Księgi Mądrości

16:1 - Dla tych, i przez tym podobne rzeczy słusznie ucierpieli męki, i przez mnóstwo zwierząt są wytraceni.

16:2 - Za które męki dobrześ uczynił ludowi twemu, którym dałeś pożądanie kochania ich nowy smak, nagotowawszy im pokarm przepiórków.

16:3 - Aby oni żądając pokarmu, przeto co im pokazano i posłano, i od potrzebnej chuci byli odwróceni. A ci na mały czas niedostatek ucierpiawszy nowego pokarmu pożywali.

16:4 - Potrzeba bowiem było, aby na one, którzy używali okrucieństwa, nie uchronione przyszło zatracenie: a tym to tylko okazać jako sprzeciwnicy ich byli traceni.

16:5 - Bo gdy się na nie sroga popędliwość bestyj oburzyła, ginęli od kąsania wężów szkodliwych.

16:6 - Ale nie na wieki trwał gniew twój, ale dla pokarania na mały czas byli zatrwożeni, mając znak zbawienia, aby pamiętali rozkazanie zakonu twego.

16:7 - Który się bowiem nawrócił, nie przez to był uzdrowion na co patrzał, ale przez cię wszystkich zbawiciela:

16:8 - A w temeś pokazał nieprzyjaciołom naszym, iżeś ty jest, który wybawiasz od wszego złego.

16:9 - Bo one kąsanie szarańczej i much zabijało, i nie nalazło się lekarstwo duszy ich, iż byli godni, aby od takich byli wytraceni.

16:10 - Ale synów twoich nie przemogły ani zęby smoków jadowitych: bo miłosierdzie twoje nadszedszy, uzdrawiało je.

16:11 - Abowiem byli pobudzeni ku pamiętaniu na słowa twoje, i prędko byli uzdrawiani, by snać upadszy w głębokie zapamiętanie, nie mogli więcej używać twego dobrodziejstwa.

16:12 - Abowiem ani zioła, ani plastry uzdrowiły ich, ale twoja mowa Panie, która uzdrawia wszystko.

16:13 - Tyś jest bowiem Panie, który żywot i śmierć masz w swej mocy, i przywodzisz do bram śmierci, i wywodzisz.

16:14 - Ale człowiek acz ze złości zabije, a gdy wynidzie duch, nie wróci się ani przywróci dusze, która jest odjęta

16:15 - Ale ujść ręki twojej jest rzecz niepodobna.

16:16 - Bo którzy przeli, że cię nie znali niezbożni, mocą ramienia twego byli karani, nowemi wodami, i grady, i dżdżami prześladowanie cierpiąc, i ogniem zniszczeni.

16:17 - A co dziwniejsza, nad wodą, która wszystko gasi, więcej ogień przemagał: bo się mści świat sprawiedliwych.

16:18 - Niekiedy bowiem uciszał się ogień, aby nie palił zwierząt, które były na złośniki puszczone: ale aby oni widząc obaczyli, iż za sądem Bożym cierpią udręczenie.

16:19 - Niekiedy zaś ogień rozpalał się nad siłę zewsząd w wodzie, aby ziemie złośliwej rodzaj wytracił.

16:20 - Za co karmiłeś lud swój pokarmem Anielskim, i dałeś im z nieba bez prace chleb gotowy, mający w sobie wszystkie rozkoszy, i słodkość wszelakiego smaku.

16:21 - Istność bowiem twoja pokazowała słodkość twą którą masz ku synom: a służąc wolej każdego, obracała się w co kto chciał.

16:22 - Śnieg lepak i lód moc ogniową zadzierżawały i nieroztapiały się, aby zrozumieli, iż pożytki nieprzyjacielskie wygładzał ogień gorający błyskając się przez dżdże i przez grady.

16:23 - A tenże zasię, aby się żywili sprawiedliwi, i mocy swej zabaczył.

16:24 - Stworzenie bowiem tobie stworzycielowi usługując, zapala się ku męce na niesprawiedliwe: a ucisza się ku okazaniu dobrodziejstwa tym, którzy w tobie ufają.

16:25 - Przetoż i na on czas we wszystko się odmieniając usługowało łasce twej, która wszystko obżywia, kwoli tym, którzy od ciebie żądali,

16:26 - Aby zrozumieli synowie twoi, któreś umiłował Panie, iż nie urodzaju pożytki nakarmiają ludzie: ale mowa twoja te zachowywa, którzy w cię uwierzą.

16:27 - Bo co od ognia nie mogło być strawiono, wnet od maluczkiego promienia słonecznego zagrzawszy się roztopiło:

16:28 - Aby wszem wiadomo było, że potrzeba uprzedzić słońce ku błogosławieniu ciebie, a gdy wschodzi światłość, modlić się do ciebie.

16:29 - Niewdzięcznego bowiem nadzieja roztopi się jako lód z zimy, i rozpłynie się jako zbytnia woda.