Graham Masterton

Czerwona maska

Cud róży

Cud wydarzył się wczesnym wtorkowym popołudniem. Był to najmniejszy z możliwych cudów i wydawał się cudem szczęśliwym. Był jednak pierwszym spośród wielu cudów, które, w miarę jak upływał dzień, stawały się coraz mroczniejsze i bardziej przerażające — a cuda te były jak posągi, które odwracają głowy, i wanny do kąpieli, które wypełniają się krwią, i martwi ludzie, którzy kroczą ulicami.

Trzy ostrzeżenia

Był drugi tydzień maja. Molly malowała szkarłatną różę, po której łodydze pełznie biedronka. Do jej pracowni weszła Sissy i przez kilka minut się jej przyglądała. Molly siedziała przy otwartym oknie, przez co z podwórza wpadały do pracowni podmuchy ciepłego wiatru, a na książkę o ogrodnictwie, do której zerkała, padały promienie słońca.

Po drugiej stronie jej biurka stało okrągłe lustro. Odbijał się w nim obraz Molly oraz jej ręka, pieczołowicie malująca płatki róży cienkim sobolowym pędzelkiem. Na każdym palcu Molly tkwił srebrny pierścionek; nawet na kciuku. Jej paznokcie pomalowane były na metaliczny błękitny kolor.

Miała na sobie także efektowny staromodny naszyjnik, właściwie bardziej podobny do bransoletki z wisiorkami niż do naszyjnika. Zwisały z niego dzwoneczki, maskotki i gwiazdki, ozdobione kamieniami półszlachetnymi. Kiedy Molly malowała, naszyjnik migotał, błyszczał i czasami podzwaniał.

— Napijesz się jeszcze wina? — zapytała Sissy.

— Poproszę tylko o pół kieliszka. Kiedy wypiję za dużo, zawsze kręci mi się w głowie.

Sissy wróciła po chwili do pracowni z oszronionym kieliszkiem zinfandela i postawiła go na parapecie.

— To jest piękne. — Wskazała głową na różę.

Molly zamoczyła pędzelek w słoiku po galaretce owocowej, teraz pełnym mętnej wody.

— Nazywa się „Pan Lincoln” — powiedziała. — Ma wspaniały zapach. Szkoda, że nie mogę uprawiać ich w moim ogrodzie. Jednak wszystkie kwiaty, które próbuję wyhodować, niszczeją od jakiejś zarazy albo pożerają je gąsienice.

— Widzisz, być ogrodnikiem to jest tak, jakby być pielęgniarką — stwierdziła Sissy. — Twoje rośliny są twoimi pacjentami. Jeśli chcesz, żeby były szczęśliwe, potrzebują bezustannej opieki. Popatrz, ja na przykład śpiewam moim kwiatom.

— Śpiewasz do nich?

— A dlaczego nie? Moje pnące róże uwielbiają Schody do nieba. Problem jedynie w tym, że kiedy dochodzę do ostatniego wersetu, nie mogę złapać tchu.

— Nie powinnaś tyle palić.

Do pracowni przydreptał Pan Boots, czarny labrador Sissy. Różowy język zwisał mu z boku pyska.

— Hej, Panie, chyba chciałbyś pójść na spacer, co? — zapytała Sissy, targając go za uszy. — Cóż, na razie jest na to za gorąco, ale usiądziemy sobie w cieniu gdzieś na zewnątrz.

— Dołączę do was, jak tylko to skończę — powiedziała Molly. — Ostateczny termin dostarczenia ilustracji upływa w piątek. Duszek Fifi w Krainie Kwiatów, taki tytuł będzie nosiła książka. Powinnaś przeczytać tekst. Albo nie, jeśli nie chcesz się porzygać. „Duszek Fifi podskakiwał i tańczył wokół róż. Miał dzwoneczki na palcach rączek i nóżek”.

— Wszyscy święci, miejcie litość nad nami.

W dniu, w którym Trevor po raz pierwszy przywiózł tutaj Molly, ona i Sissy zostały najlepszymi przyjaciółkami. Mimo że różnica wieku między nimi wynosiła około trzydziestu lat, miały wiele wspólnych cech: były spektakularnymi bałaganiarami, ubierały się jak cyganki, uwielbiały pić wino, przepowiadać przyszłość i słuchać hipisowskiej muzyki dzieci kwiatów z lat sześćdziesiątych. Hey, Mr Tambourine Man, często śpiewały chórem, starając się przekrzyczeć jedna drugą.

Połączyła ich tak ciepła więź, że potrafiły przesiadywać razem w jednym pokoju, nie odzywając się do siebie długimi godzinami, a jedynie wymieniając krótkie uśmiechy, jakby dzieliły pomiędzy sobą sekret, którego za żadne skarby nie zdradzą nikomu, nawet Trevorowi.

Już w szkole podstawowej Trevor narzekał, że Sissy wygląda i zachowuje się jak wróżka z wędrownej trupy. Miała zawsze rozwiane włosy, wielkie kolczyki i czarną suknię w pstrokate kwiaty. Molly także była takim swobodnym duchem i Sissy była przekonana, że Trevor uwielbia ją między innymi dlatego, iż jest równie niekonwencjonalna jak jego matka.

Molly przypominała Sissy młodą Mię Farrow z czasów, gdy grała w Dziecku Rosemary, gdyż miała włosy jak drobne brązowe ogniki, twarz w kształcie serca — z niewiarygodnie wielkimi brązowymi oczami — oraz piersi jak jabłka. Jej kipiące energią ciało podtrzymywały chudziutkie nogi i Sissy czasami odnosiła wrażenie, że ona sama wyglądała tak, kiedy była w jej wieku, a było to wtedy, gdy The Platters wypuścili na rynek Only You, a jej ojciec odwoził ją po lekcjach w szkole średniej nowym jasnoniebieskim edselem.

Sissy wyszła na zewnątrz, na wybrukowane czerwonymi cegłami małe tylne podwórko, na którym stały terakotowe donice. Niebo było lekko zamglone, lecz bezchmurne, a wilgotność powietrza wynosiła znacznie powyżej osiemdziesięciu procent. Usiadła w cieniu winorośli, przed małym stolikiem ogrodowym z kutego żelaza, i położyła na nim paczkę marlboro oraz karty DeVane. Pan Boots ułożył się na ziemi u jej stóp, ciężko dysząc.

Przez otwarte okno zobaczyła w okrągłym lustrze odbicie Molly i pomachała do niej ręką z papierosem. Dym uniósł się ku niebu pomiędzy liśćmi winorośli.

Sissy zaczęła rozkładać karty DeVane. Były duże, znacznie większe od kart tarota, powyginane na rogach, ale wciąż jaskrawokolorowe. Wyprodukowano je we Francji, w osiemnastym wieku i chociaż nazywano je „kartami miłości”, znajdowało się na nich także mnóstwo tajemniczych znaków, zawoalowanych złych przepowiedni i omenów, zapowiadających zbliżające się nieszczęścia.

Karty DeVane mogły równie dobrze przepowiedzieć, że młoda dziewczyna spotka wysokiego, przystojnego nieznajomego i zdecyduje się na ślub jeszcze przed końcem roku, jak i to, że samochód wiozący ją do ślubu dachuje na drodze prowadzącej do kościoła, a ona sama ujdzie z życiem z tego incydentu, ale będzie połamana i z poparzeniami trzeciego stopnia.

Tego popołudnia Sissy chciała zapytać kart, czy nadszedł już czas powrotu do Connecticut. W końcu przebywała już w Cincinnati od siedmiu tygodni i zaczynała podejrzewać, że Trevor jest już mocno zirytowany jej przedłużającym się pobytem tutaj.

Ułożyła karty w tradycyjny Krzyż Lotaryński. Następnie wyłożyła na środku Kartę Przepowiedni, która symbolizowała ją samą. Karta nazywała się La Sybille des Salons, inaczej mówiąc, Przepowiadaczka z Salonu, i widniała na niej stara kobieta w czerwonym płaszczu i okularach w złotej oprawie. Sissy potrafiła układać przepowiednie już od jedenastego roku życia i potrafiła tłumaczyć przyszłość ze wszystkiego, od liści herbaty po kryształowe kule. Nigdy sama sobie nie zadawała pytania, co jest źródłem tej umiejętności. Widzenie z wyprzedzeniem tego, co wydarzy się najbliższego poranka, było dla niej równie naturalne jak pamięć o tym, co wydarzyło się poprzedniego dnia nad ranem.

Pierwsza karta, którą odkryła, nazywała się Les Amis de la Table i przedstawiała czterech ludzi siedzących przy stole jadalnym, zastawionym pieczonymi bażantami, pieczenia wołową i dużym łososiem, udekorowanym majonezem i plasterkami ogórka. Każdy z siedzących przy stole dysponował przynajmniej siedmioma różnymi sztućcami. Dla Sissy był to jasny znak, że tutaj, gdzie teraz przebywa, będzie mile widzianym gościem jeszcze przynajmniej przez kolejny tydzień.

Śliczna młoda kobieta siedząca u szczytu stołu trzymała w ręce owoc granatu i śmiała się. Śmiał się również mężczyzna siedzący obok niej. Owoc granatu symbolizuje czystość i miłość — jako jedyny owoc, którego nie tykają robaki, ale jest także symbolem krwi, ze względu na kolor swojego soku.

Młoda kobieta i młody mężczyzna sprawiali wrażenie beztroskich, jednak blisko przy nich siedziała także starsza kobieta, a na jej twarzy malował się wyraz głębokiego zmartwienia. Lewą dłoń przyciskała do policzka i ze zmarszczonym czołem patrzyła na czwartego biesiadnika, jakby się go bała. Nie można było jednak dostrzec jego twarzy, ponieważ miał na sobie szary płaszcz z wysokim kołnierzem, który nie zakrywał jedynie czubka jego nosa. Płaszcz przypominał trochę habit mnicha.

Przed tym czwartym człowiekiem stał lśniący półmisek. W półmisku odbijała się twarz mężczyzny, odbicie było jednak tak zniekształcone, że Sissy nie była w stanie określić, jak właściwie ten mężczyzna wygląda.

Oto więc czworo towarzyszy jadło wieczorny posiłek, jeden spośród nich był jednak bardzo tajemniczy, a jego obecność bez wątpienia niepokoiła jednego z pozostałej trójki biesiadników. W obrazie tym tkwił jeszcze jeden dziwny element: z kandelabru nad stołem zwisała czerwona róża, zawieszona kwiatem w dół.

Sissy odkryła następną kartę. Ukazała się La Blanchisseuse, Praczka. Karta przedstawiała młodą kobietę w białym kapturku wyciągającą z drewnianej balii białą suknię lub koszulę nocną. Młoda kobieta miała zamknięte oczy. Albo była bardzo zmęczona, albo bezwiednie o czymś marzyła, albo po prostu nie chciała patrzeć na okropności swojej pracy, balia bowiem po brzegi wypełniona była krwią. Koszula nocna także była niemal cała skąpana we krwi.

Wysoko pod sufitem znajdowało się małe okienko i do środka zaglądał przez nie jakiś mężczyzna. Najprawdopodobniej stał na drabinie. Miał uważne spojrzenie i czerwoną twarz, niemal tak czerwoną jak krew w drewnianym kuble. Ramę okna oplatały czerwone róże.

Sissy bardzo długo wpatrywała się w karty. Pan Boots zdał sobie sprawę, że coś ją zaniepokoiło, ponieważ podniósł głowę i jęknął żałośnie z głębi gardła.

— Co o tym myślisz, Panie Boots? — zapytała go Sissy, pokazując mu kartę. — Bo dla mnie to wygląda tak, jakby ktoś miał wkrótce odnieść poważne rany, a ktoś inny będzie próbował prać dowody.

Pan Boots warknął, tylko jeden raz. Sissy powoli położyła kartę z praczką na stoliku i sięgnęła po następną. Była jeszcze dziwniejsza. Nazywała się Le Sculpteur i przedstawiała młodego rzeźbiarza w pracowni. Rzeźbiarz był szczupły, miał długie włosy i sprawiał dziwne wrażenie, że jest obojnakiem. Z powodzeniem mogła to być dziewczyna w chłopięcym ubraniu.

Rzeźbiarz wykuwał w bloku marmuru figurę nagiego mężczyzny. Postać wznosiła do góry obie ręce, jakby się komuś poddawała albo prosiła o zrozumienie. Ręce miały czerwony kolor, jakby broczyły krwią.

Na suficie pracowni wyryte były kwiaty róży.

— Ktoś odniesie ciężkie rany, a ktoś inny będzie zacierał ślady. Ale wygląda mi na to, że jakaś trzecia osoba stworzy obraz, który wskaże na prawdziwego sprawcę nieszczęścia. A więc… Kto spośród znanych nam osób mógłby to zrobić, Panie Boots?

Sissy zebrała karty i już miała zabrać je do domu, żeby pokazać Molly, kiedy kątem oka dostrzegła niewyraźną jaskrawoczerwoną plamę. Odwróciła się i w jednej z donic zobaczyła wysoką szkarłatną różę. Jej płatki przypominały tulipany. Po łodydze wędrowała biedronka.

Powoli podeszła do kwiatu, zdjęła okulary i przyjrzała mu się z bliska. Była całkowicie pewna, że przedtem go tu nie było.

Powąchała kwiat, jednak nie miał żadnego zapachu.

— Molly! — zawołała, za pierwszym razem jednak za cicho, dlatego powtórzyła: — Molly!

— Jestem w kuchni — odkrzyknęła jej Molly. — Przygotowuję świeżą wodę do malowania.

— Zostaw wodę i chodź tutaj, szybko!

Molly ukazała się na werandzie.

— O co ci chodzi? Ja naprawdę muszę dokończyć tę ilustrację.

— Myślałam, że nie możesz uprawiać róż — powiedziała Sissy.

— Nie mogę. Przecież ci mówiłam. Jeśli chodzi o prace ogrodowe, jestem aniołem śmierci.

— A więc co to jest?

Molly wyszła boso do ogrodu. Z niedowierzaniem popatrzyła na różę, po czym roześmiała się i powiedziała:

— Oszalałaś, Sissy. Włożyłaś tę różę tutaj, żebym wyszła na idiotkę.

Sissy potrząsnęła przecząco głową.

— Popatrz tylko, Molly. To jest przecież ta sama róża, którą właśnie malujesz. Identyczna jest nawet ta biedronka.

Molly delikatnie ujęła kwiat za łodygę i lekko pociągnęła.

— Masz rację — powiedziała. Jej duże oczy zrobiły się jeszcze większe. — Wyrasta z ziemi. I to jest dokładnie ta sama róża. Dokładnie. Sissy, to jest niesamowite! Ona ma na płatkach kwiatu nawet ślady po pociągnięciu pędzlem.

— To niemożliwe — stwierdziła Sissy. Znowu powąchała różę. — Ale widocznie musi być możliwe. Przecież widzę tę różę i nawet czuję jej zapach.

— Musimy ją pokazać komuś jeszcze — zasugerowała Molly. — Może miałyśmy coś w sałatce.

— W sałatce? Na przykład co?

— Nie wiem. Bieluń albo coś takiego. Być może, jak to powiedzieć, mamy halucynacje.

— W jaki sposób bieluń mógł się dostać do naszej sałatki? Przecież widziałam, jak ją przygotowujesz. Nie było w niej nic oprócz rokietty, młodej cebuli, plasterków buraka i ugotowanych na twardo jajek.

— Ale przecież ta róża nie może naprawdę istnieć. Ja jej nie posadziłam, ja ją namalowałam!

— Może to jest cud? — zapytała Sissy.

— Sama w to nie wierzysz, prawda?

— Jeśli to nie jest cud, to co to może być innego? Może to znak od Boga?

— Dlaczego niby Bóg miałby przekazywać nam właśnie taki znak? Jeśli to Jego sprawka, co chce nam przez to powiedzieć? Że nie mamy uprawiać róż? Że wolno nam je wyłącznie malować?

— Może to jest coś więcej niż znak? — zapytała Sissy. — Może to ostrzeżenie? — Uniosła do góry karty DeVane. — Właśnie przepowiadałam moją najbliższą przyszłość. Popatrz tylko na to: przy stole siedzą cztery osoby, jedna z nich wygląda tak, jakby stanowiła zagrożenie dla pozostałych trzech. A teraz to: praczka, wyżymająca zakrwawioną koszulę. I znowu: rzeźbiarz rzeźbi mężczyznę, który ma krew na rękach.

— Nie rozumiem. Co to właściwie ma znaczyć?

— Myślę, że chodzi tutaj o coś, co nam się przydarzy, albo o coś, w co się wkrótce nieświadomie wplączemy. Ktoś odniesie poważne rany, a może nawet zostanie zabity.

— Ale nie żadna z nas?

— Mam ogromną nadzieję, że nie. Ale ten rzeźbiarz… Myślę, że on przedstawia ciebie. Niezależnie od tego, kto będzie odpowiedzialny za to zranienie lub morderstwo, to ciebie policja poprosi, żebyś naszkicowała jego portret.

Molly potrząsnęła głową.

— Daj spokój, Sissy, już od miesięcy policja nie prosiła mnie o żadne rysunki. Ostatni szkic wykonałam chyba w lutym, kiedy zgwałcono tę nauczycielkę w Summie Country Day School. Policja kryminalna preferuje dzisiaj komputery.

— Ale to wszystko jest przecież w kartach, Molly. A karty nie mają żadnego powodu, żeby kłamać.

— Wiesz co, być może powinnaś jeszcze powróżyć z liści herbaty, żeby mieć pewność. Karty pewnie nie kłamią, ale przecież mogły się pomylić, prawda?

— Molly, na wszystkich tych kartach są róże i one także coś znaczą, chociaż nie wiem co. A poza tym, co tutaj mamy, co tutaj rośnie, na naszych oczach?

Molly wyglądała na zdezorientowaną i zaniepokojoną.

— Posłuchaj — powiedziała. — Nie wiem, co o tym myśleć. Najlepiej zrobię, jak wrócę do środka i dokończę malowanie. A ty może spróbuj jeszcze raz z kartami, dobrze? Może tym razem powiedzą ci coś zupełnie innego? Coś mniej… rozumiesz, brrrr!

Sissy wzruszyła ramionami.

— Dobrze, mogę spróbować. Ale zapewniam cię, że znowu pokażą się te same karty albo inne, ale będą one znaczyły to samo. Zawsze tak się dzieje. To jest równie jasne jak to, że po nocy następuje dzień.

Molly wyciągnęła rękę w stronę kwiatka i przez moment Sissy myślała, że zamierza go zerwać. Ta jednak zawahała się i cofnęła dłoń, jakby zerwanie kwiatu mogło uczynić go bardziej realnym.

— W sumie mogę ją tutaj zostawić — powiedziała. — Prawdopodobnie to jest jedyna róża, która wyrosła i kiedykolwiek wyrośnie w moim ogrodzie.

Posłała Sissy krótki, niepewny uśmiech i wróciła do domu. Sissy odwróciła się w kierunku winorośli.

— No, Panie Lincoln sprawdźmy, czy przyszłość może się nam jednak ukazać trochę bardziej różowo. Albo trochę mniej.

Wygładziła sukienkę na udach, zamierzając usiąść, lecz nagle Molly znów ukazała się w drzwiach.

— Sissy? — Jej głos był bezbarwny jak zimna woda.

— Co się stało, Molly?

— Chodź, sama zobacz.

Sissy podążyła za nią do pracowni. Na biurku leżał podręcznik dla ogrodników, otwarty na róży odmiany „Pan Lincoln”. Wciąż stało na nim także okrągłe lustro oraz pudełko z farbami. Jednak kartka papieru rysunkowego, na którym jeszcze przed chwilą malowała różę, była zupełnie pusta.

Sissy wyjrzała przez okno. Na zewnątrz, w jaskrawych promieniach słońca, lekko chwiała się szkarłatna róża. Po jej łodydze wciąż pełzła biedronka. Sissy spojrzała na Molly.

— Namaluj coś jeszcze — powiedziała. — Jeszcze jedną różę. Albo może ptaka. Cokolwiek.

Czerwona winda

Jimmy jeszcze raz nacisnął guzik przywołujący windę i powiedział:

— Do diabła, co oni robią tam na górze? Wystygnie mi bagietka.

— Jakiś głupol pewnie zostawił otwarte drzwi — zauważył Newton. — Zawsze tak robią, kiedy przenoszą swoje meble z piętra na piętro. Nic ich nie obchodzi, że ktoś inny chce szybko wrócić do biura.

Jimmy nacisnął przycisk i przytrzymał na nim palec, jednak wskaźnik położenia windy nadal pokazywał, że kabina stoi na piętnastym piętrze. Przy drzwiach kabiny zgromadziło się już pięciu czy sześciu urzędników z pojemnikami zawierającymi lunch na wynos lub ze styropianowymi kubkami z kawą. Pojawił się też kurier z firmy Skyline, bezustannie pociągający nosem, dzierżący pod pachą wielką papierową torbę, która mocno pachniała cynamonowym chili.

— Cholera jasna, to się staje nie do zniesienia — mruknął księgowy w koszuli z krótkim rękawem, starający się utrzymać na neseserze trzy kartony pizzy La Rosa i trzy pojemniki z zupą. — Czy ktoś chciałby się przebiec tam na górę i sprawdzić, co się dzieje?

Jimmy położył dłoń na piersi i powiedział ze świszczącym oddechem.

— Przykro mi, stary, ale mam astmę. Piętnaście pięter by mnie zabiło. Newton, stary, a może ty tam pobiegniesz? Zaopiekuję się twoim hamburgerem.

Przy windzie pojawiło się trzech kolejnych urzędników, a każdy miał ze sobą porcję lunchu na wynos.

— Cholerna winda znowu nie działa — wyjaśnił im księgowy w koszuli z krótkim rękawem, jakby to jeszcze nie było oczywiste.

W Giley Building, stojącym w centrum Cincinnati, znajdowały się trzy windy, jednak przez większość czasu działała tylko jedna z nich i nawet jeśli działała, jej drzwi zawsze zamykały się samoczynnie z takim impetem, że Jimmy obawiał się, iż nigdy już się nie otworzą, a on sam utkwi w windzie jak w pułapce.

Giley Building powstał w niecałe jedenaście miesięcy, podczas Wielkiego Kryzysu — wybudowało go kilkuset robotników marzących wówczas o jakiejkolwiek pracy. Ponad trzy lata wcześniej budynek przeznaczono do wyburzenia, ale miejscowi konserwatorzy przeprowadzili skuteczną walkę w obronie jego fasady w stylu charakterystycznym dla architektury włoskiej, wykonanej z brązowych cegieł, oraz jego ponurego holu z brązowego marmuru, ozdobionego płaskorzeźbami przedstawiającymi historię Cincinnati, na przykład przypłynięcie pierwszego statku rzecznego, zbudowanie pierwszego mostu na filarach ponad rzeką Ohio czy wreszcie otwarcie pierwszej fabryki mydła przez firmę Procter & Gamble.

Obecnie budynek zajęty był mniej więcej w dwóch trzecich. Wiele pięter było opustoszałych. Na korytarzach odbijało się echo, walały się przewrócone krzesła i tablice informacyjne, wciąż pełne przypiętych do nich żółtych karteczek.

— Szlag by to trafił — westchnął Newton.

Podał jednak Jimmy’emu pudełko z hamburgerem White Castle i ruszył w kierunku klatki schodowej. W tej samej chwili, w której złapał za klamkę prowadzących na nią drzwi, rozległo się ciche „bang” i na wskaźniku położenia windy zaczęły się zmieniać cyferki. Najpierw ułożyły się w liczbę 14, potem szybko w 12.

— Alleluja! — zawołał księgowy. Pozostali urzędnicy zdobyli się tylko na cyniczny rechot.

Newton wrócił po swojego hamburgera.

— Zamierzam zmienić pracę, człowieku — powiedział. — Chciałbym pracować w budynku, w którym windy bezawaryjnie jeżdżą w dół i do góry, w którym naprawdę działa klimatyzacja i w którym połowy biur nie zajmują duchy.

Przypomniał sobie, jak słyszał ludzi spacerujących późno wieczorem po pustych piętrach, głosy, zwielokrotniane przez echo, i dzwonki telefonów, których nikt nie odbierał.

— Stary, chyba oszalałeś — odparł Jimmy. — Przecież doskonale wiesz, że nie ma czegoś takiego jak duchy.

— Naprawdę? A jak myślisz, dokąd udają się ludzie po śmierci?

— Donikąd. Kiedy ktoś umrze, to jest tak, jakby wyłączono jakieś światełko, którego już nikt nigdy nie włączy z powrotem. I powiem ci jeszcze, że gdyby nawet po śmierci ludzie dokądś się udawali, z całą pewnością nie przychodziliby do jakichś tam biur.

— A już na pewno nie ja — wtrącił się księgowy. — Kiedy ja umrę, pójdę sobie do Vegas.

Wskaźnik położenia windy przez cały czas podzwaniał, a tymczasem ta sunęła coraz niżej, aż wreszcie dotarła do holu. Urzędnicy zbili się przed jej drzwiami w ciasnym kręgu, czekając, aż się otworzą.

I kiedy to się wreszcie stało, wszyscy odruchowo postąpili krok do przodu. Natychmiast jednak cofnęli się o krok, ponieważ postać w windzie niespodziewanie osunęła się na podłogę.

— Jezu! — zawołał Jimmy.

— O mój Boże — wyjąkała kobieta za jego plecami.

Na środku windy leżała twarzą do podłogi młoda kobieta, a pod jej ciałem spoczywał jeszcze mężczyzna w średnim wieku. Leżał na boku, plecami zwrócony do drzwi. Kobieta ubrana była w kremowy kostium, a mężczyzna miał na sobie jasnoniebieską sportową marynarkę, ale ich ubrania pokrywała krew. Zresztą była nią zbryzgana cała kabina windy, od podłogi aż po sufit. Na lustrach widać było mnóstwo krwawych odcisków dłoni.

Najbardziej przerażające było jednak to, że z prawego ramienia młodej kobiety wystawał wielki nóż kuchenny.

Księgowy bez chwili wahania odłożył na bok neseser z ułożonymi na nim kartonami z pizzą i pojemnikami z zupą.

— Dzwońcie pod dziewięćset jedenaście! — zawołał. Wszedł do windy i przyłożył dwa palce do tętnicy szyjnej młodej kobiety. — Ona żyje! Pomóżcie mi.

Jimmy oddał pudełko z lunchem Newtonowi i także wszedł do windy. Jej podłoga była tak śliska od krwi, że stracił równowagę i niemal się przewrócił.

— Niech mi pan powie, co mam robić — poprosił księgowego.

— Wynieśmy ją stąd, tylko delikatnie. Połóżmy ją na podłodze, na boku. Czy ktoś już dzwonił na dziewięćset jedenaście? Potrzebne nam są koce, prześcieradła, cokolwiek, co pomoże podtrzymać ciepłotę jej ciała. I trzeba sprawdzić, gdzie została ugodzona nożem. Jeżeli ma uszkodzone arterie, musimy założyć opatrunek uciskowy.

— Nie powinniśmy wyciągnąć noża? — zapytał Jimmy.

— Nie, niech lepiej zostanie, gdzie jest. Wyciągną go ratownicy. Wiele osób ugodzonych nożem umiera dlatego, że ktoś niefachowo wyjmuje nóż z rany.

Księgowy i Jimmy wspólnie wyciągnęli kobietę z windy i ułożyli ją na podłodze. Uklękła przy niej jakaś niemłoda sekretarka o matczynym wyglądzie, po czym rozpięła jej kamizelkę i bluzkę, próbując znaleźć rany od noża.

— A co z nim? — zapytał Jimmy.

Księgowy jedynie popatrzył na mężczyznę w windzie i potrząsnął głową.

— Wygląda na to, że otrzymał cios prosto w serce. A także kilka ciosów w płuca.

— Niewiarygodne — odezwał się Newton. — Cholernie niewiarygodna sprawa.

Niespodziewanie odezwała się sekretarka.

— Myślę, że ta młoda dama miała sporo szczęścia. Ma niegroźne rany na plecach i na dłoniach. Zapewne ciężko walczyła o życie.

Jimmy ukląkł obok kobiety. Jej oczy koloru orzechów laskowych były otwarte, chociaż zdawały się niczego nie widzieć. Miała około dwudziestu pięciu lat, jasnobrązowe włosy związane w długi koński ogon, teraz pozlepiany krzepnącą krwią. Na jej czole i prawym policzku widniały krwawe odciski palców.

— Nic pani nie jest? — zapytał ją Jimmy.

Młoda kobieta nie odpowiedziała mu, widać było jednak, że oddycha, a jej wargi nieznacznie się poruszyły.

— Wszystko będzie dobrze — kontynuował Jimmy. — Obiecuję, wyjdzie pani z tego.

Zgromadzeni przed windą usłyszeli syreny radiowozów i ambulansów docierające z zewnątrz i po chwili hol budynku zalały refleksy czerwonego i niebieskiego światła.

Jimmy wstał. Podszedł do niego księgowy w koszuli z krótkimi rękawami i powiedział:

— Dobra robota, synu. Dziękuję.

— Co pan mówi, przecież ja nic nie zrobiłem. To głównie pan jej udzielił pierwszej pomocy.

— Widzisz, służyłem kiedyś w Marines. W Iraku. Możesz mi wierzyć, mam doświadczenie, widziałem mnóstwo ludzi z ranami na całym ciele.

— Cholera jasna! — zawołał Newton. — Ten, kto na nich napadł, wciąż jest w tym budynku, prawda? Przecież nie zszedł po schodach! A jeśli nie, to nie ma żadnej innej możliwości, żeby się wydostał na zewnątrz.

— Chyba że wyskoczył z piętnastego piętra — powiedział księgowy ponuro.

Ogród rzeczy niewytłumaczalnych

Kiedy detektyw Kunzel zadzwonił do drzwi, był już wieczór i większość ogrodu skrywał mrok. Sissy i Molly nadal siedziały pod pnączami winorośli. Popijały wino i wpatrywały się w ogród z mieszaniną trwogi i niedowierzania, ale również z uwielbieniem, ponieważ w tym, co się wydarzyło, było tak wiele magii.

W trakcie popołudnia Molly namalowała jeszcze pięć róż w różnych kolorach, od maślanej żółci po najciemniejszą purpurę. Namalowała także czerwoną malwę, słonecznik i białą stokrotkę. A teraz te kwiaty kwitły w ogrodzie, chyląc się w podmuchach słabego wiatru, równie prawdziwe, jak gdyby rosły tutaj od momentu zasiania albo posadzenia.

— Jak myślisz, jak to się dzieje? — zapytała Molly. — Czy to jest jakiś miraż? Czy to jest optyczna iluzja, mimo że przecież możemy tych kwiatów dotknąć?

Sissy wydmuchnęła dym z papierosa.

— Jeśli o mnie chodzi, kochanie, uważam, że o wiele ważniejsza jest odpowiedź, dlaczego tak się dzieje niż jak. Takie rzeczy nigdy nie zdarzają się bez powodu. A przynajmniej ja nie widziałam czegoś takiego w całym moim długim i pełnym doświadczeń życiu.

Były świadkami cudu. Po tym, jak Molly namalowała różę, cofnęły się od stołu i obie patrzyły, jak kwiat stopniowo znika z papieru, jakby papier szybko blaknął w padających na niego promieniach słońca. Jednocześnie wypatrywały przez okno i widziały, jak ta sama róża materializuje się w jednej z donic, początkowo mała i słaba, ale z każdą chwilą coraz mocniejsza. W końcu była już na tyle duża, aby można ją było zerwać albo powąchać. Jej kolce naprawdę kłuły, przebijały skórę i sprawiały, że pojawiała się na niej krew.

Tak samo było z każdym następnym kwiatem i z chrząszczem. Molly nie chciała namalować ptaka w obawie, że powstanie twór anatomicznie niepoprawny i nie będzie mógł latać.

Sissy jeszcze raz rozłożyła karty DeVane i poprosiła je, żeby dokładniej wyjaśniły cud. Tym razem jednak karty okazały się niezwykle enigmatyczne i trudne do interpretowania. Kiedy zachowywały się w taki sposób, Sissy zawsze narzekała, że mamroczą.

Ostatnią kartą była La Sourde–Muette, Głuchoniema. Przedstawiała młodą kobietę, przyodzianą jedynie w przepaskę na biodrach splecioną z różowych róż. Jeden palec trzymała na ustach, a dłoń drugiej ręki zwinęła przy prawym uchu, jakby wysilała się, żeby coś usłyszeć. Stała nad brzegiem ciemnego jeziora, po którym pływały trzy nieme łabędzie. Druga strona jeziora porośnięta była rzędem drzew, wśród których skrywał się nagi mężczyzna. Jego skóra była bardzo biała, jakby z marmuru, obie ręce miał jednak szkarłatne.

— Na Boga, co tam robi ten mężczyzna? — zapytała ją Molly.

— Nie wiem. Być może ta karta oznacza, że nie powinnyśmy zadawać zbyt wielu pytań. Przynajmniej na razie. Łabędzie są symbolem cierpliwości, ale także symbolem tragicznej śmierci. I popatrz na tę postać, niczym posąg w pracowni rzeźbiarza. No i jeszcze więcej róż. To wszystko jest bardzo dziwne.

— Myślałam, że karty powinny wyjaśniać sprawy, a nie komplikować je jeszcze bardziej.

— Nie zawsze tak jest — odparła Sissy. — Od czasu do czasu mawiają, że nie mogą niczego powiedzieć. Zwykle znaczy to, że czeka na ciebie sześć albo siedem różnych możliwych dróg przyszłości, a karty nie są w stanie zdecydować, którą z tych dróg przyszłości pójdziesz.

— Ale ja myślałam, że całe moje życie zostało dokładnie zapisane i zaplanowane, od chwili, w której się urodziłam. Rozumiesz, jak karma.

— Och, nie. Całkowicie się mylisz. Zawsze masz jakiś wybór! Zdarzają się jednak w życiu decydujące momenty, kiedy całą przyszłość może zmienić pojedyncze przypadkowe wydarzenie. Na przykład zaśpisz na autobus albo akurat pada deszcz, twoja torba na zakupy całkowicie przemokła i pękła i pewien niezwykle atrakcyjny nieznajomy pomaga ci pozbierać zakupy z chodnika. Przypomnij tylko sobie, jak spotkałaś Trevora w Chidlaw Gallery. Poszedł tam tylko po to, żeby zmienić im sumę ubezpieczenia.

Molly pokiwała głową i uśmiechnęła się.

— Po pierwszej rozmowie z nim pomyślałam: „Jaki przystojny facet, a mimo to nadęty nudziarz”. Ale potem popatrzył na któryś z moich obrazów i powiedział: „To nadzwyczajne, jakby zaraz miało ożyć”, a przecież nawet nie wiedział, że ja to namalowałam.

— No właśnie — przytaknęła Sissy. — W takich momentach karty zdają się czekać na to, aby jeszcze jeden element układanki wskoczył na właściwe miejsce, i dopiero wtedy są gotowe powiedzieć, co ci się wkrótce przydarzy. — Dopiła wino i dodała: — Karty DeVane to jednak nie tylko przepowiadanie przyszłości. One są jak klucz do wszystkich niewytłumaczalnych zdarzeń, jakie dzieją się w życiu. Dlaczego się rodzimy? Po co tutaj jesteśmy? Ta rudowłosa kobieta, którą widziałam w ubiegłym tygodniu w Fountain Square… dlaczego ona płacze? Dlaczego Frank umarł tak młodo i zostawił mnie samą na tak długo?

— Jak to się dzieje, że maluję róże, które później rosną żywe w moim ogrodzie?

Sissy wzięła do ręki pusty kieliszek.

— Ha! Chciałabym ci na to odpowiedzieć. Ale może mogłabyś namalować dla nas jeszcze jedną butelkę zinfandela?

Zadzwonił dzwonek przy drzwiach.

— Chyba nikogo się nie spodziewasz, prawda? — zapytała Sissy.

— To prawdopodobnie Sheila, chce mi zwrócić formę do pieczenia. Nie rozumiem, dlaczego jej sobie nie zatrzyma. Jeśli chodzi o wypieki, jestem jeszcze gorsza od ciebie.

— Moja droga, nie ma nikogo, kto byłby gorszy ode mnie w pieczeniu ciast. Kiedykolwiek się do tego zabierałam, w moim domu omal nie dochodziło do pożaru.

Molly weszła do domu. Sissy wzięła do ręki kolejnego papierosa, jednak Pan Boots przechylił łeb z dezaprobatą, co sprawiło, że wsunęła papierosa z powrotem do paczki.

— I ty mi mówisz, że nie chowa się w tobie duch Franka — odezwała się do psa. Pochyliła się do przodu tak mocno, że jej twarz znalazła się niemal przy pysku psa, i powiedziała: — Jeśli tam jesteś, Frank, obiecuję ci, że z tym skończę. Zacznę nawet żuć gumę antynikotynową.

Molly wróciła do ogrodu w towarzystwie dwóch mężczyzn. Jeden z nich miał szerokie ramiona i był niski, krępy, z włosami ostrzyżonymi na jeża i oczami osadzonymi blisko siebie jak porzeczki w cieście. Ubrany był w beżową marynarkę, stanowczo zbyt na niego ciasną w klatce piersiowej, oraz w zieloną koszulę, która robiła wrażenie, jakby nierówno pozapinano jej guziki. Jego wielki brzuch zwisał ponad paskiem spodni.

Za nim stanął chudy osobnik o celowo zmierzwionych włosach i twarzy przystojnego gryzonia. Sprawiał wrażenie wiecznie zniecierpliwionego. Ubrany był w czarną markową koszulę, w której kieszeni na piersiach trzymał drogie okulary przeciwsłoneczne.

Molly podprowadziła dwóch mężczyzn do altany.

— Sissy, to jest detektyw Mike Kunzel, a to detektyw… Przepraszam, jak brzmi pańskie nazwisko?

— Bellman, Freddie Belłman.

— Przyłapaliście mnie na rozmowie z moim zmarłym mężem — powiedziała Sissy. — Sądzicie panowie pewnie, że postradałam zmysły.

Detektyw Kunzel popatrzył na Pana Bootsa i odparł:

— Ależ skąd, proszę pani. Miałem kiedyś sukę labradora o najgorszym charakterze, jaki można sobie wyobrazić, i byłem w stu procentach przekonany, że posiadł ją duch mojej zmarłej teściowej, świeć panie nad jej duszą.

— Jak się masz, Mike? — zapytała Molly. — Jak się ma Betty? Wciąż śpiewa w zespole Footlighters?

— Betty ma się doskonale, dziękuję. Właśnie otrzymała rolę Milly w Siedmiu narzeczonych dla siedmiu braci. A Goin’ Courtin’ utkwiło mi w głowie na długie tygodnie.

— Jezu… Mnie też… — zaczął Bellman, ale zaraz przywołał na twarz krótki, krzywy uśmiech, żeby pokazać, że nie zamierzał nikogo obrazić.

— Co więc mogę dla ciebie zrobić, Mike? — zapytała Molly. — Napijecie się czegoś, panowie? Może lemoniady? Albo soku porzeczkowego? A może po małym piwku?

— Gdybym nie był na służbie, Crayola, z wielką przyjemnością wypiłbym kufel piwa, zimnego jak lód. Jednakże muszę podziękować. Przyjechałem poprosić, żeby pojechała pani ze mną do Szpitala Uniwersyteckiego i wykonała rysunek pewnej osoby.

Molly natychmiast popatrzyła na Sissy, a wyraz jej twarzy mówił wszystko: „Mój Boże, twoja karta z rzeźbiarzem to przewidziała, zaledwie kilka godzin temu. Zaraz jednak spojrzała ponownie na detektywa Kunzela i powiedziała:

— Myślałam, że w tych czasach jesteście już całkowicie skomputeryzowani.

— Prawie całkowicie. Ale porucznik Booker pomyślał, że pani będzie najlepsza do tej konkretnej roboty, ze względu na to, jak pani potrafi zadawać pytania świadkom. Mamy młodą kobietę, która dziś w porze lunchu została zaatakowana w Giley Building. Jakiś szaleniec z nożem dopadł ją w windzie i zadał jej trzy ciosy nożem w plecy. Przeżyła atak, jednak w windzie był z nią jeszcze jeden facet, który nie miał już tyle szczęścia. Kobieta jest zszokowana, bardzo zestresowana, a tymczasem w windach w Giley Building nie ma kamer przemysłowych i dlatego tylko na podstawie jej zeznania możemy odtworzyć wygląd napastnika. Chcemy to zrobić jak najszybciej. To dlatego porucznikowi Bookerowi zależy na kimś, kto potrafi rysować i właściwie stawiać pytania. Rzecz jasna, tylko pani przyszła mu do głowy, nikt inny.

— Miło to słyszeć. Z przyjemnością pomogę. Mam z wami zaraz jechać?

— Zawieziemy panią, jeżeli pani pozwoli. Po drodze przedstawię pani wszystkie ponure szczegóły.

— Czy ktoś jeszcze widział zabójcę? — zapytała Sissy.

— Nie, proszę pani. Ta młoda kobieta to jedyny naoczny świadek. Przeszukaliśmy budynek od dołu do góry, wszystkie dwadzieścia trzy piętra, i wciąż nie mamy pewności, w jaki sposób udało się mu uciec. Jednak w tym budynku pracuje siedemset siedemdziesiąt pięć osób, więc raczej nie miał trudności, żeby zniknąć w tłumie.

— On albo ona — poprawiła go Sissy.

— Tak, oczywiście. Nie mamy jednak raczej do czynienia z atakiem, do jakiego zdolna byłaby kobieta.

— Pewnie nie, jeśli waszej młodej kobiety i zmarłego mężczyzny nie łączył romans i nie zaatakowała ich zazdrosna żona.

— Nie brak pani wyobraźni — stwierdził detektyw Kunzel. — Na razie jednak najlepiej trzymajmy się sprawdzonych faktów.

— Czasami fakty potrafią oszukiwać — zaprzeczyła mu Sissy. — Potrzebuje pan raczej spojrzenia wewnętrznego.

— Moja teściowa przepowiada przyszłość — wyjaśniła Molly. — Jest bardzo dobra… praktycznie potrafiłaby przepowiedzieć, co wybierze pan jutro na deser.

Detektyw Kunzel starał się sprawić wrażenie, iż bardzo mu to zaimponowało.

— O kurczę. Taki talent moglibyśmy wykorzystać. Pozwoli pani, że się z nią skontaktuję, jeśli ta sprawa zabrnie w swego rodzaju martwy punkt? Albo jeżeli będę potrzebował pewniaka na derby Kentucky?

— Staje się pan sarkastyczny, detektywie. Ale niech się pan nie martwi, jestem do tego przyzwyczajona. Mój zmarły mąż był detektywem w Policji Stanowej stanu Connecticut i także odnosił się sceptycznie do kwestii przepowiadania przyszłości. Będę jednak niezwykle szczęśliwa, jeśli zechce pan skorzystać z mojej pomocy. Jeśli wypowie pan takie proste słówko, „proszę”.

— Proszę?

Sissy doskonale sobie zdawała sprawę, że takie „proszę?” jest właściwym tylko dla ludzi z Cincinnati zapytaniem „słucham?” albo „nie zrozumiałem”, jednak udała, że tego nie wie.

— No — odezwała się. — Nareszcie przeszło to panu przez gardło.

W tym momencie na podwórku pojawił się Trevor, trzymając za rękę Victorię. Pierwsza i jedyna wnuczka Sissy miała obecnie dziewięć lat. Była bardzo szczupła, miała — jak jej matka — wielkie brązowe oczy oraz długie ciemne włosy, splecione w warkocze. Ubrana była w różową koszulkę bez rękawów, białe krótkie spodenki i olśniewająco różowe adidasy.

Trevor był bardzo podobny do swojego zmarłego ojca. Miał falujące czarne włosy i niebieskie oczy, chociaż jego twarz była bardziej okrągła i nie tak ostro wyrzeźbiona jak twarz Franka, no i Trevor nie odziedziczył po Franku zdolności do błyskawicznego przywoływania na nią zaraźliwego uśmiechu. Poza tym nie przejawiał żadnych skłonności, by wstąpić, śladem ojca, w szeregi policji. Był od niego bardziej powściągliwy i ostrożny, wolał starannie kalkulować ryzyko, niż je podejmować. Miał na sobie niebieską koszulę w kratę i starannie uprasowane spodnie khaki.

— Hej, Mike! — zawołał. — Co tutaj robisz, stary?

Detektyw Kunzel przybił z nim piątkę.

— Cześć, Trevor. Przepraszam cię, ale wpadliśmy, żeby pożyczyć na godzinę lub dwie twoją utalentowaną żonę.

— Co się stało? Ktoś zaginął?

— Zabójstwo. Zasztyletowano kogoś dziś rano w Giley Building. Mamy jedną ofiarę śmiertelną i jedną ciężko ranną.

— Słyszałem o tym, kiedy jechałem, żeby odebrać Victorię z lekcji. Chryste.

— Wiecie co? Zabiorę Victorię do domu i dam jej coś do picia — powiedziała Sissy. — Jak przebiegła lekcja tańca, Victorio?

— Było okropnie! Przez cały czas obracałam się w złą stronę.

Sissy wzięła ją za rękę i zaprowadziła do kuchni.

— Ja także tak tańczyłam na początku. Bez przerwy obracałam się w złą stronę. W gruncie rzeczy spędziłam w ten sposób całe życie.

Victoria usiadła przy dużym sosnowym stole i Sissy nalała jej do szklanki mleka o smaku truskawkowym.

— Zjesz coś słodkiego?

— Nie wolno mi przed kolacją.

— Twoja mama musi dziś wieczorem trochę popracować dla policji, myślę więc, że wszyscy pójdziemy na kolację do miasta, a jeśli nie je się kolacji w domu, można zjeść wcześniej coś słodkiego, żeby mieć siły na czekanie, zanim kelner przyniesie to, co się zamówiło. Co powiesz na wypad do Blue Ash Chili i na taką wielką kanapkę z kurczakiem i serem?

Oczy Victorii rozszerzyły się.

— Naprawdę?

— No jasne. Najwyższy czas, żebyśmy zjadły coś niezdrowego.

Sissy właśnie szła do pokoju dziewczynki, żeby przynieść jej ubranie, kiedy Victoria odezwała się:

— Babciu… Upuściłam jedną z twoich kart.

Sissy popatrzyła na ziemię. Jedna z kart DeVane wysunęła się z talii, jednak zamiast upaść płasko, utkwiła pod kątem prostym w szparze pomiędzy deskami podłogowymi.

— Co za przypadek, prawda? Jestem pewna, że już nigdy bym tego nie powtórzyła.

Sissy wahała się przez chwilę, po czym wyjęła kartę ze szpary i popatrzyła na nią przez szkła okularów.

Une Jeune Filie Tombante, Upadająca Młoda Kobieta. Na karcie widniała dziewczyna w żółtej sukience wpadająca do studni. Ręce miała uniesione, jakby ktoś trzymał ją za nie, i puścił, a na jej twarzy wymalowane było skrajne przerażenie. Ponad nią jakiś mężczyzna w przekrzywionym berecie uśmiechał się, patrząc, jak dziewczyna leci w dół. Rzucał za nią róże, jakby jej upadek stanowił swego rodzaju przedstawienie. Pod dziewczyną, do połowy zanurzony w najciemniejszych czeluściach studni, widoczny był czarny potwór. Wypatrywał ku niej wyczekująco. Miał obnażone kły i szpony gotowe, żeby rozerwać jej suknię.

Sissy patrzyła na kartę ze zmarszczonym czołem. Kilkakrotnie postukała nią w stolik. Przecież jesteś tylko kartą, pomyślała. Nie staraj się mnie przechytrzyć.

— Babciu? — zapytała Victoria.

— O co chodzi, kochanie?

— Co się stało, babciu? Chyba to nie była straszna karta, co?

— Oczywiście, że nie. Właściwie to była sympatyczna karta. Z małą dziewczynką, wskakującą do jakiejś wody. Cóż, być może znaczyła, że mama i tata zabiorą cię na wakacje.

Sissy jednak podejrzewała, że karta jest kolejnym ostrzeżeniem, szczególnie dlatego, że przyciągnęła jej uwagę w taki niecodzienny sposób. Jakim cudem karta mogła spaść na podłogę w taki niezwykły sposób i w niej po prostu utkwić? Bez wątpienia było to ostrzeżenie, że gdzieś bardzo blisko znajduje się ktoś krwawy i gwałtowny i że objawi się raczej prędzej niż później. Dziewczyna wpadająca do studni. Czarny potwór czekający, żeby rozerwać ją na strzępy.

— Tato obiecał, że nas zabierze do Disney Worldu — powiedziała Victoria z kawałkiem domowego ciasta w buzi.

— To by było wspaniale, prawda? — Sissy uśmiechnęła się.

Położyła dłoń na głowie Victorii. Une Jeune Filie Tombante. Świat dna studni był zupełnie innym światem, takim, w którym potwory mogły oddychać, w którym jednak ludzie tonęli. Karty mówiły, że cokolwiek się zbliża, nadchodzi z zupełnie innego i dziwnego miejsca — miejsca refleksów i cieni, gdzie wszystko jest na opak, gdzie w pustych pokojach do późna w nocy rozlegają się podniesione głosy.

Do domu weszła Molly. Kunzel, Bellman i Trevor weszli za nią.

— Do zobaczenia, Sissy — powiedziała Molly. Z oparcia jednego z krzeseł zdjęła zielony szydełkowy sweter i włożyła go. — Nie wiem, jak długo mnie nie będzie. Zapewne przez dwie lub trzy godziny, to zależy. Zajmiesz się moją dwójką, prawda?

— Och, oczywiście — zapewniła ją Sissy. — Zajmę się nimi jak należy, bądź spokojna. Nakarmię, przeczytam bajkę na dobranoc i przypilnuję, żeby umyli zęby, zanim położą się spać.

— Ha! — zawołał z rozbawieniem detektyw Kunzel.

— Mamo — jęknął Trevor w proteście. — Na miłość boską, dałabyś spokój.

Czerwona Maska

Jane Becker umieszczono w separatce niedaleko Oddziału Chirurgii Urazowej. Kiedy Molly szła korytarzem, jedno ze świateł fluorescencyjnych mrugało, przez co odniosła wrażenie, że znajduje się wśród dekoracji do jednego z tych nieznośnych japońskich horrorów, na przykład The Ring.

Na krześle przy drzwiach siedział umundurowany policjant, czytając „Cosmopolitan”.

— Niczego innego nie było pod ręką — wyjaśnił, kiedy Molly uśmiechnęła się na ten widok.

— Kiedy przyjdę tu następnym razem, przyniosę panu „Penthouse’a” — odparła.

Ściany separatki pomalowane były w neutralnym kolorze magnolii, a na ścianie wisiał oprawiony plakat z „Bluegrass Country”. Żaluzje były zaciągnięte, przez szpary Molly dostrzegała jednak pobłyskujące światła Bethesda Avenue.

W łóżku, wsparta wysoko na poduszkach, leżała młoda kobieta o kręconych, brązowych włosach. Mimo że była bardzo blada, Molly zauważyła, że jej twarz jest jedną z takich, które należą do „słodziutkich trzpiotek”. Jej zadarty mały nosek, niczym cynamonem, obsypany był piegami. Jej oczy miały kolor jasnozielony, a ładnie wykrojone usta były bardzo różowe. Jednak jej lewy policzek był napuchnięty i przecięty czerwoną szramą, a na lewej brwi miała założone szwy chirurgiczne. Obie dłonie dziewczyny była owinięte białym muślinowym bandażem. Pod różową kwiecistą szpitalną pidżamą Molly dostrzegła opatrunek usztywniający.

Kiedy Molly weszła do sali, potężnej postury czarnoskóra pielęgniarka akurat sprawdzała działanie kroplówki.

— Pani jest tą malarką? — zapytała.

— Tak.

— Proszę — powiedziała pielęgniarka i przystawiła fotel do łóżka dziewczyny. — Tylko niech jej pani za bardzo nie zmęczy. Wciąż ma zbyt niskie ciśnienie krwi, a to znaczy, że nadal jest w szoku.

— Nic mi już nie będzie, naprawdę — odezwała się młoda kobieta głośnym szeptem, który zupełnie do niej nie pasował.

— Czyżby? Z mojego doświadczenia wynika, że ci, którzy mówią, że nic im już nie będzie, najszybciej umierają.

Molly oparła o krzesło oprawny w skórę szkicownik, po czym zawiesiła na oparciu torbę z ołówkami i kredkami pastelowymi.

— Jestem Molly… Molly Sawyer — powiedziała i uśmiechnęła się. — Nie mogę ci podać ręki, ale… Cześć.

— Cześć — odpowiedziała młoda kobieta. — Jane Becker. O mały włos świętej pamięci Jane Becker.

— Masz pewność, że jesteś na to gotowa? — zapytała Molly. — Policja potrzebuje podobizny jak najszybciej, ale mogę przyjść jutro rano.

Jane Becker zdecydowanie potrząsnęła lokami.

— On zabił tego biednego mężczyznę na moich oczach, bez żadnego powodu. Dźgał go nożem i dźgał, i dźgał, a potem rzucił się z tym nożem na mnie. Właściwie dlaczego? Przecież nawet go nie znałam i ten mężczyzna też go chyba nie znał.

— Cóż, policja nie dotarła jeszcze do żadnej przyczyny, dla której miałby zaatakować którekolwiek z was — powiedziała Molly. — Mężczyzna, który zginął, był pośrednikiem w handlu nieruchomościami. George Woods, tak się nazywał. Pracował w Ohio Relocations, na dziewiętnastym piętrze. Miał czterdzieści jeden lat, żonę i dwie córeczki w wieku siedmiu i pięciu lat.

— Tak mi przykro. — W oczach Jane Becker pojawiły się łzy. — Jakoś trudniej to teraz znieść, znając jego nazwisko, prawda? To już nie jest po prostu martwy mężczyzna, ale George Woods.

— Prawda — przytaknęła Molly. Wyszarpnęła z pudełka na nocnym stoliku papierową chusteczkę i podała ją dziewczynie. — Ale czyż nie motywuje nas to jeszcze bardziej do odnalezienia faceta, który go zamordował? Pomyśl o rodzinie George’a Woodsa. Pomyśl o jego dziewczynkach. Nie zobaczy, jak one dorastają, a one przecież nie będą go pamiętać. Ale należy się im przynajmniej sprawiedliwość, prawda?

Jane Becker pokiwała głową.

— Pomogę ci, obiecuję. Potrafię dokładnie opisać twarz tego człowieka. Tak jakby był w tym pokoju.

Wyciągnęła zabandażowaną rękę ku Molly, tak jakby zabójca stał obok niej i mogła naprawdę go dotknąć. Molly usiadła i położyła szkicownik na kolanach.

— Jane, zanim zaczniesz mi opisywać mężczyznę, który cię zaatakował, chciałabym się czegoś o tobie dowiedzieć.

Jane Becker zamrugała.

— O mnie? Jestem zwykłą sekretarką w kancelarii prawniczej; wsiadłam do windy i jakiś psychol zaczął mnie dźgać nożem, to wszystko.

— Wiem. Chciałabym jednak zobaczyć tego mężczyznę twoimi oczami. Różni ludzie widzą różne rzeczy na zupełnie inne sposoby, szczególnie kiedy znajdują się w poważnym stresie. Jeśli na przykład pójdziesz do sądu i wysłuchasz zeznań pięciorga naocznych świadków, nie zechcesz uwierzyć, że wszyscy opisują to samo przestępstwo. Sprawcy byli Latynosami. Sprawcy byli czarni. Sprawcami byli biali mężczyźni w czarnych kapturach. Jeździli niebieskim buickiem albo szarym oldsmobile’em, albo srebrną hondą accord. Mieli pistolety, mieli noże, mieli kije baseballowe. Pobiegli na wschód, odjechali na zachód.

— Jasne. Rozumiem. Ale nie wiem, co miałabym ci powiedzieć.

— Zacznijmy od tego, ile masz lat.

— W kwietniu skończyłam dwadzieścia pięć. Jestem spod znaku Barana, chociaż nigdy się nie zachowuję jak typowy Baran. To znaczy, nie jestem osobą asertywną.

— Jesteś sama? Chwila ciszy.

— Tak, jestem sama.

— Mieszkasz sama?

— Przez jakiś czas mieszkałam, prawie osiemnaście miesięcy. Ale w październiku zeszłego roku wprowadziłam się z powrotem do domu, do mamy i taty. Och, i do mojego wstrętnego młodszego brata Kevina.

— A gdzie jest ten dom?

— W Lakeside Park. Przeżyłam tam całe życie. Chodziłam do Villa Madonna Academy, a potem do Thomasa More’a.

Ciche, konserwatywne sąsiedztwo, pomyślała Molly, niezbyt zamożne, głównie z tradycyjnymi domami.

— Co sprawiło, że wróciłaś do rodziców?

— Miałam mieszkanie przy Elm Street, w centrum miasta. Lubiłam je, ale było dla mnie stanowczo za drogie.

— Rozumiem… Lubisz muzykę?

— Och, jasne. Uwielbiam Imogen Heap. Have You Got It In You? I Tori Amos.

— Lubisz czytać?

— Tak. Kocham Danielle Steel. I The Lovely Bones. To jest ostatnia książka, jaką przeczytałam.

— A co z życiem towarzyskim? Spotykasz się z kimś?

— Czasami wychodzę gdzieś z chłopakami. Ale zwykle w większej grupie znajomych z biura, rozumie pani. Nie mam nikogo specjalnego, przynajmniej nie w tej chwili.

— A w ogóle miałaś kiedyś kogoś specjalnego?

Jane Becker niespodziewanie zaczęła kaszleć. Po długim ataku sięgnęła wreszcie po szklankę z wodą. Kiedy wypiła i trochę się uspokoiła, powiedziała:

— Nie rozumiem pytania. To znaczy, co to ma wspólnego z napadem na mnie?

— Jane, chodzi tylko o tło. Twoja odpowiedź pozwoli mi wyobrazić sobie mężczyznę, który na ciebie napadł, takiego, jakim ty go widziałaś. Postrzegałaś go swoimi emocjami i tym, kim jesteś, równie mocno jak swoimi oczami.

— Czy nie mogę ci go po prostu opisać?

— Przepraszam — powiedziała Molly. — Nie chciałam cię urazić. Jasne, przystąpmy od razu do rzeczy i może uda nam się ożywić tego człowieka.

Wyciągnęła pierwszą kartkę ze szkicownika i sięgnęła po kredkę w kolorze sepii.

— Co uderzyło cię w nim najbardziej. To znaczy, gdybyś miała opisać go w trzech słowach, co byś powiedziała?

— Jego twarz. Miał jasnoczerwoną twarz. Była tak czerwona, że właściwie szkarłatna. Jakby się brzydko opalił albo często pił alkohol. A oczy miał jak szczeliny, zresztą usta także. Można było odnieść wrażenie, że nosi czerwoną maskę.

— A sądzisz, że mógł mieć maskę?

— Och, nie. To była jego prawdziwa twarz. Ale była taka czerwona…

— Czy wyczułaś w jego oddechu alkohol?

— Nie. Ale miał zapach… zapach jakiegoś zepsucia i wypalenia. Jak zapach płonących włosów.

— Dobrze. Miał czerwoną twarz i oczy jak szparki. Czy byłabyś w stanie odgadnąć, jakiego był pochodzenia etnicznego? Może wyglądał na kogoś ze Wschodu? Albo na rdzennego Amerykanina?

Ołówek Molly już pracował i z kartki zaczęły spoglądać oczy bez twarzy, tak jakby wyłaniały się z innego wymiaru.

— Nie wiem, kim był. Wyglądał po prostu niebezpiecznie, to wszystko. Czy widziałaś kiedyś takich ludzi? Są spięci, gotowi do ataku, jak bul teriery, rozumiesz?

— Rozumiem. Jakiego był wzrostu?

— Miał przynajmniej sześć stóp. Może sześć stóp i jeszcze dwa cale. A może jeszcze trochę więcej?

— Jak był zbudowany?

— Był potężny, miał bardzo szerokie ramiona. I grubą szyję. No i to, w jaki sposób stał. Nawet to było przerażające. Pochylał się ku mnie w taki sposób, jakby próbował zerwać się ze smyczy.

— Jak opisałabyś kształt jego twarzy? Była owalna, okrągła, a może kwadratowa?

— Kwadratowa. Zdecydowanie kwadratowa. A czoło miał szerokie, płaskie.

— Jego nos?

Jane Becker zamknęła oczy. Molly czekała w milczeniu, z kredką nad szkicownikiem. Wiedziała już, że Jane Becker potrafi sobie wyobrazić twarz swojego napastnika tak wyraźnie, jakby w tej chwili stał tuż przy niej, i nie chciała przerywać tej intensywnej wizualizacji. Żałowała tylko, że nie może jej z nią dzielić.

— Jane? — przynagliła ją po chwili. — Jego nos? Czy to był nos długi czy zadarty? A może prosty? To naprawdę ważne. Przypomnij sobie, jak karykaturzyści rysują ludzi; zawsze wyolbrzymiają ich nosy.

Jane Becker znowu otworzyła oczy.

— Nie chcę się pomylić. Kiedy on dźgał tego biednego mężczyznę, byłam jakby w innym świecie. A nie chciałabym, żeby policja aresztowała niewłaściwego człowieka.

— Jane, zostaw to mnie. Ja jestem rysownikiem policyjnym i to moim zadaniem jest sporządzenie właściwego portretu.

Jane Becker jeszcze przez chwilę się wahała, po czym powiedziała:

— Dobrze. Jego nos był spiczasty i dostrzegłam na nim jakby brodawkę. Miał bardzo wysokie kości policzkowe. I masywny podbródek z dołkiem. To pamiętam. Naprawdę głęboki dołek.

Ołówek cicho przesuwał się po kartce, a tymczasem Molly cieniowała, wypełniała i krystalizowała twarz człowieka. Przestępca powoli materializował się przed jej oczyma, jakby się zbliżał ku niej przez gęstą białą mgłę.

— Jakie miał włosy? — zapytała.

— Rudawe… Rudawe, ale przechodzące w siwe. I bardzo krótko ścięte. Niemal na jeża.

Molly wyciągnęła pudełko kredek pastelowych. Znów przez kilka chwil szkicowała i cieniowała. Czerwoną twarz, z odcieniami zieleni i błękitu dla podkreślenia głębi i kształtów.

— Nie widziałaś, jakiego koloru miał oczy?

— Jak już mówiłam, to były tylko wąskie szparki. Mogę sobie jedynie wyobrazić, że były czarne.

Po chwili Molly odwróciła i uniosła szkicownik, żeby Jane Becker mogła zobaczyć to, co w myśl jej wskazówek narysowała.

Jane Becker zakryła oczy zabandażowaną dłonią.

— O mój Boże — wyszeptała. — Mój Boże, to przecież prawie on.

— Jesteś pewna?

Jane Becker popatrzyła na szkic uważniej.

— Może kości policzkowe są za ostre. Jego policzki były jakby pełniejsze, nie takie zapadnięte. I miał gęściejsze rzęsy. Pamiętam jego rzęsy, bo były szczeciniaste i równie rude jak włosy.

Molly rozjaśniła cienie pod policzkami, po czym zmieniła twarz na pełniejszą i bardziej okrągłą. Szybko narysowała również bardziej gęste rzęsy.

— To jest to — powiedziała Jane Becker. — To jest mężczyzna, który dźgał mnie nożem. Wprost nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś.

— Słuchałam jedynie tego, co mówisz — odparła Molly. — Powiedziałaś mi, jak on wyglądał, i oto go masz. Powiedziałaś mi też, że jesteś sekretarką w kancelarii prawniczej i mieszkasz z rodzicami w Lakeside Park, co było bardzo ważne.

Nie powiedziała, że narysowała podejrzanego jako osobnika znacznie mniej agresywnego, niż opisała go Jane Becker. Podejrzewała, że Jane Becker, mimo swojej urody, ma pewne problemy w relacjach z mężczyznami. Zapewne niezbyt poważne — pewnie nie chodziło o nic więcej niż brak zaufania albo zniechęcenie po ostatnim nieudanym związku. Jednak osobiste uprzedzenia świadków mogły znacznie wpływać na ich opisy przestępców. Czarnoskórzy podejrzani bywali często opisywani przez białych jako znacznie ciemniejsi i budzący większą grozę, niż okazywali się w rzeczywistości, po aresztowaniu. „Niebezpieczny” wygląd nie miał wpływu na długość nosa ani na ułożenie uszu, ani na kolor włosów podejrzanego.

Molly zamknęła szkicownik i zapakowała ołówki i kredki.

— Dziękuję, Jane. Byłaś bardzo dzielna i bardzo mi pomogłaś.

— Co będzie się działo dalej? — zapytała Jane Becker.

— Teraz wrócę na policję, żeby dokończyć ten szkic, po czym zostanie on opublikowany w prasie i w telewizji. Powinni go pokazać już dzisiaj w wieczornych wiadomościach, a jutro rano będzie w gazetach.

— Myślisz, że go złapiecie? Nie zniosłabym myśli, że coś takiego mogłoby spotkać jeszcze kogoś innego.

Molly ponownie otworzyła szkicownik i popatrzyła na twarz mężczyzny, który napadł na Jane Becker.

— Jeżeli ten szkic jest tak dokładny, jak twierdzisz, to owszem, jestem zupełnie pewna, że go złapiemy.

— Mogę cię jeszcze o coś spytać?

— Oczywiście.

— Skąd masz taki fantastyczny naszyjnik? Nie mogę od niego oderwać oczu.

Molly lekko uniosła naszyjnik.

— Nadzwyczajny, prawda? Kupiłam go na pchlim targu w Kellog. Nie sądzę, żeby był coś wart, ale zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia. Jest tu dosłownie wszystko, prawda? Słońca, księżyce, nawet małe zwierzęta.

Wyszedłszy z pokoju Jane Becker, Molly pokazała szkic policjantowi, który siedział przed drzwiami.

— To ten mężczyzna… Mówię panu na wypadek, gdyby tu przyszedł i chciał dokończyć dzieła.

— Wygląda jak sobowtór mojego wuja Hermana — powiedział policjant. — Chętnie bym go oddał w pani ręce jako podejrzanego.

Polowanie na mordercę

Kiedy Molly wróciła do domu w Blue Ash, Sissy i Trevor siedzieli na podwórku (więc Sissy mogła palić).

— Jesteś głodna? — zapytała Sissy. — W lodówce jest trochę humusu^*.

— Nie, dzięki, jedynie się napiję. Padam ze zmęczenia.

— Jak poszło, kochanie? — zapytał Trevor, nalewając jej wino do kieliszka.

— Było smutno, jak zwykle. Smutno, strasznie i beznadziejnie.

— Jak to się stało?

Molly usiadła.

— Dziewczyna wyszła z biura po lunch na wynos, to wszystko. Wsiadła do windy na dwudziestym pierwszym piętrze. Na dziewiętnastym piętrze dosiadł się ten mężczyzna z biura pośrednictwa w handlu nieruchomościami. Na następnym piętrze do windy wsiadł przestępca. Gdy dojechali do piętnastego, przestępca zablokował windę i zaatakował. Dźgnął mężczyznę dwadzieścia osiem razy nożem, uderzając po całym ciele, także w twarz. Następnie rzucił się na dziewczynę. Walczyła z nim, próbowała uciec, otworzyć drzwi windy, ale wtedy otrzymała trzy pchnięcia w plecy. Zmagając się z drzwiami, musiała je odblokować, bo winda ruszyła w dół. W pewnym momencie napastnik znowu ją zatrzymał i uciekł.

— Jezu, ilu szaleńców chodzi po świecie — powiedział Trevor. — Jeśli nie można czuć się bezpiecznie nawet w windzie w zatłoczonym budynku biurowym…

— Jak się czuje dziewczyna? — zapytała Sissy. — Chodzi mi o to, w jakim jest stanie po tym, co przeszła.

— Nadal jest w szoku, jednak nie ma aż tak wielkiego urazu, jak początkowo sądziłam. Niektóre ofiary podobnych napaści nie są w stanie wydobyć z siebie sensownego słowa przez wiele tygodni. Czasami w ogóle tracą mowę.

— Czy ona znała człowieka, który ją napadł?

— Hmm… Opisała go bardzo dokładnie i nie wygląda mi on na faceta, którego chciałoby się znać, uwierzcie mi. Był wysoki, dobrze zbudowany, ale tak naprawdę wrażenie wywarła na niej jego twarz. Mówi, że była bardzo czerwona, niemal jakby napastnik miał czerwoną maskę.

Sissy sięgnęła po leżące na stole karty DeVane. Przekładała je, dopóki nie znalazła La Blanchisseuse, Praczki. Podała kartę Trevorowi i powiedziała:

— Tak jak przepowiedziały karty. Mężczyzna o czerwonej twarzy, wysoko na drabinie. Oczywiście kiedy te karty wydrukowano, nikt nie miał pojęcia, że zostaną wynalezione windy. Młoda kobieta i wanna pełna krwi. Inaczej mówiąc, krwawa kąpiel.

— To zwykły przypadek, mamo, zbieg okoliczności. Zawsze interpretujesz wszystko po swojemu i wmawiasz sobie nieistniejące rzeczy.

— Na pewno nie. Nie tym razem. Kolejna karta przepowiedziała, że ktoś narysuje podobiznę mężczyzny z zakrwawionymi rękami, a jak myślisz, co Molly robiła tego wieczoru?

— Czy on naprawdę miał aż tak czerwoną twarz? — zapytał Trevor.

— Tak właśnie opisała go dziewczyna.

— A może on po prostu był pomalowany? Rozumiesz, może chciał wyglądać jak demon albo jak Darth Maul z Gwiezdnych wojen, żeby jeszcze bardziej straszyć ludzi?

Molly wzruszyła ramionami.

— Być może. Ale nie musiał przecież malować twarzy, żeby przestraszyć tę dziewczynę. Była już dość wystraszona. Była zupełnie pewna, że za chwilę umrze.

— A co o wszystkim sądzi policja? — zapytał Trevor.

— Na razie nie mają wyrobionej opinii. Sprawdzają kontakty zamordowanego mężczyzny, na wypadek gdyby ten maniak, Czerwona Maska, jak o nim mówią, znał go i miał z nim jakieś zatargi. Facet był pośrednikiem w handlu nieruchomościami, więc to możliwe. Technicy dokładnie oglądają miejsce zbrodni, a poza tym zadają ludziom pracującym w budynku mnóstwo pytań. Raczej jednak niewiele osiągną, przynajmniej dzisiaj wieczorem.

— Zobaczymy cię w telewizji?

— Mnie nie. Ale mój rysunek owszem. Prawdę mówiąc, jest już w Internecie.

Nadlatują cykady

Ponad podwórkiem unosił się księżyc w trzeciej kwadrze. Był tak pomarańczowy, że niemal szkarłatny. Chociaż była już prawie dziesiąta wieczorem, powietrze wciąż było gęste i ciepłe. Sissy popatrzyła w niebo i zapytała:

— Czujecie, jak coś wibruje w powietrzu?

— O Boże, mam nadzieję, że nie — powiedziała Molly. — Przynajmniej jeszcze nie teraz.

— Zamknij dzisiaj okno w sypialni, mamo — ostrzegł Trevor. — Naprawdę, zrób to bardzo dokładnie.

— To przecież tylko owady — powiedziała Sissy.

— Oczywiście, że to tylko owady. Nie gryzą ludzi i w ogóle nie czynią żadnej krzywdy. Ale jeszcze nigdy nie byłaś w Cincinnati w porze cykad. Pojawiają się miliardami, latają i są po prostu wszędzie. Jak myślisz, dlaczego zakryłam basem i rozwiesiłam gazę nad drzewami brzoskwiniowymi?

— Nigdy mi nie mówiłaś, że są aż takim utrapieniem.

— Próbowałam zachowywać się po stoicku, mamo; w końcu mam tutaj pracę i nie mogę przenieść się w inne miejsce. Ale one wpadają we włosy, zatykają szyby wentylacyjne, rozbryzgują się na szybie samochodu, kiedy jadę do pracy. To dlatego w porze cykad nigdy nie robimy pikników na otwartym powietrzu. Potrafią bombardować z lotu nurkowego sałatkę ziemniaczaną. A najgorszy jest hałas — mówiła Molly. — Powodują go samce, które próbują znaleźć partnerkę. Piszczą i piszczą bez końca. Chyba wiedzą, że żyją tylko sześć tygodni.

— Nie można się ich pozbyć?

— Można, ale w tym celu trzeba by przekopać całe Cincinnati do głębokości dziewięciu cali, bo właśnie na tej głębokości zimują ich larwy. Niestety, jedynym rozwiązaniem jest tolerowanie ich i rozdeptywanie tylu, ile tylko się da. Albo wyjazd na wakacje w czasie, kiedy one tutaj są. Większość ludzi sobie z nich żartuje. Są tacy, co je smażą i zjadają z orzechami wodnymi.

— Chyba zemdlałabym na taki widok.

Wzięli kieliszki z winem i weszli do domu. Trevor starannie zamknął drzwi.

— Tak przy okazji, mamo, jeśli znajdziesz w łóżku kilka cykad, nie panikuj. Zainteresowanie seksualne okazują jedynie samicom własnego gatunku.

— Nie świntusz przy matce — napomniała go Sissy i lekko klepnęła w ramię.

Trevor włączył telewizor plazmowy w salonie i nastawił kanał 5, WLWT.

— Ci faceci są zawsze dobrzy, jeśli chodzi o crime–du–jour — skomentował.

Musieli przeczekać reklamy produktów finansowych, porady, jak przebudować dom, żeby w końcu wyglądał jak plan do kręcenia sitcomu, ale doczekali się wreszcie. Na ekranie pojawiło się dwóch spikerów z poważnymi twarzami. Za ich plecami wyświetlono rysunek Molly przedstawiający mężczyznę o czerwonej twarzy. Napis na ekranie głosił: MORDERCA W CZERWONEJ MASCE.

— Policja z Cincinnati nadal poszukuje napastnika z nożem, który zasztyletował na śmierć czterdziestojednoletniego pośrednika w handlu nieruchomościami oraz ciężko zranił dwudziestopięcioletnią sekretarkę z kancelarii prawniczej. Do brutalnego ataku doszło w windzie na piętnastym piętrze Giley Building przy Race Street. Kiedy winda dotarła na parter i otworzyły się jej drzwi, oczom urzędników ukazało się coś, co jeden z nich określił słowem „rzeźnia”.

Nastąpiły chaotyczne wywiady z Jimmym i Newtonem, księgowym oraz z innymi świadkami. W tle przez cały czas błyskały koguty radiowozów policyjnych.

— Kurczę, drzwi się otworzyły i, mój Boże, zobaczyłem krew! Oczywiście, zaraz sprawdziłem, czy ten mężczyzna daje znaki życia, ale… Nie widziałem, żeby ktokolwiek opuszczał budynek, nikogo podejrzanego, nikogo… Był spokojnym, ciężko pracującym człowiekiem, który kochał swoją rodzinę… Tragedia…

Z ramienia policji oświadczenie wygłosił podpułkownik James L. Whalen, szef wydziału kryminalnego. Miał śnieżnobiałe włosy, opaloną na brąz twarz i mówił monotonnym głosem, stosując niesłychanie długie przerwy.

— Mimo ogromnych wysiłków trzydziestu funkcjonariuszy wydziału kryminalnego oraz przewodników z psami, którzy w ciągu kilku minut pojawili się na miejscu zbrodni, wciąż nie natrafiono na ślad sprawcy. Nie znaleźliśmy też świadków, którzy widzieliby, jak sprawca wchodzi do Giley Building lub go opuszcza. Do tej pory nie mamy żadnych istotnych śladów, które pozwoliłyby wskazać, kto popełnił ten ohydny czyn lub jakie były jego motywy. Młoda kobieta, która została poważnie poraniona przez napastnika, udzieliła jednak pewnych wskazówek. Pomogła rysownikowi policyjnemu wykonać bardzo dobry portret pamięciowy napastnika.

Trevor odwrócił się i posłał Sissy spojrzenie, które nie do końca zrozumiała. Sprawiał jednak wrażenie rozczarowanego lub wstrząśniętego.

Podpułkownik Whalen wskazał na rysunek Czerwonej Maski.

— Podejrzanego określiliśmy kryptonimem „Czerwona Maska”, chociażby po to, żeby ludziom, którzy go kiedyś widzieli albo go jeszcze spotkają, łatwiej było to spotkanie zapamiętać. Jego twarz jest bardzo zaczerwieniona, prawdopodobnie opalona, o bardzo wąskich oczach.

Wszyscy w milczeniu patrzyli, jak wizerunek Czerwonej Maski stopniowo powiększa się na ekranie. Pan Boots zawył i schował się za kanapą.

— Ktokolwiek napotka tego mężczyznę, niech nie próbuje go łapać ani nawet się do niego zbliżyć. Przestępca jest w najwyższym stopniu niebezpieczny. Trzeba zachowywać się dyskretnie, tak aby się nie zorientował, że został rozpoznany. Należy jak najszybciej poinformować policję i nie ryzykować żadnych heroicznych czynów, nawet posiadając przy sobie broń. Jeszcze nie wiemy, jaki jest stan psychiczny mordercy i jak działa. Nie wiemy też, jaką może posługiwać się bronią.

Sissy wbiła wzrok w Czerwoną Maskę na ekranie. W swoim rysunku Molly celowo stonowała poczucie zagrożenia, jakie wywołał u Jane Becker widok Czerwonej Maski. W końcu mężczyzna był prawdziwym zabójcą, a nie jakimś łobuzem z komiksu. Z jego oczu nadal jednak spoglądała śmierć, jakby nie kryła się w nich ludzka istota. Nie było w nich blasku, współczucia, żadnego ludzkiego uczucia. Cienkie wargi były lekko wykrzywione w lewo, jakby świadomość, że występuje w telewizji, wywoływała w nim zdziwienie.

— Przerażający, nie sądzicie? — zapytała Molly.

— Oczywiście — zgodziła się Sissy. — Ale… Sama nie wiem. Mam takie dziwaczne uczucie, że znam tę twarz, że kiedyś już ją gdzieś widziałam.

— Nie wiem, jakim sposobem — odezwał się Trevor. — Przecież nigdy wcześniej nie byłaś w Cincinnati.

— Cóż, mam już swoje lata, Trevor. Wiele w życiu podróżowałam i widziałam wiele interesujących rzeczy.

Molly poszła do kuchni, żeby dokończyć zmywanie. Trevor obejrzał się, żeby się upewnić, że żona go nie słyszy, po czym powiedział:

— Mamo… Muszę z tobą porozmawiać o tym wróżeniu z kart.

— Chcesz, żebym i tobie powróżyła? Z przyjemnością.

— Nie, dziękuję. — Urwał i kilkakrotnie zamrugał, tak jak wtedy, kiedy był chłopcem i chciał poprosić o kieszonkowe. — Chodzi o to, że uważam, że twoje karty naprawdę przyprawiają o gęsią skórkę.

— Trevor, kochany, one tylko nam mówią, co jest czym. Albo co będzie czym.

— Nie interesuje mnie to, mamo. Przyprawiają o gęsią skórkę, a to jest mój dom i szczerze mówiąc, nie podoba mi się, kiedy wróżysz z nich tutaj.

— Och, przepraszam. Nie zdawałam sobie sprawy.

— Naprawdę dostaję przy nich gęsiej skórki. I zawsze tak było, szczególnie kiedy byłem mały. Strach mnie oblatywał, kiedy tylko na nie spoglądałem. Grabarze, klauni, dziwaczni ludzie maszerujący przez las. Przerażające stworzenia w sterczących kapturach, odcinające siekierami własne palce. Oto twoje karty.

— Powinieneś był powiedzieć mi to wcześniej. Nigdy przecież nie chciałam cię denerwować.

— Jezu, mamo, niejeden raz dawałem ci to do zrozumienia. Nie chciałem, żeby Molly angażowała się we współpracę z policją, szczególnie po tym, co się stało z tatą. Bez przerwy się boję, że jakiś bandyta zechce się na niej mścić. Ale ta sprawa z Czerwoną Maską…

Sissy ujęła dłoń Trevora. Mimo że miała już ponad siedemdziesiąt lat, jej oczy były równie bystre jak jego. Popatrzyła na syna z ogromną miłością.

— Kochanie, tego nie sprawiły karty. To się musiało zdarzyć tak czy inaczej.

— Być może. A może nie. Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że twoje karty nie przepowiadają po prostu przyszłości, lecz w gruncie rzeczy ją zmieniają? Dobrze, być może ten typ, Czerwona Maska, i tak zadźgałby tych ludzi. Ale dlaczego policja musiała prosić właśnie Molly o wykonanie jego portretu?

— Nikomu nie zdradzili jej nazwiska, Trevor.

— Nie. Ale przecież nie trzeba Sherlocka Holmesa, żeby odszukać jedynego rysownika policyjnego w promieniu trzech stanów, który nadal używa jedynie ołówka i kredek pastelowych. Zaledwie we wrześniu w ubiegłym roku był o niej artykuł w „Enquirerze”.

Sissy odwróciła rękę Trevora i zaczęła delikatnie sunąć końcem palca po liniach na jego dłoni. Trevor spojrzał na to, zdał sobie sprawę, co robi jego matka, i szybko wyrwał jej rękę.

— No nie! Chyba nie zamierzasz teraz jeszcze czytać mi z ręki! Nie ma mowy! I nie życzę sobie, żebyś przepowiadała przyszłość Molly, a już szczególnie Victorii! Przyszłość musi być niespodzianką, mamo. Gdybyśmy wszyscy wiedzieli, co się ma wydarzyć… To nienaturalne.

— Absolutnie się z tobą nie zgadzam. To jest najbardziej naturalna rzecz na świecie. Myślę, że wszyscy moglibyśmy poznawać przyszłość, nawet ty mógłbyś ją poznawać, gdybyśmy tylko żyli w większym związku ze wszystkim, co nas otacza.

— Cholera jasna, przecież co niedzielę chodzimy do kościoła.

Sissy rozłożyła szeroko ręce.

— Nie mówię o kościele. Mówię o czasie, o przeznaczeniu i o sposobie, w jaki boże dni i ludzkie decyzje przeplatają się i mijają ze sobą jak wskazówki na zegarze. Problem polega na tym, że zbyt mocno koncentrujemy się na małych rzeczach. Nie ma już w nas wiary. Zatraciliśmy poczucie cudów i właściwie na nic nie reagujemy.

— Jasne. Ale na co niby nie reagujemy?

— Na ostrzeżenia, które są nam dawane, kochanie. Kiedy ma się wydarzyć coś naprawdę okropnego, powinniśmy być zdolni do odczuwania, że takie zdarzenie się zbliża, jakbyśmy nasłuchiwali pociągu ekspresowego nadjeżdżającego z oddali. Przecież szyny zaczynają dźwięczeć, kiedy pociąg jest jeszcze bardzo daleko, prawda? — Sissy zacisnęła kościstą dłoń w pięść i uniosła ją do góry. — Nawet powietrze staje się gęstsze.

— Co ty mówisz, mamo? — zapytał Trevor. — Twierdzisz, że przydarzy nam się coś złego?

— Módlmy się, żeby tak się nie stało. Ale jeśli już to ma się zdarzyć, najlepiej byłoby się dobrze przygotować.

Olbrzym

Sissy uszanowała tej nocy życzenie Trevora i zostawiła karty DeVane nietknięte na nocnym stoliku, chociaż kusiło ją, żeby po raz kolejny odczytać przepowiednię. W kościach czuła, że poruszają się pod nią koła świata i że w ciągu kilku następnych dni dojdzie do zmian, a cienie poruszać się będą w opozycji do słońca.

Ubrała się w długą białą płócienną koszulę nocną i usiadła przed toaletką. Wyciągnęła szpilki i grzebyki i starannie wyszczotkowała włosy.

Przez ułamek sekundy, w świetle różowej lampki nocnej, widziała siebie taką, jaka była, kiedy poślubiła Franka i siedziała przed swoją toaletką w Connecticut, szczotkując włosy przed pierwszą nocą, którą mieli spędzić razem. Wciąż miała takie jak wtedy szerokie szare oczy i delikatne kości policzkowe oraz afektowany wygląd osoby jakby nie z tego świata, który sprawiał, że Frank mówił na nią „syrena”.

Wciąż jestem twoją syreną, Frank. Dziewczyna, w której się zakochałeś, nadal żyje na tym świecie. Jestem tą samą dziewczyną, która biegała boso po wydmach w Hyannis tego lipcowego popołudnia tak dawno temu.

Pochyliła głowę lekko w lewo i światło lampy nagle ją zdradziło. Zobaczyła zmarszczki dookoła oczu i wokół ust, i skórę na szyi, która wyglądała jak pognieciona serwetka. Piski mew nagle ucichły, zamarł ciepły wiatr od oceanu i oto znowu siedziała w dusznym pokoju gościnnym w domu Trevora — teraz zupełnie sama, coraz starsza z każdą mijającą nocą.

Do drzwi zapukała Molly.

— Sissy? Potrzebujesz czegoś? Może masz ochotę na szklankę ciepłego mleka? — zapytała.

— Wystarczy, jak mi przyniesiesz wehikuł czasu. Popatrz tylko na mnie. Ani się obejrzę, jak skończę siedemdziesiąt dwa lata. Jak to się stało? Przecież ja się nie czuję na siedemdziesiąt dwa.

Molly zamknęła drzwi i usiadła na skraju łóżka.

— Poza tym nie zachowujesz się jak siedemdziesięciodwulatka, dzięki Bogu.

— Wieczorem rozmawiałam z Trevorem. Nie chce, żebym przepowiadała przyszłość, kiedy jestem w jego domu. Mówi, że dostaje od tego gęsiej skórki.

— Nie musisz rezygnować z wróżenia ze względu na Trevora. Wiesz, jaki on jest. Jeśli czegoś nie można zważyć, zmierzyć albo obliczyć, wtedy to coś dla niego nie istnieje. Tymczasem on żyje z tego, że odgaduje przyszłość, tak jak ty. Różnica polega jedynie na tym, że on chce wiedzieć, co się nie wydarzy.

— Trevor się boi, że Czerwona Maska dowie się, że to ty narysowałaś jego podobiznę, i będzie chciał cię dopaść.

— To raczej mało prawdopodobne. Coś takiego wydarzyło się w przeszłości tylko jeden raz. Jakiś facet, który molestował dzieci, zagroził, że obleje mnie kwasem. Myślę jednak, że w tym wypadku obrałam najlepszy z możliwych sposób obrony. Narysowałam portret, który jest ogromnie podobny do sprawcy, dzięki czemu bardzo szybko zostanie złapany.

Sissy związała włosy szarą jedwabną szarfą.

— Powiedziałaś Trevorowi o kwiatach?

Molly odwróciła głowę. Milczała.

— Pytałam, czy…

— Nie, nie powiedziałam. Jeszcze nie.

— A zamierzasz to zrobić?

— Nie wiem. Prawdę mówiąc, mam wobec nich mieszane uczucia. A co ty sądzisz?

— One są cudem, Molly! W jakiś sposób dokonałaś cudu! A on jest twoim mężem! Nie sądzisz, że powinien wiedzieć?

Molly zaczęła się bawić naszyjnikiem, który pobłyskiwał w świetle lampy. Jednym z ulubionych wisiorków Molly był drobny złoty egipski krokodyl z czerwonymi granatami zamiast oczu.

— Myślałam o tym, żeby mu powiedzieć, naprawdę. Gdyby sam je zauważył, z pewnością bym to zrobiła. Ale w pewnej chwili nawet stanął przed tymi pięknie wyrośniętymi różami, stokrotkami, dzwonkami, ale nie zauważył ich.

— Cóż, Trevor jest taki sam jak większość mężczyzn. Widzą tylko to, co chcą widzieć.

— To nie tylko o to chodzi — powiedziała Molly. — Kocham go, ponieważ jest taki rozsądny i pragmatyczny… Chyba nie chcę, żeby zaczął wierzyć w cuda.

— Dobrze, jasne. Skoro uważasz, że tak jest najlepiej, proszę bardzo. Twoja stara, pomarszczona teściowa daleka jest od wtrącania się w sprawy swojej pięknej synowej.

Molly objęła ją i cmoknęła w prawe ucho.

— Nie jesteś wcale pomarszczona, nie jesteś wcale taka stara, jak ci się wydaje, a poza tym zawsze liczę się z twoim zdaniem. Naprawdę.

Po tych słowach obie zaczęły śpiewać A Hard Rain’s A–Gonna Fall, z każdą chwilą równiej i głośniej. Na koniec prawie krzyczały.

— …i tak ciężko… i tak ciężko… i tak ciężko!!!

W drzwiach do sypialni stanął Trevor.

— Na miłość boską, kobiety! Wydajecie odgłosy jak dwa zarzynane skunksy!

* * *

Sissy śniło się, że jest bardzo młoda, ma mniej więcej sześć, siedem lat, i siedzi na tylnym siedzeniu wielkiej limuzyny z brązową skórzaną tapicerką. W pewnej chwili uklękła i zaczęła obserwować krajobraz przesuwający się za szybami. Krajobraz również był brązowy i bardzo płaski; składały się na niego bezkresne mile pól kukurydzianych, rozciągających się aż po horyzont. Chmury były dziwnie wydłużone. Wyglądały, jakby ktoś rozciągał na niebie ciemnobrązowe cukierki toffi.

Nie mogła dostrzec, kto siedzi za kierownicą limuzyny. Kierowca miał na głowie jasny kapelusz panama z brązowym otokiem. Na palcu prawej ręki nosił sygnet, który od czasu do czasu pobłyskiwał. Skrzył się również brylantowy symbol znajdujący się na środku kierownicy. Sissy rozpoznała go i nagle zrozumiała, co to za samochód i kto nim kieruje. Znajdowała się w hudsonie hornecie z roku 1954, należącym do jej wuja Henry’ego.

Daleko w tle grało radio samochodowe, rytm był nieregularny, słowa poprzekręcane. Widziałeś mnie przez otwarte drzwi… Czego szukałeś, patrząc przez te drzwi…

— Wujek Henry — powiedziała. Jej głos brzmiał inaczej i był bardzo niewyraźny.

Wujek Henry nie odwrócił się, ale powiedział:

— Już niedaleko, Sissy. Siedemdziesiąt mil, nie więcej.

— Gdzie jesteśmy? — zapytała Sissy.

— Na zachód od wschodu i na wschód od zachodu.

Niemal w tym samym momencie minęli znak informujący, że wjeżdżają do Borrowsville, zamieszkanego przez 789 osób.

— Czy to odpowiedź? Czy to jest miłość? Czy to odpowiedź anielska?

Jechali i jechali, a po bokach wciąż ciągnęły się brązowe pola, miła za milą! Chmury rozciągały się w najbardziej fantastyczne wydłużone kształty, a potem pękały i odfruwały w siną dal. Nie podoba mi się ten sen, pomyślała Sissy. Wydarzy się w nim coś złego.

Minęli kolejną tablicę. Opuszczali Borrowsville. Zaledwie po kilku minutach Sissy zobaczyła z przodu przy szosie jakiś wysoki kształt. W pierwszej chwili pomyślała, że to jest wieża ciśnień. Ale w miarę jak samochód się do niej zbliżał i mrużąc oczy, widziała ją coraz wyraźniej, zaczynała sobie zdawać sprawę, że przy drodze stoi człowiek. Wydawało się to niemożliwe, bo musiał być olbrzymem. Miał co najmniej trzydzieści stóp wzrostu.

— Wujku Henry.

— Słucham, Sissy?

— Tam stoi olbrzym. Nie odpowiedział.

— Wujku Henry, boję się olbrzymów.

Wujek wciąż milczał.

Sissy, coraz bardziej przestraszona, pociągnęła za rękaw jego sportowej marynarki.

— Boję się olbrzymów! Nie chcę, żebyśmy go mijali! Proszę, wujku Henry! Czy nie możemy zawrócić?

Wujek Henry powoli odwrócił głowę. Sissy odniosła wrażenie, że potrafi to zrobić, nie poruszając resztą ciała. Z przerażeniem popatrzyła na jego twarz. Przecież to nie był wujek Henry — a przynajmniej nie taki wujek Henry, jakiego pamiętała, w okularach ze złotymi oprawkami i z wąsikiem na podobieństwo Teddy’ego Roosevelta.

Ten „wujek Henry” miał jasnoczerwoną twarz, niczym emaliowana maska, z wąskimi szparkami na oczy i trochę szerszą czarną szparą na usta. Miał kanciaste policzki i wielki podbródek z głęboką szramą na środku, jakby ktoś go w tym miejscu uderzył siekierą.

— Nie możemy teraz zawrócić, Sissy — powiedział takim samym gardłowym głosem, jakim śpiewano piosenki docierające z radia. — Teraz jest już za późno.

Sissy ogarnął wielki chłód. Złapała za klamkę i spróbowała otworzyć tylne drzwi, były jednak zablokowane.

— Nie możemy zawrócić, Sissy. Tego, co się stało, już nie cofniemy. A od teraz to się będzie powtarzać bez końca. Dla przeklętych nie ma spoczynku, Sissy.

Sissy jeszcze raz z całej siły szarpnęła klamką i w tej samej chwili od samochodu odpadły całe drzwi. Potoczyły się razem z nią przez pola, błyskając wśród łanów kukurydzy, podskakując i oddalając się coraz bardziej od samochodu. Sissy wylądowała na plecach w jakiejś bruździe i drzwi z brzękiem upadły na nią. Z trudem wydostała się spod nich, kopiąc i uderzając w nie piąstkami. Popatrzywszy z góry, stwierdziła, że to wcale nie są drzwi od samochodu. Było to coś ciężkiego, ale miłego w dotyku i jakby puszystego. Była to jej kołdra w kratkę, a ona sama leżała w łóżku w domu Trevora i Molly.

Usiadła i zaczęła kaszleć. Było bardzo ciemno i usłyszała, że za oknami pada deszcz. Zegar przy łóżku wskazywał godzinę drugą jedenaście nad ranem.

— Ty głupia stara krowo — zganiła samą siebie. Sięgnęła do włącznika nocnej lampki i zapaliła ją. Nie zobaczyła żadnych pól kukurydzianych, żadnych porozciąganych, chudych chmur, żadnych olbrzymów. Otaczała ją tylko sypialnia, udekorowana perkalem, z grafikami Currier & Ives na ścianach. Może Trevor ma rację? — pomyślała. Może doszukuję się dodatkowych znaczeń tam, gdzie ich nie ma?

Połknęła pigułkę na serce i popiła ją trzema dużymi łykami wody. Szklankę przykryła już wcześniej niewielką przykrywką, ozdobioną paciorkami. Pierwszej nocy po przyjeździe obudziła się i razem z wodą połknęła utopioną w niej ćmę.

Opadła z powrotem na poduszkę i wróciła myślami do swojego snu. Może stanowił coś więcej niż tylko wspomnienie? Kiedyś, gdy miała siedem lat, odwiedziła wujka Henry’ego i ciocię Mattie na ich farmie w Iowa, ale już nie pamiętała drogi na farmę. Pamiętała jednak spotkanie z matką na Penn Station, kiedy wracała do domu, zatem przynajmniej część podróży musiała odbyć pociągiem.

Ale dlaczego przyśniło jej się to akurat dzisiaj? I dlaczego wujek Henry wyglądał jak Czerwona Maska? I co miał znaczyć ten olbrzym? Nawet teraz, na jawie, kiedy rozmyślała o olbrzymie, wydawał się jej przerażający.

Popatrzyła na karty DeVane, ale… Nie, przecież obiecała Trevorowi, że do nich nie zajrzy, a więc nie zajrzy. Wyłączyła światło i leżała w ciemności przez ponad godzinę, próbując wyrzucić z głowy piosenkę, która w jej śnie dobiegała z radia samochodowego.

Zaraza

Molly odciągnęła zasłonę i powiedziała:

— Dzień dobry, Sissy! Mamy gości!

Sissy usiadła na łóżku i zamrugała. Molly postawiła na nocnym stoliku szklankę z sokiem pomarańczowym, po czym ucałowała ją w głowę.

— Kto przyjechał?

— Cykady! Byłam niemal pewna, że się zjawią, kiedy w nocy zaczęło padać. Spójrz tylko na tę dziką jabłoń!

Sissy wygramoliła się z łóżka i podeszła do okna. Widziała przez nie kwietnik biegnący po lewej stronie podwórza. Ziemia dookoła starej dzikiej jabłoni pokryta była niezliczonymi małymi kominkami z błota, a kora i niższe gałęzie drzewa były oblepione setkami lśniących żółtych nimf cykad. Cykady siedziały nawet na różach i liliach, które namalowała Molly.

— Mój Boże! Jak ich dużo!

Trevor zapukał i wszedł do pokoju. Zaciągał właśnie żółty krawat; był już gotowy, żeby wyjechać do pracy.

— Entomolodzy nazywają je „nasyceniem drapieżników”. Wszyscy zjadają cykady: ptaki, nietoperze, koty, a nawet ludzie. „Post” w zeszłym tygodniu podał nawet przepis na cykady smażone z warzywami. Przetrwanie gatunku cykady jest możliwe tylko poprzez wydawanie bardzo licznego potomstwa. Są ich dosłownie miliony.

— Mówiłeś chyba, że potrafią latać? — zapytała Sissy.

— Och, oczywiście, że latają. Ze skóry, w jakiej je teraz widzisz, potrafią uwolnić się w okamgnieniu i błyskawicznie przemieniają się w dorosłe cykady ze skrzydłami i czerwonymi oczami. Pozostaną na tym drzewie mniej więcej przez tydzień, dopóki nie wyschną i nie wzmocni się ich skóra. Wtedy zaczniesz je znajdować dosłownie wszędzie, aż będziesz naprawdę miała ich serdecznie dość. Nie da się nawet grać w tenisa, żeby nie złapać kilku z nich pomiędzy oczka rakiety; i to za każdym machnięciem.

* * *

Trevor wyjechał do pracy. Zabrał Victorię, żeby wysadzić ją przed Sycamore Community School. Chociaż cykady jeszcze nie latały, Sissy postanowiła zjeść śniadanie w domu, w kuchni. Molly przygotowała jej kilka naleśników z mąki gryczanej, polanych syropem z dzikiej róży.

— Miałam dziś w nocy przedziwny sen — powiedziała Sissy, skończywszy jeść. — Śniłam, że jadę przez Iowa z wujkiem Henrym, ale zaraz się okazało, że to wcale nie jest wujek Henry. To był ten facet, Czerwona Maska.

— Żartujesz!

— Nie. To był naprawdę on, taki, jak go narysowałaś. I rozmawiał ze mną. Powiedział, że tego, co się stało, już nie można cofnąć i trzeba to będzie robić jeszcze wiele razy.

— Ale… Sissy… ja też o nim śniłam!

Sissy miała dziwne uczucie, że słońce nagle zachodzi i natychmiast wschodzi z powrotem, a zegar pomknął całe pięć minut do przodu w czasie, z którego upływu w ogóle sobie nie zdawała sprawy.

— Czy on może prowadził samochód? Tylko mi nie mów, że prowadził.

— Nie. Stał na środku podwórza, w deszczu, i cały był pokryty cykadami. Niemal był w nie ubrany, jak w płaszcz.

— Czy coś mówił?

— No nie. Po prostu stał i się nie ruszał. Ale ten sen był taki realny. Kiedy się obudziłam, musiałam podejść do okna, żeby sprawdzić, czy go przypadkiem nie ma na zewnątrz.

— Nalejesz mi jeszcze kawy? — zapytała Sissy. — Będziesz miała coś przeciwko temu, że zapalę papierosa?

— Nie, skądże. Możesz palić.

Sissy usiadła na obitym materiałem krześle przy oknie, żeby wydmuchiwać dym na zewnątrz. Molly podała jej kubek świeżej kawy, po czym usiadła obok niej.

— Wiem, co chcesz powiedzieć — odezwała się po chwili.

— A więc ty także potrafisz czytać w myślach?

— Nie, ale tym razem tak się składa, że się z tobą zgadzam. Tym bardziej że obie miałyśmy podobny sen.

— Obiecałam Trevorowi, że nie będę tego robiła.

— Wiem. Ale Trevora nie ma, a to, czego Trevor nie widzi, nie będzie go bolało. To, o czym nie wiemy, nie może nas zranić.

Sissy zgasiła papierosa w niebieskiej ceramicznej popielniczce.

— Dobrze — powiedziała. — Ale bardzo cię proszę, nie mów Trevorowi. Nie chcę, żeby sobie pomyślał, że go nie szanuję.

Poszła do sypialni i po chwili przyniosła karty DeVane. Potem obie usiadły przy stole w kuchni i Sissy rozłożyła je według Krzyża Lotaryńskiego. Miała przepowiedzieć przyszłość Molly, zatem jako Kartę Przepowiedni wybrała La Fleuriste, Kwiaciarkę. Karta przedstawiała młodą kobietę z obnażonym biustem, w przezroczystej sukience z podwyższoną talią i w obszernym czepku, zawiązanym pod brodą, ozdobionym wzorami w kwiaty, jabłka i kiście winogron. Spacerowała pomiędzy dwoma rzędami czerwonych chryzantem, podlewając je wodą z lśniącej złotej konewki.

W tle jakiś młody mężczyzna w żółto–niebieskim stroju błazna pchał taczkę. Molly przyjrzała się uważnie i dostrzegła, że taczka wyładowana jest fragmentami ludzkich zwłok — zakrwawionymi rękami, nogami i tułowiami. W oddali, na wzgórzu, widziała cmentarne krzyże i pomniki.

Młody mężczyzna miał na głowie spiczasty kapelusz, a może to tylko jego włosy zostały postawione na sztorc?

Lecz kiedy znowu uważniej przyjrzała się karcie… Molly zdała sobie sprawę, że to nie jest ani kapelusz, ani jego włosy. Młodzieniec miał wbitych na sztorc w głowę dziesięć lub jedenaście wielkich kuchennych noży.

Na skraju ogrodu, za chryzantemami, stały rzędy uli. Pracowali przy nich zakonnicy. Ich twarze zakrywały muślinowe siatki przypięte do kapeluszy w kształcie dzwonów.

— Połóż dłoń na swojej karcie i zadaj jej konkretne pytanie. Nie mów mi, co to za pytanie. Odpowie ci na nie karta, a nie ja — powiedziała Sissy.

Kiedy skończyła, wyciągnęła z talii trzy karty i ułożyła je przed Molly w kształcie wachlarza, zakryte, tak aby Molly mogła na odwrocie każdej z nich zobaczyć La Lunę, Księżyc. Lekko dotknęła każdej karty, jednej po drugiej.

Po niemal minucie milczenia Molly zapytała:

— No i co?

Sissy popatrzyła na nią. W soczewkach jej okularów odbiło się światło słoneczne i przez chwilę można było odnosić wrażenie, że jest niewidoma.

— Jesteś pewna, że chcesz usłyszeć, co mówią karty?

— A dlaczego nie? Co się stało? Chyba nikt nie umrze, co?

— Nie wiem. Karty są bardzo wymijające. Może to, o czym mówią, się wydarzy, a może nie. Kiedy zachowują się w taki sposób, czuję się bardzo nieswojo.

— Mimo wszystko powiedz mi, Sissy. W końcu to są tylko karty.

Sissy wzięła do ręki La Fleuriste.

— Widzę pewne ostrzeżenia. Nie do końca rozumiem, czego dotyczą. Jednak popatrz na swoją kartę przepowiedni. Oto piękna młoda kobieta, która przywraca kwiaty do życia. To jesteś ty. Ale w tym ogrodzie jest także ból i śmierć — poćwiartowane ciała, wywożone z cmentarza.

— A ten młody człowiek z nożami w głowie? Co on oznacza?

— To Le Pitre, Klaun. Reprezentuje śmiech, szczęście i przyjaźń. Jednak ktoś dźgnął go w głowę. Niezależnie od tego, kim jest Klaun, za jego pośrednictwem napastnik chce szerzyć pomiędzy ludźmi strach i podejrzenia, chce sprawić, żeby ludzie tracili do siebie zaufanie. Ten ktoś chce zabijać radość i zabawę.

— A ci ludzie przy ulach?

— Nie ma najmniejszej wątpliwości, co oznaczają. Karty nie są gotowe, żeby nam powiedzieć, co się wydarzy. Jednak są całkowicie pewne, kiedy nastąpią te wydarzenia. Ule wskazują chmarę owadów, a przecież wystarczy, że wyjrzysz przez okno, żeby zobaczyć, co się dzieje na dworze. Cokolwiek więc się stanie, nastąpi to bardzo szybko, być może nawet dzisiaj.

Molly skinęła w kierunku trzech kart rozłożonych w kształcie wachlarza.

— A te karty? Co one mówią?

Sissy odwróciła kartę leżącą po lewej stronie.

— Ta mówi, dlaczego twoja przyszłość skieruje się w takim kierunku, w jakim się skieruje. Określa coś, co już zrobiłaś, czego więc już nie można zmienić, od czego nie ma odwrotu.

— Le Porte–Bonheur, Amulet?

Karta przedstawiała młodego człowieka maszerującego przez las. Niósł długi pastorał, na którego czubku znajdowało się oko z kamienia szlachetnego. Po obu stronach ścieżki poskręcane korzenie drzew przemieniły się w węże i stały wyprostowane, jakby za chwilę miały zaatakować.

— To symbolizuje twoją zdolność do ożywiania przedmiotów za pomocą rysunków. Karty zdają się uważać, że za tę zdolność jest odpowiedzialny talizman, podobny do tego na pastorale.

— Przecież ja nie mam niczego takiego — powiedziała Molly. Nagle położyła dłoń na naszyjniku i dodała: — To znaczy mam. Ale to nie jest nic specjalnego. Zapłaciłam za to jedynie pięćdziesiąt pięć dolarów i dorzucili mi do tego jeszcze parę strasowych spinek do włosów.

— Kiedy to kupiłaś?

— Dwa tygodnie temu, na pchlim targu. Było tam zresztą mnóstwo podobnych wspaniałości. Widziałam na przykład czarujący miedziany ekran kominkowy z wymalowanymi na nim duszkami. O mało go nie kupiłam.

— Czy dowiedziałaś się, skąd pochodzi ten naszyjnik? Bo ja nigdy czegoś takiego nie widziałam.

Molly uniosła naszyjnik do oczu i popatrzyła na niego uważnie.

— Ja także. Sprawia wrażenie, jakby babcia kobiety, która mi go sprzedała, złożyła go w całość, kawałek po kawałku. Popatrz na tę drobną twarzyczkę, wyrzeźbioną w kości słoniowej. I na tę jaszczurkę. Są niesłychane.

— Być może naszyjnik nosi w sobie jakiś rodzaj mocy — zauważyła Sissy. Wyciągnęła prawą rękę i pokazała Molly ametystowy pierścionek, który miała na środkowym palcu. — Podarowała mi to matka i zawsze byłam przekonana, że pomaga mi odgadywać, czy ludzie, z którymi rozmawiam, mówią mi prawdę. Kiedy kłamią, kamień staje się ciemniejszy. Czasami zmienia kolor z purpurowego na czarny. Musisz wiedzieć, że także człowiek potrafi być amuletem. Twoje kwiaty ożywały tylko w mojej obecności, zauważyłaś to? Takie zjawiska może wywoływać nasza naturalna chemia. Nasze siły witalne, my razem, ty i ja. Nasza charyzma.

— Czego dotyczą pozostałe karty? — zapytała Molly.

Sissy odwróciła kartę po prawej stronie.

— Le Marionettiste, Lalkarz. To jest to, co przyniesie dzisiejszy dzień.

Karta przedstawiała młodego, niedbale ubranego mężczyznę w trójkątnym kapeluszu, siedzącego na drewnianej ławeczce. Trzymał w rękach sznureczki dwóch tańczących marionetek: baletnicy ze strusim piórem we włosach i żołnierza o krzaczastych wąsach, w jaskrawoniebieskiej kurtce mundurowej. Pokój, w którym bawił się marionetkami, był bardzo ponury, oświetlony tylko jedną słabą latarnią.

Tuż za młodzieńcem czaił się w cieniu mężczyzna w pelerynie z czarnym kapturem. Ręce miał skrzyżowane na piersiach, a w każdej z nich trzymał wielki nóż rzeźnicki.

— W ogóle tego nie rozumiem — powiedziała Molly.

— Ja także nie jestem pewna — przyznała Sissy. — Myślę, że to jest jedna z takich przepowiedni, których nie rozumiemy, dopóki się do końca nie spełnią.

— Czy ten mężczyzna zamierza zasztyletować lalkarza?

— Pamiętaj, że te karty powstały ponad dwieście lat temu. Lalkarz może przedstawiać kogokolwiek, na przykład instruktora aerobiku albo szefa wielkiej firmy. Nawet polityka. Każdego, kto jest w stanie kontrolować życie innych ludzi.

— Rozumiem. A ostatnia karta?

Sissy miała już takie wyczucie, że wiedziała, co pokaże ostatnia karta, i nie miała najmniejszej ochoty jej odkrywać. Mogłaby powiedzieć Molly jakieś proste kłamstewko, ale wątpiła, czy Molly jej uwierzy. Zresztą, jaki miałoby to cel? Przecież rozłożyła karty po to, żeby się dowiedzieć, co wkrótce się wydarzy. Im więcej obie się dowiedzą, tym lepiej będą do tego przygotowane.

Poza tym, gdyby skłamała, ametyst w pierścionku jej matki pociemniałby. Zawsze była zresztą przekonana, że karty zdają sobie sprawę z tego, jak słuszna jest ich interpretacja. Istniała możliwość, że gdy zechce skorzystać z nich po raz kolejny, będą milczeć i nie udzielą jej już żadnych wskazówek na temat przyszłości. Pozostaną jedynie kolorowymi, niezrozumiałymi rysunkami.

Odwróciła kartę. Była cała szkarłatna, bez żadnej ilustracji. La Carte Ecarlate, Szkarłatna Karta.

— Co to znaczy? — zapytała Molly.

— W większości wypadków wszechogarniającą wściekłość. Wiesz, mówi się, że komuś robi się czerwono przed oczyma. Ale ta karta może także oznaczać krew. Mnóstwo krwi. Tak wiele krwi, że prawie można by się w niej utopić.

Molly siedziała, wpatrując się w kartę, ale jej nie dotknęła.

— Wiesz, jakie było moje pytanie? — zapytała.

— Nie musisz mi mówić, jeśli nie chcesz, szczególnie jeśli karty już udzieliły ci odpowiedzi.

— Zapytałam, czy Czerwona Maska jeszcze kogoś zamorduje.

Siedemnaste piętro

Następny poranek był jasny, lecz mglisty i bardzo wilgotny. Jimmy przyjechał do Giley Building niemal godzinę wcześniej niż zwykle — było jeszcze tak wcześnie, że pan Kraussman, portier, musiał otworzyć mu drzwi. Pan Kraussman był łysym osobnikiem baryłkowatego kształtu z wałkami tłuszczu na szyi. Miał na sobie zieloną koszulę w tak krzykliwą kratę, że niemal oślepiała. Wyciągnął z ust tłustą kanapkę i zawołał:

— Jimmy! Ach du Lieber Gott! Gdybyś przyszedł do pracy jeszcze wcześniej, zobaczyłbyś siebie samego, jak wychodzisz poprzedniego wieczoru.

Jimmy wprowadził do holu swój srebrny rower górski.

— Dzięki, panie Kraussman. Muszę dokończyć tę głupią animację. Próbowałem wczoraj wieczorem, ale już nad nią zasypiałem.

— A co teraz animujesz? Tylko mi nie mów, że znów tworzysz jakieś śpiewające pieluszki. — Pan Kraussman wyprzedził Jimmy’ego, pobrzękując kluczami. — Śpiewające pieluszki! Powiem wam coś, moje dzieci, pieluszki nigdy nie śpiewają, ale za to z pewnością śmierdzą. Ha, ha, ha!

Roześmiał się głośno z własnego dowcipu, a potem mocno pociągnął nosem, jakby koniecznie chciał wyłowić z powietrza jakiś zapach.

— Tym razem to będą butelki z napojami gazowanymi — powiedział Jimmy, wstawiając rower do komórki na środki czystości. Po chwili rower zajmował bezpieczne miejsce wśród mopów, szczotek i wiader. — Butelki, które tańczą w rytm muzyki country and western.

— Słucham?

— Butelki z napojami gazowanymi, panie Kraussman, tańczące w rytm country and western. Mamy o jedenastej ostateczną prezentację, co znaczy, że pozostało mi trzy i pół godziny na dokończenie roboty, która normalnie zajmuje pięć godzin.

— Tragedia — westchnął pan Kraussman. — Pomyśleć tylko, że taki wielki artysta jak ty dla chleba zajmuje się butelkami, które tańczą country and western.

— Panie Kraussman, ja nie jestem Leonardo da Vinci. Jestem animatorem i tyle.

— Hej, przecież mi nie powiesz, że ten portret, który namalowałeś mojemu małemu Freddiemu, nie jest wspaniałym dziełem. Wisi u mnie w salonie i jestem z niego dumny jak cholera.

— Cóż, cieszę się, że się panu podoba. Ten pański Freddie to naprawdę urocze dziecko.

Jimmy nie wspomniał, że kiedy malował Freddiego, z lewej dziurki od nosa wisiał mu wielki smark i aż go korciło, żeby uwiecznić to na portrecie.

Jimmy podszedł do wind. Drzwi do tej, w której napadnięto George’a Woodsa i Jane Becker, wciąż były zalepione żółtą policyjną taśmą, a na drzwiach sąsiedniej windy wisiała kartka NIECZYNNA. Trzecia winda jednak działała. Jimmy nacisnął przycisk i czekał. Tymczasem Kraussman stał nieprzyjemnie blisko za jego plecami, uśmiechał się bez żadnego powodu i nadal pociągał nosem. Jak wielu przybyszów znad Renu, znalazłszy się w Cincinnati, miał problemy z zatokami.

— Hej, a może namalujesz również moją żonę, co?

— Jasne, jeśli tylko znajdę czas — odpowiedział Jimmy. Tylko w myślach dodał: i odpowiednio dużą kartkę papieru.

Winda zjechała na parter i Jimmy wsiadł.

— Może na nasze rubinowe gody? Dwunastego sierpnia — zdążył zasugerować Kraussman, zanim zatrzasnęły się drzwi. W ostatniej chwili dorzucił jeszcze. — Nie za darmo! Zapłacę ci parę dolarów!

Kiedy winda ruszyła w górę, Jimmy oparł się o ścianę wyłożoną lustrami i zamknął oczy. Czuł się kompletnie wykończony. Już od sześciu tygodni pracował nad animacją żurawinowej wody sodowej Sea Island, siedem dni w tygodniu, a już kilkakrotnie wstawał od komputera dopiero o drugiej nad ranem. Jednak to zamówienie miało zasadnicze znaczenie dla firmy, w której pracował, Anteater Animation, i wiedział, że jeśli dobrze wykona tę robotę, zostanie sowicie wynagrodzony. Być może nawet będzie mógł zabrać swoją dziewczynę Devon do Disney Worldu.

Jimmy był chudy i drobny. Miał kręcone czarne włosy, bardzo bladą twarz i zakrzywiony nos. Brakowało mu dwóch miesięcy do dwudziestych dziewiątych urodzin. Devon mówiła, że przypomina jej czaplę. Nic sobie z tego nie robił, ponieważ Devon była równie chuda jak on, jeśli ttie chudsza, i chociaż była ładna, ona również miała lekko haczykowaty nos.

Tego poranka Jimmy miał na sobie czapeczkę Cincinnati Reds (założoną tyłem do przodu) oraz białą koszulkę z czerwonym napisem 2007 Cornhole Champions, wydrukowanym na plecach, i wyświechtane czerwone spodnie. Na nogach miał wielkie srebrne buty sportowe firmy Nike o symbolu „TN8”.

Winda zatrzymała się ze zgrzytem i Jimmy otworzył oczy. Już miał wysiąść, kiedy zdał sobie sprawę, że dotarł jedynie do siedemnastego piętra. Nieoświetlony korytarz wyłożony był niebieskim dywanem. Walało się na nim mnóstwo pogniecionych papierów. Po symbolu firmy, która zajmowała kiedyś to piętro, pozostały jedynie dwie dziury w ścianie naprzeciwko windy.

Jimmy wytknął głowę z kabiny, żeby zobaczyć, czy może ktoś na nią czeka. Korytarz był jednak pusty i na piętrze panowała cisza, jeśli nie liczyć odgłosu wody kapiącej nieregularnie ciężkimi kroplami z jakiegoś kranu.

Nacisnął guzik w kabinie, chcąc jechać na dwudzieste trzecie piętro. Drzwi windy zaczęły się zamykać, lecz nagle znów się rozsunęły, z trzaskiem, który sprawił, że Jimmy’emu przebiegły ciarki po plecach. Usłyszał zgrzyt mechanizmu napędowego i kabina zadrżała, jakby coś blokowało jej ruch. Poczuł smród przegrzanego oleju i przypalonego kurzu.

Szybko wyszedł z windy i znalazł się na korytarzu. W życiu widział już wiele filmów, w których windy opadały bezwładnie aż do piwnicy, zazwyczaj pełne rozwrzeszczanych ludzi, i wiedział, że w momencie uderzenia w ziemię, nogi pasażerów windy łamią się jak zapałki.

Tymczasem drzwi windy niemal natychmiast się zatrzasnęły. Nacisnął przycisk przy drzwiach, ale ponownie już się nie otworzyły. Usłyszał natomiast jęk mechanizmu świadczący, że kabina kontynuuje jazdę w górę. Niestety, bez niego.

— Cholera jasna — powiedział.

Nacisnął przycisk jeszcze kilkakrotnie, ale winda nie reagowała. Odczekał, aż dojechała do dwudziestego piątego piętra, lecz nawet wówczas nie był w stanie ściągnąć jej na dół.

— Cholera jasna. Co za pieprzone gówno.

Nie miał wyboru. Musiał ruszyć na górę schodami, Miał tylko nadzieję, że drzwi na klatkę schodową nie będą zamknięte na klucz w obawie przed dzikimi lokatorami.

Ruszył korytarzem w kierunku miejsca, gdzie kiedyś znajdowała się recepcja. Piętro było podzielone na niemal sto małych kantorków z wbudowanymi biurkami. W niektórych wciąż wisiały przylepione do ścian karteczki z notatkami, jakieś wykresy i grafiki, ilustrujące poziom sprzedaży. Gdzieniegdzie wisiały nawet rodzinne fotografie. Przedstawiały uśmiechniętych młodzieńców, dzieci w brodzikach czy ukochane psy.

Jimmy, z torbą obijającą mu się o uda, ruszył pomiędzy kantorkami. Jedną rękę uniósł na wysokość oczu, ponieważ poranne słońce odbijało się od szyb budynków, stojących po przeciwnej stronie Race Street, i oślepiało go. Zaczął kaszleć, jak zawsze, kiedy się denerwował.

Dotarł do podwójnych drzwi, które prowadziły na klatkę schodową. Pociągnął za klamkę, jednak, tak jak się obawiał, drzwi były zamknięte na klucz.

— Cholera.

Wyjrzał przez zbrojoną drutem szybę w drzwiach i zobaczył schody.

Gwałtownie szarpnął za klamkę. Spróbował wyważyć je ramieniem, po czym kopnął je z całej siły. Drzwi były jednak twarde, dębowe, zabezpieczone solidnym zamkiem; zrozumiał, że na otwarcie ich nie ma żadnej szansy.

Wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy. Brak zasięgu. Do ciężkiej cholery! Cóż, może tylko przy schodach nie ma zasięgu? Szybko podszedł do okna. Popatrzył w dół i dostrzegł na ulicach poranny ruch samochodów, a na chodnikach urzędników śpieszących do pracy. Z tej wysokości wyglądali na drobinki, ale przynajmniej nie tkwili jak on w pułapce na siedemnastym piętrze, niczym mucha w słoiku z dżemem. Znowu spróbował skorzystać z telefonu komórkowego, jednak aparat wykazywał brak zasięgu.

Zaczął chodzić po biurze, jednak w żadnym punkcie nie mógł złapać zasięgu. Wszedł nawet do jednego z kantorków, podniósł słuchawkę z któregoś aparatu na biurku, Jednak — oczywiście — w słuchawce nie było sygnału.

Uznał, że musi wracać do windy. Może kiedy zacznie uderzać w drzwi, usłyszy go na dole pan Kraussman?

Jednak kiedy znajdował się w połowie drogi, z lewej strony dobiegł go krótki, głośny trzask. Zatrzymał się i zaczął nasłuchiwać. Po chwili usłyszał ten sam dźwięk ponownie. Trrrttt! Jakby wydawała go jakaś wielka cykada. Jimmy z trudem łapał już oddech i nie był w stanie powstrzymać się przed kasłaniem.

Trrrttt! Tym razem trzask dobiegł z prawej strony, Jimmy obrócił się dwa razy wokół własnej osi, jednak w pobliżu nikogo nie było; a przynajmniej nie był w stanie nikogo zauważyć.

Trrrttt! Trrrttt! Trrrttt–trrrttt–trrrttt!

Jimmy odwrócił się znowu i nagle wyrwało mu się:

— Jezu Chryste!

Zaledwie dwadzieścia stóp od niego w jednym z kantorków stał mężczyzna. Jimmy widział go jedynie od piersi do czubka głowy, lecz mimo to zauważył, że mężczyzna jest dobrze zbudowany. Z powodu promieni słonecznych, które wpadały przez okno znajdujące się za mężczyzną, Jimmy nie był w stanie zobaczyć jego twarzy.

— Hej! — wyrzęził z trudem. — Człowieku, wystraszyłeś mnie jak jasna cholera!

Mężczyzna nie poruszył się ani nic nie powiedział. Jimmy wskazał palcem za siebie, w kierunku korytarza.

— Ta głupia winda. Dusiłem i dusiłem na guzik w ścianie, ale nie chciała zjechać. A drzwi na klatkę schodową są zamknięte na klucz.

Mężczyzna nadal milczał i nadal się nie ruszał.

— Jak się tutaj dostałeś, stary? — zapytał go Jimmy. — Jest tu jeszcze jakieś inne wyjście? Jeszcze jedna klatka schodowa czy coś takiego?

Cisza.

— Dalej, stary, ja naprawdę muszę się stąd wydostać! Mam mnóstwo roboty do skończenia… To dlatego przyszedłem tak wcześnie.

Jimmy znowu zakaszlał, raz i drugi, i zaraz przesta: nad swoim kaszlem panować. Zaczął nerwowo szukać w torbie inhalatora. Kiedy go znalazł, rozpylił sobie w ustach dwie dawki salbutamolu, po czym zamknął oczy i policzył do pięciu. Kiedy je otworzył, mężczyzny nie było. Rozejrzał się łzawiącymi oczyma, za wszelką cenę starając się zdusić kaszel.

— Proszę pana! Proszę pana! Jest pan tam jeszcze.

Przez chwilę trwała cisza i nagle w odległym końcu biura znowu rozległ się znajomy trzask. Trrrttt!

— Przepraszam, ale ja naprawdę muszę się stąd wydostać. Mogę stracić pracę, jeśli zaraz nie znajdę się w biurze.

To nie miało sensu. Facet albo był jakimś pomyleńcem, albo był głuchoniemy, albo był jednym spośród tych bezdomnych ludzi z ulicy, którzy rozmawiają tylko z podobnymi sobie. Jimmy ruszył korytarzem, od czasu do czasu zerkając za siebie, aby się upewnić, że tamten nie idzie za nim. Może winda już działała? Zresztą nawet jeśli nie, Jimmy zamierzał narobić tyle hałasu, żeby zwrócić na siebie uwagę pana Kraussmana.

Dotarł do drzwi windy. Wskaźnik nad nimi wciąż pokazywał, że kabina znajduje się na dwudziestym piątym piętrze. Nacisnął przycisk wzywający windę i przytrzymał na nim palec. Proszę, Boże, zjedź na dół i zabierz mnie stąd, pomyślał błagalnie.

W pierwszej chwili nie się nie wydarzyło. Oderwał palec od przycisku i po chwili nadusił go jeszcze raz. Jeszcze przez sekundę nic się nie działo, lecz nagle Jimmy usłyszał jęk mechanizmu windy i wskaźnik zaczął pokazywać, że kabina ruszyła w dół.

Jimmy zakaszlał i znów wciągnął lek przez inhalator. Wskaźnik pokazał, że winda znajduje się na dwudziestym trzecim, potem na dwudziestym drugim piętrze.

— Tak szybko stąd pryskasz? — usłyszał za sobą ochrypły głos.

Popatrzył w bok i niemal stracił równowagę. Mężczyzna stał mniej niż pięć stóp od niego. Był jeszcze potężniejszy, niż się wydawało, kiedy stał w kantorku, i wyglądał o wiele bardziej przerażająco. Najgroźniejszy był „nim sposób, w jaki stał; lekko pochylony do przodu, jakby miał się rzucić do ataku, z głową głęboko wciśniętą w ramiona i z ramionami skrzyżowanymi na piersiach.

Miał na sobie czerwoną koszulę, ale jego twarz była jeszcze bardziej czerwona niż koszula. Skóra na niej była mocno naciągnięta, niczym na masce, z wąskimi otworami na oczy i równie wąskim otworem na usta. Była dziwnie zamazana. Jimmy odnosił wrażenie, że spogląda na nią przez brudną szybę.

Otworzył usta, lecz zaraz je zamknął. Niemal mu się wyrwało: „To ty, prawda? Czerwona Maska? To ty jesteś facetem, który zaatakował tych ludzi w windzie?” Słowa jednak uwięzły mu w gardle i zdołał tylko zakaszleć.

Wskaźnik położenia windy wydawał sygnały, które świadczyły, że kabina ciągle jest w ruchu. Jimmy popatrzył na niego i stwierdził, że dotarła już do dziewiętnastego piętra.

— Czy ja cię przerażam? — zapytał mężczyzna o czerwonej twarzy. — Nie wiem dlaczego, ale sprawiasz wrażenie, jakbyś był śmiertelnie przerażony.

— Ja… — zaczął Jimmy. — Ja chcę się tylko stąd wydostać, nic więcej. — Słyszał swój głos, ale nie był w stanie go rozpoznać. Brzmiał jak głos przestraszonego dwunastolatka. — Mam jeszcze do wykonania mnóstwo pracy, rozumie pan? Całą tę animację. Jeśli nie skończę na czas…

— Animację, powiadasz? Ożywiasz martwe rzeczy?

Jimmy pokiwał głową. Winda zadzwoniła, zatrzymując się na osiemnastym piętrze.

— Kiedy już coś ożywisz, nie ma od tego odwrotu, prawda? Co zostało raz stworzone, to już zostało stworzone, nieodwołalnie. To jest tak samo jak z dżinami wyskakującymi z lampy. Albo z kotami uwalnianymi z worków.

— Przepraszam — rzucił Jimmy drżącym głosem. — Nie jestem pewien, czy pana rozumiem. Ale zdaje się, że winda w końcu postanowiła zadziałać, i muszę się pożegnać. Spotkanie z panem było bardzo interesujące. Ale teraz, sam pan rozumie, hasta luego.

Winda znowu zadzwoniła i ku wielkiej uldze Jimmy’ego drzwi do kabiny niemal bezszelestnie rozsunęły się tuż za nim.

— Co zostało zrobione, to zostało zrobione, synu — powiedział mężczyzna o czerwonej twarzy. Jeszcze mocniej pochylił się do przodu, mimo że jego stopy ani drgnęły. — A kiedy już raz coś zrobiono, trzeba to będzie powtarzać bez końca. Nie ma wytchnienia dla przeklętych, tak chyba się mówi, prawda? Nie ma także pokoju dla niewinnych.

Jimmy zaczął tyłem wchodzić do windy.

— Naprawdę nie wiem, jak się mówi, proszę pana. Ale to bardzo pouczające stwierdzenie. Cieszę się, że pana spotkałem. Do zobaczenia.

Znalazłszy się w windzie, nacisnął przycisk holu i drzwi zaczęły się zasuwać. Tylko nie zaklinujcie się tym razem, proszę. Po prostu się zamknijcie i pozwólcie mi w końcu znaleźć się w moim biurze.

Drzwi zamknęły się. Winda ruszyła w dół. Jimmy nigdy dotąd nie odmawiał modlitw dziękczynnych, jednak tym razem to uczynił. Dobry Boże, dzięki Ci za to, że przyciągnąłeś tę windę i ocaliłeś mi dupę. Już nigdy, przenigdy nie będę wątpił w Twoje istnienie. Wejdę po dwustu trzydziestu pięciu stopniach kościoła Niepokalanej na Mount Adams i na każdym z nich powiem: „Dziękuję Ci, Panie”.

Zbliżył się do lustra na ścianie i przyjrzał swojemu odbiciu. Pomyślał, że wygląda stosunkowo normalnie, mimo stanu skrajnego przerażenia, w jakim się znajdował jeszcze przed chwilą. Musiał teraz postanowić, co robić dalej. Powinien zadzwonić na policję i powiedzieć, że Czerwona Maska kryje się na siedemnastym piętrze. Ale co potem? Miałby wrócić do swoich tańczących butelek z napojami gazowanymi, jakby nic się nie stało?

Winda zadzwoniła i zatrzymała się na szesnastym piętrze. Drzwi rozsunęły się, ukazując kolejny opuszczony hol recepcyjny, z logo „Kings Communications, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”, wymalowanym na ścianie. Panował tu większy mrok niż piętro wyżej, ponieważ wszystkie kotary na oknach były zasunięte. Na korytarzu pod ścianami ustawione były sięgające sufitu sterty drewnianych krzeseł, wstawionych jedno w drugie.

— Na miłość boską, ruszaj — powiedział Jimmy i znowu nacisnął przycisk holu.

Drzwi zaczęły się zamykać, ale w tym samym czasie Jimmy usłyszał taki odgłos, jakby ktoś biegł. Znowu nacisnął przycisk, jednak było już za późno. Mężczyzna o czerwonej twarzy pośpiesznie wcisnął się do windy przez szparę w drzwiach. W uniesionych rękach trzymał trójkątne noże rzeźnickie.

Jimmy uskoczył w bok i podniósł ramię, żeby się nim osłonić. Mężczyzna o czerwonej twarzy zaatakował go jednak z niesłychaną, wręcz niepowstrzymaną furią. Dźgnął go w łokieć, potem w przedramię, a potem drugim nożem rozorał mu policzek.

Ku swemu zaskoczeniu Jimmy wcale nie czuł bólu. Czuł jedynie uderzenia i spróbował wyrwać noże z rąk napastnika. Ten jednak dźgał go i dźgał, a ostrza dziurawiły palce Jimmy’ego i jego dłoń. Krew z jego ran zaczęła tryskać na wszystkie strony.

Po chwili napastnik pozrywał ścięgna na przegubach jego rąk i dłonie Jimmy’ego opadły bezradnie niczym czerwone gumowe rękawice. Mężczyzna atakował dalej — w czoło, w nos, a po chwili odkroił mu fragment policzka. Następnie dźgnął go równocześnie w oboje oczu, przez co w jednej chwili całkowicie go oślepił.

Jimmy padł na podłogę windy. Słyszał teraz tylko szum własnej krwi w uszach i słabe odgłosy uderzeń. Nie czuł żadnego bólu, tylko lekki dyskomfort, kiedy rozrywała się jego skóra, i okropne zimno w żołądku.

— Gdzie ja jestem? — wyszeptał zakrwawionymi ustami.

— W piekle, synu. Tam, gdzie jest twoje miejsce — odpowiedział mu głos, który rozległ się tuż przy jego uchu.

Znaki i cuda

Usłyszały o tym w telewizji, kiedy Sissy przygotowywała lunch: szwajcarski ser, kanapki z ciabaty i podłużne pomidory.

Marcia LaBelle z WLWT mówiła:

— W kabinie windy w Giley Building, w centrum Cincinnati, zasztyletowany został dwudziestoośmioletni mężczyzna. Jego śmierć nastąpiła zaledwie w dwadzieścia cztery godziny po podobnym napadzie, w którego wyniku zginął mężczyzna, a młoda kobieta odniosła poważne rany.

— Molly! Słyszałaś? — zawołała Sissy. Wzięła do ręki pilota i wzmocniła dźwięk.

— Rzeczniczka policji powiedziała, że jest jeszcze zbyt wcześnie, aby stwierdzić, czy ta zbrodnia popełniona została przez tego samego napastnika. Przyznała jednak, że oba ataki łączy „kilka istotnych podobieństw”. Nazwisko ofiary nie zostanie podane do publicznej wiadomości, dopóki o jego śmierci nie zostaną poinformowani najbliżsi krewni, jednak zgodnie z informacją, jaką uzyskał Kanał piąty, ofiarą morderstwa jest animator, który pracował dla Anteater Animations, firmy z branży grafiki komputerowej, mieszczącej się na dwudziestym trzecim piętrze Giley Building.

Molly stanęła w progu z pędzlem malarskim w ręce.

— O Boże! Znam parę malarzy, która pracuje dla Anteater. Klausa i Sheilę. Mam nadzieję, że to nie Klaus jest ofiarą. Muszę do nich zadzwonić.

Marcia LaBelle kontynuowała:

— W związku z wczorajszym napadem nadal poszukiwany jest ten człowiek. — Na ekranie pojawił się rysunek Molly. — Policja nadała mu pseudonim „Czerwona Maska”, ze względu na jego rumianą, opaloną, a być może po prostu pomalowaną twarz. Policja ostrzega wszystkie osoby, które go zobaczą, aby się do niego nie zbliżały, lecz natychmiast zadzwoniły pod numer alarmowy. Mężczyzna ten niemal na pewno jest uzbrojony i skrajnie niebezpieczny.

Sissy usiadła na jednym z kuchennych taboretów. Nagle zrobiło jej się gorąco. Czuła wielki niepokój i rozterkę.

— Czy Marcia powiedziała „animator”?

— Tak — odparła Molly.

Wzięła do ręki słuchawkę bezprzewodową i pośpiesznie wystukała numer Anteater Animations.

— Animator, rozumiesz? Posłuchaj tylko. Co pokazały karty? Lalkarza. Kogoś, kto ożywia martwe figury.

— Zajęte — powiedziała Molly i nadusiła przycisk ponownego wybierania numeru. — Ciągle zajęte.

— Dlaczego nie zażądałam od kart więcej informacji? — narzekała Sissy. — Nawet nie wiesz, jak bardzo czuję się winna.

— Sissy, przecież nie byłaś w stanie dokładnie przepowiedzieć, kto zostanie zabity, prawda? Nie mogłaś przewidzieć ani kto to będzie, ani gdzie, ani kiedy.

— Nieprawda! Gdybym tylko naciskała na karty, prawdopodobnie dotarłoby do mnie, że atak nastąpi w tym samym miejscu, w którym miało miejsce wczorajsze morderstwo. Poznałabym także porę dnia. Odkryłam przecież Szkarłatną Kartę, prawda? Wiedziałam więc, że na jednym zabójstwie się nie skończy, i wiedziałam, że kolejne nastąpi bardzo szybko. Przecież mogłam ostrzec policję. Mogłam ocalić życie tego młodego człowieka!

— Sissy, na miłość boską, nie możesz brać na siebie winy za to zabójstwo.

— Mogę i robię to! Zostałam obdarzona darem przewidywania przyszłości i powinnam z tego daru korzystać w sposób odpowiedzialny i mądry, chociażby po to, żeby chronić niewinnych ludzi przed złem, jeśli się zorientuję, że coś im grozi.

— Jasne. Ale co chcesz teraz zrobić?

— Zamierzam znowu powróżyć z kart, a jeśli one mnie ostrzegą i powiedzą, że będzie jeszcze więcej zabójstw, zadzwonię do tego twojego znajomego policjanta.

— Do Mike’a Kunzela? Prawdę mówiąc, Sissy, bardzo wątpię, czy Mike ci uwierzy. Wiesz, jakim on jest sceptykiem.

— Tak długo, jak długo istnieje szansa, aby ocalić chociaż jedną niewinną istotę, sceptycyzm tego człowieka w najmniejszym stopniu mnie nie interesuje.

— Cóż, rób to, co uważasz, że powinnaś. Cholera jasna, telefon jest zajęty. Może wciąż mam jego numer do domu?

W czasie gdy Molly próbowała się połączyć z Klausem, Sissy poszła do sypialni i po chwili wróciła z kartami. Szybko sprzątnęła ze stołu i owinęła kanapki folią. Ani ona, ani Molly nie miały w tej chwili apetytu.

Tymczasem Molly połączyła się w końcu z dziewczyną Klausa, Anitą. Kiedy skończyła rozmowę, wyglądała na spokojniejszą.

— To nie był Klaus, tylko inny młody chłopak, niejaki Jimmy Molton. Anita nic więcej nie wie. Wygląda na to, że ten Jimmy był pierwszą osobą, która przyszła tego ranka do pracy, ten kto go zabił, musiał więc kryć się w budynku przez całą noc i czekać na niego w środku.

Sissy rozkładała Krzyż Lotaryński. Odwróciła La Blanchisseuse, Praczkę z balią ociekającą krwią. Następnie od’ kryła L’Avertissement, Ostrzeżenie. Karta przedstawiała grupę elegancko ubranych ludzi — mężczyzn, kobiety i dzieci — zbliżających się do drewnianego mostu. Na środku tego mostu stał mężczyzna w łachmanach, z potarganymi włosami, z ręką uniesioną do góry, jakby ostrzegał całe towarzystwo, by pod żadnym pozorem nie wchodziło na most. Jego barierki oplecione były jakby czerwonymi pnącymi się różami, kiedy jednak Sissy zdjęła okulary i przyjrzała się im uważniej, zdała sobie sprawę, że to wcale nie są róże, lecz poodcinane ludzkie ręce różnej wielkości — niektóre bardzo duże, a niektóre małe i drobne. Wszystkie były czerwone od krwi.

W tle, na wzgórzu, ustawione były dwa krzyże w kształcie litery „X”. Do krzyży przybici byli dwaj mężczyźni.

Ostatnią kartą okazała się Le Ciche–Cache, Zabawa w Chowanego. Przedstawiała grupę myśliwych idących z latarniami przez dębowy las. Mieli także psy. Wszystkie dęby miały jednak zniekształcone ludzkie twarze, a ich gałęzie układały się w kształt wzniesionych ramion z rozczapierzonymi pająkowatymi palcami. Jedno z drzew wyglądało tak, jakby zaraz miało chwycić od tyłu niczego się niespodziewającego myśliwego. Z wielu gałęzi zwisały ludzkie nogi, jakby już wcześniej dziesiątki myśliwych zostały przez drzewa oderwane od ziemi i zlinczowane.

Molly pochyliła się nad ramieniem Sissy.

— Pokażesz to więc Mike’owi Kunzelowi? I co mu powiesz?

— Powiem mu, że zabójca jeszcze nie skończył dzieła i według tych kart, jeszcze przez długi czas nie zamierza kończyć. Zamierza natomiast bezustannie zabijać. Powiem mu również, że poszukując zabójcy, on sam i jego ludzie muszą być bardzo ostrożni. Widzisz tę kartę Ciche–Cache? Oznacza, że myśliwi sami staną się zwierzyną. Zanim odnajdą Czerwoną Maskę, poniosą mnóstwo strat. Jeśli w ogóle go znajdą.

— No cóż, próbuj — powiedziała Molly. — Ja jednak twierdzę, że Mike Kunzel jest jednym z tych ludzi, którzy nie uwierzą, że woda jest gorąca, zanim nie wetkną ręki we Wrzątek.

— W tych kartach jest tak wiele szczegółowych informacji… godziny, daty. Na tym obrazku jest nawet zegar słoneczny, wskazujący kwadrans po dziesiątej. A na drogowskazie siedzi pięć srok. Oznaczają piąty miesiąc roku, maj.

— Sissy, ja wierzę, że potrafisz przewidywać przyszłość. Problem polega jednak na tym, i to właśnie chcę ci uświadomić, że musisz do swoich przepowiedni przekonać Mike’a. A do tego nie wystarczy kilka kart.

— Spiszę wszystko, co się da, a potem poproszę cię, żebyś mnie zawiozła na policję.

— Sissy…

— Zginą ludzie, Molly! Będą mordowani! I ja jestem jedyną osobą, która może tym morderstwom zapobiec! Muszę więc przynajmniej spróbować, do jasnej cholery!

— Dobrze — zgodziła się Molly. — Ale udzielę ci kilku rad. Staraj się mówić o swoich przypuszczeniach jak najprościej. Nie mów Mike’owi, że pięć srok oznacza maj. I nie wspominaj o żadnej magii.

* * *

Na dokładne przestudiowanie kart Sissy poświęciła ponad godzinę. Odnotowała każdy, nawet najdrobniejszy niuans, jak na przykład odległe zamki w tle i unoszące się nad nimi klucze gawronów, dwugłowe koty czy chłopi śpiący pod wozami z sianem. Nie była w stanie wszystkich tych detali zinterpretować i zaczęła odnosić wrażenie, że karty celowo starają się wprowadzić ją w stan frustracji.

Usiadła na parapecie i wyjrzała na podwórko. Nimfy cykad zaczęły już linieć. Ich skorupy pękały i wyłaniały się z nich czerwone oczy, czarne ciała i skrzydła. Popękane skorupki spadały na ziemię, przez co ziemia pod drzewem zaśmiecona była setkami cienkich łupin.

Molly wzięła do ręki kieliszek z winem.

— Jak ci idzie? — zapytała.

Sissy uniosła notatnik. Napisała w nim jedynie: Czerwona Maska: Przewidywane wzory zachowania. Te trzy słowa podkreśliła siedem razy.

— To wszystko?

— Nie jestem w stanie zrobić nic więcej, Molly. Nic, co by podlegało prawom logiki. Wiem, co mówią mi karty — ponieważ to wiem. Ale nie jestem w stanie nikomu tego wyjaśnić. Dlaczego niby pięć srok ma oznaczać miesiąc maj? No bo tak, i już. Nie potrafię ci powiedzieć dlaczego. Molly usiadła obok niej.

— Jasne. Ale mimo że nie potrafisz nikomu wyjaśnić, skąd wiesz, co teraz zrobi Czerwona Maska, przecież jednak wiesz. Jakie są więc jego zamiary?

— Chce zabić jeszcze z tuzin ludzi. Tego jestem pewna. Już się rozsmakował w zabijaniu. Widzisz tę kartę? Widzisz tego człowieka w tle, opychającego się flakami? Wziąwszy pod uwagę to, co mówią karty, jestem mocno zdziwiona, że Czerwona Maska zabił dzisiaj tylko jedną osobę. On uwielbia dźgać ludzi nożem. Delektuje się krwią, bliskim fizycznym kontaktem z ofiarami i władzą, jaką ma nad nimi. I z jakiegoś powodu jest bardzo agresywny, mściwy i zadufany w sobie. Wierzy, że wszystkie morderstwa są całkowicie usprawiedliwione. Karty mówią mi coś jeszcze. Czerwona Maska chce być rozpoznawalny. Chce uzyskać złą sławę. Chce, żeby wszyscy w mieście się go bali. Myślę, że niedługo skontaktuje się z policją albo z dziennikarzami i zacznie miotać groźby. Popatrz na tego mężczyznę wykrzykującego coś ze szczytu wieży.

— A te róże? Te róże są naprawdę makabryczne, prawda? Te, które przypominają ręce polane krwią?

Sissy wyciągnęła papierosa i zapaliła go.

— Co do tych róż jeszcze nie jestem pewna. Ale ukazują się praktycznie na każdej karcie, prawda? Muszą więc mieć znaczenie. Mam wrażenie, że karty koniecznie chcą mi powiedzieć, iż umyka mi coś bardzo oczywistego, ale za nic w świecie nie jestem w stanie dociec, co to takiego.

* * *

Zaterkotał telefon. Molly podniosła słuchawkę.

— Dom Sawyerów, słucham.

— Molly? Tu Mike Kunzel.

— Mike? Chyba czytałeś w moich myślach. Właśnie miałam do ciebie zadzwonić.

— Naprawdę? Rozumiem, że słyszałaś już o kolejnym Morderstwie w Giley Building?

— Tak, tak, słyszałam. To straszne. Ten zasztyletowany młody człowiek, Jimmy Molton, pracował z jednym z moich przyjaciół w studio animacji.

— Cóż, to była cholernie brutalna zbrodnia. Jeszcze nie widziałem ofiary tak strasznie pociachanej nożem.

— Myślisz, że szukamy tego samego sprawcy?

— Nie mamy jeszcze ekspertyzy, ale osobiście jestem o tym w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przekonany.

— Moja teściowa też tak uważa.

— Twoja teściowa? — Chwila ciszy. — Mówisz o teściowej, która przepowiada przyszłość?

— Tak, o niej.

— Cóż, to mnie uspokaja, bo jest dodatkową wskazówką, że przyjęliśmy właściwy kierunek.

— Mike… Ona wróżyła z kart i jest przekonana, że wie, jaki będzie następny ruch Czerwonej Maski. Zapewne mogłaby też pomóc ci w odnalezieniu zabójcy.

— Molly, z całym szacunkiem. Ja w tej sprawie szukam dowodów, a nie domysłów.

— Ale ja nie mówię o domysłach. Sissy wcale nie snuje domysłów. Ona czyta karty i interpretuje to, co one mówią jej o przyszłości. Dowiedziała się z nich wiele o Czerwonej Masce, o stanie jego umysłu… Cóż, powiedziałam Sissy, że prawdopodobnie w to nie uwierzysz. Czy jednak nie sądzisz, że warto by było chociaż posłuchać, co ona ma do powiedzenia? Jej wcale nie chodzi o to, żeby marnować twój cenny czas, możesz być tego pewien.

— Zdajesz sobie sprawę, co powiedzą media, kiedy się dowiedzą, że rozmawiałem z wróżką? Wrócę do kierowania ruchem drogowym, zanim się spostrzeżesz.

— Dziennikarze o niczym się nie dowiedzą. Mike, nie masz nic do stracenia.

Detektyw przez chwilę milczał.

— Dobrze, Molly — powiedział wreszcie. — I tak cię potrzebuję, więc możesz przyjechać do mnie z teściową. Mamy świadka, który twierdzi, że przez krótką chwilę widział sprawcę. Chciałbym, żebyś naszkicowała jeszcze jeden portrecik.

— Jesteś nadal w Giley Building?

— Tak. Zaraz wysyłam po was radiowóz.

Molly odłożyła słuchawkę.

— Dzięki, że się za mną wstawiłaś — powiedziała Sissy. — Byłaś wielka.

— Już ci mówiłam. Wierzę w ciebie. Zawsze wierzyłam. Ale nie mogę zagwarantować, że wywrzesz wrażenie na Mike’u.

— Daj mi chwilę. Moje włosy są w takim nieładzie…

— Wszystko z nimi w porządku.

— Jak możesz tak mówić? Moje włosy są zawsze w nieładzie.

Sissy stanęła przed lustrem przy drzwiach, starając się na nowo poupinać spinki i grzebienie, które podtrzymywały jej postrzępiony, asymetryczny kok.

— Bardzo się boję tej całej Czerwonej Maski — powiedziała do swojego odbicia.

— A czego tu się bać? — zapytała Molly. — Masz tylko opowiedzieć Mike’owi Kunzelowi o tym, co widziałaś w kartach. Tylko od niego zależy, czy w to uwierzy, a pewnie nie uwierzy.

— A jeśli ten zbrodniarz się dowie, co zrobiłam? Już się chyba przekonałaś, jaki jest mściwy i okrutny?

— A w jaki sposób miałby się niby dowiedzieć? Mike Kunzel nikomu nie powie, że z nim rozmawiałaś, tego możesz być pewna. Możesz też być pewna, że nie zrobi tego nikt inny.

— Nie wiem. Coś w tej Czerwonej Masce zaczyna mnie bardzo mocno niepokoić. Tym razem karty zachowują się inaczej niż zwykle. Zazwyczaj potrafię z nich odczytać, z jakimi ludźmi mam do czynienia. Potrafię wyczuć, czy mam do czynienia bardziej z artystami czy bardziej z realistami. Z ludźmi pewnymi siebie czy nieśmiałymi. Czasami potrafię nawet określić, z jakich rodzin pochodzą, czy mają braci albo siostry. Ale Czerwona Maska… nie mam żadnej podpowiedzi. Tylko pustkę. Ciemność. Nic poza złością, żądzą zemsty i tym straszliwym pragnieniem krwi.

— Sissy, oni go złapią. Na tym polega ich praca. Złapią go i zamkną, i prawdopodobnie dadzą mu śmiertelny zastrzyk.

Sissy ujęła dłonie synowej i mocno je uścisnęła.

— Przepraszam cię. Po prostu widzę te wszystkie znaki i ostrzeżenia i zwykle wyczytuję z nich zbyt wiele. Masz absolutną rację.

Zadzwonił dzwonek do drzwi.

— To chyba po nas — powiedziała Molly. — I pamiętaj, żadnych srok.

Czerwona tajemnica

Policjant w mundurze zaprowadził je do holu, gdzie detektywi Kunzel i Bellman rozmawiali z technikami, którzy zbadali miejsce zbrodni. Jeden z nich był czarnoskóry i miał siwe włosy, przez co wyglądał jak kuzyn Morgana Freemana, z lekką nadwagą. Drugi, blondyn w okularach, był chudy jak patyczak.

— Molly, dziękuję, że przyjechałaś — powitał ją detektyw Kunzel. — Aha, i dziękuję, że zabrałaś ze sobą teściową.

— Cała przyjemność po mojej stronie — powiedziała Sissy. — Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby panu pomóc.

Kunzel poprowadził Molly do pomieszczenia portiera. Wbudowane było w łukowatą ścianę po prawej stronie holu, a jego okna wychodziły prosto na drzwi do wind. Pan Kraussman siedział przy swoim biurku, zarzuconym rachunkami i gazetami, na których leżała niedojedzona kanapka częściowo owinięta w pognieciony papier. Na ścianie przed biurkiem wisiały fotografie żony pana Kraussmana, jego dzieci, sznaucera i samego Kraussmana stojącego przy wielkim pomniku Paula Bunyana i jego Błękitnego Byka gdzieś na polach stanu Wisconsin.

— Molly, to jest pan Herbert Kraussman. Jest tu portierem. Panie Kraussman, to jest pani Molly Sawyer, nasz policyjny rysownik.

Pan Kraussman wstał, wytarł dłoń w przód koszuli i wyciągnął rękę do Molly.

— Będzie tak jak w telewizji? Ja pani powiem, jak ten facet wyglądał, a pani go narysuje?

— Dokładnie tak, panie Kraussman.

— Sam nie wiem, co mógłbym pani powiedzieć. Jak już mówiłem obecnemu tutaj detektywowi, widziałem go tylko przez mgnienie oka. Mgnienie oka! I już go nie było.

— Cóż, może jednak zaskoczy pan samego siebie — powiedziała Molly. — Umysł ludzki jest jak aparat fotograficzny. Teraz może się panu zdawać, że nie widział pan zbyt wiele, gdy tak naprawdę widział pan wszystko bardzo wyraźnie. Musi pan jedynie przywołać fotografię przed oczy umysłu i mi ją opisać. Pozwoli pan, że usiądę?

— Och, przepraszam…

Pan Kraussman zdjął z drewnianego krzesła stojącego przed biurkiem niebieskie plastikowe pudełko ze ścierkami do kurzu i jakimiś środkami chemicznymi w sprayu. Molly usiadła i położyła na kolanach szkicownik.

— Nie będziemy przeszkadzać — powiedział detektyw Kunzel i zwrócił się niepewnie do Sissy: — A my tymczasem moglibyśmy trochę podyskutować o przyszłości, prawda?

Wyszli do holu. Drzwi do trzeciej windy był szeroko otwarte i zablokowane, co pozwoliło Sissy dostrzec, że całe wnętrze, od podłogi po sufit, jest poplamione krwią. Na podłodze kabiny klęczał kuzyn Morgana Freemana i robił zdjęcia. Przy każdym błysku lampy winda zdawała się jakby podskakiwać. Jego chudy jasnowłosy partner rozpylał na lustrach proszek, w poszukiwaniu odcisków palców, a kolejny technik, obdarzony sumiastymi wąsami, mierzył laserem hol. Wokół prowizorycznego stołu zgromadziło się jakieś pół tuzina policjantów. Wszyscy, a wśród nich detektyw Bellman, oglądali plany architektoniczne Giley Building.

— Uważa pan, że zabójca wciąż tutaj jest? — zapytała Sissy.

— Jestem tego prawie pewien. Kiedy w pewnej chwili drzwi windy się otworzyły, pan Kraussman zobaczył, jak podejrzany wystawił przez nie głowę. Jak jednak powiedział, trwało to tylko ułamek sekundy. Drzwi zaraz zamknęły się ponownie i winda pojechała do góry. Zatrzymana się na siedemnastym piętrze, gdzie ją znaleźliśmy, ze zwłokami ofiary w środku. Oczywiście po zabójcy nie było już śladu. Przez cały czas otwarte było tylko jedno wejście o budynku. Z tyłu znajdują się wyjście ewakuacyjne oraz drzwi służbowe dla dostawców i tym podobnych, jednak nad ranem były one zamknięte na klucz i dodatkowo zabezpieczone łańcuchem, a z kolei wyjścia ewakuacyjne są na stałe zaplombowane i trzeba złamać plombę, żeby je otworzyć. Logiczny wniosek jest więc taki, że podejrzany wciąż ukrywa się gdzieś w budynku, w związku z czym przeszukujemy piętro po piętrze. To bardzo skomplikowany stary budynek, ze strychem, pomieszczeniami magazynowymi, zabudowanymi szafami i wnękami, mamy jednak siedemdziesięciu siedmiu funkcjonariuszy i dwóch przewodników z psami, zatem jeśli zabójca jest w środku, z pewnością go znajdziemy.

Sissy uniosła głowę. Hol rozbrzmiewał rozmowami i odgłosami kroków na posadzce, trzaskami fleszy. Ktoś nawet uderzał w coś młotkiem.

— Mike! Mike, chodź tutaj, dobrze? — wołał detektyw Bellman.

Jakiś inny policjant mówił głośno do radionadajnika:

— Stan, tracę zasięg. Stan, w ogóle cię nie słyszę.

Jednak Sissy zamknęła oczy i pozwoliła działać wyostrzonym zmysłom; było to tak, jakby ona sama spała, a jej duch uniósł się na lśniącym złotym łańcuchu ponad żyrandolem w stylu art deco, wysadzanym sztucznymi brylantami, potem przez kasetonowy sufit i zaczął przeszukiwać budynek piętro po piętrze.

Poczuła obecność policjantów przeszukujących poszczególne biura, nawet widziała błyski ich latarek. Poczuła ciężkie dyszenie psów; oba psy, o wiele bardziej wrażliwe niż ich przewodnicy, zatrzymały się i odwróciły łby z bezgranicznym zdumieniem, czując mijającą je niezidentyfikowaną i niewidoczną istotę.

Dotarła aż do dwudziestego piątego piętra, a potem na poddasze, gdzie znajdowały się zbiorniki z wodą i system napędowy windy. Mogła wznieść się wyżej, przez dach w kształcie korony, i popatrzeć z góry na całe Cincinnati, ze stojącymi tuż nad wodą budynkami biurowymi, ogromnym parkiem i szerokim zakolem rzeki Ohio, poprzecinanej mostami, opatulonej lekką mgłą. Opadła jednak z powrotem do holu i powoli otworzyła oczy.

Kunzel przerwał rozmowę z Bellmanem.

— Co się z panią dzieje, pani Sawyer? — zapytał. — Odnoszę wrażenie, że przez dłuższą chwilę pani medytowała.

— Jego tu nie ma — powiedziała Sissy z naciskiem.

— Słucham?

— Czerwonej Maski. Jego tutaj nie ma. Gdyby był, wyczułabym.

— Z całym szacunkiem, proszę pani — wtrącił się detektyw Bellman — ale nie miał żadnej możliwości, żeby się wydostać z budynku. On musi tutaj być.

— Nieważne, co pan mówi. Jego tu nie ma.

— Właściwie dlaczego jest pani tego tak pewna? — zapytał detektyw Kunzel.

— Detektywie, od urodzenia mam pewien dar, szczególne umiejętności, które, chociaż trudno jest mi wyjaśnić je innym ludziom, są dla mnie tak naturalne jak dla innych wzrok, słuch i węch. Jego tutaj już nie ma. Poszedł sobie. Nie wyczułam go nigdzie w tym budynku.

— Hmm… Mimo wszystko musimy dokończyć przeszukanie. W najgorszym wypadku dowiemy się, w jaki sposób udało mu się niespostrzeżenie wydostać z budynku.

— Znowu zabije — ostrzegła Sissy. — Nabrał na to apetytu. Następnym razem zabije jednocześnie troje albo czworo ludzi. A może jeszcze więcej.

Detektyw Kunzel i detektyw Bellman wymienili znaczące spojrzenia.

— I wyczytała to pani z kart? — zapytał Kunzel. — A może tym razem skorzystała pani z kryształowej kuli?

— Może pan sobie ze mnie drwić — powiedziała Sissy. — A kryształowe kule doskonale się nadają do przewidywania przyszłości. Potrafią widzieć bardzo daleko, o wiele dalej niż karty i liście herbaty.

— A jaki jest jego motyw? — wtrącił się detektyw Bellman.

Detektyw Kunzel potrząsnął głową z taką irytacją, że zatrzęsły się jego obwisłe policzki, Bellman jednak kontynuował:

— Daj spokój, Mike… Pani Sawyer zadała sobie przecież wiele trudu, żeby do nas dotrzeć i opowiedzieć o swoich przewidywaniach. Chciałbym jej wysłuchać. Moja babcia też wróżyła mi z ręki.

— Racja! Komu są potrzebne odciski palców, DNA czy zeznania świadków? Może od razu zapełnijmy cały komisariat tabliczkami ouija^*? — zaproponował z sarkazmem detektyw Kunzel.

Sissy bynajmniej nie peszyła ich rozmowa. Frank był również, tak jak ci dwaj, przez całe życie sceptyczny wobec jej zdolności parapsychicznych, nawet wtedy, kiedy zaprowadziła go do kierowcy, który zbiegł z miejsca wypadku i ukrywał się w nieczynnej pralni w New Canaan, albo wtedy, gdy ostrzegła go o strzelaninie z ofiarami śmiertelnymi, jeszcze zanim do tej strzelaniny doszło. Skoro zatem detektyw Kunzel nie chciał jej wierzyć, miał do tego prawo. Była jednak pewna, że Czerwonej Maski nie ma w Giley Building. I była tego pewna tak samo jak tego, że zamierza on popełnić kolejne morderstwa.

— Powiedziałam już Molly… byłam bardzo zdziwiona, kiedy się dowiedziałam, że dzisiaj zabił tylko jedną osobę. Karty mówią, że bardzo szybko ponowi ataki. A jeśli chodzi o motyw, on mści się za coś, co odbiera jako wielką niesprawiedliwość. Jest przekonany, że został wykorzystany i skrzywdzony. Wierzy, że strach i cierpienie, któremu został poddany, upoważnia go do karania wszystkich i każdego, nawet ludzi, którzy osobiście nie mieli nic wspólnego z niesprawiedliwością, jakiej zaznał.

— Ma pani jakieś przypuszczenia, dokąd uciekł? — zapytał detektyw Bellman. — Wiem, że wróżki potrafią czasami widzieć oczyma podejrzanych i identyfikować miejsca, w których się znajdują. Widziałem taki film. Wróżka usłyszała bicie dzwonów i wkrótce podejrzanego znaleziono w kościele.

— Freddie, to był tylko film — powiedział detektyw Kunzel z przesadną grzecznością. — I wcale nie chodziło o dzwony, ale o gwizd lokomotyw, a podejrzany ukrywał się w stodole.

— To były dzwony.

— Szczerze mówiąc, gówno mnie to obchodzi, mogła to być nawet orkiestra symfoniczna z Cincinnati. To była fikcja, a teraz mamy do czynienia z realną sprawą. Obecna tu pani Sawyer nie może mieć najmniejszego pojęcia, dokąd uciekł Czerwona Maska.

— Tak, ma pan rację — odezwała się Sissy. — Nie wiem. Widzi pan… Nigdy dotąd nie miałam do czynienia z kimś takim. Czuję jego złość. Czuję jego potrzebę zemsty. Ale nie czuję jego samego, ani trochę. Nie potrafię nawet w najmniejszym stopniu określić jego osobowości.

Detektyw Kunzel położył dłoń na ramieniu Sissy.

— Dziękuję, że stara się pani nam pomóc, mimo wszystko. Pragnąłbym, żeby więcej dobrych ludzi z Cincinnati starało się nam pomóc w łapaniu przestępców tak bardzo jak pani.

— Jeszcze jedno, detektywie.

— Jestem Mike, proszę mi mówić po imieniu.

— Czerwona Maska pragnie zdobyć sławę, złą sławę. Prawdopodobnie już widział się w wiadomościach telewizyjnych i w gazetach. Zapewne osobiście zechce się z panem skontaktować. Zacznie pana uprzedzać o swoich planach. Będzie chciał ustanowić w mieście własne rządy.

— Mogę tylko powiedzieć, że zna mój numer.

W tym momencie z kantorka pana Kraussmana wyszła Molly, trzymając w ręce szkicownik. Bez słowa rozłożyła go i pokazała swój rysunek.

Detektyw Bellman aż gwizdnął.

— Ten sam facet. Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby dwie różne prace policyjnego rysownika były do siebie tak podobne.

Rysunek przedstawiał mężczyznę o czerwonej twarzy, ze sterczącymi włosami na głowie i skośnym czołem, wyglądającego przez wąską szparę pomiędzy rozsuniętymi drzwiami windy. Miał ostre kości policzkowe i duży podbródek z głębokim dołkiem. Jedyna różnica pomiędzy tym rysunkiem a rysunkiem, który Molly sporządziła na podstawie opisu Jane Becker, polegała na tym, że tutaj oczy mężczyzny zdawały się triumfalnie lśnić.

— Doskonale — powiedział Kunzel. — Dobra robota, Molly. Weźmiemy to na komisariat i zaraz roześlemy do mediów.

Szurając nogami, podszedł do nich siwowłosy Murzyn w niebieskim fartuchu.

— Tym razem mamy jakieś odciski butów, detektywie.

— Jakiego rozmiaru, mniej więcej?

— Mniej więcej dziesiątka. Bardzo szeroka stopa. Jednak na podeszwach, nie ma żadnych wzorów, zupełnie nic. Nawet pęknięć.

— Byle jaki odcisk jest lepszy niż żaden — stwierdził detektyw Bellman. — Przy pierwszym morderstwie na podłodze było mnóstwo krwi, a mimo to sprawca nie pozostawił żadnego śladu.

— Nie zgadzam się — powiedział kuzyn Morgana Freemana. — Być może zostawił ślady, tylko my nie potrafiliśmy ich odczytać. Połowa ludzi z biur w tym budynku człapała po całej windzie, a potem jeszcze połowa wydziału zabójstw. Kiedy wreszcie stamtąd powyłazili, odcisków na podłodze było tyle, co w sali tanecznej po wielkiej zabawie.

— Bernard często się wścieka, kiedy podejrzewa, że ktoś mu zapaskudził miejsce zbrodni — wyjaśnił Bellman.

— Pojedziesz ze mną na komisariat czy wolisz wrócić do domu? — Molly zapytała teściową. — Myślę, że to nie potrwa dłużej niż godzinę.

— Pojadę do domu — odparła Sissy. — O wpół do czwartej wraca Victoria, pamiętasz? Dam jej mleko i ciasteczka.

— Tym się może zająć Trevor. Nie potrafi gotować, ale podgrzać mleko i dodać do niego kilka herbatników jeszcze umie.

— Mimo wszystko wolę wrócić do domu — powiedziała Sissy i pomyślała: Chociażby po to, żeby mieć pewność, że mała jest bezpieczna.

Wciąż nie rozumiała znaczenia wizerunku pływającej w oceanie dziewczynki w białej koszuli nocnej i pozbawionej głowy ryby, wykrwawiającej się do wody. Właśnie z tego powodu była bardzo niespokojna.

— Jesteśmy tutaj — wyszeptał ktoś, prosto do jej prawego ucha.

Umieranie w mroku

— Co? — zapytała, odwracając się.

Nie dostrzegła jednak nikogo nieznajomego.

— Słucham panią? — zdziwił się Kunzel.

— Usłyszałam jakiś słaby szept. Myślę, że to był głos kobiety. Powiedziała: „Jesteśmy tutaj”.

— Może to echo. Niech pani pojedzie z tym funkcjonariuszem. — Detektyw wskazał na jednego z policjantów. — On się panią zaopiekuje.

Nie zostawiaj nas. Jesteśmy tutaj.

Sissy uniosła do góry rękę i powiedziała:

— Cicho! Znowu ją usłyszałam. Powiedziała: „Nie zostawiaj nas”.

Detektyw Kunzel rozejrzał się dookoła.

— Tutaj nie ma żadnej kobiety, pani Sawyer. Chyba zawodzi panią słuch.

Sissy jednak wyraźnie wyczuwała już obecność kobiety. Niemal czuła na szyi jej oddech. Kobieta miała czarną skórę, była w średnim wieku i nosiła okulary z brudnymi szkłami. Jej imię zaczynało się na „M” albo na „N”.

I z pewnością znajdowała się w pobliżu.

Sissy zaczęła się obracać, wciąż z uniesioną ręką, nasłuchując.

Nie zostawiaj nas. Zlituj się, nie zostawiaj nas.

— Sissy, co się stało? — zapytała Molly. — Dobrze się czujesz?

— Ona jest bardzo blisko — powiedziała Sissy jakby nieobecnym głosem. — Próbuje mi powiedzieć, gdzie się znajduje.

Rozległ się głośny, suchy trzask. To dwaj technicy składali statywy, na których ustawiono reflektory oświetlające miejsce morderstwa.

— Ciii… — wysyczała Sissy.

Detektyw Bellman zareagował natychmiast.

— Hej, ludzie! Uciszcie się. Potrzebujemy chwili absolutnego spokoju.

Jesteśmy tutaj — wyszeptała kobieta.

— Gdzie? — nalegała Sissy.

Proszę, nie zostawiaj nas. Jest ciemno, zimno, niczego nie widzę. Henry i Lindy już nie żyją albo są bardzo blisko śmierci.

— Jak masz na imię, kochanie? — zapytała Sissy. Detektyw Kunzel popatrzył na Molly i uniósł lewą brew. Mary. Mary Clay.

— Mary, zostań tam, gdzie teraz jesteś, ponieważ cię słyszę i zamierzam cię znaleźć.

— Mary? — zdziwił się detektyw Kunzel. — Do diabła, kto to jest?

— Jaka jest ostatnia rzecz, którą pamiętasz, Mary?

Skończyliśmy sprzątanie na dwudziestym drugim piętrze. Czekaliśmy, żeby pojechać na górę do pana Radcliffe’a. Drzwi się otworzyły. Nie wiedziałem, że ten też pracuje, mówił Henry.

— Winda… Mówisz o windzie?

Detektyw Kunzel popatrzył na Molly.

— Czy ona często tak rozmawia sama ze sobą? — zapytał.

Molly zareagowała jednak w sposób, jakiego nie oczekiwał.

— Ciii… Już ją kiedyś widziałam w takiej sytuacji. Z kimkolwiek teraz rozmawia, ta osoba ją słyszy, a ona słyszy tę osobę, nawet jeśli my nie mamy takiej możliwości. Ona to nazywa rozmową astralną.

— Taką, jaką prowadziła Patricia Arquette w Medium! Chodzi o rozmawianie z martwymi ludźmi albo takimi, którzy nigdy nie istnieli?

— Tak, chodzi o coś w tym rodzaju.

Sissy przestała krążyć po holu i zatrzymała się na środku.

— Jesteś blisko, Mary, czuję twoją obecność.

Lindy powiedziała, że chyba już działa. A więc weszliśmy i drzwi się zamknęły.

— I co było potem, Mary?

Winda strasznie zadrżała i wszyscy się mocno przestraszyliśmy. Trzęsąc się, ruszyła. Ale nie pojechała do góry, jak chcieliśmy, tylko w dół. Znów zadrżała i stanęła. Dlaczego stanęła? Chyba nie zostaliśmy uwięzieni? Nie wytrzymam w takim zamknięciu. Odczuwam klaustrofobię nawet w zatłoczonym kościele. Wtedy zawsze wychodzę na zewnątrz i oddycham świeżym powietrzem.

Mary gwałtownie oddychała, a w jej głosie nabrzmiała panika.

Drzwi się otworzyły. Na którym piętrze byliśmy1? Nie wiem. Ale nie mieliśmy żadnej szansy, żeby sprawdzić, bo on wpadł do środka jak szalony i zaczął dźgać nas dwoma wielkimi nożami. Henry padł na kolana i krew zaczęła tryskać z jego szyi, a Lindy opadła do tyłu i wtedy on zaczął dźgać także mnie. Czułam, jak noże wbijają się w moje ramiona i dłonie, a potem zapadła ciemność.

Sissy znowu zamknęła oczy. Czuła, że Mary jest ciężko ranna i że umiera. To dlatego mogła ją słyszeć. Duch już ją opuszczał. Wylatywał z materialnego ciała ku niezmierzonej światłości.

— Mary? — zapytała. — Mary, czy mnie słyszysz? Proszę, odszukaj nas — powiedziała Mary. — Nie pozwól mi umrzeć w ciemności. Moje dzieci. Moja mama.

Sissy powoli podeszła do środkowej windy, tej, na której drzwiach wisiała tabliczka z napisem „nieczynne”. Nacisnęła obiema dłońmi na drzwi, wzięła głęboki oddech, po chwili drugi. Za każdym razem przez dłuższą chwilę przetrzymywała powietrze w płucach. Usłyszała czyjś głos:

Mary? Mary, czy to ty?

Był to głos innej kobiety, starszej od Mary.

Nie odwracając się, Sissy zawołała:

— Mike!

Detektyw Kunzel pośpieszył ku niej i nacisnął przycisk przywołujący windę. Drzwi nie otworzyły się i zawołał:

— Kraussman! Hej, Kraussman! Niech mi ktoś zawoła tego cholernego portiera!

Pan Kraussman wybiegł ze swojego kantorka, mrugając oczami.

— Proszę otworzyć drzwi tej windy, i to natychmiast!

— Oczywiście, już otwieram. Mam klucz.

Wrócił do kantorka i zaraz przybiegł z pękiem głośno pobrzękujących kluczy. Ukląkł przed drzwiami. Przekręcił w zamku właściwy klucz i szarpnął drzwi, żeby je otworzyć, ale te ani drgnęły.

— Poczekajcie, wezmę łom.

Pobiegł do kantorka i znowu wrócił, tym razem z łomem i łyżką do opon. Wręczył klucz najlepiej zbudowanemu spośród umundurowanych policjantów i obaj, cal po calu, zaczęli rozsuwać drzwi windy. Te powoli poddawały się ich wysiłkom, wydając przy tym dziwne dźwięki, jakby jęczały z bólu. Do kabiny zaczęło się przedostawać światło z holu. Ściany były czerwone od krwi.

Na podłodze kłębiły się trzy ciała — dwóch kobiet i mężczyzny. Wszyscy troje mieli na sobie zakrwawione jasnoniebieskie fartuchy. Wyglądali tak, jakby niespodziewanie zaatakował ich jakiś uwielbiający happeningi malarz, który wylał na nich kubeł czerwonej farby.

— Gott in Himmel — wycharczał pan Kraussman. — To sprzątacze.

— Ratownicy! — wrzasnął Kunzel. — Ratownicy, szybko!

Pan Kraussman zachwiał się i padł plecami na ścianę, jakby go ktoś popchnął.

— Myślałem, że skończyli robotę kilka godzin temu. Zazwyczaj kończą o drugiej nad ranem. Myślałem, że już dawno poszli do domu, przysięgam.

— Spokojnie, spokojnie — powiedział Bellman. — To nie pana wina.

Kunzel pochylił się i przyłożył palce do tętnic szyjnych wszystkich ofiar po kolei.

— To jest Mary — powiedziała Sissy, starając się zapanować nad drżeniem głosu. — Ta w środku, w okularach. Czy jeszcze żyje?

Detektyw Kunzel po raz drugi sprawdził puls Mary i po chwili potrząsnął głową.

— Wszyscy są martwi, cała trójka. Bardzo mi przykro.

— Wiecie, co powiedziała mi Mary przed śmiercią? Że nie chce umierać w ciemnościach.

Molly objęła Sissy ramieniem i uścisnęła ją współczująco.

— Ale przynajmniej ich znalazłaś — powiedziała.

Detektyw Kunzel wyprostował się.

— Nie wiem, jak pani to zrobiła, pani Sawyer, ale muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem.

— Gdybym tylko usłyszała ją wcześniej.

— Biorąc pod uwagę jej rany, pani Sawyer, raczej nie sądzę, by mogła przeżyć, nawet gdyby znaleziono ją znacznie wcześniej.

Detektyw Bellman był wyraźnie zdenerwowany. Nadymał policzki i nerwowo uderzał stopą o podłogę.

— Ten facet to kompletny maniak. Jeszcze nie widziałem, żeby ktoś zadał nożem aż tyle ran. Nigdy.

— A to byli tacy mili, sympatyczni ludzie — wyjąkał jCraussman. — Zawsze uśmiechnięci. Zawsze mieli czas, żeby trochę pożartować. Komu oni przeszkadzali?

— W jednej sprawie miała pani rację — powiedział do Sissy detektyw Kunzel. — Tym razem Czerwona Maska zabił więcej osób. Molly… Bardzo cię proszę, jak najszybciej zawieź swój szkic na komisariat. Im szybciej go opublikujemy, tym lepiej. Musimy przy skrzynie drania, zanim zaatakuje następną ofiarę.

— Żałuję, że nie potrafię wyczuć, dokąd się udał — odezwała się Sissy. — Próbuję, próbuję i próbuję, ale bez skutku.

— Daj spokój, Sissy. Jesteś w szoku. Tak jak i my wszyscy — stwierdziła Molly. — Niech policjanci zawiozą cię teraz do domu. Napijesz się dobrej herbaty i od razu poczujesz się lepiej.

Sissy pokiwała głową. Była sfrustrowana i zdenerwowana jak nigdy. Zazwyczaj czuła, dokąd udała się konkretna osoba, ponieważ każdy pozostawiał za sobą pewną falę psychiczną: na przykład drżenie powietrza czy załamanie światła. Było to mniej więcej tak, jakby pozostawiali odciski stóp albo zapach. Czasami, kiedy szukana osoba była rozzłoszczona lub wzburzona, drżenie powietrza utrzymywało się jeszcze przez wiele godzin.

Jednak Czerwona Maska zniknął bez śladu, jakby w jednej chwili wyszedł z tego świata i zamknął za sobą drzwi. Nie pozostawił za sobą żadnych emocji, żadnego obrazu, żadnego załamania światła. Nawet najsłabszego echa.

Głos braku rozsądku

Sissy i Molly miały właśnie przejść przez drzwi obrotowe prowadzące na ulicę, kiedy zaczęli się przez nie przepychać ratownicy medyczni, więc kobiety pośpiesznie się wycofały. W tym samym momencie melodyjką Hang On Sloopy zadzwonił telefon komórkowy Kunzela.

— Kunzel — przedstawił się detektyw. — Kto? — rzucił po chwili. I po kolejnej chwili: — Kto mówi? — Nagle uniósł do góry rękę i zawołał: — Molly! Pani Sawyer! Zaczekajcie chwileczkę!

Obie niechętnie się odwróciły i zawróciły. Ratownicy klęczeli już przy zwłokach w windzie, po raz kolejny sprawdzając, czy któraś z ofiar nie daje jednak znaku życia. Sissy odwróciła wzrok, gdy jej spojrzenie padło na leżące na podłodze brudne, zakrwawione okulary należące do Mary.

Tymczasem detektyw przełączył telefon na głośne mówienie. Rozległ się z niego jakiś skrzypiący głos:

— …już za późno i tyle…

— To on — wyszeptał Kunzel.

Sissy milczała, zbliżyła się jednak do telefonu, żeby lepiej słyszeć głos.

— Co się stało, to się stało i się nie odstanie, choćby nie wiadomo co. Ale to się musi dziać jeszcze wiele razy, dopóki zło nie zostanie wynagrodzone, dopóki nie zostaną spłacone długi i dopóki sprawiedliwości nie stanie się zadość. Nie ma odpoczynku dla przeklętych, detektywie. Ani dla winnych.

— Czego chcesz? — zapytał detektyw Kunzel. — Gdybyśmy wiedzieli, czego właściwie chcesz, moglibyśmy zawrzeć jakiś kompromis.

— Jeśli w grę wchodzi sprawiedliwość, nie ma miejsca na kompromisy. Można tylko odbierać swoje należności dopóty, dopóki nie zostaną spłacone, dopóki nie zapanuje sprawiedliwość.

— A co, twoim zdaniem, jesteśmy ci winni? Jestem przekonany, że moglibyśmy znaleźć sprawiedliwe rozwiązanie, gdybyśmy tylko wiedzieli, do kogo i o co masz żal.

— Wie pan, co straciłem, detektywie? Straciłem szczęście. Straciłem wszystko, co uczyniło mnie tym, kim byłem. Straciłem zaufanie do siebie, straciłem moją tożsamość. Straciłem siebie!

— Co chcesz przez to powiedzieć? Że odebrałeś życie pięciu niewinnym osobom tylko dlatego, że twoje ego zostało zranione? Wybacz, ale w moich, uszach wcale to nie brzmi jak wyrównywanie rachunków.

— Tak uważasz? Poczekaj. Do jutra jeszcze więcej niewinnych uda się na spotkanie ze Stwórcą. A pojutrze jeszcze więcej. To będzie masakra, detektywie. Powinieneś ostrzec przed nią mieszkańców tego miasta. Musisz im powiedzieć, że Czerwona Maska jest zdecydowany, żeby wyegzekwować sprawiedliwość, i że żaden z nich nie jest bezpieczny.

— Czerwona Maska? Właśnie taki nadaliśmy ci pseudonim. Może powiesz mi jednak, jak się naprawdę nazywasz?

— Czerwona Maska brzmi doskonale. To wystarczy. Tak właśnie postanowiliście mnie nazwać. Bo ja naprawdę jestem Czerwoną Maską.

— A jak brzmi twoje prawdziwe imię? Przecież nie mogę przez cały czas zwracać się do ciebie: „Czerwona Masko”, prawda?

— Możesz się do mnie zwracać i nazywać mnie tak, jak sobie życzysz. Jest mi to obojętne. Możesz mnie nazywać Mordercą z Windy albo Maniakiem z Nożem Rzeźnickim, albo Szkarłatnym Koszmarem. Możesz nazywać mnie Nagłą Śmiercią na Dwóch Nogach, jeżeli tak ci się podoba. A ja powiem ci tylko, że ludzie w Cincinnati powinni zostać ostrzeżeni przed tym, co zamierzam z nimi zrobić.

— Posłuchaj mnie… — zaczął detektyw Kunzel, jednak w głośniku rozległ się tylko krótki trzask, a potem sygnał świadczący, że połączenie zostało przerwane. Detektyw nie dawał jednak za wygraną. — Hej, jesteś tam jeszcze? Czerwona Masko? Jesteś tam jeszcze?

— Myślę, że powiedział wszystko, co chciał — odezwała się Sissy. — Przynajmniej na razie.

Detektyw Kunzel odchrząknął.

— O ile pamiętam, sugerowała pani, że on do mnie zadzwoni, prawda? Jak pani to odgadła?

— Ja niczego nie odgadywałam, Mike. Ja wiedziałam. Karty to przepowiedziały.

— Jak sądzę, karty raczej nie objawiły pani adresu jego zamieszkania? Przepraszam, nie zamierzałem być sarkastyczny.

— Właściwie nie musisz przepraszać. Karty często mi mówią z dużym przybliżeniem, gdzie przebywają konkretni ludzie. Określają okolicę, a przynajmniej ogólną lokalizację, nawet jeśli nie podają ulicy. Ale w przypadku Czerwonej Maski nie mówią po prostu nic. Nawet tego, z którego brzegu rzeki pochodzi. Nie wyjaśniają też motywów jego postępowania. Owszem, mówią mi, co zamierza zrobić. Ale nie podsunęły mi nawet najdrobniejszej wskazówki, dlaczego robi to, co robi.

Detektyw Kunzel zwrócił się do otaczających ich oficerów:

— Czy któryś z was wyłapał coś istotnego z tej rozmowy? Jego akcent? Jakąś charakterystyczną manierę? Cokolwiek?

— Dla mnie brzmiał jak ktoś miejscowy — odparł detektyw Bellman. — Ale jak na seryjnego zabójcę facet za bardzo sprawia wrażenie skrzywdzonego maminsynka. I ta cała opowieść o utraconym szczęściu. „Straciłem siebie”. To całkiem jak opowieść z czasopisma dla kobiet.

— Jest wykształcony — odezwał się jeden z umundurowanych policjantów. — Próbuje mówić krótko i cwanie, ale przyjmę każdy zakład, że ukończył przynajmniej college. Zwróćcie uwagę na słowa, jakich używa. Poza tym ani razu nie zaklął.

— Wiek?

— Trudno powiedzieć, myślę jednak, że jest młodszy, niż próbuje nam zasugerować. Ma około dwudziestu pięciu lat, być może trochę więcej. Wysila się, żeby jego głos brzmiał szorstko.

— To mi się wcale nie podoba — stwierdził detektyw Kunzel. — Wolę szalonych psycholi niż wykształconych odmieńców. Pamiętacie zabójcę z Lincolnem? Nigdy go nie złapaliśmy. Najbardziej przebiegły seryjny morderca, z jakim mieliśmy kiedykolwiek do czynienia.

— Kim on był? — zapytała Sissy.

— Zwykłą papugą. Był historycznym seryjnym mordercą, który swoje zbrodnie wzorował na innych. Odciął głowy trzem kobietom, naśladując morderstwo dziewczyny o nazwisku Pearl Bryan w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym szóstym roku, najbardziej makabryczną zbrodnię w Cincinnati. Głowy Pearl Bryan nigdy nie znaleziono. Głów kobiet, zabitych przez naszego zabójcę, także nie znaleźliśmy. Jest taka tradycja, że kiedy ludzie odwiedzają grób Pearl Bryan, rzucają na niego jednocentówkę, twarzą Lincolna do góry, aby biedna Pearl miała głowę, kiedy nadejdzie dzień Sądu Ostatecznego. Zabójca z Lincolnem zawsze zostawiał taką monetę na miejscu odciętych głów. Taki sobie intelektualny żarcik, prawda?

— Gdybyśmy tylko mogli się dowiedzieć, dlaczego Czerwona Maska jest taki rozżalony — powiedziała Sissy.

— Kto to może wiedzieć? — westchnął detektyw Kunzel. — Niech pani tylko pomyśli o Columbine. Albo o strzelaninie w Virginia Tech. Nie było pytań o motywy. Sprawcy byli po prostu awanturnikami z wielkimi gnatami w rękach, i to wszystko.

— Myślę, że będę musiała zadać pytania jednej z jego ofiar.

— Słucham? Zdaje się, że poza jedną dziewczyną, jak jej tam, Jane Becker, wszystkie jego ofiary są martwe. A Jane Becker powiedziała nam wszystko, co wiedziała, i raczej nie było tego zbyt wiele.

— Może pozostałe ofiary widziały więcej?

Oczy detektywa Kunzela zwęziły się.

— O czym pani właściwie mówi?

— O czymś, co ty zapewne byś nazwał seansem spirytystycznym. Umiem rozmawiać z ludźmi, którzy opuścili ten świat, Mike, szczególnie jeśli odczuwają pilną potrzebę wyjaśnienia, co się z nimi stało. A wielu z nich właśnie taką potrzebę odczuwa.

— Rozumiem. Cóż, może pani spróbować. Oficjalnie jednak nie wolno mi wplątywać wydziału zabójstw w podobne historie.

Sissy przekrzywiła głowę na bok.

— Wcale się tego nie spodziewam. Ale jestem zadowolona, że nie objawiasz już tak wielkiego sceptycyzmu, jak jeszcze niedawno.

— Hej, chyba pani nie przypuszcza, że zostałem wyznawcą tych nadprzyrodzonych metod prowadzenia poszukiwań? Wciąż uważam, że nie możemy znać przyszłości, dopóki się ona nie wydarzy, i wciąż uważam, że kiedy człowiek jest martwy, to jest po prostu martwy. Po tym jednak, co pani zrobiła dzisiaj… Powiedzmy, że mój umysł trochę się otworzył. Może rzeczywiście potrafi pani widzieć to, czego nie widzą inni ludzie. Może rzeczywiście potrafi pani przewidzieć to, co przyniesie kolejny dzień.

— Kto był pierwszą ofiarą Czerwonej Maski? — zapytała Sissy.

— George Woods, pośrednik w handlu nieruchomościami — odpowiedziała Molly za policjanta.

— Ma pan jego adres?

— Jasne — odparł Kunzel. Wyciągnął z kieszeni marynarki notes, poślinił palec i zaczął przerzucać kartki. — Jest — powiedział po chwili. — Avondale Riddle Road numer 1445. Mam także numer telefonu. Jego adres nie jest tajny, podawały go gazety, a numer telefonu jest w książce telefonicznej, niech pani jednak nie mówi wdowie, że otrzymała pani te informacje ode mnie, dobrze?

— Będę bardzo dyskretna — zapewniła go Sissy. — Być może pani Woods nie zgodzi się na seans, ale raczej tego nie przewiduję. Przez wszystkie lata bardzo rzadko natrafiałam w takich sytuacjach na odmowy. Większość ludzi gotowa jest uczynić wszystko, żeby choć raz jeszcze usłyszeć swoich najbliższych.

Detektyw Kunzel popatrzył na Molly.

— Czy twoja teściowa naprawdę jest w stanie to zrobić? No, a gdybym ja chciał porozmawiać z moim ojcem?

— Zawsze mi mówiłeś, że nienawidziłeś ojca — powiedział detektyw Bellman. — Zawsze go określałeś takim słowem, którego nie użyję ze względu na nasze szacowne towarzystwo.

— Tak, to prawda. Źle o nim mówiłem. Ale nigdy nie zdobyłem się na to, żeby mu moją pogardę wykrzyczeć prosto w twarz. Dałbym wiele, żeby to jeszcze zrobić.

Trzej mężczyźni i dwie kobiety z biura koronera przedefilowali przez hol, pchając trzy wózki, na których za chwilę miały spocząć zwłoki, wciąż znajdujące się w windzie.

Sissy wzięła do ręki srebrny krzyż, wysadzany perłami, który zawsze nosiła na szyi.

— Zegnaj, Mary — powiedziała. — Spoczywaj w pokoju. Proszę cię, wybacz mi, że pozwoliłam ci umrzeć w ciemności.

Magiczny ogród

Sissy i Molly pocałowały się na schodach Giley Building. Przed budynkiem stało mnóstwo samochodów policyjnych, ambulansów i furgonetek należących do stacji telewizyjnych. Tłoczyły się też liczne zastępy ciekawskich. Podniecenie tłumu było takie, jakby w każdej chwili przed budynek miała podjechać limuzyna ze sławną gwiazdą filmową.

— Oto kwiat tego miasta — powiedziała Molly z niesmakiem. — Sissy, do zobaczenia. Opiekuj się Victorią. I Trevorem. Chociaż wiem, że przecież troszczyłaś się o niego przez całe życie.

Molly wsiadła do jednego z samochodów policyjnych, który miał ją zawieźć do komisariatu przy Ezzard Charles Drive. Na Sissy natomiast czekał potężnie zbudowany funkcjonariusz o kręconych siwych włosach. Pomógł jej zejść po schodach i wsiąść do radiowozu, którym miała wrócić do Blue Ash.

Rozsiadła się wygodnie na tylnej kanapie. Wnętrze samochodu mocno było czuć hamburgerami.

— Przepraszam za ten zapach, droga pani — odezwał się funkcjonariusz. — Ale przez sześć godzin nie miałem czasu niczego zjeść. Nawet słodkiego batonika.

Kiedy tylko samochód ruszył, policjant otworzył żółte pudełko ze styropianu, wydobył z niego wielkiego hamburgera i odgryzł wielki kęs.

— Przepraszam panią, ale widzi pani, co ten mój kapitan sobie myśli? Że chcę głodować tak jak miliony w Afryce? Zawsze powtarzam, że aby funkcjonować, trzeba jeść. Nikt nie jest w stanie pracować z pustym żołądkiem.

— Cóż, ma pan rację — odparła Sissy.

W skupieniu patrzyła przez okno, próbując wyczuć bicie serca wiozącego ją policjanta.

Bum. Przerwa. Bum, bum. Przerwa. Zablokowane arterie. Czuła je. Czuła też ból, ściskający jego lewe ramię, jakby za chwilę miał doznać ataku serca.

— Kupiłem to u Zipa — mówił policjant. — Najlepsze cholerne hamburgery w Cincinnati.

— Mimo wszystko — odezwała się Sissy — powinien pan uważać, co pan je i w jaki sposób.

— Droga pani, chciałbym mieć taki luksus. Gdyby tak było, nie jadałbym hamburgerów w radiowozie. Siedziałbym elegancko przy stole, z serwetką zatkniętą za kołnierzyk i jadałbym steki z ziemniakami puree i mnóstwem gęstego sosu, świeży chleb oraz ciasto jagodowe i lody na deser.

— Jak się pan nazywa?

— Chce pani wiedzieć, jak się nazywam? Jestem Gerald. Gerald Clyde. Mam czterdzieści jeden lat i jestem dumnym ojcem trzech małych dziewczynek.

— Chcesz być świadkiem, jak twoje dziewczynki dorastają, Gerald?

— Słucham?

— W krótkim czasie możesz poważnie zapaść na zdrowiu — ostrzegła Sissy. — Musisz trochę zwolnić tempo i pójść do swojego lekarza na badania.

Policjant popatrzył uważnie na jej odbicie we wstecznym lusterku.

— Droga pani, jestem tylko przepracowany, to wszystko. Może mam trochę nadwagi. A poza tym jestem zdrowy jak byk, na dwieście procent. Mógłbym teraz zatrzymać samochód i wykonać na chodniku dziesięć pompek na jednej ręce.

— Przepraszam pana za moje uwagi — powiedziała Sissy. — To chyba jednak nie moja sprawa. Chodzi o to, że miewam bardzo silne przeczucia co do losów innych ludzi.

— Naprawdę?

— Naprawdę. Ale niech pan nie zwraca na to uwagi. Jestem po prostu trochę zwariowaną starą kobietą, to wszystko.

Policjant z każdą chwilą żuł hamburgera coraz wolniej.

— I ma pani przeczucie co do mojej osoby? — zapytał. — Na przykład jakie?

— Bardzo pana proszę, nie powinnam była w ogóle się odzywać. Jestem zmęczona, to wszystko. Widok tych zamordowanych ludzi…

— Wiem. Nic miłego.

Policjant jechał przez kilka minut w milczeniu, po czyE1 znowu zapytał:

— Ma pani przeczucie, że coś złego się ze mną dzieje? Że niby jestem chory, czy co?

— Nie, naprawdę. Bardzo proszę, niech pan o tym zapomni.

Zatrzymali się na skrzyżowaniu Madison Road i Dana Avenue. Policjant odwrócił głowę. Przez ułamek sekundy jego twarz była strasznie zmieniona. W oczodołach widać było jedynie białka, niczym piłki bilardowe, białe miał także wargi, jakby napił się wybielacza.

Po chwili odezwał się.

— Niech mi pani wierzy, potrafię o siebie dbać. Niech się więc pani o mnie nie martwi. Jadam mnóstwo owoców. Piję jogurt. I codziennie biegam, przynajmniej przez piętnaście minut.

Jego twarz znowu wyglądała normalnie. Miał czerwone policzki, niebieskie oczy i uśmiechał się. Zanim światła sygnalizacji zmieniły się na zielone, ugryzł kolejny potężny kęs hamburgera.

* * *

Kiedy wróciła do Blue Ash, Trevor i Victoria byli już w domu. Victoria oglądała w salonie School of Rock, a Trevor na podwórku zamiatał suche wylinki po cykadach. Drzewa i krzaki wciąż były pokryte setkami lśniących owadów, powoli schnących w popołudniowym słońcu. Pan Boots wybiegł na spotkanie Sissy, cicho powarkując. Z entuzjazmem polizał jej dłoń.

— Jak było? — zapytał Trevor.

— Źle. Strasznie. On wcale nie zabił tylko tego jednego młodego człowieka. Zamordował również troje sprzątaczy biurowych.

— Molly już mi o tym powiedziała przez telefon. Powiedziała mi też, że słyszałaś jego głos.

Sissy pokiwała głową.

— To takie straszne. Ten zabójca jakby chciał mścić się n& każdym i na wszystkich. A ja ciągle nie mogę zrozumieć, z jakiego powodu.

— Daj spokój, mamo. Nie powinnaś się tym aż tak przejmować. Przecież złapanie go to nie twój obowiązek.

— Ale jeśli mogę pomóc, Trevor…

— Mamo, gliniarze wiedzą, co robią. Dopadną zabójcę prędzej czy później i wcale nie będą do tego potrzebować kart, z których przepowiada się przyszłość, ani seansów spirytystycznych.

— Aha, rozumiem. Molly powiedziała ci o seansie?

— Oczywiście, że mi powiedziała. Ale ty masz siedemdziesiąt jeden lat i nie mogę cię powstrzymać, prawda? I to niezależnie od tego, co myślę o tych twoich rozmowach z umarlakami.

Sissy bardzo delikatnie położyła dłoń na jego ramieniu.

— Jesteś taki jak ojciec. Nie chciał wierzyć w duchy nawet wtedy, kiedy dotarłam do jego siostry Joan, a ona mi powiedziała, gdzie ukryła swój pamiętnik.

Trevor zmiótł na kawałek kartonu ostatnie skóry cykad i suche liście, po czym wrzucił je do pojemnika na śmieci.

— Hej, widziałaś to? — zapytał Sissy i wskazał na róże, malwy i stokrotki. — Są piękne, prawda? Nie wiem dlaczego, ale dotychczas ich nie zauważałem.

— Są cudowne.

— Pomyślałem, że dobrze byłoby je ściąć, zanim cykady wyssą z nich całe życie.

— Dlaczego nie? Wstawię je do wazonu.

Trevor wyciągnął z kieszeni scyzoryk i uciął każdą z róż u podstawy łodygi.

— Cudownie pachną, nie uważasz, mamo? Przypominają mi odmianę New Milford. Pamiętasz te róże, które hodował tato wokół altany.

— Tak — powiedziała Sissy. — Pamiętam.

Przez chwilę odnosiła wrażenie, że widzi Franka, stojącego przed pnączami winorośli, ale to była tylko gra promieni słonecznych i cienia.

Weszli do domu, do kuchni. Sissy otworzyła szafkę przy zlewie i znalazła wąski szklany wazon. Do kuchni weszła też Victoria i zaczęła obserwować, jak babcia ustawia róże w wazonie i przeplata je paprociami.

— Jak było dzisiaj w szkole? — zapytała Sissy.

— W porządku.

— Po prostu w porządku?

— Byłam zmęczona. Na geografii prawie zasnęłam, jednak pan Pułaski stanął nade mną i głośno klasnął, żebym nie spała.

— Dlaczego byłaś zmęczona? Źle spałaś w nocy? Po tej wielkiej porcji spaghetti, którą zjadłaś wieczorem, myślałam, że będziesz spała jak suseł.

— Spałam długo, ale miałam złe sny.

— Złe sny? O czym?

— Śniło mi się, że goni mnie olbrzym.

Sissy postawiła wazon z różami na kredensie.

— Olbrzym? Jak wyglądał?

Wujku Henry, ja się boję olbrzymów. Wujku Henry, czy możemy zawrócić?

— Nie widziałam. Było zbyt ciemno. Poza tym biegłam co sił w nogach, żeby przed nim uciec.

— A więc olbrzym cię nie dogonił, prawda?

— Nie dogonił. Obudziłam się i szybko sobie powiedziałam: takie olbrzymy nie istnieją. I od razu poczułam się lepiej. Ale potem znowu zasnęłam i śniło mi się, że spadam do wielkiej czarnej dziury, jak Alicja z Krainy Czarów.

— Co za straszne sny! Nie dziwię się, że jesteś po nich zmęczona.

— Może powinnam dzisiaj połknąć kilka tabletek valium, zanim pójdę do łóżka?

— Kilka tabletek valium? To chyba nie jest najlepszy pomysł. Ale dostaniesz ode mnie przed snem kubek ciepłego słodkiego mleka.

Zadzwonił telefon. Trevor podniósł słuchawkę, ale zaraz podał ją Sissy.

— To Mike Kunzel. Do ciebie.

— Mike?

— Witam jeszcze raz, pani Sawyer. Pomyślałem, że będzie pani chciała to wiedzieć. Miała pani rację. Przeszukaliśmy Giley Building od dachu po piwnicę. Każde biuro, każdy zakamarek. Sprawdziliśmy nawet zsypy na śmieci. I nigdzie nie natrafiliśmy na najmniejszy nawet ślad po Czerwonej Masce. Nie mamy także odcisków palców, a odciski butów są całkowicie bezużyteczne.

— A czy zdołałeś dojść do tego, w jaki sposób się wydostał na zewnątrz?

— Moim zdaniem wyszedł sobie po prostu głównymi drzwiami, kiedy dozorca telefonował na policję. Doskonale wiem, że spanikowani ludzie nie zauważają wielu rzeczy.

— Co chcesz teraz robić?

— Pozostało niewiele do zrobienia. Musimy go po prostu szukać i apelować do ludzi, żeby mieli oczy szeroko otwarte. Przy okazji, Molly wyjechała jakieś piętnaście minut temu. Ta dziewczyna naprawdę wspaniale rysuje.

— Tak, to prawda — powiedziała Sissy, wpatrując się w wazon z różami. — Nawet lepiej, niż sądzisz.

Po chwili skończyła rozmowę.

— No i co? — zapytał Trevor.

— Nic. Molly powinna wkrótce wrócić. Chcesz, żebym ci zrobiła kolację? Co powiesz na smażonego kurczaka z sałatką i frytkami?

— Nie, nie. Nie jestem głodny. Jadłem lunch z pewnym facetem z Brukseli w Nick & Tony. Euro Investments… Szukają punktu zaczepienia tutaj, w Stanach.

— Trevor…

— Tak?

Chciała mu powiedzieć, jak wiele dla niej znaczy, jak wiele znaczą dla niej Molly i Victoria, jednak z jakiegoś powodu nie była w stanie znaleźć właściwych słów. Zawsze była czuła i opiekuńcza, jednak nie przypuszczała, by Trevor akurat teraz docenił jej matczyne uczucia. W końcu był już poważnym, dorosłym mężczyzną. Cokolwiek działo się z jego rodziną to właśnie on był teraz za nią odpowiedzialny.

— Tylko mi nie mów, że jestem jak ojciec — powiedział. — Zawsze to powtarzasz, ale ojciec był ojcem, a ja jestem mną. Ojciec był człowiekiem, który często ryzykował. A ja zawsze wszelkie ryzyko długo kalkuluję.

— Chciałam ci tylko powiedzieć, że jestem z ciebie dumna. Czy to jest aż takie przestępstwo?

Przytulił ją mocno do siebie, przez co zdała sobie sprawę, jaka jest delikatna i koścista.

— Nie, to nie jest przestępstwo.

— Olbrzymy muszą być prawdziwe, nie sądzisz, tato? — odezwała się nagle Victoria. — Jeśli nie są prawdziwe, kto je wymyślił i dlaczego wszyscy wierzą w ich istnienie?

— Gdybym znał odpowiedź na to pytanie, kochanie — odparł Trevor — byłbym bardzo bogatym człowiekiem.

* * *

Mniej więcej po dziesięciu minutach przyjechała Molly. Była blada i zrezygnowana. Przełożyła pasek torby przez głowę i powiesiła ją na oparciu kuchennego krzesła.

— Boże, jestem totalnie padnięta. Rysowanie tej Czerwonej Maski… Sama nie wiem, z jakiegoś powodu, wysysa za mnie wszystkie siły.

— Cóż, nieprzyjemny facet, prawda? — zauważyła Sissy. — Nie da się spokojnie o nim myśleć, a co dopiero go rysować.

— Właśnie. Ale to nie wszystko. Przez cały czas odnosiłam wrażenie, jakby patrzył na mnie z mojego szkicu i pytał: „No dalej, dalej, zobaczymy, ile życia jesteś w stanie tchnąć we mnie”.

— Może napijesz się wina? — zapytała Sissy.

— Nie. Chyba najpierw wezmę prysznic. Czuję się taka jakaś nieczysta, jakby ten facet mnie zbrukał.

— To tylko rysunek, kochanie — powiedział Trevor. — Nie powinnaś brać tej pracy tak bardzo do siebie.

— Wiem, ale kiedy go rysowałam, myślałam tylko: „No, w porządku, już go mam, już kończę”. Ale po chwili czułam, że muszę trochę wzmocnić rzęsy, pogrubić włosy, a potem zmienić wyraz oczu. Kiedy skończyłam, wyglądał znacznie młodziej niż na początku, i jakby był z siebie zadowolony. No i zadowolony także ze mnie.

Sissy ujęła jej dłoń.

— Daj spokój, kochanie. To, co dzisiaj widziałyśmy, ci wszyscy martwi ludzie, było naprawdę traumatycznym przeżyciem. I w pewnym sensie, kiedy rysowałaś ich zabójcę, to było tak, jakbyś stała twarzą w twarz z człowiekiem, który ma na sumieniu ludzką krew, prawda?

— Chyba tak. Tak właśnie się czułam. Trevor objął ją i mocno uścisnął.

— Od tej pory będziesz rysowała tylko dobre wróżki, dobrze?

— Dobrze — uśmiechnęła się Molly. Po chwili dodała: — Victoria, odrobiłaś już lekcje?

— Tak! To była fajna zabawa. Zadanie domowe dotyczyło cykad, a ja kocham cykady.

— Cieszę się, że chociaż ktoś je kocha. Już zaczynają latać. Kiedy policjant odwoził mnie do domu, co chwilę jakaś rozbijała się o szybę samochodu.

Victoria jednym tchem wyrzuciła z siebie:

— Cykady żyją pod ziemią przez siedemnaście łat, żywiąc się sokami z korzeni drzew. Potem drążą tunele, żeby wyjść na powierzchnię i się rozmnażać. Mają bardzo twardą żółtą skórę. Cykady rodzaju męskiego wydają okrzyki godowe, napinając mięśnie brzucha. Odgłosy, jakie wydają, osiągają głośność nawet stu decybeli.

— A cykady rodzaju żeńskiego? — zapytała Sissy.

— Nie wydają żadnych dźwięków.

— Widzicie? — zapytał Trevor. — Gatunek doskonały.

— Po dokonaniu aktu reprodukcji cykady męskie natychmiast giną.

— Zgadzam się — powiedziała Molly. — Gatunek doskonały.

Odwróciła się, chcąc wyjść z kuchni, i w tym momencie zobaczyła na kredensie wazon z różami. Posłała Sissy szybkie, lekko zdziwione spojrzenie i zapytała:

— Ścięłaś te róże?

— To Trevor — odparła Sissy spokojnym głosem. — Są śliczne, prawda? I pachną zupełnie tak, jakby nie pochodziły z tego świata.

— Dziwne jest jednak to — zauważył Trevor — że dotychczas nie zauważyłem, że tu rosną.

— Naprawdę? — zapytała Molly. — Nie wiem, jak mogłeś ich nie dostrzec.

— Ja także nigdy ich nie widziałam — powiedziała Victoria.

Molly wzięła wazon do ręki i lekko pogłaskała płatki róż. Następnie wciągnęła ich zapach. Sissy widziała, że jest niezadowolona. Te róże były przecież cudem, stworzonym przez ołówek i akwarele, a nie zwykłą dekoracją na stół.

Sissy popatrzyła na nią z ukosa. Cuda to cuda, droga Molly. Gdybyśmy wiedzieli, skąd się biorą, nie byłyby cudami. Byłyby jedynie sztuczkami.

Dziwny chór

Tej nocy Sissy znów śniła, że podróżuje przez Iowa w samochodzie marki Hudson Hornet, należącym do wuja Henry’ego. Radio grało w tle tę samą dziwną, nierówną muzykę, a za szybami auta krajobraz przesuwał się jak płyta na talerzu gramofonu.

— Wujku Henry — odezwała się.

Wujek Henry jednak nie odwracał głowy. Po prostu prowadził samochód, uderzając obrączką ślubną o kierownicę w takt muzyki.

Widziałem wczoraj cię…

Gdy stałaś przy ścianie…

Myślałem, że to ty…

Ale to nie ty…

Chmury miały kolor sepii, jakby pochodziły z jakiejś starej fotografii. Sissy widziała na wschodnim horyzoncie ponurą ciemność, cień, który unosił się coraz wyżej, jak chmara szarańczy. Szarańczy albo cykad.

Byłem zupełnie pewien,

Że rozpoznałem twoją twarz,

Lecz kiedy głowę odwróciłaś,

Nie zobaczyłem nic…

Tylko pustkę.

Mniej więcej pół mili przed samochodem dostrzegła wielką postać stojącą przy drodze. Jej kontury wyraźnie odcinały się na bladym tle gasnącego dnia. Postać musiała mieć dobre trzydzieści stóp wysokości. Sissy uklękła na siedzeniu i z całej siły uderzyła wujka w ramię.

— Wujku Henry, tam jest olbrzym. Ja się boję olbrzymów!

Wujek Henry nie odpowiadał.

— Wujku Henry, proszę! Czy możemy zawrócić?

Owady zaczęły uderzać w przednią szybę samochodu, pozostawiając na niej brązowożółte plamy i połamane fragmenty skrzydeł, które jednak natychmiast odpadały.

— Wujku Henry!

W końcu odwrócił głowę. Nie był to jednak wujek Henry, lecz Czerwona Maska z triumfalnie błyszczącymi oczyma.

— Nie ma spokoju dla przeklętych, dziecko! Ani litości dla niewinnych. Co się stało, już się stało i się nie odstanie.

Owady coraz mocniej uderzały w szybę, aż w końcu dźwięki tych uderzeń zaczęły przypominać odgłosy gradobicia. „Wujek Henry” nadal prowadził samochód, jednak nie odwrócił głowy, żeby widzieć, co się dzieje za przednią szybą. Wciąż patrzył i szczerzył zęby do Sissy, jakby zachęcał ją, żeby go powstrzymała.

Sissy wydała przenikliwy wrzask. Z każdą chwilą krzyczała coraz głośniej, ale „Wujek Henry” zaczął krzyczeć równie głośno, aż wreszcie Sissy ogłuchła. Piosenka docierająca z radia zamilkła, a wnętrze samochodu wypełniło się dziwacznymi trzaskami.

Otworzyła oczy. Już nie krzyczała, nie było też „Wujka Henry’ego”, jedynie trzaski nie ustawały. Przerywały je odgłosy, które przypominały dźwięki nurkujących samolotów.

— Mój Boże — powiedziała sama do siebie. — Cykady.

Niepewnie wydostała się spod pościeli i odsunęła kotary na oknach. Musiała osłonić oczy przed jaskrawym porannym słońcem.

Na podwórzu tłoczyły się tysiące cykad. Były to męskie osobniki, wydające okrzyki godowe. Większość oblepiała drzewa i krzewy, jednak mnóstwo latało w powietrzu. Niektóre uderzały w szybę, tak jak w Sissy śnie.

Do jej pokoju weszła Molly. Miała na sobie różową koszulę nocną i różową chustkę na głowie.

— Widzę, że miałaś już budzenie — powiedziała z uśmiechem.

— Nigdy nie przypuszczałam, że one mogą być tak cholernie głośne. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak ty to wytrzymujesz.

— Na szczęście to się zdarza raz na siedemnaście lat. Opowiadamy sobie nawet dowcipy na ten temat. Dwie cykady siedzą przy barze i w pewnej chwili jedna mówi do drugiej: „Jeśli nie będziemy miały dziś szczęścia, siedemnaście lat mamy zmarnowane”.

— Może zaparzę kawę? — zaproponowała Sissy. — Mogę też usmażyć jajka. Wczoraj wieczorem nic nie jedliśmy, prawda?

— Oczywiście, wspaniale.

Przeszły do kuchni. Pan Boots wciąż spał w swoim koszu. Zdawało się, że chór cykad wcale mu nie przeszkadza. Tymczasem owady oblepiały już ramy okien. Jeszcze wczoraj Trevor osłonił sklejką i zabezpieczył kilkoma warstwami taśmy izolacyjnej otwór wentylacyjny nad kuchenką. Zakleił taśmą także dziurki do kluczy i zastawił kartonami wywietrzniki w drzwiach.

Molly otworzyła lodówkę. Wyciągnęła z niej karton soku z żurawiny i granatów, po czym nalała wszystkim do szklanek. Już miała wypić, kiedy niespodziewanie zapytała:

— Co zrobiłaś z różami?

Sissy odwróciła się i popatrzyła na kredens. Wazon wciąż tam stał, jednak teraz były w nim tylko paprocie. Potrząsnęła głową i powiedziała:

— W ogóle ich nie dotykałam.

— Ani ja. Może zabrała je Victoria? Trochę teraz wariuje na punkcie pań młodych i wspaniałych ślubów. Założę się, że zrobiła z nich bukiet dla Barbie.

Sissy zaczęła przygotowywać ekspres do kawy.

— Nadal nie chcesz powiedzieć Trevorowi, skąd się wzięły te róże?

— Nic dobrego by z tego nie wyniknęło.

— Ale też pewnie nic złego.

— Och, daj spokój, Sissy. Przecież znasz Trevora. Musi czuć, że ma kontrolę nad wszystkim. To dlatego tak nie lubi wróżenia z kart. Nie mają nic wspólnego z logiką i Trevor zupełnie nie rozumie, jak to działa. Gdybym mu powiedziała, że stworzyłam prawdziwe kwiaty, po prostu je malując, nastroszyłby się. Zacząłby patrzeć na mnie jak Qa kogoś, kogo po tylu latach małżeństwa jeszcze do końca nie zna, a nie chcę, żeby się tak czuł.

Sissy włączyła ekspres do kawy.

— Myślę, że zignoruję te robale i wyjdę na papierosa.

— Cóż, są ohydne i hałaśliwe, ale nie zrobią ci krzywdy. Tylko uważaj, żeby żaden nie wpadł ci we włosy.

— Mam uważać? A może osiągną to, co nigdy się nie udało Frankowi i Trevorowi: zmuszą mnie do rzucenia palenia.

Opatulona w zielony jedwabny szlafrok, w adidasach Trevora na nogach — na wypadek gdyby nadepnęła na cykadę — Sissy wyszła na zewnątrz. Pan Boots podreptał tuż za nią. Na podwórzu dźwięki wydawane przez samce były głośniejsze i wyższe, a odgłosy przypominające nurkujące samoloty jeszcze bardziej dziwaczne. Brzmiało to tak, jakby ktoś grał na pile.

Szybko zrzuciła kilka owadów z ręki, ale jeden z nich mocno przylgnął do niej drobnymi pazurkami i wpatrzył się w nią szkarłatnymi, szeroko rozstawionymi oczami.

— Mój Boże, popatrz tylko na siebie — powiedziała do cykady Sissy. — Musiałaś się chyba żywić sokami z korzeni jakiegoś chorego drzewa.

Zapaliła papierosa i wydmuchnęła dym na cykadę. Ta natychmiast odfrunęła, przelatując zaledwie o cal od nosa Pana Bootsa. Pies kłapnął pyskiem, ale tylko dlatego, że intruz kompletnie go zaskoczył. Kiedyś spróbował zjeść osę i od tego czasu wszystko, co przed nim latało, brzęczało albo świergotało, traktował z najwyższą ostrożnością.

Suche trzaski nie ustawały i Sissy siłą rzeczy powróciła myślami do swojego snu. Bardzo rzadko miewała sny, które się powtarzały, i nawet kiedy już coś takiego się stało, to przerwa między podobnymi snami trwała całe miesiące, a nawet lata. Musiała przyjąć, że tym razem miała do czynienia z czymś więcej niż tylko zwykły sen; było to raczej ostrzeżenie albo omen, który podsuwała jej podświadomość albo czyjś duch. Olbrzym stojący przy drodze mógł być rodzajem symbolu. Ale co miał symbolizować? I dlaczego wydawał się taki przerażający?

Przeleciała przed nią, jak szarańcza we śnie, chmara cykad. W tym momencie ujrzała donicę, do której zmierzały cykady. Wyrastało z nich pięć róż wznoszących główki ku porannemu słońcu, razem z malwami i stokrotkami. Były świeże, nietknięte, jakby Trevor nigdy ich nie ścinał.

Sissy poczuła w głowie jakby lekkie ukłucie. Cóż, to nie mogły być prawdziwe róże. To musiało być coś zupełnie innego. Fatamorgana? Halucynacja? Nie była w stanie tego zrozumieć.

— Molly! — zawołała. — Chodź tutaj. Do diabła, co o tym sądzisz?

* * *

Molly wpatrywała się w róże przez długą chwilę.

— Nie wiem. Jak to się mogło stać? — Zacisnęła palce na jednej z łodyg i pociągnęła za nią. — Jest mocno zakorzeniona, tak jak na początku.

Sissy odwróciła głowę i zmarszczyła czoło.

— Czy kiedy je malowałaś, wyobrażałaś je sobie właśnie tutaj, w tej konkretnej donicy?

— Tak. Dokładnie. Nawet tę pierwszą różę, którą malowałam dla Duszka Fifi.

— Może one muszą tutaj wracać, ponieważ ta donica jest jedynym miejscem, w jakim mogą istnieć?

— Nie wiem, co masz na myśli.

— Szczerze mówiąc, ja także. Spróbujmy jednak czegoś. Zetnijmy je jeszcze raz i zobaczmy, czy powrócą w to miejsce po raz drugi.

Molly wahała się.

— Może po prostu powinnyśmy je zostawić samym sobie? Cała ta historia przyprawia mnie o gęsią skórkę.

— Molly, pomyśl tylko, co przepowiedziały karty. Przemoc i rozlew krwi. Możesz w to być w jakiś sposób wplątana. Rzeźbiarz, malarz, kreator podobieństw: to prawie na pewno jesteś ty.

— Być może Trevor miał rację. Może nie powinnam była rysować wizerunku Czerwonej Maski?

— Sama nie wiem. Nadal jednak uważam, że róże są kluczem do wszystkiego. Jeśli zrozumiemy, w jaki sposób i dlaczego zaczęły żyć, być może ocalimy cię przed niebezpieczeństwem.

Pan Boots zaczął ścigać cykady. Skakał na nie, kiedy wznosiły się do lotu, jednak bardzo uważał, żeby żadna nie wpadła mu do pyska.

— Dobrze — powiedziała Molly. — Przyniosę jakieś nożyce.

Kiedy Molly ścinała róże, Sissy w milczeniu paliła papierosa. Zaniosły kwiaty z powrotem do domu i umieściły w wazonie tak jak poprzednio. Trevor wszedł do kuchni, akurat kiedy stawiały wazon na kredensie. Czarne włosy miał potargane i ziewał.

— Pierwsza okazja, żebym mógł pospać sobie kilka godzin dłużej, i co? Za oknami wyśpiewuje mi dziesięć tysięcy napalonych cykad.

— Twoja mama zaraz usmaży jajecznicę. Zjesz trochę?

— Dla mnie najpierw kawa. Czarna. Muszę rozruszać serce na dzień dobry.

Czas zabijania

Chrissie Wells wygramoliła się z taksówki i zahaczyła paskiem torebki o klamkę w drzwiczkach. Kiedy starała się ją odczepić, upuściła na ziemię telefon komórkowy i plik papierów, które trzymała pod pachą. Poranny wiatr natychmiast porozrzucał je po całym chodniku.

Kiedy wreszcie zdołała odhaczyć torebkę i podnieść telefon, pośpiesznie pozbierała z chodnika porozrzucane kartki, pochylając się gwałtownie jak ptak dziobiący ziarno. W pewnym momencie pękł szew na plecach jej czerwonej bawełnianej sukni. Taksówkarz czekał na nią z wyrazem twarzy, który przypominał świętego Sebastiana męczennika, przebijanego na wylot setką strzał.

Chrissie zaczęła gmerać w torebce, aż wreszcie wydobyła z niej banknot dwudziestodolarowy, przypadkowo wyrzucając na podłogę i przednie siedzenie taksówki kilkanaście drobnych monet. Taksówkarz wydał jej dziesiątkę i powiedział:

— Niech się pani nie kłopocze napiwkiem. Pozbieram go sobie później z podłogi.

Chrissie, jak zwykle, była spóźniona. Zawsze bywała spóźniona, niezależnie od tego, na jak wczesną godzinę nastawiała budzik. Odnosiła wrażenie, że jest zupełnie niezsynchronizowana z całą resztą planety. Spóźniała się na każdy autobus i na każde umówione spotkanie. Nigdy nie zdążyła jeszcze na czas na żaden koncert i zawsze musiała czekać w holu na przerwę. Zawsze się śpieszyła, zawsze była spocona, zawsze brakowało jej tchu i wciąż nigdzie nie mogła zdążyć.

Podbiegła po schodach do głównego wejścia Giley Building, jednak przy drzwiach zatrzymało ją dwóch policjantów.

— Dzień dobry pani. Poprosimy o jakiś dokument, jeśli to nie sprawi kłopotu.

— Dokument?

— Na przykład prawo jazdy. Cokolwiek.

Chrissie otworzyła torebkę i znowu upuściła wszystkie papiery. Jeden z policjantów pochylił się i pośpiesznie je pozbierał. Chrissie przetrząsnęła torebkę i w końcu znalazła kartę Biblioteki Publicznej Cincinnati.

— Dobrze, to wystarczy — powiedział jeden z policjantów. — I tak nie wygląda pani na seryjnego mordercę.

— Jeszcze go nie znaleźliście? Rano nie miałam czasu, żeby sprawdzić w wiadomościach.

— Jeszcze nie, proszę pani. Ale go znajdziemy. Może być pani tego zupełnie pewna.

Chrissie weszła do środka przez drzwi obrotowe. Wszystkie trzy windy już działały, a drzwi tej po lewej stronie były otwarte. Zawołała:

— Proszę poczekać! Poczekać! — I pobiegła przez hol w ich kierunku, głośno stukając obcasami.

Kiedy jednak dotarła do windy, tłoczyło się w niej ponad dziesięć osób i praktycznie nie było już miejsca. Tym bardziej że ci, którzy zdążyli wsiąść do kabiny, patrzyli na Chrissie złowrogo, jakby chcieli powiedzieć: tylko się nie waż tu wciskać. Po chwili drzwi windy się zamknęły i ludzie zniknęli.

Chrissie nacisnęła przycisk, wzywając kolejną windę. Kiedy to uczyniła, dołączyło do niej kolejnych pięcioro urzędników, były to sekretarki i młodsi pracownicy biurowi. Dwie osoby trzymały w rękach papierowe kubki z cappuccino, a jedna — papierową torbę, z której dobiegał ostry zapach gorącego pastrami.

— Wcale mi się to nie podoba — powiedział jeden z dwóch urzędników trzymających kubki z kawą.

— Niby co ci się nie podoba, na miłość boską? — zapytał go kolega.

— Dobrze wiesz. — Facet z cappuccino skinął głową w kierunku drzwi windy i wykonał ręką ruch, jakby kogoś dźgał nożem.

— Och, dałbyś spokój. Gliniarze przecież dokładnie przeszukali cały budynek, od góry do dołu. Ten facet prawdopodobnie jest już dawno poza granicami naszego stanu.

Ku swemu przerażeniu Chrissie zobaczyła, jak przez obrotowe drzwi wchodzi jej szefowa, Elaine Vickers, ciemnowłosa, szczupła, w czarnym żakiecie, cholernie pamiętliwa baba. W tej chwili Chrissie powinna się już znajdować w pokoju konferencyjnym, z rozłożonymi starannie dokumentami i próbnymi wydrukami całego katalogu na najbliższy sezon. A na stole powinien stać termos z herbatą ziołową i talerzyki z ulubionymi cienkimi ciasteczkami migdałowymi Elaine.

Kilkakrotnie jeszcze nacisnęła przycisk wzywający windę. Wskaźnik jej ruchu pokazał czwarte, trzecie, potem drugie piętro i zatrzymał się. Boże, pośpiesz się, błagała w duchu Stwórcę Chrissie. Kątem oka zobaczyła, że Elaine zatrzymała się na środku holu i rozmawia z jakimiś dwiema kobietami. Gdyby winda się teraz zjawiła, mogłaby na nią nie zdążyć; Chrissie wpadłaby pierwsza do pokoju konferencyjnego i miałaby jeszcze kilkanaście sekund na przygotowanie wszystkiego.

Drzwi windy otworzyły się. W środku znajdowało się dwóch techników z ekipy konserwatorskiej, a między nimi na wózku leżały części jakiegoś silnika elektrycznego. Jeden z techników chwycił drzwi, żeby się nie zamknęły, a drugi zaczął powoli i nieporadnie manewrować wózkiem, żeby wywieźć silnik z kabiny. Boże, proszę, pośpieszcie się. Elaine skończyła już rozmowę i szła w kierunku wind swoim zwykłym krokiem, nogi w szpilkach stawiając w jednej linii, tak jak to podpatrzyła u modelek na wybiegach.

Technicy wreszcie zdołali wydostać wózek z windy i Chrissie natychmiast weszła do środka, a za nią jeszcze pięć osób. Elaine miała do windy jeszcze tylko kilka kroków.

— Dwudzieste pierwsze poproszę — powiedziała Chrissie do mężczyzny z brązową papierową torbą.

Elaine uniosła rękę i mężczyzna z brązową torbą przytrzymał palec na przycisku uniemożliwiającym zamknięcie się drzwi. Chrissie wbiła wzrok w jego kark i pomyślała: Umrzesz za to, sukinsynu. Umrzesz i pójdziesz do piekła.

— Poproszę dwudzieste pierwsze — powiedziała Elaine i weszła do windy.

Drzwi zamknęły się i winda ruszyła do góry. Chrissie wcisnęła się w kąt kabiny, starając się ukryć przed szefową za plecami facetów, którzy trzymali kubki z kawą. Jednak po chwili zorientowała się, że Elaine doskonale ją widzi w jednym z luster.

Reaguj pozytywnie, pomyślała. Tylko nie okaż, że się boisz. Głęboko odetchnęła i wysunęła się zza facetów z cappuccino.

— Dzień dobry, Elaine.

Szkarłatne wargi wydęły się i wyglądały jak pąki trującej róży. Jedna brew kobiety wygięła się w ostry łuk.

— Ale korki były dziś w mieście, prawda? Udało ci się dojechać bez problemów? — zapytała ją Chrissie, bardzo się starając, aby jej pytanie zabrzmiało jak najswobodniej. — Most I–75 to był dzisiaj koszmar. Moja taksówka utknęła w miejscu na całe dwadzieścia pięć minut.

— Mieszkam w Mount Adams, jeśli pamiętasz — odparła Elaine. — Nie przejeżdżam przez mosty.

— Ach, rzeczywiście. Mieszkasz więc niedaleko Vidala Sassoona. I jego żony.

— Ile czasu potrzebujesz, żeby przygotować prezentację? — zapytała Elaine.

— Najwyżej piętnaście minut. Mam ciekawe projekty. Rozpinane swetry. I trzy fantastyczne nowe kolory.

Elaine odwróciła się, żeby zmierzyć Chrissie wzrokiem. Ani razu nie mrugnęła powiekami. Bardzo cicho, tak aby nikt inny w windzie nie słyszał, odezwała się:

— Tak dalej być nie może, Chrissie. Wiesz o tym tak samo dobrze jak ja.

— Elaine…

— Ciągle się spóźniasz, nie przychodzisz na czas na spotkania, a co za tym idzie, nie szanujesz ludzi, z którymi pracujesz. My ciebie szanujemy. Dlaczego ty nie szanujesz nas?

Usta Chrissie otworzyły się i zamknęły.

— Wszystkiemu winien jest czas — powiedziała po chwili. — Sama nie wiem, jak to się dzieje. Cokolwiek bym zrobiła, czas zachowuje się tak, jakby był moim wrogiem.

— Czas jest twoim wrogiem? — zdziwiła się Elaine.

— Zegar przeskakuje, kiedy na niego nie patrzę. Jest wpół do czwartej. Po pięciu minutach patrzę na zegar ponownie, a tu prawie piąta. Jestem pewna, że mój zegarek chodzi o wiele szybciej niż wszystkie inne.

Elaine już miała coś odpowiedzieć, ale winda stanęła i drzwi się otworzyły. Korytarz za nimi wydawał się ciemny i opuszczony.

— Czternaste piętro, wysiada ktoś? — zapytał mężczyzna z papierową torbą.

— Ja chcę na dziewiętnaste — odparł wysoki czarnoskóry.

— Tutaj i tak niczego nie ma — zauważył jeden z mężczyzn. — Kiedyś było tu Atlas Carriers, ale się przenieśli.

Mężczyzna z papierową torbą nacisnął guzik dziewiętnastego piętra. Drzwi się zamknęły i winda ruszyła. Jednak na żądanym piętrze w ogóle się nie zatrzymała.

— Hej, powiedziałem dziewiętnaste! — zaprotestował czarnoskóry.

— Przecież wdusiłem. Powinna była się zatrzymać.

Czarnoskóry przepchnął się w kierunku panelu z przyciskami i nadusił właściwy guzik. Winda jednak jednostajnie jechała do góry: dwudzieste drugie, dwudzieste trzecie, dwudzieste czwarte piętro i wreszcie dotarła do dwudziestego piątego, gdzie się zatrzymała. Drzwi jednak ani drgnęły.

— Cholerny budynek — westchnął jeden z mężczyzn z kawą. — Powinniśmy podać właścicieli do sądu, wiecie? Zapewne zdążyli już naruszyć wszelkie możliwe przepisy bezpieczeństwa.

— Trzeba użyć telefonu alarmowego — powiedziała Elaine. Czarnoskóry otworzył małą skrzyneczkę i wyciągnął z niej czerwoną słuchawkę telefonu. Podsunął ją Elaine przed nos. Drut był odcięty.

Jeden z mężczyzn podał kubek z kawą koledze i wyciągnął telefon komórkowy.

— Ci cholerni właściciele. Kiedy postawię ich przed sądem, zbankrutują, możecie mi wierzyć. Oskarżę ich o wszystko. O zaniedbanie, bezprawne uwięzienie w windzie i o wszystko, co mi jeszcze przyjdzie na myśl.

Wystukał na telefonie jakiś numer i przyłożył słuchawkę do ucha.

— Cholera, nie ma sygnału. Ktoś z was ma sygnał w telefonie?

Nagle wszyscy wyciągnęli telefony komórkowe, jednak zaraz okazało się, że znajdują się poza zasięgiem sieci.

— Czy to nie są jakieś czary? Przecież będziemy tu teraz tkwili, dopóki ktoś się nie zorientuje, że nie ma nas w pracy. A znając moją sekretarkę, w moim przypadku to potrwa do lunchu.

— A nie można jakoś wyłamać tych drzwi? — zapytała Elaine.

— Niby czym?

— Może chociaż zaczniemy walić w nie pięściami i krzyczeć. Ktoś przecież z pewnością nas usłyszy.

— Racja. Walmy pięściami w drzwi i krzyczmy. Wysoki czarnoskóry zacisnął pięści i zaczął uderzać w drzwi.

— Pomocy! — wrzasnął. — Jesteśmy uwięzieni w windzie! Pomocy!

Pozostali do niego dołączyli, trochę skrępowani tym, że wydają dźwięki w najróżniejszych tonacjach.

— Chryste — powiedział mężczyzna z torbą. — Brzmimy jak zgraja przerażonych kurczaków.

— Cicho — zażądał czarnoskóry, unosząc rękę.

Umilkli i zaczęli nasłuchiwać, jednak za drzwiami windy nic się nie działo. Słychać było jedynie zawodzenie wiatru w pustym korytarzu i smutne, słabe pobrzękiwanie kabli, utrzymujących kabinę windy. Dodatkowym odgłosem było odległe echo zamykających się i otwierających drzwi innych wind.

— Dobra, próbujemy jeszcze raz.

Zaczął walić w drzwi z jeszcze większą zaciekłością.

— Pomocy! Jesteśmy uwięzieni w windzie! Pomocy!

Po chwili znowu nasłuchiwali, czekając na jakieś reakcje, jednak nie było żadnej.

— To jest niesłychane — warknęła Elaine, ale w jej głosie było więcej strachu niż złości.

W tym samym momencie winda gwałtownie zadrżała, opadła dwie lub trzy stopy w dół i znowu się zatrzymała. Wszyscy krzyknęli z przerażeniem, a jedna z sekretarek wybuchła płaczem.

— Wypuśćcie mnie stąd! Wypuśćcie mnie. Ja muszę stąd wyjść!

— Wszystko jest pod kontrolą — zapewnił ją czarnoskóry. — Wszystkie windy mają hamulce bezpieczeństwa. Żadna z nich nie może spaść aż do piwnicy.

— Cóż, uspokoiłeś mnie — powiedział jeden z mężczyzn z cappuccino.

Winda znowu zadrżała, opadła w dół o kolejne dwie stopy, zatrzymała się i opadła jeszcze raz. Z każdym spadkiem ludzie w windzie wydawali z siebie przeraźliwe wrzaski.

Chrissie chciało się sikać, jeszcze zanim wysiadła z taksówki przed Giley Building, i teraz się zmoczyła; jedynie troszeczkę, jednak to wystarczyło, by spotęgować jej strach i poczucie, że nie panuje nad swoim losem.

— Musimy krzyczeć z całych sił, bez przerwy — powiedziała Elaine.

W odpowiedzi czarnoskóry wrzasnął:

— Niech nas ktoś uwolni! Niech nas ktoś uwolni! Jednocześnie zaczął walić w drzwi obiema pięściami.

Udało mu się osiągnąć jedynie tyle, że twardy metal, z którego zrobione były drzwi, lekko się wgniótł.

Winda znowu opadła przynajmniej piętnaście stóp w dół, po czym zatrzymała się gwałtownie, tak że wszyscy w kabinie stracili równowagę. Gorąca kawa rozprysnęła się dokoła. Zanim zdołali odzyskać równowagę, winda znowu trochę opadła i się zatrzymała. Po chwili wszystko się powtórzyło. Uwięzieni mogli tylko uklęknąć na podłodze, opierając się na rękach i kolanach, podczas gdy winda krótkimi zrywami opadała coraz bardziej w dół. Czasami zaledwie kilka cali, a czasami aż kilkanaście stóp naraz. Kiedy dotarli do dziewiątego piętra, nikt w kabinie już nie jęczał, nikt nie krzyczał, nikt nie błagał o pomoc. Przerażeni pasażerowie klęczeli na podłodze i modlili się w duchu, aby winda nie dotarła zbyt szybko do parteru i aby nikomu nie stała się żadna krzywda.

Minęli ósme, siódme i szóste piętro. Minąwszy piąte, spadli aż do trzeciego piętra. Tam winda zatrzymała się gwałtownie. Chrissie z impetem rzuciło na młodego urzędnika, tak że trafiła czołem prosto w jego szczękę. Jego krew zalała oczy dziewczyny; przez moment niczego nie widziała.

Tymczasem winda nie zamierzała stawać. Skokami dotarła na pierwsze piętro i wtedy zaczęła niemal pełzać w dół, cal po calu, straszliwie drżąc. Kiedy znalazła się w piwnicy i wreszcie stanęła, uwięzieni w niej ludzie niemal tego nie zauważyli, tak powolny był jej ruch.

— Stoimy — powiedział po chwili czarnoskóry. — Dzięki Bogu, w końcu się zatrzymaliśmy.

Wszyscy wstali. Jeden z urzędników nacisnął przycisk, chcąc otworzyć kabinę, jednak drzwi ani drgnęły.

— Teraz powinniśmy krzyczeć — stwierdził czarnoskóry. — Stąd nas z pewnością ktoś usłyszy.

— Na pomoc! — krzyknęła sekretarka. — Na pomoc! Wypuśćcie nas stąd!

I wtedy, zupełnie niespodziewanie, drzwi windy się otworzyły. Nastąpiła sekunda pełnej napięcia ciszy i nagle jakaś czerwona sylwetka wpadła do kabiny z dwoma rzeźnickimi nożami w rękach, po czym natychmiast zaczęła zadawać przerażonym ludziom chaotyczne, gwałtowne ciosy. Cofali się, wrzeszcząc ze wszystkich sił, zasłaniając się ramionami. Zapanowało istne pandemonium. Napastnik jednak nie miał litości dla nikogo, zadawał ciosy dopóty, dopóki krew nie zaplamiła całej kabiny. Była dosłownie wszędzie i tryskała z otwartych ran niczym ciemnoczerwony ulewny deszcz.

Krwawa kąpiel

Niemal dokładnie w tym samym czasie w centrum handlowym Four Days na Fountain Sąuare West Marshall Willis i jego narzeczona Dawn Priennik pochylali się nad ladą wystawową w sklepie jubilerskim Newmana, próbując wybrać ślubne obrączki.

Marshall optował za bardzo szeroką z fasetami w kształcie diamentów, odbijającymi światło, ale Dawn wolała węższą z przeplatających się pasków żółtego i białego złota.

— Nie ma prawa, które nakazywałoby, żeby państwo młodzi nosili identyczne obrączki — powiedział sprzedawca. Jego łysa czaszka lśniła w świetle punktowych lampek, umieszczonych w podwieszonym suficie. — Poza tym, chciałbym zauważyć, że jest pan obdarzony dużymi palcami. Bardzo dużymi, jeśli porównać je z palcami pani.

Marshall nie tylko palce miał bardzo duże. Właściwie wszystko w nim było wielkie. Miał sześć stóp i trzy cale wzrostu, ogromną kanciastą głowę, która wyglądała, jakby ktoś pośpiesznie wyciosał ją z twardego drewna, szeroką szyję i klatkę piersiową jak u bizona.

Dawn natomiast była bardzo drobna. Miała zaledwie pięć stóp i dwa cale wzrostu, długie, lśniące, kasztanowe włosy i okrągłą, śliczną buzię jak lalka. Jej długie czarne rzęsy trzepotały jak kolibry, szczególnie kiedy była czymś podekscytowana. Najbardziej jednak uwagę przykuwały jej piersi, napierające na kamizelkę, jakby w każdej chwili chciały ją rozerwać. W kwietniu Marshall zapłacił za operację powiększenia jej piersi i był to jego prezent urodzinowy dla ukochanej. Matka Dawn, zdegustowana tym, stwierdziła, że ten prezent Marshall kupił raczej sobie niż narzeczonej.

— Ja jednak chciałbym, żebyśmy mieli identyczne obrączki — powiedział Marshall. — Kiedy dwoje ludzi nosi identyczne obrączki, to znaczy, że całkowicie należą do siebie nawzajem.

— Ale my przecież wiemy, że całkowicie do siebie należymy. Dlaczego jeszcze musimy udowadniać to wszystkim dookoła?

Marshall powoli potrząsnął głową. W tej chwili ukazywał swoją ciemną stronę bezwzględnego posiadacza. Podarował Dawn powiększone piersi, ale kiedy tylko widział, że jakiś inny mężczyzna wodzi za nią wzrokiem, natychmiast gotów był do awantury.

— Gapisz się na moją dziewczynę? No to się jeszcze raz dobrze przyjrzyj, frajerze, bo to jest ostatnia osoba na ziemi, jaką widzą twoje oczy.

A gdy Dawn, nie daj Boże, uśmiechnęła się do kogoś innego, dostawała w twarz natychmiast po powrocie do domu i była oskarżana, że zachowuje się Jak dziwka spod latarni”. Oczywiście później Marshall zawsze ją przepraszał, kupował kwiaty i tak dalej. Ale sytuacja się powtarzała.

— Może powinniśmy najpierw pójść na kawę i jeszcze się zastanowić? — zasugerowała Dawn.

Widziała, że Marshall wpada w swój okropny nastrój, który charakteryzował się tym, że wszystkim dookoła zarzucał prawdziwe albo urojone winy. „Zobacz, co zrobiłaś”, krzyczał na Dawn, przewróciwszy telewizor albo rzuciwszy o ścianę talerzem z kolacją, albo złapawszy dziewczynę za ramię tak mocno, że miała krwawe siniaki.

Matka Dawn twierdziła, że jej córka jest chyba szalona, skoro decyduje się wychodzić za niego za mąż. Był brutalem. Gorzej, był infantylnym brutalem. Dawn jednak go kochała i tylko ona jedna wiedziała, jaki potrafi być delikatny i troskliwy. Bywał infantylny i naiwny, owszem. Ale chociażby z tego powodu jeszcze bardziej chciała go chronić przed całym światem. To nie była jego wina, że cały świat tak często i z taką mocą stawał przeciwko niemu.

Wyszli ze sklepu jubilerskiego i poszli przez loggię w kierunku wind. Centrum handlowe Four Days miało dopiero osiemnaście miesięcy. Było wyłożone marmurami, lśniło i pachniało damskimi perfumami, skórą oraz aromatem świeżo zaparzonej kawy. Główne atrium miało pięć pięter wysokości, a wieńczył je dach z czyściutkiego szkła, dzięki czemu obiekt zalany był naturalnym światłem i wszystko dookoła lśniło. Cztery piętra pod stopami Dawn i Marshalla znajdowała się fontanna z nierdzewnego metalu, przedstawiająca Orleans, pierwszy statek parowy, który przypłynął rzeką Ohio do Cincinnati w 1811 roku.

Na zewnętrznej ścianie budynku poruszały się cztery przeszklone windy, zapewniając swoim użytkownikom przyprawiający o zawrót głowy widok na Race Street i Seventh Street. Z najwyższego piętra widać było nawet rzekę, błyszczącą teraz w porannym słońcu, oraz miasto Covington w stanie Kentucky, na przeciwległym brzegu.

Gdy drzwi najbliższej windy otworzyły się, Marshall i Dawn weszli do środka. Dawn natychmiast podeszła do barierki i zaczęła spoglądać na ruch uliczny w dole.

— Popatrz! — zawołała do narzeczonego. — Te samochody wyglądają jak zabawki!

— Naprawdę? — zapytał Marshall. Nigdy nie lubił dużych wysokości, stał więc daleko za plecami Dawn.

Przez kilka sekund mieli windę wyłącznie dla siebie, jednak tuż przed zamknięciem drzwi do środka wpadła grupka rozwrzeszczanych nastolatków. Śmieli się, żartowali i robili sobie głupie dowcipy.

Jeden z chłopców miał bladą piegowatą twarz i czapkę baseballową Cincinnati Reds z długim daszkiem, założoną tyłem do przodu. Niespodziewanie wyciągnął z kieszeni różowy damski pasek do pończoch i zaczął nim wymachiwać w powietrzu. Do paska były jeszcze przyczepione metki.

— Hej, zobaczcie, co podwędziłem!

— Och, Mikey! — pisnęła jedna z dziewcząt. — Włożysz go? Pokażesz nam, jak w nim wyglądasz?

Jeden z chłopców objął go ramieniem i powiedział:

— Nigdy nam nie mówiłeś, że jesteś transwestytą, Mikey. Gdybym wiedział, kupiłbym ci na urodziny koronkowy stanik zamiast tej koszulki.

— Odpieprz się, Tyler, to jest prezent dla Lindy.

— Och, jasne, dla Lindy. Jestem pewien, że już jej się znudziło, że nosisz jej majtki, musiałeś więc jej kupić coś, co normalnie kupujesz dla siebie!

— Uspokójcie się, chłopcy — wtrącił się Marshall. — Tutaj jest dama.

Chłopak w czapce baseballowej Cincinnati Reds odwrócił głowę, rozdziawił usta i zamrugał powiekami.

— Dama? Gdzie? Gdzie? Nie widzę tu żadnej damy. Marshall złapał go za przód bluzy i niemal uniósł go z podłogi.

— Nie żartuj sobie ze mnie, gnojku. Ta dama jest moją narzeczoną, jasne? Odnoś się do niej z szacunkiem.

Inni nastolatkowie, bynajmniej nie wystraszeni, zaczęli drwić.

— Słyszałeś gnojku? Ta dama to jego narzeczona.

Marshall odwrócił się i stanął twarzą do nich, wciąż zaciskając dłoń na bluzie chłopaka.

— Szukacie kłopotów, głupie fiuty? Tego wam potrzeba? Możecie mi wierzyć, ja nie żartuję.

— Oooooo — zawyli chłopcy.

— Daj spokój, Marshall, zostaw tego dzieciaka — powiedziała Dawn. — On nic nie zrobił.

— Tak, Marshall — odezwał się chłopak w czapce baseballowej. — Zostaw dzieciaka w spokoju. Kim ty, do cholery, jesteś, Marshall? Strażnikiem Teksasu?

Marshall pchnął chłopaka tak mocno, że ten stracił równowagę i padł na przeciwną ścianę kabiny.

— Psychol! — wrzasnął jeden z chłopców.

Marshall pchnął również jego, po czym natychmiast naparł na pozostałych chłopaków i dziewczynę. Ta padła na przeszkloną ścianę, boleśnie tłukąc sobie ramię.

— Marshall! — zawołała Dawn i z całej siły pociągnęła go do tyłu. — Marshall, zostaw ich w spokoju!

Chłopak w czapeczce Cincinnati Reds wycelował w Marshalla palcem i krzyknął łamiącym się głosem:

— Właśnie, człowieku, zostaw nas w spokoju. Ale i tak zatelefonuję do zoo i powiem, żeby wsadzili cię tam, gdzie jest twoje miejsce. Do klatki z pieprzonymi gorylami!

Marshall znowu zacisnął dłoń na bluzie chłopaka i mocno nim potrząsnął. W tej samej chwili winda dotarła do trzeciego piętra i drzwi się otworzyły. Na zewnątrz czekała spora gromada klientów centrum, głównie rodzice z dzieciakami, które trzymały baloniki. Kiedy zobaczyli Marshalla i chłopaka próbującego się wyrwać z jego uścisku, wszyscy zrobili krok do tyłu.

Jeden z chłopaków w windzie krzyknął:

— Spieprzaj stąd, człowieku!

— Zawołajcie policję! — wrzasnęła dziewczyna piskliwym głosem. — Niech ktoś zawoła policję! Ten człowiek oszalał!

Zanim jednak ktokolwiek zdołał zareagować, przez tłum klientów przepchnął się potężnie zbudowany mężczyzna w czarnym garniturze, wszedł do windy i nacisnął guzik pierwszego piętra. Jakaś zgrabna młoda kobieta z tlenionymi włosami chciała wejść zaraz za nim, ale ten ją tylko odepchnął wyciągniętą ręką.

— Hej, ty! — zawołała, jednak drzwi windy zaraz się zamknęły i winda ruszyła w dół.

Mężczyzna popatrzył na Marshalla, potem na Dawn i wreszcie po kolei uważnie zmierzył badawczym wzrokiem wszystkich młodych ludzi, jakby chciał sprawdzić, jakie stanowią zagrożenie. Jego twarz była tak czerwona, jakby ją mocno opalił albo pomalował. Miał szczeciniaste rude włosy, a jego oczy i usta wyglądały jak wąskie otwory wycięte w japońskiej masce. Był niższy od Marshalla i nie tak potężnie zbudowany, jednak otaczała go niemal namacalna aura nienawiści. Marshall puścił chłopaka i ostrożnie zrobił krok do tyłu, jednocześnie podnosząc ręce w geście poddania.

— Mieliśmy tu małe nieporozumienie, proszę pana. Nic szczególnego.

— On mnie napadł! — powiedział pryszczaty chłopak. — Chciał mnie zabić!

Mężczyzna popatrzył na Marshalla, nie zmieniając wyrazu twarzy.

— A pan jest… Kim pan jest? — zapytał go Marshall. — Ochroniarzem, czy kimś takim?

— Ochroniarzem? — powtórzył mężczyzna chrapliwym, niewyraźnym głosem. — Nie masz takiego szczęścia.

— A więc kim? Te dzieciaki uraziły moją narzeczoną i postanowiłem dać im nauczkę, nic więcej. Poza tym one coś ukradły ze sklepu. Nie wierzy mi pan? Niech pan im każe opróżnić kieszenie.

— Myślisz, że mnie to obchodzi?

Jeden z nastolatków znów wskazał Marshalla palcem i powiedział:

— Ten facet to wariat. Zaatakował nas zupełnie bez powodu!

Marshall był zdezorientowany.

— Nic nie rozumiem, proszę pana. Nie jest pan ochroniarzem, więc kim pan jest, do diabła?

— Nie uwierzyłbyś, gdybym ci powiedział.

Dawn przylgnęła do ramienia Marshalla i za nic w świece nie zamierzała go puścić. Nagle zdała sobie sprawę, że twarz mężczyzny, który wszedł do windy, już widziała, w wiadomościach telewizyjnych.

— Marshall! — wyjąkała. — Marshall, to on!

Ale Marshall jej nie słuchał. Zbyt już był zajęty starciem z nieznanym mężczyzną.

— Co? Nie żartuj ze mnie, koleś. Co ty sobie, do diabła, wyobrażasz?

— Ten facet to Czerwona Maska — wysyczała Dawn do ucha narzeczonego, jednak on nadal nie zwracał na nią uwagi.

— Chcesz się dowiedzieć, co sobie wyobrażam? — Mężczyzna o czerwonej twarzy szeroko wyszczerzył zęby. — Wciąż to samo. Wciąż to samo. Oto, co sobie wyobrażam.

— Niby co, do jasnej cholery?

— Powinien pan go zamknąć — odezwała się dziewczyna. — Powinien pan go zamknąć i wyrzucić klucz!

— Hej, co się stało, to się stało — przerwał jej mężczyzna o czerwonej twarzy. — Ale to nie znaczy, że nie możemy za to żądać kary, prawda? Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz. Nie ma spokoju dla przeklętych. Przenigdy. Ani wybaczenia dla niewinnych.

— O czym ty, koleś, do diabła, mówisz? — napierał Marshall.

— Proszę… Nie chcemy żadnych kłopotów — odezwała się Dawn. — Nikt z nas. Wysiądźmy wszyscy z windy i zapomnijmy o tym incydencie, co pan na to?

— Co ja na to? — powtórzył mężczyzna o czerwonej twarzy. — Co ja na to? Powiem ci, co ja na to. Nadszedł czas na odrobinę naturalnej sprawiedliwości. Nadszedł czas, a dzisiejszy dzień jest dniem wyrównywania starych rachunków. Zgadzasz się ze mną?

— Nie wiem, o co panu chodzi — powiedziała Dawn. — Przykro mi, ale nie rozumiem pana. Jaka sprawiedliwość? Jakie rachunki? Przecież my nawet pana nie znamy!

Winda zatrzymała się z ostrym zgrzytem, pomiędzy czwartym a trzecim piętrem.

— Hej! — zawołał Marshall. — Chciałbym wysiąść, i tyle!

— Człowieku, daj nam spokój — powiedział chłopak w czapce Cincinnati Reds. — Skoro ten pan chce o wszystkim zapomnieć, niech już tak będzie, dobrze? Wypuść nas stąd.

— Przykro mi, moi drodzy — odparł mężczyzna o czerwonej twarzy. — To już koniec przejażdżki. Przynajmniej dla was.

Złożył ręce na piersiach, po czym lewą sięgnął pod prawą połę marynarki, a prawą pod lewą. W tym momencie czas jakby się zatrzymał i wydawało się, że nawet wszelkie dźwięki zawisły w powietrzu. Marshallowi przyszło do głowy, że facet zaraz wydobędzie z kieszeni rewolwery, jak rewolwerowiec ze starych westernów.

Tymczasem przy akompaniamencie ostrego szczęku metalu mężczyzna wyciągnął z płaszcza dwa wielkie noże o trójkątnych ostrzach i uniósł je nad głowę.

— Daj spokój, człowieku — powiedział Marshall. — To już przestało być zabawne, rozumiesz?

Z jedną ręką wysoko uniesioną postąpił krok w kierunku mężczyzny.

— Marshall, nie! — krzyknęła Dawn. — To jest Czerwona Maska!

Było już jednak za późno. Kiedy Marshall lekko odwrócił głowę ku narzeczonej, mężczyzna o czerwonej twarzy dziabnął go nożem w sam środek uniesionej dłoni. Niemal w tym samym momencie, bez wahania, drugim nożem trafił w jego ramię.

— O kurczę! Jezu Chryste! — zaczęły wołać dzieciaki.

Dziewczyna wydała z siebie przenikliwy pisk, tak wysoki, że niemal na granicy ludzkiej słyszalności. Dawn jeszcze mocniej przylgnęła do ramienia Marshalla i odezwała się:

— Marshall… Marshall…

Po chwili jej twarz była cała zbryzgana krwią.

Mężczyzna o czerwonej twarzy zaczął dźgać Marshalla gdzie popadnie. Celował nożem w jego dłonie, ręce, ramiona. Przy każdym pchnięciu Marshall wydawał jakiś nieartykułowany dźwięk, jednak mimo poważnych ran zaatakował mężczyznę i jak futbolista objął go wpół w biodrach.

Jednak napastnika nic nie było w stanie powstrzymać. Pchnął Marshalla w szyję, niedaleko kręgu szczytowego, i nagle rozległ się wyraźny trzask, dowodzący, że rozerwany został rdzeń kręgowy. Marshall padł ciężko na podłoga a mężczyzna o czerwonej twarzy odwrócił się w kierunku pozostałych osób stojących w windzie. W obu rękach wciąż groźnie ściskał noże.

Młodzi ludzie oszaleli z przerażenia. Zaczęli uderzać pięściami w drzwi i wspinać się na poręcze, zamontowane na ścianach. Dawn cofnęła się jak najdalej od napastnika, drżąc ze strachu. Plecami przylgnęła do przeszklonej ściany. Tymczasem mężczyzna przeszedł nad ciałem Marshalla i zbliżył się do niej ze wzniesionymi nożami.

— Nie rób mi krzywdy — powiedziała błagalnie.

— Co? Nie usłyszałem cię, kochanie. Ci gówniarze dookoła zbyt głośno wrzeszczą.

— Proszę, nie rób mi krzywdy. Przyjechałam tu tylko po to, żeby wybrać ślubną obrączkę.

Chłopak w czapce baseballowej spróbował zajść napastnika od tyłu, jednak ten szybko się odwrócił i pchnął go jednym z noży.

— Gdzieś się wybierasz, dzieciaku? Zdaje się, że próbowałeś na mnie skoczyć, co?

— Nie! Nie, skądże. My wszyscy chcemy tylko stąd wyjść, proszę pana. Nie chcemy umierać!

— Nikt nie chce umierać, dzieciaku. Nikt, nigdy. Ale skoro już przyszedłeś na świat, obojętnie w jaki sposób, śmierć jest w końcu twoim jedynym przeznaczeniem, prawda? Nic dziwnego, że ludzie wciąż modlą się do Boga o długie życie.

— Proszę, niech mi pan nie robi krzywdy — jęczała Dawn. Po jej policzkach ciekły łzy, rozmazując na twarzy dziewczyny czarny tusz z rzęs. — Przysięgam, że nikt z nas nie będzie zeznawał przeciwko panu. Przysięgam. Powiem, że to wszystko, co się stało, to z winy Marshalla. On pana sprowokował. On na pana napadł. On taki był, wiecznie na kogoś wściekły i z czegoś niezadowolony. Ciągle z kimś zadzierał.

Mężczyzna o czerwonej twarzy jakby się nad czymś zastanawiał, chociaż szparki jego oczu niczego nie zdradzały.

— Ile masz lat? — zapytał wreszcie Dawn. Musiał podnieść głos, żeby go usłyszała wśród pojękiwań i szlochów młodych ludzi.

— Osiemnaście i pół — odparła Dawn.

Zdołała wydobyć na twarz słaby, krzywy uśmiech. Miała nadzieję, że mężczyzna, dowiedziawszy się, jaka jest młoda, daruje jej życie.

— Osiemnaście i pół — powtórzył mężczyzna. Po chwili wrzasnął: — Łżesz!

W tym samym momencie pchnął ją oboma nożami w klatkę piersiową. Implanty popękały, a nóż, który napastnik trzymał w prawej ręce, przebił jej serce.

Przez chwilę Dawn wpatrywała się w niego, jakby nie potrafiła zrozumieć, co się stało. Tymczasem mężczyzna o czerwonej twarzy wyrwał noże z jej ciała i pozwolił zwłokom opaść na podłogę windy.

* * *

Ned Jennings robił fotografie na Siódmej Ulicy. W pewnej chwili podniósł głowę i zobaczył, że szklana kabina zewnętrznej windy centrum handlowego jest cała czerwona.

Ned był studentem sztuk plastycznych na Xavier University. Miał kręcone włosy, okulary w grubych oprawach, a ubrany był w płową sztruksową marynarkę. Kompletował studium fotograficzne architektury art deco centrum Cincinnati. Tego dnia sfotografował już Union Terminal, Lazarus Building i kilka innych budynków biurowych, a teraz właśnie zastanawiał się, czy na swoich fotografiach powinien uwiecznić także centrum handlowe Four Days. Właściwie wszystko wskazywało na to, że powinien, ponieważ architekci pięknie ozdobili jego fronton cegłami w stylu art deco, jakby oddając cześć dniom architektonicznej glorii tego miasta.

Popatrzył więc do góry i zobaczył, że jedna ze szklanych zewnętrznych wind Four Days utknęła pomiędzy piętrami. Ale nie tylko to go zdziwiło. Szklane ściany windy były całe czerwone, jakby ktoś w wielkim pośpiechu je pomalował.

Miał już kontynuować marsz, kiedy przez czerwień ściany windy przebiła się biel ludzkiej dłoni, mocno przyciśniętej do szkła. Przez szybę dała się również dostrzec połowa ludzkiej twarzy. Wyglądała jak twarz młodej dziewczyny i mimo że Ned nie mógł jej słyszeć, szeroko otwarte usta zdawały się krzyczeć. Widział ją zaledwie przez dwie albo trzy sekundy, po czym twarz zniknęła. Na szkle pozostał jedynie rozmazany odcisk dłoni i prawego policzka.

Ned zawahał się. Nie był w stanie zrozumieć tego, co przed chwilą zobaczył. Wandale? Jakiś chwyt reklamowy? Ale kto niszczyłby szklaną windę w środku dnia? A jeśli chodziło w tym wypadku o jakąś reklamę, to co niby można w taki sposób reklamować?

Gdyby nie zobaczył dłoni i twarzy dziewczyny, pewnie przeszedłby nad tym obojętnie. Nie uczynił tego jednak. Wszedł do centrum handlowego i podszedł do ochroniarzy, którzy stali przy fontannie Orleans, wesoło rozmawiając z trzema młodymi kobietami.

— Myślę, że coś dziwnego dzieje się w jednej z waszych wind — powiedział.

Ochroniarz przyłożył zwiniętą dłoń do ucha i zapytał go:

— Co myślisz?

Centrum rozbrzmiewało echem muzyki z głośników, stukotem butów setek klientów i głośnym szumem wody w fontannie.

— Wygląda na to, że ktoś maluje ściany windy czerwoną farbą. Myślę też, że w windzie jest uwięziona dziewczyna. I ma jakieś kłopoty.

— Czerwoną farbą? Jaką czerwoną farbą?

— Nie wiem. To przynajmniej wygląda jak czerwona farba.

— Jasne. O którą windę chodzi?

Ochroniarz podszedł do rzędu drzwi. Ned niemal deptał mu po piętach. Przy drzwiach po prawej stronie zgromadziła się już mała grupa ludzi i kiedy ochroniarz stanął przy nich, jakiś starszy mężczyzna w bermudach powiedział:

— Nie działa. Wygląda, jakby utknęła pomiędzy piętrami.

Do drzwi zbliżył się także drugi ochroniarz. Nacisnął przycisk przy drzwiach. Wywołał jedynie jakiś chrobot i nic więcej.

— Najlepiej zawołaj Wally’ego — powiedział do kumpla.

— A może powinniście zatelefonować po policję? — zasugerował Ned. — Nie widziałem dokładnie, co się dzieje w środku, ale ta dziewczyna naprawdę wyglądała na przerażoną.

— George, wyjdź na zewnątrz i popatrz na tę kabinę.

— W pierwszej chwili pomyślałem, że to może jakaś akcja reklamowa — powiedział Ned do ochroniarza.

— Aha. Nikt mi niczego takiego nie zgłaszał, a skoro nikt mi nie zgłaszał, to znaczy, że nie ma żadnej akcji reklamowej.

Jeden z ochroniarzy wyszedł na ulicę, ale niemal równocześnie winda zaczęła zjeżdżać w dół. Na wskaźniku pokazały się po kolei oznaczenia trzeciego, drugiego i pierwszego piętra. Po chwili winda zjechała na parter.

— George! Wszystko w porządku! Już działa.

Wszyscy zastygli w oczekiwaniu na otwarcie drzwi, ale tymczasem winda zjechała na poziom P1, czyli na podziemny parking. Ochroniarz jednak znowu nacisnął przycisk i wskaźnik zaczął pokazywać, że winda wraca na górę. Kabina stanęła na dłuższą chwilę, po czym jej drzwi otworzyły się. Całe wnętrze skąpane było w tępym karmazynowym kolorze. Kabina przypominała sześciokątną kaplicę z czerwonymi witrażami w oknach.

Ochroniarz zrobił krok do przodu, po czym przystanął i powiedział słabym głosem:

— Święta Matko Boska.

Na podłodze windy leżały martwe ciała. Ich ręce i nogi były splątane, dlatego niemal niemożliwe było natychmiastowe określenie, ile osób zostało zamordowanych. Ich liczbę można by było wywnioskować, jedynie licząc twarze. Wszystkie były blade i poważne, jak twarze średniowiecznych świętych.

Za lustrem

Krótko po jedenastej przed południem nad Cincinnati nadciągnął z południowego zachodu ciężki całun szarobrunatnych chmur, przesuwających się bardzo nisko nad ziemią, i zaczął padać ciepły deszcz.

— Przynajmniej nie latają robale — powiedziała Molly.

Prowadziła samochód drogą I–71, kierując się ku zjazdowi w Avondale. Kiedy jednak włączyła wycieraczki, na przedniej szybie samochodu i tak było ich dość, by ich resztki smarowały ją półkolami na brązowo i żółto.

— Bardzo bym chciała strząsnąć z siebie to uczucie — powiedziała Sissy.

— Jakie uczucie?

— Sama nie wiem. Nie nazwałabym tego przeczuciem. Bardziej mi przypomina zabawę w „co nieprawidłowego jest na tym obrazku?” Jakbym miała przed oczami coś, co zupełnie nie pasuje do całości, ale jednocześnie nie potrafiła wyróżnić tego w skomplikowanym tle.

Molly miała na głowie czarną jedwabną chustkę, przewiązaną tak, jak wiązali je dawni piraci. Zwisały z niej przyczepione na łańcuszkach małe srebrne monety. Sissy pomyślała, że jej synowa bardziej niż kiedykolwiek wygląda teraz jak Mia Farrow. Ona sama ubrana była w szkarłatną sukienkę z długimi rękawami w duże czerwone chryzantemy. W uszach miała długie kolczyki, które Frank zawsze nazywał jej „żyrandolami”.

— Tylko mi nie mów, że przed wyjazdem znowu czytałaś karty.

— Chciałam uaktualnić moją wiedzę.

— Dobrze. No i co?

— Ciągle mówią to samo. Ostrzeżenia, gra w chowanego. No i ta krwawa karta, wciąż się pokasuje.

— Żadnych nowych wskazówek?

Sissy potrząsnęła przecząco głową.

— Nigdy nie sądziłam, że karty mogą być tak pomocne i tajemnicze zarazem. Zachowują się tak, jakby ktoś do mnie mówił: „Pod żadnym pozorem nie wychodź jutro z domu, bo tego pożałujesz”. Jednocześnie ten ktoś nie ma zamiaru oświecić mnie, dlaczego właściwie nie mam wychodzić.

Zjechały z I–71 i ruszyły w kierunku Riddle Road. Deszcz padał coraz mocniej. Nad jezdnią unosiła się mgiełka z ciężkich kropel wody. Wycieraczki pracowały intensywnie, jednak niemal nie nadążały ze zbieraniem deszczu.

Kiedy dotarły do domu Woodsów, deszcz jednak niespodziewanie przestał padać i gdy Molly parkowała samochód na podjeździe, słońce przebijało już przez chmury i skrzyło wśród liści cedrów, otaczających dom ze wszystkich stron.

Avondale było spokojną mieściną w starym stylu, a dom przy Riddle Road numer 1445 był solidnym budynkiem w starym stylu. Miał dwa piętra i długą werandę biegnącą wzdłuż całego frontu. Molly i Sissy podeszły po kilku schodach do drzwi wejściowych. Pomalowane były na kolor ciemnej purpury, a na ich środku przymocowana była mosiężna kołatka w kształcie roześmianej twarzy — klauna albo po prostu figlarza.

Molly zapukała i drzwi otworzyły się niemal natychmiast. Powitała je chuda kobieta, sprawiająca wrażenie bardzo nerwowej. Jasne włosy miała spięte w kok, a na sobie miała czarną sukienkę z krótkimi rękawami. Tuż obok niej stanęła mała dziewczynka z pluszowym czarnym królikiem w rączce.

— Pani Woods? — zapytała Sissy, uśmiechając się. — Jestem Sissy Sawyer. A to moja synowa, Molly.

— Zapraszam do środka — odparła pani Woods. — I proszę mówić mi po imieniu. Jestem Darlene.

Poprowadziła kobiety do dużego salonu, którego umeblowanie stanowiły dwie stylowe sofy i cztery krzesła z wygiętymi oparciami. Patrząc od drzwi, po lewej stronie pokoju w ścianę wbudowany był ładny kominek ze żłobkowanymi kolumnami i wiszącym nad nim szerokim lustrem o złoconych ramach. Po lewej stronie stał kredens z ciemnego mahoniu. Na jego półkach za szybą lśniły dziewiętnastowieczne srebra — dzbanki, kandelabry i zdobione kufle z przykrywkami.

Pomiędzy sofami stała niska ława ze szklanym blatem. Leżały na niej kolorowe czasopisma i kryształowe przyciski do papieru. Zdobiło ją kilka brązowych figurek skaczących koni. Ale uwagę Sissy przykuł mały postument, ustawiony pod oknem. Przykryty był czarnym aksamitem i stała na nim fotografia w srebrnej ramie, przedstawiająca uśmiechniętego mężczyznę o łagodnych rysach twarzy, z kosmykiem brązowych włosów opadającym na czoło.

Wokół fotografii ułożone były muszelki morskie, wielokolorowe świeczki i szklane paciorki. Były wyrazem hołdu, jaki córki składały swojemu zamordowanemu ojcu.

— Naprawdę nie wiem, w czym mogę wam pomóc — powiedziała Darlene.

— Jestem pewna, że nam pomożesz — stwierdziła Sissy. — A poza tym my możemy pomóc tobie.

Rozejrzała się po salonie, starając się wyczuć obecność zmarłego George’a Woodsa. Nie było to łatwe, ponieważ wyczuwała równocześnie setki ludzi, którzy mieszkali tutaj od czasu, kiedy dom został zbudowany. Niemal słyszała głosy, śmiechy i śpiewy, które rozlegały się tu przez te wszystkie lata, obserwowała urodziny, śluby, obchody Bożego Narodzenia i Święta Dziękczynienia. Czuła też spokój, jaki ogarniał to miejsce po ich śmierci.

— Amando. — Darlene zwróciła się do dziewczynki. — Zabierz Floppy’ego na górę do swojego pokoju, dobrze? Muszę chwilę porozmawiać z tymi paniami.

— Mogę wziąć sobie ciasteczko? — zapytała Amanda.

— Oczywiście, kochanie. Ale tylko jedno.

— A czy Floppy też może zabrać ciasteczko?

Darlene potrząsnęła przecząco głową.

— Podzielisz się z nim swoim. Wkrótce przecież będzie lunch. — Kiedy Amanda wyszła, Darlene powiedziała: — Proszę, usiądźcie. Muszę powiedzieć, że wasz telefon trochę mnie wyprowadził z równowagi. Same rozumiecie, ta sugestia, że możemy porozmawiać z George’em…

— Nie jestem oszustką, Darlene — powiedziała Sissy. — Przeprowadzam seanse spirytystyczne od dawna, od czasu, kiedy odkryłam, że potrafię się kontaktować z ludźmi, którzy zeszli z tego świata. Nigdy nie żądałam za to pieniędzy ani żadnego innego wynagrodzenia. I nigdy nie zażądam.

— Powiedziałaś, że ty i… Molly, tak? Powiedziałaś, że współpracujecie z policją z Cincinnati?

— Jestem rysownikiem policyjnym — wyjaśniła jej Molly. — Gdy dojdzie do przestępstwa, rozmawiam ze świadkami, a potem próbuję rysować twarze osób podejrzanych o popełnienie tego przestępstwa.

— Rozumiem. — Darlene pokiwała głową. — Widziałam takich ludzi w Policyjnych zagadkach Nowego Jorku. Ale dlaczego musisz rozmawiać z George’em?

— Świadkiem śmierci George’a była tylko jedna osoba, młoda dziewczyna, która także została wielokrotnie ugodzona nożem, dlatego do szpitala dotarła w dużym szoku. Ale Czerwona Maska zaatakował ponownie, a przynajmniej jesteśmy przekonani, że kolejna zbrodnia to także jego dzieło. I znów mamy tylko jednego świadka, ale ten świadek wcześniej widział w telewizji mój rysunek, wykonany po pierwszym napadzie, jego pamięć może więc być obarczona tą wizją. Świadkowie często starają się być bardzo pomocni, ale czasami bywają za bardzo pomocni, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Starają się powiedzieć policyjnemu rysownikowi to, co zdaje im się, że ten chce usłyszeć, a nie dokładnie to, co widzieli w rzeczywistości.

— Im więcej świadków opowie o swoich, spostrzeżeniach, tym dokładniejszy będzie portret, który sporządzi Molly — powiedziała Sissy. — Dlatego właśnie musimy nawiązać kontakt z George’em.

— Czy to naprawdę jest możliwe? — zapytała Darlene. — Moja matka chodziła czasem do medium, żeby porozmawiać ze swoją starszą siostrą. Mówiła mi potem, że prowadziła z nią długie rozmowy, nie mogę jednak stwierdzić, że całkowicie jej wierzyłam. Uważałam, że jej opowieści to jedynie projekcje pobożnych życzeń.

Sissy ujęła dłoń Darlene i uspokajająco ją uścisnęła.

— To jest możliwe, oczywiście. Pozwól mi jednak na pewne zastrzeżenie: jeśli się boisz, że nasz seans może cię w jakikolwiek sposób wyprowadzić z równowagi, Molly i ja po prostu wstaniemy, pójdziemy sobie i nigdy już nas więcej nie zobaczysz.

— Czy będę w stanie go usłyszeć?

Sissy pokiwała głową.

— To jest bardziej niż prawdopodobne. Musisz jednak zdać sobie sprawę, że nie wszyscy, którzy zeszli z tego świata, chcą rozmawiać z ludźmi, którzy na nim pozostali— Często obawiają się takiej rozmowy, pragną zaoszczędzić bliskim dodatkowego bólu. Seans nie jest także dla nich łatwym doświadczeniem. Niechętnie oglądają to, co nieodwołalnie utracili, opuszczając nasz świat, niełatwo jest im rozmawiać z najbliższymi, których już nigdy nie będą mogli dotknąć czy uściskać.

Darlene popatrzyła na fotografię zmarłego męża, ustaloną na podwyższeniu przy oknie.

— Dobrze — powiedziała po długiej chwili. — Co będziemy robić? Wyciągać przed siebie ręce, czy coś w tym rodzaju?

— Możesz wyciągnąć ręce, jeśli uważasz, że to ci pomoże w koncentracji — odparła Sissy. — Ale to nie jest konieczne. Jeśli George tutaj jest, jeśli jest w stanie i chce z nami rozmawiać, będzie rozmawiał. Musisz jedynie przywołać go w myślach takiego, jakim go najlepiej pamiętasz. Spróbuj sobie przypomnieć, jak wyglądał. Spróbuj sobie przypomnieć, co czułaś, kiedy go dotykałaś. Wyobraź sobie, że on nadal z tobą jest. Wyobraź sobie, że George żyje.

Sissy otworzyła torbę z wzorzystego materiału i wyciągnęła z niej cztery małe woreczki, które ułożyła przed sobą na szklanej ławie.

— Krwawnik, jaskółcze ziele, cykoria i mięta — wyjaśniła. — Nie wiem, czy działają czy też nie, ale mówi się, że pomagają tym, którzy odeszli, znaleźć powrotną drogę.

Wyciągnęła także czerwoną świeczkę w małym okrągłym kamiennym świeczniku i zapaliła zapalniczką. Świeczka zaczęła wydawać mocny, przesłodzony zapach podobny do gnijących brzoskwiń.

— Teraz myślisz o George’u, prawda? — zapytała Sissy.

Darlene kiwnęła potakująco głową.

— Zamknij oczy, jeśli dzięki temu będzie ci łatwiej. Spróbuj sobie wyobrażać, że on tutaj jest, że stoi w tym pokoju i cię obserwuje.

Darlene zamknęła oczy. Przez krótką chwilę milczała. Jej dłonie, zaciśnięte w pięści, najdobitniej świadczyły, że mocno się koncentruje.

— George — wyszeptała. — George, gdzie jesteś, kochanie? Przyjdź i porozmawiaj z nami.

Sissy zaraz do niej dołączyła.

— George, musimy zadać ci kilka pytań. Przyjdź do nas, George. Jest tutaj Darlene, czeka na ciebie.

W ciszy minęła niemal minuta.

— Proszę cię, George — znowu odezwała się Darlene. — Bardzo za tobą tęsknię. Dziewczynki tęsknią za tobą. Muszę ci powiedzieć, że nadal cię kocham i zawsze będę cię kochała. Muszą usłyszeć od ciebie, że ty także wciąż mnie kochasz.

Sissy nagle zobaczyła jakieś załamanie w powietrzu, tuż przed kominkiem. Popatrzyła znacząco na Molly i wskazała jej na punkt załamania. Molly także to zobaczyła. Wyglądało to tak, jakby żłobkowana kolumna po jednej stronie kominka powoli falowała, jakby znajdowała się pod lustrem wody.

Lustro nad kominkiem zaczęło przybierać ciemną barwę. Sissy dotknęła ramienia Darlene i powiedziała:

— Popatrz.

Odbicie salonu w lustrze zaczęło się zmieniać. Im ciemniejsza stawała się powierzchnia zwierciadła, tym wyraźniejsza była na niej blada twarz mężczyzny. Mężczyzna wypatrywał przed siebie niewidzącym wzrokiem, niczym człowiek uchwycony na bardzo starej fotografii. Jego oczy były rozmazane, a rysy twarzy niewyraźne, jednak Darlene natychmiast zerwała się na równe nogi. Wyciągnęła rękę w kierunku lustra, a jej oczy wypełniły się łzami.

— George! To jest George! O mój Boże, jak to zrobiłaś? George!

Sissy wstała również. Molly popatrzyła na nią z niepokojem, jednak ta powiedziała do synowej:

— Nic się nie bój. To jest tylko jego wizerunek. Używa pamięci lustra… impresji, które pozostawił na jego srebrnej tafli, kiedy żył.

Mimo wszystko czuła obecność George’a tak silnie, jakby w tej chwili stał tuż przed nią, mimo że jego osobowość była zakłócona, zniekształcona, a on sam nadal znajdował się w stanie szoku. Podeszła do lustra i skoncentrowała się na uspokajaniu przybysza z zaświatów.

Spokojnie, George, spokojnie. Trzymaj się, wszystko będzie dobrze.

— George, czy mnie słyszysz? — zapytała głośno w pewnej chwili. — Nazywam się Sissy Sawyer. Jestem przyjaciółką Darlene.

Głowa George’a lekko się poruszyła, jego usta drgnęły, lecz Sissy usłyszała jedynie odległy, zduszony dźwięk, jak głos z odległego głośnika w wietrzny dzień.

— George, muszę ci zadać kilka pytań w sprawie twojego morderstwa.

Kolejne zduszone dźwięki… A potem niespodziewanie w pokoju rozległo się bardzo wyraźnie słowo: „Przepraszam”.

Sissy położyła dłoń na ramieniu Darlene, która już otwarcie płakała. Wierzchem dłoni musiała wytrzeć nos.

— George? Słyszysz mnie, George? — zapytała Sissy.

W tej chwili nie liczyło się już, jak bardzo wzruszona jest Darlene. Nie mogła pozwolić, żeby George teraz się oddalił. Musiała z nim porozmawiać, ponieważ gdyby zniknął, mogłaby stracić możliwość przywołania go w przyszłości. Jak wielu przed nim, George mógłby uznać kontakt z minionym życiem za tak bolesny, że już nigdy nie zechciałby go powtórzyć.

— George, kochanie — powiedziała Darlene. — Tak bardzo za tobą tęsknię.

— …także tęsknię… i za Kitty… i za Amandą…

— Och, George.

— Co się stało, George? — Sissy przerwała małżonkom. — Czy pamiętasz człowieka, który cię zadźgał?

Wizerunek George’a nagle zadrżał, ale po chwili powrócił, wyraźniejszy niż do tej pory.

— …to było takie… nagłe… ja nie…

— Mężczyzna, który cię zaatakował, George. Czy możesz mi powiedzieć, jak wyglądał?

— …dźgał mnie i dźgał… ale to dziwne… ja tego nie czułem… niczego nie czułem…

Teraz Molly wstała.

— George, mam na imię Molly.

George patrzył na nią, jakby mu się zdawało, że powinien ją znać.

— Jestem malarką, George. Policyjnym rysownikiem. Jeśli mi powiesz, jak on wyglądał, narysuję go i pomogę policji go złapać.

— …zaraz zaczął mnie dźgać…

— Był biały? A może czarnoskóry? W co był ubrany?

— …nie widziałem wyraźnie… widziałem tylko ten nóż…

— George, posłuchaj mnie — nalegała Molly. — Był wyższy od ciebie? Opisz, jak był zbudowany.

George popatrzył czule na Darlene. Na jego twarzy malował się wyraz bólu i bezkresnego żalu.

— Tak mi przykro, Darlene… czy kiedykolwiek mi wybaczysz?

— George, to nie była twoja wina. O nic cię nie obwiniam.

— …gdybym tylko nie…

— To nie była twoja wina, George. Skąd mogłeś wiedzieć, że on wejdzie do tej windy za tobą?

— …ale… ona…

Wizerunek George’a w lustrze zadrżał.

— Nie! — krzyknęła Darlene. — Nie, George, nie odchodź! — Podbiegła do kominka, po czym przycisnęła dłonie i czoło do lustra. — Nie! — łkała. Jej własne odbicie w zwierciadle stawało się coraz wyraźniejsze i jaśniejsze. Powoli w lustrze zaczynał się ukazywać salon za jej plecami. — Proszę cię, George, musimy jeszcze porozmawiać. George!

Sissy podeszła do niej i delikatnie objęła ją ramieniem.

— On odszedł, Darlene. Przynajmniej na jakiś czas. Dla tych, którzy odeszli, rozmowa z nami jest tak samo bolesna, jak dla nas rozmowa z nimi. Ale on nigdy nie będzie daleko od ciebie, nigdy. Będzie blisko ciebie, dopóki ty będziesz o nim myśleć, dopóki będziesz pamiętać, jaki był, jak mocno cię kochał, obiecuję ci.

Darlene, zrozpaczona, odwróciła się od lustra. Odbicie jej ręki, jak dłoni ducha, przez chwilę widoczne było na szkle, ale po chwili zniknęło, podobnie jak George.

— Nie musiał mnie przepraszać — powiedziała. — Dlaczego mnie przepraszał?

— Cóż, ci, którzy nas zostawiają, często mają z tego powodu wyrzuty sumienia, przepraszają rodzinę, że pozostawili ją samą. I czasami rodziny mają do zmarłych pretensje o ich śmierć, a przecież oni są niewinni.

Darlene wyciągnęła chusteczkę z ozdobnego pudełka na ławie i wytarła oczy.

— Myślisz, że będę mogła jeszcze kiedyś z nim porozmawiać?

— Mam nadzieję, że tak. Tym bardziej że jest taki skruszony. Daj mu jednak trochę czasu. Jeśli chcesz, mogłabym wrócić mniej więcej za tydzień i spróbować nawiązać z nim kontakt jeszcze raz. Darlene skinęła głową.

— Tak, chcę. A teraz co powiecie na drinka? Może to mnie uspokoi.

— Dla mnie na alkohol jest trochę za wcześnie. Ale myślę, że filiżanka kawy dobrze mi zrobi.

Darlene poszła do kuchni, pozostawiając Sissy i Molly stojące przed lustrem.

— To niewiarygodne — powiedziała Molly. — Naprawdę sprawiłaś, że się ukazał… Jeszcze nigdy w życiu tak się nie bałam.

— On bardzo chciał się nam pokazać, dlatego poszło mi tak łatwo. Bardzo chciał. Odczuwał potrzebę, by przeprosić Darlene.

— Gdyby popełnił samobójstwo, może bym to zrozumiała. Ale żeby przepraszać żonę za to, że zginęło się z ręki mordercy?

— Tak, oczywiście, masz rację — powiedziała Sissy. Wyciągnęła przed siebie rękę z ametystem, który kiedyś należał do jej matki. Kamień błyszczał, jednak był teraz zupełnie czarny. — Nasz przyjaciel w lustrze kłamał.

— Kłamał? W którym momencie? Poza tym, powiedział przecież bardzo mało.

— Cóż, pomyślmy przez chwilę. Po pierwsze, powiedział, że morderstwo przebiegło bardzo szybko. Po drugie, powiedział, że nie czuł żadnego bólu. I po trzecie, powiedział, że nie miał żadnej szansy, żeby zobaczyć twarz zabójcy.

Molly zmarszczyła czoło.

— Przecież Jane Becker też powiedziała, że wszystko wydarzyło się bardzo szybko. I ona też mówiła, że nie czuła żadnego bólu; dopadł ją dopiero później. I widziała Czerwoną Maskę bardzo wyraźnie.

— Zatem może George także widział jego twarz, ale z jakiegoś, sobie tylko znanego powodu nie chce się do tego przyznać. Może to wcale nie był taki przypadkowy atak faceta z nożami? Może Czerwona Maska zabił George’a, bo chciał zabić właśnie jego?

— Ale jeśli to prawda… Dlaczego zabił również tego artystę i troje sprzątaczy?

Sissy wsunęła woreczki z ziołami z powrotem do torby i zdmuchnęła świeczkę.

— Nie mam pojęcia — przyznała. — I chyba karty też tego nie wiedzą. Mamy do czynienia z kimś naprawdę dziwnym. Dzieje się coś, co wykracza poza moje dotychczasowe doświadczenia.

Do salonu wróciła Darlene. Niosła tacę z trzema filiżankami do kawy. Kiedy postawiła tacę na ławie, Sissy zauważyła, że jedna z filiżanek zawiera już sporą ilość bursztynowego płynu. Nie mogła jednak mieć o to do Darlene pretensji. Ona sama przez długie miesiące po tym jak Frank został zamordowany, sięgała po butelkę Jacka Daniel’sa, kiedy jej samotność stawała się nie do zniesienia.

— Jeszcze się trzęsę — powiedziała Darlene, nalawszy do filiżanek aromatycznej czarnej kawy.

— George zapewne także wciąż drży — odparła Sissy. — Śmierć wcale nie odbiera zmarłemu uczuć ani emocji. Śmierć nie sprawia, że przestajemy kochać, nienawidzić czy odczuwać przyjemność.

— Uważasz, że on wciąż mnie kocha, tak samo jak ja jego?

— Uważam, że gorzko żałuje, iż cię opuścił.

Sissy upiła łyk kawy. Trzymając filiżankę przy ustach, zauważyła, że Darlene bez przerwy wpatruje się w lustro, jakby podświadomie się spodziewała, że George jeszcze raz się w nim ukaże. Sissy bardzo pragnęła, żeby tak się stało. Tak wiele pytań chciała mu zadać. W szczególności chciałaby się dowiedzieć, z jakiego powodu ma w sobie tak wielkie poczucie winy. Za co właściwie chciałeś przeprosić żonę, George?

Czerwona Maska i wielka panika

Wracając do domu, zatrzymały się w Rookwood Pavilion w Norwood, żeby Molly mogła dokupić w „Art of Gola , specjalnym sklepie dla artystów, kredki i farby, a w Stein Marcie powłoczki na poduszki, zdobione purpurowymi koralikami. Następnie zafundowały sobie lody truskawkowe i przeszły przez całe centrum handlowe, oglądając wystawy sklepów.

— Na czym więc stoimy? — zapytała Molly w pewnej chwili.

— Jeszcze nie jestem pewna — przyznała Sissy. — Myślę jednak, że George powiedział coś ważnego. Albo raczej kłamał w jakiejś bardzo ważnej sprawie.

— Sissy, on nie żyje. Dlaczego miałby kłamać? W jakim celu?

— Ludzie kłamią zwykle dlatego, że zrobili coś, czego się wstydzą.

— Ale przecież nikt się nie może wstydzić tego, że został zamordowany.

— Tak, ale dlaczego George został zamordowany?

Oglądały akurat letnie sukienki w T. J. Maxx, kiedy zadzwonił telefon komórkowy Molly.

— Tak — powiedziała do słuchawki. Po chwili powtórzyła — Tak. — I zaraz dodała — Och, Boże, tylko nie znowu.

— Co się stało? — zapytała Sissy.

— Czerwona Maska. W windzie w Giley Building zabił kolejne siedem osób. Ale wiele wskazuje na to, że pojawił się morderca, który próbuje go naśladować. W windzie centrum handlowego Four Days zasztyletowano jedenaście osób, niemal w tym samym czasie.

— Zatem są aż dwie Czerwone Maski? — zdziwiła się Sissy. — To straszne. Jakim cudem może ich być dwóch?

— Mike Kunzel mówi, że ma świadków. Przeżyły trzy osoby: jedna w Giley Building i dwie w centrum handlowym. Chce, żebym pojechała do szpitala i porozmawiała z nimi. Twierdzi, że wszyscy opisali napastnika jako mężczyznę o czerwonej twarzy, z dwoma nożami.

— To jest po prostu straszne. Nic dziwnego, że moje karty przepowiedziały tak dużo krwi.

— Chcesz jechać ze mną? — zapytała Molly. — Może jeśli siądziesz przy mnie, kiedy będę konstruowała kolejny Portret, przyjdzie ci coś ważnego do głowy?

— Jasne, oczywiście. Jadę z tobą.

Wróciły do samochodu Molly. Niebo było już bezchmurne, śmieciło jaskrawe słońce, jednak nad ziemią wciąż unosiła się lekka mgła. Na drzewach otaczających parking cykały tysiące cykad. Wyjechały z parkingu, rozbryzgując wodę z kałuż, i skierowały się ku Allison Street.

Molly włączyła radio. Stacja 700 AM nadawała właśnie rozmowę z podpułkownikiem Whalenem, szefem biura śledczego.

Głos podpułkownika świadczył, że jest on do głębi wstrząśnięty.

— Jest o wiele za wcześnie, by mówić o tym, kogo właściwie poszukujemy. Owszem, możemy mieć do czynienia z naśladowcą. Ale z drugiej strony w grę wchodzi możliwość, że istnieje organizacja, która posługuje się dwoma terrorystami, a może nawet jest ich więcej. Ktokolwiek zabija i jakikolwiek przyświeca mu cel, z całą pewnością dąży też do tego, żeby wywołać w naszym mieście jak największą panikę i dezorganizację.

— Jakich rad mógłby pan jednak udzielić mieszkańcom Cincinnati? — pytał reporter. — Jakie nadzwyczajne środki bezpieczeństwa powinni przedsięwziąć?

— Przede wszystkim powinniśmy mieć oczy szeroko otwarte. Musimy też pamiętać, jak ci mężczyźni wyglądają, i bardzo uważnie się przyglądać wszystkim, zanim wsiądziemy do windy.

— Ale skoro nie możemy czuć się bezpieczni w przeszklonej windzie wielkiego centrum handlowego, której wnętrze doskonale jest widoczne z zatłoczonej ulicy, to gdzie właściwie jesteśmy bezpieczni?

— W obecnej chwili radziłbym wszystkim mieszkańcom Cincinnati, żeby zachowywali podwyższoną czujność niezależnie od tego, gdzie się znajdują i co robią. Jeżdżąc windą, spacerując w parku, robiąc zakupy, nawet przebywając w domu. Do tej pory, owszem, ci mężczyźni atakowali ludzi jedynie w windach. Nie mamy jednak żadnej gwarancji, że nie zmienią tego zwyczaju, i nie mamy pojęcia, kiedy i gdzie zamierzają znowu uderzyć, jeżeli w ogóle mają jeszcze takie zamiary, bo tego w tej chwili też nie wiemy’

— A zatem nie jest pan w stanie nawet odgadnąć, jakie są ich motywy?

— Jeszcze nie. Jest bardzo prawdopodobne, że sprawcy morderstw mają jakiś plan, który układa się wyłącznie dla nich w sensowną całość. W ubiegłym roku, jeśli pan pamięta, James Kellman zastrzelił w autobusie dwoje niewinnych dzieci tylko dlatego, że podejrzewał je, iż się śmieją z jego myśli. Na razie muszę stwierdzić jednoznacznie, że nie mamy pojęcia, dlaczego zbrodniarze zaatakowali tych ludzi. W imieniu policji mogę jedynie wyrazić ich bliskim nasze serdeczne współczucie.

* * *

Chrissie przeżyła. Elaine otrzymała ciosy w twarz, oboma nożami naraz, i padła na plecy, porywając za sobą Chrissie i nakrywając ją własnym ciałem. Chrissie otrzymała trzy dźgnięcia w lewe ramię i jedno w lewą nogę, ponad kolanem, lecz mimo że ostry nóż przebił jej mięsień tak głęboko, że dotarł aż do kości, o ćwierć cała ominął tętnicę udową.

W tej chwili była zupełnie oszołomiona silnymi środkami uspokajającymi. Wodziła wzrokiem po sali szpitalnej, jakby wciąż się bała, że napastnik pojawi się znowu.

Molly ją uspokajała.

— Jesteś już bezpieczna, Chrissie. Jego już nie ma i nigdy nie wróci. Obiecuję ci.

— Tak się bałam. On ciągle krzyczał: „Przeklęci, przeklęci!” Koniecznie chciał zabić nas wszystkich.

— Wiem. Dlatego właśnie chcę, żebyś mi powiedziała, jak wyglądał.

— Jego twarz. Jego twarz była taka czerwona. Tak jakby ktoś go spalił.

Molly uniosła jedną z kredek.

— Czy to był ten odcień czerwieni? — zapytała.

— Nie. Ciemniejszy.

Molly wzięła do ręki następną kredkę.

— Może taki?

Chrissie pokiwała głową.

— Tak, to była dokładnie taka czerwień. I jego oczy… Można było odnieść wrażenie, że on w ogóle nie ma oczu.

Sissy siedziała po drugiej stronie szpitalnego łóżka. Czuła strach Chrissie, tak mocny, że niemal namacalny. Jednak, co dziwne, nie wyczuwała Czerwonej Maski, tylko Pustkę. Odnosiła wrażenie, że Chrissie opisuje raczej postać z koszmarnego snu niż rzeczywiście istniejącą osobę. Zazwyczaj kiedy rozmawiała z przestraszonymi lub pobitymi kobietami, potrafiła wyczuć odległą obecność osoby będącej źródłem strachu. Bandyci lub okrutni mężowie żyli w świadomości swoich ofiar, posiadali je niczym złe duchy. Tymczasem opisując Czerwoną Maskę, Chrissie nie przywoływała zupełnie nikogo. Ciemność. Chłód. Ani żywej duszy.

Przysunęła krzesło bliżej łóżka i delikatnie ujęła Chrissie za rękę.

— Mogę? — zapytała.

— Oczywiście — odparła Chrissie.

Sissy odwróciła jej rękę i popatrzyła na dłoń. Miała długą, podwójną linię życia, co oznaczało nadzwyczajną odporność na wszelkie negatywne wydarzenia w życiu. Powinna dożyć późnego wieku, mimo czyhających na nią po drodze niebezpieczeństw, widocznych na dłoni. Pierwszym z nich prawdopodobnie był atak nożownika, który właśnie przeżyła. Kolejne załamania na linii życia przepowiadały, że za kilkanaście lat przeżyje wypadek, zagrażający życiu. Wypadek, a może poważną chorobę.

Jej linia Wenus była popękana, co oznaczało, że ma w sobie wiele czułości i potrzebę pomagania innych ludziom. Jednak linia Apolla była krótka i złamana, co znaczyło, że jest marzycielką, której brakuje zdolności do koncentracji i która z niczym nie potrafi zdążyć na czas.

Ale jej linia losu była bardzo niezwykła. Układała się w skomplikowany wzór; Sissy widziała podobny tylko raz, u kobiety, która twierdziła, że przemówiła do niej statua w ogrodach w Darien w stanie Connecticut i ostrzegła ją, że jej córka wkrótce umrze.

Wzór świadczył, że Chrissie widziała niezwykle silny fenomen psychiczny — coś, czego większość ludzi nie jest w stanie zobaczyć nawet wtedy, gdyby żyli sto razy. Czyli cud.

Molly szybko szkicowała twarz napastnika. Jego głowa była trochę węższa niż na dwóch poprzednich portretach, a policzki bardziej wyraziste, jednak nie można było mieć wątpliwości, że chodzi o tego samego człowieka.

Kiedy skończyła, uniosła szkicownik i odwróciła go, aby Chrissie mogła zobaczyć efekt jej pracy. Dziewczyna spojrzała na portret i natychmiast odwróciła głowę.

— To on. Proszę, nie chcę więcej na to patrzeć. On dokładnie tak wyglądał.

Sissy, trzymając dłoń Chrissie, odezwała się:

— Nic się nie martw. Już nigdy więcej go nie zobaczysz. Twoja dłoń mówi, że będziesz jeszcze w życiu szczęśliwa, zdrowa i przeżyjesz wiele długich lat. Aha i… urodzisz przynajmniej pięcioro dzieci.

Chrissie otworzyła usta z niedowierzaniem.

— Piątka dzieci! Ale ja przecież nie jestem zamężna! Nie mam nawet chłopaka!

— Będziesz miała. Widzisz wzgórek Wenus, o tutaj, tuż u podstawy kciuka? Jest bardzo wysoki i okrągły, a to znaczy, że czeka cię życie pełne gorącej miłości i udane małżeństwo. No i piątka dzieci; jeden palec oznacza jedno dziecko.

Molly wstała.

— Moja teściowa nigdy się nie myli, możesz mi wierzyć. Madame Blavatsky to przy niej amatorka.

— Dziękuję — powiedziała Chrissie. — Mam nadzieję, że szybko złapiecie tego psychola.

Sissy i Molly popatrzyły na siebie. Dziewczynie widocznie nie powiedziano, że tego ranka w mieście, niemal równocześnie, doszło do dwóch napadów i sprawcą obu jest mężczyzna o czerwonej twarzy.

— Złapiemy go — zapewniła ją Molly. — A ty musisz stopniowo dochodzić do siebie.

Kobiety już miały wyjść, kiedy Chrissie odezwała się niespodziewanie:

— Aha, pamiętam jeszcze coś. Ten mężczyzna… Brakowało mu kawałka ucha.

Molly stanęła w miejscu.

— Brakowało mu kawałka ucha? Nie rozumiem.

— Widziałam jego prawe ucho. W małżowinie usznej brakowało mu jakby małego trójkątnego fragmentu.

— Możesz mi to pokazać na rysunku?

— Jasne.

Molly zakryła większą część twarzy mężczyzny, a tymczasem zaznaczyła na uchu Czerwonej Maski znak w kształcie litery „V”.

— Bardzo dobrze — powiedziała Molly. — To bardzo ważny szczegół. Z pewnością pomoże policji.

Chrissie popatrzyła na Sissy.

— Jesteś pewna, że już nigdy w życiu go nie zobaczę? — zapytała.

— Absolutnie — odparła Sissy. — Daję ci moje słowo.

* * *

Zdołały też porozmawiać z jednym z chłopaków, którzy zostali zaatakowani w szklanej windzie centrum handlowego Four Days. Siedemnastolatek miał na imię Ben, był chudy i pryszczaty, a czarne włosy na głowie, ostrzyżone na jeża, sterczały mu jak szczotka.

Kiedy mężczyzna o czerwonej twarzy zaatakował, Ben przykucnął w kącie windy i zasłonił twarz rękami. Ostrze noża przedarło się przez jego dłonie siedem razy i policzek miał rozerwany do kości, ale miał też szczęście: noże ominęły jego oczy.

— Widzi pani, on wyglądał tak, jakby ktoś pomalował mu twarz na czerwono. Jeśli chce pani wiedzieć, to przestraszył mnie na śmierć. Ten facet mówił mu, żeby się odczepił i w ogóle, ale on tylko wyciągnął te noże i nikt nie miał żadnej szansy.

— Był wysoki, niski czy średniego wzrostu?

— Był jakiś taki nieokreślony.

— A jego twarz? Miał twarz kwadratową, podłużną czy owalną?

— Wyglądał jak Hulk. Gdyby Hulk był czerwony, a nie zielony, wyglądałby dokładnie tak jak ten facet.

— Zauważyłeś coś szczególnego na jego uszach?

— Uszach? Ani mi było w głowie patrzeć na jego pieprzone uszy, proszę mi wybaczyć.

— Zrobiłbyś coś dla mnie, Ben? — zapytała Sissy.

— Jasne, wszystko.

Sissy otworzyła torebkę i wyciągnęła z niej karty DeVane. Ben obserwował zdumiony, jak szuka którejś z nich. Wreszcie znalazła L’Apprenti, Praktykanta, którą wyciągnęła jako Kartę Przepowiedni Bena. Przedstawiała młodego mężczyznę w długim skórzanym fartuchu piłującego drewno w warsztacie stolarza. Za plecami młodzieńca trzy okratowane okna wychodziły na ogród. Za każdym oknem stała naga dziewczyna z warkoczami. Brunetka zakrywała oczy, blondynka uszy, a ruda usta, niczym trzy mądre małpy. Odzwierciedlały brak doświadczenia życiowego młodego człowieka.

Położyła tę kartę na łóżku, po czym pozostałe podała Benowi.

— Wybierz z talii cztery karty. Którekolwiek.

Ben popatrzył niepewnie na pielęgniarkę o azjatyckich rysach twarzy, która właśnie uzupełniała jego kartę pacjenta. Ta tylko wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć: „Rób, co chcesz, ja nie mam nic przeciwko temu. Mała przepowiednia jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziła”.

Wybrał cztery karty, które Sissy następnie położyła przy czterech bokach Karty Przepowiedni.

— To już jest za tobą — powiedziała, wskazując na kartę poniżej Praktykanta. — Pokłóciłeś się z dziewczyną, na której naprawdę ci zależało.

Ben popatrzył na nią z niedowierzaniem.

— Skąd pani to wie? Rozmawiała pani z moimi starymi?

Sissy tylko się uśmiechnęła i potrząsnęła przecząco głową.

— A zatem to prawda? — zapytała.

— W weekend zerwałem z moją dziewczyną. Właściwie przez cały czas tylko się kłóciliśmy.

— Jasne — powiedziała Sissy i wskazała na kartę po lewej stronie. — A to jest twoje pragnienie.

Karta, Le Violiniste, przedstawiała młodego człowieka w zielonej aksamitnej marynarce, grającego na skrzypcach przed widownią składającą się z najróżniejszych zwierząt — psów, kóz, lam oraz lampartów. Wszystkie zwierzęta poubierane były w bardzo wytworne ludzkie stroje.

— Chcesz być muzykiem — stwierdziła Sissy. — Gitarzystą rockowym, jeśli poprawnie odgaduję. A z dziewczyną kłóciłeś się dlatego, że była zazdrosna o wszystkie inne, które cię podziwiały, kiedy grałeś.

— To nie do wiary — jęknął Ben.

Sissy skierowała uwagę na kartę po prawej stronie, Le Marcheur. Widniał na niej chudy mężczyzna w trójkątnym kapeluszu maszerujący błotnistą polną drogą. Padał deszcz, a mężczyzna był w towarzystwie przemokniętego czarnego psa.

— A to jest twoja przyszłość, Ben. Sukcesy nie przyjdą ci łatwo. Będziesz musiał przejść bardzo długą drogę, zanim osiągniesz to, co chcesz. Po drodze napotkasz wiele przeciwności, czasami będziesz przybity i sfrustrowany. Ale w końcu ci się uda. Widzisz ten prześwit pomiędzy chmurami? Pewnego dnia, kiedy się tego będziesz najmniej spodziewał, i dla ciebie zaświeci słońce.

Ben milczał, ale po chwili wskazał na ostatnią kartę.

— A ta, co ona znaczy?

— To jest Le Temoin, Świadek. To jesteś ty i dzisiejsze zdarzenie.

— Nie pojmuję.

Karta przedstawiała mężczyznę w peruce z krótkimi kitkami i w długiej sukience, patrzącego na obraz. Jedną rękę miał uniesioną, żeby osłonić oczy przed promieniami słońca. Tymczasem rama, mimo że była bardzo bogato rzeźbiona w zakrętasy i kiście winogron, była po prostu pusta.

Sissy wzięła kartę do ręki i uważnie ją obejrzała.

— Ja też nie rozumiem tej karty.

— Pozwól, że ja ją obejrzę — poprosiła Molly.

Sissy podała jej kartę.

— To jest mężczyzna, który patrzy po prostu na nic.

— Zgadza się — przytaknęła Sissy. — Ale najwyraźniej tego czegoś się boi, mimo że tam nic nie ma.

Rysując nic

Przed salą, w której leżał Ben, natknęły się na detektywa Bellmana, rozmawiającego właśnie z ładną umundurowaną policjantką o jasnych włosach. Detektyw Bellman sprawiał wrażenie bardzo zmęczonego. Jego zwykle potargane włosy były w jeszcze większym nieładzie niż zazwyczaj, a krawat miał poluźniony i przekrzywiony.

— Cześć, Molly. Masz już kolejne rysunki? — zapytał.

Molly otworzyła szkicownik i pokazała policjantowi dwa rysunki, które niedawno wykonała. Detektyw Bellman porównał je i powiedział:

— Wygląda na to, że mamy dwie Czerwone Maski, prawda?

— Jest pan absolutnie pewien, że jeden człowiek nie byłby w stanie dokonać obu tych napadów? — spytała Sissy.

— W żadnym wypadku. Do morderstwa w Giley Building doszło mniej więcej piętnaście po dziewiątej. W Four Days wszystko się zaczęło o dziewiątej osiemnaście. Nawet Spiderman nie byłby w stanie przemieścić się z Giley Building do Four Days tak szybko.

— W tym wszystkim jest coś bardzo dziwnego — stwierdziła Sissy. — Widziałam kiedyś w telewizji program o seryjnych zabójcach. Czasami miewają wielbicieli i naśladowców, którzy są nimi zafascynowani i popełniają kolejne morderstwa na ich sposób, prawda? Zachowują się, jakby oddawali im cześć. Ale jeśli te dwa ataki wydarzyły się mniej więcej w tym samym czasie, to nie może być przypadek, prawda? Jeśli istnieją dwie Czerwone Maski, to musiały to wymyślić razem.

— Doszliśmy do niemal identycznych wniosków — powiedział detektyw Bellman. — Te zabójstwa to nie przypadek. Zostały zaplanowane i przeprowadzone z premedytacją. — Popatrzył na zegarek. — Zabierzmy te szkice na komendę. Dokończy je pani i przekażemy je dziennikarzom. Podwieźć panie?

* * *

Godzinę później w jasno oświetlonym pokoju na czwartym piętrze komendy miejskiej policji w Cincinnati Sissy stała przy oknie, popijając z plastikowego kubka słabą herbatę cytrynową, a Molly kończyła kolorowanie i cieniowanie portretów Czerwonych Masek.

— Popatrz, jaki mamy piękny dzień — powiedziała Sissy, wyglądając na Ezzard Charles Driver i patrząc na błyszczące samochody przesuwające się po asfalcie. — Nikomu by nawet nie przyszło do głowy, że w mieście wydarzyło się coś strasznego. Przynajmniej nie dzisiaj. To przecież jeden z tych najpiękniejszych bożych dni.

— Złe rzeczy zawsze się dzieją w piękne dni. Byłam już na wielu pogrzebach i nigdy wtedy nie padało, jak to zwykle bywa w telewizji — odparła Molly. — W czasie pogrzebów zawsze świeci słońce, a ja wtedy spoglądam na trumnę i myślę sobie, przepraszam, właśnie zmarły człowieku, dlaczego nie stoisz tu wśród nas i nie podziwiasz tej przepięknej pogody? Ale pewnie przeżyłabym szok, gdyby któregoś dnia ktoś mi z trumny odpowiedział.

Otworzyły się drzwi i wszedł detektyw Kunzel. Sprawiał wrażenie jeszcze bardziej zmęczonego niż Bellman. Poła koszuli wysunęła mu się spod paska spodni, a na policzkach miał szczecinę, która świadczyła, że dzisiaj rano się nie ogolił.

— Hej, Molly — przywitał się. — Jak rysunki?

— Cześć, Mike — odparła Molly, rozmazując kciukiem cynobrową pastelową kredkę na policzkach Czerwonej Maski. — Mógłbyś dać mi jeszcze pięć minut? Muszę dać tutaj jeszcze trochę głębi.

— Jasne, Molly, masz jeszcze czas. Biuletyn informacyjny publikujemy dopiero kwadrans po pierwszej.

Padł na krzesło obok Sissy i przesunął dłonią po ściętych na jeża włosach.

— A co słychać u pani, pani Sawyer? Ma pani jakieś pomysły? W tej chwili gotów jestem przyjąć każdą pomoc.

— Naprawdę? Nawet pomoc z zaświatów?

— Nic mnie to nie obchodzi, przyjmę nawet pomoc z Indianoplace, jeśli tylko będzie w niej jakiś wiarygodny ślad.

— Indianoplace?

— Chodzi o Indianapolis — wyjaśniła Molly. — Tam nikt niczego nie wie o niczym. Przynajmniej tak twierdzą mieszkańcy Cincinnati.

Detektyw Kunzel pociągnął nosem i po chwili wydmuchał go w jednorazową chusteczkę.

— Cholerne zatoki — powiedział z westchnieniem. Po chwili dodał: — Chcecie, panie, żebym był z wami zupełnie szczery? Nie mam zielonego pojęcia, czy mamy do czynienia z dwoma sprawcami, którzy wyglądają tak samo i działają według jakiegoś z góry ukartowanego planu, czy też z przypadkową zbieżnością, a może nawet z facetem, który potrafi przebywać w dwóch miejscach jednocześnie.

— Naprawdę nie mam żadnych sugestii — stwierdziła Sissy. — Przynajmniej takich, które miałyby sens.

— Niech pani spróbuje.

— Cóż, jeśli spojrzeć wstecz i sięgnąć ku wczesnym dniom amerykańskiego spirytualizmu, ku czasom Ojców Pielgrzymów, możemy dotrzeć do kilku zanotowanych przypadków istnienia ludzi, którzy potrafili przebywać w dwóch miejscach jednocześnie. Ale oni byli tylko wizjami, wyobrażeniami, wie pan? Straszyli ludzi, oczywiście, ale nikomu nie uczynili żadnej krzywdy i nigdy nie spowodowali żadnego zła. Tym bardziej nie byli skłonni nikogo atakować nożami. W ogóle nie sądzę, aby duchy były do tego zdolne.

— Oczywiście, mówiąc o pomocy z zaświatów, jedynie żartowałem, pani Sawyer. W grę muszą wchodzić dwaj różni ludzie, prawda?

— Nie jestem pewna. To znaczy, prawdopodobnie tak.

— A motyw? Ma pani w tej sprawie jakieś nieziemskie przypuszczenia?

— Myślę, że Czerwona Maska mógł rozpoczynać napaści z jakimś swoim logicznym motywem, ale teraz już go nie ma. Odnoszę wrażenie, że on po prostu mści się na wszystkich i na każdym. Jest zły na ludzi po prostu za to, że żyją. I najwyraźniej znalazł wspólnika, który ma podobne odczucia.

Detektyw Kunzel uniósł brwi.

— A ma pani jakieś przeczucie, dlaczego tak jest?

— Raczej nie. Nie przychodzi mi do głowy nic sensownego.

— Karty nic pani nie mówią?

Sissy potrząsnęła przecząco głową.

— Zazwyczaj karty są bardzo konkretne. Ale nie tym razem, nie w kwestii Czerwonej Maski. Mogłabym spróbować jakichś innych form przepowiadania przyszłości, wróżby z fusów kawy albo patyczków.

— Dobrze… Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, proszę mówić.

Kunzel wstał. W tym samym momencie zagrał jego telefon i detektyw zaczął przetrząsać kieszenie marynarki, żeby go odnaleźć.

— Kunzel — powiedział wreszcie. I niemal natychmiast zakrył dłonią mikrofon. — Czerwona Maska.

Przełączył telefon na tryb głośnomówiący, aby Sissy i Molly mogły słyszeć całą rozmowę. To była ta sama osoba którą słyszały poprzednio, ten sam chrapliwy i niewyraźny głos, z wyraźnym akcentem z Cincinnati. Zabójca bez wątpienia był bardziej z siebie zadowolony niż poprzednio.

— No i jak się pan teraz czuje, detektywie? Może jest pan trochę zaniepokojony?

— Zaniepokojony? Nie jestem zaniepokojony, ty chory draniu! Ty i twój kumpel stanowicie parę sadystycznych durniów. Ale złapiemy was, nie miejcie co do tego wątpliwości, i obaj otrzymacie to, na co zasługujecie. Po miłej, odpowiednio dużej dawce chlorku potasu. Prosto do żyły.

Nastąpiła chwila ciszy. Po chwili znowu rozległ się głos Czerwonej Maski.

— Mój kumpel? O czym ty mówisz, detektywie? Ja już od dawna nie mam żadnych kumpli. Takie miałem życie. Straciłem wszystko, w tym samego siebie.

— Skoro nie masz kumpli, to kto zadźgał dziś rano tych wszystkich niewinnych ludzi w Four Days?

— To byłem ja, detektywie. To ja, Kat ze Szklanej Windy.

— No jasne. A kto zabił ludzi w Giley Building?

— Także ja. Krwawy rzeźnik z piwnicy.

— Nie ma mowy. Nie mogłeś sam dokonać obu zbrodni. To jest po prostu niemożliwe.

— To pan powiedział, detektywie.

Detektyw Kunzel wziął głęboki oddech, po czym powiedział z naciskiem:

— Posłuchaj mnie, ty, jakkolwiek sam siebie nazywasz. Czego chcesz, żebyś przestał zabijać?

— Aha! Naprawdę chcesz wiedzieć?

— Oczywiście, że chcę wiedzieć. Jeśli masz jakieś żale, jeżeli jest to coś, o czym możemy porozmawiać, dlaczego nie mielibyśmy spróbować? Już ci to mówiłem, prawda? Masz jakiś problem? Jestem gotów cię wysłuchać.

— Tego cię nauczyli na lekcjach negocjacji? Kazali ci logicznie rozmawiać z przestępcami i wyciągać do nich gałązkę oliwną?

— Chciałbym, żebyś przestał mordować niewinnych ludzi, to wszystko.

— Oczywiście, przestanę, detektywie. Obiecuję ci.

— Jasne. Kiedy?

— Kiedy ulice Cincinnati zaleje powódź krwi. Kiedy na cmentarzach nie będzie już miejsca na nowe ciała, a piece krematoriów tak zapchają się ludzkimi prochami, że pogasną ich płomienie. Wtedy przestanę. Być może.

Po tych słowach w telefonie rozległ się trzask; to Czerwona Maska gwałtownie przerwał połączenie.

— Cholera jasna — mruknął detektyw. Popatrzył na Sissy i dodał: — Przepraszam, pani Sawyer. Nie zamierzałem urazić pani uszu.

— Nic się nie stało, detektywie. Na pana miejscu powiedziałabym pewnie coś znacznie gorszego.

— On się przyznaje do obu dzisiejszych ataków. Ale przecież nie mógł być w dwóch miejscach jednocześnie.

— Rzeczywiście, nie mógł — przyznała Sissy. — Ale z drugiej strony uważam, że podał nam bardzo istotną wskazówkę.

— Naprawdę? Jaką?

Sissy nie odpowiedziała, bo w tym momencie znowu zadzwonił telefon detektywa Kunzela.

— Tak, proszę pana — powiedział. — Natychmiast, proszę pana. Tak jest.

Wstał.

— Kapitan chce mnie natychmiast widzieć, spotkam się więc z panią później. Molly, jak najszybciej dokończ rysunki. I… pani Sawyer, niech pani przygotuje dla mnie swoje teorie, obojętnie czy okażą się niedorzeczne czy racjonalne, dobrze?

Wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Kiedy tylko zniknął na korytarzu, Sissy odezwała się do synowej:

— Gdzie masz oryginały?

— Co takiego?

— Gdzie są oryginały twoich szkiców? Gdzie je trzymasz?

Molly wskazała na szarą stalową szafę pod ścianą pokoju.

— Tam. A dlaczego?

— Pokaż mi drugi rysunek Czerwonej Maski. Ten, który sporządziłaś, kiedy zginął Jimmy Molton i tych troje nieszczęsnych sprzątaczy.

Molly podeszła do szafy i wyciągnęła trzecią szufladę od dołu. Wyciągnęła z niej żółtą biurową teczkę opatrzoną napisem Rysunek Czerwonej Maski/Kraussman i datą jego wykonania.

— Proszę — powiedziała i podała teczkę teściowej. Sissy otworzyła ją. Zawierała tylko pustą białą kartkę grubego papieru.

— Och! — zawołała Molly. — Prawdopodobnie dziennikarze sobie go pożyczyli, żeby zrobić dodatkowe kopie, i zapomnieli oddać. Zawsze są tacy. Może włożyli rysunek do niewłaściwej teczki?

Wyciągnęła kolejną, w której trzymała rysunek Czerwonej Maski, wykonany z kolei na podstawie opisu Jane Becker. Otworzyła także i tę teczkę. Również ona zawierała podobną białą kartkę.

— Tylko mi nie mów, że dziennikarze pożyczyli także ten rysunek.

Molly uważnie przyjrzała się kartce.

— Nie — powiedziała. — To jest ten sam papier, na którym rysowałam Czerwoną Maskę. Popatrz, w prawym dolnym rogu są moje inicjały, MS. I na tym rysunku na podstawie spostrzeżeń Kraussmana też. Tyle że nigdzie nie ma rysunku. Pustka.

Sissy przycisnęła palce do czoła i na chwilę zamknęła oczy.

— Tak samo jak z różami — powiedziała powoli. — Dokładnie tak samo.

— Co? Otworzyła oczy.

— Namalowałaś róże, ale one zniknęły z papieru i jednocześnie zaczęły rosnąć na podwórzu.

— Chyba nie twierdzisz, że kiedy rysowałam Czerwoną Maskę…

— Stało się to samo. Jestem tego pewna. Rysowałaś go, a twoje rysunki ożywały.

— Sissy, przecież to niemożliwe. To się po prostu nie mogło stać.

— Przecież stało się z różami, prawda? A inne kwiaty, które malowałaś? A pamiętasz tę biedronkę? Ona także ożyła — Czerwoną Maskę narysowałaś dwukrotnie, prawda? Więc teraz mamy trzy Czerwone Maski, oryginał, który zamordował George’a Woodsa, i dwie dodatkowe kopie, które wykonałaś. I to dlatego zabójca mógł zabić ludzi w centrum handlowym Four Days w tym samym czasie, w którym zabijał w Giley Building.

— Nie mogę w to uwierzyć. Przecież to jakiś koszmar.

— To nie jest żaden koszmar, kochanie, tylko fakt. Może to brzmi nieprawdopodobnie, ale jest jedynym sensownym wyjaśnieniem tego, co się dzieje.

— Ale gdzie on jest? Albo „oni”, skoro jest ich aż trzech.

— Nie wiem, gdzie jest teraz prawdziwa Czerwona Maska. Ale przypuszczam, że przynajmniej jeden osobnik z twoich rysunków ukrywa się gdzieś w Giley Building.

— Przecież policja przeszukała cały budynek, i to z psami, prawda? I ty także próbowałaś go tam znaleźć.

— Wiem. Ale skoro on jest tylko rysunkiem, nie posiada duszy, którą mogłabym wyczuć, ani ludzkiego zapachu, który potrafiłyby zwietrzyć psy.

Wzięła do ręki szkicownik Molly. Rysunek Czerwonej Maski popatrzył na nią martwymi oczami.

— Nie potrafiłam go wyczuć także wtedy, kiedy rozmawiałam z tą nieszczęsną Chrissie. Czułam jedynie zimno i pustkę. Nic więcej. A co się stało, kiedy poprosiłam Bena, żeby wyciągnął kartę? Wybrał z talii pustą ramę do obrazu.

— A co z tymi dwoma nowymi rysunkami? — zapytała Molly. — Jeżeli wydarzy się to samo…

— Musisz je zniszczyć. Spal je. Nie możemy sobie pozwolić na to, żeby po mieście biegało pięć Czerwonych Masek. To by doprowadziło do masakry.

— Ale co powiem Mike’owi Kunzelowi? Przecież on chce za dwadzieścia minut przekazać te rysunki do gazet!

— Powiedz mu, że nie byłaś z nich zadowolona. Powiedz, że rozlałaś na nie kawę, cokolwiek. Zawsze może dać dziennikarzom ten pierwszy rysunek. W końcu i tak chodzi o tego samego człowieka.

Molly zawahała się. Po chwili wydarła ze szkicownika ostatnie dwa rysunki Czerwonej Maski i zgniotła je. Przytrzymała papier nad stalowym koszem na śmieci, a Sissy natychmiast podpaliła kartki zapalniczką. Molly wrzuciła płonące rysunki do kosza. Obie przez chwilę obserwowały, jak papier zamienia się pod wpływem płomieni w czarny popiół.

— Mam nadzieję, że nie popełniamy błędu — powiedziała Molly.

— Lepiej być nadmiernie ostrożnym, niż później bardzo mocno czegoś żałować — odparła Sissy. — A o tym, czy mamy rację, przekonamy się, kiedy zaczniemy szukać pozostałych Czerwonych Masek.

— Słucham? My mamy ich szukać?

— Policjanci szukają tej pierwszej Czerwonej Maski, prawda? Tego prawdziwego mordercy. Lecz przecież nie będą poszukiwać dwóch ożywionych rysunków! A nawet jeśli, przecież nie zdołają aresztować dwóch mężczyzn, którzy w rzeczywistości nie istnieją.

— Sama nie wiem, Sissy. Poza tym, jak mamy się do tego zabrać? No a co zrobimy, kiedy znajdziemy te rysunki?

— Już ci mówiłam, to jest tak jak z różami. — Sissy otworzyła torebkę i wyciągnęła talię kart DeVane. — Te róże są kluczem do wszystkiego. Od samego początku.

— Nic nie rozumiem.

— Są na każdej karcie, jaką odwróciłam, odkąd namalowałaś tę pierwszą. Stanowią jakby kod. Jeśli zrozumiemy, co mówią nam karty, wówczas, jak sądzę, będziemy wiedziały, jak odszukać Czerwoną Maskę. Albo Czerwone Maski w liczbie mnogiej.

— Sissy… Myślę, że nie powinnyśmy nawet rozważać tego, żeby go szukać. Szczerze mówiąc, to jest dla nas zbyt niebezpieczne.

— Jeśli my nie zaczniemy szukać, to kto? Poza tym, kto nam uwierzy, gdy wszem i wobec oznajmimy, do jakich doszłyśmy wniosków? Wyobrażasz sobie twarz Mike’a Kunzela, kiedy mu powiemy, że ma szukać dwóch ożywionych rysunków?

Detektyw Kunzel wszedł do pokoju, jakby został słowami Sissy wywołany. Przeżuwał resztki hamburgera.

— No i co? Rysunki gotowe? — zapytał. Nagłe zakaszlał i zaczął machać ręką. — Do diabła, co wy tu sobie urządziłyście? Ognisko w budynku?

— Przepraszamy — powiedziała Sissy. — To był tylko drobny wypadek.

Zakapturzony gość

Jechały do Blue Ash w chmurze cykad. Rozbijały się o przednią szybę samochodu niczym szarańcza w śnie Sissy. Żeby widzieć drogę przed maską, Molly przez cały czas musiała używać spryskiwacza do przedniej szyby i wycieraczek.

— Te robaki są już mocno podniecone — narzekała. I przez to giną.

— Cóż, seks to sprawa życia i śmierci, nawet u owadów.

— Szczególnie u owadów. Nawet te, które nie zabiją się o szyby mojego samochodu i zdołają przygruchać sobie pary, i tak umrą, kiedy tylko wypełnią swoje obowiązki reproduktorów.

Gdy dojechały do domu, odkryły, że również podwórko pełne jest cykad. Molly złapała starą rakietę do squasha i zaczęła je rozganiać. Pan Boots starał się jej pomóc, podskakując i warcząc.

Róże wciąż lśniły w słońcu, mimo że były prawie całkowicie oblepione cykadami. Sissy zapaliła marlboro i patrzyła na nie przez długą chwilę, wypuszczając nozdrzami dym.

— Myślę, że to jest cud — powiedziała.

— Tak — zgodziła się Molly. — Ale są przez to jeszcze bardziej przerażające. Linia pomiędzy cudem a koszmarem jest bardzo cienka, nie sądzisz?

W pewnym sensie te róże są prawdziwe, pomyślała Sissy. Ich kolce potrafią przebijać ludzkie palce i sprawić, że będą krwawiły, tak jak noże Czerwonej Maski potrafią ciąć ciało ludzkie. A mimo to przecież nie istnieją. Nie mogą. Powstały z niczego, po prostu z ołówków, kredek i farb.

Może są jak duchy albo wizerunki zmarłych ludzi, ukazujące się podczas seansów spirytystycznych? Ale duchy można poddać egzorcyzmom, a wizerunki zmarłych ludzi można odsyłać z powrotem do świata cieni. Zatem te róże można by odesłać z powrotem do dwuwymiarowego świata papieru, do którego tak naprawdę należą. A skoro można tam odesłać róże, zapewne można odesłać z powrotem również żyjące rysunki Czerwonej Maski.

Sissy była już teraz prawie pewna, że karty DeVane właśnie to przez cały czas chcą jej powiedzieć. Ich przepowiednie były straszne i dziwne, ale jeśli razem z Molly potrafiła odkryć sekret róż, może również będzie mogła zmienić przyszłość? Może można położyć kres temu zabijaniu? Może dwie Czerwone Maski, które popełniły morderstwa dzisiejszego poranka, będzie można na powrót umieścić w szkicowniku, w którym powstały, ich podobizny będą mogły zostać podarte i spalone, a ich prochy porozrzucane raz na zawsze.

— Jest gorąco — powiedziała Molly. — Wejdę do domu i się przebiorę. Wypijesz kieliszek wina?

— Dlaczego nie? Zwilżę trochę moje stare gardło. Sissy usiadła pod winoroślą. Trevor wyciął róże, one jednak jakimś sposobem znowu odrodziły się w donicy. Uciął je, lecz one były przecież tylko wizjami, wyobrażeniami, a nie prawdziwymi kwiatami, a wizje należą do miejsca, w którym stworzył je ich kreator, tak jak duchy zmarłych należą do zaświatów.

Róże stworzyła Molly, zatem tylko Molly mogła spowodować, by trwale i na zawsze zniknęły.

Pan Boots wydał głęboki skowyt z głębi gardła. Było mu gorąco, był zmęczony i cykady zaczynały go denerwować. Sissy podrapała go za uszami i powiedziała:

— Niech się pan nie przejmuje, proszę pana. Wkrótce ich już nie będzie.

Molly wyszła z domu w obcisłej różowej koszulce i w białych spodniach. W rękach trzymała kieliszki schłodzonego zinfandela.

— No i co, udało ci się już znaleźć klucz do zagadki?

— Jeszcze nie. Ale zaczynam dochodzić do wniosku, że to ty powinnaś ściąć te róże. Ty osobiście, ponieważ ty je namalowałaś. Uważam też, że ucinając je, powinnaś użyć raczej noża, który wcześniej namalujesz, niż takiego, który po prostu przyniesiesz z kuchni.

— Mam używać namalowanego noża?

— Trevor użył prawdziwego noża, jednak prawdziwe noże egzystują tyko w naszym świecie, a nie ma ich w tym namalowanym. Mógł sobie wyobrażać, że róże są ścięte, przez tak długi czas, przez jaki poświęcał im całkowitą uwagę. Ale kiedy tylko zainteresował się czymś innym, iluzja się skończyła i róże powróciły tutaj, do tej donicy, takie, jakie je namalowałaś.

— Wiesz co? Chyba na razie nie rozumiem, o czym, do diabła, mówisz. Posłucham cię jednak i mimo wszystko postaram się zrozumieć.

— To proste. Gdyby jakiś artysta namalował nas obie, jak sobie siedzimy na podwórku, a potem poprzebijał swój obraz nożem, nic by nam się nie stało, ani na naszym świecie, ani na obrazie, prawda? Ale gdyby ten sam artysta narysował, że ty atakujesz mnie nożem i ja krwawię, wówczas mój wizerunek miałby rany, nawet gdyby mnie samej nic się nie stało. Zgadza się?

Molly potrząsnęła głową.

— Czasami, Sissy, bardzo, bardzo mocno mnie wyprzedzasz w rozumowaniu, wiesz o tym?

— Przecież to nie jest wcale trudne do zrozumienia. Pomyśl tylko o Portrecie Doriana Graya. Prawdziwy Dorian Gray pozostał młody i przystojny, prawda? A tymczasem jego portret starzał się i brzydł. Istnieją dwie różne rzeczywistości — rzeczywistość realna i rzeczywistość obrazów. Wiem, że Portret Doriana Graya to tylko opowieść, ale Oscar Wilde podobno oparł ją na słynnym wydarzeniu, do którego doszło w Paryżu w dziewiętnastym wieku. Pewien kardynał w tajemnicy pożądał pięknej prostytutki, kazał więc namalować jej portret, a potem go pobłogosławił. Pozostała piękna i bez skazy przez ponad trzydzieści lat, aż do śmierci. Ale kiedy znaleziono jej portret, ukryty na strychu jej domu, wyglądał podobno tak ohydnie, że ludzie, którzy popatrzyli na niego, wymiotowali. Istnieją także inne opowieści o ludziach zamkniętych w obrazach i wcale nie uważam ich wszystkich za nonsensowne. Jeśli wejdziesz do Whitney Museum w Stamford tu, w Connecticut, natrafisz na wielki obraz rodziny kolonialistów odmawiającej modlitwę. Sama zresztą już widziałam ten obraz. Został namalowany w tysiąc siedemset osiemdziesiątym piątym roku, ale na obrazie u szczytu stołu siedzi mężczyzna ubrany w marynarkę i mający na ręce zegarek z lat czterdziestych dwudziestego wieku. Obraz badały dziesiątki ekspertów, ale nie ma wątpliwości co do wieku marynarki i zegarka. Mężczyzna z zegarkiem został namalowany w tym samym czasie co wszystkie inne osoby na obrazie.

— Dobrze, już dobrze — powiedziała Molly, chociaż ton jej głosu świadczył, że wcale nie została przekonana. — Myślę, że to, co mówisz, mimo wszystko ma jakiś szalony sens. Postaram się namalować nóż.

Weszły z powrotem do domu. Molly wyciągnęła z drewnianego bloku, ustawionego na kuchennym stole, jeden z noży do steków, poszła do pracowni i przypięła do deski czystą kartkę. Sissy stanęła obok niej i patrzyła, jak synowa najpierw szkicuje nóż, a potem koloruje go farbkami wodnymi.

Kiedy skończyła, obie obserwowały dzieło przez ponad dziesięć minut. Jednak nóż nie zniknął z kartki nawet wtedy, kiedy wyschła farba.

— Może straciłam ten magiczny dotyk? — zapytała Molly. — Może to działa tylko w przypadku żywych rzeczy, a nie przedmiotów nieożywionych?

Sissy rozejrzała się po pracowni.

— Co się tutaj ostatnio zmieniło?

— Nic się nie zmieniło. Zupełnie nic.

— Czy to są te same farby, których używałaś poprzednio?

— Te same farby, te same pędzle. Ten sam papier.

— Nie wiem, nie wiem, w czym jest rzecz. Albo wiem. Nie masz naszyjnika.

— Rzeczywiście, nie mam. Zdjęłam go, kiedy się przebierałam.

— Ostatnim razem miałaś na sobie naszyjnik. Miałaś go także wtedy, kiedy przygotowywałaś rysunki Czerwonej Maski. Karty ukazywały cię z talizmanem, pamiętasz? Z czymś, co sprawia, że twoje rysunki ożywają. Załóż go i spróbuj jeszcze raz namalować ten nóż.

Molly poszła do sypialni i po chwili wróciła z naszyjnikiem. Kiedy trzymała go w dłoni wyglądał na tani, nieciekawy. Ale kiedy Sissy zapięła go jej na szyi, nagle rozbłysnął.

— Mówiłam, że on posiada moc, pamiętasz? A ty bez wątpienia jesteś osobą, która go ożywia.

Molly zaczęła po raz drugi szkicować i malować nóż. Obserwując ją, Sissy odczuwała ogromną potrzebę zapalenia kolejnego papierosa, nie chciała jednak palić w domu, mimo że Molly nie robiła jej z tego powodu wyrzutów. Papierosy mógł wyczuć Trevor, nawet po wielu godzinach, podobnie zresztą jak kiedyś Frank.

Czekały. Cicho szumiała klimatyzacja, a cykady za oknem bez ustanku i niezmordowanie cykały. Minęło pięć minut, a nóż pozostawał na papierze i nie zanosiło się na to, żeby miał zacząć blednąc.

— Może masz rację i to jednak nie działa z martwymi przedmiotami.

— Nie… Popatrz!

Nóż do steków zaczął znikać z papieru dokładnie wtedy, kiedy mijała siódma minuta jego istnienia. Po ośmiu minutach na papierze nie pozostało już po nim nic poza słabym cieniem. Po dziewiątej nie było nawet cienia i papier był pusty.

Sissy dotknęła kartki opuszkami palców. Nie poczuła niczego, nawet chropowatości, która powinna pozostać po nożu. Papier był zupełnie pusty, tak jak niedawno papier po Czerwonej Masce. Noża nie było. Nie było nawet wspomnienia po nim.

Obie kobiety wyszły z domu. Na podwórzu roiło się od cykad, lśniących w słońcu wczesnego popołudnia, jednak natychmiast poraził ich oczy inny blask. Blask noża do steków, leżącego na stole.

— Zrobiłaś to — powiedziała Sissy.

— To zrobił naszyjnik, a nie ja.

— Jestem pewna, że to wasze wspólne dzieło, twoje i naszyjnika. Podobnie jak pierścień mojej matki nie ciemnieje bez powodu, tak samo naszyjnik nie działa, kiedy ty go nie masz na szyi. Jesteś artystką. Jesteś nadzwyczajną artystką i naszyjnik doskonale o tym wie.

Molly sięgnęła ręką po nóż. Przesunęła palcem po jego ostrzu i powiedziała:

— Kurczę, dokładnie jak prawdziwy.

— Cóż, zobaczmy, jak mu pójdzie cięcie róż.

Molly uklękła na jedno kolano i ścięła róże możliwie najniżej przy ziemi. Powąchała je, a potem podała Sissy, aby uczyniła to samo. Kwiaty miały pełny, zmysłowy zapach, mimo że przecież należały do innego świata.

Molly zaniosła róże do pracowni i położyła je na stole.

— Zobaczmy, co stanie się teraz — powiedziała Sissy. — Jeśli pozostaną ścięte, będziemy wiedziały, że możemy fizycznie wpływać na namalowane rzeczy, mimo że one naprawdę nie istnieją.

— Tak jak Czerwona Maska, to chcesz powiedzieć?

— Miejmy nadzieję, że tak.

* * *

Jeszcze tego samego popołudnia, gdy Molly przygotowywała mięso w cieście z jarzynami, Sissy znów wiele czasu spędziła nad kartami DeVane, próbując odszyfrować symbolikę róż.

Od czasu do czasu spoglądała na kwiaty, ciągle leżące na biurku Molly, jednak nic nie wskazywało na to, by chciały ponownie zamienić się w obraz, i ciągle pachniały tak samo intensywnie jak w chwili, kiedy były ścinane. Zapach przypomniał Sissy dzień, w którym poślubiła Franka. Pierwszej nocy Frank wprost zasypał ich małżeńskie łoże dziesiątkami róż, szkarłatnych i białych.

Molly pożyczyła wcześniej z biblioteki cztery książki na temat róż; wykorzystywała je do pomocy przy rysowaniu ilustracji do Duszka Fifi w Krainie Kwiatów. „Róże są symbolem piękna i miłości — głosiła The Illustrated Rose — ale z drugiej strony są smutnym przypomnieniem, że piękno i miłość zawsze umierają”.

„Róże są też symbolem wielkiej tajemnicy. Istnieje przypowieść, że Kupidyn podarował różę Harpokratesowi, bogowi milczenia. Chciał go w ten sposób przekupić, by ten nie ujawniał rozwiązłości seksualnej bogini Wenus. W starożytnym Rzymie i Grecji gospodarz, który zawiesił nad stołem różę kwiatem w dół, miał prawo się spodziewać, że goście zgromadzeni przy tym stole utrzymają treść swoich dyskusji i rozmów w tajemnicy. Stąd wziął się termin sub rosa”.

Sissy zmarszczyła czoło. Róża, zawieszona nad stołem, kwiatem do góry? Szybko wybrała z kart DeVane Les Amis de la Table, pierwszą kartę, którą odwróciła po tym, jak Molly namalowała róże, które ożyły. Karta przedstawiała cztery osoby siedzące przy wystawnym obiedzie — dwóch młodych mężczyzn, starszą kobietę i tajemniczą postać o twarzy ukrytej pod szarym kapturem. A nad ich głowami wisiała, kwiatem w dół, róża, przywiązana wstążką do kandelabru.

W przeciwieństwie do niektórych innych kart, Les Amis de la Table nie zawierała, poza tytułem, żadnych napisów, zatem wizerunek róży mógł znaczyć tylko jedno. Sam rysunek musiał zawierać sekret. Ale jaki?

Ułożyła karty na dwóch kupkach na stole i potasowała je. Kiedy wyjęła z talii kartę po raz kolejny, natrafiła na tę samą, Les Amis de la Table. Spróbowała ponownie; tym razem jeszcze staranniej potasowała karty. I znowu wyciągnęła Les Amis de la Table. Jeszcze wielokrotnie ponawiała próbę i za każdym razem wyciągała tę samą kartę.

Przyniosła karty do kuchni, gdzie Molly szatkowała marchewkę.

— Widzisz tę kartę? — zapytała. — Kiedy pierwszy raz ją wyciągnęłam, pomyślałam, że oznacza, iż zapraszasz mnie, bym spędziła u ciebie jeszcze jeden tydzień.

— No i tu jesteś — zauważyła Molly.

— Tak, ale ta sama przeklęta karta wyszła mi teraz cztery razy z rzędu. Tasuję karty, wyciągam jedną i zawsze jest to ta sama. Karty powtarzają się w taki sposób zawsze wtedy, kiedy chcą mi powiedzieć, że coś przeoczyłam. Tak, jakby wołały: Halo, poczekaj, głupia!

— Co więc mogłaś przeoczyć?

— Nie jestem pewna. Ale odwrócona róża znaczy, że gdzieś w kartach znajduje się ukryty sekret.

Molly popatrzyła na kartę i wzruszyła ramionami.

— Nie widzę tu żadnego sekretu. Chyba że… poczekaj, przecież na rysunku nie widać twarzy tego zakapturzonego faceta, prawda? Nie można więc powiedzieć, dlaczego ta stara kobieta wygląda na bardzo nim zmartwioną.

— Może chodzi właśnie o to? A może to jest ktoś sławny? Albo ktoś, kto był sławny w osiemnastym wieku? Jakiś artysta? Może polityk? A może jakiś święty? Być może, gdybyśmy wiedziały, kto to jest, zaczęłybyśmy rozumieć, w jaki sposób cofnąć okrutnych morderców z powrotem na rysunki.

Molly spojrzała na kartę jeszcze uważniej.

— Popatrz, odbicie jego twarzy można chyba zobaczyć także w tej pokrywce, nie sądzisz?

— Tak, ale jest bardzo rozmazana. Właściwie widać tylko nos.

— Och, to łatwo poprawić.

Molly wzięła do ręki chochlę z suszarki zawieszonej nad płytą pieca i niemal przyłożyła ją do karty. W krzywiźnie chochli ukazała się wówczas twarz zakapturzonego mężczyzny, co prawda odwrócona, jednak jego rysy wydawały się prawie normalne. Odwróciła kartę na stole i teraz twarz znalazła się w prawidłowym położeniu.

— Mój Boże — powiedziała Sissy. Poczuła, że podłoga usuwa się jej spod stóp. Długo patrzyła z niedowierzaniem na twarz zakapturzonego mężczyzny, aż wreszcie spojrzała na Molly. — To niemożliwe.

Molly potrząsnęła głową.

— To on, prawda? — odezwała się. — Ale jak to się stało?

Czoło zakapturzonego mężczyzny było trochę zbyt duże, a policzki zbyt małe, Sissy rozpoznała go jednak od razu. Twarz na karcie Les Amis de la Table, wykonanej niemal dwieście pięćdziesiąt lat temu i odbijającej się teraz w chochli, należała do jej zmarłego męża, Franka.

Rysunek z pamięci

Podjęły jeszcze jedną próbę, tym razem używając lśniącej srebrnej patery, którą Trevor wygrał w sierpniu na turnieju golfowym o puchar Blue Ash. Dzięki niej odbicie twarzy mężczyzny było większe.

— To jest Frank, prawda? — zapytała Sissy. Jej serce biło tak szybko, że aż odczuwała ból. — Nie tylko wygląda jak on. To jest po prostu on. Ma nawet tę szramę w kształcie rombu na policzku. Miał ją od czasu, kiedy jakiś wariat rzucił w niego śrubokrętem.

— Ale ja całkowicie nie rozumiem, jakim cudem to może być on? — powiedziała Molly.

— A dlaczego ludzkie twarze ukazują się na szybach albo na kawałkach chleba? Kiedyś nawet na banknocie dziesięciodolarowym komuś ukazała się twarz Chrystusa, zastępując Alexandra Hamiltona.

Molly otoczyła ją ramieniem i uspokajająco uścisnęła.

— Chyba nie jesteś zła, co?

— Jestem. Trochę. Bardzo. Mam ochotę płakać, ale chyba nie potrafię.

— Może się jeszcze napijemy?

— Nie, ja mam dosyć. Muszę tylko przez chwilę spokojnie posiedzieć.

— Przynajmniej karty zaczynają ci udzielać jakichś odpowiedzi.

— Tak, chyba tak. Ale te odpowiedzi wcale mi się nie podobają.

— A właściwie co chcą ci powiedzieć?

Sissy usiadła na skraju kanapy. Wyciągnęła paczkę marlboro, jednak nie zapaliła papierosa.

— Prawdziwa policja złapie prawdziwą Czerwoną Maskę, prawda? On musi mieć jakiś adres, który będą potrafili wyśledzić, i DNA, które porówna się ze śladami z miejsca zbrodni. Ale kiedy o tym dłużej myślę… Właściwie jaki gliniarz będzie w stanie złapać parę namalowanych Czerwonych Masek?

— Chyba nie sugerujesz tego, co myślę, że właśnie sugerujesz? Sissy, mam nadzieję, że nie mówisz poważnie?

— Nie? A jak myślisz, co innego pokazała nam ta karta? Oto proszę, czworo ludzi siedzi przy stole. Ten młody to Trevor. Ta dziewczyna to ty. Starsza kobieta to ja. I popatrz tylko na jej twarz. W pierwszej chwili myślałam, że jest zmartwiona, albo przestraszona, ale nic z tego. Ona wymawia słowo „proszę”. Popatrz, w jaki sposób przyciska lewą dłoń do policzka. „Proszę, błagam cię, pomóż mi”.

— Sissy, nie mogę!

— Dlaczego nie? Zrobiłaś to z różami i z rysunkami policyjnymi. Mam mnóstwo fotografii, z których mogłabyś korzystać przy malowaniu.

— Sissy, ile lat miał Frank, kiedy został zamordowany?

— Czterdzieści siedem. Dlaczego?

— Czterdzieści siedem. Co się więc stanie, kiedy go namaluję, on ożyje i będzie miał tylko czterdzieści siedem lat, a ty aż siedemdziesiąt jeden? Rozumiesz? Jak sobie z tym dasz radę? Jak będziesz z nim rozmawiać, dodatkowo pamiętając, że on przecież nie żyje? A Trevor? Jak on na to zareaguje? A Victoria?

Sissy głęboko westchnęła. Wiedziała, że to, o czym myśli, jest głęboko nienaturalne i że prawdopodobnie się myli. Nie wierzyła już w Boga. Kiedy zamordowano Franka, przestała chodzić do kościoła. Wierzyła jednak w moce nadprzyrodzone i w porządek moralny. Wydawało jej się, że przywołanie Franka z powrotem do życia musi się równać stawianiu czoła Bogu, jeśli istnieje. Pomyślała o wszystkich tych nieprawdopodobnych historiach, na przykład o tej, w której zrozpaczony ojciec przywrócił życie straszliwie poranionemu synowi. Zawsze uważała, że pakt z diabłem to zbyt wysoka cena za tymczasowe dobro. Jednak w literaturze było pełno przykładów takich paktów. Czy coś podobnego mogło się jednak zdarzyć w prawdziwym życiu?

— Szczerze mówiąc, nie wiem, jak sobie z tym poradzę — przyznała. — Ajak sądzisz, jak zareaguje Frank, kiedy mnie zobaczy? Zresztą na razie wcale nie jesteśmy pewne, czy dasz sobie radę z tym rysunkiem, prawda?

— Sissy…

— Musimy spróbować, Molly. Karty są w tej chwili pewne przynajmniej jednego: wkrótce nastąpi masakra. Jak myślisz, czy później będziemy mogły sobie spojrzeć w oczy, jeśli nie uczynimy niczego, żeby ją powstrzymać?

— To jest zbyt przerażające.

Sissy wyciągnęła rękę i dotknęła jej dłoni.

— Daj spokój, Molly. Frank nigdy się nie bał. Był twardym facetem i bardzo dobrym gliniarzem. Zawsze postępował uczciwie, był uprzejmy i miał nadzwyczajne poczucie humoru.

— Tak, ale on nie żyje, Sissy. Zmarł ponad dwadzieścia lat temu, a my przecież rozmawiamy o tym, żeby go przywrócić do życia. To właśnie mnie przeraża.

Sissy przez chwilę nic nie mówiła, jednak popatrzyła na rękę Molly, jakby w niej tkwiła odpowiedź na wszystkie nurtujące ją pytania. Wreszcie odezwała się cicho:

— Czy przynajmniej spróbujesz?

— Muszę zapytać Trevora. W końcu Frank był jego ojcem. Być może będzie po prostu chciał, żeby go zostawić w spokoju.

— Nie możesz pozwolić, żeby zginęli następni niewinni ludzie, Molly. Wiem, że nie ożywiłaś swoich rysunków specjalnie, dla kaprysu. Morderstwa nie zostały popełnione z twojej winy. Musisz jednak przyjąć do wiadomości fakt, że jesteś jedyną osobą, która może zniszczyć tych morderców i położyć wszystkiemu kres.

Molly wstała i podeszła do okna.

— Myślę, że najpierw muszę się dowiedzieć czegoś więcej na temat tego naszyjnika. Nie chcę ożywiać więcej żadnych rysunków, dopóki się nie dowiem, jakie będą tego konsekwencje. Przykro mi, Sissy, ale się boję. Aż cierpnie mi skóra na myśl, jakie jeszcze kolejne nieszczęście mogłabym spowodować.

— Pamiętasz, kto ci sprzedał ten naszyjnik?

— Otrzymałam od tej kobiety bilet wizytowy. Powiedziała, że prowadzi mały sklep z antykami niedaleko klubu podmiejskiego.

Molly weszła do pracowni, żeby poszukać torebki. Niemal natychmiast rozległ się jej głos:

— Sissy! Chodź tutaj, szybko!

Sissy poszła za nią.

— Co się stało?

— Nic. Zupełnie nic. Ale popatrz.

Wskazała na deskę do rysowania. Róże zniknęły. Przynajmniej „prawdziwe róże”. Ale na kartkach papieru, na których je położyła, znowu widniały jako kolorowe obrazy.

— Cholera jasna.

Sissy wzięła do ręki obraz czerwonej róży i powąchała go. Pachniała jedynie tekturą.

— Możemy to zrobić — powiedziała. — Jestem pewna, że możemy to zrobić.

— Ale ja się boję, Sissy.

— Oczywiście. Wiem, że się boisz. Musimy zatem dowiedzieć się czegoś więcej na temat twojego naszyjnika.

Molly przez chwilę szperała w torebce.

— Mam — powiedziała wreszcie. — O, tutaj. Dorothy Carven, Persimmon Antiąues, Madison Road. Zadzwonimy do niej?

W tej chwili obie z Sissy usłyszały, jak otwierają się drzwi do domu i Trevor krzyczy z progu:

— Cześć, Molly! Cześć, mamo! Wróciliśmy!

* * *

Persimmon Antiques okazało się wymyślnym, drogim sklepem z antykami. W oknie wystawowym stało tylko jedno bardzo drogie krzesło. Podłogę przykrywał gruby brązowy dywan. Kiedy Sissy i Molly otworzyły drzwi, ich wejście obwieścił dźwięk dzwoneczka.

— To miejsce ma klasę — przyznała Sissy.

W sklepie znajdowało się mniej niż tuzin mebli na sprzedaż: dwa szezlongi, para ręcznie rzeźbionych foteli, dwa sekretarzyki i złocone biurko. Na jednym z sekretarzyków stały osiemnastowieczne figurki pasterzy i pasterek, a na drugim miśnieńska zastawa stołowa. Na ścianach wisiały obrazy olejne, głównie pejzaże i widoki rzeki Ohio.

Z zaplecza wyszła kobieta z ustami pełnymi jedzenia. Była wysoka, mniej więcej w wieku pięćdziesięciu lat, na nosie miała okulary bez oprawy. Miała też bujne siwe włosy. Ubrana była w purpurowy jedwabny kostium. Na jej rękach pobrzękiwało przynajmniej dwadzieścia złotych bransoletek.

— Mogę paniom w czymś pomóc? — zapytała i natychmiast przyłożyła palce do ust. — Przepraszam. Właśnie kupiłam sernik z truskawkami i nie mogłam się doczekać, kiedy wrócę do domu i będę go mogła spróbować. A próbowały panie biszkoptów z wiśniami i bitą śmietaną? Są wprost wspaniałe, mówię paniom, niebo w gębie.

— Pani Carven? — zapytała Molly. — Pewnie mnie pani nie pamięta, ale na pchlim targu kupiłam od pani ten naszyjnik. — Pokazała go na wyciągniętej dłoni.

Kobieta popatrzyła na naszyjnik przez szkła okularów, wreszcie wyciągnęła po niego rękę i podniosła go.

— Pamiętam, oczywiście, że pamiętam. Jest niezwykły, prawda? Mimo że są to tylko szkiełka, robi niesamowite wrażenie. Drugiego takiego nigdy nie widziałam.

— Czy ma pani jakieś informacje o jego pochodzeniu? — zapytała Sissy.

— O pochodzeniu? On chyba nie ma żadnego pochodzenia. Po prostu, to jest jakaś tania ozdoba. Czasem znajdowałam takie bibeloty, sprzątając domy. Tutaj bym czegoś takiego nie sprzedała, od czasu do czasu sprzedaję więc na pchlim targu, żeby przynajmniej znać ceny podobnych rzeczy.

— A więc nic pani o nim nie wie? Skąd pochodzi albo kto dawno temu kolekcjonował podobne rzeczy?

— Cóż, ten naszyjnik akurat kupiłam od pewnej starszej kobiety w Hyde Parku. Zmarł jej mąż i chciała się wszystkiego po nim pozbyć. Był właścicielem kilku pięknych obrazów, o ile pamiętam, oraz wspaniałego stojącego zegara. Ale miał też mnóstwo śmieci. Całe kartony starych gazet, programów teatralnych, guzików i monet. Myślę, że był jednym z takich ludzi, którzy nigdy niczego nie wyrzucają.

— Zna pani nazwisko tej kobiety?

— A mogę wiedzieć, kto o to pyta?

— Och, piszę właśnie książkę o klejnotach i związanych z nimi przesądach — skłamała Sissy. — Wie pani, chodzi o bransolety z breloczkami, szczęśliwe kamienie i tego rodzaju rzeczy. A, jak pani powiedziała, ten naszyjnik jest bardzo niezwykły, prawda? Jestem pewna, że nosi w sobie jakąś historię.

Pani Carven podeszła do złoconego biurka, otworzyła najwyższą szufladę i wyciągnęła z niej księgę, oprawną w skórę. Pośliniła palec i zaczęła ją kartkować. Po krótkiej chwili natrafiła na stronicę, której szukała.

— Proszę bardzo, mam. Pani Edwina Branson, Observatory Road numer 1556. Jeśli pani sobie życzy, mam także numer telefonu.

* * *

Edwina Branson była już dobrze po osiemdziesiątce. Miała siwiuteńkie włosy, była drobna i przygarbiona. Nosiła się jednak elegancko. Przywitała gości w ładnej kremowej bluzeczce z perłą wpiętą w kołnierzyk i w zielonej płóciennej spódnicy. Bez wątpienia potrafiła o siebie dbać.

Mieszkała w mieszkaniu na parterze, którego okna wychodziły na mały ogródek. Jej rudy kot spał na ceglanym parapecie za oknem. Mieszkanie było wyposażone wyłącznie w nowe meble. Stała w nim ładna beżowa kanapa, dwa beżowe krzesła i mały stoliczek z dębowym blatem. Ściany zdobiły wyłącznie fotografie dzieci i wnuków pani Branson.

— Jeśli macie, panie, ochotę, poczęstuję was mrożoną herbatą — powiedziała.

— Dziękujemy — odparła Sissy. — Nie chcemy pani zabierać zbyt wiele czasu.

— Ależ ja uwielbiam przyjmować gości. W moim wieku nie ma się wielu przyjaciół, bo przeważnie nie żyją. A dzieci są zbyt zajęte, żeby często składać mi wizyty. — Popatrzyła na Molly i dodała: — Bardzo do pani pasuje ten naszyjnik, moja droga. Miałam go na sobie chyba tylko raz. Nie lubiłam go. Dla mnie jest zbyt ekstrawagancki.

— Nie należał więc do pani od początku? — zapytała ją Sissy.

Edwina Branson pokręciła przecząco głową.

— Nie. Podarował mi go mój zmarły mąż, Felix. Przywiózł go z Francji po drugiej wojnie światowej. Widzi pani, wykładałam historię Europy w Miami University w Oxfordzie i Felix uznał, że ten naszyjnik mnie zainteresuje.

— Wie pani coś o nim? Do kogo należał wcześniej?

— Felix powiedział mi, że otrzymał ten naszyjnik od pewnej kobiety w Paryżu, w zamian za czekoladę. Cóż, mam nadzieję, że to była prawda. Ta kobieta określiła podarunek jako „naszyjnik szczęścia”. Żaden z jego kamieni nie jest wiele wart, jednak podobno każdy z nich należał wcześniej do jakiejś sławnej osoby.

— Na przykład?

— Ta kobieta nie znała wszystkich nazwisk. Jednak kamień z małym krokodylkiem prawdopodobnie należał do Aleksandra Dumasa, autora Trzech muszkieterów. Podobno przypinał ten kamień do łańcuszka od zegarka. Z kolei te wisiorki przywiózł z Diabelskiej Wyspy Alfred Dreyfus, po ułaskawieniu. Ta obrączka z małym czerwonym kamieniem należała do samego Vincenta van Gogha.

— A więc to z pewnością jest warte fortunę?

— Niekoniecznie. Żaden z kamieni nie jest szczególnie cenny, a poza tym nie ma żadnego niezbitego dowodu na ich pochodzenie. Felix i ja przeprowadziliśmy trochę badań, jednak nie udało nam się potwierdzić żadnej z legend. Nie dotarliśmy do żadnych certyfikatów, do żadnych listów. Żadnych dowodów kupna–sprzedaży. Mieliśmy tylko słowa Francuzki, która bardzo pragnęła zjeść czekoladę. — Pani Branson przez chwilę milczała, po czym dodała: — Obecnie już się nie interesuję historią tak jak dawniej. Historia to nic przyjemnego. Jedynie odbiera nam tych, których kochaliśmy.

— Mówi pani, że obrączka prawdopodobnie należała do Vincenta van Gogha?

Edwina Branson podniosła naszyjnik, trzymając go za obrączkę. Zacisnęła ją pomiędzy palcem wskazującym a kciukiem.

— To jest mosiądz, a ten kamień to tylko granat. Ale jeżeli to jest naprawdę obrączka van Gogha, musi się za nią kryć bardzo interesująca historia. Wiecie, panie, że van Gogh się zastrzelił, prawda?

Molly pokiwała głową.

— Uczyłam się o nim w szkole plastycznej.

— Ja, niestety, widziałam jedynie film z Kirkiem Douglasem — wyznała Sissy.

— Cóż, pewnego dnia Vincent van Gogh wyszedł w pole i strzelił sobie z rewolweru w pierś. Nie umarł jednak od razu. Zdołał dotrzeć do gospody, w której mieszkał, i tam dogorywał na łóżku jeszcze przez dwa dni, zanim zszedł z tego świata. Dotarłam do tej historii w Internecie. Natrafiłam nawet na list, który malarz zdążył napisać do swojego brata Thea. Najwyraźniej nie mając pieniędzy, Vincent dał tę obrączkę pokojówce z gospody, dziewczynie, która się nim opiekowała, kiedy umierał. Vincent powiedział jej, że cokolwiek się stanie, nie powinna dawać tej obrączki żadnemu innemu artyście, ponieważ zawiera ona w sobie szaleństwo. Powiedział coś jak „je suis deux personnes”, czyli że Jestem dwoma osobami: dobrą i złą, a obrączka była w stanie je rozdzielać i pozwalać złej stronie mojej osobowości opuszczać mnie na długi czas”. Miał rozdwojoną osobowość, prawda? Przypuszczam, że w ten sposób opisał, co w związku z tym czuł. Zabawne, ale według Thea miejscowy rolnik widział, jak Vincent stał przed sztalugami na krótko przed samobójstwem. Kilka sekund później widział go po raz drugi, kawałek dalej, z rewolwerem w ręce. Mówił, że „był to jakby inny Vincent, podążający za tym pierwszym, zamierzający go zastrzelić”.

Sissy posłała Molly znaczące spojrzenie, uniosła jednak palec do ust, nakazując jej milczeć.

Edwina Branson chwyciła kolejny amulet, drobną cytrynową broszkę, ze zwisającą z niej pojedynczą perłą.

— Opowiem wam jeszcze historię, która kryje się za tym przedmiotem. Broszka należała do Marii Curie. Otrzymała ją od swojego pierwszego chłopaka, krótko przed wyjazdem z Warszawy do Paryża. Chłopak miał nadzieję, że dzięki niej Maria się opamięta, pozostanie w Polsce i wyjdzie za niego za mąż. Pomyślcie tylko, jaki inny byłby świat, gdyby Maria Curie rzeczywiście pozostała wtedy w Warszawie! Żadnej radioaktywności! No, ale z drugiej strony, nie moglibyśmy się prześwietlać.

— Nawet jeśli ten naszyjnik nie jest autentyczny — powiedziała Sissy — stanowi wspaniałą kanwę do długich rozmów. Jestem zaskoczona, że nie chciała go pani sobie zatrzymać.

Edwina Branson odłożyła naszyjnik.

— Nie, nie chciałam. I nie chcę was do niego zrażać, ale nigdy go nie lubiłam. To dlatego miałam go na sobie tylko raz. Czułam się wtedy tak, jakby zwisali mi z szyi martwi ludzie.

Trevor mówi „nie”

— Nie — powiedział Trevor. — Absolutnie się na to nie zgadzam. Już sama myśl o tym jest szalona.

— Ale to może być jedyny sposób — nalegała Sissy.

— Czy ty słyszysz samą siebie? Chcesz ożywić mojego ojca? Nawet przez sekundę nie wierzę, że jesteś w stanie to zrobić.

— Pokazałyśmy ci róże.

— W porządku, pokazałyście mi róże. Ale co to jest za dowód? Przecież mogłyście wyrzucić prawdziwe róże i namalować nowe.

— Ale tego nie zrobiłyśmy.

Trevor zasłonił rękami uszy, żeby pokazać matce, iż nie ma zamiaru słuchać jej obłędnych teorii ani przez chwilę dłużej.

— Nie obchodzi mnie, czy to są te same róże. Chcecie, żebym uwierzył, że dwa rysunki Molly niespodziewanie ożyły i zaczęły mordować ludzi? Rysunki nie ranią, mamo. To potrafią tylko ludzie.

— Te rysunki są właśnie ludźmi. Ale i są jednocześnie rysunkami. Właśnie dlatego potrzebujemy twojego ojca. Żeby ich dopadł.

— Zwariowałaś — powtórzył Trevor ze złością. — Gdzie jest twój szacunek dla zmarłego? Rozumiesz, że same takie rozmowy są niemoralne?

— Jaka to różnica, skoro nie pozwalasz nam wykonać tego rysunku?

— Ogromna różnica, mamo. Zobacz.

Trevor zdjął z półki fotografię swojego ojca, oprawioną w srebrną ramkę. Frank był mężczyzną o poważnej, kościstej twarzy. Na policzku miał szramę w kształcie rombu.

— Oto mój ojciec, mężczyzna, o którym rozmawiamy. Mój ojciec i twój mąż. Mężczyzna, który nas kochał, który się nami opiekował i zginął na służbie. To nie jest jakiś superbohater z komiksu.

— Wiem, Trevor. Pomyśl jednak o tych wszystkich niewinnych ludziach, którzy już zostali zamordowani. Uważasz, że twój ojciec zgodziłby się na te zbrodnie, gdyby uważał, że jest w stanie je zatrzymać?

— Mamo, słuchaj, co mówię. Tato nie żyje. On nic nie wie o Czerwonej Masce i nigdy się nie dowie. Leży na Morningside Cemetery przy Squash Hollow Road i tam pozostanie. W pokoju. Na wieki wieków, amen. Nie niepokojony. I nie będzie ścigał po całym Cincinnati portretu jakiegoś mordercy.

Sissy wzięła głęboki oddech. Victoria poszła do swojego pokoju, niby po to, żeby odrobić zadanie domowe, jednak po chwili dobiegł jej śmiech i wesoły głos. Rozmawiała ze swoją przyjaciółką Alyson.

Molly skończyła wycierać talerze po obiedzie. Milczała. Trevor był jej mężem i Trevor był jedynym synem Franka Sawyera, skoro więc nie życzył sobie, żeby podjęła próbę doprowadzenia do jego zmartwychwstania, nic nie mogła na to poradzić.

— Te Czerwone Maski zabiją jeszcze wiele osób. Wiesz o tym? — zapytała Sissy.

— Tak twierdzą twoje karty.

— Tak. Do tej pory miały absolutną rację.

— Do tej pory wprowadzały totalne zamieszanie. A jeśli sądzisz, że pozwolę ci ożywić ojca tylko dlatego, że wyobrażasz sobie, że zobaczyłaś jego twarz w tej cholernej misce…

— Nie wierzysz, że to możliwe?

— To nie jest możliwe! Do diabła, niby jak mogłoby być? Ale już samo myślenie o tym jest wystarczającym świętokradztwem.

Sissy usiadła na skraju kanapy.

— Rozumiem, że to jest twoje ostatnie słowo? Telewizor przez cały czas był włączony, jednak głos miał maksymalnie przyciszony. Minęła godzina jedenasta i wiadomości WKRC pokazywały właśnie centrum Cincinnati. Dziennikarze zadawali pytania zatroskanym przechodniom — Sissy wzięła do ręki pilota i usłyszała, jak reporterka Kit Andrews mówi:

— …unikać wind we wszystkich budynkach biurowych i największych centrach handlowych.

Po chwili na ekranie ukazał się pułkownik Thomas H. Streicher, szef policji w Cincinnati.

— Nie mogę zaprzeczyć, że centrum miasta zaczyna ogarniać fala paniki. Ostatniego popołudnia centrum wyglądało jak miasto duchów. Pracownicy mieszczących się tutaj instytucji natychmiast po pracy wyjeżdżali do domów i praktycznie nikt nie robił zakupów. Niemniej jednak pragnę zapewnić z całą mocą, że moi funkcjonariusze bez wytchnienia ścigają sprawców morderstw, przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jestem pewien nie tylko tego, że wkrótce sprawcy zostaną schwytani, ale również tego, że do momentu ich schwytania policja jest w stanie skutecznie chronić wszystkich mieszkańców Cincinnati. Proszę jednak, bądźcie czujni i ostrożni, ale żyjcie swoim zwykłym życiem. Czerwone Maski pragną wywołać w nas strach i dezorientację. Nie możemy jednak na to pozwolić.

— No i proszę — westchnęła Sissy. — Oto człowiek, który stoi na straży bezpieczeństwa miasta. Ludzie, wychodźcie na ulice i pozwólcie, żeby maniacy o czerwonych twarzach dźgali was nożami.

— Jesteś cyniczna, mamo. Jak zawsze.

— Wcale nie jestem cyniczna, Trevor. Jestem realistką.

— Realistką? To słowo absolutnie nie pasuje do kobiety, która chce przywrócić do życia swojego zmarłego męża poprzez namalowanie jego portretu.

Sissy sięgnęła po cukierek leżący na stole, odwinęła go z papierka i wsunęła do ust. Nie ufała sobie. Obawiała się, że jeśli się odezwie, powie coś niegrzecznego. Wolała zatem milczeć.

* * *

Tej nocy śniła, że znajduje się gdzieś na południu Francji i jest gorące popołudnie. Niebo miało piękny błękitny kolor, a na polach falowały żółte łany zbóż. W powietrzu unosił się odgłos świerszczy cykających w żywopłotach i skrzeczenie wron krążących wysoko na niebie.

Szła suchą drogą z wyżłobionymi koleinami, wzdłuż długiego kamiennego muru. Na końcu muru znajdowała się dębowa brama, złożona z dwóch skrzydeł. Przed bramą stał jakiś mężczyzna, zwrócony do niej plecami. Miał bujną rudą czuprynę i ubrany był w czerwoną koszulę w kratę. Zdawało się, że nie może sobie poradzić z rozłożeniem jakiegoś skomplikowanego drewnianego leżaka.

— Monsieur — odezwała się. — Czy mogę panu w czymś pomóc?

Mężczyzna rozłożył jednak leżak i postawił go przed bramą. Odwrócił się i wtedy zobaczyła, że to jest Czerwona Maska. Jego oczy lśniły jak srebrne kulki, a czoło było wilgotne od potu.

— Co się stało, to się nie odstanie — powiedział. — Co jest namalowane, to jest namalowane.

— Nie może pan uciec — odparła. — Nieważne, dokąd pan pójdzie, ktoś pana znajdzie. Mogę to panu obiecać.

Czerwona Maska wydawał się rozbawiony.

— Nawet jeśli mnie znajdziesz, dziecko, co będziesz mogła mi zrobić? Je suis deux personnes.

Z tymi słowami odwrócił się i odszedł. Przeszedł przez bramę z półkolistym sklepieniem i zniknął w sadzie, który się za nią znajdował. Doszedł do rogu zrujnowanej kamiennej stodoły i zniknął. Sissy czekała, ale wcale nie miała ochoty pójść za nim. W końcu miała przecież dopiero siedem lat.

Już miała kontynuować spacer, gdy zobaczyła tego samego człowieka maszerującego ku niej szybkim krokiem z drugiej strony. W każdej ręce trzymał trójkątny rzeźnicki nóż. Sissy cofnęła się, przestraszona, i pozwoliła, żeby ją minął.

Kiedy doszedł do bramy, zatrzymał się i popatrzył na Sissy takim wzrokiem, jakby ją widział po raz pierwszy w życiu.

— Na co tu czekasz, dziecko? Nie ma sensu czekać. Co się stało, to się stało, możemy teraz tylko chcieć jeszcze więcej. Nie ma spoczynku dla przeklętych. Nie ma sprawiedliwości dla niewinnych. Je suis un fou, qui crois, qu’il est moi–même. Jestem szaleńcem, który wierzy, że jest mną.

Z tymi słowami przeszedł przez bramę do sadu i zniknął za starą kamienną stodołą. Sissy poczuła, że ogarnia ją zimny strach, i pobiegła przed siebie, byle tylko jak najszybciej znaleźć się daleko od bramy.

Tymczasem niebo przed nią poszarzało. Pojawiły się też błyskawice. Topole wzdłuż drogi zaczęły szumieć i groźnie się giąć. Nagle na horyzoncie Sissy dostrzegła sylwetkę olbrzyma. Stał przy drodze, tak jakby na nią czekał.

Zatrzymała się, z trudem łapiąc oddech. Nie wiedziała, co robić. Nie chciała wracać do bramy, bo nie chciała znowu natknąć się na rudowłosego mężczyznę z nożami. Była jednak zbyt przestraszona widokiem olbrzyma, by zrobić chociażby jeden krok naprzód. Zastanawiała się, czy nie pobiec przez pola.

Tymczasem niebo było coraz ciemniejsze, z każdą chwilą wzmagał się wiatr. Na polu po lewej stronie Sissy dostrzegła kilka kamieni nagrobnych. Niektóre z nich były pochylone pod dziwnym kątem.

Frank, pomyślała. Frank może mnie uratować. Nieważne, że jest martwy. Tylko on może mnie uratować.

* * *

Molly postawiła przy niej na nocnym stoliku szklankę świeżo wyciśniętego soku grejpfrutowego i podeszła do okien, żeby odciągnąć zasłony. Poranek był ponury. Na niebie wisiały ciężkie, szare chmury. Po szybach okiennych wciąż pełzały cykady.

— Wygląda, jakby miało padać — powiedziała Molly.

Sissy usiadła na łóżku.

— Rozmawiałaś jeszcze raz z Trevorem? — zapytała.

— Próbowałam, Sissy, mówię szczerze, jednak to nie miało sensu. Przecież on nigdy nie brał na serio twoich zdolności parapsychicznych, prawda? Poza tym, kiedy Trevor coś postanowi, nikt i nic nie jest go w stanie odwieść od raz podjętej decyzji. Upór to jego drugie ja.

— Znowu śniła mi się Czerwona Maska — powiedziała Sissy. — A właściwie to był sen o van Goghu. O dwóch van Goghach. Jeden ścigał drugiego, z nożami.

— To chyba wpływ tego naszyjnika, prawda? Sissy upiła łyk soku grejpfrutowego i otarła usta.

— Mówiąc dokładniej, kochanie, uważam, że bardziej chodzi o tę obrączkę. Van Gogh namalował mnóstwo autoportretów i założę się, że każdy autoportret, który malował, mając na palcu tę obrączkę, ożywał.

Molly wzruszyła ramionami.

— To i tak nie ma już znaczenia. Nie namaluję już ani jednego obrazu, mając na szyi ten dziwny naszyjnik.

Sissy nic nie odpowiedziała. Przez chwilę myślała jedynie o przechylonych kamieniach nagrobnych na polu i o burzowych chmurach na niebie. A potem pomyślała o Franku, leżącym w trumnie w całkowitej ciemności. Niemal fizycznie czuła, jak bardzo go potrzebuje.

— Czy jestem samolubna? — zapytała w pewnej chwili swoją synową.

— Nie rozumiem — odparła Molly.

— Czy chcę to zrobić, żeby ocalić ludzi, czy też chcę to zrobić dla siebie?

— To jest akademickie pytanie, Sissy. Przecież to się i tak nie wydarzy. Wielki wódz Trevor już postanowił.

— Nawet jeśli będę cię błagać?

— Sissy, nie. Trevor i ja nigdy się nawzajem nie okłamujemy. Żadne z nas nie robi niczego poza plecami drugiego. Poza tym potrafię zrozumieć, co on czuje. Nawet jeśli namaluję Franka, a on nie ożyje, będzie to równie zły postępek, jakby Frank miał jednak ożyć.

Sissy pomyślała o Mary, sprzątaczce, która umarła w windzie pogrążona w ciemności. Wspomnienie jej śmierci znów wywołało w niej poczucie winy. Gdyby Mary przed śmiercią mogła chociaż zobaczyć światło dzienne… Poza tym Sissy doskonale wiedziała, co Frank by o tym sądził. Zawsze był bezinteresowny. Tego popołudnia, kiedy został zabity, podjął akcję, zupełnie nie dbając o własne bezpieczeństwo.

Ale, oczywiście, wtedy była to jego decyzja, a nie jej. Może Trevor ma rację? Jak mogła wskrzesić Franka, nie wiedząc nawet, czy będzie zadowolony ze swego zmartwychwstania, czy może będzie miał do niej o to pretensje, a może będzie strasznie zły? Może umarli wolą pozostać umarli i przez całą wieczność spoczywać w pokoju?

— Pojedziemy gdzieś dzisiaj razem na lunch? — zaproponowała Molly.

— A Trevor i Victoria?

— Trevor obiecał, że zabierze ją dzisiaj do miasta, żeby jej kupić jakieś wystrzałowe dżinsy.

— Wystrzałowe dżinsy? Przecież ona ma dopiero dziewięć lat!

— I uważasz, że z tego powodu nie chce się modnie ubierać? Ma już nawet i–Poda; kupiliśmy go jej za zwycięstwo w konkursie ortograficznym.

— Hmm… Rozumiem. Nie jestem jednak pewna, czy Trevor powinien ją zabierać do centrum miasta.

— Mnie też to się wydało nie najlepszym pomysłem. Ale Trevor powiedział, że na wszelki wypadek nie będą wsiadać do żadnych wind. Poza tym Trevor nie wierzy, że Czerwona Maska spróbuje jeszcze raz kogoś zaatakować. Zbyt wielu gliniarzy kręci się po mieście.

— Może nie ta prawdziwa Czerwona Maska. Ale co z pozostałymi dwiema?

— Ja też go o to zapytałam. On jednak w nie nie wierzy. To znaczy, wierzy w nie, ale uważa, że są to po prostu dwaj faceci o twarzach pomalowanych na czerwono. Nie sądzi, by to były moje ożywione obrazy. — Molly na chwilę umilkła i zaraz dodała: — On cię kocha, Sissy. Wiem o tym. Ale uważa, że się zbyt szybko starzejesz, a ja nie wiem, jak mu uzmysłowić, że to wcale nie jest prawda.

— Uważa, że robię się dziecinna?

— W ten sposób się nie wyraził.

— A więc jak się wyraził, dokładnie?

— Chyba użył słowa „zbzikowana”.

— Już ja mu dam zbzikowana. Już ja mu pokażę, gdzie raki zimują. Taka będę zbzikowana, że on to sobie dobrze zapamięta.

— Daj spokój, Sissy. Przecież wiesz, jaki jest Trevor. Pragmatyczny.

— Chyba tak. Mam nadzieję, że jest również ostrożny. Może być sobie pragmatyczny, ale dla mnie jest bezcenny. Podobnie jak Victoria.

— A więc co z naszym lunchem?

— Jedziemy, a jakże. Masz na myśli jakieś konkretne miejsce?

— Wielką smażalnię kurczaków, Through The Garden. Smażone kurczaki, podawane w jamajskiej polewie.

Sissy nie potrafiła powstrzymać uśmiechu.

— Doskonale wiesz, że nie oprę się takiej pokusie.

Krew w pasażu

— Dobrze — powiedział Trevor. — Przeliteruj jeszcze „powyłamywany”.

— Och, tato! Nie przepytuj mnie przez cały dzień. Dość mam tego w szkole!

— Jeszcze tylko to jedno słowo. Jeśli je poprawnie przeliterujesz, zrobisz na mnie wielkie wrażenie.

Trevor i Victoria szli pasażem zawieszonym na wysokości drugiego piętra, z doskonałym widokiem na Fountain Square. Po drugiej stronie placu znajdowała się fontanna Tylera Davidsona, zwieńczona figurą kobiety o wysokości dziewięciu stóp. Z jej rozłożonych rąk spływały kaskady wody. Mimo że padał deszcz, plac, jak w każdą sobotę, powinien być zatłoczony. Dzisiaj jednak był niemal wymarły. Klienci przemykali chyłkiem po lśniącej ceglanej posadzce, jakby pragnęli znajdować się w tej chwili gdziekolwiek, tylko nie tutaj.

Białe samochody policyjne ustawione były na czterech rogach placu, a umundurowani policjanci stali przy drzwiach niemal każdego sklepu. Trevor widział rano w wiadomościach telewizyjnych, że do pomocy miejscowej policji wezwano dwudziestu jeden agentów FBI. Wśród nich znajdowali się eksperci od seryjnych zabójstw i aktów terroru oraz specjaliści od profili psychologicznych.

— P–o–w–y–ł–a–m–y–w–a–n–y — przeliterowała Victoria z triumfem.

— Hej, doskonale! Za to, jak już kupimy dżinsy, pójdziemy do kawiarni i kupię ci wielki koktajl czekoladowy. Słyszałem, że te koktajle doskonale wpływają na linię.

Przeszli nad Fifth Street i nadal szli nadziemnym pasażem w kierunku centrum handlowego Tower Place. Mostek, który przebiegał nad Race Street i wpadał w Saks Fifth Avenue, był ze wszystkich stron otoczony szkłem. Teraz na szkle błyszczały kropelki deszczu. Musieli iść do Saksa, ponieważ był to jedyny sklep w całym Cincinnati, w którym sprzedawano dżinsy marki Seven for all Mankind dla dzieci. Nowiuteńkie egzemplarze wyglądały na wielokrotnie prane i noszone już przez kogoś przez wiele lat, ale takich właśnie dżinsów zażyczyła sobie Victoria. Popatrz tylko, w jakim stanie są te spodnie — powiedział Trevor niechętnie, kiedy znaleźli się w sklepie w odpowiednim dziale. — Przecież są kompletnie znoszone. Victoria, to są szmaty! Gorsze niż w sklepie dla ubogich.

— Tato, właśnie o to chodzi. Co myślisz o tych? Czy nie są najlepsze?

— Aniołku, one przecież mają wielką trójkątną dziurę na pupie. A poza tym kosztują sześćdziesiąt pięć dolców.

— Dziurę mogę sama zaszyć. Tato, proszę. One mi się od razu spodobały.

Trevor podszedł do sprzedawczyni, bladej dziewczyny w bluzeczce od Marca Jacobsa i w dżinsach marki Rock, mocno przetartych na kolanach. Uśmiechnął się do niej porozumiewawczo, jakby chciał powiedzieć: Cóż, dzieci. Co ja mogę na to poradzić? Dziewczyna posłała mu jednak chłodne spojrzenie, które miało znaczyć: Przecież jesteś tylko facetem w średnim wieku i nosisz brązowy sportowy płaszcz. Cóż więc możesz wiedzieć o gustach dzieci?

— Gotówka czy karta? — zapytała głośno.

— Czy otrzymam zniżkę za tę dziurę?

— Chce pan zniżkę za dziurę? — znów zapytała dziewczyna, tym razem z wielkim niedowierzaniem.

— Przecież mogę zapytać, nie? — Trevor wsadził palec do dziury i uniósł na nim spodnie. — Przecież nie mogę pozwolić, żeby moja dziewięcioletnia córka pokazywała zadek wszystkim dookoła.

— Tato! — zaprotestowała Victoria.

— Zapytam szefa — powiedziała sprzedawczyni. Na końcu języka miała słowo „dupku”, jednak go nie wypowiedziała.

Dziesięć minut później wychodzili ze sklepu z wystrzałowymi dżinsami.

— Tato, czasami potrafisz narobić wstydu — stwierdziła Victoria.

Dotarli niemal do mostka nad Race Street, prowadzącego do Tower Mail, kiedy Trevor usłyszał, że za ich plecami ktoś bardzo szybko biegnie. Nagle, zupełnie bez ostrzeżenia, pomiędzy niego a Victorię wpadł mocno zbudowany mężczyzna, niemal przewracając dziewczynkę na ziemię.

— Hej, niech pan uważa! — zawołał Trevor.

Mężczyzna jednak nadal biegł w kierunku mostka. Kiedy do niego dotarł, nagle się zatrzymał.

Przez mostek przechodziło przynajmniej ze dwadzieścia osób, wśród nich kilkoro dzieci w różnym wieku. Trevor widział dokładnie wszystko, co potem nastąpiło, jednak nie mógł uwierzyć, że to się dzieje naprawdę.

Z drugiej strony mostka pojawił się kolejny mocno zbudowany mężczyzna. Trevor dostrzegł, że ubrany jest w czarną marynarkę i w czerwoną koszulę, a włosy ma krótko ścięte na jeża. Jednak to wygląd jego twarzy najmocniej zaalarmował Trevora. Miała szkarłatny kolor, czarne oczy przypominające wąskie otwory i wąską czarną szparę zamiast ust.

Drugi mężczyzna skrzyżował ręce na piersiach, a gdy je wyprostował, trzymał w nich dwa wielkie noże, który wyciągnął z kieszeni marynarki. Pierwszy mężczyzna uczynił to samo. Ostrza wydały przeciągły metaliczny odgłos i zalśniły złowieszczo, kiedy mężczyźni wznieśli je ponad głowy. Jakaś kobieta dwukrotnie krzyknęła, a któryś z mężczyzn zawołał:

— Co jest, do diabła? Co?

Dwaj mężczyźni z nożami ruszyli naprzeciwko siebie, wykonując w powietrzu gesty, jakby zadawali ciosy. Mostek miał około stu metrów długości. Zostali na nim uwięzieni klienci centrów handlowych i ich dzieci. Niektórzy zaczęli uderzać pięściami w przeszklone ściany, starając się zwrócić na siebie uwagę kierowców samochodów, przejeżdżających poniżej. Inni krzyczeli z przerażeniem w głosie, jeszcze inni zaczęli tulić się do siebie.

Nie mieli żadnej szansy, żeby uciec. Dwaj mężczyźni zaatakowali ich z dwóch stron mostka, i to z taką furią, że Trevor po chwili zobaczył latające w powietrzu poodcinane palce. Nagle wszędzie była krew, kapała i tryskała z rozrywanych tętnic gęstym deszczem na szyby i na posadzkę. Ludzie padali na kolana, osłaniali rękami głowy, dwaj napastnicy dźgali ich jednak bezlitośnie i bezustannie. Ostre noże rozrywały ich ramiona, robiły dziury w ich szyjach, plecach i głowach.

Nikt już nie krzyczał. Niektórzy tylko skamleli i skowyczelłi jak zwierzęta. A noże przez cały czas błyszczały w powietrzu i słychać było odgłosy gwałtownego zadawania ciosów.

Trevor szarpnął Victorię za rękaw i mocno przyciągnął ją do siebie. Oboje szybko wbiegli do jakiegoś sklepu i dali nura pomiędzy letnie płaszcze i żakiety.

— Oni ich zabijają, tato — wyszeptała dziewczynka. — Wszystkich tych biednych ludzi. Oni ich zabijają!

Trevor zaczął szukać po kieszeniach telefonu komórkowego.

— Ciii — syknął. — Nie ruszaj się. Zachowuj się najciszej, jak potrafisz.

— Ale oni ich zabijają! — zaprotestowała Victoria. Spróbowała usiąść, jednak Trevor pociągnął ją na podłogę, jeszcze głębiej pomiędzy płaszcze.

— Co teraz zrobimy? — znowu odezwała się Victoria. — Co zrobimy, jeśli oni zaczną nas szukać?

Trevor wystukał numer telefonu alarmowego.

— Policja? Znowu ktoś zaatakował ludzi nożami. Właśnie trwa napad. Tak, właśnie w tej chwili. W pasażu nad Race Street, pomiędzy Saksem a centrum handlowym Tower Place. Przyślijcie tu kogoś jak najszybciej!

— Może mi pan podać swoje nazwisko? — zapytał dyżurny policji.

Trevor zatrzasnął klapkę telefonu i przykucnął.

— Jesteś gotowa do ucieczki? — zapytał Victorię.

Dziewczynka, prawie cała ukryta pod jakimś różowym płaszczem w kwiaty, pokiwała głową.

— No to uciekamy.

Wezwanie

Molly podała Victorii połowę silnej tabletki na uspokojenie i położyła ją do łóżka. Trevor wybrał zamiast środka uspokajającego pół szklanki Jacka Daniels’a, a Sissy zdecydowała się na to samo.

— Nie mogłem uwierzyć oczom — powiedział Trevor, zasiadłszy wygodnie w fotelu w salonie. — To wszystko wyglądało tak, jakbym oglądał horror w telewizji. Wszędzie było tyle krwi.

Wiedzieli już z wiadomości telewizyjnych, że w oszklonym pasażu ponad Race Street śmiertelnie rannych zostało siedemnaście osób, mężczyzn, kobiet i dzieci. Napad trwał niecałe trzy i pół minuty, tymczasem na ciałach ofiar naliczono aż trzysta dwadzieścia cztery rany.

Dwaj mężczyźni, którzy dokonali napadu, odpowiadali opisowi Czerwonej Maski, albo raczej opisom dwóch spośród trzech Czerwonych Masek. Świadkowie z obu stron mostka widzieli, jak napastnicy biegną przez pasaż na krótko przed atakiem, jednak nikt nie widział, w jaki sposób opuścili miejsce zbrodni.

— Usilnie apelujemy do wszystkich osób, które mogły widzieć, jak ci dwaj mężczyźni opuszczają miejsce zbrodni — mówił w telewizji porucznik Kenneth Moynihan z wydziału zabójstw. — Do tej pory nie mamy żadnej informacji i nie rozumiemy, w jaki sposób zdołali uciec, niezauważeni przez nikogo. Nie wiemy, czy przebiegli przez centrum handlowe, czy przez któryś ze sklepów, czy może kontynuowali ucieczkę pasażem. Mogli uciec samochodem z parkingu pod Fountain Square, jednak również tam nie zauważono nikogo, kto odpowiadałby ich opisowi.

Trevor wyłączył dźwięk w telewizorze.

— Masz jakiś pomysł? — zapytał matkę.

— Tak — odparła. — Ale czy naprawdę chcesz, żebym ci powiedziała, jaki to pomysł?

— Mamo, tak jak teraz i tutaj widzę ciebie, widziałem dzisiaj dwie Czerwone Maski. Widziałem tych facetów na własne oczy i widziałem, co zrobili. Mój Boże, gdybym nie żądał zniżki w tym sklepie z dżinsami, pewnie i ja, i Victoria także znaleźlibyśmy się na tym mostku pomiędzy dwoma mordercami.

— Dziękuję losowi, że cię oszczędził.

— Powiedz mi jednak, jak sądzisz, w jaki sposób oni uciekli?

Sissy upiła odrobinę whiskey.

— Widziałeś wczoraj wieczorem te róże. W jednej chwili miały trzy wymiary i były prawdziwe. W następnej pozostały im tylko dwa wymiary i były jedynie rysunkiem. I co to niby ma znaczyć?

— Róże to róże. Róże nie mają mózgu i w żadnym momencie żadnej możliwości wyboru. Róże nie potrafią podejmować decyzji. Ale ludzie potrafią. Zaczynam przypuszczać, że te dwie Czerwone Maski mają zdolność wybierania, kiedy chcą funkcjonować realnie, a kiedy chcą być tylko rysunkami. Człowieka można wyśledzić, za to rysunek można ukryć wszędzie — na ścianie albo na kawałku papieru — i po prostu poczekać na moment, kiedy znowu opłaci się zostać trójwymiarowym człowiekiem.

— Trudno mi to wszystko ogarnąć — stwierdził Trevor. — Uważam jednak, że cała ta historia musi mieć jakieś inne wyjaśnienie.

— Na przykład jakie?

— Może mamy do czynienia z jakąś sztuczką prestidigitatorską? Słyszałaś chyba o Harrym Houdinim? Przecież potrafił znikać, rozpływać się w powietrzu, prawda? A z pewnością nie był rysunkiem.

Sissy położyła dłoń na jego ramieniu.

— Wszystko jest w kartach, Trevor. Karty pokazują rysunek, który ożywa. Tak jak te morderstwa z dzisiejszego przedpołudnia. Karty je przepowiedziały, ale ja nie rozumiałam, co one chcą mi powiedzieć.

Popatrzyła na kartę L’Avertissement i wręczyła ją synowi.

— Popatrz tylko. Most i człowiek, który ostrzega innych, żeby na niego nie wchodzili. Czerwone róże owinięte wokół barierek… Ale przecież tak naprawdę to wcale nie są róże, to są ludzkie ręce, skąpane we krwi. Jest ich dokładnie siedemnaście, jeśli postarasz się je policzyć. Ręce dorosłych i ręce dzieci. Jedna ręka odpowiada każdej osobie, która została dzisiaj zamordowana.

— To może być przypadek — powiedział Trevor.

— Może być, owszem. Ale przypadkiem nie jest tych pięć srok, które oznaczają piąty miesiąc roku, i te dwa krzyże na wzgórzu. Krzyże w kształcie litery „X”. Jaką mamy dziś datę? Dwudziesty maja. Rzymskie liczby, dwie nasze litery „X”, oznaczają dwadzieścia. Poza tym popatrz na tych mężczyzn przybitych do krzyża. Obaj mają rude włosy i czerwone twarze.

Trevor dopił whiskey i odstawił szklankę.

— Napijesz się jeszcze? — zapytała go Molly.

— Chętnie bym się napił, ale muszę zachować trzeźwy umysł, żeby to wszystko ogarnąć.

— Jakąkolwiek decyzję podejmiesz, kochanie, wiesz, że ją uszanuję — powiedziała Molly.

— Wiem. Ale chyba nie mam wyboru, prawda? Po tym, co widziałem, po tej masakrze, której byłem świadkiem, nie mam wyboru.

— Zgadzasz się więc, żebyśmy to zrobiły? — zapytała Sissy.

— Pod jednym warunkiem. Że tato naprawdę będzie chciał nam pomóc. Jeśli go za bardzo zdenerwujecie albo jeśli w ogóle cokolwiek pójdzie źle, natychmiast wyślecie go z powrotem tam, gdzie jest jego miejsce, i to będzie koniec. I zostawimy go tam na zawsze w świętym spokoju.

— Oczywiście — powiedziała Sissy.

Teraz, kiedy Trevor zgodził się na próbę ożywienia Franka, Sissy była trochę mniej pewna siebie i nie emanował już z niej taki wielki entuzjazm jak na początku. Fantazjowanie i marzenia to jedno, a zmierzenie się z rzeczywistością to całkiem co innego…

— Chyba muszę zapalić.

— Tacie wcale się nie spodoba, kiedy się dowie, że nadal palisz.

— Chyba masz rację. Nic mi po papierosie. — Sissy zawahała się i po chwili dodała: — Cholera jasna, a właśnie że muszę zapalić.

Wyszła na podwórze, gdzie cykady cykały jeszcze hałaśliwiej niż dotąd. Zapaliła papierosa i głęboko wciągnęła dym w płuca.

Minęło prawie dwadzieścia pięć lat od dnia, w którym młodzi policjanci stanęli na progu jej domu z kapeluszami w rękach i jąkając się, powiedzieli jej, że Frank został zabity. Zareagowała jedynie krótkim „O mój Boże”. Nie rozpłakała się. Nie płakała nawet na pogrzebie.

Po raz pierwszy załkała po śmierci Franka zupełnie niespodziewanie. Siedziała wtedy z przyjaciółką w Aurora’s Cafe, piła kawę i słuchała piosenki Pretty Woman, płynącej z głośnika szafy grającej. Frank często śpiewał jej właśnie tę piosenkę; nie miał zbyt dobrego głosu, ale zawsze z trudem przychodziły mu wszelkie komplementy, dlatego pozwalał, żeby to Roy Orbison prawił je Sissy w jego imieniu.

Teraz zaśpiewała sobie po cichu:

— Pretty woman… walking down the street…

Na podwórko wyszła Molly. Pod pachą trzymała gruby album z fotografiami, oprawny w skórę.

— Znalazłam mnóstwo fotografii, z których będę mogła skorzystać. Oczywiście, jeżeli wciąż tego chcesz.

— Ciągłe nie mogę uwierzyć, że nie dostrzegłam w kartach ostrzeżenia — powiedziała Sissy. — Dwudziestego maja, piętnaście po dziesiątej, na mostku. Wszystko było w kartach, gdybym to tylko poprawnie odczytała. Mogłabym ocalić życie tych wszystkich ludzi.

— Sissy, przecież ty przepowiadasz przyszłość. Rozmawiasz z martwymi ludźmi, którzy ukazują się w lustrach. Jesteś najbardziej niesamowitym medium, jakie znam. Ale nie jesteś nieomylna. Nikt z nas nie jest nieomylny.

Sissy odwróciła się twarzą do niej.

— Kiedyś byłam. Kiedyś byłam nieomylna. Ale… cóż… Może Trevor ma rację? Może tracę mój dar? Może po prostu dziwaczeję?

Molly wcześniej zaznaczyła odpowiednią stronę w albumie i teraz go na niej otworzyła. Z kolorowej fotografii popatrzyła na nie uśmiechnięta twarz Franka, stojącego na brzegu oceanu w Hyannis. Sissy sama zrobiła to zdjęcie, zaledwie dwa tygodnie przed jego śmiercią. Włosy Franka rozwiewał wiatr od oceanu. Miał niebieskie oczy. Sissy prawie już zapomniała, jak jej się kiedyś podobały.

— Tak, to jest dobre zdjęcie. Bardzo mi się podoba.

— Nie namaluję go jednak na plaży. Namaluję go, jak stoi tutaj.

— Jasne. Najlepiej gdyby pojawił się przed ścianą porośniętą winoroślą. Co ty na to?

— Mogę go namalować gdziekolwiek. Nawet jak stoi w salonie, jeśli chcesz.

— Wiem. Ale kiedy się zmaterializuje, jeśli to w ogóle nastąpi, nie powinniśmy wszyscy w tym uczestniczyć. Niech to będzie coś bardzo osobistego.

Molly pokiwała głową. Rozumiała, co Sissy ma na myśli. Nawet nie potrafiła sobie wyobrazić, co Frank będzie czuł w momencie niespodziewanego zmartwychwstania, kiedy zeskoczy z obrazu, jednak wyobrażała sobie, że będzie to dla niego chwila trudna i doniosła, zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie.

— Co powiesz Victorii? — zapytała Sissy, kiedy wróciły do domu.

— Nie wiem. W końcu jeszcze nic nie zrobiłyśmy, prawda? A jak zrobimy… Cóż, pewnie po prostu powiem jej prawdę.

— „Victorio, to jest twój dziadek, który umarł na długo, zanim się urodziłaś. Powiedz mu dzień dobry”. Czy tak?

— Sissy, jesteś cyniczna.

— Wcale nie. Jeśli chcesz wiedzieć, jestem rozdygotana. Po prostu staram się nad sobą zapanować.

* * *

Molly siedziała przy biurku, a Sissy tuż obok niej. Trevor przechadzał się nerwowo od okna do ściany. Co jakiś czas nerwowo chrząkał, jakby czekał w kolejce na rozmowę w sprawie nowej pracy.

Mając przed sobą fotografię Franka w Hyannis oraz trzy mniejsze zdjęcia, przedstawiające jego prawy i lewy profil, a także całą sylwetkę od kolan, Molly zaczęła szkicować. Oczywiście nigdy w życiu nie widziała Franka, jednak Trevor tyle jej o nim naopowiadał, że odnosiła wrażenie, jakby znała go bardzo dobrze. Doskonale wiedziała, że do życia podchodził rzeczowo i miał ironiczne poczucie humoru. Ale wiedziała też, że z zapałem pomagał innym ludziom, szczególnie tym najbardziej nieszczęśliwym i bezradnym — nie zawsze ofiarom przestępstw, czasami też przestępcom.

Frank Sawyer przez długi czas robił wszystko, co leżało w jego mocy, żeby pomóc dziewiętnastoletniemu narkomanowi o nazwisku Laurence Stepney w powrocie do normalnego życia. Ale pewnego dnia około południa zobaczył, jak Stepney z jakimś innym młodym chłopakiem próbują się włamać do samochodu na parkingu przed supermarketem Big Bear, niedaleko Norfolk. Podszedł do Stepneya i zapytał go, co sobie właściwie wyobraża. Młodzieniec bez wahania wyszarpnął zza paska potężny rewolwer kaliber trzydzieści osiem i strzelił Frankowi prosto w twarz.

— Doskonale — powiedziała Sissy, kiedy Molly zaczęła szkicować policzki Franka. — Naprawdę potrafisz uchwycić podobieństwo. Ale kiedy przejdziesz do oczu… Wiesz, zawsze odnosiłam wrażenie, że Frank patrzy daleko przed siebie, jakby skupiał wzrok gdzieś za moimi plecami, przynajmniej wtedy, kiedy ze mną rozmawiał. Któraś z moich przyjaciółek powiedziała mi, że w czasie rozmowy z nim czuła się przezroczysta, tak jakby Frank spoglądał przez nią na wylot.

Trevor podszedł do nich, popatrzył ponad ramieniem Molly na szkicownik i powrócił do nerwowego spaceru.

— To się nie uda, wiecie? — odezwał się po chwili. — To się po prostu nie może udać.

— Trevor, nawet jeśli nam się nie uda, przynajmniej będziemy mieli przepiękny portret twojego ojca — odparła Sissy. — Widzisz więc powód do narzekań?

— Cały ten pomysł jest szalony. A ja jestem szalony dlatego, że się na niego zgodziłem.

— Trevor, ja bardzo lubię, kiedy okazujesz trochę szaleństwa. Przez całe życie jesteś zbyt poważny. Byłeś poważny nawet wtedy, kiedy jeszcze siusiałeś do nocnika.

— Na miłość boską, mamo!

— Czy wiesz, dlaczego twój ojciec się ze mną ożenił? Kiedyś mi powiedział: „Sissy, jesteś najbardziej irracjonalną osobą, jaką spotkałem w życiu. Jesteś kompletnie szalona, a tego właśnie potrzeba w moim życiu. Chociaż odrobiny szaleństwa”.

— Żałuję, że ani odrobiny tego szaleństwa po tobie nie odziedziczyłem.

— Tak myślisz? A moim zdaniem odziedziczyłeś. Uważam, że jesteś bardziej podobny do mnie, niż chciałbyś przyznać.

Molly wypełniała teraz cienie pod policzkami Franka i linie wokół jego ust. Sissy pomyślała, że naprawdę jest znakomitą malarką. Jej portrety bynajmniej nie przypominały fotografii. Miały w sobie o wiele więcej. Portretowanym osobom dodawały charakteru, jakby wpajały w nie życie, dawały im dusze. Kiedy Molly namalowała usta Franka, Sissy odniosła wrażenie, że dawno zmarły mąż zaraz się do niej odezwie. W miarę jak praca nad portretem dobiegała końca, Trevor spacerował coraz wolniej, aż wreszcie stanął za żoną i z fascynacją oraz tłumionym bólem spoglądał na nieżyjącego ojca.

— Okay — powiedziała w końcu Molly. Uniosła portret trochę wyżej, żeby mogli mu się lepiej przyjrzeć. — Teraz pozostaje nam tylko czekać i patrzeć, co się wydarzy.

— Proponuję, żebyśmy zostawili go w samotności — zasugerowała Sissy. — Usiądźmy gdzieś spokojnie, napijmy się i niech każde z nas pomodli się do Boga, w którego wierzy.

Molly starannie umyła pędzelek i wsunęła go do słoika po dżemie. Zanim wstała, przesunęła dłonią po naszyjniku. Natrafiła dłonią na mosiężną obrączkę z granatem i mocno zacisnęła na niej środkowy palec i kciuk.

— Modlisz się do Vincenta van Gogha? — zapytała ją Sissy.

— Proszę o jego błogosławieństwo — odparła Molly. — Jeśli ktokolwiek miał pojęcie, czym jest szaleństwo, strach i rozczarowanie, tym kimś był właśnie on.

Wyszli z pracowni i wrócili do salonu. Trevor napełnił szklanki doskonałą whiskey, po czym wszyscy troje usiedli. Spoglądali po sobie, jakby przed chwilą wspólnie uczynili coś, co powinno powodować u nich poczucie winy.

— Zapalisz, mamo? — zapytał Trevor.

Sissy popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

— Chyba nie pytałeś poważnie?

— Do diabła, jak najpoważniej. Zapalisz?

— Cóż, dzięki, że pytasz, jednak wkrótce wraca twój ojciec, a przecież wiesz, co on sądził o paleniu papierosów.

Siedzieli w ciszy jeszcze przez pięć minut. Nagle zaterkotał telefon. Było to tak niespodziewane, że Sissy aż podskoczyła. Molly podniosła słuchawkę:

— Mieszkanie Sawyerów. Och, Mike, to ty? Jak się masz? Wiem, to straszne. Victoria naprawdę jest w nie najlepszym stanie. Cóż, Trevor także. Wiem. — Zakryła dłonią mikrofon. — To Mike Kunzel. Pyta, czy mogę wykonać dla niego jeszcze jeden portret pamięciowy.

— W tym naszyjniku nie możesz.

— Oczywiście. Nie będę nawet musiała jechać do miasta. Trevor widział morderców najlepiej ze wszystkich świadków. Mogę więc malować tutaj. — Odsłoniła mikrofon. — Jasne, Mike. Mogę to zrobić. Daj mi godzinę, a wyślę ci ten portret pocztą elektroniczną. — Urwała na chwilę. — Tak… Tak, oczywiście. — Podała słuchawkę Sissy. — Chciałby zamienić słówko także z tobą.

— Ze mną?

Sissy wzięła słuchawkę do ręki.

— Pani Sawyer? — usłyszała głos detektywa Kunzela. — Dzień dobry. Co u pani słychać?

— Cóż, wszyscy jesteśmy mocno wzburzeni.

— Kiedy ostatnim razem Czerwona Maska zadzwonił na mój telefon komórkowy, powiedziała pani, że dał nam przez to wskazówkę. Nie powiedziała pani jednak, co to za wskazówka.

— Rzeczywiście, nie powiedziałam i w sumie się teraz z tego cieszę. Nie sądzę bowiem, aby pan wtedy uwierzył w moje słowa.

— Niech pani spróbuje teraz, pani Sawyer. Nigdy nic nie wiadomo. Jestem uważany za największego pragmatyka w wydziale zabójstw, jednak czasami nawet pragmatycy chwytają się, jak tonący brzytwy, różnych dziwnych sposobów na wybrnięcie z trudnej sytuacji. Dzisiaj po południu urządziliśmy trzy zasadzki, poszukując mężczyzn o czerwonych twarzach — jedną w Betts–Longworth i dwie w Oper–the–Rhine. Jednak po akcji jedyne czerwone twarze należały tylko do nas.

Sissy starannie dobrała następne słowa.

— Pozwoli pan, detektywie, że wyrażę się w sposób następujący. Słyszał pan kiedykolwiek o doppelgangerach, dokładnych kopiach swoich własnych postaci?

— Proszę mówić dalej.

— Myślę, że dwie Czerwone Maski, mordercy z Giley Building i z centrum handlowego Four Days, oraz dwie Czerwone Maski, które zamordowały dzisiaj tych ludzi w pasażu, mogą być swego rodzaju doppelgangerami.

— Nie rozumiem pani. Chodzi o identycznych bliźniaków?

— W pewnym sensie. Jednak identyczne bliźniaki to dwie odrębne osoby. A tutaj mamy dwukrotność tej samej osoby. Jak dwie kopie tego samego obrazu.

Nastąpiła długa cisza. Wreszcie detektyw Kunzel odezwał się:

— Przykro mi, pani Sawyer, ale mnie pani zaskoczyła. Naprawdę, nic z tego nie rozumiem.

— To, czy pan rozumie czy nie, nie ma żadnego znaczenia, detektywie. Najważniejsze, żeby policja działała teraz bardzo ostrożnie. Kiedy będzie pan wysyłał swoich ludzi na dalsze poszukiwania Czerwonych Masek, niech im pan powie, żeby mieli oczy szeroko otwarte i dookoła głowy. Moje karty udzieliły mi bardzo silnego ostrzeżenia: myśliwi mogą się zamienić w zwierzynę.

— Cóż… Jestem jeszcze bardziej zdezorientowany niż minutę temu — powiedział Kunzel. — Jednak będę pamiętał o pani słowach. Powiem moim ludziom, żeby szukali jednego faceta, który może być dwoma facetami.

— Może w ogóle nie być człowiekiem — zauważyła Sissy.

Znowu długa cisza.

— Pozostańmy na razie przy pani doppelgangerach — odezwał się detektyw Kunzel. — Ale jeśli pani będzie miała jeszcze jakieś inne teorie…

Sissy przerwała połączenie i oddała słuchawkę Molly.

— Mam bardzo złe przeczucia — powiedziała.

Pan Boots, śpiący dotąd na dywanie obok kanapy, niespodziewanie podniósł głowę i wydał przenikliwy skowyt.

— Widzisz? Pan Boots czuje to samo.

Portret Franka

Wybiła jedenasta. Molly była zbyt zmęczona, żeby czuwać, dlatego poszła spać. („Ale jeśli coś się wydarzy, musicie mnie obudzić!”)

Po kolejnych dwudziestu minutach Trevor także udał się do sypialni. W salonie pozostała jedynie Sissy i Pan Boots. W ciszy słuchać było tylko śpiew cykad za oknem i miarowe tykanie ściennego zegara.

Sissy poszła do pracowni Molly, żeby zobaczyć, czy portret Franka wciąż jest na miejscu. Popatrzyła na niego ze smutkiem i dotknęła palcami jego ust, jakby się spodziewała, że znów je poczuje na sobie, tak jak pewnego jesiennego dnia, kiedy biegali po parku zasypanym żółtymi liśćmi i Frank w pewnej chwili powiedział do niej: „Tak łatwo jest się w tobie zakochać. I tak łatwo być w tobie zakochanym”.

— Frank — wyszeptała.

Wróciła do salonu i usiadła na kanapie. Zaczęła drapać śpiącego Pana Bootsa za uszami. Co mu się śniło? Na pewno nie olbrzymy, tego była pewna. Ani mężczyźni o czerwonych twarzach, z nożami rzeźnickimi i z wąskimi szparkami zamiast oczu.

Zasnęła i zaczęła chrapać, nie zdając sobie z tego sprawy. Śniła, że idzie przez wielki parking i słyszy zwielokrotnione przez echo odgłosy rozmów, krzyków i opon piszczących na betonie. Nie miała pojęcia, jak się wydostać z parkingu.

— Miejcie oczy szeroko otwarte i dookoła głowy! — krzyknęła, jednak jej głos był słaby i zduszony. Nie była pewna, czy ktoś ją słyszy. — Jest ich dwóch! Miejcie oczy szeroko otwarte i dookoła głowy!

Obudziła się nagle. Salon był ciemny, jednak lampka na biurku w pracowni ciągle się paliła. Pan Boots wzdrygnął się przez sen. Zegar na ścianie wskazywał dziesięć po drugiej.

Niezdarnie wstała z kanapy i poszła do kuchni. Nalała sobie zimnej wody mineralnej z lodówki i wypiła ją jednym haustem. Odstawiwszy szklankę, przez chwilę z trudem łapała oddech. Na podwórzu było ciemno, mimo że niebo na horyzoncie było pomarańczowe od świateł niedalekiego miasta. Sissy otworzyła drzwi i stanęła na progu, wsłuchując się w dźwięki nocy.

Kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do ciemności, zobaczyła pod ścianą winorośli jakąś sylwetkę. Był to mężczyzna, siedzący bez ruchu na ławeczce. Powoli podniosła dłoń do ust i ugryzła się w palec, częściowo ze strachu, a częściowo po to, aby się upewnić, że naprawdę już nie śpi. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie czuła: mieszaniny euforii i strachu. Nie wiedziała, czy powinna zawołać Trevora i Molly czy też wrócić do kuchni i zamknąć za sobą drzwi. Czy może stanąć twarzą w twarz z nieznajomym mężczyzną. Jednak to on odezwał się pierwszy.

— Przepraszam — zagadnął. — Gdzie ja właściwie jestem?

Można było odnieść wrażenie, że zasnął podczas długiej podróży pociągiem i właśnie się obudził.

Sissy podeszła do niego. Jego twarz ukryta była w mroku, jednak natychmiast rozpoznała falę siwych włosów.

— Frank… — odezwała się. — Frank, czy to ty?

— Gdzie ja jestem? Do diabła ciężkiego, zupełnie nie wiem, jak się tutaj znalazłem. Czy to jest sen?

Sissy usiadła obok niego. Teraz już widziała, że to naprawdę jest Frank. Miał tę samą pociągłą, kanciastą twarz. Szramę w kształcie rombu na policzku. Nawet pachniał jak Frank, wodą po goleniu Bossa, którą mu podarowała na Boże Narodzenie dwadzieścia cztery lata temu.

— To nie jest sen, Frank. Zawołaliśmy cię z powrotem.

— Zawołaliście mnie z powrotem? Skąd?

— Niełatwo to wyjaśnić. Ale to jest dom Trevora w Cincinnati.

— Dom Trevora? Co to znaczy? Chcesz powiedzieć, że Trevor nie mieszka już z nami?

— Trevor jest już dorosłym mężczyzną, Frank. Ma żonę i dziewięcioletnią córkę.

— Trevor? To przecież niemożliwe. On ma dopiero jedenaście lat.

— Nie było cię z nami, Frank. Od dwudziestu czterech lat.

— Co ty mówisz? Co to znaczy, że mnie nie było? A gdzie właściwie byłem?

Sissy położyła dłoń na jego dłoni, lecz on niemal natychmiast cofnął rękę.

— Słyszałeś o ludziach, którzy zapadli w śpiączkę? — zapytała Sissy. — Z tobą stało się coś podobnego.

— Byłem nieprzytomny? Przez dwadzieścia cztery lata? Chyba się nie spodziewasz, że w to uwierzę?

— To prawda, Frank. Zaprowadzę cię do domu, żebyś zobaczył Trevora. Wtedy mi uwierzysz.

Frank milczał przez prawie pół minuty. Cykady bezustannie cykały, a ciszę nocy na chwilę zakłócił odgłos odległej syreny samochodu policyjnego.

— Kim więc ty jesteś? — zapytał Frank w końcu. — Jestem pewien, że rozpoznaję twój głos.

— Wiele rzeczy się zmieniło. Także ja się zmieniłam.

— Sissy?

— Tak, to ja — powiedziała. Była bliska łez. — Już nie całkiem taka Sissy, jaką mnie pamiętasz, ale wciąż ta sama.

Frank wstał i światło z kuchennego okna oświetliło jego twarz. Sissy wprost nie mogła uwierzyć, że wygląda tak młodo. Kiedy miał czterdzieści siedem lat, a ona czterdzieści pięć, uważała, że oboje zaczynają objawiać pierwsze oznaki zbliżającej się starości.

— Pozwól — powiedział i wyciągnął do niej rękę. Sissy przyjęła ją, a Frank pomógł jej wstać na nogi. — Twoje włosy — wyszeptał. — Kochanie, co się stało z twoimi włosami?

Weszła w smugę światła padającego z okna.

— Nie tylko z moimi włosami, Frank.

Bardzo łagodnie dotknął jej policzka. W jego oczach lśniły łzy.

— Nie rozumiem — powiedział. — Czyżbym naprawdę tak długo pozbawiony był świadomości?

Ujęła go za przegub dłoni i pocałowała opuszki jego palców.

— Przepraszam cię. Nie powinnam była wzywać cię tu z powrotem, prawda?

— Ale ja nadal nic nie rozumiem. W jaki sposób straciłem świadomość? Dlaczego nie jestem w szpitalu albo w podobnym miejscu? Powiedziałaś, że to trwało dwadzieścia cztery lata?

Frank z zaciekawieniem rozejrzał się po podwórzu, trochę dłużej patrzył na zbite gromady cykad.

— To jednak jest sen, prawda? To się nie może dziać naprawdę. Ale jest przecież tak cholernie realistyczne.

— Może wejdziesz do domu? — zaproponowała Sissy. — Wtedy ci wszystko wyjaśnię.

Frank popatrzył jej w oczy.

— O mój Boże — powiedział. — To jednak nie jest sen, Prawda?

Złe wspomnienia

Frank szedł za Sissy do kuchni jak człowiek ze wstrząśnieniem mózgu. Rozejrzał się dookoła, zatrzymując wzrok dłużej na kwiecistych czerwono–żółtych zasłonach oraz zdobiących ściany dekoracyjnych talerzach i kubkach. Uważnie przyjrzał się fotografiom rodzinnym wiszącym obok lodówki.

— To jest…? — zapytał, wskazując na fotografię Trevora.

Sissy pokiwała głową.

— Tak. Bardzo podobny do ciebie, nie sądzisz?

— A to jest jego żona? I córka?

— Molly i Victoria. Molly jest malarką. Popatrz na te wszystkie kwiaty. To ona je namalowała. Także ten pejzaż. Rozpoznajesz go? To jest New Milford Green. Namalowała go, kiedy przyjechali do mnie z Trevorem ostatniej jesieni.

Frank wysunął krzesło spod kuchennego stołu i usiadł.

— Trudno mi się z tym oswoić, Sissy. Z tym, jak wyglądasz, no po prostu ze wszystkim. Ale wciąż jesteś urocza, jak zawsze. Chyba jednak przegapiłem wiele łat. Jak to się mogło stać?

Sissy usiadła naprzeciwko niego i chwyciła jego dłonie.

— To cudowne, że znowu ciebie mam. Nie masz pojęcia, jak strasznie za tobą tęskniłam.

— Jest tutaj Trevor? Nie powiesz mu, że wróciłem?

— Oczywiście, że mu powiem. Jest jednak coś, o czym powinieneś się dowiedzieć najpierw. Będzie to dla ciebie bardzo trudne do zrozumienia i jeśli się na mnie rozzłościsz, wcale się nie zdziwię.

— Znalazłaś sobie kogoś innego? O to chodzi? Po dwudziestu czterech latach, kochanie, przecież nie będę mógł cię za to winić.

— Spotykałam się z różnymi mężczyznami, owszem. Miałam wielu przyjaciół. Niektórzy byli bardzo dobrzy. Ale z nikim się nie związałam na poważnie. I nie spotkałam nikogo, kto mógłby mi ciebie zastąpić.

— Dlaczego więc miałbym być zły?

Sissy znowu wstała i podeszła do zlewu. Zdjęła ze ściany małe lusterko w ramce z ceramicznych pelargonii. Podała je Frankowi i powiedziała:

— Popatrz na siebie, Frank. I powiedz mi, co widzisz?

Frank popatrzył w lustro i zmarszczył czoło. Następnie kilkakrotnie dotknął palcami różnych części swojej twarzy.

— Nie wyglądam staro, prawda? — powiedział. — Nie wyglądam tak staro jak ty. Jak to możliwe?

— Powiedzmy, że ostatnie dwadzieścia cztery lata cię po prostu ominęły, Frank.

— Ominęły mnie? Na miłość boską, co to znaczy?

— Pamiętasz chłopaka o nazwisku Laurence Stepney?

— Jasne, że pamiętam. Prawdziwe utrapienie, ale jeśli go wyprostuję, naprawdę może daleko zajść. Ale… zaraz, zaraz. Skoro minęły dwadzieścia cztery lata, Laurence musi mieć teraz około czterdziestki?

— Pamiętasz, jak chciał ukraść samochód z parkingu przed supermarketem Big Bear?

Frank przez chwilę się zastanawiał. Wreszcie powoli pokiwał głową.

— Tak jakby… On i jeszcze jeden gówniarz. Nazywał się Thomas Cusack.

— Próbowałeś go powstrzymać, Frank. Pamiętasz?

Oczy Franka, które zawsze sprawiały wrażenie, jakby były skupione na czymś bardzo odległym, teraz skupiły się na czymś oddalonym jeszcze bardziej. Na przeszłości. Wyciągnął przed siebie rękę, jakby chciał położyć dłoń na czyimś ramieniu.

— Tak, tak. Pamiętam. Powiedziałem: „W ten sposób nie skrzywdzisz mnie, Laurence, ale samego siebie. I swoich rodziców”.

— I co się później stało?

Frank opuścił rękę i popatrzył na Sissy ze zdumieniem.

— Nie wiem. Mówię szczerze, nie wiem. Co się stało?

— Laurence Stepney zastrzelił cię, Frank. Strzelił do ciebie bez ostrzeżenia z bliskiej odległości.

Frank popatrzył na swoją koszulę, jakby się spodziewał, że zobaczy na niej krew.

— I to z tego powodu zapadłem w śpiączkę?

— Nie, Frank. — Sissy urwała na moment. Następne słowa przyszły jej z ogromnym trudem. — On cię zabił.

* * *

Frank siedział w całkowitym milczeniu, a Sissy tymczasem opowiadała mu wszystko o różach, obrączce i Czerwonej Masce oraz o tym, co przepowiedziały karty DeVane.

— Dlatego zawołaliśmy cię z powrotem, Frank. To jest jedyny sposób, jaki mi przyszedł do głowy, żeby ocalić mnóstwo ludzi przed śmiercią z rąk tych morderców. Jednak zgodziliśmy się z Trevorem, że jeśli nie będziesz chciał nam pomóc, jeśli zechcesz nadal spoczywać w spokoju, uszanujemy twoją wolę i pozwolimy ci powrócić tam, gdzie jest twoje miejsce.

Frank uniósł rękę i popatrzył na swoją dłoń.

— Mówisz mi więc, że jestem martwy i to jest ręka martwego człowieka?

— Frank Sawyer, za którego wyszłam, prawdziwy Frank Sawyer, nie żyje, owszem, a jego szczątki spoczywają na Morningside Cemetery w New Milford. Ale ty jesteś podobizną Franka Sawyera. Masz jego wspomnienia, jego charakter i, mam nadzieję, posiadasz też jego umiejętności w dziedzinie ścigania przestępców.

— Jestem obrazem?

— Zostałeś wskrzeszony jako obraz. Nie wiemy dokładnie, jak to się odbywa, uważamy jednak, że pewna mosiężna obrączka znajdująca się w naszyjniku Molly ma moc ożywiania obrazów, które ona maluje.

Frank wstał. Dotknął włosów Sissy i owinął siwy kosmyk wokół palca.

— Fryzura porozwiewana jak zawsze — powiedział. — Nie znałem innej kobiety, która nosiłaby włosy w takim nieładzie.

— Kochałam cię, Frank. Bardzo cię kochałam. Kiedy cię zamordowano, to było tak, jakby równocześnie zamordowano i mnie.

— Ale jak ja mogę być obrazem? — Frank przesunął palcem po brwi Sissy, dotknął jej policzka, a potem ust. — Czy obraz może chodzić, rozmawiać i owijać sobie wokół palca twoje włosy?

— Nie wiem. Po prostu nie wiem. Ale znam wiele opowieści o tym, jak ożywają obrazy i rysunki.

— To jest szalone — powiedział Frank i potrząsnął głową. — Zawsze uważałem cię za szaloną, prawda? I tak bardzo cię kocham za to szaleństwo.

— Zostaniesz i pomożesz nam? — zapytała Sissy. — Czy może jednak chcesz wrócić?

— Umarłem. A teraz żyję znowu. Być może jestem jedynie obrazem, ale przecież czuję się sobą. Jak więc sądzisz?

— Obudzę Trevora i Molly, dobrze?

Sissy odwróciła się w kierunku korytarza, który prowadził do ich sypialni, jednak wcale nie musiała ich budzić. Trevor i Molly stali w drzwiach, wpatrując się we Franka jak dzieci, które właśnie zobaczyły Świętego Mikołaja z workiem prezentów.

— Tato — odezwał się Trevor ochrypłym głosem. — Tato, nie mogę uwierzyć!

Postąpił krok do przodu. Przez krótką chwilę wpatrywali się w siebie — dawno utracony ojciec i dorosły syn. Po chwili padli sobie w ramiona i przylgnęli do siebie tak mocno, jakby już nigdy nie chcieli się od siebie oderwać.

— To jest cud — powiedział Trevor. — To się naprawdę stało. Cud!

Sissy popatrzyła na Molly i uśmiechnęła się. Żona Trevora ocierała łzy rękawem nocnej koszuli.

— Wykonałaś wspaniałą robotę, Molly. Podarowałaś mi Franka, dokładnie takiego, jakim go pamiętam.

Molly trzymała w ręce naszyjnik. Teraz podniosła go do oczu.

— Popatrz — powiedziała. — Zobaczyłam, jak błyszczy na moim nocnym stoliku, i od razu wiedziałam, że coś musiało się stać.

Kamień w obrączce van Gogha lśnił tak jasno, jakby miał w środku czerwoną żaróweczkę.

— To działa jak twój pierścień, Sissy — rzekła Molly. — Tyle że twój pierścień ciemnieje, kiedy ludzie kłamią.

— Tak — odparła Sissy. Odebrała od niej naszyjnik i przytrzymała go przed twarzą Franka. Obrączka teraz zalśniła w jego oczach, dwiema bliźniaczymi czerwonymi gwiazdkami. — Czuję, że żyjesz — powiedziała do niego. — I popatrz, im bliżej ciebie, tym jaśniejszy blask.

— Może się czegoś napijemy, żeby uczcić to spotkanie? — zaproponował Trevor.

— Przecież jest trzecia nad ranem.

— No i co z tego? Trzymam w lodówce butelkę cuvee napa, jeśli ktoś reflektuje. A mamy chyba co uczcić, prawda? — Trevor zawahał się i popatrzył na Franka. — Tato? Wypijesz z nami, prawda? To znaczy, mam nadzieję, że możesz pić?

Frank wzruszył ramionami.

— O ile mi wiadomo, to owszem. Czuję się wystarczająco prawdziwy, żeby pić, i chyba taki jestem, co? Uważam, że mogę również jeść. Sissy, nadal przyrządzasz zapiekanki z peklowaną wołowiną?

* * *

Siedzieli w salonie tak długo, aż wreszcie na dworze zaczęło świtać. Mimo że Sissy wiedziała, że „Frank” siedzący przed nią wcale nie jest tym Frankiem, którego pochowała, radość, jaką jej dawało oglądanie go i siedzenie obok niego na kanapie, była tak wielka, że jej twarzy nie opuszczał uśmiech.

Zasmuciło ją dopiero wspólne odbicie ich twarzy w lustrze, a to dlatego, że Frank był na tym odbiciu o wiele młodszy od niej. Dwadzieścia cztery lata wyżłobiły linie wokół jej oczu i ust, a na szyi musiała już nosić jedwabną chustę albo duży naszyjnik, żeby ukryć zmarszczki.

— No i co teraz? — zapytał Frank. — Jak mam znaleźć te dwie Czerwone Maski?

— Myślę, że najlepiej zacząć poszukiwania w Giley Building — powiedziała Sissy. — To tam Czerwona Maska napadł po raz pierwszy. Już ci mówiłam, że nie potrafiłam wyczuć zabójcy, a policyjne psy tropiące nie złapały zapachu. Ale to po tym ataku Molly narysowała jego pierwszy portret i uważam za bardzo prawdopodobne, że on ukrywa się właśnie gdzieś w budynku.

— A jak ich znajdziemy, co dalej?

— Wymierzymy sprawiedliwość. Nie ma sensu ich aresztować i wsadzać do więzienia. Po prostu by zniknęli. Musimy ich zniszczyć. To proste.

Frank dopił wino musujące.

— Bardzo dobre — powiedział. — Jeszcze nigdy nie piłem czegoś takiego. Kto by pomyślał dwadzieścia cztery lata temu, że młody Trevor będzie edukował ojca w zakresie wysublimowanych smaków.

— Zacznę od sprawdzenia, czy potrafisz wyczuć, gdzie ukrywają się te Czerwone Maski. W końcu ty też jesteś obrazem, tak jak oni, i możesz podążać za nimi do miejsc, do których nikt inny nie będzie w stanie się dostać.

— Nie potrafię wróżyć jak ty, Sissy. W poprzednim życiu nigdy nie potrafiłem zrozumieć, skąd wiedziałaś, że ktoś wkrótce złoży nam wizytę, nawet godzinę wcześniej. Albo skąd wiedziałaś, że w niedługim czasie wydarzy się coś złego.

— Rozumiem cię, kochanie. Jednak ty zawsze miałeś intuicję i talent do tropienia złych ludzi, prawda? A moim zdaniem wkrótce się przekonasz, że po śmierci nabyłeś jeszcze dodatkowe zdolności.

Frank odwrócił głowę.

— Coś słyszę — powiedział. — Słyszę to, odkąd się tutaj pojawiłem.

Wstał i podszedł do obrazu Molly przedstawiającego New Milford Green, z kolonialnymi domami, szerokimi werandami i żółtymi liśćmi na trawie. Uniósł dłoń i wskazując na obraz, powiedział:

— Czuję wiatr, Sissy. Słyszę przejeżdżające samochody i rozmawiających ludzi.

Odwrócił się do niej, ale zaraz się zachwiał i ugięły się pod nim kolana. Złapał za oparcie jednego z kuchennych krzeseł, jednak upadł na podłogę, a krzesło przewróciło się na niego.

— Frank! — zawołała Sissy i uklękła obok niego. — Frank, nic ci nie jest?

Frank popatrzył na nią. Źrenice jego oczu były bardzo małe, jakby wpatrywał się w jaskrawe światło.

— Już wszystko dobrze, chyba już dobrze. Zabawne… Przez sekundę nie wiedziałem, gdzie jestem.

Sissy ujęła go za rękę, uniosła ją ku swoim ustom i pocałowała obrączkę ślubną na jego palcu.

— Gdziekolwiek jesteś, Frank, zawsze będziesz ze mną. Zawsze.

Zabawa w chowanego

Detektyw Kunzel siedział przy kontuarze baru w Hathaway’s, restauracji utrzymanej w stylu lat pięćdziesiątych. W najlepsze zajadał na śniadanie jajecznicę. Kelnerka miała właśnie go zapytać, czy życzy sobie dodatkową porcję masła jabłkowego, kiedy zadzwonił jego telefon komórkowy.

— Kunzel — powiedział do słuchawki.

— Życzę smacznego, detektywie. — W telefonie rozległ się chrapliwy szept Czerwonej Maski. — To może być twoje ostatnie śniadanie, jeśli nie będziesz ostrożny. Ostatni posiłek potępionego detektywa.

— Czego chcesz, ty morderco, ty śmieciu?! — zawołał detektyw Kunzel tak gwałtownie, że starszy mężczyzna, siedzący niedaleko niego, aż się poderwał z barowego stołka.

— Nie chodzi wcale o to, czego ja chcę. Przecież i tak wszystko dostaję, prawda? A pragnę w końcu tylko zemsty, nazywając rzecz po imieniu. Nie,, detektywie, teraz porozmawiamy o tym, czego ty chcesz.

— Mów dalej — powiedział detektyw Kunzel i odłożył widelec na talerz. Nagle stracił cały apetyt.

— Chcesz mnie, prawda? Chcesz mnie widzieć zakutego w kajdanki i zamkniętego w celi, a potem postawionego przed sądem i skazanego na śmierć. Chcesz zobaczyć mnie w Mansfield, prawda? W Mansfield, z igłą w ramieniu.

— Dobrze to ująłeś. Nie zakładam jednak naiwnie, że się poddasz i sam się zgłosisz na policję.

— Oczywiście. Przecież nie jestem głupcem. Ale sprawiedliwość to sprawiedliwość, detektywie. Zawsze trzeba dać jej szansę i dlatego ja tobie daję szansę na uchwycenie mojego tropu.

— A niby dlaczego? — zapytał detektyw Kunzel. Machnął ręką na kelnerkę, która do niego podeszła, i powiedział: — Nie, dziękuję.

— Może jestem znudzony? A może oprócz zemsty szukam także dreszczyku emocji w zmaganiach z tobą? Może zabijanie tych wszystkich niewinnych ludzi jest zbyt łatwe? Przecież to jest prawie tak, jakbym strzelał do ryb w beczce.

— Więc tego właśnie chcesz?

— Możesz nie przyjąć mojej oferty, detektywie. Ale będziesz miał tylko jedną szansę. Potem znowu się zaczną masakry. Nie ma spoczynku dla przeklętych, pamiętaj. Ani litości dla niewinnych.

— Jasne, panie Masko — powiedział detektyw Kunzel. — Jaka jest właściwie twoja propozycja?

— Znajdziesz mnie dokładnie w południe na wielopoziomowym parkingu przy Giley Building. Weź ze sobą mnóstwo policjantów, by udzielili ci wsparcia, bo będziesz go potrzebował.

Wypowiedziawszy te słowa, Czerwona Maska rozłączył się. A detektyw Kunzel natychmiast wystukał na telefonie numer porucznika Bookera w komendzie miejskiej.

* * *

Zatrzymali samochód po drugiej stronie ulicy przed Giley Building i wyszli na chodnik. Mimo że dochodziło już południe, ulica była skryta w cieniu, a powietrze zdawało się nienaturalnie chłodne.

— Nie mógł wybrać bardziej ponurego miejsca, nie sądzisz? — zapytał detektyw Bellman, patrząc w górę, na ośmiopiętrowy parking.

Parking zbudowany został pod koniec lat pięćdziesiątych i przewidziany był do zburzenia natychmiast, kiedy opustoszeje Giley Building. Jego budulec stanowił szary beton, obecnie brzydki, pokruszony, z licznymi ciemnymi zaciekami na ścianach. Boki każdego piętra były otwarte, jednak zabezpieczono je, zardzewiałą już teraz, stalową siatką.

Trzy samochody policyjne parkowały już na Race Street, a kolejnych dwanaście miało przyjechać w ciągu kilku minut, z wyłączonymi światłami i syrenami. Policja szczelnie otoczyła kordonem kwartał składający się aż z sześciu przecznic, pomiędzy Elm i Vine Street oraz od Siódmej Ulicy na południe aż do Trzeciej.

— Nadjeżdża kawaleria — powiedział detektyw Kunzel, ujrzawszy dwie furgonetki z oddziałami antyterrorystycznymi, wyjeżdżające zza rogu.

Bezpośrednio za nimi podążały srebrne, lśniące samochody osobowe, wiozące agentów FBI. Z północnego wschodu dobiegał odgłos rotorów policyjnego helikoptera. Na jego pokładzie znajdowali się dwaj strzelcy wyborowi, ale załoga maszyny miała rozkaz trzymać się w znacznej odległości od centrum wydarzeń tak długo, dopóki Czerwona Maska nie znajdzie się na płaskim dachu wielopoziomowego parkingu.

Do detektywów podeszli dwaj agenci FBI. Jeden z nich był wysoki i miał szerokie ramiona oraz sterczący podbródek. Jego zaczesane do tyłu czarne włosy przywodziły na myśl Jacka Lorda z pierwszych odcinków Hawaii Five–O. Drugi agent był czarnoskóry i miał głowę ogoloną na zero oraz skoczny chód człowieka, który wstaje codziennie o piątej rano i poddaje się morderczemu treningowi biegowemu.

— Agent Morrison, agent Greene. — Detektyw Kunzel przedstawił ich Bellmanowi.

Agent specjalny Morrison popatrzył na parking.

— Co więc tu się właściwie dzieje, detektywie? Porucznik Booker powiedział nam, że ten narwaniec wyznaczył panu tutaj spotkanie.

— Zgadza się. Powiedział mniej więcej tyle, że już się znudził zabijaniem bezbronnych ludzi i szuka nowych wrażeń.

— Mówi pan tak, jakby jednak chodziło tylko o jednego sprawcę.

— Wiem. Ale jestem pewien, że przez cały czas wydzwania do mnie ten sam człowiek. I stanowczo twierdzi, że nie ma żadnego wspólnika.

Agent specjalny Morrison popatrzył na agenta specjalnego Greene’a.

— No i co, uwierzyłbyś? Przez tyle lat mam do czynienia ze schizofrenikami, którzy całkiem poważnie uważają, że są dwoma różnymi osobami. Po raz pierwszy trafiam na dwóch różnych ludzi wmawiających policji, że istnieje tylko jeden.

— Może mamy do czynienia z bliźniakami? — zasugerował agent specjalny Greene. — Czasami tacy ludzie potrafią doskonale zsynchronizować swoje ruchy. Sam rozumiesz, jeden z nich wali młotkiem we własny kciuk, a drugi w tym samym momencie woła „o kurwa!”

Detektyw Kunzel wydmuchał nos.

— Niezależnie od tego, jaka jest prawda, ci faceci nie kierują się logiką, najwyraźniej nie mają motywów i właściwie wszystko wskazuje na to, że zabijają ludzi po prostu dla zabawy. Pamiętajcie jednak, co powiedziałem, kiedy wprowadzałem was w sprawę: abstrahując od tego, ile istnieje tych Czerwonych Masek, wszyscy ci faceci potrafią zjawiać się i znikać niezauważeni i nie mają żadnych skrupułów, bez litości atakują, kogo popadnie.

— Jasne, detektywie. Dzięki. Miejmy nadzieję, że dokończymy tę sprawę za pana.

Dwa oddziały antyterrorystów, każdy złożony z dziesięciu funkcjonariuszy, opuściły furgonetki i zebrały się przed ścianą parkingu. Wejście do środka było niskie, zwieńczone betonowym łukiem, na którym widniał napis G LEY BI D G PAK ING. Tuż za ścianą ustawiona była biało–czerwona budka, w której zwykle siedział dozorca i pobierał opłaty. Za budką betonowa rampa skręcała w lewo. Jej nawierzchnia aż lśniła od wielu lat bezustannego używania.

— Dlaczego mam takie cholernie złe przeczucie? — zapytał głośno detektyw Bellman, kiedy jeden z oddziałów antyterrorystów ruszył rampą do góry. Gumowe podeszwy butów, w które wyposażeni byli funkcjonariusze, aż zapiszczały na wyślizganym asfalcie. Drugi oddział rozdzielił się i ruszył w prawo: czterech ludzi w kierunku wind, a sześciu w kierunku schodów.

— Zaczynasz gadać jak pani Sawyer — zauważył detektyw Kunzel. — Na każdym kroku węszysz jakieś irracjonalne problemy. Zapewniam cię, że całą tę działalność Czerwonej Maski da się logicznie wytłumaczyć, niezależnie od tego, czy morderca jest jeden, czy też jest ich dwóch. — Wciąż jednak przychodziły mu na myśl ostatnie słowa Sissy: „Proszę uważać, bo myśliwi mogą skończyć jako zwierzyna”. Oddziały antyterrorystów dotarły do pierwszego poziomu parkingu. Jeden z funkcjonariuszy podszedł do zardzewiałej siatki i krzyknął:

— Pierwsze piętro puste!

Usłyszawszy te słowa, dwaj agenci FBI natychmiast wyjęli spod marynarek pistolety i weszli na parking. Skierowali się rampą na pierwsze piętro.

— My też wejdziemy? — zapytał detektyw Bellman.

— Nie ma potrzeby, przynajmniej na razie. Ci faceci znają się na swojej robocie.

— Poziom drugi czysty! — usłyszeli z radiotelefonu detektywa Bellmana.

Poczekali kilka minut, po czym usłyszeli znowu:

— Poziom trzeci czysty.

— Czerwonej Maski raczej tam nie ma — powiedział detektyw Bellman. — Prawdopodobnie obserwuje nas z jakiegoś biurowca po drugiej stronie ulicy i śmieje się do łez.

— Winda… Zepsuła się winda — dobiegł z radiotelefonu inny głos. Po chwili kontynuował: — Jesteśmy unieruchomieni pomiędzy szóstym a siódmym poziomem.

— Cholera jasna — zaklął detektyw Kunzel.

Cisza w radiotelefonie zdawała się trwać wieczność. Wreszcie urządzenie ożyło.

— Potrzebujemy technika, żeby nas stąd wydostał. Sami próbowaliśmy już wszystkiego. Przycisk bezpieczeństwa chyba jest odłączony. Ktoś pociął prawie wszystkie cholerne druty. — Kolejna cisza, po czym głos rozległ się znowu. — Drzwi są zakleszczone. Nie możemy ich otworzyć. Jesteśmy tu uwięzieni.

— On tutaj jest, Freddie! — warknął detektyw Kunzel. — Czerwona Maska gdzieś tutaj jest! Za mną!

Przebiegli przez ulicę i skierowali się na parking. Jednak zanim wbiegli do środka, zadzwonił telefon detektywa Kunzela.

— Tu Kunzel. Czy to ty?

— Czekam na ciebie, detektywie. Mimo wszystko myślałem, że do ostatniej rozgrywki staniemy tylko my dwaj — ty i ja.

— Stanę z tobą twarzą w twarz, kiedy zechcesz. Powiedz mi tylko, gdzie jesteś?

— Przykro mi, detektywie. Sam będziesz musiał mnie znaleźć. W samo południe. Taki tytuł nosił pewien film, prawda?

Kunzel i Bellman wbiegli na parking. Śmierdziało tu olejem, kurzem i starym betonem; nieludzkie zapachy. Jednak najbardziej zaskakująca była absolutna cisza, jaka tu panowała. Słychać było tylko kapanie wody z jakiejś rynny i szelest gazety, którą podmuchy wiatru gnały po parkingu.

— Którędy? — zapytał detektyw Bellman. Stał na ugiętych nogach, trzymając przed sobą automatycznego SIG–Sauera.

— Nie wiem. Wbiegnijmy na razie na drugi poziom i sprawdźmy, co się dzieje.

Ostrożnie ruszyli rampą do góry. Zatrzymali się dopiero na drugim poziomie. Stał tu tylko samochód, trzynastoletni buick kombi, pokryty grubą warstwą kurzu.

— Może powinniśmy iść schodami?

— Nie wiem, człowieku. I w ogóle mi się to nie podoba. Dlaczego tu jest tak cicho? Przecież w całym budynku przebywa niby dwudziestu antyterrorystów, a pusto tu jak w jakimś pieprzonym kościele.

Detektyw Kunzel pociągnął nosem.

— Może już namierzyli Czerwoną Maskę i teraz siedzą cicho, bo nie chcą zdradzić swojej pozycji?

— Naprawdę w to wierzysz?

— Nie wiem, w co wierzyć. Jednak niczego się nie dowiemy, dopóki nie wejdziemy na samą górę i się nie rozejrzymy, prawda?

Podeszli do drzwi, które prowadziły na klatkę schodową. Kiedy detektyw Kunzel je otworzył, usłyszeli krzyki i odgłosy szamotaniny dobiegające z jednego z wyższych pięter. Potem rozległ się przeciągły wrzask. Detektywi popatrzyli w górę, pomiędzy filarami z ciemnego betonu, a potem po sobie.

— Jezu Chryste — jęknął Kunzel.

Słyszał już w życiu ludzkie krzyki: osób postrzelonych, ugodzonych nożem, płonących żywcem i takich, którym łamano ręce i na których płonęła benzyna. Ale takiego krzyku, jak przed chwilą, nie słyszał jeszcze nigdy w życiu. Początkowo był to przenikliwy falset przerażonego człowieka błagającego o litość, który niemal natychmiast przeszedł w agonalne wycie.

Po chwili wycie nagle się urwało.

Kunzel odpiął od paska radiotelefon.

— Kontrola? Tu Kunzel. Do cholery, co się dzieje? Jesteśmy w budynku i słyszymy wrzaski, które dobiegają z wyższych poziomów.

Radio zatrzeszczało i po chwili dało się usłyszeć:

— …sygnał… nie… natychmiast wycofać…

— Kontrola? Źle cię słyszę! Co tam się dzieje?

— …widzę kto…

Radio znowu zaskrzeczało i zamilkło. Kunzel potrząsnął nim, ze złością trzasnął je otwartą dłonią, ale już nie zadziałało.

— Cholerne chińskie gówno. Spróbuj swojego — powiedział do Bellmana.

Bellman spróbował uruchomić swoje radio. Włączył je, kilkakrotnie energicznie nim potrząsał, przez kilkanaście sekund uważnie wsłuchiwał się w głośnik, ale po chwili zrezygnowany jedynie potrząsnął głową.

— Chyba słyszałem, jak ktoś krzyczy, ale to było zupełnie niezrozumiałe.

— Coś się musiało spieprzyć w akcji — powiedział Kunzel. — Powinniśmy biec na górę.

— Naprawdę uważasz, że to dobry pomysł? Przecież tam są antyterroryści i dwóch ludzi z FBI. Myślisz, że sobie nie poradzą z takim psycholem jak Czerwona Maska albo nawet z dwoma psycholami?

— A może jest ich trzech? — odparł Kunzel. — Zresztą nieważne, niczego się nie dowiemy, jeśli sami tego nie sprawdzimy.

Mimo to poczuł, że nagle ogarnia go strach. Oddziały antyterrorystyczne z Cincinnati są doskonale wyszkolone i mają opinię jednych z najlepszych w kraju. Uzbrojone są w karabiny Colt, automatyczne pistolety marki Glock oraz strzelby, które strzelają gazem łzawiącym. Dysponują także granatami oszałamiającymi i paralizatorami, przenoszącymi prąd o napięciu pięćdziesięciu tysięcy woltów. Tymczasem Kunzel do tej chwili nie usłyszał przez radio komunikatu, by kogoś aresztowali. Nikt ani razu nie strzelił, dowódca akcji nie przekazał żadnej informacji. Jedynym sygnałem, że coś się dzieje, był zapierający dech w piersiach wrzask, po którym panowała już tylko cisza.

— Może powinniśmy wezwać więcej wsparcia? — zapytał Bellman.

Kunzel znowu włączył radio. Podobnie jak przed chwilą Bellman, odniósł wrażenie, że słyszy ciche, odległe głosy, słabe jak bzyczenie muchy. Tak jakby ktoś szeptał do mikrofonu, jednak słów nie sposób było zrozumieć.

— Kontrola — powtórzył do mikrofonu. — Kontrola, słyszysz mnie? Kontrola?

Na jego wezwania nikt nie zareagował.

— Człowieku, po prostu nie możemy tu złapać sygnału — stwierdził detektyw Bellman. — Te mury mają pewnie po sześć stóp grubości.

— Pewnie masz rację. — Detektyw Kunzel znowu popatrzył w górę. — Wróćmy na zewnątrz.

Znajdowali się mniej niż w połowie rampy na pierwsze piętro, kiedy usłyszeli kolejny wrzask, równie przeraźliwy jak poprzednio i jeszcze wyższy, jak finałowe tony najważniejszej arii w jakiejś okropnej operze. Wrzask rozbrzmiał wśród betonu zwielokrotnionym echem, a zakończył go grzmot, który brzmiał raczej jak trzaśnięcie drzwiami niż jak strzał z broni palnej.

Detektyw Kunzel wyciągnął broń i zawrócił biegiem do góry. Jego brzuch podskakiwał pod brązową koszulą w kratę. Bellman niechętnie pobiegł za nim.

Kiedy znaleźli się przy końcu rampy, detektyw Kunzel krzyknął:

— Tu policja! Policja! Detektywi Kunzel i Bellman! Na Boga, co tam się dzieje? Panowie! Niech się odezwie dowódca antyterrorystów! Słyszycie mnie? Sierżancie Rookwood! Kenneth! Agencie specjalny Morrison!

Nikt mu nie odpowiedział. Przez chwilę słyszał jakiś dziwny odgłos, jakby drapanie, a potem znowu zapanowała absolutna cisza.

— Jezu — mruknął Kunzel i pobiegł w kierunku schodów.

— Mike! To nie jest dobry pomysł! — zawołał za nim Bellman.

Kunzel otworzył drzwi na klatkę schodową. Ciężko dyszał, a na czoło wystąpiły mu krople potu.

— Przecież coś złego dzieje się z naszymi ludźmi, Freddie. Jak myślisz, co w tej sytuacji powinienem robić?

— Daj spokój, Mike. Jeżeli Czerwona Maska zabił antyterrorystów i tych dwóch agentów FBI, dlaczego i my mielibyśmy iść na pożarcie?

— Taka już nasza praca, Freddie. Musimy bronić ludzi, którzy są w niebezpieczeństwie. „Chronić i służyć”, już nie pamiętasz?

— Pamiętam, oczywiście, ale przecież nikt nie kazał nam popełniać samobójstwa. Kto pierwszy powiedział mi, żebym nigdy nie pakował się bez wsparcia w sytuację, w której mógłbym zginąć?

— Więc co według ciebie mamy zrobić, Freddie? Wrócić na ulicę i wołać o dodatkowe wsparcie, gdy tymczasem tutaj giną nasi ludzie?

— Na miłość boską, Mike! Przecież nawet nie wiesz na pewno, czy giną! Nie masz żadnego pojęcia, co się dzieje na górze!

— A jak to brzmi, Freddie? Ludzie tak wrzeszczą tylko w obliczu śmierci. Nie mów, że nie pamiętasz tego młodego chłopaka na Walnut Street, tego, którego zmiażdżył autobus. Biegnę na górę i nie możesz nic zrobić, żeby mnie przed tym powstrzymać. A jeśli jeszcze coś powiesz, i tak cię nie posłucham.

Po tych słowach złapał za barierkę i ruszył po schodach do góry.

Detektyw Bellman jeszcze przez chwilę się wahał, po czym krzyknął:

— Biegnę po wsparcie, dobrze?

— Dobrze, dobrze! Rób, do cholery, co ci się podoba!

Ludzka padlina

Detektyw Kunzel dotarł na następny poziom parkingu i kopniakiem otworzył drzwi. Przez chwilę nasłuchiwał i czekał. Nic się nie działo. Żadnego odgłosu, poza kapaniem wody i cichym szumem dobiegającym z klatki schodowej, jakby cała konstrukcja była starym człowiekiem dogorywającym na raka i wydającym z siebie ostatnie tchnienia.

Wysunął głowę przez próg. Szybko spojrzał w lewo i w prawo. Odbezpieczony i gotowy do strzału pistolet trzymał w obu rękach.

— Czerwona Masko! — krzyknął głuchym głosem.

Wciąż nic.

— Agencie specjalny Morrison! Agencie specjalny Greene! Czekał i czekał, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi.

Ciężko dysząc, zaczął pośpiesznie wchodzić po schodach na kolejny poziom parkingu. Jego buty szurały na betonie, przypominając odgłos jadącego pociągu. Żałował, że zjadł obfite śniadanie. Czuł ucisk w piersiach, a w uszach słyszał szum własnej krwi.

Pozostało mu do przejścia jeszcze jedno piętro, kiedy usłyszał kolejny krzyk, pełen udręki. Zatrzymał się, nasłuchując. Z trudem łapał oddech. Mimo że konstrukcja budynku niemal nie pozwalała określić, z jakiego kierunku docierał krzyk, czuł, że jego źródło znajduje się gdzieś bardzo blisko.

Boże, ocal tego człowieka, ktokolwiek to jest. I mnie również ocal. Rozmyślał tak, bo wiedział, że nie może się już zatrzymać. Mógłby, co prawda, zaczekać teraz na klatce schodowej, aż Bellman sprowadzi posiłki, ale gdyby tak postąpił i później przekonał się, że kontynuując akcję, ocaliłby kogoś od śmierci, do końca życia nie mógłby spojrzeć sobie w oczy w lustrze.

Kontynuował wspinaczkę.

— Idę, ty draniu — powtarzał. — Nadchodzę, draniu. Nadchodzę… ty… draniu.

Dotarł do następnego poziomu. Wyciągnął z kieszeni wielką czerwoną chusteczkę. Starł nią pot z czoła, wytarł ręce i rękojeść pistoletu. Przeżegnał się, mimo że przecież nie był katolikiem. Pomyślał, że to na wszelki wypadek. Otworzył drzwi i wszedł, stąpając po betonie na ugiętych nogach niczym instruktor walca. Machnął pistoletem na lewo, na prawo, i znowu na lewo, w każdej chwili gotów do oddania strzału.

W pierwszej chwili pomyślał, że także to piętro jest opustoszałe. Nie było ani jednego samochodu, a na wszystkich miejscach postojowych po prawej stronie walały się puste kartony i rulony jakiegoś strasznie zniszczonego zielonego dywanu przeznaczonego na schody.

Odczekał kilka sekund i wreszcie powoli ruszył. Minąwszy klatkę schodową, skierował się na główny plac do parkowania, nadal stąpając ostrożnie, wciąż z pistoletem wymierzonym przed siebie i gotowym do strzału. Kiedy wyjrzał za róg, zamarł, a treść żołądka podskoczyła mu do gardła, jakby nagle stanął na krawędzi jakiegoś wysokiego budynku.

Z rur pod sufitem zwisały poszarpane ciała członków oddziału antyterrorystycznego — wszystkich dziesięciu — oraz dwóch agentów FBI. Ich głowy w jakiś sposób zostały wciśnięte w wąskie przestrzenie pomiędzy rurami a betonowym sufitem, po czym reszta ich ciał została dosłownie porozrywana na strzępy. Można było odnieść wrażenie, że każdy z funkcjonariuszy otrzymał przynajmniej sto ciosów nożem.

Kunzel znowu spróbował uruchomić radiotelefon, jednak słychać było tylko trzaski. Powoli znów ruszył po betonie, na ugiętych nogach, wysoko trzymając pistolet gotowy do strzału. Patrzył na każde zwłoki, które mijał, jednak nie chciał przyglądać się im zbyt dokładnie. Niektóre były potwornie okaleczone; z rozprutych brzuchów wypłynęły wnętrzności i lśniącymi pętlami zwisały pomiędzy udami nieszczęśników. Większość ciał wciąż krwawiła.

Odniósł wrażenie, jakby przechodził przez spiżarnię jakiegoś strasznego mięsożernego potwora. Znowu się przeżegnał, jednak tym razem bardziej prosząc o boską ochr°’ nę, jeśli coś takiego istniało, niż z szacunku dla zmarłych

— Czerwona Masko! — zawołał. Chciał, żeby jego głos zabrzmiał groźnie, jednak to, co wydobywał z gardła, było jedynie piskliwym krzykiem. — Czerwona Masko! Gdzie się chowasz, ty sadystyczny łotrze?

Musiał lekko skręcić, żeby ominąć wiszące zwłoki agentów specjalnych Morrisona i Greene’a. Twarz Morrisona była tak strasznie okaleczona, że rozpoznał agenta tylko po ciemnym garniturze i starannie wypastowanych butach.

— Czerwona Masko! Wyłaź i pokaż się! A może jesteś cholernym tchórzem?

Przeszedł przez plac do parkowania i skierował kroki ku windzie.

— Czerwona Masko! Chciałeś mnie zobaczyć, prawda? Więc oto jestem!

Kiedy skręcił za róg, aż podskoczył z przerażenia i niemal strzelił. Na białej otynkowanej ścianie, dokładnie naprzeciwko siebie, zobaczył naturalnej wielkości rysunek Czerwonej Maski. Zabójca w obu rękach trzymał ociekające krwią noże rzeźnickie. Jego twarz była szkarłatna i uśmiechał się triumfująco.

Detektyw Kunzel wykonał zwrot na pięcie, spodziewając się, że prawdziwy napastnik zaatakuje go z tyłu, jednak za jego plecami nikogo nie było. Podszedł więc do rysunku na ścianie, z mieszaniną konsternacji i strachu. Kto to, do diabła, namalował, i dlaczego? Rysunek był wykonany tak starannie, że sylwetka Czerwonej Maski wyglądała na nim jak żywy człowiek.

— Czerwona Masko! — krzyknął jeszcze raz.

— Szukasz mnie? — usłyszał niespodziewanie za plecami ochrypły głos.

Znowu się odwrócił. Czerwona Maska stał zaledwie kilka stóp od niego, ubrany w czerwoną koszulę i czarny garnitur. Jego twarz była jeszcze bardziej czerwona, niż Kunzel mógł to sobie wyobrazić, i strasznie błyszczała. Oczy mordercy były jedynie wąskimi czarnymi otworami, jakby je ktoś wyżłobił w twarzy ostrym nożem.

Mimo że był bardzo blisko, jego sylwetka zdawała się falować, jakby znajdowała się pod taflą niespokojnej wody, albo za warstwą gorącego powietrza.

Kunzel odchrząknął, po czym powiedział:

— Wyciągnij noże z kieszeni, bardzo powoli, a potem pchnij je po ziemi w moim kierunku.

Czerwona Maska uniósł obie ręce do góry, z rozczapierzonymi palcami, niczym prestidigitator.

— Nie mam żadnego noża, detektywie. Czyżbyś nie widział?

— Odchyl poły marynarki. Spokojnie i powoli. Czerwona Maska wykonał polecenie. Detektyw Kundel nie dostrzegł żadnego noża.

— W porządku… Teraz połóż się na betonie. Płasko, twarzą w dół. Rozłóż szeroko ręce i nogi.

— Co to, to nie, detektywie. Przyszedłem tutaj, żeby z tobą porozmawiać, a nie się poddawać. Rozejrzyj się dookoła. Jeszcze nie skończyłem mojej pracy. Do tego jest jeszcze daleko.

— Liczę do trzech i masz pocałować beton. Jeśli doliczę do trzech, a ty tego nie zrobisz, zastrzelę cię, przysięgam.

— Jeśli to zrobisz, nie dowiesz się przecież, w jaki sposób zdołałem zrobić siekane mięso z twoich kumpli. Popatrz tylko na nich, detektywie. Dwunastu mężczyzn, jeszcze niedawno pełnych życia. Wszyscy byli bardzo odważni. Nawet bohaterscy. I uzbrojeni po zęby. W jaki sposób jeden człowiek zdołał powywieszać ich pod sufitem, niczym półtusze wołowe? Jeden człowiek przeciwko nim wszystkim. Jeśli znasz odpowiedź na to pytanie, detektywie, możesz się nie wahać i natychmiast mnie zastrzelić. Ale jeśli jej nie znasz, lepiej posłuchaj, co ci mam do powiedzenia, i to posłuchaj bardzo uważnie.

— Jeden — powiedział Kunzel ostrzegawczym tonem. — Dwa.

— Nie zastrzelisz mnie, detektywie, a to z tego powodu, że jesteś przekonany, iż moich postaci jest więcej, przynajmniej dwie, a może jeszcze więcej. Nie uwierzysz, nawet jeśli ci przysięgnę, że tak nie jest, prawda? No bo jeśli jest nas więcej, dwóch, trzech, a może pięciu? Jeśli teraz mnie zastrzelisz, skąd się dowiesz, czy oni istnieją naprawdę, gdzie teraz są i co zamierzają?

— Trzy — powiedział detektyw Kunzel. — Koniec.

Czerwona Maska podniósł obie ręce wysoko do góry — nie był to jednak gest poddania, lecz raczej irytacji.

— Detektywie, nie masz zielonego pojęcia, przeciwko czemu stajesz. Absolutnie żadnego pojęcia. Pozwól, że ci cos powiem: cokolwiek teraz zrobisz, czy naciśniesz spust czy nie, ulice Cincinnati i tak spłyną krwią, a ludzie będą w niej broczyć po kostki. I nie masz absolutnie żadnej możliwości, żeby temu zapobiec. Cholera, absolutnie żadnej.

Kunzel zawahał się. Wiedział, że Czerwona Maska ma rację. Gdyby go w tej chwili zastrzelił, bez odpowiedzi pozostałoby zbyt wiele zasadniczych pytań, a zginęłoby zapewne jeszcze więcej niewinnych ludzi.

— Więc co chcesz mi powiedzieć? — zapytał.

— Staram się oddać ci przysługę, detektywie. Nigdy mnie nie dopadniesz, nigdy mnie nie dotkniesz, chociażbyś nie wiadomo jak bardzo się starał. Więc przestań marnować swój czas i cenne środki. Przestań narażać swoich ludzi na pewną zgubę. Czy wiesz, ile kosztuje wyszkolenie funkcjonariusza policji? I popatrz, co z tych funkcjonariuszy zostało! Martwe mięso, co do sztuki! — Postąpił kilka kroków w kierunku Kunzela. Jego głos przeszedł w szept. — Pewnego dnia mogę poczuć, że sprawiedliwości stało się zadość i że moja żądza zemsty została zaspokojona. Dobre słowo, co? „Zaspokojona”. Ale ten dzień jeszcze nie nadszedł. Mówię ci to z przykrością, to nie nastąpi ani dziś, ani jutro.

Załatw go! — rozległ się głos w głowie detektywa Kunzela. Ale w tym samym momencie usłyszał za sobą dziwaczny dźwięk, jakby ktoś przedzierał na pół wielką płachtę papieru. Odwrócił się, niemal tracąc przy tym równowagę, ale uczynił to w porę, by zobaczyć, jak rysunek Czerwonej Maski zstępuje ze ściany. Wyglądało to tak, jakby Czerwona Maska wszedł na parking przez jakieś niewidzialne drzwi.

Obie jego ręce uniesione były wysoko do góry i detektyw Kunzel dostrzegł w nich błysk ostrzy upstrzonych rdzawymi plamami krwi.

Strzelił. Huk wystrzału na parkingu był ogłuszający. Od ścian poodpadały kawałki cegieł, a kula odbiła się od jednej z nich z ponurym świstem.

Znowu strzelił, z bardzo bliska, i tym razem trafił Czerwoną Maskę w samą klatkę piersiową. Odwrócił się w kierunku pierwszej Czerwonej Maski i krzyknął:

— Na ziemię! Natychmiast!

Tamten jednak tylko się do niego uśmiechnął i pozostał w miejscu. Tymczasem drugi osobnik zaszedł go od tyłu i dźgnął nożem, najpierw w ramię, a następnie w głowę, tuż za uchem. Kunzel poczuł, jak ostrze wbija mu się w czaszkę.

Uniósł rękę, żeby się bronić przed ciosami, jednak Czerwona Maska pchnął go jednym nożem w łokieć, a drugim w tył ręki, w której trzymał pistolet. Detektyw poczuł, jak ciepła krew tryska mu na twarz.

Spróbował strzelić jeszcze raz, ale nóż, który dźgnął go w łokieć, pozrywał też ścięgna. Jego palce rozwarły się i pistolet poleciał na ziemię.

Napastnik uderzał raz za razem, Kunzel jednak ignorował ciosy i nawet gdy przebijały mu dłonie, zdołał odepchnąć od siebie Czerwoną Maskę. Pierwsza Czerwona Maska robił uniki, lecz blokował mu swobodę ruchów.

— Chcesz nas opuścić, detektywie? Tak szybko? Przecież dopiero zaczynamy się dobrze bawić!

Otrzymał kolejne uderzenie z tyłu — jedno w ramię, a drugie pomiędzy żebra. Upadł na kolana, jednak zanim druga Czerwona Maska zdołał mu zadać kolejny cios, wykonał nagły unik i mimo ogromnego bólu, w konwulsjach skrajnej wściekłości, podniósł się z ziemi.

Zderzył się z pierwszą Czerwoną Maską i odepchnął go na bok. Następnie ruszył biegiem przez parking, klucząc pomiędzy zwisającymi z sufitu zwłokami i betonowymi filarami. Już od lat nie biegł tak szybko, jednak był zdecydowany, że ani nie pozwoli się zasztyletować na śmierć, ani powiesić pod sufitem.

Słyszał własny ciężki oddech, tak jakby pochodził on od kogoś biegnącego tuż za nim. Widział krople krwi padające na beton tuż przed nim, przy każdym jego kroku.

Matka nie urodziła mnie po to, żebym zginął w taki sposób. A ojciec nie zabierał mnie na mecze baseballowe po to, żebym tak skończył. Przecież nie poszedłem do akademii policyjnej, żeby w ten sposób umrzeć. Chcę wyzionąć ducha we własnym łóżku, otoczony przez rodzinę, kiedy przez zasłony na oknach będą jeszcze prześwitywały ostatnie promienie wieczornego słońca.

Dotarł do drzwi prowadzących na schody i otworzył je szarpnięciem. Obejrzał się do tyłu i zobaczył, że druga Czerwona Maska już go nie ściga, lecz stoi pomiędzy wiszącymi zwłokami dwóch antyterrorystów, mniej więcej w odległości trzydziestu jardów od niego, i jedynie na niego patrzy, z nożami wzniesionymi do góry. Jego twarz lśniła w jasnym słońcu jak czerwona lampka ostrzegawcza.

Przeszedł przez próg, ale tam czekał już na niego Czerwona Maska numer jeden. On także trzymał w obu rękach zakrwawione noże. Bez wahania wbił je w brzuch detektywa i wykonał dwa poprzeczne cięcia. Pierwsze pobiegło w dół z lewej strony na prawą, a drugie, również w dół, z prawej na lewą.

Detektyw Kunzel poczuł tak ogromny ból, że jego ciało zaczęło drżeć bez kontroli. Ale wciąż zdawało mu się, że to wszystko jest niemożliwe, że taki ból w ogóle nie ma prawa istnieć. Wbił spojrzenie w Czerwoną Maskę i spróbował coś powiedzieć, ale z jego ust popłynęła jedynie spieniona krew.

— Takiego sportu mi było potrzeba — wyszeptał Czerwona Maska. — Zabawa i zemsta, dwie przyjemności w jednym. I wciąż nierozwiązana zagadka. Jestem tylko jeden? A może w dwóch postaciach? A może w żadnej? Może jestem oboma jednocześnie? To smutne, że już nigdy się tego nie dowiesz, detektywie.

Cofnął się i schował noże pod marynarką. Detektyw Kunzel, chwiejąc się, zdołał się oprzeć o ścianę. Stał przez chwilę i z trudem łowił powietrze. Następnie upadł na bok i potoczył się w dół po dwudziestu dwóch schodach. Cały we krwi, zatrzymał się dopiero na półpiętrze.

Jeszcze nie był martwy. Widział nad głową światełka, wmontowane w sufit. Słyszał ludzkie głosy i tupot zbliżających się kroków. Pomyślał o matce. Wyobraził ją sobie stojącą przy oknie w kuchni. Uśmiechała się do niego i mówiła coś, co docierało do niego bardzo niewyraźnie.

Brzmiało to mniej więcej jak liebling…

— Mama? — wycharczał. — Mamo, czy to ty?

Usłyszał ogromny huk, który dobiegł z parkingu, nie dowiedział się już jednak, że to był odgłos windy, która spadła do piwnicy razem z pozostałymi ludźmi z oddziału antyterrorystycznego.

Świt bardzo złego dnia

Sissy otworzyła oczy. Leżała na różowo— zielonej kołdrze, całkowicie ubrana, jedynie bez butów. Obok niej leżał Frank, przykryty, i wciąż spał.

Wyciągnęła rękę i dotknęła jego włosów, jedynie po to, żeby się upewnić, że jest prawdziwy. Świadomość tego cudu znów sprawiła, że jej oczy wypełniły się łzami. Jeszcze przez wiele minut głaskała go po ramieniu i dotykała jego ucha.

Uniosła lekko głowę i popatrzyła na budzik, który stał na nocnym stoliku. Było prawie wpół do dwunastej. Po tym, jak Frank upadł, Sissy nalegała, żeby się położył i odpoczął. Mógł sobie nie być Frankiem, a tylko jego wizerunkiem, lecz nadal go kochała i nadal chciała się nim opiekować.

Rozległo się ciche pukanie i zaraz otworzyły się drzwi. Stanął w nich Trevor, a tuż za nim pojawiła się Molly.

— Jak on się czuje? — zapytał Trevor.

— Chyba dobrze. Śpi.

— Powiedzieliśmy Victorii.

— Jak to przyjęła?

— Wygląda na to, że całkiem dobrze. Ale wiesz, jakie bywają dzieci. Wszystko uważają za możliwe, dopóki się nie przekonają ponad wszelką wątpliwość, że coś jest jednak niemożliwe. Myślę, że Victoria jeszcze wierzy w duchy. No i pamiętaj, co powiedziała o olbrzymach.

— Ona może mieć rację — powiedziała Sissy. Uniosła się na łokciu. — Sama zaczynam wierzyć w olbrzymy. Nie potrafię się od nich uwolnić, wciąż je widzę w snach. A właściwie śnię tylko o jednym, konkretnym olbrzymie.

— Uważasz, że ten sen coś znaczy? — zapytała Moll.

Sissy popatrzyła na Franka i nie potrafiła powstrzymać uśmiechu.

— Nie wiem. Prawdopodobnie nie. Może ja po prostu potrzebuję wiary w magię?

Frank poruszył się, otworzył oczy i, ujrzawszy Sissy, zmarszczył czoło.

— Frank? Dzień dobry. Jak się czujesz?

Frank zamrugał powiekami i usiadł.

— Dobrze, chyba dobrze. Jak długo spałem?

— Jesteś głodny? — zapytała Molly.

— Jasne. Tak. Są naleśniki?

W tym momencie do sypialni nieśmiało weszła Victoria i złapała swoją mamę za rękę. Miała na sobie dżinsy i haftowaną bluzeczkę. Stanęła i popatrzyła na Franka z poważnym wyrazem twarzy.

— Victorio — powiedział Trevor. — To jest twój dziadek. Powiesz mu „cześć”?

Frank uśmiechnął się do niej.

— Cześć, Victorio. Miło mi cię poznać. Jesteś śliczną dziewczynką. Tak jak twoja mama.

— Mama mówi, że cię namalowała.

— Rzeczywiście. Dlatego tu jestem. Myślę, że można to określić jako cud.

— Nie jesteś taki stary jak babcia.

— Nie, nie jestem, ponieważ tak właśnie wyglądałem, kiedy widziano mnie po raz ostatni żywego.

Victoria podeszła trochę bliżej.

— Wyglądasz jak prawdziwy.

— I czuję się prawdziwy. Nawet czuję, że jestem głodny.

Frank wyciągnął do Victorii rękę. Dziewczynka zawahała się, ale po chwili dotknęła jej. Popatrzyła dziadkowi prosto w oczy, jakby szukała w nich jakiegoś znaku, że jego obecność to tylko sztuczka albo przywidzenie.

— Uważasz, że Bóg znowu zrobił cię prawdziwym? — zapytała.

— Bóg? Nie wiem, kochanie. Mogę tylko powiedzieć, że jestem Mu bardzo wdzięczny. Nawet jeśli nie będę mógł zostać z wami bardzo długo, przynajmniej mam okazję zobaczyć moją wnuczkę, syna i twoją mamę. No i przede wszystkim znowu mogę porozmawiać z moją żoną.

* * *

Sissy siedziała obok niego w kuchni, a tymczasem Frank zajadał naleśniki z syropem i smażone jajka. Wypił już dwa kubki czarnej kawy. Victoria usiadła naprzeciwko niego i przez cały czas się w niego wpatrywała, z widoczną fascynacją.

— Nie gap się tak, Victorio — napomniała ją Molly.

— Niech patrzy, ile chce — powiedział Frank. — Przecież nie co dzień mama ożywia zmarłego dziadka, prawda? Jestem pewien, że wszyscy ludzie w Betanii robili wielkie oczy, kiedy Jezus przywrócił do życia Łazarza. — Odłożył wreszcie nóż i widelec. — Jeślibyście mnie zapytali, powiedziałbym wam, że wszyscy jesteśmy jednocześnie tym czym jesteśmy naprawdę, i tym, w jaki sposób sobie samych siebie wyobrażamy. Słyszałem o posągach, które płaczą i poruszają głową, a przecież z czego takie posągi są zrobione? Z kamienia, brązu albo gipsu, oczywiście, ale to jeszcze nie wszystko, prawda? Ich budulcem jest także ludzka wyobraźnia. Taki posąg jest również tym, na co wygląda — tak jak ja.

— Cieszę się, że ożyłeś — powiedziała Victoria. Frank wyciągnął rękę ponad stołem i zmierzwił jej włosy.

* * *

Po śniadaniu wszyscy wyszli na podwórze. Powietrze było bardzo wilgotne. Niebo było zamglone, a cykady cykały jeszcze głośniej niż dotąd, jakby obecność Franka nie wiadomo dlaczego wprowadziła je w stan zaniepokojenia.

— Małe domowe zwierzątka, co? — powiedział Frank, zdejmując jedną z cykad z rękawa.

Pan Boots wydawał się zdumiony obecnością Franka. Kiedy ten chciał go poklepać po grzbiecie, pies natychmiast uciekł ze skulonym ogonem, jednak nie przestał się w niego wpatrywać. Stanął pod płotem z przechylonym łbem i co chwilę wydawał z głębi gardła cichy skowyt.

Molly wykorzystała zwinięty egzemplarz „Enquirera”, żeby strząsnąć cykady z ławeczki pod winogronami. Z kolei Sissy wyciągnęła skądś pudełko papierosów.

— Musimy zdecydować, jak dopadniemy Czerwoną Maskę — powiedziała.

— Ty nadal palisz? — zdziwił się Frank.

— Przepraszam. Miałam zamiar rzucić po… — Chciała powiedzieć „po twoim pogrzebie”, ale ugryzła się w język. — Próbowałam rzucić już kilka razy, ale to nie jest łatwe, szczególnie jeśli mieszka się samemu. Papierosy mnie uspokajają.

— Cóż, chyba nie mam prawa mówić ci, co powinnaś robić — stwierdził Frank. — Musisz jednak myśleć o swoim zdrowiu. In dłużej będziesz żyła, tym więcej czasu Victoria będzie mogła spędzać ze swoją babcią.

— Powinniśmy po południu pojechać do Giley Building i przeszukać go od góry do dołu. — Sissy zmieniła temat. — Może ja go nie znajdę, Frank, ale założę się o wszystko, co zechcesz, że tobie się to uda.

— Myślisz, że policja nam na to pozwoli? — zapytał Trevor. — Po ostatnim napadzie cały budynek został ewakuowany i, o ile mi wiadomo, do tej pory policja nie pozwoliła nikomu do niego wrócić.

— Zadzwonię do Mike’a Kunzela. Jestem pewna, że zaczynam go do siebie przekonywać. Powiem mu, że muszę sprawdzić, czy w budynku nie występują jakieś nowe rezonanse psychiczne.

— Rezonanse psychiczne?

— Kiedy ktoś opuści budynek, pozostawia za sobą swoiste echo. Mogą to być ostatnie wypowiedziane słowa. W większości wypadków jednak ludzie pozostawiają swoje emocje, szczególnie jeśli się czegoś bali, byli na coś źli lub bardzo zdenerwowani. Czasami takie rezonanse utrzymują się przez całe dni, tygodnie albo jeszcze dłużej. Czy mówi ci coś słowo „widmo”?

Trevor przycisnął dłoń do czoła, jakby zaczynała mu dokuczać migrena, jednak nic nie powiedział.

— Chodzi mi po głowie jedna rzecz — odezwał się Frank. — Powiedziałaś, że George Woods najprawdopodobniej w jakiejś sprawie kłamał, ale nie wiesz w jakiej. George Woods został zabity jako pierwszy, prawda? Razem z nim ofiarą napadu była dziewczyna… Jak się nazywała?

— Jane Becker.

— Właśnie, Jane Becker. Nie wygląda mi jednak, by Czerwona Maska chciał ją skrzywdzić. Została ranna chyba dlatego, że próbowała powstrzymać go przed zamordowaniem George’a Woodsa. W końcu nie były to zbyt poważne obrażenia, prawda? Cóż, uważam, że początkowo Czerwonej Masce chodziło tylko o George’a Woodsa. Uważam też, że Czerwona Maska miał bardzo poważny powód, żeby go zabić, chociaż tego powodu teraz nie znamy. Mogła to być zemsta, jasne. Ale zemsta za co?

— Może była to zemsta za coś, co chciał ukryć przed żoną? — zasugerował Trevor.

Sissy wyciągnęła z włosów jedną ze spinek i po chwili staranniej wsunęła ją w kok.

— Naprawdę nie wiem, jaki mógł być jego motyw. Problem w tym, że George Woods nie chciał go zdradzić, a nie jestem pewna, czy potrafię wywołać jego ducha po raz drugi. Na pewno on sam będzie się przed tym wzbraniał. Myślę, że mogłabym wyłożyć mu karty; to by nam może coś powiedziało. I tak miałam zamiar się nimi zająć, żeby się dowiedzieć, jak znaleźć Czerwoną Maskę.

— Ty i te twoje przeklęte karty, Sissy.

— Wiem, Frank, że nigdy im nie wierzyłeś. Ale nawet jeśli przemawiają zagadkami, w końcu i tak okazuje się, że mają rację. A mnie uspokajają, tak jak papierosy. Przynajmniej zawsze wiem, co się będzie dookoła mnie działo.

— Z takimi zabójcami jak Czerwona Maska miałem już do czynienia kilka razy — powiedział Frank. — Kiedy zabijają po raz pierwszy, czynią to z bardzo konkretnego powodu, głownie z nienawiści albo dlatego, że czują się oszukani albo znieważeni, albo nie dość szanowani w stosunku do swoich oczekiwań. Całkiem poważnie poszukują sprawiedliwości. Ale kiedy już się przekonają, jak ekscytujące jest zabicie drugiej ludzkiej istoty, jakie to daje poczucie władzy…

Sissy zaczęła szybko rozkładać karty. Papieros wystawał jej z ust, jedno oko zamknęła przed gryzącym dymem.

— Hmm… — mruknęła, skończywszy. — Widzę trochę zmian. Jednak wiele kart pojawiło się ponownie. Nie ma L’Avertissement, Ostrzeżenia, pewnie dlatego, że ten atak w pasażu jest już kwestią przeszłości. Nie ma też karty Ciche–Cache, czyli Zabawy w Chowanego.

— Czy to dobry czy zły znak?

— Mam nadzieję, że dobry. Przepowiadała, że każdy policjant, który zacznie szukać Czerwonej Maski, zostanie zmasakrowany, a karty, dzięki Bogu, nie mówią, że to się już stało.

Odwróciła przedostatnią kartę. Była to znów Karta Krwi, cała czerwona.

— A to co znaczy?

— Niestety, znaczy, że zabójstwa jeszcze się nie skończyły. Ale to nie jest karta ostatnia, a to sugeruje, że wciąż istnieje jakiś sposób na ich zatrzymanie.

Sissy odwróciła ostatnią kartę. W całej swojej karierze wróżki wyłożyła i odwróciła ją dotychczas tylko jeden raz, kiedy na Wzgórzach Litchfield, tuż przy granicy z Massachusetts, zaginęła czteroletnia dziewczynka. Na sugestię Sissy policjanci z psami tropiącymi zaczęli jej szukać w najgłębszych zakamarkach legendarnej groty Colebrook. Po trzech dniach dziewczynkę znaleziono, wycieńczoną i głodną, ale żywą.

Karta nazywała się Le Flambeau de la Vertu, Pochodnia Prawości. Przedstawiała mężczyznę w ciemnoniebieskiej pelerynie, spacerującego w jakimś zacienionym miejscu, które mogło być zarówno grotą, jak i puszczą albo tunelem. Wysoko nad głową trzymał płonącą pochodnię, która pozwalała mu znajdować drogę, ale prowadził go też wielki czarny pies myśliwski, albo pies świętego Huberta, jak go nazywali Francuzi.

Pies miał na szyi obrożę ze splecionych róż.

— To jest to — powiedziała Sissy. — To właśnie musimy zrobić, żeby znaleźć Czerwone Maski.

— Mamy wyjść na spacer z psem?

— To jest pies tropiący. Żeby znaleźć Czerwone Maski, potrzebujemy psa tropiącego i pochodni, żeby je podpalić.

— Podpalić?

— Oczywiście. Przecież to są rysunki, obrazy. Bardzo łatwo się palą.

— Tak jak ja — powiedział Frank.

— Chyba tak, kochanie. Mimo to jestem szczęśliwa, że mam cię przy sobie.

— Gdzie my znajdziemy psa myśliwskiego? — zapytał Trevor. — Pan Boots raczej nie wchodzi w grę. Niedawno rzuciłem mu kij, a on wrócił do mnie z jakąś starą dętką rowerową.

— Nie myślałam o Panu Bootsie. Potrzebujemy specjalnego psa tropiciela; Molly może go po prostu namalować.

— Co? Chwileczkę, mamo! — zawołał Trevor. — Już raz postąpiłaś wbrew naturze, przywołując do życia ojca… Teraz chcesz stworzyć jeszcze psa?

— Nie mamy innego wyjścia. Czerwona Maska nie ma przecież zapachu, który mógłby podchwycić prawdziwy pies. Pomyśl tylko, co się stało dziś rano, kiedy twój ojciec patrzył na obraz Litchfield Green. Słyszał i czuł, co się na nim dzieje; namalowany pies będzie miał te same umiejętności.

— Mój Boże — jęknął Trevor.

Sissy zdusiła wypalonego papierosa.

— Molly, potrafisz to zrobić? — zapytała.

Molly popatrzyła na Trevora i uścisnęła jego dłoń.

— Pozwól mi to zrobić, kochanie. Przecież już tak daleko zabrnęliśmy. A teraz chodzi tylko o psa.

— Na miłość boską! A może namalujesz jeszcze kilka koni, co? Będziesz mogła jeździć wierzchem do miasta.

— Trevor — powiedziała Sissy poważnym tonem. — Zginęło już ponad czterdzieści osób i jeśli niczego nie zrobimy, zginie jeszcze znacznie więcej.

Trevor już miał jej odpowiedzieć, kiedy zadzwonił jego telefon komórkowy. Wyjął go z kieszeni koszuli.

— Trevor Sawyer. — Przez chwilę słuchał, potakiwał, po czym podał telefon Sissy. — To do ciebie, mamo. Dzwoni detektyw Bellman. Chyba stało się coś bardzo, bardzo złego.

Polowanie na Maskę

Przed barierą policyjną na Siódmej Ulicy zatrzymał ich potężnie zbudowany czarnoskóry policjant z drogówki. Powiedział, że mają skręcić w lewo w Vine, a później w prawo w Szóstą Ulicę. Zaparkowali przed Giley Building. Na schodach czekał już na nich zniecierpliwiony detektyw Bellman.

Mimo że na dworze wciąż było ciepło i wilgotno, niebo miało niebieskoszary kolor, a na jego południowo–zachodniej stronie pojawiały się języki błyskawic. Trochę dalej na Race Street stało w rzędzie przynajmniej dziesięć ambulansów, pobłyskując światłami na dachach, oraz samochody osobowe i furgonetki z biura koronera.

Detektyw Bellman otworzył od zewnątrz drzwi po stronie pasażerów i pomógł Sissy wysiąść.

— Byłam zszokowana, kiedy mi pan powiedział o detektywie Kunzelu — powiedziała natychmiast. — Tej śmierci nie przewidziałam.

— Wszyscy jesteśmy wstrząśnięci — odparł detektyw Bellman. — Mike Kunzel, jak by to powiedzieć, wydawał się człowiekiem odpornym na wszystko. Na kule, na ciosy noża, nawet na śmierć.

— Ma pan jakichś świadków?

Detektyw Bellman potrząsnął przecząco głową.

— Jak już pani mówiłem przez telefon, powiedział nam, że zadzwonił do niego Czerwona Maska i zaprosił go właśnie tutaj, w samo południe. I powiedział mu w dodatku, że może ze sobą zabrać tylu dodatkowych ludzi, ilu mu się tylko podoba. Bezczelność, prawda?

— Ile ofiar? — zapytała Molly.

— Dwadzieścia trzy, łącznie z Mikiem. Dwanaście osób zasztyletowanych na trzecim poziomie parkingu oraz sześciu zasztyletowanych na schodach pomiędzy piątym a szóstym poziomem. Proszę mi wierzyć, zostali wręcz zmasakrowani. Kolejnych czterech naszych ludzi poniosło śmierć, kiedy winda z dużej wysokości spadła do piwnicy.

W tej chwili Frank obszedł samochód i skinieniem głowy przywitał się z Bellmanem.

— Detektywie, to jest mój młodszy brat, Frank — przedstawiła go Sissy.

— Miło mi cię poznać — powiedział detektyw Bellman. — Rozumiem, że jesteś z policji stanu Connecticut?

Frank pokazał mu odznakę identyfikacyjną z symbolem orła o rozpostartych skrzydłach, którą wcześniej narysowała Molly.

— Tak jest, detektywie. Cieszę się, że będę miał okazję wam pomóc.

Bellman wskazał na wielopoziomowy parking.

— W tej chwili przeszukuje go ponad siedemdziesięciu funkcjonariuszy, od dachu po piwnicę. Na razie nie natrafili na żaden ślad sprawcy. Nie dysponujemy nawet odciskami butów.

— A czy ktoś widział, jak opuszczał parking, kiedy już było po wszystkim?

— Nie. Na tyłach parkingu biegnie wąska alejka, jednak przez cały czas ją obserwowaliśmy. Poza tym nie ma żadnego bezpośredniego przejścia z parkingu do samego Giley Building. Istniało połączenie na wysokości trzeciego piętra, jednak ze względów bezpieczeństwa zostało zdemontowane mniej więcej trzy lata temu.

• A co z Giley Building? Przeszukaliście go jeszcze raz?

• Detektyw Bellman potrząsnął przecząco głową.

— Od ostatniego napadu stoi zamknięty i pilnie strzeżony. Nie ma mowy, żeby sprawca mógł stamtąd wyjść na parking i potem wrócić.

— Co powiedział porucznik na moją prośbę, żebym to ja mogła wejść do środka i przeszukać budynek? — zapytała Sissy.

— Powiedział, że może pani wejść i szukać dodatkowych śladów. Pod warunkiem, że nikt się nie dowie, jakiego rodzaju ślady mamy na myśli. Szczególnie chodzi o to, żeby informacje o tym nie przedostały się do dziennikarzy.

— Niech się pan nie martwi. Słowa „rezonans psychiczny” w żadnym wypadku nie opuszczą moich ust.

— Zdaje się, że przekonała pani Mike’a o tym, że w tej sprawie mamy do czynienia ze zjawiskami parapsychicznymi, prawda? To się stało chyba wtedy, kiedy usłyszała pani tę sprzątaczkę wołającą z windy.

— A pana przekonałam?

— Mnie? Nie, ja nie wierzę w zjawiska paranormalne. Ale równocześnie nie uważam, że nie powinno się spróbować tylko dlatego, że ja w to nie wierzę. W końcu nie jestem Bogiem, prawda? Poza tym odnoszę wrażenie, że porucznikowi Bookerowi zależy, żeby spróbować pani metod. Kiedy pracował w Shaker Heights, dawno temu, użył medium, żeby odnaleźć zaginione dziecko. Kobieta znalazła to dziecko po niecałych dwóch godzinach. Co prawda były to już tylko zwłoki.

Trevor podszedł do bagażnika swojej furgonetki i otworzył go.

— Chodź, stary — powiedział, a z bagażnika natychmiast wyskoczył wielki owczarek niemiecki ze sterczącymi uszami.

Trevor przypiął psu smycz.

— Możemy wziąć z nami Szeryfa? — zapytała Sissy. — To doskonały pies tropiący.

— Jasne — odparł detektyw Bellman. — Oczywiście. To jest nawet dobry pomysł.

Weszli po schodach do głównych drzwi Giley Building pilnowanych przez dwóch policjantów z karabinami. Jeden z nich podniósł żółtą taśmę policyjną i otworzył kluczem obrotowe drzwi.

— Funkcjonariusz będzie wam towarzyszył, na wypadek gdybyście mieli jakieś problemy. Jeżeli usłyszycie albo zobaczycie cokolwiek podejrzanego, nie strugajcie bohaterów, dobrze? Od razu uciekajcie, i to szybko.

— Rozmawiałeś już z Betty? — zapytała Bellmana Molly.

Detektyw pokiwał głową.

— Byłem u niej kilka godzin temu i powiedziałem, że Mike’a już nie ma wśród nas. Zareagowała milczeniem. Myślę, że w tej chwili jest w takim stanie jak reszta z nas. Nie wierzymy, że już nigdy nie wejdzie do komisariatu i nie zagwiżdże tej swojej cholernej Goin’ Courtin’.

— To takie smutne. Był wspaniałym człowiekiem.

— A mówiłem mu. Mówiłem mu, że nie powinien wchodzić sam na ten parking. Już wtedy wiedzieliśmy, że potrzebujemy poważnego wsparcia. Mike przecież zawsze pierwszy mówił, że nie należy w pojedynkę ładować się na niesprawdzony teren. A mnie dzisiaj nie posłuchał. Pobiegł tymi schodami jak wściekły byk. Wtedy po raz ostatni widziałem go żywego.

Jakby chciał okazać im swoje współczucie, Szeryf podszedł do Molly i detektywa Bellmana, po czym wydobył z gardła jeden krótki, ale ostry warkot. Był pięknym psem, miał inteligentne brązowe oczy i długą, czarno–brązową sierść. Zresztą nie miał wyboru, musiał być ładny: malując go, Molly korzystała z trzech kolorowych fotografii najlepszego psa tropiącego w Cincinnati, Fritza.

W ramach ostrożności, podczas oczekiwania na pojawienie się Szeryfa, Pan Boots zamknięty został w komórce, na wypadek gdyby nowo przybyły pies wywołał jego zazdrość. Ostatnią rzeczą, na którą wszyscy mieli obecnie ochotę, było rozdzielanie walczących psów.

Jednak mimo to, kiedy Szeryf zmaterializował się na podwórku i zaczął prychać na cykady, z komórki zaczęło dobiegać urywane wycie Pana Bootsa. Działo się coś dziwnego i mądry pies doskonale o tym wiedział.

Detektyw Bellman poklepał Szeryfa po łbie.

— Dobry pies. Idź i wywąchaj mi tych łotrów, którzy zabili mojego partnera, dobrze? Jak to zrobisz, dostaniesz ode mnie tyle kości, ile tylko zapragniesz, obiecuję ci. Do końca życia będę ci dostarczał tyle kości, ile tylko zechcesz.

Funkcjonariusz Gillow jako pierwszy pchnął obrotowe drzwi. Był niskim, przysadzistym młodym człowiekiem o rudych włosach ściętych na jeża i wyłupiastych niebieskich oczach. Miał wojowniczy wyraz twarzy, nie opuszczający go ani na chwilę, jakby w każdej chwili był gotów zmierzyć się z kimś, kto mu wejdzie w drogę albo co najmniej niewłaściwie się zachowa.

Stanęli na środku holu. Było tu mroczno i cicho. Jedyne dźwięki wydawały ich buty, stukające o wypolerowaną marmurową posadzkę oraz ślizgające się na niej łapy Szeryfa.

— Gdzie pani chce zacząć? — zapytał Gillow.

Sissy otworzyła torebkę i wyciągnęła z niej kawałek czerwonego bawełnianego materiału. Był to rękaw koszuli Czerwonej Maski, a raczej — mówiąc dokładniej — replika tego rękawa. Molly namalowała ten rękaw (razem z odznaką policji stanu Connecticut dla Franka) na podstawie opisu, który otrzymała od pana Kraussmana.

— „Miał czerwoną koszulę, tak czerwoną, jakby ją już wcześniej moczył we krwi…”

Pochyliła się i przytrzymała rękaw przed nosem Szeryfa. Pies wciągnął powietrze, warknął i potrząsnął łbem.

— Najwyraźniej tego nie lubi — zauważył Frank. Po chwili Sissy odezwała się bardzo cicho:

— Najważniejsze, że już chwycił trop. Gdyby to był prawdziwy pies, nic by z tego nie wyszło.

Szeryf warczał teraz bez chwili przerwy. Szarpnął gwałtownie smycz i pobiegł w kierunku wind.

— Wygląda na to, że chce jechać do góry — powiedział Frank. — Co pan na to, panie policjancie?

Gillow odpiął od paska radiotelefon i powiedział do mikrofonu:

— Charlie, wsiadamy do windy. Odezwę się natychmiast, kiedy zatrzymamy się na jakimś piętrze.

Nacisnął przycisk wzywający środkową windę. Po chwili jej drzwi otworzyły się z drżeniem i wszyscy wsiedli do środka. Sissy przyjrzała się sobie w lustrze. Pomyślała, że wygląda na całkiem spokojną, jeśli wziąć pod uwagę sytuację. Ale gdy po naciśnięciu guzika zamknęły się drzwi i winda zaczęła piąć się w górę, odniosła wrażenie, że widzi w lustrze otaczające ją cienie. Cienie Mary Clay, sprzątaczki, która zmarła po ciemku w tej windzie, i jej dwojga współpracowników.

Jesteśmy tutaj. Pomóż nam. Jesteśmy tutaj. Nie pozwól nam umrzeć w ciemności.

Mijali piętro za piętrem. Na każdym Gillow otwierał drzwi, aby Szeryf mógł przez chwilę powęszyć.

— Zaczynam sądzić, że ten kundel po prostu lubi jeździć windą — powiedział Trevor, kiedy zatrzymali się na szesnastym piętrze.

Drzwi otworzyły się, Szeryf wciągnął nosem powietrze z holu recepcyjnego, lecz nawet nie drgnął.

— Do góry — zarządziła Sissy.

Podczas jazdy na siedemnaste piętro Szeryf niespodziewanie zrobił się niespokojny. Zaczął chodzić wzdłuż ścian windy, uderzając o nie ogonem.

— Co jest, piesku? — zapytał Frank. — Czujesz coś? Może Czerwoną Maskę?

Stanęli na siedemnastym piętrze. Szeryf zaczął podskakiwać i drapać pazurami w drzwi kabiny. Policjant wyciągnął pistolet i dopiero wtedy zdecydował się nacisnąć przycisk otwierający rozsuwane drzwi.

— Trzymajcie się za moimi plecami — poinstruował pozostałych. — Jeśli natrafimy na jakiekolwiek kłopoty, natychmiast uciekamy.

Trzeszcząc i drżąc, winda się otworzyła. Gdyby Frank nie trzymał Szeryfa na smyczy, pies natychmiast ruszyłby przed siebie i pewnie zniknął w korytarzu, zanim ktokolwiek by go powstrzymał. Dzięki Frankowi nic takiego nie nastąpiło, pies jedynie mocno szarpnął. Kiedy obroża zaczęła go dusić, zakrztusił się i zaskomlił. Frank musiał używać wszystkich swoich sił, żeby go utrzymać na uwięzi.

— Chwileczkę, piesku, co takiego poczułeś?

Szeryf znowu szarpnął i pociągnął Franka korytarzem do głównego pomieszczenia biurowego, wyłożonego powycieranym dywanem i podzielonego na boksy przejrzystymi ściankami.

— Spokojnie, piesku, tylko spokojnie.

— Jak myślicie, co on poczuł? — zapytał Trevor.

— Ślad, na pewno ślad — odparła Sissy. — Tutaj pewnie Czerwona Maska chował się wcześniej. Niestety, prawdziwe psy policyjne go nie wyczuły. No i ja także.

Uniosła wysoko głowę i na chwilę zamknęła oczy. Nie czuła obecności Czerwonej Maski w tym miejscu, nawet teraz. Nie czułą niczego, poza ledwo słyszalnym echem, jakie pozostało po ludziach, którzy pracowali w tym biurze, zanim je zamknięto. Słyszała cichutkie głosy dzieci z rodzinnych fotografii. Jeszcze cichsze śmiechy z fotografii wakacyjnych. Podskakiwanie piłki plażowej na betonowej ścieżce. Były to jednak odgłosy bardzo dawne i bardzo odległe.

— Tutaj! Tutaj chyba coś jest! — zawołał Frank.

Szeryf dopadł do szafy na materiały biurowe. Jak opętany, zaczął warczeć i drapać w jej pomalowane farbą drzwi.

Gillow wystąpił kilka kroków, trzymając przed sobą broń.

— W porządku, proszę pana. Być może coś mamy. Zachowajmy nadzwyczajną ostrożność, dobrze?

Przez chwilę wszyscy milczeli.

— On ma rację, Frank — powiedziała wreszcie Sissy. — Bądź bardzo ostrożny. Może to nic poważnego, może rozjuszył go tylko słaby zapach. Ale nigdy nic nie wiadomo.

Frank powoli wyciągnął rękę i złapał za klamkę. Okazało się, że szafa jest zamknięta na klucz. Szeryf jednak wciąż ją drapał i piszczał. Było oczywiste, że nie przestanie, zanim szafa nie zostanie otwarta.

Z jednego z biurek policjant wziął nóż do otwierania listów. Wsunął pistolet do kabury i przyklęknął przed drzwiami, po czym wsunął nóż do zamka.

— Klucza na pewno nie ma od wewnątrz — powiedział po chwili. — A więc nikt się w niej raczej nie zamknął chyba że specjalnie wyciągnął klucz.

Wyprostował się i potężnie kopnął w szafę. Było to tak nagłe i niespodziewane, że nawet Szeryf podskoczył. Drzwi pękły, jednak nadal nie było widać, co znajduje się w środku. Gillow kopnął w nie po raz drugi i tym razem całe wpadły do środka, opierając się na stercie kartonów z materiałami piśmienniczymi.

Szeryf skoczył do przodu tak gwałtownie, że Frank wypuścił z dłoni smycz. Pies rzucił się w stronę szafy, warcząc z wściekłością.

— Szeryf! — krzyknął Frank.

Nikt nie był przygotowany na to, co nastąpiło w tym momencie. Pudełka niespodziewanie się posypały i w pewnej chwili rozległ się głośny trzask, jakby coś ciężkiego spadło z dużej wysokości. Nagle rozległ się nieopisany chrapliwy wrzask, który bardziej pasował do potężnej bestii niż do istoty ludzkiej.

Gillow momentalnie znowu sięgnął po pistolet i jednocześnie zaczął przez radio nawoływać o wsparcie.

— Siedemnaste piętro! Siedemnaste piętro! Newman! Bitner! Ruszcie dupy, i to natychmiast! Przyskrzyniliśmy drania!

Rozległ się kolejny wrzask i w tym momencie Czerwona Maska wyskoczył z szafy, jakby eksplodował. Wokół niego wirowały kartki białego papieru do pisania z porozrywanych paczek. Złapał Szeryfa za kark i uniósł go wysoko nad podłogę. Palcami tak mocno wpił się w jego szyję, że psu aż oczy wyszły na wierzch, a jego oddech zamienił się w krótkie urywane piski.

Czerwona Maska miał szkarłatną twarz, był potężnie zbudowany i buchał wściekłością. Wolną ręką zaczął dźgać psa wielkim trójkątnym nożem kuchennym. Po chwili pierś i brzuch zwierzaka pokryła krew, która zaczęła kapać na podłogę.

— Puść tego psa albo strzelam! — zawołał Gillow. — Powiedziałem, rzuć…

Frank spróbował podejść do przodu, jednak Czerwona Maska zamierzył się na niego nożem i go powstrzymał.

— Ostatnie ostrzeżenie! — zawołał Gillow, ale już nie czekał i natychmiast strzelił.

Napastnik zachwiał się. Wyglądało to tak, jakby straciło ostrość odbicie widoczne w stawie, do którego wrzucono kamień. Poza tym jednak strzał jakby nie zrobił na nim żadnego wrażenia. Znowu krzyknął i zaczął wymachiwać psem z boku na bok. Szeryf piszczał z bólu, a Czerwona Maska rozkołysał go jeszcze mocniej, po czym z całej siły rzucił nim w plastikowe przepierzenie. Pies natychmiast wyzionął ducha, a na przezroczystym plastiku pozostały jedynie strugi jego krwi, spływającej na podłogę.

— Nie ruszaj się! — zawołał Gillow. — Załóż ręce za głową i uklęknij na podłodze.

Czerwona Maska trzymał jeden nóż w prawej ręce, a teraz powoli, z zuchwałą miną wyciągnął drugi nóż zza poły marynarki. Zamiast oczu miał czarne szparki, a jego usta były jedynie głęboką czarną czeluścią.

— Myślałem, że będziecie mieli trochę więcej rozumu — powiedział i popatrzył po kolei po wszystkich, którzy go otaczali.

— Mówiłem, natychmiast klękaj na podłogę, gnoju! — znowu krzyknął Gillow. — Jesteś głuchy czy co?

— Och, słyszę cię doskonale, możesz być tego pewien — odparł Czerwona Maska. — Słyszę cię równie dobrze jak cykady. Jesteś głośny, równie irytujący, ale o wiele obrzydliwszy od nich.

— Liczę do trzech — ostrzegł Gillow. Mierzył z pistoletu dokładnie w klatkę piersiową złoczyńcy.

Czerwona Maska zaczął się powoli zbliżać do swoich przeciwników.

— Na twoim miejscu nie podchodziłbym do nas, przyjacielu — powiedział Frank.

— Przyjacielu? Nie jestem waszym przyjacielem. Jednak znam jedną z tych osób. — Popatrzył na Molly i dodał: — Znam ciebie, kochanie, wiesz? Ciebie i twoje kredki.

— Co on bredzi? — zdziwił się Gillow.

— Twoje kredki, moja droga, takie miłe w dotyku, pieszczące moją skórę, jakby to był czubek twojego języka. Kolorujesz mnie nimi starannie, doprowadzając mój wizerunek do doskonałości. I znam twoje ołówki… Uwielbiam, jak cieniują moją twarz, szybko, sprawnie, jak nadają mi kształt, siłę… Zostałaś obdarzona cudownym darem. Umiesz wywoływać życie z niczego, z absolutnej bieli.

Na piętro dotarł odgłos szybko jadącej windy. W każdej chwili należało się spodziewać wsparcia.

Czerwona Maska powoli opadł na kolana, chociaż wciąż trzymał nad głową dwa noże. Giłlow zbliżył się do niego, celując mu teraz prosto w twarz.

Czerwona Maska wciąż wpatrywał się w Molly.

— Nadałaś mi osobowość. Dałaś mi wszystko. Powinienem ci być wdzięczny, prawda? Ale nie jestem, dobrze o tym wiesz. Narysowałaś mnie tylko po to, żebym został schwytany, osądzony i skazany na śmierć. Nic dziwnego, że nie wierzę w ludzką dobroć, co?

— Rzuć noże! — zażądał Gillow. Na twarzy był niemal tak samo purpurowy jak Czerwona Maska i obficie się pocił.

Ale morderca nie spuszczał wzroku z Molly.

— Jednak to, w jaki sposób przywołałaś mnie do życia… To było takie zmysłowe. Zobaczyłem cię, kiedy tylko narysowałaś moje oczy. Już wtedy pragnąłem zemsty. Urodziłem się tylko dla niej.

Nagle odwrócił głowę i patrzył teraz na Gillowa.

— Nie ruszaj się! — krzyknął policjant, ale Czerwona Maska zerwał się na równe nogi, jakby był eksplodującym czerwono–czarnym wulkanem. W jego rękach groźnie błyszczały noże.

Gillow strzelił dwa razy. Sissy pochyliła głowę i zakryła uszy rękami. Była pewna, że policjant trafił Czerwoną Maskę, jednak kule nie zrobiły na nim żadnego wrażenia. Z materiału jego marynarki oderwały się na plecach jedynie dwa czarne krążki.

Trevor spróbował obejść Czerwoną Maskę i skoczyć mu na plecy.

— Trevor! Nie! — krzyknęła Molly, ale było za późno. Czerwona Maska najpierw wbił mu w brzuch swój prawy łokieć, a potem zdzielił go lewą pięścią w twarz i Trevor padł na podłogę.

Po tej akcji, bez chwili wahania, Czerwona Maska zaatakował nożami Gillowa i wbił mu je najpierw w ramiona, potem w klatkę piersiową, a następnie w szyję. Gillow zachwiał się, cofnął. Podniósł ręce, chcąc chronić twarz, jednak nagły atak był tak skuteczny, że żadna obrona na nic się już nie zdała. Policjant runął plecami na oparcie stojącego za nim krzesła, a wtedy napastnik dosłownie zwalił się na niego. Jego noże pracowały jak łopaty żniwiarki, dosłownie rozrywały mundur nieszczęsnego człowieka na strzępy.

Teraz na Czerwoną Maskę rzucił się Frank. Zgiętą ręką złapał go za szyję i wbił mu kolano w plecy.

— Zejdź ze mnie! Złaź ze mnie, natychmiast! Bo cię potnę na strzępy! — ryknął Czerwona Maska.

— Naprawdę, sukinsynu? Tylko spróbuj!

Frank jeszcze mocniej pociągnął za głowę Czerwonej Maski, złapał go za przegub prawej ręki i powoli zaczął uderzać nią w blat biurka.

— Złaź ze mnie. Wyrwę ci za to wnętrzności, słyszysz? Chcesz zobaczyć własne flaki? Pokażę ci je, ty cioto, i to w technikolorze! Złaź ze mnie!

Frank trzasnął jego przegubem o krawędź biurka i nóż wypadł z jego dłoni na podłogę. Następnie Frank obrócił przeciwnikiem i z kolei złapał za jego lewą rękę, przyszpilając ją do blatu. Przez chwilę się siłowali, patrząc sobie prosto w twarze. W pewnej chwili Czerwona Maska wydał niespodziewany okrzyk triumfu.

— Cholera jasna, jesteś taki sam jak ja! Widzę to w twoich oczach! Widzę to w twojej twarzy! Ty kawałku gówna! Jesteś namalowany, tak samo jak ja!

— Frank! — krzyknęła Sissy, już na dobre bojąc się o niego, niemal pewna, że Czerwona Maska go pokona. Jednocześnie w duchu błagała go o wybaczenie za to, że tak samolubnie spowodowała przywrócenie go z powrotem do życia. Na tak krótko.

Frank i Czerwona Maska ciągle walczyli, a tymczasem Trevor i Molly odciągnęli na bok Gillowa. Miał mnóstwo ran kłutych, a jego mundur był postrzępiony i przesiąknięty krwią. Drżał na całym ciele, jednak nadal był przytomny. Odpiął od paska zakrwawiony radiotelefon i podał go Trevorowi.

— Wywołaj ich. Zapytaj, dlaczego, do cholery, tak się guzdrzą.

Trevor wziął do ręki urządzenie i włączył mikrofon.

— Halo! Halo! Tutaj Trevor Sawyer i funkcjonariusz Gillow, jesteśmy na siedemnastym piętrze. Mamy poważne kłopoty. Funkcjonariusz Gillow jest bardzo ciężko ranny. Pośpieszcie się…

— …cholerna winda utknęła między piętrami. Musimy iść po schodach.

— Na miłość boską, pośpieszcie się! I przyślijcie ratowników z noszami! Natychmiast!

Frank i Czerwona Maska wciąż walczyli. Pokrzykiwali, charczeli i okładali się nawzajem ciosami. Kulali się po podłodze, zderzali z biurkami i krzesłami. Czerwona Maska wciąż miał nóż; starał się dosięgnąć nim twarzy Franka. Celował w oczy.

Trzykrotnie dźgnął Franka w czoło i raz w mostek nosa, ale Frank walczył tak zaciekle, że nie udało mu się go oślepić.

— Uderz go krzesłem — powiedziała Sissy do Trevora.

Jednak zanim Trevor podniósł krzesło i stanął nad walczącymi mężczyznami, ci kilkakrotnie się przekulnęli. Ich walka była tak dynamiczna, że Trevor obawiał się zadać cios, żeby zamiast Czerwonej Maski nie trafić krzesłem ojca.

Czerwona Maska zacharczał i znowu spróbował dosięgnąć do twarzy Franka. Frank jednak przyszpilił jego rękę do dywanu i zadał mu pięścią potężny cios w głowę. Następnie uniósł się trochę i nacisnął prawym kolanem na dłoń trzymającą nóż. Jednocześnie ręką bił Czerwoną Maskę po głowie. Tamten teraz już tylko wił się pod nim i wrzeszczał w bezsilnej wściekłości.

— Sissy! — zawołał Frank. — Sissy, zapalniczka!

— Co?

Usta Czerwonej Maski nadal były tylko wąską czarną dziurą. Syknął bezsilnie i można było odnieść wrażenie, że ulatuje z niego para, która osiągnęła niebezpieczne ciśnienie.

Czerwona Maska rozpaczliwie usiłował złapać Franka za rękę, ten jednak stopniowo przybliżał zapalniczkę do jego twarzy.

Jego głos był już o oktawę niższy niż na początku walki.

— Nie ośmielisz się — charczał.

— Tak uważasz?

— Kim ty właściwie jesteś, jakimś męczennikiem w słusznej sprawie? Jeśli ja spłonę, ty też spłoniesz. Myślisz, że ktoś z tych ludzi jest tego wart?

— Nisko się cenisz.

— Zostałem stworzony. Wyskoczyłem z bieli. Tak samo jak ty. Obaj byliśmy jak badacze Arktyki, zagubieni w śniegu, a pewnego dnia po prostu się pojawiliśmy na świecie.

Czerwona Maska zakaszlał. Był to pierwszy znak tego, że walka z Frankiem kosztowała go wiele wysiłku.

— Nie pozbędziesz się tak po prostu swojego życia, przecież nie jesteś aż taki głupi. Chcesz to zrobić tylko po to, żeby mnie ukarać?

Frank pstryknął zapalniczką i pojawił się na niej wysoki niebieski płomień.

— Frank! — krzyknęła Molly. — Frank! Uważaj! Pamiętaj, że jesteś tylko…

Jednak Frank stopniowo przejmował kontrolę nad sytuacją i płomień wkrótce dotarł do policzka Czerwonej Maski. Ten wrzasnął, wierzgnął nogami i usiłował się podnieść, jednak Frank zdołał utrzymać płomień przy jego twarzy. Czerwona skóra zaczęła się marszczyć jak celofan i Sissy usłyszała, jak trzeszczy pod wpływem ognia.

— Zabierz to ode mnie! Zabierz to ode mnie!

Czerwona Maska zdołał wyrwać lewe ramię i natychmiast zaczął dźgać nożem ramiona i boki Franka. Przez cały czas wrzeszczał. Ale w końcu jego twarz zajęły płomienie, które szybko buchnęły wysoko i przeniosły się na jego ramiona i całe ręce.

— Frank! — krzyknęła Sissy. — O mój Boże, Frank!

Płomienie ogarnęły i jego. Zapaliły mu się włosy, a w ciągu kilku sekund ogień przerzucił się mu na plecy, jakby chciał go szybko ubrać w płomienny kaftan.

Przez cały czas Frank i Czerwona Maska zmagali się ze sobą, co chwilę wydając przerażające okrzyki, jednocześnie pełne bólu i nienawiści. Po podłodze krążyła wielka pomarańczowa kula, w którą wkrótce zamieniły się ich ciała. Wreszcie uderzyli w środkowy filar podtrzymujący sufit i znieruchomieli. Ogień był tak gwałtowny, że Sissy musiała osłonić twarz ramieniem, żeby uniknąć poparzenia.

Wkrótce nastąpiła głośna eksplozja i nagle całe biuro wypełniło się białym popiołem, który zaczął krążyć w powietrzu. Unosiły go mocne podmuchy ciepłego powietrza, które nie wiadomo skąd przedostały się do biura.

Wreszcie nastąpiła chwila, gdy Sissy, Molly i Trevor stanęli bez ruchu wśród powoli opadającego na podłogę popiołu. Jego widok przypomniał Sissy pierwsze święta Bożego Narodzenia po tragicznej śmierci Franka. Spędzała je zupełnie sama. Kiedy wyszła na podwórze, padał śnieg. Był tak samo biały jak ten popiół.

— Zrobiłeś to dla mnie, Frank — wyszeptała.

Jej oczy wypełniły łzy, których nie była w stanie powstrzymać, mimo że bardzo tego pragnęła.

Róże są czerwone

Trevor klęczał nad Gillowem. Policjant charczał i kaszlał, jednak wciąż żył. Obok niego uklękła także Sissy i chwyciła go za rękę, lepką od krwi.

— Jak panu na imię, policjancie?

— Herbert, proszę pani, ale wszyscy wołają na mnie Duke.

— Wyzdrowiejesz, Duke. Jestem wróżką i czuję to. Dojdziesz do siebie, obiecuję ci.

— Nie musi mnie pani okłamywać.

— Nie muszę i nie kłamię. Jednak kiedy wyliżesz się z ran, odejdziesz z policji i założysz własny biznes. Piekarnię albo restaurację. Ożenisz się i będziesz miał przynajmniej piątkę dzieci, same dziewczynki.

Gillow zamrugał. Jego twarz upstrzona była płatkami białego popiołu.

— Pięć dziewczynek? — zapytał z niedowierzaniem. Jednocześnie w jego ustach pojawiły się bąbelki krwi. — Niech mi pani po prostu pozwoli umrzeć.

Podeszła do nich Molly.

— Biedny Szeryf jest martwy.

Sissy wstała i uścisnęła jej rękę.

— Szeryf był bardzo dzielny. Ale pamiętaj, że to tylko papier i farby — powiedziała.

Nie musiała dodawać, że również Czerwona Maska i Frank składali się jedynie z farby i papieru. Ich prochy wciąż opadały na dywan.

— Tylko Szeryf mógł wyczuć zapach Czerwonej Maski — dodała. — A tylko Frank mógł go spalić. Sama widziałaś, ile razy ten policjant do niego strzelał i nie wyrządziło mu to żadnej szkody.

— Przecież musimy odszukać jeszcze jedną Czerwoną Maskę — przypomniała jej Molly. — A policja nadal nie może wpaść na trop prawdziwej Czerwonej Maski.

— Cóż, schwytanie tej prawdziwej to ich sprawa — powiedziała Sissy. — My możemy szukać tylko tych namalowanych.

Obie kobiety w tej samej chwili usłyszały stukot butów, dobiegający z klatki schodowej, i czyjeś krzyki:

— Rozwalaj framugę! Rozwalaj framugę!

— Słyszysz to, Duke? — zapytała Sissy. — Twoi koledzy już biegną po ciebie. Zaraz się tobą zajmą.

Od drzwi dotarł odgłos potężnego uderzenia i natychmiast puściły zamki. Trevor podszedł do Sissy i położył jej dłoń na ramieniu.

— Jak my im to wyjaśnimy, mamo?

— Możemy tylko powiedzieć całą prawdę. Ale czy nam uwierzą czy też nie, to już ich sprawa.

— Chcę ci tylko powiedzieć, że… To wszystko, co opowiadałem o twoich wróżbach…

Sissy poklepała go po dłoni.

— Nie musisz nic mówić. Bywa, że i ja sama z trudem akceptuję pewne rzeczy, a przecież czasami rozmawiam z ludźmi, którzy już umarli. To było jak sen, prawda. Wskrzeszenie twojego ojca i w ogóle. I mnie chwilami się wydawało, że zaraz się obudzę sama w łóżku, daleko stąd, w Connecticut.

Pomiędzy boksy gwałtownie wbiegło z pół tuzina policjantów i dwóch młodych ratowników medycznych. Ratownicy natychmiast zajęli się Gillowem, a dwóch policjantów podeszło do Sissy, Molly i Trevora. Jeden z nich miał potężny brzuch i sumiaste wąsy. Drugi miał okrągłą twarz, czerwone policzki i sprawiał wrażenie, że jest o wiele za młody, żeby być policjantem.

— Co się tutaj, do diabła, wydarzyło? — zapytał policjant z sumiastym wąsem.

Sissy zaczęła mówić pierwsza.

— Szukaliśmy dowodów w związku z popełnionymi przestępstwami.

— Szukaliście tutaj dowodów w związku z popełnionymi przestępstwami?

— Właśnie. Doszliśmy do wniosku, że w tym biurze unoszą się zapachy związane z niedawnymi morderstwami, ale w pewnym momencie pojawił się podejrzany i bez ostrzeżenia zaatakował funkcjonariusza Gillowa.

— Pani też szukała dowodów w związku z popełnionymi przestępstwami? — powtórzył policjant z sumiastym wąsem. — Pani?

— Niezupełnie ja, przynajmniej nie ja sama. Również mój syn i moja synowa.

— Porucznik Booker i detektyw Bellman wyrazili na to zgodę — wtrąciła się Molly. — Jestem policyjnym rysownikiem, a moja teściowa… ma nadzwyczajne umiejętności w dziedzinie gromadzenia dowodów sądowych.

Policjant popatrzył na nią bardzo uważnie. Była ubrana w niebieską cygańską bluzkę i obcisłe dżinsy. Następnie zmierzył wzrokiem Sissy — kobietę po siedemdziesiątce o rozwianych białych włosach, ze srebrnymi bransoletami na rękach, ubraną w czarno–srebrną suknię ozdobioną księżycami i gwiazdami.

— Nadzwyczajne umiejętności w dziedzinie gromadzenia dowodów? — zdziwił się. — Już to widzę.

— Mieliśmy ze sobą psa tropiącego — wyjaśnił Trevor. — Węszył za Czerwoną Maską aż do tej szafy. Kiedy funkcjonariusz Gillow wyłamał jej drzwi, rozpętało się piekło.

— To był tamten pies?

Trevor pokiwał głową.

— Czerwona Maska zasztyletował go na śmierć, a potem rzucił się na policjanta. Zachowywał się jak szaleniec. Wariat.

Policjant rozejrzał się po pomieszczeniu, zasypanym przez popiół.

— I gdzie on teraz jest? — zapytał. — Ta cała Czerwona Maska?

— Zniknął — odparła Sissy.

— Jasne. Którędy uciekł?

— Nie wiem dokładnie. Sam pan rozumie, panowało tu ogromne zamieszanie. Szaleniec z nożami, krzyki i tak dalej. Odniosłam wrażenie, że rozpłynął się w powietrzu.

— A pan widział, dokąd on uciekł? — Policjant z sumiastym wąsem zapytał Trevora, jakby ten był jego ostatnią nadzieją na przytomną odpowiedź.

— Hmm… Nie. Właściwie nie.

— A skąd wziął się ten popiół? Co tu się spaliło?

— Papier. Po prostu papier się zapalił.

— Mówi pan, że papier? A jak to się stało?

— Proszę pana — odezwała się Sissy. — Czy jest z panem detektyw Bellman?

— Detektyw Bellman jechał do góry windą i ugrzązł pomiędzy piętrami. Nasi specjaliści oceniają, że ponowne uruchomienie windy zabierze co najmniej pół godziny.

— Koniecznie muszę z nim porozmawiać. On doskonale zrozumie, co się tutaj stało.

Policjant wsunął notes do kieszeni na piersi.

— Dobrze, proszę pani. Proszę bardzo, niech pani sobie czeka na Bellmana, jeśli chce pani jemu złożyć zeznanie, tylko proszę nam nie przeszkadzać. Ale proszę się nigdzie nie oddalać. Zaczeka pani na niego w budynku, dobrze?

— Oczywiście. Pozostanę w holu.

Policjant z wąsem i jego partner o czerwonych policzkach zaczęli badać ślady po ogniu na dywanie. Jedno z przypaleń miało kształt mężczyzny z rękami rozrzuconymi na boki.

— Dasz radę zejść po schodach, mamo? — zapytał Trevor. — To przecież aż siedemnaście pięter.

Sissy zabrała ze stołu torebkę. Jednocześnie uniosła wysoko głowę i zmarszczyła czoło.

— Mamo, możemy poczekać, aż naprawią windy.

— W rzeczy samej, kochanie, najpierw chciałabym pójść na górę.

— Na górę? Do diabła, po co?

— Jeśli dobrze pamiętam, George Woods pracował na dziewiętnastym piętrze, prawda, Molly?

— Tak. Był pośrednikiem w handlu nieruchomościami. Pracował w Ohio Relocations.

— Chciałabym tam pójść i się rozejrzeć.

— Nie rozumiem.

— Ja też chyba wszystkiego do końca nie rozumiem. Po prostu czuję dziwne mrowienie wzdłuż kręgosłupa. W czasie seansu spirytystycznego George Woods celowo skłamał. Dlaczego?

— Ale…

— Ci, którzy należą już do innego świata, bardzo rzadko kłamią, nawet jeśli mogą poprzez kłamstwo oszczędzić swoim najbliższym trochę bólu. Powiedziałam o tym Frankowi i on również był ciekaw, dlaczego George Woods kłamał.

Kiedy Sissy, Molly i Trevor ruszyli w stronę klatki schodowej, wąsaty policjant zawołał:

— Da pani sobie radę po tych schodach?

— Nie jestem inwalidką, proszę pana. Codziennie przemierzam pieszo po dziesięć mil i wypalam czterdzieści papierosów, do samego filtra.

— Nie ma to jak zdrowy tryb życia, proszę pani. Zanim wstąpili na schody, Trevor powiedział do matki:

— Posłuchaj, muszę pojechać do biura, żeby odwalić jeszcze trochę papierkowej roboty. Dołączę do was później, dobrze? Wrócę do domu taksówką.

— Inaczej mówiąc, nie chcesz mieć nic wspólnego z tym, co będę teraz robić, tak? — zapytała go Sissy, patrząc mu w twarz. — No, ale skoro masz inne obowiązki, cóż…

Trevor uniósł do góry obie ręce.

— Mamo, jeśli chodzi o wróżbiarskie śledztwo, od biedy mogę je znieść. Ale jeśli chodzi o poszukiwanie seryjnych morderców… Cóż, chyba wolałbym nic na ten temat nie wiedzieć. Szczególnie że będziesz chciała myszkować w czyimś prywatnym biurze. Muszę raczej skupić się na mojej pracy.

Sissy uderzyła się otwartą dłonią w czoło, tak mocno, że zadzwonił mały dzwoneczek na jej palcu wskazującym.

— Przepraszam, Trevor. Gdzieś odezwał się we mnie taki cichy głosik, który każe mi pójść do góry.

— Tak, mamo. Wierzę ci. Chciałbym tylko, żebyś nie zrobiła niczego głupiego. Nie chcę, żebyś w podeszłym wieku skończyła w więzieniu dla kobiet. Molly, przypilnuj mamę, żeby odpowiednio się zachowywała.

Następnie Trevor pocałował matkę w oba policzki, a potem ucałował też Molly. Wreszcie ruszył schodami w dół. Sissy i Molly szybko się rozejrzały, żeby sprawdzić, czy nikt na nie nie patrzy, po czym poszły na górę.

— Jezu miłosierny. — Pokonanie jednego piętra kosztowało Sissy więcej wysiłku, niż przypuszczała. Kiedy znalazły się na osiemnastym piętrze, oparła się o barierkę, chcąc trochę uspokoić oddech. — Co się ze mną stało, Molly? Przecież jeszcze niedawno biegałam po schodach jak kozica.

— Przykro mi to mówić, ale czterdzieści sztuk marlboro dziennie musiało na ciebie wpłynąć.

— Nie wierzę. Po prostu teraz budują bardziej strome schody niż w czasach, kiedy byłam dziewczynką.

— Przecież Giley Building postawiono w tysiąc dziewięćset trzydziestym pierwszym. Wtedy cię jeszcze nie było na świecie.

— Och, nie dziel włosa na czworo.

Powoli weszły na dziewiętnaste piętro. Sissy pchnęła drzwi prowadzące do Ohio Relocations. Ku jej zaskoczeniu nie były zamknięte na klucz.

— No proszę, to jest nam jak najbardziej na rękę — powiedziała Sissy i popatrzyła w kierunku biur. — A już myślałam, że będę musiała użyć moich nadzwyczajnych umiejętności.

— Potrafisz otwierać drzwi zamknięte na klucz?

— Nauczył mnie tego pewien bardzo przystojny złodziej. Zresztą nauczył mnie jeszcze wielu innych rzeczy. Jak się okazuje, jedynym niezbędnym narzędziem do otwierania wszelkich drzwi jest przede wszystkim odpowiednia spinka do włosów.

— Ludzie pewnie w panice opuścili te biura zaraz po ostatnim napadzie. I zapomnieli porządnie je zamknąć.

Po chwili znalazły się w biurach Ohio Relocations. Przestrzeń, wynajmowana przez firmę, podzielona była na przeszklone boksy niemal identycznie jak na siedemnastym piętrze. Różnice polegały na tym, że plastikowe ściany były wyższe, a krzesła i biurka znacznie ładniejsze i nowocześniejsze. Dywany miały ciemnopurpurowy kolor. Na ścianie widniał też purpurowy napis: OHIO RELOCATIONS — MOVING OHIO i rysunek cyrkowego siłacza unoszącego nad głową potężny kasztanowiec.

— Sissy? — zapytała Molly. — Dobrze się czujesz?

— Trochę brakuje mi oddechu. Ale poza tym czuję się zdrowa jak koń.

— Przecież wiesz, co mam na myśli. Chodzi mi o Franka.

Sissy odwróciła wzrok.

— Przecież to nie był prawdziwy Frank, dobrze o tym wiesz.

— Był wystarczająco realny, by znów cię uszczęśliwić.

— Tak. Ale przecież wiedziałam, że to nie może trwać. A poza tym popatrz, jaka różnica wieku nas dzieliła.

— Czerwona Maska numer dwa nadal istnieje.

— No i co?

— To, że pewnie będziemy potrzebowały jeszcze jednego Franka. I jeszcze jednego Szeryfa.

Sissy przyłożyła dłoń do ust i trzymała ją tam przez dłuższy czas.

— Skoro tak twierdzisz… — powiedziała w końcu.

— Tak, ale co potem?

— Potem?

— Co będzie, jeśli tym razem Frank przetrwa?

— Chyba masz mnóstwo gumek do mazania, prawda?

— Nie jestem pewna, czy mówisz poważnie.

— Ani ja — przytaknęła Sissy. — Ale będziemy się nad tym zastanawiały dopiero wtedy, kiedy problem stanie się realny, dobrze?

Molly zajrzała do jednego z boksów.

— Właściwie co spodziewasz się tutaj znaleźć? — zapytała.

— Nie wiem. Może sprawdźmy sekretariat.

— Chyba nie masz jakiegoś przeczucia, co?

— Mam, ale sama dokładnie nie wiem, co to za przeczucie. Uważam, że w czasie seansu spirytystycznego Georgie Woods bardzo chciał coś ukryć. To było coś, czego się wstydził. Zazwyczaj martwi ludzie wyznają bez oporów wszystko, co ich dotyczy. Pragną rozwiać wszystkie niejasności. Ale George Woods coś ukrywał i założę się, że odpowiedź na pytanie, co to było, ma jakiś związek z jego życiem w tym biurze. Bo przecież nie miał żadnego innego życia. Bywał jedynie w domu i w biurze.

Ruszyły korytarzem, aż natrafiły na drzwi z matowego szkła, do których przymocowana była tabliczka ze złotym napisem: FRANCES DELGADO, ASYSTENTKA PREZESA. Sissy weszła do biura i zaczęła się rozglądać. Zobaczyła biurko, komputer osobisty, przesuszoną jukę w doniczce. Poza tym w pomieszczeniu stał regał z półkami na książki, jednak mieściły się na nich jedynie akta i fotografie w ramkach, przedstawiające rodzinę pani Delgado.

Sissy wzięła do ręki jedną z fotografii i popatrzyła na nią z bliska przez dwuogniskowe okulary.

— Boże wszechmogący. Przecież oni wyglądają jak orangutany.

Molly podeszła do szarej zamykanej szafy z napisem „Akta personalne OR”, szafa była jednak zamknięta. Sissy otworzyła szuflady w biurku. Asystentka prezesa była bardzo uporządkowaną osobą, jednak szuflady nie zawierały nic poza starannie ułożonymi markerami, różnej wielkości spinaczami do papieru, starannie ułożonymi w kartonikach, i płytami do komputerów, oznaczonymi kolejnymi literami alfabetu.

Zamykając szuflady, Sissy zauważyła kartonowe pudełko zastępujące nóżkę pod bocznym stolikiem, na którym stała juka. Nogą wypchnęła pudełko spod stolika, żeby się nie schylać, podniosła je i położyła na biurku pani Delgado. Na wierzchu ktoś napisał grubym mazakiem „G. Woods, biurko”.

W środku znalazła głównie śmieci. Pełne pudełko zapałek z Jeff Ruby’s Steakhouse and Neon’s. Egzemplarz broszury Jak wygrywać na wyścigach konnych, z pozadzieranymi rogami. Małą niebieską latarkę bez bateryjek. Instrukcję obsługi drukarki HP. Cążki do paznokci. Kilka zepsutych długopisów. Drewnianą indiańską głowę, kiepsko wyrzeźbioną, z napisem Quamus na podstawie.

Znalazła także stertę starych paragonów za różne zakupy. Paragony za benzynę, za lekarstwa i za drinki z baru w Japp’s and the Crowne Plaża. I pięć paragonów, każdy potwierdzający zakup tuzina róż.

Wyciągnęła z pudełka paragony z kwiaciarni. Od razu zrozumiała, że to właśnie one na nią działały. Kłuły ją wręcz, niemal jak prawdziwe róże. Jak róże, które ukazywały się na każdej karcie DeVane, którą ostatnio wykładała z talii. Znowu róże.

Wszystkie róże zakupiono w kwiaciarni Jones the Florist na Fountain Square. Dostarczano je co wtorek, przez pięć tygodni, dla pani Jane Becker do sekretariatu kancelarii prawniczej Taft, Clecamp & Evans, mieszczącej się na dwudziestym pierwszym piętrze Giley Building w Cincinnati.

— Widzisz to? — zapytała Sissy. — Myślałam, że Jane Becker powiedziała ci, że wcale nie znała George’a Woodsa.

— Bo tak mi powiedziała. Nazywała go „biednym nieszczęsnym człowiekiem”.

— Naprawdę? Cóż, ten „biedny człowiek” posyłał jej co tydzień tuzin róż. Koszt jednej przesyłki wynosił pięćdziesiąt trzy dolary, łącznie z dostawą. Trwało to od drugiego tygodnia marca do trzeciego tygodnia kwietnia.

— Myślisz, że mieli romans? — zapytała Molly, patrząc na paragony ponad ramieniem teściowej. — To by nam wyjaśniało, dlaczego George Woods tak bardzo przepraszał żonę, prawda?

— Tak. Jednak nie rozumiem, dlaczego Jane Becker zależało, żeby wszyscy odnosili wrażenie, iż w ogóle nie znała George’a Woodsa. Przecież gdyby jakiś mężczyzna przesyłał mi przez pięć tygodni w regularnych odstępach bukiet róż, jasne, że chciałabym się dowiedzieć, kto to taki.

— Na każdym zamówieniu była identyczna wiadomość — wskazała Molly. — Popatrz: „Zapamiętaj Vernon Manor, gdzie spełniły się nasze marzenia”. Musiała więc wiedzieć, kim on jest.

— Chyba musimy z nią porozmawiać — powiedziała Sissy. — Jestem zupełnie pewna, że opowiedziała nam tylko połowę całej historii. Skoro romansowała z George’em Woodsem, Czerwona Maska miałby motyw, żeby na nią napaść, nie sądzisz? Wcale nie zaatakował jej przypadkowo i tylko dlatego, że znalazła się w windzie w niewłaściwym czasie. To był napad z premedytacją. On chciał zranić właśnie ją. Być może nawet zamierzał ją zabić.

Sissy wsunęła paragony z kwiaciarni do torebki i razem z Molly wyszła z biura Frances Delgado. Kiedy zaczęły długie, uciążliwe schodzenie w dół po schodach, Molly odezwała się:

— Czerwona Maska mógł być jednym z chłopaków Jane Becker… albo facetem z jakąś obsesją na jej tle, zazdrośnikiem, który nie mógł znieść, gdy kręcił się przy niej jakiś inny mężczyzna.

— Albo krewnym pani Woods — zasugerowała Sissy. — Bratem lub kuzynem, który chciał ukarać parkę za romans na boku. Istnieje więc duże prawdopodobieństwo, że Jane Becker wie, kto to jest.

— Dlaczego więc kłamała?

— Tego właśnie musimy się dowiedzieć.

Sissy zatrzymała się na czternastym piętrze i przycisnęła dłoń do piersi.

— Chcesz przez chwilę odpocząć? — zapytała Molly.

— Nie. Chciałabym jak najszybciej wyjść z tego budynku. Pamiętaj, że gdzieś tutaj krąży jeszcze druga Czerwona Maska.

Kontynuowały schodzenie. Na dziewiątym piętrze Sissy powiedziała:

— Pamiętaj, nawet jeśli się dowiemy, kim jest druga Czerwona Maska, nie powstrzymamy go przed dalszym zabijaniem. Musimy go wytropić i przy skrzynie… Tak samo jak tego dzisiaj.

— Chcesz, żebym jeszcze raz wskrzesiła Franka?

Sissy popatrzyła synowej prosto w twarz. Jej oczy błyszczały.

— A jak myślisz?

Rozmowa z detektywem Bellmanem

Po prawie godzinie spędzonej w windzie detektyw Bellman był spocony i wściekły. Siedział na jakimś krześle biurowym z poluźnionym krawatem i popijał wodę mineralną prosto z butelki. Biała koszula kleiła mu się do pleców.

Sissy szybko opowiedziała mu dokładnie, co się zdarzyło na siedemnastym piętrze. Powiedziała mu prawdę o Franku, o tym, kim był naprawdę, i w jaki sposób Molly stworzyła Szeryfa. Opisała, jak Czerwona Maska wypadł z szafy i dźgał nożami funkcjonariusza Gillowa.

Powiedziała mu też, jak Frank i Czerwona Maska spłonęli na popiół, na jej oczach.

Detektyw Bellman słuchał jej bardzo uważnie. Nie robił notatek. Kiedy Sissy skończyła, powiedział ponuro:

— I niby co ja mam napisać w raporcie?

— Nie wiem — odparła Sissy. — To zależy od tego, czy pan mi wierzy czy nie.

— Nic od tego nie zależy. To jest szaleństwo. Gdybym o tym napisał, mój porucznik odebrałby mi sprawę i natychmiast wysłałby mnie na przymusowe leczenie do szpitala dla psychicznie chorych. To jest opowieść rodem z Alicji w Krainie Czarów. Ot, zabawa kartami, ożywianie rysunków i tak dalej.

— A jak pan myśli, skąd Lewis Carroll wziął pomysł na tę książkę? Przecież korzystał z wzorców odnotowanych już wcześniej w wielu kulturach. Już bardzo dawno mawiano o portretach, które wychodzą z ram, czy poruszających się rzeźbach.

Detektyw Bellman wypił jeszcze łyk wody i wytarł usta wierzchem dłoni.

— W kulturze policji miasta Cincinnati, proszę pani, coś takiego nie zostanie jednak odnotowane. To pozostanie naszym małym sekretem. Capiche?

Oko w oko z olbrzymem

Wieczorem przygnębieni zasiedli do kolacji. Molly była zbyt zmęczona i rozkojarzona, żeby gotować, Trevor pojechał więc do Blue Ash Chili i przywiózł trzy porcje chili z czterema składnikami oraz jedną porcję z pięcioma składnikami — specjalnie dla Sissy, która uważała, że chili bez fasoli to nie jest chili. Zresztą długo powątpiewała także, że chili można jeść ze spaghetti.

— Kto to widział jadać chili ze spaghetti? — pytała. — Przecież to wbrew wszelkim prawom boskim.

— Przyzwyczaisz się, zobaczysz — mówił Trevor. — Pewnego dnia, kiedy wrócisz do New Milford, pomyślisz sobie: muszę zjeść chili z pięcioma składnikami, tak jak w Cincinnati, czyli wielką porcję chili, sera, cebuli i fasoli, ze stertą spaghetti na wierzchu, i to natychmiast!

— Czy dziadek nie przyjdzie na kolację? — zapytała Victoria.

Sissy popatrzyła na Molly. Skoro mieli wskrzesić Franka jeszcze raz, żeby ścigał drugą Czerwoną Maskę, nie można było dziecku po prostu powiedzieć, że „dziadek wyjechał”. Jeszcze nie teraz.

— Dziadek ma pilne sprawy do załatwienia — powiedziała. — Pewnie wróci do nas jutro.

— I zamieszka z nami tak jak ty, babciu?

— Musisz zrozumieć, że to nie jest twój prawdziwy dziadek. On jest jakby wizerunkiem twojego dziadka, tyle że wizerunkiem, który potrafi chodzić i mówić.

— Wiem — odparła Victoria. — Ale to nieważne. Przecież i tak jest moim dziadkiem, prawda? I przecież może odebrać mnie ze szkoły, patrzeć, jak się bawię, i w ogóle?

— Victorio, kochanie. — Sissy ujęła dziewczynkę za rękę. — Nie wiem, czy dziadek będzie mógł długo mieszkać razem z nami.

— Powiem mu, że musi tu zostać na zawsze.

Sissy przez dłuższą chwilę poważnie się nad tym zastanawiała, ale wreszcie powiedziała:

— Jasne. To mi wygląda na całkiem dobry plan. Kiedy wnuczka o coś poprosi, żaden dziadek nigdy jej tego nie odmówi, prawda?

Sissy zdołała przełknąć tylko kilka łyżek chili. Starała się tego nie okazać, ale widok płonącego Franka bardzo nią wstrząsnął. Od czasu do czasu lekko drżała, mimo że wieczór był ciepły, i czuła w sercu tę samą beznadzieję, zimną jak stal, która ogarnęła ją dwadzieścia cztery lata temu, kiedy do jej drzwi zapukali policjanci z ponurą wiadomością.

Pomyślała, że namówienie Molly, by wskrzesiła Franka, było szaleństwem. A przecież wkrótce to szaleństwo miało się powtórzyć.

— Nie jesteś głodna, mamo? — zapytał ją Trevor. — Nic się nie martw, Pan Boots uwielbia chili z fasolą.

— Chyba nie dasz tego Panu Bootsowi? — zaprotestowała Victoria. — Po takim jedzeniu zawsze puszcza bąki.

— Wiesz co, to wcale nie Pan Boots — powiedziała Molly. — To twój tata tak robi. Ale zawsze zwala winę na Pana Bootsa, a przecież biedny pies nie może powiedzieć, że to nie on.

Kiedy zaczęła zbierać ze stołu talerze po kolacji, zadzwonił telefon. Molly podniosła słuchawkę.

— Mieszkanie Sawyerów. — Chwilę słuchała ze zmarszczonym czołem, a potem zapytała: — A kto mówi?

Trevor wstał od stołu.

— Co się stało, kochanie? Lepiej daj mi słuchawkę.

Molly zakryła dłonią mikrofon i popatrzyła na męża rozszerzonymi oczami.

— To jest chyba Czerwona Maska.

— Daj mi słuchawkę!

— Nie, poczekaj! — zaprotestowała Sissy. — To może być coś ważnego! Przełącz rozmowę na głośnik i posłuchajmy, co on ma do powiedzenia. Victorio, mogłabyś coś dla mnie zrobić? Zabierz Pana Bootsa na podwórze i wysyp mu to chili do miski.

— Ale…

— Victorio, nie powinnaś słuchać tej rozmowy, rozumiesz? Bądź więc dobrą dziewczynką i nakarm Pana Bootsa na podwórku.

Tymczasem Molly kontynuowała rozmowę z Czerwoną Maską.

— Skąd masz mój numer telefonu?

Przez chwilę słuchała odpowiedzi.

— Rozumiem…

Poczekała, aż Victoria wyszła z kuchni, i przełączyła rozmowę na zewnętrzny głośnik.

— Zdaje się, że chcesz mnie wytropić, co, Molly? — charczał Czerwona Maska. — Stworzyłaś mnie i wyobrażasz sobie, że przysługuje ci boskie prawo do wytropienia mnie i unicestwienia?

— Jesteś seryjnym mordercą — odparła Molly. — Czegóż innego więc się po mnie spodziewasz?

— Spodziewam się, że przyjmiesz odpowiedzialność za swoje własne dzieło, Molly. Czy to moja wina, że kieruje mną żądza zemsty? Muszę wyegzekwować sprawiedliwość, Molly. Pragnienie zemsty jest w mojej krwi albo w tym, co płynie w żyłach, kiedy jest się tylko papierem oraz śladem po ołówku.

— Nie sądzisz, że dość już tej sprawiedliwości? Po prostu przestań zabijać, okaż ludziom miłosierdzie.

— Nie mogę, Molly. Nie tak zostałem narysowany. Jeszcze niedawno myślałem, że będę mógł przestać, ale teraz wiem, że nie mogę. Dzisiaj mnie zabiłaś, spaliłaś. A jednak niczego wtedy nie poczułem. I to mnie wcale nie oczyściło. Nie poczułem się wyzwolony. Po tym spłonięciu odnalazłem za to w sobie jeszcze większe pragnienie zemsty. Mam ochotę zabić jeszcze więcej ludzi, całe mnóstwo, setki! Chciałbym, aby ich krew lała się jak ciepły letni deszcz.

— Musisz z tym skończyć — powiedziała Molly. — Jeśli się nie powstrzymasz, wtedy ja skończę z tobą, przysięgam. — Zapadła cisza. Słychać było jedynie urywany, świszczący oddech Czerwonej Maski, niemal do złudzenia przypominający cykanie pojedynczej cykady. W końcu odezwał się:

— Przeceniasz się, Molly, składając taką obietnicę. Skoro jednak przysięgasz, że będziesz mnie ścigała, to ja, na Boga, przysięgam, że również będę ścigał ciebie.

— Odłóż słuchawkę! — syknął Trevor.

Sissy uniosła jednak rękę, nakazując mu, żeby nie przeszkadzał. Chciała usłyszeć wszystko, co Czerwona Maska miał do powiedzenia.

— Uważaj na siebie — mówił chrapliwy głos. — Bój się każdego cienia na ścianie. I pilnuj swoich najbliższych. Kiedy zostałem stworzony, to twoją twarz zobaczyłem jako pierwszą, Molly. Dlatego możesz być pewna, że moja twarz będzie ostatnią, jaką ty zobaczysz w życiu. Trevor złapał za słuchawkę i warknął:

— Słuchaj mnie, ty skur…

W telefonie rozległ się jednak krótki trzask i Czerwona Maska przerwał połączenie.

— No, to się doczekałem! Doczekałem się! — zawołał Trevor. — On śmie grozić mojej rodzinie. Ale nic z tego. Jutro z samego rana ruszamy na poszukiwanie tego psychola! Złapiemy go i spalimy tak samo jak dzisiaj!

— Muszę się czegoś napić — powiedziała Sissy. — I nie tylko. Muszę zapalić.

Wyszła do ogrodu. Victoria wciąż siedziała na kuchennych schodach, patrząc, jak Pan Boots wyjada z miski porcję chili.

— Widzisz, babciu? Pan Boots bardzo lubi spaghetti.

Sissy zapaliła marlboro.

— Pan Boots lubi wszystko z wyjątkiem tuńczyka. Usiadła obok Victorii i wypuściła dym w ciepłe wieczorne powietrze.

— Dlaczego palisz papierosy, babciu? To jest naprawdę bardzo niebezpieczne dla zdrowia.

— Wiem. Jestem głupiutka. Próbowałam już rzucić palenie tyle razy, że już nie potrafię zliczyć. I wiesz co, za każdym razem, kiedy zapalam papierosa, słyszę głos twojego dziadka: „Dlaczego nie rzucisz palenia, Sissy?” I wtedy sobie myślę, że lepiej go słyszeć, jak to mówi, niż nie móc go słuchać w ogóle.

— Kocham go — powiedziała Victoria.

— Tak. Ja również.

W tym momencie Pan Boots skończył jeść i podszedł do nich, oblizując pysk. Trącił mokrym nosem Victorię, ta jednak zawołała:

— Odejdź ode mnie! Odejdź! Te dżinsy były dzisiaj wyprane.

Trevor wyjrzał przez okno.

— Czy coś się stało? — zapytał.

Sissy uśmiechnęła się.

— Nic, z czym nie poradziłaby sobie wilgotna ściereczka.

* * *

Sissy otworzyła oczy. Był już jasny dzień. Jej policzek niemal przykleił się do skórzanego siedzenia w hudsonie hornecie wujka Henry’ego. Leżała jeszcze przez chwilę, nasłuchując monotonnego szumu silnika. Czuła, jak zawieszenie auta podskakuje i opada na nierównej drodze.

Nie mogła sobie przypomnieć, co właściwie tutaj robi. Przecież już tak dawno nie odwiedzała wuja Henry’ego i cioci Mattie, że nawet nie była pewna, czy oni wciąż żyją. Ale najwidoczniej żyli, bo przecież siedziała w samochodzie wuja Henry’ego i to wuj Henry siedział za kierownicą.

Po chwili się wyprostowała. Jasne, przed sobą miała tył głowy wuja Henry’ego. Widziała z boku jego opalony, piegowaty policzek. Na głowie miał swój słomkowy kapelusz, z otokiem z wężowej skóry, a na koszuli wyraźnie odcinały się jego czerwone szelki.

Wyjrzała przez okno. Preria sprawiała ponure wrażenie i zdawała się ciągnąć bez końca. W oddali Sissy dostrzegła zabudowania jakiejś farmy i pomalowaną na biało stodołę. Niebo było zakryte ciężkimi, brązowymi chmurami. Ale… Może to nie były chmury, lecz chmary cykad?.

Z radia dobiegały dźwięki dziwnej piosenki. Miała niezrozumiały, nieregularny rytm, jakby ktoś puszczał ją od końca do początku.

Widziałam cię w ogrodzie…

Widziałam, jak odwracasz się…

Widziałam, jak się śmiejesz, i zapytałam cię…

Lecz gdy się śmiałeś, wiem, że łgałeś…

— Gdzie jesteśmy, wujku Henry? — Jej głos zabrzmiał, jakby mówiła przez tekturową tubę.

— Na zachód od wschodu i na wschód od zachodu.

— Tak, ale dokąd jedziemy?

— Nie pamiętasz? Jest pora burzowa. Musimy jechać przed siebie, żeby uciec przed burzą, nie wiesz?

Sissy usiadła na środku tylnego siedzenia i popatrzyła przez przednią szybę. Niebo z każdą chwilą coraz bardziej ciemniało, mimo że zegar w samochodzie wskazywał dopiero godzinę drugą. W powietrzu czuć było zapach deszczu.

Minęli znak obwieszczający, że wjeżdżają do Borrowsville. W tym samym momencie Sissy wyłowiła wzrokiem wielką sylwetkę mężczyzny stojącego na poboczu drogi. Był jeszcze daleko, ale mimo to był dobrze widoczny, więc musiał być naprawdę ogromny.

Nieświadomie zadrżała, jak to się jej czasami zdarzało w czasie snu, tym razem jednak drgnęła z przerażenia.

— Czy możemy zawrócić? Ja nie lubię olbrzymów.

— Nie tym razem, Sissy.

— Co to znaczy?

— Przecież wiesz, co to znaczy. Tym razem musimy mu się przyjrzeć uważniej. Nie możesz już tego dłużej odwlekać, niezależnie od tego, jak bardzo się boisz.

— Ale to jest olbrzym, a ja nie lubię olbrzymów. Proszę cię, zawróć. Proszę…

— Nie tym razem, Sissy.

Byli coraz bliżej. Sissy była tak przerażona, że jej oddech stał się krótki i urywany. W miarę jak olbrzym rósł w ich oczach, wujek Henry jechał coraz wolniej. Wreszcie pozwolił hornetowi toczyć się na jałowym biegu. W końcu samochód stanął. Od stopy olbrzyma dzieliło ich mniej więcej trzydzieści stóp.

— No, Sissy. Popatrz na niego uważnie.

— Wujku, ja się go strasznie boję.

— Musisz to zrobić. Nie ma innego wyjścia. Znalazłaś się tutaj z bardzo konkretnego powodu, Sissy Sawyer, i dobrze o tym wiesz. Musisz więc opanować swój strach, młoda damo, i zrobić to, co konieczne.

Wuj Henry zaciągnął hamulec ręczny i wysiadł z auta. Obszedł pojazd, podszedł do drzwiczek po stronie Sissy i otworzył je. Jego obszerne, luźne spodnie furkotały w podmuchach ciepłego wiatru z południowego zachodu.

— Chodź, Sissy. On ci nie zrobi nic złego.

Niechętnie, niepewnie, Sissy wzięła wujka za rękę i wyszła z samochodu na drogę. Ziarenko piasku wpadło jej do oka i musiała szybko zamrugać, żeby się go pozbyć. Wuj Henry poprowadził ją poboczem drogi przecinającej prerię, która była porośnięta przede wszystkim purpurową koniczyną. Preriowe rośliny pochylały się ku ziemi, smagane silnym wiatrem.

Dotarli do stóp olbrzyma. W pierwszej chwili Sissy nie chciała podnieść na niego wzroku. Jego stopy były czarne, czarne były jego spodnie, dosłownie cały był czarny, jakby pomalowany czarną farbą.

— Podnieś głowę, Sissy. Musisz. Popatrz mu prosto w twarz.

— Wujku, proszę cię, nie chcę, za bardzo się boję. Co będzie, jeżeli on mnie rozpozna i zacznie mnie ścigać w snach?

— On jest z drewna, Sissy. Nie może cię ścigać.

— Jesteś pewien?

— Całkowicie. Jestem tego pewien tak samo jak tego, że stoję tu obok ciebie.

Powoli, bardzo powoli, Sissy podniosła głowę. Olbrzym miał na sobie czarną marynarkę, a pod nią ciemnoczerwoną koszulę. Ręce trzymał złożone na piersiach, a w każdej ręce miał wielki, lśniący, trójkątny nóż rzeźnicki.

Zobaczywszy jego twarz, Sissy zamarła. Twarz olbrzyma była pomalowana na czerwono i miała dwa wąskie wycięcia na oczy oraz jedno szersze wycięcie na usta.

— Czerwona Maska — wyszeptała. — Mój Boże, to jest Czerwona Maska.

Wujek Henry potrząsał głową, uśmiechał się i mówił coś do Sissy, jednak silny wiatr sprawiał, że nie rozumiała znaczenia jego słów.

— Nie słyszę cię. Nic nie rozumiem.

Wujek ujął ją pod ramię i wskazał na stojący blisko wielki budynek o ścianach z lśniącego aluminium. Przed budynkiem stało wiele ciężarówek i furgonetek. Ogromny symbol na dachu obwieszczał, że wielki budynek należy do hurtowni mięsa w Borrowsville.

— To jest reklama i nic więcej. Nigdy i nigdzie nie będzie cię ścigać.

Niespodziewanie usłyszała chrapliwy głos:

— Ufasz wujkowi Henry’emu, co? Ale wujek Henry umarł wiele lat temu. Co on może wiedzieć o rzeczywistości? Poczekaj tylko, aż krew zacznie tryskać niczym ciepły letni deszcz.

Rozległ się głuchy grzmot i deszcz rzeczywiście zaczął padać. Najpierw spadło tylko kilka wielkich srebrzystych kropli, potem deszcz przybrał na sile, aż wreszcie rozszalała się gwałtowna burza. Uciekaj, Sissy. Uciekaj!

Oblicze strachu

— Obudź się, Sissy — powiedziała Molly. — Ktoś chce się z tobą zobaczyć.

Otworzyła oczy. Był wczesny ranek i do jej sypialni wpadały jaskrawe promienie słońca. Molly stała obok jej łóżka, a w ręce trzymała wielką szklankę świeżo wyciśniętego soku grejpfrutowego.

— Co? Kto chce się ze mną zobaczyć? Czy nie może poczekać, aż się trochę ogarnę?

— Och, nie przejmuj się. Ten ktoś z pewnością już niejeden raz widział cię w koszuli nocnej.

Sissy usiadła i sięgnęła po okulary leżące na nocnym stoliku. Kiedy je założyła, do pokoju wszedł Frank, ubrany w niebieską koszulę w paski i spodnie w kolorze khaki. Podszedł prosto do niej, chwycił jej dłonie i pocałował ją.

— Mój Boże, Frank. Nie wierzę.

— Nie mogłam spać — wyjaśniła Molly. — Zamiast przewracać się z boku na bok, pomyślałam, że mogę zrobić coś pożytecznego, no i… Znowu przywróciłam go do życia.

— Och, Frank.

Sissy przytuliła go i odwzajemniła pocałunek. Przez kilka chwil, miłych jak marzenie, nie pamiętała, że ma do czynienia tylko z podobizną Franka, a ona sama jest aż o dwadzieścia cztery lata starsza od niego. Dotykał jej jak Frank, pachniał jak Frank i tak bardzo pragnęła, żeby był przy niej, żywy i prawdziwy, że aż poczuła w sobie ogień.

— Sissy — powiedział Frank. — Wcale się nie zmieniłaś.

— Moje włosy są siwe, Frank. Mam zmarszczki. I popatrz na moje ręce.

Frank obdarzył ją słabym i smutnym uśmiechem.

— Nie to miałem na myśli. A przecież i tak lepiej mieć zmarszczki, niż być martwym, prawda?

— Pamiętasz, co się wydarzyło wczoraj? — zapytała Sissy.

— Oczywiście, że pamiętam. Mogę sobie być obrazem, ale moja krótkookresowa pamięć jest w porządku.

— Czy kiedy się paliłeś… To bolało?

— Niczego nie czułem. Pewnie byłoby inaczej, gdybym był prawdziwym człowiekiem. Ale znałem w życiu ludzi, którzy płonęli żywcem i także niczego nie czuli. Kiedy spłoną końcówki nerwów, potem nie ma już bólu. Człowiek spokojnie się pali, jakby był z drewna.

— Skoro wspomniałeś o drewnie… W nocy miałam sen o drewnianym człowieku. To był Czerwona Maska, jestem pewna.

— Nie rozumiem. Czerwona Maska z drewna?

Sissy pokiwała głową.

— Nigdy nie widziałeś tych olbrzymich figur przy drogach? Na przykład Paula Bunyana albo Muffler Manów? Kiedy byłam dzieckiem, jeździłam w odwiedziny do wujka Henry’ego i cioci Mattie na ich farmę w Iowa i przy drodze do Webster stała potężna figura mężczyzny, ubranego na czarno, z dwoma nożami rzeźnickimi w rękach. Przerażał mnie tak bardzo, że kiedy obok niego przejeżdżaliśmy, zawsze mocno zaciskałam powieki i nawet nie chciałam o nim myśleć. Ale zaczął mi się śnić od czasu, kiedy Molly wykonała szkic Czerwonej Maski. We śnie widziałam go na horyzoncie, jednak zawsze za bardzo się bałam, żeby popatrzeć na jego twarz. Do dzisiejszej nocy.

— No i co? Czy to na pewno był Czerwona Maska?

— Bez wątpienia. On jest przydrożną reklamą jakiejś hurtowni mięsa w Borrowsville.

— Poczekaj, Sissy — odezwała się Molly. — Dlaczego ktoś miałby się ukrywać pod postacią przydrożnej figury z Iowa? Chce na siebie zwrócić uwagę, czy co? Sama nie wiem. To jest tak cholernie niejasne…

— Przy drogach jest mnóstwo takich olbrzymich figur — powiedział Frank. — To są indiańscy bohaterowie, kowboje, różne dziwadła albo dziewczęta w kostiumach kąpielowych. A w New Milford mamy na przykład wysoką na trzydzieści stóp słomianą kukłę.

— Wiem. Dlaczego zatem wybrał sylwetkę reklamującą jakąś hurtownię mięsa z Iowa?

Sissy zsunęła z siebie kołdrę.

— Myślę, że jak najszybciej musimy porozmawiać z Jane Becker. Mam złe przeczucia.

— Pojadę do niej z tobą — powiedział Frank. — I zabierzemy Szeryfa.

Sissy popatrzyła na Molly.

— Chyba tego nie zrobiłaś?

— Oczywiście, że zrobiłam. Miałam pracowitą noc, kiedy ty śniłaś o przerażających olbrzymach.

Sissy wyszła z łóżka i podeszła do okna. Na podwórku Pan Boots i Szeryf razem polowali na cykady.

— Od razu się zaprzyjaźnili — powiedziała Molly. — Moim zdaniem Pan Boots jakoś rozumie, że Szeryf wcale nie zamierza zająć jego miejsca.

— Tak myślisz? — zapytała Sissy. — A moim zdaniem Pan Boots jest po prostu dość inteligentny, żeby nie wdawać się w walkę z o połowę młodszym od siebie owczarkiem niemieckim.

— Ubierz się, Sissy — powiedział Frank. — Ja tymczasem wypiję kawę, zanim wystygnie, i dokończę pekanowe ciasteczka w polewie czekoladowej, które twardnieją z każdą chwilą.

Kiedy Frank wyszedł do kuchni, Sissy zapytała.

— Czy Victoria już go widziała?

— Nie. Wyszła do szkoły, zanim się… rematerializował, czy jak to nazwiemy.

— Będzie zachwycona.

— Wiem. Ale nie jestem pewna, czy tego chcę. Przecież to nie może długo trwać, prawda? Przecież Frank jest jedynie obrazem, wizerunkiem, a nie realnie istniejącą, żywą postacią.

— W dotyku jest bardzo realny.

Molly popatrzyła ostro na Sissy.

— On przecież jest dla ciebie za młody. Niczego sobie nie wyobrażaj.

— Na miłość boską, Molly! Przecież to mój mąż!

* * *

Pod dom Beckerów w Lakeside Park podjechali kilka minut przed południem. Dzień był gorący i słoneczny. Po niebie płynęła tylko jedna samotna chmurka. Dom był duży, piętrowy, zbudowany w stylu kolonialnym z cegły o różowym odcieniu. Otaczał go ogród o powierzchni mniej więcej trzech czwartych akra, porośnięty głównie suchą trawą. Cykanie cykad było tu głośniejsze niż w Blue Ash.

— Miejmy nadzieję, że dziewczyna jest w domu — powiedział Frank.

Na podjeździe stały dwa samochody: czarny jeep cherokee i czerwona honda civic. Do tylnej szyby hondy przylepiona była naklejka z napisem Glaring Anomalies.

— Glaring Anomalies? — zdziwił się Frank.

— To taki zespół rockowy — wyjaśniła mu Molly. — Niestety, powstał ładnych kilka lat po twoim odejściu.

Stanęli przed drzwiami i Sissy zadzwoniła. Bardzo długo czekali, ale wreszcie w drzwiach stanęła Jane Becker, ubrana w o wiele na nią za dużą koszulkę, z plamami po keczupie na piersiach. Miała bardzo bladą twarz, a jej kręcone kasztanowe włosy były związane z tyłu jasnozieloną nylonową wstążką.

— Tak? — zamrugała powiekami.

— Cześć, Jane — powiedziała Molly. — Pamiętasz mnie? Jane Becker przez chwilę patrzyła na nią ze zmarszczonym czołem, ale zaraz odezwała się:

— Och, tak. Oczywiście. Pani szkicowała tego… Ale co państwo tutaj robicie?

— Chciałam jeszcze raz z tobą porozmawiać. Chyba widziałaś w telewizji, że policja jeszcze nie złapała tej Czerwonej Maski. Dlatego przyszło mi do głowy, że mogłabyś opowiedzieć mi o nim coś jeszcze. Coś, co zapamiętałaś, a co umknęło twojej uwagi, kiedy rozmawiałyśmy po raz pierwszy. Byłaś w końcu pod wpływem szoku, no i w ogóle.

— Cóż… chyba nie…

Jane Becker popatrzyła ponad głowami niespodziewanych gości na trawnik, jakby się spodziewała, że z krzaków zaraz wyskoczy Czerwona Maska.

— Moglibyśmy na chwilę wejść? Nie sprawimy ci kłopotów? To jest Sissy, moja teściowa, a to detektyw Frank Sawyer.

Frank błysnął przed jej oczyma odznaką. Zrobił to tak szybko, że nie zdążyła zobaczyć, że jest to odznaka policji stanu Connecticut, a nie Cincinnati.

— Naprawdę nie wiem, co jeszcze mogłabym dodać. Wizerunek, który pani narysowała… To był dokładnie on. Dokładnie.

Mimo że najwyraźniej nie miała ochoty rozmawiać z niespodziewanymi gośćmi, Jane, bez słowa zaproszenia, szerzej otworzyła drzwi, by mogli wejść do holu, po czym poprowadziła ich do salonu.

Dom był czysty, starannie urządzony. Na podłogach leżały dywany w kolorze łososiowym, a kanapy i krzesła miały bladożółte obicia. Nad kominkiem wisiał amatorski obraz olejny przedstawiający kamienny mostek, pod którym płynął nieprawdopodobnie niebieski strumień. Kominek zdobiły jeszcze lśniące mosiężne głowy psów, był on jednak sztuczny, a samo palenisko — elektryczne.

— Jest pani absolutnie pewna, że nie widziała Czerwonej Maski nigdy wcześniej, to znaczy przed atakiem w windzie?

Jane Becker usiadła na krześle przy kominku.

— Nigdy. To był ktoś dla mnie zupełnie obcy.

— I nie ma pani pojęcia, dlaczego chciał zabić pana Woodsa?

— Nie mam pojęcia.

Sissy poczuła w palcach mrowienie. Uniosła rękę i zobaczyła, że ametyst w pierścionku jej matki stał się o kilka odcieni ciemniejszy. Prawdopodobnie więc Jane Becker kłamała. Ale w jakiej sprawie? W grę wchodziły dwie możliwości: kłamała, że nie zna Czerwonej Maski lub że nie wie, dlaczego zamordował George’a Woodsa.

Jednak to mrowienie wywoływał nie tylko pierścionek matki. Czuła je, kiedy bardzo blisko znajdował się silny albo znaczący obiekt. Na przykład kiedy któryś z jej klientów przynosił do niej szal zmarłej ukochanej osoby albo chociażby parę jej rękawiczek, żeby ułatwić nawiązanie kontaktu z kimś zza grobu. Odczuwała je, kiedy wchodziła do jakiegoś pomieszczenia i jej wzrok padał na fotografię kogoś niedawno zmarłego. Zawsze wiedziała, kiedy człowiek ze zdjęcia nie żyje, nie trzeba jej było tego mówić.

— …może jednak — ciągnęła Molly — przypomnisz sobie coś z nim związanego. Coś szczególnego w związku z jego fryzurą, karnacją skóry, czymkolwiek. Miał blizny? Zauważyłaś jakieś blizny? Blizny i rany mogą być ważną wskazówką, ponieważ mogą być wynikiem kontuzji sportowych albo wypadków przy pracy.

Sissy powoli obracała się, próbując dociec, co jest źródłem mrowienia w palcach. Frank złapał ją za rękę i zapytał:

— Sissy, dobrze się czujesz?

— Tak. Doskonale. To tylko…

— Nie pamiętam nic więcej poza tym, co już pani powiedziałam — upierała się Jane Becker. — Może i miał jakąś bliznę, ale ja tego naprawdę nie pamiętam. Niech pani weźmie pod uwagę, że walczyłam wtedy o życie.

— Czy mogłabym skorzystać z łazienki? — zapytała niespodziewanie Sissy.

— Oczywiście. Proszę pójść korytarzem, drugie drzwi na prawo.

— Dziękuję.

Sissy wyszła z salonu. Idąc korytarzem, uniosła prawą rękę i przymrużyła powieki, żeby się lepiej koncentrować. To tutaj, Sissy. Odpowiedź znajduje się właśnie tutaj. W jednym z tych pokoi.

Minęła jadalnię. Nie było w niej nic poza lśniącym dębowym stołem i ośmioma dębowymi krzesłami. W powietrzu nie unosił się żaden zapach, jakby z pokoju korzystano bardzo rzadko. Dotarła do łazienki. Kiedy nacisnęła na klamkę, nagle poczuła mrowienie w karku. Dopiero w tej chwili spostrzegła, że naprzeciwko jadalni znajduje się jeszcze jeden pokój, a jego drzwi są niedomknięte.

Zawahała się. Przez chwilę stała nieruchomo, nasłuchując. Podeszła do drzwi i uchyliła je trochę mocniej. Był to gabinet. Znajdowało się tu biurko z komputerem, a pod ścianami ustawione były półki z mnóstwem książek. Ten, kto używał tego gabinetu, nie był specjalnie porządną osobą; na biurku stał pusty kubek po kawie, leżały porozrzucane długopisy i płyty kompaktowe oraz poprzedzierane wydruki transakcji dokonanych kartami kredytowymi. Na obudowie monitora komputerowego poprzylepiane były dookoła ekranu notatki na niewielkich żółtych karteczkach. „Fryzj. 8!!!” „Tel. Ken. B. w spr. ubezp…” „Reklamacja!!!”

Na ścianie po lewej stronie, patrząc od strony biurka, wisiała korkowa tablica. Ktoś gęsto poprzypinał do niej pocztówki, podkładki pod kufle, jadłospisy restauracji prowadzących sprzedaż na wynos oraz rodzinne fotografie. Sissy powoli do niej podeszła i teraz niemal słyszała swoje mrowienie, a czuła je w sobie tak, jak się czuje musowanie wody sodowej w szklance.

Niemal na środku korkowej tablicy, częściowo zakryta listem dziękczynnym z jakiejś lokalnej fundacji dobroczynnej pomagającej dzieciom, znajdowała się pocztówka przedstawiająca ogromną postać o czerwonej twarzy, która trzymała w rękach trójkątne noże. Podpis pod pocztówką głosił, że przedstawia Młodego Rzeźnika z Borrowsville w stanie Iowa.

Sissy zdjęła pocztówkę z tablicy i odwróciła ją. Na odwrocie przeczytała informację: „Młody Rzeźnik był reklamą hurtowni mięsa w Borrowsville w stanie Iowa. Inaczej niż większość podobnych wielkich figur przydrożnych nie został wykonany z włókna szklanego, ale wyrzeźbiony z jednego pnia dębu przez miejscowego rzeźbiarza Deana S. Ferndale’a II. Młody Rzeźnik miał 32 stopy i 7 cali wysokości i ważył mniej więcej 6300 kilogramów. W 1974 roku został poważnie uszkodzony przez uderzenie pioruna i usunięty ze swojego miejsca”.

Ktoś napisał też na pocztówce wiadomość: „Pozdrowienia dla Ricka i całej rodziny! Buziaki z ponurej Iowy! Lonnie mówi, że też tak będę wyglądał, jeśli będę się zbyt długo wylegiwał na słońcu! Do zobaczenia piętnastego. Ściskam, Dave M.”

Pocztówkę wysłano dwunastego maja 1993 roku, a więc Jane Becker mogła ją po raz pierwszy zobaczyć, kiedy była bardzo mała. Na tyle mała, żeby się jej przestraszyć.

Sissy wróciła do salonu. Jane Becker wciąż odpowiadała na pytania Molly i Franka.

— Przykro mi, nic więcej nie pamiętam. Te wszystkie morderstwa są straszne, okropne. Żałuję, ale nie przychodzi mi do głowy nic, co mogłoby pomóc w złapaniu tego człowieka.

Sissy rzuciła na stolik pocztówkę, tuż przed Jane.

— Kogo on ci przypomina? — zapytała.

— Zaraz, pani to zabrała z pokoju mojego ojca!

— To, skąd to zabrałam, moja droga, teraz nie jest ważne. Ważne jest to, kogo ci to przypomina.

Frank wziął do ręki pocztówkę i przeczytał jej opis.

— Młody Rzeźnik. To on panią zaatakował?

— Miał czerwoną twarz, identyczną. Albo miał krew na twarzy. Nie wiem. Musiało mi się coś pomylić.

Molly także popatrzyła na kartkę.

— Jane, przecież to jest on, do ostatniego szczegółu, zgodnie z opisem, jaki mi podałaś. Nie dziwię się, że powiedziałaś, że jego oczy i usta wyglądały jak szparki. Bo to są szparki, wyrzeźbione dłutem.

Sissy usiadła obok dziewczyny.

— Jane, powiedz mi, jak on naprawdę wyglądał? Ten człowiek, który cię zaatakował. Kto to był?

Oczy Jane Becker wypełniły się łzami.

— Nie wiem! Nie pamiętam! W ogóle go nie widziałam!

— Co? — zawołała Molly. — Przecież byłaś wszystkiego zupełnie pewna.

— Wiem. Ale kiedy kazała mi go pani opisać, nie chciałam pani rozczarować, i tyle! Po prostu opisałam najbardziej przerażającą postać, jaką widziałam w życiu.

— Opisałaś więc Molly osobę, która nie istnieje?

Jane Becker, płacząc, pokiwała głową.

— Myślałam, że nikomu nie zrobię przez to krzywdy. Przecież on nie jest prawdziwy, a więc policja go nigdy nie znajdzie, no i nic złego się nie stanie.

— Ale… Jane, skoro Czerwona Maska faktycznie nie istnieje, kto popełnia te wszystkie morderstwa?

— Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Myślę, że jacyś szaleńcy postanowili się do niego upodobnić. Przecież słyszeliście o mordercach naśladujących innych morderców, prawda? To jest okropne. Naprawdę okropne. Ale to przecież nie moja wina!

— Niezupełnie — powiedziała Sissy. — Kiedy Molly narysowała podobiznę tej Czerwonej Maski, stało się coś dziwnego. Można by to określić jako cud.

— O czym pani mówi?

— Możesz w to uwierzyć albo nie, Jane. Wszystko zależy od ciebie. Rysunek Czerwonej Maski, który Molly wykonała na podstawie twojego opisu, ożył. Czerwona Maska nie istniał, zanim oskarżyłaś go o to, że cię zaatakował w windzie, ale potem niespodziewanie zaczął istnieć. Ożył.

Jane Becker popatrzyła na Sissy z niedowierzaniem.

— Słucham? Ożył? Och, niech pani da spokój. To jakiś żart, prawda?

Skierowała spojrzenie na Molly, jakby przynajmniej po niej spodziewała się zdrowego rozsądku. Sissy wstała.

— Tak jak ci powiedziałam, nie musisz w to wierzyć. Ale morderca narysowany na podstawie twojego opisu po prostu ożył i to on popełnił następne zbrodnie. Kiedy jeden ze świadków opisał zabójcę, Molly wykonała kolejny szkic i ten szkic także ożył. Wtedy na wolności były już dwie Czerwone Maski, które mają na sumieniu kolejne dwa zbrodnicze ataki.

— To prawda, Jane — powiedziała Molly. — Wiem, że to brzmi całkowicie niewiarygodnie, ale widziałam to na własne oczy. Wczoraj unicestwiliśmy jedną Czerwoną Maskę, udało nam się go podpalić, wciąż jednak drugi osobnik pozostaje na wolności.

— Wiemy teraz przynajmniej, że nigdy nie było tej „prawdziwej” Czerwonej Maski, człowieka z krwi i kości — zauważyła Sissy. — Pierwowzorem Czerwonej Maski jest Młody Rzeźnik, który prawdopodobnie trzydzieści pięć lat temu posłużył za podpałkę do ognia, po tym, jak trzasnął w niego piorun.

Jane Becker wytarła nos.

— Nie wierzę w to wszystko — powiedziała. — Uważam, że powariowaliście.

— Przykro mi, Jane, ale to prawda — odparła Sissy. — Teraz potrzebujemy twojej pomocy, żeby skończyć z Czerwoną Maską raz na zawsze.

— A co ja mogę zrobić?

— Możesz stanąć z nim twarzą w twarz, tylko tyle. Możesz stanąć przed nim, pokazać mu tę pocztówkę i powiedzieć mu, że go wrobiłaś w zabójstwo. On żyje, ponieważ wierzy, że żyje. Żyje, ponieważ jest przekonany, że jest wizerunkiem prawdziwej postaci. Trzeba mu powiedzieć, że nigdy nie istniał naprawdę, że był tylko drewnianym posągiem i niczym więcej i że nawet ten drewniany posąg już od dawna nie istnieje.

— Co?! — zawołała Jane Becker. — Naprawdę uważacie, że po prostu podejdę do jakiegoś szalonego mordercy i powiem mu, że go wymyśliłam? Jesteście bardziej nienormalni, niż myślałam!

— Jesteś jedyną osobą, która może to zrobić — powiedziała Sissy.

Teraz wstała Jane Becker.

— Wiecie co? Najlepiej będzie, jeśli już sobie stąd pójdziecie.

— Jane — odezwała się Molly. — Musisz pójść z nami! Jeśli tego nie zrobisz, zginie jeszcze mnóstwo ludzi.

— Jeśli natychmiast stąd nie wyjdziecie, zawołam policję.

— To ja jestem policją — przypomniał jej Frank.

— W takim razie zadzwonię do pańskiego przełożonego, do kogokolwiek, i powiem, że mnie pan molestuje.

Ruszyła w kierunku aparatu telefonicznego, ale Frank wyciągnął rękę, żeby ją zatrzymać.

— Naprawdę potrzebujemy pani pomocy, pani Becker. Wiem, że to wszystko brzmi dziwacznie i niewiarygodnie, bo mówimy o rysunkach, które ożywają, i obrazach, które popełniają zbrodnie. Ale dla tego, co się dzieje w mieście, nie ma żadnego innego wyjaśnienia. Jest to wyjaśnienie jedyne i prawdziwe. Jest tak prawdziwe jak to, że stoję przed panią.

— Wychodzicie czy nie? — zapytała Jane Becker.

Frank nie ruszył się z miejsca.

— Pozwoli pani, że ją o coś zapytam. Skoro George’a Woodsa nie zabił Czerwona Maska, to kto to zrobił?

— Nie wiem. Mówiłam to już setki razy.

— Nie, nie mówiła pani. Wskazywała pani na Czerwoną Maskę jako na zabójcę, a teraz przyznała pani, że Czerwona Maska nie istnieje. Kto więc zabił George’a Woodsa?

— Nie wiem. Jakiś mężczyzna. Nie potrafię go opisać.

— Spróbujmy go sobie wyobrazić. Mężczyzna przeciętnej budowy, przeciętnego wzrostu, bez żadnych cech szczególnych.

— Dokładnie. Wszedł do windy i zaatakował.

— Mówiła pani, że wcześniej nie znała George’a Woodsa, prawda?

— Tak jest. Nigdy wcześniej nie widziałam go na oczy.

Sissy powoli sięgnęła do torebki i wyciągnęła jeden z paragonów z kwiaciarni Jones the Florist.

— Tuzin róż, tydzień po tygodniu, przez pięć tygodni.

Jane Becker spróbowała jej wyrwać paragon, jednak Sissy zdążyła cofnąć rękę.

— To jest moja prywatna sprawa, ty wredna suko! — zawołała Jane Becker. — Nic ci do tego!

— Myli się pani — powiedział Frank. — Tym bardziej że z pani powodu zginęło tak wiele osób. Co się wydarzyło pomiędzy panią a George’em Woodsem, pani Becker? Mieliście romans i coś się w nim przestało układać? Co się stało?

— Romans? — Jane Becker aż się zatrzęsła.

Kiedy Molly rozmawiała z nią w szpitalu, odniosła wrażenie, że dziewczyna jest aż nazbyt spokojna i łagodna, zważywszy na to, co się jej przytrafiło. Nie pałała żądzą zemsty wobec napastnika. Teraz jednak była agresywna, nie panowała nad słowami, a jej oczy iskrzyły niepohamowaną złością.

— Nie mieliśmy żadnego romansu!

— Rozumiem. Może to była po prostu tylko krótka szalona przygoda? „Zapamiętaj Vernon Manor, gdzie spełniły się nasze marzenia”.

— Jego marzenia, ale mój koszmar.

— Jak mam to rozumieć?

Jane Becker musiała kilkakrotnie głęboko odetchnąć, żeby się uspokoić.

— To było takie weekendowe seminarium. Uczestniczyli w nim pośrednicy w handlu nieruchomościami i prawnicy. Rozmawialiśmy o prawie własności, depozytach i takich tam. George Woods przyuważył mnie natychmiast po przyjeździe i nie odstępował mnie ani na krok.

— I co pani zrobiła?

— Mówiłam mu, żeby się odczepił, ale nie chciał mnie słuchać. — Jane Becker umilkła. Teraz jej złość ustąpiła miejsca rozżaleniu. Dwie łzy powoli potoczyły się po policzkach. — Powiedziałam mu, żeby się odczepił, jednak chyba mi coś dosypał do drinka. Może rohypnol? Ale nigdy się do tego nie przyznał. Nic z tego nie pamiętam, ale zaciągnął mnie na górę do swojego pokoju i zgwałcił. — Ciężko westchnęła i kontynuowała. — Zgwałcił mnie, wykorzystał na wszystkie możliwe sposoby. Kiedy się obudziłam, cała pościel była we krwi. A on wciąż przy mnie był, uwierzycie? Siedział na skraju łóżka z drinkiem w ręce i uśmiechał się do mnie jak kot nad miską mleka… Wsadził we mnie nawet butelkę po wódce, uwierzycie?

Sissy położyła jej dłoń na ramieniu.

— Usiądź — powiedziała łagodnie.

Jane przez chwilę mrugała, jakby nie zrozumiała jej słów, lecz w końcu usiadła na kanapie. Sissy zajęła miejsce obok niej.

— A więc nie było żadnej Czerwonej Maski ani żadnego mężczyzny przeciętnego wzrostu i przeciętnej budowy? — zapytała.

— Nie — wyszeptała Jane Becker.

— Jak to zrobiłaś? Przecież zdołałaś zadać sobie całkiem głębokie pchnięcia w plecy.

— Widziałam to kiedyś w jakimś programie telewizyjnym. W nowoczesnej windzie na pewno by mi się to nie udało, ale windy w Giley Building są stare i rozklekotane.

— Zasztyletowałaś więc George’a Woodsa, a potem wsunęłaś nóż pomiędzy rozsuwane drzwi i kilkakrotnie dźgnęłaś sama siebie, napierając na niego plecami, tak? A kiedy winda zjechała do holu, nóż po prostu wypadł spomiędzy drzwi i nikt się nie domyślał, że to ty jesteś morderczynią. Mam rację?

Jane Becker pokiwała głową.

— Byłam tak podekscytowana, że te dźgnięcia nawet mnie nie bolały. W pewnym sensie to mi się nawet podobało. To było tak, jakbym karała samą siebie. Nie za zabicie George’a Woodsa, za to nie zasługiwałam na karę. Zabicie George’a było karą za jego przestępstwo. Ja zasługiwałam na karę za to, że pozwoliłam George’owi, żeby zrobił ze mną te wszystkie odrażające rzeczy.

— To nie była twoja wina — powiedziała Sissy. — Przecież nie mogłaś go powstrzymać. Oszołomił cię narkotykiem.

— Nie, byłam głupia. Powinnam była od samego początku zdać sobie sprawę, jaki on jest. Pozwoliłam, żeby zrujnował mi życie, żeby okradł mnie z całej mojej osobowości. Popatrzcie tylko na mnie. Teraz jestem nikim. Nikim!

Sissy znowu wstała i podeszła do Molly oraz Franka.

— Wiecie, kogo mi ona przypomina? Czerwoną Maskę. Ona mówi dokładnie tak jak Czerwona Maska. Czerwona Maska to ktoś taki jak ona. Ktoś, kto wprowadza w czyn żądzę zemsty, jaką nosi w sobie Jane Becker.

Dziewczyna wytarła nos.

— Co teraz będzie? — zapytała. — Aresztuje mnie pan?

— Niekoniecznie — odparł Frank. — Może zawrzemy jakiś układ? Jeśli pomoże nam pani w poszukiwaniu Czerwonej Maski, być może wszyscy zapadniemy na amnezję i już nigdy sobie nie przypomnimy o pani porachunkach z George’em Woodsem.

— Mówi pan poważnie? Naprawdę moglibyście to zrobić?

Frank położył dłoń na jej ramieniu.

— Pani Becker, byłaby pani zaskoczona, gdyby się pani dowiedziała, co ja jeszcze potrafię. Mogę zrobić wszystko, co tylko pani wymyśli.

* * *

W tym momencie zadzwonił telefon komórkowy Molly.

— Czerwona Maska? — zapytała Sissy.

Molly potrząsnęła przecząco głową.

— To Yvonne, nasza sąsiadka. — Przez chwilę słuchała, po czym zawołała: — O nie! Nie, tylko nie to! Kiedy?

— Co się stało? — dopytywała się Sissy.

— Chodzi o Victorię. Yvonne odwoziła ją dzisiaj ze szkoły. Kiedy wysiadały z samochodu, jakiś facet ją porwał. Wszystko stało się tak szybko, że Yvonne nawet mu się dobrze nie przyjrzała, zobaczyła jednak, że miał na sobie czarną marynarkę i czerwoną koszulę i musiał być bardzo silny, bo po prostu złapał Victorię z chodnika i natychmiast zniknął.

— Boże — wyszeptała Sissy. — Tylko nie Czerwona Maska.

— Wszystko wskazuje, że to jednak on — zauważył Frank. — Czy ta sąsiadka zadzwoniła na policję?

— Natychmiast. Boże, żeby tylko nie zrobił jej krzywdy.

— Teraz ty zadzwoń na policję — powiedział Frank do Molly. — Powiedz im, gdzie jesteś, i podaj numer komórki. Następnie zatelefonuj do Trevora. Powiedz mu, że spotkamy się z nim przed Giley Building.

— Giley Building? Dlaczego tam?

— Bo to jest terytorium Czerwonej Maski. Jego gniazdo, jeśli wolicie. Założę się, o co zechcecie, że właśnie tam zabierze Victorię.

— Powinnam więc uprzedzić o tym policję.

— Nie, to zbyt ryzykowne. Nawet jeśli gliniarze go znajdą, to co mu zrobią? Zastrzelą go? Wiesz przecież, że nie są w stanie nawet go zranić. A przy okazji Victorii może się stać krzywda.

— Nie, Frank, tylko nie to.

— On to zrobił specjalnie, Molly. Zrobił to po to, żeby się zemścić na tobie. Ty go stworzyłaś, a teraz próbujesz go zniszczyć i jesteś jedyną osobą, która to może zrobić. Jego zdaniem go zdradziłaś. — Frank popatrzył na Jane Becker. — Cóż, proszę pani. Wygląda na to, że pomoże nam pani prędzej, niż się tego spodziewaliśmy. Przebierze się pani?

— Mówi pan poważnie?

— Nigdy nie byłem bardziej poważny. Czerwona Maska wyraźnie chce, żebyśmy zaczęli go szukać, i ustala swoje reguły gry. Tak jak w przypadku detektywa Kunzela i tych nieszczęsnych antyterrorystów. Zależy mu na widowiskowej rozgrywce na koniec. No to będzie ją miał. Chyba go nie rozczarujemy, co?

Spadająca dziewczynka

Kiedy wracali do miasta przez most Roebling Suspension, Sissy wzięła od Molly telefon komórkowy i zadzwoniła do detektywa Bellmana. Jezdnia na moście była tak nierówna i samochód tak hałaśliwie na niej podskakiwał, że musiała mówić bardzo głośno, żeby policjant mógł coś zrozumieć.

— Freddie? Tu Sissy Sawyer. Mamy poważny kryzys.

— Znowu dzwonił Czerwona Maska?

— Nie, od wczorajszego wieczoru nie dzwonił. Wszystko jednak wskazuje na to, że właśnie porwał córeczkę Molly, Victorię.

— Co? Jezu Chryste? Zgłosiliście to już?

— Sąsiadka Molly zatelefonowała na policję natychmiast po tym, jak to się stało. Doszło do tego jakieś dwadzieścia minut temu, przed ich domem w Blue Ash. Molly już także telefonowała na policję i rozmawiała z sierżant Haskins.

— Aha, z Bella Haskins, znam ją. To doskonała policjantka. Zapewniam, że w sprawę włączy się też FBI. Zawsze tak jest, kiedy chodzi o dziecko poniżej dwunastego roku życia. Dokąd on mógł ją zabrać? Ma pani jakieś przypuszczenia?

— Jesteśmy przekonani, że ukrył się z nią w Giley Building. To jedyne miejsce, w którym Czerwona Maska czuje się prawdziwym człowiekiem.

— Rozumiem. Dopilnuję, żeby budynek natychmiast otoczono.

— Freddie, muszę cię poprosić o wielką, bardzo wielką przysługę. Wiem, że nie wierzysz mi w sprawie tego, co wczoraj wydarzyło się w Giley Building.

W słuchawce zapanowała cisza, którą przerywały jedynie krótkie trzaski powodowane zakłóceniami na linii. Wreszcie Bellman powiedział:

— Szczerze mówiąc, pani Sawyer, muszę stwierdzić, że trochę to zwiększyło moją wiarę w życie pozagrobowe. Przyzna chyba pani, że w całej sprawie próbuję zachowywać otwarty umysł. W końcu sam widziałem, że coś, a może nawet ktoś, spłonęło na dywanie w biurze w Giley Building.

— To był Czerwona Maska, Freddie. Przysięgam.

— Cóż, być może. Nie widziałem jednak ludzkich szczątków. W gruncie rzeczy pani opowieści nie potwierdzają żadne dowody materialne.

— Posłuchaj, Freddie, Czerwona Maska był jedynie imaginacją, papierowym wizerunkiem. Podobnie jak Frank. I pies tropiący. Oni zniknęli. Kiedy żywy wizerunek ginie, po prostu rozpływa się w powietrzu. Kończy byt i jest tak, jakby go nigdy nie było. Nawet kartka papieru, na którym powstał wizerunek, pozostaje czysta.

— No, już dobrze, dobrze… Co to za wielka przysługa, pani Sawyer? — zapytał Bellman. Było jasne, że nie zamierza brnąć w żadną egzystencjalną dyskusję.

— Chcielibyśmy wejść do Giley Building, żeby poszukać Victorii. Możesz wejść z nami, jeśli chcesz, jednak wolelibyśmy szukać jej sami. Moim zdaniem to jest jedyna szansa, żeby znaleźć Czerwoną Maskę i odzyskać Victorię całą i zdrową.

— „Sami”, to znaczy kto, konkretnie?

— Ja, Molly, Frank…

— Frank? Ma pani na myśli swojego męża? Coś mi się tutaj nie zgadza. Wydawało mi się, że opowiadała mi pani, że zniknął.

— Tak, Freddie, ale jak ci już mówiłam wczoraj…

— Tak, tak. Kto jeszcze?

— Jane Becker. Pamiętasz ją? To ona była ofiarą pierwszego ataku, wtedy gdy zginął George Woods. Potrzebujemy jej, żeby zidentyfikowała Czerwoną Maskę. No i jest jeszcze nasz pies tropiący.

— Tylko niech mi pani nie mówi, że ożywiliście również tego psa.

Sissy odwróciła się i popatrzyła na Szeryfa, który siedział tuż za nią, w bagażniku połączonym z kabiną dla pasażerów. Pies dyszał tak ciężko, jakby przed chwilą biegał za królikami.

— Ujmijmy to inaczej. To jest podobny pies tropiący.

Detektyw Bellman znowu długo milczał. W tle Sissy słyszała jakieś inne rozmowy, a także głośne wycie policyjnej syreny. W końcu Bellman powiedział:

— Pani Sawyer, nie dysponuję wystarczającą władzą, żeby się zgodzić na coś takiego. Poza tym jest to całkowicie sprzeczne z naszymi procedurami. W czasie dochodzenia czy też w trakcie akcji mającej na celu aresztowanie podejrzanego pod żadnym pozorem nie wolno nam narażać na szwank życia i zdrowia cywilów.

— Rozumiem — westchnęła Sissy. Znów nastąpiła długa cisza.

— Z drugiej strony — powiedział detektyw — i pani, i ja wiemy, że bez cienia wątpliwości mamy do czynienia z jakąś zagmatwaną i dziwaczną sprawą. Szukamy sprawców okrutnych przestępstw, którzy pojawiają się i znikają, jakby potrafili przenikać przez ściany. Rozmawiamy o zabójcach, którym wystarczyły kuchenne noże, żeby zlikwidować całą jednostkę antyterrorystyczną, wyposażoną i uzbrojoną po zęby w broń półautomatyczną. Rozmawiamy o ludziach, którzy ożywają, kiedy nam wszystkim się zdaje, że spłonęli.

— Wiem, Freddie, wiem. Pozwól mi jednak, że…

— Muszę przyznać, że jestem skołowany, pani Sawyer, a jednocześnie bardzo sceptyczny, jeśli chodzi o wszystkie sprawy pozaziemskie. Jednak Mike Kunzel był równie sceptyczny, a nawet on przyznawał, że te wszystkie ataki z nożami są bardzo nietypowe i mają jakiś dziwaczny podtekst. Zatem chociażby przez wzgląd na pamięć o nim pozwolę pani wejść do Giley Building. Dam pani trzydzieści minut i mam nadzieję, że tyle wystarczy. Pod warunkiem, że nigdy nikomu pani o tym nie powie i że nie pozwoli pani, aby ktokolwiek postronny odniósł rany lub, broń Panie Boże, zginął. Gdzie pani teraz jest?

— Właśnie zjechaliśmy z mostu Roebling Suspension i mijamy park.

— W porządku. Spotkamy się za pięć minut przed Giley Building.

— Dzięki, Freddie. Nie będziesz tego żałował, zapewniam cię. Prawdopodobnie szybko dostaniesz awans.

Sissy wyłączyła telefon i poklepała Franka po ramieniu.

— Dał nam łaskawie trzydzieści minut. Może więc byśmy przyśpieszyli?

* * *

Kiedy zajechali przed Giley Building, detektyw Bellman już na nich czekał. Na ulicy było pełno furgonetek i hummerów z ekipami policyjnych techników. Pojawiły się też wozy transmisyjne z ekipami telewizyjnymi, od Kanału 5 po Kanał 12 i radio WLKW. W końcu chodziło o największe seryjne morderstwa w Cincinnati od 1987 roku, kiedy pielęgniarz Donald Harley zabił czterdziestu pacjentów w Drakę Hospital.

— Czuję się tak, jakby to wszystko mi się śniło — rzekł detektyw Bellman, kiedy stanęli na schodach.

— Może to jest najlepsza metoda? — powiedziała Sissy. — W końcu cała ta sprawa jest w pewnym sensie snem.

— Wejdę z wami. Pamiętam, co mi pani powiedziała, i wiem, że moja broń nie może zrobić temu przestępcy żadnej krzywdy. Ale, po pierwsze, to ja prowadzę tę sprawę, a po drugie, muszę być przy niej do samego końca. Jestem to winien Mike’owi.

Jeden z umundurowanych funkcjonariuszy, którzy pilnowali budynku, otworzył drzwi obrotowe i cała grupa weszła do środka. Hol był jak zwykle mroczny, a na marmurowej podłodze głośno rozlegał się stukot obcasów.

— Naprawdę nie chcę tego robić — powiedziała Jane Becker.

— Myślę, że nikt z nas tego nie chce — odparł Frank. Sissy przystanęła na środku holu, pod żyrandolem, i zamknęła oczy. Wzięła kilka głębokich oddechów, żeby się jak najbardziej rozluźnić, po czym pozwoliła swojemu duchowi powoli wznieść się ku górze, przez cały budynek, piętro po piętrze. Mijała opuszczone biura, powywracane krzesła, martwe ekrany komputerów. Słyszała dzwonienie telefonów, których nikt nie odbierał. I w końcu, kiedy dotarła do dwudziestego trzeciego piętra, poczuła delikatne mrowienie w dłoniach, a pod jej zamkniętymi powiekami zaczęło się rozlewać opalizujące światło.

Uniosła się wyżej, na dwudzieste czwarte piętro, i po chwili nie miała już wątpliwości. Victoria tu była, właśnie tutaj, na dwudziestym piątym piętrze, niemal dokładnie nad jej głową. Wyczuła jej obecność, miała wrażenie, jakby wystarczyło, że wyciągnie rękę i będzie mogła pogłaskać ją po głowie. Niemal ją widziała — bladą, drżącą, z podkrążonymi oczami.

Victorio, to ja, twoja babcia. Już tu jesteśmy. Już po ciebie idziemy.

Babcia? Gdzie jesteś? Babciu, tak bardzo się boję.

Nic nie mów, kochanie. I się nie ruszaj. Nie daj po sobie znać, że mnie słyszysz.

On mówi, że chce nas zabić, babciu. Mówi, że będzie nas dźgał i dźgał, a potem nas porozrywa na strzępy.

Nic się nie przejmuj, Victorio. Nie pozwolimy, żeby ci zrobił krzywdę. Obiecuję ci. Tymczasem bądź dzielna.

Duch Sissy powrócił do ciała i znowu była w holu. Otworzyła oczy. Obok niej stała Molly, nerwowo przygryzając palce.

— Znalazłaś ją? — zapytała. — Jest tutaj? Proszę cię, powiedz, że ją znalazłaś.

— Dwudzieste piąte piętro — odparła Sissy. — Wygląda na to, że jest tam zamknięta w jakimś ciemnym miejscu.

— Czy on jej coś zrobił?

— Groził jej, ale jeszcze nie uczynił żadnej fizycznej krzywdy.

Przez cały czas Szeryf węszył pod ścianami holu. Kiedy stanął przed środkową windą, głośno i ostro warknął.

— Czy windy już działają? — zapytała Sissy.

— Mam nadzieję, że tak — odparł detektyw Bellman. — Nie mam ochoty przeżywać tego jeszcze raz. Dostaję klaustrofobii już w centrum handlowym Tower Place, a co dopiero w małej windzie, w towarzystwie siedmiu innych gliniarzy z nadwagą.

— Cóż, albo zaryzykujemy przejażdżkę windą, albo pójdziemy po schodach — powiedziała Sissy. — Jeśli chodzi o mnie, nie mam zamiaru korzystać z nich po raz drugi. Nie zostało mi już wiele oddechów do końca życia i nie zamierzam ich wszystkich wykorzystywać w ciągu jednego dnia.

Wskaźnik nad drzwiami poinformował, że winda znajduje się na siedemnastym piętrze. Frank nacisnął przycisk przy drzwiach i kabina powoli zaczęła zjeżdżać. Wskaźnik po kolei pokazał: trzynaste… jedenaste… dziewiąte… siódme… Wtedy detektyw Bellman wyciągnął pistolet.

— Cofnijmy się, bo ten cały Czerwona Maska może nagle wypaść z windy i skoczyć na nas z nożami jak Edward Nożycoręki — powiedział.

Z artretycznym jękiem winda stanęła na parterze i drzwi powoli, z drżeniem, otworzyły się. Detektyw Bellman odbezpieczył broń i wskoczył do kabiny, jednak w środku nikogo nie było.

— W porządku. Możecie wchodzić.

Weszli do windy. Frank od razu nacisnął przycisk dwudziestego piątego piętra, ale w tej samej chwili od drzwi w holu ktoś krzyknął:

— Czekajcie!

To Trevor przeciskał się niezdarnie przez obrotowe drzwi. Po chwili przebiegł przez hol i wskoczył do windy. Kiedy już znalazł się w środku, dyszał niemal tak głośno jak Szeryf.

— Przepraszam. Korki w mieście. Jest tu Victoria?

Sissy wskazała palcem do góry.

— Na najwyższym piętrze. Czerwona Maska gdzieś ją zamknął. Tak mi się przynajmniej wydaje. Nie zrobił jej krzywdy.

— Zabiję go. Naprawdę go zabiję. Nieważne, czy to jest obraz, wizerunek czy coś innego. Rozpieprzę mu łeb na strzępy.

Frank popatrzył na Sissy i uniósł brwi. Ani on, ani ona jeszcze nigdy nie widzieli Trevora tak rozzłoszczonego. No ale w końcu rodzina ich syna jeszcze nigdy nie znalazła się w obliczu tak wielkiego zagrożenia.

Winda powoli, jakby z wielkim trudem, ruszyła do góry. Jej mechanizm trząsł się i zgrzytał. Na każdym piętrze kabina zwalniała, jakby z wahaniem, mimo że drzwi się nie otwierały. Podczas jazdy wszyscy milczeli, jedynie Szeryf, w miarę jak mijali kolejne piętra, stawał się coraz bardziej niespokojny. Stawał na tylnych łapach i skakał na drzwi.

W końcu dotarli na dwudzieste piąte piętro. Drzwi się otworzyły i ostrożnie wyszli na korytarz. Piętro było pogrążone niemal w kompletnych ciemnościach i dopiero ujrzawszy napis nad recepcją, HAMILTON PHOTO PROCESSING, Sissy zrozumiała, dlaczego tak jest. Chociaż sprzęt fotograficzny już dawno stąd usunięto, wszystkie okna były starannie zasłonięte i tylko kilka wąskich prześwitów pomiędzy zasłonami zdradzało, że na dworze jest jasny, słoneczny dzień.

Na piętrze unosił się kwaśny odór wywoływaczy fotograficznych i jeszcze jeden okropny zapach — smród rozkładu, może jakiegoś martwego zwierzęcia.

Mrok nie wywarł żadnego wrażenia na Szeryfie. Zaczął krążyć po recepcji, węsząc zawzięcie, i nagle pociągnął Franka korytarzem na prawo.

Sissy ruszyła zaraz za nimi. W ogóle nie wyczuwała obecności Czerwonej Maski, ale czuła Victorię. Była bardzo blisko, Sissy odnosiła wrażenie, że słyszy jej śpiew dobiegający z sąsiedniego pomieszczenia.

— W lewo — powiedziała w pewnej chwili.

Właściwie nie musiała, ponieważ Szeryf ciągnął już Franka w tym kierunku. Ponieważ Frank nie nadążał, smycz była napięta i można było odnieść wrażenie, że pies chwilami się dusi.

Na ścianach korytarza wisiały czarno–białe fotografie przedstawiające burze z piorunami, widoki wielkich miast i kuszące kobiety, kryjące się w głębokich cieniach. Na samym końcu znajdowały się czarne drzwi, oznaczone napisem CIEMNIA. Szeryf rzucił się na nie i zaczął gwałtownie szczekać.

— Sissy? — odezwał się Frank.

— Tam jest Victoria. Za tymi drzwiami.

Frank skrócił smycz Szeryfowi i owinął ją sobie wokół zaciśniętej pięści.

— Problem w tym, że jest tam także Czerwona Maska.

— No to co zrobimy? — zapytała Molly. — Przecież musimy ją stamtąd wydostać. Victorio! Victorio! To ja, twoja mamusia! Jestem tutaj! Przyszłam po ciebie!

Frank przyłożył palec do ust, żeby ją uciszyć.

— Na razie musimy wszystko rozgrywać według jego scenariusza — powiedział.

— Rozwalmy te cholerne drzwi i rzućmy się na niego — zaproponował Trevor. — Dalej, przecież jest nas trzech silnych mężczyzn, a on tylko jeden.

— Wcześniej było dziesięciu antyterrorystów, Trevor, i dwóch agentów FBI, a ich tylko dwóch.

— Tato, tam jest nasza córka! I twoja wnuczka! Nie możemy jej przecież zostawić z tym psycholem!

Nagle Szeryf przestał szczekać i cofnął się od drzwi ciemni. Detektyw Bellman znowu wyciągnął pistolet i odbezpieczył go.

— Co jest, piesku? — zapytał Frank. — Co się stało?

Usłyszeli, jak w drzwiach obraca się klucz, i drzwi do ciemni stanęły otworem. Szeryf nastroszył futro, opuścił głowę i cicho zaskomlał. W ciemni paliła się jedynie czerwona lampka, dlatego w pierwszej chwili można w niej było dostrzec jedynie jedną sylwetkę — postać potężnie zbudowanego mężczyzny z kwadratową głową. Przed nim znajdowała się jednak jeszcze jedna postać, mniejsza, bledsza.

— Proszę, proszę — powiedział Czerwona Maska chrapliwym głosem. — A więc zgromadziłaś potężne siły, Molly. Widzę, że poprowadziłaś na mnie własną armię.

— Oddaj mi córkę! — krzyknęła Molly. Spróbowała rzucić się na Czerwoną Maskę, jednak Trevor złapał ją za rękę i pociągnął do tyłu. — Oddaj mi córkę, ty potworze!

— Połóż ręce na głowie — zażądał detektyw Bellman. — Rzuć na ziemię broń, którą masz przy sobie, i padnij na kolana!

— Chyba jednak nie — odparł Czerwona Maska.

Wypowiedziawszy te słowa, wyszedł z ciemni na korytarz, pchając przed sobą Victorię. Lewą dłoń zaciskał na jej lewym ramieniu, a drugą rękę, uzbrojoną w nóż, trzymał przy jej szyi.

— Przelewanie krwi dziecka nigdy nie jest miłe, prawda? Taka strata! Pomyślcie tylko o wielu latach, które ta dziewczynka mogłaby jeszcze przeżyć. Ale zemsta to zemsta, Molly. A sprawiedliwość jest ślepa. Nie ma spoczynku dla przeklętych, przecież wiesz. Ani litości dla niewinnych.

— Puść ją — wyszeptała Molly. — Proszę, puść ją.

Victoria była bardzo blada, widać było, że płakała. Czerwona Maska trzymał nóż tak blisko jej gardła, że nie mogła opuścić głowy i nawet nie ośmieliła się wypowiedzieć słowa.

— Stworzyłaś mnie, Molly. Stworzyłaś mnie z wyobraźni prawdziwego człowieka. Więc ja też stałem się człowiekiem, a człowiek jest niezależnym stworzeniem, poświęconym Bogu, niezależnie od tego, w jaki sposób powstał. Nie masz zatem prawa ścigać mnie z tym psem i tą dziwaczną bandą znajomych, którzy chcą mnie zniszczyć. — Czerwona Maska z każdą chwilą oddychał gwałtowniej i było widać, że ogarnia go coraz większa wściekłość. — Przecież zamierzasz zniszczyć własne dzieło! To, co chcesz zrobić, nazwać można tylko aborcją!

— Puść dziewczynkę — powiedziała Sissy łagodnie. — Przecież ona ci nic nie zrobiła.

— Nie? A dlaczego niby miałaby żyć, kiedy ja umrę? Ja też jestem dzieckiem tego samego Boga.

— Nie jesteś. Nie jesteś, nigdy nie byłeś i nie będziesz.

— Precz! Zejdźcie mi z drogi! — wrzasnął Czerwona Maska. Zaczął pchać Victorię przed sobą, zmuszając Sissy i pozostałych do cofnięcia się. — Dzisiaj wymierzę sprawiedliwość. Dzisiaj się zemszczę. Dzisiaj zyskam szacunek, na jaki zasługuję.

— Nie zasługujesz na żaden szacunek, ty łotrze — powiedział Trevor. — Jesteś tylko zwyczajnym rzeźnikiem.

— Właśnie. Mój syn nawet nie wie, jak trafnie to ujął — odezwała się Sissy. — Bo ty naprawdę jesteś rzeźnikiem. Jesteś…

— Zamknij się! Zamknij się, do cholery! Jeszcze jedno słowo, a na waszych oczach poderżnę gardło temu dziecku!

Szedł korytarzem, pchając Victorię, a wszyscy pozostali cofali się przed nim. Jedynie Szeryf warczał i szczerzył zęby, ale też się cofał, ciągnięty przez Franka.

Kącikiem ust detektyw Bellman mruknął do Franka:

— Uważaj, Frank, zaraz będę miał dobre pole do strzału. Trafię go prosto między oczy, bez pudła.

— Nie, nie ma mowy — odparł Frank. — Nawet taki strzał go nie zabije. Za to go rozwścieczy i… — Zrobił wymowny ruch, naśladujący podcinanie gardła.

Cofali się, aż dotarli do wind.

— Proszę — zaczęła błagać Molly. — Jeśli ją puścisz, obiecuję ci, że nie…

— Że nie będziesz mnie ścigać? Myślisz, że ci uwierzę?

Czerwona Maska nacisnął guzik windy po lewej stronie. Drzwi otworzyły się, ale nie było za nimi kabiny, a jedynie pusty szyb, ze lśniącymi stalowymi linami pośrodku. W szybie świszczało ciepłe powietrze, ponurą, refleksyjną melodią.

— Chcesz, żebym puścił twoją córkę? — zapytał Czerwona Maska chrapliwie. — Oczywiście, puszczę ją.

O mój Boże, pomyślała Sissy. Karta. Dziewczynka wpadająca do studni, jak Alicja w Krainie Czarów. Karta to przepowiedziała. On ją wrzuci do szybu.

— Nie! — krzyknęła Molly, jednak Czerwona Maska pchnął Victorię na kraj szybu, wciąż trzymając nóż przy jej gardle.

— Uwolnij ją, ty łotrze! — krzyknął Trevor. Czerwona Maska tylko przesunął nożem po gardle Victorii. Natychmiast pojawiła się na nim cienka strużka krwi.

— Mówiłem wam już czy nie? Zamknijcie się, do ciężkiej cholery! Jeśli usłyszę jeszcze chociaż jedno słowo, ta mała pofrunie w dół!

Victoria pisnęła żałośnie, a Czerwona Maska zaraz na nią warknął:

— Ciebie to też dotyczy, kochanie. Ani słowa. — Po chwili zaczął mówić trochę spokojniej. — Molly mnie stworzyła. Molly może mnie więc zniszczyć. A przecież nie mogę pozwolić, żeby po świecie wałęsał się ktoś, kto posiada moc zniszczenia mnie, prawda? Jednak żadne stworzenie nie posiada mocy zniszczenia swojego stwórcy, dobrze mówię? Nie mogę cię zniszczyć, Molly, tak samo jak ty nie możesz zniszczyć Boga. Istnieje tylko jedna osoba, która może ciebie zniszczyć, Molly. Jesteś nią ty sama. Masz więc wybór. Jeżeli skoczysz do tego szybu, życie twojej córki zostanie oszczędzone. Jeśli tego nie zrobisz, wtedy ona tam poleci, a ja zniszczę was wszystkich, tak jak tu stoicie.

— Jesteś szalony! — krzyknął Trevor. — Jesteś całkiem nienormalny!

Czerwona Maska pchnął Victorię tak mocno, że na podłodze stały tylko jej pięty, a reszta stóp wystawała nad szybem.

— Ostrzegałem! Jeszcze jedno słowo i dziecko poleci!

Molly postąpiła krok do przodu. Miała wysoko uniesioną głowę i mocno zaciśnięte pięści.

— Nie, Molly. Nie możesz — odezwał się Trevor.

Molly podeszła jednak do Czerwonej Maski, stanęła przed nim i powiedziała:

— Jeśli to ma ocalić moją córkę, niech tak będzie. Zrobię to.

Czerwona Maska wbił w nią spojrzenie wąskich czarnych oczu. Jego twarz była pozbawiona wyrazu. Wyglądał w tej chwili dokładnie tak jak malowana drewniana figura samotnie stojąca przy pustej drodze.

Cofnął się o krok od szybu windy.

— Proszę bardzo — powiedział. — Droga wolna. Muszę ci powiedzieć, że to jest dla mnie niemal religijne doznanie. Pomyśl sobie, co musieli czuć Żydzi, kiedy wznosili oczy ku górze i widzieli Chrystusa na krzyżu. Strach. Ale i euforię.

Molly stanęła na skraju szybu. Jej włosy natychmiast rozwiał ciepły powiew. Victoria patrzyła na nią z przerażeniem, jednak Czerwona Maska trzymał nóż tak blisko przy jej gardle, że nie mogła wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

W tym momencie nagle Frank skoczył do przodu, jednocześnie puszczając końcówkę smyczy, na której trzymał Szeryfa. Zderzył się z Molly, szybko odepchnął ją od szybu i naparł na Victorię oraz Czerwoną Maskę. W tym samym momencie skoczył Szeryf i głęboko zatopił kły w ręce napastnika.

Czerwona Maska zachwiał się i upuścił nóż.

— Łap ją! — krzyknął Frank i Molly natychmiast otoczyła Victorię ramionami.

Frank odwrócił się, tak że matka i córka mogły odejść od szybu.

Czerwona Maska chwycił nóż z podłogi i zaczął nim ciąć Szeryfa. Robił to tak długo, aż pies puścił jego rękę i padł pod ścianą, cicho skomląc, cały we krwi. Czerwona Maska wyprostował się.

— Myślicie, że dzięki temu się uratujecie? — zapytał jadowicie. — Że któreś z was opuści ten budynek żywe? Nic z tego! Posiekam was wszystkich bez wyjątku.

Frank schylił się i zamarkował cios, jednak Czerwona Maska nie dał się zwieść. Natychmiast zaatakował go nożem trzymanym w wyprostowanej ręce. Przeciął przegub jego prawej ręki i natychmiast na podłogę trysnęła krew. Zaraz dźgnął go także w lewe przedramię i w ramię.

Czerwona Maska uniósł nóż wysoko nad głowę i już miał zatopić ostrze w klatce piersiowej Franka, kiedy ten niespodziewanie złapał za klapy jego marynarki i pchnął go w kierunku otwartych drzwi windy. Nie puścił go jednak i obaj w mgnieniu oka zniknęli w szybie.

— Mój Boże! — krzyknęła Sissy.

Stanęła nad szybem, a Bellman i Trevor tuż za nią.

Czerwona Maska i Frank zawisnęli mniej więcej piętro niżej na jednej ze stalowych lin, dokładnie na środku szybu. Czerwona Maska zdołał w locie złapać lewą ręką za linę, a potem puścił nóż, żeby pomóc sobie także prawą. A Frank dosłownie wisiał na nim, mocno trzymając się klap jego marynarki.

— Trzymaj się! — zawołał Bellman. — Trzymaj się! Zaraz znajdę jakąś drabinę!

— Frank! Frank! — krzyknęła Sissy. — Spróbuj, może dasz radę wspiąć się po linie!

— Nie dam rady, Sissy.

— Frank, musisz spróbować! Nie chcę cię znowu stracić!

— Nigdy mnie nie straciłaś. I nigdy nie stracisz. Zawołaj Jane!

— Puść mnie! — krzyczał do niego Czerwona Maska. — Puszczaj!

— Zawołaj Jane! — nalegał Frank.

Marynarka Czerwonej Maski rozdarła się i Frank opadł dobre sześć cali w dół.

— Jane, chodź do mnie, szybko! — zawołała Sissy.

Jane Becker natychmiast podeszła.

— Co mam robić? — zapytała.

— Krzyknij do niego!

— Nie mogę!

— A więc ja go zawołam — powiedziała Sissy. — Czerwona Masko! Słyszysz mnie?

Czerwona Maska zdołał obrócić głowę i dostrzegł Sissy.

— Jest tutaj ktoś, kto ma ci coś do powiedzenia, morderco!

Czerwona Maska stęknął z wysiłku, jednak milczał.

Tymczasem Jane Becker sięgnęła do kieszeni dżinsów i wyciągnęła z niej pocztówkę przedstawiającą rzeźnika.

— Widzisz to? — zawołała drżącym, niepewnym głosem. — To jesteś ty!

— Powiedz mu! — krzyknął Frank. — Na miłość boską, powiedz mu!

— Nigdy nie byłeś prawdziwą osobą. Nigdy nie istniałeś! To ja cię wymyśliłam!

Mimo że Czerwona Maska był nienaturalnie silny, jego dłonie zaczęły się zsuwać po linie, zostawiając na niej krwawe ślady.

— Co ty gadasz, do cholery? — zawołał przez zaciśnięte zęby.

— Ty nigdy nie istniałeś! Kiedy Molly zapytała, kto na mnie napadł, opisałam ten posąg! To jest drewniany posąg z Iowa!

Czerwona Maska popatrzył ponad ramieniem w kierunku Jane. W wyciągniętej ręce trzymała pocztówkę, tak żeby mógł jej się przyjrzeć.

— Nigdy nie byłeś człowiekiem, słyszysz? Nigdy! Nigdy nie żyłeś. Byłeś jedynie kawałkiem drewna.

Czerwona Maska milczał. Nagle zaczął blednąc i znikać. Najpierw Sissy zobaczyła przez jego dłonie linę podtrzymującą kabinę windy, ponieważ całe jego ciało stawało się przezroczyste. Następnie jego purpurowa twarz zrobiła się różowa, a potem jeszcze zbladła.

Frank popatrzył na Sissy. Wciąż trzymał się resztek rozpływającego się w mgnieniu oka ubrania Czerwonej Maski. Tylko wizerunek, taki jak Frank, mógł trwać w tej pozycji tak długo. W gruncie rzeczy był tak samo niematerialny jak Czerwona Maska.

— Sissy! — zawołał.

— Frank! Znowu cię ożywimy! Obiecuję ci, Frank! Zrobimy to jeszcze tej nocy!

Jednak w tym momencie Czerwona Maska całkowicie się rozpłynął i Frank zaczął spadać. Wkrótce bez żadnego odgłosu zniknął w ciemnych czeluściach szybu.

Sissy czekała, nasłuchiwała, jednak nie usłyszała uderzenia ciała o beton. Można było odnieść wrażenie, że Frank również rozpłynął się w powietrzu, podobnie jak Czerwona Maska.

Molly położyła dłoń na ramieniu teściowej, a potem mocno ją uściskała.

— Och, Sissy.

Sissy otarła łzy z policzków.

— Powiedziałam mu, że znowu go ożywimy. Powiedziałam, że jeszcze tej nocy.

— Możemy to zrobić, Sissy. Możemy. Chcesz tego?

Sissy odwróciła się. Trevor mocno przyciskał do siebie Victorię. Detektyw Bellman klęczał przy Szeryfie, starając się chusteczką zatamować krew płynącą z jego ran. Jane Becker głaskała psa po głowie.

— Nie — odparła Sissy. — Zanim spadł, Frank zdążył jeszcze potrząsnąć przecząco głową.

— Jesteś pewna?

Sissy przytaknęła.

— Chyba powinnam już wrócić do domu. Chciałabym położyć kwiaty na jego grobie.

— Dobrze się czujesz, mamo? — zapytał Trevor.

— Tak, nic mi nie jest. Chodźmy już stąd, dobrze? Naprawdę muszę zapalić.

Namalowany człowiek

Dwa dni później jedli razem śniadanie, jajka na miękko i wafle z dżemem truskawkowym. Spakowana torba podróżna Sissy czekała już na nią w holu.

— Babciu, codziennie będę wysyłała ci e–maila — powiedziała Victoria.

Sissy uśmiechnęła się.

— Wspaniale. Będę czekała. Ale nie zapomnij przysłać mi kilku fotografii z twojego występu. Umieram wprost z ciekawości, jak będziesz wyglądała w kostiumie Tin Mana.

Molly wręczyła Sissy małe zawiniątko z niebieskiego aksamitu.

— Pamiątka — powiedziała.

Sissy rozwiązała paczuszkę. W środku znajdowała się obrączka van Gogha.

— Tylko nigdy nie daj jej żadnemu malarzowi — dodała.

W tym momencie wszedł Trevor i spojrzał na obrączkę.

— Może powinnaś to przetopić? Przecież nie chcemy, żeby podobna historia przydarzyła się komuś innemu.

— Nie — powiedziała Sissy. — Nieważne, skąd ta obrączka pochodzi i jaką ma moc; nikt nie ma prawa jej zniszczyć.

— Sam nie wiem. Przecież następna osoba, która dzięki niej powstanie, może się okazać o wiele gorsza od Czerwonej Maski.

— Cóż, dla ciebie do tylko kwestia ślepego losu. Tymczasem karty nauczyły mnie, że życie składa się z wyborów i przypadków. Dobrych wyborów i złych wyborów, złych przypadków i szczęśliwych przypadków. Ta obrączka przywołała do życia Czerwoną Maskę, ale przecież pozwoliła mi także znowu zobaczyć Franka.

Wstała i podeszła do okna z filiżanką kawy w ręce. Po podwórku biegali Pan Boots i Szeryf; razem ścigali cykady. Szeryf trochę kulał, ale poza tym nic mu nie dolegało.

— Przy okazji — powiedziała Molly. — Rano dzwonił do mnie Freddie Bellman. Zapytałam go o Jane Becker… Pytałam, czy aresztuje ją za zamordowanie George’a Woodsa.

— No i?

— Powiedział mi, że to, co wyznała Jane, poszło w niepamięć. Nikt nigdy tego nie słyszał. Oficjalnie więc policja wciąż poszukuje mężczyzny odpowiadającego wyglądem opisowi Czerwonej Maski.

Molly objęła ramieniem Sissy i przez chwilę obie wyglądały przez okno. Słońce prześwitywało przez pnącza winorośli, a stokrotki delikatnie pochylały się w łagodnych podmuchach wiatru.

— Może zasadzisz tu róże? — zapytała Sissy. Molly się roześmiała.

— Róże? Chyba nie. Ale… Czekaj, mam dla ciebie coś jeszcze. Jeszcze jedną pamiątkę.

Poszła do pracowni i po chwili wróciła z niewielkim rulonem. Rozwinęła go i Sissy zobaczyła akwarelowy portret Franka stojącego na brzegu oceanu w Hyannis, z włosami rozwianymi przez wiatr.

— Kiedy go malowałam, nie miałam na sobie naszyjnika, więc nic się nie martw. On nie ożyje.

— Wygląda cudownie — powiedziała Sissy.

Przeniosła akwarelę w jaśniejsze miejsce, żeby dokładnie jej się przyjrzeć. Frank był na niej jak żywy. Właściwie podświadomie Sissy się spodziewała, że za chwilę do niej przemówi.

— Zapalisz przed podróżą? — zapytał Trevor.

Sissy potrząsnęła przecząco głową.

— Nie, dziękuję. Twój ojciec by tego nie pochwalił. — Po chwili dodała cichutko do siebie: — Nie pochwaliłbyś, Frank, prawda?

* Humus — arabski sos z grochu, ziaren sezamowych, czosnku i soku z cytryny (przyp. tłum.).

* Chodzi o tabliczki do przeprowadzania seansów spirytystyczna (przyp. tłum.).