Robin Cook

Śmiertelny strach

(Mortal Fear)

Przełożyła Beata Paluchowska

Mojemu starszemu bratu, Lee i mojej młodszej siostrze, Laurie.

Nigdy nie znalazłem się pomiędzy dwojgiem milszych ludzi.

PODZIĘKOWANIA

Książka ta nie mogłaby zostać napisana bez pomocy i zachęty ze strony wszystkich moich przyjaciół, którzy wspierali mnie w pewnym trudnym okresie.

Wszyscy wiecie, kim jesteście, i wszystkim wam serdecznie dziękuję.

PROLOG

11 października, środa, po południu

Nagle pojawienie się obcego białka było molekularnym odpowiednikiem Czarnej Śmierci. Oznaczało wyrok bez szans na ułaskawienie, ale Cedric Harring nie miał pojęcia o dramacie, który miał się właśnie rozegrać w jego wnętrzu.

Za to poszczególne komórki ciała Cedrica Harringa dokładnie znały swoją fatalną przyszłość. Tajemnicze cząsteczki nowego białka, przenikające przez błony komórkowe do ich wnętrza, były zbyt liczne wobec niewspółmiernie małej ilości enzymów, zdolnych walczyć z przybyszami. W przysadce mózgowej Cedrica nowe śmiercionośne molekuły wiązały się z represorami, skutecznie dotąd blokującymi geny odpowiedzialne za produkcję hormonu śmierci. Od momentu odsłonięcia fatalnych genów wynik był przesądzony. Gruczoł zaczął wytwarzać hormon śmierci w niespotykanych wcześniej ilościach. Obieg krwi dostarczał substancję do każdego zakątka ciała Cedrica. Żadna komórka nie miała przed nią obrony. Koniec był tylko kwestią czasu. W ciele Cedrica Harringa rozpoczął się proces rozkładu.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ból, jak uderzenie rozpalonego do białości noża narodził się gdzieś w klatce piersiowej i szybko promieniował do góry w oślepiającym paroksyzmie, który paraliżował żuchwę i lewe ramię. W tej samej chwili Cedric poczuł obezwładniający strach przed śmiercią. Nigdy wcześniej nie doświadczył niczego podobnego.

Odruchowo uchwycił mocniej kierownicę i – łapiąc z wysiłkiem oddech – utrzymał jakoś kontrolę nad roztańczonym pojazdem. Zjechał właśnie z Berkeley Street, w centrum Bostonu, na Storrow Drive i pomknął na zachód, włączając się w szaleńczy bostoński ruch. Obraz drogi ściemniał, a potem odpłynął, jakby w głąb długiego tunelu.

Wysiłkiem woli Cedric oparł się ciemności, która usiłowała go pochłonąć. Stopniowo obraz rozjaśnił się. Nadal żył. Nie zjechał na pobocze. Instynkt powiedział mu, że jedyną szansą jest jak najszybciej dostać się do szpitala. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności klinika Good Health Plan była niedaleko. Trzymaj się, nakazał sam sobie.

Razem z bólem pojawił się obfity pot, najpierw na czole, a potem na całym ciele. Pot piekł oczy, ale Harring nie ośmielił się rozluźnić kurczowego uchwytu na kierownicy, żeby otrzeć ściekające strugi. Właśnie zjechał z autostrady do Fenway, parkowej dzielnicy Bostonu, kiedy ból powrócił, ściskając piersi stalową obręczą. Samochody przed nim zwolniły na światłach. Nie mógł się zatrzymać. Nie było na to czasu. Pochylił się do przodu, nacisnął klakson i przemknął przez skrzyżowanie, o centymetry mijając stojące samochody. Widział twarze zaskoczonych i rozwścieczonych kierowców. Jechał teraz Park Drive, mając Back Bay Fens i zaniedbane ogrody po lewej stronie. Ból był stały, silny i obezwładniający. Cedric z trudem oddychał.

Szpital znajdował się przed nim, po prawej stronie, w miejscu dawnego budynku Searsa. Tylko kawałek drogi. Proszę... Wielka biała tablica z czerwoną strzałką i czerwonymi literami OSTRY DYŻUR zamajaczyła przed nim.

Cedricowi udało się wjechać prosto na podjazd przed izbą przyjęć, zahamował zbyt późno i uderzył w betonowy filar. Upadł na kierownicę, przyciskając klakson i walcząc o każdy haust powietrza.

Pierwszą osobą, która dopadła do samochodu, był strażnik. Szarpnięciem otworzył drzwi i ujrzawszy przerażającą bladość Cedrica, zawołał o pomoc.

– Ból w piersiach – z trudem wykrztusił Cedric.

Pojawiła się przełożona pielęgniarek, Hilary Barton, i zawołała o wózek do przewożenia chorych. W czasie, kiedy pielęgniarki i strażnik wydobywali Cedrica z wozu, nadszedł jeden z lekarzy i pomógł przenieść pacjenta na nosze. Nazywał się Emil Frank i był stażystą dopiero od czterech miesięcy. Kilka lat wcześniej nazwano by go rezydentem. On także dostrzegł kremową bladość skóry Cedrica i obfity pot.

– Diaphoresis – rzucił autorytatywnie. – Prawdopodobnie zawał serca.

Hilary wzniosła oczy ku niebu. Jasne, że to zawał. Czym prędzej wyekspediowała pacjenta do budynku, ignorując doktora Franka, który włożył do uszu końcówki stetoskopu i starał się osłuchać serce Cedrica.

Natychmiast, gdy dotarli do pokoju zabiegowego, Hilary zaordynowała tlen, kroplówki i ciągłą kontrolę pracy serca, osobiście zakładając trzy główne elektrody do EKG. Kiedy tylko Emil podłączył kroplówkę, zasugerowała mu natychmiastowe podanie dożylnie czterech miligramów morfiny.

Gdy ból zelżał odrobinę, umysł Cedrica rozjaśnił się. Chociaż nikt mu tego nie powiedział, zdawał sobie sprawę, że ma atak serca. Wiedział także, że jest bardzo bliski śmierci. Nawet teraz – patrząc na maskę tlenową, kroplówki i elektrokardiograf, wypluwający papier na podłogę – czuł się tak wystawiony na niebezpieczeństwo, jak jeszcze nigdy w życiu.

– Zamierzamy przenieść pana do oddziału intensywnej opieki kardiologicznej – powiedziała Hilary. – Wszystko będzie dobrze. – Poklepała rękę Cedrica. Starał się odpowiedzieć uśmiechem. – Zawiadomiliśmy pańską żonę. Jest już w drodze.

Dla Cedrica oddział intensywnej opieki kardiologicznej był podobny do izby przyjęć ostrego dyżuru – i równie przerażający. Zapełniała go obca dla niewtajemniczonych, ultranowoczesna elektronika. Słyszał bicie swojego serca, powtarzane jak echo przez mechaniczny sygnalizator, a kiedy odwrócił głowę, mógł widzieć fosforyzujący punkcik znaczący swój ślad na okrągłym ekranie.

Chociaż maszyny wyglądały groźnie, świadomość obecności wszystkich tych urządzeń w pewien sposób uspokajała go. Jeszcze większą otuchą napełniał go fakt, że wkrótce przyjedzie jego własny lekarz.

Harring był pacjentem doktora Jasona Howarda od pięciu lat. Zaczął do niego chodzić, kiedy jego pracodawcy z Boston National Bank zarządzili coroczne kontrolne badania pracowników zatrudnionych na wyższych stanowiskach kierowniczych. Gdy przed kilku laty doktor Howard niespodziewanie zrezygnował ze swojej prywatnej praktyki i dołączył do zespołu Good Health Plan (GHP), Cedric posłusznie podążył za nim. Przeniesienie się wymagało zmiany jego systemu ubezpieczenia zdrowotnego z Blue Cross na wariant płatny z góry, ale przyciągał go tutaj doktor Howard, a nie GHP, i Cedric zaznaczył to wyraźnie swojemu lekarzowi.

– Jak się pan czuje? – zapytał Jason, ściskając rękę Cedrica, ale większą uwagę poświęcając ekranowi EKG.

– Nie...najlepiej – chrapliwie odparł Cedric. Musiał kilka razy odetchnąć, zanim udało mu się wypowiedzieć te dwa słowa.

– Chciałbym, żeby się pan odprężył.

Cedric zamknął oczy. Odprężyć się! Co za żart!

– Bardzo boli?

Cedric przytaknął ruchem głowy. Łzy płynęły mu po policzkach.

– Następna dawka morfiny – polecił Jason.

W ciągu kilku minut po podaniu lekarstwa ból stał się łatwiejszy do zniesienia. Doktor Howard rozmawiał ze stażystą, upewniając się, że pobrano wszystkie konieczne próbki krwi i prosząc o pewien rodzaj cewnika. Cedric obserwował go, uspokojony samym widokiem przystojnej twarzy Howarda o jastrzębim profilu i roztaczaną przez niego aurą pewności i autorytetu. Najlepsze zaś było to, że odczuwał troskę Howarda. Ten lekarz przejmował się swoim pacjentem.

– Musimy dokonać małego zabiegu – mówił Howard. – Chcemy wprowadzić cewnik Swana-Ganza, żebyśmy mogli zobaczyć, co dzieje się w środku. Zastosujemy miejscowe znieczulenie, więc to nie będzie bolało, dobrze?

Cedric skinął głową. Z jego strony doktor Howard miał carte blanche na robienie wszystkiego, co uznał za konieczne. Cedric doceniał jego postawę. Nigdy nie rozmawiał ze swoimi pacjentami z góry – nawet kiedy trzy tygodnie temu Cedric przechodził badania i Howard robił mu wykład o jego wysokocholesterolowej diecie, dwóch paczkach papierosów dziennie i braku ćwiczeń fizycznych. Gdybym tylko słuchał, pomyślał. Ale pomimo złowieszczych proroctw na temat stylu życia Harringa, lekarz przyznał, że testy są w porządku. Cholesterol nie jest zbyt wysoki, a elektrokardiogram prawidłowy. Uspokojony pacjent zrezygnował z prób rzucenia palenia i rozpoczęcia ćwiczeń.

A potem, mniej niż tydzień po badaniach, Cedric poczuł się, jakby złapał grypę. Ale to był dopiero początek. Jego przewód pokarmowy zaczął kaprysić i okropnie bolały go stawy. Nawet wzrok zdawał się pogarszać. Pamiętał, jak żona powiedziała, że wygląda tak, jakby postarzał się o trzydzieści lat. Miał wszystkie objawy, jakie pojawiły się u jego ojca podczas ostatnich miesięcy życia, które spędził w klinice. Czasami, kiedy kątem oka zauważał swoje odbicie w lustrze, wydawało mu się, że widzi ducha tego starego człowieka.

Pomimo morfiny Cedric poczuł gwałtowny atak palącego, miażdżącego bólu. Czuł, że zapada się w głąb tunelu, jak się to zdarzyło w samochodzie. Nadal widział Howarda, ale lekarz był bardzo daleko, a jego głos zamierał. Tunel zaczął wypełniać się wodą. Cedric zakrztusił się i spróbował wypłynąć na powierzchnię. Jego ręce szaleńczo chwytały powietrze.

Potem Cedric odzyskał świadomość na kilka chwil agonii. Kiedy z trudem powrócił na powierzchnię, czuł rytmiczny ucisk na piersiach i coś w gardle. Ktoś klęczał obok niego, miażdżąc mu rękami klatkę piersiową. Chory zaczął krzyczeć, kiedy w piersiach nastąpiła nagła eksplozja bólu i ciemność opadła jak ołowiany koc.

Śmierć zawsze była wrogiem doktora Jasona Howarda. Jako stażysta w szpitalu Massachusetts General rozwinął w sobie to przekonanie do granic możliwości, nigdy nie poddając się przy zatrzymaniu krążenia, dopóki przełożony nie nakazał mu przerwać reanimacji.

Teraz nie mógł uwierzyć, że pięćdziesięciosześcioletni mężczyzna, którego badał zaledwie przed trzema tygodniami i którego uznał za zdrowego, nie żyje. Była to osobista zniewaga.

Patrząc na monitor, który nadal pokazywał normalną aktywność elektryczną serca, Jason dotknął szyi Cedrica. Nie mógł wyczuć tętna.

– Proszę igłę dosercową – zażądał. – I niech ktoś zmierzy ciśnienie.

Kiedy starał się wymacać krawędź mostka, włożono mu do ręki długą igłę.

– Ciśnienie nieoznaczalne – oznajmił Philip Barnes, anestezjolog, wezwany alarmem, który włączył się automatycznie, kiedy u Cedrica nastąpiło zatrzymanie krążenia. Założył pacjentowi rurkę dotchawiczą i podawał mu tlen przy pomocy worka Ambu.

Dla Jasona diagnoza była jasna: pęknięcie serca. Przy nadal rejestrowanym EKG i braku czynności serca jako pompy rozkojarzenie elektromechaniczne było oczywiste. To mogło oznaczać tylko jedno. Ta część serca Cedrica, która przestała być zaopatrywana przez krew, rozerwała się jak zgniecione winogrono. Żeby potwierdzić to straszne rozpoznanie, Jason zagłębił igłę w piersi mężczyzny, nakłuwając worek osierdziowy. Kiedy cofnął tłoczek, strzykawka napełniła się krwią. Nie było wątpliwości. Serce Cedrica pękło.

– Weźmy go na chirurgię – krzyknął Jason, chwytając krawędź łóżka. Barnes skierował wzrok na Judith Reinhart, przełożoną pielęgniarek oddziału opieki kardiologicznej. Oboje wiedzieli, że to bezcelowe.

W najlepszym wypadku mogli podłączyć Cedrica do sztucznego płucoserca, ale co potem?

Lekarz przestał prowadzić sztuczne oddychanie. Zamiast jednak pomóc pchać łóżko, podszedł do Jasona i delikatnie położył mu rękę na ramieniu, zatrzymując go.

– To musi być pęknięcie serca. Wiesz to. Ja też wiem. Straciliśmy go, Jason.

Internista zrobił gest protestu, ale anestezjolog wzmocnił uścisk. Jason spojrzał na kredową twarz pacjenta. Wiedział, że Philip ma rację. Bez względu na to, jak nienawidził tej myśli, Cedric był stracony..

– Masz rację – przyznał, niechętnie pozwalając Philipowi i Judith wyprowadzić się z oddziału i pozostawiając przygotowanie ciała pielęgniarkom.

Kiedy podeszli do centralnego biurka, Jason powiedział, że Cedric był trzecim pacjentem, który umarł kilka tygodni po kontrolnym badaniu, które dało prawidłowe wyniki. Pierwszy miał także zawał serca, drugi masywny udar.

– Może powinienem pomyśleć o zmianie zawodu – na wpół poważnie powiedział Jason. – Nawet moi hospitalizowani pacjenci mają się kiepsko.

– Po prostu pech – odpowiedział Philip, dając Jasonowi przyjacielskiego szturchańca w ramię. – Wszyscy miewamy złe okresy. Będzie lepiej.

– Tak, jasne – przytaknął Jason.

Philip poszedł z powrotem na chirurgię.

Jason znalazł puste krzesło i usiadł ciężko. Wiedział, że musi się przygotować do spotkania z żoną Cedrica, która miała przybyć do szpitala lada chwila. Czuł się wykończony.

– Myślałem, że do tej pory przyzwyczaiłem się trochę do śmierci – powiedział głośno.

– Właśnie to, że się nie przyzwyczaiłeś, robi z ciebie tak dobrego lekarza – odparła Judith, biorąc się za papierkową robotę, związaną ze zgonem.

Jason docenił komplement, ale wiedział, że jego stosunek do śmierci wykracza poza sprawy zawodowe. Dokładnie przed dwoma laty śmierć zabrała to, co było dla niego najdroższe. Nadal pamiętał dzwonek telefonu rozbrzmiewający kwadrans po północy pewnej ciemnej listopadowej nocy. Zasnął w gabinecie, przeglądając czasopisma medyczne. Pomyślał, że to jego żona, Danielle, dzwoni ze szpitala dziecięcego, zawiadamiając go, że wróci później. Była pediatrą i tamtego wieczoru została wezwana do wcześniaka z zaburzeniami oddechowymi. Okazało się jednak, że to policja drogowa. Dzwonili, by mu powiedzieć, że duża ciężarówka, jadąca z Albany z ładunkiem aluminiowych elementów budowlanych, przejechała pas rozdzielający jezdnie i zderzyła się czołowo z samochodem jego żony. Kobieta nie miała żadnej szansy.

Jason ciągle pamiętał głos policjanta, jakby to było wczoraj. Najpierw był wstrząs i niedowierzanie, potem gniew. W końcu okropne poczucie własnej winy. Gdyby tylko – jak to czasem robił – pojechał z Danielle i poczytał w bibliotece szpitalnej. Albo gdyby nalegał, żeby spała w szpitalu.

Kilka miesięcy później sprzedał dom, ciągle wypełniony obecnością Danielle, a także, swoją prywatną praktykę i gabinet, który dzielił z żoną. To wtedy przeniósł się do Good Health Plan. Zrobił wszystko, co sugerował mu Patrick Quillan, znajomy psychiatra. Pozostał jednak ból, a także gniew.

– Przepraszam, doktorze Howard?

Jason podniósł wzrok na szeroką twarz Kay Ramn, sekretarki oddziału.

– Pani Harring jest w poczekalni – oznajmiła Kay. – Powiedziałam jej, że wyjdzie pan, żeby z nią porozmawiać.

– O, Boże – westchnął Jason, przecierając oczy. Rozmowa z krewnymi po śmierci pacjenta była trudna dla każdego lekarza, ale od czasu śmierci Danielle Jason odczuwał ból rodziny jak swój własny.

Na przeciwko oddziału intensywnej opieki kardiologicznej znajdował się mały salonik z nieaktualnymi pismami, wiklinowymi krzesłami i plastikowymi roślinami. Pani Harring wyglądała przez okno, wychodzące na północ w stronę Fenway Park i rzeki Charles. Była to drobna kobieta z włosami, którym pozwoliła naturalnie posiwieć. Kiedy wszedł Jason, odwróciła się i spojrzała na niego przestraszonymi oczami w czerwonych obwódkach.

– Doktor Howard – przedstawił się Jason, zachęcając ją gestem, by usiadła. Zrobiła to, ale na samym brzeżku krzesła.

– Zatem jest źle... – zaczęła. Głos jej się załamał.

– Obawiam się, że jest bardzo źle – powiedział Jason. – Pan Harring odszedł. Zrobiliśmy, co było w naszej mocy. Przynajmniej nie cierpiał. – Jason nienawidził samego siebie za wypowiadanie tych oczekiwanych kłamstw. Wiedział, że Cedric cierpiał. Widział na jego twarzy śmiertelne przerażenie. Agonia zawsze była walką, rzadko spokojnym odpływem życia, prezentowanym w filmach.

Krew zniknęła z twarzy pani Harring i przez moment Jason myślał, że kobieta zemdleje. W końcu powiedziała:

– Nie mogę w to uwierzyć.

Lekarz skinął głową.

– Wiem. – I naprawdę wiedział.

– To nie w porządku – powiedziała. Patrzyła na Jasona nieufnie, a jej twarz czerwieniała. – Chcę powiedzieć, że wydaliście mu świadectwo zdrowia. Zrobił mu pan te wszystkie testy i były prawidłowe! Dlaczego niczego nie znaleźliście? Powinniście byli temu zapobiec!

Jason rozpoznał gniew, znajomy zwiastun rozpaczy. Bardzo współczuł tej kobiecie.

– Właściwie nie dałem pani mężowi świadectwa zdrowia – powiedział delikatnie. – Wyniki jego badań laboratoryjnych były zadowalające, ale ostrzegałem go, jak zawsze, przed paleniem i dotychczasową dietą. Przypomniałem mu także, że jego ojciec umarł na zawał serca. Wszystkie te czynniki przesuwały go do grupy wysokiego ryzyka, pomimo wyników laboratoryjnych.

– Ale jego ojciec miał siedemdziesiąt cztery lata, kiedy zmarł, a Cedric tylko pięćdziesiąt sześć! Jaki jest sens badań kontrolnych, jeśli mój mąż umiera zaledwie trzy tygodnie później?

– Przykro mi – powiedział miękko Jason. – Nasze zdolności przewidywania są ograniczone. Wiemy o tym. Możemy tylko robić jak najlepiej to, co leży w zakresie naszych możliwości.

Pani Harring westchnęła. Wąskie ramiona pochyliły się w przód. Jason widział, jak jej gniew słabnie. Jego miejsce zajął obezwładniający smutek. Kiedy odezwała się, głos jej drżał.

– Wiem, że zrobił pan wszystko, co można. Przepraszam.

Jason pochylił się do przodu i położył rękę na ramieniu kobiety.

Wydawała się taka delikatna pod cienką jedwabną sukienką.

– Wiem, jak jest pani ciężko.

– Czy mogę go zobaczyć? – zapytała przez łzy.

– Oczywiście – Jason zerwał się i podał jej ramię.

– Wiedział pan, że Cedric miał umówioną wizytę u pana? – zagadnęła pani Harring, kiedy wyszli na korytarz. Wytarła oczy chusteczką, którą wyjęła z torebki.

– Nie, nie wiedziałem – przyznał Jason.

– Na następny tydzień. To był pierwszy wolny termin. Nie czuł się dobrze.

Jason poczuł kłopotliwe ukłucie niepokoju. Chociaż był pewien, że nie popełniono błędu w sztuce, nie było to żadną gwarancją w sądzie.

– Czy kiedy dzwonił skarżył się na ból w klatce piersiowej? – zapytał Jason. Zatrzymał panią Harring przed drzwiami oddziału kardiologicznego.

– Nie, nie. Po prostu mnóstwo nie powiązanych ze sobą objawów. Głównie wyczerpanie.

Jason westchnął z ulgą.

– Bolały go stawy – ciągnęła pani Harring. – I niepokoiły go oczy. Miał kłopoty z prowadzeniem samochodu nocą.

Kłopoty z prowadzeniem nocą? Chociaż taki objaw nie miał związku z zawałem serca, uruchomił jakiś sygnał alarmowy w umyśle Jasona.

– I jego skóra stała się bardzo sucha. Stracił także mnóstwo włosów...

– Włosy wymieniają się naturalnie – mechanicznie odpowiedział Jason. Było oczywiste, że ta litania niespecyficznych skarg nie ma żadnego związku z rozległym zawałem serca. Pchnął ciężkie drzwi do oddziału i gestem zachęcił panią Harring, by szła za nim. Skierował ją do właściwej izolatki.

Cedric był przykryty czystym białym prześcieradłem. Pani Harring położyła swoją szczupłą, kościstą rękę na głowie męża.

– Czy chce pani zobaczyć twarz? – zapytał Jason.

Pani Harring potwierdzająco kiwnęła głową, a łzy znów pojawiły się w jej oczach i popłynęły po twarzy. Jason odwinął prześcieradło i cofnął się.

– O, Boże – krzyknęła. – Wygląda tak samo, jak jego ojciec tuż przed śmiercią! – Odwróciła się i wyszeptała – Nie wiedziałam, że śmierć tak postarza człowieka.

Zwykle tak nie jest, pomyślał Jason. Teraz, kiedy nie koncentrował się już na sercu Cedrica, dostrzegł zmiany na jego twarzy. Włosy były przerzedzone. Oczy zapadnięte głęboko w oczodołach nadawały twarzy mężczyzny pusty, posępny wygląd, bardzo odległy od tego, który Jason zapamiętał, kiedy robił Cedricowi badania trzy tygodnie wcześniej. Lekarz z powrotem rozłożył prześcieradło i ponownie zaprowadził panią Harring do małego saloniku. Posadził ją i usiadł naprzeciwko.

– Wiem, że nie jest to odpowiednia pora, żeby poruszać tę kwestię – powiedział – ale chcielibyśmy uzyskać pani zgodę na zbadanie ciała męża. Może dowiemy się czegoś, co pomoże komuś w przyszłości.

– Myślę, że jeśli to może pomóc innym... – pani Harring przygryzła wargę. Było jej ciężko myśleć, a co dopiero podjąć decyzję.

– Pomoże. I naprawdę doceniamy pani szlachetność. Jeśli będzie pani uprzejma zaczekać tutaj, przyślę kogoś z formularzami.

– W porządku – odparła z rezygnacją pani Harring.

– Przykro mi – powtórzył Jason. – Proszę zadzwonić do mnie, gdybym mógł w czymś pomóc.

Jason znalazł Judith i przekazał jej, że pani Harring zgodziła się na autopsję.

– Zadzwoniliśmy do biura anatomopatologa i rozmawialiśmy z jakąś doktor Danforth. Powiedziała, że to oni chcą się zająć tym przypadkiem – poinformowała go Judith.

– Cóż, upewnij się, żeby przysłali nam wszystkie wyniki. – Jason zawahał się. – Czy nie zauważyłaś niczego dziwnego u pana Harringa? To znaczy, czy nie wyglądał niezwykle staro, jak na pięćdziesięciosześcioletniego człowieka?

– Nie zwróciłam uwagi – odparła Judith, odchodząc w pośpiechu. Na oddziale przebywało jedenastu pacjentów i uwagę pielęgniarki zaprzątał już następny pilny przypadek.

Jason wiedział, że niespodziewane zajście z Cedrikiem zakłóciło mu plan dnia, ale ta nagła śmierć nadal dominowała w jego myślach. Starając się uspokoić, zadzwonił do doktor Danforth, obdarzonej głębokim, dźwięcznym głosem, i przekonał ją, żeby pozwoliła dokonać badania pośmiertnego w szpitalu. Śmierć – jego zdaniem – wiązała się z długą rodzinną historią chorób układu krążenia i chciał porównać patologię serca z wysiłkowym EKG, które zrobiono wcześniej. Lekarka łaskawie zgodziła się zrezygnować z tego przypadku.

Przed opuszczeniem oddziału Jason skorzystał z możliwości obejrzenia pozostałych pacjentów, którzy nie czuli się najlepiej.

Sześćdziesięciojednoletni Brian Lennox był kolejną ofiarą ataku serca. Został przyjęty trzy dni wcześniej i chociaż początkowo jego stan poprawił się, potem jednak sprawy nagle przybrały zły obrót. Tego ranka, podczas obchodu, Jason postanowił przenieść Lennoxa z oddziału intensywnej opieki kardiologicznej, pojawiły się jednak wczesne bóle związane z zastoinową niewydolnością serca. Był to dla Jasona dotkliwy zawód, jako że musiał dopisać Briana Lennoxa do listy swoich hospitalizowanych pacjentów, których stan ostatnio znacznie się pogorszył. Zamiast przenieść chorego Jason musiał wdrożyć agresywne leczenie niewydolności serca.

Teraz stracił wszelką nadzieję na szybką poprawę u pana Lennoxa. Mężczyzna siedział, oddychając gwałtownie i płytko pod maską tlenową. Jego twarz miała złowrogą szarą barwę, której Jason nauczył się obawiać. Pielęgniarka wyprostowała się znad zakładanej kroplówki.

– Co słychać? – zagadnął Jason, zmuszając się do uśmiechu. Nie musiał jednak pytać. Lennox podniósł bezsilną rękę. Nie mógł mówić.

Całą jego uwagę pochłaniał wysiłek wkładany w oddychanie.

Pielęgniarka wyprowadziła Jasona z izolatki na środek sali. Jej plakietka identyfikacyjna głosiła „Panna Levay, dypl. piel.”

– Zdaje się, że nic nie działa – powiedziała strapiona. – Ciśnienie zaklinowania w tętnicy płucnej rośnie mimo leków. Dostał diuretyki, hydralazynę i nitroprusydek. Nie wiem, co robić.

Jason zerknął ponad ramieniem panny Levay do izolatki. Pan Lennox dyszał jak miniaturowa lokomotywa. Jason nie miał żadnej koncepcji ratunku poza przeszczepem, a to, oczywiście, nie wchodziło w grę. Mężczyzna był nałogowym palaczem i niewątpliwie oprócz kłopotów z sercem miał rozedmę. Jednak pan Lennox powinien zareagować na leczenie. Jedynym wyjaśnieniem takiego stanu rzeczy, jakie Jason mógł sobie wyobrazić, było rozszerzanie się strefy zawału.

– Zamówmy pilną konsultację kardiologiczną – powiedział. – Może będą mogli powiedzieć, czy zajętych jest więcej naczyń wieńcowych. To jedyna rzecz, jaka przychodzi mi do głowy. Może to jest kandydat do operacji pomostowej.

– Cóż, lepsze to, niż nic – odparła panna Levay. Bez wahania podeszła do stojącego na środku biurka, żeby zatelefonować.

Jason wrócił do izolatki, żeby trochę pocieszyć Briana Lennoxa. Chciałby mieć mu więcej do zaoferowania, ale leki moczopędne powinny zmniejszyć objętość płynów, a hydralazyna i nitroprusydek – zredukować wstępne i następcze obciążenie serca. Wszystko to miało na celu zmniejszenie wysiłku, jaki towarzyszył pompowaniu krwi. To powinno pozwolić sercu zagoić się po urazie, jakim był zawał. Ale nie działało. Stan zdrowia Lennoxa pogarszał się pomimo wszystkich wysiłków i podłączonych urządzeń. Jego zapadnięte oczy były szkliste.

Jason położył dłoń na spoconym czole Briana i odgarnął włosy. Ku jego zdziwieniu, część z nich została mu w ręce. Jason przyjrzał się im, a potem ostrożnie ujął kilka innych pasm. Wyszły również, niemal bez żadnego oporu. Oglądając poduszkę za głową chorego, Jason zauważył więcej włosów. Nie była to jakaś niezwykła ilość, ale więcej, niż by się spodziewał. Kazało mu się to zastanowić, czy któreś z lekarstw, jakie zaordynował, mogło powodować jako efekt uboczny wypadanie włosów. Odnotował w pamięci, żeby sprawdzić to wieczorem. Oczywiście utrata włosów nie była wielkim problemem w tym momencie. Przypomniała mu jednak uwagę pani Harring. Dziwne!

Prosząc, by zawiadomiono go o wynikach konsultacji kardiologicznej Briana Lennoxa i rzucając masochistycznie jeszcze jedno spojrzenie na przykryte prześcieradłem zwłoki Cedrica Harringa, Jason opuścił oddział kardiologiczny i zjechał windą na drugie piętro, które łączyło szpital z budynkiem ambulatorium. Centrum Medyczne GHP było imponującym ośrodkiem ogromnego, płatnego z góry systemu ochrony zdrowia. Obejmowało szpital na czterysta łóżek z ambulatoryjnym ośrodkiem chirurgicznym, oddzielną poradnię, niewielkie skrzydło badawcze i piętro biur administracyjnych. Główny budynek, pierwotnie zaprojektowany jako gmach biurowy Searsa, był utrzymany w stylu art deco. Został przebudowany i gruntownie odnowiony, żeby pomieścić szpital i biura administracji. Budynek zajmowany przez przychodnie i dział badań naukowych był nowy, ale zbudowano go tak, aby pasował do starej konstrukcji i ozdobiono takimi samymi pieczołowicie wykonanymi detalami. Wznosił się na kolumnach nad terenem parkingu. Gabinet Jasona znajdował się na drugim piętrze, razem z resztą oddziału wewnętrznego.

W GHP pracowało szesnastu internistów. Większość była specjalistami, chociaż kilku, tak jak Jason, pozostało lekarzami ogólnymi. Howard zawsze czuł, że interesuje go całe spektrum ludzkich dolegliwości, a nie tylko niektóre organy czy układy.

Pokoje lekarzy były rozmieszczone na obwodzie, pozostała przestrzeń była poczekalnią, w której rozstawiono wygodne krzesła. Gabinety badań przedzielały pokoje lekarzy. Na końcu mieściło się kilka niewielkich sal zabiegowych. Pracowała tu grupa personelu pomocniczego, który według pierwotnego zamysłu miał się rotacyjnie wymieniać, ale w rzeczywistości pielęgniarki i sekretarki starały się pracować raczej z jednym lekarzem. Taka sytuacja zwiększała ich sprawność, ponieważ mogły się przystosować do specyficznych zwyczajów każdego z nich. Z Jasonem pracowały zazwyczaj pielęgniarka Sally Baunan i sekretarka Klaudia Mockelberg. Współpraca z obu kobietami układała mu się dobrze, szczególnie z Klaudią, która przejawiała niemal macierzyńską troskę o Jasona. Straciła swojego jedynego syna w Wietnamie i utrzymywała, że Jason przypomina go, mimo różnicy wieku.

Obie zauważyły wchodzącego lekarza i pospieszyły za nim. Sally trzymała plik kart oczekujących pacjentów. Miała porywcze usposobienie, a nieobecność Jasona zburzyła cały jej pracowicie ułożony plan dnia. Była gotowa „urządzić scenę”, ale Klaudia powstrzymała ją i odesłała z pokoju.

– Było tak źle, jak to po tobie widać? – zagadnęła.

– Czy to się tak rzuca w oczy? – zapytał Jason, myjąc ręce nad umywalką w rogu gabinetu.

Skinęła głową.

– Wyglądasz, jakby cię dobrze trzepnęło.

– Zmarł Cedric Harring – rzucił. – Pamiętasz go?

– Słabo – przyznała Klaudia. – Po tym, jak zostałeś wezwany do OIOK-u, wyjęłam jego kartę. Jest na twoim biurku.

Jason spojrzał na dokumentację. Sprawność Klaudii była czasami onieśmielająca.

– Dlaczego nie usiądziesz na chwilę? – zaproponowała. Lepiej niż ktokolwiek inny w GHP Klaudia znała reakcję Jasona na śmierć. Była jedną z tych dwojga ludzi w Centrum, którym Jason opowiedział o wypadku swojej żony.

– Musimy być naprawdę spóźnieni – westchnął Jason. – Sally będzie bardzo kręciła nosem.

– Och, daruj sobie Sally. – Klaudia obeszła biurko Jasona i delikatnie posadziła go na krześle. – Może się wstrzymać kilka minut.

Jason uśmiechnął się wbrew samemu sobie. Dotknął palcami karty Cedrica Harringa.

– Pamiętasz dwóch pozostałych, którzy umarli w ciągu ostatniego miesiąca zaraz po badaniach kontrolnych?

– Briggs i Connoly – odrzekła Klaudia bez wahania.

– Co powiesz na pomysł wyciągnięcia ich kart? Nie podoba mi się to.

– Zgoda, ale pod warunkiem, że nie będziesz – Klaudia przerwała, szukając słów – zbytnio się tym przejmował. Ludzie umierają. Niestety, to się zdarza. Taki jest ten zawód. Rozumiesz? Może filiżankę kawy?

– Proszę o karty – powtórzył Jason.

– Dobrze, dobrze – odparła Klaudia, wychodząc.

Otworzył kartę Cedrica Harringa, przejrzał historię choroby i wyniki badań. Z wyjątkiem niezdrowych nawyków nie było tam nic istotnego. Przejrzał zwykły i wysiłkowy EKG, zbadał wykresy, szukając jakichś zwiastunów nadciągającej katastrofy. Nawet mądry po fakcie nie mógł nic znaleźć.

Klaudia wróciła i otworzyła drzwi bez pukania. Jason usłyszał jęk Sally:

– Klaudia...

Ta jednak zamknęła pielęgniarce drzwi przed nosem i podeszła do biurka Jasona. Energicznie położyła przed nim karty Briggsa i Connoly’ego.

– Tubylcy robią się niespokojni – zauważyła i wyszła.

Jason otworzył obydwie karty. Briggs zmarł na rozległy zawał serca, prawdopodobnie podobny do tego, jaki miał Harring. Sekcja zwłok wykazała długie odcinki niedrożności wszystkich naczyń wieńcowych, pomimo że zapis EKG, robiony podczas badań kontrolnych cztery miesiące przed śmiercią, był równie prawidłowy, jak Harringa. Także wysiłkowy EKG, podobnie jak Harringa, był zupełnie normalny. Jason, zatrwożony, potrząsnął głową. Przecież badanie wysiłkowe, bardziej nawet niż zwyczajny elektrokardiogram, powinno wychwytywać takie potencjalnie tragiczne w skutkach, zmiany. A zdawało się dowodzić, że profilaktyczne badania kadry kierowniczej są zupełnie bezcelowe. Nie dość, że nie były w stanie wychwycić tak poważnych problemów zdrowotnych, to jeszcze dawały pacjentom fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Przy prawidłowych wynikach testów nie mieli żadnej motywacji do zmiany swojego niezdrowego trybu życia. Briggs, podobnie jak Harring, miał ponad pięćdziesiąt lat, dużo palił i nie uprawiał żadnego sportu.

Drugi pacjent, Rupert Connoly, umarł z powodu masywnego udaru. I tym razem stało się to niedługo po obowiązkowych badaniach, które nie wykazały żadnych odchyleń od normy. Na dodatek do ogólnie niezdrowego trybu życia Connoly pił dużo, chociaż nie był nałogowym alkoholikiem. Jason miał już zamknąć kartę, kiedy zauważył coś, co poprzednio umknęło jego uwadze. W protokole sekcji zwłok patolog zaznaczył poważnie rozwiniętą zaćmę. Przekonany, że niedokładnie pamięta wiek mężczyzny, Jason zajrzał na stronę z danymi personalnymi. Connoly miał zaledwie pięćdziesiąt osiem lat. W tym wieku katarakta występuje, ale bardzo rzadko. Wrócił do opisu badania przedmiotowego i sprawdził, czy odnotował zaćmę. Z zakłopotaniem stwierdził, że pominął ją, opisując „oczy, uszy, nos i gardło” jako pozostające bez odchyleń od stanu prawidłowego. Zaczął się zastanawiać, czy „na starość” nie staje się niedbały. Potem jednak spostrzegł, że także opisał siatkówki jako prawidłowe. W jaki sposób udało mu się zbadać dno oczu, jeżeli chory miał zaćmę? Nie będąc okulistą Jason znał swoje ograniczenia w tym względzie. Nie wiedział, czy pewne rodzaje zaćmy utrudniają przechodzenie światła bardziej, niż inne. Dodał i to pytanie do listy rzeczy do zbadania, którą układał w pamięci.

Złożył karty. Trzech pozornie zdrowych ludzi umarło w ciągu miesiąca po okresowych badaniach. Jezu, pomyślał. Ludzie często obawiali się pójścia do szpitala. Jeśli to się rozniesie, mogą przestać przychodzić do kontroli.

Jason wyskoczył z gabinetu zabierając wszystkie karty. Zobaczył, jak Sally podnosi się od swojego biurka, spoglądając wyczekująco. Przechodząc przez poczekalnię powiedział do niej, bezgłośnie poruszając wargami: „dwie minuty”. Minął kilkoro pacjentów, pozdrawiając ich uśmiechem i skinięciem głowy. Zajrzał do poczekalni gabinetu Rogera Wanamakera. Roger był internistą, który specjalizował się w kardiologii i którego zdanie Jason wysoko cenił. Właśnie wychodził z jednego z gabinetów przyjęć. Był to otyły mężczyzna o twarzy przypominającej starego wyżła, z obwisłym podgardlem i mnóstwem niepotrzebnej skóry.

– Co powiesz na konsultację podczas spaceru? – zagadnął Jason.

– To cię będzie kosztować – zażartował Roger. – Co jest grane?

Jason wszedł za kolegą do jego zaniedbanego gabinetu.

– Niestety, pewne bardzo niepokojące fakty. – Jason otworzył karty swoich trzech zmarłych pacjentów na odcinkach z zapisem EKG i położył je przed Rogerem. – Wstydzę się nawet o tym mówić, ale ostatnio zmarło mi trzech mężczyzn w średnim wieku zaraz po tym, jak wymyślne badania okresowe określiły ich jako całkiem zdrowych. Jeden umarł dzisiaj. Nawet wiedząc to, co teraz, nie mogę znaleźć ani śladu nieprawidłowości na żadnym z wykresów. Co o tym sądzisz?

Na moment zapadła cisza, kiedy Roger studiował elektrokardiogramy.

– Witaj w naszym klubie – powiedział w końcu.

– Klubie?

– Te EKG są w porządku – zapewnił go Roger. – Wszyscy mieliśmy ostatnio takie same doświadczenia. Ja miałem cztery takie przypadki w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Prawie każdy, kto o tym mówi, miał co najmniej jeden lub dwa.

– Jak to się stało, że nic o tym nie było słychać?

– Sam mi to powiedz – odparł Roger z krzywym uśmieszkiem. – Ty też nie rozgłaszałeś swoich przypadków, prawda? To nieprzyjemna sprawa. Wszyscy staraliśmy się na to raczej nie zwracać uwagi. Ale ty jesteś ordynatorem. Dlaczego nie zwołasz zebrania?

Jason chmurnie kiwnął głową. Pod egidą administracji GHP, która podejmowała wszystkie ważniejsze decyzje organizacyjne, stanowisko szefa zespołu nie było specjalnie godne pożądania. Zajmowali je kolejno na okres roku wszyscy interniści i obowiązki te dwa miesiące temu spadły na barki Jasona.

– Zdaje się, że powinienem – powiedział, zbierając karty z biurka Rogera. – Nawet jeśli nie przyniesie to innego efektu, lekarze powinni przynajmniej wiedzieć, że nie są odosobnieni, jeśli zdarzy im się coś podobnego.

– Brzmi nieźle – zgodził się Roger. Dźwignął swoje ogromne cielsko. – Ale nie spodziewaj się, że wszyscy będą równie otwarci, jak ty.

Jason skierował się do centralnego biurka, pokazując gestem Sally, że jest gotowy na przyjęcie pacjenta. Sally poderwała się jak sprinterka. Potem zwrócił się do Klaudii:

– Potrzebuję przysługi. Chciałbym, żebyś sporządziła listę wszystkich corocznych badań kontrolnych, jakie zrobiłem w ciągu ostatniego roku. Wyjmij karty i sprawdź stan zdrowia pacjentów. Chcę być pewien, że nikt więcej nie ma poważnych problemów zdrowotnych. Okazuje się, że kilku innych lekarzy miało podobne przypadki. Myślę, że jest to coś, co powinniśmy zbadać.

– To będzie długi wykaz – ostrzegła Klaudia.

Jason był tego świadomy. W swoich staraniach promowania tego, co nazywa się medycyną zapobiegawczą, GHP usilnie propagował badania kontrolne i usprawnił ten proces, aby objąć opieką jak największą liczbę osób. Jason wiedział, że bada tygodniowo średnio pięciu do dziesięciu takich pacjentów.

Przez następne kilka godzin Jason poświęcał całą uwagę swoim pacjentom, którzy zalewali go niekończącym się strumieniem problemów i skarg. Sally była bezlitosna, przysyłając do pokoju badań kolejnego pacjenta, gdy tylko poprzedni zdążył go opuścić. Rezygnując z lunchu Jasonowi udało się w końcu nadrobić zaległości.

Po południu, gdy wracał z jednego z gabinetów zabiegowych, gdzie wykonywał sigmoidoskopię pewnemu pacjentowi z przewlekłym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, zatrzymała go Klaudia, gestem przywołując do swojego biurka. Kiedy podszedł, uśmiechnęła się przekornie. Wiedział, że coś się kroi.

– Masz szacownego gościa – powiedziała ściągniętymi ustami, imitując Lily Tomlin.

– Kto? – zapytał Jason, odruchowo obrzucając wzrokiem poczekalnię.

– Jest w twoim gabinecie – oznajmiła Klaudia.

Jason przeniósł wzrok na swój pokój. Drzwi były zamknięte. To nie pasowało do Klaudii, żeby wpuszczać tam kogoś. Spojrzał z powrotem na swoją sekretarkę.

– Klaudia? – zapytał, przeciągając jej imię, jakby zawierało więcej, niż dwie sylaby. – Jak mogłaś wpuścić kogoś do mojego gabinetu?

– Nalegał – odparła Klaudia – a kim ja jestem, żeby odmówić?

Niewątpliwie gość, ktokolwiek to był, zrobił na niej wrażenie.

Jason znał ją dobrze. Musiała to być z pewnością jakaś ważna figura w GHP. Był jednak zmęczony grą.

– Powiesz mi, kto to jest, czy to ma być niespodzianka?

– Doktor Alvin Hayes – odpowiedziała Klaudia. Zamrugała oczami i uśmiechnęła się szyderczo. Agnes, sekretarka pracująca z Rogerem, zachichotała.

Jason z niesmakiem machnął im ręką i skierował się do swojego gabinetu. Wizyta doktora Alvina Hayesa stanowiła niezwykłe wydarzenie. Był symbolem i gwiazdą działalności badawczej GHP, wynajętą w celu promowania programu zdrowotnego. Posunięcie to przypominało zatrudnienie przez Humana Corporation Williama DeVries, chirurga okrytego sławą w związku ze sztucznym sercem. GHP, jako organizacja ochrony zdrowia, z założenia nie wspierał prac badawczych, jednak zatrudnienie Hayesa z olbrzymim wynagrodzeniem miało na celu podniesienie prestiżu instytucji, zwłaszcza w środowisku akademickim Bostonu. W końcu, doktor Alvin Hayes był światowej sławy biologiem molekularnym, którego zdjęcie ukazało się na okładce tygodnika „Time” po tym, jak opracował metodę uzyskiwania ludzkiego hormonu wzrostu przy użyciu techniki rekombinowanego DNA.

Wyprodukowany hormon był dokładnie taki, jak odmiana ludzka. Wcześniejsze próby dawały jedynie substancje zbliżone, ale nie dokładnie takie same. Uważano to za znaczące osiągnięcie.

Jason podszedł do gabinetu i otworzył drzwi. Nie mógł sobie wyobrazić powodu, dla którego Hayes miałby składać mu wizytę. Ignorował Jasona od dnia, kiedy przed ponad rokiem rozpoczął tu pracę, chociaż obaj byli na jednym roku medycyny na Uniwersytecie Harvarda. Po ukończeniu studiów ich drogi rozeszły się, ale kiedy Alvin Hayes został zatrudniony w GHP, Jason poszukał go i przywitał. Hayes był sztywny, pod wrażeniem własnej ważności i nie ukrywał pogardliwego stosunku do decyzji Jasona pozostania w medycynie klinicznej. Z wyjątkiem kilku przypadkowych spotkań omijali się nawzajem. A dokładniej mówiąc, Hayes ignorował wszystkich w GHP, coraz bardziej upodabniając się do obiegowego obrazu zwariowanego naukowca. Skrajnie zaniedbywał swój wygląd. Nosił workowate, nie odprasowane ubrania, a jego rozczochrane długie włosy nasuwały na myśl burzliwe lata sześćdziesiąte. Chociaż ludzie plotkowali o nim i miał niewielu przyjaciół, był jednak powszechnie szanowany. Hayes pracował długie godziny i produkował niewiarygodne ilości papierów i artykułów naukowych.

Alvin Hayes siedział, rozparty niedbale, na jednym z krzeseł, stojących przed zabytkowym biurkiem Jasona. Był mniej więcej wzrostu Howarda, miał miękkie, chłopięce rysy i włosy zwisające niedbale wokół twarzy, która dziś wydawała się bardziej ziemista, niż kiedykolwiek. Zawsze miał ten szczególny rodzaj akademickiej bladości, który charakteryzuje naukowców, spędzających cały swój czas w laboratoriach. Jednak wyćwiczone oko Jasona dostrzegło wzmożone zażółcenie skóry, jak również rozlanie rysów, które nadawały gościowi chorobliwy i wyczerpany wygląd. Jason zastanawiał się, czy jest to wizyta zawodowa.

– Przepraszam, że zawracam ci głowę – powiedział Hayes, wstając z trudem. – Wiem, że musisz być zajęty.

– Ależ nie – skłamał Jason, obchodząc biurko i siadając. Zdjął stetoskop, wiszący mu na szyi. – Czym mogę ci służyć? – Hayes wydawał się zdenerwowany i zmęczony, jakby nie spał od kilku dni.

– Muszę z tobą porozmawiać – powiedział, ściszając głos i pochylając się konspiracyjnie do przodu.

Jason cofnął się. Oddech Hayesa cuchnął, a jego oczy były szkliste i rozbiegane, co nadawało im szalony wyraz. Biały fartuch laboratoryjny był pognieciony i wyplamiony. Oba rękawy zostały podwinięte powyżej łokci. Bransoleta zegarka była tak luźna, że Jason zastanawiał się, jak można było go nie zgubić.

– Co masz na myśli?

Hayes pochylił się jeszcze bardziej, pięścią wspierając się na notesie Jasona.

– Nie tutaj – szepnął. – Chcę porozmawiać z tobą dziś wieczorem. Poza GHP.

Przez moment panowała napięta cisza. Zachowanie Hayesa było w rzucający się sposób nienormalne i Jason zastanawiał się, czy nie powinien namówić tego człowieka na rozmowę z Patrickiem Quillanem, przypuszczając, że psychiatra przyda mu się bardziej niż on. Jednak jeśli Hayes chciał porozmawiać z dala od szpitala, nie mogło to dotyczyć jego zdrowia.

– To ważne – dodał Hayes, niecierpliwie stukając w biurko Jasona.

– W porządku – zgodził się pospiesznie Jason, obawiając się, że dłuższe wahanie rozwścieczy naukowca. – Może podczas obiadu? – Chciał spotkać się ze swoim rozmówcą w jakimś publicznym miejscu.

– Dobrze. Gdzie?

– Wszystko jedno. – Jason wzruszył ramionami. – Może na North End w jakiejś włoskiej knajpce?

– Zgoda. Kiedy i gdzie?

Jason przebiegł w myśli znane sobie restauracje w bostońskiej dzielnicy North End. Była to plątanina krętych uliczek, sprawiająca, że przechodzień czuł się w cudowny sposób przeniesiony na południe Włoch.

– Może w Carbonara? – podsunął. – To na Rachel Revere Square, naprzeciwko Paul Revere House.

– Znam to miejsce – powiedział Hayes. – O której?

– Ósma?

– W porządku. – Naukowiec podniósł się i trochę chwiejnie podszedł do drzwi. – I nie zapraszaj nikogo więcej. Chcę z tobą porozmawiać sam na sam. – Nie czekając na odpowiedź, wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Jason pokręcił ze zdumieniem głową i wrócił do swoich pacjentów.

Już po kilku minutach ponownie wciągnęła go praca i dziwna wizyta Hayesa wypadła mu z głowy. Reszta popołudnia upłynęła bez niemiłych niespodzianek. Przynajmniej ambulatoryjni pacjenci Jasona byli w dobrym stanie i reagowali na leczenie, które im zalecił. Wzmocniło to nieco jego pewność siebie, którą sprawa Harringa mocno podkopała. Pozostało już tylko dwóch pacjentów do zbadania.

Po wykonaniu w jednej z sal zabiegowych drobnej interwencji chirurgicznej, gdy szedł przez poczekalnię do swojego gabinetu, aby przepisać dalsze leczenie, spostrzegł Shirley Montgomery, gawędzącą z sekretarkami. W środowisku szpitalnym Shirley wyróżniała się jak Kopciuszek na balu. W przeciwieństwie do innych kobiet, które nosiły białe spódniczki i bluzki lub białe garnitury, Shirley ubrana była w konserwatywną jedwabną sukienkę, pod którą na próżno usiłowała ukryć swą atrakcyjną figurę. Chociaż niewielu ludzi widząc Shirley wpadłoby na to, była dyrektorem administracyjnym całej organizacji Good Health Plan. Atrakcyjna jak modelka, miała także doktorat z zakresu administracji służby zdrowia z uniwersytetu Columbia i dyplom magisterski Harvard Business School.

Przy takich walorach fizycznych i umysłowych Shirley mogłaby onieśmielać ludzi, udało jej się jednak tego uniknąć. Otwarta i wrażliwa, dawała sobie świetnie radę ze wszystkimi: personelem technicznym, sekretarkami, pielęgniarkami, a nawet chirurgami. W dużym stopniu atmosfera współpracy i sprawne działanie GHP były osobistą zasługą Shirley Montgomery.

Spostrzegła Jasona i przeprosiła sekretarki. Podeszła do niego z lekkością i wdziękiem tancerki. Jej gęste, brązowe włosy były sczesane z czoła i układały się z boku twarzy jak ciężka grzywa. Makijaż został nałożony tak mistrzowsko, że w ogóle się go nie dostrzegało. Ogromne niebieskie oczy lśniły inteligencją.

– Przepraszam, doktorze Howard – odezwała się formalnie. W kącikach warg czaił się słaby ślad uśmiechu. Shirley i Jason od kilku miesięcy spotykali się, o czym nie wiedział nikt z pracowników szpitala. Zaczęło się to podczas jednego z półrocznych spotkań zespołu, kiedy poznali się nad cocktailami. Gdy Jason dowiedział się, że jej mąż zmarł niedawno na raka, poczuł natychmiast łączącą ich więź.

Potem był obiad, podczas którego opowiedziała Jasonowi, jak pewnego ranka przed trzema laty jej mąż obudził się z silnym bólem głowy. Kilka miesięcy później był już martwy z powodu guza mózgu, który nie zareagował na żadne leczenie. Do tego czasu pracowali oboje w Humana Hospital Corporation. Później, podobnie jak Jason, Shirley poczuła, że musi zmienić otoczenie i przeniosła się do Bostonu. Ta historia wywarła tak duże wrażenie na Jasonie, że przełamał własny mur milczenia. Tego samego wieczoru podzielił się z nią swoją udręką po wypadku i śmierci żony.

Ta niezwykła zbieżność emocjonalnych doświadczeń legła u podstaw ich związku – ni to przyjaźni, ni to romansu. Każde z nich wiedziało, że druga strona przeżyła zbyt duży uraz uczuciowy, żeby angażować się szybko.

Jason był zmieszany. Nigdy do tej pory nie odwiedzała go w ten sposób. Jak zwykle, miał tylko bardzo blade pojęcie o tym, co działo się w jej niezwykłym umyśle. Pod wieloma względami była najbardziej skomplikowaną kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał.

– W czym mogę być pomocny? – zapytał, szukając jakiejś wskazówki co do jej zamiarów.

– Wiem, że musisz być zajęty – odparła – ale zastanawiałam się, czy jesteś wolny dziś wieczorem. – Ściszyła głos, odwracając się plecami do Klaudii, która nie odrywała od nich wzroku. – Wydaję dziś improwizowany obiad dla kilkorga znajomych z Harvard Business School. Chciałabym, żebyś się do nas przyłączył. Co na to powiesz?

Jason natychmiast pożałował, że umówił się z Alvinem Hayesem. Gdybyż zgodził się z nim spotkać tylko na drinka.

– Wiem, że to zbyt późne zaproszenie – dodała Shirley, wyczuwając wahanie Jasona.

– Nie o to chodzi. Rzecz w tym, że obiecałem zjeść obiad z Alvinem Hayesem.

– Z naszym doktorem Hayesem? – Shirley powiedziała to ze szczerym zdumieniem.

– Tak. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale mam wrażenie, że on oszalał. I chociaż nie można powiedzieć, że był przyjacielski, ale zrobiło mi się go żal. Ten obiad to mój pomysł.

– Cholera! – rzuciła Shirley. – Podobałoby ci się to towarzystwo. Cóż, następnym razem...

– Będę cię trzymał za słowo – odparł Jason. Miała już odejść, kiedy przypomniał sobie swoją rozmowę z Rogerem Wanamakerem. – Chyba powinienem ci powiedzieć, że zamierzam zwołać zebranie zespołu. Kilku pacjentów zmarło z powodu chorób serca, których nasze badania nie wykryły. Uważam, że jako pełniący obowiązki ordynatora, powinienem się tym zająć. Zgon w miesiąc po wystawieniu przez nas świadectwa znakomitego zdrowia nie zrobi nam dobrej prasy.

– Dobry Boże – westchnęła Shirley. – Nie rozpowszechniaj takich pogłosek.

– Cóż, to trochę deprymujące, kiedy ktoś, kogo bada się wszystkimi dostępnymi środkami i uznaje za zdrowego, wraca do szpitala w katastrofalnym stanie i umiera. Cały sens badań kontrolnych kadry kierowniczej polega na zapobieganiu takim sytuacjom. Chyba powinniśmy zwiększyć czułość naszych testów wysiłkowych.

– To słuszna sugestia – zgodziła się Shirley. – Proszę cię tylko, żebyś nie nadawał temu rozgłosu. Badania kontrolne grają główną rolę w naszej kampanii przyciągania większych klientów zbiorowych na tym obszarze. Nie wyprowadzajmy tego poza nasz zespół.

– Jasne – przytaknął Jason. – Przykro mi z powodu dzisiejszego wieczoru.

– Mnie też – powiedziała Shirley, zniżając głos. – Nie sądziłam, że doktor Hayes prowadzi tak aktywne życie towarzyskie. O co tu chodzi?

– To dla mnie zagadka – przyznał Jason – ale dam ci znać.

– Bardzo proszę – rzekła Shirley. – To głównie ja przyczyniłam się do zatrudnienia Hayesa. Czuję się odpowiedzialna. Wkrótce porozmawiamy. – Odeszła, uśmiechając się do oczekujących w pobliżu pacjentów.

Jason obserwował ją przez chwilę, potem zauważył spojrzenie Klaudii. Z poczuciem winy spuściła oczy na swoją pracę. Jason zastanowił się, czy sekret już się wydał. Wzruszając ramionami wrócił do swoich ostatnich pacjentów.

ROZDZIAŁ DRUGI

Późna jesień w Bostonie była dla Jasona wesołą porą roku, pomimo zimnego wiatru, który przynosiła. Miękki kapelusz w stylu Indiany Jonesa i wygodny burberry wystarczająco chroniły przez chłodem październikowej nocy.

Gwałtowne podmuchy wiatru podrywały pożółkłe resztki liści wiązów spod stóp Jasona, kiedy wspinał się Mt. Vernon Street i przechodził okolonym kolumnadą pasażem pod State House. Przecinając promenadę przy Centrum Rządowym minął targowisko Faneuil Hall z jego ulicznymi aktorami i wkroczył do North End, bostońskiej Little Italy. Ludzi widziało się tam wszędzie: stojący na rogach ulic mężczyźni rozmawiali, gestykulując z ożywieniem; kobiety wychylały się z okien, plotkując z przyjaciółkami z przeciwnej strony ulicy. Powietrze wypełniał aromat mielonej kawy i wypieków pachnących migdałami. Tak jak Włochy, miejsce to było źródłem rozkoszy dla zmysłów.

Minąwszy dwie przecznice Hannover Street Jason skręcił w prawo i po chwili zobaczył skromny, szalowany drewnem dom Paula Revere’a. Brukowany kocimi łbami plac otoczony był ciężkim, czarnym kotwicznym łańcuchem, zwisającym pomiędzy metalowymi podporami. Dokładnie naprzeciwko domu Paula Revere’a znajdowała się Carbonara, ulubiona restauracja Jasona. Na tym samym placu były jeszcze dwie inne restauracje, ale żadna z nich nie mogła się z nią równać. Wszedł po frontowych stopniach i został powitany przez szefa sali, który zaprowadził go do stolika przy oknie z widokiem na malowniczy placyk. Jak w wielu miejscach w Bostonie pejzaż ten był w jakiś sposób nierealny, jak dekoracje w letnim ogródku.

Jason zamówił butelkę białego wina Gavi i czekając na pojawienie się Hayesa zjadł talerz antipasto. Nie minęło dziesięć minut, kiedy podjechała taksówka, z której wysiadł naukowiec. Przez kilka chwil stał na chodniku, spoglądając w głąb North Street w kierunku, z którego przybył. Jason obserwował to, zastanawiając się, na co czeka. W końcu mężczyzna odwrócił się i wszedł do restauracji.

Gdy kelner odprowadzał nowego gościa do stolika, Jason zauważył, jak bardzo nie na miejscu wydawał się Hayes w tym eleganckim wnętrzu, wśród modnie ubranych gości. Zamiast wyplamionego fartucha laboratoryjnego miał na sobie workowatą tweedową marynarkę z naderwaną łatą na łokciu. Zdawało się, że ma kłopoty z chodzeniem i Jason zastanawiał się, czy jego kolega nie jest pijany.

Nie zwracając uwagi na obecność Jasona Hayes opadł na puste krzesło i wyjrzał przez okno, znowu patrząc na North Street. Pojawiła się jakaś para, spacerująca pod ramię. Hayes odprowadził ich wzrokiem, aż zniknęli w głębi Prince Street. Jego oczy ciągle miały szklisty wyraz i Jason zauważył nową sieć czerwonych naczynek, rozpościerających się wokół nosa jak gałązki koralowca. Skóra była blada jak kość słoniowa, prawie taka, jaką Jason widział u Harringa na oddziale kardiologicznym. Z jednej z wypchanych kieszeni marynarki Hayes wygrzebał pogniecioną paczkę Cameli bez filtra. Zapalił papierosa trzęsącymi się rękami i odezwał się z oczami błyszczącymi pod wpływem jakiejś silnej emocji.

– Ktoś mnie śledzi.

Jason nie bardzo wiedział, jak ma zareagować.

– Jesteś pewien?

– Nie mam żadnych wątpliwości – odparł Hayes, zaciągając się głęboko papierosem. Tlący się popiół spadł na biały obrus. – Ciemny facet, przystojny elegancik, cudzoziemiec – dodał jadowicie.

– Czy to cię niepokoi? – zapytał Jason, próbując grać psychiatrę. Było widoczne, że na dodatek do wszystkiego innego Hayes jest typem paranoidalnym.

– Chryste, tak! – krzyknął naukowiec. Kilka głów odwróciło się. Ściszył głos. – Nie byłbyś zdenerwowany, gdyby ktoś chciał cię zabić?

– Zabić cię? – powtórzył jak echo Jason, pewien już, że Hayes oszalał.

– Tak. I mojego syna także.

– Nie wiedziałem, że masz syna. – W rzeczywistości Jason nie wiedział nawet, że Hayes był żonaty. W szpitalu krążyły plotki, że w tych rzadkich przypadkach, kiedy potrzebuje on jakiejś rozrywki, chodzi do dyskoteki.

Hayes zdusił papierosa w popielniczce, zaklął pod nosem i zapalił następnego, nerwowo wydmuchując dym krótkimi porcjami. Jason uświadomił sobie, że jego rozmówca znajduje się w krytycznym punkcie i musi być traktowany ostrożnie. Ten człowiek był bliski psychicznego załamania.

– Przepraszam, jeśli to zabrzmi głupio – powiedział Jason – ale chciałbym pomóc. Przypuszczam, że dlatego chciałeś ze mną porozmawiać. Szczerze mówiąc, Alvin, nie wyglądasz zbyt dobrze.

Hayes oparł czoło na prawej ręce, trzymając łokieć na stole. Zapalony papieros znalazł się niebezpiecznie blisko rozczochranych włosów. Jason czuł pokusę, żeby odsunąć albo włosy, albo papierosa; bał się, że mężczyzna zapali się jak żywa pochodnia. Obawiając się jednak podniecenia Hayesa nie zrobił niczego.

– Czy panowie chcieliby coś zamówić? – zapytał kelner, bezszelestnie pojawiając się koło stolika.

– Na miłość boską! – warknął Hayes, którego głowa podskoczyła gwałtownie. – Nie widzisz, że rozmawiamy?

– Proszę o wybaczenie, sir – kelner cofnął się, kłaniając.

Odetchnąwszy głęboko, Hayes znów zwrócił uwagę na Jasona.

– Zatem nie wyglądam dobrze?

– Nie. Masz niezdrową cerę i wydajesz się wyczerpany i zdenerwowany.

– Ach, jasnowidzący klinicysta – skomentował ironicznie Hayes. – Przepraszam, nie chciałem być taki wredny. Masz rację. Nie czuję się dobrze. Prawdę mówiąc, czuję się po prostu okropnie.

– Na czym polega problem?

– Właściwie na wszystkim. Bóle stawów. Kłopoty żołądkowo-jelitowe, zaburzenia widzenia. Nawet wysychanie skóry. Kostki swędzą mnie tak bardzo, że doprowadza mnie to do szaleństwa. Moje ciało dosłownie rozpada się.

– Może lepiej byłoby spotkać się w moim gabinecie – zaproponował Jason. – Chyba powinniśmy cię przebadać.

– Może kiedyś – ale to nie dlatego chciałem się z tobą zobaczyć. Dla mnie może być już za późno, w każdym razie, gdybym mógł uratować swojego syna... – Przerwał i wskazując na okno wrzasnął: – Tam jest!

Jason odwrócił się do okna i dostrzegł jakąś postać, znikającą w North Street. Odwracając się z powrotem do Hayesa, zapytał: – Skąd wiesz, że to był on?

– Szedł za mną od chwili, kiedy opuściłem GHP. Myślę, że chce mnie zamordować.

Nie mogąc w żaden sposób odróżnić faktu od urojenia Jason pilnie obserwował swojego kolegę. Hayes zachowywał się dziwacznie, mówiąc delikatnie, ale w mózgu Jasona odezwało się stare powiedzenie: „nawet paranoicy mają wrogów”. Może ktoś faktycznie śledził Hayesa. Jason wyłowił schłodzoną butelkę Gavi z wiaderka z lodem i napełnił kieliszki. – Może lepiej powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi.

Hayes wypił wino jednym haustem, jak wódkę, i otarł usta wierzchem dłoni.

– To całkiem zwariowana historia... Może jeszcze trochę wina?

Jason ponownie napełnił kieliszek, a Hayes mówił dalej.

– Nie przypuszczam, żebyś wiedział zbyt wiele o tym, czego dotyczą moje zainteresowania naukowe...

– Mam pewne pojęcie.

– Wzrost i rozwój – powiedział Hayes. – Jak włączają się i wyłączają geny. Dojrzewanie płciowe; co włącza odpowiednie geny. Rozwiązanie tego problemu byłoby wielkim osiągnięciem. Nie tylko moglibyśmy potencjalnie wpływać na wzrost i rozwój, ale prawdopodobnie bylibyśmy w stanie „wyłączać” nowotwory, a po zawale „włączać” podziały komórkowe, żeby stworzyć nowy mięsień sercowy. W każdym razie, upraszczając, ośrodkiem moich zainteresowań było włączanie i wyłączanie genów wzrostu i rozwoju. Ale, jak to często bywa w badaniach, pewną rolę odegrał łut szczęścia. Jakieś cztery miesiące temu, w trakcie doświadczeń, dokonałem niespodziewanego odkrycia, ironicznego, ale zdumiewającego. Mówię o wielkim przełomie naukowym. Wierz mi: to jest materiał na Nobla.

Jason pragnął stłumić niedowierzanie, chociaż zastanawiał się, czy Hayes nie rozwinął urojeń wielkościowych, żeby poradzić sobie ze swoją paranoją.

– Co to było za odkrycie?

– Chwileczkę – odparł Hayes. Odłożył papierosa do popielniczki i przycisnął prawą dłoń do piersi.

– Dobrze się czujesz? – zaniepokoił się Jason. Zdawało się, że skóra Hayesa jest o ton bardziej szara, a na linii włosów pokazały się krople potu.

– Nic mi nie jest – zapewnił go Hayes. Ręka opadła mu na stół. – Nie zgłosiłem tego odkrycia, bo uświadamiałem sobie, że to pierwszy krok do jeszcze większego przełomu. Mówię o czymś związanym z antybiotykami czy spiralną strukturą DNA. Byłem tak podniecony, że pracowałem dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ale potem stwierdziłem, że moje oryginalne odkrycie nie jest już tajemnicą. Ze zostało wykorzystane. Kiedy powziąłem takie podejrzenie, ja... – Hayes przerwał w połowie zdania. Wpatrywał się w Jasona z wyrazem twarzy, który początkowo był zmieszaniem, ale szybko przemienił się w strach.

– Alvin, co się dzieje? – spytał Jason.

Hayes nie odpowiedział. Ponownie przycisnął prawą dłoń do piersi. Z jego warg wydobył się jęk, mężczyzna wyrzucił obie ręce do przodu i zacisnął je na obrusie, ściągając go do siebie. Kieliszki z winem przewróciły się. Zaczął się podnosić, ale nie udało mu się tego dokonać. Z gwałtownym, krztuszącym się kaszlem chlusnął na stół krwią, zalewając nią obrus i opryskując Jasona, który odskoczył do tyłu, przewracając krzesło. Krew nie przestawała płynąć. Wydobywała się kolejnymi falami, ochlapując wszystko wokół, gdy tymczasem goście przy sąsiednich stolikach zaczęli krzyczeć.

Jako lekarz Jason wiedział, co się stało. Krew miała jasnoczerwoną barwę i była dosłownie wypompowywana z ust Hayesa. Znaczyło to, że pochodzi bezpośrednio z serca. W ciągu następnych sekund Hayes pozostał wyprostowany w krześle, a zdumienie i ból zastąpiły strach w jego oczach. Jason obszedł stół i chwycił go za ramiona. Niestety, nie było żadnego sposobu na zatamowanie krwotoku. Jason nie mógł zrobić nic więcej, jak tylko podtrzymywać mężczyznę, z którego wypływało życie.

Kiedy ciało Hayesa zwiotczało, Jason pozwolił mu opaść na podłogę. Ludzki organizm zawiera około czterech i pół litra krwi, ale wydawało się, że na stole i podłodze jest jej o wiele więcej. Lekarz odwrócił się do sąsiedniego opuszczonego już stolika i wziął serwetkę, żeby wytrzeć sobie ręce.

Pierwszy raz od początku katastrofy Jason uświadomił sobie istnienie otoczenia. Pozostali goście restauracji poderwali się od swoich stolików i stłoczyli w odległym kącie sali. Kilkoro dostało torsji.

Sam szef sali, zielony na twarzy, słaniał się na nogach.

– Zadzwoniłem po ambulans – zdołał wykrztusić z ręką przyciśniętą do ust.

Jason popatrzył na Hayesa. Bez sali operacyjnej w zasięgu ręki, wyposażonej w uruchomioną, gotową do użycia aparaturę do krążenia pozaustrojowego, nie było żadnej szansy na uratowanie nieszczęśnika. Ambulans był już zupełnie bezużyteczny. Ale przynajmniej będzie mógł zabrać zwłoki. Spoglądając jeszcze raz na nieruchome ciało, Jason zdecydował, że Hayes musiał mieć raka płuc. Guz mógł naciekać aortę, powodując krwotok. Jak na ironię, papieros Hayesa nadal palił się w popielniczce, pełnej teraz spienionej krwi. Smużka dymu apatycznie unosiła się do sufitu.

Z pewnej odległości dobiegł Jasona modulowany sygnał zbliżającej się karetki. Zanim jednak przybyła, przed lokalem zatrzymał się policyjny radiowóz, pulsujący niebieskim światłem, a do sali jadalnej wpadło dwóch umundurowanych policjantów. Obaj stanęli jak wryci w obliczu krwawej sceny. Młodszy, Peter Carbo, jasnowłosy chłopak, wyglądający na jakieś dziewiętnaście lat, natychmiast pozieleniał. Jego partner, Jeff Mario, pospiesznie wysłał go, żeby przepytał klientów. Jeff Mario był mniej więcej w wieku Jasona.

– Co tu się, do diabła, stało? – zapytał, zdumiony ilością krwi.

– Jestem lekarzem – oświadczył Jason. – Ten człowiek jest martwy. Wykrwawił się. Nic nie można było zrobić.

Przykucnąwszy obok Hayesa, Jeff Mario bardzo ostrożnie poszukał pulsu. Usatysfakcjonowany, podniósł się i skupił uwagę na Jasonie.

– Pan jest przyjacielem?

– Raczej kolegą – rzekł Jason. – Obaj pracujemy dla Good Health Plan.

– To także lekarz? – spytał policjant, wskazując kciukiem Hayesa.

Jason przytaknął ruchem głowy.

– Był chory?

– Nie jestem pewien – odparł Jason. – Jeśli miałbym zgadywać, powiedziałbym, że to nowotwór. Ale nie wiem.

Jason wyjął notes i ołówek. Otworzył notatnik.

– Nazwisko tego człowieka?

– Alvin Hayes.

– Czy pan Hayes ma rodzinę?

– Tak sądzę – powiedział Jason. – Prawdę mówiąc, nie wiem zbyt wiele o jego prywatnym życiu. Wspominał o synu, więc przypuszczam, że ma rodzinę.

– Zna pan jego domowy adres?

– Obawiam się, że nie.

Oficer policji przez chwilę przyglądał się Jasonowi, potem sięgnął ręką i ostrożnie przeszukał kieszenie Hayesa, wyciągając portfel. Przejrzał karty kredytowe zmarłego.

– Ten facet nie miał prawa jazdy – zdziwił się. Spojrzał na Jasona, szukając potwierdzenia.

– Nie wiedziałem. – Jason czuł, że zaczyna drżeć. Okropność całego wydarzenia zaczynała do niego docierać.

Dźwięk ambulansu, stopniowo coraz głośniejszy, niósł się za oknem. Teraz do niebieskiego pulsującego światła dołączyło czerwone. W ciągu minuty do pokoju wkroczyli dwaj sanitariusze w uniformach, jeden z nich trzymał metalową walizeczkę, wyglądającą jak podręczny zestaw reanimacyjny.

– Ten pan jest lekarzem – poinformował ich Jeff Mario, wskazując swoim ołówkiem Jasona. – Mówi, że już po wszystkim. Uważa, że ten człowiek wykrwawił się z nowotworu.

– Nie jestem pewien, czy to był nowotwór – sprostował Jason. Powiedział to głośniej, niż zamierzał. Trząsł się teraz w widoczny sposób, więc złożył razem dłonie.

Sanitariusze pokrótce zbadali Hayesa, potem wstali. Ten, który niósł walizeczkę, kazał drugiemu iść po nosze.

– W porządku, tu jest jego adres – oznajmił Jeff Mario, który kontynuował przeszukiwanie portfela Hayesa. – Mieszka niedaleko Bostońskiego Szpitala Miejskiego.

Przepisał adres do notesu. Młodszy policjant zebrał nazwiska i adresy świadków, w tym również Jasona.

Gdy byli gotowi do drogi, lekarz zapytał, czy mógłby pojechać z ciałem. Czułby się źle, odsyłając Hayesa do kostnicy samego. Policjanci nie mieli nic przeciwko temu. Kiedy wyszli na plac Jason zobaczył, że uformował się spory tłumek. Wiadomości tego typu roznosiły się po North End lotem błyskawicy, ale tłum stał cichy, pełen lęku w obliczu śmierci.

Oczy Jasona pochwyciły ubranego z przesadną elegancją mężczyznę, który zdawał się wtapiać z powrotem w tłum. Wyglądał na biznesmena – bardziej Latynosa czy Hiszpana, niż Włocha, zwłaszcza, jeśli chodzi o ubranie – i przez chwilę Jason zastanawiał się, dlaczego właściwie zwrócił na niego uwagę.

– Chce pan jechać z przyjacielem? – upewnił się jeden z sanitariuszy. Skinął głową i wsiadł do ambulansu. Zajął miejsce na niskim siedzeniu na wprost Hayesa, przy jego stopach. Jeden z sanitariuszy usiadł na podobnym krzesełku bliżej głowy zmarłego.

Zakołysawszy się, karetka ruszyła. Przez tylne okno Jason widział restaurację i pozostający w tyle tłum. Kiedy skręcali w Hannover Street, musiał się przytrzymać. Syrena była wyłączona, ale czerwone światło nadal pulsowało. Jason widział jego odbicie w szybach wystaw sklepowych.

Podróż trwała krótko, około pięciu minut. Sanitariusze próbowali rozpocząć pogawędkę, ale Jason dał do zrozumienia, że jest zajęty swoimi myślami. Wpatrując się w przykryte ciało Hayesa starał się przeanalizować ostatnie przejścia. Nie mógł pozbyć się myśli, że jego tropem kroczy śmierć. Czuł się w dziwny sposób odpowiedzialny za Hayesa, jakby ten człowiek mógł nadal żyć, gdyby nie miał pecha spotkać się z Jasonem. Wiedział, że takie myśli są śmieszne z racjonalnego punktu widzenia. Ale uczucia nie zawsze są racjonalne.

Po ostrym skręcie w lewo ambulans cofnął się, a następnie zatrzymał. Kiedy otwarto tylne drzwi, Jason zorientował się, dokąd przyjechali. Znaleźli się na dziedzińcu Massachusetts General Hospital. Jason znał ten szpital. Przed laty odbywał tutaj staż w zakresie medycyny wewnętrznej. Wysiadł z karetki. Dwóch sanitariuszy sprawnie wyładowało Hayesa i opuściło kółka pod noszami. W milczeniu powieźli ciało do izby przyjęć, gdzie zawiadująca ruchem chorych pielęgniarka skierowała ich do pustego pokoju zabiegowego.

Pomimo, że był lekarzem, Jason nie znał protokołu, obowiązującego w takich przypadkach, jak śmierć Hayesa. Był trochę zaskoczony, że trafili do izby przyjęć, ponieważ Hayes pozostawał poza możliwościami udzielenia jakiejkolwiek pomocy. Jednak myśląc o tym uświadomił sobie, że zgon musi zostać dopiero formalnie stwierdzony. Przypomniał sobie, że robił to jako stażysta.

Pokój zabiegowy urządzony był tak, jak zazwyczaj, z wszelkiego rodzaju wyposażeniem gotowym do natychmiastowego użycia. W rogu znajdowała się umywalka. Jason zmył z rąk krew Hayesa. Niewielkie lustro nad umywalką pokazało sporą ilość zaschniętej krwi, która opryskała także jego twarz. Umywszy się, wytarł twarz papierowymi ręcznikami. Krew była również na marynarce, a także na przodzie koszuli i na spodniach, ale niewiele mógł z tym zrobić. Kiedy mył ręce, do pokoju wpadł stażysta z notatnikiem w ręce. Bezceremonialnie zerwał prześcieradło, zakrywające Hayesa, potem ściągnął wiszący na szyi stetoskop. Twarz zmarłego wyglądała niesamowicie blado w świetle jarzeniówek.

– Krewny? – zapytał swobodnie stażysta, osłuchując pierś Hayesa.

Kiedy wyjął słuchawki z uszu, Jason odezwał się.

– Nie, jestem kolegą. Pracowaliśmy razem w Good Health.

– Pan jest lekarzem? – w głosie stażysty brzmiał tym razem większy szacunek.

Jason skinął głową.

– Co spotkało pana przyjaciela? – Zaświecił maleńką latareczką w oczy Hayesa.

– Wykrwawił się podczas obiadu – odparł Jason, świadomie szorstko, nieco urażony gruboskórnością młodego lekarza.

– Bez żartów. Nie czas na to! Cóż, z pewnością jest martwy. – Stażysta z powrotem naciągnął prześcieradło na twarz Hayesa.

Jason musiał zmobilizować cały swój zapas samokontroli, żeby nie powiedzieć lekarzowi, co myśli o jego niewrażliwości, ale wiedział, że byłaby to strata czasu. Zamiast tego wyszedł na korytarz, obserwując krzątaninę w izbie przyjęć, wspominając dni własnego terminowania. Wydawało się, że od tego czasu minęły wieki, lecz tak naprawdę nic się nie zmieniło.

Trzydzieści minut później ciało Hayesa wjechało ponownie do ambulansu. Jason podążył za nim i obserwował, jak było ładowane.

– Czy mieliby panowie coś przeciwko temu, żebym nadal im towarzyszył? – zapytał, niepewny własnych motywów, uświadamiając sobie, że prawdopodobnie działa w szoku.

– Jedziemy prosto do kostnicy – odparł kierowca – ale proszę być moim gościem.

Kiedy wyjeżdżali z dziedzińca Jason zdumiał się nagle, ujrzawszy człowieka wyglądającego podobnie do wykwintnie ubranego biznesmena, którego zauważył przed restauracją. Wzruszył ramionami. Zbyt dużo było zbiegów okoliczności. Dziwne, że twarz mężczyzny była w tym samym hiszpańskim typie.

Jason nigdy nie był w miejskiej kostnicy. Kiedy zwłoki Hayesa wwieziono przez porysowane, obtłuczone drzwi do przechowalni, żałował, że trafił tu przy takiej okazji. Atmosfera tego miejsca była równie nieprzyjemna, jak jego poprzednie wyobrażenia. Przechowalnia była ogromna, z obu stron znajdowały się rzędy kwadratowych drzwiczek, przypominających drzwi lodówek, niegdyś białej barwy. Ściany i podłogę pokrywały stare, poplamione i spękane kafelki. Stała tam także pewna liczba wózków, niektóre zajęte były przez ciała przykryte prześcieradłami, z których kilka było zakrwawionych. Pomieszczenie śmierdziało antyseptycznym, rybim odorem, który odbierał Jasonowi chęć do oddychania. Masywnie zbudowany, rumiany mężczyzna w gumowym fartuchu i rękawiczkach podszedł do Hayesa i pomógł przenieść zwłoki na jeden ze starych i brudnych wózków. Wszyscy zniknęli, żeby zająć się wypełnianiem koniecznych papierów.

Przez kilka chwil Jason stał w przechowalni ciał, rozmyślając o gwałtownym końcu życia wybitnego naukowca. Potem, prześladowany żywym wspomnieniem swojej podróży do szpitala po śmierci Danielle, poszedł za sanitariuszami.

Przed pół wiekiem, gdy zbudowano Bostońską Kostnicę Miejską, uważano ją za dzieło sztuki. Wspinając się po szerokich stopniach prowadzących do biur Jason zauważył kilka detali architektonicznych z motywami starożytnego Egiptu. W całym budynku widoczny był jednak upływ lat. Teraz był on tylko ciemną, brudną i niedostosowaną do przeznaczenia budowlą. Okropności, jakie musiała oglądać, przechodziły wyobraźnię Jasona.

W nędznym biurze znalazł dwóch sanitariuszy i rumianego pracownika kostnicy. Skończyli już papierkową robotę i zaśmiewali się z czegoś, kompletnie niepomni przygniatającego nastroju śmierci.

Jason przerwał im rozmowę, pytając, czy w tej chwili znajduje się na miejscu któryś z anatomopatologów.

– Tak... – odparł jeden z mężczyzn. – Doktor Danforth kończy właśnie pilne badanie w sali sekcyjnej.

– Jest tu jakieś miejsce, gdzie mógłbym na nią poczekać? – zapytał Jason. Nie był w stanie oglądać sali sekcyjnej.

– Na górze jest biblioteka – odparł salowy. – Zaraz obok gabinetu doktor Danforth.

Biblioteka okazała się ciemnym, przesyconym stęchlizną pomieszczeniem, zapełnionym tomami powiązanych raportów z autopsji, sięgających w przeszłość aż do osiemnastego wieku. Na środku pokoju stał wielki dębowy stół z sześcioma krzesłami. Co ważniejsze, był tu także telefon. Po namyśle Jason postanowił zadzwonić do Shirley. Wiedział, że jest właśnie w pełni zabawy, ale pomyślał, że chciałaby o wszystkim wiedzieć.

– Jason! – wykrzyknęła. – Przyjeżdżasz do nas?

– Niestety, nie. Są pewne kłopoty.

– Kłopoty?

– To będzie wstrząs – ostrzegł Jason. – Mam nadzieję, że siedzisz.

– Przestań się ze mną drażnić – ucięła Shirley. Niepokój w jej głosie wzrósł o stopień.

– Alvin Hayes nie żyje.

Nastąpił pauza. W tle słychać było niestosownie brzmiący śmiech.

– Co się stało?

– Nie jestem całkiem pewien – odrzekł, pragnąc oszczędzić jej okropnych szczegółów. – Rodzaj internistycznej tragedii.

– Jak atak serca?

– Coś w tym rodzaju – padła wymijająca odpowiedź.

– Mój Boże! Biedny człowiek.

– Wiesz coś o jego rodzinie? Pytali mnie o to, ale nie bardzo mogłem im pomóc.

– Wiem niewiele więcej. Jest rozwiedziony. Ma dzieci, ale wydaje mi się, że prawo opieki nad nimi przyznano żonie. Mieszka gdzieś niedaleko Manhattanu – i to jest mniej więcej wszystko, co wiem. Ten człowiek był bardzo skryty, jeśli chodzi o życie osobiste.

– Przepraszam, że teraz zawracam ci tym głowę.

– Nie żartuj. Gdzie jesteś?

– W kostnicy.

– Jak się tam dostałeś?

– Przyjechałem karetką, razem z ciałem Hayesa.

– Przyjadę i zabiorę cię.

– Nie ma potrzeby – zaprotestował Jason. – Porozmawiam z patologiem i wezmę taksówkę.

– Jak się czujesz? – zapytała się Shirley. – To musiało być straszne przeżycie.

– Cóż – przyznał Jason – bywało lepiej.

– To załatwia sprawę. Przyjeżdżam po ciebie.

– Co z twoimi gośćmi? – sprzeciwił się nieszczerze. Czuł się winny, niszcząc jej przyjęcie, ale nie dość winny, żeby odrzucić jej propozycję. Wiedział, że nie jest gotowy, żeby zostać sam na sam ze wspomnieniami dzisiejszej nocy.

– Mogą zadbać o siebie sami – zapewniła Shirley. – Gdzie dokładnie jesteś?

Jason udzielił jej wskazówek, potem odłożył słuchawkę. Pozwolił, żeby głowa opadł mu na ręce i zamknął oczy.

– Przepraszam – rozległ się głęboki głos, złagodzony lekkim niemieckim akcentem. – Czy pan doktor Jason Howard?

– Zgadza się – potwierdził Jason, prostując się na krześle.

Ciężko zbudowana postać wkroczyła do pokoju. Mężczyzna miał szeroką twarz o oczach przysłoniętych powiekami, szeroki nos i kwadratowe zęby. Włosy miał ciemne, z czerwonym połyskiem.

– Jestem detektyw Michael Curran, Wydział Zabójstw. – Wyciągnął szeroką, pokrytą szorstką skórą dłoń.

Jason uścisnął ją, zdenerwowany nagłym pojawieniem się wywiadowcy w cywilu. Uświadomił sobie, że oczy detektywa szacują go od twarzy do stóp i z powrotem.

– Komisarz Mario doniósł, że był pan razem z ofiarą – zagaił detektyw Curran, siadając na krześle.

– Prowadzi pan śledztwo w sprawie śmierci Hayesa?

– Po prostu rutynowe badania – stwierdził Curran. – To raczej dramatyczna scena, zgodnie z opisem komisarza Mario. Nie chcę, żeby sierżant siedział mi na karku, jeśli zostaną jakieś pytania na później.

– Och, rozumiem – odparł Jason.

W rzeczywistości pojawienie się detektywa Currana przypomniało mu, że Hayes upierał się, jakoby ktoś usiłował go zabić. Chociaż jego śmierć wyglądała raczej na naturalną tragedię, niż morderstwo, Jason uświadomił sobie, że częściowo to właśnie przerażenie w oczach ofiary skłoniło go do przybycia do kostnicy, aby sprawdzić przyczyny zgonu.

– W każdym razie – kontynuował Curran – muszę zadać rutynowe pytania. Czy pańskim zdaniem można było oczekiwać śmierci doktora Hayesa? To znaczy, czy był chory?

– Na nic, o czym bym wiedział – odparł Jason – chociaż, kiedy zobaczyłem go dziś po południu i potem znowu wieczorem, miałem wrażenie, że nie jest z nim zupełnie dobrze.

Ciężkie powieki detektywa Currana podniosły się nieco.

– Co ma pan na myśli?

– Wyglądał okropnie. A kiedy zwróciłem mu na to uwagę, przyznał, że nie czuje się dobrze.

– Jakie były objawy? – dopytywał się policjant. Wyjął niewielki notes.

– Zmęczenie, zaburzenia żołądkowe, dolegliwości stawów. Pomyślałem, że może ma gorączkę, ale nie byłem pewien.

– Co pan sądzi o tych symptomach?

– Zaniepokoiły mnie – przyznał Jason. – Powiedziałem mu, że może byłoby lepiej, żebyśmy spotkali się w moim gabinecie, gdzie mógłbym zrobić kilka testów. On jednak nalegał, żebyśmy zobaczyli się poza szpitalem.

– Dlaczego?

– Nie jestem pewien.– Jason przeszedł do opisu tego, co było prawdopodobnie paranoją Hayesa i do jego stwierdzeń o dokonaniu przełomowego odkrycia.

Zanotowawszy to wszystko, Curran podniósł wzrok. Zdawał się być bardziej zaniepokojony.

– Co pan rozumie przez „paranoję”?

– Powiedział, że ktoś go śledzi i pragnie śmierci jego i jego syna.

– Czy powiedział, kto?

– Nie – zaprzeczył Jason. – Szczerze mówiąc, myślałem, że ma urojenia. Zachowywał się dziwnie. Przypuszczam, że był bliski zdekompensowania się.

– Zdekompensowania?

– Załamania nerwowego.

– Rozumiem – mruknął Curran, wracając do swojego notatnika. Jason obserwował go podczas pisania. Policjant miał szczególny zwyczaj oblizywania końca ołówka w przerwach między zdaniami.

W tym momencie w drzwiach pojawiła się kolejna postać. Kobieta obeszła stół i znalazła się po prawej stronie Jasona. Zarówno lekarz, jak i detektyw, poderwali się na nogi. Nowo przybyła była drobna i niewysoka. Jej głos, którego siła kontrastowała z jej wymiarami, wypełnił niewielkie pomieszczenie.

– Proszę usiąść – poleciła, uśmiechając się do Currana, którego najwidoczniej znała.

Jason ocenił ją na ponad trzydzieści lat. Miała drobne, delikatne rysy, a wysoko wygięte brwi nadawały jej niewinny wygląd. Nosiła ciemną, skromną sukienkę z koronkowym kołnierzykiem. Jason miał kłopoty z powiązaniem jej wyglądu ze stanowiskiem jednego z lekarzy sądowych miasta Bostonu.

– O co chodzi? – zapytała, przechodząc od razu do rzeczy.

Wokół jej oczu widniały ciemne obwódki i Jason zgadywał, że pracowała tego dnia od wczesnego ranka.

Detektyw Curran odchylił krzesło i zaczął huśtać się na jego dwóch nogach.

– Nagły zgon lekarza w restauracji na North End. Widać było, że zwymiotował ogromną ilość krwi...

– Wykrztusił, byłoby lepszym określeniem – przerwał Jason.

– Zatem jak to było? – zapytał detektyw, opadając wraz z krzesłem z głośnym stuknięciem. Oblizał koniec ołówka, żeby dokonać poprawki.

– Wymioty oznaczałyby, że krew pochodziła z układu pokarmowego – wyjaśnił Jason. – Ta krew wyraźnie płynęła z płuc. Była jasnoczerwona i pienista.

– Pienista! Podoba mi się to słowo – zauważył Curran. Pochylił się nad notesem, korygując zapiski.

– Przypuszczam, że to była krew tętnicza – upewniła się doktor Danforth.

– Tak uważam – potwierdził Jason.

– Co oznacza...? – dopytywał się Curran.

– Prawdopodobnie pęknięcie aorty – udzieliła odpowiedzi doktor Danforth. Trzymała ręce na kolanach, jakby była na popołudniowej herbatce. – Aorta jest głównym naczyniem, które opuszcza serca – dodała na użytek Currana. – Niesie utlenowaną krew do całego organizmu.

– Dziękuję – rzekł policjant.

– Wygląda na raka płuc albo tętniak – dorzuciła pani doktor. – Tętniak jest nieprawidłowym poszerzeniem naczynia krwionośnego.

– Jeszcze raz dziękuję – powtórzył policjant. – To takie pomocne, kiedy ludzie wiedzą, że jestem laikiem.

Jasonowi w nagłym przebłysku przypomniał się Peter Falk w roli detektywa Columbo. Był całkiem pewny, że Curran nie jest laikiem.

– Zgodzi się pan, doktorze? – zapytała Danforth, patrząc prosto na Jasona.

– Głosowałbym za rakiem płuca – odpowiedział Jason. – Hayes był nałogowym palaczem.

– To zwiększa prawdopodobieństwo.

– Żadnych możliwości przestępstwa? – dopytywał się Curran, spoglądając na panią patolog spod swoich ciężkich powiek.

Doktor Danforth zaśmiała się krótko.

– Jeśli diagnoza jest taka, jak przypuszczam, jedyne przestępstwo, wchodzące w grę, byłoby popełnione przez Stwórcę – albo przemysł tytoniowy.

– Tak właśnie myślałem – potwierdził Curran, zatrzaskując notatnik i chowając ołówek do kieszeni.

– Czy zamierza pani dokonać autopsji teraz? – spytał Jason.

– Dobry Boże, nie – zaprotestowała doktor Danforth. – Jeśli byłyby jakieś naglące powody, mogłabym. Ale nie ma. Zrobimy to zaraz z samego rana. Będziemy mieć jakieś wyniki do dziesiątej trzydzieści, czy coś kolo tego, jeśli chciałby pan zadzwonić w tej sprawie.

Curran oparł ręce na stole, jakby miał wstawać. Zamiast tego, powiedział:

– Doktor Howard twierdzi, że zmarły uważał, że ktoś próbuje go zabić. Mam rację, doktorze?

Jason skinął głową.

– Zatem...– zaczął Curran. – Czy mogłaby pani mieć to na względzie, dokonując sekcji?

– Dobrze – zgodziła się doktor Danforth. – Mamy szeroko otwarte oczy we wszystkich przypadkach, które badamy. To nasza praca. Teraz, jeśli panowie mi wybaczą, chciałabym pojechać do domu. Nie miałam nawet okazji zjeść obiadu.

Jason poczuł lekką falę nudności. Zastanawiał się, jak Margaret Danforth mogła odczuwać głód po spędzeniu dnia na krojeniu trupów. Curran powiedział do niego dokładnie to samo, kiedy schodzili na Parter. Zaofiarował Jasonowi podwiezienie, ale ten odrzekł, że oczekuje na przyjaciela. Właśnie, gdy to mówił, drzwi prowadzące na ulicę otworzyły się i weszła Shirley.

– Niezły przyjaciel – szepnął Curran i mrugnął, wychodząc.

Jeszcze raz Shirley zjawiła się jak fatamorgana. Na przyjęcie założyła czerwoną, obcisłą jedwabną sukienkę, ściągniętą szerokim, czarnym skórzanym pasem. Jej wygląd, silnie przypominający o życiu i witalności, stanowił tak wyraźny kontrast z brudną trupiarnią, że Jason poczuł nieodparty przymus zabrania jej stąd jak najszybciej, zanim dotknie ją jakaś diabelska siła. Ona jednak oparła się temu pragnieniu. Objęła go ramionami i przycisnęła jego głowę do siebie w szczerym odruchu współczucia. Jason zmiękł. Własna reakcja zaskoczyła go. Stwierdził, że walczy z łzami jak młodzieniaszek. To było krępujące.

Odchyliła się do tyłu i spojrzała mu w oczy. Zdobył się na krzywy uśmieszek.

– Co za dzień – jęknął.

– Co za dzień! – zgodziła się. – Są jakieś powody, dla których musisz tu zostać?

Jason potrząsnął głową.

– Dobrze, zabieram cię do domu – oznajmiła wyprowadzając go na zewnątrz, gdzie jej BMW stało zaparkowane w niedozwolonym miejscu. Wsiedli i samochód ruszył.

– Dobrze się czujesz? – zapytała Shirley, kiedy jechali Massachusetts Avenue.

– Teraz dużo lepiej – Jason popatrzył na profil Shirley, oświetlany błyskami miejskich świateł. – Jestem po prostu przygnieciony tymi wszystkimi zgonami. Muszę lepiej pracować.

– Jesteś zbyt twardy dla siebie. Nie możesz brać odpowiedzialności za wszystkich. Poza tym, Hayes nie był twoim pacjentem.

– Wiem.

Jechali przez chwilę w milczeniu. Potem kobieta odezwała się.

– Sprawa Hayesa to tragedia. Był bliski geniuszu i nie mógł mieć więcej niż czterdzieści pięć lat.

– Miał tyle lat, co ja – odparł Jason. – Był w mojej grupie na studiach medycznych.

– Nie wiedziałam – zdziwiła się Shirley. – Wyglądał na dużo starszego.

– Zwłaszcza ostatnio – potwierdził Jason.

Minęli filharmonię. Skończył się właśnie jakiś koncert i mężczyźni w czarnych krawatach wychodzili na wejściowe schody.

– Co miał do powiedzenia anatomopatolog? – spytała Shirley.

– Prawdopodobnie nowotwór. Ale nie zamierzają zrobić sekcji wcześniej, niż jutro rano.

– Sekcji? Kto dał zgodę?

– Nie jest potrzebna, jeśli lekarz sądowy uważa, że są jakieś niejasności co do zgonu.

– Ale jakie niejasności? Powiedziałeś, że ten człowiek miał zawał.

– Nie powiedziałem, że to był zawał. Powiedziałem, że to było coś w tym rodzaju. Z pewnością istnieje przepis, nakazujący im przeprowadzenie badania pośmiertnego w każdym przypadku nieoczekiwanej śmierci. Detektyw właściwie mnie przesłuchiwał.

– Wygląda to na marnotrawienie pieniędzy podatników – stwierdziła Shirley, kiedy skręcali w lewo w Beacon Street.

– Dokąd jedziemy? – zapytał raptem Jason.

– Zabieram cię ze sobą do domu. Moi goście nadal tam będą. Dobrze ci to zrobi.

– Nie ma mowy – sprzeciwił się mężczyzna. – Nie jestem w towarzyskim nastroju.

– Na pewno? Nie chcę, żebyś to przeżuwał. Ci ludzie zrozumieją.

– Proszę – nalegał. – Nie mam siły do rozmowy. Po prostu potrzebuję snu. Poza tym, popatrz na mnie, jestem ruiną.

– W porządku, jeśli tak to traktujesz – zgodziła się Shirley. Skręciła w lewo w następną przecznicę, potem znowu w lewo w Commonwealth Avenue, kierując się w stronę Beacon Hill. Po chwili milczenia, odezwała się: – Obawiam się, że śmierć Hayesa będzie dużym ciosem dla GHP. Liczyliśmy, że dostarczy jakichś interesujących wyników. Skutki będą szczególnie ciężkie dla mnie, jako że jestem odpowiedzialna za zatrudnienie.

– Zatem zastosuj się do jednej ze swoich własnych rad – rzekł Jason. – Nie możesz brać na siebie odpowiedzialności za stan jego zdrowia.

– Wiem. Ale spróbuj to powiedzieć na zebraniu rady nadzorczej.

– W takim razie przypuszczam, że powinienem ci powiedzieć. Jest więcej złych wieści. Okazuje się, że Hayes wierzył, że dokonał prawdziwie przełomowego odkrycia. Coś niezwykłego. Wiesz coś o tym?

– Absolutnie nic – Shirley była widocznie poruszona. – Powiedział ci, co to było?

– Niestety, nie – stwierdził Jason. – A ja nie byłem pewny, czy mam mu wierzyć, czy nie. Zachowywał się dość dziwacznie, oględnie mówiąc; oświadczył, że ktoś chce go zabić.

– Myślisz, że miał załamanie nerwowe?

– Przeleciało mi to przez głowę.

– Biedny człowiek. Jeśli naprawdę coś odkrył, GHP poniesie Podwójną stratę.

– Ale jeśli dokonał jakiegoś ważnego odkrycia, czy nie będziecie mogli dojść, co to jest?

– Najwyraźniej nie znałeś doktora Hayesa. To był niezwykle skryty człowiek, pod względem osobistym i zawodowym. Połowę z tego, co wiedział, przechowywał w głowie.

Minęli Boston Garden, potem okrężną drogą skierowali się do Beacon Hill, willowej enklawy domów o ceglanych frontonach w centrum Bostonu, gdzie jednokierunkowe uliczki czyniły jazdę koszmarem.

Przeciąwszy Charles Street Shirley wjechała w Mt. Vernon i wydostała się na brukowany Louisburg Square. Kiedy Jason postanowił porzucić podmiejski żywot i spróbować miasta, szczęście uśmiechnęło się do niego. Znalazł apartament z jedną sypialnią, z widokiem na plac, w wielkiej kamienicy, której właściciel zostawił sobie część budynku, ale rzadko tam mieszkał. Dla Jasona była to doskonała lokalizacja, gdyż mieszkanie łączyło się z prawdziwym miejskim skarbem – miejscem do parkowania.

Jason wysiadł z samochodu i wsadził głowę przez otwarte okienko.

– Dziękuję za podwiezienie. To wiele znaczyło. – Wyciągnął rękę i ścisnął Shirley za ramię.

Dziewczyna nagle chwyciła go za krawat i przyciągnęła jego głowę do swojej. Pocałowała go mocno, dodała gazu i zniknęła.

Jason stał przy krawężniku w smudze światła rzucanego przez latarnię i obserwował ją, znikającą w Pinckney Street. Odwracając się do drzwi, poszukał w kieszeni kluczy. Był zadowolony, że weszła w jego życie i pierwszy raz uświadomił sobie, że istnieje między nimi możliwość prawdziwego związku.

ROZDZIAŁ TRZECI

To nie była dobra noc. Za każdym razem, kiedy Jason zamykał oczy, widział dziwny wyraz twarzy Hayesa tuż przed tragedią i wciąż od nowa doświadczał uczucia bezsilności, obserwując, jak życie ucieka z naukowca wraz z krwią, płynącą z jego ust.

Scena ta prześladowała lekarza w drodze do pracy, aż przypomniał sobie coś, o czym zapomniał powiedzieć zarówno Curranowi, jak i Shirley. Hayes stwierdził, że jego odkrycie nie jest już tajemnicą i że zostało wykorzystane. Cokolwiek by to znaczyło, jadąc do GHP Jason postanowił zadzwonić do detektywa, ale kiedy tylko wszedł do budynku został wezwany bezpośrednio do oddziału kardiologicznego.

Brian Lennox miał się dużo gorzej. Po krótkim badaniu Jason uświadomił sobie, że niewiele już może zrobić. Nawet konsultacja kardiologiczna, której zażądał dzień wcześniej, nie dawała podstaw do optymizmu, chociaż Harry Sarnoff zaplanował pilną koronarografię na dzisiejszy ranek. Jedyną nadzieją było to, że może chirurgia będzie mogła coś pomóc.

Na zewnątrz izolatki Briana, pielęgniarka zapytała:

– Jeśli Lennox się zatrzyma, chce pan, żeby go reanimować? Zdaje się, że nawet nerki nie są wydolne.

Jason nienawidził takich decyzji, ale odparł stanowczo, że życzy sobie, aby ten człowiek był reanimowany przynajmniej do momentu, kiedy otrzymają wyniki badania koronarograficznego.

Reszta obchodu była również przygnębiająca. Pacjenci cukrzycowi, z których każdy miał powikłania wielosystemowe, czuli się bardzo źle. Dwóch z nich było w stadium niewydolności nerek, a trzeci był nią zagrożony. Na domiar złego u żadnego z nich dolegliwości te nie były powodem przyjęcia do szpitala. Niewydolność nerek rozwinęła się wtedy, gdy Jason leczył ich inne schorzenia.

Dwóch pacjentów z białaczką wbrew oczekiwaniom niemal nie reagowało na leczenie. Obaj znajdowali się w ciężkim stanie kardiologicznym, chociaż zostali przyjęci z powodu objawów oddechowych. U dwójki chorych na AIDS nastąpiło bardzo wyraźne pogorszenie. Jedynymi pacjentkami w dobrym stanie były dwie młode dziewczyny z zapaleniem wątroby. Ostatnim badanym był trzydziestopięcioletni mężczyzna przyjęty na badanie zastawek serca. W dzieciństwie przechodził rzut gorączki reumatycznej. Na szczęście jego stan nie uległ zmianie.

Przychodząc do swojego biura Jason musiał być niewzruszony wobec Klaudii. Wiadomości o śmierci Hayesa rozeszły się już po całym kompleksie GHP i sekretarka wychodziła z siebie z ciekawości. Jason oświadczył jej, że nie zamierza o tym rozmawiać. Nalegała. Kazał jej opuścić gabinet. Potem przeprosił ją i przedstawił w skrócie przebieg wydarzeń. Przed dziesiątą trzydzieści miał przygnębiający telefon od Sarnoffa. Tętnice wieńcowe Briana Lennoxa przedstawiały się dużo gorzej, ale nie było w nich ogniskowych zwężeń. Innymi słowy, w szybkim tempie wypełniały się równomiernie blaszkami miażdżycowymi i nie było żadnej szansy na operację. Sarnoff stwierdził, że nigdy nie widział tak gwałtownego postępu i prosił Jasona o pozwolenie na opisanie tego przypadku. Lekarz odparł, że nie ma nic przeciwko temu.

Po rozmowie z Sarnoffem Jason na kilka minut zamknął się w pokoju. Kiedy poczuł się emocjonalnie przygotowany, zadzwonił na oddział intensywnej opieki kardiologicznej i poprosił pielęgniarkę, zajmującą się Brianem Lennoxem. Kiedy podeszła do telefonu, omówił z nią wyniki koronarografii. Zdecydował, że Brian Lennox nie powinien podlegać reanimacji. Przy braku jakiejkolwiek nadziei cierpienie tego człowieka nie powinno być przedłużane. Zgodziła się. Po odłożeniu słuchawki wpatrywał się w aparat. Momenty takie, jak ten, kazały mu się zastanawiać, dlaczego w ogóle poszedł na medycynę.

W porze lunchu Jason postanowił osobiście sprawdzić wyniki autopsji Hayesa. W dziennym świetle kostnica nie była już tak niesamowitym miejscem – raczej jeszcze jednym starzejącym się, popadającym w ruinę, niezbyt czystym budynkiem. Nawet egipskie motywy architektoniczne były bardziej śmieszne, niż przytłaczające. Mimo wszystko Jason unikał jednak sali, w której przechowywano ciała i skierował się prosto do ciasnego biura Margaret Danforth, tuż obok biblioteki. Siedziała przygarbiona nad biurkiem, zajadając coś, co wyglądało na Big Maca. Gestem zaprosiła go do wejścia, uśmiechając się.

– Witam.

– Przepraszam, że jestem natrętny – zaczął Jason, siadając. Jeszcze raz zdumiał się, jak drobna i kobieca wydawała się Margaret w porównaniu ze swoją pracą.

– Nie jest pan – odparła. – Zrobiłam sekcję doktora Hayesa dziś rano. – Odchyliła się na oparcie krzesła, które skrzypnęło cicho. – Była mała niespodzianka. To nie był rak.

– Co w takim razie?

– Tętniak. Tętniak aorty, który pękł do drzewa oskrzelowego. Ten człowiek nigdy nie chorował na kiłę?

Jason pokręcił głową.

– Nic mi o tym nie wiadomo. Raczej bym w to wątpił.

– Cóż, to wygląda dziwnie – stwierdziła Margaret. – Nie ma pan nic przeciwko temu, żebym skończyła jeść? Za kilka minut mam następną autopsję.

– Ależ nic – odrzekł Jason, zastanawiając się, jak kobieta może jeść. Jego własny żołądek trochę się buntował. W całym budynku unosił się lekki rybi odór. – Co jest takie dziwne?

Margaret przeżuła kęs, potem przełknęła.

– Aorta była krucha, trochę serowata. Podobnie tchawica. Nigdy nie widziałam nic podobnego, z wyjątkiem jednego faceta, którego sekcjonowałam i który miał sto czternaście lat. Uwierzy pan? Opisano to w „The Globe”. Miał czterdzieści cztery lata, kiedy zaczęła się pierwsza wojna światowa. Zdumiewające.

– Kiedy będziecie mieli wyniki badań mikroskopowych?

Margaret zrobiła gest zakłopotania.

– Za dwa tygodnie – odparła. – Nie mamy funduszy na zatrudnienie wystarczającej liczby personelu. Zrobienie preparatów trwa tylko chwilę.

– Gdyby mogła mi pani przekazać jakieś próbki, mógłbym dać je do opracowania naszej patologii.

– Musimy zrobić to sami. Jestem pewna, że pan to rozumie.

– Nie chciałem sugerować zrobienia tego za was – tłumaczył Jason. – Chciałem powiedzieć, że my możemy zrobić to także. To oszczędziłoby trochę czasu.

– Dlaczego nie? – Wstając, Margaret ugryzła następny potężny kęs hamburgera i gestem poprosiła Jasona, żeby poszedł za nią. Schodami wspięli się na piętro, gdzie mieściła się sala sekcyjna.

Było to długie, czworokątne pomieszczenie, z czterema stołami z nierdzewnej stali, stojącymi prostopadle do dłuższej ściany. Wypełniał je silny zapach formaliny i innych płynów o nieodgadnionym składzie. Dwa stoły były zajęte, pozostałe dwa właśnie czyszczono. Margaret, świetnie tu zadomowiona, podprowadziła Jasona do zlewu, kończąc jednocześnie jeść hamburgera. Przejrzała pewną liczbę butelek na próbki, zamkniętych plastikowymi zakrętkami, i wybrała kilka. Potem, z każdej kolejno, wyławiała zawartość, umieszczała ją na desce i odkrawała kawałek próbki ostrzem, podobnym do typowego kuchennego noża. Następnie przygotowała nowe naczynia, oznaczyła je, napełniła formaldehydem i umieściła w nich odpowiednie próbki. W końcu zapakowała je w brązową papierową torbę, którą wręczyła Jasonowi. Wszystko to zostało wykonane z rzucającą się w oczy wprawą.

W szpitalu Jason poszedł do zakładu patologii, gdzie znalazł doktora Jacksona Madsena, pochylonego nad mikroskopem. Doktor Madsen, wysoki chudy mężczyzna, który mając sześćdziesiątkę nadal z dumą brał udział w maratonach, wyraził mu współczucie z powodu incydentu z Hayesem.

– Nic się tu nie ukryje – trochę kwaśno skomentował Jason.

– To oczywiste – odparł Jackson. – Socjologicznie szpital jest jak małe miasteczko. Trzęsie się od plotek. – Zerkając na brązową papierową torbę dodał: – Masz coś dla mnie?

– W pewnym sensie – Jason przeszedł do wyjaśnień, skąd pochodzi materiał i dodał, że ponieważ zabarwienie preparatów w miejskim laboratorium trwa dwa tygodnie, zastanawiał się, czy Jackson nie miałby nic przeciwko opracowaniu ich w laboratorium GHP.

– Z przyjemnością – odparł patolog, biorąc torbę. – Przy okazji, chciałbyś poznać wyniki sekcji Harringa?

Jason przełknął ślinę.

– Oczywiście.

– Pęknięcie serca. Pierwszy przypadek, jaki widziałem od lat. Otworzyła się lewa komora. Okazało się, że większa część serca objęta była zawałem, a kiedy je sekcjonowałem, miałem wrażenie, że wszystkie naczynia wieńcowe są zajęte. Ten człowiek miał najcięższą chorobę wieńcową, jaką widziałem od lat.

Oto nasze cudowne testy profilaktyczne, pomyślał Jason. Poczuł chęć usprawiedliwienia się. Wyjaśnił Jacksonowi, że przejrzał kartę Harringa i nie mógł znaleźć żadnych oznak zbliżającej się katastrofy w EKG, zrobionym zaledwie miesiąc przed śmiercią pacjenta.

– Lepiej sprawdź swoje maszyny – poradził Jackson. – Mówię ci, serce tego człowieka wyglądało bardzo źle. Skrawki mikroskopowe powinny być gotowe jutro, jeśli cię to interesuje.

Idąc do siebie Jason rozważał uwagę Jacksona. Pomysł o uszkodzeniu elektrokardiografu nie przyszedł mu wcześniej do głowy. Zanim jednak dotarł do swojego gabinetu, odrzucił tę koncepcję. Było zbyt wiele metod sprawdzenia, czy aparat do EKG funkcjonuje prawidłowo. Ponadto do zrobienia zapisu w spoczynku i EKG wysiłkowego użyto dwóch różnych urządzeń. Jednak myśląc o tym, uświadomił sobie, że przy przyjmowaniu do pracy w GHP również Hayes został poddany kompletnemu badaniu lekarskiemu. Każdy temu podlegał.

Po przekazaniu przez Klaudię wiadomości o telefonach, Jason poprosił ją, żeby sprawdziła, czy doktor Alvin Hayes miał kartę pacjenta. Chciał ją zobaczyć. Sam, unikając Sally, poszedł na radiologię. Z pomocą jednej z sekretarek zlokalizował teczkę Alvina Hayesa. Jak się tego spodziewał, zawierała rutynowe prześwietlenie klatki piersiowej, zrobione przed sześcioma miesiącami. Spojrzał na nie pospiesznie. Potem, uzbrojony w negatyw, odszukał jednego z czterech zatrudnionych tam radiologów. Milton Perlman, lekarz, opuszczał właśnie pokój fluoroskopowy, kiedy Jason złapał go za guzik i opisał śmierć Hayesa i wyniki autopsji, wręczając mu zdjęcie klatki piersiowej. Milton zabrał kliszę z powrotem do swojego gabinetu, umieścił ją w negatoskopie i włączył światło. Oglądał rentgen przez całą minutę, zanim oddał go Jasonowi.

– Zero tętniaka – stwierdził. Pochodził z Zachodniej Virginii i lubił mówić tak, jakby dopiero wczoraj opuścił farmę. – Aorta wygląda normalnie, bez zwapnień.

– Jak to możliwe? – dopytywał się Jason.

– Musi tak być. – Milton sprawdził nazwisko i numer oddziału na negatywie. – Przypuszczam, że zawsze istnieje jakaś szansa pomylenia nazwiska, ale wątpię w to. Jeśli ten człowiek zmarł z powodu tętniaka, to rozwinął się on w ciągu ostatniego miesiąca.

– Nigdy nie słyszałem o takim przypadku.

– Co mogę powiedzieć? – Milton rozłożył ręce.

Jason wrócił do swojego gabinetu, rozmyślając nad tym problemem. Tętniak mógł się szybko powiększyć, zwłaszcza, jeśli u ofiary występowało połączenie choroby naczyniowej i wysokiego ciśnienia tętniczego, ale kiedy badano Hayesa jego ciśnienie krwi i tony serca były, tak jak się spodziewał, prawidłowe. Jason uświadamiał sobie, że przy braku jakichkolwiek oznak choroby naczyniowej niewiele mógł w tym momencie zrobić, poza czekaniem na wyniki badań mikroskopowych. Może Hayes zaraził się jakąś dziwną infekcją, która zaatakowała jego naczynia krwionośne, włączając w to aortę. Po raz pierwszy Jason zastanowił się, czy nie obserwują właśnie początku nowej i groźnej choroby.

Zmieniwszy marynarkę na biały fartuch, opuścił gabinet, dosłownie zderzając się z Sally.

– Wypadłeś z harmonogramu! – zbeształa go.

– Jeszcze coś nowego? – odparł Jason, kierując się do pokoju badań A.

Przez połączenie ciężkiej pracy i odrobiny szczęścia nadrobił zaległości, mieszcząc się w rozkładzie. Szczęście polegało na tym, że nie miał żadnych nowych pacjentów, którzy wymagaliby pełnego opracowania, ani starych pacjentów z nowymi dolegliwościami. O trzeciej była nawet przerwa. Ktoś odwołał wizytę.

Przez całe popołudnie Jason nie mógł przestać myśleć o sprawie Hayesa. Korzystając z nieoczekiwanej wolnej chwili pobiegł na szóste piętro, do laboratorium badawczego Hayesa. Pomyślał, że może jego asystentka będzie wiedziała, czy wielki przełom, o którym zmarły wspominał, miał jakieś realne podstawy.

Zaraz po wyjściu z windy Jason poczuł się jak w innym świecie. Jedną z zachęt dla Hayesa, aby rozpoczął pracę w GHP, było wybudowanie mu nowego laboratorium, które zajmowało większą część szóstego piętra.

Umeblowanie położonego obok windy hallu stanowiły komfortowe skórzane fotele, puszyste dywany, a nawet wielka przeszklona szafa biblioteczna, zapełniona ostatnimi pracami na temat biologii molekularnej. Za tym salonem recepcyjnym znajdował się schludny pokój, gdzie, jak oczekiwano, goście powinni włożyć białe fartuchy i ochraniacze na buty. Jason spróbował pchnąć drzwi. Były otwarte, więc wszedł.

Włożył fartuch i ochraniacze i nacisnął klamkę wewnętrznych drzwi. Jak się spodziewał, były zamknięte na klucz. Obok futryny umieszczono przycisk dzwonka. Nacisnął go i czekał. W nadprożu zamigotała czerwona lampka kamery telewizyjnej wewnętrznego systemu obserwacji. Drzwi zabrzęczały, otwierając się, i Jason wszedł.

Laboratorium dzieliło się na dwie główne sekcje. Pierwsza, wykonana z białych tafli termoodpornego tworzywa i białej glazury, obejmowała dużą salę centralną i kilka gabinetów po jednej stronie. Przy zamontowanym na suficie oświetleniu jarzeniowym efekt był oślepiający. Pomieszczenie wypełniała wyrafinowana aparatura, której większości Jason nie rozpoznawał. Zamknięte stalowe drzwi oddzielały pierwszą część od drugiej. Napis obok drzwi głosił: ZWIERZĘTARNIA I INKUBATORY BAKTERII. WSTĘP WZBRONIONY!

Przy jednym z szerokich stołów laboratoryjnych siedziała jasna blondynka, którą Jason widział przy kilku okazjach w szpitalnej kafeterii. Miała ostre rysy, trochę orli nos, a jej włosy były ciasno ściągnięte do tyłu we francuski węzeł. Jason widział, że miała czerwone oczy, jakby płakała.

– Przepraszam, jestem doktor Jason Howard – przedstawił się, wyciągając rękę. Uścisnęła ją. Miała chłodną skórę.

– Helene Brennquivist – odpowiedziała z lekkim skandynawskim akcentem.

– Czy ma pani chwilę czasu?

Helene nie odpowiedziała. Zamiast tego, zamknęła notes i odsunęła stos szalek Petriego.

– Chciałbym zadać kilka pytań – ciągnął Jason. Stwierdził, że kobieta ma niesamowitą zdolność zachowania obojętnego wyrazu twarzy.

– To jest, czy raczej było, laboratorium doktora Hayesa? – zapytał, krótkim machnięciem wskazując otoczenie.

Skinęła głową.

– I – jak przypuszczam – pracowała pani z nim?

Kolejne skinięcie głową, mniej wyraźne, niż poprzednio. Jason miał wrażenie, że wzbudził już w swojej rozmówczyni gotowość do obrony.

– Przyjmuję, że słyszała już pani złe wieści o doktorze Hayesie – powiedział. Tym razem zamrugała, a Jasonowi wydawało się, że dostrzegł błysk łez.

– Byłem z doktorem, kiedy umarł – wyjaśnił Jason, obserwując uważnie Helene. Z wyjątkiem wilgotnych oczu wydawała się dziwnie pozbawiona uczuć i Jason zastanawiał się, czy była to forma żalu. – Tuż przed śmiercią powiedział mi, że dokonał znaczącego odkrycia naukowego...

Jason pozwolił, by jego uwaga zawisła w powietrzu, mając nadzieję na jakąś właściwą odpowiedź. Nie było żadnej. Helene ledwie odwzajemniła jego spojrzenie.

– Czy tak było? – zapytał, pochylając się do przodu.

– Nie wiedziałam, że skończył pan mówić – odezwała się Helene. – To nie było pytanie, rozumie pan.

– Faktycznie – przyznał Jason. – Miałem tylko nadzieję, że Pani odpowie. Nadal wierzę, że wie pani, o czym mówił doktor Hayes.

– Obawiam się, że nie. Inni ludzie z administracji już tu byli, zadając mi te same pytania. Niestety, nie mam pojęcia, do czego mogła się odnosić uwaga doktora Hayesa.

Jason wyobraził sobie, że odwiedzenie Helene było pierwszą czynnością Shirley dziś rano.

– Jest pani jedyną osobą, oprócz doktora Hayesa, która pracuje w tym laboratorium?

– Tak – potwierdziła kobieta. – Mieliśmy sekretarkę, ale doktor Hayes zwolnił ją trzy miesiące temu. Uważał, że za dużo mówi.

– Obawiał, się, że o czym będzie mówić?

– O niczym i o wszystkim. Doktor Hayes wyjątkowo dbał o dyskrecję. Zwłaszcza w zakresie swojej pracy.

– Tego właśnie wszędzie się dowiaduję – przytaknął Jason. Jego początkowe wrażenie, że Hayes stawał się paranoikiem, zdawało się potwierdzać. Nalegał jednak: – Co dokładnie pani robi, panno Brennquivist?

– Jestem biologiem molekularnym. Jak doktor Hayes, ale daleko mi do jego możliwości. Używam technik rekombinacji DNA, żeby zmienić bakterie E. coli w ten sposób, by produkowały różne proteiny, którymi interesował się doktor Hayes.

Jason skinął głową, jakby zrozumiał. Słyszał termin „rekombinowane DNA”, ale miał tylko niejasne pojęcie, co on naprawdę znaczy. Odkąd ukończył medycynę, na tym polu dokonała się prawdziwa rewolucja naukowa. Jedną rzecz pamiętał jednak dokładnie, a były to obawy, że badania nad rekombinowanym DNA mogą doprowadzić do wyprodukowania bakterii zdolnych spowodować nowe i nieznane choroby. Mając świeżo w pamięci nagłą śmierć Hayesa, zapytał:

– Czy wyhodowaliście jakieś nowe, potencjalnie niebezpieczne szczepy?

– Nie – odparła bez wahania Helene.

– Jak może być pani taka pewna?

– Z dwóch powodów. Przede wszystkim, to ja robiłam całą pracę przy rekombinowanych bakteriach, a nie doktor Hayes. Po drugie, używamy linii bakterii E. coli, które nie mogą rosnąć poza laboratorium.

– Aha – rzekł Jason, zachęcająco kiwając głową.

– Doktor Hayes interesował się wzrostem i dojrzewaniem. Spędził większość czasu izolując z osi podwzgórzowo-przysadkowej czynniki wzrostu, odpowiedzialne za dojrzewanie i rozwój płciowy. Czynniki wzrostu są białkami. Jestem pewna, że pan wie o tym.

– Oczywiście – przytaknął Jason. Co za szczególna kobieta, pomyślał. Z początku konwersacja przypominała wyrywanie zębów. Teraz, kiedy jego rozmówczyni znalazła się na gruncie naukowym, okazała się niezwykle wymowna.

– Doktor Hayes dawał mi jakieś białko, a ja miałam wyprodukować je przy pomocy technik rekombinacji DNA. To jest właśnie to, czym się tu zajmuję. – Odwróciła się do stosu szalek Petriego i podniosła jedną, zdejmując pokrywkę. Podała szalkę Jasonowi. Na powierzchni widniały białawe kępki kolonii bakteryjnych.

Helene odłożyła szalkę na właściwe miejsce.

– Doktora Hayesa fascynowało włączanie i wyłączanie genów, równowaga pomiędzy represją i ekspresją i rola białek represorowych, które łączą się z DNA. Używał genu hormonu wzrostu jako prototypu. Chciałby pan zobaczyć jego ostatnią mapę chromosomu 17?

– Jasne – zgodził się Jason, zmuszając się do uśmiechu.

W laboratorium zabrzmiał brzęczyk, na chwilę tłumiąc niskie buczenie sprzętu elektronicznego. Ekran na wprost Helene ożywił się, pokazując w przedsionku czworo ludzi i psa. Jason rozpoznał natychmiast dwoje z nich – Shirley Montgomery i detektywa Michaela Currana. Pozostali dwaj byli obcy.

– O, Boże – mruknęła Helene, sięgając ręką do przycisku otwierającego drzwi.

Jason wstał, kiedy nowo przybyli wchodzili do pomieszczenia. Shirley poczuła chwilowe zdumienie, widząc Jasona, ale spokojnie przedstawiła Helene detektywa Currana. Kiedy policjant zaczął ją wypytywać, Shirley wzięła Jasona pod ramię i poprowadziła go do najbliższego gabinetu, który musiał należeć do Hayesa. Ściany pokrywały fotografie, przedstawiające zbliżenia ludzkich genitaliów w poszczególnych stadiach anatomicznej ewolucji dojrzewania. Wszystkie były staranie oprawione w ramy z nierdzewnej stali.

– Interesująca dekoracja – mruknął Jason.

Shirley zachowywała się tak, jakby nie dostrzegała zdjęć. Jej zwykle spokojna twarz wyrażała obecnie niepokój i irytację.

– Ta sprawa wymyka się z rąk.

– Co masz na myśli? – zapytał Jason.

– Podobno ostatniej nocy policja dostała anonimową informację, że doktor Alvin Hayes handlował narkotykami. Przeszukali jego mieszkanie i znaleźli znaczną ilość heroiny, kokainy i gotówki. Teraz mają nakaz rewizji w laboratorium.

– Mój Boże! – Jason nagle zrozumiał obecność psa.

– A jakby tego było mało, stwierdzili, że mieszkał z jakąś kobietą, Carol Donner.

– To nazwisko brzmi znajomo – zauważył Jason.

– Cóż, nie powinno – powiedziała surowo Shirley. – Carol Donner jest erotyczną tancerką w Club Cabaret w Combat Zone.

– Zatem będę potępiony – zachichotał mężczyzna.

– Jason! – ucięła Shirley. – Tu nie ma nic do śmiechu.

– Ja się nie śmieję – zaprotestował. – Po prostu jestem zdumiony.

– Jeżeli uważasz, że ty jesteś zdumiony, to co powie rada dyrektorów? I pomyśleć, że nalegałam, żeby zatrudnić Hayesa. Już sama śmierć tego człowieka wystarczy. Wkrótce zacznie się koszmar z prasą.

– Co zamierzasz zrobić? – spytał Jason.

– Nie mam pojęcia – przyznała Shirley. – W tym momencie moja intuicja mówi mi, że im mniej robimy, tym lepiej.

– Co myślisz o przełomowym odkryciu Hayesa?

– Uważam, że ten człowiek fantazjował. Pomyśl o narkotykach i tancerce topless, na miłość boską!

Wściekła, wróciła do głównej sali laboratorium, gdzie detektyw Curran nadal pilnie indagował Helene. Pozostali dwaj mężczyźni z psem metodycznie przeszukiwali laboratorium. Jason obserwował ich przez pewien czas, potem przeprosił, tłumacząc się nadchodzącym końcem godzin pracy. Miał jeszcze garstkę pacjentów do zbadania, czekał go również obchód w szpitalu.

Jadąc do domu utwierdził się w przekonaniu, że Hayes był bliższy raczej załamania nerwowego, niż przełomu w nauce. Zatrzymał się przy bibliotece i wypożyczył cienki tom zatytułowany Rekombinowane DNA: wprowadzenie dla nienaukowców.

Ruch w godzinach szczytu był, jak zawsze w Bostonie, brutalną walką i kiedy Jason wysiadł z samochodu przed swoim domem czuł, jak zwykle, ulgę, że udało mu się wyjść z tego bez szwanku. Zaniósł teczkę do mieszkania i położył ją na biurku w małym gabinecie, którego okna wychodziły na plac. Bezlistne teraz wiązy wyglądały na tle nocnego nieba jak szkielety. Zmieniono już czas na zimowy i na zewnątrz panowała ciemność, chociaż była dopiero szósta czterdzieści pięć. Przebrawszy się w strój do joggingu Jason pobiegł w dół Mt. Vernon Street, przekroczył Storrow Drive po Arthur Fiedler Bridge i pobiegł wzdłuż rzeki Charles. Dotarł do Boston University Brigde zanim skręcił. W przeciwieństwie do okresu letniego było tam teraz niewielu biegaczy. W drodze powrotnej wstąpił do supermarketu i kupił trochę świeżych owoców, miejscowego tasergala, rzeczy potrzebne na sałatkę i butelkę kalifornijskiego chardonnay.

Jason lubił gotować i po wzięciu prysznicu przyrządził rybę, gotując ją z niewielką ilością czosnku i oliwy. Przyprawił sałatkę i wyciągnął wino z zamrażarki, gdzie włożył je, żeby się trochę zmroziło. Nalał sobie kieliszek. Kiedy wszystko było gotowe, zaniósł jedzenie na tacy do swojej pracowni. Tak przygotowany otworzył niewielką książeczkę o rekombinacji DNA i naszykował się na spędzenie nad nią wieczoru.

Pierwsza część książki była przypomnieniem ogólnych wiadomości. Jason wiedział dobrze, że kwas dezoksyrybonukleinowy, lepiej znany jako DNA, był molekułą w kształcie podwójnie plecionego, skręconego sznura. Zbudowany był z powtarzających się podjednostek, zwanych zasadami, które miały właściwość łączenia się w pary w bardzo specyficzny sposób. Poszczególne obszary DNA zwane były genami, a każdy gen związany był z produkcją specyficznego białka.

Jason czuł się zachęcony do dalszej lektury i pociągnął łyk wina. Książka była dobrze napisana i sprawiała, że przedmiot wykładu wydawał się jasny. Podobały mu się ciekawostki, jak to, że każda ludzka komórka zawiera cztery miliardy par zasad. Następna część książki zajmowała się bakteriami i faktem, że rozmnażają się one łatwo i gwałtownie. W ciągu kilku dni z pojedynczej komórki wyjściowej można otrzymać tryliony identycznych organizmów. Było to ważne, ponieważ w inżynierii genetycznej bakterie służyły jako adresaci małych kawałków DNA. „Obce” DNA było wbudowywane do własnego DNA bakterii, a potem, kiedy komórka ulegała podziałowi, odtwarzała oryginalne fragmenty. Bakterie z nowo wbudowanym DNA zwane były szczepem rekombinowanym, a nowa cząsteczka DNA była właśnie DNA rekombinowanym. Jak dotąd szło nieźle.

Jason zjadł trochę ryby i sałatki, popijając winem. Następny rozdział był nieco bardziej skomplikowany. Mówił o tym, jak geny w DNA sterują produkcją właściwych im białek. Pierwsza część opisywała powstawanie kopii fragmentu DNA w postaci cząsteczki, zwanej RNA przekaźnikowym. To RNA przekaźnikowe kierowało później produkcją proteiny w procesie, zwanym transkrypcją. Jason wypił jeszcze trochę wina. Ostatnia część rozdziału była szczególnie interesująca, jako że wyjaśniała skomplikowane mechanizmy włączania i wyłączania genów.

Wstawszy od biurka, Jason przeszedł przez salon do kuchni. Otworzył lodówkę i nalał sobie następny kieliszek. Z powrotem w gabinecie wyjrzał przez okno, obserwując światła po przeciwnej stronie placu w Zgromadzeniu Świętej Małgorzaty. Zawsze go zdumiewało, że w najmodniejszej willowej części Bostonu znajduje się klasztor; porzucić świat materialny, zostać mniszką i wyprowadzić się do Louisburga! Jason uśmiechnął się, otwierając ponownie swoją książkę o rekombinowanym DNA. Usiadłszy, jeszcze raz przeczytał część o mechanizmach czasowych ekspresji genów. Było to skomplikowane i fascynujące. Z książki wynikało, że odkryto mnóstwo białek, które spełniały rolę represorów funkcji genów. Proteiny te wiązały się z DNA lub powodowały jego skręcanie się, skrywając odpowiednie geny.

Jason zamknął książkę. Miał dość, jak na jeden wieczór. Poza tym rozdział o kontroli genów był tym, czego nieświadomie szukał. Czytając tę część przypomniał sobie uwagę Hayesa, że jego głównym przedmiotem zainteresowań jest to, „jak geny włączają się i wyłączają”. Helene powiedziała to samo innymi słowami.

Biorąc ze sobą wino Jason przeszedł do salonu. Z roztargnieniem pogładził kryształowe lichtarze nad kominkiem, pozwalając swoim myślom rozważać możliwości. Co mógł mieć na myśli Hayes, kiedy mówił, że dokonał przełomowego odkrycia? Na chwilę Jason odsunął myśl, że jego rozmówca cierpiał na urojenia wielkościowe. W końcu był światowej klasy badaczem i pracował zdumiewającą liczbę godzin. Była więc szansa, że mówił prawdę. Jeśli dokonał odkrycia, powinno ono dotyczyć włączania i wyłączania genów i prawdopodobnie wiązało się ze wzrostem i dojrzewaniem. Wspomnienie fotografii genitaliów zdominowało na chwilę umysł Jasona.

Z zadumy wyrwał go telefon. Dzwoniła przełożona pielęgniarek oddziału kardiologicznego.

– Brian Lennox zmarł właśnie. Miał terminalny epizod migotania komór, które przeszło w asystolię.

– Zaraz będę – odparł Jason. Odłożył słuchawkę i pomyślał o naukowym żargonie pielęgniarki, rozpoznając, że był to jej sposób obrony przed uczuciami. Raz jeszcze cień śmierci zawisł nad nim jak złowroga chmura.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Radiowy budzik wyrzucił Jasona z łóżka. Poprzedniego dnia wzmocnił siłę głosu, obawiając się zaspać. Spędził znaczną część nocy pocieszając żonę Briana Lennoxa. Podniósł gazetę ze stopni frontowych schodów, ogolił się i wziął prysznic, podczas gdy ekspres dokonywał swojego zwykłego porannego cudu. Zanim się ubrał, mieszkanie wypełnił aromatyczny zapach świeżo zaparzonej kawy. Z kubkiem w dłoni wycofał się do pracowni, wyjmując „Boston Globe” z chroniącej go plastikowej koperty.

Szukał działu sportowego, ale zatrzymał się na nagłówku pierwszej strony – LEKARZ, NARKOTYKI I TANCERKA. Nie był to pochlebny artykuł o doktorze Alvinie Hayesie. Autor wykorzystywał wstrząsającą śmierć Hayesa i nieuczciwie wiązał ją z narkotykami znalezionymi w jego mieszkaniu, przyrównując nawet jego romans z tancerką do sprawy profesora z Tufts Medical School, skazanego za zamordowanie prostytutki. Artykułowi towarzyszyły dwie fotografie: zdjęcie Hayesa z okładki „Time” i fotografia kobiety wchodzącej do Club Cabaret, zatytułowana „Carol Donner wchodzi do swojego miejsca pracy”. Jason próbował dojrzeć, jak wygląda Carol Donner, ale było to niemożliwe. Jedną rękę miała podniesioną, osłaniając twarz. W tle widniał napis DZIEWCZĘTA Z COLLEGE’U TOPLESS. Jasne, pomyślał z uśmiechem Jason.

Przeczytał resztę artykułu, współczując Shirley. Policja donosiła o dużej ilości heroiny i kokainy, znalezionej w mieszkaniu na South End, które Hayes dzielił z Carol Donner.

Howard udał się do szpitala, żeby stwierdzić, że jego pacjenci generalnie są w złym stanie. U Matthew Cowena, któremu dzień wcześniej wykonano cewnikowanie serca, wystąpiły dziwne objawy, alarmujące podobieństwem do późnych symptomów Cedrica Harringa: zapalenie stawów, zaparcie, suchość skóry. W normalnych warunkach żaden z nich nie zaniepokoiłby zbytnio Jasona. W świetle ostatnich przypadków czuł się jednak nieswojo. Jeszcze raz dokonał przeglądu nowych nieznanych chorób zakaźnych, których nie umiałby kontrolować. Miał przeczucie, że stan Matthew niedługo się pogorszy.

Zamówiwszy konsultację dermatologiczną dla Cowena, lekarz ponuro udał się do swojego gabinetu, gdzie Klaudia przywitała go informacją, że wyciągnęła badania kontrolne do litery P. Dzwoniła do pacjentów i dowiedziała się, że tylko dwóch skarży się na problemy zdrowotne.

Jason sięgnął po karty i otworzył je.

Pierwszą osobą była Holly Jennings, drugą Paul Klingler. Oboje przeszli badania kontrolne w ciągu ostatniego miesiąca.

– Zadzwoń do nich jeszcze raz – polecił Jason – i poproś, żeby przyjechali do nas jak najszybciej nie niepokojąc ich.

– Trudno będzie ich nie zdenerwować. Co mam powiedzieć?

– Powiedz im, że chcemy powtórzyć niektóre testy. Użyj swojej wyobraźni.

W ciągu dnia postanowił sprawdzić, czy nie uda mu się wycyganić od laborantki więcej wiadomości o Hayesie, ale w momencie, kiedy zobaczył Helene, zrozumiał jasno, że nie da się oczarować.

– Czy policja coś znalazła? – zagadnął, wiedząc już, że odpowiedź jest przecząca. Shirley telefonowała do niego i mówiła, że funkcjonariusze już odjechali, dodając: „Bogu dzięki za każdy drobiazg”.

Helene pokręciła głową.

– Wiem, że jest pani zajęta – rzekł Jason – ale czy nie mogłaby mi pani poświęcić minuty? Chciałbym zadać jeszcze kilka pytań.

Przerwała w końcu pracę i odwróciła się do gościa.

– Dziękuję – powiedział z uśmiechem. Wyraz jej twarzy nie zmienił się. Nie był nieprzyjemny, po prostu obojętny.

– Nie chcę powracać do tego tematu – rzekł Jason – ale ciągle myślę o tym, co doktor Hayes powiedział o naukowym przełomie. Czy jest pani pewna, że nie ma żadnego pojęcia, co to mogło być? Byłoby tragiczne, gdyby prawdziwe odkrycie medyczne zostało stracone.

– Powiedziałam panu wszystko, co wiem – odparła Helene. – Mogę panu pokazać ostatnią mapę chromosomu 17, którą wykonał. Czy to pomoże?

– Spróbujmy.

Helene poprowadziła go do gabinetu Hayesa. Nie zwracała uwagi na pokrywające ściany fotografie, ale Jasonowi się to nie udawało. Zastanawiał się, co za człowiek mógł pracować w takim otoczeniu. Helene wyciągnęła wielką kartę, pokrytą drobniutkim drukiem, na której przedstawiono sekwencję par zasad cząsteczki DNA, tworzącej część chromosomu 17. Liczba par zasad była ogromna: setki i setki tysięcy.

– Obszar doktora Hayesa jest tutaj. – Wskazała dużą część, w której pary oznaczone były czerwienią. – To są geny związane z hormonem wzrostu. Jest on bardzo złożony.

– Całkowicie się z panią zgadzam – powiedział Jason. Wiedział, że musi dużo więcej przeczytać, żeby to wszystko nabrało dla niego jakiegokolwiek sensu.

– Czy jest jakaś szansa, że to mapowanie doprowadziło do znaczącego odkrycia?

Helene myślała przez chwilę, potem pokręciła głową.

– Ta technika jest znana już od jakiegoś czasu.

– A co z rakiem? – zapytał Jason, strzelając. – Czy doktor Hayes mógł odkryć coś na temat nowotworów?

– Nie pracowaliśmy w ogóle nad nowotworami – zaprzeczyła Helene.

– Ale jeśli interesował się podziałem komórkowym i dojrzewaniem, możliwe, że odkrył coś na temat raka. Zwłaszcza przy jego zainteresowaniu mechanizmem włączania i wyłączania genów.

– Przypuszczam, że to możliwe – odparła kobieta bez entuzjazmu. Jason był pewien, że nie pomaga mu tak, jak by mogła. Jako asystentka Hayesa powinna wiedzieć więcej o tym, nad czym jej szef pracował. Nie było jednak żadnego sposobu, w jaki mógłby wymusić od niej informacje.

– A co z księgami laboratoryjnymi?

Helene wróciła do swojego miejsca przy stole laboratoryjnym. Z szuflady wyjęła księgę.

– To wszystko, czym dysponuję – powiedziała, wręczając ją Jasonowi.

Książka była w trzech czwartych zapisana. Jason widział, że jest to tylko księga z danymi, a nie protokoły eksperymentów, bez których liczby te nie miały żadnego znaczenia.

– Czy są inne książki laboratoryjne?

– Było kilka – przyznała Helene – ale doktor Hayes trzymał je u siebie, zwłaszcza w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Przeważnie jednak przechowywał wszystko we własnej głowie. Miał bajeczną pamięć, zwłaszcza do cyfr...– Przez krótki moment Jason widział światło w oczach Helene i myślał, że może kobieta otworzy się, nie uczyniła tego jednak.

Uciekła w ciszę. Odebrała od Jasona księgę z danymi i umieściła ją na powrót w szufladzie.

– Pozwoli pani, że zadam jeszcze jedno pytanie? – poprosił Jason, z trudem dobierając słowa. – Czy doktor Hayes zachowywał się normalnie przez ostatnie tygodnie? Zdawał się zaniepokojony i przemęczony, kiedy go widziałem. – Jason z rozmysłem bagatelizował stan Hayesa.

– Jak dla mnie, wydawał się normalny – powiedziała bezbarwnie Helene.

Aha, bracie, pomyślał Jason. Miał teraz pewność, że Helene nie była z nim szczera. Niestety, nic z tym nie mógł zrobić. Podziękował jej, pożegnał się i opuścił laboratorium Hayesa. Zjechał windą, unikając Sally, przeszedł przez główny budynek i wjechał na oddział patologii.

Odnalazł Jacksona Madsena w laboratorium chemicznym, gdzie wystąpił jakiś problem z jednym z automatów diagnostycznych. Było już tam dwóch monterów i Jackson był uszczęśliwiony, wracając z Jasonem do swojego pokoju, żeby pokazać mu skrawki serca Harringa.

– Zaczekaj, aż to obejrzysz – powiedział, umieszczając preparat pod mikroskopem. Spojrzał w okular, zręcznie przesuwając kciukiem i palcem wskazującym szkiełko preparatu. Potem cofnął się i pozwolił popatrzeć Jasonowi.

– Widzisz to naczynie? – zapytał. Jason skinął głową. – Zauważ, że jego światło jest prawie całkowicie zamknięte. To jeden z najgorszych przypadków miażdżycy, jakie widziałem. Ta różowa substancja wygląda jak amyloid. To zdumiewające, zwłaszcza, jeśli mówisz, że EKG był w porządku. Pozwól, że pokażę ci coś jeszcze. – Jackson podłożył następny skrawek. – Spójrz teraz.

Jason zerknął w mikroskop.

– Co mam zobaczyć?

– Zwróć uwagę, jakie rozdęte są jądra komórkowe – naprowadził go Jackson. – I ta różowa masa. To z pewnością amyloid.

– A co to znaczy?

– Wygląda to tak, jakby serce tego faceta było przez coś zaatakowane. Widzisz komórki zapalne?

Przy swoim niewielkim doświadczeniu w ocenie preparatów mikroskopowych Jason nie zauważył ich od razu, ale teraz rzuciły mu się w oczy.

– Jakie wnioski z tego wyciągasz? – spytał.

– Nie jestem pewien. W jakim wieku był ten człowiek?

– Pięćdziesiąt sześć lat. – Jason wyprostował się. – Czy jest szansa, twoim zdaniem, że mamy do czynienia z jakąś nową chorobą zakaźną?

Jackson myślał przez chwilę, potem potrząsnął głową.

– Uważam, że stan zapalny jest na to zbyt mały. Wygląda raczej na schorzenie metaboliczne, ale to wszystko, co mogę powiedzieć. Aha, jeszcze jedno – dodał, wkładając następny skrawek. Nastawiając ostrość, powiedział: – To jest preparat z jądra czerwiennego w mózgu. Powiedz mi, co widzisz.

Odchylił się, żeby przepuścić Jasona. Lekarz popatrzył w mikroskop. Zobaczył neuron. We wnętrzu komórki rzucało się w oczy duże jądro i obszar pokryty ciemnymi ziarnistościami. Opisał je Jacksonowi.

– To lipofuscyna – stwierdził Jackson. Wyjął szkiełko. Jason wyprostował się.

– Co to wszystko znaczy?

– Chciałbym wiedzieć – odparł Jackson. – Wszystko niespecyficzne, ale z pewnością jest to jakaś sugestia, że twój pan Harring był poważnie chorym gościem. Te preparaty mogłyby należeć do mojego dziadka.

– Już drugi raz słyszę coś takiego – rzekł powoli Jason. – Możesz powiedzieć coś dokładniejszego?

– Przykro mi – zaprzeczył patomorfolog. – Chciałbym być bardziej pomocny. Zrobię kilka testów, żeby sprawdzić, czy te złogi w sercu i gdzie indziej to amyloid. Zawiadomię cię.

– Dzięki – odrzekł lekarz. – A co ze skrawkami Hayesa?

– Jeszcze nie gotowe – przeprosił Jackson.

Jason wrócił na drugie piętro i poszedł do poradni dla pacjentów ambulatoryjnych. Jako lekarz zawsze miał wątpliwości co do skuteczności pewnych testów, procedur czy leków. Nigdy jednak nie miał powodu zasadniczo kwestionować swoich kompetencji. W rzeczywistości w większości sytuacji zawsze myślał o sobie jako o osobie wyrastającej ponad przeciętną. Teraz nie był już taki pewien. Tego typu obawy były niepokojące, zwłaszcza, że od czasu śmierci Danielle uważał pracę za główny cel swego życia.

– Gdzie byłeś? – dopytywała się Sally, złapawszy Jasona, kiedy próbował wśliznąć się do swojego gabinetu. W ciągu kilku minut pielęgniarka zasypała go mnóstwem drobnych problemów, które na szczęście pochłonęły jego uwagę. Zanim mógł chwilę odetchnąć, było już po dwunastej. Zbadał swojego ostatniego pacjenta, który prosił o kontrolę medyczną i szczepienia przed podróżą do Indii, a potem był wolny.

Klaudia próbowała namówić go, żeby dołączył do niej i kilku innych sekretarek podczas lunchu, Jason wymówił się jednak. Wrócił do swojego gabinetu i zaczął rozmyślać. Najgorsza była dla niego bezsilność. Czuł, że coś jest straszliwie nie w porządku, ale nie wiedział co, ani co ma z tym zrobić. Dopadła go samotność.

– Cholera – mruknął, uderzając otwartą dłonią blat biurka, dostatecznie mocno, żeby luźne kartki papieru podskoczyły. Musi uniknąć obsuwania się w depresję. Musi coś zrobić. Zmieniając biały fartuch na marynarkę, chwycił swój pager i zszedł do samochodu. Jechał wzdłuż Fenway, mijając po prawej stronie Muzeum Ogrodnictwa i Muzeum Sztuk Pięknych. Potem, kierując się na południe Storrow Drive, skręcił w Arlington. Celem jego podróży była Bostońska Kwatera Główna Policji.

W Kwaterze Głównej jakiś policjant skierował go na czwarte piętro. Gdy tylko wysiadł z windy ujrzał nadchodzącego korytarzem detektywa, balansującego pełnym kubkiem kawy. Curran był bez marynarki, koszulę miał rozpiętą pod szyją, a krawat rozluźniony. Pod lewym ramieniem wisiała znoszona kabura. Kiedy ujrzał Jasona sprawiał wrażenie zakłopotanego, dopóki lekarz nie przypomniał mu, że spotkali się w kostnicy, a potem w GHP.

– Ach, tak – przytaknął policjant ze swoim lekkim niemieckim akcentem. – Sprawa Alvina Hayesa.

Zaprosił Jasona do swojego biura, urządzonego wyłącznie z myślą o użytkowości, z metalowym biurkiem i metalową szafką na akta. Na ścianie wisiał kalendarz z terminarzem rozgrywek drużyny koszykówki Celtics.

– Może trochę kawy? – zaproponował Curran, stawiając swój kubek.

– Nie, dziękuję – odmówił Jason.

– Ma pan wyczucie – pochwalił go Curran. – Wiem, że wszyscy narzekają na służbową kawę, ale ta tutaj jest po prostu śmiercionośna. – Przyciągnął spod ściany metalowe krzesło i gestem zaprosił Jasona, żeby na nim usiadł.

– Zatem, co mogę dla pana zrobić, doktorze?

– Nie jestem pewien. Ta sprawa Hayesa niepokoi mnie. Pamięta pan, jak mówiłem, że Hayes wspominał o dokonaniu ważnego odkrycia? Cóż, uważam teraz, że jest spora szansa, iż naprawdę je zrobił. W końcu ten człowiek był światowej sławy badaczem i w swojej dziedzinie pracował z całym poświęceniem.

– Chwileczkę. Czy nie powiedział mi pan także, że Hayes miał załamanie nerwowe?

– Wtedy myślałem, że zachowuje się nieadekwatnie do sytuacji – tłumaczył Jason. – Sądziłem, że zdradza objawy zespołu paranoidalnego i urojeń wielkościowych. Teraz nie jestem już pewien. A jeśli naprawdę dokonał ważnego odkrycia, którego nie ujawnił, ponieważ nadal je dopracowywał? Jeśli ktoś się o tym dowiedział i z jakichś przyczyn chciał to ukryć?

– I zabił Hayesa? – przerwał protekcjonalnie Curran. – Doktorze, zapomina pan o jednym istotnym fakcie: Hayes umarł z przyczyn naturalnych. Nie było żadnej brudnej gry, żadnych ran postrzałowych w głowie, żadnego noża w plecach. I na dodatek, handlował narkotykami. W jego gniazdku w South znaleźliśmy heroinę, kokę i gotówkę. Nic dziwnego, że zachowywał się paranoicznie. Rynek narkotyków rządzi się surowymi prawami.

– Czy ten anonimowy donos nie był trochę dziwny? – zapytał Jason, nagle zaciekawiony.

– To się często zdarza. Ktoś puści o czymś farbę i dzwonią do nas z informacją.

Jason wpatrywał się w detektywa. Pomyślał, że powiązania z narkotykami nie pasują do całej sprawy, ale nie wiedział, dlaczego. Potem przypomniał sobie, że Hayes mieszkał z dziewczyną uprawiającą taniec erotyczny. Może to jednak pasowało bardziej, niż przypuszczał.

Jakby czytając myśli Jasona, Curran odezwał się:

– Niech pan posłucha, doktorze, doceniam, że poświęcił pan swój czas, przyjeżdżając tutaj, ale fakty są faktami. Nie wiem, czy ten facet dokonał jakiegoś odkrycia, czy nie, ale coś panu powiem. Jeżeli handlował narkotykami, to sam także ich używał. To jest reguła. Poprosiłem obyczajówkę, żeby poszukali jego nazwiska w swoich komputerach. Nic nie znaleźli, ale to znaczy tylko, że nie był jeszcze nigdy złapany. Miał szczęście, że umarł śmiercią naturalną. W każdym razie nie mogę uzasadnić zajmowania czasu Wydziału Zabójstw sprawą tego zgonu.

– Nadal uważam, że coś w tym jest.

Curran pokręcił głową.

– Doktor Hayes próbował coś mi powiedzieć – upierał się Jason. – Myślę, że szukał pomocy.

– Jasne – rzekł Curran. – Prawdopodobnie chciał wciągnąć pana do swojego narkotykowego kręgu. Niech pan posłucha mojej rady, doktorze. Proszę zapomnieć o tej sprawie. – Podniósł się, dając do zrozumienia, że wizyta dobiegła końca.

Po wyjściu na ulicę Jason wyjął zza wycieraczki przedniej szyby Mandat za niewłaściwe parkowanie. Siedząc za kierownicą rozmyślał o swojej rozmowie z detektywem Curranem. Facet był miły, ale oczywiście nie dawał wiary spostrzeżeniom i intuicji Jasona. Uruchamiając silnik przypomniał sobie coś jeszcze, co Hayes powiedział o swoim odkryciu. Nazwał je „ironicznym”. To dziwny sposób określania dużego odkrycia naukowego, zwłaszcza, jeśli ktoś wymyśla sobie taką historyjkę.

Znalazłszy się ponownie w szpitalu Jason wrócił do swoich pacjentów, przechodząc od sali do sali, słuchając, dotykając, rozdzielając współczucie i rady. To właśnie kochał w medycynie. Ludzie otwierali się wobec niego, dosłownie i w przenośni. Czuł się uprzywilejowany i potrzebny. Jego pewność siebie częściowo powróciła.

Tuż przed czwartą poszedł do pokoju badań C i wziął kartę pacjenta. Pamiętał to nazwisko. Paul Klingler, mężczyzna, którego już badał. Przed wejściem do gabinetu Jason szybko przejrzał jego dane. Człowiek wydawał się zdrowy, z normalnym, niskim poziomem cholesterolu i trójglicerydów i prawidłowym EKG. Jason wkroczył do pokoju.

Klingler był szczupły, miał płowoblond włosy i charakteryzował się tą spokojną pewnością siebie właściwą bogatym jankesom.

– Co było nie w porządku w moich wynikach badań? – spytał, zaniepokojony.

– Nic, naprawdę.

– Ale pańska sekretarka zadzwoniła do mnie z wiadomością, że chce pan niektóre powtórzyć. Dlatego musiałem dzisiaj przyjechać.

– Przepraszam za to. Nie było potrzeby wszczynania alarmu. Kiedy usłyszała, że nie czuje się pan dobrze, pomyślała, że powinniśmy to sprawdzić.

– Po prostu przechodzę grypę – oświadczył Paul. – Dzieciaki przyniosły ją do domu ze szkoły. Teraz już czuję się dużo lepiej. Jedyny problem w tym, że nie mogłem uprawiać sportu przez ponad tydzień.

Grypa nie wzbudziła niepokoju Jasona. Zdrowi ludzie nie umierają z tego powodu. Mimo to zbadał starannie Paula Klinglera i powtórzył kilka badań kardiologicznych. W końcu obiecał pacjentowi, że zadzwoni, jeśli testy krwi wykażą jakieś odchylenia od normy.

Jako czwarta pacjentka stanęła przed Jasonem Holly Jennings, piędziesięcioczteroletnia kobieta, pracująca na stanowisku kierowniczym w jednej z największych bostońskich firm doradczych. Nie była specjalnie zadowolona i z pewnością niezbyt powściągliwa w wyrażaniu swoich uczuć. Czekając w gabinecie lekarskim, paliła papierosa, chociaż umieszczono tam specjalną zakazującą tego tabliczkę.

– Co się, do diabła, dzieje? – wybuchnęła, kiedy Jason wszedł do pokoju. Badania sprzed miesiąca dały jej czyste świadectwo zdrowia, chociaż Jason ostrzegał ją, żeby rzuciła palenie i pozbyła się zbędnych dziesięciu czy dwunastu kilogramów, o które przytyła w ciągu ostatnich pięciu lat.

– Słyszałem, że nie czuła się pani dobrze – odezwał się łagodnie. Zauważył jej zmęczony wygląd i dostrzegł ciemne koła pod oczami.

– Czy o to tylko chodzi? – warknęła. – Sekretarka powiedziała mi, że chce pan powtórzyć kilka testów. Co było w nich złego?

– Nic. Po prostu chcemy zrobić następne badania kontrolne. Proszę opowiedzieć mi o stanie swojego zdrowia.

– Jezu Chryste! Ściąga mnie pan tutaj, strasząc śmiertelnie, zmuszając do odwołania dwóch ważnych wystąpień, po to tylko, żeby porozmawiać. Nie można było zrobić tego przez telefon?

– Cóż, skoro pani tu jest, może powie mi pani, jak się czuje.

– Jestem zmęczona.

– Coś więcej?

– Po prostu ogólnie czuję się parszywie. Nie mogłam spać. Straciłam apetyt. Nic szczególnego... nie, to nieprawda. Oczy mnie zawodzą. Muszę ciągle nosić okulary przeciwsłoneczne, nawet w biurze.

– Coś jeszcze? – spytał Jason, czując nieprzyjemne ukłucie strachu.

Holly wzruszyła ramionami.

– Licho wie dlaczego wypadają mi włosy.

Jason zbadał kobietę tak starannie, jak to było możliwe. Jej tętno i ciśnienie krwi były podwyższone, mogło to być jednak spowodowane stresem. Skóra była sucha, zwłaszcza na kończynach. Powtórzywszy EKG stwierdził, że być może są w nim dyskretne zmiany odcinka ST, sugerujące niedokrwienie serca. Kiedy zaproponował wykonanie kolejnej próby wysiłkowej, pacjentka odmówiła.

– Czy mogę wrócić w tym celu później?

– Wolałbym raczej zrobić to teraz – odparł lekarz. – Właściwie, czy nie miałaby pani nic przeciwko pozostaniu w szpitalu na kilka dni?

– Żartuje pan? Nie mam czasu. Poza tym nie czuję się aż tak źle. Dlaczego w ogóle pan to sugeruje?

– Po prostu żeby zrobić wszystkie badania. Chciałbym również, żeby zbadał panią kardiolog i okulista.

– W następnym tygodniu. W poniedziałek albo wtorek. Mam kilka ważnych spotkań.

Niechętnie, po pobraniu pewnej ilości krwi, Jason pozwolił Holly odejść. Nie miał żadnego sposobu, żeby zmusić ją do zostania i nie znalazł w czasie badania nic na tyle niepokojącego, żeby zapewnić ją, że znalazła się w tarapatach. To było po prostu przeczucie: złe przeczucie.

Postępując zgodnie ze swoim codziennym zwyczajem, po powrocie do domu Jason poszedł biegać, wstąpił do De Luca’s Market, gdzie kupił kurczaka, włożył swój posiłek do piekarnika, wziął prysznic i z lodowatym piwem wycofał się do swojej pracowni. Rozsiadłszy się wygodnie powrócił do lektury na temat DNA. Zaczynał rozumieć, w jaki sposób Hayes mógł izolować poszczególne geny. To było właśnie to, czym prawdopodobnie zajmowała się tego ranka Helene Brennquivist. Kiedy raz znaleziono właściwą kolonię bakterii, można ją było hodować aż do otrzymania trylionów osobników. Następnie przy użyciu enzymów oddzielano i cięto na fragmenty DNA bakterii, a żądany gen był izolowany i oczyszczany. Potem można go było wbudować różnym drobnoustrojom w takim regionie DNA, który mógł być „włączony” przez badacza. W tej formie szczep rekombinowanych bakterii działał jak miniaturowa fabryka, produkująca białko, które dany gen kodował. Tej właśnie metody użył Hayes do otrzymania ludzkiego hormonu wzrostu. Zaczął od kawałka ludzkiego DNA, genu wytwarzającego hormon wzrostu, klonował go przy pomocy bakterii, a potem wbudował do bakteryjnego DNA w miejscu kontrolowanym przez gen odpowiedzialny za przyswajanie laktozy. Dodając laktozy do pożywki Hayes „uruchamiał” wytwarzanie przez bakterie ludzkiego hormonu wzrostu.

Jason dokończył swoje piwo i powędrował do kuchni po następne. Był pod przemożnym wpływem tego, czego się właśnie dowiedział. Nic dziwnego, że naukowcy, tacy jak Hayes, byli dziwakami. Wiedzieli, że dysponują władzą manipulowania życiem. Technologia DNA dawała budzące lęk możliwości, które można było wykorzystać do czynienia dobra lub zła. Kierunek, pomyślał Jason, był wynikiem przypadku.

Uzbrojony w te informacje był jeszcze bardziej skłonny wierzyć, że Hayes, mimo ogólnego stresu, mówił prawdę – przynajmniej o przełomowym odkryciu. Jason nie miał tej pewności co do stwierdzenia, że ktoś chce zabić naukowca. Żałował, że nie spędził z tym człowiekiem więcej czasu w ciągu ostatnich miesięcy. Chciałby wiedzieć o nim więcej.

Otwierając piekarnik, Jason sprawdził kurczaka. Był ładnie zarumieniony i wyglądał wspaniale. Wstawił wodę, żeby ugotować ryż i wrócił do pracowni. Położył nogi na biurku i kołysząc się na tylnych nogach krzesła, zaczął następny rozdział, poświęcony technikom laboratoryjnym stosowanym w inżynierii genetycznej. Pierwsza część mówiła o metodach rozdziału cząsteczek DNA przy użyciu enzymów, zwanych endonukleazami restrykcyjnymi. Jason musiał przeczytać ten fragment kilkakrotnie. Materiał był trudny.

Przenikliwy jęk wykrywacza dymu poderwał go na nogi. Wyskoczył zza biurka, przy którym zasnął, i rzucił się do kuchni. Woda w garnku z ryżem wygotowała się i warstwa teflonu zaczęła się palić, wypełniając kuchnię gryzącym dymem. Podsunięte pod strumień wody naczynie pryskało i syczało. Mężczyzna włączył wyciąg i otworzył okna w salonie, a powietrze w kuchni powoli zaczęło się oczyszczać, aż w końcu detektor dymu ucichł. Jason był rad, że właściciela mieszkania, jak zwykle, nie ma w mieście.

Kiedy obiad, choć bez ryżu, był w końcu gotowy, Jason zaniósł go do swojej pracowni i postawił na biurku, odsuwając na bok papiery i książki. Gdy zaczął jeść, stwierdził, że spogląda na pierwszą stronę „Boston Globe”, z rzucającym się w oczy artykułem Lekarz, narkotyki i tancerka. Podniósłszy gazetę lewą ręką popatrzył jeszcze raz na Carol Donner. Myśl, że Hayes żył z tą kobietą, zmieszała go. Zastanawiał się, czy jego znajomy padł ofiarą starej jak świat fantazji o ratowaniu prostytutki o złotym sercu. Doszedł do wniosku, że jest mało prawdopodobne, aby człowiek o podobnym do jego własnego zapleczu intelektualnym, włączając w to ukończenie tej samej szkoły medycznej, mógł ulec takiemu stereotypowi. Jak jednak powiedział Curran, fakty są faktami. Nie ulega wątpliwości, że Hayes mieszkał z tą dziewczyną. Jason odrzucił gazetę.

Przeczytawszy wszystko, co mógł znaleźć o suchej skórze, a nie było tego dużo, odniósł brudne naczynia do kuchni i opłukał je. Obraz Carol Donner zasłaniającej ręką twarz powracał bez przerwy w jego myślach. Spojrzał na zegarek. Była dziesiąta trzydzieści.

– Dlaczego nie? – powiedział na głos.

W końcu, jeśli Hayes mieszkał z tą kobietą, to być może wiedziała ona coś, co mogło naprowadzić Jasona na temat odkrycia. W każdym razie nie miał nic do stracenia. Założywszy sweter i tweedową marynarkę, opuścił mieszkanie.

Beacon Hill leżało w odległości zaledwie piętnastu minut marszu od Combat Zonę. W ciągu tego kwadransa Jason pokonał jednak olbrzymi dystans społeczny. Beacon Hill, ze swoimi brukowanymi ulicami i gazowymi latarniami, było przykładem wygodnego dobrobytu klasy średniej. Combat Zonę stanowiła jego brudne przeciwieństwo. Żeby się tam dostać, Jason obszedł Boston Common, pomaszerował Washington Street z jej rzędem podłych barów, a w końcu dotarł do Boylston Street. Zapełniały ją gromady włóczących się ludzi, grupki hałaśliwych studentów oraz odzianych w skórzane kurtki i niebieskie koszule robotników z Dorchester. Club Cabaret znajdował się pośrodku rzędu budynków, wciśnięty między kino dla dorosłych i sex-shop, prezentujący w oknie wystawowym różnorodność akcesoriów seksualnych. Napis DZIEWCZĘTA Z COLLEGE’U TOPLESS lśnił farbą fluorescencyjną.

Jason podszedł do drzwi i wszedł do środka. Znalazł się w barze, długim ciemnym pomieszczeniu, z oświetlonym drewnianym podestem w centrum. Sam bar miał kształt litery U i otaczał wybieg. Z tyłu umieszczono małe kabiny, a rockowa muzyka dudniła z głośników, ustawionych po obu stronach schodów, wiodących z piętra na podest.

Powietrze cuchnęło papierosowym dymem i tym szczególnym chemicznym odorem, przypominającym tani odświeżacz wnętrz. Lokal był niemal zapełniony mężczyznami, zgarbionymi przy barze nad swoimi drinkami. Trudno było dostrzec coś we wnętrzu kabin, ale przechodząc, Jason zauważył liczne kobiety w króciutkich sukienkach z pasków materiału. Znalazł sobie stołek przy barze. Ubrana w białą koszulkę i obcisłe czarne szorty barmanka niemal natychmiast przyjęła zamówienie.

W czasie gdy Jason otrzymywał swoje piwo i szklankę, półnaga tancerka zeszła po schodach i przechadzała się dumnie po wybiegu. Jason popatrzył na nią, na krótką chwilę spotykając się z nią wzrokiem. Wyglądała na znudzoną. Twarz kobiety pokrywał gruby makijaż, a tlenione włosy przypominały trawę. Jason oceniał jej wiek na ponad trzydzieści lat, z pewnością nie była to licealistka.

Rozglądając się po sali zauważył podobny wyraz znudzenia na twarzach mężczyzn, którzy odruchowo śledzili wzrokiem tancerkę, przechadzającą się tam i z powrotem po podeście. Jason popijał piwo z butelki. Zdecydowanie nie miał ochoty pić ze szklanki.

Kiedy rock-and-roll się skończył, tancerka wyglądała na chwilowo zagubioną. Zakłopotana, przenosiła ciężar ciała z jednego dziesięciocentymetrowego obcasa na drugi, czekając na następny kawałek. Jason zauważył wytatuowane serce na jej prawym udzie.

Zapowiadany mocnym biciem w bębny zaczął się następny numer, a blondynka natychmiast wznowiła popis. Nie przerywając wirowania, zsunęła skąpy stanik. Miała teraz na sobie tylko przepaskę na biodrach i buty. Mężczyźni przy barze nadal sprawiali wrażenie wykutych z kamienia. Wykonywali jedynie ruchy niezbędne do podniesienia do ust kieliszków czy papierosów. Przynajmniej dopóki tancerka nie zaczęła przechodzić wzdłuż wybiegu. Wtedy kilku klientów wyciągnęło jednodolarowe banknoty. Jason przyglądał się temu przez chwilę, potem z powrotem zaczął przeszukiwać wzrokiem salę. Jakieś sześć metrów od niego znajdowała się kabina zajmowana przez mężczyznę w ciemnym garniturze, z papierosem, studiującego przez ciemne okulary księgę rachunkową. Jason nie miał pojęcia, jak ten człowiek mógł cokolwiek widzieć, ale doszedł do wniosku, że musi to być szef lokalu. Kilka typów o wyglądzie kulturystów i szyjach mierzących jakieś czterdzieści pięć centymetrów w obwodzie, ubranych w białe podkoszulki, stało po obu stronach kabiny, z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Ich głowy obracały się nieustannie, jakby dokonywali inspekcji sali.

Gdy muzyka ucichła jasnowłosa stripteaserka podniosła swoje rzeczy i wbiegła po schodach. Rozległy się pojedyncze oklaski. Muzyka zabrzmiała ponownie i następna tancerka zeszła po schodach i zawirowała na wybiegu. Ubrana w pretensjonalny, obszerny cygański kostium, mogła być siostrą poprzedniej dziewczyny – starszą siostrą.

Bardzo szybko Jason zorientował się, o co chodzi w tym programie. Dziewczyna pojawiała się w jakimś egzotycznym stroju i tańczyła, zdejmując z siebie większość ubrania w czasie trwania numeru. Upłynęło czterdzieści pięć minut i lekarz zastanawiał się, czy Carol Donner była przewidziana w programie dzisiejszej nocy. Zapytał jedną z kelnerek.

– Powinna być następna. Jeszcze jedną kolejkę, proszę pana?

Jason potrząsnął głową. Był zadowolony, popijając wolno piwo przez całą wizytę w barze. Rozglądając się zauważył, że kilka striptiserek wróciło na salę. Zatrzymywały się i rozmawiały z mężczyzną w ciemnych okularach, a potem wędrowały po lokalu, zagadując klientów. Jason próbował sobie wyobrazić Hayesa, słynnego biologa molekularnego, tutaj, w tym barze. Nie wyszło mu to jednak, mimo starań.

Muzyka ucichła i światła wybiegu przygasły. System głośników zatrzeszczał po raz pierwszy, anonsując następną artystkę: słynną Carol Donner. Znudzeni klienci, wsparci o bar, sprawiali wrażenie nagle obudzonych. Rozległo się kilka gwizdów.

Muzyka zmieniła się w łagodny rock i jakaś postać pojawiła się na Podeście. Kiedy światła rozbłysły, Jason był oślepiony. Ku jego zdumieniu Carol Donner była piękną młodą kobietą. Jej skóra miała zdrowy połysk, a oczy lśniły. Ubrana była w trykot, opaskę na głowie i getry, jakby znajdowała się na zajęciach aerobiku. Stopy miała bose. Poruszała się po podwyższeniu z naturalną gracją i Jason zauważył, że dziewczyna uśmiecha się ze szczerą radością.

W miarę trwania występu, zdjęła getry, jedwabną szarfę zawiązaną w pasie, a potem body. Pijana publiczność na chwilę poweselała, kiedy półnaga tańczyła, wchodząc po schodach. Gdy tylko zniknęła, goście z powrotem zapadli w odrętwienie. Jason czekał, aż Carol pojawi się na sali śladem innych dziewcząt, ale po dwudziestu minutach zdecydował, że może się to nie zdarzyć. Odepchnął stołek i podszedł do mężczyzny w ciemnych okularach. Jeden z goryli zauważył go i rozłożył ramiona.

– Przepraszam – odezwał się Jason do mężczyzny z księgą. – Czy mógłbym porozmawiać z Carol Donner?

Mężczyzna odłożył papierosa.

– Kim pan, do diabła, jest?

Jason nie miał ochoty podawać swojego prawdziwego nazwiska, a kiedy się wahał, mężczyzna w ciemnych okularach skinął na jednego z kulturystów. Jason poczuł, jak ogromne ręce chwytają go za ramię i popychają w stronę drzwi.

– Chcę tylko..

Nie udało mu się powiedzieć nic więcej. Chwycono go za marynarkę, pospiesznie przeprowadzono przez całą długość baru i przez ciemną kurtynę tak, że ledwo dotykał stopami ziemi. Mocno upokorzony stwierdził, że został wyrzucony na ulicę.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Wyrwany ze snu przez radiowy budzik Jason musiał stać kilka minut pod natryskiem, zanim poczuł się zdolny stawić czoło światu. Poprzedniej nocy, kiedy wrócił po swojej nieprzyjemnej wizycie w Club Cabaret, został wezwany z powrotem do szpitala. Jeden z jego pacjentów chorych na AIDS, Harvey Richman, miał zatrzymanie krążenia. Kiedy Jason przybył na miejsce personel prowadził od piętnastu minut reanimację. Kontynuowali ją jeszcze dwie godziny, zanim przyznali się do porażki. Uwaga pielęgniarki oddziałowej, że przynajmniej człowiek nie cierpi więcej, nie była wielkim pocieszeniem dla załamanego lekarza. Wydawało mu się, że przegrywa w wyścigu ze śmiercią.

Jedynym pozytywnym momentem obchodu, jaki zrobił później tego ranka, było wypisanie jednej z pacjentek z zapaleniem wątroby. Jasonowi żal było patrzeć, jak dziewczyna odchodzi. Pozostał mu teraz tylko jeden pacjent w dobrym stanie.

Na oddziale kardiologicznym, u Matthew Cowena, nie nastąpiła poprawa. Na dodatek do innych swoich dolegliwości miał teraz problemy z widzeniem. Ten objaw zaniepokoił lekarza. Harring i Lennox kilka tygodni przed śmiercią także narzekali na osłabienie wzroku. Jasona kolejny raz nawiedziła myśl o jakiejś nowej chorobie wieloukładowej. Zaordynował konsultację okulistyczną. Po skończonym obchodzie poszedł na patologię, żeby dowiedzieć się, czy skrawki z sekcji Hayesa są już gotowe. Może te wyniki byłyby pomocne dla wyjaśnienia, dlaczego tak wielu pozornie zdrowych ludzi spotyka katastrofalne załamanie układu sercowo-naczyniowego.

Musiał poczekać, gdy Jackson przesyłał telefonicznie na salę operacyjną raport z badania zamrożonych próbek. Pochodziły z biopsji sutka i dały wynik pozytywny.

– Po czymś takim zawsze czuję się okropnie – stwierdził Jackson, odkładając słuchawkę. Potem, pogodniejszym już głosem, dodał: – Zakładam, że chcesz obejrzeć skrawki Hayesa. – Poszukał na biurku, aż znalazł właściwą teczkę. Otworzywszy ją, wyjął preparat i umieścił go pod mikroskopem. – Poczekaj, aż to zobaczysz.

– To jest aorta Alvina Hayesa – wyjaśnił anatomopatolog, kiedy Jason patrzył w okular. Śmierć komórek i rozpad były wyraźne nawet dla jego niewprawnego oka. – Nic dziwnego, że pękła – ciągnął Jackson. – Nigdy nie widziałem takich zniszczeń u nikogo przed siedemdziesiątką, z wyjątkiem zaawansowanej choroby naczyń. Pozwól, że pokażę ci coś jeszcze. – Podłożył następne szkiełko. – To serce Hayesa. Spójrz na naczynia wieńcowe. Przypominają te u Cedrica Harringa. Wszystkie tętnice wieńcowe są niemal zamknięte. Gdyby aorta Hayesa nie pękła, umarłby na atak serca. Ten człowiek był chodzącą bombą zegarową. I nie tylko to, miał jeszcze zapalenie tarczycy, znowu podobnie, jak Harring. Prawdę mówiąc, było tyle zbieżności, że wróciłem i przyjrzałem się aorcie Harringa. I wiesz co? Ona także była na skraju rozerwania.

– Co właściwie chcesz powiedzieć? – zapytał Jason.

Jackson rozłożył ręce.

– Nie wiem. Jest duże podobieństwo między tymi dwoma przypadkami. Rozlane zapalenie – ale nie przypuszczam, żeby to była infekcja. Wygląda raczej na podłoże autoimmunologiczne, jakby jego system odpornościowy zwrócił się przeciw własnym organom.

– Chcesz powiedzieć, że tak, jak w toczniu?

– Tak, coś w tym rodzaju. W każdym razie Alvin Hayes był w okropnym stanie. Prawie każdy jego narząd był uszkodzony. Rozpadał się w szwach.

– Powiedział, że nie czuł się zbyt dobrze – stwierdził Jason.

– Ha! – krzyknął Jackson. – To najlepszy eufemizm roku.

Jason opuścił pracownię histopatologiczną. Starał się wyciągnąć jakieś wnioski z rozmowy z Jacksonem. Jeszcze raz rozważył możliwość nieznanej choroby zakaźnej, pomimo opinii patologa. W końcu jaka choroba z autoagresji mogła toczyć się tak szybko? Jason sam odpowiedział sobie na to pytanie: żadna.

Postanowił wstąpić do laboratorium Hayesa, zanim zacznie przyjmować pacjentów ambulatoryjnych. Nie dlatego, żeby spodziewał się specjalnej pomocy od Helene, ale przypuszczał, że mógł ją zainteresować fakt, że Hayes był tak poważnie chory w ostatnich tygodniach swego życia. Ku swemu zaskoczeniu, zobaczył, że Helene płacze.

– O co chodzi?

Potrząsnęła głową.

– O nic.

– Nie pracuje pani?

– Skończyłam – odparła.

Jason uświadomił sobie natychmiast, że bez Hayesa, który dawał jej instrukcje, była zagubiona. Najwyraźniej nie znała całego planu badań, co obudziło w lekarzu wątpliwości, czy wiedziałaby o odkryciu, gdyby faktycznie miało miejsce. Skłonność tego naukowca do dyskrecji będzie stratą dla społeczeństwa.

– Czy nie miałaby pani nic przeciwko tego, żebyśmy porozmawiali przez kilka minut? – zagadnął.

– Nie – odparła Helene na swój zwykły, lakoniczny sposób. Wskazała gabinet Hayesa. Jason poszedł za nią, jeszcze raz zbulwersowany fotografiami genitaliów.

– Przychodzę prosto z histopatologii – zaczął, kiedy tylko usiadł. – Doktor Hayes najwyraźniej był bardzo chorym człowiekiem. Jest pani pewna, że nie skarżył się, że czuje się chory?

– Faktycznie – przyznała Helene, zaprzeczając swojemu poprzedniemu stwierdzeniu. – Powtarzał, że czuje się słabo.

Jason patrzył na nią. Wydawała się łagodniejsza, bardziej otwarta. Zwrócił też uwagę, że w przeciwieństwie do ich poprzedniego spotkania, tym razem miała włosy rozpuszczone, opadające na ramiona, nie zaś surowo sczesane do tyłu.

– Ostatnio mówiła pani, że jego zachowanie nie uległo zmianie.

– Tak było. Ale mówił, że fatalnie się czuje.

Sfrustrowany tym semantycznym rozróżnieniem, Jason jeszcze raz utwierdził się w przekonaniu, że kobieta coś ukrywa. Zastanawiał się, dlaczego, ale czuł, że do niczego nie dojdzie, wdając się z nią w spór.

– Panno Brennquivist – powiedział cierpliwie – chcę zapytać jeszcze raz. Czy jest pani absolutnie pewna, że nie wie, co doktor Hayes miał na myśli, kiedy mówił mi, że dokonał znaczącego odkrycia naukowego?

Pokręciła głową.

– Naprawdę nie wiem. Prawda jest taka, że w laboratorium nie szło dobrze. Jakieś trzy miesiące temu szczury, które dostawały czynniki uwalniające hormon wzrostu, zaczęły tajemniczo umierać.

– Skąd pochodziły czynniki wzrostu?

– Doktor Hayes izolował je sam ze szczurzych mózgów. Głównie z podwzgórza. Potem ja produkowałam je za pośrednictwem technik rekombinowanego DNA.

– Zatem eksperymenty zakończyły się porażką?

– Zupełną – przyznała Helene. – Doktor Hayes jednak, jak każdy wielki naukowiec, nie zniechęcał się. Zamiast tego pracował jeszcze więcej. Wypróbowywał różne białka, ale – niestety – z tym samym fatalnym skutkiem.

– Uważa pani, że doktor Hayes kłamał, kiedy powiedział mi, że dokonał odkrycia?

– Dr Hayes nigdy nie kłamał – Helene zaprzeczyła z oburzeniem.

– Więc jak to pani wytłumaczy? – zapytał Jason. – Początkowo myślałem, że Hayes przechodzi kryzys nerwowy. Teraz nie jestem tego taki pewien. Co pani sądzi?

– Doktor Hayes nie miał kryzysu psychicznego – odparła kobieta, podnosząc się, żeby dać jasno do zrozumienia, że rozmowa jest skończona. Jason dotknął jej czułego miejsca. Nie miała zamiaru słuchać kalumnii rzucanych na zmarłego szefa.

Jason zszedł do swojego gabinetu, gdzie za sprawą Sally dwóch pacjentów czekało już na badanie lekarskie. Między jednym a drugim Jasonowi udało się umknąć Sally na wystarczająco długo, żeby sprawdzić wyniki laboratoryjnych badań Holly Jennings. Jedyną znaczącą zmianą w stosunku do jej wcześniejszych analiz był zwiększony poziom gamma globulin, który znowu kazał lekarzowi rozważyć jakąś infekcję, inną, niż AIDS, ale także dotyczącą układu immunologicznego. Zamiast wyłączać system odpornościowy, jak w AIDS, to schorzenie zdawało się uruchamiać go w niszczący sposób.

Późnym przedpołudniem Jason zadzwonił do Margaret Danforth, która oświadczyła bez wstępów:

– Myślę, że powinien pan wiedzieć, że w moczu doktora Hayesa stwierdzono umiarkowaną zawartość kokainy.

Zatem Curran miał rację, pomyślał Jason, odkładając słuchawkę. Hayes brał narkotyki. Czy było to jednak związane z dokonaniem odkrycia, strachem przed napaścią czy w końcu z jego śmiercią, tego Jason nie umiał powiedzieć.

Musiał odłożyć na później te spekulacje, a tłumny napływ pacjentów odsuwał je coraz dalej. Napięcie zwiększyło się jeszcze po telefonie od Shirley, która widocznie dowiedziała się o jego wizycie u Helene.

– Jason – powiedziała głosem, w którym brzmiało zdenerwowanie – proszę, nie dolewaj oliwy do ognia. Pozwól po prostu, żeby sprawa Hayesa przycichła.

– Uważam, że Helene wie więcej, niż nam mówi.

– Po czyjej jesteś stronie? – spytała.

– Dobrze, dobrze – odrzekł, ucinając szorstko, ponieważ pojawiła się przed nim Madaline Krammer, dawna pacjentka, która została upchnięta jako nagły przypadek. Jak do tej pory stan jej serca był stabilny. Nagle pojawiły się obrzęki kostek i szmery w klatce piersiowej. Pomimo intensywnego leczenia jej zastoinowa niewydolność serca pogłębiła się do tego stopnia, że Jason nalegał na hospitalizację.

– Nie na ten weekend – zaprotestowała Madaline. – Mój syn przyjeżdża z Kalifornii ze swoim nowo narodzonym dzieckiem. Nigdy nie widziałam mojej wnuczki. Proszę! – Madaline była pogodną kobietą po sześćdziesiątce, ze srebrnymi włosami. Jason zawsze uwielbiał tę pacjentkę, która rzadko narzekała i była wyjątkowo wdzięczna za jego troskę.

– Przykro mi, Madaline. Nie robiłbym tego, gdybym nie był przekonany, że to konieczne, jednak tylko przy ciągłym monitorowaniu możemy ustawić twoją terapię.

Zrezygnowana Madaline z niechęcią wyraziła zgodę. Jason obiecał, że przyjdzie do niej później i zostawił ją w kompetentnych rękach Klaudii. Przed czwartą już prawie nadrobił opóźnienie. Wychodząc z gabinetu wpadł na Rogera Wanamakera, którego wielkie cielsko blokowało zupełnie wąski korytarz.

– Moja kolej – rzekł Roger. – Masz minutę na pogawędkę?

– Jasne – zgodził się Jason, który nigdy nie odmawiał koledze. Zaprowadził go z powrotem do gabinetu. Roger uroczyście położył na biurku kartę pacjenta.

– Po prostu, żebyś nie czuł się osamotniony – powiedział. – To jest karta pięćdziesięciotrzyletniego dyrektora z Data General, który został właśnie przywieziony do izby przyjęć martwy jak kamień. Przeprowadziłem u niego jeden z naszych pełnych programów badań mniej niż trzy tygodnie temu.

Jason otworzył dokumentację i przejrzał wyniki, łącznie z EKG i badaniami laboratoryjnymi. Cholesterol był wysoki, ale nie przerażający.

– Kolejny zawał serca? – zapytał, zaglądając do opisu prześwietlenia klatki piersiowej. Było prawidłowe.

– Nie – zaprzeczył Roger. – Rozległy udar. Facet miał atak w trakcie posiedzenia zarządu. Jego żona dostaje obłędu. Ja też. Ona mówi, że jej mąż czuł się marnie od czasu wizyty u nas.

– Jakie miał objawy?

– Nic specyficznego. Głównie bezsenność i napięcie, ten rodzaj problemów, na jaki dyrektorzy narzekają cały czas.

– Co się, u diabła, dzieje?

– Zabij mnie – odparł kardiolog – ale mam złe przeczucie – jakbyśmy byli u progu jakiejś epidemii czy czegoś takiego.

– Rozmawiałem z Madsenem z patologii. Pytałem go o jakąś nieznaną chorobę zakaźną. Powiedział „nie”. Twierdzi, że ta była metaboliczna, może autoimmunologiczna.

– Chyba lepiej, żebyśmy coś zrobili. Co z zebraniem, które sugerowałeś?

– Jeszcze go nie zwołałem – przyznał Jason. – Klaudia wyciąga moje wszystkie badania z ostatniego roku i sprawdza, jak czują się pacjenci. Może powinieneś zrobić to samo.

– Dobry pomysł.

– Co z sekcją w tym przypadku? – spytał Jason, wręczając z powrotem papiery Rogerowi.

– Robi ją lekarz sądowy.

– Daj mi znać, co stwierdzą.

Kiedy Roger wyszedł Jason zanotował, że ma zwołać spotkanie pozostałych internistów na początku przyszłego tygodnia. Wiedział, że gdyby nawet nie chciał sprawdzić, jaki jest zasięg problemu, nie mógłby siedzieć spokojnie i patrzeć, jak pacjenci z pozornie prawidłowymi wynikami badań kończą w kostnicy.

Idąc do ostatniego chorego Jason stwierdził, że ponownie myśli o Carol Donner. Powziąwszy nagle pewien pomysł skręcił do stojącego na środku biurka i odnalazł Klaudię. Poprosił ją, żeby zeszła do kadr i spróbowała dostać domowy adres Alvina Hayesa. Ufał, że jeśli ktokolwiek mógłby tego dokonać, to właśnie ona.

Wracając do swojego ostatniego pacjenta Jason zastanawiał się, dlaczego nie pomyślał wcześniej o wydostaniu adresu Hayesa. Jeżeli Carol Donner mieszkała z nim, byłoby dużo łatwiej porozmawiać z nią w jej mieszkaniu, niż w Club Cabaret, gdzie personel był, jak widać, raczej opiekuńczy. Może miałaby jakieś pojęcie o odkryciu Hayesa, albo przynajmniej o jego zdrowiu. Zanim zakończył badanie Klaudia miała już adres. Było to na South End.

Przyjąwszy wszystkich ambulatoryjnych pacjentów i podyktowawszy całą niezbędną korespondencję, Jason skierował się do głównej windy i zaczął obchód. Najpierw zajrzał do Madaline Krammer.

Wyglądała już lepiej. Zwiększona dawka diuretyków znacznie złagodziła obrzęki stóp i rąk, ale podczas ponownego badania stwierdził ze zdumieniem, że źrenice chorej są rozszerzone i nie reagują na światło. Odnotował to w karcie gorączkowej, po czym ruszył dalej.

Zanim poszedł zobaczyć Matthew Cowena, wyciągnął jego historię choroby, żeby sprawdzić, co konsultant okulistyczny napisał o oczach chorego. Zaskoczony, przeczytał: „Umiarkowana zaćma obu oczu. Kontrola za sześć miesięcy.” Jason nie wierzył własnym oczom. Zaćma w wieku trzydziestu pięciu lat? Pamiętał, że sekcja wykazała kataraktę u Connoly’ego. Przypomniał sobie także rozszerzone źrenice Madaline Krammer. Z czym mieli właściwie do czynienia? Był jeszcze bardziej strapiony, kiedy odwiedził Matthew.

– Daje mi pan jakieś dziwne leki? – zapytał pacjent, kiedy tylko ujrzał lekarza.

– Nie. Dlaczego pan pyta?

– Bo wychodzą mi włosy. – Żeby to udowodnić, pociągnął kilka pasemek, które faktycznie wypadły. Ułożył je na poduszce.

Jason podniósł jeden kosmyk, przesuwając go ostrożnie między kciukiem i palcem wskazującym. Wyglądały normalnie, z wyjątkiem siwizny przy korzeniach. Potem Jason zbadał owłosioną skórę głowy Matthew. Także była prawidłowa, bez stanu zapalnego ani bolesności.

– Od jak dawna to trwa? – zagadnął, przypominając sobie niepokojąco wyraźnie Briana Lennoxa, jak również komentarz pani Harring, że jej mężowi zaczęły wypadać włosy.

– Pogorszyło się znacznie dzisiaj – odparł Matthew. – Nie chciałbym, żeby to brzmiało paranoicznie, ale zdaje się, że przytrafia mi się wszystko.

– To po prostu przypadek – uspokoił go Jason, stając się podtrzymać w równym stopniu pewność siebie swoją, jak i pacjenta. – Poproszę, żeby jeszcze raz zajrzał do pana dermatolog. To może się wiązać z suchością skóry. Czy te dolegliwości się zmniejszyły?

– Jeśli już, to raczej się pogłębiły. Nie powinienem był przychodzić do szpitala.

Jason miał ochotę przyznać mu rację, zwłaszcza że stan tak wielu pacjentów się pogorszył. Zanim skończył obchód był wyczerpany. Niemal zapomniał, że pełni dobrych chęci przyjaciele nalegali, żeby wziął tego wieczoru udział w obiedzie, na którym mogliby go poznać z miłą, trzydziestoczteroletnią prawniczką, Penny Lambert. Mając godzinę do zagospodarowania Jason zdecydował, że nie warto jechać do domu. Zamiast tego wyciągnął plan Bostonu, który trzymał w samochodzie, i zlokalizował Springfield Street, gdzie znajdowało się mieszkanie Hayesa. Ulica odchodziła od Washington Street. Przypuszczając, że powinna to być dobra pora na złapanie Carol Donner, Postanowił pojechać bezpośrednio tam. Łatwiej było to jednak powiedzieć, niż wykonać. Jadąc na południe utknął w rzędzie samochodów, poruszających się zderzak przy zderzaku po Massachusetts Avenue. W końcu dotarł do Washington Street i skręcił w lewo, a potem jeszcze raz w lewo, w Springfield. Odszukał dom Hayesa, a potem znalazł miejsce do parkowania.

Osiedle stanowiło mieszaninę odrestaurowanych i wymagających remontu budynków. Dom Hayesa należał do drugiej kategorii. Frontowe schody pokrywało wymalowane sprayem graffiti. W hallu Jason zauważył, że kilka skrzynek na listy jest zniszczonych, a wewnętrzne drzwi nie są zamknięte na klucz. Właściwie zamek został wyłamany w odległej przeszłości i nigdy go nie wymieniono. Mieszkanie Hayesa znajdowało się na trzecim piętrze. Jason zaczął wchodzić po kiepsko oświetlonych schodach. W powietrzu unosił się stęchły, wilgotny zapach.

Był to olbrzymi budynek, z pojedynczymi apartamentami na każdym piętrze. Na trzecim Jason potknął się o kilka numerów „Boston Globe”, nie wyjętych jeszcze z plastikowych kopert. Nie było dzwonka, więc zapukał. Nie słysząc żadnej odpowiedzi, zastukał jeszcze raz, mocniej. Drzwi z piskiem uchyliły się na centymetr. Spoglądając w dół Jason zobaczył, że zamek został ostatnio wyłamany i brakuje części futryny. Popychając je wskazującym palcem ostrożnie otworzył drzwi. Skrzypnęły ponownie, jakby z bólu.

– Halo – zawołał. Nie było odpowiedzi. Wszedł do mieszkania. – Halo – panowała cisza, z wyjątkiem szumu wody płynącej rurami w toalecie. Zamknął za sobą drzwi i ruszył przez ciemny przedpokój.

Spojrzał w głąb mieszkania i omal nie uciekł. Wszystko było przewrócone do góry nogami. Salon, kiedyś ozdobiony atrakcyjnymi antykami i reprodukcjami, był ruiną. Szuflady biurka i szafki zostały wyciągnięte i opróżnione, poduszki kanapy pocięte, a zawartość wielkiej szafy na książki leżała rozsypana na podłodze.

Ostrożnie wybierając drogę w bałaganie Jason zajrzał do niewielkiej sypialni, która znajdowała się w takim samym stanie, jak salon, potem poszedł przez przedpokój do czegoś, co uznał za główną sypialnię. Była także zrujnowana. Zawartość każdej szuflady wyrzucono, a ubrania w garderobie zerwano z wieszaków i ciśnięto na podłogę. Podnosząc kilka zauważył, że są to wyłącznie ubrania męskie.

Nagłe skrzypnięcie wejściowych drzwi sprawiło, że po plecach przebiegł mu dreszcz. Upuścił ubrania na podłogę. Znów chciał zawołać, mając nadzieję, że to Carol Donner, ale przez chwilę był zbyt przestraszony, żeby wydobyć głos. Zamarł, wytężając słuch. Może to przeciąg pchnął drzwi... Potem dobiegł go stuk, jakby odgłos buta, uderzającego o książkę czy przewróconą szufladę. Z pewnością ktoś był w mieszkaniu, a Jason miał wrażenie, że ktokolwiek to był, wiedział o jego obecności. Pot pojawił mu się na czole i popłynął wzdłuż skrzydełek nosa. Przez myśl przemknęło mu ostrzeżenie detektywa Currana, że świat narkotyków jest niebezpieczny. Zastanawiał się, czy jest jakaś droga, którą mógłby się wymknąć. Potem uświadomił sobie, że jest na końcu długiego korytarza.

W tej samej chwili jakaś olbrzymia postać pojawiła się w drzwiach. Nawet w ciemnościach Jason mógł dostrzec broń.

Paniczny strach wprawił jego serce w szaleńczą gonitwę. Ciągle jednak nie ruszał się. Druga, drobniejsza postać dołączyła do pierwszej i razem ruszyły przez pokój. Zbliżały się do Jasona nieubłaganie, krok po kroku. Wydawało się, że trwa to wieczność. Jason chciał krzyczeć albo uciekać.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W następnej chwili Jason pomyślał, że umarł. Błysnęło. Potem jednak uświadomił sobie, że to nie rewolwer, a żarówka nad jego głową. Nadal żył. Przed nim stało dwóch umundurowanych policjantów. Jason chciał uściskać ich z radości.

– Tak się cieszę, że was widzę, chłopcy!

– Odwrócić się – rozkazał wyższy, lekceważąc uwagę Jasona.

– Mogę wyjaśnić... – zaczął Jason, ale kazano mu się zamknąć, oprzeć ręce o ścianę i rozstawić nogi.

Drugi policjant przeszukał go, wyjmując portfel. Kiedy przekonali się, że jest nieuzbrojony, pozwolili mu opuścić ręce ze ściany i założyli kajdanki. Potem wyprowadzili go z mieszkania i po schodach sprowadzili na ulicę. Kilkoro przechodniów przystanęło, przyglądając się, jak wpychają Jasona na tylne siedzenie nieoznakowanego samochodu.

W drodze na komisariat policjanci zachowywali milczenie, a Jason uznał, że nie ma sensu nic wyjaśniać, zanim nie dotrą na miejsce. Teraz, kiedy ochłonął, zaczął myśleć o tym, co powinien zrobić. Przypuszczał, że będzie mógł zatelefonować i zastanawiał się, czy powinien zadzwonić do Shirley, czy prawnika, z którego usług korzystał, kiedy sprzedawał dom i prywatny gabinet.

Kiedy jednak dojechali, funkcjonariusze po prostu zaprowadzili Jasona do małego pustego pokoju i zostawili go samego. Drzwi zatrzasnęły się za nimi i do lekarza dotarło, że jest zamknięty. Nigdy wcześniej nie był w areszcie i nie czuł się najlepiej.

Minuty mijały i Jason uświadomił sobie powagę sytuacji. Pamiętał prośbę Shirley, żeby nie dolewał oliwy do ognia. Bóg jeden wie, jakie skutki może mieć dla kliniki jego aresztowanie, jeśli wiadomość o nim dojdzie do prasy.

W końcu drzwi pomieszczenia otworzyły się i wszedł detektyw Curran, a za nim niższy policjant. Jason ucieszył się, widząc znajomego, ale natychmiast zrozumiał, że detektyw nie podziela jego uczuć. Zmarszczki na twarzy policjanta wydawały się głębsze niż kiedykolwiek.

– Zdejmij mu kajdanki – polecił Curran bez uśmiechu. Jason podniósł się, podczas gdy umundurowany policjant uwalniał go. Obserwował twarz Currana, próbując odgadnąć jego myśli, jednak detektyw pozostał nieprzenikniony.

– Chcę z nim porozmawiać na osobności – powiedział do funkcjonariusza, który skinął głową i wyszedł.

– Pański przeklęty portfel – odezwał się Curran, uderzając trzymanym przedmiotem w dłoń Jasona. – Nie przyjmuje pan rad zbyt chętnie, prawda? Co mam zrobić, żeby pana przekonać, że interes narkotykowy to poważna sprawa?

– Próbowałem tylko porozmawiać z Carol Donner...

– Wspaniale. Zatem wtrąca się pan i miesza nam szyki.

– W jaki sposób? – zapytał Jason, czując, jak wzbiera w nim gniew.

– Wydział Narkotyków miał pod obserwacją mieszkanie Hayesa, odkąd dowiedzieli się, że zostało przeszukane. Mieliśmy nadzieję, że wpadnie nam w ręce ktoś bardziej interesujący niż pan.

– Przykro mi.

Curran potrząsnął głową, zawiedziony.

– Cóż, mogło być gorzej. Mogła pana spotkać krzywda. Proszę, doktorze – czy mógłby pan wrócić do swojego leczenia?

– Jestem wolny? – spytał Jason z niedowierzaniem.

– Tak – potwierdził Curran, odwracając się do drzwi. – Nie będę pana spisywał. Nie ma sensu marnować czasu.

Jason opuścił komisariat i taksówką wrócił na Springfield Street, skąd zabrał swój samochód. Popatrzył na dom Hayesa i wstrząsnął się. To było zniechęcające doświadczenie.

Mając teraz w krwiobiegu dość adrenaliny, by przebiec półtora kilometra w cztery minuty, Jason rad był, że ma plany na dzisiejszy wieczór. Jego przyjaciele, państwo Alic, zaprosili grupę uroczych ludzi, a jedzenie i wino były naprawdę dobre. Raziło go, że dziewczyna, z którą chcieli go poznać, Penny Lambert, była w pewnym sensie yuppie, ubrana konserwatywnie w niebieski kostium z szeroką jedwabną kokardą pod szyją. Na szczęście, była wesoła i gadatliwa i ochoczo wypełniała lukę, jaką pozostawiało w konwersacji milczenie Jasona, który nie mógł przestać myśleć o apartamencie Hayesa i konieczności rozmowy z Carol Donner.

Po kawie i brandy Jason wpadł na pomysł. Gdyby zaproponował Penny, że odwiezie ją do domu, może mógłby namówić ją, by wstąpili do lokalu Carol. Jasne było, że tancerka nie mieszka już w apartamencie Hayesa, a Jason przypuszczał, że jego szanse na rozmowę z nią zwiększą się, jeśli będzie mu towarzyszyć kobieta. Penny z ochotą przyjęła propozycję podwiezienia jej, więc kiedy siedzieli w samochodzie, zapytał, czy ma ochotę na przygodę?

– Co przez to rozumiesz? – zapytała ostrożnie.

– Pomyślałem, że może miałabyś chęć zobaczyć inne oblicze Bostonu.

– Jakaś dyskoteka?

– Coś w tym rodzaju – odparł Jason. Trochę przewrotnie pomyślał, że to doświadczenie mogłoby dobrze zrobić Penny. Była wystarczająco miła, ale trochę zbyt łatwo było przewidzieć jej postępowanie.

Odprężyła się, uśmiechała się i gawędziła, dopóki nie zatrzymali się przed Club Cabaret.

– Jesteś pewny, że to dobry pomysł? – spytała.

– Chodź, przekonasz się – ponaglił Jason. Po drodze udzielił jej pewnych wyjaśnień, tłumacząc, że chce zobaczyć dziewczynę, z którą był związany doktor Hayes. Penny pamiętała tę historię z gazet, była trochę spłoszona, ale Jasonowi udało się namówić ją, by pozwoliła mu zaparkować i wejść do środka.

Piątkowy wieczór musiał należeć do najbardziej ruchliwych. Trzymając Penny za rękę, Jason torował sobie drogę przez salę, mając nadzieję, że uniknie mężczyzny w czarnych okularach i jego dwóch goryli-kulturystów. Za sprawą pięciodolarowego banknotu jedna z kelnerek zaprowadziła ich do wzniesionej nieco nad podłogę kabiny przy bocznej ścianie. Mogli widzieć scenę, sami pozostając częściowo ukryci przed tancerkami za ciemnymi sylwetkami mężczyzn, stojących w głębi przy barze.

Weszli pomiędzy występami. Zamówili już drinki, kiedy głośniki ożyły. Oczy Jasona przystosowały się już do ciemności i mógł zlokalizować twarz Penny. Widział białka jej oczu. Prawie nie mrugała.

Pojawiła się striptiserka w zwojach przezroczystej krepy. Rozległo się kilka gwizdów. Penny milczała. Płacąc za drinki Jason zapytał kelnerkę, czy Carol Donner tańczy tej nocy. Kobieta poinformowała go, że jej pierwszy występ będzie o jedenastej. Jason poczuł ulgę – nie aresztowano jej w mieszkaniu Hayesa.

Kiedy kelnerka odeszła, zobaczył, że tancerka ma już na sobie tylko przepaskę na biodrach, a Penny mocno zaciska wargi.

– To odrażające – parsknęła.

– To nie Bostońska Orkiestra Symfoniczna – przytaknął.

– Przecież ona ma cellulitis.

Jason przyjrzał się uważniej tancerce wracającej na górę po schodach. Rzeczywiście, jej uda były od tyłu poznaczone wyraźnymi dołkami. Lekarz uśmiechnął się. To ciekawe, na co zwracają uwagę kobiety.

– Czy ci ludzie naprawdę się bawią? – spytała z niesmakiem Penny.

– Dobre pytanie. Nie wiem. Większość z nich wygląda na znudzonych.

Nikt jednak nie nudził się, gdy wyszła Carol. Tak jak poprzedniej nocy tłum ożywił się, kiedy rozpoczęła występ.

– Co o tym myślisz? – zapytał.

– Jest dobrą tancerką, ale nie mogę uwierzyć, że twój przyjaciel był z nią związany.

– Pomyślałem dokładnie tak samo – zgodził się Jason. Teraz jednak nie był już taki pewien. Carol Donner miała zupełnie inną osobowość, niż to sobie wyobrażał.

Kiedy Carol skończyła i nie pojawiła się wśród klientów, Jason miał dość. Penny chętnie wyszła i zauważył, że w drodze do domu miała niewiele do powiedzenia. Domyślał się, że Club Cabaret nie zrobił na niej dobrego wrażenia. Kiedy zostawił ją przed drzwiami domu nie zatroszczył się nawet, żeby powiedzieć, że zadzwoni. Wiedział, że Alicowie będą zawiedzeni, ale sądził, że powinni znać go na tyle dobrze, żeby nie umawiać go z dziewczyną z kokardą.

W domu rozebrał się i wziął z pracowni książkę o DNA. Położył się do łóżka i zaczął czytać. Pamiętając swoje wyczerpanie po południu przypuszczał, że zaśnie szybko. Tak się jednak nie stało. Czytał o bakteriofagach, cząstkach wirusowych, które zakażały bakterie i o tym, jak są używane w inżynierii genetycznej. Potem przeczytał rozdział o plazmidach, o których nie słyszał nigdy, zanim nie zaczął czytać o DNA. Zdumiało go, że plazmidy są małymi, kolistymi cząsteczkami DNA, które egzystują w bakterii i reprodukują się biernie podczas podziałów bakteryjnych. One także spełniały niezmiernie ważną rolę jako nośniki do wprowadzania do bakterii fragmentów DNA.

Popatrzył na zegarek. Było po drugiej w nocy, a sen nie nadchodził. Wstał, poszedł do salonu i popatrzył na Louisburg Square. Jakiś samochód zatrzymał się. Wysiadł lokator, który zajmował w tym samym budynku apartament z ogrodem. On także był lekarzem i chociaż zaprzyjaźnili się, Jason wiedział o nim niewiele więcej ponad to, że spotykał się z mnóstwem pięknych kobiet. Zastanawiał się, gdzie je znajduje. Zgodnie ze zwyczajem, mężczyzna wysiadł z samochodu w towarzystwie atrakcyjnej blondynki. Śmiejąc się cicho zniknęli z pola widzenia obserwatora. Jason słyszał, jak zamykają się wejściowe drzwi domu. Powróciła cisza. Nie mógł pozbyć się myśli o Carol Donner. Tak bardzo chciał z nią porozmawiać. Spojrzał na zegarek nad kominkiem. Pospiesznie wrócił do sypialni, ubrał się, wyszedł i wsiadł do samochodu.

Nieco obawiając się możliwych konsekwencji tego kroku, Jason jechał z powrotem do Combat Zone. W przeciwieństwie do reszty miasta ta dzielnica nadal tętniła życiem. Przejechał obok Club Cabaret, potem zawrócił, skręcił w boczną uliczkę i zaparkował. Wyłączył silnik. W drzwiach klubu i po przeciwnej stronie ulicy kręciły się jakieś odpychające typy, budząc pewien niepokój. Upewnił się, że wszystkie drzwi w samochodzie są zablokowane.

Po niespełna kwadransie duża grupa ludzi wyszła z klubu i rozeszła się, każdy swoją drogą. Jakieś dziesięć minut później pojawiła się grupka tancerek. Rozmawiały chwilę przed wejściem do lokalu, potem rozdzieliły się. Carol między nimi nie było. Jason zaczynał się już niepokoić, że ją przegapił, kiedy wyszła w towarzystwie jednego z kulturystów. Skręcili w prawo, idąc Washington Street w stronę Filene.

Jason uruchomił samochód, niepewny, co ma zrobić. Szczęśliwie ulica była zatłoczona, pełna pojazdów i przechodniów. By nie stracić Carol z oczu jechał trzymając się krawężnika. Policjant machnięciem ręki kazał mu jechać dalej. Carol i jej przyjaciel skręcili w lewo, w Boylston Street, doszli do parkingu i wsiedli do ogromnego czarnego cadillaca.

Cóż, przynajmniej łatwo będzie mieć go na oku, pomyślał Jason. Nigdy wcześniej nie śledził nikogo i stwierdził teraz, że nie jest to takie proste, jak sobie wyobrażał, zwłaszcza, kiedy nie chce się być zauważonym. Cadillac skręcił za róg Common i pomknął na północ Charles Street, potem pojechał w lewo, w Beacon, mijając Hampshire House. Kilka przecznic dalej samochód przejechał na lewą stronę ulicy i zaparkował. Była to część miasta zwana Back Bay, zabudowana ogromnymi rezydencjami z przełomu wieków, z których większość zamieniono na budynki czynszowe. Jason minął cadillaca w chwili; kiedy Carol wysiadała. Zwolniwszy, obserwował ją we wstecznym lusterku, gdy wbiegała po schodach do domu z wielkim wykuszowym oknem. Jason skręcił w lewo w Exeter, potem jeszcze raz w lewo w Marlborough. Odczekawszy około pięciu minut, objechał cały kwartał. Wjeżdżając ponownie na Beacon Street poszukał czarnego cadillaca. Już go nie było.

Zaparkował przy hydrancie przeciwpożarowym w połowie drogi między dwiema przecznicami. O trzeciej nad ranem Back Bay było bardzo spokojne – żadnych przechodniów i tylko czasami przejeżdżający samochód. Skręcając na chodnik wiodący do budynku Carol Jason dokonał oględzin pięciopiętrowej fasady, nie dostrzegał jednak światła w żadnym oknie. Wszedł do hallu budynku i przyjrzał się nazwiskom umieszczonym obok przycisków dzwonków. Było ich czternaście. Ku rozczarowaniu mężczyzny, Donner nie było wśród nich wymienione.

Wycofując się na zewnątrz Jason zastanawiał się, co powinien zrobić. Przypomniawszy sobie, że jest jeszcze uliczka pomiędzy Beacon i Marlborough, obszedł kwartał dookoła, licząc budynki, aż odnalazł dom Carol. W oknie na trzecim piętrze paliło się światło. Domyślał się, że musi to być mieszkanie tancerki, bo mało prawdopodobne było, żeby ktoś inny był o tej porze na nogach.

Z zamiarem powrotu do wejścia i naciśnięcia właściwego dzwonka zawrócił i ruszył ponownie uliczką. Natychmiast dostrzegł samotną postać, ale szedł dalej, mając nadzieję, że mężczyzna po prostu przejdzie obok. Kiedy odległość między nimi zmniejszyła się, Jason zwolnił kroku, a potem stanął. Ku swojemu przerażeniu stwierdził, że to kulturysta z baru. Jego skórzana kurtka motocyklowa była rozpięta, ukazując biały podkoszulek, opięty na mocarnych mięśniach. Był to ten sam osobnik, który poprzedniej nocy wyrzucił go z Club Cabaret.

Mężczyzna nadal szedł w stronę Jasona, zginając palce w widocznym wyczekiwaniu. Doktor oceniał go na dwadzieścia kilka lat, a zaokrąglona twarz sugerowała, że przyjmował steroidy. To oczywiście oznaczało kłopoty. Nadzieja Jasona, że mężczyzna może go nie rozpoznać, rozwiała się, kiedy osiłek warknął:

– Co tu robisz, ty cholerna kreaturo?

To było wszystko, czego potrzebował. Obrócił się na pięcie i wystartował w stronę drugiego wylotu ulicy. Niestety, jego pantofle na skórzanej podeszwie nie mogły się równać z nike’ami ochroniarza.

– Ty przeklęty zboczeńcu! – wrzasnął, zatrzymując Jasona.

Lekarz zanurkował pod zamaszystym hakiem i chwycił osiłka za udo, mając nadzieję, że go wywróci. Niestety, z równym powodzeniem mógłby złapać nogę fortepianu. Został wyprostowany szarpnięciem.

Brak równych szans w tym pojedynku stał się już jasny dla Jasona, który postanowił spróbować jakiegoś dialogu.

– Dlaczego nie znajdziesz sobie kogoś o podobnych wymiarach! – krzyknął rozjątrzony.

– Bo nie lubię zboczeńców – odrzekł kulturysta, praktycznie podnosząc przeciwnika z ziemi.

Wykręcając się w jedną, potem w drugą stronę, Jason uwolnił się ze swojej marynarki i rzucił w głąb uliczki, przewracając kosz na śmieci.

– Nauczę cię, żebyś nie węszył wokół Carol! – ryknął goryl, odrzucając kopnięciem pojemnik, gdy ruszał na uciekinierem. Lata joggingu odpłaciły się teraz Jasonowi. Chociaż osiłek jak na swą masę był szybki, Jason słyszał, że oddech jego prześladowcy staje się coraz cięższy. Lekarz był już niemal na końcu ulicy, kiedy pośliznął się na rozsypanych kamykach, natychmiast tracąc równowagę. Wygramolił się właśnie na nogi, gdy ciężka ręka chwyciła go za ramię i obróciła dokoła.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

– Stać! Policja! – Głos rozbił ciszę bostońskiej nocy. Jason zamarł, podobnie osiłek. Drzwi zaparkowanego u wylotu ulicy nieoznakowanego samochodu otworzyły się nagle i wysiadło z nich trzech cywilów. Już po raz drugi tego dnia usłyszał:

– Do ściany. Rozstawić nogi! – Wykonał polecenie, ale kulturysta namyślał się przez chwilę. W końcu warknął do Jasona:

– Masz szczęście, ty sukinsynu.

Potem podporządkował się.

– Zamknij się! – ryknął policjant.

Jason i jego prześladowca zostali szybko przeszukani, potem kazano im się odwrócić i położyć ręce na karku. Jeden z policjantów wyjął latarkę i sprawdził ich dokumenty.

– Bruno DeMarco? – zapytał, kierując światło na osiłka. Bruno przytaknął ruchem głowy. Światło przesunęło się na Jasona.

– Doktor Jason Howard?

– Zgadza się.

– Co tu się dzieje? – indagował policjant.

– Ten pokurcz usiłował napastować moją dziewczynę – oświadczył rozwścieczonym głosem Bruno. – Śledził ją.

Policjant przenosił wzrok z Jasona na Bruna i z powrotem, potem podszedł do samochodu, otworzył drzwi i rozmawiał z kimś siedzącym na tylnym siedzeniu. Kiedy wrócił, wręczył gorylowi jego portfel i kazał mu wracać do domu i kłaść się spać. W pierwszej chwili Bruno zachowywał się, jakby nie zrozumiał, ale potem wziął swoje dokumenty.

– Zapamiętam cię, dupku! – krzyknął Jasonowi, znikając na Beacon Street.

Doktor był oszołomiony. Nie mógł uwierzyć, że pozwolili odejść napastnikowi, a nie jemu. Miał właśnie zaprotestować, kiedy policjant chwycił go za ramię i siłą wsadził na tylne siedzenie samochodu.

– Zaczyna pan być cierniem w tyłku – odezwał się detektyw Curran. Siedział flegmatycznie, paląc. – Powinienem był pozwolić, by ta góra mięsa załatwiła się z panem.

Jason nie mógł wykrztusić słowa.

– Mam nadzieję, że ma pan pojęcie, jak bardzo miesza nam pan w tej sprawie – ciągnął Curran. – Najpierw obserwowaliśmy mieszkanie Hayesa. Popsuł pan to. Teraz mamy na oku Carol Donner i to też pan psuje. Równie dobrze moglibyśmy zwinąć całą operację. W tej chwili z pewnością niczego się od niej nie dowiemy. Gdzie jest, do diabła, pański samochód? Zakładam, że przyjechał pan samochodem?

– Zaraz za rogiem – potulnie odpowiedział Jason.

– Radzę, żeby wsiadł pan do niego i pojechał do domu – powiedział wolno Curran. – Potem sugeruję, żeby wrócił pan do leczenia i zostawił śledztwo nam. Uniemożliwia nam pan pracę.

– Przykro mi – zaczął Jason. – Nie myślałem, że...

– Do widzenia! – detektyw odprawił go machnięciem ręki.

Wysiadając z policyjnego samochodu Jason czuł się dość głupio.

Jasne, że obserwowali Carol. Jeśli mieszkała z Hayesem, prawdopodobnie także była zamieszana w narkotyki. Właściwie przy jej rodzaju pracy było to niemal pewne. Wsiadając do własnego samochodu, Jason pomyślał o marynarce, powiedział sobie „do diabła z nią” i pojechał do domu.

Była trzecia trzydzieści, kiedy z trudem wspiął się po schodach i w poczuciu obowiązku zadzwonił do operatora sieci pagerów. Kiedy wychodził do Carol Donner, nie wziął ze sobą urządzenia przywołującego, i miał nadzieję, że nie było żadnych telefonów. Był zbyt zmęczony, żeby poradzić sobie z nagłym przypadkiem. Nie było nic ze szpitala, ale Shirley zostawiła wiadomość, prosząc, żeby zatelefonował, kiedy tylko wróci, obojętne, o jakiej porze. Operator powiedział mu, że to było pilne.

Zaskoczony, Jason wykręcił numer. Shirley odezwała się po pierwszym dzwonku.

– Gdzie się podziewałeś?!

– To cała historia.

– Chcę prosić cię o przysługę. Przyjedź natychmiast.

– Jest trzecia trzydzieści – wymawiał się.

– Nie prosiłabym cię, gdyby to nie było ważne.

Jason założył inną marynarkę, wrócił do samochodu i wyjechał z Brooklynu, zastanawiając się, jakaż to pilna sprawa nie może poczekać ani chwili dłużej. Pewne było tylko, że dotyczy Hayesa.

Shirley mieszkała przy Lee Street, ulicy, która okrążała Brooklyn Reservoir i wychodziła na starą willową dzielnicę. Dom przyjaciółki Jasona był budynkiem z polnego kamienia, o łamanym dachu i dwóch identycznych ścianach szczytowych. Wjeżdżając na brukowany podjazd zobaczył, że posiadłość zalana jest światłem. Zatrzymał się przed wejściem i zanim wysiadł z samochodu, Shirley otworzyła drzwi.

– Dziękuję, że przyjechałeś – powiedziała, witając go uściskiem.

Miała na sobie biały kaszmirowy sweter i wyblakłe dżinsy i po raz pierwszy, odkąd ją poznał, wyglądała na wytrąconą z równowagi.

Zaprowadziła go do przestronnego salonu i przedstawiła dwóm członkom zarządu GHP, również wyraźnie zdenerwowanym. Jason uścisnął dłoń Boba Walthrowa, niskiego, łysiejącego mężczyzny, a potem Freda Ingelnooka, sobowtóra Roberta Redforda.

– Może koktajl? – zaproponowała Shirley. – Wyglądasz, jakbyś go potrzebował.

– Tylko woda sodowa – odparł Jason. – Padam z nóg. Co się dzieje?

– Następne kłopoty. Miałam telefon od ochrony szpitala. Dzisiejszej nocy włamano się do laboratorium Hayesa i praktycznie je zdemolowano.

– Wandalizm?

– Nie jesteśmy pewni.

– Raczej nie – powiedział Bob Walthrow. – Laboratorium zostało przeszukane.

– Czy coś zginęło?

– Jeszcze nie wiemy – odrzekła Shirley. – Ale nie na tym polega problem. Chcemy uniknąć dziennikarzy. Good Health nie może pozwolić sobie na więcej złej prasy. Dwóch zbiorowych klientów waha się, czy do nas przystąpić. Mogą się przestraszyć, skoro policja będzie przypuszczać, że laboratorium Hayesa zostało splądrowane w poszukiwaniu narkotyków.

– To prawdopodobne – przyznał Jason. – Lekarz dokonujący sekcji powiedział mi, że w moczu Hayesa była kokaina.

– Cholera – jęknął Bob Walthrow. – Miejmy nadzieję, że gazety tego nie wyciągną.

– Musimy ograniczyć szkody! – oświadczyła Shirley.

– Jak chcesz to zrobić? – spytał Jason, zastanawiając się, po co go wezwała.

– Zarząd chce, żeby ten ostatni incydent utrzymać w tajemnicy.

– To może być trudne. Gazety prawdopodobnie dowiedzą się tego z biuletynu policyjnego.

– O to właśnie chodzi – rzekła Shirley. – Postanowiliśmy nie zawiadamiać policji. Ale chcemy znać twoje zdanie.

– Moje? – zapytał Jason, zdumiony.

– Cóż – powiedziała Shirley – chcemy znać opinię personelu medycznego. Pełnisz obowiązki ordynatora. Myśleliśmy, że mógłbyś dyskretnie wybadać, co sądzą inni.

– Tak przypuszczam – zgodził się Jason, zastanawiając się, o co ma pytać lekarzy, nie wyjawiając ostatniego zdarzenia. – Jeśli jednak chcecie znać moje osobiste zdanie, nie uważam, żeby to był dobry pomysł. Poza tym nie będziecie mogli podjąć ubezpieczenia, jeśli nie zawiadomicie policji.

– To fakt – przyznał Fred Ingelnook.

– Oczywiście – odparła Shirley – ale to i tak lepsze, niż problemy z prasą. Na razie nie zgłosimy tego. Porozumiemy się z ubezpieczeniami i z szefami oddziałów.

– Moim zdaniem brzmi to nieźle – wyraził swoją aprobatę Ingelnook.

– Dobrze – przytaknął Bob Walthrow.

Rozmowa znalazła się w martwym punkcie i Shirley pożegnała obu kierowników. Jason chciał pójść w ich ślady, ale zatrzymała go, prosząc, żeby spotkał się z nią o ósmej rano.

– Prosiłam Helene, żeby przyszła wcześnie. Może uda się nam dowiedzieć, o co tu chodzi.

Jason skinął głową, nadal zastanawiając się, dlaczego Shirley nie mogła powiedzieć mu tego przez telefon. Był jednak zbyt zmęczony, by się tym zajmować. Dał jej całusa w policzek i zataczając się, dotarł do samochodu, mając nadzieję na dwie lub trzy godziny snu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Było tuż po ósmej w sobotę rano, kiedy Jason z zamglonymi oczami wkroczył do biura Shirley. Pomieszczenie, wyłożone ciemnym mahoniem, z ozdobami z brązu i ciemnozielonym dywanem, wyglądało raczej na siedzibę bankiera niż dyrektora instytucji ochrony zdrowia. Shirley rozmawiała przez telefon z jednym z doradców ubezpieczeniowych, więc Jason usiadł i czekał. – Miałeś rację co do ubezpieczenia – odezwała się po odłożeniu słuchawki. – Nie mają zamiaru wypłacić, dopóki włamanie nie zostanie zgłoszone policji.

– Zatem zgłoś je.

– Najpierw sprawdźmy, jak duże są szkody i czego brakuje. Przeszli do budynku zajmowanego przez poradnie i pojechali windą na szóste piętro. Czekał tam na nich strażnik, który otworzył wewnętrzne drzwi. Rozdzielili między siebie ochraniacze na buty i białe fartuchy.

Podobnie jak mieszkanie Hayesa, laboratorium było w ruinie. Wszystkie szuflady i szafki zostały opróżnione, ale skomplikowany sprzęt techniczny wydawał się być nienaruszony, więc dla obojga było oczywiste, że celem tej wizyty było przeszukanie, a nie zniszczenie. Jason zajrzał do gabinetu Hayesa. Panował w nim podobny bałagan, zawartość biurka i kilku szaf na dokumentację leżała na podłodze.

W drzwiach zwierzętarni pojawiła się Helene Brennquivist, z bladą i wychudzoną twarzą. Włosy miała znowu surowo ściągnięte do tyłu, ale bez zwykłego bezkształtnego kitla Jason mógł stwierdzić, że kobieta ma atrakcyjną figurę.

– Może pani powiedzieć, czy czegoś brakuje? – spytała Shirley.

– Nie widzę moich ksiąg z danymi – powiedziała Helene. – Zniknęły także niektóre hodowle bakteryjne E. coli. Ale najgorsze stało się ze zwierzętami.

– Co z nimi? – zapytał Jason. Zauważył, że nie wyrażająca zwykle uczuć twarz asystentki Hayesa drży z przerażenia.

– Może powinien pan zobaczyć. Zabito wszystkie!

Jason ominął Helene i przez stalowe drzwi wszedł do pomieszczenia dla zwierząt. Natychmiast dotarł do niego przenikliwy odór zwierzyńca. Włączył światło. To pomieszczenie było większe, około piętnaście metrów długie i dziewięć szerokie. Klatki dla zwierząt ustawiono w rzędach i spiętrzono jedne na drugich, czasem nawet po sześć.

Jason zaczął iść wzdłuż najbliższego szeregu, zaglądając do poszczególnych klatek. Za nim drzwi zamknęły się ze stanowczym stuknięciem. Helene nie przesadzała: wszystkie zwierzęta były martwe, leżały w ohydnie poskręcanych pozach, często z zakrwawionymi językami, jakby gryzły je w agonii.

Nagle przystanął. Przyglądając się grupie większych klatek zobaczył coś, co przyprawiło go o skurcz żołądka: szczury, jakich nigdy jeszcze nie widział. Były wielkie, niemal rozmiarów świni, a ich nieowłosione, podobne do bicza ogony, były grube jak nadgarstek Jasona. Odsłonięte zęby miały dziesięć centymetrów długości. Idąc dalej mężczyzna zbliżył się do królików tej samej wielkości, a potem białych myszy rozmiarów małego psa.

Ten aspekt inżynierii genetycznej przerażał Jasona. Chociaż bał się tego, co może zobaczyć, chorobliwa ciekawość kazała mu iść dalej. Powoli zaglądał do pozostałych klatek, odkrywając zniekształcenia znajomych stworzeń, które przyprawiały go o mdłości. To była nauka, która oszalała: króliki z kilkoma głowami, myszy z nadliczbowymi kończynami i dodatkowymi parami oczu. Dla Jasona genetyczna manipulacja prymitywnymi bakteriami była jedną rzeczą, a wynaturzenia ssaków – czymś zupełnie innym.

Wycofał się do centralnej części laboratorium, gdzie Shirley i Helene sprawdzały hodowle znaczone pierwiastkami promieniotwórczymi.

– Widziałaś zwierzęta? – zapytał z obrzydzeniem Jason.

– Niestety – odparła Shirley. – Kiedy Curran tu był. Nie przypominaj mi o tym.

– Czy GHP wyraziło zgodę na te eksperymenty? – dopytywał się Jason.

– Nie – zaprzeczyła Shirley. – Nigdy nie zadawaliśmy Hayesowi pytań. Nie przypuszczaliśmy, że musimy to robić.

– Moc sławy – zauważył cynicznie Jason.

– Zwierzęta były częścią pracy doktora Hayesa nad hormonem wzrostu – zaprotestowała Helene.

– Obojętne – odparł Jason. Nie był teraz zainteresowany spieraniem się z Helene o etykę. – W każdym razie wszystkie są martwe.

– Wszystkie? – spytała Shirley. – To dziwne. Jak sądzisz, co się im stało?

– Trucizna – wyjaśnił ponuro Jason. – Ale dziwi mnie, dlaczego ktoś szukający narkotyków zawracał sobie głowę uśmiercaniem zwierząt laboratoryjnych.

– Może pani jakoś wyjaśnić to wszystko? – powiedziała gniewnie Shirley, zwracając się do Helene.

Młodsza kobieta pokręciła głową, nerwowo obiegając wzrokiem pomieszczenie.

Shirley nie spuszczała z niej oczu. Teraz Helene niespokojnie przestępowała z nogi na nogę. Jason przyglądał się temu, zaintrygowany nagłym agresywnym zachowaniem przyjaciółki.

– Lepiej, żebyś współpracowała – rzekła Shirley – albo będziesz miała masę kłopotów. Doktor Howard jest przekonany, że coś przed nami ukrywasz. Mam nadzieję, że wiesz, co ten fakt będzie oznaczał dla twojej kariery, jeśli to prawda i odkryjemy, o co chodzi.

Zdenerwowanie asystentki stało się w końcu oczywiste.

– Wypełniałam tylko polecenia doktora Hayesa – powiedziała łamiącym się głosem.

– Jakie polecenia? – indagowała Shirley, groźnie ściszając głos.

– Mieliśmy tu pewną robotę na boku...

– Jakiego rodzaju?

– Doktor Hayes pracował dodatkowo dla kompanii o nazwie Gene. Inc. Wyhodowaliśmy dla nich rekombinowane szczepy E. coli do produkcji hormonu wzrostu.

– Wiedziałaś, że tego rodzaju dodatkowe prace były specjalnie zabronione w kontrakcie doktora Hayesa?

– Tak mi właśnie powiedział – przyznała Helene.

Shirley spoglądała na rozmówczynię przez następną minutę, w końcu odezwała się:

– Nie życzę sobie, abyś rozmawiała o tym z kimkolwiek. Chcę, żebyś zrobiła dokładną listę wszystkich zwierząt i przedmiotów brakujących albo zniszczonych w tym laboratorium. Przynieś ją bezpośrednio do mnie. Rozumiesz?

Helene skinęła głową.

Jason w ślad za Shirley opuścił laboratorium. Najwyraźniej odniosła sukces tam, gdzie jemu się nie powiodło – zdarła maskę Helene. Nie zadała jednak właściwych pytań.

– Dlaczego nie naciskałaś na nią w sprawie odkrycia Hayesa? – zapytał, kiedy podeszli do windy. Shirley uderzała przycisk raz po raz wyraźnie wściekła.

– Nie przyszło mi to do głowy. Za każdym razem, kiedy myślę, że problem Hayesa jest opanowany, wypływa coś nowego. Szczególnie nalegałam, żeby w umowie znalazła się klauzula zakazująca pracy na boku.

– To nie ma teraz dużego znaczenia – odrzekł Jason, wchodząc za Shirley do windy. – Ten człowiek nie żyje.

Kobieta westchnęła.

– Masz rację. Może jestem przewrażliwiona. Po prostu chciałabym, żeby cała ta sprawa już się skończyła.

– Ciągle uważam, że Helene wie więcej, niż nam mówi.

– Porozmawiam z nią jeszcze raz.

– Czy nie uważasz, po obejrzeniu tych zwierząt, że powinnaś wezwać policję?

– Razem z policją przyjeżdża prasa – przypomniała mu Shirley. – Razem z gazetami przychodzą kłopoty. Pomijając zwierzęta, nie wydaje się, żeby zniszczono coś bardzo wartościowego.

Jason powstrzymał się od komentarza. Oczywiście, zawiadomienie o włamaniu było decyzją administracyjną. Bardziej troszczył się o odkrycie Hayesa, a wiedział, że policja i prasa nie pomogą w odnalezieniu go. Zastanawiał się, czy te przełomowe badania były związane z potwornymi zwierzętami. Na myśl o tym przeszedł go dreszcz.

Jason zaczął obchód od Matthew Cowena. Niestety, pojawiły się nowe objawy. Matthew zachowywał się dziwacznie. Zaledwie kilka minut wcześniej pielęgniarki zastały go spacerującego po korytarzu i mamroczącego do siebie jakieś nonsensy. Kiedy Jason wszedł do pokoju pacjent był przywiązany do łóżka i spoglądał na Jasona jak na obcego. Mężczyzna nie miał żadnej orientacji co do czasu, miejsca czy osób. Mogło to oznaczać tylko jedną rzecz. W naczyniach mózgowych tego człowieka powstał zator, prawdopodobnie ze skrzeplinek krwi, oderwanych z jego uszkodzonych zastawek. Innymi słowy był to udar mózgu, może nawet wieloogniskowy.

Nie zwlekając Jason poprosił przez telefon o konsultację neurologiczną. Zadzwonił także do kardiochirurga, który oglądał ten przypadek. Chociaż rozważał natychmiastowe podanie środków przeciwkrzepliwych postanowił zaczekać na opinię neurologa. Tymczasem zaczął podawać aspirynę i persantin, żeby zmniejszyć adhezyjność płytek. Udar był groźnym powikłaniem i zawsze bardzo pogarszał rokowanie.

Jason szybko zakończył swój obchód i miał właśnie wyjść do domu, licząc na jeszcze trochę tak bardzo mu potrzebnego snu, kiedy został wezwany do izby przyjęć do jednej ze swoich pacjentek. Klnąc pod nosem zbiegł na dół schodami, mając nadzieję, że szybko rozwiąże kolejny problem. Niestety, w tym przypadku było inaczej.

Wpadłszy bez tchu do głównego pokoju zabiegowego, zastał tam grupkę stażystów, prowadzących reanimację u kobiety w śpiączce. Szybki rzut oka na monitor powiedział mu, że nie ma w ogóle żadnej czynności serca.

Lekarz podszedł do Judith Reinhart, która poinformowała go, że mąż znalazł pacjentkę nieprzytomną, kiedy rano próbował ją obudzić.

– Czy urządzenia monitorujące pokazują jakąś aktywność krążeniową lub oddechową?

– Żadnej – zaprzeczyła Judith. – Właściwie mnie ona wydaje się zimna.

Jason dotknął nogi kobiety i przytaknął. Jej twarz była odwrócona w drugą stronę.

– Jak nazywa się ta kobieta? – zapytał, intuicyjnie przygotowując się na cios.

– Holly Jennings.

Jason poczuł się tak, jakby ktoś uderzył go w brzuch.

– Mój Boże! – wymamrotał.

– Dobrze się czujesz? – spytała Judith.

Skinął głową, ale nalegał żeby zespół reanimacyjny prowadził resuscytację znacznie dłużej, niż wynosił jakikolwiek rozsądny czas. Spodziewał się kłopotów, gdy widział Holly w czwartek, ale nie teraz. Po prostu nie mógł pogodzić się z faktem, że – podobnie jak Cedric Harring – Holly mogłaby umrzeć mniej niż miesiąc po tym, jak skomplikowane badania GHP wykazały, że jest zdrowa – i dwa dni po ponownej wizycie u niego.

Wstrząśnięty, podniósł słuchawkę telefonu i wykręcił numer Margaret Danforth.

– Jeszcze raz żadnej przeszłości kardiologicznej? – spytała go Margaret.

– Zgadza się.

– Ludzie, co wy tam robicie? – zapytała z niedowierzaniem.

Jason nie odpowiedział. Chciał, żeby Margaret zrezygnowała z tego przypadku, aby można było przeprowadzić sekcję w GHP, ale jego rozmówczyni wahała się.

– Zrobimy ten przypadek dzisiaj – nalegał Jason. – Będzie pani miała raport na początku przyszłego tygodnia.

– Przykro mi – odparła Margaret, podejmując decyzję. – Mam pewne wątpliwości i myślę, że jestem zobowiązana przez prawo do dokonania tej autopsji.

– Rozumiem. Ale przypuszczam, że nie będzie pani miała nic przeciwko zaopatrzeniu nas w próbki, które moglibyśmy opracować u siebie.

– Tak sądzę – zgodziła się bez entuzjazmu Margaret. – Prawdę mówiąc, nie wiem nawet, czy to legalne. Ale dowiem się. Wolałabym nie czekać dwa tygodnie na wynik badania mikroskopowego.

Jason dotarł do domu i padł na łóżko. Spał przez cztery godziny. Obudził go telefon w sprawie Matthew. Neurolog chciał podać leki przeciwkrzepliwe z jednoczesną kontrolą czasu krwawienia i krzepnięcia. Jason błagał go, żeby robił, co uzna za najlepsze.

Próbował usnąć ponownie, jednak nie mógł. Czuł niepokój i zdenerwowanie. Wstał. Był posępny późnojesienny dzień z lekką mżawką, w której Boston wyglądał okropnie. Walcząc z przygnębieniem mężczyzna chodził po mieszkaniu, szukając czegoś, czym mógłby zająć myśli. W końcu stwierdził, że nie może tu zostać, założył sportowe ubranie i zszedł do samochodu. Z pełną świadomością, że prawdopodobnie sam prosi się o kłopoty, pojechał na Beacon Street i zaparkował przed apartamentem Carol. Dziesięć minut później, jakby Bóg postanowił w końcu dać mu chwilę przerwy, wyszła Carol. W dżinsach i golfie, z gęstymi brązowymi włosami zebranymi w kucyki, wyglądała na licealistkę, jaką reklamował Club Cabaret. Czując lekki deszczyk, otworzyła drukowaną w kwiaty parasolkę i ruszyła ulicą, mijając o kilka metrów Jasona, który skulił się na siedzeniu samochodu, bezsensownie obawiając się, że dziewczyna może go poznać.

Kiedy już odeszła na sporą odległość wysiadł z samochodu i pieszo podążył za Carol. Stracił ją z oczu na Dartmouth Street, ale dostrzegł ponownie na Commonwealth Avenue. Idąc za tancerką, rozglądał się bacznie za postaciami podobnymi do Bruna albo Currana. Na rogu Dartmouth i Boylston zatrzymał się przy kiosku z gazetami i przekartkował kilka czasopism. Carol minęła go, zaczekała na zmianę świateł, a potem pospiesznie przeszła na drugą stronę Boylston. Jason obserwował ludzi i samochody, szukając czegoś podejrzanego. Nie było jednak żadnego znaku wskazującego, że kobieta nie jest sama.

Przechodziła teraz obok Bostońskiej Biblioteki Publicznej i Jason domyślał się, że zmierza do centrum handlowego Copley Plaza. Kupił magazyn, jak się okazało „The New Yorker”, ruszył za dziewczyną. Kiedy złożyła parasolkę i weszła do Copley Plaza, przyspieszył kroku. W wielkim zespole sklepów i hoteli łatwo było zgubić Carol.

Przez następne trzy kwadranse zajęty był udawaniem, że studiuje okna wystawowe, czytaniem „New Yorkera” i obserwowaniem tłumu. Carol beztrosko krążyła od Vuittona do Laurena i Victoria’s Secret. W pewnym momencie Jason pomyślał, że jest śledzona, ale okazało się, że idący za nią mężczyzna po prostu próbuje ją poderwać. Najwyraźniej odrzuciła jego awanse, gdyż szybko zniknął.

Krótko po trzeciej trzydzieści Carol wzięła swoje torby i parasolkę i wycofała się do Au Bon Pain. Jason poszedł za nią, stając w kolejce, aby złożyć zamówienie i przy tej okazji zauważył uroczy owal jej twarzy, gładką, oliwkową cerę i ciemne, wilgotne oczy. Była piękną młodą kobietą. Jason przypuszczał, że ma około dwudziestu czterech lat.

– Odpowiedni dzień na kawę – zagadnął, mając nadzieję na nawiązanie rozmowy.

– Wolę herbatę.

Jason uśmiechnął się nieśmiało. Nie był dobry w podrywaniu ani przyjemnych rozmówkach.

– Herbata też jest niezła – przytaknął, obawiając się, że robi z siebie głupca.

Carol zamówiła zupę, herbatę i rogalika, potem zaniosła tacę do jednego z dużych wspólnych stołów.

Jason poprosił o capuccino, a potem, wahając się, jakby nie mógł znaleźć wolnego miejsca, podszedł do stołu dziewczyny.

– Czy można? – spytał, odsuwając krzesło.

Kilkoro ludzi przy stole podniosło wzrok, w tym także Carol. Jakiś człowiek przesunął kilka swoich paczek i Jason usiadł, obdarzając wszystkich niewyraźnym uśmiechem.

– Co za zbieg okoliczności – odezwał się do Carol. – Znowu się spotykamy.

Dziewczyna zerknęła na niego znad filiżanki herbaty. Nic nie powiedziała, ale też nie musiała. Irytacja była widoczna na jej twarzy.

Jason zorientował się natychmiast, że całe jego zachowanie było chybione i zaraz zostanie odesłany z kwitkiem.

– Przepraszam – zaczął. – Nie chcę być natrętny. Jestem doktor Jason Howard. Byłem kolegą doktora Alvina Hayesa. Pani nazywa się Carol Donner i bardzo chciałbym z panią porozmawiać.

– Jest pan z GHP? – spytała podejrzliwie.

– Pełnię obowiązki ordynatora. – Pierwszy raz Jason użył swojego tytułu. W szpitalach akademickich miał on wielkie znaczenie, jednak w GHP to stanowisko było jedynie nużącym obowiązkiem.

– Skąd mogę mieć pewność?

– Mogę pokazać pani moje dokumenty.

– Dobrze.

Jason sięgnął za siebie po portfel, ale kobieta chwyciła go za ramię.

– W porządku – powiedziała. – Wierzę. Alvin opowiadał mi o panu. Mówił, że jest pan tu najlepszym klinicystą.

– To mi pochlebia – odrzekł Jason. Był także zaskoczony, biorąc pod uwagę, jak mało miał do czynienia z Hayesem.

– Przepraszam za taką podejrzliwość – usprawiedliwiła się Carol – ale jest wokół mnie sporo zamieszania, zwłaszcza w ciągu ostatnich kilku dni. O czym chciałby pan porozmawiać?

– O doktorze Hayesie. Przede wszystkim chciałbym powiedzieć, że jego śmierć była dla nas prawdziwą stratą. Bardzo pani współczuję.

Carol wzruszyła ramionami.

Jason nie był pewien, jak ma rozumieć jej reakcję.

– Ciągle nie mogę uwierzyć, że Hayes był zamieszany w narkotyki. Pani o tym wiedziała? – zapytał.

– Wiedziałam. Ale gazety nie podały prawdy. Alvin zażywał minimalne dawki, zwykle marihuanę, ale czasem także kokainę. Z pewnością nie heroinę.

– Nie był handlarzem?, – Na pewno nie. Proszę mi wierzyć, wiedziałabym o tym.

– Jednak w jego mieszkaniu znaleziono mnóstwo narkotyków i gotówki.

– Jedyne wyjaśnienie, jakie przychodzi mi na myśl, jest takie, że to policja musiała podrzucić zarówno narkotyki, jak i pieniądze. Alvinowi zawsze brakowało jednego i drugiego. Jeśli miał jakąś dodatkową sumę, posyłał ją swojej rodzinie.

– Ma pani na myśli jego byłą żonę?

– Tak. Jej przyznano prawo opieki nad dziećmi.

– Dlaczego policja miałaby robić coś takiego? – spytał Jason, myśląc, że jej uwaga jest echem paranoi Hayesa.

– Nie wiem, naprawdę. Ale nie mogę wymyślić żadnego innego sposobu, w jaki narkotyki mogły się tam dostać. Mogę pana zapewnić, że nie było ich, kiedy wychodził o dziewiątej tamtego wieczoru.

Jason pochylił się do przodu, ściszając głos.

– Tej nocy, kiedy doktor Hayes umarł, powiedział mi, że dokonał wielkiego odkrycia. Czy mówił coś pani na ten temat?

– Coś wspominał. Ale to było trzy miesiące temu.

Przez chwilę Jason pozwolił sobie na optymizm. Potem Carol wyjaśniła, że nie wie, na czym polega to odkrycie.

– Nie ufał pani?

– Ostatnio nie. Jakoś oddaliliśmy się od siebie.

– Ale mieszkaliście razem – czy gazety podały to mylnie?

– Mieszkaliśmy razem – przyznała Carol – ale pod koniec tylko jako przyjaciele. Nasz związek rozpadł się. Alvin naprawdę się zmienił. Nie tylko to, że czuł się fizycznie chory; cała jego osobowość zmieniła się. Wydawał się wycofany, niemal paranoidalny. Mówił bez przerwy, że musi się z panem zobaczyć i starałam się sprawić, żeby to zrobił.

– Naprawdę nie ma pani żadnego pojęcia, czym mogło być to odkrycie? – nalegał Jason.

– Przykro mi – rzekła Carol, rozkładając ręce przepraszającym gestem. – Przypominam sobie tylko, jak powiedział, że to odkrycie jest ironiczne. Pamiętam, bo to dziwne określenie sukcesu.

– Mnie powiedział to samo.

– Przynajmniej był konsekwentny. Poza tym mówił jedynie, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, powinnam to docenić, bo jestem piękna. To są dokładnie jego słowa.

– Nie wyjaśnił tego?

– To wszystko, co powiedział.

Pijąc capuccino Jason przyglądał się twarzy Carol. W jaki sposób ironiczne odkrycie mogło pomóc jej piękności? Próbował połączyć to zdanie ze swym przypuszczeniem, że odkrycie ma coś wspólnego z leczeniem raka. Nie pasowało.

Skończywszy herbatę Carol podniosła się.

– Miło mi było pana poznać – powiedziała, wyciągając rękę.

Jason wstał, niezgrabnie łapiąc upadające krzesło Zmartwiło go jej nagłe odejście.

– Nie chcę być nieuprzejma – powiedziała – ale mam teraz spotkanie. Mam nadzieję, że rozwiąże pan tę zagadkę. Alvin pracował bardzo ciężko. Byłoby tragedią, gdyby odkrył coś ważnego i potem uległo to zapomnieniu.

– Jestem tego samego zdania – przytaknął Jason, rozpaczliwie starając się ją zatrzymać. – Czy możemy spotkać się ponownie? O tylu sprawach chciałbym jeszcze porozmawiać.

– Myślę, że tak. Jestem jednak dość zajęta. O jakim terminie pan myślał?

– Może jutro? – powiedział szybko Jason. – Niedzielne drugie śniadanie.

– Będzie musiało być późne. Pracuję w nocy i sobota jest jednym z najbardziej ruchliwych dni.

Jason mógł to sobie wyobrazić.

– Proszę – nalegał. – To może być ważne.

– W porządku. Powiedzmy o drugiej po południu. Gdzie?

– Może w Hampshire House?

– Dobrze – odparła Carol, zbierając swoje torby i parasolkę. Wyszła z kawiarni, uśmiechając się na pożegnanie.

Carol spojrzała na zegarek i przyspieszyła kroku. Niespodziewana rozmowa z Jasonem nie mieściła się w jej napiętym planie, a nie chciała się spóźnić na spotkanie z promotorem swojej pracy doktorskiej. Spędziła późny wieczór i wczesne popołudnie szlifując trzeci rozdział rozprawy i teraz niecierpliwie oczekiwała opinii profesora. Zjechała windą na poziom ulicy, rozmyślając o swoim spotkaniu z doktorem Howardem. Niespodziewane spotkanie tego mężczyzny, o którym tyle jej opowiadano, ucieszyło ją. Alvin mówił, że Jason stracił żonę i zareagował na tragedię całkowitą zmianą otoczenia i pogrążeniem się w pracy. Ta historia zainteresowała ją, ponieważ jej doktorat dotyczył psychologii rozpaczy. Doktor Jason Howard wydawał się znakomitym obiektem do badań.

Portier z Western Hotel dmuchnął w gwizdek, wydając przenikliwy dźwięk, który prześwidrował uszy Carol, przyprawiając ją o dreszcz. Czekając na taksówkę uświadomiła sobie, że jej reakcja na doktora Jasona Howarda nieco wykraczała poza czysto zawodowe zainteresowanie. Zauważyła, że jest niezwykle atrakcyjnym mężczyzną, a to, że wie o jego wrażliwości, przydaje mu tylko uroku. Nawet jego brak obycia towarzyskiego budził sympatię.

– Harvard Square – powiedziała, wsiadając do taksówki. Zdała sobie sprawę, że z niecierpliwością oczekuje wspólnego posiłku następnego ranka.

Siedząc nadal nad stygnącą kawą Jason stwierdził, że zaskakująca inteligencja i czar Carol podbiły go zupełnie. Spodziewał się prostej dziewczyny z małego miasteczka, którą ze szkolnej ławy zwabiły pieniądze lub narkotyki. Zamiast tego spotkał uroczą, dojrzałą kobietę, która mogła swobodnie uczestniczyć w każdej rozmowie. Jaka szkoda, że dziewczyna z tak oczywistymi zaletami wplątała się w brudny światek, w którym przebywała...

Natarczywy, zgrzytliwy dźwięk pagera gwałtownie przywołał Jasona do rzeczywistości. Wyłączył urządzenie i spojrzał na ciekłokrystaliczny wyświetlacz. Dwukrotnie zamigało na nim słowo „pilne”, z potem ukazał się numer telefonu, którego Jason nie rozpoznał. Zobaczywszy jego identyfikator lekarza kierownik Au Bon Pain pozwolił mu skorzystać z telefonu znajdującego się za kasą.

– Dziękuję za telefon, doktorze Howard. Mówi Farr. Mój mąż, Gerald Farr, ma okropny ból w klatce piersiowej i trudności z oddychaniem.

– Niech pani wezwie ambulans – polecił Jason. – Proszę przywieźć go na ostry dyżur GHP. Czy pan Farr jest moim pacjentem? – Jason miał wrażenie, że zna to nazwisko, ale nie mógł go dokładnie skojarzyć.

– Tak – potwierdziła pani Farr. – Badał go pan dwa tygodnie temu. Jest pierwszym zastępcą prezesa Boston Banking Company.

O, nie, pomyślał Jason, odkładając słuchawkę. Znowu to samo. Postanowił zostawić samochód na Beacon Street. Wybiegł z kawiarni, przez przejście dla pieszych popędził na drugą, hotelową stronę Copley Plaza i wsiadł do taksówki.

Przyjechał do izby przyjęć GHP przed Farrami. Powiedział Judith, czego się spodziewa, i nawet zadzwonił na anestezjologię, słysząc z zadowoleniem głos Philipa Barnesa.

Na widok Geralda Farra Jason wiedział natychmiast, że potwierdzają się jego najgorsze obawy. Mężczyzną szarpał śmiertelny ból. Był blady jak odtłuszczone mleko, a na czole osiadły mu kropelki potu.

Wstępne EKG pokazało, że uszkodzony został duży obszar mięśnia sercowego. To nie będzie łatwy przypadek. Morfina i tlen pomogła uspokoić pacjenta, a lidokaina zabezpieczała go przed zaburzeniami rytmu serca. A jednak Farr nie reagował na leczenie. Oglądając kolejne EKG, Jason miał wrażenie, że objęta zawałem strefa serca poszerza się.

Z rozpaczą próbował wszystkiego. Bez skutku! Pięć minut przed czwartą oczy Geralda Farra przekręciły się do wewnątrz, a jego serce stanęło.

Jak zwykle nie chcąc dać za wygraną Jason zarządził postępowanie resuscytacyjne. Udało się kilkakrotnie pobudzić serce do pracy, jednak za każdym razem nie trwało to dłużej niż kilka minut.

Farr nie odzyskał już przytomności. O szóstej piętnaście Jason ostatecznie uznał pacjenta za zmarłego.

– Cholera! – rzucił z obrzydzeniem do siebie i w ogóle do życia. Nie miał zwyczaju przeklinać i tym razem nie przeszło to bez efektu. Judith Reinhart oparła się czołem o ramię Jasona i zarzuciła mu ramię na szyję.

– Jason, zrobiłeś wszystko, co mogłeś – powiedziała miękko. – Nikt nie mógłby zrobić więcej. Ale nasze możliwości są ograniczone.

– Ten człowiek miał tylko pięćdziesiąt osiem lat – odparł Jason przełykając łzy rozczarowania.

Judith wyprosiła z pokoju pozostałe pielęgniarki i stażystów. Podchodząc z powrotem do Jasona położyła mu rękę na ramieniu. – Spójrz na mnie, Jason! – powiedziała.

Niechętnie odwrócił twarz w kierunku pielęgniarki. Pojedyncza łza spłynęła mu po twarzy. Cicho, ale zdecydowanie Judith powiedziała mu, że nie może traktować tych przypadków tak osobiście.

– Wiem, że dwa w ciągu jednego dnia to okropne obciążenie – dodała. – Ale to nie twoja wina.

Rozum Jasona mówił że Judith ma rację, ale nie uczucia. Poza tym nie miała pojęcia, jak zły był stan hospitalizowanych pacjentów, zwłaszcza Matthew Cowena. Jason nie chciał jej o tym mówić. Pierwszy raz poważnie rozważał porzucenie medycyny. Niestety, nie wiedział, co innego mógłby robić. Nie nauczył się niczego innego.

Zapewniwszy Judith, że czuje się dobrze, Jason poszedł stawić czoło pani Farr, szykując się na przewidywany gniew. Jednak wdowa, pogrążona w rozpaczy, postanowiła wziąć część winy na siebie. Jej mąż od tygodnia narzekał, że czuje się chory, ale ona lekceważyła jego skargi, gdyż, prawdę mówiąc, zawsze był nieco hipochondryczny. Jason próbował pocieszyć tę kobietę tak samo, jak Judith próbowała pocieszyć jego. Z podobnym efektem.

Pewny, że miejski anatomopatolog będzie się chciał zająć tą sprawą, Jason nie obarczał pani Farr prośbą o zgodę na zrobienie sekcji. Zgodnie z prawem lekarz sądowy nie potrzebował zgody na dokonanie autopsji w przypadkach zgonów budzących wątpliwości. Żeby być jednak pewnym, zadzwonił do Margaret Danforth. Odpowiedź była taka, jak oczekiwał: faktycznie życzyła sobie zbadać ten przypadek, a rozmawiając już z Jasonem, opowiedziała mu o Holly Jennings.

– Odwołuję złośliwą uwagę, jaką zrobiłam dziś rano. Macie po prostu pecha. Ta kobieta, Jennings, była w równie złym stanie, jak Cedric Harring. Wszystkie jej naczynia wyglądały fatalnie, nie tylko wieńcowe.

– To nie jest wielka pociecha – odparł Jason. – Robiłem jej właśnie badania profilaktyczne, które wykazały, że wszystko jest w porządku. Zrobiłem kontrolne EKG w czwartek, ale wykazywało tylko minimalne zmiany.

– Nie żartuje pan? Proszę zaczekać, aż zobaczy pan wycinki – Z grubsza biorąc, naczynia wieńcowe są zamknięte w dziewięćdziesięciu procentach – zwężenia są rozległe, nie ogniskowe. Chirurgia w niczym by nie pomogła. Aha, przy okazji, sprawdziłam i nie ma przeciwwskazań, żebyśmy wam dali małe próbki ze zwłok Jennings. Ale będę musiała mieć formalny raport na piśmie.

– Zrobione – odparł Jason. – To samo z Farrem?

– Jasne.

Jason wrócił taksówką po swój samochód i pojechał do domu, pomimo mgły i deszczu, po powrocie zdecydował się na jogging. Błoto i deszcz, a później gorący tusz spełniły swoją oczyszczającą funkcję. Powoli opuszczało go przytłaczające uczucie przygnębienia. Właśnie kiedy zaczynał myśleć o jedzeniu, zadzwoniła Shirley, zapraszając go na obiad. Pierwszą reakcją Jasona było odmówić. Potem jednak stwierdził, że jest zbyt przygnębiony, żeby być sam, więc przyjął propozycję. Przebrawszy się w bardziej odpowiednie ubranie, zszedł do samochodu i pojechał do Brooklynu.

Samolot linii Eastern, bezpośredni lot nr 409 z Miami do Bostonu, pochylił się mocno, a potem wyrównał przed ostatecznym podejściem. Wylądował o siódmej trzydzieści siedem i w tym momencie Juan Diaz zamknął czasopismo i wyjrzał na zasnuty mgłą pejzaż Bostonu. Była to jego druga podróż do tego miasta i nie był z niej specjalnie zadowolony. Zastanawiał się, dlaczego ktokolwiek z wyboru mieszka w miejscu, w którym jest zawsze zła pogoda. Podczas jego poprzedniej wizyty, kilka dni temu, padało. Spoglądając w dół na powierzchnię lotniska, zobaczył, jak wiatr i deszcz burzą powierzchnię kałuż i pomyślał nostalgicznie o Miami, gdzie późna jesień położyła w końcu kres upalnemu latu.

Wyjął torbę spod siedzenia przed sobą. Ciekawe, jak długo pozostanie w Bostonie. Poprzednio był tu tylko dwa dni i nie musiał nic robić. Zastanawiał się, czy tym razem tak samo dopisze mu szczęście. W końcu dostawał swoje pięć tysięcy bez względu na wszystko.

Samolot podkołował do terminalu. Juan rozejrzał się po przedziale z uczuciem dumy. Chciałby, żeby jego rodzina na Kubie mogła go teraz zobaczyć. Ależ byliby zdumieni! Oto on, podróżujący pierwszą klasą. Skazany na dożywotnie więzienie przez rząd Castro, został zwolniony zaledwie po ośmiu miesiącach i wysłany najpierw do Mariel, a potem, ku swojemu zaskoczeniu, do Stanów Zjednoczonych. To była jego kara za dowiedzione wielokrotne morderstwo i gwałt – Wysłanie do USA! O ileż łatwiej było wykonywać tego typu zajęcie w Stanach Zjednoczonych! Juan czuł, że jedyną osobą na świecie, której rękę chciałby uścisnąć, był plantator orzeszków ziemnych gdzieś w Georgii.

Samolot zakołysał ostatni raz i znieruchomiał. Juan podniósł się i przeciągnął. Wziął torbę podręczną i poszedł po bagaż. Odebrawszy walizkę pojechał taksówką do Royal Sonesta Hotel, gdzie zameldował się jako Carlos Hernandez z Los Angeles. Miał nawet kartę kredytową na to nazwisko, z prawdziwym numerem. Wiedział, że numer jest dobry, bo spisał go z kwitu, który znalazł na deptaku handlowym Bal Harbour w Miami.

Kiedy już był w pokoju, zupełnie zrelaksowany, z drugim jedwabnym garniturem wiszącym w szafie, Juan usiadł przy biurku i wykręcił numer, który dostał w Miami. Gdy podniesiono słuchawkę, oznajmił rozmówcy, że potrzebuje broni, najchętniej kaliber. 22. Zatroszczywszy się o tę sprawę, wyjął z notesu kartkę z nazwiskiem i adresem swojej ofiary i sprawdził miejsce na planie, dostarczonym przez hotel. Nie było daleko.

Wieczór z Shirley był wielkim sukcesem. Zjedli na obiad pieczonego kurczaka, karczochy i brązowy ryż. Potem pili Grand Marnier w salonie przed płonącym ogniem i rozmawiali. Jason dowiedział się, że ojciec Shirley był lekarzem i że w szkole nosiła się z myślą pójścia w jego ślady.

– Ojciec jednak odradził mi to – powiedziała. – Twierdził, że medycyna się zmienia.

– Miał rację.

– Przewidywał, że zostanie przejęta przez wielkie korporacje i jeśli ktokolwiek myśli o tym zawodzie, powinien zająć się zarządzaniem. Przeniosłam się więc na kursy ekonomiczne i wierzę, że zrobiłam właściwy wybór.

– Ja także jestem tego pewien – zgodził się Jason, myśląc o natłoku papierkowej roboty i dylematach błędów w sztuce. Medycyna naprawdę się zmieniła. Fakt, że on sam zarabiał teraz, pracując dla jednej z owych korporacji, był symbolem tych zmian. Na studiach wyobrażał sobie zawsze, że będzie pracował na własny rachunek. Była to jedna z rzeczy, które go przyciągały.

Pod koniec wieczoru powstała trochę niezręczna sytuacja. Jason chciał iść, ale Shirley zachęcała go, by został.

– Uważasz, że to dobry pomysł? – spytał Jason.

Kiwnęła głową.

Nie był tego taki pewny, powiedział, że będzie musiał wstać wcześnie na obchód i nie chciałby jej przeszkadzać. Shirley nalegała, tłumacząc, że zwykle wstaje o siódmej trzydzieści, także w niedzielę.

Przez pewien czas wpatrywali się w siebie, a twarz Shirley pałała w blasku ognia.

– Nie ma żadnych zobowiązań – odezwała się cicho gospodyni. – Wiem, że oboje nie możemy się z tym spieszyć. Po prostu bądźmy razem. Oboje mieliśmy dużo stresów.

– W porządku – zgodził się Jason czując, że nie ma siły, żeby się opierać. Poza tym pochlebiało mu, że Shirley tak nalega. Coraz bardziej podobało mu się, że nie tylko jemu może zależeć na innej osobie, ale także komuś innemu – na nim.

Nie udało się jednak przespać całej nocy. O trzeciej trzydzieści poczuł czyjąś rękę na swoim ramieniu i usiadł, przez chwilę nie wiedząc, gdzie się znajduje. W półmroku majaczyła twarz Shirley.

– Przepraszam, że cię niepokoję – odezwała się delikatnie – ale obawiam się, że ten telefon jest do ciebie. – Wręczyła mu słuchawkę.

Jason wziął aparat i podziękował. Nie słyszał nawet dzwonka. Opierając się na łokciu, przyłożył słuchawkę do ucha. Był pewien, że będzie to zła wiadomość – i miał rację. Matthew Cowen został znaleziony martwy w łóżku, prawdopodobnie miał ostateczny, masywny udar.

– Czy zawiadomiono rodzinę? – spytał Jason.

– Tak – powiedziała pielęgniarka. – Mieszkają w Minneapolis. Powiedzieli, że przyjadą rano.

– Dziękuję – zakończył Jason, nieprzytomnie oddając słuchawkę Shirley.

– Kłopoty? – zapytała. Z powrotem odłożyła słuchawkę na widełki.

Jason skinął głową. Słowo „kłopoty” stawało się jego drugim imieniem.

– Umarł młody pacjent. Trzydzieści pięć lat czy coś koło tego. Miał reumatyczną chorobę serca. Czekał w szpitalu na zakwalifikowanie do operacji.

– Jak poważna była choroba serca? – zapytała gospodyni.

– Poważna – przyznał Jason, przypominając sobie twarz Matthew wówczas, gdy przyjmowano go do szpitala. – Trzy z czterech zastawek były zajęte. Trzeba by było wymienić je wszystkie.

– Zatem nie było żadnej pewności? – spytała.

– Żadnej – zgodził się Jason. – Wymiana trzech zastawek może być ryzykowna. Chory miał przez długi czas zastoinową niewydolność krążenia, niewątpliwie uszkodzone były serce, płuca, nerki i wątroba Byłyby problemy, ale mógł się spokojnie zestarzeć.

– Może tak było najlepiej – powiedziała Shirley. – Może zostało mu oszczędzone mnóstwo cierpienia. Wygląda na to, że przez resztę życia połowę czasu spędzałby w szpitalu.

– Może tak – zgodził się Jason bez przekonania. Wiedział, co robiła Shirley: starała się poprawić jego samopoczucie. Doceniał jej wysiłki. Poprzez cienki materiał szlafroka poklepał ją po udzie.

– Dziękuję za wsparcie.

Noc wydawała się okropnie zimna, kiedy Jason wybiegł do samochodu. Nadal padało, nawet mocniej, niż poprzednio. Włączy} ogrzewanie i potarł uda, żeby pobudzić krążenie. Przynajmniej na ulicach nie było dużego ruchu. W niedzielę o czwartej nad ranem miasto było opustoszałe. Shirley starała się go namówić, żeby został, tłumacząc, że Jason nic już nie może zrobić, a rodzina jest nieosiągalna. Zgadzał się z tym ale czuł, że musi wypełnić to zobowiązanie wobec pacjenta. Poza tym wiedział, że nie mógłby z powrotem zasnąć. Nie ze świadomością kolejnego zgonu.

Parking GHP był prawie pusty. Howard mógł zaparkować blisko wejścia do szpitala, a nie przed budynkiem ambulatoryjnym, gdzie zwykle zostawiał samochód. Wysiadł, zaprzątnięty myślami o Matthew Cowenie, i nie zauważył ciemnej postaci, zgarbionej obok szpitalnych drzwi. Obszedłszy przód samochodu, człowiek ten wpadł na Jasona. Zupełnie nie przygotowany lekarz krzyknął. Był to jeden z włóczęgów, którzy przychodzili do izby przyjęć GHP, prosząc o drobne pieniądze. Trzęsącymi się rękami Jason dał mu dolara, mając nadzieję, że mężczyzna kupi sobie przynajmniej trochę jedzenia.

Shirley miała rację. Nie miał tu nic do roboty, z wyjątkiem wpisania ostatniej notatki w historii choroby Matthew Cowena. Wszedł do środka i spojrzał na ciało. Twarz Matthew wyglądała teraz spokojnie i – jak przypuszczała Shirley – nie czekały go już dalsze cierpienia. W milczeniu Jason przeprosił zmarłego.

Wezwawszy pełniącego dyżur stażystę, Jason poinstruował go, żeby poprosił rodzinę o zgodę na autopsję. On sam może być w najbliższym czasie nie osiągalny. Potem, bezsilny, jak zawsze po podobnych zgonach, opuścił szpital i wrócił do swojego mieszkania. Leżał przez pewien czas, wpatrując się w sufit i nie mogąc zasnąć. Zastanawiał się, jaki rodzaj pracy mógłby dostać w przemyśle farmaceutycznym.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Cedric Harring, Brian Lennox, Holly Jennings, Gerald Farr, a teraz Matthew Cowen. Jason nigdy nie stracił tylu pacjentów w tak krótkim czasie. Przez całą noc ich twarze pojawiały się w jego snach, a kiedy obudził się o jedenastej, był tak wyczerpany, jakby nie spał w ogóle. Zmusił się do przebiegnięcia swoich zwyczajowych niedzielnych dziesięciu kilometrów, potem wziął prysznic i ubrał się starannie w bladożółtą koszulę z białym kołnierzykiem i mankietami, ciemnobrązowe spodnie i marynarkę w kratkę w kolorze przytłumionego brązu, z lnu i jedwabiu. Cieszył się ze spotkania z Carol, które mogło go rozerwać.

Hampshire House znajdował się na Beacon Street, z widokiem na Boston Public Gardens. W przeciwieństwie do sobotniego deszczu niebo pełne było słonecznego blasku i szybujących z wiatrem obłoków. Amerykańska flaga powiewała nad wejściem do Hampshire, łopocząc w późnojesiennej bryzie. Jason przyszedł wcześnie i poprosił o stolik we frontowej sali na pierwszym piętrze. Ogień trzaskał wesoło, a pianista grał wiązankę starych przebojów.

Jason przypatrywał się ludziom siedzącym w sali. Wszyscy byli starannie ubrani i zajęci ożywioną rozmową, nieświadomi, że jakaś nowa epidemia zalewa ich miasto... Potem Jason przestrzegł sam siebie, by nie zaczęła go ponosić wyobraźnia. Pół tuzina zgonów nie oznaczało epidemii. Poza tym nie był nawet pewien, czy to zakaźne. Ciągle nie mógł przestać myśleć o tych gwałtownych przypadkach śmierci.

Carol pojawiła się pięć minut po drugiej. Jason podniósł się, machając ręką, żeby zwrócić jej uwagę. Była ubrana w białą jedwabną bluzkę i czarne wełniane spodnie. Jej świeży, młody i niewinny wygląd poza klubem zdumiewał Jasona. Zauważywszy go, uśmiechnęła się szeroko i podeszła do stolika. Była lekko zdyszana.

– Przepraszam za spóźnienie – powiedziała, układając swoje rzeczy, to znaczy zamszową kurtkę, płócienną torbę pełną papierów i torebkę na ramię. Robiąc to, zerkała często na wejście.

– Spodziewasz się kogoś? – zapytał Jason.

– Mam nadzieję, że nie. Jest jednak ten mój zwariowany szef, który upiera się, żeby być nadopiekuńczym. Zwłaszcza od kiedy Alvin nie żyje. Posyła kogoś za mną przez cały czas, przypuszczalnie dla mojej ochrony. Nocą nie mam nic przeciwko temu, ale w ciągu dnia nie lubię takiego towarzystwa. Pan Mięsień pokazał się dziś rano, ale odesłałam go w swoją stronę. Mógł za mną jednak iść.

Jason zastanawiał się, czy powinien wspomnieć, że spotkał już Bruna, ale postanowił tego nie robić. Dopiero kiedy zostali obsłużeni, a cielsko Bruna nie pojawiło się, zaczęli się oboje trochę odprężać.

– Prawdopodobnie powinnam być bardziej wdzięczna mojemu szefowi – stwierdziła Carol. – Był dla mnie taki dobry. Teraz mieszkam właśnie w jednym z jego apartamentów na Beacon Street. Nie płacę nawet czynszu.

Jason nie chciał rozważać przyczyn, dla których szef Carol mógł życzyć sobie, żeby miała ładne mieszkanie. Zakłopotany skupił uwagę na swoim omlecie.

– Zatem... – zaczęła Carol, machając widelcem. – O co jeszcze chciałby mnie pan spytać? – Odgryzła spory kawałek grzanki.

– Pamiętasz coś jeszcze na temat odkrycia Alvina Hayesa?

– Nic – zaprzeczyła Carol. – Poza tym, nawet kiedy zdarzało mu się rozmawiać ze mną o jego pracy, było to dla mnie niezrozumiałe. Zawsze zapominał, że nie każdy jest fizykiem nuklearnym. – Carol roześmiała się, a jej oczy zaiskrzyły się pociągająco.

– Mówiono mi, że Alvin pracował na boku dla innej firmy, zajmującej się bioinżynierią – rzekł Jason. – Wiedziałaś coś o tym?

– Przypuszczam, że masz na myśli Gene. Inc. – Carol przerwała, a jej uśmiech zbladł. – To miała być wielka tajemnica. – Pochyliła głowę na bok. – Ale teraz, kiedy on odszedł, przypuszczam, że to nie ma znaczenia. Pracował dla nich około roku.

– Wiesz może, co dla nich robił?

– Właściwie nie. Coś z hormonem wzrostu. Ale ostatnio doszło między nimi do awantury. Poszło o finanse. Nie znam szczegółów…

Jason uświadomił sobie, że mimo wszystko miał rację. Helene coś ukrywała. Jeśli Hayes prowadził wojnę z Gene. Inc., ona musiała o tym wiedzieć.

– Co wiesz o Helene Brennquivist?

– To miła kobieta. – Carol odłożyła widelec. – Cóż... To nie jest zupełnie szczere. Prawdopodobnie jest w porządku. Ale prawdę mówiąc, Helene jest powodem, dla którego Alvin i ja przestaliśmy być kochankami. Ponieważ pracowali razem tak dużo, zaczęła przychodzić do mieszkania. Potem odkryłam, że mieli romans. Tego nie mogłam znieść. Drażniło mnie, że była taka dyskretna, zwłaszcza tuż pod moim nosem, w moim własnym domu.

Jason był zdumiony. Domyślał się, że Helene ukrywała informacje, ale nigdy nie powstało mu w głowie, że mogła sypiać z Hayesem. Jason studiował twarz Carol. Widział, że wspomnienie tej sprawy przywołało z powrotem nieprzyjemne uczucia. Ciekawe, czy Carol była równie zła na Hayesa, jak na Helene.

– A coś o rodzinie Alvina? – zapytał, celowo zmieniając temat.

– Nie wiem o nich wiele. Rozmawiałam przez telefon z jego byłą żoną raz czy dwa, nigdy osobiście. Rozwiedli się jakieś pięć lat temu.

– Czy Hayes miał syna?

– Dwóch. Dwóch chłopców i dziewczynkę.

– Wiesz, gdzie mieszkali?

– W małym miasteczku w New Jersey. Leonia czy jakoś tak. Pamiętam nazwę ulicy – Park Avenue. Zapamiętałam ją, bo brzmiała tak pretensjonalnie.

– Czy kiedykolwiek mówił coś na temat tego, że jeden z jego synów jest chory?

Carol pokręciła głową. Przywoławszy gestem kelnerkę dała znać, że prosi o jeszcze jedną kawę. Przez chwilę jedli w milczeniu, rozkoszując się posiłkiem i miłą atmosferą. Kiedy włączył się pager Jasona, oboje wzdrygnęli się na jego dźwięk. Na szczęście była to tylko centrala, informująca, że rodzina Cowena w końcu przyjechała z Minneapolis i ma nadzieję spotkać się z lekarzem w szpitalu koło czwartej.

Wracając od telefonu Jason zaproponował, żeby skorzystali z ładnej pogody i pospacerowali po ogrodzie. Kiedy przeszli przez Beacon Street, zaskoczyła go, biorąc pod ramię. Jego samego zdumiało, że sprawia mu to przyjemność. Pomimo trochę podejrzanej profesji, Jason musiał przyznać, że towarzystwo tancerki sprawia mu ogromną przyjemność. Pomijając zdrowy wygląd dziewczyny, jej witalność była zaraźliwa.

Obeszli staw z łódkami, minęli wyniosłą statuę Waszyngtona z brązu, potem przeszli mostek, spinający brzegi kanału. Łodzie zostały usunięte na zimę. Znalazłszy pustą ławkę pod bezlistną wierzbą, Jason skierował rozmowę z powrotem na Hayesa.

– Czy on zrobił coś niezwykłego w ciągu ostatnich trzech miesięcy? Coś niespodziewanego... co by do niego nie pasowało?

Carol podniosła kamyk i cisnęła go do wody.

– To trudne pytanie – odrzekła. – Jedną z rzeczy, które podobały mi się u Alvina, była jego impulsywność. Robił wiele rzeczy bez chwili namysłu, na przykład podróżował.

– Czy ostatnio dużo jeździł?

– O, tak – potwierdziła, szukając następnego kamienia. – W maju pojechał do Australii.

– Pojechałaś także?

– Nie. Nie wziął mnie ze sobą. Powiedział, że to podróż ściśle służbowa – i że potrzebuje Helene, żeby pomogła mu w różnych testach. Wtedy wierzyłam mu. Co ze mnie za idiotka!

– Czy dowiedziałaś się kiedyś, na czym polegały te jego służbowe sprawy?

– Coś dotyczącego australijskich myszy. Pamiętam, jak mówił, że mają szczególne zwyczaje. Ale to wszystko, co wiem. Miał w swoim laboratorium mnóstwo myszy i szczurów.

– Wiem – potwierdził Jason, widząc wyraźnie odrażające, martwe zwierzęta. Zapytał, czy Hayes zachowywał się dziwnie. Nagła podróż do Australii mogła być dziwactwem, ale nie mógł być tego pewien nie znając przedmiotu badań. Będzie musiał poruszyć tę sprawę w rozmowie z Helene.

– Jakieś inne podróże?

– Musiałam jechać do Seattle.

– Kiedy to było?

– W połowie lipca. Widocznie stara Helene nie czuła się na siłach, żeby mu towarzyszyć, a Alvin potrzebował kierowcy.

– Kierowcy?

– To jeszcze jedna ciekawostka na temat Alvina – rzekła Carol. – Nie umiał prowadzić samochodu. Powiedział, że nigdy się nie uczył i nigdy nie będzie.

Jason przypomniał sobie, jak tamtej nocy, kiedy Hayes umarł, policja zwróciła uwagę na to, że nie miał on prawa jazdy.

– Co zdarzyło się w Seattle?

– Niewiele. Byliśmy w mieście tylko dwa dni. Odwiedziliśmy uniwersytet stanowy. Potem pojechaliśmy do wodospadów. To piękny kraj, ale jeśli myślisz, że w Bostonie dużo pada, zaczekaj aż odwiedzisz północny Zachód. Byłeś tam?

– Nie – odparł z roztargnieniem Jason. Próbował wyobrazić sobie odkrycie, które łączyło się z podróżą do Seattle i Australii. – Jak długo tam byliście?

– Za którym razem?

– Pojechaliście tam więcej niż jeden raz?

– Dwukrotnie – wyjaśniła Carol. – Pierwsza podróż trwała pięć dni. Odwiedziliśmy Uniwersytet Stanu Washington i zwiedzaliśmy miasto. Podczas drugiej podróży, kilka tygodni później, zatrzymaliśmy się tylko na dwie noce.

– Czy za każdym razem robiliście to samo?

Carol pokręciła głową.

– Podczas drugiej podróży ominęliśmy Seattle i pojechaliśmy prosto do wodospadów.

– Co tam robiliście?

– Ja po prostu mieszkałam, relaksowałam się. Pojechaliśmy do domku myśliwskiego. Było wspaniale.

– A co z Alvinem? Co on robił?

– Prawie to samo. Ale interesował się ekologią i takimi rzeczami. Wiesz, zawsze naukowiec.

– Zatem to było jak wakacje? – spytał Jason, zupełnie zbity z tropu.

– Tak przypuszczam. – Carol rzuciła następny kamyk.

– Co robił Alvin na uniwersytecie stanowym? – spytał Jason.

– Zobaczył się ze starym przyjacielem. Nie mogę sobie przypomnieć nazwiska. Ktoś, z kim studiował w Columbii.

– Genetyk molekularny, jak Alvin?

– Tak sądzę. Ale nie byliśmy tam zbyt długo. Odwiedziłam Wydział Psychologii podczas gdy oni rozmawiali.

– To musiało być interesujące – uśmiechnął się Jason, przypuszczając, że dla asystentów z Wydziału Psychologii zabawienie się z kimś takim, jak Carol Donner, mogło być przyjemną rozrywką.

– Do diabła – mruknęła, nagle spoglądając na zegarek. – Muszę lecieć. Mam kolejne spotkanie.

Jason podniósł się, ściskając jej rękę. Zrobiła na nim wrażenie delikatność, z jaką Carol określała swoją pracę. „Spotkanie” brzmiało bardzo profesjonalnie. Doszli do skraju parku.

Dziękując za propozycję podwiezienia Carol pożegnała się i ruszyła w górę Beacon Street. Jason obserwował jej oddalającą się postać. Wydawała się taka beztroska i szczęśliwa. Co za tragedia, pomyślał.

Czas, który wydaje się jej młodzieńczemu umysłowi nieograniczony wkrótce ją dopadnie. Co to za życie, być tancerką topless i spotykać się z mężczyznami? Nie chciał o tym myśleć. Skręcając w przeciwną stronę, poszedł do supermarketu De Luca’s i kupił produkty na prostą kolację: kurczaka z rusztu i zieleninę na sałatkę. Przez cały czas rozmyślał o swojej rozmowie z Carol. Miała mnóstwo informacji, ale dawały one więcej pytań, niż odpowiedzi. Ciągle jednak był pewien dwóch rzeczy. Po pierwsze, że Hayes naprawdę dokonał swojego odkrycia. Po drugie, że kluczem była Helene Brennquivist.

Przed upływem dwudziestu czterech godzin Juan miał opracowany cały plan. Jako że nie miało to wyglądać jak tradycyjne zadanie, wymagało więcej myślenia. Zwykły scenariusz polegał na złapaniu ofiary w tłumie, przyłożeniu jej do głowy małokalibrowego pistoletu, a potem puf – i było po wszystkim. Ten rodzaj operacji wymagał niewiele planowania, tylko właściwych okoliczności. Cała sprawa opierała się na szczególnej mentalności tłumu. Po każdym wstrząsającym wydarzeniu wszyscy byli tak zajęci ofiarą, że sprawca mógł nie zauważony wtopić się w grupę, udając nawet, że jest jednym z ciekawskich widzów. Wszystko, co musiał zrobić, to pozbyć się pistoletu.

Przy tej robocie instrukcje były jednak inne. Napad musiał być upozorowany na gwałt, a to była specjalność Juana. Uśmiechnął się do siebie, zdumiewając się faktem, że mogą mu zapłacić za coś, co kiedyś traktował jako sport. Stany Zjednoczone są dziwnym i cudownym miejscem, gdzie prawo często bardziej troszczy się o przestępcę, niż o poszkodowanego.

Tym razem Juan wiedział, że musi przyłapać swą ofiarę samą. To stawiało mu wyzwanie. To także sprawiało, że było ono zabawne, bo bez świadków mógł zrobić z tą kobietą, co mu się będzie podobało, o ile tylko zostawi ją martwą.

Juan zdecydował się śledzić ofiarę i zaczepić ją w hallu jej domu. Groźba natychmiastowego zranienia wypowiedziana cichym, rozsądnym głosem powinna wystarczyć, żeby zmusić ją do wpuszczenia go do mieszkania. Kiedy już znajdzie się w środku, reszta będzie zabawą i igraszką.

Szedł za swoim celem podczas krótkiej wyprawy po zakupy na Harvard Square. Kupiła czasopismo w kiosku na rogu, potem poszła do sklepu spożywczego o nazwie Sages. Juan kręcił się po przeciwnej stronie ulicy, oglądając wystawy księgarni, zaskoczony, że takie miejsce jest otwarte w niedzielę. Obiekt wyszedł ze sklepu z plastikową torbą zakupów, przeszedł na skos przez ulicę i zniknął we wnętrzu kawiarni. Juan poszedł za kobietą – miał ochotę na kawę, nawet amerykańską. Wolał kawę kubańską: gęstą, słodką i mocną.

Popijając wodnisty napar przypatrywał się swojej ofierze. Był zdumiony swoim szczęściem. Ta kobieta była piękna. Domyślał się, że ma około dwudziestu pięciu lat. Co za gratka, pomyślał. Czuł, jak twardnieje. Nie będzie musiał tego udawać.

Pół godziny później obiekt skończył, zapłacił i wyszedł z kawiarni. Juan rzucił na stół dziesięciodolarowy banknot. Czuł się wielkodusznie. W końcu będzie o pięć tysięcy bogatszy, kiedy wróci do Miami.

Ku jego zadowoleniu kobieta poszła dalej Brattle Street. Juan zwolnił kroku, starając się tylko mieć ją w zasięgu wzroku. Kiedy weszła na Concord, przyspieszył, wiedząc, że jest już niemal w domu. Gdy doszła do zespołu mieszkalnego Craigie Arms, był tuż za nią. Szybki rzut oka w obie strony Concord Avenue upewnił go, że wybór pory jest doskonały. Teraz wszystko zależało od tego, co zdarzy się wewnątrz budynku.

Juan zatrzymał się wystarczająco długo, żeby mieć pewność, że wewnętrzne drzwi są już otwarte. W ułamku sekundy znalazł się w hallu i postawił stopę na progu wewnętrznych drzwi. Wtedy właśnie się odezwał.

– Panna Brennquivist?

Przez chwilę zaskoczona, Helene spojrzała w ciemną, przystojną hiszpańską twarz.

– Ja – dał o sobie znać jej skandynawski akcent. Pomyślała, że nieznajomy musi być sąsiadem z tego budynku.

– Nie mogłem się doczekać spotkania z panią. Na imię mi Carlos.

Na swoją zgubę Helene zatrzymała się, nadal z kluczami w ręce.

– Mieszka pan tutaj? – zapytała.

– Jasne – potwierdził Juan z wystudiowaną swobodą. – Drugie piętro. A pani?

– Trzecie – odrzekła Helene. Przeszła przez drzwi, a Juan tuż za nią.

– Miło było pana poznać – dodała.

Wahała się, czy użyć windy Czy schodów. W obecności tego mężczyzny czuła się nieswojo.

– Miałem nadzieję, że będziemy mogli porozmawiać – odezwał się Juan, idąc obok niej. – Może zaprosi mnie pani na drinka?

– Nie sądzę, żeby... – Helene ujrzała broń i wstrzymała oddech.

– Proszę mnie nie złościć, panienko – powiedział uspokajającym głosem. – Kiedy jestem rozgniewany, robię rzeczy, których później żałuję. – Nacisnął przycisk windy. Drzwi otworzyły się. Gestem nakazał Helenie wejść do środka i wkroczył za nią. Wszystko działało doskonale.

Gdy winda szczęknęła i z szarpnięciem ruszyła do góry, Juan uśmiechnął się ciepło. Najlepiej było prowadzić wszystko spokojnie.

Paniczny strach sparaliżował Helene. Nie wiedząc, co zrobić, nie robiła nic. Ten człowiek przeraził ją, chociaż wydawał się rozsądny i był bardzo dobrze ubrany. Wyglądał jak businessman, któremu się nieźle powodzi. Może był związany z Gene. Inc. i chciał przeszukać jej mieszkanie. Przemknęło jej przez myśl, żeby krzyknąć albo spróbować uciec, ale przypomniała sobie pistolet.

Winda otworzyła się ze zgrzytem na trzecim piętrze. Juan z wdziękiem przepuścił ją przodem. Z kluczami w drżącej ręce podeszła do drzwi i otworzyła je. Latynos natychmiast postawił nogę na progu, tak samo, jak zrobił na dole. Kiedy oboje weszli do środka, zamknął drzwi i zasunął wszystkie trzy rygle. Helene stała milcząco w małym przedpokoju, niezdolna do wykonania jakiegokolwiek ruchu.

– Proszę – odezwał się Juan, uprzejmie zapraszając ją do wejścia do salonu. Zdumiał się, ujrzawszy pulchną blondynkę siedzącą na kanapie. Nic nie szkodzi, pomyślał.

– Jakie jest to wasze powiedzenie? – wymamrotał. – Nieszczęścia zawsze chodzą parami. To przyjęcie będzie dwa razy lepsze, niż się spodziewałem.

Machnął bronią, nakazując Helene usiąść obok współlokatorki. Kobiety wymieniły zdenerwowane spojrzenia. Juan wyszarpnął ze ściany kabel telefonu, pozostawiając trójkolorowe druty wiszące w powietrzu. Podszedł do aparatury stereo i włączył radio. Zabrzmiała muzyka klasyczna. Wpatrując się w cyfrowy zapis częstotliwości, wybrał stację nadającą hard-rock i zwiększył siłę dźwięku.

– Co to za przyjęcie bez muzyki? – krzyknął, wyciągając z kieszeni cienką linkę.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

W poniedziałek Jason przybył do szpitala wcześnie rano i z trudem przebrnął obchód. Nikt nie czuł się dobrze. Przyszedłszy do swojego gabinetu zaczął w każdej wolnej chwili dzwonić do Helene. Nie odbierała. W pewnym momencie wbiegł nawet na szóste piętro, do laboratorium, tylko po to, żeby stwierdzić, że jest ciemne i opuszczone. Zirytowany wrócił do swojego pokoju. Czuł, że Helene od początku robiła trudności, a teraz, uniemożliwiając kontakt ze sobą, mnożyła je dodatkowo.

Jason podniósł słuchawkę, zadzwonił do kadr i poprosił o domowy adres i numer telefonu Helene. Po odczekaniu około dziesięciu dzwonków, rozczarowany rzucił słuchawkę. Ponownie zadzwonił do działu personalnego i poprosił o rozmowę z dyrektorem, Jean Clarkson. Gdy kobieta znalazła się na linii, zapytał o Helene Brennquivist.

– Czy zawiadamiała, że jest chora? Próbowałem ją złapać cały ranek.

– Jestem zaskoczona – odparła pani Clarkson. – Nie mieliśmy od niej żadnej wiadomości, a zawsze można było na niej polegać. Nie sądzę, żeby opuściła jeden dzień w ciągu półtora roku pracy.

– Ale jeśli byłaby chora – upewniał się Jason – spodziewałaby się pani, że zadzwoni?

– Z pewnością.

Jason odłożył słuchawkę. Jego irytacja zmieniła się w niepokój. Miał złe przeczucia co do nieobecności asystentki.

Drzwi gabinetu otwarły się i Klaudia wsunęła głowę.

– Doktor Danforth na drugiej linii. Chcesz z nią rozmawiać?

Jason skinął głową.

– Potrzebujesz czyjejś historii choroby?

– Nie, dziękuję – odrzekł, odbierając telefon.

W słuchawce zabrzmiał dźwięczny głos doktor Danforth:

– Powiedziałabym, że Good Health powinien lepiej dobierać swoich pacjentów. Nigdy nie widziałam ciał w tak złym stanie. Gerald Farr był tak samo kiepski, jak cała reszta. Nie było jednego narządu, który wyglądałby na mniej, niż sto lat!

Jason nie odpowiedział.

– Hallo? – zaniepokoiła się Margaret.

– Jestem tutaj – potwierdził lekarz. Nie miał ochoty jeszcze raz powiedzieć Margaret, że miesiąc temu zrobił Farrowi kompletne badania i nie stwierdził nic nieprawidłowego, z wyjątkiem niezdrowego stylu życia.

– Dziwię się, że nie miał udaru kilka lat wcześniej – stwierdziła Margaret. – Wszystkie jego naczynia były objęte miażdżycą. Tętnice szyjne były ledwie otwarte.

– A co z pacjentem Rogera Wanamakera? – zapytał Jason.

– Jak się nazywał?

– Nie wiem – przyznał. – Ten mężczyzna zmarł w piątek na udar mózgu. Roger powiedział, że pani zajęła się tym przypadkiem.

– Ach, tak. On także prezentował rozległe zmiany degeneracyjne. Myślałam, że plany opieki zdrowotnej są organizowane głównie w celu zapewnienia szerokiej profilaktyki. Wy, ludzie, nie zarobicie wielkich pieniędzy, jeśli będziecie dobierać sobie takich pacjentów. – Margaret roześmiała się. – Żarty na bok, to był kolejny przypadek choroby wieloukładowej.

– Robicie rutynowe badania toksykologiczne? – spytał nagle Jason.

– Oczywiście. Zwłaszcza obecnie. Szukamy kokainy i temu podobnych rzeczy.

– A może jeszcze warto je zrobić u Geralda Farra? Czy to byłoby możliwe?

– Przypuszczam, że mamy jeszcze krew i mocz – powiedziała Margaret. – Czego mielibyśmy szukać?

– Prawie wszystkiego. Próbujcie coś złapać, ale nie mam żadnego pomysłu, o co tu chodzi.

– Mogę panu chętnie zrobić zestaw testów – zgodziła się Margaret – ale Gerald Farr nie został otruty. Jestem tego pewna. On po prostu wyczerpał swój czas. Wyglądało to tak, jakby był o trzydzieści lat starszy, niż wynosił jego faktyczny wiek. Wiem, że to nie brzmi bardzo naukowo, ale to prawda.

– Będę jednak wdzięczny za testy toksykologiczne.

– Zrobimy je – potwierdziła Margaret. – I wyślemy kilka próbek do zbadania przez waszych ludzi. Przepraszam, że zrobienie badań mikroskopowych zabiera nam tak dużo czasu.

Jason odłożył słuchawkę i wrócił do pracy, odczuwając coś pomiędzy kompletnym upadkiem wiary w siebie i przykrą pewnością, że nie rozumie tego, co się dzieje. W każdej wolnej chwili wykręcał numer laboratorium Hayesa. Nadal nie było odpowiedzi. Jeszcze raz zadzwonił do Jean Clarkson, która obiecała, że zatelefonuje, jeśli dostanie jakąś wiadomość od panny Brennquivist. Prosiła, żeby przestał zawracać jej głowę. Potem z trzaskiem odłożyła słuchawkę. Jason nostalgicznie przypomniał sobie czasy, kiedy cieszył się większym szacunkiem u personelu szpitala.

Przyjąwszy ostatniego pacjenta doktor usiadł przy biurku, nerwowo bębniąc palcami. Nagle poczuł z absolutną pewnością, że nieobecność Helene jest nie tylko znacząca, jest także poważna. Właściwie był przekonany, że jest na tyle poważna, iż powinien zawiadomić natychmiast policję.

Zamienił biały fartuch na marynarkę i zszedł do samochodu. Zdecydował, że będzie lepiej, jeśli zobaczy się z detektywem Curranem osobiście. Po ich ostatnim spotkaniu nie przypuszczał, żeby detektyw potraktował go poważnie przez telefon.

Z trudem przypomniał sobie drogę do biura Currana. Zajrzał do ascetycznie umeblowanego pokoju i zobaczył, że policjant pracuje przy metalowym biurku nad jakimś formularzem, ściskając wielką pięścią ołówek, jakby był to więzień, który próbuje uciec.

– Curran – odezwał się Jason, z nadzieją, że mężczyzna będzie w lepszym nastroju, niż ostatniej nocy.

Zagadnięty wzniósł oczy do góry.

– O, nie! – wykrzyknął, rzucając ołówek na nie wypełniony formularz. – Mój ulubiony doktor! – Przywołał na twarz wyraz przesadnej rozpaczy, potem machnięciem ręki zaprosił Jasona do swojego gabinetu.

Jason przysunął do biurka krzesło z metalowym oparciem. Detektyw spoglądał na niego z widoczną obawą.

– Zaszły nowe okoliczności – zaczął Jason. – Myślałem, że powinien pan wiedzieć.

– Myślałem, że wrócił pan do leczenia.

Nie zwracając uwagi na tę odprawę Jason kontynuował:

– Helene Brennquivist przez cały dzień nie była dzisiaj w pracy – Może jest chora. Może jest zmęczona. Może była chora i zmęczona z powodu pana i wszystkich pańskich pytań.

Jason starał się trzymać na wodzy swój temperament.

– Kadry twierdzą, że można było na niej całkowicie polegać. Nigdy nie brała wolnego dnia bez uprzedzenia. A kiedy próbowałem zadzwonić do niej do domu, nikt nie przyjmował telefonu.

Detektyw Curran rzucił Jasonowi pogardliwe spojrzenie.

– Brał pan pod uwagę możliwość, że atrakcyjna młoda kobieta mogła urządzić sobie długi weekend z przyjacielem?

– Nie sądzę. Od kiedy widziałem się z panem, dowiedziałem się, że miała romans z Hayesem.

Curran wyprostował się na krześle i po raz pierwszy poświęcił rozmówcy całą uwagę.

– Zawsze miałem wrażenie, że ona kryje Hayesa – ciągnął Jason. – Teraz wiem, dlaczego. Wierzę także, że o jego pracy wie o wiele więcej, niż mówi. Także o tym, dlaczego przeszukano laboratorium. Myślę, że Hayes dokonał ważnego odkrycia i ktoś szukał jego notatek...

– Jeżeli było jakieś odkrycie.

– Jestem tego pewien – odrzekł Jason. – I wzmaga to moje podejrzenia co do śmierci Hayesa. Była ona zbyt wygodna.

– Wyciąga pan pochopne wnioski.

– Hayes powiedział, że ktoś próbował go zabić – odparł Jason. – Myślę, że dokonał ważnego odkrycia naukowego i został zamordowany z tego powodu.

– Stop! – krzyknął Curran, uderzając pięścią w biurko. – Lekarz sądowy zapewnił, że Alvin Hayes umarł z przyczyn naturalnych.

– Dokładnie rzecz biorąc, z powodu tętniaka. Ciągle jednak był śledzony.

– Myślał, że jest śledzony – poprawił Curran, głosem, w którym brzmiał gniew.

– Ja podzielam jego pogląd – równie gwałtownie odrzekł Jason. – To był wyjaśniało, dlaczego ktoś przetrząsnął jego mieszkanie i jego...

– Wiemy, dlaczego splądrowano jego mieszkanie – przerwał Curran. – Tyle tylko, że my pierwsi znaleźliśmy narkotyki i pieniądze!

– Hayes mógł zażywać kokainę – krzyczał teraz Hayes. – Ale nie był handlarzem! Uważam, że te narkotyki zostały podłożone i... – przypomniał sobie rozmowę z Carol i urwał. Nie był przygotowany; żeby powiedzieć policjantowi, jak upierał się przy spotkaniu z tancerką – W każdym razie – ciągnął spokojniej – uważam, że przyczyną splądrowania laboratorium było to, że ktoś szukał protokołów doświadczeń.

– Co stało się z tym laboratorium? – ciężkie powieki Currana uniosły się nad szeroko otwartymi oczami, a twarz pokryły czerwone cętki.

Jason przełknął ślinę.

– Do diabła! – wrzasnął detektyw. – Chce pan powiedzieć, że laboratorium Hayesa zostało splądrowane i nikt tego nie zgłosił? Jak myślicie, co wy wyrabiacie?

– Klinika obawiała się negatywnej prasy – odparł Jason, zmuszony bronić decyzji, w której podejmowaniu nie brał udziału.

– Kiedy to się stało?

– W piątek w nocy.

– Co zginęło?

– Kilka książek z danymi i pewne kultury bakteryjne. Ale nic z wartościowego sprzętu. To nie był rabunek. – Jason obserwował twarz Currana, podobną do pyska myśliwskiego psa, w oczekiwaniu na jakiś znak potwierdzający, że jego niepokój o Helene był usprawiedliwiony.

– Żadnych zniszczeń, wandalizmu? – to było wszystko, co usłyszał.

– Cóż, przewrócili pomieszczenie do góry nogami i wyrzucili wszystko na podłogę. Laboratorium jest w ruinie. Ale jedyne celowo wyrządzone szkody dotyczyły tych, hm, zwierząt.

– Dobrze – odrzekł Curran. – Te potwory powinny być zniszczone. Dostawałem mdłości na ich widok. Jak je zabito?

– Prawdopodobnie otruto. Nasza patologia to sprawdza.

Detektyw Curran rozgarnął palcami swoje niegdyś rude włosy.

– Wie pan co? Przy takiej współpracy, na jaką możemy liczyć ze strony was, jajogłowych, jestem cholernie rad, że przekazaliśmy tę sprawę Wydziałowi Obyczajowemu. Oni mogą to prowadzić. Może chciałby pan przejść na drugą stronę hallu i tam wygłaszać tyrady i na nich się wściekać. Może oni zrobią użytek z faktu, że pański zwariowany naukowiec rżnął swoją asystentkę, jak również stripteaserkę...

– Hayes i ta tancerka nie byli już kochankami.

– O, naprawdę? – spytał Curran z krótkim, głuchym śmiechem, który zakończył się jako ryk. – Dlaczego nie pójdzie pan do obyczajówki i nie zostawi mnie samego, doktorze? Mam mnóstwo prawdziwych zabójstw, nad którymi mogę rozmyślać.

Curran podniósł ołówek i wrócił do swojego formularza. Jason wściekły zszedł na parter i oddał przepustkę. Potem wsiadł do samochodu. Jadąc wzdłuż Storrow Drive, z rzeką Charles rozlewająca się leniwie po prawej stronie, zaczął się w końcu uspokajać. Nadal był pewien, że Helene coś się stało, ale zdecydował, że jeśli policja nie jest zainteresowana, to on niewiele może zrobić.

Zatrzymał się na parkingu GHP i poszedł do swojego gabinetu. Klaudia i Sally nie wróciły jeszcze z przerwy na lunch. Kilku pacjentów już czekało. Jason z powrotem przebrał się w biały fartuch i zadzwonił żeby sprawdzić wynik konsultacji kardiologicznej Madaline Krammer. Harry Sarnoff zgodził się z oceną Jasona i wykonywał właśnie Madaline angiogram.

Gdy tylko Sally wróciła Jason rozpoczął przyjmowanie umówionych pacjentów. Był przy swoim trzecim popołudniowym chorym, kiedy do pokoju badań zajrzała Sally.

– Masz gościa – zaanonsowała.

– Kto to? – zapytał Jason, oddzierając receptę.

– Nasza nieustraszona szefowa. Piana toczy się jej z ust. Myślałam, że powinnam cię ostrzec.

Jason wręczył receptę pacjentowi, powiesił stetoskop na szyi i poszedł korytarzem do swojego gabinetu. Shirley stała przy oknie. Bez wątpienia była wściekła.

– Spodziewam się, że masz dobre usprawiedliwienie, doktorze Howard – zaczęła. – Miałam właśnie telefon z policji. Zamierzają wnieść formalną skargę, że nie zgłosiłam włamania do laboratorium Hayesa. Powiedzieli, że dowiedzieli się o tym od ciebie – i straszą, że to utrudnianie pracy wymiaru sprawiedliwości.

– Przykro mi – odparł Jason. – To był przypadek. Byłem na komisariacie. Nie miałem zamiaru o tym wspominać...

– A co, do diabła, robiłeś na komisariacie?

– Chciałem się widzieć z Curranem – z poczuciem winy przyznał się Jason.

– Dlaczego?

– Była pewna informacja, którą, jak uważałem, powinien znać.

– O włamaniu?

– Nie – zaprzeczył Jason, opuszczając ręce wzdłuż ciała. – Helene Brennquivist nie pokazała się dzisiaj w pracy. Dowiedziałem się, że ona i Hayes mieli romans i – jak przypuszczam – pochopni wyciągnąłem wnioski. Włamanie po prostu mi się wymknęło.

– Sądzę, że byłoby najlepiej, gdybyś pozostał przy leczeniu ludzi – poradziła Shirley, głosem o ton łagodniejszym.

– To właśnie powiedział Curran – westchnął Jason.

– Cóż – odezwała się kobieta, wyciągając rękę i dotykając ramienia Jasona – przynajmniej nie zrobiłeś tego celowo. Przez chwilę zastanawiałam się, po czyjej jesteś stronie. Mówię ci, ta sprawa Hayesa żyje własnym życiem. Za każdym razem, kiedy myślę, że problem jest opanowany, wychodzi coś nowego.

– Przepraszam – powiedział szczerze Jason. – Nie chciałem pogarszać sprawy.

– W porządku. Ale pamiętaj – śmierć Hayesa już szkodzi tej instytucji. Lepiej nie pomnażajmy naszych kłopotów. – Ścisnęła rękę Jasona i poszła do drzwi.

Wrócił do swoich pacjentów, postanawiając stanowczo, że zostawi śledztwo policji. Była prawie czwarta, kiedy Klaudia przerwała mu ponownie.

– Telefon do ciebie – szepnęła.

– Kto to? – zapytał nerwowo Jason. Zwykły tryb postępowania był taki, że Klaudia przyjmowała wiadomość i Jason telefonował pod koniec dnia. Jeśli, oczywiście, nie było to nic pilnego. Ale Klaudia nie powiedziała, że to pilna sprawa.

– Carol Donner – oznajmiła.

Jason zawahał się, potem powiedział, że odbierze w swoim gabinecie. Klaudia poszła za nim, ciągle szepcząc.

– Czy to ta Carol Donner?

– Kto to jest ta Carol Donner?

– Tancerka z Combat Zone – wyjaśniła Klaudia.

– Nie mam pojęcia – odparł Jason, wchodząc do gabinetu. Zamknął drzwi przed sekretarką i podniósł słuchawkę. – Doktor Howard – odezwał się.

– Jason, tu Carol Donner. Przepraszam, że cię zanudzam.

– Nie zanudzasz mnie – jej głos przywołał przyjemne wyobrażenie dziewczyny, siedzącej przed nim w Hampshire House. Usłyszał trzask. – Chwileczkę, Carol. – Położył słuchawkę na biurku, otworzył drzwi i spojrzał przez szerokość pomieszczenia na Klaudię. Z wyrazem irytacji na twarzy gestem kazał jej odłożyć słuchawkę.

– Przepraszam – powiedział, wracając do telefonu.

– Nie dzwoniłabym do ciebie, gdybym nie uważała, że to może być ważne. Ale natknęłam się na jakąś paczkę w mojej szafce w pracy. Przy okazji, jestem tancerką w Club Cabaret...

– Och – mruknął niejasno Jason.

– W każdym razie – ciągnęła Carol – musiałam przyjść dzisiaj do klubu i znalazłam to. Alvin prosił mnie przed kilkoma tygodniami żebym włożyła paczkę do swojej szafki i zupełnie o tym zapomniałam.

– Co jest w środku?

– Oprawione książki, papiery i korespondencja. Takie rzeczy Nie ma narkotyków, jeśli to cię interesuje.

– Nie – zaprzeczył Jason – nie o to mi chodzi. Cieszę się, że zadzwoniłaś. Te księgi mogą być ważne. Chciałbym je zobaczyć.

– Dobrze – zgodziła się Carol. – Będę w klubie dziś wieczorem. Muszę pomyśleć, w jaki sposób ci je dostarczyć. Mój szef sprawia mi mnóstwo kłopotów swoją ochroną. Coś dziwnego się tu dzieje, o czym nie chcą mi powiedzieć, ale ten osiłek chodzi za mną jak przyklejony. Wolałabym cię w to nie mieszać.

– Może mógłbym przyjść i je zabrać?

– Nie, nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Powiem ci, co zrobimy. Jeśli dasz mi swój numer telefonu, zadzwonię do ciebie, kiedy wrócę do domu dziś w nocy.

Jason podał jej numer.

– Jeszcze jedna rzecz – dodała Carol. – Poprzedniej nocy uświadomiłam sobie, że jest jeszcze coś, o czym ci nie powiedziałam. Jakiś miesiąc temu Alvin oświadczył, że chce zerwać z Helene. Mówił, że woli, żeby skoncentrowała się na pracy.

– Myślisz, że jej powiedział?

– Nie mam najmniejszego pojęcia.

– Helene nie pokazała się dzisiaj w pracy.

– Nie żartuj! – zareagowała Carol. – To dziwne. Z tego, co słyszałam, była chorobliwie przywiązana do swojej pracy. Może to z jej powodu mój szef zachowuje się jak wariat.

– Skąd twój szef mógłby wiedzieć o Helene Brennquivist?

– Ma wspaniałą sieć informacyjną. Wie o wszystkim, co dzieje się w całym mieście.

Odkładając słuchawkę Jason rozmyślał nad zaskakującymi rozbieżnościami pomiędzy pracą Carol i jej intelektualnym wyrafinowaniem. „Sieć informacyjna” to wyrażenie ze świata komputerów – nikt by go nie oczekiwał od tancerki topless.

Wracając do swoich pacjentów Jason starannie unikał pytającego spojrzenia Klaudii. Wiedział, że pożera ją ciekawość, ale nie miał zamiaru jej zaspokoić.

Gdy popołudnie miało się ku końcowi, doktor Jerome Washington, tęgi czarnoskóry internista, specjalizujący się w chorobach układu pokarmowego, przerwał Jasonowi, prosząc o szybką konsultację.

– Oczywiście – zgodził się Jason, zabierając go do swojego gabinetu.

– Roger Wanamaker sugerował, żebym porozmawiał z tobą o tym przypadku. – Wyjął spod pachy grubą historię choroby i położył ją na biurku. – Jeszcze kilka takich wypadków i przeniosę się do branży konstrukcji aluminiowych.

Jason otworzył dokumentację. Pacjent był sześćdziesięcioletnim mężczyzną.

– Badałem pana Lamborna dwadzieścia trzy dni temu – powiedział Jerome. – Facet miał trochę nadwagi, ale czy my wszyscy nie mamy? Poza tym uważałem, że jest w porządku i tak mu powiedziałem. Tymczasem tydzień temu przyszedł i wyglądał jak ledwie żywy. Stracił dziewięć kilogramów. Położyłem go w szpitalu, sądząc, że ma jakiś nowotwór, który przeoczyłem. Zrobiłem mu każdy test, jaki można znaleźć w książce. I nic. Umarł trzy dni temu. Wywarłem na rodzinę duży nacisk, żeby uzyskać zgodę na sekcję. I co wykazała?

– Żadnego nowotworu.

– Zgadza się – przytaknął Jerome. – Żadnego nowotworu – ale każdy organ był zupełnie zdegenerowany. Powiedziałem Rogerowi, a on poradził, żebym się z tobą zobaczył; że ty to zrozumiesz.

– Tak, miałem trochę podobnych problemów – przyznał Jason. – Podobnie Roger. Prawdę mówiąc, obawiam się, że jesteśmy na skraju nieznanej katastrofy medycznej.

– Co zrobisz? – spytał Jerome. – Dłużej już nie wytrzymam takiego obciążenia.

– Rozumiem cię. Przy wszystkich tych zgonach, jakie ostatnio miałem, także myślałem o zmianie zawodu. Nie mam też pojęcia, dlaczego nie wyłapujemy symptomów podczas naszych badań. Powiedziałem Rogerowi, że zwołam zebranie w następnym tygodniu, ale teraz uważam, że nie możemy sobie pozwolić na zwłokę. – W umyśle Jasona pojawił się obraz krwi Hayesa, wylewającej się falami na zastawiony stół. – Spotkajmy się jutro po południu. Poproszę Klaudię, żeby to przygotowała i powiem sekretarkom, żeby zestawiły listę wszystkich badań profilaktycznych, jakie zrobiliśmy w ostatnim roku i sprawdziły, co stało się z pacjentami.

– Niezły pomysł – stwierdził Jerome. – Przypadki takie, jak ten, nie dodają człowiekowi wiary w siebie.

Po odejściu Jerome’a Jason podszedł do stojącego na środku hallu biurka, żeby zaplanować zebranie personelu. Wiedział, że kilkoro ludzi będzie musiało pracować w nadgodzinach i dziękował opatrzności za istnienie komputerów. Rozległo się kilka jęków, gdy wyjaśnił, czego potrzebuje, włącznie z odwołaniem wszystkich pacjentów, umówionych na popołudnie, ale Klaudia wzięła na siebie obowiązki głównodowodzącego. Jason był pewien, że zrobi wszystko najlepiej jak można w tak krótkim czasie.

O piątej trzydzieści, przyjąwszy ostatniego pacjenta, Howard spróbował wykręcić domowy numer telefonu Helene. Nadal nie było odpowiedzi. Pod wpływem impulsu postanowił wstąpić do niej po drodze do domu. Spojrzał na adres, który dostał w kadrach, i stwierdził, że asystentka mieszka w Cambridge, przy Concord Avenue. Potem rozpoznał adres. To był budynek Craigie Arms.

Co za zbieg okoliczności, pomyślał. Zanim spotkał Danielle spotykał się z dziewczyną z Craigie Arms.

Wsiadł do samochodu i skierował się do Cambridge. Na ulicach był okropny tłok, ale dzięki znajomości terenu nie miał problemów ze znalezieniem domu. Zaparkował samochód i wszedł do znajomego hallu. Przeglądając nazwiska znalazł Brennquivist i nacisnął dzwonek. Zawsze była niewielka szansa, że Helene nie odbiera telefonu, ale podejdzie do drzwi. Nie było odpowiedzi. Jason spojrzał na listę lokatorów, ale nazwisko Lucy Hagen zniknęło. W końcu to było piętnaście lat temu.

Wreszcie wybrał guzik dzwonka dozorcy i nacisnął go. Mały głośnik nad przyciskami zatrzeszczał i w wyłożonym kafelkami hallu zazgrzytał chrapliwy głos pana Gratza.

– Tutaj nie ma kwestowania.

Jason przedstawił się pospiesznie, przyznając, że pan Gratz może go nie pamiętać, gdyż bywał tu przed kilku laty. Niepokoi się teraz o koleżankę, która tu mieszka. Pan Gratz nic nie powiedział, ale brzęczyk oznajmił, że drzwi zostały otwarte. Jason musiał wejść po kilku stopniach, żeby się do nich dostać. Wewnątrz powitał go nie dający się z niczym pomylić zapach, który ciągle pamiętał mimo piętnastu lat. Była to woń smażonej cebuli. Otworzyły się metalowe drzwi w głębi hallu i pojawił się pan Gratz, jak zwykle ubrany w podkoszulek i brudne dżinsy, z dwudniowym zarostem na twarzy. Przyjrzał się Jasonowi, ponownie zażądał jego nazwiska, a potem spytał:

– Czy nie spotykał się pan z tą dziewczyną, Hagen, z 2-J?

Jason był pod wrażeniem. Ten człowiek z pewnością nie wygrałby żadnego konkursu piękności, ale widocznie miał archiwalną pamięć. Howard poznał go, gdyż Lucy miała ciągłe problemy z kanalizacją i Larry Gratz bywał częstym gościem w jej mieszkaniu.

– Czym mogę służyć? – zagadnął Larry.

Jason wyjaśnił, że Helene Brennquivist nie pokazała się w pracy i nie odbierała telefonów. Dodał, że martwi się o nią.

– Nie mogę wpuścić pana do jej mieszkania. – Och, rozumiem – powiedział Jason. – Chciałem się tylko upewnić, czy wszystko jest w porządku.

Gratz przyglądał mu się przez chwilę, chrząknął, a potem ruszył w kierunku windy. Wyciągnął z kieszeni pęk kluczy, który wyglądał tak, jakby mógł wystarczyć do otwarcia połowy drzwi w Cambridge. Nie rozmawiając wjechali windą na trzecie piętro.

Apartament Helene znajdował się na końcu długiego korytarza. Zanim jeszcze podeszli do drzwi usłyszeli głośnego rock-and-rolla.

– Brzmi tak, jakby wydawała przyjęcie – skomentował Gratz.

Przyciskał dzwonek przez pełną minutę, ale nie było żadnej odpowiedzi.

Larry przyłożył ucho do drzwi i zadzwonił ponownie. – Nawet nie słychać dzwonka – stwierdził. – Ciekawe, że nikt nie skarżył się na tę muzykę.

Podnosząc owłosioną pięść, załomotał w drzwi. W końcu wybrał jakiś klucz i przekręcił go w zamku. Kiedy drzwi się otworzyły, hałas wzmógł się dramatycznie.

– Cholera! – rzucił Gratz. Potem krzyknął: – Halo! – Nie było żadnej odpowiedzi.

Mieszkanie miało niewielki przedpokój z łukowatym przejściem lewej strony, ale nawet z miejsca, gdzie stał, Jason rozpoznał nieomylny zapach śmierci. Zaczął mówić, ale Gratz mu przerwał.

– Lepiej niech pan tu zostanie – powiedział, przekrzykując grzmiącą muzykę i ruszył w kierunku salonu.

– O, Chryste! – wrzasnął sekundę później. Oczy miał otwarte szeroko, a na jego twarzy odbiło się przerażenie. Jason spojrzał nad głową Larry’ego. To był koszmar.

Dozorca pobiegł do kuchni, z ręką przyciśniętą do ust. Nawet ze swoim przygotowaniem medycznym Jason czuł, jak przewraca mu się żołądek. Helene i jakaś inna kobieta leżały obok siebie na kanapie, nagie, z rękami związanymi na plecach. Ich ciała były okaleczone w sposób nie dający się opisać. Wielki zaplamiony kuchenny nóż tkwił wbity w stolik do kawy.

Jason odwrócił się i zajrzał do kuchni. Larry pochylał się nad zlewem, wymiotując. Pierwszą myślą Jasona było, żeby mu pomóc, ale pomyślał, że lepiej się z tym wstrzymać. Zamiast tego podszedł do drzwi wiodących na korytarz i otworzył je, wdzięczny za odrobinę świeżego powietrza. Za kilka minut Larry wytoczył się za nim.

– Może wezwie pan policję – zaproponował mu Jason, pozwalając, by drzwi zamknęły się za nim. W porównaniu z wnętrzem mieszkania panowała tu odświeżająca cisza. Mdłości zelżały.

Wdzięczny, że ma coś do zrobienia, Larry zbiegł po schodach Jason oparł się o drzwi i starał się nie myśleć. Drżał.

Dwóch policjantów przybyło bez chwili zwłoki. Byli młodzi i twarze im pozieleniały, kiedy zajrzeli do salonu. Zadbali jednak o opieczętowanie miejsca zbrodni i dokładnie wypytali Jasona i Gratza. Starając się nie poruszyć niczego więcej, w końcu wyciągnęli z gniazdka wtyczkę od aparatury nagłaśniającej. Przyjechało więcej policji, w tym ubrani po cywilnemu detektywi. Jason zasugerował, że detektyw Curran może być zainteresowany tą sprawą i ktoś do niego zadzwonił. Zjawił się policyjny fotograf i zaczął jedno po drugim robić zdjęcia w zdewastowanym mieszkaniu. Potem przyjechał lekarz sądowy Cambridge.

Jason czekał na korytarzu, kiedy Curran nadszedł ciężkim krokiem.

Na widok Jasona zatrzymał się jedynie po to, żeby krzyknąć:

– Co pan tu, do diabła, robi?

Jason ugryzł się w język i Curran zwrócił się do stojącego przy drzwiach policjanta:

– Gdzie jest dyżurny detektyw? – warknął, błyskając swoją odznaką. Policjant wskazał kciukiem w kierunku salonu. Curran wszedł, zostawiając Jasona w korytarzu.

Pojawili się dziennikarze, jak zwykle z wielką liczbą kamer i notesów. Próbowali wejść do mieszkania Helene, ale umundurowani policjanci w drzwiach powstrzymali ich. Dziennikarze ograniczyli się do przeprowadzania wywiadów z każdym, kto znalazł się w pobliżu, nie wyłączając Jasona. Lekarz powiedział im, że nic nie wie i w końcu zostawili go w spokoju.

Po chwili znów pojawił się Curran. Nawet on zbladł trochę. Podszedł do Jasona. Wyjął papierosa z pogniecionej paczki i zrobił całe przedstawienie z szukania zapałek. W końcu spojrzał na doktora.

– Tylko niech pan nie powie „a nie mówiłem” – odezwał się.

– To nie było po prostu morderstwo na tle seksualnym? – zapytał spokojnie Jason.

– Nie mnie o tym rozstrzygać. Jasne, że to był gwałt. Co każe panu sądzić, że szło o coś jeszcze?

– Uszkodzeń dokonano po śmierci.

– Tak? Dlaczego pan tak uważa, doktorze?

– Z powodu braku krwi. Gdyby kobiety żyły, byłoby mnóstwo krwi.

– To zrobiło na mnie wrażenie – rzekł Curran. – I chociaż nie mam ochoty, muszę to przyznać: nie uważamy, że to pana zwykły pomylony pomysł. Są dowody, o których nie mogę dyskutować, ale to wygląda jak fachowa robota. Została użyta broń małego kalibru.

– Zgadza się pan zatem, że śmierć Helene wiąże się z Hayesem.

– Prawdopodobnie – potwierdził Curran. – Powiedziano mi, że to pan odkrył ciała.

– Z pomocą gospodarza domu.

– Co pana tu przyniosło, doktorze?

Jason nie udzielił odpowiedzi natychmiast.

– Nie jestem pewien – rzekł w końcu. – Jak panu mówiłem, miałem nieprzyjemne wrażenie, kiedy Helene nie zjawiła się w pracy.

Curran podrapał się w głowę, wędrując wzrokiem po korytarzu. Zaciągnął się głęboko papierosem, wypuszczając dym przez nos. Wokół kłębił się tłum policji, reporterów i ciekawych mieszkańców. Dwie pary noszy stały oparte o ścianę, czekając na ciała.

– Może nie przekażę tego przypadku Wydziałowi Obyczajowemu – odezwał się wreszcie Curran. Potem odszedł.

Jason zbliżył się do policjanta, strzegącego drzwi do apartamentu Helene.

– Chciałbym wiedzieć, czy mogę już odejść.

– Hej, Rosati! – krzyknął policjant. Pełniący służbę detektyw, szczupły mężczyzna o zapadniętej twarzy, z burzą ciemnych niesfornych włosów, zjawił się prawie natychmiast.

– On chce iść – poinformował funkcjonariusz, wskazując głową Jasona.

– Mamy pana nazwisko i adres? – spytał Rosati.

– Nazwisko, adres, numer telefonu, ubezpieczenia społecznego, prawa jazdy – wszystko.

– W porządku – powiedział Rosati. – Będziemy w kontakcie.

Jason skinął głową, a potem na drżących nogach opuścił hall.

Kiedy wyszedł na Concord Avenue, był zaskoczony, że jest już ciemno. Zimne wieczorne powietrze było ciężkie od spalin. Jak ostatni cios, Jason znalazł mandat za złe parkowanie, zatknięty za wycieraczkę. Wyciągnął go zirytowany, uświadamiając sobie, że zostawił samochód w strefie zastrzeżonej dla mieszkańców Cambridge.

Powrót do GHP zajął mu dużo więcej czasu, niż dotarcie do mieszkania Helene. Na Storrow Drive był korek, który wychodził aż na Fenway, tak że było koło siódmej trzydzieści, kiedy w końcu zaparkował i wkroczył do budynku szpitala. Wszedłszy na górę do swojego gabinetu zastał na biurku ogromny wydruk komputerowy, na którym widniały nazwiska wszystkich pacjentów GHP, jacy przeszli badania profilaktyczne w ciągu ostatniego roku, wraz z uwagami o ich aktualnym stanie zdrowia. Sekretarki zrobiły wspaniałą robotę, pomyślał Jason, wkładając wydruk do walizki.

Wszedł na górę, odwiedzić swoich pacjentów leżących na oddziale. Jedna z pielęgniarek podała mu wynik arteriografii Madaline Krammer. Wszystkie naczynia wieńcowe wykazywały znaczące, rozległe zmiany. Porównując ten rezultat z wynikiem badania wykonanego przed sześciu miesiącami, można było dostrzec znaczne pogorszenie. Harry Sarnoff, konsultant kardiologiczny, nie sądził, żeby ta chora była kandydatką do zabiegu chirurgicznego, a przy jej niskich obecnie poziomach zarówno cholesterolu, jak i kwasów tłuszczowych, miał niewiele sugestii co do prowadzenia tego przypadku. Żeby uzyskać stuprocentową pewność, Jason zamówił konsultację kardiochirurgiczną i poszedł zobaczyć Madaline.

Jak zwykle, była w dobrym nastroju i bagatelizowała swoje objawy. Jason poinformował ją o konsultacji kardiochirurga i obiecał, że wstąpi następnego dnia. Miał okropne uczucie, że pacjentka nie pozostanie tu zbyt długo. Sprawdzając obrzęki na kostkach, zauważył nieliczne zadrapanie naskórka.

– Drapałaś się? – spytał.

– Trochę – przyznała Madaline, chwytając prześcieradło i naciągając je z powrotem, jakby zawstydzona.

– Swędzą cię kostki?

– Sądzę, że to ta wysoka temperatura. Jest bardzo sucho.

Jason nie rozumiał. W rzeczywistości klimatyzacja w szpitalu utrzymywała wilgotność na stałym, normalnym poziomie.

Ze strasznym uczuciem deja vu, Jason wrócił do pokoju pielęgniarek i poprosił o konsultację dermatologiczną, jak również badania biochemiczne, obejmujące jakieś czterdzieści wykonywanych automatycznie testów.

Reszta obchodu była równie przygnębiająca. Wydawało się, że stan wszystkich pacjentów się pogarsza. Kiedy opuszczał szpital postanowił rozpocząć trasę od Shirley. Miał ochotę na rozmowę, a ona zapewniała, że będzie rada, widząc go. Czuł także, że powinien przynieść jej wiadomości o zamordowaniu Helene, zanim dowie się o tym z prasy. Wiedział, że ją to przygnębi.

Dwadzieścia minut później zatrzymał się na brukowanym podjeździe. Ucieszył się, widząc światło.

– Jason! Co za miła niespodzianka – przywitała go Shirley, otwierając drzwi. Miała na sobie czerwony trykot, czarne rajstopy i białą opaskę na głowie. – Właśnie zajmowałam się aerobikiem.

– Powinienem był zadzwonić.

– Nonsens – przerwała, biorąc go za rękę i wciągając do środka. – Zawsze szukam wymówki, żeby nie ćwiczyć.

Zaprowadziła go do kuchni, gdzie raporty i notatki piętrzyły się na stole. Przypomniało to Jasonowi o ogromie pracy, jakiej wymagało prowadzenie instytucji takiej, jak GHP. Jak zawsze, był pod wrażeniem umiejętności Shirley.

Kiedy przyniosła mu drinka zapytał, czy słyszała najnowsze wieści.

– Nie wiem – odparła, zdejmując opaskę i potrząsając gęstymi włosami. – Wieści o czym?

– O Helene Brennquivist – wyjaśnił Jason. Zawiesił głos.

– Czy to wiadomość, która będzie mi się podobała? – spytała Shirley, podnosząc swoją szklankę.

– Nie przypuszczam – odrzekł Jason. – Ona i jej współmieszkanka zostały zamordowane.

Shirley wypuściła szklaneczkę na sofę, a potem mechanicznie zajęła się sprzątaniem bałaganu.

– Co się stało? – spytała po długiej chwili.

– To był gwałt i morderstwo. Przynajmniej na pokaz. – Zrobiło mu się niedobrze, kiedy przypomniał sobie tę scenę.

– Co za potworność – jęknęła Shirley, przyciskając rękę do piersi.

– To było okropne – zgodził się Jason.

– To najgorszy koszmar każdej kobiety. Kiedy to się stało?

– Przypuszczają, zdaje się, że ostatniej nocy.

Shirley wpatrywała się w przestrzeń.

– Lepiej zadzwonię do Boba Walthrowa. To nowy kłopot w kontaktach z prasą.

Shirley chwiejnie podniosła się i drżąc, podeszła do telefonu. Jason słyszał wzruszenie w jej głosie, gdy wyjaśniała, co się stało.

– Nie zazdroszczę ci twojej pracy – powiedział, kiedy odłożyła słuchawkę. Widział w jej oczach nie skrywane łzy.

– To samo myślę o twojej – odparła. – Za każdym razem, kiedy widzę cię po tym, jak umrze któryś z pacjentów, cieszę się, że sama nie wybrałam medycyny.

Chociaż nie byli szczególnie głodni, przyrządzili szybki obiad ze spaghetti. Shirley próbowała namówić Jasona, żeby został na noc, ale chociaż dobrze czuł się w jej towarzystwie i miał świadomość, że pomaga mu ono znieść koszmar śmierci Helene, wiedział jednak, że nie może zostać. Musiał być w domu, czekając na telefon Carol, wymówił się nawałem czekającej go pracy i pojechał do siebie.

Po późnym bieganiu i natrysku usiadł z wydrukami wszystkich pacjentów, którzy mieli badania profilaktyczne w ciągu ostatniego roku. Z nogami na biurku starannie przeglądał listę. Badania obciążyły równomiernie wszystkich internistów. Ponieważ lista została wydrukowana w porządku alfabetycznym, a nie chronologicznym, zabrało mu trochę czasu, zanim dotarł do niego fakt, że kiepskie efekty prognostyczne były dużo częstsze w ostatnich sześciu miesiącach, niż na początku roku. Nawet bez graficznego przedstawienia materiału było jasne, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy nastąpił wzrost liczby niespodziewanych zgonów.

Jason zapisał numery kart zmarłych ostatnio pacjentów. Był wstrząśnięty ich liczbą. Potem zadzwonił do głównego operatora w GHP i poprosił o połączenie z archiwum. Dyżurującej sekretarce podał listę numerów i zapytał, czy karty pacjentów ambulatoryjnych mogą być wyciągnięte i położone na jego biurko. Sekretarka zapewniła, że nie widzi żadnych przeszkód.

Włożył wydruk komputerowy z powrotem do teczki, wyjął swój Podręcznik endokrynologii Williamsa i przejrzał rozdział dotyczący hormonu wzrostu. Jak w przypadku wielu innych tematów im więcej czytał, tym mniej wiedział. Problemy hormonu wzrostu i jego udział we wzroście i dojrzewaniu seksualnym były wyjątkowo skomplikowane. Tak skomplikowane, prawdę mówiąc, że usnął z ciężkim podręcznikiem przyciśniętym do brzucha.

Telefon obudził go gwałtownie – tak nagle, że strącił książkę na podłogę. Poderwał słuchawkę, spodziewając się, że to operator pagera. Kolejną chwilę zabrało mu uświadomienie sobie, że to Carol Donner. Spojrzał na zegarek – jedenaście po trzeciej.

– Mam nadzieję, że nie spałeś – powiedziała Carol.

– Nie, nie! – skłamał. Oparte o biurko nogi zesztywniały. – Czekałem na twój telefon. Gdzie jesteś?

– W domu.

– Czy mogę przyjechać po paczkę?

– Nie mam jej tutaj – wyjaśniła Carol. – Żeby uniknąć problemów dałam ją przyjaciółce, z którą pracuję. Nazywa się Melody Andrews. Mieszka na Revere Street 69, na Beacon Hill. – Carol podała mu numer telefonu Melody. – Spodziewa się, że zadzwonisz. Powinna już być w domu. Daj mi znać, co myślisz o tym materiale, a gdybyś miał jakieś kłopoty, zadzwoń – wyrecytowała z kolei swój numer.

– Dzięki – Jason zapisał numer. Zaskoczyło go, jak bardzo jest zawiedziony, że jej nie zobaczy.

– Uważaj – powiedziała Carol na pożegnanie.

Jason pozostał przy biurku, starając się dobudzić. Kiedy mu się to udało, dotarło do niego, że nie wspomniał Carol o śmierci Helene. Cóż: to może być dobry pretekst, żeby zadzwonić do niej, pomyślał, wykręcając numer przyjaciółki Carol.

Melody Andrews mówiła z silnym akcentem z południowego Bostonu. Powiedziała Jasonowi, że ma paczkę, a on może w każdej chwili przyjechać i ją odebrać. Nie położy się jeszcze przez jakieś pół godziny.

Jason założył sweter i kurtkę, wyszedł z domu i poszedł Pinckney Street wzdłuż West Cedar, a potem Revere. Budynek Melody stał po lewej stronie ulicy. Zadzwonił, a kobieta pojawiła się w drzwiach z wałkami na głowie. Jason nie przypuszczał, że ktoś jeszcze używa takich rzeczy. Jej twarz była zmęczona i wychudzona.

Jason przedstawił się. Melody zaledwie skinęła głową i wręczyła mu czterokilową paczkę, zawiniętą w brązowy papier i obwiązaną sznurkiem. Kiedy Jason jej dziękował, wzruszyła po prostu ramionami i powiedziała:

– W porządku.

W domu Howard zdjął kurtkę i sweter. Niecierpliwie spoglądając na pakunek przyniósł z kuchni nożyczki i przeciął sznurek. Potem zaniósł paczkę do swojej pracowni i umieścił ją na biurku. Wewnątrz znalazł dwa notatniki zapełnione odręcznymi opisami, diagramami i danymi z doświadczeń. Jeden z zeszytów miał napis „Własność Gene. Inc.”, wydrukowany na okładce. Na drugim widniało tylko słowo Notes. Poza tym w paczce była jeszcze wielka brązowa koperta, wypełniona korespondencją.

Pierwsze listy, które Jason przeczytał, były z Gene. Inc. i zawierały żądania, aby Hayes stosował się do uzgodnień kontraktu i zwrócił opis technologii uzyskania somatomedyny oraz rekombinowany szczep E. coli, który nielegalnie zabrał z laboratorium. Czytając dalej Jason doszedł do wniosku, że Hayes miał odmienne zdanie na temat praw do własności procedury i szczepu i że dążył do opatentowania ich pod własnym nazwiskiem. Znalazł także pewną liczbę listów od prawnika, Samuela Schwartza. Połowa z nich dotyczyła podania o patent na bakterie E. coli produkujące somatomedynę, a reszta wiązała się z utworzeniem spółki. Wyglądało na to, że Alvin Hayes miał pięćdziesiąt jeden procent akcji, podczas gdy pozostałe czterdzieści dziewięć rozdzielone było pomiędzy jego dzieci i Samuela Schwartza.

Tyle o korespondencji, pomyślał Jason. Z powrotem włożył listy do koperty. Następnie sięgnął po notatniki. Ten z napisem „Gene. Inc.” na okładce był chyba opisem wspomnianym w korespondencji. Kartkując go, Jason zorientował się, że zawiera szczegółowy opis wyhodowania rekombinowanego szczepu bakterii do produkcji leku. Ze swoich lektur wiedział, że somatomedyny są czynnikami wzrostu produkowanymi przez komórki wątroby w odpowiedzi na obecność hormonu wzrostu.

Odłożył pierwszy zeszyt i wyjął drugi. Opisy eksperymentów były niekompletne, ale dotyczyły produkcji przeciwciał monoklonalnych przeciw jakiemuś specyficznemu białku. Białko to nie było nazwane, ale Jason znalazł diagram, przedstawiający jego sekwencję amino-kwasową. Większość materiału leżała poza zasięgiem jego zrozumienia, ale duża przekreślona partia i notatki na marginesach wskazywały jasno, że praca nie postępowała dobrze i że do czasu ostatniego zapisu Hayes nie uzyskał poszukiwanego przeciwciała.

Jason wstał od biurka. Był rozczarowany. Miał nadzieję, że paczka od Carol da mu wyraźniejszy obraz odkrycia Hayesa. Poza dokumentacją sporu między naukowcem i Gene. Inc., Jason wiedział niewiele więcej, niż przed jej otwarciem. Miał z pewnością protokół powstania szczepów E. coli, produkujących sometomedynę, ale nie było to raczej przełomowe odkrycie, a druga księga laboratoryjna opisywała porażkę.

Wyczerpany wyłączył światło i poszedł do łóżka. To był długi, ciężki dzień.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Koszmarne sny, w których pojawiały się przerażające odmiany okropnej sceny w mieszkaniu Helene, wygnały Jasona z łóżka, zanim blade słońce pokazało się na wschodnim niebie. Nastawił ekspres do kawy i czekając, aż napar się przefiltruje, podniósł sprzed drzwi gazetę i przeczytał o podwójnym morderstwie. Nie było tam nic nowego. Tak jak się spodziewał, podkreślono sprawę gwałtu. Włożył do teczki zeszyt Gene. Inc. i wyruszył do szpitala.

O tak wczesnej porze ruch przynajmniej nie był duży i mógł wybrać sobie miejsce do parkowania. Nie było nawet chirurgów, którzy zwykle przyjeżdżali o barbarzyńskiej godzinie.

Wszedłszy do GHP udał się prosto do swojego gabinetu. Tak jak sobie życzył, na jego biurku piętrzył się stos kart. Zdjął marynarkę i zaczął je przeglądać. Pamiętając, że są to pacjenci, którzy zmarli w ciągu miesiąca po otrzymaniu świadectwa zdrowia od lekarzy, którzy wykonali najszersze badania, jakie GHP mógł zaoferować, Jason szukał jakichś cech wspólnych. Nic nie rzucało się w oczy. Porównał elektrokardiogramy i poziomy cholesterolu, kwasów tłuszczowych, immunoglobulin, liczby krwinek. Nie było żadnych wspólnych elementów, składników czy anomalii enzymatycznych, które układałyby się w możliwy do przewidzenia wzór. Jedynym wspólnym rysem było to, że śmierć spotkała tych pacjentów w ciągu miesiąca od badań profilaktycznych. Co gorsza, Jason zauważył, że liczba zgonów wzrosła dramatycznie w ciągu ostatnich trzech miesięcy.

Podczas czytania dwudziestej szóstej karty, Jason nagle uświadomił sobie pewną zbieżność. Chociaż nie było żadnych wspólnych objawów fizykalnych, historie chorób wskazywały na przewagę społecznych czynników wysokiego ryzyka. Pacjenci mieli nadwagę, dużo palili używali narkotyków, pili zbyt dużo i nie uprawiali ćwiczeń fizycznych, albo łączyli niektóre lub wszystkie z tych niezdrowych praktyk. Przeznaczeniem tych mężczyzn i kobiet musiały być w końcu poważne problemy zdrowotne. Szokujący był fakt, że ich stan pogorszył się tak szybko. I skąd ten nagły wzrost liczby zgonów? Nie używali sobie bardziej, niż rok wcześniej. Może był to rodzaj statystycznego wyrównania: do tej pory mieli szczęście, a teraz cyfry ich doganiały. Wszystko to jednak nie miało wielkiego sensu, gdyż zgonów było zbyt wiele. Jason nie był doświadczonym statystykiem, więc postanowił poprosić matematyka lepszego od siebie, żeby zerknął na te liczby.

Gdy wiedział, że już nie obudzi pacjentów, opuścił gabinet i rozpoczął obchód. Nic się nie zmieniło. Wróciwszy do siebie, zanim przyjął pierwszego umówionego pacjenta, zadzwonił do patologii i wypytał ich o martwe zwierzęta z laboratorium Hayesa. Czekał kilka minut, podczas gdy technik szukał raportu.

– A, jest – odezwał się kobiecy głos. – Wszystkie zostały otrute strychniną.

Jason rozłączył się i wykręcił numer Margaret Danforth z kostnicy miejskiej. Odebrała jedna z laborantek, gdyż Margaret zajęta była przeprowadzaniem sekcji. Jason zapytał, czy badania toksykologiczne Geralda Farra wykazały coś interesującego.

– Toksykologia była negatywna – poinformowała go rozmówczyni.

– Jeszcze jedno pytanie. Czy zostałaby wykryta strychnina?

– Chwileczkę – odparła kobieta.

W tle Jason słyszał jej głos, gdy krzyczała do lekarza sądowego. Wróciła do telefonu.

– Doktor Danforth powiedziała, że tak, strychnina zostałaby wykryta, gdyby była obecna.

– Dziękuję – Jason odłożył słuchawkę, potem wstał. Przez okno widział ożywiający się dzień. Zobaczył korek uliczny blokujący Riverway. Niebo było jasne, ale zasnute chmurami. Początek listopada. W Bostonie nie jest to miły miesiąc. Jason był niespokojny, zdenerwowany i zrozpaczony. Pomyślał o paczce od Carol i zastanowił się, czy powinien przekazać ją Curranowi. Tylko w jakim celu? Policja interesowała się Hayesem właściwie tylko jako handlarzem narkotyków.

Podszedłszy z powrotem do biurka Jason wyjął książkę telefoniczną i odszukał numer Gene. Inc. Siedziba firmy mieściła się przy Pioneer Street, we wschodnim Cambridge, obok kampusu MIT. Bez zastanowienia wykręcił numer. Telefon przyjęła recepcjonistka z angielskim akcentem. Jason poprosił o połączenie z dyrektorem kompanii.

– Chodzi panu o doktora Leonarda Dawena, prezesa?

– Może być doktor Dawen – zgodził się. Usłyszał długi dzwonek. Słuchawkę podniosła sekretarka.

– Biuro doktora Dawena.

– Chciałbym rozmawiać z doktorem Dawenem.

– Kogo mam przedstawić?

– Doktor Jason Howard.

– Czy mogę wiedzieć, czego dotyczy sprawa?

– Chodzi o pewną księgę protokołów doświadczeń, która jest w moim posiadaniu. Proszę powiedzieć doktorowi Dawenowi, że jestem z Good Health Plan i byłem przyjacielem zmarłego Alvina Hayesa.

– Proszę chwilę zaczekać – powiedziała sekretarka głosem, który brzmiał jak nagrany na taśmie magnetofonowej.

Jason otworzył środkową szufladę biurka i zaczął się bawić swoją kolekcją ołówków. W słuchawce rozległ się trzask, a potem zabrzmiał silny głos:

– Tu Leonard Dawen!

Jason wyjaśnił, kim jest i opisał księgę.

– Czy mogę spytać, jak znalazła się w pana posiadaniu?

– Nie sądzę, żeby to było istotne. Ważne jest, że ją mam.

– Ta księga jest naszą własnością – w spokojnym, nawykłym do rozkazywania głosie doktora Dawena zabrzmiała ukryta groźba.

– Będę szczęśliwy, mogąc ją państwu zwrócić w zamian za trochę informacji o doktorze Hayesie. Czy moglibyśmy się spotkać?

– Kiedy?

– Jak najszybciej – odrzekł Jason. – Mógłbym przyjechać tuż przed lunchem.

– Czy będzie pan miał ze sobą książkę?

– Oczywiście.

Przez resztę poranka Jason z trudem skupiał uwagę na nieprzerwanym strumieniu pacjentów. Był zadowolony, że Sally nie zaplanowała wizyt w porze lunchu. Natychmiast po ostatnim badaniu pobiegł do samochodu.

Dotarłszy do Cambridge minął MIT i wieżowce nowego East Cambridge. Dramatycznie nowoczesna architektura niektórych z nich ostro kontrastowała ze starszymi i bardziej tradycyjnymi ceglanymi budowlami Nowej Anglii. Skręcając w końcu w Pioneer Street Jason odnalazł siedzibę Gene. Inc., mieszczącą się w szokująco nowoczesnym budynku z polerowanego czarnego granitu. W przeciwieństwie do sąsiednich budowli konstrukcja miała tylko sześć kondygnacji. Jej okna były na przemian wąskimi szczelinami i kolami z brązowego lustrzanego szkła. Miała równie solidny i mocny wygląd, jak zamek w filmie science fiction.

Jason wysiadł z samochodu z teczką w ręce i przyjrzał się zaskakującej fasadzie. Przeczytawszy tak dużo o rekombinacji DNA i obejrzawszy ohydnie zdeformowany zwierzyniec Hayesa, obawiał się, że może wkroczyć do pałacu okropności. Główne wejście było koliste, otoczone promieniście rozbiegającymi się kolcami z granitu, co dawało złudzenie gigantycznego oka, którego źrenicą były czarne drzwi. Hall także wykonano z czarnego granitu: ściany, podłogę, nawet sufit. Na środku stała jaskrawo oświetlona nowoczesna rzeźba, przedstawiająca podwójną helisę DNA, otwartą jak suwak.

Jason podszedł do atrakcyjnej Koreanki, siedzącej za szklaną szybą przed tablicą kontrolną o wyglądzie pulpitu statku kosmicznego. Dziewczyna miała maleńką słuchawkę i mały mikrofon, który wychylał się spoza jej szyi. Przywitała Jasona, wymieniając jego nazwisko i oznajmiła, że jest oczekiwany w sali konferencyjnej na trzecim piętrze. Jej głos miał metaliczny podźwięk, gdy mówiła do mikrofonu.

Gdy tylko recepcjonistka skończyła mówić, otworzył się jeden z granitowych paneli, ukazując windę. Dziękując kobiecie Jason wyobraził sobie nagle, że jest ona człekokształtnym robotem. Uśmiechając się wszedł do windy i poszukał przycisków. Drzwi zamknęły się za jego plecami. Nie było żadnych guzików, pozwalających wybrać piętro, ale winda ruszyła do góry.

Kiedy drzwi otwarły się ponownie Jason znalazł się w czarnym foyer bez żadnych drzwi. Domyślał się, że cały budynek był kontrolowany centralnie, prawdopodobnie przez recepcjonistkę w hallu wejściowym. Po jego lewej stronie granitowa ściana odsunęła się. W wejściu stał mężczyzna o grubych rysach, ubrany nienagannie w ciemny garnitur w delikatne prążki, białą koszulę i czerwony krawat w drobny wzorek.

– Doktorze Howard, jestem Leonard Dawen – odezwał się, gestem zapraszając Jasona do pokoju. Nie wyciągnął ręki na powitanie. Mówił tym samym rozkazującym tonem, jaki Jason zapamiętał z rozmowy telefonicznej. W porównaniu z godną grobowca surowością reszty budynku sala konferencyjna przypominała raczej wyłożoną drewnem bibliotekę i wydawała się bardzo przytulna, dopóki nie wyjrzało się przez czwartą ścianę, wykonaną ze szkła. Przez szybę widać było coś, co wyglądało na ogromne, ultranowoczesne laboratorium. W pomieszczeniu znajdował się jeszcze jeden człowiek, Azjata w białym kombinezonie, zapinanym na suwak. Dawen przedstawił go jako pana Hong, inżyniera z Gene. Inc. Kiedy wszyscy usiedli przy małym stole konferencyjnym, Dawen odezwał się:

– Przypuszczam, że ma pan książkę laboratoryjną...

Jason otworzył walizeczkę i wręczył księgę Dawenowi, który przekazał ją inżynierowi. Hong zaczął przeglądać ją kartka po kartce. Zapadła ciężka cisza. Jason przenosił wzrok z jednego mężczyzny na drugiego. Przypuszczał, że będą trochę bardziej serdeczni. W końcu robił im przysługę.

Odwrócił się i wyjrzał przez szklaną ścianę. Podłoga sąsiedniego pomieszczenia znajdowała się piętro niżej. Większą część przestrzeni zapełniały zbiorniki z nierdzewnej stali, przywodzące Jasonowi na myśl wizytę, jaką złożył kiedyś w gorzelni. Domyślał się, że są to inkubatory dla kultur rekombinowanych bakterii. Było też mnóstwo innego sprzętu i skomplikowany system rur. Kręcili się tam ludzie w białych kombinezonach i białych kapturach, sprawdzając wskaźniki i dokonując regulacji.

Hong z trzaskiem zamknął książkę.

– Wydaje się kompletna – stwierdził.

– To miła niespodzianka – rzekł Dawen. Odwracając się do Jasona, dodał: – Mam nadzieję, że jest pan świadomy, że wszystko w tej książce jest poufne.

– Proszę się nie martwić – odparł Jason, zmuszając się do uśmiechu. – Niewiele z tego zrozumiałem. To, co mnie interesuje, to doktor Hayes. Tuż przed śmiercią powiedział, że dokonał znaczącego odkrycia. Ciekaw jestem, czy to, co opisano na tych stronach, może być uważane za takie odkrycie.

Dawen i Hagen wymienili spojrzenia.

– To ma raczej handlowe znaczenie – odparł Hong. – Nie ma tu żadnej nowej technologii.

– Tego się właśnie spodziewałem. Hayes był tak roztrzęsiony, że podejrzewałem, iż nie mówi całkiem racjonalnie. Gdyby jednak dokonał ważnego odkrycia, nie zniósłbym myśli, że zostało ono stracone dla ludzkości.

Szorstkie rysy Dawena złagodniały po raz pierwszy od przybycia Jasona.

Lekarz ciągnął dalej, skupiając uwagę na inżynierze.

– Ma pan jakieś pojęcie, o czym mógł mówić Hayes?

– Niestety, nie. Hayes zawsze był raczej tajemniczy. – Dawen złożył ręce na stole, spoglądając prosto na gościa. – Obawialiśmy się, że będzie pan chciał wymusić od nas pieniądze – że każe nam pan zapłacić za zwrot tego – powiedział, dotykając okładki księgi. – Musi pan zrozumieć, że Hayes sprawiał nam sporo kłopotów.

– Jaka była tu rola doktora Hayesa?

– Zatrudniliśmy go do wyhodowania rekombinowanego szczepu bakterii – wyjaśnił Dawen. – Chcieliśmy produkować pewien czynnik wzrostu w handlowych ilościach.

Jason domyślił się, że była to somatomedyna.

– Zgodziliśmy się płacić mu za ten projekt stałe honorarium, jak również pozwoliliśmy używać urządzeń Gene. Inc. do jego własnych badań. Mamy tu trochę unikatowego sprzętu.

– Nie macie żadnej wskazówki co do jego własnych badań?

– Spędzał większość czasu na izolowaniu białkowych czynników wzrostu – tym razem odezwał się Hong. – Niektóre z nich istnieją w tak małych ilościach, że do ich otrzymania potrzebne są najbardziej wyrafinowane urządzenia.

– Czy wyodrębnienie jednego z tych czynników wzrostu byłoby uważane za znaczące odkrycie naukowe? – zapytał Jason.

– Nie wiem, w jaki sposób – odrzekł Hong. – Nawet jeśli nie zostały jeszcze wyizolowane, to znamy ich efekty.

Jeszcze jedna ślepa uliczka, pomyślał Jason, zniechęcony.

– Pamiętam jeszcze jedną rzecz, która może mieć znaczenie – powiedział Hong, szczypiąc grzbiet nosa. – Jakieś trzy miesiące temu Hayes był bardzo podniecony pewnym efektem ubocznym. Powiedział, że jest on ironiczny.

Jason wyprostował się. To słowo pojawiło się po raz trzeci.

– Nie wie pan, co spowodowało to jego podniecenie?

Hong pokręcił głową.

– Nie – odrzekł – ale po tym nie widzieliśmy go przez pewien czas. Kiedy pojawił się znowu, powiedział, że był na Wybrzeżu. Potem przeprowadzał skomplikowany proces ekstrakcji na jakimś materiale, który ze sobą przywiózł. Nie wiem, czy to wyszło, ale nagle przerzucił się na technologię przeciwciał monoklonalnych. Zdaje się, że w tym momencie jego podniecenie skończyło się.

Słowa „przeciwciała monoklonalne” przypomniały Jasonowi drugą książkę i zastanowił się, czy nie powinien był jej jednak przynieść. Może pan Hong mógłby dowiedzieć się z tego więcej, niż on sam.

– Czy dr Hayes zostawił tutaj jakiś inny materiał badawczy? – spytał Jason.

– Nic znaczącego – odparł Leonard Dawen. – A sprawdziliśmy starannie, gdyż wyniósł naszą księgą laboratoryjną i kultury bakteryjne. Właściwie wnieśliśmy skargę przeciw doktorowi Hayesowi. Nigdy nie przypuszczaliśmy, że będzie próbował twierdzić, iż jest właścicielem szczepów, do których wyprodukowania został zatrudniony.

– Czy odzyskaliście swoje hodowle? – zainteresował się Jason.

– Tak.

– Gdzie je znaleźliście?

– Powiedzmy, że szukaliśmy we właściwym miejscu – wymijająco rzekł Dawen. – Jednak mimo że mamy szczepy, nadal doceniamy odzyskanie księgi protokołów. W imieniu kompanii, chciałbym panu podziękować. Mam nadzieję, że w jakimś małym stopniu pomogliśmy panu.

– Być może – niejasno odrzekł Jason. Miał wrażenie, że już wie, kto przetrząsnął laboratorium i mieszkanie Hayesa. Ale po co naukowcy z Gene. Inc. mieliby zabijać zwierzęta? Zastanawiał się, czy tym ogromnym stworzeniom podawano somatomedynę z Gene. Inc. – Dziękuję, że zechcieliście mi panowie poświęcić czas – powiedział do Dawena. – Macie tu imponujące wnętrza.

– Dziękuję. Sprawy idą dobrze. Planujemy także uzyskać rekombinowane linie zwierząt hodowlanych.

– Jak świnie czy krowy?

– Tak. Genetycznie możemy wyprodukować świnie z mniejsza ilością tkanki tłuszczowej, krowy, które dają więcej mleka, i kurczaki zawierające więcej białka, żeby ograniczyć się do kilku przykładów.

– Fascynujące – odparł bez entuzjazmu Jason. Jak daleko mogą być od genetycznej inżynierii ludzi? Wstrząsnął się ponownie na wspomnienie przerośniętych szczurów i myszy Hayesa, zwłaszcza tych z nadliczbowymi oczami.

Siedząc z powrotem w samochodzie spojrzał na zegarek. Miał jeszcze godzinę do zebrania personelu, które zwołał w celu rozpatrzenia sprawy zgonów pacjentów, postanowił więc odwiedzić Samuela Schwartza, prawnika Hayesa.

Uruchomił samochód, wycofał się z parkingu Gene. Inc. i ruszył Memoriał Drive. Przejechał przez rzekę Charles i zatrzymał się przy drogerii Philip’s na Charles Circle. Zaparkował równolegle do stojącego już samochodu, włączył światła awaryjne i wbiegł do sklepu, żeby sprawdzić adres Schwartza. Dziesięć minut później był już w poczekalni prawnika, przerzucając strony starego „Newsweeka”.

Samuel Schwartz był wyjątkowo otyłym mężczyzną z lśniącą łysą głową. Gestem zaprosił Jasona do swojego gabinetu, jakby dyrygował ruchem. Sadowiąc się na krześle i poprawiając okulary w drucianych oprawkach przyglądał się swojemu gościowi, który usiadł po przeciwnej stronie masywnego biurka z mahoniu.

– Jest pan więc przyjacielem zmarłego Alvina Hayesa...

– Byliśmy bardziej kolegami, niż przyjaciółmi.

– Wszystko jedno – stwierdził Schwartz, popierając te słowa kolejnym machnięciem swojej pulchnej dłoni. – Zatem, co mogę dla pana zrobić?

Jason powtórzył opowieść o rzekomym odkryciu Hayesa. Wyjaśnił, że próbował dowiedzieć się, nad czym naukowiec pracował i natrafił na korespondencję od Samuela Schwartza.

– Był moim klientem. Co z tego?

– Nie ma się pan przed czym tak bronić.

– Nie bronię się. Po prostu jestem rozgoryczony. Zrobiłem mnóstwo roboty dla tego dupka i będę musiał to wszystko spisać na straty.

– Nie zapłacił?

– Nigdy. Wrobił mnie w pracę w zamian za akcje jego nowej firmy.

– Akcje?

Samuel Schwartz roześmiał się bezradośnie.

– Niestety, teraz, kiedy Hayes nie żyje, akcje są bezwartościowe. Mogłyby być bezwartościowe nawet, gdyby żył. Powinienem chyba pójść do psychiatry.

– Spółka Hayesa miała sprzedawać usługi czy produkt? – indagował Jason.

– Produkt. Hayes powiedział mi, że jest o krok od opracowania najcenniejszego produktu zdrowotnego, jaki kiedykolwiek znano. A ja mu uwierzyłem. Myślałem, że facet, który był na okładce „Time” nie może być gołosłowny.

– Ma pan jakieś wyobrażenie, co miało być tym produktem? – zapytał Jason, starając się, by w jego głosie nie brzmiało ogarniające go podniecenie.

– Najmniejszego. Hayes mi nie powiedział.

– Nie wie pan, czy dotyczyło to przeciwciał monoklonalnych? – nalegał Jason, nie chcąc się poddać.

Schwartz roześmiał się ponownie.

– Nie rozpoznałbym przeciwciała monoklonalnego nawet wtedy, gdybym się o nie potknął.

– Nowotworów? – Jason strzelał na oślep, ale miał nadzieję, że pobudzi pamięć prawnika. – Czy ten towar mógł mieć coś wspólnego z leczeniem raka?

Gruby mężczyzna wzruszył ramionami.

– Nie wiem. To prawdopodobne.

– Hayes powiedział komuś, że to odkrycie powinno wspomóc piękność. Czy to coś panu mówi?

– Niech pan posłucha, doktorze Howard. Hayes nie powiedział mi nic o tym produkcie. Ja po prostu zakładałem spółkę.

– Występował pan także o patent.

– Patent nie miał nic wspólnego z firmą. Miał być na nazwisko Hayesa.

Pager Jasona zaskoczył ich obu. Lekarz spojrzał na malutki ekranik. Słowo „pilne” zamigało dwukrotnie, potem pojawił się numer szpitala GHP.

– Czy mógłbym skorzystać z pańskiego telefonu? – zapytał Jason. Schwartz pchnął aparat na drugą stronę biurka.

– Bardzo proszę, doktorze.

Telefon był z oddziału, na którym leżała Madaline Krammer. Miała zatrzymanie krążenia i właśnie ją reanimowano. Jason obiecał, że zaraz tam będzie. Podziękowawszy Samuelowi Schwartzowi wybiegł z biura prawnika i stanął, niecierpliwie czekając na windę.

Kiedy dotarł do pokoju Madaline zobaczył zbyt dobrze znajomą scenę. Pacjentka nie reagowała. Jej serce nie odpowiadało na nic, włącznie z zewnętrznym masażem. Jason nalegał, żeby kontynuowano podtrzymywanie procesów życiowych, ale po godzinie szaleńczych działań nawet on był zmuszony się poddać i niechętnie nakazał przerwanie resuscytacji.

Pozostał przy łóżku Madaline, kiedy już wszyscy odeszli. To była stara przyjaciółka, jedna z pierwszych pacjentek w jego prywatnej praktyce. Pielęgniarka przykryła twarz zmarłej prześcieradłem, które układało się na nosie Madaline w kształt miniaturowej, pokrytej śniegiem góry. Jason delikatnie odwinął materiał. Chociaż kobieta była tuż po sześćdziesiątce, lekarz nie mógł się nadziwić, jak staro wyglądała. Odkąd trafiła do szpitala jej twarz straciła całą swoją wesołą pulchność i nabrała kościstego wyglądu, zwiastującego zbliżającą się śmierć.

Potrzebując trochę czasu dla siebie Jason wycofał się do gabinetu, unikając zarówno Klaudii, jak i Sally, z których każda miała setkę nie cierpiących zwłoki pytań w sprawie zbliżającej się konferencji i problemów z przełożeniem wizyt tak wielu pacjentów. Jason zamknął drzwi na klucz i usiadł przy biurku. Odejście takiego pacjenta, jak Madaline zrywało jeszcze jedną więź z poprzednim życiem Jasona. Czuł przejmującą samotność, lecz także ulgę, że wspomnienie Danielle słabnie.

Rozległ się dzwonek telefonu, jednak Jason zignorował go.

Rozejrzał się po swoim biurku, które pokrywały stosy historii chorób zmarłych pacjentów, w tym także Hayesa. Mimo woli wrócił myślami do sprawy naukowca. Rozczarowało go, że pakunek od Carol, w którym pokładał tyle nadziei, wniósł tak niewiele informacji. Właściwie potwierdził tylko fakt, że Hayes dokonał odkrycia, które przynajmniej on sam uważał za zdumiewające. Jason przeklinał tajemniczość swojego kolegi.

Odchylając się do tyłu, założył ręce za głowę i zapatrzył się w sufit. Jego pomysły na temat Hayesa wyczerpały się. Potem jednak przypomniał sobie uwagę żółtoskórego inżyniera, że Hayes przywiózł coś z Wybrzeża, przypuszczalnie z Seattle. Musiała to być jakaś próbka, ponieważ biolog poddał tę substancję skomplikowanemu procesowi ekstrakcji. Z wypowiedzi Honga Jason wnosił, że Hayes prawdopodobnie izolował jakiś czynnik wzrostu, który mógł stymulować różnicowanie, dojrzewanie lub wzrost, albo wszystkie te trzy procesy jednocześnie.

Opadł do przodu z głośnym stukiem uderzających o podłogę nóg krzesła. Pamiętał, że Carol wspominała o tym, jak Hayes odwiedził kolegę w uniwersytecie stanowym. Mógł zatem przyjąć, że naukowiec otrzymał jakiś materiał od tego człowieka.

W jednej chwili zdecydował się jechać do Seattle, oczywiście z Carol. Mogłaby to zrobić. W końcu tylko ona byłaby kluczem do odnalezienia tego przyjaciela. Poza tym kilkudniowy wyjazd mógł mieć dla Jasona znaczenie lecznicze. Mając jeszcze chwilę czasu przed spotkaniem personelu, Jason postanowił wstąpić do Shirley.

Sekretarka Shirley utrzymywała początkowo, że jej szefowa jest zbyt zajęta, by go przyjąć, ale Jasonowi udało się ją przekonać, żeby przynajmniej zaanonsowała jego obecność. Chwilę później został wprowadzony do środka. Shirley rozmawiała przez telefon. Jason usiadł i stopniowo zaczął chwytać sens rozmowy, której drugim uczestnikiem był przywódca związkowy. Shirley znakomicie sobie radziła. Z roztargnieniem przeczesała palcami swoje gęste włosy. Ten cudownie kobiecy gest przypomniał Jasonowi, że pod powierzchownością profesjonalisty kryje się bardzo atrakcyjna kobieta, skomplikowana, ale urocza.

Shirley odłożyła słuchawkę i uśmiechnęła się.

– Jak to miło – powitała go. – Jesteś ostatnio pełen niespodzianek, Jasonie. Przypuszczam, że jesteś tutaj, żeby przeprosić, że nie spędziłeś ze mną więcej czasu ostatniego wieczoru.

Jason roześmiał się. Jej bezpośredniość była rozbrajająca.

– Być może. Ale jest coś jeszcze. Myślę o tym, żeby wziąć kilka dni wolnego. Dziś rano straciłem następnego pacjenta i uważam, że potrzebuję urlopu.

Shirley cmoknęła ze współczuciem.

– Czy można się było tego spodziewać?

– Tak przypuszczam. Przynajmniej przez ostatnie kilka dni. Ale kiedy przyjmowałem tę kobietę, nie miałem pojęcia, że jest w stanie terminalnym.

Shirley westchnęła.

– Nie mogę zrozumieć, jak sobie radzisz z takimi rzeczami.

– To nigdy nie jest łatwe – zgodził się Jason. – Ale to, z czym się ostatnio najtrudniej pogodzić, to częstotliwość takich przypadków.

Zadzwonił telefon, ale Shirley nacisnęła przycisk, dając znać sekretarce, aby odebrała wiadomość.

– W każdym razie – kontynuował Jason – postanowiłem wziąć kilka dni wolnego.

– Uważam, że to dobry pomysł – przytaknęła Shirley. – Nie miałabym nic przeciwko zrobieniu tego samego, gdyby te przeklęte negocjacje ze związkami zawodowymi zakończyły się porozumieniem. Dokąd planujesz jechać?

– Nie jestem pewien – skłamał Jason. Podróż do Seattle miała tak słabe szanse powodzenia, że wstydził się o niej wspominać.

– Mam przyjaciół, którzy są właścicielami domu letniskowego na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych. Mogę do nich zadzwonić – zaproponowała.

– Nie, dzięki. Nie przepadam za słońcem. A co z zabójstwem Helene Brennquivist? Jaka reakcja prasy?

– Nie przypominaj mi o tym – zaprotestowała Shirley. – Prawdę mówiąc, nie mogłam stawić temu czoła. Bob Walthrow zajmuje się tą sprawą.

– Przez całą noc śniły mi się koszmary – przyznał Jason.

– Nic dziwnego – rzekła kobieta.

– Idę, mam zebranie – powiedział, wstając.

– Będziesz miał czas na obiad dziś wieczorem? – spytała Shirley. – Może uda nam się pocieszyć się nawzajem?

– Pewnie. O której godzinie?

– Powiedzmy, koło ósmej.

– Niech będzie ósma – potwierdził Jason, kierując się do drzwi. Kiedy wychodził, Shirley zawołała za nim:

– Naprawdę przykro mi z powodu twojej pacjentki.

Zebranie zostało przygotowane lepiej, niż się Jason spodziewał, wyznaczając tak krótki termin. Obecnych było czternastu z szesnastu internistów, a kilku przyszło ze swoimi pielęgniarkami. Wydawało się, iż wszyscy zdają sobie sprawę, że stoją przed poważnym problemem.

Jason zaczął od statystyki, którą sporządził na podstawie komputerowych wydruków historii chorób wszystkich pacjentów, którzy zmarli w ciągu miesiąca od wykonania pełnych badań. Wskazał, że liczba zgonów wzrosła w ostatnich trzech miesiącach i poinformował, że stara się sprawdzić wszystkich klientów GHP, którzy przeszli profilaktyczne badania w ciągu ostatnich sześćdziesięciu dni.

– Czy te badania były równo podzielone między nas wszystkich? – zapytał Roger Wanamaker.

Jason skinął głową.

Zabrało głos kilku lekarzy, dając wyraźnie do zrozumienia, że obawiają się epidemii o zasięgu krajowym. Nikt nie mógł zrozumieć związku z badaniami, ani tego, dlaczego zejścia śmiertelne nie zostały przewidziane. Szef zespołu kardiologicznego, doktor Judith Rolander, próbowała wziąć dużą część winy na siebie, przyznając, że w większości EKG wykonanych podczas badań profilaktycznych nie może znaleźć żadnych zapowiedzi nadciągającej katastrofy, choć przejrzała je znając już dalsze losy chorych.

Ciężar dyskusji przeniósł się na badania wysiłkowe, jako główny klucz do prognozowania zagrażających życiu problemów kardiologicznych. Było wiele opinii w tej materii; wszystkie dość negatywne. Wyłoniono ad hoc komitet do opracowania zmiany testów wysiłkowych w celu poprawy ich wartości prognostycznej.

Zabrał głos Jerome Washington. Podniósłszy się ociężale powiedział:

– Myślę, że nie doceniamy znaczenia niezdrowego stylu życia. Ten jeden czynnik wydaje się powtarzać we wszystkich przypadkach.

Rozległo się kilka żartobliwych aluzji pod adresem wagi Jerome’a i jego namiętności do cygar.

– W porządku, chłopcy – zgodził się. – Wiecie, że pacjenci powinni robić to, co im mówimy, a nie to, co my sami robimy. – Wszyscy się roześmieli. – Poważnie – kontynuował. – Wszyscy znamy niebezpieczeństwa złej diety, palenia, nadmiaru alkoholu i braku ruchu. Te czynniki socjalne mają dużo większą wartość prognostyczną, niż niewielkie zmiany w EKG.

– Jerome ma rację – potwierdził Jason. – Zestaw niekorzystnych czynników ryzyka jest jedyną wspólną cechą, jaką mogę tu dojrzeć.

W głosowaniu postanowiono utworzyć drugi komitet, w celu zbadania udziału czynników ryzyka w aktualnych problemach i wysunięcia szczegółowych zaleceń.

Harry Sarnoff, pełniący w tym miesiącu obowiązki konsultanta kardiologicznego, podniósł rękę, a Jason udzielił mu głosu. Kiedy wstał, zaczął mówić o wzroście zachorowalności i umieralność wśród swoich hospitalizowanych pacjentów. Jason przerwał mu.

– Wybacz mi, Harry – przeprosił. – Doceniam twoją troskę i – mówiąc otwarcie – miałem doświadczenia bardzo podobne do twoich. Jednakże to spotkanie dotyczy problemu badań profilaktycznych u pacjentów ambulatoryjnych. Możemy zaplanować drugie spotkanie, jeśli pracownicy chcą przedyskutować potencjalny problem pacjentów leczonych w szpitalu. Obie sprawy mogą się ze sobą wiązać.

Harry rozłożył ręce i niechętnie usiadł z powrotem.

Jason zachęcał wszystkich lekarzy, żeby zapewnili sekcję zwłok w każdym przypadku niespodziewanego zgonu pacjenta, którym nie zajmie się lekarz z kostnicy miejskiej. Następnie poinformował słuchaczy, że raporty badań pośmiertnych jego pacjentów sugerowały, że ci ludzi cierpieli na jakąś wieloukładową chorobę, wywołującą między innymi duże zmiany układu sercowonaczyniowego. Oczywiście, wzmaga to tylko zaniepokojenie faktem, że ani spoczynkowy, ani wysiłkowy elektrokardiogram nie wykazał tych zaburzeń. Jason dodał, że patologia stwierdziła obecność komponenty autoimmunologicznej.

Po zakończeniu zebrania lekarze podzielili się na mniejsze grupki, dyskutując dalej problem. Jason zebrał swoje wydruki i poszukał Rogera Wanamakera. Znalazł go pogrążonego w ożywionej rozmowie z Jerome’em.

– Mogę wam przerwać? – zapytał. Odsunęli się, żeby Jason mógł do nich dołączyć. – Wyjeżdżam na kilka dni.

Roger i Jerome wymienili spojrzenia.

– Wydaje się, że to raczej kiepska pora na wyjazd – odezwał się Roger.

– Potrzebuję tego – odrzekł Jason, nie wdając się w dalsze wyjaśnienia. – Ale mam pięciu pacjentów na oddziale. Czy któryś z panów byłby uprzejmy mnie zastąpić? Przyznam szczerze, że wszyscy są poważnie chorzy.

– To nie ma większego znaczenia – powiedział Roger. – I tak jestem tu dzień i noc, próbując utrzymać przy życiu moje pół tuzina chorych. Z przyjemnością cię zastąpię.

Rozwiązawszy ten problem Jason poszedł do swojego gabinetu i zadzwonił do Carol Donner, przypuszczając, że późne popołudnie będzie dobrą porą, żeby ją złapać. Telefon dzwonił długo i Jason miał się już poddać, kiedy odezwał się zadyszany kobiecy głos. Carol wyjaśniła, że brała kąpiel.

– Chcę się z tobą zobaczyć dziś wieczorem – poprosił Jason.

– Och – niezobowiązująco odezwała się dziewczyna. Wahała się. – To może być trudne. – Potem dodała gniewnie: – Dlaczego ostatniej nocy nie powiedziałeś mi o Helene Brennquivist? Przeczytałam w gazecie, że byłeś jednym z tych, którzy znaleźli ciała.

– Przepraszam – Jason próbował się usprawiedliwić. – Żeby być zupełnie szczerym – ostatniej nocy obudziłaś mnie i jedyną rzeczą, o której mogłem myśleć, była ta paczka.

– Dostałeś ją? – zapytała Carol, już łagodniejszym głosem.

– Dostałem – przytaknął Jason. – Dziękuję ci.

– I...?

– Ten materiał nie wyjaśnił tak dużo, jak się spodziewałem.

– Jestem zaskoczona – odrzekła Carol. – Te księgi musiały być ważne, inaczej Alvin nie prosiłby mnie, żebym je przechowała. Ale to nie ma znaczenia. Co za okropność z Helene. Mój szef tak się martwi, że nie pozwala mi się nigdzie ruszyć bez któregoś ze swoich goryli. W tej chwili jeden jest przed budynkiem.

– To ważne, żebym zobaczył się z tobą sam na sam – nalegał Jason.

– Nie wiem, czy będę mogła. Ten potwór przyjmuje rozkazy od mojego szefa, nie ode mnie. A ja nie chcę żadnych kłopotów.

– Cóż, zadzwoń do mnie, kiedy tylko wrócisz do domu – poprosił Jason. – Obiecaj! Coś wymyślimy.

– To znowu będzie późno w nocy – ostrzegła dziewczyna.

– Nie ma znaczenia. To ważna sprawa.

– W porządku – zgodziła się Carol i odłożyła słuchawkę.

Jason wykonał jeszcze jeden telefon, do United Airlines i sprawdził połączenia z Bostonu do Seattle. Dowiedział się, że lot jest codziennie o czwartej po południu.

Wyszedł z gabinetu zabierając stetoskop i skierował się do szpitala na obchód. Wiedział, że musi dokładnie uzupełnić historie choroby, jeśli Roger ma przejąć pacjentów. Żaden z nich nie miał się zbyt dobrze i Jason zmartwił się widząc, że u kilku innych chorych pojawiła się zaawansowana katarakta. Umówił konsultację okulistyczną. Tym razem był pewien, że przy przyjęciu nie zauważył tego problemu. To niemożliwe, żeby zaćma rozwinęła się tak szybko!

W domu przebrał się w strój do joggingu i pobiegał przez dobrą godzinę, próbując uporządkować myśli. Potem wziął prysznic, przebrał się i wyjechał do Shirley, już w lepszym nastroju.

Obiad Shirley przeszedł wszelkie oczekiwania i Jason zaczął myśleć, że należy ją zaliczyć do kategorii superkobiet. Pracowała cały dzień, zarządzając firmą o kapitale wielu milionów dolarów, prowadziła ostateczne rozmowy ze związkami zawodowymi, a wróciwszy do domu przygotowała bajeczną ucztę z pieczonej kaczki ze świeżym makaronem i karczochami. W dodatku ubrała się w czarną jedwabną suknię, która byłaby odpowiednia do opery. Jason był speszony, gdyż po wyjściu spod natrysku założył dżinsy i golf, a na to bluzę do rugby.

– Założyłeś to, na co miałeś ochotę, i ja zrobiłam tak samo – tłumaczyła mu ze śmiechem Shirley. Podała mu kir royal i kazała umyć cykorię na sałatkę. Sprawdziła kaczkę, stwierdzając, że już dochodzi. Jason uznał, że zapach jest niebiański.

Zasiedli do obiadu w jadalni, zająwszy miejsca na przeciwnych końcach długiego stołu z sześcioma wolnymi krzesłami z każdej strony. Za każdym razem, kiedy Jason dolewał wina, musiał wstawać i przejść kilka kroków. Shirley była zdania, że to zabawne.

Podczas jedzenia Jason zdał relację z zebrania personelu i dodał, że lekarze mają zamiar poprawić jakość prób wysiłkowych. Shirley była zadowolona i przypomniała mu, że program badań profilaktycznych dla kadry kierowniczej jest ważną częścią oferty GHP adresowanej do zbiorowych klientów. Uprzedziła swojego rozmówcę, że dodatkowy nacisk zostanie nałożony na prewencję schorzeń wśród ludzi na kierowniczych stanowiskach.

Później, przy kawie, powiedziała:

– Michael Curran przyszedł dziś po południu.

– Doprawdy? Jestem pewien, że to musiało być nieprzyjemne. Czego chciał?

– Informacji o przeszłości pani Brennquivist. Daliśmy mu wszystko, czym dysponowaliśmy. Przesłuchiwał nawet osobę z działu personalnego, która ją zatrudniała.

– Czy wspomniał, że mają jakieś podejrzenia?

– Nic o tym nie powiedział – odparła Shirley. – Mam tylko nadzieję, że to już skończone.

– Chciałbym móc jeszcze raz porozmawiać z Helene. Nadal uważam, że ona kryła Hayesa.

– Ciągle sądzisz, że on coś odkrył?

– Jestem o tym przekonany – Jason zaczął opowiadać o księgach laboratoryjnych i swojej wizycie w Gene. Inc. i u Samuela Schwartza. Powiedział Shirley, że Schwartz miał założyć dla Hayesa spółkę, która zajmowałaby się sprzedażą nowego odkrycia, czymkolwiek ono było.

– Ten prawnik nie wiedział, co miało być produkowane?

– Nie. Widocznie Hayes nie ufał nikomu.

– Ale potrzebowałby kapitału założycielskiego. Musiałby zaufać komuś, jeśli planował produkcję i dystrybucję.

– Być może – przyznał Jason. – Ale nie mogę znaleźć nikogo komu powiedział – przynajmniej na razie. Niestety, Helene była najlepszą kandydatką.

– Ciągle szukasz?

– Chyba tak – przyznał. – Czy to brzmi głupio?

– Nie głupio – zaprzeczyła Shirley – tylko niepokojąco. To byłaby tragedia, gdyby jakieś ważne odkrycie zostało zagubione, ale stanowczo uważam, że czas zostawić sprawę Hayesa w spokoju. Mam nadzieję, że wziąłeś urlop, żeby wypocząć, a nie żeby kontynuować tę pogoń za chimerami.

– Skąd ci to przyszło do głowy? – zapytał Jason, zdumiony, jak łatwo go przejrzeć.

– Bo wiem, że nie poddajesz się łatwo. – Podeszła i położyła mu rękę na ramieniu. – Dlaczego nie pojedziesz na Karaiby? Może mogłabym wyrwać się na weekend i dołączyć do ciebie...

Jason poczuł podniecenie, jakiego nie doświadczył od śmierci Danielle. Podsuwany przez wyobraźnię obraz gorącego słońca i chłodnej, czystej wody wydawał się wspaniały, zwłaszcza, gdyby była tam także Shirley. Potem jednak ogarnęły go wątpliwości. Nie wiedział, czy jest przygotowany na uczuciowe zobowiązania, które wiązałyby się z takim wyjazdem. I co ważniejsze, obiecał sobie, że odwiedzi Seattle.

– Chcę pojechać na Zachodnie Wybrzeże – powiedział w końcu. – Mam tam starego przyjaciela, którego pragnę odwiedzić.

– To brzmi wystarczająco niewinnie. Ale moim zdaniem Karaiby brzmią lepiej.

– Może wkrótce. – Uścisnął ramię Shirley. – Co powiesz na koniak?

Gdy Shirley podniosła się, żeby podać courvoisiera, Jason obserwował ją ze wzrastającym zainteresowaniem.

Kiedy Carol zadzwoniła o drugiej trzydzieści w nocy Jason był zupełnie obudzony. Tak bardzo się denerwował, że dziewczyna może zapomnieć, że nie mógł zasnąć.

– Jestem wykończona, Jasonie – oświadczyła na powitanie.

– Przykro mi, ale muszę się z tobą zobaczyć – powiedział. – Mogę być za dziesięć minut.

– Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Tak jak ci powiedziałam dziś po południu, nie jestem sama. Ktoś pilnuje mnie na zewnątrz budynku. Dlaczego musisz się ze mną zobaczyć dzisiejszej nocy? Może jutro będziemy mogli coś wymyśleć.

Jasonowi przyszło do głowy, żeby przez telefon poprosić ją o wyjazd do Seattle, ale stwierdził, że będzie miał większe szanse, rozmawiając osobiście. Było to trochę niezwykłe, zaledwie po dwóch spotkaniach prosić młodą kobietę, żeby towarzyszyła mu do Seattle.

– Czy ten ochroniarz jest sam?

– Tak. Ale co to za różnica? Ten facet jest zbudowany jak bawół.

– Na tyłach twojego budynku jest alejka. Mogę wspiąć się po schodach pożarowych.

– Po schodach pożarowych! To szaleństwo! Co właściwie jest takie ważne, że musisz się ze mną spotkać dziś w nocy?

– Gdybym ci powiedział, nie musiałbym przychodzić.

– Cóż, nie bronię się szaleńczo przeciw nocnym wizytom mężczyzn w moim mieszkaniu.

O, jasne, pomyślał Jason.

– Słuchaj – powiedział się głośno. – Powiem ci tylko tyle. Próbowałem dowiedzieć się, co Hayes mógł odkryć i uparłem się na mój ostatni pomysł. Potrzebuję twojej pomocy.

– To stanowcze stwierdzenie, doktorze Howard.

– Tak. I jesteś jedyną osobą, która może mi pomóc.

Carol roześmiała się.

– Kiedy tak to przedstawiasz, któż mógłby odmówić? W porządku, przyjedź. Ale robisz to na własne ryzyko. Muszę cię ostrzec, że nie mam zbyt wielkiej kontroli nad tym Atlasem na zewnątrz.

– Zapłaciłem składkę ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków.

– Mieszkam... – zaczęła Carol.

– Wiem, gdzie mieszkasz – przerwał Jason. – Właściwie, zdarzyła mi się już bójka z Bruno, jeśli to jest ten czarujący stróż twoich drzwi.

– Spotkałeś Bruna? – niedowierzająco spytała dziewczyna.

– Uroczy człowiek. Jaki wspaniały z niego rozmówca.

– Pozwól, że cię ostrzegę – powiedziała Carol. – To właśnie Bruno odprowadził mnie do domu.

– Na szczęście dość łatwo go zauważyć. Wyglądaj przez tylne okno. Nie chciałbym czekać na twoich schodach pożarowych.

– To prawdziwe wariactwo – jęknęła Carol.

Jason przebrał się w ciemne spodnie i sweter. Będzie wystarczająco dobrze widoczny na zewnętrznych schodach, nawet jeśli nie ubierze się w jasne kolory. Włożył buty do biegania i zszedł do samochodu. Jadąc Beacon Street miał oko na Bruna. Skręcił w lewo w Gloucester Street i jeszcze raz w lewo w Commonwealth. Kiedy przeciął Marlborough zwolnił. Wiedział, że nie ma szans na znalezienie miejsca do parkowania, więc zatrzymał się przy pobliskim hydrancie. Zostawił drzwi nie zamknięte; gdyby zaszła taka potrzeba, strażacy mogliby przeciągnąć węże bezpośrednio przez samochód.

Wysiadając z samochodu spojrzał w głąb alejki pomiędzy ulicami Beacon i Marlborough. Światła z okien tworzyły oddzielne plamy, między którymi panowała ciemność, a drzewa rzucały cienie podobne do sieci pająka. Jason dobrze pamiętał, jak tą samą alejką próbował ostatnio uciec przed Brunem.

Zbierając odwagę ruszył uliczką tak napięty, jak sprinter oczekujący na sygnał startu. Nagły ruch z lewej strony kazał mu wstrzymać oddech. Był to szczur wielkości małego kota i Jason poczuł, jak włosy jeżą mu się na karku. Szedł dalej, szczęśliwy, że nie widzi żadnego znaku obecności Bruna. Było tak cicho, że słyszał własny oddech.

Dotarłszy do budynku Carol zauważył znajome światło w mieszkaniu na trzecim piętrze, a potem przyjrzał się schodom pożarowym. Niestety, był to jeden z tych mechanizmów, które muszą być opuszczone z pierwszego piętra. Rozejrzał się wokoło w poszukiwaniu czegoś, na czym mógłby stanąć. Jedyną osiągalną rzeczą był pojemnik na śmieci, a to oznaczało, że trzeba go będzie przewrócić, wyrzucając zawartość. Chociaż wiedział, że narobi w ten sposób mnóstwo hałasu, Jason uświadamiał sobie, że nie ma wyboru. Wstrząsnął się jednak, gdy metal zadzwonił o chodnik, a kilka puszek po piwie z brzękiem potoczyło się po ulicy.

Wstrzymując oddech, spojrzał w górę. Nie zapaliły się żadne światła. Zadowolony, wspiął się na pojemnik i chwycił najniższy szczebel podniesionej drabiny.

– Hej! – rozległ się czyjś krzyk. Jason odwrócił głowę i ujrzał znajomą zwalistą postać, która zbliżała się biegiem, ciężko machając grubymi ramionami i sapiąc jak silnik parowy. W tym momencie Bruno wyglądał jak obrońca z drużyny waszyngtońskich Redskins.

– Cholera! – rzucił Jason. Z całej siły podciągnął się na drabinie, na wpół spodziewając się, że opadnie pod jego ciężarem. Na szczęście tak się nie stało. Unosił się dłoń po dłoni, aż mógł postawić stopę na pierwszym szczeblu i w końcu wspiął się na pierwsze piętro.

– Hej, ty przeklęty mały zboczeńcu! – wrzeszczał Bruno. – Złaź stamtąd natychmiast!

Jason zawahał się. Mógł powstrzymać mężczyznę, depcząc mu po palcach, jeśli będzie próbował się wspiąć, ale to nie doprowadzi go do spotkania z Carol. I ktoś mógłby wezwać policję, gdyby zrobili głośną burdę. Jason postanowił zaryzykować. Wbiegł następne dwie kondygnacje i dotarł do okna Carol. Wypatrywała go i podniosła ramę okienną, kiedy tylko go zauważyła. Zanim się odezwała, Jason wysapał:

– Twój neonazista jest w drodze na górę. Myślisz, że on ma broń? – Jason stwierdził, że stoi w olbrzymiej kuchni.

– Nie wiem.

– Będzie tu za chwilę – poinformował ją Jason, zatrzaskując okno i zamykając je na zasuwę. To powinno opóźnić Bruna o jakieś dziesięć sekund.

– Może mogłabym z nim porozmawiać – zasugerowała Carol.

– A będzie słuchał?

– Nie mam pewności. To trochę głupek...

– Mam takie samo wrażenie – zgodził się Jason. – I wiem, że on nie przepada za mną. Sądzę, że będę potrzebował czegoś w rodzaju kija baseballowego.

– Nie możesz go uderzyć, Jason.

– Nie chcę, ale nie przypuszczam, żeby Bruno zgodził się usiąść i przedyskutować to spokojnie. Muszę mieć coś, żeby go zastraszyć i utrzymać z daleka od siebie.

– Mam pogrzebacz.

– Daj go.

Jason zgasił światło w kuchni. Przyciskając nos do szyby, widział Bruna, próbującego z wysiłkiem podciągnąć się na pierwsze piętro. Był silny, ale zbyt masywny. Carol wróciła z pogrzebaczem. Jason zważył go w dłoni. Przy niewielkiej dozie szczęścia mogło mu się udać przekonać tego faceta, żeby słuchał.

– Wiem, że to był zły pomysł – odezwała się Carol.

Jason rozejrzał się po pomieszczeniu i zobaczył, że podłogę pokrywa staromodne linoleum. Spojrzał na drzwi prowadzące z kuchni do reszty mieszkania. Były grube i solidne, z zamkiem i kluczem. Z pewnością kiedyś ten pokój był czymś innym, nie kuchnią.

– Carol, czy bardzo miałabyś mi za złe, gdybym zrobił ci bałagan? Oczywiście, z przyjemnością wynajmę kogoś kto go posprząta.

– O czym ty mówisz?

– Masz dużą puszkę oleju roślinnego?

– Tak sądzę.

– Czy mógłbym ją dostać?

Zdezorientowana Carol otworzyła drzwi spiżarni i wyjęła puszkę, zawierającą cztery i pół litra importowanej włoskiej oliwy.

– Doskonale – stwierdził Jason. Po jeszcze jednym szybkim zerknięciu za okno, pospiesznie wyciągnął z kuchni dwa krzesła i stół. Carol obserwowała go z rosnącą konsternacją.

– Dobra, wychodzimy – zakomenderował Jason. Dziewczyna wycofała się do hallu.

Jason odkorkował oliwę i szerokimi, kolistymi ruchami zaczął ją wylewać na podłogę. Zamknąwszy za sobą drzwi, usłyszał łomotanie do kuchennego okna, a potem brzęk szkła.

Zaklinował stół pomiędzy ścianą hallu i drzwiami kuchni.

– Dalej – polecił, biorąc Carol za rękę. W drugiej ręce nadal trzymał pogrzebacz. Zaprowadził dziewczynę do frontowych drzwi mieszkania, które były odpowiednio zabezpieczone podwójnymi ryglami i metalowym zamkiem z policyjnym atestem. Z kuchni dobiegł straszliwy trzask. Bruno przewrócił się po raz pierwszy.

– To było pomysłowe – zaśmiała się Carol.

– Kiedy waży się siedemdziesiąt dwa kilogramy, trzeba mieć solidny punkt podparcia. – Serce Jasona nadal mocno waliło. – W każdym razie, nie mam pojęcia, jak długo Bruno tam zabawi, więc lepiej się pospieszę. Potrzebuję ciebie. Moją ostatnią szansą na odtworzenie odkrycia Hayesa jest pojechać do Seattle i spróbować dowiedzieć się, co on tam robił. Najwyraźniej, on...

Rozległo się kolejne łupnięcie, a po nim potok ordynarnych słów, niektóre z nich prawdopodobnie włoskiego pochodzenia.

– Będzie w paskudnym nastroju – stwierdził Jason, otwierając zamki we frontowych drzwiach.

– Chcesz zatem, żebym pojechała z tobą do Seattle. O to właśnie chodzi?

– Wiedziałem, że to zrozumiesz. Hayes przywiózł stamtąd jakiś materiał biologiczny, który poddawał obróbce w Gene. Inc. Muszę się dowiedzieć, co to było. Może wie o tym ten człowiek, z którym Hayes spotkał się na uniwersytecie stanowym.

– Ten mężczyzna, którego imienia nie mogę sobie przypomnieć?

– Widziałaś go jednak i mogłabyś go rozpoznać, prawda?

– Prawdopodobnie.

– Wiem, że to zarozumialstwo, prosić cię, żebyś pojechała – powiedział. – Ale naprawdę wierzę, że Hayes zrobił jakieś przełomowe odkrycie, a biorąc pod uwagę zapiski z jego poprzednich doświadczeń można się spodziewać, że było ono znaczące.

– I naprawdę uważasz, że podróż do Seattle może rozwiązać ten problem?

– Szansa jest niewielka. Ale tylko ten trop pozostał.

Drzwi kuchni zatrzęsły się i usłyszeli, że Bruno zaczął w nie równomiernie bębnić.

– Myślę, że siedziałem za długo – powiedział Jason. – Bruno nie zrobi ci krzywdy, prawda?

– Na Boga, nie. Mój szef obdarłby go żywcem ze skóry. To dlatego tak się teraz wścieka. Sądzi, że jestem w niebezpieczeństwie.

– Carol, czy pojedziesz ze mną do Seattle? – zapytał Jason, odsuwając zasuwę atestowanego zamka.

– Kiedy chcesz wyruszyć? – zapytała dziewczyna z wahaniem.

– Dzisiaj po południu. Nie zostaniemy długo. Czy będziesz mogła zwolnić się na krótko?

– Robiłam to już w przeszłości. Mówię po prostu, że chcę pojechać do domu. Poza tym po zabójstwie Helene mój szef może poczuć ulgę, że pozbędzie się mnie z miasta.

– Zatem ustalone, że jedziesz? – upewnił się Jason.

– W porządku – Carol obdarzyła go serdecznym uśmiechem. – Dlaczego nie?

– Lot do Seattle jest dziś o czwartej po południu. Spotkamy się przy wejściu. Będę miał bilety. Jak to brzmi?

– Po wariacku – odparła Carol – ale zabawnie.

– Do zobaczenia. – Jason zbiegł po schodach do swojego samochodu, obawiając się, że Bruno mógłby zmienić kierunek i wyjść z powrotem przez okno.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Jason obudził się wcześnie rano i zadzwonił do Rogera, żeby spytać o swoich pacjentów. Nie wybierał się dziś do szpitala. Przed spotkaniem z Carol i lotem do Seattle o czwartej chciał odbyć jeszcze jedną podróż. Spakował się pospiesznie, pamiętając, by zabrać ubrania na deszczową, chłodną pogodę i taksówką pojechał na lotnisko, docierając tam w samą porę, by oddać bagaż do przechowalni i wsiąść do samolotu o dziesiątej, lecącego na La Guardia. Po przybyciu na miejsce wypożyczył samochód i pojechał do Leonii, w New Jersey. Powodzenie tej podróży było jeszcze mniej prawdopodobne, niż wyprawy do Seattle, ale chciał odwiedzić byłą żonę Hayesa. Nie zamierzał pozostawić bez sprawdzenia nawet najsłabszego śladu.

Leonia okazała się sennym małym miasteczkiem, bez śladów bliskości Nowego Jorku. W odległości dziesięciu minut jazdy od George Washington Bridge Jason znalazł się na szerokiej ulicy, zabudowanej parterowymi pawilonami handlowymi, z których każdy miał parking. Mogłaby to być ulica Główna gdzieś w USA. Zamiast tego nosiła nazwę Broad Avenue. Była tam drogeria, sklep z artykułami żelaznymi, piekarnia, a nawet restauracja. Wszystko to wyglądało jak dekoracje do filmu z lat pięćdziesiątych. Jason wszedł do restauracji, zamówił koktajl waniliowy i skorzystał z książki telefonicznej. Figurowała w niej jakaś Louise Hayes, mieszkająca przy Park Avenue. Popijając koktajl Jason rozważał, czy roztropniej będzie zadzwonić, czy po prostu wstąpić do pani Hayes. W końcu wybrał to drugie.

Park Avenue przecinała ulicę Broad i wspinała się po zboczu wzgórza, wyznaczającego wschodnią granicę Leonii. Za skrzyżowaniem z Pauline Boulevard łukiem skręcała na północ. Tam właśnie Jason znalazł dom Louise Hayes. Była to skromna, ciemnobrązowa, kryta gontem budowla, wymagająca poważnego remontu. Trawa przed domem wydała już nasiona.

Jason zadzwonił do drzwi. Otworzyła je uśmiechnięta kobieta w średnim wieku, ubrana w wypłowiałą czerwoną domową sukienkę. Miała zaniedbane brązowe włosy, a do jej uda przyciskała się mała, pięcio– czy sześcioletnia dziewczynka, która wepchnęła sobie właśnie cały kciuk do buzi.

– Pani Hayes? – spytał Jason. Ta kobieta była słabym cieniem innych znanych mu partnerek Hayesa.

– Tak.

– Jestem doktor Jason Howard. Byłem kolegą pani zmarłego męża. – Nie przygotował sobie, co ma powiedzieć.

– Tak? – powtórzyła pani Hayes, odruchowo odsuwając za siebie dziewczynkę.

– Chciałbym porozmawiać z panią, jeśli ma pani wolną chwilkę – Jason wyjął portfel i wręczył gospodyni swoje prawo jazdy, w którym znajdowało się jego zdjęcie, oraz legitymację pracownika GHP. – Studiowałem medycynę razem z pani mężem – dodał dla jasności.

Louise spojrzała na dokumenty i oddała je gościowi.

– Zechce pan wejść?

– Dziękuję.

Wnętrze domu także domagało się odnowienia. Meble były zniszczone, a dywan przetarty do osnowy. Na podłodze leżały porozrzucane dziecięce zabawki. Louise pospiesznie oczyściła miejsce na kanapie i gestem zaprosiła Jasona, żeby usiadł.

– Napije się pan czegoś? Kawy, herbaty?

– Z przyjemnością napiłbym się kawy – odparł. Kobieta wyglądała na zdenerwowaną i pomyślał, że uspokoi się trochę, jeśli się czymś zajmie. Gospodyni wyszła do kuchni, skąd doleciał za chwilę odgłos lejącej się wody. Mała dziewczynka poszła za nim, przyglądając się Jasonowi ogromnymi brązowymi oczami. Kiedy gość uśmiechnął się do niej, uciekła do kuchni.

Rozejrzał się po pokoju. Salon był ciemny i mało przytulny, na ścianach wisiało kilka reprodukcji, zamawianych z katalogów wysyłkowych. Wróciła Louise, ciągnąc za sobą córeczkę. Podała Jasonowi kubek kawy i postawiła na małym stoliczku cukier i śmietankę. Jason poczęstował się jednym i drugim.

Kobieta usiadła naprzeciwko Jasona.

– Przepraszam, że z początku mogłam się wydać mało gościnna – odezwała się. – Niewielu ludzi odwiedza mnie, pytając o Alvina.

– Rozumiem – rzekł Jason. Przyjrzał się uważniej swojej rozmówczyni. Pod zaniedbaną powierzchownością odkrył cień atrakcyjnej kobiety. Hayes miał dobry gust, to pewne. – Przepraszam, że nachodzę panią w ten sposób, ale Alvin wspominał o pani. Byłem w tej okolicy i pomyślałem, że wpadnę. – Zdecydował, że kilka drobnych kłamstewek może tu pomóc.

– Doprawdy? – Louise zareagowała raczej obojętnie.

Jason postanowił być ostrożny. Nie był tu po to, żeby ożywiać bolesne uczucia.

– Powodem, dla którego chciałem z panią porozmawiać – rozpoczął – jest to, że pani mąż mówił mi, jakoby dokonał ważnego odkrycia naukowego. – Zaczął wyjaśniać okoliczności śmierci Hayesa i jak on, Jason, uczynił celem swojej osobistej krucjaty sprawdzenie, czy Alvin faktycznie coś odkrył. Wyjaśnił, że byłoby tragedią, gdyby coś, co mogłoby pomóc ludzkości, miało pójść w zapomnienie. Louise przytakująco skinęła głową, ale kiedy Jason zapytał, czy ma jakiś pomysł, czego mogło dotyczyć owo odkrycie, zaprzeczyła.

– Pani i Alvin nie rozmawialiście zbyt dużo?

– Nie. Tylko o dzieciach i kwestiach finansowych.

– Jak mają się wasze dzieci? – zainteresował się lekarz, mając w pamięci niepokój Hayes o syna.

– Oboje czują się świetnie, dziękuję.

– Dwoje?

– Tak – przytaknęła Louise. – Lucy, o tutaj – pogłaskała córkę po głowie – a John jest w szkole.

– Myślałem, że mieliście państwo troje dzieci.

Jason zobaczył, jak oczy kobiety zaszły mgłą. Po chwili niezręcznej ciszy odezwała się:

– Cóż... jest jeszcze jedno. Alvin junior. Jest poważnie opóźniony w rozwoju. Mieszka w szkole w Bostonie.

– Przepraszam.

– W porządku. Przypuszczam, że do tej pory powinnam już przywyknąć, ale obawiam się, że to nigdy nie nastąpi. Wydaje mi się, że to był powód, dla którego Alvin i ja rozwiedliśmy się – nie mogłam sobie z tym poradzić.

– Gdzie dokładnie jest Alvin junior? – spytał Jason, wiedząc, że sonduje wrażliwy obszar.

– W Hartford School.

– Jak się czuje? – Jason znał Hartford School. Instytucja ta została zakupiona przez GHP, kiedy korporacja nabyła związany ze szkołą prywatny szpital. Jason wiedział także, że obecnie szkoła wystawiona jest na sprzedaż. Przynosiła GHP same straty.

– Dobrze, jak sądzę – odrzekła Louise. – Obawiam się, że nie odwiedzam go zbyt często. Te wizyty łamią mi serce.

– Rozumiem – przytaknął Jason, zastanawiając się, czy to o tym synu wspominał Hayes tej nocy, kiedy zmarł. – Czy moglibyśmy zadzwonić i spytać, jak chłopiec się czuje?

– Myślę, że tak – zgodziła się Louise, wcale nie zaskoczona dziwnym charakterem prośby. Podniosła się sztywno i – z córką nadal uczepioną jej nogi – podeszła do aparatu i zadzwoniła. Poprosiła o połączenie z salą dzieci w wieku do dziesięciu lat, a potem rozmawiała chwilę o stanie swojego syna. Odłożywszy słuchawkę, poinformowała Jasona: – Mają wrażenie, że czuje się tak dobrze, jak można się tego spodziewać. Jedynym nowym problemem są jakieś bóle stawów, które przeszkadzają w fizykoterapii.

– Czy od dawna tam przebywa?

– Odkąd Alvin zaczął pracować dla GHP. Możliwość umieszczenia Alvina juniora w Hartford była jedną z przyczyn, dla których przyjął tę pracę.

– A pani drugi syn? Powiedziała pani, że czuje się dobrze.

– Nie mógłby lepiej – z wyraźną dumą potwierdziła Louise. – Jest w trzeciej klasie i uważają go za jednego z najbystrzejszych uczniów.

– To wspaniale – zgodził się Jason, próbując wrócić myślą do nocy, której zmarł Hayes. Alvin powiedział, że ktoś chciał zabić jego samego i jego syna. Że jest już za późno dla niego, ale może jeszcze nie dla jego syna. Co to właściwie mogło znaczyć? Jason założył, że jeden z jego synów jest fizycznie chory, ale najwyraźniej nie o to chodziło.

– Jeszcze trochę kawy? – zaproponowała Louise.

– Nie, dziękuję – wymówił się Jason. – Jest jeszcze jedna rzecz, o którą chciałbym zapytać. W momencie swojej śmierci Alvin zajmował się zakładaniem spółki. Dzieci państwa miały być akcjonariuszami. Wiedziała pani o tym?

– Nie.

– No cóż – powiedział gość. – Dziękuję za kawę. Jeśli mógłbym zrobić coś dla pani w Bostonie, na przykład zajrzeć do Alvina juniora, Proszę zadzwonić bez wahania. – Wstał i mała dziewczynka ukryła głowę w spódniczce Louise.

– Mam nadzieję, że Alvin nie cierpiał – rzekła kobieta.

– Nie, z pewnością – skłamał Jason. Ciągle pamiętał wyraz twarzy konającego Alvina.

Byli przy drzwiach, kiedy Louise odezwała się nagle:

– O, nie powiedziałem panu o czymś. Kilka dni po śmierci Alvina ktoś się tu włamał. Na szczęście nie było nas w domu.

– Czy coś zniknęło? – Jason zastanawiał się, czy to mogli być ludzie z Gene. Inc.

– Nie – zaprzeczyła Louise. – Prawdopodobnie znaleźli tylko zwykły bałagan i wycofali się. – Uśmiechnęła się. – Ale zdaje się, że przeszukali wszystko. Nawet szafki z książkami dzieci.

Wyjeżdżając samochodem z Leonii i kierując się z powrotem w stronę George Washington Bridge, Jason rozmyślał o swoim spotkaniu z Louise Hayes. Właściwie powinien być bardziej zniechęcony, niż był w rzeczywistości. W końcu nie dowiedział się niczego tak ważnego, co usprawiedliwiałoby tę podróż. Uświadomił sobie jednak, że w jego chęci odwiedzenia Leonii było coś więcej. Był autentycznie ciekawy żony Hayesa. Straciwszy tak gwałtownie własną żonę Jason nie rozumiał, dlaczego ktoś taki jak Hayes rozwodzi się dobrowolnie. Jason jednak nigdy nie doświadczył tragedii posiadania upośledzonego umysłowo dziecka.

Howardowi udało się złapać powrotny lot do Bostonu o drugiej po południu. Próbował czytać na pokładzie, ale nie mógł się skoncentrować. Zaczął się martwić, że Carol nie przyjedzie na spotkanie na bostońskim lotnisku, albo – co jeszcze gorsze – że razem z nią pojawi się Bruno.

Niestety, samolot, który miał wystartować o drugiej i lądować w Bostonie o drugiej czterdzieści, opuścił lotnisko La Guardia o drugiej trzydzieści. Kiedy Jason zszedł z pokładu, było piętnaście po trzeciej. Odebrał bagaż z przechowalni i przebiegł z terminalu linii Eastern na United.

Przed kasą biletową była duża kolejka i Jason nie mógł zrozumieć, co robią pracownicy linii lotniczych, że udaje im się przeciągnąć tak długo każdą transakcję. Do czwartej zostało już tylko dwadzieścia minut, a nigdzie nie było śladu Carol Donner.

W końcu nadeszła kolej Jasona. Rzucił swoją kartę American Express, prosząc o dwa bilety powrotne do Seattle na lot o czwartej, z otwartym terminem powrotu.

Przynajmniej Jasona kasjer obsłużył sprawnie. W ciągu trzech minut klient otrzymał bilety i karty pokładowe i pobiegł do stanowiska nr 19. Była za pięć czwarta. Kończyła się właśnie odprawa pasażerów. Dotarłszy do kontuaru zdyszany Jason zapytał, czy nikt go nie szukał.

Kiedy dziewczyna za biurkiem zaprzeczyła, pospiesznie opisał Carol i upewnił się, czy kobieta nie widziała jej.

– Ona jest bardzo atrakcyjna – dodał.

– Jestem tego pewna – uśmiechnęła się dziewczyna. – Niestety, nie zauważyłam jej. Ale jeśli planuje pan podróż do Seattle, lepiej, żeby wszedł pan na pokład.

Jason patrzył, jak długa wskazówka sunie po tarczy ściennego zegara, wiszącego nad stanowiskiem odpraw. Pracownica United Lines zajęta była liczeniem biletów. Inny pracownik obwieścił ostatecznie odlot do Seattle. Było dwie minuty po czwartej.

Z torbą podręczną na ramieniu Jason spojrzał poprzez główną halę w kierunku właściwego terminala. W momencie, gdy miał już porzucić wszelką nadzieję, ujrzał ją. Biegła w jego kierunku. Jason powinien się cieszyć. Ale kilka metrów za dziewczyną wyłoniło się masywne cielsko Bruna. Dalej w hallu stał policjant, kręcący się koło urządzenia prześwietlającego bagaż. Jason zanotował ten fakt w pamięci: to będzie kierunek jego ucieczki, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Dziewczyna biegła z trudem, zawadzała jej podręczna torba. Bruno nie próbował nawet jej pomóc. Carol zbliżyła się prosto do Jasona, który zobaczył, jak wyraz szerokiej twarzy osiłka zmienia się z udręki w zmieszanie i gniew.

– Udało mi się? – wysapała.

Pracownik lotniska był teraz w drzwiach tunelu, odsuwając kopnięciem przytrzymującą drzwi listwę.

– Co ty, do diabła, tu robisz, dupku? – wrzasnął Bruno, spoglądając na tablicę informującą o kierunku lotu. Oskarżycielsko zwrócił się od Carol: – Powiedziałaś, że jedziesz do domu, Carol.

– Chodź – przynagliła dziewczyna, chwytając ramię Jasona i ciągnąc go w kierunku wejścia do rękawa, wiodącego do samolotu.

Jason ruszył tyłem, nie spuszczając wzroku z pyzatej twarzy Bruna, która pokryła się paskudną czerwienią. Żyły na skroniach nabrzmiały do rozmiaru cygara.

– Chwileczkę! – krzyknęła Carol do pracownika lotniska. Mężczyzna skinął głową i krzyknął coś w głąb rękawa. Jason obserwował Bruna aż do ostatniej sekundy. Zobaczył, jak osiłek podchodzi ciężko do rzędu aparatów telefonicznych.

– Lubicie wpadać w ostatniej chwili – skomentował pracownik, oddzierając odcinek z każdej karty pokładowej. Jason w końcu odwrócił się, ostatecznie upewniony, że Bruno postanowił nie robić sceny. Carol nadal ciągnęła Jasona za ramię. Musieli zaczekać, podczas gdy operator załomotał do zamkniętych już drzwi samolotu, żeby stewardessa otworzyła je ponownie. – To była naprawdę ostatnia chwila – mruknął, marszcząc brwi.

Gdy tylko usiedli Carol przeprosiła za spóźnienie.

– Jestem wściekła – oświadczyła, wpychając torbę pod siedzenie przed sobą. – Doceniam troskę Artura o moje dobro, ale to jest śmieszne.

– Kto to jest Artur?

– Mój szef – wyjaśniła z odrazą Carol. – Powiedział, że jeśli teraz wyjadę, może mnie naprawdę wyrzucić. Sądzę, że zwolnię się, kiedy wrócimy.

– Będziesz mogła to zrobić? – spytał Jason, zastanawiając się, co jeszcze, poza tańcem, wchodziło w zakres służbowych obowiązków Carol. Według jego orientacji, kobiety takie jak ona tracą kontrolę nad swoim życiem.

– Tak czy inaczej planowałam odejść wkrótce – stwierdziła. Samolot szarpnął, kiedy odciągano go od rękawa.

– Wiesz, na czym polega moja praca? – spytała Carol.

– Mniej więcej – odparł niejasno Jason.

– Nigdy o tym nie wspominałeś – zdziwiła się Carol. – Większość ludzi porusza ten temat.

– Uważałem, że to twoja sprawa – odrzekł. Kim on był, żeby uważać się za sędziego?

– Jesteś trochę dziwny – stwierdziła Carol – miły, ale dziwny.

– Myślałem, że jestem całkiem normalny – odpowiedział Jason.

– Ha! – skwitowała to żartobliwie dziewczyna.

Na pasach był duży ruch i czekali ponad dwadzieścia minut, zanim samolot oderwał się od ziemi i skierował na zachód.

– Nie przypuszczałem, że nam się uda – powiedział Jason, w końcu zaczynając się odprężać.

– Przepraszam – powtórzyła Carol. – Próbowałam zgubić Bruna, ale trzymał się mnie jak przyklejony. Nie chciałam, żeby wiedział, że nie lecę do Indiany. Ale co mogłam zrobić?

– To nie ma znaczenia – zapewnił ją, choć w głębi ducha niepokoiło go, że każdy, z wyjątkiem Shirley, wie, dokąd się udają. Chciał, żeby to była tajemnica. Jednocześnie nie przypuszczał, żeby miało to jakiekolwiek znaczenie.

Robiąc notatki w żółtym bloczku Jason zaczął wypytywać Carol o przebieg każdej z dwóch podróży Hayesa do Seattle. Zatrzymali się wtedy w Mayfair Hotel i między innymi odwiedzili klub o nazwie Totem, podobny do Club Cabaret w Bostonie. Jason zapytał, jak tam wyglądało.

– Było w porządku – odparła Carol. – Nic specjalnego. Ale nie ma tam tego smaczku, jak w Club Cabaret. Seattle wydaje się trochę konserwatywne.

Jason skinął głową, zastanawiając się, dlaczego Hayes miałby tracić czas w takim miejscu, podróżując razem z Carol.

– Czy Alvin rozmawiał tam z kimś?

– Tak. Artur załatwił mu spotkanie z właścicielem.

– Twój szef? Alvin znał twojego szefa?

– Byli przyjaciółmi. To przez niego poznałam Alvina.

Jason przypomniał sobie plotki o upodobaniu Hayesa do dyskotek i podobnych lokali. Widocznie pogłoski były prawdziwe. Jednak pomysł, że światowej sławy biolog molekularny przyjaźni się z człowiekiem prowadzącym bar z tańcem topless, wydał się Jasonowi śmieszny.

– Wiesz, o czym Alvin rozmawiał z tym mężczyzną?

– Nie, nie mam pojęcia – zaprzeczyła Carol. – To nie trwało długo. W tym czasie oglądałam tancerki. Były całkiem dobre.

– Odwiedziliście też uniwersytet Washington, zgadza się?

– Tak jest. Poszliśmy tam pierwszego dnia.

– I uważasz, że możesz rozpoznać mężczyznę, z którym widział się Hayes? – zapytał dla pewności Jason.

– Tak sądzę. To był wysoki, przystojny facet.

– A potem co robiliście?

– Pojechaliśmy w góry.

– I to były wakacje?

– Tak myślę.

– Czy Alvin spotkał się tam z kimś?

– Z nikim szczególnym. Ale rozmawiał z mnóstwem ludzi.

Kiedy obsługa podała napoje, Jason odchylił się na oparcie siedzenia. Myślał o tym, co powiedziała mu Carol. Wierzył, że najważniejszym wydarzeniem był wizyta na uniwersytecie. Jednak pójście do klubu było równie znaczące i zasługiwało na sprawdzenie.

– Jeszcze jedno – odezwała się dziewczyna. – Podczas drugiej podróży musieliśmy poświęcić trochę czasu na szukanie suchego lodu.

– Suchego lodu? Po co, u diabła?

– Nie wiedziałam, a Alvin mi nie powiedział. Miał chłodziarkę i chciał wypełnić ją suchym lodem.

Prawdopodobnie do przewozu próbki, pomyślał Jason. To brzmi obiecująco.

Kiedy wylądowali w Seattle, przestawili zegarki na czas Zachodniego Wybrzeża. Jason wyjrzał przez okno samolotu. Zgodnie z przewidywaniami padało. Widział krople deszczu w pociemniałych kałużach na pasie startowym. Wkrótce nawet okna pokryły się smugami wilgoci.

Wypożyczyli samochód i gdy wydostali się z korka przy lotnisku, Jason powiedział:

– Na wypadek, gdyby to mogło pomóc twojej pamięci, zatrzymamy się w tym samym hotelu, w którym ostatnio mieszkaliście. W oddzielnych pokojach, rzecz jasna.

W półmroku samochodu Carol spojrzała na niego. Jason chciał, żeby było jasne, że to wyłącznie służbowa podróż.

O dwa samochody za nimi jechał ciemnoniebieski ford taurus. Za kierownicą siedział mężczyzna w średnim wieku, ubrany w golf, zamszową kurtkę i spodnie w kratkę. Telefonowano do niego zaledwie pięć godzin wcześniej, żeby wyszedł na przylot samolotu linii United z Bostonu. Miał znaleźć czterdziestopięcioletniego lekarza, któremu towarzyszyć będzie piękna młoda kobieta. Nazywali się Howard i Donner. Miał ich śledzić. Ta operacja była łatwiejsza, niż się spodziewał. Sprawdził ich tożsamość po prostu podchodząc za nimi do lady, przy której odbierano bagaż.

Teraz wszystko, co miał robić, to nie spuszczać ich z oka. Prawdopodobnie skontaktuje się z nim ktoś, kto przyjedzie z Miami. Za to płacono mu jak zwykle pięćdziesiąt dolarów za godzinę plus wydatki. Zastanawiał się, czy to jakieś wewnętrzne problemy.

Hotel był elegancki. Sądząc z codziennego niechlujnego wyglądu Hayesa, Jason nie spodziewał się, że ten człowiek ma tak kosztowne gusta. Wzięli oddzielne pokoje, ale Carol nalegała, żeby otworzyli łączące je drzwi.

– Nie bądźmy pruderyjni – powiedziała. Jason nie wiedział, jak ma to rozumieć.

Ponieważ ledwie tknęli podane na pokładzie samolotu jedzenie, Jason zaproponował obiad, zanim udadzą się do Totem Club. Carol przebrała się i kiedy weszli do jadalni, jej młodzieńczy wygląd sprawił Jasonowi przyjemność. Szef sali sprawdził nawet dowód osobisty dziewczyny, kiedy Jason zamówił butelkę kalifornijskiego chardonnay. Ten epizod poruszył Carol, która narzekała, że w wieku dwudziestu pięciu lat ma już najlepszy okres za sobą.

Przed dziesiątą, czyli pierwszą w nocy czasu wschodnioamerykańskiego, byli gotowi do drogi do Totem Club. Jason zaczął już być śpiący, ale jego towarzyszka czuła się świetnie. Zostawili wypożyczony samochód na hotelowym parkingu i wzięli taksówkę. Carol przyznała, że mieli z Hayesem trudności w znalezieniu miejsca do parkowania.

Totem Club leżał poza centrum Seattle, na skraju przyjemnej, willowej dzielnicy, i pozbawiony był podejrzanego kolorytu bostońskiej Combat Zonę. Klub otaczał wielki asfaltowy parking, który nie był nawet zaśmiecony i nie było tu żebrzących bezdomnych. Lokal wyglądał jak każda restauracja czy bar, z wyjątkiem kilku imitacji słupów totemicznych, stojących po obu stronach wejścia. Wysiadłszy z samochodu Jason poczuł uderzenie rockowej muzyki. W deszczu pobiegli do wejścia.

W środku klub wydawał się bardziej konserwatywny, niż Cabaret. Pierwszą rzeczą, jaką dostrzegł mężczyzna, był tłum, składający się w większości raczej z par, niż z ostro pijących mężczyzn, którzy otaczali scenę w Bostonie. Był tu nawet niewielki parkiet do tańca. Jedynym podobieństwem było rozplanowanie wnętrza, które także miało kształt litery U, z podestem dla tancerek pośrodku.

– Tu nie tańczą topless – szepnęła Carol.

Wskazano im oddzielony od sali stolik na pięterku, z dala od baru. Kelnerka położyła przed każdym z nich kartonową podstawkę i spytała, jakie napoje zamawiają.

Kiedy zostali obsłużeni Jason zapytał swoją towarzyszkę, czy widzi właściciela. Z początku nie mogła go dostrzec, ale po kwadransie chwyciła Jasona za ramię i pochyliła się nad stołem.

– Jest tam. – Wskazała młodego mężczyznę, prawdopodobnie trzydziestokilkuletniego, ubranego we frak z czerwoną muchą i szarfą. Miał oliwkową cerę i gęste, czarne włosy z niebieskawym połyskiem.

– Pamiętasz jego nazwisko?

Pokręciła głową.

Jason wstał i podszedł do właściciela o wesołej, chłopięcej twarzy. Gdy Howard zbliżył się do niego, tamten roześmiał się i klepnął po plecach siedzącego przy barze mężczyznę.

– Przepraszam – zagadnął Jason. – Jestem doktor Jason Howard. Z Bostonu. – Właściciel odwrócił się do niego z przyklejonym uśmiechem.

– Sebastion Frahn – przedstawił się. – Witamy w Totem.

– Czy mógłbym porozmawiać z panem przez chwilę?

Uśmiech mężczyzny zgasł.

– O co chodzi?

– Wyjaśnienie zajmie tylko minutę czy dwie.

– Jestem bardzo zajęty. Może później.

Nieprzygotowany na tak szybką odprawę Jason stał przez chwilę, patrząc, jak Frahn porusza się między klientami. Na jego twarz natychmiast powrócił uśmiech.

– Nie miałeś szczęścia? – spytała Carol, kiedy Jason wrócił do stolika i usiadł.

– Żadnego. Pięć tysięcy kilometrów i facet nie chce nawet ze mną rozmawiać.

– W tej branży ludzie muszą być ostrożni. Pozwól, że ja spróbuję.

Nie czekając na odpowiedź wyśliznęła się zza stolika. Jason patrzył, jak z gracją podeszła do właściciela. Dotknęła jego ramienia i krótko z nim rozmawiała. Jason widział, jak mężczyzna skinął głową, a potem rzucił spojrzenie w jego stronę. Skinął głową ponownie i odszedł. Carol wróciła.

– Będzie tu za minutę.

– Co powiedziałaś?

– Pamiętał mnie – odparła po prostu.

Jason zastanawiał się, co to znaczy.

– Przypomniał sobie Hayesa?

– O, tak – zapewniła Carol. – Bez problemu.

W ciągu dziesięciu minut Sebastion Frahn zrobił rundę wokół sali i zatrzymał się przy ich stoliku.

– Przepraszam, że byłem taki lakoniczny. Nie wiedziałem, że jesteście przyjaciółmi.

– Wszystko w porządku – odparł Jason. Nie wiedział dokładnie, co mężczyzna chciał przez to powiedzieć, ale brzmiało to życzliwie.

– Co mogę dla pana zrobić?

– Carol mówi, że pamięta pan doktora Hayesa. Sebastion zwrócił się do Carol.

– To ten facet, który ostatnio był tu z tobą? – zapytał.

Carol przytaknęła ruchem głowy.

– Jasne, że go pamiętam. Był przyjacielem Artura Koehlera.

– Jak pan myśli, czy pamięta pan, o czym rozmawialiście? To może być ważne.

– Jason pracował z Alvinem – wtrąciła Carol.

– Nie ma najmniejszego problemu, żeby powiedzieć, o czym rozmawialiśmy. Ten człowiek chciał jechać na łososie.

– Na ryby! – wykrzyknął Jason.

– Tak. Powiedział, że pragnie złapać kilka dużych sztuk, ale nie chce jechać zbyt daleko. Poradziłem mu, żeby wybrał się do Cedrowych Wodospadów.

– To wszystko? – spytał Jason z zamierającym sercem.

– Kilka minut rozmawialiśmy o drużynie Seattle Supersonics.

– Dziękuję panu – rzekł lekarz. – Jestem wdzięczny, że poświęcił mi pan swój czas.

– Nie ma sprawy – odparł z uśmiechem Sebastion. – Cóż, ruszam dalej. – Podniósł się, uścisnął im dłonie i zaprosił, by ponownie odwiedzili lokal. Potem odszedł.

– Nie mogę dać wiary – odezwał się Jason. – Za każdym razem, kiedy myślę, że mam jakiś trop, okazuje się, że to żart. Łowienie ryb!

Na prośbę Carol zostali jeszcze pół godziny, żeby popatrzeć na pokazy, a zanim wrócili do hotelu Jason był zupełnie wyczerpany. Według czasu Wschodniego Wybrzeża, był czwartek, czwarta rano. Przygotował się do snu i z ulgą wsunął między prześcieradła. Był rozczarowany wynikami odwiedzin w Totem Club, ale ciągle jeszcze pozostawał uniwersytet. Miał właśnie zasnąć, kiedy rozległo się ciche pukanie do drzwi łączących pokoje. To była Carol. Oznajmiła, że umiera z głodu i nie może zasnąć. Czy mogliby zamówić jedzenie do pokoju? Zobowiązany do bycia dobrym kompanem Jason zgodził się. Zamówili szampana i talerz wędzonego łososia.

Carol, w puszystym szlafroku, usiadła na skraju łóżka Jasona, zajadając łososia z krakersami. Opowiedziała o swoim dzieciństwie pod Bloomington w Indianie. Jason nigdy nie słyszał, żeby mówiła tak dużo. Mieszkała na farmie i rano, przed pójściem do szkoły, musiała doić krowy. Jason mógł ją sobie wyobrazić przy tej czynności. Była w niej jakaś świeżość, która kojarzyła się z takim życiem. Miał tylko kłopoty z powiązaniem jej życia na wsi z tym obecnym. Chciał wiedzieć, dlaczego sprawy przybrały tak zły obrót, ale bał się zapytać. Poza tym zmęczenie wzięło górę i chociaż starał się ze wszystkich sił, nie mógł utrzymać otwartych oczu. Zasnął, a dziewczyna, przykrywszy go kocem, wróciła do swojego pokoju.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Obudziwszy się nagle Jason spojrzał na zegarek, który wskazywał piątą rano. Oznaczało to, że w Bostonie jest ósma, pora, o której zwykle wychodził do szpitala. Rozsunął zasłony i przekonał się, że dzień jest kryształowo czysty. W oddali płynął prom z Puget Sound do Seattle, zostawiając na wodzie lśniący ślad.

Po wzięciu natrysku zapukał do drzwi łączących go z pokojem Carol. Nie było odpowiedzi. Zapukał ponownie. W końcu uchylił drzwi, wpuszczając do chłodnego, ciemnego pokoju smugę słonecznego blasku. Jego towarzyszka nadal spała głęboko, przytulona do poduszki. Jason przyglądał jej się przez chwilę. Wyglądała jak aniołek. Cichutko zamknął drzwi, by jej nie budzić.

Wrócił do łóżka, zadzwonił do obsługi hotelowej i zamówił świeży sok pomarańczowy, kawę i rogaliki dla dwóch osób. Potem zatelefonował do GHP i poprosił Rogera Wanamakera.

– Wszystko w porządku?

– Niezupełnie – przyznał Roger. – Marge Todd miała ostatniej nocy duży zator. Weszła w śpiączkę i zmarła. Niewydolność oddechowa.

– Mój Boże – jęknął Jason.

– Przykro mi, że mam smutne wieści – wyraził ubolewanie Roger. – Postaraj się dobrze odpocząć.

– Zadzwonię do ciebie za dzień lub dwa – obiecał Jason.

Kolejna śmierć. Jeśli pominąć jedną młodą kobietę z zapaleniem wątroby, to można by przypuszczać, że jego pacjenci mogą opuszczać szpital tylko w trumnie. Zastanawiał się, czy nie powinien wrócić prosto do Bostonu. Roger miał jednak rację. Nie mógł nic zrobić j równie dobrze może zajmować się sprawą Hayesa, nawet jeśli nie budzi to w nim wielkiego optymizmu.

Dwie godziny później Carol zastukała do drzwi i weszła, z włosami jeszcze mokrymi po prysznicu.

– Dzień dobry – przywitała go wesołym głosem. Jason zamówił świeżą kawę.

– Zdaje się, że mamy szczęście – powiedział, wskazując jasny blask słońca.

– Nie bądź taki pewny. Pogoda tutaj może się zmieniać wyjątkowo szybko.

Podczas, gdy dziewczyna jadła śniadanie Jason wypił jeszcze jedną filiżankę kawy.

– Mam nadzieję, że nie zagadałam cię na śmierć ostatniej nocy – zaczęła Carol.

– Nie żartuj. Przepraszam, że zasnąłem.

– Co z tobą, doktorze? – spytała, smarując rogalik dżemem. – Nie powiedziałeś mi zbyt wiele o sobie. – Nie wspomniała, że Hayes sporo jej o nim opowiadał.

– Właściwie to nie ma o czym mówić.

Carol uniosła brwi. Kiedy zobaczyła jego uśmiech, roześmiała się także.

– Przez chwilę myślałam, że mówisz to poważnie.

Jason opowiedział dziewczynie o swoim dzieciństwie w Los Angeles, edukacji w Berkeley i w Harvard Medical School, o stażu w Massachusetts General. W pewnym momencie stwierdził, że chociaż nie miał takiego zamiaru, zaczął opisywać Danielle i okropną listopadową noc, kiedy zginęła. Nikt wcześniej nie wyciągnął go na zwierzenia tak, jak teraz Carol, nawet Patrick, psychiatra, którego odwiedzał po śmierci żony. Jason ze zdumieniem usłyszał, jak opisuje nawet swoją obecną depresję, związaną ze zwiększoną umieralnością pacjentów, i powtarza najnowszą wiadomość od Rogera Wanamakera o śmierci Marge Todd.

– Cieszę się, że powiedziałeś mi o tym – szczerze rzekła Carol. Nie spodziewała się takiej otwartości i zaufania. – Spotkało cię mnóstwo bólu.

– Życie może właśnie tak wyglądać – odparł z westchnieniem. – Nie wiem, dlaczego zanudzałem cię tym wszystkim.

– To nie było nudne – zaprzeczyła. – Myślę, że w niezwykły sposób przystosowałeś się do nowej sytuacji. Sądzę, że zmiana pracy i środowiska była trudna, ale bardzo pozytywna.

– Tak uważasz? – spytał Jason. Nie przypominał sobie, żeby o tym powiedział. Nie spodziewał się, że będzie taki otwarty wobec Carol, teraz jednak, gdy to nastąpiło, poczuł się lepiej.

Świetnie czując się w swoim towarzystwie ubrali się i opuścili pokoje dopiero o wpół do jedenastej. Jason poprosił hotelowego boya, żeby przyprowadził im samochód pod główne wejście i windą zjechali do hallu. Zgodnie z przewidywaniami Carol kiedy wyszli z hotelu niebo było zasnute chmurami i padał jednostajny deszcz.

Z pomocą planu miasta i wspomnień dziewczyny udało im się dojechać do szkoły medycznej University of Washington. Carol wskazała gmach, który odwiedził Hayes. Wkroczyli frontowym wejściem i natychmiast wyszedł im na spotkanie umundurowany strażnik. Nie mieli plakietek identyfikacyjnych uniwersytetu.

– Jestem lekarzem z Bostonu – przedstawił się Jason, wyjmując portfel, żeby pokazać swoje dokumenty.

– Hej, człowieku, nie dbam o to, skąd jesteś. Nie ma przepustki, nie ma wstępu. To proste. Jeśli chcecie tu wejść, musicie iść do Centralnej Administracji.

Widząc, że dyskusja byłaby bezowocna, udali się do budynku administracyjnego. Po drodze Jason zapytał, jak Hayes poradził sobie ze strażnikiem.

– Zadzwonił wcześniej do swojego przyjaciela – wyjaśniła Carol. – Ten mężczyzna wyszedł po nas na parking.

Kobieta w administracji okazała się przyjacielska i uczynna i nawet pokazała Carol księgę grona profesorskiego, żeby mogła w niej odnaleźć przyjaciela Hayesa. Same twarze jednak nie wystarczyły i dziewczyna nie mogła go rozpoznać. Tak więc, uzbrojeni w przepustki, wrócili do budynku, w którym mieściły się laboratoria badawcze.

Carol zaprowadziła Jasona na czwarte piętro. Korytarz zastawiony był zapasowym wyposażeniem, a ściany wymagały szybkiego odmalowania. Panował tam przenikliwy odór chemikaliów, spokrewnionych z formaldehydem.

– Tu jest laboratorium – poinformowała Carol, zatrzymując się przed otwartymi drzwiami. Widniały na nich nazwiska doktorów medycyny: Duncana Sechlera i Rhetta Shannona. Ta katedra zajmowała się, o ile Jason mógł się zorientować, genetyką molekularną.

– Który z nich? – spytał.

– Nie wiem – odparła Carol, podchodząc do młodego technika z pytaniem, czy któryś z uczonych jest obecny.

– Obaj. Są w zwierzętarni. – Młody mężczyzna wskazał punkt za swoimi plecami, a gdy Carol odeszła, odwrócił się, by obejrzeć ją sobie od tyłu. Jason był zaskoczony jego bezceremonialnością.

Przez przeszklone drzwi zwierzętarni zobaczyli, jak dwaj mężczyźni w białych fartuchach pobierają krew od małpy.

– To ten wysoki z siwymi włosami – wskazała Carol. Jason podszedł bliżej do szyby. Mężczyzna był przystojny i atletycznie zbudowany, mniej więcej w wieku Jasona. Jego włosy miały nieskazitelny srebrny kolor, który nadawał mu szczególnie dystyngowany wygląd. Drugi naukowiec, dla kontrastu, był niemal zupełnie łysy. Włosy, jakie mu pozostały, zaczesywał na czubek głowy, w daremnym wysiłku ukrycia obszaru nagiej skóry.

– Będzie cię pamiętał?

– Być może. Spotkaliśmy się tylko na chwilę, zanim odeszłam na Wydział Psychologii.

Zaczekali, aż lekarze skończą pracę i wyjdą ze zwierzętarni. Wysoki siwowłosy mężczyzna niósł probówkę z krwią.

– Przepraszam – zagadnął Jason. – Czy mógłby mi pan poświęcić chwilę?

Mężczyzna zerknął na plakietkę Jasona.

– Jest pan z firmy farmaceutycznej?

– Na Boga, nie. – Jason uśmiechnął się. – Jestem doktor Jason Howard, a to panna Carol Donner.

– Czym mogę państwu służyć?

– Pogadamy później, Duncan – przerwał im łysiejący mężczyzna.

– Dobrze – przytaknął Duncan. – Zajmę się tą krwią bez zwłoki. – Potem, odwracając się do Jasona, dodał: – Przepraszam.

– Nic nie szkodzi. Chciałem z panem pomówić o pewnym starym znajomym.

– Tak?

– O Alvinie Hayesie. Przypomina pan sobie jego wizytę tutaj?

– Oczywiście – przytaknął Duncan i zwracając się do Carol, zapytał: – Czy to nie pani była razem z nim?

Przytaknęła skinieniem głowy.

– Ma pan dobrą pamięć.

– Byłem wstrząśnięty na wieść o jego śmierci. Co za strata.

– Carol powiedziała, że Hayes przyszedł, aby zapytać pana o coś ważnego – rzekł Jason. – Czy mógłby mi pan powiedzieć, czego to dotyczyło?

Duncan wyglądał na zmieszanego i rzucił nerwowe spojrzenie w stronę techników.

– Nie jestem pewien, czy chcę o tym rozmawiać.

– Przykro mi to słyszeć. To była sprawa służbowa czy prywatna?

– Może lepiej przejdźmy do mojego gabinetu.

Jason z trudem ukrywał podniecenie. Wyglądało na to, że w końcu natknął się na coś znaczącego.

Po wejściu do pokoju Duncan zamknął drzwi. Stały tam dwa krzesła z metalowymi oparciami. Zdjąwszy z nich stosy pism, gospodarz gestem zaprosił Jasona i Carol.

– Jeśli chodzi o pańskie pytanie, – zaczął – to Hayes przyszedł do mnie z powodów osobistych, nie służbowych.

– Przebyliśmy pięć tysięcy kilometrów tylko po to, żeby z panem porozmawiać – powiedział lekarz. Nie zamierzał poddać się tak łatwo, ale wszystko to nie brzmiało zachęcająco.

– Gdyby pan zadzwonił, mógłbym oszczędzić państwu tej podróży. – Głos Duncana był już trochę mniej przyjacielski.

– Może powinienem panu wyjaśnić, dlaczego tak się tym interesuję – rzekł Jason. Opowiedział o tajemniczym odkryciu Hayesa i własnych bezowocnych wysiłkach dowiedzenia się, czego mogło ono dotyczyć.

– Sądził pan, że Hayes przyszedł do mnie po pomoc w swoich badaniach? – spytał Duncan.

– Taką właśnie miałem nadzieję.

Biolog zaśmiał się krótko i nieprzyjemnie. Spojrzał na Jasona kątem oka.

– Pan nie jest ćpunem, prawda?

Jason był zmieszany.

– W porządku, powiem panu, czego chciał Hayes. Adresu jakiegoś miejsca, gdzie można kupić marihuanę. Powiedział, że bał się lecieć z towarem i nie mógł nic wziąć ze sobą. Traktując to jako przysługę, skontaktowałem go z jednym z chłopaków z kampusu.

Jason był jak ogłuszony. Jego podniecenie ulotniło się niczym powietrze z przekłutego balonika. Czuł się zupełnie bez sił.

– Przepraszam, że zabrałem panu czas...

– Nie ma za co.

Carol i Jason wyszli z gmachu, zwracając swoje przepustki strażnikowi. Dziewczyna uśmiechała się filuternie.

– To nie jest zabawne, wiesz – zauważył Jason, kiedy wsiedli do samochodu.

– Ależ jest – zaprzeczyła. – Po prostu w tej chwili nie patrzysz na to pod odpowiednim kątem.

– Równie dobrze możemy wracać do domu – powiedział ponuro.

– O, nie! Ciągnąłeś mnie całą drogę tutaj i nie wyjedziemy, dopóki nie zobaczysz gór. To tylko krótki odcinek jazdy samochodem.

– Pozwól mi to przemyśleć – melancholijnie odparł Jason.

Zdanie Carol przeważyło. Wrócili do pokoju, spakowali bagaże i zanim Jason zdążył się zorientować, byli już na autostradzie wyjazdowej z miasta. Dziewczyna uparła się, że ona będzie prowadzić. Wkrótce przedmieścia ustąpiły miejsca cienistym, zielonym lasom, a łagodne wzgórza stały się górami. Deszcz ustał i Jason widział w oddali pokryte śniegiem szczyty. Krajobraz był tak piękny, że mężczyzna zapomniał o swoim rozczarowaniu.

– Będzie jeszcze ładniej – zapewniła go Carol, kiedy opuścili autostradę, kierując się w stronę Cedrowych Wodospadów. Przypominała sobie teraz tę trasę i radośnie wskazywała widoki. Skręcili w jeszcze węższą drogę i Carol ruszyła wzdłuż rzeki Cedar.

Była to bajeczna kraina, z gęstymi lasami, poszarpanymi skałami, górami majaczącymi w oddali i rwącymi rzekami. Gdy zapadł zmierzch, Carol zjechała z drogi i – przecinając podjazd z kruszywa – zatrzymała się przed malowniczym schroniskiem górskim, wyglądającym jak ogromna, czteropiętrowa chata z drewnianych bali. Dym snuł się leniwie z wielkiego komina, wymurowanego z polnego kamienia. Szyld nad schodami, prowadzącymi na werandę, informował, że jest to Zajazd pod Łososiem.

– Czy to tutaj zatrzymaliście się z Alvinem? – zapytał Jason, zaglądając przez okno do olbrzymiej sali z meblami z surowej sosny.

– Właśnie tu. – Carol sięgnęła po torbę, leżącą na tylnym siedzeniu.

Wysiedli z samochodu. Powietrze było ostre i unosił się w nim przenikliwy zapach dymu drzewnego. Jason słyszał daleki huk niespokojnej wody.

– Rzeka jest po drugiej stronie hotelu – objaśniła go Carol, wchodząc po schodkach. – Tylko kawałeczek w górę rzeki jest śliczny wodospad. Zobaczysz go jutro.

Jason poszedł za nią, zastanawiając się, co on tu, do diabła, robi. Ta wyprawa była pomyłką; należał do Bostonu i swoich ciężko chorych pacjentów. Był jednak tutaj, w Cascade Mountains, z dziewczyną, której nie miał zamiaru podrywać.

Wnętrze gospody nie ustępowało w niczym fasadzie. W głównej, dwupoziomowej sali, dominował gigantycznych rozmiarów kominek. Rustykalny nastrój pomieszczenia uzupełniały perkale, głowy zwierzęce i rozrzucone na podłodze skóry. Kilkoro ludzi siedziało, czytając, przy ogniu, a jakaś rodzina grała w scrabble. Kilka głów odwróciło się, gdy Jason i Carol podeszli do recepcji.

– Macie rezerwację? – spytał człowiek za ladą.

Jason zastanawiał się, czy mężczyzna żartuje. Hotel wydawał się przestronny, położony w środku głuszy, był początek listopada i środek tygodnia. Nie mógł sobie wyobrazić niczego, co mogłoby spowodować tłumny napływ gości.

– Nie mamy rezerwacji – odrzekła Carol. – Czy to stanowi problem?

– Zaraz zobaczę – powiedział mężczyzna, sprawdzając w swojej księdze.

– Ile pokoi macie w tym hotelu? – spytał Jason, ciągle zdumiony.

– Czterdzieści dwa i sześć apartamentów – odparł recepcjonista, nie podnosząc oczu.

– Jest tu jakiś zlot?

Mężczyzna roześmiał się.

– O tej porze roku zawsze jest komplet. Przypływają łososie.

Jason słyszał o łososiach i o tym, jak w tajemniczy sposób wracają do tych samych słodkowodnych terenów lęgowych, w których wykluły się z ikry. Myślał jednak, że to zjawisko ma miejsce na wiosnę.

– Macie szczęście – stwierdził recepcjonista. – Mamy pokój, ale być może będziecie musieli przeprowadzić się jutro wieczorem. Ile nocy planujecie pozostać?

Carol spojrzała na swojego towarzysza. Jason czuł, jak ogarnia go gniew – tylko jeden pokój! Nie wiedział, co powiedzieć. Zaczął się jąkać.

– Trzy noce – zadecydowała dziewczyna.

– W porządku. Jak regulujecie rachunek?

Tu nastąpiła pauza.

– Kartą kredytową – stwierdził w końcu Jason, grzebiąc w portfelu. Nie mógł uwierzyć w to, co się działo.

Kiedy za chłopcem hotelowym wchodzili na pierwsze piętro, Jason zastanawiał się, jak dał się w to wpuścić. Miał nadzieję, że będą przynajmniej dwa łóżka. Mimo, że podziwiał wygląd Carol, nie był przygotowany na romans z tancerką topless, która zajmowała się jeszcze Bóg wie czym.

– Będziecie mieć piękny widok – zapewnił ich chłopak.

Ale Jason po wejściu do pokoju spojrzał natychmiast na miejsca do spania, nie na okno. Poczuł ulgę, zobaczywszy oddzielne łóżka.

Kiedy chłopiec wyszedł, w końcu podszedł do okna, żeby podziwiać surowy krajobraz. Rzeka Cedar, która w tym miejscu rozszerzała się w coś, co wyglądało jak małe jeziorko, obrzeżona była wysokimi, zielonymi przez cały rok drzewami, które w świetle zachodzącego słońca nabrały koloru ciemnego fioletu. Tuż pod ich oknem znajdował się trawnik, schodzący aż do wody. Wzdłuż brzegu rzeki ciągnął się labirynt przystani, gdzie cumowano dwadzieścia do trzydziestu łodzi wiosłowych. Na stojakach, na brzegu, czekały czółna. Cztery duże gumowe łodzie z podwieszanymi silnikami stały na końcu przystani. Jason stwierdził, że prąd musi być silny mimo spokojnej powierzchni wody, gdyż stery wszystkich czterech pontonów skierowane były w dół rzeki, a liny cumownicze naprężone.

– No i co o tym myślisz? – spytała Carol, klaszcząc w ręce. – Czy tu nie jest rozkosznie?

Ściany pokrywała drukowana w kwiaty tapeta. Podłogę z szerokich sosnowych desek przykryto szmacianymi dywanikami. Na łóżkach leżały narzuty, drukowane we wzór imitujący pikowanie.

– Jest cudownie – odpowiedział Jason. Zajrzał do łazienki, mając nadzieję, że są tam szlafroki. – Zdaje się, że jesteś przewodniczką tej wycieczki. Co teraz?

– Głosuję za natychmiastowym obiadem. Umieram z głodu. I wydaje mi się, że jadalnia jest czynna tylko do siódmej. Ludzie tutaj wcześnie kładą się spać.

Restauracja miała wygiętą, przeszkloną ścianę, wychodzącą na rzekę. Pośrodku znajdowały się podwójne drzwi, wiodące na szeroką werandę. Jason przypuszczał, że latem tam się właśnie jada. Kilka stopni prowadziło z tarasu na dół, na trawnik i do przystani, której latarnie oświetlały wodę.

Około połowy z dwóch tuzinów stolików było zajętych. Większość ludzi była już przy kawie. Jasonowi wydało się, że wszystkie rozmowy ucichły na chwilę, kiedy pojawili się z Carol.

– Dlaczego mam wrażenie, że jesteśmy na wystawie? – szepnął.

– Bo jesteś zdenerwowany, że śpisz w tym samym pokoju z młodą kobietą, którą ledwie znasz – odparła szeptem dziewczyna. – Myślę, że przygotowujesz się do obrony i czujesz się trochę winny i niepewny, czego się od ciebie oczekuje.

Jasonowi opadła szczęka. Spróbował spojrzeć w ciepłe, wilgotne oczy Carol, żeby zrozumieć, co w niej siedzi. Wiedział, że się rumieni. Jak, u diabła, dziewczyna, która tańczyła półnago, mogła być tak wrażliwa? Jason był zawsze dumny ze swojej zdolności oceniania ludzi: w końcu to była jego praca. Jako lekarz musiał mieć zdolność odczuwania wewnętrznej dynamiki swoich pacjentów. Ale dlaczego właściwie czuł, że w przypadku Carol coś nie pasuje?

Spoglądając na zaczerwienioną twarz mężczyzny, dziewczyna roześmiała się.

– Spróbuj po prostu odprężyć się i dobrze bawić. Nie bądź taki najeżony, doktorze – na pewno cię nie ugryzę.

– W porządku – odrzekł Jason. – Zrobię to.

Zjedli na obiad łososia, którego oferowano w zdumiewającej rozmaitości. Po długim namyśle oboje wybrali rybę zapiekaną w cieście. Dla autentyczności spróbowali chardonnay ze stanu Washington, a nie z Kalifornii. Jason stwierdził, że wino było zaskakująco dobre. W pewnej chwili usłyszał, jak śmieje się głośno. Od dawna nie czuł się tak swobodnie. W tym momencie uświadomili sobie, że zostali już sami w jadalni.

Później tej nocy, kiedy Jason leżał już w łóżku, wpatrując się w ciemny sufit, ponownie poczuł się zakłopotany. Kładąc się spać odegrali coś w rodzaju komedii, manipulując ręcznikami, żeby się okryć, rzucając monetą, kto pierwszy skorzysta z łazienki, a końcu stając wobec konieczności wstania z łóżka, żeby zgasić światło. Jason nie pamiętał, żeby kiedykolwiek czuł się tak świadomy swojego ciała. Przewrócił się na bok. W ciemnościach widział zarys postaci Carol. Leżała na boku. Słyszał słaby odgłos rytmicznego oddechu na tle szumu dalekiego wodospadu. Dziewczyna najwyraźniej spała. Jason zazdrościł jej sposobu, w jaki szczerze akceptowała samą siebie, a także tego niczym nie zakłóconego snu. Tym jednak, co najbardziej dziwiło Jasona, nie były cechy osobowości Carol, lecz raczej fakt, że on sam bawił się świetnie. A osobą, która to sprawiła, była właśnie Carol.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Mieli szczęście do pogody. Kiedy rano rozsunęli zasłony rzeka skrzyła się w słońcu milionami brylantowych blasków. Natychmiast po śniadaniu Carol oznajmiła, że idą na wycieczkę.

Zaopatrzeni w suchy prowiant wyruszyli w górę rzeki Cedar dobrze oznaczonym szlakiem, rojącym się od małych zwierząt i ptaków. Około pół kilometra od hotelu natrafili na wodospad, o którym dziewczyna wspominała. Składał się z kilku skalnych półek, każda wysokości mniej więcej półtora metra. Dołączyli do kilkorga turystów, stojących na drewnianej platformie widokowej, i zdumieni milcząc patrzyli na spływające w dół kaskady wody. Tuż pod nimi spod niespokojnej powierzchni wyskoczył wspaniały tęczowy łosoś, długości około metra, i wbrew prawu ciężkości wyfrunął aż do pierwszego skalnego występu. Parę sekund później znów wyskoczył, wysoko ponad drugi występ.

– O Boże! – wykrzyknął Jason. Przypomniał sobie, że gdzieś czytał o łososiach płynących pod prąd wodospadów, ale nie miał pojęcia, że mogą pokonać tak wysokie progi wodne. Stali jak zahipnotyzowani, patrząc, jak skoczyło jeszcze kilka ryb. Można było tylko podziwiać żywotność tych zwierząt. Genetycznie determinowany pęd do prokreacji to potężna siła.

– Niewiarygodne – mruknął lekarz, gdy wyjątkowo duża ryba zaczęła płynąć w wodnej kipieli.

– Alvin też był zafascynowany – przypomniała sobie Carol.

Jason mógł sobie to doskonale wyobrazić, szczególnie przy zainteresowaniu Hayesa dla hormonów wzrostu i rozwoju.

– Chodź – Carol pociągnęła go za rękę – Jest dużo więcej do zobaczenia.

Podążali dalej szlakiem, który oddalił się od brzegów rzeki w głąb lasu. W miejscu, gdzie wrócili nad wodę, Cedar rozszerzała się w następne małe jeziorko, takie samo jak to przed Zajazdem pod Łososiem. Miało czterysta metrów szerokości i półtora kilometra długości, a jego powierzchnia roiła się od łodzi wędkarskich.

Drewniany domek, wyglądający jak miniatura hotelu, stał przytulony do wysokich sosen. Przed budynkiem na brzegu jeziora znajdowała się niewielka przystań, a w niej z pół tuzina wiosłowych łodzi. Wyłożonym kamiennymi płytkami chodnikiem Carol poprowadziła Jasona do frontowych drzwi.

Chatka była wędkarską filią Zajazdu pod Łososiem. Po prawej stronie znajdowała się długa, przeszklona lada, za którą władał niepodzielnie brodaty mężczyzna w wełnianej koszuli w czerwoną kratkę, wytartych spodniach z czerwonymi szelkami i w gumowych butach. Wyglądał na prawie siedemdziesiąt lat, jak przypuszczał Jason, i mógłby być idealnym świętym Mikołajem w jakimś domu handlowym. Pod ścianą stało mnóstwo wędek. Carol przedstawiła Jasona starszemu człowiekowi, który nazywał się Stooky Griffiths, dodając że Alvin lubił odwiedzać Stooky’ego, kiedy przyjeżdżał na ryby.

– Hej – wykrzyknęła nagle. – A może byś tak spróbował złowić łososia?

– To nie dla mnie – odparł Jason. Polowanie i łowienie ryb nigdy go nie interesowało.

– A ja chyba spróbuję. No chodź, nie bądź taki!

– Idź sama – zachęcił ją. – Dam sobie radę.

– Dobrze. – Odwróciła się do Stooky’ego i umówiła się co do wędki i przynęty. Jeszcze raz spróbowała namówić Jasona, ale tylko potrząsnął przecząco głową.

– To tutaj łowiliście ryby z Alvinem? – zapytał, wyglądając przez okno na rzekę.

– Nie – zaprzeczyła, zbierając swój sprzęt. – Alvin był taki sam jak ty. Nie chciał się do mnie przyłączyć, ale złapałam ogromną sztukę. Zaraz za przystanią.

– Alvin w ogóle nie chodził na ryby? – zapytał zdziwiony Jason.

– Nie – zapewniła dziewczyna. – Tylko je obserwował.

– Wydawało mi się, że powiedział Sebastionowi Frahn, że chce jechać na ryby.

– Co na to poradzę? Kiedy tu przyjechaliśmy, włóczył się tylko po okolicy i obserwował ryby. Jak to naukowiec.

Jason potrząsnął głową z niedowierzaniem.

– Będę przy przystani – powiedziała wesoło Carol – Jeśli zmienisz zdanie, zejdź do mnie. To świetna zabawa!

Patrząc, jak zbiega w dół po kamieniach, zastanawiał się, dlaczego Alvin tak interesował się łowieniem ryb, skoro potem nawet nie zarzucił wędki. Coś było tu nie w porządku. Dwaj klienci weszli do środka i spokojnie wynajmowali sprzęt, przynętę i łódź. Jason wyszedł na ganek. Stało tam kilka foteli na biegunach. Stooky zawiesił pod daszkiem karmnik, wokół którego krążyła chmara ptaków. Jason patrzył na nie przez chwilę, a potem zszedł na dół do Carol. Woda była kryształowo czysta i widział kamienie i liście na dnie. Nagle potężny łosoś wystrzelił z ciemnoszmaragdowej głębi, kierując się na płytszą, zacienioną wodę piętnaście metrów dalej.

Patrząc za nim Jason zauważył coś na powierzchni wody. Podszedł bliżej wzdłuż brzegu i zobaczył dużą rybę, leżącą na boku w płytkiej wodzie i słabo poruszającą ogonem. Spróbował zepchnąć ją kijem na głębszą wodę, ale nic nie pomogło. Zwierzę najwyraźniej było chore. Kilka metrów dalej dojrzał innego nieruchomego łososia na przybrzeżnej płyciźnie i prawie wyrzuconą na brzeg martwą rybę jedzoną przez dużego ptaka.

Howard wrócił na górę. Stooky wyszedł tymczasem na ganek i siedział w jednym z bujanych foteli, z fajką w zębach. Oparłszy się o barierkę Jason zapytał o chore ryby, zastanawiając się, czy w górnym biegu rzeki istnieje problem jakichś zanieczyszczeń.

– Nie – zapewnił go Spooky. – Żadnych zanieczyszczeń nie ma. – Puścił parę dymków ze swojej wysłużonej fajki. – Właśnie złożyły ikrę i teraz muszą zdechnąć.

– Ach, tak – powiedział Jason, przypominając sobie, co czytał o cyklu życiowym łososi. Ogromnym wysiłkiem wracają na tarło, ale gdy złożą i zapłodnią ikrę, zdychają. Nikt nie wie dokładnie, dlaczego. Były teorie przypisujące winę istnieniu fizjologicznych trudności przechodzenia ze słonej do słodkiej wody, ale nikt nie był tego pewien. To była jedna z tajemnic natury.

Jason popatrzył na Carol. Usilnie próbowała zarzucić wędkę poza przystań. Odwracając się do Stooky’ego, zapytał:

– Pamięta pan przypadkiem lekarza o nazwisku Alvin Hayes?

– Nie.

– Był mniej więcej mojego wzrostu – ciągnął Jason. – Długie włosy. Jasna cera.

– Widuję tu dużo ludzi.

– Na pewno – zgodził się Jason. – Ale człowiek, o którym mówię, był z tą dziewczyną – wskazał na Carol. Miał wrażenie, że Stooky nie ma tu okazji widzieć zbyt wielu kobiet o wyglądzie Carol Donner.

– Ta przy doku?

– Zgadza się. Ona chyba rzuca się w oczy.

Starszy mężczyzna kilkakrotnie pyknął fajką. Zmrużył oczy.

– Czy ten facet mógł być z Bostonu?

Jason kiwnął głową.

– Pamiętam go. Ale nie wyglądał na lekarza.

– Prowadził badania naukowe.

– Teraz rozumiem. Zachowywał się dziwnie. Zapłacił mi sto dolców za dwadzieścia pięć łbów łososi.

– Chciał tylko łby?

– Tak. Dał mi swój numer telefonu w Bostonie. Miałem zadzwonić na jego rachunek natychmiast, jak będę je miał.

– A potem przyjechał tu po nie? – upewnił się Jason, przypominając sobie, że Hayes i Carol byli w górach dwukrotnie.

– Uhm. Kazał mi je dobrze oczyścić i zapakować w lód.

– Dlaczego zabrało to panu tak dużo czasu? Przy takiej masie ryb dwadzieścia pięć łbów można było zdobyć w jedno popołudnie.

– Nie wszystkie się dla niego nadawały. Musiały być zaraz po złożeniu ikry, a łososie podczas tarła nie biorą przynęty. Trzeba je łapać w sieć. Ci ludzie, tam, łowią pstrągi.

– Chodziło o jakiś określony gatunek łososia?

– Nie. Musiały tylko być zaraz po tarle.

– Czy mówił, do czego potrzebuje tych łbów?

– Nie mówił, a ja nie pytałem – odrzekł Stooky. – On płacił i ja uważałem, że to jego sprawa.

– I interesował się tylko rybimi łbami, niczym więcej?

– Tylko łbami.

Jason zszedł z werandy rozczarowany i zaintrygowany. Myśl, że Hayes przebył pięć tysięcy kilometrów po rybie głowy i marihuanę, wydawała się niedorzeczna.

Carol dostrzegła go na brzegu przystani i przywołała do siebie machnięciem ręki.

– Musisz spróbować, Jason. Omal nie złowiłam łososia.

– Tutaj łososie nie biorą na przynętę. To musiał być pstrąg.

Carol była wyraźnie zawiedziona. Przyglądał się jej ślicznej twarzy o wysokich kościach policzkowych. Jeśli jego pierwotne założenie było słuszne, głowy łososi musiały mieć związek ze staraniami Hayesa o wyprodukowanie przeciwciała monoklonalnego. Ale w jaki sposób miało to dodać piękności Carol, jak zapewniał ją Hayes? To było bez sensu.

– W końcu wszystko jedno – łosoś czy pstrąg. – Carol ponownie skupiła się na wędce. – I tak świetnie się bawię.

Krążący jastrząb rzucił się w dół na płyciznę, próbując porwać zdychającego łososia, ale ryba okazała się zbyt ciężka, więc musiał ją wypuścić ze szponów i wznieść się z powrotem w niebo. Jason widział, jak łosoś przestał rzucać się w wodzie i zdechł.

– Mam go! – krzyknęła Carol, ściskając wygięte w łuk wędzisko.

Emocje łowienia przerwały rozmyślania Jasona. Pomógł Carol wciągnąć do łodzi sporego pstrąga – piękną rybę o stalowoczarnych oczach. Zrobiło mu się jej żal. Wyjął haczyk z dolnej wargi zwierzęcia i namówił Carol, żeby wypuściła je z powrotem do wody. Pstrąg zniknął błyskawicznie.

Lunch zjedli na skalistym cyplu, do którego dotarli idąc wzdłuż brzegów rozszerzającej się w tym miejscu rzeki. Mieli stamtąd rozległy widok nie tylko na rzekę, ale także na pokryte śniegiem szczyty Gór Kaskadowych. Panorama była fascynująca.

Dopiero późnym popołudniem wyruszyli w drogę powrotną do Zajazdu pod Łososiem. Przechodząc koło domku zobaczyli następną rybę w agonii. Leżała na boku, odsłaniając błyszczący, biały brzuch.

– Jakie to smutne. – Carol wzięła Jasona pod ramię. – Dlaczego one muszą umierać?

Nie znalazł odpowiedzi. Przyszedł mu do głowy stary frazes, że taka jest naturalna kolej rzeczy, ale nie wypowiedział tych słów. Przez chwilę przyglądali się, jak kilka małych rybek podpłynęło do wspaniałego niegdyś zwierzęcia, by nakarmić się żywym jeszcze mięsem.

– Okropne – zareagowała Carol, pociągając Jasona za rękę.

Poszli dalej. Chcąc zmienić temat, dziewczyna zaczęła mówić o innej atrakcji, jaką oferował hotel – spływie pontonami – Jason jednak nie słuchał. Koszmarny obraz małych drapieżców, żywiących się większą, zdychającą rybą, zapoczątkował jakąś myśl w jego głowie. Nagle, niczym olśniony, zrozumiał, co odkrył Hayes. To nie było ironiczne – było przerażające.

Krew odpłynęła mu z twarzy i przystanął.

– Co się stało? – spytała Carol.

Jason stał. Wpatrywał się nieruchomo w przestrzeń.

– Jason, o co chodzi? – zaniepokoiła się.

– Musimy wracać do Bostonu – powiedział naglącym głosem. Ruszył szybkim krokiem, pociągając Carol za sobą.

– O czym ty w ogóle mówisz? – zaprotestowała.

Nie odpowiadał.

– Jason, co się dzieje? – szarpnęła się, zatrzymując go.

– Przepraszam – powiedział, jakby budząc się z transu. – Nagle zrozumiałem, na co natrafił Alvin. Musimy wracać.

– Co? Dzisiaj?

– Natychmiast.

– Chwileczkę. Dzisiaj nie ma żadnych lotów do Bostonu. Tam jest trzy godziny później. Możemy przenocować i wyjechać wcześnie rano, jeśli nalegasz.

Jason nie odpowiadał.

– Przynajmniej moglibyśmy zjeść kolację – dodała zirytowana Carol.

Pozwolił, by go trochę uspokoiła. W końcu, kto wie, może się mylę, pomyślał. Jego towarzyszka chciała o tym porozmawiać, ale stwierdził, że nie zrozumiałaby problemu.

– To bardzo lekceważące z twojej strony.

– Przepraszam. Powiem ci, jak będę pewien.

Zanim się wykąpała i ubrała doszli do wniosku, że Carol ma rację. Jeśli pojechaliby do Seattle, dostaliby się na lotnisko około północy czasu bostońskiego i nie mieliby do rana żadnych lotów.

Zeszli do jadalni, gdzie zaprowadzono ich do stolika ustawionego dokładnie naprzeciwko drzwi na werandę. Jason posadził Carol twarzą do ganku, mówiąc, że zasługuje na ten widok. Gdy dostali menu, przeprosił ją za swoje zachowanie i zgodził się z nią w zupełności, że nie trzeba wyjeżdżać natychmiast.

– Cieszę się, że to przyznajesz – powiedziała.

Dla odmiany zamówili pstrąga, zamiast łososia, i chardonnay z Napa Valley zamiast wina z Washington. Na zewnątrz zmierzch powoli przechodził w noc, a na przystani zapalały się światła.

Jason nie mógł się skoncentrować na posiłku. Zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, że Hayes został zamordowany, a Helene nie padła ofiarą przypadkowej zbrodni. A jeśli Hayes miał rację i ktoś wykorzystał jego przypadkowe i przerażające odkrycie, rezultat może być dużo groźniejszy od wszystkich epidemii.

Podczas, gdy umysł Jasona pracował intensywnie, Carol cały czas podtrzymywała rozmowę, ale gdy zorientowała się, że jej partner jest nieobecny myślami, sięgnęła przez stół i wzięła go za rękę.

– Nic nie jesz – powiedziała.

Niewidzącym spojrzeniem obrzucił jej dłoń, spoczywającą na jego ręce, a potem przeniósł wzrok na swój talerz i w końcu na Carol.

– Przepraszam, zamyśliłem się.

– Nieważne. Jeśli nie jesteś głodny, to może pójdziemy dowiedzieć się o lot do Bostonu jutro rano.

– Możemy poczekać, aż zjesz – odpowiedział. Carol rzuciła serwetkę na stół.

– Dziękuję. Już mi się nie chce jeść.

Jason rozglądał się, szukając kelnera. Jego wzrok, błądzący po sali, nagle znieruchomiał, zatrzymując się na mężczyźnie, który właśnie wszedł do jadalni i podszedł do szefa sali. Wodził teraz powoli wzrokiem po pomieszczeniu, od stolika do stolika. Ubrany był w ciemnoniebieski garnitur i białą koszulę z rozpiętym kołnierzykiem. Nawet z tej odległości Jason mógł zauważyć ciężki, złoty łańcuch na szyi mężczyzny. Widział, jak błyszczy w świetle lamp.

Jason przyglądał się przybyszowi. Wydawał mu się znajomy, ale nie mógł określić, skąd. Był w typie latynoskim – czarne oczy i ciemna opalenizna. Wyglądał na bogatego businessmana. Nagle Jason przypomniał sobie. Widział twarz tego człowieka owej strasznej nocy, kiedy zmarł Hayes. Stał przed restauracją i potem przed izbą przyjęć Massachusetts General Hospital.

W tej właśnie chwili mężczyzna dostrzegł Jasona, któremu zimny dreszcz przeszedł po plecach. Było oczywiste, że go rozpoznał, bo natychmiast ruszył w jego kierunku, prawą rękę trzymając nonszalancko w kieszeni marynarki. Szedł pewnie, szybko pokonując odległość. Jason pomyślał o morderstwie Helene Brennquivist i wpadł w panikę. Intuicyjnie czuł zbliżające się niebezpieczeństwo, ale nie mógł się poruszyć. Spojrzał tylko na Carol. Chciał krzyknąć, żeby uciekała, ale nie mógł wydobyć głosu. Był jak sparaliżowany. Kątem oka dostrzegł mężczyznę przy sąsiednim stoliku.

– Jason? – Carol pytająco przechyliła głowę na bok.

Był już tylko parę kroków od nich. Jason zobaczył, jak wyjmuje rękę z kieszeni i dostrzegł w niej metaliczny błysk pistoletu. Widok broni wreszcie pobudził Jasona do działania. W nagłej eksplozji energii zerwał obrus ze stołu, zrzucając talerze, kieliszki i sztućce na podłogę. Carol z krzykiem zerwała się na nogi.

Jason skoczył do mężczyzny i zarzucając mu obrus na głowę, pchnął go na sąsiedni stolik, który przewrócił się, zasypując podłogę deszczem spadającego szkła i porcelany. Ludzie przy stoliku z krzykiem próbowali odskoczyć, ale parę osób przewróciło się o upadające krzesła.

W zamieszaniu Jason chwycił Carol za rękę i pociągnął ją przez drzwi na werandę. Otrząsnąwszy się z paniki i odrętwienia działał teraz perfekcyjnie. Wiedział, kim jest Latynos – zabójcą, który był na tropie Hayesa. Nie miał wątpliwości, że następnym celem jest on i Carol.

Pociągnął dziewczynę w dół po wejściowych schodach, chcąc okrążyć hotel i dobiec do parkingu, ale uświadomił sobie, że to im się nie uda. Większe szanse powodzenia miała próba dotarcia do łodzi na przystani.

– Jason! – krzyknęła Carol, gdy zmienił kierunek, ciągnąc ją przez trawnik. – Czyś ty zwariował?

Usłyszał, jak z hukiem otwierają się za nimi frontowe drzwi i zrozumiał, że są ścigani.

Przy przystani Carol próbowała się zatrzymać.

– Szybciej, do cholery! – rzucił Jason przez zaciśnięte zęby.

Obejrzał się przez ramię i dostrzegł sylwetkę dobiegającą do barierki, a następnie zbiegającą w dół po schodach.

Carol próbowała wyszarpnąć rękę, ale Jason jeszcze mocniej ją ścisnął i pociągnął za sobą.

– On chce nas zabić! – krzyknął.

Potykając się dobiegli na koniec przystani, mijając łodzie. Jason krzyknął do swojej towarzyszki, bo odcumowała trzy pontony i zepchnęła je na wodę. Gdy ścigający dobiegł od przystani, już dryfowały w dół rzeki. Jason pomógł Carol wejść do czwartego, wgramolił się za nią i nogą odepchnął ponton od przystani. Zaczęli dryfować z prądem, najpierw powoli, potem nabierając prędkości. Jason zmusił Carol, żeby położyła się płasko na dnie i przykrył ją swoim ciałem.

Rozległo się niewinne puknięcie, a po nim głuche uderzenie gdzieś w pontonie. Prawie jednocześnie usłyszeli syk uciekającego powietrza. Jason jęknął. Mężczyzna strzelał do nich z pistoletu z tłumikiem. Po kolejnym puknięciu rozległ się brzęczący dźwięk pocisku, odbijającego się od silnika. Następny strzał zakończył się pluskiem w wodzie.

Jason z ulgą uświadomił sobie, że ponton jest podzielony na komory. Nie mógł zatonąć, mimo że z jednej uszło powietrze. Padło jeszcze kilka strzałów, które już ich nie dosięgły, ale za chwilę usłyszeli uderzenie drewna o pomost. Jason ostrożnie uniósł głowę i obejrzał się. Mężczyzna odcumował jedno z czółen i spychał je na wodę.

Lekarza ponownie ogarnął strach. Tamten mógł wiosłować znacznie szybciej, niż oni dryfowali. Jedyną szansą było uruchomienie silnika – przestarzałego motoru, podwieszonego za burtą i uruchamianego przez pociągnięcie linki. Mężczyzna przesunął dźwignię na pozycję „start” i szarpnął linkę. Silnik nie wydał najmniejszego dźwięku. Morderca siedział już w łodzi i zaczął wiosłować w ich kierunku. Jason znowu pociągnął za linkę – bez rezultatu. Carol uniosła głowę i odezwała się z niepokojem:

– Jest coraz bliżej.

Przez następne piętnaście sekund Jason w panicznym strachu raz po raz szarpał za linkę. Widział sylwetkę czółna, bezgłośnie sunącego po wodzie. Sprawdził jeszcze, czy dźwignia na pewno jest we właściwej pozycji, potem spróbował ponownie, znowu na próżno. Przesunął wzrok na zbiornik paliwa. Modlił się, żeby był pełen. Korek wlewu był obluzowany, więc go dokręcił. Tuż przy nim znajdował się przycisk, który, jak się domyślał, służył do zwiększania ciśnienia w zbiorniku. Nacisnął go kilkakrotnie, zauważając, że stawia coraz większy opór. Spojrzał za siebie. Czółno było już bardzo blisko. Złapał mocno za linkę i szarpnął ją z całej siły. Silnik zawył i zapalił. Jason sięgnął po dźwignię i przesunął ją do pozycji „wstecz”, ponieważ spływali w dół rzeki rufą naprzód. Otworzył do końca przepustnicę, a potem rzucił się na dno łodzi, przygniatając sobą Carol. Jak tego oczekiwał, znów padła seria strzałów: dwa z nich trafiły w łódź. Kiedy ponownie odważył się obejrzeć, dystans znacznie się powiększył.

– Nie wstawaj – polecił dziewczynie i sprawdził rozmiary szkód.

Z jednej komory po prawej stronie dziobu uszło trochę powietrza, podobnie jak z górnej części lewej burty. Poza tym ponton był nietknięty.

Jason wrócił do silnika, zmniejszył obroty, ustawił dźwignię w pozycji „naprzód” i przesunął rumpel, kierując łódź w dół rzeki. Wypłynął na środek nurtu. Władowanie się na skały było ostatnią rzeczą, jakiej teraz pragnął.

– W porządku – zawołał do Carol. – Można już bezpiecznie usiąść.

Podniosła się ostrożnie z dna pontonu i przesunęła palcami po włosach.

– Nie mogę w to uwierzyć – przekrzykiwała silnik. – I co my teraz zrobimy?

– Będziemy płynąć w dół rzeki, aż zobaczymy światła. Muszą tu być jacyś ludzie.

Jason zastanawiał się, czy bezpiecznie byłoby przybijać do przystani. W końcu ich prześladowca mógł przesiąść się w samochód i jechać za nimi wzdłuż rzeki. Może na drugim brzegu będą jakieś światła, pomyślał.

Obserwując sylwetki drzew, porastających brzegi podobnego do jeziora rozlewiska, Jason mógł się zorientować w szybkości, z jaką się poruszali. Nie była większa od prędkości idącego raźnym krokiem człowieka. Wydało mu się także, że rzeka znowu stopniowo się zwęża, szczególnie wtedy, gdy ich prędkość wzrosła. Po pół godzinie wciąż nie było żadnych świateł, tylko czarna puszcza pod usianym gwiazdami, bezksiężycowym niebem.

– Nic nie widzę – denerwowała się Carol.

– Nie szkodzi – uspokoił ją Jason.

Po kwadransie granica drzew nagle znacznie się przysunęła, wskazując na koniec rozlewiska. Gdy jeszcze bardziej zbliżyli się do brzegów, Jason uświadomił sobie, że źle ocenił prędkość. Poruszali się dużo szybciej, niż myślał. Sięgnął za burtę i zmniejszył obroty. Silnik zajęczał i gdy ucichł, mężczyzna usłyszał bardziej złowieszczy dźwięk -■ głęboki pomruk spienionej wody.

– O, Boże! – jęknął cicho, przypominając sobie wodospady w górze rzeki. Zepchnął silnik na bok i odwrócił łódź, po czym włączył maksymalną moc. Ku jego zdziwieniu i konsternacji, zwolnili, ale nie przestali poruszać się z biegiem rzeki. Próbował ustawić łódź bokiem i skierować ją do brzegu. Powoli ustawiła się ukosem, ale po chwili rozpętało się piekło. Rzeka zwęziła się w ciasną gardziel i wessała ich, pomimo oporu, jaki stawiali.

Wokół burty biegła krótka lina, umocowana do pontonu metalowymi oczkami. Jason chwycił ją mocno z obu stron, rozciągając ramiona pomiędzy dwiema burtami i krzyknął do Carol, żeby zrobiła to samo. Nie mogła tego usłyszeć poprzez huk wody, ale zobaczyła, co zrobił i usiłowała pójść w jego ślady. Niestety, nie mogła dosięgnąć liny. Trzymała się więc mocno jednej strony, zaczepiając nogę pod drewnianym siedzeniem. W tym momencie natrafili na pierwszy próg i łódź została wyrzucona w górę jak korek. Spadła na nich oślepiająca ściana wody. Jason zakrztusił się. Nic nie widział z powodu ciemności i wody, która zalała mu oczy. Poczuł uderzające w niego ciało Carol i próbował zatrzymać ją swoją nogą. W tym momencie uderzyli w skały i łódź zaczęła wirować w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Jason cały czas miał przed oczami obraz wodospadów i wiedział, że w każdej chwili mogą jak kamień spaść w dół, w śmierć.

Zdani na łaskę i niełaskę wody, w panicznym strachu przywarli do lin. W nagłych zawirowaniach rzucało nimi od burty do burty i od rufy do dziobu. Woda wypełniła kokpit. Było przeraźliwie zimno.

Po tym piekle, które wydawało się trwać całą wieczność, rzeka nagle się uspokoiła. Łódź wirowała i przechylała się, ale już bez niespodziewanych wstrząsów. Jason spojrzał na zewnątrz. Można było dojrzeć piętrzące się wzdłuż brzegów skały. Wiedział, że to nie koniec.

Nagle zaczęło się znowu, potężnym wstrząsem, który wyrzucił ich w górę. Mężczyzna poczuł ból w palcach, spowodowany ciągłym napięciem mięśni i przejmującym zimnem. Złapał się z całej siły uchwytów liny, usiłując jednocześnie mocniej trzymać Carol nogami. Ból w rękach był nie do zniesienia i przez chwilę myślał, że będzie musiał puścić linę.

Koszmar skończył się równie nagle, jak się zaczął. Wciąż wirując, łódź wpłynęła na stosunkowo spokojną wodę. Ucichł grzmot katarakt. Brzegi rzeki oddaliły się, otwierając nad nimi przestrzeń gwiaździstego nieba. Na dnie łodzi zebrało się sporo lodowatej wody, ale silnik pracował tak gładko, jak gdyby nic się nie stało.

Drżącymi rękami Jason wyprowadził łódź z powodującej mdłości rotacji. Dotknął guzika umieszczonego na pawęży. Zaryzykował i nacisnął go. Woda powoli spłynęła z łodzi.

Jason obserwował sylwetki drzew na brzegach rzeki. Przed nimi rzeka ostro zakręcała w lewo, a gdy minęli zakole w końcu ujrzeli światła. Jason sterował do brzegu.

Zbliżając się widzieli kilka dobrze oświetlonych budynków, przystani i sporo gumowych łodzi, takich jak ta, którą płynęli. Jason ciągle obawiał się, że morderca mógł samochodem pojechać wzdłuż rzeki, żeby ich przechwycić, ale wiedział, że muszą zejść na brzeg. Przybił do przystani i wyłączył silnik.

– W każdym razie na pewno wiesz, jak zabawić dziewczynę – odezwała się Carol, szczękając zębami.

– Cieszę się, że nie opuściło cię poczucie humoru – odrzekł Jason.

– Nie licz długo na mój dobry humor. Chcę wreszcie wiedzieć, co, u diabła, się dzieje.

Jason wstał sztywno, przytrzymując się pomostu i pomógł Carol wydostać się z łodzi, po czym sam wysiadł i przycumował ponton. Z jednego z budynków dobiegała muzyka country.

– To musi być jakiś bar – zauważył. Wziął dziewczynę za rękę. – Musimy się ogrzać, zanim dostaniemy zapalenia płuc. – Poprowadził ją wysypaną żwirem ścieżką, ale zamiast wejść do środka, skręcił na parking i zaczął oglądać stojące tam samochody.

– Chwileczkę – zaprotestowała Carol. – A teraz co wyczyniasz?

– Szukam kluczyków. Potrzebny nam jest samochód.

– Nie do wiary – odrzekła Carol, unosząc w górę ręce. – Myślałam, że mamy się ogrzać. Nie wiem, jak ty, ale ja wchodzę do tej restauracji. – Nie czekając na odpowiedź ruszyła w stronę wejścia.

Jason dogonił ją i złapał za ramię.

– Obawiam się, że on może wrócić – ten człowiek, który do nas strzelał.

– To zadzwonimy na policję. – Wyrwała się Jasonowi i weszła do środka.

Latynosa nie było, więc idąc za radą Carol zadzwonili po policję, której przedstawicielem okazał się miejscowy szeryf. Właściciel restauracji nie mógł uwierzyć, że przepłynęli w nocy przez Diabelską Rynnę.

– Nikt jeszcze tego nie zrobił – powiedział.

Znalazł dla nich do przebrania się biały fartuch kucharza i kuchenne spodnie w biało-czarną kratkę i dał im plastikową torbę na śmieci, do której mogli włożyć swoje mokre ubrania. Namówił ich także na gorący grog, po którym wreszcie przestali się trząść.

– Jason, musisz mi powiedzieć, co się dzieje – nalegała Carol, kiedy czekali na szeryfa. Siedzieli przy stoliku naprzeciw szafy grającej z muzyką z lat pięćdziesiątych.

– Nie jestem niczego pewien, ale człowiek, który do nas strzelał, był przed restauracją tej nocy, kiedy zginął Alvin. Wydaje mi się, że padł on ofiarą własnego odkrycia, ale nawet gdyby wtedy nie umarł, ten mężczyzna i tak by go wkrótce zabił. Tak więc mówił prawdę, że ktoś na niego poluje.

– To brzmi bardzo nieprawdopodobnie – zauważyła dziewczyna, próbując przygładzić włosy, schnące w splątanych pierścieniach.

– Zdaję sobie z tego sprawę. Większość takich opowieści nie brzmi prawdopodobnie.

– A co takiego odkrył Hayes?

– Jeszcze nie wiem na pewno, ale jeśli moja teoria jest słuszna, jest to zbyt straszne, żeby o tym w ogóle myśleć. Dlatego chcę wracać do Bostonu.

W tej chwili otworzyły się drzwi i wszedł szeryf, Marvin Arnold. Był to ogromny mężczyzna ubrany w pomięty brązowy mundur, ozdobiony taką liczbą sprzączek i pasków, jakiej Jason jeszcze nie widział. Bardziej interesujący wydał mu się jednak magnum 357, wiszący przy potężnym udzie szeryfa. Szkoda, że takiej broni nie mieli w Zajeździe pod Łososiem.

Marvin już się dowiedział o zamieszaniu w hotelu i zdążył tam być, żeby wszystko sprawdzić. Nie wiedział tylko nic o żadnym człowieku z pistoletem i nikt nie słyszał żadnych strzałów. Jason, opisując po kolei zdarzenia, wyczuł, że Marvin traktuje go bardzo sceptycznie. Zrobiła na nim jednak duże wrażenie wiadomość, że przepłynęli przez Diabelską Rynnę.

– Niewielu ludzi w to uwierzy – kręcił z podziwem masywną głową.

Odwiózł ich do hotelu, gdzie ku zdumieniu Jasona zostali obciążeni kosztami szkód w jadalni. Nikt nie widział żadnej broni. I co dziwniejsze, nikt nie pamiętał mężczyzny o oliwkowej cerze, ubranego w ciemnoniebieski garnitur. W końcu kierownictwo hotelu postanowiło zapomnieć o sprawie, decydując się na pokrycie strat z ubezpieczenia. Uważając sprawę za zakończoną Marvin nałożył kapelusz, przygotowując się do wyjścia.

– A co z ochroną? – spytał Jason.

– Ochroną? Przed czym? – zdziwił się szeryf. – Nie uważa pan, że jeśli nikt nie jest w stanie potwierdzić pańskiej historii, to jest to trochę żenujące? Już dosyć tej nocy narozrabialiście. Myślę, że powinniście iść teraz do łóżka i dobrze się wyspać.

– Potrzebujemy ochrony – upierał się Jason. Starał się, by jego głos brzmiał autorytatywnie. – A jeśli morderca wróci?

– Posłuchaj pan, ja nie mogę siedzieć tutaj i trzymać was za rączkę. Jestem sam na tej zmianie i mam całą okolicę na głowie. Zamknijcie się w pokoju i prześpijcie trochę.

Na pożegnanie skinął głową kierownikowi hotelu i jego zwalista sylwetka zniknęła za frontowymi drzwiami.

Kierownik z kolei nieco pogardliwie uśmiechnął się do Jasona i wszedł do biura.

– Niebywałe – powiedział lekarz z mieszaniną irytacji i strachu. – Nie uwierzę, że nikt nie zauważył tego Latynosa. – Podszedł do telefonu i sprawdził w książce telefonicznej numery prywatnych agencji detektywistycznych. Znalazł kilka w Seattle, ale gdy wykręcał numer, odpowiadała tylko automatyczna sekretarka. Zostawił nazwisko i numer hotelu, ale nie miał nadziei, że uda mu się z nimi skontaktować tej nocy.

Wyszedł z kabiny i oznajmił Carol, że natychmiast wyjeżdżają. Poszła za nim po schodach.

– Jest wpół do dziesiątej – protestowała, wchodząc za Jasonem do pokoju.

– Nic mnie to nie obchodzi. Wyjeżdżamy najszybciej, jak się da. Pakuj się.

– Czy ja tu nie mam nic do powiedzenia?

– Nie. To był twój pomysł, żeby przenocować. Ty zdecydowałaś, żeby wezwać wspaniałą lokalną policję. Teraz kolej na mnie. Wyjeżdżamy.

Przez chwilę Carol stała na środku pokoju, patrząc, jak Jason się pakuje, a potem uznała, że widocznie wie, co robi. Dziesięć minut później, przebrani we własne rzeczy, znieśli na dół bagaże i wymeldowali się.

– Muszą państwo uregulować rachunek za zniszczenia – poinformował ich recepcjonista.

Jason nie chciał tracić czasu na utarczki. Poprosił natomiast, żeby przyprowadzono ich samochód pod drzwi. Recepcjonista dostał pięć dolarów napiwku i chętnie się zgodził.

Jason miał nadzieję, że w samochodzie będzie się czuł bezpieczniej i spokojniej. Jednak ani niepokój, ani strach nie zniknęły. Kiedy odjechali sprzed hotelu i znaleźli się na nieoświetlonej górskiej drodze, szybko zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo są osamotnieni. Po kwadransie we wstecznym lusterku zobaczył światła. Z początku starał się je zignorować, ale po pewnym czasie stało się oczywiste, że samochód ich dogania, chociaż Jason ciągle naciskał pedał gazu. Wróciło wcześniejsze przerażenie. Zaczęły mu się pocić ręce.

– Ktoś za nami jedzie – oznajmił.

Carol odwróciła się na siedzeniu i spojrzała do tyłu. Minęli zakręt i światła zniknęły, ale pojawiły się znowu na następnym prostym odcinku. Zbliżały się. Kobieta usiadła sztywno.

– Mówiłam, żebyśmy zostali!

– Bardzo mi pomagasz – z sarkazmem zauważył Jason. Przycisnął pedał gazu, chociaż jechali już ponad dziewięćdziesiąt kilometrów na godzinę drogą pełną zakrętów. Uchwycił mocniej kierownicę i spojrzał w lusterko. Samochód był coraz bliżej, światła błyszczały jak oczy potwora. Próbował zebrać myśli i zdecydować, co można w tej sytuacji zrobić, ale jedyną rzeczą, jaka mu przychodziła do głowy, była ucieczka. Przed nimi był następny zakręt. Jason skręcił gwałtownie kierownicę. Kątem oka zobaczył otwarte w niemym krzyku usta Carol. Poczuł jak samochód obraca się bokiem. Przyhamował i w poślizgu rzuciło ich najpierw na jedną, potem na drugą stronę jezdni. Carol mocno złapała się tablicy rozdzielczej. Jason poczuł, jak zaciskają się na nim pasy bezpieczeństwa.

Udało mu się utrzymać na szosie, ale jadący za nimi samochód znacznie się przybliżył. Był teraz bezpośrednio za nimi, wypełniając wnętrze pojazdu oślepiającym światłem.

W panice Jason przycisnął gaz do oporu, ostatecznie wyprowadzając samochód z poślizgu. Pomknęli w dół drogą opadającą po zboczu wzgórza. Ścigający samochód trzymał się jednak bezpośrednio za nimi, jak pies myśliwski goniący sarnę.

W tym momencie zdumieni ujrzeli, jak ich samochód zalewa czerwone, pulsujące światło. Dopiero po chwili zorientowali się, że źródłem tego blasku jest lampa na dachu drugiego pojazdu. Jason rozpoznał go i przyhamował, patrząc we wsteczne lusterko. Tamten również odpowiednio zwolnił. Jason zjechał z drogi przed rozjazdem i zatrzymał się na poboczu. Na czole perliły mu się krople potu. Ręce drżały od kurczowego ściskania kierownicy. Drugi samochód zatrzymał się z tyłu, błyskającym światłem omiatając przydrożne drzewa. Jason widział w lusterku, jak otwierają się drzwi i wychodzi Marvin Arnold z odbezpieczonym magnum 357.

– A niech mnie diabli – powiedział, świecąc Jasonowi w oczy latarką. – To ty, kochasiu.

Rozwścieczony Jason wrzasnął:

– Dlaczego, do cholery, od razu nie włączyłeś koguta?

– Chciałem wlepić mandat za przekroczenie prędkości. Nie wiedziałem, że gonię mojego ulubionego świra.

Po dłuższym wykładzie i po wypisaniu mandatu za nieostrożną jazdę pozwolił im jechać dalej. Jason był tak wściekły, że nie odezwał się nawet słowem. W ciszy dotarli do autostrady, gdzie oznajmił:

– Uważam, że powinniśmy się dostać samochodem do Portland. Bóg wie, co nas jeszcze może czekać na lotnisku w Seattle.

– Rób jak chcesz – zgodziła się Carol, zbyt zmęczona, żeby się kłócić.

Zatrzymali się na parę godzin snu w motelu niedaleko Portland i o świcie pojechali na lotnisko, skąd odlecieli do Chicago. Stamtąd polecieli do Bostonu, lądując parę minut po wpół do szóstej w sobotę wieczorem.

Gdy siedzieli w taksówce przed domem Carol, Jason zaśmiał się nagle.

– Nie wiedziałbym nawet, jak cię przeprosić za wszystko, co przeze mnie przeszłaś.

Carol zarzuciła torbę na ramię.

– Przynajmniej się nie nudziłam. Słuchaj, Jason, nie chciałabym, żeby to zabrzmiało ironicznie, i nie chciałabym się narzucać, ale proszę, powiedz, co się w ogóle dzieje.

– Jak tylko się upewnię – przyrzekł. – Obiecuję. Naprawdę. Tylko zrób coś dla mnie. Nie ruszaj się z domu. Mam nadzieję, że nikt nie wie o naszym powrocie, ale mogą się dziać straszne rzeczy, kiedy się dowiedzą.

– Nie zamierzam nigdzie wychodzić, panie doktorze – westchnęła Carol – Mam dość.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Jason w ogóle nie wstąpił do domu. Kiedy Carol zniknęła za drzwiami, kazał taksówkarzowi wysadzić się przy swoim samochodzie i pojechał prosto do szpitala. Poszedł bezpośrednio do budynku ambulatorium. Była już siódma i duża poczekalnia świeciła pustkami. Jason udał się do swojego gabinetu, zrzucił kurtkę i usiadł przy komputerze. Szpital wydał fortunę na system komputerowy i był z niego dumny. Każda stacja miała dostęp do głównej bazy danych, w której wprowadzano wszystkie dane pacjentów. Chociaż najlepszym źródłem informacji wciąż były indywidualne karty, większość danych można było uzyskać z komputera. I co najważniejsze, skomplikowana maszyneria mogła skanować całą bazę pacjentów i wyświetlać graficznie wszystkie możliwe analizy.

Jason najpierw obejrzał wykresy wskaźników przeżycia. Linia wyrysowana przez komputer miała kształt stromego zbocza góry – zaczynała się wysoko, potem zaokrąglała i spadała ostro. Wykres porównywał wskaźniki przeżycia w zależności od wieku. Jak można się było spodziewać, najstarsi pacjenci mieli najniższy wskaźnik. W ciągu ostatnich pięciu lat średni wiek pacjentów wzrósł, ale wykres przeżycia pozostawał mniej więcej ten sam.

Następnie Jason wydał polecenie wydruku wykresów z ostatniego półrocza, miesiąc po miesiącu. Tak jak się obawiał, umieralność pacjentów przed i po sześćdziesiątce wzrastała, szczególnie w trzech ostatnich miesiącach.

Nagły hałas zerwał Jasona na nogi. Wyjrzał na korytarz – to tylko sprzątaczka.

Z ulgą wrócił do komputera. Żałował, że nie może wydzielić danych pacjentów, którzy zostali poddani programowi badań profilaktycznych dla kadry kierowniczej. Musiał się zadowolić jedynie ogólnymi zestawieniami. Następne wykresy porównywały wiek i umieralność. Tym razem linia miała inny kierunek – zaczynała się nisko i szła w górę w miarę rosnącego wieku pacjentów. Ale gdy Jason wydrukował wykresy z ostatnich kilku miesięcy, znów miesiąc po miesiącu, rezultat był uderzający, szczególnie dla dwóch ostatnich miesięcy. Wykres umieralności powyżej pięćdziesiątki wznosił się gwałtownie.

Jason siedział przy komputerze jeszcze przez pół godziny, próbując jakoś zmusić maszynę do wydzielenia danych o badaniach profilaktycznych. Spodziewał się znaleźć w nich gwałtowny wzrost umieralności u ludzi w wieku pięćdziesięciu lat i powyżej z wysokimi czynnikami ryzyka, paleniem, nadużywaniem alkoholu, złą dietą, brakiem ruchu. Ale dane były nieosiągalne. W tym programie nie można ich było uzyskiwać grupowo. Musiałby brać każde nazwisko oddzielnie i żmudnie sam zbierać informacje, ale nie miał na to czasu. Poza tym całościowe zestawienia wskaźników umieralności wystarczyły do potwierdzenia jego podejrzeń. Teraz wiedział, że ma rację. Istniała jeszcze jedna możliwość, żeby to udowodnić. W ogromnym napięciu wyszedł z biura i wrócił do samochodu.

Wyjechał z Riverway, kierując się w stronę Roslindale. Im bardziej się tam zbliżał, tym bardziej był zdenerwowany. Nie miał pojęcia, co zastanie, ale podejrzewał, że nie będzie to przyjemne. Celem podróży była Hartford School, instytucja dla upośledzonych prowadzona przez szpital. Jeśli Alvin Hayes nie mylił się co do swojego stanu, musiał również mieć rację co do stanu swojego upośledzonego syna. Gmach Hartford School stał na skraju Arnold Arboretum, w idyllicznej scenerii przepięknych lesistych wzgórz, pól i stawów. Jason skręcił na wypełniony samochodami parking i zatrzymał się piętnaście metrów od głównego wejścia.

Zgrabny budynek w stylu kolonialnym wydawał się cudownie spokojny,– jednak za tą fasadą kryły się rodzinne tragedie. Kontakt z głębokim upośledzeniem jest ciężki do zniesienia, nawet dla lekarzy.

Jason przypomniał sobie badanie niektórych dzieci podczas poprzedniej wizyty w szkole. W wielu przypadkach były doskonale zbudowane fizycznie, co tylko czyniło ich umysłowy niedorozwój jeszcze bardziej przerażającym.

Drzwi wejściowe były zamknięte, więc Jason nacisnął dzwonek i czekał. Otworzył mu gruby strażnik w poplamionym uniformie.

– W czym mogę pomóc? – zapytał tonem wyraźnie wskazującym, że nie ma na to najmniejszej ochoty.

– Jestem lekarzem – próbował przepchnąć się obok strażnika, który przesunął się i zastąpił mu drogę.

– Nie ma odwiedzin po szóstej, panie doktorze.

– Nie przyszedłem w odwiedziny. – Wyciągnął z kieszeni portfel i pokazał legitymację ze szpitala.

Strażnik nawet na nią nie spojrzał.

– Żadnych odwiedzin po szóstej – powtórzył – I żadnych wyjątków.

– Ale ja... – zaczął Jason, po czym urwał w pół zdania. Z wyrazu twarzy strażnika wywnioskował, że dyskusja na nic się nie zda.

– Proszę przyjść rano – powiedział strażnik, zatrzaskując mu drzwi przed nosem.

Jason zszedł po frontowych schodach i przyjrzał się budynkowi. Wzniesiono go z cegły, z granitowymi obramowaniami okien. Nie zamierzał się poddawać. Przekonany, że strażnik go obserwuje, podszedł do samochodu, wyjechał sto metrów poza teren szkoły i zatrzymał się na poboczu. Wysiadł i przedostał się z powrotem do szkoły przez las.

Okrążył budynek, kryjąc się w cieniu. Na wszystkich ścianach, z wyjątkiem frontowej, znajdowały się schody przeciwpożarowe wiodące na dach. Niestety, tak jak u Carol, żadne z nich nie dochodziły do parteru, a nie mógł znaleźć niczego, co pozwoliłoby mu dosięgnąć pierwszego stopnia.

Po prawej stronie dostrzegł schody prowadzące w dół do zamkniętych drzwi. W ciemności namacał szybę na środku. Wrócił na górę i wodząc dłońmi po ziemi znalazł kamień wielkości piłki tenisowej.

Wstrzymał oddech, wrócił do drzwi i rozbił szybę. W ciszy wieczoru brzęk szkła wydawał się wystarczająco głośny, żeby obudzić umarłego. Jason uskoczył między pobliskie drzewa i z ukrycia obserwował budynek. Kiedy po piętnastu minutach nikt się nie pojawił, odważył się podejść do drzwi. Ostrożnie sięgnął do środka i podważył haczyk. Nie odezwał się żaden alarm.

Przez następne pół godziny Jason potykając się wędrował po sporej piwnicy, która, jak przypuszczał, służyła za magazyn. Znalazł drabinę i zastanawiał się, czy nie użyć jej do wdrapania się na schody przeciwpożarowe, ale stwierdził, że nie jest to dobry pomysł i potykając się dalej, po omacku szukał kontaktu. Natrafił wreszcie na wyłącznik i zapalił światło.

Znajdował się w magazynie pełnym kosiarek, łopat i innego sprzętu. Tuż przy kontakcie były drzwi. Otworzył je powoli. Za nimi znalazł słabo oświetloną kotłownię.

Jason szybko przeszedł przez drugie pomieszczenie i wspiął się po stromych stalowych schodach w górę. Otworzył drzwi i natychmiast zorientował się, że znajduje się w hallu. Z poprzednich wizyt pamiętał, że na oddział wchodziło się z prawej strony. Po lewej miał biuro, gdzie przy biurku kobieta w średnim wieku, ubrana w opięty, biały uniform, czytała książkę. W hallu dostrzegł nogi strażnika, leżące na krześle, twarzy jednak nie było widać.

Najciszej jak mógł Jason wyśliznął się przez drzwi piwnicy, które zamknęły się za nim bezgłośnie. Przez moment był w polu widzenia kobiety w biurze, ale nie podniosła oczu znad książki.

Zmuszając się do powolnych ruchów cicho przeciął hall i wszedł na schody. Westchnął z ulgą, gdy wreszcie znalazł się poza zasięgiem wzroku zarówno strażnika, jak i kobiety przy biurku. Na palcach przeskakiwał po dwa stopnie, kierując się na trzecie piętro, na oddział dzieci w wieku od czterech do dwunastu lat.

Schody były marmurowe i nawet pomimo tego, że poruszał się najostrożniej jak mógł, odgłos kroków odbijał się echem w ciszy ogromnej przestrzeni klatki schodowej. Powyżej okno w dachu wyglądało jak czarny onyks wprawiony w sufit.

Na trzecim piętrze Jason ostrożnie otworzył drzwi wiodące ze schodów na oddział. Przypomniał sobie, że po prawej stronie długiego korytarza jest oszklony pokój pielęgniarek. Chociaż cały korytarz był ciemny, w tym pomieszczeniu jeszcze paliło się światło. Siedział tam pielęgniarz, podobnie jak kobieta na dole, pogrążony w lekturze.

Po przeciwnej stronie korytarza Jason dostrzegł wejście do sali. Zauważył też, że w drzwi wprawiono wzmocnioną drutem szybę. Jeszcze raz upewnił się, czy pielęgniarz nie patrzy, po czym na palcach podkradł się do ciemnego pokoju. Natychmiast uderzył go okropny zaduch. Odczekał chwilę, sprawdzając, czy pielęgniarz nic nie usłyszał, i spróbował wymacać na ścianie kontakt. Musiał zapalić światło, żeby potwierdzić swoje podejrzenia, nawet jeśli miałby być przyłapany.

Brudny pokój nagle wypełnił się ostrym światłem jarzeniówek. Pomieszczenie miało około piętnastu metrów długości, po obu stronach wąskiego przejścia stały pod ścianami dwa rzędy niskich żelaznych łóżek. Były tam okna, ale bardzo wysoko, tuż pod sufitem. Na drugim końcu pokoju znajdowała się wyłożona glazurą łazienka ze zwiniętym wężem do zmywania podłogi oraz zaryglowane drzwi przeciwpożarowe. Jason przeszedł między rzędami łóżek, czytając tabliczki z nazwiskami: Harrison, Lyons, Gessner... Dzieci, obudzone światłem, zaczęły wstawać, wpatrując się w intruza szeroko otwartymi, pustymi oczami bez wyrazu.

Jason zatrzymał się pod wpływem nagłej fali obrzydzenia, które po chwili przerodziło się w grozę. To było dużo gorsze niż mógł sobie wyobrazić. Wodził oczami po żałosnych twarzyczkach, od jednej niechcianej istoty do drugiej. Nie wyglądały jak dzieci, lecz jak miniaturowi stuletni starcy z małymi oczkami, suchą, pomarszczoną skórą i przerzedzonymi siwymi włosami, poprzez które widać było łyse, łuszczące się placki skóry. Zauważył nazwisko Hayes. Tak jak inne dzieci chłopiec wyglądał, jakby się przedwcześnie zestarzał. Nie miał już prawie rzęs, a dolne powieki były obwisłe. Źrenice miał przykryte białym szklistym bielmem. Reagował na światło, ale poza tym nic nie widział.

Niektóre dzieci powstawały z łóżek, niepewnie balansując na wątłych nogach i zaczęły się zbliżać do wstrząśniętego Jasona. Jedno z nich powtarzało w kółko słowo „proszę” wysokim, chrapliwym głosem. Wkrótce dołączyły się do niego inne dzieci, tworząc potworny, niesamowity chór.

Jason zaczął się cofać, bojąc się, by go nie dotknęły. Syn Hayesa wstał z łóżka i po omacku przesunął się w jego stronę, macając przed sobą bezradnie i chaotycznie cienkimi, kościstymi ramionami.

Tłumek dzieci przyparł Jasona do ściany, ciągnąc go za ubranie. Poczuł mdłości i przerażony wydostał się na korytarz, zamykając za sobą drzwi. Dzieci przycisnęły do szyby swoje twarze podobne do twarzy mumii i nadal powtarzały słowo „proszę”, którego już nie słyszał.

– Ej, ty tam! – usłyszał za sobą ochrypły głos.

Odwrócił głowę i zobaczył zdziwionego pielęgniarza stojącego przed służbówką, machającego otwartą książką.

– Co się tu dzieje? – krzyknął.

Jason dobiegł przez korytarz do schodów, ale zdążył przeskoczyć tylko parę stopni, kiedy rozległ się drugi głos z dołu:

– Kevin? O co chodzi?

Przechylając się przez barierkę, Jason zobaczył strażnika na pierwszym półpiętrze.

– A niech to! – zaklął tamten i popędził do góry, ściskając w ręku pałkę.

Jason odwrócił się i wbiegł z powrotem na trzecie piętro. Pielęgniarz wciąż stał jak wryty w drzwiach dyżurki, zbyt zdumiony, żeby się ruszyć, patrząc jak Jason sprintem przebiegł przez korytarz, a następnie przez oddział. Część dzieci chodziła bez celu po sali, pozostałe położyły się na łóżko. Jason przywołał je gwałtownymi gestami i otworzył drzwi. Kiedy pojawił się strażnik z pielęgniarzem, natychmiast zostali otoczeni zwartą grupą dzieci.

Próbowali się przedostać przez tłum, ale dzieci przylgnęły do nich, wykrzykując swoje straszne, monotonne „proszę”.

Tymczasem Jason dopadł drzwi przeciwpożarowych po przeciwnej stronie sali i próbował odsunąć rygiel, umieszczony ze względów bezpieczeństwa prawie dwa metry nad podłogą. Z początku nie chciały się otworzyć. Najwyraźniej od lat nikt ich nie używał, były przyklejone grubą warstwą farby do framugi. Jason naparł na nie barkiem i wreszcie ustąpiły. Wepchnął kilku idących za nim chłopców z powrotem do sali i zamknął za sobą ciężkie drzwi.

Nie tracąc czasu, rzucił się na schody przeciwpożarowe. Teraz nie musiał już dbać o zachowanie ciszy. Na poziomie drugiego piętra usłyszał, jak na górze otwierają się drzwi. Znów dobiegły go krzyki dzieci. Po chwili poczuł wibracje, wywołane tupaniem ciężkich buciorów na metalowych schodach.

Wyciągnął zawleczkę i ostatnia część schodów opadła z hukiem na asfalt, a Jason stał już na niej, zanim dotknęła ziemi. Minimalne opóźnienie pozwoliło strażnikowi znacznie zmniejszyć odległość między nimi.

Jednak gdy tylko znalazł się na trawniku bez trudu zdystansował otyłego strażnika, dobiegł do samochodu i zdążył jeszcze spokojnie włączyć silnik, wrzucić bieg i ruszyć. We wstecznym lusterku widział w świetle latarni, jak tamten dopadł do jezdni, wygrażając bezradnie pięścią.

Jason z trudem powstrzymał obrzydzenie i furię z powodu tego, co zobaczył. Pojechał prosto do Bostońskiej Kwatery Głównej Policji i bezczelnie zostawił samochód w niedozwolonym miejscu tuż przed budynkiem.

– Chcę się widzieć z detektywem Curranem – powiedział oficerowi przy biurku, potem przedstawił się.

Policjant chłodno spojrzał na zegarek, a potem zadzwonił do Wydziału Zabójstw. Rozmawiał przez minutę, po czym zakrył mikrofon ręką.

– Może być ktoś inny?

– Nie. Chcę się widzieć z Curranem. I to jak najszybciej, bardzo proszę.

Policjant rozmawiał przez telefon jeszcze przez kilka minut, potem odłożył słuchawkę.

– Detektyw Curran nie jest teraz osiągalny, proszę pana.

– Sądzę, że będzie chciał ze mną rozmawiać. Nawet, jeśli nie jest na służbie.

– Nie w tym rzecz – wyjaśnił policjant. – Detektyw Curran jest zajęty przy podwójnym morderstwie w Revere. Powinien zadzwonić mniej więcej za godzinę, jeśli pan chce, może pan tu zaczekać, albo zostawić swój numer. To od pana zależy.

Jason namyślał się przez chwilę. Był na nogach większą część nocy, wyczerpany nerwowo. Myśl o natrysku, zmianie ubrania i posiłku miała wiele uroku. Poza tym, kiedy już skontaktuje się z Curranem, będzie zajęty przez pewien czas. Zostawił swój domowy numer, prosząc, żeby Curran zatelefonował najszybciej, jak to będzie możliwe.

Lot United Airlines z Seattle był znacznie opóźniony i zanim samolot wylądował w Logan, Juan Diaz był już w kwaśnym humorze. Nie sfuszerował tak zadania od czasu, gdy w Nowym Jorku zdarzyło mu się zastrzelić niewłaściwego człowieka. Tamto niepowodzenie było wybaczalne, obecne – nie. Od zastrzelenia lekarza i tej puta z nocnego klubu dzieliły go tylko sekundy, a Jason, amator, przechytrzył go. Juan nie miał dla siebie usprawiedliwienia i to właśnie powiedział człowiekowi, z którym się kontaktował. Wiedział, że musi uratować honor lub nawet coś więcej i spieszno mu było do tego. Gdy tylko wysiadł z samolotu udał się do telefonu. Po drugim sygnale ktoś podniósł słuchawkę.

Jason przejechał krótki odcinek z komisariatu do Louisburg Square, próbując wymazać z pamięci okropny obraz przedwcześnie postarzałych dzieci ze szkoły. Nie chciał nawet myśleć o Hayesie ani jego odkryciu, dopóki nie będzie bezpieczny w obecności Currana.

Kiedy dotarł do domu dwukrotnie objechał kwartał, by się upewnić, że nikt nie obserwuje jego mieszkania. W końcu, przekonując sam siebie, że strażnik ze szkoły nie spojrzał na jego dokumenty i stąd nie ma pojęcia, z kim miał do czynienia, Jason zaparkował samochód, zaniósł bagaż do mieszkania i zapalił światła. Z ulgą stwierdził, że dom jest w takim samym stanie, w jakim go zostawił. Wyjrzał na plac, który wydawał się spokojny jak zawsze.

Miał właśnie wziąć prysznic kiedy przypomniał sobie, że jest jeszcze jedna osoba poza detektywem, którą powinien zawiadomić. Wykręcił numer Shirley. Odebrała słuchawkę dopiero po ósmym dzwonku. Jason słyszał ożywione głosy w tle.

– Jason! – wykrzyknęła. – Kiedy wróciłeś z wakacji?

– Dziś w nocy.

– Co się stało? – spytała, zauważając wyczerpanie i zdenerwowanie w jego głosie.

– Duże kłopoty. Myślę, że wiem już nie tylko, co odkrył Hayes, ale także, jak to zostało wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem. Łączy się to z GHP w sposób dużo gorszy, niż mogłabyś kiedykolwiek przypuścić.

– Powiedz mi.

– Nie przez telefon.

– W takim razie przyjedź natychmiast. Mam tu gości, ale pozbędę się ich.

– Czekam na rozmowę z Curranem z Wydziału Zabójstw.

– Rozumiem... Już się z nim skontaktowałeś?

– Jest w terenie, ale powinien wkrótce zadzwonić.

– W takim razie może przyjadę do ciebie? Teraz naprawdę mnie przeraziłeś.

– Witam w klubie – Jason wydał krótki, gorzki śmiech. – Możesz przyjechać. Prawdopodobnie powinnaś być obecna przy rozmowie z Curranem.

– Już jadę.

– Aha, jeszcze jedna rzecz. Pamiętasz, kto jest obecnie dyrektorem do spraw medycznych w Hartford School?

– Doktor Peterson, jak sądzę – odpowiedziała Shirley. – Mogę się co do tego upewnić jutro.

– Czy Peterson nie był ściśle związany z badaniami klinicznymi Hayesa? – spytał Jason, przypominając sobie nagle, że to Peterson był lekarzem, który robił badania profilaktyczne Hayesa.

– Chyba tak. Czy to ważne?

– Sam nie wiem – przyznał Jason. – Ale jeśli masz przyjechać, pospiesz się. Curran może dzwonić w każdej chwili.

Jason odłożył słuchawkę. Ponownie wybierał się pod prysznic, kiedy uświadomił sobie, że Carol także może być w niebezpieczeństwie. Jeszcze raz sięgnął po telefon i wykręcił jej numer.

– Chcę, żebyś na pewno została w domu – powiedział w chwili, gdy odebrała telefon. – Nie wygłupiam się. Nie wpuszczaj nikogo i nie wychodź.

– O co teraz chodzi?

– Tajemnica Hayesa jest gorsza, niż wszystko, co mógłbym wymyśleć.

– Wydajesz się zdenerwowany, Jasonie.

Wbrew sobie, Jason uśmiechnął się. Czasami Carol odzywała się jak psychiatra.

– Nie jestem zdenerwowany, jestem śmiertelnie przerażony. Ale wkrótce będę rozmawiał z policją.

– Powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi? – nalegała dziewczyna.

– Obiecuję. – Jason odłożył słuchawkę i w końcu poszedł do łazienki i odkręcił prysznic.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Zadźwięczał dzwonek i Jason zbiegł po schodach, by ujrzeć przez szybę frontowych drzwi uśmiechniętą twarz Shirley. Cofnął się, żeby ją wpuścić, podziwiając jej jak zwykle nienaganny strój. Tego wieczoru miała na sobie czarną skórzaną spódniczkę mini i długi, czerwony zamszowy żakiet.

– Czy Curran dzwonił? – zapytała, kiedy wchodzili po schodach.

– Jeszcze nie – odparł Jason, starannie zamykając drzwi na oba zamki.

– Teraz wprowadź mnie w szczegóły – zakomenderowała Shirley, wyślizgując się ze swojego żakietu. Pod spodem nosiła miękki kaszmirowy sweter. Usiadła na brzegu sofy Jasona z rękami złożonymi na kolanach i czekała.

– Nie będzie ci się to podobać – zapowiedział Howard, siadając obok niej.

– Starałam się przygotować. Strzelaj.

– Najpierw pozwól, że dam ci pewne wprowadzenie. Jeśli nie rozumiesz obecnych badań nad starzeniem się, to wszystko, co powiem, może nie mieć dla ciebie większego sensu. W ciągu ostatnich kilku lat naukowcy, tacy jak Hayes, poświęcili mnóstwo czasu próbom spowolnienia procesu starzenia się. Większość ich pracy skupiała się na komórkach w hodowlach tkankowych, chociaż pewne doświadczenia przeprowadzano na szczurach i myszach. Większość badaczy doszła do wniosku, że starzenie się jest naturalnym procesem o podłożu genetycznym, regulowanym przez czynniki neuroendokrynne, immunologiczne i humoralne.

– Już się zgubiłam – przyznała, podnosząc ręce w żartobliwym geście poddania się.

– W takim razie, może drinka? – zasugerował Jason, podnosząc się.

– A co ty pijesz?

– Piwo. Ale mam wino, mocniejsze alkohole, powiedz tylko, na co masz ochotę.

– Piwo może być niezłe.

Jason poszedł do kuchni, otworzył lodówkę i wyjął dwie zimne butelki piwa coor.

– Wy, lekarze, wszyscy jesteście tacy sami – narzekała Shirley, popijając łyk. – Sprawiacie, że wszystko brzmi tak skomplikowanie.

– To jest skomplikowane – odparł Jason, siadając z powrotem. – Genetyka molekularna zajmuje się fundamentalnymi podstawami życia. Badania w tej dziedzinie budzą lęk, nie tylko dlatego, że naukowcy mogą przypadkowo stworzyć jakąś nową, śmiercionośną bakterię czy wirusa. Są równie przerażające, kiedy wszystko idzie dobrze, bo igramy tu z samym życiem. Tragedią Hayesa nie była jego porażka; problemem jest, że on odniósł sukces.

– Co on odkrył?

– Chwileczkę – rzekł Jason, popijając spory łyk piwa i wycierając usta wierzchem dłoni. – Pozwól, że będę opowiadał tę historię na mój sposób. My wszyscy osiągamy dojrzałość płciową mniej więcej w tym samym czasie i jeśli nie wmiesza się choroba albo wypadek, wszyscy starzejemy się i umieramy przeżywszy w przybliżeniu ten sam okres.

Shirley potakująco kiwnęła głową.

– Okay – Jason pochylił się w jej kierunku. – Tak się dzieje, ponieważ nasze ciała są genetycznie zaprogramowane na przestrzeganie wskazań wewnętrznego zegara. Gdy się rozwijamy, różne geny są włączane, a inne wyłączane. To właśnie fascynowało Hayesa. Studiował sposoby, w jakie sygnały humoralne z mózgu kontrolują wzrost i dojrzewanie płciowe. Izolując te białka wewnątrzwydzielnicze jedno po drugim badał ich działanie w tkankach obwodowych. Miał nadzieję odkryć, co powoduje, że komórki zaczynają albo przestają się dzielić.

– Jak dotąd rozumiem – potwierdziła Shirley. – To jeden z powodów, dla których go zatrudniliśmy. Mieliśmy nadzieję, że dokona przełomu w leczeniu nowotworów.

– Teraz pozwól, że na moment odbiegnę od tematu. Był pewien badacz, nazwiskiem Denckla, który poszukiwał eksperymentalnie sposobów opóźnienia procesu starzenia. Usuwał szczurom przysadki mózgowe i przy substytucji niezbędnych hormonów odkrył, że czas życia szczurów wydłużył się. – Jason przerwał i wyczekująco popatrzył na Shirley.

– Powinnam coś powiedzieć? – zapytała.

– Czy doświadczenie Denckli niczego ci nie sugeruje?

– Dlaczego po prostu mi tego nie powiesz?

– Denckla doszedł do wniosku, że przysadka wydziela nie tylko hormony wzrostu i dojrzewania płciowego, lecz także hormon starzenia się. Denckla nazwał go hormonem śmierci.

Shirley zaśmiała się nerwowo.

– To brzmi pocieszająco.

– Cóż, wierzę, że podczas badania czynników wzrostu Hayes natknął się na hormon śmierci Denckli – rzekł Jason. – To właśnie nazwał ironicznym odkryciem. Szukając stymulatorów wzrostu znalazł jakiś hormon, który powoduje gwałtowne starzenie się i zgon.

– Co by się stało, gdyby podano komuś tę substancję? – zaniepokoiła się Shirley.

– Gdyby podano sam hormon, prawdopodobnie niewiele. Osobnik mógłby doświadczyć pewnych objawów starzenia się, ale prawdopodobnie substancja zostałaby zmetabolizowana i jej efekt byłby ograniczony. Jednak Hayes nie zajmował się izolowanym hormonem. Miał świadomość, że zgodnie z tym samym mechanizmem, w jakim wyzwalana jest sekrecja hormonów płciowych i wzrostu, powinien także istnieć czynnik uwalniający hormon śmierci. Natychmiast zwrócił uwag na cykl życiowy łososi, które umierają w kilka godzin po złożeniu ikry. Uważam, że zebrał łby łososi i wyizolował z ich mózgów czynnik uwalniający hormon śmierci. To była ta jego prywatna robota, którą wykonywał w Gene. Inc. Kiedy już uzyskał czynnik uwalniający, kazał Helene wyprodukować go w większych ilościach techniką rekombinacji DNA – w laboratorium GHP.

– Dlaczego Hayes miałby chcieć go produkować?

– Sądzę, że miał nadzieję uzyskać przeciwciała monoklonalne, które zapobiegałyby wydzielaniu śmiercionośnego hormonu i wstrzymywałyby proces starzenia. – W tym momencie Jason zrozumiał, co miał na myśli Hayes mówiąc, że jego odkrycie pomoże piękności. Chroniłoby ono młodzieńczy wygląd osób takich, jak Carol.

– Co by się stało, gdyby podano komuś ten czynnik uwalniający?

– Włączyłby on gen śmierci, sterujący wytwarzaniem hormonu, tak samo, jak u łososi – i z bardzo podobnymi efektami. Osobnik taki zestarzałby się i umarł w ciągu trzech czy czterech tygodni. I nikt by nie wiedział, dlaczego. A to wiąże się z najgorszą rzeczą, jaką mam do powiedzenia. Sądzę, że ktoś wszedł w posiadanie hormonu, który Helene wyprodukowała w naszym laboratorium, i zaczął podawać go pacjentom GHP. Ktokolwiek to jest, musi być szalony. Hayes to zrozumiał – prawdopodobnie wtedy, kiedy odwiedził syna – i jemu samemu także zaaplikowano czynnik starzenia. Myślę, że gdyby nie umarł tamtej nocy, zabito by go w jakiś inny sposób. – Jason wzruszył ramionami.

– Jak to odkryłeś? – wyszeptała Shirley.

– Przejrzałem protokoły doświadczeń Hayesa. Kiedy Helene została zamordowana domyśliłem się, że Hayes mówił prawdę zarówno o swoim odkryciu, jak i o tym, że ktoś chce go zabić.

– Ależ Helene została zgwałcona przez nieznanego napastnika.

– Oczywiście. Ale tylko po to, żeby zmylić policję co do motywów zabójstwa. Miałem zawsze wrażenie, że wiedziała o pracy swojego szefa więcej, niż nam mówiła. Kiedy dowiedziałem się, że miała z nim romans, zdobyłem pewność.

– Tylko kto chciałby zabijać naszych pacjentów? – rozpaczliwie pytała Shirley.

– Jakiś socjopata. Taki sam, jak wariat, który dodał cyjanku do tylenolu. Dziś wieczorem zrobiłem w klinice komputerowe wydruki krzywych przeżycia i umieralności. Wyniki były niewiarygodne. Nastąpił znaczący wzrost wskaźnika umieralności pacjentów po pięćdziesiątce, którzy byli przewlekle chorzy lub których styl życia zawierał wiele czynników ryzyka. – Nagle Jason zamilkł. – Cholera!

– O co chodzi? – zapytała Shirley z wyrazem twarzy tak zdenerwowanym, jakby niebezpieczeństwo czaiło się tuż za rogiem.

– Zapomniałem o czymś. Zrobiłem krzywe miesiąc po miesiącu – nie sprawdziłem ich dla poszczególnych lekarzy.

– Uważasz, że kryje się za tym jakiś lekarz? – z niedowierzaniem spytała Shirley.

– Musi tak być. Lekarz – lub może pielęgniarka. Czynnik uwalniający jest polipeptydem – musi być wstrzyknięty. Gdyby podano go doustnie, uległby strawieniu przez soki żołądkowe.

– O mój Boże! – Shirley ukryła twarz w dłoniach. – A ja myślałam, że do tej pory mieliśmy kłopoty. – Zaczerpnęła głęboki oddech i podniosła wzrok. – Czy nie ma jakiejś szansy, że możesz się mylić, Jason? Może komputer zrobił jakiś błąd. Bóg świadkiem, że przetwarzanie danych zawodzi dostatecznie często...

Jason położył jej rękę na ramieniu. Wiedział, że jej z trudem zdobyte imperium rozpada się w gruzy.

– Nie mylę się – powiedział delikatnie. – Zrobiłem coś jeszcze tej nocy. Widziałem syna Hayesa w Hartford.

– I...?

– To przerażające. Wszystkie dzieci z tego oddziału musiały dostać czynnik uwalniający. Widocznie u osobników przed okresem dojrzewania działa on wolniej. Musi zachodzić jakiś rodzaj konkurencji z hormonem wzrostu. Jednak wszyscy chłopcy wyglądają, jakby mieli sto lat.

Shirley wzruszyła ramionami.

– To dlatego chciałem znać nazwisko obecnego dyrektora do spraw medycznych.

– Myślisz, że Peterson jest za to odpowiedzialny?

– Jest głównym podejrzanym.

– Może powinniśmy pojechać do kliniki i jeszcze raz sprawdzić komputer. Moglibyśmy nawet ponownie wykreślić twoje krzywe przeżycia według lekarzy.

Zanim Jason zdążył odpowiedzieć, ciszę przerwał dzwonek, na dźwięk którego oboje podskoczyli. Jason z bijącym sercem zerwał się na nogi. Shirley postawiła swoją szklankę na stole.

– Kto to może być?

– Nie wiem. – Jason prosił Carol, żeby nie przychodziła do niego do mieszkania, a Curran zadzwoniłby przed przyjazdem.

– Co zrobimy? – nagląco spytała dziewczyna.

– Zejdę na dół i zobaczę.

– Czy to dobry pomysł?

– Masz lepszy?

Shirley potrząsnęła głową.

– Po prostu nie otwieraj drzwi.

– Myślisz, że zwariowałem? Och, nie powiedziałem ci jeszcze jednej rzeczy. Ktoś próbował mnie zabić.

– Nie! Gdzie?

– W pewnej odosobnionej wiejskiej gospodzie na wschód od Seattle.

Otworzył drzwi mieszkania.

– Może lepiej, żebyś nie schodził na dół – pospiesznie odezwała się Shirley.

– Muszę sprawdzić, kto to jest. – Jason wyszedł na otoczony balustradą podest i spojrzał na dół, w stronę wejścia. Przez przeszklone drzwi dostrzegł jakąś postać.

– Bądź ostrożny – powiedziała Shirley.

Jason cichutko zaczął schodzić po schodach. Im bardziej się zbliżał, tym większy stawał się cień osobnika w przedsionku. Oglądał on tabliczki z nazwiskami i gniewnie naciskał dzwonek. Nagle odwrócił się i przycisnął twarz do szyby. Przez chwilę Jason widział twarz obcego z odległości zaledwie kilku centymetrów. Nie mogło być pomyłki co do grubych rysów i maleńkich, blisko osadzonych oczu. Gościem był Bruno, kulturysta. Jason odwrócił się i wbiegł z powrotem na piętro, a za nim niosło się wściekłe łomotanie do drzwi.

– Kto to?

– Znajomy zbir z przerostami mięśniowymi – poinformował, zamykając drzwi na obie zasuwy – i zarazem jedyna osoba, która wie, że byłem w Seattle. – Uświadomił sobie ten fakt z przerażającą jasnością. Pobiegł do gabinetu i chwycił słuchawkę. – Cholera! – krzyknął po minucie. Rzucił słuchawkę i sprawdził następny aparat, w sypialni. W tym także panowała cisza. – Telefony nie działają – powiedział z niedowierzaniem do Shirley, która poszła za nim. Czuł, jak ogarnia go panika.

– Co zrobimy?

– Wychodzimy. Nie zamierzam dać się tu zamknąć jak w pułapce.

Przeszukawszy szafę w przedpokoju znalazł klucz do bramy, oddzielającej jego budynek od wąskiej uliczki wychodzącej na West Cedar Street. Otworzył okno sypialni, wspiął się na schody pożarowe i pomógł Shirley wyjść za nim. Kolejno zeszli do małego ogródka, gdzie bezlistne białe brzozy majaczyły w ciemnościach jak duchy. Podbiegli do bramy. Jason gorączkowo, drżącymi rękami starał się włożyć klucz w zamek. Wydostali się na wąską uliczkę, cichą i pustą. Zmrok co kilka metrów rozjaśniały światła gazowych latarni z Beacon Hill. Nie było nawet żywej duszy.

– Chodźmy! – zakomenderował Jason i ruszył West Cedar w stronę rzeki.

– Mój samochód jest z tyłu, na Louisburg Square – wysapała Shirley, starając się dotrzymać mu kroku.

– Mój też. Ale jasne, że nie możemy wrócić. Mam przyjaciela, którego samochód mogę wziąć.

Na Charles Street widać było kilku przechodniów przed otwartym sklepem. Jason pomyślał, żeby zadzwonić na policję, ale teraz, kiedy wydostał się z mieszkania, wrażenie, że jest w pułapce, osłabło. Poza tym chciał jeszcze raz sprawdzić komputer GHP, zanim porozmawia z Curranem.

Poszli w dół Chestnut Street, zabudowanej starymi budynkami. Kilkoro ludzi spacerowało z psami i w ich obecności Jason poczuł się bezpieczniej. Tuż przed Brimmer Street skręcił do garażu, gdzie dał dozorcy dziesięć dolarów i poprosił o samochód należący do jego przyjaciela. Na szczęście mężczyzna poznał Jasona i pozwolił mu zabrać niebieskie BMW.

– Myślę, że powinniśmy pojechać do mnie – zaproponowała Shirley, wślizgując się na przednie siedzenie. – Możemy stamtąd zadzwonić do Currana i powiadomić go, gdzie jesteś.

– Najpierw chcę wrócić do kliniki.

Przy niewielkim natężeniu ruchu udało im się dotrzeć do szpitala w niecałe dziesięć minut.

– Będę tylko minutkę – obiecał Jason, podjeżdżając do wejścia. – Chcesz pójść ze mną czy zaczekać tutaj?

– Nie żartuj – odparła Shirley, otwierając drzwi po swojej stronie samochodu. – Chcę na własne oczy zobaczyć te wykresy.

Zamachali strażnikowi swoimi kartami identyfikacyjnymi i pojechali windą, chociaż musieli się dostać tylko na pierwsze piętro.

Sprzątaczki zostawiły klinikę w idealnym stanie – czasopisma na stojakach, kosze na papiery opróżnione, a podłogi lśniące świeżym woskiem. Jason skierował się prosto do swojego gabinetu, usiadł przy biurku i włączył swoją końcówkę komputera.

– Zadzwonię do Currana – powiedziała Shirley, wychodząc do stanowiska pielęgniarek.

Jason machnął ręką, żeby zaznaczyć, że słyszał. Wprowadzał już dane do komputera. Najpierw wywołał numery identyfikacyjne różnych lekarzy z kliniki. Był szczególnie zainteresowany numerem Petersona. Następnie polecił komputerowi podzielić grupę pacjentów GHP według ich lekarzy, a potem zaczął wykreślać krzywe umieralności każdej z tych grup w ostatnich dwóch miesiącach, okresie, w którym nastąpiły największe zmiany w liczbie zgonów. Spodziewał się, że wskaźnik umieralności pacjentów Petersona będzie albo wyższy, albo niższy. Przypuszczał, że psychopata będzie eksperymentował na własnych pacjentach albo znacząco częściej, albo rzadziej.

Shirley wróciła do gabinetu i stanęła, przyglądając się, jak wprowadzał dane.

– Twój przyjaciel Curran jeszcze nie wrócił – poinformowała go. – Dzwonił na komisariat i powiedział, że może być zajęty jeszcze przez kilka godzin.

Jason kiwnął głową. Bardziej interesowało go wykreślenie krzywych. Zrobienie wszystkich wykresów zajęło jakieś piętnaście minut. Rozdzielił poszczególne kartki i poskładał je.

– Wszystkie wyglądają tak samo – zauważyła kobieta, pochylając się nad jego ramieniem.

– Mniej więcej – przyznał Jason. – Nawet Petersona. To nie wyklucza jego udziału, ale także nam nie pomaga. – Jason popatrzył na komputer, próbując wymyśleć jakieś inne dane, które mogłyby być użyteczne. Nic więcej nie przychodziło mu do głowy.

– Cóż, jak na razie to koniec genialnych pomysłów. Od tego momentu musi się tym zająć policja.

– Zatem jedźmy – przynagliła Shirley. – Wyglądasz na wyczerpanego.

– I jestem – przyznał Jason. Podniesienie się z krzesła było dla niego poważnym wysiłkiem.

– Czy to są wykresy, które zrobiłeś wcześniej? – zapytała kobieta, wskazując stos wydruków leżący przy terminalu.

Jason skinął głową.

– Może je weźmiemy? Chciałabym, żebyś mi je objaśnił.

Jason włożył papiery do dużej koperty.

– Zostawiłam w biurze Currana mój numer telefonu – rzekła Shirley. – Myślę, że to najlepsze miejsce, żeby zaczekać. Miałeś okazję coś zjeść?

– Jakiś wstrętny posiłek w samolocie, ale wydaje mi się, że to było wieki temu.

– Zostało mi trochę kurczaka na zimno.

– Wspaniale.

Kiedy szli do samochodu, Jason spytał Shirley, czy nie miałaby nic przeciwko temu, żeby prowadzić, a on mógłby się odprężyć i trochę pomyśleć.

– Z przyjemnością – zgodziła się, biorąc kluczyki.

Jason usiadł po stronie pasażera i rzucił kopertę na tylne siedzenie. Zapiął pasy, odchylił się na oparcie i zamknął oczy. Rozmyślał nad sposobami, w jakie czynnik uwalniający hormon wzrostu mógł zostać podany pacjentom. Ponieważ nie można go było zaaplikować doustnie, zastanawiał się, jak zbrodniarz mógłby wstrzyknąć go pacjentom podczas badań okresowych. Pobierano krew do testów laboratoryjnych, ale używane do tego celu próżniowe probówki nie dawały możliwości podania żadnej substancji. Z pacjentami hospitalizowanymi sprawa miała się zupełnie inaczej – zawsze dostawali jakieś zastrzyki i wlewy dożylne.

Nie doszedł do żadnego prawdopodobnego wniosku, a tymczasem Shirley podjechała pod dom. Wysiadając z samochodu Jason zatoczył się i omal nie upadł. Krótki odpoczynek nasilił tylko jego zmęczenie. Sięgnął na tylne siedzenie po kopertę.

– Poczuj się jak w domu – powiedziała Shirley, wprowadzając go do salonu.

– Najpierw upewnijmy się, czy Curran nie telefonował.

– Za chwilę sprawdzę u operatora. Może weźmiesz sobie coś do picia, a ja tymczasem zakrzątnę się wokół tego kurczaka.

Zbyt zmęczony, żeby się spierać, Jason podszedł do barku, przygotował sobie dewara z lodem, a potem upadł na kanapę. Czekając na Shirley, zaczął ponownie rozmyślać nad drogami podania czynnika uwalniającego. Nie było zbyt wielu możliwości. Gdyby nie został wstrzyknięty, musiano by go zaaplikować w czopku doodbytniczym albo przez jakiś inny bezpośredni kontakt z błoną śluzową. Większość pacjentów, którzy przechodzili pełny zestaw badań okresowych, miała wykonywany wlew doodbytniczy z barytu. Jason zastanawiał się, czy tu właśnie leżało rozwiązanie.

Zaczął popijać swoją szkocką, kiedy wkroczyła Shirley z kurczakiem i sałatką.

– Mogę zrobić ci drinka? – zaofiarował się Jason. Shirley postawiła tacę na stoliku do kawy.

– Czemu nie? – Potem dodała jeszcze: – Nie wstawaj. Ja to zrobię.

Jason przyglądał się jej, jak dodawała do swojej wódki odrobinę wermutu i to właśnie przywiodło mu na myśl krople do oczu. Wszyscy pacjenci, poddawani badaniom profilaktycznym, przechodzili pełną kontrolę oczu, włącznie z podaniem kropli rozszerzających źrenice. Gdyby ktoś chciał dostarczyć do organizmu czynnik aktywujący gen śmierci, przez spojówki oczu wchłonąłby się on doskonale. Co więcej, substancja ta mogła być potajemnie wprowadzona do rutynowego leczenia okulistycznego, a śmiercionośne krople byłyby podawane przez nieświadome pielęgniarki i lekarzy.

Jason poczuł pulsujący ból głowy. Znalezienie możliwego do przyjęcia wyjaśnienia kwestii, która mogła być kluczem do całej sprawy, nagle przydało realności koncepcji masowego morderstwa. Shirley odwróciła się od baru, kolistymi ruchami szklaneczki mieszając alkohol. Jason postanowił oszczędzić jej najnowszych rewelacji.

– Żadnej wiadomości od Currana? – spytał zamiast tego.

– Jeszcze nie – odpowiedziała gospodyni, dziwnie na niego spoglądając. Przez chwilę zastanawiał się, czy umie czytać w myślach.

– Mam pytanie – zaczęła z wahaniem. – Czy ten przypuszczalny czynnik uwalniający hormon śmierci nie jest składnikiem naturalnego procesu?

– Tak – przytaknął Jason. – Właśnie dlatego patologia nie okazała się bardzo pomocna. Wszystkie ofiary, także Hayes, zmarły z przyczyn zwanych naturalnymi. Czynnik uwalniający tylko uaktywnił w pełni geny, normalnie włączane w okresie dojrzewania płciowego.

– Chcesz powiedzieć, że zaczynamy się starzeć w momencie dojrzewania? – w głosie Shirley brzmiało niedowierzanie.

– Takie są współczesne teorie. Ale oczywiście odbywa się to stopniowo, nabierając szybkości dopiero w późniejszym okresie życia, kiedy poziom hormonów płciowych i wzrostu spada. Czynnik uwalniający najwyraźniej włączył całkowicie gen hormonu śmierci, a u dorosłych bez wysokiego miana hormonu wzrostu, który mógłby przeciwdziałać, spowodowało to gwałtowne starzenie się, jak u łososi. Przypuszczam, że trwa to trzy tygodnie. Narządem krytycznym wydaje się tu być układ krążenia. Najwyraźniej on poddaje się pierwszy i powoduje zgon. Ale mógłby to być równie dobrze inny układ.

– Ale starzenie się jest procesem naturalnym – powtórzyła Shirley.

– Starzenie się jest częścią życia – przyznał jej rację Jason. – Ewolucyjnie jest ono równie ważne, jak wzrost. Tak, to jest proces naturalny. – Jason roześmiał się głucho. – Hayes z pewnością miał rację, kiedy opisywał swoje odkrycie jako ironiczne. Przy całym wysiłku, jaki włożono w spowolnienie starzenia się, jego praca nad wzrostem zaowocowała przyspieszeniem tego procesu.

– Jeśli starzenie się i śmierć mają jakąś wartość ewolucyjną – obstawała przy swoim Shirley – to być może mają też jakąś wartość społeczną.

Jason patrzył na nią z wzrastającym uczuciem niepokoju. Żałował, że jest taki zmęczony. Jego mózg wysyłał sygnały alarmowe, ale on czuł się zbyt wyczerpany, żeby je rozszyfrować. Biorąc milczenie za dobrą monetę, kontynuowała:

– Pozwól, że spojrzę na to z innej strony. Medycyna jako całość staje przed zadaniem zapewnienia fachowej opieki możliwie niskim kosztem. Jednak w związku z wydłużeniem się życia ludzkiego szpitale zapełnione są starszymi ludźmi, których utrzymuje się przy życiu za olbrzymią cenę, wyczerpując nie tylko źródła ekonomiczne, lecz również energię personelu medycznego. GHP, na przykład, radził sobie bardzo dobrze na samym początku, ponieważ ogromna większość podopiecznych była młoda i zdrowa. Teraz, dwadzieścia lat później, zestarzeli się i wymagają o wiele większej opieki zdrowotnej. Gdyby starzenie się uległo przyspieszeniu w pewnych okolicznościach, mogłoby to być najlepsze zarówno dla szpitali, jak i dla pacjentów. Istotny jest fakt – podkreśliła Shirley – że starzy i niedołężni powinni się szybko zestarzeć, żeby uniknąć cierpienia i oszczędzić przeciążania nas kosztowną opieką medyczną.

Gdy odrętwiały mózg Jasona zaczął pojmować rozumowanie Shirley, lekarza sparaliżowało przerażenie. Chciał krzyczeć, że to, co Shirley zakłada, jest zalegalizowanym morderstwem, ale siedział bez słowa na skraju sofy, jak ptak w obliczu jadowitego węża, zmrożony strachem.

– Jason, czy masz pojęcie, ile kosztuje utrzymanie człowieka przy życiu podczas jego ostatnich miesięcy, spędzanych w szpitalu? Gdyby medycyna nie wydawała tyle na umierających, mogłaby zrobić o wiele więcej, żeby pomóc żywym. Gdyby GHP nie było zatłoczone pacjentami w średnim wieku, skazanymi na chorobę przez ich własny niezdrowy styl życia, pomyśl – co moglibyśmy zrobić dla młodych. A czy ludzie, którzy nie dbają o siebie, jak nałogowi palacze lub alkoholicy, albo osoby używające narkotyków, nie skracają własnego życia? Czy to tak źle – przyspieszyć ich śmierć, aby nie byli ciężarem dla reszty społeczeństwa?

Jason w końcu otworzył usta, żeby zaprotestować, ale nie mógł znaleźć słów, żeby obalić tę teorię. Wszystko, co mógł zrobić, to potrząsnąć głową w niedowierzaniu.

– Nie wierzę, że nie akceptujesz faktu, iż medycyna nie wytrzyma dłużej pod miażdżącym ciężarem przewlekłych problemów zdrowotnych u fizycznie niedołężnych pacjentów – tych samych ludzi, którzy spędzili trzydzieści czy czterdzieści lat, bezczeszcząc ciała, którymi obdarzył ich Bóg.

– Nie tobie ani mnie decydować o tym – krzyknął w końcu Jason.

– Nawet jeśli starzenie się zostaje przyspieszone przez jakąś naturalną substancję?

– To morderstwo! – Jason zerwał się na nogi. Shirley podniosła się także, szybko podchodząc do podwójnych drzwi, wiodących do jadalni.

– Proszę wejść, panie Diaz – powiedziała, otwierając je. – Zrobiłam, co mogłam.

Jason poczuł suchość w ustach, kiedy odwrócił się, by stanąć twarzą w twarz z mężczyzną, którego widział ostatnio w Zajeździe pod Łososiem. Ciemną przystojną twarz Juana ożywiało oczekiwanie. Trzymał mały niemiecki pistolet automatyczny z nałożonym tłumikiem wielkości cygara.

Jason cofał się niezdarnie, aż plecami uderzył o przeciwległą ścianę. Jego oczy wędrowały z broni na zaskakująco przystojną twarz zabójcy, a potem na Shirley, która patrzyła na niego tak spokojnie, jakby znajdowała się na spotkaniu zarządu.

– Tym razem nie ma obrusa – powiedział Diaz, szczerząc w uśmiechu swoje doskonałe, jak u gwiazdora filmowego, zęby.

Zbliżył się do Jasona, aż wylot pistoletu znalazł się w odległości piętnastu centymetrów od głowy ofiary. – Do widzenia – rzekł, przyjacielsko kiwając głową.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

– Panie Diaz – odezwała się Shirley.

– Tak – odpowiedział Juan, nie odrywając wzroku od Jasona.

– Proszę nie strzelać do niego, dopóki pana do tego nie zmusi. Lepiej będzie pozbyć się go tak samo, jak pana Hayesa. Przyniosę panu jutro materiał z kliniki.

Jason wypuścił powietrze. Nie uświadamiał sobie, że wstrzymywał oddech.

Uśmiech zniknął z twarzy Juana. Nozdrza mu się rozdęły; był rozczarowany i zły.

– Myślę, że byłoby dużo bezpieczniej, gdybym zabił go już teraz, panno Montgomery.

– Nie dbam o to, co myślisz – to ja ci płacę. Teraz zabierzemy go do piwnicy. I bez głupstw – wiem, co robię.

Juan przysunął pistolet tak, że zimny metal dotknął skroni Jasona. Lekarz wiedział, że zbir ma nadzieję na najsłabszy chociaż pretekst, żeby strzelić; pozostał doskonale nieruchomy, skamieniały ze strachu.

– Dalej! – krzyknęła Shirley z wejściowego hallu.

– Ruszaj! – rozkazał Juan, cofając broń od głowy Jasona.

Lekarz ruszył sztywno, z rękami przyciśniętymi do boków. Juan szedł za nim, co pewien czas pistoletem trącając więźnia w plecy.

Shirley otworzyła drzwi pod schodami, znajdujące się na wprost głównego wejścia. Jason zobaczył stopnie prowadzące do sutereny.

Zbliżając się więzień próbował pochwycić spojrzenie Shirley, jednak kobieta odwróciła się. Przeszedł przez drzwi, a Juan tuż za nim.

– Lekarze zdumiewają mnie – rzekła Shirley, zapalając światło w piwnicy i zamykając za sobą drzwi. – Myślą, że medycyna jest po prostu sprawą pomagania chorym. Prawda jest taka, że dopóki nie zrobi się czegoś z przewlekle chorymi, nie będzie pieniędzy ani ludzi, żeby pomóc tym, którzy naprawdę mogą wyzdrowieć.

Patrząc na jej spokojną, ładną twarz i doskonały strój, Jason nie mógł uwierzyć, że to ta sama kobieta, którą zawsze podziwiał.

Przerwała na moment, żeby wskazać Juanowi masywne dębowe drzwi na końcu korytarza. Przecisnąwszy się obok mężczyzn, otworzyła je i zapaliła światło, zalewając blaskiem duże, kwadratowe pomieszczenie. Jason został wepchnięty do środka, gdzie ujrzał otwarte drzwi z lewej strony, warsztat i jeszcze jedne ciężkie drzwi po prawej. Światło zgasło, drzwi zatrzasnęły się i otoczyła go nieprzenikniona ciemność.

Przez kilka minut stał spokojnie, unieruchomiony szokiem i brakiem światła. Dobiegały go ciche dźwięki: wody płynącej w rurach, włączonego systemu ogrzewczego i kroków nad jego głową. Ciemność była całkowita; nie mógł nawet powiedzieć, czy ma oczy zamknięte, czy otwarte.

Gdy w końcu był w stanie się ruszyć, cofnął się do drzwi, którymi wszedł. Złapał za gałkę i spróbował ją przekręcić. Pociągnął drzwi. Z pewnością były dobrze zabezpieczone. Przesuwając rękami po futrynie, macał w poszukiwaniu zawiasów, poddał się jednak, gdy uświadomił sobie, że drzwi otwierają się do hallu.

Porzucając drzwi Jason zaczął małymi kroczkami posuwać się wzdłuż ściany, ostrożnie przesuwając po niej rękami. Doszedł do rogu i skręcił pod kątem dziewięćdziesięciu stopni. Kontynuował swój marsz, kroczek po kroczku, aż wymacał otwarte drzwi. Ostrożnie wyciągając rękę przed siebie szukał ściennego wyłącznika. Znalazł go po lewej stronie, na wysokości piersi. Wcisnął wyłącznik. Nic się nie zdarzyło.

Wkroczył do bocznego pomieszczenia i zaczął obmacywać ściany, próbując zorientować się co do jego rozmiarów. Natrafił palcami na jakiś metalowy przedmiot, umieszczony na ścianie, którego przednią powierzchnię stanowiło szkło. Macając na wysokości pasa wyczuł umywalkę. Dalej na prawo była toaleta. Pomieszczenie miało szerokość zaledwie półtora, a długość dwóch metrów.

Wróciwszy do głównej części Jason kontynuował swój powolny obchód ścian. Tuż obok łazienki natknął się na drugie małe pomieszczenie z zamkniętymi drzwiami. Gdy je otworzył, nos powiedział mu natychmiast, że jest to cedrowa szafa. W środku znajdowało się kilka toreb na ubrania, wypełnionych odzieżą.

Jason dotarł do następnego rogu dużej piwnicy i znowu skręcił.

Przeszedłszy około tuzina małych kroczków, delikatnie uderzył o warsztat, który miał szerokość mniej więcej metra. Obszedł jego róg, pomacał pod blatem i znalazł tam szafki. Warsztat, jak oceniał, miał jakieś pięć metrów długości. Okrążywszy go, wrócił do ściany, gdzie natknął się na półki z czymś, co przypominało puszki farby. Za regałem znajdował się następny róg.

Na środku czwartej ściany Jason natrafił na drugie masywne drzwi, zamknięte i zaryglowane. Czuł pod palcami zamek, ale potrzebny był klucz. Nie było zawiasów. Kontynuując swoją wędrówkę, dotarł do czwartego narożnika. Po kilku minutach wrócił do wejścia.

Opadł na kolana i zbadał podłogę. Była wylana betonem. Podniósłszy się, próbował wymyśleć, co jeszcze mógłby zrobić. Nie przychodził mu do głowy żaden dobry pomysł. Nagle poczuł obezwładniający, śmiertelny strach, jakby się dusił. Nigdy nie cierpiał na klaustrofobię, teraz jednak dopadła go ona z miażdżącą siłą.

– NA POMOC! – krzyknął tylko po to, żeby usłyszeć echo swojego głosu. Tracąc kontrolę nad sobą po omacku dotarł do drzwi i zaczął jak szalony walić w nie pięściami. – PROSZĘ! – krzyczał.

Bił pięściami, dopóki nie uświadomił sobie bólu rąk. Raptownie przerwał, krzywiąc się z bólu i przycisnął posiniaczone dłonie do piersi. Pochylając się w przód, oparł czoło o drzwi. Popłynęły łzy.

Jason nie pamiętał, żeby płakał od czasów, gdy był dzieckiem. Nawet po śmierci Danielle. Wszystkie te lata, przez które zaprzeczał istnieniu takich emocji, wypłynęły teraz, gdy kulił się w ciemnościach w piwnicy Shirley. Zupełnie utracił samokontrolę i powoli opadł na podłogę, gdzie, łykając łzy, zwinął się pod drzwiami, jak uwięziony pies.

Gwałtowność własnych uczuć zaskoczyła go. Po dziesięciu minutach łkania zaczął odzyskiwać panowanie nad sobą. Był zawstydzony przed samym sobą, zawsze bowiem wierzył, że ma więcej opanowania. W końcu usiadł, opierając się plecami o drzwi. W ciemnościach ocierał łzy z wilgotnych policzków.

Przestał poddawać się rozpaczy i zaczął rozmyślać o pomieszczeniu, w którym się znalazł. Próbował wyobrazić sobie jego wymiary i lokalizację przedmiotów, na które natknął się w czasie swojej wyprawy badawczej. Zastanawiał się, czy nie było tu innych wyłączników światła. Wstał i powoli wrócił do drugich, zamkniętych na klucz drzwi po prawej stronie. Obmacał ściany po obu ich stronach, ale nie znalazł żadnego przełącznika.

Ruszył szybko w poprzek pomieszczenia i wrócił do łazienki. Kilkakrotnie spróbował włączyć światło. Potem obmacał instalację w nadziei, że będzie mógł wymienić żarówkę, zakładając, że znajdzie lampę na suficie w głównym pokoju. Nie było jednak żadnej instalacji, ani wbudowanej w szafkę, ani na suficie. Zniechęcony, wrócił do dużego pomieszczenia.

– Auu!– krzyknął, kiedy wpadł na coś, rozbijając sobie nos o metalową powierzchnię, średnicy piętnastu centymetrów. Natychmiast tracąc równowagę poczuł, jak momentalnie zaczyna mu puchnąć nos. Kości grzbietu nosa były przesunięte: zostały złamane. Jeszcze raz, wbrew woli, łzy napłynęły mu do oczu, tym razem jednak był to odruch, a nie wynik emocji. Kiedy doszedł do siebie na tyle, by ruszyć dalej, stwierdził, że stracił orientację. Wracając do malutkich kroczków, poruszał się naprzód, aż dotarł do ściany. Tylko w ten sposób mógł odnaleźć warsztat.

Schyliwszy się, zaczął otwierać szafki i ostrożnie badać rękami ich wnętrza. Każda miała ponad metr szerokości i zawierała pojedynczą, ruchomą półkę. Znalazł więcej puszek, lecz żadnych narzędzi. Wyprostował się i przeszukał ścianę powyżej blatu warsztatu. Z prawej strony było tam kilka wąskich półek z małymi słoikami i pudełkami. Ponownie zaczął obmacywać ścianę, mając nadzieję, że natrafi na tablicę z narzędziami. Interesowały go śrubokręty, młotki lub dłuta. Zamiast tego jego ręka natrafiła na szklaną bańkę, sterczącą tuż przed nim. Zaciekawiony poszukał dookoła, stwierdzając, że szklana kula przytwierdzona jest do metalowego pudełka, do którego wchodziły przewody. Jason uświadomił sobie, że jest to licznik elektryczny.

Przesuwając się do lewego końca regału ponownie wrócił do ściany. Znalazł jeszcze jeden regał, zawierający plastikowe i ceramiczne doniczki, ale znowu żadnych narzędzi.

Zniechęcony, zastanowił się, co jeszcze mógłby zrobić. Wpadł na pomysł znalezienia czegoś, na czym mógłby stanąć, żeby zbadać ściany tuż pod sufitem, na wypadek, gdyby znajdowało się tam zaciemnione okno. Potem wrócił myślami do licznika. Wspiąwszy się na warsztat odnalazł urządzenie i prześledził przebieg drutów do drugiego, prostokątnego metalowego pudełka. Macając jego powierzchnię, trafił na metalowe kółko. Lekkim szarpnięciem otworzył szafkę.

Wewnątrz znajdowała się tablica rozdzielcza domu. Powoli sięgnął ręką do środka, mając nadzieję, że nie dotknie nieosłoniętych przewodów. Jego palce natrafiły jednak na rząd bezpieczników.

Następne pięć minut zajęło Jasonowi rozmyślanie, jak wykorzystać nowe odkrycie. Zszedł ze stołu, otworzył drzwi szafek, znajdujących się pod blatem i usunął ich zawartość, ustawiając puszki po obu stronach warsztatu. Potem wyjął półkę, która szczęśliwie nie była przytwierdzona i wcisnął się do środka. Miał mnóstwo miejsca.

Wyszedł, z powrotem wdrapał się na warsztat i jeden po drugim wyłączył wszystkie bezpieczniki. Potem zamknął obudowę tablicy rozdzielczej, wczołgał się do pustej szafki, zamknął za sobą drzwi i pomodlił się. Jeśli poszli już spać, brak prądu nikogo nie zaniepokoi.

Po czasie, który Jason oceniał na około pięć minut, usłyszał, jak otwierają się drzwi. Dotarły do niego głosy, a przez szczelinę w drzwiach szafki zobaczył linię migającego światła. Rozległ się zgrzyt klucza, przekręcanego w wejściowych drzwiach, które następnie otworzyły się. Z okiem przyciśniętym do szpary widział wyraźnie dwie postaci. Jedna niosła latarkę, której światłem powoli omiotła pomieszczenie.

– On się schował – rzekł Juan.

– Nie musisz mi tego mówić – z irytacją odpowiedziała Shirley.

– Gdzie jest pani skrzynka z bezpiecznikami? – spytał mężczyzna. Światło przesunęło się na warsztat.

– Proszę tu zostać – poradził Juan. Ruszył przez pokój, stając między Jasonem i światłem, które musiało padać z latarki trzymanej przez Shirley. Jason spodziewał się, że Juan ma ręce zajęte pistoletem.

Jason oparł się o tylną ścianę szafki i podniósł stopy. Kiedy tylko usłyszał trzask przełączników, kopnął drzwi szafki całą siłą, na jaką mogły się zdobyć jego nogi biegacza. Uderzające drzwi kompletnie zaskoczyły Juana, trafiając go w krocze. Jęknął z bólu i zatoczył się do tyłu, na szafę.

Jason nie tracił czasu. Wygramolił się na zewnątrz i pędem puścił się przez pokój, dopadając drzwi zanim Shirley miała okazję je zamknąć. Uderzył w nie całym ciężarem i wpadł prosto na kobietę, przewracając się wraz z nią na podłogę. Krzyknęła, kiedy jej głowa uderzyła o beton. Wypuściła z ręki latarkę.

Zebrawszy się, Jason popędził korytarzem w kierunku schodów, wdzięczny losowi, że ta część domu jest już oświetlona. Schwycił poręcz i przy jej pomocy odbił się, przeskakując pierwsze stopnie. Wtedy usłyszał głuchy stuk. Jednocześnie poczuł ból w udzie i prawa noga załamała się pod nim. Prostując się, przeskoczył na jednej nodze resztę schodków. Był już prawie w hallu, nie mógł się poddać.

Ciągnąc za sobą prawą nogę, dokuśtykał do frontowych drzwi. Za sobą usłyszał, jak ktoś zaczyna wbiegać po schodach.

Zasuwa otworzyła się i Jason wydostał się w zimną, listopadową noc. Wiedział, że został postrzelony. Czuł, jak krew spływa z rany po nodze do buta.

Dotarł zaledwie do środka podjazdu, kiedy Juan dopadł go i kolbą pistoletu obalił na bruk. Jason opadł na kolana, podpierając się dłońmi. Nim zdołał się podnieść, Juan kopnął go w plecy. Jeszcze raz pistolet został skierowany prosto w głowę Jasona.

Nagle obu mężczyzn zalało jaskrawe światło. Trzymając lekarza na muszce Juan próbował ręką osłonić oczy przed światłem dwóch reflektorów. Chwilę później usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi samochodu, po czym nastąpił złowieszczy odgłos odwodzonych kurków dubeltówek. Juan cofnął się kilka kroków, jak zwierzę przyparte do ściany.

– Nie ruszaj się, Diaz – rozkazał nieznany Jasonowi głos.

Brzmiał w nim wyraźny akcent południowego Bostonu. – Nie rób żadnych głupstw. Nie chcemy kłopotów z tobą ani z tymi z Miami. Chcemy tylko, żebyś grzecznie i spokojnie wrócił do samochodu i odjechał. Możesz to zrobić?

Juan skinął głową. Lewą ręką nadal na próżno próbował osłonić oczy przed światłem.

– W takim razie ruszaj! – padła komenda.

Zrobiwszy dwa czy trzy niepewne kroki do tyłu, Kubańczyk odwrócił się i uciekł do samochodu. Uruchomił silnik i odjechał z podjazdu.

Jason przekręcił się na brzuch. Kiedy tylko Juan odjechał, w krąg światła wbiegła Carol Donner i uklękła obok leżącego.

– Mój Boże, jesteś ranny! – Na udzie Jasona utworzyła się ogromna plama krwi.

– Tak myślę – odparł niepewnie mężczyzna. Wydarzyło się zbyt wiele i zbyt szybko. – Ale to nie boli za bardzo – dodał.

Kolejna postać wyszła z oślepiającego światła; był to Bruno, wymachujący winchesterem.

– Och, nie! – jęknął Jason, próbując usiąść.

– Nie denerwuj się – uspokoiła go Carol. – On teraz już wie, że jesteś przyjacielem.

W tym momencie na frontowym ganku pojawiła się Shirley. Ubranie miała w nieładzie, a włosy nastroszyły się jak u punka. Przez chwilę mierzyła wzrokiem całą scenę. Potem cofnęła się, zatrzaskując drzwi. Usłyszeli zgrzyt zamykanych zamków.

– Musimy zabrać go do szpitala – powiedziała Carol, wskazując Jasona.

Pojawił się drugi kulturysta. Delikatnie podnieśli Jasona.

– Nie mogę w to uwierzyć – odezwał się ranny.

Został wyniesiony z kręgu oślepiającego blasku. Pojazd okazał się być białym lincolnem z anteną telewizyjną w kształcie litery V na pokrywie bagażnika. Dwóch osiłków ułożyło Jasona na tylnym siedzeniu, gdzie czekał mężczyzna w czarnych okularach, o sczesanych do tyłu ciemnych włosach, z niezapalonym cygarem w ustach. Był to Artur Koehler, szef Carol. Dziewczyna wskoczyła za Jasonem i przedstawiła go Arturowi. Dwaj ochroniarze usiedli na przednich siedzeniach i jeden z nich ruszył.

– Cieszę się, widząc was oboje – powiedział Jason. – Ale co, na Boga, was tu przyniosło? – skrzywił się, kiedy samochód zarzucił, wyjeżdżając z podjazdu.

– Twój głos – wyjaśniła Carol. – Kiedy dzwoniłeś ostatnim razem, wiedziałam, że znowu jesteś w kłopotach.

– Ale skąd wiedziałaś, że jestem tutaj, w Brooklinie?

– Bruno jechał za tobą – rzekła dziewczyna. – Po twoim telefonie zadzwoniłam do mojego kochanego szefa. – Carol poklepała Artura po nodze.

– Skończ z tym! – zaprotestował tamten. To jego głos wystraszył Juana Diaza.

– Spytałam Artura, czy mógłby cię chronić, a on zgodził się pod jednym warunkiem. Mam tańczyć co najmniej przez następne dwa miesiące, albo dopóki nie znajdzie kogoś w zamian.

– Tak, ale ona wytargowała to do jednego miesiąca – poskarżył się mężczyzna.

– Jestem bardzo wdzięczny – rzekł Jason. – Naprawdę możesz przestać tańczyć, Carol?

– Z niej jest cholerny dzieciuch – stwierdził Artur.

– Jestem zdumiony – powiedział Jason. – Nie myślałem, że dziewczęta takie jak ty mogą przestać, kiedy tylko zechcą.

– O czym ty mówisz? – w głosie Carol brzmiało oburzenie.

– Powiem ci, co on ma na myśli – roześmiał się jej szef, wyciągając rękę i odwzajemniając się Carol klepnięciem w udo. – Myśli, że jesteś panienką lekkich obyczajów. – Artura ogarnął paroksyzm śmiechu, który przeszedł w kaszel. Carol musiała kilkakrotnie uderzyć go w plecy, zanim doszedł do siebie. – Obijano mnie tak pięściami częściej, kiedy to paliłem – powiedział, podnosząc cygaro. Potem w półmroku samochodu spojrzał na Jasona. – Myślisz, że pozwoliłbym jej jechać do Seattle, gdyby była prostytutką? Człowieku, bądź rozsądny.

– Przepraszam – odparł Jason. – Po prostu myślałem...

– Myślałeś, że ponieważ tańczę w klubie, jestem dziwką – rzekła Carol z nieco mniejszym oburzeniem. – Cóż, przypuszczam, że to nie całkiem w porządku. Kilka z dziewcząt się tym zajmuje. Większość jednak nie. Dla mnie była to wielka okazja. Donner, to nie jest moje prawdziwe nazwisko. Brzmi ono Kikonen. Jestem Finką, a my mamy bardziej zdrowe podejście do nagości, niż wy, Amerykanie.

– Ona jest córką siostry mojej żony – uzupełnił Artur. – Dlatego dałem jej pracę.

– Wy dwoje jesteście krewnymi? – zapytał zdumiony Jason.

– Nie lubimy się do tego przyznawać – Artur znów zaniósł się śmiechem.

– Daj spokój – przerwała mu dziewczyna.

Mężczyzna jednak ciągnął dalej.

– Nie podoba nam się, że ktoś z naszych ludzi jest w Harvardzie. To psuje nasz image.

– Ty studiujesz na uniwersytecie? – spytał Jason, odwracając się do Carol.

– Robię tam doktorat. Tańczenie pokrywa moje czesne.

– Przypuszczam, że powinienem wiedzieć, że Alvin nigdy nie związałby się ze zwykłą dziewczyną tańczącą topless – przyznał Jason. – W każdym razie jestem wdzięczny wam obojgu. Bóg wie, co stałoby się, gdybyście nie przybyli. Wiem, że policja zajmie się Shirley Montgomery, ale wolałbym, żebyście nie pozwolili Juanowi uciec.

– Nie przejmuj się – Artur machnął cygarem. – Carol opowiedziała mi, co stałe się w Seattle. Nie będzie długo cieszył się wolnością. Ale nie chcę kłopotów z moimi ludźmi z Miami. Pozbędziemy się Juana naszymi kanałami albo dam ci wystarczająco dużo informacji dla policji w Miami, żeby mogli go zamknąć. Będą mieli dość materiału przeciw niemu, żeby go zatrzymać. Wierz mi.

Jason spojrzał na Carol.

– Nie wiem, jak mogę wam to wynagrodzić.

– Mam kilka pomysłów – odparła dźwięcznie.

Artur miał następny atak śmiechu. Kiedy w końcu się opanował, Bruno opuścił szybę, oddzielającą kierowcę.

– Hej, zboczeńcu – zachichotał. – Gdzie chcesz, żebyśmy cię zawieźli? Do izby przyjęć GHP?

– Do diabła, nie – zaprotestował Jason. – Na jakiś czas mam dość ubezpieczeń zdrowotnych. Zabierzcie mnie do Massachusetts General Hospital.

EPILOG

Jason nigdy nie lubił chorować, teraz jednak uwielbiał swoją sytuację. Został w szpitalu przez trzy dni po zabiegu chirurgicznym na przestrzelonej nodze. Ból znacznie osłabi, a pielęgniarki w Mass General były wyjątkowo fachowe i uprzedzająco grzeczne. Niektóre z nich pamiętały jeszcze Jasona z czasów jego stażu.

Najlepszą stroną pobytu w szpitalu było to, że Carol spędzała z nim większą część dnia, czytając głośno, racząc go zabawnymi opowieściami lub po prostu siedząc obok niego w milczeniu.

– Myślę, że kiedy już całkiem wyzdrowiejesz – oświadczyła drugiego dnia, układając kwiaty przysłane przez Klaudię i Sally – wrócimy do Zajazdu pod Łososiem.

– Po co, na Boga? – zdziwił się Jason. Po doświadczeniach, jakie przeszli, nie wyobrażał sobie, żeby ktoś mógł pragnąć ponownie odwiedzić to miejsce.

– Chciałabym jeszcze raz spróbować Diabelskiej Rynny – wesoło poinformowała go Carol. – Ale tym razem za dnia.

– Żartujesz!

– Naprawdę. Idę o zakład, że w blasku słońca to bułka z masłem.

Na dźwięk cichego kaszlu odwrócili się w stronę drzwi. Niedbale ubrane cielsko detektywa Currana wydawało się wyjątkowo nie na miejscu w szpitalu. Ogromne ręce ściskały nieprzemakalny kapelusz, który wyglądał tak, jakby przyjechała go ciężarówka.

– Mam nadzieję, że nie przeszkadzam – odezwał się z nietypową dla niego uprzejmością.

Jason domyślał się, że Curran w szpitalnym otoczeniu czuje się onieśmielony, podobnie jak Jason na komisariacie policji.

– Wcale nie – zapewnił chory, podciągając się do pozycji siedzącej.

Carol przysunęła krzesło spod ściany i ustawiła je obok łóżka.

Curran usiadł, nadal mnąc w dłoniach kapelusz.

– Jak z pana nogą? – zagadnął.

– Świetnie – odparł Jason. – Uszkodzone zostały głównie mięśnie. To nie będzie żaden problem.

– Cieszy mnie to.

– Cukierka? – zaproponowała Carol, podsuwając pudełko czekoladek od sekretarek z GHP.

Curran przyjrzał im się starannie, wybrał wiśnię w czekoladzie i w całości wsunął ją do ust. Przełknąwszy, rzekł:

– Pomyślałem, że chciałby pan wiedzieć, jak się rozwija ta sprawa.

– Koniecznie – przytaknął Jason. Carol przeszła na drugą stronę łóżka i przysiadła na brzeżku.

– Przede wszystkim Juana aresztowano w Miami. Teraz ze strachu robi w portki. Pan wie lepiej, jak to się fachowo nazywa. Ten facet jest jednym z prezentów Castro dla Ameryki. Wystąpimy o ekstradycję w związku z zabójstwem Brennquivist i Lund, ale to będzie trudne. Zdaje się, że cztery czy pięć stanów, z Florydą włącznie, poszukuje tego typa za podobne wyskoki.

– Nie mogę powiedzieć, żeby było mi go bardzo żal – przyznał się Jason.

– Ten facet to psychopata – zgodził się Curran.

– A co z GHP? – zainteresował się lekarz. – Byliście w stanie udowodnić, że czynnik uwalniający hormon śmierci został wprowadzony do kropli do oczu, używanych w gabinecie okulistycznym?

– Współpracujemy ścisłe z Drug Administration w tej sprawie – rzekł Curran. – Okazuje się, że to cała historia.

– Jak uważacie, ile z tego zostanie podane do wiadomości publicznej?

– W tej chwili nie jesteśmy jeszcze pewni. Coś będzie musiało być ujawnione. Hartford School została zamknięta, a rodzice tych dzieciaków nie są ślepi. Co więcej, jak poinformowała nas Drug Administration, grupa rodzin wnosi przeciw GHP żądania milionowych odszkodowań. Shirley i jej załoga są skończeni.

– Shirley... – powtórzył z zadumą Jason. – Wie pan, był taki czas, że gdybym nie spotkał Carol, mógłbym się związać z tamtą panią.

Carol żartobliwie pogroziła mu pięścią.

– Przypuszczam, że jestem panu winien przeprosiny, doktorze – rzekł Curran. – Z początku sądziłem, że jest pan po prostu cierniem w tyłku. Ale okazuje się pan sprawcą zniszczenia najbardziej śmiercionośnego spisku, o jakim kiedykolwiek słyszałem.

– To była głównie kwestia szczęścia – zbagatelizował sprawę Jason. – Gdybym nie był z Hayesem tamtej nocy, kiedy umarł, my – lekarze – myślelibyśmy, że walczymy z jakąś nową epidemią.

– Ten facet, Hayes, musiał być spryciarzem – stwierdził Curran.

– Geniuszem – uzupełniła Carol.

– Wiecie, co mnie najbardziej gryzie? – zapytał retorycznie Curran. – Hayes do końca myślał, że pracuje nad odkryciem dla dobra ludzkości. Prawdopodobnie sądził, że jest bohaterem, jak Salk. Nagroda Nobla i takie rzeczy. Zbawca świata. Nie jestem naukowcem, ale wydaje mi się, że cała dziedzina badań Hayesa jest cholernie groźna. Wiecie, co mam na myśli?

– Wiem dokładnie, co chce pan powiedzieć – zapewnił go Jason. – W naukach medycznych zawsze uważano, że wyniki badań będą ratować życie i zmniejszą cierpienie. Teraz jednak nauka dysponuje możliwościami budzącymi lęk. Sprawy mogą pójść w różnych kierunkach.

– Tak jak ja to rozumiem – powiedział detektyw – Hayes znalazł lek, który powoduje, że ludzie starzeją się i umierają w ciągu kilku tygodni – a on nawet tego nie szukał. To każe mi myśleć, że jajogłowi wymknęli się spod kontroli. Mam rację?

– Zgadzam się – przytaknął lekarz. – Może robimy się zbyt bystrzy, żeby to mogło być dla nas dobre. To jak zjadanie wciąż od nowa zakazanego owocu.

– Tak, i zostaniemy wykopani z raju – dodał Curran. – A czy przypadkiem Wuj Sam nie ma swoich psów łańcuchowych do nadzorowania facetów takich jak Hayes?

– Mają nie najlepszy wgląd w ten rodzaj spraw – wyjaśnił Jason. – Zbyt wiele sprzeczności interesów. Poza tym, zarówno lekarze, jak i laicy łatwo wierzą, że wszystkie badania medyczne są z założenia dobre.

– Cudownie – żachnął się policjant. – To przypomina samochód, pędzący po autostradzie z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę – bez kierowcy.

– To chyba najlepsze porównanie, jakie kiedykolwiek słyszałem – stwierdził Jason.

– No, cóż. – Detektyw wzruszył ramionami. – Przynajmniej możemy poradzić sobie z GHP. Formalne oskarżenie wpłynie wkrótce. Oczywiście, cała ta zgraja została zwolniona za kaucją. Jednak sprawa wyszła na światło dzienne i wszystkie te grube ryby starają się wsadzić sobie wzajemnie nóż w plecy i ułożyć się z sądem. Wydaje się, że nasz przyjaciel Hayes na początku odwiedził pewnego faceta, nazwiskiem Ingelbrook.

– Ingelnook. To jeden z wiceprezesów GHP – Uściślił Jason. – Zdaje się, że zajmuje się finansami.

– Chyba tak – przytaknął Curran. – Najwyraźniej Hayes poprosił go o kapitał założycielski potrzebny do utworzenia jakiejś spółki.

– Wiem – przerwał Jason.

Detektyw rzucił mu ciężkie spojrzenie.

– Wie pan, teraz? A jak się pan właściwie o tym dowiedział, doktorze Howard?

– To nieistotne. Proszę mówić dalej.

– W każdym razie – ciągnął policjant – Hayes musiał powiedzieć Ingelnookowi, że jest bliski wynalezienia czegoś w rodzaju eliksiru młodości.

– Tym właśnie byłyby przeciwciała przeciw czynnikowi uwalniającemu hormon starzenia się – przyznał Jason.

– Chwileczkę – rzekł Curran. – Może w takim razie pan opowie tę historię.

– Przepraszam – powiedział lekarz. – W końcu wszystko to nabiera dla mnie sensu. Proszę mówić.

– Ingelnookowi hormon śmierci musiał się podobać bardziej, niż eliksir młodości – kontynuował policjant. – Od jakiegoś czasu łamał sobie głowę, jak obniżyć koszty, żeby GHP nadal był konkurencyjny. Jak do tej pory spisek obejmuje tylko sześcioro ludzi, ale może ich być więcej. Są oni odpowiedzialni za wyeliminowanie wielu pacjentów, którzy mogli – ich zdaniem – w przyszłości wymagać więcej, niż tylko równego udziału w opiece medycznej. Miłe, co?

– Więc ich zabili – podsumowała z przerażeniem Carol.

– Cóż, powtarzali sobie, że to był naturalny proces – uzupełnił policjant.

– To też jakieś wyjaśnienie dla morderstwa – że wszyscy tak czy inaczej kiedyś umrzemy – gorzko skomentował Jason. Jego wyobraźnię znowu zapełniły prześladujące go ostatnio twarze zmarłych pacjentów.

– W każdym razie to już koniec GHP – zapewnił detektyw. – Poza sprawami kryminalnymi lada chwila pojawią się oskarżenia o błędy w sztuce. GHP już teraz podpada pod paragraf 11. Myślę więc, że będzie pan szukał sobie pracy.

– Na to wygląda. – Potem, spoglądając na Carol, Jason dodał: – Carol kończy swoje studia z psychologii klinicznej. Myśleliśmy o otworzeniu wspólnego gabinetu. Wydaje mi się, że chcę wrócić do prywatnej praktyki. Na jakiś czas koniec z korporacjami.

– To brzmi nieźle – stwierdził Curran. – W takim razie będę mógł mieć w jednym miejscu naprawione i serce, i głowę.

– Może pan być naszym pierwszym pacjentem.