Rozmawiali o Scheelach o wiele za długo.

- Za czterdzieści osiem godzin wyjeżdżamy - powiedział, gdy miał już dość. - Twoje zdrowie. - Trącili się plastikowymi kubeczkami i Nora wykrzesała z siebie słaby uśmiech.

W połowie sałatki Luter spytał:

- Żałujesz czegoś?

Pokręciła głową i przełknęła to, co miała w ustach.

- Czasami brakuje mi choinki, lampek, muzyki... Pewnie przez te wspomnienia. Ale na pewno nie korków na ulicach, zakupów i stresu. To był świetny pomysł.

- Jestem geniuszem.

- Tylko niech cię nie ponosi. Sądzisz, że Blair będzie miała czas pomyśleć o świętach?

- Przy odrobinie szczęścia, nie - odrzekł z pełnymi ustami. -Wątpię. Pracuje z bandą dzikich pogan, którzy czczą rzeki i temu podobne. Dlaczego nie mieliby tego robić w Boże Narodzenie?

- Jesteś okropny. Dzikich pogan?

- Żartuję. Jestem przekonany, że to bardzo mili ludzie. Niepotrzebnie się zamartwiasz.

- Pisała, że nie patrzy na kalendarz.

- Niesamowite. Ja mam trzy kalendarze i nigdy nie wiem, jaki mamy dzień.

Do restauracji wpadła Millie z kliniki dla kobiet. Uścisnęła Norę, a Lutrowi, którego nie zirytował jej widok tylko dlatego, że była wysoka, szczupła i ładniutka jak na kobietę w jej wieku - miała pięćdziesiąt parę lat - złożyła życzenia wesołych świąt.

- Słyszałaś o Bev Scheel? - szepnęła, jakby Luter nagle zniknął. Ale on nie zniknął i zirytował się dopiero teraz. Zirytowany modlił się w duchu o to, żeby nie powaliła go jakaś straszna choroba. Nie, nie w tym mieście. Wolontariuszki dowiedziałyby się o tym wcześniej od niego.

Błagam, ześlij mi atak serca, wypadek samochodowy, coś szybkiego. Coś, o czym nie mogłyby szeptać.

Millie w końcu wyszła, a oni dokończyli sałatkę. Płacąc rachunek, Luter umierał z głodu i przyłapał się na tym, że znowu marzy o wykwintnych potrawach na “Wyspiarskiej Księżniczce”.

Nora miała sprawy do załatwienia. On nie. Pojechał na Hamlock Street i zaparkował na podjeździe, z ulgą stwierdzając, że przed domem nie kręcą się sąsiedzi. W skrzynce pocztowej znalazł kolejne cztery anonimy ze Śniegurkiem. Te nadano w Rochester, Fort Worth, Green Bay i w St. Louis. Kumple Frohmeyera, ci z uniwersytetu, dużo podróżowali i Luter podejrzewał, że to ich sprawka. Vic był na tyle przebiegły i twórczy, że z powodzeniem mógł zrobić im ten kawał. Jak dotąd otrzymali trzydzieści jeden kart ze Śniegurkiem, w tym dwie aż z Vancouver. Luter starannie je przechowywał, gdyż po powrocie z Karaibów zamierzał włożyć je do dużej koperty i wysłać anonimowo do Frohmeyera, dwa domy dalej.

- Przyjdą z tymi wszystkimi rachunkami z kart kredytowych - wymamrotał, chowając Śniegurki do szuflady. Rozpalił w kominku, usiadł w fotelu, przykrył się narzutą i zasnął.

To był zgiełkliwy wieczór. Przed domem Kranków zmieniały się grupy hałaśliwych kolędników. Często, pod wpływem nastroju chwili, wspomagali ich sąsiedzi. W pewnym momencie zza rzędu kolędników buchnęły głośne okrzyki. To członkowie Lions Club skandowali: “Chcemy Śniegurka!”

Pojawiły się tablice z napisem: “Uwolnić Śniegurka”, z których pierwszą wbił w trawnik nie kto inny jak Spike Frohmeyer. On i jego kumple jeździli tam i z powrotem na deskach i rowerach, wrzaskiem dając upust przedświątecznej wesołości.

Naprędce zorganizowano małą imprezę. Trish Trogdon zrobiła dzieciom gorące kakao, a jej mąż Wes ustawił głośniki na podjeździe.

Wkrótce buchnęły z nich dźwięki Wesołego bałwanka i Jingle Bells, które ustały dopiero wtedy, gdy do domu Kranków dotarł kolejny chór. Wes puszczał wszystkie świąteczne przeboje, ale tego wieczoru najczęściej słyszano Wesołego bałwanka.

Bezpiecznie zamknięty na klucz dom Kranków stał cichy i ciemny. Nora pakowała się w sypialni. Luter był w piwnicy. Próbował czytać.

ROZDZIAŁ 12

Wigilia. Spali prawie do siódmej, gdy obudził ich dzwonek telefonu.

- Czy mogę prosić Śniegurka? - spytał jakiś nastolatek i zanim Luter zdążył powiedzieć coś złośliwego, odłożył słuchawkę.

Mimo to Luter roześmiał się głośno, wyskoczył z łóżka i poklepawszy się po twardym brzuchu, zawołał:

- Wyspy czekają! Pakujmy się, skarbie!

- Przynieś mi kawę - wymamrotała Nora, wsuwając się głębiej pod kołdrę.

Ranek był pochmurny i zimny: istniało pięćdziesiąt procent szans na to, że Boże Narodzenie będzie białe. Oczywiście Luter miał nadzieję, że będzie szare i nijakie. Gdyby spadł śnieg, Norę ogarnęłaby nostalgia. Dorastała w Connecticut, gdzie ponoć co roku mieli białe święta.

Luter nie chciał, żeby pogoda pokrzyżowała im plany.

Stanął przy oknie, dokładnie w miejscu, gdzie zwykle stała choinka, i niespiesznie pijąc kawę, spojrzał na trawnik, żeby sprawdzić, czy nocą nie zbezcześciła go banda Spike'a Frohmeyera. Później popatrzył naprzeciwko na dom Scheelów. Mimo licznych lampek i ozdóbek wyglądał ponuro. Rozespani Walt i Bev pili pewnie kawę, robiąc to, co robili każdego ranka, świadomi, że może to być ich ostatnie wspólne Boże Narodzenie. Przez chwilę Luter odczuwał coś w rodzaju żalu, że omijają święta, ale szybko się z tego otrząsnął.

U Trogdonów było zupełnie inaczej. Mieli dziwny zwyczaj: zaraz po wizycie Świętego Mikołaja - przychodził do nich w wigilijny ranek, dwadzieścia cztery godziny wcześniej niż do reszty świata - pakowali się do swego minibusu i wyjeżdżali na tydzień na narty.

Co roku jeździli w to samo miejsce, by w towarzystwie trzydziestu innych Trogdonów zjeść świąteczną kolację w kamiennym domku przy buzującym w kominku ogniu. Bardzo przytulnie, znakomite warunki narciarskie: dzieciaki się wyżywały, a rodzina jeszcze bardziej zacieśniała więzi.

Cóż, są gusta i guściki.

Tak więc Trogdonowie rozpakowywali już sterty prezentów. Wokół ich choinki panował ożywiony ruch i Luter wiedział, że niebawem zaczną ładować pudła i torby do minibusu, i że zaraz potem zacznie się zgiełk. Wywiozą dzieci, zanim koledzy zdążą z nich wyciągnąć, co takiego zrobiły, że Święty Mikołaj był dla nich taki hojny.

Poza tym, na Hamlock Street panowała cisza i spokój: mieszkańcy zbierali siły przed świątecznym szaleństwem.

Luter wypił łyk kawy i uśmiechnął się zjadliwie. Gdyby urządzali Wigilię, Nora zerwałaby się z łóżka o świcie, z długą listą spraw, które ma załatwić ona, i jeszcze dłuższą tych, które miał załatwić on. Już o siódmej w piekarniku piekłby się indyk, dom byłby idealnie wysprzątany, stoły rozstawione, a jej pokonany i zrezygnowany mąż szalałby po betonowej dżungli, walcząc z korkami i próbując załatwić ostatnie sprawunki. Warczeliby na siebie przez telefon. On by czegoś zapomniał i Nora wysłałaby go z powrotem do miasta. Na pewno stłukłby jakiś talerz czy półmisek i nastąpiłby koniec świata.

Kompletny chaos. Koło szóstej, kiedy oboje byliby już wykończeni i mieli serdecznie dość świąt, nadciągnęliby goście. Oni też byliby zmęczeni gorączkowymi przygotowaniami do Bożego Narodzenia, ale na pewno by przyszli, chcąc maksymalnie je wykorzystać.

Przed laty na przystawkach i drinkach bywało u nich najwyżej kilkunastu przyjaciół. Rok temu nakarmili pięćdziesiąt osób.

Luter rozciągnął usta w jeszcze szerszym uśmiechu. Delektował się samotnością domu, tym, że nie ma nic do roboty, że musi tylko wrzucić do walizki kilka ubrań i przygotować się do wyjazdu na słoneczne Karaiby.

Łapczywie zjedli późne śniadanie, pozbawione smaku płatki z otrębów i jogurt. Rozmowa przy porannej gazecie była spokojna i miła. Nora dzielnie próbowała odpędzić od siebie świąteczne wspomnienia. Robiła, co mogła, żeby pokazać mężowi, jak bardzo jest podekscytowana. W końcu spytała:

- Myślisz, że nic jej nie grozi?

- Absolutnie - odrzekł Luter, nie podnosząc wzroku.

Potem stanęli przy oknie, porozmawiali o Scheelach i popatrzyli na wyjeżdżających Trogdonów. Na ulicy wzmógł się ruch, gdyż mieszkańcy sposobili się do ostatniego szaleńczego szturmu na sklepy. Przed podjazdem zatrzymała się furgonetka pocztowa. Wysiadł z niej Butch z paczką w ręku. Ruszył biegiem, Luter otworzył drzwi.

- Wesołych świąt - mruknął cierpko i dosłownie rzucił paczkę.

Przed tygodniem, gdy dostarczał mu mniej stresującą przesyłkę, długo zwlekał z odejściem, czekając na doroczny dowód wdzięczności. Luter wyjaśnił mu, że w tym roku nie obchodzą Bożego Narodzenia. “Widzisz? Nie mamy nawet choinki. Ani choinki, ani prezentów, ani lampek na krzakach, ani bałwana na dachu. Po prostu odpuszczamy sobie święta. Kalendarza od policjantów też nie kupiłem, ani keksu od strażaków. Nie mam nic, Butch”.

I Butch wyszedł z niczym.

Paczkę nadało biuro wysyłkowe Boca Beach. Luter znalazł je w Internecie. Zaniósł ją do sypialni, zamknął drzwi na klucz, po czym przebrał się w koszulę i szorty od kompletu, które w katalogu robiły wrażenie trochę ekscentrycznych, ale teraz wyglądały całkiem nieźle.

- Luter? - Nora załomotała do drzwi. - Co to za paczka? Koszula i szorty były upstrzone żółto-błękitno-brązowymi obrazkami z życia w głębinach oceanu, a konkretnie wielkimi, płaskimi rybami, które puszczały pyszczkami bąbelki powietrza. Dziwaczne? Tak. Niemądre? Też.

Dlatego Luter natychmiast uznał, że strój bardzo mu się podoba i postanowił, że z dumą będzie krążył w nim wokół basenów na pokładzie “Wyspiarskiej Księżniczki”. Gwałtownie otworzył drzwi. Nora zasłoniła ręką usta i wpadła w histerię. Luter przeszedł hol - ona dreptała za nim, szybko przebierając nogami, których opalone stopy ostro kontrastowały z dywanem na podłodze - i wkroczył do salonu. Wyprężył się dumnie przed oknem, żeby mogli go zobaczyć wszyscy mieszkańcy Hamlock Street.

- Nie będziesz tego nosił! - ryknęła.

- Właśnie, że będę!

- W takim razie nigdzie nie jadę!

- Owszem, jedziesz.

- Wyglądasz okropnie.

- Jesteś po prostu zazdrosna, bo niczego takiego nie masz.

- I bardzo się z tego cieszę!

Chwycił ją za rękę i śmiejąc się do rozpuku, puścili się w tany. Nora chichotała tak głośno i wesoło, że miała łzy w oczach. Jej mąż, poważny księgowy z poważnej, konserwatywnej firmy, próbował udawać plażowego łazika. Z fatalnym skutkiem!

I wtedy zadzwonił telefon.

Luter przypominał sobie później, że po drugim, a może po trzecim dzwonku przestali tańczyć, zamilkli, spojrzeli na telefon i nie wiedzieć czemu zamarli. Telefon zadzwonił ponownie i Luter podniósł słuchawkę. Pamiętał też, że w salonie zapadła martwa cisza i że wszystko działo się jak na filmie puszczonym w zwolnionym tempie.

- Halo? - To dziwne, bo słuchawka była chyba cięższa niż zwykle.

- Tatusiu, to ja.

Z jednej strony był zaskoczony, z drugiej nie. Był zaskoczony, gdyż usłyszał głos Blair, ale zaraz pomyślał, że córka mogła dotrzeć do jakiegoś telefonu, chcąc złożyć im życzenia wesołych świąt. Ostatecznie w Peru też mieli telefony.

Tyle że słyszał ją zbyt dobrze, zbyt wyraźnie, jak na taką odległość. Jakoś nie mógł sobie wyobrazić, żeby ich ukochane dziecko stało na pniu w środku dżungli i wrzeszczało do słuchawki telefonu satelitarnego.

- To Blair - powiedział. Nora puściła się jak strzała przez pokój i przywarła do jego ramienia.

Następnym słowem, które zdołał zarejestrować, było “Miami”. Przed “Miami” i po “Miami” były inne słowa, ale jemu utkwiło tylko to. Rozmawiali zaledwie kilka sekund, a on czuł, że zaczyna bezsilnie młócić wodę nogami, i że zaraz się utopi. Świat zawirował mu przed oczami.

- Jak się masz, skarbie?

Znowu kilka słów i znowu “Miami”.

- Jesteś w Miami? - spytał piskliwym dyszkantem. Nora przestąpiła z nogi na nogę i jej oczy, dzikie i surowe, znalazły się o kilka centymetrów od jego oczu.

Luter wytężył słuch. I powtórzył:

- Jesteś w Miami i przyjeżdżasz na święta. Cudownie!

Nora otworzyła usta tak szeroko, że Luter widząc to, aż się przestraszył.

Ponownie wytężył słuch.

- Z kim? Z Enrique? - I ryknął: - Z narzeczonym? Z jakim narzeczonym?

Nora zdołała pozbierać myśli i wcisnęła guzik urządzenia głośnomówiącego. W salonie rozbrzmiał echem głos Blair.

- ...Peruwiańczykiem, lekarzem. Poznaliśmy się trzy tygodnie temu. On jest po prostu cudowny. Zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia i tydzień później postanowiliśmy się pobrać. Nigdy nie był w Stanach i jest bardzo podekscytowany. Opowiadałam mu o świętach, o choince, o lampkach, o naszym Śniegurku, o kolacji, o wszystkim. Tatusiu, czy pada śnieg? Enrique nigdy nie widział śniegu.

- Nie, skarbie, jeszcze nie pada. Dam ci mamę. - Luter oddał słuchawkę Norze, chociaż przy włączonym głośniku nie było to konieczne.

- Blair? Gdzie jesteś, kochanie? - spytała, znakomicie udając rozentuzjazmowaną rodzicielkę.

- Na lotnisku. Nasz samolot ląduje u was o szóstej zero trzy. Mamusiu, Enrique na pewno się wam spodoba, jest taki słodki. I jaki przystojny! Bardzo się kochamy, dosłownie szalejemy za sobą. Musimy porozmawiać o ślubie, dobrze? Chcemy pobrać się latem, co ty na to?

- Cóż... Zobaczymy.

Luter bezwładnie opadł na sofę jak człowiek porażony atakiem śmiertelnej choroby.

- Opowiadałam mu o Bożym Narodzeniu - paplała Blair. - O dzieciach, o Śniegurku na dachach domów, o naszym wielkim przyjęciu. Wydajecie przyjęcie, prawda?

Bliski śmierci Luter głośno jęknął i właśnie w tym momencie Nora popełniła pierwszy błąd. Cóż, ogarnęła ją panika, trudno wymagać, żeby trzeźwo myślała. To, co powinna powiedzieć, a czego nie powiedziała i czego potem bardzo żałowała, tak samo jak Luter, który doszedłszy do siebie, wielokrotnie jej to wyrzucał, brzmiało mniej więcej tak: “Nie, kochanie, w tym roku nie wydajemy przyjęcia”.

Ale ponieważ miała zupełnie splątane myśli, powiedziała:

- Ależ oczywiście, że tak.

Luter jęknął. Nora przeszyła go wzrokiem. Leżał tam jak raniony kulą plażowicz w idiotycznej koszuli i szortach. Gdyby tylko mogła, wpakowałaby w niego całą serię.

- To świetnie! Enrique zawsze chciał zobaczyć, jak Amerykanie obchodzą święta. Dużo mu o tym opowiadałam. Powiedz, czy to nie cudowna niespodzianka?

- Kochanie, jestem taka podekscytowana - wykrztusiła Nora w miarę przekonującym głosem. - Będzie wspaniała zabawa.

- Mamusiu, tylko bez żadnych prezentów, dobrze? Proszę, obiecaj, że nie będzie prezentów. Chciałam zrobić wam niespodziankę, ale nie chcę, żebyś biegała z tatusiem po całym mieście. Obiecujesz?

- Obiecuję.

- Świetnie. Nie mogę się już doczekać, kiedy będę w domu.

Nie było cię zaledwie miesiąc, pomyślał Luter.

- Na pewno nie sprawię wam kłopotu? - Jakby Nora i on mieli jakiś wybór. Jakby mogli powiedzieć: “Nie, Blair, nie możesz przyjechać na święta. Wsiadaj do samolotu i wracaj do peruwiańskiej dżungli”.

- Muszę już kończyć. Lecimy do Atlanty, a stamtąd do domu. Możecie wyjść nam na spotkanie?

- Oczywiście, kochanie - odrzekła Nora. - To żaden kłopot. I mówisz, że on jest lekarzem?

- Tak, i jest taki cudowny.

Luter siedział na sofie z twarzą ukrytą w dłoniach. Wydawało się, że płacze. Nora stała ze słuchawką zaciśniętą w ręku i wziąwszy się pod boki, patrzyła na męża, zastanawiając się, czy cisnąć nią w niego, czy nie.

Wbrew zdrowemu rozsądkowi postanowiła to sobie darować.

Luter rozsunął dłonie na tyle, żeby spytać:

- Która godzina?

- Jedenasta czterdzieści sześć, dwudziesty czwarty grudnia. Znieruchomieli. Znieruchomiał cały salon.

- Dlaczego powiedziałaś jej, że wydajemy przyjęcie? - spytał po chwili Luter.

- Bo je wydajemy.

- Aha.

- Nie wiem, kto na nie przyjdzie ani co będziemy jeść, ale wydajemy je na pewno.

- Nie jestem pewien, czy...

- Nie zaczynaj, Luter. To był głupi pomysł.

- Jeszcze wczoraj byłem geniuszem.

- A dzisiaj jesteś idiotą. Wydajemy przyjęcie, panie plażowiczu. Ustawiamy choinkę, zawieszamy bombki i lampki, a ty ruszysz swoje opalone na brąz pupsko i wciągniesz zaraz na dach Śniegurka.

- Nie!

- Tak!

Ponownie zapadła cisza tak długa i głęboka, że Luter usłyszał tykanie zegara w kuchni. A może tak głośno waliło mu serce? Jego uwagę przykuły kolorowe szorty. Jeszcze przed kilkoma minutami nosił je z radością w oczekiwaniu czarodziejskiej podróży do raju.

Nora odłożyła słuchawkę, poszła do kuchni i zaczęła trzaskać szufladami.

Luter wciąż patrzył na szorty. Na ich widok robiło mu się teraz niedobrze. Przepadł rejs, przepadły plaże, wyspy, ciepła woda, przepadło pięć posiłków dziennie.

Jak to możliwe, że jeden telefon może aż tyle zmienić?

ROZDZIAŁ 13

Powoli wszedł do kuchni, gdzie jego żona siedziała przy stole, sporządzając listę spraw do załatwienia.

- Możemy o tym porozmawiać? - poprosił błagalnie.

- O tym? - warknęła. - To znaczy o czym?

- Powiedzmy jej prawdę.

- Jeszcze jeden głupi pomysł.

- Prawda jest zawsze lepsza.

Nora przestała pisać i przeszyła go wzrokiem.

- Prawda? Prawda jest taka, że zostało nam sześć godzin na przygotowanie świąt.

- Powinna była zadzwonić wcześniej.

- Nie, bo założyła, że jak zawsze czekamy tu z kolacją i choinką. Komu przyszłoby do głowy, że dwoje dorosłych, rozsądnych ludzi postanowi zrezygnować z Bożego Narodzenia i wyjechać na Karaiby?

- Może moglibyśmy jeszcze wyjechać.

- Kolejny głupi pomysł. Blair wraca do domu z narzeczonym. Czy to do ciebie dociera? Na pewno zostaną tu cały tydzień. Przynajmniej taką mam nadzieję. Zapomnij o złocistych plażach. Mamy na głowie większy problem.

- Ale Śniegurka nie ustawię.

- Owszem, ustawisz. I powiem ci coś jeszcze. Blair nigdy się nie dowie o Karaibach, jasne? Byłaby zdruzgotana, gdyby odkryła, że niechcący pokrzyżowała nam plany. Zrozumiałeś mnie, Luter?

- Tak, proszę pani. Rzuciła mu kartkę papieru.

- Oto nasz plan, mądralo. Ty kupisz choinkę. Ja zdejmę ze strychu bombki i lampki. Kiedy będziesz ubierał choinkę, pojadę do miasta, żeby zobaczyć, czy w sklepach zostało coś do kupienia.

- Na kolację? A kto na nią przyjdzie?

- O tym jeszcze nie myślałam. A teraz ruszaj. Tylko się przebierz. Wyglądasz idiotycznie.

- Czy Peruwiańczycy nie mają ciemnej skóry?

Nora znieruchomiała. Wymienili spojrzenia i oboje uciekli wzrokiem w bok.

- To już bez znaczenia - odrzekła.

- Ona chyba nie zamierza za niego wyjść - powiedział Luter z niedowierzaniem w głosie.

- Tym będziemy martwić się po świętach.

Luter wskoczył za kierownicę, odpalił silnik, wrzucił wsteczny i wyprowadził samochód na ulicę. Wyjazd do miasta był łatwy. Powrót będzie bolesny.

Ruch gęstniał, bo wszyscy się dokądś spieszyli, a on siedział nieruchomo i klął, kipiąc złością. Jeszcze przed godziną cieszył się spokojnym porankiem: sączył trzecią kawę, i tak dalej, i tak dalej. A teraz proszę: znowu był jednym z tysięcy zagubionych na ulicy kretynów, znowu próbował prześcignąć czas.

Skauci sprzedawali choinki na parkingu przed sklepem Krogera. Luter gwałtownie zahamował i wyskoczył z samochodu. Zobaczył tylko jednego skauta, jednego komendanta i tylko jedną choinkę. Święta za pasem - zamykali interes.

- Wesołych świąt, panie Krank. - Komendant wyglądał dziwnie znajomo. - Joe Scanlon. Ten sam, który kilka tygodni temu przywiózł panu choinkę.

Luter słuchał, nie odrywając wzroku od ostatniego drzewka, chudej, pokrzywionej, karłowatej sosenki, której z oczywistych powodów nikt nie chciał.

- Biorę ją - powiedział.

- Naprawdę?

- Tak. Ile?

Na opartej o ciężarówkę tablicy widniały ręcznie wypisane ceny: zaczynały się od siedemdziesięciu pięciu dolarów i w miarę upływu godzin szybko spadały, by zatrzymać się na piętnastu dolarach. Wszystkie, łącznie z tą ostatnią, przekreślono.

Scanlon zawahał się i odparł:

- Siedemdziesiąt pięć.

- To zdzierstwo.

- To pieniądze dla skautów.

- Dam piętnaście.

- Siedemdziesiąt pięć albo nic z tego.

Luter wręczył mu pieniądze. Komendant i jego podwładny położyli spłaszczone kartonowe pudło na dachu lexusa, dźwignęli choinkę i przywiązali ją sznurkiem do bagażnika. Luter obserwował ich uważnie, co chwilę zerkając na zegarek.

Ledwie choinka spoczęła na dachu, maskę i kufer samochodu zasypał deszcz suchych igieł.

- Trzeba ją podlać - powiedział skaut.

- Myślałem, że państwo wyjeżdżają - dodał komendant.

- Wesołych świąt - burknął Luter, wsiadając do samochodu.

- Na pana miejscu nie jechałbym za szybko.

- Dlaczego?

- Te igły są strasznie delikatne.

Luter zsunął się w fotelu jak najniżej i nie rozglądając się na boki, pojechał do domu. Na światłach stanęła obok niego ciężarówka z napojami. Usłyszał, że ktoś do niego krzyczy, więc spojrzał w lewo i lekko opuścił szybę. Szczerzyło do niego zęby dwóch dostawców o byczych karkach.

- Hej, stary! - wrzasnął ten siedzący bliżej. - To najbrzydsza choinka, jaką kiedykolwiek widziałem!

- Są święta, puść trochę szmalu! - wrzasnął facet siedzący za kierownicą i obaj ryknęli śmiechem.

- Gubi igły szybciej niż pies sierść! - rzucił ten pierwszy. Luter podkręcił szybę, a mimo to wciąż słyszał ich śmiech.

Przed skrętem w Hamlock Street serce zabiło mu szybciej. Kto wie, może przy odrobinie szczęścia nikt go nie zobaczy? Szczęścia? Jak mógł mieć nadzieję choćby na łut szczęścia?

A jednak. Z rykiem silnika śmignął przez ulicę, na dwóch kołach skręcił na podjazd i z poślizgiem wyhamował pod wiatą. I nie zobaczył przy tym ani żywego ducha! Wyskoczył z wozu, szarpnął za sznurek, raptem znieruchomiał i z niedowierzaniem wytrzeszczył oczy. Choinka była zupełnie naga: pozostały tylko rachitycznie poskręcane gałęzie, których nie zdobił ani jeden skrawek zieleni. Miecione wiatrem igły zasypały pewnie całą trasę między sklepem Krogera i Hamlock Street.

Leżące na spłaszczonym pudle drzewko, martwe niczym wyrzucony przez morze badyl, przedstawiało sobą żałosny widok.

Luter rozejrzał się, zlustrował wzrokiem ulicę, jednym szarpnięciem ściągnął drapaka z dachu i wyniósł go za dom, gdzie nikt nie mógł go zobaczyć. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie trzasnąć zapałką i nie wybawić jej z nieszczęścia, ale nie miał czasu na smętne ceremonie.

Na szczęście Nora już wyjechała. Wszedł do domu i niemal wpadł na pudła, które ściągnęła ze strychu. Wszystkie były oznakowane: nowe ozdoby, stare ozdoby, girlandy, lampki choinkowe, lampki zewnętrzne. W sumie dziewięć pudeł, które miał opróżnić, by ich zawartością ozdobić świąteczne drzewko. Trwałoby to kilka dni.

Zresztą jakie drzewko?

Na ścianie nad telefonem Nora zostawiła mu kartkę z nazwiskami czterech małżeństw, do których miał zadzwonić. Wszyscy byli bliskimi przyjaciółmi, takimi, którym mógł wyznać prawdę i powiedzieć: “Posłuchajcie, zawaliliśmy. Blair wraca. Przebaczcie nam i przyjdźcie na kolację”.

Nie, zadzwoni do nich później. Ale Nora napisała, żeby zadzwonić natychmiast. Luter wystukał numer Gene'a i Annie Lairdów, swoich najstarszych przyjaciół. Słuchawkę podniósł Gene. Musiał krzyczeć, bo w domu panował straszny harmider.

- To wnuki! - wyjaśnił. - Cała czwórka! Znajdziesz dla mnie miejsce na tym waszym statku?

Luter zazgrzytał zębami, szybko opowiedział mu co i jak i zaprosił ich na kolację.

- Ale numer! - wrzasnął Gene. - Wraca do domu?

- Tak.

- Z Peruwiańczykiem?

- Właśnie. To szok, Gene, prawdziwy szok. Możecie nam pomóc?

- Przykro mi, stary. Mamy tu rodzinę z pięciu stanów.

- Ich też zapraszam. Im więcej gości, tym lepiej.

- Dobra, pogadam z Annie.

Luter trzasnął słuchawką, spojrzał na dziewięć wielkich pudeł i nagle doznał olśnienia. Pomysł był pewnie zły, ale lepszy nie przychodził mu do głowy. Wbiegł pod wiatę i spojrzał na dom Trogdonów po drugiej stronie ulicy. Na podjeździe parkował wypełniony bagażami minibus z nartami na dachu. Z garażu wyszedł Wes z plecakiem. Luter przebiegł przez trawnik Beckerów i krzyknął:

- Hej, Wes!

- Cześć, Luter - powiedział Becker nerwowo. - Wesołych świąt!

- Tak, tak, wzajemnie. - Spotkali się za minibusem. Luter wiedział, że musi się spieszyć. - Posłuchaj, mam mały kłopot.

- Luter, jesteśmy spóźnieni. Powinniśmy wyjechać dwie godziny temu. - Zza samochodu wypadł jeden z małych Trogdonów, strzelając z kosmicznego lasera do niewidzialnego celu.

- Zajmę ci tylko chwilę - odparł Luter, próbując zachować spokój i nienawidząc siebie za to, że musi błagać o pomoc. - Godzinę temu dzwoniła Blair. Wieczorem będzie w domu. Potrzebuję choinki.

Zestresowana, rozgorączkowana twarz Wesa złagodniała, potem wykwitł na niej lekki uśmiech, a jeszcze potem Wes parsknął śmiechem.

- Wiem, wiem - mruknął zrezygnowany Luter.

- Co zrobisz z tą opalenizną? - spytał, chichocząc Wes.

- Przestań, dobra? Posłuchaj: potrzebuję choinki. W mieście już ich nie ma. Mogę pożyczyć waszą?

Z garażu dobiegł ich krzyk Trish:

- Wes! Gdzie jesteś?

- Tutaj! - odkrzyknął Wes. - Chcesz pożyczyć naszą choinkę?

- Tak. Zwrócę ją, zanim wrócicie. Przysięgam.

- To czysty absurd.

- Wiem, ale nie mam wyboru. Wszyscy będą siedzieć przy choince i dzisiaj, i jutro.

- Mówisz poważnie?

- Oczywiście. Pomóż mi, Wes.

Wes wyjął z kieszeni pęk kluczy i zdjął z kółeczka klucz do garażu.

- Tylko nie mów Trish.

- Przysięgam, nic jej nie powiem.

- Jeśli zbijesz choćby jedną bombkę, zakatrupi nas obu.

- Trish nigdy się o niczym nie dowie, masz moje słowo.

- Wiesz, w sumie to komiczne.

- Tak, tylko dlaczego jakoś się nie śmieję?

Uścisnęli sobie ręce i Luter spiesznie ruszył do domu. Był już na podjeździe, gdy wtem wyrósł przed nim Spike Frohmeyer na rowerze.

- O czym rozmawialiście? - spytał.

- Słucham?

- Pan i pan Trogdon.

- Nie twoja... - Nagle Luter dostrzegł szansę i ugryzł się w język. Potrzebował sojuszników, nie wrogów, a Spike nadawał się na sojusznika jak nikt inny.

- Spike, przyjacielu - powiedział ciepło i serdecznie - potrzebuję twojej pomocy.

- O co chodzi?

- Trogdonowie wyjeżdżają i muszę zaopiekować się ich choinką.

- Po co?

- Choinki często się zapalają, zwłaszcza te z mnóstwem lampek. Pan Trogdon boi się pożaru, dlatego na kilka dni przenoszę ich drzewko do nas.

- Przecież wystarczy zgasić lampki.

- Niby tak, ale wiesz, te wszystkie kable i kabelki są niebezpieczne. Mógłbyś mi pomóc? Dam ci cztery dychy.

- Cztery dychy! Zgoda.

- Musimy mieć jakiś wózek.

- Pożyczę od Clemów.

- Byle szybko. I nikomu ani słowa.

- Dlaczego?

- To jeden z warunków umowy, dobra?

- Jasne, nie ma sprawy.

Spike popędził po wózek. Luter odetchnął głęboko i rozejrzał się po ulicy. Wiedział, że go obserwują, śledzą już od dwóch tygodni. Jak to się stało, że mieli go za łajdaka? Dlaczego tak trudno jest choć raz na jakiś czas zrobić coś po swojemu? Coś, czego nikt inny zrobić nie śmie. Skąd ta niechęć u ludzi, których od tylu lat znał i lubił?

Poprzysiągł sobie, że bez względu na to, co zdarzy się w ciągu kilku następnych godzin, nie będzie błagał sąsiadów, żeby przyszli na przyjęcie, że się do tego nie zniży. Po pierwsze, i tak by nie przyszli, ponieważ byli już gdzieś zaproszeni. Po drugie, nie zamierzał dawać im satysfakcji powiedzenia: “nie”.

ROZDZIAŁ 14

Drugim telefonem był telefon do Albittronów, starych przyjaciół z kościoła, którzy mieszkali o godzinę jazdy od nich. Luter powiedział im całą prawdę, a kiedy skończył, Riley Albittron ryknął śmiechem.

- To Luter! - krzyknął do kogoś w pokoju, pewnie do Doris. - Blair dzwoniła. Dziś wieczorem wraca do domu. - Na co Doris, czy ktokolwiek to był, histerycznie zachichotała.

Luter pożałował, że do nich zadzwonił.

- Pomóżcie mi, Riley. Możecie do nas wpaść?

- Przykro mi, stary, ale idziemy na kolację do MacIlvainesów. Zaprosili nas wcześniej.

- Trudno - mruknął Luter i odłożył słuchawkę.

Telefon zadzwonił po chwili. To Nora, spięta i poirytowana.

- Gdzie jesteś? - warknęła.

- W kuchni. A ty?

- Utknęłam w korku na Broad, niedaleko centrum.

- Dlaczego jedziesz do centrum?

- Bo nie mogłam zaparkować w Dzielnicy. Nie mogłam nawet stanąć przy krawężniku. Nic nie kupiłam. Masz choinkę?

- Tak, prawdziwe cudo.

- Ubierasz?

- Tak. Puściłem sobie Jingle Bells w wykonaniu Perry'ego Como, popijam adwokata i rozwieszam bombki. Żałujesz, że cię tu nie ma?

- Dzwoniłeś do kogoś?

- Do Lairdów i do Albittronów. Nie mogą przyjść, ani jedni, ani drudzy.

- Ja dzwoniłam do Pinkertonów, Hartów, Malone'ów i Burklandów. Też nie mogą. Ta świnia Pete Hart mnie wyśmiał.

- Przyłożę mu w twoim imieniu. - Do drzwi zapukał Spike. - Muszę kończyć. Wracam do choinki.

- Lepiej zacznij dzwonić do sąsiadów - powiedziała Nora łamiącym się głosem.

- Po co?

- Żeby ich zaprosić.

- Po moim trupie. Kończę.

- Blair nie dzwoniła?

- Noro, Blair jest w samolocie. Przekręć do mnie później. Wózek był czerwony i lata świetności miał już dawno za sobą.

Wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdzić, że jest za mały i za stary, ale nie mieli wyboru.

- Pójdę pierwszy - rzucił Luter, jakby dokładnie wiedział, co robić. - Odczekaj pięć minut i podprowadź wózek. Tylko tak, żeby nikt cię nie zobaczył, dobra?

- A moje cztery dychy?

Luter dał mu dwadzieścia dolarów.

- Połowa teraz, połowa potem.

Wszedł do domu Trogdonów przez garaż i pierwszy raz, odkąd sięgał pamięcią, poczuł się jak włamywacz. Zapiszczał czujnik systemu alarmowego i serce mu zamarło. Czujnik piszczał przez dziesięć sekund, które wlokły się w nieskończoność, a jemu przewinęło się przed oczyma całe życie i kariera. Schwytany na gorącym uczynku, aresztowany, skazany, pozbawiony licencji, wyrzucony z pracy, poniżony. Pisk ustał, ale Luter musiał odczekać kolejne dziesięć sekund, żeby normalnie oddychać. Światełka na tablicy rozdzielczej przy drzwiach mówiły, że wszystko jest w porządku.

Co za burdel. Wszędzie pudła, pudełka, papiery i papierki: dom wyglądał tak, jakby zasypała go lawina świątecznych śmieci, co niezbicie dowodziło, że wizyta Świętego Mikołaja była udana. Trish Trogdon zabiłaby męża, gdyby się dowiedziała, że dał Lutrowi klucze. Choinka stała w salonie.

Wszyscy mieszkańcy Hamlock Street wiedzieli, że Trogdonowie nie przykładają wagi do wyglądu świątecznego drzewka. Pozwalali dzieciom wieszać na nim dosłownie wszystko, dlatego zdobiły je miliony lampek, niepasujące do siebie fragmenty kolorowych łańcuchów, kilogramy ozdóbek, dziesiątki czerwonych i zielonych sopli, a nawet prażona kukurydza.

Nora mnie zamorduje, pomyślał Luter, ale cóż, nie miał wyboru. Plan był tak prosty, że musiał wypalić. Przy pomocy Spike'a zamierzał zdjąć łatwo tłukące się ozdoby i łańcuchy - a już na pewno tę nieszczęsną kukurydzę - ułożyć je na sofie i krzesłach, wynieść choinkę z nietkniętymi lampkami, przewieźć ją do siebie i porządnie ubrać. Później, w bliżej nieokreślonej przyszłości, rozbierze ją - niewykluczone, że ze Spike'em - przewiezie z powrotem do Trogdonów, przystroi ich koszmarnymi ozdóbkami i wszyscy będą szczęśliwi.

Zdjął pierwszą bombkę i natychmiast ją upuścił. Bombka roztrzaskała się na kilkanaście kawałków. Wszedł Spike.

- Tylko niczego nie zbij - ostrzegł go Luter, zbierając fragmenty szkła.

- Będziemy mieli kłopoty? - spytał Spike.

- Ależ skąd. No, bierz się do roboty. Musimy się sprężać.

Dwadzieścia minut później wszystkie łatwo tłukące się ozdoby leżały już na sofie. Luter znalazł w pralni brudny ręcznik, położył się na brzuchu, wpełzł pod drzewko i podłożył ręcznik pod metalowy stojak. Spike ostrożnie przechylił choinkę najpierw w lewo, potem w prawo, a wówczas Luter, wciąż na czworakach, pchnął stojak w jego stronę. Ruszyli. Drzewko sunęło po drewnianym parkiecie, po terakocie w kuchni i podłodze wąskiego korytarza prowadzącego do pralni, drapiąc gałęziami ściany i zostawiając za sobą setki suchych, świerkowych igieł.

- Ale syf- rzucił Spike.

- Potem się posprząta - odparł Luter, spocony jak sprinter. Choinka, jak wszystkie choinki, była oczywiście szersza od drzwi garażu. Spike podjechał wózkiem bliżej. Luter chwycił drzewko za pień, z trudem je dźwignął, razem ze stojakiem, wyszedł za próg, silą przeciągnął je przez drzwi, a kiedy choinka stanęła bezpiecznie w garażu, złapał oddech i zdołał się nawet uśmiechnąć.

- Dlaczego jest pan taki brązowy? - spytał chłopak.

Lutrowi przypomniały się Karaiby i natychmiast spoważniał. Zerknął na zegarek: za dwadzieścia druga. Za dwadzieścia druga i ani jednego zaproszonego gościa, ani jedzenia, ani bałwana na dachu, ani lampek, ani nawet choinki, chociaż choinka była już w drodze. Uznał, że to beznadziejne.

Nie, nie możesz teraz zrezygnować, stary.

Wytężył siły i ponownie dźwignął drzewko. Spike wepchnął pod nie wózek i - jakżeby inaczej - okazało się, że stojak jest szerszy niż skrzynia wózka. Mimo to Luter zdołał ułożyć choinkę w miarę stabilnie, po czym przyjrzał się jej w zadumie.

- Usiądź tam - rozkazał, wskazując kawałek wolnego miejsca pod najniższą gałęzią. - I trzymaj, żeby nie spadła. Ja będę pchał.

- Myśli pan, że się uda? - spytał podejrzliwie Spike.

Ned Becker stał po drugiej stronie ulicy. Nagle zobaczył, że z okna Trogdonów znika choinka. Pięć minut później ta sama choinka ukazała się w drzwiach garażu, razem z jakimś mężczyzną i młodym chłopakiem. Ned wytężył wzrok i rozpoznał Lutra Kranka. Nie spuszczając go z oczu, wyjął telefon i zadzwonił do Walta Scheela.

- Walt? Mówi Ned.

- Wesołych świąt, Ned.

- Tobie też. Słuchaj, właśnie patrzę na dom Trogdonów i wygląda na to, że Krank zwariował.

- Jak to?

- Kradnie im choinkę.

Tymczasem Luter i Spike dotarli już na podjazd, lekko nachylony w stronę ulicy. Luter szedł za wózkiem, pozwalając mu toczyć się siłą rozpędu. Przerażony Spike kurczowo ściskał drzewko.

Scheel wyjrzał przez drzwi i stwierdziwszy, że jest naocznym świadkiem kradzieży, zadzwonił pod dziewięćset jedenaście.

- Dziewięćset jedenaście, słucham - powiedział dyspozytor.

- Mówi Walt Scheel, czternaście osiemdziesiąt jeden Hamlock Street. Mamy tu włamywaczy.

- Gdzie?

- Tutaj, pod czternaście osiemdziesiąt jeden. Właśnie ich obserwuję. Przyjeżdżajcie, tylko szybko.

Choinka Trogdonów zawędrowała już na drugą stronę ulicy, przed dom Beckerów, z którego okien obserwował ją Ned, jego żona i teściowa. Lutrowi udało się skręcić w prawo, szybko pociągnął wózek w stronę podjazdu.

Chciał przyspieszyć jeszcze bardziej, ruszyć biegiem, zanim ktoś ich zobaczy, ale Spike ciągle powtarzał, żeby jechać wolniej. Luter bał się rozejrzeć i ani przez chwilę nie wierzył, że nikt ich nie widzi. Byli już prawie na podjeździe, gdy Spike szepnął:

- Gliny!

Luter odwrócił się gwałtownie. Policyjny radiowóz błyskając światłami - na szczęście bez wyjącej syreny - przystanął na środku ulicy. Z radiowozu wyskoczyło dwóch policjantów. Zrobili to tak szybko i gwałtownie, jakby prowadzili akcję przeciwko terrorystom.

Brzuchaty Salino i młody Treen o byczym karku, ci sami, którzy chcieli wcisnąć mu kalendarz za łapówkę dla Policyjnego Towarzystwa Dobroczynnego.

- O, pan Krank - rzucił z szyderczym uśmieszkiem Salino.

- Dzień dobry.

- Gdzie pan to wiezie? - spytał Treen.

- Do domu - odparł Luter, wskazując swój dom. A byli już tak blisko...

- Lepiej niech się pan wytłumaczy - powiedział Salino.

- Wes Trogdon pożyczył mi choinkę. Wyjechał godzinę temu i właśnie ją przewozimy, ja i Spike.

- Spike?

Luter spojrzał na wózek, a konkretnie na puste miejsce pod najniższą gałęzią choinki, gdzie jeszcze przed chwilą siedział Spike. Tyle że teraz go tam nie było. Ani tam, ani nigdzie.

- Tak, to syn sąsiadów.

Walt Scheel siedział pięćdziesiąt metrów dalej i obserwował ich jak w teatrze. Bev odpoczywała albo próbowała odpoczywać, ale Walt rechotał tak głośno, że przyszła zobaczyć, co się stało.

- Przystaw sobie krzesło, kochanie. Przyłapali Kranka na kradzieży choinki.

Beckerowie też mieli niezłą zabawę.

- Doniesiono nam, że doszło do włamania - powiedział Treen.

- Nie było żadnego włamania. Kto do was dzwonił?

- Niejaki pan Scheel. Czyj to wózek?

- Nie wiem. Spike'a.

- Wózek też pan ukradł - skonstatował Treen.

- Niczego nie ukradłem.

- Panie Krank, musi pan przyznać, że sprawa jest bardzo podejrzana - oznajmił Salino.

Owszem, w normalnych okolicznościach Luter powiedziałby, że co najmniej niezwykła. Ale Blair była z każdą minutą coraz bliżej i nie zamierzał się teraz wycofywać: nie miał na to czasu.

- Bynajmniej - odparł. - Pożyczam od nich choinkę co roku.

- Przesłuchamy pana na posterunku - oznajmił Treen, odpinając od pasa kajdanki.

Na widok srebrzystych kajdanek Walt Scheel spadł z krzesła. Beckerowie mieli trudności z oddychaniem.

Luter poczuł, że nogi miękną mu w kolanach.

- Pan chyba żartuje - wybełkotał.

- Niech pan wsiada. Z tyłu proszę.

Po raz pierwszy w życiu pomyślał o samobójstwie. Dwóch zbirów siedziało z przodu: gadali przez radio o konieczności odszukania właściciela skradzionej choinki. Na dachu radiowozu wciąż migotały światła, a on chciał im tyle powiedzieć. Wypuśćcie mnie! Podam was do sądu! Wyłączcie tego przeklętego koguta! W przyszłym roku kupię dziesięć kalendarzy! Śmiało, zastrzelcie mnie!

Gdyby teraz zobaczyła go Nora, natychmiast wystąpiłaby o rozwód.

Ośmioletni bliźniacy Kirbych, o twarzach młodocianych przestępców, mieszkali na drugim końcu ulicy, ale z jakiegoś powodu znaleźli się przed domem Kranków. Podeszli do radiowozu, zajrzeli przez okno i popatrzyli w oczy Lutrowi, który skurczył się w sobie i osunął w fotelu. Do bliźniaków dołączył smarkacz Bellingtonów i wszyscy trzej gapili się na niego, jakby każdemu z nich zamordował matkę.

Nadbiegł Spike z ojcem. Policjanci wysiedli, zamienili z nim kilka słów, potem Treen odpędził dzieci i wypuścił Lutra z radiowozu.

- Przecież on ma klucz - powiedział Vic i dopiero wtedy Luter przypomniał sobie, że rzeczywiście: w kieszeni ma klucz od garażu Trogdonów. Dureń! Co za dureń z niego!

- Znam i jego, i Trogdona - perorował Frohmeyer. - To nie włamanie.

Policjanci poszeptali przez chwilę, nie zważając na Lutra, który na próżno próbował uniknąć spojrzeń Yicka i Spike'a. Zerknął przez ramię, spodziewając się, że na podjeździe ujrzy Norę, która wysiądzie z samochodu, żeby dostać zawału serca.

- A choinka? - spytał Salino.

- Jeśli Krank mówi, że Trogdon mu ją pożyczył, to musiało tak być - odparł Frohmeyer.

- Na pewno?

- Na pewno.

- No dobra - mruknął Salino i uśmiechnął się do Lutra tak szyderczo, jakby nigdy w życiu nie widział większego zbrodniarza. Policjanci bez pośpiechu wsiedli do radiowozu i odjechali.

- Dzięki - powiedział Luter.

- Co ty wyprawiasz?

- Pożyczam od Trogdonów choinkę. Twój syn mi pomaga. Chodź, Spike.

Bez dalszych przygód wepchnęli wózek pod wiatę na podjeździe, wtaszczyli choinkę do salonu i ustawili ją pod oknem. Ciągnął się za nimi długi ślad suchych igieł, czerwonych i zielonych sopli i prażonej kukurydzy.

- Potem przelecę tu odkurzaczem - powiedział Luter. - Sprawdźmy lampki.

Zadzwonił telefon. W słuchawce zabrzmiał głos Nory, jeszcze bardziej przerażonej niż przedtem.

- Nie mogę nic kupić. Nie ma ani indyków, ani czekolady, ani nic. I nie mogę znaleźć ani jednego ładnego prezentu.

- Szukasz prezentów? Po co?

- Są święta, Luter. Dzwoniłeś do Yarberów i Frisków?

- Tak - zełgał. - Oba numery były zajęte.

- Zadzwoń jeszcze raz, bo nikt nie przyjdzie. Rozmawiałam z McTeerami, Morriseyami i Warnerami, ale już gdzieś idą. Jak tam choinka?

- Właśnie ją ubieram.

- Zadzwonię później.

Spike włączył lampki i drzewko ożyło. Rzucili się na dziewięć pudeł z ozdobami, nie dbając o to, co gdzie wieszają.

Walt Scheel obserwował ich przez lornetkę z drugiej strony ulicy.

ROZDZIAŁ 15

Spike stał na drabinie i wtulając się niebezpiecznie w choinkę, próbował powiesić na niej kryształowego aniołka i kosmatego renifera, gdy Luter usłyszał warkot silnika na podjeździe. Wyjrzał przez okno i zobaczył samochód żony.

- To Nora - powiedział. Myślał teraz błyskawicznie, więc błyskawicznie doszedł do wniosku, że współudział Spike'a w choinkowym spisku powinien być zachowany w tajemnicy.

- Dobra, uciekaj, Spike.

- Dlaczego?

- Koniec roboty, synu, masz tu dwie dychy. Wielkie dzięki.

Pomógł mu zejść z drabiny, wręczył dwadzieścia dolarów i odprowadził do drzwi. Kiedy Nora weszła do kuchni, chłopak wymknął się na schody i zniknął.

- Wyładuj rzeczy - powiedziała. Była zdenerwowana i groźnie powarkiwała.

- Co się stało? - spytał Luter i natychmiast tego pożałował. Sprawa była oczywista.

Nora przewróciła oczami i już otworzyła usta, żeby mu odszczeknąć, ale w ostatniej chwili zmieniła zamiar. Zacisnęła zęby i powtórzyła:

- Wyładuj rzeczy.

Ruszył do drzwi i prawie na dworze dobiegł go jej krzyk.

- A cóż to za brzydactwo!

Gotowy do wojny Luter odwrócił się na pięcie i warknął:

- Nie podoba ci się, to ją wyrzuć.

- Czerwone lampki? - spytała Nora z niedowierzaniem w głosie.

Trogdon rozwiesił sznur czerwonych lampek, jeden pojedynczy sznur, owijając nim ciasno pień drzewka. Luter rozważał, czy go nie zdjąć, ale ponieważ trwałoby to co najmniej godzinę, próbował ze Spike'em zasłonić lampki warstwą ozdób. Ale Nora zauważyła je natychmiast, i to z kuchni.

Wetknęła nos między gałęzie drzewka.

- Czerwone? - powiedziała. - Przecież nie mamy czerwonych.

- Były w pudełku - zełgał Luter. Nie lubił kłamać, ale wiedział, że przez kilka dni będzie to musiał robić nałogowo.

- W którym?

- Co znaczy w którym? Rozwieszałem wszystko najszybciej, jak umiem. Nie pora teraz narzekać na choinkę.

- Zielone sople? - rzuciła Nora, zdejmując jeden z drzewka. - Gdzieś ty ją znalazł?

- Kupiłem ostatnią od skautów. - To był tylko unik; ostatecznie powiedział prawdę.

Nora popatrzyła na rozbebeszone pudła i doszła do wniosku, że ma na głowie ważniejsze rzeczy.

- Poza tym - dodał niezbyt mądrze Luter - jeśli się nie pospieszymy, kto ją będzie oglądał?

- Zamknij się i przynieś rzeczy z samochodu.

W bagażniku były cztery torby jedzenia ze sklepu, o którym Luter nigdy nie słyszał, trzy torby ze sklepu z ubraniami w centrum handlowym, karton napojów, karton wody mineralnej i okropny bukiet kwiatów z okropnie drogiej kwiaciarni. Z nawyku księgowego chciał natychmiast podliczyć straty, ale zmienił zamiar.

Co powie w biurze? Wszystkie pieniądze, które chciał zaoszczędzić, przepadną. Pieniądze za bilety na rejs też, bo nie ubezpieczył się na wypadek rezygnacji z podróży. Groziła mu finansowa klęska i nie mógł zrobić absolutnie nic, żeby jej zapobiec.

- Dodzwoniłeś się do Lairdów i Warnerów? - spytała Nora ze słuchawką przy uchu.

- Tak. Nie mogą przyjść.

- Rozpakuj torby - powiedziała i przycisnęła słuchawkę do policzka. - Sue? Mówi Nora, wesołych świąt. Posłuchaj, mamy tu wielką niespodziankę. Dziś wieczorem przyjeżdża Blair z narzeczonym i właśnie stajemy na głowie, żeby zorganizować coś na kolację. - Nora umilkła. - Tak, z Peru. Miała wrócić dopiero za rok... - Chwila ciszy. - Tak, zupełnie nas zaskoczyła... - Kolejna chwila ciszy. - Tak, z narzeczonym... - Cisza. - Nie, jest lekarzem... - Ponownie zapadła cisza. - Nie wiem, w każdym razie z Peru. Poznała go trzy tygodnie temu i już chcą się pobrać, dlatego sama rozumiesz, że jesteśmy wstrząśnięci. A więc do wieczora?

Luter wyjął z torby ponad trzy i pół kilo wędzonego pstrąga z Oregonu w próżniowym opakowaniu, które zawsze postarza rybę co najmniej o kilka lat.

- Zapowiada się miłe przyjęcie - mówiła do słuchawki Nora. - Szkoda, że nie możecie wpaść... Oczywiście, że ją od was uściskam. Wesołych świąt, Sue. - Odłożyła słuchawkę i ciężko westchnęła.

- Wędzony pstrąg? - Luter nie mógł wyskoczyć z tym w gorszym momencie.

- Albo wędzony pstrąg, albo mrożona pizza - odwarknęła Nora, zaciskając pięści i przeszywając go wzrokiem. - W sklepach nie ma ani szynki, ani indyków, a nawet gdybym jakiegoś znalazła, nie ma czasu, żeby go upiec. Dlatego też, panie plażowiczu, na świąteczną kolację zjemy wędzonego pstrąga.

Zadzwonił telefon. Błyskawicznie podniosła słuchawkę.

- Halo? Jak się masz, Emilio. Dziękuję, że oddzwoniłaś.

Emilia? Lutrowi nie przychodził do głowy nikt o takim imieniu. Wyjął z torby półtorakilogramowy kawał cheddara, wielki kawał szwajcarskiego sera, kilka pudełek krakersów, dip ostrygowy i trzy kawałki czekoladowego ciasta sprzed dwóch dni z piekarni, której Nora zawsze unikała. Właśnie trajkotała do słuchawki o kolacji, gdy wtem...

- Możecie przyjść?! To cudownie! Koło siódmej, swobodne, niezobowiązujące stroje... Twoi rodzice? Ależ oczywiście, że mogą przyjść, im nas więcej, tym weselej. Świetnie. A więc do zobaczenia. - Bez uśmiechu odłożyła słuchawkę.

- Co to za Emilia?

- Emilia Underwood.

Luter upuścił krakersy.

- Nie - wyszeptał.

Nora zainteresowała się nagle zawartością ostatniej torby z zakupami.

- Noro, powiedz, że to nieprawda. Że nie zaprosiłaś Mitcha Underwooda. Nie tu, nie do naszego domu. Proszę, powiedz, że tego nie zrobiłaś.

- Jesteśmy bez wyjścia.

- Ale nie aż tak.

- Lubię Emilię.

- To wiedźma, i dobrze o tym wiesz. Lubisz Emilię? Kiedy ostatni raz piłaś z nią kawę, jadłaś lunch albo śniadanie?

- Potrzeba nam ludzi, Luter.

- Mitch to nie jest człowiek, tylko stetryczały gaduła. Ludzie od nich uciekają. Jak myślisz, dlaczego?

- Ale oni do nas przychodzą. Powinieneś się cieszyć.

- Przychodzą, bo nikt przy zdrowych zmysłach nie zaprosiłby ich na przyjęcie. Są zawsze wolni.

- Podaj mi ser.

- Żartujesz, Noro, prawda?

- Będzie pasował do Enrique'a.

- Kiedy Underwood się po nim przejedzie, Enrique nigdy więcej nie postawi nogi na terytorium Stanów Zjednoczonych. Przecież on nienawidzi wszystkich i wszystkiego: miasta, stanu, demokratów, republikanów, niezależnych, czystego powietrza, dosłownie wszystkiego. To największy nudziarz w świecie. Wypije dwa kieliszki i słychać go na całej ulicy.

- Uspokój się, Luter. Już ich zaprosiłam. A propos picia: nie miałam czasu kupić wina. Będziesz musiał pojechać.

- Nie opuszczę mojego bezpiecznego domu.

- Owszem, opuścisz. Nie widzę na dachu Śniegurka.

- Nie wystawię go. Już postanowiłem.

- Wystawisz.

Znów zadzwonił telefon i Nora chwyciła słuchawkę.

- Ki diabeł? - burknął Luter. - Gorzej już być nie może.

- To Blair - szepnęła Nora. - Jak się masz, kochanie.

- Daj mi ją - wymamrotał. - Odeślę ich do Peru.

- Jesteście w Atlancie. Świetnie - mówiła Nora. - Gotujemy, kochanie, przygotowujemy kolację. - Pauza. - My też jesteśmy bardzo podekscytowani, kochanie, nie możemy się już doczekać. - Pauza. - Oczywiście, że piekę twoje ulubione ciasto z karmelem. - Nora posłała Lutrowi przerażone spojrzenie. - Tak, skarbie, o szóstej będziemy czekać na lotnisku. My też cię kochamy.

Luter zerknął na zegarek. Było wpół do czwartej. Nora odłożyła słuchawkę.

- Muszę mieć kilogram karmelu i słoik kremu.

- Dokończę choinkę - odparł Luter. - Nie będę tkwił w korkach.

Nora zaczęła obgryzać paznokieć, co oznaczało, że układa szczegółowy plan działania.

- No dobrze - powiedziała - zrobimy tak. Do czwartej skończymy ubierać choinkę. Ile zajmie ci wystawienie Śniegurka?

- Trzy dni.

- O czwartej ty pójdziesz po Śniegurka, a ja ostatni raz wyskoczę do miasta. Przedtem przejrzymy książkę telefoniczną i obdzwonimy wszystkich znajomych.

- Tylko nie mów im nic o Underwoodach.

- Przestań, Luter!

- Wędzony pstrąg i Mitch Underwood. Zlecą się jak pszczoły do miodu.

Nora puściła płytę Sinatry. Przez dwadzieścia minut Luter zarzucał choinkę setkami ozdóbek, a ona przystrajała kominek plastikowymi gałązkami jemioły. Nie odzywali się do siebie, wreszcie Nora przerwała milczenie kolejnym rozkazem:

- Możesz wynieść pudła.

Ze wszystkich świątecznych zajęć najbardziej nie znosił wnoszenia pudeł na strych po opuszczanej drabinie. Najpierw musiał wejść na piętro, potem przecisnąć się kiszkowatym korytarzem między sypialniami, a jeszcze potem obrócić się w taki sposób, by pudło - oczywiście za duże, żeby można nim było swobodnie manewrować - zmieściło się na drabinie i dało przepchnąć przez otwór w suficie. Ze strychu czy na strych, to nie miało żadnego znaczenia.

To cud, że przez tyle lat nie odniósł żadnych poważniejszych obrażeń.

- I skoro już tam idziesz, ściągnij na dół Śniegurka.

Zadzwoniła do pastora i dręczyła go dopóty, dopóki nie obiecał, że przyjdzie na pół godziny. Luter, któremu zagroziła pobiciem, zadzwonił z kolei do swojej sekretarki i tak długo katował ją przez telefon, póki nie zgodziła się wpaść na kilka minut. Zdążyła już zaliczyć trzech mężów i chwilowo była wolna, ale zawsze miała na podorędziu jakiegoś chłopaka. Nora, on, wielebny Zabriskie i horda Underwoodów: jeśli przyjadą o tej samej porze, byłoby ich dwanaścioro. To dość optymistyczne.

Nora była bliska płaczu. Dwanaście osób! To tak, jakby zasiedli do wigilijnego stołu tylko we troje.

Zadzwoniła do dwóch ulubionych sklepów z winem. Jeden był już zamknięty, drugi zamykano za dwadzieścia minut. O czwartej, kiedy Luter nabierał coraz większej ochoty na kieliszek koniaku w piwnicy, zasypała go gradem poleceń i popędziła do miasta.

ROZDZIAŁ 16

Kilka minut po jej wyjściu zadzwonił telefon. Luter chwycił słuchawkę. Może to znowu Blair. Powie jej całą prawdę. Powie to, co leżało mu na wątrobie: że jej niespodziewany przyjazd jest bezmyślny, a ona, to znaczy Blair, bardzo samolubna. Urazi ją, tak, ale córka na pewno to przeżyje. Chciała wyjść za mąż i wiedział, że będzie potrzebowała ich bardziej niż przedtem.

- Halo - warknął.

- Mówi Mitch Underwood - zadudniło w słuchawce i Luter miał ochotę wsadzić głowę do piekarnika.

- Cześć, Mitch.

- Wesołych świąt. Posłuchaj, dzięki za pamięć, ale nie damy rady was wcisnąć. Mamy mnóstwo zaproszeń.

Tak, tak, Underwoodowie byli najważniejszymi i najczęściej zapraszanymi gośćmi w mieście. Wszyscy łaknęli nieznośnych tyrad Mitcha na temat podatków od nieruchomości i wydzielania stref miejskich.

- O rany, szkoda - powiedział Luter. - Może w przyszłym roku?

- Jasne, zadzwoń.

- Wesołych świąt, Mitch.

Liczba gości spadła z dwunastu do ośmiu, lecz dezerterów wciąż przybywało. Zanim zdążył zrobić krok w stronę drzwi, zadzwonił telefon. W słuchawce zabrzmiał niepewny głos jego sekretarki.

- To ja, Dox.

- Jak się masz.

- Przykro mi z powodu tych Karaibów, i w ogóle...

- Już mi to mówiłaś.

- No właśnie... Bardzo pana przepraszam, ale chodzi o to, że coś mi wypadło. Chłopak, z którym się spotykam, zrobił mi niespodziankę i zaprosił mnie na kolację do Tanner Hall. Taką z szampanem, kawiorem, i w ogóle. Zarezerwował stolik miesiąc temu. Po prostu nie mogę mu odmówić.

- Ależ oczywiście, że nie możesz.

- Wynajął nawet limuzynę, i w ogóle. Jest bardzo kochany.

- Na pewno.

- Nie zdążymy do państwa wpaść, ale bardzo chciałabym zobaczyć się z Blair.

Blair wyjechała ledwie przed miesiącem. Dox nie widziała jej dwa lata.

- Na pewno jej o tym powiem.

- Jeszcze raz bardzo przepraszam.

- Nie ma sprawy, Dox.

Było ośmioro, zostało sześcioro. Troje Kranków, Enrique, wielebny Zabriskie i jego żona. Chciał zadzwonić do Nory, żeby przekazać jej złe nowiny, ale doszedł do wniosku, że to bez sensu. Biedactwo, i tak już ledwo żyła. Zapłakałaby się na śmierć, i po co? Po co miałby dawać jej kolejny powód do złości i wyśmiewania go za wspaniały pomysł, który nie wypalił?

Miał coraz większą ochotę na koniak. Większą nawet, niż chciałby przyznać.

Spike Frohmeyer zdał dokładne sprawozdanie ze wszystkiego, co widział i słyszał. Miał w kieszeni czterdzieści dolarów i przyrzekł dochować tajemnicy, dlatego początkowo trochę się wahał, ale ponieważ na Hamlock Street roiło się od plotkarzy, po kilku kuksańcach od ojca wyśpiewał dokładnie wszystko.

Opowiedział, jak to pan Krank zapłacił mu za wyniesienie i wywiezienie choinki z domu Trogdonów, jak pomagał mu ustawić ją w salonie, jak zarzucili drzewko kilogramami świątecznych ozdóbek i setkami lampek, jak pan Krank telefonował ukradkiem do znajomych, chcąc zaprosić ich na zaimprowizowane w ostatniej chwili przyjęcie, na które żaden z nich nie chciał przyjść. Nie, nie wiedział, dlaczego nagle postanowili je urządzić ani dlaczego urządzali je tak pospiesznie, ponieważ Krank dzwonił z kuchni i mówił bardzo cicho. Natomiast pani Krank ganiała po mieście i co dziesięć minut wydzwaniała do męża.

Krótko mówiąc, w ich domu panowała bardzo napięta atmosfera.

Vic Frohmeyer natychmiast zatelefonował do Neda Beckera, zaalarmowanego uprzednio przez Walta Scheela, i wkrótce rozmawiali już we trzech, z tym że Walt i Ned utrzymywali stały kontakt wzrokowy z domem Kranków.

- Właśnie gdzieś pojechała - meldował Walt. - Nigdy dotąd nie widziałem, żeby tak szybko pędziła.

- A Luter? - spytał Frohmeyer.

- Siedzi w domu - odrzekł Walt. - Zdaje się, że już ubrali choinkę. Ale u Trogdonów wyglądała dużo lepiej.

- Coś się tam dzieje - stwierdził Ned Becker.

Nora miała w wózku karton wina, sześć butelek białego i sześć czerwonego, chociaż nie bardzo wiedziała, po co im tyle alkoholu. Bo niby kto to będzie pił? Pewnie tylko ona. Wybrała najdroższe, żeby Luter posiniał ze złości, kiedy dostanie rachunek. Chcieli zaoszczędzić trochę pieniędzy, no i proszę, w co się wpakowali.

Sprzedawca zaciągał żaluzje i zamykał drzwi. Samotny kasjer pospiesznie obsługiwał ostatnich klientów. Przed Norą stało ich trzech, za Norą jeden. W kieszeni palta zadzwonił telefon.

- Halo - rzuciła szeptem.

- Nora? Tu Doug.

- Dzień dobry, pastorze - odrzekła, czując, że uginają się pod nią nogi. Ten głos, zdradził go głos.

- Mamy tu mały kłopot - zaczął smutno Zabriskie. - Sama wiesz, świąteczne zamieszanie. Wszyscy biegają we wszystkie strony naraz. Przed chwilą wpadła do nas ciotka Beth z Toledo. Przyjechała zupełnie nieoczekiwanie, co jeszcze bardziej pogorszyło sprawę. Boję się, że nie będziemy mogli przyjść i zobaczyć się z Blair.

Powiedział to tak, jakby nie widział jej od lat.

- Jaka szkoda - wykrztusiła Nora, próbując zawrzeć w tych słowach chociaż odrobinę żalu. Miała ochotę zakląć i jednocześnie się rozpłakać. - Cóż, na pewno będzie jeszcze okazja.

- Nie pokrzyżujemy wam planów?

- Nie, skąd.

Życzyli sobie wesołych świat, pożegnali się i Nora zagryzła drżącą wargę. Zapłaciła za wino, dźwignęła karton i wyzywając w duchu męża od najgorszych, zataszczyła pudło do samochodu, który zaparkowała prawie kilometr dalej. Potem poszła piechotą do Krogera i przebiwszy się przez tłum w drzwiach, ruszyła wzdłuż półek w poszukiwaniu karmelu.

Zadzwoniła do Lutra, ale nie podniósł słuchawki. Pewnie był już na dachu.

Spotkali się przy maśle orzechowym i spojrzeli na siebie jednocześnie. Rude kłaki na głowie, pomarańczowosiwa broda, małe, czarne okularki - chyba skądś go znała, ale za nic nie mogła przypomnieć sobie jego nazwiska. Tymczasem on natychmiast złożył jej życzenia.

- Wesołych świąt, Noro.

- Wzajemnie - odrzekła szybko z ciepłym uśmiechem.

Coś złego przytrafiło się jego żonie. Tak, albo umarła na jakąś chorobę, albo uciekła z młodszym kochankiem. Poznali się przed kilkoma laty na jakimś balu. Potem dowiedziała się o żonie. Jak on się nazywa? Może pracuje na uniwersytecie? Był dobrze ubrany; pod eleganckim płaszczem miał rozpinany sweter.

- Jeszcze biegasz? - spytał. - O tej porze? - W ręku trzymał pusty koszyk.

- Wiesz, ostatnie zakupy... A ty? - Odniosła wrażenie, że on nie robi nic, że przeciska się przez stada klientów tylko po to, żeby pobyć między ludźmi, że jest samotny.

Co, u licha, przytrafiło się jego żonie? Nie miał obrączki.

- Chciałem kupić parę drobiazgów. Jutro wielkie obżarstwo, co? - spytał, zerkając na masło orzechowe.

- Już dzisiaj. Córka wraca z Ameryki Południowej, organizujemy małe przyjęcie.

- Blair?

- Tak.

On znał Blair!

I wykonując samobójczy skok, odruchowo dodała:

- Może wpadniesz?

- Poważnie?

- Oczywiście. Będzie luźno i swobodnie, można przyjść i wyjść, kiedy się chce. Mnóstwo ludzi, mnóstwo dobrego jedzenia... - Pomyślała o wędzonym pstrągu i zrobiło jej się niedobrze. Jak on ma na imię? To nic, na pewno sobie przypomni, nagle i niespodziewanie.

- O której? - spytał wyraźnie zachwycony.

- Im wcześniej, tym lepiej. Powiedzmy o wpół do siódmej. Spojrzał na zegarek.

- Za niecałe dwie godziny.

Już za dwie godziny! Nora miała zegarek, ale w jego ustach zabrzmiało to strasznie. Za niecałe dwie godziny!

- No, muszę pędzić - powiedziała.

- Mieszkacie przy Hamlock, tak?

- Tak. Hamlock Street czternaście siedemdziesiąt osiem. - Boże, kto to jest?

Wybiegła ze sklepu, modląc się o nagłe olśnienie. Znalazła karmel, krem i spody do ciasta.

Kolejka do kasy ekspresowej - maksymalnie dziesięć artykułów - sięgała działu z mrożonkami. Nora stanęła na końcu. Ledwo widziała kasjera, bała się spojrzeć na zegarek. Stała tam jak na skraju przepaści, w której czyhała całkowita rezygnacja.

ROZDZIAŁ 17

Zwlekał, dopóki mógł, chociaż nie miał ani sekundy czasu. Mrok zapadał szybko i gwałtownie, mniej więcej o wpół do szóstej. W jego rozgorączkowanym umyśle zalągł się szaleńczy pomysł wystawienia Śniegurka po ciemku. Wiedział, że plan nie wypali, ale w takich chwilach trudno o racjonalne myślenie.

Przez kilka minut starannie analizował sytuację. Nie ulegało wątpliwości, że atak musi nastąpić od podwórza: ani Walt Scheel, ani Vic Frohmeyer, ani nikt inny w żadnym wypadku nie mógł zobaczyć go w akcji.

Zwlókł Śniegurka ze strychu, nie uszkadzając przy tym ani siebie, ani jego, ale ciągnąc go na patio, klął na czym świat stoi. Potem wytaszczył z szopy drabinę. Jak dotąd nikt go nie zobaczył, a przynajmniej nie sądził, by go widziano.

Dach był lekko wilgotny, tu i ówdzie pokryty lodem. I było tam o wiele zimniej niż na dole. Przewiązawszy się w pasie nylonową liną centymetrowej średnicy, przerażony wspinał się ukradkiem po asfaltowych dachówkach na szczyt. Wystawił głowę: dokładnie naprzeciwko niego stali Scheelowie. Naprzeciwko, tyle tylko że daleko w dole.

Owinął linę wokół komina i zaczął się ostrożnie cofać. Natrafił na oblodzoną dachówkę i zjechał kilkadziesiąt centymetrów w dół.

Odzyskał równowagę, znieruchomiał i odczekał, aż zacznie mu bić serce. Przerażony spojrzał pod nogi. Gdyby zrządzeniem tragicznego losu nie zdążył wyhamować, najpierw spadałby przez króciutką chwilę, a potem wylądował na metalowych meblach stojących na ceglanym chodniku. Nie zginąłby na miejscu, o nie. Cierpiałby męki i gdyby nawet nie umarł, wyszedłby z tego ze złamanym karkiem, a może też z uszkodzonym mózgiem.

Kompletny absurd. Pięćdziesięcioczteroletni chłop, który wygłupia się na dachu własnego domu.

Najbardziej przerażającą rzeczą było ustawienie na dachu drabiny: dokonał tego, wczepiając się paznokciami w dachówki i dyndając nogami za rynną. W końcu stanął na ziemi, odetchnął głęboko i pogratulował sobie udanej wyprawy.

Śniegurek składał się z czterech części: szerokiej, okrągłej podstawy, przymocowanej do podstawy kuli, korpusu, od którego odchodziły ręce - jedną machał, a drugą opierał na biodrze - i ozdobionej czarnym cylindrem głowy, na której wymalowano roześmianą twarz. Mamrocząc pod nosem, Luter spiął wszystkie elementy. Potem wkręcił w korpus żarówkę, podłączył dwudziestoczterometrowej długości kabel, obwiązał bałwana w pasie i ustawił go przed drabiną.

Za kwadrans piąta. Jego córka wraz ze swoim nowym narzeczonym miała wylądować dokładnie za godzinę i piętnaście minut. Dojazd na lotnisko zajmował dwadzieścia minut, a parkowanie, dojście do terminalu, przepychanie się i rozpychanie jeszcze dłużej.

Miał ochotę rzucić wszystko i upić się.

Mimo to pociągnął za obwiązaną wokół komina linę i bałwan ruszył do góry. Luter wspinał się po drabinie razem z nim, inaczej Śniegurek nie mógłby pokonać wypustu rynny i nie wszedłby na dach. Pociągnął znowu i bałwan przesuwał się kilkanaście centymetrów do góry. Ważył najwyżej dziewiętnaście kilogramów, ale wkrótce stał się jakby cięższy. O wiele cięższy. Powoli, ramię w ramię, wdrapywali się na dach, Luter na czworakach, Śniegurek na plecach.

Zmrok wciąż nie zapadał, niebo nie chciało im pomóc. Luter wiedział, że na szczycie będzie go widać jak na dłoni. Musi stanąć, przyciągnąć bałwana bliżej, przywiązać go do komina i zapalić dwustuwatową żarówkę, a gdy ją zapali, Śniegurek dołączy do czterdziestu jeden kolegów na dachach pozostałych domów i wszyscy mieszkańcy Hamlock Street dowiedzą się, że Krank wreszcie się ugiął. Dlatego tuż pod szczytem odpoczął i próbował sobie wmówić, że nie dba o to, co myślą i mówią o nim sąsiedzi. Przytrzymał linę, położył się na plecach, spojrzał w chmury i uświadomił sobie, że jest zlany potem i że bardzo mu zimno. Wiedział, że będą się z niego śmiali i szydzili, że będą opowiadali tę historię przez wiele lat, że stanie się pośmiewiskiem całej ulicy, ale czy naprawdę było to takie ważne?

Blair będzie szczęśliwa. Enrique zobaczy amerykańskie Boże Narodzenie. Nora złagodnieje, przynajmniej taką miał nadzieję.

I wtedy pomyślał o “Wyspiarskiej Księżniczce”, która jutro miała wypłynąć z Miami lżejsza o dwoje pasażerów, by wziąć kurs na jego wytęsknione plaże i wyspy.

Poczuł, że zaraz zwymiotuje.

Walt Scheel był w kuchni, gdzie Bev kończyła robić ciasto, i siłą nawyku podszedł do okna, żeby spojrzeć na dom Kranków. Początkowo niczego nie dostrzegł, ale zaraz potem dosłownie zamarł. Zobaczył Lutra, który ostrożnie wyglądał zza komina, a chwilę później zza krawędzi dachu wychynął czarny cylinder i roześmiana twarz Śniegurka.

- Bev! - wrzasnął.

Luter podciągnął się, rozejrzał jak wystraszony włamywacz, zaparł się o komin i zaczął wciągać bałwana na szczyt dachu.

- Żartujesz. - Bev wytarła ręce w ścierkę do talerzy. Walt za bardzo się śmiał, żeby cokolwiek powiedzieć. Chwycił słuchawkę i zatelefonował do Frohmeyera.

Kiedy Śniegurek dotarł na szczyt, Luter przesunął go do przodu i wypchnął przed komin, gdzie miał stanąć. Zamierzał przytrzymać go chwilę, wyjąć pięciocentymetrowej szerokości płócienną taśmę, owinąć nią bałwana w pasie i mocno przywiązać go do komina. Tak jak przed rokiem. Wtedy wszystko poszło dobrze.

Vic Frohmeyer zbiegł do piwnicy, gdzie dzieci oglądały świąteczny film w telewizji.

- Krank wystawia Śniegurka. Idźcie popatrzeć, ale zostańcie na chodniku.

Piwnica opustoszała.

Po drugiej stronie dachu, tuż przy kominie, było kilka oblodzonych dachówek, których Luter po prostu nie mógł zauważyć. Bałwan stał już na miejscu i Luter miał właśnie odwiązać nylonową linę, napiąć elektryczny kabel i przymocować go do komina - był to najbardziej niebezpieczny manewr całej operacji - gdy nagle usłyszał na dole czyjś głos. Odwrócił się, żeby spojrzeć w tamtą stronę, stanął na oblodzonej dachówce i wszystko się zwaliło.

Bałwan pochylił się do przodu i szybko zjeżdżał z dachu. Nic go nie powstrzymywało, ani lina, ani taśma, ani kabel. Tuż za nim sunął po stromym dachu Luter, który na szczęście zdołał zaplątać się we wszystko to, w co nie zaplątał się Śniegurek. Mknął głową naprzód, wrzeszcząc tak głośno, że usłyszeli go Walt i Bev w swojej kuchni, pędził ku pewnej śmierci niczym lawina.

Później stwierdził - naturalnie tylko w duchu - że wszystko doskonale pamięta. Na dachu od strony ulicy musiało być więcej lodu niż od strony podwórza. Poczuł się jak krążek hokejowy. Pamiętał, że mknął głową naprzód, i że na dole czekał na niego betonowy podjazd. Słyszał też huk roztrzaskującego się Śniegurka, choć niczego nie widział. Potem poczuł ostre szarpnięcie i nagle przestał spadać: kabel rozwinął się na całą długość, boleśnie zacisnął na kostkach i gwałtownie nim targnął, bez wątpienia ratując mu życie.

Patrząc na Lutra, który sunął na brzuchu, ścigając po dachu podskakującego Śniegurka, Walt Scheel omal nie pękł ze śmiechu. Zgięty wpół, rechotał bez opamiętania. Bev obserwowała widowisko z przerażeniem w oczach.

- Zamknij się, Walt! - krzyknęła. - Zrób coś!

Luter zwisał głową w dół, bezradnie obracając się wokół własnej osi. Wisiał wysoko, parę metrów nad podjazdem, a stopy miał tuż pod rynną.

Wisiał tak huśtając się i wirując, ale po kilku obrotach kabel i lina splotły się ze sobą i wirowanie ustało. Lutrowi zrobiło się niedobrze i na chwilę zamknął oczy. Jak można wymiotować, wisząc do góry nogami?

Po raz drugi tego dnia Walt wystukał dziewięćset jedenaście i zameldował, że na Hamlock Street doszło do wypadku, że jest tu ranny, może nawet umierający, że potrzebna jest natychmiastowa pomoc. Potem wypadł z domu i przebiegł na drugą stronę ulicy, gdzie pod wiszącym Lutrem zbierały się dzieci Frohmeyera. Pędził już ku nim Vic, a z sąsiedniego domu wysypywał się właśnie klan Beckerów.

- Biedny Śniegurek - powiedziało któreś z dzieci.

Śniegurek, cholera, pomyślał Luter.

Nylonowa lina wpijała mu się w kostki. Bał się poruszyć, gdyż w każdej chwili mogła puścić. Od ziemi wciąż dzieliło go dwa, dwa i pół metra i upadek z tej wysokości byłby fatalny w skutkach. Dyndając do góry nogami, próbował ochłonąć i odzyskać oddech. Doszedł go tubalny głos Frohmeyera. Czy ktoś mógłby mnie zastrzelić? Bardzo proszę.

- Luter, nic ci nie jest?

- Ależ skąd, Vic. Czuję się świetnie, a ty? - Powiał lekki wiatr i Luter znowu zaczął się obracać, tyle że teraz robił to bardzo powoli. Kiedy znowu ustawił się twarzą do ulicy, zobaczył sąsiadów, ostatnich ludzi, których miał ochotę oglądać.

- Przynieście drabinę - powiedział któryś z gapiów.

- Czy on wisi na kablu?

- Gdzie przywiązałeś linę?

Wszystkie głosy były znajome, ale Luter nie potrafił ich rozróżnić.

- Zadzwoniłem pod dziewięćset jedenaście - powiedział Scheel.

- Dzięki, Walt - rzucił głośno Luter w stronę tłumu, lecz nie zdążył powiedzieć nic więcej, gdyż wiatr obrócił go twarzą do domu.

- Śniegurek chyba nie żyje - mruknął do kolegi jakiś chłopak.

Wisiał tak i czekał na śmierć - lina mogła w każdej chwili puścić, a wtedy grzmotnąłby głową w beton. Poczuł, że z nową pasją odżywa w nim nienawiść do Bożego Narodzenia. W co on się przez te święta wpakował?

Tak, wszystko przez te nieszczęsne święta.

Sąsiadów też nienawidził, wszystkich, i młodych, i starych. Na podjeździe wciąż ich przybywało. Obracany wiatrem słyszał, jak nadciągają, widział, jak biegną ulicą, żeby go zobaczyć.

Lina i kabel puściły i znów osunął się w dół. Gwałtowne szarpnięcia zatrzymały go kilkanaście centymetrów niżej. Tłum głośno sapnął; niektórzy gapie mieli pewnie ochotę zaklaskać.

Frohmeyer wydawał rozkazy, jakby codziennie miał do czynienia z takimi sytuacjami. Z lewej i z prawej strony Lutra ustawiono dwie drabiny. Ned Becker krzyknął z patio, że znalazł to, co przytrzymywało linę i kabel, i głosem doświadczonego eksperta dodał, że jego zdaniem to coś zaraz puści.

- Podłączyłeś kabel do prądu? - spytał Frohmeyer.

- Nie - powiedział Luter.

- Zdejmiemy cię, dobra?

- Tak, bardzo proszę.

Vic wszedł na jedną drabinę, Ned na drugą. Luter wiedział, że na podjeździe stoi Swade Kerr, Ralph Brixley, Judd Galdy oraz kilku innych starszych mieszkańców Hamlock Street.

Moje życie jest w ich rękach, pomyślał i zamknął oczy. Ważył prawie siedemdziesiąt dziewięć kilo - przygotowując się do rejsu, zrzucił pięć - dlatego nie bardzo wiedział, jak zamierzali wyplątać go z lin i opuścić na ziemię. Ratowali go mężczyźni w średnim wieku, którzy jeśli w ogóle uprawiali sport, to grając w golfa. A już na pewno nie było wśród nich sztangistów. Swade Kerr, drobny, kruchy wegetarianin, z trudem podnosił gazetę, a teraz stał na podjeździe i chciał go podtrzymać.

- Vic, masz jakiś plan? - Trudno mu było mówić z nogami w górze. Przyciągana siłą grawitacji krew spłynęła w dół i pulsowała w głowie.

Vic zawahał się. No tak. Nie mieli żadnego planu.

Luter nie widział wszystkiego. Nie widział na przykład tych, którzy stanęli dokładnie pod nim, żeby zamortyzować siłę ewentualnego upadku.

Ale wszystko słyszał i nagle jego uszu dobiegł czyjś krzyk.

- Jest Nora!

A potem gdzieś w oddali zawyła syrena.

ROZDZIAŁ 18

Tłum rozstąpił się, żeby przepuścić karetkę pogotowia. Zatrzymała się trzy metry przed drabinami, przed zwisającym do góry nogami mężczyzną i jego niedoszłymi ratownikami. Z samochodu wyskoczyło dwóch sanitariuszy i strażak. Odsunęli drabiny, odpędzili Frohmeyera i jego pomagierów. Karetka ostrożnie podjechała pod Lutra.

- Luter, co ty tam robisz?! - krzyknęła Nora, przeciskając się przez tłum.

- A jak myślisz?! - odkrzyknął i pulsująca krew omal nie rozniosła mu głowy.

- Nic ci nie jest?

- Nie, czuję się cudownie.

Sanitariusze i strażak weszli na dach samochodu, szybko podnieśli Lutra do góry, rozplatali kabel i linę, po czym ostrożnie posadzili go na masce. Ktoś zaklaskał, ktoś wydał radosny okrzyk, ale większość gapiów zareagowała dość obojętnie.

Sanitariusze zbadali mu puls, pomogli zejść na ziemię i wnieśli go do karetki. Miał zdrętwiałe stopy i nie mógł stać. Mocno drżał, więc jeden z sanitariuszy okrył go pomarańczowym kocem. Siedział w karetce, patrząc na ulicę i starał się nie zwracać uwagi na tłum gapiów, którzy bez wątpienia radowali się jego poniżeniem. Odczuwał jedynie ulgę. Jazda głową w dół po śliskim dachu była krótka, lecz przerażająca. Miał szczęście, że jak dotąd nie stracił przytomności.

Niech patrzą. Niech się gapią. Był zbyt obolały, żeby się tym przejmować.

Nora wyrosła przed nim. Też chciała go obejrzeć. Rozpoznała więc strażaka Kendalla i sanitariusza Kistlera, dwóch dzielnych młodzieńców, którzy przed dwoma tygodniami chcieli im sprzedać świąteczny keks. Podziękowała im za uratowanie męża.

- Chce pan jechać do szpitala? - spytał Kendall.

- Tak na wszelki wypadek - dodał Kistler.

- Nie, dziękuję - odparł Luter, szczękając zębami. - Kości mam całe. - I rzeczywiście, kości miał całe, ale zdawało mu się, że wszystko inne rozpadło się na kawałki.

Nadjechał policyjny radiowóz i błyskając światłami - jakżeby inaczej? - gwałtownie zahamował przed podjazdem. Treen i Salino przebili się przez tłum, żeby obejrzeć go sobie z bliska.

Frohmeyer, Becker, Kerr, Scheel, Brixley, Kropp, Galdy, Belling-ton - wszyscy skupili się wokół Kranka i jego żony. Był wśród nich i Spike. Luter siedział tam, liżąc rany i odpowiadając na głupie pytania dzielnych chłopców w granatowych mundurach. Ku nim cisnęli się niemal wszyscy mieszkańcy Hamlock Street.

Wysłuchawszy krótkiej opowieści, Salino spytał:

- Śniegurek? Przecież w tym roku mieliście państwo ominąć święta. A tu proszę. Najpierw pożycza pan choinkę, teraz to...

- Co się dzieje, Luter?! - zawołał głośno Frohmeyer. Pytał w imieniu wszystkich. Wszyscy czekali na odpowiedź.

Luter spojrzał na żonę i zrozumiał, że Nora nie powie ani słowa. I że to on musi się wytłumaczyć.

- Blair wraca - powiedział, rozcierając lewą kostkę.

- Blair wraca - powtórzył głośno Frohmeyer i tłum zafalował. Bez względu na to, jakimi uczuciami sąsiedzi darzyli teraz Lutra, jego córkę dosłownie uwielbiali. Widzieli, jak dorastała, wysłali ją do college'u i co lato czekali na jej powrót. Była nianią niemal wszystkich młodszych dzieci z Hamlock Street: jako jedynaczka traktowała je jak członków rodziny, a one uważały ją za starszą siostrę.

- Z narzeczonym - dodał Luter i tłum ponownie zafalował.

- Kto to jest Blair? - spytał Salino jak detektyw z wydziału zabójstw, badający ważną poszlakę.

- Moja córka - wyjaśnił Luter niewtajemniczonym. - Miesiąc temu wyjechała z Korpusem Pokoju do Peru i miała wrócić dopiero za rok, a przynajmniej tak myśleliśmy. Zadzwoniła dziś w południe, z Miami. Chciała zrobić nam niespodziankę i postanowiła przyjechać na święta. W dodatku z narzeczonym, z lekarzem, którego tam poznała. - Nora przysunęła się bliżej i wzięła męża za łokieć.

- I pewnie chce zobaczyć choinkę - powiedział Frohmeyer.

- Tak.

- I Śniegurka.

- Oczywiście.

- I chce zaprosić narzeczonego na wigilijne przyjęcie.

- Na pewno.

Nie zważając na coraz bardziej napierający tłum, Frohmeyer popadł w zadumę.

- O której przyjeżdża?

- Samolot ląduje o szóstej.

- O szóstej!

Setka ludzi spojrzała na zegarki. Luter rozcierał prawą kostkę. Swędziały go stopy. To dobry znak: w żyłach znowu zaczynała krążyć krew.

Vic Frohmeyer cofnął się o krok i powiódł wzrokiem po twarzach sąsiadów. Odchrząknął, zadarł brodę i rzekł:

- Dobra, posłuchajcie, oto plan. Zorganizujemy u Kranków świąteczne przyjęcie powitalne dla Blair. Jeśli możecie, rzućcie to, co w tej chwili robicie, i pomóżcie. Noro, masz indyka?

- Nie - wyznała nieśmiało. - Wędzonego pstrąga.

- Wędzonego pstrąga?

- Niczego innego nie mogłam znaleźć.

- Wędzonego pstrąga? - powtórzyło ze zgrozą kilka kobiet.

- Kto z was ma zapasowego indyka? - spytał Frohmeyer.

- My mamy dwa - powiedziała Jude Becker. - Oba są w piekarniku.

- Świetnie - powiedział Frohmeyer. - Cliff, weź paru chłopaków i lećcie do Broxleya po Śniegurka. I po lampki; rozwiesimy je na bukszpanach. Pozostali niech wracają do domu, przebiorą się, wezmą coś do jedzenia i przyjdą tu za godzinę. Vick przeniósł wzrok na Salina i Treena.

- A wy, panowie, jedźcie na lotnisko.

- Po co? - spytał Salino.

- Po Blair. Trzeba ją odebrać.

- Nie wiem, czy możemy...

- Mam zadzwonić do burmistrza?

Treen i Salino ruszyli do radiowozu. Otrzymawszy instrukcje od Frohmeyera, sąsiedzi zaczęli się rozchodzić. Wszyscy szli szybkim, zdecydowanym krokiem, by po chwili zniknąć w swoich domach.

Nora spojrzała na męża ze łzami w oczach, a Lutrowi też chciało się płakać. Skórę na kostkach miał zdartą do krwi.

- Ilu gości się spodziewacie? - spytał Frohmeyer.

- Nie wiem - odrzekła Nora, spoglądając na pustą ulicę.

- Będzie ich mniej, niż myśleliśmy - mruknął Luter. - Underwoodowie się odwołali. Dox też.

- I wielebny - dodała Nora.

- Underwoodowie? - spytał Vic. - Ci od Mitcha?

- Tak, ale on nie przyjdzie.

Co za małe, smętne przyjęcie, pomyślał Frohmeyer.

- Więc ilu chcecie gości?

- Ilu się da - odrzekł Luter. - Zapraszamy całą ulicę.

- Tak, całą ulicę - potwierdziła Nora. Frohmeyer spojrzał na Kistlera.

- Ilu ludzi macie na posterunku?

- Ośmiu.

- Strażacy i sanitariusze też mogą przyjść? - spytał Vic.

- Oczywiście - powiedziała Nora.

- I policjanci - dodał Luter.

- Będzie tłum.

- Tym lepiej, prawda?

Luter owinął się szczelniej kocem.

- Tak, Blair uwielbia duże przyjęcia.

- A kolędnicy? - rzucił Frohmeyer. - Kolędników też chcecie zaprosić?

- Byłoby miło - odparła Nora.

Pomogli Lutrowi wejść do domu, ale zanim dotarli do kuchni, wstał i poszedł sam, chociaż mocno utykając. Kendall dał mu plastikową kulę, której Luter poprzysiągł sobie nigdy nie używać.

Usiedli z Norą w salonie przy choince Trogdonów, by nacieszyć się chwilą spokoju. W kominku płonął ogień, a oni rozmawiali o Blair. Na próżno próbowali przywyknąć do tego, że córka ma narzeczonego, że narzeczony wkrótce zostanie jej mężem, a ich zięciem. Luter znowu zdenerwował się na myśl o Enrique'u: nie dawał mu spokoju kolor jego skóry, lecz nic na ten temat nie powiedział. Właśnie odnajdywał w sobie nową pokorę i powoli zapominał o bucie.

Solidarność sąsiadów niewymownie ich wzruszyła. O Karaibach nie wspomnieli ani słowem.

Nora spojrzała na zegarek i wstała, żeby się przebrać.

- Szkoda, że nie miałam aparatu - powiedziała, wychodząc. - Mój mąż zwisa z dachu głową w dół na oczach połowy mieszkańców miasta. - Przestała się śmiać dopiero w sypialni.

ROZDZIAŁ 19

W hali przylotów nikt nie czekał i Blair trochę się zirytowała. To prawda, że zawiadomiła rodziców w ostatniej chwili, na lotnisku było tłoczno, a mama i tatuś mieli na głowie świąteczne przyjęcie, ale przecież przywiozła im ukochanego. Mimo to nic nie powiedziała: szli długim korytarzem, ramię w ramię, krok w krok, i manewrując z wdziękiem w tłumie ludzi, cały czas patrzyli tylko na siebie.

Przy karuzeli z bagażami też nikt na nich nie czekał, ale kiedy taszczyli walizy w stronę wyjścia, zobaczyła dwóch policjantów z kartką, na której widniały pospiesznie skreślone słowa: “Blair i Enriqe”.

Błędnie napisali jego imię, ale w tym momencie nie miało to żadnego znaczenia. Zawołała i policjanci natychmiast wkroczyli do akcji, odbierając im walizki i torując drogę wśród tłumu. Kiedy wyszli przed terminal, Salino wyjaśnił, że burmistrz przydzielił im eskortę. Witajcie w domu!

- Już tam na was czekają - powiedział, wkładając walizki do bagażnika wozu policyjnego parkującego niezgodnie z przepisami na krawężniku przed postojem taksówek. Obok stał drugi radiowóz.

Jako mieszkaniec Ameryki Południowej, Enrique miał pewne naturalne opory przed dobrowolnym zajęciem miejsca w policyjnym samochodzie.

Rozejrzał się nerwowo, popatrzył na kłębiących się ludzi, na sunące zderzak w zderzak taksówki i autobusy, na rozwrzeszczanych ludzi, gwiżdżących portierów. Przez głowę przemknęła mu myśl o ucieczce. Ale zaraz potem jego wzrok ponownie spoczął na pięknej twarzy ukochanej dziewczyny.

- Chodź - rzuciła Blair i szybko wsiedli. Poszedłby za nią do piekła.

Zamigotały światła i radiowozy ruszyły, błyskawicznie włączając się do ruchu i spychając samochody na skraj jezdni.

- Czy u was tak zawsze? - spytał szeptem Enrique.

- Nie, nigdy - powiedziała Blair. Jakie to miłe z ich strony, pomyślała.

Treen prowadził jak furiat, a Salino uśmiechał się, myśląc o Kranku wiszącym do góry nogami na oczach wszystkich sąsiadów. Ale nie zamierzał nic mówić, trzymał język za zębami. Zgodnie z rozkazem Vica Frohmeyera, który zadzwonił w końcu do samego burmistrza i był bliskim przyjacielem naczelnika policji, Blair nie mogła dowiedzieć się prawdy.

Im bliżej przedmieść, tym ruch był mniejszy. Zaczął prószyć śnieg.

- Podobno ma napadać aż dziesięć centymetrów - rzucił przez ramię Salino. - Czy w Peru jest śnieg?

- W górach - powiedział Enrique. - Ale ja mieszkam w Limie, w stolicy.

- Mój kuzyn był raz w Meksyku - odparł Salino i zamilkł, ponieważ nie miał nic więcej do dodania. Kuzyn omal tam nie umarł, i tak dalej, lecz Salino mądrze zdecydował nie opowiadać im horrorów z krajów trzeciego świata.

- Padało już, czy to pierwszy raz? - szybko wtrąciła nadopiekuńcza Blair, która postanowiła za wszelką cenę chronić narzeczonego i jego ojczyznę. - Chyba trochę za wcześnie.

Pogoda była najbezpieczniejszym tematem.

- W zeszłym tygodniu napadało z pięć centymetrów, no nie? - powiedział Salino, zerkając na Treena, który zaciskał ręce na kierownicy tak mocno, że zbielały mu kłykcie, a wszystko po to, żeby utrzymać radiowóz w odległości nie większej niż półtora metra od radiowozu jadącego przed nim.

- Raczej dziesięć - odrzekł autorytatywnie.

- Ale skąd, pięć.

- Dziesięć - burknął Treen, kręcąc głową, co bardzo zirytowało Salina. W końcu poszli na kompromis i przystali na trzy centymetry śniegu.

Blair i Enrique siedzieli z tyłu i patrzyli na rzędy pięknie przystrojonych domów.

- Już prawie jesteśmy - powiedziała cicho Blair. - To jest Stanton Street, następna będzie Hamlock.

Na rogu ulicy czuwał Spike. Błysnął dwa razy zielonym światłem skautowskiej latarki i zaczęło się.

Luter boleśnie wkuśtykał do sypialni, gdzie Nora po raz setny poprawiała swój makijaż. Od dwudziestu minut rozpaczliwie eksperymentowała ze wszystkim, co tylko mogła znaleźć, to znaczy z podkładami, pudrami i z różami. Spod ubrania wystawała jej tylko opalona szyja i dłonie, no i twarz, którą postanowiła wybielić.

Niestety, bezskutecznie.

- Zmizerniałaś - powiedział szczerze Luter. Wokół jej głowy unosiły się kłęby pudru.

On nie przejmował się opalenizną - za bardzo bolały go nogi. Zgodnie z życzeniem Nory - twierdziła, że im ciemniejsze ubranie, tym jaśniej wygląda skóra - ubrał się na czarno, w czarny rozpinany sweter, czarny golf i ciemnoszare spodnie. Sweter miał na sobie tylko raz i na szczęście był to prezent urodzinowy od Blair. Golf włożył pierwszy raz w życiu i ani on, ani Nora nie mogli sobie przypomnieć, skąd go ma.

Czuł się jak mafioso.

- Daj spokój - nie mógł patrzeć, jak Nora żongluje pudełkami, gotowa cisnąć w niego którymś z nich.

- Zaraz - warknęła. - Blair nie może dowiedzieć się o Karaibach, rozumiesz?

- W takim razie nic jej o tym nie mów. Powiedz, że lekarz zalecił ci opalanie, bo masz za mało witaminy... Jaka to witamina?

- C, ale witaminę C wytwarza słońce, a nie szwedzkie łóżka. Kolejny głupi pomysł.

- To powiedz jej, że było wyjątkowo ciepło i dużo czasu spędzaliśmy w ogrodzie.

- To się nie uda. Blair nie jest ślepa. Spojrzy na klomby i od razu zobaczy, że nie tykaliśmy ich od miesięcy.

- Ups.

- Masz jeszcze inne błyskotliwe pomysły?

- Szykujemy się do wiosny i wykupiliśmy abonament do solarium.

- Bardzo śmieszne.

- Zaraz, czekaj, mam. Ponieważ wychodzi za mąż za Peruwiańczyka, postanowiliśmy się trochę opalić. Co ty na to? Dwie blade twarze na ślubnym zdjęciu? Rzucalibyśmy się w oczy.

Poirytowana Nora wstała i wyszła z sypialni, ciągnąc za sobą welon pudru.

Luter wziął swoją nową, plastikową kulę i pokuśtykał do zatłoczonego salonu, skąd dobiegł go czyjś krzyk:

- Jadą!

Ze względu na brak płóciennej taśmy Ralph Broxley stał na dachu - na śniegu i zimnie - i własnymi rękami przytrzymywał Śniegurka przy kominie. Nagle zobaczył zielone światełko mrugające na końcu ulicy. “Jadą!” - wrzasnął w stronę patio, gdzie jego pomocnik, Judd Bellington, próbował związać pękniętą taśmę.

Z wysoka, spod komina, roztaczał się piękny widok. Ralph patrzył z dumą, ale też z lekkim rozdrażnieniem - było mu z każdą chwilą coraz zimniej - jak sąsiedzi zwierają szyki, żeby pomóc jednemu ze swoich, nawet jeśli był nim Luter Krank.

Na podjeździe chór pod chaotyczną dyrekcją Ellen Mulholland zaczął śpiewać Jingle Bells. Linda Galdy przyniosła cymbałki i do chóru dołączył naprędce zorganizowany zespół instrumentalny. Na trawniku roiło się od dzieci, niecierpliwie czekających na Blair i jej tajemniczego narzeczonego.

Kiedy policyjne radiowozy zwolniły przed podjazdem, maluchy wzniosły wesoły okrzyk powitalny.

- Boże, co za tłum - powiedziała Blair.

Przed domem Beckerów parkował wóz strażacki, przed domem Trogdonów jasnozielona karetka pogotowia i oba samochody jak na komendę zapaliły wszystkie światła. Kiedy radiowozy wjechały na podjazd, Vic Frohmeyer gwałtownie otworzył tylne drzwi i zadudnił:

- Wesołych świąt, Blair!

Znaleźli się na trawniku, gdzie przy dźwiękach Jingle Bells otoczyli ich rozentuzjazmowani sąsiedzi. Blair przedstawiła wszystkim Enrique'a, który był chyba trochę oszołomiony radosnym przyjęciem. Przebili się do drzwi i weszli do salonu, gdzie powitały ich jeszcze głośniejsze okrzyki.

Na prośbę Nory, przed choinką czuwało czterech strażaków i trzech policjantów, którzy stojąc ramię w ramię, mieli jak najskuteczniej zasłaniać drzewko.

Luter i Nora nerwowo czekali w sypialni na prywatne powitanie z córką i na Enrique'a.

- A jeśli nam się nie spodoba? - wymamrotał Luter, siedząc na brzegu łóżka i rozcierając kostki. W salonie robiło się coraz głośniej.

- Przestań. Wychowaliśmy bystrą córkę. - Nora nakładała na policzki ostatnią warstwę pudru.

- Przecież dopiero co się poznali.

- To miłość od pierwszego wejrzenia.

- Bzdura.

- Być może. Ty zademonstrowałeś mi swoje możliwości dopiero trzy lata po pierwszej randce.

Otworzyły się drzwi i do pokoju wbiegła Blair. Nora i Luter najpierw spojrzeli na nią, a potem szybko przenieśli wzrok nieco dalej, żeby sprawdzić, czy skóra Enrique'a ma bardzo ciemny odcień.

Była zupełnie biała! Co najmniej dwa razy bielsza niż skóra Lutra!

Objęli i wyściskali córkę, jakby nie widzieli jej od lat, a potem z wielką ulgą przywitali się z przyszłym zięciem.

- Świetnie wyglądacie - powiedziała Blair, otaksowawszy ich spojrzeniem. Nora miała na sobie obszerny sweter, gdyż pierwszy raz, odkąd sięgała pamięcią, chciała wyglądać na grubszą. Luter stał przy niej niczym podstarzały żigolak.

- Odchudzamy się - powiedział, energicznie potrząsając ręką Enrique'a.

- Tatusiu, jaki jesteś opalony!

- Tak. Było wyjątkowo ciepło i w zeszłym tygodniu spiekłem się trochę przy klombach.

- Chodźmy do gości - powiedziała Nora.

- Właśnie - dodał Luter, ruszając przodem. - Nie możemy pozwolić, żeby na nas czekali.

- I co? - szepnęła Blair do matki. - Nie jest przystojny? - Enrique szedł krok przed nimi.

- Bardzo - powiedziała z dumą Nora.

- Dlaczego tatuś kuleje?

- Skaleczył się w nogę, ale już wszystko w porządku.

Salon pękał w szwach, choć Blair zauważyła, że rodzice zaprosili innych gości niż zwykle. Nie, żeby miało to jakieś znaczenie, tylko nie mogła zrozumieć, skąd wzięli się tam strażacy i policjanci.

Enrique dostał kilka prezentów, które otworzył na środku pokoju. Ned Becker podrzucił im czerwoną koszulkę golfową klubu. John Galdy dostał na gwiazdkę album ze zdjęciami wiejskich gospod. Jego żona zapakowała go w nowy papier i podsunęła Peruwiańczykowi, który wzruszył się do łez. Strażacy podarowali mu dwa keksy i Enrique przyznał, że w Peru nie znają takich delikatesów. Od przedstawicieli Policyjnego Towarzystwa Dobroczynnego dostał kalendarz.

- Znakomicie mówi po angielsku - szepnęła Nora do córki.

- Lepiej ode mnie - odszepnęła Blair.

- Mówiłaś, że nigdy nie był w Stanach.

- Kształcił się w Londynie.

- Proszę, proszę... - Enrique zdobył u Nory kolejny punkt. Przystojny, wykształcony za granicą, lekarz, w dodatku prawie zupełnie biały. - Gdzie go poznałaś?

- W Limie, kiedy zapoznawali nas z terenem.

Goście wesoło krzyknęli i zaklaskali w dłonie: Enrique właśnie otworzył długie pudło i wyjął z niego wysoką, kolorową lampę, którą podrzucili Bellingtonowie.

Kiedy rozdano prezenty, Luter zawołał:

- Kolacja! - i tłum ruszył do kuchni, gdzie stał stół zastawiony resztkami jedzenia z całej ulicy, które układano i przekładano dopóty, dopóki nie zaczęły wyglądać świeżo i świątecznie. Jessica Brixley, najlepsza kucharka z Hamlock Street, przybrała nawet wędzonego pstrąga Nory.

Kolędnicy zmarzli na zimnie i śniegu. Gdy doszła ich wiadomość o przygotowanej kolacji, wraz z dzwonnikami Lindy Galdy weszli do środka.

Mężczyzna z pomarańczową brodą, którego Nora spotkała przy maśle orzechowym u Krogera, pojawił się w kuchni nie wiadomo skąd i zachowywał tak, jakby wszystkich bardzo dobrze znał, chociaż nikt nie znał jego. Nora powitała go, po czym przez cały czas uważnie obserwowała i w końcu usłyszała, jak się komuś przedstawia: Marty. Przyjęcie bardzo się Marty'emu podobało, dlatego szybko się rozgrzał. Dopadł Enrique'a przy cieście i lodach i natychmiast rozpoczęli długą rozmowę, ni mniej ni więcej, tylko po hiszpańsku.

- Kto to jest? - szepnął Luter, przechodząc obok.

- Marty - odszepnęła Nora, jakby go znała od lat.

Po kolacji, goście przeszli z powrotem do salonu i stanęli przed kominkiem, w którym buzował ogień. Dzieci odśpiewały dwie kolędy, a potem z tłumu wyszedł Marty z gitarą. Dołączył do niego Enrique, który oznajmił, że wraz ze swoim nowym przyjacielem zaśpiewa dwie tradycyjne kolędy z Peru.

Marty z werwą uderzył w struny i zaśpiewali, tworząc bardzo zgrany duet. Słów wprawdzie nikt nie rozumiał, lecz ich przesłanie było oczywiste: Boże Narodzenie to czas radości i pokoju na całym świecie.

- I umie śpiewać - szepnęła Nora. Blair promieniała.

W przerwie między pieśniami Marty wyjaśnił, że kiedyś pracował w Peru, i że śpiewając, bardzo za tym krajem zatęsknił. Oddał gitarę partnerowi, który wziął kilka cichych akordów i miękkim, łagodnym głosem rozpoczął drugą kolędę.

Luter opierał się o kominek, od czasu do czasu przestępując z nogi na nogę, i uśmiechał się wesoło. Właściwie wolałby paść na łóżko, zasnąć i spać przez sto lat. Powiódł wzrokiem po twarzach oczarowanych śpiewem sąsiadów. Przyszli wszyscy, nie licząc Trogdonów.

I Scheelów.

ROZDZIAŁ 20

W trakcie hucznej owacji dla duetu Marty'ego i Enrique'a, Luter wymknął się niepostrzeżenie z kuchni i przez ciemną wiatę wyszedł z domu. W zimowym ubraniu - palto, wełniana czapka, puchaty szalik, zimowe buty i grube rękawice - kuśtykał ulicą o plastikowej kuli, której poprzysiągł sobie nigdy nie używać. Próbował nie krzywić się przy każdym kroku, chociaż kostki u nóg wciąż miał spuchnięte i otarte.

W prawej ręce trzymał kulę, w lewej dużą kopertę. Śnieg ledwie prószył, ale wszędzie było już biało.

Przystanął na chodniku i spojrzał w okna salonu. Dom pełen gości. Choinka, która z odległości wyglądała całkiem nieźle. A na dachu wypożyczony Śniegurek.

Na Hamlock Street panowały cisza i spokój. Wóz strażacki i policyjne radiowozy odjechały. Luter popatrzył w lewo, potem w prawo i nie dostrzegł żywego ducha. Większość sąsiadów była teraz w jego domu - słyszał ich śpiew - ratując go z opresji. Wiedział, że długo będą wspominali tę przygodę.

Dom Scheelów był jasno oświetlony z zewnątrz, lecz niemal zupełnie ciemny w środku. Postukując kulą, bez której na pewno by sobie nie poradził, i czując, jak buty ocierają mu bolące kostki, noga za nogą, Luter wkuśtykał na podjazd. Wspiął się schodami na ganek, zadzwonił do drzwi i ponownie spojrzał na swój dom dokładnie po drugiej stronie ulicy. Zza węgła wyszli właśnie Ralph Brixley i Judd Bellington i zaczęli pospiesznie rozwieszać lampki na bukszpanach.

Zamknął na chwilę oczy, pokręcił głową i zerknął na swoje stopy.

Drzwi otworzył Walt.

- Witaj, Luter - powiedział miłym, ciepłym głosem. - Wesołych świąt.

- Wzajemnie, Walt - uśmiech Lutra był szczery.

- Zostawiłeś gości.

- Tylko na sekundę. Mogę wejść?

- Oczywiście.

Luter wszedł do holu i przystanął na wycieraczce. Na butach miał trochę śniegu i nie chciał zostawiać śladów.

- Zdejmiesz palto? - spytał Walt. W kuchni coś się piekło i Luter uznał, że to dobry znak.

- Nie, dzięki. Jak Bev?

- Dobrze, dziękuję. Miała dobry dzień. Już wychodziliśmy, żeby przywitać się z Blair, ale zaczął padać śnieg. Jak jej narzeczony?

- To bardzo miły, młody człowiek.

Z salonu wyszła Bev, złożyli sobie życzenia. Była w odświętnym czerwonym swetrze i Luter stwierdził, że wygląda tak samo jak zwykle. Plotka głosiła, że lekarz dawał jej pół roku życia.

- Paskudny upadek - powiedział z uśmiechem Walt.

- Mogło być gorzej - odparł wesoło Luter, próbując cieszyć się z tego, że jest obiektem żartów i drwin. Nie, nie, nie będziemy roztrząsać tego tematu, postanowił.

Głośno odchrząknął.

- Posłuchajcie. Blair zostanie tu dziesięć dni, więc nigdzie nie wyjeżdżamy. Dlatego Nora i ja chcemy, żebyście pojechali za nas. - Podniósł kopertę i niezdarnie nią pomachał.

Zareagowali z opóźnieniem. Wymienili spojrzenia, próbowali myśleć: byli tak oszołomieni, że na chwilę odebrało im mowę. Dlatego Luter parł naprzód.

- Samolot odlatuje jutro w południe. Musicie tam być trochę wcześniej, żeby pozmieniać nazwiska na biletach, i tak dalej. To kłopot, wiem, ale warto. Dziesięć dni na Karaibach, plaże, wyspy i cała reszta. Wymarzone wakacje.

Walt pokręcił głową, ale dość lekko i niepewnie. Bev miała wilgotne oczy. Długo się nie odzywali, wreszcie Walt westchnął.

- Nie możemy tego zrobić - powiedział bez przekonania. - To nie w porządku.

- Nie bądź głupi. Nie ubezpieczyłem się od rezygnacji z podróży, więc jeśli nie pojedziecie, bilety szlag trafi.

Bev popatrzyła na męża, który właśnie patrzył na nią, i kiedy ich oczy się spotkały, Luter zrozumiał, o czym myślą. To czyste szaleństwo, ale czemu nie?

- Nie wiem, czy lekarz mi pozwoli - powiedziała cicho Bev.

- A ja mam na karku ten pilny kontrakt Lexxona... - mruknął Walt, drapiąc się w głowę.

- I obiecaliśmy Shortom, że wpadniemy do nich w Nowy Rok - dodała w zamyśleniu Bev.

- Poza tym Benny miał przyjechać. - Benny, ich najstarszy syn, nie był w domu od lat.

- No i co zrobilibyśmy z kotem? - spytała Bev.

Wahali się, zastanawiali, bili z myślami. Luter spokojnie czekał, a kiedy zabrakło im wymówek, powiedział:

- To nasz prezent. Szczery, z serca płynący świąteczny dar dla dwojga ludzi, którzy nie potrafią znaleźć przekonującej wymówki, żeby zostać w domu. Po prostu jedźcie, dobra?

- Nie wiem, czy mam odpowiednie ubranie - odrzekła zgodnie z przewidywaniami Bev, na co Walt burknął:

- Nie bądź śmieszna.

Ponieważ ich opór szybko słabł, Luter postanowił przypuścić rozstrzygający szturm i wcisnął Waltowi kopertę do ręki.

- Tu jest wszystko: bilety na samolot, bilety na statek, foldery i cała reszta, łącznie z numerem telefonu agentki biura podróży.

- Ile to kosztuje? Jeśli zdecydujemy się pojechać, zwrócimy ci pieniądze.

- To jest prezent, Walt. Żadnych kosztów, żadnych zwrotów. Nie komplikujmy tego, dobrze?

Walt rozumiał, ale duma wzięła w nim górę.

- Będziemy musieli porozmawiać o tym po powrocie.

No i proszę. Już wyjechali i wrócili.

- Kiedy wrócicie, porozmawiamy, o czym zechcesz.

- A co z naszym kotem? - wtrąciła Bev.

Walt szczypnął policzek i pogrążył się w zadumie.

- Tak, to poważny problem. Hotelu mu teraz nie załatwimy, za późno.

Jak na zawołanie do holu wślizgnął się wielki, czarny, puszysty kocur. Otarł się o nogę Walta i posłał Lutrowi długie spojrzenie.

- Przecież nie możemy go tak po prostu zostawić - dodała Bev.

- Absolutnie - zgodził się z nią Walt. Luter nie znosił kotów.

- Moglibyśmy poprosić Jud Becker - myślała głośno Bev. Luter głośno przełknął ślinę.

- Nie ma sprawy, ja się nim zajmę - powiedział, doskonale wiedząc, że obowiązek ten spadnie na Norę.

- Na pewno? - spytał odrobinę za szybko Walt.

- Jasne.

Kocur posłał Lutrowi kolejne spojrzenie i chyłkiem wyszedł z holu. Uczucie było wzajemne.

Żegnali się o wiele dłużej, niż witali i kiedy Luter obejmował Bev, czuł, że biedaczka zaraz się załamie. Pod obszernym swetrem kryło się ciało kruchej, schorowanej kobiety. Policzki miała mokre od łez.

- Zadzwonię do Nory - szepnęła. - Dziękuję.

Zadziorny i twardy jak skała Walt też miał wilgotne oczy.

- Nie wiesz, ile to dla nas znaczy - powiedział, kiedy stali na schodach, ściskając sobie ręce. - Dzięki, Luter.

Gdy drzwi się zamknęły, Luter ruszył do domu. Uwolniony od ciężaru koperty, od kosztownych biletów, grubych folderów i samolubnej rozpusty, którą symbolizowały, szedł raźniej i trochę szybciej niż poprzednio. Dał im prezent doskonały, dlatego przepełniony satysfakcją, wyprostował się dumnie, zapominając, że powinien utykać.

Na chodniku przystanął i spojrzał przez ramię. W domu Scheelów, jeszcze do niedawna ciemnym jak jaskinia, na górze i na dole rozbłysły światła. Pakują się, pomyślał. I dobrze.

Z jego domu wychodzili właśnie rozbawieni Galdy'owie. Zza otwartych drzwi buchnął śmiech i muzyka, której dźwięki poszybowały w górę i rozbrzmiały echem na całej ulicy. Zapowiadało się długie przyjęcie.

Stał na krawężniku i nie zważając na zbierający się na czapce i kołnierzu śnieg, patrzył na swój świeżo ozdobiony dom, w którym zebrali się niemal wszyscy sąsiedzi, i liczył świąteczne prezenty. Wróciła Blair, przywożąc ze sobą bardzo miłego, przystojnego i dobrze ułożonego młodzieńca, który za nią szalał. I który z Martym, tym z pomarańczową brodą, był w tej chwili duszą całej imprezy.

On też miał dużo szczęścia, bo zamiast stać na chodniku, mógł spoczywać teraz w domu pogrzebowym Franklina albo ze sterczącymi z ciała rurkami leżeć przykuty do łóżka na oddziale intensywnej opieki medycznej w miejscowym szpitalu. Myśl o koszmarnej jeździe z dachu głową naprzód wciąż napełniała go przerażeniem. Tak, miał naprawdę dużo szczęścia.

Bóg pobłogosławił go przyjaciółmi i sąsiadami, którzy zrezygnowali z wigilijnych planów, żeby ratować go z opresji.

Spojrzał na dach, skąd obserwował go Śniegurek Brixleya. Okrągła, roześmiana twarz, cylinder i fajka z kolby kukurydzy. Może był to tylko śnieg, ale zdawało mu się, że bałwan puścił do niego oko.

Jak zwykle głodny, nagle nabrał ochoty na wędzonego pstrąga. Ruszył przez zaspę w stronę domu.

- Kawałek keksu też zjem - mruknął pod nosem.

Ominąć święta. Idiotyczny pomysł.

Może w przyszłym roku.