Jayne Ann Krentz

Wielka namiętność

Tytuł oryginału GRAND PASSION

Prolog

Max Fortune siedział samotnie w piwnicy starego domu z cegły i kontemplował swoją kolekcję. Było to jego częste zajęcie. Bardzo wcześnie pojął, iż te obrazy i książki są jedynymi rzeczami, które naprawdę należą do niego, jedynymi, których nikt mu nie może zabrać.

Większość arcydzieł wiszących na ścianach bezpiecznego, o kontrolowanej temperaturze i wilgotności powietrza skarbca stworzyli współcześni artyści, którzy dopiero zaczynali osiągać uznanie, na jakie zasługiwali. Kilka płócien okrzyknięto już dziełami geniuszy, kilka innych czekało na odkrycie.

Max, mimo że znał obecną i przyszłą wartość swych obrazów, nie traktował ich jako inwestycji. Dzikie, ponure i technicznie doskonałe płótna odzwierciedlały coś ukrytego wewnątrz niego, czego nie potrafił wyrazić słowami. Wiele z nich przypominało koszmary senne, które miewał jako dziecko. Nie wątpił, iż pewnego dnia każde z jego dzieł zostanie uznane za arcydzieło. W dziedzinie sztuki jego instynkt nie mylił się nigdy.

Na oszklonych regałach, oprócz dzieł zebranych doktora Seussa i zniszczonych egzemplarzy z serii przygód dla chłopców, znajdowały się rzadkie książki, które osiągnęłyby zawrotne sumy na każdej aukcji. Max darzył cenne książki prawie taką samą namiętnością jak obrazy.

Cenił zwłaszcza książki stare i rzadkie, książki z własną historią, książki, które kiedyś dla kogoś coś znaczyły. Kiedy trzymał w rękach starą książkę, doznawał nieuchwytnego uczucia związku z ludźmi, którzy żyli przed nim. Miał wrażenie, że dzieli niewielką część cudzej przeszłości, wyobrażał sobie, że tak by się czuł, będąc członkiem jakiejś rodziny.

Max mieszkał sam w eleganckim starym domu na Queen Ann Hill, w Seattle. Z okien domu rozciągał się fantastyczny widok na miasto i na Elliott Bay, posiadłość zaś wyceniano bardzo wysoko na rynku nieruchomości. Każda rzecz w środku, poczynając od kalifornijskiego Cabernet Sauvignon, rocznik 1978, który właśnie popijał, aż po wykwintne wschodnie kobierce na wyglansowanych posadzkach, była starannie wybrana. Sam miał jednak świadomość, że pieniądze, jakie wydał na urządzenie, nie zdołały zapewnić jednego – budynek nie stał się domem.

Od szóstego roku życia nie miał domu. Był pewien, że już go nie będzie miał, i przyjął ten fakt do wiadomości. Bardzo wcześnie zrozumiał, że umiejętność przeżycia polega na tym, aby nie pożądać rzeczy, których nie można mieć. Ta filozofia życiowa przeważnie się sprawdzała, ponieważ niewiele było takich rzeczy, których nie mógłby dostać.

Do licznych zdobyczy Maxa należała także niepospolita reputacja. Różni ludzie różnie o nim mówili. Jedni powiadali, iż jest człowiekiem niebezpiecznym. Inni, – że jest genialny i bezwzględny, nieugięty w dążeniu do celu. Wszyscy zgodni byli co do tego, że kiedy Max Fortune postanowi coś zrobić, zostanie to zrobione.

Wiedział, że jego legendarna reputacja opiera się na jednym prostym fakcie – nigdy niczego nie sknocił.

No, prawie nigdy.

Rozdział pierwszy

Odnalezienie kochanki Jasona Curzona zabrało Maxowi Fortune'owi blisko miesiąc. Teraz, kiedy ją odszukał, nie wiedział, co o niej sądzić. Cleopatra Robbins z całą pewnością nie była taką kobietą, jakiej się spodziewał.

Stał przy buzującym kominku i przyglądał się chaosowi panującemu w przytulnym westybulu Robbins' Nest Inn. Mimo sugestywnego imienia pani Robbins nie przypominała rozkosznej kobietki, która zajmuje się uwodzeniem bogatych mężczyzn, starszych o kilkadziesiąt lat.

Wyglądała dokładnie tak, jak przystało zajętej przyjmowaniem nowych gości właścicielce zajazdu.

Max rzucił okiem na serię niegustownych widoczków morskich wiszących na ścianach. Uśmiechnął się drwiąco pod nosem. Najwyraźniej Cleopatra Robbins nie tylko nie była typową uwodzicielką; nie była również znawczynią sztuki. Ktoś, kto ozdobił ściany mdłymi pejzażami, nie mógłby docenić pięciu obrazów Amosa Luttrella zostawionych mu pod opieką.

I bardzo dobrze, że pani Robbins wolała morskie pejzaże, ponieważ Max miał zamiar odebrać jej obrazy Luttrella. Były jego własnością, odziedziczoną po Jasonie Curzonie i chciał je odzyskać.

Był przygotowany na walkę, i przyjmował to ze spokojem. Od szóstego roku życia musiał walczyć o wszystko, co chciał w życiu osiągnąć. Czasami przegrywał, ale najczęściej wygrywał.

Oparł dłonie na bogato rzeźbionej głowie jastrzębia, stanowiącej rączkę laski. Z wrodzoną siłą woli ignorował nieustanny ból w nodze. Stara rana znów dawała mu się we znaki, przywołując wspomnienia, w które nie miał zamiaru się wgłębiać.

Skoncentrował uwagę na Cleopatrze Robbins, krzątającej się za ladą recepcji.

Max przypomniał sobie, że Jason mówił o niej Cleo. TG zdrobnienie pasowało do niej bardziej niż dramatyczna Cleopatra.

Jason musiał, oczywiście, wybrać sobie nietypową kochankę, ale on zawsze potrafił dojrzeć to, co było ukryte. Miał doskonałe oko kolekcjonera, który bardziej ufał własnej intuicji niż opiniom innych. Zachwycająca kolekcja obrazów, jaką zostawił w darze swemu ulubionemu muzeum sztuki w Seattle, potwierdzała jego doskonały gust. A pięć obrazów Amosa Luttrella stanowiło ozdobę tej kolekcji.

Umierając Jason miał prawie dwieście obrazów. Natomiast Cleopatra Robbins, o ile Max wiedział, była jego jedyną kochanką.

Nieoczekiwanie Max odczuł coś głęboko niesłusznego, kiedy wyobraził sobie kobietę zza lady w łóżku z Jasonem Curzonem. Jason był dla niego postacią najbardziej zbliżoną do osoby ojca. Mówił sobie, że powinien być zadowolony, iż stary człowiek miał podczas ostatniego półtora roku życia towarzystwo kobiety. Po śmierci żony spędził wiele samotnych lat.

Z jakiegoś jednak powodu nie podobało mu się to, że towarzyszką Jasona była Cleo Robbins.

Oceniał, że pani Robbins miała pod trzydziestkę, jakieś dwadzieścia siedem, dwadzieścia osiem lat. Przyglądał się jej gęstym, ciemnokasztanowym włosom upiętym w węzeł i zastanawiał, jakby wyglądały luźno rozpuszczone na ramiona. Węzeł nie miał jakiegoś szczególnie wyszukanego stylu, został najwyraźniej zamotany i spięty w pośpiechu.

Cleo Robbins miała okulary w okrągłych złotych oprawkach. Max uświadomił sobie, że w pewnym sensie odgrywały one tę samą rolę, co wyszukany makijaż przyciemniający powieki starożytnej Kleopatry –ukrywały prawdziwy wyraz dużych zielonych oczu.

Dama, której poszukiwał od miesiąca, spoglądała na świat zawodowo uprzejmym spojrzeniem właścicielki popularnego zajazdu, ale Max wyczuwał w niej coś głębszego i pociągającego.

Odczuł nieprzepartą chęć wypróbowania czegoś, o czym z doświadczenia wiedział, że rzadko się udawało. Spojrzał na Cleo Robbins tak, jakby spoglądał na obraz.

Ku jego zaskoczeniu ruch i hałas panujące wokół znikły, tak jak się to działo, gdy kontemplował dzieło sztuki. Prawie natychmiast poczuł w głębi znajome poruszenie. To go zaniepokoiło. Takiego rodzaju fascynację i pożądanie odczuwał jedynie w obecności rzeczy, które kolekcjonował.

Jason powiedział mu kiedyś, że piękno można odnaleźć także w człowieku, nie tylko w sztuce i w książkach. Max jednak boleśnie przekonał się, że ta umiejętność ma swoje ograniczenia. Człowiek jest bardziej złożony niż dzieło sztuki i zbyt dobrze potrafi ukrywać prawdę o sobie.

– Jedną chwileczkę, proszę pana. Pan Partridge, prawda? Zaraz ktoś zaniesie pana bagaż do pokoju.

Cleo uśmiechnęła się promiennie do zirytowanego klienta, uderzając w srebrny dzwonek na pulpicie.

– Najwyższy czas – mruknął Partridge. – Jechałem tu z Seattle trzy godziny. Nie mam pojęcia, dlaczego firma wybrała to miejsce na wybrzeżu na seminarium. Mogli je zwołać w którymś z dużych hoteli w mieście.

– Jestem pewna, że uzna pan to miejsce za doskonałe dla edukacyjnego spotkania. – Cleo rzuciła nerwowe spojrzenie na schody. – Obawiam się, że nasz chłopak hotelowy jest chwilowo zajęty. Dam panu klucz i może pan pójść do pokoju. Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, bagaż przyniosą później.

– Nie ma sprawy. Sam go zaniosę. – Partridge wziął walizkę. – Czy mogę się tu przynajmniej czegoś napić?

– W holu jest duży wybór doskonałych win i wielu gatunków piwa.

– Do diabła! Miałem ochotę na martini.

Partridge porwał swój klucz i ruszył w stronę schodów. Następne osoby z kolejki zajęły jego miejsce.

Max obserwował, jak Cleo przygotowała się na odparcie kolejnego ataku. Ponownie rzuciła okiem na schody. Nie widząc chłopaka hotelowego, zwróciła się z powrotem do klientów z uśmiechem na twarzy.

Drzwi westybulu trzasnęły głośno. Max spostrzegł światło błyskawicy na ciemnym niebie. Do zajazdu, wraz z deszczem i wiatrem, wpadli następni klienci, dołączając do tłumu kłębiącego się przy kominku.

– Lucky Ducky poszedł popływać.

Zaskoczony wysokim, piskliwym głosem dochodzącym znikąd, Max spojrzał w dół. Napotkał wzrok małego chłopca z głową w jasnych lokach, ubranego w dżinsy i koszulkę w paski. Mały nie miał więcej niż pięć lat i trzymał palec w buzi.

– Słucham? – Max nie pamiętał, kiedy ostatni raz rozmawiał z dzieckiem.

Chłopiec wyjął palec z ust i powtórzył:

– Lucky Ducky poszedł popływać.

Wkładając palec z powrotem do buzi spojrzał wyczekująco.

– Rozumiem. – Max zastanawiał się nad właściwą odpowiedzią. – Chyba za zimno dziś wieczorem na pływanie, co?

– Wujek Jason mówił, że kaczki mogą pływać wszędzie i zawsze.

Max zacisnął dłonie na główce laski.

– Wujek Jason?

– Wujka Jasona już nie ma – powiedział chłopiec ze smutkiem. – Cleo mówi, że poszedł do nieba.

– Jason Curzon w niebie? – Rozważył tę myśl. – Cóż, przypuszczam, że wszystko jest możliwe.

– Znałeś wujka Jasona?

– Tak.

Chłopiec wyciągnął palec z buzi i uśmiechnął się do Maxa radosnym, bezzębnym uśmiechem.

– Nazywam się Sammy Gordon. Czy mojego tatę też znałeś?

– Nie sądzę. – Straszna myśl przyszła Maxowi do głowy. – Chyba że twój tata to wujek Jason?

– Nie, nie, nie – zawołał niecierpliwie mały. – Mój tata nie jest w niebie, jak wujek Jason. Mój tata zaginął.

Max powoli przestawał cokolwiek rozumieć.

– Zaginął? – powtórzył.

Sammy kiwnął głową.

– Słyszałem, jak mama mówiła Cleo, że musi się odnaleźć.

– Rozumiem.

– No i nie znalazł się.

Max nie wiedział, co na to powiedzieć. Rzucił okiem na zatłoczony hol i zobaczył ładną kobietę z krótkimi, jasnymi włosami wychodzącą z pokoju za recepcją. Podeszła, aby pomóc Cleo.

– To moja mama – poinformował Sammy.

– Jak się nazywa?

– Sylvia Gordon. – Sammy z zainteresowaniem przyglądał się lasce. – Dlaczego musisz się na niej opierać? Byłeś ranny?

– Tak.

– Czy niedługo wyzdrowiejesz?

– Byłem ranny bardzo dawno temu. Bardziej już nie wyzdrowieję.

– Sammy? Gdzie jesteś? – Cleo wyszła zza lady.

Max szybko uniósł głowę. Kochanka Jasona miała głęboki, dźwięczny głos, świetnie pasujący do jej imienia. Znów przeszyło go dziwne uczucie. Wyobraził sobie ten miękki, wibrujący głos w łóżku.

– Tu jestem, Cleo. – Sammy pomachał do niej mokrym palcem.

Max zauważył metaliczny błysk, kiedy Cleo wyszła z tłumu. Spojrzał w dół i skrzywił się, kiedy zobaczył, że kochanka Jasona nosi srebrne tenisówki z błyszczącymi sznurowadłami. Reszta jej stroju nie była aż w tak złym guście, ale równie bez polotu. Miała na sobie żółtą płócienną bluzkę i wypłowiałe dżinsy.

– Nie wiedziałam, gdzie jesteś, Sammy. – Cleo uśmiechnęła się do chłopca, a później jej wzrok napotkał wzrok Maxa.

Zobaczył, że się przestraszyła. Przez kilka sekund okulary w złotej oprawce nie ukrywały wyrazu jej oczu. W tej krótkiej chwili była dla niego tak otwarta jak dzieło sztuki i wiedział, że odbiera go tak jak on ją.

Uderzenie tej nagiej intymności zaskoczyło Maxa. Było to groźnie niepokojące doświadczenie, niepodobne do niczego, co mu się dotychczas zdarzało w kontaktach z innymi ludźmi. Do tej pory takie wrażenie wywierały na nim jedynie wyjątkowo piękne obrazy i bardzo stare książki. Przeszyło go gwałtowne i zupełnie nieoczekiwane pożądanie. Usiłował je zwalczyć w sobie całą siłą woli.

Spojrzenie Cleo przesunęło się na laskę Maxa i nastrój prysł. Kiedy znów podniosła wzrok, jej twarz przybrała wyraz zawodowej uprzejmości. Oczy nadal były piękne, ale już nie tak przejrzyste i czytelne jak przed chwilą.

– Zaraz się panem zajmiemy – powiedziała Cleo. – Jak pan widzi, chwilowo jesteśmy zajęci.

– To przyjaciel wujka Jasona – odezwał się Sammy.

Oczy Cleo rozszerzyły się. Znikła zawodowa uprzejmość, którą zastąpiło szczere ciepło.

– Jest pan przyjacielem Jasona?

– Tak.

– To cudownie. Proszę się nie martwić, jestem pewna, że znajdziemy dla pana pokój. Niech się pan rozgości, a Sylvia i ja zaraz się panem zajmiemy. Przepraszam, ale nie dosłyszałam pańskiego nazwiska.

– Max Fortune.

– W porządku. Sammy, zaprowadź pana do solarium.

– Dobra. – Sammy spojrzał na Maxa. – Chodź ze mną.

Max nadal patrzył na Cleo.

– Poczekam tutaj, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. Chciałbym z panią porozmawiać.

– Bardzo proszę – zgodziła się Cleo. – Jak tylko będę miała wolną chwilę. Sammy, nie wiesz, gdzie jest Benji?

– Nie ma go.

Cleo była najwyraźniej zakłopotana.

– Jak to nie ma?

– Tak powiedziała Trisha.

– Na pewno chodziło jej o to, że jest zajęty.

– Nie. – Sammy potrząsnął głową z przekonaniem. – Nie ma go.

– O Boże, to niemożliwe! – wykrzyknęła Cleo. – Miał tu być dziś wieczorem. Wiedział, że przyjeżdża grupa gości.

– Cleo, gdzie jesteś? – Podeszła do nich młoda dziewczyna ze stosem ręczników. Ona także miała na sobie dżinsy oraz luźną, flanelową koszulę. Jasnobrązowe włosy związane były w koński ogon, a na atrakcyjnej twarzy malowało się zmęczenie.

Cleo zmarszczyła brwi.

– Wszystko w porządku, Trisha?

– Jasne, tylko mam strasznie dużo roboty.

– Gdzie jest Benji?

– Nie mam pojęcia. – Trisha odwróciła wzrok. – Mamy kłopot w pokoju dwa-dziesięć. Zatkała się ubikacja.

– Jeszcze tego brakowało – mruknęła Cleo. – Od tego jest Benji. Gdzie on się podziewa, kiedy jest najbardziej potrzebny?

– Mam się tym zająć? – spytała Trisha.

– Nie, skończ szykować pokoje. Znajdę kogoś innego. – Cleo odwróciła się i z nadzieją spojrzała na Maxa. – Jak pan się nazywa?

– Max Fortune.

– I był pan przyjacielem Jasona?

– Tak.

– Bliskim przyjacielem?

– Tak.

Cleo uśmiechnęła się szeroko.

– Czyli właściwie należy pan do rodziny, prawda?

– Nie wiem – odparł Max. – Czyżby?

– Oczywiście. Jason nigdy by tu pana nie przysłał, gdyby tak nie uważał. W trudnych chwilach rodzina trzyma się razem. Jason nigdy nie odmawiał pomocy, kiedy tu mieszkał. Chyba nie ma pan nic przeciwko temu, prawda?

– Obawiam się, że nie bardzo rozumiem, o co pani chodzi.

– Nie szkodzi. Jestem pewna, że szybko pan zrozumie. Proszę tędy.

– Chwileczkę, proszę pani. Przyjechałem, żeby z panią porozmawiać.

– Później. Mówiłam już, że jestem okropnie zajęta.

Cleo ruszyła przodem.

Max poczuł się całkowicie zagubiony.

– Naprawdę wolałbym poczekać tutaj, proszę pani.

– Wszyscy pomagają – stwierdził Sammy. Wyjął palec z buzi i złapał za połę eleganckiej, szytej na miarę marynarki Maxa. Małe paluszki bezlitośnie zgniotły jedwabno-wełniany materiał.

Max zrezygnował z protestów i dał się pociągnąć korytarzem. Cleo stała już przy otwartych drzwiach szafki na końcu korytarza i zaglądała do środka.

– Tu cię mamy. – Sięgnęła do wnętrza i wyciągnęła urządzenie do przepychania zatkanych otworów kanalizacyjnych, po czym potrząsnęła nim triumfalnie. – Trisha mówiła, że chodzi o pokój dwa-dziesięć. Sammy pokaże panu, gdzie to jest, dobrze, Sammy?

– Dobra – odparł wesoło Sammy.

Max spojrzał na urządzenie. Zrozumiał, czego od niego oczekiwano.

– Obawiam się, że zaszło nieporozumienie, proszę pani.

– Przecież sam pan mówił, że był pan przyjacielem Jasona, prawda?

– Zgadza się. – Max z odrazą spoglądał na przepychaczkę.

– Jason zawsze nam pomagał, jeśli było trzeba – powiedziała zachęcająco Cleo.

Max nie wiedział, co myśleć o kochance Jasona, wiedział jednak, że dopóki nie odzyska pięciu obrazów Luttrella, musi się jej, w pewnym sensie, podporządkować.

– Zobaczę, co się da zrobić.

– Cudownie. Będę bardzo wdzięczna. – Cleo wepchnęła mu narzędzie do ręki i uśmiechnęła się z ulgą. – Sammy pana zaprowadzi. Ja muszę wracać do recepcji.

Sammy pociągnął Maxa za marynarkę.

– Tędy. Tu są schody.

Max zacisnął zęby i pozwolił się prowadzić. Czuł się tak, jakby niechcący wszedł w inny świat, w którym prawa natury były lekko wypaczone. Jason, coś ty tu, człowieku, robił? – pytał w duchu, idąc na drugie piętro.

– Tutaj. – Sammy popchnął drzwi z numerem dwa-dziesięć.

Pokój był pusty. Max z niechęcią obrzucił wzrokiem wyszukane, przeładowane ozdóbkami meble i obraz z psami nad łóżkiem. Był to klasyczny przykład wiktoriańskiego sentymentalizmu i najgorszego rodzaju ekstrawagancji.

Przeszedł po obrzydliwym dywanie w kwiaty i zajrzał do wyłożonej białymi kafelkami łazienki. W epoce wiktoriańskiej umiano projektować łazienki. Maxowi podobała się ogromna, biała wanna na nóżkach, choć znacznie mniej podobała mu się chlupocząca w muszli klozetowej woda, która wyglądała tak, jakby za chwilę miała zalać całą łazienkę. Z ulgą stwierdził, że woda przynajmniej jest czysta.

– Lucky Ducky poszedł popływać – przypomniał mu Sammy.

Max nagle wszystko zrozumiał.

– Tutaj, w tej ubikacji?

– Kaczki mogą pływać wszędzie.

Max, zrezygnowany, oparł laskę i przyrząd do przepychania o ścianę, zdjął swoją elegancką marynarkę i powiesił ją starannie na wieszaku na drzwiach łazienki. Później wyjął złote spinki do mankietów, włożył do kieszeni i podwinął rękawy szytej na miarę białej, jedwabnej koszuli.

W trudnych chwilach rodzina trzyma się razem.

Dziwnie to zabrzmiało w uszach człowieka, który nie miał żadnej rodziny od szóstego roku życia. Licznych rodzin zastępczych, u których mieszkał po śmierci matki w wypadku samochodowym, w ogóle nie brał pod uwagę.

Nigdy nie znał swego ojca, który opuścił matkę jeszcze przed jego urodzeniem. Nie próbował go odszukać. Nie interesował go ojciec, któremu nie zależało na własnym dziecku.

Max zaczął zbierać rzeczy, kiedy został umieszczony w drugiej rodzinie zastępczej. Przekonał się, że rzeczy go nie odrzucają. Rzeczy nie odchodzą. Rzeczy nie mówią na tysiąc różnych, subtelnych sposobów, że nie jesteś godzien należeć do rodziny. Rzeczy można ze sobą zabrać, kiedy się przenosi do następnego, chwilowego miejsca zamieszkania.

Na początku zbierał książki. Okazało się, że jest to bardzo łatwe, nawet jak się nie ma pieniędzy. Ludzie z przyjemnością dawali książki w prezencie. Nauczyciele, pracownicy z opieki społecznej, bibliotekarki, zastępcze matki – wszyscy bardzo chętnie dawali książki małemu Maxowi.

Przez dłuższy czas martwił się, że ktoś wreszcie zażąda tych książek z powrotem. Tak się jednak nie stało. Nawet w przypadku bibliotekarki, która dała mu jego pierwszy tom doktora Seussa.

Większość dzieci szybko nudziła się darmowymi książkami i wymieniała je z Maxem na inne, idiotycznie – według niego – mało warte rzeczy: batonik, zabawkę, parę ćwierćdolarówek. Dla Maxa każdy nowy nabytek był bezcenny, ponieważ stawał się jego własnością i miał nią być na zawsze.

Kiedy był mały, trzymał swoje skarby w walizce, spakowane i przygotowane do nieuniknionej, następnej przeprowadzki. Poprosił swoją opiekunkę społeczną o kłódkę z kluczem. Uśmiechnęła się smutnym, dziwnym uśmiechem i dała mu ją bez dalszych pytań.

W wieku szesnastu lat Max odkrył to, co miało się stać namiętnością jego życia: sztukę współczesną. Pewnego dnia poszedł na wagary i znalazł się na Pioneer Square w Seattle. Bez specjalnego powodu zaszedł do kilku galerii. W dwóch z nich zobaczył obrazy, które przeszyły go do głębi. Po raz pierwszy w życiu zobaczył, że są na świecie inni ludzie, którzy mają marzenia i nocne koszmary podobne do jego własnych. Nigdy tego doświadczenia nie zapomniał.

W obecności tych obrazów Max nie czuł się już tak samotny.

Kiedy miał dwadzieścia trzy lata, spotkał po raz pierwszy Curzona. Było to przed dwunastu laty. Max wyszedł właśnie z wojska i zaczął pracować. Praca była przeważnie fizyczna, ale jemu to nie przeszkadzało. Pakował, transportował i rozwieszał obrazy, które marszand, Garrison Spark, sprzedawał swoim klientom.

Max nie przepadał szczególnie za Sparkiem, który nie odznaczał się nadzwyczajnymi zasadami etycznymi. Ale fascynowała go sztuka, z którą mógł obcować. Spark natomiast doceniał bezbłędne oko Maxa. Zawarli ze sobą pewien układ – w zamian za pracę Max obiecał, że nie będzie się wypowiadał o autentyczności niektórych obrazów, sprzedawanych przez Sparka, chyba że klient sam o to spyta.

Max dostarczył już wcześniej dwa obrazy, obydwa autentyczne, Jasonowi Curzonowi, kiedy zdarzyło się coś, co zmieniło jego życie.

Rozpakował właśnie duże płótno – ciemny, abstrakcyjny obraz przypisywany młodemu, zdobywającemu dopiero sławę artyście, którego prace Jason kolekcjonował. Usunął się grzecznie na bok, pozwalając Jasonowi na dokładne obejrzenie obrazu.

Jason przypatrywał się obrazowi przez dłuższy czas, po czym zwrócił się do Maxa z zagadkowym wyrazem twarzy.

– Co pan o tym myśli? – spytał.

Max ukrył zaskoczenie. Klienci nigdy dotąd nie pytali o opinię człowieka, który dostarczał im zakupione dzieła.

Spojrzał na obraz. Wcześniej widział już trzy inne płótna tego samego artysty i był nimi dogłębnie poruszony. Ten nie zrobił na nim żadnego wrażenia. Przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, wiedząc, iż Jason zapłacił za obraz dużą sumę.

– Myślę, że to falsyfikat – powiedział w końcu. Jason spojrzał na niego z uznaniem.

– Ja też – stwierdził.

– Bardzo dobry falsyfikat – dodał prędko Max, pamiętając o swej pracy. – Nawet pan Spark na nim się nie poznał.

Jason uniósł tylko brwi do góry. Odesłał obraz Sparkowi bez żadnego wyjaśnienia, stwierdzając jedynie, iż się rozmyślił. Ale w następnym miesiącu zaprosił Maxa do obejrzenia swojej prywatnej kolekcji.

Max był zachwycony obrazami. Na koniec Jason powiedział:

– Jest pan inteligentny i szybko myśli. A co najważniejsze, moim zdaniem ma pan doskonałe oko do obrazów. Nie zastanawiał się pan nad jakimś zajęciem wymagającym większego wysiłku intelektualnego niż pakowanie i rozpakowywanie obrazów dla Garrisona Sparka?

– Na przykład nad czym?

– Na przykład nad pracą dla mnie. Zajmowałby się pan kupowaniem obrazów do hoteli Curzona. Podlegałby pan bezpośrednio i wyłącznie mnie. Ta praca oznacza podróże, doskonałe wynagrodzenie, dodatkowe premie i kontakty z ludźmi na stanowiskach. Interesuje to pana?

– Czemu nie.

Max potrafił dostrzec zwrotny punkt w swoim życiu, zresztą i tak nie miał przed sobą żadnych innych perspektyw.

Jason przyjrzał się taniemu, brązowemu garniturowi Maxa, nylonowej koszuli i wystrzępionemu krawatowi.

– Najpierw musimy pana trochę wyszykować.

Jason dotrzymał słowa. Nauczył Maxa wszystkiego, co było niezbędne do poruszania się w międzynarodowych kręgach hotelarskich. Max był pojętnym uczniem. Naśladował eleganckie maniery Jasona i z wrodzonym szykiem nosił nowe, drogie ubrania.

Nie onieśmielali go ludzie na wysokich stanowiskach, z którymi miewał kontakty. Jason zauważył, że na ogół sytuacja przedstawiała się odwrotnie – to inni bywali onieśmieleni w towarzystwie Maxa.

– To bardzo praktyczna umiejętność – stwierdził Jason po roku pracy Maxa. – Powinniśmy ją wykorzystać.

Max wiedział, jak wykorzystać swoje umiejętności, kiedy mu na czymś zależało. Tym razem zależało mu, aby usatysfakcjonować Jasona Curzona.

Po następnych sześciu miesiącach był już kimś znacznie ważniejszym niż tylko kuratorem kolekcji sztuki Curzon International – stał się prawą ręką Jasona.

Na miejsce kuratora kolekcji zatrudniono kogoś innego, a Max kierował zbieraniem informacji o konkurencji i wyszukiwaniem lokalizacji pod budowę nowych hoteli. Musiał zawczasu poznać wszystko, co mogło być potrzebne Jasonowi do podejmowania dalekosiężnych decyzji: niuanse lokalnej polityki, łącznie z nazwiskami miejscowych decydentów, którzy bez łapówki nie pozwalali na rozpoczęcie budowy nowego hotelu; kompetencje i rzetelność członków kierownictwa firmy; lokalizacje nadające się do szybkiego zagospodarowania lub – przeciwnie – do szybkiego porzucenia, nim zaczęłyby przynosić straty. We wszystkich tych sprawach Max stał się niezastąpionym autorytetem.

W firmie Curzona był drugim po Bogu.

W trakcie tych zajęć nauczył się pić herbatę w Japonii, kawę na Środkowym Wschodzie i szampana we Francji. Koszule kupował w Londynie, garnitury i buty w Rzymie, krawaty w Paryżu. Dzieła sztuki i książki kupował wszędzie.

Firma Curzon Hotels była interesem rodzinnym, odziedziczonym przez Jasona i jego brata Dennisona po ojcu. Jason wszystkim kierował, nie tylko dlatego, że był starszy, lecz również z tego powodu, iż posiadał inteligencję niezbędną do rządzenia. Dennison nie całkiem zadowalał się drugim miejscem, lecz tolerował tę sytuację, ponieważ nie miał wątpliwości, że to Jason jest urodzonym przywódcą.

Teraz, po śmierci Jasona, Dennison zamierzał udowodnić, że dorównuje bratu w umiejętności prowadzenia firmy.

Jason, kiedy żył, traktował Maxa niemal jak członka rodziny. Trzy lata wcześniej Max popełnił błąd, myśląc, iż zostanie faktycznym członkiem rodziny Curzonów, kiedy poślubi córkę Dennisona – Kimberly.

Tymczasem w sześć tygodni po zaręczynach Kimberly odzyskała zdrowy rozsądek i zdała sobie sprawę, że nie może wyjść za człowieka znikąd. Wyszła za mąż za Roarke'a Winstona, dziedzica ogromnego przedsiębiorstwa przemysłowego.

Max zrozumiał wówczas, że nigdy już nie będzie miał rodziny.

Jason zmarł na rozległy zawał serca i następnego dnia Max złożył wymówienie. Tydzień później rozpoczął poszukiwania spadku, o którym Jason opowiedział mu tuż przed śmiercią.

– Pięć obrazów Amosa Luttrella – szepnął Jason, rozkazując wcześniej członkom rodziny brata, aby wyszli na kilka minut ze szpitalnego pokoju. – Są twoje. Nie pójdą do muzeum wraz z resztą kolekcji, chcę, abyś ty je dostał. Ode mnie. Rozumiesz? Tak zapisałem w testamencie.

Max zacisnął palce na dłoni starego człowieka, jakby chciał go odciągnąć od brzegu.

– Nie myśl o Luttrellu. Wyjdziesz z tego, Jasonie. Jeszcze nie pora umierać.

– Gówno prawda. Mam osiemdziesiąt trzy lata i to koniec. Lepiej odejść w ten sposób niż tak jak niektórzy moi znajomi. Miałem niezłe życie, przez czterdzieści lat dobrą żonę i syna, z którego mogę być dumny.

– Syna?! – Maxa zaskoczyło to wyznanie. Zawsze wiedział, że Jason i jego żona nie mieli dzieci.

– Ciebie, Max. Jesteś synem, którego nigdy nie miałem. Cholernie dobrym synem. – Powykręcane palce Jasona wbiły się w dłoń Maxa. – Te obrazy i wszystko, co znajdziesz razem z nimi na wybrzeżu, należą do ciebie. Obiecaj, że je odszukasz.

– Nie denerwuj się, Jasonie. – Max poczuł wilgoć pod powiekami. Płakał po raz pierwszy od śmierci matki. – Musisz odpocząć.

– Zostawiłem je u Cleo.

– Co? Obrazy? Kto to jest Cleo?

Odpowiedź Jasona zagłuszył gwałtowny atak kaszlu.

– Poznałem ją półtora roku temu. Zadziwiająca kobieta. – Jego słabe palce z nienaturalną siłą ścisnęły rękę Maxa. – Chciałem was ze sobą poznać. Nie miałem okazji. Ciągle cię gdzieś nosiło. Europa, wyspy. Zawsze zajęty. Teraz już za późno. Czas leci, co?

– Jasonie, spróbuj odpocząć.

– Odszukaj ją, Max. Odszukaj ją, a znajdziesz obrazy i wszystko inne.

– Jason, na litość boską!…

– Obiecaj, że je znajdziesz.

– Obiecuję, ale teraz o tym nie myśl. Wyzdrowiejesz.

Max nie mógł jednak powstrzymać śmierci. Ręka starego człowieka zwiotczała i okropny kaszel wreszcie umilkł.

Odsunął od siebie wspomnienia. Odnalazł tajemniczą Cleo i wkrótce będzie miał obrazy. Wziął do ręki narzędzie i pochylił się nad ubikacją.

– Pomogę ci – powiedział Sammy.

– Wolałbym, żebyś mnie kontrolował.

– Dobra. Mam wprawę. Cleo często pozwala mi kontrolować.

Max zabrał się do pracy. Pięć minut później, przy głośnym bulgocie, żółta gumowa kaczka wypłynęła na powierzchnię.

– Lucky Ducky! – wykrzyknął zachwycony Sammy.

Max przyjrzał się gumowej zabawce.

– Od tej pory Lucky Ducky ma pływać gdzie indziej.

– Dobra.

W drzwiach stanęła Cleo, zadyszana i potargana jeszcze bardziej niż przedtem. W obu rękach trzymała ciężkie walizki. Liczne pasemka włosów opadały jej na oczy. Dmuchnęła, aby je odsunąć.

– Jak idzie? – spytała.

– Max wyratował Lucky Ducky – powiedział Sammy.

– To bardzo dzielnie z jego strony – mruknęła Cleo.

– Ubikacja już działa – stwierdził oziębłym tonem Max.

Cleo uśmiechnęła się do niego, a łazienkowa lampa odbiła się w jej okularach.

– Jestem panu bardzo wdzięczna. Pan Valence zawsze zajmuje ten pokój i już obawiałam się, że będę musiała przenieść go gdzie indziej. Nie lubi, kiedy się go przenosi. Jest dość wymagający. Denerwuje się, kiedy coś zakłóca ustalony porządek.

Max trzymał ociekające wodą narzędzie nad ubikacją.

– Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. chciałbym z panią teraz porozmawiać.

– Jak tylko wszystko uporządkuję i podamy kolację. Nasz chłopak hotelowy gdzieś się zapodział, może mógłby go pan zastąpić?

– On jest ranny. – Sammy pokazał palcem laskę opartą o ścianę.

Cleo rzuciła na nią okiem. Zaczerwieniła się.

– Przepraszam, zapomniałam. Nic nie szkodzi. Poproszę kogoś z kuchni o pomoc.

Z jakiegoś powodu Maxa to zezłościło.

– Potrafię sobie poradzić z paroma walizkami.

Spojrzała na niego sceptycznie.

– Jest pan pewien?

– Tak, proszę pani. Jestem pewien.

Jej uśmiech był jaśniejszy i zdecydowanie cieplejszy niż światło jarzeniówki nad lustrem.

– Fantastycznie. Aha, proszę mówić do mnie Cleo. Lubię być na ty z ludźmi, którzy umieją w jednej chwili naprawić zatkaną ubikację.

– Cieszę się – powiedział Max przez zaciśnięte zęby.

Cleo spojrzała na Sammy'ego.

– Może byś poszedł i zobaczył, czy w kuchni nie potrzebują twojej pomocy, skarbie?

Sammy przybrał poważny wyraz twarzy.

– Dobra, Cleo. – Po czym rzucił okiem na Maxa i przypomniał: – W trudnych chwilach rodzina trzyma się razem.

– Idę – oznajmiła Cleo. – Muszę zanieść te walizki. Do zobaczenia później, Max. Weź sobie w kuchni coś do jedzenia, jak będziesz miał wolną chwilę. – Zakręciła się na pięcie i znikła za drzwiami.

– Cześć, Max. Dzięki za znalezienie Lucky Ducky. – Sammy pobiegł za Cleo.

Sam w łazience, z urządzeniem do przepychania, Max spojrzał na gumową kaczkę pływającą w misce klozetowej.

– Jasonie, w coś ty mnie wpakował? – Westchnął głośno.

Przez następne trzy godziny Max był bardzo zajęty. Nosił niezliczone walizki, rozwiązywał skomplikowane problemy na niewielkim parkingu, nalewał gościom kawy i sherry, a także wymienił przepaloną żarówkę w jednym z pokojów.

Dopiero po jedenastej udało mu się znaleźć Cleo w małym biurze za recepcją.

Siedziała plecami do drzwi, za stołem, na którym znajdował się komputer i sterty rozmaitych papierów. Max przyjrzał się jej wprawnym okiem. Już nie po raz pierwszy tego wieczoru zaintrygowała go wdzięczna linia jej pleców i urocze wygięcie szyi. Siedziała na podwiniętych stopach, wciąż odzianych w srebrne tenisówki.

Stał przez chwilę nieruchomo i w milczeniu, przyglądając się Cleo, skupionej na rozpostartym na stole wydruku. Młoda kobieta, nie odrywając wzroku od liczb, odruchowo sięgnęła ręką do klamry przytrzymującej włosy. Zwyczajny kobiecy gest spowodował dziwną reakcję w ciele Maxa.

Oczarowany przypatrywał się, jak włosy opadły kaskadą na jej ramiona. Światło lampy uwydatniło czerwony płomień migoczący w głębinach grubych, ciemnych splotów. Odczuł nagłą, przemożną chęć ogrzania rąk w tych płomieniach. Postąpił krok do przodu. Laska głucho zadudniła o podłogę.

– Co takiego? – Cleo odwróciła się na krześle. Uspokoiła się, kiedy zobaczyła Maxa. – Ach, to ty. Wchodź, usiądź. Myślałam, że to George.

– Kto to jest George? – Max w ciągu ułamka sekundy odzyskał równowagę.

– Mój nocny recepcjonista. Dzwonił wcześniej i powiedział, że trochę się spóźni.

– Rozumiem.

Max przeszedł przez niewielkie pomieszczenie i usiadł na krześle przy oknie. Z chłodną precyzją ustawił laskę przed sobą i oparł obie ręce na jastrzębiej głowie.

– Najwyższy czas, abyśmy porozmawiali, proszę pani.

– Cleo.

– Cleo – powtórzył.

Uśmiechnęła się.

– Przypuszczam, że chciałbyś wiedzieć, czy moglibyśmy zawrzeć taką samą umowę, jaką miałam z Jasonem.

Max spoglądał na nią tępym wzrokiem.

– Słucham? – powiedział po chwili.

– W porządku. Nie mam nic przeciwko temu. W końcu jesteś jego przyjacielem. Do diabła, tyle przynajmniej mogę zrobić. Jestem pewna, że Jason chciałby, abyś czuł się tu tak dobrze jak on.

Max nie wierzył własnym uszom. Czyżby Cleo ofiarowywała mu miejsce Jasona we własnym łóżku?

– Jestem zaskoczony taką szczodrobliwością, ale nie jestem pewien, czy Jasonowi by to odpowiadało.

– Czemu nie?

– Jason był dobrym przyjacielem, w każdej przyjaźni są jednak jakieś granice.

Cleo wyglądała na zaskoczoną.

– Jesteś przecież artystą tak jak Jason, prawda?

Max powoli opuścił powieki, rozważając to, co usłyszał. Jason często mawiał, że nie potrafiłby narysować prostej kreski, a co dopiero malować. Był kolekcjonerem, nie twórcą.

– Niezupełnie – stwierdził wreszcie ostrożnie.

Cleo rzuciła mu porozumiewawcze, współczujące spojrzenie.

– Nie musisz nic mówić. Wszystko rozumiem. Jeszcze niczego nie sprzedałeś, nie chcesz więc nazywać siebie artystą. Wiem, co czujesz. – Zawahała się przez chwilkę. – Jestem pisarką.

– Naprawdę?

Cleo oblała się rumieńcem.

– Na wiosnę wyjdzie moja książka. Nazywa się „Zemsta doskonała”. O kobiecie w niebezpieczeństwie. Kryminał i romans.

Max przyjrzał jej się uważnie.

– To bardzo interesujące.

– Nikomu oprócz rodziny o tym nie mówiłam – powiedziała prędko Cleo. – Wolę zaczekać, aż książka będzie w księgarni i byłabym wdzięczna, gdybyś nikomu o tym nie wspominał.

– Nie pisnę ani słowa – obiecał Max.

– Jason, oczywiście, wiedział. Więc i tobie powiedziałam. Chodziło mi o to, że fakt, iż jesteś artystą lub pisarzem, nie zależy od tego, czy sprzedajesz swoje prace, a od tego, czy nad nimi pracujesz.

– Można to i tak określić.

– Czasem ktoś jest bardzo dobry, a jego prac nikt nie kupuje. Na przykład Jason. Nigdy nie sprzedał ani jednego obrazu, a był fantastycznym malarzem.

– Naprawdę?

– Oczywiście. – Cleo przechyliła głowę na bok i rzuciła Maxowi dziwne spojrzenie. – Na pewno widziałeś jego obrazy. W korytarzu też wiszą. Nie poznałeś jego stylu?

Max obrócił głowę i popatrzył przez otwarte drzwi na serię nieciekawych pejzaży.

– Nie zauważyłem.

– Niemożliwe. – Przez moment na twarzy Cleo malowało się rozczarowanie, po czym znów się uśmiechnęła. – Uwielbiam te obrazy. W pewnym sensie są jego spadkiem dla nas wszystkich tu, w Robbins' Nest Inn. Kto wie? Może pewnego dnia będą warte majątek.

Nigdy w życiu, pomyślał Max, a głośno powiedział:

– I co wtedy? Sprzedacie je?

– Skądże znowu! Nie sprzedałabym obrazów Jasona za żadną cenę. Należą do tego miejsca.

Max odchrząknął.

– Proszę pani…

– Cleo.

– Jason był właścicielem pięciu obrazów Amosa Luttrella. Przed śmiercią powiedział mi, że zostawił je tutaj.

– Kto to jest Amos Luttrell? Też przyjaciel Jasona?

Max doszedł do wniosku, że ta kobieta jest albo bardzo przebiegłą kłamczucha, albo naiwną idiotką. Skłaniał się raczej ku pierwszej możliwości. Nie wyobrażał sobie, aby Jason miał za kochankę idiotkę. Czyli miał przed sobą sprytną przeciwniczkę.

– Luttrell był mistrzem neoekspresjonizmu – wyjaśnił.

– Ekspresjonizm? To sztuka nowoczesna, prawda? – Cleo zmarszczyła nos. – Nie podoba mi się nowoczesna sztuka. Wolę obrazy, na których coś widać – psy, konie, pejzaże, coś w tym rodzaju. Nie mam tu żadnej nowoczesnej sztuki, zupełnie by nie pasowała.

Max poczuł zimną wściekłość. Istniało tylko jedno wytłumaczenie. Cleo najwyraźniej znała prawdziwą wartość obrazów i postanowiła udawać głupią. Udawała, że nigdy nie słyszała o Amosie Luttrellu. Musiała wiedzieć, że Max nie ma żadnych dowodów na to, iż obrazy są u niej.

Przyznawał, że to sprytne posunięcie. 1 takie, jakiego się zupełnie nie spodziewał. Z drugiej strony w Robbins' Nest Inn wszystko było inne, niż przypuszczał.

– Jak już wspomniałam – kontynuowała pogodnie Cleo – jeśli jesteś artystą tak jak Jason, będziesz zadowolony z naszej umowy.

Max uniósł brew.

– Czego, konkretnie, mogę oczekiwać?

– Takiego samego wynagrodzenia, jakie dostawał Jason, plus mieszkanie i utrzymanie za każdym razem, kiedy się tu zatrzymasz, w zamian za dorywcze zajęcia w rodzaju tych dzisiejszych. Na pewno będziesz miał mnóstwo wolnego czasu, żeby malować. Możesz zająć stary pokój Jasona na poddaszu. Jest wygodny i cichy. Jason był z niego zadowolony.

A zatem mieszkanie i utrzymanie, ale nie jej łóżko. Przynajmniej na razie.

– Nie umieram z głodu.

– Wiem. – Cleo uśmiechnęła się łagodnie. – Jest wiele rodzajów umierania. Jesteś przyjacielem Jasona i tylko to się dla mnie liczy.

– Nie jestem pewien, czy byłby ze mnie dobry Antoniusz – stwierdził sucho Max.

– Co? – Sekundę później twarz Cleo oblała się ciemnoróżowym rumieńcem. – Ach, rozumiem. Ostrzegam, że mamy tutaj jedną żelazną zasadę – żadnych dowcipów o Kleopatrze ani o żmijach.

– Postaram się pamiętać.

– I co? Jesteś zainteresowany?

Powróciło wcześniejsze poczucie nierzeczywistości. Max przez dłuższy czas wpatrywał się w Cleo, po czym podjął decyzję.

Musiał się dowiedzieć, co się stało z obrazami, a w Seattle i tak nic ani nikt na niego nie czekał. Jason przysłał go tu z jakiegoś powodu. Max postanowił pójść tą drogą do końca.

To jeszcze jeden punkt zwrotny, pomyślał. I jak zawsze nie miał się na co oglądać.

– Tak się składa – powiedział – że właśnie straciłem pracę. Zgadzam się na te warunki.

Rozdział drugi

– Andromedo, te bułeczki są nieziemskie. – Cleo włożyła do ust ostatni kawałek bułki. – Jak zwykle.

Andromeda, główna kucharka w Robbins' Nest Inn, uśmiechnęła się pogodnie. Andromeda zawsze uśmiechała się pogodnie. Zajmowała się badaniami metafizycznymi.

– Cieszę się, że ci smakują, kochanie. To nowa wersja przepisu Daystar na chleb z mąki kukurydzianej. Wiesz, jaka jest Daystar, wciąż eksperymentuje.

– Stary przepis też był pyszny, ale ten jest jeszcze lepszy. Goście będą się zajadali. – Cleo wzięła następną kukurydzianą bułeczkę i posmarowała ją grubo miodem.

Pośpiesznie przełykając bułkę, obserwowała, co się dzieje w kuchni. Pracownice Andromedy, kobiety w średnim wieku i członkinie Azylu Kobiet w Cosmic Harmony, były bardzo zajęte.

Umowa między zajazdem a Cosmic Harmony była prosta i korzystna dla obu stron. Andromeda i jej towarzyszki zapewniały gościom zajazdu kuchnię wegetariańska i morskie przysmaki, których nie sposób było dostać gdzie indziej na całym wybrzeżu. W zamian Cleo dzieliła się z Azylem częścią swoich dochodów i pozwalała, żeby nie nosiły w pracy przepisowych białych fartuchów.

Andromeda i jej przyjaciółka, Daystar, stanowiły zasadniczy trzon pracownic kuchni, pozostałe członkinie Azylu pomagały w różnych porach i w różnych zajęciach. Tego ranka w kuchni pracowały także Nebula i Constellation. Jedna przygotowywała płatki owsiane, druga kroiła chleb z pełnego ziarna na zakwasie. Kobiety w Cosmic Harmony na ogół przyjmowały nowe imiona, kiedy przybywały do Azylu. Jedne zostawały przez kilka dni, inne przez kilka tygodni lub miesięcy. Jeszcze inne, jak Andromeda i Daystar, mieszkały w Azylu na stałe.

Wszystkie kobiety pracujące tego ranka w kuchni miały rękawy długich, kolorowych sukien podwinięte do łokci. Jaskrawe chustki na głowach i nietypowe, miedziane i srebrne naszyjniki dodawały im egzotycznego kolorytu.

Najnowsze wydanie przewodnika turystycznego zaczęło wymieniać kuchnię w Robbins' Nest Inn jako jeden z powodów do odwiedzania wybrzeża Waszyngtonu zima. czy też w jakiejkolwiek innej porze roku.

Dla Cleo kobiety z Cosmic Harmony oznaczały coś więcej niż doskonałe jedzenie dla jej zajazdu – dawały jej przyjaźń i miejsce, gdzie mogła odnaleźć spokój i pogodę ducha. Często odwiedzała centrum medytacji w Cosmic Harmony, kiedy nawiedzały ją złe sny.

Azyl mieścił się w dawnym, ekskluzywnym klubie golfowym z widokiem na ocean. Kiedy kilka lat wcześniej klub popadł w ruinę, Andromeda i Daystar postanowiły urządzić tam komunę dla kobiet. Początkowo wynajęły teren i budynki, ale trzy lata później połączyły swe skromne zasoby finansowe i z pomocą Cleo wykupiły wszystko na przetargu.

Andromeda i Daystar, założycielki Azylu, nie zawsze zajmowały się metafizyką i filozofią samospełnienia. Poznały się jako członkinie klubu brydżowego w Seattle i spotykały się przez całe lata w każdy wtorek. Obie się rozwiodły. Klub brydżowy był jedyną trwałą rzeczą w ich życiu.

Kiedyś Andromeda nazywała się Hamiltonowa R. Galsworthy III. Zaczęła tworzyć Azyl w Cosmic Harmony w sześć miesięcy po tym, jak jej mąż, znany lekarz ginekolog, odszedł z instruktorką aerobiku. Doktor Galsworthy miał bardzo dobrego adwokata, który sprawił, że Andromeda po rozwodzie nie dostała prawie nic.

Andromeda wyjaśniła Cleo, że nie żywi żadnych złych uczuć wobec swego eksmęża, który po roku rozwiódł się z instruktorką.

– To wszystko było bardzo smutne, moja droga –powiedziała kiedyś Andromeda. – Kazała temu biednemu człowiekowi z sześćdziesiątką na karku dwa razy dziennie ćwiczyć, w dodatku z ciężarkami u nóg. Podobno zupełnie się zmienił. Przypuszczam, że jego karma wreszcie go znalazła.

Dla Andromedy nie było już odwrotu, nawet kiedy dr Hamilton R. Galsworthy III zjawił się u niej, załamany, obiecując wrócić do domu. Andromeda była już na drodze do kosmicznego oświecenia. Ona i jej brydżowa partnerka, także niedawno rozwiedziona, odkryły, że ich przyjaźń jest czymś znacznie silniejszym i bardziej wiążącym niż poprzednie stosunki z byłymi mężami.

Teraz Andromeda powoli i ceremonialnie popijała ziołową herbatę.

– Chciałam z tobą porozmawiać o jednym z naszych nowych gości – powiedziała.

Andromeda była drobną, pogodną, blisko sześćdziesięcioletnią kobietą z masą siwych, kręconych włosów i z jasnymi, badawczymi oczyma. Kiedy się poruszała, dzwoneczki przyszyte do brzegu jej sukni, wesoło podzwaniały.

Ostatnio każdy ruch Andromedy miał w sobie starannie wypracowany wdzięk i rytuał. Zajmowała się tradycyjnym japońskim ceremoniałem picia herbaty i jego wpływem na życie codzienne.

– Wczoraj wieczorem przyjechało dwadzieścia pięć nowych osób – odparła Cleo. – Kolejna firma z Seattle przysłała swoich pracowników na trzydniowe seminarium motywacyjne Herberta T. Valence'a.

– Ojej, znów ten. – Andromeda potrząsnęła głową. – Trudno mi pojąć, że są ludzie, którzy wierzą, iż można łatwo osiągnąć bogactwo, władzę i nieograniczony sukces.

Cleo uśmiechnęła się.

– Mam wrażenie, że stary Herbert w to wierzy. Ten facet zarabia krocie na swoich seminariach.

– To prawda, idzie mu nieźle, co? To już trzecie seminarium tej zimy.

– Cieszmy się, że wybrał właśnie nasz zajazd dla swoich pouczających i doniosłych nauk.

– Bardzo się cieszę, moja droga. Zdaję sobie sprawę, że dzięki panu Valence'owi nasz zajazd świetnie tej zimy prosperuje. Kiedy jednak wspomniałam o nowym gościu, nie miałam na myśli członka seminarium. Cleo uśmiech stał się z lekka wymuszony.

– Już wiem. Mówisz o przyjacielu Jasona, tak?

– Zgadza się. Czy jesteś pewna, że był przyjacielem Jasona?

Cleo spojrzała na Andromedę zaskoczona.

– On tak twierdzi. Wiedział, że Jason przebywał u nas od czasu do czasu w ciągu ostatniego półtora roku. I wiedział o naszej umowie. – Cleo przełknęła ostatni kęs bułeczki. – Tak mi się przynajmniej zdaje. Zaproponowałam mu podobną umowę i zgodził się.

– Czyli pracuje teraz u ciebie?

– Mhm.

Andromeda zmarszczyła brwi.

– Kiedy Jason zaczął tu przyjeżdżać na soboty i niedziele, powiedziałam ci, że nie jest człowiekiem, za jakiego się podawał.

– Wiem, ale go lubiłam. Mówiłaś, że ty też go lubisz. Uznałyśmy, że można mu zaufać.

– Oczywiście, wiedziałam, że nie stanowił dla nas żadnego zagrożenia. Jason nas, na swój sposób, potrzebował. Nie jestem tego taka pewna, jak chodzi o tego nowego faceta.

– Widziałaś go tylko przez chwilę wczoraj wieczorem.

Nim Andromeda zdążyła coś powiedzieć, do rozmowy wtrąciła się Daystar.

– Widziałam jego samochód na parkingu. – Potrząsnęła łyżką ostrzegawczo. – Mój były mąż kupił takiego Jaguara tuż przed ślubem ze swoją sekretarką. Twój pan Fortune nie jest biednym artystą, Cleo.

Cleo uśmiechnęła się do niej. Daystar była silną, przedsiębiorczą kobietą, której bystre, rozsądne oczy odzwierciedlały jej szacujący, badawczy stosunek do wszystkich i do wszystkiego. Była naturalnym przeciwieństwem eterycznej Andromedy. Cleo często myślała, że obie kobiety doskonale się uzupełniają.

– Jason też nie głodował – odparła Cleo. – Przynajmniej nie w dosłownym tego słowa znaczeniu. Potrzebował takiego miejsca jak Robbins' Nest Inn do malowania. I chciał nam pomóc.

– Raczej chciał być częścią naszej dużej rodziny – powiedziała z uśmiechem Andromeda.

Cleo wzruszyła ramionami.

– Może Max Fortune chce tego samego.

– A może chce czegoś zupełnie innego – stwierdziła ponuro Daystar.

– Wątpię – mruknęła Cleo. – Pamiętajcie, że widziałam go z urządzeniem do przepychania rur w ręku. Kiedy się widzi człowieka w działaniu, można się dużo o nim dowiedzieć. Poza tym, czego mógłby tutaj chcieć oprócz znalezienia rodziny, tak jak Jason?

– Nie mam pojęcia – stwierdziła Daystar. – Uczulam cię tylko, żebyś się miała na baczności. To, że pan Fortune znał Jasona, nie czyni z niego automatycznie członka rodziny.

Andromeda pokiwała głową.

– Daystar ma rację, moja droga.

– Nie martwcie się, będę ostrożna – obiecała Cleo.

Miała właśnie zamiar wziąć imbryk, kiedy coś sprawiło, że zastygła w bezruchu. Pośród szczęku naczyń i odgłosów rozmów wypełniających kuchnię nie rozległ się żaden dodatkowy dźwięk, lecz Cleo, nie odwracając się, wiedziała, kto stanął w drzwiach. Od stóp do głów przeniknął ją nagły dreszcz.

Najwyraźniej jej dziwna reakcja na obecność Maxa Fortune'a poprzedniego wieczoru nie wynikała ze zmęczenia. Tego ranka była doskonale wypoczęta, a jednak doświadczyła tego samego, niepokojącego uczucia. Cleo głęboko odetchnęła i wzięła się w garść.

– Dzień dobry, Max. – Cleo odwróciła się w jego stronę z imbrykiem w ręce i uśmiechnęła. Przyrzekła sobie w duchu, że nie zrobi z siebie idiotki. Zachowa spokój i poczucie własnej godności. Z trudem udało jej się przybrać obojętnie uprzejmy wyraz twarzy, choć w środku cała się gotowała z cudownego, nie znanego jej dotąd podniecenia.

W świetle nowego dnia nie było wątpliwości, że wczorajsze odczucia nie były wytworem bujnej wyobraźni. Wpływ Maxa Fortune'a na jej zmysły był absolutnie niszczący. Mimo swego wewnętrznego przekonania o konieczności zachowania spokoju nie potrafiła się powstrzymać od wpatrywania w niego.

Był człowiekiem z lustra. W snach nigdy wyraźnie nie widziała rysów jego twarzy, lecz rozpoznała go natychmiast w chwili, gdy się przed nią zjawił. Cleo skarciła się w duchu za uleganie wyobraźni i postanowiła skoncentrować się raczej na faktach.

Max wyglądał na trzydzieści parę lat, miał szczupłe, muskularne ciało, a ostre rysy twarzy niepokojąco przypominały jastrzębia wyrzeźbionego na główce laski.

W szarych oczach widać było maskowaną zawziętość, a cała postać wyrażała nieustanne napięcie, jakby Max Fortune nikomu nie ufał i z nikim nie był związany. Cleo wyczuła, że jest człowiekiem, który niczego nie bierze za pewnik. Wyglądał tak, jakby w każdej chwili spodziewał się, że będzie musiał walczyć o to, czego zapragnie.

Jednakże twardy, potencjalnie bezwzględny rys jego charakteru był przesłonięty bezbłędnymi manierami. Dla Cleo Max wywodził się wprost z najgłębszych, najbardziej skrywanych pokładów jej wyobraźni. Nie miała co do tego żadnych wątpliwości – głęboko i starannie ukryty zmysłowy aspekt jej natury rozpoznał go.

Ten mężczyzna żył w cieniu jej tajemnych fantazji.

Być może, pomyślała ponuro, to, że go od razu poznałam, nie jest samo w sobie takie dziwne. W końcu napisałam o nim książkę, tylko wówczas nie wiedziałam, kim jest.

Laska mogłaby sprawiać, że Max stawał się godzien współczucia, tymczasem odsłaniała jeszcze jeden twardy rys, pokazywała, że intensywny ból został pokonany siłą woli i samoopanowania. Cleo pomyślała, że chciałaby go dotknąć i uśmierzyć ból.

Mocno chwyciła rączkę czajniczka, całkowicie zdezorientowana swoją reakcją na tego obcego człowieka, który poprzedniego wieczoru schronił się przed burzą w zajeździe i znalazł miejsce przy kominku.

– Dzień dobry. – Max obrzucił wzrokiem kuchnię i niezwykły przyodziewek pracujących w niej kobiet. Wyraz jego twarzy nie zdradzał zdziwienia, tylko lekkie zainteresowanie. – Czy mogę dostać śniadanie?

– Naturalnie. – Cleo gwałtownie wyzwoliła się z dziwnej fascynacji. – Andromeda coś ci poda, prawda, Andromedo?

– Oczywiście. – Dzwoneczki u brzegu sukni Andromedy zadzwoniły, kiedy się odwróciła, żeby położyć na talerzu dwie bułeczki. – Na ladzie są także płatki ze świeżymi owocami i z jogurtem. Proszę się częstować.

Max nie odrywał wzroku od Cleo.

– Bardzo chętnie. Cleo poczuła dreszcz.

– Herbaty? – spytała szybko.

Max spojrzał na czajniczek w jej ręce.

– Napiłbym się kawy – powiedział.

– Jest tam. – Cleo ruchem głowy wskazała dzbanek ze świeżo zaparzoną kawą na ladzie. – Proszę usiąść, zaraz podam filiżankę.

– Dziękuję.

Cleo zignorowała podejrzliwy wyraz twarzy Daystar. Wzięła dzbanek z kawą, jeszcze jedną bułeczkę dla siebie i poszła za Maxem do wnęki, gdzie siadali do pośpiesznych posiłków pracownicy zajazdu.

– Nie spodziewaj się takiej obsługi codziennie – stwierdziła lekko Cleo, siadając na ławce po drugiej stronie stołu. Nalała kawy do filiżanki. – Kiedy mamy dużo gości, każdy sam się obsługuje.

– Będę o tym pamiętał.

– Przez następne trzy dni będzie tu cholerny tłok z powodu seminarium motywacyjnego.

– Widziałem sprzęt audiowizualny. O czym jest to seminarium?

– Pięć Łatwych Kroków do Bogactwa, Władzy i Nieograniczonego Sukcesu Herberta T. Valence'a – wyjaśniła Cleo.

Max podniósł na nią wzrok.

– Tego wszystkiego nie da się osiągnąć przy pomocy pięciu łatwych kroków.

– Nie?

– Jest tylko jeden krok.

– Jaki? – spytała zaintrygowana Cleo. Max wzruszył ramionami.

– Trzeba o to walczyć. A kiedy zdobędzie się już, co się chciało, trzeba walczyć, aby to utrzymać.

– Herbert T. Valence mówi co innego. Cały dowcip polega na tym, żeby myśleć pozytywnie i codziennie zdobywać jakiś cel. Zaczął swoje seminaria już parę lat temu i ma niezłą opinię.

– Ten facet to głupiec albo oszust.

– Uważaj, co mówisz. – Cleo zaśmiała się. – Dzięki panu Valence'owi mamy pełno gości. Zjedz bułeczkę. – Przełamała swoją na pół, nie bacząc na okruchy. – Ja już zjadłam dwie i przysięgam, że ta jest ostatnia.

Max wziął nóż i zaczął obrabiać bułeczkę, jakby była nie oszlifowanym brylantem.

Cleo przestała jeść i zafascynowana przyglądała się, jak Max precyzyjnie przeciął bułkę na pół. Potem odciął ćwiartkę, odłożył nóż, wziął łyżeczkę i zanurzył ją w słoiku z miodem. Kiedy nabrał już pewną ilość gęstego, złotego nektaru, zgrabnie zakręcił łyżeczką. Ani kropla miodu nie spadła do słoika ani na stół, kiedy przenosił łyżeczkę na bułkę na talerzu.

Cleo pomyślała, że tak jadali Borgiowie albo Medyceusze. Miała wrażenie, że za gładkimi manierami kryje się miecz, grzecznie schowany pod stołem.

Ich oczy spotkały się, kiedy Max zamierzał ugryźć kawałek bułeczki. Zatrzymał rękę z kęsem w połowie drogi do ust.

– Coś się stało? – spytał.

– Nie, skądże znowu. – Cleo się uśmiechnęła. – Tylko Jason jadł bułeczki Daystar tak elegancko. Większość ludzi je połyka.

– Jestem pewien, że są znakomite. – Max rzucił okiem na kobiety przygotowujące śniadanie. – Twoje pracownice są trochę niezwykłe.

– No pewnie. Są fantastyczne. – Cleo pochyliła się do przodu i zniżyła głos. – Stale próbują podkraść mi Andromedę i Daystar. Wszyscy właściciele restauracji i zajazdów na wybrzeżu chcieliby je mieć u siebie.

– Gdzie je znalazłaś?

– To nie ja. One znalazły mnie. Są z Azylu Kobiet w Cosmic Harmony. Azyl jest jakieś dwa i pół kilometra stąd, po drugiej stronie zatoki. Możesz go zobaczyć z okna swojego pokoju.

– Widziałem coś, co wyglądało jak stary ośrodek wczasowy.

– Tak było. Ośrodek splajtował. Nie pasował do tej części wybrzeża. W każdym razie, kiedy otworzyłam zajazd, Andromeda i Daystar postanowiły, że potrzebna mi jest pierwszorzędna kuchnia do przyciągania gości. One natomiast potrzebowały stałego źródła dochodów, aby prowadzić Azyl. Przyniosły mi umowę, a ja ją podpisałam.

– Tak po prostu?

– Jasne. Przeważnie podejmuję decyzje w jednej chwili. Na przykład kupiłam to miejsce w dwadzieścia cztery godziny po tym, jak je po raz pierwszy zobaczyłam. Pewno bym się zawahała, gdybym najpierw dobrze obejrzała te stare rury kanalizacyjne. Przez dwa lata miałam z nimi ciągłe kłopoty. Ale pewnego dnia, półtora roku temu, Benji wszedł do mojego biura, szukając pracy, i problemy z rurami się skończyły.

– Tymczasem Benji znikł wczoraj wieczorem.

Cleo zmarszczyła brwi.

– Ciekawa jestem, gdzie on się podziewa. Trochę się martwię. Benji nie ma zwyczaju znikać bez słowa. On i Trisha…

Zadzwonił telefon i przerwał Cleo w pół zdania. Zdjęła słuchawkę aparatu, który wisiał na ścianie we wnęce.

– Słucham, tu Robbins' Nest Inn.

– Cleo? Dzięki Bogu. Mówi Nolan.

– Witaj, Nolanie. Dość wcześnie jak na ciebie.

Cleo oparła się plecami o ścianę i postawiła stopę na ławce. Zobaczyła, że spojrzenie Maxa powędrowało do jej srebrnych tenisówek i wydawało jej się, że widzi w jego zimnych, szarych oczach dezaprobatę.

– Przepraszam. – Głos Nolana był zdumiewająco ostry. – Słuchaj, Cleo, muszę się z tobą jak najszybciej zobaczyć.

Cleo jęknęła.

– Mówiłam ci, że będę miała czas na kolację dopiero w sobotę albo w niedzielę. Mam tu pełno gości.

– Daj spokój z kolacją. Muszę z tobą natychmiast porozmawiać. To bardzo ważne.

Cleo zdjęła stopę z ławki i wyprostowała się. Nigdy nie słyszała takiej nuty w głosie Nolana.

– Czy coś się stało?

– Ty o to pytasz?

– Nolanie, ja nic z tego nie rozumiem.

– Do diabła, Cleo! Muszę z tobą porozmawiać.

– Nie denerwuj się – powiedziała łagodnie Cleo. – Porozmawiamy. Chcesz teraz tu podjechać?

– Nie – odparł szybko. – Nie mogę. Przyjdź na plażę.

– Nolanie, mamy luty, a nie sierpień. Jest zimno. Dlaczego chcesz się ze mną spotkać na plaży?

Cleo zdawała sobie sprawę, że Max uważnie przysłuchuje się jej rozmowie.

– Cleo, bądź na plaży. Za piętnaście minut. Przynajmniej tyle jesteś mi winna.

– Winna? Nolanie, czyś ty zwariował? Nie jestem ci nic winna.

– Owszem. Do zobaczenia za chwilę.

– Zaczekaj, mam tu mnóstwo gości i śniadanie dla nich na głowie. Nie mogę teraz wyjść.

– Nie zabiorę ci dużo czasu. To naprawdę bardzo ważne. Dotyczy przyszłości nas obojga.

Nolan przerwał rozmowę.

Cleo skrzywiła się, odwieszając słuchawkę.

– Jest trochę zdenerwowany. Lepiej będzie, jak pójdę i zobaczę, o co mu chodzi.

– Kto to był?

Max wziął nóż i zaczął kroić drugą bułkę.

– Nolan Hildebrand pełni obowiązki burmistrza Harmony Cove. Myślę, że ma znacznie większe ambicje polityczne, ale staram się nie mieć mu tego za złe. W końcu, ktoś się musi zajmować polityką, prawda? Tak czy owak widuję się z nim od jakichś pięciu miesięcy.

Max zmrużył oczy.

– Widujesz się z nim?

Cleo się zaczerwieniła.

– No, wiesz, umawiam się z nim. Tu, w Harmony Cove, nie ma wielkiego wyboru. Nie wiem, czy zauważyłeś, że to jest bardzo małe miasteczko.

– Zauważyłem.

– Tak, no, więc Nolan i ja jadamy razem kolację kilka razy w tygodniu, jeśli nie jestem zajęta w zajeździe.

Cleo nie miała pojęcia, dlaczego właściwie się tłumaczy. Może dlatego, że od śmierci rodziców przed czterema laty prawie nie spotykała się z mężczyznami.

Przez długi czas nie mogła otrząsnąć się z szoku, jaki przeżyła tego dnia, kiedy weszła do zalanego krwią salonu w domu rodziców. Od czasu do czasu widywała ten pokój w koszmarnych snach, z których budziła się zlana zimnym potem.

Policja uznała to za morderstwo i samobójstwo. Z jakiegoś powodu, którego nikt nie znał, być może w ferworze namiętnej kłótni, dobrze prosperujący przedsiębiorca, Edward Robbins, zabił swoją żonę, a potem sam się zastrzelił.

Cleo nigdy nie przyjęła werdyktu do wiadomości. Pół roku psychoterapii niewiele pomogło. Powoli pogodziła się ze stratą rodziców, ale nie z orzeczeniem, które uznawała za całkowicie bezsensowne.

Była jedynaczką i doskonale wiedziała, jak bardzo jej rodzice byli ze sobą związani. Jedno mogło pójść do grobu za drugim, ale nigdy nie mogłoby drugiego zamordować. Cleo uważała to za absolutnie niemożliwe. Policja twierdziła, że takie rzeczy zdarzają się w najlepszych rodzinach.

Kiedy Cleo wynurzyła się wreszcie z odrętwienia, w jakie zapadła tamtego straszliwego dnia, była na świecie sama. Miała wówczas dwadzieścia trzy lata.

Powoli i z wielkim trudem zaczęła życie na nowo. Często w tym okresie jeździła na wybrzeże, przyciągana wiecznym, łagodzącym wołaniem oceanu. Tam odkryła Azyl w Cosmic Harmony i odnalazła w sobie siłę, aby odbudować swój świat.

Za pieniądze odziedziczone po rodzicach Cleo kupiła stary wiktoriański zajazd na skraju Harmony Cove. Z czasem zebrała wokół siebie grono przyjaciół.

Była to luźna grupa, od czasu do czasu ktoś odchodził lub przychodził, ale zawsze byli: Cleo, Andromeda, Daystar, Sylvia Gordon i jej synek Sammy.

W pewnej chwili do grupy dołączyli Trisha Briggs i Benji Atkins. A potem Jason Curzon. I tak powstała – całkiem nie tradycyjna – rodzina.

Cleo pośród przyjaciół nie odczuwała potrzeby posiadania kochanka. Nie posądzała siebie o to, że jest oziębła, lecz niewątpliwie jakaś jej część była nadal uśpiona. Psychoterapeutka sądziła, iż Cleo obawia się intymnych związków, ponieważ bliski związek jej rodziców został tak szokująco przerwany.

Zdaniem psychoterapeutki Cleo z jednej strony marzyła o takim emocjonalnym związku, jakim cieszyli się jej rodzice, z drugiej jednak obawiała się go. Tylko choroba umysłowa mogła spowodować, że Edward Robbins zastrzelił swoją ukochaną żonę. Terapeutka była przekonana, iż Cleo obawiała się, że wielka miłość może się opierać na równie wielkiej i bardzo niebezpiecznej obsesji.

Jedyną rzeczą, której Cleo była całkowicie pewna, było to, że może sobie pozwolić na związek z mężczyzną dopiero wtedy, kiedy pokocha go tak, jak jej matka kochała jej ojca. Wiedziała, że dla niej liczy się jedynie prawdziwa miłość.

Od jakiegoś czasu spotykała się z Nolanem Hildebrandem, ale nigdy nie zostali kochankami.

Max bacznie się jej przyglądał.

– Czy Jason wiedział o Hildebrandzie? – spytał.

Zaskoczyło ją to pytanie.

– Oczywiście. Mówiłam ci, że spotykam się z Nolanem od paru miesięcy.

Max odłożył ostatni, nie dojedzony kęs bułki i oparł łokcie na stole. Pochylił się do przodu i spojrzał na nią zimnym wzrokiem.

– Chcesz powiedzieć, że Jason dzielił się tobą z burmistrzem Harmony Cove?

– Dzielił się mną? – Zamrugała oczyma zaskoczona. – O czym ty w ogóle mówisz?

– Dobrze wiesz, o czym mówię. Znałem Jasona dwanaście lat i wiem, że nie byłby w stanie dzielić się swoją kobietą z innym mężczyzną.

Zażenowana i zdumiona Cleo wreszcie zrozumiała, o czym Max mówi.

– Zwariowałeś? Jason i ja byliśmy przyjaciółmi.

– Aha.

– Dobrymi przyjaciółmi. Nie kochankami. Na litość boską, Maxie, Jason mógłby być moim dziadkiem.

– I co z tego? Nie byłabyś pierwszą kobietą, która złapała starszego faceta, żeby skorzystać z jego pieniędzy.

– Ach, więc o to ci chodzi. – Gniew zajął miejsce zażenowania. –Jeśli chcesz wiedzieć, to Jason nie miał dużo pieniędzy. Nigdy nie udało mu się sprzedać ani jednego obrazu. Był starym człowiekiem, który żył z emerytury.

– Czyżby?

Zerwała się na nogi.

– To niesłychane. Myślałam, że byłeś przyjacielem Jasona. Myślałam, że wiedziałeś o życiu, jakie prowadził i o jego rodzinie tutaj, u nas.

– Chcesz powiedzieć, że nie byłaś kochanką Jasona?

– Nie mam zamiaru w ogóle niczego więcej mówić. Proszę wybaczyć, ale muszę pędzić na spotkanie z jednym z moich licznych kochanków. Spodziewam się, że kiedy wrócę, już cię tu nie będzie.

Obróciła się na pięcie i wymaszerowała z kuchni. Nie odwracając się wiedziała, że Max nie spuści z niej oka, dopóki nie wyjdzie.

Kwadrans później, nadal wściekła z powodu małej, lecz szalenie nieprzyjemnej sceny w kuchni, zaparkowała samochód koło plaży. Jeep Nolana Hildebranda już tam stał. Poza tym było zupełnie pusto, o tej porze roku niewiele osób przychodziło na plażę.

Zimny i mokry podmuch wiatru uderzył Cleo, kiedy wysiadła z samochodu. Jej fryzura natychmiast straciła swój kształt i luźne kosmyki włosów rozwiały się wokół twarzy. Ocean burzył się i gotował, zanosiło się na sztorm. Była pewna, że nim burza dojdzie do wybrzeża, ona znajdzie się z powrotem w zajeździe. Miała też nadzieję, że nie zobaczy już tam Maxa Fortunek. Potrząsnęła głową z niechęcią, zła na siebie, że tak się w jego ocenie pomyliła. Zazwyczaj właściwie oceniała ludzi.

Drzwi jeepa otwarły się i Nolan wysiadł. Ruszył w jej stronę szybkim krokiem, uniesiony kołnierz skórzanej kurtki bronił go przed wiatrem, którego podmuchy rozwiewały jego jasnobrązowe włosy, uwydatniając ładną twarz. W jednej ręce niósł papierową torbę.

Przyglądała mu się z sympatią. Od samego początku wiedziała, że Nolan nie będzie wielką miłością jej życia. U zarania znajomości usilnie starał się ją uwieść, kiedy jednak odrzuciła zaproszenie do łóżka, był wyraźnie zadowolony.

Nolan był miłym kompanem przy stole, a poza tym Cleo naprawdę podziwiała jego zarządzanie miasteczkiem. Łączył obowiązki burmistrza z pracą w niewielkiej firmie prawniczej, założonej przez jego ojca.

– Obawiałem się, że nie przyjedziesz. – Nolan zatrzymał się przed Cleo. Wcisnął jedną rękę do kieszeni kurtki i przyglądał się jej zdenerwowany.

Cleo odczuła poważne zaniepokojenie. Najwyraźniej coś się stało.

– O co chodzi, Nolanie?

– Chcę wiedzieć tylko jedno. – Nolan wyciągnął do niej papierową torbę. – Czy to ty napisałaś?

– Co takiego? – Wyczuła przez papier kształt książki.

Otworzyła torbę i zajrzała do środka. Zamarła. Miała przed oczyma znajomą białą okładkę. Tytuł: „Lustro” był na niej wytłoczony również białymi literami. Jednym kolorowym akcentem był kawałek czerwonej wstążki, wijący się na dole okładki.

– Och, mój Boże – mruknęła Cleo.

– Napisałaś to? – powtórzył Nolan.

– No, tak. Tak, rzeczywiście to ja jestem autorką. Ta książka wyszła parę miesięcy temu. – Uśmiechnęła się niepewnie. – Wiesz, to moja pierwsza książka.

– Wydałaś ją pod pseudonimem? – Zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie niż jak pytanie.

– Tak. – Delikatnie zamknęła torbę. Odchrząknęła. – To, hm, jest uważane za raczej niezły przykład kobiecej erotyki.

– Erotyki!

– Kilka czasopism literackich i feministycznych zamieściło bardzo dobre recenzje.

Nolan spojrzał na nią z oburzeniem.

– Przecież to zwykła pornografia.

– O nie, na pewno nie. – Obronnym ruchem przycisnęła książkę do piersi. – Powiedziałam ci, to jest erotyka. To ogromna różnica.

– Nie dla każdego, nie dla prasy. Nie dla prawicowych dziennikarzy, którzy uznają, że jestem zbyt liberalnym politykiem. Nie dla konserwatywnych mieszkańców Harmony Cove.

Cleo przygryzła wargę.

– Nie rozumiem.

– O Jezu, Cleo! – Nolan zdesperowanym gestem przejechał ręką po rozwianych wiatrem włosach. – Zaczynam budować karierę polityczną. Nie rozumiesz, jak bardzo mogłaby mi zaszkodzić ta książka?

– To ja ją napisałam, nie ty.

– Nie rozumiesz? Wystarczy sam fakt, że się spotykaliśmy. A co by było, gdybyśmy się pobrali? Byłbym skończony jako mąż królowej pornografii.

Przyglądała mu się ze zdumieniem.

– Nigdy nie mówiłeś o małżeństwie.

Nolan skrzywił się,

– Myślałem o tym ostatnio.

– Nolanie, to idiotyczne. Nie jesteśmy zakochani i doskonale o tym wiesz.

– Myślałem, że stworzylibyśmy zgraną parę. – Spojrzał na nią z wymówką. – Wiesz, jak to jest dzisiaj z politykami. Środki masowego przekazu badają wszystko pod lupą. Ze swoim pochodzeniem nadawałabyś się na moją żonę.

– Ja?

– Żadnych skandali, żadnych nieprzyjemnych historii, żadnych stałych związków z innymi mężczyznami…

– I niezłe własne dochody z zajazdu, co? – dokończyła sucho Cleo.

– Pieniądze nie mają tu nic do rzeczy – stwierdził Nolan z godnością. – Pociągała mnie wyłącznie twoja osobowość. Do diabła, wiem nawet, że nie sypiasz z facetami na prawo i lewo. Jedyna rzecz, która mnie trochę niepokoiła, to twoja zażyłość z tymi dziwnymi kobietami z Cosmic Harmony.

– Moje przyjaciółki nie są dziwne – zaprotestowała ze złością. – Uważasz zatem, że mam doskonałą przeszłość, co? A moi rodzice?

– Co takiego? Wiem, że nie żyją.

– Ale nie wiesz, jak zginęli. Nigdy ci nie mówiłam.

– Miałem wrażenie, że zginęli w wypadku samochodowym.

– Owszem, starałam się stworzyć takie wrażenie na użytek mieszkańców Harmony Cove. Prawda jest dużo trudniejsza do wyjaśnienia.

– A jaka jest prawda?

Uniosła głowę do góry.

– Policja stwierdziła, że mój ojciec zastrzelił moją matkę, a potem popełnił samobójstwo. No, i jak ci się to podoba? Nie sądzisz, że byłby to niezły kąsek dla gazet?

Nolan był najwyraźniej zszokowany.

– To prawda? Powinnaś była mi powiedzieć.

– Dlaczego? Mam prawo do prywatności. Poza tym nie są to tematy do rozmów przy kolacji w restauracji Crab Pot.

Cleo poprawiła okulary na nosie i głęboko odetchnęła. Była wściekła na siebie, że zdradziła Nolanowi bolesne fakty dotyczące śmierci rodziców. Prawie nigdy o tym z nikim nie rozmawiała.

– Moglibyśmy jakoś z tego wybrnąć, choć nie byłoby to łatwe. Ale nigdy nie wytłumaczylibyśmy się z tej twojej cholernej książki. – Nolan patrzył na nią z gorzkim wyrzutem. – Muszę przyznać, że nieźle mnie nabrałaś.

– Bardzo mi przykro. Nie miałam pojęcia, że rozważasz moją kandydaturę na żonę polityka. Mogłeś wcześniej o tym wspomnieć. Opowiedziałabym ci wszystkie okropne szczegóły z mojego życia.

– Doprawdy?

– Jak najbardziej. – Rzuciła mu drwiące spojrzenie. – Nie sądzisz chyba, że chciałabym zostać żoną polityka?

Nolan zaczerwienił się.

– Słuchaj, Cleo, bardzo mi przykro. Także z powodu twoich rodziców. I w ogóle. Jakoś nie umiem tego powiedzieć. Tylko, że ta książka to był dla mnie prawdziwy szok.

– Widzę.

– Popatrz na to z mojego punktu widzenia. Nie wiedziałem, że wydałaś cokolwiek, a co dopiero to. – Spojrzał na torbę z wyrazem obrzydzenia.

– Nie mówiłam ci o „Lustrze”, bo nie chciałam, żeby ktoś spoza rodziny wiedział, że to ja ją napisałam.

– Nie dziwi mnie to zupełnie.

– Nie dlatego, że się wstydzę – krzyknęła Cleo. – Ale ta książka jest dla mnie czymś bardzo osobistym. Nikt tutaj nie potrafiłby tego zrozumieć. Nie chciałam, żeby ten chłopak, który pracuje w drogerii Benningtona ślinił się na mój widok za każdym razem, kiedy kupuję szampon. Nie chciałam, żeby facet ze stacji benzynowej robił głupie uwagi. Nie chciałam się tłumaczyć przed Patty Loftins w zakładzie kosmetycznym.

– Ja przecież rozumiem. – Nolan odwrócił się twarzą do szalejącego oceanu. – Patty to największa plotkara w miasteczku.

Cleo spojrzała na papierową torbę. Nikt nie potrafiłby zrozumieć „Lustra”. Książka była zbyt osobista, zbyt związana z jej najgłębszym jestestwem. Zawarła w niej wszystkie swoje najbardziej intymne fantazje, odkryła swoje zmysłowe wnętrze.

Skrywana namiętność połączona z bolesną samotnością dała w efekcie opis kobiety poszukującej emocjonalnej bliskości i fizycznego spełnienia. Książka dosłownie eksplodowała z niej półtora roku temu, a wydano ją przed miesiącem.

Krytycy na ogół życzliwie podeszli do „Lustra”. Jedynie Cleo wiedziała, że żaden z nich tak naprawdę jej nie zrozumiał. Uważano, że jest to opowieść auto-erotyczna, w której narratorka obcuje z męskimi elementami jej własnej osobowości.

Nikt nie zrozumiał znaczenia mężczyzny w lustrze.

Praca nad „Lustrem” była dla Cleo oczyszczeniem, a także zachętą do dalszego pisania, chociaż wiedziała, że żadna z jej następnych książek nie będzie do niej podobna.

– Szkoda, że nie umiem ci tego wytłumaczyć – powiedziała cicho. – „Lustro” było dla mnie czymś jedynym w swoim rodzaju.

– Mam nadzieję. Wczoraj wieczorem trochę sobie poczytałem. Nie mogłem uwierzyć, że to ty pisałaś. Nie chciałaś nawet pójść ze mną do łóżka. – Nolan rzucił jej piorunujące spojrzenie. – Może to i lepiej. Nie wytrzymałbym porównania z fantazjami w tej cholernej książce. Żaden mężczyzna by nie wytrzymał. Kobieta z książki kocha się sama ze sobą. Facet nie jest jej potrzebny, prawda?

– Nic nie rozumiesz.

– Właśnie, że rozumiem. Teraz już wiem, dlaczego nie chciałaś się ze mną przespać. Nie dlatego, że jesteś taka porządna, prawda? Doszłaś po prostu do wniosku, że żaden facet nie da ci tego, co twoja wyobraźnia w połączeniu z dobrym wibratorem.

– Przestań! – Cleo cofnęła się o krok. – Nie chcę na ten temat więcej rozmawiać. Powiedziałam ci, że nic nie rozumiesz.

– Rozumiem, że książka ta zmniejszyłaby moje szanse na wejście do palestry stanowej w przyszłym roku. Stałbym się pośmiewiskiem.

Miała dość.

– Uspokój się. Jesteś uratowany. Jeśli o mnie chodzi, możemy się już nigdy w życiu nie spotkać, chyba że przypadkiem w sklepie spożywczym.

– Do diabła, Cleo! Nie chciałem, żeby to się tak skończyło. Ale ja cię naprawdę poważnie traktowałem.

– Nic się nie martw. Udało się zerwać nasz związek, zanim zdążyłam ci przeszkodzić w twojej wspaniałej karierze politycznej.

– To nie tylko o to chodzi – mruknął Nolan. – Lubiłem cię, Cleo, naprawdę cię lubiłem.

Westchnęła.

– Ja też cię lubiłam, Nolanie. I nadal cię lubię. Pewnie nawet będę na ciebie głosowała w przyszłym roku.

– Dzięki. – Nagle zabrakło mu słów. – Słuchaj, ja nikomu o tej książce nie powiem.

– Będę ci bardzo wdzięczna.

– No, to chyba wszystko. Nie masz mi za złe, prawda?

– Jasne. Skąd. Absolutnie nie. – Obróciła się i ruszyła do samochodu. Raptem przyszła jej do głowy pewna myśl. Z powrotem odwróciła się do Nolana. – Chciałabym wiedzieć jedną rzecz.

– Co takiego?

– Skąd się dowiedziałeś o „Lustrze”?

Zacisnął usta.

– Ktoś mi ją wrzucił do skrzynki na listy razem z kartką.

Cleo zadrżała.

– Kartką?

– Aha. Jest w książce.

Kiwnęła głową i poszła do samochodu. Otworzyła drzwi i wsiadła. Przez chwilę siedziała nieruchomo za kierownicą, patrząc, jak Nolan ruszył i odjechał jeepem wąską drogą do miasta.

Kiedy jego samochód znikł jej z oczu, powoli otworzyła papierową torbę. Przez długi czas wpatrywała się w okładkę „Lustra”, a później otworzyła książkę i wyjęła ze środka złożoną kartkę. Jej treść była krótka i rzeczowa:

„Królowa Nilu jest Królową Brudu. Mężczyzna z widokami na przyszłość nie może sobie pozwolić, aby go widywano z kurwą.”

Ton przesłania był niepokojąco znajomy i przypominał Cleo anonim, który dostała w zeszłym miesiącu. Po chwilowym szoku Cleo wyrzuciła go i przestała się nim przejmować. Ostatecznie dostała list za pośrednictwem wydawcy i jego autor nie mógł wiedzieć, kto napisał książkę.

Teraz jednak okazało się, że nie tylko wie, ale także postanowił ją ukarać. I dobrze wiedział, gdzie jej szukać.

Drżącą ręką Cleo przekręciła kluczyk w stacyjce. Nagle zapragnęła, aby jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznym wnętrzu zajazdu.

Rozdział trzeci

Max przystanął w otwartych drzwiach dużej sali. Osobliwie umeblowany pokój wypełniali uczestnicy seminarium. Wśród nich mężczyzna o srebrnych, fantazyjnie ułożonych włosach, z ciężkim złotym zegarkiem i wielkim pierścieniem z brylantem na palcu. Miał na sobie marynarkę i ręcznie szyte skórzane buty, które musiały kosztować przynajmniej tyle co te, które nosił Max. Najwyraźniej na seminariach motywacyjnych można było zrobić niezłe pieniądze.

– Nazywam się Herbert T. Valence i coś wam powiem. Jestem wprost nieprawdopodobny. – Valence emanował energią. Niemal tańczył na czubkach palców, rozglądając się po sali. – Jestem niesamowity. Mogę zrobić wszystko, co zechcę. I coś wam powiem – wy również. Proszę głośno powtórzyć, wszyscy: „Jestem nieprawdopodobny”.

– Jestem nieprawdopodobny – powtórzyli obecni jednym głosem.

– Jestem niesamowity – powiedział Valence. Wyglądał tak, jakby miał za chwilę wybuchnąć z przejęcia i z entuzjazmu.

– Jestem niesamowity.

– Mogę zrobić wszystko, co zechcę – podpowiedział Valence.

– Mogę zrobić wszystko, co zechcę.

– Siła myślenia pozytywnego pochodzi dosłownie nie z tego świata – oznajmił Valence z triumfalnym uśmiechem. – Jest to energia w najczystszej postaci. Jest to paliwo, które tylko czeka, aby je wlać do waszych twórczych silników.

Max z zainteresowaniem przyglądał się, jak Valence niemal pofrunął do ściany z wykresem.

– Jestem tu, żeby was nauczyć sposobów osiągnięcia wszystkiego – mówił dalej Valence. – Pieniędzy, władzy, sukcesu i poczucia własnej godności. Dojdziecie do nich, postępując według mojego prostego programu Pięciu Kroków. Czy chcecie nosić takie ubrania jak ja? Czy chcecie jeździć Porsche'em? Wszystko to stanie się waszym udziałem, jeśli będziecie mnie słuchać. Gwarantuję.

Max stracił zainteresowanie i ruszył w kierunku holu. Zatrzymał się przed pierwszym z brzegu pejzażem i przyglądał mu się przez jakiś czas.

Obrazek przedstawiał wzburzone morze. Technika pozostawiała wiele do życzenia, pejzażowi brakowało dynamiki, a kolory były nieciekawe. Najwyraźniej obraz wyszedł spod pędzla amatora. Jason poprawnie ocenił siebie jako malarza.

– Tu jesteś, Maxie. Szukałam cię. – Sylvia Gordon machała do niego z otwartych drzwi biura. – Przed chwilą był do ciebie telefon. Przełączyłam do twojego pokoju, ale nikt nie odbierał, przyjęłam więc wiadomość. Max odwrócił się od pejzażu i podszedł do biurka.

– Dziękuję – powiedział.

– Nie ma za co. – Sylvia uśmiechnęła się. – Przepraszam, że cię nie znalazłam. – Podała mu kartkę papieru. – Tej kobiecie bardzo zależało, żeby się z tobą skontaktować.

Max rzucił okiem na papier.

„Dzwoniła Kimberly. Chce, żebyś do niej jak najszybciej zadzwonił. Bardzo ważne.” „Bardzo ważne” było podkreślone trzy razy.

– Sprawy zawodowe – mruknął Max. – Nic ważnego.

Zmiął kartkę i wrzucił ją do kosza, tak jak robił od miesiąca ze wszystkimi pilnymi wiadomościami od Kimberly. Od niechcenia zastanowił się, w jaki sposób udało jej się odszukać go tutaj, na wybrzeżu.

– Czy Cleo już wróciła? – spytał.

– Nie. – Sylvia spojrzała na kosz do śmieci. Kiedy ponownie podniosła wzrok na Maxa, w jej oczach czaił się domysł. – Spodziewam jej się lada chwila. Nie może zostawić na długo zajazdu, gdy mamy tylu gości.

Na odgłos grzmotu Max spojrzał w okno. Na zewnątrz zrobiło się ciemno. Wiatr hałasował pod okapem. Ulewa była nieunikniona. Po niebie przeleciała błyskawica.

– Kolejna burza – stwierdził.

Sylvia wzruszyła ramionami.

– To normalne o tej porze roku. Dziękuję ci za odnalezienie kaczki Sammy'ego. To jego ulubiona zabawka.

– Żaden problem.

– Jason dał mu tę kaczkę. – Uśmiechnęła się drżącymi wargami. – Sammy jest w tym wieku, kiedy szuka się męskiego bohatera. Wiesz, jak to jest.

– Sammy mówił, że jego ojciec zaginął. Poszedł szukać samego siebie.

Sylvia skrzywiła się.

– Dzieci wszystko biorą dosłownie, prawda? Ale Sammy ma trochę racji. Pewnego dnia Doug wrócił z pracy i oznajmił, że nie może udźwignąć ciężaru odpowiedzialności za żonę i dziecko. Powiedział, że nasze małżeństwo było okropną pomyłką. Zabrał swoje rzeczy i wyszedł. Sammy miał wtedy zaledwie roczek.

– Rozumiem z tego, że twój były małżonek nie odwiedza Sammy'ego?

Potrząsnęła głową.

– Doug wrócił na wschód, po czym najwyraźniej poczuł się gotów do odpowiedzialności. Słyszałam, że znów się ożenił i ma nową rodzinę. Nigdy nie kontaktował się ze mną ani z Sammym osobiście, wyłącznie przez adwokata. Od czasu do czasu daje pieniądze na dziecko.

Następna błyskawica przecięła pociemniałe niebo i w tym samym momencie zgasło światło.

– Cholera – mruknęła Sylvia. – Znów wysiadła elektryczność. Mam nadzieję, że tym razem to tylko korki. W zeszłym miesiącu drzewo spadło na druty i nie mieliśmy światła przez parę godzin.

Max skorzystał z okazji.

– Jak chcesz, mogę sprawdzić korki.

Spojrzała na niego z wdzięcznością.

– Dzięki. Poczekaj. – Sięgnęła pod biurko i wyciągnęła latarkę. – Trzymamy ją pod ręką na wszelki wypadek. Światło ciągle wysiada.

W tej właśnie chwili Herbert T. Yalence wyskoczył z sali wykładowej. Poprzedni radosny entuzjazm, malujący się na jego twarzy, ustąpił miejsca wzburzeniu.

– Co się tu dzieje? – zawołał. – Właśnie pokazuję film na wideo. Co się stało z elektrycznością?

– Idę to sprawdzić – odparł grzecznie Max, biorąc latarkę od Sylvii.

– Lepiej niech się pan pośpieszy, dobrze? Prowadzę seminarium i muszę dbać o swoją reputację. Nie mogę pracować bez pomocy audiowizualnych.

– Niech pan będzie twórczy – poradził mu Max – i myśli pozytywnie. Pozytywne myślenie jest paliwem, które napędza silnik twórczości, chyba pan to jeszcze pamięta, co?

Sylvia odwróciła się, ale Max zdążył spostrzec, że walczyła ze śmiechem. Twarz Valence'a wykrzywiła się z wściekłości.

– Czy to ma być śmieszne? – spytał zimno.

– Daję panu tylko pańskie własne rady. – Max obszedł go naokoło, kierując się w stronę schodów do piwnicy. – I robię to całkowicie za darmo.

– Chwileczkę – prychnął Valence. – Nie muszę słuchać pańskich impertynencji.

W tej chwili otworzyły się drzwi wejściowe. Max zerknął przez ramię na Cleo, która razem z wiatrem wpadła do środka.

Pod pachą kurczowo trzymała papierową brązową torbę. Kiedy zamykała za sobą drzwi, Max dostrzegł na jej twarzy zdenerwowanie. Najwyraźniej spotkanie z Hildebrandem nie przebiegło bezstresowo.

– Fiu! – Cleo zamknęła drzwi i przeczesała palcami mokre włosy. – Leje jak z cebra. Wszystko w porządku, Sylvio?

– Nie, nie w porządku – odezwał się Valence, nim Sylvia zdołała cokolwiek powiedzieć. – Nie ma światła. Żądam, aby je natychmiast naprawić. Jak pani dobrze wie, prowadzę tu seminarium. Ciężką pracą wyrobiłem sobie bardzo dobrą opinię, o którą muszę dbać, a nie mogę nic zrobić bez elektryczności.

Max przyglądał się, jak twarz Cleo przybiera profesjonalnie uspokajający uśmiech właścicielki zajazdu.

– Ależ tak, naturalnie, proszę pana. Zaraz ktoś się tym zajmie.

– Już się zająłem. – Max podniósł do góry latarkę.

Cleo obrzuciła go niechętnym spojrzeniem.

– Myślałam, że jak wrócę, ciebie już tu nie będzie.

– Skąd taki pomysł? Dopiero co mnie zatrudniłaś.

Cleo wyglądała tak, jakby chciała mu coś ostro odpowiedzieć, ale powstrzymała ją obecność Valence'a.

– Co ty właściwie robisz?

– Idę do piwnicy sprawdzić korki. Masz coś przeciwko temu?

– Pójdę z tobą.

– Myślę, że sam sobie poradzę.

– Powiedziałam, że pójdę z tobą. – Cleo ponownie obdarzyła Valence'a uroczym uśmiechem. – To nie potrwa długo, proszę pana. Zaraz wszystko będzie w porządku.

– Mam nadzieję – mruknął Valence. – Mój czas jest niesłychanie cenny. Nie mogę sobie pozwolić, aby go tracić, siedząc i czekając, aż ktoś włączy światło. –Rzucił ostatnie rozzłoszczone spojrzenie Maxowi i odszedł.

Max przyglądał mu się przez chwilę, a potem zwrócił się do Cleo:

– Czy wiesz, że on jest nieprawdopodobny? I niesamowity?

– O czym ty mówisz? Czekaj, daj mi to. – Wyrwała mu z ręki latarkę i ruszyła do drzwi prowadzących do piwnicznych schodów. – Dlaczego jeszcze tu jesteś?

– Z wielu powodów. – Otworzył drzwi i rzucił okiem na ciemną przestrzeń ogromnej piwnicy. – Między innymi dlatego, że nie przeprosiłem za drobne nieporozumienie, jakie wydarzyło się przy śniadaniu.

– To nie było drobne nieporozumienie. – Cleo włączyła latarkę i ruszyła w dół po schodach. Pod pachą nadal trzymała papierową torbę. – Byłeś niegrzeczny, ordynarny i nieprzyjemny.

– Być może masz rację. – Laska Maxa stukała lekko o każdy stopień, kiedy schodził. – Chciałbym cię jednak przeprosić za przypuszczenie, że byłaś kochanką Jasona.

– Kochanką i utrzymanką. – Cleo zeszła na sam dół i oświetliła zapchaną piwnicę.

– No, dobrze – odparł cierpliwie Max. – Przepraszam za to, że myślałem, iż byłaś kochanką i utrzymanką.

– W porządku, przeprosiłeś, a teraz możesz odejść.

Mocniej chwycił laskę. Nie uda jej się pozbyć go tak łatwo. Wciąż nie odzyskał swoich obrazów.

– Obawiam się, że nie mogę teraz odejść. Cleo podeszła do szafki z bezpiecznikami.

– Dlaczego?

– Mówiłem ci wczoraj wieczorem. To zajęcie i warunki, jakie dajesz, są mi potrzebne. Jestem bez pracy.

Odwrócona do niego plecami, skoncentrowała się na otwieraniu szafki.

– To nie mój problem.

Max wiedział, że się łamie. Postanowił zmienić taktykę.

– Co się stało z Hildebrandem?

Pstryknęła wyłącznikiem i zabłysło górne światło. Jej uśmiech był ponury.

– Nolan ma o mnie taką samą opinię jak ty. Uważa mnie za kobietą upadłą. Dobrze zapowiadający się polityk z perspektywą kariery w Białym Domu nie może sobie pozwolić na utrzymywanie kontaktów z kimś takim jak ja.

Max ze zdumieniem stwierdził, że ogarnia go gniew. Przyjrzał się poważnej twarzy Cleo.

– To dość nagłe ze strony Hildebranda.

– Bardzo.

– Skąd to się wzięło?

– Nie mam pojęcia. – Zamknęła drzwi od szafki z bezpiecznikami i zgasiła latarkę. – Przepraszam cię, ale mam mnóstwo rzeczy do zrobienia, a ciebie czeka długa jazda.

Stanęli twarzą w twarz.

– Zaczekaj. Szczerze cię przeprosiłem. Przykro mi z powodu nieporozumienia i naprawdę nie mam dokąd odejść. Byłbym wdzięczny, gdybyś mi pozwoliła zostać tu na jakiś czas. Zarobię na swoje utrzymanie.

Zawahała się. W jej oczach widniała niepewność.

– Szalenie ci współczuję, ale nie możesz oczekiwać, że zostaniesz tu na takich samych warunkach, jakie miał Jason. Nie po tym, co powiedziałeś dziś rano.

– Jason był twoim przyjacielem – stwierdził cicho Max. – Moim także. Co miałem myśleć, kiedy mi opowiadał o tajemniczej kobiecie imieniem Cleo? Umierał i nie miał czasu ani siły, żeby wprowadzać mnie w szczegóły. Wiedziałem tylko, że… – Max przerwał na chwilę, szukając właściwego słowa – …że się o ciebie troszczył.

Spojrzenie Cleo zmiękło. Spuściła wzrok i nie odzywała się przez dłuższą chwilę. Wreszcie popatrzyła Maxowi w oczy i powiedziała:

– Dobrze. Ze względu na naszą wspólną przyjaźń z Jasonem pozwolę ci zostać.

– Dzięki. – Przyszło łatwiej, niż się spodziewał. Najwyraźniej Cleo dawała się nabierać na trudne sytuacje.

– Ale tylko do końca świątecznego weekendu – dodała szybko, jakby potrafiła czytać w myślach i podejrzewała, że ją nabrał. – Benji znikł bez śladu i przyda mi się dodatkowa osoba do pomocy na następne trzy dni. We wtorek musisz wyjechać.

Trzy dni to kupa czasu, pomyślał. Dużo się może zdarzyć. Potrafił podpisać i zerwać wielomilionowy kontrakt w ciągu trzech dni. Kiedyś w krótszym czasie zorganizował okup i uwolnienie dużej grupy urzędników, których porwali terroryści. Przy odrobinie szczęścia odnajdzie swoje obrazy podczas następnych trzech dni.

Albo znajdzie sposób, żeby przedłużyć pobyt w Robbins' Nest Inn.

Herbert T. Valence miał rację. Najważniejsze jest pozytywne myślenie.

Około dziewiątej wieczorem Cleo zajrzała do westybulu. Max i Sylvia podawali kawę i likier. Na kominku palił się jasny ogień, stwarzając przytulną atmosferę. Goście rozmawiali z ożywieniem.

Przez całe popołudnie miała do siebie pretensje o to, że nie wykazała dość silnej woli. Wiedziała, że powinna była pozbyć się Maxa zaraz, jak tylko wróciła ze spotkania z Nolanem. Obiecała sobie, że go wyrzuci, ale jakoś wzbudził w niej współczucie.

Nie mogła jednak pozbyć się wrażenia, że nią manipulował.

– Musisz przyznać, że Max nadaje tu pewien styl – zauważyła Sylvia, przystając na moment obok niej. – Jason miał taki sam pański wygląd, kiedy roznosił napoje. Goście to uwielbiają.

– Zachowuje się tak, jakby był właścicielem – mruknęła Cleo. – Spójrz na niego. Wygląda jak pan na zamku.

– Tak to już jest, Cleo. Każ takiemu człowiekowi jak on wykopać rów, a będzie wyglądał, jakby był właścicielem rowu i otaczających go paru tysięcy hektarów.

– Kto go tam wie. Jeździ Jaguarem. A ciuchy, które ma na sobie, na pewno nie pochodzą ze sklepu z używaną odzieżą.

– Stara się nam pomóc – stwierdziła Sylvia. – Po południu zrobił wszystko, o co go prosiłaś. Nawet przyniósł drewno do kominka, choć z tą laską musiało mu być dość trudno.

Cleo poczuła wyrzuty sumienia. Żałowała, że poprosiła Maxa o przyniesienie drewna. Prawdę mówiąc, zupełnie zapomniała o jego chorej nodze. Było w nim coś takiego, że człowiek zapominał o jego lasce i o tym, co ona oznaczała. Max po prostu nie wyglądał na faceta, który miał jakieś słabości.

– Jest w nim coś, co mnie niepokoi – mruknęła Cleo.

– Co takiego?

– Sama nie wiem – przyznała. Zawahała się. – Myślał, że byłam kochanką Jasona.

Sylvia rzuciła jej zaskoczone spojrzenie, a potem roześmiała się.

– Żartujesz?

– To wcale nie jest śmieszne.

– Owszem, jest. Problem polega na tym, że jesteś wściekła, odkąd wróciłaś ze spotkania z Nolanem.

– Nolan uważa, że jestem królową pornografii.

– Co?!!

– Dowiedział się, że jestem autorką „Lustra”.

Sylvia patrzyła na nią zaskoczona.

– Przecież nikt o tym nie wie oprócz członków rodziny. Ja nikomu nie mówiłam, przysięgam, Cleo. I nie wierzę, żeby ktoś inny się wygadał.

– Wiem. Nie przejmuj się. To się musiało wydać prędzej czy później.

Sylvia zmarszczyła brwi.

– Zachowanie tego w tajemnicy było dla ciebie bardzo ważne.

– Dlatego, że ta książka jest taka osobista – odparła Cleo. – Nie przeszkadza mi to, że wszyscy będą mnie znać jako autorkę „Zemsty doskonałej”, lecz „Lustro” jest za bardzo związane z moimi przeżyciami.

– Ja to rozumiem – powiedziała łagodnie Sylvia.

– Powiedziałam Nolanowi, że nie chcę mieć do czynienia z nieprzyjemnymi uwagami różnych ludzi, ale tak naprawdę nie chcę mieć do czynienia z ich obrzydliwą wścibskością. Za dużo jej doświadczyłam po śmierci rodziców. Ludzie zadawali mi okropne, wstrętne pytania o to, jak się czułam, kiedy ich znalazłam… – gwałtownie urwała. – Mogę sobie wyobrazić, o co by wypytywali z powodu „Lustra”.

Sylvia objęła ją ramieniem.

– Nie przejmuj się, Cleo. Najważniejsza w tej chwili kwestia, to kto powiedział o tym Nolanowi.

– Nie mam pojęcia. Ktoś włożył mu do skrzynki egzemplarz książki z kartką informującą, że to ja napisałam „Lustro”. I że nie nadaję się na żonę dla kogoś z ambicjami politycznymi.

– Mój Boże, to dość okropne. Nic dziwnego, że masz zły humor. A jak zareagował Nolan?

Cleo uśmiechnęła się krzywo.

– Powiedział, że nie jestem już odpowiednią kandydatką na panią Nolanową Hildebrand. I że moja pornograficzna przeszłość mogłaby poważnie zagrażać jego karierze politycznej. Wyraził nadzieję, że zrozumiem, dlaczego nie chce mieć ze mną nic wspólnego.

– Obrzydliwy hipokryta – mruknęła Sylvia. – Spodziewam się, że posłałaś go do diabła.

– Wszystko między nami skończone i wcale mi to nie przeszkadza. Moje stosunki z Nolanem nigdy nie były specjalnie zażyłe. Nie chcę, żeby reszta rodziny dowiedziała się o tym zdarzeniu. Byłoby im przykro.

Sylvia kiwnęła głową.

– Dobrze. Na pewno nic nie powiem. Ale czy sam Nolan nie będzie każdemu opowiadał, że to ty napisałaś tę książkę?

– Nie sądzę. Nie chce, aby ktokolwiek wiedział, że był związany, nawet na krótko, z kobietą o wątpliwej reputacji.

– Wiem, że go lubiłaś, Cleo, ale muszę powiedzieć, że ten facet to glista. Przypuszczalnie zrobi wspaniałą karierę polityczną.

Cleo miała zamiar coś powiedzieć, kiedy zobaczyła biegnącego w ich kierunku Sammy'ego. Chłopiec był w piżamie. W garści mocno trzymał swoją kaczkę.

– Co ty tu robisz, skarbie? – zapytała Sylvia. – Miałeś iść spać.

– Nie mogę spać. – Sammy złapał mamę za rękę i przytulił się do jej nogi.

– Zły sen? – spytała Cleo.

– Nie. Trisha płacze.

– Płacze? – Cleo zmarszczyła brwi. Trisha zajmowała pokój obok Sammy'ego.

– I nie przestaje – dodał Sammy, wtulając twarz w spódnicę Sylvii.

– Pójdę na górę i zobaczę, co się dzieje – stwierdziła Cleo. – Nie martw się o nią, Sammy. Wszystko będzie dobrze.

Sammy kiwnął głową, ale nie odchodził. Sylvia wzięte go na ręce i mocno przytuliła.

– Cleo z nią porozmawia, skarbie. Wszystko będzie dobrze.

– Trisha jest pewno nieszczęśliwa, bo Benji odszedł – powiedziała Cleo. Spojrzały na siebie z Sylvią. – Uważaj na to, co się tutaj dzieje.

– Nie ma sprawy. Max i ja poradzimy sobie z gośćmi.

Sammy spostrzegł Maxa za barem i nagle się rozpromienił.

– Tam jest Max – zawołał. – Cześć, Max. – Pomachał mu gumową kaczką.

Max spojrzał w stronę drzwi. Jego wzrok powędrował do Sammy'ego, a potem do Cleo. Odstawił butelkę likieru, którą trzymał w ręce i podszedł do drzwi.

– Coś się stało? – spytał cicho.

– Trisha płacze – wyjaśnił Sammy. – Cleo idzie ją pocieszyć.

– Rozumiem. – Max uważnie przyglądał się Cleo. – Myślisz, że to coś poważnego?

– Z punktu widzenia Trishy na pewno. Martwi się o Benjiego. Znikł bez słowa. Zaraz wracam.

Cleo odwróciła się i pośpiesznie poszła w kierunku schodów. Nie dziwił jej płacz Trishy. Martwiła się o nią od poprzedniego wieczora, kiedy okazało się, że Benji gdzieś się zapodział.

Pokój Trishy był na drugim piętrze. Wprowadziła się przed dwoma laty, przyjmując posadę w Robbins' Nest Inn. Trisha i Benji mieli się ku sobie od chwili pierwszego spotkania. Cleo wiedziała, że wiele ich łączyło. Może nawet za wiele. Oboje pochodzili z rozbitych rodzin. Zaprzyjaźnili się w Robbins' Nest Inn, a gdzieś od pół roku byli kochankami.

Z niepokojem obserwowała rozwój romansu między nimi. Nie była pewna, czy potrafią sobie poradzić z odpowiedzialnością za swój związek, choć wiedziała, że oboje go potrzebowali. Byli na siebie skazani jak dwoje porzuconych dzieci, trzymających się kurczowo podczas burzy. Stanęła przed drzwiami Trishy i lekko zapukała.

– Trisha? To ja, Cleo.

– Cleo? – spytała Trisha stłumionym głosem. – Jestem już w łóżku. Idź sobie.

– Wiesz, że nie mogę tego zrobić. Sammy mówi, że płaczesz. Wpuść mnie. Porozmawiamy.

– Nie chcę rozmawiać.

– Nawet o Benjim?

– Zwłaszcza o Benjim. – Trisha zaczęła gwałtownie szlochać.

Cleo nie mogła tego dłużej wytrzymać.

– Wpuść mnie albo przyniosę zapasowy klucz.

Przez chwilę panowała cisza. Potem drzwi powoli otworzyły się i ukazała się zapłakana twarz Trishy.

– Ach, Trisha – szepnęła Cleo.

– Wiem, dlaczego sobie poszedł – załkała Trisha i rzuciła się w jej wyciągnięte ramiona. – Wszystko przeze mnie.

– Oczywiście, że nie przez ciebie. – Cleo poklepała ją po ramieniu. – Dobrze wiesz, że Benji ma własne kłopoty. Musi sobie z nimi radzić.

– Wiem – załkała Trisha. – A ja mu dałam jeszcze dodatkowy problem.

– Trisha, to nie jest twoja wina, że Benji odszedł.

– Właśnie, że jest. Będę miała dziecko.

Cleo na moment przymknęła oczy. Potwierdziły się jej najgorsze przypuszczenia.

– Powiedziałam Benjiemu, a on nie potrafił sobie z tym poradzić. Dlatego odszedł. Cleo, co ja zrobię? Tak się boję.

– Nic się nie martw – pocieszyła ją. – Wszystko będzie dobrze. Pamiętaj, że masz rodzinę. Nie jesteś sama.

Kiedy zmęczona Cleo dotarła do pokoju na drugim piętrze wieży, była prawie północ. Gdy zamieszkała w zajeździe, bardzo starannie wybrała swoje lokum. Pokój z widokiem na morze znajdował się z dala od pokoi gości i współpracowników i był dla niej schronieniem. Czasem potrzebowała samotności.

Otworzyła kluczem drzwi i weszła do środka. Pomieszczenie, tak jak reszta zajazdu, umeblowane było w kwiecistym wiktoriańskim stylu. Każdy przedmiot, od perkalowych tapet, przez łóżko z baldachimem, do porcelanowego zegara na stole, był osobiście wybrany przez nią.

Nie domykając drzwi na korytarz, nacisnęła przycisk na ścianie. Lampa przy łóżku oblała ciepłym blaskiem koronkowe poduszki.

Światło odkryło na łóżku coś jeszcze: kawałek czerwonej atłasowej wstążki na jednej z poduszek.

Zaszokowana Cleo wpatrywała się w nią. Nagle poczuła, że kręci się jej w głowie. Drżącymi palcami nadal przytrzymywała klamkę.

– Cleo? – Max zmaterializował się za jej plecami. – Szukałem cię. Chciałem z tobą porozmawiać, zanim pójdziesz spać.

– Nie teraz – powiedziała ochrypłym głosem. Nie mogła oderwać wzroku od wstążki.

– Do diabła! – Przepchnął się koło niej i wszedł do pokoju. Obrzucił spojrzeniem wnętrze, po czym odwrócił się twarzą do dziewczyny. – Co się stało?

– Proszę – szepnęła. – Odejdź.

– Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha.

– Odejdź – syknęła.

Zignorował jej polecenie i spokojnie zamknął drzwi.

– Tylko nie mdlej – ostrzegł. – Nie wiem, co się robi z mdlejącymi kobietami. – Objął ją ramieniem i mocno przycisnął do piersi.

– Nie bój się, nie zemdleję. Jeszcze nigdy w życiu nie zemdlałam.

Chciała zignorować pociągające ciepło jego ciała, ale ono przenikało ją, wypierając chłód, który ją przed chwilą przejmował. Stała tak kilka minut, przytulona do niego.

Mężczyzna z lustra.

Wreszcie zaczęła się rozluźniać. Max był mocny, silny i dobrze pachniał. Cleo z przyjemnością wdychała połączenie mydła i męskiego zapachu. Nigdy dotąd nie pociągał jej zapach mężczyzny. Ukradkiem usiłowała przytulić nos do jego piersi.

– Już dobrze? – spytał.

Pytanie rozwiało delikatną atmosferę, powstającą wokół niej. Zażenowana uniosła głowę, poprawiła okulary i odsunęła się od Maxa.

– Chyba tak. Przepraszam. Coś mnie przestraszyło. Już wszystko w porządku.

Powoli wypuścił ją z objęć. Ani przez chwilę nie spuścił wzroku z jej twarzy.

– Co to było?

Wiedziała, że nie powinna niczego wyjaśniać, ale szok na widok wstążki i dotyk ciała Maxa sprawiły, że nie posłuchała głosu rozsądku. Wprawdzie nie musiała się z niczego tłumaczyć, lecz odczuła nagłą potrzebę rozmowy z drugim człowiekiem. Gdyby był tu Jason, wszystko by mu powiedziała.

Max był przyjacielem Jasona. Max nie był obcy. Na Pewno nie.

– Ta wstążka… – nie wiedziała od czego zacząć. Podeszła do łóżka i spojrzała na zwinięty kawałek atłasu. – Ktoś ją tu położył.

– Może to prezent od Sammy'ego?

– Nie. Skądże znowu! Sammy nie ma pojęcia o znaczeniu czerwonej atłasowej wstążki na poduszce.

– Ale ty masz. – Max się nie poruszył.

– To scena z książki, którą napisałam. – Zadrżała. Po czym zakręciła się na pięcie i podeszła do regału. Zdjęła z półki egzemplarz „Lustra”, który dostała rano od Nolana. – Z tej. Rozdział trzeci.

Wziął książkę i rzucił okiem na okładkę.

– To ty napisałaś? Jako autorka figuruje Elizabeth Bird.

– To ja. Elizabeth Bird to pseudonim. Do niedawna była to głęboka tajemnica, którą znali jedynie członkowie rodziny. Dzisiaj, niestety, okazało się, że wie o tym ktoś jeszcze.

– Dlaczego chciałaś pozostać anonimowa?

Obserwowała jego twarz.

– Przyjrzyj się tej książce.

Otworzył tom i rzucił okiem na tekst na obwolucie. Po chwili podniósł na nią nieprzenikniony wzrok.

– Pisujesz erotyki kobiece? Myślałem, że romantyczne kryminały.

Cleo podniosła do góry brodę.

– Napisałam jedną książkę erotyczną, zanim zaczęłam pisać romantyczne kryminały. Tą książką jest „Lustro”. – Przygryzła wargę i dodała: – Książka została bardzo dobrze przyjęta. Miała nawet dobre recenzje.

On w to, oczywiście, nie uwierzy, pomyślała. Żałowała, że przybrała obronny ton. Żałowała, że się w ogóle odezwała.

– Rozumiem – stwierdził Max głosem całkowicie pozbawionym intonacji.

Za skarby świata Cleo nie potrafiłaby powiedzieć, jak Max przyjął wiadomość, że jest autorką „Lustra”.

– Książka, którą trzymasz w ręce, jest zasadniczym powodem tego, że Nolan doszedł do wniosku, iż jestem nieodpowiednim towarzystwem dla dobrze zapowiadającego się polityka.

– Cóż, politycy są ludźmi dość nudnymi, prawda? Za grosz nie mają wyobraźni.

Cleo uśmiechnęła się.

– Przypuszczam, iż potwierdza to twoją opinię o mnie jako kobiecie rozwiązłej.

– Potwierdza to moje wrażenie, że jesteś kobietą nieprzewidywalną. – Nie czekając na zaproszenie, usiadł w małym, obitym perkalem foteliku. Oparł laskę o stół i zaczął odruchowo masować udo. – Powiedz mi, o co w tym wszystkim chodzi.

Cleo westchnęła i opadła na krzesło. Wyciągnęła przed siebie nogi, włożyła ręce do kieszeni i z namysłem przyjrzała się Maxowi. Żałowała, że w ogóle zaczęła mu się zwierzać.

– Obiektywnie mówiąc, nie ma wiele do opowiadania – przyznała. – Wiem tylko, że jakiś niezadowolony czytelnik najwyraźniej postanowił ukarać mnie za napisanie tej książki. W zeszłym miesiącu dostałam dość obrzydliwy list.

– I co z nim zrobiłaś?

– Nic. Co miałam zrobić? Nie był podpisany. Przesłał mi go wydawca, zakładałam więc, że osoba, która go napisała, nie znała mojego prawdziwego nazwiska ani adresu. Ale dziś rano Nolan powiedział mi, że ktoś włożył mu moją książkę do skrzynki.

– Oczywiście anonimowo?

– Oczywiście. Razem z ostrzeżeniem, że nie jestem odpowiednią partią dla polityka. A teraz wchodzę do Pokoju i znajduję tę wstążkę na poduszce.

– Podejrzewasz, że cię napastuje zdegustowany czytelnik?

– A któż by inny? – Cleo zadrżała. – Jakiś maniak czepia się mnie. I w dodatku był dzisiaj u mnie w pokoju. To obrzydliwe.

Było to nawet dość przerażające, nie miała jednak zamiaru tego przyznać. A przynajmniej jeszcze nie teraz.

– Mógłbym ci pomóc – powiedział spokojnie Max.

– Jak?

– Znam faceta, który ma firmę specjalizującą się w ubezpieczeniach i usługach detektywistycznych. Jeśli chcesz, poproszę go, żeby sprawdził parę rzeczy.

– Daj spokój. Nie chcę mieć nic wspólnego z prywatnym detektywem.

– Dlaczego?

Zacisnęła zęby. Już raz sparzyła się na prywatnym detektywie, który kosztował ją kupę forsy i niczego nie załatwił. Nie zamierzała znów się nabrać.

– Nie warto – powiedziała na głos. – Nie chcę robić wideł z igły. Temu człowiekowi w końcu znudzi się i przestanie.

– Tak myślisz?

– To się czasem zdarza pisarzom – stwierdziła obronnym tonem. – Niewiele można na to poradzić.

– Nie byłbym taki pewien. Słuchaj, pozwól, że O'Reilly przynajmniej sprawdzi gości, którzy mieszkają tu teraz. Przekonamy się, czy ktoś z nich nie ma zadatków na fanatycznego cenzora.

– Powiedziałam ci, że nie będę opłacać prywatnego detektywa.

– Nie musisz mu płacić – stwierdził cicho Max. – O'Reilly jest moim przyjacielem. Jest mi coś winien. Z przyjemnością to dla mnie zrobi.

Cleo zawahała się.

– Naprawdę tak sądzisz?

– Tak. Szybki sprawdzian nikomu nie zaszkodzi. Chociaż na pewno trochę potrwa. Wątpię, czy 0'Reilly'emu uda się to zrobić w dwa dni. Spojrzała na niego podejrzliwie.

– Czy wymyśliłeś to po to, żebym cię stąd we wtorek nie wyrzuciła?

– Naturalnie. – Wzruszył ramionami. – Nie mam dokąd pójść. Dziś trudno o pracę.

Jęknęła.

– Wiedziałam, że łatwo się ciebie nie pozbędę.

Rozdział czwarty

Poznaję go, chociaż w lustrze nie widzę wyraźnie jego twarzy. Jest fantomem zaklętym w szkle, na zawsze zamkniętym w srebrnym świecie, ale wiem, że to on, kiedy mnie dotyka.

Jego palce są ciepłe, a nie zimne, choć jest uwięziony w tym mroźnym miejscu za lustrem. Chce mnie tak, jak nikt nigdy dotąd mnie nie pragnął. Ja chcę jego. W pewnym sensie, którego nie potrafię wytłumaczyć, wiem, iż jest częścią mnie. A jednak tkwi w swym więzieniu, tak jak ja tkwię w moim.

Kiedy przyjdzie do mnie dziś wieczorem, położy mi dłonie na piersiach, a ja zadrżę pod wpływem ich dotyku. Obleje mnie żar. Będzie obserwował moją twarz i zobaczy moje pożądanie. Nie muszę go przed nim ukrywać. Sam zrozumie potrzebę, pożądanie i namiętność będące we mnie, których nikt nigdy do tej pory nie widział. W jego ramionach stanę się wolna.

Ale co z nim? Czy potrafię kiedykolwiek uwolnić go z lustra?

Max zamknął „Lustro” i odłożył książkę na mały stolik koło łóżka. Odetchnął głęboko i skoncentrował się na opanowaniu głębokiego, seksualnego bólu, który utkwił mu w lędźwiach. Powinien był mieć dość rozumu, żeby odłożyć książkę po pierwszym rozdziale.

Nie potrafił jednak powstrzymać się przed przeczytaniem rozdziału drugiego, choć zmysłowe fantazje opisywane w książce były tak kobiece, że brzmiały dla niego obco. Jednakże porwało go, uwiodło i zafascynowało to, że były to fantazje Cleo. Max wiedział, iż w „Lustrze" odnalazł kolejne okno, przez które mógł ją obserwować.

To, co ujrzał dziś wieczorem, na pewno długo nie da mu zasnąć.

Odsunął przykrycie i spuścił nogi na podłogę. Zastarzały ból, dobrze znany i nieprzyjemny, przeszył lewe udo, kiedy stanął. Odruchowo spojrzał w dół na bliznę. Wyglądała obrzydliwie, jak zawsze, i przywodziła na myśl stare wspomnienia.

Wspomnienia jednego z tych niewielu przypadków, kiedy wszystko zepsuł.

Sięgnął po laskę, żeby utrzymać równowagę. Poczekał chwilę, aż ból przeminął. Podszedł do okna i wyjrzał na spowitą ciemnością zatokę. Przez równą ścianę deszczu widział dalekie światełka Azylu Kobiet w Cosmic Harmony.

Wpatrywał się w nie przez dłuższy czas, a potem zerknął przez ramię na swój najnowszy, tymczasowy dom. Mieszkał już w wielu miejscach, od tanich moteli do zamków w Europie, ale po raz pierwszy znalazł dom na poddaszu.

Wielki pokój pod okapami starego zajazdu był zadziwiająco przytulny, a także wygodny, jeśli się pamiętało, żeby schylić głowę i nie uderzyć się w pochyłe belki koło ścian. Na szczęście na tę część domu zabrakło najwyraźniej falbaniastych wiktoriańskich ozdóbek. Meble stanowiły używane, wiejskie sprzęty, które odpowiadały jego gustowi i upodobaniu do czystych, prostych form i kształtów.

Max wyobraził sobie Cleo, śpiącą w łóżku z baldachimem piętro niżej i natychmiast tego pożałował. Wzmogło to tylko palące uczucie w lędźwiach. Miał przed sobą długą noc.

Spojrzał na czerwoną wstążkę, leżącą na biurku, i zacisnął usta.

Rano popełnił taktyczny błąd, kiedy powiedział Cleo o swoich przypuszczeniach, dotyczących jej roli w życiu Jasona. Rzadko zdarzała mu się taka niezręczność.

Niszcząc swoje szanse na łatwe zadomowienie się w zajeździe, od razu zrozumiał, że potrzebuje nowego punktu odniesienia. Musiał znaleźć sposób, aby Cleo pozwoliła mu zostać w Robbins' Nest Inn. Przypadek z czerwoną wstążką dostarczył mu doskonałego pretekstu.

Powiedział Cleo, że poprosi O'Reilly'ego, aby sprawdził wszystkich gości przebywających w zajeździe i miał szczery zamiar tak zrobić. Postanowił jednak, iż powie O'Reilly'emu, aby się zbytnio nie śpieszył. Potrzebował czasu, żeby odnaleźć swoje obrazy.

Wziął do ręki czerwoną wstążkę i pozwolił jej końcom spłynąć po palcach. Myśl o tym, że ktoś celowo zakradł się do sypialni Cleo, żeby ją przestraszyć, rozgniewała go. Krytyka literacka ma swoje prawa, ale ten krytyk posunął się za daleko.

Stwierdził, że zupełnie nie ma nastroju do spania. Na dole panowała cisza. Postanowił wykorzystać okazję i spenetrować piwnicę. Sprawdził już wiele pomieszczeń na górze i niczego nie znalazł. Ktoś taki jak Cleo mógł wybrać właśnie piwnicę, aby tam ukryć pięć cennych płócien.

Z obrzydzeniem potrząsnął głową na myśl o wspaniałych obrazach Luttrella upchniętych w wilgotnej piwnicy.

Podszedł do szafy. Jak zwykle przywiózł ze sobą wypakowaną torbę. Jako chłopiec przyzwyczaił się do tego, żeby być gotowym do opuszczenia domu ze wszystkim, co posiadał.

Włożył ciemne spodnie i jedną z białych koszul, które dostał niedawno od swego londyńskiego krawca. Bez żadnej logicznej przyczyny wcisnął czerwoną wstążkę do kieszeni i ruszył na dół.

W zajeździe było cicho i spokojnie. Każde piętro było jasno oświetlone, ale nikt się nie kręcił. Najwidoczniej intensywny trening Herberta T. Valence'a w zakresie technik motywacyjnych wykończył uczestników seminarium.

W niewielkim biurze za recepcyjnym blatem paliło się światło. Max zatrzymał się, uważnie nadsłuchując. Później ruszył przed siebie, pilnując, aby laska nie robiła hałasu. Spodziewał się spotkać George'a, nocnego dozorcę.

Głośne chrapanie rozległo się w westybulu. Max uniósł brwi. Zrobił jeszcze kilka kroków i zajrzał do biura. Na krześle Cleo siedział chudy, łysy mężczyzna, mniej więcej sześćdziesięcioparoletni. Spał z głową złożoną na ramionach.

Tak wyglądało nocne zabezpieczenie Robbins' Nest Inn.

Dla Maxa jednak taka sytuacja była korzystna. Miał czas, aby przeszukać piwnicę. Ruszył w stronę schodów prowadzących na dół.

Kiedy przechodził obok oszklonego solarium, zawahał się i przystanął w drzwiach. W pomieszczeniu było ciemno, ale poświata z holu pozwalała dojrzeć znajomą, zgrabną sylwetkę wyciągniętą na jednym z wiklinowych foteli.

Siedziała sama, po ciemku, spoglądając w zamyśleniu na deszczową noc. Kleopatra rozmyślająca o losie Egiptu.

Poczucie czegoś nagłego znów wypełzło na powierzchnię. Max odruchowo dotknął kieszeni, gdzie miał czerwoną wstążkę.

– Halo – powiedział cicho. – Ty też nie możesz spać?

Błyskawicznie odwróciła głowę. Zamrugała oczami, jakby chciała rozpoznać, kto wtargnął do jej prywatnego królestwa. Miękka, ciemna chmura włosów wyzwoliła się z mającej je przytrzymywać klamry. Jak zwykle miała na sobie wygodne, spłowiałe dżinsy i bawełnianą bluzkę. Srebrne tenisówki błyszczały w ciemności.

Nawet w kiepskim oświetleniu widać było jej zmęczony wyraz twarzy. Oprócz pożądania Max poczuł teraz także troskę. Do tej pory nie widział takiego wyrazu twarzy Cleo.

– Miałam nieprzyjemny sen – powiedziała cicho. – Miewam je od czasu do czasu. Pomyślałam, że zejdę na chwilę na dół, żeby zmienić nastrój. A ty, dlaczego nie śpisz?

Ciekaw był, jakiego rodzaju sny budziły Cleo i kazały jej szukać ukojenia w solarium.

Wszedł do ciemnego pomieszczenia i usiadł na krześle naprzeciwko niej. Przez chwilę nic nie mówił.

Słychać było bulgotanie wody w płytkiej, wyłożonej kafelkami fontannie, stojącej pośrodku.

– Nie miałem nic lepszego do roboty, postanowiłem zatem, że zejdę na dół i sprawdzę, czy łatwo jest wziąć zapasowe klucze i klucz do twojego pokoju –wyjaśnił spokojnie.

– Klucz do mojego pokoju? – zaniepokoiła się.

– Ktoś musiał z niego skorzystać, żeby się tam dostać dziś wieczorem.

– Ach, rozumiem. – Jej palce zacisnęły się na poręczy wiklinowego fotela. – Obawiam się, że dostęp do kluczy jest bardzo łatwy. Widziałeś George’a?

– Śpi.

Zmarszczyła nos.

– Jak zwykle. Z tym, że nigdy nie mieliśmy tu żadnych problemów z bezpieczeństwem.

– Zauważyłem, że w recepcji w ciągu dnia też często nikogo nie ma – dodał Max.

– Tak, za mało mamy personelu. Wszyscy pomagają, kiedy jest dużo gości. Czasem oznacza to, że osoba, która jest akurat w recepcji, musi pomóc w kuchni albo w którymś z pokojów.

Ostrożnie wyciągnął nogę i odruchowo pomasował bolące udo.

– Chodzi mi o to, że praktycznie każdy mógł wejść w ciągu dnia do budynku, zabrać na chwilę klucz, otworzyć twój pokój i położyć wstążkę na poduszce.

– Tak. – Zmarszczyła brwi. – Odtąd będziemy na pewno lepiej pilnować kluczy.

– To dobry pomysł – przyznał sucho. – Klucze w ogóle powinny być przez cały czas w biurze, a nie na haczykach w recepcji. Tylko personel może wchodzić do biura, a drzwi powinny być zamknięte na klucz, jeśli w recepcji nie ma nikogo, nawet przez pięć minut.

– Sama doszłam do tego wniosku – mruknęła Cleo.

– Jutro rano dasz mi pełną listę gości, którzy tu aktualnie przebywają – ciągnął dalej.

Cleo wyciągnęła się w fotelu, oparła ręce na poręczach i złączyła palce. Wpatrywała się w niego z uwagą.

– Poważnie chcesz, żeby twój przyjaciel O'Reilly sprawdził gości, prawda?

Zdziwiło go jej pytanie.

– Czyżbyś miała wrażenie, że nie proponowałem tego na serio?

– Niezupełnie. Wyglądasz na człowieka, który większość rzeczy traktuje serio.

– Z moich doświadczeń wynika, że właśnie to, czego nie traktujemy serio, przysparza nam najwięcej kłopotów.

– Czyli wszystko bierzesz poważnie – zawyrokowała. – To dość ponury sposób na życie.

– Taki już jestem.

– Byłby z ciebie niezły partner na randkę.

Błysk humoru w jej oczach zbił go z tropu. Przez moment Max zapomniał o bolącej nodze, kiedy zrozumiał, że Cleo się z niego śmieje. To było dziwne uczucie. Ludzie reagowali na niego w różny sposób, ale dla nikogo nie był zabawny.

– Nikt mnie w ten sposób nie oceniał.

– Jesteś dziwnym człowiekiem. – Rozbawienie znikło z jej oczu. – Nie wiem, co o tobie myśleć. Sądziłam, że wiem, jaki jesteś, kiedy się tu zjawiłeś, ale teraz nie jestem już taka pewna.

– Mogę udowodnić, że byłem przyjacielem Jasona, jeśli miałoby ci to ułatwić sytuację.

Jej oczy rozszerzyły się.

– Ależ ja wierzę, że byłeś przyjacielem Jasona.

– A ja przeprosiłem za to, iż sądziłem, że byłaś jego kochanką.

– Tak, wiem. – Machnęła ręką we wspaniałomyślnym geście. – Postanowiłam, że nie będę ci tego miała za złe.

– Dziękuję – powiedział pokornie.

– To znaczy, wydaje mi się, że wiem, skąd przyszedł ci do głowy pomysł, że ja i Jason byliśmy… Mniejsza z tym. – Zaczerwieniła się. – Rozumiem, dlaczego tak myślałeś.

– Kiedy sobie uświadomisz, co cię jeszcze niepokoi w związku z moją osobą – powiedział łagodnie – daj mi znać.

– Tak zrobię. – Przyglądała się z uwagą, jak masuje sobie udo. – Co jest z twoją nogą?

– Czasem mnie trochę boli. Zwłaszcza po długim dniu.

– Co ci się właściwie stało? Miałeś wypadek?

– Można to tak określić.

– Kiedy to się stało?

Był rozbawiony jej nagłym zainteresowaniem.

– Trzy lata temu.

– Chyba cię boli.

– Czasami.

Przygryzła wargę.

– Pewno dziś boli cię dlatego, że nosiłeś drewno do kominka. Powinieneś był coś powiedzieć, kiedy cię o to prosiłam.

– To nie ma nic wspólnego z noszeniem drewna. Od czasu do czasu po prostu mnie boli.

– Pomaga ci masaż?

Wzruszył ramionami.

– Nie mam pojęcia. Nigdy nie próbowałem.

– Umiem nieźle masować. – Cleo uśmiechnęła się niepewnie. – Nauczyłam się, kiedy Andromeda zatrudniła masażystę, żeby pokazał kobietom w Cosmic Harmony, jak się to robi. Andromeda zajmuje się medycyną holistyczną.

– Nie dziwi mnie to zupełnie.

– Chcesz, żebym rozmasowała ci nogę?

Gwałtownie przestał pocierać udo. Powoli rozprostował palce, wyobrażając sobie dotyk rąk Cleo na swojej nodze.

– Aha. – Był pewien, że tego pożałuje, ale jakoś brakowało mu siły woli.

Wstała niespiesznie z fotela. Zrobiła dwa kroki w jego stronę i uklękła obok krzesła. Zza szkieł widać był0 jej ogromne, błyszczące oczy.

– Powiedz, jeśli cię zaboli – szepnęła.

– Dobrze. – Odetchnął głęboko i czekał na rozpoczęcie wyrafinowanej tortury.

Położyła dłonie na jego udzie. Przez chwilę wcale się nie ruszała. Ciepło jej rąk przenikało po prostu przez spodnie do jego skóry.

Ilość łagodzącego ciepła, jakim emanowała, zaskoczyła go. Spojrzał na jej pochyloną głowę. Dziewczyna koncentrowała się na swoim zajęciu. Delikatny, zmysłowy zarys jej szyi znajdował się w zasięgu ręki. Musiał tylko przesunąć dłoń o kilkanaście centymetrów i mógłby jej dotknąć. Mocno chwycił rękami za poręcze krzesła.

– Jesteś bardzo spięty. – Cleo zmarszczyła brwi, łagodnie naciskając czubkami palców na jego twarde mięśnie. – Spróbuj się rozluźnić. Masażysta, który mnie uczył, mówił, że główną przyczyną bólu mięśni jest napięcie.

– Będę o tym pamiętał.

Zaczęła masować jego udo długimi, gładkimi pociągnięciami.

– I jak?

– Znakomicie.

Ze zdumieniem stwierdził, że mówi prawdę. Od czasu „wypadku” nikt nigdy nie masował mu nogi. Nie zdawał sobie sprawy, jaką ulgę może to przynieść zmęczonym mięśniom.

– Andromeda świetnie zna się na ziołach. Poproszę, żeby ci przygotowała coś na rozluźnienie mięśni.

Skrzywił się.

– Nie przejmuj się, kiedy jest bardzo źle, pomaga mi koniak.

– Przekonasz się, że ziołowa herbatka jest równie skuteczna. Gościom bardzo smakuje.

Nie chciał się sprzeczać. Zamknął oczy i skupił się na zmysłowym dotyku jej rąk. Kolejne okno, pomyślał. Kolejne spojrzenie w intrygującą głębię Cleopatry Robbins.

Minęły długie minuty i noga zdecydowanie przestała boleć. Jednakże wewnętrznego napięcia masaż nie zmniejszył.

– Cleo, zacząłem czytać „Lustro” – powiedział.

Dłonie Cleo znieruchomiały. Przeklął w duchu, żałując, że się odezwał.

– I uważasz, tak jak Nolan, że to pornografia?

– Nie. Uważam, że to co napisałaś, jest piękne.

– Piękne? – mówiła szeptem.

– Więcej niż piękne. Fascynujące.

Jej dłonie znów zaczęły się poruszać.

– Naprawdę?

Otworzył oczy i spojrzał na jej odwróconą twarz.

– Czytanie tej książki przypomina oglądanie doskonałego obrazu. Są setki warstw. Jedne są oczywiste, inne – nie. Niektóre można opisać, ale tych najważniejszych nie da się wyrazić słowami. Musi się je czuć.

Uśmiechnęła się z zadumą.

– Kiedy tak mówisz, przypominasz mi Jasona. Twierdził, że niektórzy ludzie widzą sztukę innym okiem.

– Nazywał to wewnętrznym okiem.

– Zgadza się. – Przechyliła głowę na bok. – Czy tak widzisz sztukę?

– Tak.

– Dziwne. Czy ludzi też tak widzisz?

– Bardzo rzadko – przyznał. Ale uczę się tak patrzeć na ciebie, pomyślał. Świadomość tego przeszyła go jak błyskawica. Im więcej wiedział o Cleo, tym bardziej jej pożądał.

Chciał jej.

– Masz szczęście, że nie odbierasz wszystkich ludzi tak, jak widzisz dzieło sztuki. – Nadal masowała jego udo. – Mnie się to czasem zdarza i jest to szalenie frustrujące.

Przyglądał się jej uroczej, odsłoniętej szyi.

– Dlaczego tak twierdzisz?

– Ponieważ nic dobrego z tego nie wynika. Nawet jeśli widzisz coś u innych, nie możesz tego zmienić.

– Przemawia przez ciebie doświadczenie.

– Bo tak jest. – Spojrzała na niego zmartwionymi oczyma. – Trisha płakała dziś wieczorem, ponieważ okazało się, że jest w ciąży. Uważa, że Benji odszedł, bo mu powiedziała o dziecku.

– Rozumiem. Przykro mi ze względu na Trishę, to miła dziewczyna. Ale co jej sytuacja ma wspólnego z tym, o czym rozmawiamy?

Wzruszyła ramionami.

– Odkąd ich zobaczyłam razem po raz pierwszy, wiedziałam, że do siebie przylgną. Są bardzo podobni. Dwie sieroty na wietrze. Nie zdziwiłam się, kiedy ich przyjaźń zmieniła się w romans. Wiedziałam też jednak, że nic z tego dobrego nie wyjdzie.

– Dlaczego?

– Ponieważ oboje, Benji i Trisha, zużyli wszystkie siły na przetrwanie i teraz są zbyt delikatni, kiedy muszą współżyć z innymi ludźmi. Rozumiesz?

– Nie jestem pewien.

– Uwierz mi. Dziecko stało się za wielkim obciążeniem. Zwłaszcza dla Benjiego. Nigdy nie miał ojca i wyobrażam sobie, że poraziła go myśl, iż sam miałby stać się ojcem. Nic dziwnego, że sobie poszedł.

Max dotknął kosmyka włosów Cleo. Zdawała się tego nie zauważać.

– Nie możesz obwiniać się o sytuację Trishy – powiedział.

– Chodzi mi o to, że wyraźnie widziałam wnętrze zarówno Trishy, jak i Benjiego, żeby wiedzieć, że coś takiego musi się przydarzyć. Ale nie mogłam nic zrobić, aby ich powstrzymać. Sama wiedza nie zdała się na nic. Nie umiałam zapobiec katastrofie.

– Zapobieganie nie należało do ciebie.

Lekko się uśmiechnęła.

– Trisha i Benji należą do rodziny. Powinnam była umieć jakoś rozwiązać tę sytuację, zanim wymknęła mi się z rąk.

– Myślałem, że to ja biorę wszystko zbyt serio.

Uśmiech Cleo znikł.

– To poważna sprawa. Trisha i Benji należą do rodziny. Muszę się o nich troszczyć.

Nie wiedział, co na to powiedzieć. Cleo najwyraźniej miała dziwne pojęcie o rodzinie. Z drugiej strony bardzo mu ono odpowiadało. Postanowił nie komentować.

Cleo przez chwilę masowała w milczeniu. Jej palce delikatnie naciskały ciało, poszukując dojścia do wnętrza napiętych mięśni.

– Cieszę się, że nie uważasz „Lustra” za pornografię – Powiedziała wreszcie.

– Jest czymś wręcz przeciwnym. – Zamknął oczy.

– Jesteś tego pewien?

– Wiesz, co mówią o pornografii. – Lekko się uśmiechnął. – Wiesz, że to pornografia, kiedy ją widzisz. „Lustro” to coś innego.

– Skąd jesteś taki pewien?

Zastanowił się nad słowami, którymi mógłby określić swoje wewnętrzne przekonanie.

– „Lustro” żyje. Wywołuje różnorodność odczuć, niekoniecznie seksualnych. Jest afirmacją życia i przyszłości. Pornografia jest statyczna.

– Statyczna?

Rozłożył szeroko palce dłoni i pozwolił im się rozluźnić.

– Jednowymiarowa. Bez przeszłości, bez przyszłości, bez głębi, bez emocji, oprócz krótkotrwałego pobudzenia seksualnego, które szybko znika. Nie twierdzę, że pornografia jest dobra lub zła. Po prostu po dziesięciu minutach staje się nudna.

– Dziesięciu? – powtórzyła z niedowierzaniem Cleo.

Usłyszał śmiech w jej głosie. Uniósł powieki i spoglądał na nią zmrużonymi oczyma.

– Niech będzie, po piętnastu, jeśli jest to naprawdę dobra pornografia.

Roześmiała się. Jej palce nadal masowały mu udo.

– Jak się ma teraz twoja noga? – spytała.

– O wiele lepiej. – To była prawda.

– Nie jesteś artystą, prawda?

– Nie.

– Z czego żyłeś, zanim tu przyjechałeś?

– Z różnych rzeczy – powiedział. – Często przypadkowych.

– Jakich?

Zawahał się, nie wiedząc, jak dużo może jej powiedzieć. Jeżeli się dowie, że pracował u Jasona, może pomyśleć, że był tylko jego podwładnym i nie ma żadnych roszczeń wobec obrazów. Może nawet dojść do wniosku, że sama ma do nich większe prawo. Wolał, żeby znała tylko część prawdy – że był przyjacielem Jasona. To dawało równe szanse. W końcu Cleo była także tylko przyjacielem Jasona. Nie mogłaby uspokoić swojego sumienia, wmawiając sobie, że jej zażyłość z Jasonem była większa i że z tego powodu ma większe prawa do obrazów.

W tym momencie zdał sobie sprawę, iż przyznał, że Cleo ma sumienie.

– Pracowałem kiedyś dla marszanda – stwierdził.

– Musiał ci bardzo dobrze płacić – powiedziała.

– Mhm. – Wiedział, że myśli o jego samochodzie i pewno także o drogich ubraniach. Postanowił zmienić temat. – Ale teraz już się tym nie zajmuję.

– Jak poznałeś Jasona?

– Mieliśmy wspólne zainteresowania.

– Sztuką?

– Tak. – Miał nadzieję, że przestanie go wypytywać.

– Czy mówiłeś prawdę, kiedy powiedziałeś, że Jason był bogaty?

– Tak. – Żałował, że nie wie, o czym Cleo myśli. Nie miał pojęcia, czy tak wspaniale odgrywała pierwszą naiwną, czy naprawdę taka była. Nie miał w tej dziedzinie wielkich doświadczeń.

– Zawsze podejrzewałam, że o wielu sprawach z życia Jasona nie mamy pojęcia – stwierdziła z zadumą. – Wydawało mi się, że nie chciał, żebyśmy wiedzieli, toteż go nie wypytywałam. Przypuszczałam, że sam nam opowie w swoim czasie.

– Możliwe, że tak by się stało, ale nie starczyło mu czasu. – Może ona naprawdę jest naturalna, pomyślał, zirytowany, że nie ma pewności.

W tym momencie zrozumiał z zaskakującą jasnością, że chciałby, aby Cleo naprawdę była tak niewinna i niczego nieświadoma, jaką się wydawała. Nie chciał, aby się okazało, iż jest podstępną złodziejką, chociaż na razie wszystko na to wskazywało.

Ponadto chciał czegoś jeszcze. Chciał, żeby go pożądała.

Poprzedniego wieczoru był pewien, że odczuwała jego obecność w bardzo zmysłowy sposób, dokładnie tak samo, jak on reagował na jej obecność. Zobaczył to w jej oczach. Dziś jednakże w dotyku jej dłoni nie było żadnych zmysłowych podtekstów – był delikatny i kojący, nie zaś prowokujący czy podniecający.

Usiłował pogodzić obraz kobiety klęczącej obok niego z wizerunkiem autorki „Lustra”. Fascynował go występujący tu paradoks – płomienia uwięzionego w lodzie.

Jego męski instynkt podpowiadał mu, że Cleo Robbins nie jest zbyt doświadczoną kobietą, z drugiej zaś strony „Lustro” płonęło namiętną zmysłowością.

Nagle przypomniał sobie o wstążce, którą miał w kieszeni.

– Cleo?

– Tak?

Nie potrafił sformułować pytania, cisnącego mu się na usta. Sięgnął wobec tego do kieszeni i wyciągnął czerwoną wstążkę.

Dłonie Cleo przestały masować jego udo. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się we wstążkę. Wyczuł w niej gwałtowne, głębokie znieruchomienie. Zastanawiał się. czy Cleo przypadkiem się go nie boi. Nagła potrzeba uspokojenia jej sprawiła, iż zadrżały mu ręce.

– Nie bój się – powiedział.

Spojrzała na niego oczyma pełnymi niemych pytań.

– Ciebie się nie boję.

– To dobrze. – Wstążka zwisała mu z palców, niemal dotykając podłogi. Drugą ręką złapał za luźny koniec. Czerwony atłas miał miękki połysk. – Mówiłem ci, że zacząłem czytać „Lustro”.

– Tak. – Jej głos był ledwo słyszalnym szeptem.

– Jestem przy drugim rozdziale.

– Naprawdę? – Dotknęła czubkiem języka kącika ust. Znów spojrzała na wstążkę.

– Wiem, że kobieta w „Lustrze” myśli, iż rozpozna ułudnego kochanka, kiedy go zobaczy, chociaż nigdy wyraźnie nie widziała jego twarzy w lustrze.

– Tak, na pewno go pozna. – Oczy Cleo za szkłami okularów były przepastnymi, bezdennymi zbiornikami niepewności i tęsknoty.

– Jeszcze tylko nie wiem, jak mu przekaże, że go rozpoznała – powiedział cicho.

– Nie będzie musiała nic mówić.

– Ale on będzie wiedział, że ona wie?

– Tak – szepnęła.

Rozpalona, wzburzona krew zawrzała w żyłach Maxa. W całym swoim życiu nigdy niczego tak intensywnie nie przeżywał, nawet kiedy rozkoszował się swą wspaniałą kolekcją sztuki. Teraz balansował na krawędzi między radością a cierpieniem.

Bez słowa, ponieważ słowa nie istniały, uniósł do góry pętlę z czerwonego atłasu i powoli wsunął ją na głowę Cleo.

Nie poruszyła się. Zamarznięty ogień czekający na uwolnienie.

Wkładał ten kawałek taniej atłasowej wstążki na jej Szyję, tak jakby to była kolia z bezcennych rubinów, delikatnie pociągnął za końce wstążki, przyciągając ją do siebie.

Puścił końce wstążki i zdjął Cleo okulary. Położył je na podłodze obok krzesła. Przez cały czas nie spuszczał wzroku z jej twarzy.

Zamrugała parę razy oczyma, jakby znajdowała się w środku ciemnej jaskini i wpatrywała w jaskrawy blask słońca. Max jęknął i dotknął ustami jej ust.

Początkowo lekko zadrżała, ale się nie odsunęła. Smakowała go jak nowy, egzotyczny gatunek wina. Max obawiał się, że za chwilę straci kontrolę nad własnym ciałem.

Delikatnie przesunął ustami po wargach dziewczyny, prowokując ją do odpowiedzi. Czuł, że tuż pod powierzchnią pulsuje kobiece pragnienie.

Jednakże czuł w niej również wahanie. Zdawał sobie sprawę, że Cleo go pożąda, ale coś ją powstrzymuje. Zachowywała się tak, jakby nie była całkiem pewna, dokąd chce pójść tą właśnie drogą.

Wyczuwał także, że między nim a płomieniem, który płonie wewnątrz niej, jest jeszcze dużo lodu. Ale płomień palił się już i czekał na uwolnienie.

Otworzył usta. Cleo na moment znieruchomiała, a potem lekko westchnęła i objęła go za szyję.

Zrozumiał nagle, że od dawna czekał na coś takiego. Usta Cleo były słodkie i dojrzałe, niewiarygodnie świeże. Chciał je zgnieść i zjeść jak owoc. Nigdy nic mu tak bardzo nie smakowało.

Zmusił ją do rozchylenia warg. Posłuchała go, pozwalając wejść do ciepłego, wilgotnego wnętrza.

Max przypomniał sobie, że istnieją dwa sposoby obchodzenia się z lodem. Można go było roztopić albo rozbić siekierą. Ta druga metoda była znacznie szybsza, a jemu bardzo się śpieszyło.

Spróbował podnieść ją z podłogi i posadzić sobie na kolanach.

Żachnęła się i poczuł, że się go boi. Niewiele zyskał na szybkiej metodzie. Odetchnął głęboko i wziął się w garść.

Niechętnie uniósł głowę znad ust Cleo i spojrzał w jej pociemniałe oczy.

– Przepraszam – szepnęła.

– To ja powinienem przeprosić. – Tylko że przykro mu było wyłącznie dlatego, że nie pozwoliła mu dokończyć tego, co zaczął.

Uśmiechnęła się drżącymi wargami.

– Nie przepraszaj. Ja po prostu nie byłam przygotowana na to, że moje prywatne marzenie mogłoby się spełnić.

– Marzenie?

Spojrzała na niego podejrzliwie.

– Nie udawaj, że nie czytałeś rozdziału trzeciego.

– Rozdziału trzeciego? – Nadal nie rozumiał.

– W tym rozdziale mężczyzna z lustra owija czerwoną wstążką szyję kobiety i wciąga ją w lustro. Wchodzi w jego świat, a on się tam z nią kocha.

– Tak jak ja? – Max był z siebie bardzo zadowolony.

– Tak. Tak jak ty. Tyle że się ze mną nie kochałeś, prawda? – Cleo dotknęła swych pełnych, miękkich ust. – Jedynie mnie pocałowałeś. Jesteś pewien, że nie czytałeś rozdziału trzeciego?

– Całkiem pewien. Ale na pewno go przeczytam, zanim pójdę spać – obiecał. – I może nawet rozdział czwarty.

Jej policzki nabrały intensywnego różowego koloru.

– Lepiej by było, gdybyś go nie czytał. Przeczytałeś tyle, że masz już pojęcie, o czym jest „Lustro”.

Nadal patrzył jej w oczy.

– Teraz nie mogę już nie czytać dalej.

Spoglądała na niego nadzwyczaj poważnie.

– Może powinniśmy sobie coś wyjaśnić. Jeśli szukasz tu, na wybrzeżu, zabawnej przygody, to daj sobie spokój. Ja się nie zajmuję zabawnymi przygodami.

– Ja też nie.

Podniosła okulary i zdecydowanym ruchem włożyła je na nos. Jej twarz była zaróżowiona, ale oczy spoglądały pewnie i przekonująco.

– Szczerze mówiąc, w ogóle nie zajmuję się przygodami, ani zabawnymi, ani żadnymi innymi.

– Nigdy?

– Nie.

– Naprawdę? – dopytywał się zaciekawiony.

Wstała i wróciła do swego fotela w cieniu. Przez długą chwilę wpatrywała się w ciemność.

– Kiedyś, dawno temu, kiedy miałam dwadzieścia trzy lata, był pewien mężczyzna. Ale zerwaliśmy po tym… po tym, jak zginęli moi rodzice. Od tego czasu nie było nikogo innego.

– Dlaczego nie? – spytał Max, który niecierpliwie zbierał fragmenty wiedzy o Cleo. Zdawał sobie sprawę, że chce o niej wiedzieć wszystko, co się da. Musiał się przekopać przez poszczególne warstwy i dotrzeć do mocno pilnowanych tajemnic.

– Nie wiem. – Oczy dziewczyny zabłysły nagłym gniewem, który chwilę później znikł tak samo prędko, jak się pojawił. – To nie całkiem prawda. Terapeutka powiedziała mi, że nigdy nie potrafię sobie poradzić ze śmiercią rodziców.

– W jaki sposób zginęli?

Spojrzała na splecione dłonie, wahając się, ile mu powiedzieć, po czym najwyraźniej podjęła w duchu jakąś decyzję.

– Podobno mój ojciec zastrzelił moją matkę, a potem popełnił samobójstwo.

– Jezus Maria – mruknął Max.

– Teoria jest taka, że ja nie umiem pogodzić uczucia ich łączącego z przyczyną ich śmierci. Nie mogę uwierzyć, że wzajemna miłość moich rodziców została naznaczona jakąś obsesją ojca.

– Jest w tym pewna logika – przyznał. – Słuchaj, Cleo, przepraszam, że cię tak wypytywałem. Nie miałem prawa tego robić.

– Ach, do diabła! – Zerwała się na nogi i podeszła do szklanej ściany. – Nie mam pojęcia, dlaczego ci to wszystko mówię. Jesteś drugim mężczyzną, któremu się dzisiaj zwierzyłam. Anonimowe listy i historia ze wstążką rozstroiły mnie bardziej, niż przypuszczałam.

Zmrużył oczy.

– Opowiedziałaś Hildebrandowi o rodzicach?

– Rozzłościł mnie, kiedy stwierdził, że nie jestem na tyle nieskazitelna, aby zostać żoną polityka. – Westchnęła. – Niepotrzebnie się rozgadałam. Poinformowałam go, że w moim życiu są jeszcze, oprócz „Lustra”, inne tajemnice. Nie mogłam się powstrzymać, aby mu nie wykazać, że prasa byłaby po prostu zachwycona rozpisywaniem się o szczegółach śmierci moich rodziców.

– Rozumiem. I jak to przyjął?

Wzruszyła ramionami.

– Był naprawdę zaszokowany. Max, przepraszam, że cię w to wszystko wciągnęłam. To są moje prywatne sprawy. Aż do dziś nikt oprócz rodziny o niczym nie wiedział.

– Nie zamierzam z nikim o tym rozmawiać.

– O to cię nie podejrzewałam. – Przygryzła wargę. – Chciałam, abyś wiedział, że nie jestem odpowiednią kandydatką na krótką przygodę ani nawet na długi romans.

Max sięgnął po laskę i powoli wstał. Oparł obie dłonie na ptasiej głowie i przyglądał się Cleo.

– Nie zmuszę cię do niczego, czego nie będziesz chciała.

W jej uśmiechu widniała zarazem niepewność i ulga.

– Dzięki za zrozumienie. Przykro mi z powodu tego, co zaszło dziś wieczorem. To moja wina.

Uśmiechnął się do siebie i ruszył do drzwi.

– Nie bądź taka pewna. Do jutra.

– Max?

– Nie przejmuj się, Cleo. Od tej chwili będziemy wszystko robić według podręcznika. Twojego podręcznika.

Rozdział piąty

Tuż przed świtem Cleo dała za wygraną i zrezygnowała ze spania. Odsunęła przykrycie, wstała z łóżka i podeszła do okna, żeby sprawdzić, jaka jest pogoda.

Niebo było zachmurzone, ale nie padało. Miała czas, żeby pójść na szybki spacer przed następną burzą.

Po bezsennej nocy musiała trochę orzeźwić się na świeżym, zimnym powietrzu. Być może później uda się do ośrodka medytacji w Cosmic Harmony. Rano nie było na to, niestety, czasu. Chciała być na miejscu podczas porannego zamieszania w kuchni. Jak kiedyś zauważył Jason – w tak niewielkim interesie jak Robbins' Nest Inn najważniejsze było osobiste dopilnowanie wszystkiego.

Poczuła przypływ żalu na wspomnienie drogiego przyjaciela. Nie zwlekając włożyła dżinsy i niebieską, bawełnianą bluzkę. Zawiązując sznurowadła srebrnych tenisówek pomyślała, że Jason nie chciałby, aby się za długo roztkliwiała nad jego śmiercią. Jason Curzon wierzył w życie, w przyszłości, nie w przeszłości.

Wychodząc złapała zieloną ocieplaną kurtkę. Zeszła na dół i przeszła przez jeszcze śpiący zajazd. Ciche chrapanie dolatujące z okolic biura świadczyło o tym, że George nadal jest w pracy i, jak zwykle, czuwa.

Wyszła przez tylne drzwi kuchenne. Andromeda, Daystar i poranna zmiana z Cosmic Harmony jeszcze nie przyszła. A goście z pewnością nie mieli zamiaru wstawać o tak wczesnej porze.

Chłód poranka odświeżył ją. Noc powoli ustępowała miejsca szaremu światłu nowego dnia. Pod wpływem przeszywającego zimna spostrzegła, że zapomniała rękawiczek. Włożyła ręce do kieszeni kurtki i ruszyła wzdłuż urwiska nad morzem.

Chciała sobie tego ranka przemyśleć kilka rzeczy: swój sen, zniknięcie Benjiego, problemy Trishy. Musiała je wszystkie jakoś rozwiązać. Jednakże jej umysł nie chciał w żaden sposób skupić się na tych sprawach. Przez cały czas powracała myślą do tego, co wypełniało jej głowę całą noc – do pocałunku Maxa.

Po raz pierwszy od śmierci rodziców pocałowała mężczyznę i nie czuła żadnych wyrzutów sumienia. Jedyne uczucie, jakiego doświadczyła, to była cudowna radość. Chciała go, naprawdę go chciała.

Namiętność, która tkwiła w niej głęboko ukryta, obudziła się i wreszcie odpowiedziała na dotknięcie prawdziwego mężczyzny. Odetchnęła z ulgą, wiedząc, że odnalazła tego, który potrafi pomóc jej w odzyskaniu wolności.

Mężczyzna z lustra wszedł w końcu w jej życie.

Niestety, stwierdziła ze zmartwieniem, że sprawy nie przedstawiały się tak jasno, jak się tego spodziewała, oczekując na jego przyjście. Maxa Fortune'a otaczało wiele rzeczy niepewnych i niewiadomych.

Najbardziej zakłopotana była tym, iż nie reagował na nią w ten sposób, co ona na niego. Wcześniej była absolutnie przekonana, że jeśli kiedykolwiek odnajdzie mężczyznę z lustra w rzeczywistości, nie tylko natychmiast go rozpozna, ale i on rozpozna ją od razu. Z doświadczenia swoich rodziców wiedziała, że od pierwszego spotkania dzielili przekonanie, iż byli dla siebie stworzeni.

Kiedy jednak patrzyła w oczy Maxa poprzedniego wieczoru, widziała w nich nie tylko pożądanie, lecz także niepokojący ją element wyrozumowanej kontroli. Na myśl o tym westchnęła z żalu. Musiała przyjąć do wiadomości, że chociaż jej reakcja wobec Maxa była natychmiastowa, czysta i nieskrępowana, on postępował najwyraźniej według jakiegoś swojego planu.

To czyniło go niebezpiecznym i teoretycznie powinno było uruchomić jej wewnętrzny sygnał alarmowy. Dlaczego zatem nie włączył się?

Przypomniała sobie sposób, w jaki założył jej na szyję czerwoną wstążkę i przyciągnął do siebie, doskonale naśladując scenę opisaną w trzecim rozdziale „Lustra”.

Trochę nazbyt doskonale, pomyślała ironicznie. Mogłaby się założyć, że zdążył przeczytać ten rozdział, zanim odnalazł ją w solarium.

Nagle poczuła, iż nie jest sama, i spojrzała za siebie. Udało jej się przywołać na twarz uprzejmy uśmiech na widok Herberta T. Valence'a, który raźno maszerował za nią.

Był jak zwykle nienagannie ubrany – w drogim płaszczu z wielbłądziej sierści, jedwabnym szalu i eleganckich skórzanych butach. Srebrne loki, spryskane jakimś lakierem, nawet nie drgnęły pod wpływem silnego wiatru. Brylant na małym palcu błyszczał w świetle poranka.

Pomyślała rozbawiona, że ostatnio otaczają ją wystrojeni mężczyźni. Wyszukana elegancja Maxa i Herberta T. Valence'a zdecydowanie poprawiała wizerunek jej zajazdu.

– Dzień dobry pani.

– Dzień dobry – odpowiedziała. – Nie słyszałam, że idzie pan za mną. Wyszedł pan na spacer przed następnym spotkaniem seminaryjnym?

– Staram się codziennie przejść dwa kilometry – poinformował ją. – Ćwiczenia fizyczne są niesłychanie istotne, aby osiągnąć sukces.

– Przyjemnie jest spotkać kogoś, kto sam robi to, do czego nakłania innych.

– Muszę mieć na uwadze moją reputację. Mogę to uczynić tylko wówczas, kiedy stosuję swoje własne pięć zasad dochodzenia do sukcesu.

– Jakie to są zasady? – spytała z zainteresowaniem. – Czy też nie zdradza ich pan za darmo?

– Ponieważ łączą nas stosunki służbowe, mogę je pani podać.

– To bardzo uprzejmie z pana strony.

Ciekawa była, czy jest wśród nich pstrykanie długopisem pięć razy przed schowaniem go do kieszeni i zawsze zajmowanie tego samego pokoju w zajeździe. Podczas ich tak zwanych służbowych stosunków miała okazję zauważyć u Valence'a wiele takich ekscentrycznych zachowań.

Mężczyzna podniósł rękę i wskazał na kciuk.

– Pierwsza zasada to skupienie się na celu. – Podniósł następny palec. – Druga zasada to przygotowanie planu osiągnięcia tego celu. Trzecia zasada to pokonywanie wszelkich przeszkód, które spowodowałyby odejście od planu. Czwarta zasada to zwracanie uwagi na każdy szczegół i upewnienie się, że wszystko dokładnie zaplanowaliśmy.

– A piąta zasada? – spytała Cleo.

– Piąta zasada to myślenie zawsze w kategoriach sukcesu, a nie w kategoriach niepowodzenia.

– A co się stanie, jeśli komuś się nie powiedzie?

Valence dumnie uniósł brodę.

– Niepowodzenie nie istnieje dla tych, którzy nastawiają się na osiągnięcie sukcesu. Zapewniam panią, iż moja reputacja nie powstała na błędach.

– Chyba nie jest lekko żyć, mając stale na względzie swoją reputację.

– Nagroda znacznie przewyższa wysiłek – stwierdził Valence. – Pani powinna wiedzieć, o czym mówię. Niech pani spojrzy na to, co pani już osiągnęła. Jest pani właścicielką jednego z najlepszych zajazdów na wybrzeżu. Jak udało się pani namówić bank na pożyczkę, pozwalającą otworzyć Robbins' Nest?

Cleo spojrzała na stalowoszare morze.

– Miałam własne pieniądze.

– Ach, rozumiem. Majątek rodzinny.

Pomyślała o pieniądzach odziedziczonych po śmierci rodziców.

– Tak.

– Proszę wybaczyć moje wypytywanie – powiedział burkliwie, jakby nagle zdał sobie sprawę, że okazał się zbyt ciekawski. – Nie chciałem być wścibski, lecz zawsze interesują mnie historie sukcesu. Można powiedzieć, że je kolekcjonuję.

– Kolekcjonuje je pan?

– Tak. Kiedy napotkam coś ciekawego, lubię to zbadać. Wykryć, jak się zdarzyło. Uczę się rzeczy, które potem wykorzystuję w swoich seminariach.

– Moja historia nie jest specjalnie pouczająca. Kupiłam zajazd z pieniędzy otrzymanych w spadku. Przyjaciele pomogli mi go uruchomić. I tyle.

Valence skłonił głowę.

– Z pewnością zatrudnia pani niezwykłych pracowników. Kobiety w kuchni wyglądają jak członkinie jakiejś komuny, a ten nowy, ten facet z laską, nie ubiera się ani nie zachowuje jak wynajęty pracownik.

– Ale jest – stwierdziła krótko. – Choć nie wiem, jak długo tu zostanie. – Na myśl o tym, że Max mógłby wkrótce odejść, poczuła nagły ból. Zrozumiała, że nie chce stracić mężczyzny z lustra teraz, gdy go wreszcie spotkała.

– Moim zdaniem zachowuje się zanadto arogancko.

– Zwrócę mu uwagę. – Uśmiechnęła się do siebie.

– Powinna pani to zrobić. – Valence rzucił okiem na masywny złoty zegarek. – Chyba powinienem już wracać. Muszę przejrzeć swoje notatki. Zanim jednak pożegnam panią, chciałbym jeszcze o czymś porozmawiać.

Zdusiła w sobie jęk zniechęcenia.

– O czym?

Spojrzał na nią karcąco.

– Mam nadzieję, że nie powtórzy się więcej wyłączenie prądu.

– Obawiam się, że tego nie jestem w stanie zagwarantować. Będziemy się starać, ale trudno mi cokolwiek obiecać, zwłaszcza podczas burzy.

– Jeśli nie może mi pani zapewnić niezawodnego źródła prądu, być może będę zmuszony przenieść moje seminaria gdzie indziej – ostrzegł ją.

– Jak już powiedziałam, będziemy się starać, żeby wszystko było w porządku.

– No, dobrze, niech będzie – mruknął niechętnie. – Zobaczymy, co z tego wyniknie.

– Zobaczymy – zgodziła się. – Życzę panu przyjemnego dnia.

– Dziękuję. Ja pani także.

Przystanął, obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i ruszył z powrotem do zajazdu.

Spoglądała za nim, jak wtulił brodę w kołnierz drogiego płaszcza i rezolutnie maszerował pod wiatr. Potem kontynuowała swój spacer wzdłuż urwiska. Myślała o tym, co przed chwilą powiedziała Valence'owi o Maxie. Nie wiem, jak długo tu zostanie.

To doskonały powód, aby zachować najdalej posuniętą ostrożność, pomyślała. Max był jedną wielką niewiadomą, nawet jeżeli była przekonana, że właśnie na niego czekała całe życie.

Cleo poczekała z rodzinnym zebraniem na temat Trishy, dopóki ostatni z uczestników seminarium nie wyjechał. Zebranie odbywało się przed wieczornymi przygotowaniami do kolacji.

Andromeda, Daystar, Trisha, Sylvia i Cleo siedziały na ławkach w kuchennej wnęce. Trisha rozejrzała się wokół i rozpłakała się.

– No, już, już, nie przesadzaj. – Andromeda podała jej papierową serwetkę. – Nie jesteś pierwszą kobietą w takiej sytuacji i nie ostatnią. Najważniejsze, że nie jesteś sama.

– Myślałam, że mnie kocha – szepnęła.

– Ja też tak myślę – powiedziała miękko Cleo. – Ale Benji ma także wiele problemów.

– Za wiele, aby pamiętać o antykoncepcji – mruknęła Daystar. Spojrzała surowo na Trishę. – Wydaje mi się, że rozmawiałam z tobą niedawno na ten temat, młoda kobieto. Co się stało?

Trisha zaczęła głośno szlochać.

– Przepraszam. Nie pomyślałam. Nie wiesz, jak to jest.

– Nie wiem? – parsknęła Daystar. – Mam sześćdziesiąt dwa lata, moje dziecko, i nie przeżyłam ich w klasztorze. Wierz mi, dobrze wiem, jak to jest. Namiętność nie tłumaczy głupoty. Kobieta musi używać rozumu. Musi kontrolować sytuację.

Trisha załkała jeszcze głośniej. Cleo spojrzała na Daystar ze złością.

– W ten sposób daleko nie zajedziemy.

Andromeda również popatrzyła na przyjaciółkę z wyrzutem.

– Cleo ma rację. Strofowanie Trishy teraz nie ma najmniejszego sensu. Co się stało, to się nie odstanie. Zastanówmy się, co dalej. Jak mówił przez trzy dni każdemu ten pan Valence, musimy myśleć pozytywnie. Problemy powinny być rozważane jako możliwości.

– Masz rację. Przepraszam. – Daystar poklepała Trishę po ręce. – Nie martw się, Trisho. Damy sobie radę.

– To wszystko moja wina – płakała Trisha.

– Nie tylko twoja – stwierdziła stanowczo Cleo. – Benji ma w tym swój udział.

– Różnica polega na tym, że Benji może sobie po prostu pójść – powiedziała Daystar. – A Trisha nie.

– Prawdę mówiąc – zaczęła Andromeda – dziwi mnie, że Benji odszedł. Myślałam, że ten chłopak wreszcie wziął się w garść. Nie migał się od pracy tutaj, chodził na wieczorowe kursy. Nawet zaczął pozytywnie mówić o przyszłości. Wierzyłam, że coś z tego wyjdzie.

– Starał się – wtrąciła lojalnie Trisha. – Na pewno.

– To prawda – przyznała Cleo. – I wiem, że mu zależy na Trishy. Wyobrażam sobie, że jest w tej chwili ciężko przerażony.

– Może powinien pójść do terapeuty – zaproponowała Andromeda.

Daystar wzruszyła ramionami.

– Nie jestem pewna, czy mu się to na coś przyda.

Cleo postanowiła przejąć prowadzenie zebrania, zanim dyskusja przerodzi się w rozważania na temat problemów Benjiego.

– Zastanawiałam się nad całą sprawą. Znamy Benjiego od półtora roku. To dobry chłopak i nie wierzę, że naprawdę uciekł przed odpowiedzialnością. Założę się, że chce sobie tylko wszystko przemyśleć.

Trisha podniosła wzrok zza serwetki. W jej oczach zamigotał promyk nadziei.

– Rzeczywiście wierzysz, że on wróci?

– Jestem pewna, że Benji jest w tej chwili skołowany i wstrząśnięty. Przydałoby się, żeby ktoś z nim porozmawiał.

– Dlaczego nie chciał porozmawiać z kimś z nas? – spytała Daystar. – Jesteśmy jego rodziną.

Cleo skrzywiła się.

– Czy nie zauważyłyście, że oprócz Sammy'ego są tu same kobiety? Biedny Benji pewno myślał, że będziemy tak współczuły Trishy, że nie zrozumiemy, co on przeżywa.

Sylvia uniosła brwi.

– To całkiem możliwe.

– Musimy pamiętać, że Benji ponosi odpowiedzialne za tę sytuację, czy mu się to podoba czy nie – zauważyła Daystar. – Odpowiedzialność finansową.

– Zgadzam się – powiedziała Sylvia. – Być może Benji nie umie sobie na razie poradzić z problemami moralnymi i emocjonalnymi, lecz musimy wymagać, aby wziął na siebie odpowiedzialność finansową. Doug przynajmniej przysyła mi od czasu do czasu jakieś pieniądze na dziecko. Benji powinien zrobić to samo.

Cleo uniosła rękę.

– Zanim zaczniemy naciskać na Benjiego, aby dał pieniądze, uważam, iż powinnyśmy zastosować inną taktykę. Sądzę, że powinnyśmy go przekonać, żeby wrócił do domu.

Trisha rzuciła jej zrozpaczone spojrzenie.

– Przecież on sobie poszedł. Nie wiem, gdzie jest. Jak go znajdziemy?

– Może Max go znajdzie – powiedziała powoli Cleo.

– Max? – Trisha wytrzeszczyła na nią oczy. – Jak?

– Max mówi, że ma znajomego, który prowadzi firmę detektywistyczną – wyjaśniła Cleo. – Nie ufam za bardzo prywatnym detektywom, lecz Max uważa, że jego znajomy jest naprawdę dobry. Benji odszedł stąd niedawno i przypuszczalnie nie ukrywa się.

Trisha przygryzła wargę.

– Myślisz, że znajomy Maxa znajdzie Benjiego? – spytała.

– Proponuję, żebyśmy się przekonały. – Cleo wstała. Jak tylko pomysł przyszedł jej do głowy, miała wrażenie, iż jest to właściwe podejście. – Poczekajcie, zaraz wrócę.

Zakręciła się na pięcie i wyszła z kuchni. Nie oglądając się za siebie wiedziała, że kobiety patrzą za nią zdumione.

W holu nie było śladu Maxa. W saloniku siedziało troje gości, czytających coś przy kominku. Po drodze spotkała jedną z pokojówek, która przychodziła czasami do pomocy i teraz sprzątała po uczestnikach seminarium.

– Darleen, czy nie widziałaś Maxa?

– Wydaje mi się, że jest z Sammym w solarium.

Cleo zmieniła kierunek i po chwili znalazła się w solarium. O szklany dach uderzały melodyjnie krople deszczu. Ciszę przerywał tylko ich szelest i bulgotanie fontanny.

Max siedział w wiklinowym fotelu, z lewą nogą opartą o wiklinowy taboret. Laska stała oparta o ramię fotela.

Cleo spostrzegła, że Max wygląda zadziwiająco swobodnie w egzotycznym otoczeniu. Przypominał jej eleganckiego pirata, który osiadł na jednej z wysp południowego Pacyfiku. Drgnęła, kiedy zauważyła, że czyta „Lustro".

Sammy siedział obok niego, w miniaturowym wiklinowym foteliku, który Cleo kupiła mu na gwiazdkę. Trzymał na kolanach swoją kaczkę i książeczkę z obrazkami. Z palcem w buzi zdawał się równie jak Max zatopiony w lekturze.

– Cześć – powiedziała cicho.

Sammy wyjął palec z buzi.

– Cześć, Cleo. Ja i Max czytamy.

– Właśnie widzę.

– Max mówi, że książki są super. On ma ich całe mnóstwo. Trzyma je w specjalnym pokoju, gdzie tylko on może je oglądać.

– Doprawdy? – Ciekawa była, co jeszcze trzyma w specjalnym pokoju. Może swoje serce. – Max, czy mógłbyś przyjść do nas na chwilę do kuchni?

Podejrzliwie spojrzał na nią znad „Lustra”.

– Po co?

Odchrząknęła.

– My… to znaczy… chciałybyśmy, abyś nam pomógł.

Wpatrywał się w nią w zadumie.

– W czym?

– W odszukaniu Benjiego.

– Cholera – powiedział cicho.

Sammy znów wyjął palec z buzi.

– Przy mnie nie wolno mówić takich słów.

– Przepraszam – zreflektował się Max. – Sam nie wiem, co mi się stało.

– Nic nie szkodzi. – Sammy kiwnął głową. – Tylko nie mów mamie.

– Nie powiem – obiecał Max.

– Czy sądzisz, że umiałbyś go znaleźć? – spytała z nadzieją Cleo.

– Max umie wszystko znaleźć – oznajmił Sammy. – Znalazł nawet moją kaczkę.

– Być może O'Reilly potrafi go odszukać – powiedział ostrożnie. – Co zamierzacie zrobić z Benjim, jeśli go znajdziecie?

– Nie wiem – westchnęła Cleo i uśmiechnęła się uwodzicielsko. – Ale chciałabym, abyś z nim porozmawiał.

Max był całkowicie zaskoczony.

– Chcesz, żebym ja z nim porozmawiał? Przecież nie znam człowieka.

– Wiem – powiedziała szybko. – Lecz jesteś mężczyzną i wydaje mi się, że na tym etapie Benji będzie wolał porozmawiać z mężczyzną.

– O czym, do diabła, miałbym z nim rozmawiać?

– „Do diabła” też masz nie mówić – odezwał się Sammy.

– Przepraszam.

Cleo nadal uśmiechała się uwodzicielsko.

– Najlepiej byłoby, gdybyś go namówił do powrotu do domu. Chcę, aby poczuł się odpowiedzialny za Trishę. A w najgorszym razie powinien zrozumieć, że musi jej pomóc finansowo.

– Nie prosisz za wiele, co? – spytał ponuro Max.

– Co to znaczy „odpowiedzialny”? – zapytał Sammy.

– Tak się mówi, kiedy się chce, żeby ktoś coś zrobił – wyjaśnił Max, nie spuszczając wzroku z Cleo.

– Aha. – Sammy zadowolił się wyjaśnieniem.

– Nie mam żadnego doświadczenia w takich sprawach – przekonywał Max. – Nie jestem opiekunem społecznym.

– Mówiłeś, że twój przyjaciel O'Reilly jest dobry w odszukiwaniu ludzi – przypomniała mu.

– Znalezienie Benjiego to jedno, a namówienie go do powrotu to zupełnie coś innego.

– Musimy spróbować.

– Wolałbym, żebyś mnie w to nie mieszała.

Sammy wyjął palec z buzi.

– Mogę się założyć, Max, że zrobisz tak, żeby Benji wrócił.

Cleo obrzuciła Maxa uważnym spojrzeniem.

– Czy moglibyśmy skończyć tę dyskusję w kuchni? – zaproponowała.

– Obawiam się, że nie mamy innego wyjścia. – Zdjął nogę z taboretu.

Sięgnął po laskę, ale Sammy zerwał się na nogi, złapał laskę i podał Maxowi.

– Dziękuję. – Wziął od niego laskę, wsunął „Lustro” pod pachę i spojrzał na Cleo.

– No, dobrze, chodźmy.

Sammy z powrotem zasiadł w swym foteliku.

– Czy wrócisz i będziesz jeszcze ze mną czytał, Max? – spytał.

– Może.

– Dobra. Zaczekam tu na ciebie.

Cleo uśmiechnęła się smutno, wychodząc z solarium.

– Sammy na dobre się do ciebie przykleił, co?

– Wciąż mi się plącze pod nogami.

– Myślę, że chce z ciebie zrobić coś w rodzaju honorowego wuja, tak jak było z Jasonem.

– Nie ma sprawy – stwierdził. – Już się do niego przyzwyczaiłem.

Cleo otwarła drzwi do kuchni. Trisha, Sylvia, Andromeda i Daystar obróciły się i utkwiły w nich wzrok. Na ich twarzach malowały się zmartwienie, nadzieja, rezygnacja i determinacja.

– I co? – Daystar uniosła brwi. – Pomożesz nam znaleźć Benjiego?

Andromeda i Sylvia wpatrywały się w niego ze źle skrywaną prośbą o pomoc. Trisha wytarła nos serwetką i spojrzała na Maxa niepewnie.

Max obrzucił uważnym spojrzeniem grupkę we wnęce. Wyraz jego twarzy był nieprzenikniony.

– Przypuszczalnie potrafię znaleźć Benjiego.

Kobiety wymieniły zadowolone spojrzenia.

– To cudownie! – wykrzyknęła Andromeda. – Porozmawiasz z nim? Postarasz się go namówić, żeby wrócił?

Zacisnął wargi.

– Porozmawiam z nim w waszym imieniu, ale niczego nie obiecuję.

– To zrozumiałe – wtrąciła prędko Cleo.

– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł – stwierdziła cicho Trisha. – To znaczy nie wiem, czy Benji poradzi sobie z taką sytuacją. Co mam mu powiedzieć, kiedy Max go znajdzie i Benji wróci do domu?

– Przede wszystkim – odezwał się Max – nie będziesz go nazywać Benjim.

Zapadła cisza. Zebrane kobiety wpatrywały się w niego z niemym zaskoczeniem. Cleo zareagowała pierwsza:

– O czym ty mówisz? On się tak nazywa. Benji Atkins.

– To się musi zmienić, jeśli wróci z własnej woli i przyjmie na siebie odpowiedzialność – odparł Max. – Jeśli chcecie, aby nasz kochany Benji stał się mężczyzną, musicie go traktować jak mężczyznę. Od teraz ma na imię Ben.

– Ależ jasne, Max, wpuszczę tę listę do komputera – powiedział na drugim końcu telefonu Compton O'Reilly. – Powiedz tylko, co się dzieje? Czy to prawda, że odszedłeś z Curzon International?

O'Reilly wydawał się rozbawiony, ale nie było w tym nic dziwnego. Zawsze taki był. Max był jednym z niewielu ludzi, którzy wiedzieli, że wesołe podejście do życia było jedynie fasadą. Od śmierci ukochanej żony i córki w wypadku samolotowym pięć lat temu O'Reilly zachowywał się tak, jakby nic nie było w stanie go wzruszyć. Max mógłby mu nawet zazdrościć, gdyby nie wyczuwał, że nieustanny dobry humor O'Reilly’ego maskował tylko tkwiący w nim ból.

– Skończyłem z Curzonem. – Max, przytrzymując słuchawkę między uchem a ramieniem, sięgnął po długopis. – Mam nową pracę.

– Mówisz poważnie? Słyszałem jakieś plotki, ale nie wierzyłem. Byłem pewien, że po śmierci starego Curzonowie zaofiarują ci, co tylko zechcesz.

– Nie interesują mnie propozycje Curzonów. – Max oparł się wygodniej w krześle i zamrugał oczami z bólu. Masując nogę, wyglądał przez okno. Widok z poddasza zaczynał mu się coraz bardziej podobać.

– Właściwie nie dziwi mnie to, że przeszedłeś do konkurencji. Czy to Global Village Properties? Od dawna chcieli cię ściągnąć.

– Nie przeszedłem do Global Village Properties ani do żadnej innej firmy. – Max bezmyślnie stukał długopisem o blok żółtego papieru leżący na biurku.

Na pierwszej stronie wypisane były w porządku alfabetycznym nazwiska wszystkich gości, którzy w ciągu ostatnich dni przebywali w Robbins' Nest Inn. Przy każdym nazwisku Max zapisał adres i numer telefonu.

– Znalazłeś coś niezależnego, co? – Przez moment głos 0'Reilly'ego zabrzmiał poważnie. – O co ci chodzi? Nudzisz się? Chcesz kupić małą firmę i wystartować z własną siecią hoteli? Na pewno ci się uda. Już widzę, jak budujesz konkurencję dla Curzonów. To będzie niezła zabawa.

– To jest tylko mały zajazd na wybrzeżu, którego nie zamierzam kupować ani przekształcać w łańcuch hoteli.

O'Reilly parsknął śmiechem.

– Daj spokój, Max. Przecież nie będziesz zarządzał przytulnym pensjonacikiem nad morzem.

– Nie rozumiesz. Ja wcale tu nie rządzę. Pracuję dla właścicielki.

– Jako co?

– Och, to zależy. Reperuję zatkane ubikacje, taszczę drewno, stoję za barem. Chwilowo zajmuję się drobnym problemem bezpieczeństwa. Czy mógłbyś przestać się śmiać i sprawdzić te nazwiska, które ci podałem, czy mam zadzwonić do Brindle Investigations?

– No, wiesz, nie musisz się zaraz obrażać. Zaraz się do tego wezmę. Komu mam przysłać rachunek?

– Mnie.

– Czegoś tu nie rozumiem. Masz już adresy tych ludzi. Czego mam właściwie szukać?

– Sam nie wiem. – Max przyglądał się nazwiskom na liście. – Sprawdź, czy ktoś z nich ma powiązania z grupami ultrakonserwatywnymi albo z nawiedzonymi organizacjami religijnymi. Mógłbyś też sprawdzić, czy ktoś z nich był aresztowany za udział w manifestacjach prawicowych czy coś w tym rodzaju.

– Myślisz, że masz do czynienia z jakimś fanatykiem moralności?

– Na to wygląda. Moja szefowa napisała książkę, która dopiero co wyszła. I jakiś domorosły cenzor chce na własną rękę krytykować autorkę.

– Niechybnie jest stuknięty, co?

– W każdym razie bardzo się stara, żeby przestraszyć Bogu ducha winnego człowieka.

– Jest mnóstwo ludzi, którzy chętnie cenzurowaliby to, co czytają inni. Dobrze o tym wiesz.

– Wiem, ale mam nadzieję, że lista osób, którym chciałoby się szukać anonimowego autora po to, żeby go straszyć, okaże się niezbyt długa.

– Zobaczę, co się da zrobić – obiecał O'Reilly. – Powinienem mieć coś dla ciebie za parę dni.

Max rzucił okiem na wzbierające fale.

– Chciałbym, żebyś mi sprawdził jeszcze jedno nazwisko. Szukam faceta, który się nazywa Benjamin Atkins.

– Czy jest powiązany z poprzednią sprawą?

– Nie, chyba nie. To coś innego. Pracował tu wcześniej. Zmył się w środku nocy i nie zostawił adresu.

– Kapuję. Co ze sobą zabrał?

– Nie chodzi o to, co zabrał, tylko o to, co zostawił.

– Dobra, nie chcesz, nie mów. Co mnie to obchodzi. Podaj mi bliższe szczegóły o Atkinsie.

Max przeczytał mu kilka suchych faktów, które podała mu Cleo. Całe krótkie życie Bena zawierało się w kilku epizodach. Niektóre z nich przypominały Majowi własne przeżycia, choć w wieku dwudziestu lat nie zrobił nikomu dziecka. Zawsze uważał, żeby żadna kobieta nie zaszła z nim w ciążę.

Myśl ta sprawiła, że ujrzał oczyma wyobraźni Cleo z jego dzieckiem w brzuchu. Jego dzieckiem. Po raz pierwszy naprawdę pomyślał o tym, że mógłby mieć dziecko.

– Dam ci znać, jak się czegoś dowiem – powiedział O'Reilly.

– Dzięki. – Max zawahał się chwilę. – Aha, jak chodzi o Atkinsa, to nie ma wielkiego pośpiechu.

– Jak mam to, do diabła, rozumieć?

Max masował lewą nogę i przyglądał się morzu.

– To znaczy, że nie śpieszy mi się, żeby się dowiedzieć, gdzie on jest. – Odłożył słuchawkę.

Nie śpieszyło mu się, żeby odszukać Atkinsa, bo wiedział, że będzie się musiał podjąć zadania, jakie wyznaczyła mu Cleo i jej towarzyszki. Prawie na pewno misja ta skazana była na niepowodzenie. Na dziewięćdziesiąt dziewięć procent Max był przekonany, że nie uda mu się namówić Atkinsa do powrotu na łono rodziny.

Nie miał też najmniejszego pojęcia, w jaki sposób przekonać młodego człowieka, żeby zachował się odpowiedzialnie.

Wyglądało na to, że sytuacja z Atkinsem będzie jedną z tych niesłychanie rzadkich, ale bardzo pamiętnych spraw, kiedy Maxowi się nie powiodło. Z całego serca nienawidził niepowodzeń. Cena za nie była zbyt wysoka.

Wiedział, że kiedy nie uda mu się namówić Atkinsa do powrotu, nie będzie mile widzianym osobnikiem w Robbins' Nest Inn. Ludzie traktują cię inaczej jeśli nie spełniasz ich nadziei. Jako człowiek z zewnątrz był pożądany tak długo, jak długo był potrzebny.

Tłumaczył sobie, że jest to podejście pragmatyczne, nie zaś – emocjonalne. Jeśli nie będzie już członkiem rodziny w Robbins' Nest Inn, trudno mu będzie nadal poszukiwać obrazów Luttrella. A to znaczyło, że musi je znaleźć, zanim uda się na poszukiwania Bena Atkinsa.

Nadal masował bolące udo. Było tylko jedno wyjście

– musi uwieść Cleo. W ten sposób najszybciej i najłatwiej znajdzie swoje obrazy.

Cleo była kluczową postacią na drodze do odzyskania odziedziczonych płócien. Na pewno wiedziała więcej, niż mówiła. Jason nie miał powodu, żeby na łożu śmierci go oszukiwać.

Cleo wiedziała, gdzie są obrazy, a Max z lektury „Lustra” dowiedział się, iż namiętność nie jest jej obca. Skoro odkrył w niej ogień, był pewien, że uda mu się go rozniecić. Przestał masować udo i spojrzał na kubek z ziołową herbatą, który przysłała mu Andromeda.

– Cleo mówi, że masz kłopoty z nogą – powiedziała

Andromeda, krzątając się po kuchni i szykując wywar.

– Spróbuj to wypić, może ci pomoże.

– Wspaniale mi pomaga na artretyzm – wtrąciła się Daystar.

– Spróbuj – nalegała Cleo. – Zioła Andromedy są doskonałe przeciw bólom głowy i mięśni.

Jego zdaniem wywar smakował jak rozgotowane wodorosty, ale to, że Cleo i reszta jej rodziny tak koło niego skakała, było – z jakiegoś powodu – bardzo miłe. Zdążył już wypić jedną filiżankę ziółek. Być może Pod wpływem sugestii zdawało mu się, że noga mniej go boli, tak samo jak poprzedniego wieczoru, kiedy Cleo ją masowana. Postanowił wypić następną filiżankę.

Powróciły gorące wspomnienia, powodując przypływ pożądania w lędźwiach. Popijając wywar, pozwolił sobie na rozkoszowanie się wspominaniem ust Cleo. Słodkich, świeżych i drżących z pragnienia.

Instynkt podpowiadał mu, że mógłby się nasycić ciepłem jej ciała, tak jak jeszcze nigdy w życiu się nie nasycił. Musiał jedynie odczarować ogień w lodzie.

Czas jednak uciekał. O'Reilly był dobry. Max wiedział, że nawet bez zbytniego pośpiechu dość prędko znajdzie odpowiedzi na jego pytania. I wtedy Max będzie zmuszony do spotkania się z Atkinsem i rozmowy. Dał przecież słowo, że to zrobi.

I dlatego musiał najpierw odnaleźć swoje obrazy. Wiedział, że po męskiej rozmowie z Atkinsem jego sytuacja w Robbins' Nest Inn diametralnie się zmieni. Znów będzie człowiekiem z zewnątrz.

Wielka sprawa, pomyślał. Był przyzwyczajony do bycia kimś z zewnątrz, ale chciał zdobyć płótna Luttrella.

Dwa dni później Cleo wpadła do kuchni, żeby sprawdzić, jak przebiegały przygotowania do obiadu. Daystar krzątała się przy wielkim garnku czegoś, co z pewnością było specjalną zupą fasolowo-jarzynową według przepisu z Cosmic Harmony.

– Nie widziałaś Andromedy? – spytała Cleo.

– Zaraz przyjdzie. – Daystar dosypała do garnka świeżej bazylii. – Zatrzymano ją w Azylu.

– Coś się stało? – Cleo z przyjemnością wciągnęła w nozdrza zapach zupy.

– Właśnie wychodziłyśmy, kiedy przyjechał jakiś facet w szarym garniturze i jedwabnym krawacie. Nalegał na rozmowę z Andromedą. Twierdził, że to coś ważnego. Wyszłam sama, żeby zacząć obiad. – Daystar dosypała świeżo mielonego pieprzu. – Wiadomo już, gdzie jest Benji?

Cleo uniosła brwi.

– Masz na myśli pana Bena Atkinsa? Daystar zachichotała.

– Ach, prawda. Musimy używać nowego imienia.

– Max mówi, że jeśli tego nie zrobimy, nawet nie będzie próbował namawiać go do powrotu. Natomiast, o ile mi wiadomo, jeszcze nie wie, gdzie Ben się po-dziewa.

– Trisha nie sądzi, żeby Max go znalazł. Ani że Ben zgodzi się wrócić, jeśli Max go odszuka.

– Zobaczymy. – Cleo odwróciła głowę na odgłos otwieranych drzwi. Do kuchni weszła Andromeda. Na jej błyszczącej niebieskiej pelerynie migotały krople deszczu.

– Ależ leje. – Andromeda zdjęła pelerynę i powiesiła ją w szafie. – Myślałam, że już się nigdy nie pozbędę tego idioty. Co za strata czasu. Strasznie uparty facet.

– Akwizytor? – spytała Daystar, zamykając drzwiczki piekarnika.

– Coś w tym rodzaju. – Andromeda zmarszczyła brwi. – Tyle że chciał kupić, a nie sprzedać. Niejaki Garrison Spark.

– Wiedziałam – mruknęła Cleo. – Chciał was podkupić do własnej restauracji, prawda?

– Nie, kochanie. – Andromeda zawiązała w talii tasiemki fartucha. – Powiedział, że jest marszandem. Szukał obrazów jakiegoś Luttrella.

Cleo szeroko otwarła oczy.

– Amosa Luttrella? – spytała.

– Tak, chyba tak. Słyszałaś o nim?

– Owszem. Max o nim wspominał.

Andromeda wzięła nóż i zaczęła kroić czerwoną paprykę.

– Pan Spark twierdzi, że gdzieś tu w okolicy jest pięć obrazów tego Luttrella. Mówi, że są warte majątek.

– Majątek, czyli ile? – spytała Daystar.

Andromeda wzruszyła ramionami.

– Pięćdziesiąt tysięcy dolarów.

Cleo otworzyła usta ze zdumienia.

– Pięćdziesiąt tysięcy dolarów? Chyba żartujesz?

W tym momencie otworzyły się drzwi i stanął w nich Max, a za nim Sammy z kaczką w ręce.

– Przyszliśmy po następną tacę z przekąskami – stwierdził.

– Z oliwkami – dodał bardzo poważnym tonem Sammy. – Oliwek już nie ma.

– Dlatego, że ty wszystkie zjadłeś – powiedział Max.

– Kaczka je zjadła – zachichotał Sammy.

– Zaraz wam podeślę następną tacę – powiedziała Daystar.

Max spojrzał na Cleo.

– Coś się stało? – spytał.

– Niejaki Garrison Spark szuka tych obrazów, o których wspomniałeś pierwszego dnia.

Max znieruchomiał.

– Spark tu jest?

– Nie tutaj – wyjaśniła Cleo. – Pojechał do Cosmic Harmony. Rozmawiał z Andromedą. On mówi, że te płótna są warte pięćdziesiąt tysięcy dolarów.

– Kłamie – stwierdził spokojnie Max. – One są warte ćwierć miliona. A za pięć lat będą warte milion.

– Wielki Boże! – krzyknęła Daystar.

– Ćwierć miliona? – powtórzyła oszołomiona Cleo.

– Tak. – Max spojrzał na Andromedę. – Co powiedziałaś Sparkowi?

Andromeda zdziwiła się jego ostrym tonem.

– Powiedziałam, że nigdy nie słyszałam o Amosie Luttrellu, a tym bardziej o jego obrazach.

– O co tu chodzi, Max? – dopytywała się Cleo. – Skąd komukolwiek mogło przyjść do głowy, że Jason miał takie drogie obrazy?

Max spojrzał jej w oczy.

– Chyba nadeszła pora, abym wyjaśnił kilka spraw dotyczących Jasona Curzona. Mówiłem ci, że nie był biedakiem. To eufemizm. On był właścicielem sieci hoteli Curzon International.

– Sieci hoteli? Jesteś pewien? – Cleo była absolutnie zaszokowana.

– Owszem, jestem pewien. Był moim szefem.

Rozdział szósty

– A więc nasz Jason Curzon był jednym z tych Curzonów? Właścicielem wielkiej sieci hoteli? – ponownie pytała Cleo tego samego dnia.

Siedziała na stołku przy barze z filiżanką ziołowej herbatki Andromedy przed sobą. Był typowy, spokojny, zimowy wieczór w środku tygodnia. Zrobiło się późno i ciche rozmowy dobiegające z salonu brzmiały dość sennie.

Max stał za barem, wyglądając tak profesjonalnie, jakby spędził całe życie, przyrządzając kawę z ekspresu i podając poobiednie likiery. Cleo pomyślała, że Max zdumiewająco łatwo przystosowuje się do warunków, w jakich się znajduje. Wszystko, co robił, wykonywał spokojnie, z zimna krwią.

– Pytasz mnie o to po raz setny. – Max wziął umyty kieliszek i wytarł go białą lnianą ścierką. – I po raz setny mówię: tak.

– Nigdy nic na ten temat nie mówił. Pewno nie chciał, żebyśmy wiedzieli. – Cleo potrząsnęła głową. – Oczywiście wiedzieliśmy, że nazywał się Curzon, ale nie przyszło nam do głowy, że należał do tej rodziny.

– Najwyraźniej chciał być traktowany jak zwykły członek waszej rodziny – stwierdził cicho Max. – Tu, na wybrzeżu, przeżywał coś innego. Nie było w tym nic złego.

– No, nie, choć trudno uwierzyć, że właściciel największej sieci hotelowej na świecie spędzał swój wolny czas w Robbins' Nest Inn. Zajmował się zatkanymi ubikacjami. Pomagał Benjiemu – pardon, mam na myśli Bena – w naprawach kanalizacji.

Max rzucił jej dziwne spojrzenie.

– I naprawdę nie miałaś pojęcia, kim był?

– Ależ skąd. Nie domyśliłam się nawet wtedy, kiedy dostałam list od pani Singleton z informacją, że umarł.

– Roberta Singleton była jego sekretarką. Jason prawdopodobnie zostawił jej listę osób, które miała zawiadomić, gdyby mu się coś stało.

– A ja byłam na tej liście. – Cleo myślała o wielu długich rozmowach, jakie prowadziła z Jasonem w tym salonie. – Przynajmniej teraz wiem, skąd miał takie doskonałe pomysły na temat prowadzenia zajazdu. W zeszłym roku dzięki niemu niemal podwoiłam zyski. To Jason poradził mi wprowadzenie komputera do przygotowywania rachunków.

– Jason znał się na zarządzaniu hotelami. – Max wziął następny kieliszek. – Był najlepszy w tym interesie.

– Nic dziwnego, że wziąłeś mnie za jego utrzymankę, kiedy się tu zjawiłeś.

– Nie wracajmy do tego tematu.

– Proszę bardzo. – Cleo wypiła łyk ziołowej herbaty i zmarszczyła brwi, kiedy przypomniała sobie kolejny temat, jaki Max poruszył pierwszego wieczoru. – Pracowałeś dla niego?

– Tak.

Przyglądając się pozbawionej jakiegokolwiek wyrazu twarzy Maxa, Cleo intuicyjnie czuła, że to jedno słowo oznaczało bardzo wiele.

– Czym się właściwie zajmowałeś?

– Różnymi rzeczami, tak samo jak tutaj.

– Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, żebyś stał za barem czy nosił bagaże w hotelach Curzona.

– Czemu nie? Robię to u ciebie.

– Potrafisz być użyteczny. – Postanowiła zmienić temat. – O co chodzi z tym obrazami, o których wspominałeś? Artie Lutefiska czy coś takiego?

Max skrzywił się boleśnie.

– Luttrella. Amosa Luttrella.

– Luttrella. Tego wieczoru, kiedy przyjechałeś, myślałeś, że Jason je tu zostawił.

– Tak mi powiedział. – Oczy Maxa były całkowicie przysłonięte powiekami i nie sposób było stwierdzić, co myśli.

Cleo przechyliła głowę na bok.

– Teraz szuka ich ten cały Garrison Spark. On chyba też sądzi, że są tutaj. Znasz go?

– Ma galerię w Seattle. Bardzo drogą. Kiedyś u niego pracowałem.

– U niego też? – Uniosła w górę jedną brew. – Nosi cię po świecie, co? Co robiłeś dla pana Sparka?

– Pakowałem obrazy. Przewoziłem. Dostarczałem właścicielom. Wyłącznie praca fizyczna. Nie byłem u niego długo. – Przyjrzał się kieliszkowi, który polerował. – Różniliśmy się w opiniach w kilku kwestiach.

– Jakich kwestiach?

– Spark jest bardzo sprytny i bardzo dużo wie o sztuce nowoczesnej. Nie przejmuje się jednak zbytnio takimi drobnostkami jak uczciwość czy prawość. Jeśli sądzi, że uda mu się wmówić klientowi falsyfikat i uniknąć konsekwencji, zrobi to bez skrupułów.

– Naprawdę? – Cleo była zafascynowana. – Nigdy nie spotkałam nieuczciwego marszanda. Brzmi to dość egzotycznie.

– Ten człowiek nie ma żadnych zasad etycznych. – Głos Maxa zabrzmiał ostro. – Słyszałaś, co powiedziała Andromeda? Twierdził, że obrazy Luttrella są warte tylko pięćdziesiąt tysięcy.

– A jesteś pewien, że są warte więcej?

Max zacisnął usta.

– Dużo więcej.

– I jesteś pewien, że należą do ciebie?

– Jestem cholernie pewien, że należą do mnie – odparł bardzo cicho.

– Jason ci je dał?

– Tak.

– Po prostu dał ci bez powodu kilka bardzo cennych obrazów? – drążyła Cleo.

– Tak.

– Byliście chyba bardzo zaprzyjaźnieni – stwierdziła.

– Można tak powiedzieć. – Max ustawiał na ladzie wytarte kieliszki w równych rządkach. – Kiedy umierał, stwierdził… – urwał gwałtownie i skoncentrował się na ustawianiu kieliszków. – Nie ma o czym mówić.

Pod wpływem głębokich emocji emanujących z niego, Cleo omal nie spadła ze stołka. Czuła też z jego strony potężne fale samokontroli.

– Co takiego powiedział? – spytała łagodnie.

Oczy Maxa były zupełnie pozbawione wyrazu, kiedy odparł beznamiętnym tonem:

– Że jestem synem, którego nigdy nie miał.

Cleo nie miała najmniejszych wątpliwości, że słowa umierającego Jasona były dla Maxa najważniejszymi słowami w życiu.

– Ach, Max…

Usta Maxa wykrzywiły się ironicznie, ale jego oczy się nie zmieniły.

– Doskonale zdawałem sobie sprawę, że Jason przesadza. Byłem w końcu tylko jego pracownikiem, a nie krewnym. Nikt nie wiedział tego lepiej ode mnie.

– Skoro nazwał cię synem, musiał mieć do ciebie bardzo emocjonalny stosunek.

Max nadal koncentrował się na wycieraniu kieliszków.

– Jason umierał. Rozmowy przy łożu śmierci prawdopodobnie zawsze bywają nieco melodramatyczne. Jestem pewien, że nie oczekiwał, iż przyjmę dosłownie to, co powiedział. – Przerwał na chwilę. – Ale podarował mi obrazy. Co do tego nie ma wątpliwości.

W tym momencie Cleo zrozumiała, że prawdopodobnie od nikogo innego, oprócz Jasona, Max nigdy nie usłyszał, że jest kochany. Pomyślała o wielkiej miłości swoich rodziców i ich uczuciu do niej i zrobiło jej się żal, że Max tego wszystkiego nie zaznał.

– Obrazy Luttrella to coś więcej niż tylko cenny podarunek, prawda? To twoja pamiątka po Jasonie. Chciał, żebyś właśnie ty je miał.

– Przysłał mnie tu po nie – stwierdził Max, tym samym niebezpiecznie obojętnym tonem. – Powiedział, że zostawił je pod twoją opieką.

– Ciekawa jestem, co to miało znaczyć. – Cleo rzuciła okiem na sceny myśliwskie, zdobiące ściany salonu. – Jason nigdy mi o nich nie wspomniał.

– Doprawdy?

– Co masz na myśli? – Spojrzała na niego ze złością.

– Nic. – Max uśmiechnął się zimno, obrzucając ją badawczym wzrokiem. – Zastanawiam się jedynie, co Jason miał na myśli.

– Nie mam pojęcia. – Zamierzała nadal ciągnąć temat, kiedy spostrzegła, że Max zainteresował się drzwiami od salonu. Odwróciła głowę, żeby sprawdzić, na co patrzy.

Do pokoju wszedł mężczyzna o ostrych, kanciastych rysach udręczonego poety. Miał na sobie czarny sweter, czarne dżinsy i czarne buty. Jego ciemnobrązowe włosy były odgarnięte do tyłu i opadały mu na ramiona. W oczach, przysłoniętych ciężkimi powiekami, palił się jakiś dziwny ogień.

Cleo uśmiechnęła się do niego.

– To twój przyjaciel? – spytał cicho Max.

Pochyliła się lekko w jego stronę.

– To jest Adrian Forrester. Największy nie drukowany autor w Harmony Cove. Zjawił się tu rok temu i poinformował wszystkich, że jest pisarzem, ale na razie nie udało mu się niczego opublikować. Przychodzi tutaj raz, dwa razy w tygodniu.

Max uniósł brwi.

– Rozumiem, że nie pochwaliłaś mu się swoim sukcesem?

– Chyba żartujesz. Wątpię, aby chciał o tym wiedzieć. Popadłby w depresję.

Adrian podszedł do baru i z wdziękiem usiadł na stołku obok Cleo. Uśmiechnął się do niej zmęczonym uśmiechem światowca, który opanował do perfekcji. Sterany życiem Lord Byron, poeta ogarnięty nudą.

– Pomyślałem, że wpadnę na kawę – stwierdził przeciągle Adrian. – Od rana walczę z kluczową sceną mojej książki. Nie potrafię jej opisać tak, jak bym chciał. Pomyślałem, że pomoże mi kawa i zmiana otoczenia.

Cleo uśmiechnęła się uspokajająco.

– Na pewno. Max parzy świetną kawę.

Adrian rzucił Maxowi przelotne, lekceważące spojrzenie.

– Dla mnie podwójną, kolego. Potrzebuję jakiegoś impulsu.

– Zobaczę, co się da zrobić – powiedział Max. – Uprzedzam jednak, że jeśli powiesz: „Zagraj to jeszcze raz, Sam”, nie odpowiadam za siebie.

– Co?

– Nic. – Max zajął się ekspresem do kawy. Zasyczała para.

Adrian obrócił się na stołku do Cleo. Kiwnął niedbale głową w kierunku Maxa.

– Nowy pracownik? – zapytał bez większego zainteresowania.

– Tak. – Cleo wiedziała z doświadczenia, że Adrian naprawdę lubił rozmawiać tylko o sobie, zmieniła więc temat. – Jak ci idzie pisanie?

Wymownie wzruszył ramionami.

– Posłałem moją książkę kilku ważniejszym wydawcom. Spodziewam się, że niedługo coś będę wiedział. Rzucą się na nią bez dwóch zdań. Będą się bić między sobą. Muszę sobie jak najszybciej znaleźć agenta.

– Kolejny kryminał?

– Tak. Nazywa się „Ślepy zaułek”. Klasyczna, twarda proza kryminalna. Wiesz, najczystsza forma w swoim rodzaju. Mało kto pisze dziś takie książki. – Adrian wykrzywił usta z niesmakiem. – Za dużo bab pisze te głupie romantyczne kryminały.

– Czyżby?

– Aha. Zniszczyły klasykę detektywami kobietami. Nawet jeśli głównym bohaterem jest facet, dodają mu kobietę za partnera. – Adrian wykrzywił usta. – Wszyscy się zajmują stosunkami między ludźmi.

– A co w tym złego? – spytała Cleo, myśląc o bardzo romantycznym stosunku między dwojgiem ludzi ze swojej „Zemsty doskonałej”.

– Daj spokój, Cleo. Romanse są dla bab. Ja piszę prawdziwe książki.

– Chcesz powiedzieć, że książki, które lubią czytać kobiety, są niedobre? – spytała uprzejmie. Starała się być cierpliwa, choć najczęściej Adrian szalenie ją irytował.

– Chcę powiedzieć, że współczesne kryminały zostały całkowicie zepsute przez pisarki, dla których romanse są ważniejsze niż problem kryminalny –stwierdził wyniośle Adrian. – Po co komu romanse w kryminałach?

– Może lubią je czytelniczki – podpowiedziała Cleo.

– Też coś. – Obdarzył ją przeciągłym, ponurym spojrzeniem. – Ja tworzę klasyczną zagadkę. Brutalną i z jajami. Dla prawdziwych mężczyzn.

– Coś podobnego?

– Tworzę coś ważnego, coś, co przetrwa, coś, co się spodoba krytykom. Nie będę się troszczył o baby, które szukają romansów.

Max postawił przed nim filiżankę z kawą.

– Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, Forrester. Ludzie interesują się charakterem bohaterów, a nie zagadką samą w sobie. A dobry charakter potrzebuje układów międzyludzkich.

Cleo uśmiechnęła się z aprobatą.

Adrian spojrzał na Maxa z niechęcią.

– Kim ty jesteś? Krytykiem literackim, czy co?

– Dzisiaj nie, dzisiaj jestem barmanem.

– Posłuchaj mojej rady i trzymaj się obecnego zajęcia. Mam wrażenie, że nie powiodłoby ci się na bardziej ambitnej posadzie.

Podniósł do ust małą filiżankę, wypił duży łyk kawy i zachłysnął się.

– Chrrrr! – prysnął kawą i złapał serwetkę. Cleo, zaalarmowana, postukała go w plecy.

– Nic ci się nie stało? – spytała z troską.

– Z czym, do diabła, jest ta kawa? – warknął, patrząc z wściekłością na Maxa.

– Wziąłem paloną francuską mieszankę w podwójnej ilości. – Max przybrał niewinny wyraz twarzy. – Chciałeś, żeby była mocna.

– To świństwo może zabić – stwierdził Adrian.

– Robię kawę tak, jak ty piszesz swoje kryminały. Brutalną i z jajami. Dla prawdziwych mężczyzn. – Max uśmiechnął się uprzejmie.

Max uwodził ją z całą premedytacją.

Następnego dnia Cleo siedziała na macie w ośrodku medytacji w Cosmic Harmony i zastanawiała się nad rozwojem sytuacji.

Max wyraźnie dał jej do zrozumienia, że chciałby pójść z nią do łóżka.

Stosował bardzo subtelną formę uwodzenia. Od czasu tego jedynego pocałunku w solarium nie wykonał żadnego wyraźnego gestu, lecz Cleo wyczuwała bijące z niego pożądanie za każdym razem, kiedy znajdował się w tym samym co ona pomieszczeniu.

Zazwyczaj przychodziła do ośrodka medytacji wtedy. kiedy miała nieprzyjemne sny, tym razem jednak przyszła tu pomyśleć o Maxie. Wpatrywała się w duży, żółty kryształ, który był jedynym przedmiotem w pokoju, i wiedziała, że osiągnęła punkt zwrotny w swym życiu.

Pod wpływem bladego światła dziennego kryształ świecił miękkim, ciepłym blaskiem. Patrząc w jego bursztynową głębię, rozmyślała o przeszłości i o przyszłości.

Do tej pory była zawsze absolutnie przekonana, że kiedy spotka mężczyznę swego życia, on natychmiast się w niej zakocha, tak jak i ona zakocha się w nim. Była pewna, iż będzie to prawdziwa miłość od pierwszego wejrzenia.

Jednakże Max Fortune niewiele wiedział o miłości i przypuszczalnie w ogóle nie ufał uczuciom. Wiele za to wiedział o pożądaniu.

Cleo czuła, że wkrótce będzie musiała dokonać wyboru. Może się albo poddać potężnemu zmysłowemu zniewoleniu albo z powrotem zamknąć we własnym wnętrzu.

Może się także wycofać i czekać.

Czekać – na co? Nie ma takiego drugiego mężczyzny jak Max. On jest mężczyzną z lustra.

Ale to przecież ona stworzyła lustro, jedynymi rzeczami, które w nim widziała, było to, co sama tam umieściła.

Prawdą było to, że zawsze, kiedy zaglądała do lustra swego umysłu i serca, nigdy nie widziała wyraźnie wizerunku mężczyzny, na którego czekała. Była jednak pewna, że tym mężczyzną jest Max.

Wcześniej tego popołudnia zdała sobie sprawę, że jest w nim zakochana.

Sprawił to drobny przypadek, co miało jednak decydujący na nią wpływ. Zrozumiała, iż osiągnęła punkt, z którego nie ma odwrotu.

Wszystko wydarzyło się zupełnie niewinnie. Kiedy nadszedł czas odebrania Sammy'ego z przedszkola, Sylvia była zajęta. Max zaofiarował się, że pojedzie po chłopca. Cleo wprosiła się do samochodu, ponieważ chciała kupić parę rzeczy w drogerii.

Podjechali pod budynek przedszkola kilka minut wcześniej i siedzieli w Jaguarze, czekając, aż gromada dzieci wysypie się na zewnątrz.

– Ktoś z nas zawsze stara się tu być na czas, kiedy Sammy wychodzi – wyjaśniła Cleo. – On się bardzo denerwuje, gdy nikogo nie ma.

– Rozumiem. – Max oparł ramię na kierownicy i obserwował drzwi przedszkola.

W tym momencie drzwi się otworzyły i grupa przedszkolaków, w pelerynach z kapturami, wybiegła na chodnik. Cleo spostrzegła Sammy'ego w jego żółtej pelerynie. Chłopiec omiatał wzrokiem rząd czekających samochodów, wypatrując samochodu Sylvii albo czerwonej Toyoty Cleo. Nie od razu zauważył zielonego Jaguara Maxa. Na małej twarzyczce odmalował się strach.

– Nie widzi nas – stwierdziła Cleo. Chciała otworzyć drzwi.

– Zaraz mu się pokażę. – Max wysiadł z samochodu.

Sammy zobaczył go i uśmiechnął się z ulgą od ucha do ucha. Rzucił się pędem do samochodu, nie zważając na kałuże. Max otworzył mu tylne drzwi.

– Cześć, Max – zawołał Sammy, pakując się na siedzenie z tyłu.

– Cześć, Sammy.

Sammy spojrzał na Cleo.

– Cześć, Cleo.

– Cześć, mały. – Cleo odwróciła się w jego stronę. – Jak było w przedszkolu?

– Może być. – Sammy otworzył skoroszyt. – Rysowaliśmy obrazki. Narysowałem jeden dla ciebie, Max. Masz. – Wyjął kolorowy rysunek i wyciągnął go do Maxa.

Cleo wstrzymała oddech. Wiedziała, że jeśli Max nie doceni należycie obrazka Sammy'ego, to nie jest mężczyzną dla niej. Takie to było proste.

Max powoli usiadł za kierownicą i drzwi. Bez słowa wziął rysunek od Sammy’ego i oglądał go przez dłuższą chwilę.

W samochodzie zapadła cisza.

Max ze śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy odwrócił się do chłopca i powiedział:

– To jest jeden z najpiękniejszych obrazów, jakie w życiu widziałem, Sammy. Dziękuję.

– Czy powiesisz go na ścianie w swoim pokoju? – spytał zachwycony chłopiec.

– Tak. Jak tylko wrócimy do domu

Cleo odetchnęła głęboko. Zrozumiała, że jej los jest prawdopodobnie przypieczętowany. Zakochała się w Maxie Fortune.

W tym momencie Cleo wyczuła czyjąś obecność w pokoju medytacji. Na żółty kryształ padł cień. Wróciła myślą do teraźniejszości i czekała.

– Andromeda powiedziała, że tu cię znajdę. – Laska Maxa zastukała na drewnianej posadzce.

Cleo podniosła głowę. W jego oczach zobaczyła to samo błyszczące napięcie, jakie widniało w nich, kiedy przyglądał się obrazkowi Sammy'ego wcześniej po południu. W prawej dłoni trzymał czerwoną różę.

– Witaj, Max. – Cleo nie odważyła się spojrzeć na różę. – Co tu robisz?

– Przyszedłem dać ci to. – Upuścił jej różę na kolana.

Podniosła kwiat tak ostrożnie, jakby miał jej wybuchnąć w rękach. Rozdział piąty, pomyślała. Ten człowiek uważnie czytał „Lustro”.

Czerwona róża w rozdziale piątym symbolizowała uwiedzenie. Cleo zastanawiała się, co pomyśli Max, kiedy dojdzie do ostatniego rozdziału książki, gdzie biała róża symbolizowała miłość.

Zastanawiała się również, czy może Max potrafi dojść tylko do czerwonej róży.

– Nie wiem, co powiedzieć – szepnęła.

– Nie musisz nic mówić. – Uśmiechnął się do niej. Ich oczy się spotkały i Cleo wiedziała, że Max mówi prawdę. Nie musiała nic mówić, ponieważ Max doskonale wiedział, że jest gotowa znaleźć się w jego ramionach.

Tego wieczora w salonie było pusto. Garstka gości wokół kominka popijała kawę i likier. Cleo siedziała na swym ulubionym stołku i przyglądała się, jak Max myje i wyciera kieliszki. Żadne z nich nie wspomniało o spotkaniu w centrum medytacji.

– Wiesz, naprawdę jesteś dobry – powiedziała, patrząc, jak Max płucze kolejny kieliszek i ustawia go na tacy. –Jesteś dobry we wszystkim, co robisz. Chciałabym, żebyś obejrzał jutro jedną z rur w piwnicy. Przecieka.

– Tu ciągle coś przecieka. W końcu będziesz musiała wymienić wszystkie rury – stwierdził Max.

– To będzie kosztowało majątek – westchnęła.

– Od czasu do czasu musisz zainwestować większą sumę.

– Łatwo ci mówić. To nie twoje pieniądze. Chciałabym, żeby Benji wrócił.

– Ben.

– Tak jest, Ben. Umiał sobie radzić z rurami.

Max zawahał się chwilę.

– A propos Bena… – urwał i spojrzał w stronę drzwi. – Aaa, widzę, że będziemy bawić twego kolejnego wielbiciela.

– Mojego co? – Cleo odwróciła się zaskoczona. – Ach, to jest Nolan.

– Obiecujący polityk?

– Tak. Ciekawa jestem, czego chce.

Nolan podszedł do baru. Miał na sobie skórzaną marynarkę, koszulę w dyskretne paski i ciemne spodnie. Jego jasnobrązowe włosy były w artystycznym nieładzie, lekko wilgotne od deszczy. Uśmiechnął się szeroko do Cleo, jakby przed kilku dniami nie nazwał jej książki pornografią.

– Witaj, Nolanie. – Spojrzała na niego ze znużeniem. – Co cię tu sprowadza?

– Chciałem z tobą porozmawiać. – Nolan usiadł na stołku obok Cleo. Przelotnie rzucił okiem na Maxa. – Jesteś nowy, co?

Cleo poczuła się gospodynią.

– Nolanie, to jest Max Fortune. Jest moim nowym pracownikiem. Maxie, to jest Nolan Hildebrand.

– Bardzo mi miło. – Max skłonił głowę i nadal wycierał kieliszki.

– Mnie również. Poproszę dużą kawę bez kofeiny z odtłuszczonym mlekiem.

Max uniósł w górę jedną brew, ale nic nie powiedział. Odwrócił się do ekspresu i zaczął przygotowywać kawę.

Cleo machinalnie zamieszała herbatę.

– Mam nadzieję, Nolanie, że nie narażasz się na przegraną w następnych wyborach przychodząc tu dziś wieczór. Miałabym potworne wyrzuty sumienia – stwierdziła zgryźliwie.

Nolan lekko się speszył.

– Masz prawo być na mnie wściekła. Fatalnie rozegrałem tę scenę w zatoce.

– A mogłeś ją dobrze rozegrać? – Cleo zdała sobie sprawę, że Max słucha uważnie ich rozmowy.

– Nie powinienem był się tak zdenerwować tylko dlatego, że napisałaś tę książkę – mruknął Nolan. – Nie ma się czym przejmować. Chciałbym cię przeprosić.

– Naprawdę? – Zaskoczona, szeroko otworzyła oczy.

Nolan kiwnął głową ze wstydem.

– Aha. Zachowałem się jak skończony osioł. Wybaczysz mi?

– Jasne. Nie martw się. To musiał być dla ciebie niezły szok, kiedy znalazłeś „Lustro” w skrzynce na listy, razem z tą wiadomością.

– Jeszcze jaki. – Nolan uśmiechnął się niepewnie. – Nadal trudno mi uwierzyć, że napisałaś coś takiego. To do ciebie w ogóle niepodobne. Cała ta historia o wstążkach, lustrach, salach i tak dalej.

Max położył przed Nolanem małą papierową serwetkę, a na niej postawił filiżankę z kawą.

– Fantastyczny tour de force w stylu neoromantycznym, nie sądzisz? – spytał niewinnie.

– Co? – Nolan zamrugał oczami i spojrzał spode łba na Maxa.

Max wziął do ręki kolejny mokry kieliszek i ścierkę.

– Uważam, że „Lustro” przedstawia jedyną w swoim rodzaju wnikliwą ocenę wewnętrznego krajobrazu kobiecej seksualności.

– Kim ty właściwie jesteś? – warknął z niechęcią Nolan.

– To zależy. Dziś jestem barmanem – odparł Max. – Wracając jednak do „Lustra”, muszę powiedzieć, że byłem pod ogromnym wrażeniem zawile poprzekładanych głębi wielu scen. A ty?

Nolan spojrzał na Cleo.

– Mówiłaś, że nikt tutaj nie wie o twojej książce.

– Nikt oprócz rodziny – stwierdził Max.

– Rodziny? Jakiej rodziny?

– Nieważne – powiedział Max. – Nie wydaje ci się. że erotyzm w książce ma niezwykły kształt i treść? Daleko przekracza sprawy jawnie zmysłowe i wkracza w dziedzinę filozofii.

– Nie przyszedłem tu po to, aby dyskutować o książce Cleo – odparł Nolan przez zaciśnięte zęby.

– Określone poczucie rozległego rezonansu wypełnia każdy rozdział, każdą scenę – kontynuował Max. – Płynny opis narracyjny wyczarowuje rzeczywistość alternatywną, która zaczyna żyć własnym życiem. Dla czytelnika mężczyzny jest to świat wyraźnie kobiecy, a przecież jestem pewien, że odkryłeś w nim coś zadziwiająco znajomego

– Nie do wiary – wymamrotał Nolan. – Słuchaj, Cleo, chciałem z tobą porozmawiać o czymś bardzo ważnym.

Cleo przełknęła resztę herbaty, niemal zachłystując się ze śmiechu.

– Ależ oczywiście, Nolanie – parsknęła. – Co cię gnębi?

Nolan spojrzał podejrzliwie na Maxa i zniżył głos:

– To sprawa osobista.

– Przedstawienie w „Lustrze” seksualizmu z punktu widzenia kobiety jest absolutnie fascynujące – powiedział Max, dolewając Cleo herbaty. – Czytelnik ma wrażenie, iż narratorka jest jednocześnie uwodzicielką i osobą uwodzoną. To, w moim odczuciu, prowadzi do wielu interesujących kwestii, dotyczących identyfikowania się czytelnika z narratorką. Czy też to tak odebrałeś?

– Czy on nie mógłby się zamknąć? – Nolan zwrócił się błagalnie do Cleo.

Cleo rzuciła okiem na Maxa i spostrzegła błysk w jego oczach.

– Obawiam się, że nie – odpowiedziała.

– Czytelnik musi sobie, na przykład zadać pytanie – ciągnął Max monotonnym, suchym tonem – kto właściwie jest uwodzicielem w „Lustrze”? Czy jest to dzieło autoerotyczne? Czy narratorka faktycznie uwodzi samą siebie, kiedy patrzy do lustra?

Tak właśnie odbierali to krytycy, pomyślała Cleo. Z poczuciem nadciągającego przeznaczenia czekała na dalsze słowa Maxa.

– Usiłuję porozmawiać z Cleo – stwierdził ostro Nolan.

Max całkowicie go zignorował.

– Osobiście uważam, że jest w tym coś znacznie bardziej złożonego. Kobiety pisarki są niewątpliwie zainteresowane stosunkami między kobietami i mężczyznami. Sądzę, iż postać w lustrze jest obcym i że, przynajmniej na początku, to on jest właśnie uwodzicielem. Ale w książce jest także inny problem. Moim zdaniem mężczyzna w lustrze jest tak samo jak narratorka uwięziony we własnym świecie.

Cleo zamarła. Żaden z krytyków nie pojął tego podstawowego faktu. Spojrzała Maxowi w oczy i o mało nie spadła ze stołka, kiedy zobaczyła w jego wzroku głębokie, zmysłowe zrozumienie.

Z całej siły chwyciła się za brzeg barowego blatu. Wstrząsająca chwila milczącego porozumienia wywarła na nią większy wpływ niż cokolwiek, co podpowiedziała jej wyobraźnia, kiedy pisała „Lustro”.

Max uśmiechnął się do niej i położył obok jej spodeczka kartę do gry. Sięgnął do kieszeni, coś z niej wyjął i położył na karcie.

Cleo bała się odwrócić kartę, ale w końcu ciekawość zwyciężyła.

Jej przypuszczenia potwierdziły się, kiedy spojrzała w dół. Kartą była królowa kier. Na karcie leżał mały, znajomy z wyglądu kluczyk. Wiedziała, że to klucz do pokoju na poddaszu. Podniosła wzrok i spojrzała na Maxa. Wyraz jego oczu zaparł jej dech w piersiach.

– Co tu jest grane, Cleo? – spytał Nolan. – O co chodzi?

– Nie wiem – przyznała. Było to jednak skierowane do Maxa, nie do Nolana. Nolan rozpłynął się gdzieś w niebycie. Liczył się jedynie Max.

– Istnieje tylko jeden sposób, aby się przekonać, prawda? – powiedział cicho Max. – Musisz skorzystać z klucza.

To była scena wprost z jej książki. Tak jak czerwona róża, klucz był kolejnym symbolem uwiedzenia. Cleo zakręciło się w głowie. Czuła się tak, jakby weszła w sen, który sama wywołała, ale który kontrolował teraz Max. Nic nie wydawało się całkiem rzeczywiste. Zastanawiała się, czy przypadkiem Andromeda nie zaczęła ostatnio eksperymentować ze składnikami swoich herbat.

Nolan był zdezorientowany i zły.

– O co chodzi z tą kartą i z kluczem? – spytał, patrząc gniewnie na Maxa.

– Cleo od dawna ich szukała – odparł Max. – Znalazłem je dla niej.

Nolan odwrócił się do Cleo.

– Do jasnej cholery! Chciałbym z tobą porozmawiać o czymś, co jest związane z dużymi pieniędzmi. Nie wiem, kim jest ten facet – kiwnął palcem w stronę Maxa – lecz mam już dość jego wtrącania się do naszej rozmowy.

Max uśmiechnął się niebezpiecznie. Oczy mu zalśniły.

Cleo wyplątała się na chwilę z jedwabnej sieci zmysłowych obietnic, które wokół niej wirowały. Usiłowała skoncentrować się na rozgniewanej twarzy Nolana.

– Co mówiłeś o pieniądzach?

Nolan skorzystał z faktu, że Cleo zwrócona była ku niemu. Pochylił się do niej i powiedział z naciskiem:

– Do mojego biura przyszedł dziś niejaki Garrison Spark. Szuka cennych obrazów, które jego zdaniem są gdzieś tutaj, w Harmony Cove. Mówi, że ten stary facet, co czasem zatrzymywał się w twoim zajeździe, był jednym z bogatych Curzonów.

– Wiem.

– Spark mówi, że Curzon był właścicielem obrazów, ale tuż przed śmiercią sprzedał je jemu.

– Spark powiedział ci, że Jason sprzedał mu płótna Luttrella? – spytała z niedowierzaniem Cleo.

Nolan przysunął się jeszcze bliżej.

– Wiesz o tych obrazach?

– Wiem, że należą do Maxa, o ile je kiedykolwiek znajdziemy.

Zaciśnięte dłonie Nolana zbielały. Zmrużył oczy.

– Akurat! Spark powiedział, że Fortune będzie chciał je zdobyć, chociaż nie ma żadnego dowodu własności.

– A Spark ma?

– Ma dowód kupna.

Max obojętnie odstawił wytarty kieliszek i podniósł następny.

– Spark potrafi produkować najrozmaitsze fałszywe dokumenty- stwierdził spokojnie.

Nolan zignorował jego słowa.

– Posłuchaj, Cleo. Obrazy należą do Sparka. W dodatku ma klienta, który chce za nie zapłacić pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Spark mówi, że zapłaci znaleźne, jeśli odnajdziemy te obrazy.

– Znaleźne? – powtórzyła Cleo. – To znaczy co?

– Podzieli się z nami pół na pół. – Nolan z trudem ukrywał podniecenie. – Ten, kto znajdzie obrazy i przekaże je Sparkowi, dostanie dwadzieścia pięć tysięcy. Pieniądze bardzo by mi się przydały na kampanię wyborczą.

– Mogłabym je przeznaczyć na wymianę rur kanalizacyjnych w zajeździe – myślała głośno Cleo.

Nolan uśmiechnął się z satysfakcją.

– Podzielimy się tą forsą, co, Cleo?

– Obawiam się, że nic z tego – powiedziała Cleo. – Po pierwsze, nie mam pojęcia, gdzie są te obrazy.

– Muszą tu gdzieś być – nalegał Nolan. – Spark jest pewien, że Curzon schował je tutaj, w Harmony Cove. Najpierw rozmawiał z kimś z Cosmic Harmony, ponieważ słyszał, że Curzon przyjaźnił się z tymi kobietami. Ale ja wiem, że Curzon bardzo cię lubił.

– Jason był moim przyjacielem

– No, właśnie. I założę się, że schował obrazy gdzieś tutaj. Przyznaj się, wiesz gdzie są?

– Nie.

– Jesteś pewna? W grę wchodzi kupa forsy. Wiem, że jesteś sentymentalna. Chciałabyś zatrzymać te obrazy, bo przypominają ci starego przyjaciela, lecz one są zbyt cenne, aby je traktować jako pamiątkę.

– Nie trzymam ich w charakterze pamiątki – wyjaśniła cierpliwie Cleo. – Nie mam pojęcia, gdzie mogą być. A jeśli się znajdą, Max ma pierwszeństwo.

– Garrison Spark mówił coś innego. – Nolan rzucił Maxowi zdegustowane spojrzenie. – Powiedział, że Fortune był tylko marnym komiwojażerem. Przez jakiś czas pracował dla Sparka. Potem zrezygnował z pracy bez wypowiedzenia i przeszedł do Curzon International, gdzie udało mu się wkraść w łaski Jasona Curzona. Spark mówi, że Fortune jest oportunistą, który zawsze szuka okazji do zarobienia paru groszy.

– Człowiek musi z czegoś żyć – stwierdził Max.

Cleo przesunęła się niepewnie na stołku. Nadal czuła się zdezorientowana. Kątem oka dostrzegła błyszczący w świetle lampy klucz do pokoju na poddaszu.

– Słuchaj, Nolanie, nic nie wiem o obrazach. Tracisz czas.

– No, dobrze, może i nie wiesz, gdzie one są – powiedział szybko Nolan. – Spark jednak uważa, że one są gdzieś tutaj, albo w zajeździe, albo w Azylu Kobiet. Proponuję, abyśmy ich razem poszukali.

– Nic z tego – odparła Cleo.

– Słyszałeś, co powiedziała dama – dodał Max.

– Zamknij się i pilnuj baru – mruknął Nolan. Uśmiech Maxa był niebezpiecznie łagodny.

– Wróćmy zatem do „Lustra”. Czy zwróciłeś uwagę na aluzje i metafory przenikające całą książkę? Szczególnie interesujące było wykorzystanie czerwonej wstążki. Jest ona zarówno groźbą, jak i czymś, co łączy. Co za wspaniały symbol różnic między kobietami i mężczyznami na temat seksu i zmysłowości, nieprawdaż?

– Do jasnej cholery, mam tego dość. – Nolan zerwał się na nogi i zwrócił do Cleo: – Porozmawiamy innym razem, bez tego faceta.

– Przykro mi. – Cleo czuła żal. Do tamtej rozmowy w zatoce Nolan był jej przyjacielem. Zeskoczyła ze stołka i wzięła go pod ramię. – Odprowadzę cię do drzwi.

Nolan natychmiast złagodniał.

– Ten interes z obrazami Luttrella to poważna sprawa, Cleo – powiedział spokojniejszym tonem. – Można zarobić kupę forsy.

– Rozumiem. – Cleo nie spojrzała na Maxa, wyprowadzając Nolana z salonu. – Ale ja naprawdę nie mam pojęcia, gdzie są obrazy. Jason nigdy mi o nich nie mówił.

– Jesteś pewna?

– Całkowicie.

– Muszą gdzieś tu być. Spark jest o tym przekonany. Słuchaj, Cleo, Spark mówi, że Fortune to naciągacz. I że nie ma żadnego prawa do obrazów.

– Sądzę, że jednak ma – stwierdziła spokojnie.

– Nie bądź głupia. Spark ma dowód kupna. Do cholery, przecież to oczywiste, że Fortune cię czaruje, żebyś mu zdradziła, gdzie są obrazy. Nie chcę, abyś się rozczarowała.

– To miło z twojej strony.

– Naprawdę. Cleo, mimo tego, co zaszło, jesteśmy przyjaciółmi. Chcę dla ciebie jak najlepiej.

– Dzięki, że wpadłeś, Nolanie. – Otworzyła drzwi. – Przyjmuję twoje przeprosiny. Cieszę się, że nadal jesteśmy przyjaciółmi.

– Jasne. – Nolan zatrzymał się przy drzwiach i zmarszczył brwi. – Dlaczego pozwoliłaś Fortune'owi przeczytać swoją książkę? Mówiłaś, że nie chcesz, aby inni wiedzieli, że to tyją napisałaś.

– Nie ma sprawy, Nolanie. Max należy do rodziny. – Cleo łagodnie zamknęła mu drzwi przed nosem i oparła się o nie z głębokim westchnieniem.

Max zachował się skandalicznie. Będzie musiała z nim pomówić. Kłopot w tym, że nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Potrafiła myśleć jedynie o kluczu do pokoju na poddaszu, który jej dał.

Po chwili namysłu ruszyła z powrotem do salonu. Ostatni goście szli na górę do swych pokoi. Max sprzątał w barze.

– Chcę z tobą porozmawiać – zaczęła.

– Uważaj na Hildebranda – poradził jej chłodno Max, gasząc światła w barze. – Spark najwyraźniej go przekonał.

– O czym ty mówisz?

– Słyszałaś. – Wyszedł zza baru. Mocniej niż zwykle opierał się na lasce. – Spark przekonał Hildebranda do szukania obrazów. Hildebrand doszedł do wniosku, że możesz mu pomóc w zainkasowaniu dwudziestu pięciu kawałków. Tylko dlatego dziś się zjawił.

– Nie tylko. Przyszedł, żeby mnie przeprosić – stwierdziła zaczepnie.

– Nie bądź głupia, Cleo.

– Śmieszne, dokładnie to samo powiedział Nolan. Wszyscy dają mi dziś dobre rady.

Max rzucił jej dziwne spojrzenie.

– Może powinnaś z nich skorzystać.

Cleo głęboko odetchnęła.

– Chciałabym z tobą porozmawiać o czymś ważnym.

– Ja też chcę z tobą porozmawiać. Po południu dzwonił O'Reilly. Żaden z gości przebywających tu tej nocy, kiedy znalazłaś wstążkę, nie wydaje się podejrzany.

– Zapomniałam już, że twój przyjaciel miał ich sprawdzić.

– Nie znaczy to, że żaden z nich jej nie podrzucił, lecz nie ma kogoś wyraźnie oczywistego.

– Rozumiem.

– O'Reilly uważa, że najlepiej zignorować całą sprawę. Mówi, że ten, kto to robi, znudzi się, jeśli nie będziesz reagować.

Cleo zastanawiała się przez chwilę.

– Ty też tak uważasz? – spytała wreszcie.

Max wzruszył ramionami.

– Nie wiem. Ale ja, w przeciwieństwie do O'Reilly'ego, nie jestem w tych sprawach ekspertem. On twierdzi, na podstawie doświadczenia, że prawdopodobnie ktoś z okolicy, kto dowiedział się o „Lustrze”, postanowił zrobić ci głupi dowcip.

– Jakiś skwaśniały malkontent, który nie ma, jak przypuszczam, nic lepszego do roboty?

– O'Reilly radzi, żebyś poszła na policję, jeśli coś podobnego się powtórzy.

– Dobrze. – Skrzywiła się niechętnie. – Mówiłam ci, że prywatni detektywi nie na wiele się przydają.

– Nie byłbym taki pewien. O'Reilly odnalazł Bena Atkinsa.

To zaskoczyło Cleo. Promiennie uśmiechnęła się do Maxa.

– Naprawdę? Gdzie jest Benji? To znaczy Ben? Co się z nim dzieje?

– Atkins pracuje na stacji benzynowej w niewielkim miasteczku na południe stąd.

Podszedł do drzwi.

Cleo pośpieszyła za nim, zaskoczona jego nowym, dziwnym nastrojem. Zachowywał się tak, jakby żałował, że jego przyjaciel odszukał Bena.

– Kontaktował się z nim? – spytała.

– Nie. – Wyszedł i ruszył w stronę schodów. – Pomyślałem, że pojadę i się z nim zobaczę.

– Tak, tak, oczywiście. – Cleo szła na górę razem z Maxem. – Tak z pewnością byłoby najlepiej. Miło z twojej strony, że chcesz nam pomóc.

– Nie licz na mnie za bardzo, Cleo. Jeśli Ben nie zechce wrócić do Trishy i do dziecka, ja go do tego nie zmuszę.

– Wiem. Ale sądzę, że Ben będzie chciał wrócić do domu, kiedy przestanie się bać. On musi z kimś o tym porozmawiać.

– Może. – Max zatrzymał się na drugim piętrze i odwrócił, żeby odprowadzić Cleo do jej pokoju.

Zerknęła na laskę.

– Noga znów ci dziś bardziej dokucza, prawda? Powinniśmy byli pojechać windą.

– Nic mi nie jest.

– Mogłabym ci zaparzyć herbatę Andromedy. Znam przepis.

– Mam lekarstwo.

Przystanął przy drzwiach pokoju Cleo i wyciągnął rękę.

Sięgnęła do kieszeni po klucz. Palce jej zacisnęły się najpierw na kluczu do pokoju Maxa. Sparzył ją. Szybko rozwarła palce i wyciągnęła właściwy klucz.

Max nie odezwał się. Wziął od niej klucz i otworzył drzwi.

Cleo weszła do przytulnego wnętrza i odwróciła się, żeby powiedzieć „Dobranoc”.

– Max… – zaczęła.

– Jeśli chcesz jeszcze ze mną rozmawiać, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Musisz tylko użyć klucza.

Odwrócił się i nie oglądając za siebie, podszedł do wąskich drzwi, prowadzących do schodów na poddasze.

Cleo stała i spoglądała za nim. Później powoli zamknęła drzwi i podeszła do okna.

Pod rozrzuconymi chmurami rozciągał się aż po horyzont, jak czarna jedwabna peleryna, ocean. Jego fałdy oświetlał księżyc, z wolna omiatając swym blaskiem tajemnicze kształty. Wpatrywała się w ciemną powierzchnię wody, starając się wyobrazić sobie, co się pod nią kryje.

Musisz tylko użyć klucza.

To był, oczywiście, kolejny cytat z jej książki. Max najwyraźniej uczył się wszystkiego na pamięć.

Przypomniała sobie, jak ciężko opierał się na lasce, wchodząc po schodach. Instynkt od początku podpowiadał jej, że powracający ból w nodze odzwierciedla ciemniejszą, głębszą ranę w jego duszy. Był mężczyzną, który nauczył się żyć bez miłości, lecz nie oznaczało to, iż z tego powodu nie cierpi.

Pięć obrazów Amosa Luttrella, nawet bardzo pięknych i cennych, nie było w stanie wypełnić pustki w jego życiu. Cleo wiedziała, czego potrzebuje Max, nawet jeśli on sam nie zdawał sobie z tego sprawy. Potrzebował domu, tak samo jak ona wtedy, kiedy została sama.

Powoli rozwarła palce i spojrzała na klucz i kartę, które trzymała w dłoni.

Włożyła je do kieszeni, wyszła z pokoju i zeszła na dół.

W kuchni wzięła czajnik, napełniła go i postawiła na kuchence.

Kilka minut później zalała wrzątkiem zioła, które wsypała do kamionkowego dzbanka. Przykryła dzbanek pokrywką i postawiła na tacy, razem z filiżanką.

Windą pojechała na drugie piętro i podeszła do drzwi, za którymi znajdowały się schody na poddasze.

Weszła ciemnymi schodami na górę i zatrzymała się przed drzwiami Maxa. Zaskrzypiała podłoga. Cleo wiedziała, że ten dźwięk słychać było w pokoju. Postawiła tacę na podłodze i zastukała z wahaniem do drzwi.

– Max?

Przez moment panowała cisza. Potem usłyszała jego cichy głos:

– O co chodzi, Cleo?

– Otwórz drzwi. Przyniosłam ci ziołową herbatkę.

– Użyj klucza, który ci dałem.

Cleo cofnęła się, jakby nagle drzwi rozżarzyły się do czerwoności.

– Nie przyszłam tu, żeby odgrywać z tobą fantazyjne zabawy. Przyniosłam ci lekarstwo na uśmierzenie bólu nogi.

– Nie jest mi potrzebne.

– Właśnie, że jest. Nie bądź taki cholernie uparty.

Wyciągnęła z kieszeni klucz i otworzyła szybko drzwi, jakby w obawie, że za chwilę już się na to nie zdecyduje.

Światło z małej lampki przy łóżku oświetlało rysunek Sammy'ego, porządnie przypięty do ściany za biurkiem. Max stał w cieniu przy oknie. Zdjął koszulę i buty, miał na sobie tylko spodnie.

Z umięśnionej postaci Maxa emanowała siła. Cleo nie mogła oderwać wzroku od ciemnych, skręconych włosów na jego piersi, zafascynowana ich kształtem litery V, której koniec znikał pod paskiem spodni.

Max spojrzał jej w oczy.

– Zagadką „Lustra” jest to, kto jest uwodzicielem, a kto jest uwodzony – powiedział cicho.

Drżącymi palcami włożyła klucz do kieszeni i schyliła się, żeby podnieść tacę.

– Nie przyszłam tu, aby zostać uwiedziona.

– Czy przyszłaś, żeby mnie uwieść?

– Nie.

– Co zatem zrobimy?

– Wypijemy herbatę. To znaczy ty wypijesz. – Nogą zatrzasnęła drzwi i weszła do pokoju. Postawiła tacę na biurku, nalała napar do filiżanki i podała mu. –Weź, proszę. Dobrze ci to zrobi.

– Naprawdę? – Oczy Maxa wypełniała niebezpieczna zmysłowość, kiedy posłusznie odbierał z jej rąk filiżankę. Palcami dotknął jej palców.

– Tak. – Wytarła wilgotne dłonie o dżinsy. – Mam nadzieję. Jesteś dziś w dziwnym nastroju, prawda?

– Doprawdy? – Max pociągnął duży łyk herbaty. Potem odstawił filiżankę na biurko. – Jedynym lustrem w tym pokoju jest to tam. Ciekaw jestem, co w nim zobaczymy, kiedy spojrzymy w nie razem.

Powędrowała spojrzeniem do staromodnego dużego lustra na drewnianym stojaku. Przebiegł ją dreszcz podniecenia. Max, jakby wiedząc dokładnie, co czuje, wziął ją za rękę i poprowadził do lustra.

Nie była w stanie nic powiedzieć. Po raz ostatni oczekiwała na poczucie niepewności i czegoś z gruntu złego, ale niczego takiego nie odczuła. Z Maxem się nie bała, nie chciała zawrócić od krawędzi. Przepłynęła przez pokój, jakby była balonikiem na sznurku, który on trzymał w ręce.

Zatrzymał ją przed lustrem. Stanął za nią, z rękami na jej ramionach. Spotkali się wzrokiem w srebrzystym szkle.

Cleo czuła jego ciepło. Jej ciało zareagowało wewnętrznym napięciem. Aż do bólu wstrząśnięta była siłą własnego pożądania. Ostatni raz czuła się tak pisząc „Lustro”.

– Cieszę się, że użyłaś klucza. – Max rozpiął klamrę, przytrzymującą jej włosy.

Przyglądała się, jak ciężka masa włosów opadła jej na ramiona. Potem poczuła palce Maxa wślizgujące się pod włosy. Palcami dotknął wrażliwej skóry karku.

– Max?

– Piękne – szepnął i schylając się pocałował ją we włosy.

Cleo spojrzała w lustro i zobaczyła w szklanej tafli twarz mężczyzny. Po raz pierwszy odbicie było kryształowo wyraźne.

Mężczyzną w lustrze był Max.

Rozdział siódmy

Max zdjął Cleo okulary i położył je na małym stoliku. Ten drobny gest zawierał w sobie wielki ładunek intymności. Jakby zdjął z niej ochronny welon. Poczuła się naga i bezbronna.

Widziała nadal na tyle, aby odróżnić w lustrze odbicie własne i Maxa, ale obrazy były lekko zamazane. Przypominały postacie zamknięte w srebrnej mgle.

Max spojrzał w lustro w oczy Cleo. Jego usta skrzywiły się.

– Kto jest uwodzicielem, a kto jest uwodzonym?

Zadrżała. W lustrze widziała ręce Maxa na swych ramionach. Tkwiąca w nim moc wywierała wpływ na jej wszystkie zmysły.

– Nie wiem. Nigdy nie wiedziałam.

– Może odpowiedź nie istnieje. – Delikatnie poruszył palcami. Uważnie obserwował jej twarz. – Może tak ma być.

– Jak? – Cleo nie mogła oderwać wzroku od lustra.

– Jak spoglądanie na wspaniały obraz. Stawanie się jego częścią. Widzenie kolejnych warstw i świadomość, że nie zazna się spokoju, dopóki nie ujrzy się wszystkich.

– Co się dzieje, kiedy zobaczysz wszystkie warstwy? – Cleo przyglądała się jego dłoniom zsuwającym się w dół. – Czy obraz staje się nudny?

– Nie. Nie można zobaczyć wszystkich warstw. Więc ciągle patrzysz, na nowo badasz te, co już widziałeś, i szukasz nowych. Głód nie znika.

Dotknęła ręką jego ręki.

– Głód?

– Możesz go nasycić chwilowo, wiesz jednak, że powróci i wiesz, że znów zechcesz spoglądać w obraz. Znów i znów. – Odsunął na bok ciężką falę jej włosów, schylił się i pocałował ją w szyję. – I znów.

– To chyba bolesne. – Ale palące pożądanie wywołane ciepłym, prowokacyjnym pocałunkiem wcale nie było bolesne. Było niesłychanie podniecające.

Oczy Maxa błyszczały w cieniu.

– Głód jest częścią przyjemności. Ty to wszystko przecież wiesz, prawda?

– Nie. Tak. – Zadrżała ponownie, kiedy przesunął palcami po jej twarzy. – Nie wiem. – Oczy kobiety w lustrze nadal pozostawały tajemnicze, chociaż nie miała już okularów.

– Opisałaś to wrażenie w „Lustrze” – powiedział Max. Wplótł palce w jej włosy tak namiętnie, jakby dotykał najcenniejszego jedwabiu. – Głód jest na każdej stronie. Wypełnia książkę. Głód tak głęboki, że sprawia, iż czytelnik też staje się głodny.

– „Lustro” jest fantazją – wyszeptała bez tchu Cleo.

Max przesunął ręce do przodu i zaczął rozpinać jej bawełnianą bluzkę.

– Taką samą fantazją jak ta, którą oglądamy w lustrze. Fantazja, która jest jednocześnie rzeczywistością.

– Nie. – Jednakże nie była już pewna swojej negacji. Max miał rację, fantazja szybko przeradzała się w rzeczywistość. On to sprawiał. Było to dezorientujące i niepokojące. Oraz niewiarygodnie podniecające.

– Jesteś kobietą z książki i jesteś kobietą, którą widzimy w lustrze, prawda, Cleo?

Poczuła zawrót głowy.

– Jeśli ja jestem nią, to kim ty jesteś?

– Wiesz, kim jestem. Jestem mężczyzną w lustrze. I jestem mężczyzną, który cię dotyka. Najwspanialsze w „Lustrze” jest to, że uwodziciel i uwodzony stają się jednym.

Chciała mu wyjaśnić, jak dalece książka była fantazją, ale nie potrafiła znaleźć słów. Max nigdy by nie uwierzył, że w rzeczywistości niewiele wiedziała o tej zmysłowości, jaką opisała w „Lustrze”. Żaden mężczyzna nie uwierzyłby, że „Lustro” powstało niemal wyłącznie w jej wyobraźni.

Cleo obserwowała odbicie w lustrze, kiedy Max powoli i zdecydowanie rozpinał guziki bluzki. Nie mogła oderwać oczu od jego palców, gdy znikały w ciemnej dolinie między jej piersiami.

Kobieta w lustrze nie może być mną, pomyślała. Ta kobieta wyglądała tajemniczo, egzotycznie i zmysłowo; jak Kleopatra, a nie jak Cleo.

Palce Maxa dotknęły jej nagiej skóry i poczuła, jak stapia się w jedno z kobietą z lustra. Mężczyzna z zamglonego odbicia spojrzał na nią widzącymi oczyma, oczyma, które widziały wiele warstw czekających na odkrycie. Oczyma wypełnionymi głodem, który przypuszczalnie dorównywał, a nawet przewyższał jej własny głód. Ta wiedza nią wstrząsnęła.

– Max, ja się boję – powiedziała.

– Mnie?

Popatrzyła w lustro i zobaczyła wyraźną potrzebę wyrytą w każdym rysie jego twarzy. Zobaczyła także opanowanie i dyscyplinę rządzące tą potrzebą i wiedziała, że jest bezpieczna.

– Nie – powiedziała cicho. – Nie boję się ciebie.

– A siebie? – Skończył rozpinać bluzkę i powoli rozsunął jej poły, odsłaniając piersi.

– Chyba tego nieznanego.

– Ale ty wiesz, co nas czeka, Cleo. Napisałaś o tym całą książkę. – Zsunął jej bluzkę z ramion i pozwolił jej opaść na podłogę. Objął ją w talii dłońmi i przesunął ręce do góry, obejmując piersi. – To ja wchodzę w nieznane.

Naprawdę tak uważa, pomyślała zaintrygowana Cleo. Wiedziała, oczywiście nie w dosłownym tego sensie, że w pewnym stopniu ta noc będzie także dla Maxa nowym doświadczeniem. Ta świadomość głęboko ją poruszyła.

Bez słowa dotknęła czubkami palców policzka Maxa. Ruch ten poruszył pierś i kciuk Maxa przesunął się po jej brodawce, przyprawiając Cleo o zawrót głowy.

Jęknęła cicho i na moment zamknęła oczy. Oparła się o Maxa, pragnąc jego ciepła i siły jego ciała. Był za nią twardy jak skała. Na pośladkach poczuła jego pobudzoną męskość.

Otworzyła oczy, kiedy poczuła, że palce Maxa wędrują do zapięcia jej dżinsów. Rozpinając suwak Max zachłannie całował jej włosy. Wpatrywała się w lustro, kiedy ściągał jej z bioder spodnie i majtki. Przypominało to rozwijanie się snu. Była jego częścią, a jednocześnie była z zewnątrz. Prawdziwa Cleo wciąż miotała się niepewnie między wizerunkiem w lustrze i kobietą przed lustrem.

– Spójrz na siebie. – W głosie Maxa brzmiał prymitywny męski podziw. – Jesteś piękna.

Nie była piękna i doskonale o tym wiedziała, lecz częścią tej czarodziejskiej nocy było to, iż Max mógł sprawić, aby czuła się piękna. Uśmiechnęła się marzycielsko i położyła dłonie na rękach Maxa.

Przesunął palce w dół, w ciemny trójkąt skręconych włosów zasłaniających najbardziej tajemnicze miejsce Cleo. Oparła głowę o jego ramię. Kiedy wsunął palec w płynne ciepło między jej nogami, jęknęła.

Właściwy mężczyzna.

Cleo obróciła się gwałtownie w ramionach Maxa i położyła mu ręce na piersi. Bez wahania podniosła głowę i ofiarowała mu usta.

Max jęknął i zgniótł jej wargi swoimi wargami. Odczuła nagle całą siłę jego głodu. Cleo miała wrażenie, iż sama jest małym, giętkim drzewkiem w porywach wiatru.

Pocałunek był inny od tego z solarium. Mocniejszy, bardziej nalegający, daleko bardziej erotyczny.

Zadrżała, ale nie miała zamiaru się odsuwać. Pożądała głodu Maxa, który z kolei sprawiał, iż stawała się nienasycona.

Max objął dłońmi jej pośladki i przycisnął Cleo do swego podnieconego ciała. Dotknęła jego warg językiem i teraz on zadrżał.

– Chyba tego nie przeżyję – szepnął Max, pociągając ją do łóżka. – I nic mnie to nie obchodzi, pod warunkiem, że będę cię miał.

Cleo przycisnęła się mocniej do niego. Poczuła, że lekko się zachwiał, starając się zachować równowagę bez pomocy laski. Usłyszała, jak głęboko wciągnął powietrze, i wiedziała, że chora noga zaprotestowała pod dodatkowym ciężarem. Spróbowała się odsunąć.

– Nie. – Złapał ją za ręce i zacisnął je sobie na szyi. Oczy płonęły mu namiętnością. – Do diabła z nogą. Trzymaj się mnie. Mocno.

Przytuliła się i poczuła emanujące z niego ciepło. Max spalał się z pożądania. Ciekawa była, czy jej ciało było dla niego tak samo gorące.

Upadł na łóżko, pociągając ją na siebie. Nie przestawała go całować. Miała ochotę dotknąć go wszędzie. Całowała jego szyję, piersi, brzuch, smakowała każdy kawałek jego ciała. Był tak przepięknie, szaleńczo, niewyrażalnie męski. Potencjał ich wspólnych możliwości niemal ją przeraził. Max był tym podniecającym innym, tym, który miał ją wreszcie wyzwolić i którego, z kolei, ona wyzwoli.

Znów wciągnął powietrze, ale Cleo wiedziała, że tym razem nie było to spowodowane bólem nogi. Wziął ją za głowę i delikatnie przycisnął jej usta do swego płaskiego brzucha.

– Tak – mruknął. – Tak dobrze.

Złapał Cleo za rękę i przykrył nią swą podnieconą męskość, wypychającą mu spodnie.

Ostrożnie zbadała wielkość jego pożądania. Uniosła głowę.

– Max?

Drżącymi palcami dotknął jej piersi. Spoglądał na nią zamglonymi oczami.

– Chcę cię.

– Ja też ciebie chcę. – Uśmiechnęła się lekko.

– Więc nie ma żadnego powodu, aby teraz przerwać, prawda? – Wzrokiem badał jej twarz.

Cleo głęboko odetchnęła.

– Nie, nie ma żadnego powodu.

Przewrócił się na bok i położył Cleo na plecach. Nakrył jej ciało własnym i pocałował.

Cleo wsunęła mu palce we włosy i przylgnęła do niego całym ciałem. Rzeczywistość tego, co przeżywała, przekraczała wszystko, co sobie wyobrażała pisząc „Lustro”.

Max oderwał usta od jej ust i niechętnie usiadł. Rozpiął spodnie i zsunął je z siebie. Potem pochylił się i otworzył małą szufladkę w nocnym stoliku. Usłyszała szelest foliowego opakowania. Kiedy skończył, zgasił lampkę i wrócił do niej.

– Jesteś piękniejszy, niż myślałam – szepnęła. – I większy. – Gwałtownie się zaczerwieniła. – To znaczy wszędzie. Chciałam powiedzieć…

Uśmiechnął się lekko, wsuwając się między jej nogi.

– Tak? Co chciałaś powiedzieć?

Spostrzegła rozbawienie w jego oczach i niecierpliwie potrząsnęła głową. Wzięła jego twarz w dłonie.

– Max, chcę powiedzieć, że chociaż pod niektórymi względami jesteś inny, niż sobie wyobrażałam, pod innymi znam cię tak, że nie umiem tego wytłumaczyć. O tobie marzyłam, kiedy pisałam „Lustro”. Sama tego nie rozumiem. Skąd mogłam cię znać?

– Nie musisz rozumieć. – Przesunął ustami po jej wargach. – Uwiodłaś mnie za pierwszym razem, kiedy cię zobaczyłem. Otwórz się dla mnie, Cleo. Bóg świadkiem, jak bardzo cię potrzebuję.

Czuła, jak się delikatnie porusza w wilgoci między jej nogami. Mocno złapała go za ramiona. Nie bardzo wiedziała, czego ma oczekiwać, lecz to, co przeczuwała, ogarniało ją nieodwracalnie.

Max uniósł brwi, kiedy wbiła mu paznokcie w plecy.

– Nie bój się, nigdzie się dziś nie wybieram.

– Wiem. – Cleo spróbowała rozluźnić palce. – Przepraszam, ale to silniejsze ode mnie.

W jego cichym śmiechu zabrzmiała męska satysfakcja. A także czułość, dzięki której Cleo poczuła się bezpieczniej niż kiedykolwiek od śmierci rodziców. Pomyślała, że jest w dobrych rękach.

– W porządku. Ja nie narzekam. Po prostu nikt mnie nigdy tak nie trzymał.

– Jak cię trzymam?

– Tak jakbyś nie miała zamiaru pozwolić mi odejść. – Max znów ją pocałował. W tej samej chwili wszedł w nią szybko, całkowicie ją wypełniając, jednym, długim, mocnym pchnięciem.

Cleo zamknęła oczy i jęknęła zaskoczona.

Max całkowicie znieruchomiał, z ciałem z nagła usztywnionym.

Cleo otworzyła oczy i zobaczyła, że wpatruje się w nią z absolutnym zaskoczeniem. Żadne się nie poruszyło.

Max pierwszy doszedł do siebie.

– Nie powiesz mi, że to… – urwał, poszukując właściwych słów. – Że to twój pierwszy raz?

– Aha. – Uśmiechnęła się do niego, zdając sobie sprawę, że jej ciało bardzo szybko przystosowuje się do jego obecności. – Przypomnij mi rano, żebym posłała karteczkę mojej terapeutce. Chcę, żeby wiedziała, że warto było poczekać. Myślała, że wybrzydzam.

– Do diabła. – Max oparł się o nią wilgotnym czołem. – Nie przypuszczałem.

– Wiem. – Cleo jeszcze mocniej chwyciła go za ramiona. Odczuwała w sobie nalegającą pełność. – Czy Moglibyśmy kontynuować?

– Teraz nie mógłbym już się zatrzymać.

– To dobrze.

Zaczął się w niej poruszać. Robił to powoli, ostrożne i bardzo, bardzo dokładnie. Plecy miał mokre od potu, a mięśnie drżały mu pod skórą. Cleo czuła, jak z każdym jego ruchem jej ciało zaciska się wokół niego. Wciąż było jej mało tej potężnej, gorącej rzeczy w środku. Uniosła biodra w górę.

– Cleo! – Sięgnął w dół i dotknął jej doświadczonymi palcami.

– Max! – Poddała się orgazmowi z cichym zdumionym okrzykiem.

– Nie bój się, wszystko w porządku. Tak właśnie powinno być. – Max wszedł w nią jeszcze głębiej, ostatni raz, z okrzykiem, który oddawał głębię jego przeżycia.

Milczał przez długi czas. Leżał wyciągnięty na łóżku, obejmując Cleo ramieniem.

– Dlaczego nic nie powiedziałaś? – spytał wreszcie.

– Co miałam powiedzieć? – Przysunęła się bliżej. Była bardzo zadowolona i trochę śpiąca. Chciała zamknąć oczy i wtulić się w ciepłą siłę Maxa. Niestety za parę minut musiała wstać, ubrać się i wrócić do swego pokoju.

– Na przykład coś takiego: „Słuchaj, Max, nigdy dotąd tego nie robiłam i byłabym ci wdzięczna, gdybyś się nie śpieszył i zrobił to tak jak należy” – mruknął.

– Raczej nie potrzebowałeś instrukcji ani porad. Zrobiłeś wszystko tak jak należy. Jak z książki. – Przerwała, kiedy przypomniała sobie jego słowa tego wieczoru, gdy owinął jej szyję czerwoną wstążką i pocałował ją. – Tak jak było obiecane.

Max zamrugał oczami.

– A propos książki – zaczął złowieszczo. – Czy mogłabyś mi wyjaśnić, jak ktoś, kto jest…

– Upośledzony brakiem osobistego doświadczenia? – podsunęła Cleo.

– Powiedzmy romantycznie sprowokowany – stwierdził dyplomatycznie Max.

Cleo uniosła głowę i spojrzała na Maxa.

– Romantycznie sprowokowany?

– Chciałem się poprawnie wyrazić.

– Romantycznie sprowokowany? – Zaczęła się śmiać. – Romantycznie sprowokowany?

– Jeśli ci się ten zwrot nie podoba, wymyśl coś innego.

– Dobrze. – Zastanowiła się. – Może „pozbawiony kontaktów”?

– Może być.

– Nie, nie, zaczekaj. Mam coś lepszego. – Usiadła na łóżku, naciągając na siebie prześcieradło. – A może „zubożony seksualnie”?

– Niech będzie. Cleo, chcę cię zapytać…

– Chwileczkę. – Uniosła rękę. – „Inaczej doświadczony”.

– Do diabła, Cleo…

– Zaczekaj chwileczkę, mam jeszcze coś lepszego. Co powiesz na: zmysłowo ograniczony?

– Wystarczy tych żartów. Usiłuję z tobą poważnie porozmawiać.

– To ty zacząłeś. Romantycznie sprowokowany. Fantastyczne. – Zaczęła się śmiać.

– To wcale nie jest śmieszne – stwierdził ponuro Max.

– Właśnie, że jest. – Chichotała tak, że ledwo mogła mówić. – Zwłaszcza kiedy ty to mówisz.

Max rzucił jej poirytowane spojrzenie.

– Czy mogłabyś mi powiedzieć, jak ci się udało opisać „Lustro” w tak realistyczny sposób?

Cleo pokładała się ze śmiechu.

– Polegałam wyłącznie na wyobraźni – wyjaśniła.

Patrzył na nią z niedowierzaniem.

– Wyobraźni? – powtórzył zdumiony.

– Przypomnij sobie – większa część książki opisuje uczucie oczekiwania, a nie faktycznego spełnienia.

– Głód – powiedział miękko Max.

– No, właśnie, głód. – Cleo rozkoszowała się uczuciem ciepła i ukontentowania, które ją wypełniało. – Wierz mi, tę część rozumiałam bardzo dobrze.

– Nie będę się z tobą spierał. Niemniej jednak…

– Na litość boską, Max, nie musisz przecież wyskoczyć z samolotu, żeby wiedzieć, co będziesz wtedy czuł.

– Mówiłaś, że przed śmiercią rodziców spotykałaś się z jakimś mężczyzną.

– Owszem. Nawet z niejednym. Oczywiście nie jednocześnie. Ale z żadnym z nich nie spałam.

– Dlaczego?

Wzruszyła ramionami.

– Żaden z nich nie był tym właściwym, choć muszę przyznać, że numer dwa i trzy doskonale całowali. Później, po śmierci rodziców, moja terapeutka powiedziała, że rozwinął się u mnie jakiś blok psychologiczny czy coś takiego. Mówiłam ci o tym.

Max pokręcił głową, przyglądając się jej z niedowierzaniem.

– To po prostu niewiarygodne.

– Co?

– To, że napisałaś „Lustro” wyłącznie z wyobraźni.

– Talent – stwierdziła bez cienia fałszywej skromności. – Prawdziwy talent.

– Zawsze podziwiałem twórczą wyobraźnię.

– Nie dziwi mnie to zupełnie. W końcu jesteś znawcą sztuki. – Cleo miała wrażenie, że za chwilę pęknie od tłumionego śmiechu. Nie była pewna, czy potrafi się powstrzymać. – Powiedz mi, wielki ekspercie. jak mnie widzisz w porównaniu ze zwykłym Van Goghiem?

Max zmrużył oczy.

– Jesteś bardziej kolorowa.

– Kolorowa. – Śmiech znów wziął górę. Tarzając się po łóżku w paroksyzmach wesołości spadła na podłogę. Wylądowała miękko na dywanie i roześmiała się na nowo. – A Picasso?

– Jesteś trochę bardziej nieprzewidywalna niż Picasso. – Max oparł się na łokciu i spojrzał na Cleo z nieprzeniknionym wyrazem oczu. – Jesteś dziś w nadzwyczaj dobrym humorze.

Cleo szeroko otworzyła oczy.

– No, wiesz, Max, czy naprawdę uważasz, że mój humor jest niezwykły w tych okolicznościach?

– Powiedzmy, że nigdy nie słyszałem, aby ktoś spadł z łóżka ze śmiechu po skończonym akcie miłosnym.

– Ile znasz osób, które czekałyby tak długo na spełnienie miłosnego aktu?

– Punkt dla ciebie. Zapomnij o swojej terapeutce i powiedz mi, na co przez te wszystkie lata czekałaś?

– Na właściwego mężczyznę.

Max znieruchomiał.

– Na właściwego mężczyznę? – powtórzył.

– Yhm. – Na twarzy Cleo gościł radosny uśmieszek. Założyła ręce za głowę i z zadowoleniem wpatrywała się w sufit. – Terapeutka twierdziła, że taki się nigdy nie zjawi. Że wykorzystuję fantazję jako pretekst do tego, żeby się nie angażować.

– I co jej powiedziałaś?

– Że mam nadzieję, iż właściwy mężczyzna prędzej czy później zjawi się w moim życiu, ponieważ nie mam w tej sprawie żadnego wyboru. Musiałam na niego czekać. Inni byli niewłaściwi. Nie rozumiała, a ja nie umiałam jej wytłumaczyć. Dlatego między innym zrezygnowałam z jej usług. Poza tym kosztowała majątek.

– Cleo – spytał bardzo cicho Max – skąd wiedziałaś, że jestem właściwym mężczyzną?

Spojrzała na niego i zdała sobie sprawę, że jest śmiertelnie poważny. Przestała się uśmiechać.

– Nie mam pojęcia. Chyba tak samo jak ty wiesz, że obraz jest doskonały, gdy go widzisz. Kwestia wewnętrznego oka.

Spoglądał na nią przez dłuższą chwilę. Potem w dziwny sposób wykrzywił usta.

– A propos obrazów, ty naprawdę nie wiesz, gdzie są płótna Luttrella, co?

– Nie. – Cleo usiadła. – Przykro mi, Max, ale Jason nigdy mi o nich nie mówił.

– Wierzę ci.

– To dobrze, bo taka jest prawda. – Uśmiechnęła się wstając. Znalazła okulary i włożyła je na nos. – O Boże, spójrz, która godzina. Muszę się ubrać i wrócić do pokoju.

– Zostań tu ze mną.

Wkładając bluzkę, rzuciła mu przeciągłe spojrzenie.

– Szkoda, że nie mogę tego zrobić. George może mnie szukać. Poszedłby przecież do mojego pokoju.

– Zadzwoń i powiedz, że jesteś tu ze mną.

Cleo zaczerwieniła się, wciągając spodnie.

– Nie sądzisz, że to byłoby trochę niezręczne?

– Nie. Byłoby uczciwe.

– To nie jest kwestia uczciwości, lecz prywatności. – Włożyła srebrne tenisówki i pochyliła się, żeby zawiązać sznurowadła. – I nie chodzi wyłącznie o George’a. Inni też mogliby mnie szukać w moim pokoju i nie wiedzieliby, co się stało.

Max usiadł na łóżku.

– Skoro tak chcesz, odprowadzę cię.

– Nie musisz. – Spojrzała na niego, kiedy odrzucił prześcieradło. Na udzie zobaczyła nierówną białą bliznę. – Och, Max – szepnęła.

Popatrzył w dół i zobaczył wyraz jej twarzy. Jego wzrok stwardniał.

– Przepraszam. Wiem, że nie jest to przyjemny widok.

– Nie bądź śmieszny. – Cleo uklękła przy łóżku. Dotknęła nogi Maxa lekkimi, zwinnymi palcami. – Nic dziwnego, że wciąż cię boli. Czy herbata Andromedy ci pomaga? Spojrzał na jej ręce na swojej nodze.

– O dziwo, tak. Ale nie tak, jak twój masaż.

Pogłaskała udo i lekko je ścisnęła.

– Mój Boże, kiedy pomyślę, jak bardzo musiało cię boleć…

– To nie myśl – stwierdził sucho Max. – Ja nie myślę.

– Musiał to być okropny wypadek.

– Moja wina – powiedział. – Schrzaniłem robotę.

Cleo przyglądała się dziwnej, pomarszczonej bliźnie.

– Ty prowadziłeś samochód?

Uśmiechnął się lekko.

– Tak. – Wciągnął spodnie i stanął na nogi. – Jesteś pewna, że nie zostaniesz?

Cleo wstała również.

– Bardzo bym chciała. Nie sądzę jednak, aby to był dobry pomysł. – Rzuciła okiem na tacę z herbatą. – Obiecaj, że wypijesz, zanim pójdziesz spać.

– Będzie zimna.

– Nie szkodzi. Wypij, proszę cię.

– Dobrze. – Przesunął palcami po jej twarzy. – Obiecuję. Chodźmy. Odstawię cię do twojego pokoju. Od rana będziesz zajęta, a ja mam przed sobą długą drogę. Oboje potrzebujemy odpoczynku.

– Dziękuję za odnalezienie Bena.

– Nie ma za co. – Zacisnął szczęki. – Rozumiesz jednak, że nie gwarantuję, iż namówię go do powrotu, prawda?

– Rozumiem. Jestem mimo to przekonana, że wszystko jakoś się ułoży. W głębi duszy jestem pewna, że Ben chce wrócić do Trishy i do dziecka.

– Wolałbym, żebyście wszystkie nie były takimi optymistkami. – Max wziął laskę i ruszył do drzwi. Kurczowo zacisnął rękę na główce laski. – Co będzie, jeśli mi się nie uda przekonać go do powrotu?

– Wróci razem z tobą – powiedziała Cleo z wewnętrznym przekonaniem.

Max nie odezwał się. Zszedł z nią na dół i odprowadził do pokoju. Kiedy stanęli przy drzwiach, odwrócił się w jej stronę. Palcem uniósł w górę brodę Cleo.

– Posłuchaj – zaczął powoli – jeśli chodzi o dzisiejszą noc, nie wiem, co mam powiedzieć.

– Wszystko jest w absolutnym porządku. – Wspięła się na palce i musnęła wargami jego policzek. – Nie musisz nic mówić. – Otworzyła drzwi do pokoju i weszła do środka. – Dobranoc.

Przez dłuższą chwilę przyglądał jej się uważnie, jakby chciał nauczyć się na pamięć rysów jej twarzy.

– Dobranoc, Cleo.

Odwrócił się i poszedł w kierunku schodów na górę.

Cleo zamknęła drzwi i oparła się o nie plecami. Nadal przepełniało ja wspaniałe uczucie euforii. Cały świat był ciepły i rozkoszny. Przyszłość nigdy dotąd nie wydawała jej się tak jasna i obiecująca.

Wzniosła oczy w górę i uśmiechnęła się.

– Słuchaj, no, Jasonie Curzonie. Nie wiem, co zrobiłeś z tymi obrazami, których szuka Max, lecz dziękuję ci, że go tu po nie przysłałeś.

Następnego dnia rano wszyscy zebrali się w kuchni, aby pożegnać Maxa.

– Chcesz jeszcze placków? – spytała Daystar, widząc jego pusty talerz.

– Nie, dziękuję. – Max starannie złożył serwetkę i położył ją na stole obok talerza.

– Kawy? – Sylvia stała nad nim z dzbankiem. – Masz przed sobą długą drogę.

– Już dość wypiłem. – Spojrzał na zegarek. – Będę się zbierał.

Cleo uśmiechnęła się do niego z drugiej strony stołu.

– Obiecaj mi, że będziesz uważał.

Spojrzał na nią z tym samym nieprzeniknionym wyrazem twarzy co w nocy.

– Obiecuję.

– Będziemy na ciebie czekać – powiedziała cicho Cleo.

– Naprawdę?

Nim zdążyła odpowiedzieć, przybiegł Sammy i złapał Maxa za spodnie. Szarpał za drogi materiał, chcąc zwrócić na siebie uwagę.

– Pamiętaj, żebyś zapiął pas – zawołał z przejęciem.

– Będę pamiętał.

Sammy był najwyraźniej zachwycony, że Max posłucha jego rady. Zachichotał, odwrócił się i wybiegł z kuchni.

Sylvia uśmiechnęła się, patrząc w ślad za synem.

– Jesteś dla niego bardzo dobry – stwierdziła.

– Mamy wspólne zainteresowania – odparł. – Obaj lubimy książki i dzieła sztuki.

– Nie śpiesz się z powrotem – poradziła Andromeda. – Zbliża się następna burza. Zostawimy ci obiad.

– Mogę wrócić bardzo późno – ostrzegł.

Andromeda uśmiechnęła się łagodnie.

– Nie ma znaczenia. Obiad będzie czekał.

Trisha zwróciła się do Maxa nieśmiało.

– Powiedz Benowi, że go kocham – szepnęła.

Max wstał.

– Powiem mu – obiecał.

– Dziękuję ci.

Widział wyczekujące twarze wokół siebie.

– Porozmawiam z Benem, jeśli go znajdę. Ale niczego nie gwarantuję. Mam nadzieję, że to rozumiecie.

Wszystkie kobiety przytaknęły posłusznie, choć nieco niecierpliwie.

– Rozumiemy – zawołała wesoło Cleo.

Max skrzywił się z powątpiewaniem.

– Akurat – mruknął. – Myślicie, że mi się uda, co?

– Nic nie jest pewne – stwierdziła Andromeda. – Myślę jednak, że Cleo ma rację. Najlepiej się do tego nadajesz.

– Odprowadzę cię do samochodu – powiedziała Cleo. – Jak myślisz, o której wrócisz?

– Nie wiem.

– Nie ma sprawy. – Otworzyła frontowe drzwi. – Będziemy na ciebie czekać.

Nic na to nie powiedział. Kiedy doszli do samochodu, wyjął z kieszeni kluczyki i otworzył drzwi. Zawahał się chwilę, nim usiadł za kierownicą.

– Wszystko w porządku, Cleo?

Spojrzała na niego ze zdumieniem.

– Jasne. Czemu pytasz?

Rzucił okiem w kierunku pozostałych kobiet, które tłoczyły się w drzwiach zajazdu, żeby pomachać mu na pożegnanie.

– Długo czekałaś na to, co zdarzyło się dziś w nocy. Na pewno wiele sobie wyobrażałaś. Ciekaw byłem, czy czegoś żałujesz.

– To, co zaszło w rzeczywistości, znacznie przekroczyło moje wyobrażenia – szepnęła.

Max wyglądał tak, jakby nie wiedział, co powiedzieć.

– Ja, cóż, ja tylko się zastanawiałem.

Prowokująco zamrugała rzęsami.

– A tobie też było dobrze?

Ciemny rumieniec wypełzł na policzki Maxa. Upuścił kluczyki na siedzenie.

– Cholera – mruknął i szybko je podniósł. – Tak – odparł. – Bardzo dobrze. Nigdy w życiu nie było mi tak dobrze.

– No, to w porządku. – Uśmiechnęła się radośnie.

– Muszę jechać.

– Pamiętaj, co powiedział Sammy, zapnij pasy.

Zapiął i włożył kluczyk do stacyjki.

– Do widzenia, Cleo.

– Do widzenia. – Schyliła się i prędko pocałowała go w usta. – Wracaj szybko.

Zawarczał silnik Jaguara, Cleo wróciła do domu. Andromeda, Sylvia, Trisha i Daystar stały w drzwiach i machały na pożegnanie.

Cleo też mu pomachała. Max nie zareagował. Nie wiadomo, czy widział je w lusterku.

– Cóż, pojechał – stwierdziła Cleo.

Trisha wyciągnęła z kieszeni chusteczkę i wytarła nos.

– Myślisz, że przywiezie Benjiego, Bena ze sobą? – spytała.

Cleo uśmiechnęła się do niej z przekonaniem.

– Uważam, że jeśli komuś się to uda, to będzie to Max.

– Cleo ma rację – dodała Andromeda. – Max jest bardzo kompetentny.

W milczeniu obserwowały znikający samochód.

– Odjechał! – Z głębi domu nadbiegł Sammy, ściskając w ręce kaczkę i patrząc na nie wielkimi oczami.

Kobiety spojrzały na niego z troską.

– Co się stało, kochanie? – zapytała łagodnie Sylvia.

– Max odjechał na zawsze. – W oczach Sammy'ego zabłysły łzy.

– Nie, skarbie. Max pojechał poszukać Benjiego. To znaczy Bena – poprawiła się Sylvia. – Wróci dziś wieczorem.

Sammy potrząsnął głową z rozpaczą.

– Odjechał na zawsze.

Cleo przyklękła na jedno kolano koło chłopca.

– Skąd wiesz, Sammy?

– Zabrał wszystkie swoje rzeczy – załkał. – Poszedłem na górę do jego pokoju, a tam jest pusto. Zabrał wszystko, nawet mój obrazek.

– Coś ci się pomyliło, skarbie. – Cleo szybko wstała. – Jestem pewna, że jego rzeczy zostały.

– Nie – szepnął Sammy. – Drzwi są otwarte, a pokój jest pusty.

– Pójdę i sprawdzę – powiedziała Cleo.

Pośpiesznie wbiegła po schodach na drugie piętro i zatrzymała się na moment, żeby zaczerpnąć powietrza. Sammy się mylił. Max wróci. Tak powiedział.

Czy powiedział? Cleo usiłowała przypomnieć sobie jego słowa. Im bardziej o tym myślała, tym bardziej zdawała sobie sprawę z tego, że Max, choć dawał do zrozumienia, że wróci, nie powiedział tego wyraźnie.

Otworzyła wąskie drzwi i wbiegła na poddasze, przeskakując po dwa stopnie.

Tak jak mówił Sammy, drzwi do pokoju Maxa nie były zamknięte na klucz.

Ostrożnie je otworzyła, czując przejmujące zimno w żołądku.

Pokój był czysty i wysprzątany tak jak wtedy, kiedy Max się do niego wprowadzał. Cleo dokładnie wszystko sprawdziła. W szafie nie było ani jednej z eleganckich białych koszul. Podręczny stolik był pusty. Znikła czarna podróżna torba, obrazek Sammy'ego i egzemplarz „Lustra”, który mu dała.

Pokój wyglądał tak, jakby Maxa nigdy w nim nie było.

Powoli usiadła na łóżku i położyła zaciśnięte dłonie na podołku. Przypomniało jej się pytanie, które zadał jej Max, po tym, jak ją uwiódł.

A propos obrazów, ty naprawdę nie wiesz, gdzie są płótna Luttrella, co?

Rozdział ósmy

Jej wesoły śmiech będzie pamiętał do końca życia. Max wyraźnie widział Cleo w wyobraźni, najpierw drżącą z namiętności, później – z rozkoszy. I to jemu zawdzięczała oba odczucia.

Nawet padający deszcz i świadomość tego, co czeka go na końcu podróży, nie były w stanie zmniejszyć niespodziewanej przyjemności, jaką odczuwał. Nie był przyzwyczajony do tego, że mógł kogoś uczynić szczęśliwym. Sam się z pewnością za kogoś takiego nie uważał.

Ale ostatniej nocy on, Max Fortune, sprawił, że Cleo Robbins była szczęśliwa.

Powiedziała, że całe życie czekała na właściwego mężczyznę, na niego, i twierdziła, że nie przeżyła rozczarowania. Ostatniej nocy, po raz pierwszy w całym swoim życiu on, Max Fortune, był dla kogoś właściwym mężczyzną.

I tego ranka dziwaczna grupka przyjaciółek, egzystujących wokół Cleo, potraktowała go jak ważnego członka rodziny. Dla nich był bohaterem wyruszającym na poszukiwania. Wszystkie się o niego troszczyły, podtykały mu placki domowej roboty, kazały ostrożnie prowadzić, szybko wracać do domu i pamiętać, że obiad będzie na niego czekał.

Obiad będzie czekał.

Max rozważał to przez dłuższy czas. Nie przypominał sobie, żeby ktoś kiedyś czekał na niego z obiadem. Co najwyżej mógł sobie zamówić jedzenie do pokoju w jednym z hoteli Curzona. Ale coś takiego w ogóle się nie liczyło.

Szkoda, że nie będzie mógł wrócić wieczorem do Robbins' Nest Inn na gorący posiłek i na łono rodziny. Wiedział jednak od samego początku, iż szanse na ciepłe powitanie były więcej niż skromne. W końcu wszyscy będą oczekiwać powrotu bohatera, a Max wiedział, że mu się nie uda.

Powrót do Cleo i jej rodziny oznaczał powrót z Benem Atkinsem, a na to nie liczył.

Wiedział, że jego wyprawa z góry skazana jest na niepowodzenie. Powinien był odmówić. Jakoś tak się jednak stało, że kiedy wszyscy, od Cleo po Sammy'ego oczekiwali, że czegoś dokona, nie potrafił odmówić. Po długiej, bezsennej nocy podjął decyzję. Wróci wieczorem do Harmony Cove, ponieważ musi stanąć twarzą w twarz z Cleo i jej rodziną. Musi zobaczyć wyraz ich oczu, kiedy przyzna, że je zawiódł.

Gdy zaś zobaczy rozczarowanie i odrzucenie w oczach Cleo i w oczach jej przyjaciółek, odjedzie. Dawno temu przekonał się, że ludzie potrzebowali go tylko wtedy, kiedy mógł się na coś przydać.

Nie będę się nawet musiał pakować, pomyślał, rzucając okiem na drogowskaz. Wiedząc, co go czeka, wstał o świcie, spakował wszystkie swoje rzeczy i włożył je do bagażnika Jaguara. Od dawien dawna był przyzwyczajony do tego, żeby być spakowany i gotowy do odejścia. Wszystko się zaczęło, kiedy miał sześć lat i nigdy się właściwie nie skończyło.

W pewnym sensie łatwiej było stać jedną nogą za drzwiami, gdy ktoś miał zamiar właśnie stwierdzić, że powinieneś się wynieść.

Zwolnił przed zjazdem z autostrady z tablicą „Garnly”. Z informacji O'Reilly'ego wynikało, że w Garnly były tylko trzy stacje benzynowe. Ben Atkins podobno pracował w jednej z nich.

Powoli jechał przez obskurne miasteczko. Deszcz padał równo, mokry, szary welon przesłaniający mniej atrakcyjne miejsca w Garnly. Spojrzał na kawałek papieru, na którym zapisał adres.

Była to druga stacja z lewej strony. Wjechał na parking i zgasił silnik. Przez chwilę siedział nieruchomo, obserwując przez zasłonę z deszczu człowieka pracującego przy kanale.

Młody mężczyzna poruszał się ze spokojną pewnością, jakby przez całe życie zajmował się naprawą samochodów. W poplamionym szarym kombinezonie wydawał się bardzo wysoki i chudy. Przydałaby mu się wizyta u fryzjera. Był skulony w sobie, jak człowiek, który lepiej porozumiewał się z rzeczami mechanicznymi niż z innymi ludźmi.

Max otworzył drzwi i wysiadł z samochodu. Podszedł do warsztatu i czekał, aż zostanie zauważony.

– Zaraz do pana przyjdę. – Mechanik pochylił się nad alternatorem.

– Szukam Bena Atkinsa – powiedział Max.

– Kogo? – Mężczyzna podniósł na niego zmęczone oczy. Jego twarz była tak samo chuda i zamknięta jak on.

– Bena Atkinsa – powtórzył Max. Mężczyzna zmarszczył brwi.

– Jestem Benji. Benji Atkins.

– To znaczy, że się pomyliłem. – Max odwrócił się, żeby odejść do samochodu.

– Niech pan zaczeka. – Metal zadźwięczał o metal, kiedy Ben odkładał narzędzia. – Już powiedziałem, nazywam się Benji Atkins. O co chodzi? Kim pan jest?

Max zatrzymał się i znów odwrócił.

– Mówiłem, że szukam mężczyzny nazwiskiem Ben Atkins.

Ben wpatrywał się w niego, wycierając ręce w szmatę.

– To ja. To znaczy nazywam się Ben Atkins. Ale wszyscy mówią na mnie Benji.

– Teraz już nie. Słyszałem, że ma pan zostać ojcem. Czyli ma pan na imię Ben, nie Benji.

Ben był zaskoczony.

– Zna pan Trishę?

– Tak.

– Wszystko u niej w porządku?

– Nie. Jest śmiertelnie przerażona.

Twarz Bena sposępniała.

– Kim pan właściwie jest, co?

– Nazywam się Max Fortune.

– Dobra, ale kim pan jest? Skąd pan o mnie wie? I o dziecku?

– Powiedzmy, że jestem przyjacielem rodziny.

– Nie mam rodziny.

– Mówiono mi coś innego. – Max spojrzał na zegarek. – Jest prawie dwunasta. Będzie pan coś jadł?

– Tak, jasne. – Ben zamrugał oczami.

– Ma pan szczęście, ja stawiam.

– Wróci – powiedziała Cleo z tępym przekonaniem którego naprawdę wcale nie czuła.

– Gdyby zamierzał wrócić, po co by zabierał wszystkie swoje rzeczy? – pytała cierpliwie Sylvia.

– Nie wiem. – Cleo oparła srebrne tenisówki na blacie biurka i niechętnie spojrzała na nie dopitą kawę. – Myślę, że jest po prostu przyzwyczajony, żeby być gotowy do podróży. Mam wrażenie, iż jest to jego druga natura. Jakiś instynkt czy coś takiego.

– Instynkt? – powtórzyła z niedowierzaniem Sylvia.

– Widziałaś, jak łatwo się tu wprowadził, kiedy przyjechał. Max wozi wszystko ze sobą.

Sylvia zmarszczyła nos.

– I myślisz, że on tak instynktownie włożył swoją torbę do bagażnika?

– Tak.

– Zanim wszyscy wstali?

– Tak.

Sylvia przysiadła na skraju biurka i łyknęła kawy.

– Cleo, moja droga przyjaciółko, nie oszukuj się. On się stąd wyniósł.

– O Boże, mam nadzieję, że się mylisz. – Cleo zamknęła oczy.

Sylvia nie odzywała się przez kilka sekund, uważnie obserwując jej twarz.

– Cholera – szepnęła wreszcie.

Cleo otwarła oczy.

– Co się stało?

– Ty i Max. Was dwoje.

– Co takiego?

Sylvia jęknęła.

– Zakochałaś się, prawda? Wiedziałam, że coś się dzieje. Czułam to. Wszyscy to czuliśmy. Dzięki Bogu był tu za krótko, żeby cię wykorzystać.

Cleo nic nie powiedziała.

Sylvia chrząknęła.

– Powiedziałam: „Dzięki Bogu był tu za krótko, żeby cię wykorzystać”.

Cleo dopiła kawę.

– A to drań – mruknęła Sylvia.

Cleo odstawiła filiżankę.

– Max nie jest draniem.

– Właśnie, że jest. I to mnie tak wścieka. Polubiłam go. Sammy go polubił. Andromeda go polubiła. Trisha go polubiła. Nawet Daystar go polubiła. Dlaczego okazał się takim draniem?

– Wróci – stwierdziła spokojnie Cleo. Ale gdzieś w środku czuła lodowate zimno.

Sylvia miała rację. Fakt był faktem. Max przyjechał tutaj w poszukiwaniu swych cennych obrazów. Poprzedniej nocy wydawał się wreszcie przekonany, że ona nie wie, co się stało z płótnami Luttrella. Tego ranka wyjechał. Wnioski nasuwały się same.

Nie mogła się jednak zmusić, aby je wyciągnąć.

– Biedna Trisha – powiedziała znużona Sylvia. – Ona naprawdę zaczęła wierzyć w to, że Max rzeczywiście zamierzał odnaleźć Benjiego.

– Bo zamierzał – stwierdziła Cleo. Mężczyzna, który kochał się z nią poprzedniej nocy nie był kłamcą.

Drzwi zajazdu otworzyły się szeroko, przerywając komentarze zdegustowanej Sylvii. Przez okno biura Cleo zobaczyła wysoką, szczupłą, elegancką blondynkę wchodzącą do holu. Kobieta poruszała się z całkowitą pewnością siebie i z tym rodzajem lekceważenia, które znamionowało bogactwo i wysoką pozycję społeczną od wielu pokoleń.

– U-hu-hu – odezwała się Cleo. – Wygląda mi na to, że kolejny raz ktoś pomylił nasz skromny zajazd z pięciogwiazdkowym hotelem na południu Francji.

Sylvia uśmiechnęła się niechętnie.

– Ale się rozczaruje. Wygląda jakby zeszła z okładki „Vogue'a”, co? Ten jedwabny kostiumik musiał kosztować majątek. Zajmę się nią, jeśli chcesz.

– Dam sobie radę. – Cleo zdjęła nogi z biurka i wstała. – Przyda mi się coś, co odwróci moje myśli od Maxa.

Uśmiechnęła się swym najbardziej czarującym uśmiechem i wyszła do recepcji.

– Czym mogę pani służyć?

Kobieta obrzuciła Cleo taksującym spojrzeniem. To, co zobaczyła, nie zrobiło na niej większego wrażenia.

– Szukam Maxa Fortune'a – powiedziała.

Cleo ostro wciągnęła powietrze.

– Nie pani jedna – stwierdziła. Tyle wyszło z chęci oderwania się myślami od Maxa. – Obawiam się, że go teraz nie ma. Powinien wrócić wieczorem.

– Zaczekam.

– Późnym wieczorem – dodała ostrożnie Cleo. A może nigdy, dodała w myśli.

– W takim razie – powiedziała kobieta, najwyraźniej rozzłoszczona – będę musiała zostać tu na noc. Poproszę o pokój, nie zamierzam siedzieć na korytarzu Bóg wie ile godzin.

– Bardzo proszę. – Cleo wyciągnęła kartę meldunkową. – Jak pani to wypełni, będzie pani mogła pójść do pokoju. Czy płaci pani kartą kredytową?

Kobieta bez słowa sięgnęła do eleganckiej, czarnej skórzanej torby i wyjęła kartę kredytową, która wyglądała tak, jakby była zrobiona z czystego złota. Podała ją Cleo.

Cleo spojrzała na kartę. Kimberly Curzon-Winston. Jeszcze raz spojrzała na pierwszy człon nazwiska.

– Curzon? – przeczytała na głos.

– Tak. – Kimberly napisała nazwisko na karcie meldunkowej.

Cleo przełknęła ślinę.

– Jest pani może krewną Jasona Curzona? – spytała.

Kimberly zmarszczyła czoło.

– Jestem jego bratanicą. Znała pani mojego stryja?

– Mniej więcej. – Cleo uśmiechnęła się krzywo. – Najwyraźniej nie tak dobrze, jak myślałam. Okazuje się, że miał znacznie bardziej interesującą rodzinę, niż nam się zdawało.

– Nie mam pojęcia, skąd pani znała Jasona, ale to chyba nie ma znaczenia. – Kimberly odłożyła pióro. – Mówiła pani, że Max Fortune wróci dziś późnym wieczorem?

– O ile nam wiadomo. – Cleo zacisnęła kciuki za plecami i dzielnie się uśmiechnęła. Na pewno wróci, pomyślała. Musi wrócić.

– Czy mogłaby mi pani łaskawie powiedzieć, gdzie on teraz jest? – Cierpliwość Kimberly najwyraźniej się wyczerpywała.

Cleo rzuciła okiem na zegar ścienny.

– Dokładnie w tej chwili jest najprawdopodobniej w miasteczku Garnly.

Kimberly była zaskoczona.

– Po co tam pojechał?

– W sprawach rodzinnych – stwierdziła gładko Cleo.

– Bzdura. – Oczy Kimberly pozostały zimne. – Znam Maxa od wielu lat. Nie ma żadnej rodziny.

– Teraz ma – powiedziała Cleo – chociaż nie jestem pewna, czy o tym wie. Proszę posłuchać, pani Winston…

– Curzon-Winston.

– Pani Curzon-Winston – powtórzyła posłusznie Cleo. – Może ja bym mogła pani w czymś pomóc.

– Wątpię.

– Chodzi o to – wyjaśniała cierpliwie – że Max pracuje dla mnie. Jeśli coś się stało, powinnam o tym wiedzieć.

– Co pani powiedziała?

– Że Max pracuje dla mnie.

W oczach Kimberly pojawił się dziwny wyraz.

– Mówimy o tym samym panu Fortune, prawda? Wysoki. Czarne włosy. Ostry wyraz twarzy. Używa laski.

– To nasz Max – przyznała Cleo.

– To absolutnie niemożliwe, żeby pracował dla pani. Jest wiceprezydentem Curzon International. – Uśmiech Kimberly był lodowaty. – Max Fortune pracuje dla mnie.

– Nie wiedziałem, co robić. – Ben wpatrywał się z przygnębieniem w swój nie dokończony hamburger. – Wiesz, kompletnie mnie to zaskoczyło. Raz schrzaniłem sprawę i Trisha zaszła w ciążę.

– Zdarza się – stwierdził Max. – Od jednego razu.

– Kurczę, czy kiedyś jakaś babka powiedziała ci, że jest w ciąży i że ty jesteś ojcem?

– Nie. – Przez moment Max znów pomyślał o tym, jak by się czuł, gdyby Cleo była z nim w ciąży. Ale to się nigdy nie zdarzy. Zabezpieczył się ostatniej nocy. Zawsze się zabezpieczał. W końcu miał opinię tego, który wie, co robi. – To mógłby być szok.

– Jeszcze jaki. Powiedziałem Trishy, że potrzebuję trochę czasu, aby to sobie przemyśleć. – Ben przeczesał rękoma włosy. – Wiesz, muszę coś wykombinować.

– Aha.

Ben podniósł zmęczone oczy i spojrzał na Maxa z rozpaczą.

– Nie pamiętam własnego ojca. Odszedł, kiedy byłem bardzo mały. Skąd mam wiedzieć, co się robi z dzieckiem? Nie mam pojęcia, jak być ojcem.

– Pamiętasz Jasona Curzona?

– Jasne. Fajny staruszek. Pomagał mi z kanalizacją w zajeździe. Lubiłem Jasona.

– Ja też – powiedział cicho Max. – Jason mawiał, że większości rzeczy człowiek się uczy, kiedy je robi. Jeśli chodzi o rolę ojca to tacy faceci jak my uczą się tego z praktyki.

Ben miał ponury wyraz twarzy.

– Ja już dość błędów w życiu zrobiłem.

– Znasz się na robocie, prawda? Wszyscy w zajeździe mówią, że świetnie pracujesz.

– Jasne. Praca to jedno, wychowywanie dzieciaka – to drugie.

– Moim zdaniem stosuje się te same zasady.

– Tak myślisz?

– Tak. – Max wyjrzał przez okno. Ciągle lało. – Posłuchaj, najważniejsza rzecz w robocie to regularne przychodzenie do pracy. To samo stosuje się do roli ojca. Wygrywasz dlatego, że jesteś obecny.

– Tak? – Ben zmrużył oczy. – Co ty wiesz o roli ojca?

– Niewiele – przyznał Max.

– To może byś mnie nie pouczał, co? – powiedział wojowniczo Ben.

– Przepraszam.

Zapadła długa cisza.

– To wszystko, co masz do powiedzenia? – warknął w końcu Ben.

– Nie. Chciałem coś jeszcze z tobą omówić.

– Co?

– Ciekaw jestem, czy mógłbyś mi coś poradzić w sprawie przeciekającej rury w pokoju dwa-piętnaście. Próbowałem różnych rzeczy, a woda wciąż kapie na podłogę. Coraz bardziej.

Ben zamrugał oczyma zaniepokojony.

– Rury pod zlewem w dwa-piętnaście są prawie całkiem skorodowane. Trzeba się z nimi obchodzić bardzo ostrożnie. Jeden zły ruch i wszystko wysiądzie.

– Pani Robbins? – Wytworny mężczyzna w recepcji uśmiechnął się powściągliwie. Miał siwe włosy i niesłychanie wykwintny szary garnitur. Jego oczy były lodowate.

– Tak, jestem Cleo Robbins. Czym mogę służyć?

– To się okaże – powiedział tonem, w którym słychać było pogardliwe rozbawienie. – Pozwoli pani, że się przedstawię. Nazywam się Garrison Spark.

– Tego się obawiałam. – Cleo wzięła wizytówkę, którą jej wręczył. Była gruba, bogato zdobiona i bardzo gustowna.

– Chciałbym z panią porozmawiać o pięciu bardzo cennych obrazach.

– Bardzo mi przykro. – Cleo wrzuciła wizytówkę do kosza. – Nie mogę panu pomóc. Po raz ostatni powtarzam, że nic nie wiem o tych obrazach.

– Obawiam się, że o Maksie Fortune również niewiele pani wie. W przeciwnym wypadku byłaby pani bardzo ostrożna. To niebezpieczny człowiek.

– Niech pan posłucha, ta zabawa w poszukiwanie zaginionych obrazów zaczyna mnie nudzić. Jason Curzon nie zostawił ich tutaj. Gdyby tak było, już dawno bym je odkryła.

Spark był jeszcze bardziej rozbawiony.

– Nie chodzi mi o to, czy Curzon zostawił tutaj te obrazy, ale raczej o to, ile pani za nie chce.

– Słucham? – Cleo wpatrywała się w niego zaskoczona. – Przecież mówię panu, że nie wiem, gdzie one są. A nawet gdybym wiedziała, oddałabym je Maxowi. Był pierwszy.

– Widzę, że sprytny pan Fortune wkradł się w pani łaski. – Spark ze smutkiem pokiwał głową. – Albo też odwołał się do pani współczucia jakąś łzawą bajeczką. Muszę panią ostrzec zupełnie szczerze, że oddanie obrazów jemu byłoby bardzo głupim pomysłem.

– Dlaczego?

– Ponieważ on nie ma do nich prawa. Chce je mieć, ponieważ są to wspaniałe dzieła sztuki, które pragnąłby włączyć do swojej kolekcji. Ostrzegam panią, że Fortune nie zawaha się przed niczym, kiedy zechce mieć jakiś obraz. Potrafi być bezwzględny.

– A pan? Jak daleko by się pan posunął?

W oczach Sparka zabłysł niechętny podziw.

– Umiem być równie nieustępliwy jak Fortune, moja droga, ale moje metody są inne.

– Jakie metody?

– Z przyjemnością zapłacę pani rozsądną cenę za te obrazy.

– Doprawdy? – Cleo przyjrzała mu się sceptycznie. – Max mówi, że są warte ćwierć miliona.

Spark roześmiał się pobłażliwie.

– Fortune zawsze lubił przesadzać. Pięćdziesiąt tysięcy to bliższa prawdy wycena. Choć przyznaję, że za pięć lat mogą być warte znacznie więcej. Ale pięć lat to bardzo długo, prawda? Mogę pani dziś wypłacić dwadzieścia pięć tysięcy.

– Nie ma mowy.

– Trudno się z panią targować. Niech będzie, trzydzieści.

– Nigdy pan nie rezygnuje?

– Nie. Nigdy. Max Fortune też nie. Ile pani zaproponował?

– Ani centa – przyznała uczciwie Cleo.

– Poda swoją cenę – stwierdził Spark. – Chyba że wyciągnie je od pani za darmo. Do tego również jest zdolny. Przypuszczam jednak, że pani na to nie pójdzie. Proszę mnie poinformować, kiedy Fortune poda ostateczną cenę. Przebiję go.

– Nie będzie ostatecznej ceny, ponieważ w Robbins' Nest Inn nie ma płócien Luttrella. Nie wiem, czy pan zauważył, ale ja wolę sztukę innego rodzaju.

Spark rzucił okiem na pejzaże Jasona.

– Właśnie widzę.

– Wszystko zależy od odbiorcy, prawda?

– Proszę pani, jeśli przypadkiem pani odmawia, bo sądzi, że sprzeda pani te obrazy na wolnym rynku, chciałbym panią wyprowadzić z błędu. Żeby sprzedać płótna tego rodzaju, trzeba mieć odpowiednie kontakty. Pani ich nie ma. Proszę o tym pamiętać, kiedy będzie pani podejmowała decyzję.

Spark odwrócił się na pięcie i wyszedł.

Przez zacinające strumienie deszczu przeświecało zachęcające światło Robbins' Nest Inn. Max przyglądał mu się z uwagą. Odczuwał coś dziwnie nierzeczywistego. Gdyby użył wyobraźni, mógłby niemal uwierzyć, że wraca do domu po długiej, wyczerpującej, lecz udanej podróży. Do domu, gdzie czeka ciepły posiłek, kochająca rodzina i kobieta, która, jak tylko go zobaczy, rzuci mu się w ramiona.

Jednakże ten rodzaj nierzeczywistych wyobrażeń nie był jego mocną stroną. Znacznie lepiej umiał sobie wyobrazić logiczne, pragmatyczne konsekwencje niepowodzenia. Nie dało się ukryć, że jego misja się nie powiodła. Wracał sam i nie miał żadnej pewności, że Ben kiedykolwiek się pojawi.

Zwolnił, skręcając na parking zajazdu. Nie śpieszyło mu się do tego, co go czekało. Ale przynajmniej, jak zawsze, był spakowany i gotów do odjazdu. Tylko tym razem zostawi za sobą coś ważnego.

Parking był prawie pełen. Ze zdziwieniem spojrzał na stojące samochody. W czwartki zajazd bywał raczej pusty, tymczasem w padającym deszczu ludzie biegali tam i z powrotem, wnosząc bagaże.

Znalazł w końcu miejsce dla Jaguara za kuchnią. Zaparkował, wysiadł i ruszył do tylnego wejścia z poczuciem nieodwołalnej klęski.

Kiedy otworzył drzwi, uderzył go zapach świeżego chleba i gulaszu w sosie curry. Przez chwilę rozkoszował się tą wonią. Jakby wracał do domu.

Andromeda, stojąca przy garnku pełnym gotowanych na parze jarzyn, podniosła głowę na odgłos otwieranych drzwi. W jej oczach zabłysnęła iskierka radości.

– Wróciłeś, Max. Dzięki Bogu. Mamy tu straszne urwanie głowy. Gromada facetów, którzy mieli na plaży przeżywać coś, co nazwali Podróżą Wojowników, zrezygnowała ze swych przygód z powodu ulewy. Przyjechali jakąś godzinę temu.

– Cześć, Max. – Daystar strząsnęła mąkę z palców. – Jak podróż?

Przez wahadłowe drzwi weszła Trisha. Max uzbroił się wewnętrznie, widząc nadzieję w jej oczach. Postanowił wyjaśnić sprawę od razu.

– Przykro mi, Trisho – powiedział w głuchej ciszy, jaka nagle zapanowała w kuchni. – Ben nie przyjechał.

W oczach Trishy zalśniły łzy. Pokiwała głową, jakby już wcześniej wiedziała.

– Widziałeś się z nim? Wszystko w porządku?

– Tak. – Szukał dalszych słów. – Martwi się o ciebie.

– Ale nie na tyle, żeby wrócić do domu.

– Cleo ma rację. – Mocniej uchwycił główkę laski. – Ben się boi.

Trisha uśmiechnęła się nieco łzawym uśmiechem.

– Ja też się boję, ale mam więcej szczęścia niż Ben. Przynajmniej jestem w rodzinie. On jest tam całkiem sam.

– Tak. – Czekał, aż mu wypomni niepowodzenie.

– Dzięki za to, że pojechałeś taki kawał drogi, żeby z nim pogadać. – Trisha przeszła przez kuchnię i objęła Maxa. – Gdyby ktoś zdołał namówić go do powrotu, to tylko ty. – Uściskała go i odsunęła się. – Jesteś dobrym przyjacielem.

Max nie znalazł w jej oczach odrzucenia.

– Nie wiem, co Ben zamierza zrobić – ostrzegł na wypadek, gdyby Trisha nie do końca zrozumiała, że jego misja zakończyła się niepowodzeniem.

– Cóż, to teraz zależy od Bena, prawda? – stwierdziła spokojnie Andromeda. – Rozmawiałeś z nim i przekazałeś, że jego rodzina chce, żeby wrócił. Teraz musimy poczekać i zobaczyć, co zrobi. Tymczasem musimy zająć się naszą pracą.

– Max musi się najpierw napić herbaty – odezwała się Daystar. – Po podróży na pewno jest całkowicie zziębnięty.

– Zaraz ci podam – powiedziała Trisha. – Siadaj.

Max rzucił okiem na drzwi. Jaguar z rzeczami w bagażniku czekał.

Sylvia wpadła z impetem.

– Co u was? Wygląda na to, że musimy dziś wieczorem nakarmić jeszcze dwadzieścia osób. Pan Quinton, szef tej bandy, mówi, że wszyscy faceci chcą mięsa. Możecie to sobie wyobrazić? Powiedziałam mu, że nie podajemy tutaj mięsa. – Przerwała nagle na widok Maxa. Uśmiechnęła się szeroko, z satysfakcją. – Niech mnie diabli. A jednak wróciłeś. Jak podróż?

– Deszczowa. Dlaczego myślałaś, że nie wrócę?

– Zaraz po twoim wyjeździe Sammy przybiegł na dół i powiedział, że zabrałeś wszystkie swoje rzeczy – wyjaśniła sucho. – Niektórzy z nas przypuszczali wobec tego, że nie miałeś zamiaru wracać.

– Wróciłem. – Ruszył w stronę kuchennej wnęki, gdzie Trisha postawiła mu herbatę. – Ale nie przywiozłem ze sobą Bena.

Sylvia westchnęła.

– Wcale mnie to nie dziwi – powiedziała. – Chociaż warto było spróbować. Dzięki, zrobiłeś więcej, niż do ciebie należało. Założę się, że wolałbyś szklaneczkę whisky niż filiżankę herbaty. George ma butelkę schowaną za biurkiem.

Max spojrzał na Trishę.

– Napiję się herbaty.

Drzwi trzasnęły ponownie i Sammy wpadł do kuchni. Zatrzymał się w miejscu z szeroko otwartymi na widok Maxa oczami.

– Cześć, Max. – Rzucił się do niego i ciasno objął jego nogę. – Bałem się, że nie wrócisz.

W otwartych drzwiach pojawiła się Cleo.

– Co się dzieje? Może by mi ktoś pomógł z tymi oszalałymi facetami. Kręcą się wszędzie jak słonie w składzie porcelany. Wydaje mi się, że jeden z nich ma włócznię… – przerwała, kiedy zobaczyła Maxa. W jej oczach zabłysła radość. – Och, Max, wróciłeś.

Oparł obie dłonie na główce laski.

– Witaj, Cleo. Nie udało mi się namówić Bena, żeby przyjechał razem ze mną.

– Ach, Max. – Cleo podbiegła do niego. – Tak się bałam, że nie wrócisz.

W ostatniej chwili zdał sobie sprawę, że Cleo zamierza rzucić mu się w ramiona. Szybko odstawił laskę.

Cleo wylądowała na jego piersi. Przytuliła się, a on objął ją ramionami. Była ciepła i miękka, a jej zapach uderzył mu do głowy. Wspomnienie poprzedniej nocy Wybuchło na nowo, rozgrzewając jego ciało.

– Odłóżcie to na później – powiedziała rozbawiona Sylvia. – Mamy dwudziestu głodnych wojowników, których trzeba nakarmić i rozlokować w pokojach.

– Już idę. – Cleo podniosła głowę. Radość znikła z jej oczu. – Wielki Boże, zupełnie zapomniałam. Ktoś na ciebie czeka.

Puścił ją niechętnie. Przez ostatnich kilka godzin był przekonany, że nie zostanie w zajeździe dłużej, niż zajmie mu przyznanie się do niepowodzenia. Teraz musiał się oswoić z myślą, że nikt nie ma do niego pretensji o to, że Ben nie wrócił.

– Kto chce się ze mną zobaczyć? – Zmarszczył czoło.

– Kimberly Curzon-Winston. Mówi, że Jason był jej stryjem.

– Cholera.

– To jeszcze nie wszystko. – Cleo poprawiła okulary na nosie i spojrzała na Maxa podejrzliwie. – Mówi, że pracujesz dla niej. Powiedziałam jej, że jest w błędzie.

– Naprawdę? – Uśmiechnął się, słysząc w jej głosie władczy ton.

– Tak. Powiedziałam jej, że pracujesz dla mnie. O co tu chodzi?

Podniósł filiżankę i wypił herbatę.

– Masz rację, pracuję dla ciebie.

– Ale przedtem pracowałeś dla pani Curzon-Winston?

– Nie. Mówiłem ci, pracowałem dla Jasona. Kiedy umarł, zrezygnowałem z pracy w Curzon International.

– Rozumiem. – Oczy Cleo błyszczały za szkłami okularów. – Czyli wszystko w porządku, tak? Kto powie pani Curzon-Winston, że już u niej nie pracujesz?

– Ja.

– Doskonale. Ach, prawda, twój kumpel Garrison Spark też tu dzisiaj był. Stale coś się dzieje.

Max znieruchomiał.

– Czego chciał Spark? – spytał.

– Jak myślisz? – Cleo uniosła brwi. – Zaproponował mi nędzne trzydzieści tysięcy za obrazy Luttrella. Powiedziałam mu to samo co tobie. Nie mam tych kretyńskich obrazów, a gdybym miała, dałabym je tobie.

Patrzył na Cleo, nie wiedząc, co powiedzieć. Podniesione męskie głosy, dobiegające z korytarza, zwróciły jego uwagę. Wziął laskę.

– Powinniśmy się chyba zająć twoimi nieoczekiwanymi gośćmi.

– Mam nadzieję, że nie zaczną strzelać z łuku ani rzucać dzidami. To porządny zajazd. – Cleo zakręciła się na pięcie i ruszyła do drzwi. – Sylvio, pomóż mi w recepcji. Trisha, zadzwoń do George'a i powiedz mu, żeby przyszedł dzisiaj wcześniej, a potem pomóż w kuchni Andromedzie. Max, w jeden-dziesięć przecieka prysznic. Mógłbyś tam zajrzeć?

– Tak.

– Zadzwonię do George'a. – Trisha rzuciła Maxowi słaby uśmiech. – Jeszcze raz ci dziękuję, Max.

Po raz pierwszy w życiu ktoś mi podziękował tylko za to, że podjąłem próbę, pomyślał Max. Skinął głową Trishy, niezdolny do powiedzenia czegokolwiek.

Wyszedł z kuchni zastanawiając się, jakie narzędzia mogą być potrzebne, żeby naprawić przeciekający prysznic.

– Co tu się, do diabła, dzieje, Max? – Kimberly chodziła po zacienionym solarium, jedynym miejscu nie zajętym przez wojowników.

Max wyciągnął nogi i odruchowo pomasował udo. Kimberly jest piękna jak zawsze, pomyślał, ale nie wywoływała w nim już żadnych emocji. To, co kiedyś do niej czuł, skończyło się przed trzema laty.

– A jak ci się zdaje? – powiedział spokojnie. – Znalazłem nową pracę.

Rzuciła mu zdegustowane spojrzenie.

– Daj spokój, za długo się znamy, aby bawić się w takie gry. Dlaczego odszedłeś z Curzon International?

– Powiedzmy, że potrzebowałem odmiany.

– Jeśli chciałeś więcej zarabiać, wystarczyło powiedzieć. Na litość boską, przecież sam wiesz. – Obcasy szarych, zamszowych czółenek Kimberly głośno stukały na kafelkach, zdradzając wewnętrzne napięcie. – Jeśli to jakiś podstęp, żeby dostać miejsce w radzie, które obiecał ci stryj Jason, to zapewniam cię, że nie musiałeś działać aż tak dramatycznie.

Max uniósł brew.

– Daj spokój, Kim. Oboje doskonale wiemy, że twój ojciec nigdy nie pozwoliłby nikomu, kto nie jest członkiem rodziny, zasiadać w radzie.

Kimberly zaczerwieniła się.

– Wiem, że ojciec ma taką zasadę, ale mogłabym go przekonać, aby zmienił zdanie. Chce, żebyś wrócił do firmy. Zrobi niemal wszystko, abyś wrócił.

– Nie ma mowy. Sytuacja się zmieniła. Nie zależy mi na miejscu w radzie. Już nie. – Max ze zdumieniem słuchał własnych słów. W swoim czasie natychmiast skorzystałby z propozycji. Miejsce w radzie oznaczałoby, że Curzonowie jako rodzina rzeczywiście go zaakceptowali. To by miało dla niego duże znaczenie.

– Co chcesz zrobić? – spytała Kimberly przez zaciśnięte zęby. – Skąd takie zachowanie? Jakie masz plany? Powiedz mi, może coś uzgodnimy.

– Nie mam żadnych planów. A w każdym razie nie planuję niczego, co miałoby związek z Curzonami.

Rzuciła mu szybkie, podejrzliwe spojrzenie.

– Postanowiłeś przejść do Global Village Properties? Jeśli tak, to mogę zagwarantować, że zapewnimy ci takie same warunki, jakie oni proponują. Wiesz tak samo dobrze jak ja, że nie możemy sobie pozwolić, abyś pracował dla naszego największego konkurenta. Za dużo wiesz.

– Nie przechodzę do Global Village.

– To o co chodzi? Nie myślisz przecież poważnie o pracy u tej dziwacznej kobiety w kiczowatych tenisówkach.

Max uśmiechnął się lekko.

– Dlaczego nie? Płaci dobrze.

– Nie bądź śmieszny. Nie może płacić ci nawet w połowie tyle, ile zarabiałeś w naszej firmie. – Kimberly ruchem ręki ogarnęła Robbins' Nest Inn. – Oboje wiemy, że mógłbyś kupić to miejsce za niecałą roczną pensję. Nie mówiąc o premii. Ile ona ci płaci?

– Pensję minimum.

– Nie wierzę.

– Ja nie narzekam. Mam własny pokój na poddaszu i trzy gorące posiłki dziennie. I zatrzymuję wszystkie napiwki. Jeden facet dał mi parę dni temu dziesięć dolarów.

– Mieszkasz na poddaszu? Pracujesz za napiwki? Oszalałeś. Dlaczego mi to robisz? – Kimberly stanęła przed nim. – Wiesz, że Curzon International cię potrzebuje. Ja cię potrzebuję.

Max oparł głowę o oparcie wiklinowego fotela.

– Nie jestem ci potrzebny, Kim. Firmie też nie. Za kilka miesięcy przekonacie się, i ty, i twoja rodzina, że doskonale dajecie sobie radę beze mnie.

– Polegaliśmy na tobie całe lata. Wiesz o tym.

– W tej chwili Dennison pewnie trochę się denerwuje. W końcu, to okres przejściowy. Ale ma przecież ciebie. – Max lekko zmrużył oczy. – Potrafisz kierować firmą.

– Wiesz, że ojciec nigdy nie przekaże mi przedsiębiorstwa – stwierdziła gorzko Kimberly. – Nie jestem synem, a on zawsze o nim marzył.

Nic na to nie odpowiedział. Kimberly miała rację. Jej ojciec, Dennison Curzon, zamierzał przejąć prowadzenie Curzon International i udowodnić, że będzie robił to tak samo dobrze jak jego brat. Niestety, tak się pechowo złożyło dla wszystkich zainteresowanych, że nie był takim genialnym przedsiębiorcą jak Jason.

Jedyną osobą w rodzinie, która potrafiłaby poprowadzić Curzon International w przyszłość, była Kimberly. Ale wszyscy wiedzieli, że ojciec nie powierzy jej takiego zadania. Dennison był przekonany, iż jest to zajęcie dla mężczyzny.

To się nie mogło dobrze skończyć, lecz nie był to już problem Maxa.

Kimberly przyglądała mu się przez chwilę. Potem odwróciła się i podeszła do fontanny. Ze spuszczoną głową patrzyła na bulgoczącą wodę.

– Chyba powinnam ci coś powiedzieć.

– Co takiego?

– Roarke i ja mamy problemy. Myślę, że się rozejdziemy.

Max spoglądał na jej klasyczny profil.

– Dlaczego?

– Czy to ma jakieś znaczenie?

– Żadnego. – Wzruszył ramionami.

Kimberly dotknęła niebieskich kafelków, którymi wyłożona była fontanna.

– Trzy lata temu zrobiłam błąd. Pozwoliłam ojcu, aby mnie odwiódł od małżeństwa z tobą.

– Nie musiał się za bardzo wysilać. Twoje wątpliwości zaczęły się w chwili, kiedy włożyłem ci na palec zaręczynowy pierścionek.

– Byłam głupia.

– Nie bądź melodramatyczna. Nie mam do tego nastroju. – Sięgnął po laskę. – Miałem dziś trudny dzień i jestem zmęczony.

Coś zabłysło w otwartych drzwiach po drugiej stronie solarium. Max odwrócił się i zobaczył Cleo stojącą w cieniu. Światło z holu odbiło się w jej metalicznych tenisówkach. Nie widział wyrazu jej twarzy.

– Max? – Cleo weszła do solarium. – Szukałam cię. Musimy zamknąć bar. To jacyś dziwni ludzie. Wszyscy ci faceci, co przyjechali wieczorem, siedzą razem i opowiadają o swoich rozwodach. Niektórzy już płaczą. To robi złe wrażenie na pozostałych gościach.

– Zajmę się tym. – Wstał z fotela, wdzięczny za pretekst.

Kimberly spojrzała na niego z wyraźnym zaskoczeniem. Później odwróciła się do Cleo.

– Nie wierzę własnym oczom i uszom – stwierdziła. – Może ktoś mi powie, co się tu dzieje.

– Potrzebuję Maxa – powiedziała spokojnie Cleo.

– Doprawdy? – Kimberly rzuciła jej zjadliwe spojrzenie, idąc do drzwi. – Chodzi raczej o to, dlaczego Max potrzebuje pani? Chcę panią ostrzec. Max Fortune nie bawi się w tragarza i barmana bez powodu.

– Czyżby? – Cleo uniosła w górę brodę. – A co pani może wiedzieć o jego powodach?

– Bardzo dużo. – Kimberly przeszła obok Cleo. –Max i ja mamy za sobą długą historię. A może nie opowiadał pani o nas?

– O czym miałby opowiadać?

Max zaklął.

Kimberly obdarzyła Cleo zimnym uśmiechem.

– Myślę, że przyjemność opowiedzenia szczegółów. Pozostawię Maxowi. Może pani zacząć od pytania o jego ranę.

Rozdział dziewiąty

Pół godziny później, kiedy wszyscy goście byli już w swoich pokojach, a George objął dowództwo w recepcji, Max poszedł na górę z Cleo.

– No cóż. – Cleo odgarnęła włosy z oczu. – Nie chcę obrażać rodzaju męskiego, ale będę zadowolona, kiedy wojownicy pana Tobiasa Quintona wyprowadzą się. Przeraża mnie banda facetów, którzy usiłują dojść do ładu ze swymi emocjami.

– Możemy ich jutro rano wyrzucić – podsunął Max. – Powiemy, że przyjeżdża następna grupa gości czy coś takiego.

– Tak, ale ja nie mam następnej grupy gości – stwierdziła ponuro. – Prawdę mówiąc, będzie tu podczas nadchodzącego weekendu dość pusto. Nie da się ukryć, że pan Quinton i jego kompani płacą za pobyt. Przypuszczam, że jakoś zniesiemy ich obecność.

– Mówisz jak prawdziwy właściciel zajazdu – zażartował. Byli na drugim piętrze.

Zawahał się, nie wiedząc, czy zaprosi go do swego pokoju, czy też weźmie go za rękę i pozwoli zaprowadzić się do niego na poddasze. Nic z tego.

– Dobranoc. – Obdarzyła go promiennym uśmiechem, choć jej oczy były zmęczone. – Musisz być wykończony po długiej jeździe. Zobaczymy się rano.

Stanęła na palcach i musnęła ustami jego policzek. Po czym się odwróciła i poszła do swego pokoju.

Max przez dłuższą chwilę stał w miejscu, patrząc w ślad za nią. Ciemne, wrzące pożądanie skręcało mu wnętrzności, ale nie to było najgorsze. Najgorsze było to, że nie wiedział, co myśli Cleo.

Po spotkaniu w solarium nie powiedziała ani słowa na temat Kimberly. Nie wiedział, czy była zła, czy urażona, czy po prostu ostrożna. Wiedział natomiast, że chce mu zadać parę pytań. Czuł, jak te pytania w niej pulsują.

Tymczasem on też chciał ją o coś zapytać i istniał tylko jeden sposób, aby uzyskać odpowiedź. Oparł się mocniej na lasce i ruszył korytarzem do jej pokoju.

Przystanął przed drzwiami i podniósł rękę, aby zapukać. Stał przez moment, zbierając się na odwagę. Zadanie pytania było tak samo trudne jak powrót bez Bena Atkinsa. Może nawet trudniejsze. Max zapukał dwa razy i czekał.

Po całych wiekach oczekiwania drzwi powoli uchyliły się i Cleo wyjrzała przez szparę. Światło z korytarza odbijało się w szkłach okularów, maskując wyraz jej oczu.

– Coś się stało? – spytała grzecznie.

– Chciałbym porozumieć się co do układów sypialnych – powiedział ostrożnie.

Zmarszczyła brwi.

– Coś jest nie w porządku z przydzielonymi pokojami?

– Owszem – przyznał. – Z moim.

Palce Cleo zacisnęły się gwałtownie na krawędzi drzwi. Wyglądała tak, jakby się musiała ich przytrzymać, żeby nie upaść.

– Z twoim?

– Zastanawiałem się, gdzie mam dzisiaj spać.

Patrzyła na niego ze zdumieniem.

– A gdzie chcesz dzisiaj spać?

– Tutaj. – Max wsunął czubek buta między drzwi a framugę. – Z tobą.

– Och.

Oparł rękę o framugę drzwi.

– To wszystko, co masz do powiedzenia?

Twarz Cleo stała się intensywnie różowa.

– Nie miałam pojęcia, co chcesz robić. To znaczy, nie wiedziałam, jak się czujesz w tej sytuacji. Myślałam, że trzeba ci trochę czasu, abyś się rozeznał w swoich emocjach.

– Zaczynasz mówić jak Tobias Quinton.

Cleo uśmiechnęła się niepewnie.

– Chyba tak. I co? Jak twoje emocje?

– Wiem, czego chcę. – Max delikatnie popchnął drzwi. Powiedział sobie, że nie wejdzie siłą do jej sypialni. Wywrze tylko delikatną presję i zobaczy, jak Cleo zareaguje. Będzie miał odpowiedź na swoje pytanie.

– Max!

Drzwi poleciały gwałtownie, kiedy Cleo zabrała rękę i odsunęła się. W ostatniej chwili zdał sobie sprawę, że nacisnął na drzwi mocniej, niż zamierzał. Noga nie utrzymała go. Stracił równowagę i omal się nie przewrócił.

Od sromotnego rozłożenia się jak długi na podłodze uratowała go Cleo, łapiąc go z całej siły za ramiona. Zachwiał się, po czym chwycił mocno zarówno Cleo, jak i laskę. Odzyskał równowagę, ale Cleo nadal go obejmowała.

– Nie wiedziałam, co myśleć dziś rano, kiedy okazało się, że zabrałeś wszystkie swoje rzeczy. A potem zjawiła się ta Kimberly Curzon-Winston i poinformowała mnie, że u niej pracujesz, i wszystko się jeszcze bardziej skomplikowało.

– Wiem. Już dobrze. Ja też czułem się skomplikowanie. – Uniósł jej brodę i pocałował ją. Mocno.

Cleo objęła go za szyję i oddała pocałunek ze słodkim zapałem. Nie odrywając warg od jej ust, Max przesunął Cleo do łóżka. Przewrócili się razem na staromodną narzutę.

To jest właśnie powrót do domu, pomyślał.

Godzinę później Cleo poruszyła się w ciemności.

– Max?

– Mmmm? – Ledwo ją słyszał. Znajdował się na pograniczu snu, jego ciało było zaspokojone, jego umysł – uspokojony. Cleo wtulała się w niego, z rozkosznie zaokrągloną pupą przyciśniętą do jego ud. Przenikające go uczucie spokoju było tak wyjątkowe, że chciał się nim rozkoszować aż do zaśnięcia.

– Czy ty i Kimberly byliście kochankami?

– Cholera! – Kompletnie się rozbudził.

– Co powiedziałeś?

– Nic ważnego. – Max otworzył oczy, założył rękę pod głowę i zaczął ponuro kontemplować falbaniasty baldachim nad sobą.

– No więc, jak to było z tobą i z Kimberly?

– Przez jakiś czas byliśmy zaręczeni.

– Zaręczeni. – Cleo nagle usiadła. – Chcesz powiedzieć, że o mało co nie ożeniłeś się z nią?

– To były bardzo krótkie zaręczyny. – Rzucił jej ostrożne spojrzenie i zobaczył, że Cleo patrzy na niego wściekłym wzrokiem.

– Ile czasu trwały?

– Eee, chyba jakieś sześć tygodni. – Pięć tygodni i cztery dni. Policzył to później.

Pięć tygodni i cztery dni wiary w to, że przebił się wreszcie do wewnętrznego kręgu rodziny Curzonów. Pięć tygodni i cztery dni wiary w to, że stworzył sobie pewne, stałe miejsce w świecie Jasona.

– Chyba? Nie pamiętasz?

Jęknął.

– To było trzy lata temu.

– Co się stało?

– Nic się nie stało. Przestaliśmy być zaręczeni.

– Zmieniłeś zdanie?

Max ziewnął.

– To ona zmieniła zdanie – powiedział bezmyślnie i od razu zrozumiał, że popełnił duży błąd taktyczny. – Chciałem powiedzieć, że to była wspólna decyzja.

Za późno. Cleo rzuciła się na niego.

– Ona zerwała zaręczyny? Nie ty?

– Postanowiliśmy, że nie pasujemy do siebie.

– Dlaczego?

– Z wielu powodów.

– Jakich?

Poczuł się zapędzony w pułapkę. Instynktownie wyznaczył granicę, tak jak robił to zawsze, kiedy ktoś usiłował go naciskać.

– Przestań, Cleo. Moje stosunki z Kimberly skończyły się trzy lata temu.

– Ale przez cały czas dla niej pracowałeś?

– Już ci mówiłem, że pracowałem dla Jasona, nie dla Kimberly. Teraz pracuję dla ciebie.

– Hmmm. Dlaczego zerwała zaręczyny?

Lekko zabębnił palcami w łóżko.

– Doszła do wniosku, że pochodzimy z dwóch różnych światów. Miała rację.

– Jakich dwóch różnych światów?

– Za nią stały duże pieniądze, staranne wykształcenie i długi szereg towarzysko akceptowanych przodków. Była spadkobierczynią Curzon International. Ja byłem nikim. Wszystko, co mam, zarobiłem u Jasona. Jej ojcu nie podobałem się. Kimberly w gruncie rzeczy też się nie podobałem.

– I wyszła za jakiegoś Winstona?

– Za Roarke'a Winstona.

– Pozwól, że zgadnę. Duże pieniądze, staranne wykształcenie, długi szereg towarzysko akceptowanych przodków?

– Zgadza się. Roarke rządzi rodzinnym imperium.

– Co miała na myśli Kimberly, kiedy powiedziała, że powinnam cię spytać o ranę na nodze?

Max spojrzał na nią spod oka. Miał przeczucie, iż okaże się w tej kwestii nieustępliwa. To by się zgadzało. Ta cecha pasowała do wszystkich innych harcerskich zalet Cleo.

– Zaręczyliśmy się wkrótce potem, jak zraniłem się w nogę. Dokładnie rzecz biorąc, kiedy leżałem w szpitalu. Kimberly była – zastanowił się przez moment nad właściwym słowem – dość emocjonalnie poruszona.

– Martwiła się o ciebie?

– Chyba miała wyrzuty sumienia.

Cleo zmarszczyła brwi.

– Dlaczego? Czy miała coś wspólnego z twoim wypadkiem?

– W pewnym sensie. Nalegała, aby polecieć samolotem do Ameryki Południowej i obejrzeć teren pod budowę hotelu. Ja byłem tam już wcześniej i uznałem, że nie jest to dobre miejsce. Radziłem jej, żeby się nie fatygowała, ale sama chciała sprawdzić.

– Co się stało?

Max wzruszył ramionami.

– Odebrałem ją z lotniska. W drodze do miasta zatrzymała nas grupa partyzantów, którzy dowiedzieli się o przyjeździe członka rodziny Curzonów. Zamierzali ją porwać i wykorzystać jako punkt przetargowy w wojnie, jaką toczyli z miejscowym rządem.

– O Boże! – Cleo była przerażona. – Co zrobiłeś?

Obrzucił ją dziwnym spojrzeniem.

– Kiedy pracowałem dla Jasona, spędzałem dużo czasu w miejscach, gdzie należało być przygotowanym na takie rzeczy. Zawsze nosiłem przy sobie pistolet. Kiedy natknąłem się na blokadę drogi, padły strzały. Jeden z naboi przeszedł przez drzwi samochodu i wbił mi się w nogę.

– I tak zostałeś ranny? – zawołała Cleo wysokim głosem. – Ratując Kimberly?

– Aha.

Złapała go za ramię.

– Mogłeś zginąć.

– Posłuchaj, to jest naprawdę stara historia i nie sądzę, żeby warto ją było teraz roztrząsać.

– Ale mogłeś zginąć – szepnęła ponownie, wbijając mu w ramię paznokcie.

W jej głosie Max usłyszał dawne przerażenie. Zrozumiał, że nie chodzi jej o jego stosunki z Kimberly, lecz że przypomina jej się śmierć rodziców i własna przeszłość.

– Wszystko jest w porządku. – Max przesunął się na bok i wziął ją w ramiona. – Nie przejmuj się, jestem tutaj.

Wtuliła się w niego.

– Nic mi nie jest.

– To dobrze. – Uspokajająco pogłaskał ją po plecach. – Zrobiło się późno. Lepiej staraj się zasnąć.

– Powiedziałeś, że twoje zaręczyny trwały tylko sześć tygodni?

– Mniej więcej. – Starał się mówić obojętnym tonem. – Dokładnie nie pamiętam.

– A teraz Kimberly jest żoną kogoś innego?

– Owszem.

– Chce, abyś do niej wrócił – stwierdziła ponurym głosem Cleo. – Nie mam co do tego wątpliwości.

– Wyłącznie dla interesów. Jej ojciec uważa, że jestem im potrzebny.

– Naprawdę?

– Specjalnie mnie to nie interesuje. Nie chcę tej pracy.

– Jesteś pewien?

– Jestem pewien. – Pocałował ją w szyję. – Mam inne zajęcie.

Spojrzała na niego spod rzęs.

– Założę się, że Curzon International płaci sto razy lepiej niż Robbins' Nest Inn.

– Wszystko zależy od punktu widzenia. – Pocałował jej słodką, pachnącą pierś i dotknął palcami miękkiej kępki włosów między jej nogami. – Mnie odpowiada to, co mam tutaj.

– Doprawdy? – Położyła mu rękę na ramieniu. – Max, czy ty nadal ją kochasz?

Pytanie kompletnie go zaskoczyło. Nigdy nie myślał o kochaniu Kimberly. Nigdy nie myślał o kochaniu kogokolwiek.

– Nie.

– Jesteś pewien?

– Jestem pewien.

– Mówisz to tak od niechcenia.

– A jak mam mówić? – Wziął do ust brodawkę piersi. Była twarda i dojrzała jak malina. Jej smak sprawił, że zadrżał z podniecenia.

– Czyż nie kochałeś jej trzy lata temu?

– Cleo…

– Zastanawiałam się tylko. Wiem, jak silna potrafi być miłość, ponieważ moi rodzice bardzo się kochali. To nie jest coś, co mężczyzna taki jak ty mógłby łatwo zapomnieć, gdyby to przeżył.

Max zaskoczony, podniósł wzrok.

– Mężczyzna taki jak ja?

Cleo delikatnie pogładziła go po policzku czubkami palców.

– Jesteś taki jak obrazy, które podobno kolekcjonujesz. Bardzo głęboki. Z wieloma warstwami. Myślę, że gdybyś się zakochał, byłbyś zakochany bardzo długo. Pewno nawet na zawsze.

– Nie jestem dziełem sztuki, nie przesadzaj. – Złapał ją za rękę i przycisnął do piersi. – Nie mam pojęcia o takiej miłości. Nie wierzę, że naprawdę istnieje.

– Moi rodzice tak się kochali. – Cleo uśmiechnęła się na samo wspomnienie. – I ja chcę takiej miłości dla siebie.

Poczuł zimno w żołądku.

– Możesz spędzić całe życie w poszukiwaniu takiej miłości i nigdy jej nie znaleźć – stwierdził.

– To właśnie mówiła moja terapeutka. Czyli nie kochałeś naprawdę Kimberly?

– Myślę, że to, co było między Kimberly a mną, nie miało nic wspólnego z uczuciem, jakie łączyło twoich rodziców. – Max zdecydowanie wsunął nogę między ciepłe uda Cleo. Czuł, jak na niego reaguje, i ta wiedza go uspokoiła. Być może miała nierzeczywisty stosunek do miłości, ale jej ciało reagowało na niego normalnie. Zamierzał podsycać tę reakcję, aż stanie się ona dla niej ważniejsza niż poszukiwanie ulotnej wielkiej pasji.

– Nie rozumiem. – Oparła się rękami o jego ramiona i spojrzała mu w twarz. –Jakie właściwie były twoje uczucia do Kimberly?

Stłumił niecierpliwość. Był całkowicie podniecony, a ona – ciepła i rozbudzona – także była gotowa.

– To trudno wyjaśnić. Kimberly przedstawiała sobą wiele rzeczy, których wówczas pragnąłem, czy też tylko tak mi się zdawało. Myślałem, że kiedy zdobędę Kimberly, zdobędę również te inne rzeczy. Myliłem się. Zrobiła przysługę nam obojgu, kiedy zerwała zaręczyny.

– Jakich rzeczy chciałeś?

– Nieważne. Już ich nie chcę.

– Jesteś pewien?

– Tak. – Zwilżył językiem czubek palca i sięgnął nim do twardego punktu ukrytego między jej nogami.

Cleo drgnęła i z jękiem uniosła się wyżej. Max wsunął palec w jej wilgotne ciepło. Paliła się z pożądania. Nie mógł się doczekać, aby się w niej znów zatracić.

– Czego chcesz teraz? – spytała szeptem.

– Ciebie.

Westchnęła miękko i musnęła wargami jego ramię.

– Ja cię też chcę.

Kilka minut później, kiedy tkwił już w niej głęboko, zdał sobie sprawę, że wyjawił wielką prawdę. Chciał jej tak jak nigdy przedtem w życiu nie chciał żadnej kobiety. Nie kwestionował tej potrzeby, lecz ją po prostu akceptował.

Odległy łomot wyrwał Cleo ze snu. Przez moment leżała nieruchomo, usiłując zidentyfikować dźwięki, ale one po chwili umilkły.

Pomyślała, że George, albo któryś z gości, przemaszerował ciężko po korytarzu za drzwiami.

Ziewnęła i spróbowała przewrócić się na bok. Nie mogła się jednak ruszyć, bo Max przyciskał jej nogi swoim biodrem.

Poza tym było jej stanowczo za ciepło. Stwierdziła, że dzielenie łóżka z Maxem było dziwnym doświadczeniem. Jakby spała z piecem hutniczym.

Hałasy znów się zaczęły. Wibrowały pośród ścian w jakimś prymitywnym, nieubłaganym, potwornie irytującym rytmie.

Łup. Łup. Łup.

Całkiem się przebudziła i usiadła na łóżku.

– O Boże, Max! Ktoś wali na dole w bęben.

– Co się stało?

– Nie słyszysz? Ktoś na dole wali w bęben. – Odsunęła przykrycie i zaczęła wysuwać się spod Maxa. – Za chwilę obudzi wszystkich gości.

Udało jej się wyjść z łóżka. Podbiegła do szafy i sięgnęła po dżinsy i bluzkę.

– Zaczekaj, pójdę z tobą. – Max, ziewając, wstał z łóżka.

Odległy szmer męskich głosów mieszał się z waleniem w bęben. Cleo nadsłuchiwała przez chwilę, a potem krzyknęła z niedowierzaniem.

– Zaczęli śpiewać! – Złapała okulary i włożyła je na nos. – To na pewno ci faceci z grupy wojowników Quintona. No, przebrali miarkę, zaraz ich stąd wyrzucę. I nic mnie nie obchodzi, że leje deszcz.

– Jeśli ich wyrzucisz, nie zapłacą za nocleg – uprzytomnił jej Max, zapinając spodnie.

– Chcę tylko, żeby skończyli z tym przeklętym bębnieniem. – Cleo już była przy drzwiach. – Wiedziałam, że nie powinnam była ich wpuszczać za próg. Od początku nie podobał mi się ten cały Tobias Quinton. Mam stanowczo za dobre serce.

Otworzyła drzwi i wybiegła na korytarz, ze świadomością, że Max, chociaż wolniej, idzie za nią.

Z każdym stopniem hałas był większy. Dochodził z solarium.

Cleo podeszła do recepcji. George'a nigdzie nie było. Zakładając, iż udał się do źródeł hałasu, ruszyła w stronę solarium i usłyszała chrapanie dobiegające z biura.

– George?

– Twój czujny nocny pracownik głęboko śpi – poinformował ją Max.

– Na litość boską! – Cleo zajrzała do biura i przekonała się, że George śpi rozparty w fotelu, z otwartymi ustami i z nogami na biurku.

– Daj mu spokój – poradził Max. – 1 tak nie będzie z niego większego pożytku.

– Chyba masz rację. – Wyprostowała się i wyminęła go. – Sama się tym zajmę.

– Może byłoby lepiej, gdybyś zostawiła to mnie.

– Prowadzę ten zajazd od trzech lat. – Odwróciła się i poszła do solarium. Walenie w bęben i śpiew były coraz głośniejsze.

– Jestem tu po to, żeby ci pomagać.

– To jeszcze nie znaczy, że sobie nie poradzę z paroma źle wychowanymi gośćmi. – Zatrzymała się przed rozsuwanymi drzwiami prowadzącymi do solarium. Przez szyby w drzwiach widziała ciemne pomieszczenie i pomarańczowa poświatę, która oznaczała, że Quinton i jego wojownicy rozpalili ogień w kominku. – To już bezczelność.

– Myślę, że powinienem wejść pierwszy. – Max obszedł ją, sięgając do klamki.

– Bzdura! – Cleo szeroko otworzyła drzwi.

Powitało ją bębnienie i ryk męskich głosów. W świetle skaczących płomieni widać było zarysy kilkunastu mężczyzn, siedzących w półkolu na podłodze przed kominkiem.

Pośrodku siedziała majestatyczna postać z białą grzywą. Przed sobą trzymała bęben i właśnie miała w niego uderzyć po raz kolejny.

– To zupełnie wystarczy. – Cleo wyciągnęła rękę i jednym ruchem zapaliła wszystkie światła w solarium.

Dwudziestu całkiem nagich mężczyzn odwróciło się i popatrzyło na nią z dezaprobatą.

Przyglądała im się z niedowierzaniem. Żaden z nich nie był ubrany.

Cleo zaniemówiła. Obejrzała się i spojrzała na Maya, który stał tuż za nią.

– Mówiłem, że wejdę pierwszy. – Jego oczy błyszczały rozbawieniem.

Odzyskała wreszcie głos.

– Zrób coś – zażądała.

– Tak jest, szefowo. – Odsunął się, żeby mogła wyjść na korytarz. – Najlepiej będzie, jak wrócisz na górę. Zapędzę wojowników do namiotów.

– Zostaw nas, kobieto – zaintonował Quinton głębokim, żałobnym głosem. – To męska sprawa.

– Przypomina moją byłą żonę – zawołał jeden z mężczyzn. – Diane też nigdy nie pozwoliła mi się zabawić.

– Nadszedł czas, aby zebrali się mężczyźni – recytował Quinton. Uderzył w bęben. – Nadszedł czas męskiej władzy i mocy. Czas dla wojowników.

Cleo spojrzała wściekle na Maxa.

– Nie chcę, aby wracali do swoich pokoi. Chcę, żeby się stąd wynieśli, rozumiesz? Natychmiast!

– Pomyśl, ile na tym stracisz.

– Nic mnie to nie obchodzi. Chcę, żeby się wynieśli.

– Serdecznie zapraszamy do naszego grona – powiedział Quinton do Maxa. – Oto miejsce i czas dla mężczyzn.

– Dziękuję – odparł grzecznie.

– Słuchaj – syknęła Cleo. – Przysięgam, że jeśli się rozbierzesz i zaczniesz śpiewać przy ogniu, uduszę cię własnymi rękami.

– Czyżby?

Quinton wstał. Przed sobą dyskretnie trzymał bęben.

– Nie bój się – powiedział. – Jesteś mężczyzną. Nadszedł czas, abyś się zapoznał z własną męskością. Musisz sięgnąć w głąb siebie i odkryć siłę wojownika, który jest w tobie.

Cleo obróciła się ponownie i stanęła twarzą w twarz ze swym nie chcianym gościem.

– Od pana nie chcę więcej słyszeć ani jednego słowa. Przyjęłam was wieczorem z dobroci serca. Błagaliście mnie o schronienie i oto wasze podziękowanie.

– Wcale nie błagaliśmy o schronienie – odezwał się jeden z mężczyzn zrzędliwym tonem. – Mogliśmy spędzić noc na plaży.

– To po co tu przyszliście?

– Bo tak się nam podobało – stwierdził inny.

– Naprawdę? Co się wam stało? – szydziła Cleo. – Tacy dzielni wojownicy i przestraszyli się małego deszczyku?

Max zdecydowanym gestem wziął ją za ramiona.

– To nie ma sensu – stwierdził. Obrócił ją i poprowadził do drzwi. – Do widzenia, szefowo. Ja się tym zajmę.

– Bardzo dobrze. A ja pójdę i spiszę numery ich kart kredytowych. Obciążę ich rachunkiem za całą noc. I za śniadanie, chociaż nie będą mieli szansy go zjeść.

– Dobranoc, Cleo. – Max uśmiechnął się.

Zacisnęła zęby i ruszyła korytarzem. Za sobą usłyszała dudnienie bębna. Nie pamiętała, kiedy ostatnio była tak wściekła. Pomyślała, że wywali George'a za zaniedbywanie obowiązków.

Znajoma postać wyszła z biura, z kluczem w dłoni.

– Cześć, Cleo – powiedział nieśmiało Ben. Podniósł w górę klucz. – George śpi, więc sam się obsłużyłem. Idę na górę do mojego pokoju. Dlaczego nie śpisz?

Cleo natychmiast zapomniała o Tobiasie Quintonie i gołych wojownikach w solarium. Z radością spoglądała na Bena.

– Benji, to znaczy Ben, wróciłeś!

– Yhm.

– Cieszę się, że znów cię widzę. – Cleo podeszła i uściskała Bena. – Tak się o ciebie martwiliśmy.

– Przepraszam, że zjawiam się tak późno. Postanowiłem wsiąść w samochód i przyjechać. – Ben nieśmiało odwzajemnił uścisk. – Pewnie powinienem był zaczekać do rana, co?

– Ależ skąd. – Cleo zrobiła krok do tyłu. – Tu jest twój dom. Dobrze, że od razu przyjechałeś. Trisha się ucieszy.

– Tak. – Ben spuścił wzrok na trzymany w dłoni klucz. – Myślisz, że będzie na mnie wściekła? Nie chciałem jej zranić. Musiałem sobie wszystko przemyśleć.

– Będzie bardzo szczęśliwa, kiedy cię zobaczy. –Uśmiechnęła się. – Wie, że się przestraszyłeś, kiedy ci powiedziała o dziecku.

– Ona chyba się jeszcze bardziej bała. – Ben zaczerwienił się. – Max powiedział, że lepiej bać się we dwoje niż samemu.

– Tak powiedział? – Cleo przechyliła głowę w bok.

Ben przytaknął.

– Powiedział, że Trisha mnie potrzebuje. I że dziecko też mnie będzie potrzebować, chociaż nie wiem, jak być ojcem.

– Miał rację. Cieszę się, że wróciłeś.

– To ty, Benie? – Zawołał niecierpliwie Max zza pleców Cleo.

– Tak jest. – W głosie Bena brzmiał niekłamany szacunek. – Wróciłem.

– Widzę. – Max spoglądał z aprobatą. – W samą porę. Miałem właśnie obudzić George'a, żeby mi pomógł, ale mam wrażenie, że z ciebie będzie większy pożytek.

– Co mam zrobić? – Ben wyprostował się.

– Stań mi za plecami, kiedy będę grał z Quintonem w pokera. Nie sądzę, żeby miał zamiar oszukiwać, lecz nigdy nie wiadomo.

Krótkotrwały, dobry nastrój opuścił Cleo.

– W pokera? O czym ty mówisz?

– Uspokój się. Quinton i ja doszliśmy do porozumienia. Rozstrzygniemy ten problem jak mężczyźni. Jeśli wygram, wojownicy pójdą spokojnie na górę.

– A jeśli przegrasz?

– Będą grali na bębnie i śpiewali do świtu.

– To absurd. Przecież możesz przegrać.

– Nie martw się – mrugnął do niej. – Nie przegram, zaufaj mi.

– Kto wpadł na ten kretyński pomysł?

– Ja.

– Wielki Boże! – Zrezygnowana Cleo oparła się o biurko w recepcji. – Nie wierzę własnym uszom.

– Uspokój się. To jest męska sprawa. Kobieta nie potrafi tego zrozumieć – stwierdził Max.

Rozdział dziesiąty

Bardzo przyjemnie jest być rodzinnym bohaterem, pomyślał Max następnego dnia przy śniadaniu. Trisha traktowała go niemal jak świętego. Ben zaczął go uważać za idola. Andromeda i reszta kobiet z Azylu Kobiet sądziła, że Max genialnie poradził sobie z problemem grupy wojowników Quintona. Dla Sammy'ego Max był wielkim człowiekiem tylko dlatego, że wrócił.

Jedyną osobą, która miała mu za złe, była Cleo.

Weszła dumnie do kuchni wkrótce po tym, jak jadalnia opustoszała. Większość zatrudnionych w zajeździe piła kawę lub herbatę i próbowała nowej wersji placuszków Daystar.

Cleo zatrzymała się na środku kuchni z rękami na biodrach. Na jej twarzy malowała się mieszanina gniewu i triumfu.

– To już ostatni – oznajmiła. – Tobias Quinton i jego banda wreszcie się wynieśli. Przysięgam, że już nigdy więcej w swoim życiu nie życzę sobie oglądać męskiego wojownika.

Max zerknął na Bena. Żaden się nie odezwał. Obaj zwrócili wzrok na Cleo. Max chrząknął.

– Pytam z czystej ciekawości – jak byś zaklasyfikowała mnie i Bena? Jako niezdarnych maminsynków?

Zaczerwieniła się.

– Nie bądź śmieszny. Wiesz, o co mi chodzi.

– Czy to znaczy, że na Boże Narodzenie nie dostanę bębna? – spytał Max.

Zebrani wybuchnęli śmiechem. Cleo zniosła to ze stoickim spokojem. Podeszła do lady i nalała sobie herbaty.

– Proszę bardzo, możecie się śmiać – mruknęła. – Ale chciałam wam powiedzieć, że tylko dzięki czystemu przypadkowi udało się Maxowi i Benowi zapędzić te typy do łóżek. Co by było, gdyby Max przegrał w te głupie karty?

– Jak mogę przegrać w karty, kiedy nazywam się Fortune? – Zapytał spokojnie Max.

– Ależ, naturalnie – włączyła się natychmiast Andromeda. – Przypuszczalnie istnieje jakieś kosmiczne Powiązanie między nazwiskiem a twoim szczęściem. Czy zawsze wygrywasz?

– Założę się, że zawsze wygrywa, kiedy rozdaje tak jak dziś w nocy – stwierdził z uśmiechem Ben. – Dokładnie go obserwowałem. Nie musiałaś się martwić. Tobias Quinton nie miał szans.

– Oszukiwałeś? – Cleo rzuciła Maxowi ostre spojrzenie znad filiżanki.

– Są sprawy, których my, prawdziwi mężczyźni, nie omawiamy w towarzystwie kobiet – odpowiedział z udawaną pogardą. – To męska rzecz.

Cleo zadrżała.

– A propos męskich spraw, mam nadzieję, że już nigdy nie zobaczymy tu takiej zbieraniny jak ci, którzy w nocy zebrali się w solarium.

Wszyscy spojrzeli na nią z ciekawością. Maxowi przypomniał się wianuszek nagich mężczyzn przy kominku. Uśmiechnął się.

– Rozczarowałaś się, co?

– Powiedzmy, że żadnego z nich nie dałoby się porównać z pewnym uderzająco wyjątkowym osobnikiem, jakiego mogłam ostatnio podziwiać na prywatnym pokazie.

Max zakrztusił się kawą.

– Miło mi to słyszeć – mruknął.

Sammy pociągnął Cleo za nogawkę spodni.

– Co to jest męska rzecz? – spytał z zainteresowaniem.

Cleo spojrzała na niego i łagodnie się uśmiechnęła.

– Czasami to bardzo niewiele, skarbie. Ale od czasu do czasu może to być prawdziwe dzieło sztuki.

Sammy, rozczarowany niezrozumiałą odpowiedzią, podszedł do lady, aby wziąć sobie placuszek.

Zebrani uśmiechnęli się, a Cleo zaczerwieniła.

Tak, żywot bohatera jest niesłychanie przyjemny, pomyślał Max. A najlepsza z tego wszystkiego była świadomość, że najważniejszy był powrót do domu.

Kilka godzin później, na spacerze, Cleo zatrzymała się na widok Kimberly idącej w jej stronę po kamienistej plaży.

Kimberly wyglądała bardzo stylowo w drogich sportowych butach, wrzosowych spodniach i w marynarce w pepitkę. Jej jasne włosy uczesane były w elegancki węzeł. Cleo pomyślała o swojej, rozwianej na wietrze, fryzurze.

– Dzień dobry pani – powiedziała Cleo z mocnym postanowieniem zachowywania się uprzejmie. – Myślałam, że pani już wyjechała.

Kimberly zatrzymała się przy niej i spojrzała zimnym, bacznym wzrokiem.

– Chciałam z panią porozmawiać przed wyjazdem.

Cleo założyła ręce na piersiach.

– O Maksie? – spytała.

– Tak.

Cleo spojrzała na nią kpiąco.

– Chyba nie mamy sobie wiele do powiedzenia – stwierdziła.

– Chcę wiedzieć, co jest między wami.

– Dlaczego?

– Ponieważ Max zachowuje się bardzo dziwnie. Zupełnie nie w swoim stylu. Coś planuje i chciałabym wiedzieć, o co mu chodzi.

– Nie wydaje mi się, abym była pani winna jakieś wyjaśnienia – powiedziała łagodnie Cleo. – Moje stosunki z Maxem są moją prywatną sprawą,

– Stosunki? – Kimberly wydawała się ubawiona. – Z Maxem Fortune? Niech mi pani wierzy, Max nie zna znaczenia słowa „stosunki”. Jest robotem. Genialnym, bardzo mądrym, szalenie pożytecznym robotem, ale niczym innym.

– To nieprawda! – zawołała zaskoczona Cleo.

– Znam go dużo dłużej niż pani. Czy mówił pani, że byliśmy kiedyś zaręczeni?

– Tak.

– Czy powiedział pani, że został ranny, ratując mi życie?

– Owszem.

Kimberly spojrzała na zachmurzony horyzont.

– Poprosił, żebym za niego wyszła, kiedy leżał w szpitalu. Dobrze wiedział, że miałam wyrzuty sumienia. Został postrzelony przeze mnie i oboje o tym wiedzieliśmy. Wykorzystał tę świadomość, aby z zimną krwią zmusić mnie do zaręczyn.

– Po co miałby to robić?

Kimberly wzruszyła ramionami.

– Chciał mieć i mnie, i Curzon International. Muszę przyznać, że fizycznie mnie pociągał. Na początku usiłowałam sobie wmówić, że mnie kocha, jednak przez cały czas wiedziałam, że jedynie mnie wykorzystywał. Kiedy Max czegoś chce, zrobi wszystko, żeby to dostać.

– Myślę, że pani się myli.

– Czyżby? – Kimberly wykrzywiła usta. – Nie widziała go pani w działaniu. Ma pewną opinię.

– Jaką?

– Kiedy postanowi, że czegoś chce, nikt ani nic nie jest go w stanie powstrzymać. Gdy stryj Jason miewał jakieś problemy, posyłał Maxa, aby je załatwił. I on je załatwiał. Życzenie stryja Jasona było dla niego rozkazem.

– Był mocno związany z pani stryjem – powiedziała Cleo.

– Max nie jest z nikim związany. Nie w takim sensie, jak pani myśli. – Kimberly gorzko się uśmiechnęła. – Wykorzystywał stryja Jasona, tak jak wykorzystuje każdego po kolei. Postanowił stać się dla Curzon International człowiekiem niezastąpionym. I to mu się udało.

– Jeśli jest taki bezwzględny, dlaczego chce go pani odzyskać?

– Firma go potrzebuje. A przynajmniej tak się zdaje mojemu ojcu.

– A co pani o tym sądzi?

Kimberly spojrzała na zimne morze.

– Myślę, że mógłby być bardzo użyteczny, ale też i bardzo niebezpieczny. Jeśli zapłacimy cenę, jakiej prawdopodobnie zażąda w zamian za powrót do firmy, wiele zaryzykujemy.

Cleo przypatrywała jej się uważnie.

– Jak pani myśli, czego Max chce od pani? – spytała.

– Miejsca w radzie. Stryj Jason mu je obiecał. Ale Jason umarł, zanim zdążył nas zmusić do przyjęcia do rady kogoś, kto nie jest członkiem rodziny.

– Max chyba nie chce za bardzo wrócić – powiedziała ostrożnie Cleo. – Uważa, że pani i pani ojciec możecie sami zarządzać firmą.

Kimberly zaśmiała się krótko, ironicznie.

– Ojciec twierdzi, że Max jest nam niezbędny. Przynajmniej przez najbliższe kilka lat.

Cleo spojrzała w dół na czubki swoich srebrnych tenisówek, a potem podniosła oczy na Kimberly.

– A co pani o tym sądzi?

Kimberly rzuciła jej szybkie, nieczytelne spojrzenie.

– Myślę, że mój ojciec rządzi Curzon International, a jeśli on chce, żeby Max wrócił, to ja zrobię, co mogę, aby tak się stało. Proszę, wyłożyłam swoje karty na stół. Teraz pani wie, o co mi chodzi.

– Pani chce tylko wykorzystać Maxa. Niczym się pani od niego nie różni.

– Nic pani nie rozumie! Jego stosunki z innymi ludźmi są dwojakiego rodzaju. Albo coś od nich chce, albo ich wykorzystuje, żeby zdobyć coś innego.

– Czy pani go kiedyś kochała?

Kimberly zawahała się.

– Będę całkiem szczera – powiedziała po chwili. – Maxa nie da się kochać. Pociągaliśmy się wzajemnie od chwili, kiedy się spotkaliśmy, ale fizyczne pożądanie to maksimum tego, co on potrafi czuć do kobiety.

– Jest pani tego pewna?

– Zupełnie pewna. – Kimberly uśmiechnęła się zimno. – Zdziwiłam się, gdy się dowiedziałam, że związał się z panią. Jest równie wybredny w swych upodobaniach do kobiet, co w swych upodobaniach do dzieł sztuki. Szczerze mówiąc, nie jest pani w jego typie.

– A pani?

– Ja tak. – W głosie Kimberly nie było zarozumialstwa ani przechwałki. Powiedziała to ze zwykłą pewnością. – Stryj Jason zrobił z niego wielkiego znawcę sztuki. Max nauczył się pewnej techniki i stosuje ją do wszystkiego, łącznie z kobietami. Ma doskonale wyostrzony instynkt bardzo wybrednego kolekcjonera.

– Jeśli pani nie wierzy, że jest mną autentycznie zainteresowany, to czego, pani zdaniem, chce ode mnie? – spytała Cleo.

– Jeszcze nie wiem. Ale przypuszczam, że pani się wkrótce dowie. Wszyscy się dowiemy.

– Co to ma znaczyć?

Kimberly zwróciła do niej głowę, patrząc twardym, ostrzegawczym wzrokiem.

– To, że Max ma najwyraźniej swoje powody, zarówno aby dla pani pracować, jak i żeby panią uwieść. Radzę o tym pamiętać.

– Co mam wobec tego zrobić? – zapytała Cleo, gorzko się uśmiechając. – Zwolnić go?

– To byłoby niezłe na początek. Wpadła pani po same uszy. – Kimberly odwróciła się i odeszła wzdłuż plaży.

– Problem ze sklepami przemysłowymi polega na tym – poinformował Maxa Ben, kiedy wchodzili następnego dnia po południu do sklepu w Harmony Cove, że musisz dokładnie wiedzieć, co chcesz kupić, zanim wejdziesz w drzwi.

– Dlaczego? – Max rozejrzał się wokół z ciekawością. Nigdy nie spędzał wiele czasu w sklepach. Sklepy przemysłowe były dla mężczyzn, którzy mieli własne rodziny. Rezydencje się nie liczyły. Jeśli coś się popsuło w takim domu, jaki miał w Seattle, wzywał fachowca. Do tej pory prawie nigdy nie miał okazji naprawiać cieknącego kranu, malować łazienki czy tapetować ścian.

– Jeśli nie wiesz, czego potrzebujesz, to zupełnie się pogubisz. – Ben zatrzymał się przy błyszczących stalowych narzędziach. Podniósł jeden z kluczy i przyglądał mu się z czułością.

– Potrzebujemy czegoś takiego? – Max także wziął jeden z kluczy i obejrzał go z zainteresowaniem.

– Nie. – Ben odłożył narzędzie. – Ale właśnie o to mi chodzi. Łatwo można się skusić. W takim sklepie jest mnóstwo świetnych rzeczy.

– Te są fajne. – Max zatrzymał się przy ladzie, na której leżały błyszczące wiertarki. Podniósł jedną z nich, ważąc ją w ręku i sprawdzając, jak leży mu w dłoni.

Ben przyglądał się z zachwytem.

– Naprawdę fajna. Spójrz tylko na cenę.

Max rzucił okiem na karteczkę z ceną.

– Na pewno jest tyle warta.

– Jasne. – Ben wykrzywił twarz w uśmiechu. – Myślisz, że mógłbym przekonać Trishę, że potrzebuję czegoś takiego do urządzenia dziecinnego pokoju?

– Spróbuj. – Max odłożył wiertarkę na ladę.

– Chciałem cię o coś spytać – wykrztusił Ben, oglądając gwoździe.

– O co chodzi? – Max przyjrzał się kompletowi kolorowych śrubokrętów.

– Masz zamiar zostać z nami przez jakiś czas? – Ben nadal z uwagą przyglądał się gwoździom.

– Owszem. Mam zamiar tu zostać, dopóki ktoś mnie nie wyrzuci.

– Dobra, świetnie. Tylko to chciałem wiedzieć. Hej, spójrz na te imadła. Już od dawna chciałem kupić sobie imadło do warsztatu w piwnicy.

Max w dalszym ciągu kontemplował śrubokręty.

– Przydałby mi się taki śrubokręt – stwierdził.

– Nigdy nie wiadomo, kiedy ci się może przydać. – Ben podniósł imadło. – Planuję ślub, wiesz. Trisha mówi, że nawet jeśli mamy się pobrać od razu, rodzina chce, żeby wszystko odbyło się tak jak należy. Faceci w smokingach, a Trisha w prawdziwej sukni ślubnej.

– Wiem. – Max słyszał rano dyskusję w kuchni.

Cleo, Andromeda, Daystar i Sylvia zamierzały zorganizować całą ceremonię. Postanowiły już, że ślub odbędzie się za niecałe dwa tygodnie w Cosmic Harmony. Daystar, jak zwykle najpraktyczniejsza z nich, uznała, że nie ma wobec tego czasu do stracenia.

– Nigdy w życiu nie miałem na sobie smokingu – stwierdził z wahaniem Ben. – Nie chodziłem na bale. Nawet nie wiem, skąd się bierze smoking.

– Nie przejmuj się. – Max wybrał jeden ze śrubokrętów i wyjął go ze stojaka. – Pomogę ci.

Ben rzucił Maxowi szybkie, badawcze spojrzenie.

– Dzięki. A nie mógłbyś być moim drużbą, czy jak to się tam nazywa?

Max powoli odłożył śrubokręt.

– To dla mnie zaszczyt – stwierdził.

Ben zrobił się czerwony jak burak.

– Dla ciebie to pewno żaden zaszczyt, ale i tak dziękuję.

– Mylisz się, to dla mnie wielki zaszczyt. Nigdy nie byłem niczyim drużbą.

Ben uśmiechnął się i obaj mężczyźni zajęli się zakupami.

Godzinę później Max niechętnie opuszczał sklep. W papierowej torebce miał nowy, błyszczący śrubokręt.

– Nieźle nam poszło – stwierdził z zadowoleniem Ben, idąc w stronę Jaguara. – Od dawna już potrzebowałem imadła. I nigdy nie ma się za dużo cienkich szczypiec pod ręką. Zawsze gdzieś się podziewają. Niezła była oferta na te pływaki do ubikacji. Może powinniśmy byli kupić więcej niż trzy.

– Cholera! – zawołał Max, zatrzymując się przy samochodzie. – Zapomnieliśmy kupić uszczelki do kranu w jeden-zero-trzy.

– Mówiłem ci, że te sklepy są niebezpieczne – jęknął Ben. – Poczekaj. Skoczę i kupię. Zaraz wracam. – Zostawił torbę z zakupami Maxowi i ruszył w stronę sklepu.

Max oparł się o maskę Jaguara. Wreszcie przestało padać, ale tuż przy brzegu oceanu gęstniała mgła, która niebawem miała się przesunąć w głąb lądu. Za godzinę ciężki płaszcz szarej mgły przykryje drogi i jazda samochodem stanie się naprawdę ryzykowna.

Max miał nadzieję, że Ben nie podda się na nowo urokowi narzędzi. Chciał być w domu przy kominku, nim mgła zasnuje Harmony Cove.

W domu przy kominku. Do diabła, zmieniał się w prawdziwego domatora. Co ty mi zrobiłeś, Jasonie? pytał w duchu Max. Czy wiedziałeś, co się stanie, kiedy wysyłałeś mnie na poszukiwanie obrazów Luttrella?

Z zaparkowanego po drugiej stronie ulicy samochodu wysiedli dwaj mężczyźni. Jeden był nieco wyższy od drugiego. Był także kilka lat starszy, miał rzednące włosy i wystający brzuch. Młodszy nosił modne okulary i miał białe zęby, które wyraźnie były dziełem technika dentystycznego. Obaj mężczyźni dziwnie wyglądali w Harmony Cove. Eleganckie garnitury, drogie krawaty i błyszczące buty wyróżniały. Skierowali się w stronę Maxa.

– Max Fortune? – Starszy mężczyzna wyciągnął rękę. – Jestem Phillip Sand. To jest mój wspólnik, Hamilton Turner. Reprezentujemy pewne osoby, które bardzo by chciały, aby się pan przyłączył do naszej drużyny.

– Global Village Properties – stwierdził Max.

Turner uśmiechnął się, pokazując swoje piękne zęby.

– Jak pan to zgadł?

– Zastanawiałem się, kiedy się do mnie zgłosicie. – Rzucił okiem na wejście do sklepu. Ani śladu Bena.

– Może napijemy się kawy, skoro czeka pan na swego znajomego? – zaproponował gładko Sand.

– Czemu nie? – Max wzruszył ramionami.

Cleo siedziała nieruchomo, po turecku, z dłońmi wspartymi na kolanach. Wpatrywała się w duży żółty kryształ, usiłując zmusić umysł do koncentracji. Była tego popołudnia jedyną osobą w sali medytacyjnej Cosmic Harmony.

Dokładnie nie wiedziała, dlaczego znów odczuła potrzebę poszukania samotności. Chociaż nie miewała ostatnio złych snów, tego popołudnia czuła się jakoś dziwnie i niespokojnie.

Uczucie to nie ustąpiło nawet po wypiciu specjalnej herbaty Andromedy. Wsiadła więc w samochód i pojechała trzy kilometry do Azylu.

Teraz, patrząc spokojnie w kryształ, przyjęła do wiadomości to, do czego wcześniej nie chciała się przyznać. Rozmowa z Kimberly wytrąciła ją z równowagi bardziej, niż mogła się tego spodziewać.

Ma doskonale wyostrzony instynkt bardzo wybrednego kolekcjonera.

Max ma najwyraźniej swoje powody, zarówno aby dla pani pracować, jak i żeby panią uwieść.

Fizyczne pożądanie to maksimum tego, co on potrafi czuć do kobiety.

Zamknęła oczy i powoli, głęboko odetchnęła. Kimberly myliła się co do Maxa. Musiała się mylić. Był przyjacielem Jasona, a Jason był dobrym, serdecznym człowiekiem.

Max miał cierpliwość do Sammy'ego. Potrafił sprawić, aby Ben wrócił do domu, do Trishy i do reszty rodziny.

A kiedy się z nią kochał – przypomniała sama sobie Cleo – dawał tyle samo, ile brał. A może nawet więcej. Zdawała sobie sprawę, iż jej doświadczenia w tym względzie były bardzo ograniczone, czuła jednak instynktownie, że Max był szalenie szczodrym kochankiem.

Instynkt podpowiadał jej także, że przynajmniej w łóżku, potrzebował jej tak, jak nigdy nie potrafiłby tego wyrazić słowami.

Cleo otworzyła oczy i spojrzała na światło wewnątrz żółtego kryształu. Seks nie był jedyną rzeczą, jakiej Max od niej potrzebował. Był głodny również innych uczuć, tych, z którymi ona się wychowała i które postanowiła na nowo odnaleźć po śmierci rodziców.

Max potrzebował rodziny. Nawet jeśli sam o tym nie wiedział. Dlatego przecież trzymał się wciąż Robbins' Nest Inn, chociaż nie było tam obrazów Luttrella.

Jest robotem. Genialnym, bardzo mądrym, szalenie pożytecznym robotem, ale niczym innym.

– Nie – szepnęła Cleo. Zacisnęła pięści. Nie jest robotem. Podejrzewała jednak, że Kimberly miała rację sugerując, iż Max niewiele wie o stosunkach między ludźmi.

Zamrugała oczami, wyzwalając się spod lekkiego jarzma medytacji. Jeszcze raz wolno i głęboko odetchnęła, zmieniając utrzymywaną od pół godziny pozycję.

Po tak długim nieruchomym siedzeniu czuła się trochę zdrętwiała. Podeszła do okna i wyjrzała na dwór; zaskoczyła ją gęsta mgła.

Trzeba było wracać do domu, zaczynać przygotowania do wieczornego posiłku. Przy odrobinie szczęścia powinna mieć dzisiaj nowych gości. Gęsta mgła sprawiała, że ostrożni podróżnicy często woleli przenocować gdzieś po drodze, w przygodnym zajeździe, i rano kontynuować podróż.

Jakaś kobieta w stroju z Azylu pomachała do Cleo, kiedy ta szła ścieżką do głównego niegdyś budynku starego sanatorium.

– Pośpiesz się, ta mgła jest coraz gorsza.

Cleo uniosła rękę w pozdrowieniu.

– Już jadę, Nebulo. Nie martw się o Andromedę i całą resztę. Jeśli mgła się nie podniesie, mogą przenocować w zajeździe.

– Oczywiście, moja droga. Życzę wam miłego wieczoru.

Cleo kiwnęła głową grupce kobiet, które wracały z basenu. Jedne były znajome, inne przyjechały do Azylu jako kilkudniowi goście.

Nim Cleo doszła do parkingu, mgła zasłoniła już po części drzewa rosnące po obu stronach drogi. Na szczęście na tym odcinku wąskiej drogi, między Azylem a zajazdem, rzadko jeździły samochody.

Włączyła światła i wyjechała z małego parkingu. Mgła tańczyła jej przed oczyma, odsłaniając i zasłaniając białą linię. W połowie drogi do zajazdu w ogóle przestała widzieć drogę przed sobą. Od połowy stycznia nie było tu tak gęstej mgły. Jechała bardzo powoli.

Tymczasem Toyota zaczęła jeszcze bardziej zwalniać sama z siebie.

Cleo nacisnęła pedał przyśpieszenia. Żadnej reakcji. Zdenerwowana spojrzała na wskaźniki. Bak był pusty.

To niemożliwe, pomyślała rozzłoszczona. Tankowała przecież w zeszłym tygodniu. Albo ktoś pożyczał sobie jej samochód, albo spuścił benzynę.

– Cholera!

Czekał ją ponury spacer do domu.

Kilka minut później, zakutana w zieloną kurtkę, z latarką w dłoni i kluczykami od samochodu w kieszeni, wysiadła z samochodu i zaczęła iść skrajem drogi, pocieszając się, że ma do przejścia niecałe półtora kilometra.

Mgła przerodziła się w lodowaty szary całun. Jak kocem okryła wszystko dziwną ciszą. Cleo trzymała się zewnętrznego brzegu krawężnika i nadsłuchiwała dźwięku silnika samochodu. Nadjeżdżający kierowca nie byłby w stanie zawczasu jej zobaczyć. Najbezpieczniejszą rzeczą byłoby całkowite zejście z drogi na odgłos zbliżającego się pojazdu.

Słyszała jedynie zimną, nieubłaganą ciszę.

Szara mgła gęstniała coraz bardziej. Szybko zapadał wczesny, zimowy zmierzch. Za pół godziny będzie zupełnie ciemno.

Cleo skoncentrowała się na nadsłuchiwaniu, czy nie nadjeżdża jakiś samochód. Tymczasem usłyszała na chodniku za sobą ciche echo kroków.

Zatrzymała się i obróciła. Za sobą miała nieprzeniknioną ścianę mgły.

– Jest tu ktoś?

Kroki ucichły.

– Kto to? – Cleo wyciągnęła z kieszeni małą latarkę i wycelowała ją w gęstą, szarą mgłę. Światło sięgało zaledwie kilkudziesięciu centymetrów. Nie zobaczyła niczego.

Zastanawiając się, czy się jej nie przywidziało, odwróciła się i zaczęła szybko maszerować drogą. Trzymała włączoną latarkę, chociaż to niewiele dawało. Mimo wszystko czuła się pewniej.

Nie przeszła więcej niż kilka metrów, kiedy znów usłyszała za sobą kroki. Zatrzymała i odwróciła.

– Kto tu jest?

Kroki ucichły.

Dreszcz, który nie miał nic wspólnego z pogodą, przeszył ją na wylot. Nagle zdała sobie sprawę, że dzięki światłu latarki jej postać jest bardziej widoczna we mgle. Szybko ją wyłączyła.

Wokół niej zamknęła się ciemna mgła, a kroki zabrzmiały jeszcze bliżej.

Nie zastanawiała się już nad dalszym zachowaniem. Zareagowała odruchowo. Zaczęła biec.

Kiedy usłyszała przytłumione uderzenia swych tenisówek o chodnik, przeszyła ją następna fala strachu. Ty idiotko, pomyślała, teraz zdradzasz się dźwiękiem.

Przystanęła i nadsłuchiwała. Kroki za jej plecami stawały się coraz bliższe. Ten, kto ją ścigał, za chwilę wyłoni się z mgły.

Zakręciła się na pięcie i rzuciła się między drzewa rosnące wzdłuż drogi. Miękka, wilgotna ziemia zagłuszyła jej kroki. Ten, kto się z nią bawił w kotka i w myszkę na drodze, już jej nie usłyszy.

Ostrożnie poruszała się między drzewami. Wiedziała, że musi uważać, aby nie odejść za daleko od drogi. Jeśli zabłądzi we mgle, będzie się błąkać po lesie aż do skrajnego wyczerpania.

Znieruchomiała, kiedy usłyszała zbliżające się kroki. Obawiając się wchodzić głębiej w las, przykucnęła za grubą jodłą i naciągnęła na twarz kaptur kurtki. Była niesłychanie zadowolona, że kurtka jest zielona, a nie pomarańczowa czy czerwona.

Modliła się, aby to wszystko okazało się złudzeniem.

Modliła się, aby kroki poszły sobie dalej drogą.

Czuła wzbierającą panikę. Natychmiast rozpoznała to uczucie, chociaż nie doznawała go od prawie czterech lat, nie licząc koszmarów sennych.

Kroki były teraz dokładnie na jej wysokości. Na chwilę się zatrzymały.

Wstrzymała oddech.

Kilka sekund później kroki poszły dalej.

Nie odważyła się głębiej odetchnąć, dopóki ich odgłos nie zanikł zupełnie.

Po kilkunastu minutach zsunęła kaptur. Po chwili odważyła się wstać.

Wracając do drogi, nie zapaliła latarki. Przez chwilę zdawało jej się, że pomyliła kierunki. Nie było chodnika.

Wreszcie poczuła pod stopami żwirowane pobocze. Zakręciło jej się w głowie od niewypowiedzianej ulgi.

Kiedy doszła do drogi, zatrzymała się i znów intensywnie nadsłuchiwała. Z daleka usłyszała zbliżający się warkot samochodu. Kierowca jechał bardzo powoli, albo z powodu mgły, albo dlatego, że kogoś szukał.

Zaczęła wycofywać się do lasu, ale w ostatniej chwili zawahała się. W warkocie tego silnika było coś znajomego.

Po chwili z mgły wyłonił się zielony Jaguar Maxa. Nisko umieszczone reflektory przeczesywały gęstą mgłę.

Cleo zapaliła latarkę i gwałtownie nią zamachała. Promień tańczył po powierzchni mgły, nie przenikając jej w głąb.

– Max! – zawołała. – To ja!

Jaguar natychmiast zahamował. Drzwi od strony kierowcy otworzyły się gwałtownie i wysiadł Max, z laską w ręce. Cleo nie widziała wyrazu jego twarzy, lecz słyszała lodowate tony w jego głosie.

– Cleo, na litość boską! Co ty wyprawiasz?

– Idę do domu. – Podbiegła do niego. – Nigdy w życiu nie ucieszył mnie tak niczyj widok. Okropnie się bałam.

Rzuciła mu się w ramiona i przytuliła z całej siły. Max zachwiał się lekko, ale utrzymał równowagę, przytrzymując się jedną ręką drzwi samochodu. Drugą ręką objął Cleo i przyciągnął ją do siebie.

– Co się stało? – spytał ostrym tonem. – Nic ci nie jest?

– Ktoś za mną szedł. Przynajmniej tak mi się zdaje. – Cleo nie mogła złapać tchu. – Słyszałam kroki we mgle. Myślę, że to były kroki. Miały takie jakby echo. A poza tym było zupełnie cicho i… Ach, nie jestem teraz nawet pewna, czy naprawdę coś słyszałam. Ale schowałam się w lesie. A potem ty przyjechałeś.

Jego ramię zacisnęło się mocniej wokół niej.

– Jesteś pewna, że nic ci nie jest?

– Nie, wszystko w porządku, tylko jestem trochę roztrzęsiona. – Cleo starała się za wszelką cenę opanować. – Przepraszam, zachowuję się jak skończona idiotka, prawda?

– Nie, zachowujesz się jak ktoś, kto się nieźle wystraszył.

Wyprostowała się, ale nie była w stanie wysunąć się spod uspokajającego ramienia Maxa. Znalazła w kieszeni chusteczkę i wydmuchała nos. Potem głęboko odetchnęła.

– Zabrakło mi benzyny – powiedziała spokojnym i opanowanym, jak jej się zdawało, głosem. – Chociaż nie wiem dlaczego, bo dopiero co tankowałam. Zaczęłam iść do domu. Potem usłyszałam kroki. Zawołałam. Nikt się nie odezwał. Zeszłam z drogi, żeby przeczekać, aż ten ktoś przejdzie. I to wszystko. Nie mam pojęcia, dlaczego tak się wystraszyłam. Max przerwał jej te nieskładne wyjaśnienia.

– Gdzie jest twój samochód?

– Tam gdzieś z tyłu. Niedaleko. – Machnęła ręką za siebie. – Jakiś dzieciak ściągnął mi benzynę z baku czy co.

– O samochód będziemy się martwić później. Teraz odwiozę cię do domu. Sylvia i Trisha zaczęły się już niepokoić. – Otworzył drzwi i wsunął ją w kojące ciepło.

– Bardzo mi przykro – mruknęła Cleo. Sięgnęła po pas. – Czuję się okropnie głupio. Poniosła mnie wyobraźnia.

– Może. – Max wsiadł do samochodu i przekręcił kluczyk. Włączył pierwszy bieg i wjechał na drogę.

– Dlaczego nie zawracasz i nie jedziesz do domu? – spytała.

– Chcę się upewnić, że twój samochód stoi na poboczu. Nie chcielibyśmy, żeby ktoś w niego rąbnął w tej mgle, prawda?

Nie zaoponowała.

Po chwili światła Jaguara wydobyły z mgły kształt Toyoty.

– Daj mi kluczyki.

– Co chcesz zrobić? – spytała, wręczając mu kluczyki. – Nie ruszysz, nie ma benzyny.

– Tylko rzucę okiem. Zaraz wracam.

– Czy to następna męska rzecz?

Zamknął drzwi, nie racząc odpowiedzieć. Cleo obserwowała, jak podszedł do Toyoty, otworzył drzwi i usiadł za kierownicą. Czekała, aż silnik zakrztusi się i zgaśnie, ale Max nie próbował włączać silnika. Siedział za kierownicą przez długi czas. Nie miała pojęcia, co tam robił.

Chciała już wysiąść, żeby sprawdzić, co się dzieje, kiedy drzwi Toyoty znów się otworzyły. Zobaczyła, że Max trzyma w ręce kawałek papieru. Poczuła niepokój.

Kiedy otworzył drzwi, do wnętrza samochodu wpadły zimno i mgła.

– Znalazłem to na siedzeniu kierowcy. – Jego oczy spoglądały z ponurą determinacją, kiedy wręczał jej kawałek papieru. – Zakładam, że tego tam nie było, kiedy wysiadłaś, żeby pójść pieszo do domu.

Przeczytała napisane na maszynie dwa zdania:

Pierwsza Kleopatra była kurwą. Zginęła taką śmiercią, na jaką zasłużyła.

Rozdział jedenasty

– Nie zamierzam więcej słuchać o braku rezultatów, O'Reilly. – Max mówił do telefonu ostrym tonem. Siedział za małym biurkiem w swoim pokoju na poddaszu. Laska stała oparta o tył krzesła. – Wiem, że nie znalazłeś nic ciekawego, kiedy sprawdziłeś te nazwiska w komputerze. Mówię ci, że musimy do tego podejść z innej strony.

W napiętej ciszy słuchał, co miał mu do powiedzenia jego przyjaciel po drugiej stronie linii.

Cleo siedziała na łóżku Maxa, obejmując rękami kolana. Mimo ubrania i przyjemnego ciepła panującego w pokoju było jej zimno. Max przyprowadził ją wprost do swego pokoju, gdy tylko wrócili do zajazdu. Gdy przechodzili przez korytarz, powiedział Sylvii, Benowi i Trishy, że później im wszystko wytłumaczy. Zaczynała się już złościć, wiedząc, że wszyscy na dole się denerwują.

– Tak jest, moim zdaniem wyglądało to na grożenie śmiercią – stwierdził Max. Zacisnął szczęki, a Cleo zadrżała. – Nie, nie wiem o niczym, co by mogło sprowokować jakiegoś miejscowego szaleńca. Tak, będę jej pilnował. Nie, od tej chwili nigdzie nie ruszy się sama.

Otworzyła usta, żeby zaprotestować przeciwko ostatniemu stwierdzeniu, ale on spoglądał z taką ponurą determinacją, że zamknęła je bez słowa.

– Tak, ja też uważam, że ta sprawa wymaga przyłożenia się do roboty – powiedział Max, nie kryjąc sarkazmu. – I nie chcę, abyś ją odłożył na bok. Żądam usług pierwszorzędnej jakości. Dobrze, zobaczymy się jutro. Przed południem, O'Reilly.

Odłożył słuchawkę i spojrzał na Cleo zamyślonym wzrokiem. Oblizała dolną wargę.

– Co powiedział pan O'Reilly?

– Powiedział, cytuję: „Zawsze żądasz usług pierwszorzędnej jakości, ty skurwysyni”.

– O! – Uśmiechnęła się smutno. – I założę się. że zawsze je dostajesz. Nie musiałeś być niegrzeczny dla pana O'Reilly. Jestem pewna, że stara się, jak może.

– Nie byłem niegrzeczny, lecz stanowczy. Do tej pory nie znalazł niczego.

– Znalazł Bena.

– To nie ma nic wspólnego z naszą sprawą. – Zamyślił się na moment. – Tak mi się przynajmniej zdaje.

Wyprostowała się, zaalarmowana tonem jego głosu.

– Oczywiście, że nie. To bez sensu.

– Skąd mogę wiedzieć? Na razie wszystko jest bez sensu. – Max wziął laskę i wstał. – Chodź, zejdziemy na dół i powiemy reszcie, co się dzieje.

– Mówiłam ci już, że nie chcę, żeby inni się o mnie martwili.

– To pech. Będą musieli się martwić. Dopilnuję, żeby wszyscy się martwili.

Zmarszczyła brwi.

– Wydaje mi się, że powinniśmy to zatrzymać dla siebie.

– Chcę, żeby wszyscy w zajeździe wiedzieli, co się dzieje, po to, aby mogli cię pilnować.

– Będę się czuła jak więzień.

– O to właśnie chodzi. – Przeszedł przez pokój, wziął ją za rękę i poderwał lekko z łóżka. – Chodźmy.

– Chciałabym ci przypomnieć, że to ja tu rządzę. – Cleo podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko buntowniczym gestem. Przekonała się, że o wiele łatwiej się buntować, czując się całkiem bezpiecznie. – Nie przypominam sobie, abym ci zezwoliła na przejęcie kierownictwa.

– Musiało ci to wylecieć z głowy. – Wypchnął ją z pokoju. – Byłaś ostatnio bardzo zajęta.

– Max, ja nie żartuję.

– Słuchaj, Cleo, nie musisz mi tego mówić. Cholernie mnie dzisiaj wystraszyłaś. A poza tym nie przejmuj się, że przez jakiś czas ja tu porządzę. Znam się na tym.

– To samo mówiła Kimberly.

– A propos Kimberly, kiedy ona wyjechała?

– Zaraz po naszej milutkiej pogawędce na plaży.

– O czym rozmawiałyście? – Skierował ją ku następnej kondygnacji schodów.

– Przeważnie o tobie.

– Nudny temat.

– Zapewniam cię, że nigdy nie jesteś nudny.

Zeszli na parter. Sylvia podniosła głowę znad biurka w recepcji. Spojrzała najpierw na poważną twarz Maxa, a potem przeniosła zaniepokojone spojrzenie na Cleo.

– Wszystko w porządku? – spytała.

– Nie – odparł Max. – Wszystko jest nie w porządku. Zawołaj resztę. Chcę, żeby za pięć minut wszyscy byli w kuchni.

Cleo przewróciła oczami.

– Doprawdy, posuwasz się trochę za daleko.

Ale Sylvia już wstawała zza biurka.

– Idę ich zawołać.

Cleo rzuciła Maxowi zdegustowane spojrzenie, kiedy Sylvia pobiegła korytarzem.

– Moich poleceń nikt tu tak szybko nie wykonuje.

– Na tym polega różnica między naszymi dwoma stylami zarządzania – wyjaśnił. – Ty posługujesz się tak zwanym stylem consensusu.

– A jak się nazywa twój styl? – Pchnęła drzwi do kuchni. – Dyktatura?

– Nie lekceważ dyktatury, często się sprawdza w działaniu.

– Skąd wiesz?

– Od Jasona.

– Nie wierzę. Myślę, że u ciebie to po prostu naturalne.

Wszyscy po kolei zbierali się w kuchni. Sammy uwiesił się ręki Sylvii, zaniepokojony powagą dorosłych.

– Nie powinniśmy wciągać w to Sammy'ego – szepnęła Cleo Maxowi. – Będzie się bał.

– Sammy należy do rodziny – powiedział Max. – Wie już, że coś się dzieje, i jeśli mu nie powiemy, o co chodzi i że wszystko jest pod kontrolą, będzie przerażony. A tak poczuje się włączony do sprawy i będzie wiedział, że podjęliśmy pewne działania. To go powinno uspokoić.

– Od kiedy jesteś specjalistą od psychologii dzieci? – spytała.

– Sam byłem kiedyś dzieckiem.

– Trudno mi w to uwierzyć.

– Nie dziwi mnie to zupełnie. Mnie też.

Cleo obserwowała twarze przyjaciół. Andromeda, Daystar, Trisha, Ben, Sylvia i mały Sammy – wszyscy najpierw spoglądali na nią z troską, a potem na Maxa – z oczekiwaniem.

Max oparł się na lasce i z uwagą spojrzał na całą rodzinę.

– Ktoś grozi Cleo z powodu książki, którą napisała – zaczął.

Wszyscy spojrzeli na Cleo.

– O Boże, nie wierzę – powiedziała cicho Andromeda. – Cleo, jak się czujesz?

– Świetnie, Andromedo – odparła uspokajająco. – Max przesadza.

Ben objął ramieniem Trishę i zmarszczył czoło.

– Co tu się dzieje? – zapytał.

– Czy ktoś uderzył Cleo? – dopytywał się zdenerwowany Sammy.

Max spojrzał na malca.

– Nie – powiedział spokojnie. – I nikt jej nie skrzywdzi. Wszyscy będziemy jej pilnować.

– Nawet ty? – spytał Sammy.

– Zwłaszcza ja – odparł Max.

Z rosnącym poczuciem nierzeczywistości Cleo słuchała, jak Max streścił szybko wszystko, co zaszło. Zebrani uważnie słuchali. Najwyraźniej oczekiwali od niego, że zapanuje nad sytuacją. Nikt nie kwestionował jego autorytetu.

Cleo pomyślała, że Max mimochodem stał się bardzo ważnym członkiem rodziny. Dzisiaj zaczął nawet przejmować jej rolę jako głowy rodziny. Zdała sobie sprawę, że jeśli on zostanie w Robbins' Nest Inn, będzie musiała przystać na pewne zmiany.

W chwilowym przebłysku zrozumiała, dlaczego Kimberly i jej rodzina odmawiali Maxowi miejsca w radzie Curzon International. Bardzo szybko kierowałby twardą ręką całą firmą.

Spółka z nim będzie szalenie interesującym przedsięwzięciem, pomyślała.

Obserwowała, mimo woli oczarowana, jak Max całkowicie opanował sytuację w kuchni i uspokoił każdego po kolei, łącznie z Sammym.

– O'Reilly przyjedzie jutro – zakończył. – To pierwszorzędny prywatny detektyw. Będzie chciał porozmawiać ze wszystkimi, z nami także.

– Przecież my nic nie wiemy o tych dziwnych wydarzeniach – stwierdziła przygnębiona Andromeda. – Co możemy mu powiedzieć?

– Odpowiadajcie na jego pytania – doradził Max. – O'Reilly wie, co ma robić. Tymczasem my wszyscy mamy swoje zajęcia. Od tej pory Cleo nie wyjdzie nigdzie sama z zajazdu. Jasne? Za każdym razem, kiedy wysunie nogę poza drzwi, chcę, żeby ktoś z nią był.

Cleo zmusiła się do jeszcze jednego, słabego protestu.

– To już naprawdę przesada. Obiecuję, że będę ostrożna.

– Tak jak dziś po południu? – spytał ostro.

Popatrzyła na niego z wściekłością,

– Skąd miałam wiedzieć, że sytuacja stanie się tak groźna?

– No, właśnie. – Max obrócił się do zebranych i spojrzał na nich jak dowódca wysyłający wojsko do walki. – Czy wszyscy mnie zrozumieli? Cleo nie wychodzi z domu sama.

– Tak jest – powiedział Ben. – Będziemy jej pilnować.

Sylvia kiwnęła głową.

– Nie martw się, nigdy nie będzie sama.

– Co się stanie, kiedy wyjdzie sama na dwór? – chciał wiedzieć Sammy.

Max uniósł jedną brew.

– Jeśli zobaczysz, że Cleo nie słucha rozkazów, masz przyjść i natychmiast mi o tym powiedzieć, jasne?

– Czy każesz jej wtedy pójść do swojego pokoju? –zainteresował się Sammy. – Tak robi mama, kiedy się a mnie złości.

– Możliwe – przyznał Max. – Albo każę jej za karę pójść do mojego pokoju.

Sammy zachichotał.

– Za chwilę zwariuję – mruknęła Cleo.

Trisha uśmiechnęła się do niej.

– Nie martw się, nie damy ci zwariować samej.

Wszędzie była krew. Tyle krwi. Wsiąkła w dywany i rozprysła się na ścianach. Przesiąkła suknię matki i utworzyła kałuże przy głowie ojca. Za dużo krwi. Jej zapach ją zemdlił. Jej widok doprowadzał ją do szaleństwa.

Cleo otworzyła usta, żeby krzyknąć i przekonała się, że nie może wydobyć z siebie głosu. Chciała uciec z diabelskiego pokoju i nie mogła się ruszyć. Była w pułapce.

– Cleo, Cleo, obudź się! To sen!

Głos Maxa przebił się przez pajęczyny przerażenia, które przeplatało się przez nocny koszmar. Otworzyła oczy i zobaczyła go przy sobie. Przytrzymywał ją za ramiona.

Z wirującej mgły czerwieni, atakującej jej umysł, wyłoniła się rzeczywistość. Była bezpieczna, w pokoju na poddaszu, z Maxem. Nie była sama.

Po raz pierwszy nie była sama, kiedy męczył ją koszmar.

– Max?

– Wszystko w porządku, jestem tutaj.

– Och, Boże! – Zamknęła oczy i kilka razy głęboko odetchnęła, tak jak robiła podczas medytacji. – Przepraszam. Te sny nie męczą mnie zbyt często, ale kiedy się zdarzają, doprowadzają mnie do szaleństwa.

– Jakie sny? – Rozluźnił uchwyt, ale się od niej nie odsunął, pozostał przykrywając ją swym ciepłym, przyjemnym ciężarem.

– Nie chcę o nich mówić. Próbowałam z terapeutką. Ale rozmawianie o nich jest jeszcze gorsze. – Cleo zadrżała. Emanujące z Maxa siła i ciepło napełniły ją poczuciem bezpieczeństwa. Nie była sama. Max z nią był.

Jęknęła cicho i zarzuciła mu ramiona na szyję. Przytuliła twarz do jego nagiej piersi i pozwoliła płynąć łzom.

Max się nie odzywał. Trzymał ją w objęciach i pozwolił się wypłakać. Kiedy skończyła, nadal nie wypuszczał jej z uścisku. Powoli pogładził jej ramię.

– Twoi rodzice? – spytał w końcu.

– Tak. – Zawahała się. – Ja ich znalazłam. Czasem mi się to śni.

– Boże, Cleo. – Max głaskał ją delikatnie. – Cholernie mi przykro.

– Minęły cztery lata. Ale te sny są zawsze tak samo okropne. Terapeutką powiedziała, że mogę je mieć, od czasu do czasu, do końca życia. Zwłaszcza kiedy przeżywam jakiś stres.

– Czyli to co teraz, dzięki temu draniowi, który zostawia te kartki papieru. – Aż zazgrzytał z wściekłości. – Nie mogę się doczekać, żeby go dostać w swoje ręce.

– Max?

– Tak?

– Dziękuję, że po mnie wyjechałeś dziś po południu.

– Następnym razem sprawdzaj wskaźnik paliwa, jak wsiadasz do samochodu.

Uśmiechnęła się półgębkiem.

– Mój ojciec to robił.

– Co? Sprawdzał wskaźnik paliwa?

– Nie. Pouczał mnie albo mamę, kiedy było już po sprawie. Tak jakby był na nas zły, że w ogóle miałyśmy kłopoty. Pamiętam, że kiedyś mamie ukradziono portmonetkę. Później ojciec okropnie ją zbeształ za nieostrożność.

– Był zły na siebie, nie na nią – powiedział cicho Max. – Nie potrafił jej uchronić przed niebezpieczeństwem i to go przestraszyło.

– Tak mówiła mama.

– Kiedy mężczyźni się boją, zwykle wpadają w złość.

– Męska rzecz?

Uśmiechnął się do siebie.

– Przypuszczalnie.

Cleo przysunęła się bliżej.

– Wiesz, chciałam cię o coś zapytać.

– Mam nadzieję, że nie o moje stosunki z Kimberly – ostrzegł ją. – Nie zamierzam więcej na ten temat rozmawiać.

– Nie o to. – Zmarszczyła nos. – Mówiłam ci już, że odbyłyśmy z Kimberly długą pogawędkę na ten temat.

– Dlaczego kobiety zawsze muszą spotykać się i rozmawiać o swych stosunkach z mężczyznami? – spytał zdegustowany.

– Kto wie? To pewno taka kobieca rzecz. Chcesz mi wmówić, że mężczyźni nigdy nie omawiają swoich związków z kobietami?

– Nigdy. To byłoby niehonorowe.

– Akurat. Nie o to chodzi. Chciałabym wiedzieć, dlaczego spakowałeś swoje rzeczy i zabrałeś je do samochodu, kiedy pojechałeś wczoraj po Bena.

Max znieruchomiał.

– Myślałem, że jeśli Ben nie wróci ze mną, nie zostanę tu dłużej.

Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Obróciła się na bok i zsunęła na łokciu, żeby znaleźć się twarzą w twarz z Maxem. Nie widziała go wyraźnie w cieniu.

– Co ty mówisz? Co Ben miał wspólnego z tym, czy z nami zostaniesz czy nie?

Spojrzał na nią oczyma bez wyrazu.

– Powrót bez Bena oznaczał, że mi się nie powiodło.

– I co z tego?

Delikatnie wplótł palce w jej włosy.

– Wiedziałem, jak bardzo wszyscy liczyli, że uda mi się namówić go, żeby wrócił. Wiedziałem, w przeciwieństwie do was, że mam niewielkie szanse.

– I co z tego?

Wzruszył ramionami.

– Nie byłem pewien, jak mnie potraktujecie, kiedy zawalę robotę.

Cleo była przerażona.

– Chcesz powiedzieć, że myślałeś, iż nie będziemy chcieli, abyś tu został, tylko dlatego, że nie udało ci się namówić Bena do powrotu?

– Z moich doświadczeń wynika, że ludzie akceptują twoją obecność tak długo, jak długo możesz coś dla nich zrobić.

– Co za kretyńskie stwierdzenie. – Tknęła ją nagła myśl. – I tak było w Curzon International?

– Tak było przeważnie w moim życiu. Firma Curzon nie była wyjątkiem.

– Nie wierzę, że Jason tak postępował.

– Z przykrością muszę rozwiać twoje złudzenia co do Jasona Curzona, ale zaręczam, że nie kierował firmą w stylu słodkiego, łagodnego osiągania consensusu. Był cholernie twardym skurwysynem.

– Jestem pewna, że Jason nie odmawiał nikomu kolejnej szansy.

Max wykrzywił lekko usta.

– Czasami, kiedy zachodziły okoliczności łagodzące i jeśli nadal bardzo potrzebował takiej osoby. Jednak druga szansa była już rzadkością w Curzon International. A trzeciej szansy nie było w ogóle.

– Tobie się z nim dobrze pracowało.

– Starałem się nie mieć wpadek, gdy robiłem coś dla niego.

Dotknęła jego ramienia.

– Chcesz powiedzieć, że Jason by cię wyrzucił, gdybyś go w jakiś sposób zawiódł?

Zawahał się przez moment.

– Powiedzmy, że nie chciałem tego sprawdzać.

Cleo wzięła jego twarz w dłonie.

– To straszne. Jak mogłeś żyć z takim ciągłym nastawieniem?

Rozbawiła go jej troska.

– Jestem przyzwyczajony. Poza tym na ogół mi się udaje.

– Nie wątpię. Ale myślałeś, że ci się nie udało, kiedy wróciłeś bez Bena?

– Aha.

Uśmiechnęła się smutno.

– Przykro mi z tego powodu. Nie miałam pojęcia, że uważałeś sprowadzenie go z powrotem za warunek swojego pozostania tutaj. Przyznam jednak, że trochę mi twoje wyjaśnienie ulżyło.

– Dlaczego?

– Ponieważ uważałam, że spakowałeś rzeczy i wyjechałeś z innego powodu.

– Jakiego?

Schyliła głowę i lekko pocałowała go w usta.

– Obiecaj, że nie będziesz się śmiał.

– Obiecuję.

– Myślałam, że wyjechałeś, bo wreszcie do ciebie dotarło, że naprawdę nie mam pojęcia, gdzie są obrazy Luttrella.

– O czym ty, do cholery, mówisz?

– Myślałam, że chodziło ci wyłącznie o obrazy. – Uśmiechnęła się drżącymi wargami. – Przyszło mi do głowy, że przespałeś się ze mną głównie po to, żeby wyciągnąć ze mnie, gdzie je ukryłam. Twój stary kumpel, Garrison Spark, tylko mnie w tym utwierdził, mówiąc, że zdarza ci się stosować taką taktykę.

Max zacisnął gwałtownie palce wokół jej talii. Ciemnymi rzęsami zakrył oczy.

– Uwierzyłaś mu?

Poczuła, że się czerwieni, ale nie spuściła oczu.

– Po tym, jak się kochaliśmy, spytałeś mnie o obrazy po raz ostatni, pamiętasz? Powiedziałeś coś takiego: „Naprawdę nie wiesz, gdzie są obrazy, co?”

– Cleo, powiedziałem ci, że wrócę.

– Wiem.

– I nie uwierzyłaś mi?

– Sama nie wiedziałam, w co mam wierzyć. Mogłam tylko trzymać kciuki i mieć nadzieję, że wrócisz, z Benem albo bez niego.

Uważnie jej się przyglądał.

– A gdybym ci powiedział, iż rzeczywiście przyszła mi do głowy myśl, żeby cię uwieść i w ten sposób przekonać się, czy mówisz prawdę o obrazach?

Uśmiechnęła się szeroko.

– Wiedziałabym, że żartujesz.

– Tak uważasz?

– Tak. – Dotknęła jego ust czubkiem palca. – Oboje dobrze wiemy, że nie zaciągnąłeś mnie do łóżka, aby się dowiedzieć, gdzie są obrazy. Gdybyś tylko tyle chciał ode mnie, nie szukałbyś Bena i nie pojechałbyś, żeby z nim rozmawiać. I nigdy byś tu nie wrócił, prawda?

Mocno zacisnął palce wokół jej ręki. Pocałował wnętrze jej dłoni delikatnie, niemal z szacunkiem.

– Chyba masz rację – powiedział.

– A zanim powiesz coś jeszcze, chciałabym ci przypomnieć, że nie masz moralnego prawa pouczać mnie co do mojego braku wiary w ciebie.

– Nie?

– Nie. – Cleo założyła ręce na piersi. – Wykazałeś taki sam brak zaufania do mnie i do całej rodziny. Nie mogę uwierzyć, że nie wiedziałeś, że będziemy cię tu chcieli, niezależnie od wyniku rozmowy z Benem. Lubimy ciebie, a nie faceta, któremu zawsze się udaje.

– Prawie zawsze. – Max przysunął jej twarz do swojej i namiętnie ją pocałował. Kiedy ją puścił, oczy mu błyszczały.

– Oboje czegoś się nauczyliśmy, prawda? – powiedziała Cleo, uśmiechając się.

Jego uśmiech miał w sobie leniwą zmysłowość.

– Cóż, jestem przekonany, że nie chowasz nigdzie moich obrazów. Od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem, wiedziałem, że jesteś albo genialnym przeciwnikiem, albo… Mniejsza o to.

– Co to znaczy „mniejsza o to”? – spytała. – Skończ zdanie.

– Albo że jesteś jedną z najmilszych, najsłodszych i najbardziej niewinnych kobiet, jakie kiedykolwiek spotkałem – dokończył gładko.

Spojrzała na niego z przyganą.

– Nie to chciałeś powiedzieć, prawda? Co naprawdę pomyślałeś tego pierwszego wieczoru? Że jeśli nie jestem bardzo sprytna, to pewno jestem niezbyt rozgarnięta, co? Tak myślałeś?

– Nawet dokładnie nie pamiętam, co myślałem. Tyle się od tej pory wydarzyło. – Przewrócił ją na plecy i usiadł obok. Otworzył szufladę stolika przy łóżku i sięgnął do środka.

– Co robisz? – zapytała, starając się dojrzeć to, co wyjmował z szuflady. – Co to jest? Wygląda jak chustka.

– Zgadza się. – Potrząsnął wielkim kwadratem żółto-niebieskiego jedwabiu.

– Co zamierzasz z tym zrobić?

– Mam zamiar wypróbować coś, o czym przeczytałem w piątym rozdziale „Lustra”. – Złapał za dwa przeciwległe rogi chustki i skręcił ją w sztywny, wąski sznurek.

Oczy Cleo rozszerzyły się i przeszyły ją pierwsze dreszcze podniecenia.

– Nie odważysz się.

– Spokojnie. Pamiętasz? Rzadko mi się coś nie udaje.

– Wiem, ale…! – Nagle zrobiło jej się bardzo gorąco.

Max powoli podciągnął brzeg jej grzecznej, flanelowej koszuli w kwiaty do góry. Potem wsunął pasek żółto-niebieskiego jedwabiu pod jej pośladki i przeciągnął go z przodu między udami. Delikatnie naciągnął jedwab.

– Max! – Cleo czuła, jak zwinięty materiał wsuwa się między gorące, wilgotne fałdki jej kobiecości. Obiema rękami złapała prześcieradło.

Powoli naciągał jedwab, aż dotykał samego najwrażliwszego punktu pośród trójkąta ciemnych włosów. Cleo z wrażenia niemal straciła dech. Tak właśnie wyobrażała sobie rozkoszną udrękę, opisując tę scenę w „Lustrze”.

Kiedy Max poprawił oryginalną wersję i ustami zwilżył jedwab między jej nogami, Cleo straciła poczucie rzeczywistości.

Wiedziała, że obserwuje ją, zafascynowany, kiedy poddała się orgazmowi. Z jakiegoś powodu sprawiło to, iż jej końcowe spazmy były jeszcze bardziej podniecające.

Później, kiedy Max otworzył jedno oko, zobaczył, że Cleo siedzi na łóżku i pochyla się nad nim. Potrząsała jedwabną chustką z wyrazem twórczego zamyślenia na twarzy.

– Co masz zamiar z tym zrobić? – spytał zaspany.

– Przeprowadzić eksperyment. Nigdy nic nie wiadomo. Pewnego dnia może napiszę drugą część „Lustra”? – Zaczęła drapować jedwabną chustkę na jego ciele. – Z męskiego punktu widzenia.

Zaczął się uśmiechać, po czym głęboko wciągnął powietrze, kiedy jego niedawno zaspokojone ciało zareagowało na zmysłowy dotyk jedwabiu.

– To może być interesujące – mruknął.

– Mam nadzieję.

Telefon zadzwonił w chwili, gdy Cleo na dobre rozpoczynała swe twórcze działania. Max zaklął i podniósł słuchawkę.

– Fortune, słucham.

– Max? – Choć raz George nie spał na służbie. – To Ja, George, z recepcji.

– Co się stało, George?

Cleo skończyła zawiązywać kokardę wokół niezwykle sztywnej części ciała Maxa. Sięgnęła poprzez niego po okulary.

Jęknął, gdy jej miękki brzuch nacisnął na jego udekorowaną męskość.

– Jest tu facet, który mówi, że cię zna. Chce z tobą natychmiast rozmawiać. Grozi, że zdemoluje dom, jeśli nie zejdziesz na dół.

Max usiadł, opierając się o poduszki.

– Kto to jest?

– Mówi, że nazywa się Roarke Winston.

– Cholera, tylko tego mi trzeba. Zaraz schodzę. – Max rzucił słuchawkę na widełki i sięgnął po laskę, opartą o ścianę.

– Co się stało? – spytała Cleo. Szukała swoich dżinsów.

– Winston jest tutaj. – Wstał z łóżka i podszedł do szafy.

– Mąż Kimberly?

– Tak. – Zaczął wkładać spodnie, kiedy zobaczył, że wciąż ma na sobie jedwabną kokardę. Ostrożnie ją zdjął.

– Co on tu robi? – Cleo prędko zapinała bluzkę.

– Skąd mam wiedzieć, do diabła?! Może szuka Kimberly. – Z nie ukrywanym żalem odłożył chustkę.

– Dlaczego pyta o ciebie?

Uniósł w górę jedną brew, idąc przed nią do drzwi.

– Nie mam pojęcia. Zaraz się dowiemy.

Zszedł na parter, z Cleo tuż za plecami. Kiedy wszedł do recepcji, wiedział już, że czekają go kłopoty.

Roarke Winston, mężczyzna o szlachetnych rysach warzy, elegancko ubrany i na ogół emanujący subtelna, pewnością siebie, wynikającą z solidnych pieniędzy i starych koneksji rodzinnych, był wściekły.

Odwrócił się, kiedy Max wszedł do pokoju.

– Fortune, ty skurwysynu! Gdzie jest moja żona?

– Nie wiem – odparł spokojnie. – Tu jej nie ma.

– Kłamiesz! – Roarke ruszył do przodu, z zaciśniętymi pięściami. Jego przystojna twarz wykrzywiła się ze złości. – Ona tu jest. Wiem. Namówiłeś ją, żeby tu z tobą przyjechała, prawda? Śpisz z moją żoną, draniu!

– Uspokój się, Winston.

– Skąd ci przyszło do głowy, że pozwolę ci uwodzić moją żonę? – Szybkimi krokami Roarke zmniejszał odległość dzielącą go od Maxa.

– Niech pan przestanie! – krzyknęła Cleo. – Max nie sypia z pańską żoną.

– Akurat. – Roarke podniósł głos. – Od początku chciał się wkręcić do Curzon International. Myśli, że załatwi to przez Kimberly.

– To nieprawda. – Cleo odwróciła się w stronę Georgia i dodała: – Ty masz teraz dyżur, George. Zrób coś.

George spojrzał na nią bezradnie, a potem uderzył w dzwonek na biurku. Najwyraźniej zadowolony z tak stanowczego działania, zadzwonił powtórnie.

– Na litość boską – mruknęła zniechęcona Cleo.

Roarke stanął pół metra przed Maxem.

– Nie kochasz jej. Nigdy jej nie kochałeś. Chcesz ją tylko wykorzystać. Ale ja ci na to nie pozwolę.

Zamachnął się gwałtownie.

– Nie! – zawołała Cleo. – Niech pan przestanie.

Max nic nie zrobił.

Zasłoniła sobą Maxa, kiedy Roarke wymierzał już swoje uderzenie. W ostatniej chwili Max zdał sobie sprawę, że Roarke uderzy Cleo.

Złapał ją za ramię i szarpnął w bok, zabierając z linii ciosu Roarke'a. Niestety ten manewr nie pozwolił mu na użycie laski w obronie własnej.

Cleo potknęła się i upadła. Roarke, nie chcąc jej uderzyć, starał się wytracić impet ciosu, ale było za późno. Pięścią rąbnął Maxa w szczękę.

Max zachwiał się, stracił równowagę i wpadł na biurko. Zsuwając się wdzięcznie na podłogę, zobaczył, jak Cleo sięga po wazon, stojący w rogu. Chwyciła go obiema rękami i wycelowała w głowę Roarke'a.

Nie wiedział, czy śmiać się czy płakać. Nie był przyzwyczajony, aby ktoś stawał w jego obronie. Owszem, uczucie było przyjemne, ale sytuacja stawała się niebezpieczna. Lada chwila ktoś mógł naprawdę oberwać.

– Odstaw wazon, Cleo. – Max usiadł na podłodze, opierając się w dramatycznym geście o biurko. Jęknął i delikatnie pomacał szczękę. – Poddaję się, Winston. Wygrałeś.

Roarke stał nad nim, ciężko dysząc.

– Drań.

– Nie ośmieli się pan go dotknąć – stwierdziła Cleo. – Niech pan stąd idzie. – Odstawiła wazon na miejsce i podbiegła do Maxa. – On nie sypia z pana żoną.

– Skąd pani wie?

– Bo sypia ze mną. – Dotknęła twarzy Maxa palcami. – Prawda?

– Prawda.

Na odgłos kroków wszyscy, łącznie z George'em, spojrzeli w stronę schodów.

Ben pierwszy zbiegł po schodach. Miał zmierzwione włosy i rozpiętą koszulę. Po drodze usiłował dopiąć spodnie. Trisha była tuż za nim. Już na schodach zawiązywała pasek szlafroka.

Na końcu biegli Sylvia i Sammy. Oboje w nocnych koszulach. Sammy ziewał.

– Co się tu dzieje? – Ben szybkim spojrzeniem obrzucił zebrane towarzystwo. – Cleo? Max? Wszystko w porządku?

– Nie – powiedziała Cleo.

– Tak – rzucił jednocześnie Max. – Przedstawiam wam Roarke'a Winstona. Jest mężem Kimberly. Miał mylne wrażenie, że spędzam noc z jego żoną.

Ben spojrzał groźnie na Roarke'a.

– Mowy nie ma. Max nie zabawia się z pańską żoną. On chodzi z Cleo.

– Czyżby? – spytał z chłodnym niedowierzaniem Roarke.

– Jasne – stwierdził autorytatywnie Ben. – Niedługo biorą ślub.

– Hmm, Ben… – zaczęła powoli Cleo.

Ben nie zwrócił na nią żadnej uwagi.

– Prawda, Max?

Max wiedział, co to jest punkt zwrotny.

– Prawda – potwierdził.

Rozdział dwunasty

– No, może trochę przesadziliśmy – stwierdził Ben.

– My? – Max oglądał złączenie rur, które znajdowało się niecałe dziesięć centymetrów nad jego głową. Nie był w dobrym humorze, a jego zły nastrój tego ranka nie miał absolutnie nic wspólnego z faktem, że leżał na plecach pod umywalką w pokoju jeden-zero-jeden.

– No, to ja pośpieszyłem się z tym oświadczeniem – przyznał Ben.

– Tak myślisz? – Kropla wody z cieknącej rury spadła Maxowi na czoło. – Cholera!

– Posłuchaj, musiałem coś szybko wymyślić. Ten Winston był naprawdę wściekły. Wyglądało na to, że za chwilę rozwali cały dom.

– Podaj mi drugi klucz.

– Wiem, że cię rąbnął, ale naprawdę nic ci się nie stało. – Ben pochylił się i wetknął mu klucz w rękę. – Poza tym założę się, że się po prostu nadziałeś na jego pięść.

– Nic podobnego. Podaj mi szmatę.

– Jesteś pewien? – Ben ukucnął i podał mu kawałek starego, wystrzępionego ręcznika. – On nie umie się bić. Jest za miękki. Nie powiesz mi, że przewrócił cię jak oseska.

– Nie mogłem zrobić uniku, bo usiłowałem odsunąć Cleo – wyjaśnił Max z godnością. Wytarł cieknącą rurę i zmienił rozstaw klucza.

– Aha, to tak było. – Ben przyjrzał się złączeniu rur. – Myślałem, że może celowo dałeś się uderzyć, żeby Cleo mogła się nad tobą użalić. Co też zrobiła.

– Nie na długo. – Max z całej siły dokręcił złączenie.

Fakt, że Cleo nie roztkliwiała się nad nim za długo poprzedniej nocy, kiedy okazało się, że nic mu nie jest, był główną przyczyną jego złego humoru.

Nie tylko przestała odgrywać rolę troskliwego anioła po kilku krótkich minutach, nie tylko nie wróciła do jego pokoju, kiedy całe zamieszanie się skończyło, lecz nawet nie zaprosiła go do siebie.

Niemal od razu odzyskała zimną krew. Wstała znad leżącego Maxa, dała zmieszanemu Winstonowi jeden z najlepszych pokoi w zajeździe i posłała wszystkich do łóżek. Potem poszła do siebie bez pożegnalnego Pocałunku.

– Uważaj, bo pozrywasz izolację – ostrzegł Ben.

– Chcesz się zamienić?

– Nie, dziękuję. Naprawiłem tysiące cieknących rur. Wiem, jak to się robi. To ty się uczysz, nie?

– A ty masz mnie uczyć, nie?

– Nieźle ci idzie, stary. Jak zawodowcowi. Wracając do wczorajszej nocy…

– O co ci chodzi? – Max obserwował złącze. Na rurze pojawiła się kolejna kropla wody.

– Wiem, żeśmy się trochę pośpieszyli, mówiąc o waszym ślubie.

– Owszem. – Max jeszcze raz przekręcił klucz. – Pośpieszyliście się.

– Ale wy przecież i tak weźmiecie ślub – stwierdził Ben.

– Czyżby?

– Co masz na myśli?

– Może to, że chcę sobie wziąć parę dni wolnego, popracować na stacji benzynowej i przemyśleć kilka spraw. – Znów wytarł złącze. Wyglądało na suche.

– Przestań, to nie fair. Obaj wiemy, że nie czmychniesz stąd tak jak ja. Nie jesteś stuknięty.

– Ja nie, ale Cleo chyba tak. Odkręć wodę.

– Co?

– Powiedziałem: odkręć wodę.

– To słyszałem. – Ben wstał i odkręcił kran. Woda zaczęła wypełniać umywalkę. – Dlaczego powiedziałeś, że Cleo jest stuknięta?

– Sam widziałeś. – Max sprawdzał, czy woda znów nie zacznie cieknąć. – Jak się okazało, że nie jestem umierający, zachowywała się tak, jakbym przestał istnieć. Nie mogła się doczekać, żeby wszyscy, łącznie ze mną, poszli spać.

– Była trochę zaskoczona. – Ben zakręcił kran. – W końcu niczego jeszcze nie ogłaszaliście.

– Niczego nie ogłaszaliśmy, bo nie było czego ogłaszać. Myślę, że ta rura jest w porządku. Dla twojej informacji – my w ogóle nie rozmawialiśmy o małżeństwie.

– Poważnie?

– Poważnie. Już wcale nie cieknie. – Max odczuwał przyjemną satysfakcję. Coraz lepiej radził sobie z hydrauliką. – Sucha jak pieprz. – Zaczął wyczołgiwać się spod umywalki.

– Kurczę, przestań pieprzyć o tej cholernej rurze. – W głosie Bena dźwięczało zdenerwowanie. – Dlaczego nie oświadczyłeś się Cleo? Wszyscy wiemy, że z nią śpisz.

– Co ma jedno z drugim wspólnego? – Max oparł się dłonią na blacie przy umywalce i wstał. Zmrużył oczy z powodu nagłego bólu w udzie. – O co ci chodzi?

– Dobrze wiesz, o czym mówię. Wszyscy znamy Cleo od dawna. I o ile nam wiadomo, jesteś pierwszym facetem, którego ona traktuje poważnie.

– Skąd wiesz, że traktuje mnie poważnie? – Max ponownie odkręcił kran na cały regulator i schylił się, aby sprawdzić rurę. Nie było śladu wilgoci.

Wiedział, że uciecha z naprawionej rury jest idiotyczna, ale nic nie mógł na to poradzić. Nie ma to jak natychmiastowa, krótkotrwała satysfakcja, która pozwoli mężczyźnie zapomnieć o większych problemach, pomyślał.

– Nie żartuj – powiedział Ben. – Cleo nie poszłaby z tobą do łóżka, gdyby nie traktowała cię poważnie. Przestań się wygłupiać, ożenisz się z nią, prawda?

– Tak. – Max zakręcił kran i wytarł ręce w szmatę. – Ale najpierw muszę ją do tego przekonać, co jest dużo trudniejsze, niż ci się wydaje.

– Dlaczego? – Ben był wyraźnie zaskoczony.

– Ponieważ swoim oświadczeniem w nocy przycisnęliście ją do muru – wyjaśnił Max z cierpliwością, która się kończyła. – Zaczęła się dopiero do mnie przyzwyczajać. Nie była jeszcze gotowa do rozmowy o małżeństwie. Teraz cała rodzina zachowuje się tak, jakby to była fait accompli.

– Co to jest fait accompli?

– Załatwiona sprawa.

– Och. – Ben zmarszczył brwi. – Myślisz, że jej naprawdę jest przykro?

– Tak jak powiedziałem, czuje się przyciśnięta do muru. Ludzie robią różne dziwne rzeczy, kiedy są postawieni pod ścianą.

Ben zaniepokoił się.

– Co na przykład?

– Na przykład zacinają się i utrudniają życie ludziom, którzy ich zdaniem chcą ich do czegoś zmusić.

Ben pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Ale ty sobie z nią poradzisz, prawda?

– Najpierw musi zacząć się do mnie odzywać. – Max wrzucił mokrą szmatę do pudełka z narzędziami.

Ben rozpromienił się.

– Z tym nie będzie problemu. Cleo lubi mówić.

Trisha zebrała brudne talerze i szklanki z jednego ze stołów i wstawiła je do plastykowej miski.

– Chciałabyś o tym porozmawiać, Cleo?

– Nie. – Cleo pozbierała brudne serwetki i ściągnęła obrus z innego stołu. Rutynowe sprzątanie jadalni po zjedzeniu śniadania przez gości tym razem nie koiło jej nerwów. Spędziła nie przespaną noc i czuła się, jakby stąpała po niewidocznej linie.

– Wiemy, że jesteś trochę zdenerwowana – powiedziała Sylvia z drugiego końca pustej jadalni. Talerze wesoło szczękały, kiedy zbierała je ze stołu. – Jestem jednak pewna, że poprawi ci się nastrój, kiedy z nami porozmawiasz.

– O czym tu mówić? – Cleo z furią ściągnęła obrus z następnego stołu. – Zostałam niewyobrażalnie ośmieszona, zawstydzona i upokorzona.

W drzwiach stanęła Andromeda.

– Nie musisz się tak denerwować, kochanie. Wszyscy wiemy, ile dla ciebie znaczy Max.

Cleo obrzuciła spojrzeniem wyczekujące twarze przyjaciółek.

– Wiecie? To po prostu fantastyczne! Cieszę się, że ktoś to wie, bo ja nie.

Sylvia uśmiechnęła się łagodnie.

– Cleo, bądźmy realistkami. Sypiasz z nim.

– I co z tego?

– Znamy cię od ponad trzech lat – stwierdziła Trisha – i po raz pierwszy jesteś zainteresowana jakimś mężczyzną.

– Po raz pierwszy, odkąd cię znam, kochanie, masz romans. – Andromeda uśmiechnęła się czule.

Sylvia wstawiła następną partię talerzy do miski.

– Przyznaj, że Max jest kimś specjalnym.

– To nie znaczy, że chce się ze mną ożenić – mruknęła Cleo.

Trisha rzuciła na nią zaskoczone spojrzenie.

– Co ty mówisz? Przecież powiedział, że się z tobą ożeni. Sama słyszałam.

– Ja też – potwierdziła szybko Sylvia.

– Żałuję, że mnie to ominęło – westchnęła Andromeda. – Brzmi to szalenie romantycznie.

Cleo odwróciła się do niej z brudnymi obrusami w ramionach.

– Wcale nie było romantycznie tylko okropnie. Ranny Max leżał na podłodze. Roarke Winston oskarżył go o romans z Kimberly i zamierzał znów go uderzyć. George nie potrafił nic innego tylko walić jak wariat w dzwonek. Panował całkowity chaos.

– I wtedy przyszli Ben i reszta? – wtrąciła Andromeda.

– Tak. – Cleo rzuciła na stos brudne obrusy. – I Ben, w swej nieskończonej mądrości, oznajmił, że Max ma zamiar się ze mną ożenić.

– I on się zgodził – stwierdziła rozanielona Andromeda.

– W tych warunkach nie miał wielkiego wyboru – powiedziała Cleo. – Był przyciśnięty do muru. W końcu Roarke Winston groził, że zrobi z niego miazgę.

– Jakoś nie wydaje mi się, żeby Max zanadto przejmował się groźbami – rzekła zamyślona Andromeda.

Sylvia kiwnęła głową.

– Andromeda ma rację. Max nie powiedziałby czegoś takiego, niezależnie od sytuacji, gdyby nie miał takiego zamiaru.

– Też tak uważam – dodała Trisha.

Cleo poczuła się osaczona.

– Nic mnie to nie obchodzi – powiedziała podnosząc kosz z obrusami. – To, że Max łaskawie zgodził się ożenić ze mną, nie oznacza, że mam zamiar za niego wyjść.

– O czym ty mówisz, moja droga? – Andromeda zmarszczyła czoło.

Cleo dumnie uniosła głowę.

– Nie rozumiesz? Chodzi o dwie podstawowe sprawy: po pierwsze Max nie proponował mi małżeństwa, a po drugie – wcale nie jestem pewna, czy zgodziłabym się, gdyby to zrobił.

Sylvia, Trisha i Andromeda wytrzeszczyły na nią oczy. W tej szokującej ciszy z kuchni wyszła Daystar. Stanęła z rękami opartymi na biodrach, przyglądając się Cleo uważnie.

– Dlaczego nie chciałabyś za niego wyjść? – spytała wprost. – Gołym okiem widać, że go kochasz.

– Co nie znaczy, że Max Fortune jest właściwym kandydatem na męża – odparła Cleo przez zaciśnięte zęby.

– Nie zgadzam się – powiedziała spokojnie Andromeda. – Przyznam, że z początku sama miałam pewne obawy, ale jedynie dlatego, że nic o nim nie wiedziałyśmy.

– A teraz wiemy o nim wszystko, co? – odparowała Cleo. – To, czego dowiedziałyśmy się ostatnio, sprawia, że mam poważne wątpliwości co do niego.

– Cleo, Max cię kocha – stwierdziła cicho Sylvia.

Cleo zacisnęła ręce na koszu z brudną bielizną.

– Nie bądź taka pewna. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy Max potrafi kochać.

– Ach, mój Boże – mruknęła Andromeda. – O czym ty mówisz?

– Max umie zdobywać rzeczy, na których mu zależy, i sądzę, że na mnie mu zależy. Przynajmniej w tej chwili. – Cleo westchnęła. – Ale to nie jest to samo co miłość, a ja nie chcę być częścią kolekcji Maxa Fortune.

– Jestem pewna, że się mylisz – powiedziała zdumiona Trisha.

– Czyżby? To ja z nim sypiam i znam go lepiej niż którakolwiek z was. I mówię wam, że Max nigdy nie powiedział jednego słowa o miłości. Kimberly Curzon-Winston chyba ma rację. Ten człowiek nie zna znaczenia słowa „związek”.

– Skąd pani Curzon-Winston może coś wiedzieć o Maksie? – spytała Sylvia.

– Stąd, że była z nim kiedyś zaręczona.

Wszystkie cztery patrzyły na nią zaskoczone. Zadowolona z efektu Cleo ruszyła do drzwi. Kiedy do nich doszła, odwróciła się tyłem i otworzyła je sobie plecami. Zderzyła się z Roarke'em Winstonem, który wchodził właśnie z kuchni do jadalni. Obrusy z kosza rozleciały się na wszystkie strony.

– Najmocniej przepraszam. – Roarke wyplątał się z obrusa i uśmiechnął z przymusem. – Ciągle na panią wpadam. Prędzej czy później narobię jakichś szkód.

– Niech pan da spokój. I proszę mi mówić Cleo. – Szybko pozbierała rozrzuconą bieliznę. – Co pan robił w kuchni, panie Winston? A może mam pana nazywać Curzon-Winston?

Oczy Roarke'a pociemniały z gniewu.

– Nie, w żadnym wypadku Curzon-Winston. Moja żona może nazywać się jak chce, ale ja jestem zwyczajny Winston. I proszę mi mówić po imieniu. W odpowiedzi na twoje pytanie, Cleo, wyjaśniam, że poszedłem do kuchni, aby cię poszukać. Ktoś mi powiedział, że pomagasz sprzątać w jadalni i stąd tu jestem.

– Rozumiem. Co mogę dla ciebie zrobić? – Cleo postawiła na podłodze kosz z obrusami.

Roarke widząc zainteresowanie na twarzach pozostałych osób, ściszył głos:

– Chciałem cię przeprosić za swoje skandaliczne zachowanie w nocy.

– Nie przejmuj się, nic się nie stało.

– Ja naprawdę nie co dzień robię z siebie głupca, lecz ostatnio miałem wiele kłopotów.

– Tak jak my wszyscy. – Cleo zdawała sobie sprawę. że Sylvia, Daystar, Trisha i Andromeda uważnie słuchają, sprzątając ze stołów. Rzuciła im błagalne spojrzenie.

Zrozumiały i jedna po drugiej wyniosły się do kuchni.

– Nie wątpię. – Roarke'a poczerwieniał. – Tak jak mówiłem, chciałbym przeprosić.

Cleo zrobiło się go żal.

– Nie przejmuj się. – Otworzyła szafę i wyjęła stos czystych obrusów. – Wiem, jak musiałeś się czuć.

– Doprawdy? – Oczy Roarke'a były ponure.

– Tak – powiedziała łagodnie. – Myślę, że tak. – Uśmiechnęła się. – Jak już tu stoisz, może byś mi pomógł.

– Co? – Roarke spojrzał na stertę obrusów. – Aha, pewno. Nie jest to moje zwykłe zajęcie, ale chyba potrafię.

– Specjaliści hotelowi nie są mi tutaj potrzebni – mruknęła Cleo. – Dość ich się tu ostatnio przewinęło.

Roarke rzucił jej dziwne spojrzenie.

– Między nami mówiąc, wychodzisz za jednego z najlepszych. Max Fortune to pierwszorzędny specjalista. Dennison Curzon zrobi wszystko, żeby go dostać z powrotem. Jak się już przekonałaś, stary drań posłuży się nawet Kimberly.

Cleo zawahała się.

– Kimberly zależało na tym, aby namówić Maxa do powrotu. Powiedziała mi, że jej ojciec na to nalegał.

– To prawda. Jako nowy prezes rady Curzon International Dennison rządzi się na prawo i lewo. Całymi latami żył w cieniu Jasona. Teraz postanowił udowodnić wszystkim, iż potrafi lepiej zarządzać hotelowym imperium niż jego brat.

– Dlaczego chce, żeby Max wrócił?

Roarke rozłożył kolejny obrus i porządnie zaścielił nim stół.

– Dlatego że, prawdę mówiąc, Dennison nie jest takim urodzonym przywódcą jak Jason. Nie umie zarządzać firmą i, moim zdaniem, doskonale o tym wie.

– Myśli, że uda mu się wykorzystać Maxa, aby mu pomógł?

Roarke kiwnął głową.

– Doszedł do wniosku, że tajną bronią Jasona był Max Fortune. Dennison sądzi, że kiedy uda mu się namówić Maxa do powrotu, wszystko będzie tak jak dawniej, tyle że to on będzie rządził.

– A co ma z tym wszystkim wspólnego Kimberly?

Roarke zacisnął szczęki, rozpościerając następny obrus.

– Moja żona spędziła większość życia, starając się przypodobać ojcu. Ciągle usiłuje być synem, którego Dennison nigdy nie miał. Wiedziałem o tym, kiedy się z nią żeniłem, ale myślałem, że sobie poradzimy. Obecnie jest rozdarta uczuciowo i poniekąd obawiam się, że w końcu wybierze tatusia, a nie mnie.

– Pewnego pięknego dnia – powiedział zimno Max, stając w drzwiach – Kimberly będzie musiała zrozumieć, że nigdy nie zadowoli Dennisona, bez względu na to, co zrobi. Ani za kogo wyjdzie.

Zaskoczona Cleo odwróciła się na pięcie. Pierwszy raz tego ranka stanęła twarzą w twarz z Maxem. Wyglądał jeszcze groźniej niż zazwyczaj.

– Ostrzegam cię, nie życzę sobie żadnych scen.

Max uniósł brwi.

– To nie ja zacząłem zeszłej nocy.

– I żadnego pokazywania palcami – dodała surowo.

– Szkoda – stwierdził Roarke. – Zamierzałem właśnie coś dodać.

Max uśmiechnął się ponuro.

– Lepiej będzie, jak Winston i ja dokończymy tę dyskusję na osobności. Co ty na to, Winston?

– Nie ma mowy. – Roarke rozwinął kolejny obrus. – Nie mam zamiaru wychodzić, żebyś mnie pobił na śmierć.

Cleo była przerażona.

– Max nigdy w życiu nie zrobiłby czegoś takiego.

– Czyżby? – Roarke zapatrywał się na to dość sceptycznie.

– Oczywiście, że nie. – Max rzucił mu niebezpiecznie uprzejmy uśmiech. – Chciałbym ci zaproponować, aby wszyscy Winstonowie, Curzonowie i Curzon-Winstonowie wynieśli się z mojego życia raz na zawsze.

– Co za zbieg okoliczności. Marzę o tym samym. –Roarke przyjrzał mu się. – Jak zamierzasz to osiągnąć?

– Myślę, że dałoby się to zrobić, gdyby Kimberly wyrwała Dennisonowi kontrolę nad radą.

Roarke otworzył usta.

– Zwariowałeś? To nigdy się nie uda.

– Udałoby się z twoją pomocą. Jesteś w radzie. Jason mianował cię jej członkiem w dniu, kiedy się ożeniłeś z Kimberly.

– Tak, ale wiesz tak samo dobrze jak ja, że jestem członkiem rady tylko poprzez małżeństwo. Od początku zakładano, że nie będę się wtrącał w działalność firmy.

– Jason nie żyje i sytuacja się zmieniła. Wszyscy wiemy, że Dennison sobie nie radzi. Pozostawiony sam sobie zmarnowałby Curzon International w ciągu trzech lat. Kimberly też o tym wie.

– Wie czy nie wie, wciąż się stara podlizać tatusiowi.

– Wydaje jej się, że chce mu zrobić przyjemność. Naprawdę wolałaby udowodnić, że potrafi sobie poradzić nawet jako kobieta.

Roarke przyjrzał mu się w zadumie.

– Skąd wiesz? Jesteś psychoanalitykiem?

– Nie, lecz plątałem się przy rodzinie Curzonów przez dwanaście lat. Nieźle ich wszystkich znam. Jeśli Kimberly dobrze rozważy sytuację, to zrozumie, że naprawdę chciałaby pokazać ojcu, iż potrafi rządzić firmą równie dobrze jak syn, o którym Dennison zawsze marzył – powiedział spokojnie Max.

Roarke założył ręce na piersi i obserwował Maxa uważnie i z szacunkiem. Cleo była zafascynowana.

– Skąd tak dobrze znasz Kim? – spytał wreszcie Roarke. – Z waszych słynnych sześciotygodniowych zaręczyn?

– Postaraj się być obiektywny, Winston. Dlaczego, twoim zdaniem, Kimberly pozwoliła się namówić trzy lata temu do zaręczyn ze mną? – Max nie wykazywał śladu emocji. Takim tonem mógłby mówić o czymś bardzo nudnym z przeszłości.

– Często się zastanawiałem, co ona w tobie widziała – stwierdził sucho Roarke. – Nie jesteś raczej w jej typie.

– Wiem o tym – powiedział Max.

– Z drugiej strony byłeś najlepszym przyjacielem i zausznikiem Jasona. Wiedziałeś więcej o wewnętrznych sprawach firmy niż ktokolwiek inny z rodziny.

– I tylko tyle. Nie byłem dość dobry, aby zostać członkiem rodziny.

– Do diabła! – Roarke spojrzał na niego ze zdumieniem. – Uważasz Curzonów za idiotów? Gdybyś został członkiem rodziny i rady, po miesiącu przejąłbyś całkowitą kontrolę nad Curzon International.

Max nic nie powiedział. Cleo zauważyła, że nie śpieszył się z zaprzeczeniem. Zrozumiała, że Roarke ma rację i że obawy Kimberly nie były całkowicie bezpodstawne. Max byłby poważnym zagrożeniem, gdyby zasiadł w radzie Curzon International. Przejąłby kontrolę firmy. Taki wynik byłby nieunikniony, biorąc pod uwagę jego talent i agresywne instynkty.

Jedno nie przyszło Curzonom do głowy, pomyślała. Jako członek rodziny byłby na sto procent po ich stronie i wykorzystałby swoją władzę, żeby chronić rodzinę i jej własność.

W nagłym przebłysku zrozumiała, że Maxowi znacznie bardziej zależało na przynależności do rodziny niż na pieniądzach czy zarządzaniu firmą.

– Nie zawracaj głowy – odezwał się wreszcie Roarke. – Obaj wiemy, że chciałeś się ożenić z Kim, aby położyć łapę na firmie.

Max nadal przyglądał mu się beznamiętnie.

– Oczywiście masz prawo do własnej opinii.

Roarke wydawał się niemal rozbawiony.

– Jasne, że mam. Wiem, że chciałeś tylko mieć szansę, żeby kontrolować Curzon International. I jeśli chcesz wiedzieć, nie mam ci tego nawet za złe.

– Nie?

Roarke wzruszył od niechcenia ramionami.

– Praktycznie od lat ty byłeś zastępcą Jasona. Wszyscy wiedzą, że dzięki tobie firma jest dzisiaj tym, czym jest.

– Dziękuję – powiedział Max. – Zakładam, że to komplement.

– Nie przeczę, że miałeś prawo spróbować zagarnąć wszystko dla siebie, kiedy nadarzyła się ku temu okazja. Nie oczekuj jednak, że będę pochwalał sposób, w jaki chciałeś do tego wykorzystać Kimberly.

– Wydaje mi się, że zabrnęliśmy w ślepy zaułek –powiedział Max. – Wróćmy do naszego początkowego problemu.

– Chcesz, abym pomógł Kimberly dokonać przewrotu i zdjąć ojca z kierowniczego stanowiska? Niezły pomysł, ale całkowicie nierealny.

– Nie zgadzam się. Nigdzie nie jest powiedziane, że musisz być w radzie osobą od przystawiania pieczątek. Możesz podjąć pewne działania. Nigdy nie zauważyłem, żebyś miał jakieś problemy z własną radą dyrektorów.

– Do diabła, wcale mi nie zależy na angażowaniu się w kierowanie Curzon International. Mam pełno roboty we własnej firmie.

– Byłoby to bardzo krótkotrwałe zaangażowanie. Pomóż Kimberly przejąć kontrolę nad radą. Kiedy zostanie wybrana przewodniczącą, wycofasz się z wdziękiem i pozwolisz jej przejąć pełną kontrolę. I zaczniesz przystawiać pieczątki pod jej decyzjami, tak jak je przystawiałeś pod decyzjami Jasona.

Roarke podrapał się po brodzie.

– Kim jest genialna i odważna. Potrafiłaby pokierować firmą, prawda?

– Jak przestanie się zajmować uspokajaniem Dennisona, doskonale sobie poradzi. Ja jej nie jestem potrzebny. Potrzebna jest jej pomoc w przejęciu firmy od ojca. I ty możesz jej dać to, czego pragnie najbardziej na świecie. – Max przerwał i uśmiechnął się lekko. – Pomyśl, jak ci się odwdzięczy.

Roarke zmrużył oczy.

– Kimberly nigdy nie stanie przeciwko własnemu ojcu.

– Myślę, że umiałbyś ją do tego namówić.

Przez chwilę Roarke jakby rozważał propozycję, po czym potrząsnął głową.

– Sam nie wiem. Nawet gdybym ją do tego namówił, mogłoby nam się nie udać. Po swojej stronie Kimberly miałaby mnie, ale w radzie jest jeszcze paru kuzynów i jej ciotka. Poprą Dennisona, bo się przyzwyczaili słuchać rozkazów jego brata.

– Poradzicie sobie z kuzynami i to wszystko, czego wam trzeba – powiedział spokojnie Max. – Jeśli ty i Kimberly stworzycie jednolity front, inni pójdą za wami, a nie za Dennisonem.

Roarke zastanawiał się przez chwilę.

– Może. Może się uda. Nie chciałbym zaglądać darowanemu koniowi w zęby, lecz czy mógłbyś mnie oświecić, jaki jest w tym twój interes, Fortune? Co chcesz za swoją pomoc?

– Wszystko, czego chcę, to gwarancja, że ty, Kimberly i cała reszta o nazwisku Curzon lub Winston przestanie mnie tutaj nachodzić w najmniej oczekiwanych lub odpowiednich chwilach – odparł cicho Max.

– Chyba wiem, o co ci chodzi. – Roarke spojrzał na Cleo, a potem na Maxa. – Chcesz, żebyśmy ci nie przeszkadzali.

– Owszem, o to mi właśnie chodzi. I byłbym wdzięczny, gdybyś zaczął od zaraz.

Roarke rzucił jeszcze jedno spojrzenie na Cleo i uśmiechnął się.

– Aluzję zrozumiałem. Do Seattle jest kawał drogi. Powinienem ruszać.

Rozdział trzynasty

– Przeszkodziłem w rozkosznym tete-a-tete, co? – warknął Max, kiedy drzwi jadalni zamknęły się za Roarke i z niesmakiem spojrzał na obrusy, których ten nie zdążył rozłożyć. – Szukasz dodatkowej pomocy?

– Czemu nie? Ostatnio pełno tu ekspertów. Równie dobrze mogę z nich zrobić użytek. – Cleo z uwagą rozkładała kolejny obrus.

Max usiadł za jednym z narożnych stołów przy oknie. Oparł laskę o krzesło i przyglądał się Cleo zamyślonymi oczyma.

– Musimy porozmawiać – powiedział.

– O czym?

– Możemy zacząć od wczorajszej nocy.

– Mam lepszy pomysł. Zacznijmy od dzisiejszego rana.

Oczy Maxa ściemniały.

– O co ci chodzi?

– Czy naprawdę chciałeś ożenić się z Kimberly, żeby przejąć Curzon International? – spytała tonem, który, jak się zdawało, wyrażał umiarkowaną ciekawość.

Zapadła długa cisza.

– A jak ci się wydaje? – zapytał wreszcie Max.

Rzuciła mu piorunujące spojrzenie, rozprostowując kolejny obrus. Szybko odwróciła wzrok, ponieważ w oczach Maxa dostrzegła coś, czego nie potrafiła określić.

– Myślę, że musiałeś mieć bardzo dobry powód, aby jej proponować małżeństwo – stwierdziła przygaszonym głosem. – Albo byłeś w niej zakochany, co wszyscy, łącznie z tobą, podają w wątpliwość, albo coś od niej chciałeś. Co to było?

– Od zerwania zaręczyn minęły trzy lata. – Odruchowo pomasował udo. – Chyba już zapomniałem, dlaczego chciałem się z nią ożenić.

– Nie wciskaj mi ciemnoty. – Podeszła do jego stołu z ostatnim obrusem. – Mówiłeś mi, że Kimberly miała wiele rzeczy, które chciałeś zdobyć. Jakie to były rzeczy, Maksie?

– Dziś nie mają już żadnego znaczenia.

– Nie chcesz Curzon International?

– Nie.

– Nie chcesz Kimberly Curzon-Winston?

– Nie. – Max obserwował, jak rozwija ostatni obrus. – Chcę ciebie.

– Hmmm. – Tyle osiągnęła, starając się zmusić go, aby określił swe pragnienia słowami. Zrozumiała, że potrzeba własnej rodziny była dla niego tak świeża, że przypuszczalnie jeszcze jej nie rozumiał, a na pewno nie potrafił przeanalizować.

Ryzyko jest boleśnie wyraźne, pomyślała Cleo. Mogła odegrać w jego życiu taką samą rolę, jaką kiedyś odegrała Kimberly. Nie kochał jej, przynajmniej nie tak, jak Cleo chciała być kochana. Max tak naprawdę chciał wszystkich tych rzeczy, które sobą przedstawiała.

– Dlaczego uparłaś się, żeby wrócić w nocy do swojego pokoju?

– Chciałam pomyśleć.

– O nas?

– Chyba tak. – Nie zamierzała rozpoczynać dyskusji. Nie miała zaufania do własnego nastroju. Była zdenerwowana i spięta. Chwilami myślała, że potrafi zobaczyć nagą duszę Maxa, a czasami był dla niej jeszcze większą niewiadomą niż kiedykolwiek.

Pochylił się do przodu, z przejęciem.

– Cleo, wyjedźmy stąd na parę dni. Musimy przez jakiś czas być sami.

Rzuciła mu szybkie, ostrożne spojrzenie.

– Dlaczego?

– Żebyśmy mogli porozmawiać, do diabła!

– Przecież rozmawiamy.

– Jak długo? – Rzucił okiem w stronę drzwi. – Prędzej czy później ktoś nam przeszkodzi. Mogę się założyć. Strasznie tu trudno o trochę prywatności.

– Mnie to nie przeszkadza – stwierdziła pogodnie Cleo.

– Zauważyłem. Usiłujesz schować się za innymi. Nie bój się mnie.

To ją rozzłościło.

– Nie boję się ciebie.

– Dlaczego więc mnie ostatnio unikasz?

– Zgadnij.

– Z powodu tego, co powiedział Ben. – Max uśmiechnął się czarująco. – Nie miej do niego pretensji. On i cała reszta wiedzą, że ze mną sypiasz, i wiedzą także, że u ciebie to rzadkość. Zatem logicznie wykoncypowali, że traktujemy nasz związek poważnie.

– A traktujemy?

Uśmiech Maxa znikł.

– Owszem, do jasnej cholery!

Cleo wpadła w złość.

– Jeśli chcesz wiedzieć, to nie mam pretensji do Bena o to, co powiedział w nocy. Mam pretensję do ciebie. Przytaknąłeś jego stwierdzeniu. Ogłosiłeś wszem i wobec, że się pobierzemy.

– W tych okolicznościach nie mogłem zrobić nic innego. Dopiero byłaby niezręczna dla wszystkich sytuacja, gdybym zaprzeczył.

– Nie sądzę, abyś to powiedział dlatego, że tak wypadało. Wykorzystałeś oświadczenie Bena, żeby uniknąć pobicia przez Roarke Winstona. Ja byłam pretekstem.

Szczęki Maxa zacisnęły się złowieszczo.

– Naprawdę w to wierzysz?

Poruszała rękami przy okularach.

– Tak.

– Masz chyba jakieś problemy sama ze sobą, nie sądzisz?

– Tak uważasz? – Przechyliła głowę na bok i zmrużyła oczy. – A ja myślałam, że biorąc pod uwagę okoliczności, zachowuję się nadzwyczaj normalnie.

– Ja to widzę inaczej.

– Pech. – Zmarszczyła brwi, widząc, że Max masuje udo. – Co się stało? Boli cię noga?

– Nieważne. Słuchaj, wiem, że czujesz się przyparte do muru. Zdaję sobie sprawę, że nie rozmawialiśmy jeszcze o małżeństwie.

– Brawo. – Uśmiechnęła się do niego nieszczerze. – Przez chwilę zdawało mi się, że o czymś zapomniałam. To się zdarza pod wpływem napięcia.

– Nie bądź taka zgryźliwa. Usiłuję z tobą rozsądnie porozmawiać.

– W takim razie poszukaj sobie do rozmowy kogoś innego. Ja się w tym momencie nie czuję zbyt rozsądnie.

– Do diabła, Cleo! – Max bez ostrzeżenia rąbnął ręką w stół, dosadnie manifestując zły humor.

Ostry dźwięk przestraszył ją. Podskoczyła i zrobiła krok do tyłu, kiedy Max zaczął podnosić się z krzesła. Drzwi do jadalni stanęły otworem.

– Cleo? – W głosie Sylvii brzmiała troska. – Co się tu dzieje?

– Wiedziałem, że ktoś wejdzie w nieodpowiednim momencie. – Max usiadł z powrotem na krześle z wyrazem zrezygnowanego męczeństwa na twarzy. – To nie do zniesienia.

– Na tym polega życie w rodzinie – stwierdziła słodko Cleo.

Odwróciła się twarzą do drzwi. Sylvia przyglądała im się z zaniepokojeniem. Nie była sama. Stał przy j niej Sammy i jakiś bardzo duży osobnik.

Obcy był potężnym mężczyzną z miłą twarzą i smutnymi oczyma spaniela. Miał na sobie krzykliwą marynarkę w zielono-pomarańczową kratę i brązowe I spodnie ze sztucznego włókna. Oraz krawat w czerwone kropki.

– Czy złościsz się na Cleo, Max? Bardzo jesteś zły? – Sammy podbiegł do krzesła Maxa i spojrzał na niego zmartwionymi oczami.

– Cleo i ja rozmawialiśmy o prywatnych sprawach – powiedział. – To była poważna rozmowa.

Cleo uniosła brwi, słysząc w głosie Maxa burkliwe uspokojenie.

– Nie słuchaj go, Sammy. Jest na mnie zły.

Sammy, usatysfakcjonowany odpowiedzią Maxa, zachichotał.

– Założę się, że nie tak naprawdę, naprawdę zły.

– Nie. – Max wykrzywił się do Cleo. – Nie naprawdę, naprawdę zły.

– On ma rację, Sammy – odezwał się obcy głębokim, dudniącym głosem, pasującym do jego sylwetki. – Znam Maxa już od jakiegoś czasu i mogę z całą pewnością stwierdzić, że kiedy Fortune jest naprawdę, naprawdę zły, nikt tego nie wie, dopóki nie jest za późno.

Sammy spojrzał na mężczyznę w drzwiach.

– A jak wygląda na złego, to co to znaczy?

– To znaczy, że jest lekko niezadowolony. – Mężczyzna wkroczył do pokoju. – Pewno nie wypił porannej kawy. – Popatrzył na Maxa. – Cześć, Max.

– Nareszcie, O'Reilly. – Max przelotnie rzucił okiem na krawat w kropki. – Skąd masz ten krawat?

– Kupiłem od jednego faceta, który je sprzedaje z ciężarówki w zaułku między Trzecią i Czwartą Aleją w Seattle – powiedział dumnie O'Reilly. – Doskonały interes. Zaprowadzę cię do niego, jak będziesz w mieście.

– Nie musisz.

– Nie wszyscy możemy sobie pozwolić na kupowanie ubrań w Europie – stwierdził od niechcenia O'Reilly.

– Mnie się krawat O'Reilly'ego podoba – powiedział Sammy. – Jest bardzo ładny. Mamie też się podoba, prawda, mamo?

Cleo ze zdumieniem dostrzegła lekki rumieniec na policzkach Sylvii.

– Jest fantastyczny – mruknęła Sylvia.

O'Reilly uśmiechnął się do niej. Uśmiech przeobraził jego twarz.

– Cieszę się, że ktoś tutaj ma dobry gust. – Odwrócił się do Cleo. – Chciałbym się przedstawić. Nazywam się O'Reilly. Compton O'Reilly z firmy O'Reilly Investigations.

– Miło mi pana poznać – odparła uprzejmie.

– Max pewno wszystko pani o mnie powiedział. Jaki jestem genialny. Mądry i pełen pomysłów. Odważny, niestrudzony, nieustępliwy i tak dalej, i tak dalej.

Uśmiechnęła się lekko.

– Powiedział, że jest pan dobry w swoim fachu.

Poczuła nagle dziwny dreszcz strachu, który przyczaił się gdzieś w żołądku i sprawił, że zakręciło się jej w głowie.

Przybycie prywatnego detektywa przypominało o rzeczywistości. Max traktował ostatnie, zagadkowe wydarzenia bardzo poważnie. Aż niepokojąco poważnie.

– Oto cały Max – zawołał O'Reilly. – Mistrz niedomówień. Kiedy twierdzi, że jestem dobry w swoim fachu, naprawdę ma na myśli, że jestem fenomenalny.

Max spojrzał na Cleo.

– Mówiłem ci już, że jest bardzo skromny?

– Moim zdaniem skromność pana O'Reilly'ego jest ewidentna – wtrąciła się Sylvia.

– Dziękuję pani. – O'Reilly znów się do niej uśmiechnął.

Sylvia poróżowiała jeszcze bardziej.

– Chodź ze mną, Sammy – powiedziała. – Postaramy się znaleźć panu O'Reilly'emu filiżankę kawy.

– I jakieś ciastka – podchwycił chętnie Sammy.

– To jeden z lepszych pomysłów, jakie dzisiaj słyszałem – mruknął O'Reilly. – Chociaż wolę herbatniki w czekoladzie.

– Ja też. – Sammy z zachwytem klasnął w ręce.

– Wielcy ludzie mają podobne upodobania – stwierdził z zadowoleniem O'Reilly.

– Zaraz wracamy – obiecała Sylvia, biorąc Sammy’ego za rękę.

O'Reilly spoglądał za nimi, kiedy wchodzili do kuchni. Potem odwrócił się i uważnie przyjrzał Maxowi.

– W co się tu wplątałeś, stary druhu? I co ja słyszę… Zaręczyłeś się?

– Plotki. – Cleo chrząknęła. – Plotki, pomówienia i kłamstwa.

– Czyżby? – O'Reilly włożył ręce do kieszeni i przyjrzał się jej z uważnym zainteresowaniem. – Tylko plotki, pomówienia i kłamstwa?

– Oczywiście. – Zignorowała rozzłoszczony wzrok Maxa. – Nawet się nie pofatygował, żeby mnie poprosić, abym za niego wyszła, więc skąd wzięłyby się prawdziwe zaręczyny?

– Co racja to racja. – O'Reilly pokiwał głową.

– Do ciężkiej cholery! – Max rzucił Cleo wściekłe spojrzenie. – To dlatego byłaś taka zjadliwa całe rano? Dlatego, że formalnie nie poprosiłem cię o rękę?

Nie raczyła odpowiedzieć. Uśmiechnęła się do O'Reilly'ego.

– Niech pan nie zwraca na niego uwagi. Ma dziś kłopoty sam ze sobą.

– Max zawsze ma problemy – powiedział O'Reilly. – To widać po jego ubraniach.

Jakiś czas potem, wzmocniony ciastkami i kawą, O'Reilly zerknął do notesu, po czym oparł się wygodnie w fotelu i spojrzał na Cleo i Maxa, którzy siedzieli w solarium naprzeciwko niego.

– Podstawowy fakt jest taki, że nie ma oczywistych podejrzanych. O ile wydaje się pani, że nie ma wrogów. Nikt nie ma o nic do pani pretensji?

Cleo zadrżała. O'Reilly wydawał się dość miły, ale ona nadal miała wątpliwości co do potrzeby angażowania prywatnego detektywa.

– Chyba nie. Nie miałam z nikim żadnych zatargów, no, może oprócz Tobiasa Quintona.

– Kto to jest Tobias Quinton?

Max lekko się poruszył.

– Nieważne. Nie o niego tu chodzi.

O'Reilly spojrzał na niego badawczo.

– Jesteś pewien?

– Tak. To był tylko niezadowolony gość. Mieszkał tu jedną noc i wyjechał następnego dnia rano – wyjaśnił Max.

O'Reilly zwrócił się do Cleo:

– Przepraszam za osobiste pytania, ale muszę znać na nie odpowiedzi. Czy może to być jakiś pani były przyjaciel, który przypomniał sobie, co stracił? Zwłaszcza teraz, kiedy Max się pojawił? Z żalem muszę stwierdzić, że on czasem robi sobie wrogów.

– Nie było mnie tu, kiedy wszystko się zaczęło – wtrącił Max. – Kręcił się tu wtedy Nolan Hildebrand. Ale on się tylko umawiał z Cleo od czasu do czasu na obiad.

O'Reilly spojrzał na niego spod krzaczastych brwi.

– Jesteś pewien?

– Nie spał z nią, jeśli o to ci chodzi – powiedział zimno Max. – A zanim zapytasz, odpowiedź brzmi: tak, jestem pewien.

– Max. – Cleo poczuła, że oblewa się rumieńcem. – Sama potrafię odpowiadać na pytania. – Uśmiechnęła się nieśmiało do O'Reilly'ego. – Nolan i ja byliśmy tylko przyjaciółmi, chociaż mam podstawy, aby przypuszczać, że mógł myśleć o małżeństwie.

– To by znaczyło, że łączyło was coś więcej niż tylko przyjaźń – stwierdził spokojnie detektyw.

– Nigdy nie wspominał o małżeństwie – wyjaśniła. – I nigdy nie prosił mnie o rękę. On sobie tylko coś tam wyobrażał. Jak nie powiem kto.

– Cleo! – zawołał Max ostrzegawczo.

– Po raz pierwszy dowiedziałam się o planach Nolana – mówiła dalej – kiedy pewnego ranka wspomniał od niechcenia o małżeństwie, będąc najwyraźniej pod wpływem stresu. – Spojrzała na Maxa. – Mężczyźni mnie tym wprost prześladują.

– Nie zwracaj na nią uwagi, O'Reilly – poradził Max. – Z jakiegoś powodu jest dziś w złym humorze.

– Yhm. – O'Reilly spojrzał na Cleo. – Może powinniśmy bardziej szczegółowo porozmawiać o Nolanie Hildebrandzie?

Wzruszyła ramionami.

– Mówiłam już, że nie ma o kim rozmawiać. Był bardzo zdenerwowany, kiedy dowiedział się, że napisałam „Lustro”. Ale tylko dlatego, że to mnie, jego zdaniem, dyskwalifikowało jako żonę przyszłego senatora.

– Czyli nie zachowywał się jak nawiedzony, natchniony jakąś świętą misją oczyszczenia świata z ludzi, którzy piszą o seksie?

Znów się zaczerwieniła, ale zachowała spokój.

– Nie, był tylko zły, że tracił czas, umawiając się ze mną. Niech mi pan wierzy, Nolan ma obsesję wyłącznie na punkcie swojej kariery politycznej.

– A ten Adrian Forrester, o którym pani wspomniała?

Cleo zmarszczyła nos.

– Adrian się nie liczy. Moje stosunki z nim były jeszcze luźniejsze niż z Nolanem.

O'Reilly uśmiechnął się przelotnie.

– W porządku. Na razie to wystarczy. Kiedy porozmawiam z pani pracownikami i rozejrzę się trochę po okolicy, będę miał pewnie następne pytania, lecz teraz muszę sprawdzić parę innych śladów.

Cleo, zmęczona tym wypytywaniem, wyprostowała się zaalarmowana.

– Chwileczkę, co ma pan zamiar robić? Nie może pan chodzić po Harmony Cove i pytać o mnie i o moją książkę.

– Dlaczego nie?

– Ponieważ nikt tutaj nie wie, że to ja ją napisałam – rzuciła niecierpliwie. – Mówiłam już, że napisałam ją pod pseudonimem. Tylko rodzina wie, że ja jestem autorką.

– To nieprawda. – Powiedział cicho Max. – Wie o tym Noland Hildebrand i człowiek, który stoi za tymi wydarzeniami. Przypuszczalnie niedługo bardzo dużo ludzi dowie się, że jesteś autorką „Lustra”.

Cleo mocno splotła palce obu rąk.

– Nie chciałam, aby ludzie postronni wiedzieli o „Lustrze”. To bardzo osobista książka.

– Max ma rację – powiedział O'Reilly. – Obawiam się, że sekret się wydał. Chowanie się pod pseudonimem nie ma już większego sensu. Przyznanie się do autorstwa książki tylko wyjdzie pani na korzyść.

– W jaki sposób?

– W małym mieście, takim jak Harmony Cove, wieści prędko się rozchodzą. Oczywiście ludzie będą gadali o książce. Będą jednak mówili także o tym, że ktoś pani grozi. To może nam przynieść nowe informacje.

– On wie, co mówi – stwierdził Max. – Lubią cię w mieście. To się nie zmieni, kiedy wyjdzie na jaw, że napisałaś „Lustro”. Większość mieszkańców Harmony Cove będzie oburzona tym, że ktoś ośmielił się grozić ci. Możliwe że uzyskamy jakiś nowy punkt zaczepienia.

– Ludzie będą uczuleni na obcych i na nietypowe działania. To dostarczy pani pewnej ochrony. – O'Reilly uśmiechnął się zachęcająco. – Najpierw porozmawiam z waszym szeryfem. Powiem mu o wszystkim i zobaczymy, co będzie dalej.

Przygryzła wargę, zdając sobie sprawę, iż nie miało sensu sprzeczanie się z taką nieubłaganą męską logiką. Max i O'Reilly po prostu nie rozumieli. Nie mogli wiedzieć, jak bardzo obawiała się wtargnięcia w swoją prywatność obcych ludzi, którzy poznają jej sekret. Czym innym była sława autorki książek romantyczno-kryminalnych, a zupełnie czymś innym – utworu tak głęboko osobistego i intymnego jak „Lustro”.

Opadła z powrotem na wiklinowy fotel i patrzyła ze złością na bulgoczącą fontannę.

– Nie jestem pewna, czy warto robić tyle zamieszania. Może te wydarzenia to tylko czyjeś żarty.

– Kartka papieru, którą znalazłem w twoim samochodzie, była czymś więcej niż żartem – powiedział Max. – A osoba, która szła za tobą we mgle, próbowała cię przestraszyć albo jeszcze coś gorszego. Chcę, aby to się skończyło, zanim coś się stanie.

W jego oczach Cleo dostrzegła niezłomne postanowienie i wiedziała, że nie ma co protestować. Poza tym sama zaczynała się bać. Zwróciła się do O'Reilly'ego:

– Naprawdę pan myśli, że to jest ktoś z Harmony Cove? Mówił pan, że żaden z gości, którzy tu byli podczas seminarium motywacyjnego, nie wydaje się Podejrzany.

– Kiedy sprawdziłem nazwiska gości w moim komputerze, przy żadnym z nich nie zapaliło się czerwone światełko. Nie znaczy to jednak, że któryś z nich nie jest szalony. Niemniej jednak nie sądzę, abyśmy znaleźli naszego purytanina pośród nich. Poza tym mówiła pani, że wszystko zaczęło się przed przybyciem seminaryjnych gości.

– Był ten anonimowy list, który dostałaś w zeszłym miesiącu za pośrednictwem wydawcy – przypomniał Max. – Wprawdzie Hildebrandowi podrzucono twoją książkę podczas tego seminarium, ale zdarzenie we mgle miało miejsce wówczas, gdy nikogo z nich już tu nie było.

– Zapewne masz rację. To musi być ktoś z Harmony Cove. Mój Boże, co za dziwne uczucie. – Cleo zaplotła ręce na piersiach i skuliła się w sobie. – Pomyśleć, że to ktoś, kogo znam.

– To się często zdarza w tego rodzaju przypadkach – powiedział O'Reilly.

Max spojrzał na Cleo.

– Myślę, że najlepiej będzie, jak stąd na parę dni wyjedziemy. W tym czasie O'Reilly będzie mógł się rozejrzeć i rozpytać.

– Wyjedziemy? – Zareagowała ostro. – Nie mogę. Muszę zajmować się zajazdem.

– W tym tygodniu nie ma tłoku – stwierdził Max. – Sylvia z Andromedą i całą resztą doskonale dadzą sobie radę.

Miał rację, choć nie chciała mu jej przyznać.

– Wolałabym zostać.

Ze złością spostrzegła, jak Max i O'Reilly wymienili spojrzenia. Detektyw uśmiechnął się do niej.

– Gdyby pani wyjechała na parę dni, byłoby mi łatwiej. Mógłbym porozmawiać z ludźmi o „Lustrze” i o tym, co się wydarzyło. Nim pani wróci, początkowe zainteresowanie umrze śmiercią naturalną. Pani przyjaciele w zajeździe poradzą sobie z pierwszymi poszukiwaczami plotek.

Cleo wahała się. Logicznie rzecz biorąc wiedziała, że zamieszanie wywołane rozmowami O'Reilly'ego będzie dużo mniejsze niż to, przez co przeszła cztery lata wcześniej. Przynajmniej plotki będą dotyczyły życia seksualnego, pomyślała z goryczą, a nie śmierci i zniszczenia.

Nie uniknie się jednak pytań co do tożsamości człowieka, który ją prześladuje. Patty Loftins z salonu kosmetycznego zapewne przeczyta „Lustro” i będzie dyskutować ze swymi klientkami o tym, co jej prześladowca jeszcze zrobi. Pryszczaty młodzieniec z drogerii będzie się przyglądał, czy kupuje środki antykoncepcyjne, kiedy następnym razem pójdzie tam po szampon. Chuck ze stacji benzynowej będzie się zastanawiał, czy na randkach stosuje działania opisane w „Lustrze”. Przypuszczalnie będzie chciał się z nią umówić, kiedy podjedzie po benzynę. Zadrżała na samą myśl.

– Być może wyjazd na dzień czy dwa miałby swoje uzasadnienie – powiedziała.

– Pojedziemy na kilka dni do Seattle – stwierdził Max, tak jakby wszystko zostało ustalone.

– Do Seattle?

– Zmiana scenerii dobrze ci zrobi. – Spoglądał na nią z troską. – O'Reilly w tym czasie dopilnuje rodziny.

– Jasne – przyświadczył wesoło 0'Reilly. – Mogę zostać tu nawet na zawsze, jeśli kuchnia będzie wydawać czekoladowe ciastka.

Max od niechcenia rzucił okiem na zegarek.

– Możemy wyjechać za godzinę.

Cleo spojrzała na niego gniewnie. Doskonale zdawała sobie sprawę z jego poczynań. Macki siły jego woli oplątywały ją niewidzialną siecią, pociągając powoli, choć nieuchronnie, w zaplanowanym przez niego kierunku. Trudno było mu się oprzeć, kiedy coś sobie postanowił. Kimberly twierdziła, iż było to niemożliwe.

– Cóż… – zaczęła z wahaniem.

– Chodź się spakować. – Max chwycił laskę i wstał. Spojrzał na O'Reilly'ego. – Masz mój numer w Seattle. Dzwoń, jak się czegoś dowiesz.

– Dobrze. – O'Reilly wsunął notes do kieszeni i wstał z fotela. – Dziś po południu porozmawiam z pracownikami tutaj na miejscu. Zobaczymy, co z tego wyniknie.

– Chwileczkę. – Cleo uniosła rękę. – Zanim sprawa zacznie posuwać się naprzód, musimy omówić pańskie honorarium.

– Honorarium? – Zdawało się, że O'Reilly słyszy to słowo pierwszy raz w życiu.

– Tak, honorarium. – Zmarszczyła brwi. – Kiedyś wynajęłam prywatnego detektywa. Ten człowiek zajmował się sprawą całymi miesiącami. W końcu przysłał mi rachunek na prawie piętnaście tysięcy dolarów i nigdy nie podał mi ani jednej istotnej informacji. Nie mam ochoty na powtórkę czegoś takiego.

Max i O'Reilly patrzyli na nią tak, jakby im oznajmiła, że przybywa z księżyca. Max pierwszy odzyskał głos:

– Po co wynajmowałaś prywatnego detektywa?

Przyglądała się spienionej wodzie w fontannie.

– Chciałam, żeby ktoś jeszcze oprócz policji zbadał sprawę śmierci moich rodziców.

– Mówiłaś, że policja stwierdziła, iż chodziło o morderstwo i samobójstwo – powiedział bardzo cicho. – Twój ojciec zabił twoją matkę, a potem popełnił samobójstwo.

Nadal wpatrywała się w fontannę. Czuła na sobie niemy, pytający wzrok O'Reilly'ego.

– Mówiłam ci także, że nie byłam w stanie zaakceptować takiego wniosku. Zeszłego lata postanowiłam zatrudnić kogoś, kto by przejrzał dokumenty w archiwum i sprawdził, czy czegoś nie przeoczono lub nie pominięto.

– A kogo pani do tego wzięła? – spytał obojętnym tonem O'Reilly. – Ciekawość zawodowa. Może go znam.

– Nazywał się Harold Eberson. Miał biuro w Seattle.

– Aha. – O'Reilly pokiwał głową. – Słyszałem o nim. Znalazł coś?

Wsunęła dłonie między kolana i ścisnęła je razem.

– Nie. Zwodził mnie przez kilka miesięcy. Powiedział, że odkrył parę dziwnych rzeczy i że je sprawdza. Ale to wszystko była lipa.

– Lipa? – powtórzył.

Kiwnęła głową, zawstydzona własną naiwnością.

– Płaciłam rachunki, aż pewnego dnia przestały przychodzić. Zadzwoniłam do jego biura i automatyczna sekretarka powiedziała, że biuro już nie działa.

O'Reilly spojrzał na Maxa, a potem z powrotem na Cleo.

– Eberson zginął w wypadku samochodowym w październiku. Nikt nie przejął jego firmy i dlatego kontakt się urwał. Pracował samotnie. Kiedy umarł, jego praktyka też umarła.

– Czy był oszustem? – spytała. – Bardzo się dałam nabrać?

– Eberson działał na małą skalę. – O'Reilly wzruszył ramionami. – Jeśli podliczył panią na piętnaście kawałków, to można założyć, że była pani jego najpoważniejszą klientką.

– Ale czy naprawdę mnie wykorzystał?

Spojrzał jej prosto w oczy.

– Nigdy nie słyszałem, żeby Eberson był oszustem. Nie działał na dużą skalę i tyle. Przypuszczalnie nie miał głowy do wielkich interesów.

– Rozumiem. – Cleo była cała zesztywniała. Zaczęła rozmasowywać sobie kark.

Max położył jej rękę na ramieniu i lekko je ścisnął. Przesunął kciukiem po napiętych mięśniach. Z jego palców emanowała przyjemna siła. Czuła, jak ciepło jego ręki przenika jej ciało,

– Chodźmy stąd, Cleo – powiedział.

– A honorarium O'Reilly'ego? – spytała uparcie. – Muszę chyba podpisać jakąś umowę. Mówiłam już, że nie chcę następnej niespodzianki za piętnaście tysięcy dolarów.

– Zgadzam się na takie same warunki, jakie dostał Max – stwierdził O'Reilly. – Minimalne wynagrodzenie plus napiwki i mieszkanie z utrzymaniem, kiedy jestem na miejscu.

– Powiedział panu?

– Tak.

Cleo rzuciła Maxowi zdegustowane spojrzenie.

– Myślałeś, że to bardzo śmieszne, co, panie ekspercie od hoteli?

– Nie. Myślałem, że to najlepsza oferta, jaka mi się trafiła po raz pierwszy od bardzo długiego czasu.

Rozdział czternasty

Stara posiadłość z cegły nigdy przedtem nie wydawała się tak wyziębiona. Max sprawdził termostat przed zejściem do piwnicy po butelkę swego najlepszego kalifornijskiego caberneta. Wieczór był zimny, ale w domu powinno panować przyjemne ciepło. Nastawiona na termostacie temperatura wskazywała dwadzieścia trzy stopnie. Zmarszczył brwi i przesunął regulator do dwudziestu pięciu. Pomyślał, że w jego pokoju na poddaszu nigdy nie było zimno.

Wiedział, że to nie dom był zimny, tylko on sam. Znał dobrze to uczucie. Po raz pierwszy poczuł chłód, kiedy opiekunka społeczna powiedziała mu, że zamieszka z bardzo miłą rodziną, po raz ostatni – kiedy umarł Jason.

Dzisiaj nastąpił kolejny punkt zwrotny w jego życiu. Delikatne napięcie wprawiło wszystkie końcówki nerwów w stan alarmu.

Tym razem to uczucie przewyższało wszystkie poprzednie. Tym razem zbyt wiele było do stracenia. Do tej pory zawsze umiał odejść od tego, o czym wiedział, że nie może dostać na własność. Nie miał pojęcia, jak potrafi odejść od Cleo, jeśli ona nie zgodzi się wyjść za niego za mąż.

Idąc do kuchni, zajrzał z niepokojem do ogromnego salonu. Cleo stała tyłem do niego przed wielkimi oknami, przez które widać było całe miasto i Elliott Bay. Przyglądała się światłom wysokich budynków, które błyszczały jak klejnoty na deszczu.

Obserwował ją z wewnętrzną tęsknotą. W czasie jazdy samochodem siedziała niezwykle cicho. Kilka razy usiłował nawiązać rozmowę, ale za każdym razem jego wysiłki spełzły na niczym.

Od wyjazdu z Robbins' Nest Inn Cleo zachowywała się uprzejmie, ale zdawała się być gdzieś daleko, we własnym świecie. Nie miał pojęcia, o czym myśli i to nie dawało mu spokoju.

Zaniósł wino do kuchni i ostrożnie je otworzył. Jason wyjaśnił mu kiedyś, że dobry cabernet należy traktować z szacunkiem.

Przeżył chwilę wątpliwości co do wyboru wina, kiedy nalewał rubinowy płyn do dwóch kieliszków. Może powinien był raczej wybrać szampana? Wykrzywił usta w ironicznym uśmiechu, kiedy zdał sobie sprawę, iż mimo nauk Jasona nadal zdarzało mu się nie być pewnym swego wyboru.

– Z czego się śmiejesz? – spytała Cleo, stając w drzwiach do kuchni.

Zaskoczony pytaniem, po kilku godzinach niemal zupełnej ciszy, Max nieostrożnie obrócił butelką. Dwie krwiste krople spadły na wypolerowany granitowy blat. Patrzył na nie, odstawiając butelkę.

– Myślałem właśnie, że jest cholerna różnica między urodzeniem się w bogatej rodzinie a uciążliwym dochodzeniem do pieniędzy – powiedział, sięgając po papierowy ręcznik, aby wytrzeć krople wina.

– Jaka to różnica? – zapytała z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Wzruszył ramionami.

– Pewność, że zawsze wiesz, co zrobić, co włożyć, co podać. – Wręczył jej kieliszek. – Kiedy się urodzisz w bogatej rodzinie, uczysz się tej pewności od kołyski. Kiedy się dorobisz, nigdy jej tak naprawdę nie masz.

– Pewnie masz rację. – Cleo upiła trochę wina. Usatysfakcjonowana doskonałym smakiem, pociągnęła większy łyk. – Z drugiej strony kiedy osiągniesz sukces własną, ciężką pracą, masz pewność, która pochodzi ze świadomości, że sam na niego zarobiłeś.

Spojrzał jej w oczy.

– To nie jest to samo – powiedział.

– Nie, to znacznie lepsza pewność. Głęboko zakorzenione przekonanie, które bierze się stąd, że wiesz, iż gdybyś nagle stracił wszystko i musiał zaczynać od początku, mógłbyś od nowa wejść na sam szczyt. Ty emanujesz taką pewnością.

– To co innego. Nie mówiłem o takiej pewności.

– Czemu nie? Jest bardziej interesująca niż ta druga – stwierdziła chłodno Cleo. – W gruncie rzeczy czasami jest bardziej onieśmielająca. Najbardziej onieśmiela kogoś, kto wywodzi się z bogatej rodziny i kto nie jest wcale pewien, czy potrafiłby sam do czegoś dojść. Ale ty wiesz, że byś umiał. Udowodniłeś to sobie i całemu światu.

Uśmiechnął się.

– Facet w czepku urodzony nie musiałby się zastanawiać, czy w takiej sytuacji podać szampana czy cabernet. Z góry znałby odpowiedź.

– Ojej. – Oczy Cleo zabłysły za szkłami okularów. – Czy ten wybór wiele cię kosztował?

– Nie aż tyle, żeby mi popsuć resztę wieczoru.

– Bo wiedziałeś, że mnie jest wszystko jedno, czy podasz szampana, cabernet czy dietetyczną coca-colę, tak?

– Tak. – Max podjął decyzję. Z kieliszkiem w jednej ręce i z laską w drugiej podszedł do drzwi. – Chodź, coś ci pokażę.

– Co takiego? – Usunęła mu się z drogi, a potem ruszyła za nim.

– Chodź ze mną. – Ciemnym korytarzem podszedł do stalowych drzwi, strzegących jego skarbów. Podał jej kieliszek. – Potrzymaj na chwilę.

Wzięła kieliszek i z zainteresowaniem patrzyła, jak wystukiwał palcami szyfr otwierający drzwi.

– Co tam jest?

– Rzeczy dla mnie ważne. – Otworzył drzwi. Światło zapaliło się automatycznie, ukazując schody.

Przyglądała im się z ciekawością.

– Słuchaj, ale ty nie zrobisz nic dziwacznego tam na dole, co?

– Zależy co rozumiesz przez dziwaczne.

Zszedł schodami i na dole otworzył drugie stalowe drzwi. Zapaliły się kolejne światła, kiedy odsunęła się bariera odkrywająca galerię. Usłyszał, jak wciągnęła powietrze, kiedy weszła do środka.

– Wielki Boże, czy to wszystko są oryginały?

Pytanie go zirytowało.

– No, pewnie, do diabła. Czy myślisz, że traciłbym czas na zbieranie podróbek?

Rzuciła mu dziwne spojrzenie.

– Nie sądzę. – Przeciągnęła palcem po oparciu jedynego krzesła w pomieszczeniu. – Ładne krzesło.

– Oryginał – stwierdził sucho. – Z Anglii. Wczesny dziewiętnasty wiek.

– Oczywiście. – Przeszła na środek pokoju i powoli obróciła się wkoło, przyglądając się arcydziełom sztuki nowoczesnej, wiszącym na białych ścianach. – Nie widzę ani jednego obrazu z psem albo z koniem.

Nie wiedział, czy żartuje.

– Nie ma też pejzaży – powiedział.

– Dam ci te pejzaże, które namalował Jason. Możesz je powiesić w swoim pokoju na poddaszu obok obrazka Sammy'ego.

– Dziękuję. Z przyjemnością.

Zatrzymała się, kiedy zobaczyła puste miejsce na północnej ścianie.

– Dlaczego tu nic nie wisi?

– To miejsce na obrazy Luttrella.

– Ach, tak, zapomniałam. – Podeszła do półki z książkami i spojrzała na tytuły wytłoczone na grzbietach oprawnych w skórę tomów. – O rety! Po łacinie. Naprawdę stare. Naprawdę wspaniałe. Założę się, że biblioteka miejska ma nadzieję, że będziesz o niej pamiętał w testamencie.

– Pamiętałem.

Przystanęła nagle, kiedy zobaczyła serię małych, zniszczonych książek.

– Co to jest? „Dr Seuss”? „The Hardy Boys”? Max, co te książki tutaj robią?

– To są pierwsze rzeczy, jakie zacząłem zbierać.

Rzuciła mu miękkie spojrzenie.

– Rozumiem.

– Cleo, czy wyjdziesz za mnie?

Znieruchomiała.

Poczuł, że brak mu tchu.

– Gdzie zamierzasz mnie wstawić? – spytała cicho.

Przeszył go nagły gniew.

– O czym ty, do diabła, mówisz?

– Zastanawiałam się, gdzie byś mnie powiesił w swojej galerii. Nie jestem pewna, czy bym tu pasowała. – Wolno szła przez pokój, oglądając kolekcję. – Nie jestem bardzo dobrym przykładem sztuki nowoczesnej. Bardziej bym pasowała do czyjegoś zbioru motyli albo kolekcji karnawałowego szkła.

– Powiedziałem, że chcę się z tobą ożenić, a nie włączyć do kolekcji – wyszeptał wściekle. Ostrożnie odstawił kieliszek z winem na mały inkrustowany stolik koło krzesła Sheratona. Bał się, że za chwilę złamie w palcach nóżkę. Tak mocno ściskał gałkę laski, że bolały go mięśnie dłoni.

– Czy odczuwasz jakąś różnicę?

– Tak, do diabła! Powiedziałaś dziś rano, że jesteś zła, bo ci nie oświadczyłem się należycie. Usiłuję to naprawić.

– Nie chodziło tylko o to, że się nie oświadczyłeś.

– Cleo.

Zrobił krok w jej stronę i gwałtownie się zatrzymał, kiedy spostrzegł, że ona o krok się cofnęła. Odmówi. Przeszył go ból, większy niż kiedykolwiek przeżywał do tej pory. Czuł, jak wgryza mu się we wnętrzności, jak zjada go żywcem. Czuł się gorzej niż wtedy, kiedy umarł Jason.

Oczy Cleo były szeroko otwarte i błyszczące. Gdy zrobił następny krok w jej kierunku, uniosła rękę. jakby broniła się przed samym diabłem.

– Dlaczego chcesz się ze mną ożenić?

– Ponieważ cię chcę. – Słowa zostały z niego wydarte, zostawiając świeżą, otwartą ranę. Zastanawiał się, czy wykrwawi się na śmierć tutaj, na wschodnim kobiercu.

Jej wzrok badał duszę Maxa jeszcze przez chwilę, po czym z cichym jękiem wsunęła mu się w ramiona.

– Dobrze – powiedziała. – Wyjdę za ciebie.

Poczuł, jak rana w środku zaczyna się zamykać.

A jednak nie umrze. Pozwolił lasce upaść na dywan i mocno przycisnął Cleo do siebie. Przenikające go, ulotne emocje zmieniły się w dziki, dojmujący głód.

Potrzebował jej bardziej niż czegokolwiek dotąd w życiu.

Jakby wyczuwając jego pragnienie, uniosła twarz w górę. Mocno ją pocałował. Kiedy wyczuł, że odpowiada na jego pocałunek, jęknął i pociągnął ją na dywan.

– Max!

Szarpał jej ubranie, ściągając bluzkę i szarpnięciem rozpinając dżinsy. Zdjął z niej spodnie razem ze srebrnymi tenisówkami. Następnie niezręcznie zaczął się mocować z zamkiem własnych spodni. Nawet nie próbował ich zdjąć do końca, wiedział, że nie będzie w stanie tego zrobić.

Uniosła się ku niemu, rozsuwając nogi i otwierając usta. Rzucił się na nią jak głodujący człowiek rzuca się na ucztę.

W chwilę później był tam, gdzie musiał być, głęboko w niej. Była ciepła, miękka i przytulna, a on znalazł się w domu.

Cleo otworzyła oczy i spojrzała na płótna, które patrzyły na nią z góry jak liczne, ciemne, udręczone oczy. Malarskie upodobania Maxa były dalekie od słodyczy i sentymentalizmu.

Obrazy wiszące na ścianach jego tajemniczego gniazda były tym samym przyciągającym połączeniem dzikości i cywilizowanej ogłady co on sam – równie skomplikowane i tajemnicze.

Zdała sobie sprawę, że – na dobre czy na złe – pozwoliła się właśnie włączyć do kolekcji Maxa Fortunek.

Jedyną rzeczą w tym pomieszczeniu, która dawała jej pewną nadzieję, były taniutkie egzemplarze dziecinnych książek, jakie odkryła między cennymi tomami. Uśmiechnęła się do siebie.

– Zimno ci? – Max usiadł powoli. Jego oczy pociemniały z zadowolenia, kiedy władczym ruchem pogładził jej okrągłe biodro.

– Trochę. – Spojrzała na niego. – Tu jest dość chłodno.

– Ten pokój ma kontrolowaną temperaturę.

Usiadła i sięgnęła po bluzkę.

– Ze względu na obrazy i na książki? – spytała.

– Tak. – Badawczo przyglądał się jej. – Chciałbym, abyśmy natychmiast wzięli ślub.

Przerwała zapinanie bluzki.

– Skąd taki pośpiech?

– Dobrze wiesz skąd. – Wstał, podpierając się laską. Sięgnął po jej dłoń. – Nie chcę, żebyś zmieniła zdanie.

– Muszę ci coś powiedzieć. – Cleo skorzystała z jego pomocy i wstała. – Na pewno nie weźmiemy ślubu w jakimś urzędzie, w pośpiesznej, byle jakiej uroczystości. Rodzina na to nie pozwoli. Sylvia, Andromeda i cała reszta będą chcieli, aby wszystko miało właściwą oprawę. I nie możemy wyprzedzić ślubu Trishy i Bena. To by było nie w porządku.

Max zapiął spodnie.

– Tego się właśnie obawiałem.

Wykrzywiła się do niego, kończąc ubieranie. Z wielką ulgą stwierdziła, że ma, jak zwykle, poirytowany wyraz twarzy, a nie nagą, zimną maskę sprzed godziny, kiedy poprosił ją o rękę.

Z jego irytacją mogła sobie poradzić. Mogła sobie poradzić ze wszystkim oprócz tego strasznego, pustego wyrazu oczu, który zobaczyła, gdy czekał na jej odpowiedź. Zbyt często widywała taki wyraz we własnych oczach, kiedy spoglądała w lustro po śmierci rodziców. Takie spojrzenie miała osoba, która już wszystko straciła.

Jednakże Max nie stracił swych marzeń, pomyślała. Ten człowiek czytywał kiedyś „Dr. Seussa” i „The Hardy Boys”. Nie mógł się składać wyłącznie z lodu i z żelaza.

– Co jest, Cleo? Masz dziwny wyraz twarzy. O czym myślisz?

– O obiedzie.

Wyraźnie się rozluźnił.

– Prawie zapomniałem o obiedzie. Ale czuję, że mam apetyt.

– Ja też. Zajmij się mulami, a ja przygotuję sałatę.

– Ja nie żartowałem, Cleo. – Palce Maxa zacisnęły się delikatnie, ale stanowczo na jej ręce. Podniósł ją do ust i pocałował. – Chcę, abyśmy się pobrali jak najprędzej.

Lekko dotknęła jego policzków czubkami palców. Wiedziała, że myśli o tym, jak Kimberly zerwała zaręczyny po sześciu tygodniach.

– Nie martw się. Ja nie zmienię zdania.

Przymknął błyszczące oczy.

– Słowo honoru?

– Słowo honoru.

Po obiedzie Cleo zadzwoniła do domu. Max siedział koło niej na sofie, wpatrując się w nocną panoramę miasta.

– Robbins' Nest Inn, słucham?

– Sylvia? To ja.

– Co za niespodzianka! – roześmiała się Sylvia. – Zaczekaj chwileczkę. – Zasłoniła ręką słuchawkę. – Wygrałam – szepnęła do kogoś.

– Co się tam dzieje? Jesteś zajęta? – spytała szybko Cleo. – Mogę zadzwonić później, jeśli akurat przyjmujesz gości.

– Nie, nic się nie dzieje – odparła wesoło Sylvia. – Założyłam się tylko z O'Reillym, że nie wytrzymasz, żeby nas dziś wieczorem nie sprawdzić. On twierdził, że Max tak cię zaabsorbuje, że nie będziesz miała czasu. Na to mu powiedziałam, że nic, nawet właściwe oświadczyny, nie powstrzyma cię od martwienia się o nasze sprawy.

Cleo rzuciła szybkie spojrzenie na Maxa.

– Miałaś rację.

– Że się martwisz? To nic nowego pod słońcem.

– Nie – powiedziała cicho Cleo. – Chodzi o właściwe oświadczyny.

– Aha. – W głosie Sylvii zabrzmiała wielka satysfakcja. – Wiedziałam. I zgodziłaś się, tak?

– Tak.

– No, to wszystko załatwione – ucieszyła się Sylvia. – Zaczniemy planować wesele, jak tylko Trisha i Ben się pobiorą. Jestem pewna, że Sammy też zechce wziąć udział w uroczystości. O'Reilly może poprowadzić pannę młodą do ołtarza.

– O'Reilly?

– Jasne. Przećwiczy to na ślubie Trishy.

O'Reilly zdążył już wprosić się na wesele, pomyślała Cleo. W takim tempie niedługo zostanie członkiem rodziny, tak jak Max.

– Dobrze – powiedziała głośno.

– Nie przejmuj się. Andromeda, Daystar i ja wszystkim się zajmiemy.

– Dziękuję. – Cleo nie wiedziała, co jeszcze powiedzieć. – A jak tam sprawy?

– Wyobraź sobie, że dajemy sobie jakoś radę bez ciebie. Mamy kilka nowych rezerwacji na koniec tygodnia. A, właśnie, dzwonił stary, poczciwy Herbert T., żeby zamówić kolejne seminarium motywacyjne.

– Sądziłam, że pan Valence jest na nas zły, bo ostatnim razem wysiadła elektryczność. Pamiętasz, jaki był wściekły, kiedy nie mógł pokazać filmu na wideo? – Cleo wciąż słyszała w uszach jego ostry głos: Mam nieskalaną opinię.

– Twierdzi, że mimo trudności z elektrycznością, nasz zajazd doskonale nadaje się na jego seminaria. Tym razem będzie piętnaście osób z jakiejś firmy komputerowej.

– Świetnie – powiedziała Cleo. – Piętnaście to przyjemna liczba. Jason miał rację, kiedy sugerował, żeby reklamować zajazd jako nadający się dla większych zgromadzeń i seminariów.

– To prawda. Hej, jestem pewna, że masz lepsze rzeczy do roboty niż rozmówki ze mną. Pozdrów Maxa. Do zobaczenia za parę dni.

Cleo odłożyła słuchawkę i spojrzała na Maxa.

– Dają sobie radę bez nas.

– Nie przejmuj się. Tylko na krótką metę.

– Jesteś pewien?

Uśmiechnął się, objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie.

– Jestem pewien. Ja, natomiast, nie wytrzymuję bez ciebie dłużej niż kilka minut.

Sen przyszedł bez ostrzeżenia w środku nocy. Opryskane krwią ściany wirowały wokół niej i podchodziły coraz bliżej. Chciała krzyknąć, ale, jak zawsze, nie mogła wydobyć głosu ze ściśniętego przerażeniem gardła. Nie mogła ruszyć rękami, a nogi przyciskało jej coś ciężkiego.

– Cleo! Obudź się! Obudź się, do diabła!

Cleo przebudziła się zlana potem. Max przyciskał ją do siebie. Trzymał ją bardzo mocno, przygważdżał swoim ciałem, jakby chciał ją odciągnąć od niewidzialnych macek, które zamierzały ją oplatać.

– Już dobrze – szepnęła. Nic dziwnego, że nie mogłam się we śnie poruszyć, pomyślała. Na jawie też nie mogła. Uścisk Maxa był tak mocny, że ledwo mogła oddychać.

– Znów ten sen? – Powoli ją puścił.

– Tak. To już drugi raz w tym tygodniu. – Potarła oczy. – Nie wiem dlaczego.

– Stres. Napięcie. Zmartwienia. – Masował jej ramiona. – Jest mnóstwo powodów, dla których ostatnio sen się powtarza.

– A ty miewasz złe sny?

– Każdy czasem miewa złe sny.

Cleo rozluźniła się, oparta o pierś Maxa. Jego ręce były silne, ciepłe i uspokajające.

– Co ci się śni? – spytała.

– Niektóre z moich koszmarów wiszą na dole w galerii – odparł spokojnie.

Zadrżała. Max Fortune krył w sobie wiele tajemnic.

– Cleo?

– Mhm? – Znów chciało jej się spać. Resztki koszmaru odeszły już w ciemne zakątki jej umysłu. Max potrafił przeganiać złe sny.

– Moglibyśmy wziąć ślub w tydzień po Trishy i Benie. Twoja rodzina zdąży z przygotowaniami, prawda?

Nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Max nie zamierzał ustąpić, dopóki nie wyznaczy daty ślubu.

– Już powiedziałam, że wyjdę za ciebie. Czy musimy w tej chwili ustalić datę i godzinę?

– Chciałbym mieć szczegóły pod kontrolą.

– Dobrze, dobrze. Tydzień to trochę za mało. W Robbins' Nest Inn mamy co robić. Może dwa tygodnie po przyjęciu Trishy i Bena, co? – Poczuła, jak odetchnął z ulgą. – Niewykluczone, że będziemy musieli nieco opóźnić miodowy miesiąc – ostrzegła. – W następnym miesiącu mam zarezerwowanych parę zjazdów.

Palce Maxa zacisnęły się na jej ramionach.

– W nosie mam miodowy miesiąc.

– Serdeczne dzięki. – Roześmiała się.

– Wiesz, o co mi chodzi. Chcę, żeby wszystko zostało ustalone.

Cleo podniosła głowę i lekko pocałowała go w usta. Opadł na poduszkę i pociągnął ją na siebie.

– Jest jeszcze coś, co powinieneś wiedzieć. – Dotknęła czubkiem języka kącika ust.

– Co takiego?

– To nie moja rodzina przygotuje nasze weselne przyjęcie. To jest nasza rodzina.

– Masz rację. Nasza rodzina. – Max wsunął palce we włosy Cleo i przyciągnął jej twarz do swojej.

– Co chcesz dzisiaj robić? – spytał następnego ranka. Z ukontentowaniem przyglądał się, jak Cleo piecze sobie wafle w błyszczącej żelaznej maszynce.

– Wszystko mi jedno. Ostatnio rzadko bywam w Seattle. Chyba chciałabym robić to, co zwykle robią turyści. Pójść na targ na Pikę Place. Na zakupy. Odwiedzić parę dobrych księgarni.

– Mam lepszy pomysł. Kupmy pierścionek. – Max wyjrzał przez okno. Miasto błyszczało po nocnym deszczu. – Wygląda na to, że przez jakiś czas będzie Pogodnie. Znam kilku dobrych jubilerów.

– Kupno pierścionka nie zajmie nam dużo czasu.

Zadzwonił dzwonek.

Max zmarszczył brwi. Wziął laskę i wstał.

– Zaraz się pozbędę nieproszonych gości.

Cleo polała wafel klonowym syropem i słuchała, jak idzie do drzwi wejściowych.

Ten dom jest za wielki dla jednej osoby, pomyślała. Dojście do drzwi trwało całe wieki. Potrzebny tu był lokaj. Zastanawiała się, dlaczego kupił taki dom. Może miał wrażenie, że jeśli wyda dużo pieniędzy, kupi sobie domowe ognisko. Ciekawe, jak długo trwało, zanim odkrył swoją pomyłkę.

W tym momencie usłyszała głos Kimberly. Zdusiła w sobie jęk rozpaczy na odgłos wysokich obcasów na podłodze z terakoty. Maxowi nie bardzo się udało pozbyć nieproszonego gościa.

– Max, muszę z tobą porozmawiać – powiedziała Kimberly zimnym, oficjalnym tonem, idąc korytarzem. – To bardzo ważne.

– Skąd wiedziałaś, że jestem w mieście?

– Zadzwoniłam do Robbins' Nest Inn. Powiedziano mi, że jesteś tu z Cleo. Max, musisz mnie wysłuchać. Sytuacja jest absolutnie krytyczna. Rozmawiałam z Roarke'em. Powiedział, że zasugerowałeś, abyśmy przejęli kontrolę nad radą Curzon International. Mówiłeś serio?

– Oczywiście. To logiczne posunięcie.

– Roarke uważa, że to może się udać – powiedziała wolno Kimberly.

– Wy oboje możecie to zrobić.

– Ale ojciec…

– Jedyny sposób, aby udowodnić twemu ojcu, iż jesteś tak dobra jak syn, którego nie ma, to odebranie mu firmy.

– Naprawdę tak sądzisz?

– Naprawdę.

Zawahała się.

– Nie tylko o tym chciałam z tobą rozmawiać. Max, daj mi pięć minut. To wszystko, o co cię proszę.

– Dobrze – rzucił niecierpliwie. Jego laska miękko stukała o kafelki z terakoty, kiedy prowadził Kimberly do jadalni. – Pięć minut, nie więcej. Cleo i ja mamy plany na dzisiejszy dzień.

– Na przykład? – spytała sucho Kimberly.

– Na przykład kupić pierścionek. Jesteśmy zaręczeni.

– To bardzo interesujące – mruknęła. Spojrzała na Cleo. – Nie mogę powiedzieć, żebym była zaskoczona.

– Dziękuję – powiedziała Cleo, żując wafel. – Chyba.

– Max zawsze potrafił sobie załatwić korzystne zaręczyny.

– Jeśli tylko tyle masz do powiedzenia, to możesz od razu wyjść – stwierdził spokojnie Max.

– O co ci chodzi? – Kimberly spojrzała na niego. – Czyżbyś jej nie powiedział, dlaczego się z nią zaręczyłeś?

Max usiadł przy stole i przyjrzał się jej jadowitym wzrokiem.

– Powiedz, co masz do powiedzenia i wyjdź.

Kimberly podeszła do kredensu i nalała sobie filiżankę kawy. Zachowywała się jak ktoś dobrze zadomowiony. Uśmiechnęła się ponuro do Cleo.

– Mówił ci już, że prowadzi negocjacje z firmą, która nazywa się Global Village Properties? – spytała. – Proponują mu takie same warunki jak Curzon International, ale chce więcej. Chce miejsce w radzie nadzorczej.

– Nie – odparła Cleo. Rzuciła okiem na Maxa. – Nie wspominał mi o tym.

– Do diabła! – warknął Max. – Wiedziałem, że nie powinienem był otwierać drzwi.

Rozdział piętnasty

Cleo wzięła do ust następny kawałek wafla i żuła w milczeniu. Zdawała sobie sprawę, że Max nie odrywa od niej oczu.

– To wszystko prawda – powiedziała bardzo uprzejmie Kimberly. – Wiem z pewnego źródła, że Max spotkał się ostatnio z Turnerem i z Sandem, dwoma najważniejszymi ludźmi w Global Village Properties.

Cleo spojrzała na Maxa.

– To prawda? – spytała.

– Tak – odpowiedział. Nie spuszczał z niej wzroku.

Kimberly była zadowolona. Zaczęła przemierzać pokój niespokojnym krokiem konia wyścigowego, który zbyt długo przebywał na uwięzi. Cleo nie mogła zrozumieć, jak ona może przez cały dzień nosić wysokie obcasy.

– Wiem tylko o jednym spotkaniu – stwierdziła Kimberly. – Co jednak nie znaczy, że nie dogadywał się z nimi, od kiedy opuścił Curzon. Słyszałam, że dostał znakomitą propozycję.

Cleo spojrzała na Maxa.

– Złożyli ci propozycję? – spytała.

– Tak – odparł.

Kimberly rzuciła mu chytre spojrzenie.

– Podobno zaproponowali ci pozycję wiceprezydenta i miejsce w radzie Global Village. Ale Max chce więcej. Powiedział im zatem, że pozostaje niezależny, chyba że złożą mu korzystniejszą ofertę.

– Co to znaczy? – spytała zdumiona Cleo.

– To znaczy, że Max wmawia wszystkim, iż zakłada własny interes.

– Chyba że dostanie lepszą propozycję z Global Village? To pani chce powiedzieć? – Cleo uważnie obserwowała Kimberly.

Kimberly westchnęła z pewnym nawet współczuciem.

– Niech pani nie bierze tego sobie tak bardzo do serca. Max ma opinię człowieka, któremu wszystko się udaje i który idzie po trupach, jeśli trzeba. Ludzie, którzy znają się na interesach o wiele lepiej od pani, zostali starci na proch pod kołami jego rydwanu.

– Co za poetyckie porównanie. – Cleo nie zwracała uwagi na ponury wzrok Maxa i przyglądała się jej.

Kimberly poczuła się zdezorientowana. Rzuciła szybkie, badawcze spojrzenie na Maxa, a później, marszcząc brwi, zwróciła się do Cleo:

– Chcę tylko pani uświadomić, że on wykorzystuje panią, aby do tego, co opowiada przedstawicielom Global Village, dodać element realizmu. Zaręczyny z panią przekonają każdego, że chce założyć samodzielny interes.

– I wtedy Global Village zaakceptuje jego żądania?

– Przypuszczalnie. – Kimberly wzruszyła ramionami. – Bardzo im na nim zależy.

Cleo spojrzała na Maxa.

– To miło być tak rozchwytywanym, prawda?

– To zależy. – Wyraz jego twarzy był niewzruszony.

Kimberly przystanęła na chwilę.

– Zastanawiałam się, dlaczego Max nie przyjął propozycji mojego ojca, aby wrócił do Curzon International. Teraz już wiem. Kierownicza pozycja w Globar Village wygląda znacznie bardziej zachęcająco. On lubi rządzić. W Curzon International zawsze musiałby walczyć o władzę z rodziną. Ale w Global Village może być panem.

Cleo spróbowała wytrzeć płócienną serwetką kroplę syropu z kącika ust. Gdy się nie udało, zlizała ją językiem.

– Kiedy po raz pierwszy rozmawiałeś z ludźmi j z Global Village, Max? – spytała.

– Tego dnia, kiedy pojechaliśmy z Benem po narzędzia. – Wzrokiem przekonywał ją, żeby mu uwierzyła.

Głęboko odetchnęła.

– Czyli w jakiś tydzień po tym, jak przyjąłeś propozycję pracy dla mnie?

– Tak.

– Co im powiedziałeś?

– Że nie interesuje mnie żadne stanowisko w Global Village.

– Nawet kierownicze?

– Tak, nawet kierownicze.

Cleo uśmiechnęła się drżącymi wargami.

– Rozumiem wobec tego, że nadal pracujesz dla mnie, czy tak?

– Tak. – Oczy Maxa błyszczały uczuciem, którego nie słychać było w jego głosie. – Wciąż pracuję dla ciebie. I nie zamierzam rezygnować.

– Tak myślałam. To nam rozwiązuje cały problem, prawda? Niech się pani nie martwi, Kimberly. Max nie będzie pracował dla konkurencji.

Wstała, aby nalać sobie kawy. Chciała to zrobić tak nonszalancko jak wcześniej Kimberly, ale jej plan spalił na panewce, bo nie mogła znaleźć filiżanki.

– Druga półka z lewej strony – powiedziała zimno Kimberly.

Cleo zazgrzytała zębami.

– Dziękuję.

– Czegoś tu nie rozumiem – powiedziała Kimberly. – Z początku myślałam, że jest pani naiwna i nieobyta w szerokim świecie. Teraz jednak zaczynam się zastanawiać, czy nie są to jedynie pozory.

– Czyli zaczyna się pani zastanawiać, czy jestem tak głupia, na jaką wyglądam? – spytała niewinnie Cleo. – Max też miał ze mną ten problem na początku. Ciekawe, skąd takie wrażenie? Może to przez te tenisówki? – Spojrzała na swoje srebrne tenisówki. – Może powinnam coś zrobić ze swoim publicznym wizerunkiem?

– W co pani gra, Cleo? Naprawdę pani myśli, że potrafi kontrolować Maxa? – Oczy Kimberly błyszczały podnieceniem. – Jeśli zamierza pani przy jego pomocy zbudować imperium, ostrzegam, że to on będzie jego władcą i panem. W końcu zostanie pani z niczym.

Cleo podmuchała na kawę.

– Nie zamierzam budować imperium. Staram się prowadzić zajazd. Trudno dziś o dobrego pracownika. Miałam szczęście, że napatoczył mi się Max.

– Niech pani nie opowiada bzdur. Obie wiemy, że nie może sobie pani na niego pozwolić.

– Przyjął moją propozycję. – Cleo spojrzała na Maxa. – Przyjąłeś, prawda?

Po raz pierwszy od przyjścia Kimberly Max lekko się uśmiechnął. Oczy mu błyszczały.

– Tak.

– O co tu, do diabła, chodzi? – wykrzyknęła Kimberly. – Nie ma pani możliwości, żeby przebić ofertę Global Village czy Curzon International.

– Pani się myli – powiedziała słodkim głosem Cleo. – Robbins' Nest Inn może Maxowi zaoferować coś, czego nie ma ani Global Village, ani Curzon International.

Kimberly wykrzywiła się z ledwie ukrywaną pogardą.

– Co takiego? Panią? Naprawdę wierzy pani, że Max nie przyjąłby wiceprezydentury w którejś z tych dwóch spółek dla pani czy dla jakiejkolwiek innej kobiety?

– Nie – powiedziała Cleo. – Nie dla mnie samej. Ale sądzę, że skusiłby się na to, co może dostać razem ze mną.

– Robbins'Nest Inn?

– Nie, rodzinę – odparła spokojnie Cleo.

– Pani oszalała. – Kimberly patrzyła na nią zaskoczona. – A po cóż mu rodzina?

– Po pierwsze nie będzie musiał martwić się przypadkowymi niepowodzeniami.

– O czym pani mówi? – Kimberly spoglądała na nią nierozumiejącym wzrokiem.

Cleo napiła się kawy.

– Przy nas Max wie, że nawet jak czasem nie dorówna swej wspaniałej reputacji, nadal będzie członkiem rodziny. Zawsze będzie jednym z nas, niezależnie od tego, czy coś mu się uda, czy też nie.

Kimberly otwarła usta. Kiedy nic nie przyszło jej do głowy, zwróciła się do Maxa.

– Dobrze – powiedziała. – Poddaję się. Nie mam pojęcia, o co tu chodzi, ale najwyraźniej ty znów trzymasz wszystko pod kontrolą. Zakładam, że prędzej czy później dowiemy się o twoich planach.

– Nie mam żadnych tajemnych planów – stwierdził spokojnie Max. – Cleo powiedziała ci prawdę. Pracuję dla niej. Inne propozycje mnie nie interesują. Możesz mi pogratulować zaręczyn, a potem wyjść.

Rzuciła mu zdegustowane spojrzenie.

– Gratuluję. – Odwróciła się na pięcie i wyszła.

W pokoju zapadła cisza.

– Dzięki – mruknął w końcu Max.

– Za co?

– Za całokształt.

– Nie ma za co. – Cleo nabrała ciasta na łyżkę. – Chcesz wafla?

– Między innymi. – Spojrzał znacząco na naczynie z miodem stojące na środku stołu.

Rzuciła mu oburzone spojrzenie.

– Tylko sobie niczego nie wyobrażaj. Ta scena z miodem w „Lustrze” była czystą fantazją.

– Zamiana fantazji w rzeczywistość to moja specjalność.

– Nie ma mowy. Za lepki.

– Techniczne szczegóły pozostaw mnie. – Uśmiechał się lekko. Wziął naczynie z miodem.

Cleo zapomniała o następnym waflu.

Kiedy wyszli z antykwariatu na Pioneer Square, zaczął padać zimny deszcz. Cleo otworzyła parasolkę. Jej srebrne tenisówki nasiąkały wodą.

– Ale leje. Wróćmy do domu – zaproponowała.

– Mam lepszy pomysł. – Wziął od niej parasolkę i niósł ją tak, że osłaniała oboje. Gdy ich dłonie się zetknęły, spojrzał z aprobatą na pierścionek ze szmaragdem, który włożył jej na palec godzinę wcześniej. – Tuż za rogiem jest niewielka, interesująca galeria. Możemy się tam na chwilę schronić przed deszczem.

– Założę się, że w tej galerii nie ma obrazów z psami, z końmi czy pejzaży – mruknęła. Zdążyli już odwiedzić trzy galerie i w żadnej z nich nie było takiej sztuki, jaką lubiła. Wszyscy właściciele znali Maxa.

– Od dnia, kiedy zawiśnie tu obraz spaniela, moja noga więcej w tej galerii nie postanie. – Max stanowczym ruchem wziął ją pod ramię i wprowadził do sklepu.

Na Cleo ciemne, ponure, przeważnie szare i brązowe obrazy nie zrobiły większego wrażenia. Zmarszczyła nos.

– Nie rozumiem, co ty w nich widzisz.

Max obrzucił wywieszone obrazy jednym przeciągłym spojrzeniem.

– Jeśli cię to pocieszy, to powiem, że nie widzę tu nic godnego uwagi.

– To dobrze. – Uśmiechnęła się. – Jeszcze będzie z ciebie pociecha.

Zza lady wysunęła się świecąca, łysa głowa.

– Max, przyjacielu. – Dobrze zbudowany mężczyzna w średnim wieku, ubrany na czarno, uśmiechnął się szeroko. – Dawno cię nie widziałem. Gdzie się podziewałeś? Dzwoniłem kilka razy do twego biura z prośbą, żebyś się jak najszybciej odezwał. Nikt ci nie powtórzył?

– Nie – powiedział Max. – Nie pracuję już dla Curzon International. Walterze, chciałbym ci przedstawić moją narzeczoną, Cleo Robbins. Cleo, to jest Walter Stickley. Właściciel tej galerii.

– Dzień dobry panu.

– Witam panią. – W oczach Waltera zalśniła ciekawość. Rzucił okiem na Maxa. – To znaczy, że się zaręczyłeś?

– Tak.

– Gratuluję. I odszedłeś z Curzon?

– Zgadza się. Teraz pracuję dla kogoś innego.

– To dlatego nie mogłem się z tobą skontaktować. Cieszę się, że dziś wpadłeś. – Zatarł ręce. – Właśnie miałem zamiar podzwonić do paru innych klientów.

– Co masz ciekawego? – Max jeszcze raz, bez zainteresowania, obrzucił wzrokiem ściany galerii. – Nie widzę tu niczego zachęcającego.

– Wiesz, że zawsze trzymam lepszy towar na zapleczu. – Walter zaśmiał się. – Chodźcie.

Wyszedł zza lady i poprowadził ich korytarzykiem do zamkniętych drzwi. Otworzył je i ruchem ręki zaprosił oboje do środka.

Cleo szybko spojrzała na duże płótno oparte o ścianę i przewróciła oczami. Obraz był bardziej ponury, bardziej dziki i – na pewno – bardziej interesujący niż te, które wisiały w galerii, ale wcale jej się bardziej nie podobał.

– Fuj – powiedziała.

Walter rzucił jej jadowite spojrzenie.

– Ona lubi obrazy z końmi i z psami – powiedział od niechcenia Max. Uważnie przyglądał się obrazowi.

– I pejzaże – dodała Cleo. – Bardzo lubię pejzaże.

– Nie zajmuję się tego rodzaju rzeczami – stwierdził sztywno Walter.

– Zauważyłam. – Cleo spoglądała na Maxa. – Wszystko w porządku? Trochę dziwnie wyglądasz. – Przeszło jej przez myśl, że Max ogląda któryś ze swoich koszmarów.

– W porządku – odparł cicho. – Kto to malował, Walterze? Nie poznaję stylu.

– To moje niedawne odkrycie – powiedział zadowolony Walter. – Artysta nazywa się David Verrier. Co o tym myślisz?

– Biorę. Czy możesz dostarczyć mi obraz jeszcze dziś po południu? Jutro wyjeżdżam z miasta.

– Nie ma problemu. – Walter zatarł ręce i zaśmiał się ponownie. – Wiedziałem, że ci się spodoba. Za pięć lat Verrier będzie wart majątek.

– Tak. – Max nadal wpatrywał się w obraz. – Dzwoń do mnie zaraz, jak tylko coś od niego dostaniesz. Zostawię ci mój aktualny numer telefonu.

– Jasne. Twoje nazwisko będzie pierwsze na mojej liście.

– Moje nazwisko będzie jedyne na twojej liście – poprawił go Max.

Walter chrząknął.

– Mhm, tak. Jedyne. Posłuchaj. Verriera trzeba pokazać. Nie możesz złapać wszystkiego, co namaluje, i zamknąć u siebie, nim świat sztuki będzie miał szansę go poznać. Chciałbym urządzić mu wystawę. Zasługuje na uznanie.

Max nie był zachwycony, lecz niechętnie skinął głową.

– Dobrze. Możesz pokazywać jego obrazy. Ale ja mam być pierwszym widzem każdego nowego płótna.

– Umowa stoi.

Cleo przechyliła głowę na bok i studiowała obraz pod innym kątem. Kiedy i to nie przyniosło żadnych rezultatów, przeszła w drugi kąt pokoju i stamtąd obejrzała płótno. Potem ukucnęła i jeszcze raz się przyjrzała.

– Powiedz mi, co widzisz w tym obrazie? – zapytała. – Mnie przypomina on dno wiadra z czarną farbą.

Walter aż się wzdrygnął.

– Mówiłeś, że zamierzasz się ożenić z tą… z tą osobą?

– Tak. – Max wreszcie oderwał wzrok od obrazu. Uśmiechnął się. – Ona się nie zna na sztuce, ale wie, co lubi.

– Rozumiem. – Oczy Waltera zabłysły. – A propos, doszły do mnie pewne plotki.

– Jakie plotki? – Spytał Max bez zainteresowania.

– O pięciu obrazach Amosa Luttrella, które ostatnio znikły. Nic o nich nie wiesz?

– Wiem, że należą do mnie – powiedział Max.

– Mhm, tak. Spodziewałem się usłyszeć coś w tym stylu. – Walter ściągnął wargi. – Istnieją jednak jakieś wątpliwości co do własności.

– Nie ma żadnej wątpliwości co do tego, kto jest ich właścicielem, Walterze – stwierdził Max.

Walter znów odchrząknął.

– W historię, o której słyszałem, wmieszany jest Garrison Spark. Podobno jest na tropie tych obrazów. Ma klienta, który chce za nie zapłacić ćwierć miliona. Ma także pokwitowanie zakupu od Jasona Curzona. Twierdzi, że jego data jest wcześniejsza od daty testamentu.

– Pokwitowanie, jeśli w ogóle istnieje, jest sfałszowane. – Max spojrzał w oczy Walterowi. – Obaj wiemy, że nie byłoby to pierwsze fałszerstwo, w jakie jest zamieszany Spark, prawda?

– Rozumiem. – Walter uśmiechnął się sucho.

Następnego dnia po południu Cleo siedziała obok Maxa w samochodzie i z obawą patrzyła na wyłaniający się przed nimi widok Harmony Cove.

– Ciekawe, czy rada miejska zablokowała drogi, żebym nie mogła wjechać?

– Uspokój się. Nikt nie przejmie się twoją książką.

– Nolan się przejął.

– Nolan jest głupcem.

– Tak, ale obawiam się, że nie jest jedynym głupcem w Harmony Cove. – Cleo przekręciła pierścionek na palcu. Wyraźnie odczuwała jego ciężar. – Do tej pory O'Reilly pewno rozmawiał już ze wszystkimi.

– Przypuszczalnie. O'Reilly jest bardzo dokładny.

– Nie wiem, czy to był taki dobry pomysł.

Rzucił jej spojrzenie z ukosa.

– Uważasz, że dopuszczanie tego przestępcy coraz bliżej jest lepszym pomysłem?

– No, nie, ale kiedy się to wszystko skończy, nadal będę musiała tu mieszkać. Nie chcę, żeby ludzie się na mnie gapili. Dość miałam wścibstwa po śmierci rodziców.

– Nie dopuszczę do ciebie żadnych wścibskich ludzi – obiecał cicho.

Widziała ostry zarys jego szczęki i wiedziała, że mówi prawdę. Trochę się rozluźniła. Nikt jej za bardzo nie dokuczy, kiedy będzie miała u boku Maxa.

– Chyba będę musiała dać ci podwyżkę.

– Przyjmę ją w bułeczkach Daystar.

Zmniejszył prędkość, kiedy wjechali w handlową dzielnicę miasteczka. Od wejścia do sklepu spożywczego pomachała im jakaś kobieta. Cleo odwzajemniła gest.

– Przynajmniej pani Gibson nie zamierza mi wymalować wielkiej czerwonej litery „A” na czole.

– Kto to jest pani Gibson?

– Właścicielka małej księgarni na rogu.

– Na pewno zamówiła kilka egzemplarzy „Lustra” w oczekiwaniu na spragnionych czytelników – uśmiechnął się Max.

– Ojej, to naprawdę okropne. – Cleo nerwowo bawiła się słuchawką telefoniczną.

– Odłóż ten telefon i nie panikuj. – Zwolnił jeszcze bardziej i skręcił na parking przy sklepie spożywczym.

– Co ty robisz? – krzyknęła zaalarmowana.

– Musimy przebrnąć przez najgorsze jak najszybciej, żebyś się wreszcie przestała denerwować.

– Nie potrzebuję niczego ze sklepu.

– Zawsze coś się znajdzie. – Zgrabnie zaparkował Jaguara i otworzył drzwi.

Cleo siedziała nieruchomo. Max obszedł samochód.

– No, chodź. To nie będzie takie straszne.

– Nie chcę tego teraz robić.

– Musisz to kiedyś załatwić.

– Wiem. Ale nie dzisiaj.

– Wysiądź z samochodu – powiedział łagodnie – albo wyciągnę cię siłą i zaniosę do tego cholernego sklepu.

Spojrzała na niego z niemym uporem. Ale wyraz twarzy Maxa był jeszcze bardziej uparty. Wiedziała, że ma rację. Prędzej czy później będzie musiała stanąć twarzą w twarz z mieszkańcami Harmony Cove.

– Niech będzie. – Odpięła pas i wyskoczyła z samochodu. Niemal przebiegła obok niego.

– Oto moja dzielna Cleopatra – mruknął.

W połowie drogi do wejścia obejrzała się i zobaczyła. że Max został z tyłu.

– Sama nie wchodzę – ostrzegła.

– To trochę zwolnij. – Podszedł do niej i wziął ją pod ramię. – Nie biegam, z wyjątkiem szczególnie nagłych przypadków, a ten do takich nie należy.

– Jak chcesz, to potrafisz szybko się ruszać – mruknęła. – Widziałam, jak biegasz po schodach w zajeździe, w dół i w górę, tak samo szybko jak my. Czy Jesteś pewien, że musimy to robić?

– Nie mogę uwierzyć, że aż tak się denerwujesz. – Otworzył szklane drzwi sklepu i delikatnie wepchnął ją do środka. – Przyjechałaś po mleko.

– Nie potrzebujemy mleka. Wszystkie przetwory mleczne przywożą nam dwa razy w tygodniu do zajazdu.

– Dzisiaj przyjechałaś po mleko.

Cleo poczuła na sobie wzrok wielu osób, kiedy tylko znalazła się w środku. Wszyscy – od magazyniera do kasjerki – patrzyli na nią tak, jakby ją widzieli pierwszy raz w życiu. I wszyscy jej życzliwie pomachali na przywitanie.

Spuściła głowę i prędko ruszyła do działu z nabiałem.

– Dzień dobry pani – powiedział nieśmiało sprzedawca.

– Dzień dobry, Tomie. Jak się masz? – Wdzięczna za uspokajającą obecność Maxa otworzyła drzwi lodówki i wyjęła karton chudego mleka.

– Dziękuję, dobrze. Słyszałem, że ktoś panią prześladuje za to, że napisała pani książkę. Czy to prawda?

– Tak. – Palce Cleo zacisnęły się na kartonie z mlekiem.

– Bardzo mi przykro. Mam nadzieję, że go złapią.

– Dzięki, Tomie.

– Ja się tak zastanawiałem. – Tom rozejrzał się wokół badawczo i przysunął się bliżej Cleo.

Zesztywniała.

– Nad czym się zastanawiałeś?

– Nad tą pani książką.

– Tak? – Poczuła skurcz żołądka.

– Ja, no, właśnie, myślałem, żeby też napisać książkę.

– Naprawdę? – Zamrugała oczyma.

Gwałtownie pokiwał głową i zaczerwienił się aż po nasadę włosów.

– Tak. Science fiction, wie pani.

– Rozumiem. – Powiedziała słabym głosem. – To wspaniale. Życzę ci powodzenia.

Rozpromienił się, słysząc zachętę.

– Wie pani, to jest historia o alternatywnym świecie. Tam jest dużo rzeczy podobnych do naszego świata, ale podstawowe prawa nauki są inne. Bardziej magiczne, wie pani.

– Aha. – Zrobiła krok do tyłu.

Tom natychmiast się do niej przysunął.

– Moim głównym bohaterem jest facet z naszego świata, który znajduje się w tym innym świecie. Najpierw myśli, że wszystko mu się śni. Potem zdaje sobie sprawę, że jest uwięziony. Musi się nauczyć, jak przeżyć, bo inaczej go zabiją.

– To bardzo pomysłowe. – Znów odsunęła się o krok.

Szedł za nią.

– Na ziemi on jest geniuszem komputerowym, więc kiedy znajduje się w tym magicznym świecie, przez chwilę wszystko mu się myli.

Zrozumiała, że Toma, chłopca ze sklepu, „Lustro” wcale nie obchodzi. Przekonany, że odnalazł pokrewną duszę, zamierzał opowiedzieć jej całą treść swojej książki, w tej właśnie chwili, przed ladą z nabiałem.

– A potem spotyka tego gościa, który jest jakby czarnoksiężnikiem, wie pani…

– Ciekawe. – Cleo cofała się bokiem, zdając sobie sprawę z niemego rozbawienia Maxa. Tom przez cały czas szedł za nią.

– I jest jeszcze ten drugi czarnoksiężnik, który jest trochę stuknięty, wie pani? Odkrył nową magiczną zasadę. Nie wiem, co to będzie, ale na pewno będzie zagrażało całemu alternatywnemu światu…

– Absolutnie fascynujące. – Spojrzała na zegarek. – Chętnie posłuchałabym do końca, ale się śpieszę.

– Co? – Zajęty opowiadaniem Tom zmarszczył brwi, zaskoczony. – Aha, pewno. Może wpadłbym któregoś dnia do zajazdu i opowiedział pani resztę?

– Zobaczymy. – Odwróciła się i szybko poszła do kasy. Nawet się nie obejrzała, czy Max idzie za nią.

Siwa kasjerka uśmiechnęła się szeroko.

– Witaj, Cleo. Podobno ktoś ci się naprzykrza, ponieważ napisałaś książkę. Nie wiedziałam, że jesteś pisarką.

– Na razie wydałam tylko jedną książkę – mruknęła. Postawiła na blacie karton z mlekiem.

– Nie martw się, kochana. Na pewno napiszesz ich więcej. Wiesz, nie czytałam żadnej książki od lat. Telewizja i to wszystko… Człowiek w ogóle nie ma czasu. Mleko?

– Tak, Ernestine.

– Myślałam, że przywożą wam nabiał.

Cleo gwałtownie poszukiwała wyjaśnienia, kiedy Max podszedł do kasy.

– Zabrakło nam – wyjąkała wreszcie.

– Aha. – Ernestine przejechała kartonem po czytniku. – Wiesz, powinnyśmy umówić się któregoś dnia.

– Dlaczego?

– Mogłabym ci opowiedzieć historię mojej rodziny. Napisałabyś o tym książkę. Jestem pewna, że ludzie chętnie by ją przeczytali. Niektóre kawałki są naprawdę fascynujące. Czy ci już mówiłam, że jedna z moich krewnych przyjechała z Zachodu pociągiem towarowym?

– Chyba nie.

– To musiała być Sarah Hill Montrose. – Ernestine zamyśliła się. – Historia jej życia jest naprawdę ciekawa. Albo weźmy mojego pradziadka, Mortona Montrose. Uprawiał ziemię we wschodnim Waszyngtonie. Hodował także indyki. Strasznie śmieszne rzeczy opowiadał o indykach. One są okropnie głupie, te taki.

– Doprawdy? – Cleo spojrzała na mleko.

– Eugene Montrose, mój dziadek, był chyba najciekawszy ze wszystkich. Łowił ryby.

– Coś takiego. Ile płacę, Ernestine?

– Co? Ach, tak. Mleko. Włożę je do torby.

– Dziękuję. – Cleo wyrwała jej torbę z ręki, widząc, że Max zaśmiewa się w duchu do rozpuku. – Do zobaczenia, Ernestine.

– Daj mi znać, jak będziesz miała czas, żeby napisać tę książkę o mojej rodzinie – powiedziała wesoło Ernestine. – Mam mnóstwo wycinków z gazet, zdjęć i takich różnych.

– Na pewno dam ci znać, jeśli znajdę chwilę czasu – obiecała Cleo. – Ale ostatnio jestem bardzo zajęta.

Wychodziła już ze sklepu, z Maxem za plecami, kiedy kolejna znajoma postać stanęła jej na drodze. Musiała się zatrzymać. Przycisnęła mleko do piersi i uśmiechnęła się niepewnie.

– Cześć, Adrianie.

Adrian Forrester spojrzał na nią groźnym wzrokiem spod ciemnych brwi. W ręku trzymał dużą żółtą kopertę.

– Słyszałem, że wydałaś książkę?

– Tak. – Cleo podejrzliwie rzuciła okiem na kopertę. Obawiała się, że wie, co jest w środku. Zanim sprzedała „Lustro” wydawcy, dostała swoją porcję odmów.

– Przypuszczam, że miałaś agenta? – chciał wiedzieć Adrian.

– Nie, nie miałam, chociaż myślę, żeby znaleźć kogoś do następnej książki.

– Znasz ludzi w wydawnictwach?

– Nie. Nie znałam nikogo, Adrianie. Wysłałam rękopis do wielu wydawców i ktoś go wreszcie kupił.

– Czyli miałaś szczęście.

– Tak. Miałam szczęście.

– To dlatego, że piszesz dla kobiet – stwierdził smutno. – Dlatego wydają ciebie, a nie mnie. Nowy Jork interesuje się dzisiaj wyłącznie literaturą kobiecą. Romanse, psychologia, błyskotki, erotyka – wszystko dla kobiet. Nawet rynek powieści kryminalnych skłania się w stronę kobiet.

– No, a horrory, science fiction, powieści szpiegowskie?

– W nich też jest mowa o stosunkach międzyludzkich. – Adrian spojrzał na nią tak, jakby to była jej wina.

– Ojej, nie myślałam…

– Czy wiesz, co piszą w tym liście? – Pomachał jej przed nosem kopertą z odrzuconym rękopisem. – Piszą, że nie interesuje ich twardy kryminał z mężczyzną jako bohaterem. Wydawca sugeruje, abym zmienił mojego bohatera w prywatnego detektywa – kobietę.

– No, wiesz, Adrianie, nie mam pojęcia, dlaczego wydawca proponuje ci coś takiego. Chyba tylko dlatego, iż wiele kobiet lubi czytać i wydawać pieniądze na książki, które im się podobają.

Spojrzenie Adriana mogłoby zmrozić wulkaniczna lawę.

– Coś ci powiem. Gdyby nie wydawali takich książek jak twoje, moje miałyby większe szanse.

Złość Cleo była większa niż strach, że została zdemaskowana jako autorka „Lustra”.

– Tak myślisz? – spytała spokojnie.

Max najwyraźniej wyczuł niebezpieczną słodycz jej głosu i postanowił interweniować.

– Musimy się pośpieszyć, rodzina czeka. – Wziął ją za ramię i chciał poprowadzić w stronę samochodu.

Cleo nie dała się ruszyć.

– Chwileczkę. Chcę coś poradzić Adrianowi w sprawach wydawniczych.

– Forrester raczej nie potrzebuje twoich rad. – Max uśmiechnął się, objął ją ramieniem i pociągnął do Jaguara.

– Po prostu miała szczęście – warknął Adrian.

– Tak myślisz? A może to jednak było coś więcej niż szczęście – krzyknęła Cleo, kiedy Max wpychał ją na przednie siedzenie samochodu. – Może piszę lepiej od ciebie. Może moja książka jest lepsza niż twoja. Zastanów się nad tym.

– Wszystko dlatego, że to była babska książka – wrzasnął Adrian. – Tylko dlatego ją wydano. Mówię ci, że kobiety przejmują władzę na rynku wydawniczym.

– Więc zmień płeć – odkrzyknęła mu Cleo.

– O mój Boże – mruknął Max, zamykając drzwi. – Stworzyłem potwora.

Rozdział szesnasty

– Przestań się śmiać – powiedziała Cleo, kiedy jechali do Robbins' Nest Inn.

Max rzucił na nią okiem, nie mogąc powstrzymać wesołego grymasu. Siedziała z założonymi rękami, w geście całkowitego obrzydzenia, wpatrując się w krętą drogę przed sobą.

– Przykro mi – powiedział Max.

– Wcale ci nie jest przykro. To widać gołym okiem.

– Daj spokój, musisz sama przyznać, że to wszystko było bardzo śmieszne. Byłaś przerażona spodziewaną reakcją mieszkańców Harmony Cove na wieść, że jesteś autorką „Lustra”. I okazało się, że nic takiego się nie stało, prawda?

– Nikomu się nawet nie chciało przeczytać mojej książki.

– Przypuszczam, że rzeczywiście tak było. Jeśli nasze ostatnie nienaukowe badanie opinii publicznej jest wiarygodne, możemy założyć, że ogromna większość ludzi, których spotykasz, nigdy twoich książek nie przeczyta. Ale będą chcieli z tobą porozmawiać o pisaniu i wydawaniu książek. Te sprawy ludzi fascynują.

– Chcesz powiedzieć, że będą mi opowiadać swoje pomysły na książkę, nalegać, abym opisała historię ich rodziny lub narzekać, że to mnie wydają, a nie ich?

– Właśnie tak.

Cleo powoli rozchmurzyła się.

– To było dość śmieszne, co?

– Bardzo. Zwłaszcza wyraz twarzy Forrestera.

– Kiedy sobie przypomnę, jak bez końca opowiadał o swojej książce i o tym, jak się nią zachwycą wydawcy… – Cleo przerwała. Zaczęła chichotać, a potem głośno się roześmiała.

Max uśmiechnął się do siebie, obserwując ją kątem oka.

– Nie twierdzę, że od czasu do czasu ktoś cię nie skrytykuje – ostrzegł. – Ale sądzę, iż sobie poradzisz, kiedy ci ktoś powie, że twoja książka to śmieć.

– Tak jak Nolan? Chyba masz rację. Denerwowałam się na myśl o ludziach wścibiających nos w moje prywatne życie, ale tak naprawdę większość z nich chciała mówić tylko o sobie. Po śmierci rodziców było zupełnie inaczej.

– Oczywiście.

– Pozwoliłam wyobraźni zanadto się rozbuchać.

– Masz wyjątkową wyobraźnię – przyznał.

– Szkoda, że ten, co mnie prześladuje, nie jest wyborem mojej wyobraźni. – Rozbawienie znikło z oczu Cleo.

Max patrzył na drogę.

– Ja też żałuję.

– A może to jednak Adrian, jak sądzisz? Może zaślepiła go zazdrość i chce mnie ukarać za to, że wydano moją książkę, a jego nie.

Potrząsnął głową z ponurą pewnością.

– Nie. Adrian najwyraźniej dopiero niedawno dowiedział się, że napisałaś „Lustro”, a wszystko zaczęło się ponad miesiąc temu. Nie byłby w stanie tak długo powstrzymywać wybuchu zazdrości.

– Nie jestem pewna. Może wiedział już od dawna i tylko udawał, że nie ma o niczym pojęcia.

Jedną ręką Max przelotnie dotknął jej nogi.

– Dowiemy się, kto chce cię nastraszyć.

– Mam nadzieję.

Z powrotem położył rękę na kierownicy i przez chwilę prowadził samochód nie odzywając się. Do zajazdu mieli niecałe dwa kilometry. Niedługo będą w domu.

W domu.

Mimo tych wszystkich trosk Max zdawał sobie sprawę z przyjemnego oczekiwania, jakie wywoływał w nim powrót do domu.

Pierwszy raz w życiu czuł, że gdzieś należy. A co najważniejsze, u swego boku miał kobietę, która go chciała, kobietę, która na niego czekała całe życie.

– O czym myślisz? – spytała cicho Cleo.

– Zastanawiałem się, czy Ben pamiętał o cieknącym prysznicu w dwa-szesnaście.

Cleo uśmiechnęła się.

Nad wybrzeżem zapadała wczesna ciemność zimowego wieczoru. Nisko wiszące, ciężkie chmury zapowiadały nowe deszcze. Max wziął ostatni zakręt i zobaczył przed sobą rozjarzone światła Robbins' Nest Inn.

– Cleo?

– Hmmm? – Przypatrywała się prawie pustemu parkingowi z zawodowym niepokojem.

– Chciałbym, żebyśmy mieli dziecko.

Gwałtownie oderwała wzrok od pustego parkingu.

– Co?

– Dziecko. – Dzięki niemu wszystko stałoby się bezpieczniejsze, pomyślał Max. Dziecko jeszcze mocniej związałoby go z Cleo i z jej przyjaciółmi.

– Dlaczego?

Max zawahał się.

– A dlaczego ludzie mają dzieci?

– Z wielu powodów. Nie zawsze rozsądnych. Dlaczego ty chciałbyś mieć dziecko?

– Czy to jakiś egzamin?

– Może.

Z napięciem szukał właściwych słów.

– Już czas. – Skupił się ponownie. – W przyszłym miesiącu kończę trzydzieści pięć lat. Z inwestycji, które robiłem w ostatnich latach, mam zapewniony niezły dochód. Teraz, kiedy pracuję dla ciebie, prowadzę ustabilizowany tryb życia. I mam ciebie.

– Nie jestem pewna, czy te powody wystarczą – stwierdziła spokojnie Cleo.

Przeszył go strach. Zacisnął palce na kierownicy.

– Co to ma znaczyć?

– Dziecko to bardzo poważna sprawa – nastroszyła się Cleo. – Trzeba wziąć pod uwagę mnóstwo rzeczy. Rozmawiamy o poważnym zaangażowaniu.

– My już jesteśmy poważnie zaangażowani.

– Wiem, ale…

– Czym ryzykujesz? – spytał szybko Max, wyczuwając słaby punkt. – Boisz się, że za rok czy dwa cię Porzucę, tak jak zrobił mąż Sylvii?

Cleo odwróciła głowę i spojrzała na niego rozumiejącymi oczyma.

– Nie. – Jej głos był mocny i czuły. – Nie, nie sądzę, abyś mógł opuścić swoją rodzinę.

– Uważasz, że będę kiepskim ojcem, tak? Posłuchaj, wiem, że facet z taką przeszłością jak ja nie ma wielkich szans na bycie dobrym ojcem. Ale myślę, że dałbym sobie radę z podstawowymi zasadami. Powiedziałaś mi kiedyś, że nie musi się wyskakiwać z samolotu, żeby wiedzieć, co się wówczas dzieje z człowiekiem.

– Co jest, twoim zdaniem, podstawą ojcostwa? – spytała Cleo z autentyczną ciekawością.

Rzucił jej szybkie spojrzenie.

– Obecność. Zarobienie na dziecko.

– Od kogo tego się nauczyłeś?

– Od mojego ojca.

– Spędzał z tobą dużo czasu?

– Nie. Nigdy go nie widziałem. Odszedł, zanim się urodziłem.

– Och. – W jej głosie zabrzmiało wielkie zrozumienie.

– Moja strategia polega na robieniu dokładnie na odwrót tego, co zrobiono mnie, kiedy dorastałem.

– Myślę, że będziesz fantastycznym ojcem. – Cleo lekko dotknęła jego uda.

Odczuł ogromną ulgę. Walczył i wygrał.

– Naprawdę? – spytał.

– Tak. – Cleo patrzyła przez szybę na ciepłe światła zajazdu.

– No, to załatwione. – Skręcił na parking. – Zaczynamy od razu.

– Czy moglibyśmy zaczekać do wieczora? Jestem pewna, że wszyscy będą mieli mnóstwo pytań, a Trisha i Ben zechcą porozmawiać o swoich planach weselnych. Chciałabym też przejrzeć nowe rezerwacje i może O'Reilly będzie miał coś dla nas.

– Skoro nalegasz, myślę, że możemy zaczekać te parę godzin.

Wszystko będzie dobrze, pomyślał. Dlaczego zatem, mimo satysfakcji, czuł jakiś dziwny niepokój?

Znał odpowiedź na swoje pytanie. Ciągle jeszcze przebywał na grząskim terenie. Sam w końcu wiedział najlepiej, że popchnął Cleo do zaręczyn, tak jak kiedyś popchnął Kimberly. A teraz wciągnął ją w kolejne zobowiązanie.

Może za mocno starał się wejść na zawsze w jej życie? Wiedział, że w tego rodzaju sprawach nie ma za dobrych doświadczeń. Na tym polu zawsze coś knocił.

Powinienem się powstrzymać, pomyślał, zaniepokojony swoją strategią nacisku. Coś w niej było nie tak.

Rzeczy, których najbardziej w życiu chciał, zawsze mu umykały w chwili, gdy wyciągał po nie ręce.

Trzy godziny później rozbawiony obserwował, jak O'Reilly wyciąga się na fotelu w solarium i opiera nogi na wiklinowym stołeczku.

– Odgrywasz sułtana? – spytał.

– Myślę, że wreszcie zrozumiałem, dlaczego zmieniłeś pracę. Uważaj tylko, żebyś zanadto nie utył od czekoladowych ciasteczek.

– Dam sobie radę. Tutaj stale jest coś do roboty.

– Tak. Szybko się o tym przekonałem. Musiałem pomóc Benowi z cieknącymi urządzeniami. A propos, Ben sądzi, że jesteś czarnoksiężnikiem.

– Nie wiem dlaczego. Ostatnio nie robiłem żadnych czarów.

– Każdy ma takiego idola, na jakiego sobie zasłużył. – O'Reilly uśmiechnął się. – Sammy pilnował napraw.

– Sammy jest niezły w pilnowaniu.

– To fajny dzieciak, nie?

– Bardzo fajny.

– Sprytny.

– I utalentowany – dodał Max, przypominając sobie kredkowy rysunek, który wisiał u niego na poddaszu.

– Nie rozumiem, co za facet mógłby porzucić Sammy'ego i taką wspaniałą kobietę jak Sylvia.

– Musiał być stuknięty.

– Niektórzy faceci nie wiedzą, co dobre – stwierdził O'Reilly.

– To prawda – powiedział Max.

– Ale niektórzy faceci, tacy jak ty i ja na przykład, są trochę mądrzejsi. Wiemy, co dobre, prawda?

Uwagę Maxa zwrócił nie znany ton, który jak mu się zdawało, pobrzmiewał w głosie O'Reilly'ego. Znał go od dawna. Od czasu śmierci jego żony i dziecka w głosie O'Reilly'ego nie było innych emocji niż bezlitosne, całkowicie sztuczne rozbawienie.

– Zgadza się, niektórzy z nas wiedzą, co dobre – powtórzył Max. Podniósł wzrok na odgłos otwieranych drzwi. Do solarium wszedł Ben. – Chodź, chodź, Ben. Czekamy na ciebie.

– Co się stało? – Ben spojrzał na Maxa, a potem na O'Reilly'ego. – Powiedziałeś, że musimy odbyć strategiczną naradę.

– Tak jest. Siadaj. Uważam, że powinniśmy coś przedyskutować we trzech, zanim powiemy o tym reszcie rodziny. Nie chcę, żeby wszyscy niepotrzebnie się martwili.

– W wolnym tłumaczeniu oznacza to, że Max uważa ten problem za męską sprawę. – O'Reilly się zaśmiał. – Ostrzegam, że damy dostaną szału, jak się dowiedzą, że coś knuliśmy za ich plecami.

– Kapuję. – Ben usiadł na najbliższym krześle, najwyraźniej dumny z tego, że zaproszono go na strategiczną naradę. – Będziemy rozmawiać o tym, czego się dowiedziałeś, jak nie było Maxa i Cleo.

– Gdzieś tu mam swoje notatki. – O'Reilly przetrząsnął kieszenie spodni i wyciągnął mały notes. – Najpierw przekażę informacje Maxowi.

Max przyglądał mu się z uwagą.

– Coś ciekawego? – spytał.

– Nic pewnego, ale kiedy się wszystko zbierze do kupy, narzucają się ciekawe pytania.

Zanim Max zdążył spytać, jakie to pytania, drzwi otworzyły się znowu.

– Co tu się dzieje? – zapytała stanowczym głosem Cleo. Trisha i Sylvia stały przy niej, na wpół zirytowane, na wpół zdenerwowane. Za Cleo tłoczyły się Andromeda i Daystar.

Max spojrzał na grupkę kobiet i cicho zaklął.

– To by było na tyle, jak chodzi o naradę wojenną bez kobiet – stwierdził sucho O'Reilly. – Wejdźcie.

– Dziękujemy. – Cleo wkroczyła do pokoju. Pozostałe kobiety poszły jej śladem. – Właśnie miałyśmy zamiar to zrobić.

– Kto jest w recepcji? – spytał Max.

– Goerge – odparła Sylvia. – Będzie miał oko na tych kilku gości w salonie. – Usiadła obok O'Reilly'ego. – Nie martwcie się, panowie, wszystko jest pod kontrolą. Co wy tu planujecie?

– Chciałem tylko złożyć sprawozdanie – powiedział łagodnie O'Reilly. – Nic więcej.

– Wcześniej mówił pan, że niewiele się pan dowiedział. – Cleo usiadła obok Maxa. – Co tu sprawozdawać?

O'Reilly otworzył notes.

– Tak jak ja to widzę, istnieją trzy możliwe wytłumaczenia tego, co zaszło. Pierwsze, co sugerowaliście z Maxem, że mamy do czynienia z jakimś stukniętym krytykiem, który chce panią ukarać za napisanie „Lustra”.

– Wydaje się, że nie uważasz tego za najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie – powiedział Max, marszcząc brwi.

– Masz rację. Głównie dlatego, że o ile udało mi się sprawdzić, nikt w mieście nie czytał książki, dopóki dwa dni temu nie zacząłem się rozpytywać. Nie było jej nawet w miejscowej księgarni.

– Nakład nie był zbyt duży – wtrąciła przepraszająco Cleo.

– A nie może to być ktoś z zewnątrz, kto przeczytał książkę i odszukał Cleo? – spytała Trisha.

O'Reilly potrząsnął głową.

– Ktoś obcy mógłby się zatrzymać tylko w trzech miejscach: w zajeździe, w Cosmic Harmony albo w motelu po drugiej stronie miasta. W ciągu ostatnich kilku miesięcy nie było nikogo, kto by się tu zatrzymywał po parę razy.

– A więc nie ma nikogo, kto by się tu pojawiał za każdym razem, kiedy coś się działo? – spytał Ben.

– Tak jest – odparł O'Reilly. – Nie twierdzę, że ktoś nie mógł się tu zakraść i zrobić tego, co zrobił, ale musiałby nieźle znać okolicę. Musiałby także wiedzieć coś niecoś o Cleo. Na przykład to, że się spotykała z Hildebrandem. O której zazwyczaj idzie wieczorem do swojego pokoju. Który jest jej pokój. To, że często odwiedza Cosmic Harmony. I tak dalej.

– Wielki Boże! – zawołała Andromeda z niepokojem. – Ktoś naprawdę musiał śledzić Cleo.

– Właśnie – potwierdził O'Reilly. – Takich szczegółów można się dowiedzieć tylko przez dokładne obserwowanie jakiejś osoby przez dłuższy czas.

– Co oznacza, że ta osoba wie bardzo dużo o tym, co się tutaj dzieje. – Max wziął laskę i wstał. Ignorując bolesne szarpnięcie w udzie, podszedł do okna.

Na dworze padało, ale odczuwał przyjemne nasycenie, ciepło i wygodę. Powrót do domu był bardzo przyjemny. Andromeda i Daystar przyrządziły specjalny posiłek, składający się z zupy z owocami morza, sałatki z kaszy i domowego chleba. Na drzwiach lodówki wisiały nowe rysunki Sammy'ego. Wszyscy zachwycali się pierścionkiem Cleo i robili plany na przyszłość. Przyszłość, w której było miejsce również dla Maxa.

Człowiek może się naprawdę szybko przyzwyczaić do takiego życia, pomyślał. Ale mądry człowiek nie będzie tego uważał za coś oczywistego. Max uważał się za mądrego.

– Jak już mówiłem – kontynuował O'Reilly – może to być ktoś kompletnie obcy, lecz na pewno spędził trochę czasu w Harmony Cove. Mam przeczucie, że w takim małym mieście ktoś musiał go zauważyć. Możecie mi wierzyć. Kiedy się okaże, kto to jest, każdy powie: „To był taki miły facet”.

– Albo kobieta – mruknęła Cleo.

– Albo kobieta – przytaknął O'Reilly.

Max oparł się na lasce.

– No, dobrze, jakie jest następne wyjaśnienie?

O'Reilly spojrzał na swoje notatki.

– Istnieje wyraźny związek między pierwszym z tych wypadków a śmiercią Jasona Curzona.

Wszyscy zamarli.

– Cholera! – Max spoglądał na deszcz za oknem. – Masz rację!

– Jak zwykle – mruknął O'Reilly.

– Sam to powinienem spostrzec – stwierdził zdegustowany Max.

– Co wy mówicie? – spytała zdenerwowana Andromeda. – Jak śmierć Jasona może mieć z tym coś wspólnego?

– Tak, że zostawił gdzieś ćwierć miliona dolarów w obrazach – powiedział ponuro Max. – I wszyscy myślą, że Cleo wie, gdzie one są.

– Wszyscy, to znaczy ty i Garrison Spark – stwierdził sucho O'Reilly.

Max nakazał sobie spokój.

– Ja wiem, że Cleo nie ma pojęcia, gdzie są obrazy Luttrella. Spark sądzi inaczej. Próbował ją namówić, żeby mu je sprzedała za drobną część ich wartości.

– Nie uwierzylibyście, ile osób uważa, że nie jestem specjalnie mądra – stwierdziła Cleo. – Osobiście uważam, że moje gusta co do butów stwarzają takie wrażenie.

O'Reilly zignorował jej słowa.

– Myślisz, że wszystkie te zdarzenia są częścią planu zakładającego, że przerażona Cleo ujawni obrazy? – spytał Maxa.

– To możliwe – przyznał Max. – Jak zauważyłeś, czas by się zgadzał. Zaczęło się wkrótce po śmierci Jasona.

– To dlaczego nie dostała żadnych anonimowych listów na ten temat? – spytał sceptycznie O'Reilly.

Cleo uniosła rękę, aby zwrócić na siebie uwagę.

– Może pan Spark, czy kto za tym stoi, chce, żebym się najpierw porządnie wystraszyła. Kiedy tak się stanie, zażąda wydania obrazów.

– Być może – zgodził się O'Reilly. Nie wyglądał na przekonanego. Postukał długopisem w notes. – Skoro mówimy o obrazach, chciałbym jeszcze o czymś wspomnieć. Nolana Hildebranda należy traktować jako podejrzanego.

– Nolana? – zdziwiła się Cleo. – Czy pan zwariował? Nolan nie zaplanowałby tego.

– Nie możesz być tego pewna – powiedział Max. – Pamiętasz? Chciał, żebyś mu pomogła znaleźć obrazy, aby mógł dostać pieniądze od Sparka.

– Tak, ale Nolan zupełnie mi do tego wszystkiego nie pasuje. – Cleo skrzywiła się. – Poza tym przeżył prawdziwy szok, kiedy się dowiedział, że napisałam „Lustro”. Nic o tym wcześniej nie wiedział.

– Szok mógł być udawany – stwierdził Max. – Może starał się oddalić od siebie podejrzenia.

– No, nie wiem. – Cleo miała wątpliwości. – Nolan nie jest taki wykrzywiony w swoim rozumowaniu, jeśli wiesz, o co mi chodzi.

– Chcesz powiedzieć, że jest naiwny? – spytała Daystar.

– Niezupełnie. Po prostu nie wyobrażam sobie, żeby mógł wymyślić coś tak skomplikowanego.

– Może – powiedział O'Reilly. – A może i nie. Nadal uważam, że musimy go mieć na uwadze.

Cleo uniosła ręce do góry.

– Dobrze, dobrze. Nolan jest podejrzany. Wobec tego niech pan doda do listy także Adriana Forrestera. Argumenty są takie same. Ale ja, osobiście, uważam, że to żaden z nich.

– Przedtem byłaś skłonna wpisać Forrestera na listę podejrzanych – przypomniał jej Max.

– Wiem – westchnęła Cleo – ale wówczas byłam na niego wściekła- Teraz mi przeszło i muszę przyznać, że nie widzę go w tej roli.

Max rozważał jej słowa. Zakładał, że Cleo ma rację. Potrafiła widzieć ludzi tak, jak on potrafił widzieć obrazy. Kto jak kto, ale on powinien to wiedzieć. Spojrzała na niego i zobaczyła to, czego chciał najbardziej na świecie. I dała mu to.

Jego noga znów się odezwała. Długa jazda samochodem z Seattle dała się we znaki. Odepchnął od siebie stary, znajomy ból i, podchodząc do fontanny, skoncentrował się na problemie.

– Jeśli to sprawa Sparka – powiedział cicho – to możemy to łatwo zakończyć.

Wszyscy spojrzeli na niego ze zdumieniem.

– Jak? – spytała Sylvia.

– Zadzwonię do niego jutro i umówię się z nim. –Wpatrywał się w turkusowoniebieską fontannę. – Powiem mu, żeby zapomniał o obrazach. Powiem mu także, żeby znikł.

O'Reilly spojrzał na niego z chłodną aprobatą.

– Mówimy tutaj o ćwierć milionie kawałków. Dlaczego sądzisz, że Spark bez protestu się wycofa, kiedy w grę wchodzi tyle szmalu?

– Zrobi to – powiedział Max.

Nikt się nie odezwał. Wszyscy siedzieli w napiętej ciszy, patrząc na niego. Czuł, jak go bombardują niemymi pytaniami, ale nie zamierzał opowiadać, jak sobie poradzi ze Sparkiem.

– No, dobrze – powiedział w końcu O'Reilly swoim zawodowym głosem. – Sparka mamy z głowy. Czyli zostaje nam jeszcze trzecie możliwe wyjaśnienie.

Max spojrzał wprost na O'Reilly'ego.

– Mnie się ono chyba najmniej podoba.

– Jeszcze go nie słyszałeś. – Cleo zmarszczyła brwi.

– Max ma bardzo analityczny umysł. – O'Reilly uśmiechnął się. – Wykoncypował już, że trzecia możliwość jest dość nieprzyjemna.

– Co to takiego? – spytała zaniepokojona Trisha.

Max spojrzał na wodę bulgoczącą wokół fontanny.

– Jest coś w przeszłości Cleo, co spowodowało, że ktoś ją prześladuje.

– O, cholera! – szepnął Ben. Spojrzał na Maxa. – Mówisz poważnie?

– Tak. – Max rzucił okiem na Cleo, a potem kontynuował: – Pokrótce rozważaliśmy tę możliwość, a później ją porzuciliśmy. Nie chciałem, żebyście się denerwowali. Wygląda jednak na to, że musimy się tą sprawą zająć głębiej.

– Czym tu się zajmować? – spytała Cleo. – Już ci mówiłam, że w moim życiu nie było żadnych nienormalnych mężczyzn z obsesjami. Oprócz śmierci moich rodziców nic mi się nienormalnego nie przydarzyło.

– Twoi rodzice zginęli w niezwykły sposób – odparł cicho.

– Tak, ale to zostało logicznie wytłumaczone – przypomniała mu Cleo. W jej oczach zagościł smutek. – Przynajmniej policja uważała, że było to logiczne wytłumaczenie.

O'Reilly spojrzał na Maxa, a potem zwrócił się do niej:

– Myślę, że to jest odpowiednia pora, aby panią poinformować, iż zająłem się trochę śmiercią detektywa, którego pani wynajęła zeszłego lata.

– Zajął się pan śmiercią pana Ebersona? Dlaczego?

– Ponieważ wspomniała pani, że w tym czasie, kiedy zginął, zajmował się śmiercią pani rodziców i ponieważ jestem bardzo dokładnym człowiekiem.

– No i co? Czy w jego wypadku samochodowym było coś dziwnego? – spytała niecierpliwie.

– Oficjalnie nie. W papierach jest napisane, że to był wypadek. Ale kiedy zadzwoniłem do agenta ubezpieczeniowego, który przejął biuro Ebersona, wspomniał, że musiał dość długo czekać, zanim mógł się wprowadzić.

Max uważnie obserwował twarz O'Reilly'ego.

– Dlaczego? – spytał.

– Dlatego, że najpierw trzeba było zlikwidować szkody po pożarze. – O'Reilly zamknął notes. – W biurze wybuchł mały pożar spowodowany wadliwymi przewodami elektrycznymi. Cała kartoteka Ebersona została zupełnie zniszczona.

– Doprawdy? – zapytał cicho Max.

Cleo objęła rękami kolana. W jej oczach widać było zdenerwowanie.

– Co pan chce powiedzieć? – zwróciła się do O'Reilly'ego. – Czy pan myśli, że Eberson dowiedział się czegoś o śmierci moich rodziców, co spowodowało jego wypadek?

– Cleo – O'Reilly uniósł dłoń. – Powiem pani uczciwie, że nie wiem, dokąd to wszystko prowadzi. Równie dobrze może to być ślepy zaułek. I prawdopodobnie to jest ślepy zaułek. Jednakże muszę to sprawdzić.

– Co pan chce zrobić? – spytał Ben.

– Podejmę działania, które zostały przerwane, kiedy zginął Eberson. Teraz, gdy Max znów jest na miejscu i może was pilnować, pojadę do Seattle, żeby zająć się śmiercią rodziców Cleo.

Max zobaczył, że Cleo zesztywniała.

– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł – szepnęła. – A jeśli za tym wszystkim naprawdę kryje się jakiś chory człowiek?

– To lepiej, żebyśmy się dowiedzieli, kto to jest, prawda? – stwierdził spokojnie O'Reilly. – Zanim nie będzie za późno.

Sylvia poruszyła się niespokojnie na krześle.

– Nie chcę, żebyś zanadto ryzykował, O'Reilly.

Max usłyszał w jej głosie bardzo osobistą troskę.

– Jestem w tym dobry – uspokoił Sylvię O'Reilly. – To moja praca.

– Sylvia ma rację – powiedziała szybko Cleo. – Jeśli dzieje się tu coś niebezpiecznego, powinniśmy zawiadomić policję.

– Na tym etapie nie ma jeszcze potrzeby – powiedział O'Reilly. – Nie mamy żadnych dowodów. Tak jak mówiłem, prawdopodobnie nic się nie okaże. Chcę się tylko upewnić, że sprawdzamy wszystkie możliwości.

– Nadal uważasz, że to sprawka Sparka, prawda? – spytała Andromeda, marszcząc brwi.

– Tak jest. Czas akcji i suma pieniędzy sprawiają, iż jest to najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie.

– Nie podoba mi się to wszystko – szepnęła Cleo. – Mam jakieś dziwne przeczucie.

– Jakie przeczucie? – spytała Trisha.

– Nie wiem. Dziwne.

Max wziął ją za rękę i pociągnął do góry.

– Najwyższy czas iść spać.

Cleo wstała nie oponując, lecz lodowaty chłód jej palców zaniepokoił Maxa.

– Wyjeżdżasz rano? – zapytała Trisha O'Reilly'ego.

– Obawiam się, że tak. – O'Reilly spojrzał na Sylvię.

– Ale wrócisz, prawda? – nalegała Trisha. – Mówiłeś, że będziesz w piątek na naszym ślubie.

– Nie opuściłbym go za skarby świata. Na pewno wrócę w piątek. W najlepszym garniturze.

– Niech nas pan Bóg broni – mruknął Max.

Andromeda spojrzała na niego spod zmarszczonych brwi.

– Jestem przekonana, że najlepszy garnitur O'Reilly'ego jest bardzo ładny.

– Jest zielony i uszyty ze sztucznego włókna – odpowiedział jej Max. – Wystarczy?

Rozdział siedemnasty

Następnego wieczoru Cleo leżała z rękami założonymi za głową i wpatrywała się w sufit na poddaszu.

– Jutro jadę z tobą do Sparka – oznajmiła.

– Nie ma mowy – odparł Max z drugiej strony łóżka. – Mówię ci po raz ostatni, że nie chcę, żebyś ze mną jechała.

Kłótnia ciągnęła się już od czwartej po południu, kiedy Cleo odkryła, że Max umówił się na spotkanie z Garrisonem Sparkiem na następny dzień. Natychmiast oznajmiła, że razem stawią czoło Sparkowi. Zaprotestował z siłą, która ją nie tylko zdziwiła, lecz także uraziła.

– Max, to wszystko dzieje się z mojego powodu. Mam prawo być z tobą, kiedy będziesz rozmawiał ze Sparkiem.

– Przestań nalegać. Powiedziałem ci, że sam się tym zajmę.

Usiadła na łóżku, zmęczona i zła.

– Dlaczego jesteś taki cholernie uparty? Podaj mi jeden powód, dla którego nie powinnam tam być.

– Nie masz pojęcia, jak się załatwia sprawy z ludźmi pokroju Sparka.

– A ty masz?

– Tak.

– Odkąd to jesteś takim ekspertem? – zakpiła.

– Mówiłem ci, pracowałem kiedyś dla Sparka. Znam jego sposób myślenia. Wiem także, jak działa.

– I?

– I nie chcę, żebyś była w pobliżu, kiedy będę z nim rozmawiał o tym, co się dzieje.

– Nie jestem idiotką. Nie popsuję ci żadnych planów.

– Nigdy nie powiedziałem, że jesteś idiotką.

– Nie jestem też tak naiwna, jak się wszystkim zdaje. – Cleo nagle przerwała. – Max, czy zdajesz sobie sprawę, że to jest nasza pierwsza poważna kłótnia?

– Wcale się nie kłócimy.

– Jak to nie?

– Nie i już!

Aż się wzdrygnęła od gwałtownego tonu jego głosu.

– No, dobrze, prowadzimy ożywioną dyskusję. Nazwij to sobie, jak ci się żywnie podoba, ale przyszedł czas, abyśmy sobie wyjaśnili drobny problem związany z naszym wzajemnym porozumiewaniem.

– Jaki problem z porozumiewaniem? – spytał ze znużeniem Max.

Cleo odetchnęła głęboko.

– Kiedyś zauważyłeś, że mamy odmienne sposoby zarządzania ludźmi i interesami. Te nasze dwa sposoby właśnie się ze sobą zderzyły i w przyszłości również tego nie unikniemy. Musimy się nauczyć, jak te problemy rozwiązywać.

– Cholera! Tylko takiej rozmowy mi potrzeba dziś wieczorem.

– Pech. – Cleo dotknęła jego ramienia. – Myślę, że powinniśmy coś ustalić. Nie możesz wejść do tej rodziny i zacząć rządzić tak, jak to najwyraźniej robiłeś w Curzon International. Jeśli nasz związek ma mieć jakieś szanse, musimy nauczyć się razem pracować.

Max nie poruszył się. Emanujące z niego napięcie było niemal dotykalne.

– Co to znaczy? – spytał.

Cleo przyglądała mu się z pewnym niepokojem. Miała wrażenie, że niechcący weszła na pole minowe.

– Usiłuję z tobą porozmawiać o naszym wspólnym problemie.

Bez słowa odsunął przykrycie i usiadł na brzegu łóżka. Sięgnął po laskę i wstał.

– Czy chcesz powiedzieć, że jeśli nie będziemy robić tak, jak ty sobie życzysz, nasz związek nie ma przyszłości?

– Max! – Cleo prześcieradłem zasłaniała piersi. – Na litość boską, niczego takiego nie powiedziałam. Stwierdziłam tylko, że musimy pewne rzeczy ustalić.

– „Pewne rzeczy ustalić” brzmi tak, jakbyś chciała powiedzieć: „zastanawiam się, czy powinnam jednak za ciebie wyjść”.

– To nieprawda – zaprotestowała. – Chodzi mi jedynie o porozumienie.

– Nie zawracaj mi głowy pseudoteoriami porozumiewawczymi. – Max spojrzał na nią groźnym wzrokiem. – Przejdź do sedna sprawy.

– Nie ma żadnego sedna. – Była całkowicie zaskoczona jego reakcją. – Usiłuję ci tylko powiedzieć, że nie możesz oczekiwać, abym pokornie usunęła się na bok i pozwoliła ci przejąć rządy nad rodziną i wszystkim dookoła. Nic dziwnego, że Kimberly bała się dać ci miejsce w radzie. Wiedziała, że przy pierwszej okazji przejmiesz władzę w Curzon International.

Max wyglądał tak, jakby dostał w twarz. Zacisnął rękę na gałce laski.

– Myślisz, że to właśnie usiłuję zrobić? Przejąć kontrolę nad twoją rodziną i nad zajazdem?

Cleo była przerażona.

– Ależ skąd. – Uklękła na środku łóżka. – To wszystko nie jest tak.

– Czyżby? Gdzie się pomyliłem? Dla mnie wszystko jest jasne. Uważasz, że przejmuję władzę i jeśli ci się nie podporządkuję, wycofujesz się z małżeństwa. Źle cię zrozumiałem?

– Nie mam zamiaru wycofać się z małżeństwa. Przestań mi wmawiać rzeczy, których nie powiedziałam.

– Niczego ci nie wmawiam, powtarzam tylko twoje słowa.

– O co tu, do diabła, chodzi?! – Cleo rozzłościła się. – Dlaczego nie chcesz, żebym była z tobą, kiedy będziesz rozmawiał ze Sparkiem?

– Bo nie chcę! To ci nie wystarcza?

– Nie, nie wystarcza.

Max podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz.

– Innych powodów ci nie podam. A jeśli ten ci nie wystarczy, sama musisz podjąć decyzję co dalej.

Ton jego głosu rozbroił ją. Te słowa miały w sobie zimną, obcą samotność, która uderzyła ją w samo serce. Zastanawiała się, ile razy w życiu czekał, aż inni Podejmą decyzję, która po raz kolejny przeniesie go do innego, tymczasowego domu.

Z bolesnym jękiem bólu, tak głębokiego jak ból Maxa, Cleo zerwała się z łóżka i podbiegła do okna. Objęła go ramionami i oparła głowę na jego nagiej piersi.

– Posłuchaj, teraz jest inaczej.

Z wahaniem dotknął jej włosów.

– Co masz na myśli?

Cleo uniosła głowę, aby spojrzeć mu prosto w oczy i objęła jego twarz dłońmi.

– Nikt cię nie wykopie z tej rodziny tylko dlatego, że potrafisz być uparty jak muł i masz okropne inklinacje do rządzenia.

– Naprawdę? – Badał jej twarz oczyma, w których była zarówno ponura akceptacja losu, jak i mały płomyczek nadziei.

– Naprawdę. – Cleo stanęła na palcach i lekko pocałowała go w usta. – Jesteś teraz jednym z nas. To, że czasem coś ci się nie uda, nie ma znaczenia.

– Jesteś pewna?

– Jasne. – Uśmiechnęła się. – W zamian, naturalnie, musisz się nauczyć akceptować moje słabostki, które od czasu do czasu będą cię z pewnością irytować. Na przykład nie zamierzam rezygnować z towarzyszenia ci podczas rozmowy ze Sparkiem. Na tym jednak polega życie w rodzinie. Ale ustępstwa muszą być wzajemne. W końcu nikt na tym świecie nie jest doskonały.

Na twarzy Maxa nie pojawił się nawet cień uśmiechu.

– Cleo?…

– Tak?

– Już nic.

Przyciągnął ją do siebie i przycisnął tak mocno, że Cleo obawiała się o swoje żebra. Po chwili poprowadził ją z powrotem do łóżka.

Znacznie później Max niechętnie odsunął się od niej.

– Możesz ze mną jutro pojechać – stwierdził.

Powiedział to głosem gracza, który postawił wszystko na jedną kartę.

Spotkanie umówiono na neutralnym terenie. Spark zaproponował, aby spotkać się w małym motelu oddalonym od Harmony Cove o sześćdziesiąt kilometrów. Max się zgodził.

Myślał o tym spotkaniu przez większą część nocy, ale i tak nie był przygotowany na tak ogromny napływ wspomnień, które go ogarnęły na widok Sparka, otwierającego drzwi swojego motelowego pokoju. Niezależnie od wszystkiego, pomyślał Max, zawdzięczam mu bardzo wiele.

To w końcu Spark umożliwił Maxowi wejście do świata wielkiej sztuki. To on zapoznał go z największymi dziełami amerykańskich artystów ostatnich dwudziestu lat. To on dał okazję do spotkania Jasona Curzona.

– Proszę, proszę. – Spark otaksował Maxa chłodnym, na wpół rozbawionym spojrzeniem. – Dawno cię nie widziałem, Fortune. Nieźle się ustawiłeś. Aż trudno uwierzyć, że byłeś kiedyś moim chłopcem na posyłki.

Max pomyślał, że Spark niewiele się zmienił w ciągu ostatnich dwunastu lat. Był jak zawsze gładki i wyrafinowany. I nadal miał to lekceważące skrzywienie ust ' wyraz znudzonej pobłażliwości na twarzy, które mu się doskonale przydawały w onieśmielaniu lękliwych kolekcjonerów.

– Szkoda czasu na wspomnienia – stwierdził Max. Mocniej zacisnął rękę na ramieniu Cleo. – Poznałeś już moją narzeczoną, prawda?

– Narzeczoną? – Spark uśmiechnął się ponuro. –Tak mi przykro. Nie miałem pojęcia, moja droga, że zrobiła pani błąd i zakochała się w tym człowieku. Wielka szkoda. Proszę wejść.

Cleo, wchodząc do środka, obrzuciła go nieprzyjaznym spojrzeniem.

– Przyszliśmy tutaj, aby porozmawiać o obrazach, proszę pana. Darujmy sobie towarzyskie pogaduszki.

– Ach, tak. Płótna Luttrella. – Spark wskazał im krzesła i sam również usiadł. Beztrosko założył nogę na nogę. – Muszę przyznać, że zaskoczyłeś mnie swoim wczorajszym telefonem. Czy mam zakładać, że jesteś gotów do negocjacji?

– Żadnych negocjacji nie będzie – stwierdził Max. –Jeśli obrazy się odnajdą, będą moje. Nie mam zamiaru ich sprzedawać.

– Mam pokwitowanie od Jasona Curzona. To dowód na to, że sprzedał mi płótna Luttrella krótko przed śmiercią.

– Ten dowód jest tak samo fałszywy jak obraz Marastona, który sprzedałeś w zeszłym roku kolekcjonerowi z Portland – powiedział spokojnie Max.

Spark zmrużył oczy.

– Nie jesteś w stanie udowodnić, że obraz jest fałszywy.

– A właśnie, że jestem. – Max uśmiechnął się lekko. – Oryginał jest w moim posiadaniu.

Złość rozbłysła na moment w oczach Sparka i równie szybko znikła.

– Kłamiesz.

Max potrząsnął głową.

– Nie, Spark, nie kłamię. Obaj wiemy, że nigdy nie blefuję. Kupiłem oryginał trzy lata temu. Od tej pory wisi w moim skarbcu. Jeśli się będziesz upierał przy swoim dowodzie kupna, skontaktuję się z kolekcjonerem z Portland i poradzę mu, żeby oddał obraz do ekspertyzy.

– Ty jesteś największym ekspertem od obrazów Marastona.

– No, właśnie. – Max wzruszył ramionami. – W tym przypadku z prawdziwą przyjemnością zgłoszę się do przeprowadzenia ekspertyzy. Wyobrażam sobie, że ten facet z Portland będzie mi bardzo wdzięczny. Przypuszczam, że zażąda od ciebie zwrotu pieniędzy. Na pewno już nigdy nic od ciebie nie kupi; on ani nikt, kto się o tym dowie, a przypuszczam, że cała historia szybko się rozejdzie w pewnych kręgach.

– Ty draniu – powiedział Spark, choć był bardziej zrezygnowany niż zły.

Jest prawdziwym handlarzem, pomyślał Max. Wie, kiedy się poddać.

– Dziwię się, że wciąż zajmujesz się falsyfikatami. Myślałem, że już dawno dałeś sobie z tym spokój. W końcu nieźle zarabiasz na prawdziwej sztuce. O co ci chodzi? Nadal lubisz szybki zarobek?

– Niektórzy z nas nigdy się nie zmieniają, co, Fortune? – Uśmiech Sparka nasycony był jadem. – Widzę, że jesteś takim samym oportunistą jak dawniej. Choć trudno mi uwierzyć, że posunąłeś się tak daleko, aby uwieść miłą młodą kobietę po to, żeby dostać to, czego chcesz. Kiedyś miałeś jednak pewne zasady.

Te zasady wcale nie były takie wzniosłe, pomyślał Max. Sprowadzały się do bardzo prostej umowy ze Sparkiem. W zamian za kontakt ze sztuką, która tak go pociągała, zgodził się nie wyrażać swojego zdania o obrazach wobec klientów Sparka.

Chyba że klienci prosili o jego opinię.

Jason Curzon był jedynym człowiekiem, który zapytał o zdanie mrukliwego chłopca na posyłki.

Kątem oka Max obserwował reakcję Cleo. Był pełen obaw. Wiedział, co się stanie, jeśli Cleo będzie świadkiem tego spotkania. Dlatego tak bardzo walczył, aby ją powstrzymać przed przyjazdem.

W rezultacie Cleo wygrała. W którymś momencie, w nocy, Max zrozumiał, że musi zaryzykować. Nie wiedział, jak zareaguje na takie rewelacje z jego przeszłości, lecz akceptował fakt, iż jego los był teraz w jej rękach.

– Rozumiemy się? – spytał cicho Max.

– Chyba tak. – Spark odwrócił się do dziewczyny: – Czy pani narzeczony opowiadał pani, na czym polegała jego praca dla mnie?

– Mówił, że robił różne rzeczy. – Rzuciła Maxowi szybkie spojrzenie.

– Zgadza się. Czasem były to bardzo dziwne rzeczy. Do jego obowiązków należało odbieranie niesłychanie cennych dzieł sztuki z miejsc niezbyt, powiedzmy sobie, godnych szacunku. Fortune, kiedy dla mnie pracował, nosił broń. To powinno pani dać coś niecoś do myślenia co do istoty jego pracy.

– Wyobrażam sobie, że przewożenie cennych dzieł sztuki wymaga pewnych środków ostrożności. – Cleo zmarszczyła brwi.

– Naturalnie, tak, tak. – Spark zaśmiał się. – Zwłaszcza kiedy niektóre z tych dzieł zostały zakupione od kolekcjonerów powiązanych z podziemiem. Zdarzało się też, że przewoził obrazy o niezupełnie jasnym pochodzeniu.

– To znaczy fałszywe? – upewniła się Cleo.

– Doskonale podrobione, moja droga. – Spark poczuł się urażony. – Max pani powie, że jeśli już zajmuję się czymś takim, to zawsze są to pierwszorzędne fałszerstwa. W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przypadków nikt nie odróżni obrazu fałszywego od oryginału.

– Nikt oprócz Maxa?

– Niestety. – Spark westchnął. – Max posiada ponadnaturalną zdolność odróżniania obrazu prawdziwego od fałszywego. Czasami bywa to bardzo pożyteczne. A czasami dość męczące.

– Czyli wykorzystywał pan jego talent, żeby się samemu nie nabrać – stwierdziła Cleo. – Ale martwił się pan, że Max może się wygadać, kiedy nabierał pan innych?

– Tak jest, moja droga. Jednakże, o ile wiem, podczas naszej wspólnej pracy Max tylko jeden raz zdobył się na uczciwość. Wtedy, kiedy dostarczył pewien obraz Jasonowi Curzonowi. Patrząc na to z pewnej perspektywy, mam wrażenie, iż nie tyle była to uczciwość, co zwykły oportunizm. Wykorzystał szansę, aby poprawić swoją sytuację, prawda?

– Mieliśmy pewną umowę, Spark – odparł spokojnie Max. – Powiedziałem ci, że nie skłamię, jeśli klient spyta mnie o zdanie. Jason spytał.

– I wkrótce potem Max zrezygnował z pracy dla mnie i przyjął lepiej płatną posadę u Curzona. – Spark uśmiechnął się gorzko do Cleo. – Jeszcze raz pani radzę, żeby była pani ostrożna przy Maksie Fortune. Odejdzie w siną dal, jak znajdzie obrazy Luttrella.

– Wystarczy, Spark. Myślę, że się rozumiemy. – Max wstał.

Spark elegancko wzruszył jednym ramieniem.

– Zawsze się nieźle rozumieliśmy, Fortune.

– I jeszcze jedno. Powiadom Nolana Hildebranda, że nie jesteś już zainteresowany płótnami Luttrella.

– Skoro nalegasz.

Max złożył dłonie na główce laski i spojrzał na Cleo. Nie opuszczało go złe przeczucie.

– Chodźmy.

Cleo bez słowa wstała i poszła do drzwi. Ruszył za nią.

– Posłuchaj, Fortune – mruknął cicho Spark.

Max obejrzał się przez ramię.

– O co chodzi?

– Zastanów się. Mam klienta, który zapłaci ćwierć miliona za te obrazy. Podzielę się z tobą pół na pół. Pomyśl o tym.

– Te obrazy nie są na sprzedaż.

– Obawiałem się, że tak powiesz. Idź. Mam nadzieję, że nieprędko się znów spotkamy.

– Odwzajemniam tę nadzieję. I powinieneś wiedzieć, że mój adwokat ma zaklejoną kopertę, którą otworzy, jeżeli przytrafi mi się jakiś nieszczęśliwy wypadek. W kopercie jest lista ważniejszych fałszywych obrazów, które wiszą obecnie w domach twoich niektórych klientów.

– Zawsze byłeś niewdzięcznikiem. Nie martw się, będę palił świece w intencji twego dobrego zdrowia.

– Dziękuję. Jeśli o mnie chodzi, nasza umowa nadal obowiązuje, Spark. Nie wchodzimy sobie w drogę, co?

– Ciekaw jestem, jak ci się powiedzie w małżeństwie, Fortune?

– Świetnie, niech mi pan wierzy – powiedziała Cleo, odwracając się od drzwi.

Jej oczy patrzyły ciepło na Maxa, który poczuł, jak znika całe jego napięcie. Wszystko będzie dobrze. Nie będzie mu miała za złe jego przeszłości.

Wyszedł za Cleo na korytarz i zamknął za sobą drzwi do pokoju Sparka. Bez słowa wziął ją pod ramię. Razem wyszli z motelu na zimny, mglisty deszcz.

– No, tak – powiedziała Cleo, kiedy Max otwierał drzwi samochodu. – Co myślisz?

– O Sparku? – Uważnie ją obserwował. – To samo, co przedtem. To nie on stoi za tymi wypadkami. Jednakże, jeśli się mylę i jest to jego sprawka, albo namówionego przez niego Hildebranda, powinien teraz być spokój.

– Jesteś pewien?

– Tak. Spark i ja się rozumiemy. On wie, że go zniszczę, jeśli wejdzie mi w drogę. I wie także, że zostawię go w spokoju, jeżeli on zrobi to samo.

Cleo zadrżała.

– Dlaczego w ogóle pracowałeś dla tego typa?

– Potrzebowałem pracy.

Zamknął drzwi od strony pasażera i obszedł samochód. Usiadł za kierownicą i spojrzał na Cleo. Nie wiedział, co powiedzieć.

Siedziała zamyślona.

– Myślę, że już wiem, dlaczego nie chciałeś, żebym tu z tobą przyjeżdżała – powiedziała wreszcie.

– Przechwalałem się, że nigdy niczego nie spieprzyłem – stwierdził cicho. – A teraz, kiedy patrzę wstecz, wydaje mi się, że spieprzyłem całe swoje życie.

– Ale skąd. Jesteś dziś trochę zdenerwowany. Przejdzie ci.

– Tak myślisz?

– Jestem tego pewna. – Cleo pochyliła się i pocałowała go.

– Poddaję się. – Ben wykrzywił się do swego odbicia w lustrze. – Nie wiem, jak zawiązać tę kretyńską muchę. W życiu czegoś takiego nie wiązałem.

– Poczekaj chwilę, zajmę się tobą, jak tylko skończę z Sammym. – Max poprawiał muszkę Sammy'ego. – Podnieś głowę, chłopcze. Dobrze.

Sammy posłusznie podniósł brodę, kiedy Max zawiązywał czarną muszkę uzupełniającą jego dziecinny smoking.

– Czy mogę zabrać ze sobą moją kaczkę?

– Nie będziesz miał jej gdzie położyć. Ty pilnujesz obrączek, pamiętasz? – Max zakończył wiązanie i krytycznym okiem obrzucił swoje dzieło.

Sammy miał na sobie miniaturową wersję ubrania, jakie nosili Max i Ben. Max dobrze wiedział, że Ben i Sammy mieli na sobie smoking po raz pierwszy w życiu. Powiedział im, że na smoking nigdy nie jest za późno.

– Świetnie wyglądasz, mały. – Max kiwnął głową zadowolony z efektu. – Mama cię nie pozna.

Sammy obejrzał się w lustrze.

– Wyglądam tak jak ty i Ben, co, Max?

– Jasne. – Max poprawił mu pas. – I pamiętaj, nie wolno ci się pod żadnym pozorem ubrudzić aż do końca uroczystości, rozumiesz?

– Tak, Max, będę uważał. Myślisz, że O'Reilly zdąży przyjechać? – Sammy był zmartwiony. Od godziny niecierpliwie czekał na jego przyjazd.

– Obiecał, że przyjedzie – przypomniał mu Max. – Jeśli O'Reilly coś obieca, zawsze dotrzymuje słowa.

Prawdę mówiąc, sam zaczął się już niepokoić, chociaż nie zamierzał się do tego głośno przyznać. O'Reilly, zazwyczaj obsesyjnie punktualny, dziś najwyraźniej zostawił przyjazd na ostatnią chwilę. Po raz czwarty w ciągu ostatnich dwudziestu minut Max spojrzał na zegarek. Uroczystość w Cosmic Harmony miała się rozpocząć za godzinę.

– Może złapał gumę – powiedział Ben, pociągając za końce muszki. Spojrzał na Maxa w lustrze oczyma, które także zdradzały zaniepokojenie.

– Może. Ale ma przecież telefon w samochodzie. Zadzwoniłby, gdyby miał się spóźnić. Zostaw tę muchę. Jak będziesz ją szarpał, trzeba ją będzie na nowo prasować.

– Nie wiem, po co wszyscy tak się stroimy? – mruknął Ben. – To tylko strata czasu. Czuję się jak kretyn.

– Poczekaj, aż Trisha cię zobaczy. Kobiety uwielbiają mężczyzn w smokingach.

– Tak? – To podniosło go na duchu. – Uważasz, że spodobam się Trishy?

– Możesz mi wierzyć. – Max zajął się czarną muchą Bena, bezbłędnie zawiązując ją w kokardę. – Będzie kompletnie oczarowana.

Ben dotknął białej wykrochmalonej koszuli.

– Nie jestem pewien co do tych fałdek. To raczej kobiety noszą takie rzeczy, co nie?

– Mężczyźni noszą takie koszule od blisko dwustu lat. Jesteś w dobrym towarzystwie.

– Jesteś pewien, że nie wyglądam jak kelner w jakiejś cudacznej knajpie? – spytał powątpiewająco Ben.

– Wyglądasz jak James Bond – zapewnił go Max.

– Wolałbym wyglądać tak jak ty – burknął Ben. – To byłbym pewien, że nie wyglądam jak głupek. Ty zawsze wyglądasz tak jak trzeba, wiesz?

Max odczuł dziwne wzruszenie. Nie przypominał sobie, żeby ktokolwiek chciał go kiedykolwiek naśladować.

– Pamiętaj, żebyś nosił się tak, jakbyś był znacznie mądrzejszy od innych – poradził Benowi.

– Postaram się. – Ben obserwował w lustrze, jak Max zawiązywał muszkę. – Gdzie się tego nauczyłeś?

– Jason mnie nauczył.

Wspomnienia napłynęły falą, kiedy Max wiązał muszkę i wyrównywał rogi kołnierzyka Bena. Dwanaście lat temu miał takie same wątpliwości dotyczące noszenia smokingu jak Ben dzisiaj. Jason zawiązał mu muszkę i nawet pokazał, jak nosić spinki do koszuli.

W przekazywaniu tajemnic męskiej sztuki ubioru młodemu mężczyźnie, równie nieobytemu jak kiedyś ja sam, jest coś głęboko zadowalającego, pomyślał Max.

– No, w porządku. Niech ci się przyjrzę. – Zrobił krok w tył, żeby obejrzeć swoje dzieło. – Doskonale. Wyglądasz tak, jakbyś nosił smoking od lat.

Ben przyglądał się sobie w lustrze. W jego oczach błyszczało zadowolenie. Wyprostował się.

– Wyglądam jakbym był starszy czy co?

– Super – stwierdził Sammy. – Jesteś super, Ben. Zupełnie jak Max. – Wziął swoją plastykową kaczkę i wsadził pod pachę.

– No, to chyba jesteśmy gotowi? – Ben odwrócił się od lustra. Poruszał się z lekką, ale wyraźną nonszalancją.

– Nie możemy nigdzie iść, dopóki nie przyjedzie O'Reilly – zawołał zaalarmowany Sammy.

– Zaczekamy na niego – zapewnił go Max. – Podejdź do okna i patrz, czy nie nadjeżdża.

– Dobrze. – Sammy podbiegł do okna.

– Nim wybierzemy się do Cosmic Harmony – powiedział Max – mamy jeszcze jedną sprawę do załatwienia. – Sięgnął do kieszeni i wyciągnął folder z biletami lotniczymi.

– Co to jest? – spytał Ben.

– Wasz miodowy miesiąc. – Max odpiął guzik marynarki Bena i wsunął mu folder do wewnętrznej kieszeni. – Tydzień na Hawajach. Prezent od rodziny.

Ben otworzył usta.

– Hawaje. Myślałem, że jedziemy z Trishą do Seattle.

– Plany się zmieniły. Dziś po południu jedziecie do Seattle, ale wprost na lotnisko. Przenocujecie na lotnisku w hotelu. Wasz samolot odlatuje jutro o siódmej rano.

– Hawaje. – Ben był całkowicie oszołomiony. – Nie mamy pieniędzy, żeby polecieć na Hawaje.

– Mówiłem ci, że to prezent od rodziny. – Max przelotnie rzucił okiem do lustra i poprawił własną muszkę. – Teraz słuchaj uważnie. Kiedy wylądujecie w Honolulu, będzie na was czekała limuzyna. Kierowca będzie miał kartkę z twoim nazwiskiem.

– Limuzyna. O kurczę! Trisha mi nie uwierzy.

– Wszystko jest zapłacone. Nie dajesz nawet napiwku kierowcy, rozumiesz?

– Tak, jasne, nie daję napiwku.

– Samochód zawiezie was do Curzon Paradise. Hotel jest na samej plaży. Zamieszkacie w apartamencie dla nowożeńców.

– Apartament dla nowożeńców? Ależ to musi kosztować majątek.

Kosztowało, pomyślał Max, ale nie zamierzał mówić o tym Benowi.

– Dyrektor hotelu jest moim kumplem – powiedział bez zająknienia. – Jest mi winien przysługę. – Dzięki Maxowi dostał posadę, lecz to nie było ważne. Max, tak czy siak, płacił pełną sumę za apartament. Teraz, kiedy nie pracował już w Curzon International, nie chciał korzystać z uprzejmości firmy. – Pamiętaj, żebyś podpisywał wszystkie rachunki, dobrze?

– Wszystkie?

– Rachunek za hotel, za posiłki w hotelu, za aparaturę do podwodnego pływania i za hawajską suknię, którą kupisz Trishy. Za wszystko.

– Nie mogę w to uwierzyć – stwierdził Ben. – Czy Trisha wie?

– Nie. – Max uśmiechnął się i potrząsnął głową. – Opowiesz jej o wszystkim dziś po południu w drodze na lotnisko.

– Bardzo się ucieszy.

– I o to chodzi.

– Kurczę, Max, nie wiem, jak ci dziękować.

– To jest prezent od całej rodziny, nie tylko ode mnie. A jeśli chcesz nam podziękować, możesz to okazać, opiekując się Trishą i dzieckiem.

– Na pewno to zrobię – obiecał.

– I wracając jak najprędzej, żeby mnie wybawić od kanalizacyjnych problemów, z którymi będę musiał się zmagać.

– Nie martw się, nie zostawię cię samego z rurami na długo. Coś takiego! Hawaje. Człowieku, mam nadzieję, że nie popłaczę czegoś na lotnisku i że nie wygłupię się w takim eleganckim hotelu.

– Posłuchaj, przyjacielu. – Max położył mu rękę na ramieniu. – Powiem ci coś, co chciałbym, abyś zapamiętał na resztę życia.

– Słucham. – Ben spoważniał i z uwagą spoglądał na Maxa.

– Nic takiego się nie stanie, jeżeli od czasu do czasu coś człowiekowi nie wyjdzie, kapujesz?

– Tak. – Ben zaczął się uśmiechać, ale jego oczy były nadal poważne. – Zapamiętam to sobie.

– Jest! Jest! – krzyknął Sammy. – Widzę O'Reilly'ego! Wysiada z samochodu.

– Czy jest w zielonym garniturze? – spytał Max.

– Nie. Ma na sobie smoking, tak jak my. I ma wielki prezent opakowany w błyszczący papier.

– No, to możemy ruszać – stwierdził Max. Włożył marynarkę, a potem odwrócił się i obrzucił spojrzeniem Bena i Sammy'ego. – Kobiety padną nam do stóp, przyjaciele.

Ben i Sammy uśmiechnęli się do siebie.

Na dole O'Reilly chodził nerwowo tam i z powrotem, spoglądając na zegarek, kiedy kilka minut później Max, Ben i Sammy schodzili po schodach. George, który przyszedł na dyżur wcześniej niż zwykle, uśmiechnął się na ich widok.

– Co się stało? – spytał O'Reilly'ego Max.

– Potem ci powiem – odparł cicho O'Reilly.

– Cześć, O'Reilly. – Sammy podbiegł i stanął tuż przed nim. – Bałem się, że nie przyjedziesz.

O'Reilly ukucnął przed chłopcem.

– Przecież ci obiecałem, że przyjadę, prawda?

– Yhm. – W oczach Sammy'ego widniała wielka ulga. – Ben powiedział, że może popsuł ci się samochód albo coś takiego.

– Nie, musiałem tylko coś załatwić. Niech no ci się przyjrzę. Ależ jesteś wystrojony. Widzę, że Max się napracował. To jedyny facet, jakiego znam, który potrafi zawiązać muszkę. Moja zapina się z tyłu na guzik.

– Max mówi, że muszę być elegancki, bo pilnuję obrączek – wyjaśnił Sammy.

– Bardzo poważne zajęcie – stwierdził O'Reilly. Podniósł się i kiwnął głową Benowi. – To twój wielki dzień. Jesteś gotów?

– Bardziej już nie można. Rodzina wysyła mnie i Trishę na Hawaje. Możesz to sobie wyobrazić?

– Tak, mogę. – O'Reilly spojrzał z ukosa na Maxa, po czym wręczył podarunek Benowi. – To jest dla ciebie i dla Trishy.

– Dzięki. – Ben podał prezent George'owi. – Połóż go razem z innymi. Trisha powiedziała, że otworzymy prezenty po ślubie.

– Dobra. – George wsunął prezent pod ladę i z aprobatą spojrzał na Bena spod krzaczastych brwi. – Życzę ci dużo szczęścia, Ben.

– Dziękuję. – Ben popatrzył na Maxa. – No, to chyba pojedziemy, co?

– Jedziemy. – Max jeszcze raz spojrzał na swych podopiecznych. Zmarszczył brwi na widok ciemnej plamy na nosie Sammy'ego. – A to co? – spytał, biorąc papierową chusteczkę z recepcyjnej lady.

– Nie wiem. – Sammy stał cierpliwie, kiedy Max ścierał mu plamę z nosa. – Może od mojej kaczki.

– Mogłem się tego spodziewać. – Max rzucił chusteczkę do kosza. – Wszyscy do samochodu.

Sammy pobiegł pierwszy, a za nim ruszył Ben, nieco wolniej, lecz niemniej entuzjastycznie.

Max poczekał, aż wyszli na zewnątrz, po czym zwrócił się do O'Reilly'ego:

– Coś poważnego?

– Sam chciałbym wiedzieć. Później wszystko ci opowiem. Tymczasem uważam, że Cleo nie można zostawić samej nawet na parę minut.

Max poczuł przejmujący chłód.

– Słuchaj, nie możesz teraz mówić, że resztę opowiesz później.

– To długa historia. Nie chcę mówić przy Benie i przy chłopcu.

– Ma to coś wspólnego ze śmiercią jej rodziców, prawda?

– Być może. Nie wiem jeszcze wszystkiego, przepraszam.

– Niech to szlag trafi. – Max z całej siły zacisnął dłoń na lasce i poszedł do samochodu.

– Uwierzysz, że to pierwszy ślub, na którym jestem od czasu mojego własnego? – spytał półtorej godziny później O'Reilly, stojąc przy bufecie z Maxem.

– To i tak uczestniczyłeś w dwóch ślubach więcej niż ja. – Max połknął wyszukaną kanapkę z łososiem.

– Coś takiego? – zdziwił się O'Reilly. – Wyglądałeś tak, jakbyś był drużbą nie wiem ile razy.

– To kwestia ubrania. Człowiek, który jest ubrany odpowiednio do tego, co robi, zawsze wygląda na bardziej doświadczonego i w ten sposób ma za sobą pół wygranej.

– To brzmi jak jedno z powiedzonek Jasona.

– Bo jest.

Max rozejrzał się w tłumie, szukając Cleo. Stała w grupie, wśród której byli mieszkańcy miasta, a także Andromeda i Daystar. Włosy miała upięte wysoko, staranniej niż zwykle. A w nich wpięte żółte róże, które pięknie kontrastowały z kolorem włosów.

Wygląda bardzo kobieco w żółtej sukni z dużym dekoltem, ciasno przewiązanej paskiem, pomyślał Max. Ale jej widok zawsze sprawiał mu ból. Ciekaw był, czy kiedykolwiek przestanie jej potrzebować, choć miał przeczucie, że jego potrzeby z czasem raczej wzrosną.

Kobiety z Cosmic Harmony przekształciły stary dom w fantastyczny, żółto-biały cud. Na środku pokoju, obok Bena, stała promieniejąca Trisha w długiej, kremowobiałej sukni i w małym kapelusiku z welonem. Ben wyglądał tak, jakby został właśnie ukoronowany na króla świata. Dostrzegł wzrok Maxa i uśmiechnął się do niego.

Sammy biegał tu i tam, częstując się wszystkim, co było słodkie.

– Ten dzieciak dziś nie zaśnie – stwierdził O'Reilly. – Skąd dzieci biorą tyle energii?

– Nie mam pojęcia. A teraz słucham cię, O'Reilly. Od początku.

O'Reilly wepchnął do ust kanapkę.

– Sprawdziłem wszystko, co mogłem, w związku ze śmiercią rodziców Cleo. Miała rację co do jednego: jej ojciec nie był facetem, który by znienacka złapał strzelbę i zabił żonę, a potem siebie.

– Tak się zawsze mówi po fakcie: „To był taki sympatyczny człowiek”.

– Wiem, ale ona ma rację. Jej rodzice nigdy nie zachowywali się gwałtownie. Ani ojciec, ani matka nie cierpieli z powodu depresji ani nie mieli skłonności samobójczych. Nie mieli żadnych problemów finansowych, oboje byli zdrowi.

– Czyli brak motywu. – Max obserwował Cleo. – Nic dziwnego, że nie uwierzyła w to, co jej powiedziano. Za dobrze ich znała.

– Moim zdaniem chodziło o coś innego i kiedy Eberson zaczął zajmować się sprawą, wywołał taką reakcję.

– Ze strony kogoś, kto nie chciał, żeby na nowo odgrzebywać całą historię?

– Tak. Być może. Naprawdę, jeszcze nie wiem.

– Może jej ojciec wyrzucił kogoś z pracy, kto był na tyle stuknięty, aby go z zemsty zamordować?

O'Reilly wzruszył ramionami.

– Stary Robbins był człowiekiem interesu, właścicielem firmy elektronicznej. W ciągu paru lat wyrzucił parę osób. Jak to w pracy. Nigdzie jednak nie znalazłem dowodów, żeby ktoś z wyrzuconych był chory psychicznie albo żeby się odgrażał. Zapewne policja też to sprawdziła.

– Co jeszcze?

– Jedyna rzecz, jaką odkryłem, to fakt, że dwa lata przed śmiercią Robbins był świadkiem oskarżenia w procesie o morderstwo. Nie wiem, jakie tam były powiązania, ale oskarżony został skazany i osadzony w więzieniu.

– Wątpliwa teoria.

– Wiem, ale to wszystko, co na razie znalazłem. – O'Reilly spojrzał na stół z jedzeniem. Na jego twarzy pojawił się dziwny wyraz. – Co pływa w wazie z ponczem?

Max spojrzał w tamtym kierunku.

– To kaczka Sammy'ego. Umie pływać wszędzie. Nie uwierzyłbyś, gdybym ci powiedział, gdzie ją znajdowałem.

– Żartujesz?

– Nie żartuję. Lepiej ją wyciągnę, nim ktokolwiek zobaczy. – Max ruszył w stronę wielkiej kryształowej wazy.

– Max! – zawołała Cleo.

Zatrzymał się i odwrócił.

– Tu jestem.

Cleo podeszła do niego.

– Wszędzie was szukam. Fotograf chce zrobić następną serię zdjęć. Chodźcie, zanim Sammy znów gdzieś ucieknie.

– Zdjęcia? – zdziwił się Max. – Ze mną i z O'Reillym?

– Tak. I z nami też. – Cleo uśmiechnęła się promiennie, biorąc go za rękę. – Fotograf skończył robić portrety młodej pary i teraz jest gotów do zdjęć rodzinnych.

– Zdjęć rodzinnych? – Max spojrzał na O'Reilly'ego.

– Nie zwracaj na niego uwagi – powiedział O'Reilly do Cleo. – Max nie jest przyzwyczajony do występowania na zdjęciach rodzinnych.

– Lepiej nich się przyzwyczai – powiedziała sucho. – Daystar zamierza zająć się w wolnych chwilach fotografią.

– Czy ja na pewno mam być na zdjęciach? – spytał O'Reilly.

– Sammy i Sylvia na to nalegali.

– Tak? – O'Reilly był niesłychanie zadowolony.

– Tak – odparła Cleo, uśmiechając się.

Dziesięć minut później Max stał razem z Cleo, Andromedą, Daystar, Sylvią, O'Reillym i Sammym. Zwartym, ciepłym kręgiem otaczali Trishę i Bena.

– Uśmiech, proszę! – rozkazał niepotrzebnie fotograf.

– Czekaj! – wrzasnął Sammy. – Zapomniałem o kaczce.

– Jest w wazie z ponczem – powiedział Max. – Nie ruszaj się, ja ją przyniosę.

W chwilę później fotograf zrobił wreszcie zdjęcie. Na portrecie rodzinnym nie zabrakło gumowej kaczki.

Rozdział osiemnasty

– Spodziewam się, że dostanę ten sam pokój co zawsze – powiedział obcesowo Herbert T. Valence, wypełniając formularz meldunkowy swym starannym pismem. – Nie lubię być przenoszony z pokoju do pokoju.

– Tak, wiem, proszę pana. Pokój dwa-dziesięć czeka na pana. – Cleo uśmiechnęła się najlepszym zawodowym uśmiechem, wręczając klucz Valence'owi. – I może pan korzystać z westybulu podczas seminariów, tak jak zawsze.

Valence pstryknął pięć razy długopisem, zanim schował go do kieszeni marynarki.

– Mam nadzieję, że tym razem nie będzie problemów z elektrycznością.

– Musimy trzymać kciuki, żeby nie było żadnych poważnych burz – powiedziała Cleo z nadzieją w głosie.

– Nie wierzę w szczęśliwe przypadki – stwierdził Valence. – Sprawdziłem prognozy i w tych dniach zapowiadają raczej dobrą pogodę.

– Wspaniale. Wygląda na to, że tym razem ma pan wielu chętnych. Na razie zgłosiło się piętnaście osób, które powiedziały, że przyjechały na pańskie seminarium.

– Piętnaście to idealna liczba. Nie gwarantuję pozytywnych wyników, jeśli jest więcej osób. A ja słynę z pozytywnych wyników. Wie pani, muszę dbać o swoją reputację.

– Wiem. Już mi pan to mówił. – Cleo stwierdziła, że nie należy zbytnio przejmować się dziwactwami Valence'a, skoro dzięki jego seminariom miała stały napływ gości. Czasami jednak męczyła ją jego zimna, sztywna osobowość i drobne, irytujące nawyki. – Mam nadzieję, że będzie pan zadowolony z pobytu.

Już odchodząc od biurka Valence zmarszczył brwi.

– Nie przyjeżdżam tu, aby się bawić. Jestem człowiekiem interesu.

Wykrzywiła się za jego plecami, kiedy odchodził w kierunku schodów.

– Wiesz, Sylvio, wydaje mi się, że pan Valence staje się coraz bardziej niemożliwy. Dzisiaj jest okropnie spięty.

Sylvia wysunęła głowę z biura i uśmiechnęła się.

– Pomyśl o pieniądzach.

– Wiem. Może on za bardzo się stara. Czy nie uważasz, że Max i Herbert T. Valence mają coś wspólnego?

– Co na przykład?

– Reputację.

– Coś w tym jest. – Sylvia roześmiała się. – Jednakże między Maxem a Herbertem T. jest duża różnica.

– Jaka?

– Jednego kochasz, a drugiego nie lubisz.

Cleo zamarła, a potem powoli odwróciła się do Sylvii.

– Coś ty powiedziała?

– Słyszałaś. Kochasz Maxa.

– Czy to jest tak bardzo widoczne? – spytała zaskoczona.

– Dałaś mu wszystko, czego chciał, łącznie z sobą. Jesteś hojną kobietą, Cleo, ale nigdy nie byłaś tak hojna dla żadnego mężczyzny. Zawsze się w jakiś sposób chroniłaś. Lecz nie przed Maxem.

– Wiedziałam, że jest mi przeznaczony, w chwili, gdy go ujrzałam. Był mężczyzną z lustra – szepnęła Cleo. – Tym z mojej książki.

– Tak właśnie podejrzewałam.

Cleo przesunęła palcami po wypolerowanym blacie biurka.

– Stałam się częścią jego kolekcji.

– Uczciwa wymiana, nie sądzisz? Ty zrobiłaś go częścią swojej rodziny.

– Powiem ci coś, czego nikomu nie mówiłam. – Cleo zawahała się. – Czasami trochę się boję.

– Boisz się Maxa? Nie wierzę. Możesz mu powierzyć swoje życie i dobrze o tym wiesz.

– Nie o to mi chodzi. – Cleo złapała ręką za brzeg biurka. – Boję się, że on nie pozwoli sobie, żeby mnie pokochać. Wie, jak zdobyć to, co chce, i wie, jak to potem utrzymać, ale chroni siebie znacznie dłużej, niż ja chronię siebie. Opanował tę sztukę do perfekcji.

– Powiedziałaś mu, że go kochasz?

– Nie. – Cleo szybko potrząsnęła głową. – Nie chciałam na niego naciskać. Czekałam na to, że pewnego dnia obudzi się i zda sobie sprawę, że mnie kocha. Czasami jednak nie jestem pewna, czy Max potrafiłby rozpoznać miłość. Mężczyźni bywają strasznie tępi.

– Być może będziesz musiała zrobić pierwszy ruch. Nie jestem pewna, czy on się na to zdobędzie. – Sylvia wycofała się do biura.

Cleo wpatrywała się w jeden z trzech pejzaży wiszących na ścianie. Pozostałe dwa były teraz na poddaszu.

Jednakże nie widziała spienionych fal na obrazie Jasona. Spoglądała w niewidoczne lustro, gdzie schowały się jej najgłębsze tajemnice. Postać w srebrnym odbiciu nie była już tajemniczym cieniem. To był Max, mężczyzna, na którego czekała tyle lat. Wszedł w jej życie i uwolnił ją.

Wiedziała też, że nie udało jej się odwzajemnić przysługi. Max nadal przebywał zamknięty w lustrze. Jeszcze go nie uwolniła.

Cleo i Max poszli na poddasze dopiero o północy.

Cleo była wykończona. Goście, którzy przyjechali na seminarium Valence'a, bardziej interesowali się zabawą niż pięcioma krokami do sukcesu i zamożności. Nadal zresztą hałasowali na dole, ale George zapewnił ją, że da sobie radę.

– Jeszcze jedna taka grupa i pan Valence może sobie przenieść swoje seminarium gdzie indziej. – Cleo usiadła na brzegu łóżka, zdjęła srebrne tenisówki i wyjęła klamrę z włosów.

– Ci ludzie są już nieźle umotywowani. – Max przyglądał się, jak potrząsała włosami. Uśmiechnął się nikłym, tajemniczym, absolutnie zmysłowym uśmiechem mężczyzny z lustra. – I ja też.

– Miałeś ciężki dzień.

– Najcięższe dopiero przede mną. – Max przeszedł przez pokój. Kiedy znalazł się tuż przed nią, odstawił laskę i wziął jej twarz w swoje dłonie. – Myślę jednak, że stanę na wysokości zadania.

– Od kiedy to jesteś mistrzem dwuznaczności?

– Odkąd przeczytałem rozdział piętnasty. – Lekko pchnął ją na łóżko i położył się na niej. – Najbardziej zabawny rozdział w twojej książce.

– Cieszę się, że ci się podobał. – Max był ciepły, ciężki i wspaniale męski. Cleo poczuła, że jej zmęczenie się ulatnia. Zastąpiło je uczucie intensywnego oczekiwania.

Spojrzał na nią. Jego oczy pociemniały.

– Wszystko w tobie mi się podoba. – Nakrył jej usta swymi.

Uśmiechnęła się powoli pod pocałunkiem. Potem, unosząc się lekko, zepchnęła go delikatnie i wstała. Zdjęła okulary i położyła je na nocnym stoliku. Z poczuciem cudownej nieprzyzwoitości zaczęła rozpinać guziki bluzki.

– Czytałeś może przypadkiem rozdział szesnasty?

– Także jeden z moich ulubionych. – Max przekręcił się na plecy i założył ręce pod głową. Uśmieszek błąkający się wokół jego warg pełen był rozleniwionego, uwodzicielskiego wyzwania. – Zamierzasz mi go przedstawić?

– Jeśli chcesz.

– Chcę. – Głos miał ochrypły z pożądania. – Tylko powoli. Nie chciałbym stracić ani jednego słowa z tej opowieści.

Podbudowana zmysłową zachętą widoczną w jego oczach, Cleo skończyła rozpinać bluzkę. Pozwoliła, aby jej brzegi kołysały się na piersiach, odsłaniając je i zakrywając.

– Nie zapomnij o lustrze – przypomniał cicho Max.

Podeszła do lustra i spojrzała na swe lekko zamazane odbicie. Swobodnie opadające włosy otaczały jej ramiona. Oczy były ocienione i tajemnicze. Pomyślała, że wygląda intrygująco i egzotycznie.

Była fantazją, ale była jednocześnie twórczynią fantazji. Była zarówno uwodzoną, jak i uwodzicielką. Przeszyło ją poczucie mocy własnej kobiecości.

Max leżał nieruchomo na łóżku. Cleo wiedziała, że obserwuje ją, przyglądającą się sobie w lustrze, zmuszając ją siłą woli, aby wciągnęła ich oboje głębiej w świat za posrebrzanym szkłem.

Drżącymi z lekka palcami rozpięła dżinsy. Powoli opuszczała je w dół, nie zdejmując skąpych fig.

Z oczyma utkwionymi w lustrze pozbyła się spodni. Końce bluzki ledwo zakrywały jej pośladki. Przez cienki jedwab majteczek widziała ciemną kępkę skręconych włosów i wiedziała, że Max też ją widzi. Wyczuła tlący się dziki ogień jego pożądania i świadomość kobiecej potęgi sprawiła, iż odczuwała słodkie uniesienie i jednocześnie wielką hojność.

– Klęczę – zapewnił ją cicho Max.

Napotkała jego spojrzenie w lustrze i zrozumiała, że moc, jaką czuła, była nierozłącznie związana z jego mocą. Nie można jej było w pełni wysmakować, dopóki nie działo się to w obecności równorzędnej i przeciwstawnej siły.

– Ja też – szepnęła.

Usta Maxa wygięły się w uśmiechu, przyprawiając ją o zawrót głowy.

– To będzie jeszcze bardziej interesujące – powiedział.

Stwarzało to także więź między nimi, która nie przypominała niczego z jej przeszłości. Ciekawa była, czy Max czuł siłę ich wzajemnego powiązania.

Lekkim poruszeniem ramion zsunęła bluzkę, która upadła u jej stóp. Zobaczyła w lustrze różowe wzgórki piersi i czuła na nich ogień spojrzenia Maxa.

– Wyobraź sobie, że cię dotykam – powiedział.

Spojrzała mu w lustrze w oczy.

– Przecież mnie nie dotykasz.

– Spójrz w lustro i udawaj, że stoję tuż za tobą. Moje dłonie są na twoich piersiach. Czuję pod nimi twoje brodawki. Są małe i twarde jak maliny.

– Maliny?

– Maliny ze śmietanką. Bardzo słodkie. Bardzo świeże. Chcę ich spróbować. Czy czujesz dotyk mojego języka?

Fala gorąca zalała Cleo. Brodawki stwardniały i wypełniły się. Zamknęła oczy, ale wrażenie tylko się pogłębiło.

– Tak. Czuję twój język.

– Jaki on jest?

– Gorący. Mokry. Silny.

– Ty czynisz mnie silnym, Cleopatro. Gdzie mam cię teraz dotknąć?

– Niżej. – Cleo otworzyła oczy i spojrzała na swoje, lekko zamglone odbicie. – Przesuń ręce niżej.

– Tutaj, między nogi?

– Tak. – Zadrżała, czując wibrujące, napinające uczucie, przenikające jej ciało.

– Tak dobrze jest cię dotykać, Cleo. Jesteś ciepła i miękka. – Max przerwał, jakby rzeczywiście dotykał jej rękami. – Robisz się dla mnie mokra, prawda?

– Tak. – Cleo czuła wilgoć między nogami. Spojrzała w lustro ze zrozumieniem. – A ty jesteś dla mnie coraz twardszy, prawda?

– Za chwilę wybuchnę. Połóż ręce na moich palcach.

– Gdzie są teraz twoje palce?

– Tam, gdzie chcesz.

– Tutaj – szepnęła Cleo. Lekko musnęła palcami jedwabne figi. Potem przesunęła ręce po brzuchu. Powoli i z namysłem uniosła rękami piersi i ofiarowała je mężczyźnie w lustrze.

– Obawiam się, że więcej fantazjowania nie wytrzymam – mruknął Max. – Nie wiem jak ty, lecz ja już bardzo potrzebuję czegoś konkretnego.

– Ja też. – Drżąc z podniecenia Cleo odwróciła się od lustra i podeszła do łóżka. – Jest coś, co od dawna chciałam ci powiedzieć.

Podniósł na nią oczy, pociemniałe od przepełniającego go pożądania.

– Co takiego?

– Kocham cię.

Max bez słowa wyciągnął rękę i pociągnął ją na siebie. Wziął jej twarz w dłonie i zgniótł jej wargi ustami.

Obudziła się parę godzin później ze świadomością, że jest w łóżku sama. Odwróciła głowę na poduszce i zobaczyła Maxa. Stał przy oknie, jak cień ducha odbity w czerni nocy. Wiedziała, że obie dłonie miał oparte na główce laski.

– Max?

– Wszystko w porządku, Cleo. Muszę sobie coś przemyśleć. Śpij.

– Nie mogę spać, kiedy łazisz po pokoju – mruknęła. – Czy coś się stało?

Max milczał przez chwilę.

– Nie wiem – powiedział wreszcie.

Nigdy przedtem nie słyszała takiego tonu w jego głosie. Szybko usiadła na łóżku.

– Co się stało?

– Pamiętasz, co mówiłaś o swoich odczuciach tego dnia, kiedy ktoś szedł za tobą we mgle?

– Pamiętam. To się chyba nazywa przeczucie nadchodzącego nieszczęścia.

– Mówi się również, że ktoś przeszedł po twoim grobie.

– Wielki Boże, czy tak się właśnie czujesz?

– Tak.

Pomyślała ponuro, że być może jej wcześniejsza deklaracja miłości wywołała w nim to niepokojące uczucie. Nie odpowiedział na jej wyznanie, chociaż kochał się z nią z intensywnością, która wstrząsnęła jej zmysłami.

To było ryzyko. Zdawała sobie z tego sprawę. Max nie był przyzwyczajony do miłości. Trudno było przewidzieć, jak zareaguje na wiadomość, że jest kochany.

Torturowała się rozważaniami na temat „być może”.

Być może Max, kochany przez nią, poczuł się w pułapce. Być może nie chciał takiej presji. Być może nie był pewien, czy chce być kochany. Być może chciał jedynie należeć do rodziny Robbins' Nest Inn. Być może chciał Cleo tylko dlatego, że mogła mu stworzyć dom.

Być może w ogóle nie kochał jej w taki sposób, w jaki chciała być kochana.

Być może to ona sknociła wszystko dziś wieczorem.

Oparła brodę na podciągniętych kolanach.

– Co chcesz zrobić?

– Nie wiem. Już się tak kiedyś czułem raz czy dwa. Za każdym razem miałem kłopoty. – Odwrócił się od okna. – Zadzwonię do O'Reilly'ego.

– Teraz? – Cleo, wytężając wzrok, spojrzała na zegarek. Odczuła tak wielką ulgę, kiedy okazało się, że Max nie rozważał jej nieoczekiwanej deklaracji miłości, że miała trudności z podążaniem za jego myśleniem. – Jest druga rano.

– Wiem. – Sięgnął po telefon, bez kłopotów odnajdując go w ciemności. Podniósł słuchawkę i zastygł nieruchomo.

– Max?

Powoli odłożył słuchawkę na widełki i wbił wzrok w przestrzeń za oknem.

– O Boże!

– Max, co się stało? – Cleo wyszła z łóżka i podeszła do niego. Zmrużyła oczy, kiedy zobaczyła za oknem dziwną, pomarańczową poświatę. – Co to jest?

– Pali się Cosmic Harmony. – Gwałtownie odwrócił się od okna.

– Och, mój Boże! – Ogarnęła ją panika. – Andromeda, Daystar i wszyscy inni już śpią. Musimy ich ratować. – Zakręciła się na pięcie w poszukiwaniu okularów.

– Uspokój się, Cleo. – Max podszedł do szafy. – Najpierw sprawdź, czy powiadomiono straż pożarną.

– Oczywiście. – Złapała za telefon i przekonała się, że nie widzi cyfr na tarczy. Udało jej się zapalić światło. Trzęsącymi się rękami włożyła okulary i zaczęła wykręcać numer straży.

– Zostaw to – powiedział wkładając koszulę. – Już ktoś zadzwonił. Słyszysz syreny?

Cleo nadsłuchiwała przeciągłego jęku syren.

– Dzięki Bogu. Musimy tam jechać.

– Ja pojadę. Ty zostań tutaj. – Max był już ubrany. Jednym ruchem podciągnął suwak spodni.

– Nie, jadę z tobą. – Złapała dżinsy.

– Chcę, żebyś tu została. – Spojrzał na nią nieubłaganym wzrokiem.

– Dlaczego?

– Bo coś jest nie w porządku.

– Wiem, że coś jest nie w porządku. Pali się Cosmic Harmony. – Cleo włożyła dżinsy i starała się pośpiesznie zapiąć bluzkę. Trzęsła się tak bardzo, że nie mogła trafić guzikami do dziurek.

Max rozpiął swoją skórzaną torbę i coś z niej wyjął. Znieruchomiała, kiedy zobaczyła, że jest to rewolwer.

– Skąd to masz? – szepnęła, patrząc jak ładuje broń.

– Trzymam go pod ręką od tego dnia, kiedy ktoś szedł za tobą we mgle. – Podniósł na nią oczy. – Nie martw się, wyrzucę go, jak wszystko się skończy. Wcale nie mam zamiaru trzymać w domu broni.

– Och, Max. – Zadrżała.

Stanął tuż przed nią i jedną ręką chwycił ją za ramię.

– Posłuchaj. Chcę, żebyś została tutaj, w zajeździe. Rozumiesz? Tu będziesz bezpieczna. Na dole są ludzie. Jest George. Sylvia jest w swoim pokoju. Wszędzie świeci się światło. Musisz tu zostać.

Patrzyła na niego, całkowicie zaskoczona tym, co mówi.

– Martwisz się o mnie? Przecież pali się w Cosmic Harmony.

– Nie podoba mi się to. Pożar w Cosmic Harmony akurat o tej porze jest bardzo podejrzany. Chcę, żebyś została tu, gdzie jesteś bezpieczna, a ja sprawdzę, co się tam dzieje. – Puścił ją i podszedł do drzwi.

– Ależ, Max… – Pobiegła za nim.

– Zostań tu! – Otworzył drzwi.

Odruchowo zareagowała na rozkazujący ton jego głosu. Przez moment była jak sparaliżowana. Kilka sekund później Max był na korytarzu. Zamknął jej drzwi przed nosem.

Usłyszała znajome skrzypnięcie podłogi i już go nie było.

Szybko podjęła decyzję. Zejdzie na dół i obudzi Sylvię. Razem naradzą się nad tym, czy jechać do Cosmic Harmony.

Zadzwonił telefon.

Cleo podskoczyła. Przystanęła z ręką na klamce i spojrzała na aparat telefoniczny, jakby nagle ożył. Znów zadzwonił, nagląco, napawając ją lękiem. Niechętnie podeszła do biurka i podniosła słuchawkę.

– Halo?

– Cleo? Mówi O'Reilly. Dzwonię z samochodu. Jestem w drodze do zajazdu.

– O'Reilly. – Odetchnęła z ulgą. – Max miał właśnie do ciebie dzwonić.

– To zupełnie mnie nie dziwi. Czasami ten facet ma szósty zmysł, jeśli chodzi o kłopoty. Jest tam z tobą?

– Nie, dopiero co wyszedł. Jest w drodze do Cosmic Harmony. Tam się pali.

– Cholera jasna – mruknął O'Reilly. – Jesteś pewna?

– Widzę stąd płomienie.

– Posłuchaj. – Głos O'Reilly'ego stał się znienacka zimny i napięty. – Zostań tam, gdzie jesteś, słyszysz?

– To samo mówił Max. Podaj mi jeden rozsądny powód.

– Coś w końcu wykryłem i wcale mi się to nie podoba.

– O czym ty mówisz, O'Reilly? Jestem już i tak dość przerażona.

– Czy wiedziałaś, że twój ojciec dwa lata przed śmiercią był świadkiem oskarżenia w procesie o morderstwo?

– Oczywiście, że wiedziałam. – Zacisnęła palce na słuchawce telefonicznej. – Widział mężczyznę wychodzącego z budynku, gdzie popełniono morderstwo. Rozpoznał tego mężczyznę w sądzie. Co to ma wspólnego ze mną?

– Ten facet nazywał się Emile Wynn. Był zawodowym mordercą. Świadczyło przeciwko niemu paru drobnych złodziejaszków, ale to zeznanie twojego ojca przeważyło szalę i Wynn poszedł do więzienia.

– Wiem. O'Reilly, o co ci chodzi? Pośpiesz się, chcę pojechać i zobaczyć, co się dzieje w Cosmic Harmony.

– Trzy miesiące przed śmiercią twoich rodziców Wynn wyszedł z więzienia.

– Co? – Cleo wpatrywała się w płomienie za oknem. – Nikt nam tego nie powiedział.

– To się zdarza. W każdym razie Wynn natychmiast zniknął. Policja uważała, że wyjechał z kraju. To było logiczne założenie. Zaczynam jednak sądzić, iż Wynn po prostu zmienił nazwisko.

Opadła na krzesło.

– Chcesz powiedzieć, że zabił moich rodziców z zemsty?

– To jest możliwe. Cleo, w czasie procesu powiedziano kilka rzeczy o Wynnie. Po pierwsze, cieszył się pewną reputacją i to było dla niego bardzo ważne. Miał fioła na tym tle.

Potarła skroń, usiłując jasno myśleć.

– Jaką reputację?

– Nigdy nie sknocił roboty i nigdy nie zostawiał śladów. Był zawodowcem i miał na tym tle obsesję.

– Tak jak Max – szepnęła.

– Max? O czym ty mówisz?

– Niczego nigdy nie knoci.

– Aha. Jednakże ostatnim razem Wynn pokpił sprawę i twój ojciec go zobaczył. Teraz twój ojciec nie żyje. Możliwe, że zabił go Wynn, a potem zamordował twoją matkę, bo przy tym była.

Cleo zacisnęła powieki. Było jej niedobrze.

– Żadnych świadków.

– Właśnie. Wynn nigdy nie miał świadków. Posłuchaj, Cleo, to są wszystko tylko podejrzenia, myślę jednak, że sprowokowałaś Wynna do działania, kiedy w zeszłym roku wynajęłaś Ebersona.

– Nie. Och, nie.

– Eberson zapewne trochę powęszył i doszedł do tego samego wniosku co ja. Może był nieostrożny i przypadkowo ostrzegł Wynna, że ktoś znów zajmuje się tą sprawą. Wynn mógł dojść do przekonania, że jego nowa tożsamość jest zagrożona.

– Myślisz, że Wynn zabił także Ebersona?

– Uważam to za bardzo prawdopodobne. Cleo, czy ty rozumiesz, co do ciebie mówię? – spytał ostro O'Reilly. – Jeśli mam rację, to teraz ty jesteś jego celem. Nie wychodź z zajazdu.

– Ale co to ma wspólnego z pogróżkami, które dotyczyły mojej książki?

– Wynn miał reputację bardzo dokładnego mordercy. Starannie przygotowywał się do swojej roboty. Zawsze się starał, aby uważano je za wypadki albo, jak w przypadku twojego ojca, za samobójstwo. Zazwyczaj bardzo drobiazgowo przygotowywał scenerię swoich morderstw.

– Sądzisz, że dowiedział się o tym, że napisałam „Lustro”, i postanowił załatwić to tak, aby ludzie myśleli, iż zabił mnie jakiś psychicznie chory czytelnik?

– Przypuszczalnie wie, jak wiele znaczy dla ciebie Cosmic Harmony. Nie podoba mi się ten pożar. Za duży zbieg okoliczności.

– To samo mówił Max.

– Pojechał tam?

– Tak.

– Dobrze. Ty nie ruszaj się z domu. Nie wychodź z zajazdu, dopóki Max nie wróci.

– Zgoda. – Cleo postanowiła dłużej się nie upierać. – Zejdę na dół i obudzę Sylvię. Sylvia, Sammy i ja będziemy pilnować ogniska domowego, a mężczyźni niech wykonują swoje zajęcie.

– Będę u was mniej więcej za godzinę. – O'Reilly przerwał na moment. – Powiedz Sylvii, że już jadę, dobrze?

– Będzie na ciebie czekała. Wszyscy będziemy czekali.

– Bardzo się cieszę. Od dawna nikt na mnie nie czekał. Posłuchaj, muszę kończyć. Zadzwonię teraz do waszego szeryfa. Chcę, żeby wiedział, co się dzieje.

– Mamy tu tylko jednoosobowy posterunek, O'Reilly. Harry na pewno jest w Cosmic Harmony.

– Cholera, to jest zawsze problem w małych miejscowościach. Nic się nie martw, Max i ja wszystkim się zajmiemy.

Cleo odłożyła słuchawkę.

Rodzice zostali zabici. Zamordowani. Z zimną krwią zastrzeleni przez zawodowego mordercę.

Odczuwała wielką ulgę.

Prawda była okropna, ale wolała ją od wyników śledztwa, które męczyły ją przez tyle lat. Jej ojciec nie zwariował i nie zabił matki i siebie. Miłość rodziców nie została zbrukana jego chorobą umysłową. Ich związek był czysty, normalny i trwały. Jak jej miłość do Maxa.

Mimo powagi sytuacji czuła się tak, jakby ktoś zdjął jej z duszy wielki ciężar.

Powoli wstała i podeszła do drzwi. Chciała porozmawiać z Sylvią.

Płomienie za oknem jeszcze raz przykuły jej uwagę. Zatrzymała się, aby wyjrzeć. Trudno było z tej odległości stwierdzić, czy palił się główny budynek, czy któryś z mniejszych pawilonów.

Skrzypnęła podłoga na korytarzu.

Znieruchomiała.

Muszę dbać o swoją reputację.

Przypomniała sobie to, co powiedziała Sylvii kilka godzin wcześniej.

Czy nie uważasz, że Max i Herbert T. Valence maja coś ze sobą wspólnego?

Reputację.

Skoczyła do drzwi. Otworzyły się, nim zdążyła przekręcić klucz. Herbert T. Valence wszedł do pokoju. W ręce miał pistolet. Cleo spostrzegła, że lufa ma dziwny kształt. Może tak wyglądał tłumik.

– Cóż, proszę pani. – Uśmiechnął się swym nikłym, ponurym uśmieszkiem. – Wreszcie możemy naprawdę się poznać. Pani pozwoli, że się przedstawię. Nazywam się Emile Wynn. Może pani o mnie słyszała. Pani ojciec zrujnował mnie w sensie zawodowym.

Chciała coś powiedzieć i nie mogła wydobyć z siebie głosu. Odetchnęła głęboko, tak samo jak to robiła podczas medytacji. Musiała coś powiedzieć, cokolwiek, aby pokonać paraliż.

– Ty draniu. – Głos był zaledwie piskiem, ale nagle ogarnęła ją wściekłość, która pokonała strach. – Zabiłeś moich rodziców.

Valence zmarszczył brwi, zamykając drzwi za sobą.

– Nie miałem wyboru. Zeznanie pani ojca zniszczyło moją reputację. Musiał mi za to zapłacić. Reputacja jest wszystkim, co mam.

– Moja matka… – zaczęła Cleo urywanym głosem.

– Też musiała odejść. Nadzwyczaj starannie planuję swoje małe przedstawienia i stwierdziłem, że morderstwo-samobójstwo było najbardziej odpowiednie dla tej szczególnej sytuacji.

– Zacząłeś mnie szukać, bo wiedziałeś, że prędzej czy później cię znajdę.

Obrzucił ją dziwnym spojrzeniem.

– W zeszłym roku wynajęła pani podrzędnego detektywa. Nie był dobrym fachowcem. Niemal natychmiast odkryłem, że węszył wokół mnie i podjąłem właściwe kroki. Wiedziałem jednak, że będę musiał coś zrobić z panią.

– Czyli wiedziałeś, że w każdej chwili mogę wynająć kogoś innego, kto okaże się skuteczniejszy. – Zrobiła krok do tyłu.

Chyba nie ma pojęcia, że O'Reilly odkrył, kim jest. Cokolwiek się tu dzisiaj zdarzy, pomyślała, nie mogę zdradzić Maxa ani O'Reilly'ego. Valence na pewno chciałby ich także zabić.

– Niestety okazało się, że jest pani kłopotliwa. – Trzymał pistolet wycelowany w nią. – Muszę wszak przyznać, że dziwiła mnie jedna rzecz. Jeśli miała pani jakieś podejrzenia w związku ze śmiercią rodziców, to czemu czekała pani cztery lata z wynajęciem detektywa?

– Tyle czasu potrzebowałam, aby dojść do siebie i coś postanowić. – Nigdy przedtem nie odczuwała tak prymitywnej wściekłości. Nie bała się już Valence'a. – Zniszczyłeś moją rodzinę, ty głupi, chory człowieku.

– Proszę mnie nie nazywać chorym. – W jego oczach migotało diabelskie światło. – Ci idioci psychiatrzy w więzieniu mówili, że jestem chory psychicznie. Wszyscy się mylicie. Byłem zawodowcem z doskonałą reputacją. Nigdy nie popełniałem błędów. Nigdy nie zawiodłem. Pani ojciec zniszczył moją reputację.

– On jej nie zniszczył, sam to zrobiłeś.

– Proszę tak nie mówić. – Valence zrobił krok w jej kierunku. – To nieprawda. Jestem fachowcem.

Cleo cofała się w stronę lustra. Jedyną obroną, jaka jej w tej chwili przychodziła do głowy, było podtrzymywanie rozmowy. Ten człowiek był nienormalny. Pomyślała, że prawdziwy zawodowiec już dawno by ją zastrzelił.

– Chcesz, żeby wszyscy myśleli, że zamordował mnie jakiś szaleniec z powodu mojej książki, prawda?

– Nawet gdybym nie miał osobistych powodów do wyeliminowania pani, zasłużyła sobie pani na to, pisząc „Lustro”.

Był jeszcze bardziej zwariowany, niż początkowo myślała.

– Dlaczego tak mówisz?

– Jest pani autorką powieści pornograficznej – stwierdził Valence głosem oburzonego kaznodziei. – Jest pani kurwą. Opisuje pani brudy i wie o tym każdy przyzwoity człowiek.

– Przyzwoity człowiek? – Spojrzała na niego z niedowierzaniem. – Uważasz się za przyzwoitego człowieka?

– Jestem czystym człowiekiem. – Palce Valence'a zacisnęły się na kolbie pistoletu. – Moja matka tak mnie wychowała, żebym się nie ubrudził w rynsztoku seksu. Z dumą mogę powiedzieć, że nie miałem do czynienia z kobietą w sensie cielesnym, odkąd matka pokazała mi, jakie to jest obrzydliwe.

– Uhm. Pochodzisz z wypaczonej rodziny, tak? – Cleo nie wiedziała, czy wyśmiewanie się z Valence'a sprawi, że będzie nadal mówił, czy też sprowokuje go do działania, lecz nic innego nie przychodziło jej do głowy.

– Moja matka była czystą kobietą! – zawołał z wściekłością. – I mnie wychowała w czystości.

– Zachowując cię dla siebie? Założę się, że psychiatrzy w więzieniu mieli nad czym debatować, co?

– Zamknij się – warknął. – Jesteś autorką czegoś nieskończenie brudnego i ohydnego. Nikt się nie zdziwi, że jakiś przyzwoity człowiek postanowił cię ukarać.

Zaszokowana Cleo zrozumiała, że Valence wierzy w to, co mówi.

– Jak możesz potępiać mnie za pisanie erotyki? Jesteś mordercą! Co można powiedzieć o tobie?

– Jestem zawodowcem. – Wyciągnął z kieszeni marynarki kawałek czerwonej wstążki. – Zawodowcem z jedną tylko plamą na mojej nieskazitelnej reputacji. Ale wkrótce wymażę tę plamę.

Ruszył w jej stronę. Zobaczyła błysk drutu owiniętego we wstążkę. Wiedziała, że zarzuci go jej na szyję. Tak jak mężczyzna z lustra założył wstążkę na szyję kobiety z „Lustra”.

Valence zamierzał udusić ją czerwoną wstążką.

Otworzyła usta, żeby krzyknąć, choć zdawała sobie sprawę, że przypuszczalnie zastrzeli ją, nim wyda z siebie jakiś okrzyk. Pomyślała jednak, że jeśli zrobi dość hałasu, zanim umrze, może nie uda mu się uciec niepostrzeżenie.

W tym momencie światło zamigotało i zgasło.

– Do diabła! – zawołał zdenerwowany Valence. – Nie ruszaj się. Ostrzegam!

Zignorowała jego ostrzeżenie i rzuciła się na podłogę. Valence nic nie widział, tak samo jak ona, ale ona lepiej znała ten pokój. Przeczołgała się do drzwi, wiedząc, iż przyzwyczajenie wzroku do ciemności zajmie mu dobrych parę sekund.

Cichy, świszczący dźwięk nad głową oznaczał, że Valence wystrzelił z pistoletu. Kula uderzyła w drewno.

W tej samej chwili skrzypnęła podłoga na korytarzu. Powiew powietrza oznaczał, że ktoś otworzył drzwi i wszedł do pokoju. Cleo spojrzała w górę i wydawało jej się, że widzi niewyraźny kształt, poruszający się w ciemnym pomieszczeniu.

Max.

Ręką dotknęła podstawy lustra.

Następny cichy, świszczący dźwięk przeszył powietrze. Zerwała się na nogi, złapała lustro i rzuciła je w tę stronę, gdzie musiał stać Valence.

Lustro uderzyło w coś twardego i upadło na podłogę. Rozbiło się szkło. Valence krzyknął, zdradzając swoją pozycję.

Zabłysło silne światło latarki, którą Cleo zawsze trzymała w recepcji. Oślepiający promień osadził Valence’a w miejscu.

– Odejdź! – zawołał, wyciągając jedną rękę jakby z błaganiem. Jednocześnie nakierował pistolet na źródło światła i nacisnął spust.

W tym samym momencie wystrzelił rewolwer i Valence, bez życia, zwalił się na podłogę.

Latarka także upadła na podłogę, nadal oświetlając jego ciało.

– Max! – krzyknęła Cleo, rzucając się przez pokój. – Odezwij się, Max!

– Cholera – powiedział Max. – Ta sama przeklęta noga.

Rozdział dziewiętnasty

Valence nie żył, lecz Max nadal był na niego koszmarnie wściekły. Za każdym razem, kiedy czuł przenikliwy ból pozszywanego uda, przypominało mu się, jak mało brakowało, aby stracił Cleo. Poprzedniej nocy, kiedy biegł po schodach na poddasze, przepełniały go strach i wściekłość. Jeszcze nigdy laska tak bardzo mu nie przeszkadzała. Z trudem utrzymywał rewolwer i latarkę. Kaleka noga cholernie zawadzała.

Ale Cleo nic już nie groziło i Max zamierzał dobrze jej w przyszłości pilnować, nawet gdyby miał ją trzymać na smyczy.

Bezpieczny w łóżku miejscowego szpitala, przyglądał się zaniepokojonym twarzom otaczających go przyjaciół. Nadal nie mógł przyzwyczaić się do tego, że ludzie się o niego troszczą i przez moment zastanowił się, czy kiedyś będzie takie objawy brał za coś najzupełniej oczywistego. Nie wydawało mu się to prawdopodobne. Kiedy się spędzi pół życia szukając czegoś, nie traktuje się tego później od niechcenia.

Cała rodzina, oprócz Trishy i Bena, którzy nie mieli pojęcia o wszystkich dramatycznych wydarzeniach, zebrała się przy jego łóżku. Cleo postanowiła spędzić resztę nocy na krześle u jego wezgłowia. Pozostali, których personel szpitala odesłał kilka godzin wcześniej do domu, wrócili zaraz po śniadaniu.

Pielęgniarki już dwa razy skarżyły się, że nie mają możliwości wykonywania swoich obowiązków. Lekarka, uśmiechnięta kobieta po pięćdziesiątce, powiedziała Maxowi, że na pewno jest w dobrych rękach.

– Czy noga boli cię naprawdę, naprawdę okropnie? – Sammy kurczowo trzymał swoją kaczkę i przyglądał się Maxowi szeroko otwartymi oczyma.

Max poważnie zastanowił się nad jego pytaniem. Postrzelenie było zdecydowaną porażką. Kiedy, dzięki Cleo, zorientował się w pozycji Valence'a, zapalił latarkę, aby go oślepić.

Wiedząc, że Valence będzie strzelał w stronę światła, Max starał się odsunąć latarkę jak najdalej od siebie, jednocześnie mierząc w przeciwnika. Niestety, mimo pewnych dewiacji, Valence był dostatecznie doświadczony, żeby strzelać na lewo od światła. Ostatecznie większość ludzi jest praworęczna. Mógł bezpiecznie założyć, że osoba, która weszła do pokoju, będzie trzymała broń w prawej ręce, a latarkę – w lewej. I jeśli ta osoba będzie myśleć, to odsunie latarkę jak najdalej od siebie.

Valence rozumował jak najbardziej prawidłowo. Max dostał kulę w lewe udo. Będzie miał kolejną bliznę, pięć centymetrów od pierwszej. Lekarka pocieszyła go, że rana jest tylko powierzchowna. To nie zmieniało faktu, że szwy były bardzo bolesne.

– Nie boli naprawdę, naprawdę okropnie, tylko trochę – odparł chłopcu.

– Mogło być gorzej – stwierdził radośnie O'Reilly. – Tym razem mogłeś dostać w drugą nogę i musiałbyś chodzić z dwiema laskami.

– Jesteś doprawdy wzruszający, O'Reilly. – Max wiedział, że i tak będzie przez jakiś czas musiał chodzić o kulach. Spojrzał na Cleo, która stała w wezgłowiu łóżka. Tak mocno trzymała go za rękę, że jej pierścionek wrzynał mu się w skórę. Było to miłe. – Jesteś pewna, że nic ci nie jest? – zapytał.

– Po raz setny zapewniam cię, że nie. – Pochyliła się i pocałowała go w policzek. – Dzięki tobie.

– Max, jesteś bohaterem – oznajmiła z dumą Andromeda. Z termosu, który przyniosła ze sobą, nalała mu swojej specjalnej herbaty. – Miejscowa gazeta chce zamieścić artykuł o tym, jak uratowałeś Cleo przed tym potworem.

Max skrzywił się, biorąc od Andromedy kubek z herbatą.

– Nie chcę rozmawiać z żadnymi dziennikarzami.

– To tylko Bertie Jennings z „Harmony Cove Herald” – uspokoiła go Daystar. – Nie martw się. Powiedziałam mu, że na razie nie można z tobą rozmawiać.

– Dzięki. Może mu z czasem przejdzie ochota. – Coś mu się przypomniało. – Ile szkód wyrządził ogień? – spytał.

– Spalił się ośrodek medytacji, ale głównemu budynkowi nic się nie stało. Ani pawilonom dla gości – odparła Daystar. – Biorąc pod uwagę to, co mogło było się zdarzyć, jesteśmy w niezłym stanie. Zresztą O'Reilly twierdzi, że Valence nie chciał niszczyć naszego Azylu. Spowodował pożar, żeby narobić zamieszania.

– Podłożył ogień, wykorzystując lont czasowy, tak że mógł wrócić do zajazdu, zanim wybuchł pożar – wyjaśnił O'Reilly.

– Biedny Nolan – powiedziała Cleo. – Pomyśleć, że podejrzewaliśmy go o te niecne wydarzenia.

Maxowi nie podobało się stwierdzenie „biedny Nolan”, ale szlachetnie postanowił je zignorować. Powiedział sobie, że stać go na taki gest. On miał Cleo. A Hildebrand miał tylko ewentualną karierę polityczną, której Max mu w najmniejszym stopniu nie zazdrościł.

– Valence wiedział, że pożar w Cosmic Harmony spowoduje chaos nie tylko tam, lecz także w zajeździe – powiedziała Sylvia.

– Tyle razy mieszkał w zajeździe, że wiedział, jak ważny był dla mnie Azyl w Cosmic Harmony – przyznała Cleo.

– Wykombinował sobie, że po zauważeniu pożaru zdarzy się jedna z dwóch rzeczy – odezwał się Max. –Pierwsza, że Cleo pojedzie do Azylu. Gdyby tak się stało, zamierzał pójść za nią i dopaść ją gdzieś w ciemności i w całym zamieszaniu.

– Druga, że zostawisz ją bezpiecznie w zajeździe, a sam udasz się na miejsce pożaru – dodał O'Reilly.

Max zaklął pod nosem.

– Logiczny plan. Tak czy inaczej Cleo, po raz pierwszy od wypadku we mgle, byłaby dla niego osiągalna.

– Musiał wiedzieć, że z tego powodu Max cię pilnuje, Cleo – powiedziała Sylvia. – W końcu nie było to żadną tajemnicą, zwłaszcza odkąd O'Reilly zaczął rozmawiać z ludźmi z miasteczka.

– Zgadza się – dodała Daystar. – Valence zdawał sobie sprawę, że musi jakoś was rozdzielić.

– Był bardzo dumny ze swoich starań i planów – szepnęła Cleo. – I miał absolutną obsesję na punkcie swej reputacji.

Max poczuł dreszcz, który ją przeszedł. Mocniej ścisnął ją za rękę. Uśmiechnęła się do niego drżącymi wargami. W jej oczach widział miłość i wiedział, iż jest to miłość na całe życie.

Nikt nigdy nie patrzył na niego tak jak Cleo. Poprzedniej nocy, kiedy powiedziała mu, że go kocha, był tak wstrząśnięty dobrą nowiną, że nie potrafił sobie poradzić z rozplataniem swych emocji. Wiedział jedynie, że chciał jej bardziej niż kiedykolwiek i że musiał ją chronić. Była najważniejsza w jego świecie.

Tego ranka, gdy się obudził i zobaczył Cleo przy łóżku, wystarczyło mu jedno spojrzenie, aby wreszcie zrozumieć, co mu się przydarzyło.

– Kiedy przyszło ci do głowy, że pożar może być tylko pretekstem? – spytała Andromeda.

Max wrócił myślą do niedawnych wydarzeń.

– Kiedy przejechałem kilkaset metrów. Zawróciłem i pojechałem z powrotem do zajazdu. Miałem przeczucie, że dzieje się coś złego. Chciałem zadzwonić do Cleo z telefonu w samochodzie, ale tymczasem zadzwonił do mnie O'Reilly.

– Właśnie parkował, kiedy go złapałem – wtrącił O'Reilly. – Przekazałem mu to, co powiedziałem Cleo o psychicznie chorym mordercy, który ma fioła na punkcie swojej reputacji i który zawsze planuje swe morderstwa z wojskową precyzją. Max, zanim odłożył słuchawkę, powiedział, że wie, o kogo chodzi.

– Doszedłem do tego samego wniosku, co Cleo – stwierdził cicho Max. – Valence był oczywistym podejrzanym. Przez całą zimę przyjeżdżał do Harmony Cove ze względu na swoje seminaria. Miał mnóstwo okazji, żeby wyśledzić wszystko w zajeździe. I mnóstwo czasu, żeby wszystko przygotować.

– Nie pomyśleliśmy o nim, kiedy robiliśmy listę gości przebywających w zajeździe tej nocy, gdy ktoś położył mi wstążkę na poduszce – stwierdziła ze smutkiem Cleo.

Max i O'Reilly spojrzeli na siebie.

– Ja go wpisałem na listę – powiedział Max.

– Naprawdę? – Cleo była zaskoczona.

– Valence był na liście i sprawdziłem go, ale niczego nie znalazłem – wyjaśnił O'Reilly. – Wszystko było w całkowitym porządku. – Podniósł ręce do góry. – Co mogę powiedzieć? Potrafił się maskować.

Max spojrzał na Cleo.

– Myślałem jedynie o tym, że zostawiłem cię samą. Wiedziałem, że uczestnicy seminarium dużo wypili i na pewno dawno mocno śpią. Kiedy wszedłem do budynku, George też spał, tak samo jak wówczas, kiedy wychodziłem. Poszedłem do pokoju Valence'a, był pusty.

– Więc przyszedł do mnie – powiedziała Sylvia. – Obudził mnie, kazał mi zejść do piwnicy i wyłączyć główny korek, a sam pobiegł na górę.

– Miałem nadzieję, że nagłe zgaśniecie światła zdezorientuje go przynajmniej na chwilę – wyjaśnił Max. – Pamiętałem, jak zareagował tego dnia, gdy zgasło światło w czasie seminarium.

– Rzeczywiście – przyznała Sylvia. – Naprawdę się zdenerwował. Przerwało mu to tok całego, starannie przygotowanego wykładu.

– Wieczorem, kiedy się meldował, zaznaczył, że prognoza pogody nie przewidywała żadnych burz – przypomniała sobie Cleo. – Przypuszczalnie zaplanował wszystko tak, żeby deszcz za wcześnie nie zgasił ognia ani żeby piorun nie spowodował wyłączenia prądu.

– Bardzo dokładny facet. – O'Reilly pokiwał głową. Objął ramieniem Sylvię. – Ale mało elastyczny.

– Myślę, że Valence był już tak chory, że każda najmniejsza zmiana w planie zakłócała tok jego rozumowania – stwierdziła Cleo.

Hałas na korytarzu sprawił, iż Max i wszyscy jego goście spojrzeli na drzwi.

– Obawiam się, że nie może pan tam wejść – powiedziała pielęgniarka głośno i zdecydowanie. – U pana Fortune'a jest stanowczo za dużo osób.

– Przyjechałem kawał drogi, żeby się z nim zobaczyć i nie zamierzam rezygnować – odparł jakiś mężczyzna jeszcze głośniej i bardziej zdecydowanie. –Mam do niego interes.

– Ale on jest poważnie ranny.

– Nie pierwszy raz.

– Tylko tego mi trzeba – mruknął Max na widok znajomej postaci. – Kolejny życzliwy. Czego tu chcesz, Dennison? Nie wolno mnie odwiedzać nikomu poza rodziną.

Dennison Curzon miał taki sam autokratyczny wygląd jak Jason. Miał takie same siwe włosy i mocno wykute rysy twarzy, charakterystyczne dla całej rodziny Curzonów. Jednakże w jego oczach brakowało badawczej, analitycznej inteligencji, charakteryzującej Jasona.

Obrzucił wzrokiem ludzi zebranych przy łóżku i nie uznał ich za godnych powtórnego spojrzenia. Ze złością popatrzył na Maxa.

– Co tu się dzieje, Fortune? Podobno znów się dałeś postrzelić.

– Dziękuję, czuję się bardzo dobrze – powiedział Max. – To jest Dennison Curzon, a to moja rodzina.

– Rodzina? – Dennison zmarszczył brwi w pomieszaniu i niezadowoleniu. – Jaka rodzina? Przecież ty nie masz rodziny.

– Teraz ma – wtrąciła spokojnie Cleo. Nadal trzymała Maxa za rękę, obserwując Dennisona zainteresowanym, badawczym spojrzeniem. – Jason był pana bratem?

– Tak. – Dennison przez moment przyglądał jej się uważnie. – Kim pani jest?

– Moją narzeczoną – odparł Max, zanim Cleo zdążyła się odezwać. – Pogratuluj mi, Dennison. Cleo i ja zamierzamy się pobrać.

Dennison zignorował oświadczenie Maxa i z typowym dla Curzonów uporem powrócił do sprawy, która go tu przywiodła:

– Słuchaj, musimy porozmawiać. – Z irytacją rzucił okiem na Cleo i resztę. – Czy moglibyśmy porozmawiać na osobności?

– Nie – stwierdziła Cleo.

Nikt się nie ruszył.

– Chyba nie ma na to szans. – Max uśmiechnął się do Dennisona.

– Co do diabła! – Dennison obrzucił Cleo uważniejszym spojrzeniem. – To kim pani jest?

– Mówiłem ci, jest moją narzeczoną – powiedział Max.

– Jestem także jego pracodawczynią – dorzuciła Cleo.

– Akurat. – Dennison patrzył na nią niechętnie. – Fortune pracuje w Curzon International.

– Nie, już nie pracuje – odparła.

– On pracuje dla Cleo – oznajmił Sammy.

– Jestem Dennison Curzon z Curzon International. Max Fortune dwanaście lat przepracował w mojej firmie.

– I zrezygnował, kiedy umarł pana brat – mruknęła Cleo. – Teraz pracuje u mnie.

– Tak jest – dodała rzeczowym tonem Daystar. – Max już od jakiegoś czasu bierze pieniądze w Robbins' Nest Inn. Doskonale daje sobie radę.

– Oczywiście. Jest członkiem naszej rodziny – powiedziała Andromeda.

– Bzdura. – Dennison spojrzał na Maxa. – Nie wiem w co ty się bawisz, Fortune, ale jesteś mi potrzebny w firmie. Moja córka i ten jej przeklęty mąż przejęli wczoraj radę nadzorczą.

– Kimberly świetnie da sobie radę – stwierdził Max – Ma talent. Radzę ci, żebyś z nią nie wojował.

– Będę walczył z każdym, kto zechce przejąć moją firmę. Tyle lat czekałem, żeby wreszcie rządzić, i nie dam sobie tego sprzątnąć sprzed nosa. Chcę, abyś mi pomógł. Nie gadajmy o głupstwach, Fortune. Podaj swoją cenę.

– Za co?

– Za powrót do Curzon International w charakterze mojego osobistego asystenta. – Dennison zmruży oczy. – Przyjmę cię na takich samych warunkach jak mój brat plus dziesięć procent podwyżki pensji i premii. W zamian chcę gwarancji, że będziesz lojalny wobec mnie i tylko wobec mnie.

– Ja już mam pracę – powiedział Max.

– Dobrze. – Dennison był spięty. – Jeśli wrócisz zastanowię się nad miejscem w radzie, które chciał ci dać Jason.

– Nie, dziękuję. Odkryłem w sobie zdolności do prac hydraulicznych i elektrycznych.

– Słyszał pan? – wtrąciła Cleo. – On nie chce u pana pracować. Niech pan go zostawi. Miał ciężką noc i musi odpocząć. – Zwróciła się do Maxa. – Prawda, że musisz odpocząć?

– Muszę odpocząć – przyznał zgodnie.

– Max musi odpocząć – powiedziała Sylvia.

Andromeda i Daystar pokiwały głowami.

O'Reilly wyglądał tak, jakby za chwilę miał wybuchnąć śmiechem.

Dennison napadł na Cleo.

– Nie ośmieli się pani mnie stąd wyrzucić, młoda kobieto. Max Fortune należy do mnie.

– Na pewno nie. – Cleo puściła rękę Maxa i zrobiła krok w stronę Dennisona. – Max należy do mnie. I do nas wszystkich. – Rozejrzała się wokół siebie. – Prawda?

– Ależ tak – mruknęła Andromeda. – Nie ma co do tego wątpliwości.

– On jest członkiem naszej rodziny – powiedział głośno Sammy. – Nie możesz go zabrać.

Daystar spojrzała groźnie na Dennisona.

– Obawiam się, że traci pan czas, swój własny i nasz, na te bzdury. Niech pan już sobie idzie.

– Bzdury? Nazywa to pani bzdurami? Kobieto, czy pani zwariowała? Curzon jest firmą międzynarodową. Czy pani wie, ile Max może u mnie zarobić rocznie?

– Nie – odparła szczerze Daystar. – Ale to nie ma żadnego znaczenia.

– Niech mi pani wierzy, że ma – warknął Dennison. – Dzięki Curzon International Fortune jest bogatym człowiekiem. A będzie jeszcze bogatszy, jeśli do mnie wróci.

– Bzdura – stwierdziła Andromeda. – Max ma bardzo dobrą pracę w Robbins' Nest Inn, prawda, Max?

– Prawda – potwierdził.

– To nie są żarty, co? – Dennison spojrzał na niego.

– Przyjmij do wiadomości, Curzon, że to nie są żarty. – O'Reilly uśmiechnął się. – Nie możesz dać Maxowi tego, co znalazł w nowej pracy.

– Nie mogę? Mogę mu zapłacić tyle w ciągu jednego roku, że będzie mógł kupić cały ten zajazd.

– Ten facet nic nie rozumie – stwierdził wesoło O'Reilly.

Sammy przycisnął do siebie kaczkę i spojrzał na Dennisona.

– Idź sobie – powiedział.

– O tak, niech pan sobie idzie – powiedziała Cleo.

– I niech pan jedzie ostrożnie – dodała Andromeda

– Strasznie nas pan nudzi – przyłączyła się Daystar – Chciałabym, żeby pan wreszcie poszedł.

Dennison spojrzał na Maxa z niedowierzaniem i z rozpaczą.

– Przemyśl to sobie, Fortune. Są szanse, że przekonam Kimberly, aby odeszła od Winstona. Nie była z nim chyba ostatnio zbyt szczęśliwa. Ty i moja córkę pasujecie do siebie.

– Trzy lata temu miałeś inne zdanie. I wiesz co? Miałeś rację. Jestem ci wdzięczny, że namówiłeś ją do zerwania zaręczyn. W zamian dam ci dobrą radę. Nie przeszkadzaj Kimberly. Ona najlepiej pokieruje Curzon International.

– Nie rozumiesz, że Kimberly przejmuje władzę?

– Rozumiem. I pod jej kierownictwem będziecie jeszcze bogatsi. A jak będziesz grzeczny, to może do czekasz się wnuków.

– To fantastycznie. – Andromeda uśmiechnęła się miło do Dennisona. – Nie chciałby pan mieć wnuków?

Dennison spoglądał na nią przez chwilę tępym wzrokiem, a potem spojrzał na Maxa kompletnie skonfundowany.

– Mówisz serio? Nie robisz tego po to, żeby wytargować jak najwięcej?

– Mówię całkiem serio. Nigdy w życiu nie będziesz mógł mi dość zapłacić. Idź już, Dennison.

– Jest pan okropnie nachalny, proszę pana – powiedziała Cleo. – W tym pokoju o tej porze może przebywać wyłącznie rodzina. Niech pan idzie albo zawołam kogoś z personelu.

Dennison rzucił jej ostatnie, zdezorientowane spojrzenie, odwrócił się i wymaszerował z pokoju. Zapadła cisza.

– Chcę wrócić do domu – powiedział Max.

Następnego dnia Cleo zbudziła się o świcie ze świadomością, że Maxa nie było przy niej w łóżku. Zdenerwowana gwałtownie usiadła w pościeli.

– Max?

Nigdzie go nie było. Rozejrzała się po pokoju na poddaszu i zobaczyła, że nie ma kul. Zmarszczyła brwi. Max nie przyzwyczaił się jeszcze do chodzenia o kulach. Nie była zachwycona myślą, że chodzi po schodach bez jej pomocy.

Miała właśnie zamiar wstać i poszukać swojego inwalidy, kiedy na korytarzu skrzypnęła podłoga.

Drzwi otworzyły się cicho i Max wmanewrował się ostrożnie do pokoju. Miał na sobie tylko spodnie z rozprutą przez Andromedę lewą nogawką, żeby pomieścić bandaż na udzie.

Posuwał się o kulach, ze wzrokiem utkwionym w podłodze. W zębach trzymał białą różę.

Cleo z radością przywitała ten widok. Czerwona róża oznacza uwiedzenie, biała – miłość.

– Max? – szepnęła, nie wierząc własnym oczom.

Szybko podniósł wzrok.

– Masz spać – wymamrotał z różą w zębach.

Uśmiechnęła się szeroko. Wyraźnie pamiętała ostatni rozdział swojej książki. Mężczyzna z lustra, wreszcie uwolniony, budzi narratorkę jedną białą różą. Uwodzenie zmieniło się w miłość.

– Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolę być przytomna – szepnęła.

Nadal szedł przez pokój. Nie spuszczał z niej oczu.

– Nie mam – odpowiedział.

Kątem oka dojrzała coś żółtego. Spojrzała w dół i zobaczyła, że Sammy zapomniał swoją kaczkę, kiedy złożył poprzedniego wieczoru wizytę Maxowi.

Oczy jej rozszerzyły się z przerażenia, kiedy zobaczyła, że Max stawia prawą kulę na gumowej zabawce.

– Uważaj!

Za późno. Kula ześlizgnęła się.

– Do diabła! – Max usiłował utrzymać równowagę na jednej kuli, ale bezskutecznie.

Z otwartych ust wypadła róża.

– Cholerna kaczka – powiedział, waląc się na podłogę.

Cleo z okrzykiem wyskoczyła z łóżka.

– Wszystko w porządku? Max, odezwij się.

Leżąc na plecach, spojrzał na nią wściekłym wzrokiem.

– W jak najlepszym porządku – warknął.

– Czy myślisz, że szwy pękły? – Pochyliła się nad zabandażowanym udem. – Może powinniśmy pojechać do szpitala?

– Zostaw nogę, Cleo. Kocham cię.

Dotknęła ręką jego nogi. Łzy napłynęły jej do oczu.

– Taka jestem szczęśliwa.

Położyła się przy nim, uważając, aby nie urazić zranienia. Objął ją mocno.

– Powinienem był wiedzieć od początku – powiedział.

– To nie twoja wina, że nie rozpoznałeś miłości, kiedy ją znalazłeś. Za mało o niej przedtem wiedziałeś.

– Teraz to wiem – powiedział głosem pełnym emocji.

Nagle znieruchomiał.

– Max? – Cleo uniosła głowę i spojrzała na niego z troską. – Jesteś pewien, że nic ci się nie stało?

– Spójrz w górę, Cleo. – Zaczął się śmiać.

– Na co?

– Na pejzaże Jasona.

Wykręciła głowę i spojrzała na dwa pejzaże, wiszące na ścianie.

– Dlaczego? – spytała.

– Coś jest nie tak z ramami. Nigdy tego przedtem nie zauważyłem, lecz z tej perspektywy widać, że ramy są za szerokie. – Usiadł i sięgnął po kulę.

– Co robisz?

– Pomóż mi zdjąć obraz.

– Zaczekaj, ja to zrobię. – Wstała, zdjęła jeden z pejzaży i przyniosła go do łóżka.

Max pokuśtykał do biurka, otworzył szufladę i wyjął śrubokręt, który kupił w sklepie w Harmony Cove.

– Ben miał rację. Nigdy nie wiesz, kiedy ci się przyda porządny śrubokręt.

Wrócił do łóżka, usiadł obok obrazu i zaczął odkręcać ramę.

Cleo przyglądała mu się zafascynowana.

– Czy naprawdę uważasz, że Jason…?

– Schował obrazy Luttrella za swoimi pejzażami? – Uśmiechnął się z satysfakcją, odkręcając ostatnią śrubę. – Tak.

Zdjął tył ramy i odłożył na bok. Potem, z wielkim szacunkiem, wyjął z ramy płaską, białą deskę. Do deski przyczepiona była złożona kartka papieru. Rozłożył ją.

Teraz, kiedy znalazłeś ten obraz, będziesz wiedział, gdzie szukać następnych. Nigdy nie umiałem malować i byłem pewien, że prędzej czy później zaczniesz zastanawiać się, dlaczego zajmowałem się tymi obrzydliwymi pejzażami. Obrazy Luttrella są zaledwie cząstka twego dziedzictwa, synu. Ufam, iż resztę znalazłeś w Robbins' Nest Inn. Jak to jest, jak się ma własną rodzinę?

Ściskam cię, Jason.

Max odwrócił deskę. Cleo popatrzyła na płótna przypięte z drugiej strony.

Był to ciemny obraz, pełen poskręcanych kształtów i abstrakcyjnego napięcia, a przecież nie był jedne znacznie ponury. Nawet Cleo musiała przyznać, i było to dzieło sztuki doskonale pasujące do Maxa. Obraz emanował zarówno możliwą rozpaczą, jak i potencjalną miłością.

– Niech żyje kaczka Sammy'ego. – Uśmiechnęła się miękko. – Ciekawa jestem, dlaczego Jason zadał sobie tyle trudu, aby schować te obrazy, skoro przeznaczył je dla ciebie.

Max spojrzał na nią znad płótna. Oczy mu błyszczały.

– Jason chciał, abym najpierw znalazł coś innego. Coś znacznie ważniejszego od jakiegokolwiek obrazu

– I znalazłeś?

– Tak – odparł z absolutną pewnością. Jego oczy pełne były miłości. – Znalazłem.