Światło - potocznie nazywa się tak widzialną część promieniowania elektromagnetycznego, czyli promieniowanie widzialne odbierane przez siatkówkę oka ludzkiego np. w określeniu światłocień. Precyzyjne ustalenie zakresu długości fal elektromagnetycznych nie jest tutaj możliwe, gdyż wzrok każdego człowieka charakteryzuje się nieco inną wrażliwością, stąd za wartości graniczne przyjmuje się maksymalnie 380-780 nm, choć często podaje się mniejsze zakresy (szczególnie od strony fal najdłuższych) aż do zakresu 400-700 nm.

Światło widzialne – ta część promieniowania elektromagnetycznego, na którą reaguje siatkówka oka człowieka w procesie widzenia.

Dla człowieka promieniowanie to zawiera się w przybliżeniu w zakresie długości fal 380-780 nm (co najmniej), dla różnych zwierząt zakres ten bywa nieco odmienny, lecz o zbliżonych wartościach.

Spektrum elektromagnetyczne. Oddzielnie pokazany jest zakres promieniowania widzialnego.

Energia promieniowania słonecznego

Energia promieniowania słonecznego (irradiancja) zawiera się w większości pomiędzy falami o długości 280-4000 nm i odpowiada dość dokładnie promieniowaniu ciała doskonale czarnego w temperaturze około 6000 K.

W tabeli podany jest podział promieniowania słonecznego w różnych pasmach. Około połowy energii całkowitego promieniowania słonecznego znajduje się w świetle widzialnym i ultrafiolecie, a druga połowa znajduje się w bliskiej i średniej podczerwieni (700-4000 nm).

Pasmo	Długość [nm]	Irradiancja [W/m2]	[%]
ultrafiolet	<350	62	4,5
bliski ultrafiolet	350-400	57	4,2
widzialne	400-700	522	38,2
bliska podczerwień	700-1000	309	22,6
podczerwień	>1000	417	30,5
stała słoneczna		1367	100,0

Nanometr (symbol: nm) – podwielokrotność metra, podstawowej jednostki długości w układzie SI. Jest to jedna miliardowa metra czyli jedna milionowa milimetra.

Jednostka ta jest wygodna do opisywania odległości w skali cząsteczek oraz długości fal światła widzialnego (ok. 400–700 nm) oraz UV (< 400 nm) i bliskiej podczerwieni (>700 nm).

Luks (lx) – jednostka natężenia oświetlenia E w układzie SI (Jednostka pochodna układu SI). Nazwa pochodzi od łac. lux = światło.

1 lx = 1 cd·sr / m2

Luks (lx) określany jest jako oświetlenie wywołane przez równomiernie rozłożony strumień świetlny o wartości równej 1 lumen (lm) padający na powierzchnię 1m2, a więc: 1 lx = 1 lm / m2.

Kelwin – jednostka temperatury w układzie SI równa 1/273,16 temperatury termodynamicznej punktu potrójnego wody, oznaczana K. Definicja ta odnosi się do wody o następującym składzie izotopowym: 0,00015576 mola 2H na jeden mol 1H, 0,0003799 mola 17O na jeden mol 16O i 0,0020052 mola 18O na jeden mol 16O[1].

Skala Kelvina (skala bezwzględna) jest skalą termometryczną absolutną, tzn. zero w tej skali oznacza najniższą teoretycznie możliwą temperaturę, jaką może mieć ciało. Jest to temperatura, w której (wg fizyki klasycznej) ustały wszelkie drgania cząsteczek. Temperatury tej praktycznie nie da się osiągnąć – obliczono ją na podstawie funkcji uzależniającej temperaturę od energii kinetycznej w gazach doskonałych. Funkcję tę opracował William Thomson, lord Kelvin, na którego cześć nazwano skalę i jednostkę temperatury.

Inną skalą o tej właściwości jest skala Rankine'a, oparta na skali Fahrenheita.

Temperatura 0 K jest równa temperaturze −273,15 °C. Ponieważ skala Kelvina oparta jest na skali Celsjusza i różnica temperatur jest w obu przypadkach ta sama, temperaturę w kelwinach otrzymujemy przez dodanie do liczby wyrażonej w stopniach Celsjusza stałej 273,15:

W przeciwieństwie do skali Celsjusza, w skali Kelvina nie używa się pojęcia "stopień", tj. temperatura 100 stopni Celsjusza to inaczej temperatura 373,15 kelwinów. Niepoprawne obecnie określenie "stopień Kelvina" zostało zastąpione nazwą "kelwin" na mocy 3. rezolucji XIII Generalnej Konferencji Miar i Wag.